Νέα Ζωή

Είχα παραδοθεί δεν ήθελα να κάνω κακό σε κανέναν αυτοί οι βρικόλακες ήταν τόσο καλοί μαζί μου ένιωθα πολύ άσχημα που πίστεψα έστω και για μια στιγμή όλα όσα μας έλεγε ο Ραιλι για αυτούς. Μου είχαν πει πως αν απαντούσα ειλικρινά στις ερωτήσεις τους θα μπορούσα να ζήσω.

Είχαμε φτάσει στο ξέφωτο Που πριν από λίγο μαινόταν η μάχη που σκότωσε όλα τα μέλη της σύναξης μου. Δεν με ενδιέφερε όμως όπως δε θα ενδιέφερε κανέναν από αυτούς αν είχα καταστραφεί εγώ. Η μυρωδιά των καμένων σωμάτων ήταν ακόμα φρέσκια στο αέρα και όλα ήταν θολά. Εκεί κοντά στη φωτιά υπήρχαν και άλλοι βρικόλακες παρόλο που ακόμα ο πυκνός καπνός της φωτιάς στροβιλιζόταν γύρο μας μπορούσα να δω τα έντονα χρυσαφί μάτια που είχαν όλοι τους. Δεν πρόλαβα να του παρατηρήσω καλά αφού η φωνή του όμορφου και καλόκαρδου βρικόλακα- του Καρλαιλ.

«Εμετ, Ροζαλι» μόλις φώναξε αυτά τα δυο ονόματα δυο βρικόλακες βρέθηκαν ξαφνικά δίπλα μου. Ο ένας –ο Εμετ- ήταν τεράστιος με του μύες από τα μπράτσα του να φαίνονται τρομακτικοί. Αν δεν ήξερα πως δεν είχαν σκοπό να μου κάνουν κακό-όπως μου είχαν υποσχεθεί- θα το έτρεχα να ξε φύγω όσο το δυνατόν πιο μακριά από αυτόν. Η θηλυκιά- η Ρόζαλι- ήταν πανέμορφη είχε μακριά ξανθά μαλλιά με δυο πλεξούδες να περιβάλουν το όμορφο πρόσωπο της και χρυσαφί μάτια. Αν τελικά με άφηναν να ζήσω η πρώτη ερώτηση που θα ήθελα να τους κάνω θα είχε σχέση με το χρώμα των ματιών τους.

«Θέλω να πάρετε τη μικρή μακριά από εδώ. Πηγαίνετε σπίτι δεν πρέπει να τη δουν εδώ οι Βολτούρι αν θέλουμε να τη βοηθήσουμε. Θα έρθουμε όσο πιο γρήγορα μπορούμε» μιλούσε γρήγορα και ήταν φανερό πως οι Βολτούρι ότι και να ήταν είχαν μεγαλύτερη εξουσία ακόμα και σε αυτή την οικογένεια. Ένα χέρι ακούμπησε τον όμως μου αν και ήμουν αρκετά τρομαγμένη δεν έκανα καμία από το μη κίνηση που θα μπορούσε να θεωρηθεί απειλητική. Ήταν το χέρι της γυναίκας της Ρόζαλι.
«Έλα, θα σε πάμε σε ένα πιο ασφαλές μέρος» η φωνή της ήταν φιλική είχε….αγάπη, συμπόνια δεν μπορούσα να είμαι σίγουρη όμως. Δεν μίλησα απλά κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου. Πήγαμε περπατώντας ως την άκρη του ξέφωτου και μετά αρχίσαμε να τρέχουμε. Φοβόμουν να τρέξω πολύ γρήγορα αν και θα μπορούσα εύκολα να τους περάσω. Μετά από μερικά λεπτά τρεξίματος μέσα από τα πυκνά δέντρα άρχισε να ξεπροβάλει ένα μεγάλο σπίτι με έναν όμορφο κήπο και γυάλινους τοίχους. Ήθελα να τους κάνω τόσες πολλές ερωτήσεις όμως φοβόμουν αυτοί μου φερόντουσαν τόσο καλά και φιλικά αλλά εγώ ακόμα τους φοβόμουν.

