Βασιλική Οικογένεια

Σπόιλερ:

Ήμουν καταδικασμένη σε ένα άδικο και οδυνηρό θάνατο. Εγώ και ο αγαπημένος μου αδερφός .

Ήμουν δεμένη σε ένα στύλο περιτριγυρισμένο από ξύλα έτοιμα να πάρουν φωτιά ανά πάσα στιγμή. Δεν ήξερα πως έπρεπε να νιώθω φόβο, αδικία ή λύπη για όλα αυτά που μου συνέβαιναν. Δεν ήθελα να βλέπω αλλά δεν μπορούσα να αποτρέψω την αίσθηση της ακοής να με εγκαταλείψει, έτσι άκουσα κάποιον να πλησιάζει. Επικροτούσε απόλυτη ησυχία, μπορούσα να ακούσω ακόμα και τον ήχο του σπίρτου πάνω στο χαρτί και έπειτα από ένα κλάσμα του δευτερολέπτου τη φωτιά πάνω στο ξύλινο μέρος του σπίρτου.

Άρχισα να νιώθω τη ζέστη να με κατακλύζει. Από ευχάριστη η ζέστη άρχισε να γίνετε ανυπόφορη καθώς πλησίαζε όλο και περισσότερο προς εμάς. Δεν άντεξα. Όταν οι φλόγες άρχισαν να γλύφουν το σώμα μου άνοιξα τα μάτια μου και γύρισα προς τον αδελφό μου.

«Θα είσαι πάντα ο αγαπημένος μου αδελφούλης, Αλεκ.» Αυτές ήταν οι τελευταίες λέξεις που μπόρεσα να πω αλλά δεν ήταν οι τελευταίες που άκουσα.

«Και για μένα θα είσαι η αγαπημένη μου αδελφούλα για πάντα, Τζέιν.» Μέτα από αυτή την τρυφερή απάντηση του Αλεκ δεν μπόρεσα να ξαναμιλήσω.

Αν και είχα χάσει την αίσθηση του χρόνου πιστεύω πως δεν είχαν περάσει πάνω από μερικά δευτερόλεπτα όταν άκουσα τον κόσμο γύρο μας να ουρλιάζει. Δεν μπορούσα ούτε να ανοίξω τα μάτια μου ούτε να κουνηθώ καθόλου. Δεν ήξερα αν ήμουν αρκετά δυνατή ώστε να αντέξω όλα αυτά τα καψίματα που είχα σε όλο μου το σώμα, γιατί το ένιωθα ότι οι φλόγες με είχαν τυλίξει εδώ και μερικά δευτερόλεπτα που ήταν αρκετά για να κάνουν ζημιά στο κορμί μου.

Ξαφνικά συνειδητοποίησα πως οι φωνές και τα ουρλιαχτά είχαν εξαφανιστεί, αλλά όχι μόνο οι άνθρωποι είχαν σταματήσει να ουρλιάζει αλλά κανένας δεν μιλούσε ούτε έκανε κανένα θόρυβο ο οποιοσδήποτε. Αυτή η ησυχία ήταν αφύσικη. Για μια στιγμή νόμιζα πως όλοι τους είχαν εξαφανιστεί αλλά μετά κατάλαβα πως κάπου αρκετά μακριά από εμένα και τον Άλεκ.

Δεν ξέρω πως αλλά αυτή η μακρινή απόσταση που χώριζε τον άγνωστο από εμάς μειώθηκε σχεδόν σε μηδενικό χρόνο αφού ξαφνικά ένιωθα τον ή την άγνωστη κοντά μου. Μπορεί να με ακουμπούσε αλλά δεν μπορούσα να νιώσω τίποτα από τη φωτιά που από ότι κατάλαβα είχε σταματήσει να καίει. Παρόλα αυτά μπορούσα να ακούσω δυο ανθρώπους να συζητάνε.

«Θα αντέξει?» ήταν μια φωνή βαθιά ή εγώ την άκουγα βαθιά ?
«Δεν ξέρω. Μάλλον αν τη θέλεις τόσο πολύ θα πρέπει να το κάνεις τώρα.» Γιατί πράγμα μιλούσαν και πως αυτό είχε σχέση με εμένα ?

Πριν προλάβω να ολοκληρώσω τις σκέψεις μου κάτι κρύο και σκληρό ακούμπησε το λαιμό μου , μπορούσα να το νιώσω αφού η φωτιά δεν είχε προλάβει να αγγίξει το συγκεκριμένο σημείο του σώματος μου.

Δεν ξέρω πως και γιατί αλλά άρχισα να νιώθω κάτι να καρφώνετε στο λαιμό μου, το σώμα μου άρχισε να καίγετε, δεν άντεξα και έβγαλα ένα διαπεραστικό ουρλιαχτό. Προσπαθούσαν να σταματήσω αλλά δεν μπορούσα, κάποιος με κρατούσε σφιχτά στα χέρια του. Δεν άντεχα με βλέπανε πως υπέφερα γιατί δεν με σκότωναν να τελειώναμε ?

Άρχισα να στριφογυρίζω μέσα στην αγκαλιά του ανθρώπου που με κρατούσε και εκείνος άρχισε να με κρατάει όλο και πιο σφιχτά. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει πιο δυνατά, το κεφάλι μου άρχισε να γυρίζει και ξαφνικά σκοτάδι.



Ένιωθα το κεφάλι μου βαρύ. Πόσες ώρες είχαν άραγε περάσει ? Δεν πονούσα πιο αλλά κατά ένα περίεργο τρόπο ένιωθα διαφορετική. Ξαφνικά άκουσα θόρυβο από πίσω μου άνοιξα απότομα τα μάτια μου και σηκώθηκα. Τότε συνειδητοποίησα πως δεν βρισκόμουν πια στο μικρό μου χωριό άλλο κάπου αλλού και συγκεκριμένα σε ένα….κάστρο ή σε μια έπαυλη. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι ακριβώς ήταν. Το κρεβάτι στο οποίο ήμουν ξαπλωμένη ήταν μεγάλο με σατέν μαύρα και κόκκινα σεντόνια και μαξιλάρια. Τότε πρόσεξα έναν άντρα που καθόταν σε μια καρέκλα προς ένα παράθυρο που είχε πλάτη προς το κρεβάτι όπου ήμουν εγώ. Δεν μπορούσα να καταλάβω αν είχε αντιλήφθη πως είχα ξυπνήσει μέχρι που άρχισε να μου μιλάει.

«Πως αισθάνεσαι?» η ερώτηση ήταν ξερή χωρίς ίχνος ενδιαφέροντος.
«Που είμαι ?» ήταν η πρώτη ερώτηση που του έκανα αν και είχα πάρα πολλές να τον ρωτήσω στη συνέχεια.

« Στη Βολτέρα» Βολτέρα ; Κάπου είχα ακούσει αυτό το μέρος, προσπάθησα να θυμηθώ αλλά τότε κατάλαβα πως όλες μου οι αναμνήσεις ήταν θολές.

Τότε ο ξένος άντρας σηκώθηκε από την καρέκλα όπου καθόταν και γύρισε προς τα εμένα. Τρόμαξα και άρχισα να οπισθοχωρώ ώσπου έπεσα ξανά στο μεγάλο κρεβάτι. Ήταν παράξενος σχεδόν ανατριχιαστικός, το πρόσωπο του ήταν υπερβολικά χλωμό σχεδόν άσπρο, τα μαλλιά του ήταν μαύρα μακριά με λεπτές τρίχες και το πιο τρομακτικό από όλα ήταν τα μάτια του που είχαν ένα βαθύ κόκκινο χρώμα προς το βυσσινί.

«Με φοβάσαι?» δεν ήξερα τι να του απαντήσω αλλά αν αρνιόμουνα θα το καταλάβαινε από τη φωνή μου έτσι δεν απάντησα και αυτός συνέχισε. «Αν φοβάσαι την εμφάνιση μου γιατί δεν ρίχνεις μια ματιά στον εαυτό σου ?» μου είπε δείχνοντας ένα ολόσωμο καθρέφτη λίγο πιο δίπλα. Αυτά του τα λόγια με τρομοκράτησαν τι εννοούσε; Ήξερα τον εαυτό μου μπορούσα να του περιγράψω τα όμορφα ξανθά μαλλιά μου, το χρυσαφένιο χρώμα της επιδερμίδας μου και τα καταπράσινα μάτια μου.

Δεν άντεξα και με μικρά βήματα άρχισα να πηγαίνω προς τον καθρέφτη που μου είχε υποδείξει μόλις πριν από λίγο. Λίγο πριν μπει το είδωλο μου στο οπτικό μου πεδίο σταμάτησα και πήρα μια βαθιά ανάσα και έκλεισα τα μάτια μου. Περπατούσα σιγά-σιγά ώστε μη σκοντάψω πουθενά. Όταν τελικά ακούμπησα με τα δάχτυλά μου την επίχρυση κορνίζα του καθρέφτη άνοιξα τα μάτια μου.

Αυτό που αντίκρισα δεν μπορούσα να το περιγράψω, δεν ήμουν εγώ η Τζέιν ήταν κάποια άλλη.

«όχι, όχι δεν είμαι εγώ αυτή» άρχισα να ουρλιάζω προς τον παράξενο άντρα όταν ένα κύμα θυμού με κατέκλεισε «τι μου έκανες;» έπεσα στα γόνατα και έβγαλα ένα ουρλιαχτό που μέσα του ήταν κριμένη η θλίψη και ο θυμός που ένιωθα εκείνη τη στιγμή. Δεν με ένοιαζε αν με άκουγαν άλλοι ήθελα απλά να το βγάλω από μέσα μου. Η επιδερμίδα μου είχε γίνει άσπρη σαν πέτρα τα χαρακτηριστικά μου είχαν αλλάξει και το πιο σημαντικό από όλα τα μάτια μου τα όμορφα καταπράσινα μάτια μου είχαν γίνει βυσσινί.

