Twilight Fanfictions by Mrs Alice

ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ

Ηταν απιστευτο το οτι ζουσα,το οτι ανεπνεα ακομα...
Σκεφτομουν οτι ο θανατος θα ερχοταν γρηγορα για να με λυτρωσει,για να με απαλλαξει απο αυτο το μαρτυριο.Η μητερα μου δεν ζουσε πλεον...αυτος ο φοβος εγινε βεβαιοτητα μολις αυτο το πρωινο,οταν ο δοκτωρ Καρλαιλ ηρθε για να αντικαταστησει τον γιατρο μου με φροντιζε ολη τη νυχτα και να παρει την συνηθισμενη του θεση διπλα στο προσκεφαλι μου.
''Πως ειναι η μητερα μου;''τον ρωτησα αρθρωνοντας τις λεξεις με δυσκολια.Παρολο τον συνεχομενο υψηλο πυρετο που ειχα εδω και αρκετες μερες και την ολοκληρωτικη εξαντληση που αισθανομουν η σκεψη μου δεν εφευγε στιγμη απο την μητερα μου.
''Οχι,οχι κι αυτη σε παρακαλω Θεε μου οχι!''σκεφτομουν απεγνωσμενα''Εγω ειμαι χειροτερα εγω πρεπει να πεθανω,οχι αυτη!Αυτη πρεπει να ζησει!''
Ο γιατρος με κοιταξε με ενα βλεμμα απεραντης συμπονιας και επειτα εστρεψε το κεφαλι αλλου.
Δεν χρειαζοταν καν να το πει,η σκεψη του γυριζε στο κεφαλι μου απο την ωρα που εκανα την ερωτηση.''Καρλαιλ...''ψελλισε ο αλλος γιατρος γυριζοντας προς το μερος του κατακοπος απο την κουραση''πρεπει να σου πω...''.Οι δυο γιατροι βγηκαν εξω και κουβεντιαζαν για αρκετη ωρα.Φυσικα δεν χρειαζοταν να ακουσω την συζητηση τους για να ξερω τι λενε,Οι σκεψεις του αλλου γατρου ηταν τοσο ξεκαθαρες στο μυαλο μου,το μονολογουσε ολη νυχτα,ηταν κατι σαν ''Δεν θα αντεξει....''
Κοντευε πια απογευμα οταν ο πυρετος ειχε ανεβει ακομα περισσοτερο,ολο μου το κορμι καιγοταν και ηταν μουσκεμα απο τον ιδρωτα,οι δυναμεις μου δεν υπηρχαν πλεον και ακομα και η μικροτερη κινηση ηταν αδυνατη.Στο κεφαλι μου υπηρχε μια μονιμη ζαλαδα,μια μαυρη αβυσσος που με τραβαγε ολο και πιο βαθεια.Ναι,ηταν σχεδον σιγουρο οτι ο θανατος θα ερχοταν απο στιγμη σε στιγμη φερνοντας μαζι του και την ανακουφιση απο τα δεινα.Κι ομως αυτη την στιγμη γευομενος σχεδον τον θανατο εψαχνα για ανθρωπινη συντροφια,για ενα ελαχιστο δειγμα ζωης μεσα στην αιθουσα,τιποτα,τιποτα που να αποδεικνυει αν οι υπολοιποι ηταν ζωντανοι ή οχι.Κι ομως δεν ηθελα να ειμαι μονος αυτες τις τελευταιες ωρες...
Μονος....η λεξη αντηχησε δυνατα μεσα στο μυαλο μου και με βυθισε ακομα περισσοτερο στην σκοτεινη αβυσσο.Κι ομως δεν ημουν μονος,δεν καταλαβα ποτε ανοιξε η πορτα και μια ανθρωπινη φιγουρα γλυστρισε μεσα στο σκοταδι.Σιγα,σχεδον αθορυβα ο δοκτωρ Καρλαιλ ηρθε διπλα μου,επειτα ολα σκοτεινιασαν.
Καποιοι λενε πως ο θανατος ειναι ενας βαθυς υπνος και εκεινη την στιγμη πραγματικα το πιστευα.Ονειρευομουν,και το ονειρο ηταν τοσο γλυκο που ηθελα να μεινω εκει για παντα.Ποτε στην ζωη μου δεν αναζητησα την αγαπη κι ομως εκεινη ηταν εκει στο πιο γλυκο ονειρο της ζωης μου.Ηταν το ομορφοτερο πλασμα που ειχα δει ποτε μου!
''Κρατησου στην ζωη Εντουαρντ,σε παρακαλω καντο για εμενα...'''ειπε εκεινη κλαιγοντας ενω χαιδευε το μαγουλο μου.
''Δεν μπορω αλλο,δεν αντεχω''ψελλισα κοιτωντας την στα ματια.
''Σε παρακαλω,λιγο ακομα αγαπη μου...λιγο ακομα για να ειμαστε μαζι.''ειπε εκεινη κρατωντας με τα δυο της χερια το προσωπο μου και κολλωντας το με το δικο της.Το φιλι εκεινο κρατησε τοσο λιγο αλλα η καρδια μου χτυπουσε τοσο δυνατα που κοντευε να σπασει.Αυτη ηταν και η τελευταια φορα που θα χτυπουσε...
Το επομενο πραγμα που θυμαμαι ηταν ενας πονος χειροτερος ακομα και απο τον θανατο,ενας πονος που δεν θα ξεχασω ποτε.Τα ματια μου ανοιξαν αποτομα διαπλατα απο την φωτια που ετρεχε στις φλεβες μου και μου σπαραζε τα σωθικα.Μεσα στην παραζαλη μου ειδα αμυδρα το περιγραμμα ενος σκοτεινου δωματιου και μια φιγουρα να στεκεται με αγωνια απο πανω μου.
Ο δοκτωρ Καρλαιλ στεκοταν διπλα,ειχε μια εκφραση φοβου και αγωνιας ενω το χερι του εσφιγγε με βια το σταμα του.''Γιατι ποναω;''ουρλιαξα μην ελεγχοντας τον εαυτο μου''Πες μου γιατι ποναω!Πες μου γιατι δεν ειμαι νεκρος!''
''Συγγνωμη...''επασε η φωνη του γιατρου''θελω να σε σωσω Εντουαρντ...συγγνωμη,αν και δεν ξερω αν θα με συγχωρησεις ποτε.''
Οι ωρες μου φαινονταν αιωνες και ο πονος συνεχιζε να διαλυει καθε ζωντανο κυτταρο που ειχε μεινει στο κορμι μου.Το σωμα μου αλλαζε με περιεργο τροπο,το ηξερα,το ενιωθα.Κι οταν επιτελους σταματησα να ουρλιαζω το ειδα κιολας.Ολος ο πονος ειχε φυγει,αλλα δεν αισθανομουν οπως πριν,δεν αισθανομουν τιποτα...
''Τι μου συνεβει;''τον ρωτησα οταν σηκωθηκα για πρωτη φορα και ειδα το ειδωλο μου στον καθρεφτη.Το δερμα μου ηταν χλωμο και τα ματια μου κοκκινα σαν αιμα,καθε ιχνος ζωης ειχε φυγει απο πανω μου.Η αληθεια με χτυπησε σαν καταιγιδα που σαρωσε τα παντα στο περασμα της.Με εναν πονο ακομη χειροτερο και απο τον προηγουμενο διαπιστωσα οτι τιποτε απο την ψυχη μου δεν εμεινε,τιποτα απολυτως...Κοιταξα ξανα στον καθρεφτη προσπαθωντας να συνειδητοποιησω αυτο που τωρα ημουν,ενα πλασμα καταραμενο για την υπολοιπη ζωη του,ενα τερας.Η ζωη μου τελειωσε εκεινη την ημερα και μαζι της καθε μου συναισθημα,ακομα και εκεινη η στιγμη ευτυχιας που μου χαρισε εκεινο το τελευταιο μου ονειρο...

ΡΟΖΑΛΙ Ο ΕΜΕΤ ΚΑΙ Η ΑΡΚΟΥΔΑ

Για πρωτη φορα απο τη στιγμη που τελειωσε η ζωη που ποθουσα κατι τοσο πολυ.Μολις αντικρυσα το προσωπο του ενα ριγος με διαπερασε,ηταν λες και η ζωη που ειχα χασει μου προσφεροταν ξανα καθως ενα ενα τα κομματια της χαμενης μου ψυχης ενωνονταν στα ματια του...''Οχι''ψιθυρισα στον εαυτο μου''ειναι δικος μου!''αυτοματα πεταχτηκα μπροστα και μπηκα αναμεσα σε αυτον και την αρκουδα.Το ζωο ξαφνιαστικε και εκανε μερικα βηματα προς τα πισω.Το σωμα μου ειχε κυρτωσει σε σταση επιθεσης κι απο τον λαιμο μου εβγαιναν αγρια γρυλισματα ενω την παρακολουθουσα να με εξεταζει.Ηξερα οτι δεν θα παρατουσε την μαχη τοσο ευκολα,οταν σηκωθηκε στα δυο ποδια και ετοιμαστηκε να επιτεθει.Της ορμηξα πρωτη,τα δοντια μου γυμνωθηκαν και βρηκαν την βαση του λαιμου της.Το ζωο ουρλιαξε απο τον πονο και αρχισε να οπισθοχωρει.Μολις χαθηκε τελειως απο τα ματια μου γυρισα και τον κοιταξα.Με αργα αλλα σταθερα βηματα τον πλησιασα και τον περιεργαστηκα.Ειχε χασει τις αισθησεις του αλλα ζουσε,για ποσο ομως ακομα;Καθε λεπτο που περνουσε εχανε ακομα περισσοτερο αιμα,αιμα...η μυρωδια του ειχε γεμιζε ασφυκτικα αλοκληρη μου την υπαρξη αλλα παλευα σαν τρελη για να αντισταθω.''Οχι,δεν θα τον χασω τωρα,οχι απο τον ιδιο μου τον εαυτο..''ψιθυρισα προσπαθωντας να ανακτησω την ψυχραιμια μου και να σκεφτω καθαρα.Δεν θα μπορουσα να το κανω εγω,οχι χωρις να τον σκοτωσω.Ο Καρλαιλ ηταν ο μοναδικος που μπορουσε να το κανει.Αναλογιστικα την αποσταση,το σπιτι ηταν πολλα χιλιομετρα μακρια.''Θα αντεχε αυτος;Μπορει''απαντησα στην ερωτηση μου''Θα αντεχα εγω;Πρεπει!''γρυλισα σφιγγοντας τα δοντια καθως τον επαιρνα στην αγκαλια μου και αρχισα να τρεχω ασταματητα.Δεν θυμαμαι ποση ωρα ετρεχα,κι ουτε με ενοιαζε,ειχα παψει πια να νιωθω την κουραση και τον αφορητο πονο σε ολο μου το σωμα καθως η εξαντληση με κυριευε σιγα-σιγα.Το μονο που μπορουσα πλεον να νιωσω ηταν αγωνια,η αγωνια μου να σωσω την ζωη του σαν να επροκετο για την δικη μου ζωη.Αν πεθαινε μεσα στα χερια μου δεν θα συγχωρουσα ποτε τον εαυτο μου,οχι δεν θα μπορουσα να ζησω χανοντας την ευτυχια για δευτερη φορα,τωρα ολος μου ο κοσμος ειχε γινει αυτος...
Υπηρχαν ομως και στιγμες που η μυρωδια απο το αιμα του με τρελαινε,υπηρχαν στιγμες που δεν αντεχα και με βασανιζε μαρτυρικα η επιθυμια να τα παρατησω ολα και να υποκυψω στην διψα που συνεχεια ενιωθα.''Οχι!''σκεφτομουν και ξανασκεφτομουν''θα ειναι αφορητο για εμενα να τον χασω!''και τοτε αυτοματα κοιταζα το προσωπο του.Παντα ειχε τα ματια του ανοιχτα,αν και ο πονος φαινοταν να ειναι αβασταχτος για αυτον και παντα με κοιτουσε,με εξεπληξε το ποσο ευχαριστος μου ηταν ο τροπος που με κοιτουσε,σαν να ημουν αγγελος ή κατι τετοιο.Γελουσα πικρα καθε φορα που το σκεφτομουν,αγγελος...ποσο εξω ειχε πεσει!
Οταν τελικα εφτασα σπιτι τον ακουμπησα προσεκτικα στο κρεβατι και μιλησα σιγανα στον Καρλαιλ που στεκοταν διπλα μου ανυσηχος αλλα και εκπληκτος.''Τον βρηκα στο δασος μισοπεθαμενο,του επιτεθηκε αρκουδα και θα τον σκοτωνε αν δεν τον εσωζα....''μιλησα γρηγορα βλεποντας την κατασταση του νεαρου αντρα να χειροτερευει''Σε παρακαλω μεταμορφωσε τον για μενα!''μου προκαλεσε εκπληξη το θαρρος με το οποιο εξεφρασα τον εγωισμο μου.Σοκαριστηκα,μου ηταν τοσο μισητη αυτη η ζωη κι ομως εγω η ιδια την διαλεγα για καποιον αλλο εν αγνοια του!Τον κοιταξα ξανα,μπορει οντως να προτιμουσε να πεθανει αν του δινοταν η επιλογη αυτη την στιγμη.Αλλα οχι,δεν θα αντεχα να χασω κι αυτον,τον ηθελα δικο μου!''Σε παρακαλω..''ξαναειπα στον Καρλαιλ,ο οποιος κοιταζε εξεταστικα το προσωπο μου λες και μαντευε τις σκεψεις μου.''Ας γινει.''ειπε ψυχραιμα εκεινος κι αφου επιασε τον λαιμο του νεαρου αντρα πολυ προσεκτικα βυθισε τα δοντια του στον λαιμο του.Η επιθυμια μου ειχε πραγματοποιηθει,ενα μερος της κλεμμενης μου ευτυχιας ηταν και παλι δικο μου....

ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ Η ΑΠΟΦΑΣΗ

Σημειωση:αυτο το fanfiction αναφερεται στην Νεα Σεληνη και πιο συγκεκριμενα στην αποφαση του Εντουαρντ να αφησει την Μπελλα

Η μυρωδια γινοταν ολο και πιο εντονη οσο πλησιαζα,ετρεχε γρηγορα αλλα οχι αρκετα,τον προλαβα πριν απομακρυνθει πολυ απο το σπιτι.''Σταματα,το ξερεις οτι το να φυγεις δεν βοηθαει κανεναν..''του φωναξα ενω ετρεχε λιγα μετρα μπροστα μου.Στο ακουσμα της φωνης μου αρχισε να κοβει ταχυτητα ωσπου τελικα σταματησε για να καθισει στον κορμο ενος δεντρου που ηταν εκει κοντα.Οταν τελικα σηκωσε το κεφαλι απο τα γονατα του το βλεμμα του συναντησε το δικο μου.Τα ματια του ηταν ακομα κατακκοκινα απο την διψα αλλα το προσωπο του ηταν παραμορφωμενο απο τον πονο.''Συγγνωμη...''ψελλισε ψαχνοντας τα λογια για να συνεχισει''πραγματικα δεν ξερεις ποσο λυπαμαι ποσο ντρεπομαι για τον εαυτο μου...''ειπε ενω εγω πασχιζα να συγκεντρωθω καθως οι ενοχες και ταπεινωτικες σκεψεις για τον εαυτο του διαδεχονταν η μια την αλλη χτυπωντας αδιακοπα το μυαλο μου.Ο πονος και ο θυμος με ξεχειλιζαν απο την ψυχη μου αλλα καθως τον κοιταζα επρεπε να παραδεχτω οτι δεν εφταιγε στα αληθεια αυτος.Οταν ειδα τις σκεψεις του,την επιθυμια του να την σκοτωσει την τρελαθηκα,θα παλευα μαζι του μεχρι το τελος για να την υπερασπιστω,θα παλευα με ολους,αλλα οχι,ο Τζασπερ δεν εφταιγε.Ο μοναδικος που εφταιγε ημουν εγω...
Προσπαθουσα να βρω κατι να του πω,αλλα τα λογια δεν εβγαιναν απο το στομα μου.''Εντουαρντ,ειλικρινα λυπαμαι...''ειπε κοιτωντας με και το βλεμμα του φανερωνε ντροπη.
''Τζασπερ το ξερω,πηγαινε σπιτι γιατι η Αλις θα τρελαθει απο την αγωνια.''ειπα σιγανα
ενω οι σκεψεις της Αλις σφυροκοπουσαν μεσα στο κεφαλι μου.Τοτε ο Τζασπερ εσκυψε το κεφαλι και χαθηκε απο τα ματια μου.Καθισα κατω και ακουμπησα στο ιδιο δεντρο που ηταν πριν κι ο Τζασπερ.Εκλεισα τα ματια και οι σκεψεις αρχισαν να με βασανιζουν,ενα μαρτυριο χωρις σταματημο.Ο μεγαλυτερος μου φοβος ειχε γινει πραγματικοτητα,τιποτα πια δεν θα ηταν το ιδιο...
Η σκεψη οτι παραλιγο να την χασω και μαλιστα απο δικο μου λαθος με χτυπουσε σαν μαχαιρι στην καρδια ξανα και ξανα.Η σκεψη ομως που τρελαινε το μυαλο μου και με πονουσε ως τα βαθη της ψυχης μου ηταν η διαπιστωση που εκανα για ακομα μια φορα,οτι δεν μπορουσα να ελεγξω τον εαυτο μου,οτι κινδυνεψε και απο εμενα τον ιδιο...Τρομος με κατεβαλε στην σκεψη,απεραντη αηδια και μισος για την αθλια υπαρξη μου.Ηταν λαθος να την φερω σημερα εδω,ηταν λαθος να ειναι με την οικογενεια μου,ηταν λαθος να ειναι κοντα μου....
Ηταν λες και με διαπερασε ηλεκτρικο ρευμα,ολα το σωμα αντιδρασε βιαια σε αυτη την σκεψη λες και του στερουσα την πηγη της ζωης.Η αληθεια στεκοταν μπροστα μου σκληρη και αδυσωπητη κι εγω αρνουμουν να την αντιμετωπισω.Το ηξερα απο την αρχη οτι αυτη δεν προοριζοταν για εμενα,μια αγγελικη υπαρξη δεν αξιζει σε εναν καταραμενο,ομως προσπαθησα να την αρπαξω και αυτη ειναι η τιμωρια μου.
Πως ομως μπορεις να αρνηθεις την ιδια σου την ζωη;Η ανασα μου αρχισε να βγαινει ακανονιστα απο το στηθος μου και τα ματια μου εστιασαν στο κενο,ολες οι εικονες που ηρθαν στο μπροστα μου ηταν εκεινη, το προσωπο της οταν κοκκινιζε,τα ματια της οταν κοιταζαν μεσα στα δικα μου,το αγγιγμα της τοσο ζεστο και απαλο πανω στο κρυο μου δερμα,ο ηχος της καρδιας της σε καθε φιλι...
Ηταν σαν ξεριζωνα με τα ιδια μου τα χερια την καρδια μου...
Ξαφνικα ενιωσα τις σκεψεις της Αλις μεσα στο κεφαλι μου να δυναμωνουν,πηρα μερικες βαθιες ανασες και σηκωσα το βλεμμα.Την ειδα να ξεπροβαλλει μεσα απο τα δεντρα με γοργο βημα,το βλεμμα της ηταν ανησυχο.''Ο Καρλαιλ εραψε το τραυμα,αν θελεις μπορεις να δεις την Μπελλα...''ξαφνικα σταματησε και με κοιταξε εκπληκτη.Το βλεμμα της ηταν κενο και ειχε παγωσει εκει που βρισκοταν''Δεν πιστευω να σκοπευεις....''κοντανασανε με τρομαγμενο υφος αλλα πριν προλαβει να συνεχισει την εριξα ενα θυμωμενο βλεμμα.Επειτα σηκωθηκα ορθιος και αρχισα να περπαταω αργα προς το σπιτι.
Ενιωθα σαν να πεθαινα για δευτερη φορα,μονο που ηξερα οτι αυτος ο πονος δεν θα εφευγε ποτε.Χωρις εκεινη ημουν στα αληθεια νεκρος,νεκρος για παντα...

ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

Σημειωση:αυτο το fanfiction αναφερεται στην Νεα Σεληνη και ειδικοτερα στις σκεψεις του Εντουαρντ λιγο πριν βγει στον ηλιο.

