Τελευταίος Χορός

"Τελευταίος Χορός"

Λίγο πριν τον Α' Παγκοσμίου Πολέμο:

Ο Έντουαρντ Άντονι Κάλλεν και η Ιζαμπέλλα Μαρί Σουάν είναι κρυφά ερωτευμένοι και ευτυχισμένοι μόνο όταν είναι μαζί.Όμως η τύχη δεν φερεται καλά στους δύο ερωτευμένους που έχουν περάσει πολλά για να είναι ζευγάρι αφού η Μπέλλα είναι μια πολύ φτωχή κοπέλα ενώ ο Εντουαρντ ο γιος του άρχοντα της πολής.Η Μπέλλα θα αποκαλύψει όλα τους τα μυστικά για να μπορεί να είναι δίπλα του μέχρι εκείνος να....



Περιμένω τα σχολια σας εδώ: http://www.bellandedward.org/t1426-topic#267711

Το Fanmade της ιστορίας είναι αυτό:



Ευχαριστώ πάρα πολύ την Χρυσάνθη που μου το δημιούργησε... και μάλιστα πολύ γρήγορα.

Εύχομαι να σας αρέσει έτσι όπως μου άρεσαι και μένα..

Σπόιλερ:

Μελετούσα με τις ώρες πάνω από το πιάνο μου αφού ο πατέρας μου έλειπε από το σπίτι. Ήθελε να με κάνει λαμπρό επιστήμονα γιατρό για την ακρίβεια. Φυσικά εγώ ήθελε να γίνω μουσικός κάτι που ούτε να το ακούσει ο πατέρας μου. Ήθελε να σπουδάσω μουσική και να γίνω πιανίστας. Να δίνω ρεσιτάλ πιάνου μόνο για ανθρώπους οι οποίοι θα καταλάβαιναν τη τέχνη από οποιαδήποτε κοινωνική τάξη και αν ανήκουν. Δεν θα ήθελα τους πλούσιους να έρχονται μόνο και μόνο για να ντυθούν και να κάνουν μία δημόσια εμφάνιση. Όχι! Ήθελα ανθρώπους , φίλους οι οποίοι θα καταλάβαιναν τα συναισθήματα από το κάθε κομμάτι μου.

Η μητέρα μου με καταλάβαινε αλλά μου είχε εξηγήσει τους ενδοιασμούς της ή μάλλον καλύτερα τους φόβους της. Πρώτον, φοβόταν την οργή του πατέρα μου, δεύτερον ήθελε να έχω ένα υψηλό επίπεδο ζωής κάτι το οποίο έχω μέχρι στιγμής και τρίτον ήμουν τόσο καλός στα μαθήματα που πραγματικά άξιζε όπως έλεγε να ασχοληθώ με αυτά.

Εγώ όμως δεν φοβόμουν τον πατέρα μου γιατί ήξερα πως θα μπορούσα να ζήσω και μόνος μου. Εντάξει δεν θα είχα τόσα λεφτά, ανέσεις και υπηρέτες αλλά θα ήμουν ελεύθερος....

Η μητέρα μου διέκοψε τις σκέψεις μου μπαίνοντας αλαφιασμένη στο δωμάτιο.

"Μαμά" είπα τρομαγμένος.

"Έντουαρντ ο Μπεν λείπει ταξίδι"

Ο Μπεν ήταν ο άνθρωπος για τις εξωτερικές δουλειές και τα άλογα. Είχε πάρει άδεια γιατί η αδελφή του παντρεύονταν.

"Το γνωρίζω μαμά " της είπα γρήγορα.

Μάλλον θα ήθελε κάποια βοήθεια με τα άλογα.

"Η Μπέλλα, αγάπη μου, είναι άρρωστη και χρειαζόμαστε λίγο κονιάκ"

Η Μπέλλα μου; Το κοριτσάκι μου.

"Τι έχει;" Ρώτησα.

Η Μπέλλα ήταν η κόρη της πιο πιστής υπηρέτριας της μητέρας μου που είχε πεθάνει. Πλέον η Μπέλλα δούλευε εδώ αλλά δεν είχε τα καθήκοντα της μαμάς της. Είχε λιγότερες ευθύνες ενώ τις περισσότερες τις είχε η κα. Ρενέ .Από τότε που πέθανε η μαμά της η Μπέλλα και εγώ είχαμε αναπτύξει μια πολύ καλή σχέση. Πάντα ήμασταν φίλοι παρότι ο πατέρας μου δεν ήθελε να κάνω παρέα με τα παιδιά του υπηρετικού προσωπικού. Μόνο που αυτή η φιλιά είχε εξελιχθεί σε ανίατη αγάπη. Ήξερα πολύ καλά πως οι γονείς μου θα με πάντρευαν με μία κοπέλα της δήθεν "τάξης" μας αλλά εγώ είμαι ερωτευμένος με την Μπέλλα. Και ήμουν σίγουρος πως και εκείνη ήταν ερωτευμένη μαζί μου. Προσπαθούσα συνέχεια να μην την σκέφτομαι αλλά πάντα το μυαλό μου γυρνούσε σε εκείνην και τότε ένιωθα μία πληρότητα και μία γαλήνη. Πόσες φορές πήγαινα στο υπόγειο που ήταν το δωμάτιο της να την δω όταν κοιμόταν και πόσες φορές ερχόταν εκείνη στο δικό μου για να με παρατηρήσει ενώ κοιμόμουν.

