Broken Tangο

Ο χρόνος είχε πάψει να μετράει δευτερόλεπτα και η καρδιά μου άρχισε σταδιακά να χάνει έναν-έναν τους χτύπους της. Αδυνατούσα να πιστέψω πως αυτό που έβλεπαν τα μάτια μου ήταν η πραγματικότητα και όχι μια οφθαλμαπάτη.
-Εί...είναι αδύνατον..., τραύλισα κοκαλωμένη εστιάζοντας ακόμη περισσότερο στο πρόσωπο που βρισκόταν στην άλλη άκρη του πάρκου.
-Τι έγινε?, άκουσα τη φωνή της Άλις. Μπέλα! Μ’ ακούς?
Δεν απαντούσα. Δεν μπορούσα να απαντήσω. Παρέμενα βουβή...μπερδεμένη...έκπληκτη.
-Είσαι καλά? Πού κοιτάς?, με ξαναρώτησε εξετάζοντας το χώρο γύρω μας με τη ματιά της, με σκοπό να βρει αυτό που αποσπούσε τόσο πολύ την προσοχή μου.
-Αρχίζω και ανησυχώ!, μου φώναξε.
Οι λέξεις δεν έβγαιναν από τα χείλη μου. Είχαν κολλήσει η μία με την άλλη μη μπορώντας να αποδεσμευτούν και να δημιουργήσουν μία πρόταση, μία φράση. Όταν το βλέμμα του συνάντησε το δικό μου, παρατήρησα έκπληξη στην έκφρασή του. Στεκόταν κι εκείνος ασάλευτος, να με κοιτά αινιγματικά προσπαθώντας να συνειδητοποιήσει πως με είχε μπροστά του. Τα μικρά κατάμαυρα μάτια του εισχωρούσαν σαν βελόνες στην καρδιά μου. Η σκούρα λαμπερή του επιδερμίδα έκανε αντανάκλαση από το φως του ήλιου θυμίζοντάς μου τις παλιές μέρες στο Φορκς.
-Τζ...Τζέικομπ..., πρόφερα αργά και σταθερά το όνομά του.
Είχα πολύ καιρό να πω δυνατά αυτό το όνομα. Παρ’ όλα αυτά όμως ήταν βαθιά ριζωμένο μέσα μου, ένα όνομα που δεν είχα διαγράψει στιγμή από το μυαλό μου.
-Είναι εδώ?, με ρώτησε η Άλις κατάπληκτη.
Έγνεψα μία φορά χωρίς να παίρνω τη ματιά μου από πάνω του, όταν ένιωσα την υγρασία να ανεβαίνει στα μάτια μου. Ο Τζέικομπ. Ο δικός μου Τζέικομπ ήταν εκεί για μένα. Εμφανιζόταν στην πιο δύσκολη φάση της ζωής μου, σαν από μηχανής θεός. Η απόσταση μεταξύ μας μίκραινε, καθώς με πλησίαζε. Στο βλέμμα του ήταν έκδηλος ο ενθουσιασμός, εξαιτίας του ότι δεν περίμενε με τίποτα να με βρει τυχαία στην τεράστια Νέα Υόρκη και μάλιστα σ’ ένα πάρκο.
Στο πρόσωπό του διάβαζα καθαρά τη λαχτάρα και την προσμονή καθώς το βήμα του επιτάχυνε τους ρυθμούς του και η δική μου καρδιά ξεκινούσε να χτυπά όπως ένα επίμονο ξυπνητήρι χωρίς να παύει να σταματά. Βρισκόταν δέκα μέτρα μακριά μου όταν κοντοστάθηκε για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, με σκοπό να βεβαιωθεί πως με είχε στ’ αλήθεια μπροστά του.
-Μπ...Μπέλα!, σχημάτισε το όνομά μου στα σαρκώδη του χείλη.
