Τα όνειρα οδηγούν στην αλήθεια...

1o Κεφάλαιο
Μοναξιά



Ήμουν μόνος , ζούσα σαν κυνηγημένος, ποτέ δεν ένιωσα την θαλπωρή της οικογένειας. Οι γονείς μου είχαν πεθάνει όταν ήμουν σε μικρή ηλικία από ένα τροχαίο ατύχημα. Το πραγματικό μου επώνυμο ήταν Μέισεν , αλλά από τότε που με ανέλαβε ο αδερφός της μητέρας μου, Καραλάιλ Κάλεν πήρα και το δικό του επώνυμο, Έντουαρντ Κάλεν. Έτσι με γνώριζαν οι περισσότεροι εδώ. Σε αυτή τη βροχερή και μικρή πόλη του Φόρκς της Ουάσιγκτον , με πληθυσμό 3.000 κατοίκους. Δεν μπορώ να πω δεν έχω παράπονα από τον Καραλάιλ και την Έσμι την γυναίκα του με είχαν σαν παιδί τους. Με την κόρη τους Άλις που ήταν μεγάλο πειραχτήρι είχα δεθεί πολύ , τη θεωρούσα αδερφή μου.

Φυσικά τώρα δεν έμενα με την οικογένεια μου. Οι γονείς μου μου είχαν αφήσει μεγάλη περιουσία και έτσι είχα αγοράσει ένα σπίτι κοντά στο δάσος του Φόρκς. Το σπίτι μου ήταν ιδιαίτερα ευρύχωρο και φωτεινό. Αγαπάω το φώς γιατί διώχνει μακριά τους εφιάλτες που με καταδιώκουν αν και μερικές φορες το σκοτάδι με ελκύει και επιθυμώ να βυθίζομαι μέσα σε αυτό μαζί με τις σκέψεις μου… Σπούδαζα γιατρός, ήμουν στο τελευταίο έτος αλλά τα κατάφερνα με τα έξοδα μου χάρη των επιχειρήσεων που μου είχε αφήσει ο πατέρας μου. Ποτέ δεν ήμουν από τα άτομα που περιτριγυρίζονταν από πολλούς φίλους, ίσως επειδή από μικρός επιδίωκα την μοναξιά για να νιώθω πιο ασφαλής. Με τα μόνα άτομα που κατάφερα να δεθώ ήταν οι δυο πολύ καλοί μου φίλοι από το σχολείο ο Τζάσπερ και ο Έμμετ. Οι μελαγχολικές σκέψεις με είχαν κατακλίσει…

Σήμερα είχα βγει μαζί τους δεν ήμουν όμως καλή παρέα και γύρισα νωρίς στο σπίτι. Πάρκαρα το ασημένιο μου βόλβο στο μονοπάτι δίπλα από το σπίτι μου. Είχα ένα άσχημο προαίσθημα όλη τη μέρα που έγινε πιο δυνατό μόλις αντίκρισα το σκοτάδι που περικύκλωνε το σπίτι μου. Ένιωσα πως κάτι θα συμβεί. Ένας φόβος με κυρίευσε. Αλλά τι; Έβαλα το χέρι μου στην τσέπη και έβγαλα τα κλειδία , έπεσαν από τα χέρι μου που έτρεμε από την υπερένταση της μέρας. Καθώς έσκυψα για να τα πιάσω άκουσα το κράξιμο μιας κουκουβάγιας και ένα ρίγος απλώθηκε σε όλο μου το κορμί. Κάποιοι λένε ότι το κράξιμο της κουκουβάγιας προμηνύει κακό οιωνό , άλλοι πάλι ότι κάτι αναπάντεχο θα έρθει στο επικείμενο μέλλον. Άνοιξα την πόρτα και πάτησα τον διακόπτη που ήταν στα δεξιά αλλά το φως δεν ήρθε , μάλλον επρόκειτο για διακοπή ρεύματος.Αλλά εγώ γιατί ένιωθα ότι κάτι συμβαίνει;

2ο Κεφάλαιο
Όνειρο



Η ατμόσφαιρα γινόταν όλο πιο ζοφερή και αποπνικτική , ένιωθα να πνίγομαι. Θέλοντας να χαλαρώσω άνοιξα το lap top και έβαλα το αγαπημένο μου τραγούδι να παίζει , Claire de lune του Debussy και ξάπλωσα στον καναπέ. Δεν άντεχα το σκοτάδι που με περικύκλωνε και έκλεισα τα μάτια μου επιθυμώντας να διώξω το βάρος από τις σκέψεις που με είχαν κυριεύσει για να μπορέσω να αναπνεύσω ελεύθερα. Τα μάτια μου βάραιναν και αποκοιμήθηκα. Το ατύχημα των γονιών μου με είχε επηρεάσει αρνητικά και από μικρός έβλεπα περίεργα και τρομακτικά όνειρα , όμως αυτό το όνειρο ήταν διαφορετικό από τα άλλα το ένιωθα και για ένα ανεξήγητο λόγο ήθελα να είναι πραγματικότητα…

Βρισκόμουν σε ένα πανέμορφο λιβάδι με μεγάλη ποικιλία λουλουδιών: κατάλευκα κρίνα , κόκκινες τουλίπες , κίτρινα κυκλάμινα και μαργαρίτες. Ξάπλωσα ανάμεσα στα λουλούδια χαιρόμουν το καθαρό αέρα και το φώς του ήλιου. Ξαφνικά από εκεί που δεν το περίμενα ξεπροβάλει μια πανέμορφη φιγούρα περιτριγυρισμένη από το σκοτάδι. Όμως ήταν το πιο όμορφο πλάσμα που είχα δει ποτέ μου και ήθελα απεγνωσμένα να πάω κοντά της , αλλά δεν μπορούσα κάτι με κρατούσε μακριά της και το σκοτάδι έμοιαζε να μεγαλώνει γύρο της.

Εκείνη άπλωσε το χέρι της καλώντας με να πάω κοντά της , ζητώντας μου να τη σώσω από το σκοτάδι , που έδειχνε να το φοβάται τόσο οσο και εγώ. Όμως δεν με ένοιαζε το σκοτάδι αυτή την στιγμή , το φοβόμουν αλλά η επιθυμία μου γι’ αυτό το κορίτσι ήταν μεγαλύτερη από το φόβο. Μου έδινε δύναμη αυτό το όμορφο πλάσμα με τα μακριά καστανά μαλλιά και τα εκφραστικά μάτια της που δεν μπορούσα να δω το χρώμα τους αλλά ήμουν σίγουρος ότι θα ήταν πανέμορφα. Ένιωθα ζωντανός τόσο όσο ποτέ αν και ήξερα ότι ονειρευόμουν. Ένας θόρυβος τάραξε την ησυχία του ονείρου δεν ήξερα τι ήταν αυτό που ακουγόταν όμως η πανέμορφη ύπαρξη τρόμαξε και το σκοτάδι άρχισε να την τυλίγει , χανόταν , έπρεπε να κάνω κάτι , αν χανόταν ένιωθα ότι θα χανόμουν και εγώ λες κ όλη μου η ύπαρξη ήταν δεμένη με αυτό το άγνωστο πλάσμα. Αλλά δεν μπορούσα να κάνω τίποτα.

Δεν μπορούσα να κουνηθώ , μπορούσα μόνο να την βλέπω να φεύγει από κοντά μου. Ήθελα να ξυπνήσω από το όνειρο και όμως δεν ήθελα να τελειώσει. Ο θόρυβος ξανακούστηκε και τα μάτια μου άνοιξαν ξαφνικά. Ήμουν ξαπλωμένος στον καναπέ , ιδρωμένος από την ένταση του ονείρου. Μέσα στο σκοτάδι κοίταξα το ρολόι , περίεργο η ώρα ήταν δυόμιση. Η πόρτα χτύπησε πάλι και ο ρυθμός της καρδιάς μου επιταχύνθηκε , γνώριζα αυτό τον ήχο αλλά με τρόμαζε. Δεν ήθελα να ανοίξω την πόρτα αλλά σηκώθηκα , κάτι με τραβούσε σε αυτή την κατεύθυνση. Σηκώθηκα αργά έκανα μερικά βήματα και άλλος ένας χτύπος ξανακούστηκε. Έπιασα το χερούλι της πόρτας ενώ με κατέκλυζαν τα πιο περίεργα συναισθήματα. Την άνοιξα…

3o Κεφάλαιο
Οπτασία


Μπροστά μου στεκόταν μια γυναικεία φιγούρα , δεν ήμουν σίγουρος αν είχα ξυπνήσει ακόμα ή αν συνέχιζα να ονειρεύομαι. Η φιγούρα έμοιαζε αρκετά με αυτή του ονείρου μου , αλλά ήταν πολύ πιο ταλαιπωρημένη. Τα ρούχα της ήταν σκισμένα , γεμάτα με χώμα , φαινόταν ξάγρυπνη, δεν μπορούσα να διακρίνω πολλά στο σκοτάδι. Για μια στιγμή αναστατώθηκα όταν τα μάτια μου έπεσαν πάνω στο χτυπημένο της πόδι που αιμορραγούσε ακατάπαυστα.

Με κοίταξε για μερικά δευτερόλεπτα με αυτά τα πανέμορφα και γεμάτα παράκληση μάτια και ο κόσμος χάθηκε από μπροστά της. Λιποθύμησε… Ευτυχώς είχα καλά αντανακλαστικά και πρόλαβα να την κρατήσω και να την στηρίξω επάνω μου. Εκείνη την στιγμή φύσηξε ένα αεράκι και μπόρεσα να μυρίσω το υπέροχο άρωμα της που γέμισε τα σωθικά μου, βανίλια με κάτι άλλο… Αλλά δεν ήταν η ώρα ούτε η στιγμή να σκέφτομαι κάτι τέτοιο. Έπρεπε να κάνω κάτι επειγόντως αλλιώς θα πέθαινε από αιμορραγία , δεν ήξερα πόση ώρα μπορεί να ήταν έτσι. Απορούσα πως τα κατάφερε και έφτασε μέχρι εδώ. Την έβαλα μέσα στο σπίτι έχοντας τη στην αγκαλιά μου , ανέβηκα γρήγορα τα σκαλιά και άνοιξα την πρώτη πόρτα του διαδρόμου που οδηγούσε στο δωμάτιο μου. Την εναπόθεσα στο κρεβάτι μου.

Κατευθύνθηκα προς την ντουλάπα την άνοιξα και έβγαλα κάποια ιατρικά εργαλεία που είχα σε περίπτωση ανάγκης. Μετακινήθηκα κοντά της, της έσκισα το παντελόνι γιατί είχε κολλήσει επάνω της από τα αίματα. Δεν ήταν ένα συνηθισμένο χτύπημα κάποιος την είχε πυροβολήσει . Η σφαίρα μπορεί να είχε μείνει μέσα αυτό χρειαζόταν να ελέγξω για να την βγάλω. Ευτυχώς το τραύμα ήταν στην γάμπα και δεν πρόκειται να είχε προκαλέσει κάποια ανεπανόρθωτη βλάβη. Πήρα την τσιμπίδα και την έβγαλα , άρχισα να κάνω ράμματα για να σταματήσει το αίμα. Τέλος τύλιξα το πόδι της με μια γάζα ώστε να την προστατέψω από τα μικρόβια. Όση ώρα δούλευα αποσπάστηκε πολλές φορές η προσοχή μου. Είχε τόσο ωραίες καμπύλες που ήταν αδύνατο να μην τις κοιτάζω. Ήξερα όμως πως δεν έχω αυτό το δικαίωμα… Έτσι αυτόματα σταμάτησα να παρατηρώ κάτι που δεν ήταν δικό μου. Τι να της είχε συμβεί άραγε; Αυτό σκεφτόμουν καθώς την τύλιξα με το σεντόνι για να μην κρυώνει… Κάθισα στην πολυθρόνα απέναντι και περίμενα να ξυπνήσει , αναδεύτηκε ανάμεσα στα σκεπάσματα , έκανε μια γκριμάτσα πόνου. Δεν ήθελα να πονάει…

Τα βλέφαρα της άρχισαν να τρεμοπαίζουν και είχα την αίσθηση από λεπτό σε λεπτό θα ξυπνούσε και θα με κοιτούσε πάλι με αυτό το διαπεραστικό βλέμμα , που με τάραζε. Σηκώθηκα από την πολυθρόνα και έκατσα δίπλα της στο κρεβάτι , άνοιξε τα μάτια της και μπορούσα να διακρίνω μέσα σε αυτά τον τρόμο , την ανησυχία και την απορία που την είχαν καταβάλει. Δεν με αναγνώριζε ,ούτε το χώρο και το σκοτάδι που ακόμα υπήρχε δεν βοηθούσε την κατάσταση. Θέλησα να της μιλήσω , να την ηρεμίσω. Αλλά δεν ήξερα τη να της πω… Πώς να ξεκινήσω. Ήθελα να την παρηγορήσω , να την αγκαλιάσω για να πάψει να ανησυχεί , φοβόμουν όμως να την αγγίξω.

-Που βρίσκομαι; Ρώτησε και έσπασε την σιωπή.

Για πρώτη φορά άκουσα την φωνή του αγγέλου.

-Γιατί δεν μου απαντάς;

-Ποιος είσαι; Είχε αρχίσει να ταράζεται έπρεπε να βρω γρήγορα τη δύναμη να απαντήσω.

-Ονομάζομαι Έντουαρντ. Βρήκα τη δύναμη να ξεστομίσω.

-Βρίσκεσαι στο σπίτι μου. Θυμάσαι;

-Μα…πώς ;

-Ηρέμισε , θες να το πάρουμε από την αρχή;

-Πως ονομάζεσαι; Τη ρώτησα.

Ήταν κάπως σκεφτική άργησε να μου απαντήσει.

-Μπέλλα. Ψέλλισε και τα μάτια της έκλεισαν πάλι.

Είχε αρχίσει να χαράζει ήμουν κοντά της όλη την νύχτα και η κούραση με είχε καταβάλει , όμως δεν με ένοιαζε δεν ήθελα να φύγω από κοντά της. Ένιωθα όμορφα απλά κοιτάζοντας την. Χαρούμενος… Κάτι που είχα να νιώσω χρόνια. Το αίσθημα της μοναξιάς έπαψε να υπάρχει για λίγο. Όσο ήμουν κοντά της δεν ένιωθα μόνος. Πότε κανένας άνθρωπος δεν με είχε κάνει να νιώσω ότι ανήκω κάπου. Το ήξερα από την πρώτη στιγμή που την είδα ότι άνηκα σε εκείνη. Την ήξερα ελάχιστα , για την ακρίβεια λίγες ώρες και είχαμε μιλήσει μόνο λίγα λεπτά και όμως ήταν αρκετό να ανάψει την φλόγα μέσα μου. Πως μπορούσε να συμβαίνει αυτό; Είχα στέψει το βλέμμα μου στο παράθυρο μέσα από αυτό μπορούσα να δω την αντανάκλαση της , τα μάτια της άνοιξαν. Κοίταξε προς το μέρος μου αλλά δεν μίλησε. Αυτή την φόρα ήμουν αποφασισμένος να μιλήσω πρώτος.

-Πως αισθάνεσαι; Μίλησα με ανησυχία , ελπίζω να μην το κατάλαβε.

-Πονάω λίγο…απάντησε.

-Μήπως θα ήθελες να σε βοηθήσω να σηκωθείς; Ρώτησα διστακτικά. Έγνεψε καταφατικά. Καθώς την σήκωνα παρατήρησε τον εαυτό της , πρόσεξε πως δεν φορούσε παντελόνι και ότι η μπλούζα της ήταν σκισμένη. Αμέσως αισθάνθηκα άσχημα που δεν της είχα δώσει πιο πριν κάτι να φορέσει. Τη βοήθησα να καθίσει πάλι στο κρεβάτι και σκεπάστηκε με το σεντόνι. Άνοιξα την ντουλάπα , έβγαλα ένα μποξεράκι και ένα αμάνικο μαύρο μπλουζάκι μου. Τα ακούμπησα δίπλα της.

-Ευχαριστώ. Είπε ψιθυριστά.

Ντρεπόταν ήταν σίγουρο , ήθελα να νιώσει άνετα.

-Σαν το σπίτι σου. Της είπα και το εννοούσα.

-Θα πάω να μας φτιάξω πρωινό.

Έφυγα από το δωμάτιο και έκλεισα πίσω μου την πόρτα. Κοντοστάθηκα… Πρώτη φόρα θα έφτιαχνα πρωινό για κάποιον… Άκουσα τη βρύση να ανοίγει και χαμογέλασα. Κατέβηκα τη σκάλα και πήγα βιαστικά στην κουζίνα. Άκουσα μια πόρτα να κλείνει αλλά δεν έδωσα σημασία. Γέμισα ένα δίσκο με φαγητό… Πρέπει να το παράκανα λιγάκι , αλλά δεν ήξερα τι της άρεσε. Χαιρόμουν με την ιδέα ότι ήμουν εγώ αυτός που την φρόντιζε. Ανέβηκα γρήγορα την σκάλα θέλοντας να πάω κοντά της. Η πόρτα ήταν ανοιχτή , περίεργο. Μπήκα αλλά δεν ήταν πουθενά… Το δωμάτιο ήταν άδειο , ένιωσα και την ψυχή μου να αδειάζει. Όπως και στο όνειρο η οπτασία είχε χαθεί… Ήταν δυνατό να το ονειρεύτηκα όλο αυτό;

4ο Κεφάλαιο
Ο άγγελος χάθηκε


Στην θέση που πριν από λίγο ήταν εκείνη ξαπλωμένη βρισκόταν ένα διπλωμένο χαρτί. Το πήρα στα χέρια μου… Δεν ξέρω γιατί αλλά δεν ήθελα να το ανοίξω , αλλά το έκανα…


Ευχαριστώ για όλα και συγνώμη που φεύγω με αυτό τον τρόπο…
Μπέλλα


Ήταν το μόνο που έγραφε. Αυτές οι σειρές ήταν η μόνη απόδειξη ότι όντως ο άγγελος δεν ήταν όνειρο , δεν ήταν αποκύημα της φαντασίας μου. Για μια στιγμή σταμάτησα να σκέφτομαι οτιδήποτε , το μυαλό μου είχε κολλήσει στην πρώτη στιγμή που την είδα… Έντουαρντ είπα στον εαυτό μου πάρε μια απόφαση τώρα. Τι θα κάνεις; Σκέφτηκα ποιες είναι οι εναλλακτικές μου. Είχε χτυπημένο πόδι… Πόσο μακριά θα πήγαινε; Αλλά ήδη είχα καθυστερήσει πολύ και κάθε λεπτό ήταν πολύτιμο. Έτρεξα γρήγορα πήρα τα κλειδιά του βόλβο και του σπιτιού που είχα ακουμπήσει στο τραπέζι κ άνοιξα γρήγορα την πόρτα. Ήμουν αποφασισμένος να τη βρω και να την γυρίσω πίσω. Δεν μπορούσα να την αφήσω μόνη της και απροστάτευτη. Τι είχε αυτή η κοπέλα στο μυαλό της; Γιατί έφυγε σαν κυνηγημένη; Μήπως απειλούνταν η σωματικά της ακεραιότητα; Έπρεπε να μάθω. Έψαχνα για περίπου 3 ώρες , δεν ήταν δυνατό να είχε εξαφανιστεί τόσο γρήγορα… Η ατυχία , μου χτυπούσε για άλλη μια φορά την πόρτα! Δεν θα την έβρισκα πότε , μόνο το όνομα της ήξερα! Το επώνυμο δεν πρόλαβα να το ρωτήσω. Είχα σκοπό να μπω σε πιο εξονυχιστικές λεπτομέρειες όταν ήταν σε θέση να μου απαντήσει. Κρίμα που δεν είχα γίνει πιο πιεστικός από την αρχή. Ορκίστηκα στον εαυτό μου να γυρίσω γη και ουρανό για να την βρω , θα έκανα τα πάντα. Εκείνη την στιγμή στο ραδιόφωνο ακουγόταν ένα τραγούδι που δεν ήταν και πολύ του γούστου μου , αλλά οι στίχοι του με έκαναν να μελαγχολήσω για άλλη μια φορά καθώς την έψαχνα…





Τι κι αν σε βλέπω, τι κι αν το χέρι μου αγγίζεις
καμιά φορά νομίζω σαν όνειρο πως θα μου σβήσεις
και θα μ’ αφήσεις μες στο σκοτάδι
και θα πνιγώ στης μοναξιάς το βαθύ το πηγάδι.
Φοβάμαι καμιά φορά που σε κρατώ αγκαλιά
πως αν ανοίξω τα μάτια μου θα ‘χω χέρια αδειανά,
θα μου λείπεις ξανά, θα σε ψάχνω αλλά
δε θα σε βρίσκω, ψυχή μου, σ’ αυτή τη γη πουθενά.
Γιατί να μη μπορώ μες στα φιλιά σου να μένω,
να κλαίω, να χαίρομαι εκεί μέσα και ποτέ να μη βγαίνω,
και να μην έχω αυτό το φόβο
πως ό,τι ζήσαμε μαζί ήτανε μια στιγμούλα μόνο.
Κρυώνω κι όμως δεν έχει χειμώνα
φέρνω στο νου μου ξαφνικά τη ζεστή σου εικόνα
κι είναι όπως πρώτα, είσαι στο πλάι μου,
είσαι ο ήλιος μου ξανά και ξανά το φεγγάρι μου.
Έλα, μη φεύγεις, μείνε αυτή τη φορά
κουράστηκα να δακρύζω, κουράστηκα αρκετά.
Σκέψεις περνάνε και με πονάνε
και δε στο κρύβω, γλυκιά μου, ότι ακόμα φοβάμαι.

Φοβάμαι μήπως μια μέρα θα χαθείς
και μείνω μόνος στη μοναξιά μου.
Φοβάμαι μήπως μια μέρα μ’ αρνηθείς
και μείνει άδεια η αγκαλιά μου.

Κάθε φορά που μου λείπεις ένα αστέρι πεθαίνει
κι είναι ο ουρανός μου ζεστός και η ματιά μου θλιμμένη,
κανείς δεν καταλαβαίνει, νιώθω μόνος στο πλήθος
τους μιλάω γι’ αγάπη, μα αυτοί μου λένε για μίσος.
Ίσως κάποια μέρα στη θέση μου να ‘ρθουν
με το τραγούδι μου αυτό να καταλάβουν μπορούν.
Μα δεν πειράζει, εσύ μου φτάνεις
η μεγαλύτερη κατάρα ό,τι αγαπάς να χάνεις.
Μια χάρη ζήτησα κι εγώ απ’ το Θεό
να σε φέρει εδώ κοντά μου λίγο για να σε δω
κι αυτός με έσωσε, μάλλον θα μ’ ένιωσε
κι απ’ τον Παράδεισο, μικρή μου, μέσα στην κόλασή μου σ’ έστειλε.
Μα είναι ανυπόφορα εδώ καμιά φορά
φοβάμαι δε θα τ’ αντέξεις και θα μου φύγεις μακριά.
Μα όπως και να ‘χει, κράτα ένα δάκρυ
αυτό που κύλησε ξανά απ’ του ματιού μου την άκρη.
Μέσα εκεί να με ψάχνεις όταν θες,
όταν με έχεις ανάγκη κι είναι πολλές οι πληγές
και θα εμφανίζομαι, κοντά σου θα ‘μαι
κι όσο θα είμαστε μαζί πλέον δε θα φοβάμαι.

Φοβάμαι μήπως μια μέρα θα χαθείς
και μείνω μόνος στη μοναξιά μου.
Φοβάμαι μήπως μια μέρα μ’ αρνηθείς
και μείνει άδεια η άγκαλιά μου.

Φοβάμαι, φοβάμαι, φοβάμαι
φοβάμαι, φοβάμαι, φοβάμαι
τη μέρα που θα φύγεις…


Το τραγούδι τελείωσε… Γύρισα στο σπίτι απογοητευμένος. Χτύπησε το τηλέφωνο!

-Αδερφούλη;

-Άλις; Τι κάνεις; Είπα.

-Καλά…Εσύ;

-Και εγώ. Αν και δεν το εννοούσα.

-Έντουαρντ γιατί δεν με πείθεις; Τι έχει συμβεί;

Η Άλις πάντα με καταλάβαινε δεν μπορούσα να της κρυφτώ.

-Θέλεις να περάσω από το σπίτι; Να τα πούμε;

-Όχι Άλις δεν μπορώ να μείνω άλλο στο σπίτι , με πνίγει. Απάντησα και ήταν αλήθεια.
-Χρειάζομαι καθαρό αέρα.

-Να τα πούμε στην γνωστή καφετέρια στις 8; Ρώτησε.

-Φυσικά Άλις.

Δεν γινόταν να την αποφύγω ότι και να έκανα , κανείς δεν μπορούσε να τα βάλει με την Άλις , δεν ήθελα να μείνω άλλο μόνος έπρεπε να μιλήσω σε κάποιον. Δεν άντεχα να κουβαλάω άλλο το μαρτύριο. Έκανα ένα μπάνιο για να χαλαρώσω. Φόρεσα ένα αμάνικο μπλε μπλουζάκι και ένα τζίν παντελόνι. Πήρα το μπουφάν μου από την κρεμάστρα. Η ώρα ήταν 7:30 έπρεπε να βιαστώ αλλιώς θα αργούσα στο ραντεβού με την μικρή μου αδερφή. Πάρκαρα έξω από την καφετέρια και την περίμενα. Η ώρα είχε πάει 8:15 όταν την είδα να ξεπροβάλλει από το αμάξι της , ένα κόκκινο mini cooper.

-Αμάν Άλις. Είπα.

-Με τον αδερφό σου θα βγεις. Δεν χρειάζονταν τόση περιποίηση.

-Μια γυναίκα πρέπει να είναι πάντα περιποιημένη. Το οφείλει στον εαυτό της αδερφούλη. Άλλωστε πότε δεν ξέρεις πότε θα εμφανιστεί ο άντρας της ζωής σου. Δεν θέλεις να με δει και να φύγει επειδή εσύ δεν μπορούσες να περιμένεις λιγάκι , έτσι δεν είναι;

-Αχ Άλις πάντα η ίδια.

Η Άλις ίσως να ήταν η μόνη που μπορούσε να με κάνει να ξεχαστώ λιγάκι απόψε και να κλείσω για λίγο το κουτάκι Μπέλλα. Μπήκαμε στην καφετέρια και καθίσαμε σε ένα γωνιακό τραπέζι. Δεν προλάβαμε να καθίσουμε κ άρχισε η ανάκριση.

-Έλα Έντουαρντ μην είσαι τόσο σοβαρός , πέστα μου όλα. Ποια είναι , πως την λένε , πότε την γνώρισες , είσαι ερωτευμένος μαζί της; Εκείνη; Με είχε πάρει μονότερμα.

-Μην μου πεις ότι δεν της αρέσεις; Μην μου πεις ότι είναι παντρεμένη;

-Άλις θα σταματήσεις το μονόλογο της τρέλας; Παραλογίζεσαι όπως συνήθως.

-Άστα αυτά αδερφούλη. Είσαι έτσι για γυναίκα. Δεν με ξεγελάς.

-Πως την λένε; Ρώτησε.

Αναστέναξα.

-Μπέλλα… κατάφερα να πω.

-Και; Με το τσιγκέλι θα στα βγάζω…;

Να δω πως θα άντεχα την Άλις όλο το βράδυ. Βγήκα μαζί της με σκοπό να ξεχάσω για λίγο το ζήτημα της Μπέλλας , αλλά η μικρή μου αδερφή δεν επρόκειτο να με αφήσει.

-Λοιπόν πότε την γνώρισες;

-Την ξέρω μόνο μια μέρα Άλις.

-Και…;

-Νομίζω ότι είμαι ερωτευμένος μαζί της.

-Εκείνη; Είμαι σίγουρη ότι έχει ξετρελαθεί μαζί σου.

Πόσο έξω έπεφτε.

-Εξαφανίστηκε. Είπα.

-Εξαφανίστηκε; Πως είναι δυνατό αυτό Έντουαρντ;

-Τι εννοείς όταν λες ότι εξαφανίστηκε; Δεν είναι καρφίτσα.

-Μην μου πεις ότι δειλιάζεις; Μπορεί να είναι η γυναίκα της ζωής σου. Είπε.
Ένιωθα να θυμώνω όλο και περισσότερο.

-Πως είναι να είσαι τόσο ενοχλητική Άλις;

-Είναι μεγάλη ιστορία. Απλά εξαφανίστηκε και δεν μπορώ να την βρω.

-Έντουαρντ δεν μου τα λες καλά. Μήπως χθες το βράδυ βγήκες με τους φίλους σου και το γλεντήσατε λίγο παραπάνω;

-Σοβαρέψου αδερφούλα…

-Όντως βγήκα αλλά γύρισα νώρις.

-Και πότε γνώρισες την γυναίκα της ζωής σου; Στον ύπνο σου;

-Ναι , Άλις τώρα που το σκέφτομαι στον ύπνο μου.

Ήθελα να την αποφύγω. Αλλά μήπως ήταν όλο ένα όνειρο;

-Ε, χάζεψες; Έντουαρντ σοβαρά τώρα χρειάζεσαι μια γυναίκα επειγόντως και αυτή είναι μια δουλειά για την μικρή σου αδερφή. Άλλωστε αν θες να γίνει κάτι σωστά πρέπει να το κάνεις μόνη σου , έτσι δεν λένε;

-Ναι Άλις. Δεν ήθελα να της πάω κόντρα.

-Είμαι κουρασμένος θέλω να πάω σπίτι. Είπα.

-Να πας γιατί δεν βγάζω άκρη μαζί σου. Αλλά δεν τελειώσαμε δεν θα γλιτώσεις τόσο εύκολα.
Μπήκα στο αυτοκίνητο χωρίς να ξέρω που πήγαινα. Το μόνο που ήξερα ήταν ότι δεν ήθελα να γυρίσω στο σπίτι μου εκεί μέσα πνιγόμουν. Έτσι αποφάσισα να πάω στο σπίτι του Τζάσπερ. Θα κοιμόμουν εκεί απόψε. Αυτός και ο Έμμετ είχαν κοιμηθεί πολλές φόρες στο δικό μου χωρίς καν να με ρωτήσουν. Το ίδιο θα έκανα τώρα και εγώ… Πάρκαρα έξω από το σπίτι και χτύπησα το κουδούνι. Η πόρτα άνοιξε , με κοίταξε με ένα βλέμμα απορίας.

-Έντουαρντ τι συμβαίνει; Ρώτησε.

-Μην ρωτάς δεν θέλω να το συζητήσω. Θα κοιμηθώ εδώ απόψε.

Το είπα και δεν σήκωνα κουβέντα. Δεν μίλησε κατάλαβε ότι δεν αστειευόμουν. Μπήκαμε μέσα…

5o Κεφάλαιο
Aξέχαστη


Ξάπλωσα στοκρεβάτι, άργησα να κοιμηθώ είχα πάλι ένα άσχημο προαίσθημα. Ήταν το ίδιο ακριβώς με το βράδυ που γνώρισα την Μπέλλα. Μπέλλα , Μπέλλα , Μπέλλα… Το μυαλό μου είχε
κατακλειστεί από το όνομα της , από τα χαρακτηριστικά της τόσο που στο τέλος θα
τρελαινόμουν. Ή θα την έβρισκα ή αλλιώς θα έπρεπε να το ξεπεράσω. Ξεπεράσω;
Ακουγόταν τρελό από την στιγμή που την γνώριζα τόσο λίγο , αλλά έτσι ήταν τα
πράγματα. Κατά της 4:00 το πρωί κατάφερε να με πάρει ο ύπνος. Ένας ύπνος
ανήσυχος , ταραχώδης… Βρισκόμουν σε έναν άγνωστο δρόμο. Προσπαθούσα να
προσανατολιστώ. Μα που βρισκόμουν; Κοίταξα γύρο μου…

Τότε παρατήρησα κάτι που δεν είχα δει πιο πριν , εκεί κοντά υπήρχε ένα νεκροταφείο. Αναρίγησα , ο φόβος φούντωσε πάλι μέσα μου. Με αργά και σταθερά βήματα σταμάτησα έξω από την
σιδερένια πόρτα. Την άνοιξα… Το τρίξιμο με έκανε να ανατριχιάσω. Περπάτησα για
λίγο ανάμεσα στις ταφόπλακες. Μέχρι την στιγμή που τα μάτια μου έπεσαν σε κάτι
που δεν περίμενα να δω. Πάνω στη κρύα μαρμάρινη ταφόπλακα υπήρχε το όνομα της μητέρας
μου και του πατέρα μου… Και αυτό ήταν μόνο η αρχή μέχρι που παρατήρησα έναν
άλλο τάφο, παραπάτησα και μου κόπηκε η ανάσα όταν αντίκρισα το όνομα Ιζαμπέλλα,κατι
μου θύμισε το όνομα… Δεν υπήρχε το επώνυμο! Είχε σβηστεί μάλλον λόγο της πολυκαιρίας.
Αμέσως το συνδύασα με το Ιζαμπέλλα- Μπέλλα. Ξαφνικά πάνω από τον τάφο στεκόταν
η μορφή με τα καστανά μαλλιά. Κάτι ήθελα να μου πει αλλά δεν ακουγόταν τίποτα.
Δεν σάλευα… Συνοφρυώθηκα! Πως ήταν δυνατό αυτή η αιθέρια ύπαρξη να βρίσκεται
εδώ σε ένα μέρος που παίρνει ζωές; Εξαφανίστηκε πλησίασα πιο κοντά και πάνω στη
ταφόπλακα είχε σχηματιστεί με κόκκινο χρώμα το εξής σημείωμα:

18-19-15-13-1-8-1. Μέτα από αυτό πετάχτηκα σοκαρισμένος μέσα από τον ύπνο μου.
Οι καταραμένοι εφιάλτες είχαν επιστρέψει. Κοίταξα το ρολόι η ώρα ήταν 6:30.
Σηκώθηκα πήγα στην κουζίνα και άρχισα να ψάχνω τα ντουλάπια για να βρω καφέ.
Ήταν αδύνατο να κοιμηθώ μετά από ένα τόσο παράλογο όνειρο. Χρειαζόμουν μια γερή
δόση καφεΐνης. Το μόνο που θυμόμουν έντονα από το όνειρο ήταν οι αριθμοί και τους
σημείωσα σε ένα χαρτί , ίσως να ήθελα κάτι να μου πουν δεν έδωσα σημασία… Δεν
θα άφηνα ένα εφιάλτη να μου χαλάσει την μέρα. Σήμερα είχα αποφασίσει να πάω στο πανεπιστήμιο. Είχα καιρό να πατήσω
το πόδι μου εκεί και ήθελα να πάρω σημειώσεις. Ξύπνησα τον Τζάσπερ και του
ζήτησα να μου δανείσει ρούχα.


-‘Εντουαρντ;
Είσαι τρελός; Τι κάνεις τέτοια ώρα ξύπνιος;


- Τζάσπερ χρειάζομαι κάποια ρούχα γιατί θα βγω.