"Γυναικεία πράγματα Έντουαρντ δεν σε ενδιαφέρουν. Μπορείς να πας να πάρεις ένα κονιάκ από τον κ.Κουπ. Θα έστελνα την Τζέσικα ή την Αντέπ αλλά είναι κάτω των 18"

"Εντάξει μαμά"

Η Αντέπ η προσωπική μου βοηθός έφερε το παλτό μου και το καπέλο μου. Μόλις βγήκα γρήγορα με μεγάλες δρασκελιές έφτασα στο μαγαζί του κ.Κουπ. Φτάνοντας στο μαγαζί με υποδέχτηκε η γλυκύτατη κόρη του.

"Γεια σας κ.Κάλλεν"

"Γεια σας δεσποινίς Κουπ"

Με συνοπτικές διαδικασίες... ζήτησα το κονιάκ από την δεσποινίδα και μόλις το πλήρωσα πήρα και πάλι τον δρόμο του γυρισμού. Δεν θυμάμαι πότε έφτασα σπίτι είχα αγχωθεί τόσο πολύ για το μικρό μου κοριτσάκι. Πέταξα γρήγορα το παλτό μου και κατέβηκα στο υπόγειο. Ήταν 11 το βράδυ κάτι που σήμαινε ότι όλοι έπρεπε να είναι στα κρεβάτια τους. Θα έπρεπε να το δώσω στην Αντεπ αλλά ήθελα τόσο πολύ να την δω. Κατέβηκα τα σκαλιά πολύ σιγά για να μην ξυπνήσω κανέναν και έφτασα στο δωμάτιο του αγγέλου μου.

Χτύπησα την πόρτα απαλά και άκουσα την ψιλή φωνούλα της.

"Περάστε"

Άνοιξα την πόρτα και είδα το κοριτσάκι μου σε μια πολυθρόνα να έχει πολλές κουβέρτες πάνω της και να προσπαθεί να ζεσταθεί. Στο υπόγειο δεν είχε τζάκι και έκανε πολύ κρύο.

"κ.Έντουαρντ"

"Μπέλλα οι δυο μας είμαστε"

"Συγνώμη απλά φοβήθηκα μήπως είναι και κανένας άλλος"

"Πως είσαι κοριτσάκι μου" πήγα και την πήρα στην αγκαλιά μου.

"Καλά είμαι, τώρα που είσαι εδώ καλά είμαι αγοράκι μου"

Την φίλησα απαλά στο μέτωπο και την έτριψα με τις κουβέρτες.

"Τι συμβαίνει;"

"Να ξέρεις " κοίταξε προς τα κάτω και κατάλαβα.

"Πονάς πολύ;"

"Αρκετά" μου είπε ενώ έτρεμε.

"Θες να ξαπλώσεις" την ρώτησα.

"Όχι όχι κρυώνω περισσότερο τότε"

"Δεν γίνεται να κοιμηθείς σε μία πολυθρόνα"

"Το έχω κάνει κι άλλες φορές"

Σκέφτηκα πως θα ήταν καλύτερα άμα την έβαζα να κοιμηθεί στο δωμάτιο μου. Εκεί είχε πολύ ζέστη κάτι που θα της έκανε καλό. Είχε χάσει το χρώμα της τα ροζ μαγουλάκια της δεν ήταν εδώ πλέον. Φοβόμουν πως θα χειροτέρευε.

"Έλα να πάμε πάνω" της είπα τρυφερά και έκανα την κίνηση να την πάρω στα χέρια μου αλλά εκείνη με σταμάτησε κοιτώντας με τρομοκρατημένη.

"Τι;" με ρώτησε φοβισμένη.

"Θα ξαπλώσεις σήμερα στο δικό μου κρεβάτι. Φοβάμαι να σε αφήσω εδώ"

"Έντουαρντ σε ευχαριστώ πάρα πολύ αλλά δεν γίνεται "

"Γίνεται. Μπέλλα μου"... χάιδεψα απαλά το μάγουλο της... "άμα κοιμηθείς εδώ θα μου κρυώσεις"

"Μα δεν είναι σωστό μια υπηρέτρια να...και τα υπόλοιπα κορίτσια εδώ κοιμούνται ,εμείς…"

Δεν είχε ολοκληρώσει όταν την είχα σηκώσει στην αγκαλιά μου και την ανέβαζα στο δωμάτιο μου. Μόλις μπήκαμε την ένιωσα να αφήνει μία ανάσα και πλέον να μην τουρτουρίζει στην αγκαλιά μου. Πήγα να τη αφήσω στο κρεβάτι μου αλλά με έκοψε.

"Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για όλα αλλά τουλάχιστον άφησε με να κοιμηθώ στον καναπέ όχι στο κρεβάτι σου, σε παρακαλώ"

"Μπέλλα μου ξέχνα το. Είσαι πολύ ταλαιπωρημένη για καναπέ και η μέση σου πονάει"

"Έντουαρντ σε παρακαλώ άλλωστε χωράω μια χαρά στον καναπέ "

"Μπέλλα ξέχνα το"
"Και εσύ που θα κοιμηθείς;"

"Στον καναπέ"

"Έντουαρντ όχι" έφερε αντίρρηση και πήγε να σηκωθεί απότομα από το κρεβάτι και έπεσε. Την έπιασα γρήγορα και την ξάπλωσα.

"Έχω χάσει πολύ αίμα" μουρμούρισε και έπαιρνε βαθιές ανάσες όση ώρα της ετοίμαζα το κονιάκ.

"Πονάς καρδούλα μου;" δεν μου μίλησε ενώ έβγαλε ένα λυγμό.

Άφησα το μπουκάλι κάτω και πήγα κοντά της.

"Πονάς πολύ κοριτσάκι μου;" απλά έκλαιγε δεν μου μιλούσε και κρατούσε με τα χέρια της την κοιλιά της. Την φώλιασα στην αγκαλιά μου και άρχισα να την χαϊδεύω την κοιλιά της πάνω από το νυχτικό της. Άφησε μια ανάσα να βγει με ανακούφιση και τα χέρια της ήταν ελεύθερα πλέον στο κρεβάτι. Εκεί που είχε ηρεμήσει πάρα πολύ ξαφνικά ένας οξύς πόνος την έκανε ξανά να λυγίσει και έβαλε τα κλάματα. Προσπάθησα να την ηρεμήσω και να την χαϊδέψω και αμέσως ένιωθε καλύτερα.

"Κάτσε να σου φέρω λίγο κονιάκ να μου ηρεμήσεις''

Δεν μου είπε τίποτα. Πήγα στο κρεβάτι με το ποτήρι και της έβαλα λίγο στα χειλάκια της. Με νύχια και με δόντια συγκρατιόμουν για να μην την φιλήσω.

Έγλειψε σιγά σιγά το κονιάκ που είχα αφήσει πάνω στα χείλι της και της έβαλα και άλλο λίγο. Δεν ήθελα να της δώσω πολύ αλκοόλ. Της έδωσα λίγο ακόμη και την άφησα στο μαξιλάρι να ηρεμήσει για να κοιμηθεί. Την σκέπασα και πήγα ξανά να της χαϊδέψω την κοιλίτσα της.

Πρέπει να κοιμηθήκαμε κάποια στιγμή. Ξύπνησα μέσα στο βράδυ και την παρατηρούσα. Χάιδεψα τα μάγουλα της, τα βλέφαρα της ,την μύτη της και της έδωσα ένα φιλί στο μάγουλο και άνοιξε τα μάτια της. Και δεν ξέρω πως φιληθήκαμε στα χείλι για πρώτη φορά…

Το πρώτο μας φιλί....ακόμα δεν το χωρούσε το μυαλό μου...όμως η καρδιά μου ήξερε ακριβώς τι έκανε όπως και δικιά της. Ένιωθα να την φιλάω με όλο το μου είναι και εκείνη να μου ανταποκρίνεται. Το φιλί μας από τρυφερό γινόταν πιο βαθύ πιο παθιασμένο.... Τα σωθικά μου φούσκωναν από αξεπέραστη χαρά. Δεν περίμενα αυτή την κατάληξη. Ήταν θαύμα για μένα ότι εξελίσσονταν … Το μυαλό μου αδυνατούσε να το συλλάβει.

"Τι είναι μωρό μου;" χάιδεψα τα χείλη μου στο μάγουλο της και ανατρίχιασε ολόκληρη.

"Δεν είναι σωστό μία υπηρέτρια με το..."δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την φίλησα προσπαθώντας να της δείξω πόσο πολύ την αγαπάω.