Μερες τωρα ο πονος διελυε το κορμι που απο ακρη σε ακρη,αλλα ο θανατος που τοσο πολυ ποθουσα δεν ειχε ερθει.Δεν υπηρχε πλεον λογος να ζω,η δικη μου ζωη τελειωσε την στιγμη που πεθανε εκεινη...
Ακουμπησα την πλατη μου στην μια πλευρα του σοκακιου και ξανακοιταξα το ρολοι,σε λιγα λεπτα η αναμονη θα τελειωνε,η ωρα πλησιαζε δωδεκα.Σε λιγο ολα θα τελειωναν,ο πονος,οι τυψεις,ολα θα σταματουσαν,το ρολοι θα σημανε την ωρα της λυτρωσης μου,την ωρα που θα την συναντουσα.Αυτη η σκεψη με εκανε να χαμογελασω,σε λιγο θα την εβλεπα και παλι,το προσωπο της ,τα ματια της,το αγγιγμα της,ολα οσα μου ειχαν λειψει τοσο πολυ ολους αυτους τους μηνες που ημουν μακρια της.Η ευτυχια που ενιωθα σε αυτη την σκεψη ανακουφιζε καπως το μαρτυριο του πονου,μουδιαζε τις φρικτες πληγες που υπηρχαν στην καρδια μου σε σημειο να μπορω να τις υποφερω.
Κοιταξα την πλατεια,ηταν γεματη με κοσμο για την γιορτη,σιγουρα θα παρεμβαιναν αμεσως,θα με σκοτωναν ακαριαια πριν προλαβω να βγω στο πληθος αλλα αυτο δεν με ενοιαζε,δεν με ενοιαζε ο θανατος μου ή ο πονος που θα εφερνε αυτος,δεν υπηρχε τιποτα στον κοσμο χειροτερο για να ζησω.Η τελευταια μας συναντηση ξαφνικα ζωντανεψε μπροστα μου.Τα λογια που της ειπα οτι δεν την ηθελα πια χτυπουσαν ασταματητα μεσα στο κεφαλι μου,το γεματο πονο βλεμμα της ξεσκιζε οτι ειχε απομεινει απο την καρδια μου.Νομιζα οτι καταδικαζοντας τον εαυτο μου να ζει μακρια της θα την προστατευα αλλα το μονο που καταφερα ηταν να την σκοτωσω...Τα κυματα του πονου με σαρωσαν κι εκεινη την στιγμη ευχομουν το τελος να ερθει μια στιγμη νωριτερα.Κοιταξα ξανα το ρολοι,η ωρα πλησιαζε,αργα με τελετουργικες κινησεις εβγαλα το πουκαμισο μου και το αφησα να πεσει κατω.Εκλεισα τα ματια μου και μπροστα μου ηρθαν οι ομορφοτερες στιγμες της ανουσιας ζωης μου.Ειδα εκεινη να μου χαμογελαει,να πιεζει τα χειλη της στα δικα μου,να κοιμαται μεσα στην αγκαλια μου...
Παραξενο,ο θανατος ηταν κοντα κι ομως εγω αισθανομουν τοσο ευτυχισμενος,ευτυχισμενος με την ιδεα οτι σε λιγο θα την εβλεπα...
Τα λογια που μου ειχε πει ενα χρονο πριν οταν ημουν στο προσκεφαλι της στο κρεβατι του νοσοκομειου ηρθαν αναπαντεχα στο μυαλο μου.''Μην φυγεις''ελεγε ξανα και ξανα ''Ορκισου μου οτι δεν θα φυγεις''.Η απελπισια και ο πονος που υπηρχε στα ματια της εκαμψαν ολες τις αντιστασεις μου.''Σου το ορκιζομαι''ηταν τα δικα μου λογια.Της το ειχα ορκιστει κι ομως ειχα φυγει μακρια της,την ειχα αφησει μονη.Λυγμοι τρανταξαν ξαφνικα το στηθος μου ομως δακρυα δεν εβγαιναν.''Αγαπη μου σε ικετευω συγχωρεσε με...''ψιθυρισα με τα ματια μου κλειστα,ενω ο πονος δυναμωνε ολο και περισσοτερο σε σημειο που να μην μπορω να τον αντεξω.''Σε παρακαλω συγχωρεσε με...''Εκεινη την στιγμη ενας δυνατος ανεμος σηκωθηκε στη ιταλικη πολη και η φωνη της εφτασε στα αυτια μου''Εντουαρντ σε συγχωρω...''ακουστηκε ενας αμυδρος ψιθυρος ''Εντουαρντ ζω,μην κανεις κακο στον εαυτο σου,αγαπη μου ζω...''
Στο ακουσμα της φωνης της η ανασα μου κοπηκε,αυτη η ελαχιστη στιγμη ηταν οτι πιο ευτυχισμενο ειχα ζησει τους τελευταιους μηνες.Φυσικα ηταν η φαντασια μου,η επιθυμια μου εκεινες τις ταλευταιες ωρες να νιωσω οτι αυτη ειναι κοντα μου,αλλα ηταν τοσο ομορφο που ηθελα να κρατησω αυτη την στιγμη για παντα.Περιμενα για λιγο γεματος αγωνια αλλα τιποτα δεν ξανακουστηκε.''Σε αγαπω...''ψιθυρισα κι εκανα ενα βημα προς το φως,σε λιγο ο αγγελος μου θα ηταν κοντα μου για παντα...

ΑΛΙΣ ΤΟ ΟΡΑΜΑ

Σημειωση:Αυτο το fanfiction αναφερεται σε αναμνησεις της Αλις πριν την μεταμορφωση της.

Εκεινη την μερα καθομουν στην πολυθρονα διπλα στο παραθυρο και κοιτουσα το σκοταδι που σιγα σιγα απλωνοταν στον ουρανο,σε λιγο θα νυχτωνε.Ο πατερας μου καθοταν λιγο πιο περα διαβαζοντας ενα βιβλιο ενω η μητερα μου στο διπλανο δωματιο εστρωνε το τραπεζι για το δειπνο.
Οταν αρχισε ηταν οπως ολες τις αλλες φορες,τιποτα δεν με προετοιμασε για αυτο που θα εβλεπα...
Ξαφνικα το σωμα μου παγωσε στην θεση που βρισκοταν και η θεα του παραθυρου αρχισε να χανεται απο τα ματια μου.Ειδα τον εαυτο μου να ξυπναει στην μεση ενος καταπρασινου δασους,αλλα ημουν τοσο διαφορετικη...
Ειδα το καταλευκο δερμα μου να ακτινοβολει στο φως του ηλιου,τα κατακοκκινα σαν ρουμπινια ματια μου αλλα κυριως ενιωθα,ενιωθα την αβασταχτη διψα μου για αιμα...
Στην πραγματικοτητα με επανεφεραν οι κραυγες της μητερας μου η οποια με ταρακουνουσε φωναζοντας''Αλις!Αλις!Τι συμβαινει;''
Το οραμα αρχισε να ξεθωριαζει και μετα απο λιγο βρεθηκα να κοιταω καταματα την μητερα μου,η οποια φαινοταν τρομοκρατημενη.Το σοκ που μου προκαλεσε η εικονα που ειδα ηταν τετοιο που ξεστομισα τα λογια χωρις να το σκεφτω''Θα...θα γινω βρικολακας...''
Τα ματια της μητερας μου ανοιξαν διαπλατα απο το σοκ και την εκπληξη ενω εφερε το χερι στο στομα της για να καλυψει μια κραυγη.Επειτα κατερρευσε στο πατωμα και καθισμενη στα γονατα αρχισε να κλαιει με λυγμους,ενω ο πατερας μου εφυγε απο το δωματιο με βημα αποφασιστικο.Η αντιδραση τους με ξαφνιασε,παντα αντιδρουσαν πολυ ασχημα οταν τους μιλουσα για τα οραματα μου,αλλα ποτε ετσι.Επρεπε να ακουσω τον ηχο του αυτοκινητου που σταματησε εξω απο το σπιτι και να δω τους νοσοκομους να βγαινουν για να καταλαβω οτι ολα ηταν εδω και καιρο συμφωνημενα.Οι γονεις μου προφανως ειχαν θεσει καποια ορια,ορια που τωρα ειχα ξεπερασει.Τρομος και πανικος με κατεκλυσαν καθως σηκωθηκα απο την πολυθρονα και αρχισα να βηματιζω πανω κατω στο δωματιο λεγοντας στον εαυτο μου''Οχι,οχι,δεν ειναι δυνατον να μου το κανουν αυτο...Ειναι οι γονεις μου με αγαπανε,δεν μπορει να πιστευουν...''
Αρνουμουν πεισματικα να δεχτω την αληθεια,αρνουμουν να πιστεψω οτι οι δικοι μου με ειχαν ηδη εγκαταλειψει.
Οι δυο νοσοκομοι με τις ασπρες στολες μπηκαν στο δωματιο οπου βρισκομουν μαζι με τον πατερα μου.''Αλις θα πρεπει να ακολουθησεις τους κυριους.''ειπε εκεινος και η καρδια μου σταματησε να χτυπα.Κοιταξα τα ματια του και εκτος απο σκληροτητα τιποτα αλλο δεν υπηρχε,τιποτα απο την αγαπη που μου εδειξε,τιποτα που να με κανει να ελπιζω.''Πατερα...''ψελλισα ενω δακρυα ανεβαιναν στα ματια μου''δεν ειναι δυνατον να πιστευεις...''
Η μητερα μου ειχε ερθει αθορυβα στο δωματιο και τωρα στεκοταν διπλα του με το βλεμμα της καρφωμενο στο πατωμα.Ο πατερας μου συνεχιζε να με κοιταζει αμιλητος ενω τα δακρυα ετρεχαν τωρα στα μαγουλα μου.''Δεν ειμαι τρελη!Μητερα εσυ το ξερεις σε παρακαλω πες του το,μιλα του σε παρακαλω!''ειπα με αγωνια καθως στραφηκα προς την μητερα μου.Η μητερα μου ομως δεν σηκωσε το βλεμμα της ουτε για να με κοιταξει.''Μητερα σε παρακαλω κοιτα με,δεν ειμαι τρελη,κοιτα με!''αρχισα να φωναζω κλαιγοντας ενω οι λυγμοι τρανταζαν το στηθος μου.Η μητερα μου κλονιστηκε για μια στιγμη αλλα παρεμεινε σταθερα προσηλωμενη με το βλεμμα στο κενο.
Ενιωθα οτι ολος ο κοσμος γυριζε και επρεπε να κρατηθω απο μια πολυθρονα για να μην καταρρευσω.Με ενα νευμα του πατερα μου οι δυο νοσοκομοι ηρθαν και πιασανε τα μπρατσα μου τραβωντας με προς την πορτα.Αντισταθηκα με ολες μου τις δυναμεις ενω το βλεμμα μου ηταν ακομα στους γονεις μου''Ειμαι κορη σας!''φωναζα ενω τα δακρυα ετρεχαν ασταματητα απο τα ματια μου.Ο πατερας μου κοιταζοντας αλλου ειπε ανεκφραστα''Δεν εχω κορη.Η κορη μου πεθανε σημερα.''Εκεινη την στιγμη ενιωσα την καρδια μου να σπαει σε χιλια κομματια,ηταν λες και δεν ενιωθαν τιποτα για εμενα,λες και δεν σημαινα τιποτα για αυτους.Ο πονος που ενιωθα ηταν αβασταχτος και ευχομουν να πεθανω εκεινη την στιγμη.Χωρις κανεις να το καταλαβει η Σινθια ειχε μπει στο δωματιο και ετρεχε προς το μερος μου.Μολις που προλαβα να την δω πριν ο πατερας μου απλωσει το χερι του για να την σταματησει.
''Σε παρακαλω,αφασε την να ερθει κοντα μου,σε παρακαλω!''εκλαιγα με αναφυλητα βλεποντας την να παλευει να ξεφυγει απο τα χερια του πατερα μου.
''Αλις!Αλις μην φυγεις!''μου φωναζε ενω δακρυα μουσκευαν το προσωπο της.Φωναζα και παρακαλουσα τον πατερα μου να με αφησει να την αγκαλιασω για μια ακομα φορα αλλα ποτε δεν πηρα απαντηση.Κοιταξα την μητερα μου,το προσωπο της φανερωνε οδυνη,ηταν λες και με θρηνουσε ηδη...
Με ενα δευτερο νευμα του πατερα μου οι νοσοκομοι με πηρανε τραβωντας με με την βια εξω απο το δωματιο ενω εγω εκλιπαρουσα τους γονεις μου κλαιγοντας δυνατα
''Οχι!Σας παρακαλω οχι!Δεν ειμαι τρελη!Μην μου το κανετε αυτο!Σας παρακαλω!''
Οσο και αν τους παρακαλουσα και τους ικετευα τιποτα δεν τους εμποδισε να με καταδικασουν σε μια ζωη χειροτερη και απο τον ιδιο τον θανατο...
Λιγες στιγμες αργοτερα μουδιασμενη απο τον αφορητο πονο των ηλεκτροσοκ παρακολουθουσα την πορτα της απομονωσης να κλεινει και να με βυθιζει στο σκοταδι.
Εξαντλημενη απο την κουραση ξαπλωσα στο πατωμα κουλουριαστικα σε μια μπαλα και προσπαθησα να κοιμηθω.Ο υπνος ομως δεν ερχοταν για να με ανακουφισει,το σωμα μου ετρεμε απο το κρυο και ο πονος δεν περνουσε.Εκλεισα τα ματια μου και αρχισα να τραγουδαω σιγανα το νανουρισμα που ελεγε σε εμενα και την Σινθια η μητερα μου οταν ημασταν μικρες.Λιγα λεπτα μετα ονειρευομουν και το ονειρο ηταν τοσο ομορφο που δεν ηθελα να ξυπνησω.Δεν ενιωθα ουτε το κρυο,ουτε τον πονο να διαλυει το κορμι μου,ημουν καλα...
Ειδα τον εαυτο μου να επιστρεφει σπιτι.Με το που ανοιξα την πορτα η Σινθια αρχισε να τρεχει πηδωντας κατα πανω μου.Την αγκαλιασα σφιχτα και την φιλησα τρυφερα στο μαγουλο.Οι γονεις μου στεκονταν πιο πισω χαμολελαστοι και με το βλεμμα τους με καλωσοριζαν σπιτι.Μεσα στον υπνο μου αισθανθηκα τοσο ευτυχισμενη,ενιωθα οτι με αγαπουσαν...''

