Ψηφοφορία: Fanfic - Halloween

Έβρεχε, έβρεχε πολύ… Και μου άρεσε! Ίσως δεν ήθελα να το παραδεχθώ κάποτε αλλά… Αλλά τώρα μ’αρέσει. Μου θυμίζει την ημέρα που τον γνώρισα! Την ημέρα που όλα άλλαξαν. Όταν του είπα πως δεν μ’αρέσει τίποτα παγωμένο.

Σήμερα είμαι εδώ με τον άντρα μου, τον «πατέρα» και την «μητέρα» μου! Κανονικά είναι κάτι σαν πεθερικά!

«Αγάπη μου;» μου είπε απαλά ο Έντουαρντ για να μην τρομάξω.

Τινάχτηκα. Είχα καθίσει στο παράθυρο και κοίταζα το χιόνι. Είχα αφαιρεθεί πολύ ώρα.

«Μ.. ναι;» είπα αδιάφορα.

«Λέω.. θες να πάμε στο στοιχειωμένο κάστρο στο Χάλοουϊν;»

Το στοιχειωμένο κάστρο ήταν ένα σκοτεινό κάστρο στην άκρη του Λούνα Παρκ. Όσοι πήγαιναν εκεί έβγαιναν από κάπου μυστηριωδώς! Ήταν δήθεν στοιχειωμένο κι οι άνθρωποι φοβόντουσαν να βλέπουν.

«Ναι, θέλω!» τον αγκάλιασα.

«Εσύ, εγώ.. κι η Ρένεσμι» μόλις είπε το όνομα της ξεπρόβαλλε από πίσω του και την αγκάλιασε κι αυτήν. Με άγγιξε στο μάγουλο και είδα τους τρείς μας να χοροπηδάμε χαρωπά σε ένα τέλειο μέρος! Με λουλούδια, τριαντάφυλλα, μαργαρίτες… Μονιασμένη. Αν μπορούσα θα βούρκωνα, πραγματικά.

Της χαμογέλασα και άρχισα να παίζω μαζί της ώσπου ήρθε το βράδυ. Η αλήθεια είναι πως ήθελα πολύ να κοιμηθώ. Βαριόμουν τα βράδια…! Όταν ήμουν θνητή ήθελα να μένω ξύπνια για τον Έντουαρντ και τώρα.. Θέλω να κοιμηθώ! Είναι αστείο, από όποια πλευρά κι αν το έβλεπες. Μια.. τραγική ειρωνεία.

Την επόμενη ημέρα πήγαμε για κυνήγι. Οι τρείς μας μόνο. Όπως στο όραμα που μου είχε δείξει η Νέσι.

«Σκέψου να είναι μια Άλις!» είπα στον Έντουαρντ κι εκείνος χαμογέλασε.

Η Νέσι είχε ξεκινήσει να δαγκώνει ένα ελάφι. Το στόμα της ήταν γεμάτο αίματα.

«Θέλετε;» ρώτησε γλυκά.

Χαμογέλασα μελαγχολικά. Το είχαμε αποδεχθεί πως έπινε αίμα αλλά, δεν είναι ό, τι καλύτερο το παιδί σου να είναι βρικόλακας. Μα ακόμη κι έτσι ήταν το πιο γλυκό κοριτσάκι του κόσμου.

«Φάε εσύ» της είπε ο Έντουαρντ με χαμόγελο.

Τελικά περάσαμε απίθανα. Το καλύτερο κυνήγι που έχω κάνει ποτέ!

Τελικά έφτασε η μέρα του Χάλοουϊν. Ο Κάρλαϊλ κι η Έσμι μας ευχήθηκαν να περάσουμε καλά, ενώ ο Τζάσπερ, η Άλις, η Ρόζαλι και ο Έμετ είχαν πάει για κυνήγι. Θα πήγαιναν κι εκείνοι να τους βρούνε, αλλά ήθελαν να μας χαιρετήσουν. Mας αγαπούσαν. Κι εμείς το ίδιο.

Το Λούνα Παρκ ήταν στην άλλη άκρη της πόλης αλλά, εμείς πήγαμε «με τα πόδια». Όταν φτάσαμε πήγαμε στο ταμείο και ζητήσαμε ένα «εισιτήριο» για το Στοιχειωμένο Κάστρο. Η Ρένεσμι με άγγιξε και μου μετέφερε πάλι την ανάμνηση στο δάσος. Είδα μέσα από τα μάτια της το βλέμμα μου όταν την κοίταζα να τρώει το ελάφι. Όταν επανήλθα ο ταμίας με κοίταζε.

«Είστε καλά;» ρώτησε.

«Ν.. ναι είμαι» του απάντησα και καθώς απομακρυνθήκαμε είπα στη Ρένεσμι: «Νέσι.. δεν είναι σωστό να το κάνεις αυτό μπροστά σε κόσμο!»

Εκείνη με κοίταξε με τα γουρλωμένα μάτια της και μου χαμογέλασε.

Φτάσαμε έξω από το δήθεν κάστρο. Έμοιαζε υπερβολικά αληθινό. Ήταν όλο γκρι και μου θύμιζε αυτό που έχουν στο νοσοκομείο για τους ετοιμοθάνατους και έδειχνε το σφυγμό. Σε κάθε σκεπή είχε κι ένα παράθυρο. Μερικά ήταν σκοτεινά, μερικά είχαν φως, μερικά είχαν φως και φαίνονταν σκιές, άλλα σπασμένα κι άλλα αναβόσβηναν.

Περίμενα να ακούσω την κόρη μου να λέει πως φοβάται, μα εκείνη προχώρησε αποφασίστηκα προς το κάστρο.

Γύρω μας υπήρχαν κολοκύθες με τρύπια μάτια και στόματα. Μέσα είχαν κερί κι όταν φύσαγε αναβόσβηνε. Αυτό το μέρος ήταν καταπληκτικό!

Το μέρος μέσα ήταν σκοτεινό, μα βλέπαμε με τις αυξημένες μας οράσεις. Δεξιά κι αριστερά υπήρχαν όρθιες πανοπλίες στρατιωτών και κάτω ένα κόκκινο, πλεκτό χαλί! Πλεκτό; Ήταν τέλειο! Ξαφνικά ένα τζάκι άναψε. Εγώ το κοίταζα άναυδη. Ο Έντουαρντ με πήρα αγκαλιά λέγοντάς μου:
«Ηρέμησε»

Είχα πάθει σοκ, από τότε που ο Κάιος σκότωσε την Ιρίνα, μια βρικόλακα από το Ντενάλι, καίγοντας την.. «ζωντανή». Κάθε που φορά που έβλεπα φωτιά μου ερχόταν στο μυαλό η κραυγή της, ψάχνοντας απελπισμένα για βοήθεια. Δεν το άντεχα!