Ήμασταν κοντά στη πόρτα του σπιτιού αλλά κανείς από τους δυο δεν κατευθύνθηκε στο εσωτερικό, ανακουφίστηκα κατά κάποιο τρόπο γιατί δεν ήθελα να μπω μέσα με αυτούς τους δυο βρικόλακες, από τότε που είχα γίνει κι εγώ μια είχα μάθει να μην εμπιστεύομαι εύκολα τους υπόλοιπους και αυτό μου είχε γίνει συνήθεια.

Μείναμε εκεί ακίνητοι για αρκετή ώρα. Είχα αρχίσει να ανησυχώ γα τους υπόλοιπους, ήθελα να σηκωθώ να κάνω κάτι δεν άντεχα άλλο την αναμονή αλλά ακόμα φοβόμουν εκείνον το μεγαλόσωμο βρικόλακα. Όταν γύρισα να τον κοιτάξω το βλέμμα του ήταν καρφωμένο κάπου μέσα στα δέντρα το ακολούθησα για να δω τους υπόλοιπους βρικόλακες με τα κίτρινα μάτια να έρχονται προς το μέρος μας.

ΑΡΩΜΑ

Καθώς τους παρατηρούσα να έρχονται προς το μέρος μας είδα πως δεν ήταν οι τέσσερεις που είχαμε αφήσει πίσω στο ξέφωτο αλλά είχαν προστεθεί άλλοι δυο. Ήταν ένας αρσενικός βρικόλακας με ατημέλητα χάλκινα μαλλιά και φυσικά χρυσαφί μάτια, δίπλα του περπατούσε μια κοπέλα τα μάτια δεν ούτε χρυσαφί ούτε κόκκινα ούτε μαύρα που θα μπορούσαν να είχαν δημιουργηθεί από τη δίψα. Την κοιτούσα όση ‘ώρα προχωρούσαν όλοι μαζί για να μας πλησιάσουν.

Ήταν λίγα μέτρα μακριά μας όταν ένα απαλό αεράκι έφερε στο πρόσωπο μου μια γλυκιά και ζεστή μυρωδιά, την αναγνώρισα αμέσως ήταν η μυρωδιά του κοριτσιού που μας είχε δώσει από μια μπλούζα. Το κορίτσι με τα περίεργα μάτια ήταν άνθρωπος και ο Ραιλι ήθελε να τη σκοτώσουμε. Το άρωμα της ξανά χτύπησε το πρόσωπο μου ήταν ακαταμάχητο. Μπόρεσα να δω τους δυο βρικόλακες που με έφεραν εδώ να πλησιάζουν τους υπόλοιπους, εγώ καθόμουν ακόμα στα σκαλοπάτια και είχα βάλει τα χέρια μου στο πρόσωπο μου και προσπαθούσα να μην αναπνέω αλλά και πάλι ήταν βασανιστικό, ο λαιμός μου είχε πάρει φωτιά και σίγουρα δεν μπορούσα να το αγνοήσω.

Σιγά-σιγά άρχισα να παρατηρώ πως ο αέρα δεν είχε πια αυτή το γλυκό αλλά ταυτόχρονα και βασανιστικό άρωμα το κοριτσιού. Ανοιγόκλεισα μερικές φορές τα μάτια μου σαν να ξυπνούσα από κάποιο βαθύ ύπνο- αν και αυτό ήταν αδύνατον σε αυτή τη ζωή- κοίταξα διστακτικά γύρω μου πρώτα το βλέμμα μου έπεσε σε ένα θηλυκό μικρόσωμο βρικόλακα με κοντά μαύρα μαλλιά που ήταν δίπλα σε εκείνον το βρικόλακα που ήθελε να με καταστρέψει. Έστρεψα το βλέμμα μου γρήγορα αλλού γιατί δεν ήθελα να διασταυρωθεί με το δικό του. Έπειτα κοίτα το Καρλαιλ που είχε έρθει να καθίσει δίπλα μου τώρα και την Εσμι που την όρθια δίπλα του. Δεν έβλεπα πουθενά το κορίτσι ούτε εκείνο τον βρικόλακα με τα χάλκινα μαλλιά, φαντάστηκα πως είχαν καταλάβει ότι υπέφερα από το άρωμα της και την είχαν πάρει μακριά μου. Κατά κάποιο τρόπο με χαροποιούσε που την είχαν πάρει μακριά μου γιατί αυτοί οι βρικόλακες με είχαν σώσει και δεν ήθελα να κάνω κακό ούτε σε αυτούς αλλά ούτε και σε όποιον ήταν μαζί τους είτε ήταν άνθρωποι είτε όχι.

Κάποιος με ακούμπησε στον ώμο, γύρισα αργά χωρίς απότομες κινήσεις και είδα τον Καρλαιλ να με κοιτάει με τόση στοργή που δεν την άξιζα.

«Μην ανησυχείς με τον καιρό θα μπορέσεις να ελέγξεις τη δίψα σου τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα»

«Ναι, μπορεί»

«Σίγουρα θα γίνει κοίτα εμάς έχουμε μια κανονική ζωή με μια μόνιμη κατοικία και συναναστρεφόμαστε με τους ανθρώπους χωρίς να καταλαβαίνουν τι είμαστε. Θα γίνει και για εσένα αυτό κάποια στιγμή θα το δεις» τα λόγια του είχαν μέσα τους τόση σοφία και σιγουριά που με έκαναν να πιστέψω σε αυτά που έλεγε. Ίσως όντως κι εγώ κάποια μέρα να μπορούσα να ζήσω μια φυσιολογική ζωή. [center]

Με κοιτούσαν με τόση στοργή και αγάπη ενώ εγώ ήξερα πως δεν το άξιζα. Πριν από λίγο ήθελα να τους σκοτώσω αυτό από μόνο του ήταν μια καλή δικαιολογία για να με καταστρέψουν αλλά δεν το έκαναν αντίθετα αυτοί με έσωσαν.

Ο Καρλαιλ κοίταξε τους άλλους και τότε κατάλαβα πως ήταν η ώρα των ερωτήσεων καθώς από αυτό εξαρτιόταν η επιβίωση μου. Είχα αποφασίσει πως θα τους έλεγα όλη την αλήθεια σχετικά με την σύναξη μας που είχε πια καταστραφεί, το Ραιλι και ότι άλλο ήθελαν να μάθουν.
«Λοιπόν, σου είπαμε πως θα μπορούσες να ζήσεις αλλά πρέπει πρώτα να σε ρωτήσουμε κάποια πράγματα» αν και σε κάθε άλλη περίπτωση αυτά τα λόγια θα με τρόμαζαν το γεγονός ότι τα έλεγε ο Καρλαιλ που ήταν τόσο καλός εξαφάνιζε κάθε άλλο συναίσθημα εκτός της αγάπης προς αυτόν και την οικογένεια του.

Δεν είχα μιλήσει εδώ και αρκετή ώρα και φοβόμουν αλλά δεν ήξερα τι, ίσως ήταν η φωνή μου που φοβόμουν αλλά δεν ήταν σίγουρα αυτοί οι βρικόλακες «Θα σας πω ότι θέλετε, σας πω όλη την αλήθεια» τα λόγια μου βγήκαν γρήγορα μέσα από το στόμα μου και δεν ήξερα αν μπόρεσαν να καταλάβουν τι ένιωθα. Αν ήταν λύπη ή χαρά. Αν ήταν φόβος ή ανακούφιση ή αν είχαν μπορέσει να καταλάβουν την αναμίξει όλων αυτών των συναισθημάτων στο κουβάρι που είχε δημιουργηθεί μέσα μου.

«Το ξέρουμε ότι θέλεις να μας πεις την αλήθεια και το εκτιμούμε αφάνταστα γιαυτό μπορείς να ηρεμήσεις δεν χρειάζεται να μας φοβάσαι» δεν πρόλαβα να του απαντήσω όταν ένα κύμα ηρεμίας και γαλήνης με κατέκλυσε αν μπορούσα να το κάνω θα είχα κοιμηθεί ήταν τόσο όμορφο συναίσθημα που είχα τόσο καιρό να νιώσω. Ήθελα να αφεθώ στην ηρεμία και να την αφήσω να με κατακλίσει αλλά μετά σαν να ξυπνούσα από έναν παράξενο ύπνο το μυαλό μου γύρισε στην πραγματικότητα και κοίταξα τον Καρλαιλ στα μάτια πιο ήρεμη αλλά ακόμα στην πραγματικότητα.

«Μπορείς να μου πεις για τη δημιουργό σου. Τι σας είπε για να για να μας επιτεθείτε;» η έκφραση του προσώπου του ήταν σοβαρή και η φωνή του ήταν γεμάτη με σοφία αιώνων ύπαρξης.