Κούνησα με σπασμωδικές κινήσεις το κεφάλι μου πάνω-κάτω ως επιβεβαίωση, όταν μια σταγόνα από δάκρυ κύλησε στο μάγουλό μου. Χωρίς να χάνει λεπτό, έτρεξε και με πήρε στην αγκαλιά του. Τα συναισθήματα που κατέκλυζαν την καρδιά, την ψυχή, το μυαλό μου...ήταν ανάμεικτα. Βγήκε στην επιφάνεια ο τόσος μεγάλος πόνος που είχα κρυμμένο όλο αυτόν τον καιρό που ήμουν ολομόναχη, αλλά και η τόση μεγάλη ανακούφιση που τον είχα στο πλευρό μου. Τα χέρια μου τυλίγονταν όλο και πιο σφιχτά γύρω του για να μη χαθεί, μην εξαφανισθεί, μη φύγει από δίπλα μου. Τα δάκρυα που ανάβλυζαν από τα μάτια μου έρρεαν ακατάπαυστα, όπως τα ορμητικά νερά ενός ποταμού που χύνονται με δύναμη από έναν καταρράκτη.
-Μπέλα! Μπέλα! Δεν το πιστεύω αυτό!, έλεγε συνέχεια δίνοντας φιλιά στο μέτωπό μου.
-Ούτε...ούτε εγώ...Ακούω από κοντά...τη...φωνή σου..., ψέλλιζα μέσα από τους λυγμούς μου.
-Μην κλαις...Είμαι εδώ τώρα! Σε παρακαλώ..., μου ζήτησε παρακλητικά. Αχ Μπέλα..., αποκρίθηκε απελευθερώνοντάς με από τη δυνατή του αγκαλιά. Δεν άλλαξες καθόλου., συμπέρανε περιεργάζοντάς με καλύτερα.
Η Άλις που όλη αυτήν την ώρα ήταν μπροστά, είχε μείνει αμίλητη και σοκαρισμένη παράλληλα.
-Ω...συγγνώμη Άλις!, γύρισα προς το μέρος της. Από εδώ...ο Τζέικομπ., είπα στρέφοντας το βλέμμα μου σ’ εκείνον με συγκίνηση.
-Όχι, όχι...μην το σκέφτεσαι Μπέλα!, είπε όντας ακόμη συγκλονισμένη.
-Χάρηκα πολύ Άλις!, της είπε τείνοντάς της το χέρι του.
-Κι εγώ Τζέικομπ!, είπε εκείνη χαμογελώντας. Σας αφήνω τώρα. Μπέλα εμείς θα μιλήσουμε. Ήσουν υπέροχη σήμερα! Η πιο τυχερή σου μέρα!, αποκρίθηκε με γλυκύτητα.
-Σ’ ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου Άλις! Θα τα πούμε!, της υποσχέθηκα.
Έπειτα μείναμε οι δυο μας. Μου ήταν ακόμη πολύ δύσκολο να διανοηθώ την ύπαρξή του εκεί. Επαναλάμβανα συνεχώς το όνομά του από μέσα μου για να καταφέρω επιτέλους να συνειδητοποιήσω την κατάσταση.
-Τζέικομπ...πώς...?
-Ήθελα να σε δω., με διέκοψε. Ήθελα να σε δω Μπέλα! Γι αυτό το λόγο ήρθα.
-Ναι, αλλά...
-Δεν έχει «αλλά»! Άφησε πίσω κάθε σου ανασφάλεια! Λοιπόν...πες τα μου όλα!, με παρότρυνε με ενδιαφέρον, κρατώντας με από τη μέση τρυφερά.
-Όλα όλα?, τον ρώτησα παιχνιδιάρικα.
-Όλα!, μου απάντησε χαμογελώντας.
Ο Τζέικομπ ήταν ένας άνθρωπος που θα έκανε τα πάντα προκειμένου να ευχαριστήσει τον άλλο και να τον κάνει να νιώσει όμορφα. Αν ήταν ο άλλος χαρούμενος, θα ήταν κι εκείνος, ενώ αν ήταν λυπημένος, θα έβρισκε μεμιάς έναν τρόπο ούτως ώστε να τον παρακινήσει να χαμογελάσει ξανά.