Η Ρένεσμι με άγγιξε και μου έδειξε πράσινους τόπους, υπέροχα τοπία! Αυτό με ηρέμησε κάπως. Η Νέσι έτρεξε σε ένα άλλο δωμάτιο κι ο Έντουαρντ άρχισε να την κυνηγάει. Εγώ χαμογέλασα. Πρόσεξα πως ήμουν κοντά στο τζάκι. Μόλις το είδα αυτό με έπιασε πάλι η ανησυχία μου.

Κατέρρευσα. Δε λιποθύμησα! Απλά έμεινα εκεί, ασάλευτη. Τα μαλλιά μου, είχαν πάρει φωτιά και ξεκίνησα να καίγομαι ολόκληρη. Άρχισα να ουρλιάζω αλλά ακόμη κι όταν ήρθε ο Έντουαρντ δεν μπόρεσε να κάνει κάτι κι έτσι σταμάτησα να ουρλιάζω περιμένοντας το θάνατό μου..

«Αντίο» ψέλλισα.

Δεν καταλάβαινα τι γινόταν. Πάντα έλεγαν πως αναπτύσσομαι γρήγορα. Άλλα παιδιά στην ηλικία μου δεν ήξεραν να μιλάνε. Έτσι μου έλεγαν τουλάχιστον. Επίσης ούτε να περπατάνε ούτε ήταν τόσο έξυπνα. Αυτό όμως.. Δεν το καταλάβαινα. Ο μπαμπάς με πήρε αγκαλιά και φύγαμε γρήγορα από εκεί. Πήγαμε σπίτι και με λυγμούς ο μπαμπάς εξηγούσε κάτι στον παππού Κάρλαϊλ για πολύ ώρα, αφού πρώτα περιμέναμε να επιστρέψουν από το κυνήγι. Είχα βαρεθεί να περιμένω και να βλέπω τον μπαμπά μου να έχει λυγμούς. Εκείνος έσκυψε θλιμμένα το κεφάλι του, όταν τέλειωσε ο μπαμπάς.

Χωρίς να μπει στον κόπο να απαντήσει, με πλησίασε, με αγκάλιασε κι εγώ τύλιξα τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του. Βγήκαμε στη βεράντα του σπιτιού και ρώτησα:

«Πού είναι η μαμά;»

«Κοίτα εκεί πάνω» είπε. Κοίταξα ψηλά. Ήταν νύχτα και το μόνο που φαινόταν ήταν στα αστέρια «Το βλέπεις εκείνο το αστέρι;» συνέχισε ο παππούς Κάρλαϊλ.

«Ναι» είπα και κοίταξα εκείνον.

«Εκεί είναι η μαμά. Κι είναι εκεί πάνω για να μας προσέχει» χαμογέλασε.

«Μανούλα» φώναξα «Μανούλα σ’ αγαπάω!»

Είναι και πάλι Χάλοουϊν. Τέτοια μέρα πριν ένα χρόνο συνέβη εκείνο το τρομερό γεγονός. Ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω. Πως, ποιος και γιατί ήταν τα ερωτήματα που με βασάνιζαν ένα χρόνο τώρα. Ο δολοφόνος και το κίνητρό του παραμένουν ένα άγνωστο μυστήριο. Κανείς έξω από τον κύκλο μας δεν ήξερε τι είμαστε. Έπαιζα όλα τα στοιχεία και την σκηνή του εγκλήματος συνέχεια στο μυαλό μου μήπως βρω κάτι που μας είχε ξεφύγει.

Επισκεπτόμουν κάθε μέρα το σπίτι πέρα από τη λίμνη μήπως είχα ξεχάσει να κοιτάξω κάπου, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Σύμφωνα με τα λεγόμενα της αστυνομίας, η έκθεση αναφοράς δήλωνε πως βρέθηκε σε ξεκαθάρισμα λογαριασμών ανάμεσα σε συμμορίες. Αφού βρέθηκαν επίσης και πτώματα που αναγνωρίστηκαν ως μέλη των συμμοριών. Απίθανο σενάριο αλλά τουλάχιστον ήταν το πιο πιστευτό για την υπόλοιπη πόλη, που δεν χρειαζόταν να μάθει ότι ήταν βρικόλακας. Όσο δεν θέλω να θυμάμαι τη σκηνή, τόσο την ξαναπαίζω στο μυαλό μου κάθε μέρα. Όλα ξεκίνησαν πριν ένα χρόνο, την ημέρα του Χάλοουϊν.

Είχαμε κανονίσει να βρεθούμε όλοι στο σπίτι και να ξεκινήσουμε τις ετοιμασίες για το βράδυ. Θα κάναμε ένα μικρό, χαλαρό πάρτι μόνο για εμάς. Θα μαγειρεύαμε, θα βλέπαμε ταινίες και θα συζητούσαμε για διάφορα θέματα. Γενικά, θα κάναμε ότι κάναμε κάθε φορά που μαζευόμασταν όλοι μαζί με τη διαφορά ότι θα ήμασταν ντυμένοι με αποκριάτικες στολές.

Το πρωί της ίδιας μέρας η Άλις με έσυρε στα μαγαζιά για να ψωνίσουμε για το πάρτι. Πήραμε τα απαραίτητα υλικά για τα φαγητά και διάφορα διακοσμητικά, μικρά, μεγάλα, πολύχρωμα, με φωτάκια, αυτοκόλλητα για τοίχους και πόρτες, μικρά μηχανήματα που έβγαζαν περίεργους θορύβους, προβολείς που έφτιαχναν διάφορες μορφές στους τοίχους, σκιάχτρα για τον κήπο, ιστούς αράχνης για τα δέντρα και τα λουλούδια, κολοκύθες, γλυκά και διάφορα άλλα που δεν θυμάμαι.

Γυρίσαμε σπίτι και η Άλις ξεκίνησε αμέσως τις ετοιμασίες. Όχι επειδή δεν θα προλάβαινε αλλά επειδή ήθελε να τα έχει όλα στην εντέλεια. Καθόμουν στη βεράντα και την παρακολουθούσα καθώς ξεκίνησε την διακόσμηση του κήπου. Δεν τα έκανε γρήγορα όπως είχα φανταστεί αλλά αργά και υπομονετικά υπολογίζοντας κάθε κίνηση. Τα έκανε όλα με τόση χάρη , λες και κουνούσε κάποιο μαγικό ραβδί. Κάθε τόσο σταματούσε και παρατηρούσε το σκηνικό και άλλαζε κάτι που δεν της κόλλαγε καλά στο όλο θέμα. Όταν τελείωσε με τον κήπο, μου ζήτησε να την βοηθήσω στην εσωτερική διακόσμηση. Ουσιαστικά δεν χρειαζόταν βοήθεια, αλλά επειδή η Μπέλλα είχε να πάει να βοηθήσει την Άντζελα στις ετοιμασίες για το δείπνο της με τον Μπεν, έτσι δεν είχα τι να κάνω και από το να τριγυρνάω σαν το φάντασμα μέσα στο σπίτι με έβαλε να τη βοηθήσω με τις ετοιμασίες. Δεν μας πήρε πολύ ώρα και καταφέραμε να μετατρέψουμε την είσοδο και το σαλόνι σε ένα αρκετά τρομακτικό μέρος.

