Raise your voice :)

Kεφαλαιο 1

Απέναντι μου στεκόταν ο Μάικ,ο αδερφός μου με ανοιχτή την κάμερα.'Ηθελα να γελάσω αλλά δεν έπρεπε.Ήδη ειχε κανει δυο αποτυχημενες προσπαθειες να με τραβηξει ενω τραγουδουσα αλλα εγω δεν ημουν καθολου συνεργασιμη.

<<Ω! Ελα Μπελλα κανε λιγη υπομονη και τραγουδα!>>

Ειχα μια ιδιατερη φωνη κι ολοι μου ελεγαν οτι τραγουδαω υπεροχα και ειλικρινα το πιστευα. Επαιρνα μερος σε διαφορες μουσικες παραστασεις κι ολοι ενθουσιαζονταν κι ετσι αποκτουσα περισσοτερη αυτοπεποιθηση ωσπου ξεκινησα να γραφω και τραγουδια.Τιποτα το συγκλονιστικο βεβαια,αλλα ηταν στιχοι που εβγαιναν κατευθειαν απο τη ψυχη μου.

Αποφασισα να τραγουδησω το αγαπημενο μου τραγουδι.Το starlight των Muse.

Far away
This ship has taken me far away
Far away from the memories
Of the people who care if I live or die

Starlight
I will be chasing a starlight
Until the end of my life
I don't know if it's worth it anymore

Hold you in my arms
I just wanted to hold you in my arms

My life
You electrify my life
Let's conspire to ignite
All the souls that would die just to feel alive

I'll never let you go
If you promise not to fade away
Never fade away

Our hopes and expectations
Black holes and revelations
Our hopes and expectations
Black holes and revelations

Hold you in my arms
I just wanted to hold you in my arms

Far away
This ship has taken me far away
Far away from the memories
Of the people who care if I live or die

I'll never let you go
If you promise not to fade away
Never fade away

Our hopes and expectations
Black holes and revelations
Our hopes and expectations
Black holes and revelations

Hold you in my arms
I just wanted to hold you in my arms
I just wanted to hold

<<Ουαου Μπελλα εισαι καταπληκτικη>>
<<Μην υπερβαλλεις Μαικ>>
<<Ετοιμο το φαγητο παιδια,Ελατε!>> φωναξε η μητερα μου.
<<Επιτελους!Πειναω σαν λυκος>> ειπε ο Μαικ και επιασε το στομαχι του..

Δεν μπορουσα να μην γελασω.Κατεβηκαμε στην τραπεζαρια..

Σημερα ημουν πολυ χαρουμενη.Ειχε ερθει η αγαπημενη μου θεια,η Ελιζα να γευματισουμε μαζι.Την αγαπουσα πολυ και την θαυμαζα.Ειναι καλλιτεχνης και ανθρωπος ανοιχτομυαλος με προοδευτικες ιδεες.

Τρωγαμε και συζητουσαμε ταυτοχρονα.
<<Μπελλα,τι θα κανεις φετος το καλοκαιρι? >> ρωτησε η Ελιζα

<<Τραγουδαω σε μια χορωδια>> απαντησα

<<Πολυ ωραια>>

<<Ναι.Α! και δουλευω και στο εστιατοριο ξανα>> ειπα καπως απογοητευμενη.Δουλευα στ εστιατοριο μας,δεν ηταν οτι καλυτερο για μενα αλλα επρεπε να βοηθησω τους δικους μου.

<<Πολυ καλα>> ειπε η θεια μου ειρωνικα και κοιταξε τον πατερα μου,τον Τσαρλι.Δεν ενθουσιαστηκε μαλλον με αυτη την ιδεα.

<<Ναι αλλα θελω να μπω στο μουσικο προγραμμα του καλοκαιριου τον Αυγουστο>> Μαλλον φανηκε στη φωνη μου η λαχταρα γι'αυτο.

<<Αληθεια ποιο απ'ολα?? >> με ρωτησε η Ελιζα.

<<Κατι μουσικο που θα γινει στο Λος Αντζελες.>> ειπε ο πατερας μου αδιαφορα.Δεν του αρεσε καθολου αυτη η ιδεα.Το ειχαμε συζητησει αλλα ηταν ανενδοτος.Δεν μου απετρεπε να παω.

<<Μπαμπα δεν ειναι μονο κατι μουσικο που θα γινει στο L.A.Ειναι το μουσικο προγραμμα του Μπριστολ-Χιλμαν.Ειναι ισως το καλυτερο καλοκαιρινο μουσικο προγραμμα της Χωρας.Ειναι πολυ σημαντικο για μενα κι ηδη εχω στειλει την αιτηση και ενα Cd με τραγουδια μου.>> ειπα καπως γρηγορα αφου προσπαθουσα να αδραξω την ευκαιρια μηπως και τον πεισω.

<<Δεν θα πας>> ειπε με αυστηρο υφος.

<<Μα μπαμπα,η μαμα ειπε πως μπορω... >> δεν προλαβα να ολοκληρωσω την προταση.

<<Δεν υπαρχει περιπτωση>> ειπε κατηγορηματικα.

Ενιωθα τα ματια μου υγρα.Δεν ηθελα να κλαψω μπροστα τους.Ετρεξα και κλειδωθηκα στο δωματιο μου.Επεσα με δυναμη πανω στο κρεβατι και ξεσπασα σε λυγμους.

Ξαφνικα ακουσα φωνες απο κατω.Βγηκα απ'το δωματιο και κατεβηκα καποια σκαλια για να ακουω καλυτερα.

<<Εκατονταδες ανθρωποι κανουν αιτηση σε αυτο,και η Μπελλα ειναι ιδιατερη ,αν τα κατεφερει και την παρουν σημαινει πως η θεση της ειναι εκει.>>ειπε ο Μαικ.

<<Συμφωνω με τον Μαικ.>> ειπε η Ελιζα που προφανως δεν μπορουσε να μεινει θεατης στο καβγα.<<Εχει πολυ ωραια και χαρακτηριστικη φωνη και ειναι κριμα να μην την εκμεταλλευτει>>.

<<Σε παρακαλω Ελιζα,μην ανακατευεσαι>>
<<Η Μπελλα ειναι το πιο ιδιαιτερο πλασμα αλλα δεν προκειται να παει,ειναι ακομα 17,ειναι μικρη,μπορει να μπλεξει.Τι εχετε παθει ολοι? Μαικ δεν εχεις δει τιποτα απ'τη ζωη.>>Ο πατερας μου ηθελε το καλο μου.Το ηξερα αλλα δεν με αφηνε να ζησω,να κανω τις δικες μου επιλογες.

<<Κι εσυ μπαμπα τι εχεις δει??? Εχεις κολλησει εδω,στο εστιατοριο του πατερα σου και θελεις και τα παιδια σου να ακολουθησουν τη δικη σου ζωη.>> ειπε με θυμο ο Μαικ.

<<Αρκετα!Σταματηστε>>Φωναξε η μητερα μου.

<<Προσεχε πως μιλας γιατι θα σε τιμωρησω με απαγορευση εξοδου>> ειπε ο πατερας μου με απειλητικο τονο στη φωνη του.

Δεν μπορουσα να ακουσω αλλα απο τη σκαλα.Δεν ξερω τι γινοταν αλλα τελικα ο πατερας μου απαγορευσε στ Μαικ τις εξοδους.

Είχαν τσακωθεί εξαιτίας μου και δεν μου άρεσε καθόλου αυτό.

Επιπλέον,ο Μάικ ήταν υπο περιορισμό και δεν θα μπορούσαμε να πάμε στην συναυλία των Muse που λατρεύαμε κι οι δυο.
Ήταν δώρο για την αποφοίτησή του αλλά τώρα δεν έχει καμία αξία..

Κεφαλαιο 1 (συνεχεια)

Ημουν κλεισμενη στο δωματιο μου για ωρες. Σκεφτομουν συνεχεια το ιδιο πραγμα.

Να το σκασουμε με τον Μαικ για να παμε στη συναυλια.Θα του το προτεινα,δεν ηθελα να την χασουμε.

Ειχα κανει πολλες φορες τη διαδρομη απ'το κρεβατι μεχρι την πορτα αλλα παντα κατι με εμποδιζε να την περασω.Καποιο ασχημο προαισθημα.Το ερμηνευσα ως φοβο για την αντιδραση του πατερα μου.Ηξερα πως θα θυμωσει παρα πολυ αν φυγουμε απ'το σπιτι χωρις την αδεια του.

Τελικα αποφασισα πως επρεπε να το τολμησω.

Ανοιξα την πορτα γρηγορα,πριν το μετανιωσω και πηγα σχεδον αθορυβα στο δωματιο του Μαικ.
Χτυπησα.

<<Περαστε>>

<<Μπελλα τι θελεις?? >> με ρωτησε.Σιγουρα ειχε καταλαβει οτι κατι ειχα στο μυαλο μου.

<<Χμμμμ..να...>> αρχισα καθως εβγαζα τα εισητηρια απ'την τσεπη μου.Ο Μαικ με κοιταζε παραξενεμενος.

Απλωσα το χερι μου και του εδωσα τα εισητηρια.

<<Muse?????>> φωναξε ενθουσιασμενος.

<<Το δωρο σου για την αποφοιτηση>> του ειπα και χαμογελασα.

<<Για ποτε ειναι??>> ρωτησε.

<<Για αποψε >>

<<Ω,οχι!!! >> ειπε και καθησε στο κρεβατι απογοητευμενος.

<<Δεν μπορουμε να παμε..Ειμαι τιμωρημενος..>>

<<Ελα τωρα Μαικ.Κανεις λες και δεν εχεις παραβιασει ποτε τους κανονες..>>

<<Σε παρακαλω Μαικ >> του ειπα και τον κοιταξα με εκεινο το βλεμμα που μπορουσε να τον πεισει.

<< Πλαινο παραθυρο?? >> ρωτησε...

<<Ναιιιιι >> ειπα.Τελικα τον επεισα..

Εβαλε μπροστα το αμαξι και ξεκινησαμε.

<< Μπελλα,πρεπει να σου πω κατι. >>
<<Δεν θα μεινω εδω,βρηκα δουλεια στο Φοινιξ και δεν θα ξαναγυρισω. >> ειπε.

Θα εφευγε τελικα."Ωραια".Ο μονος ανθρωπος που με καταλαβαινε φευγει.

<<Για το μονο πραγμα που αισθανομαι ασχημα ειναι που αφηνω εσενα πισω.>> συνεχισε.

<<Δεν χρειαζεται να ανησυχεις για μενα..Θα ειμαι μια χαρα>> απαντησα.

<<Δεν θα εισαι.Μπορει με τον μπαμπα να τα πηγαινεις καλα αλλα δεν αντιδρας σε τιποτα.Θες να πας στο μουσικο προγραμμα αλλα δεν σε αφηνει κι εσυ δεν κανεις τιποτα για να του αλλαξεις γνωμη.>>

<<Τι να κανω?? >> ρωτησα. Δεν προκειται να παω οτι κι αν κανω.

<<Κανε σκηνη,Φωναξε,σπασε κατι..δεν ξερω κανε κατι Μπελλα>> ειπε με δυσκολια αφου δεν εβρισκε τις λεξεις.

<<Ξερεις Μαικ,δεν ειναι του χαρακτηρα μου αυτου του ειδους η συμπεριφορα.>>

<<Ακου Μπελλα,εχεις την ωραιοτερη φωνη που εχω ακουσει και αν μεινεις εδω θα χασεις την ευκαιρια να εξελιχθεις.>>

<<Θα πατωσεις κι αυτο ειναι κακο>>

<<Ναι>>συμφωνησα <<Θα ηταν πολυ κακο>>
και γελασαμε κι οι δυο!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

H συναυλια ηταν υπεροχη!!!! Αυτο το συγκροτημα ειναι καταπληκτικο!!!
Ηταν απο τις ωραιοτερες νυχτες της ζωης μου.

Γυρνουσαμε δυστυχως σπιτι αλλα στο αμαξι επικρατουσε η ιδια ατμοσφαιρα.

Τραγουδουσαμε,σχεδον ουρλιαζαμε με τον Μαικ το τραγουδι hysteria που επαιζε τωρα στο cd.

'cause I want it now

I want it now

Give me your heart and your soul

And I'm breaking out

I'm breaking out

Last chance to lose control
. . .. . . .. .. . .. .. . .. . . .. . .. . . .

Γελουσαμε και μας ειχε παρασυρει ο ρυθμος της μουσικης ,οταν εστριψε ο Μαικ στη διασταυρωση.

Ειδα τα φωτα ενος φορτηγου να μας πλησιαζουν με ιλλιγγιωδη ταχυτητα.

<<Μαικ,προσεχε!>> φωναξα.

Ειδε το φορτηγο και με κοιταξε με ενα τρομοκρατημενο βλεμμα.

Το τελευταιο που θυμαμαι ειναι ο ηχος των φρενων .
Μετα σκοταδι... . . . .

Κεφαλαιο 2

Ανοιξα τα ματια μου.Δεν ηξερα που βρισκομουν και το κεφαλι μου πονουσε υπερβολικα και δεν μπορουσα να κουνησω τα χερια μου. Eιδα πως τα συγκρατουσαν σωληνακια και βελονες .

Κοιταξα γυρω μου.Ημουν σε ενα κρυο δωματιο νοσοκομειου.

Η μητερα μου καθοταν στην καρεκλα διπλα απ'το κρεβατι κι ειχε γυρει το κεφαλι της πανω του.Κοιμοταν.

Ασυναισθητα κουνηθηκα με αποτελεσμα να την ξυπνησω.

Ετριψε τα ματια της και με κοιταξε εκπληκτη.Φαινοταν ταλαιπωρημενη,αυπνη και τα ματια της ηταν κοκκινα.Εκλαιγε??..

<<Επιτελους ξυπνησες γλυκια μου>>ειπε και με αγκαλιασε.

Τοτε θυμηθηκα τι ειχε γινει,πως ειχα καταληξει σε αυτο το δωματιο.

<<Ο Μαικ?? >> η φωνη μου ισα που ακουστηκε.

Το προσωπο της μητερας μου παραμορφωθηκε απ'τον πονο,τα ματια της βουρκωσαν.

<<Δεν τα καταφερε,εφυγε>> ειπε και εβαλε τα κλαματα.

Ο Μαικ,ο αδερφος μου?..Οχι!.Καποιος μου κανει πλακα..δεν γινεται να τον εχασα.
Hθελα να κλαψω,να φωναξω αλλα αντι γι'αυτο εμεινα εκει,ακινητη με το βλεμμα αδειο,καρφωμενο στο κενο με την μητερα μου να κλαιει διπλα μου,δεν μπορουσα να αντιδρασω.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ακολουθησαν πολλες εξετασεις.Δεν ειχα τιποτα σοβαρο,εγω δεν ειχα τιποτα κι ο Μαικ ειχε φυγει.

<<Εχεις ακομα αυτον τον πονοκεφαλο>> ρωτησε ο κ.Σμιθ.

Κουνησα το κεφαλι μου θετικα,δεν ειχα δυναμη να μιλησω.

<<Ποτε εχεις γενεθλια Μπελλα>> ρωτησε ο γιατρος Σμιθ.

<<13 Σεπτεμβριου>> απαντησε ο πατερας μου πριν προλαβω.

<<Ας αφησουμε την Μπελλα να απαντησει στο επομενο..Τι μηνα εχουμε??>>

<<Ιουνιο>> ειπα αλλα η φωνη μου δεν ακουστηκε.

<<Τι επαθε??Γιατι δεν μπορει να μιλησει?? >> Ρωτησε ανησυχα ο πατερας μου.

<<Πες το δυνατα Μπελλα>>

<<Ιουνιο>> ειπα κι η φωνη μου ακουστηκε βραχνη.

<<Πολυ ωραια>> ειπε ο γιατρος

<<Και τωρα ακολουθα αυτο το φως με τα ματια σου>> μου υπεδειξε να κοιταξω το μικρο φακο που ειχε στα χερια του.

Το ακολουθουσα μεχρι που η εικονα του φορτηγου,τα φωτα του και το φοβισμενο προσωπο του Μαικ γεμισαν το μυαλο μου.

Γυρισα αποτομα κι εκρυψα το κεφαλι μου στ χερια μου.

<<Σταματα γιατρε οτι κι αν κανεις>> ειπε ο πατερας μου,με αγκαλιασε και φιλησε το κεφαλι μου.

Δεν ενιωθα καλα,εβαλα τα κλαματα και με μετεφεραν στο δωματιο μου.

Ο γιατρος ειπε οτι ειχα υποστει μεγαλο σοκ απ'το ατυχημα.Αλλα δεν ειχα τιποτα το ανησυχητικο,σωματικα τουλαχιστον.

