Xωρις παρελθον....Alice's POV.

Το ονομα μου ειναι Αλις Μπραντον.....

Το σκοταδι ειναι πιο βαθυ αποψε....σημερα το πρωι,σημερα το απογευμα.Δεν ξερω πραγματικα.Εδω ειναι παντα σκοτεινα.Τα λεπτα σαν σταλαγματιες χαμενες στο χρονο κυλανε αργα και υποπτα.Ομως δεν φοβαμαι πια.....μετα απο τοσο καιρο συνηθιζεις στο σκοταδι.

Εχει κρυο...ο χειμωνας πρεπει να πλησιαζει αν δεν εχει μπει πλεον για τα καλα.Παει καιρος που εχω να αντικρισω οτιδηποτε εκτος απο τους υγρους τοιχους αυτου του δωματιου.Εχω χασει τον λογαριασμο των ημερων που εχω περασει μεσα σε αυτους τους τοιχους.Ο υπνος ερχεται και φευγει σαν αγνωστο που ποτε δεν παυει να διαικδηκει ενα κομματι του μυαλου σου.Ξερω πως ειναι χειμωνας καθως ξυπναω απο το τριξιμο των δοντιων μου.Η κουβερτα ειναι πολυ λεπτη για να διωξει το κρυο....πολυ μικρη για να καλυψει τους φοβους μου,να προστατεψει απο το σκοταδι που σαν παγωμενη ανασα κυλαει πανω στους ποτισμενους απο την υγρασια τοιχους.

Το ονομα μου ειναι Αλις Μπραντον.

Και μεσα σε αυτο το δωματιο εχω περασει τον τελευταιο πολυ καιρο της ζωης μου.Μερικες φορες νομιζω πως εχω πεθανει.Πως το κενο δεν θα αργησει να με καταπιει.Αυτο συμβαινει μεχρι να ξανα ερθουν οι εικονες....θολες μα και τοσο αληθοφανεις.Το σκοταδι γυρω μου γινεται προσωπα τοπια φωνες...Δεν μου αρεσουν,μα ειναι το μοναδικο πραγμα που με αποσπα απο το τιποτα.Δινοντας μου ενα καταφυγειο ψευδαισθησης για να κρυφτω απο την μοναξια.Η σιωπη ειναι πολυ εντονη εδω...μεχρι να την διαταραξουν τα ουρλιαχτα την νυχτα οπως οπως οι κεραυνοι που σκιζουν τον συννεφιασμενο ουρανο

Ο καιρος περναει αργα...αν και εχω ξεχασει τα χαρακτηριστικα του προσωπου μου,το χρωμα των μαλλιων και των ματιων μου καταλαβαινω πως το σωμα μου εχει αλλαξει.Το κορμι μου παραμενει αδυνατο και μικροκαμωμενο αλλα το παιδικο σωμα που θυμαμαι τωρα πρεπει να βαδιζει πια τα χρονια της εφηβειας του.Χρονια που δεν θα ζησω ποτε....

Το ονομα μου ειναι Αλις Μπραντον....

Τα προσωπα των γονιων και της αδερφης μου εχουν πια αρχισει να ξεθωριαζουν απο τις σελιδες της μνημης μου.Ισως γιατι εχω τοσο καιρο να τους δω,ισως γιατι δεν θα επρεπε καν να τους θυμαμαι.Τα παιδικα μου χρονια και ολες μου οι στιγμες μαζι τους εχουν διαγραφτει....το μονο που υπαρχει ειναι η αναμνηση απο την τελευταια φορα που τους ειδα....Οταν με επαιρναν μακρια τους...η στιγμη που παρακαλεσα τον πατερα μου να εμποδισει αυτους τους ανθρωπους να με παρουν μα αυτος ειπε πως ημουν ηδη νεκρη....Ποτε δεν ημουν φυσιολογικη...ποτε δεν θα ειμαι....

Το κορμι μου ειναι παντα μουδιασμενο απο την ακινησια.Μερικες φορες αφηνω την ελπιδα να με παρασειρει...να με πεισει πως υπαρχει και κατι αλλο περα απο αυτο το σκοτεινο κουτι.Μα συνηθως περιπλανιεμαι την σιωπη....αφηνομαι στον ηχο της ανασας μου και στον χτυπο της καρδιας μου περιμενοντας ποτε θα σταματησουν...