Είδα με την άκρη του ματιού μου να με πλησιάζει ο άντρας και με μια απότομη κίνηση σηκώθηκα και τραβηχτικά μακριά του. Τότε η έκφραση του έγινε θυμωμένη.

«Θα με αφήσεις να σου εξηγήσω ή παίζουμε αυτό το παιχνιδάκι για πολύ ακόμα ?»
«Ποιο παιχνιδάκι ακριβώς εννοείς?»

«Αυτό που πρέπει να σε κυνηγάω σε όλο το δωμάτιο» και δηλαδή αυτός το έβρισκε φυσιολογικό το να με κυνηγάει. Πήρα μια βαθιά ανάσα και πήγα να μιλήσω αλλά τότε με διέκοψε και άρχισε ένα μακρύ μονόλογο.

«Και επειδή το βαρέθηκα θα κάτσεις και θα με ακούσεις. Πρώτον είμαι ο Αρο και είμαι ένας από τους τρεις αρχηγούς των Βολτούρι. Εσύ είσαι ένας νεογέννητος θηλυκός βρικόλακας που αρχίζει να με εκνευρίζει.» είπε τονίζοντας τις τελευταίες λέξεις. Εγώ είχα πάθει σοκ.

«Ε-εγώ βρικόλακας ?» δεν μπορούσα να το πιστέψω.

«Ναι και μια και το ξεκαθαρίσαμε αυτό ώρα να μάθεις κάποια βασικά πράγματα για τους βρικόλακες. Πρώτον οι βρικόλακες δεν κοιμούνται, έχουν υπερφυσική δύναμη, είναι αθάνατοι και είναι γρήγοροι. Επίσης σου συνιστώ να μείνει κλεισμένη σε αυτό το δωμάτιο για πολύ καιρό» Τότε ήταν η δική μου σειρά να κάνω τις ερωτήσεις.

«Που είναι ο αδελφός μου?» Έπρεπε να τον δω να του μιλήσω και πάνω από όλα ήθελα να ξέρω αν είναι καλά. Ο Αρο -όπως είχε πει ότι τον λένε- μου χαμογέλασε ειρωνικά και συνέχισε.

«Ο αδελφός σου αγαπητή μου είναι έξω από το δωμάτιο σου από χθες αφού του εξηγήσαμε την όλη κατάσταση και το πήγε πολύ πιο ήρεμα από εσένα» Ήταν έξω έπρεπε να τον δω τώρα έτρεξα προς την πόρτα αλλά πριν κάνω ένα βήμα παρατήρησα πως φορούσα μάλλον μου είχαν φορέσει ένα μακρύ ένδυμα που δεν θα το έλεγα φόρεμα αλλά μανδύα. Δεν το σχολίασα και δεν το έκανε ούτε αυτός σηκώθηκα και πήγα προς την πόρτα του δωματίου. Τράβηξα το πόμολο αλλά η πόρτα ήταν κλειδωμένη γύρισα προς τον Αρο και τον κοίταξα με άγριο βλέμμα εκείνος κατάλαβε αμέσως ότι ήθελα να ξεκλειδώσει τη πόρτα και το έκανε. Έπιασα ξανά τα πόμολο και σίγουρη αυτή τη φορά ότι η πόρτα θα ανοίξει την τράβηξα.

Ο Άλεκ είχε ακούσει την πόρτα να ξεκλειδώνει και είχε γυρίσει . Μόλις άνοιξα τελείως την πόρτα και με είδε στο πρόσωπο του σχηματιστεί μια έκφραση έκπληξης που δεν ήξερα τη το προκάλεσε. Αυτό που στην πραγματικότητα περίμενα ήταν να στεναχωρηθεί να κλάψει –αν μπορούσε να το κάνει- αλλά όχι να μείνει έκπληκτός ήμουν ακόμα εγώ. Όταν είδε την έκφραση μου που ήταν ένα μείγμα θυμού και λύπης έκανε αυτό που περίμενα να κάνει από την ώρα που τον αντίκρισα. Με αγκάλιασε και με σήκωσε ψηλά με μεγάλη ευκολία. Άρχισε να με στριφογυρίζει και εγώ μη αντέχοντας πια ξέσπασα σε γέλια. Αν και δεν ήξερα αν θα έπρεπε να γελά ή να κλαίω συνέχισα μέχρι που με άφησε κάτω και με κοίταξε στα μάτια.

«Θα είσαι για πάντα η αγαπημένη μου αδελφούλα» Τα λόγια μου θύμισαν εκείνες τις φριχτές στιγμές που είχα ζήσει αλλά και την ίδια τρυφερότιτα στα ίδια λόγια που μου είχε πει.
«Για μια αιωνιότητα» του απάντησα με ένα χαμόγελο.

Η στιγμή ήταν μαγική. Ένιωθα έξαψη και –για πρώτη φορά από τη στιγμή που είχα ξυπνήσει ως βρικόλακας- χαρά και ευτυχία δίπλα στον Αλεκ. Τότε μέσα από το δωμάτιο από όπου είχα βγει εγώ πριν από λίγο εμφανίστηκε ο Αρο. Το χαμόγελο που ήταν ζωγραφισμένο πριν από ένα δευτερόλεπτο στο πρόσωπο μου είχε εξαφανιστεί και είχε αντικατασταθεί από θυμό.
«Και τώρα ώρα εσύ να έρθεις μαζί μου» είπε δείχνοντας τον Αλεκ.

Αντέδρασα ενστικτωδώς μπαίνοντας ανάμεσα στους και δύο φωνάζοντας προς τον Αρο «ΟΧΙ» Τότε ένιωσα πολύ παράξενα ο θύμος τώρα διαπερνούσε κάθε μέρος του σώματος μου, το βλέμμα μου έπεσε πάνω στον Άρο και τότε έπεσε στα γόνατα. Φοβήθηκα και άρχισα να οπισθοχωρώ γυρίζοντας σιγά σιγα το βλέμμα μου προς τον Αλεκ. Δεν είχαν περάσει ούτε καν δεύτερα από τη στιγμή που το βλέμμα μου ξεκόλλησε από τον Αρο και με είχε ήδη πιάσει. Ο Αλεκ πήγε να διαμαρτυρηθεί όπως είχα κάνει εγώ για αυτόν αλλά του έκανα νόημα ώστε να σταματήσει.

«Σωστή πράξη αγαπητή μου» δεν κατάλαβα πως με είχε δει ο Αρο να το κάνω αλλά το προσπέρασα.
Με τράβηξε από το χέρι και αρχίσαμε να προχωράμε σε ένα μακρύ διάδρομο με μπέζ τοίχους. Μέτα αρκετή θα έλεγα ώρα φτάσαμε μπροστά από μια μεγάλη διπλή ξύλινη πόρτα. Όλα φάνταζαν μεγάλα και τρομακτικά. Ο Αρο πήγε να ανοίξει την πόρτα αλλά τον σταμάτησα την τελευταία στιγμή πριν αγγίξει το χρυσό πόμολο.

«Περίμενε» μόλις του μίλησα γύρισε και με κοίταξε με ένα ειρωνικό βλέμμα.
«Γιατί να περιμενο» μιλούσε λες και ήξερε τη θα του έλεγα

«Που με πας?» δεν ήξερα αν η φωνή μου πρόδιδε το άγχος που ένιωθα. «Μα να γνωρίσεις την καινούρια σου οικογένεια αγαπητή μου. Τους υποσχέθηκα να σε φέρω μόλις ξυπνήσεις, έχεις κάποια αντίρρηση ?»

«Τι εννοείς στην νέα μου οικογένεια?» Δεν μπορούσα να βγάλω νόημα από αυτά που έλεγε ήταν όλα παράλογα.

«Δεν θα χρησιμοποιούσα τη λέξη “παράλογα” στη θέση σου. Απλός δεν έχεις μάθει ακόμα τα πάντα για εμάς» αυτό το πράγμα άρχισε να με εκνευρίζει περισσότερο τώρα.

«Σε παρακαλώ να ηρεμήσεις γιατί ακόμα δεν μπορείς να ελέγξεις τον εαυτό σου και αυτό μπορεί να σου βγει σε κακό» μου είπε καθώς χάιδευε το μάγουλο μου με τις άκρες των δαχτύλων του. Πριν προλάβω να πω οτιδήποτε άνοιξε και τις δύο πόρτες και προχώρησε μέσα. Εγώ μπορώ να πως θύμωσα περισσότερο από τη συμπεριφορά του αλλά προσπάθησα να ηρεμήσω.

Το δωμάτιο ήταν μεγάλο και στρογγυλό στο βάθος υπήρχαν τρείς “θρόνοι” στον πρώτο καθόταν ένας άντρας που δεν διέφερε και πολύ από τον Αρο αν εξαιρούσες πως τα δικά του μαλλιά ήταν πιο κυματιστά. Στο μεσαίο θρόνο πήγε και κάθισε ο Αρο αφήνοντας με στο κέντρο της αίθουσας. Αυτός που καθόταν στον τρίτο μπορεί να είχε την ίδια ημιδιαφανή επιδερμίδα με τους άλλους δύο αλλά είχε μακρά κατάξανθα μαλλιά σε αντίθεση με τους άλλους που είχαν καστανά προς το μαύρο.