-Όχου πρωί πρωί. Άνοιξε την ντουλάπα και πάρε ότι θέλεις.


Αποκοιμήθηκε αμέσως. Ήπια γρήγορα τον καφέ. Μπήκα στο αυτοκίνητο… Η ζωή συνεχίζεται αποδώ
και στο εξής θα έβρισκα τους κανονικούς μου ρυθμούς. Δυσανασχέτησα όταν είδα το κόκκινο φανάρι απεχθανόμουν να σταματάω. Όταν έτρεχα με το αυτοκίνητο ένιωθα καλύτερα πιο ελεύθερος και τώρα το χρειαζόμουν. Το βλέμμα μου περιπλανήθηκε στο δρόμο. Η κίνηση ήταν αφόρητα αποπνικτική , ο κόσμος πηγαινοερχόταν αδιάφορος για το οτιδήποτε. Ο καθένας
βρισκόταν στον κόσμο του και χαμένος στα προβλήματα του. Στην αριστερή μεριά
βρισκόταν το αγαπημένο μου βιβλιοπωλείο.

Σκεφτόμουν να αγοράσω κάποιο βιβλίο.
Εκείνη την στιγμή άνοιξε η πόρτα. Είχα μείνει άφωνος μέχρι να συνειδητοποιήσω
τι κοίταγα. Η Μπέλλα μου έβγαινε από το βιβλιοπωλείο με έναν άντρα που την
κρατούσε από την μέση και το χειρότερο ήταν ότι φαινόταν χαρούμενη μαζί του.
Από το ανοιχτώ παράθυρο του αυτοκινήτου φώναξα το όνομα της , αλλά η φωνή μου
χάθηκε στο πλήθος δεν γύρισε καν μα με κοιτάξει. Ήθελα να τρέξω κοντά της…
Μέχρι να επανέλθω στην πραγματικότητα οι δυο τους είχαν χαθεί από τα μάτια μου.
Λογικά έστριψαν σε κάποιο στενό αλλά δεν παρατήρησα σε ποιό. Βγήκα από το αυτοκίνητο
και έστριψα τρέχοντας στο πρώτο στενό.

Έφτασα στο τέλος του δρόμου , δεν οδηγούσε πουθενά! Αδιέξοδος , όπως ήταν η ζωή μου. Πάλι θα την έχανα! Είχα αργήσει , τα κορναρίσματα γινόταν όλο και πιο έντονα. Έπρεπε να γυρίσω πίσω
αλλιώς θα καλούσαν την τροχαία , αφού είχα παρατήσει το αυτοκίνητο μου στα
φανάρια και εμπόδιζα την κυκλοφορία. Γύρισα λαχανιασμένος στο βόλβο μου που
ήταν περικυκλωμένο από εξαγριωμένους οδηγούς και δυστυχώς ανάμεσα τους ήταν και
η μικτή μου αδερφή , Άλις. Θα έπρεπε να δώσω πολλές εξηγήσεις τελικά , ενώ ούτε
εγώ ο ίδιος δεν γνώριζα τις απαντήσεις.


-Έντουαρντ.
Με φώναξε.


-Τι στο καλό νομίζεις ότι κάνεις; Τα έχεις χάσει τελείως;


-Όχι τώρα Άλις…


Απευθύνθηκα σε όλους τους οδηγούς.


-Ζήτω συγνώμη σε όλους σας. Υπήρχε σημαντικός λόγος που αναγκάστηκα να αφήσω έτσι το
αυτοκίνητο μου. Θα το μετακινήσω αμέσως.


Οι οδηγοί άρχισαν να κατευθύνονται προς τα οχήματα τους βρίζοντας μέσα από τα δόντια τους.
Μέτα από τόση ώρα πρόσεξα ότι δίπλα στην Άλις στεκόταν μια κοπέλα που δεν είχα
ξαναδεί. Η Άλις πρόσεξε που την κοίταζα , αλλά το μυαλό μου ήταν αλλού.


-Έντουαρντ αποδώ η Τάνια


-Γεία. Είπε.


-Χάρηκα. Πρόσθεσα...


Μας διέκοψε όμως η Άλις.


-Έντουαρντ το βράδυ έχουμε κανονίσει να βγούμε. Θα έρθεις; Θα σου στείλω μήνυμα για το
μέρος και την ώρα.


Δεν έδωσα
πολύ σημασία μπήκα γρήγορα στο αυτοκίνητο γιατί είχαν ξεκινήσει πάλι τα
κορναρίσματα…

6ο Κεφάλαιο
H έξοδος

To κεφάλαιο αυτο το αφιερωνω στην emi, την Λιτσα , την Χριστινα ,Μπελλα ,mpellanti, Νικη,Φενια και σε ολους οσους διαβαζουν την ιστορια μου και τους αρεσει πιστευω να μην ξεχασα κανενα!σας λατρευω...


Έφτασα επιτέλους στο πανεπιστήμιο. Μετά από αρκετή ταλαιπωρία. Μίλησα με μερικούς συμφοιτητές μου και πήρα το πρόγραμμα των εξετάσεων! Τότε άρχισε να δονείται το κινητό στη τσέπη μου. Το έβγαλα και είδα το μήνυμα. Η Άλις ποίος άλλος;

Χαζεμένε σου στέλνω το μήνυμα που συμφωνήσαμε. Θα πάμε στο ‘’club Angels’’ στις 12μ.μ. Μη και δεν έρθεις την έβαψες! Φέρε και τους φίλους σου τον Έμετ και τον Τζάσπερ… Και μην αργήσεις σε προειδοποιώ!!


Και εγώ σ’ αγαπάω Άλις σκέφτηκα ειρωνικά. Δεν την γλίτωνα ούτε με σφαίρες. Ευτυχώς θα είχα υποστήριξη μαζί μου. Χωρίς τον Τζάσπερ και τον Έμετ θα ήμουν χαμένος, δεν θα τα κατάφερνα. Για τον Τζάσπερ δεν βάζω το χέρι μου στην φωτιά ότι θα βοηθούσε την κατάσταση ήταν τσιμπημένος με την Άλις απ’ ότι είχα καταλάβει οπότε δεν θα της έφερνε αντίρρηση σε κάτι για να μην την δυσαρεστήσει. Ωραία έπρεπε να οργανωθώ. Πήρα τηλέφωνο τον Έμετ. Μετά από 3 χτύπους το σήκωσε!

-Έμετ; Είπα.

-Που σε ρε φίλε; Χρόνια και ζαμάνια. Τιμή μου που με θυμήθηκες.

-Έμετ κόψε την πλάκα. Δεν έχουμε τόσο καιρό να τα πούμε.

-Τι θέλεις μεγάλε;

-Η Άλις μας κάλεσε σε κλαμπάκι σήμερα το βράδυ. Ακύρωσε ότι έχεις κανονίσει γιατί δεν θα τα βγάλω πέρα μαζί της χωρίς την βοήθειά σου. Θα πάμε στο club Angels στις 12μ.μ.

-Ω ρε φίλε την βάψαμε δηλαδή…

-Όπως το είπες! Α Έμετ ειδοποίησε και
τον Τζάσπερ να έρθει σε παρακαλώ.

-Έντουαρντ αρχίζω και φοβάμαι , μήπως να φέρω τις ειδικές δυνάμεις μαζί μου; Γιατί με την Άλις δεν τα βγάζουμε εύκολα πέρα.

-Τα παραλές Έμετ. Κάνει χειρότερα και γι΄αυτό δεν θα διαφωνήσω. Είπα και αρχίσαμε και οι δυο να γελάμε.

Ίσως τελικά να περνούσα καλά στο πάρτυ. Παρά ήμουν απαισιόδοξος. Σήμερα ήμουν αποφασισμένος να το διασκεδάσω. Έφτασα επιτέλους σπίτι. Μου έλειψε αυτή η ζεστασιά που εξέπεμπε αυτός ο οικείος χώρος. Αν και συνεχώς μου έρχονταν αναμνήσεις των προηγούμενων ημερών στο μυαλό. Πεινούσα αρκετά… Τον τελευταίο καιρό δεν έδινα σημασία στην διατροφή μου. Άνοιξα με μια βαριεστημένη κίνηση το ψυγείο μπας και βρω κάτι να φάω. Βρήκα μερικά ψωμάκια του τοστ και υλικά.

-Ωραία… μονολόγησα πάλι με τοστ θα την βγάλω.

Έπρεπε επειγόντως να πάω για ψώνια αλλά αυτόν θα το άφηνα για αύριο δεν είχα καθόλου χρόνο τώρα. Καθώς έβγαζα τα ρούχα μου έψαξα τις τσέπες μου βρήκα το χαρτί με τους αριθμούς που είχα σημειώσει το πρωί και το ακούμπησα πάνω στο κομοδίνο. Πέταξα τα ρούχα του Τζάσπερ στα άπλυτα και μπήκα να κάνω μπάνιο. Γέμισα την μπανιέρα με νερό και μπήκα για να ηρεμίσω και να αποφορτιστώ από αυτή την κουραστική μέρα. Είχα 5 ώρες μέχρι να ετοιμαστώ , προλάβαινα άνετα. Το νερό άρχισε να παγώνει όταν βγήκα από το μπάνιο είχε πάει ήδη 9μ.μ. Έψαξα τα ρούχα που θα φορούσα από την ντουλάπα και τα τοποθέτησα στο κρεβάτι. Ξάπλωσα… Είχα ανάγκη από ύπνο , ρύθμισα το κινητό μου να χτυπήσει στις 11μ.μ δεν θα αργούσα να ετοιμαστώ… Έβαλα τα ακουστικά του mp3 στα αυτιά μου , γιατί έτσι μπορούσα να κοιμηθώ πιο εύκολα. Να τη πάλι μπροστά μου. Αυτή η κοπέλα με είχε στοιχειώσει! Βρισκόμασταν στη μέση του δρόμου , γύρο μας υπήρχαν μόνο μεγάλα δέντρα και το μόνο φως προερχόταν από το ολοστρόγγυλο φεγγάρι. Είχε πανσέληνο!

-Ποιά είσαι; Ήταν η πρώτη φορά που της μιλούσα στο όνειρο μου. Μάλλον δεν θα μου απαντούσε.

- Απόψε Έντουαρντ. Ήρθε η μέρα επιτέλους να μάθεις… Απόψε! Μην ξεχνάς τους αριθμούς. Είπε με μελιστάλαχτη φωνή που ακουγόταν σαν αντίλαλος.

-Εξήγησε μου τι σημαίνουν! Είπα παρακλητικά.

Δεν πήρα καμία απάντηση… Πάλι ξύπνησα λουσμένος στον ιδρώτα. Στο mp3 μόλις είχε αρχίσει ένα τραγούδι των Εvanesance-Bring me to life.







Mετάφραση...



Πως μπορείς και βλέπεις μέσα από μάτια μου
σαν ανοιχτές πόρτες;
Οδηγείσαι βαθιά στον πυρήνα μου
όπου έχω μουδιάσει

Χωρίς ψυχή,
Το πνεύμα μου κοιμάται κάπου παγωμένο,
Μέχρι να το βρεις εκεί και να το οδηγήσεις πίσω
Σπίτι.

(Ξύπνα Με)
Ξύπνα Με μέσα μου
(Δεν μπορώ να ξυπνήσω)
Ξύπνα Με μέσα μου
(Σώσε Με)
Φώναξε το όνομά μου και σώσε με από το σκοτάδι
(Ξύπνα Με)
Ζήτα από το αίμα μου να προσφερθεί να τρέξει
(Δεν μπορώ να ξυπνήσω)
Πριν αναιρεθώ
(Σώσε Με)
Σώσε με από το τίποτα που έχω γίνει

Τώρα που ξέρω τι είμαι
Δεν μπορείς απλά να μ' αφήσεις
Ανέπνευσε μέσα μου και κάνε με πραγματική
Φέρε με στη ζωή

(Ξύπνα Με)
Ξύπνα Με μέσα μου
(Δεν μπορώ να ξυπνήσω)
Ξύπνα Με μέσα μου
(Σώσε Με)
Φώναξε το όνομά μου και σώσε με από το σκοτάδι
(Ξύπνα Με)
Ζήτα από το αίμα μου να προσφερθεί να τρέξει
(Δεν μπορώ να ξυπνήσω)
Πριν αναιρεθώ
(Σώσε Με)
Σώσε με από το τίποτα που έχω γίνει

Φέρε με στη Ζωή
(Ζούσα ένα ψέμα
Δεν υπάρχει τίποτα μέσα)
Φέρε με στη Ζωή

Παγωμένη μέσα χωρίς το άγγιγμά σου
χωρίς την αγάπη σου, αγαπημένε
Μόνο εσύ είσαι η ζωή ανάμεσα στους νεκρούς

(Όλη αυτή η θέα,
Δεν μπορώ να πιστέψω πως δεν μπορούσα να δω
Κρατημένος στο σκοτάδι
αλλά εσύ ήσουν εκεί μπροστά μου)
Φαίνεται πως κοιμόμουν για 1000 χρόνια
πρέπει να ανοίξω τα μάτια μου στα πάντα
(Χωρίς σκέψη
Χωρίς φωνή
Χωρίς ψυχή
Μη με αφήσεις να πεθάνω εδώ
Πρέπει να υπάρχει κάτι περισσότερο).
Φέρε με στη Ζωή

(Ξύπνα Με)
Ξύπνα Με μέσα μου
(Δεν μπορώ να ξυπνήσω)
Ξύπνα Με μέσα μου
(Σώσε Με)
Φώναξε το όνομά μου και σώσε με από το σκοτάδι
(Ξύπνα Με)
Ζήτα από το αίμα μου να προσφερθεί να τρέξει
(Δεν μπορώ να ξυπνήσω)
Πριν αναιρεθώ
(Σώσε Με)
Σώσε με από το τίποτα που έχω γίνει

Φέρε με στη Ζωή
(Ζούσα ένα ψέμα
Δεν υπάρχει τίποτα μέσα)
Φέρε με στη Ζωή!




Τα λόγια ταίριαζαν με το όνειρο… Αναρωτιέμαι πως είχαν συνδυαστεί όλα έτσι. Ξύπνησα πιο νωρίς απ’ ότι υπολόγιζα. Η ώρα ήταν 10μ.μ δεν κατάφερα να κοιμηθώ σχεδόν καθόλου. Αν συνέχιζα έτσι θα κατέρρεα. Δεν έδωσα καμία σημασία στην προειδοποίηση του ονείρου. Έμεινα ξαπλωμένος στο κρεβάτι και κοιτούσα το ταβάνι, οι ώρες περνούσαν βασανιστικά αργά. Ειδικά όταν δεν έχεις να κάνεις τίποτα. Πήρα το χαρτί με τους αριθμούς από το κομοδίνο. Προσπάθησα να τους αποκωδικοποιήσω. Έκανα μια πρόσθεση 18+19+15+13+1+8+1=75 ή 7+5=12.Μήπως αυτοί οι αριθμοί ήθελαν να μου πουν κάτι; Τα παράτησα… Η ώρα πήγε 11μ.μ σηκώθηκα με βαριά καρδία και άρχισα να ντύνομαι. Θα φορούσα ένα αμάνικο μαύρο κολλητό μπλουζάκι , με γκρι τελειώματα στο γιακά και στα μανίκια. Στην αριστερή μεριά υπήρχε μια στάμπα με το σήμα D&G σε ασημένιο χρώμα. Ένα τζίν μπλε σκούρο , παπούτσια ασημένια που είχαν στα πλάγια 3 γραμμές σε κόκκινο , λαδί και άσπρο.
Στον καρπό μου έβαλα ένα ρολόι με μπρασελέ tommy Hilfiger. Δεν ήμουν ψώνιο με τις μάρκες αλλά κυριολεκτικά η Άλις θα με σκότωνε αν δεν το φορούσα ήταν δώρο δικό της. Πήγα στο μπάνιο άνοιξα το ντουλάπι έβαλα το αγαπημένο μου άρωμα paco rabanne της million. Καθώς κατέβαινα τις σκάλες φόρεσα το μαύρο δερμάτινο μπουφάν μηχανής για προστασία.

Σπόιλερ:

Σήμερα δεν θα οδηγούσα το βολβό , είχα σκοπό να πάρω την μηχανή μου μια Yamaha R1. Άνοιξα το γκαράζ και γύρισα το διακόπτη , άκουσα τον εκκωφαντικό ήχο που έκανε καθώς έπαιρνε μπρος . Φόρεσα το κράνος…

Σπόιλερ:

Σπόιλερ:

Άρχισα να τρέχω , βγήκα από το μονοπάτι που οδηγούσε στο σπίτι μου στο κεντρικό δρόμο. Αναστέναξα , τα χέρια μου είχαν παγώσει , αλλά η καρδιά μου παρέμενε πάντα ζεστή και την περίμενε , πάντα την περίμενε… Μετά από αυτή την σκέψη έφτασα στο μαγαζί που είχαμε συνεννοηθεί . Έβαλα το σταν κ έβγαλα το κράνος ,ανακάτεψα τα χαλκόξανθα μαλλιά μου που άφηνα συνεχώς ατημέλητα γιατί είχαν πατικωθεί. Προχώρησα προς την είσοδο. Η μόνη που είχε φτάσει πρώτη ήταν η Τάνια. Πλησίασα…


-Γεια σου Τάνια! Είπα διστακτικά δεν την γνώριζα αρκετά αλλά θα ήμουν άνετος , θα ήμουν ο εαυτός μου.

-Είσαι πολύ όμορφη! Το εννοούσα αλλά η Μπέλλα μου ήταν χίλιες φορές καλύτερη! Άσε που η Τάνια δεν ήταν ο τύπος μου σε καμία περίπτωση.

-Γεια… Είπε ενώ με κοιτούσε περίεργα.

-Ευχαριστώ για το κομπλιμέντο και εσύ είσαι κούκλος…
Μείναμε για έτσι χωρίς να μιλάμε περιμέναμε να μαζευτούν και οι υπόλοιποι, υπήρχε μια δόση αμηχανίας στην ατμόσφαιρα.

-Τζάσπερ , Έμετ ! Τους φώναξα από μακριά

-Επιτέλους… Μόνο εγώ είμαι συνεπής στα ραντεβού μου.

-Μην μας το λες Έντουαρντ θα κλάψουμε. Είπε ο Έμετ.

-Χμμ… Έμετ , Τζάσπερ να σας γνωρίσω αποδώ η Τάνια , φίλη της Άλις!

-Χαρήκαμε! Είπαν και οι δυο με μια φωνή και ακούστηκε γελοίο.

-Ποιους περιμένουμε ακόμα; Την Άλις; Είπε ο Τζάσπερ.

-Ναι την Άλις πάντα έρχεται τελευταία για να κάνει εντύπωση. Είπα.

-Να τη έρχεται. Και την κοιτούσε συγκλονισμένος.

-Τζάσπερ έχεις μεγάλο πρόβλημα , μην κοιτάς έτσι θα σε καταλάβει. Παιδιά; Ποια είναι η κουκλαρά μαζί της; Είπε ο Έμετ…

7ο Κεφάλαιο
Όλο και πιο κοντα!





-Έμετ ξεκόλλα χάζεψες εντελώς. Κλείσε το στόμα , θα σου μπει καμία μύγα!

-Κόψε τα αστειάκια Έντουαρντ δεν είναι ώρα για τέτοια.

-Α τώρα δεν σου αρέσουν! Όταν πείραζες τον Τζάσπερ ήταν καλά. Φυσικά αφού σε χτύπησε ο έρωτας στο κεφάλι. Φέρεσαι εσύ σαν λυμασμένος…

-Έντουαρντ κοψ’ το και κοίτα μην μου κάνεις χαλάστρα!

Του έριξα ένα μοχθηρό βλέμμα για πλάκα και ανασήκωσα το φρύδι μου. Γέλασε! Σταμάτησα να μιλάω καθώς πλησίασε κοντά η Άλις.

-Αποδώ η Ρόζαλι! Είπε

-Αλλά της αρέσει να την αποκαλούν Ρόουζ.

-Άλις άσε την ξανθούλα να μιλήσει μόνη της. Είπε ο Έμετ.

-Μισό λεπτό Έμετ , Ρόουζ , ο Έντουαρντ είναι αδερφός μου , Τάνια και ο Τζάσπερ , τον Έμετ τον γνώρισες ήδη! Τώρα μίλα… Είπε η Άλις στην Ρόουζ.

-Χάρηκα που σας γνώρισα όλους! Είπε και έκανε ένα νεύμα.

-Είσαι πολύ συγκρατημένη Ρόουζ. Είπε ο Έμετ και την φίλησε απαλά στο μάγουλο…

-Επ , επ!!είπε η Άλις

-Τι κάνεις εκεί κοντά τα χέρια σου.

-Ας τον Άλις μου αρέσουν οι δυναμικοί τύποι.

-Παιδιά θα κλείνεται για πολύ ώρα την είσοδο;

Ακούστηκε μια βαριά αντρική φωνή και γυρίσαμε όλοι προς την είσοδο. Ο πορτιέρης μας κοιτούσε εκνευρισμένος. Μας άνοιξε την πόρτα. Ο Τζάσπερ χαμογέλασε κάνοντας ένα νεύμα στην Άλις είπε:

-Προηγούνται οι κυρίες.

Μπήκαμε μέσα στο club. Υπήρχε μεγάλος συνωστισμός , δεν μπορούσες να πάρεις ανάσα. Πήραμε ο καθένας το ποτό του , δεν υπήρχε διαθέσιμο τραπέζι. Έτσι αναγκαστήκαμε να μείνουμε όρθιοι. Η Τάνια ήρθε και στάθηκε δίπλα μου , υπερβολικά κοντά θα έλεγα. Έτσι μύριζα τον καπνό από τα τσιγάρα σε συνδυασμό με το άρωμα της , το οποίο ήταν ιδιαίτερα βαρύ για τα γούστα μου. Και αυτόματα μου ήρθε στο μυαλό το γλυκό άρωμα της Μπέλλας ήτανε λες και μπορούσα να την μυρίσω σαν να ήταν εδώ. Πάλι αυτό το προαίσθημα…

-Έντουαρντ σου μιλάω μ’ακούς; Με ταρακούνησε απαλά η Τάνια.

-Τι είπες; Έχει πολύ ηχορύπανση εδώ. Δικαιολογήθηκα.

-Το επαναλαμβάνεις; Πρόσεξα ότι δυσανασχέτησε ελαφρά και επανάλαβε.

-Η Άλις μου έχει αναφέρει ότι σπουδάζεις ιατρική.

-Ναι ήταν το όνειρο μου από μικρός.

-Σου αρέσει να βοηθάς ανθρώπους;

-Μπορείς να το πεις και έτσι κατά κάποιον τρόπο.

-Εσύ με τι ασχολείσαι; Είπα αν και δεν με ενδιέφερε.

-Σπουδάζω διοίκηση επιχειρήσεων. Αλλά το πάθος μου είναι η μόδα.

-Μου θυμίζεις την αδερφή μου.

Εκείνη την στιγμή ήρθε κοντά η Άλις.

-Πως περνάτε; Μου έκλεισε το μάτι με νόημα.

-Τέλεια. Είπε η Τάνια με ενθουσιασμό και εγώ απλά μισοχαμογέλασα.

-Πάω να πάρω άλλο ένα ποτό , χρειάζεστε τίποτα άλλο;

-Όχι είμαστε εντάξει. Είπα!

-Λοιπόν πως σου φαίνεται αδερφούλη;

-Μην μου πεις Άλις ότι έγινες προξενήτρα;

-Χα , χα πολύ αστείο Έντουαρντ , ίσως εσύ δεν θέλεις να έχεις προσωπική ζωή. Αλλά εγώ δεν θέλω ο αδερφός μου να είναι μαγκούφης.

Δεν πρόλαβα να απαντήσω γιατί επέστρεψε η Τάνια. Άρχισε να ακούγεται πιο δυνατά η μουσική.

-Ώρα για χορό. Είπε η Άλις.

-Τι κάθεστε σαν στήλες άλατος; Εμπρός σηκωθείτε.

Τράβηξε τον Τζάσπερ από το χέρι και ανέβηκαν στην πίστα , ακολούθησε η Ρόζαλι με τον Έμετ. Τώρα και εγώ αναγκαστικά έπρεπε να το ζητήσω από την Τάνια. Το όριζαν οι κανόνες ευγένειας.

-Χορεύουμε; Είπα.

-Με μεγάλη μου χαρά.

Όταν ανεβήκαμε στην πίστα τελείωνε το τραγούδι. Πιαστήκαμε και άρχισε ένα καινούριο. Προσπάθησα να καταλάβω ποιο ήταν ακούγοντας τη μουσική. Το αναγνώρισα , broken…




Έκανα αμέσως ένα συνειρμό στο μυαλό μου σπασμένος όπως η ζωή μου , όπως ένα σπασμένο βάζο όσο και αν προσπαθήσεις να κολλήσεις τα κομμάτια του οι ρωγμές πάντα θα υπάρχουν και πάντα θα είναι σπασμένο ακόμα και αν προσποίησε ότι δεν το βλέπεις. Αφημένος στο τραγούδι είχα κλείσει τα μάτια μου , θέλοντας να βγω από τις σκέψεις μου άνοιξα απότομα τα μάτια μου.

Ελπίζω η Τάνια να μην το πρόσεξε. Τότε την αντίκρισα , την Μπέλλα μου. Όλος ο κόσμος χάθηκε… Σάστισα. Έκλεισα τα μάτια μου προσπαθώντας να το συνειδητοποιήσω , τα άνοιξα πάλι αλλά δεν μπορούσα να την δω πια. Σαν να την είχε κατασπαράξει το πλήθος. Θα μου φάνηκε… Μπέλλα μου ήθελα να πω! Το τραγούδι τελείωσε και η Τάνια με τράβηξε έξω από την πίστα.

-Διψάω , πάμε να πάρω λίγο νερό; Είπε και με τράβηξε προς την μπάρα.

Το χέρι της μέσα στο δικό μου το αισθανόμουν παράξενα , ξένο σαν να μην άνηκε εκεί. Πήρε το ποτήρι με το νερό και το έφερε στα χείλια της , όμως εκείνη την στιγμή μια παρέα από νεαρά παιδία ήρθαν χορεύοντας στην μπάρα και την έσπρωξαν ελαφρά.

-Έντουαρντ συγνώμη! Φώναξε.

Όλο το νερό από το ποτήρι είχε χυθεί στην μπλούζα μου. Ανάσαινα βαριά προσπαθώντας να κρατήσω την ψυχραιμία μου. Αυτό το βράδυ θα μπορούσε να γίνει χειρότερο;

-Δεν πειράζει Τάνια. Είπα.

-Αλλά πρέπει να αλλάξω.

-Λυπάμαι που σου χάλασα την βραδιά.

-Μην στενοχωριέσαι δεν ήταν δικό σου το λάθος , ατύχημα ήταν.

-Καληνύχτισε τα παιδία εκμέρους μου , εξήγησε τους και πες τους να με συγχωρέσουν που έφυγα έτσι.

Έβλεπα στα μάτια της πως δεν ήθελε να φύγω. Αισθανόταν άσχημα γι’ αυτό που είχε γίνει μόλις τώρα. Ήταν έτοιμη να μου προτείνει κάτι. Θέλοντας να την αποφύγω πήρα το μπουφάν μου και κατευθύνθηκα προς την έξοδο.

Περνώντας από το διάδρομο είδα σπασμένα γυαλιά και άκουσα τους σερβιτόρους να μιλάνε για μια παράξενη κοπέλα. Βγήκα έξω και ο κρύος αέρας μου ήρθε στο πρόσωπο. Βλαστήμησα μέσα από τα δόντια μου και έφτασα στο πάρκιγκ για να πάρω την μηχανή μου. Φόρεσα το μπουφάν και στη συνέχεια πήρα το mp3 μου από την δεξιά τσέπη. Έβαλα τα ακουστικά στα αυτιά μου.

Περίεργο πάλι το ίδιο τραγούδι bring me to life… Έβαλα το κράνος! Ανέβηκα στην μηχανή… Άρχισα να επιταχύνω όμως δεν μπορούσα να τρέξω όσο θα ήθελα δεν το επέτρεπε ο δρόμος. Τίποτα σήμερα δεν πήγαινε όπως θα ήθελα. Έτρεχα με 120 χλμ.! Ο δρόμος είχε αμυδρό φωτισμό μου θύμισε το όνειρο μου , ο δρόμος το λιγοστό φως από το φεγγάρι , παρ’ όλα αυτά την είδα ήξερα ότι ήταν εκείνη. Η γυναικεία φιγούρα που περνούσε τρέχοντας το δρόμο ήταν η Μπέλλα μου. Έτρεχε μακριά μου όμως στη πραγματικότητα εννοήθηκα ότι ήταν τόσο κοντά μου την τελευταία στιγμή. Τα έχασα…

-Φρένα είπα και τα πάτησα με όλη μου την δύναμη. Η μηχανή σπίναρε και δίπλωσε.

-Θεέ μου , να μην την χτύπησα! Πρόλαβα να πω και έπεσα στο πλάι.

Η μηχανή βρισκόταν ανάμεσα μας όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Προσπάθησα να σηκωθώ , ζαλίστηκα , όμως δεν με ένοιαζε , δεν κοίταξα ούτε αν είχα χτυπήσει, ούτε ενδιαφέρθηκα για την μηχανή. Κινήθηκα γρήγορα προς την Μπέλλα. Ήταν ξαπλωμένη στην άσφαλτο.

-Μην την χάσω , τώρα που την βρήκα.

Το λευκό της φόρεμα ήταν λερωμένο με αίμα είχε χτυπήσει τα χέρια της! Στα πόδια της μπορούσα να διακρίνω μεγάλες και βαθιές γρατζουνιές. Δεν μπορούσα να διακρίνω την σοβαρότητα της κατάστασης. Έσκυψα κοντά της και την ακούμπησα στον ώμο , εκείνη σάλεψε , σήκωσε το κεφάλι της και άνοιξε τα μάτια της. Τα οποία ήταν γεμάτα τρόμο.

-Είσαι καλά; Ψιθύρισα με αγωνιά.

-Τι συμβαίνει; Ποίος είσαι; Είπε με ένα αγκομαχητό.

Δεν με θυμάται; Πάλι οι ίδιες ερωτήσεις; Και τότε συνειδητοποίησα ότι φορούσα ακόμη το κράνος. Το έβγαλα με αργές κινήσεις. Από τα μάτια της κατάλαβα ότι με αναγνώρισε.

-Έντουαρντ…;

8ο Κεφάλαιο
Μερικές αποκαλύψεις



-Μπέλλα…;

-Αισθάνεσαι καλά; Μπορείς να σηκωθείς;

-Νομίζω ότι είμαι καλά αλλά χρειάζομαι λίγη βοήθεια.

-Που πονάς; Είπα.

-Στα πόδια και στα χέρια είπε με μια γκριμάτσα πόνου.

Φοβόμουνα από το πέσιμο μήπως είχε προκληθεί μεγαλύτερη ζημιά , ίσως εσωτερική αιμορραγία.

- Πρέπει να πάμε στο νοσοκομείο.

-Έντουαρντ… Είμαι καλά δεν θέλω να πάω εκεί.

Μου άρεσε ο τρόπος που τα χείλια της πρόφεραν το όνομα μου.

-Μπέλλα θα πας. Είπα επιτακτικά.

-Ακόμα και αν το κάνω με το ζόρι.

-Απλά πέσε μου αν είσαι σε θέση να πάμε με την μηχανή ή να καλέσω ασθενοφόρο;

-Μαζί σου… Είπε θυμωμένα!

Ωραία , το μόνο θετικό ήταν ότι με ήθελε ακόμη κοντά της. Τη σήκωσα μαλακά από την κρύα άσφαλτο. Παραπάτησε…

-Είσαι σίγουρη γι’αυτό;

-Ναι , αναστέναξε.

-Πάμε πριν το μετανιώσω.

Ακούμπησα την Μπέλλα στο κοντινότερο παγκάκι για να σηκώσω την μηχανή. Έκανα μια αποτίμηση της ζημιάς που είχε υποστεί , μερικές γρατζουνιές στην εξάτμιση και είχε σπάσει η ουρά.

Όχι ότι με ενδιέφερε το μόνο που με ένοιαζε ήταν να παίρνει μπρός για να πάω την Μπέλλα στο νοσοκομείο. Ανησυχούσα πολύ… Άφησα την μηχανή στο ρελαντί και έτεινα προς το μέρος της. Τα χέρια της ήταν τυλιγμένα γύρο από το κορμί της. Κρύωνε…

Έβγαλα το μπουφάν μου , το οποίο ούτος συ άλλος είχα σκοπό να της προσφέρω και το τύλιξα γύρο της. Με κοίταξε παραξενεμένη.

-Δεν είναι ανάγκη Έντουαρντ ,εσύ;

-Το έχεις μεγαλύτερη ανάγκη από εμένα.

Έβαλα τα χέρι μου γύρο από τους ώμους της και την στήριξα πάνω μου. Έγειρε το κεφάλι της πάνω στον ώμο μου. Ξαφνιάστηκα αλλά μου άρεσε. Δεν μπορούσα να την βάλλω να καθίσει πίσω και έτσι την τράβηξα μπροστά! Θα δυσκολευόμουν λίγο στην οδήγηση αλλά δεν γινόταν αλλιώς.

Άσχημη μέρα διάλεξα να πάρω την μηχανή συλλογίστηκα. Οδηγούσα αργά , το άγχος για την Μπέλλα με είχε καταβάλλει. Τα μαλλιά της ανέμιζαν στον παγερό αέρα και το μεθυστικό της άρωμα επηρέαζε το κορμί μου σε συνδυασμό με την ζεστασιά που ανέβλυζε το δικό της. Χαιρόμουν που την είχα τόσο κοντά μου παρά τις συνθήκες. Την είχα ξαναβρεί…

Φτάσαμε στο νοσοκομείο που δούλευε ο Καραλαιλ. Την πήγα στα επείγοντα. Εξήγησα την σοβαρότητα της κατάστασης και τι είχε συμβεί. Δυο νοσοκόμες ήρθαν να πάρουν την Μπέλλα από κοντά μου.

-Έντουαρντ έλα μαζί μου… είπε παρακλητικά.

-Μπέλλα δεν γίνεται να μπω μέχρι να σου κάνουν τις απαραίτητες εξετάσεις , υπόσχομαι όμως να σε περιμένω εδώ έξω. Και σε παρακαλώ μην εξαφανιστείς πάλι. Το υπόσχεσαι;

-Το υπόσχομαι… Είπε με σοβαρό βλέμμα.

Ο Καρλαιλ σήμερα το βράδυ δεν είχε βάρδια. Έτσι αναγκάστηκα να του τηλεφωνήσω και να τον ενοχλήσω. Θα ανησυχούσε ήταν αργά γύρο στις 3:30 τα ξημερώματα. Δεν σήκωνε κανείς το τηλέφωνο , λογικό αν αναλογιστείς την ώρα. Ξαναπροσπάθησα…

-Παρακαλώ; Ακούστηκε η αγουροξυπνημένη φωνή της Έσμι.