«Δεν ξέρω τίποτα για τη δημιουργό μας. Ο Ραιλι πότε δεν έλεγε το όνομα της και ποτέ δεν την είχαμε δει. Είχε πει πως δεν ήταν ασφαλές να τη σκεπτόμαστε για δικό μας καλό» λέγοντας τις τελευταίες λέξεις έκανα ένα μορφασμό καθώς ο Ραιλι ποτέ δεν ήθελε το καλό μας. « Μας είπε πως το Σιατλ ήταν δική σας περιοχή και ότι θα ερχόσασταν εσείς να μας καταστρέψετε αν δεν το κάναμε πρώτοι εμείς. Μας είπε πως θα ξέραμε ότι είστε η σωστή σύναξη γιατί θα είχε εκείνο τον άνθρωπο μαζί σας» προσπάθησα να μη θυμηθώ εκείνο το γλυκό άρωμα. Σκέφτηκα όλα εκείνα τα ψέματα που μας είχε πει και ένιωσα την ανάγκη να τα βγάλω από μέσα μου.

«Μας είχε τόσο πολλά ψέματα μας είχε πει πως αν βγαίναμε στον ήλιο θα καιγόμασταν. Μας άφησε να πιστέψουμε πως όλοι μύθοι ήταν αλήθεια. Μια μέρα εγώ και ένας από τους άλλους νεογέννητους ανακαλύψαμε πως μπορούσαμε να βγούμε στον ήλιο και θέλαμε να το πούμε στον Ραιλι άφησα τον Ντιέγκο να του το πει. Μου είχε υποσχεθεί πως θα γυρνούσε» ήθελα να κλάψω για τον χαμό του Ντιέγκο αλλά προσπάθησα να μην λυγίσω και να συνεχίσω την αφήγηση μου «Είχαμε ακολουθήσει τον Ραιλι σε ένα σπίτι όπου ήταν η δημιουργός μας δεν μπορέσαμε να τη δούμε αλλά την ακούσαμε είχε τσιριχτή κοριτσίστικη φωνή. Συζητούσαν για κάποιους εχθρούς» έκανα μια μικρή παύση που ήταν σαν να τους έλεγα ότι οι εχθροί για τους οποίους συζητούσαν ήταν εκείνοι και μετά συνέχισα «Μετά από λίγο εμφανίστηκαν κάποιοι άλλοι βρικόλακες ήταν περίεργα ντυμένοι με μανδύες μαύρους και πήγαν στη δημιουργό μας και στον Ραιλι είχαν αφήσει να εννοηθεί πως ήθελαν να σας κάνουμε κακό. Μετά από αυτό εγώ έφυγα και ο Ντιέγκο έμεινε να πει στο Ραιλι για ότι είχαμε ανακαλύψει σε σχέση με τον ήλιο. Μέτα από τότε δεν τον ξανά είδα ο Ραιλι μου είχε πει πως τον είχε στείλει η δημιουργός μας να σας κατασκοπεύσει και ότι θα ήταν σήμερα εδώ αλλά δεν ήταν μόλις είδα όλο αυτό το χάος κατάλαβα ότι και αυτό ήταν άλλο ένα από τα ψέματα του Ραιλι και πως είχε ήδη σκοτώσει τον Ντιέγκο» λύγισα λέγοντας τις τελευταίες λέξεις και έσκυψα το κεφάλι μου. Τότε κάποιος ήρθε κάθισε δίπλα μου πολύ απαλά και με αγκάλιασε τόσο στοργικά. Η στοργή που εξέπεμπε ήταν τόσο δυνατή που έπεσα στην αγκαλιά της. Ένιωσα όπως θα ένιωθε κάθε ανυπεράσπιστο κοριτσάκι στην αγκαλιά της μητέρας του.

ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ

Μπρι

Ήμουν πολύ στενοχωρημένη ήθελα να κλάψω όχι μόνο για τον Ντιέγκο αλλά και για την χαμένη μου ζωή.