Μετα απο μια βδομαδα νοσηλειας,επεστρεψα στο σπιτι.

Το πρωτο πραγμα που εκανα ηταν να παρω λουλουδια και να παω στον ταφο του Μαικ.

Εσκυψα πανω απ'το ταφο του,αλλα δεν αντεξα τα γονατα μου λυγισαν κι επεσα στο εδαφος.
Εκλαιγα με λυγμους,δεν μπορουσα να συνειδητοποιησω οτι ο αγγελος μου βρισκοταν εκει.

<<Συγγνωμη Μαικ>> ειπα κι εφυγα τρεχοντας για το σπιτι.

Ενιωθα ενοχες.Καθε φορα που καθομασταν για φαγητο και κοιταζα την αδεια καρεκλα του Μαικ απεναντι μου,τα προσωπα των γονιων μου ηξερα οτι ημουν εγω υπευθυνη για το θανατο του.Εγω τον ειχα προκαλεσει να το σκασουμε,εγω επεμενα. Η μητερα μου,μου ειχε πει να μην νιωθω ετσι δεν εφταιγα εγω για το ατυχημα.

Κι ομως δικο μου φταιξιμο ηταν.

Eιχα κλειστει στον εαυτο μου,δεν μιλουσα.δεν ετρωγα,δεν εβγαινα με τους φιλους μου,δεν πηγαινα στις προβες της χορωδιας,δεν μπορουσα να τραγουδησω πια..

Κεφαλαιο 3

Eιχε περασει ενας μηνας απο το θανατο του αδερφου μου,η κατασταση δεν ειχε βελτιωθει.

Ολοι ημασταν ακομα συγκλονισμενοι απο το χαμο του Μαικ.

Κι εγω ακομα πιο πολυ.Δεν ειχα ξεχασει οτι εγω ημουν η υπευθυνη γι'αυτο που ειχε συμβει.Κατηγορουσα τον εαυτο μου και τον τιμωρουσα ταυτοχρονα αφου ημουν κλεισμενη στο σπιτι.Το μονο που εκανα ηταν να καθομαι για ωρες στο δωματιο μου σκεπτομενη τον πονο που ειχα προκαλεσει.

Ενα απογευμα βγηκα για την αλληλογραφια.

Βρηκα ενα γραμμα για μενα.Ηταν απο το μουσικο προγραμμα του Μπριστολ-Χιλμαν.Το ανοιξα,με ειχαν δεχτει αλλα δεν θα πηγαινα.Αυτη η ιστορια ειχε τελειωσει πριν καν αρχισει.

Πηγα στο δωματιο και το πεταξα στον καδο που βρισκοταν διπλα απ'το γραφειο μου.Το πρωτο πραγμα που σκεφτηκα ηταν η αντιδραση του Μαικ.Θα ηταν πολυ χαρουμενος που εγινα δεκτη.Αλλα δεν ηταν εδω κι εγω δεν επρεπε να παω.

Ξαπλωσα και σχεδον αμεσως βυθιστηκα σε εναν υπνο γεματο εφιαλτες.Εβλεπα ξανα και ξανα το φορτηγο να ερχεται κατα πανω μας.Ο Μαικ ουρλιαζε να τον βοηθησω αλλα εγω καθομουν εκει χωρις να κανω τιποτα.

Πεταχτηκα,λουσμενη στον ιδρωτα.Οι εικονες στριφογυριζαν στο μυαλο μου και φυσικα εμεινα αυπνη για το υπολοιπο της νυχτας.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ειχα αρχισει πριν απο μερικες μερες να πηγαινω ξανα στο εστιατοριο.Δεν ειχα καμια ορεξη αλλα επρεπε να βοηθησω τους δικους μου.

Ετσι το επομενο μεσημερι,σηκωθηκα και ετοιμαστηκα.

Eιχα πολυ δουλεια σημερα και μολις τελειωσα και ειπα να παρω μια ανασα,με φωναξε η μητερα μου και η θεια μου.Ηθελαν να συζητησουμε κατι σοβαρο.

<<Γεια σου θεια Ελιζα>> ειπα και καθισα διπλα της

<<Γεια σου,Μπελς>> Μονο αυτη με φωναζε ετσι.

<<Γλυκια μου>>ειπς η μητερα μου κι αφησε στο τραπεζι ενα χαρτι.

<<Γιατι ηταν αυτο στα σκουπιδια?? >> με ρωτησε και καταλαβα οτι ηταν το γραμμα που ειχα λαβει την περασμενη ημερα.

<<Κατεφερες να μπεις.Συγχαρητηρια>> ειπε ενθουσιασμενη η Ελιζα.

<<Ο Μαικ θα ηταν πολυ περηφανος για σενα >> Ειπε η μητερα μου.

<<Μαμα,τι κανεις?? Αν ηταν εδω ο Μαικ.θα ειχαμε αλλον εναν καυγα ανεμεσα σε αυτον και τον μπαμπα. Ολα ειναι διαφορετικα τωρα >>
ειπα και κοιταξα το τραπεζι.

<<Κοιταξε με Μπελλα>> σηκωσα το ματια μου και κοιταξα την μητερα μου.

<<Θελεις ακομα να πας?? >> με ρωτησε και μπορουσα να δω μεσα στα ματια της ποσο ηθελε να παω.

<<Δε θελω πια να τραγουδαω>> ειπα και κουνησα το κεφαλι μου.Ισως να μην ηταν αληθεια,ηθελα αλλα δεν μπορουσα να το κανω αυτο,ηταν σαν να προδιδω τον Μαικ αν διασκεδαζα.

<<Δεν πιστευω Μπελλα>> ειπε η Ελιζα και με αγκαλιασε.

<<Ξερω οτι σκεφτεσαι ττην γνωμη του Τσαρλι αλλα ασε εμενα να χειριστω τον πατερα σου>> ειπε και κοιταξαμε κι οι δυο την μητερα μου,η οποια μου ενευσε με το βλεμμα της για να καταλαβω οτι συμφωνει με τα λεγομενα της Θειας μου.

Οταν κλεισαμε το εστιατοριο,αργα το βραδυ πηγαμε στο σπιτι και καθισαμε στο σαλονι.

Η μητερα μου εφτιαξε τσαι σε ολους για να χαλαρωσουμε.Η θεια μου,ανοιξε την συζητηση.

<<Τσαρλι,πιστευω πως πρεπει η Μπελλα να μεινει ενα χρονικο διαστημα σε μενα.Αληθεια πιστευω πως πρεπει να φυγει απο 'δω και θελω να ερθει στο Palm Desert για τον Αυγουστο.>>

Εγω δεν μιλουσα,κοιταζα μια την Ελιζα και μια τον πατερα μου.Περιμενα την αντιδραση του.

<<Ενα μηνα μαζι σου?? Τρελαθηκες?? >> ρωτησε ο πατερας μου με ειρωνικο τονο στη φωνη του.

<<Τσαρλι,μην ανησυχεις,δεν εχω τις ιδιες παρεες πλεον.Η κορη σου θα ειναι μια χαρα.>>

<<Και ποιος θα με βοηθαει στο εστιατοριο?>> ρωτησε ο μπαμπας μου.

<<Μονο αυτο εχεις να πεις Τσαρλι?? "Ποιος θα με βοηθαει στο εστιατοριο??" επανελαβε τα λογια του,η θεια.

Ο πατερας μου σηκωθηκε απ'τον καναπε και βγηκε απ'το δωματιο σκεπτικος.

Ηξερα πως δεν ειχα καμια ελπιδα.

Βγηκαμε με τη θεια μου στον κηπο.Πραγματικα ημουν εκνευρισμενη.

<<Θεια Ελιζα,ποιος σου ειπε να το κανεις αυτο?? Δεν εχω ξαναπει ψεματα στον πατερα μου>> μιλουσα καθως βηματιζα.

<<Μπελλα,απλως πιστευω οτι η ζωη ειναι δικη σου.Δικαιουσε να τη ζησεις που ειναι το λαθος σε αυτο??>> ειπε και καθισαμε στο μικρο καθιστικο του κηπου.

<Ειναι κατι που νομιζω πως δεν ξερεις για τον πατερα σου.>> ειπε και σοβαρεψε.

<<Αυτος και ο φιλος του ο Μπιλ ειχαν παρει υποτροφια για το UCLA.>>

<<Αληθεια?? >> Μου φανηκε περιεργο.Δεν ειχα ακουσει ποτε γι'αυτο.

<<Κι οταν ηρθε η αποφοιτηση,το οικογενειακο μας εστιατοριο πηγαινε πολυ καλα,ενω οι γονεις μας οχι. Κανεις μας δεν ηθελε το εστιατοριο αλλα ο πατερας σου ενιωθε πως δεν ειχε αλλη επιλογη απο το να το παρει.Κι ο φιλος του,ο Μπιλ πηγε στο UCLA.Και τον επιασαν στο L.A και απο τοτε εχει καταστραφει.>>

Διστασε για λιγο αλλα συνεχισε.

<<Αλλα ξερω πως αν ο πατερας σου ειχε παρει την υποτροφια,θα τα ειχε καταφερει.>>

Tην κοιταξα απορημενη.

<<Αυτo τι σχεση εχει με μενα??>> Τη ρωτησα.Πραγματικα δεν καταλαβαινα γιατι μου τα ελεγα ολα αυτα.

Με κοιταξε με ενα υφος λες κι ολα ηταν αυτονοητα.

<<Δεν ξερω.Τα παντα ισως?? Αλλα η αποφαση ειναι δικη σου Μπελλα.>> ειπε και μου χαμογελασε.

Αναστεναξα. Δεν ηξερα τι επρεπε να κανω.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Το επομενο πρωι καθως περνουσα απο το δωματιο του Μαικ ειδα οτι η πορτα ηταν μισανοιχτη.Παραξενευτηκα,το δωματιο του ηταν κλειστο εδω και ενα μηνα.

Πλησιασα κι ακουσα την μητερα μου να κλαιει.

Δεν μπορεσα να κρατηθω,βουρκωσα.

Σταθηκα για λιγο εξω απ'το δωματιο και την κοιταζα,ενω αυτη κλαιγοντας πακεταριζε τα πραγματα του αδερφου μου.

Μπηκα στο δωματιο,δεν ειχε καταλαβει οτι ημουν εκει.Μολις με ειδε σκουπισε τα δακρυα της και καθαρισε το λαιμο της.

Καθισε στο κρεβατι και την ακολουθησα.

Πηρε ενα διαφανες σακουλακι και το αδειασε.Τα πραγματα που ειχε ο Μαικ πανω του στο ατυχημα.

Επιασε τον σταυρο του.

<<Θα ηθελε πολυ να το παρεις αυτο,γλυκια μου.>> ειπε και περασε την αλυσιδα γυρω απ'τον λαιμο μου.

<<Δεν επρεπε να προτεινω να το σκασουμε.>>ειπα και τα δακρυα ετρεχαν σαν χειμαρρος.

<<Ψυχη μου,δεν φταις εσυ.>> ειπε και κουνησε το κεφαλι της αρνητικα.

<<Συνεχεια..αισθανομαι..ασχημα..>> καταφερα να της πω κλαιγοντας με αναφιλητα.

<<Οχι,δεν πρεπει.>> ειπε και με αγκαλιασε.Ποσο την χρειαζομουν αυτην την αγκαλια.

<<Μαμα,δεν μπορω να το κανω αυτο,δεν μπορω να παω,δεν μπορω να πω ψεματα στον μπαμπα,ειναι πολυ νωρις... >>

<<Γλυκια μου,θα πω την αληθεια στον πατερα σου οταν ερθει η καταλληλη στιγμη.Και στην αρχη θα θυμωσει,αλλα στην συνεχεια θα καταλαβει πως αυτο ηταν το σωστο. >>

<<Εισαι σιγουρη πως αυτο ειναι το σωστο??>> τη ρωτησα.

<<Οχι>> ειπε και με κοιταξε με ενα βλεμμα γεματο ειλικρινεια. <<Δεν ειμαι σιγουρη για τιποτα.Απλως θελω να εισαι ευτυχισμενη.>> ειπε.

Χαμηλωσα το βλεμμα μου για λιγο κι υστερα η ματια μου επεσε πανω σε μια φωτογραφια μου μαζι με τον Μαικ.Ποσο χαρουμενη ημουν τοτε?..Γιατι ολα ειχαν αλλαξει??..Αναρωτηθηκα αν ο Μαικ θα ηθελε να παω.Ηξερα την απαντηση φυσικα,ο ιδιος μου ειχε προτεινει να κανω την αιτηση.Ισως και να το ηθελε πιο πολυ απο μενα.

<<Ενταξει >> ειπα. <<Θα παω>>

<<Ενταξει>> ειπε η μητερα μου και μου χαιδεψε το κεφαλι ενω με εκλεισε παλι στην αγκαλια της.

Το απογευμα κιολας θα εφευγα για L.A.

Ημουν στεναχωρημενη που εφευγα αλλα περισσοτερο γιατι ελεγα ψεματα στον πατερα μου. Κουνησα το κεφαλι μου,προσπαθωντας να διωξω αυτες τις σκεψεις.Ειχα παρει τη αποφαση μου και θα εφτανα μεχρι τελος οτι κι αν γινοταν.

Η μητερα μου εβαλε τις αποσκευες μου στο πορτ-μπαγκαζ και μπηκε στο αυτοκινητο.Φυσικα θα με πηγαινε εκεινη αφου ηξερε οτι δεν θα πηγαινα στην θεια μου,κατι που ο πατερας μου δεν ηξερε κι ουτε επρεπε να μαθει προς το παρον.

Ηρθε ο μπαμπας μου να με χαιρετησει.

<<Θα ειστε ενταξει?? >> ρωτησε.

<<Ναι.>> απαντησε η μητερα μου.

<<Θα την παω εγω στο σιδηροδρομικο σταθμο και η Ελιζα θα την παρει απο 'κει.>>

<<Ενταξει >> ειπε.Τα ειχε πιστεψει ολα.Ενιωθα τοσες τυψεις.

<<Οριστε αυτα ειναι για σενα>> ειπα και εβγαλε απο την τσεπη του χρηματα.

<<Μπαμπα.. >>


<<Δεν θελω να τα πληρωσει ολα η Ελιζα και...αν θες να γυρισεις νωρις σπιτι,θα μας τηλεφωνησεις,ενταξει?? >>

<<Ενταξει.Σ'αγαπω μπαμπα.>>

<<Κι εγω >> εσκυψε και με φιλησε.

Στο σταθμο.

<<Να μας τηλεφωνησεις και να δινεις παντα αναφορα στη θεια Ελιζα γιατι ξερεις πως ο πατερας σου θα της μιλαει μια φορα στο
τοσο,ενταξει? >> ειπε αγχωμενη.

<<Ενταξει,μαμα>>

Ερχοταν το τρενο μου.

<<Σ'αγαπω κοριτσακι μου>> ειπε και με εσφιξε στην αγκαλια της.

<<Κι εγω μαμα. >>

<<Να προσεχεις>> την ακουσα να φωναζει καθως επιβιβαζομουν στο τρενο.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Σε λιγες ωρες ημουν στο L.A.

Βγηκα απο το σιδηροδρομικο σταθμο και αφησα τα πραγματα μου στο πεζοδρομιο μεχρι να βρω ταξι.

Ευτυχως δεν χρειαστηκε να περιμενω πολυ.Ενα κοκκινο ταξι σταματησε μπροστα μου.Προσπαθησα να βαλω τα πραγματα μου στο πορτ-μπαγκαζ αλλα ηταν πολυ βαρια.

<<Περιμενε να σε βοηθησω>> ειπε ο ταξιτζης και πηρε τις αποσκευες μου.

<<Σ'ευχαριστω >>

<<Δεν κανει τιποτα >> ειπε ευγενικα.

Γυρισα για να παρω τη ζακετα μου που την ειχα αφησει σε μια μικρη κολωνα που βρισκοταν εκει.

Αφαντη.Κοιταξα δεξια,αριστερα τιποτα.

<<Που πηγε η ζακετα μου>> ειπα φωναχτα αυτο που σκεφτομουν.

Μου την ειχαν κλεψει.Πρεπει να ειμαι πιο προσεχτικη.

<<Καλωσηρθες στο Los Angeles>> ειπε ο ταξιτζης και γελασε.

Ειχα θαμπωθει απο τα φωτα της πολης κι ακομα δεν ειχα δει τιποτα.Κοιταζα απ'το παραθυρο τα πολυοροφα κτιρια,τα μαγαζια,τις φωτεινες επιγραφες ακομα και τους ανθρωπους εκστασιασμενη.Υπηρχε περιπτωση να τα καταφερω σε μια τετοια πολη?

