Τα εκατοστά τέταρτα γενέθλια του Εντουαρντ

«Μην αργήσεις, γλυκιά μου» μου φώναξε ο Τσάρλι από το καθιστικό.

«Μην ανησυχείς, Τσάρλι. Θα γυρίσουμε γρήγορα. Εξάλλου θα είμαστε σπίτι μου. Ο Καρλάιλ θα είναι σε ένα επαγγελματικό δείπνο και έπρεπε να πάει μαζί και η Έσμι οπότε εμείς κανονίσαμε να δούμε μία ταινία.» απάντησε γρήγορα ο Εντουαρντ.

«Α, ωραία λοιπόν. Καλά να περάσετε. Χαιρετίσματα στα παιδιά», έκραξε ο Τσάρλι. Προφανώς ήθελε να μας ξεφορτωθεί για να απολαύσει τον αγώνα.

«Γεια σου, μπαμπά» τον αποχαιρέτισα χαλαρά.

«Γεια σου, Μπέλς» είπε στον ίδιο τόνο.

Και κάπως έτσι φύγαμε. Φυσικά ο Έντουαρντ μου άνοιξε την πόρτα για να μπω στο αυτοκίνητο. Ήταν κάτι που είχα συνηθίσει τον τελευταίο καιρό.

Εδώ και δύο βδομάδες που τελείωσε το σχολείο περνάμε τέλεια. Το περασμένο Σάββατο πήγαμε στο λιβάδι μας. Ήταν τόσο ωραίο το να ανακαλύπτω ότι και για εκείνον είχε γίνει δικό μας. Αυτό το ονειρικό άνοιγμα που βρισκόταν στην μέση του δάσους θα μπορούσε να είναι ο παράδεισος μας. Χάρηκα πάρα πολύ που ο Έντουαρντ το μοιράστηκε μαζί μου. Κάθε φορά που μου αποκαλύπτει κάτι από την ζωή του ξετρελαίνομαι.

Η διαδρομή έως το σπίτι του ήταν σιωπηλή. Απολάμβανε την ταχύτητα και δεν ήθελα να του αποσπάσω την προσοχή. Ήξερα ότι ήταν ανόητο αλλά ακόμα φοβόμουν την οδήγηση του. Βέβαια δεν πήγαινε τόσο γρήγορα όσο παλιά για χάρη μου αλλά και πάλι ήταν γρήγορα για μένα.

Υπερβολικά γρήγορα, φτάσαμε σπίτι του. Βγήκε από το αυτοκίνητο και πριν προλάβω να γυρίσω για να ανοίξω την πόρτα την είχε ήδη ανοίξει και μου έτεινε το χέρι του. Το πήρα και σηκώθηκα. Του χαμογέλασα ως απάντηση και το ίδιο έκανε και εκείνος. Ευτυχώς που ακόμα με κρατούσε γιατί το αγαπημένο μου στραβό χαμόγελο για άλλη μία φορά με μάγεψε και παραλίγο να λιποθυμήσω. Με στήριξε με το μπράτσο του και κάπως έτσι πήγαμε έως το σπίτι. Κάτσαμε στον καναπέ.

«Θέλεις να δούμε κάποια–» άρχισε ο Έντουαρντ αλλά η Άλις είχε άλλα σχέδια απ’ ότι φαίνεται.

«Ούτε να το σκέφτεσαι, Έντουαρντ. Μια που ήρθατε θα οργανώσουμε μαζί το πάρτι.» είπε με μια κάπως θυμωμένη φωνούλα.

«Ποιο πάρτι; Εντουαρντ;» Δεν πήρα καμιά απάντηση. Ο Έντουαρντ και η Άλις αγριοκοιτάζονταν. «Άλις;» ξαναπροσπάθησα.

«Το πάρτι για τα εκατοστά τέταρτα γενέθλια του Έντουαρντ.»

Τα γενέθλια του Έντουαντ. Πότε είναι; Και πόσα κλείνει είπαμε; Τι θα του αγοράσω; Τι είναι αντάξιο του Έντουαρντ; Όταν τα έχεις όλα τι είναι αυτό που χρειάζεσαι. Και τότε μου πέρασε μια ιδέα από το μυαλό.

Δεν έχω και πολλά πράγματα να του ‘δώσω’. Εάν βρεθώ στο δωμάτιο του φορώντας…τίποτα απολύτως πως θα αντιδρούσε άραγε; Η Άλις πρέπει να έβλεπε το μέλλον για το αν τελικά θα γίνει το πάρτι άρα μάλλον με κατάλαβε γιατί με κοιτούσε σαν να με καταλάβαινε.

Η έκφραση του Έντουαρντ ήταν ανεξιχνίαστη. Και τότε θυμήθηκα το χάρισμα του. Θα είχε δει στο μυαλό της Άλις την σκηνή-δώρο που του ετοίμαζα. Φαινόταν φοβισμένος αλλά πίσω από τον φόβο και τον θυμό υπήρχε μια κρυφή λαχτάρα και αυτό ήταν μου με έκανε να μείνω πιστή στην απόφαση μου.

«Ωραία, αφού το θέλεις Άλις και βλέπω ότι συμφωνεί και η Μπέλλα το μόνο που μπορώ να σας αφήσω να κάνετε –κάνεις δηλαδή– είναι μια απλή βραδιά εδώ. Χωρίς φαγητά και τούρτες και…δώρα» είπε τελικά ο Έντουαρντ σπάζοντας την σιωπή.

Στην αρχή κοιτούσε την Άλις αλλά στην τελευταία πρόταση γύρισε και με κοίταξε. Δεν ήθελε να το πει στην πραγματικότητα. Τον εξίταρε το δώρο μου και μόνο σαν ιδέα αλλά πίστευε ότι θα μου κάνει κακό. Ε, λοιπόν, θα του δείξω ότι κάνει λάθος!

«Ωραία, λοιπόν» είπε η Άλις θυμωμένα πάλι.

«Άλις, πότε θα πάμε για ψώνια;» την ρώτησα και κατευθείαν το μετάνιωσα.

Τουλάχιστον ‘μαλάκωσε’ η Άλις

«Να πω και στην Ροουζ;» ρώτησε χαρούμενα τώρα.

Ήταν πολύ δύσκολο να πες όχι στην Άλις,

«Φυσικά Άλις. Γιατί όχι;» της είπα όσο πιο χαλαρά γινόταν.

«Ρόουζ, Εμ, Τζαζ. Ελάτε λίγο» είπε η Άλις ήσυχα.

Πρώτος εμφανίστηκε ο Τζάσπερ. Ήρθε και στάθηκε κοντά στην Άλις. Πίσω του ακολουθούσαν η Ρόζαλι με τον Έμμετ αγκαλιασμένοι.

«Τι κάνεις, αδερφούλα;» με ρώτησε σοβαρά αλλά και πειραχτικά ταυτόχρονα.

Ο Έμμετ μου είχε πει ότι όλοι είχαν τις αγαπημένες τους αδερφούλες. Ο Έντουαρντ είχε την Άλις, ο Τζάσπερ είχε την Ρόζαλι και εκείνος δεν είχε καμία. Όπως ακριβώς δεν είχα και εγώ μεγάλο αδερφό. Έτσι ο ένας θα αναπλήρωνε το κενό του άλλου.

«Είμαι μια χαρά, Εμ» του απάντησα εγώ κατευθείαν, πριν προλάβει να γελάσει στον Εντουαρντ.

Η έκφραση του Εντουαρντ τώρα ήταν πιο φοβισμένη από ποτέ. Πιο φοβισμένη και από ότι ήταν στην αίθουσα μπαλέτου στο Φοίνιξ.

«Ρόουζ, την Παρασκευή θα πάμε ψώνια με την Μπέλλα. Θες να έρθεις; Για να ψωνίσουμε για τα γενέθλια του Έντουαρντ.»