-Έσμι… Είπα.

-Ο Έντουαρντ είμαι , είναι εκεί ο Καραλαιλ;

-Έντουαρντ αγόρι μου τι έγινε;

-Τίποτα σοβαρό. Δεν ήθελα να την ανησυχήσω.

-Απλά μια φίλη μου είχε ένα ατύχημα και θα ήθελα να την αναλάβει ο Καρλαιλ αν είναι δυνατό.

-Γλυκέ μου δεν είναι του χαρακτήρα σου να ζητάς χάρες , θα μπορούσε να το αναλάβει και κάποιος άλλος γιατρός.

-Είναι σοβαρό; Φαίνεται πολύ καλή σου φίλη.

Αγαπούσα την Έσμι αλλά η αγωνία μου κορυφωνόταν.

-Έσμι είναι τελικά ο Καρλαιλ εκεί;

-Μισό λεπτό εδώ είναι στον δίνω.

-Έντουαρντ απ’ ότι κατάλαβα θέλεις να έρθω στο νοσοκομείο. Είπε ο Καραλαιλ.

-Ναι έλα όσο πιο γρήγορα μπορείς. Είπα κοφτά και μετρημένα.

Τα λεπτά που περνούσαν μου φαίνονταν σαν αιώνας. Τελικά άνοιξε η πόρτα και βγήκε μια νοσοκόμα. Την πλησίασα και την ρώτησα για την κατάσταση της Μπέλλας.

-Πως είναι;

-Είστε συγγενείς;

-Όχι είμαι τα αγόρι της. Είπα αυτό το ψέμα γιατί κατάλαβα από το ύφος της νοσοκόμας ότι δεν θα με ενημέρωνε ούτε θα μου επέτρεπε να δω την Μπέλλα. Αν της έλεγα πόσο λίγο την ήξερα.

-Έχει κάποια άσχημα κοψίματα στα χέρια και στα πόδια , η κατάσταση της είναι σταθερή , περιμένουμε τα αποτελέσματα από τις εξετάσεις , αλλά μάλλον δεν διατρέχει κάποιον κίνδυνο.

-Είναι δυνατό να την δω;

-Λυπάμαι αλλά πρέπει να το εγκρίνει κάποιος γιατρός.

-Σας παρακαλώ δεν θα μείνω για πολύ. Είπα και χρησιμοποίησα όλη μου την γοητεία.

-Θέλω να ξέρω μόνο ότι είναι καλά.

-Εντάξει αλλά μην την ταράξεις.

Προχώρησα προς την πόρτα και την άνοιξα δειλά.

Είχε τα μάτια της κλειστά , φαινόταν τόσο γαλήνια. Διέκρινα μια μελανιά στο σημείο που ήταν τοποθετημένος ο όρος θα πρέπει να την είχαν τρυπήσει αρκετές φορές. Με πονούσε και μόνο που το σκεφτόμουνα. Καθώς την κοιτούσα άνοιξε τα μάτια της.

-Έντουαρντ…;

Κάθε φορά που έλεγε το όνομα μου ένιωθα την καρδιά μου να φτερουγίζει. Είχε περίεργη επίδραση επάνω μου.

-σσσ… Ησύχασε Μπέλλα μου , μην μιλάς.

-Κάτσε δίπλα μου τα νοσοκομεία μου προκαλούν νευρικότητα. Θα σου εξηγήσω άλλη φορά.

Δεν σταματούσε να μιλάει και δεν θα της το επέβαλλα , φαινόταν καλύτερα. Έκατσα κοντά της στο κρεβάτι και της έπιασα το χέρι για να αισθάνεται πιο άνετα. Κοκκίνισε… Το κοκκίνισμα στα μαγουλά της την έκανε να φαίνεται πιο υγιή εκείνη την στιγμή. Την κοιτούσα με λατρεία…

-Θα προτιμούσα να σε είχα συναντήσει αλλιώς.

-Λυπάμαι αφάνταστα που σε χτύπησα.

-Το λάθος ήταν δικό μου. Με διέκοψε.

-Που πέρασα το δρόμο τρέχοντας χωρίς να κοιτάξω , αλλά ήμουν αφάνταστα εκνευρισμένη.

-Δεν υπάρχει δικαιολογία Μπέλλα , έπρεπε να είμαι πιο προσεκτικός.

-Αλλά είμαι περίεργος γιατί ήσουν τόσο εκνευρισμένη;

-Είναι ασήμαντο , πέρασε πια.

-Τίποτα δεν είναι ασήμαντο σε σχέση με εσένα. Θέλω να μάθω!

-Καλά λοιπό είπε και άρχισε να διηγείται τα γεγονότα.

-Βρισκόμουν στο μπαρ ‘’Angels’’ με παρέα.

Δυσκολευόμουν να κρύψω την έκπληξη μου ακούγοντας το όνομα του μπαρ. Νομίζω ότι αυτό διαγράφτηκε και στα χαρακτηριστικά μου. Αλλά δεν ήθελα να την διακόψω. Άρα δεν είχα κάνει λάθος… την είχα δει.

-Πήγα να πάρω ένα ποτό από την μπάρα. Όταν μου την έπεσε ένας απαίσιος τύπος. Μου έκανε ανήθικες προτάσεις. Παρότι του ζητούσα να με αφήσει ήσυχη δεν το έκανε. Γινόταν ολοένα και πιο προσβλητικός έτσι έχασα την ψυχραιμία μου και του έχυσα το ποτό μου στο πρόσωπο. Τότε εκείνος εξοργίστηκε και σήκωσε το χέρι του για να με χτυπήσει. Χωρίς να το καταλάβω πίεσα με όλη μου την δύναμη το ποτήρι που κρατούσα στα χέρια μου , το έσπασα. Όποτε δεν ευθύνεσαι εσύ για τα χεριά μου. Είπε…

Ήμουν τόσο εξοργισμένος από αυτά που άκουγα και προσπαθούσα απεγνωσμένα να κρατήσω την ψυχραιμία μου. Είχα σφίξει της γροθιές μου θέλοντας να δώσω ένα μάθημα σε αυτόν τον ελεεινό τύπο. Ώστε το μυαλό μου είχε θολώσει.

-Και μετά… Είπα με δυσκολία δεν άντεχα να την ρωτήσω αν την είχε χτυπήσει. Πόσο άνανδρος θα πρέπει να ήταν κάποιος για να πληγώσει ένα τέτοιο άγγελο. Ξεφύσησε…

-Όταν άρχισαν να τρέχουν αίματα από τα χέρια μου εκείνος σάστισε και αμέσως ακούστηκε η πανικόβλητη φωνή της σερβιτόρας. Το χέρι του σταμάτησε εκατοστά από το μάγουλο μου. Βιαστικά επέστρεψε στην παρέα του.

-Η σερβιτόρα επέμενε να μου φροντίσει τα χεριά όμως εγώ έφυγα τρέχοντας κρατώντας με δυσκολία τα δάκρυα. Την συνέχεια την ξέρεις…

Τώρα ένιωθα ακόμη χειρότερα ήμουν τόσο κοντά της και δεν μπόρεσα να την προστατεύσω.

-Άρα εσύ ήσουν η περίεργη κοπέλα που έλεγαν οι σερβιτόροι.

-Ήσουν και εσύ εκεί;

Το έλεγε σαν να μην το πίστευε.

-Τελικά είναι μοιραίο… Είπε.

-Θα έλεγε κανείς ότι μια ανώτερη δύναμη μας θέλει μαζί…. Συμπλήρωσε και χαμογέλασε.

Πρώτη φορά την έβλεπα να χαμογελάει και ήταν ακόμη πιο όμορφη.

Ο Καραλαιλ μπήκε στο δωμάτιο , φαινόταν αισιόδοξος.

-Λοιπόν νεαρή μου απ’ ότι είδα στις εξετάσεις σου είσαι σε θέση να φύγεις.

-Τα χτυπήματα σου είναι μόνο εξωτερικά , φτηνά την γλίτωσες. Για προληπτικούς λόγους θα ήταν προτιμότερο να σε προσέχει κάποιος για τις επόμενες ώρες.

-Αν δεν έχεις κάποιον θα μπορούσα να κανονίσω να μείνεις εδώ.

-Όχι δεν χρειάζεται θα προτιμούσα να φύγω. Είπε η Μπέλλα.

-Πολύ καλά πάω να ετοιμάσω το εξιτήριο. Είπε ο Καραλαιλ και με κοίταξε περίεργα.

Είχε κάποιον! Ήταν αβάσταχτο ή ζήλεια με κυρίευε. Ήθελα να ήμουν εγώ αυτός που θα έμενε μαζί της. Είχε να μου δώσει κι άλλες εξηγήσεις από την προηγούμενη συνάντηση μας.

-Μπέλλα; Είπα σιγανά προσπαθώντας να κρύψω τον θυμό μου.

-Ποιος θα σε προσέχει;

-Δεν ξέρω μάλλον κανείς…

-Το αγόρι σου…;

9ο Κεφάλαιο
Η αγάπη μου



Με κοιτούσε με απορία. Αισθάνθηκα άσχημα που έκανα μια τόσο αδιάκριτη ερώτηση. Την είχα φέρει σε δύσκολη θέση σίγουρα.

-Συγνώμη! Απολογήθηκα αμέσως.

-Δεν ήθελα να κάνω μια τόσο προσωπική ερώτηση. Έχεις δικαίωμα να είσαι με όποιον θες δεν ξέρω τι με έπιασε. Λυπάμαι…

Έστεψα άλλου το βλέμμα μου μακάρι να κρατούσα το στόμα μου κλειστό. Για μια τέτοια απάντηση δεν ήμουν ακόμα έτοιμος.

Τι στο διάολο σκεφτόμουν; Αν απαντούσε ναι… Για αυτό δεν προετοιμάστηκα αρκετά.

-Η αλήθεια είναι ότι θέλω να σου απαντήσω!

-Η περιέργεια σου με κολακεύει δεν με πείραξε καθόλου. Είπε με ένα συνωμοτικό υφάκι.

Ωχ τώρα η κεραμίδα θα μου έπεφτε στο κεφάλι!!! Μείνε ψύχραιμος Έντουαρντ έλεγα ξανά και ξανά στο εαυτό μου.

Υπήρχε όμως και άλλη εξήγηση ίσως της άρεσε να ασχολούμαι μαζί της πιο πολύ απ’ ότι άφηνε να δω. Καθόμουν σε ανάμενα κάρβουνα μέχρι να απαντήσει.

-Τελικά δεν μου απάντησες. Είπε με ανυπομονησία.

-Έχω. Είπε έτσι απλά χωρίς να με προετοιμάσει καθόλου και ένα πονηρό χαμόγελο σχηματιζόταν στα χείλη της.

Με κοίταζε από πάνω μέχρι κάτω σαν να επεξεργαζόταν τις άμυνες μου , τις αντοχές μου.

Πιστεύω να μην πρόσεξε ότι κοκκίνισα από την ζήλεια μου. Για την ακρίβεια άλλαξα πεντακόσια χρώματα. Αυτή ήταν η πιο σωστή λέξη.

Σίγουρα θα εννόησε το αγόρι που τον είχα δει να την κρατάει στο βιβλιοπωλείο.

-Έντουαρντ τι έπαθες;

-Τίποτα… είπα αμήχανα.

-Να θα σου πρότεινα να μείνεις σπίτι μου , αλλά αφού έχεις αγόρι.

Η απογοήτευση μου ήταν αισθητή.
Γελούσε αυτό με εκνεύριζε πιο πολύ. Έπαιζε με τον πόνο μου. Μα τι λέω αφού δεν ήξερε πως αισθανόμουν. Εσύ φταις για όλα ανόητε που ονειροπολείς… Μια τόσο γλυκιά και καλόκαρδη κοπέλα δεν θα ήταν μονή της.

-Να σου εκμυστηρευτώ κάτι; Είπε με απολογητικό τόνο.

-Ότι θες…

-Ε είπα ψέματα δεν έχω αγόρι ήθελα να δω την αντίδραση σου.

Αυτό ήταν το μόνο που δεν περίμενα να ακούσω.

-Μπέλλα βάλθηκες να με τρελάνεις;

Γελούσε… Ο πιο ωραίος ήχος στον κόσμο μου.

-Συγγνώμη Έντουαρντ.

-Ισχύει ακόμα η πρόταση να μείνω στο σπίτι σου;

-Αν θες ναι! Με μεγάλη μου χαρά να σε φιλοξενήσω. Είπα ενώ εννοούσα να μείνεις για πάντα.

Συνέχισα…

-Ξέρεις είμαι ο πιο κατάλληλος γι αυτό με αρκετές γνώσεις στην ιατρική.

Με διέκοψε…

-Δεν θέλω βιογραφικό Έντουαρντ , χρειάζομαι κάποιον να με βοηθήσει για λίγο.

Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου. Φέρθηκα ανόητα. Είχε απολυτό δίκιο , όταν βρισκόμουν μαζί της έχανα τα λογικά μου.

-Αγάπη μου… Είπα ψιθυριστά. Με δυσκολία θα μπορούσε να το ακούσει κάποιος.

-Τι είπες; Ρώτησε με ενθουσιασμό. Έπρεπε να καλύψω την απερισκεψία μου.

-Ε ότι θα σε φροντίσω και με το παραπάνω.

Το πρόσωπο της σκυθρώπιασε. Ήταν δυνατό να με είχε ακούσει; Την απογοήτευσα; Όλα τα έκανα λάθος. Εκείνη την στιγμή εμφανίστηκε ο Καρλάιλ.

-Έτοιμο το εξιτήριο δεσποινίς Μπέλλα.

-Αποφάσισες που θα μείνεις;

Μίλησα πρώτος για να την βγάλω από την δύσκολη θέση.

-Καρλάιλ θα μείνει σε έμενα.

Ανασήκωσε το φρύδι απορημένος. Ωστόσο δεν παραξενεύτηκε και δεν με έφερε σε δύσκολη θέση.

-Αλήθεια Έντουαρντ; Αυτό είναι καλό για την Μπέλλα! Είσαι αρκετά έμπειρος.

Ευχαριστούσα από μέσα μου τον Καρλάιλ που ήταν τόσο καλοσυνάτος και ευγενικός.

Ξαναμίλησε…

-Είσαι τυχερός που θα έχεις για συντροφιά μια τόσο όμορφη κοπέλα.

-Σε αυτό συμφωνώ. Είπα

Ο Καρλάιλ έκανε μεταβολή για να φύγει , αλλά ξαναγύρισε το κεφάλι του.

-Α Μπέλλα;

-Ναι;

-Χαίρομαι που σε γνώρισα , ελπίζω αποδώ και περά να σου πάνε όλα καλά.

-Ευχαριστώ… Είπε.

-Είστε ο καλύτερος γιατρός που είχα ποτέ.

Τόσο γλυκιά σκέφτηκα. Με ένα άνθρωπο που γνώριζε παρά μόνο ελάχιστα.

-Τι θα κάνουμε τώρα; Έστρεψε το βλέμμα της σε έμενα.

-Τι λες πάμε σπίτι να ξεκουραστούμε; Ήθελα να κάνω πιο οικεία την πρόταση έτσι δεν χρησιμοποίησα το μου. Αυτό το σπίτι άνετα μπορούσε να είναι και δικό της…

-Πάμε!

Περίμενα με υπομονή έξω από το δωμάτιο του νοσοκομείου μέχρι να ντυθεί η Μπέλλα μου. Μου περνούσαν διάφορα από το μυαλό. Ξαναθυμήθηκα το υπέροχο κορμί της , τα ζουμερά χείλια της. Το καταραμένο βράδυ που την ξέντυνα όταν είχε πυροβοληθεί. Θα ήθελα αυτό να είχε συμβεί με ερωτικό τρόπο. Χρειαζόμουν ένα έναυσμα μια κίνηση από μέρους της για να την κερδίσω. Να προχωρήσω στο επόμενο στάδιο να την κάνω δίκια μου…

-Έτοιμη; Να μπω; φώναξα από την κλειστή πόρτα.

-Μπες… μου απάντησε.

-Έτοιμη.

-Έλα να σε βοηθήσω…

Την έπιασα από το χέρι. Με κοιτούσε με περιέργεια σαν να μην καταλάβαινε κάτι. Θα κουβέντιαζα περισσότερο μαζί της όταν φτάναμε σπίτι! Θα αναρωτιόταν γιατί ακόμα δεν την είχα ρωτήσει γιατί την είχαν πυροβολήσει και γιατί έφυγε από το σπίτι μου.

Έβαλα την μηχανή μπρος.

-Θα κάτσω πίσω. Είπε.

-Φοβάμαι να το διακινδυνεύσω βρίσκεσαι στην ανάρρωση.

-Έντουαρντ είμαι καλυτέρα. Έξαλλου ορκίζομαι να σε κρατά όσο πιο σφιχτά μπορώ.

-Αν νιώσεις άσχημα , όμως να μου πεις αμέσως να σταματήσω.

-Έχεις τον λόγο μου.

Επιτέλους κατάφερα να είμαι μαζί της έστω και με αυτό τον τρόπο. Με κρατούσε σφιχτά. Τα χεριά της γύρο από το κορμί μου με έσφιγγαν και μου μετέδιδαν έναν ηλεκτρισμό ανακούφισης.

Η διαδρομή μου φαινόταν ατελείωτη. Όταν επιτέλους φτάσαμε σπίτι.

-Το σπίτι σου είναι τεράστιο…

-Μονός σου μένεις;

-Μονός μου… Θα σου εξηγήσω άλλη φόρα. Σήμερα είναι η σειρά σου να μιλήσεις.

-Τι θες να μάθεις;

-Κάτσε στο σαλόνι. Τι να σου φτιάξω να φας; Έπειτα συζητάμε και τα υπόλοιπα.

Μάλλον ακουγόμουν σαν την μαμά της. Έτσι πρόσθεσα…

-Αν θες φυσικά δεν σε πιέζω.

-Μια μακαρονάδα. Είπε αμέσως χωρίς να το σκεφτεί.

Με ακλούθησε μέχρι την κουζίνα. Ήταν ακριβώς όπως την άφησα τελευταία φορά. Θυμήθηκα ότι έπρεπε να πάω για ψώνια να δω τώρα τι θα έκανα. Ευτυχώς βρήκα μακαρόνια σε ένα συρτάρι. Έβγαλα μια κατσαρόλα , την γέμισα νερό και έριξα αλάτι… Μόλις έβρασε το νερό πρόσθεσα τα μακαρόνια. Ενώ σύγχρονος ετοίμαζα την σάλτσα.

-Μυρίζει υπέροχα. Είπε η Μπέλλα

-Πιστεύω να είναι καλό και σε γεύση.

Φάγαμε στην τραπεζαρία του σαλονιού χωρίς να μιλάμε. Όταν τελειώσαμε μάζεψα τα πιάτα ενώ ο άγγελος μου με περίμενε στον καναπέ. Έφτιαξα δυο ζεστές σοκολάτες. Πηρά μια βαθιά αναπνοή! Ήμουν πια έτοιμος να μάθω μεγάλες αλήθειες…

Καθόταν με γυρισμένη την πλάτη προς έμενα. Τα μαλλιά της ήταν όμορφα και κυματιστά. Αν και λίγο απεριποίητα από όλα αυτά που πέρασε σήμερα. Έκατσα διπλά της.

-Λοιπόν Μπέλλα ποιο είναι το επώνυμο σου;

Με έκαιγε να μάθω αυτή την ερώτηση πολύ ώρα. Με κοιτούσε με βλέμμα άδειο.

-Ιζαμπέλλα Μαρί Σουάν…



εδω μπορειται να κανεται τα σχολια σας για το φανφικ:

http://www.bellandedward.org/forum-f36/topic-t1043-105.htm#197704

10ο Κεφάλαιο
Αληθοφάνειες



Ιζαμπέλλα; Το σύνδεσα με το όνειρο που κυρίευε το μυαλό μου. Εκείνο το παγωμένο και άθλιο όνειρο του νεκροταφείου! Οι αριθμοί ήρθαν πάλι ως κάτι αναπόφευκτο στο νου μου. Ο χρόνος όμως λιγοστός για να κάτσω να αναλογιστώ κάτι τέτοιο τώρα. Συνέχισα με ήπιες ερωτήσεις για αρχή.

-Που μένεις;

-Μένω μαζί με τον αδερφό μου Ίαν ,σε ένα παλιό σπίτι λίγο πιο μακριά από το σημείο που με συνάντησες το βράδυ , που με χτύπησες άθελα σου με την μηχανή.

Την άκουγα με προσοχή δεν μου είχε ξεφεύγει παραμικρή λεπτομέρεια από αυτά που έλεγε…

-Προς το σπίτι κατευθυνόμουν εκείνο το βράδυ. Ο αδελφός μου θα με σκοτώσει του ζήτησα να έρθει να με πάρει αυτός μια συγκεκριμένη ώρα ,αλλά όπως ξέρεις έφυγα νωρίτερα λόγου του αθλίου περιστατικού.

-Μην ανησυχείς για τον αδελφό σου. Το τηλέφωνο γιατι υπαρχει;

-Τωρα ; Μαλλον θα τον παρω αυριο. Δεν ειμαι ετοιμη να του ξεκαθαρισω τα πραγματα.

Οι γονείς της που να βρισκόταν άραγε;

-Οι γονείς σου; Είπα αυθόρμητα.

Με κοίταξε με ένα βλέμμα όλο θλίψη… Οι μυς του προσώπου της άλλαξαν έγιναν εχθρικοί. Σαν να αναστατώθηκε για κάτι που θυμήθηκε.

-Αν θες μου απαντάς δεν είναι ανάγκη να μου τα πεις όλα.

-Όχι μην ανησυχείς την ιστορία αυτή όποτε την θυμάμαι ταράζομαι.

-Γιατί;

Κάτι άσχημο υπέβοσκε στην ατμόσφαιρα! Ίσως πέθαναν οι γονείς της όπως οι δικοί μου. Αλλά αποκλείεται μόνο εγώ ήμουν ο άτυχος.

Ένα δάκρυ κύλισε από την άκρη των ματιών της. Αυτά τα όμορφα καστανά μάτια έκλαιγαν. Την στενοχώρησα… Αυτή η ερώτηση ήταν απλή δεν περίμενα να έχει τέτοια ολέθρια αποτελέσματα.

-Άγγελε μου κλαίς;

-Πως με είπες;

-Άγγελε μου. Σε πειράζει;

-Έτσι σε λέω από τότε που εξαφανίστηκες. Ήταν αναμενόμενο να μπερδευτώ.

-Μου άρεσε κάνεις δεν με έχει πει έτσι ποτέ.

Της χαμογέλασα.

-Είμαι έτοιμη να σου πω τι τρέχει με τους γονείς μου. Είπε αποφασίστηκα!

-Η μητέρα μου ζει στο Φοίνιξ ξαναπαντρεύτηκε έναν καλοσυνάτο άνθρωπο και συνεχίζει εκεί την ζωή της. Σπάνια νοιάζεται για μας .

Αναρωτιόμουν γιατί έκλαιγε πριν επειδή είχαν χωρίσει η γονείς της; Σπουδαίο πράγμα! Τουλάχιστον υπήρχαν …Μακάρι να ζούσαν και οι δικοί μου και ας μην ενδιαφέρονταν για μένα!

-Η μόνιμη κατοικία μας ήταν στο Φοίνιξ , στο Φόρκς περνούσαμε απλά τα καλοκαιριά μας.
Μέναμε στο σπίτι του πάππου και της γιαγιάς.

-Γι’ αυτό τόσο χρόνια δεν σε συνάντησα πουθενά; Την διέκοψα χωρίς λόγο για να πω ανοησία αλλά ήθελα να κάνω πιο ανάλαφρη την κουβέντα. Το προαίσθημα μου αυτό μου έλεγε.

-Μάλλον! Κοντοστάθηκε.

-Ίσως δεν είναι καλή ιδέα να συνεχίσω… Ποτέ δεν ανοίγομαι σε κάποιον ειδικά για να ομολογήσω αυτό.

-Μπέλλα εμπιστεύσου με θα ξελαφρώσει η ψυχή σου αν μου πεις. Έξαλλου δεν πρόκειται να πω τίποτα σε κανέναν.

-Πήγα με το πατερά μου Τσάρλι νωρίτερα για τις καλοκαιρινές διακοπές. Η μητέρα μου και ο Ίαν θα έρχονταν αργότερα. Η μητέρα μου δεν μπορούσε να πάρει άδεια από την δουλεία.

-Καθόμουν στην αυλή. Η ώρα 11. Ήμουν 14 χρονών!

-Ιζαμπελλα; Έτσι συνήθιζε να με φωνάζει η γιαγιά μου.

Δικαιολόγησε γρήγορα.

-Να σου φτιάξω το αγαπημένο σου γάλα με κακάο;

-Υπέροχη ιδέα γιαγιά.

Μου τα διηγιόταν τόσο παραστατικά που νόμιζα πως ήμουν εκεί μαζί της. Που ήθελε να καταλήξει;

-Το ετοίμασε και το έφερε έξω. Ο πάππους μου και ο πατέρας μου κοιμόντουσαν μόνο η γιαγιά έμενα ξύπνια μέχρι να κουραστώ και να με πάρει ο ύπνος.

-Αυτή την φορά όμως δεν έμεινε.

-Ιζαμπέλλα γλυκιά μου; Είσαι μεγάλη κοπέλα πια. Πάω για ύπνο να έρθεις πριν της δώδεκα εντάξει;

-Ναι γιαγιά.

-Και να κλειδώσεις την πόρτα μπαίνοντας. Σε εμπιστεύομαι.

Είχε χαθεί στην αφήγηση της μου αποκάλυπτε πολλές λεπτομερές. Το βλέμμα της ταξίδευε κάπου μακριά.

-Εντάξει γιαγιά.

-Έκατσα λίγο ακόμα έξω. Μύριζα τον αέρα φρέζιες και πετούνιες από το παρτέρι της γιαγιάς. Γέμιζα τα πνευμονία μου από καθαρό οξυγόνο.

-Το γάλα μου τέλειωσε και πήγα να φτιάξω άλλο ένα μονή μου και μετά θα πήγαινα για ύπνο. Ανέβηκα στην κρεβατοκάμαρα μου , διάβαζα το περηφάνια και προκατάληψη και αποκοιμήθηκα κατά της 12:30.

-Έκανε πολύ ζεστή , καπνός με τύλιγε.

-Καπνός; Όνειρο έβλεπες αφού κοιμόσουν έτσι; Είπα χωρίς να καταλαβαίνω.

-Μακάρι να έβλεπα όνειρο. Και ναι κοιμόμουν.

Δεν ήξερε ποσό άσχημα μπορούν να γίνουν τα όνειρα. Προς στιγμής νόμιζα ότι είχαμε το ιδία χάρισμα. Αν μπορεί να πει κάνεις έτσι γιατί για μένα είναι κατάρα.

-Κάτι με έπνιγε δεν με άφηνε να αναπνεύσω , αφόρητη ζαλάδα με πολιορκούσε.

-Μπέλλα άκουσα κραυγές μέσα στον ύπνο μου. Τρέξε να σωθείς.

-Αυτό με γύρισε στην πραγματικότητα. Πετάχτηκα από τον ύπνο μου. Φωτιά Έντουαρντ , ναι βρισκόμουν περικυκλωμένη και κουκουλωμένη από φωτιά. Από πού θα έφευγα; Από το πανικό μου έχασα τον προσανατολισμό μου. Σκόνταψα και έπεσα κάτω. Η φωτιά δυνάμωνε. Εμφανίστηκε κάποιος μπροστά μου , δεν είδα πρόσωπο. Μου έδειξε με τα δάχτυλο το παράθυρο , που πάνω στην θολούρα μου δεν το είχα σκεφτεί. Η μονή διέξοδος ήταν από εκεί. Αρκετά ψηλά , αλλά εγώ είχα ένα δέντρο κοντά στο δικό μου θα πηδούσα και θα κατέβαινα. Αλλά όχι έπρεπε να σώσω τους υπόλοιπους.

-Ποιος ήταν αυτός που ειδές; Είπα

-Σου είπα δεν ξέρω!!

Τώρα η ανάσα της είχε γίνει κοφτή με διακυμάνσεις στο τόνο φωνή της. Τα πράγματα ήταν πιο τραγικά απ’ ότι περίμενα. Δεν ήθελα να την πιέσω.

-Ηρέμισε. Θες να σου φέρω λίγο νερό;

-Σε παρακαλώ κάτσε να τελειώσω. Το έχω ανάγκη!

-Συνέχισε τότε… Δεν της έφερνα αντίσταση.

-Εγώ έφταιγα άφησα το μάτι της κουζίνας αναμμένο. Η γιαγιά είχε πει ότι ήμουν μεγάλη. Ένα ανόητο , μικρό ,παλιοκόριτσο ήμουν. Παραμέλησα την μονή δεύτερη δουλεία που είχα να κάνω. Την πόρτα την κλείδωσα Έντουαρντ… Μακάρι να ξεχνούσα αυτό ίσως να ξέφευγαν οι υπόλοιποι ,αλλά όχι την κλείδωσα… Καήκαν ζωντανοί.

-Καταλαβαίνεις τι έκανα; Είμαι δολοφόνος έκαψα τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Τον πάππου ,τη γιαγιά και τον πατερά μου. Δεν κατάφερα να τους σώσω. Τα ουρλιαχτά την ώρα που καιγόντουσαν μου σπάραζαν την κάρδια.

-Εγώ έπρεπε να είχα καεί. Μόνο εγώ…

-Μπελά μην λες τέτοια πράγματα. Όλα γίνονται για κάποιο λόγο ηρέμισε… Αυτό που έκανες πέρασε πια δεν έχει νόημα να το θυμάσαι. Ένα κορίτσι σαν και εσένα αποκλείεται να είναι δολοφόνος. Ότι έκανες δεν έγινε εκ προμελέτης… Ποτέ δεν θα έκανες κάτι τέτοιο.

Τι έλεγα; Ούτε μια στιγμή δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι στην ζωή της είχε περάσει τόσο μεγάλο βάσανο! Έφερα νερό από την κουζίνα δεν θα την άφηνα λεπτό μονή της. Τελικά ο εγωισμός μου υπερίσχυε ήμουν ένας βλάκας. Η ψυχή της Μπέλλα ήταν μαύρη εγώ είχα φίλους και συγγενείς.

Εντάξει έχασα τους γονείς μου αλλά δεν συγκρίνεται με τίποτα από αυτά που είχε περάσει η αγάπη μου. Αποφάσισα πως θα έβρισκα τρόπο να της απαλύνω τον πόνο! Αν αυτό ήταν δυνατό…

-Δεν θα το ξεπεράσω ποτέ. Είπε και έπεσε στην αγκαλιά μου.

Ομολογώ πως αυτή την κίνηση δεν την περίμενα. Έκλαιγε , η κάρδια μου σφίχτηκε. Της χάιδευα τα μαλλιά κα την παρηγορούσα. Της φίλησα το μέτωπο και την κοίταξα…

Τα μάτια της ήταν γουρλωμένα και κοιτούσαν με φόβο την φωτογραφία των γονιών μου.

Γιατί όμως;

-Ποιοι είναι αυτοί; Ρώτησε.

-Οι γονείς μου… Είπα.


εδώ μπορείται να αφήνεται τα σχόλια σας:

http://www.bellandedward.org/forum-f36/topic-t1043.htm

11o Κεφάλαιο
Aμφιβολίες


-Οι γονείς σου;

Με κοίταξε με ένα ανεξήγητο και επιφυλακτικό ύφος .

-Mπέλλα τι έγινε; Γνωρίζεις τους γονείς μου;

Έλεγα ασυναρτησίες η Μπέλλα αποκλείεται να γνώριζε τους γονείς μου όταν πέθαναν ήταν μικρή. Καθόταν σκεπτική… Μου προκαλούσε αγωνιά!

-Όχι. Είπε τελικά και ξεφύσησε σαν να την πλάκωνε κάτι βαρύ και δεν την άφηνε να αναπνεύσει.

-Μου κρύβεις κάτι;

-Ας αφήσουμε αυτή την συζήτηση στην άκρη. Σήμερα μιλάμε για μένα.

Κάτι ήθελε να αποφύγει. Ας μην την πιέσω απόψε!

-Να σε ρωτήσω τώρα γιατί έφυγες από το σπίτι μου όταν σε βοήθησα;

-Την περίμενα πολύ ώρα αυτή την ερώτηση αρκετά την καθυστέρησες.

Θα προσπαθούσε να δικαιολογήσει τον εαυτό της δεν ήμουν σίγουρος ότι μου έλεγε απόλυτα την αλήθεια. Το ένστικτο μου έλεγε να την εμπιστευτώ. Χρειαζόμουν αυτή την επιβεβαίωση.

-Έντουαρντ δεν σε ήξερα καθόλου. Με βοήθησες εντάξει , αλλά δεν ήθελα να σου γίνομαι βάρος. Έπρεπε να ειδοποιήσω τον αδελφό μου , θα είχε αναστατωθεί πολύ.

-Το ξέρεις ότι αυτά είναι δικαιολογίες έτσι;

Περίμενε να το έχαβα τόσο εύκολα όλο αυτό;

-Σου λέω την αλήθεια. Κατάλαβε με δεν μου είναι εύκολο όλο αυτό που περνάω.

Εγώ συνέχιζα τον χαβά μου. Έπρεπε να μάθω , το είχα ανάγκη αρκετά έμεινα στο σκοτάδι.

-Πως εξαφανίστηκες τόσο γρήγορα; Βγήκα έξω να σε ψάξω αλλά δεν σε βρήκα πουθενά.

Λες και είχε ανοίξει η γη και σε είχε καταπιεί.

-Θέλω την αλήθεια Μπέλλα.

Την κοιτούσα επίμονα.

-Έκανα κάτι πολύ απλό δεν ήθελε πολύ σκέψη. Κρύφτηκα στο πίσω μέρος του σπιτιού μέχρι να απομακρυνθείς. Ούτε που σου πέρασε από το μυαλό να κοιτάξεις.

-Το παραδέχομαι με εξέπληξες δεν το περίμενα. Αναστατώθηκα όταν βρήκα άδειο το δωμάτιο και έφυγα βιάστηκα. Ούτε που μου πέρασε από το μυαλό κάτι τέτοιο.

Είχα σκοπό να συνεχίσω με το περιστατικό στο βιβλιοπωλείο όταν την ξανά είδα μετά την τελευταία απόδραση της από το σπίτι μου. Που έφυγε σαν κυνηγημένο κουτάβι.

-Σε είδα ξέρεις μετά την διαφυγή σου.

Με κοίταξε εξονυχιστικά σαν να μην το πίστευε.

-Με έψαχνες; Με παρακολουθούσες;

Η φωνή της έσβηνε με τρόπο τρομακτικό και αποπνικτικό.

-Ησύχασε τυχαία σε είδα που έβγαινες από το βιβλιοπωλείο με ένα αγόρι. Σε κρατούσε από την μέση. Νόμιζα ότι ήταν ο λόγος που το έσκασες. Σε φώναξα από μακριά αλλά δεν άκουσες. Μετά σε έχασα μέσα στο πλήθος.