Τις τελευταιες μερες ομως κατι εχει αλλαξει.Συνηθως τα ατομα που μου εφερναν οτι κι αν ειναι αυτο που τρωω ηταν το ιδιο αμιλητα και απροσωπα οπως και το σκοταδι σε αυτο το μερος.Ομως το αγορι που φερνει το φαγητο τις τελευταιες φορες εχει αλλαξει αυτη την βαρετη μονοτονια.

Το δερμα του ειναι υπερβολικα λευκο.Τα ματια του στο χρωμα του χρυσου,στην αποχρωση του πιο πολυτιμου κοσμηματος.Ενα ζευγαρι σαρκωση χειλη και μια ισια μυτη στολιζει το προσωπο του.Ειναι ομορφος....υπερβολικα ομορφος θα ελεγα.Παντα καθυστερει λιγο παραπανω στην πορτα μου και καθως οι πολυτιμες αχτιδες φωτος μπαινουν μεσα στο δωματιο προσπαθω να ξεκλεψω ακομη ενα χαρακτηριστικο απο το τελειο προσωπο του.Η παρουσια του κατι το καθισηχαστικο μα και το επικινδυνο συγρονως.Ο τροπος που με αντικριζει εχει κατι το διαφορετικο...κατι το τρυφερο,μα μεσα τους καιει και ενα διαφορετικο ειδος φωτιας....σαν να θελει κατι παραπανω απο μενα,σαν να θελει να με προστατεψει.Ποτε δεν ερχεται αρκετα κοντα μου...λες και θα μου κανει κακο.


Ελπιζω να σας αρεσε....για τυχον σχολια....
https://bellandedward.forumgreek.com/forum-f36/topic-t1102.htm#202353

Eτσι
λοιπον περνουσαν οι μερες και οι νυχτες μου.Βουτηγμενες στο σκοταδι και την
ανυπομονησια.Καποια στιγμη μετα απο καποιο διαστημα που μου ηταν αδυνατον να
υπολογισω ηρθε ενας απο τους εργαζομενους για το καθιερωμενο κουρεμα.Παντοτε
τις σιχαινομουν αυτες τις στιγμες.Τα καποτε μακρια μαλλια μου εφταναν μεχρι την
μεση μου ενω μετα απο καθε τετοια μερα εφταναν αρκετα πιο πανω απο τους ωμους
μου.





Ομως οταν αυτη
ηταν η μονη ευκαιρια σου να δεις λιγο απο το φως του εξω κοσμου,να
αιχμαλωτισεις λιγη ελπιδα ωστε να αντεξεις το σκοταδι αυτο ειναι ενα απο τα
μηδαμινα προβληματα που σε απασχολουν,Ενιωθα τα χερια του αντρα σφιχτα γυρω απο
τα μπρατσα μου καθως με σχεδον με εσερνε με γρηγορα βηματα προς το δωματιο στην
ακρη του διαδρομου.





Δεν υπηρχαν και
πολλα να δεις στην συντομη διαδρομη.Μαυρες πορτες η μια διπλα στην αλλη,με
σκουριασμενα καγκελα στα μικρα παραθυρα....τοσο μικρα που οσο φως τολμουσε να
βουτηξει στο αγνωστο του δωματιου πνιγοταν αμεσως απο το σκοταδι.





Ο αντρας συνεχισε
να με τραβασει.Γυρισα και τον κοιταξα.Τα χαρακτηριστικα του προσωπου του ηταν
σφιγμενα και οι μυς των χεριων του σφιγμενοι.Το κρατημα στα χερια μου ειχε
γινει σχεδον εποδεινο καθως με εσφιγγε τοσο δυνατα που οι ακρες των δαχτυλων
του ειχαν αποκτησει μια αποχρωση του ασπρου.Δεν ηταν και πολυ δυσκολο να
καταλαβεις οτι δεν χαιροταν που με εβλεπε.....και τα αισθηματα ηταν αμοιβαια.





Στο τελος φτασαμε
στο δωματιο και με εβαλε να κατσω σε μια μαυρη καρεκλα.Μια γυναικα στην ηλικια
της μητερας μου αρχισε να κοβει τα μαλλια μου.Εμεινα σιωπηλη καθως παρατηρουσα
τις καστανες μπουκλες να πεφτουν στο βρωμικο πατωμα.Η ανασα μου ειχε πιαστει
στα πνευμονια μου...δεν μου αρεσε που με κρατουσαν εδω,δεν μου αρεσε που εκαναν
στο σωμα μου οτι ηθελαν.Ενιωθα πως αυτο που μου επαιρναν δεν ηταν απλες τριχες
αλλα σαν να ακρωτηριαζαν την ψυχη μου.