ΕΣΜΕ Η ΠΤΩΣΗ

Δεν ξερω ποση ωρα στεκομουν στην ακρη του βραχου κοιταζoντας το κενο,ηταν λες και ο χρονος ειχε σταματησει για εμενα...
Καθομουν με τα γονατα στο εδαφος ενω τα χερια μου ειχαν γαντζωθει στην ακρη του βραχου,ο δυνατος αερας μαστιγωνε το προσωπο μου και εκανε το φορεμα μου να ανεμιζει ξεφρενα,τα θολα απο τα δακρυα ματια μου ατενιζαν την αβυσσο που εκτεινοταν απο κατω.Μπροστα στα ματια μου υπηρχε συνεχως η σκηνη που ειχε εξελιχθει λιγο νωριτερα στο νοσοκομειο.Το μωρο ειχε μεταφερθει εκει το ιδιο πρωι καθως ο υψηλος πυρετος που το ταλαιπωρουσε δυο μερες δεν ελεγε να πεσει.''Τι εχει γιατρε;Γιατι δεν πεφτει ο πυρετος;''ρωτουσα συνεχως τον γιατρο που ειχε αναλαβει το παιδι μου εκεινο το πρωι.''Δεν ξερουμε ακομα,ισως καποια λοιμωξη ή κατι τετοιο,προς το παρον ελενχουμε την κατασταση''.μου ειχε απαντησει σκεφτικος.
Λιγες ωρες αργοτερα οπως εμαθα απο την νοσοκομα που το φροντιζε η κατασταση του ειχε επιδεινωθει.''Πως ειναι;Πειτε μου πως ειναι το παιδι μου!''ειχα απαιτησει απο πο τον γιατρο βλεποντας τον να βγαινει απο το δωματιο του μωρου.''Η κατασταση του ειναι πολυ ασχημη αλλα κανουμε οτι μπορουμε.''μου ειχε απαντησει εκεινος κοιταζοντας με με οικτο.Ξαφνικα ενιωσα να ζαλιζομαι,τα ποδια μου δεν με κρατουσαν και επρεπε να στηριχτω στον τοιχο για να μην λιποθυμησω.Ο γιατρος κοιταζοντας με με ανησυχια παρακαλεσε μια νοσοκομα να μεινει διπλα μου και να με φροντισει.Η νοσοκομα προσπαθησε να με βαλει να καθισω σε μια καρεκλα που ηταν εκει κοντα αλλα εγω ετρεξα πισω απο τον γιατρο που ετοιμαζοταν να ξαναμπει στο δωματιο και μπαινοντας μπροστα του τον παρακαλεσα κλαιγοντας σιγανα
''Σας παρακαλω,σωστε το μωρο μου,σας παρακαλω...''εκεινος με κοιταξε με λυπημενο βλεμμα λεγοντας''Θα κανουμε οτι μπορουμε,σας διαβεβαιω κυρια μου.Τωρα σας παρακαλω πηγαινετε να καθισετε,δεν φαινεστε καλα.Θα θελατε λιγο νερο ή κατι αλλο;Ειστε απο το πρωι εδω,δεν θα αντεξετε αλλο''.Εγω κουνησα το κεφαλι μου αρνητικα ενω η νοσοκομα με τραβηξε πισω στην καρεκλα.
Τελικα οταν το απογευμα ο γιατρος βγηκε απο το δωματιο σηκωθηκα πανω και ετρεξα προς το μερος του ενω τα δακρυα συνεχιζαν να τρεχουν στα ματια μου''Πως ειναι;Ειναι καλυτερα;Μιληστε μου σας παρακαλω!''Ο γιατρος παρεμενε αμιλητος με το βλεμμα καρφωμενο στο πατωμα και αμεσως ενιωσα τον φοβο να παγωνει τα σωθικα μου.Η καρδια μου αρχισε να χανει χτυπους ενω το μυαλο μου μουδιασμενο απο το σοκ αρνουνταν να αντιδρασει.
''Ζει..Πειτε μου οτι ζει..Σας παρακαλω...''τον ικετευα με με απελπισμενη φωνη ενω τα δακρυα κυλουσαν στο προσωπο μου.''Δεν μπορεσαμε να σωσουμε το παιδι...Λυπαμαι..''ειπε εκεινος αλλα εγω δεν τον ακουσα,δεν μπορουσα να τον ακουσω,δεν μπορουσα να ακουσω τιποτα...Λιγες στιγμες αργοτερα ενω ο ηλιος εδυε και εβαφε κοκκινο τον ουρανο κατεληξα να στεκομαι λιγα μετρα πανω απο τα αποτομα βραχια με την αβυσσο να με καλει...
''Το μωρο μου..Το μωρο μου...''ψιθυριζα κλαιγοντας με λυγμους,κοιτωντας την φριχτα αδεια αγκαλια μου και τυλιγοντας με τα χερια μου το σωμα μου προσπαθωντας να αντεξω τον πονο.Ανεπαισθητα τα χερια μου ακουμπησαν την κοιλια μου,λες και ηταν ακομα εκει,λες και ηθελα να το αγγιξω για αλλη μια φορα,αλλα δεν υπηρχε τιποτα για να νιωσω,η ζωη που καποτε ηταν μεσα μου ειχε τωρα χαθει...
Δεν ηθελα πλεον να ζησω,περα απο τον πονο δεν υπηρχε τιποτα αλλο πλεον για εμενα...
Σηκωθηκα κλεινοντας τα ματια εκανα ενα βημα προς το κενο,η ανασα μου κoπηκε καθως ενιωσα να πεφτω συνεχως προς το τελος,προς τον θανατο.Μετα απο λιγο ενιωσα τον φριχτο πονο απο την προσγειωση πανω στα κοφτερα βραχια,κοιμηθηκα μεσα σε μια υγρη λιμνη αιματος και δεν ξυπνησα ποτε.Τις τελευταιες μου στιγμες η πιο ομορφη αναμνηση της ζωης μου ηρθε μπροστα στα ματια μου.Ειχα μολις γεννησει και κρατουσα το μωρο μου στην αγκαλια μου,τα ζεστα καστανα του ματια κοιταγαν μεσα στα δικα μου και η καρδια μου πηγαινε να σπασει απο την χαρα.Το νανουριζα και εκεινο κοιμοταν ησυχο μεσα στην αγκαλια μου οταν ενιωσα ολο μου το κορμι να εκαιγε και ουρλιαξα απο τον πονο.Τα ματια μου ανοιξαν διαπλατα και ειδα ενα σκοτεινο δωματιο και εναν αντρα να στεκεται στο προσκεφαλι μου.Δεν καταλαβαινα τι μου συνεβαινε,θε επρεπε ειχα πεθανει,θα επρεπε να ημουν νεκρη αλλα ζουσα,αν και πονουσα φριχτα και ουρλιαζα παρακαλωντας να τελειωσει αυτο το μαρτυριο,παρολα αυτα ζουσα.Ο ξανθος αντρας δεν ειχε φυγει λεπτο απο πανω μου και καθε φορα που εδειχνα να μην αντεχτα αλλο τον πονο ψιθυριζε λυπημενα ''Συγγνωμη...Συγγνωμη...Προσπαθω να σε σωσω,σε παρακαλω συγχωρεσε με...Συγχωρεσε με που δεν αντεξα να σε χασω...''
Οταν ο πονος πια σταματησε ανοιξα τα ματια μου και αντικρυσα το πιο ομορφο προσωπο που ειχα δει ποτε στην ζωη μου,ο ξανθος αντρας καθοταν ακομα στο προσκεφαλι μου,τα χρυσαφενια ματια του με κοιταζαν ανησυχα αλλα γεματα στοργη και ενδιαφερον.Εμοιαζε με καποιον πριγκιπα που ειχε μολις βγει απο καποιο ξεχασμενο παραμυθι,για μια στιγμη νομιζα οτι ακομα ονευρευομουν.Προσπαθουσα να μιλησω αλλα κοιταζοντας τον εχανα την αυτοσυγκεντρωση μου και δεν μπορουσα να αρθρωσω λεξη.Οταν τελικα καταφερα να μιλησω τον ρωτησα σιγανα''Γιατι δεν ειμαι νεκρη;''Η απαντηση με σοκαρε,δεν μπορουσα να το διανοηθω,δεν μπορουσα να πιστεψω οτι δεν ημουν ανθρωπος πια.Ο Καρλαιλ μου ειπε για εκεινον και τον Εντουαρντ,για τον ιδιαιτερο τροπο ζωης που εκεινοι ακολουθουσαν και μου προσφερε μια θεση στην οικογενεια του.''Γιατι;''τον ρωτησα καθως συζητουσαμε''Τοσοι ανθρωποι πεθαινουν καθε μερα.Γιατι διαλεξες εμενα;''Εκεινος ξαφνικα σταματησε να μιλαει και με κοιτουσε αμηχανος.Ημουν σιγουρη οτι στα ομορφα ματια του εβλεπα κατι παραπανω απο οικτο και λυπηση για μια γυναικα που εχασε το παιδι της και προσπαθησε να δωσει τελος στην ζωη της.Ημουν σιγουρη πως εβλεπα μεσα τους μια μικρη λαμψη που ολο και μεγαλωνε να σιγοκαιει αργα,να απλωνεται σε ολο το προσωπο του και να το φωτιζει.''Οταν σε ειδα στο νεκροτομειο,οταν ακουσα την καρδια σου να χτυπαει ακομα,δεν μπορουσα σε αφησω...Μετα απο πολλα χρονια ενιωσα σαν να μου ξαναεδιναν την ζωη μου πισω...Συγγνωμη,ειμαι τοσο εγωιστης.''συμπληρωσε ντροπιασμενα κοιτωντας κατω.Ανασηκωθηκα καλυτερα στο κρεβατι και τεντωσα το χερι μου για να τον αγγιξω,επιασα απαλα το πλαι του προσωπου του και σηκωσα το κεφαλι του ωστε τα ματια του να κοιτουν μεσα στα δικα μου''Μου προσφερες ξανα την ζωη και το παιδι που εχασα,θα γινω υπεροχη μητερα για τον Εντουαρντ,σε ευχαριστω...''ειπα απαλα ακουμπωντας τα χειλη μου ελαφρα στο δικα του.
Βαθια μεσα μου το ηξερα,ο πονος δεν θα εφευγε ποτε αλλα κοιτωντας μεσα στα ματια του μπορουσα να δω ξανα την ελπιδα...

ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

Σημειωση:αυτο το fanfiction αναφερεται στη Νεα Σεληνη και πιο συγκεκριμενα στην περιοδο οπου ο Εντουαρντ ειναι μακρια απο την Μπελλα

Για αλλη μια φορα ο ηλιος εδυε,τον εβλεπα καθως χανοταν πισω απο τα δεντρα,αλλη μια μερα ειχε φτασει στο τελος της,για μενα ομως ο χρονος ειχε σταματησει απο την στιγμη που εχασα τα ματια της...
Δεν ηξερα ποσος χρονος ειχε περασει απο τοτε που εφυγα,δεν μπορουσα να υπολογισω,καθε λεπτο μου φαινοταν αιωνας.Προσπαθουσα τοσο σκληρα να μεινω μακρια της,μακρια απο τον αγγελο μου,μακρια απο το μοναδικο μου ονειρο,παλευα απεγνωσμενα με τον πονο που μου εκαιγε τα σωθικα,που διελυε ολο και περισσοτερο την ψυχη μου για να ειναι εκεινη καλα,για να ειναι εκεινη ευτυχισμενη.Η ευτυχια της...αυτο θυμιζα στον εαυτο μου ξανα και ξανα οταν κουλουριαζομουν σε μια μπαλα και παραδινομουν στην θλιψη και στον πονο,αυτο ηταν το σημαντικοτερο για εμενα,ηθελα απλα να ειναι καλα εκεινη,τιποτε αλλο,τιποτε για εμενα...
Απο τοτε που εφυγα αναζητουσα τα ιχνη της Βικτορια,δεν μπορουσε να ζει αλλο,δεν επρεπε να ζει.Η ιδεα οτι μπορει καποτε να επεστεφε για εκεινη με τρελαινε,ειχα αποφασισει να την βρω παση θυσια και να ξεμπερδευω μαζι της.Αυτο ηταν το μονο πραγμα που εκανα αρκετους μηνες τωρα,να ακολουθω τα ιχνη της,να την κυνηγαω μερα νυχτα χωρις σταματημο,χωρις ξεκουραση,ηταν το μονο που εκανα,το μονο που μπορουσα να κανω.Εδω ομως και λιγες μερες ειχα χασει τα ιχνη της με αποτελεσμα να περιφερομαι ασκοπα στα δαση.Δεν ημουν καλος ιχνηλατης,δεν ημουν καθολου καλος αλλα δεν θα παρατουσα την προπαθεια μεχρι να εξαφανιζοταν καθε ελπιδα.Καθισα κατω απο ενα μεγαλο δεντρο και εφερα το κεφαλι μου στα γονατα μου.Καθως το σκοταδι αρχισε να απλωνεται γρηγορα στον οριζοντα σκορπιζοντας στον μαυρο ουρανο χιλιαδες μικρα αστερια ο πονος αρχισε παλι να με κυριευει,δεν εκανα καμμια προσπαθεια,απλα παραδοθηκα.Πονουσα,πονουσα αφορητα,ολη μου η υπαρξη την ζητουσε,αλλα εγω σκοτωνα καθε σκεψη,καθε ελπιδα να την ξαναδω,σκοτωνα τον εαυτο μου.Σηκωσα το προσωπο μου,εδω και αρκετο καιρο ηταν λες και δεν υπηρχε τιποτα ζωντανο σε αυτο,και κοιταξα μελαγχολικα τα αστερια που τρεμοσβηναν στον ουρανο,βλεπωντας τα να φωτιζουν τον κοσμο εχα την ψευδαισθηση οτι δεν ημουν τοσο μονος,μονος οσο δεν ειχα ξανανιωσει ποτε στην ζωη μου...
Κι ομως καπου ειχα μια οικογενεια που παντα με περιμενε και με αγαπουσε.Στο μυαλο μου ηρθαν σκηνες απο την ταλευταια μου επισκεψη σε αυτους.Ο πρωτος που με ειδε ηταν ο Εμετ,καθοταν στο γκαραζ επισκευαζοντας το τζιπ του με αδειο βλεμμα χωρις να δινει μεγαλη προσοχη σε αυτο που εκανε,κοιτωντας τον προσεκτικα παρατηρησα οτι ηταν εξαιρετικα κακοκεφος,πραγμα σπανιο για αυτον,ανησυχος τον πλησιασα.Μολις με ειδε ενα πλατυ χαμογελο απλωθηκε στο προσωπο του και ετρεξε κατευθυαν προς το μερος μου.''Μακαρι αυτη την φορα να μεινει.''σκεφτοταν καθως με αγκαλιαζε γελωντας.Αυτοματα ενιωσα απαισια,ηθελα τοσο πολυ να τον δω να γελαει ξανα κι ομως σε λιγο η χαρα θα εξαφανιζοταν απο το προσωπο του,ειχα περασει απλα για να τους δω,θα εφευγα παλι.Μολις μπηκα στο σπιτι μετανιωσα,ηθελα να φυγω ξανα αλλα επρεπε να προχωρησω.Ο Καρλαιλ καθοταν σε εναν καναπε με την Εσμε στην αγκαλια του,εκεινη ηταν πολυ ασχημα.Η οψη της φαινοταν πολυ ταλαιπωρημενη,ηταν λες και ειχε ζαρωσει μεσα στην αγκαλια του.Το προσωπο της φαναιρωνε πονο ενω κοιτουσε αδιαφορα μπροστα.Ο Καρλαιλ ηταν πιο ψυχραιμος,αλλα το βλεμμα του ειχε παγωσει,ηταν τελειος ανεκφραστος.Ενιωσα αηδια για τον εαυτο μου,για τον πονο που αθελα μου τους προκαλουσα,εκεινοι δεν εφταιγαν σε τιποτα απολυτος,ο μονος που εφταιγε,ο μονος που επρεπε να ποναει ημουν εγω.Αμεσως μολις μπηκα στο δωματιο εκεινοι καταλαβαν την παρουσια μου. Μολις με ειδε η Εσμε ετρεξε να με αγκαλιασει,ηταν τοσο ανακουφισμενη δεν ειχα παθει κατι,που ημουν κοντα τους.Ο Καρλαιλ με κοιτουσε με κατανοηση,το χερι του δεν εφευγε απο τον ωμο μου.Η μονη που εμενε αμετοχη ηταν η Ροζαλι,παρακολουθουσε την σκηνη απο μακρια το βλεμμα της στην αρχη μαρτυρουσε εκπληξη αλλα αργοτερα εγινε επιφυλακτικο.Η ωρα περασε γρηγορα, ηταν αμηχανοι αλλα φανερα ευχαριστημενοι που με εβλεπαν και συζητουσαν μαζι μου λεγοντας ο καθενας τα νεα του,ο Καρλαιλ μου ειπε για την κλινικη οπου δουλευε,ενω ο Εμετ ανεφερε χαμογελαστος οτι μολις ειχαν επιστρεψει με την Ροζαλι απο αλλο ενα ταξιδι και με πληροφορησε οτι η Αλις και ο Τζασπερ ηταν στο Ντεναλι.Οταν ηρθε η στιγμη για να φυγω σηκωθηκα αμηχανα απο την θεση μου κοιταζωντας αλλου,αμεσως τα προσωπα ολων σκοτεινιασαν.''Σε παρακαλω Εντουαρντ,μην φευγεις,οχι παλι.Μενε με την οικογενεια σου.''ειπε εκληπαρωντας η Εσμε ενω λυγμοι τρανταζαν το στηθος της''Εντουαρντ μεινε,θα σε βοηθησουμε,θα κανουμε οτι μπορουμε...''ψιθυρισε σιγανα κοιτωντας με απελπισμενα.''Δεν μπορειτε να με βοηθησετε,κανεις δεν μπορει.Συγγνωμη...''ειπα σιγανα και βγηκα απο την πορτα στο πηχτο σκοταδι,αρχισα να τρεχω αφηνοντας την απελπισια να με διαλυσει,δεν ειχα σπιτι,δεν ειχα τιποτα πια...
Οι εικονες εσβησαν σιγα σιγα απο το μυαλο μου ενω οι πρωτες σταγονες της βροχης αγγιζαν το προσωπο μου.Σε λιγα μονο λεπτα η βροχη δυναμωσε μουσκευοντας τα ρουχα μου,ποτιζοντας τα δαντρα και κανοντας τα φυλλα τους να σταζουν σιγανα.Σε λιγη μονο ωρα ημουν βρεγμμενος μεχρι το κοκκαλο και το νερο εσταζε απο το προσωπο μου αλλα δεν με ενοιαζε,δεν με ενοιαζε πλεον τιποτα.Απροσμενα η βροχη εφερε εικονες μπροστα στα ματια μου,αναμνησεις αρχισαν να ζωντανευουν ξαφνικα μπροστα μου λες και δεν εφυγα ποτε,λες και ολα εγιναν μολις χθες.
Το καλοκαιρι που περασαμε μαζι,το ομορφοτερο καλοκαιρι της αθλιας ζωης μου ηρθε αυτοματα στο μυαλο μου.Το βροχεροτερο καλοκαιρι στο Φορκς...σκεφτηκα με ενα πικρο χαμογελο.Για χαρη μου τσαλαβουταγε καθε μερα στα νερα και γινοταν μουσκεμα αλλα αυτο παροτι ηξερα οτι την πειραζε δεν εδειχνε να την νοιαζει και πολυ''Αφου αντεχεις εσυ αντεχω κι εχω...''ελεγε καθως προσπαθουσε να αποφυγει τις λασπωμενες λιμνουλες με το νερο χωρις ομως μεγαλη επιτυχια,λιγο πριν πεσει μεσα παντα καταφερνα να την πιασω απο την μεση και να την τραβηξω πανω μου.Μου αρεσε να ακουω τοτε την καρδια της να χτυπαει πιο γρηγορα,να βλεπω τα μαγουλα της να κοκκινιζουν απαλα,τα ματια της να παγιδευονται στα δικα μου...
''Ευχαριστω..''μουρμουριζε καθε φορα αμηχανα και εγω της απαντουσα χαμογελωντας πλατια ''Μα στα αληθεια Μπελλα νομιζες οτι θα σε αφηνα ποτε να πεσεις'';
Εκεινη η εικονα εσβησε κι αμεσως μια αλλη εμφανιστηκε μπροστα μου,ηταν αργα την νυχτα και καθομασταν στο δωματιο της και εκεινη μου μιλουσε για την οικογενεια της,για τα νεα που ειχε απο την Ρενε,για την νεα μεταγραφη του Φιλ και για το ποσο καλα ειχαν προσαρμοστει στο Τζακσονβιλ.''Μπελλα,ξερω ποσο σου λειπει η μητερα σου.''της ειπα μετα απο λιγα λεπτα σιωπης''Ισως θα επρεπε να το ξανασκεφτεις να πας να μεινεις μαζι τους,με εμενα συνεχως κινδυνευ...''με σταματησε πριν τελειωσω την φραση μου βαζοντας τα δαχτυλα της μπροστα απο το στομα μου.''Εντουαρντ εχω παρει την αποφαση μου,το ξερεις οτι μονο μαζι σου μπορω να ζησω,μπορω να υπαρχω...''μου ψιθυρισε κοιτωντας με διαπεραστικο βλεμμα.Την κοιταξα λοιπημενα,θυσιαζε τα παντα για χαρη μου,οχι δεν το αξιζα.Επιασα το προσωπο της απαλα στα χερια μου και το εφερα κοντα στο δικο μου,τα παγωμενα χειλη μου αγγιξαν τα δικα της,ηταν τοσο απαλη και ζεστη,δεν ηθελα να την αφησω ποτε απο τα χερια μου.Λιγες στιγμες αργοτερα καθως κοιταζαμε κοι οι δυο απο το ανοιχτο παραθυρο εκεινη σηκωσε το χερι της δειχνωντας ψηλα''Κοιτα ενα αστερι πεφτει,κανε μια ευχη''.
''Ενταξει λοιπον...''ειπα κοιτωντας το λαμπερο αστερι που επεφτε.
''Λοιπον τι ευχηθηκες;''με ρωτησε παιχνιδιαρικα ενω κουλουριαζοταν στην αγκαλια μου.
''Μα Μπελλα αν σου πω δεν θα πιασει!''της ειπα δηθεν σοβαρα ενω εκεινη με κοιτουσε καπως εκνευρισμενη ενω στριμοχνωταν στην αγκαλια μου''Ετσι κι αλλιως ειναι αργα,πρεπει να κοιμηθεις''της ειπα φιλωντας απαλα τα μαλλια της,η μυρωδια ηταν ακομα πιο ομορφη.''Ενταξει,αλλα αυριο θα μου πεις!'' πεταχτηκε εκεινη με αναλαφρο αλλα απαιτητικο τονο.''Οπως επιθυμεις.''ειπα ψιθυριστα ενω λιγη ωρα αργοτερα τραγουδουσα το νανουρισμα της.Εκεινη κοιμηθηκε αμεσως μεσα στην αγκαλια μου,τοσο ομορφη,τοσο ευθραστη,την εβλεπα καθως κοιμοταν και δεν μπορουσα να παρω τα ματια μου απο πανω της,μακαρι να κρατουσε αυτη η στιγμη για παντα...
Η αναμνηση ξαφνικα ξεθωριασε και βραθηκα παλι μονος μου στο βροχερο σκοτεινο δασος.''Ευχηθηκα να εισαι ευτυχισμενη αγαπη μου...αυτο ευχηθηκα...''ψιθυρισα σιγανα λες και βρισκοταν διπλα μου,λες και με ακουγε...
Αρχισα να τραγουδαω για μια ακομα φορα το νανουρισμα της,αυτο εκανε τον πονο χειροτερο αλλα δεν με ενοιαζε,ειχε νυχτωσει,ο αγγελος μου κοιμοταν μακρια απο την αγκαλια μου,ηθελα απλα να την νιωσω κοντα μου,να την νανουρισω για μια ακομα φορα...

ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ ΒΟΛΤΟΥΡΙ

Ειχε νυχτωσει οταν πια μπηκα στην πολη,εκτος απο καποιους περαστικους που επεστρεφαν βιαστικα σπιτι,ολοι οι δρομοι ηταν ερημοι ή σχεδον ερημοι.Αν και δεν μπορουσα να τους δω ακομα ηξερα οτι υπηρχαν παντα μεσα τις σκιες,παντου γυρω μου.Καποιος πρεπει να με ειδε οταν εμπαινα γιατι ειχε σημανει συναγερμος,σχεδον ολη η φρουρα ηταν σημερα εξω,μπορουσα σχεδον να νιωσω τα ματια τους πανω μου.Αλλα δεν μπορουσαν να με πλησιασουν,τουλαχιστον οχι ακομα,η πλατεια φιλοξενουσε μικρες συντροφιες και ακομα και η παραμικρη κινηση θα τους εξεθετε,,σε αυτο θα βασιζομουναν το σχεδιο που ειχα στο μυαλο μου δεν πετυχαινε.Διεσχισα γρηγορα το λιθοστρωτο,προσπερασα το συντριβανι και εστριψα σε ενα απομερο σοκακι.Οπως το περιμενα ηταν ηδη εκει πριν απο εμενα,ο Φελιξ μου χαμογελουσε απο τις σκιες κανοντας ενα βημα μπροστα...
''Σε τι μπορουμε να σε βοηθησουμε;''ψιθυρισε σιγανα,ωστοσο ο τονος του ειχε κατι το απειλητικο.Σκεφτοταν οτι ειχα ερθει για να δημιουργησω φασαριες και ειχαν δικιο,αν και ηλπιζα να το αποφυγω αν μπορουσα.
''Ειμαι ο Εντουαρντ Καλεν,γιος του Καρλαιλ και θα ηθελα να δω τον Αρο.''ειπα γρηγορα με αποφασιστικο τονο ενω μελετουσα τις αντιδρασεις του.Εδειξε εκπληξη στο ακουσμα του ονοματος του πατερα μου,ακριβως οπως το περιμενα.Ο Καρλαιλ εχαιρε του σεβασμου του Αρο λογω των φιλικων σχεσεων που τους εδεναν απο παλια.Αναρωτιομουν αν θα μπορουσε αυτο να τον εμποδισει να τον εμποδισει να μου δωσει αυτο που θα ζητουσα,ηλπιζα πως οχι.
Για μερικες στιγμες εδειχνε σκεφτικος καθως προσπαθουσε να αποφασισει αν θα μου εκανε ή οχι τη χαρη.Το κεφαλι του ηταν γερμενο στο πλαι και τα ματια του με κοιτουσαν εξεταστικα καθως προσπαθουσε να με ζυγισει.Τελικα αποφασισε οτι ηταν καλυτερα να μην εχει μπλεξιματα και κουνησε το κεφαλι του καταφατηκα.Επειτα μου γυρισε την πλατη εκανε μερικα βηματα και σταθηκε πανω απο το ανοιγμα ενος υπονομου.''Μετα απο εσενα.''ειπε χαμογελωντας ειρωνικα.Προχωρωντας πιο βαθια στο σοκακι τωρα μπορουσα να διακρινω και αλλα μελη της φρουρας,σιλουετες με κοκκινα ματια χαμενες στο σκοταδι.Περιεργο,ο θανατος ηταν τοσο κοντα μου κι ομως δεν φοβομουν,αντιθετα τον ζητουσα...
Λιγες στιγμες αργοτερα τα βηματα μου αντηχουσαν στο πετρινο πατωμα καθως εμπαινα στην μεγαλη αιθουσα ακολουθουμενος παντα απο τον Φελιξ και τον Αλεκ,ο οποιος ειχε αφησει την κουβεντα που ειχε με την Τζιανα στην αιθουσα υποδοχης και υποκυπτωντας στην περιεργεια του μας ειχε ακολουθησει.Οταν μπηκαμε μεσα εκεινοι καθονταν ηδη στους θρονους τους και συζητουσαν,μολις αντιληφθηκαν την παρουσια μας σταματησαν να μιλανε και εστιασαν το βλεμμα τους πανω μου.Παρολη την δυστυχια και τον πονο που ενιωθα δεν μπορουσα να μην νιωσω δεος στην θεα τους,η παρουσια τους ηταν κατι παραπανω απο επιβλητικη,οι παναρχαιες αυτες υπαρξεις του θανατου ειχαν τωρα τα ματια τους πανω μου κοιταζωντας με εξεταστικα.Την σιωπη εσπασε ο Αρο ο οποιος σηκωθηκε απο τον θρονο του και εκανε μερικα βηματα προς το μερος μου χαμογελωντας''Εντουαρντ!Τι εκπληξη ειναι αυτη;Πως ειναι ο Καρλαιλ και η οικογενεια του;''Δεν ειχα καιρο για χασιμο μεταφεροντας νεα αλλα σκεφτηκα πως αν επαιζα το παιχνιδι τους ισως να ηταν πιο ευκολο να εκπληρωσουν αυτο που θα τους ζητουσα.''Ο πατερας μου και η οικογενεια μου ειναι καλα,τα τελευταια χρονια αποκτησαμε αλλα δυο μελη.''ειπα σοβαρα κοιταζοντας τον.
''Αληθεια;Αυτο ειναι ενδιαφερον...''ψελλισε εκπληκτος καθως σκεφτοταν οτι πιο φυσικο θα ηταν να εχει αφανιστει μια τετοια ομοδα με την παροδο του χρονου παρα να εχει αυξηθει.
''Μαλιστα,ωστε ο Καρλαιλ τα καταφερνει καλα,πραγματοποιει το οραμα του,η ζωη που παντα ηθελε.''συνεχισε μιλωντας περισσοτερο στον εαυτο του παρα σε εμενα.
''Δεν μας ειπες ομως Εντουαρντ,σε τι οφειλουμε την τιμη της επισκεψης σου;Δεν λεω,χαιρομαι πολυ που εχω την ευκαιρια να γνωρισω εναν τοσο χαρισματικο βρικολακα,απο την στιγμη που ενταχθηκες μαζι με τον Καρλαιλ τα νεα ταξιδεψαν σαν αστραπη,αλλα φανταζομαι δεν ηρθες απο τα μερη μας μονο και μονο για να μας δωσεις νεα απο τον αγαπητο Καρλαιλ.''το υφος του ειχε κατι το παιχνιδιαρικο οταν τα ελεγε αυτα,η περιεργεια,η μεγαλυτερη αδυναμια του απο οτι φαινεται τον ετρωγε συνεχως.
Ειδα οτι σκεφτοτανε πως ισως ο λογος της ξαφνικης επισκεψης μου να σημαινε την ενταξη στην ομοδα τους και την εγκαταλειψη της οικογενειας μου και του τροπου ζωης της.Προσπαθησα να συγκρατησω ενα ειρωνικο γελακι,πραγματικα δεν φανταζοταν ποσο εξω επεφτε .Εκεινη την στιγμη απο την πορτα πισω απο εμας εμφανιστηκαν η Τζειν και ο Ντιμιτρι,η Τζειν πηγε κσι σταθηκε διπλα απο τον θρονο του Αρο κατεβαζοντας την μαυρη κουκουλα του μανδυα της και κοιτωντας με εξεταστικα ενω ο Ντιμιτρι σταθηκε διακριτικα διπλα απο την πορτα.
''Θελω να πεθανω.'' ειπα με σταθερη αποφασιστικη φωνη κοιταζοντας τον Αρο καταματα,ηξερα οτι απο αυτον εξαρτιοντουσαν ολα.
Ηταν σαν να εριξα βομβα,ολοι οι βρικολακες μεσα στο δωματιο με κοιτουσαν εκπληκτοι ενω προσπαθουσαν να εξηγησουν λογικα αυτο που ακουσαν.
''Α συνηθισμενα πραγματα,αλλος ενας που τρελαθηκε...''σκεφτηκε ο Καιος ενω το βλεμμα του προδιδε βαρεμαρα.Ο Αρο ομως ηταν πιο καχυποτος,αφου κοιταξε τους υπολοιπους επειτα στραφηκε προς εμενα''Γιατι Εντουαρντ,τι συμβαινει;Δειξε μου''ειπε πλησιαζοντας με το χερι του τεντωμενο.
Γνωριζοντας τι θα επακολουθουσε αγγιξα το χερι του,δεν ειχα τιποτα πια να κρυψω.Για μερικες στιγμες εμεινε σιωπηλος ακουγοντας μονο,επειτα ομως το στομα του ανοιξε απο την εκπληξη και τα ματια του γουρλωσαν.
''Ερωτευτηκες;!Εναν ανθρωπο;!Θες να πεθανεις επειδη εκεινη δεν ζει πια;!''ο Αρο προφερε τις λεξεις σαν να δυσκολευοταν να πιστεψει αυτα που ελεγε ενω εγω προσπαθουσα να συγκρατησω τον εκνευρισμο μου.Δεν μπορουσαν απλα να με σκοτωσουν,επρεπε να καθησουμε να το συζητησουμε πρωτα;
Μετα απο λιγα δευτερολεπτα καταλαβα οτι ολα τα βλεμματα στην αιθουσα ηταν καρφωμενα πανω μου,η εκπληξη και η αμηχανια διαδεχονταν η μια την αλλη ενω ολοι εδειχναν φριχτα μπερδεμενοι,σαν μολις να τους ειχε πει καποιος ενα ανεκδοτο αλλα εκεινοι να αγνοουσαν ποιο τελικα ηταν το αστειο.Ο πρωτος που συνηλθε ηταν ο Αρο ο οποιος αφου απομακρυνε το χερι του απο το δικο μου με κοιταξε με καποια θλιψη''Μια ιστορια αγαπης;Εντουαρντ ειναι πραγματι φριχτο,να μην την σκοτωσεις εσυ και να σκοτωθει μονη της;Εισαι πολυ ατυχος!''
Μπορουσα να ακουσω τις ειρωνικες σκεψεις του Φελιξ απο πισω μου ενω η Τζειν με κοιτουσε υποτιμητικα,σαν να την προσβαλα που υπηρχα ακομα.Οι υπολοιποι με κοιτουσαν απλα με περιεργεια ενω την ιδια στιγμη ο Καιος ηταν σιγουρος οτι πραγματι ειχα τρελαθει.
''Λοιπον,θα το κανετε;''ρωτησα ανυπομονα,ηθελα να τελειωνω οσο το δυνατον πιο γρηγορα με αυτο το θεμα,δεν με ενοιαζαν οι ασκοπες συζητησεις μαζι τους,δεν με ενδιεφερε τιποτα.Ο Αρο με κοιταζε για λιγες στιγμες σκεφτικος ζυγιζοντας με με το βλεμμα,επειτα επεστρεψε στον θρονο του και ειπε''Πρεπει να το σκεφτουμε Εντουαρντ.Θα μιλησουμε και μολις παρουμε μια αποφαση θα εχεις την απαντηση στο αιτημα σου.Φελιξ πηγαινε σε παρακαλω τον Εντουαρντ στην αιθουσα υποδοχης και φροντισε να μην του λειψει τιποτα.''
Οση ωρα περιμενα τα νευρα μου ηταν σε ασχημη κατασταση.Οι αμφιβολιες για το αν τελικα θα μου εδιναν αυτο που ηθελα γινονταν ολο και περισσοτερες γεμιζοντας με με απελπισια.Ειχα δει την επιθυμια στα ματια του Αρο,ειχα διαβασει τις σκεψεις του,με θεωρουσε πολυτιμο,υπερβολικα πολυτιμο για να χαθω.Η απογνωση αρχισε να γενναει διαφορες σκεψεις μεσα στο μυαλο μου,τροπους για να παρω αυτο που ζητουσα.Ηξερα τι επρεπε να κανω για να προκαλεσω αμεση αντιδραση,για να με σκοτωσουν χωρις δευτερη σκεψη.Ναι,αν δεν πετυχαινε το σχεδιο μου θα τους εξεθετα,μεσα στην ιδια τους την πολη,ηταν ο μονος τροπος.Θα μπορουσα να κυνηγησω μεσα στα τειχη ή να παω στην κεντρικη πλατεια και να σηκωνω αυτοκινητα στον αερα...σιγουρα αυτο θα το προσεχαν!Αλλα βεβαια υπαρχει και πιο ευκολος τροπος,σκεφτηκα κοιταζοντας τον Φελιξ που καθοταν στον τοιχο απεναντι μου και με παρατηρουσε.Ολη την ωρα μου εσπαγε τα νευρα,ολες αυτες οι ειρωνικες σκεψεις και προσβλητικες σκεψεις για εκεινην που αγαπουσα εκαναν τον θυμο μου να βραζει και με το ζορι συγκρατιομουν για να μην του επιτεθω.Λιγη ωρα αργοτερα ο Φελιξ με εντολη της Τζειν με πηγε παλι πισω στην μεγαλη αιθουσα με τους θρονους η οποια ηταν τωρα σχεδον αδεια.Μονο ο Αρο ηταν εκει καθισμενος στην θεση του με την Τζειν στο πλευρο του.Μολις εγω και ο Φελιξ ηρθαμε μπροστα σηκωθηκε και μας πλησιασε''Λυπαμαι Εντουαρντ,δεν μπορουμε να κανουμε αυτο που ζητας.Θα ηταν πως να το πω...''εψαξε για μια στιγμη για να βρει την καταλληλη λεξη''θα ηταν μεγαλη σπαταλη.Παντως αν θες μπορεις παντα να μεινεις μαζι μας.''ειπε με την ελπιδα να λαμπει στα κοκκινα ματια του.
''Οχι,δεν θα το ηθελα αυτο.''του ειπα σιγανα ενω παρακολουθουσα τους φοβους μου να επιβεβαιωνονται.
''Ενταξει τοτε...''ειπε ο Αρο φοβερα απογοητευμενος''Ελπιζω να σε ξαναδω Εντουαρντ!Χαρηκα που τα ειπαμε!Αν φυγεις απο την πολη καλο σου ταξιδι,αν θες να μεινεις μεινε οσο θες,αλλα να εχεις υποψη σου οτι θα σε παρακολουθουμε.''
Ηταν πια αργα το απογευμα οταν καθισμενος πισω απο ενα συμπεγμα αγαλματων,ο Ερωτας ειχε κλεισει σφιχτα στην αγκαλια του την ομορφη Ψυχη και της απαγγελνε υμνους αγαπης,παρακολουθουσα προσεχτικα τον ρακενδυτο ηλικιωμενο ανδρα ο οποιος ειχε ξεπλωσει στο γρασιδι σε ελαχιστη αποσταση μπροστα απο εμενα.Οπως φαινεται δεν ειχε σπιτι,τα τελευταια χρονια της ζωης τα ειχε περασει σε αυτο το μικρο παρκο γεματα αγαλματα και λιμνουλες αλλα με ελαχιστο πρασινο που υπηρχε στην ακρη της πολης.Ειδα αμεσως τις σκεψεις που βασανιζαν το μυαλο του,μισουσε τον εαυτο του,την ιδια του την ζωη,δεν εβρισκε πια λογο ναζει.Περιεργο,σκεφτηκα,εχουμε την ιδια επιθυμια.Αναρωτιομουν αν θα μπορουσε ο ενας να βοηθησει τον αλλο.Η τελευταια του σκεψη πριν κοιμηθει ειχε καρφωθει στο μυαλο μου,ευχοταν να μην ξυπνησει,να φυγει ησυχα απο αυτη την ζωη.Τον κρυφοκοιταξα πισω απο την ακρη ενος αγαλματος,φαινοταν τοσο κουρασμενος,ταλαιπωρημενος,βασανισμενος απο την ζωη.Θα ηταν τοσο λαθος να του προσφερα αυτο που ηθελε;Να προσφερα και στους δυο μας γαληνη;Η σκεψη τριγυρνουσε συνεχως στο μυαλο μου,θα τον δαγκωνα οσο κοιμοταν,θα ηταν ησυχος γαληνιος θανατος,εκεινος επιτελους θα αναπαυοταν κι εγω θα επαιρνα αυτο που τοσο πολυ ηθελα,τον δικο μου θανατο.
Θα αφηνα το σωμα του εδω στο παρκο,σιγουρα καποιος απο την φρουρα θα το εβρισκε και τοτε δεν θα ειχαν αλλα περιθωρια,θα επρεπε να με σκοτωσουν.
Κοιταζοντας τριγυρω διαπιστωσα οτι το παρκο ηταν αδειο,αυτη θα ηταν η μοναδικη μου ευκαιρια.Συρθηκα αθορυβα μπροστα απο τα δυο αγαλματα και πλησιασα το στομα μου στον λαιμο του.Για μερικες στιγμες στεκομουν αμηχανος ακριβως διπλα του,δεν μπορουσα να προχωρησω,ηταν λες και ενα αορατο χερι με σταματουσε.Κοιτωντας αφηρημενα το προσωπο του μελλοντικου μου θυματος ειδα οτι τα ματια του ηταν γεματα δακρυα,εκλαιγε οσο κοιμοταν.Αυτο με ταραξε και εκανα αυτοματα προς τα πισω.Εκεινη την στιγμη το προσωπο του πατερα μου ηρθε στο μυαλο μου.Σκεφτομουν απεγνωσμενα οτι δεν ηθελα να τον απογοητευσω,δεν ηθελα να τον απογοητευσω ποτε ξανα.Παντα πιστευε τοσο πολυ σε εμενα,δεν ηθελα να προδωσω την εμπιστοσυνη του για αλλη μια φορα.Γρηγορα πηγα και κρυφτηκα ξανα πισω απο τα αγαλματα προσπαθωντας να σκεφτω καθαρα..Λιγα λεπτα αργοτερα απο το πουθενα εμφανιστηκε ενα κοριτσακι με μακριες καστανες μπουκλες και πρασινα ματια.,το οποιο ετρεχε προς την κατευθυνση του ηλικιωμενου ανδρα.
''Παππου ξυπνα!''του ειπε ταρακουνωντας τον αναλαφρα.Εκεινος ανακαθισε αργα και πηρε το κοριτσακι στην αγκαλια του ψυθυριζοντας''Παιδι μου...καλο μου παιδι....''
''Θα ερθεις σπιτι παππου;Η μητερα ειπε οτι θα ηθελε να ειμαστε ολοι μαζι την ημερα του Αγιου Μαρκου!''του ειπε το κοριτσακι κοιτωντας τον στα ματια.Εκεινος κουνησε καταφατικα το κεφαλι και σκουπισε με την αναστροφη της παλαμης τα δακρυα του.Παρακολουθουσα την σκηνη σοκαρισμενος,ειχα αηδιασει με τον εαυτο μου,με αυτο που πριν λιγο ημουν ετοιμος να κανω.Καθως εφευγα και χανομουν στις σκιες προσεξα οτι το κοριτσακι κοιταξε προς το μερος μου σκεφτικο,στην αρχη τα ματια του προδιδαν ανησυχια αλλα μετα μου χαμογελασε απαλα.Ηταν δυνατον να με ειδε;
Μερικες στιγμες αργοτερα καθομουν στο ψηλοτερο σημειο του πυργου με το ρολοι και σκεφτομουν την παραδοξη εικονα.Αναρωτιομουν πως ηταν δυνατον η ιδια η ζωη να χαμογελασει στον θανατο,γιατι αυτο ημουν.Αν το ηξερε,αν ηξερε τι πηγαινα πριν απο λιγα λεπτα να κανω σιγουρα θα με μισουσε.Λιγες στιγμες αργοτερα ο ηλιος εδυσε,το θεαμα ηταν υπεροχο,ο φωτεινος ηλιος σκορπιζοντας τις ζεστες του ακτινες χανοταν πισω απο τους λοφους περα μακρια ανοιγοντας μια πανδαισια χρωματων στον ουρανο,κοκκινι,πορτοκαλι,μοβ,ολα μπλεκονταν σε μια παραξενη χρωματικη μπαλετα και δημιουργουσαν ενα μαγικο τοπιο.Το οποιο ομως δεν ειχε καμια σημασια για εμενα,κανενα απολυτως νοημα,ηταν σαν να μην το εβλεπα καν,σαν να μην υπηρχε τιποτα αλλο στον κοσμο εκτος απο τον πονο και την δυστυχια που υπηρχε στην ψυχη μου.Κοιταξα ακομα μερικες στιγμες τον ηλιο και μια ιδεα περασε στιγμιαια απο το μυαλο μου,η λυση,η λυτρωση που ζητουσα ηταν εκει μπροστα στα ματια μου.Το φως του ηλιου,εκεινο που δινει σε ολα τα πλασματα ζωη,εκεινο θα με σκοτωνε.Θα εφευγα ησυχα,δεν θα χρειαζοταν να κανω τιποτα αλλο απο το να περπατησω κατω απο το φως του,τοσο απλο.Χαμογελασα αχνα στον εαυτο μου,λιγα βηματα και θα ημουν επιτελους κοντα της,λιγα βηματα μονο και θα ζουσα ξανα...
Κοιταξα τον ηλιο καθως χανοταν απο τον ουρανο,αυριο θα επαιρνε και εμενα μαζι του,θα ηταν ο θανατος μου.Ο ηλιος χαθηκε πισω απο τους σκοτεινους λοφους ενω εγω τον κοιταζα με ματια γεματα ελπιδα,μουρμουριζοντας σιγανα''Αυριο δεν θα εισαι πια μονη σου αγαπη μου,θα ειμαι κι εγω μαζι σου.Στο υποσχομαι Μπελλα δεν προκειται να σε ξαναφησω ποτε,ποτε,θα ειμαστε μαζι για παντα.Ερχομαι αγαπη μου...''