Καθώς το μυαλό μου γυρνούσε στην πραγματικότητα αναρωτήθηκα ποια από εκείνους τους βρικόλακες είχε τόση αγάπη στην καρδιά της. Η περιέργεια με νίκησε έτσι σήκωσα λίγο το κεφάλι μου για να δω το πρόσωπο της. Χρειάστηκε μόνο μια μικρή κίνηση έτσι ώστε να μπορέσω να δω μια τούφα από τα μακριά ξανθά μαλλιά της. Δεν ήταν απαραίτητο να κάνω καμία προσπάθεια να δω το πρόσωπο της αφού η μόνη που είχε ξανθά μαλλιά ήταν η Ροζαλι. Ήταν εκείνη μου με είχαν φέρει εδώ μαζί με εκείνον τον τεράστιο και τρομακτικό βρικόλακα, τον Εμετ.

«Λυπούμαστε πολύ για αυτά που πέρασες. Πρέπει να ήταν φρικτά» η φωνή του Καρλαιλ έκανε τη Ροζαλι να με αφήσει αλλά όχι και να φύγει από κοντά μου. Έμεινε εκεί που ήταν δίπλα μου με το χέρι της ακόμα να ακουμπάει τον ώμο μου ενώ εγώ γυρνούσα προς την κατεύθυνση του Καρλαιλ.
«Κι εγώ λυπάμαι» μουρμούρισα την απάντηση μου και μετά σιωπή κανένας δεν μίλησε. Όλοι ήταν ακίνητοι σαν αγάλματα και κανείς τους δεν ανέπνεε. Ύστερα από αυτή τη μικρή παύση μίλησα εγώ όσο πιο ψιθυριστά μπορούσα «Θέλω να σας πω και κάτι άλλο» πριν συνεχίσω περίμενα για ποια ανταπόκριση. Ο Καρλαιλ μου έγνεψε να συνεχίσω «Ο Ραιλι μας είπε πως είστε μια πολύ παλαιά οικογένεια» ένα μια παύση πριν συνεχίσω « Αυτό το πιστεύω. Είστε παλαιά και σοφή οικογένεια αλλά μας είπε πως τα μάτια σας έχω αυτή τη χρυσαφή απόχρωσή λόγο της ηλικία σας. Αυτό δεν το πιστεύω και θα ήθελα να μάθω από πού προέρχεται»

Φάνηκε πως το έβρισκαν αστείο αφού όλοι τους μόλις άκουσαν την ερώτηση μας τους ξέφυγε ένα γελάκι. Γύρισα προς τον Καρλαιλ ελπίζοντας να πάρω μια σοβαρή απάντηση. Αν και αυτός όπως και οι άλλοι είχε γελάσει τώρα έδειχνε πρόθυμος να απαντήσει στην ερώτηση μου.

«Εμείς εδώ ζούμε κάπως διαφορετικά από τους άλλους του είδους μας δεν πίνουμε ανθρώπινο αίμα παρά μόνο ζώων. Γιαυτό και τα μάτια μας δεν έχουν την κοκκινωπή απόχρωσή όπως των άλλων» είχα μείνει έκπληκτη δεν πίστευα ποτέ πως κάποιος θα μπορούσε να αντισταθεί στα ανθρώπινο αίμα και όμως να που γινόταν.

«Πως τα καταφέρνετε?» αυτό ήταν το μόνο που μπόρεσα πω.
«Στη αρχή είναι δύσκολο να βρίσκεσαι κοντά σε ανθρώπους αλλά σιγα-σιγα γίνετε ποιο εύκολο. Ξέρεις εμείς θα σε αφήσουμε να φύγεις αν το θέλεις αλλά αν μπορείς να μείνεις μαζί μας αν είσαι πρόθυμη να αλλάξεις τρόπο ζωής» αυτό ήταν μεγαλύτερη έκπληξη ακόμα και από την αποκάλυψη ότι αυτή οι βρικόλακες δεν πίνουν ανθρώπινο αίμα. Μου ζητούσαν να γίνω μέλος της σύναξης τους ή μάλλον της οικογένειας τους. Ήθελα πολύ να μείνω εδώ και θα ήταν μεγάλη μου χαρά να τους αποκαλώ οικογένεια μου αλλά δεν ήμουν καθόλου σίγουρη για το αν θα τα κατάφερνα να αντισταθώ στο αίμα των ανθρώπων και αυτό ήταν που με εμπόδιζε να δεχτώ την πρόταση που μου είχε γίνει. Δεν ήθελα να τους απογοητεύσω και δεν ήθελα να κάνω κακό σε κανένα άλλο άνθρωπο. Σήκωσα το κεφάλι μου για να δω πως όλοι τους με κοίταζαν. Και τότε πήρα την απόφαση μου να μείνω μαζί τους.