Η διαδικασια ηταν
συντομη οπως παντα.Η γυναικα μου εκανε νοημα να παω προς τον φυλακα που θα με
συνοδευε πισω στο κελι μου.Ηθελα να της φωναξω να την βρισω....να φυγω απο
δω...ομως ηξερα πως καθε προσπαθεια επικοινωνιας η διαφυγης ηταν ματαιη.Εστρεψα
το βλεμμα μου προς την πορτα και για μια στιγμη παγωσα.Περιμενα πως θα εβλεπα
τον αντρα που με ειχε φερει μεχρι εδω....ομως αντιθετα εκει με περιμενε το
χλωμο αγορι.





Η μνημη μου τον
ειχε αδικησει...ηταν πολυ πιο ομορφος απο οτι μπορουσα να φανταστω.Τα ματια του
στην αποχρωση του χρυσου κοιταζαν επιμονα μεσα στα δικα μου κανοντας με να
παραλεισω καθως τα χειλη του σχηματισαν ενα αχνο χαμογελο.Κατι διαφορετικο
υπηρχε σε αυτο το αγορι....κατι το ασυνηθιστο.Ομως δεν μπορουσα να σκεφτω τι
ηταν αυτο εκεινη την στιγμη,καθως η καρδια μου φτερουγιζε μεσα στο στηθος μου
σαν πουλι ετοιμο να το σκασει απο το ανοιχτο παραθυρο.Η ελπιδα εσκασε σαν αγριο
κυμα μεσα μου στην θεα του πρωτου χαμογελου που μου χαριζε καποιος εδω και
χρονια....








Σχολια....
https://bellandedward.forumgreek.com/forum-f36/topic-t1102.htm#202353

Με ασταθη βηματα εφτασα διπλα του διχως να μπορω να ξεκολλησω το βλεμμα μου απο το προσωπο του.Εκεινος μου χαρισε ακομη ενα συγκρατημενο χαμογελο και με επιασε απαλα απο το μπρατσο.Ενα ριγος διαπερασε το κορμι μου την στιγμη που τα δαχτυλα του εκλεισαν γυρω απο την γυμνη μου σαρκα.Το δερμα του ηταν παγωμενο....τοσο που η μονιμη ψυχρα που υπηρχε στο κελι μου θυμιζε καλοκαιρινη αυρα.Βλεφαρισα γρηγορα καθως εριξα μια τελευταια ματια στο προσωπο του πριν πεσει το βλεμμα μου εκει που τα σωματα μας αγγιζονταν.Το χερι του ηταν υπερβολικα λευκο σε συγκριση με το δικο μου....

Εκεινος ολη αυτη την ωρα με παρακολουθουσε σιωπηλα διχως να παιρνει τα ματια του απο το προσωπο μου.Καποιο αρχαιο ενστικτο μεσα μου αρχισε να μου ψιθυριζει να φυγω μακρια απο αυτον τον ανθρωπο,πως κατι επικινδυνο και τρομακτικο υπηρχε πισω απο αυτα τα φωτεινα ματια.Ομως η αισθηση του χεριου του πανω στο δικο μου και το ειλικρινες χαμογελο στα χειλη του με εκαναν να αγνοησω αυτη την φωνη....Λες και αυτος ηταν ο μοναδικος ανθρωπος στον κοσμο που δεν θα μου εκανε κακο,παρα το μυστηριο που κρυβοταν πισω απο τα ματια του.Τωρα που μπορουσα να τον δω απο κοντα ηταν ξεκαθαρο πως ηταν αρκετα πιο ψηλος απο μενα.Ειχε ενα ομορφο σωμα και αυτο φαινοταν ακομη και κατω απο τα φαρδια ρουχα που φορουσαν ολοι οι εργαζομενοι εδω....

Η διαδρομη μεχρι το "δωματιο" μου μου φανηκε πολυ πιο συντομη απο οτι συνηθως.Το χερι του εφυγε απο το δερμα μου καθως τραβημε με μια απαλη κινηση την πορτα.Εκεινη ανοιξε με ενα τριξιμο που θυμιζε περισσοτερο ουρλιαχτο.Οι τριχες στο σβερκο μου σηκωθηκαν στο ακουσμα αυτου του ηχου,καλωντας και παλι τον φοβο να παρει την θεση του στον θρονο του μυαλου μου.Το σκοταδι φαινοταν πιο εντονο τωρα....πιο απειλητικο....κι εγω επρεπε να συνηθισω στο τιποτα παλι απο την αρχη.Αν και το ειχα κανει δεκαδες φορες μεχρι τωρα αυτη την στιγμη μου φαινοταν τρομερα δυσκολο...αφηνοντας την πικρη αισθηση οτι δεν θα τα καταφερνα ποτε ξανα να αποκοψω το σωμα απο την ψυχη μου.Οχι εφοσον ειχα δει αυτα τα ματια...αυτο το χαμογελο....

Εκανα ενα δειλο βημα προς τα μεσα κρατωντας την ανασα μου.Τοτε ενιωσα ενα απαλο χερι να κλεινει γυρω απο τον καρπο μου.Εμεινα στηλη αλατος καθως ενιωσα την ανασα του να χαιδευει τα μαλλια μου.Μην φοβασαι Αλις....ψιθυρισε στο αυτι μου.Ενα ριγος διαπερασε το σωμα μου σαν ηλεκτρικο ρευμα στο ακουσμα του ονοματος μου καθως ξεφυγε απο τα χειλη του.Η φωνη του δεν θυμιζε σε τιποτα τις αλλοιωμενες αναμνησεις των φωνων που ειχα ακουσει.Ηταν καθυσυχαστικη,θυμιζοντας κατι απαλο στην αισθηση....μεταξι η βελουδο η....Το σκοταδι δεν θα κρατησει για πολυ ακομη.Στο υποσχομαι...Γυρισα και τον κοιταξα μπερδεμενη και μαγεμενη ταυτοχρονα.Πως ηξερε αυτος ο ξενος το ονομα μου και τι ηθελε απο μενα...?αυτες οι ερωτησεις αρχισαν να κατακλυζουν το μυαλο μου σαν χειμωνιατικη θυελλα ομως τα χειλη μου εμειναν σφραγισμενα καθως ημουν ανυμπορη να αρθρωσω λεξη οχι τοσο γιατι δεν ειχα χρησιμοποιησει τον προφορικο λογο απο τοτε που θυμαμαι αλλα γιατι με ειχε αφοπλισει τελειως η θεα του προσωπου του.

Εγνεψα θετικα και μπηκα μεσα στο σκοταδι του κελιου μου που αν και φανταζε απεραντο ηξερα πως μπορουσε να με πνιξει μεσα σε μια του παγωμενη ανασα.Εκεινος εσφιξε το χερι μου περισσοτερο για ενα κλασμα του δευτερολεπτου πριν το αφησει τελειως.Χαριζοντας μου ενα τελευταιο καθησυχαστικο χαμογελο εκλεισε την πορτα σιγα σιγα με τα λευκα του δοντια να λαμπουν στο ημιφως...Αναστεναζοντας βαθια ακουμπησα στον τοιχο πισω μου....ημουν και παλι μονη...μα με μια ελπιδα ξεχασμενη απο καιρο να τρεμοφεγγει μεσα στην ψυχη μου.


Αν και λιγο μικρο ελπιζω να σας αρεσε....Ντοματες αγγουρια ολα καλοδεχουμενα....
https://bellandedward.forumgreek.com/forum-f36/topic-t1102.htm#202353

Οι επομενες μερες περασαν μεσα στον πυρετο της ανυπομονησιας.Το αγορι δεν εφευγε στιγμη απο το μυαλο μου.Παιρνουσα τον απειρο χρονο μου αναμενοντας την εκπληρωση εκεινης της αοριστης υποσχεσης που μου εδωσε με τα τελευταια του λογια και την επιλυση του γριφου,τι ακριβως ηταν αυτο που αισθανομουν.Θα μπορουσε να χαρακτηριστει ως ερωτας....?Και πως αραγε αισθανεσαι οταν νιωθεις ετσι...?Θυμαμαι πως οταν ημουν μικροτερη ειχα νιωσει περιστασιακη ελξη για διαφορα αγορια,αλλα δεν ηταν ερωτας,περισσοτερο περιεργεια που γεννουσαν τα νεογεννητα εφηβικα μου χρονια.Μπορει να ηταν και αυτο κατι παρομοιο....?

Μετα απο λιγο εχασα την αισθηση του χρονου.Ανθρωποι διχως προσωπα πηγαιναν και ερχονταν μα κανεις δεν ηταν εκεινος.Σιωπηλοι σαν τον θανατο εξαφανιζονταν οσο γρηγορα ειχαν ερθει και καθε στιγμη εδειχνε ιδια και απαραλατη με την αλλη.Επαψα να τρωω καθως το στομαχι μου δενοταν κομπος.Κομπος που ανεβαινε στο λαιμο μου και ζητουσε να με πνιξει.Απελπισμενη κοιτουσα τους τεσσερις τοιχους ψαχνοντας απαντησεις που δεν μπορουσαν να βρεθουν πουθενα.
Μεχρι που επαψα να ελπιζω...................

Κουκουλωμενη μεχρι το λαιμο κατω απο την λεπτη κουβερτα κρατουσα τα βλεφαρα μου κλειστα προσπαθωντας να κρατησω εξω απο το μυαλο μου τα παντα.Αν ειχα την δυνατοτητα να κλειδωνα απ'εξω και την ιδια μου την ψυχη....ποτε μου δεν ποθησα περισσοτερο την ληθη.

Τα οραματα ειχαν σταματησει για μερες στεροντας μου τις πολυχρωμες εικονες τους,την μονη διεξοδο διαφυγης μου.Μια αγρια χαρα με κατεκλυσε,ισως τελικα να μην πεθαινα εδω μεσα....ισως να τα ειχαν καταφερει να με κανουν το ιδιο με ολους τους αλλους...αφου εμεινα πρωτα αδεια,νεκρη.

Ειχα παραιτηθει εντελως οταν ξαφνικα το σκοταδι χαθηκε απο γυρω μου.Το εκτυφλωτικο φως του ηλιου ελουζε το τοπιο.Ενα αγορι καθοταν διπλα μου και μου κρατουσε το χερι,ο ηλιος ελαμπε πανω στο δερμα του που ηταν λευκο σαν το χιονι.Το προσωπο του ηταν θολο ομως τον ενιωσα μεχρι τα βαθη της ψυχης μου να μου χαμογελαει....την αναγκη μου να τον αγγιξω.Ενιωσα πως....τον αγαπουσα....

Η εικονα χαθηκε εντελως.Ανοιξα τα ματια μου ξαφνιασμενη και ακουμπησα στον τοιχο ανασενοντας βαρια.Και τοτε τον ειδα....Το αγορι στεκοταν ορθιο μερικα μετρα μακρια μου κοιτωντας με εξεταστικα.Στο προσωπο του ειχε χαραχτει μια εκφραση ανησυχιας,υπεθεσα απο το ξαφνικο μου ξεσπασμα.Ποση ωρα ηταν αραγε εκει...?Η πορτα ηταν κλειστη,αλλα και να μην ηταν αποκλειεται να εμπαινε χωρις να τον καταλαβω....

Γεια...ψιθυρισε μετα απο μερικες στιγμες με την βελουδινη φωνη του.Ηθενα να μιλησω αλλα δεν μπορουσα να βρω την φωνη μου.Εμεινα ακινητη με το βλεμμα καρφωμενο πανω του και την καρδια μου να χτυπαει σαν τρελη μεσα στο στηθος μου.Το λιγοστο φως που εμπαινε μεσα στο δωματιο επεφτε πανω στο προσωπο του.Ηταν ακομη πιο χλωμος,με τα ματια του στην χρωμα της καραμελας να κοιτανε μεσα στα δικα μου.Μου φανηκε πως το κρυο μεσα στο δωματιο ειχε αυξηθει αισθητα.Με αργες κινησεις ηρθε και γονατισε μπροστα μου.Η ανασα μου ζωγραφιζε παγωμενα συννεφακια λιγο πριν σβησουν στο πουθενα...αυτο που μου κινησε το ενδιαφερον ηταν οτι υπηρχαν ιχνη μονο μιας ανασας στο δωματιο,λες και εκεινος δεν ανεπνεε....Με φοβασαι Αλις...μουρμουρισε φυσωντας ενα κυμα αερα στο προσωπο μου.Η αναπνοη του ηταν γλυκεια,οπως και η μυρωδια του κορμιου του.Καταπια την παρορμηση να σκυψω προς το μερος του.Οχι...εκανα με ενα νευμα.Κι αυτη ηταν η αληθεια....δεν το φοβομουν...με μαγευε με ενα παραξενο επικινδυνο τροπο.Εκεινος χαμογελασε....Λυπαμαι δεν ηθελα να σε ξυπνησω..ειπε με απαλη φωνη...Αμα θελεις μπορω να φυγω...Ξανα εγνεψα οχι λιγο πιο γρηγορα απο οτι ηθελα.Δεν ηθελα να φυγει....ειχε τοσο καιρο καποιος να κατσει τοσο κοντα μου,να μου μιλησει,να πει το ονομα μου....Εκεινος με κοιταζε με το ιδιο ακαταμαχητο χαμογελο στα χειλη του.