-Πραγματικά ήμουν εκεί. Αυτός που ειδές ήταν ο αδελφός μου.

Τελικά ήταν πιο ειλικρινείς απ’ ότι περίμενα και προσδοκούσα σε αυτή την ερώτηση. Το παραδέχομαι όμως πως σε αυτό το θέμα δεν είχε τίποτα να μου κρύψει.
Η ερώτηση που κρατούσα εδώ και ώρα για το τέλος μου ρήμαζε τα σώθηκα. Έφτασε εκατοστά κοντά στα χείλια μου και σταμάτησε εκεί.

Τα ανοιγόκλεισα χωρίς να βγάλω καμία λέξη , κινιόντουσαν αλλά η φωνή μου ήταν νεκρή , δεν έβγαινε. Ένας κόμπος έκλεινε το λαιμό μου. Αναρωτιόμουν ποτέ είναι η κατάλληλη στιγμή να την ρωτήσω στα ίσια ποιος την πυροβόλησε. Θα το καθυστερούσα κι άλλο; Ήμουν δειλός; Φοβόμουν ότι θα έφευγε πάλι αν έμπαινα σε πιο βαθιά μονοπάτια. Από εκεί και ύστερα δεν υπήρχε γυρισμός.

Παρακαλούσα τα συναισθήματα της Μπέλλας να είναι τα ιδία. Προς το παρόν τα σημάδια δεν ήταν με το μέρος μου , ήταν ελάχιστα και αυτό δυσκόλευε την κατάσταση να εξοικειωθώ περισσότερο μαζί της , να της ανοιχτώ. Αυτή μου εμπιστεύτηκε το περιστατικό με τα αγαπημένα της πρόσωπα , αλλά μέχρι εκεί…. Μπορεί να ήταν ένας έρωτας χωρίς ανταπόκριση.

Ένα μάταιο βάρος που καθυστέρει τα βήματα μας. Ο έρωτας και η αγάπη δεν έρχονται ποτέ για να μας πληγώσουν και να μας πονέσουν. Αλλά δίχως άλλο , φαίνεται πως σε κάποιες περιπτώσεις το κάνουν. Γιατί να είναι τόσο δύσκολο να πάρεις μια απόφαση; Η επιθυμία για έναν ερώτα πονεμένο είναι περισσότερο συγκλονιστική και από την ολοκλήρωση του. Και το σίγουρο είναι ότι ο αναστεναγμός που βγαίνει από το ανεκπλήρωτο είναι και πηγή δύναμης για την ζωή μας. Να ζήσουμε ρεαλιστικά να απεγκλωβιστούμε , από τα αδιέξοδα που προκαλεί η ζωή , αλλά και εμείς οι ίδιοι.

Τελικά βρήκα την δύναμη μέσα από αυτές τις σκέψεις να ξεστομίσω ότι με δυσκόλευε τόση ώρα. Διότι η εξαπάτηση του εαυτού μας μπροστά στην αίσθηση του ιδανικού και του άφθαρτου για τον καθένα από εμάς, έτσι έβλεπα την Μπέλλα , γίνεται στο τέλος μια βασανιστική έμμονη. Ο ψήλος τοίχος που απλωνόταν ανάμεσα μας ήθελα να καταρριφτεί. Αυτό θα γινόταν μόνο με ένα ξεκαθάρισμα…

Όσο αναλογιζόμουν η Μπέλλα τριγύριζε και έκανε βόλτες μέσα στο σπίτι. Σηκώθηκα , την πλησίασα και στάθηκα απέναντι της. Έβαλα και δυο χεριά μου πάνω από τους ώμους της και την εγκλώβισα ανάμεσα στο τοιχίο.

-Τέρμα τα ψέματα.

-Τι θέλεις από έμενα Έντουαρντ; Η συζήτηση τέλειωσε δεν έχω τίποτα άλλο να πω.

-Δεν μου ξεκαθάρισες ποιος σε πυροβόλησε.

Αμέσως κόπηκε η ανάσα της. Άσπρισε σαν το πανί και ελευθέρωσε το σώμα της. Τα μάτια της με κοιτούσαν πικραμένα.

-Είχα πάει στο δάσος για πεζοπορία. Καταλάθος κάποιος κυνηγός λογικά δεν με είδε και με χτύπησε.

Μου έλεγε ψέματα. Γιατί αφού ήταν τόσο απλή η κατάσταση είχε ταραχτεί τόσο πολύ; Δεν μετάνιωνα ποτέ για τις πράξεις μου , απλά τώρα θα πρέπει να δεχτώ τις συνέπειες από το λάθος μου.

Τελικά έπρεπε να κρατήσω το στόμα που κλειστό. Η Μπέλλα έδειχνε πιεσμένη. Εγώ πάλι ένιωθα μονός , γιατί ο χειρότερος τρόπος να σου λείπει κάποιος είναι να κάθεται διπλά σου και να ξέρεις πως δεν τον έχεις. Θα έφευγε πάλι μετά από αυτό. Έκανα πως την πίστεψα… Άλλαξα αμέσως θέμα!

-Μπέλλα; Θα πάω για ψώνια στο σουπερμάρκετ , θα έρθεις μαζί μου;

Η άρνηση της θα ακούγονταν από λεπτό σε λεπτό.

-Φυσικά και θα έρθω. Να πάρω λιγάκι αέρα. Αλλά τι θα φορέσω;

Ομολογώ πως κάτι τέτοιο δεν το περίμενα.

-Αυτό δεν είναι πρόβλημα. Ακλούθησε με.

Την ανέβασα στο δωμάτιο που έμενε η αδερφή μου η Άλις όταν ερχόταν να με επισκεφτεί.

-Άνοιξε την ντουλάπα. Εδώ θα βρεις ότι θέλεις. Η αδερφή μου είναι πολύ σπάταλη με τα ρούχα. Βγαίνω έξω να σε αφήσω να ντυθείς. Αν δυσκολεύεσαι με κάτι φώναξε.

-Εντάξει.

Ήμουν σίγουρος πως θα δυσκολευόταν. Χανόσουν ανέσα σε τόσα ρούχα , πως τα κατάφερνε η Άλις και έβγαινε ζωντανή από εκεί μέσα δεν το κατάλαβα ποτέ. Για την Μπέλλα το πηρά ως δοκιμασία , να δω αν θα καταφέρει να αντέξει την γλυκιά μου τοσοδούλα Άλις ,αν καταλήγαμε ποτέ μαζί.

Η πόρτα του δωματίου άνοιξε. Εμφανίστηκε μπροστά μου η Μπέλλα με ένα κολλητό τζιν σωλήνα , με μποτάκια φουξία μέχρι τον αστράγαλο και η μπλούζα που τόνιζε το μπούστο σε μαύρο χρώμα. Εξαίσια επιλογή , δεν περίμενα να της κάνουν τόσο καλά. Τόσο εκθαμβωτική…

-Μου αρέσουν αυτά που διάλεξες.

-Η αδερφή σου έχει ωραίο γούστο αλλά δεν έχει πολλά τζιν ,που ταιριάζουν με τα ντύσιμο μου.

Τελικά πέρασε το τεστ στο ντύσιμο.

Χαμογέλασα πλατιά και της άνοιξα την πόρτα του αυτοκίνητου. Πηρά ένα καρότσι για να βάλουμε τα πράγματα μέσα και η Μπέλλα με ακολούθησε.

-Τι θα πάρουμε; Θες να χωριστούμε και να βρεθούμε πάλι σε αυτό το σημείο σε μια ώρα; Έτσι θα τελειώσουμε πιο γρήγορα.

-Η ιδέα σου είναι καταπληκτική. Ορίστε πάρε την λίστα με τα ψώνια. Εγώ τα θυμάμαι απέξω.

-Θα πάρεις τα δέκα πρώτα και εγώ τα υπόλοιπα.

Ήμασταν πολύ καλή ομάδα. Το διασκέδαζα να είμαι μαζί της… Τα ψωνίσαμε όλα , πλήρωσα και φύγαμε. Αποφάσισα να την ρωτήσω κάτι που περιτριγύριζε το μυαλό μου αρκετή ώρα.

-Το βράδυ θες να μείνεις στο σπίτι μου;

Αναλογίστηκε για λίγο την πρόσφορα μου και μου απάντησε.

-Αν δεν υπάρχει πρόβλημα. Μόνο να ενημερώσω τον Ίαν.

-Όπως θες. Ορίστε… Είπα και άπλωσα το χέρι μου δίνοντας της το κινητό μου.

Πληκτρολόγησε τον αριθμό. Μετά από κάποια δευτερόλεπτα το σήκωσε.

-Ίαν ξεφώνισε.

-Μην φωνάζεις καλά είμαι. Μένω στο σπίτι μιας φίλης. Κάτι μου έτυχε… Συγγνώμη που δεν σε ενημέρωσα πιο πριν.

Την κατσάδιασε , αλλά δεν μπορούσα να ακούσω περισσότερα.

-Σε πηρά απλά για να σου πω ότι θα μείνω άλλο ένα βράδυ εκεί.

Σταμάτησε για λίγο να μιλάει.

-Όλα είναι υπό έλεγχο. Αλήθεια σου λέω.

-Και έμενα μου έλειψες αδερφούλη. Τα λέμε.

Πάτησε το κόκκινο κουμπί για να κλείσει και μου επέστρεψε την συσκευή.

-Στο σπίτι μιας φίλης το λέμε τώρα;

-Έντουαρντ αλλιώς δεν θα με άφηνε με ένα αγόρι που δεν γνωρίζει. Είναι πολύ προστατευτικός.

Τουλάχιστον ο αδελφός της νοιαζόταν γι’ αυτή , δεν με πείραξε που είπε ψέματα τώρα. Το να την αποχωριστώ τόσο σύντομα μου ήταν αβάσταχτο. Έτσι προτίμησα το ψέμα.
Ταχτοποιήσαμε τα ψώνια στα ράφια.

Φτιάξαμε δυο καφέδες και καθίσαμε να τους πιούμε.

-Θες να σου δείξω το δωμάτιο που θα κοιμηθείς;

Αυτό το δωμάτιο το είχα αχρησιμοποίητο από τότε που αγόρασα το σπίτι. Το φύλαγα για την εκλεκτή της καρδίας μου. Για να μην την φέρω σε δύσκολη θέση την πρώτη νύχτα που θα ήθελε να μείνει στο σπίτι μου. Και το διακόσμησα μονός μου…

-Βεβαία , έχω μεγάλη περιέργεια.

Το δωμάτιο συνόρευε με το δικό μου. Άνοιξα την μεγάλη σκαλιστή πόρτα.

-Γιατί η πόρτα είναι διαφορετική από τις άλλες;

-Βλέπω το πρόσεξες. Το θεωρώ το καλύτερο δωμάτιο.

Προς το παρόν δεν θα της αποκάλυπτα τίποτα. Έμεινε άναυδη όταν παρατήρησε τις βυσσινή κουρτίνες και την απόχρωση του μπεζ και του καφέ στις ταπετσαρίες. Το τζάκι που έστεκε μεγαλεπήβολο σε μια γωνία αναζωπύρωνε την φαντασία μου.

Εγώ και η Μπέλλα αγκαλιά τις κρύες νύχτες του χειμώνα. Θυμήθηκα ότι σήμερα θα έπεφταν Περσίδες από τον ουρανό. Τα λεγόμενα πεφταστέρια… Αυτό το θέαμα δεν έπρεπε να το χάσω θα το έβλεπα οπωσδήποτε με την Μπέλλα.

-Ξεκουράσου για λίγο γιατί κατά της εννεαμιση θα σε πάω κάπου.

-Δεν θα μου πεις;

-Είναι έκπληξη… A και Μπέλλα σκέψου μια ευχή που θες να πραγματοποιηθεί.

-Έντουαρντ δεν σε καταλαβαίνω αλλά θα σε περιμένω…

Έκλεισα την πόρτα πίσω μου. Η ζωή είναι σαν το κέρμα , μπορείς να το ξοδέψεις όσο θες αλλά μόνο μια φορά. Με την αγάπη μου δεν με έπερνε να κάνω λάθη. Η Μπέλλα πια κρατάει στα χεριά της κάτι πολύτιμο.

Την κάρδια μου…


εδώ μπορείτε να αφήνεται τα σχόλια σας:

http://www.bellandedward.org/forum-f36/topic-t1043-135.htm

Σπόιλερ:

12o Κεφάλαιο
Aστερόσκονη

Απόψε είναι η ευκαιρία μου να την κερδίσω αν φύγει πάλι από αυτό το σπίτι πιθανότητα να την έχανα. Αν γινόταν αυτό μπορεί να μην το άντεχα… Και μόνο στη σκέψη ένιωθα ένα ρίγος να διαπερνά το κορμί μου.

Αναστέναξα!

Ελπίζω η ιδέα μου να προκαλούσε εντύπωση στην εκλεκτή της καρδιάς μου. Βιαζόμουν να φτιάξω την κατάλληλη ατμόσφαιρα και αν καθυστερούσα κι άλλο σίγουρα δεν θα προλάβαινα.

Στην ιδέα και μόνο ότι σε λίγη ώρα εγώ και η Μπέλλα μου θα παρακολουθούσαμε αυτό το σπάνιο θέαμα , που συνέβαινε μια φορά το χρόνο γέμιζε την ψυχή μου με λαχτάρα. Ήλπιζα σε ένα καθαρό ουρανό για να είναι το θέαμα πιο εντυπωσιακό. Κατέβηκα στο κελάρι ψάχνοντας για το ιδανικό κρασί ,francis coppola merlot.

Πήγα στο δωμάτιο μου να πάρω και τα υπόλοιπα πράγματα , αρωματικά κεριά , κουβέρτες και μια ειδική σκόνη σε χρώμα χρυσού. Άκουσα βήματα στο διάδρομο και ακολούθησε ένας χτύπος στην πόρτα μου. Έκρυψα αυτά που κρατούσα για να μην τα δει. Έσπευσα και άνοιξα την πόρτα…

Η Μπέλλα στεκόταν αμήχανη και μίλησε με σιγανή φωνή. Τα μαλλιά της ήταν ακόμη βρεγμένα και έσταζαν πάνω στο στενό μπλουζάκι με τις λεπτές ράντες που φορούσε. Μου φάνηκε αρκετά προκλητικό.

-Έντουαρντ συγγνώμη για την ενόχληση μόλις τελείωσα το μπάνιο μου και αναρωτήθηκα μήπως χρειάζεσαι την βοήθεια μου. Δεν θα ήθελα να καταχραστώ την φιλοξενία σου.

Αυτή η τυπική συμπεριφορά της με εκνεύριζε ήθελα να νιώθει άνετα μαζί μου.

-Σε ευχαριστώ μα δεν χρειάζομαι κάτι. Μπέλλα η ώρα είναι οκτώμισι σε μια ώρα θα περάσω να σε πάρω. Πήγαινε να ετοιμαστείς με την άνεση σου , δεν θέλω να πιεστείς.

-Όσο και να σου φαίνεται περίεργο σε αντίθεση με τις άλλες γυναίκες δεν χρειάζομαι αρκετή ώρα για να ετοιμαστώ.

Το σχόλιο της με έκανε να χαμογελάσω , φυσικά και το ήξερα ήδη ότι ήταν διαφορετική από τις άλλες. Άκουσα την πόρτα του δωματίου της να κλείνει.

Ανέβηκα στην ταράτσα κρατώντας όσα χρειαζόμουν. Η θέα ήταν μαγευτική… Από εκεί τα αστέρια φαίνονταν τόσο κοντά λες και αν άπλωνες τα χέρια σου είχες την ψευδαίσθηση ότι θα τα πιάσεις.

Πραγματικά πίστευα ότι η ταράτσα ήταν το πιο ωραίο μέρος του σπιτιού. Ειδικά την νύχτα… Πάνω της δέσποζε μια πισίνα , την οποία στόλισα γύρο γύρο με κεριά. Στην απέναντι πλευρά υπήρχαν μικροί καταρράκτες , ο τρόπος που έριχναν το νερό τους σε γαλήνευε. Γάργαρο και καθαρό σαν να προσπαθούσε να σου μιλήσει. Δίπλα στην πισίνα έστρωσα τις κουβέρτες και τοποθέτησα τα μαξιλάρια.

Ξαπλωμένοι θα απολαμβάναμε καλύτερα τον ουρανό…’’ Έτοιμα όλα’’ είπα στον εαυτό μου. Διάλεξα γρήγορα τα ρούχα μου , ένα μακρυμάνικο μπλε ηλεκτρίκ πουκάμισο γιατί σίγουρα θα έκανε ψύχρα. Ειδικά αν θα περνούσαμε όλη την νύχτα στην ταράτσα , όπως είχα σχεδιάσει.Ένα τζίν παντελόνι και τα μαύρα παπούτσια μου.

Πήρα μια βαθιά ανάσα για να αποβάλλω το άγχος και ξεφύσηξα. Έξω από το δωμάτιο της της Μπέλλας επικρατούσε ησυχία. Αφουγκράστηκα για λίγο θέλοντας να ακούσω κάποιον ήχο και να φανταστώ τι μπορεί να έκανε. Άνοιξε απότομα η πόρτα και έπεσε επάνω μου.

-Γεια. Είπα αμήχανα προσπαθώντας να αγνοήσω το άρωμα της και το ποσό κοντά μου βρισκόταν. Ξεροκατάπια…

-Σε πρόλαβα απ’ ότι φαίνεται ολοκλήρωσε εκείνη.

Άργησα να απαντήσω. Επεξεργαζόμουν το κολλητό σχεδόν αποπνικτικό βυσσινή φόρεμα που φορούσε. Έφτανε λίγο πιο παν από το γόνατο ,γύρο από το στενό μπούστο που αναδείκνυε το σφριγηλό της στήθος υπήρχαν μικροσκοπικές γυαλιστερές πέτρες. Με γόβες με ιδίου χρώματος… Ο φάκελος-τσαντάκι που κρατούσε της έπεσε από τα χεριά και έτσι κατάφερα να ξυπνήσω από το λήθαργο.

- Είσαι πολύ όμορφη… Έσκυψα και σήκωσα την τσάντα της.

-Ευχαριστώ…

Αυτό όμως δεν θα χρειαστεί έδειξα το τσαντάκι και το τοποθέτησα πάνω στο κομοδίνο. Με κοίταξε απορημένη. Όμως δεν μίλησε…

-Μου επιτρέπεις να σου δέσω τα μάτια με αυτό το μαντίλι;

-Θα περάσω όλη την διαδρομή με κλειστά μάτια;

Μου άρεσε αυτή η ιδέα συλλογιστικά.

-Ίσως μια άλλη φορά στο μέλλον. Μην ανησυχείς δεν θα φύγουμε από το σπίτι.

-Αυτό έπρεπε να το πεις νωρίτερα. Νομίζω ότι δεν είμαι κατάλληλα ντυμένη.

Μη σε απασχολεί αυτό. Είσαι μια χαρά για να πω την αλήθεια είσαι εκθαμβωτική, ότι πρέπει για τη βραδιά μας και της φίλησα το χέρι. Φάνηκε να χαλαρώνει. Μπορώ είπα και της έδειξα το μαντίλι.

-Ναι, κάντο, νομίζω ότι είχε αρχίσει να με εμπιστεύτευε περισσότερο. Της έδεσα με προσοχή το μαντίλι για μην της χαλάσω τα μαλλιά.

-Έχω μάθει από την Αλις ότι το τελευταίο πράγμα που θέλει μια γυναίκα είναι να της ανακατώνεις τα μαλλιά.

Την έπιασα από το χέρι και την ανέβασα με προσοχή στις σκάλες. Υποδεικνύοντας που να πατήσει κάθε φορά. Επιτέλους φτάσαμε…

-Περίμενε σε αυτό το σημείο ,μην κουνηθείς. Δεν θέλω να μου χτυπήσεις.

Κινήθηκα γρήγορα και άναψα όλα τα κεριά. Έβαλα στο cdplayer να παίζει χαλαρωτική μουσική.

-Έντουαρντ αρχίζω να εκνευρίζομαι.

-Έρχομαι. Φώναξα…

-Είσαι έτοιμη...;

-Οπωσδήποτε. Βγάλτε μου απεχθάνομαι να νιώθω τόσο αβοήθητη.

Ένας θαυμασμός ξέφυγε από τα χείλη της μόλις είδε το τοπίο. Ζεστός αέρας ανέβλυζε από τα κεριά και τα αρώματα είχαν μπερδευτεί μεταξύ τους. Βανίλια , φραγκοστάφυλο , κανέλα και μήλο… Οι μυρωδιές σε παρέσερναν!

-Εσύ τα ετοίμασες όλα αυτά;

Στα μάτια της υπήρχε ευδιάκριτος ο θαυμασμός και η έκπληξη.

- Εγώ… Ελπίζω να σου αρέσουν. Γιατί σήμερα θα να δούμε αστέρια. Και θα κάνουμε από μια ευχή.

-Πέσε μου ότι δεν αστειεύεσαι. Δεν έχω δει ποτέ , ευκαιρία είναι λοιπόν.

-Προετοίμασες την ευχή σου όπως σου είπα;

- Μάλλον όχι. Νόμιζα πως δεν μιλούσες σοβαρά. Αλλά θα μου βγει αυθόρμητα…

-Όπως θες…

Μετακινηθήκαμε προς τις κουβέρτες. Σε λίγο ο ουρανός θα βομβαρδιζόταν από αστέρια. Έσυρα το χέρι μου προς το δικό της και έπλεξα απαλά τα δάχτυλα μου μέσα στα δικά της. Ευχόμενος να μην ξεπέρασα τα όρια της. Δεν έδειξε κάποιο σημάδι ενοχλήσης.

Ο ουρανός ήταν σκοτεινός και το μόνο σημάδι λάμψης προερχόταν από τα αστέρια. Άρχισαν να πέφτουν σαν μια καμπυλωτή γραμμή. Της έσφιξα το χέρι και γύρισα να την κοιτάξω.

-Έτοιμη να κάνουμε μαζί την ευχή;

-Ναι και ας ελπίσουμε οι ουρανοί να είναι ανοιχτοί για να ακουστούν οι ευχές μας.

Έκλεισα τα μάτια μου και σχημάτισα την μορφή της μπροστά μου. Μου χαμογελούσε. Κάτι που μου έκοβε την ανάσα… Τότε ήξερα καλά τι ήθελα να ευχηθώ.

<< Να είναι πάντα ευτυχισμένη , γιατί είναι το άλλο μου μισό>>

Άνοιξα τα μάτια μου , αλλά τα δικά της ήταν ακόμη κλειστά. Την κοιτούσα και προσπαθούσα να μαντέψω τι ευχόταν ποσό θα ήθελα να μπορούσα να διαβάσω το μυαλό της.

-Τι ευχήθηκες. Με ρώτησε σοβαρά.

-Αν σου πω δεν θα βγει…

Δεν φάνηκε να το πιστεύει αλλά δεν με πίεσε. Αισθάνθηκα σαν παιδί… Σηκώθηκα και την τράβηξα μαλακά από το χέρι. Μου ήρθε μια φαεινή ιδέα.

-Έλα να κολυμπήσουμε.

Φάνηκε να μην το πολυπιστευει με κοιτούσε λες και ήμουν τρελός. Και ξαναξάπλωσε κάτω. Με αυτήν την κίνηση με προκάλεσε και χωρίς πολύ σκέψη έσκυψα και τοποθέτησα τα χεριά μου κάτω από την μέση της και την σήκωσα. Στην αρχή παραπονιόταν αλλά τύλιξε τα χεριά της γύρο από το λαιμό μου.

Το νερό με κάλυπτε ως την μέση , καιρός ήταν να ακουμπήσω και την Μπέλλα μέσα . Βούτηξα πιο βαθιά με εκείνη μαζί μου.

-Το νερό είναι ζεστό… Αναφώνησε ενώ γελούσε και άρχισε να μου ρίχνει νερό στο πρόσωπο.

Το διασκέδαζε…

Θέλησα να παριστάνω τον θυμωμένο. Το πονηρό χαμόγελο μου όμως με πρόδιδε. Την έσφιξα στην αγκαλιά μου , δυσκολευόμουν να την αφήσω. Αν κάποια στιγμή έπρεπε να πεθάνω θα ήθελα να είναι μέσα στα χεριά της.

-Νομίζω ότι είναι ώρα να βγούμε. Θα παγώσεις…

Βγήκα και έφερα κοντά την μια κουβέρτα και την τύλιξα. Ο ψυχρός αέρας διαπέρασε τα κόκκαλα αλλά αυτή ήταν το κύριο μέλημα μου τώρα. Με κοιτούσε βαθιά στα μάτια και έλιωνα σαν κερί…

Την ξάπλωσα στην κουβέρτα και εναπόθεσα σιγά σιγά τα χείλια μου πάνω στα δικά της. Η ανταπόκριση από μέρους της δεν άργησε να έρθει. Επιτάχυνε το ρυθμό και με φίλησε πιο παθιασμένα. Τόσο καιρό κατάλαβα ότι αυτό ήταν που χρειαζόμουν. Αυτή την επιβεβαίωση αποζητούσα…

Με παρέσυρε το πάθος μου και η αγάπη έψαξα το φερμουάρ της και το ξεκούμπωσα με απαλές κινήσεις. Το θέλαμε και οι δυο εξίσου. Μα καθώς συνέχιζα να διασχίζω με τα χεριά μου το κορμί της σκαφτόμουν ότι βιαζόμασταν. Εντουαρντ κάνε πίσω γιατί θα το μετανιώσεις…

Μου έλεγε συνεχεία η λογική μου. Άκουσα πριν η κατάσταση έφτανε στο απροχώρητο. Όσο ήταν νωρίς ακόμα.

-Έντουαρντ μην….

-Δεν λέω όχι. Ακούμπησα το δάχτυλο μου στα χείλια της.

-Αλλά θέλω να γίνουν όλα στην ώρα τους.

Φαινόταν να επεξεργάζεται αυτό που της είπα.

-Έχεις δίκιο… Απάντησε τελικά.

Κοιταζόμασταν σιωπηλά , με τα μάτια μόνο καταλαβαινόμασταν. Τα δικά μου έλεγαν σ’αγαπω και τα δικά της με κοιτούσαν με λατρεία .Ώσπου μας πηρέ ο ύπνος με βρεγμένα ρούχα…

12ο Κεφάλαιο
Bellas Pov
Παγιδευμένη

Σπόιλερ:

Μόλις έκλεισα την πόρτα πίσω μου σκέφτηκα πως σίγουρα το πρώτο πράγμα που ήθελα να κάνω ήταν ένα μπάνιο. Η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο σίγουρα δεν θα μπορούσα να κρατάω για καιρό κρυμμένη την αλήθεια από τον Έντουαρντ…

Καθώς αναλογιζόμουν όλα αυτά γέμιζα την μπανιερά με ζεστό νερό. Έριξα μέσα αρωματικά άλατα για να με ηρεμίσουν , ώστε να δω τις προοπτικές μου με άλλο μάτι. Η αγάπη του προς το άτομο μου φανερωνόταν συνεχώς , χωρίς κανένα δισταγμό , όπως υπήρχε από την μεριά μου. Ήμουν τόσο σφιγμένη μερικές φορές. Σίγουρα στα μάτια του θα φάνταζα σαν παγόβουνο , που όσο και να το χτυπούσες αυτό δεν θα λύγιζε. Σκληρή , δίχως ίχνος συναισθήματος μέσα μου.

Του μιλούσα τυπικά και αυτό με πλήγωνε , αλλά έτσι έπρεπε να γίνει. Αν τον άφηνα γνωρίσει κι άλλες πτυχές του εαυτού μου εκτός από αυτά που ήδη του ομολόγησα από μονή μου , αναγκάστηκα θα του τα μαρτυρούσα όλα ή θα τα ανακάλυπτε. Η ώρα πέρασε με κουράστηκες έννοιες χωρίς να το καταλάβω. Τύλιξα το κορμί μου με μια πετσέτα. Φόρεσα το φανελάκι με τις λεπτές ράντες και ένα κοντό σορτσάκι που ανακάλυψα μέσα στα συρτάρια από το δωμάτιο της Άλις.

Άραγε γιατί ο Έντουαρντ δεν με άφησε να κοιμηθώ εκεί; Μάλλον για να μην εκνευριστεί η αδερφή του. Δεν έβρισκα άλλη εξήγηση. Τα μαλλιά μου βρεγμένα έσταζαν στο πάτωμα , μύριζαν καραμέλα. Αθώα μυρωδιά κατά την γνώμη μου , που όμως μπορούσε να τρελάνει κόσμο. Έπιασα το πόμολο της πόρτας του δωματίου μου και προχώρησα στο διάδρομο διστακτικά. Χρειαζόμουν να δω αν γινόταν να τον βοηθήσω κάπου. Με φιλοξενούσε δεν μου φαινόταν σωστό να του δυσκολεύω την ζωή. Χτύπησα μια φορά το ξύλο της πόρτας περιμένοντας μια απάντηση που δεν ήρθε ποτέ. Έκλεισα τα μάτια μου και περίμενα με υπομονή , μάλλον δεν ήταν μέσα.

Με ενόχλησε το ότι δεν θα τον έβλεπα έστω και για λίγο. Απότομα εμφανίστηκε μπροστά μου. Το κορμί μου αναρίγησε στην θέα του… Η ματιά του με αποζημίωσε , το ήξερα ότι ήμουν πιο προκλητικά ντυμένη από το κανονικό , αλλά φαίνεται πως αυτό δεν τον πείραξε. Τελικά μίλησα πρώτη… Εγώ άλλωστε τον επισκέφτηκα! Κάθε φορά μπουρδούκλωνα τα λόγια μου , η ομορφιά του μου έκοβε την φορά και παραληρούσα. Έτσι τα σύνταξα πρώτα στο μυαλό μου για να βγάλω μια σωστή πρόταση , χωρίς να φάνω γελοία .

-Έντουαρντ συγγνώμη για την ενόχληση μόλις τέλειωσα το μπάνιο και αναρωτήθηκα μήπως χρειάζεσαι την βοήθεια μου.

Μέχρι εκεί μια χαρά τα είπα. Ουφ! Συνέχισα πριν ρωτήσει γιατί διστάζω. Τι θα έλεγα; Είσαι τόσο εκθαμβωτικός που η αμηχανία μου ανεβαίνει στα ύψη;

-Δεν θα ήθελα να καταχραστώ την φιλοξενία σου…

Μπράβο Μπέλλα τώρα σίγουρα θα τον έκανες να νιώσει άσχημα. Μα τι τυπικότητες είναι αυτές; Είναι ο άνθρωπος που σε έσωσε ουκ ολίγες φορές. Έτσι του το ανταποδίδεις; Έξαλλου αυτός σου ζήτησε να μείνεις σπίτι του αυτό το βράδυ. Ας αρνιόσουν. Ακόμα και έκπληξη ετοίμαζε για σένα. Άραγε τι θα φορούσα; Αφαιρέθηκα τέλειος. Μπέλλα συγκεντρώσου στο θέμα μας.

-Σε ευχαριστώ μα δε χρειάζομαι κάτι. Μπέλλα η ώρα είναι οκτώμισι σε μια ώρα θα περάσω να σε πάρω. Πήγαινε να ετοιμαστείς με την άνεση σου , δεν θέλω να πιεστείς.

Να και ένας άντρας που αντιλαμβανόταν την γυναικεία ψυχολογία. Ο χρόνος είναι το παν για μια γυναίκα. Το εντελώς αντίθετο με έμενα , την εξαίρεση στον κανόνα. Αν και ήμουν γυναίκα ο χρόνος μου που με έπαιρνε να ετοιμαστώ ήταν λιγοστός.

-Όσο και να σου φαίνεται περίεργο σε αντίθεση με τις άλλες γυναίκες δεν χρειάζομαι τόση ώρα για να ετοιμαστώ.

Χαμογέλασε σε αυτή την πρόταση μου. Άλλη μια μη οδυνηρή αλήθεια που αποκάλυπτα για τον εαυτό μου. Πηρά το θάρρος και έφυγα από το δωμάτιο του πριν καταρρεύσω σε αυτό το βαθύ πράσινο των ματιών του. Έκλεισα την πόρτα και ακούμπησα την πλάτη μου για να στηριχτώ. Σύρθηκα μέχρι κάτω και έκατσα στο πάτωμα.

Σίγουρα έκανα λάθος που συνέχιζα τις συναντήσεις μου με τον Έντουαρντ θα δενόμουν και αυτό δεν το ήθελα. Οι εξηγήσεις που θα έδινα ήταν τόσες πολλές που σίγουρα ούτε αυτός αλλά ούτε εγώ μπορούσαμε να αντέξουμε. Πως θα του αποκάλυπτα ότι γνωρίζω τους νεκρούς γονείς του τόσο απλά. Το πιο πιθανό ήταν να με περάσει για τρελή , για μια σαδίστρια που θέλει να του κάνει πλάκα με τον θάνατο τον γονιών του. Το να με μισήσει ο Έντουαρντ θα μου στοίχιζε…

Άρχισα να ντύνομαι με ρούχα που επέλεξα με μεγάλη προσοχή από την θαυμάσια ντουλάπα της Άλις που σίγουρα δεν θα με άφηνε ποτέ ξεκρέμαστη με τόσα πράγματα. Φόρεσα ένα βυσσινί φόρεμα με γόβες του ίδιου χρώματος. Άλλα ένα πλάκωμα εξακολουθούσε να υπάρχει βαθιά ριζωμένο στην καρδία μου. Σαν κάτι να με προειδοποιούσε ότι θα συμβεί κάποιο κακό. Όταν με τύλιγε αυτός ο πόνος πάντα κατέληγα πληγωμένη και σχεδόν απαλλαγμένη από κάθε είδος αγάπης. Σαν να κουβαλούσα μια κατάρα από τότε που είχα βρεθεί σε αυτή την καταραμένη φωτιά. Που τώρα ήταν η αίτια να μου κρατάει την ζωή από μια κλώστη.

Ξάπλωσα στο κρεβάτι περιμένοντας , ανασαίνοντας βαριά. Έκλεισα τα μάτια μου και φανταστικά το πρόσωπο του. Το πρόσωπο που εμφανίστηκε τότε στην φωτιά , το πρόσωπο που στάθηκε σωτήρας μου μέσα στην λαβα της ψυχής και του κορμιού μου. Αυτός που μου έδειξε το δρόμο για να δραπετεύσω από την ζάλη του καπνού και να κρατήσω σταθερή την λιγοστή λογική που μου είχε απομείνει αυτή την τρομερή στιγμή. Με στοίχειωνε στα όνειρα μου παντού και πάντα το αναζητούσα χωρίς να ξέρω σε ποιον ανήκει. Τα χαρακτηριστικά του πάντα ήταν αλιεμένα ποτέ δεν με άφηνε να τον πλησιάσω. Ήταν όμορφος με ανακατεμένα μαλλιά , στα χείλια του άλλοτε σχημάτιζε ένα ευγενικό χαμόγελο και άλλοτε μια γκριμάτσα αγωνιάς σαν να προσπαθούσε να μου υπενθυμίσει κάτι το όποιο είχα ξεχάσει .Όταν είδα πρώτη φορά τον Έντουαρντ ταράχτηκα γιατί μου θύμιζε απίστευτα το πρόσωπο του σωτήρα μου. Ή τουλάχιστον ένα πιστό του αντίγραφο…

Όλα ξεκαθάρισαν καθώς είδα την φωτογραφία στο σαλόνι… Ο πατέρας του Έντουαρντ εμφανιζόταν στα όνειρα μου!