«Α» άρχισε ξινισμένα. Ήταν έτοιμη να αρνηθεί, το ένοιωθα αλλά τότε κοίταξε το Έμμετ και κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να τον στεναχωρήσει. Πραγματικά χαιρόμουν για αυτούς. «Εντάξει. Αλλά θα πάμε με το δικό μου αυτοκίνητο και θα οδηγήσω εγώ»

Ο Έντουαρντ χαμογέλασε και το ίδιο έκανε και η Ρόζαλι. Κοιταχτήκανε και ξεσπάσανε σε γέλια. Δεν είχα πιάσει το αστείο.

«Ω! Ελάτε! Πείτε και σ’ εμάς το αστείο» είπε εκνευρισμένα ο Εμ.

«Απλώς δεν ήθελα να πάμε με το φορτηγάκι της Μπέλλα» απάντησε ανάλαφρα η Ρόουζ για πρώτη φορά κοιτώντας εμένα.

Εγώ φυσικά κοκκίνισα.

Και άρχισαν όλοι να γελάνε δυνατά. Η Άλις σαν μικρό κορίτσι, κελαηδιστά, η Ρόζαλι κατά κάποιον τρόπο προκλητικά και ερωτικά, ο Τζάσπερ συγκρατημένα, ο Εμμετ βροντερά και ο Εντουαρντ μαγευτικά. Με ότι και να έκανε αυτό το άτομο με ζάλιζε με την ομορφιά του και την τελειότητα του.

«Εντάξει. Εντάξει. Αρκετά» είπε μετά από λίγο. Δεν άντεχα να γελάνε σε βάρος μου.

Είδαμε μια πάρα πολύ ωραία ταινία. Finding Nemo νομίζω λεγόταν. Ειρωνεία κατά κάποιον τρόπο γιατί ‘Nemo’ στα λατινικά σημαίνει ‘κανένας’.

Ήταν κινούμενα σχέδια αλλά μου άρεσε η υπόθεση. Ένα ψαράκι από αντίδραση στον υπερπροστατευτικό πατέρα του καταλήγει στην άλλη άκρη του ωκεανού, στην Αυστραλία. Συγκεκριμένα σε ένα οδοντιατρείο. Η ταινία στην ουσία ήταν το ταξίδι του πατέρα μέχρι την Αυστραλία για να βρει τον γιο του. Με την βοήθεια ενός άλλου ψαριού τελικά μαθαίνουν που κατέληξε ο γιος του και τον βρίσκει. Ευτυχώς τελικά γιος-πατέρας βρίσκονται και μάλιστα είναι και χαρούμενοι.

Είναι τόσο συγκινητικό να βλέπεις πόσο δυνατή είναι η σχέση μεταξύ πατέρα και γιου. Την άποψη μου μοιράστηκε και η Ρόζαλι. Από ότι κατάλαβα θεωρεί ότι το πιο σημαντικό κεφάλαιο ενός ατόμου στην ζωή του είναι τα παιδιά. Το πώς θα τα μεγαλώσει και πώς θα τα φροντίσει. Εγώ ποτέ δεν ήθελα δικά μου παιδιά. Δεν ταυτιζόμουν με τον μπαμπά ψάρι αλλά με το παιδί ψάρι. Αναρωτιόμουν μέχρι πού θα έφταναν οι δικοί μου γονείς αν μου συνέβαινε κάτι τραγικό.

Με γύρισε στο σπίτι νωρίς όπως και υποσχέθηκε στον Τσάρλι. Πήγα στο δωμάτιο μου και τον περίμενα. Αφού πέρασε μια ώρα περίπου ήρθε. Ξάπλωσε πάνω από τα σκεπάσματα και ήταν έτοιμος να μου τραγουδήσει το νανούρισμα μου αλλά εγώ τον έκοψα.

«Έντουαρντ, θέλω να μου πεις κάτι» άρχισα.

Φαινόταν κάπως νευρικός αλλά κούνησε το κεφάλι του για να συνεχίσω.

«Θέλω να μου πεις πώς σου φάνηκε η ταινία» του είπα

Ανακούφιση διαπέρασε το πρόσωπο του.

«Ήταν πολύ καλή. Τι θες να μάθεις;» μου είπε ήρεμα.

«Αν σε άγγιξε. Αν ένοιωσες ότι ταυτίζεσαι με τους χαρακτήρες. Αν ο πατερας σου ήταν έτσι προστατευτικός. Αν εσύ γινόσουν πατέρας θα ήσουν έτσι προστατευτικός. Αν ήσουν θα έκανες ότι και ο Μέρλιν για να σώσει το παιδί του. Όλα αυτά…»

«Ο πατέρας μου ποτέ δεν νοιάστηκε για μένα. Ξέρεις ότι ήμουν πολύ δεμένος με την μητέρα μου. Αυτό συνέβη με τον καιρό γιατί κατάλαβα ότι το μόνο που ένοιαζε τον πατέρα μου ήταν να βγάζει λεφτά από τις υποθέσεις του. Η μητέρα μου ήταν και αυτή από πλούσια οικογένεια. Με νοιαζόταν μόνο η μαμά. Πολλές φορές μου έδινε συμβουλές είτε για κορίτσια, είτε για τα οικονομικά ακόμα και για το μαγείρεμα. Το ορεκτικό που σου ετοίμασα την ημέρα του χορού είναι συνταγή της. Ένα από τα αγαπημένα μας. Θυμάμαι που με είχε πάθει να το φτιάχνω.

»Τον πατέρα τον έβλεπα στο πρωινό και στο δείπνο. Μία μέρα στο δείπνο μου ανακοίνωσε ότι θα πρέπει να σπουδάσω νομική και εγώ για να ακολουθήσω το επάγγελμα του. Ήξερε πολύ καλά ότι ήθελα να γίνω μουσικός. Αυτός ήταν και ο μεγαλύτερος –και ο τελευταίος –τσακωμός που είχαμε ποτέ. Λίγες εβδομάδες μετά αρρώστησε.

»Μία μέρα είχα μπει στο γραφείο του και βρήκα ένα σημειωματάριο. Το διάβασα. Ήταν το ημερολόγιο του. Απατούσε την μαμά μου. Δεν ήθελα να τον βλέπω μπροστά στα μάτια μου αλλά δεν μπορούσα να το πω στην μαμά και να την πληγώσω. Δύο μέρες μετά πέθανε. Κατά κάποιον τρόπο ευχαριστήθηκα. Αλλά δεν πρόλαβα να το χαρώ. Εμφάνισα και εγώ συμπτώματα. Τα υπόλοιπα τα ξέρεις.

»Καταλαβαίνεις για ποιόν λόγο δεν με άγγιξε η ταινία;» είπε τελικά

Εγώ όλη αυτή την ώρα άκουγα προσεχτικά και σκεφτόμουν την ζωή του. Αυτά μου τα έλεγε για πρώτη φορά. Χάρηκα που έμαθα μερικά πράγματα παραπάνω για την ζωή του αλλά του επανέφερα δυσάρεστες αναμνήσεις από την ανθρώπινη ζωή του. Γι’ αυτό θα τα κράτησα στο πίσω μέρος του εγκεφάλου μου για να τα αναλύσω κάποια άλλη στιγμή

«Ναι, καταλαβαίνω. Δεν μου είπες όμως. Τι θα έκανες εσύ αν ήσουν εσύ ο πατέρας;» τον ρώτησα γρήγορα για να μην σταθούμε στο θέμα του δικού του πατέρα.

«Μα δεν θα μπορέσω ποτέ να βρεθώ σε αυτήν την θέση» είδε την έκφραση μου έτσι συνέχισε «αν είχα παιδί, θα έκανα τα πάντα για αυτό. Θα το έψαχνα σε όλο το διάστημα, θα έδινα ακόμα και την ζωή μου –αν έχω – για αυτό. Τα παιδιά είναι ευλογία. Χαρά Θεού. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν δίνεται σε εμάς η ευκαιρία. Είμαστε καταραμένοι, δεν το βλέπεις;»

Πήγα να διαφωνήσω αλλά χασμουρήθηκα. Με αγκάλιασε και άρχισε να μου σιγοτραγουδά το νανούρισμα. Κοιμήθηκα αμέσως. Πριν με πάρει εντελώς ο ύπνος άκουσα κάτι σαν «Καληνύχτα, άγγελε μου»

Την Παρασκευή πήγαμε για ψώνια. Η Ρόζαλι ήταν κάπως πιο ευχάριστη. Ήρθε και η Έσμι μαζί. Διαλέξαμε – η μάλλον η Αλις μας διάλεξε –φορέματα και δώρα για τον Έντουαρντ. Μόνο εγώ δεν πήρα τίποτα. Με ρώτησαν και τους είπα ότι τίποτα από αυτά, όποια τιμή και να έχει, δεν αξίζει για τον Έντουαρντ. Έμοιαζαν να καταλαβαίνουν τουλάχιστον.