Μου εκανε νοημα να παω στην ακρη και ηρθε και εκατσε ακριβως διπλα μου.Καθομασταν σχεδον κολλητα αλλα ετσι ωστε η γυμνη του σαρκα να μην ακουμπαει στην δικη μου.Πολλες στιγμες περασαν στην σιωπη.Εκεινος ακινητος σαν αγαλμα με κοιτουσε μεσα στα ματια κι εγω ανταπεδιδα το βλεμμα.Αναστεναξε κανοντας με να αναπηδησω...και η παραμικρη κινηση αυτου του αγοριου με γεμιζε νευρικοτητα.Γιατι δεν μου μιλας ποτε Αλις...?Τα ματια μου στενεψαν...Ηταν τοσα αυτα που ηθελα να τον ρωτησω,τοσα αυτα που ηθελα να μαθω,να τον ρωτησω γιατι με αφησε μονη τοσες μερες,τι ηταν αυτο που ηθελε απο μενα...πως μπορουσε να με επαναφερει στην ζωη μονο με ενα βλεμμα του...?Πως ξερεις το ονομα μου...?ρωτησα τελικα με φωνη βραχνη απο την αχρησεια.Μαρι Αλις Μπραντον....μουρμουρισε εκεινος και με μια ανεπαισθητη κινηση το χερι του βρεθηκε στο προσωπο μου σταματοντας δευτερολεπτα πριν με αγγιξει.Αναστεναξε βαθια....Ξερω τα παντα για σενα....ειπε τελικα και απομακρυνθηκε οσο μια ανασα.

Ενας δυνατος ηχος ακουστηκε απο εξω...Ενας ηχος που ηξερα πολυ καλα τι σημαινει.Ξημερωνε....συντομα οι φυλακες θα περνουσαν να ελεγξουν τους "ασθενεις".Πρεπει να φυγω...μουρμουρισε και ειχε ηδη βρεθει στην πορτα.Την ανοιξε αθορυβα.Πρωτη φορα ειδα αυτη την πορτα να ανοιγει διχως να τριζει σαν να την βασανιζουν.Θα τα πουμε συντομα....ψιθυρισε χαριζοντας μου ενα μισο χαμογελο.Ειχε τελειωσει τοσο γρηγορα ο χρονος μας....?Πως γινοταν αυτο....?Μηπως για ακομη μια φορα ονειρευουμουν φαντασματα που δεν ηταν καν εκει.Μορφες χωρις ταυτοτητα....Περιμενε...ειπα ξεψυχισμενα...Με κοιταξε ερωτηματικα.Εχω μια ερωτηση....ειπα τελικα...Πως σε λενε...?Το μισο χαμογελο εξαπλωθηκε σε ολο του το προσωπο λαμποντας σαν τον ηλιο που αυτη την στιγμη εκανε την εμφανιση του...σε ενα κοσμο που δεν εφτανε μεχρι εδω...

Το ονομα μου ειναι Τρισταν....ειπε και γλιστρησε εξω απο την πορτα.
Τρισταν....ψιθυρισα καθως τον ειδα να χανεται,αποκαλυπτοντας το μυστικο μου στην σιωπηλη γεννηση μιας νεας μερας που μετα απο χρονια ειχε να μοιραστει λιγο φως και μαζι μου.....





Μετα απο πολλη καθυστερηση καταφερα να γραψω και το επομενο κεφαλαιο...
Ελπιζω να σας αρεσε...
https://bellandedward.forumgreek.com/forum-f36/topic-t1102.htm#202353