Ο Αρο πριν απευθύνει το λόγο σε εμένα είπε κάτι στους άλλους δύο που παρόλο την μεγάλη απόσταση μπόρεσα να ακούσω.

«Μια προειδοποίηση μόνο είναι πολύ ευέξαπτη και δεν μπορεί να ελέγξει ακόμα το ταλέντο της» τι νοούσε όταν έλεγε το ταλέντο της;

«Από εδώ να σου συστήσω τον Μάρκο και τον Καιο» μου είπε δείχνοντας πρώτα τον άντρα που καθόταν δεξιά του και έπειτα προς αυτόν που καθόταν αριστερά του.
Πίσω από κάθε θρόνο υπήρχαν τρεις βρικόλακες που μάλλον προστάτευαν τους τρείς αρχηγούς τους.

“Τι έκανες και οι άνθρωποι σου φέρθηκαν τόσο σκληρά?” αυτή η ερώτηση του Μάρκου με ξάφνιασε πολύ γιατί κάνεις μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν με είχε ρωτήσει τίποτα για το παρελθόν μου. Τότε άρχισα να θυμάμαι κάθε στιγμή εκείνης της μοιραίας νύχτας και αποφάσισα πως ήμουν κατά κάποιο τρόπο χαρούμενη που δεν ήμουν πια άνθρωπος. Αλλά και πάλι γιατί να έλεγα σε αυτόν το λόγο?

“ Γιατί θέλεις να μάθεις?” η φωνή μου βγήκε απότομη σχεδόν απειλητική αλλά αυτό ήταν που ήθελα να πετύχω.

“Ω, από περιέργεια. Μόνο απλή περιέργεια” αυτή του η απάντηση μου έδωσε την ευκαιρία για σχόλια.

“Έχουν και οι βρικόλακες περιέργεια?” αυτό ήταν αλήθεια μια απορία που είχα.

«Βέβαια αλλά αφού δεν θέλεις να μου πεις ας περάσουμε σε κάτι πιο σημαντικό. Πρέπει να μάθεις κάποιες σημαντικές λεπτομέρειες για τον καινούριο σου εαυτό.» Τότε σηκώθηκε από τον μεσαίο θρόνο και προχώρησε προς εμένα. Στο βλέμμα του υπήρχε κάποιου είδους τρυφερότητας αλλά ήταν πολύ επιφανειακό για να είναι αληθινό. Άρχισε να κάνει κύκλους γύρο από εμένα αλλά δεν έκανα καμία προσπάθεια να τον ακολουθήσω είτε μα το βλέμμα μου είτε με το σώμα μου.

Εντελώς ξαφνικά μίλησε ο Καιος. Η φωνή του ήταν απαλή και ταυτόχρονα τρομακτική. «Έχεις ένα πολύ ιδιαίτερο και χρήσιμο χάρισμα Τζέιν αλλά ακόμα δεν το έχεις καταλάβει» Από μέσα μου ευχόμουν να μην έρθει και αυτός κοντά μου για τι δεν ήξερα αν θα το άντεχα. «Ω, μην το λες το έχει ήδη δοκιμάσει αν και άθελα της το έχει κάνει και πίστεψε με είναι πολύ αποτελεσματικό.» είχα αρχίζει να ζαλίζομαι από τις κουδουνιστές φωνές των βρικολάκων όταν άρχισε να μιλάει ξανά ο Κάιος. « Αλήθεια και σε ποιον το έκανε? Πρέπει να ήταν…..»

«ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ» όλοι γύρισαν και κοίταξαν προς εμένα έκπληκτοι αλλά δεν με ενδιέφερε καθόλου εκείνη τη στιγμή. Και τότε ήταν που επιτέλους συνέδεσα τα κομμάτια του πάζλ και κατάλαβα για ποιο ακριβώς χάρισμα μιλούσαν. Πριν όταν ο Αρο είχε πέσει κάτω εγώ το είχα κάνει άθελα μου από το θυμό που ένιωθα αρά θα μπορούσα να το ξανακάνω. Χαμογέλασα στον εαυτό μου με ένα πονηρό χαμόγελο και έστρεψα το βλέμμα μου προς τον Καιο και προσπάθησα να κάνω ότι είχα κάνει στον Αρο. Μέτα από ένα δευτερόλεπτο πέτυχα αυτό που ήθελα έκανα τον Καιο να υποφέρει. Όμως η χαρά μου δεν κράτησε για πολύ αφού κάποιος που δεν πρόλαβα να δω ποιος ήταν με έσπρωξε στο τοίχο πιάνοντας με από το λαιμό. Εγώ αφού είχα καταλάβει πως μπορούσα να χρησιμοποιήσω το χάρισμα μου πάνω σε όποιον ήθελα και όποτε ήθελα το εφάρμοσα και στο επόμενο. Τότε όλοι άρχισαν οπισθοχωρούν εκτός από τον Αρο ο οποίος μου χαμογέλασε και εγώ του ανταπέδωσα ένα δολοφονικό βλέμμα.

« Μπράβο γλυκιά μου θα γίνεις πολύ εύκολα ένα μέλος μας” τότε ήταν που ο θυμός έφτασε στο τέρμα. Δεν μπορούσα να ελέγξω τι έκανα έτσι έβγαλα ένα γρύλισμα και επιτέθηκα στον Αρο που ήταν μόλις λίγα μέτρα πιο μακριά μου.

Ορίστε η δόση σου Ρενα !!!

Η αντίδραση μου δεν ήταν και η καλύτερη ούτε για εμένα ούτε και για κανέναν άλλο.
Αντί να κάτσω εκεί που ήμουνα και απλός να προσπαθήσω να τον βασανίσω όρμισα πάνω του με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς το μέρος του. Λίγα μέτρα πριν το Αρο κάποιος με έπιασε από πίσω, στην αρχή νόμισα πως ήταν κάποιος από τους φρουρούς που ήθελε να με σταματήσει από το να επιτεθώ στον αρχηγό του αλλά μετά κατάλαβα ότι ήταν ένα διαφορετικό άγγιγμα.

Γύρισα και αντί να δω κάποιον εξαγριωμένο και μεγαλόσωμο βρικόλακα είσαι το αγγελικό πρόσωπο του Αλεκ που ήταν σαν να με παρακαλούσε να σταματήσω. Με την άκρη του ματιού μου είδα δυο βρικόλακες να με πλησιάζουν ο ένας από δεξιά και ο άλλος από αριστερά. Προσπάθησα να ξεφύγω από τη λαβή του αδελφού μου αλλά ήταν αρκετά δυνατή για να το κάνω. Έτσι έκανα κάτι που δεν θα έκανα ποτέ στη ζωή μου παρά μόνο αν δεν είχα άλλη επιλογή όπως τώρα.

«Συγνώμη» αυτή ήταν η λέξη που του ψιθύρισα. Όταν αυτός την άκουσε σάστισε μόνο για ένα δευτερόλεπτο και εγώ βρήκα την ευκαιρία να τον σπρώξω μακριά μου. Δεν ήθελα να του κάνω κακό αλλά έπρεπε.

Μόλις απελευθερώθηκα από τα δεσμά του Αλεκ γύρισα προς τους δύο βρικόλακες που ακόμη προχωρούσαν προς το μέρος μου και πήγα να επιτεθώ πρώτα σε αυτόν που ήταν από τα δεξιά μου αλλά ξαφνικά σκοτάδι. Δεν μπορούσα ούτε να δω ούτε να ακούσω ούτε να αισθανθώ τίποτα.

Το σκοτάδι μπροστά στα μάτια μου γινόταν όλο και πιο πυκνό ώσπου η πυκνή νύχτα που ήταν από πάνω μου εξαφανίστηκε και βρήκα το φως μου και μαζί όλες της αισθήσεις μου. Τότε κατάλαβα πως ήμουν πεσμένη στο μαρμάρινο πάτωμα . Μόλις το κατάλαβα σηκώθηκα με μια απότομη κίνηση από δίπλα μου ήταν ο Αλεκ που δεν έδειχνε να είχε τρομάξει από αυτό το γεγονός αλλά αντιθέτως έδειχνε στενοχωρημένος.

“Συγνώμη αλλά δεν είχα άλλη επιλογή έπρεπε να με είχες ακούσει έστω και για μια φορά στη ζωή σου και να είχες σταματήσει.” τα λόγια του Αλεκ με ξάφνιασαν αρκετά.

“Γιατί μου ζητάς συγνώμη?”

Πρέπει να ήμουν πολύ ζαλισμένη και να μην είχα την ικανότητα να ακούσω τόσο καθαρά όσο πριν γιατί νόμιζα πως ο Αλεκ μόλις μου είχε ζητήσει συγνώμη χωρίς να ξέρω το γιατί. Εγώ ήμουν αυτή που θα έπρεπε να του ζητάω συγνώμη και είχα πάνω από ένα μόνο λόγο. Δεν τον είχα ακούσει όταν έπρεπε και ήθελα μόνο να υποκύψω στην επιθυμία μου να επιτεθώ σε όλους μέσα στην μεγάλη αίθουσα. Νόμιζα πως αυτό θα μου πρόσφερε ευχαρίστηση. Θα ήταν σαν να έπαιρνα εκδίκηση από όλους αυτούς που ήθελαν να μου κάνουν κακό. Τις σκέψεις μου διέκοψε ο Αλεκ απαντώντας στην ερώτηση που σχεδόν είχα ξεχάσει.