Τα αγόρια είχαν κανονίσει να πάνε για κυνήγι και να έρθουν μετά τις 7 το απόγευμα του Σαββάτου για να μας αφήσουν να ετοιμαστούμε. Η Άλις είχε δώσει κατάλληλα ρούχα σε όλους για να έρθουν ντυμένοι κατάλληλα.

Τώρα καταλάβαινα ότι η Άλις τα είχα όλα κανονισμένα από πριν. Το υφασμάτινο παντελόνι που έδωσε στον Έντουαρντ ήταν έναν τόνο πιο σκούρο από το φόρεμα μου. Το μεταξωτό μπλε φόρεμα μου έφτανε μέχρι το γόνατο και ταίριαζε με το άσπρο πουκάμισο του Έντουαρντ αφού ήταν ίδια ποιότητα. Το χρυσό φόρεμα της Ρόζαλι ήταν ασορτί με το μπεζ σετάκι του Εμ. Το ασημί κοντό φορεματάκι της Αλις θα μπορούσε να ταιριάζει μόνο με το μαύρο συνολο που έδωσε στον Τζαζ. Το γλυκό ροζ της Εσμι με το σκούρο μαύρο του Καρλάιλ.

«Μπέλλα, κανόνισα να κοιμηθείς εδώ το βράδυ. Υποτίθεται με την Αλις» μου είπε η Εσμι καθώς ντυνόμουν στο δωμάτιο του Εντουαρντ. Ωραία.

«Ευχαριστώ, Εσμι. Κατεβαίνω.» της είπα

Ήμουν έτοιμη. Έλεγξα να δω αν ‘τα βοηθήματα’ ήταν όλα εδώ για άλλη μία φορά και κατέβηκα. Βοηθήματα είχα ονομάσει τα κεριά που έφερα για την περίσταση, τα τριαντάφυλλα, τα μυρωδικά, τα φωτάκια που θα έκαναν τον Έντουαρντ να χάσει την μιλιά του. Επίσης στα βοηθήματα άνηκαν και τα εσώρουχα που θα φορούσα. Τελικά αποφάσισα να τον εκπλήξω. Να κάνω κάτι διαφορετικο από το όραμα της Άλις ώστε να ξαφνιαστεί και να του δώσω την ευχαρίστηση να μου τα βγάλει ο ίδιος…

Στην σκάλα με περίμενε η Ρόζαλι.

«Μπέλλα, σε καταλαβαίνω. Αλλά ο Έντουαρντ είναι τόσο πεισματάρης που θα χαλάσει τα σχέδια σου. Οπότε μην έχεις και πολλές ελπίδες.» είδε την παπορημένη μου έκφραση «Μυρίζω τα κεριά, τα μυρωδικά, τα καινούρια εσώρουχα. Καταλαβαίνω ποιο θα είναι το δώρο σου»

Κοκκίνισα.

«Μα, τίποτα άλλο δεν θα ήταν αντάξιο του. Δεν ήξερα τι να του δώσω. Και έτσι σκέφτηκα να του δώσω εμένα» απολογήθηκα

«Είναι παλαιών αρχών. Δεν πρόκειται να κάνει κάτι τέτοιο μαζί σου αν δεν παντρευτείτε πρώτα» μου είπε και καταλάβαινα ότι έχει δίκιο.

«Αν το δώρο μου είναι να δεχτώ να τον παντρευτώ όταν τελειώσουμε τον Λύκειο;», προσπάθησα ξανά

«Τότε αυτό που έχεις στο μυαλό σου θα γίνει αφού παντρευτείτε. Όπως είπα είναι παλαιών αρχών άρα πρέπει να του το πεις σωστά. Μην πεις ‘Θέλεις να με παντρευτείς’ πες του ότι ξέρεις ότι θέλει να παντρευτείτε και ότι το θες και εσύ. Είναι ενάντια στους κανόνες της εποχής που μεγάλωσε οι γυναίκες να κάνουν προταση γάμου στους άντρες» με συμβούλεψε.

«Ευχαριστώ, Ρόζαλι»

«Έλα, πάμε κάτω. Σε λίγο θα φτάνουν και δεν θα ήθελες ο Έντουαρντ να ακούσει τις σκέψεις μου, έτσι δεν είναι;» και με αυτά τα λόγια με τράβηξε προς την σκάλα.

Κατεβήκαμε και βρήκαμε την Έσμι στην κουζίνα.

«Μπέλλα, έλα να τσιμπήσεις κάτι. Ο Εντουαρντ απαγόρευσε φαγητά στο πάρτι.»

«Δεν πεινάω.» απάντησα γρήγορα. Ήμουν αγχωμένη. Άραγε θα του άρεσα;

«Σε παρακαλώ, Μπέλλα. Θα φωνάζει μετά ο Έντουαρντ που δεν σε φροντίσαμε» ξαναπροσπαθησε.

Το σκέφτηκα αυτό για λίγο. Μάλλον είχε δίκιο.

Έκατσα στο τραπέζι και έφαγα βιαστικά το τοστ που μου είχε φτιάξει. Τελικά πεινούσα. Το έφαγα όλο.

Δύο λεπτάκια αφού τελείωσα εμφανίστηκε η Άλις. Πάμε στο σαλόνι. Εχω φτιάξει όλα τα δώρα εκεί και θα αρχίσουμε με αυτό. Μπέλλα, εσύ θα είσαι τελευταία. Πρώτα θα του δώσουν το δώρο του η Εσμι και ο Καρλάιλ, μετά εγώ και ο Τζάζ, η Ρόουζ και ο Εμ και τέλος εσύ. Κάνε πρόβα τα λόγια σου. Άλλη φορά μην αλλάζεις έτσι γνώμη. Θα έπρεπε να φοράς άλλα ρούχα.

Και τότε το συνειδητοποίησα. Θα έκανα πρόταση γάμου στον Έντουαρντ. Όλοι θα νομίζουν ότι έμεινα έγκυος και γι’ αυτό παντρευόμαστε. Παντρευόμαστε; Ωχ. Ποιος την ακούει την Ρενέ! Αλλά από την άλλη αν αρραβωνιαστούμε τώρα και παντρευτούμε του χρόνου τέτοια εποχή όλοι θα καταλάβουν ότι παντρευόμαστε επειδή το θέλουμε και όχι επειδή υπάρχει ένα παιδί στην μέση. Εντάξει, μπορώ να το κάνω αυτό. Το πολύ πολύ το αναβάλουμε μετά για λίγο ακόμα.

«Σε 5 λεπτά θα είναι εδώ» είπε η Άλις με σταθερή φωνή.

Πέρασαν τα 5 λεπτά άγχους και τότε μπήκαν από την πόρτα. Εγώ φυσικά πρόσεξα μόνο τον Εντουαρντ. Από ότι κατάλαβα οι υπόλοιποι κατευθύνθηκαν στις γυναίκες τους αλλά η Άλις πήγε στον Έντουσρντ (με τον Τζάπερ από δίπλα της) και έκοβε τον δρόμο του Εντουαρντ προς εμένα.

«Ας αρχίσουμε με τα δώρα» είπε.

Πλησίασε η Έσμι με τον Καρλάιλ και του έδωσαν ένα σχετικά μικρό κουτάκι.

«Χρόνια Πολλά, γιε μου» είπε φανερά συγκινημένη η Εσμι

«Ευχαριστώ, μαμά» της απάντησε ο Εντουαρντ για να μην την στεναχωρήσει. Ήξερα ότι δεν του άρεσε να γιορτάζει τα γενέθλια του εφόσον είναι βρικόλακας.

«Άνοιξε το, γιε μου» του είπε ο Καρλάιλ, συγκινημένος και αυτός.

Δεν θυμόμουν τι είχε πάρει η Έσμι στον Έντουαρντ. Ευκαιρία να δω και γω. Άνοιξε ο Εντουαρντ το κουτάκι και ήταν ένα δακτυλίδι με το οικόσημο των Κάλεν. Έμοιαζε με αυτό που είχε ο Καρλάιλ.

«Αποφασίσαμε ότι στα αγόρια θα δίνουμε αυτό το οικόσημο και στα κορίτσια βραχιόλι. Είναι σαν να ωριμάζετε πραγματικά όλοι τώρα τελευταία.

Πέρασαν τα 5 λεπτά άγχους και τότε μπήκαν από την πόρτα. Εγώ φυσικά πρόσεξα μόνο τον Εντουαρντ. Από ότι κατάλαβα οι υπόλοιποι κατευθύνθηκαν στις γυναίκες τους αλλά η Άλις πήγε στον Έντουσρντ (με τον Τζάπερ από δίπλα της) και έκοβε τον δρόμο του Εντουαρντ προς εμένα.

«Ας αρχίσουμε με τα δώρα» είπε.

Πλησίασε η Έσμι με τον Καρλάιλ και του έδωσαν ένα σχετικά μικρό κουτάκι.

«Χρόνια Πολλά, γιε μου» είπε φανερά συγκινημένη η Εσμι

«Ευχαριστώ, μαμά» της απάντησε ο Εντουαρντ για να μην την στεναχωρήσει. Ήξερα ότι δεν του άρεσε να γιορτάζει τα γενέθλια του εφόσον είναι βρικόλακας.

«Άνοιξε το, γιε μου» του είπε ο Καρλάιλ, συγκινημένος και αυτός.

Δεν θυμόμουν τι είχε πάρει η Έσμι στον Έντουαρντ. Ευκαιρία να δω και γω. Άνοιξε ο Εντουαρντ το κουτάκι και ήταν ένα δακτυλίδι με το οικόσημο των Κάλεν. Έμοιαζε με αυτό που είχε ο Καρλάιλ.

«Αποφασίσαμε ότι στα αγόρια θα δίνουμε αυτό το οικόσημο και στα κορίτσια βραχιόλι. Είναι σαν να ωριμάζετε πραγματικά όλοι τώρα τελευταία. Όλοι σας. Αλλά θα παίρνετε τα δακτυλίδια και τα βραχιόλια από τα επόμενα γενέθλια σας.» είπε ο Καρλάιλ και η Άλις φαινόταν ότι αν γινόταν θα πετούσε από την χαρά της.

Εάν χρειαζόταν να γιορτάσουν όλοι τα επόμενα γενέθλια τους θα διοργάνωνε άλλα τέσσερα πάρτι. Κλασσική Αλις. Αναρωτήθηκα από μέσα μου αν θυμάται πότε είναι τα δικά της γενέθλια. Εκτός και αν τα έχει ‘θεσπίσει’ μία μέρα του χρόνου, έτσι για να τα διοργανώνει.

Σειρά είχε η Ρόζαλι και ο Εμ. Προχώρησαν προς το μέρος το και του έδωσαν έναν φάκελο. Του είπαν ‘Χρόνια Πολλά’ και να ανοίξει τον φάκελο. Τον άνοιξε και ήταν δύο εισιτήρια για ένα πακέτο διακοπών. Ο προορισμός ήταν η Σουηδία και πιο συγκεκριμένα το μεγαλύτερο ξενοδοχείο φτιαγμένο από πάγο.

«Ευχαριστώ Ρόουζ, Εμ» τους είπε χαρούμενα.

Μα θυμόμουν ότι η Ρόουζ του πήρε μία χοντρή φόρμα και κάτι σκουφάκια και γάντια. Μμμ για να τα πάρει μαζί και να μην κινήσει υποψίες ότι δεν θα κρυώνει. Τώρα καταλάβαινα. Και μάλλον θα πήγε ο Εμ να πάρει τα εισιτήρια. Πάντως ήταν ένα πάρα πολύ ωραίο δώρο.

«Και είναι και αυτά Έντουαρντ», συμπλήρωσε ο Εμ δίνοντας του μία τσάντα δώρου που αναγνώριζα. Ήταν οι φόρμες που είχε πάρει η Ρόζαλι.

«Είναι φόρμες για την Σουηδία» εξήγησε η Ρόζαλι.

«Σας ευχαριστώ πάρα πολύ» του ευχαρίστησε ξανά ο Έντουαρντ.

Και τότε τον πλησίασε η Αλις. Το βλέμμα της ήταν σοβαρό. Θυμάμαι ότι και εκείνη είχε σταματήσει στο κοσμηματοπωλείο με την Έσμι. Τον αγκάλλιασε και τον φίλησε στο μάγουλο.

«Χρόνια Πολλά» του είπε και του έδωσε ένα κουτάκι.

«Άνοιξε το ντε. Τι περιμένεις;» του είπε ο Τζάσπερ ανηπόμονα. Αυτό δεν ήταν στον χαρακτήρα του Τζάσπερ.

Το άνοιξε και από τα μάτια του κατάλαβα οτί αυτό το δώρο το ευχαριστήθηκε πιο πολύ από όλα.

«Τι είναι;» τον ρώτησα περίεργα.

«Είναι..» κόμπιασε.

«Μπέλλα, το δώρο σου;» παρενέβηκε η Άλις.

Ωραία. Ήρθε η ώρα. Μπέλλα, συγκεντρώσου. Είναι ο άντρας που θες και που θα θες για πάντα. Κάνε τον ευτυχισμένο.

Προχώρησα μπροστά

«Εντουαρντ, δεν υπάρχει κάτι στον πλανήτη που να αξίζει να σου πάρω. Ξέρω πόσο θες έναν γάμο. Το σκέφτηκα και γω. Αποφάσισα ότι αυτό είναι που θέλω και γω. Θα έλεγα να παντρευτούμε τώρα το καλοκαίρι αλλά θα παρεξηγηθούμε και πραγματικά θέλω να τελειώσω το Λύκειο. Άρα ας είμαστε προς το παρόν αρραβωνιασμένοι και βλέπουμε μετά την αποφοίτηση τι θα κάνουμε». Ουφ, τα είπα και ξαλάφρωσα.

Με κοιτούσε σοκαρισμένος. Μήπως στεναχωρήθηκε που δεν θα με έβλεπε γυμνή; Αυτό διορθωνόταν. Εξάλλου αν δεχόταν και εκείνος αυτά που έλεγα θα ήμασταν αρραβωνιασμένοι. Δεν θα ήταν αμαρτία αν κάναμε κάτι παραπάνω από αγκαλιές και φιλιά.

Και μόλις το συνειδητοποίησε με μία κίνηση που σίγουρα δεν ήταν ανθρώπινη λόγω της ταχύτητας με αγκάλιασε και με σήκωσε ψηλά. Με στριφογύρισε και ένοιωσαν σαν αυτές τις παλιές ταινίες που ένα ζευγάρι τα ‘βρίσκει’ και φιλιούνται αγκαλιασμένοι κάτω από την βροχή. Εμάς μας έλειπε μόνο η βροχή. Έβρεχε βέβαια έξω αλλά εμείς δεν βρεχόμασταν.

«Με κάνεις το πιο ευτυχισμένο άτομο πάνω στον πλανήτη αυτή την στιγμή» ψιθύρισε στο αυτί μου.

«Σ’ αγαπώ» του είπα ως απάντηση χαρούμενη και εγώ η ίδια που τον έκανα να χαρεί τόσο πολύ.

Ο Έμ έβηξε και εγώ αυτομάτως κοκκίνισα.

«Συγνώμη» απολογήθηκα ντροπιασμένη

«Έντουαρντ, το δώρο μου σου άρεσε;» είπε η Άλις. Προφανώς ήξερε ότι τώρα ήταν πιο κατάλληλη ώρα να μου το αποκαλύψει. Γιατί όμως; Τον κοιτούσα υπομονετικά αλλά και με αγωνία ταυτόχρονα.

«Ναι, το δώρο» είπε κάπως αμήχανα και το έβγαλε από το κουτάκι επιδεικνύοντας το μπροστά μου.

Ήταν ένα πανέμορφο κολιέ με το σήμα της οικογένειας. Ήταν για μένα. Δεν ήταν τόσο μεγάλο όσο της Ρόζαλι αλλά ούτε και τόσο μικροσκοπικό όπως η ίδια η Άλις. Αντί για μια απλά αλυσίδα είχε μία σατέν μαύρη κορδέλα και έδενε με δύο διαμαντάκια.

«Είναι…;;» δεν μπόρεσα να ολοκληρώσω την πρόταση μου. Υπήρχε ένας κόμπος στον λαιμό μου. Είχα συγκινηθεί. Αυτό το κολιέ, που κάποιος μπορεί να το θεωρούσε ασήμαντο, πάει να πει ότι με το να μου το δώσουν γίνομαι δεκτή στην οικογένεια τους. Από την στιγμή που θα το φορούσα θα ήμουν μία Κάλλεν.

Ήρθε από πίσω μου και μου το έβαλε. Μόλις ακούμπησε το δέρμα μου ένοιωσα ένα περίεργο πρωτόγνωρο συναίσθημα. Ήταν η πρώτη φορά που περνούσα κάτι τέτοιο. Να με θέλουν σε μία οικογένεια. Ήταν ωραία η αίσθηση του να ξέρω ότι από εδώ και πέρα θα έχω μία αληθινή οικογένεια να με νοιάζεται και να με αγαπάει. Φυσικά και αγαπάω την μαμά μου και τον μπαμπά μου αλλά ποτέ δεν μου έδωσαν την αίσθηση της οικογένειας. Μόλις κούμπωσε την κορδέλα ένοιωσα το συναίσθημα αυτό να ολοκληρώνεται. Στο τέλος έμεινε μόνο μία πληρότητα που δεν πίστευα ότι θα χαθεί ποτέ. Γύρισα και τον κοίταξα με δάκρυα στα μάτια από συγκίνηση. Ήξερα όμως ότι δεν πρέπει να φερθώ σαν γαϊδούρα έτσι σκούπισα τα μάτια και γύρισα έτσι ώστε να τους αντικρίζω όλους, όλη μου την οικογένεια.

«Σας ευχαριστώ πολύ. Δεν ξέρετε πόσα πολλά σημαίνει αυτό για μένα.» τους ευχαρίστησα πιάνοντας το στα χέρια μου το πανάκριβο κόσμημα με την τεράστια αξία του.

Πριν προλάβουμε να πούμε κάτι άλλο πάνω στο θέμα η Άλις διέκοψε και μας είπε να καθίσουμε. Δεν γίνεται να αρνηθείς στην Άλις έτσι κάναμε κατευθείαν αυτό που μας είπε. Κάτσαμε στους καναπέδες του σαλονιού.

Μόλις κάτσαμε, σαν από εντολή της Άλις άρχισε ο Τζάσπερ να μιλάει

«Θυμάμαι ακόμα τα πρώτα μου κανονικά γενέθλια ως βρικόλακας. Ήμασταν ήδη στην οικογένεια και… δεν είχα καταλάβει τίποτα απολύτως. Ένοιωθα ότι μου κρύβατε κάτι αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω τι. Έτσι περίμενα. Δεν περίμενα όμως να μου ζητήσει ο Έμμετ να πολεμήσουμε. Δεν ήξερα ότι ήταν στο κόλπο και αυτός. Έτσι δέχτηκα. Κέρδισα φυσικά.» ακούστηκε ένα μουγκριτό-γρύλισμα από τον Έμ αλλά ο Τζάσπερ το αγνόησε

«Ήμασταν σε ένα άνοιγμα αρκετά μακριά από το σπίτι. Όταν φτάσαμε και μπήκαμε στο σπίτι άκουσα το χαρακτηριστικό τραγουδάκι ‘Happy birthday to you, happy birthday to you, happy birthday dear Jasper, happy birthday to you!!’ και μόνο τότε θυμήθηκα ότι σαν εκείνη την μέρα είχα γεννηθεί. Μετά, όπως και σήμερα, με βάλανε να τους διηγηθώ τα γενέθλια που μου έμειναν ως άνθρωπος.»

»Τους είχα πει για τα 5α μου γενέθλια. Και αυτό γιατί σε εκείνα τα γενέθλια ήταν όλη η οικογένεια μου εκεί. Οι γονείς μου, οι παππούδες μου και οι γιαγιάδες μου, οι θείοι μου και οι θείες μου, τα ξαδέρφια μου, οι γείτονες, οι φίλοι των γονιών μου. Όλοι όσοι ήθελα να μοιραστώ μαζί τους τα γενέθλια μου. Και δεν έφτανε μόνο αυτό μου έκαναν και ωραία δώρα.

»Δεν τα θυμάμαι όλα. Θυμάμαι την ακριβή αλλά και ανθεκτική σέλα για άλογο που μου πήρε ο μεγάλος μου ξάδερφος και η απορία μου για το πώς θα την χρησιμοποιήσω εφόσον δεν έχω άλογο και τότε με πήρε από το χέρι ο παππούς μου και με πήγε ως τον στάβλο. Εκεί βρήκα το πιο μυώδεις και γερό και δυνατό άλογο που έβλεπα στην ζωή μου. Το καθαρόαιμο κατάμαυρο μου άλογο. Το λάτρεψα από την πρώτη στιγμή. Το ονόμασα Σίσκο.»

»Αυτά θυμάμαι. Αν κάτσω όμως να σκεφτώ και άλλα γενέθλια μπορώ να σας πω και άλλα στοιχεία. Για παράδειγμα, το ‘κέικ’ που έφτιαχνε η μητέρα για αυτήν την περίσταση, τις συμβουλές του πατέρα μου, την χαρά όσων ήταν τριγύρω. Ή μάλλον πιο συγκεκριμένα την χαρά που τους αντανακλούσα εκείνη την μέρα.» είπε ο Τζάσπερ δείχνοντας ότι τελείωσε η αφήγηση του.

«Εγώ πάλι θυμάμαι τα 12α γενέθλια μου. Η μαμά μου είχε ετοιμάσει την γιορτή και ήταν καλεσμένη στο σπίτι αρκετοί σημαντικοί άνθρωποι της πόλης. Μου είχε βρει ένα ονειρικό φόρεμα για την περίσταση και είχε κάνει πρόβες πώς θα μου φτιάξει το μαλλί. Τελικά είχε καταλήξει σε μία κρέμα που έκανε τα μαλλιά μου μεταξένια και μετά θα έδενε τα μισά μαλλιά πάνω. Όλο το μαλλί θα ήταν μπούκλες και ταίριαζε απόλυτα με το αέρινο φόρεμα.

»Το φόρεμα ήταν λευκό. Έφτανε ως την γάμπα μου και έδενε στο λαιμό με μία ημιδιάφανη δαντέλα. Στην μέση έδενε μία ροζ μεταξωτή κορδέλα. Δεν έκανε φιόγκο. Όχι, αυτά ήταν ξεπερασμένα. Η μαμά ήθελε κάτι πρωτότυπο για μένα και το ίδιο ήθελα και εγώ. Το φόρεμα αυτό όμως δεν ξεχώριζε επειδή δεν υπήρχε φιόγκος αλλά επειδή από την μέση και κάτω ήταν κεντημένο με διαμαντάκια. Το φορούσα και έλαμπα κυριολεκτικά.

»Οι άντρες που έρχονταν δύσκολα έπαιρναν τα μάτια τους από πάνω μου και οι γυναίκες – κάθε ηλικίας – με κοιτούσαν με ζήλεια. Όσες φίλες είχαν με κοιτούσαν σαν να μην με ήξεραν και όσες συνέχισαν να είναι φίλες μου μετά από εκείνη την μέρα συνέχεια ζήλευαν τα μεταξένια χρυσαφί μαλλιά μου, τα ρούχα μου, την σιλουέτα μου, τα μάτια μου, τα κόκκινα ροδαλά μου χείλη…τα πάντα. Εγώ όμως ήμουν ευτυχισμένη. Με θαύμαζαν και αυτό μου άρεσε.

»Τα επόμενα γενέθλια που θυμάμαι είναι αυτά που έκλεινα τα 18. Τα δώρα όλων ήταν κολιέ, βραχιόλια, σκουλαρίκια, διαμάντια, καπέλα, πανάκριβα φορέματα, παπούτσια διάσημων σχεδιαστών της εποχής. Οτιδήποτε άρμοζε σε μία νεαρή πανέμορφη κοπέλα σαν και μένα και –» την έκοψε η Άλις.

«Εντάξει, εντάξει, αρκετά. Σειρά μου τώρα. Εφόσον δεν θυμάμαι ανθρώπινα γενέθλια θα πω για τα αγαπημένα βαμπιρικά γενέθλια. Θυμόμουν την μέρα που είχα ξυπνήσει ως βρικόλακας και το είχα πει στον Τζάσπερ. Εκείνος κρυφά από εμένα ελπίζοντας να μην το δω σε κάποιο όραμα το αποκάλυψε στους υπόλοιπους για να μου κάνει ένα πάρτι έκπληξη. Κάτι τέτοιο φυσικά δεν συνέβη. Δηλαδή συνέβη αλλά με μία διαφορά. Εγώ το ήξερα. Είναι αδύνατον να μου κάνει κάποιος έκπληξη. Βέβαια δεν το είπα σε κανέναν ούτε καν στον Έντουαρντ. Πρόσεχα τις σκέψεις μου κοντά του.

»Όταν ήρθε εκείνη η μέρα η Ρόζαλι είχε κανονίσει να πάμε για ψώνια. Γυρίσαμε και δεν βρήκαμε κανέναν. Δεν το είχα υπολογίσει αυτό. Τα σχέδια ήταν έτοιμα και εγώ απλώς περίμενα να τα υλοποιήσουν. Δεν περίμενα ότι θα τα άλλαζαν τελευταία στιγμή. Για να μην πολυλογώ μου είχαν ετοιμάσει ένα πάρτι σε ένα άλλο σπίτι.

»Με πήγε η Ρόουζ εκεί και μου ανακοίνωσαν ότι μου κάνουν δώρο το σπίτι. Είχα χαρεί πάρα πολύ γιατί ήταν πάνω που τα βρίσκαμε με τον Τζαζ. Μου έδωσαν και μένα αυτό εδώ.» και έδειξε το οικόσημο της.

Α, ώστε τότε της το έδωσαν. Όχι κατευθείαν. Το ίδιο συνέβη και με εμένα άσχετα που δεν είμαι βρικόλακας.

«Ήταν μια από τις χαρούμενες μέρες ολόκληρης της ύπαρξης μου. Την επόμενη χρονιά πάλι στην επέτειο της μεταμόρφωσης μου παντρευτήκαμε με τον Τζάσπερ. Αυτή ήταν η πιο χαρούμενη μέρα της ύπαρξης μου. Ένοιωθα ότι είχα τα πάντα. Σας ευχαριστώ πολύ όλους. Μου δώσατε την αγάπη σας και μια ήρεμη ζωή. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.»

«Αχ, Άλις μου δεν χρειάζεται να μας ευχαριστείς. Εμείς θα έπρεπε. Ήρθες και έδωσες ζωντάνια και χαρά σε αυτό το σπίτι. Τα τελευταία μου γενέθλια πριν έρθεις εσύ ήταν σπουδαία και οικογενειακά. Ήμασταν εγώ, ο Καρλάιλ και ο Έντουαρντ. Η Ρόζαλι δεν ήταν ακόμα μαζί ούτε και ο Έμμετ. Ήταν η δεύτερη χρονιά μου ως βρικόλακας και είχαμε κανονίσει να μείνουμε απλώς σπίτι. Δεν ήθελα κάτι το ιδιαίτερο. Και τότε έλαβα το καλύτερο δώρο που θα μπορούσα ποτέ να λάβω σε αυτήν την ζωή. Αυτό το δαχτυλίδι.» μας έδειξε το δακτυλίδι που φορούσε δίπλα στην βέρα και γύρισε και κοίταξε τον Καρλάιλ με αγάπη.

«Δέχτηκα κατευθείαν. Δεν ήξερα αν ο Έντουαρντ τον είχε βοηθήσει ή όχι πάντως ξέρω ότι ήταν το μόνο που ήθελα για να ολοκληρωθεί η ευτυχία μου» και κοίταξε τον Έντουαρντ και μετά τον Καρλάιλ.

Από το βλέμμα του Έντουαρντ καταλάβαινα ότι είχε βοηθήσει τον Καρλάιλ με τον χάρισμα του γι΄ αυτήν την υπόθεση.

«Έσμι, άκουγα στις σκέψεις σου πόσο τον αγαπούσες και ήξερα ότι το ίδιο συνέβαινε και για εκείνον από την πρώτη στιγμή. Αργά ή γρήγορα θα συνέβαινα απλώς σας ήθελα και τους δύο ευτυχισμένους. Ήσασταν η οικογένεια που έχασα και που απέκτησα ξανά. Μόνο που δεν ήξερα αν αυτό πιστεύατε εσείς για μένα. Ο Καρλάιλ δεν είχε παιδιά πριν την μεταμόρφωση του έτσι δεν ήξερα αν είχε το πατρικό φίλτρο. Εσύ Έσμι, είχες δικό σου παιδάκι άρα και το μητρικό ένστικτο αλλά δεν ήξερα αν ήθελες να αντικαταστήσεις το παιδί σου με ένα άλλο ξένο. Αλλά και πάλι ήθελα να σας δω μαζί και ευτυχισμένους. Όταν αυτό έγινε ένοιωσα και εγώ πολύ χαρούμενος»

«Αχ, Έντουαρντ, πάντα ο ίδιος. Τα επόμενα γενέθλια που γιόρτασα ήταν όταν ήταν μαζί η Άλις και ο Τζάσπερ. Ήμασταν όλοι μαζί, κάτι ανάλογο με τώρα μόνο που δεν ήμουν τόσο χαρούμενη όσο τώρα. Αυτό οφείλεται σε εσένα, Μπέλλα» και με κοίταξε. «η καρδιά της μάνας δεν θέλει τίποτα απολύτως παρά μόνο τα παιδιά της χαρούμενα. Όλα τα παιδιά μου ήταν χαρούμενα με το ταίρι τους εκτός από το πρώτο μου παιδί, τον Έντουαρντ –»

«Μαμά…» διέκοψε ο Έντουαρντ.

«Άρα μπορεί τότε να χάρηκα αλλά κάτι μου λέει ότι τα επόμενα γενέθλια μου θα είναι πολύ καλύτερα.»

«Και για μένα ισχύουν τα ίδια. Μόνο που θυμάμαι και τα 18α ανθρώπινα γενέθλια μου. Ο μπαμπάς μου ήταν πολύ χαρούμενος επειδή ενηλικιώθηκα και σε λίγο καιρό θα αναλάμβανα την δουλειά του. Είχε κανονίσει για μένα ένα γλέντι. Πραγματικό πανηγύρι. Ήταν καλεσμένοι όλοι του οι συνάδελφοι και οι γνωστοί και μου είχε δώσει το ελεύθερο να προσκαλέσω όποιον ήθελα. Αρκεί να ήταν της υψηλής κοινωνίας.

»Είχα τέσσερις φίλους, οι δύο ήταν πολλοί φτωχοί, ο ένας ήταν ούτε πολύ πλούσιος αλλά ούτε και φτωχός και ο άλλος ήταν αρκετά πλούσιος όπως και εγώ αλλά το ίδιο προσγειωμένος όπως και εγώ. Ρώτησα τον πατέρα μου αν μπορώ να τους καλέσω και τους τέσσερις γιατί θα ήταν άδικο αν καλούσα τους δύο ή ακόμα χειρότερα τον ένα. Δεν ήθελα οι άλλοι να αισθανθούν προδομένοι. Το δώρο του πατέρα μου ήταν να με αφήσει να έρθουν και οι τέσσερις. Τον ευχαρίστησα κι όλας.»

«Πέρασα καταπληκτικά. Τα τέσσαρα αγαπημένα μου άτομα ήταν εκεί για μία και μοναδική φορά. Την επόμενη χρονιά ο πατέρας μου αποφάνθηκε ότι ήμουν πολύ μεγάλος για να προσκαλέσω κάθε λογής ανθρώπους. Από τότε δεν χάρηκα άλλα γενέθλια εκτός από αυτά που ήταν μετά τον γάμο μας.» και με αυτά τα λόγια κοίταξε γλυκά την Έσμι.

«Εγώ θυμάμαι πολλά από τα γενέθλια μου» άρχισε ο Έμμετ. «Όταν ήμουν μικρός όλοι μου έφερναν τα πιο ωραία παιχνίδια και πάντα τα γιόρταζα με τους γονείς μου. Τα χειρότερα γενέθλια μου ήταν τα 7α. Την ημέρα εκείνη πέθανε η γιαγιά μου που της είχα αδυναμία και έναν μήνα αργότερα πέθανε και ο παππούς μου.

»Αλλά τα γενέθλια που μου έχουν μείνει και με έχουν στιγματίσει είναι τα 20α μου, τα τελευταία ανθρώπινα γενέθλια που έζησα. Εκείνη την μέρα είδα τα πάντα. Πρωί πρωί ήρθε η μικρή αδερφή του κολλητού μου, που ήξερα ότι δεν με θεωρούσε απλώς ‘φίλο του αδερφού της’, να μου ανακοινώσει ότι πρέπει να ετοιμαστώ για να πάμε για ορειβασία. Μου είχε πει να τους συναντήσω στο μαγαζί που συχνάζαμε. Πήγα και δεν είχε κόσμο. Έπρεπε να το είχα καταλάβει τι ετοίμαζαν αλλά ήμουν ενθουσιασμένος για την ορειβασία.

»Μόλις μπήκα μέσα άρχισαν να εμφανίζονται ένας ένας οι φίλοι μου. Μετά από λίγο τους είχα δει όλους αλλά το βλέμμα τους υποδήλωνε ότι η έκπληξη δεν είχε τελειώσει ακόμη. Ήρθε ο σερβιτόρος του μαγαζιού με μία μεγάλη τούρτα. Την έσερνε σε ένα καροτσάκι. Την έφεραν μπροστά μου και πάνω που πήγαινα να ρωτήσω γιατί δεν έχει κεράκια, βγαίνει από μέσα μια ψηλή καστανομάλλα που φορούσε πολύ λίγα. Δεν θα συνεχίσω να πω άλλα μόνο ότι το πάρτι κράτησε ως το μεσημέρι.

»Μετά πήγαμε ορειβασία επειδή στην ουσία αυτό ήθελα για δώρο. Με τους φίλους μου βάλαμε ένα στοίχημα. Όποιος ξεγελούσε την αρκούδα που είχαμε δει λιγο πιο κάτω από το μονοπάτι θα ήταν ο νικητής και θα έκανε ότι ήθελε με τους άλλους. Επειδή είχα τα γενέθλια μου με άφησαν να προσπαθήσω πρώτος. Έχανα από την αρκούδα και τότε είδα το πιο όμορφο πλάσμα στο κόσμο» γύρισε για να κοιτάξει την Ρόζαλι και να της χαμογελάσει

«Τα υπόλοιπα τα ξέρετε. Εκείνη την μέρα ένοιωσα τα πάντα. Από χαρά και θαυμασμό μέχρι πόνο και απογοήτευση. Αυτή η μέρα με άλλαξε με πάρα πολλούς τρόπους. Ερωτεύτηκα την Ρόζαλι, έγινα βρικόλακας, έγινα 20 χρονών, πολέμησα με μία αρκούδα – άσχετα που έχασα. «

»Τα αγαπημένα μου γενέθλια ως βρικόλακας ήταν πριν 3 χρόνια όταν το μωράκι μου μού πήρε το τζιπ. Η Άλις είχε ετοιμάσει το πιο τέλειο πάρτι. Ευχαριστώ αδερφούλα.»

«Δεν κάνει τίποτα, Έμ. Ή… μάλλον κάνει! Να με αφήσεις να διοργανώνω πάρτι κάθε χρόνο στα γενέθλια σου»

«Καλά θα δούμε» της απάντησε σκανταλιάρικα.

«Εμμ Έντουαρντ νομίζω είναι η σειρά σου» είπε ο Τζάσπερ στον Έντουαρντ

«Δεν κατάλαβα έχουμε και σειρά;»

«Όχι, απλώς είπαμε όλοι εκτός από εσένα» του είπε απαλά η Έσμι.

«Ω! Έλα Έντουαρντ! Πες μας! Εγώ σας είπα και δεν ήταν και τόσο εύκολο για μένα. Η ιδέα των φίλων μου για εκείνη την ψηλή καστανομάλλα μου θυμάμαι αμυδρά, το στοίχημα. Όλα αυτά δεν είναι και τόσο εύκολα. Οπότε πες και εσύ» του είπε ο Έμμετ και έδειχνε να έχει πειστεί.

Για κακή μου τύχη γύρισε και με κοίταξε.

«Μετά θα πεις και εσύ, εντάξει;» μου είπε γλυκά και παραλίγο να χάσω της αισθήσεις μου. Τα μάτια του ήταν ένα λαμπερό χρυσαφί εφόσον είχε μόλις γυρίσει από το κυνήγι.

Εγώ απλώς κούνησα το κεφάλι μου ανήμπορη να κάνω κάτι άλλο. Ο Έμμετ γελούσε αλλά οι υπόλοιποι κοιτούσαν με κατανόηση πράγμα που με έκανε να κοκκινίσω περισσότερο.

«Ωραία, αφού θέλετε να μάθετε. Τα αγαπημένα μου ανθρώπινα γενέθλια ήταν τα 17α που ήταν και τα τελευταία μου. Και αυτό γιατί ήξερα ότι αν ο Μεγάλος Πόλεμος όπως ονομαζόταν τότε διαρκούσε για άλλον έναν χρόνο θα μπορούσα να πάω και εγώ και να πολεμήσω για την πατρίδα. Τότε δεν ήξερα ότι όλα αυτά ήταν ψέματα, δεν ήξερα ότι δεν υπήρχε κάποιος πραγματικός σοβαρός λόγος που ξεκίνησε ο πόλεμος. Βέβαια τα σχέδια μου δεν πραγματοποιήθηκαν

»Τα αγαπημένα μου γενέθλια μετά την μεταμόρφωση μου ήταν αυτά. Με κάνατε πολύ χαρούμενο σήμερα. Τα δώρα σας, η διάθεση σας, η Μπέλλα» και όλοι γέλασαν. Ακόμα και εγώ.

Ήμουν ένας παράγοντας που έκανε αυτή την μέρα τέλεια γι’ αυτόν.

«Χαίρομαι» του απάντησα και κατάλαβε ότι το εννοούσα.

«Σειρά σου τώρα» μου είπε και νομίζω ότι υπήρχε ένα ίχνος ανυπομονησίας που ήταν φανερό όσο και αν προσπαθούσε να το κρύψει.

Κοκκίνισα για άλλη μία φορά.

«Έλα Μπέλλα, πες μας. Εσύ τουλάχιστον θυμάσαι. Εγώ τι να πω;» με παρακάλεσε παραπονιάρικα η Άλις.

«Εντάξει, εντάξει. Θα σας πω» ξεκίνησα. «Μόνο που δεν μπορώ να διαλέξω. Τα πρώτα γενέθλια που θυμάμαι είναι τα 6α μου. Είχε έρθει ο Τσάρλι στο Φοίνιξ για την περίσταση και ήμουν χαρούμενη γιατί επιτέλους θα γιόρταζα γενέθλια μαζι με τους γονείς μου. Τις περισσότερες φορές απλώς λάμβανα ένα πακέτο και μία κάρτα από τον Τσάρλι. Αλλά σε εκείνα τα γενέθλια είχε έρθει ο ίδιος και μου έφερε μία κούνια. Δηλαδή την συναρμολόγησε ο ίδιος στην αυλή.

»Εγώ δεν το ήξερα ότι είχε έρθει, πήγα σχολείο και όταν γύρισα είδα τον μπαμπά μου να κρεμάει την κούνια. Είχε τελειώσει. Πήγα και τον αγκάλιασα και με έβαλε στην κούνια. Εεε, επειδή με ήξερε πήρε κούνια που είχε…εεε…ζώνη ασφαλείας.» λέγοντας αυτό το τελευταίο κοκκίνισα και φυσικά όλοι γέλασαν. Ο Έντουαρντ με έσφιξε στην αγκαλιά του και με προέτρεψε να συνεχίσω

«Έκανα κούνια σχεδόν όλη μέρα. Το βραδάκι με μάζεψε η μαμά μέσα στο σπίτι και με πήρε στο δωμάτιο μου για να αλλάξω. Με έντυσε σαν να ήμουν μια μικρή πορσελάνινη κούκλα. Ένα πορτοκαλί φουστανάκι και λαχανί καλτσάκια. Κατεβήκαμε κάτω και περίμενε ο μπαμπάς με μία σχετικά μικρή τούρτα. Μου είπε να κάνω μία ευχή.

»Τα γενέθλια αυτά δεν ήταν ολοκληρωμένα μέχρι και σήμερα. Η ευχή που έκανα ήταν μια μέρα να αποκτήσω μία οικογένεια που να με αγαπάει και να είναι πάντα κοντά μου να με στηρίζει.

»Εκείνη την μέρα πραγματοποιήθηκε ένα πολύ μικρό μέρος της ευχής. Ο μπαμπάς μου έμεινε στο σπίτι. Ήταν η μοναδική φορά που ένοιωσα τόσο ασφαλής στο σπίτι, κάτω από την προστασία των γονιών μου

»Άλλα γενέθλια που μπορω να πω ότι είναι στα αγαπημένα μου είναι το πάρτι που έκανε η δασκάλα του δημοτικού όταν ήμουν έκτη. Εκείνη την χρονιά όλοι έκαναν πάρτι μέσα στην τάξη. Η κυρία Λέιντον είχε συνεννοηθεί με τους γονείς και στα γενέθλια μας μάς έφτιαχνε τούρτα. Οι συμμαθητές μου δεν ασχολήθηκαν μαζί μου. ‘Έπαιζαν’ μόνοι τους. Εγώ ήμουν στην γωνιά μου και άκουγα την μουσικά που είχε επιλέξει η κυρία.

»Εκείνη την μέρα παρατήρησα ένα άλλο κοριτσάκι που καθόταν και αυτό μόνο του χωρίς να κάνει φασαρία. Είχε έρθει πέρσι και ήμουν πολύ δειλή για να της συστηθώ. Αποφάσισα ότι έπρεπε να πάω. Πήγα και τελικά την βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα. Παρέμεινε η πιο στενή μου φίλη μέχρι τα δεκαπέντε μας. Μετακόμισε και έτσι χάσαμε επαφή. Αυτά ήταν μέχρι στιγμής τα αγαπημένα μου γενέθλια» τους αποκάλυψα τελικά τα δύο αγαπημένα μου γενέθλια. Εξάλλου ήταν η οικογένεια μου. Έπρεπε να μάθουν.

«Άλις, όχι» της είπα μόλις την είδα με ένα βλέμμα σαν να υπολόγιζε κάτι.

«Μα θα είναι τα 18α γενέθλια σου. Δεν θες να γιορτάσεις την ενηλικίωση σου;» απόρησε

«Όχι.» της είπα έτσι απλά.

«Καλά, άμα καταφέρεις να της αλλάξεις γνώμη σφύρα μου» μου είπε ο Έμ πειραχτικά.

Μουτσούνιασα. Δεν θέλω πάρτι. Είμαι σίγουρη ότι θα κάνω κάτι και η αδεξιότητα μου θα τα καταστρέψει όλα.

«Νομίζω είναι αργά. Θα σε πάρω σπίτι. Έλα.» και κάπως έτσι σηκώθηκε ο Έντουαρντ με χάρη από τον καναπέ και μου έδωσε το κρύο χέρι του για να σηκωθώ και γω. Το πήρα με ενθουσιασμό και σηκώθηκα. Χαιρετήσαμε την οικογένεια του Έντουαρντ – ωπ την οικογένεια μας – και φύγαμε. Στο σπίτι ο Τσάρλι είχε σχετικά καλή διάθεση. Θα κέρδισε η ομάδα του φαίνεται. Ήταν ήδη περασμένες δέκα και έτσι πήγα απευθείας στο κρεβάτι μου. Ξάπλωσα και περίμενα τον Έντουαρντ να με νανουρίσει. Όταν ήρθε έλαμπε από χαρά. Ήρθε στο κρεβάτι και με φίλησε. Προσπάθησα να παρατείνω το φιλί τώρα που τα όριο είχα ψιλοαλλάξει τους τελευταίους μήνες αλλά προφανώς ξεπέρασα και αυτά τα όρια γιατί μετά από λίγο διέκοψε το φιλί και με ρώτησε μελιστάλαχτα

«Θα παντρευτούμε δηλαδή μετά το σχολείο»

Εγώ απλώς κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου.

«Θες το δακτυλίδι;» με ρώτησε ξαφνικά με ένα άλλο κυμα ενθουσιασμού να περνά από τα μάτια του.

Αυτό με σόκαρε. Είχε ήδη πάρει δακτυλίδι; Το κατάλαβε.

«Δεν πειράζει. Έτσι και αλλιώς έχουμε πολύ καιρό μπροστά μας» δεν έδειχνε να τον ενοχλεί το γεγονός ότι δεν ήθελα το δακτυλίδι του ακόμα.

«Θα το πούμε στον Τσάρλι τώρα ή μετά την αποφοίτηση;» ρώτησε ευγενικά

«Μετά την αποφοίτηση» είπε με σιγουριά και αυτοπεποίθηση. Αν το μάθαινε ο πατέρας μου αυτό τώρα θα έφερνε τα πάνω κάτω και σίγουρα θα υπέθετε ότι είμαι έγκυος. Οπότε ας το αφήσουμε για πιο μετά. Όταν τουλάχιστον θα είμαι ενήλικη.

«Αλλά θα του πούμε για την Σουηδία έτσι;» με ρώτησε μετά από μερικά λεπτά σιωπής.

Αχ, ναι. Το ταξίδι στην Σουηδία. Το είχα ξεχάσει εντελώς.

«Θα έρθουν και η Άλις με τον Τζάσπερ και η Ρόζαλι με τον Έμμετ. Θα του πούμε ότι θα μείνουμε αγόρια-κορίτσια. Δεν νομίζω να έχει πρόβλημα. Θα βάλω και τον Καρλάιλ ή την Έσμι να τον πάρουν τηλέφωνο ή να βρεθούνε αν χρειάζεται.» με καθησύχασε εύκολα.

Του χαμογέλασα και το ίδιο έκανε και εκείνος ως απάντηση. Με νανούρισε και το επόμενο πρωινό ήρθε υποτίθεται επίσκεψη μαζί με την Άλις. Ανακοίνωσαν τα νέα. Εφόσον αναμιγνυόταν η Άλις στο σχέδιο ο Τσάρλι δεν είχε κανένα πρόβλημα. Ακόμα θυμόταν ότι μέχρι και πριν δύο βδομάδες ερχόταν η Άλις για να με κάνει μπάνιο. Η ευγνωμοσύνη του θα είναι αιώνια. Ρώτησε βέβαια για τα λεφτά αλλά ο Έντουαρντ του εξήγησε για το δώρο της Ρόζαλι.

Θα πηγαίναμε μέσα Ιουλίου. Η Άλις μας έτρεχε συνέχεια για ψώνια. Οι βαλίτσες των αγοριών ήταν ήδη έτοιμες αλλά εμένα δεν με άφηνε να την κλείσω. Μου έλεγε ότι κάτι λείπει. Οι μέρες έφταναν.