Πήγαμε μια μεγάλη βόλτα σε δρόμους της Νέας Υόρκης που δεν είχα επισκεφτεί ούτε εγώ ποτέ μου, εξιστορώντας ό,τι είχε συμβεί αυτά τα δύο χρόνια που ξεκίνησα τη νέα μου ζωή, μακριά από καταστάσεις και πρόσωπα που με εξανάγκαζαν να μένω πίσω.
Του είπα επίσης, για τη Σχολή, τη γνωριμία μου με την Άλις και τέλος, το «διαγωνισμό» free style χορού στο πάρκο, όπου και κατάφερα να κερδίσω, γεγονός που με γέμιζε ικανοποίηση λόγω όλων αυτών που υπέμεινα για να φτάσω στο στόχο μου.
Χωρίς να το καταλάβουμε είχε κι όλας νυχτώσει, όμως το πιο περίεργο ήταν πως βρισκόμασταν λίγο πιο μακριά από το διαμέρισμά μου.
-Τζέικομπ...θα έρθεις σπίτι?, τον ρώτησα με έναν τόνο δισταγμού.
-Έχω...τα πράγματά μου στο ξενοδοχείο, αλλά αν το θέλεις..., απάντησε συγκρατημένα.
Ένευσα καταφατικά με μεγάλη χαρά κι έτσι ύστερα από λίγο βρεθήκαμε στον χώρο μου. Συζητήσαμε για πολλά θέματα αναφερόμενοι και σε αναμνήσεις του παρελθόντος στο Φορκς, αλλά και για τα δικά του νέα. Βοηθούσε τον πατέρα του στην οικογενειακή τους επιχείρηση, στο πόστο των οικονομικών και από τον τρόπο που μιλούσε για τη δουλειά του, με έκανε να καταλάβω πως την αγαπούσε πολύ. Ήταν κάτι που τον γέμιζε και τον ευχαριστούσε. Άλλωστε, από μικρός φαινόταν πως θα ακολουθούσε τα χνάρια του πατέρα του. Για τα προσωπικά του δε στάθηκε πολύ. Όταν επιχείρησα να ανοίξω τη συζήτηση σχετικά με αυτό το θέμα, το πρόσωπό του σκοτείνιασε για μια στιγμή δίνοντάς μου την εντύπωση πως ήταν βαθιά πληγωμένος. Έτσι λοιπόν, δεν έμεινα παραπάνω εκεί.
Η ώρα κύλησε σα νερό, ενώ κουβεντιάζαμε αναπολώντας τα παιδικά μας χρόνια. Κάτι που δεν περίμενα, ήταν αυτό που προέκυψε τη στιγμή που τον καληνύχτισα. Σηκώθηκε και ελαφρά πίεσε τα χείλη του στα δικά μου, αλλά...δεν ανταποκρίθηκα. Τραβήχτηκα αμέσως, λέγοντας για μία ακόμη φορά ένα ξερό «καληνύχτα...» και πήγα στο δωμάτιό μου.
Την ίδια στιγμή ένιωσα φρικτά για την αντίδρασή μου. Σκεφτόμουν πως δεν θα έπρεπε να του φερθώ έτσι. Εκείνος ήταν τόσο καλός μαζί μου κι εγώ, πράττοντας κατά αυτόν τον τρόπο, ήταν σαν να τον απομάκρυνα από μένα, κάτι που δεν θα έκανα ποτέ και για κανέναν λόγο. Από τη μία πλευρά, μετάνιωσα που δεν αφέθηκα στο φιλί του, όμως από την άλλη, δεν ήμουν έτοιμη ακόμη μέσα μου. Αγαπούσα τον Τζέικομπ, νοιαζόμουν για εκείνον, τον συμμεριζόμουν, μα...δεν ήταν αυτό που επιθυμούσα εκείνον τον καιρό. Κύρια προτεραιότητά μου ήταν η Σχολή και η εκπλήρωση του ονείρου μου και δυστυχώς...κανένας άλλος.
Το επόμενο πρωί, αν και αρκετά φοβισμένη από τη δική του αντίδραση αυτή τη φορά, αφού ετοιμάστηκα, πήγα να του φτιάξω πρωινό σε περίπτωση που δεν είχε ξυπνήσει. Προς έκπληξή μου όχι μόνο είχε ξυπνήσει, αλλά είχε ετοιμάσει μάλιστα ένα τραπέζι γεμάτο κάθε λογής εδέσματα.
-Καλημέρα!, αναφώνησε καθώς γέμιζε ένα ποτήρι με φρεσκοστημμένο χυμό.
-Καλημέρα. Τζέικομπ, τι είναι όλα αυτά?, ρώτησα άναυδη κάνοντας ένα γύρο από το τραπέζι.
-Μμμμ...δε βλέπεις? Κάτσε να φας κάτι πριν πας στη Σχολή!, μου είπε αφήνοντας ένα φιλί στο μάγουλό μου και κάθισε στην καρέκλα.
-Ναι...ε...ευχαριστώ., τραύλισα. Δεν μου θύμωσες?, τον ρώτησα διστακτικά.
-Έγινε κάτι για να θυμώσω?, μου απάντησε ευθύς. Κάτσε τώρα, σε παρακαλώ..., χαμογέλασε.
Έκανα όπως μου είπε απολαμβάνοντας ό,τι είχε ετοιμάσει για μένα. Το γεγονός ότι δεν είχε θυμώσει γι αυτό που συνέβη το προηγούμενο βράδυ, με καθησύχαζε αρκετά. Δεν ήθελα να τον αποχωριστώ τότε που τον είχα επιτέλους κοντά μου, εξαιτίας ενός ανόητου περιστατικού. Γιατί ανόητου? Γιατί...εν τέλει είχα μετανιώσει. Ύστερα από όλα αυτά που μου προσέφερε ο Τζέικομπ, τη ζεστή του αγκαλιά όταν πληγωμένη και τσακισμένη του μιλούσα για τον πόνο στην ζωή μου, την κατανόηση και τη συμπόνια που άντλησα από εκείνον για όλα αυτά που του είχα πει, την ψυχολογική υποστήριξη και τη συνεχή υπενθύμισή του πως όλα θα πάνε καλά και τέλος το γλυκό φιλί του, παρ’ όλο που δεν πρόλαβα να το αισθανθώ ολοκληρωτικά. Θα χαρακτηριζόμουν πολύ αχάριστη και εγωίστρια αν δεν εκτιμούσα κάθε τι που έκανε και θυσίασε για μένα. Αυτό δεν θα το επέτρεπα στον εαυτό μου, γιατί πολύ απλά δεν ήμουν ούτε αχάριστη ούτε εγωίστρια, και μάλιστα αναγνώριζα τις πράξεις του Τζέικομπ και στο τότε παρελθόν και στις μέρες εκείνες.
-Εμ...Τζέικομπ, εγώ πρέπει να φύγω τώρα, γιατί έχω μάθημα. Συγγνώμη..., του είπα δειλά.
Ήθελα όσο τίποτε άλλο να μείνω εκεί και να περάσουμε μαζί την υπόλοιπη μέρα, αλλά η Σχολή προείχε, καθώς θα είχα το πρώτο μου μάθημα.
-Μη νιώθεις τύψεις Μπέλα. Δεν πειράζει, φυσικά και καταλαβαίνω. Εξάλλου εγώ ήρθα απρόσκλητος χωρίς να σε ειδοποήσω. Άρα λοιπόν, εγώ είμαι αυτός που θα πρέπει να σου ζητήσει συγγνώμη!, αποκρίθηκε ζωγραφίζοντας ένα πλατύ χαμόγελο στο στρογγυλό πρόσωπό του.
Έκανε το γύρο του τραπεζιού και στάθηκε μπροστά μου φέρνοντας απαλά στη χούφτα του τα δυο μου χέρια.
-Θέλω να ξέρεις...πως θα είμαι πάντα δίπλα σου. Για ό,τι χρειαστείς, εγώ θα είμαι εδώ. Μου υπόσχεσαι ότι θα στηρίζεσαι σε μένα?, με ρώτησε με το βλέμμα του να τρυπάει το δικό μου.
Ομολογώ να πω πως ήμουν εντελώς απροετοίμαστη γι αυτό που συνέβη. Έγνεψα μια φορά αποσβολωμένη χωρίς να μιλάω παρά μόνο να τον κοιτάζω στα μάτια. Ναι Μπέλα...το αξίζει..., ψιθύρισε μια χαμηλή φωνούλα στην άκρη του μυαλού μου. Έκλεισα τα μάτια και με αργούς ρυθμούς έψαξα τα χείλη του με τα ακροδάχτυλά μου και όταν τα ένιωσα, έσκυψα σιγά-σιγά και εναπόθεσα ένα πεταχτό φιλί επάνω τους.
-Το υπόσχομαι., αποκρίθηκα έπειτα.
Η παρουσία του Τζέικομπ μου έκανε καλό εκείνο το πρωί. Ξεκίνησα ευδιάθετα και με κέφι τη μέρα μου, κάτι που έτσι κι αλλιώς βέβαια, θα απαιτούσα από τον εαυτό μου. Εκείνος έφυγε για το ξενοδοχείο του κι εγώ με τη σειρά μου πήρα το δρόμο για τη Σχολή. Θα έλεγα ακράδαντα ψέμματα, αν ισχυριζόμουν πως δεν τον σκεφτόμουν σε όλη τη διαδρομή. Σαν ένα παιδί που του χάρισαν το πιο πολυπόθητο δώρο, περπατούσα κοιτάζοντας και χαμογελώντας στους άγνωστους περαστικούς, κάποιοι από τους οποίους με παρατηρούσαν με ένα ανεξιχνίαστο βλέμμα. Σίγουρα αυτό που θα τους περνούσε από το μυαλό, θα ήταν είτε ότι μόλις είχα βγει από το ψυχιατρείο είτε ότι το είχα σκάσει από εκεί.
Το πρώτο μου μάθημα ξεκίνησε πολύ καλύτερα από ότι περίμενα. Από τα τρία βασικά μαθήματα -μπαλέτο, σύγχρονος χορός και χορός σε ζευγάρια- θα αρχίζαμε με το πρώτο. Αν και η μεγάλη μου αγάπη ήταν το ελεύθερο είδος, κάθε φορά η θέα μιας μπαλαρίνας μου έκοβε την ανάσα. Οι εξευγενισμένες κινήσεις και συνάμα, οι λεπτές και απαλές που απαιτεί ο χορός αυτός, μαγνήτιζαν την προσοχή μου και υποσυνείδητα ονειρευόμουν τον εαυτό μου στη θέση αυτού που χόρευε τόσο εκλεπτυσμένα.
Τα περισσότερα παιδιά στο τμήμα μου ήταν σε αρκετά υψηλό επίπεδο από άποψη τεχνικής κι έτσι η καθηγήτρια δεν επικεντρώθηκε τόσο σε αυτό, όσο στην έκφραση του προσώπου μας κατά τη διάρκεια του χορού. Μας τόνιζε πως το μπαλέτο ήταν ο «πρώτος» των χορών και απαιτούσε σοβαρότητα και εξαιρετική προσήλωση και συγκέντρωση.
Η χαρά κι ο ενθουσιασμός ανάβλυζαν από μέσα μου και αποτυπώνονταν στο πρόσωπό μου κάθε φορά που σκεφτόμουν ότι τα κατάφερα και ένα μέρος του ονείρου μου είχε πραγματοποιηθεί. Απορροφημένη στις σκέψεις μου την ώρα του διαλείμματος, ένιωσα ένα τσίμπημα στα πλευρά μου και γύρισα να δω ποιος ήταν. Προς έκπληξή μου δεν αντίκρισα κανέναν, ίσως γιατί δεν γύρισα εγκαίρως και δεν πρόλαβα, σκέφτηκα. Δεν έδωσα σημασία και η προσοχή μου ξεστράτισε αλλού, όταν ένιωσα ξανά αυτό το τσίμπημα.
