Έρωτας Χωρίς Ανταπόκριση

"ΕΝΟΤΗΤΑ:ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ ΚΑΛΛΕΝ"



"Κύριε Κάλλεν η αρραβωνιαστικιά σας, σας περιμένει" άκουσα την φωνή της Έσμις από το εσωτερικό τηλέφωνο του γραφείου μου.

Η Έσμι ήταν μια γλυκύτατη κυρία άριστη σε ότι έκανε. Από την αρχή της καριέρας μου την είχα δίπλα μου .Ήταν η πρώην γραμματέας του κυρίου Στένιερ τον οποίο κατέστρεψα. Φυσικά και όταν η γραμματέας του έστειλε βιογραφικό φοβήθηκα αλλά ο ίδιος μετά από μία βδομάδα βγήκε σε σύνταξη και δεν είχε παιδιά οπότε η έμπειρη του γραμματέας ήταν πλέον στις υπηρεσίες μου. Το μόνο της αρνητικό; Γλυκοκοίταζε τον μπαμπά μου! Ποιον; Τον μπαμπά μου; Και δεν το λέω για να θίξω τον πατέρα μου ή εκείνη ούτε για να με θεωρήσει κάποιος μπαμπόθρεφτο αν και είμαι λίγο από τότε που πέθανε η μαμά μου αλλά γιατί απαγορεύονται οι σχέσεις μεταξύ των συναδέλφων. Φυσικά και ο Κάρλαιλ δεν είναι πλέον συνάδελφος , είναι πλέον τιμητικό μέλος της εταιρείας και παρίσταται τυπικά κάποιες μέρες χωρίς όμως να μου εμποδίζει την δράση. Όμως η αρχή που μου έμαθε δεν θέλω να την παραβαίνει κανένας.

"Κύριε Κάλλεν; Η Ρόζαλι Χέιλ σας περιμένει"

Ωχ! Είχα και αυτή τώρα! Έπρεπε να βγω με τον Τζάσπερ και τον Έμμετ. Φυσικά τα ξαδέλφια μου προτιμούσαν τις γυναίκες της μίας βραδιάς. Εγώ πάλι δεν το άντεχα αυτό! Για αυτό είχα προσλάβει και την Ρόζαλι. Ήταν η επίσημα αρραβωνιαστικιά μου. Βέβαια δεν την είχα αγγίξει ποτέ και ούτε πρόκειται. Η Ρόζαλι ήταν ηθοποιός και δεν μου έπαιρνε χρήματα όπως θα έκαναν άλλες. Της αρκούσε η δόξα και η διαφήμιση. Είχα προσφερθεί πολλές φορές να το κάνω αλλά εκείνη δεν μου το επέτρεπε.

"Να περάσει"

Η Έσμι άνοιξε την πόρτα και η Ρόζαλι μπήκε μέσα. Φορούσε ένα κατακόκκινο φόρεμα μέχρι το γόνατο που αναδεικνύει τα καλλίγραμμα πόδια της και άσπρα πέδιλα. Μόλις έκλεισε η πόρτα μου χαμογέλασε.

"Έντουαρντ;"η φωνή της είχε πειρακτικό τόνο. Κάτι μου έλεγε πως ήθελε να με μαλώσει για την τόση πολύ δουλειά που είχα πάνω στο γραφεί και θα την έκανα και πάλι να περιμένει. Πάντα όμως καθόταν ήσυχα.

"Γεια σου Ρόζαλι. Πως είσαι;" είπα τυπικά γιατί βαριόμουνα την μουρμούρα της για το πως είμαι.

"Καλά ευχαριστώ. Εσύ πάλι δεν είσαι. Τι σακούλες είναι αυτές; Γιατί τέτοιο χρώμα στο πρόσωπο σου;" ήμουν σίγουρος για την αντίδραση της. 5 χρόνια πάνε από τότε που την γνώρισα. Την είχα μάθει.

"Περιμένω και απάντηση ξέρεις" είπε και χτυπούσε τ πόδι της.

"Είσαι και επίμονη γυναικάρα μου"

"Δεν πιάνει!"

Οχού!Τ ην πάτησα! Η αλήθεια είναι ότι εχθές το είχα ξεφτιλίσει.

Αλλά τι να κάνω; Μερικές φορές την θέλω τόσο πολύ! Με τρελαίνει ο αυθορμητισμός της και το χλωμό της δέρμα..

"Πάρε την τσάντα σου να φύγουμε"

"Γιατί δεν παραδέχεσαι ότι τα έχετε;"

"Γιατί δεν ισχύει. Πάμε. Θα αργήσουμε"

Κατεβήκαμε στο γκαράζ και μπήκαμε στην ακριβή μερσεντές. Δώρο του μπαμπά. Φυσικά και όταν κυκλοφορούσα μόνος μου είχα ένα βόλβο αλλά δεν μπορούσα να εμφανίζομαι με αυτό.

Ξάπλωσα στο κάθισμα και έκλεισα τα μάτια μου ενώ η Ρόζαλι οδηγούσε.

"Πολύ δύσκολη η μέρα σήμερα"

"Ναι"

Άκουσα τον ήχο μηνύματος του κινητού μου.

"Μωρό μου , μου λείπεις. Θα αργήσει;?"

Αχ και εμένα να ήξερες πόσο. Πότε θα βρισκόμουν στην γκαρσονιέρα μου να την έχω στην αγκαλιά μου και να την χαϊδεύω να της μιλάω και μετά να μου κάνει μασάζ για να ηρεμίσω; Το πολύ σε κανένα δύωρο σκέφτηκα. Μας ονειρεύτηκα στην μπανιέρα ενώ εξιστορούσαμε τα γεγονότα της ημέρας. Μμμμ, πάντα μου ετοίμαζε το μπάνιο..

"Λιγάκι, όχι πολύ. Υπολόγισε σε κανένα 2ωρό θα βρίσκομαι εκεί"

"Σ αγαπώ" …

"ΕΝΟΤΗΤΑ:ΕΜΜΕΤ ,ΤΖΑΣΠΕΡ,ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ ΚΑΛΛΕΝ "




"Επιτέλους ρε αδελφάκι μου" ο Έμετ αναφώνησε μόλις μας είδε να μπαίνουμε μέσα.

"Το έμαθε όλο το μαγαζί ότι αργήσαμε" ψιθύρισα στη Ρόζαλι και εκείνη γέλασε ενώ φιλούσα το χέρι της. Εντάξει πρέπει να παραδεχτώ ότι με κολάκευε να έχω τέτοια γυναίκα δίπλα μου και πολύ μάλιστα. Άλλωστε είχε δείξει και ενδιαφέρον στο παρελθόν...

"Έχετε και σπίτι" αναφώνησε ο Τζάσπερ και τράβηξε μια ρουφηξιά από το πούρο του.

"Σσσς, έμαθε όλο το μαγαζί τα προσωπικά μου" μάλωσα τα ξαδέλφια μου.

"Εε, παιδιά που είναι οι παπαράτσοι, μάθαμε τι θα κάνει ο Έντουαρντ μετά"

"Σκάσε, ηλίθιε! Είπα ενώ εβρισα από μέσα μου χειρότερα.

"Καλά ρε , πως κάνεις έτσι;"

"Μόκο! Για πείτε πως πέρασε η εβδομάδα" ρώτησα για να αλλάξουμε κουβέντα....

Η βραδιά συνεχίστηκε συνηθισμένα οι συζητήσεις περί οικονομικών και πολιτικών ήταν αναμενόμενες. Κάποια στιγμή ενώ μιλούσε με τον Τζάσπερ για ένα νέο πρόγραμμα είδα τον Έμμε να χαϊδεύει την Ρόζαλι. Ξερόβηξα και έβλεπα και εκείνη σε πολύ αμήχανη θέση.

"Με συγχωρείς "ψιθύρισα στον Τζάσπερ.

Διακριτικά έφερε την Ρόζαλι στην αγκαλιά μου και εκείνος αναγκαστικά άφησε το χέρι της.

"Αγάπη μου" ψιθύρισε και ρίχτηκε στην αγκαλιά μου σαν να την έσωζα. Ήθελα να σπάσω τα μούτρα στον Έμμετ .Γλυκοκοίταζε την Ρόζαλι σε σημείο να γίνεται γλοιώδης ενώ εκείνη δεν του άφηνε κανένα περιθώριο.

Τελικά η βραδιά έληξε ήρεμα αποχαιρετώντας ο ένας τον άλλο σαν να μην συμβαίνει τίποτα.
Γύρισα την Ρόζαλι σπίτι της πήγα στην εταιρεία να πάρω το βόλβο μου και κατευθύνθηκα για το σπίτι μου.

Ανέβηκα αργά τα σκαλιά από την κούραση της ημέρας , έβαλα τα κλειδιά στην πόρτα και το καθιστικό στης σομόν αποχρώσεις αποκαλύφτηκε. Οφείλω να ομολογήσω πως το είχε κάνει πάρα πολύ ωραίο το σπιτάκι μας.

-Ήρθες αγάπη μου; με αγκάλιασε και με φίλησε τρυφερά. Ανταπέδωσα το φιλί και έπεσα κουρασμένος στην αγκαλιά της.

-Έλα σου έχω ετοιμάσει το μπάνιο σου.

Την ακολούθησα προς την μπανιέρα. Το λιγοστό φως των κεριών έκανε ακόμα πιο ρομανική την ατμόσφαιρα και το ροζ χρώμα του νερού με τα άλατα που μύριζαν τόσο ωραίο τριαντάφυλλο και ρόδι όπως εκείνη...μμμ....βρισκόμουν σε άλλο κόσμο...

Με βοήθησε να ξεντυθώ και άρχιζα να βγάζω και το φόρεμα της αλλά εκείνη με φίλησε.

"Έρχομαι" ψιθύρισε και φίλησε.

Μπήκα μέσα στο νερό και κατευθείαν χαλάρωσα αλλά μου έλειπε. Τι ήθελε πάλι να βρει ή τη ξέχασε;

"Άλις αργείς;"

ENOΤΗΤΑ "ΑΛΙΣ ΜΠΑΡΝΤΟΝ"



"Τώρα μωρό μου, έρχομαι!" άκουσα την κελαρυστή φωνούλα της."Μην είσαι τόσο ανυπόμονος πια" με μάλωσε. Ξεφύσησα ενοχλημένος και βούτηξα το κεφάλι μου στην μπανιέρα για να ηρεμήσω.

"Όριστε, τι γκρινιάζεις; Ήρθα!" μου είπε ενώ βρισκόταν στην πόρτα. Φορούσε ροζ εσώρουχα με δαντέλα , που ενώ κάποιος θα τα θεωρούσε πολύ εφηβικά εμένα με έκανα να την θέλω πιο πολύ.

‘’'Έλα εδώ" πρόφερα ίσα ίσα για να με ακούσει. Έκανε αργά βήματα, πήρε τα ποτήρια του κρασιού στο χέρι της έσβησε όλα τα κεριά εκτός από ένα για να μπορεί να βλέπει ώστε να μην γλιστρήσει και βρέθηκε αντικριστά μου. Αμέσως τα χέρια μου βρέθηκαν στην μέση της. Ήθελα να την αγκαλιάσω. Να την φιλήσω αλλά εκείνη απλά μου έδωσε το κρασί μου.

"Περίμενε, όλα στην ώρα τους" μου ψιθύρισε και τσουγκρίσαμε τα ποτήρια μας. Το ροζέ κρασί πλημμύρισε το στόμα μου και με χαλάρωσε. Η Άλις πήρε το λαδάκι που μύριζε γιασεμί και άρχισε να με χαϊδεύει σε όλο μου το κορμί.

"Άλις’’ πρόσφερα ασυναίσθητα.

"Είδες τι ωραίο που είναι το ροζέ κρασί" Η Άλις πάντα έπινε μόνο ροζέ κρασί από οινοπνευματώδη ποτά. Τίποτα άλλο .Και νομίζω πως το πίνει μόνο και μόνο γιατί έχει ένα χρώμα που μοιάζει με ροζ.

"Μμμ" δεν είχα τίποτα άλλο κουράγιο να πω.

"Ο Έντουαρντ Κάλλεν λιώνει στην αγκαλιά μιας γυναί…"

"Άλις" την διέκοψα "Λες πολλά"

"Ναι, επειδή λέω πολλά είμαι κολλητή σου"

"Βούλωσε το, επιτέλους" μουρμούρισα.

"Βοήθα" Και αυτό έκανα! Την φίλησα απελπισμένα και δεν μου αντιστάθηκε.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Το πρωί με βρήκε στο κρεβάτι στην αγκαλιά της Αλις.

"Μην πας σήμερα στο γραφείο" μουρμούρισε και τρίφτηκε πάνω μου σαν γατάκι.

"Δεν γίνεται μωρό μου, το ξέρεις" τρίφτηκα και εγώ πάνω της.

"Μία μέρα να μείνεις εδώ, πες πως είσαι άρρωστος, πες πως πέθανε το χρυσόψαρο σου"

"Άλις δεν είναι αυτό σοβαρή δικαιολογία" χαμογέλασα.

"Καλά" μουρμούρισε και σηκώθηκε από το κρεβάτι γυμνή. Να πάρει! Γιατί με προκαλεί έτσι; Άρχισε να ντύνεται. Το κοντό μαύρο ανάλαφρο φορεματάκι της με έκανε να θέλω να μείνω σπίτι αλλά δεν γινόταν. Τι θα έλεγα; Ειδή το είχα κάνει πολλές φορές. Αναστέναξα και σηκώθηκα. Η Άλις είδη μου είχε φέρει καφέ και διάλεγε τι θα φορέσω. Ντυνόμουν γρήγορα χωρίς να ασχολούμαι με το τι μου έδινε. Άλλωστε εμπιστευόμουν το γούστο της.

Ευτυχώς αν και είχα αργήσει να φύγω από το σπίτι δεν είχε πολύ κίνηση και έφτασα γρήγορα. Μόνο που όταν μπήκα στο γραφείο δεν ήταν εδώ η Έσμι.

"Έσμι" φώναξα

"Μάλιστα κ.Κάλλεν" άκουσα την φωνή της από μακριά.

"Καλημέρα. Καφέ" είπα ξερά.

"Ναι κ.Εντουαρντ αμέσως μόνο που με είχε φωνάξει ο κ. Κάλλεν για κάποιες υποθέσεις που χρειάζονταν γραμματειακή υποστήριξη"

"Ο κ. Κάλλεν έχει γραμματέα και μπορεί να δώσει σε εκείνη την δουλεία που χρειάζεται"Είχε αρχίσει να με εκνευρίσει αυτή η κατάσταση. Γνώριζα πολύ καλά τα σαλιαρίσματα του Κάρλαιλ με την Έσμι και είχα κάνει παρατηρήσεις επιμελημένα.

"Συγνώμη κ.Έντουαρντ αλλά ο κ.Κάρλαιλ δεν έχει γραμματέα" μου ψιθύρισε.

"Γιατί" απαίτησα να μάθω με αυθάδεια.

"Γιατί έμεινε έγκυος η κα.Κασσάνδρα"
Γαμ0τ0 σκατ@ σκατ@ σκατ@!!!Μου την είχαν φέρει.

"Καλώς. Φέρε μου τη λίστα με τις υποψήφιες"

"Ναι, μισό λ…"

"Τώρα!!" ούρλιαξα και μπήκα στο γραφείο μου νευριασμένος. Άρπαξα το ουισκί και το έβαλα στο ποτήρι που μου είχε πάρει δώρο ο Έμετ. Δεν ήθελα σχέσεις μέσα στην εταιρεία. Αλλά και πάλι γιατί με επηρέαζε τόσο πολύ; Μήπως η Άλις είχε δίκαιο; Μήπως ακόμα δεν θέλω να βλέπω τον πατέρα μου ευτυχισμένο; Η μητέρα μου είχε πεθάνει εδώ και χρόνια. Δεν ήθελα καμία άλλη στην θέση της καμία!
Η Εσμι μπήκε μέσα! Ω ναι…Αυτό ήταν το τελειωτικό χτύπημα.

"Δεν σου έχουν πει να χτυπάς την πόρτα;" ρώτησα αγενέστατα.

"Σαν ενημέρωσα κ.Κάλλεν. Τα βιογραφικά και ο καφές σας"

"Ευχαριστώ"

"Σας παρακαλώ μην πίνετε ουίσκι από το πρωί"

"Θα σε φωνάξω αργότερα"

Μετά από αρκετή ώρα βρήκα ένα βιογραφικό που μου έκανε εντύπωση. Φωναξα την Έσμι και κανόνισα ραντεβού μαζί της. Υστερα από αρκετά ραντεβού ξεκουραζόμουν στο γραφείο μου και περίμενα την κοπέλα. Το τηλέφωνο μου δονήστηκε.

"Έλα καρδούλα μου"

"Κολλητούλη μου; Πως είσαι;"

"Πίνω ουίσκι από το πρωί"

"Έλα ρε μωρό μου τόσο χάλια;"

"Ναι"

"Τι να κάνω για να σου ανεβάσω τη διάθεση σου;"

"Τίποτα"

"Αμα πάω και αγοράσω κόκκινα εσώρουχα;"

"Μμμμ" η ιδέα μου άρεσε πάρα πολύ

"Εντάξει πάω θα πάρω ασορτί νυχτικό και ρόμπα .Και γόβες;"

"Ναι" αναστέναξα.

"Άλις;"

"Ναι;"

"Και ζαρτιέρες"

"Το έχω υπόψην μου"

Το τηλέφωνο έκλεισε και άκουσα την φωνή της Έσμι.

"κ.Κάλλεν η Ιζαμπέλλα Μαρί Σουάν"

ΕΝΟΤΗΤΑ "ΜΠΕΛΛΑ ΣΟΥΑΝ"



"Να περάσει" η φωνή μου ακούστηκε βαθιά...

Εμφανίστηκε μια γλυκιά κοπέλα με μαύρη φούστα και ένα άσπρο πουκάμισο με μαύρες γόβες. Τα μάτια καστανά βελούδο σοκολατί .Τα χείλη της...αχχχχ..και τα μαγουλά της κόκκινα.

"Είστε η Μπέλλα Μαρί Σουάν;" ρώτησα προσπαθώντας να φανώ ευγενικός .Δεν πήρα καμία απάντηση."Είστε καλά;"

"Ναι με συγχωρήτε" άκουσα την πιο γλυκιά φωνή που είχα ακούσει στην ζωή μου.

"Παρακαλώ καθίστε"

"Σας ευχαριστώ πολύ" ακούσα και πάλι την γλυκιά της φωνή. Τι είχα πάθει; Γιατί μου άρεσε υπερβολικά αυτή η κοπέλα;

"Λοιπόν" ξεκίνησα "Είστε εδώ για μία θέση γραμματέας"

"Ναι"ψέλισε. Αισθάνθηκα να φοβάται. Όχι όχι δεν ήθελα να με φοβάται.

"Μην με φοβάστε, θέλετε να μιλάμε στον ενικό;" Ρώτησα.

"Γίνεται;" Ρώτησε.

"Φυσικά" απάντησα.

"Λοιπόν , έχω είδη μελετήσει το βιογραφικό σας" άρχισα να λέω και η κουβέντα συνεχιζόταν κανονικά, μου άρεσαν πάρα πολύ οι σπουδές σας και φαινόταν να ήξερε την δουλεία της αν και άπειρη σχετικά.

"Εντάξει Μπελλάκι;" την ρώτησα χαϊδευτικά.

"Ναι Έντουαρντ" από αύριο δουλεία.

"Ωραία. Χάρηκα για την γνωριμία" και της φίλησα το χέρι.

Η Μπέλλα με κοιτούσε χαμένη στον δικό της κόσμο και τα μάτια της …αχ..τα μάτια της.

"Είναι αργά έχεις αυτοκίνητο ή θέλεις να σε πάω εγώ σπίτι;"

"Ε θα πάρω ταξί"

"Εντάξει δεν θέλω να σε φέρνω σε δύσκολη θέση" …γαμώτο τι βλακείες λέω..γιατί μ’ αρέσει τόσο πολύ αυτή η γυναίκα;

"Δεν είναι αυτό …είπε βιαστικά …αλλά δεν θέλω να σε βγάζω από το δρόμο σου."

Ποτέ..ποτέ… ούρλιαζε μέσα μου κάτι αλλά δεν καταλάβαινα τι.

Ενώ κατεβαίναμε είδα την Άλις να με περιμένει στο αμάξι μου. Φυσικά πλέον δεν θα μπορούσα να επιμείνω να πάω την Μπέλλα στο σπίτι της.

"Έντι μου" άκουσα την Άλις να έρχεται καταπάνω μου και τρίφτηκε στην αγκαλιά μου. Πολύ παράξενο για την Άλις αυτό.

"Ε ε" η Μπέλλα ήταν σε αμηχανία το έβλεπα το ένιωθα.

"Γεια σας. Είμαι η Άλις Μπράντον κολλητή φίλη του Έντουαρντ" την χαιρέτησε.

Η Μπέλλα πάλι δεν μίλησε...απλά μας κοιτούσε...

"Εε ναι γεια σας" είπε και παραλίγο να πέσει. Πήγα να την βοηθήσω αλλά πιάστηκε από ένα αυτοκίνητο και σήκωσε το χέρι της για ταξί.

Φοβήθηκα..Φοβήθηκα πως θα την έχανα..και δεν ξέρω γιατί αλλά στεναχωριόμουν που την έβλεπα να φεύγει.

"Μπέλλα αύριο δουλεία ε;" ρώτησα καθως έμπαινε στο ταξί.

"Ναι" μουρμούρισε και έφυγε.

"Ω μωρό μου , μου έλειψες" η Άλις με φίλησε απαιτητικά. Πρωτή φορά όμως δεν ένιωθα τίποτα.

"Άλις πάμε σπίτι" είπα και τραβήχτηκα ελαφρά βάζοντας μπρος το αυτοκίνητο.

"Μα" παραπονέθηκε.

"Τι;"

"Τα εσώρουχα;" ρώτησε προκλητικά.

"Σπίτι"

Μόνο που όταν βρεθήκαμε μόνοι μας στην κρεβατοκάμαρα μου εγώ ονειρευόμουν την Μπέλλα να της κάνω έρωτα, να την χαϊδεύω , να την αγκαλιάζω και εκείνη να με φιλάει να λέει το όνομα μου και να με ζητάει κοντά της. Τι είχα πάθει μ' αυτήν την γυναίκα; Τι μου συνέβαινε;

ENΟΤΗΤΑ "ΡΕΝΕΣΜΙ ΚΑΛΛΕΝ"




"Άλις τι γραβάτα είναι αυτή δεν μου αρέσει "γκρίνιαξα ενώ εκείνη έβγαζε μια μωβ-λιλά γραβάτα από την ντουλάπα.

"Ούτε εμένα μου άρεσες χθες αλλά σε ανέχτηκα "μου απάντησε. Το θέμα ήταν πως είχε δίκαιο σκεφτόμουνα συνέχεια την Μπέλλα. Τι κόλλημα έχω φάει μ' αυτήν την γυναίκα;

"Έντουαρντ, Έντουαρντ" η Άλις ούρλιαζε από πάνω μου."Τι σου συμβαίνει επιτέλους;" με ρώτησε ,ενώ στα χαρακτηριστικά της διαγραφόταν η απογοήτευση.

"Δουλειά" απάντησα ξερά και τράβηξα την γραβάτα από το χέρι της.

"Τόσο σημαντική είναι αγοράκι μου;" Με ειρωνεύτηκε λιγάκι…

"Μάλλον, για να το σκέφτομαι συνέχεια" δεν μου άρεσε που έλεγα ψέματα άλλα στην περίπτωση μου χρειαζόταν για να ξεφύγω από τις απανωτές ερωτήσεις της Άλις.

"Καλά. Θέλεις όταν έρθεις το βράδυ να σου κάνω μασάζ και..." δεν την άφησα να ολοκληρώσει την πρόταση!

Μονό που εγώ σκεφτόμουν άλλα χέρια να μου κάνουν μασάζ. Άλλα χέρια να με αγκαλιάζουν αλλά χείλη να με φυλάνε. Θέε μου τι έχω πάθει;

"Δεν θα έρθω το βραδύ" δικαιολογήθηκα γρήγορα πριν συνεχίσει…

Ήταν καλύτερα να μείνω μόνος και να σκεφτώ. Το πατρικό μου ήταν μια καλή λύση.

"Γιατί;" με ρώτησε με αυθάδεια.

"Δεν κατάλαβα θα πρέπει να δίνω και εξηγήσεις επειδή θα κοιμηθώ στην αδελφή μου;"

"Μα η αδελφή σου είναι 5 χρονών και έχει νταντά"

"Ακριβώς. Δεν γίνεται συνέχεια να είναι με μία νταντά επειδή ο Κάρλαιλ θέλει να γυρίζει με την Έσμι"

"Ναι καλά. Σε πίστεψα"

"Όχου Άλις! Δεν σε αντέχω. Μίλησα χθες με την Ρένεσμι και μου ζήτησε να πάω να την δω γιατί νιώθει μόνη. Τι θες;"

Έπεσε στην αγκαλιά μου."Συγνώμη αγάπη μου έχεις δίκαιο δεν ξέρω τι με έπιασε"

"Εντάξει λοιπόν πρέπει να πάω στην δουλειά" με φίλησε.

"Θα περάσω και εγώ μία βόλτα από εκεί"

"Ωραία" είπα ξερά!

"Καλημέρα"

"Γεια σου" είπα και έκλεισα την πόρτα πίσω μου…

Μόλις μπήκα στο γραφείο μου ο Κάρλαιλ μπήκε μέσα.

"Ποια είναι αυτή;"

"Καταρχάς μπαμπά ο κόσμος λέει καλημέρα το πρωί, αν σου λέει κάτι αυτό"

"Καλημέρα"

"Κατά δεύτερον, δεν είναι αυτή, είναι η Ιζαμπέλλα Σουάν, η νέα σου γραμματέας"

Ο Κάρλαιλ με κοιτούσε.

"Κάτι άλλο;"

"Μα δεν χρειαζόμουν γραμματέα"

"Ναι αλλά χρειαζόμουν εγώ και μου την έκλεβες. Φιλιά μπαμπά. Έχω δουλειά."

"Ναι γιατί μετά έχει να σε χαρεί και η Άλις"

"Όχι σήμερα θα έρθω σπίτι. Έχω καιρό να δω την Ρένεσμι και μου έχει λείψει πολύ"

Η μέρα πέρασε με πολύ δουλειά. Κάποια στιγμή αποφάσισα πως θα ήθελα ένα ντοσιέ που είχα δώσει στην Έσμι να τοποθετήσει. Έτσι την πήρα τηλέφωνο .Κανείς δεν απαντούσε. Θα έχει πάει τουαλέτα σκέφτηκα. Μετά από λίγη ώρα ξαναπροσπάθησα. Τίποτα. Οχού! Πήρα την Μπέλλα ίσως εκείνη ήξερε που ήταν η Έσμι.

"Παρακαλώ"

"Μπέλλα, ο Έντουαρντ είμαι, που είναι η Έσμι γνωρίζεις"

"Ναι Έντουαρντ. Στο γραφείο του κ.Κάρλαιλ"

"Πες της να τσακιστεί να έρθει"

Έκανα ένα τσιγάρο περιμένοντας ενώ προσπαθούσα να ξεκουραστώ. Η κοιλιά μου άρχισε να γουργουρίζει. Μάλλον θα έπρεπε να φάω κάτι. Άκουσα το τηλέφωνο να χτυπά.

"Έντουαρντ"

"Ναι Μπέλλα μου"

"Έντουαρντ μου, ο κ.Κάρλαιλ δεν απαντάει και η πόρτα είναι κλειδωμένη. Μήπως θα μπορούσα να σε βοηθήσω εγώ" προσφέρθηκε.

"Ε όχι εντάξει σε λίγο." είχα ανάγκη να πάω να φάω. Ένιωθα σουβλιές. Πήρα το σακάκι μου και περίμενα το ασανσέρ. Είδα την Μπέλλα να έρχεται και εκείνη.

"Γεια σου"

"Γεια. Που πας;"

"Ε να τσιμπήσω κάτι. Εσύ; αν επιτρέπετε." με ρώτησε.

"Και εγώ. Θες να πάμε μαζί ρώτησα;"

Φοβόμουν για την απάντηση της. Ήθελα τόσο πολύ που η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά.

"Ναι, φυσικά"

"Ωραία" της πρόσφερα το χέρι μου και εκείνη το δέχτηκε.

Μπήκαμε στο εστιατόριο και την ρώτησα για το πως πέρασε την μέρα της στο γραφείο. Μου μιλούσε κάναμε πλάκα. Μετά η συζήτηση πήγε στις σπουδές μας και ύστερα στην μουσική. Ήταν απίστευτο το πόσο ταιριάζαμε σ' αυτά τα θέματα. Κάποια στιγμή το τηλέφωνο μας διέκοψε.

"Συγνώμη"

"Έλα κοριτσάκι μου; Πως είσαι"

"Έντουαρντ!!άρχιζε να κλαίει"

"Τι συμβαίνει μωρό μου;"

"Χτύπησα το χέρι μου"

"Πως Ρενεσμάκο μου;"

"Να έπαιζα στην πισίνα και έπεσα κατά λάθος με δύναμη στην σκάλα της"

"Πονάς πολύ καρδιά μου;"

"Ναι. Θα έρθεις το βραδυ;"

"Φυσικά μωρό μου. Σου έχω χαλάσει ποτέ χατίρι;"

"Όχι"

"Δώσε μου λίγο την Τζέσικα τώρα. Σκέψου τι δώρο θέλεις να σου πάρω εσύ"

"Την κούκλα από την ταινία της Bardie και παγωτό"

"Εντάξει ζουζουνάκι μου"

"Πάρε την Τζέσικα"

"κ.Έντουαρντ;"

"Έλα Τζέσικα. Τι έγινε;"

"Χτύπησε το χέρι της στην μπάρα από τις σκάλες της πισίνας;"

"Πονάει πολύ. Έχει φουσκώσει κάτι;"

"Ναι"

"Αμάν ρε Τζέσικα και εσύ δεν το είδες το παιδί;"

"Τι ρωτάτε κ.Έντουαρντ αφού η Ρένεσμι την μία παίζει με το παπάκι της και την άλλη πηδάει από το βατήρα"

"Καλά. Ετοίμασε την για να έρθω να την πάω στο γιατρό."

"Εντάξει"

Η Μπέλλα με κοιτούσε.

"Η κόρη σου;"

"Όχι η αδελφή μου"

"αα"

"Λοιπόν πάμε γιατί χτύπησε το χέρι της και πρέπει να την πάω στο γιατρό"

"Ωχ το καημένο"

"Μπέλλα;"

"Ναι;"

"Μπορούμε να σταματήσουμε να πάρουμε παγωτό για την μικρή;"

"Φυσικά Έντουαρντ μου και το ρωτάς;"

Άφησα την Μπέλλα στην εταιρεία πήγα σπίτι πήρα δυο τρία πράγματα και έφτασα στην Ρενεσμι.

"Γεια σου Έντουαρντ"

"κα.Λουμπί τι κάνετε;" η οικιακή βοηθός μας τόσα χρόνια μου είχε σταθεί και σε μένα και στην Ρένεσμι καλύτερα και από μητέρα.

"Καλά είμαι αγόρι σου. Εσύ;"

"Δεν ξέρω κα.Λουμπί."

"Αγόρι μου , σου είχα πει ότι δεν συμφωνώ να συγκατοικείς με την Άλις χωρίς να ξέρεις τι είναι για σένα"

"Κολλητή"

"Ήταν τόσα χρόνια τώρα;"

"Δεν ξέρω, δεν ξέρω και το θέμα είναι ότι γνώρισα μια κοπέλα και"

"Πρέπει να σκεφτείς Έντουαρντ"

"Γι αυτό ήρθα εδώ. Αλλά προς το παρών το μεγαλύτερο κεφάλαιο στην ζωή μου είναι η Ρένεσμι"

"Στον κήπο παίζει παρότι που χτύπησε το χέρι της"

"Δεν την ξέρεις;"

"Την ξέρω ίδια σαν και εσένα"

"Άντε πάω να της κάνω έκπληξη. Βαλέ αυτό στο ψυγείο είναι το παγωτό της και προφιτερόλ για σένα "

"Σε ευχαριστούμε Έντουαρντ"

"Εγώ ευχαριστώ"

Προχώρησα προς τον κήπο και είδα την φιγούρα της μικρής μου. Μοιάζαμε πάρα πολύ. Με το λευκό της δερματάκι τα χρυσοκάστανα μαλλάκια και τα πράσινα ματάκια της. Μόλις με είδε, έφυγε από την κούνια και έτρεξε με όλη της την δύναμη ανοίγοντας τα χέρια της. Άνοιξα και εγώ τα δικά μου και με έριξε στο γρασίδι. Αφού την φίλησα λιγάκι την πήρα στην αγκαλιά μου και περπάτησα.

"Λοιπόν, τι κάνει το κερασάκι μου;"

"Καλά είναι. Εσύ;"

"Τι εγώ μπισκοτάκι μου;"

"Τι συμβαίνει;"

"Γιατί τουρτίτσα μου το λες αυτό;"

"Είσαι ερωτευμένος!!"

ΕΝΟΤΗΤΑ "ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ ΚΑΙ ΡΕΝΕΣΜΙ ΚΑΛΛΕΝ"



"Μωρό μου τι λες;"

"Και δεν είσαι ερωτευμένος με την Άλις αλλά με άλλη."

"Μπεμπέ μου σταμάτα" είπα και της έκοψα ένα τριαντάφυλλο από το κήπο και της το έδωσα. Χαμογέλασε στραβά. Αχ και αυτό από εμένα το έχει πάρει. Την έλουσα στα φιλιά…

"Φοβάσαι" μου πέταξε στο άσχετο ύστερα από αρκετή ώρα που παίζαμε.

"Τι; Μήπως με νικήσεις στο φιδάκι;" της έκανα πλάκα αν και ήξερα πως η Ρενεσμι ήταν το υποσυνείδητο μου. Με καταλάβαινε καλύτερα από όλους παρότι που ήταν μόνο 5.

"Μμμμ....όχι...η Άλις σου δίνει αυτό που μου δίνει εμένα η Τζέσικα όμως εσύ προτιμάς την άλλη όπως εγώ θέλω εσένα"

Νταν!!!!!!Η Ρένεσμι είχε δίκαιο. Η Άλις μου έδινε σταθερότητα. Σηκώθηκα από το γρασίδι που είχα ξαπλώσει και εκείνη με πήρε αγκαλιά.

"Μου έφερες παγωτό; "με ρώτησε με το πιο αθώο ύφος του κόσμου.

"Εσύ τι λες;"

Δεν περίμενε απάντηση άρχισε να τρέχει προς την κουζίνα και άρχισα να την ακολουθώ και εγώ.

"Παγωτό" τσίριξε στη κα.Ζουμπί.

"Ρένεσμι, είδη έφαγες σοκολάτα το πρωί"

"Μα"

"'Έλα, δώσε της λίγο" παραπονέθηκα

"Εντάξει λίγο και όταν θα φύγω μην το τσακίσετε" μας τόνισε και στους δύο γνωρίζοντας πως ήμασταν ικανοί να το φάμε όλο.

Έβαλε λίγο σοκολάτα στην Ρένεσμι και εκείνη το πήρε και άρχισε να το τρώει γρήγορα γρήγορα. Πόσο μου έλειπε. Είχα να την δω τρεις μέρες και μου είχε λείψει. Από τότε που συγκατοικώ με την Άλις δεν μπορώ να την δω. Άρχισα να σκέφτομαι την περίπτωση να ξαναγυρνούσα εδώ ή να την έπαιρνα μαζί μου σπίτι χωρίς την Άλις.

Όση ώρα εγώ σκεφτόμουν η Ρένεσμι είχε καθίσει στα πόδια με είχε πάρει αγκαλιά και με είχε γεμίσει σοκολάτες ενώ είχε ένα χαμόγελο ευτυχίας.

"Ο μπαμπάς;" με ρώτησε ξαφνικά έτσι όπως χάιδευα τα μαλλιά της.

"Θα έρθει καρδιά μου. Άλλωστε άμα είναι ενώ ο μπαμπάς δεν θα μπορούμε να κάνουμε μπάνιο στην πισίνα "είπα για να την κάνω να τον ξεχάσει. Δεν ήξερα καν αν ο Κάρλαιλ θα ερχόταν σήμερα εδώ. Δεν ξέρω πόσες μέρες είχε να δει το παιδί του. Άρχιζα να σκέφτομαι να έπαιρνα την Ρένεσμι και να φεύγαμε.

"Πάμε;" με ρώτησε.

"Ναι μωρό μου"

Την έβαλα στην μικρή πισίνα η οποία ενώνονταν με την μεγάλη και καθόμουν και την κοιτούσα που έπαιζε με τα κουκλάκια της. Μου είχε λείψει πολύ τελικά. Ίσως να μην ήταν η Άλις η σταθερότητα αλλά η Ρένεσμι. Η αδελφή μου με χρειάζονταν πάνω από όλα. Αν έφευγε από τον Κάρλαιλ σε μεγαλύτερη ηλικία θα εναντιώνονταν αλλά δεν θα μπορούσε να έμενε εδώ μόνη της.

"Έντουαρντ" άκουσα την κα.Ζούμπι να φωνάζει.

"Ναι"

"Εμείς φεύγουμε" εννοούσε τον εαυτό της και την Τζέσικα. Στην τελευταία σήμερα της είχα δώσει άδεια αφού θα έμενα εγώ μαζί με την Ρένεσμι.

Ξαφνικά η Ρένεσμι έπεσε στην αγκαλιά μου και έκλαιγε.

"Τι έγινε καρδιά μου; Ρένεσμι; Ρένεσμι;"

"Τώρα θα φύγεις και εσύ;" με ρώτησε.

"Όχι βέβαια μικρό μου τουρτάκι"

"Ναι αλλά θα φύγεις αύριο το πρωί"

"Ναι αλλά θα είναι εδώ η Τζέσικα και μόλις τελειώσω την δουλειά θα έρθω"

"Ναι;"

"Ναι"

Με φίλησε στο μάγουλο.

"Έλα ταρτάκι μου πάμε για ύπνο"

Αφού την έπλυνα την πήγα στο κρεβάτι της για ύπνο. Διαβάσαμε παραμύθι αλλά δεν κοιμόταν.

"Τι είναι μικρή μου πασχαλίτσα;"

"Θα με πάρεις αγκαλιά;"

"Φυσικά μωρό μου"

Και τελικά κοιμήθηκε στην αγκαλιά μου και στο τέλος κοιμήθηκα και εγώ στο κρεβάτι της.
Κάποια στιγμή μέσα στον ύπνο μου κατάλαβα τον Κάρλαιλ να μας σκεπάζει άκουσα να φιλάει την Ρένεσμι που ήταν στην αγκαλιά μου και την έσφιξα περισσότερο λες και θα μπορούσα να την προστατεύσω έτσι και με φίλησε και μένα.

Το πρωί η Ρένεσμι έπαιζε με τα αρκουδάκια της πάνω μου.

"Μμμ..μωρό μου σταμάτα...νυστάζω.." μουρμούρισα.

"Ξύπνα έχεις δουλειά"

"Οχού! Φέρε μου το κινητό μου"

Την άκουσα να πηδάει από το κρεβάτι και να πηγαίνει στο κομοδίνο της. Ξανανέβηκε επάνω και μου το έδωσε. Πήρα τηλέφωνο την Έσμι και ενημέρωσα πως είμαι άρρωστος και δεν θα μπορέσω να πάω.

"Περαστικά σας κ.Κάλλεν"

"Ευχαριστώ Έσμι και μην καθίσεις μέχρι αργά Σάββατο είναι"

"Έντουαρντ είσαι άρρωστος;"

"Όχι αλλά νυστάζω. Έλα να κοιμηθείς νωρίς είναι ακόμα"

Έριξα τα παπλώματα από πάνω μας και ονειρεύτηκα την Μπέλλα να κρατάει στην αγκαλιά της την Ρένεσμι και να γελάνε.

ΕΝΟΤΗΤΑ:ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ ΚΑΛΛΕΝ ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΔΕΛΦΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ....




''Έντουαρντ" η Ρένεσμι με έσφιξε με τα χεράκια της.

"Καλημέρα" μουρμούρισα και της φίλησα το κεφάλι της.

"Έντουαρντ ο μπαμπάς δεν είναι στο δωμάτιο του και λείπει πολλές μέρες" μου παραπονέθηκε… Είναι δύσκολο να κατανοήσω τον πατέρα μας ,πως αντιστέκεται και παραμελεί αυτόν τον θησαυρό;’’
Τελικά ο Κάρλαιλ σίγουρα ερχόταν πολύ αργά το βράδυ και έφευγε νωρίς το πρωί χωρίς να βλέπει το παιδί του.

"Ο Μπαμπάς, αγάπη μου,..."

"Δεν μας αγαπάει πια"

"Όχι μικρή μου απλά έχει πολύ δουλειά" προσπάθησα να τα μπαλώσω. Σίγουρα θα έκανα μια πολύ σοβαρή κουβέντα με τον πατέρα μου.

"Ναι καλά, αφού εσύ είσαι ο πρόεδρος της εταιρείας και έχεις περισσότερη δουλειά αλλά βρίσκεις χρόνο για μένα’’ μου γκρίνιαξε και είχε δίκαιο.

"Τι είμαι εγώ;" ρώτησα προσπαθώντας να αλλάξω θέμα

"Πρόεδρος" μου απάντησε.

"Έμαθες και τον Πρόεδρο" άρχισα να την γαργαλάω κάνοντας την να ξεχάσει.

Όταν σηκωθήκαμε από το κρεβάτι η κα.Ζούμπι και η Τζέσικα είχαν είδη έρθει. Την Τζέσικα την πλήρωσα και της έδωσα άδεια να φύγει όσο η κα.Ζούμπι ετοίμαζε το πρωινό.

"Μα βρε Έντουαρντ ποιος θα την ταΐσει τώρα;" μου παραπονέθηκε γνωρίζοντας πόσο δύσκολα έτρωγε η Ρένεσμι.

"Όταν είμαι εγώ εδώ ποιος την ταΐζει;" Σήκωσα παιχνιδιάρικα το φρύδι μου.

Μου χαμογέλασα και της έδωσα άδεια και εκείνης να φύγει. Η υπόλοιπή μέρα πέρασε με πολύ παιχνίδι. Πήγαμε για ψώνια και αργότερα την πήγα στο αγαπημένο εστιατόριο της οικογένειας. Της άρεσε πολύ εκεί.Τ ην τάισα και προσπαθούσα και εγώ να φάω ενώ έπαιζε με τις κούκλες της.

Κάποια στιγμή ζήτησα το λογαριασμό και εκείνη την ώρα εμφανίστηκε η Μπέλλα.

"Σας έφερα το λογαριασμό" είπε.

"Μπέλλα"

"Έντουαρντ"α ναφώνησε και με φίλησε σταυρωτά. Η μικρή ξερόβηξε. Ωχ! Την πάτησα.

"Συγνώμη. Παραφέρθηκα" μου είπε κοκκινίζοντας.

"Του άρεσε μην ντρέπεσαι" άκουσα την Ρένεσμι να λέει…

"Ρένεσμι" την μάλωσα.

Η Μπέλλα πάλι την πήρε στην αγκαλιά της

"Εσύ είσαι η Ρένεσμι που μιλάει για εσένα όλη την ώρα ο Έντουαρντ;"

"Ναι" της απαντησα!

"Κάτι μου είπε πως χτύπησε το χέρι σου. Πως είναι τώρα;"

Η Ρένεσμι άρχισε να της λέει πως χτύπησε και η Μπέλλα την άκουγε με ενδιαφέρον. Κάποια στιγμή κοιμήθηκε πάνω μου…

"Πολύ γλυκιά η αδελφή σου. Σου μοιάζει"

‘’Ναι. Ευχαριστώ. Εσύ δουλεύεις εδώ;"

"Ε όχι ακριβώς. Έχει ο μπαμπάς μου το εστιατόριο"

"Αλήθεια;" ρώτησα έκπληκτος.

"Έρχομαι εδώ από πολύ μικρός γιατί είναι το αγαπημένο εστιατόριο της οικογένειας"

"Ωραία" μου χαμογέλασε ζεστά "Κάθε πόσο ερχόσουν"

"Συνήθως το Σάββατο το βράδυ"

"Γι’ αυτό και δεν με έβλεπες"

"Έλειπες"

"Ε βασικά πήγαινα στην μαμά μου"

"Αα. Συγνώμη αν σε έφερα σε δύσκολη θέση" είπα γιατί την είδα κάπως.

"Όχι δεν πειράζει άλλωστε μόνη μου σου το είπα" μου χαμογέλασε. Αχ αυτό το χαμογελο!

Η Ρένεσμι όμως είχε άλλη άποψη. Άλλαξε πλευρό και ψιλογκρίνιαξε.

"Πότε θα φύγουμε;" Μουρμούρισε.

Δεν μπορούσα να μείνω άλλο.

"Εε..."

"Ναι...λοιπόν..είναι κρίμα να ταλαιπωρούμε την μικρή" μου είπε.

Με φίλησε σταυρωτά και χάιδεψε την Ρένεσμι η οποία κοιμόταν βαθιά.

"Καληνύχτα Μπέλλα"

"Καληνύχτα Έντουαρντ μου"

Φτάσαμε σπίτι μου για να πάρω κάποια πράγματα. Η Ρένεσμι μου είχε ζητήσει να μην φεύγω από το σπίτι και είχε δίκαιο. Ένιωθα και εγώ τόσο καλά μαζί της. Μου είχε λείψει τόσο πολύ η αδελφή μου. Βασικά νομίζω πως ερωτευόμουν την Μπέλλα και η Ρένεσμι ήταν το στήριγμα μου όλα αυτά τα χρόνια. Δεν μπορούσα να την βλέπω σε ένα σπίτι μόνη της.
Οπότε μάλλον θα συζητούσα , σήμερα κιόλας με την Άλις το ενδεχόμενο να αφήσω το σπίτι που είχαμε.

ΕΝΟΤΗΤΑ: ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝ



Μπήκαμε σπίτι και η Άλις έβλεπε τηλεόραση. Κρατούσα την Ρένεσμι στην αγκαλιά μου κοιμισμένη.

"Καλώς τα μου" είπε και έκλεισε την τηλεόραση για να μην ξυπνήσει την Ρένεσμι.

"Άλις θέλω να μιλήσουμε" είπα και κάθισα στον καναπέ ενώ η Ρένεσμι κοιμόταν στην αγκαλιά μου.

"Ναι αλλά μήπως να πάμε πρώτα το παιδί στο κρεβάτι;"

Είχε δίκαιο. Έπρεπε να μην είναι μπροστά η Ρένεσμι. Την πήγα στο κρεβατι μου και γύρισα.

"Κοιτά Άλις εε η Ρένεσμι με χρειάζεται και την χρειάζομαι και εγώ. Ο Κάρλαιλ την αφήνει μόνη της για ώρες και αποφάσισα πως από εδώ και πέρα θα είναι καλύτερο να μείνω μαζί της"

"Τι θα φύγεις;" με ρώτησε.

"Βασικά σκέφτομαι να κάνω ανακαίνιση το σπίτι και να μείνουμε εδώ. Είναι πιο κοντά στο γραφείο και θα την έχω δίπλα μου"

"Και εμείς;"

"Εμείς Άλις; Εμείς τι είμαστε;"

"Κολλητοί"

"Είσαι σίγουρη; Οι κολλητοί κάνουν έρωτα και ζουν σαν κανονικό ζευγάρι;"

Τα ματιά της κοιτούσαν γύρω γύρω. Δεν το είχε συνειδητοποιήσει τόσο καιρό. Ούτε εγώ από τότε όμως που γνώρισα τη Μπέλλα όλα άλλαξαν. Τα μάτια της Άλις καρφώθηκαν πάνω μου.

"Δηλαδή θες να μου πεις πως ήμασταν ζευγάρι;"

"Έτσι φερόμασταν. Η δουλειά μερικές φορές δεν σε κάνει να σκέφτεσαι"

"Έντουαρντ εγώ εγώ σ’ αγαπώ"

"Και εγώ σ’ αγαπώ Άλις μου" της έπιασα το χέρι "Αλλά όχι έτσι. Όχι ερωτικά σ’ αγαπάω φιλικά. Είσαι η καλύτερη μυ φίλη και θέλω να το κρατήσουμε αυτό και να μην το χάσουμε"

"Νομίζω πως έχω και άλλα συναισθήματα για σένα"

"Είναι λογικό. Είχαμε βολευτεί και οι δύο Άλις. Η ζωή δεν είναι σίριαλ του στυλ ότι τώρα είμαστε κολλητοί και αργότερα ζευγάρι"

"Έντουαρντ όλα αυτά είναι πολλά για μένα. Δεν μπορώ να σου υποσχεθώ ότι θα σε ξαναδώ και το αν θα έχουμε την φιλία των τόσων χρόνων. Την καταστρέφαμε Έντουαρντ κάθε μέρα."

"Το ξέρω και λυπάμαι γι’ αυτό"

"Πάω να ετοιμάσω τα πράγματα μου"

"Περίμενε που θα μείνεις μέσα στη νύχτα; Φεύγεις αύριο"

"Δεν κάνει να μείνω άλλο εδώ .Δεν μπορώ να μείνω άλλο εδώ."

Όση ώρα μάζευα τα πράγματα της, δεν έκανα τίποτα. Απλά σκεφτόμουν το πόσο είχα καταστρέψει την φιλία μας. Εκλεισε την πόρτα πίσω της και τότε συνειδητοποίησα πως δεν έχασα τώρα την καλύτερη μου φίλη αλλά την πρώτη φορά που κάναμε έρωτα.

Το σπίτι δεν με άντεχε. Μάζεψα κάποια πράγματα σε μία βαλίτσα πήρα την Ρένεσμι και φύγαμε για το σπίτι.

Στο δρόμο όμως ξύπνησε.

"Μμμμμ"

"Τουρτάκι μου"

"Ακόμα να φτάσουμε σπίτι"

"Περάσαμε και από το σπίτι μου"

"Και τι είπες στην Άλις;"

"Έλα Ρένεσμι"

"Έντουαρντ αφού αγαπάς την Μπέλλα"

Πως με καταλαβαίνει αυτό το παιδί

"Η Άλις έφυγε από το σπίτι" δήλωσα για να σταματήσει εκεί η κουβέντα.

"Της είπες ότι δεν την αγαπάς"

"Ναι"

"Μπράβο αδελφούλη"

"Πάμε τώρα να πάρουμε πίτσα"

"Ρένεσμι φάγαμε"

"Φάγαμε το μεσημέρι. Τώρα είναι βράδυ"

Δίκαιο είχε τα είχα χάσει τελείως και μόλις ακούσαμε και το στομάχι μου να διαμαρτύρεται. Πήραμε πίτσα και ετοίμασα το τραπέζι να φάμε. Ενώ τρώγαμε η Ρένεσμι με ρώτησε αν είμαι καλά.

"Καλά είμαι"

"Ποια σκέφτεσαι;"

Αμάν αυτό το παιδί! Τα πάντα πρέπει να καταλαβαίνει.

"Εσένα και ότι δεν τρως την πίτσα σου"προσπάθησα να την πειράξω και την τάισα.

"Με δουλεύεις;" ρώτησε θιγμένη.

"Όχι δουλεύω στην εταιρία"

"Την Μπέλλα σκέφτεσαι"

"Ρένεσμι αρκετά! Δεν είναι δική σου δουλειά"

"Ούτε εσένα είναι δική σου δουλειά να με ταΐζεις να πλένεις να με κοιμίζεις και τα κάνεις"

"Αγάπη μου" τα πράγματα είχαν πάρει πολύ άσχημη τροπή.

"Ξέρω ότι τα κάνεις από αγάπη και ότι είσαι ο αδελφός μου αλλά τα υπόλοιπα παιδάκια έχουν στο πάρκο την μαμά τους ή τον μπαμπά τους και μένουν μαζί τους εγώ μένα με την Τζέσικα"

"Κατ' αρχάς τώρα μένεις μαζί μου"

"Ναι που αύριο θα φύγεις"

"Όχι σκέφτομαι να μείνω για πάντα κοντά σου. Ή να μείνουμε εδώ ή " δεν τόλμησα να το πω.

"Ή;"

"Κάποιες μέρες που έχω δουλειά να μένουμε στο σπίτι μου για να μπορούμε και να τρώμε το μεσημέρι μαζί"

"Και ο μπαμπάς;"

"Ρενεσμάκο μου εσύ ότι θες; Αν προτιμάς να μένεις κάθε μέρα εδώ ή να μένει η Τζέσικα μαζί σου το βράδυ"

"Όχι όχι! Εσένα μόνο εσένα!!"Την πήρα στη αγκαλιά μου .

"Σ’ αγαπάω πέρα από κάθε τι άλλο στον κόσμο. Αυτό να το θυμάσαι για πάντα"

Κούνησε το κεφαλάκι της" Και εγώ σ’ αγαπάω"

"Το ξέρω μωρό μου"

"Πίτσα" με ρώτησε και χαμογέλασα.

Είδαμε λίγο τηλεόραση την έκανα μπάνιο και κοιμήθηκε. Μάζευα τα χαρτόνια της πίτσας όταν άκουσα φωνές από την πόρτα.

"Καρλάιλ μου"

"Έσμι μου"και τον φιλούσε.

Δεν ντρέπονταν; Στο σπίτι του με τον γιο του μέσα και την μικρή του κόρη να τα κάνει αυτά.
Οργή με κατέκλυσε.

"Τι γίνεται εδώ;" ρώτησα οργισμένος.

ΕΝΟΤΗΤΑ:ΚΑΡΛΑΙΛ ΚΑΙ ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ ΚΑΛΛΕΝ...




"Έντουαρντ;"

"Κάλλεν του Κάρλαιλ και της Ελίζαμπεθ του γένους Μέισεν. Παρών" ειρωνεύτηκα τον πατέρα μου.

"Τι κάνεις εδώ;" με ρώτησε η Έμσι.

Αυτό ήταν!!!Το ποτήρι ξεχείλισε..

"Εγώ τι κάνω στο σπίτι μου; Εσύ τι κάνεις εδώ και μάλιστα με ποιόν;" απάντησα ουρλιάζοντας.

"Έντουαρντ δεν πας στο δωμάτιο σου;" με ρώτησε ο Κάρλαιλ.

Εκείνη την ώρα ένιωθα να φλέγομαι αν και πατέρας μου να θέλω να τον σκοτώσω.

"Να πάτε αλλού να βγάλετε τα ματιά σας;"

"Έντουαρντ αυτό είναι το σπίτι μου"

"Όχι δεν νομίζω δικό μου σπίτι είναι και της Ρένεσμις. Μην ξεχνάς ότι ενηλικιώθηκα και το έχω γονική παροχή από την.."

"Μην το πεις" απαίτησε. Ναι δεν ήθελε να ακούει για την μάνα μου τώρα τον έπιασε ο πόνος.

"Εντάξει δεν θα το πω αλλά να ξέρεις ότι μ' αυτά που κάνεις δεν την τιμάς"

"Γιατί Έντουαρντ επειδή θέλω να έχω έναν άνθρωπο δίπλα μου;"

"Μήπως έχεις δύο παιδιά. Και μάλιστα το ένα από τα δύο είναι μόλις 5;Αντί να αφιερώνεις χρόνο σ’ αυτήν θα μπορούσες να αφιερώνεις λίγο χρόνο στην Ρένεσμι."

"Αφιερώνω"

"Ναι κάθε Σάββατο πάμε όλοι μαζί για φαγητό και η Ρένεσμι βαριέται"

"Έχω δουλειές. Πως πιστεύεις ότι "

"Ότι τι Κάρλαιλ; Από τότε που πέθανε η μάμα μου πηγαίνω εγώ στην εταιρία .Δεν είσαι μέλος της πια"

"Ξέρεις ότι ασχολούμαι με την ιατρική"

"Ναι με την ανατομία" ειρωνεύτηκα.

"Πρόσεχε πως μου μιλάς"

"Γιατί θα με κάνεις ντα;"

"Τι να σου πω παιδάκι μου"

Και τότε άκουσα την Ρένεσμι να κλαίει

"Ορίστε την ξύπνησες με τις φωνές σου"

"Να πάω να την δω"

"Ναι τώρα σε έπιασε ο πόνος. Φύγε!"

"Έντουαρντ!"

"Φύγε! Δρόμο από το σπίτι μου τώρα"

"Όσο για σένα μην τολμήσεις και έρθεις στην εταιρία ξανά. Απολύεσαι"

Η Ρένεσμι συνέχισε να κλαίει. Είχα ξυπνήσει από τις φωνές και δεν ήξερα και τι είχε ακούσει.

"Τι με κοιτάς; Φύγε!" απάντησα τον πατέρα μου

"Έσμι καλύτερα να πάρεις ένα ταξί. Νομίζω πως πρέπει να μιλήσω με το γιο μου" της είπε.

"Ναι. Γεια σας."

Ο Κάρλαιλ πριν φύγει την φίλησε. Έκανα μια έκφραση αηδίας και έτρεξα στην Ρένεσμι.

"Μωρό μου" την πήρα στην αγκαλιά μου και ησύχασε. Την νανούριζα έτσι όπως ήτανε μωρό. Την πήρα ολόκληρη στην αγκαλιά μου και προχωρούσα σε όλο το δωμάτιο. Τα βλέφαρα της ήταν κλειστά οι μπουκλίτσες της έπεφταν στο μέτωπο της και είχε ένα στραβό χαμόγελο στο πρόσωπο της. Την φίλησα και άκουσα τον Κάρλαιλ.

"Ίδια εσύ είναι" Ήξερα που το πήγαινε .Θα μου κλαιγόταν ότι έμεινε χήρος.

"Φύγε θα την ξυπνήσεις"

Αλλά παρέμεινε ακίνητος με τα μάτια του να βυθίζονται στο βλέμμα μου.

"Θυμάσαι που την έφερες σπίτι"

"Λες, να μην το θυμάμαι;"

"Ήθελα να είναι όλοι φίλοι μας εδώ, όπως όταν είχες γεννηθεί εσύ"

"Εδώ ήταν."

"Αυτοί εδώ ήταν. Η μάνα σου όμως;"

Τα μάτια του άρχιζαν να δακρύζουν. Άφησα την Ρένεσμι στο κρεβάτι της και βγήκαμε από το δωμάτιο της. Ανεβήκαμε την σκάλα. Θυμήθηκα να με φωνάζει η μαμά μου.

"Έντι μου; Μωρό μου; Ανέβα πάνω να κοιμηθείς."

"Έχεις αύριο σχολείο" συνέχισε την φράση από το μυαλό μου ο Κάρλαιλ.

"Μπαμπά έχεις περάσει πολλά όπως όλοι μας αλλά αυτό δεν συγχωρεί τις πράξεις σου"

"Έντουαρντ δεν αντέχω άλλο κατάλαβε το. Νιώθω μόνος μου! Χρειάζομαι έναν άνθρωπο δίπλα μου"

"Εντάξει αλλά όχι εδώ"

"Και δεν μου αρέσει η Έσμι" γκρίνιαξα.

"Άσε που δεν είναι του στιλ σου"

"Έντουαρντ η Ελίζαμπεθ ήταν δυναμική και ανεξάρτητη γυναίκα. Την αγαπούσα και με αγαπούσε πάρα πολύ και ακόμα την αγαπάω. Θα έδινα τα πάντα εκτός από τα παιδιά μου για να γυρίσει κοντά μας"

"Ναι ε αυτό δεν γίνεται."

"Γίνεται όταν δεν την ξεχνάμε και την αγαπάμε ακόμα"

"Εσύ την ξεχνάς" τον κατηγόρησα.

"Όχι ποτέ δεν θα την ξεχάσω."

"Μα"

"Γι αυτό μου αρέσει η Έσμι είναι γλυκιά ήρεμη και πάνω από όλα δεν μοιάζει στην μητέρα σου. Θέλω να θυμάμαι την Ελίζαμπεθ όταν θέλω εγώ και δεν θα βρω ποτέ υποκατάστατο της. Δεν μου χρειάζεται. Θέλω μόνο να έχω και εγώ έναν άνθρωπο να μοιράζομαι τα προβλήματα μου"

"Ναι αλλά όχι εδώ μέσα"

"Συγνώμη"

"Δεν μπορώ να σου πω ότι είναι δεκτή"

"Προσπάθησα να τα συνδυάσω όλα να είμαι και κοντά σας"

"Και να ...."είπα με υπονοούμενο

"Και για πες μου που θα την πήγαινες; Σε ποιο δωμάτιο; Στο κρεβάτι της μάνας μου;" ρώτησα έξαλλος.

"Είσαι τρελός; Στον ξενώνα στο υπόγειο. Εκεί που κοιμάμαι τώρα"

"Αυτό το πράγμα να μην κοιμάσαι στο κρεβάτι σου"

"Μυρίζουν τα σεντόνια Έντουαρντ. Μυρίζουν ακόμα το άρωμα της , όλο το δωμάτιο είναι δικό της. Και φοβάμαι φοβάμαι πως άμα κοιμηθώ εδώ θα το χάσω. Γι’ αυτό και κάθομαι μόνο στο γραφείο."

"Από αύριο παίρνω την Ρένεσμι και πηγαίνουμε σε νέο σπίτι. Οι δύο μας"

"Τι;"

ΕΝΟΤΗΤΑ:ΚΑΡΛΑΙΛ ΚΑΙ ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ ΚΑΛΛΕΝ...

ΣΥΝΕΧΕΙΑ



"Συγνώμη μετά από όλα αυτά που είπαμε εσύ θα πάρεις την Ρένεσμι και θα φύγεις;"

"Μάλλον"

"Και μπορώ να ρωτήσω το λόγο ή δεν μου επιτρέπεται;" με ειρωνεύτηκε άσχημα και το συνέχισα.

"Δεν επιτρέπετε αλλά επειδή βιολογικά είσαι ο πατέρας μας πρέπει να σου πω"

"Βιολογικά; Τι άλλο θα ακούσω! Μόνο βιολογικά είμαι;"

"Το προσπερνάω, θα πάμε σε άλλο σπίτι γιατί θέλω να την έχω κοντά μου. Δεν της δίνεις σημασία οπότε μπορώ να την πάρω και να φύγω. Και επειδή εγώ την αδερφή μου την αγαπάω θέλω να βρω ένα σπίτι κοντά στην εταιρία για να μπορώ να επικοινωνώ μαζί της πιο εύκολα. Και επίσης θα βρω άλλη νταντά."

"Ωραία , ωραία! Ας πάμε όλοι μαζί σε άλλο σπίτι"

"Και ποιός σου είπε ότι θέλω να μου έρχεσαι με την γκόμενα μέσα στο σπίτι μου;"

"Έντουαρντ μία φορά έγινε, αρκετά! Δεν μπορείς να με αποκλείσεις από τα παιδιά μου.¨"

"Μόνος σου τα κατάφερες." του πέταξα και πήγα προς το δωμάτιο μου για να μαζέψω τα πράγματα.

"Που θα μείνετε μέχρι να βρείτε σπίτι;"

"Στο σπίτι μου"

"Με την Άλις;" Ούρλιαξε.

"Χώρισα με την Άλις έφυγε, δηλαδή τώρα τι χωρισμός ήταν αυτός που δεν ξέραμε τι κάναμε."

"Μπράβο αγόρι μου επιτέλους"

"Μπαμπά, ξερώ πως δεν συμπαθείς την Άλις αλλά…"

"Δεν είναι ότι δεν την συμπαθώ. Όταν ήταν κολλητή σου είχα κανένα πρόβλημα;"

"Όχι"

"Μέτα όμως γίνατε κανονικό ζευγάρι χωρίς να το καταλαβένεται. Και αυτό με φόβιζε Έντουαρντ για σένα γιατί κάποια στιγμή θα το καταλάβαινες και θα ήσουν άσχημα μπλεγμένος"

"Ναι αλλά κατέστρεψα την φιλία μας" μουρμούρισα.

"Αν είναι δυνατή η φιλία σας θα γυρίσει"

"Αν εκείνη όμως μ’ αγαπάει και διαφορετικά;" ρώτησα και τότε κατάλαβα πως καθόμασταν. Εκείνος καθόταν πάνω στο κρεβάτι και εγώ στο πάτωμα στα πόδια του και με είχε πάρει αγκαλιά λες και ήμουν μικρό παιδί.

"Τότε δεν ξέρω αν θα γυρίσει, αλλά κάτι μου λέει ότι και εκείνη σ’ αγαπάει φιλικά. Απλά πρέπει να ξεκαθαρίσει τα συναισθήματα της. Άλλωστε εσένα άλλη σου αρέσει."

Ωχ! Και ο πατέρας μου με πήρε χαμπάρι! Τι ωραία!

"Ε;"

"Μπέλλα δεν την λένε;" με ρώτησε.

"Εντάξει μου αρέσει λίγο. Ξέρεις ποια είναι;"

"Η γραμματέας που μου φόρτωσες ίσως;"

"Και κόρη του Τσάρλι Σουάν"

"Πλάκα κάνεις;"

"Όχι"

"Αυτό το κοριτσάκι πάντως σου πάει"

"Ναι με φωτίζει στο πρόσωπο"

"Αμάν ρε Έντουαρντ να τα ισοπεδώνεις όλα με την πλάκα σου"

"Καλά καλά. Σοβαρεύομαι"

"Ναι τώρα κανά 5λεπτό θα κρατήσει"

"Είναι πολύ καλό κορίτσι. Έξυπνο γλυκό συνεπέστατο ντροπαλό" συνέχισε.

"Ναι αλλά δουλεύει στην εταιρία"

"Έντουαρντ οι περισσότεροι από εκεί μέσα τα έχουν μεταξύ τους και δεν το έχεις πάρει χαμπάρι"

"Α;"

"Οπότε παιδάκι μου κοίτα εκεί τι θα κάνεις εσύ"

"Όχι όχι"

"Καλώς. Από αύριο αλλάζουμε γραμματέες."

"Την Έσμι την απόλυσα"

"Εσύ, εγώ;"

"ΠΩΣ ΜΙΑ ΓΡΙΠΗ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΣΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ"




Η κουβέντα με τον πατέρα μου έληξε ήρεμα και πήγα να κοιμηθώ. Ενώ κοιμόμουν αισθάνθηκα τον πατέρα μου να κλείνει το πορτατίφ και να μαζεύει από τα χέρια μου το βιβλίο που διάβαζα πριν. Ήμουν τόσο κουρασμένος που δεν μπορούσα να κάνω καμία κίνηση απλά ψιλό μουρμούρισα ένα "Μμμ".

Όμως δεν ήταν ο μόνος που μου έκανε επίσκεψη το βράδυ αλλά και η Ρένεσμι. Την αισθάνθηκα να ανεβαίνει στο κρεβάτι μου ένιωσα το αρκουδάκι της να με χαϊδεύει , σήκωσε το χέρι μου και την έκλεισα στη αγκαλιά μου.

Το πρωί ο Κάρλαιλ μας ξύπνησε.

"Παιδάκια, Έντουαρντ , Ρένεσμι" μας ψιθύρισε.

"Μπαμπά" η Ρένεσμι έπεσε πάνω του ενώ μου είχε πλακώσει την κοιλιά.

"Σιγά καλέ θα με πλακώσεις"

Μόνο που η μικρή κατέβηκε από την αγκαλιά του Κάρλαιλ και αγκάλιασε εμένα.

"Έντουαρντ" τσίριξε και με φίλησε.

"Τι είναι μωρό μου που τσιρίζεις πρωινιάτικα μέσα στο αυτί μου"

"Είσαι κόκκινος το ξέρεις" μου είπε ο Κάρλαιλ ενώ καθόταν στο κρεβάτι και μου έπιασε το μέτωπο.

"Έχεις πυρετό "συμπέραινε με φίλησε εκεί που ήταν το χέρι και έβγαλε το συμπέρασμα ως βιολογικό θερμόμετρο."38,6"

"Άντε καλέ βλακείες" δεν αισθανόμουν τίποτα μονό κάτι ζαλάδες κομμάρες και κρύωνα.

"Ναι ξέρω απλά ζαλίζεσαι και κρυώνεις"

Ο πατέρας μου ώρες ώρες με καταλάβαινε υπερβολικά καλά.

"Ρένεσμι πήγαινε να φέρεις παυσίπονα"

Η Ρένεσμι παράτησε το κουκλάκι της και έτρεξε στην κουζίνα χοροπηδώντας.

"Εγώ θα πάρω το γιατρό. Και εσύ μην τολμήσεις να σηκωθείς."

Ο Κάρλαιλ προσπαθούσε να πάρει τηλέφωνο το γιατρό. Ο γιατρός όμως ήταν ο παιδίατρος που είχα μικρός.

"Μπαμπά δεν είμαι μωρό"

"Αυτόν έχουμε αυτήν την στιγμή."

Η Ρενέσμι κατέφθασε με τα φάρμακα στο χέρι της και με το νερό. Ο Κάρλαιλ με ανάγκασε να το πιω και σε λίγο ήρθε ο γιατρός και με εξέτασε.

"Μια γρίπη είναι τίποτα περισσότερο. Σε δύο μέρες θα περάσει"

"Κοιτάξτε να δείτε εγώ αύριο πρέπει να πάω στην δουλειά"

"Έντουαρντ δεν πειράζει να μην πας και μία μέρα στην δουλειά. Προέχει η υγεία σου" με μάλωσε ο Κάρλαιλ.

"Ναι μπαμπά" τον ειρωνεύτηκα.

"Λοιπόν εδώ είναι η συνταγή " την έδωσε στον Κάρλαιλ.

Θα έπινα αντιβίωση κάτι χαπάκια για το συνάχι.

"Περαστικά σου Έντουαρντ"

"Ευχαριστώ"

*~*~*~*~*~*~*~*~*

Αργότερα:

"Λοιπόν ο πυρετός έχει πέσει λίγο πάω μέχρι το φαρμακείο να πάρω τα φάρμακα σου εντάξει;"

"Δεν μου χρειάζονται" γκρίνιαξα.

"Ρένεσμι θα περάσει η Μπέλλα να μου αφήσει κάτι χαρτιά άνοιξε της"

"Η Μπέλλα;" Ρώτησα.

"Ναι Έντουαρντ."

Κρύφτηκα κάτω από τα σκεπάσματα δεν ήθελα να με δει έτσι.

"Ρένεσμι εγώ δεν θα είμαι εδώ εντάξει;"

"Μμμμ.."

Ο Κάρλαιλ έφυγε και άκουσα μετά από λίγο ότι ήρθε η Μπέλλα. Είχα ξαπλώσει και αισθανόμουν πολύ κουρασμένος. Πρέπει η Μπέλλα να έπαιζε με την Ρένεσμι γιατί της άκουγα να γελάνε. Εγώ όμως δεν μπορούσα να είμαι εκεί.

Άκουσα βήματα προς τα μέσα και η Μπέλλα μπήκε στο δωμάτιο μου.

"Έντουαρντ"

"Μπέλλα" ψιθύρισα .

"Πως είσαι καρδούλα μου;" με ρώτησε και ήρθε κοντά μου.

"Καλά. Εσύ;"

"Άσε εμένα εσύ πως είσαι; Μου είπε η Ρένεσμι πως ζαλίζεσαι και έχεις πυρετό"

"Ναι μία γρίπη είναι έφερε ο Κάρλαιλ το γιατρό. Μόνο μην σε κολλήσω"

"Δεν με κολλάς. Πες μου τώρα πως νιώθεις;"

"Κουρασμένος και ζαλίζομαι πολύ"

"Πάω να σου φτιάξω μία πορτοκαλάδα"

"Μπέλλα γιατί τα κάνεις όλα αυτά" την ρώτησα και δεν ξέρω πως μου βγήκε.

"Γιατί σε νοιάζομαι"

"Μπέλλα..."

Τα χείλη μας ήταν χιλιοστά μακριά.

"Ναι"

Και την φίλησα.

Μου ανταποκρίθηκε αμέσως σαν να το περίμενε καιρό....

ΕΝΟΤΗΤΑ:Σ’ ΑΓΑΠΑΩ ΚΑΙ ΝOΙΑΖΟΜΑΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ



Τα χείλη της υγρά και ζεστά με καλοδέχτηκαν. Το φιλί μας ήταν πολύ τρυφερό προσπαθούσα να βγάλω όλα τα συναισθήματα που είχα για εκείνη τα οποία ίσως και να μην καταλαβαινα. Ίσως ήταν νωρίς ένιωθα όμως μαζί της ζεστά ,όμορφα, τρυφερά. Μαζί της όλα ήταν σαν την Ρένεσμι. Μικρά όμορφα και χαριτωμένα. Ήμουν ερωτευμένος μ' αυτήν την κοπέλα.

Κατάλαβα ότι είχε ανάγκη από ανάσα και άφησα τα χείλη της για να ανασάνει.

"Ένα φιλί ακόμα" μουρμούρισε.

Την φίλησα έντονα και παθιασμένα αυτή τη φορά. Τραβήχτηκε ελαφρά και με κοίταξε τρομοκρατημένη.

"Συγνώμη , συγνώμη δεν ξέρω πως παρασύρθηκα χίλια συγνώμη" μου έλεγε ξανά και ξανά.

"Μπέλλα, δεν κατάλαβες;"

"Τι;" Ψιθύρισε.

"Είμαι ερωτευμένος μαζί σου"

"Έντουαρντ γνωριζόμαστε λίγες μέρες μόνο αλλά..."

"Αλλά..."

"Αλλά είμαι και εγώ ερωτευμένη μαζί σου"

"Αγάπη μου" την ξαναφίλησα.

"Μπορούμε να το πάμε σιγά σιγά;" με ρώτησε.

"Φυσικά καρδιά μου"

"Σ’ αγαπάω. Ξέρω είναι νωρίς όμως το νιώθω"

"Και εγώ..και εγώ σ’ αγαπώ"

Ήμουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου. Ναι ήταν πολύ νωρίς. Αλλά η ζωή δεν είναι παραμύθι και άμα της βάλεις χρονόμετρο χάθηκες. Θα ζούσα κάθε στιγμή της ζωής μου μ αυτήν την γυναίκα.

"Πάω να σου φτιάξω χυμό"

"Μμμ" μουρμούρισα και έπεσα και πάλι στα σκεπάσματα.

"Ξεκουράσου"

Άκουγα την Μπέλλα να μιλάει με την Ρένεσμι και τον ήχο του μίξερ.

"Έλα αδελφούλη χυμός"

"Ρενεσμάκο μου"

Κατευθείαν ήρθε στην αγκαλιά μου.

"Πολύ χαρούμενος είσαι"

"Ρένεσμι" την επέπληξα αλλά δεν κατάλαβε τίποτα.

"Καλά δεν έκανα που την έφερα μέσα" μου είπε χοροπηδώντας στο κρεβάτι.

"Εγώ άλλα σου είχα πει"

"Άμα ακούγαμε εσένα"

"Σταμάτα να χοροπηδάς πάνω το κρεβάτι θα ξεράσω"

Και τότε ήρθε η Μπέλλα. Ήταν σαν άγγελος.

"Έλα Ρένεσμι να αφήσουμε τον Έντουαρντ να κοιμηθεί και εμείς να φτιάξουμε μεσημεριανό" της είπε και την πήρε αγκαλιά.

"Μπελλα;"

"Ναι;"

"Ευχαριστώ για όλα"

"Τίποτα άλλωστε δεν κάνω κάτι που με κουράζει."

Πήρε την μικρή και έφυγε ενώ η τελευταία μου έκλεινε το μάτι. Αμάν ρε Ρένεσμι πια! Πρέπει όλα να τα καταλαβαίνεις; Αλήθεια ο Κάρλαιλ πολύ δεν έχει αργήσει. Έψαξα το κινητό μου και τον πήρα τηλέφωνο.

"Έλα αγόρι μου. Πως είσαι;"

"Καλύτερα. Εσύ πολύ δεν έχεις αργήσει;"

"Με πήρε η Ρένεσμι τηλέφωνο και μου είπε πως είναι εκεί η Μπέλλα και είπα να κάνω καμιά βόλτα"

"Βόλτα το λέμε τώρα;"

"Μάλλον"

"Έντουαρντ θες να σου στρώσω μαζί μας ή θα φας μόνος σου;"

"Ε; Μπέλλα ντρέπομαι"

"Τι ντρέπεσαι;"

"Ντρέπομαι γιατί σε βάλαμε μέσα στην κουζίνα και..."

"Έντουαρντ σου είπα πως σ’ αγαπάω πολύ και δεν θα σε άφηνα έτσι. Λοιπόν;"

"Μαζί σας"

"Μπορείς να σηκωθείς ή να σε βοηθήσω"

"Μπορώ"

Ζαλίστηκα βέβαια λίγο και με στήριξε.

"Μπέλλα"

"Σώπα" μουρμούρισε και με φίλησε ξανά.

ENOTHTA:ΕΡΩΤΑ ΜΟΥ...



Η Μπέλλα μου είχε ετοιμάσει κοτόσουπα. Είχε φτιάξει ένα υπέροχο δείπνο το τραπέζι ήταν ιδιαίτερα προσεγμένο και η Ρένεσμι καθόταν είδη την καρέκλα της. Αυτό μου έκανε εντύπωση. Δεν συνήθιζε να κάθεται και μόνη της στην καρέκλα. Έπρεπε κάποιος να την ταΐζει.

Καθίσαμε στο τραπέζι , είχαμε βάλει την Μπέλλα στην μέση για να μας ταΐζει και τους δύο. Έκανε διάφορα κόλπα την Ρένεσμι η οποία έφαγε το φαγητό της ολόκληρο και πήγε να παίξει με τις κούκλες της. Και τώρα είχα σειρά εγώ για "μαμ".

"Μπέλλα δεν χρειάζεται να με ταΐζεις" γκρίνιαξα .

"Ναι σε είδα πόσο λίγο έφαγες. Η Ρένεσμι έφαγε όλο το φαγητό της εσύ σχεδόν τίποτα"

Και άρχισε να μου βάσει το κουτάλι στο στόμα. Αργότερα με έβαλε στον καναπέ με ένα τσάι ενώ πήγε να δει την Ρένεσμι. Δεν άργησε να ξαναέρθει λέγοντας μου πως κοιμήθηκε.

"Πως είσαι εσύ μωρό μου;" ήρθε κοντά μου για να δει αν έχω πυρετό.

"Κρυώνω λιγο" παραδέχτηκα.

Μου έφερε ένα αντιπυρετικό και με τύλιξε με τις κουβέρτες ενώ με αγκάλιασε σφιχτά. Το τελευταίο μου άρεσε υπερβολικά πολύ.

"Σε ευχαριστώ..."δεν με άφησε να ολοκληρώσω και με φίλησε.

"Σ’ αγαπάω σου φτάνει αυτό;"

Την ξαναφίλησα και εγώ…

"Κανονικά θα έπρεπε να σε βγάλω σε κανονικό ραντεβού"

"Εμένα μου αρέσει και εδώ" μου απάντησε χαμογελώντας. Σηκώθηκα λίγο και άνοιξα την κουβέρτα για να έρθει στην αγκαλιά μου. Χώθηκε γρήγορα ενώ την φίλησα στο κεφαλάκι της.

"Σ' αγαπάω Ιζαμπέλλα Σουάν"

"Και εγώ Έντουαρντ Κάλλεν"

Δεν ξέρω νομίζω πως ενώ βλέπαμε τηλεόραση και δίναμε απαλά χάδια πρέπει να κοιμήθηκα.

"Μωρό μου" η Μπέλλα με σκούντηξε..."Έντουαρντ άνοιξε λίγο τα ματάκια ου μωρό μου να πάμε να κοιμηθείς"

"Μην φύγεις" ήταν το μόνο που μουρμούρισα ενώ με βοηθούσε να σηκωθώ από τον καναπέ και να πάω στο κρεβάτι. Με σκέπασε και ήρθε δίπλα μου.

"Μην φύγεις" ξαναμουρμούρισα.

"Δεν πάω πουθενά" Ήρθε και με αγκάλιασε."Αλλά θέλω να μου κοιμηθείς για να πέσεις ο πυρετός εντάξει μωράκι μου;"

Κοιμήθηκα όλο το βράδυ στην αγκαλιά της. Το πρωί όμως δεν την ένιωσα δίπλα μου.

"Μπέλλα".....

Ησυχία

"Μπέλλα"......

"Καλημέρα αγάπη μου. Πως μου είσαι σήμερα;"μ ε ρώτησε ενώ ήρθε στο δωμάτιο.

"Γιατί έφυγες;" γκρίνιαξα ενώ εκείνη με κρατούσε στην αγκαλιά της.

"Ετοίμασα στην Ρένεσμι κάτι να φάει και έχεις και επισκέψεις"

"Επισκέψεις;"

"Η 'Αλις"

Και τότε η Άλις έκανε την εμφάνιση της

"Κολλητούλι μου;"