Αφού τελειώσαμε με την διακόσμηση την βοήθησα στο μαγείρεμα. Εμείς δεν μπορούσαμε να φάμε αλλά οι υπόλοιποι ναι, και δεν υπήρχε περίπτωση η Άλις να άφηνε να παραγγέλναμε από έξω. Έτσι κάτσαμε και ετοιμάσαμε ένα δείπνο που έφτανε για ένα λόχο. Αλλά αυτή ήταν η Άλις, πάντα υπερβολική σε όλα. Γέλασα με τη σκέψη. Η ώρα πέρασε και έπρεπε να πάω να ντυθώ για το πάρτι, δεν είχα άλλη επιλογή ούτως ή άλλως, και μετά να πάω να φέρω την Μπέλλα. Οι υπόλοιποι θα ερχόντουσαν μόνοι τους, είχαν κάτι δουλειές πιο πριν. Ντύθηκα γρήγορα, φορώντας την στολή του «Φαντάσματος της Όπερας» ,μπήκα στο Volvo και ξεκίνησα για το σπίτι της Μπέλλα. Σε λιγότερο από πέντε λεπτά ήμουν στο σπίτι και χτύπησα το κουδούνι, χωρίς απάντηση. Ύστερα από τρία λεπτά άκουσα βήματα στις σκάλες και την πόρτα να ανοίγει. Σχεδόν δεν την γνώρισα. Με την βοήθεια της Άλις είχε ντυθεί βαμπίρ, και μάλιστα ένα πολύ σέξι βαμπίρ. Πότε δεν είχα φανταστεί την Μπέλλα ως βρικόλακα και το αποτέλεσμα ήταν πάρα πολύ ωραίο. Της πήγαινε πολύ το όλο σύνολο. Φορούσε κόκκινους φακούς επαφής και ένα κόκκινο φόρεμα με σκίσιμο στο πλάι. Τα μαλλιά της τα είχε κάνει μπούκλες και το πρόσωπο της είχε μια χλωμή απόχρωση, σχεδόν ίδια με την δική μου και τα χείλη της ένα βαθύ κόκκινο χρώμα. Ήταν απλά μαγευτική. Ξεκινήσαμε για το σπίτι.
Σε όλη τη διαδρομή δεν είπαμε τίποτα, μόνο κοιταζόμασταν και αυτό ήταν αρκετό.

Όταν φτάσαμε σπίτι ήταν όλοι εκεί. Είχαν έρθει και κάτι φίλοι του Τζάσπερ από το Mystic Falls.

Είχε κιόλας βραδιάσει και αφού ήπιαμε ένα χαλαρωτικό ποτό περάσαμε στο φαγητό.

«Μμμμ… πολύ ωραίο…» είπε ο Ντην, ο φίλος του Τζαζ. Ο Ντην ήταν θνητός. Κυνηγούσε υπερφυσικά όντα. Κατά τύχη γνωρίστηκαν σε ένα μπαρ στο Σικάγο.

«Ναι, όντως είναι πολύ ωραίο. Ποιος το ετοίμασε?», ρώτησε η Μπόνι, η κοπέλα του Ντην που κατά σύμπτωση ήταν μάγισσα.

« Εγώ με τον Έντουαρντ.» Απάντησε χαρούμενη η Άλις.

«Μαγειρεύουν πολύ ωραία και οι δύο. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι που δεν κάνουν τέλεια.» Απάντησε η Μπέλλα, κοιτάζοντας με νόημα.

«Ο Έμμετ που είναι?» ρώτησε η Μπέλλα.

«Είχε μια δουλειά με την Ρόουζ και θα έρθουν σε λίγο.»Απάντησα.

«Α εντάξει. Θα αργήσουν πολύ?» ξαναρώτησε.

«Δεν νομίζω, μωρό μου.» της είπα και έγινε κατακόκκινη σαν το παντζάρι.

Πέρασαν μερικά λεπτά σιωπής και αποφάσισα να σπάσω λίγο τον πάγο.

«Πες μου Ντην πως και αποφάσισες να ασχοληθείς με το κυνήγι του υπερφυσικού?» ρώτησα.

«Το έκανε ο παππούς μας και ο πατέρας μας. Βρίσκω συναρπαστική την ιδέα να κυνηγάω τέρατα και να εξοντώνω από αυτόν τον κόσμο.» απάντησε κάπως κυνικά.

«Φαντάζομαι πως δεν είναι όλα έτσι.»

«Ναι, έχεις δίκιο. Δεν είναι όλα έτσι, αλλά σπάνια συναντάμε κάποιο καλό. Και όταν γίνεται αυτό συνήθως έχει την ίδια κατάληξη λόγω συνθηκών.»

«Μάλιστα, κατάλαβα.»

«Και πως γνωριστήκατε με την Μπόνι?», πετάχτηκε η Άλις.

«Γνωριστήκαμε ενώ κυνηγούσα το αγόρι της καλύτερης της φίλης» και δείχνει την Έλενα και τον Στέφαν.

Εκείνη την ώρα μπαίνει μέσα η Ρόζαλι αναστατωμένη. «Ο Έμμετ….. ο Έμμετ… είναι….»

«Ρόουζ ηρέμησε και πες μας τι συμβαίνει» είπα ήρεμα.

«Ο Έμμετ….. ο Έμμετ…» ξαναείπε σχεδόν χωρίς ανάσα.

«Τι έπαθε ο Έμμετ?» ρώτησα ήρεμα.

«Είναι…. είναι… είναι νεκρός.» κατάφερε να πει.

Όλοι κοκάλωσαν. Μας πως είναι δυνατόν σκέφτηκα…??!!!!

«Τι έγινε?» ρώτησε ο Ντην.

«Είχαμε πάει μια βόλτα στο σπίτι πέρα στη λίμνη. Είχαμε μπει μέσα και καθόμασταν και….»

«Και τι?» ρώτησα ανυπόμονα.

«Και καταλαβαίνεις....» είπε κάπως ντροπιασμένη.

«Ωραία, συνέχισε.» απαίτησα.