-Μπέλααα..., άκουσα τη φωνή της Άλις να ηχεί με κέφι.
Εμφανίστηκε μπροστά μου με μια προσποιητή έκφραση ενοχής για το ότι με κορόιδεψε πριν και με έκλεισε στην αγκαλιά της.
-Χμ...έχεις κέφια βλέπω σήμερα!, παρατήρησα.
-Ενώ εσύ πας πίσω..., μου αντιγύρισε κλείνοντάς μου συνωμοτικά το μάτι. Λοιπόν...θέλω να μάθω κ-ά-θ-ε λεπτομέρεια για ό,τι έγινε χθες., γέλασε ελαφρά.
Χαμογέλασα και πάλι χαρωπά, χαμηλώνοντας το κεφάλι μου.
-Χριστέ μου! Για να έχεις αυτό το χαζό χαμόγελο όλη την ώρα σημαίνει ότι έγιναν πολλά! Θέλω να μου πεις για όλα!
-Άλις! Σσσςς..., της ψιθύρισα τη στιγμή που πέρασε από δίπλα μας η Τζέην, συμμαθήτριά μου και η καλύτερη όλων, όπως είχα ακουστά.
-Μη μου πεις ότι τη «φοβάσαι»!, μου είπε σα να το θεωρούσε αυτονόητο. Είσαι πολύ καλύτερη από αυτήν Μπέλα! Όχι μόνο σαν χορεύτρια, αλλά και ως άνθρωπος. Μη δώσεις σημασία σε ό,τι κι αν σου πει και προπάντων, μην επιχειρήσεις να την προσεγγίσεις., με συμβούλεψε.
-Η αλήθεια είναι πως δεν άκουσα τα καλύτερα σχετικά με την Τζέην από μια συνομιλία του Μάικ και της Έλεν στο τμήμα μου, αλλά δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη επειδή δεν την ξέρω., αποκρίθηκα προβληματισμένη. Έχει κάνει κάτι και δεν τη συμπαθεί κανείς?, ρώτησα με ενδιαφέρον.
-Η συμπεριφορά της είναι η αιτία που δεν τη χωνεύουμε. Είναι άκρως ανταγωνιστική, αδίστακτη και προκειμένου να πετύχει, είναι ικανή να βγάλει με τον όποιο τρόπο, τον οποιονδήποτε που θα βρεθεί στο δρόμο της. Μακριά της λοιπόν Μπέλα!, συνέχισε το ίδιο με σοβαρότητα. Τέλος όμως με αυτήν! Θέλω να τα ακούσω όλα!, με παρότρυνε.
Χωρίς καμία παράλειψη της διηγήθηκα τα γεγονότα της προηγούμενης μέρας με τον Τζέικομπ. Το ότι είχα κοντά μου κάποιον με τον οποίο θα μπορούσα να μοιραστώ το οτιδήποτε και αυτός ο κάποιος θα ήταν η Άλις, ήταν το ωραιότερο δώρο. Η επιμονή της βέβαια, ήταν αυτό που με έφερνε στα όριά μου κάποιες φορές, καθώς δεν το έβαζε κάτω μέχρι να συμφωνήσω μαζί της.
-Δεν ακούω κουβέντα! Θα πεις και στον Τζέικομπ να έρθει., απάντησε αποφασιστικά και συνέχισε να περπατά με το κεφάλι ψηλά σα να με κατάφερε.
-Άλις..., έτρεξα να την προλάβω περνώντας γρήγορα το πεζοδρόμιο. Δεν είπα ότι θα έρθω!
Το τηλέφωνό της χτύπησε και με μια κίνηση, αφού έβαλε τα ακουστικά της, το σήκωσε.
-Ναι Έμετ...Συνολικά οκτώ άτομα. Εγώ, εσύ, η Ρόζαλι, η Άντζελα, ο Έρικ, η Τζέσικα και η Μπέλα με τον Τζέικομπ...
-Άλις!, της φώναξα. Δεν είπα ότι...