ΕΠΙΤΑΦΙΟ ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΗΝ ΜΠΕΛΛΑ

Σημειωση:Αυτό το fanfiction αναφερεται στην Νεα Σεληνη,την νυχτα στην Ιταλια πριν ο Εντουαρντ βγει στον ηλιο.

Ηταν λιγες ωρες μετα τα μεσανυχτα οταν μπηκα μεσα απο το ανοιχτο παραθυρο στο σκοτεινο δωματιο.Το σπιτι φαινοταν ησυχο οπως και πριν,κατα πασα πιθανοτητα οι ιδιοκτητες ελειπαν και ηλπιζα να μην επιστρεψουν συντομα,οχι πριν πραγματοποιησω αυτο που ολη μερα σχεδιαζα.Επιφυλαχτικα πλησιασα το μεγαλο ξυλινο γραφειο και αφου σιγουρευτηκα οτι το φως δεν θα εφτανε στα παραθυρα αναψα την μικρη λαμπα.Καθισα στην ξυλινη πολυθρονα και αρχισα να ψαχνω με γρηγορες κινησεις τα συρταρια.Δεν ηταν δυσκολο να βρω αυτα που εψαχνα,το χαρτι ηταν στο επανω δεξι συρταρι ενω ενας στυλος υπηρχε ακουμπισμενος στο πλαι του γραφειου.
Ηξερα οτι η Αλις αργα ή γρηγορα θα το εβρισκε και θα το αφηνε η ιδια κοντα της,διπλα στον αγγελο μου που κοιμοταν.Κοιμοταν...
Δεν μπορουσα να σκεφτω την αλλη λεξη,δεν ηθελα,το μυαλο μου αρνιοταν πεισματικα να την δεχτει,να δεχτει την αληθεια.
Η Μπελλα,η Μπελλα μου απλα κοιμοταν,την φανταζομουν να κοιμαται οπως καθε βραδυ στο κρεβατι της,στο μικρο της δωματιο,αν και χλωμη,υπεροχα ομορφη,να αναπνεει ηρεμα,να ονειρευεται και να λεει το ονομα μου.
Οχι,η Μπελλα μου απλα κοιμοταν,κοιματαν αλλα δεν θα ξυπνουσε ποτε,για να την δω να χαμογελαει,για να δω την ψυχη μου μεσα στα ματια της...
Ζαρωσα καθως ο πονος χτυπουσε ξανα καθε τι μεσα μου που ειχε απομεινει ζωντανο.Παλεψα για να μπορεσω να αντεξω το μαρτυριο,για να μπορεσω να γραψω οσα δεν μπορουσα πλεον να πω.
''Αγαπη μου,σου γραφω για να σε νιωσω κοντα μου,γιατι θελω να εχεις κατι δικο μου διπλα σου.Μερες τωρα ειμαι βυθισμενος στο σκοταδι,ο δικος μου ηλιος εχει χαθει για παντα.Γυρναω ασκοπα μεσα στην πολη περιμενοντας το τελος,την ωρα να σε ξαναδω.Εφυγες σαν ονειρο που χανεται με το πρωτο φως της ημερας και μεσα στον ατελειωτο πονο αναρωτιεμαι αν ησουν αληθινη,αν οντως ο Θεος μου χαρισε τον Παραδεισο φερνοντας εναν αγγελο στην κολαση μου.Το προσωπο σου, το πιο ομορφο προσωπο που ειδα στην ζωη μου,η ζεστασια των ματιων σου,ο ηχος της καρδιας σου,το αγγιγμα σου...ολα ειναι εδω,λες και δεν σταματησε αποτομα η ζωη σου,λες και ζεις μεσα μου.Τα παγωμενα κυματα σε σκεπασαν,ο σκοτεινος βυθος σε εκρυψε απο εμενα ομως συντομα θα ειμαστε παλι μαζι,θα σε ζεσταινει η αγκαλια μου...
Ο πονος με διαλυει καθε στιγμη,δεν με αφηνει να αναπνευσω,ξερω οτι δεν θα σταματησει μεχρι το τελος,μεχρι να ξεφυγω απο αυτο το βασανιστηριο,μεχρι να μην υπαρχω πια..
Τοσα χρονια νομιζα οτι ημουν ηδη νεκρος,οτι δεν ειχα τιποτα αλλο να χασω και ομως τα ματια σου μου εδωσαν ξανα το φως,η αναπνοη σου μου εδωσε ξανα ζωη,ο ηχος της καρδιας σου μου εδωσε ξανα χτυπο...
Τωρα ειμαι νεκρος,τωρα που η ζωη εφυγε απο τα χειλη σου,τωρα που η καρδια σου σταματησε να χτυπα,τωρα που δεν υπαρχεις...
Μακαρι να μπορουσα να σε δω πριν το τελος,τα ονειρα ομως ειναι απαγορευμενα για μενα,θα ηταν γλυκο ονειρο,ονειρο θανατου,ο αγγελος πλησιασε το καταδικασμενο πλασμα και του εδωσε οτι πολυτιμοτερο ειχε,την καρδια της...
Αξιζε που γεννηθηκα,που υπηρξα σε αυτον τον κοσμο μονο και μονο για να σε συναντησω,να ζησω μεσα στα ματια σου,να νιωσω μεσα απο το αγγιγμα σου...
Εισαι τα παντα για μενα αγαπη μου,ποτε ερωτευμενος δεν ειχε τετοια αγαπημενη,ποτε Ρωμαιος δεν ειχε τετοια Ιουλιετα...
Ποτε ανθρωπος δεν ηταν τοσο ευτυχισμενος οσο ημουν εγω εκεινα τα βραδια μου σε νανουριζα στην αγκαλια μου,που χαιδευα απαλα τα προσωπο σου και προσπαθουσα να κλεψω λιγη απο την μαγεια των ονειρων σου,να κλεψω μια θεση σε αυτα,να ειμαι μαζι σου...
Ο θανατος που σε πηρε μακρια μου δεν θα μας χωρισει,το ξερω οτι ισως να μην δω το φως,ισως να μην βρω την αγκαλια σου,αλλα προσευχομαι να μπορω να σε κοιταζω,να ειμαι εκεινος που σε παρακολουθει μεσα απο τις σκιες,να ειμαι ο ηχος που θα σε νανουριζει τα βραδια,να ειμαι το ονειρο που σβηνει πριν ερθει το πρωι...
Οπου και να μαι οσο υπαρχω,θα προσπαθω να σε βρω,θα προσπαθω να ερθω κοντα σου,η αγκαλια σου αγαπη μου ειναι το μοναδικο καταφυγιο μου,το μονο μερος οπου μπορω να υπαρχω,το μονο μερος οπου μπορω να ζω...''
Εγραψα τις τελευταιες γραμμες αργα,διπλωσα προσεχτικα το γραμμα και το εβαλα στο μερος της καρδιας.Τα ματια μου βρεθηκαν να κοιταζουν εξω απο τον παραθυρο τον καταμαυρο ουρανο,τη νεα σεληνη που γεννιοταν σε αυτον εκεινη την νυχτα.Μπροστα μου ξαναζωντανεψε η συναντηση μας στο λιβαδι,το πρωτο μας φιλι,ηταν σαν να ενιωσα ξανα τα χειλη της πανω στα δικα μου,το αγγιγμα της κοντα στην καρδια μου...
''Κι ετσι μ' ενα φιλι πεθαινω.''*ψιθυρισα μεσα στο σκοταδι...

*ειναι τα λογια του Ρωμαιου πριν πεθανει