«Και όπως είχαμε έρθει κοντά ακούμε ένα θόρυβο. Κατεβαίνουμε στον κάτω όροφο αλλά δεν ακούσαμε τίποτα. Γυρνάμε πίσω στο δωμάτιο που ήμασταν και τότε ξανακούμε τον ίδιο θόρυβο μόνο δυνατότερο αυτή τη φορά. Αρχίζουμε να ψάχνουμε το σπίτι δωμάτιο δωμάτιο. Ανεβήκαμε και στον τρίτο όροφο και φτάσαμε στο τελευταίο δωμάτιο του διαδρόμου. Ο Έμμετ άνοιξε σιγά σιγά την πόρτα. Το δωμάτιο φωτιζόταν από μια μικρή δεσμίδα φωτός που έμπαινε από το παράθυρο. Είχε κάτι παλιά έπιπλα, καλυμμένα με σεντόνια και σκόνη. Παρά την αυξημένη μας όραση δεν μπορούσαμε να διακρίνουμε από πού ερχόταν ο θόρυβος.

Γενικά δεν βλέπαμε κάτι. Γυρίζουμε προς την πόρτα για να φύγουμε και τότε συνέβη. Από το πουθενά βρίσκομαι στο πάτωμα ακινητοποιημένη από έναν μεγαλόσωμο βρικόλακα. Δεν μπορούσα ούτε να κουνηθώ. Βλέπω τον Έμμετ να παλεύει με έναν άλλον. Δεν ξέραμε ποιοι ήταν, τι ήθελαν εκεί ούτε και γιατί μας είχαν επιτεθεί. Όταν μπήκαμε δεν καταλάβαμε την παρουσία τους. Η πάλη ήταν απίστευτη, μία νικούσε ο Έμμετ μία ο άλλος. Σε μια στιγμή κάνω κίνηση να ξεφύγω και τότε με χτυπάει με δύναμη στο πάτωμα ο άλλος και βρίσκομαι στον κάτω όροφο. Ήταν το τελευταίο που θυμάμαι. Όταν συνήλθα ανέβηκα γρήγορα επάνω να βρω τον Έμμετ και αυτό που βρήκα ήταν απερίγραπτο. Του είχε σπάσει το ένα χέρι και πόδι και του είχε περάσει κάτι σαν ακόντιο μέσα από το στομάχι και τον είχε βάλει μια αλυσίδα περασμένη μέσα από το λαιμό του να κρέμεται από τον παλιό πολυέλαιο. Δεν έφτανε αυτό του είχαν ρίξει από πάνω ανθρώπινο αίμα και έσταζε σε όλο το πάτωμα.

Προσπάθησα να τον λύσω αλλά δεν μπόρεσα. Το αίμα ήταν παντού. Τον είχε καλύψει και όχι μόνο. Είχαν γράψει στον τοίχο «Σταματήστε αυτό που κάνετε αλλιώς όλοι θα έχετε την ίδια κατάληξη.» Προσπάθησα να καταλάβω τι εννοούσα και τότε θυμήθηκα. Την προηγούμενη μέρα είχαμε πάει με τον Έμμετ και την Άλις βόλτα σε ένα ερημικό μέρος πάνω στο βουνό. Εκεί βρήκαμε μία σπηλιά με κάτι αρχαία ιερογλυφικά και έναν τάφο. Ο Έμμετ τον άνοιξε και βγήκε κάτι σαν καπνός από μέσα και τότε η Άλις λιποθύμησε. Όταν συνήλθε μας είπε ότι κάτι κακό θα συμβεί, αλλά δεν μπορούσε να δει τι ήταν αυτό. Τώρα καταλαβαίνω τι εννοούσε.» Σταμάτησε να μιλάει και σκέπασε με τα χέρια της το πρόσωπό της.

«Απίστευτο.» είπε ο Ντην.

«Τρομερό, μα καλά πως είναι δυνατόν?» ρώτησε η Έλενα, που είχε πέσει στην αγκαλιά του Στέφαν.

«Είναι αδιανόητο. Δεν μπορεί να συνέβη κάτι τέτοιο.» είπε η Μπέλλα προσπαθώντας να συγκρατήσει τα δάκρυά της.

«Πάμε» είπα με αυστηρό τόνο.

Σηκώθηκαν όλοι χωρίς δεύτερη σκέψη, μπήκαμε στα αυτοκίνητα και ξεκινήσαμε για το σπίτι πέρα από τη λίμνη. Έξω στο δρόμο ήταν όλα πολύ σκοτεινά για τα κοινά μάτια, αλλά με τα δικά μας μάτια μπορούσαμε να διακρίνουμε κάθε λεπτομέρεια. Φτάσαμε στο σπίτι, ανεβήκαμε στον τελευταίο όροφο και μπήκαμε στο δωμάτιο όπου και βρισκόταν. Το θέαμα που αντικρίσαμε ήταν όπως ακριβώς το είχε περιγράψει η Ρόζαλι, αποτρόπαιο. Η Μπέλλα χώθηκε στην αγκαλιά μου. Το ίδιο έκανε και η Έλενα και η Μπόνι. Με τον Τζάσπερ ανιχνεύσαμε το δωμάτιο προσπαθώντας να βρούμε κάποιο στοιχείο. Αλλά μάταια. Τίποτα.

Λες και αυτοί που το είχαν κάνει είχαν εξαφανίσει κάθε στοιχείο τους. Λες και δεν είχαν έρθει ποτέ εδώ. Η Μπόνι μαζί με τον Ντην προσπάθησαν μέσω του υπερφυσικού κόσμου να μάθουν ποιος το έκανε αλλά και εκεί υπήρχε σύγχυση. Κανείς του δεν ήξερε τίποτα. Ύστερα η Μπόνι με την βοήθεια της Άλις προσπάθησε να κάνει ένα ξόρκι που θα την μετέφερε πίσω στο χρόνο για να ξαναζήσει τις ίδιες στιγμές. Αλλά λίγο πριν την ολοκλήρωση το ξόρκι έσπαγε. Ξαναπροσπάθησε και πάλι το ίδιο. Το επιχείρησε πολλές φορές με το ίδιο όμως αποτέλεσμα.

Μετά από λίγη ώρα ακούσαμε φωνές στο κάτω όροφο. Δεν υπήρχε περίπτωση να το καθαρίζαμε τόσο γρήγορα. Έτσι αποφασίσαμε να σκηνοθετήσουμε έναν καβγά μεταξύ συμμοριών. Ο Στέφαν και ο Ντέιμον έβγαλαν τα κορίτσια από το σπίτι και οι υπόλοιποι έμειναν να βοηθήσουν στο στήσιμο του σκηνικού.