-Κλείσαμε Έμετ!, είπε σηκώνοντας το χέρι της ψηλά προς τα εμένα. Τα λέμε εκεί!, του είπε πατώντας το πλήκτρο του τερματισμού και βγάζοντας τα ακουστικά.
-Άλις..., επέμεινα εγώ. Δεν ξέρω αν...
-Δυστυχώς κλείσαμε Μπέλα μου τώρα. Δεν μπορώ να το ακυρώσω..., δικαιολογήθηκε πεταρίζοντας τα μάτια της μερικές φορές.
-Είσαι...δαιμόνια!, μουρμούρισα.
-Ευχαριστώωω..., είπε χοροπηδώντας. Έλα πιο γρήγορα, γιατί δεν θα προλάβουμε το λεωφορείο και θα αργήσουμε, με αποτέλεσμα να μην προλάβουμε να ετοιμαστούμε για το βράδυ., με έπιασε από το χέρι τρέχοντας προς τη στάση.
-Και σατανικήηηη!, τόνισα.
-Και πάλι ευχαριστώωω!, απάντησε με περισσότερη ενέργεια.
Το στέκι της Άλις και της παρέας της ήταν σε ένα κλαμπ, όπου και συνήθιζαν να πηγαίνουν αρκετά συχνά. Είχε βαλθεί να με πείσει να πάω κι εγώ μαζί τους και μάλιστα να φέρω και τον Τζέικομπ μαζί μου. Της εξήγησα πολλές φορές ότι του Τζέικομπ δεν του άρεσαν πολύ τέτοιου είδους χώροι διασκέδασης κι επιπλέον, ότι δεν θα αισθανόμουν άνετα με τους φίλους της. Στην πρώτη μας κιόλας συνάντηση, μου έδειξαν ολοκάθαρα κάποιοι ότι δεν θα ήθελαν να με ξαναδούν. Δεν δέχτηκε όμως τίποτα από όλα αυτά και με τον δικό της τρόπο μου έδωσε να καταλάβω πως ό,τι κι αν έλεγα, απλά θα της ήταν αδιάφορο.
Επιστρέφοντας στο σπίτι, έλαβα ένα τηλεφωνικό μήνυμα από τον Τζέικομπ στο οποίο μου έλεγε πως με μεγάλη του λύπη αναγκάστηκε να φύγει για το Φορκς, διότι είχε προκύψει ένα σοβαρό πρόβλημα στη δουλειά και ήταν αδύνατο να μην είναι εκεί. Αυτό και μόνο, χάλασε όλη τη διάθεση που είχα από το πρωί και που η Άλις φρόντισε δεόντως να κρατήσω όλη την υπόλοιπη μέρα. Κι αν...δεν ξαναγυρίσει...?,αναλογιζόμουν. Γιατί μόλις τείνω να πάρω μια ανάσα ανακούφισης, κάτι να με εμποδίζει και να μην με αφήνει?
Μπήκα κάτω από το ντους αφήνοντας κρύο νερό να κυλήσει σε όλο μου το δέρμα, ενώ παράλληλα δάκρυα θλίψης και απογοήτευσης χύνονταν από τα μάτια μου.
