Παντοτινο ονειρο...

Πρωτα απ'ολα θα ηθελα να ευχαριστησω την χριστινα μου,γιατι χωρις αυτη δεν θα ειχα ανεβασει αυτη την ιστορια...ποτε!!!


ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1ο


Ετρεχα οσο πιο γρηγορα μπορουσα,χωρις να αναπνεω.Ηταν τοσο γρηγορος που θα μπορουσε να με πιασει σε ενα κλασμα του δευτερολεπτου,αλλα γιατι δεν το εκανε???τοτε,επεσα πανω σε ενα νεαρο.Το δερμα ηταν πολυ σκληρο και πονεσε πολυ.

''Οχι...δεν πρεπει να παθει κι αυτος κακο'',σκεφτηκα

Και τοτε...ξυπνησα!!!Ηταν τοσο δυνατο αυτο το ονειρο,που δεν ηξερα αν ονειρευομουν.Ηταν το χειροτερο ονειρο που μπορουσα να δω,αλλα δεν ηξερα [i]γιατι[i].Πιο πολυ με πειραξε αν θα πληγωνοταν το αγορι,παρα εγω.Μα δεν το ηξερα καν...


Κοιταξα το ρολοι μηχανικα,οπως εκανα καθε πρωι και συννηδητοποιησα πως ειχα αργησει για το ραντεβου μου με τα παιδια,στην τραπεζαρια.


Αρχισα να ντυνομαι οσο πιο γρηγορα μπορουσα και βγηκα τρεχοντας απο το δωματιο μου.


Τελικα η ιδεα να μεινουμε σε πολυτελες ξενοδοχειο,εστω και για μια εβδομαδα ηταν καλη!!!


Πηγαινα με την μεγαλυτερη ταχυτητα που θα μπορουσε να πηγαινει ενας ανθρωπος που μολις ειχε ξυπνησει,ακομα σκεπτομενη το ονειρο,οταν ξαφνικα επεσα πανω σε καποιον.Ηταν η ιδια αισθηση με το ονειρο,σαν καποιος να με κυνηγουσε και τελικα εγω να πεφτω πανω σε καποιον και αυτος ο καποιος να ειναι σκληρος σαν πετρα.


Μολις πηγα να ζητησω συγγνωμη απο τον νεαρο που χτυπησα και πριν καλα-καλα παρω μια ανασα αναγνωρισα το προσωπο αυτου του αγνωστου...

Σπόιλερ:

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2ο



Ηταν το αγορι απο το ονειρο.Το αγορι στο οποιο επεσα ηταν το αγορι απο το ονειρο!!!


Αρχισα να κοκκινιζω και ημουν ετοιμη να σκασω.Ηθελα να ουρλιαξω,με αυτη την παραξενη συμπτωση.Αποκλειεται να ηταν πραγματικοτητα.


''Συνελθε,Χρυσανα!!!'',σκεφτηκα,''Δεν ειναι τιποτα,απλως κοιμασε ακομα.Σε λιγο θα ξυπνησεις''.


<<Συγγνωμη...>>,ειπα προσπαθωντας να κρυψω την αναστατωση μου.


Εκεινος,απλως,με κοιταξε με ενα βλεμα σαν να του πηρα τη ζωη.Απ'οτι φανηκε δεν ηξερε τι να πει.Εμοιαζε λες και ηθελε να με σκοτωσει που επεσα πανω του.Ομως φαινοταν σαν να μην ηθελε να με πληγωσει.


Κατι μεσα μου μού ελεγε πως επρεπε να φυγω,να τρεξω πολυ μακρυα του,ομως δεν ηξερα το λογο και τα ποδια μου ηταν σαν ηταν καρφωμενα στο πατωμα.Ημουν φοβισμενη.


Ξαφνικα,ολα σκοτεινιασαν.


Την επομενη στιγμη ενιωσα κρυα,σκληρα χερια να τυλιγονται γυρω μου για να μην πεσω.


Ακουσα μια φωνη να φωαζει:<<Χρυσανα,εισαι καλα;>>.