Ήταν αρκετά δύσκολο να βλέπουμε το σώμα του Έμμετ και το αίμα και να προσπαθούμε να συγκεντρωθούμε αλλά τελικά τα καταφέραμε.

Το σκηνικό ήταν πολύ πειστικό και τόσο η αστυνομία όσο και οι υπόλοιποι μάρτυρες το πίστεψαν.

Μονό εμείς ξέραμε τι πραγματικά είχε γίνει. Για τους επόμενους δυο μήνες ζούσαμε ένα εφιάλτη. Όταν η αστυνομία ξεμπέρδεψε με την έρευνά του σπιτιού αρχίσαμε να ψάχνουμε σπιθαμή σπιθαμή, άλλα μάταια. Δεν φορούσα να καταλάβω πως γινόταν να μην υπάρχει τίποτα. Σκέφτηκα τους Βολτούρι, αλλά η Άλις θα το έβλεπε. Με τη βοήθειά της Μπόνι οι δυνάμεις της είχαν τελειοποιηθεί, οπότε φορούσε να δει κάθε κίνησή τους και όχι Μονό. Δεν μπορούσαμε να τον καταλάβουμε πως δεν είδε κάτι τέτοιο. Στους μήνες που ακολούθησαν ερχόταν διάφορα απειλητικά Γράμματα γραμμένα με αίμα που περιέγραφαν λεπτομερώς πως θα πέθαινε ο καθένας μας. Η Άλις πνιγμένη στη Λίμνη, η Ρόζαλι τεμαχισμένη και πεταμένη στα σύνορά της συνθήκης με τους λύκους. Ευτυχώς είχαν αποφασίσει να μην ανακατευτούν περισσότερο, αφού ούτε φορούσαν να βρουν τίποτα παραπάνω από εμάς. Τον Τζάσπερ θα τον αποκεφάλιζαν και τέλος έμενα θα με έβαζαν να βλέπω τον θάνατο της Μπέλλα και μετά θα με έκαιγαν ζωντανό.

Περνάμε γράμματα για σχεδόν 6 μήνες. Μέτα σταμάτησαν. Η' τουλάχιστον έτσι νομίζαμε. Μονό ένα άτομο συνέχιζε να παίρνει γράμματα άλλα το μάθαμε τελευταία στιγμή
Η Μπέλλα για κάποιο ανεξήγητο λόγο συνέχιζε να παίρνει Γράμματα και Μέτα το πέρας ΤΝΤ 6 μηνών, άλλα φοβόταν να μιλήσει. Το τελευταίο γράμμα που πήρε της έλεγαν να πάει στο σπίτι πέρα από τη Λίμνη, στο δωμάτιο που σκοτώθηκε ο Έμμετ και να κοιτάξει στη γωνία του σπασμένου καθρέφτη μέσα στη ντουλάπα.

Έτσι και έγινε. Η Μπέλλα πήγε στο σπίτι, ανέβηκε τα σκαλιά και προχώρησε στο δωμάτιο. Το δωμάτιο ήταν σκοτεινό με Μονό φως μία δεσμίδα φωτός από το παράθυρο. Προχώρησα μέσα στο δωμάτιο και ξαφνικά η πόρτα έκλεισε πίσω της. Προσπάθησε να την ανοίξει άλλα ήταν κλειδωμένη. Τότε άκουσέ ένα περίεργο θόρυβο από την ντουλάπα. Προχώρησε αργά αργά προς την Πηγή του θορύβου. Μπήκε στην ντουλάπα και είδε τον σπαρμένο καθρέφτη. Έσκυψε να ψάξει το μέρος οπού υπεδείκνυε το γράμμα και τότε ανακάλυψε μία φωτογραφία. Ήταν ο Έμμετ πριν την δολοφονία του να τον κράτα ένας άνδρας και η Ρόζαλι στο πάτωμά και έναν μεγαλόσωμο άνδρα να την έχει ακινητοποιήσει. Μονό που υπήρχε και κάτι άλλο στη φωτογραφία. Ένας άνδρας στα μαύρα να κάθεται στην πολυθρόνα και να τους κοιτάει. Πήρε τη φωτογραφία και σηκώθηκε και τότε είδε μία φιγούρα στον καθρέφτη.

Τρόμαξε και γύρισε να δει ποίος ήταν. Ξαφνικά η ντουλάπα κλείνει και μία περίεργη ομίχλη άρχισε να βαίνει από τις σχισμές και να κάνει περισσότερο κρύο. Τότε άρχισε να φωνάζει και να ζητάει βοήθειά όταν ένα χέρι την έπιασε και την πέταξε στον καθρέφτη. Κατά την πτώση της έκοψε το δεξί της χέρι και λίγο το γόνατο. Το αόρατο χέρι την έπιασε από τα μαλλιά και άρχισε να την πετάει μία στην πόρτα μία στον καθρέφτη. Η Μπέλλα φώναζε και ούρλιαζε όλη την ώρα. Εν τω μεταξύ εκείνη τη στιγμή στη Λίμνη βρισκόταν δυο ψαράδες που άκουγαν τους θορύβους και ετοιμαζόταν να πάνε να δουν τι συμβαίνει όταν τους επιτέθηκε ο Nτέιμον, που είχε βγει για να τραφεί. Όταν τέλειωσε μαζί τους αποφασίσει να πάει να δει τι συμβαίνει στο σπίτι. Μπαίνεις μέσα και προχωράει κατευθείαν στο δωμάτιο με τις φωνές. Την ίδια στιγμή η Μπέλλα προσπαθούσε απεγνωσμένα να ανοίξει την πόρτα άλλα ομίχλη δεν την άφηνε. Χτυπούσε και φώναζε. Κάνει μία τελευταία προσπάθειά να ανοίξει την πόρτα και τότε την ανοίγει ο Nτέιμον. Την βλέπει και τότε καταλαβαίνει ότι κινδύνευαν όσο έμενα εκεί μέσα. Την πήρε και έφυγαν. Όταν γύρισαν σπίτι τρομοκρατήθηκαν. Όχι Μονό από την όψη της Μπέλλα άλλα γιατί μέσα σε όλο αυτό το πανικό φορούσα επιτέλους να διαβάσω τις σκέψεις της και να ξαναζώ ότι είχε περάσει τις τελευταίες ώρες. Κάθε λεπτομέρεια από το σπίτι, το δωμάτιο οπού δολοφονήθηκε ο αδερφός μου, το κλείσιμο στην ντουλάπα και την φωτογραφία. Ο άνθρωπος που στεκόταν στην πολυθρόνα φαινόταν γνωστός. Μα όχι... δεν είναι δυνατόν!!!!, σκέφτηκα και έσφιξα τα χέρια μου σε γροθιές.