«Φυσικά δεν ήθελα να στο κάνω αυτό αλλά δεν μπορούσα να σε αφήσω να καταστρέψεις τον εαυτό σου από ανοησίες. Πάμε πρέπει να ηρεμίσεις και να λογικευτείς.»

«όχι πρέπει να τελειώσω κάτι πρώτα» έδωσα την απάντηση μου καθώς γυρνούσα προς τον Αρο.

Καθώς τα μάτια μου κοίταξαν μέσα στα δικά του κατά κόκκινα μάτια στο πρόσωπο μου ζωγραφίστηκε ένα ειρωνικό χαμόγελο που εξαφανίστηκε στο δευτερόλεπτο λόγο της αντίδρασης του Αλεκ.

«Δεν έχεις να τελειώσει τίποτα. Θα έρθεις μαζί μου και δεν δέχομαι αντιρρήσεις.» είχα σχεδόν σοκαριστεί από αυτή του την αντίδραση. Στο αγγελικό του πρόσωπο είχε σχηματιστεί θυμός. Ποτέ δεν τον είχα ξανά δει έτσι.

Τον άφησα να με πάρει μαζί του έξω από την μεγάλη αίθουσα και να με οδηγήσει μέσο πολλών και στενών διαδρόμων στο δωμάτιο όπου είχα ξυπνήσει πριν από αρκετή ώρα.
Όταν μπήκαμε μέσα στο δωμάτιο αυτός πήγε και έκατσε στην καρέκλα που ήταν δίπλα από το παράθυρο χωρίς να πει λέξη. Εγώ πήγα και έκατσα πάνω στο μεγάλο κρεβάτι του δωματίου. Είχα αποφασίσει να μην τον αναστατώσω κι άλλο και να ακούσω αυτά που είχε να μου πει με λογική. Επειδή φανταζόμουν γιατί ήθελε να μου μιλήσει μου φαινόταν απίθανο να μην ξεσπάσω αλλά θα έκανα ότι περνούσε από το χέρι μου για να το πετύχω.

Από ότι κατάλαβα προσπαθούσε να βρει τα κατάλληλα λόγια για να μου πει αυτό που ήθελε κι όταν ήταν έτοιμος και σωματικά αλλά και ψυχολογικά λόγο της αντίδρασης που πίστευε ότι θα ακολουθούσε μετά από αυτή την κουβέντα άρχισε να μιλάει.

«Συγνώμη. Δεν το ήθελα» Αυτά ακριβώς τα λόγια είχε επαναλάβει και πριν χωρίς να έχω καταλάβει ακόμα το γιατί.

«Αν δεν μου εξηγήσεις γιατί μου ζητάς ξανά συγνώμη θα φύγω και δεν ακούω τίποτα» άρχισα ν
α νευριάζω χωρίς να το θέλω και έτσι μου εξήγησε πολύ ήρεμα αυτή τη φορά.
«Κάποιοι βρικόλακες είναι….χαρισματικοί, όπως εσύ και εγώ. Έχουν ιδιαίτερες ικανότητες, εσύ μπορείς να βασανίζεις τους ανθρώπους με ένα σου βλέμμα αλλά στην πραγματικότητα δεν τους κάνεις τίποτα όλα όσα νιώθουν είναι στο μυαλό τους εσύ απλά τους δημιουργείς ψευδαισθήσεις. Εγώ μπορώ να αφαιρέσω όλες τις αισθήσεις από τους ανθρώπους, ο Αρο μπορεί να διαβάσει κάθε σκέψη που έχει περάσει ποτέ από το μυαλό του καθενός με ένα μόνο άγγιγμα.»

Όταν τελείωσε τη διήγηση του είχα μείνει παγωμένη είχα καταλάβει από τα λεγόμενα του Αρο στους άλλους δυο τι ήμουν ικανή να κάνω αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ ότι όλοι οι βρικόλακες έχουν χαρίσματα. Καθώς τα σκεφτόμουν όλα αυτά μια ηλιαχτίδα γλίστρησε μέσα από το παράθυρο και έπεσε πρώτα στο πρόσωπο του Αλεκ και έπειτα πάνω στο χέρι μου. Μόλις το φως του ήλιου έπεσε πάνω στο χέρι μου έβγαλα ένα επιφώνημα θαυμασμού. Ήταν πανέμορφο το χέρι μου ήταν σαν να ήταν φτιαγμένο από εκατοντάδες μικρά διαμάντια ήταν μπορώ να πω εκτυφλωτικό. Το βλέμμα μου στράφηκε στο πρόσωπο του Αλεκ που ήταν ακριβώς όπως το χέρι μου.

«Και γι’ αυτό όταν δεν βγαίνουν οι βρικόλακες έξω τι νύχτα»

«Θέλεις να πεις πως δε θα μπορώ να βγαίνω έξω ?» τότε κατευθύνθηκα προς το παράθυρο και πήρα αν και δεν το χρειαζόμουν πια όπως είχα καταλάβει μια βαθιά ανάσα. Σε μια στιγμή τα είχα ξεχάσει όλα, το μόνο πράγμα που είχε μείνει στο μυαλό μου ήταν η όμορφη μυρωδιά που ερχόταν από έξω. Ήταν σχεδόν ακαταμάχητη αλλά κάθε φορά που τη μύριζα ήταν σαν ένα καυτό σίδερο να ακουμπούσε το λαιμό μου. Ενστικτωδώς έπιασα το λαιμό μου μετά δύο μου χέρια ήταν σαν να ήθελα να πνίξω τον εαυτό μου. Δεν άντεξα και ήμουν έτοιμη να φύγω από το παράθυρο όταν με έπιασε ο Αλεκ και με τράβηξε μακριά από το παράθυρο.

«Μην ανήσυχης θα πάμε μαζί στη μεγάλη αίθουσα σε λίγο θα έρθει το φαγητό»

«τι ακριβώς εννοείς το φαγητό?»

«εεεε…..αυτή τη μικρή λεπτομέρεια μάλλον ξέχασα να σου την εξηγήσω. Να…οι βρικόλακες…..»

«Πες μου πως δεν είναι αλήθεια οι ιστορίες που λένε ότι οι βρικόλακες πίνουν αίμα ανθρώπων.»

«Δεν μπορώ να σου το πω γιατί είναι αλήθεια» τότε έκανα ένα μορφασμό και τράβηξα το χέρι μου που το κρατούσε ακόμα ο Αλεκ. «Δεν ήξερα ότι είσαι τόσο ευαίσθητη»

«Δεν είμαι» μα πως του πέρασε αυτή η ιδέα από το μυαλό εγώ ποτέ δεν ήμουν ευαίσθητη πάνω σε κανένα θέμα. «Δεν είμαι ευαίσθητη και θα σου το αποδείξω»

Τον τράβηξα έξω από το δωμάτιο και μετά του είπα να με πάει εκεί όπου έπρεπε να με πάει. Περάσαμε ξανά τους ίδιους διαδρόμους που είχαμε περάσει και όταν πηγαίναμε προς το δωμάτιο. Καθώς πλησιάζαμε ξανά στην μεγάλη ξύλινη πόρτα της στρογγυλής αίθουσας με τράβηξε μια στροφή πριν. Τρόμαξα γιατί είχα απορροφηθεί στις αναμνήσεις των γεγονότων που είχαν προηγηθεί σε αυτή την αίθουσα. Για μια στιγμή μου πέρασε από το μυαλό ότι μια επανάληψη των γεγονότων δεν θα ήταν κακή ιδέα. Με αυτή τη σκέψη χαμογέλασα και για κακή μου τύχη με είδε ο Αλεκ και σαν να ήξερες τι σκεφτόμουν μου σταμάτησε απότομα.

«Ούτε να το σκέπτεσαι. Τέλος πάντων θα μπεις μέσα και απλά ακολούθησε το ένστικτο σου.» στην αρχή δεν κατάλαβα γιατί τα έλεγε αφού δεν είχα προσέξει πως είχαμε σταματήσει μπροστά από μια σχετικά μικρή πόρτα.

Μπήκα μέσα σιγά σιγά και αυτό που αντίκρισα δεν περιγραφόταν. Υπήρχαν παντού άνθρωποι κάποιοι νεκροί πεσμένοι στο πάτωμα και κάποιοι που έτρεχαν να σωθούν. Τότε είδα έναν άντρα που έτρεχε προς το μέρος μου. Όσο πλησίαζε εκείνη η ακαταμάχητη μυρωδιά γινόταν πιο δυνατή. Όταν ήταν μόλις μερικά μέτρα μακριά μου με μια γρήγορη κίνηση τον άρπαξα και έχωσα τα δόντια μου στο λαιμό του. Ήταν μια πρωτόγνωρη αίσθηση. Μόλις το αίμα του ακούμπησε στη γλώσσα μου ήθελα περισσότερο και περισσότερο μέχρι που δεν υπήρχε άλλο αίμα στο σώμα του. Έκανα το ίδιο και με άλλους δύο ώσπου η φωτιά στο λαιμό μου μειώθηκε και πήγα να βρω τον Αλεκ. Είχα αποφασίσει να του αποδείξω ότι δεν είμαι ούτε θα γίνω ποτέ ευαίσθητη για κανένα και τίποτα.

Από το κέντρο της αίθουσας κατευθύνθηκα προς την αν και μικρή δίφυλλη πόρτα γεμάτη αυτοπεποίθηση. Καθώς πλησίαζα την πόρτα δεν σταμάτησα αλλά την έσπρωξα και πήγα τον αδελφό μου που με κοίταζε με ένα βλέμμα που μπορώ να πως κάπου βαθιά κρυβόταν δυσπιστία για αυτό που μόλις είχα κάνει. Είχα αφήσει επίτηδες τις πιτσιλιές από το αίμα πάνω στο μανδύα μου για να δει πως δεν είχα κανένα πρόβλημα να το κάνω.

«Τι έχεις να πεις τώρα?» στην αρχή δεν έκανε τίποτα απλά με κοιτούσε.
«Τίποτα απολύτως τίποτα. Πάμε?»

«Που θα πάμε πάλι? Ελπίζω όπου κι αν πάμε να είναι η τελευταία επίσκεψη για σήμερα έχω αρχίσει και βαριέμαι» η θριαμβευτική έκφραση που είχα μέχρι εκείνη τη στιγμή αντικαταστάθηκε από μια έκφραση απέχθειας.

«Αν θα είναι η τελευταία δεν ξέρω αλλά ξέρω πως θα σου αρέσει. Αν μου υποσχεθείς ότι θα είσαι ήρεμη κατά τη διάρκεια της συζήτησης θα πάμε στον Αρο» δεν τον άφησα να τελειώσει την πρόταση απαντώντας στην σε αυτό που έπρεπε να του υποσχεθώ.

«Δεν ξέρω μπορώ μόνο να σου πω πως θα προσπαθήσω»

«Έχει να σου κάνει δύο δώρα το ένα μπορώ να σου το αποκαλύψω είναι ένα μενταγιόν που φοράμε όλοι στο κάστρο το άλλο είναι έκπληξη που δεν μπορώ να σου αποκαλύψω» αν και ποτέ δεν μου άρεσαν οι εκπλήξεις τώρα ήθελα να μάθω τι ήθελε να μου δώσει ο Αρο.

Του έκανα νόημα να μου δείξει το δρόμο αν και ήξερα πως θα πηγαίναμε πάλι στη μεγάλη στρογγυλή αίθουσα.

Όταν μπήκαμε μέσα ο Αρο, ο Μάρκος και ο Κάιος ήταν στις θέσης τους. Τότε ο Αρο σηκώθηκε και ήρθε προς το μέρος μου στο χέρια του κρατούσε ένα μικρό μενταγιόν που φαινόταν μόνο η αλυσίδα του που ήταν ασημένια.

«Ορίστε» μου είπε ανοίγοντας το χέρι στο οποίο κρατούσε το μικρό μενταγιόν.

Ήταν ένα V πήγα να ρωτήσω τη συμβόλιζε αλλά μετά θυμήθηκα ότι ήμασταν οι Βολτούρι είχα και άλλα περίεργα σχήματα γύρο αλλά δεν τα πρόσεξα ιδιαίτερα.
Τότε μου έφερε ένα κουτί αρκετά μεγάλο από χρυσό και πάνω ήταν στολισμένο με διαμάντια και άλλους πολύτιμους λίθους. Το άνοιξα σιγα-σιγά και αυτό που είδα μέσα ήταν μπορώ να πω απερίγραπτο.

Το σήκωσα αργά. Ήταν μια καρφίτσα με μια φτερωτή καρδιά. Η καρδιά ήταν σμιλεμένη από διαμάντι και τα φτερά της ήταν από χρυσό με μικρά κομμάτια από ζαφείρια. Αν και είχα μείνει έκπληκτη από το δώρο του Αρο η έκφραση του προσώπου μου είχε μείνει παγωμένη. Δεν μου πείρε πάνω από μερικά δευτερόλεπτα να θυμηθώ το χάρισμα του Αρο και να καταλάβω προς τι αυτή η χειρονομία.

Όταν ήμουν ακόμα άνθρωπος μου άρεσαν πάντα τα διαμάντια, τα πολύτιμα αντικείμενα και ποτέ δεν έχανα την ευκαιρία να αποκτήσω κάποια κοσμήματα που μπορώ να πω πως δεν έβγαζα από πάνω μου μόνο σε ιδικές περιπτώσεις. Ο Αρο όλα αυτά τα είχε δει με τα χάρισμα του και γιαυτό μου το έδωσε. Όμως δεν είχε υπολογίσει ένα σημείο. Το σημείο που έγινα βρικόλακας και όλη αυτή η αγάπη για τα διαμάντια είχε εξατμιστεί όπως το καυτό νερό και την είχε πάρει μακριά ο άνεμος με τέτοια ευκολία όπως παρασέρνει τη σκόνη.

Χαμογέλασα και έκλεισα το κουτί με θόρυβο αφού είχα ξανά τοποθετήσει μέσα την καρφίτσα και έτεινα το χέρι μου στο οποίο κρατούσα το μεγάλο χρυσό κουτί προς τον Αρο.

«Δεν νομίζω πως μπορείς να με εξαγοράσεις με κοσμήματα ή οτιδήποτε άλλο μηδαμινής αξίας» του είπα τονίζοντας τις τελευταίες λέξεις.

«Μα κανείς δεν ήθελε να σε εξαγοράσει γιατί τίποτε δεν αξίζει περισσότερο από εσένα την ίδια και…»

«Το χάρισμα μου αυτό δεν ήθελες να πεις γιαυτό δεν με θέλεις εδώ μαζί σου? Λόγο του χαρίσματος μου? Παραδέξου το μόνο γιαυτό με θέλεις» η ήρεμη συζήτηση που είχα υποσχεθεί στον Αλεκ δεν νομίζω πως θα κρατούσε για πολύ ακόμα και γιαυτό προσπάθησα να τραβήξω διακριτικά την προσοχή του Αλεκ για να φύγουμε από εδώ.

Αν και κατάλαβε τι ήθελα να του πω με αγνόησε και αυτό με έκανε να εκνευριστώ πολύ περισσότερο από ότι ήμουνα έτσι για να μην χειροτερέψω την κατάσταση άφησα το κουτί να γλιστρήσει από το χέρι μου και έπεσε με θόρυβο στο μαρμάρινο πάτωμα. Γύρισα να φύγω και προς μεγάλη μου έκπληξη κανένας δεν προσπάθησε να με σταματήσει μόλις βγήκα από την αίθουσα επιβράδυνα τα βήματα μου και σταμάτησα μπροστά από ένα παράθυρο παρατηρώντας τον ήλιο που έδυε. Κάθισα εκεί ακίνητη για αρκετά λεπτά και μετά από φάσισα να πάω στο δωμάτιο μου. Τότε συνειδητοποίησα πως θυμόμουν την διαδρομή, με κάθε λεπτομέρεια αλλά δεν έδωσα και πολύ σημασία σε αυτό το γεγονός καθώς κατάλαβα πως ήταν μια άλλη ιδιότητα τον βρικολάκων. Αν και ήμουν απόλυτα σίγουρη πως δεν υπήρχε κανείς να συναντήσω στο δρόμο προς τον πιο ψηλό πύργο προσπάθησα να γίνω όσο πιο αόρατη γινόταν δεν θα μου άρεσε να συναντήσω κάποιον που εγώ δεν ήξερα ενώ αυτός μπορεί να είχε ήδη άκουσε για εμένα ή ακόμα χειρότερα να με είχε δει. Δεν ήξερα γιατί αλλά δεν ήθελα να συναντήσω κανέναν σε αυτή την κατάσταση που ήμουν. Θυμωμένη και πάνω από όλα ευέξαπτη όσο κάθε όλη φορά. Δεν μου πήρε πάνω από μερικά λεπτά να φτάσω στο δωμάτιο μου. Μόλις μπήκα μέσα πήγα και κάθισα στην καρέκλα που ήταν δίπλα στο παράθυρο ήταν η ίδια καρέκλα που καθόταν ο Αρο και μετά ο Αλεκ. Άρχισα να παρατηρώ τα άστρα που τρεμόπαιζαν στο σκοτεινό ουρανό γύρο από το φεγγάρι που ήταν ακριβώς πάνω από την πόλη και φώτιζε με το λιγοστό του φως το σκοτεινά σοκάκια. Το δωμάτιο δεν φωτιζόταν καθόλου από αυτό το αμυδρό φως του φεγγαριού αλλά εγώ μπορούσα να δω τα πάντα.


Εκεί που τα μάτια μου έκαναν βόλτες μέσα στο άδειο δωμάτιο πρόσεξα κάτι που μπορεί να μου ήταν οικείο αλλά μου έφερνε επίσης ανάμεικτα συναισθήματα όπως θυμός. Ήταν ένα κουτί μεγάλο χρυσό και γυάλιζε σηκώθηκα και καθώς πλησίαζα οι υποψίες μου επιβεβαιώνονταν ήταν το κουτί που περιείχε την διαμαντένια καρδιά και αυτό δεν μου άρεσε καθόλου ένιωθα το υγρό δηλητήριο στο στόμα μου και κάτι μέσα μου να θέλει να ξεφύγει. Έκανα μια προσπάθεια να ηρεμίσω αλλά τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα όταν έχασα τον έλεγχο του εαυτό μου πήρα το κουτί και το πέταξα με δύναμη στο πάτωμα δεν με ενδιέφερε αν θα έκανε θόρυβο ή πόσο δυνατός θα ήταν αυτός. Το κουτί δεν έπαθε τίποτα έτσι το ξανά πήρα και αυτή τη φορά καθώς ξανά πετούσα το χρυσό κουτί έβγαλα ένα διαπεραστικό γρύλισμα. Καθώς το κουτί έπεσε κάτω ένα μικρό κόκκινο ρουμπίνι βγήκε από τη θέση του και κύλησε ως τα πόδια μου, αυτό με έκανε κάπως να ξανά βρω τον έλεγχο του εαυτού μου αφού ένιωσα έστω και λίγο κάτι είχε αποκολληθεί από αυτό το κατασκεύασμα.


Το άφησα εκεί όπου το είχα πετάξει στο πάτωμα και πήγα κάτσω στο κρεβάτι που παρόλο που ο Αρο μου είχε πει πως δεν θα το χρειαζόμουν ποτέ εγώ το χρειαζόμουν. Η νύχτα άρχισε να κυλάει και εγώ πρώτη φορά προσπάθησα να θυμηθώ οτιδήποτε είχε σχέση με την νύχτα της μεταμόρφωσης μου. Όσο επώδυνο κι αν μου ήταν να προσπαθώ να θυμηθώ εκείνη τη νύχτα ήθελα να μάθω. Ήθελα να ξέρω πως είναι να γίνετε κάποιος βρικόλακας και ο μεγαλύτερος φόβος μου που με έκανε να θέλω να τα θυμηθώ όλα αυτά ήταν ότι κάποια μέρα μπορεί να χρειαζόταν να δημιουργήσω κι εγώ η ίδια έναν νέο βρικόλακα σε αυτή την περίπτωση ήθελα να ξέρω τι θα του έκανα να αισθάνονται αλλά όσο κι αν προσπαθούσα ήταν μάταιο δεν μπορούσα να θυμηθώ τίποτα. Έτσι έκατσα εκεί και σκεφτόμουν λιγότερο σημαντικά και επώδυνα θέματα για αυτή τη δεύτερη ζωή μου.

Όταν οι πρώτες ακτίνες του ήλιου άρχισαν να γλιστράνε μέσα στο δωμάτιο εγώ ήμουν βυθισμένη σε έναν παράξενο λήθαργο είχα κλειστά τα μάτια μου και δεν ανέπνεα και για έναν άνθρωπο θα ήμουν νεκρή αλλά για ένα βρικόλακα όχι. Ξαφνικά ένας θόρυβος με έβγαλε από τον περίεργο ύπνο μου και με επανέφερε στην πραγματικότητα. Ήταν το χτύπημα της πόρτας, αν η καρδιά μου μπορούσε να χτυπάει τώρα οι παλμοί μου θα είχαν φτάσει τους 200. Ποίος μπορεί να ήθελε να μιλήσει σε εμένα ο Άρο ή ο Άλεκ? Δεν μπορούσα να φανταστώ κανέναν άλλο που να ήθελε να με δει ακόμα πριν ανατέλλει ο ήλιος? Σηκώθηκα γρήγορα και πήγα προς την πόρτα και την άνοιξα. Θα έλεγα πως αυτό το άτομο δεν το περίμενα με τίποτα. Δεν είχαν περάσει περισσότερα από μερικά δευτερόλεπτα και αυτό καθόταν ακόμα εκεί κάτω από το κατώφλι της πόρτας και είχε τα μεγάλα κόκκινα μάτια του καρφωμένα στα δικά μου. Αφού συνήλθα από αυτό το στιγμιαίο σοκ έκανα στην άκρη για να τον αφήσω να περάσει, δεν ήξερα τι να πω έτσι άφησα αυτόν να κάνει την αρχή.

«Καλημέρα, Τζειν» αν και δεν ήξερα αν θα ήταν καλή αρκέστηκα σε ένα απλό και ξερό «Καλημέρα»

Καθώς συνέχισε να περπατάει πάτησε το μικρό ρουμπίνι που είχα ξεκολλήσω από το κουτί με το δώρο του Αρο που κι αυτό ήταν πεσμένο από το προηγούμενο βράδυ. Ήλπιζα να μην το είχε δει αλλά δυστυχώς από τα νεύρα μου χθες το είχα αφήσει εκεί.

«Δεν θα πω πως εκπλήσσομαι που βρίσκω το κουτί κάτω καθώς χθες όλο το κάστρο άκουσε τι έγινε αλλά θα σου πω πως δεν έπρεπε να το κάνεις αυτό είναι ένα πολύτιμο δώρο που ο Αρο δεν το αποχωριζόταν ποτέ οπότε δεν πρέπει να σε θεωρεί πολύ σημαντική προσωπικότητα για να σου το έδωσε»

«ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΙΤΑ? ΕΓΩ ΘΑ ΤΟ ΕΛΕΓΑ ΕΞΑΓΩΡΑ» η ένταση της φωνής μου ήταν πολύ πιο ψηλά από το κανονικό.
«Νομίζω πως πρέπει να μιλήσεις με τον Αρο για αυτό το θέμα αν επιμένεις. Βέβαια δεν νομίζω πως θα δεχτεί να το πάρει πίσω αλλά αν είναι να το καταστρέψεις θα σου συνιστούσα να το κάνεις» δεν έδωσα και μεγάλη προσοχή στα λόγια του και συνέχισα σαν να μην είχαν ειπωθεί.
«Έχεις να μου πεις κάτι άλλο εκτός από αυτό γιατί θα ήθελα να μείνω μόνη μου» του γύρισα την πλάτη και πήγα προς το παράθυρο.
«Όχι, δεν ήρθα να σου μιλήσω για αυτό το θέμα αλλά δεν μπορεί κάποιος να αγνοήσει τόσο εύκολα ένα ολόχρυσο κουτί πεταμένο στο έδαφος» η φωνή του είχε αρχίσει να γίνετε τρομακτική και μυστήρια. « τι σπατάλη ?» τώρα ήταν ακριβώς πίσω μου σε απόσταση αναπνοής από το λαιμό μου.

«Τότε τι ήταν αυτό που ήθελες να μου πεις και σου απέσπασε την προσοχή το κουτί μου?»
«Ήθελα να σου πω ότι καλά θα ήταν πας πιο μετά στον Αρο και να τα βρείτε. Εγώ δεν έχω κάποια δουλειά μαζί του μέχρι το μεσημέρι μέχρι εκείνη την ώρα έχει το ελεύθερο μετά θα ξέρει πως εγώ σου είπα να το κάνεις γιατί θα έχει διαβάσει τις σκέψεις μου βεβαία και αφού το κάνεις θα το μάθει αλλά δεν θα έχει πια σημασία. Αυτά είχα να σου πω αν θέλεις ακολουθείς τη συμβουλή μου αλλιώς….» αυτή η τελευταία λέξει με παραξένεψε λίγο και ήθελα να μου το διευκρινίσει λίγο.
«Αλλιώς τι δηλαδή ?»
«Τίποτα. Δεν σε αφορά ακόμα αυτό»
«Καιε, Καιε» τον φώναξαν αλλά είχε ήδη φύγει από το δωμάτιο.

Τοπικ για σχόλια : https://bellandedward.forumgreek.com/forum-f36/topic-t818.htm

Ήμουν αρκετά μπερδεμένη. Γιατί μπορεί ο Καιος να ήθελε να μου πει να τα βρω με τον Αρο; Από συμπάθεια; Σε αυτή τη σκέψη γέλασα πως θα μπορούσε ένας τέτοιος «άνθρωπος» να συμπαθεί τον οποιονδήποτε? Ήταν αδιανόητο ακόμα και για το καινούριο πιο ευρύχωρο μυαλό μου να το κατανοήσω.

Έκανα ναι βόλτα στο δωμάτιο και κάτι με σταμάτησε μπροστά από το παράθυρο ήταν ο ήλιο που είχε αρχίσει να γίνετε πιο δυνατός από πριν και οι ακτίνες έπεφταν δυνατές πάνω στο πρόσωπο μου. Ο ουρανός είχε ένα πορτοκαλί χρώμα, έμοιαζε με φωτιά. Φωτιά. Τότε θυμήθηκα κάτι θυμήθηκα τον εαυτό μου, τον εαυτό μου να καίγετε όχι όμως από μια συνηθισμένη φωτιά από κάτι άλλο κάτι υπερφυσικό. Αν και ήμουν πολύ περίεργη που μπορεί να είχα ζήσει αυτή την τρομακτική εμπειρία το άφησα να περάσει προς το παρόν τουλάχιστον. Αλλά εκτός από αυτή την αλλόκοτη ανάμνηση είχα και μια άλλη που μπορεί να ήταν θολή αλλά ήταν πιο ξεκάθαρη από την προηγούμενη και ήξερα πότε την είχα ζήσει. Ήταν η τελευταία μου ανάμνηση ως άνθρωπος η φωτιά που ακουμπούσε το δέρμα μου. Μέχρι εκείνη τη στιγμή ήμουν σίγουρη πως θα πέθαινα μέσα σε δευτερόλεπτα. Η φωτιά ήταν το τέλος εκείνης της εύθραυστης ζωής και η αρχή της αθανασίας μου. Ήταν η αρχή της μέρας και η αρχή μια νέα ζωής όχι της αθάνατης αφού την είχα είδη αλλά αυτής που θα ήμουν ένα άξιο μέλος της οικογένειας μου των Βολτούρι.

Πάντα ήμουν το αθώο και καλόκαρδο κοριτσάκι του χωριού ποτέ δεν με υπολόγιζαν σαν απειλή, αυτό δεν με πείραζε πιο «παλαιά» αλλά τώρα πια γιατί να ήμουν το ίδιο ποιος ο λόγος δεν είχα πια την ανάγκη κανενός- εκτός του αδελφού μου, που έχει περάσει κι αυτός τα ίδια με εμένα.