Ο ύπνος με πηρέ στην αγκαλιά του καθώς οι σκέψεις μου έγιναν έντονες και βυθίστηκα στο υποσυνείδητο. Το μέρος ήταν παλιό , δεν μπορούσα να προσδιορίσω τον τόπο. Έβλεπα ένα σπίτι μπροστά μου… Πλέον ερημωμένο! Μια γυναίκα εμφανίστηκε στην πόρτα κρατώντας στην αγκαλιά της ένα μωρό το κοιτούσε με αγάπη και συνάμα με μια απεριόριστη λατρεία που με έκανε να ζηλέψω. Με κοίταξε και μου κοπήκαν τα πόδια. Η επίδραση της επάνω μου τάραζε το κορμί μου… Η επιβλητική παρουσία της στο όνειρο σε ανατρίχιαζε… Τα μαλλιά της μακριά ξανθά , κυματιστά.

-Μπέλλα , μην αποκαλύψεις ακόμα τίποτα στον Έντουαρντ. Προστάτεψε τον κορίτσι μου σε παρακαλώ. Έλεγε και ξαναέλεγε σε έμενα.

Αναρίγησα ολόκληρη…

-Μα για πόσο θα του κρατάω κρυφά πράγματα; Τι θέλετε από εμένα;

-Αν τον αγαπάς θα τον προστατέψεις! Θα βρεις μονή σου την λύση…

-Σας παρακαλώ μην με αφήνετε. Τι πρέπει να κάνω για να εξιλεωθώ;

Ακόμη θεωρούσα υπεύθυνο τον εαυτό μου γι’ αυτή την φωτιά και για αυτό πιστεύω ότι κάποιος με τιμωρούσε. «Θεία δίκη»… Πετάχτηκα πάνω με αναφιλητά. Ο ιδρώτας έσταζε στο μάγουλο μου , έφτασε μέχρι τα χείλια μου και γεύτηκα την αλμυρή γεύση του. Αυτό με ταρακούνησε. Σηκώθηκα σκουπίστηκα και πήγα να ανοίξω την πόρτα για να βρω έξω να πάρω λίγο αέρα. Εκείνη όμως την στιγμή πίσω από την πόρτα στεκόταν ο Έντουαρντ. Έπεσα επάνω του… και το τσαντάκι που κρατούσα πρόσκρουσε στο πάτωμα του δωματίου. Πέρασε γρήγορα η ώρα χωρίς να το καταλάβω. Ελπίζω να μην παρατήρησε το ελαφρύ κοκκίνισμα στα μαγούλα μου.

-Γεια. Μου είπε λες και δίσταζε για κάτι.

-Σε πρόλαβα απ’ ότι φαίνεται.

Αλλά όπως και να το κάνεις πώς να συγκεντρωθεί με αυτά που φορούσα. Το βλέμμα του με επεξεργάστηκε πολλές φορές και ένιωσα την αυτοπεποίθηση μου να ανεβαίνει. Αυτό το βράδυ θα τα άφηνα όλα πίσω , θα άφηνα τον Έντουαρντ να με οδηγήσει σε ένα μονοπάτι…

-Είσαι πολύ όμορφη…

Έσκυψε και σήκωσε το τσαντάκι μου από το πάτωμα. Αυτή του η κίνηση με συγκίνησε. Ο Έντουαρντ μ’αγαπούσε και αν έπρεπε να θυσιαστώ για να τον προστατέψω θα το έκανα με κάθε κόστος. Δεν θα λείψω έξαλλου σε κανέναν…

-Ευχαριστώ!

Αν και αυτό πρέπει να ακούστηκε τυπικό το εννοούσα. Δεν ήθελα να το εκλάβει σαν μια απλή ευγενική απάντηση. Μπροστά του όμως μου ήταν δύσκολο να εκφράσω τα αισθήματα μου. Μπορεί να τον άφηνα να κάνει ότι θέλει αυτό το βράδυ αλλά δεν έπρεπε να δεθώ κι άλλο μαζί του. Το υπενθύμιζα συνεχεία στον εαυτό μου… είχα μια αποστολή να ολοκληρώσω. Η ζωή του έμπαινε πάνω από την δική μου! Αυτός με έσωσε άπειρες φορές. Του χρωστούσα…

-Αυτό όμως δεν θα χρειαστεί.

Μου έδειξε το τσαντάκι και τον κοίταξα μπερδεμένη αλλά δεν μίλησα.

-Μου επιτρέπεις να σου δέσω τα μάτια με αυτό το μαντίλι;

-Θα περάσω όλη την διαδρομή με κλειστά μάτια;

Μου φαινόταν ακατανόητο αλλά η ιδέα του με μάγευε. Το αναλογιζόταν.

-Ίσως μια άλλη φορά στο μέλλον. Μην ανησυχείς δεν θα φύγουμε από το σπίτι.

Απογοητεύτηκα λιγάκι. Όχι επειδή δεν θα βγαίναμε έξω , αλλά δεν είχα ντυθεί κατάλληλα. Τον κοίταξα που είχε ντυθεί πιο απλά. Αυτό το ηλεκρικ πουκάμισο που φορούσε τόνιζε το απαλό λευκό δέρμα του.

-Αυτό έπρεπε να το πεις νωρίτερα. Νομίζω ότι δεν είμαι κατάλληλα ντυμένη.

-Μην σε απασχολεί αυτό. Είσαι μια χαρά , για να πω την αλήθεια είσαι εκθαμβωτική ότι πρέπει για την βράδια μας.

Μου φίλησε απαλά το χέρι και ανατρίχιασα σε κάθε σπιθαμή του κορμιού μου. Η κάρδια μου φτερούγισε. Η επίδραση που ασκούσε επάνω μου ήταν αδύνατον να περιγράφει. ’’Συγκρατήσου Μπέλλα’’ έλεγα συνεχεία από μέσα μου για να πιστέψω και εγώ η ιδία πως δεν θα κάνω τίποτα απερίσκεπτο.

-Μπορώ… Είπε και μου έδειξε το μαντίλι.

-Ναι , κάντο.

Τον εμπιστεύτηκα αμέσως δεν χρειαζόταν να πει τίποτα άλλο. Αφού κέρδισε την κάρδια μου , είχε πλέον κερδίσει τα πάντα. Μόνο που δεν το γνώριζε…

Η αίσθηση να μην ξέρω που πάμε με αναστάτωνε και εξίταρε την περιέργεια μου. Το σίγουρο ήταν πως με ανέβασε σε κάποια σκάλα. Με πρόσεχε τόσο πολύ που έλιωνα από αγάπη. Επιτέλους σταματήσαμε , όποτε φτάσαμε.

-Περίμενε σε αυτό το σημείο , μην κουνηθείς. Δεν θέλω να μου χτυπήσεις.

Στο άκουσμα αυτών το λέξεων του κατάλαβα πως το να συγκρατηθώ θα ήταν επίτευγμα. Αργούσε…

-Έντουαρντ αρχίζω να εκνευρίζομαι.

-Έρχομαι…

Η ανυπομονησία μου με έκανα να μοιάζω λίγο σκύλα και επιτακτική. Ενώ αυτός ετοίμαζε όλα αυτά για μένα με υπομονή.

-Είσαι έτοιμη;

-Οπωσδήποτε… Βγάλτο μου απεχθάνομαι να νιώθω τόσο αβοήθητη.

Αυτό ήταν αλήθεια. Φοβούμουν μην του συμβεί τίποτα την ώρα που τα μάτια μου βρίσκονταν στο απολυτό σκοτάδι. Το όνειρο με παρέσυρε και με τάραξε. Με έκανε να σκέφτομαι φρικιαστικά.

Ένας θαυμασμός ξέφυγε από τα χείλια μου. Μπροστά μου απλωνόταν ένα υπερθέαμα. Οι μυρωδιές στην ατμόσφαιρα ξυπνούσαν το νευρικό σου σύστημα και σε παρέσερναν.

-Εσύ τα ετοίμασες όλα αυτά;

-Εγώ… Ελπίζω να σου αρέσουν γιατί σήμερα θα δούμε τα αστέρια. Και θα κάνουμε μια ευχή.

-Πέσε μου ότι δεν αστειεύεσαι. Δεν έχω δει ποτέ , ευκαιρία είναι λοιπόν.

Ο ενθουσιασμός μου μεγάλωνε… Το παιδί που έκρυβα μέσα μου ξύπνησε.

-Προετοίμασες την ευχή σου όπως σου είπα;

-Μάλλον όχι. Νόμιζα πως δεν μιλούσες σοβαρά. Αλλά θα μου βγει αυθόρμητα.

Η αλήθεια ήταν πως με όλα αυτό που συνέβησαν προηγούμενος στο δωμάτιο ξεχάστηκα τελείως. Που μυαλό για να θυμηθώ κάτι τέτοιο.

-Όπως θες…

Μετακινηθήκαμε προς το σκηνικό με τις κουβέρτες. Ξάπλωσα με δισταγμό. Ο Έντουαρντ πηρέ το χέρι μου και έμπλεξε τα δάχτυλα μας. Δεν ενοχλήθηκα αντιθέτως μου άρεσε που τα όρια μεταξύ μας λιγόστευαν. Αλλά ποτέ δεν ξεχνούσα…

Μου έσφιξε το χέρι και με κοίταξε. Μάλλον ήρθε η ώρα για την ευχή μας.

-Έτοιμη να κάνουμε μαζί την ευχή;

-Ναι και ας ελπίσουμε ότι οι ουρανοί θα είναι ανοιχτοί για να ακούσουν τις ευχές μας.
Σκέφτηκα πολύ τι ευχή θα κάνω. Αποφάσισα όμως κατευθείαν χωρίς δισταγμό.

«Ας βρω την δύναμη να του πω την αλήθεια και να μην γίνει αυτό αίτια να τον χάσω».

Κρατούσα κλειστά τα μάτια μου και επικεντρωνόμουν όσο περισσότερο γινόταν πάνω στην ευχή μου.

-Τι ευχήθηκες;

Ήθελα να μάθω…

-Αν σου πω δεν θα βγει…

Προλήψεις , φυσικά και δεν τις πίστευα. Δεν τον πίεσα γιατί ίσως ρωτούσε και αυτός και δεν ήθελα να του πω αλλά ψέματα. Σηκώθηκε και με τράβηξε απαλά από το χέρι.

-Έλα να κολυμπήσουμε

Μάλλον με κορόιδευε. Πίστευε ότι θα κολυμπούσα μέσα στο κρύο νερό και χωρίς μαγιό. Όποτε ξάπλωσα πάλι κάτω αφού δεν πίστεψα ούτε για μια στιγμή ότι το εννοούσε. Τον προκάλεσα με αυτή μου την κίνηση. Με σήκωσε ευθύς από την μέση ,παραπονιόμουν αλλά στο τέλος παρέδωσα τα όπλα και τύλιξα τα χεριά μου γύρο από το λαιμό του. Θυμήθηκα ότι σήμερα θα τον άφηνα να με οδηγήσει αυτός.

Είχε βρεχτεί μέχρι την μέση αλλά έμενα δεν με είχε βουτήξει μέσα. Περίμενε ίσως για ένα ακόμη ξέσπασμα μου αν το μετάνιωνα. Τελικά με ακούμπησε σιγά σίγα μέσα… Με έκπληξη συνειδητοποίησα πως το νερό ήταν ζεστό.

-Το νερό είναι ζεστό…

Αναφώνησα , το διασκέδαζα τόσο πολύ. Απελευθερώθηκα για πρώτη φορά! Του έριχνα νερό στο πρόσωπο και αυτός παρίστανε τον θυμωμένο. Αχ και να ήξερε ποσό τον ποθούσα… Τα μαλλιά του έσταζαν νερό που κυλούσε σε όλο του το πρόσωπο και κατέληγε στο λαιμό του. Ζήλευα τόσο το νερό που τον ακουμπούσε… που από κάποιον αυτό θα θεωρούνταν παράλογο. Μόνο ένας ερωτευμένος θα καταλάβαινε. Με έσφιξε στην αγκαλιά του και ξαφνιάστηκα!

-Νομίζω ότι είναι ώρα να βγούμε θα παγώσεις.

Με τύλιξε με την κουβέρτα για να με προστατέψει από το κρύο. Τα μάτια του πρόδιδαν την αγάπη του. Με ξάπλωσε πάνω στην κουβέρτα και εναπόθεσε τα χείλια του πάνω στα δικά μου… Ανταποκρίθηκα. Πώς να αρνηθώ στο σώμα μου τον είχε ανάγκη για να ζήσει. Φιλιόμασταν παθιασμένα , ας κατέληγε όπου ήθελε αυτό. Για μια και μόνο φορά θα αφηνόμουν στα χεριά του.

Έψαχνε για το φερμουάρ μου και άρχισε να το κατεβάζει με αισθησιακό τρόπο. Επιτέλους θα του δινόμουν , θα γινόμουν δική του. Αλλά οι κινήσεις του άρχισαν να γίνονται διστακτικές. Μάλλον το μετάνιωσε και είχε δίκιο βιαζόμασταν. Αλλά εγώ δεν ξέρω αν θα μας δινόταν άλλη ευκαιρία. Σταμάτησε…

-Έντουαρντ μην…

-Δεν λέω όχι. Ακούμπησε τα δάχτυλα του στα χείλια μου.

-Αλλά θέλω να γίνουν όλα στην ώρα τους.

Νοιαζόταν για έμενα… Περισσότερο απ’ ότι περίμενα. Το μόνο αναπάντεχο στην υπόθεση ήταν ότι δεν ήξερα να θα υπάρξει ποτέ σωστή στιγμή. Αν θα τον έβλεπα ποτέ ξανά… Αν θα ξυπνούσα και αυτός δεν θα υπήρχε.

-Έχεις δίκιο…

«Συγχωρείσαι με αγάπη μου» το τελευταίο που σκέφτηκα. Καθώς το κοινό μας μέλλον δεν φαινόταν γράφεται πουθενά…

Τον κοιτούσα στα μάτια με λατρεία… Το μόνο που μπορούσα να του δώσω προς το παρόν!

13o Κεφάλαιο
Αποφασισμένος

Σπόιλερ:

Edward Pov

Κοιμόμουν βαθιά , σίγουρα το βράδυ που πέρασα με την Μπελλα ήταν ονειρεμένο , μέσα στον ύπνο μου έφερνα τις εικόνες της προηγούμενης βραδιάς μας. Μα ακόμα , συγχρόνως προσπαθούσα να ξεκαθαρίσω τα αναπάντητα ερωτήματα των ονείρων μου. Δέντρα , πολλά δέντρα , ένα σχολειό δέσποζε στην μέση , εγκαταλειμμένο. Τι γινόταν;

Περπάτησα πιο κοντά έκανα ένα γύρο, γύρο από τον εαυτό μου. Κοίταξα τον ουρανό , μαύρα σύννεφα έκλειναν το φως. Δύσκολο να διακρίνει κάνεις τη χαρά μέσα σε αυτό το όνειρο. Το φύσημα του άνεμου έπαιρνε τα φύλλα και τα κουνούσε πέρα δώθε. Ο ήχος από το θρόισμα των φύλλων μου θύμιζε κάτι στοιχειωμένο. Κάτι ακουγόταν όμως… Σύρσιμο ποδιών;

-Είναι κανείς εδώ;

Που στο καλό μεταφέρθηκα πάλι, τα όνειρα μου γινόταν όλο ένα και πιο ενοχλητικά. Όλη η σπονδυλική μου στήλη ανατρίχιασε.

-Με ακούτε;

Έκανα μια προσπάθεια ακόμη. Ας μου μιλούσε κάποιος. Πάντα μονός μου και αυτά τα αμίλητα πλάσματα μου προκαλούσαν τρόμο. Σπάνια άκουγα την φωνή τους. Περίμεναν να τα ανακαλύψω όλα μονός μου. Το σύρσιμο έγινε πιο έντονο , πλησίαζε όλο και πιο κοντά. Η ευκαιρίες μου ήταν λιγοστές , ίσως το τέλος μου πλησίαζε. Προσπαθούσα να ξυπνήσω αλλά μάταια κάτι δεν με άφηνε να ανοίξω τα μάτια μου. Με κρατούσε σταθερά φυλακισμένο… Η ψυχή μου κλειδωμένη ένα έρμαιο στα χεριά του κακοποιού της καρδίας και του κορμιού μου.

-Ας μου μιλήσει κάποιος.

Περίμενα ασάλευτος στη θέση μου , μέχρι που τα παράτησα. Έκλεισα τα μάτια μου με τις δυο παλάμες μου και συγκεντρωνόμουν σε όμορφα πράγματα. Αυτές οι σκοτεινές παραστάσεις δεν μου έβγαιναν ποτέ σε καλό. Το χαμόγελο της και τα καστανά σοκολατί μάτια της με κρατούσαν σταθερά χαλαρό και προσγειωμένο.”Μπέλλα που είσαι σε χρειάζομαι”. Ποιον κορόιδευα όμως , εδώ δεν με άκουγε κανείς. Λύγισα τα γόνατα μου σε σημείο που ακούμπησαν το χώμα.

-Έντουαρντ…

Πετάχτηκα από την ένταση της φωνής της και προσγειώθηκα στο έδαφος.

-Σήκω επάνω!

Η φωνή αυτή έμοιαζε με αντίλαλο. Μάλλον άρχιζα να τρελαίνομαι. Κατέβασα τις παλάμες μου από το πρόσωπο μου. Κοίταξα παντού μα δεν την έβλεπα πουθενά.

-Που είσαι;

-Θα με δεις όποτε θέλω εγώ… και όποτε νιώσεις έτοιμος. Γιατί δεν είσαι ακόμα.

-Εμφανίσου…

Πρόσταξα. Η φωνή της ήταν διαφορετική από τις άλλες φορές. Πως καταλάβαινε ότι δεν ήμουν έτοιμος να την αντιμετωπίσω; Ήξερε περισσότερα για την ζωή μου από έμενα τον ίδιο. Η ερώτηση που φύλαγα πολύ καιρό μέσα μου έκανε την εμφάνιση της.

-Ποτέ θα σταματήσουν να με διακατέχουν αυτά τα καταραμένα όνειρα;

-Μην μιλάς έτσι. Σε προφυλάσσουν Έντουαρντ.

-Πρώτη φορά μου μιλάς τόσο πολύ! Έχεις τις καλές σου;

Αμέσως το μετάνιωσα που ξεστόμισα κάτι τόσο απαίσιο. Εντάξει μπορεί να απεχθανόμουν αυτά τα όνειρα αλλά δεν μου επιτρεπόταν να μιλάω έτσι ακόμα και σε κάτι άγνωστο. Από τι όμως με προφύλασσαν;

-Σε παρακαλώ άκου με. Ο χρόνος που έχουμε είναι περιορισμένος. Ήδη τον έχουμε υπερβεί.

Μα τι ζητούσε από την ζωή μου. Ποσό ακόμα θα με βασάνιζε.

-Πρόκειται να μου πεις κάτι σχετικό με τους αριθμούς; Είναι αδύνατον να τους αποκρυπτογραφήσω. Δεν έχω ούτε μια ιδέα από πού να πιαστώ. Ή θα μου βάλλεις κι άλλους γρίφους που θα φτάσω σε σημείο να με κλείσουν σε κανένα τρελοκομείο;

-Κοίτα τον τοίχο του σχολείου. Την βοήθεια θα την βρεις εκεί.

Έστρεψα το βλέμμα μου στο μέρος που με διέταξε. Έγραφε το εξής απόσπασμα:

«Ψάξε μέσα στα γράμματα, βούτα την σκέψη σου μέσα στην καρδία σου.»

Τώρα μπερδεύτηκα χειρότερα. Τι σήμαινε πάλι αυτό; «Ψάξε μέσα στα γράμματα , βούτα την σκέψη σου στην καρδία σου». Επανέλαβα δυνατά μια προς μια της λέξεις. Θα το κρατούσα στην άκρη του μυαλού μου… Τουλάχιστον η πληροφορία αυτή ήταν παραπάνω από συμβατή και επαρκής σε σχέση με αυτά που ζητούσα να μου αποκαλύψει και ήξερα πως θα έμεναν αναπάντητα.

Επέστρεψα στην πραγματικότητα , τα βίαια όνειρα χάθηκαν και την θέση τους πηρέ η Μπέλλα. Καθώς άνοιξα απότομα τα μάτια μου και η ανακούφιση επέστρεψε. Δεν είχε κουνηθεί καθόλου από την θέση της. Εγώ της έσφιγγα την μέση με το χέρι μου όσο πιο πολύ μπορούσα , απορούσα πως δεν της είχα κόψει την ανάσα.

Σηκώθηκα , σήκωσα την Μπέλλα στην αγκαλιά μου και κατέβηκα προσέχτηκα τα σκαλιά. Την ξάπλωσα πάνω στο κρεβάτι μου και την σκέπασα. Έψαξα για το χαρτί που είχα σημειώσει τους αριθμούς. Το μάτι μου έπεσε σε ένα άσπρο χαρτί πάνω στο κομοδίνο. Να το! Το πηρά στα χεριά μου και σημείωσα και την τελευταία λεπτομέρεια. Το έκρυψα μέσα στην ντουλάπα. Εκείνη την στιγμή γύρισα προς το μέρος που κοιμόταν η Μπέλλα και παρατήρησα ότι είχε ξυπνήσει.

-Τι έκρυψες εκεί;

Ρώτησε με περιέργεια.

-Αγάπη μου καλημέρα λέει ο κόσμος το πρωί.

-Καλημέρα.

-Καλημέρα.

-Τελικά τι έκρυψες δεν μου είπες.

-Δεν ήταν τίποτα σημαντικό. Έλα σήκω να ντυθείς , θα πάμε έξω για πρωινό.

-Α και το βράδυ έχω σκοπώ να καλέσω την παρέα μου να σε γνωρίσουν.

Αυτή την στιγμή την περίμενα πολύ καιρό. Επιτέλους θα ερχόταν!

-Πρέπει να φύγω , δεν γίνεται να μείνω παραπάνω υποσχέθηκα στον αδελφό μου να γυρίσω σπίτι. Το ξέχασες;

-Μπέλλα αυτό δε είναι πρόβλημα ,παρ’ τον να έρθει και αυτός.

-Πως θα του εξηγήσω μετά ότι κοιμήθηκα εδώ; Αφού του είπα πως ήμουν με μια φίλη μου.

-Εδώ που τα λέμε έχεις δίκιο αυτό δεν το σκέφτηκα. Οπότε μετά τον καφέ χωρίζουμε;

Αυτό δεν ήθελα ούτε να το σκέπτομαι , αν την έχανα πάλι μετά από τόσο κόπο να την βρω θα γυρνούσα πάλι στο μηδέν. Χωρίς ζωή… Δεν απαντούσε!

-Σε ρώτησα κάτι Μπέλλα! Αυτό ήταν λοιπόν τέλος;

Δυσκολευόταν να απαντήσει… Τελικά μάλλον δεν ένιωθε τίποτα για έμενα το φιλί μας σίγουρα γι’ αυτή θα ήταν μια απλή σύμπτωση.

-Έντουαρντ δεν είπα κάτι τέτοιο.

Ίσως έφτιαχνα σενάρια από το μυαλό μου. Όμως μερικές φορές το να την κατανοήσω φαινόταν τόσο δύσκολο και δυσνόητο.

-Τότε;

-Δεν είμαι η καλύτερη παρέα για εσένα Έντουαρντ…

-Και πως ξέρεις τι είναι το καλύτερο για έμενα Μπέλλα;

Νευρίαζα με τον εαυτό μου , που παρασύρθηκα και την αγάπησα χωρίς να ξέρω τα πραγματικά της αισθήματα για έμενα. Την πάτησα σαν πρωτάρης! Ελπίζω μόνο να μην το μετάνιωνα στο τέλος… Αυτός ο χωρισμός θα μου στοίχιζε.

-Είναι αδύνατο να σου εξηγήσω τώρα! Και μάλλον δεν θα μάθεις ποτέ , έξαλλου δεν θα καταλάβαινες.

-Τι κρύβεται πίσω από την μάσκα Μπέλλα;

-Γιατί μου μιλάς έτσι Έντουαρντ; Πρέπει να με καταλάβεις είναι για το καλό σου.

-Συγγνώμη , θα σε αφήσω να ντυθείς. Είναι ανόητο να προσπαθώ να κρατήσω κάποια που δεν με αγάπησε ούτε ένα λεπτό , που δεν θα ξέρει καν να μου απαντήσει αν σήμαινε κάτι το φιλί μας.

Έκανα μεταβολή για να φύγω. Ο θυμός μου δυνάμωνε ,χρειαζόμουν να πιαστώ από κάπου για να τον εξασθενίσω. Για να σκεφτώ λογικά… Όταν το όνομα μου βγήκε από τα χείλη της.

-Έντουαρντ εγώ…

-Μην πεις τίποτα , είναι ανόητο να δικαιολόγησε σε ένα ξένο. Α και Μπέλλα ποτέ δεν θα είσαι σίγουρη αν δεν θα σε καταλάβαινα αν μου μιλούσες , αν μου εξηγούσες. Αλλά δεν μου έδωσες ποτέ την ευκαιρία. Τελικά από τι φαίνεται δεν θα μάθεις κι όλας.

Η πλάτη μου ήταν ακόμα γυρισμένη προς την πόρτα. Έσφιξα τα χεριά μου σε γροθιές , έφυγα κατεβαίνοντας γρήγορα την σκάλα με όση αξιοπρέπεια μου είχε απομείνει… Με πονούσε το ότι δεν είχε να μου πει τίποτα για μας. Χθες άρχισα να έχω ελπίδες για την σχέση μας και σήμερα είμαι ένα ράκος…

Bella Pov

Τον παρακολουθούσα που έφευγε! Τα σωθικά μου καίγονταν , η κάρδια μου έσβηνε. Όσο έκανε ένα βήμα πιο μακριά μου , πάγωνα ολόκληρη. Το στόμα μου είχε στεγνώσει και αναρωτιόμουν αν έκανα το σωστό. Φόρεσα κάποια ρούχα μηχανικά… Ήθελα να φύγω όσο το δυνατόν πιο γρήγορα από αυτό το μέρος. Θα τα άφηνα όλα πίσω μου , αλλά αναρωτιόμουν αν ήμουν έτοιμη για αυτή την αλλαγή. Κατέβαινα τις σκάλες και παρατηρούσα το χώρο. Έπιασα τη φωτογραφία των γονιών του Έντουαρντ. Ακόμα αδυνατούσα να καταλάβω πως ήταν νεκροί και πως με είχε σώσει τότε ο πατέρας του Έντουαρντ , αφού ήταν ήδη νεκρός. Ανατρίχιασα…

Τουλάχιστον είχα μια πληροφορία για το ποιος ήταν. Δεν τολμούσα να ξεστομίσω κάτι τέτοιο ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό. Πως θα γινόταν να το εξομολογηθώ στον Έντουαρντ. Την άφησα στην θέση της και μετακινήθηκα προς την πόρτα… Εδώ γνώρισα τον Έντουαρντ για πρώτη φορά. Μέσα σε άσχημη κατάσταση. Μου στάθηκε το ξέρω δεν ήμουν αχάριστη. Έπρεπε να του πω ένα ευχαριστώ πριν φύγω. Μα δεν φαινόταν πουθενά. Ξαφνικά θυμήθηκα αυτό που έκρυβε ο Έντουαρντ στην ντουλάπα το πρωί. Η περιέργεια μου φούντωσε… Έπιασα το πόμολο για να ανοίξω την πόρτα..’’ Όχι Μπέλλα μην το σκέφτεσαι’’ μου έλεγε μια μικρή φωνούλα μέσα μου. ’’ Είναι προσωπικά δεδομένα’’. Έκανα ένα βήμα να βγω αλλά γύρισα πίσω έκλεισα την πόρτα και ανέβηκα γρήγορα τις σκάλες. Έτρεξα κοντά στην ντουλάπα και την άνοιξα. Έψαχνα αρκετή ώρα .’’ Μα που μπορούσε να το είχε βάλλει’’. Απογοητεύτηκα…

Όμως δεν θα το έβαζα κάτω θυμηθήκα το πρωί ποιο τζιν κρατούσε ο Έντουαρντ στα χέρια του και άρχισα να ψάχνω στις τσέπες. ‘’ Το βρήκα’’. Αναφώνησα. Ένα χαρτί; Το ξεδίπλωσα προσεχτικά , κοίταξα γύρο μου να δω αν έρχεται κανείς. Βημάτισα ως το παράθυρο και κοίταξα κάτω. Ο Έντουαρντ καθόταν στην πίσω αυλή , κρατώντας το κεφάλι του στα δυο του χέρια. Φαινόταν στενοχωρημένος , αλλά δεν είχα χρόνο γι’ αυτό τώρα. Άρχισα να διαβάζω…

18+19+15+13+1+8+1. Από κάτω είχε μια υποσημείωση = 75 ή 7+5=12. ‘’Τι μπορεί να σημαίνουν όλα αυτά’’. Οι σημειώσεις αυτές κάπου οδηγούσαν σίγουρα. Μάλλον ο Έντουαρντ κρατούσε κρυφά μυστικά όπως και εγώ. Τουλάχιστον όμως αυτός τολμούσε να προχωρήσει μαζί μου. Εγώ γιατί τον παρατούσα για ένα απλό όνειρο; Η αλήθεια έπρεπε να μαθευτεί κάποια στιγμή. Όσο αναλογιζόμουν το μάτι μου έπεσε πάνω σε μια γραμμή που δεν πρόσεξα πριν «Ψάξε μέσα στα γράμματα , βούτα την σκέψη σου στην καρδιά σου». Τα πράγματα άρχισαν να μπερδεύονται απίστευτα πολύ. Μια ιδέα μου ήρθε για την λύση του μυστηρίου αν αυτό το σημείωμα περιείχε κάτι τέτοιο. Ο Έντουαρντ έπρεπε να το μάθει. Άφησα τα μάτια μου να περιπλανηθούν προς το μέρος που είδα πριν τον Έντουαρντ. Δεν φαινόταν πουθενά… Γύρισα να βάλλω το χαρτί στην θέση του και τότε τον αντίκρισα. Το σώμα μου παρέλλησε…
Θα έβγαζε λάθος συμπεράσματα!

Edward Pov

Μίλησα άσχημα πριν η Μπέλλα δεν μου όφειλε τίποτα. Μόνος μου θέλησα να την βοηθήσω. Ούτε γινόταν να με αγαπήσει με το ζόρι. Σηκώθηκα αγανακτισμένος για να ζητήσω συγγνώμη. Όμως καθώς έφτασα στην κρεβατοκάμαρα μου πρόσεξα την Μπέλλα να κρατάει το χαρτί που έκρυψα στην ντουλάπα στα χέρια της. Τι δουλεία είχε με αυτό;
-Έψαξες τα πράγματα μου; Σε εμπιστεύτηκα και μου το ανταποδίδεις με αυτό τον τρόπο;
Είχα κάνει λάθος για την Μπέλλα…

Ποσό βλάκας ήμουν τελικά!

14o Aνατροπές
Ανατροπές


Η απογοήτευση διαγραφόταν φανερά στα χαρακτηριστικά μου. Όση χαρά μου έδωσε όλες αυτές τις μέρες που περάσαμε μαζί τόσο εύκολα την πηρέ πίσω. Την άφησα να κυριαρχήσει στη ζωή μου και μου το ξεπλήρωνε με αυτό το αντάλλαγμα ‘’την προδοσία’’. Μια λέξη που αντηχούσε άσχημα στα αυτιά μου. Δικαιολογία δεν υπήρχε για την πράξη της ότι και να έλεγε αυτή τη φορά δεν θα λύγιζα. Προσπαθούσε να μου εξηγήσει τα ανεξήγητα.

-Έντουαρντ άκουσε με. Δικαιούμαι μια ευκαιρία να σου εξηγήσω.

-Τίποτα δεν δικαιούσαι πλέον Μπέλλα από την ζωή μου.

Αυτά τα λόγια ίσως τα έλεγα κάτω από την επήρεια της απογοήτευσης μου αλλά τέλειωσε , το να βασίζομαι σε μια ψεύτικη σχέση δεν θα οδηγήσει πουθενά.

-Άκουσε με μόνο για ένα λεπτό.

-Σταματά δεν μπορώ άλλο να σε ακούω. Τα διέλυσες όλα σε αγάπησα Μπέλλα το καταλαβαίνεις αυτό; Σε αγάπησα και ξέρεις τι πηρά ένα τίποτα.

Για να κρατηθεί μια σχέση σημαντικό ρολό είναι να δίνεις και να παίρνεις. Το μόνο που έκανα λάθος ήταν να δίνω και άργησα να το καταλάβω.

-Μα αν με άφηνες να…

-Τι θα κατάφερνα; Όχι άλλες δικαιολογίες. Ξέρω ότι μου κρατάς κρυφά πράγματα , αλλά ποτέ δεν σε πίεσα για να μάθω ήθελες χρόνο και στον έδωσα. Το ίδιο χρειαζόμουν και εγώ. Κάτι που δεν σεβάστηκες.

Παραβίασε το μυστικό μου και αυτό μου ήταν αδύνατο να της το συγχωρήσω.

-Κοιτά όλο αυτό έγινε χάρης την περιέργεια μου. Αυτά τα γράμματα και οι αριθμοί δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα είναι κάτι σοβαρό για εσένα. Αφού μου κρύβεις και εσύ πράγματα είμαστε πάτσι.

Για μια στιγμή ένιωσα μια παράλογη μαχαίρια ενοχής ’’ναι κρατούσα αυτό το μυστικό’’ μα θα της το εμπιστευόμουν με την πρώτη ευκαιρία. Το μόνο που περίμενα για να το κάνω ήταν να μου πει πως και αυτή ‘’μ’ αγαπάει’’. Έτσι επανήλθε πάλι μέσα μου η ανακούφιση.

-Είσαι και από πάνω;

-Έντουαρντ έχεις δίκιο το ξέρω αλλά…

-Αλλά δεν αλλάζει τίποτα. Θα φύγω… Μέχρι να επιστρέψω να έχεις φύγει.

Γύρισα το κεφάλι μου , άνοιξα την πόρτα και έτρεξα όσο πιο μακριά της μπορούσα.

-Έντουαρντ γυρνά πίσω…

Φώναζε συνεχεία , όμως δεν θα γυρνούσα. Έτρεχα μέσα στο μονοπάτι με όση δύναμη μου επέμεινε. Η κάρδια μου βάραινε από τον πόνο και δεν άφηνε τα πόδια μου να προχωρήσουν. Η απομάκρυνση από το σπίτι μου μου φαινόταν σαν λύτρωση.

Έπιασε βροχή , αυτό θα μου έκανε καλό θα σκεφτόμουν με καθαρό μυαλό. Οι σταγόνες μαστίγωναν με δύναμη το πρόσωπο μου. Αυτή την στιγμή θα μπορούσα να ουρλιάξω , μα δεν το έκανα. Κάθισα σε ένα κορμό δέντρου. Έμεινα εκεί πεσμένος και ταλαιπωρημένος. Παρακολουθούσα το χειμωνιάτικο ουρανό με τα γκρίζα σύννεφα από πάνω μου.

Όσο η βροχή έγλυφε το δέρμα μου έφερα στο μυαλό μου τα μάτια της. Κρατήθηκα από αυτά τα μάτια όσο περισσότερο μπορούσα… Καστανά! Έπρεπε να το πάρω απόφαση πως δεν θα την ξαναέβλεπα ποτέ μονός μου οδήγησα τα πράγματα σε αυτή την κατάσταση. Δεν μπορούσα να θυμηθώ πως είναι να είσαι κάπου ζεστά. Το σώμα μου είχε παγώσει. Χωρίς αυτή οι μέρες στην ζωή μου θα ήταν βροχερές. Δεν υπήρχε ήλιος-δεν υπήρχε φως. Πέθαινα…
Το μόνο που θύμιζε πως ήμουν ζωντανός ήταν η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος. Ένιωσα να γίνομαι κομμάτια , μέσα και έξω.

Η ζωή της. Η ζωή μου , είδα εκείνη όπως δεν είχα ξαναδεί καμία και τίποτα πιο πριν… Πως θα την άφηνα τόσο εύκολα πίσω;

Αποφάσισα να επιστρέψω αργά το απόγευμα , λίγο πριν πέσει η νύχτα. Πλέον η Μπέλλα θα είχε φύγει. Το σπίτι φαινόταν άδειο… Προχώρησα μερικά βήματα όταν άκουσα την φωνή της.

-Έντουαρντ;

Τι έκανε ακόμη εδώ; Τελικά δεν το έβαζε εύκολα κάτω.

-Μπέλλα τι κάνεις ακόμα εδώ;

-Σε περίμενα. Θα πω ότι με πνίγει και μετά θα φύγω. Έξαλλου αυτά που θα πω ίσως σε ενδιαφέρουν

Τα μάτια της φαινόταν κόκκινα. Έκλαιγε πιο πριν; Ξέρω πως φέρθηκα σκληρά , θα την άκουγα και μετά θα ακολουθούσε ο καθένας το δρόμο του. Όλοι αξίζουμε μια ακόμα ευκαιρία. Αν την σπαταλούσε δικό της λάθος…

-Ακούω…

Έδειχνε διστακτική σαν να έβαζε τις σκέψεις της σε τάξη. Κάθισε στον απέναντι καναπέ του σαλονιού και με κοίταξε κατάματα.

-Κρύβω πράγματα έχεις δίκιο. Αυτό όμως συνέβαινε πριν καλά καλά ακόμα σε γνωρίσω μετά το φρικτό θάνατο του πατέρα…

Θα την άφηνα να ολοκληρώσει αν την διέκοπτα πάλι θα έχανε τον ειρμό της , δεν ήθελα να χάσω ούτε μια της λέξη.

-Από τότε όμως που σε συνάντησα Έντουαρντ όλα αυτά έγιναν πιο πολύπλοκα πιο έντονα και επαναλαμβανόμενα. Απαγορεύεται να σου αποκαλύψω τι γίνεται προς το παρόν. Αυτό δεν το ξέρω ούτε και εγώ. Βρίσκομαι σε σύγχυση κάθε μέρα. Στο μυαλό μου από την μια μεριά ξεχωρίζω το ‘’σωστό’’ και από την άλλη το ‘’λάθος’’. Τελικά ποιος καθορίζει αυτές τις έννοιες Έντουαρντ; Μέσα από την τελευταία κουβέντα μας κατάλαβα πως εμείς καθορίζουμε τη ζωή μας ανάλογα με τις επιλογές μας.

Οι λέξεις έτρεχαν να βγουν με γρηγοράδα μέσα από το χείλια της. Η ανάσα της κοβόταν και η φωνή της τρεμόπαιζε. Τα λόγια της είχαν μια δόση αλήθειας.

-Όχι , ποτέ δεν θα ήμουν άδικη και αχάριστη. Ξέρω τι μου πρόσφερες αγάπη και θαλπωρή θα μπορούσα να αποκτήσω δίπλα σου μια οικογένεια και να είμαι ευτυχισμένη. Άδικα όμως θα προσπαθήσω γιατί θα βασίσουμε την σχέση μας σε ένα ψέμα. Δεν το βλέπεις κάνεις δεν είναι πρόθυμος να αποκαλύψει αλήθειες.

Ένα δάκρυ ήταν έτοιμο να ξεφύγει από τα μάτια της. Προσπαθούσε να το συγκρατήσει αλλά μάταια έτρεξε στο πρόσωπο της. Σηκώθηκα , έφτασα κοντά της και το φυλάκισα με το χέρι μου.

-Μην κλαις…

Την αγκάλιασα και την έσφιξα όσο πιο κοντά μου μπορούσα.

-Σου μίλησα άδικα πριν.

-Όχι… με διέκοψε.

-Είπες αλήθειες , και οι αλήθειες πονάνε καμία φορά. Συγγνώμη δεν ήθελα να χαλάσω την μέρα μας ούτε να ψάξω στα πράγματα σου. Ήθελα όμως να ανακαλύψω τι σε κρατούσε σκεφτηκό και μου φάνηκε η κατάλληλη ιδέα για να αρχίσω από κάπου.

-Έντουαρντ σ’ αγαπώ…

Με αιφνιδίασε. Αποκλείεται αυτή η λέξη να ακούστηκε από το στόμα της. Έβλεπα οράματα. Έμενα ασάλευτος , αμίλητος.

-Το ξέρω ότι έπρεπε να ρωτήσω κατευθείαν εσένα. Άνθρωπος είμαι όμως και κάνω λάθη.

Έβαλα το χέρι μου στα χείλια της δεν ήθελα να συνεχίσει να μιλάει. Το σ’ αγαπώ που μου είπε ξεκαθάρισε τα μισά τουλάχιστον. Εγώ νόμιζα ότι δεν αισθανόταν τίποτα για έμενα. Και ξαφνικά έρχεται ένα ουρανοκατέβατο σ’ αγαπώ. Σκέφτηκα καλά πριν κάνω την επόμενη μου κίνηση. Την φίλησα απαλά στο λαιμό , ακούμπησα την γλωσσά μου στο μάγουλο της και γεύτηκα την αλμυρά των δακρύων της! Έφτασα στα κόκκινα χείλια της και η ζεστασιά με πλημμύρισε. Αυτό σήμαινε αγάπη… Άρχισα να καταλαβαίνω , να βλέπω πιο καθαρά.

-Με απογοήτευσες.

Σίγουρα δεν περίμενε αυτή την απάντηση μου. Με κοίταξε στα μάτια σαν να μου έδειχνε πως το γνώριζε ήδη.

-Με παρηγορεί τουλάχιστον πως με συγχώρεσες κάπως.

Ομολογώ ότι ήταν μεγάλο επίτευγμα για τον εαυτό μου να την συγχωρέσω τόσο γρήγορα δεν φημιζόμουν για την μεγαλοσύνη μου σε ότι είχε σχέση με τα ερωτικά μου. Θυμήθηκα αυτό που είχε πει στο δωμάτιο πριν φύγω…

-Τι ανακάλυψες πριν;

Με κοιτούσε παράξενα σαν να μην καταλάβαινε.

-Για όταν κράταγες το χαρτί λέω.

Άρχισα να γίνομαι πιο κατατοπιστικός!

-Α ναι αλλά φοβάμαι μην σου δημιουργήσω ψεύτικες ελπίδες.

-Βρήκες την λύση;

Περίμενα με ανυπομονησία την απάντηση της.

-Καταρχήν από πού προέρχονται αυτοί οι αριθμοί;

Ήρθε η ώρα για μερικές αλήθειες… Αν έτσι θα μάθαινα κάτι.

-Προέρχονται από τα όνειρα μου. Στην αρχή τα κορόιδευα , δεν πίστευα ότι κάτι τέτοιο είναι αληθινό. Αλλά τώρα δεν ξέρω τι να πιστέψω…

Όταν έλεγα για τα όνειρα που βλέπω έκανε ένα μορφασμό. Έδειχνε να κατανοεί την κατάσταση μου για κάποιο ανεξήγητο λόγο!

-Νομίζω πως ανακάλυψα κάτι.

Η ανάσα μου κόπηκε.

-Φυσικά δεν πρόλαβα να το σιγουρέψω θα το δούμε μαζί τώρα.

-Νομίζω πως το μήνυμα ξεκινάει ανάποδα. Πρώτα από το απόσπασμα και μετά από τους αριθμούς.

Το επεξεργαζόταν καλυτέρα για μια ακόμα φορά.

-Ωραία και τι μπορεί να σημαίνει το «Ψάξε μέσα στα γράμματα , βούτα την σκέψη σου μέσα στην κάρδια σου»;

-Τι λες να πάρουμε μια μια τις λέξεις ξεχωριστά και να δούμε;

Το άφηνα επάνω της μια αρχή ήταν έστω και αυτή.

-Ας ξεκινήσουμε τότε.

-Ψάξε μέσα στα γράμματα…

-Σου λέει τίποτα Έντουαρντ;

-Γράμματα ,ίσως εννοεί της αλφαβήτας. Ή μήπως θα δω κι άλλο όνειρο που θα μου αποκαλύπτει τα γράμματα;

-Ας κρατήσουμε την απλή ερμηνεία με τα γράμματα.

-Συνέχισε τότε…

Την παρότρυνα…

-Βούτα την σκέψη σου…

-Γι’ αυτή την εκδοχή μήπως έχεις εσύ καμία πρόταση Μπέλλα; Μου φαίνονται τόσο δυσνόητα.

-Βούτα την σκέψη σου…

Επανέλαβε…

-Μήπως εννοεί την λογική; Όποτε το περιεχόμενο των γραμμάτων της αλφαβήτας να είναι σωστό και να θέλει να σκεφτούμε λογικά.

-Και το μέσα στην κάρδια σου; Δεν θα τα καταφέρουμε ποτέ. Αστό καλυτέρα δεν θέλω να έχω ελπίδες. Είδη έχω πολλά στο μυαλό μου.

-Έντουαρντ συνέχισε να παλεύεις μην τα παρατάς. Αν το μήνυμα κρύβει κάποια σημαντική πληροφορία;

Τότε μου καρφώθηκε μια ιδέα στο μυαλό για το τι μπορεί να σήμαινε όλο αυτό το μπέρδεμα.

-Το βρήκα…

Αναπήδησα πάνω στον καναπέ από την χαρά μου. Η Μπέλλα με κοιτούσε αποσβολωμένη.

-Είναι ολοφάνερο Μπέλλα ψάξε στα γράμματα , αντιστοιχεί στην αλφάβητα. Βουτά την σκέψη σου μέσα στην κάρδια σου πάει μαζί μια πρόταση. Βουτά την λογική σου μέσα στην κάρδια σου και τότε θα βρεις τη σωστή λύση.

-Νομίζω πως έχεις δίκιο Έντουαρντ.

-Και οι αριθμοί;

Τα πράγματα γινόταν πολύ παράξενα , αλλά η λύση ήταν θέμα χρόνου. Ή τώρα ή ποτέ σκέφτηκα.

-Έχω μια θεωρία γι΄αυτό. Ίσως κάθε αριθμός αντιστοιχεί σε ένα γράμμα. Το ένα ας πούμε στο A! Είπε και με κοίταξε στα μάτια…

Νομίζω πως η λύση βρισκόταν ολοκάθαρα μπροστά στα μάτια μας και τόσο καιρό αδυνατούσα να το δω και εγώ ο ίδιος! Μπορώ να πω πως η τελευταία πληροφορία μας βοήθησε αρκετά.
-Ποια είναι τα νουμερα; Τωρα θα δουμε αν ισχυει η θεωρια σου.

-Λοιπόν 18+19+15+13+1+8+1…

Τα νευρά μου γινόταν τσατάλια.

-Ας αρχίσουμε. Το 18 ανήκει το Σ , στο 19 το Τ , στο 15 το Ο , στο 13 το Ν , στο 1 το Α , στο 8 το Θ και τι 1 πάλι Α. Τι βγήκε;

-ΣΤΟΝΑΘΑ…..

-Ορίστε? Πες μου ότι μου κάνεις πλακά.

-Κοιτά και μόνο σου ΣΤΟΝΑΘΑ λέει.

Όλες μας οι προσπαθείς μας πήγαν χαμένες. Κάθισα στο πάτωμα και παρατηρούσα το κενό.

-Εκτός και αν…

Μίλησε αυτή την φορά η Μπέλλα και έσπασε την σιωπή και την νευρικότητα που υπέβοσκε στην ατμόσφαιρα.

-Εκτός και αν τι Μπέλλα;

Τα μάτια της είχαν γίνει σαν δυο κόγχες! Γούρλωσαν απότομα και με κοίταξε με τρόμο και φρίκη.

-Μιλά αγάπη μου…

-Το σημείωμα διαβάζεται ανάποδα Έντουαρντ.

-Και τι λέει;

Τα χεριά της έτρεμαν και το χαρτί έπεσε κάτω. Μα τι στο καλό έλεγε.

-Για να δω.

Μίλησα περισσότερο στον εαυτό μου. Το σήκωσα από το πάτωμα και διάβασα την μια και μοναδική λέξη που είχε σχηματιστεί. ‘’Αποκλείεται’’ το κεφάλι μου γύριζε και τα μάτια μου πήραν φωτιά καθώς περνούσα το βλέμμα μου πάνω από την λέξη.

‘’ΣΤΟΝΑΘΑ’’. Μεταφράζονταν σε ‘’ΘΑΝΑΤΟΣ’’!

15o κεφάλαιο
Παράνοια



Θάνατος η λέξη αντηχούσε ξανά και ξανά μέσα στο μυαλό μου σε σημείο υστερίας. Τον κοιτούσα κατάματα τώρα έβλεπα καθαρά εμφανίζονταν μπροστά μου. Το μήνυμα γραφόταν ξεκάθαρα σαν να έλεγε «θα πεθάνεις Έντουαρντ» , η εξήγηση δεν γινόταν να είναι διαφορετική! Στα όνειρα μου εμφανίζονταν όλα αυτά… Άρα το συμπέρασμα είναι ότι έμενα προειδοποιούσαν.

Έσφιξα το χέρι μου ασυναίσθητα σε μπούνια και βλαστήμησα από μέσα μου. ‘’Με είδε πριν τον δω’’, ο θάνατος με αποζητούσε και του αρνιόμουν; Αλλιώς πως τόσο καιρό είχα μείνει ζωντανός; Πάλευα μαζί του… Κοίταξα την Μπέλλα που είχε διπλωθεί πάνω στον καναπέ και κρατούσε σφιχτά τα πόδια της με τα χεριά της ,τόση ώρα δεν είχε πει ούτε μια κουβέντα. Μόνο μια φορά τρεμόπαιξε τα μάτια της όταν την κοίταξα και έστρεψε αλλού το βλέμμα της , σημάδι νευρικότητας… ίσως και ενοχής για κάτι που δεν ήξερα , που δεν υποπτευόμουν. Κάτι που ήξερε και μου το έκρυβε! Προτίμησα να διακόψω αυτή την αμηχανία που υπέβοσκε στην ατμόσφαιρα με μια πρόταση και μόνο. Σήκωσα μηχανικά το χέρι μου…


-Μην πεις τίποτα και σε κανένα για αυτό το θέμα. Θα το λύσω μονός μου.

Μιλούσα τόσο ήρεμα για τον ίδιο μου το θάνατο που ούτε και εγώ ο ίδιος δεν το πίστευα. Φυσικά και θα τον αντιμετώπιζα θα πάλευα μέχρι το τέλος , μέχρι να τα παρατήσει και να με αφήσει ήσυχο. Το να ζήσω φαινόταν τόσο σωστό… Δεν μπορούσα να αφήσω την αγάπη μου… Όχι τώρα που την βρήκα δεν γινόταν να την αφήσω σε ξένα χεριά! Να σκέφτομαι πως κάποιος άλλος θα πάρει την θέση μου.

«Όχι που να πάρει», ξέσπασα από μέσα μου. Ποτέ και κάνεις δεν θα την αγγίξει είναι δική μου… Όσο και αν αρνείται να το δει! Ξέρω ότι με αγαπάει αλλά ακόμα έχουμε να ξεκαθαρίσουμε πολλά πράγματα οι δυο μας. Τότε την άκουσα πρώτη φορά να μιλάει.

-Έντουαρντ , μπορεί το μήνυμα να εννοεί κάτι άλλο!

-Ας μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας , ξέρεις πολύ καλά τι εννοεί.

Αντιμίλησα...

-Μα που ξέρεις μπορεί…

-Τέλειωσε η συζήτηση. Ετοιμάσου θα σε γυρίσω στο σπίτι σου.

Είδα ένα μορφασμό στο πρόσωπο της , ένα σημάδι έκπληξης και συνάμα απογοήτευσης. Γιατί τώρα μου το κάνει αυτό; Πριν λίγο ήθελε να γυρίσει στον αδελφό της και τώρα δείχνει πληγωμένη; Η αλήθεια ήταν πως χρειαζόμουν κάποιο χρόνο. Οι πληροφορίες που είχα εισπράξει για μια μέρα φυσικά και ήταν παρά πολλές για να τις χωνέψω τόσο σύντομα. Έτσι θέλησα να δικαιολογηθώ.

-Μπέλλα θέλω να μείνω λίγο μονός. Δεν σε διώχνω ,έξαλλου πρέπει να δεις και τον αδελφό σου. Θα ανησυχεί για εσένα.

-Καταλαβαίνω μην δικαιολόγησε. Είπε κοφτά. Αν και εγώ διέκρινα την αναστάτωση που της προκάλεσα με την αλλαγή της συμπεριφοράς μου.

-Καλυτέρα έτσι… Όσο πιο γρήγορα χωρίσουμε τόσο το καλύτερο.

-Μπέλλα ακούς τι λες; Ποτέ σου ζήτησα κάτι τέτοιο;

Έκλεισα τα μάτια μου για να προσπαθήσω να ηρεμίσω. Αλλά ακριβώς την ιδία στιγμή πίεσα τα μάτια μου να ανοίξουν και να την κοιτάξουν. Να μην πτοηθώ από αυτό που μόλις είχε πει.

-Μόλις τώρα Έντουαρντ μου είπες να με γυρίσεις σπίτι. Αυτό μεταφράζεται ‘’να με ξεφορτωθείς’’.

Σίγουρα ήθελε να με εξαγριώσει. Αυτή η κοπέλα δεν έβλεπε ούτε στο ελάχιστο όσα είχα κάνει γι’ αυτή , ποσό την αγαπούσα.

-Μπέλλα σου υπόσχομαι πως θα επιστρέψω. Απλός θα σε αφήσω στο σπίτι να μιλήσεις με τον αδελφό σου. Δεν θέλω να σε ξεφορτωθώ… και αν αυτό πιστεύεις για έμενα καλυτέρα να φύγεις μονή σου τώρα.

Ένιωσα πως άρχισε να κάνει υπερβολική ζεστή. Η αποπνικτική ατμόσφαιρα δεν έλεγε να υποχωρήσει. Την έδιωχνα ενώ πριν έλεγα πως δεν θα αφήσω κανένα να μην την πάρει , τώρα μονός μου έφτανα στην καταδίκη μου. Τα μάτια της άρχισαν να υγραίνονται και το κρυστάλλινο δάκρυ της έκανε την εμφάνιση του. Συμφώνα με τις αντιδράσεις της Μπέλλας ήμουν σίγουρος πως μετά από αυτό θα έφευγε και έτσι έγινε. Έτρεχε τόσο γρήγορα…

-Μπέλλα περίμενε ένα λεπτό δεν το εννοούσα…

Πηρά γρήγορα τα κλειδιά του βόλβο. Φοβόμουν , μην έμπαινε μέσα στο δάσος. Υπήρχαν τόσα παράξενα πλάσματα εκεί έξω. Έφτασα διπλά της και σταμάτησα την μηχανή. Άνοιξα τα παράθυρο… Η θυμωμένη της έκφραση με έκανε να γελάσω για λίγο ήταν σαν ένα παιδάκι που μόλις του είχαν πάρει μέσα από τα χεριά το παγωτό του, μέχρι που ξαναθυμήθηκα το λόγο που έφυγε.

-Μπέλλα μπες μέσα.

-Φύγε Έντουαρντ δεν θα χρειαστώ άλλο της υπηρεσίες σου για σήμερα. Είπε ειρωνικά δεν έχω σκοπό να πάθω τίποτα.

-Μπέλλα για μια φορά στην ζωή σου άκουσε με. Μπες…

-Όχι , φύγε.

Ήταν τόσο πεισματάρα.

-Νυχτώνει και δεν θα βλέπεις τίποτα σε λίγο. Σε παρακαλώ θες να μείνεις εδώ όλη νύχτα;
Αυτό που της είπα την ταρακούνησε αυτό το βλέμμα της πιστοποιούσε πως έχω δίκιο. Αλλά και πάλι δεν μπήκε.

-Προτιμώ να με φανέ τα άγρια θηρία παρά να μπω στο αυτοκίνητο μαζί σου.

Αυτό ήταν και η λέξη που ξεχείλισε το ποτήρι. Βγήκα από το αυτοκίνητο , την πλησίασα ενώ με κοίταζε με αγωνιά. Την ακινητοποίησα με τα δυο μου χεριά , την κόλλησα πάνω στο αυτοκίνητο.

-Ότι και να κάνεις δεν θα έρθω σου είπα. Άφησε με Έντουαρντ. Δεν θέλω να σε ξέρω…

Η ανάσα μου έγινε βαριά και τα πόδια μου ασήκωτα. Η κάρδια μου έσπασε σε χίλια κομμάτια. Την έσφιξα πιο πολύ στην αγκαλιά μου ακόμα και αυτό που είπε με πλήγωσε. Έφερα με δύναμη τα χείλια μου πάνω στα δικά της και άρχισα να την φιλάω με τόσο πάθος. Στην αρχή δεν ανταποκρινόταν, δεν τα παράτησα.

Άρχισα να χαϊδεύω το κορμί της, το είχα ανάγκη. Τότε τα χεριά της βρήκαν μπλεγμένα μέσα στα μαλλιά μου. Από το στόμα της έκανε την εμφάνιση του ένα μικρό βογγητό ευχαρίστησης. Αυτό μου έδωσε την δύναμη να συνεχίσω. Ο πόθος με κυρίευε… Αν ήταν να πεθάνω ας εκμεταλλευόμουν όσα περισσότερα μπορούσα. Της έβγαλα την μπλούζα που φορούσε και αντίκρισα το στητό και σφριγηλό στήθος της , το κρατούσε σε σταθερή μορφή το σουτιέν που φορούσε. Η ροζ δαντέλα το έκανε τόσο κοριτσίστικο αλλά και συνάμα ένα θέαμα για να σου κόψει την ανάσα. Άφηνα μικρά φιλιά στο λαιμό της…

Εκείνη την στιγμή φύσηξε ένας κρύος αέρας που έκανε το δέρμα της να ανατριχιάσει. Συγχρόνως όμως καθάρισε και το μυαλό μου «Τι έκανα θεέ μου» δεν άξιζε στην Μπέλλα τέτοια μεταχείριση από την πρώτη μας φορά. Αν φτάναμε σε αυτό το σημείο έπρεπε να γίνει κάπου ζεστά και σε χαλαρό περιβάλλον. Δεν ήξερα τίποτα γι’ αυτή ούτε καν αν είμαι ο πρώτος της. Έξαλλου, μπορεί τώρα να την είχε παρασύρει το πάθος της και μετά να το μετάνιωνε κάτι που πραγματικά θα με σκότωνε πριν από το θάνατο. Τραβήχτηκα και την κοίταξα στα μάτια…

-Ώστε δεν θες να με ξέρεις;

Προσπάθησα να το γυρίσω στο αστείο για να μην κάνω τα πράγματα πιο δύσκολα με την απόρριψη μου. Της φόρεσα την μπλούζα με αργές αλλά σταθερές κινήσεις. Έτρεμε… Το κρύο δεν της άφηνε άλλη επιλογή. Έβγαλα το φούτερ που φορούσα χωρίς δεύτερη σκέψη και της το φόρεσα. Έμεινα με το μαύρο κοντομάνικο φανελάκι που φορούσα από μέσα. Αγνόησα το κρύο και επικεντρώθηκα στο ζεστό καφέ τον ματιών της. Με κοιτούσε σαν υπνωτισμένη…

-Τι έγινε τώρα γιατί δεν μιλάς;

-Όχι , τίποτα…
-Μπέλλα σε ξέρω τόσο καλά. Ακόμη και αν σε γνωρίζω τόσο λίγο.

-Γιατί δεν συνέχισες Έντουαρντ;

Αυτό ήταν; Εγώ νόμιζα πως ήταν εκνευρισμένη από ότι είχε διαδραματιστεί μέσα στο σπίτι.

-Άκουσε με άγγελε μου… Κοιτά γύρο σου. Αυτός δεν είναι χώρος να κάνουμε κάτι αυτή την στιγμή. Ήδη άρχισες να κρυώνεις!

Φαινόταν να μην το πολυπιστεύει αλλά μετά έγνεψε καταφατικά. Τότε έστρεψα το δάχτυλο μου και της έδειξα την πόρτα του αυτοκίνητου. Της έκανα νόημα να μπει… Κοντοστάθηκε!

-Μπέλλα δε δαγκώνω μπες.

Με υπάκουσε! Τότε πήγα από την μεριά του οδηγού και ξεφύσηξα χαλαρώνοντας. Άναψα το κλιματισμό για να την κρατήσω όσο πιο ζεστά γινόταν. Σε όλη την διαδρομή δεν ανταλλάξαμε ούτε μια κουβέντα. Μόνο όταν με καθοδηγούσε πιο δρόμο πρέπει να ακολουθήσω για το σπίτι της.

-Στρίψε αριστερά και μετά δεξιά στο επόμενο στενό.

Έκανα ότι μου υπέδειξε.

-Φτάσαμε. Σταματά εδώ.

Κοίταξα γύρο γύρο και δεν έβλεπα κάποιο σπίτι.

-Μπέλλα εδώ μένεις; Που είναι το σπίτι σου;

Χαμογελούσε… πονηρά.

-‘Εντουαρντ εδώ το ξέρω είναι ερημία μένω λίγο πιο κάτω αλλά δεν θέλω να σε δει ο αδελφός μου.

-Ωραία αλλά δεν θα σε αφήσω να πας μονή ως εκεί. Θα περπατήσουμε!

-Κοιτά δεν χρειάζεται να μπαίνεις στον κόπο. Τα καταφέρνω και μονή μου.

-Μπέλλα δεν είναι κόπος. Έξαλλου θα προσέχουμε δεν θα μας δει κάνεις. Δεν σε αφήνω μονή σου μέσα στην ερημία.

-Πολύ καλά τότε. Πάμε…

Βγήκαμε από το αυτοκίνητο και αρχίσαμε να περπατάμε δίπλα δίπλα. Τα σωμα μου κάθε φορα που την ακουμπουσε ηλεκτριζοταν. Περασα το χερι μου πισω από την πλατη της.

-Εισαι σιγουρος πως δεν κρυωνεις;

Μεχρι εκεινη την στιγμη ειχα ξεχασει πως φορουσα μονο το κοντομανικο μπλουζακι μου. Το κρυο ηταν τσουχτερο αλλα μπροστα στην θέα της Μπέλλας τα ξεχνούσα όλα. Ακόμα και το μέρος που βρίσκομαι…

-Είμαι καλά. Μην ανησυχείς για έμενα. Τόσα περάσαμε εδώ θα κολλήσουμε;

Της χαμογέλασα…

-Έντουαρντ θα σε ξαναδώ;

Τι είδους ερώτηση ήταν πάλι αυτή; Νόμιζα ότι ξεκαθαρίσαμε το τοπίο πριν αλλά απ’ ότι φαίνεται δεν έπαιρνε από λόγια. Γιατί φοβόταν ξαφνικά μην με χάσει; Γιατί με αγαπούσε ή την τάραξε το σημείωμα και έδειχνε απλά το ενδιαφέρον της. Ίσως έπαιζαν ρολό και τα δυο. Δεν γινόταν να αμφισβητώ άλλο την αγάπη της. Έξαλλου το είχε πει και η ιδία πως μ’ αγαπάει.

-Άμα θες τόσο να με ξαναδείς θα είμαι εδώ για εσένα. Όποτε το θελήσεις… Αρκεί να μου κάνεις ένα τηλέφωνο. Και θα είμαι εδώ!

Το πρόσωπο της φαινόταν θλιμμένο… Τα δάκρυα πήγαν να κάνουν και πάλι την εμφάνιση τους.

-Μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου. Στο υπόσχομαι… Κοίταξε με! Δεν θα σε αφήσω γιατί σου είναι τόσο δύσκολο να το πιστέψεις;

-Γιατί είναι αδύνατο να πιστέψω πως μ’ αγαπάς. Είναι αδύνατο Έντουαρντ; Δεν το βλέπεις; Σε έχω προδώσει πόσες φορές , την πρώτη φορά που έφυγα. Σου λέω μισές αλήθειες και εσύ συνεχίζεις να με αγαπάς; Είμαι μια ψεύτρα Έντουαρντ , μια ψεύτρα.

Επανάλαβε… και έμπηξε το μαχαίρι πιο πολύ στην κάρδια μου. Μπήκε τρέχοντας στο σπίτι της. Δεν κατάλαβα για ποτέ είχαμε φτάσει απέξω. « Αυτό δεν θα το άφηνα να περάσει έτσι» , χτύπησα την πόρτα δεν μου άνοιξε κάνεις. Μάλλον ο αδελφός της δεν θα ήταν μέσα.

-Μπέλλα άνοιξε μου… Φώναξα.

-Φύγε Έντουαρντ δεν θέλω να μιλήσω σε κανέναν τώρα.

-Μπέλλα γιατί με βασανίζεις άνοιξε γιατί θα σπάσω την πόρτα.

-Μην τολμήσεις. Φύγε σου λέω… Φύγε όσο πιο γρήγορα μπορείς μακριά μου. Φύγε , φύγε , φύγε….

Το επαναλάμβανε τόσες φορές που δεν άντεχα να την ακούω… Το στόμα μου είχε στεγνώσει. Τα χεριά μου έτρεμαν και η κάρδια μου σφυροκοπούσε σαν τρελή! Όσο και να προσπαθούσα δεν θα με άκουγε. Έκανα μεταβολή με όση αξιοπρέπεια μου επέμεινε… Περπατούσα μονάχος μες στο σκοτάδι το μυαλό μου το λεηλατούσαν οι αναμνήσεις αυτών των ημερών. Η ζωή μου είχε αλλάξει δραστικά από τότε που την γνώρισα… Έφτασα στο αυτοκίνητο! Στο παρμπρίζ υπήρχε ένα άσπρο χαρτί. Το άνοιξα…

« Αν θες να ζήσεις μείνε μακριά της…»

Ήταν γραμμένο με αποκόμματα από εφημερίδες. Κάποιος μας παρακολουθούσε. Μα τι στο καλό γινόταν. Γιατί να μείνω μακριά από την γυναίκα που αγαπώ…

Το βλέμμα μου περιπλανήθηκε στο δρόμο. Να δω αν υπήρχε κάποιος εκεί. Αλλά τίποτα ούτε ένα ίχνος ζωής…

16ο Κεφάλαιο
Συνάντηση



Είχα αφαιρεθεί κοιτώντας ουσιαστικά στον δρόμο αλλά δεν παρατηρούσα προσεκτικά. Ευτυχώς η κίνηση αυτή την ώρα ήταν περιορισμένη! Έτσι θα μπορούσα να αποφύγω κάποιο ατύχημα. Όλα τριγυρνούσαν στο μυαλό μου , με περικύκλωναν από παντού. Όλα τα παράξενα… Τα όνειρα , η Μπέλλα , το απειλητικό σημείωμα , τα παράξενα συμβάντα. Πάνω απ’ όλα όμως ο θάνατος μου! Οδηγούσα ώρες χωρίς να ξέρω την κατεύθυνση που θέλω να πάρω. Μέσα μου ήξερα που ήθελα να καταλήξω… Στην Μπέλλα , αλλά αυτή με έδιωξε. Έπρεπε να το πάρω απόφαση. Τελικά έφτασα έξω από το σπίτι του Έμετ είχαμε καιρό να τα πούμε. Τώρα περισσότερο από ποτέ είχα ανάγκη να περάσω λίγο ουσιαστικό χρόνο με τους φίλους μου. Χτύπησα το κουδούνι… Περίμενα υπομονετικά πέντε λεπτά , αλλά τίποτα. «Μα που ήταν» συλλογίστηκα. Έκανα ένα βήμα να φύγω . Εκείνη την στιγμή άνοιξε ένας Έμετ πασσαλωμένος από κραγιόν.

-Καλυτέρα να μην ρωτήσω τι έκανες; Έτσι;

-Οχου Έντουαρντ αδελφάκι μου όλο σε ακατάλληλη στιγμή έρχεσαι. Ρωτά ότι θες.

Ανασήκωσε το φρύδι.

-Δεν ντρέπομαι θα σου πω.

-Ευχαριστώ αλλά δεν θα πάρω.

-Έλα θα σου πω μερικά κόλπα να τα ξέρεις. Την είχα από κάτω στο κρεβάτι της τραβούσα αισθησιακά τα μαλλιά και…

-Άσε τις ανατριχιαστικές λεπτομερές.

Τον κοίταξα μισογελώντας.

-Όπως θες εγώ προσφέρθηκα πάντως. Τι σε φέρνει στο φτωχικό μου;

Αυτό το χιούμορ του Έμετ ήταν ότι μου χρειαζόταν αυτή την στιγμή.

-Έμετ έχω πρόβλημα.

-Στο μυαλό; Πάντα είχες δεν είναι θέμα. Αλλά τώρα σου ήρθε να το συζητήσουμε στις 1:00 τα μεσάνυχτα;

-Θέλω να το συζητήσουμε.

Εκείνη την στιγμή άκουσα μια κοπέλα να φωνάζει από μέσα το όνομα του. Η φωνή της μου φαινόταν γνωστή. Έσπαγα το κεφάλι μου να θυμηθώ που την έχω ακούσει. Μου ήρθε αναλαμπή. Η Ρόζαλι;

-Μισό λεπτό μανάρι μου έρχομαι.

-Η Ρόζαλι ήταν αυτή;

-Ναι.

-Ποτέ πρόλαβες;

-Είμαι γρήγορο πιστόλι εγώ. Σε αντίθεση με εσένα που τις κοιτάς μόνο στα μάτια.

-Έχω γνωρίσει κάποια κοπέλα αλλά τα πράγματα είναι πολύ μπερδεμένα. Με έδιωξε.

Σταμάτησε να γελάει για λίγο και σοβαρεύτηκε.

-Σου αρέσει;

-Την αγαπώ Έμετ.

-Ποτέ πρόλαβες;

- Την αγαπούσα καιρό τώρα. Απλά ήθελα να σιγουρευτώ γι’ αυτό δεν είπα τίποτα.

-Πως την λένε;

-Ιζαμπέλλα…

-Ωραίο όνομα. Ελπίζω να είναι και αυτή ωραία και όχι κανένα μπάζο.

-Είναι ότι πιο όμορφο έχω δει.

-Φτάνει με τα σιρόπια. Κοιτά να την διεκδικήσεις αν σου αρέσει τόσο. Γιατί αν την αφήσεις να φύγει , θα το κάνει. Τώρα καν την ναι γιατί έχω δουλεία.

-Καλά θα τα πούμε.

-Πάρε με τηλέφωνο για τυχόν εξελίξεις.

-Θα κάνω ότι μπορώ.

Είπα βαριεστημένα. Γιατί δεν ήθελα να μείνω πάλι μονός μου.

-Α και που σαι. Όχι απόψε…

-Ναι ξέρω έχεις δουλεία.

Του έκλεισα το μάτι πονηρά από την μισάνοιχτη πόρτα και σχεδίασα με το χέρι μου το σήμα της νίκης. Το πρόσωπο του άστραψε τόσο πολύ που νόμιζες ότι θα λάμψει πιο πολύ και από αστέρι.

Τελικά από την υπερένταση που είχα κατέληξα να βγω με το αυτοκίνητο λίγο πιο έξω από το Φορκς. Σε ένα μπαράκι , που δεν θα το έλεγες καθώς πρέπει. Απομονωμένο από κόσμο.
Κάθισα σε ένα ψήλο σκαμπό μπροστά στην μπάρα. Όλοι έστρεψαν το βλέμμα τους προς έμενα. Φυσικά θα τους έκανε εντύπωση το ντύσιμο μου και ότι δεν με είχαν ξαναδεί στο «στέκι τους». Φορούσαν κολλητά δερμάτινα ρούχα και μπότες από γυαλιστερό δέρμα. Οι αλυσίδες γύρο από το λαιμό τους ήταν αποκρούστηκες. Δεν άνηκα σε αυτό το μέρος… Αφού όμως πηρά την απόφαση να μπω. Θα υποστώ να τραβήξω την προσοχή τους.

-Τι θα πάρεις;

Άκουσα την αγριεμένη φωνή του μπάρμαν στα αυτιά μου. Σκέφτηκα λίγο πριν παραγγείλω το ποτό μου. Αυτή την στιγμή ήθελα να πιω κάτι δυνατό , να ξεχάσω τα πάντα.

-Ένα kamikaze.

Η βότκα θα με χαλάρωνε και το αλκοόλ θα ξυπνούσε τα σώθηκα μου. Το λικέρ ανακατεμένο με λεμονί θα πρόσθετε μια νότα ανακούφισης και ξεγνοιασιάς για λίγες ώρες μέχρι να επιστρέψω στην πραγματικότητα.

Ρούφηξα μια γουλιά από το ποτό , ο λαιμός μου πηρέ φωτιά. Η καυτή γεύση που μου άφηνε, έφτιαχνε την διάθεση μου. Αφηρημένος στις σκέψεις μου δεν πρόσεξα την κοπέλα που με πλησίαζε.

-Γεια σου ομορφούλη.

Ήταν ξανθιά με μακριά μαλλιά μέχρι την μέση. Τα μάτια της γαλανά με ένα περίγραμμα σκούρο γύρο από της κόρες. Βαμμένη έντονα , χωρίς σημάδι φυσικότητας επάνω της. Ντυμένη όπως και οι υπόλοιποι εδώ μέσα.

-Δεν θα μου πεις να κάτσω;

Η όρεξη μου ήταν λιγοστή για να της δώσω σημασία. Αλλά κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου.

-Με λένε Σελήν.

-Έντουαρντ. Αποκρίθηκα.

-Δεν είσαι από τα μέρη μας έτσι;

Μάλλον αυτό δεν ήταν ερώτηση αλλά διαπίστωση.

-Δεν σε έχω ξαναδεί.

-Ναι , πρώτη φορά έρχομαι.

-Θα με κεράσεις ένα ποτάκι;

-Τι πίνεις;

-Διάλεξε ότι θες.

-Ένα Daquiri.

Απευθύνθηκα στον μπάρμαν.

-μμμμ Καλή επιλογή. Το ρούμι που έχει μέσα είναι τόσο γευστικό.

-Πάντα έτσι είσαι;

Το στόμα της έγινε μια ίσια γραμμή , τα μάτια της μου έστειλαν ένα παραπλανητικό βλέμμα.

-Πως;

-Δεν μιλάς πολύ.

-Έχω και καλύτερες μέρες. Αλλά αυτή δεν είναι μια από αυτές.

-Για γυναίκα είσαι έτσι.

Άλλη μια διαπίστωση. Ήξερε να διαβάζει πολύ καλά τους ανθρώπους.

-Μπορείς να το πεις και έτσι.

-Μάλλον δεν αξίζει να είσαι μαζί της.

-Πως τολμάς δεν την ξέρεις καν.

Με εξαγρίωνε να μου θυμίζει την Μπέλλα. Ήθελα ένα ήσυχο και ήρεμο βράδυ. «Τόσα πολλά ζητούσα».

-Ήρεμα. Απλά φαίνεσαι τόσο κάλος. Κοιτά γύρο σου δεν κόλλας πουθενά.

Πλησίασε πιο κοντά στο σώμα μου. Ακούμπησε τον γοφό της πάνω μου και άρχισε να μου τρίβεται αργά. Δεν τραβήχτηκα , το ποτό με είχε κάνει να χάσω τις άμυνες μου.

-Μπορώ να σου προσφέρω ότι δεν σου προσφέρει αυτή.

Η αλήθεια είναι πως τα λόγια της ήταν ακατανόητα με τόσο ποτό που είχα καταναλώσει , για μια στιγμή δεν καταλάβαινα τίποτα. Πρόσεξε την αμηχανία μου…

Σήκωσε το γόνατο της και το πέρασε αστραπή πάνω από την ευαίσθητη περιοχή μου.

-Τι κάνεις;

Προσπάθησα να μιλήσω αυστηρά. Το μόνο που κατάφερα είναι να ακουστεί κάτι σαν βογκητό.

-Αυτό που θες.

Με πηρέ από το χέρι , μπήκαμε σε μια πόρτα πίσω από το μπαρ , προχωρήσαμε σε ένα δωμάτιο. Οι τύψεις όσο προχωρούσαμε λιγόστευαν. Η Μπέλλα αποφάσισε να με διώξει. Εγώ απλά συνέχιζα την ζωή μου. Εκείνη την στιγμή ξεκούμπωσε το παντελόνι μου. Με χάιδευε παντού. Το μυαλό μου έτρεχε μακριά. Έχασα κάθε επαφή με το περιβάλλον. Μέχρι την στιγμή που έμπηξε τα νύχια της στο δέρμα μου. Το ουρλιαχτό μου την άναψε περισσότερο. Συνέχισε με περισσότερη μανία. Το αίμα έτρεχε σιγά , φτάνοντας μέχρι τη μέση του χεριού μου.

Τι στο καλό έκανα; «’Εντουαρντ προσπάθησε να πάρεις τα πόδια σου και να φύγεις από εκεί» με παρακαλούσε μια φωνή μέσα μου. Άνοιξα τα μάτια που την έσπρωξα με όσο δύναμη μου επέμεινε.

-Σταματά!

Φώναξα , το πρόσωπο μου παραμορφώθηκε από την αγριάδα.

-Τι έπαθες;

Τα μάτια της φαινόταν μπερδεμένα. Στην αρχή νόμιζε ότι θα πάρει το έπαθλο και απογοητεύτηκε. Ή ήθελε να πετύχει κάποιον σκοπό;
Ντύθηκα στα γρήγορα. Ο τόπος δεν με χωρούσε. Ο καθαρός αέρας ήταν ότι έπρεπε για να μην υποκύψω ξανά.

-Φεύγω τώρα , αηδιάζω και μόνο που μένω εδώ.

Όμως αυτό που είπα δεν έδειξε να την πτοεί. Ήταν σκληρή τελικά. Φαινόταν σαν επαγγελματίας σε ότι έκανε. Χτύπησα την πόρτα με δύναμη , ο εκκωφαντικός θόρυβος έκανε αντίλαλο μέχρι τον διάδρομο. Πέταξα πάνω στην μπάρα όσα λεφτά είχα στην τσέπη μου για τα ποτά και έφυγα από εκείνο το μέρος.



Πάτησα γκάζι και άκουσα την μηχανή του αυτοκίνητου να γρυλίζει. Έκανα όπισθεν και ξεκίνησα για όσο πιο μακριά γινόταν από εκεί… Να σκεφτώ τα πράγματα από δω και περά. Να διεκδικήσω την Μπέλλα. «Ναι , αυτή θα ήταν η τελική απόφαση μου» Ο ουρανός ήταν γεμάτος αστέρια. Ένα έλαμπε πιο πολύ από όλα… Το αστέρι της καρδίας μου!

Σπόιλερ:

17ο Κεφάλαιο
Δεν είμαι εδώ για κανένα



Δυο φωτά από τους προβολείς ενός αυτοκίνητου με στράβωσαν, καθώς κατευθυνόταν κατά πάνω μου. Έστριψα το τιμόνι προς τα δεξιά για να αποφύγω την σύγκρουση. «Δεν είναι ακόμη η ώρα μου» άφησα να φύγουν δυνατά οι λέξεις από το στόμα μου. Τότε κατάλαβα πως χρειαζόμουν έναν καλό ύπνο. Αλλιώς θα έφτανα σπίτι μισός. Για το πω πιο μακάβρια , δεν θα έφτανα καθόλου. Έβγαλα αλαρμ , έσβησα την μηχανή και έκλεισα τα μάτια μου για να ξεθολώσει το μυαλό μου. Αποφάσισα να βγάλω την νύχτα μου στο αυτοκίνητο.

«Θα πεθάνεις ή θα πεθάνει….» διάλεξε. Ένιωθα βαρύ όλο μου το κορμί. Ένα σατανικό χαμόγελο τρύπωσε στα αυτιά μου. Ξανά άκουσα την ιδία φωνή. «Καλυτέρα να πεθάνει , θα λυτρωθεί». Παρακολουθούσα όλο το κλίμα που επικρατούσε , πάγος και χιόνι στην μεριά που ήμουν εγώ. Μια κηλίδα αίματος είχε στάξει πάνω στο λευκό κάτασπρο χιόνι. Η ανάσα μου σχεδόν δεν ακουγόταν. Από το στόμα μου έβγαιναν αχνοί από το κρύο. Στην απέναντι πλευρά υπήρχε το κλίμα μιας φθινοπωρινής μέρας , πουθενά ήλιος. Ένα δέντρο δέσποζε στην μέση χωρίς καθόλου ζωή. Τα πλατιά του φύλλα ήταν πεσμένα στο έδαφος. Αυτό που με σημάδεψε όμως ήταν η διπλωμένη φιγούρα που υπήρχε κάτω από αυτό. Μια κοπέλα αιμορραγούσε ακατάπαυστα. Τα χεριά της γεμάτα αίματα… Από δω δεν διέκρινα καλά πρόσωπο. Μέχρι την στιγμή που με κοίταξε στα μάτια με θλίψη…

«Έντουαρντ» ψιθύρισε και απλά διάβασα τα χείλια της. «Μπέλλα;» Πρώτη φορά είχε θέση στα φρυχτά όνειρα μου. «Τι της έκανες;» φώναξα. «Γιατί θες νεκρό έναν από τους δυο μας;». Απελπισμένος προσπάθησα να σηκωθώ με δυσκολία από κάτω. «Απλά σε προειδοποιώ , τίποτα άλλο. Είμαι άλλο ένα απλό όνειρο σου. Σε βοηθάω». Θα τελείωναν ποτέ αυτά τα όνειρα; Ή θα έμενα για πάντα αιχμάλωτος τους. Κατατρεγμένος από τον ίδιο μου τον εαυτό. Το χιόνι νοτιζόταν όλο και πιο πολύ από το αίμα μου. Το άσπρο άρχισε να γίνεται κόκκινο και μια λιμνούλα σχηματίζονταν γύρο μου… Θα ξυπνούσα , αλλά έπρεπε να πω την τελευταία κουβέντα , να βγάλω το φόβο που τράνταζε όλο μου το είναι. «Πάρε έμενα, όχι αυτή». Το μόνο που κατάφερα να ακούσω ήταν «Όπως επιθυμείς».

Τα μάτια μου άνοιξαν τρομαγμένα. Έβγαλα ένα ήχο βογγητού από το στόμα. Αναλογίστηκα τι είχε συμβεί μόλις τώρα. Με πηρέ ο ύπνος στο αυτοκίνητο. Είδα την Μπέλλα να πεθαίνει , είδα τον εαυτό μου να πεθαίνει. Ήμουν ένα ράκος… Από τι μια είχα πάρει την απόφαση μου να παλέψω γι’ αυτή από την άλλη τα σχεδία χαλούσαν. Όμως δεν θα άφηνα τίποτα να με καταβάλλει. Δεν μου είπε πότε θα πέθαινα. Όποτε μπορούσα να έχω μια ζωή όπως την ήθελα , ήμουν ακόμα ζωντανός. Σε τι θα με όφειλε να κάνω τον νεκρό από τώρα; Η κάρδια μου χτυπούσε ακόμα. Την αισθανόμουν , ο χτύπος της ήταν γρήγορος και δυνατός. Την ζητούσε… Όσο διάστημα μου έμενε θα το περνούσα μαζί της. Άξιζε η αυτοθυσία μου! Ποτέ δεν θα την έβαζα στην θέση μου. Πως θα μπορούσα άλλωστε; Είναι η γυναίκα που αγαπώ και παλεύω τόσο καιρό για χάρη της. Έξαλλου και το αντίθετο να γινόταν , εγώ δεν θα μπορούσα να ζήσω χωρίς αυτή. Θα έβαζα μονός μου ένα τέλος στην ζωή μου! Τώρα ήξερα το σημείωμα μιλούσε γενικά για τον θάνατο… Τον δικό μου ή τον δικό της… Αλλά τι σήμαινε το ότι θα την λύτρωνε; Τέλος πάντων το να σκέφτομαι όλο αυτά πια και να χάνω τον χρόνο μου δεν είχε νόημα.

Κοίταξα τον ουρανό. Είχε πια ξημερώσει… Σήκωσα το τηλέφωνο και άρχισα να πληκτρολογώ τον αριθμό.

-Παρακαλώ; Οικεία Κάλλεν.

-Σαμανθα ο Έντουαρντ είμαι. Είναι εκεί η Εσμι;

-Μισό λεπτάκι στην δίνω αγόρι μου.

Περίμενα λίγα λεπτά μέχρι να έρθει η Εσμι στο τηλέφωνο. Θα την είχα ανησυχήσει που πηρά τόσο πρωί. Ήταν 8 πμ κάτι που δεν συνηθίζω να κάνω. Η Σαμάνθα ήταν η οικιακή βοηθός. Αλλά την αγαπούσα πολύ την ήξερα από μικρός.

-Έντουαρντ. Η φωνή της ακουγόταν λαχανιασμένη.

-Εσμι. Τι κάνεις;

-Καλά είμαι αγόρι μου. Σου έχω πει να με αποκαλείς μαμά.

Με μάλωσε.

-Εσύ είσαι καλά; Θες κάτι;

-Γίνεται να έρθω εκεί το μεσημέρι για φαγητό; Θέλω να μιλήσουμε. Έχουμε καιρό να τα πούμε.

-Ποσό χαίρομαι γι’ αυτό. Δεν χρειάζεται να ρωτάς σε περιμένουμε.

-Τότε θα είμαι εκεί.

-Τα λέμε τότε από κοντά.

-Εντάξει.

Έκλεισα το τηλέφωνο. Η Εσμέ μόνο που δεν πέταξε από την χαρά της. Ξέρω έπρεπε να πηγαίνω πιο συχνά να τους βλέπω. Μέχρι όμως να πάω στο σπίτι «των γονιών μου» άφησα τον εαυτό μου να με περάσει έξω από τη πόρτα της.

Περίμενα πως κάποια στιγμή θα έβγαινε από το σπίτι. Έτσι θα έβρισκα την ευκαιρία να της μιλήσω. Κρύφτηκα στην γωνία στο τέλος της στροφής του δρόμου. Αναρωτιόμουν γιατί δεν πήγαινα ντόμπρα να της μιλήσω. Ήξερα όμως την απάντηση. Θα με απέρριπτε… ούτε θα μου άνοιγε την πόρτα της. Η κάρδια μου δεν είχε χτύπο χωρίς εκείνη. Την περίμενε με υπομονή για να λειτουργήσει ξανά! Κάποια στιγμή είδα την πόρτα να ανοίγει. Με έκπληξη όμως συνειδητοποίησα πως δεν ήταν αυτή… αλλά απ’ ότι φαινόταν ο αδελφός της. Τον γνώριζα από εκείνες τις πρώτες βασανίστηκες μέρες που δεν ήξερα την Μπέλλα. Νόμιζα πως είναι το αγόρι της… Γέλασα με την απερισκεψία μου.

Προχώρησα όλο και πιο κοντά… Κοντοστάθηκα έξω από την πόρτα της. Σήκωσα το χέρι μου , σχημάτισα μια μπούνια για να χτυπήσω το ξύλο. Πριν καλά το καταλάβω έπεσε πάνω μου κάτι με δύναμη , δεν πρόλαβα να κρατηθώ από πουθενά. Κατρακύλησα με δύναμη στα σκαλιά και κατέληξα στο τέλος.

-Έντουαρντ.

Μια φωνή γνώριμη , γεμάτη ανησυχία ακούστηκε μέσα στην ησυχία του δρόμου.

-Είσαι καλά; Εγώ φταίω. Κάτι σκεφτόμουν και δεν σε πρόσεξα.

Ζαλιζόμουν από το πέσιμο. Σαν να μην έφτανε αυτό χτύπησα το γόνατο μου με δύναμη στο κράσπεδο. Ο πόνος δεν με ένοιαζε εκείνη την στιγμή. Προσπάθησε να με σηκώσει αλλά δεν τα κατάφερε. Μετά από πολύ καιρό ένιωσα την ζεστασιά των χεριών της πάνω στο κορμί μου.

-Τι κάνεις εδώ;

-Παλεύω για την αγάπη μου…

Της είπα κατευθείαν την ωμη αλήθεια. Όσο και αν δεν ήθελε αυτή την φορά θα με άκουγε.

-Δεν καταλαβαίνω.

Έβαλα όλη μου την δύναμη να σηκωθώ από το έδαφος , κοιτάζοντας την στα μάτια. Αυτά τα μάτια… Καστανά , ζεστά , με μια δόση ζεστασιάς.

-Μπέλλα ήρθα για να με ακούσεις. Δεν θα επιτρέψω να με διώξεις ξανά.

Τα μάτια της περιπλανήθηκαν στο χώρο. Σαν κάτι να υπήρχε εκεί. Σαν κάτι να την ανησυχούμε…

-Έλα μέσα.

Ένευσα το κεφάλι μου. Τα είχα καταφέρει σε ένα βαθμό. Τώρα έπρεπε να την πείσω γι’ αυτά που αισθάνομαι. Να την πείσω να είναι μαζί μου… Χαμογέλασα!

-Γιατί χαμογελάς;

Με ρώτησε σαν να την ενόχλησε , επειδή δεν ήξερε τον λόγο.

-Απλά σκέφτομαι πως δεν μπορούμε να συναντηθούμε ποτέ κάτω από φυσιολογικές συνθήκες.

Έβαλε τα γέλια. Ένιωσα ένα κύμα ικανοποίησης. Κατάφερα να την κάνω να γελάσει. Αυτό ήταν μεγάλη πρόοδο γι’ αυτή. Σπάνια άφηνε τον εαυτό της ελεύθερο. Σοβαρεύτηκε όμως απότομα. Αυτό δεν μου άρεσε!

-Τι θες;

-Να είμαστε μαζί. Χωρίς εσένα δεν υπάρχω Μπέλλα… Γιατί δεν παραδέχεσαι ότι και εσύ αισθάνεσαι το ίδιο;

-Φοβάμαι Έντουαρντ , φοβάμαι πολύ.

Τα δάκρυα της έκανα την εμφάνιση τους.

-Νομίζω πως ήρθε η ώρα για μερικές αλήθειες.

Σήκωσε τα μάτια της για να δει την αντίδραση μου μετά από αυτό που είπε ανάμεσα στα αναφιλητά της.

-Θα ακούσω ότι θες. Αλλά σε παρακαλώ μην κλαις.

Σκούπισα τα δάκρυα της με τα δάχτυλα μου. Έκανε μεγάλη προσπάθεια για να πάρει ανάσα και να σταματήσει. Την αγκάλιασα… Τα δάκρυα της μούσκεψαν την μπλούζα μου.

-Τώρα τελευταία βλέπω και εγώ κάποια όνειρα. Σαν και εσένα!

Σε αυτή την αποκάλυψη μούδιασε όλο μου το κορμί.

-Άρχισα να βλέπω κάποια από την ώρα που έμεινα σπίτι σου.

Συνέχισε….

-Το περιεχόμενο τους είναι τόσο τρομακτικό μερικές φορές. Που δεν ξέρω πια τι είναι ψέμα και τι αλήθεια Έντουαρντ.

Το κορμί της έτρεμε. Εγώ είχα σαστίσει στην αποκαλύψει όλον αυτό. Πηρά το θάρρος να κάνω την ερώτηση που τόση ώρα κρατούσα για τον εαυτό μου.

-Τι ακριβώς βλέπεις;

-Έχουν σχέση με εσένα. Όλα με προειδοποιούν να σε προστατέψω , ακόμα και να πεθάνω για σένα.

-Τίποτα άλλο;

Ήμουν σίγουρος ότι έκρυβε και κάτι άλλο. Όμως ήδη είχε πει αρκετά. Δεν θα την πίεζα.

-Αυτά προς το παρόν. Όταν βρω το θάρρος θα σου πω και τα υπόλοιπα.

-Μπέλλα και εγώ βλέπω συνεχεία τέτοια όνειρα μην δίνεις σημασία. Θυμάσαι στο τελευταίο όνειρο που με προειδοποιούσε για θάνατο; Το έχω δει ποσό καιρό και ακόμα δεν έχω πάθει τίποτα. Δεν χρειάζεται να πιστεύουμε ανόητα όνειρα. Είμαι μπροστά σου δυνατός και γερός. Με σάρκα και οστά.

Έλεγα ψέματα… Έλεγα ψέματα στη Μπέλλα , έλεγα ψέματα στον ίδιο μου τον εαυτό. Πίστευα πλέον στα όνειρα μου. Απ’ όταν συνάντησα την Μπέλλα! Αυτά με είχαν προειδοποιήσει πως θα την συναντήσω!

-Δεν ξέρω , δεν θέλω να διακινδυνεύσω να σε χάσω. Προτιμώ να μην σε έχω κοντά μου , παρά να ξέρω πως δεν υπάρχεις καθόλου. Και αυτό εξαιτίας μου. Μόνο και μόνο επειδή σε πλησίασα.

-Μπέλλα μην αφήσεις ποτέ κανένα στο όνειρα σου να σε πείσει ότι πρέπει να πεθάνεις εσύ για να ζήσω εγώ με ακούς;

Δεν σάλευε κοιτούσε στο κενό.

-Με ακούς;

Την ταρακούνησα γιατί αυτό το ερώτημα ήταν επείγον να απαντηθεί.

-Γιατί Έντουαρντ; Τι φοβάσαι; Αφού δεν τα πιστεύεις;

-Τίποτα απλά αν δεν απαντάς θα τελειώνουν πιο γρήγορα πιστεύω. Και έτσι δεν θα είναι μαρτύριο.

Πάλι έλεγα ψέματα… Πάλι διακινδύνευα να την χάσω αφού δεν έλεγα την αλήθεια.

-Εντάξει σε πιστεύω.

Τώρα θυμήθηκα στον αρχικό σκοπό της επίσκεψης μου στο σπίτι της. Θα άφηνα για μια φορά στη άκρη όλα αυτά που μας βασάνιζαν και θα άφηνα τον εαυτό μου να παρασυρθεί στα θέλω του.

-Αγάπη μου γύρισε πίσω σε έμενα! Θα τα παλέψουμε όλα μαζί.

-Έντουαρντ , και αν κάνεις λάθος;

-Δεν κάνω λάθος Μπέλλα… Όταν είμαστε μαζί είναι όλα πιο εύκολα. Μακριά σου νιώθω νευρικότητα , ανησυχία.

-Και εγώ…

Παραδέχτηκε.

-Τότε τα διαγραφείς όλα και ξεκινάμε πάλι από την αρχή;

Τα μάτια της έλαμψαν σε αυτή την αρχή που της πρότεινα.

-Από την αρχή.

Επανέλαβε!

Το χαμόγελο μου απλώθηκε σε όλο το πρόσωπο μου , τόσο ευτυχία είναι δύσκολο να την περιγράψω. Ήμουν και πάλι ζωντανός! Η κάρδια μου δούλευε ασταμάτητα… Οι χτύποι γινόταν τόσο ρυθμικοί σαν μελώδια… Της έλεγαν σ’ αγαπώ μέσα στην σιωπή της ατμόσφαιρας. Το νόημα της ζωής μου είχε επιστρέψει πίσω σε έμενα… Την κρατούσα στα χεριά μου και δεν θα την άφηνα να φύγει από εκεί ποτέ!

Έφερα τα χείλια μου στα δικά της. Για να σφραγίσω την υπόσχεση μας… Ήταν μαλακά και γεμάτα πάθος. Άνοιξε το στόμα της για να υποδεχτεί την γλωσσά μου. Άρχισε ένας ρυθμικός χορός. Την είχα τόση μεγάλη ανάγκη τόσο καιρό… Που προσπαθούσα με νύχια και με δόντια να κρατηθώ από αυτό το φιλί και να μην ζητήσω κάτι παραπάνω. Η σύνδεση μας διακόπηκε απότομα. Η ανάσα της Μπέλλας έγινε γρήγορη. Περίμενα να ηρεμίσει για να συνεχίσω!

-Τώρα τι θα κάνουμε;

Τελικά αυτό το φιλί θα έμενε στην μέση. Αλλά δεν πειράζει θα είχαμε πολύ χρόνο αργότερα. Τώρα πια ήταν δίκια μου… στα σίγουρα. Με όλη της την θέληση!

-Τι θα έλεγες να επισκεφτούμε τους γονείς μου;

Έτσι έλεγα τον Καρλαιλ και την Εσμέ από τότε που πέθαναν οι δικοί μου γονείς.

-Πολύ καλή ιδέα , θέλω να δω τους ανθρώπους που σε μεγάλωσαν με τόση αγάπη. Είσαι ένα όνειρο πραγματικά!

Τότε με αυτά τα λόγια της συνειδητοποίησα κάτι που ήξερα εδώ και καιρό αλλά καλό ήταν να το επαναλαμβάνω!

