Heart's revenge

Μια ιστορία που ταράξει τα νερά και προέρχεται από μια τρελή συνεργασία από την Ερμιόνη [Εmy+Robert] kai και εμένα την Ελίνα [Robelina]


Όταν θέλεις να εκδικηθείς κάποιον, το μόνο που καταφέρνεις είναι να του επιτρέπεις να συνεχίσει να σε πληγώνει.
Thomas Fuller, 1608-1661, Άγγλος στοχαστής


Μπέλλα

Ζωή? Τι είναι ζωή? Πολλοί έχουν αναρωτηθεί πάνω σε αυτό το θέμα, πολλοί προσπάθησαν να την αποδώσουν με διάφορους χαρακτηρισμούς, αλλά και πάλι δεν τα κατάφεραν. Δεν θα μπορούσα να προσδιορίσω κάτι το τόσο αόριστο και ειδικότερα από την στιγμή που έχασα τον πατέρα μου, σε αρκετά μικρή ηλικία! Η μητέρα μου πάντα μου έλεγε να την ζω έντονα και να μην με νοιάζει το παραπέρα. Έτσι έκανα και εγώ! Σπούδασα αυτό που ήθελα, βρήκα την δουλειά που επιθυμούσα και συνάντησα τον ιδανικότερο άντρα στη ζωή μου. Ψηλός, πανέμορφος, μελαχρινός με δυο κατάμαυρα υπέροχα μάτια, γυμνασμένος, επιτυχημένος στην εργασία του, ευγενικός και τόσο μα τόσο γλυκός!

Η ευτυχία αποτυπωνόταν καθημερινά στο πρόσωπό μου και όλα μου πήγαιναν περιφημα. Στην δουλειά μου ήμουν απόλυτα επιτυχημένη καθώς επίσης είχα πάρει και προαγωγή, όμως και στα ερωτικά μου όλα ήταν θαυμάσια. Ήμουν αρραβωνιασμένη με έναν υπέροχο άνθρωπο, που με αγαπούσε και τον αγαπούσα και σε λίγο καιρό ετοιμαζόμασταν να παντρευτούμε !

Για μένα αυτό ήταν η ιδανική ζωή! Πάντοτε βέβαια είχα στην άκρη το μυαλού μου το ότι..."ποτέ δεν ξέρεις τι θα σε βρει στην γωνία", για αυτό και εγώ ζούσα το τώρα και άφηνα το μέλλον για αργότερα!

Έντουαρτ

Ζωή? Τι είναι η ζωή? Αν μου την έκαναν εμένα αυτή την ερώτηση θα έλεγα ότι είναι σαν ένας πύργος από τραπουλόχαρτα, που αν τραβήξεις το ένα διαλύεται όλος. Αυτό ήταν η ζωή για μένα. Τίποτα το σίγουρο. Τίποτα το βέβαιο. Όλα αιωρούνταν στον αέρα!

Από μικρός δούλευα σκληρά για να βοηθήσω την οικογένεια μου οικονομικά ενώ συνάμα σπούδαζα. Σε αυτόν τον τομέα δεν έκανα και πολλά γιατί ήμουν αρκετά κουρασμένος από την δουλειά, αλλά τα κατάφερα και στο τέλος τελείωσα την γυμναστική ακαδημία. Στην αρχή δούλευα σαν προσωπικός γυμναστής και σε μια από τις δουλειές μου τυχαία γνώρισα τον έρωτα της ζωής μου, που άλλαξε για πάντα την ζωή μου. Ήταν όμορφη, γλυκιά και ακαταμάχητα έξυπνη! Επίσης, ψηλή , με μακριά κατακόκκινα μαλλιά και κατάμαυρα μάτια, με ένα σώμα τόσο ελκυστικό, που έκανε κάθε άντρα να την ποθεί! Όλος αυτός ο συνδυασμός ήταν η πραγματική κόλαση! Η έλξη που είχαμε από την αρχή ήταν τόσο δυνατή, που δεν χρειαστήκαμε παρά μερικές μέρες για να τα φτιάξουμε και λίγους μήνες για να παντρευτούμε!

Με βοήθησε πάρα πολύ με τις γνώσεις και τις γνωριμίες της, κι έτσι καταφέραμε να επεκτείνουμε την επιχείρηση και μέσα σε δύο χρόνια είχα ανοίξει άλλα δύο γυμναστήρια. Δεν μπορώ να πω, οι δουλειές μου πήγαιναν απίθανα και η ζωή μου ήταν γεμάτη από ευτυχία κι αγάπη, όμως το μόνο που θα ολοκλήρωνε τη ζωή μου μου θα ήταν ένα παιδάκι, που θέλαμε πολύ, τόσο εγώ όσο και η Τάνια! Δυστυχώς επειδή είχα ένα πρόβλημα, θα έπρεπε να προσπαθήσουμε περισσότερο, κάτι για το οποίο η Τάνια δεν μου έκανε ποτέ παράπονα, κατανοούσε απόλυτα την κατάσταση και ήμασταν απόλυτα μαζί...

Τη μέρα που είχαμε επέτειο, της είχα ετοιμάσει μια super έκπληξη. Έφυγα πιο νωρίς από το γυμναστήριο, πήγα για ψώνια και μετά στο σπίτι να το ετοιμάσω καταλλήλως! Μαγείρεψα την σπεσιαλιτέ μου, έστρωσα το τραπέζι με κεριά και κόκκινα ροδοπέταλα. Έριξα από την είσοδο μέχρι και πάνω στο δωμάτιο ροδοπέταλα και ενδιάμεσα κεριά αρωματισμένα . Ολοκλήρωσα την έκπληξη βάζοντας μια απαλή ρομαντική μουσική. Αφού τελείωσα όλες τις ετοιμασίες, έπρεπε να ετοιμαστώ κι εγώ! Έκανα μπάνιο, φόρεσα ένα μαύρο παντελόνι κι ένα πουκάμισο που μου είχε πάρει η αγάπη μου και τα μαλλιά μου τα άφησα ανέμελα, όπως της άρεσαν! Τέλος, έβαλα την κολόνια μου και κατέβηκα κάτω γιατί από ώρα σε ώρα θα ερχόταν! Και όντως...δεν είχα άδικο! Άκουσα την κλειδαριά, κατέβηκα σχεδόν τρέχοντας και της άνοιξα την πόρτα πριν προλάβει να μπει από μόνη της.

- Καλώς την!, της είπα με ένα χαμόγελο στα χείλη και την φίλησα.

- Γεια σου μωρό μου τι κάνεις?, την έβλεπα κάπως αμήχανη.

- Καλά είμαι, εσύ? Δεν σε βλέπω και τόσο καλά...

- Απλά λιγάκι κουρασμένη..., είπε και μπήκε μέσα μένοντας με το στόμα ανοιχτό. Έντουαρτ τι είναι όλα αυτά ?

- Ξέχασες?

- Όχι όχι, δεν ξέχασα, θυμάμαι. Είναι η επέτειός μας σήμερα. Χρόνια μας πολλά., αποκρίθηκε και με φίλησε.

- Χρόνια μας πολλά! Κι όλα αυτά είναι για την μοναδική αγάπη της ζωής μου!

- Αχ Έντουαρτ..., είπε με ένα νοσταλγικό τόνο στην φωνή της.

- Τι είναι αγάπη μου?

- Να, θα ήθελα να μιλήσουμε., μου είπε ο έρωτάς μου.

- Ό,τι θες αγάπη μου, πες μου.

- Να..., δίστασε χωρίς να με κοιτάει.

- Αγάπη μου ανησυχώ, έγινε κάτι?

- Θέλω να…

Κεφάλαιο 2ο

Έντουαρντ

-Τι συμβαίνει Τάνια?, ρώτησα ακόμα πιο ανήσυχα πλησιάζοντάς τη.
-Θέλω..., ψέλλισε ρίχνοντας το βλέμμα της χαμηλά. Να χωρίσουμε..., ολοκλήρωσε κι ένα δάκρυ κύλησε κατά μήκος του προσώπου της.
-Πες μου αγάπη μου! Τι θέλεις?, τη ρώτησα νομίζοντας πως αστειευόταν.
Δεν απάντησε. Το κεφάλι της έγειρε ακόμη πιο χαμηλά, ενώ κι άλλα δάκρυα έκαναν την εμφάνισή τους στο πρόσωπό της. Μου ήταν αδιανόητο να πιστέψω πως σοβαρολογούσε και ήθελε πραγματικά να χωρίσουμε. Εκείνη τη στιγμή, σάστισα. Όταν συνειδητοποίησα την κατάσταση ένιωσα σα να χάθηκε όλο το οξυγόνο από το δωμάτιο και ασφυσκτιούσα.
-Τάνια...τι λες?, τραύλισα και αποτραβήχτηκα όταν έτεινε να με αγγίξει.
Πισωπάτησα μερικά βήματα και ακούμπησα στον τοίχο όντας ακόμη έκπληκτος.
-Δεν ήθελα να γίνουν έτσι τα πράγματα Έντουαρντ., ψιθύρισε. Στ' ορκίζομαι. Δεν ήθελα...
Αποκλείεται όλα αυτά να είναι αλήθεια. Είναι ένας εφιάλτης και από ώρα σε ώρα θα ξυπνήσω. Δε γίνεται να είναι αλήθεια!, στρίγκλιζα από μέσα μου.
-Γιατί Τάνια? Τι έγινε? Τι έκανα?, φώναξα χτυπώντας το χέρι μου δυνατά στον τοίχο. Πες μου!
-Ηρέμησε...σε...παρακαλώ...σε παρακαλώ..., είπε και τραβήχηκε προς τα πίσω.
-Να ηρεμήσω?, ειρωνεύτηκα. Έρχεσαι στην επέτειό μας και μου ζητάς να χωρίσουμε! Πώς να ηρεμήσω?
Το κεφάλι μου πήγαινε να σπάσει μη μπορώντας να αποδεχθεί αυτό που συνέβη. Η γυναίκα της ζωής μου με την οποία κάναμε σχέδια για όλη την μετέπειτα ζωή μας μου ζητούσε να διαλύσουμε τη σχέση μας. Να δώσουμε τέλος σε ό,τι είχαμε περάσει όλον αυτόν τον καιρό.
Από την πρώτη στιγμή που αντίκρισα την Τάνια κάτι μέσα μου μου έλεγε πως αυτή ήταν η ιδανική γυναίκα όχι μόνο για μένα, αλλά για τον κάθε άντρα. Σαν άνθρωπος ήταν ο πιο γλυκός και ο πιο μεγαλόκαρδος που είχα συναντησει ποτέ μου, απέπνεεε σιγουριά, αυτοπεποίθηση και ερωτισμό που με έκανε να χάνω το μυαλό μου πολλές φορές. Ήμουν βέβαιος πως κι εκείνη ένιωθε το ίδιο για μένα, δυστυχώς όμως διαψεύστηκα.
-Έντουαρντ...συγγνώμη. Σε αγάπησα πολύ..., είπε σιγανόφωνα.
-Τώρα όμως δεν μ' αγαπάς, έτσι?, τη ρώτησα κοιτώντας τη βαθιά στα μάτια.
-Όχι, δεν είναι αυτό. Απλά η αγάπη μου προς το πρόσωπό σου είναι πιο...φιλική πια...
-Φιλική?, αναρωτήθηκα. Φιλική? Δηλαδή με βλέπεις σαν φίλο σου τώρα? Ο άντρας σου είναι ο φίλος σου τώρα?, φώναξα εξαγριωμένος και στάθηκα ευθύς μπροστά της. Κοίτα με Τάνια! Βρες το θάρρος να με κοιτάξεις!, την πρόσταξα και έστρεψα το πρόσωπό της να με κοιτάξει.
-Τα αισθήματά μου απλά...άλλαξαν λίγο..., αποκρίθηκε ενώ συνέχιζαν δάκρυα να ξεπροβάλλουν από τα δυο της μάτια.
-Γιατί κλαις Τάνια? Μου είπες αυτό που ήθελες! Τελείωσε! Τελείωσε! Ακούς?, στρίγκλιζα καθώς απομακρυνόμουν από κοντά της. Θα είσαι ελεύθερη πια να συνεχίσεις τη ζωή σου εγκαταλείποντάς με και διαγράφοντας μονομιάς ό,τι έχουμε ζήσει μαζί! Δίνεις μια κλωτσιά και καταστρέφεις τα πάντα! Τα πάντα Τάνια!
-Έντουαρντ, μην το κάνεις πιο δύσκολο, σε παρακαλώ. Δεν είμαι ούτε κι εγώ καλά.
-Μόνο πες μου γιατί! Γιατί το κάνεις αυτό? Τι σου έχει λείψει? Τι θέλεις που δεν μπορώ να σου το δώσω εγώ?, της είπα περιμένοντας μια απάντηση. Σ' αγαπάω Τάνια! Γιατί?
Αμέσως ξέσπασε σε λιγμούς. Τα καστανά της μάτια έγιναν κατακόκκινα, όμοια το λαμπρό χρώμα των μαλλιών της.
-Μήπως..., αναλλογίστηκα φοβισμένος γι αυτή μου την σκέψη. Μήπως υπάρχει αλλος?
Και πάλι δεν απάντησε. Οι δυνατότεροι λιγμοί της επιβεβαίωσαν την ερώτησή μου. Με παρατούσε για κάποιον άλλο, η γυναίκα που ήταν ο έρωτας της ζωης μου. Το φως μου και η αναπνοή μου. Εκείνη για την οποία θυσίαζα κάθε τι στη ζωή μου προκειμένου να της προσφέρω ό,τι επιθυμούσε. Το μυαλό μου, ο νούς μου αρνιόταν να πιστέψει κάτι τέτοιο.
-Τάνια, πώς μπόρεσες να μου το κάνεις αυτό? Πώς?, τη ρώτησα όταν ένιωσα τα μάτια μου να θολώνουν καθώς δάκρυα ήταν έτοιμα να δραπετεύσουν από αυτά. Πώς?
Κάθισα στην πολυθρόνα κρύβοντας το πρόσωπό μου μέσα στα χέρια μου. Δεν ήθελα να με δει έτσι, παρ' όλο που ο πόνος ήταν αβάστακτος στην ψυχή μου.
-Δεν με αγάπησες ποτέ!, της είπα.
-Έντουαρντ...κάνεις λάθος., είπε με σπασμένη φωνή. Σε αγάπησα όσο δε φανταζεσαι, αλλά τα συναισθήματά μου είναι διαφορετικά πλέον προς εσένα.
-Ποιος είναι? Τον ξέρω?, ρώτησα μέσα από τα δόντια μου δίχως να την κοιτάζω.
Δεν μπορούσα να την αναγκάσω να μείνει μαζί μου εφόσον δεν με ήθελε πια, αλλά ήμουν τόσο θυμωμένος, νευριασμένος και ακόμη, απογοητευμένος με τον εαυτό μου, που ήθελα να μάθω τα πάντα γι αυτόν που ήταν η αιτία για τον χωρισμό μου.
-Όχι όχι. Δεν τον ξέρεις..., απάντησε. Πριν κάποιο καιρό τον γνώρισα.
-Ήμασταν μαζί κι εσύ πήγαινες μ' εκείνον?, ύψωσα τη φωνή μου.
-Έντουαρντ έχεις δίκιο. Έκανα μεγάλο λάθος που δεν το είπα νωρίτερα, αλλά...
-Ωραία ωραία...σταμάτα!, τη διέκοψα. Φύγε Τάνια!
-Έντουαρντ..., κοντοστάθηκε.
-Είπα φύγε!, της φώναξα. Πριν όμως, θέλω να ξέρω πού τον γνώρισες? Από τη δουλειά σου είναι? Και μου λες πως δεν τον γνωρίζω?, τσίριξα και την πλησίασα νευριασμένα.
-Όχι! Δεν είναι από τη δουλειά!, απολογήθηκε και τραβήχτηκε προς τα πίσω φοβισμένη. Η Μπέλα μου τον γνώρισε. Είναι δηλαδή συνάδελφός της και μια μέρα που την επισκέφτηκα στη δουλειά της, μας σύστησε. Μέσω αυτής γνωριστήκαμε.
-Ενώ ήσουν παντρεμένη, οι φίλες σου σου εκαναν προξενιά? Φύγε Τάνια! Τώρα! ΤΩΡΑ!, στρίγκλισα.
-Έντουαρντ...δεν είναι έτσι..., ψέλλισε.
-Είπα να φύγεις! Τώρα Τάνια! Τι δεν καταλαβαίνεις που να πάρει?, φώναξα ρίχνοντας με δύναμη στο πάτωμα, το ποτήρι με το κρασί που ήταν ήδη σερβιρισμένο στο τραπέζι που της είχα ετοιμάσει.
Ο οξύς ήχος του κρυστάλλου με έκανε να χάσω κάθε μου δύναμη.
-Φύγε..., τραύλισα με μάτια βουρκωμένα, έτοιμος να καταρρεύσω.
Με κοίταξε για ένα δευτερόλεπτο και στη συνέχεια με άφησε μόνο. Το κλείσιμο της πόρτας μου επιβεβαίωσε όσα είχαν προηγηθεί. Αιτία όλων αυτών: η Μπέλα...

Κεφάλαιο 3

Μπέλλα

Κοιτούσα τον εαυτό μου στον καθρέφτη και δεν πίστευα στα μάτια μου, είχα πάρει τουλάχιστον 2 με 3 κιλά . Είναι απίστευτο ότι από το άγχος από την δουλειά έτρωγα συνέχεια και δεν καταλάβαινα με τίποτα τι έκανα ! Κάτι έπρεπε να κάνω και σύντομα μάλιστα όχι μόνο γιατί είναι αντιαισθητικό για μένα αλλά και για τον αρραβωνιαστικό μου , ο οποίος είναι ένας κούκλος και δεν μπορώ να σταθώ έτσι δίπλα του !

-πω πω χάλια είμαι , είπα με ένα παραπονιάρικο βλέμμα καθώς με κοιτούσα στο καθρέπτη.

- τι έπαθες αγάπη μου και έχεις πάρει τέτοιο βλέμμα?

- μα κοίτα με έχω γίνει χοντρή ?, και στενοχωρήθηκα με αυτό που έβλεπα.

- τι λες αγάπη μου , είσαι καλά ? μια χαρά είσαι , μια κούκλα, είπε και ήρθε και με πήρε αγκαλιά από πίσω

- ναι τα λες επειδή με αγαπάς , αλλά εγώ καταλαβαίνω έχω παχύνει

- αμάν βρε αγάπη μου ανησυχείς για το τίποτα είσαι πανέμορφη όπως πάντα , μου είπε και μου άφησε ένα γλυκό φιλί στον λαιμό

- ναι καλά , εγώ αύριο κιόλας θα πάω να γραφτώ σε ένα γυμναστήριο

- αμάν μωρό μου είσαι απίστευτη !

- το ξέρω για αυτό με αγαπάς , είπα και γύρισα και τα χείλη μας ενωθήκανε σε ένα βαθύ φιλί. Κάθε φιλί του και ένα γλυκό τσίμπημα στην καρδιά! Με πηρέ αγκαλιά και πήγαμε στο κρεβάτι και εκεί παραδόθηκα άνευ όρων στον έρωτα της ζωής μου !

Το πρωί που ξημέρωσε , σηκώθηκα από το κρεβάτι και όσο πιο αθόρυβα μπορούσα , ντύθηκα , πλύθηκα , βάφτηκα και κατέβηκα για να πάω στο γραφείο μου γιατί η δουλειά που με περίμενε ήταν απερίγραπτη! Οι ώρες πέρασαν βασανίστηκα αλλά κάθε θέση έχει και τα μειονέκτημα της αλλά και τα πλεονεκτήματα της !
Έφυγα βιαστικά από το γραφείο για να πάω στο γυμναστήριο να γραφτώ, έπρεπε με κάθε τρόπο να χάσω τα κιλά που πήρα έστω και αυτά τα λίγα.
Αφού έφτασα έξω από το γυμναστήριο , με έπιασε ένα περίεργο άγχος λες και κάτι θα γινόταν !Μπήκα μέσα και αντίκρισα ένα τόσο ευρύχωρο μέρος γεμάτο ανθρώπους να τριγυρνούν άλλοι εξαντλημένοι από την γυμναστική , άλλοι να επιδεικνύουν το σώμα τους για να ρίξουν κοπέλα , γενικά είχε κάθε λογής άνθρωπο!!!!!!

Πήγα στην ρεσεψιόν και ήταν μια κοπέλα

-χαίρεται , πως θα μπορούσα να σας εξυπηρετήσω ?, με ρώτησε ευγενικά

- θα ήθελα να κάνω εγγραφή ?

- πολύ ωραία , το όνομα σας ?

- Ιζαμπέλλα Σουάν

- πολύ ωραία θα μπορούσατε να μου δώσετε την ταυτότητα σας ?

- βεβαίως , έψαξα στην τσάντα , μα δεν την έβρισκα , και τώρα χωρίς ταυτότητα τίποτα δεν θα μπορούσα

- χίλια συγνώμη αλλά ξέχασα την ταυτότητα μου

-ναι αλλά εγγραφή δεν μπορείτε να κάνετε χωρίς ταυτότητα

- ναι ναι το ξέρω δεν πειράζει θα περάσω αύριο , σας ευχαριστώ πολύ και συγνώμη για την ενόχληση

- ω μην ανησυχείτε , συμβαίνουν αυτά , ακούστηκε μια φωνή από πίσω μου

Γύρισα το κεφάλι μου και τότε είδα το θαύμα μπροστά στα ματιά μου . Έναν άντρα ψηλό , με καστανοχάλκινα μαλλιά , επιμελώς ατημέλητα, με ανοιχτόχρωμο δέρμα και με καταπράσινα μάτια! Φορούσε ένα στενό μπλουζάκι αμάνικο μες στο ιδρώτα, που διέγραφε όλο το σώμα του , το όποιο ήταν γεμάτο από κοιλιακούς και με σμιλευμένο στήθος που σου έκοβε τα πόδια ! Ειλικρινά αν δεν ήμουν αρραβωνιασμένη θα πήγαινα άνετα μαζί του! Όλα ήταν τόσο υπέροχα πάνω του λες και ένας γλύπτης έχει φτιάξει ένα από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα!

-Είσαστε καλά?, με ρώτησε με κάποια αγωνία και τότε ήταν που με επανέφερε στην πραγματικότητα , γιατί όπως το πήγαινα δεν θα ξεκούλασαν ποτέ τα μάτια μου από πάνω του !

- ναι ναι καλά, είπα με μια τρεμάμενη φωνή λες και με είχαν πιάσει στα πράσα

- πολύ ωραία , να σας συστηθώ , Έντουαρτ Κάλλεν , είμαι ο ιδιοκτήτης του γυμναστηρίου

Κάλλεν ? Κάλλεν ? Κάτι μου θύμιζε και τώρα που το πρόσεχα μου ήταν τόσος οικείος . Μα ναι αυτό είναι, θυμήθηκα !

-είσαστε ο Έντουαρτ Κάλλεν , ο σύζυγος της Τάνιας , σωστά?

-ναι σωστά απλά δίπλα στην λέξη σύζυγος βάλτε την λέξη πρώην , και αν δεν κάνω λάθος είσαστε η Ιζαμπέλλα Σουάν παλιά φίλη της Τάνιας?

- ναι δεν κάνετε λάθος , πρώην ?

- θα σας πω , θέλετε να περάσετε στο γραφείο μου και να μιλήσουμε για την εγγραφή σας ?

- ναι ευχαρίστως

Προχώρησε πρώτος για να μου δείξει που ήταν το γραφείο του και όταν φτάσαμε απέξω άνοιξε την πόρτα

- Περάστε πρώτη , οι κυρίες προηγούνται άλλωστε , μου είπε και μου χαμογέλασε

- Σας ευχαριστώ πολύ , εκτός από το γεγονός ότι ήταν ένας κούκλος ήταν και ευγενικός , μα πως γίνεται να τα συνδυάζει όλα σε απόλυτη αρμονία

- Τίποτα , είπε και πέρασε κι αυτός , πίσω από εμένα… Καθίστε

- Σας ευχαριστώ πολύ

- Θα θέλατε να σας προσφέρω κάτι ?

- - όχι δεν χρειάζεται , σας ευχαριστώ , γινόμουν τόσο βαρετή λέγοντας συνέχεια ευχαριστώ και ευχαριστώ αλλά δεν μπορούσα να πω τίποτα άλλο, ήταν τόσο καλός

- Όπως θέλετε , είπε και κάθισε στην καρέκλα του !... αν θα θέλατε θα μπορούσαμε να μιλάμε στο ενικό άλλωστε είσαστε και φίλη της γυναίκας μου

- Ναι κανένα πρόβλημα , αλλά πριν δεν μου είπατε..

- Ε τι είπαμε ?

- Ναι σωστά , δεν μου είπες πριν , πρώην ? μα καλά πως γίνεται αυτό ?

- Ε αυτά γίνονται..

- Φαινόσασταν τόσο αγαπημένοι από καμιά δυο φορές που σας είχα δει μαζί

- Καμιά φορά τα φαινόμενα απατούν

- Αν δεν γίνομαι αδιάκριτη για ποιο λόγο χωρίσατε ?

- Ω δεν γίνεσαι αδιάκριτη ,απλά από ότι φαίνεται δεν με αγάπησε και τόσο

- Τι να πω σε τέτοιες περιπτώσεις , κουράγιο

- Ω μην φοβάσαι μια ιδέα είναι όλα .. λοιπόν για πες μου πως και από τα μέρη μας ?

- Ε γιατί ερχόμαστε εδώ εκτός από το γεγονός να κάνουμε γυμναστική ?

- Ναι αν την χρειάζεσαι , στην δικιά σου περίπτωση δεν σου χρειάζεται , είσαι το ιδανικό πρότυπο γυναίκας, είπε και ένα στραβό χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη του που μου έκοψε την ανάσα

- Ω είσαι τόσο ευγενικός και νομίζω ότι τα παραλές

- Καθόλου εγώ μόνο την αλήθεια λέω

- Και πάλι ευχαριστώ αλλά πολύ φοβάμαι ότι χρειάζεται να χάσω κάποια κιλά

- Όπως νομίζεις , και για πόσα κιλά λες ?

- Όχι πολλά , 2 με 3 ίσα ίσα να έρθω και πάλι στα κιλά μου

- Πολύ ωραία, μην φοβάσαι θα σε αναλάβω εγώ , θα γίνω ο προσωπικός σου γυμναστής

- πολύ χαίρομαι για αυτό , αλλά πρώτα πρέπει να κάνω την εγγραφή μου

- Μην φοβάσαι απλά φέρνεις αύριο την ταυτότητα σου και ξεκινάμε

- Πολύ ωραία, μακάρι να πάνε όλα καλά

- Μην ανησυχείς για αυτό , θα σε βάλω σε ένα ειδικό πρόγραμμα και όλα θα πάνε τέλεια

- Αφού εσύ είσαι ο ειδικός , δίκιο θα έχει

- Έτσι μπράβο , είσαι σε καλά χέρια !

- Είμαι σίγουρη για αυτό

- Ωραία , σύμφωνοι, είπε σηκώνοντας και τείνοντας μου το χέρι

Σηκώθηκα και εγώ και του έτεινα το χέρι

- Σύμφωνοι !!!!

Κεφάλαιο 4ο

Μπέλα

Αν και ήμουν παντρεμένη με έναν υπέροχο άντρα, τον Τζέικομπ, που ήξερα πως με αγαπούσε και μου το έδειχνε με τον κάθε δυνατό τρόπο, αρκετές ήταν οι φορές που στις σκέψεις μου αντί για εκείνον, κυριαρχούσε κάποιος άλλος, οποίος ήταν...ο Έντουαρντ. Από την πρώτη στιγμή που τον αντίκρισα ένιωσα ένα ελαφρύ πετάρισμα στην καρδιά μου, όπως όταν συνάντησα τον Τζέικομπ για πρώτη φορά. Ήμουν σίγουρη πως αυτό το πετάρισμα σήμαινε έρωτας και ειλικρινά δεν το ήθελα. Δεν ήμουν από τις γυναίκες που με την πρώτη ευκαιρία θα μπορούσα να απατήσω τον άντρα μου, έστω και για μια φορά. Σε περίπτωση που ερωτευόμουν κάποιον άλλον, πρώτα θα ήθελα να ξεκαθαρίσω τη θέση μου με τον σύζυγό μου και μετά να στραφώ στη νέα μου ζωή.
Όλες αυτές οι σκέψεις μου, σχετικά με το τι θα έκανα αν έπαυε το ενδιαφέρον μου για τον άντρα μου, γεννήθηκαν τη στιγμή που γνώρισα τον Έντουαρντ. Έως τότε όλα πήγαιναν θαυμάσια στη ζωή μου, ομαλά και χωρίς σκαμπανεβάσματα. Ήμουν ευτυχισμένη και ικανοποιημένη με τη ζωή μου. Όμως...όταν άγγιξα το δέρμα του για πρώτη φορά και μύρισα την γλυκιά μυρωδιά του, όλα γύρω μου τα ένιωθα τόσο λίγα και τότε...αισθανόμουν ανικανοποίητη. Ήθελα τον Έντουαρντ. Τον ήθελα δικό μου. Για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου κατά βάθος χάρηκα που χώρισε με την Τάνια. Ήταν τόσο άσχημο αυτό από μέρους μου, αλλά πλέον τον είχα ερωτευτεί και το ότι προσφέρθηκε να γίνει ο προσωπικός μου γυμναστής ήταν το πιο βολικό πράγμα που θα μπορούσε να μου τύχει.
Κανονίσαμε λοιπόν, κάθε μέρα από δύο ώρες να τον επισκέπτομαι στο γυμναστήριο και να εξασκούμαστε μαζί. Αφενός ήμουν καταενθουσιασμένη με το ότι θα τον έβλεπα σε καθημερινή βάση, αφετέρου όμως οι πρώτες τύψεις έκαναν την εμφάνισή τους. Δεν ήθελα να κοροϊδεύω τον Τζέικομπ. Δεν ήθελα να πιστεύει πως στη ζωή μου υπήρχε μόνο αυτός, ενώ στην πραγματικότητα είχε αντικατασταθεί.
Την πρώτη φορά λοιπόν, γέμισα τα πνευμόνια μου με θάρρος και αυτοπεποίθηση και μπήκα στο γυμναστήριο. Βρισκόταν λίγα μέτρα πιο πέρα και βοηθούσε μία κοπέλα στα βάρη. Παρατήρησα πως κατά τη διάρκεια της δουλειάς του ήταν παράλληλα και σοβαρός ως σωστός επαγγελματίας, αλλά και ευδιάθετος εκπέμποντας θετική ενέργεια σε αυτόν που είχε δίπλα του, κάνοντάς τον να νιώθει οικεία.
Το βλέμμα του γύρισε ασυναίσθητα σε μένα και μόλις με αντιλήφθηκε, μου χαμογέλασε και με πλησίασε.
-Καλησπέρα..., είπα σιγανά.
-Γεια σου Μπέλα!, αποκρίθηκε ζωγραφίζοντας ένα υπέροχο στραβό χαμόγελο στο πρόσωπό του. Τι κάνεις?, με ρώτησε με ενδιαφέρον.
-Μια χ...χαρά..., τραύλισα τη στιγμή που η ματιά μου ακολούθησε μία κηλίδα ιδρώτα που έτρεχε κατά μήκος του προσώπου του.
Πήρα αμέσως το βλέμμα μου από πάνω του ντροπιασμένη και φοβούμενη μήπως με κατάλαβε.
-Εσύ καλά...?, συνέχισα σταθερά.
-Μια χαρά κι εγώ!, απάντησε ήρεμα. Έτοιμη?
-Έτοιμη..., του είπα χωρίς να τον κοιτάζω στα μάτια.
-Ακολούθησέ με!, μου πρότεινε και συμφώνησα σιωπηρά.
Προχωρήσαμε στον μεγάλο διάδρομο και βρεθήκαμε έξω από μία λευκή πόρτα, όπου και σταματήσαμε.
-Επειδή είσαι...ξεχωριστή πελάτισσα, φίλη της Τάνιας, κι επειδή είμαι ο προσωπικός σου γυμναστής, θα κάνουμε εδώ τις ασκήσεις μας, για καλύτερα αποτελέσματα. Τι λες?, με ρώτησε χαμογελώντας μου γλυκά.
-Εδώ τι είναι...ακριβώς?, ψέλλισα.
-Είναι ένας ιδιωτικός χώρος του γυμναστηρίου που χρησιμοποιούμε για ειδικούς πελάτες. Για αθλητές συγκεκριμένα, αλλά επειδή όπως προείπα, εσύ είσαι γνωστή, μπορούμε να κάνουμε εδώ το μάθημα για καλύτερα. Αν θέλεις βέβαια...Το προτείνω γιατί θα έχουμε πιο άμεσα αποτελέσματα έτσι...
-Όχι όχι! Φυσικά και...θέλω..., είπα προσπαθώντας να φανώ αδιάφορη.
Μισοχαμογέλασε και ξεκλείδωσε την πόρτα για να μπούμε μέσα. Η αίθουσα ήταν γεμάτη όργανα γυμναστικής, στρώματα και κάθε είδους αθλητικό εξοπλισμό.
Ο Έντουαρντ κι εγώ...μόνοι μας...εδώ μέσα...κάθε μέρα..., συλλογίστηκα για μια στιγμή, όμως μετά ένιωσα ένοχα.
-Πολύ ωραίος χώρος!, είπα με σκοπό να κρύψω την αμηχανία μου.
-Ευχαριστώ Μπέλα., απάντησε σιγανά. Λοπόν...ας ξεκινήσουμε!, συνέχισε.
Έβγαλα τη ζακέτα μου και στάθηκα δίπλα του.
-Ξεκινάμε με αναπηδήσεις για να ζεσταθούμε και ύστερα θα περάσουμε στα πιο δύσκολα..., είπε όλο νόημα κλείνοντάς μου το μάτι.
Ένευσα και αρχίσαμε μαζί τις ασκήσεις.
Δεν ήμουν από πάντα πολύ αθλητικός τύπος και δεν ήμουν επίσης, λάτρης της γυμναστικής. Πολύ γρήγορα λαχάνιαζα και άφηνα στη μέση το τρέξιμο ή το ποδήλατο. Με τον Έντουαρντ όμως, όλα ήταν διαφορετικά. Αισθανόμουν πως ήταν διαφορετικά. Διασκέδαζα με την ψύχη μου να περνάω χρόνο μαζί του ακόμα κι αν αυτός ο χρόνος περιλάμβανε τη γυμναστική.
-Ουφ...κουράστηκα Έντουαρντ!, παραπονέθηκα έπειτα από μία ώρα άσκησης περίπου.
Ξάπλωσα ανάσκελα στα στρώματα λουζμένη στον ιδρώτα παρακαλώντας τον να μη συνεχίσουμε.
-Από τώρα Μπέλα? Έλα!, μου είπε τραβώντας με από το χέρι σαν μικρό παιδάκι.
-Όχι...δεν μπορώ άλλο!, ξεφυσούσα και του αντιστεκόμουν. Σε παρακαλώ...
-Δεν ακούω λέξη!, μου είπε συνεχίζοντας να με τραβάει ώστε να σηκωθώ.
-Όχι όχι όχι!, αποκρινόμουν πεισματικά κι έτσι όπως τραβήχτηκα, τον έριξα δίπλα μου στο στρώμα.
Αμέσως ξεσπάσαμε κι οι δυο σε γέλια.
-Συ...συγγνώμη!, έλεγα μέσα από τα γέλια μου. Κατά...λάθος!
-Κατά λάθος?, απάντησε ερωτηματικά ανασηκώνοντας το ένα του φρύδι.
Τον κοίταξα για μια στιγμή σαστισμένη και θαμπωμένη από τον άνθρωπο που είχα μπροστά μου. Ήταν...ό,τι πιο όμορφο είχα δει ποτέ μου. Η ακαταμάχητη ομορφιά του και ο λαμπερός του χαρακτήρας ήταν το κλειδί για να με κάνουν να τον ερωτεύομαι όλο και περισσότερο.
-Είσαι καλά?, με ρώτησε ανήσυχα. Πλάκα έκανα πριν..., απολογήθηκε.
Οι σκέψεις μου έφεραν μία σοβαρή έκφραση στο πρόσωπό μου, γι αυτό και προβληματίστηκε ο Έντουαρντ.
-Ναι ναι...μια χαρά. Όλα καλά., τον καθησύχασα. Χίλια συγγνώμη αλλά πρέπει να φύγω. Δεν πέρασαν δύο ώρες, αλλά θυμήθηκα πως έχω κάτι να κάνω.
Κούνησε συναινώντας το κεφάλι του και τότε αμέσως πήρα τη ζακέτα μου και έτεινα να φύγω σαν κυνηγημένη.
-Θα σε δω αύριο..., είπε μαλακά.
Γύρισα το βλέμμα μου.
-Αύριο!, απάντησα χαμογελώντας του.
Αύριο..., επανέλαβα στον εαυτό μου.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5

ΜΠΕΛΛΑ

Είχαν περάσει ίσα με τρεις μήνες από την ημέρα που ξεκινήσαμε την προπόνηση με τον Έντουαρτ! Η ζωή μου είχε γίνει άνω κάτω!!! Όλα ήταν τόσο περίεργα , χαιρόμουν και ανυπομονούσα να πηγαίνω στο γυμναστήριο , όχι τόσο για να κάνω γυμναστική αλλά για να τον βλέπω . Είχε στοιχειώσει τα όνειρα μου και δεν μπορούσα να τον βγάλω από το μυαλό μου παρόλο τις επίμονες προσπάθειες μου!! Άρχισα να ντρέπομαι και τον Τζέικ , ήταν πάντα τόσο καλός , που μου έκαιγε την καρδιά , όταν αντί για αυτόν σκεφτόμουν τον Έντουαρτ !!!

Έφτασα όσο πιο γρήγορα μπορούσα στο γυμναστήριο και σε σχέση με τις πρώτες φορές δεν είχα καθόλου άγχος, αντιθέτως ήμουν τόσο χαρούμενη!!. Μπήκα μέσα στο γυμναστήριο και ο Έντουαρτ καθόταν στην ρεσεψιόν και μιλούσε με την υπάλληλο και γελούσαν! Αυτό μου δημιούργησε μια αίσθηση ζήλιας αλλά προσπάθησα να μην το δείξω γιατί τότε θα με καταλάβαινε!!!

Καθώς λοιπόν προχωρούσα , γύρισε το κεφάλι του και μου χαμογέλασε! Αχ γιατί μου το έκανε πάντα αυτό , ήταν λες και το έκανε επίτηδες !!

- Βρε καλώς την , μου είπε.

- Βρε καλώς με , τι κάνεις ?

- Καλά είμαι έχω όρεξη για πολλή προπόνηση , εσύ?

- Ωχ πρέπει να ανησυχώ ? είπα και γελάσαμε και οι δύο ταυτόχρονα από το ύφος μου.

- Πολύ , πάμε?

- Πάμε , είπα και ξεκίνησα πρώτη ακολουθώντας με από πίσω , άλλωστε πια μετά από τρεις μήνες γνώριζα που ήταν η αίθουσα που κάναμε γυμναστική, και μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση την πρώτη φορά όταν μου είπε ότι μου παραχωρούσε σχεδόν μια ολόκληρη αίθουσα!

- έτοιμη ?

- Πάντα , άλλωστε σε έχω μάθει θα με ξεπατώσεις πάλι .

- Είσαι κακιά , εγώ κάνω τέτοια πράγματα ?, είπε και μου χαμογέλασε με το στραβό του χαμόγελο που μου έκοβε τα ύπατα!

- Άκου εγώ κακιά? Ξεκινάμε?

- Αμέσως , είπε και έβαλε το χέρι του πάνω στο κεφάλι του λες κι ήμουν εγώ ο στρατηγός και αυτός ο στρατιώτης !

Οι δυο ώρες πέρασαν υπέροχα όπως πάντα, με πολλή γυμναστική αλλά και συνάμα πολύ πλάκα!!Ενώ ετοιμαζόμουν να φύγω …

- Λοιπόν Έντουαρτ φεύγω θα τα πούμε την Δευτέρα.