Μεσαίωνας Αγγλία

Περπατούσα αθόρυβα ανάμεσα στα στην πυκνή βλάστηση βλέποντας τον ήλιο να ξεπροβάλλει αργά στον σκοτεινό ουρανό και να χρωματίζει ζωηρά το τοπίο.

Το δροσερό αεράκι που φυσούσε έπαιζε με τα μαλλιά μου και κουνούσε ελαφρά τα φύλλα των δέντρων. Η ανατολή, το ξημέρωμα άλλης μιας μέρας.

Οι σταγόνες από την χθεσινή βροχή έπεφταν αργά από τα καταπράσινα φυλλώματα των δέντρων ποτίζοντας το έδαφος. Άρχισα να ψάχνω για αυτό που είχα έρθει αρχικά να βρω. Τα βότανα και οι ρίζες που μου είχε ζητήσει η Μπόνι να φέρω δεν ήταν εύκολο να βρεθούν αλλά το δάσος ποτέ δεν με είχε απογοητεύσει ως τώρα.

Έκοψα τα φυτά και έφυγα βιαστικά, τίποτα καλό δεν θα συνέβαινε αν κάποιος με έβρισκε εκεί τέτοια ώρα, έπρεπε να κρατήσουμε τις υποψίες μακριά.

Ξαφνικά μετά από αρκετή ώρα είδα κάτι παράξενο στην άκρη του μονοπατιού.

Μου φάνηκε ότι για ελάχιστα δευτερόλεπτα είδα κάποιον λουσμένο στο φώς, κάποιον που έμοιαζε με άγγελο αλλά την επόμενη στιγμή που ξανακοίταξα δεν υπήρχε τίποτα εκεί.

Όταν έφτασα στο μικρό σπιτάκι στην άκρη της πόλης ο ήλιος ήδη βρισκόταν ψηλά στον ουρανό.

Κρακ ακούστηκε ο ήχος από κάτι που έσπαγε, έκλεισα την πόρτα και γύρισα να κοιτάξω. Η Κάρολαιν στεκόταν κατσουφιασμένη μπροστά από ένα σπασμένο βάζο με λουλούδια που τώρα ήταν σκορπισμένα στο πάτωμα και επέπλεαν σε μια λιμνούλα νερού.

-Σου έχω πεί 100 φορές ότι το ξόρκι της ανύψωσης δεν είναι παιχνίδι! Πρέπει να έχεις φτάσει σε ένα ορισμένο επίπεδο για να πετύχει! Είπε κοιτάζοντας την αυστηρά η Μπόνι που στεκόταν εκείνη την στιγμή πάνω από ένα χοντρό σκονισμένο βιβλίο με ξόρκια.

-Συγγνώμη… ψέλλισε εκείνη και άρχισε βαριεστημένα να μαζεύει τα γυαλιά και τα λουλούδια από το πάτωμα.

Πήρα ένα πανί και πήγα να την βοηθήσω.

Εκείνη την στιγμή η Κάρολαιν αφού έριξε μια βιαστική ματιά στην Μπόνι που ήταν ακόμη απορροφημένη από το βιβλίο μου ψιθύρισε με μάτια που έλαμπαν.

-Έχω προσκλήσεις για τον χορό των Κάλεν!

Σταμάτησα να σκουπίζω το νερό από το πάτωμα και την κοίταξα με γουρλωμένα μάτια.

Οι Κάλεν. Πάντα ήθελα να μάθω για αυτούς. Ήταν η πλουσιότερη οικογένεια στην πόλη, είχαν έρθει από την Ιταλία πριν από έναν σχεδόν χρόνο και εγκαταστάθηκαν μόνιμα εδώ. Είχαν πλουτίσει από το εμπόριο από ότι είχαμε ακούσει πράγμα συνηθισμένο για την εποχή. Από εκεί και πέρα κανείς δεν ήξερε περισσότερα, ήταν απλά μια από τις καλύτερες οικογένειες της περιοχής και έχαιρε της εκτίμησης και του σεβασμού όλων. Είχα ακούσει πολλές φορές για τον χορό μεταμφιεσμένων που θα έδιναν την επόμενη μέρα, ήταν το κοσμικό γεγονός των ημερών, όλοι τριγύρω δεν μιλούσαν για τίποτε άλλο εκτός από αυτό.

-Που βρήκες τις προσκλήσεις; Της ψιθύρισα έκπληκτη ρίχνοντας πάντα κλεφτές ματιές στην Μπόνι, αν το μάθαινε η Κάρολαιν την είχε πολύ άσχημα, δεν ενέκρινε καμία επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο, για την δική μας προπαντός ασφάλεια αλλά και για την δική τους.

-Τι σε νοιάζει; Θα πάμε ή όχι;

Η λογική μου μου φώναζε να αρνηθώ κάτι που σίγουρα θα μας έβαζε σε μπελάδες αλλά η περιέργεια μου ήταν πιο δυνατή, άλλωστε μια ματιά θα ρίχναμε και θα φεύγαμε…

-Εντάξει, είπα, ας πάμε αλλά μόνο για λίγο.

Η Κάρολαιν μου χαμογέλασε πονηρά και συνέχισε να μαζεύει τα γυαλιά από το πάτωμα.

Αρκετή ώρα αργότερα καθόμουνα μπροστά στην μικρή ξύλινη τουαλέτα, χτένιζα με αργές κινήσεις τα μαλλιά μου και κοιτούσα έξω από το παράθυρο τα αστέρια που φώτιζαν τον νυχτερινό ουρανό.

Κι όμως ήξερα ότι ήταν εκεί….

Πάντα το ήξερα….

-Κάποια θα πάει στον χορό! είπε ανέμελα, στον τόνο της φωνής του μπορούσα να διακρίνω το γνωστό ειρωνικό γελάκι, μου είχε γίνει πλέον οικείο με τα χρόνια.

Γύρισα να τον κοιτάξω. Καθόταν ξαπλωμένος φαρδύς πλατύς στο κρεβάτι μου λες και ήταν δικό του και είχε πάρει στα χέρια του το αρκουδάκι μου.

Ντυμένος στα μαύρα όπως πάντα με το γνωστό ειρωνικό και παιχνιδιάρικο ύφος καθόταν με παρατηρούσε, τα γαλανά του μάτια ήταν συνεχώς καρφωμένα πάνω μου, κάτι που πάντα με τρόμαζε αλλά που ποτέ δεν το παραδεχόμουν.

-Τι θέλεις Ντέιμον; του πέταξα βαριεστημένα.

Πρέπει να ήμουν η μοναδική μάγισσα που είχα την ατυχία να στοιχειώνομαι από έναν βρικόλακα.

Ένα ηλίθιο ξόρκι που πήγε στραβά και από τότε είχαμε κολλήσει ο ένας με τον άλλον.