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Μόλις πήγα να μιλήσω σταμάτησα απότομα αφού η μικροσκοπική βρικόλακας που στεκόταν δίπλα στον Τζασπερ σχεδόν πετάχτηκε από τη θέση της και με ένα μικρό άλμα τόσο χαριτωμένο Βρέθηκε μέσα σε δευτερόλεπτα δίπλα στο Καρλαιλ και σε εμένα ακτινοβολώντας από χαρά χωρίς να ξέρω το λόγο που της άλλαξε τόσο γρήγορα τη διάθεση.

«Θα μείνει!» η φωνή της ήταν τόσο σίγουρη που θα μπορούσε να την χαρακτηρίσει κανείς ακόμα και αυταρχική αλλά όχι ήταν τόσο χαρούμενη που δεν θα μπορούσε με τίποτα να είναι αυταρχική μόνο ενθουσιασμένη.

«Τέλεια χαιρόμαστε όλοι που τελικά το αποφάσισες. Εγώ έχω μια δουλειά και πρέπει να φύγω. Αλις για δεν διαλέγεις εσύ πιο από τα δυο δωμάτια που είναι άδεια θα ήταν καλύτερο να μείνει;» πως ήταν τόσο σίγουροι ότι θα έμενα; Αφού δεν είχε πει τίποτα και ο Καρλαιλ γιατί της πίστεψε τόσο γρήγορα; Μήπως ο Ραιλι είχε δίκαιο; Μήπως υπήρχε όντως κάποιος που μπορούσε να διαβάσει τις σκέψεις όμως γιατί δεν είχε πει τίποτα για όλες τις άλλες σκέψεις μου;

«Πως ξέρεις ότι θα μείνω; Εγώ δεν το είπα. Πως μπορείς να είσαι τόσο σίγουρη;» φοβήθηκα πως θα γελούσαν πάλι με την ερώτηση μου γιατί θα τους φαινόταν χαζή αλλά κανείς γέλασε αντιθέτως η ίδια η Αλις έδειχνε πρόθυμη να μου εξηγήσει το περίεργο χάρισμα της γιατί ήμουν σχεδόν σίγουρη πως είχε κάποιο ιδιαίτερο χάρισμα και γιαυτό μπορούσε να τα κάνει όλα αυτά. Πριν προλάβει όμως να αρχίσει να μιλάει συνέχισα «Ξέρω πως κάποιοι έχουν επιπλέον χαρίσματα και ο Ραιλι είχε πει πως και κάποιοι από την δική σας σύναξη έχουν χαρίσματα. Έχεις κάποιο χάρισμα έτσι δεν είναι; Γιατί ήξερες τι αποφάσισα» αυτή τη φορά δεν ξανά μίλησα απλός περίμενα να μιλήσει αυτή.

«Ναι έχω το χάρισμα να βλέπω το μέλλον από τη στιγμή που πήρες την απόφαση εγώ σε είδα έτσι το ήξερα»
«Γιατί δεν πάτε μέσα. Όταν τελειώσω θα έρθω κι εγώ» ο Καρλαιλ έφυγε κι οι υπόλοιποι πήγαμε μέσα.

Το σπίτι από μέσα ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακό και όμορφο. Οι λευκοί καναπέδες η επίπεδη τηλεόραση τα αμέτρητα βάζα με κάθε λογής λουλούδια ταίριαζαν τόσο πολύ μεταξύ τους και έδεναν τόσο αρμονικά που μόλις μπαίνεις μέσα θέλεις να αφεθείς και να χαλαρώσεις. «Το σπίτι σας είναι πολύ όμορφο!» η λέξη «όμορφο» δεν ήταν και τόσο σωστή μπροστά σε αυτό αλλά είχα μείνει άναυδη και ήταν η μόνη λέξη που μπορούσα να πω. «Τώρα πια είναι και δικό σου σπίτι. Έλα η Αλις έχει ήδη διαλέξει το δωμάτιο σου και πιστεύω πως θα το λατρέψεις» η Εσμι είχε δίκαιο τώρα πια ήταν και δικό μου σπίτι όσο για το δωμάτιο ήμουν σίγουρη ότι θα το λάτρευα.