Τελικα μετα απο 15 λεπτα εφτασα στο ιδρυμα του Μπριστολ-Χιλμαν.

Λοιπον εδω ειμαστε Μπελλα.Θα κανουμε οτι καλυτερο μπορουμε. Σκεφτηκα.

Αφησα τις βαλιτσες μου κατω και τραβηξα την πορτα.

Την τραβηξα ξανα και ξανα,δεν ανοιγε.

<<Ω! ελα τωρα>> μονολογησα.

Κοιταξα απ'το τζαμι.Δεν ηταν κανενας και η πορτα ηταν κλειδωμενη.

<<Ναι?? Ειναι κανεις εδω?? >>

Καμια απαντηση.

Γυρισα και κοιταξα τον δρομο.Ενταξει καποιος μου εκανε πλακα.Τι θα εκανα τωρα??..Που θα πηγαινα??

Χτυπησα ξανα την πορτα.

<<Ειναι κανεις εδω?? >> τελευταια προσπαθεια.

Ειδα καποιον βαθια στο διαδρομο.

Αναστεναξα.Ευτυχως Θεε μου.

Εσκυψα να παρω τα πραγματα μου.Aκουσα την πορτα να ανοιγει,σηκωσα το βλεμμα μου και τοτε τον ειδα για πρωτη φορα...

Kεφαλαιο 4

Μπροστά μου στεκόταν ένα ψιλόλιγνο αγόρι,με γυμνασμένο σώμα.Τα μαλλιά του ήταν καστανοχάλκινα και ελαφρώς ατημέλητα,ενώ τα μάτια του είχαν ένα βαθύ πράσινο χρώμα.

Συνειδητοποιήσα ότι τον κοιτούσα με ανοιχτό το στόμα περισσότερη ώρα απ'ότι χρειαζόταν.

Γύρισα το βλέμμα μου αλλού και καθάρισα το λαιμό μου..

Άνοιξα το στόμα μου για να συστηθώ αλλά με πρόλαβε.

<<Λυπάμαι,κλείσαμε! >> είπε κι έκλεισε την πόρτα.

Εεε,δεν κατάλαβα!Ποιός νομίζει πως είναι και συμπεριφέρεται έτσι?Μπορεί να είναι εξωπραγματικά όμορφος αλλά είναι πολύ εκνευριστικός.

Ξαναχτύπησα την πόρτα.Δεν θα με άφηνε εδώ.Αυτό ήλπιζα δηλαδή.

Γύρισε και με κοίταξε με ένα υπεροπτικό ύφος,που δεν μου άρεσε καθόλου.Τελικά κατευθύνθηκε πάλι προς την πόρτα.

Την άνοιξε,στήριξε την πόρτα με το σώμα του και είπε

<<Πρόκειται να σου γίνει συνήθεια αυτό?? >> παρατήρησα στη φωνή του κάποιο γελάκι.Προφανώς με πείραζε αλλά δεν είχα όρεξη για τα παιχνιδάκια του.

<<Κοίτα,είμαι κουρασμένη και το μόνο που θέλω είναι να πάω στον κοιτώνα μου,εντάξει??>> είπα και στριφογύρισα τα μάτια μου.

<<Εντάξει>> συμφώνησε.Ουφ!!Ευτυχώς!!

<<Ποιός είναι ο κωδικός?? >> Με ρώτησε.

Τον κοίταξα απορημένη.Σίγουρα μου έκανε πλάκα κι από την έκφραση του φαινόταν ότι το διασκέδαζε.

Χμμμ..κάτι έπρεπε να κάνω.

Σταθεροποίησα την τσάντα στον ώμο μου.

<<Λοιπόν,μάλλον δεν κάναμε καλή αρχή.Είμαι η Μπέλλα. >> είπα και άπλωσα το χέρι μου,προσπαθώντας να φτιάξω την ατμόσφαιρα.

<<Έντουαρντ >> είπε απλά.Καλά πόσο αγενής είναι.Ούτε το χέρι του δεν μου έδωσε.

Το τράβηξα πίσω,άγγιξα το πρόσωπό μου και τον κοίταξα παρακλητικά.Θα με άφηνε επιτέλους να μπω μέσα.Είχα κουραστεί με όλο αυτό.

Με κοίταξε και μου χαμογέλασε με ένα στραβό χαμόγελο που μου έκοψε την ανάσα.Μπέλλα,πάρε ανάσες!!

Μου κράτησε την πόρτα για να περάσω.

<<Α!και ο κωδικός,επί τη ευκαιρία,είναι "λυκόφως">> τον άκουσα να λέει με την βελούδινη φωνή του.

Μπέλλα πολλά όμορφα στοιχεία δεν του βρίσκεις?? Τι συμβαίνει??..Μια ενοχλητική φωνούλα μου έκανε ερωτήσεις στο πίσω μέρος του
μυαλού μου.

Προχωρούσαμε χωρίς να μιλάμε,δεν μου άρεσε αυτό αλλά τουλάχιστον δεν με πείραζε.

Είχε προσφερθεί να κουβαλήσει τις βαλίτσες μου μέχρι το δωμάτιο μου.'Ηταν το πιο ευγενικό πράγμα που έκανε απόψε.

<<Ποιό δωμάτιο?? >> ρώτησε ξαφνικά.

Έβγαλα το χαρτάκι απ'τη τσέπη μου.

<<315>> του απάντησα.

<<Έντουαρντ>> ακούστηκε μια φωνή από πίσω μας.

Μία κοπέλα με ξανθά μακριά μαλλιά και μπλε μάτια,πολύ όμορφη κι άλλη μια λιγότερο εντυπωσιακή στάθηκαν δίπλα του.

<<Ένουαρντ,σου ζήτησα να φέρεις σνακ κι εσύ φέρνεις τασάκι??>> είπε η ξανθιά και μου έριξε ένα υποτιμητικό βλέμμα.Ύστερα τον
φίλησε.Χμμ,μάλιστα ήταν ζευγάρι.Γιατί αυτό με ενοχλούσε?

Συγγνώμη??..Εμένα αποκάλεσε έτσι?? Όλοι τόσο αγενής είναι εδώ μέσα??

Είχα εκνευριστεί,αλλά προτίμησα να μην μιλήσω. Αντιθέτως προσπάθησα να συστηθώ.

<<Γειά,είμαι η Μπέλλα>> είπα και χαμογέλασα.

<<Και?? >> με κοίταξαν με ενα ειρωνικό ύφος.

<<Θα τα πούμε μετά >> είπε η κοπέλα με τα καστανά μαλλιά και απομακρύνθηκε.

Αυτές οι δύο είχαν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους.

Ένιωσα άβολα και φυσικά δεν ήμουν επιθυμητή.

Πήρα τις βαλίτσες από τα χέρια του Έντουαρντ.

<<Νομίζω πως θα τα καταφέρω μόνη μου.Ευχαριστώ>>

<<Θα τα πούμε >> είπε.

Απομακρύνθηκα και πήρα μια βαθιά ανάσα.Ελπίζω να μην είναι οι υπόλοιπες μέρες εδώ σαν τη σημερινή.

Γύρισα πίσω από περιέργεια.

Τους κοίταξα,καθώς έφευγαν η κοπέλα πέρασε το αριστερό της χέρι γύρω από την μέση του Εντουαρντ κι εκείνος το έδιωξε.

<<Τι ήταν αυτό?? >> της φώναξε.

<<Τι??Τι είπα?? >> είπε αυτή θιγμένη.

Θεώρησα ότι ήταν αδιάκριτο από μέρους μου να παρακολουθώ.

Σύνεχισα για τον κοιτώνα μου..

Κεφάλαιο 5

Δεν δυσκολεύτηκα να βρω τον κοιτώνα μου.

Άνοιξα την πόρτα με δυσκολία,γιατί κρατούσα τις βαλίτσες μου.

Μπήκα μέσα κι έσυρα το χέρι μου στον τοίχο για να βρω τον διακόπτη.Καταλάθος έριξα κάποια διακοσμητικά που βρίσκονταν πάνω σε ένα ντουλάπι.

<<Συγγνώμη.>> είπα στην συγκάτοικό μου,η οποία μόλις είχε ξυπνήσει από τον θόρυβο που έκανα.

<<Γειά σου,είμαι η Μπέλλα.Η νέα σου συγκάτοικος.>> τηε είπα καθώς άφηνα τα πράγματα πάνω στο κρεβάτι μου.

<<Τέλεια.Και νόμιζα πως αυτο το μέρος είναι μόνο για μένα.>> ξάπλωσε ξανά.<<Τώρα κλείσε το καταραμένο φως.>> συνέχισε.

Γιατί όλοι ήταν τόσο εχθρικοί?? Πως θα επιβίωνα εδώ?

<<Συγγνώμη >> είπα και έτρεξα να κλείσω το φως.

'Εμεινα λίγο εκεί.Τελικά αποφάσισα να πάρω τηλέφωνο την θεία μου,ώστε να μπορέσω να μιλήσω στους δικούς μου.

Βγήκα όσο πιο αθόρυβα μπορούσα απ'το δωμάτιο.Πληκτρολόγησα τον αριθμό,αλλά δεν είχα σήμα.

Ανέβηκα την σκάλα που οδηγούσε στην ταράτσα.Έμεινα άφωνη από τη θέα.Έβλεπα τους φωτισμένους ουρανοξύστες και σχεδόν όλη την ανατολική πλευρά της πόλης.

Είχα μαγευτεί.

Αλλά δεν ανέβηκα εδώ πάνω για να απολαύσω τη θέα, μου υπενθύμησα.

<<Καλά,καλά >> ψυθίρισα.

Πάτησα το πλήκτρο κλήσης.

Είχε χτυπήσει ήδη δύο φορές.Περίμενα ώσπου το σήκωσε.

<<Μπέλλα??>> ρώτησε αμέσως.

<<Ναι,εγώ είμαι θεία.>>

<<Ω!Επιτέλους Μπέλλα.Ο πατέρας σου τηλεφώνησε ήδη δυο φορές.>> είπε κάπως αγχωμένη.

<<Λοιπόν,το τρένο άργησε,μου έκλεψαν το μπουφάν κι ο ταξιτζής δεν ήταν και τόσο έξυπνος τελικά.>>

<<Είσαι καλά?? >>με ρώτησε και διέκρινα την ανησυχία στη φωνή της.

<<Καλά είμαι.Ας πάρουμε τηλέφωνο τον μπαμπά,εντάξει?? >> ήμουν πολυ αγχωμένη.Κι αν
καταλάβαινε πως κάτι δεν πήγαινε καλά? Ψυχραιμία Μπέλλα.

<<Εντάξει.>> συμφώνησε η Ελίζα.

πληκτρολόγησα τον αριθμό του σπιτιού και τον κάλεσα.

Το σήκωσε ο πατέρας μου.

<<Ιζαμπέλλα,εσύ είσαι? >>

<<Ναι,μπαμπά.>>

<<Ειναι εκεί η μαμά? >> ρώτησα.

<<Ναι,εδώ είναι.Ετοίμαζει το φαγητό.>>

Η μητέρα μου σήκωσε το ακουστικό.

<<Γεια σου γλυκιά μου.Γιατί άργησες? >> με ρώτησε αγχωμένη.

<<Περιμέναμε 4 ώρες να μας τηλεφωνήσετε>>

<<Συγγνώμη Τσάρλι.Το τρένο της άργησε. >> απάντησε η Ελίζα.

<<Τελος πάντων>> συνεχισε ο μπαμπάς μου <<Τι θα κάνετε το πρώτο σας βράδυ? >>

<<Θα δούμε τηλεόραση>> είπα βιαστικά.

Και ταυτόχρονα

<<Τρώμε.>> είπε η θεία μου.

Ουπς!..Τι κάναμε τώρα?.

<<Τι?? >> ρώτησε εμφανώς μπερδεμένος ο μπαμπάς μου.

<<Τρώμε.>> είπα.

<<Βλέπουμε τηλεόραση.>> είπε η Ελίζα.

Ωω!εντάξει,τώρα κατάλαβε ότι κάτι δεν πάει καλά.

<<Τι απ'τα δυο κάνετε?>>

<<Τρώμε καθώς βλέπουμε τηλεόραση.>> είπε η θεία μου.Ευτυχώς που απάντησε,εγώ τα είχα χάσει.

<<Ει Ελίζα,πίστευα ότι είναι ενάντια στις αντιλήψεις σου το να έχεις τηλεόραση.>>την πείραξε.

<<Ενέδωσα!!>> του είπε με ένα ειρωνικό τόνο.

<<Είσαι ασφαλής γλυκιά μου?? >> ρώτησε η μαμά μου και διέκρινα την ανησυχία στη φωνή της.

<<Ναι,καλά είμαι,αλλά πολύ κουρασμένη. >>

<<Να πας να ξεκουραστείς.Τηλεφώνησέ μας αύριο.>>

<<Καληνύχτα μαμά,μπαμπά.Σας αγαπώ!>>

<<Καληνύχτα αγάπη μου,κι εμείς>> είπαν και οι δυο μαζι.

Γέλασα κι τερμάτισα την κλήση. Πήρα μια βαθιά ανάσα. Πως θα αντέξω τόσο καιρό να λέω ψέματα?

Κοίταξα το φεγγάρι και σκέφτηκα το λόγο που είμαι εδώ.

<<Λοιπόν Μάικ, ήρθα. >> μονολόγησα και ένα δάκρυ κύλησε.<<Ελπίζω να είσαι χαρούμενος.>>

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~`

Το επόμενο πρωί είχαμε γνωριμία με τους καθηγητές. Οδηγηθήκαμε στην αίθουσα εκδηλώσεων και καθίσαμε στις θέσεις.

Εγώ κάθισα διστακτικά δίπλα από τη συγκάτοικό μου,της οποίας το όνομα δεν γνώριζα.

<<Γειά.Είμαι η Μπέλλα,η συγκάτοικός σου>>

<<Γειά,είμαι η Άντζελα.>> είπε και μου χαμογέλασε,νιώθωντας άβολα.Δεν κατάλαβα το λόγο.

Δεν είπαμε τίποτα άλλο.

<<Λοιπόν καθίστε όλοι.>> είπε ο υπεύθυνος του ιδρύματος.

Ύστερα,τέσσερις άνθρωποι που βρίσκονταν στη σκηνή,προφανώς ήταν οι καθηγητές,άρχισαν να παίζουν.

Τρία βιολιά και ένα βιολοντσέλο έβγαζαν μια μαγευτική μελωδία.

Στο τέλος,ο πιο εκκεντρικός καθηγητής σηκώθηκε από την καρέκλα,την πέταξε και έκανε φινάλε μόνος του. 'Ολοι μας,τον χειροκροτήσαμε.Φαινόταν υπέροχος άνθρωπος.

<<Αυτοί οι ταλαντούχοι μουσικοι δίπλα μου είναι οι καθηγητές σας.>> συνέχισε ο υπεύθυνος. <<Αλλά προτιμώ να τους αντιμετωπίζετε ως οδηγούς σας.>>

<<Γειά σας και καλωσήρθατε στο καλοκαιρινό πρόγραμμα του ιδρύματος Μπρίστολ Χίλμαν.Ξεκινώντας θα ήθελα να σας υπενθυμίσω το μεγάλο αριθμό ταλαντούχων μαθητών,οι οποίοι δεν κατάφεραν να μπουν. Τώρα,αυτό το καλοκαίρι δεν είναι μόνο για να μάθετε τα βασικά, έχει να κάνει με το να δοκιμάσετε τα όριά σας,να αποκτήσετε νέες εμπειρίες.'Εχει να κάνει με το χτίσιμο και τη θεμελίωση της προσωπικής σας φωνής.>> έκανε μια μικρή παύση και συνέχισε.

<<Και τώρα τα βασικά.Έχουμε απαγόρευση εξόδου μετά τις 10:00 τις καθημερινές και μετά τις 11:00 τα σαββατοκύριακα.>>

<<Λοιπόν αυτό είναι το Λος Άντζελες. Χρησιμοποιήστε τη λογική σας και να κυκλοφορείτε πάντα σε ζευγάρια. Τέλος,η υποτροφία.Σε τρεις εβδομάδες από τώρα,την τελευταία ημέρα του προγράμματος,θα μας δείξετε τι έχετε καταφέρει.Ένας τυχερός σπουδαστής θα κερδίσει ακαδημαική υποτροφία αξίας 10.000 δολλαρίων για περισσότερες σπουδές στη μουσική.Καλό δεν είναι αυτό? Γι'αυτό δουλέψτε σκληρά.>>

<<Διασκεδάστε>> Πήρε ένα αστείο ύφος και είπε.