Μέρα παρά μέρα ερχόταν και έφευγε και έκανε ότι ήταν δυνατόν για να μου σπάει τελείως τα νεύρα. Ήξερα ότι σαν άνθρωπος δεν ήταν έτσι, ο πόνος τον είχε αλλάξει, μου είχε πει την ιστορία του με την Κάθριν και είχα προσπαθήσει να τον παρηγορήσω, αλλά πάντα θύμωνε τρελά και έλεγε ότι δεν χρειαζόταν την βοήθεια και ιδιαίτερα την λύπηση κανενός.

Παρόλο τον χρόνο που είχαμε περάσει μαζί η παρουσία του ήταν ένα μυστήριο για μένα. Καταρχήν δεν ήξερα από πια εποχή είχε έρθει ή σε πια εποχή έζησε, πως σκοτώθηκε σαν βρικόλακας αν πέθανε ποτέ και στην ουσία δεν ήξερα καν τι είναι.

Δεν ήταν φάντασμα, αυτό ήταν αδύνατον, οι βρικόλακες δεν επιβιώνουν στην μετά θάνατον ζωή, αλλά ούτε και κάτι ζωντανό και χειροπιαστό, αφού μπορούσα να τον βλέπω μόνο εγώ. Πνεύμα ίσως ήταν η πιο αποδεχτά λογική εξήγηση.

Μόνο μια λέξη μου είχε πει όταν τον είχα ρωτήσει, φόβος….

Δεν είχα καταλάβει τι εννοούσε αλλά είχα διακρίνει την απειλή στα μάτια του.

-Θα πας στο πάρτι των Κάλεν; ξαναρώτησε βασανίζοντας το αρκουδάκι μου.

-Ναι έτσι φαίνεται… απάντησα αφηρημένα.

-Τέλεια! Καλή διασκέδαση! είπε χαμογελώντας πονηρά και εξαφανίστηκε.

Ο χορός άρχισε στις 12 ακριβώς τα μεσάνυχτα της επόμενης μέρας και ήταν πραγματικά μεγαλοπρεπής.

Παντού υπήρχαν κορδέλες, τριαντάφυλλα, πολύχρωμα υφάσματα που κρέμονταν σαν παραπετάσματα, πολύχρωμες βενετσιάνικες μάσκες ενώ ο χώρος φωτιζόταν από εκατοντάδες κεριά.

Η Κάρολαιν είχε φύγει εδώ και ώρα από το πλευρό παρασυρόμενη από την επιβλητική ατμόσφαιρα, παρόλο που προσπάθησα να την συγκρατήσω δεν μπόρεσα και τώρα βρισκόμουν μόνη ανάμεσα στο πλήθος.

Περπατώντας μηχανικά πλησίασα μια ξύλινη σκαλιστή τουαλέτα που είχε έναν μεγάλο χρυσό καθρέπτη με αγγέλους και βρισκόταν σε μια ήσυχη ξεχασμένη γωνία του δωματίου.

Πλησιάζοντας παρατήρησα καλύτερα τον εαυτό μου.

Το μακρύ βαθύ κόκκινο φόρεμα, την χρυσή μάσκα, τίποτα δεν έμοιαζε να ανήκει σε μένα.
Το μοναδικό οικείο γνώρισμα ήταν δύο σοκολατί μάτια που με κοιτούσαν μέσα από τον καθρέπτη.
Έπρεπε να το παραδεχτώ, η Κάρολαιν είχε κάνει πολύ καλή δουλεία με την μεταμφίεση μας αλλά η αίσθηση που μου δημιουργούσε δεν μου άρεσε, δεν ένιωθα εγώ.

Η ανάσα μου κόπηκε όταν ξαφνικά είδα δύο χρυσαφιά μάτια να με παρατηρούν μέσα από τον καθρέπτη.

Ο νεαρός άνδρας είχε χάλκινα μαλλιά και φορούσε μαύρη μάσκα και επίσημο ένδυμα.

-Χορεύεται δεσποινίς; Με ρώτησε ψιθυριστά και η φωνή του έμοιαζε με χάδι.

Έμεινα να κοιτάω το είδωλο του στον καθρέπτη μαγεμένη, ήταν τόσο όμορφος που έμοιαζε με άγγελο.

Μου πήρε λίγα λεπτά να συνέλθω.

-Καλύτερα όχι.... ψέλλισα αδύναμα και κοίταξα αλλού.

-Γιατί; επέμεινε εκείνος.

-Απλά είμαι φριχτή στο όλο θέμα χορός. είπα ντροπιασμένα και ένιωσα να κοκκινίζω ελαφρά.

-Χμμ σε αυτή την περίπτωση θα πρότεινα μια βόλτα στον κήπο.

Γύρισα να τον κοιτάξω για πρώτη φορά κατά πρόσωπο και αμέσως τα μάτια του καρφώθηκαν στα δικά μου.Είχα την πρόθεση να αρνηθώ τον περίπατο αλλά εκείνη την στιγμή μόλις που μπορούσα να ανασάνω καθώς το έντονο βλέμμα του με διαπερνούσε ολόκληρη.

Ένευσα μια φορά και βγήκαμε στον φεγγαρόλουστο κήπο.

-Το όνομα μου είναι Έντουαρντ Κάλεν. είπε βγάζοντας την μάσκα του ενώ με το άλλο χέρι ανακάτευε τα μαλλιά του.

Με έκπληξη διαπίστωσα ότι ήταν ακόμα πιο όμορφος από ότι πίστευα.Εκείνος κατάλαβε την αμηχανία που ένιωθα και γέλασε μαλακά.

-Μπορώ; ρώτησε πλησιάζοντας το χέρι του στην μάσκα που φορούσα.

Δεν ένιωσα πανικό, δεν ένιωσα φόβο όπως κανονικά θα έπρεπε, μόνο ανυπομονησία.

-Ναι, ψέλλισα αδύναμα.

Μου τράβηξε απαλά την μάσκα και ύστερα το γεμάτο θαυμασμό βλέμμα του καρφώθηκε στο δικό μου.

-Εσείς είστε; ρώτησε χαμογελώντας πλατιά.

Ήταν απίστευτο αλλά όταν χαμογελούσε γινόταν ακόμα πιο όμορφος.

-Μπέλλα Σουάν, συστήθηκα δειλά ενώ προσπαθούσα να πάρω ανάσα.

Ήταν παράξενο αλλά κοιτάζοντας βαθιά μέσα στα ζεστά χρυσαφί του μάτια ένιωθα ότι τον ήξερα…
Και όχι μόνο αυτό…

Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι σκεφτόμουν τον εαυτό μου στην αγκαλιά του, ήθελα τα χάδια του, τα φιλιά του, ήθελα εκείνον….

Η ανάσα μου άρχισε να γίνεται πιο γρήγορη και η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά που νόμιζα ότι θα σπάσει.

Δεν ήξερα πως αλλά εκείνη την στιγμή ήμουν σίγουρη….

Σε κάποια άλλη ζωή τον αγαπούσα….

Έψαξα στα μάτια του και με μεγάλη έκπληξη είδα τις ίδιες σκέψεις, τα ίδια έντονα συναισθήματα…Ήξερε ότι ήμουν μάγισσα και ήξερα ότι ήταν βρικόλακας, κι όμως δεν μας ένοιαζε τίποτα…
Όταν με πήρε στην αγκαλιά του και με φίλησε ένιωθα λες και περιμέναμε για αυτό το φιλί αιώνια….

Αρκετή ώρα αργότερα την ίδια νύχτα πεταγόμουν τρομαγμένη από τον ύπνο.

Το πρώτο πράγμα που είδα ήταν δύο μαύρα σαν την νύχτα μάτια να με κοιτάζουν μέσα στο σκοτάδι.

-Τι έγινε; τον ρώτησα έχοντας ένα πολύ άσχημο προαίσθημα.

Ο Ντέιμον μου χαμογέλασε μακάβρια ρίχνοντας μια ματιά έξω από το παράθυρο.

-Δεν τα έμαθες γλυκιά μου Μπέλλα; Έπιασαν τον καλό σου, έμαθαν τι είναι….

-Όχι…. είπα με σπασμένη φωνή και βγήκα τρέχοντας από το δωμάτιο.

Από την καρδιά του δάσους δυνατές φωνές ακούγονταν και μικρές φωτιές από πυρσούς διακρίνονταν ανάμεσα από τα φυλλώματα. Δεν ήταν δύσκολο να εντοπίσω το σημείο, το θέμα ήταν που θα μπορούσα να αποτρέψω αυτό που ετοιμάζονταν να κάνουν. Τους είδα μέσα από το σκοτάδι, μια αρκετά μεγάλη ομάδα ανθρώπων, έναν θυμωμένο όχλο, είδα και εκείνον στην μέση μιας πυράς με τις φλόγες να τον περικυκλώνουν. Με έκπληξη είδα ότι δεν πάλευε για να σωθεί, δεν έκανε απολύτως τίποτα, ένα μείγμα πόνου και παραίτησης υπήρχε στο πρόσωπο του.

Μέσα στον πανικό και την απελπισία μου σκέφτηκα το μοναδικό πράγμα που μπορούσα να κάνω, το μοναδικό πράγμα που μπορούσε να με σκοτώσει….

Πίεσα τον εαυτό μου να συγκεντρωθεί και άρχισα να ψιθυρίζω το ξόρκι της ελπίζοντας όσο τίποτα να πετύχει.

Και πέτυχε. Δευτερόλεπτα αργότερα βρισκόμουν μέσα στην φωτιά μαζί του.

Είχα πάρει την απόφαση μου από την πρώτη στιγμή ή κατάφερνα να τον σώσω ή θα πεθαίναμε μαζί…

Αγνοώντας την έκπληκτη αντίδραση του όταν με είδε μέσα στις φλόγες κοντά του, τον αγκάλιασα σφιχτά και άρχισα πάλι να ψιθυρίζω το ξόρκι.

Καθώς τα δευτερόλεπτα κυλούσαν και ένιωθα την φωτιά να πλησιάζει το δέρμα μου διαπίστωσα με τρόμο και απελπισία ότι το ξόρκι για κάποιο παράξενο λόγο δεν πετύχαινε.

Άρχισα να προσπαθώ πιο σκληρά, ο Έντουαρντ με κρατούσε αγκαλιά και φιλούσε τα μαλλιά μου ενώ εγώ επαναλάμβανα συνεχώς τα λόγια με τα δάκρυα να κυλούν στο πρόσωπο μου.

Και τότε το κατάλαβα, ήμασταν καταδικασμένοι να καούμε ζωντανοί…

Την ώρα που η φωτιά έκαιγε το δέρμα μου και ούρλιαζα από τον πόνο είδα μέσα στο πλήθος ένα πολύ γνώριμο πρόσωπο…

Ο Ντέιμον με κοιτούσε και χαμογελούσε, ενώ η φωνή του , ένας μόνο απαλός ψίθυρος κατέκλυσε το μυαλό μου.

-Θυμάσαι ποιο ήταν το ξόρκι που απέτυχε και κολλήσαμε παρεούλα γλυκιά μου Μπέλλα; Ήθελες να ζωντανέψεις τον χειρότερο εφιάλτη σου…….

-ΟΧΙ!!!!!!!!!!!!!!!! ούρλιαξα τρελή από τον πόνο ενώ ο θάνατος ερχόταν να μας συναντήσει.



Φόρκς Σήμερα

Την επόμενη στιγμή ξύπνησα φωνάζοντας στο κρεβάτι μου στην αγκαλιά του Έντουαρντ.
Ανασηκώθηκα και έριξα μια ματιά τριγύρω.
Όλα ήταν όπως πριν.

Το μικρό μου δωμάτιο στο σπίτι του Τσάρλι φαινόταν το ίδιο βαρετό όπως συνήθως, ο καιρός ήταν η ίδια μουντή συννεφιά που χαρακτήριζε εδώ και αιώνες το Φόρκς ενώ δίπλα μου ήταν ξαπλωμένος ένας ξαφνιασμένος Έντουαρντ που με κοιτούσε ανησυχητικά.

-Αγάπη μου, τι έγινε; Είσαι καλά; με ρώτησε σφίγγοντας με στην αγκαλιά του προστατευτικά.

-Ναι.. νομίζω δηλαδή… απλά είδα εφιάλτη, αυτό είναι όλο…

-Χμμ λογικό μου φαίνεται, η Άλις σε έχει τρελάνει με τις ιδέες της περί διακόσμησης για το σημερινό πάρτι που θα κάνει για το Halloween. είπε γλυκά εκείνος χαμογελώντας.

-Α σήμερα είναι; Το είχα ξεχάσει τελείως… μουρμούρισα έκπληκτη και εκείνος μου χαμογέλασε γλυκά κλείνοντας με στην αγκαλιά του.

Ενώ προσπαθούσα να πιέσω τον εαυτό μου να ηρεμήσει το μάτι μου πήρε φευγαλέα μια σκιά έξω από το παράθυρο.

Ο Ντέιμον μου χαμογελούσε πλατιά, μπορούσα να ακούσω την φωνή του στο μυαλό μου, ένας αχνός ψίθυρος…..

-Αυτή είναι μόνο η αρχή….