- Μπέλλα περίμενε λιγάκι να σου πω.

- Ναι πες μου.

- Να αύριο έχω τα γενέθλια μου και θα βγω με κάτι φίλους έξω, θα ήθελες να έρθεις?

- Μμ δεν ξέρω σε ευχαριστώ για την πρόταση αλλά δεν είμαι και του πολύ έξω.

- Έλα βρε Μπέλλα , κάνε μου ένα χατίρι , αν θέλεις φέρε κι τον αρραβωνιαστικό σου.

- Θα προσπαθήσω , δεν σου υπόσχομαι τίποτα!

- Είμαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρεις , μου είπε και μου χαμογέλασε.

- Καλά , πες μου πού ακριβώς και θα δούμε!

- Στο Manhattan, το ξέρεις ?

- Ναι, ναι το ξέρω .

- Ωραία , θα σε περιμένω κατά τις 10 , είπε και μου έκλεισε το μάτι , αχ αυτός ο άνθρωπος είναι υπέροχος.

- Θα προσπαθήσω, του είπα , του χαμογέλασα κι έφυγα.

Ήθελα πολύ να πάω πολύ στο πάρτι του , ήθελα να τον γνωρίσω και λίγο έξω από την δουλειά! Αλλά το γεγονός ότι μου είπε να καλέσω τον Τζεικ με παραξένεψε , γιατί...? Γιατί αν ήθελα να γίνει κάτι δεν θα μπορούσα με τον Τζεικ εκεί ! Μα καλά τι σκεφτόμουν ? Να απατήσω τον σύζυγο μου ? Κι όμως η ιδέα με εξίταρε και ήθελα τόσο πολύ να φιλήσω τον Έντουαρτ , να νιώσω τα χάδια του , αχ δεν ήμουν καλά, άρχιζα να τα παίζω αλλά βαθιά μέσα μου , μου άρεσε!!!

Όταν πήγα σπίτι , ήταν εκεί ο Τζέικ , ο οποίος καθόταν μπροστά στο τζάκι κι διάβαζε ένα βιβλίο.

- Αγάπη μου ?

- Βρε βρε , καλώς την γυναίκα της ζωής μου , πως είσαι ?

- Καλά είμαι μωρέ λιγάκι κουρασμένη.

- Αμαν βρε κορίτσι μου κι σου είπα να κόψεις λιγάκι την γυμναστική.

- Κι εγώ σου είπα ότι αυτό θα το κάνω μόνο όταν χάσω τα κιλά που θέλω.

- Καλά ότι πεις , εσύ θα σου πάω εγώ αντίρρηση ?

- Έτσι μπράβο , λοιπόν πάω να κάνω ένα μπάνιο και πάω να ξαπλώσω λιγάκι , θα έρθεις?

- Σε λιγάκι.

- Οκ , α Τζέικ τι έχεις να κάνεις το Σάββατο ?

- Έχω εφημερία αγάπη μου γιατί ρωτάς?

- Α άσε τίποτα σημαντικό.

- Έλα πες μου.

- Να ένας φίλος μου έχει τα γενέθλια του αύριο και μου πρότεινε να πάω με τον καλό μου.

- Αχ αγάπη μου χίλια συγνώμη , αλλά εσύ μπορείς να πας.

- Ε τι να κάνω μόνη μου εκεί χωρίς εσένα?

- Πήγαινε γλυκιά μου να ξεσκάσεις κι εσύ λιγάκι , και σου υπόσχομαι πως θα βγούμε και μαζί κάποια στιγμή.

- Καλά θα το σκεφτώ , λοιπόν πάω επάνω.

- Οκ θα έρθω κι εγώ σε λιγάκι.

- Οκ!

Ανέβηκα επάνω και είχα μέσα μου τόσα αντιφατικά συναισθήματα! Από την μια χαιρόμουν που θα πήγαινα μόνη μου και μάλιστα με την συναίνεση του Τζεικ αλλά από την άλλη στενοχωριόμουν , γιατί κατά κάποιο τρόπο τον εξαπατούσα!

ΣΑΒΒΑΤΟ

Το βράδυ είχε περάσει δύσκολα , οι σκέψεις και οι τύψεις με τριγυρνούσαν και δεν με άφησαν να κλείσω μάτι !Είχε ξημερώσει για τα καλά , κατέβηκα κάτω έφτιαξα καφέ και προσπαθούσα για άλλη μια φορά να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά , γιατί σε λίγο με έβλεπα να χτυπάω το κεφάλι στο τοίχο . Μετά από λίγο είδα τον Τζεικ να καταβαίνει τις σκάλες . Τον παρατηρούσα και έβλεπα έναν άνθρωπο όμορφο , γλυκό , που κάθε γυναίκα θα μπορούσε να στηριχτεί πάνω του. Αλλά τώρα πια δεν μου έφταναν αυτά , μου έλειπε το πάθος , η περιπέτεια , το κάτι που θα κάνει αυτή την σχέση ξεχωριστή.

- Καλημέρα αγάπη μου , μου είπε και με φίλησε.

- Καλημέρα , πως είσαι ? πως κοιμήθηκες ?


- Καλά σε αντίθεση με σένα , από ότι βλέπω δεν έκλεισες μάτι.

- Δεν έχεις άδικο , απλά είχα άγχος για μια δουλειά την Δευτέρα…

- Αμάν βρε αγάπη μου , αφού είσαι καταπληκτική στην δουλειά σου , μην ανησυχείς.

- Το προσπαθώ αλλά με ξέρεις.

- Και βέβαια σε ξέρω αγάπη μου για αυτό προσπαθώ να σε ηρεμήσω.

- Το ξέρω αλλά δεν …, καφέ?

- Αμέ , μου είπε και του έβαλα στην κούπα.

- Δεν μου είπες θα πας στο πάρτι ?

- Δεν ξέρω ακόμα.

- Έλα βρε μωρό μου πήγαινε να περάσεις και εσύ λίγο καλά.

- Καλά θα πάω αφού μου το λες εσύ.

- Έτσι μπράβο.

- Κι εσύ ?

- Τι εγώ ?

- Τι θα κάνεις?

- Μα βρε αγάπη μου δεν σου είπα ότι έχω εφημερία? , μην φοβάσαι για μένα.

- Καλά καλά, λοιπόν πάω να κάνω ένα μπάνιο και να πάω να δουλέψω λιγάκι.

- Οκ μωρό μου πάω στο νοσοκομείο κι εγώ.

- Καλά δουλεύεις διπλοβάρδια?

- Όχι απλά μου ζήτησε ένα συνάδελφος να τον βοηθήσω σε κάτι, δεν θα αργήσω.

- Όπως νομίζεις , του είπα τον φίλησα και πήγα επάνω να κάνω μπάνιο για να χαλαρώσω λιγάκι.

Πήγα έπειτα στο γραφείο μου να δουλέψω , γιατί ήταν ο μόνος τρόπος για να ξεχαστώ έστω και για λίγο!!Οι ώρες περνούσαν , αλλά τουλάχιστον με έκανε να ξεχάσω για λίγο τον Έντουαρτ . Η ώρα είχε πάει σχεδόν 8 και ο Τζεικ δεν είχε εμφανιστεί καθόλου , παράξενο μου είχε πει ότι θα έρθει νωρίς . Πήρα τηλέφωνο για αν δω αν είναι καλά , γιατί παρόλο που δεν ήμουν πια ερωτευμένη μαζί του δεν μπορούσα να πω ότι δεν τον νοιαζόμουν.

- Τζέικ ?

- Αχ αγάπη μου χίλια συγνώμη που δεν σε ειδοποίησα αλλά ξεχάστηκα με την δουλειά.

- Δεν πειράζει αγάπη μου αλλά ανησύχησα.

- Ναι το ξέρω και σου ζητάω χίλια συγνώμη.

- Με ενδιαφέρει που είσαι καλά , δηλαδή δεν θα γυρίσεις καθόλου σπίτι ?

- Καθόλου δεν προλαβαίνω , θα τα πούμε αύριο , καλή διασκέδαση σου εύχομαι.

- Σε ευχαριστώ πολύ , να προσέχεις.

- Θα προσέχω αγάπη μου κι εσύ το ίδιο , σε αγαπάω.

- Κι εγώ φιλάκια , είπα κι το έκλεισα.

Έπρεπε σιγά σιγά να ετοιμαστώ , αν ήθελα να είμαι εκεί στην ώρα μου . Ανέβηκα επάνω , βάφτηκα , έφτιαξα τα μαλλιά μου σε μια μακριά αλογοουρά , φόρεσα ένα κοντό μαύρο φόρεμα , ένα ζευγάρι ψηλοτάκουνες γόβες . Ήμουν αρκετά προκλητική κι μου άρεσε πολύ!!Θα πάθαινε την πλάκα του ο Έντουαρτ!!

Η ώρα είχε πάει εννέα και μισή και ήταν η ώρα να φύγω!

Πήγα , πήρα το αυτοκίνητο μου και ξεκίνησα , δεν μπορώ να πω ότι δεν είχα άγχος για το πάρτι αυτό !!Κατά τις 10 και έφτασα στο μαγαζί , έδωσα την πρόσκληση μου για να μπω μέσα , γιατί ήταν ένα από τα μεγαλύτερα κλαμπ κι δεν μπορούσες εύκολα να μπεις .Όταν μπήκα μέσα , είχε πολύ κόσμο ούτε βήμα δεν μπορούσες να κάνεις . Άρχισα να ψάχνω τον Έντουαρτ μέσα σε όλο αυτό τον κόσμο , αλλά ήταν τόσο δύσκολο να τον βρω ! Αλλά ναι τον βρήκα , είδα αυτό το αγγελικό πρόσωπο , τα μάτια μας διασταυρώθηκαν και μια περίεργη λάμψη εμφανίστηκε στα δικά του !Άρχισα να περπατώ για να φτάσω εκεί που ήταν αλλά ξαφνικά τον είδα μπροστά μου και μου κόπηκαν τα πόδια . Φορούσε ένα μπλε πουκάμισο , ένα τζινάκι και τα μαλλιά του στο στυλ που ήταν πάντα, επιμελώς ατημέλητα και το άρωμα του με κατέκλυσε ολόκληρη.

- Τελικά ήρθες !, είπε με έναν ενθουσιασμό στην φωνή του.

- Ναι τα κατάφερα , χρόνια σου πολλά.

- Σε ευχαριστώ πολύ , είπε και αλληλοφιληθήκαμε στα μάγουλα, αχ τα χείλη του ήταν τόσο απαλά.

- Να και το δώρο σου , του είπα και του έτεινα το κουτί με το χρυσό ρολόι που του είχα πάρει.

- Σε ευχαριστώ πολύ δεν ήταν ανάγκη.

- Ήταν , πιστεύω να σου αρέσει.

- Ναι είσαι σίγουρη για αυτό , μα για να σε δω !, μου είπε και μου έκανε μια σβούρα .. είσαι μια κούκλα.

- Πάντα ευγενικός.

- Μόνο την αλήθεια λέω , είπε και μου χαμογέλασε …. Πάμε ?

- Ναι βεβαίως, είπε και μου έτεινε το χέρι του να προχωρήσω πρώτη.

Μόλις φτάσαμε στο τραπέζι του, ήταν μαζεμένη μια παρέα όπου αποτελούταν από 5 άτομα. Αυτό όμως που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι όλοι τους ήταν τόσο όμορφοι , που ένιωθα κάπως μειονεκτικά δίπλα τους!

- Λοιπόν να σας συστήσω την Μπέλλα , καλή μου φίλη και καλή μου μαθήτρια…, με το τελευταίο του σχόλιο γελάσαμε όλοι μαζί

- Λοιπόν να σου τους συστήσω ,από εδώ η Ρόζαλι , ο Έμετ , ο Μαικλ, ο Τζάσπερ και η Άλις , όπου είναι η αδερφή μου.

- Χαίρομαι που σας γνωρίζω!

- Κι εμείς το ίδιο , είπε η Άλις με ένα χαμόγελο.

- Λοιπόν και αφού συστηθήκατε , Μπέλλα τι θα πιεις?

- Μια βότκα πορτοκάλι, αν δεν σου κάνει κόπο.

- Αμέσως , είπε και πήγε προς το μπαρ.

- Λοιπόν Μπέλλα τι δουλειά κάνεις ?, μου είπε η ΆΛις

- Είμαι διευθύντρια οικονομικών.

- Καλά τόσο μικρή και έγινες διευθύντρια? , είπε ο Τζάσπερ με μια φανερή περιέργεια στην φωνή του.

- Δεν είμαι και τόσο μικρή , αλλά και πάλι μια υψηλή θέση δεν έχει να κάνει με την ηλικία , αν δεν κάνω λάθος ?

- Ναι σωστά , μου απάντησε.

- Εσύ Τζάσπερ ,Άλις τι δουλειά κάνετε ?

- Εγώ είμαι διακοσμήτρια εσωτερικών χώρων.

- Α τέλεια , αυτό σημαίνει ότι είσαι πολύ δημιουργική.

- Ναι μου το λένε πολύ αυτό , είπε με ένα χαμόγελο στα χείλη.

- Εσύ Τζάσπερ ?

- Έχω εστιατόριο.

- Α τέλεια!

- Ναι, έλα καμιά μέρα να δοκιμάσεις τις σπεσιαλιτέ μου.

- Με μεγάλη μου χαρά!, είπα και εμφανίστηκε ο Έντουαρτ με το ποτό.

- Ορίστε το ποτάκι.

- Σε ευχαριστώ πολύ!

- Πως τα περνάς?

- Πολύ όμορφα!

- Χαίρομαι!

Είχε περάσει αρκετή ώρα και δεν είχα καταλάβει τίποτα , περνούσα τόσο τέλεια , μιλούσαμε για διάφορα πράγματα , ήταν πολύ ενδιαφέροντες άνθρωποι , χορέψαμε , όλα ήταν σούπερ !
Αλλά κάθε όμορφη στιγμή καταστρέφεται από κάτι άσχημο και απρόσμενο

- Έ μεγάλε για κοίτα προσεχτικά ποια έχει έρθει ?

Γύρισε το κεφάλι του και συγχρόνως το κάναμε όλοι μαζί και είδαμε την Τάνια να μπαίνει μαζί με τον Άλεκ , απίστευτο , εδώ είναι που λένε βουνό με βουνό δεν σμίγει!

Γύρισα και εγώ να δω την αντίδραση του Έντουαρτ . Είχε τσιτωθεί αρκετά και ήπιε μονορούφι το ουίσκι. Τον πλήγωνε ακόμα πολύ το γεγονός ότι τον άφησε για έναν άλλον.

- Είσαι καλά?, του είπα γιατί πραγματικά φαινόταν χάλια.

- Ναι καλά είμαι απλά ήταν λίγο απότομο , μην ανησυχείς.

- Ηρέμησε δεν αξίζει , προσπάθησε να ηρεμήσεις γιατί αν σε δει έτσι …

- Ναι δεν έχεις άδικο, συγνώμη.

- Γιατί ζητάς συγνώμη παιδί μου ? Ηρέμησε, είναι απόλυτα φυσιολογικό.

- Σε ευχαριστώ για την κατανόηση...

- Σώπα καλέ για αυτό δεν είναι οι φίλοι? είπα αλλά συνάμα πονούσα κι εγώ που τον έβλεπα έτσι , δεν ήθελα να πονάει.

- Μπέλλα μπορώ να σου ζητήσω κάτι?

- Ναι πες μου , ότι θέλεις.

- Κοίτα είναι λίγο...

- Έλα πες καλέ!

- Να θα ήθελα να προσποιηθείς την κοπέλα μου , είπε και μαρμάρωσα ολόκληρη.

- Το ξέρω ότι αυτό που σου ζητάω είναι δύσκολο...

- Έντουαρτ εγώ...

- Να απλά θα ήθελα να με δει με μια άλλη για να νιώσει τον ίδιο πόνο που ένιωσα εγώ , και ειδικότερα αν με δει με μια φίλη της...

- Δεν ξέρω…

- Άστο δεν πειράζει , το ξέρω είναι πολύ τραβηγμένο αυτό που σου ζήτησα.

- Δεν είναι αυτό Έντουαρτ , είναι το γεγονός αν είναι το σωστό.

- Δεν ξέρω αν είναι το σωστό αλλά έτσι νιώθω , αλλά οκ καταλαβαίνω , δεν πειράζει...

- Έντουαρτ δέχομαι , αν είναι να νιώσεις καλύτερα.

- Αλήθεια το λες?

- Αλήθεια , αν είναι για καλό...

- Σε χίλιοευχαριστώ , δεν ξέρω πώς να στο ανταποδώσω.

- Ε κάτι θα βρούμε , του είπα και του χαμογέλασα

- Ε Έντουαρτ είσαι καλά ? του είπε η Άλις.

- Ναι γλυκιά μου καλά είμαι , μην ανυσηχείς.

- Μάλλον Έντουαρτ εσύ πρέπει να ανησυχείς γιατί το ζευγαράκι της αγίας Παρασκευής έρχεται προς εμάς, τότε ήταν που είδα τον Έντουαρτ να γουρλώνει τα μάτια του αλλά μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου ξαναήρθε σε μια ήρεμη κατάσταση.

- Δεν ανησυχώ καθόλου , απλά ότι δείτε κι ακούσετε μην τρομάξετε και μην δείξετε με κανένα τρόπο το ξαφνιασμά σας.

- Τι ετοιμάζεις αδερφούλη ?

- Θα δεις , απλά παίξτε το αδιάφοροι.

- Ό,τι πεις.

Και εκεί που καθόμασταν έρχεται η Τάνια με τον Άλεκ , εγώ της το γνώρισα κατά τύχη και έχω και εγώ ένα μερίδιο ευθύνης σε αυτό .Ένιωθα ότι ο πόνος του Έντουαρτ κατά ένα μέρος είχε προκληθεί κι από εμένα !

- Έντουαρτ ?, ακούστηκε μια φωνή από πίσω μας.

Τότε ο Έντουαρτ πήρε μια βαθιά ανάσα κι γύρισε.

- Τάνια ?, είπε εντελώς ξαφνιασμένος.

- Χρόνια σου πολλά!

- Σε ευχαριστώ πολύ , να είσαι καλά.

- Σε ευχαριστώ , δεν περίμενα να σε βρω εδώ.

- Ναι είπα να γιορτάσω τα γενέθλια μου έξω με την παρέα μου...

- Χαίρομαι , να σου συστήσω τον ΆΛεκ , είναι..

- Ναι άσε κατάλαβα δεν είμαι και δα τόσο ηλίθιος, χαίρω πολύ.

- Παρομοίως.

- Να σου συστήσω και εγώ την κοπέλα μου , Μπέλλα? , είπε και γύρισα και τους αντίκρισα. Είδα την Τάνια να γουρλώνει τα μάτια της και τον Άλεκ να έχει ένα ηλίθιο χαμόγελο.

- Μπέλλα?

- Τάνια μου , τι κάνεις , είπα και την αγκάλιασα σαν να μην συμβαίνει τίποτα.

- Καλά καλά , εσύ με τον Έντουαρτ ?μα πως?

- Ε γίνονται αυτά!

- Κι ο Τζέικ ?, είπε ξαφνιασμένη

- Χωρίσαμε!

- Τόσο απλά ?

- Ε αν ερωτεύεσαι , λογικά θα το ξέρεις εσύ αυτό ?σωστά?. Την είδα να μαζεύεται και γύρισα το πρόσωπο μου στον Έντουαρτ ο οποίος ήταν τόσο χαμογελαστός που μου έκοβε την ανάσα.

- Ναι σωστά , απάντησε για να μην δείξει ότι ενοχλήθηκε.

- Άλεκ πως είσαι ?

- Καλά Μπέλλα μου , εσύ ?

- Τέλεια , καλύτερα από ποτέ θα έλεγα.

- αχ αυτά κάνει ο έρωτας , είπα και τότε αισθάνθηκα τον Έντουαρτ να με πιάνει από την μέση και με έφερε πιο κοντά του . Ένιωσα την ζεστασιά του σώματος του και με έκανε για κάποια στιγμή να χάσω την ισορροπία μου. Η Τάνια φαινόταν τόσο ενοχλημένη , που αν και φίλη μου δεν μπορώ να πω ότι δεν χάρηκα που την είδα έτσι .

- Μπέλλα θα μπορούσα να σου μιλήσω για ένα λεπτάκι ? ,με ρώτησε η Τάνια.

- Είναι ανάγκη ?

- Ναι αν δεν σου είναι κόπος?

- Ναι βεβαίως.

- Αλέκ μου φέρνεις ένα ποτό?

- Ναι βεβαίως , είπε και έφυγε από κοντά μας , ενώ η Τάνια με τράβηξε από το χέρι πιο πέρα από την παρέα.

- Σιγά βρε Τάνια! Μου έβγαλες το χέρι!

- Μπέλλα τι κάνεις με τον άντρα μου ? , μου είπε εξαγριωμένη.

- Πρώτον δεν είναι άντρας σου , είναι πρώην και δεύτερον δεν καταλαβαίνω γιατί κάνεις έτσι ?

- Γιατί δεν περίμενα ποτέ από μια φίλη να κάνει κάτι τόσο ύπουλο.

- Ύπουλο? Για κάτσε βρε Τάνια γιατί δεν τα λες σωστά!

- Τι δεν λέω σωστά , ότι πηγές με τον άντρα μου ?

- Πρώην , αλλά και πάλι δεν καταλαβαίνω τίποτα εσύ τον παράτησες για τον Άλεκ , έπρεπε και ευχαριστημένη να είσαι.

- Ευχαριστημένη ?

- Και βέβαια , εσύ βρήκες την ευτυχία σου , δεν αξίζει κάτι και αυτός ? τόσο εγωίστρια είσαι ?

- Δεν είπα ποτέ αυτό...

- Και τότε τι είπες ?

- Ότι δεν περίμενα να πας εσύ ποτέ μαζί του!

- Κοίτα να δεις γιατί μας τα έχεις κάνει πολλά , συνάντησα αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο , που δεν θα τον παρατούσα για κανέναν άλλον και είμαι τρελά ευτυχισμένη μαζί του , για αυτό άφησε με ήσυχη.

- Ήσυχη ?

- Ναι ακριβώς , παράτα με και πήγαινε στον Άλεκ.

- Τώρα καταλαβαίνω μου γνώρισες τον Άλεκ για να παρατήσω τον Έντουαρτ και να πας εσύ μαζί του!

- Είσαι τρελή γλυκιά μου γιατί πρώτα από όλα υποβαθμίζεις την θέση σου σαν γυναίκα αλλά και την θέση του άντρα σου που τόσα χρόνια σε αγαπούσε και όπου όταν το συνάντησα ήταν ένα μαύρο χάλι.

- Αυτό επιδίωκες να τον χωρίσω και να του συμπαρασταθείς!

- Δεν πας καλά και ξέρεις κάτι? Χαίρομαι που τον χώρισες γιατί τώρα ο άνθρωπος είναι με μια γυναίκα που τον αγαπάει και τον σέβεται σε αντίθεση με εσένα.

- Ξέρεις τι είσαι ? μια πο... είσαι , μια αντροχωρίστρα!

Τα νεύρα μου είχαν πιάσει κόκκινο , δεν άντεξα άλλο και το χέρι μου απότομα και με δύναμη βρέθηκε στο μάγουλο της.

- Σε λυπάμαι , της είπα και έφυγα.

Αυτή δεν ήταν η Τάνια που γνώρισα , ήταν μια άλλη , και ειλικρινά χαιρόμουν που ο Έντουαρτ απαλλάχτηκε από αυτήν !Όταν έφτασα στην παρέα ξανά ο Έντουαρτ αμέσως γύρισε...

- Τι έγινε Μπέλλα ? τι σου είπε ?

- Μην φοβάσαι δεν μου είπε τίποτα σοβαρό , απλά είχε κάτι απορίες , τίποτα παραπάνω , τίποτα λιγότερο , δεν ήθελα να του πω την αλήθεια για να μην χάσει πασά ιδέα για εκείνη.

- Μόνο αυτό ?

- Ναι ναι , τίποτα παραπάνω , απλά της φάνηκε λίγο περίεργο ότι είμαστε μαζί

- Σε ευχαριστώ πολύ για όλα , δεν έχω λόγια για να σε ευχαριστήσω

- Δεν χρειάζεται , όλα καλά

- Θα ήθελες να πάμε να χορέψουμε ?

- Ναι με μεγάλη μου χαρά, του είπα . Όλοι χόρευαν σαν ζευγάρια στο ρυθμού ενός απαλού μπλουζ. Με έπιασε από την μέση και με έφερε κοντά του , ενώ εγώ τοποθέτησα τα χέρια μου πάνω στους ώμους του.

- Είσαι καλά ? του είπα για να δω τι αισθανόταν μετά από όλα αυτά που έγιναν.

- Καλά είμαι , τουλάχιστον έτσι πιστεύω.

- Προσπάθησε να ηρεμήσεις.

- Εύκολο να το λες , δύσκολο να το πράττεις , με αυτή την γυναίκα πέρασα και όμορφες στιγμές και όλο αυτό με πλήγωσε βαθιά.

- Καταλαβαίνω...

- Και πάλι σε ευχαριστώ για όλα.

- Σώπα καλέ , δεν έγινε και τίποτα!

Τότε έστριψε το κεφάλι του προς τα δεξιά και συνάμα το έκανα κι εγώ και είδα ξανά την Τάνια να έχει καρφώσει την ματιά της σε εμάς.

- Μην κοιτάς , του είπα γιατί αλλιώς θα καταλάβαινε η Τάνια.

- Ναι έχεις δίκιο , Μπέλλα να σου ζητήσω μια τελευταία χάρη?

- Αν μπορώ ?

- Φίλησε με!

- Τι ??

- Σε παρακαλώ μια τελευταία χάρη , θέλω να την δω να νιώθει πόνο!

- Μα...

- Σε παρακαλώ ?? μου είπα και τα μάτια του με έκαναν να μην μπορώ να του αντισταθώ.

- Εντάξει αλλά μόνο ένα , οκ?

- Εντάξει , είπε και τα χείλη του πλησίασαν τα δικά μου .

Ένιωθα την ζεστή του ανάσα να με καίει , αχ θα λιποθυμούσα πριν καν με φιλήσει! Τα χείλη του τελικά βρέθηκαν πάνω στα δικά μου .Ήταν τόσο απαλά τα χείλη του και τόσο βελούδινα. Το φιλί στην αρχή ήταν αργό αλλά όσο συνέχιζε βάθαινε όλο και πιο πολύ , δεν μπορούσα να του αντισταθώ και έτσι απλά τοποθέτησα τα χέρια μου στα μαλλιά του και άνοιξα περισσότερο το στόμα του για να εισχωρήσει η γλώσσα του . Εκείνος έδινε τέτοιο πάθος στο φιλί που για κλάσματα του δευτερολέπτου νόμιζα ότι με θέλει. Όλο αυτό το πάθος με παρέσυρε που άφηνα όλο μου το είναι σε αυτό το φιλί! Οι γλώσσες μας είχα γίνει και βρίσκονταν σε ένα ατέλειωτο χορό .

Είχε περάσει αρκετός χρόνος και έπρεπε να πάρουμε άμεσα ανάσα. Τα χείλη μας απομακρύνθηκαν και προσπαθούσαμε να πάρουμε ανάσα . Τα μέτωπα μας ήταν ενωμένα, ενώ τα χέρια μου βρίσκονταν ακόμα ανάμεσα στα μαλλιά του.

- Μπέλλα ?, μου είπε με σχεδόν κομμένη την ανάσα

- Πες μου ..

- Σε θέλω , από την πρώτη στιγμή που σε είδα ..

- Έντουαρτ…. Ήταν το μόνο που μπορούσα να προφέρω μετά από τέτοια εξομολόγηση και χωρίς να του πω τίποτα άλλο ξαναφιληθήκαμε σε ένα βαθύ φιλί γεμάτο πάθος . Αχ τον ήθελα αλλά…

_________________

Κεφάλαιο 6ο

Μπέλα

Τελικά, οι ενδοιασμοί μου εξαλείφθηκαν μονομιάς τη στιγμή που τα χείλη του συνάντησαν για μία ακόμη φορά τα δικά μου. Κάθε δισταγμός και κάθε...«αλλά» χάθηκαν και αντικαταστάθηκαν από συναισθήματα ικανοποίησης κι ενθουσιασμού. Ικανοποίηση, γιατί τα αισθήματα και των δυο μας ήταν αμοιβαία, κι ενθουσιασμός, γιατί ένιωθα σαν μικρό κοριτσάκι που έμπλεκε σε περιπέτειες θέλοντας να περάσει ανέμελα την εφηβεία του κάνοντας τρέλες. Τρέλες! Η σχέση που είχα με τον Έντουαρντ ήταν πράγματι μία τρέλα, διότι εξαιτίας αυτής διακινδύνευα πράγματα στη ζωή μου, με πρωταρχικό το γάμο μου. Κι αν η Τάνια συναντούσε τυχαία τον Τζεικομπ και του μιλούσε? Αν του ανέφερε τι έγινε με κάθε λεπτομέρεια? Εγώ πώς θα του εξηγούσα και τι θα του έλεγα?
Για μία ακόμη φορά οι τύψεις κι οι ενοχές επανήλθαν τριβελίζοντας το μυαλό μου. Καθόμουν ήρεμη με μία κούπα τσάι στον καναπέ του σαλονιού μου διαβάζοντας την «Περηφάνεια και Προκατάληψη», όταν η μορφή του Έντουαρντ ξεπήδησε και μου γέννησε όλες αυτές τις αμφιβολίες. Αντικρουόμενα συναισθήματα με κατέκλυζαν χωρίς να μου αφήνουν περιθώρια ώστε να καταλήξω κάπου. Από τη μία πλευρά, ήθελα όσο τίποτε άλλο τον Έντουαρντ στη ζωή μου, όμως από την άλλη, σκεφτόμουν μήπως ήταν μία επιπολαιότητα αυτό που είχαμε. Αν σε λίγο καιρό έσβηνε αυτή η μαγεία και ο έρωτας που ένιωθα προς το πρόσωπό του? Ήμουν πολύ μπερδεμένη. Μία φωνούλα μου φώναζε υπενθυμίζοντάς μου τον Τζέικομπ και λέγοντας πως όλο αυτό που αισθανόμουν για τον Έντουαρντ ήταν εφήμερο, ενώ μια άλλη με παρακινούσε να συνεχίσω μαζί του κι όπου με έβγαζε, καθώς ο καθένας μας είχε δικαίωμα σε μία περιπέτεια. «Δεν ξέρω...», απαντούσα. «Δεν ξέρω τι να κάνω...».
Άφησα στην άκρη το βιβλίο και ξάπλωσα ανάσκελα στον καναπέ με το βλέμμα μου να πλανιέται τυχαία γύρω μου. Θα έπρεπε σύντομα να αποφασίσω πώς θα συνέχιζα τη ζωή μου. Ήμουν βέβαιη πως δεν θα άντεχα στο κρυφτό ξεγελώντας τον άντρα μου, και σε μικρό χρονικό διάστημα θα υπέκυπτα είτε λεγοντάς του την αλήθεια είτε αφήνοντας τον Έντουαρντ, κάτι που θα με πονούσε. Ένα χτύπημε στην πόρτα με τρόμαξε, ενώ σηκώθηκα απότομα από τη θέση μου. Φόρεσα τη ρόμπα μου αδέξια και άνοιξα την πόρτα του σπιτιού μου.
-Καλησπέρα σας., είπε ο μεγαλόσωμος κύριος που στεκόταν μπροστά μου.
-Καλησπέρα., απάντησα διστακτικά.
-Εδώ είναι η οικεία του κυρίου Μπλακ?
-Ναι, εδώ. Είμαι η...σύζυγός του., απάντησα.
-Ο κύριος Μπλακ έχει έναν συστημένο φάκελο. Μπορείτε να τον παραλάβετε κι εσείς μιας που είστε η σύζυγος, αρκεί να βάλετε μια υπογραφή εδώ., μου έδειξε.
Έγνεψα και υπέγραψα όπως μου υπέδειξε και αμέσως παρέλαβα τον φάκελο στα χέρια μου.
-Ευχαριστώ πολύ., αποκρίθηκα γλυκά κι έκλεισα την πόρτα.
Η αλήθεια είναι πως πάντοτε ήμουν διακριτική με τα προσωπικά δεδομένα άλλου, αλλά στην προκειμένη περίπτωση ήταν ο άντρας μου, κι έτσι από περιέργεια και μόνο, τον άνοιξα. Περίμενα το περιεχόμενό του να έχει σχέση με τη δουλειά του. Κάποιες ακτινογραφίες ίσως ή ακόμη και το ιστορικό κάποιων ασθενών του. Αυτό όμως που αντίκρισαν τα μάτια μου, δεν περιγραφόταν ούτε με λεξεις, ούτε με αριθμούς, ούτε με κινήσεις. Τα χαρτιά που κρατούσα μου έπεσαν από τα χέρια και το σώμα μου παρέλυσε, όντας έτοιμη να καταρρεύσω. Κρατήθηκα με δυσκολία από το μπράτσο του καναπέ και αργά γονάτισα στο πάτωμα. Αυτό δε μου συμβαίνει...,σκέφτηκα τρομαγμένη. Δε γίνεται να μου συμβαίνει...Είναι ένα κακό όνειρο, ένας εφιάλτης, που σε λίγο θα ξυπνήσω..., συνέχισα το ίδιο ανήσυχη. Μέσα στον φάκελο υπήρχαν φωτογραφίες μου με τον Έντουαρντ τη νύχτα των γενεθλίων του στο κλαμπ. Ειδικότερα, εικόνες τη στιγμή που φιληθήκαμε και ήμασταν αγκαλιά. Ποιος το έκανε αυτό? Γιατί να βγάλει φωτογραφίες και μάλιστα να τις στείλει στον Τζέικομπ?Ήμουν φοβισμένη, τρομοκρατημένη. Οι αισθήσεις μου είχαν εξαφανισθεί και αισθανόμουν ανήμπορη. Αμέσως έτρεξα να τηλεφωνήσω στον Έντουαρντ για να τον ενημερώσω σχετικά με το τι είχε συμβεί, αλλά με πρόλαβαν τα κλειδιά που άκουσα στην πόρτα. Σαν κυνηγημένη έτρεξα πίσω αρπάζοντας από το πάτωμα τις φωτογραφίες και πριν κάνω το οτιδήποτε ο Τζέικομπ είχε κιόλας μπει. Το μόνο που κατάφερα να κάνω ήταν να τις κρύψω πίσω από την πλάτη μου. Πολύ κουτό, αλλά δεν υπήρχε άλλη εναλλακτική.
-Γεια σου αγάπη μου!, με χαιρέτησε χαμογελώντας.
-Γεια..., απάντησα φευγαλέα.
Ο τρόμος ήταν αδιαμφισβήτητα αποτυπωμένος στο πρόσωπό μου. Το ένιωθα. Ένιωθα πως όλα θα τελειωναν, μια αχνή ελπίδα όμως διαφαίνονταν ή καλύτερα εγώ ήθελα να υπήρχε.
-Έχεις κάτι Μπέλα?, με ρώτησε με δυσπιστία.
-Ό...Όχι..., τραύλισα. Όλα μια χαρά..., συνέχισα με πιο σταθερή φωνή κάνοντας μικροσκοπικά βήματα προς τα πίσω.
-Έχεις κάτι? Μήπως είσαι άρρωστη?, είπε αφήνοντας κάτω την τσάντα του πλησιάζοντάς με. Μπέλα, είσαι κάτασπρη σαν το πανί. Έφαγες τίποτα που σε πείραξε?, ρωτησε το ίδιο με ενδιαφέρον ακουμπώντας το μέτωπό μου.
-Όχι σου είπα., απάντησα όσο πιο ήρεμα μπορούσα.
-Τι έχεις από εκεί πίσω?, αποκρίθηκε αλλά δεν απάντησα. Αυτός ο φάκελος τι δουλειά έχει στο πάτωμα Μπέλα?, είπε σηκώνοντάς τον και διαβάζοντας το όνομά του. Για μένα είναι αυτό?
Και πάλι δεν απαντούσα.
-Μπέλα μου, με τρομάζεις. Συμβαίνει τίποτα σοβαρό? Τι περιείχε ο φάκελος? Εξετάσεις? Πες μου!
-Για μένα ήταν., είπα κοφτά δίχως να τον κοιτάζω.
-Για σένα? Τι τρέχει? Θα μου πεις επιτέλους?, με ρώτησε λιγάκι θυμωμένα. Τι είδες Μπέλα?
-Τίποτα., απάντησα κι έτεινα να φύγω πισωπατώντας, όμως τράβηξε τις φωτογραφίες μέσα από τα χέρια μου.
-Τζέικομπ..., ψιθύρισα αλλά με σταματησε σηκώνοντας το χέρι του.
Τις κοιτούσε μία-μία καλά, για να βεβαιωθεί όπως κατάλαβα, ότι ήταν αλήθεια αυτό που έβλεπε. Στο πρόσωπό του διάβασα αμφισβήτηση στην αρχή. Μετά θυμό. Ύστερα οργή. Στο τέλος πόνο. Κατάπιε μια φορά αφήνοντάς τες στο τραπέζι και μετά απομακρύνθηκε και κάθισε προβληματισμένος στην πολυθρόνα. Το βλέμμα του ήταν κενό, χωρίς να υποδεικνύει το παραμικρό συναίσθημα. Εγώ ακόμη στεκόμουν αμίλητη.
-Τζέικομπ..., ψέλλισα.
-Τι είναι αυτά?, ρώτησε σοκαρισμένος.
-Δεν...δεν είναι αυτό που νομίζεις. Ξέρω πως ακούγεται γελοία η απάντησή μου, αλλά δεν ισχύει αυτό. Αλήθεια. Αλήθεια σου λέω., έλεγα χωρίς ανάσα.
-Τι μου λες? Φιλούσες κάποιον άλλο και μου λες τώρα ότι δεν είναι αυτό που βλέπω? Για χαζό μ’ έχεις?, ύψωσε τη φωνή του.
-Όχι, αλλά...
-Τι Μπέλα? Πού ήσουν? Ποιος είναι αυτός? Έχεις σχέση μαζί του?
Οι ερωτήσεις έπεφταν σαν βροχή και αδυνατούσα να βρω απαντήσεις.
-Θέλω...
-Τι θέλεις Μπέλα? Να χωρίσουμε? Βρήκες άλλον γιατί με βαρέθηκες? Πόσο καιρό είστε μαζί?, ρωτούσε επανειλλημένα με θυμό.
-Όχι όχι όχι Τζέικομπ! Δεν θέλω να...
-Τότε? Απίστευτο αυτό που μου συμβαίνει!, είπε απελπισμένα. Ποιος...ποιος τα έστειλε αυτά?
-Δεν ξέρω...ειλικρινά...
-Γι αυτό ήσουν έτσι πριν? Έπρεπε να το φανταστώ! Κάποιος λοιπόν θέλησε να μου ανοίξει τα μάτια!, ειρωνεύτηκε.
-Τζέικομπ ως εδώ., είπα όσο πειστικά μπορούσα. Δεν σου έχω δώσει ποτέ το δικαίωμα...
-Τώρα το έδωσες!, φώναξε πλησιάζοντάς με. Γιατί Μπέλα?, με κοίταξε βαθιά στα μάτια.
-Άσε με να σου εξηγήσω...σε παρακαλώ..., ικέτεψα με δάκρυα στα μάτια.
-Για να σε λυπηθώ κλαις? Πες μου!, φώναξε ξανά πιάνοντας δυνατά τους καρπούς μου, ταρακουνώντας με. Τι δεν είχες Μπέλα? Τι? Σε τι υστερώ που το έχει αυτός?
-Τζέικομπ με πονάς., ψιθύρισα και αμέσως με άφησε τριγυρνώντας στο δωμάτιο. Άσε με να σου εξηγήσω. Δεν είμαστε μαζί! Είναι ο άντρας της φίλης μου της Τάνιας και...
-Αρκετά! Δεν ακούω λέξη! Με εξαπάτησες!, στρίγκλισε σπάζοντας με μία κίνηση το βάζο που ήταν τοποθετημένο στο τραπέζι.
Το νερό ξεχύθηκε στο πάτωμα και τα λουλούδια σκορπίστηκαν.
-Όχι, όχι, όχι..., έλεγα μέσα από τους λιγμούς μου. Τζέικομπ, άκουσέ με. Είναι ο σύζυγος της Τάνιας και επειδή είχε την υποψία ότι τον απατούσε, μου ζήτησε να προσποιηθούμε πως είμαστε μαζί για να ζηλέψει εκείνη. Είναι αλήθεια. Αλλιώς δεν θα καλούσε και τους δυο μας στα γενέθλιά του. Σου λέω αλήθεια, πίστεψέ με!, τον παρακάλεσα καταθέτοντας τα όπλα όταν γονάτισα μπροστά του. Μόνο εσένα αγαπάω!
-Σταμάτα τους θεατρινισμούς Μπέλα! Σταμάτα! Δεν έχεις λίγη συνείδηση για τα ψέμματά σου?, αναφώνησε οργισμένος. Φύγε!
-Όχι Τζέικομπ! Πίστεψέ με, σε εκλιπαρώ...Δε συνέβη τίποτα! Σε παρακαλώ!
-Φύγε!, στρίγκλισε ενώ ήταν εκτός εαυτού.
-Διαγράφεις για μια δολοπλοκία τα χρόνια που ζήσαμε μαζί?, τον ρώτησα μετανιωμένη.
-Αυτό γιατί δεν το σκέφτηκες εσύ πριν? Απάντησέ μου!, με πρόσταξε γεμάτος θυμό.
-Είναι ψέμματα! Όλα ψέμματα Τζέικομπ! Είμαι η γυναίκα σου εδώ και χρόνια, δεν σου έχω δωσει ποτέ δικαίωμα! Γιατί δε με πιστεύεις?, έκλαιγα ασταμάτητα.
-Δε με πείθεις με τα κλάματα! Τελείωσες για μένα! Φύγε τώρα από μπροστά μου! Και σήκω επάνω Μπέλα! Αρκετά εξευτελίστηκες!, μου πέταξε και έφυγε ευθύς από το σπίτι κλείνοντας με δύναμη την πόρτα.
Γιατί, γιατί, γιατί, γιατί, γιατί?
-Τζέικομπ!!!, φώναξα δυνατά αλλά δεν με άκουσε.
Οι φόβοι μου για κακή μου τύχη πραγματοποιήθηκαν. Ο Τζέικομπ δεν μου άφησε περιθώρια για εξηγήσεις κι έτσι θα έπρεπε να μαζέψω τα πράγματά μου και να φύγω. Δεν ήμουν έτοιμη όμως! Δεν ήθελα να τον αφήσω. Δεν ήθελα να ξυπνάω και να μην τον έχω στο πλάι μου. Δεν ήθελα να μην ακούω τη φωνή του. Είχε κάνει πολλά για μένα αυτά τα χρόνια, μου είχε σταθεί, όπως φυσικά κι εγώ σε εκείνον. Αν όμως σκεφτόμουν...«πρώτα η καρδιά και μετά το μυαλό», θα πήγαινα στον Έντουαρντ. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά μόνο όταν βρισκόμουν κοντά σ’ εκείνον, μόνο όταν με φιλούσε εκείνος, μόνο όταν με άγγιζε εκείνος.
Πήρα το τηλέφωνο στα χέρια μου και ευθύς πληκτρολόγησα τον αριθμό του κινητού του. Στο δεύτερο χτύπημα το σήκωσε. Αφού τον ρώτησα αν θα μπορούσα να περάσω από το σπίτι του και μου έδωσε τη διεύθυνση, έβαλα σε μια βαλίτσα μερικά ρούχα και πήγα να τον συναντήσω. Στη διαδρομή έψαχνα διάφορους τρόπους με τους οποίους θα άρχιζα τη συζήτηση. Πώς θα του έλεγα τι είχε συμβεί?
Βγήκα κλαμμένη από το αυτοκίνητο και τρέχοντας πάτησα το κουδούνι του σπιτιού του. Έμενε σε μία μεγάλη μονοκατοικία με καταπράσινο κήπο και πανέμορφα λουλούδια. Μόλις άνοιξε την πόρτα ξέχασα κάθε τι που είχα σκεφτεί να του πω και έπεσα στην αγκαλιά του με δύναμη.
-Μπέλα μου. Τι έπαθες?, με ρωτούσε ανυπόμονα με ανησυχία. Μη με τρομάζεις αγάπη μου, τι έχεις? Γιατί κλαις?
-Έντουαρντ, μη με ρωτάς κι εσύ! Δεν μπορώ άλλο! Δεν μπορώ!, επαναλάμβανα χωρίς να αποχωρίζομαι την αγκαλιά του.
-Τουλάχιστον έλα μέσα..., είπε αμέσως και με πήγε ήρεμα στο εσωτερικό. Πες μου τι έγινε!
-Φοβάμαι...φοβάμαι..., ψέλλιζα συνεχώς.
Αφού καθίσαμε στον καναπέ, έγειρα ελαφρά στο στέρνο του κλείνοντας για δευτερόλεπτα τα μάτια μου.
-Κοριτσάκι μου, θα μου πεις τώρα?, αποκρίθηκε χαϊδεύοντας το μέτωπό μου τρυφερά.
-Ξέρει...ξέρει για μας. Ο Τζέικομπ έμαθε για μας Έντουαρντ! Το βράδυ στα γενέθλιά σου κάποιος μας έβγαλε φωτογραφίες και του τις έστειλε σήμερα.
-Τι έγινε?, με ρώτησε έκπληκτος. Φωτογραφίες? Και? Σου είπε τίποτα? Σε πείραξε?
-Όχι, όχι, μόνο δεν άκουγε λέξη! Προσπάθησα με νύχια και με δόντια να του εξηγήσω, αλλα ήταν ανένδοτος. Με έδιωξε! Με έδιωξε Έντουαρντ! Δεν ξέρω ποιος τις έστειλε..., ξέσπασα σε κλάματα.
-Ηρέμησε, ηρέμησε αγάπη μου. Θα τη βρούμε την άκρη, αν και έχω κάποιον στο μυαλό μου... Τίποτα άλλο είπε?
-Όχι, μόνο να φύγω...
-Τι ακριβώς του είπες αγάπη μου?, με ρώτησε καθησυχαστικά. Παραδέχτηκες τη σχέση μας ή όχι?
-Όχι. Του είπα ότι ήθελες να κάνεις την Τάνια να ζηλέψει. Δεν...δεν σκέφτηκα τίποτα άλλο. Ήμουν εντελώς απροετοίμαστη Έντουαρντ...Τι...τι θα κάνω τώρα?, ρωτούσα αδιάκοπα καθώς νέα δάκρυα έκαναν την εμφάνισή τους.
Με αγκάλισε πιο σφιχτά φιλώντας με στο μέτωπο και λέγοντας πως όλα θα πάνε καλά.
-Αγάπη μου, μη στεναχωριέσαι! Σε παρακαλώ...Είμαστε μαζί τώρα και θα το αντιμετωπίσουμε όποιο κι αν είναι το κόστος.
Κούρνιασα στην αγκαλιά του τυλίγοντας τα χέρια μου ολόγυρά του. Ένιωθα ασφάλεια εκεί. Όλα θα πήγαιναν καλά..., τουλάχιστον αυτό ευχόμουν.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7

ΜΠΈΛΛΑ

Με είχε στην ζεστή του αγκαλιά και τα είχα ξεχάσει όλα , δεν με ένοιαζε τίποτα, αρκεί που βρισκόμουν εδώ. Τα χέρια του ήταν γύρω μου και ένιωθα ότι με προστάτευε από κάθε κακό , τα χείλη του ακουμπούσαν τα δικά μου και με έκαναν να ξεχνάω τα πάντα , με έστελνε σε έναν άλλον κόσμο . Δεν μπορώ να πω ότι δεν με πλήγωνε το γεγονός ότι ο Τζεικ με έδιωξε από το σπίτι , ότι πληγώθηκε τόσο βαθιά αλλά αυτή την στιγμή δεν με ένοιαζε τίποτα άλλο εκτός από τον ερωτά μου για τον Έντουαρτ. Από την στιγμή που ήρθα , δεν έφυγε ούτε ένα λεπτό από δίπλα μου και σε κάθε ξέσπασμα μου με χάιδευε και με φιλούσε για να με ηρεμήσει.

- Πως είσαι καρδούλα μου ?, με ρώτησε με αυτή την βελούδινη και απαλή φωνή του.

- Είμαι πολύ καλύτερα , μέσα στην αγκαλιά σου τα ξεχνάω όλα , είπα και κούρνιασα ακόμα περισσότερο μέσα στην αγκαλιά του.

- Πολύ χαίρομαι για αυτό ,δεν θέλω να σε πιέσω αλλά τι θα κάνεις τώρα ?

- Αχ δεν ξέρω , ειλικρινά δεν ξέρω, και αυτό που έλεγα ήταν απόλυτα αλήθεια, η ζωή μου από την μια στιγμή στην άλλη μου έφερε τα πάνω κάτω.

- Πάντως να θες μπορείς να μείνεις εδώ , μου είπε , τον κοίταξα και ένα χαμόγελο είχε απλωθεί στο πρόσωπο του.

- Σε ευχαριστώ πολύ αλλά δεν θέλω να σου γίνομαι βάρος , του είπα με κάθε ειλικρίνεια.

- Δεν μου γίνεσαι καθόλου βάρος αντίθετα είναι χαρά μου , μου είπε και έβλεπα στα μάτια του ότι εννοούσε κάθε του λέξη .

- Και πάλι σε ευχαριστώ τόσο πολύ , θα το σκεφτώ και θα σου πω, οκ?

- Οκ , μου είπε και μου έδωσε ένα φιλί στο στόμα . Τα χείλη του ήταν τόσο απαλά στην αρχή αλλά μετά έγιναν πιο απαιτητικά . Ανταποκρινόμουν απόλυτα , άνοιξα το στόμα μου για να βάλει την γλώσσα μέσα στο στόμα μου . Το ένα χέρι μου ήταν στο στέρνο του και το άλλο μέσα στα απαλά , υπέροχα μαλλιά του. Το φιλί βάθαινε όλο και πιο πολύ ενώ οι γλώσσες μας χόρευαν ασταμάτητα ! . Κάποια στιγμή σταματήσαμε για να πάρουμε ανάσα , τα μέτωπα μας ήταν ενωμένα και προσπαθούσαμε να πάρουμε ανάσα!

- Είμαι τόσο μα τόσο ερωτευμένος μαζί σου.

- Και εγώ μωρό μου αλλά δεν στο έλεγα γιατί φοβόμουν.

- Και εγώ φοβόμουν να σου εκμυστηρευτώ τα συναισθήματα μου , αλλά τώρα πια δεν αντέχω άλλο , δεν με νοιάζει ποιες θα είναι οι συνέπειες , εγώ τώρα νιώθω πιο ελεύθερος από ποτέ , είπε και χωρίς καν να προλάβω να μιλήσω , με ξαναφίλησε με τόσο πάθος που κάθε μυς του σώματος μου μούδιασε .

- Και εγώ είμαι ερωτευμένη μαζί σου , είσαι ότι ωραιότερο έχει συμβεί στην ζωή μου, του είπα και τον άρπαξα και άρχισα να τον φιλάω με πάθος . Τα χείλη μας βρίσκονταν απόλυτα ενωμένα και δεν ήθελα τίποτα άλλο , απλά να με κάνει δική του , τίποτα άλλο, τον χρειαζόμουν τόσο μα τόσο πολύ ! Φιλιόμασταν και το πάθος, μας είχε παρασύρει , ας με οδηγούσε όπου ήθελε όλο αυτό , ήμουν πλήρως παραδομένη σε αυτόν τον έρωτα , σε αυτόν τον άνθρωπο !!Τα χείλη του πήγαν προς τον λαιμό και άφηνε πύρινα φιλιά πάνω του και με έκανε να τον θέλω ακόμα περισσότερο , ενώ τα χέρια του χάιδευαν κάθε σημείο του κορμιού μου . Τα χείλη μας ξαναενώθηκαν αλλά αυτή την φορά σε ένα πιο γλυκό φιλί και προσπαθούσαμε να πάρουμε ο ένας από τον άλλο όσα περισσότερο επιζητούσε, λες και κάτι θα συνέβαινε και δεν είχαμε άλλο χρόνο. Τα χέρια μου κατέβηκαν προς το πουκάμισο του και άρχισα να το ξεκουμπώνω αλλά τα χέρια του με σταμάτησαν ..

- Όχι σήμερα αγάπη μου , μου είπε με απόλυτη σοβαρότητα.

- Μα γιατί δεν με θέλεις ??, είπα και ένιωθα κάτι να με πνίγει και μόνο στην ιδέα να μην με θέλει …. τρελαινόμουν.

- Και βέβαια σε θέλω μωρό μου , όσο τίποτα άλλο , μου είπε και έβλεπα την ειλικρίνεια στα μάτια του .
- Ε τότε , δεν καταλαβαίνω …

- Απλά αυτή την στιγμή , είσαι κάπως ευάλωτη και δεν θέλω να σε εκμεταλλευτώ , θέλω όταν το κάνουμε να είσαι απόλυτα μαζί μου.

- Μα είμαι , σε θέλω …

- Το ξέρω ότι με θέλεις αλλά είσαι ακόμα πληγωμένη από τον άντρα σου , όταν θα είσαι απόλυτα σίγουρη να είσαι έτοιμη ότι θα το εκμεταλλευτώ στο έπακρο, μου είπε με το στραβό του χαμόγελο πάνω στο πρόσωπο του να μου κόβει τα πόδια. Αχ αυτός ο άνθρωπος ήταν υπέροχος !!

- Αχ μωρό μου είσαι τόσο μα τόσο υπέροχος , του είπα και του χάιδεψα το μάγουλο.

- Εσύ με κάνεις έτσι και η αγάπη σου ,μου είπε και μου χαμογέλασε .

Και εκεί που καθόμασταν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου , ξαφνικά χτύπησε το τηλέφωνο μου , έφυγα από την αγκαλιά του και είδα ότι αυτός που με έπαιρνε ήταν ο Τζεικ . Μόλις είδα το όνομα του , ένα ρίγος με πέρασε . Ο Έντουαρτ αμέσως με κατάλαβε , ήρθε κοντά μου και μου χάιδεψε την πλάτη για να με παρηγορήσει και να μου δώσει δύναμη . Τελικά το σήκωσα το κινητό ….

- Ναι ???

- Έλα Μπέλλα , ο Τζεικ είμαι.

- Ναι το κατάλαβα τι θα ήθελες ?

- Θα ήθελα να μιλήσουμε.

- Τώρα ?

- Ναι αν γίνεται , μου είπε .

- Όπως θέλεις , σε κάνα μισάωρο θα είμαι σπίτι , εντάξει ?

- Εντάξει σε περιμένω μου είπε και το έκλεισε .

- Τι έγινε αγάπη μου , τι σου είπε ??

- Θέλει να μου μιλήσει , του είπα .

- Δεν σου είπε για ποιο λόγο ?

- Όχι , αλλά πρέπει να πάω.

- Να πας μωρό μου και πρόσεχε μην ταραχτείς με ότι κι αν σου πει , οκ ?

- Οκ μωρό μου , του έδωσα ένα φιλί , πήρα την μικρή μου βαλίτσα και την τσάντα και έφυγα .

Στο δρόμο ήμουν κάπως ανήσυχη , τι θα ήθελε να μου πει άραγε ?? Να χωρίσουμε ?? ή να τα ξαναφτιάξουμε ?? Μετά από κάνα μισάωρο έφτασα σπίτι , ανέβηκα επάνω και τον είδα καθισμένο στην πολυθρόνα με ένα ποτήρι ουίσκι στο χέρι.

Μόλις με είδε , άφησε το ποτήρι του πάνω στο τραπεζάκι και σηκώθηκε , και αυτόματα έκανα ένα βήμα πίσω .
- Μην απομακρύνεσαι , δεν θα σου κάνω κακό Μπέλλα , μου είπε και έβλεπα ότι έλεγε αλήθεια.

- Τι με ήθελες Τζεικ ?

- Να σκέφτηκα τα όσα μου είπες και κατάλαβα ότι φάνηκα κάπως άδικος μαζί σου , μου είπε και χαμήλωσε το κεφάλι του.

- Κάπως ??

- Καλά πολύ άδικος , ποτέ μέχρι τώρα δεν μου έδωσες δικαίωμα και ζυγίζοντας συνάμα τα όσα μου είπες κατάλαβα ότι δεν με απάτησες.

- Πάλι καλά που το κατάλαβες , αλλά τώρα είναι πολύ αργά , δεν περίμενα ποτέ να με αμφισβητήσεις , του είπα εξαγριωμένη.

- Σε παρακαλώ συγχώρεσε με , είπε και ήρθε κοντά μου και μου έπιασε τα χέρια .

- Δεν ξέρω Τζεικ!

- Σε παρακαλώ , σε αγαπάω .

- Και εγώ σε αγαπάω , αλλά η εμπιστοσύνη μου κλονίστηκε προς το πρόσωπο σου .

- Σε παρακαλώ έλα και λίγο στην θέση μου , αν με έβλεπες να φιλάω μια άλλη γυναίκα , τι θα έκανες ?
ποια θα ήταν η αντίδραση σου ?

- Εντάξει έχεις δίκιο, το ίδιο θα αντιδρούσα και ίσως και χειρότερα.

- Θα με συγχωρέσεις , τότε ?

- Θα σε συγχωρέσω αγάπη μου , του είπα και τότε μου έδωσε ένα φιλί .

- Με κάνεις τόσο χαρούμενο

- Και εγώ είμαι χαρούμενη που τα ξαναβρήκαμε…

Καθίσαμε στο καναπέ , μιλήσαμε , και μπορώ να πω ότι ο Τζεικ μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα είχε αλλάξει τόσο πολύ . Και εκεί που καθόμασταν , χτύπησε το τηλέφωνο του ..

- Ναι?? ,είπε .

- Οκ έρχομαι .

- Αγάπη μου πρέπει να φύγω με χρειάζονται στο νοσοκομείο.

- Οκ αγάπη μου να πας.

- Λοιπόν τα λέμε και να προσέχεις , μου είπε και μου έδωσε ένα φιλί.

- Και εσύ , του είπα , πήρε το σακάκι του και έφυγε.

Από την μια χαίρομαι τόσο πολύ που ο Τζεικ με συγχώρεσε, αλλά από την άλλη ήταν το θύμα στην ιστορία , γιατί με τον Έντουαρτ ήμουν τρελά ερωτευμένη .

Έμεινα μόνη μου και έπρεπε να πάρω τον Έντουαρτ να τον ενημερώσω , είχε το δικαίωμα να μάθει !Πάτησα το νούμερο του και στον πρώτο χτύπημα το σήκωσε..

- Έλα αγάπη μου είσαι καλά ? όλα καλά? Ανησύχησα ! , μου είπε και ήταν φανερή η ανησυχία του .

- Ναι ναι όλα καλά , ήθελα να σου πω ότι …

- Περίμενε λίγο κάποιος μου χτυπάει το κουδούνι, μου είπε και με διέκοψε από αυτό που ήθελα να του πω.

- Γεια σας σε τι θα μπορούσα να σας εξυπηρετήσω? , άκουσα τον Έντουαρτ να λέει.

- Έχουμε μια παραγγελιά από τον κύριο Μπλακ , είπαν , άκουσα καλά τον κύριο Μπλακ ? τον Τζεικ ?? Μα τι παραγγελία ήταν αυτή??

Και τότε άκουσα κραυγές πόνου από τον Έντουαρτ …

-αααααααααα…, και η φωνή του αντηχούσε τόσο δυνατά στο αυτί μου και ο πόνος που ένιωθε, που τρόμαξα και τότε άκουσα κάτι να πέφτει και να σπάει και οι φωνές του Έντουαρτ να συνεχίζονται ..

- αα σταματήστε ..

Μετά από λίγο δεν ακούστηκε τίποτα άλλο

- Μακριά από την κυρία Μπλακ !! , του είπαν και έφυγαν κλείνοντας δυνατά την πόρτα .

- Έντουαρτ ………, φώναξα αλλά καμιά απάντηση .

- Έντουαρτ ,, ξαναφώναξα , αλλά τίποτα , το μόνο που άκουγα ήταν κάτι να σέρνεται , πρέπει να ήταν ο Έντουαρτ .

- Αγάπη μου είσαι καλά , είσαι εκεί?

- Μπέλλα, είπε ξεψυχισμένα και έπειτα ησυχία

- Μωρό μου έρχομαι , σε παρακαλώ κάνε υπομονή, έρχομαι …

Κεφάλαιο 8ο



Μπέλα

Φόβος και αγωνία αντικατέστησαν τα συναισθήματα χαράς και ανακούφισης, επειδή με συγχώρησε ο Τζέικομπ. Ήταν από πάντα ένας γλυκός άνθρωπος και έδινε δεύτερες ευκαιρίες στους ανθρώπους, ακόμη κι αν τον πρόδιδαν με τον χειρότερο τρόπο. Στη δική μου περίπτωση δεν υπήρχε ζήτημα προδοσίας, διότι με εμπιστεύθηκε στο ότι δεν τον απάτησα, όμως υπήρχαν η αμφιβολία και ο διχασμός στο αν του λέω την αλήθεια και στο αν πρέπει και μπορεί να παραβλέψει αυτό που συνέβη.
Όταν άκουσα μέσα από το τηλέφωνο την επίθεση που δέχτηκε ο Έντουαρντ, δεν ήξερα τι να κάνω. Φώναζα το όνομά του, αλλά δεν μου απαντούσε, παρά μόνο τραύλισε για μια στιγμή το όνομά μου και έπειτα, ησυχία.
- Μωρό μου έρχομαι, σε παρακαλώ κάνε υπομονή, έρχομαι…, προσπάθησα να του δώσω κουράγιο.
Πήρα βιαστικά την τσάντα μου και τα κλειδιά του αυτοκινήτου και έτρεξα ευθύς στο σπίτι του. Σκεφτόμουν μήπως έπρεπε να ειδοποιήσω κάποιον, ώστε να με βοηθήσει, όμως με ποια δικαιολογία; Η σχέση μας θα έπρεπε να μείνει κρυφή και να μη μαθευτεί με κανένα τρόπο.
Τα πρώτα δάκρυα έκαναν την έμφανισή τους, τη στιγμή που τον είδα ημιλιπόθυμο στο πάτωμα του σπιτιού του. Βρέθηκα κοντά του όσο πιο γρήγορα μπορούσα, κλείνοντάς τον σφιχτά στην αγκαλιά μου.
-Μπέλα..., ψιθύρισε χαμηλόφωνα αγγίζοντας τα ακροδάχτυλά μου, που σκούπιζαν τα αίματα από το μέτωπό του.
-Αγάπη μου, τι σου έκαναν; Πονάς πολύ; Τι να κάνω; Δεν ξέρω τι να κάνω., έλεγα απελπισμένα. Τηλεφώνησα στο νοσοκομείο εδώ και μισή ώρα, αλλά δεν έχει έρθει. Τι άλλο να κάνω;
-Σταμάτα να κλαις...καν’το για μένα., μου ζήτησε μιλώντας με δυσκολία.
-Μην κουράζεσαι, σε παρακαλώ., του είπα χαϊδεύοντας τα μαλλιά του.
Σκούπισα τα δάκρυά μου, περιμένοντας υπομονετικά το ασθενοφόρο. Όση ώρα ήταν στην αγκαλιά μου σκεφτόμουν ποιος μπορεί να ήθελε να τον βλάψει τόσο σοβαρά. Έπειτα, θυμήθηκα πως άκουσα να του λέει κάποιος, αφού τον χτύπησαν: «Μακριά από την κυρία Μπλακ», εννοώντας λογικά, εμένα. Η μόνη σχέση που θα μπορούσα να έχω εγώ με την επίθεση κατά του Έντουαρντ, ήταν διαμέσου του Τζέικομπ. Οργή, απογοήτευση και αυτή τη φορά προδοσία προς το πρόσωπό μου από τον Τζέικομπ, γεννήθηκαν μέσα μου.
Όταν επιτέλους έφτασε το ασθενοφόρο και πήρε τον Έντουαρντ, αποφάσισα προτού πάω κοντά του, να έρθω σε άμεση επαφή με κάποιο άλλο πρόσωπο. Ο Έντουαρντ προσπάθησε να με πείσει να μην κάνω κάποια σκηνή, όμως δεν μπορούσα να τον ακούσω. Τα συναισθήματα μάχονταν στην καρδιά μου ποιο θα υπερισχύσει.
-Δεν μπορώ να σε βλέπω έτσι αγάπη μου..., μου είπε την ώρα που οι τραυματιοφορείς τον έβαζαν στο ασθενοφόρο. Θέλω να προστατεύσω εγώ εσένα και όχι εσύ εμένα...
-Έντουαρντ, αυτή τη φορά θα το κάνω εγώ. Σ’ αγαπώ..., τον φίλησα απαλά κι έφυγα.
-Καλημέρα Άντζελα. Θέλω τον κύριο Μπλακ., είπα ψυχρά στη γραμματέα του Τζέικομπ, όταν πήγα στο νοσοκομείο που εργαζόταν.
-Είναι στο χειρουργείο κυρία Μπλακ., με ενημέρωσε.
-Θέλω να τον δω τώρα Άντζελα., απαίτησα κοιτώντας την έντονα.
Στην προκειμένη περίπτωση δεν μου έφταιγε η Άντζελα, αλλά τα νεύρα μου ήταν τέτοια που δεν μπορούσα να τα συγκρατήσω με τίποτα.
-Λοιπόν..., είπα χτυπώντας τα δάχτυλά μου στο γραφείο της ως ένδειξη ότι η υπομονή μου εξαντλούνταν.
-Μισό λεπτό να δω τι ώρα τελειώνει το χειρουργείο., απάντησε φοβισμένα πληκτρολογώντας έναν αριθμό στο τηλέφωνο.
Πριν προλάβει όμως, ο Τζέικομπ είχε κιόλας έρθει.
-Αγάπη μου, τι θέλεις εδώ?, με ρώτησε μπαίνοντας στο γραφείο του, κάνοντάς μου νόημα να τον ακολουθήσω.
-Έχεις δίκιο. Καλύτερα να μπούμε στο γραφείο σου. Μην ακούσει όλος ο κόσμος τι έχεις κάνει., ειρωνεύτηκα μπαίνοντας μέσα.
-Τι θέλεις να πεις?, ρώτησε προσποιούμενος τον ανήξερο.
Έβγαλε την ποδιά του και κάθισε στην καρέκλα απέναντί μου, σοβαρός.
-Δεν θα κάτσεις;, ξαναρώτησε.
Δεν απάντησα, αλλά παρέμεινα στη θέση μου κοιτάζοντάς τον. Περίμενα μήπως εκείνος είχε το θάρρος να παραδεχτεί τις πράξεις του.
-Κοίτα, αν έχεις όρεξη για καβγά, ήρθες λάθος μέρα. Μόλις βγήκα από δύσκολο χειρουργείο κι έπειτα, έχω δύο ακόμη., σχολίασε σταυρώνοντας τα χέρια του στο στήθος του.
-Ώστε ήρθα για καβγά; Δηλαδή έχω έρθει πολλές φορές εδώ για να μαλώσουμε;, φώναξα έκπληκτη από τον τρόπο του. Αυτό είναι ανήκουστο!
-Δεν είπα αυτό Μπέλα..., προσπάθησε να δικαιολογηθεί σπάζοντας τη σοβαρή έκφρασή του. Απλά είμαι πολύ κουρασμένος και...
-Ναι ναι...Σε καταλαβαίνω. Δε χρειάζεται να πεις τίποτα άλλο., τον διέκοψα. Καταλαβαίνω πως είναι πολύ δύσκολο να πρέπει να συντονίσεις κάποιους αχρείους για το πώς θα επιτεθούν σε κάποιον και μετά, να έχεις κι ένα χειρουργείο! Έχεις δίκιο..., είπα σαρκαστικά κάνοντας έναν γύρο στο χώρο.
-Μπέλα δε σε καταλαβαίνω...Είμαι ζαλισμένος και...
-Κουρασμένος! Ναι, αυτό το κατάλαβα., απάντησα υψώνοντας τη φωνή μου. Αυτό που δεν κατάλαβα είναι γιατί είσαι τόσο ψεύτης και υποκριτής! Πίστευες ότι δεν θα μάθαινα τις βρωμοδουλειές σου; Ή μήπως νόμιζες πως θα σ’ ευχαριστήσω Τζέικομπ;
-Μπέλα, τι ήπιες πρωί-πρωί; Δεν είσαι καλά...
-Αυτά τα αστεία αλλού!, απαίτησα φωνάζοντας.
-Χαμήλωσε τον τόνο της φωνής σου! Εδώ είναι νοσοκομείο Μπέλα., είπε πλησιάζοντάς με.
-Μείνε μακριά μου!, τον προειδοποίησα σηκώνοντας το χέρι μου. Δεν θέλω να έχω καμία σχέση μαζί σου έπειτα από αυτό. Και να περιμένεις τις επερχόμενες μέρες μήνυση από την αστυνομία., τον απείλησα τείνοντας να φύγω.
Μόλις πήγα να βγω, με έπιασε από τους καρπούς μου, ρίχνοντάς με στον καναπέ του γραφείου του χαμογελώντας πονηρά.
-Έχει όρεξη για πάθος το κορίτσι μου;, με ρώτησε ακουμπώντας τα χείλη του στα δικά μου.
-Φύγε ΤΩΡΑ από επάνω μου!, τσίριξα σπρώχνοντάς τον μακριά. Ποιος νομίζεις ότι είσαι Τζέικομπ Μπλακ; Αυτός που μπορεί να εξουσιάζει τους πάντες; Ωραία, κέρδισες! Ο Έντουαρντ είναι στο νοσοκομείο. Τι άλλο θέλεις; Εμένα ξέχασέ με!
-Μπέλα δεν είσαι με τα καλά σου., είπε κουνώντας το κεφάλι του. Περίμενε...Έντουαρντ; Τι δουλειά έχεις εσύ μαζί του;
-Μην κάνεις πως δεν έχεις ιδέα, γιατί αυτό στο δικαστήριο θα είναι κατά σου Τζέικομπ Μπλακ!, τον απείλησα και σηκώθηκα όρθια.
-Έδειραν τον έρωτά σου καλή μου και γι αυτό έχεις νεύρα;, με ρώτησε νευρικά.
-Πώς γίνεται να είσαι τόσο...τόσο...
-Τόσο τι Μπέλα; Τελικά δεν με ξέρεις καθόλου..., συμπέρανε.
-Αυτό είναι αλήθεια... Δεν μπορούμε να χωρίσουμε πολιτισμένα; Γιατί τα έκανες όλα αυτά Τζέικομπ; Γιατί;, φώναξα χτυπώντας το χέρι μου στον τοίχο.
-Θα σταθώ στο πρώτο κομμάτι Μπέλα. Θα χωρίσουμε πολιτισμένα μόνο αν είσαι σωστή. Πράγμα που δεν έχεις αποδείξει μέχρι τώρα. Και όσον αφορά τον φιλαράκο σου, του άξιζε ένα μάθημα. Φύγε...
-Δεν θα έμενα άλλο, έτσι κι αλλιώς! Χαίρομαι που το παραδέχεσαι τουλάχιστον. Να ξέρεις όμως, ότι την τελευταία κουβέντα θα την πω εγώ κύριε Μπλακ! Καλή σας μέρα!, τελείωσα βγαίνοντας από το γραφείο του.
Ήμουν σε εξαιρετικά άσχημη ψυχολογική κατάσταση κι έτσι, άφησα όλη την ένταση της ημέρας να βγει από μέσα μου με δάκρυα, όταν μπήκα στο αυτοκίνητο, πηγαίνοντας στον Έντουαρντ.
Δεν ήθελα η ζωή να μου εγκυμονούσε κι άλλες δυσάρεστες εκπλήξεις στο μέλλον. Ήθελα να ζήσω ελεύθερη μαζί με τον Έντουαρντ και όχι στη σκιά του Τζέικομπ, τρέμοντας μην προβεί σε κάποια άλλη επικίνδυνη ενέργεια εναντίον μας. Με τον Τζέικομπ ζήσαμε καλά κι ευτυχισμένα, αλλά με τον Έντουαρντ ήθελα να ζήσω αξέχαστα και ονειρικά.

Μπέλλα

Ο Τζέικ με πλήγωσε βαθιά , δεν περίμενα ποτέ να κάνει κάτι τόσο βάρβαρο , γιατί μια τέτοια πράξη μόνο έτσι μπορείς να την χαρακτηρίσεις, βάρβαρη. Ο Τζεικ πάντα ήταν τόσο γλυκός , τόσο ανθρώπινος , αλλά τώρα που αποκαλύφθηκε το πραγματικό του πρόσωπο και έπεσαν οι μάσκες , τον μίσησα όσο τίποτα άλλο στην ζωή μου !

Τώρα πια ζω μαζί με τον Έντουαρτ στο σπίτι του . Ο Έντουαρτ έμεινε μόνο ένα 48ωρο στο νοσοκομείο , πιο πολύ για προληπτικούς λόγους .Ο γιατρός του είπε ότι τουλάχιστον μια εβδομάδα θα έπρεπε να καθίσει στο σπίτι και ν’αναρώσσει και να μην πάει στην δουλειά .Τον φρόντιζα όσο περισσότερο μπορούσα , αλλά κοιμόμουν στον ξενώνα , διότι θα ήταν αρκετά επικίνδυνο να γίνει τίποτα μεταξύ μας , πριν γίνει τελείως καλά..

Πολλές φορές ο Έντουαρτ έκανε σαν μικρό παιδί . Έδινα μάχη για να τον ταΐσω , δεν του άρεσε με τίποτα η σούπα , την μισούσε ..Το χειρότερο και το πιο παράξενο συνάμα , ήταν ότι δεν του άρεσε καθόλου το τσάι . Αφού για να το πιει του υποσχόμουν ότι με κάθε γουλιά , θα του δίνω και ένα φιλί..

Είχε περάσει περίπου μια εβδομάδα και ο Έντουαρτ ήταν ήδη πολύ καλύτερα . Ενώ έκανα μπάνιο , θυμήθηκα ότι δεν είχα πάρει πετσέτα και έτσι φώναξα τον Έντουαρτ , που σήμερα αποφάσισε να δείξει τις μαγειρικές του ανησυχίες..

- Έντουαρτ ? φώναξα δυνατά ..

- Ναι μωρό μου ?τι έγινε ?, ακούστηκε η φωνή του από κάτω ..


- Μπορείς να μου φέρεις μια πετσέτα , γιατί ξέχασα , σε παρακαλώ..

- Σε μισό λεπτάκι ..


- Οκ , περιμένω …, είπα και συνέχισα το ζεστό μπανάκι μου


Μετά από λίγο , άνοιξε την πόρτα και εμφανίστηκε ο Έντουαρτ . Τράβηξα ίσα ίσα λιγάκι την κουρτίνα για να δω που θα βάλει την πετσέτα .. Η ομορφιά του ήταν κάτι που ξεπερνούσε κάθε ανθρώπινο μέτρο . Πολλές φορές τον είχα δει με φόρμα αλλά αυτή την φορά ήταν κάτι τόσο διαφορετικό. Φόραγε μόνο την κάτω φόρμα , και από πάνω φορούσε μια ποδιά με ένα γουρουνάκι, χωρίς μπλουζάκι όμως από μέσα .. Το θέαμα ήταν τόσο αστείο και συνάμα τόσο σέξι …Η αλήθεια είναι ότι έβαλα τα γέλια στην αρχή γιατί ο Έντουαρτ με ποδιά ήταν κάτι τόσο αστείο …

- Γιατί γελάς ?, με ρώτησε , ενώ εγώ συνέχιζα να γελάω…

- Θα μου εξηγήσεις Μπέλλα γιατί γελάς ?


- Με τη..ην ποδιά , είπα και το γέλιο ασταμάτητο ..

- Α δεν πας καλά με τι ήθελες να μαγειρέψω ?


- Όχι απλά είσαι αστείος ..

Σπόιλερ:

- Σε αγαπώ μου είπε και μου έδωσε ένα γλυκό φιλί ..

- Και εγώ σε αγαπώ , είπα ενώ τότε μια περίεργη μυρωδιά ερχόταν από κάτω .. αγάπη μου μυρίζεις κάτι ?


- Παναγιά μου , το φαγητό .. είπε και πετάχτηκε όρθιος ..

_________________

Κεφάλαιο 10ο

Μπέλα

Την απόλυτη ευτυχία, αυτό αισθανόμουν. Πληρότητα, ανακούφιση και λύτρωση στο πλευρό του Έντουαρντ. Κάθε του άγγιγμα με γέμιζε με συναισθήματα που μόνο εκείνος είχε φέρει στην επιφάνεια. Αισθανόμουν ολοκληρωμένη και πως δεν έλειπε τίποτα από τη ζωή μου. Ήμουν ανακουφισμένη που το θέμα του Τζέικομπ το είχαμε αφήσει στην άκρη μιας κι εκείνος δε μας ενόχλησε ξανά. Επίσης, είχα μέσα μου το παράξενο συναίσθημα της λύτρωσης, το οποίο γεννήθηκε όταν επιτέλους έμεινα μαζί με τον Έντουαρντ. Σα να ζούσα χρόνια μέσα σε μια φυλακή και να ήρθε εκείνος σώζοντάς με.
Οι μέρες περνούσαν με την ταχύτητα του φωτός και δεν αφήναμε καμία να πάει χαμένη. Για πρώτη φορά στη ζωή μου ο έρωτας ήταν σαν ένα αγαπημένο παιχνίδι, που δε βαριέσαι ποτέ και που δεν το παίζεις μόνο και μόνο για να περάσεις την ώρα σου, αλλά γιατί το έχεις ανάγκη. Τον είχα ανάγκη. Τον αγαπούσα. Λέξεις, εκφράσεις που ακούγονται κοινότυπες και παλιομοδίτικες, αλλά για μένα αυτό ήταν εκείνος. Τα πάντα.
Λίγες εβδομάδες μετά, σύννεφα άρχισαν να εντοπίζονται στην επαγγελματική μου καριέρα. Στην τελευταία μου προαγωγή είχα αναλάβει τη διεύθυνση των Οικονομικών στην εταιρεία στην οποία εργαζόμουν, αλλά με ένα άτομο ακόμη, γεγονός που προκαλούσε πρόβλημα. Θεωρούμουν εξίσου ικανή να αναλάβω το συγκεκριμένο πόστο κι έτσι για να μην υπάρχουν αδικίες, πήρα κι εγώ την ίδια θέση με όμοια καθήκοντα. Οι καιροί όμως από οικονομικής πλευράς ήταν αρκετά δύσκολοι και το να υπάρχουν δύο άτομα στην ίδια θέση, την οποία κανονικά έπρεπε να έχει ένας, ήταν καθόλου προσοδοφόρο. Φοβόμουν πως από μέρα σε μέρα θα μου ανακοινωνόταν η απόλυσή μου. Τελικά, έγινε κάτι πολύ πιο αγχώδες, αλλά ελπιδοφόρο να κρατήσω τη θέση μου παράλληλα.
-Θέλω να σταματήσεις να αγχώνεσαι κι άλλο! Δεν μπορώ να σε βλέπω έτσι Μπέλα., μου είχε πει όταν έμαθα την είδηση και ήμουν ανήσυχη.
-Δε γίνεται Έντουαρντ. Θα χάσω τη δουλειά μου, δεν το καταλαβαίνεις;
-Το άγχος είναι ο χειρότερος σύμβουλος. Δεν θα σε βοηθήσει καθόλου και σε τίποτα!
-Και τι να είμαι; Αναίσθητη;, ύψωσα τη φωνή μου χωρίς να το καταλάβω.
-Έλα εδώ, σε παρακαλώ., είπε δείχνοντας την αγκαλιά του.
Κατένευσα πλησιάζοντάς τον και κουρνιάζοντας δίπλα στο σώμα του.
-Συγγνώμη για τα νεύρα μου... Απλά είναι πολύ αυτό που περνάω..., προσπάθησα να πω, αλλά με διέκοψαν τα χείλη του που σφράγισαν τα δικά μου.
Ένα γλυκό, παρατεταμένο φιλί πήρε τη θέση της έντασης που κυριαρχούσε πρωτύτερα.
-Καλύτερα έτσι;, ρώτησε περιπαικτικά ανασηκώνοντας το ένα του φρύδι.
-Καλύτερα..., ψιθύρισα χαμογελώντας.
-Ωραία...τώρα εξήγησέ μου τι ακριβώς πρέπει να κάνεις., είπε με ενδιαφέρον.
Πήρα μια βαθιά ανάσα και ξεκίνησα να του εξηγώ πώς είχαν τα πράγματα.
-Λοιπόν...θα γίνει κάτι σαν διαγωνισμός μεταξύ εμού και του άλλου συναδέλφου. Θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να συγκεντρώσω όλα τα έξοδα και έσοδα των τελευταίων πέντε ετών. Έτσι, θα γίνει μια σύγκριση μεταξύ της δικής μου έρευνας και της δικής του. Στην ουσία έχουμε να επιτελέσουμε το ίδιο έργο, αλλά γι αυτό ακριβώς δεν υπάρχει περιθώριο λάθους. Κι έπειτα, θα πρέπει να ετοιμάσω στον υπολογιστή μια παρουσίαση μίας ώρας, στην οποία θα προσπαθώ, εντός εισαγωγικών, να πείσω κάποιους υποτιθέμενους πελάτες να διαλέξουν εμάς. Το ίδιο θα κάνει και ο άλλος και στο τέλος θα επιλεγεί η καλύτερη.
-Πρώτη αφορά ακούω κάτι τέτοιο αγάπη μου. Μόνο σε σας συμβαίνουν τέτοια πράγματα!, είπε με σαρκασμό. Αυτό είναι σαν διαφήμιση... Τι σχέση έχει με το δικό σου πόστο;
-Ακριβώς αυτό είναι Έντουαρντ. Δεν έχει καμία σχέση! Το δικαιολόγησαν ως το ποιος γνωρίζει καλύτερα την εταιρεία. Γι αυτό και αγχώνομαι πάρα πάρα πολύ..., παραπονέθηκα στην αγκαλιά του.
-Είμαι σίγουρος πως θα τα πας περίφημα..., είπε δίνοντας ένα απαλό φιλί στο μέτωπό μου. Θα τους καταπλήξεις όλους με την ευφυΐα και τις ιδέες σου...
-Το λες επειδή μ’ αγαπάς..., γκρίνιαξα παίρνοντας μια λυπημένη έκφραση.
-Ποιος σου είπε ότι σ’ αγαπάω;, με ρώτησε κοιτώντας με απορία.
-Α...δεν μ’ αγαπάς..., συμπέρανα και έτεινα να σηκωθώ από την αγκαλιά του.
-Ποιος σου είπε ότι μόνο σ’ αγαπάω;, έδωσε έμφαση προλαβαίνοντάς με. Σε λατρεύω., παραδέχτηκε ρίχνοντάς με στον καναπέ δίπλα του.
-Το έσωσες την τελευταία στιγμή Εντουαρντάκο!, κορόιδεψα.
-Πώς με είπες;, τραβήχτηκε από κοντά μου σα να τον χτύπησε το ηλεκτρικό ρεύμα.
-Εντουαρντάκο! Υπάρχει πρόβλημα κύριε Κάλεν;, ειρωνεύτηκα ξεσπώντας σε γέλια.
Παρατήρησα πως το πρόσωπό του σκοτείνιασε, ενώ τα μάτια του ζάρωσαν.
-Είσαι καλά; Δεν είπα τίποτα..., προβληματίστηκα φοβισμένη.
-Μη με αποκαλέσεις ξανά έτσι, εντάξει;, είπε μέσα από τα δόντια του παλεύοντας να μετριάσει την οργή του.
Έγνεψα θετικά μη μπορώντας όμως να καταλάβω το γιατί. Φοβήθηκα πως κάτι σοβαρό συνέβαινε.
-Με συγχωρείς...απλά η μητέρα μου με φώναζε έτσι και το έχω συνδέσει μ’ εκείνη., ομολόγησε λυπημένα τελικά.
-Σσσς...δεν πρόκειται να το ξαναπώ..., υποσχέθηκα τρίβοντας απαλά τον ώμο του και χαρίζοντας ένα φιλί εκεί.

Άγχος, τρέξιμο, αφόρητη δουλειά και καθόλου ελεύθερος χρόνος. Το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας το περνούσα επάνω από έναν υπολογιστή παλεύοντας να ολοκληρώσω την παρουσίαση, ώστε να κερδίσω τη θέση μου. Τον Έντουαρντ δεν τον έβλεπα πολύ συχνά κι αυτό με τσάκιζε. Ήθελα να περνάω όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο μαζί του, ειδικά από όταν ξεκινήσαμε μια υπέροχη κοινή ζωή. Δυστυχώς όμως, η δική μου δουλειά και η ανακαίνιση του γυμναστηρίου του μας πήγαιναν πίσω.
Μια μέρα καθώς ήμουν στο γραφείο μου χτύπησε το κινητό μου...
-Καλησπέρα σας, είστε η κυρία Μπλακ;, ρώτησε μια ψιλή γυναικεία φωνή.
-Σουάν ονομάζομαι. Το Μπλακ είναι του πρώην συζύγου μου., απάντησα ψύχραιμα.
-Στα χαρτιά είστε με το όνομα Μπλακ, γι αυτό κυρία Σουάν., δικαιολογήθηκε. Είμαι η δικηγόρος του κυρίου Μπλακ, Χάιντι Βολτούρι και σας τηλεφώνησα για την αίτηση διαζυγίου που υπέβαλλε ο σύζυγός σας.
-Αίτηση διαζυγίου;, παραξενεύτηκα. Δε μου είχε πει τίποτα...
-Σας τηλεφωνώ εγώ εκ μέρους του. Θα μπορούσατε να περάσετε από εδώ ώστε να κανονίσουμε το διαζύγιο; Αν συμφωνείτε βέβαια.
-Εμ...ναι...συμφωνώ. Τι σας είπε ακριβώς; Θα βγει κοινή συναινέσει;, τη ρώτησα.
-Πιθανότατα ναι. Εξαρτάται και από εσάς.
-Ωραία, θα περάσω αυτές τις μέρες για να τελειώνουμε με αυτό το θέμα.
Αφού μου έδωσε τη διεύθυνση και το τηλέφωνό της, τερμάτισα τη συνομιλία μας εξαιρετικά σκεπτική και θυμωμένη παράλληλα. Δεν ήταν τόσο άντρας, ώστε να μου τηλεφωνήσει εκείνος και να συζητήσουμε για τη σχέση μας και το διαζύγιο. Τελικά δεν τον ήξερα καθόλου...είχε δίκιο όταν μου το είπε την ημέρα που τον συνάντησα. Ήταν απειλή όμως αυτό;
Μέσα σε όλο το άγχος που με κυρίευε λόγω των καθηκόντων μου στη δουλειά, είχα να ανησυχώ και για το θέμα του Τζέικομπ. Αυτό με έφερνε στα όριά μου και ξεσπούσα άδικα πολλές φορές στον Έντουαρντ, ο οποίος μόνο να με βοηθήσει ήθελε. Έτσι λοιπόν, ένα βράδυ που επέστρεψα στο σπίτι μία μικρή αφορμή έφτανε για να μαλώσουμε.
-Καλώς ήλθε το κορίτσι μου..., άκουσα τη γλυκιά του φωνή μόλις μπήκα στο σπίτι μας.
Προχώρησα στο χολ και έφτασα στο σαλόνι, όπου ήταν ξαπλωμένος βλέποντας τηλεόραση.
-Άργησες σήμερα..., είπε.
-Θέλω και αργώ; Για να τελειώσω αυτή την αναθεματισμένη παρουσίαση πρέπει να κάθομαι μέχρι το βράδυ. Πρώτη φορά έρχομαι αργότερα από την ώρα που θα έπρεπε να σχολάω;, τον ρώτησα αποδοκιμαστικά και κάθισα στην πολυθρόνα κουρασμένη.
-Δεν είπα αυτό αγάπη μου., δικαιολογήθηκε. Ξέρω πως έχεις πολλή δουλειά και πως αργείς...
-Τότε τι με ρωτάς; Για να τα σκέφτομαι και να νευριάζω περισσότερο;
-Μπέλα ηρέμησε. Και οι δυο είμαστε κουρασμένοι... Πήγαινε να κάνεις ένα μπάνιο να χαλαρώσεις., μου είπε συγκρατημένα και μετά απόρησα που ήταν τόσο ψύχραιμος από αυτά που του έλεγα.
-Εσύ πού κουράζεσαι Έντουαρντ; Πες μου τώρα ότι συγκρίνεις αυτά που κάνω εγώ με αυτά που κάνεις εσύ!, ειρωνεύτηκα και σηκώθηκα από την πολυθρόνα.
-Θέλεις να πεις κάτι μ’ αυτό;, απόρησε με το θυμό να αρχίζει σταδιακά να αχνοφαίνεται στο βλέμμα του.
-Ναι., ανταπάντησα όντας εκτός ελέγχου. Δεν κάνουμε τα ίδια..., συνέχισα ακάθεκτη. Εσύ όλη μέρα κάθεσαι και δίνεις οδηγίες, ενώ εγώ παλεύω να τα βγάλω πέρα με τις ευθύνες που μου έχουν ανατεθεί. Πες μου πως κουράζεσαι για να βάλω τα γέλια! Γυμναστής είσαι... Δεν σπούδασες τίποτα το σπουδαίο! Το σώμα το έχεις!, ολοκλήρωσα.
Εκείνη τη στιγμή, πραγματικά δε σκεφτόμουν με τίποτα ό,τι έλεγα. Τα λόγια έβγαιναν σαν χείμαρρος από το στόμα μου και δεν περνούσαν από το φίλτρο του εγκεφάλου, ώστε να μην ειπωθούν αυτά που δεν θα έπρεπε. Όχι ότι εννοούσα αυτά που είχα ξεστομίσει.
Άξαφνα ο Έντουαρντ βρέθηκε μπροστά μου κρατώντας με δυνατά από τους καρπούς και κοιτώντας με μέ τρομερό θυμό.
-Πάρε πίσω αυτά που μόλις είπες!, απαίτησε. Δεν ξέρεις για ποιο λόγο έφτασα να γίνω γυμναστής και δεν σου πέφτει και λόγος! Κατάλαβες;, ύψωσε τη φωνή του ταρακουνώντας με.
-Άφησέ με!, τον διέταξα αλλά δεν υπάκουσε.
Έκλεισε σφιχτά τα μάτια του ανακτώντας την ψυχραιμία του και έπειτα με άφησε χαλαρά.
-Έντουαρντ..., ψέλλισα. Συγγνώμη...δεν ξέρω τι παθαίνω..., απολογήθηκα.
Ένα ξέσπασμα δακρύων πήρε τη θέση του. Η τόση μεγάλη πίεση που μου ασκούνταν τον τελευταίο καιρό είχε σοβαρό αντίκτυπο στη σχέση μου με τον Έντουαρντ. Ξεπερνούσα τον εαυτό μου και έλεγα πράγματα που εκτός από το ότι τον πλήγωναν, δεν τα εννοούσα.
Δεν είπε τίποτα. Δεν μου απάντησε. Πήρε τα κλειδιά του αυτοκινήτου του και έφυγε από το σπίτι αφήνοντάς με μόνη.
Ήταν έξι το πρωί όταν χτύπησε το ξυπνητήρι. Η μεγάλη μέρα είχε φτάσει, κατά την οποία οι ικανότητές μου θα αναμετρούνταν με αυτές του συναδέλφου. Ήταν σαν μια μάχη σώμα με σώμα. Καθένας θα έδινε τον καλύτερό του εαυτό, ώστε να βγει αλώβητος.
Είχαν μεσολαβήσει τρία εικοσιτετράωρα από εκείνο το άγριο ξέσπασμα και των δυο μας, του Έντουαρντ και το δικό μου. Η σχέση μας αποκαταστάθηκε έπειτα από τη συγγνώμη που του ζήτησα την ίδια κιόλας στιγμή που έφυγε.
Ήπια με ψυχραιμία έναν δυνατόν καφέ για να με κρατήσει δυνατή, μου ευχήθηκε καλή τύχη με ένα χαμόγελο που μόνο εκείνος ήξερε να ζωγραφίζει στο πρόσωπό του και κατά τις οκτώ ξεκίνησα για την εταιρεία. Ένιωθα σαν μικρό παιδάκι που πήγαινε για πρώτη φορά στο σχολείο. Ο κόμπος στο στομάχι μου εξακολουθούσε να υπάρχει και όσο περνούσε η ώρα με έσφιγγε ολοένα και περισσότερο. Έκανα ένα τελευταίο τσεκάρισμα στα χαρτιά που έπρεπε να έχω μαζί μου και στη δισκέτα που περιείχε την παρουσίαση. Με αποφασιστικό βήμα πέρασα την είσοδο και ανέβηκα στο γραφείο μου, όπου με περίμενε η γραμματέας μου Άντζελα Ουέμπερ εμφανώς ανήσυχη.
-Άντζελα, όλα καλά;, τη ρώτησα καθώς κατάλαβα αμέσως πως κάτι συνέβαινε.
-Όλα καλά κυρία Σουάν, απλά η παρουσίαση ακυρώθηκε την καθορισμένη ώρα., είπε με μια ανάσα.
-Δηλαδή;, είπα τρομοκρατημένη.
-Δεν θα γίνει στις έντεκα, όπως ξέρατε, αλλά στη μία το μεσημέρι., απάντησε.
-Και γιατί αγχώθηκες τόσο Άντζελα;. ξεφύσησα ανακουφισμένη.
-Απλά επειδή γνωρίζω πόσο σημαντικό είναι αυτό για εσάς...
-Είναι Άντζελα και σ’ ευχαριστώ πολύ που με συμμερίζεσαι, αλλά με τρόμαξες. Δεν πειράζει, καλύτερα έτσι! Θα έχω περισσότερο χρόνο να προετοιμαστώ., της έκλεισα το μάτι. Έναν καφέ θα μπορούσες να μου φέρεις;, της ζήτησα και ευθύς κατένευσε.
Δύο ώρες μετά ήμουν τελείως ικανοποιημένη με το αποτέλεσμα του έργου που είχα να παρουσιάσω. Έδωσα στην Άντζελα ένα μονόωρο διάλειμμα, ώστε να ξεκουραστεί κι εκείνη λίγο μιας και με είχε βοηθήσει εξαιρετικά πολύ και αφού μάζεψα τα αρχεία μου σε έναν φάκελο, θα καθόμουν να χαλαρώσω λίγο, όταν άκουσα δύο χτυπήματα στην πόρτα.
-Παρακαλώ..., απάντησα.
Η πόρτα μισάνοιξε και αντίκρισα ένα πρόσωπο που δεν περίμενα σε καμία περίπτωση να δω μπροστά μου.
-Τάνια;, είπα με έκπληξη καθώς σηκωνόμουν από τη θέση μου.
Τα κατακόκκινα μαλλιά της ήταν τραβηγμένα σε μια ψηλή κοτσίδα, η οποία έδινε έμφαση στα έντονα, όμορφα χαρακτηριστικά του προσώπου της.
-Μπορώ να περάσω;, ρώτησε χωρίς να μπαίνει μέσα.
-Ναι βέβαια...πέρασε., απάντησα έχοντάς τα κυριολεκτικά χαμένα.
-Ασφαλώς θα αναρωτιέσαι τι κάνω εδώ., μου είπε όταν κάθισε στην καρέκλα απέναντί μου.
Ένευσα καταφατικά δίνοντάς της το έναυσμα να συνεχίσει.
-Ξέρω πως φέρθηκα υπερβολικά., παραδέχτηκε. Ξέρω πως ο σκοπός σου δεν ήταν να με χωρίσεις από τον Έντουαρντ για να είσαι εσύ μαζί του. Ήμουν λάθος σ’ αυτό...
-Τάνια, εγώ... Δηλαδή..., κόμπιασα. Ξέρεις πως δεν θα έκανα κάτι τέτοιο., είπα τελικά. Χαίρομαι που το κατάλαβες. Όταν σου γνώρισα τον Άλεκ δεν είχα καμία πρόθεση να σας δω μαζί. Και μάλιστα σου τον σύστησα σαν φίλο και όχι σαν σύντροφο. Ήξερα πως είχες δίπλα σου τον Έντουαρντ και πως σ’ αγαπούσε, αν και τον είχα δει λίγες φορές και δεν τον θυμόμουν καλά. Σου ορκίζομαι πως δεν είχα τέτοια πρόθεση...
-Το ξέρω Μπέλα., είπε κοφτά. Όμως ήταν σαν ένα δυνατό χαστούκι από έναν άνθρωπο που θεωρούσες φίλο σου. Όταν σας είδα μαζί, θόλωσα και δεν ήξερα τι να πιστέψω επιτέλους., είπε.
-Πράγματι, οι συγκυρίες ήταν τέτοιες. Κάλλιστα θα μπορούσαν να γίνουν παρεξηγήσεις, όμως σε ήξερα και με ήξερες., την κοίταξα ικετευτικά στα μάτια.
-Ήταν σα να με πρόδωσες..., ψιθύρισε καρφώνοντας το βλέμμα της στο δικό μου.
-Όμως δεν ήταν έτσι., περίμενα μια επιβεβαίωση.
-Όταν σας είδα μαζί εκείνο το βράδυ, είχατε από τότε σχέση;, άλλαξε θέμα ακουμπώντας καλύτερα στην πλάτη της καρέκλας.
-Όχι., αρνήθηκα. Δεν ήμασταν μαζί...
-Τότε γιατί τον φίλησες;, ρώτησε τρυπώντας με μέ την ματιά της.
Σταύρωσε τα χέρια της στο στήθος της και περίμενε υπομονετικά. Δεν ήξερα για ποιο λόγο πήγαινε τόσο πίσω στο παρελθόν.
-Τάνια...τι σκαλίζεις..., προσπάθησα να αποφύγω την ερώτησή της.
-Θα μου πεις;, πλησίασε το πρόσωπό της κοντά στο δικό μου. Τα είχατε ή όχι;, είπε σοβαρά.
-Όχι σου είπα..., απάντησα.
-Ωραία! Τότε γιατί τον φίλησες;, συνέχισε πλησιάζοντάς με όλο και πιο εχθρικά. Και γιατί ισχυριστήκατε πως είχατε σχέση;
-Η αλήθεια είναι πως κάτι γινόταν ανάμεσά μας..., δικαιολογήθηκα αλλά η αυστηρή της ματιά με σταμάτησε.
-Πότε τον γνώρισες;, ζήτησε να μάθει.
-Τάνια γιατί ήρθες εδώ; Για ανάκριση;, υπερασπίστηκα τον εαυτό μου φεύγοντας από κοντά της.
-Δεν τελειώνουμε έτσι εύκολα εμείς οι δυο Μπέλα..., απείλησε.
-Μα Τάνια σου εξήγησα πώς είχαν τα πράγματα! Όλα έγιναν κατά τύχη! Σύμπτωση! Γιατί δεν πιστεύεις;, παρακάλεσα σιωπηλά. Με τον Άλεκ δεν τα πάτε καλά και θέλεις να γυρίσεις στον Έντουαρντ;, είπα κι εγώ μοχθηρά.
Σε δευτερόλεπτα η παλάμη της συνάντησε το δεξί μάγουλό μου, ρίχνοντάς με στο γραφείο και παρασέρνοντας παράλληλα ό,τι είχε αυτό επάνω του. Το κεφάλι μου άρχισε να βουίζει και ο πόνος ήταν τόσο οξύς που ένιωθα σα να μου έδιναν απανωτά χαστούκια στο ίδιο μέρος.
-Μην ξανατολμήσεις να πιάσεις στο στόμα σου τον Άλεκ., άκουσα την τραχιά φωνή της πίσω μου.
-Τάνια είσαι με τα καλά σου..., κατάφερα να τραυλίσω στρέφοντας το βλέμμα μου στο δικό της.
Τα μάτια της πετούσαν σπίθες και ήταν καθαρά αποτυπωμένη η απέχθεια στην έκφραση του προσώπου της.
-Ξέρεις πως...
-Δεν ξέρω τίποτα Μπέλα. Με κατέστρεψες! Αυτό πρέπει εσύ να το ξέρεις!, ολοκλήρωσε.
-Πώς τόλμησες;, ούρλιαξα με το σώμα μου να τραντάζεται από την οργή. Σε λυπάμαι Τάνια..., ανέφερα με λύπη.
-Εγώ σε λυπάμαι Μπέλα., σχολίασε και βγήκε με το κεφάλι ψηλά από το γραφείο μου.
Μου πήρε αρκετή ώρα μέχρι να συνέλθω και να σταθώ επιτέλους στα πόδια μου από το πάτωμα στο οποίο είχα καθίσει αποσβολωμένη. Μου πήρε όμως δευτερόλεπτα μέχρι να το συνειδητοποιήσω. Ο καφές μου είχε χυθεί στον μεγάλο κίτρινο φάκελο με τα αρχεία μου και το δισκάκι είχε καταστραφεί...
-Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό..., μονολόγησα έντρομη.