<<Ξεκουμπιστείτε >> Γελάσα και σηκώθηκα από τη θέση μου.

<<Θα τα πούμε αργότερα>> είπε η Άντζελα και εφύγε γρήγορα.

<<Εντάξει>> είπα αλλά δεν νομίζω να με άκουσε.
Φόρεσα την τσάντα μου και κατευθύνθηκα προς την τάξη που είχα το πρώτο μου μάθημα.Είχα με τον καθηγητή που μου είχε κάνει εντύπωση απ΄την αρχή.

<<Παιδιά καθίστε.Με λένε κ.Τόρβαλντ.>> μας χαμογέλασε.

<<Είστε η τάξη μου και έχουμε τρεις βδομάδες να μάθουμε ένα απίστευτα πολύπλοκο χωροδιακό κομμάτι.Αποκλείεται να το καταφέρουμε αλλά ας προσπαθήσουμε,εντάξει??>> είπε χιουμοριστικά και συνέχισε.

<<Υπάρχουν πέντε σόλο στο ανσάμπλ,δηλαδή μόνο πέντε απο εσάς θα κάνουν σόλο μπροστά στη τάξη,τους οποίους θα διαλέξω σε δυο βδομάδες ανάλογα με τη συμμετοχή,τις ασκήσεις και επίσης θα σας χωρίσω σε ομάδες των τεσσάρων.Αυτό το κομμάτι είναι πολύ δύσκολο αλλά μόλις τα καταφέρετε θα αισθανθείτε υπέροχα.>>

Στην συνέχεια μας έβαλε σε ομάδες και δεν μπορούσα να το πιστέψω ήμουν μαζι με την κοπέλα του Έντουαρντ,μόλις τον σκέφτηκα ένιωσα σαν να πετούν πεταλουδίτσες στο στο μάχι μου.Τι μου συμβαίνει? Την ξάνθια,όπως έμαθα την έλεγαν Ρόζαλι και μάλλον δεν χάρηκε ούτε αυτή που είμαστε στην ίδια ομάδα,γιατί γύρισε και με κοίταξε περίεργα.Αμοιβαία τα αισθήματα,σκέφτηκα.

Μετά το μάθημα σχεδόν όλα τα παιδιά,βγήκαν στο προαύλιο είτε για να φάνε, είτε για να παίξουν μουσική,διότι γινόταν κάτι σαν πάρτυ, απ'οτι άκουγα είχαν συγκεντρωθεί εκεί και έπαιζαν οποιοδήποτε μουσικό όργανο ήξεραν.

Αφού πήρα το δίσκο με το φαγητό μου,βγήκα κι εγώ έξω.Φυσικά ήταν εκεί κι ο Έντουαρντ,έπαιζε κιθάρα και μόνο που σκεφτόμουν πως αυτά τα δάχτυλα άγγιζαν τις χορδές... Συγκεντρώσου Μπέλλα,δεν είσαι εδώ για έρωτες,θες την υποτροφία και ΜΟΝΟ!Εξάλλου εκεί ήταν κι η Ρόζαλι με την άλλη ξανθιά την Τζέσικα. Δεν τον άφηνε καθόλου!!..Πφφ!!

Πλησίασα σε ένα παγκάκι που καθόταν μόνο ένα κορίτσι με καστανά,κοντά μαλλιά που πήγαιναν προς όλες τις κατευθύνσεις και φανερά μικροκαμωμένο.

<<Γειά σου!Συγγνώμη,κάθεται κανείς εδώ? >>Την ρώτησα ευγενικά.

Με κοίταξε με δυο καταγάλανα μάτια που έδειχναν αδιφορία.Δεν μου απάντησε,απλά κούνησε το κεφάλι της αρνητικά και κοίταξε πάλι στο δίσκο της, Δεν ένιωθα και πολύ άνετα αλλά δεν υπήρχε άλλο μέρος να καθίσω.Ήπια δυο γουλιές από το αναψυκτικό μου και είδα την κοπέλα δίπλα μου να φεύγει.

Μα τι γίνεται?? Τόσο πολυ με αντιπαθούν όλοι?? αναρωτήθηκα.

Αναστέναξα και κοίταξα τον Έντουαρντ.Τα βλέμματα μας διασταυρώθηκαν, δηλαδή με κοίταζε κι αυτός??!!! Ξαφνικά μου χαμογέλασε με ένα υπέροχο στραβό χαμόγελο.Έμεινα να τον κοιτάζω ζαλισμένη αλλά γρήγορα κατάλαβα ότι δυο μάτια ήταν καρφωμένα πάνω μου,της Ρόζαλι. Γύρισα το κεφάλι μου αδιάφορα από την άλλη πλευρά. Μάλλον είχε δει σε ποια χαμογελούσε ο Έντουαρντ.

Σηκώθηκα και πήγα στο επόμενο μάθημα. Έπρεπε να είμαι συγκεντρωμένα αλλά η εικόνα του Έντουαρντ δεν έφευγε απ΄το μυαλό μου.Και δεν καταλάβαινα τον λόγο,εγώ δεν τον συμπαθούσα,δεν μου είχε φερθεί και πολύ καλά την προηγούμενη φορά,αλλά σήμερα ένιωθα διαφορετικά,ειδικά όταν μου χαμογέλασε!

Τέλος πάντων,έχεις μάθημα Μπέλλα!!!

Ο καθηγητής ήταν αυστηρός κι είχε μια περίεργη προφορά.Κι επιπλέον δεν θυμόμουν το όνομά του.

Αφου μας έβαλε να ακούσουμε μια νότα μας ρώτησε.

<<Ποσοι απο εσάς γνωρίζουν ποιά είναι αυτή η νότα? >>

Οι περισσότεροι σήκωσαν τα χέρια τους για να απαντήσουν.Μόνο εγώ και άλλα δυο άτομα δεν ξέραμε. Αν κι εγώ γνώριζα ποια ήταν αλλά δεν ήμουν σίγουρη.

Το βλέμμα του έπεσε σε μένα. ΩΧ!! Υπέροχα..

<<Εσύ!! Ξέρεις ποιά είναι?? >> τον φοβόμουν αυτόν τον άνθρωπο.

<<Είναι η "Σι" ?? >> απάντησα αλλά περισσότερο έμοιαζε σαν να ρωτούσα.Χαμογέλασα αγχωμένη.

<<"Σι ύφεση ">> είπε.

Μας κοίταξε αυστηρά.

<<Η ικανότητα του να ξέρεις νότα όταν την ακούς, είναι μεγάλο πλεονέκτημα. Όσοι απο εσάς δεν ξεχωρίζουν ακουστικά τις νότες,πρέπει να δουλέψετε πάρα πολύ σκληρά. Οι ευκαιρίες σας είναι παραπάνω τώρα.Όταν κοιτάζετε ένα κομμάτι μουσικής,θα βλέπετε πως είναι κατανεμημένες οι νότες στη σελίδα και θα ακούτε την κάθε νότα στο μυαλό σας. Αυτό είναι κάτι που θα μάθετε αυτό το καλοκαίρι στα ιδιαίτερα μαθήματα μαζι μου. >> Μας ενημέρωσε.Φάνηκε ότι ήθελε να πει κι άλλα αλλά τελείωσε η ώρα.

Ξεκίνησα για το δωμάτιο μου,ήμουν κουρασμένη και το μόνο που ήθελα ήταν να ξαπλώσω.

Περπατούσα και συγχρόνως διάβαζα κάτι σημειώσεις. Δεν κατάλαβα πως έγινε,αλλά σκόνταψα σε κάτι και αφού έχασα την ισορροπία μου,προσγειώθηκα με μια κραυγή στο τσιμέντο.

Ένα αγόρι με πλησίασε και μου έδωσε το χέρι του για να σηκωθώ. 'Ηταν πολυ όμορφος,ψιλός με καστανόξανθα μαλλιά και μελί μάτια.Είχε περασμένα γύρω από το λαιμό του ακουστικά και δίπλα του ένα λάπτοπ.

<<Συγγνώμη,σκόνταψες στο πόδι μου.Είσαι καλά? >> με ρώτησε.

<<Ναι,καλά... είμαι.>> είπα καθώς καθάριζα τα ρούχα μου. <<Συγγνωμη δικό μου ήταν το λάθος.>>

<<Όχι.Δικό μου ήταν το φταίξιμο. >> επέμεινε.

<<Πρέπει να μάθω να στέκομαι. >> του είπα για να ελαφρύνω την κατάσταση.

<<Εντάξει. Με λένε Τζάσπερ.Εσένα?? >>

<<Μπέλλα.Χαίρομαι που σε γνωρίζω Τζάσπερ.>> του χαμογέλασα.Ήταν το μόνο άτομο που μου έχει φερθεί ευγενικά από την ημέρα που ήρθα.

<<Κι εγώ χαίρομαι,Μπέλλα.>>

<<Λοιπόν θα τα ξαναπούμε>> Τον χαιρέτησα κι πήγα στο κοιτώνα μου.

Μπήκα μέσα και είδα την Άντζελα που τακτοποιούσε τα ρούχα της.

<<Πως πάει ?? >> την ρώτησα.

<<Καλύτερα δεν γίνεται.>> μου απάντησε ξερά.

<<Να σε ρωτήσω κάτι?? >> έπρεπε να μάθω γιατί την ενοχλούσα τόσο πολυ. <<Σε ενοχλώ τόσο πολύ?? >>

<<Συγγνώμη?? >>ρώτησε απορημένη.

<<Να,αισθάνομαι πως σου είμαι βάρος και πως σε ενοχλώ.>>

<<Ακου,δεν είναι έτσι εντάξει?? Είμαι εδώ για την υποτροφία.Απλώς θέλω να είμαι πολύ συγκεντρωμένη.Κοίτα υπάρχει ανταγωνισμός για το ποιός θα πάρει τα χρήματα και πρέπει να αφοσιωθώ σε αυτό. Δεν έχω κάτι προσωπικό μαζί σου.>> είπε και με πλησίασε.

<<Είμαστε εντάξει,λοιπόν?>>

<<Ναι,είμαστε εντάξει.>> είπα.

<<Τέλεια.>> Μου έδωσε το χέρι της κι ύστεραπήρε τα πραγματά της κι βγήκε από το δωμάτιο.

Ευτυχώς δεν είχα άλλο μάθημα για σήμερα.

Αργότερα,αφού πέρασα πολύ χρόνο σκεπτόμενη τους δικούς μου, και τα ψέματα που ήμουν αναγκασμένη να λέω,με πήρε ο ύπνος.

Ήταν ένας ύπνος ευχάριστος στην αρχή,στη συνέχεια όμως περίεργες εικόνες εισέβαλαν στο όνειρό μου.

Ήμουν με τον Μάικ στο αυτοκίνητο και πηγαίναμε σε ένα μπαρ. Ξαφνικά,έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου και καρφωθήκαμε σε μια μάντρα. Ο Μάικ,δεν αντιδρούσε,το κεφάλι του ήταν πεσμένο πάνω στο τιμόνι.Εγώ αντίθετα δεν είχα πάθει τίποτα,βγήκα απο το αμάξι και συνέχισα την πορεία μου,αφήνωντάς τον εκεί.Πήγα στο μπαρ κι άρχισα να τραγουδάω,τότε με πλησίασε κι ένα όμορφο αγόρι,ο Έντουαρντ. Ήμουν τόσο ευτυχισμένη κι είχα ξεχάσει τον Μάικ,αλλά καθώς βγήκα από το μπαρ αγκαλιά με τον Έντουαρντ,ο αδερφός μου γεμάτος αίματα στάθηκε μπροστά μου.

<<Μπέλλα.γιατί? Εσύ διασκεδάζεις κι εγώ έχω φύγει.Πως μπορείς και συνεχίζεις? Δεν νιώθεις ενοχές?Δεν σε νοιάζει καθόλου? >> Αφού μου είπε αυτά,χάθηκε.

Ξύπνησα κλαίγοντας,λουσμένη στον ιδρώτα.

Δεν μπόρεσα να ξανακοιμηθώ... Σκεφτόμουν ξανά και ξανά τα λόγια του Μάικ.Αν και αυτα σε καμία περίπτωση δεν θα τα έλεγε.Το όνειρο αυτό είχε στηριχθεί στα δικά μου συναισθήματα.

Είχα δίκιο όμως πως μπορούσα να συνεχίσω μετά πό αυτό που έκανα.Σκεφτόμουν σοβαρά την πιθανότητα να τα παρατήσω όλα και να φύγω αλλά ήξερα πως ο Μάικ δεν θα ήθελε να εγκαταλείψω το όνειρό μου. Κι επιπλέον εκτός ότι είμαι εδώ για τον αδερφό μου..

Υπάρχει ένα άτομο που δεν θέλω να χάσω..

Κεφάλαιο 6

Το πρωί δεν ήμουν και στην καλύτερη ψυχολογική κατάσταση.Το όνειρο με είχε επηρεάσει αλλά έπρεπε να το ξεχάσω,τουλάχιστον για τις ώρες που είχα μάθημα.

Πρώτη ώρα με τον κ.Τόρβαλντ. Ωραία,τον συμπαθούσα πολύ αν και αυτός έδειχνε μια ιδιαιτερη συμπάθεια στη Ρόζαλι.

Όταν μπήκα στην αίθουσα,τους είδα να μιλούν,άκουσα ότι τις είχε δώσει κάποιες φωνητικές ασκήσεις το προηγούμενο καλοκαίρι.Την παρατηρούσα καθώς μίλαγε στον καθηγητή,ήταν τόσο άνετη αλλά κι εγώ τόσο αδιάκριτη.

Ξεκινήσαμε.

<<Γιατί ο Θεός είναι ο κυρίαρχος παντοκράτορας.Αλληλούια,αλληλούια. >>

Στοπ!!!! είπε ο καθηγητής.

Ουπς! Κατέστρεψα το τραγούδι με το φάλτσο μου.Ένιωσα πολύ άβολα αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι ήταν πολύ δύσκολο κομμάτι.

<<Συγγνώμη,εγώ το έκανα>> είπα και χαμήλωσα το κεφάλι.

<<Ναι,το ξέρουμε. >> είπε ειρωνικά η Ρόζαλι.

Ο κ.Τόρβαλντ απευθύνθηκε σε ΄μενα.

<<Κι εσύ ποιά είσαι??>>

<<Μπέλλα Σουάν.>>

<<Καλά το κατάλαβα πως είσαι εσύ.Είσαι το κορίτσι στο DVD. >>

Τον κοίταξα απορημένη.Ποιό DVD?? Τι εννοούσε??

<<Μπέλλα Σουάν,το θέμα είναι ότι το κομμάτι αναδεικνύεται από την αρμονία.>> είπε και με χτύπησε απαλά στην παλάμη.

<<Κανείς δεν μπορεί να το ακολουθήσει άμεσα.Το καταλάβατε?? >> Συνέχισε.

<<Έκανες καλή δουλειά Ρόζαλι. >> την επαίνεσαι.

<<Εντάξει,ας το ξανακάνουμε. Ένα,δύο,τρία.. >>

<<Γιατί ο Θεός είναι ο κυρίαρχος παντοκράτορας.Αλληλούια,αλληλούια. >>

Ύστερα από τρεις φορές πρόβας,τελειώσαμε.Επιτέλους!!Δεν άντεχα αυτό το κομμάτι.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Είχα αργήσει για το επόμενο μου μάθημα. Μπήκα στην τάξη τρέχοντας.

<<Συγγνώμη κ.Γουέσον.Ήμουν.....Ξέχασα τα βιβλία μου στο...>> δεν έβρισκα τι να πω.

<<Ο δικός σου χρόνος πήγε χαμένος.Πήγαινε σε παρακαλώ στο σταντ. >> μου είπε με την περίεργη προφορά του.

<<Σε παρακαλώ διάβασε την πρώτη σελίδα. >>

Την κοίταξα αγχωμένη,δεν θα έβγαζα άκρη.

Πήρα μια βαθιά ανάσα και ξεκίνησα χαμηλόφωνα.

<<Υποστήριξέ το με το διάφραγμά σου.>> Με κοιτούσε απογοητευμένος.

<<Εισπνέεις αέρα,εκπνέεις διάφραγμα.Δεν πειράζει να δείχνεις χοντρή.>> Σχεδόν φώναξε.

Τι βασανιστήριο ήταν αυτό?.