Ήμουν έτοιμη να τηλεφωνήσω στην Άλις και να της πω πως δε θα πήγαινα, όμως με πρόλαβε εκείνη. Όπως ήταν φυσικό, δεν μου άφησε κανένα περιθώριο για να αντισταθώ κι έτσι τελικώς, υπέκυψα. Τα λόγια της πάντοτε έκρυβαν αλήθειες είτε ήθελα να το παραδεχτώ είτε όχι. «Δεν πρέπει να το βάζεις κάτω Μπέλα. Αν με μια μικρή απογοήτευση και στενοχώρια, αντιδρούμε έτσι, αν γίνει κάτι πολύ χειρότερο, τι θα κάνουμε? Ο Τζέικομπ σ’ αγαπάει. Ήρθε γιατί νοιάζεται για σένα και εννοείται πως δεν είχε προγραμματίσει να φύγει. Προέκυψε δουλειά και δεν πρέπει να κρατάς μούτρα γι αυτό. Το μυστικό στη ζωή είναι όταν πέφτουμε να σηκωνόμαστε και να συνεχίζουμε σα να μη συνέβη τίποτα κι όχι με τα βίας να ορθοποδούμε και να σκεφτόμαστε αυτή την αναποδιά σε όλη την υπόλοιπη ζωή μας. Γιατί...αν συμβεί αυτό, καλώς ή κακώς δεν θα είμαστε σε θέση να συνεχίσουμε, επειδή πολύ απλά δεν θα το έχουμε ξεπεράσει. Και πρέπει να το ξεπεράσουμε. Μπέλα, μην το αφήνεις να σε τρώει αυτό το τερατάκι που λέγεται πόνος. Υποσυνείδητα εσύ το προκαλείς. Έλα σήμερα και στόχευσε να το αποβάλλεις από μέσα σου.» Έπειτα από αυτά που μου είπε, πείστηκα πως όφειλα κάτι τέτοιο στον εαυτό μου. Ζωγραφίζοντας ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μου, έσπευσα να ετοιμαστώ νιώθοντας πιο ανανεωμένη. Διάλεξα ένα δερμάτινο μαύρο παντελόνι σε στενή γραμμή, συνδυάζοντάς το με ένα κατακόκκινο στράπλες μπλουζάκι με κεντητές λεπτομέρειες του ίδιου χρώματος. Τα μαλλιά μου ανέμελα έπεσαν στους ώμους μου και η τελευταία πινελιά στο διακριτικό μου μακιγιάζ είχε μπει. Ικανοποιημένη με την εμφάνισή μου και οπλισμένη με αυτοπεποίθηση έφτασα στο κλαμπ, όπου και μπαίνοντας είδα αμέσως την Άλις με τον Έμμετ και τους υπόλοιπους.
Η ενέργεια είχε φτάσει ήδη στα ύψη, διότι όταν τους πλησίασα, η Ρόζαλι με τον Έρικ ήταν το κέντρο προσοχής των παρευρισκόμενων, καθώς χόρευαν με δεξιοτεχνία στους ρυθμούς ενός γνωστού τραγουδιού.
Η ώρα είχε περάσει ευχάριστα και με πολύ χορό, όταν άκουσα ότι ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια ήταν η επιλογή του dj εκείνη τη στιγμή.

Χωρίς να χάσω την ευκαιρία, πέταξα στην άκρη τα παπούτσια μου και αφέθηκα στη μουσική που ήταν πλέον η μόνη διέξοδός μου στα προβλήματά μου, μαζί με τον χορό. Βλέποντας όλοι την αυτοπεποίθησή μου, έκαναν προς τα πίσω αφήνοντάς μου το περιθώριο να κινηθώ σε περισσότερο χώρο. Όλη η ένταση που μπορεί να έκρυβα βαθιά μέσα μου, ξεχείλισε και πλέον δεν ήθελα να σταματήσω. Όσο περνούσε η ώρα, συνέχιζα με όλο και περισσότερη ενέργεια, όρεξη και με αξεπέραστο ενθουσιασμό. Σαν αστραπή περνούσαν από το μυαλό μου κινήσεις που παροδικά είχα παρακολουθήσει κι έτσι, προσπαθούσα να τις εντάξω στο χορό μου. Η σκέψη μου έτρεχε εκεί. Στο τραγούδι, στον χορό, στις κινήσεις, στην Άλις που με κοιτούσε με ένα βλέμμα απόλυτης ικανοποίησης ενθαρρύνοντάς με να συνεχίσω και τέλος...σε εκείνο το πρόσωπο που αντίκρισα φευγαλέα όση ώρα βρισκόμουν στο κέντρο όλων. Δύο μάτια που δεν ξεκολλούσαν στιγμή από επάνω μου, δύο χείλη που η γραμμή τους ήταν ανασηκωμένη ελαφρά σχηματίζοντας ένα χαμόγελο και...μία κάμερα που ήταν στραμμένη προς το μέρος μου.