Δεν είμαι εδώ για κανέναν χωρίς αυτή! Για κανέναν…

18ο Κεφάλαιο
Νιώσε την αγάπη, πολλές οι συναντήσεις



~~~*~~~*~~~*~~~



Όλα πια θα έπαιρναν το δρόμο τους. Μέσα στο αυτοκίνητο επικρατούσε σιωπή , κρατούσαμε ο ένας το χέρι του άλλου. Αποφεύγαμε να κοιταχτούμε στα μάτια! Θυμήθηκα άλλη μια υποχρέωση. Πηρά τηλέφωνο στο σπίτι της Εσμι. Το σήκωσε η Σαμάνθα.

-Σαμάνθα; Μπορείς να προσθέσεις άλλο ένα σερβίτσιο; Έχω παρέα μαζί μου.

Κανονίστηκε και αυτό. Η Μπέλλα έδειξε να ενοχλείται λίγο… Περίμενα από στιγμή σε στιγμή το ξέσπασμα της.

-Γιατί δεν μου είπες ότι είχες κανονίσει από πριν με τους γονείς σου;

-Πίστεψα πως δεν χρειάζεται;

-Δεν θέλω να γίνομαι βάρος.

Αυτή η κοπέλα σίγουρα κάποια στιγμή θα με σκότωνε με τα λόγια της. Με πλήγωνε σε κάθε εκατοστό του κορμιού μου. Ίσως προλάβαινε να με αποτελειώσει η ιδία πριν προλάβω να πεθάνω!

-Μπέλλα δεν γίνεσαι βάρος. Ξεχνάς; Είσαι η κοπέλα μου πια.

Αυτό έδειξε να την ήρεμη… Άρχισε να υποχωρεί.

-Συγγνώμη έχεις δίκιο.

Φάνηκε πως ταράχτηκε για λίγο που δεν το σκέφτηκε πρώτη αυτή! Μέχρι να το συνηθίσει θα της περνούσε καιρός. Γι’ αυτό στο σπίτι θα της το υπενθύμιζα συνεχεία. Ήξερα τον τρόπο.
Την κρατούσα όσο πιο σφιχτά μπορούσα καθώς από στιγμή σε στιγμή θα γνώριζε τους δικούς μου. Κάτι που σίγουρα θα την άγχωνε. Χάιδευα κυκλικά το μέσα μέρος της παλάμης της. Αυτό έδειχνε να την ανακουφίζει…

-Έσμι αποδώ η Μπέλλα.

Ανακοίνωσα γεμάτος χαρά. Την κοιτούσα με λατρεία σαν να ήταν το επίκεντρο του κόσμου μου. Επίκεντρο , αυτό ήταν η Μπέλλα για μένα. Η λέξη την χαρακτήριζε απόλυτα. Φούσκωσα από υπερηφάνεια.

-Μπέλλα αποδώ η Εσμι , η μητέρα μου.

Είδα την έκπληξη στα μάτια της όταν την είπα μητέρα. Μάλλον δεν περίμενε να την συστήσω με αυτή την προσφώνηση.

-Χάρηκα πολύ Μπέλλα.

-Και εγώ. Έχω ακούσει τόσα πολλά για σας.

Αγκαλιαστήκαν. Η Εσμέ πάντα καλή και γλυκιά με όλους. Πίσω από την πλάτη της Μπέλλας μου έκλεισε το μάτι , για μου δείξει ότι την αποδεχόταν. Ότι επέλεξα σωστά. Τότε με ένα αέρα ζωντάνιας κατέβηκε τις σκάλες οι αδερφή μου η Άλις χοροπηδώντας ένα ένα τα σκαλιά.

-Γεια σου Έντουαρντ. Δεν θα μου συστήσεις την ομορφούλα διπλά σου;

Κοίταξα την Μπέλλα που είχε κοκκινίσει από τον ντροπή της. Τα σχόλια για την ομορφιά της ,την έκαναν πάντα να ντρέπεται.

-Η Μπέλλα.

Της έδειξα με το χέρι μου.

-Μπέλλα η Άλις , η αδελφή μου.

-Χάρηκα τόσο πολύ που επιτέλους φέρνει μια κοπέλα στο σπίτι.

Η Άλις την φίλησε απαλά στο μάγουλο. Η Μπέλλα έμεινε για λίγο ασάλευτη. Μια αντίδραση αμηχανίας. Ήταν φανερό πως δεν το περίμενε. Η υπόλοιπη μέρα μας πέρασε μαγικά. Της έδειξα το σπίτι που έζησα μικρός… Τον μεγάλο κήπο που συνήθιζα να παίζω και να κρύβομαι όταν αισθανόμουν άχρηστος , ένα βάρος. Οι σκέψεις μου διαπίστωσα πως δεν με πονούσαν πια όπως παλιά. Τώρα είχα αυτή εδώ!

-Κρίμα που δεν ήρθε και ο Καρλαιλ.

Ευχόμουν να ήταν εδώ , να δει πως άρχισα να φτιάχνω την ζωή μου. Πάντα ανησυχούμε για μένα και την ασταθή συναισθηματική μου κατάσταση μετά το θάνατο των γονιών μου.

-Τον ξέρω ήδη από τότε στο νοσοκομείο. Δεν πειράζει… Καταλαβαίνω η δουλεία του γιατρού δεν είναι ότι πιο εύκολο.

Την αγκάλιασα τώρα πια δεν χρειαζόμουν τίποτα άλλο για να είμαι ολοκληρωμένος. Ότι ήθελα το είχα διπλά μου. Η Μπέλλα ήταν και θα είναι δίκια μου…
Όσο ήμασταν στο αυτοκίνητο μιλήσαμε για άσχετα και ανόητα πράγματα. Όμως η κουβέντα έγινε πιο σοβαρή όσο περνούσε η ώρα.

-Βρήκα δουλεία.

Άκουσα να βγαίνει όσο πιο ομαλά από τα χείλια της γινόταν αυτή η κουβέντα. Ανασήκωσα το φρύδι μου αποδοκιμάστηκα.

-Μην με κοιτάς έτσι το είχα ανάγκη. Ήθελα να ξεδώσω κάπου. Επίσης δεν μου αρέσει να εξαρτιέμαι από τον αδελφό μου.

-Τι δουλεία;

-Πωλήτρια σε ένα βιβλιοπωλείο.

-Αυτό μου ακούγεται καλό.

Της χαμογέλασα με το πιο εκθαμβωτικό μου χαμόγελο.

-Η αφεντικίνα μου είναι μια κοπέλα γύρο στην ηλικία μας. Άντε λίγο πιο μεγάλη γύρο στα 26.

«Τουλάχιστον δεν είναι άντρας». Σκέφτηκα από μέσα μου.

-Είναι πολύ καλή μαζί μου. Σε σημείο που μου με κάνει να υποπτεύομαι αν όλο αυτό είναι αληθινό.

-Αγάπη μου αμφιβάλλεις; Μπορείς να κερδίσεις τους πάντες και να τους κάνεις να σε αγαπήσουν αμέσως. Ειδές σήμερα με την μητέρα μου και την αδελφή μου…

-Ναι είναι πολύ γλύκες. Πέρασα υπέροχα.

-Το ήξερα πως θα τις συμπαθήσεις. Είναι αξιολάτρευτες. Και όχι γιατί είναι συγγενείς μου.
-Φυσικά και όχι επειδή είναι συγγενείς σου…

Θέλησε να με πειράζει.

-Αύριο τι ώρα να περάσω να σε πάρω;

-Έντουαρντ αύριο δουλεύω.

-Μετά την δουλεία.

Της έδωσα ένα φιλί κοντά στα μισάνοιχτα χείλια της.

-Με έπεισες.

-Στις 8. Τότε τελειώνω… Έλα λίγο πιο νωρίς να σου γνωρίσω και την αφεντικίνα μου.

-Θα είμαι εκεί άγγελε μου.

Έκανε να φύγει. Η κάρδια μου σφίχτηκε , αλλά η προσμονή ότι αύριο θα την συναντήσω με καθησύχαζε.

Το βράδυ το σπίτι , ήταν βασανιστικό και αποπνικτικό. Σύντομα θα ζητούσα από την Μπέλλα να έρθει να ζήσει μαζί μου. Στο σπίτι μου. Που σύντομα θα γινόταν σπίτι μας… Άσχετα με το τι είχε συμβεί τους τελευταίους μήνες. Τώρα θα γινόμασταν οικογένεια. Θυμήθηκα αυτό που μου είχε πει κάποτε ο Καρλαιλ. «Δεν έχει σημασία ποσό βαθιά ριζωμένο είναι το πρόβλημα , ποσό απελπιστική η κατάσταση του, ποσό μπερδεμένο το κουβάρι, ποσό μεγάλο το λάθος. Μια επαρκής κατανόηση της αγάπης θα δώσει την λύση σε όλα». Αγάπη , το κλειδί για όλες τις λύσεις. Έφτανε όμως αυτό;

Κάνεις δεν έχει τη δύναμη να προβλέψει το μέλλον. Νομίζω ότι είναι καλυτέρα έτσι. Το δικό μου μέλλον όμως ήταν προδιαγραμμένο… Δεν φοβάμαι μήπως η ζωή μου τελειώσει, φοβάμαι μήπως δεν αρχίσει. Εννοώντας πάντα μαζί με την Μπέλλα. Το μέλλον βρίσκεται εκεί που θα περάσουμε την υπόλοιπη ζωή μας και είναι δική μας επιλογή αν θα κοιτάξουμε μπροστά με αυτοπεποίθηση και θάρρος ή θα πορευτούμε στα τυφλά προς κάποιο ομιχλώδες τοπίο.

Δεδομένου ότι το αύριο έχει έναν τρόπο να γίνεται , ξαφνικά και δραματικά , σήμερα , είναι προς όφελος μας να ζούμε περισσότερο στο παρόν. Έτσι συνεχίζω να κάνω καινούρια όνειρα κάθε μέρα… Εκτός από την άσχημη πλευρά τους , βλέπω και την καλή.

Όλη την ημέρα την πέρασα περιμένοντας να πάει 8 μ.μ για να την συναντήσω! Ένιωθα την αγάπη που είχε φωλιάσει μέσα μου. Και δεν έφευγε με τίποτα…

-Έντουαρντ!!!

Φώναξε ,με χαιρέτησε από την τζαμαρία του καταστήματος. Καθώς έφτιαχνε την βιτρίνα με τα καινούρια βιβλία. Εγώ στεκόμουν ακόμη απέξω. Δεν ήθελα να προκαλέσω κάποιο πρόβλημα στην δουλεία της. Όταν μου έκανε νόημα να μπω.

-Δεν άργησα;

Οι κινήσεις μου φαινόταν μετρημένες. Μόλις βγαίναμε αποδώ θα της έδειχνα πως ένιωθα. Ποσό επιζητούσα το φιλί της.

-Καθόλου, μην ανησυχείς. Ήρθες πάνω στην ώρα να σου την γνωρίσω!

-Την αφεντικίνα σου;

-Ναι , πάω μέσα να της μιλήσω.

Πέρασε μια πόρτα , φαινόταν κάτι σαν γραφείο. Την ιδία στιγμή εγώ έκανα κύκλους γύρο από τα βιβλία διαβάζοντας διαφόρους τίτλους για να περάσει η ώρα. Μέχρι που άκουσα ένα θόρυβο πίσω από την πλάτη μου.

-Έντουαρντ να σου γνωρίσω τη Σελήν.

Σελήν; Έβλεπα καλά ή με γελούσαν τα μάτια μου;

-Σελήν , αποδώ ο Έντουαρντ.

Την κοιτούσα σαν υπνωτισμένος. Η Σελήν που γνώρισα εκείνο το βράδυ στο μπαρ ήταν η αφεντικίνα της Μπέλλας; Αυτή είχε άλλο ντύσιμο. Τα μαλλιά της πιο περιποιημένα , αλλά δεν έλειπε αυτό το παραπλανητικό χαμόγελο. Και τα μάτια , έξυπνα σαν της γάτας. Αυτή ήταν… Έκανε πως με γνώριζε για πρώτη φορά. Τυχαία βρήκε η Μπέλλα εδώ δουλεία; Τόσος κόσμος υπήρχε… Πάνω σε αυτή έπεσε. Το ότι έκανε πως με έβλεπε για πρώτη φορά με παραξένεψε.

-Εντουαρντ…

Με σκούντηξε η Μπέλλα και τόση ώρα πρόσεξα πως έτεινε το χέρι της προς έμενα για χειραψία. Της έδωσα μηχανικά το δικό μου… Και έγνεψα.

-Χαίρομαι που σε γνωρίζω.

Φυσικά χωρίς να το εννοώ αλλά δεν ήθελα να πληγώσω την Μπέλλα.

-Και εγώ.

Η Μπέλλα έστρεψε το βλέμμα της άλλου.

-Πάω να πάρω το παλτό μου και φεύγουμε.

Έμεινα μονός μου μαζί της.

-Τι κάνεις εσύ εδώ;

Τη κράτησα με δύναμη από το χέρι.

-Άσε με , με πονάς.

-Γιατί παριστάνεις πως δεν με γνωρίζεις;

-Σταματά Έντουαρντ , θα μου το πληρώσεις για εκείνη την νύχτα. Και όχι μόνο. Για πολλά ακόμα.

-Αν την πειράζεις θα σε σκοτώσω.

-Όχι απειλές σε έμενα. Αυτός που θα πεθάνει θα τον επιλέξω εγώ.

Είδα την Μπέλλα να έρχεται εκείνη την στιγμή. Φόρεσα ένα ψεύτικο χαμόγελο και την βοήθησα να φορέσει το παλτό της.

-Πάμε.

Όταν έστριψε το βλέμμα της προς την πόρτα. Κοίταξα την Σελήν και την προειδοποίησα.

-Δεν τελειώσαμε. Ψιθύρισα.

Ελπίζω να πηρέ το μήνυμα….

Το κεφάλαιο αυτό περιέχει λεμόνι οπότε το βάζω σε spoiler και το ανοίγεται με δική σας ευθύνη!

Επίσης αφιερώνω το κεφάλαιο σε όσους διαβάζουν την ιστορία μου! Καλη ανάγνωση... Περιμένω τα σχολιά σας θετικά και αρνητικά!!!

19o Κεφάλαιο
Πυροτεχνήματα

Σπόιλερ:

To soundtrack της λεμονάδας!!

Ελπίζω να την πέτυχα!!

20ο Κεφάλαιο
In Darkness and light



Bella Pov

Άνηκα πια σε εκείνον… Στον άνθρωπο που με έκανε να δω την ζωή διαφορετικά , με άλλο μάτι. Ξέρω ότι το σκοτάδι στην ζωή μας , μπαίνει μόνο όταν το αφήνουμε εμείς να εισέλθει σε αυτή. Αυτό έκανα και εγώ με τον εαυτό μου , τον άφησα να μπει σε ένα τρυπάκι δίχως γυρισμό. Τώρα όμως όλα γίνονται όλο και πιο φωτεινά!

Μερικές φόρες υπερίσχυε το ένα από τα δυο… άλλες και τα δυο... Πραγματικά κάτι τέτοιο με κατέβαλε αρκετές φορές.
Τα όνειρα πότε δεν σταματούσαν, το ίδιο συνέβαινε και από την πλευρά του Έντουαρντ. Τις περισσότερες φορές ήταν εφιαλτικά , όμως μπήκαν στην ζωή μου και άλλα όνειρα λαμπερά , χαρούμενα ,γεμάτα χρώματα!

Θυμάμαι την ημέρα που μου ζήτησε να παντρευτούμε σαν χθες , ενώ από τότε πέρασε κιόλας ένας μήνας, γεμάτος απολαυστικές στιγμές… Άφησα άλλη μια φορά το μυαλό μου να περιπλανηθεί σε αυτές τις στιγμές.

Ετοιμαζόμουν όλη μέρα με την βοήθεια της αδερφής του Έντουαρντ, Άλις , με την οποία τα πηγαίναμε καλά. Φορούσα ένα κοντό φόρεμα, με μια λεπτή ράντα που περνούσε από τον ένα ώμο ,μαύρο με λίγα μικρά στρασάκια να το περιβάλλουν. Κοιτάχτηκα άλλη μια φορά στο καθρέπτη και πέρασα πάνω από τα ζουμερά χείλια μου κόκκινο κραγιόν. Η τοποθεσία που θα συναντούσα τον Έντουαρντ μου ήταν εντελώς άγνωστη. Άκουσα το κορνάρισμα, φουριόζα πετάχτηκα έξω. Ο Έντουαρντ ήδη με περίμενε με ανοιχτή την πόρτα του αυτοκινήτου. Φαινόταν ευδιάθετος και εκθαμβωτικός…

Άπλωσε τα χέρια του για να με κλείσει μέσα στην ζεστή του αγκαλιά.

-Είσαι πανέμορφη , μου ψιθύρισε κάνοντας, τα μαλλιά μου στην άκρη. Μόνο αυτή του η κίνηση έκανε το κορμί μου να ανατριχιάσει…

Πάντα όμως στο προσκήνιο έμενε κάτι που με φόβιζε. Κάτι γινόταν πίσω από την πλάτη μου. Η Σελήν άρχισε μια περίεργη συμπεριφορά , με υπεκφυγές και ψέματα. Ήμουν ανήσυχη , κάποιες στιγμές μια ανατριχίλα περνούσε από το σώμα μου , σαν να ήξερα ότι θέλει να μου κάνει κακό, το προαισθανόμουν.

-Ευχαριστώ… είπα συνεσταλμένα κοκκινίζοντας. Ξέμπλεξα το βλέμμα μου από το δικό του βλέμμα που αιχμαλώτιζε την κάρδια μου ,ανάβοντας κάθε σπίθα του κορμιού μου! Άνοιξε αποφασίστηκα στην πόρτα και μου έδωσε το χέρι του για να περάσω.

-Τελικά δεν θα μου πεις που πάμε;
Κοιτούσα γύρο μου. Το τοπίο μου φαινόταν γνωστό, αλλά το σκοτάδι δεν βοηθούσε την όραση μου. Έτσι δύσκολα μπορούσα να προσδιορίσω για το που κατευθυνόμασταν ακόμα!

-Ακόμα δεν κατάλαβες;
Το ύφος του ήταν παιχνιδιάρικο και ένα αχνό χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο του.

-Προς τι όλος αυτός ο ενθουσιασμός σήμερα;

-Σου φτάνει ο λόγος ότι είμαι μαζί σου; Όλα τα άλλα δεν με απασχολούν. Ξέρεις θάνατοι, κηδείες και τα σχετικά.

Μου κόπηκε για λίγο η ανάσα. Κάθε φορά που αναφερόταν σε αυτό το θέμα , η ηρεμία μου έφευγε. Την θέση της έπαιρνε πάντα το σαράκι που μου κατατρώει την ψυχή. Ακόμα δεν είχα βρει το θάρρος να πω όσα γνωρίζω στον Έντουαρντ. «Φοβόμουν! Φοβόμουν τις επιπτώσεις που θα είχε πάνω στην σχέση μας».
«Θα με άφηνε. Ω ναι σίγουρα με την πρώτη ευκαιρία ,αυτό θα έκανε».

-Έντουαρντ μην μιλάς γι’ αυτά σήμερα ας περάσουμε μια ήσυχη βραδιά!

-Αγάπη μου και εγώ το ίδιο ζητάω. Οπότε χαλάρωσε και απόλαυσε το!

«Πώς να ηρεμίσω Έντουαρντ, πως αγάπη μου. Δώσε μου δύναμη θεέ μου» έλεγα και το επαναλάμβανα συνεχώς στον εαυτό μου για να πειστεί και ο ίδιος.

Η ώρα περνούσε και τελικά ο προορισμός ήταν στο σπίτι του Έντουαρντ.

-Εδώ τελικά ήταν ο προορισμός μας;
Ανασήκωσα το φρύδι…

-Μήπως δεν σου αρέσει, η ιδέα μου;
Τον είδα να τα χάνει για λίγο. Έτσι έκανα την αρχή για να διορθώσω το λάθος μου.

-Μου αρέσει πολύ , αλήθεια…
Έβαλα όλη μου την τσαχπινιά και δεξιοτεχνία, επιστράτευσα τέλος πάντων όσα προσόντα διαθέτη μια γυναίκα!

-Νομίζω ότι δεν έχεις δει ακόμα το καλύτερο κομμάτι.

-Τι πρέπει να κάνω για να το δω;

-Δεν έχεις άλλη επιλογή από το να μου δώσεις ένα φιλάκι.
Γέλασα με την πρόταση του. «Δελεαστική δεν λέω, αλλά είναι γελασμένος αν περίμενε να πάρει από τώρα το επιδόρπιο»

-Πρώτα την έκπληξη.

-Μπέλλα πρόσεξε παίζεις πολύ άσχημο παιχνίδι! Μετά δεν θα θέλω εγώ…

-Αυτό αποκλείεται.

-Βλέπω δεσποινίς ότι είστε πολύ σίγουρη για τον εαυτό σας. Είπε και γέλασα με την κάρδια μου.

-Απόλυτα…

-Τότε ακολουθήστε με…



Πραγματικά έμεινα έκπληκτη από το πόσο ωραία στόλισε τον εξωτερικό κήπο του σπιτιού. Το δρομάκι που περπατήσαμε , στρωμένο με χαλίκι και διάσπαρτα κεριά δεξιά και αριστερά. Στην μέση υπήρχε ένα επιβλητικό σκηνικό… Ένα στρωμένο τραπέζι δέσποζε στη μέση. Κεριά ανάμενα και ένα καλό κρασί… Διπλά είχε γεμίσει ένα δέντρο με φωτάκια. Το ημίφως έφτιαχνε μια ρομαντική ατμόσφαιρα… Τα χεριά μου μετακινηθήκαν πάνω στο τραπέζι ,χάιδεψαν το απαλό σατέν
τραπεζομάντιλο στο χρώμα του πάθους!

Άξαφνα ένιωσα τα χέρια του να περνάνε χαλαρά πίσω από την πλάτη μου…

-Τι θα έλεγες να καθίσουμε;
Τότε μόνο επανήλθα πάλι στην πραγματικότητα! Θυμήθηκα που βρισκόμουν και ποιος ετοίμασε όλα αυτά για μένα…

Μάλωσα τον εαυτό μου για την αγένεια του.

-Όλα αυτά τα ετοίμασες για μένα;

-Σου αρέσουν;

-Δεν περιγράφεται με λόγια! Κόπιασες πολύ και φαίνεται… Το πέτυχες πάντως να με εντυπωσιάσεις.

-Ας κάτσουμε…
Ένευσα το κεφάλι μου… Ανασήκωσε την καρέκλα με απαλές κινήσεις και όταν έκατσα την έσπρωξε λίγο προς τα μπροστά. Ακολούθησε μια μικρή διαδρομή για να κάτσει δίπλα μου…

-Αυτό είναι για σένα. Είπε και μου πρόσφερε μια κόκκινη τουλίπα.

-Ευχαριστώ… Είναι πολύ όμορφη!

-Πίστεψε με , δεν φτάνει την ομορφιά σου. Όσο βελούδινη και να είναι εξωτερικά δεν φτάνει την απαλότητα του δέρματος σου αγάπη μου... είπε και πέρασε τα δάχτυλα του πάνω στον ώμο μου, προκαλώντας μου ένα ανατριχιαστικό τσίμπημα στο στομάχι.

Γύρισα με μεγάλη δυσκολία για να τον αντικρίσω… Ήξερα ότι θα έσπαγα ,μόλις τον κοιτούσα στα μάτια. Τα χείλια μου ρούφηξαν άπληστα τα δικά του… Πέρασα την γλωσσά μου πάνω από την γραμμή των χειλιών του. Καταλήγοντας ούτε και εγώ ξέρω πώς να δαγκώνω το λοβό του αυτιού του.

-Μμμμ , Μπέλλα, μην με αποπροσανατολίζεις. Σε έφερα εδώ για ένα συγκεκριμένο σκοπό. Θα με τρελάνεις με αυτά που κάνεις και θα το ξεχάσω…

Να δω ποτέ επιτέλους θα το έλεγε… Τι ήταν τόσο σημαντικό που δεν μπορούσε να περιμένει ένα απλό φιλάκι… «Που λέει ο λόγος» σκέφτηκα και στριφογύρισα τα μάτια μου στο τοπίο. Αλλιώς την είχα άσχημα βαμμένη. Άλλη μια φορά να τον κοιτούσα και σίγουρα θα την ξαναπατούσα. Ήταν τόσο εύκολο να πέσεις στην παγίδα αυτής της θανατηφόρας ομορφιάς.
Άνοιξε το κρασί, ο φελός έκανε έναν μικρό εκκωφαντικό ήχο. Σήκωσα ψηλά τα ποτήρια και ο Έντουαρντ άφησε το κρασί να ρέει μέχρι να τα γεμίσει μέχρι την μέση… Πηρέ στα χεριά του το ποτήρι!

-Στον κοινό μας μέλλον.

-Στον μέλλον μας λοιπόν!
Ήπιαμε λίγο από το ποτήρια… Και επανέφερα στην μνήμη μου τα λόγια του Έντουαρντ «στο κοινό μας μέλλον;»

-Τι εννοούσες πριν όταν έλεγες για κοινό μέλλον;

-Μπέλλα εδώ και πολύ ώρα θέλω αν σου πω κάτι… Όμως δεν ξέρω πως θα το πάρεις.

-Έντουαρντ, μιλά χωρίς υπεκφυγές.
Ένα μοχθηρό χαμόγελο σχηματιστικέ στο πρόσωπο του… Έπαιζε με την αγωνία μου!

-Ότι και να δεις μην φωνάξεις και προπαντός μην το βάλλεις στα πόδια σε παρακαλώ!

-Εμένα γιατί με τρομάζουν αυτά τα λόγια;

-Απλά μείνε ψύχραιμη.
Τα μάτια του πετούσαν σπίθες, το πάθος σιγόκαιγε μέσα τους. Ήταν δύσκολο να αρνηθεί κάνεις. Έκλεισα τα μάτια μου και περίμενα… Ξεφυσώντας σιγανά!

Ο Έντουαρντ γονάτισε. « Μα τι κάνει είναι τρελός;».
Προτού το καταλάβω έβγαλε ένα βελούδινο κουτάκι από τη δεξιά τσέπη του σακακιού του. Το άνοιξε με αργούς ρυθμούς αλλά σταθερούς αποκαλύπτοντας ένα μονόπετρο που υπήρχε στο κέντρο. Γύρο γύρο κεντημένο από μικρές πετρούλες και στη μέση σαν εξόγκωμα μια μεγάλη πέτρα έκανε την εμφάνιση της. Μόνο τότε συνδύασα τα λόγια του στο μυαλό μου… Έπιασε το χέρι μου και τύλιξε τα δάχτυλα του γύρο από αυτό….

-Ιζαμπέλλα Μαρί Σουάν… Δέχεσαι να γίνεις γυναίκα μου; Σου υπόσχομαι να σε αγαπώ και να σε προστατεύω για πάντα.

Ένα δάκρυ κύλησε από το πρόσωπο μου. Αν αρνιόμουν αυτό θα σήμαινε και την καταδίκη μου... Χωρίς τον Έντουαρντ δεν υπήρχε ζωή… Χωρίς αυτόν ετοίμαζα την αυτοκαταστροφή μου... Όποτε θέλησα να το ρισκάρω. Τι θα ήταν η ζωή αν δεν προσπαθούσες για το καλύτερο; Αν δεν ρίσκαρες… Η προσμονή στο πρόσωπο του πιστεύω πως με έκανε να πάρω την σωστή απόφαση!

-Δέχομαι… είπα.

Με άρπαξε στην αγκαλιά του ,τα χεριά του ταξίδεψαν σε όλο μου το κορμί. Άφησε ένα απαλό φιλί σε όλα μου τα δάχτυλα και για το τέλος άφησε το μόνο δάχτυλο στο όποιο θα μου φορούσε το δαχτυλίδι.

-Μπέλλα;
Ένα σκούντημα με επανέφερε στην πραγματικότητα!

-Που τρέχει ο λογισμός σου;
Ο Έντουαρντ βρισκόταν ακριβώς διπλά μου στο κρεβάτι… Χαϊδεύοντας μου τα μαλλιά… Μερικές στιγμές τον έπιανα να μυρίζει άπληστα το άρωμα μου!

-Μμμμ… Είπα σαν υπνωτισμένη χωρίς να ακούω τι έλεγε ακριβώς!

-Γιατί δεν είσαι εδώ λέω!

-Απλώς σκαφτόμουν την ημέρα που μου έκανες πρόταση. Συγγνώμη αφαιρέθηκα!

-Αφού σκεφτόσουνα εμάς ,σε συγχωρώ. Είπε και μου τσίμπησε παιχνιδιάρικα την μύτη!

-Αύριο έχετε ψώνια με την Άλις για το γάμο!

-Ουφ … Το ξέρω είναι ανάγκη να μου το θυμίζεις;

-Θα τα καταφέρεις; Θες να έρθω μαζί σας;

-Όχι αγάπη μου, θα βαρεθείς με τις γυναικείες συζητήσεις!

-Μπελλα… με μάλωσε .

-Το ξέρεις πως όταν είσαι εσύ εκεί δεν βαριέμαι τίποτα!

-Το ξέρω μωρό μου. Αλλά θα έρθει και η Σελήν μαζί μας, όποτε είμαστε αρκετοί για την ώρα…
Μόλις ανέφερα τον όνομα της, το πρόσωπο του παραμορφώθηκε! Ήμουν σίγουρη πια πως ο Έντουαρντ δεν συμπαθούσε την Σελήν… Γιατί άραγε;

21o Κεφάλαιο
Αναπάντεχο γεγονός

Βella pov

Αν πότε μου έλεγε κανείς ότι θα αγαπήσεις κάποιον μέχρι θανάτου δεν θα το πίστευα! Σίγουρα θα τον θεωρούσα τρελό… όμως την πάτησα, έπεσα στα δίχτυα της αγάπης… μιας αγάπης δυνατής χωρίς όρια και φραγμούς.
Θα κρατούσα την διάθεση μου σε υψηλά επίπεδα… Σήμερα εξάλλου είχαμε ψώνια για τον γάμο…

-Άλις αυτό το νυφικό πως σου φαίνεται;

Τα μάτια μου καρφώθηκαν στην βιτρίνα του απέναντι καταστήματος. Ήμουν έτοιμη να χιμήξω μέσα αν γινόταν. Όσο το παρατηρούσα τόσο πιο πολύ μου άρεσε… Απλό, με βαθύ κόψιμο στο μπούστο ,σε ίσια γραμμή. Βεβαία ,το όνειρο μου ήρθε να μου το χαλάσει η Σελήν.

-Νομίζεις πως με αυτό το νυφικό θα μπορέσεις ποτέ να τραβήξεις το βλέμμα του Έντουαρντ;

Η συμπεριφορά της ήταν απαράδεκτη. Μα πως γινόταν ένας άνθρωπος να σε πληγώνει τόσο με τα λόγια του; Αυτή η γυναίκα σίγουρα δεν βουτούσε την γλωσσά της μέσα στο μυαλό της πριν μιλήσει.

-Η Μπέλλα δεν χρειάζεται κανένα νυφικό για να γίνει όμορφη Σελήν. Και πίστεψε με δεν έχει μόνο συνεχώς το βλέμμα του αδελφού μου στραμμένο επάνω της, της έχει παραδώσει ψυχή και σώμα! Αυτό σίγουρα είναι πιο σημαντικό!

Ευχαριστούσα από μέσα μου την Αλίς που ανταπάντησε αντί για μένα. Προσπαθούσα όμως να κατανοήσω το σκεπτικό αυτής της γυναικάς. Η συμπεριφορά της από τότε που έμαθε ότι θα παντρευτώ τον Έντουαρντ ήταν πώς να το πώς, κάπως επιθετική απέναντι μου.
Προς το παρόν δεν θα τις έδινα σημασία, ήθελα να διασκεδάσω με τα ψώνια και να περάσω καλά αυτές τις λιγοστές ώρες! Εξάλλου ο χρόνος είναι χρήμα και αν ξεφεύγαμε δεν θα τα προλαβαίναμε όλα… Όμως πάντα κάτι με έτρωγε μέσα μου. Ίσως το ότι δεν ήμουν ακόμα ειλικρινής απέναντι στον Έντουαρντ. Χρειαζόταν να μάθει και την τελευταία λεπτομέρεια. Μόνο τότε θα ησύχαζα. Το ξεκινήσαμε λάθος ,αυτό ήταν κάτι που ήθελε διόρθωση και σύντομα μάλιστα.

-Μπέλλα που τρέχει ο λογισμός σου;

Η Άλις πάντα ήξερε όταν με απασχολούσε κάτι, πλέον ήταν χαζομάρα να της κρύβομαι.

-Νομίζω ότι απόψε πρέπει να πω κάτι σημαντικό στον Έντουαρντ. Φοβάμαι όμως λίγο.

-Μπέλλα είμαι σίγουρη , θα σε καταλάβει. Ξέρεις ότι έχει κατανόηση. Σ’ αγαπάει πολύ…

-Ναι αλλά αυτό μπορεί να μετατρέψει την αγάπη του σε μίσος.

Το χαμόγελο έσβησε από τα χείλια της, τα μάτια της καρφώθηκαν κατευθείαν μέσα στα δικά μου. Προς στιγμής μου προκάλεσαν μια ζαλάδα…

-Είναι τόσο κακό;

-Εξαρτάται πως θα το δεις κανείς.

-Έλα μην σε βασανίζουν αυτές οι σκέψεις άλλο. Απόλαυσε το… Είμαι σίγουρη ότι μεγαλοποιείς τα πράγματα.

-Και αν δεν τα μεγαλοποιεί;

Γυρίσαμε και οι δυο προς την μεριά που ακούστηκε η φωνή. Είχα ξεχάσει την Σελήν. Που τώρα με κοιτούσε εξονυχιστικά.

-Τι θες να πεις;

-Μπορεί να ξέρω τι θες να του πεις.

Το στόμα μου άνοιξε διάπλατα. Τα αυτιά μου έκαναν ένα εκκωφαντικό ήχο… Κούνησα το κεφάλι μου και έστρεψα το βλέμμα μου στην Άλις που με κοιτούσε το ίδιο απορριμμένη, ανασηκώνοντας τους ώμους.

-Σελήν τι τρέχει με εσένα… Από το πρωί είσαι όλο σπόντες. Αν θες να πεις κάτι πες το χωρίς υπεκφυγές. Και από πού και ως που θα μου πεις εσύ ότι ξέρεις τι θέλω να πω στον άντρα μου;

Μόλις είπα την τελευταία λέξη από την πρόταση μου, αμέσως άλλαξε στάση. Έμοιαζε έτοιμη να μου επιτεθεί, αφήνιασε… Εδώ και ώρα η παρανοϊκή στάση της μου την έδινε στα νευρά. Άνοιξε το στόμα της να πει κάτι, αλλά την ιδία στιγμή το ξαναέκλεισε σαν το μετάνιωσε.
-Άφησε το. Πες πως δεν είπα τίποτα ποτέ.

Ήταν γελασμένη αν πίστευε ότι θα τα παρατούσα τόσο εύκολα! Στην ζωή μου έμαθα ένα πράγμα μετά την σχέση μου με τον Έντουαρντ… Να παλεύω για ότι αισθάνομαι και για ότι νομίζω ότι μου καταπαυτούν. Και αυτή την στιγμή ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι αυτή η γυναίκα καταπατούσε την προσωπική μου ζωή. Το ανέβαλλα όμως για μία καλύτερη στιγμή…
Τα ψώνια μας συνεχίστηκαν κανονικά. Φυσικά οι μικρό εντάσεις δεν έλειπαν. Ήδη αγόρασα νυφικό, μπομπονιέρες, διάλεξα προσκλητήρια και ότι άλλο χρειαζόταν ένας γάμος. Όλα ήταν προκαθορισμένα… Το μόνο που έλλειπε να αγοράσουμε ήταν τα νυφικά εσώρουχα.



Μπήκαμε σε ένα πολυκατάστημα ακολουθώντας την Άλις… Ψάχναμε στα ράφια κάτι που να ταιριάζει στην περίσταση… αλλά προς το παρόν δεν βρήκαμε τίποτα. Ήμουν στο τελευταίο ράφι μονή μου… Κρατούσα στο χέρι του κόσμου τις κρεμάστρες… Η Άλις ήταν στον επόμενο διάδρομο και περίμενα να μου φέρει ότι άλλο είχε δει το μάτι της. Εκείνη την στιγμή με πλησίασε η Σελήν… Η μάτια της φαινόταν απειλητική… Αυτό δεν μου φαινόταν καλό!!! Βρήκε ελεύθερο πεδίο για δράση;

-Είσαι σίγουρη πως θες να τον παντρευτείς;

Αμέσως μπήκε στο ψητό …

-Απόλυτος…

-Τον ξέρεις καλά;

-Και να μην τον ήξερα πάλι θα τον παντρευόμουν. Ξέρεις γιατί;
Κούνησε το κεφάλι προς τα πάνω…

-Γιατί;

-Επειδή αν κοιτάξεις και μόνο την μάτια του θα δεις πως έχει κότσια! Μέσα εκει βλεπεις ένα παθιασμένο άντρα έτοιμο να πολεμήσει γι’ αυτό που αγαπά. Έτοιμος να σου προσφέρει τα πάντα… Δύσκολο να βρεις τέτοιους άντρες. Δεν συμφωνείς;

Την έφτασα κιόλας στα όρια της από μια και μόνο απάντηση… Ήμουν ικανοποιημένη με τον εαυτό μου. Από καιρό έπρεπε να περάσω στην επίθεση.

-Προς τι αυτές οι ερωτήσεις;

-Είσαι σίγουρη πως θες να μάθεις;


Κούνησα καταφατικά το κεφάλι, ως ένδειξη ότι δεν φοβάμαι τίποτα, γεμάτη αποφασιστικότητα.

-Εσύ το διάλεξες… Ο Έντουαρντ κοιμήθηκε μαζί μου…

Το κεφάλι μου άρχισε να βουίζει. Δεν έλεγε να καταλάβει αυτό που μόλις είχαν προφέρει τα χείλια της… Η ανάσα μου καυτή έβγαινε από το στόμα μου και τα τρεμάμενα χεριά μου παράτησαν με δύναμη τις κρεμάστρες στο πάτωμα!

-Λες ψέματα… Λες ψέματα.

Ούρλιαζα , ο πόνος μάτωνε το κορμί μου. Από τα μάτια μου ξεχείλισαν δάκρυα, θόλωσαν σε σημείο να μην βλέπω τίποτα… Σαν χείμαρρος!

Έφυγα από το μαγαζί σαν κυνηγημένη… Περπατούσα ανάμεσα στους δρόμους, περιφερόμουν από δω και από κει… Καταριόμουν την ώρα και την στιγμή που μου το πε. Οι αμφιβάλλεις ρίζωσαν μέσα μου… Όταν άκουσα το κορνάρισα ,πετάχτηκα απότομα! Είχα περάσει το δρόμο χωρίς να ελέγξω… Η κάρδια μου ήταν έτοιμη να βγει από το στήθος μου.. Ανασκουμπώθηκα και κρατούσα την ζακέτα μου με τα χεριά μου προστατεύτηκα επάνω στο στήθος μου… Λες και αυτό θα μου έπαιρνε τον πόνο!

Κάθισα σε ένα παγκάκι… να σκεφτώ την επομένη μου κίνηση. Όμως τα λόγια της θόλωναν την κρίση μου. Στο μυαλό μου άκουγα συνεχεία την ανατριχιαστική φωνή της. «Κοιμήθηκα με το Έντουαρντ» και έβλεπα την ικανοποίηση της. Μόνο ένας τρόπος υπήρχε να μάθω την αλήθεια… Να τον ρωτήσω…

Edward pov

Ήμουν στο σπίτι ετοιμάζοντας το μεσημεριανό. Η Μπέλλα θα γυρνούσε κουρασμένη από τις ετοιμασίες του γάμου. Έτσι ήθελα να βρει να φάει κάτι. Ήδη υπερέβαινε τις δυνάμεις της…
Τα χείλια μου σχημάτισαν ένα χαμόγελο στη σκέψη της. Ποσό μου έλειπε αυτή την στιγμή! Το κινητό μου χτύπησε βγάζοντας με από την ονειροπόληση μου.

-Έντουαρντ;

-Άλις τι κάνετε; Τελειώσατε με τα ψώνια;

-Όχι Έντουαρντ…

Η φωνή της έσπασε στην τελευταία λέξη. Ακούγονταν αναστατωμένη.

-Είστε όλοι καλά; Η Μπέλλα; Άλις μιλά τι συμβαίνει;

-Δεν ξέρω που είναι Έντουαρντ…

-Τι εννοείς;

Η κάρδια μου σφίχτηκε, συγκράτησα το σώμα μου πάνω στο μπάγκο της κουζίνας.

-Έφυγε σαν κυνηγημένη ,χωρίς να μου μιλήσει. Και δεν είναι μόνο αυτό…

-Έχει και άλλο;

-Ναι. Δεν βρίσκω πουθενά την Σελήν.

-Που να πάρει… Άλις αφού σου είπα να μην αφήσεις την Μπέλλα από τα μάτια σου.

-‘Εντουαρντ τι γίνεται; Δεν καταλαβαίνω.

-Ευχήσου να είναι μόνο καλά η Μπέλλα, αλλιώς στο ορκίζομαι θα την σκοτώσω με τα ιδία μου τα χεριά αν της έκανε τίποτα.

Είπα και έκλεισα το κινητό μου. Από τα νευρά μου το πέταξα στον απέναντι τοίχο και έσπασε.
«Που είσαι Μπέλλα, που να σαι».

Έπιασα το κεφάλι μου για να σκεφτώ… Την στιγμή που χτύπησε το κουδούνι. «Μακάρι να είναι αυτή», η αγωνιά δεν με άφηνε να ησυχάσω.

-Μπέλλα;

Τα μάτια της κλαμένα, σχεδόν διαλυμένη στεκόταν μπροστά μου. Τι της είχε κάνει αυτή; Θύμωσα με τον εαυτό που ,που δεν ήμουν εκεί να την προστατεύσω… με έκανε να αθετήσω την υπόσχεση που της έδωσα. «Η Σελήν θα μου το πληρώσει». Έπεσε στην αγκαλιά μου και ξέσπασε σε ένα δεύτερο γύρο δακρύων… Εγώ καθόμουν ασάλευτος να την κοιτάζω! Η συνεχεία με τρόμαζε…

-Ηρέμισε μωρό μου, πάει πέρασε. Ηρέμισε…