Ήθελα να κάνω μια βόλτα για να χαλαρώσω. Περπατούσα στο διάδρομο κι ακούγα από κάθε αίθουσα μια διαφορετική μελωδία. Στο τέλος του
διαδρόμου υπήρχε μία μεγάλη πόρτα.Απο μέσα ακουγόταν πιάνο.Την άνοιξα με περιέργεια, μόλις κοίταξα μέσα το πιάνο σταμάτησε απότομα κι η κοπέλα με κοίταξε ενοχλημένη.

<<Συγγνώμη.>> είπα,γύρισα για να φύγω κι έπεσα πάνω σε κάποιον.Σήκωσα το βλέμμα μου και συνάντησα δύο καταπράσινα μάτια. Ο
Έντουαρντ...

<<Συγγνώμη Μπέλλα,είσαι καλά? >> είπε με την βελούδινη φωνή του.

<<Ναι,μια χαρά. >> είπα και συνέχισα την πορεία μου.Με ακολούθησε.

<<Ει Μπέλλα,συγγνώμη που ήμουν αγενής την προηγούμενη φορά.Ήθελα απλώς να σε πειράξω.>>

<<Θα δεχτώ την συγγνώμη με την προυπόθεση να μου πεις λίγα πράγματα για σένα,θέλω να σε γνωρίσω καλύτερα.>> του
χαμογέλασα.Που είχα βρει τόσο θάρρος?

<<Ό,τι θέλεις .>> μου έκλεισε το μάτι. << Είμαι απο την Αγγλία.>>

<<Απο την Αγγλία? Και πως βρέθηκες εδώ? >>

<<Ναι,οι γονείς μου μετά το άσχημο διαζύγιο που πήραν,δεν έχουν και τις καλύτερες σχέσεις κι έτσι αποφάσισα να έρθω εδώ.>>

<<Και πως το αντιμετώπισες? >> ρώτησα αλλά δεν ήθελα να φανώ αδιάκριτη,όμως ήθελα να μάθω όσο πιο πολλά μπορούσα.

<<Η μουσική με βοήθησε,έγινε κάτι σαν θρησκεία,με κρατούσε στα λογικά μου.>> είπε και κατάλαβα πόσο λάτρευε την μουσική.

<<Ώστε η μουσική είναι η μεγαλύτερή σου δύναμη.>> συμπέρανα.

<<Κάπως έτσι.Και αυτή η πόλη,οι άνθρωποι,ο τρόπος ζωής και διασκέδασης,με κάνουν να θέλω να δημιουργήσω μουσική γι'αυτούς. Δεν
μπορώ να σκεφτώ κάτι καλύτερο να κάνω στη ζωή μου.>> Μου είπε χαμογελώντας με ένα υπέροχο χαμόγελο.

<<Λοιπόν,πες μου κι εσύ λίγα πράγματα για σένα.Σου λείπει το σπίτι? >> με ρώτησε.

<<Λιγάκι.>> έκανα μια μικρή παύση. <<Χμμ,δεν ξέρω τα πράγματα έγιναν πολύ σκληρά τελευταία.>> δεν είπα περισσότερα.

<<Ω!Έλα τώρα Μπέλλα.Μόλις σου άνοιξα την καρδιά μου.Πες μου κι εσύ κατι.>> Με κοιτούσε με ένα παρακλητικό και συγχρόνως αστείο ύφος.

<<Εγώ κι ο αδερφός μου είχαμε αυτοκινητιστικό ατύχημα την ημέρα της αποφοίτησής του. Κάποιος μεθυσμένος οδηγός πέρασε με κόκκινο και ... >> δεν μπόρεσα να ολοκληρώσω την πρόταση μου.

<< Ε!Μπέλλα έχουμε μάθημα..έλα!>> φώναξε ο Τζάσπερ.

<< Λοιπόν Μπέλλα,θα τα πούμε αργότερα.>> είπε.

Μάθημα με τον κ.Τόρβαλντ.Σειρά μου να τραγουδήσω σόλο.

"Ο Βασιλιάς των βασιλιάδων .εις τους αιώνας των αιώνων.Αλληλουία.αλληλουία.Και ο παντοδύναμος των παντοδύναμων.Εις τους αιώνας των
αιώνων Αλληλουία.αλληλουία.Ο Βασιλιάς των βασιλιάδων .εις τους αιώνας των αιώνων.Αλληλουία.αλληλουία.Και ο παντοδύναμος των
παντοδύν...." ήταν πολύ ψηλό δεν μπορούσα να το πω κι έκανα λάθος. Εκείνη τη στιγμή σταμάτησε κι ο κύριος να πάιζει πιάνο.

<<Αυτή τη νότα δεν μπορώ να την πιάσω ποτέ.Δεν το πιστεύω.>> είπα απογοητευμένη.

<<Εγώ μπορώ!!>> είπε η Ρόζαλι.Τι ψώνιο θεέ μου..σκέφτηκα..

<<Υπάρχει πρόβλημα κυρίες μου? >> ρώτησε ο καθηγητής που φυσικά αντιλήφθηκα την ένταση μεταξύ μας.

<<Ναι!.>> απάντησε αμέσως η Ρόζαλι. <<Νομίζω πως κάποιες από μας πρέπει να κάνουν εξάσκηση εκτός μαθήματος! . >> τι σκύλα που είναι.Ήθελε να με μειώσει.

<<Γιατί δεν το αφήνεις σε μένα αυτό? >> ρώτησε ο κύριος.<< Εεε?..Εντάξει αυτό ήταν.Τέλος για σήμερα...>>

Μάζεψα τα πράγματά μου και γύρισα προς την πόρτα.

<<Δεσποινίς Σουάν.Μισό λεπτό. >> με φώναξε.

Στάθηκε μπροστά στο παράθυρο για λίγο κι ύστερα γύρισε σε μένα.

<<Εντάξει.Παραδίνομαι.Τί έκανες στο κορίτσι του DVD?>> με ρώτησε.Άντε πάλι με αυτό το DVD.

<<Το ζωντανό,αστείο,ταλαντούχο κορίτσι.Τι απέγινε αυτό?>>

<<Δεν έχω ιδέα για ποιό πράγμα μιλάτε.Έστειλα τα τραγούδια μου σε CD.>>

<<Όχι,ήταν μαζί κι ένα DVD.>> με έπιασε απ΄τους ώμους και με οδήγησε μπροστά απο μία τηλεόραση. <<Ήρθε αργά,παραλίγο να μην το
δούμε,αλλά είναι ο κυριότερος λόγος που βρίσκεσαι εδώ.>> συνέχισε και δεν είχα ιδέα τι έκεγε.

<<Κάτσε κάτω.Βολέψου.>>

<<Κ.Τόρβαλντ,δεν το έστειλα εγώ.Δεν ξέρω για ποιο πράγμα μου μιλάτε!>>

<<Σίγουρα?.Τότε άσε με να σε συστήσω σε μία ενδιαφέρουσα,συναρπαστική κυρία.Ίσως να εμπνευστείς από εκείνη όπως εμπνευστήκαμε
εμείς.>> είπε και πάτησε το play.

Ο Μάικ εμφανίστηκε στην οθόνη.

<<Η Μπέλλα είναι η αδερφή μου και είναι το αγαπημένο μου πρόσωπο στον κόσμο.Της αρέσει ο ανταγωνισμός.Κάνει θαύματα όταν την πιέζουν. Και οι άνθρωποι που το κάνουν αυτό δεν μένουν στο Flagstaff.Στην Μπέλλα αξίζει μια ευκαιρία να μάθει από τους καλύτερους.Είναι ήδη καλή,αλλά μπορεί να γίνει τέλεια.>>

Όση ώρα μιλούσε ο αδερφός μου,με δυσκολία κρατούσα τα δακρυά μου.Ένιωθα περίεργα τον έβλεπα μετά από τόσο καιρό και νόμιζα πως ήταν δίπλα μου,ζωντανός.. Δεν μπόρεσα να κρατηθώ όταν είδα ότι όλα τα βίντεο που είχε τραβήξει ενώ τραγουδούσα. Πόση δουλειά είχε κάνει? Πόσο χρόνο είχε αφιερώσει για μένα?.Κι εγώ τον οδήγησα σε ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό.

<<Αν την αφήσετε να περάσει,δεν θα απογοητευτείτε.>> είπε κι έκλεισε την κάμερα.

Τα δάκρυα κυλούσαν καυτά στα μάγουλα μου και το μόνο που ήθελα ήταν να φύγω από την αίθουσα,από την πόλη,να γυρίσω στους δικούς μου.

Σηκώθηκα,κλαίγοντας κι έτρεξα προς την πόρτα ενώ ο κ.Τόρβαλντ φώναζε το όνομά μου.

Έτρεχα προς το δωμάτιο μου,με δάκρυα στα μάτια και δεν με ενδιέφερε αν με κοιτάζουν περίεργα.

<<Μπέλλα,είσαι καλά? >> φώναξε ο Έντουαρντ όταν πέρασα δίπλα του.Έτρεξα πιο γρήγορα,έπρεπε να φύγω τώρα. Τον άκουγα που έτρεχε πίσω μου αλλά δεν γύρισα για να κοιτάξω.

Μπήκα στον κοιτώνα μου και κλαίγοντας με λυγμούς,άρχισα να μαζεύω τα ρούχα μου,τα πράγματά μου.Πήρα την φωτογραφία του Μάικ που είχα στο κομοδίνο για να την βάλω στην βαλίτσα αλλά σκόνταψα κι έπεσα στο πάτωμα.Η αλυσίδα που συγκρατούσε τον σταυρό του Μάικ,έσπασε κι έπεσε στο χαλί.

<<Όχι.>> αναφώνησα και τον μάζεψα από το πάτωμα.Τώρα έκλαιγα πιο πολύ.

Είδα τον Έντουαρντ που στεκόταν στην πόρτα. Δεν ξέρω γιατί αλλά νευρίασα που ήταν εκεί κι είχε δει τις προσωπικές μου στιγμές.

<<Η παράσταση τελείωσε.Μπορείς να φύγεις τώρα.>> του είπα με θράσος.

<<Κοίτα,ό,τι κι αν έγινε,δεν μπορείς να φύγεις. >> είπε με ένα συγκρατημένο ύφος. <<Είναι σαν να τα παρατάς.>> με κοίταξε με ένα βλέμμα,σαν να με παρακαλούσε.

<<Τι κάνεις εσύ εδώ? >> τον ρώτησα.

<<Ότι κι όλοι οι υπόλοιποι.>> είπε λες και ήταν εμφανές <<Αυτό με τη μουσική.Ψάχνω για καλοκαιρινή δουλειά.>>

<<Εννοώ εδώ στην πόρτα μου.>> είπα και προσπάθησα να φτιάξω τον σταυρό.

<<Έλα ας φύγουμε από 'δω.>>

Κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου.

<<Δεν θα φύγουν οι βαλίτσες.>>

<<Και πως ξέρω ότι εσύ δεν θα φύγεις? >> τον ρώτησα και τον κοίταξα στα μάτια.

Δεν απάντησε.

<<Έλα.>> είπε μόνο και μου έτεινε το χέρι του.

Κεφάλαιο 7

Αν και στην αρχή δίσταζα τελικά αποφάσισα να πάω μαζί του,ήθελα να μιλήσω σε κάποιον και πίστευα ότι ο Έντουαρντ ήταν ο κατάλληλος για να του εκμηστυρευτώ την ιστορία μου.

Πήγαμε σε ένα καφέ στην παραλία.Είχε πολύ κόσμο αλλά με οδήγησε σε ένα απόμερο τραπέζι για να μιλήσουμε πιο άνετα.

<<Καθόμουν ακριβώς δίπλα του.Κι αυτος πέθανε ενώ εγώ όχι...Καταλαβαίνεις? >> Του είπα με βουρκωμένα μάτια. <<Και δν ξέρω γιατί...αλλά μου λείπει.>> συνέχισα.

Ο Έντουαρντ όλη αυτή την ώρα που μιλούσα με άκουγε σιωπηλά,παρατηρούσε τις αντιδράσεις μου. Κι έβλεπα στα μάτια του,σε αυτά τα υπέροχα καταπράσινα μάτια του,κατανόηση.

Πήρα μια βαθιά ανάσα και συνέχισα.

<<Μόλις αρχίσω και νιώθω πως διασκεδάζω,έρχεται μια φωνή στο μυαλό μου και μου λέει.. "Πως μπορείς να περνάς καλά τη στιγμή που ο Μάικ είναι νεκρός?" χαμογέλασα λυπημένα.

Ο Έντουαρντ κούνησε το κεφάλι του και με πλησίασε.Άπλωσε τα χέρια του πάνω απ'το τραπέζι και ακούμπησε τα δικά μου τρυφερά.

Εκείνη τη στιγμή ένιωσα μια ζεστασιά να διαπερνά το κορμί μου.

Κοίταξα τα χέρια μας και κατάλαβα πόσο ασφαλής ένιωθα μαζί του.

<<Δεν μπορείς να κατηγορείς τον εαυτό σου.>>μου είπε.

Σήκωσα τα μάτια μου και κοίταξα αλλού. Τα δάκρυα ήδη είχαν αρχίσει να τρέχουν καυτά στα μάγουλά μου.

<<Δεν καταλαβαίνεις. Δικό μου φταίξιμο ήταν.Εγώ του είπα να το σκάσουμε.>> συνειδητοποίησα ότι σχεδόν φώναζα.

<<Δεν έπρεπε να το είχα ρισκάρει.>> είπα χαμηλόφωνα αυτή τη φορά.

<<Κοίτα Μπέλλα,κάποιος ηλίθιος πέρασε με κόκκινο.Ήταν η κακιά η ώρα.Αυτό ήταν όλο.>> με κοιτούσε στα μάτια λες και προσπαθούσε να με πείσει ότι δεν ήμουν εγώ υπεύθυνη.

<<Δεν ήσουν εκεί. >> είπα απλά. Έφερε το χέρι του στο πρόσωπό μου και σκούπισε με τα δάχτυλά του τα δάκρυα από τις άκρες των ματιών
μου.

Ύστερα περπατήσαμε στην παραλία.Ένιωθα χαρούμενη όταν βρισκόταν δίπλα μου.

<<Κοίτα.>> ξεκίνησε. <<Δεν μπορώ να φανταστώ τι περνάς,αλλά αυτό που ξέρω από εμπερία είναι πως αν τα παρατάς,σου γίνεται συνήθεια...Μη φεύγεις!Αγνοήσε την πίεση,μην ανησυχείς για την υποτροφία,απλώς κάνε αυτό που θέλεις πραγματικά με τους δικούς σου όρους.Και πάρε αυτό για το οποίο ήρθες.Αυτό είναι που μετράει.>> τα λόγια του με ηρεμούσαν,αλλά γνώριζα ότι δεν μπορώ να κάνω αυτά που λέει.

<<Μα Έντουαρντ,κοροιδεύω κάποιους ανθρώπους.Εννοώ,έπρεπε να πω ψέματα για να έρθω εδώ.>>

<<Και τι έγινε?Ήρθες τελικά.Υποτίθεται πως δεν είναι και τόσο εύκολο.Είσαι εδώ γιατί έκανες αυτό που έπρεπε να κάνεις.>>

Δεν καταλάβαινα γιατί τον ένοιαζε τόσο πολύ πως νιώθω,γιατί ήταν εδώ μαζί μου.

<<Γιατί σε νοιάζει τόσο πολυ? >> τον ρώτησα τελικά.

<<Δεν ξέρω.>> είπε αλλά είδα ότι ήθελε να συνεχίσει και δεν μίλησα.

<< Μου αρέσεις.>> είπε τελικά κι η καρδιά μου κόντεψε να σπάσει,αλλά..

<<Η Ρόζαλι που κολλάει? >> ρώτησα γιατί αυτό με ένοιαζε περισσότερο.

<<Γνωριστήκαμε εδώ πέρσυ το καλοκαίρι και υπήρχε κάτι μεταξύ μας για λίγο.Τελείωσε αυτό όμως.>> Δεν μπορώ να περιγράψω την ανακούφιση που ένιωσα.

<<Εκείνη το ξέρει?>>

<<Ναι..κάποιοι κρέμονται σε πράγματα που θα έπρεπε να έχουν αφήσει πίσω τους.>> είπε και μου χαμογέλασε με εκείνο το στραβό
χαμόγελο που μου έκοβε την ανάσα.

Χαμογέλασα και ένα μικρό γελάκι μου ξέφυγε.

Με πήρε αγκαλιά κι ένιωσα σαν να πετούσα. Βρέξαμε λίγο τα πόδια μας στη θάλασσα και μετά άρχισε να μου πετά νερό. Το γέλιο μου
ακουγόταν συνέχεια. Για πρώτη φορά μετά απο τόσο καιρό ήμουν χαρούμενη.

<<Σου πάει να γελάς! >> Μου είπε με ένα χαμόγελο ικανοποίησης ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του.

<<Θέλω κι αύριο το βράδυ να ακούω το γέλιο σου. >> είπε και τον κοιτούσα καχύποπτα.

Γέλασε με την έκφραση μου.

<<Γιατί τι είναι αύριο το βράδυ? >> ρώτησα με περιέργεια.

<<Θα δεις. >> μου απάντησε.Με αγκάλιασε και πήραμε το δρόμο για το γυρισμό.

Κεφάλαιο 8

Με άφησε έξω από το δωμάτιο μου με ένα απαλό φιλί στο μάγουλο. Μπήκα μέσα και με τρέχοντας,σχεδόν πετώντας έπεσα στο κρεβάτι μου.

Θα ήμουν πάνω από τρεις ώρες ξαπλωμένη κοιτώντας το ταβάνι. Σκεφτόμουν όλα αυτά που είχαν γίνει. Είχα εμπιστευθεί σε κάποιον -σε κάποιον σημαντικό- αυτά που πέρασα δυο περίπου μήνες πριν και με είχε βοηθήσει να αισθανθώ καλύτερα και να γελάσω,κάτι που είχα να κάνω πολύ καιρό. Κι εκτός από αυτό,ο Έντουαρντ μου έδειξε ότι ενδιαφέρεται για μένα.
Είναι αυτό δυνατόν? Μήπως τα ονειρεύτηκα όλα αυτά??

Τα πράγματά μου στο πάτωμα και η αίσθηση των χειλών του στο μάγουλο μου,μου επιβεβαίωσαν ότι το σημερινό απόγευμα που πέρασα μαζί του,δεν ήταν όνειρο.

<<Αχ!!!>>αναστέναξα και ένα χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπό μου. Είμαι ερωτευμένη? Έχω ερωτευτεί τον Έντουαρντ? Δεν ξέρω! Δεν ξέρω καν πως νιώθει κανείς όταν είναι ερωτευμένος, δεν έχω νιώσει ποτέ για κανέναν αυτά που νιώθω για τον Έντουαρντ. Και μόνο που λέω το όνομά του,πεταλουδίτσες πετούν στο στομάχι μου...Ναι! Μάλλον αυτό κάτι σημαίνει.

Πάνω που πήγα να σκεφτώ τι σχεδιάζε για την επόμενη μέρα,μπήκε η Άντζελα στο δωμάτιο.

<<Γειά σου Μπέλλα.>> είπε και άνοιξε την ντουλάπα.

<<Γειά σου Άντζελα.Τι κάνεις? >> τη ρώτησα χαμογελώντας.

<<Καλά.Εσύ? >> μου απάντησε και κατάλαβα πως κάτι την απασχολούσε.

<<Μια χαρά>> της είπα. <<Δεν μου φαίνεσαι και πολύ καλά.Έγινε κάτι? >>

<<Ναι.>> είπε απλά.

Δεν επέμεινα αν και ήθελα πολύ να την βοηθήσω. Ενώ προσπαθούσα να καταλάβω τι συμβαίνει, μήπως έφταιγα εγώ?. Έβγαλε από την ντουλάπα ένα υπέροχο φόρεμα. Είχα μείνει με ανοιχτό το στόμα.

<<Ουάου>> αναφώνησα.

<<Σου αρέσει?? >> με ρώτησε και μου χαμογέλασε.

<<Φυσικά! Γίνεται να μην μου αρέσει ένα τόσο όμορφο φόρεμα? >> Ήταν πραγματικά υπέροχο.Σε αποχρώσεις του γαλάζιου και του ροζ. Βασικά ήταν σαν νυφικό,είχε όγκο και κεντημένες πέτρες στο μπούστο.

<<Η μαμά μου έχει μαγαζί με ρούχα.>> είπε.

<<Βλέποντας μόνο αυτό το φόρεμα,μπορώ να καταλάβω ότι έχει πολύ ωραίο γούστο.>>

<Αυτό είναι αλήθεια. >> είπε. <<Απλώς εύχομαι η επιχείρηση να πήγαινε λίγο καλύτερα. Εννοώ, ακόμα και με μένα να δουλεύω, έχουμε δυσκολίες στο να πληρώνουμε τα δίδακτρα. Αυτό με απασχολεί. Γιατί νομίζεις πως καίγομαι για την υποτροφία?>> είπε και κατάλαβα το λόγο που δεν ήταν φιλική στην αρχή μαζί μου.Φυσικά, ήθελε να είναι συγκεντρωμένη για να κερδίσει την υποτροφία.

<< Έλα εδώ για λίγο.Θέλω να το δοκιμάσεις. >>

<<Κάνεις πλάκα? >> τη ρώτησα έκπληκτη.

<<Όχι καλέ. Βασικά,θα στο χαρίσω αν θες.Εγώ δεν φοράω τέτοιου είδους ρούχα.>>

<<Αλήθεια??? Σε ευχαριστώ πολύ!>> της είπα,την αγκάλιασα και έτρεξα να αλλάξω.

Κοιτάχτηκα στον καθρέπτη. Μου άρεσε πολυ αυτό το φόρεμα.

<<Σου πάει,Μπέλλα>> είπε η Άντζελα κοιτώντας με.

<< Σε ευχαριστώ,αλλά που θα το βάλω? Είναι επίσημο!>> την κοίταξα απογοητευμένη.

<<Χαχα! Κάπου θα βρεις να το βάλεις. >> είπε και μου έκλεισε το μάτι.

<<Ε? >> τη ρώτησα περαξενεμένη.

<<Θέλω να πω, μπορεί ο Έντουαρντ να σε πάει κάπου για επίσημο δείπνο.>>

Κοκκίνησα,πως ήξερε για μένα και τον Έντουαρντ.

<<Λοιπόν,για πες! Είσαι με τον Έντουαρντ? >> με ρώτησε με ένα πονηρό ύφος.

Δεν απάντησα.

<<Ω,έλα τώρα Μπέλλα! Σας είδα.>>

<<Εντάξει δεν είμαστε μαζί,αλλά είναι πολύ καλός.>>

<<Ναι,αλλά τι γίνεται με τη Ρόζαλι? >>

<<Μου είπε πως έχουν τελειώσει. >> της απάντησα.

<<Ναι καλά.>> είπε ειρωνικά.

Ήθελα να την ρωτήσω γιατί το έλεγε έτσι αλλά προτίμησα να σιωπήσω.

<<Μπέλλα κοίτα,ο Έντουαρντ είναι καλό παιδί αλλά την πέφτει σε οποιαδήποτε κοπέλα,όπως την έπεσε και σε σένα και να παίζει μαζί της. Πρόσεξε! Παρόλο που δεν σε γνωρίζω αρκετό καιρό,δεν θέλω να πληγωθείς.>>

<<Εντάξει>> της είπα. Έβγαλα το φόρεμα και ξάπλωσα.

<<Καληνύχτα Μπέλλα. >> μου είπε η Άντζελα κι έσβησε το φως.

<<Καληνύχτα. >>

Υπήρχε περίπτωση να έχει δίκιο η Άντζελα? Μήπως ο Έντουαρντ ήθελε να παίξει μαζί μου?

Ένιωσα άνα σφύξιμο στην καρδιά μου και δάσκρυσα.

Ήμουν υπερβολική.Δεν έπρεπε να αντιδρώ έτσι,θα έβλεπα στην πορεία...
Θα έβλεπα στην πορεία.....

Άντζελα POV .
Δεν ήμου ποτέ ένα εντυπωσιακό κορίτσι.Κανένα αγόρι δεν με κοίταζε,δεν μου έδινε σημασία. Περνούσα απαρατήρητη. Μέχρι το προπέρσινο καλοκαίρι.

Έκανα αίτηση στο μουσικό πρόγραμμα του ιδρύματος Μπρίστολ-Χίλμαν και με δέχτηκαν.Ευτυχώς ζούσα στο Λος Άντζελες και δεν χρειάστηκε να ταλαιπωρηθώ ταξιδεύοντας.

Οι πρώτες μέρες ήταν ήσυχες.Παρακολουθούσα τα μαθήματα μου ανελλειπώς κι είχα γνωρίσει κάποια πολύ φιλικά άτομα. Αλλά με το άτομο που είχα ταιριάξει περισσότερο ήταν μια κοπέλα πολύ όμορφη,η Ρόζαλι. Η αλήθεια ήταν πως την ζήλευα λίγο γιατί είχε μια αξιοζήλευτη εξωτερική εμφάνιση και είχε αμέτρητες κατακτήσεις κι έκανε συχνά σχέσεις,εφήμερες κυρίως,αλλά τουλάχιστον την πρόσεχαν.

Σχεδόν ντράπηκα όταν της είπα ότι δεν είχα ποτέ μου σχέση.Έβαλε τα γέλια.

<<Εντάξει.Καλό το ανέκδοτο. Πες τώρα την αλήθεια. >> είπε ενώ φαινόταν να το διασκεδάζει.

<<Δεν σου κάνω πλάκα Ρόζαλι. Αλήθεια δεν είχα ποτέ μου σχέση.>> της είπα με σκυμμένο το κεφάλι.Τι χαζή που ήμουν! Τότε πίστευα ότι αυτό ήταν ντροπή.

<<Δηλαδή,δεν το έχεις κάνει ποτέ? >>

<<Όχι!>> της απάντησα.

<< Δεν ξέρεις τι χάνεις.>> μου απάντησε κοροϊδευτικά.

Την επόμενη μέρα κιόλας,άρχισε να μου την πέφτει,ο Έντουαρντ, ένας φίλος της Ρόζαλι.Ήταν πραγματικά εξωπραγματικά όμορφος και δεν καταλάβαινα τι μου έβρισκε. Έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για μένα,περνούσα υπέροχα μαζί του.Bέβαια δεν έδινα σημασία σε αυτά που άκουγα,ότι δηλαδή ο Έντουαρντ την έπεφτε σε οποιαδήποτε κοπέλα γνώριζε.

Ήμασταν μαζί σχεδόν δυο βδομάδες όταν μου πρότεινε να ολοκληρώσουμε τη σχέση μας.

Το σκέφτηκα αρκετά και του απάντησα θετικά.
Κάνονισε να βρεθούμε ένα Σάββατο στο πάρκο απέναντι από το ίδρυμα κι ύστερα,θα πηγαίναμε κάπου πολύ ρομαντικά,έτσι μου είχε πει.

<<Ώστε θα βγεις με τον Έντουαρντ,ε?? >> με είχε ρωτήσει η Ρόζαλι, με ένα ειρωνικό χαμόγελο.

<<Ναι!!>> της είπα χαρούμενη.

<<Καλά να περάσετε,καλή μου.> είπε και βγήκε από τον κοιτώνα.

Κατά τις 6,πήγα στο πάρκο. Ντυμένη απλά,αλλά σέξυ όπως με είχε συμβουλέψει η Ρόζαλι λίγες μέρες πριν,κάθισα σε ένα παγκάκι.
Κοίταξα το ρολόι μου,ήταν 9 κι ο Έντουαρντ δεν είχε φανεί. Ανησύχησα.Μήπως του είχε συμβεί κάτι? Γύρισα στο ίδρυμα και κατευθύνθηκα προς το δωμάτιο μου.Ενώ πήγα να ανοίξω την πόρτα άκουσα τη Ρόζαλι να μιλάει με κάποιον. Αναγνώρισα τη φωνή του Έντουαρντ.

Ανακουφισμένη που ήταν καλά,έπιασα το πόμολο για να ανοίξω αλλά αυτό που άκουσα με
σταμάτησε.

<< Έλα τώρα Έντουαρντ,πες μου κιόλας ότι την λυπήθηκες.Με τόσα κοριτσάκια έχεις παίξει
και κόλωσες σε αυτήν?>> είπε γελώντας η Ρόζαλι.

<<Σταμάτα Ρόζαλι,δεν νομίζεις ότι παρατράβηξε αυτό το παιχνιδάκι?? Η Άντζελα,είναι πολύ καλό κορίτσι και δεν της αξίζει αυτό που κάνουμε. Παραδέχομαι πως στην αρχή είχα ενθουσιαστεί με το στοίχημα αλλά μετά κατάλαβα πως είναι παρατραβηγμένο. Καλά να παίξω ότι μου αρέσει,όπως και με τις άλλες κοπέλες αλλά και να τη ρίξω στο κρεβάτι,αποκλείεται!>> είχα μείνει άφωνη,δεν πίστευα αυτά που άκουγα,ώστε ήταν όλα ένα στοίχημα κι επιπλέον,όλοι είχαν δίκιο όταν μου έλεγαν ότι δεν αξίζει. Ο Έντουαρντ δεν με ήθελε ποτέ αλλά αυτό που με είχε πληγώσει περισσότερο ήταν ότι και η Ροζαλι ήταν μπλεγμένη σε αυτό.

Χωρίς να το καταλάβω,μου έπεσε η τσάντα μου απ΄τα χέρια. Ένας γδούπος ακόστηκε και η πόρτα άνοιξε.

Απέναντι μου βρισκόταν ο Έντουαρντ,ο οποίος με κοίταζε με ένα απολογητικό βλέμμα.

Με μάτια,γεμάτα δάκρυα,άρχισα να τρέχω.Από πίσω μου ερχόταν ο Έντουαρντ.

<<Άντζελα! Άντζελα! >> φώναζε.Δεν σταμάτησα.

Προσπάθησα να τον αποφύγω αρκετό καιρό αλλά τελικά τον άφησα να μου μιλήσει.

<<Συγγνώμη Άντζελα για αυτό που σου έκανα.Ξέρω ότι είμαι αδικαιολόγητος αλλά θέλω να ξέρεις πως πραγματικά μετάνιωσα.Αυτός ήταν ο λόγος που δεν ήρθα στο ραντεβού,δεν ήθελα να σε εκμεταλλευτώ. Συγγνώμη,χίλια συγγώμη!>> είπε.

Από τότε,δεν είχαμε και πολύ ιδιαίτερες σχέσεις.Ένα γειά λέγαμε μόνο.Η αλήθεια είναι ότι δεν ήμουν θυμωμένη πλέον με τον Έντουαρντ,είχα καταλάβει πως αυτό που είχε συμβεί ήταν μια ιδέα της Ρόζαλι, της "καλής μου φίλης". Ο Έντουαρντ απλά ήταν πλαστελίνη στα χέρια της γιατί ήταν κρυφά ερωτευμένος μαζί της 'η έτσι νόμιζε τουλάχιστον.

Το επόμενο καλοκαίρι τα έφτιαξαν,αλλά δεν τα πήγαιναν πολύ καλά. Η Ρόζαλι δεν είχε ξεχάσει τις παλιές της συνήθειες,το ίδιο και ο Έντουαρντ,ο οποίος την έπεφτε σε κάθε καινούρια κοπέλα για αντίδραση.

Είναι καλό παιδί και πιστεύω πως έχει ωριμάσει,αλλά η Ρόζαλι είναι ακόμα κοντά του. Μπορεί να έχει αλλάξει η συμπεριφορά του με τις κοπέλες αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελα να πληγωθεί η Μπέλλα. Αν και την γνωρίζω ελάχιστα θεωρώ ότι είναι πολύ καλό άτομο και της αξίζουν τα κλαύτερα. Μετάνιωσα που της είπα για τον Έντουαρντ,αλλά πρέπει να είναι προσεχτική στις επιλογές της.

Θέλω το καλό της και αν διαπιστώσω ότι ο Εντουαρντ κι η Ρόζαλι θέλουν να την εκμεταλλευτούν,θα έχουν να κάνουν μαζί μου...

Κεφάλαιο 9

Άνοιξα τα μάτια μου,τεντώθηκα και κοίταξα το ρολόι.

8:45

Τι??? Οχι! Στις 9 έχω μάθημα.Με πήρε ο ύπνος.

Σηκώθηκα γρήγορα,φόρεσα βιαστικά ένα άσπρο τζιν και το αγαπημένο μου γαλάζιο πουκάμισο.Αυτό το πουκάμισο μου το είχε κάνει δώρο ο Μάικ στα γενέθλιά μου.

<<Μου λείπεις αδερφούλη μου.>> ψιθύρισα.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~~*~*~*~**~*~~*~*~*~*~*~~~~*~**~*~*~*~*~

Έτρεξα στην τάξη.Ευτυχώς ο κ.Τόρβαλντ δεν είχε μπει ακόμα. Μίλησα λίγο με τον
Τζάσπερ,ενώ παράλληλα έβλεπα τη Ρόζαλι που είχε καρφωθεί πάνω μου και ενώ με κοίταζε σχολίαζε με τη Τζέσικα,τη φίλη της και γελούσαν.

Σιγά μην ασχοληθώ! Σκέφτηκα και χαμογέλασα.

<<Καλημέρα παιδιά!>> είπε ο κ.Τόρβαλντ όταν μπήκε στην αίθουσα.

Καθίσαμε όλοι στις θέσεις μας.

<<Σήμερα παιδιά θα δούμε ποιος θα κάνει το σόλο.>> είπε και έδειξε την Τζέσικα,η οποία θα ξεκινούσε πρώτη.

Ενώ τραγουδούσε,εγώ είχα άγχος και παρατηρούσα τον καθηγητή που περπατούσε πάνω-κάτω στην αίθουσα.

Μετά από πολλά φάλτσα,η Τζέσικα αποφάσισε να τα παρατήσει.

<<Σε ευχαριστώ>> της είπε. <<Δεν το κάνω αυτό για να σας βασανίσω.Σκεφτείτε πως αυτός
είναι ο μισός σας βαθμός.>> έκανε μια παύση.

<<Δεσποινίς Σουάν? Παρακαλώ.>>

Στάθηκα όρθια,πήρα μια βαθιά ανάσα και ξεκίνησα.

Αν και σε κάποιο σημείο έκανα λάθος,τα κατάφερα και είπα εξαιρετικά το τραγούδι.

Όλοι ενθουσιάστηκαν κι ο Τζάσπερ ήταν ο πρώτος που χειροκρότησε κι ύστερα ακολούθησαν και οι υπόλοιποι.

Ένιωθα τόσο χαρούμενη που τα είχα καταφέρει και δεν έδινα δεκάρα που η Ρόζαλι και η Τζέσικα με κοιτούσαν με ένα δολοφονικό βλέμμα.

<<Αυτό ήταν τέλειο.>>είπε ο κ.Τόρβαλντ φανερά ικανοποιημένος. <<Λοιπόν,εσύ παίρνεις την αρχή του τετάρτου.>> είπε και πλησίασε τη Ρόζαλι.

Προς στιγμήν νόμιζα ότι αυτή θα έπαιρνε το πρώτο μέρος του κομματιού. Φυσικά έκανα λάθος.

<<Τέλεια! >> αναφώνησε η Ρόζαλι.

<<Στην Μπέλλα μιλούσα.>> της είπε και μου έτεινε το χέρι του.

Χαμογέλασα.

Τραγουδάσαμε και το επόμενο μέρος του τραγουδιού και τα πήγα εξίσου καλά.

Ο κ.Τόρβαλντ με κοιτούσε ικανοποιημένος και περίεργος,πιστεύω, για την ξαφνική μου αλλαγή.

Επόμενη ώρα με τον κ.Γουέσον,με τον αυστηρό καθηγητή. Και πάλι έφτασα αργοπορημένη.

Ευτυχώς δεν μου είπε τίποτα. Μόλις μπήκα μέσα μου έδωσε τους στίχους από ένα άλλο τραγούδι.Κατάλαβα πως πίστευε ότι δεν μπορούσα να τα καταφέρω αλλά σήμερα θα του αποδείκνυα πως ήμουν ικανή να το τραγουδήσω.

<<Κ.Γουέσον,σημέρα νιώθω καλύτερα και θα ήθελα να προσπαθήσω ξανά αυτό το κομμάτι.>>

<<Εντάξει>> είπε.

Φυσικά το είπα τέλεια. Καλά τι είχα πάθει σήμερα? Φεύγοντας από το μάθημα,πρόλαβα να δω ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του καθηγητή.ισως να μην ήταν και τόσο αυστηρός τελικά.

Δεν είχα άλλο μάθημα σήμερα και αποφάσισα να κάνω μια βόλτα.Καθώς περνούσα από την
αίθουσα εκδηλώσεων άκουσα κάποιον να παίζει πιάνο.
Άνοιξα σιγά σιγά την πόρτα και αντίκρυσα τον Έντουαρντ που έπαιζε πιάνο. Τα συναισθήμτα που ένιωσα ήταν απερίγραπτα. Μάλλον,ήμουν "λίγο" τσιμπημένη μαζί του.
Πλησίασα όσο πιο αθόρυβα μπορούσα για να μην το ενοχλήσω. Έπαιζε και παράλληλα τραγουδούσε κι είχε μια τόσο υπέροχη φωνή.

You and me

Can't you see that our hearts are one?!

Σταμάτησε και έπιασε ένα μολύβι. Ενώ σκεφτόταν,μάλλον,τι να σημειώσει,γύρισε το κεφάλι του και με είδε.

Με κοίταξε. Και είπε

<<Τι κάνεις εσύ εδώ?? >> είχε κοκκινήσει! Ντρεπόταν? Αποκλείεται!!

<<Τίποτα,απλώς άκουσα κάποιον να παίζει και μπήκα.>> κούνησα αδιάφορα τους ώμους μου.

<<Α!>> είπε και μάζεψε τις σημειώσεις του.

<<Μη σταματάς!>>

<<Όχι,δεν πειράζει. Είχα τελειώσει ούτως ή άλλως.>> είπε κάπως εκνευρισμένος.

Ένιωσα άσχημα και κατευθύνθηκα προς την πόρτα.

<<Μπέλλα,περίμενε.>> με φώναξε και γύρισα.

<<Συγγνώμη,είμαι λιγάκι περίεργος όταν γράφω.>>

<<Γιατί>> ρώτησα.

<<Λοιπόν,φταίνε οι στίχοι μου.Δεν είναι τόσο καλοί. Θέλω να σημαίνουν πολλά,αλλά...>>

<<Λοιπόν>> τον διέκοψα <<γράφω κι εγώ στίχους και μερικές φορές ακούγοντα σαν παιδικά τραγουδάκια.>>

Γέλασε.

<<Παίξε κάτι για μένα,Έντουαρντ.>> ήλπιζα να μην φαινόταν η μεγάλη επιθυμία στη φωνή μου.

<<Δεν είναι έτοιμο ακόμα.>> προσπαθούσε να το αποφύγει.

<<Ω! Έλα τώρα Έντουαρντ! >> είπα και ανέβηκα στη σκηνή.

<<Εντάξει.>> είπε και ξεκίνησε να παίζει και να τραγουδάει,ενώ εγώ κάθισα δίπλα του.

Εμμμμ...πήρα το μολύβι του και διόρθωσα λίγο τους στίχους.

<<Καλύτερα έτσι.>> του είπα χαμογελώντας.

<<Σε ευχαριστώ για τη διόρθωση.>> μου χαμογέλασε με εκείνο το στραβό χαμόγελο που λάτρευα.

Ήρθε πιο κοντά μου και μου έπιασε το χέρι.

Η καρδιά μου φτερούγισε στο άγγιγμα του.

Έσκυψε κι ήταν έτοιμος να με φιλήσει... όταν μπήκε ο Τζάσπερ σχεδόν πετώντας και μας είπε.

<<Ει,τι κάνετε εσείες εδώ? πάμε καμία βόλτα να φάμε και κάτι.>>

Ο Έντουαρντ απομακρύνθηκε και σηκώθηκε.

Τι ατυχία!!!.σκέφτηκα...

Βγήκαμε στο προαύλιο και καθήσαμε σε ένα παγκάκι.

Απέναντι μας καθόταν η Άλις,η κοπέλα που δεν μίλαγε σχεδόν ποτέ,αλλά ήταν πολύ καλή μουσικός.

Ο Τζάσπερ την κοίταζε επίμονα αλλά αυτή,δεν φαινόταν να ενδιαφέρεται.

<<Έι Τζάσπερ,τι γίνεται?>> ρώτησα.

<<Μπέλλα,από τότε που την είδα έχω κολλήσει αλλά δεν βρίσκω την ευκαιρία να της μιλήσω.>> είπε απογοητευμένος.

<<Κι αν σας συστήσω εγώ?? >> του χαμογέλασα.

<<Ναι μπορεί να σας συστήσει η Μπέλλα και αν θέλει να βγούμε σήμερα στις 7.>> πρότεινε ο Έντουαρντ.

<< Αλήθεια???? >> φώναξε ο Τζάσπερ. <<Σου έχω πει πόσο όμορφη είσαι? >> γέλασα.

<<Έντουαρντ >> συνέχισε <<Αυτή η κοπέλα είναι τέλεια,στο είπα,δεν στο είπα? >> ήταν τόσο ενθουσιασμένος κι ήλπιζα η Άλις να δεχτεί.

<<Μπέλλα,μπορώ να σου πω λίγο? >> με ρώτησε ο Έντουαρντ και με πήγαμε παραπέρα.<<Δεν μπορούμε να βγούμε σήμερα,καταλαβαίνεις, όμως μπορούμε αύριο,που είναι Σάββατο. Τι λες?? >>

<<Φυσικά,όποτε θες!>> απάντησα αμέσως.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*

Πήγα και κάθισα δίπλα στην Άλις.

<<Γειά σου,Άλις.>>της χαμογέλασα.

<< Γειά!>> με κοίταξε με ένα ύφος που δεν μπορούσα να καταλάβω.

<<Λοιπόν,θα ήθελα να σου πω κάτι.Βλέπεις εκείνο το αγόρι εκεί με τα καστανόξανθα μαλλιά? >> κούνησε καταφατικά το κεφάλι της.

<<Του αρέσεις πολύ και θέλει να σε γνωρίσει αλλά είναι πολύ ντροπαλός και δεν μπορεί να κάνει το πρώτο βήμα μόνος του. Είπα να βοηθήσω.>> της έκλεισα το μάτι.

<<Του αρέσω?? Εγώ?? >> με ρώτησε έκπληκτη.

<<Ναι.Εμείς θα βγούμε το απόγευμα.Στις 5 θα είμαστε στην είσοδο. Θα το θέλαμε πολύ να έρθεις.>> της είπα παρακλητικά.Δεν ήθελα να απογοητευτεί ο Τζάσπερ.

<<Θα το σκεφτώ>> μου είπε και από το βλέμμα της κατάλαβα ότι ήθελε να φύγω.

<<Εντάξει! Θα τα πούμε.>> την χαιρέτησα και γύρισα στα αγόρια.

<<Λοιπόν,Τζάσπερ...>>

<<Πες Μπέλλα!>> είπε ανυπομονώντας.

<<Κανονίστηκε!!!>> του είπα.

<<Τέλειααααααααααααααα!!!!!!!!!>> είπε και με πήρε αγκαλιά.

<<Εντάξει..Εντάξει.Φτάνουν οι αγκαλιές!!!>>είπε ο Έντουαρντ γελώντας.

<<Παιδιά θα τα πούμε το απόγευμα.Πάω να ετοιμαστώ.>> φίλησα και τους δυο στο μάγουλο κι έφυγα.

Μπήκα στο δωμάτιο και κοίταξα το κινητό μου.Είχα δυο κλήσεις από το σπίτι.

Κάλεσα και το σήκωσε αμέσως ο πατέρας μου.

<<Αγάπη μου? Είσαι καλά?? Γιατί δεν το σήκωνες?? >> με ρώτησε πριν προλάβω να του πω οτιδήποτε.

<<Μπαμπά,είμαι μια χαρά απλώς είχα βγει βόλτα και δεν είχα το κινητό μου.Η μαμά είναι καλά?? >>

<<Μια χαρά είναι.Μας λείπεις! Πότε θα γυρίσεις Μπέλλα? >>

<<Δεν ξέρω μπαμπά.Κι εμένα μου λείπετε αλλά μου αρέσει εδώ.>> του απάντησα.

Εκείνη τη στγμή μπήκε η Άντζελα στο δωμάτιο και πριν προλάβω να την προειδοποιήσω,είπε:

<<Μπέλλα,έχεις δει το φάκελο με τις σημειώσεις μου? Έχω μάθημα σε λίγο.>>

Πάγωσα.Ο πατέρας μου θα τα είχε ακούσει όλα.

<<Μπέλλα?? Που είσαι?? >> ρώτησε εκνευρισμένος.

<<Στη θεία.>> είπα απλά.

<<Δεν είσαι στην Ελίζα.Τι ήταν αυτά για τα μαθήματα και τις σημειώσεις?? Ποιά ήταν αυτή?? >>

<<Δεν ήταν τίποτα.Βλέπω μια ταινία.Δεν ήταν τίποτα. Μπαμπά θα τα πούμε.Δώσε φιλιά στη μαμά>> το έκλεισα βιαστικά,το μόνο που άκουσα ήταν Μπέλ......

Ωχ!!! Με κατάλαβε...Τι θα κάνω? Αποφάσισα πως θα έβρισκα αργότερα μια λύση.

Τώρα θα έπρεπε να βοηθήσω τον Τζάσπερ.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*


Περιμέναμε στην είσοδο για περίπου μισή ώρα. Η Άλις δεν είχε φανεί ακόμα.

Ο Τζάσπερ περπατούσε νευρικά πάνω κάτω και κοιτούσε συνεχώς το ρολόι του.

<<Δεν θα έρθει>> είπε απογοητευμένος.

Και τότε εμφανίστηκε.

Χαμογέλασα ικανοποιημένη.

Το απόγευμα με τα παιδιά,πέρασε υπέροχα.

Διασκεδάσαμε και γνωριστήκαμε καλύτερα. Η Άλις ενώ φαινόταν απόμακρη ήταν μια κοπέλα γεμάτη ζωντάνια και πολύ γλυκιά.

Φυσικά πέτυχα το σκοπό αυτής της εξόδου.Η Άλις με τον Τζάσπερ ήρθαν πιο κοντά. Έβλεπα πως πολύ σύντομα θα ήταν μαζί.

Τους αφήσαμε μόνους και πήγαμε με τον Έντουαρντ μια βόλτα.

Μιλήσαμε πολύ.Με πήρε αγκαλιά και τα χείλη του απείχαν από τα δικά μου λίγα εκατοστά.

Η καρδιά μου χτυπούσε πιο γρήγορα,τα χέρια μου είχαν ιδρώσει και πίστευα ότι θα λιποθυμούσα.

Τότε χτύπησε το κινητό...

Το πρόσωπο του Έντουαρντ πήρε μια έκφραση ενόχλησης. Γέλασα με την έκφρασή του όμως κι εγώ είχα ενοχληθεί.

Σήκωσα το κινητό μου.

<<Μπέλλα? >> η φωνή της Θείας μου.

<<Θεία,τι έγινε? >> την ρώτησα ανήσυχη.

<< Ο μπαμπάς σου πήρε τηλέφωνο κι είπε ότι έρχεται...>>

Κεφάλαιο 10

<<Τι??? Έρχεται ο πατέρας μου?? >> φώναξα πανικόβλητη. Είχα τρελαθεί,τι θα έκανα??

<<Ναι,πρέπει να έρθεις αμέσως! Έχει τρένο για Palm Desert σε μισή ώρα.Προλαβαίνεις να πας στο σταθμό?? >> με ρώτησε με αγωνία η Θεία μου.

<<Ναι.Θα ξεκινήσω αμέσως.>> της απάντησα κι τερμάτισα την κλήση.

<<Έντουαρντ,είπα,πρέπει να φύγω.>> ήμουν τόσο αναστατωμένη.

<<Τι έγινε,Μπέλλα?? >>

<<Ο πατέρας μου πάει στην θεία μου,θα ανακαλύψει ότι του έχω πει ψέματα,πρέπει να φύγω
τώρα.Θα πάρω το τρένο.>> του είπα και ξεκίνησα.

<<Περίμενε>> με έπιασε απ'το χέρι. <<Θα πάμε μαζί! Πάω να πω στα παιδιά ότι φεύγουμε.>> είπε.

Θα ερχόταν μαζί μου?? Η καρδιά μου φτερούγισε,αλλά μετά συνήλθα.Δεν μπορεί να έρθει.

Θα του ζήταγα να με πάει μέχρι το σταθμό.

Τον είδα που πλησίαζε.

<<Εντάξει,πάμε.>> μου είπε.

Μπήκα στο αυτοκίνητό του - στο ασημί volvo του- . Η αλήθεια είναι πως έτρεχε υπερβολικά και φοβόμουν.Μετά το ατύχημα,δύσκολα έμπαινα σε αυτοκίνητο αλλά τώρα ήταν απαραίτητο να φτάσουμε γρήγορα και γι'αυτό δεν του είπα τίποτα για την οδήγηση του.

Δεν μιλούσε και δεν μου άρεσε αυτό. Ήθελα να ακούω συνέχεια τη φωνή του.Απορούσα με τον εαυτό μου πως μπορούσα και σκεφτόμουν κάτι τέτοιο,ενώ είχα πρόβλημα??

<<Έντουαρντ,ξέρεις ότι δεν γίνεται να έρθεις μαζί μου,έτσι? >>

<<Ναι,καρδιά μου.Το ξέρω! Δεν γίνεται αν και θέλω να είμαι μαζί σου.>> μου είπε και με κοίταξε στα μάτια για μια στιγμή.

Είχα μείνει να τον κοιτάζω.Πως με είχε πει? Καρδιά του? Αναστέναξα.

Πίστευα πως θα περνούσαμε το απόγευμα μαζί αλλά έκανα λάθος.

Φτάσαμε.

Κατεβήκαμε απ'το αυτοκίνητο. Ο Έντουαρντ πήγε για το εισητήριο. Επέστρεψε και μου έδωσε το εισητήριο.

<<Να προσέχεις>> μου είπε και με φίλησε απαλά στο μάγουλο.

<<Σε ευχαριστώ για όλα,Έντουαρντ.>> τον φίλησα κι εγώ.

<<Σε περιμένω αύριο,έχουμε ραντεβού.Μην το ξεχάσεις!>> μου χαμογέλασε.

Ανέβηκα στο τρένο.

Ελίζα pov

Περπατούσα πάνω κάτω στο σαλόνι.τρώγοντας τα νύχια μου. Απ'την ώρα που είχε πάρει ο αδερφός μου,ο Τσάρλι δεν είχα ηρεμήσει.

Πήρε τηλέφωνο κι είπε ότι έρχεται. Μου κόπηκαν τα γόνατα.Αν ερχόταν και δεν έβρισκε εδώ την Μπέλλα,θα βρίσκαμε όλοι τον μπελά μας και περισσότερο η Μπέλλα.

Ευτυχώς πρόλαβα να την ειδοποιήσω.
Της είπα να έρθει αλλά ανησυχούσα,γιατί ήταν αργά.
Πως θα ερχόταν μόνη της.

Τα χτυπήματα στην πόρτα με έβγαλαν από τις σκέψεις μου. Μακάρι να είναι η
Μπέλλα,σκέφτηκα.

Άνοιξα την πόρτα και είδα μπροστά μου,τον Τσάρλι.

<<Γειά σου,Τσάρλι. >> του είπα όσο πιο φυσικά μπορούσα και τον αγκάλιασα.

Μου ανταπέδωσε την αγκαλιά.

<<Γειά σου,Ελίζα. Που είναι η Μπέλλα?? >> με ρώτησε αμέσως.

<<Εεεε.... >> δεν μπορούσα να απαντήσω.

<<Σε ρώτησα κάτι.Θα μου πεις?? Που είναι η κόρη μου? >> ρώτησε εκνευρισμένος.

<<Τσάρλι,πρέπει να σου πω κάτι. >> Θα του έλεγα ότι η Μπέλλα,δεν είναι εδώ,ότι είναι στο Λος Άντζελες,ότι ακολουθούσε το όνειρό της. Ήξερα τι θα ακολουθούσε αλλά αυτό ήταν το καλύτερο.

<<Τι?? Πες μου Ελίζα. >> μου είπε και περίμενε την απάντησή μου.

Πάνω που ήμουν έτοιμη να του το πω,άκουσα...

<<Μπαμπά...>>


συνεχίζεται...

Κεφάλαιο 11

Έτρεχα σαν τρελή.Δεν ήξερα αν θα προλάβω να φτάσω έγκαιρα στη θεία μου και τότε θα τα μάθαινε όλα ο πατέρας μου. Και σε καμία περίπτωση δεν επιθυμούσα κάτι τέτοιο. Με άγχωνε το γεγονός ότι θα μπορούσα να χάσω τον Έντουαρντ τώρα που είμαι καλύτερα από ποτέ μαζί του.

Ευτυχώς το τρένο δεν καθυστέρησε κι έφτασα σύντομα στον προορισμό μου. Όλη την ώρα που ταξίδευα σκεφτόμουν εκτός από τον
Έντουαρντ που είχε καταλάβει το μεγαλύτρο μέρος του μυαλού μου και τη συνάντηση με τον πατέρα μου.

Είχα σχεδόν ένα μήνα να τον δω και πραγματικά μου είχε λείψει πολύ αλλά φοβόμουν να τον αντικρίσω διότι ήμουν σίγουρη ότι θα καταλάβει πως του λέω ψέματα.

Έφτασα έξω απ'το σπίτι της θείας μου,είδα το αμάξι του πατέρα μου.Ήταν ήδη εδώ.Πήρα μια βαθιά ανάσα και προσπάθησα να ηρεμήσω.

Άνοιξα την πόρτα και άκουσα τον πατέρα μου.

Έτρεξα κι έπεσα με δύναμη στην αγκαλιά του.

<<Μου έλειψες>> του είπα και δάκρυσα.

<<Κι έμενα μου έλειψες καρδιά μου.>> μου είπε και μου φίλησε τα μαλλιά. Είδα την θεία μου να ξεφυσάει και να χαλαρώνει. Την είχα ταλαιπωρήσει αρκετά.

<<Ελίζα θα μου επιτρέψεις να πάρω την κόρη μου για λίγο να μιλήσουμε?? >> ρώτησε με ευδιάθετο ύφος.

<<Φυσικά Τσάρλι. >> απάντησε στο ίδιο ύφος η θεία μου.

Βγήκαμε στον κήπο και καθίσαμε στο τραπεζάκι που βρισκόταν εκεί.

<<Είσαι καλά Μπελς μου?? >>

<<Καλά είμαι μπαμπά μου,εσύ? Η μαμά πως είναι?? Το εστιατόριο έχει δουλειά >>ρώτησα χωρίς να πάρω ανάσα.

<<Καλά είμαστε αγάπη μου,όλα καλά,αλλά μας λείπεις.>>

<<Κι εμένα μου λείπετε. >> είπα και βούρκωσαν τα μάτια μου.

<<Τότε έλα να πάμε σπίτι μας.>> με παρακάλεσε.

<<Μπαμπά δεν θέλω να φύγω από τώρα,δεν έχω ξεπεράσει τον χαμό του Μάικ και δεν θα μου κάνει καλό αν γυρίσω τώρα πίσω.>>

<<Εντάξει Μπέλλα δεν θα επιμείνω αλλά κάποια στιγμή πρέπει να γυρίσεις,το ξέρεις ότι σε χρειαζόμαστε.>> και εγώ σας χρειάζομαι ήθελα να του πω αλλά προτίμησα να σωπάσω,δεν ήθελα να κάνω τα πράγματα χειρότερα και σε καμία περίπτωση δεν θα γυρνούσα τώρα στο σπίτι.

Το υπόλοιπο βράδυ πέρασε ήρεμα.Αφού φάγαμε και μιλήσαμε λίγο,ανέβηκα στο ξενώνα και ξάπλωσα .Κοίταξα το κινητό μου. Είχα μήνυμα από τον Έντουαρντ.

<<Αγάπη μου,μου λείπεις ήδη.Ξέρω ότι δεν έχω κάνει ξεκάθαρο το αν είμαστε μαζί και δεν γνωρίζω αν εσύ θες κάτι τέτοιο αλλά να ξέρεις ότι για μένα είσαι το κορίτσι μου.

Σε περιμένω αύριο,ελπίζω να καταφέρεις να έρθεις.Θα σε περιμένω στην είσοδο,στις 8. Θα είναι μια ιδιαίτερη βραδιά και πρέπει να είσαι επίσημα ντυμένη. Φιλιά. Καληνύχτα.>>

Το πως αισθάνθηκα δεν περιγράφεται με λέξεις.Ήμουν η κοπέλα του.Αυτός ο υπέροχος ήταν δικός μου.

Χαμογέλασα και σε λίγα λεπτά με πήρε ο ύπνος.

Το πρωί,αφού πήραμε πρωινό,ο πατέρας μου μας ανακοίνωσε ότι θα φύγει. Του έδωσα πολλά φιλιά και του είπα να χαιρετήσει τη μαμά μου και να της πει ότι την αγαπάω.

Ύστερα,ζήτησα από την Ελίζα να με πάει στο σταθμό για να επιστρέψω στο Λος Άντζελες.

Με μεγάλη προθυμία με συνόδευσε και με συμβούλεψε φυσικά σε όλη τη διαδρομή.Τι ήθελα και της είπα για τον Έντουαρντ?

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~~*~*~*~*~*~*~*~*~

Μπήκα στο ίδρυμα προσεχτικά. Δεν ήθελα προς το παρόν να μάθει ο Έντουαρντ πως γύρισα.Θα του έκανα έκπληξη.
Έτρεξα στον κοιτώνα μου.Η Άντζελα βρισκόταν εκεί.Είχε ανησυχήσει που δεν κοιμήθηκα εκεί το βράδυ,αλλά της εξήγησα και ηρέμησε.

Προσφέρθηκε να με βοηθήσει να ετοιμαστώ για το ραντεβού με τον Έντουαρντ.

Με έβαλε να καθίσω μπροστά σε ένα καθρέφτη κι άρχισε να με βάφει.Οφείλω να ομολογήσω ότι έκανε καταπληκτική δουλειά.Κατόπιν με βοήθησε να φορέσω το φόρεμα που μου είχε χαρίσει-ήταν λίγο υπερβολικό,βέβαια,αλλά δεν με ένοιαζε- και ένα ζευγάρι ψηλά παπούτσια.Ευχόμον να μην πέσω.

Το φόρεμα :

Σπόιλερ:

Tα παπούτσια :

Σπόιλερ:

Ενθουσιασμένη,την αγκάλιασα.

<<Σε ευχαριστώ,Άντζελα.>>

<<Δεν έκανα και τίποτα Μπέλλα.>> είπε και κοίταξε το ρολόι της. <<Μπέλλα,θα αργήσεις.Πήγαινε.>>

Την φίλησα και πήγα στην είσοδο.Ανυπομονούσα για αυτή τη βραδιά.

Ήταν 8 αλλά ο Έντουαρντ δεν ήταν εκεί. Περίμενα περίπου 15 λεπτά μέχρι που αποφάσισα να τον ψάξω.

Ρώτησα ένα παιδί,τον Έρικ αν τον είχε δει και μου είπε πως ήταν στην αίθουσα εκδηλώσεων.

Σίγουρα θα είχε ξεχαστεί παίζοντας πιάνο,σκέφτηκα.
Με δυσκολία λόγω των ψηλοτάκουνων κατευθύνθηκα προς τα εκεί. Χαμογελαστή άνοιξα την πόρτα.

Το χαμόγελο πάγωσε στα χείλη μου. . .

Συνέχεια

<<Έντουαρντ..>> ψιθύρισα ξανά.

Ήταν αναίσθητος. Δεν ήξερα τι να κάνω.Από τη μία ανησυχούσα μήπως είχε πάθει κάτι αλλά από την άλλη δεν μπορούσα να τον πάω στο διευθυντή,σίγουρα θα τον έδιωχναν.

Προσπάθησα να σηκωθώ από πάνω του αλλά δυο χέρια με κράτησαν στη θέση μου.

<<Που πας?? Δεν μπορείς να με αφήσεις.>> είπε σιγά.

Διέκρινα τον πόνο στη φωνή του.

<<Δε θα πάω πουθενά,εδώ θα μείνω.>> προσπάθησα να σηκωθώ για άλλη μια φορά αλλά με μια κίνηση βρέθηκα από κάτω του.

Άρχισε να μου χαιδεύει τα μαλλιά,να με αγγίζει σε όλο μου το σώμα.
Βέβαια,μου άρεσε που ένιωθα το άγγιγμά του..αλλά όχι κάτω από αυτές τις συνθήκες.
Επιπλέον,μύριζε αλκοολ. Πόσο είχε πιει??? αναρωτήθηκα.

Το χέρι του άγγιξε το ευαίσθητο σημείο του κορμιού μου.

<<Έντουαρντ,σταμάτα! >> φώναξα αλλά ήταν σαν μην το είχα κάνει.Συνέχιζε να με βασανίζει.

<<Άσε με>> είπα και τον έσπρωξα. <<Δεν θέλω να γίνει έτσι.>>

<<Συγγνώμη.>> μου είπε μετανιωμένος.

Γύρισε και με άφησε να σηκωθώ.

<<Σε έχω συγχωρέσει.>>

Με κοίταξε βαθιά στα μάτια και μου χαμογέλασε.

Πήγε να σηκωθεί αλλά δεν κατάφερε να σταθεί όρθιος.

<<Κάτσε κάτω.Έδω θα μείνουμε απόψε.Δεν πρέπει να σε δει κανείς κι ειδικά ο διευθυντής.>> Ένευσε καταφατικά.

Δεν είπαμε τίποτα άλλο.Μετά απο λίγα λεπτά κοιμόταν γαλήνια στην αγκαλιά μου.
*~*~*~*~*~*

Το αχνό φως του ήλιου με ξύπνησε.Δεν είχα καταλάβει πως είχα αποκοιμηθεί,ενώ σκεφτόμουν όσα έχουν συμβεί τις τελευταίες βδομάδες.

Πως είχε αλλάξει η ζωή μου,πως είχα φύγει από το σπίτι λέγοντας ψέματα,πως ο ερχομός του Έντουαρντ είχε δώσει λίγο νόημα στη ζωή που πριν λίγο καιρό δεν ήθελα.Βέβαια,η απουσία του Μάικ ήταν αβάσταχτη.Ένιωθα ένα κενό μέσα μου και δεν ήξερα αν και πότε θα το ξεπεράσω.

Ο Έντουαρντ κουνήθηκε απαλά στην αγκαλιά μου και αμέσως άνοιξε τα μάτια του. Ανασηκώθηκε και με πήρε στην αγκαλιά του.Με φίλησε απαλά στα χείλη κι ένιωσα να πετάω.Μείναμε εκεί αγκαλιασμένοι κοιτάζοντας την ανατολή του ήλιου.

<<Πρέπει να φύγουμε.Έχουμε κι ένα τραγούδι να ετοιμάσουμε.>> είπε και τον κοίταξα παραξενεμένη.

<<Νόμιζα ότι θες να συνεργαστούμε για την τελική παράσταση και να μοιραστούμε την υποτροφία.>> είπε με ένα αθώο και ταυτόχρονα πειστικό βλέμμα.

<<Φυσικά και θέλω.>> του απάντησα χαμογελώντας διάπλατα.

<<'Αντε πάμε.>> είπε πιάνοντας το χέρι μου.
~*~*~*~*~*

Η τελευταία βδομάδα υπήρξε πολύ κουραστική.Κάθε μέρα κάναμε πρόβες με τον Έντουαρντ. Παιδευτήκαμε λιγάκι αλλά ευτυχώς καταφέραμε να δημιουργήσουμε ένα τραγούδι με ιδιαίτερους στίχους που είχαν ιδιαίτερη σημασία για μένα.Ο Έντουαρντ βοήθησε αρκετά.Δεν ξέρω πως θα τα είχα καταφέρει χωρίς τη βοήθεια και την υπέροχη μουσική που έντυσε μοναδικά το τραγούδι μου.

Κι επιτέλους μετά από τόσο καιρό,έφτασε η μέρα της παράστασης.Ήδη πολλοί σπουδαστές είχαν παρουσιάσει τις δημιουργίες τους και οφείλω να ομολογήσω ότι ήταν αξιόλογες.Ο ανταγωνισμός ήταν σκληρός.

Τώρα ήταν στη σκηνή η Άλις.Ήδη είχε εμφανιστεί η Άντζελα,η οποία ήταν καταπληκτική.Έπειτα ήταν ο Τζάσπερ και μετά εμείς.

Είχα αγχωθεί υπερβολικά αλλά το χέρι του Έντουαρντ μέσα στο δικό μου με ηρεμούσε αρκετά.

<<Είσαι καλά?? >> με ρώτησε.

<<Ναι,μια χαρά.>>είπα ψέματα και θέλοντας να αγγίξω το σταυρό του Μάικ έπιασα το λαιμό μου. Δεν ήταν στη θέση του. Έχασα τον κόσμο
κάτω από τα πόδια μου.Δεν μπορούσα να εμφανιστώ έτσι.Δεν είχα το θάρρος.

<<Έντουαρντ,πρέπει να πάω στο δωμάτιο.Ξέχασα να φορέσω το σταυρό μου.>> είπα αναστατωμένη.

<<Μα,είναι η σειρά μας.>>

<<Το ξέρω,θα γυρίσω αμέσως.Μην ανησυχείς.>> είπα γρήγορα κι έφυγα τρέχοντας. Σύντομα έφτασα στο δωμάτιο μου.Άνοιξα την πόρτα και αντίκρυσα κάποιον που δεν περίμενα να δω.

<<Μπαμπά? >> αναφώνησα έκπληκτη.