Χωρίς να το καταλάβω με είχε κατακλίσει ένα άλλο συναίσθημα πολύ διαφορετικό από τον απλό θυμό που είχα νιώσει την προηγούμενη νύχτα ήταν το αίσθημα της εκδίκησης, ήθελα να εκδικηθώ του ανθρώπους όχι αυτούς τους συγκεκριμένους που ήθελαν να με σκοτώσουν αλλά όλους είτε μου είχα κάνει κακό είτε όχι δεν ήθελα να τους λυπάμαι ποια. Η εκδίκηση που ήθελα να πάρω δεν ήταν θάνατος, γρήγορος και ανώδυνος θάνατος, ήθελα να του βασανίσω ήθελα να χρησιμοποιήσω το χάρισμα μου πάνω τους.

Πήρα την απόφαση μου. Ήθελα να ακολουθήσω τον Αρο σε ότι κι αν ήταν αυτό που έκανε, θα τον ακολουθούσα όπου κι αν πήγαινε.

Έφυγα μακριά από το παράθυρο και άφησα τον ήλιο να ανέβει πιο ψηλά καθώς η νέα μέρα θα ξημέρωνε όχι μόνο για αυτή την πόλη αλλά και για εμένα άρχιζε να ξημερώνει μια ζωή. Κατευθύνθηκα προς την πόρτα και μόλις βγήκα πήρα το δρόμο για την αίθουσα όπου ήμασταν χθες. Δεν ένιωθα τίποτα ούτε φόβο ούτε άγχος, δεν υπήρχαν καθόλου συναισθήματα στο πρόσωπο μου ήταν τελείως άδειο. Προχωρούσα αργά στο μεγάλο με ανοιχτά χρώματα βαμμένο διάδρομο όταν είδα κάποιον να έρχεται από την αντίθετη κατεύθυνση, ήταν μεγαλόσωμος με –όπως ήταν φυσικό- κόκκινα μάτια αν και δεν ήταν τόσο έντονα βυσσινί όσο τα δικά μου. Με κοίταξε παρατεταμένα για μερικά δευτερόλεπτα και μετά χωρίς να πει τίποτα πέρασε από δίπλα μου.

Όταν επιτέλους έφτασα μπροστά από την ξύλινη πόρτα σταμάτησα και αποφάσισα πως δεν θα του μιλούσα απλός θα του έδειχνα αυτά που θα έλεγα έτσι νομίζω πως δεν θα είχε αμφιβολίες για το αν έλεγα αλήθεια ή αν απλός τον κορόιδευα. Αν και ήμουν απολύτως σίγουρη για αυτό που πήγαινα να κάνω και απόλυτα ήρεμη πήρα μια βαθιά ανάσα που από ότι κατάλαβα ήταν μια παλαιά συνήθειας που όμως εγώ δεν μπορούσα να θυμηθώ. Για μια στιγμή μου πέρασε από το μυαλό αν ο Αλεκ μπορούσε να θυμηθεί οτιδήποτε από τι ζωή μας πριν γίνει βρικόλακας αλλά το προσπέρασα και συγκεντρώθηκα στο σκοπό για τον οποίο ήμουν εδώ. Προχώρησα γρήγορα μπροστά άνοιξα με δύναμη την μεγάλη ξύλινη πόρτα και κατευθείαν τα μάτια μου συνάντησαν τα δικά του.


Τοπικ για σχόλια : https://bellandedward.forumgreek.com/forum-f36/topic-t818.htm

Ήταν ταυτόχρονα τρομακτικά για έναν άνθρωπο αλλά και σαγηνευτικά για ένα βρικόλακα. Το βλέμμα του ήταν τόσο ξεκάθαρο και ταίριαζε απόλυτα με αυτά τα οποία ήθελα να του πω, ήταν τόσο δεμένα τα λόγια μου με το βλέμμα του που αμφέβαλα αν θα άλλαζε στο ελάχιστο η έκφραση του μετά την πολύ σύντομη –όπως πίστευα πως θα ήταν- συζήτηση μας.

«Αρο» η φωνή μου ήταν επίσημη αλλά χωρίς συναισθήματα.

Δεν πρόλαβα να πω τίποτε άλλο αφού ο Αρο μου έκανε νόημα να τον πλησιάσω. Άρχισα να περπατάω αργά προς το μέρος του. Αν και εγώ δεν το είχα προσέξει μέχρι εκείνη τη στιγμή-αφού ήμουν συγκεντρωμένη στο πρόσωπο του Αρο- δεν ήμασταν μόνοι στο μεγάλο δωμάτιο, κάπου λίγο πιο πέρα ήταν ο Μάρκος με τον Καιος και παρακολουθούσαν τη σκηνή. Από την άλλη μεριά του δωματίου ήταν ο Αλεκ και ένας άλλος βρικόλακας ο οποίος ήταν λίγο πιο μεγαλόσωμος από τον Αλεκ.

Όταν πλησίασα αρκετά τον Αρο εκείνος μου έτεινε το χέρι του, κατάλαβα πως ήθελε να ακούσει μόνος του τι ήθελα να του πω. Εγώ του έδωσα το χέρι μου και εκείνος το κράτησε σφιχτά μέσα στην παλάμη του και έκλεισε τα μάτια του. Πέρασαν μερικά μόνο δευτερόλεπτα μέχρι να ανοίξει τα μάτια του και να αφήσει το χέρι μου. Τότε κατάλαβα πως είχα κάνει λάθος για την έκφραση του, όχι μόνο είχε αλλάξει αλλά ήταν ευχαριστημένος ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ έτσι τον Αρο αν δεν το έβλεπα με τα ίδια μου τα μάτια.

«Λοιπόν νομίζω πως πρέπει να γνωρίσει και του υπόλοιπους μια και θα μείνεις μαζί μας για….πολυ καιρό» έπρεπε να γνωρίσω τα υπόλοιπα μέλη; Αυτό κατά ένα περίεργο τρόπο δεν μου φαινόταν καλή ιδέα.

«Dimitri πες στη Ρενάτα να φωνάξει και τους υπόλοιπους» ειπε απευθυνόμενος στο βρικόλακα δίπλα στον Αλεκ. Αυτός έφυγε να φωνάξει κάποια Ρενάτα που μάλλον θα ήταν κάποια άλλη βρικόλακας.

Περιμέναμε μέχρι που η μεγάλη πόρτα άνοιξε και μπήκαν μέσα κάποια άτομα με μανδύες σαν αυτούς που φορούσαμε κι εμείς όλοι εκτός από μια γυναίκα. Τα υπόλοιπα έγιναν τόσο γρήγορα που δεν το κατάλαβα.

Ένα απαλό αεράκι φύσηξε από την πόρτα προς εμένα είχε μια γλυκιά μυρωδιά τη μυρωδιά του αίματος και τότε συνειδητοποίησα πως η γυναίκα που δεν φορούσε μανδύα ήταν άνθρωπος. Το κάψιμο στο λαιμό μου που με είχε εγκαταλείψει προσωρινά ξαναγύρισε πολύ πιο έντονο το εγκέφαλος μου έσβησε δεν σκεφτόμουν τίποτε άλλο εκτός από τη γυναίκα και το γλυκό αίμα που έτρεχε στις φλέβες της. Την ήθελα όσο τίποτε άλλο στον κόσμο. Ένα γρύλισμα βγήκε από μέσα μου χωρίς να το καταλάβω και πήγα της ορμίσω αλλά κάτι μου έπιασε και τα δυο χέρια προσπάθησα να του ξεφύγω αλλά δεν μπορούσα ήθελα τόσο πολύ τη γυναίκα που δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα άλλο. Αφού δεν μπορούσα να την έχω θα έκανα κάτι άλλο η γυναίκα είχε αρχίσει να απομακρύνετε ότι έπεσε κάτω ουρλιάζοντας από τον πόνο όλοι απομακρύνθηκαν από εκείνη και εγώ άρχισα να αντιλαμβάνομαι τα πράγματα. Πήρα το βλέμμα μου από εκείνη και γύρισα να δω αυτό ή μάλλον αυτούς που με κρατούσαν μακριά της. Ο ένας όπως το περίμενα ήταν ο Αρο και ο άλλος ήταν ο Αλεκ. Αν και κρατούσε εμένα να μην επιτεθώ και εκείνος έδειχνε να υποφέρει. Είχα επικεντρωθεί στο πρόσωπο του όταν άκουσα τον Αρο να μιλάει αλλά δεν του έδωσα καμιά σημασία. Το μόνο πράγμα που πρόλαβα να ακούσω ήταν το κλείσιμο της πόρτα και όπως το είχα υποπτευθεί όταν γύρισα προς το μέρος στο οποίο πριν λίγο ήταν ξαπλωμένη η νεαρή γυναίκα δεν υπήρχε κανείς.

Στην αίθουσα επικρατούσε νεκρική σιωπή, όλοι ήτα ακινητεί, σιωπηλοί και κανένας τους δεν ανέπνεε. Δεν ένιωθα ενοχές για αυτό που είχα κάνει, δεν ένιωθα τίποτα. Γύρισα προς τον Αρο με ένα «γλυκό» χαμόγελο να είναι ζωγραφισμένο στο πρόσωπο. Δεν φαινόταν νευριασμένος ούτε όμως και χαρούμενος όπως πριν γίνει ότι έγινε. Το πρόσωπο του ήταν άδειο από συναισθήματα όπως ήταν το δικό μου πριν από λίγο. Το βλέμμα του συνάντησε το δικό μου μόνο για μερικά δευτερόλεπτα και μετά γύρισε προς την υπόλοιπη φρουρά- που από την έκφραση τους κατάλαβα πως κανείς δεν ήξερε για το χάρισμα μου – και τους μίλησε.

«Να σας συστήσω την Τζειν είναι η δίδυμη αδελφή του Αλεκ και είναι και αυτή χαρισματική. Αν και δεν ήθελα να γίνει με αυτό τον τρόπο μόλις πήρατε μια γεύση από το χάρισμα της. Νομίζω πως θα μας φανείς πολύ χρήσιμη αγαπητή μου» είπε την τελευταία φράση απευθυνόμενος σε εμένα. Ήμουν ακόμα αρκετά εκνευρισμένη μαζί του έτσι ενστικτωδώς γύμνωσα τα λευκά μου δόντια και ένας συριγμός βγήκε μέσα από το στήθος μου. Αν και η υπόλοιπη φρουρά φαινόταν να νιώθει άβολα ο Αρο έκανα σαν να μην είχε γίνει τίποτα από όλα αυτά και συνέχισε να μιλάει με διαφορετικό τόνο στη φωνή του αυτή τη φορά.

«Ντιμιτρι, Φελιξ» στο άκουσμα αυτών των δυο ονομάτων δυο βρικόλακες βγήκαν μπροστά. Ο ένας ήταν ο μικρόσωμος βρικόλακας που στεκόταν δίπλα στον Αλεκ όταν ήρθα, ο δεύτερος ήταν πολύ πιο ψηλός από τον πρώτο-τον Ντιμίτρι- και το σώμα του ήταν πιο μυώδες. Ήταν ο βρικόλακας που είχα συναντήσει όταν ερχόμουν εδώ ήταν κι αυτός μέλος της φρουράς. Μου έκλισε το μάτι χαμογελώντας με ένα τρόπου που ήταν σαν να έλεγε «εμείς οι δυο θα τα πάμε πολύ καλά».

Οι δυο τους προχώρησαν μπροστά προς το μέρος μας ενώ οι υπόλοιπη φρουρά έφυγε από την αίθουσα. Όταν έφυγε και ο τελευταίος βρικόλακας της φρουράς από την αίθουσα και η πόρτα έκλισε με ένα γδούπο ο Αρο γύρισε προς τους δυο βρικόλακες που είχαν μείνει και τον Αλεκ και εμένα.

«Αλεκ μπορεί να φύγεις αν θέλεις μιλήσαμε χθες για το συγκεκριμένο θέμα. Θέλω να τα πού με λίγο με τη Τζειν» ο Αλεκ ήξερε γιατί είχε φωνάξει τους δυο βρικόλακες.

Θα έπρεπε να μου το είχε πει αλλά από τότε που είχα γίνει βρικόλακας δεν βλεπόμασταν πολύ συχνά. Ο Αλεκ συνήθιζε να περνάει την ώρα του με τον Αρο έτσι δεν μπορούσα να τον βλέπω συνέχεια. Ήθελα να περνώ περισσότερο χρόνο μαζί του, ήξερα πως αν του το έλεγα θα μου απαντούσε πως θα έχουμε μια αιωνιότητα και θα γελούσε μαζί μου. Ήμουν τελείως γελοία.

Χωρίς να πει τίποτα έφυγε και με άφησε μόνη με τον Αρο, τον Ντιμιτρι και τον Φελιξ. Αν δεν ήξερα ότι μπορώ να τους κάνω να ουρλιάζουν από τον πόνο μόνο με ένα μου βλέμμα θα είχα αρχίσει να φοβάμαι λόγω του ότι θα ήμουν ανάμεσα σε τρεις βρικόλακες πιο μεγάλους, εμπειρότερους, πιο ώριμους και με μεγαλύτερη δεξιοτεχνία από εμένα θα μπορούσαν να με σκοτώσουν χωρίς καν να το καταλάβω. Αλλά τώρα δεν είχα να φοβηθώ τίποτα μπορούσα κι εγώ να τους βλάψω με τον πιο βασανιστικό τρόπο.

«Λοιπόν ποιο είναι αυτό που θα ήθελες να συζητήσουμε Αρο;» αποφάσισα να κάνω την αρχή εγώ έτσι ώστε να τελειώνουμε μια ώρα αρχύτερα.

Τον περίμενα να αρχίσει να μιλάει αλλά αντί γι αυτό πήγε και στάθηκε δίπλα στον Μάρκο και τον Καιο. Δεν κατάλαβα τη ακριβώς ήθελε να κάνει μέχρι που κάποιος με έπιασε από το λαιμό και με έριξε κάτω.

Ξαφνικά το μυαλό μου είχε χωριστεί σε τρία ξεχωριστά κομμάτια. Το μικρότερο ήταν εκείνη που ποτέ δεν σταματούσε να νιώθει τη φωτιά στο λαιμό μου έτσι δεν του έδινα και μεγάλη σημασία. Το δεύτερο ήταν το ένστικτο μου το ένστικτο ενός βρικόλακα που τα μου έλεγε να ξεριζώσω το χέρι που προσπαθούσε να με καταστρέψει και τα το κομματιάσω, τα δόντια μου να διαπεράσουν τη σκληρή σαν γρανίτη σάρκα του και να κάνω το δηλητήριο μου να εισχωρήσει μέσα στον οργανισμό του. Δεν ήξερα τι επιπτώσεις μπορεί να είχε αυτό άλλα ήθελα να το κάνω και θα έκανα αν δεν υπήρχε το τρίτο κομμάτι του εγκεφάλου μου που κυριαρχούσε η λογική. Γιατί μπορεί να ήθελαν να με σκοτώσουν μόλις πριν λόγο ο Αρο ήταν ευχαριστημένος με την απόφαση μου να μείνω και τώρα έβαζε να με καταστρέψουν δεν υπήρχε καμιά λογική στις πράξει του. Δεν ήθελα να αφήσω το ένστικτο μου να υπερίσχυση της λογικής έτσι προσπάθησα να δω ποιος ήταν, να έβλεπα το πρόσωπο του μόνο για μια στιγμή θα μου ήταν αρκετός χρόνος.

Στο τέλος άφησα το ένστικτο μου να κυριαρχήσει και τα δόντια μου σαν ατσάλινες λεπίδες εισχώρησαν στο δέρμα του. Όπως ήταν αναμενόμενο πήρε το χέρι του και με άφησε μόνο για ένα δευτερόλεπτο ελεύθερη που ήταν όμως αρκετό για να γυρίσω και να συναντήσω το πρόσωπο του λίγο πριν προσπαθήσει να μου επιτεθεί ξανά. Δεν πρόλαβε να κάνει τίποτα αφού έπεσε στο πάτωμα όχι ουρλιάζοντας αλλά σίγουρα υποφέροντας από το μαρτύριο.
Δεν μου πείρε πάνω από μερικά δευτερόλεπτα για να τον ακινητοποιήσω πάνω στο μαρμάρινο πάτωμα και να γυρίσω προς τον Αρο. Δεν ήθελα να του κάνω τίποτα ήθελα απλά να του ζητήσω εξηγήσεις για το γεγονός που είχε προηγηθεί και ήξερα πως είχε δώσει την εντολή ο Αρο.

Το μόνο που έκανε ήταν να χειροκροτεί με μια τελείως ειρωνική έκφραση στο τόσο εύθραυστο, φαινομενικά πρόσωπο του.

«Λοιπόν, προς τι όλο αυτό το θέατρο εις βάρος μου;» η χροιά της φωνής μου ήταν πως η έκφραση του προσώπου του. Εντελώς ειρωνική.

«Θέατρο; Ποιο θέατρο;» προσπαθούσε ή μάλλον η κατάλληλη λέξη θα ήταν έκανε πως προσπαθούσε να με πείσει πως όλα αυτά που έγιναν ήταν αληθινά και κανείς τους δεν έπαιζε θέατρο.

«Δεν λέω είναι πολύ πιστικό αλλά και πάλι όχι τόσο ώστε να το πιστέψω» ένα μια παύση για να σκεφτώ πώς να συνεχίσω τα επιχειρήματα μου αφού το έβρισκα πολύ διασκεδαστικό «Για να σκεφτώ…κάποιος μόλις πριν λίγα λεπτά ήταν..μπορώ να πω ενθουσιασμένος με την ιδέα του να μείνω μαζί σας χωρίς….πως να το πω; Με τη θέληση μου και μετά θέλει να με σκοτώσει. Τι φυσιολογικό; Αν έχεις να μου δώσεις κάποια άλλη εξήγηση θα ήθελα πολύ να την ακούσω εκτός φυσικά από την περίπτωση που θα μου πεις πως μου επιτέθηκε από μόνος γιατί δεν επρόκειτο να σε πιστέψω. Δεν φαίνονται για άτομα που κάνουν ότι θέλουν ή παρακούν τις εντολές σου» δεν ήμουν νευριασμένη ή θυμωμένη απλά διασκέδαζα αναλύοντας στον Αρο τους λόγους που με έκαναν να είμαι σίγουρη ότι αυτό ήταν απλά ένα καλοστημένο θέατρο μόνο που δεν ήξερα το λόγο που το είχαν στήσει και αυτό περίμενα να μάθω.«Και περιμένω να μάθω το λόγο»

Από ότι φαίνετε ο Αρο δεν είχε χάσει ούτε το κέφι του αλλά ούτε και η έκφραση ειρωνείας είχε χαθεί από το πρόσωπο του. Αλλά ακόμα δεν ήθελε να μου απαντήσει. «Αν δε θέλεις να μου απαντήσεις υπάρχει και άλλος δρόμος» έτσι στράφηκα προς το βρικόλακα που ήταν δευτεραγωνιστής αφού η πρωταγωνίστρια ήμουν εγώ σε αυτή την παράσταση.