Αυτη την φωνη,σιγουρα,δεν την αναγνωριζα.Ποιος με φωναξε κι απο που ηξερε το νομα μου;


Ανοιξα τα ματια μου,δειλα-δειλα -τουλαχιστον οσο μπορουσα- και ειδαι πως αυτος που με κρατουσε ηταν το αγορι απο το ονειρο!!!


Μολις συνηλθα σηκωθηκα,τρεμοντας,προσπαθωντας να στηρηχτω στα ποδια μου.


<<Ευχαριστω...>>,του ειπα με ενα μικρο,διλο χαμογελο.


Αυτος και παλι δεν απαντησε.


''Ααααααχ,γιατι δεν μιλαει;>>


Ειχα τοσα πολλα ερωτηματικα και μολις που τον ειχα δει.Καταρχας,απο που ηξερε το ονομα μου;Δεν μπορουσα να καταλαβω.


Ειχε ομως ενα ''κατι'' που ...δεν ξερω ακομα,αλλα θα το μαθω.


Πηγα να τον ρωτησω απο που ηξερε το ονομα μου,αλλα πριν ακομα ανοιξω το στομα μου αρχισε να τρεχει μακρια μου...

παιδια,χιλια σορρυ,ο,τι και να πειτε εχετε δικιο!!!εω να ανεβασω κεφαλαιο εδω και 5-6 μηνες!!χιλια σορρυ!!

λοιπον,αυτο το κεφαλαιο θελω να το αφιερωσω εξαιρετικα στη ζωητσα μου!!!αγαπακι μου γλυκο!!!<3 <3 <3


ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3ο

Τον παρακολουθούσα καθώς έφευγε μακριά μου.Παρακολουθούσα τα καστανά του μαλλιά που λαμπύριζαν από τον καλοκαιρινό ήλιο.Παρακολουθούσα το τέλειο μελαχρινό σώμα του,καθώς έτρεχε να φύγει μακριά μου.Παρακολουθούσα ακόμα και την σκόνη που σηκονόταν από το τρέξιμό του.

Αναρωτιόμουν ποιο όνομα θα μπορούσε να ταιριάζει σε τέτοια τελειότητα.


Όμως τίποτα από αυτά δεν θα μπορούσε να με επηρεάσει όσο τα μάτια του.Αυτά τα πράσινα,βάθια μάτια του.


''Ω,μα τι σκέφτομαι;Πρέπει να φύγω...Οι άλλοι θα έουν βγάλει ατμούς από τα αυτιά''.


Μόλις μπήκα στη τραπεζαρία άρχισα να ψάνω την παρέα μου,αλλά δεν ήταν πουθενά.


Ένα σερβιτόρος ήρθε προς το μέρος μου για να με πληροφορήσει πως η παρέα μου΄είχε φύγει ξαφνικά,εδώ και ώρα.


Πήγα στο δωμάτιο των κοριτσιών ,αλλά κανείς δεν μου άνοιγε.Πρόσεξαπως κάτω από την πόρτα υπήρχε ένα χαρτάκι .

Ήταν για εμένα.Έλεγε:

Χρυσάνα,συγγνώμη,έπρεπε
να φύγουμε επιγόντος!
Συναίβει κάτι πολύ
σοβαρό!Δεν μπορούμε
να σου πούμε τι είναι!
Μην παίρνεις τηλέφωνο
κανένας δεν θα απαντάει!
Εσύ,μείνε εδώ,μην τολμήσεις
και΄φύγεις!!!

Ζωή


.............................







[i]

Σπόιλερ:

ΣΥΝΕΧΕΙΑ 3ου ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ


Έπαιρνα τηλέφωνο και στην Ζωή και στην Φένια,αλλά καμία δεν το σήκωνε.Τελικά,στ' αλήθεια είχε συμβεί κατι πολύ σοβαρό.Έτσι αποφάσισα να τηλεφωνήσω και στα αγόρια,όμως κανένα δεν το σήκωνε.


<<Γκαντεμιά!>>,είπα σιγά σιγά μέσα από τα δόντια μου.

<<Ορίστε;>>,απάντησε μια φωνή από πίσω μου.



Την ήξερα καλά αυτή τη φωνή!Την είχα ονειρευτεί...Την είχα συναντήσει...Την είχα ακούσει μέσα στις σκέψεις μου!



Ήταν..........

Σπόιλερ: