Το Παιχνίδι της Σιωπής..

Ξεκινάω το συγκεκριμένο Φάνφικ
με καλοκαιρινή διάθεση και την ελπίδα
πως θα σας εξιτάρει η ιδέα του μυστηρίου.
Ετοιμαστήτε λοιπόν, για ένα πραγματικά
ανατρεπτικό παιχνίδι μέσα από το
οποίο κρυμμένα μυστικά, απωθημένα, ιστορίες
από το παρελθόν αποκαλύπτονται και η αλυσίδα
παραμένει ακλόνητη μέχρι να επέλθει το σκοτάδι..

Σχόλια μπορείτε να αφήνετε εδώ:
http://www.bellandedward.org/t1398-topic#260122

Εισαγωγή:
Εκκίνηση Παιχνιδιού

Το Παιχνίδι της Σιωπής.. Images?q=tbn:ANd9GcQjBWFBdbX1mdbQrpYLe_7QtddX4p1rFjK54iu_oO_a002HooZo

Δεν υπάρχουν τυχαία περιστατικά, μέσα σ’ ένα τέλεια συγχρονισμένο σύμπαν..

Η Άλις ήρθε και κάθισε δίπλα μου, έπιασε στα χέρια της το κεφάλι μου,
με φίλησε απαλά και μου απευθύνθηκε ναζιάρικα
‘’Κάτι έχεις εσύ, δεν μου το βγάζεις από το μυαλό! Άντε λέγε!’’
Η Άλις ποτέ δεν έβγαινε ηττημένη. Ήξερε να ψυχολογεί τους
ανθρώπους και σε κάθε περίπτωση να τους προκαλεί από μόνοι τους
να μοιραστούν τα προβλήματα τους. Το δικό μου πρόβλημα όμως
δεν μπορούσα να το μοιραστώ.
Πόσο μάλλον με την Άλις! Το να την πληγώσω ήταν το τελευταία
πράγμα που σκόπευα να κάνω. Είχε δώσει τόσα στην σχέση μας και
με αγαπούσε πραγματικά. Δεν μου το είχε πει ποτέ αλλά το ένιωθα.
Σε κάθε της βλέμμα,
κάθε της λέξη, κάθε της πράξη..
‘’Δεν έχω τίποτα, ειλικρινά.’’ Της απάντησα και χαμογέλασα υποκριτικά.
Κούμπωσα το τζιν μου, πέρασα την ζώνη και φόρεσα το
ασιδέρωτο φανελάκι μου.
Οι αίθουσες ήταν γεμάτες.
Η Άλις κατευθύνθηκε στην γραμματεία και την ακολούθησα.
‘’Αίθουσα Β6’’ τραγούδησε χαμηλόφωνα και μου έκλεισε τα μάτι.
‘’Αίθουσα Β4’’ της ανταπάντησα και χαμογέλασα.
Η ανακούφιση που δεν θα την είχα πάνω από το κεφάλι μου,
μου προκαλούσε μια περίεργη ευχαρίστηση. Ένιωθα ελεύθερος.
Στάθηκα στην πόρτα του τμήματος μου και έριξα μια ματιά τριγύρω.
Εκείνη ήταν εκεί. Μπροστά από την άδεια θέση που θα κάλυπτα.
Έπιασα το βλέμμα της να περιφέρεται. Γύρισε προς το μέρος μου,
με είδε που την κοιτούσα και χαμογέλασε. Τόσο όμορφο χαμόγελο..
τόσο βαθύ βλέμμα..
Ο κ. Κέλαν διέκοψε τις ονειροπολήσεις μου και υπέδειξε την θέση μου,
προχώρησα στον διάδρομο και κάθισα. Μας μοίρασε τις κόλλες και
αφοσιώθηκα στο γραπτό μου.
Πέρασαν πάνω από 20 λεπτά όταν
σε μια στιγμή ένιωσα να προσγειώνετε ένα χαρτάκι
πάνω στα πόδια μου.
Πράγματι, και όπως φαίνεται
εκείνη μου το έστειλε. Αναρωτιόμουν τι θα μπορούσε
να περιέχει.. Να ήταν κανένα ερωτικο ραβασάκι? Μπα..
Μήπως το τηλέφωνο της.. Δεν νομίζω..
Το τσίμπησα προσεχτικά από κάτω και το άνοιξα διακριτικά, μέσα
έγραφε περιληπτικά για την Ζωή του Βίνσεντ βαν Γκογκ. Ήταν ακριβώς το σημείο το
οποίο κόλλησα και δεν είχα παραδώσει ακόμη το γραπτό μου.
Εκείνη, σηκώθηκε από την θέση της, κοίταξε με νόημα και απομακρύνθηκε.
Έκανα μια γρήγορα αντιγραφή, έπρεπε να της μιλήσω να την
ευχαριστήσω αλλά κυρίως να την γνωρίσω. Δεν με βοήθησε τυχαία,
έκανε απλώς το πρώτο βήμα. Αυτό που περίμενα.
‘’Έι, περίμενε!’’ της φώναξα από μακριά. Κοντοστάθηκε για λίγο
και περίμενε όσο εγώ έτρεχα παρακλητικά να την προφτάσω.
‘’Ευχαριστώ!’’ της είπα λαχανιασμένος.
Με κοίταξε χαμογελώντας και μια έκφραση απορίας σχηματίστηκε.
‘’Για πιο πράγμα? Ρώτησε πειραγμένη.
Ή έκανε πως δεν είχε ιδέα.. ή πράγματι δεν είχε ιδέα. ‘’Για την λύση..
για τον Βαν Γκογκ.’’ Είπα και της έδειξα το χαρτάκι.
‘’Δεν έχω ιδέα για πιο πράγμα μιλάς.’’ Είπε ειρωνικα,
μου γύρισε την πλάτη και προχώρησε.

Αν πράγματι δεν μου το είχε στείλει αυτή, τότε ποια ήταν η ανώνυμη αποστολέας?

Kεφάλαιο 1ο

Κρυμμένοι Αριθμοί

Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που έβλεπα ρομαντική κομεντί.
Δεν έφτανε το απόλυτα ξενέρωτο στόρι, ήμουν αναγκασμένος να ακούω τα κλάματα της διπλανής
και τα ‘’Σνιφ σνιφ’’ της μπροστινής. Απαίσια.
«Μα δεν σε συγκίνησε καθόλου μωράκι μου?» Ρώτησε η Άλις με βουρκωμένα μάτια.
«Όχι, δεν με συγκίνησε.. Ειλικρινά, δεν ξαναέρχομαι
μαζί σου για ταινία.» Της είπα κατάμουτρα και της
γύρισα την πλάτη. Εγώ και Άλις ήμασταν δύο εντελώς
διαφορετικοί χαρακτήρες, χωρίς κανένα απολύτως κοινό. Η Άλις ήταν πρώτη ξαδέρφη της φίλης της ανηψιάς της
δεύτερης ξαδέρφης του θείου μου. Θυμάμαι όταν
γνωριστήκαμε και ήμουν τρελά ερωτευμένος μαζί της. Ή τουλάχιστον, έτσι νόμιζα. Την πρωτοείδα σε
ένα φιλικό πάρτι στο σπίτι του θείου μου που ήμουν προσκεκλημένος κι εγώ. Με την πρώτη ματιά
σκέφτηκα πως ήταν η κατάλληλη για να περάσω ένα ευχάριστο βράδυ. Αν και ήμουν μόλις 15 χρονών αυτή η
κοπέλα ήταν τόσο διαφορετική που θα έκανα
τα πάντα για να την κατακτήσω. Στην αρχή έπαιζε μαζί μου, μια με προκαλούσε και μετά έκανε την ντροπαλή
και συμμαζεμένη, με εξίταρε αυτό το παιχνίδι της και την ποθούσα όλο και περισσότερο με κάθε της νάζι.
Όταν ανεβήκαμε στην κρεβατοκάμαρα του νοικοκυριού ήξερα τι ήθελα πια και θα το έπαιρνα. Έδειχνε και η ίδια πως το ήθελε, το επιθυμούσε αλλά απλώς έπαιζε το παιχνίδι της..
Με άφησε στα κρύα του λουτρού και έφυγε. Αργότερα την ξαναείδα πολλές φορές, συχνά μιλούσαμε για τις
ζωές μας, το μέλλον, τα ενδιαφέροντα μας, ερευνούσαμε μυστήρια που πλήττουν τον κόσμο και κάπως έτσι
κύλησε ώστε να βρίσκομαι τώρα μαζί της να σπουδάζουμε στην ίδια σχολή και να μοιραζόμαστε το ίδιο διαμέρισμα.
Μπορεί κάποτε να υπήρξα έστω και για λίγο
ερωτευμένος μαζί της, μπορεί να ένιωσα ένα
πρωτόγνωρο πάθος εκείνη τη νύχτα και αυτές
που ακολούθησαν αργότερα αλλά αυτή η Άλις δίπλα μου δεν ήταν εκείνη που είχα γνωρίσει.
Μπορώ να το υποστηρίξω αυτό με χιλιάδες επιχειρήματα.

*************

«Έντουαρτ!! Τι στο καλό?» είπε η Άλις παραξενεμένη
κρατώντας στα χέρια της το Τζιν παντελόνι μου.
«Τι?» αναρωτήθηκα κοιτώντας την βαριεστημένα.
Στο δεξί της χέρι κρατούσε ένα χαρτάκι, το χαρτάκι του ‘Βαν Γκογκ’.
«Α! Αυτό λες..» της το άρπαξα με μια κίνηση και το τσαλάκωσα στην παλάμη μου.
«Σκουπίδι..» πρόσθεσα. «Έντουαρτ γράφεις σκονάκια? Ωωω, ήξερα ότι θα κλέψεις!» είπε με σιγουριά και ευχαρίστηση.
Είχαμε βάλει στοίχημα ποιος θα έβγαζε την μεγαλύτερη βαθμολογία στο τέλος της χρονιάς και είχα μόλις χάσει.
«Είναι απλώς σημείωση καλή μου.. αλλά επειδή ξέρω πόσο πολύ το θέλεις, δική σου η νίκη!»
Ανέβηκα και κλείστηκα στο δωμάτιο ανοίγοντας τον υπολογιστή. Κρατούσα ακόμη το χαρτάκι στην παλάμη μου σα να μη μπορούσα να το αποχωριστώ, να το αφήσω πίσω.
Το ξε τσαλάκωσα και το διάβασα για μια ακόμη φορά.. ‘’Ο Βίντσεντ Βαν Γκογκ γεννήθηκε το…….. και έληξε άδοξα με δική του συγκατάθεση.’’
Το πέταξα πάνω στο γραφείο μου και μπήκα στο facebook σκεφτόμενος να ανανεώσω το status μου.

*********************************

Ο Έμετ με περίμενε επάνω και ήμουν ήδη πτώμα για να αντέξω τις σαχλαμάρες ενός 5χρονου.
«Αδερφούλη? Μας έκανες την τιμή να ‘ρθεις? Σε περιμένω εδώ και 1,5 ώρα!» είπε ενώ συνέχιζε να είναι πορωμένος στην οθόνη του υπολογιστή.
«Δεν έχω όρεξη Έμετ.. είμαι πολύ κουρασμένος?» αποκρίθηκα ξεφυσώντας και έβγαλα τα παπούτσια μου. «Έσκαβες?» με ειρωνεύτηκε και χασκογέλασε.
«Είμαι πάντως σίγουρος πως δεν κουράστηκες όσο εγώ. Το πιστεύεις ότι περιμένω εδώ και 12 ώρες να μεγαλώσουν αυτές οι Ντοματιές στο Farmville? Μισώ το facebook, το ήξερες?»
Τον κοίταξα απελπισμένα και έπεσα με δύναμη πάνω στο κρεβάτι. «Θέλω να διαβάσω Έμετ, σε παρακαλώ, την κάνεις?»
«Έλα τώρα! Αφού κάνεις σκονάκια τι το θέλεις το διάβασμα!» είπε πονηρά. «Στα πρόλαβε η Άλις,ε?» τον κορόιδεψα.
«Ακριβώς!» έκανε να κλείσει τον υπολογιστή και έπιασε το μάτι του το χαρτάκι στην άκρη του γραφείου. Το πήρε προσεκτικά και το διάβασε. «Δεν θέλω να ακούσω άλλα σχόλια, ΕΞΩ!» του φώναξα και κουκουλώθηκα με το μαξιλάρι.
«Πάντως η γκόμενα βρήκε έξυπνο τρόπο να σου δώσει το κινητό της. Στοίχημα μια μπύρα, κανείς καθηγητής δεν θα έπιανε το νόημα!» Έβγαλα το μαξιλάρι από πάνω μου και τον κοίταξα ύποπτα.
«Τι εννοείς?»
«Μα είναι δυνατόν να γεννήθηκε ο Βαν Γκογκ την χρονολογία αυτή? Τότε δεν ζούσε ούτε ο παππούς του παππού
του προπάππου του παππού μου. Και μετά εδώ.. δεν πέθανε αυτή τη χρονολογία, είμαι σίγουρος!
Ήμουν άριστος στα Καλλιτεχνικά.» Σηκώθηκα και πήρα το χαρτάκι στα χέρια μου.
Πράγματι, οι χρονολογίες έβγαζαν έναν σωστό αριθμό κινητού τηλεφώνου και έπρεπε αμέσως να τον καλέσω.
Το τελευταίο που με ενδιέφερε ήταν το ωραιότατο μηδενικό που θα εισέπραττα μετά από αυτήν μου την απάντηση.
Αλλά όπως είπα δεν με ένοιαζε..
είχα να διαλευκάνω ένα μυστήριο..

*************

‘’Το τηλέφωνο του συνδρομητή που καλέσατε είναι κατειλημμένο’’ ακούστηκε η τηλεφωνήτρια όταν κάλεσα για πρώτη φορά.
«Γ@μώτο!» ψιθύρισα ενοχλημένος. Είχα σκοπό να βρω πια ήταν επιτέλους αυτή που με έπαιζε στα δάχτυλα σαν να είμαι
o κύβος του Ρούμπικ. Κάλεσα αρκετές φορές ακόμη αλλά καμία απάντηση. Θα εγκατέλειπα της
προσπάθειες αν στον τελευταίο χτύπο δεν το σήκωνε. «Ποιος?» ακούστηκε μια βαριά αντρική φωνή.
Για λίγο έμεινα παγοκολόνα και έπειτα έκλεισα το τηλέφωνο. Μήπως η μυστηριώδης αποστολέας έγινε Ο μυστηριώδης?
Δεν μπορεί.. Κάποιο λάθος θα ‘χε γίνει αλλά και πάλι δεν ήταν τυχαίο πως αυτός ο αριθμός πράγματι ίσχυε.
Σταύρωσα τα χέρια μου και έχωσα μέσα το πρόσωπο μου. Όσα κι αν μου άρεζε αυτό το παιχνίδι, πραγματικά
δεν ήμουν αρκετά έξυπνος για να ανταπεξέλθω
στις δοκιμασίες. Κάλεσα τον αριθμό τηλεφωνικών πληροφοριών αλλά δεν είχαν ιδέα ποιος ήταν ο κάτοχος του αριθμού.
Τα παράτησα έτσι όπως ήταν και ετοιμάστηκα για την βραδιά που με περίμενε.

***********

Είχα πιεί πάνω από 5 μπύρες και με είχε πιάσει ένας ανυπόφορος πονοκέφαλος.
Ο Έμετ απολάμβανε τα φιλιά της Ρόζαλι όσο αυτός την κουτούπωνε ενώ η Άλις μου χάιδευε το χέρι ρωτώντας με κάθε λίγο αν νιώθω καλά.
Η μουσική ήταν στο φουλ και όλοι χόρευαν στον ρυθμό ενώ άλλοι φλέρταραν ασύστολα. «Αυτή είναι ζωή..»
Είπε ο Έμετ ξεφυσώντας ενώ απολάμβανε την Ρόζαλι να του χορεύει περνώντας τα χέρια της μια από τον λαιμό του και κάνοντας φιγούρες.
Δεν ξέρω γιατί αλλά του Έμετ τον έφτιαχναν κάτι τέτοια που για εμένα ήταν εντελώς ουδέτερα και καθόλου σέξι. Αν έβγαζε και τα ρούχα της ίσως να το συζητούσαμε αλλά όπως και να ‘χει η Ρόζαλι ήταν και θα παραμείνει στην λίστα ‘’Εντελώς ξενέρωτη’’.
Ή ατμόσφαιρα έγινε εξαιρετικά αποπνικτική και αναγκάστηκα να βγω έξω. «Που πας μωράκι μου?» Ρώτησε η Άλις με αγωνία καθώς πρέπει να ήταν φανερό από το χρώμα μου πως δεν αισθανόμουν και πολύ καλά.
Δεν της έδωσα σημασία και βιαστικά προσπέρασα του πάντες για να αναπνεύσω καθαρό αέρα.
Λίγο πιο πέρα ο Έρικ, συμμαθητής από το Λύκειο και η Άντζελα έπιναν το ποτό τους και κοιτάζονταν με νόημα ενώ αντάλλαζαν τις εμπειρίες τους.
Πίσω από αυτούς διέκρινα μια υπέροχη ύπαρξη. Τα μαλλιά της σχημάτιζαν υπέροχες μακριές μπούκλες ενώ τα μάγουλα της είχαν ένα ελαφρύ ροζέ χρώμα. Μικρές φακίδες ξεπρόβαλλαν αχνά πάνω στη μυτούλα της ενώ τα μάτια της ήταν υπογραμμισμένα με μαύρο μολύβι.
Έκανε λίγα βήματα προς το μέρος μου ενώ οι γοφοί της κουνιόντουσαν μοναδικά μέσα στο υπέροχο φόρεμα με στρας που στόλιζε το κορμί της. Με έπιασε με την ματιά της, χαμογέλασε και μετά γύρισε στον παρτενέρ της.
Ένας κοντά στο ανάστημα μου, με ξανθά μαλλιά πιασμένα κοτσίδα την έπιασε από την μέση και της ψιθύρισε στο αυτί. Ήταν απογοητευτικό να τους βλέπω μαζί. Και ακόμη χειρότερο να γνωρίζω πως δεν υπήρχε πιθανότητα να γίνει κάτι μαζί της και μαζί μου. Ο ‘’ξανθός’’ ήταν πολύ καλύτερος από μένα και μια τέτοια γυναίκα δεν θα την άφηνε κανείς ανεκμετάλλευτη.
Παρακολουθούσα με μόχθο τις κινήσεις του έως ότου ο ‘’ξανθός’’ απομακρύνθηκε και αυτή έμεινε να κοιτάει το κενό. Είχα την ευκαιρία για να της αποσπάσω τουλάχιστον μια κουβέντα.
Μια απάντηση. Ήταν πολύ πιθανόν αν δεν ήταν πράγματι αυτή που έστειλε το ‘’ραβασάκι’’ να είχε πάρει κάτι το μάτι της. Ή τουλάχιστον αυτό ήλπιζα.
Πλησίασα αθόρυβα ενώ πήρα μια μεγάλη ανάσα γι’ αυτό που θα ακολουθούσε. Στάθηκα δίπλα της και ήπια από το νερό μου. Με κοίταξε με την άκρη του ματιού της και μετά έσκασε στα γέλια.
«Νερό? Πλάκα μου κάνεις, έτσι?» μου απευθύνθηκε χωρίς να είχε σταματήσει τα γέλια.
Τα μάγουλα μου πρέπει να είχαν γίνει κόκκινα από ντροπή καθώς η μοναδική γυναίκα στον χώρο που με ενδιέφερε και με γοήτευε, γελούσε εις βάρος μου.
«Νερό.. Δεν αισθανόμουν καλά και..» Σταμάτησα την φράση μην ξέροντας την να πω. Με κοίταξε ικετευτικά συνεχίζοντας να γελάει και μετά από λίγο σοβαρεύτηκε εντελώς. «Συγγνώμη..»
Απολογήθηκε. «Είναι μερικές φορές που με πιάνει.. Δεν ήθελα να σε κάνω να νιώσεις άσχημα.» Μια ανακούφιση με κατέβαλε καθώς
συνειδητοποίησα πως δεν ήταν και τόσο άσχημη η γελιοποίηση μου.

«Βικτώρια..» Είπε και έτεινε το χέρι της ενώ ο αέρας παρέσυρε

τις κατακόκκινες μπούκλες της και τα σκοτεινά χαρακτηριστικά

του προσώπου της φανερώθηκαν.

Κεφάλαιο 2o
H εξαφάνιση

Το Παιχνίδι της Σιωπής.. Tumblr_lhn6pfeIFE1qbo3bfo1_400

Το κεφάλι μου βούηζε με έναν πραγματικά εκνευριστικό ρυθμό, ακολουθώντας την χθεσινοβραδινό άγριο χορό μετά από το μεθύσι. Έριξα νερό στο πρόσωπο μου και ευχήθηκα να μην είχα ενδώσει ποτέ στον πειρασμό για ένα ακόμη ποτηράκι. Όσο βούρτσιζα τα δόντια μου, το κινητό χτύπησε στους ρυθμούς των Black Eyed Peas. «Ποιος?» Ρώτησα κάνοντας υπερπροσπάθεια για να κρατάω ταυτόχρονα κινητό και βούρτσα. Η Εσμέ ακούστηκε αναστατωμένη. Οι λέξεις δεν ξεχώριζαν μεταξύ τους καθώς τις ένωνε με έναν ασυνάρτητο τρόπο. «Εε, ηρέμησε λίγο Εσμέ! Και πες μου τι έγινε καθαρά. Δεν καταλαβαίνω λέξη!» σταμάτησε και ξεφύσηξε. «Έντουαρτ, Γουίλιαμ 44..» σταμάτησε ακούστηκε ένας υπόκωφος ήχος και το τηλέφωνο έπεσε κάτω, ένας λυγμός ξέφυγε. Τι στο διάολο! Γουίλιαμ 44? Κατέβηκα γρήγορα τα σκαλιά και έκανα να φύγω. «Έπ! Έντουαρτ?» με σταμάτησε η Άλις και στάθηκε μπροστά μου. Προσπάθησα να φύγω από τα πλάγια αλλά μου έκλεισε τον δρόμο. «Άλις, θέλω να φύγω!» είπα θυμωμένα και ρουθούνισα. ‘’Που θα πας?’’ ρώτησε νευρικά. «Η Εσμέ πήρε τηλέφωνο, κάτι συμβαίνει, έκλεισε το τηλέφωνο απότομα και πρέπει να πάω να δω τι γίνετε!» μουρμούρισα φανερά αναστατωμένος. Έκανα μια ακόμη αποτυχημένη προσπάθεια να περάσω αλλά με κοίταξε πεισματικά και είπε «Έρχομαι κι εγώ μαζί σου!» Τσίμπησε το κινητό της και βγήκε πρώτη από την εξώπορτα.
***********
Η Εσμέ δεν ήταν στο σπίτι, το τηλέφωνο δεν απαντούσε και ο Κάρλαιλ τα είχε βάλει με την δημοτική αστυνομία. «Μα πως είναι δυνατόν να μην μπορείτε να αναγνωρίσετε μια κλήση?? Σε ποια εποχή βρισκόμαστε? Πείτε μου κι εμένα! Εδώ η σύζυγος μου αγνοείται και εσείς καπνίζετε πούρο! Σας παρακαλώ!» Έτρωγα νευρικά τα νύχια μου όταν έσκισα μια παρανυχίδα και δυο στάλες αίματος κύλισαν στο πάτωμα. Η Άλις μου τύλιξε ένα κομμάτι χαρτί γύρω από την πληγή και απομακρύνθηκε με το κινητό στο χέρι. «Δυστυχώς, δεν μπορούμε να βρούμε διεύθυνση που να αντιστοιχεί στο ‘’Γουίλιαμ 44’’». Είστε σίγουρος πως ακούσατε καλά??» Η απογοήτευση σχηματίστηκε ξεκάθαρα στο πρόσωπο μου. Στήριζα όλες τις ελπίδες μου στο μοναδικό στοιχείο που κρατούσα στην παλάμη μου και είχα μόλις πέσει έξω. «Προφανώς να συμβολίζει κάτι άλλο. Ίσως ένα όνομα?» υπέθεσε ο Έμετ. Και όπως πάντα η αφελής απάντηση του ήταν μια σωστή διαπίστωση. «Ψάξτε για Γουίλιαμ. Γουίλιαμ Άστροφντ!» Δεν είχε ούτε μια βδομάδα που τον γνώρισα, ενοικιαστής δωματίων σε παραλιακές περιοχές, επικοινωνούσε με την μητέρα μου για αγορά κεφαλαίων. Ήταν ο πρώτος Γουίλιαμ που μου ήρθε στο μυαλό καθώς θυμήθηκα το εξής «Εγώ και η μητέρα σας κ.Κάλλεν έχουμε κάποιες διαφορές. Είμαι σίγουρος όμως πως στο τέλος θα την πείσω ώστε να συμβιβαστεί με το πρόγραμμα μου.» Είχα βρει και το κίνητρο. Έδωσα μερικές πληροφορίες στους υπεύθυνους διερεύνησης της υπόθεσης και προσπάθησα να διώξω τις αρνητικές σκέψεις από το μυαλό μου.
*********
Η ώρα είχε πάει 02:00 και βρισκόμουν καθισμένος στο κρεβάτι. Το γεγονός στριφογύριζε ξανά και ξανά στο κεφάλι μου. Είχα ξεχάσει και την Βικτώρια και το γραμματάκι και τον αριθμό τηλεφώνου και όλα τα μυστήρια τις τελευταίες ημέρες. Το μόνο που με απασχολούσε ήταν η Εσμέ και ο μόνος τρόπος για να χαλαρώσω λίγο και να σκεφτώ ήρεμα ήταν να επικεντρωθώ για λίγο σε κάτι άλλο. Δεν έβρισκα όμως το ιδανικό αντικείμενο. Όσο βυθιζόμουνα στις σκέψεις μου, η Άλις με διέκοψε με ένα πεταχτό φιλί. Μου σήκωσε αργά αργά την μπλούζα και φίλησε το στήθος μου απαλά. «Άλις!» την μάλωσα κατηγορηματικά. «Εδώ ο κόσμος καίγεται κι εσύ &^&^&*!» Χασκογέλασε και ανταπάντησε. «Ξέχασε το για λίγο και θα δεις πως θα έρθει από μόνη της η λύση!» η συμβουλή της ήταν πραγματικά επιτυχημένη αλλά δεν με έπειθε. Πήγα να την κάνω στην άκρη αλλά τότε ήταν που έβαλε χέρι της στο σημείο. Στο επίμαχο σημείο. Την κοίταξα ικετευτικά, ελπίζοντας να σταματήσει το ερωτικό βασανιστήριο. Συνέχισε όμως με αργές απαλές κινήσεις να χτυπάει πάνω στην αχίλλειο πτέρνα μου. Δεν άντεξα και έβγαλα ξέπνοα έναν αναστεναγμό. Ξεκούμπωσε το φερμουάρ μου και και ένιωσα τα χείλη της επάνω στο βρεγμένο μου εσώρουχο. Το τηλέφωνο διέκοψε την υπεροχή της στιγμής, πετάχτηκα αμέσως ελπίζοντας να ακούσω κάποιο νέο από την Εσμέ. Μια άγνωστη φωνή από την άλλη άκρη της γραμμής ζητούσε να την Άλις. Δυστυχώς, οι φίλες της δεν ήξεραν τι θα πει ‘’Ώρες κοινής ησυχίας’’ Της πέρασα στο χέρι το ακουστικό και κουκουλώθηκα με το σεντόνι όσο αυτή αντάλλαζε στο τηλέφωνο τα νέα κουτσομπολιά της σόουμπιζ. (Σημειώστε: στις 02:00 τα μεσάνυχτα! Αχ, Άλις!)
Το πρωινό ξύπνημα με τσίμπλες στα μάτια ήταν το χειρότερο μου. Όπως και το σημερινό. Ο Καρλάιλ τηλεφώνησε νωρίς και μας είπε όσα διαδραματίστηκαν κατά την διάρκεια της νύχτας. Ο Γουίλιαμ, ο ενοικιαστής είχε εντοπιστεί και μετά από την κατάθεση του κρίθηκε αμέτοχος στην υπόθεση εξαφάνισης της Εσμέ. Η Εσμέ είχε τηλεφωνήσει αργότερα στον Καρλάιλ. Η χαρά που με πλημμύρισε δεν μπορεί να περιγραφεί με λέξεις! Ωστόσο, δεν ήξερα τι θα άκουγα. «Η μητέρα σου, είναι εκτός χώρας. Προσφέρθηκε να στείλει χρήματα για να συνεχίσετε τις σπουδές σας αλλά φυσικά αρνήθηκα. Θέλει να χτίσει καριέρα στο εξωτερικό. Λέει πως λυπάται για την χθεσινή αναστάτωση και σας στέλνει φιλιά.» Είχα μείνει παγωτό για περισσότερο από 4 λεπτά. Ο Καρλάιλ είχε κλείσει το τηλέφωνο εφόσον μιλούσε σε ένα βουβό άγαλμα. «Τι έγινε, μωράκι μου?» Ακούστηκε σαν ψίθυρος η φωνή της Άλις. «Αν θες να κάνεις καριέρα να μου το πεις από τώρα, εντάξει? Δεν θα χαραμίσω περισσότερο καιρό για κάτι που δεν αξίζει! Και όχι, δεν με ενδιαφέρει πήγαινε όπου θες αλλά μην μου ζητήσεις να πάμε παρακάτω!» Φώναζα μπερδεύοντας τις λέξεις και κλείστηκα στο μπάνιο. Το κρύο νερό με επανέφερε στην πραγματικότητα. Είχα φερθεί υπερβολικά στην Άλις, δεν θυμόμουν καν τι της είχα πει. Στο κάτω κάτω δεν είναι όλες οι γυναίκες ίδιες. Ή μήπως είναι? Ο εγωισμός μου είχε πάρει τα πάνω του. Πως μπορούσε να το κάνει αυτό η Εσμέ στα παιδιά της? Πόσο μάλλον στον Κάρλαιλ! Δεν αντάλλαξα άλλη κουβέντα με την Άλις. Έφτασα αργοπορημένος στην τάξη και κάθισα στο τελευταία θρανίο ζητώντας συγγνώμη.
***********
Ο κ. Μπέστον με συμβούλεψε να επανεξετάσω την εργασία που είχα παραδώσει. Οι πανεπιστημιακοί που θα την ελέγξουν δεν δέχονται πλάγιο λόγο. Η Βικτώρια, όπως μου είχε συστηθεί εκείνο το βράδυ ήταν απορροφημένη χαζεύοντας τον κ. Μπέστον. Και τώρα που το σκέφτομαι μπορώ να καταλάβω το γιατί. Ένας 30άρης, με πράσινα μάτια, χάλκινα μαλλιά και υπέροχο χαμόγελο ήταν το ιδανικό ‘’θύμα’’ μιας γυναίκας. Πόσο μάλλον αυτής της υπέροχης ύπαρξης! Έριξα μια ματιά στα υπέροχα χαρακτηριστικά της και διέκρινα τις λακουβίτσες στο αχνό χαμόγελο της επιβεβαιώνοντας τις προηγούμενες σκέψεις μου. «Θα μας πείτε κ. Κάλλεν γιατί ονομάστηκε έτσι η συγκεκριμένη τεχνική ζωγραφικής? Η δεσποινίς Σουάν, φαίνεται πως δεν πρόσεχε όταν τα λέγαμε αυτά εδώ μέσα. Εσείς?» Η ειρωνία φαινόταν ξεκάθαρα στον τόνο της φωνής του. Τραύλισα και έριξα το βλέμμα μου στην δεσποινίς Σουάν. Ένα άχαρο πλάσμα εξωτερικά, με μια φράτζα που κάλυπτε το μέτωπο της, σκυμμένο κεφάλι και αδυναμία σώματος. Δεν μπορούσα να διακρίνω τίποτα απολύτως το θηλυκό σε αυτήν την κοπέλα. Δεν μπορούσα ούτε καν να διακρίνω το χρώμα των ματιών της, το σχήμα της μύτης της και τις γωνίες του στόματος της. Κρατούσε μόνο γι’ αυτήν την ομορφιά της, αν πράγματι υπήρχε πίσω από αυτήν την μαλλούρα. «Καθίστε κάτω, δεσποινίς Σουάν. Σας θέλω αργότερα στο γραφείο μου! Είπε αυστηρά ο κ. Μπέστον. Η Σουάν ή αλλιώς με το μικρό της όνομα, Μπέλα, όρθωσε ελαφρώς το κορμί της και προχώρησε ως την θέση της κοιτώντας προσεκτικά το πάτωμα σαν να έψαχνε τα μόρια της σκόνης. Ολοκληρώσαμε το 1ο μέρος της θεωρίας της τεχνικής ‘’Αησέ’’ και καλύψαμε τα μπλοκ μας με ένα δείγμα των όσων μάθαμε. Η Άλις με περίμενε στην έξοδο, όπως πάντα, αυτή τη φορά πιο χαμογελαστή με ένα ναζιάρικο ύφος. Δίπλα της στεκόταν η Ρόζαλι και ο Τζάσπερ. Ο Τζάσπερ? Τι μπορεί να ήθελε, πάλι? Η Άλις είχε έναν ετεροθαλή αδερφό από άλλη μητέρα. Είχαν τσακωθεί πριν καιρό και δεν τον είχαμε ξαναδεί. Παλαιότερα, ακουγόταν πως σύναπταν ερωτικές σχέσεις αλλά δεν μπορώ να το πιστέψω. Δεν θα μπορούσε. «Μωρουλίνι μου? Σε έχω ευχάριστα νέα! Ο Τζάσπερ χρειάζεται κάπου να μείνει όσο ψάχνει για νέο σπίτι!» «Ωραία! Απάντησα αφελές. «Εμ, θα μείνει για λίγο μαζί μας!» Μου πέταξε. Την κοίταξα και στραβοκατάπια. «Κανένα πρόβλημα!» Για την ακρίβεια, υπήρχε πρόβλημα αλλά δεν ήταν ξεκάθαρο ακόμη. «Δεν πηγαίνουμε?» Πρόσθεσε. «Νομίζω ότι ξέχασα το βιβλίο μου στην τάξη. Έρχομαι αμέσως!» Πάντα είμαι απορροφημένος και ξεχνάω πράγματα. Έστριψα στην γωνία και διέσχισα τον διάδρομο που ήταν άδειος, όλοι είχαν αποχωρήσει. Στάθηκα έξω από την μισάνοιχτη πόρτα της αίθουσας. «Ξέρεις πολύ καλά ότι οι προσπάθειες μου να καλύψω τις απουσίες και τα γραπτά σου είναι υπερβολικά πολλές. Γνωρίζεις τι επρόκειτο να γίνει αν μαθευτεί από τους γονείς σου, έτσι? Θα σε περιμένω σήμερα στο σπίτι μου. Στις 10. Κατάλαβες, μικρή μου? Είπε ο κ. Μπέστον όσο με το ένα χέρι της κρατούσε το σαγόνι και το άλλο κατέβαινε στο στήθος της. Πέρασε την γλώσσα του πάνω από τα χείλη της ενώ το χέρι του κατέβηκε χαμηλότερα. Αυτή αποτραβήχτηκε τρομοκρατημένη. «Πρέπει να φύγω!» είπε νευρικά αυτή και πλησίασε προς το μέρος μου. Βρέθηκα πρόσωπο πρόσωπο με την Μπέλα. «Συγγνώμη..» Μου απόκριθηκε ευγενικά. Τα καστανά μάτια της με κοιτούσαν παρακλητικά και λυπημένα τα δικά μου ενώ τα χείλη της έγερναν προς τα κάτω. Δεν πρόλαβα να απαντήσω και έφυγε προχωρώντας μ ε γρήγορο ρυθμό. Ο κ. Μπέστον στοίβαξε τα βιβλία του, τα έβαλε παραμάσχαλα και βγήκε περνώντας από δίπλα μου.

Κεφάλαιο 3ο

Παρηγοριά

Μου ήταν αδιανόητο να συλλάβω αυτό που περνούσε αυτή η κοπέλα. Ποιος ξέρει? Ποιος ξέρει τι θα μπορούσε να της είχε ζητήσει? Και πόσα μάλλον αυτή ήταν διατειθιμένη να του δώσει. Και τι θα μπορούσε να γινόταν σήμερα, που την είχε καλέσει σπίτι του. Σκέψεις και εικόνες περνούσαν από το μυαλό μου και τα κύτταρα του κορμιού μου έγιναν μια μεγάλη μάζα. Έμεινα ψυχρός για αρκετά λεπτά όσο σκεφτόμουν τις διεστραμμένες πράξεις αυτού του καθηγητή επάνω σε ένα αθώο και συνεσταλμένο κορίτσι. Ο βρωμιάρης! Οι φλέβες μου χτυπούσαν ρυθμικά, μπορούσα να μετρήσω άνετα τους χτύπους ενώ ο λαιμός μου στεγνός, διψούσε. Διψούσε για εκδίκηση. Δεν ντρεπόταν έστω και λίγο? Κάθε φορά που ακουμπούσε τα αθώα απόμερα σημεία αυτής της νεαρής? Ο θυμός έγινε οργή. Βγήκα έξω χτυπώντας την πόρτα πίσω μου και τηλεφώνησα στον Έμμετ για να μάθω περισσότερα γι’αυτήν. «Τι είναι πάλι αυτό? Από πότε εσύ δείχνεις ενδιαφέρον για την Σουάν?» ρώτησε παιχνιδιάρικα. ‘’Έμμετ, σκάσε και δώσε μου το τηλέφωνο της, ακόμα καλύτερα την διεύθυνση της!» Είπα βιαστικά. Είχα σκοπό αυτή η βραδιά να μην είναι όπως οι άλλες της που προφανώς είχε περάσει μαζί με αυτόν τον αηδιαστικό βρωμιάρη καθηγητή. «Θα μου πεις γιατί τα θες?» Επέμεινε. «Θα σου πω αφού μου τα δώσεις!» Με έβαλε σε αναμονή για 5 λεπτά και μου έδωσε ξεκάθαρα την διεύθυνση της. «Φάρεν Στριτ 6» επανέλαβε άλλη μια φορά. «Θα μου πεις τώρα?» ρώτησε γεμάτος περιέργεια. «Ευχαριστώ και αντίο!» έκλεισα το κινητό και πήρα τον δρόμο για το σπίτι της περπατώντας ανήσυχα κάτω από το φεγγάρι..

**********
Βρισκόμουν κάτω από το κτήριο και μια λίστα ονομάτων γέμιζε το θυροτηλέφωνο. Να χτυπούσα ή όχι? Δεν χρειάστηκε να το σκεφτώ. Μια γυναικεία φιγούρα κατέβαινε τα σκαλιά της πολυκατοικίας. Η Μπέλα εμφανίστηκε ακάλυπτη. Το σκοτεινό πέπλο που σκέπαζε το πρόσωπο της είχε αποτραβηχτεί πίσω και τα μάτια της, σκοτεινά, καθρέφτιζαν το φως των αστεριών. Όσα τουλάχιστον μπορούσα να διακρίνω από εκεί που στεκόμουν κρυμμένος. Ένα φόρεμα, λίγο πιο πάνω από το γόνατο κάλυπτε το κορμί της ενώ τα δύο της στήθη, φαίνοντας ξεκάθαρα και μαγνήτιζαν κάθε αρσενικό. Για πρώτη φορά ευχόμουν να έβγαζε από πάνω της αυτό το ‘’απαίσιο’’ φόρεμα και να έβλεπα την γυμνή ομορφιά της. Την ακολούθησα στο δρόμο, προχωρούσε βιαστικά ενώ τα πόδια της μπερδεύονταν. Το τηλέφωνο της κουδούνισε «Έρχομαι αμέσως, στον δρόμο είμαι!» Μα πως μπορούσε να ήταν τόσο ευγενική μαζί του? Μήπως τελικά είχα παρεξηγήσει? Αλλά όχι, είχα δει ξεκάθαρα την σκηνή που διαδραματίστηκε στην αίθουσα. Εκτός.. η σκέψη πέρασε και προσπάθησα να την διώξω το γρηγορότερο από το μυαλό μου. Εκτός κι αν η ίδια ήταν πρόθυμη να το κάνει. Σταμάτησε σε μια μονοκατοικία, χτύπησε και της άνοιξαν. «Είμαι έτοιμη!» δήλωσε ενθουσιασμένη. «Δεν έχω τελειώσει ακόμη, αν θέλεις πέρασε και θα φύγουμε σε λίγο.» Ένας αγόρι μελαχρινό, ψηλό με γυμνασμένους μυς στεκόταν στην εξώπορτα. Τι στο καλό??? Μάλλον είχα παρεξηγήσει. Δεν θα μπορούσε ποτέ! Τι ανοησία, ο μόνος διεστραμμένος στην όλη υπόθεση ήμουν εγώ! Είχα χάσει τόσο χρόνο παρακολουθώντας μια κοπέλα που είχε κανονίσει προφανώς με κάποιο αγόρι(το αγόρι της?) να συναντηθούν. Αλλά ο καθηγητής της? Κάτι δεν μου κολλούσε. Γέλασα με τις υποθέσεις που είχα κάνει και έκανα μεταβολή για να φύγω. Αμέσως, το μετάνιωσα. Κάτι με κρατούσε αλυσοδεμένο εκεί σαν να ένιωθα την ανάγκη να την προστατέψω. Την ένιωθα τόσο αδύναμη και ανίκανη να υπερασπιστεί τον εαυτό της. Για να είμαι σίγουρος πήγα στο απέναντι μαγαζάκι και έκατσα στο κοντινότερο παράθυρο για να μπορώ να ελέγχω ποιος μπαινοβγαίνει στο σπίτι. Πέρασε αρκετή ώρα, είχα ήδη καταναλώσει δύο κούπες κρύα σοκολάτα και έριχνα κλεφτές ματιές. Το μάτι μου πήρε το αναμμένο φωτάκι της εξώπορτας. Η πόρτα άνοιξε και η Μπέλα βγήκε τρέχοντας. Δεν μπορούσα να διακρίνω το πρόσωπο της, πλήρωσα γρήγορα τον λογαριασμό και την ακολούθησα τρέχοντας. Για μια στιγμή νόμιζα πως την έχασα αλλά δεν είχε πάει μακριά, ξάπλωσε σε ένα απόμερο παγκάκι. Πλησίασα πιο κοντά διακριτικά χωρίς να με αντιληφθεί. Άκουγα ξεκάθαρα τους λυγμούς της ενώ τα χέρια της ελευθέρωσαν τα μάτια της που ήταν δακρυσμένα και έλαμπαν κάτω από το ελάχιστο φως μια παραμελημένης λάμπας που έφεγγε από πάνω της. Πήρα θάρρος και κάθισα δίπλα της. Αυτή με κοίταξε με την άκρη του ματιού της, γύρισε το πρόσωπο της προς την αντίθετη πλευρά και έκοψε απότομα την αναπνοή της για να μην μαρτυρήσει τον πόνο της. Δεν είχα ιδέα πώς να αρχίσω κουβέντα, τι να της πω έβαζα το μυαλό μου να βρει κάτι καλό, έξυπνο παρηγορητικό και τελικά της είπα «Μερικές φορές η ζωή μας φέρεται άδικα. Χωρίς να ξέρουμε το πώς και το γιατί, σαν έναν στοιχειωμένο εφιάλτη βρισκόμαστε να είμαστε συνένοχοι στον πόνο μας.» Συνέχισα τις ασυναρτησίες, δεν καταλάβαινα καν αυτά που έλεγα, έβγαιναν μόνα τους από μέσα μου.» Δεν ανταποκρίθηκε καθόλου. Της ξέφυγε ένας λυγμός και έβαλε την παλάμη της στα μάτια της. Έπρεπε να της πω, να της το πω ξεκάθαρα και να της δείξω πως μπορούσε να μου έχει εμπιστοσύνη. «Μπέλα..» ξεφύσηξα και συνέχισα « Σε είδα εχθές με τον καθηγητή. Ξέρεις ποιόν καθηγητή. Νόμιζα ότι παρεξήγησα κάποιες κινήσεις και λόγια αλλά για να σιγουρευτώ πως είσαι ασφαλής βρήκα την διεύθυνση σου και σε ακολούθησα. Σε είδα που μπήκες στο σπίτι ενός νεαρού. Αλλά δεν ξέρω γιατί βγήκες κλαμένη. Μπορείς να με εμπιστευτείς, Μπέλα. Μπορεί να μην με γνωρίζεις καλά, ίσως να μην ξες καν ποιος είμαι αλλά ειλικρινά θέλω μονάχα να βοηθήσω. Και αν δεν μπορώ να κάνω κάτι, τουλάχιστον να σε κάνω να αισθανθείς καλύτερα, να σε δω να σκουπίζεις αυτά τα γαμ***να δάκρυα!» Η φωνή μου στο τέλος έγινε πιο δυνατή, βραχνή, αντρική. Δεν είδα αντίδραση της. «Εντάξει λοιπόν, φεύγω! Ήθελα απλώς..!» σηκώθηκα από το παγκάκι και έκανα να φύγω. «Όχι, μείνε!» ακούστηκε παρακλητικά η φωνή της. Δεν ήταν όνειρο, αναγνώριζα αυτή την βελούδινη χροιά. Γύρισα και την κοίταξα. Στεκόταν καθισμένη στο παγκάκι στραμμένη αυτή τη φορά προς τα μένα. Την πλησίασα και έκατσα δίπλα της για μια ακόμη φορά. «Θέλω να βοηθήσω. Θέλω απλά να μου πεις τον πόνο σου, αυτά που σε βαραίνουν και μετά να κλείσεις τα μάτια και να σε κάνω να τα ξεχάσεις.» Ήμουν υπερβολικά τρυφερός μαζί της, ποτέ δεν είχα φερθεί έτσι στην Άλις. Έγειρε στον ώμο μου και ξέσπασε σε γοερά κλάματα. Διέκρινα τις πασαλειμμένες μπογιές στο πρόσωπο της και το σχισμένο χείλη της. Τα αδύναμα μπράτσα της ήταν γεμάτα νυχιές και τα μαλλιά της ανακατεμένα. «Τι συνέβει, Μπέλα? Πες μου! Θέλω μονάχα να σε καταλάβω!» την έσφιξα πάνω στο στέρνο μου για να νιώσει πιο οικεία. «Δεν μπορείς να με καταλάβεις.» ψιθύρισε αδύναμα. «Τουλάχιστον άφησε με να προσπαθήσω!» Τα μάτια της καθηλώθηκαν πάνω στο πρόσωπο μου και τα ένιωθα να μου καίνε την σάρκα. Σε εκείνο το παγκάκι μου τα είπε όλα. Μου μίλησε για την ζωή της και εκείνο το βράδυ, στο σπιτάκι. Ο φίλος της ο Τζέικομπ, ανηψιός του κ.Μπέστον την είχε καλέσει για δείπνο. Είχε όμως άλλους σκοπούς. Την κακοποίησε σωματικά όσο τραβούσε με την βιντεοκάμερα ενώ προσπάθησε να την κακοποιήσει και σεξουαλικά. Όσο μου εξομολογούταν τι είχε συμβεί τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι και είχαν μουσκέψει την μπλούζα μου. Ένιωθα την υγρασία πάνω στο μπράτσο μου. «Καταλαβαίνεις?» με ρώτησε αδύναμα. Έστρεψε το βλέμμα της πάνω μου. Τα σοκολατί της μάτια εστίασαν το πρόσωπο μου ανίκανα να με εγκαταλείψουν. Δεν ήξερα τι έπρεπε να απαντήσω. Όχι, δεν καταλάβαινα, αν και θα ήθελα πολύ. «Θα κάνω ό,τι μπορώ για να το πληρώσει!» της υποσχέθηκα. «Όχι..» είπε και έβαλε το δάχτυλο της μπροστά από τα χείλη μου. «Μα δεν μπορώ να τον αφήσω έτσι ενώ σε έχει πληγω..» Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω. Τα χείλη της σφράγισαν δυνατά τα δικά μου. Ένιωσα την ανάσα της μέσα στο στόμα μου. Γεύτηκα την αλμύρα των δακρύων στα χείλη της. Βάθυνε το φιλί χρησιμοποιώντας την γλώσσα της αλλά εγώ την απομάκρυνα. «Δεν..» έβαλα το πρόσωπο μου στα δυο μου χέρια. Μα τι έκανα? «Νόμιζα πως θα με βοηθούσες να ξεχάσω.» είπε μετανιωμένη. Την κοίταξα απολογητικά, δεν μπορούσα να συγκρατηθώ. Αυτό που μόλις είχε συμβεί, το συναίσθημα, το φιλί της. Με μια γρήγορα κίνηση ακούμπησα τα χείλη μου στα δικά της και την φίλησα παθιασμένα. Δεν έλεγχα τον εαυτό μου, με καθοδηγούσε ο πόθος. Κατέβηκα στο στήθος, στον λαιμό της και ρουφούσα μέσα μου το δέρμα της, τα κύτταρα της. Ανέβηκα πάλι στα χείλη της και εκείνη με δάγκωσε με μανία. . Το φιλί έγινε ξαφνικά άγριο, μια στάλα αίματος κύλησε από το χείλος μου και το γεύτηκε με ευχαρίστηση. Άρχισε να ρουφάει το πετσοκομμένο χείλος μου με ηδονή. Έμοιαζε ασυνήθιστη αυτή η κίνηση της αλλά με άναβε. Συνέχισε για λίγο ακόμη το φιλί, πιο χαλαρά μέχρι που με απομάκρυνε. «Συγγνώμη.» μουρμούρισε απαλά. «Για ποιο πράγμα?» «Εσύ και η Άλις.. και εγώ..» Είχα ξεχάσει εντελώς την Άλις. Φτού, πως στο καλό το ήξερε και αυτή? Κι αν της έλεγε τίποτα? ¨Όχι, δεν θα το έκανε ήμουν σίγουρος. «Εγώ πρέπει να ζητήσω συγγνώμη.. Λυπάμαι, ήθελα απλώς να σε παρηγορήσω και.. παρεκτράπηκα! Πρέπει να φύγω, θες μήπως να σε πάω σπίτι?» προσφέρθηκα. Αισθανόμουν ήδη πολλές ενοχές και δεν ήξερα τι θα μπορούσε να ακολουθήσει σπίτι της. Σαν να διάβασε τις σκέψεις μου είπε «Όχι, ευχαριστώ θα πάω μόνη μου. Έχεις κάνει ήδη πολλά για μένα!» Σηκώθηκε και προχώρησε. Ακολούθησα την αντίθετη κατεύθυνση ενώ δεν μπορούσα να την βγάλω από το μυαλό μου. Γύρισα πίσω το κεφάλι μου για να την δω για μια ακόμη τελευταία φορά πριν την αποχωριστώ. Αλλά δεν ήταν εκεί. Είχε ήδη φύγει.