Μπέλλα ..



Τα πάντα είχαν καταστραφεί.. Ότι έκτισα μέχρι τώρα έγιναν απλά στάχτη .. Ο καφές είχε καταστρέψει όλη την δουλειά που είχα κάνει εδώ και τόσες ημέρες .. Το δισκάκι χάλασε , τα έγγραφα έγιναν γεμάτα από καφέ .. Τώρα άνετα ο άλλος μου παίρνει την δουλειά και θα είναι απόλυτα δίκαιο , γιατί κυρία μου τώρα τι θα τους παρουσιάσεις ?Ε , για απάντα ..Ένιωθα τόσο καταβεβλημένη , δεν μου απέμεινε τίποτα άλλο από το να παραιτηθώ , θα είναι πολύ καλύτερα για την ψυχική μου υγεία .

Αφού μάζεψα ότι μπορούσα , κάθισα μπροστά στο κομπιούτερ και έγραψα τους λόγους παραίτησης μου .. Ένιωθα τόσο άδεια , μια καριέρα χάθηκε έτσι απλά , επειδή δεν κράτησα τα νεύρα μου μπροστά στην Τάνια .. Καθώς έβγαλα την φωτοτυπία , χτύπησε το τηλέφωνο …

- Ναι ?

- Κυρία Σουάν , έχουν όλοι συγκεντρωθεί και σας περιμένουν ..

- Εντάξει , έρχομαι .. , είπα και το έκλεισα ..Σηκώθηκα , μαζεύτηκα λιγάκι , πήρα το χαρτί παραίτησης μου , μάζεψα όση αξιοπρέπεια μου είχε απομείνει και πήγα στην αίθουσα συνεδριάσεων .. Πήρα μια βαθιά ανάσα και χτύπησα την πόρτα ..Άλλες φορές έμπαινα σε αυτή την αίθουσα και ένιωθα κυρίαρχη του παιχνιδιού, τώρα είμαι η απόλυτα χαμένη ..

- Περάστε … , ακούστηκε μια φωνή από μέσα και έτσι μπήκα ..

- Καλησπέρα σας ..

- Καλησπέρα Κυρία Σουάν είμαστε έτοιμοι να δούμε τι μας έχετε ετοιμάσει..

- Δυστυχώς θα σας απογοητεύσω .. Λόγω κάποιου σοβαρού προβλήματος ότι ετοίμασα δεν μπορεί να παρουσιαστεί ..

- Δεν έχετε κάποιο αντίγραφο , κάτι ?

- Δυστυχώς καταστράφηκαν όλα ..

- Τότε ..

- Δεν χρειάζεται..ορίστε η παραίτηση μου ..είναι ότι πιο αξιοπρεπές μπορώ να κάνω ..

- Είσαστε σίγουρη ?

- Απόλυτα .., είπα και τότε πήγα προς τον άλλον που διεκδικούσε την ίδια θέση με εμένα ..Συγχαρητήρια , είπα και του έτεινα το χέρι …

- Σε ευχαριστώ ..και λυπάμαι ..Δεν είπα τίποτα , πάντα με το κεφάλι ψηλά και με όση αξιοπρέπεια είχα , βγήκα από την αίθουσα ..

Πήγα προς το γραφείο και πήρα ένα κουτί και άρχισα να μαζεύω τα πράγματα μου ..Δεν άντεχα άλλο εδώ μέσα ένιωθα να πνίγομαι .. Ένιωθα εγκλωβισμένη μέσα στο ίδιο μου το γραφείο .. Κάποια στιγμή χτύπησε η πόρτα ..

- Ναι ?, είπα

- Κυρία Σουάν η Άντζελα είμαι ..

- Πέρασε καλή μου .., είπα και μπήκε μέσα…

- Κυρία Σουάν είναι αλήθεια αυτό που έμαθα ?Παραιτηθήκατε ?

- Ναι Άντζελα , δυστυχώς δεν τα κατάφερα και έτσι το καλύτερο ήταν να παραιτηθώ ..

- Λυπάμαι .. , είπε η Άντζελα και έβλεπα τα μάτια της , έλεγε την αλήθεια ..

- Μην φοβάσαι για την δουλειά σου Άντζελα , θα φροντίσουν να σου βρουν ένα άλλο αφεντικό ..

- Σαν και εσάς τόσο καλό , αποκλείεται ..

- Αχ Άντζελα , είπα και την πήρα μια αγκαλιά..

- Όλα καλά θα πάνε .., είπα αλλά πιο πολύ το έλεγα για να το πιστέψω εγώ.. Τι θα έκανα από εδώ και πέρα ? Πώς θα τα έβγαζα πέρα.. Πάντα ήμουν ανεξάρτητη σαν γυναίκα , πως θα φορτωνόμουν στον Έντουαρτ ..?

- Λοιπόν Άντζελα άφησε με λίγο μόνη μου , σε παρακαλώ ..

- Ναι κυρία Σουάν , όπως επιθυμείτε .. , είπε και έφυγε ..

Αφού μάζεψα και τα υπόλοιπα πράγματα μου κάθισα λιγάκι να πάρω μια ανάσα που τόση ώρα κρατούσα .. Τόσα χρόνια προσπαθούσα να κτίσω μια καριέρα αξιοπρεπής . Και εκεί πήγα να βάλω και το τελευταίο λιθαράκι να ολοκληρώσω και το τελευταίο μέρος , έρχεται μια Τάνια και τα καταστρέφει έτσι απλά , χωρίς μεγάλη προσπάθεια .. Γιατί μου λέτε ? Γιατί ?

Σηκώθηκα , φόρεσα το παλτό μου , πήρα την τσάντα μου και το κουτί όπου είχα βάλει τα πράγματα και βγήκα από το γραφείο ..Κοίταξα την Άντζελα για λίγο,.. Τι μου έφταιγε και εκείνη αν εγώ δεν προσέχω ποιον βάζω μέσα στο γραφείο μου ..

- Αντίο Άντζελα και σου εύχομαι ότι το καλύτερο ..

- Αντίο κυρία Σουάν και εσάς το ίδιο εύχομαι ..

- Ευχαριστώ πολύ καλή μου , είπα και έφυγα .. Δεν είχα το κουράγιο να αποχαιρετήσω κανέναν , άλλωστε θα ήταν και ανούσιο πια .. Το παιχνίδι ξεκίνησε και έληξε άδοξα για μένα..Μπήκα στο αυτοκίνητο μου και ξεκίνησα .. Δεν μπορούσα να πάω σπίτι, δεν μπορούσα να κλειστώ εκεί μέσα .. Έτσι αποφάσισα να πάρω ένα δρόμο και όπου με βγάλει ..

Οδηγούσα για ώρες , ούτε που ήξερα που πήγαινα .. Το μόνο που ήθελα ήταν να ανοίξει η γη να με καταπιεί, τίποτα άλλο .. Κάποια στιγμή χτύπησε το κινητό μου .. Το κοίταξα ήταν ο Έντουαρτ .. Δεν ήθελα να του μιλήσω , αυτή την στιγμή δεν ήθελα να μιλήσω σε άνθρωπο ..

Μετά από 2 ώρες..

Πραγματικά είχα κουραστεί από τόσες ώρες μέσα σε ένα αυτοκίνητο να κυνηγώ το άγνωστο .. Το καλύτερο ήταν να πάω σπίτι .. Ίσως ο Έντουαρτ θα μπορούσε να με παρηγορήσει .. Εντάξει είχαμε πολλές συγκρούσεις το τελευταίο καιρό αλλά ήταν ο μόνος άνθρωπος που ήταν δίπλα μου και τον χρειαζόμουν ..
Μόλις μπήκα μέσα , δεν είδα κανέναν στο σαλόνι .. Πήγα προς το δωμάτιο μας και στάθηκα λίγο απέξω και άκουσα τον Έντουαρτ να μιλά ..

- Δεν γίνεται , δεν πάει άλλο .. Πρέπει να το τελειώσω αυτό με κάθε τρόπο .., τον άκουσα να λέει με μια αγανάκτηση

- Ναι είμαι απόλυτα σίγουρος , δεν αντέχω άλλο ..

- Εντάξει θα τα πούμε .., είπε και έκλεισε το τηλέφωνο ενώ ξεφύσηξε σαν ένα βάρος να έφυγε από πάνω του... Μα καλά τι δεν αντέχει , τι έχει συμβεί ?

Άνοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα .. Μόλις με είδε ξαφνιάστηκε λες και είχε κάνει κάτι άσχημο ..

- Μπέλλα με τρόμαξες ..

- Συγνώμη δεν ήθελα..

- Δεν πειράζει , σε πήρα τηλέφωνο αλλά δεν το σήκωσες ..

- Ναι το ξέρω αλλά δεν είχα την διάθεση να μιλήσω .., είπα και ήμουν έτοιμη να βάλω τα κλάματα .

- Μπέλλα τι συμβαίνει ? και τι είναι ακριβώς αυτό το κουτί που κρατάς ?

- Έντουαρτ .. είπα , ενώ άφησα το κουτί κάτω και έτρεξα στην αγκαλιά του και τα δάκρυα μου ξεχυθήκαν κάνοντας την μπλούζα του Έντουαρτ μούσκεμα..

- Ηρέμησε κοριτσάκι μου και εξήγησε μου τι έγινε .., είπε ενώ χάιδευε τα μαλλιά μου ..

- Παραιτήθηκα .., είπα και ένα δεύτερο κύμα δακρύων έκανε την εμφάνιση τους ..Με απομάκρυνε από την αγκαλιά του και με κοίταξε ..

- Τι λες Μπέλλα ? Γιατί παραιτήθηκες ? Εσύ δούλευες μέρα νύχτα για να είσαι άψογη στην δουλειά σου .. Τι σε έκανε να παραιτηθείς ?

- Καταστράφηκαν όλα Έντουαρτ μέσα σε λίγα λεπτά όλα έγιναν στάχτη ..

- Μα πώς ? Τι λες Μπέλλα ?

- Δεν θέλω να σου πω γιατί θα θυμώσεις και δεν ξέρω τι θα κάνεις..

- Μπέλλα αν δεν μου πεις , θα φύγω κανόνισε .. Τι έχουμε πει δεν θα κρατάμε μυστικά οι δυο μας ..

- Δεν ξέρω φοβάμαι να σου πω ..

- Μπέλλα .., είπε και με κοίταξε στα μάτια..

- Καλά θα σου πω .. Να ήρθε η Τάνια από το γραφείο μου , προκλήθηκε καυγάς μεταξύ μας και έπεσε ο καφές πάνω στα αρχεία μου ..

- Πλάκα μου κάνεις ?

- Με βλέπεις να σου κάνω πλάκα ..

- Θα την πνίξω την π..

- Έντουαρτ ..

- Καλά συγνώμη καρδιά μου .., αλλά και εσύ γιατί παρασύρθηκες? , με ρώτησε ..

- με πρόσβαλε άσχημα, δεν άντεξα άλλο .. , είπα ενώ χώθηκα στην αγκαλιά του

- Οκ , ηρέμησε ολα καλά θα πάνε , εγώ είμαι δίπλα σου .. μην φοβάσαι τίποτα .., είπε και εγώ απλά έμεινα εκεί ήρεμα μέσα στην αγκαλιά του .. Μόνο ο Έντουαρτ μπορούσε να ηρεμήσει .. Αυτός ήταν το λιμάνι μου .. Ο άνθρωπος μου ..Αν δεν τον είχα δίπλα μου ούτε ήξερα τι θα έκανα ..

Έντουαρτ ..

Αφού ηρέμησε μετά από τόσες ώρες , την έβαλα στο κρεβάτι και την σκέπασα .. Πήρα το κράνος μου και τα κλειδιά και έφυγα από το σπίτι .. Ήθελα να μείνω μόνος μου να σκεφτώ .. Δεν άντεχα πια άλλο αυτή την κατάσταση .. Ένιωθα τόσο εγκλωβισμένος , τόσο πιεσμένος και το μόνο που θα μπορούσε να με ηρεμήσει ήταν η ταχύτητα , η αδρεναλίνη ..Ανέβηκα πάνω στην μηχανή αλλά δεν έβαλα το κράνος .. Το πέρασα μέσα από το καρπό μου , έβαλα το κλειδί στην μίζα και ξεκίνησα ..

Ποτέ δεν πίστευα όταν ξεκινούσα το σχέδιο μου , ότι τα πράγματα θα έφταναν σε τέτοιο σημείο .. Όταν την είδα μέσα στο γυμναστήριο μου , ένιωσα την καρδιά μου να χάνει ένα χτύπο , και όλο το μίσος για αυτή την γυναίκα βγήκε στην επιφάνεια.. Αν δεν ήταν αυτή εγώ τώρα θα ήμουν με την γυναίκα της ζωής μου, την Τάνια .. Το σχέδιο απλό αλλά συνάμα καταστροφικό.. Θα την έκανα να με ερωτευτεί , να λιώνει για μένα , να είναι εξαρτημένη από εμένα και έπειτα έτσι απλά θα την παρατούσα .. Για να νιώσει και εκείνη τον πόνο που ένιωσα εγώ όταν με παράτησε η Τάνια..

Από εκείνη την ημέρα έβαλα όλη την γοητεία μου μπροστά , φόρεσα και το λαμπερό μου χαμόγελο και μέσα σε λίγο καιρό έκανα την Μπέλλα να νιώθει αμηχανία και έλξη όταν βρίσκεται κοντά μου ..
Την κάλεσα στα γενέθλια μου , όλα ήταν κανονισμένα.. Ήξερα ήδη ότι ο αρραβωνιαστικός της θα είχε εφημερία , μέσα από μια γνωστή μου που είχα εκεί ..Ο μόνος που ήξερε για το σχέδιο ήταν ο Έμμετ.. Στην αρχή δεν είχε συμφωνήσει μαζί μου αλλά επειδή ήταν φίλος μου δεν μπορούσα να μου το αρνηθεί .. Εκείνη η βραδιά πήγε καλύτερα από ότι περίμενα .. Σκοπός της πρόσκλησης μου ήταν απλά να φέρω την Μπέλλα ακόμα πιο κοντά μου .. Όταν όμως εμφανίστηκε η Τάνια με τον λεγάμενο.. Ένιωσα να φουντώνω ολόκληρος , το μόνο που ήθελα ήταν να τον δείρω αυτόν που τόλμησε να πάρει την Τάνια μέσα από την αγκαλιά μου …

Μια τρελή ιδέα πέρασε από το μυαλό μου .. Η ζήλεια .. Το καλύτερο αντίδοτο για όλα .. Και θα έφερνα την Μπέλλα κοντά μου και θα έβλεπα και την Τάνια να την τρώει η ζήλεια .. Μπορώ να πω ότι η Μπέλλα έπαιξε πολύ καλά τον ρόλο της που για κάποια στιγμή πίστεψα και εγώ ότι τα έχουμε …Όταν είδα την Τάνια να ζηλεύει , ένοιωσα τόση ικανοποίηση .. Αλλά αυτό που την έκανε να τα παίξει εντελώς ήταν όταν μας είδε να φιλιόμαστε .. Εκεί είναι που χτύπησα διπλό Τζακ Ποτ , και την Μπέλλα την έκανα να πιστέψει ότι την θέλω και η Τάνια έγινε πράσινη από την ζήλεια της..

Είχα φροντίσει φυσικά κατά την διάρκεια που η Μπέλλα ήταν έξω με την Τάνια , να μιλήσω στον Έμμετ και να βγάλει φωτογραφίες την ώρα που θα φιλιόμασταν .. Σκοπός .. Μα φυσικά να κάνω τον αρραβωνιαστικό της να χάσει πάσα ιδέα για την γλυκιά του αρραβωνιαστικιά και έπειτα πληγωμένη να έρθει κατευθείαν στην αγκαλιά μου , όπως και έγινε ..Έστειλα τις φωτογραφίες και μετά από λίγο η Μπέλλα πληγωμένη ήρθε στο σπίτι μου .. Εκεί που νόμιζα ότι την είχα πια μαζί μου , ένα τηλεφώνημα του Τζεικ της , ήρθε να χαλάσει το σχέδιο .. Φυσικά και δεν το άφησα έτσι .. Φρόντισα και την παραμικρή λεπτομέρεια .. Τηλεφώνησα στον Έμμετ και του εξήγησα το σχέδιο .. Τα πράγματα απλά αλλά λίγο επώδυνα .. Μόλις πήρε τηλέφωνο , ήξερα ότι θα μου πει ότι θα γυρίσει σε αυτόν .. Έτσι ο μόνος τρόπος να την απομακρύνω είναι να τον ρίξω χαμηλά στα μάτια της .. Έβαλα τον Έμμετ να μου ρίξει ξύλο αλλά όχι πολύ δυνατά μην μείνω και στον τόπο .. Τον έδιωξα και απλά περίμενα να έρθει η Μπέλλα να με λυπηθεί και να έρθει κοντά μου , μισώντας τον Τζεικ μια για πάντα. Όλα είχαν έρθει τόσο καλά .. Ήταν εδώ , αλλά το πιο δύσκολο από όλα ήταν να την κάνω δική μου .. Εκείνη την ημέρα που έκανα έρωτα , δεν ένιωθα τίποτα , το απόλυτο κενό αλλά φρόντισα να την κάνω να νιώσει ότι την αγαπώ αληθινά ..

Η συνέχεια απλή .. Κάθε φορά που κάναμε έρωτα απλά δεν ένιωθα τίποτα ..Τα πράγματα χειροτέρεψαν όμως μετά την πίεση που είχε στην δουλειά .. Ερχόμασταν σε σύγκρουση πολλές φορές και ήμουν έτοιμος να της μιλήσω άσχημες μερικές φορές και να της αποκαλύψω πράγματα τα οποία θα με κατέστρεφαν . Μπορώ να πω ότι κάποιες φορές την λυπόμουν με τόση πίεση αλλά μόνο αυτό τίποτα άλλο ..

Άρχιζα να πιέζομαι και εγώ όμως .. Δεν άντεχα άλλο μαζί της .. Δεν μπορώ να βρίσκομαι άλλο με μια γυναίκα που δεν είμαι ερωτευμένος.. Το σημερινό όμως ήρθε να με κάνει να χάσω την γη κάτω από τα πόδια .. Τώρα που έχασε την δουλειά της , κάποιος πρέπει να είναι δίπλα της και εγώ δεν ξέρω αν έχω τέτοια αντοχή.. Για όλα φταίει εκείνη η Τάνια, που από την μία με παράτησε αλλά από την άλλη με ζηλεύει τόσο ώστε να καταστρέψει την Μπέλλα .. Γιατί το κάνει αυτό ? Γιατί ?

Έτρεχα σαν τρελός σκεφτόμενος όλα αυτά που είχαν συμβεί .. Ο κρύος αέρας με χτυπούσε αλύπητα αλλά ΄δεν με ένοιαζε, το χρειαζόμουν όλο αυτό .. Μήπως τελικά είχα κάνει λάθος .. Μήπως η Μπέλλα δεν έφταιγε σε τίποτα .. Μήπως ..και εκεί που σκεφτόμουν δεν πρόσεξα το αυτοκίνητο που ερχόταν από δεξιά και …….