"Τώρα;" ρώτησα χαρίζοντας της ένα στραβό χαμόγελο...Με φίλησε και εκείνη τόσο πολύ με τα ίδια συναισθήματα. Ένιωθα ευτυχισμένος και γαλήνιος μόνο με ένα της φιλί.

"Σ’ αγαπώ" μουρμούρισα εννοώντας το. Δεν έπαιξα μαζί της... Μπορεί να θεωρούσε τον εαυτό της μια απλή υπηρέτρια αλλά για την καρδιά μου ήταν πολλά παραπάνω.

"Και εγώ σ’ αγαπώ" εξομολογήθηκε τελικά.

Φιληθήκαμε για κάμποση ώρα ακόμα. Είχα χαθεί στον μαγικό της κόσμο. Την είχα στην αγκαλιά μου την φιλούσα την χάιδευα...

Κοιμηθήκαμε αγκαλιασμένοι μέχρι το επόμενο πρωί. Ένιωθα την Μπέλλα να με χαϊδεύει και να με φιλάει σαν να θέλει να με αποχαιρετήσει...Φοβήθηκα και άνοιξα τα μάτια μου.

"Συγνώμη δεν ήθελα να σε ξυπνήσω" μίλησε απολογητικά ενώ μου χάιδευε κάτι τούφες από τα μαλλιά μου.

"Αν είναι να με ξυπνάς κάθε μέρα έτσι τότε δεν νομίζω πως θα παραπονεθώ ποτέ" μου χαμογέλασε όμως αμέσως το πρόσωπο της θλίφτηκε.

"Έντουαρντ δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό. Τι θα συμβεί άμα το μάθουν."

Αυτό ήταν κάτι που φοβόμουν. Θα μπορούσα να μείνω με την Μπέλλα για πάντα. Να παντρευτούμε και να κάνουμε οικογένεια όμως αυτή την συγκεκριμένη στιγμή ήταν πολύ δύσκολο να μιλήσω στην οικογένεια μου γι’ αυτό το θέμα.

"Δεν θέλω να μου στεναχωριέσαι για τίποτα" προσπάθησα να την καθησυχάσω."Θες να είμαστε μαζί;" ρώτησα αν και φοβόμουν την απόρριψη της.

"Ναι"

Δεν άντεξα την φίλησα και την χάιδεψα μέχρι που μας κόπηκε η ανάσα.

"Πονάς αγάπη μου; Πως είσαι;" την ρώτησα γιατί το είχαμε ξεχάσει τελείως με όλα τα άλλα.

"Λιγάκι. Πρέπει να φύγω"

"Γιατί; Είναι νωρίς ακόμα..."γκρίνιαξα και άρχισα να της φιλάω τα μπράτσα τα χέρια.

"Αγάπη μου" και με φίλησε. Δεν ξέρω τι με έκανε να νιώσω τόσο υπέροχα ,το φιλί της, η προσφώνηση της. Ήταν όλα τόσο γλυκά τόσο ρομαντικά. Ήξερα πολύ καλά πως αυτήν την γυναίκα την αγαπούσα όπως με αγαπούσε και αυτή...

"Πρέπει να πάω το δωμάτιο μου. Σε λίγο θα ξυπνήσει η κα.Έσμε και δεν ..."δεν άντεξα την φίλησα.Όσο και να την φιλούσα δεν χόρταινα ο χρόνος μαζί της μου φαινόταν πάντα λίγος.

"Πως θα αντέξω όλη μέρα μακριά σου;" ρώτησα ενώ ρωτούσα και τον εαυτό μου μαζί.

"Εμμ..δεν ξέρω αγάπη μου εγώ πως πιστεύεις ότι θα τα καταφέρω;"

Προσπάθησα να την φιλήσω όσο πιο πολύ μπορούσα για να την χορτάσω αλλά δεν τα κατάφερνα.

"Το μεσημέρι μετά το φαγητό στον ύπνο"

"Εντάξει" έκανε να φύγει αλλά την τράβηξα στην αγκαλιά μου.

"Σ’ αγαπώ"

"Και εγώ" με φίλησε και έφυγε τρέχοντας.

Έπεσα πίσω στα σκεπάσματα ευτυχισμένος. Έκλεισα τα μάτια μου και ένιωθα ευτυχισμένος άρπαξε το μαξιλάρι της και το αγκάλιασα. Είχε το άρωμα της...το αγαπημένο μου άρωμα...


Όλο το πρωί ήμουν πολύ ευδιάθετος. Η Μπέλλα μου σέρβιρε το καφέ μου ενώ όταν η μητέρα μου μιλούσε με κάποιον άλλο τις έστελνα φιλιά...Αργότερα πήγα να μελετήσω και η μητέρα μου με διέκοψε λέγοντας μου πως θα πήγαινε την πόλη για ψώνια και θα έπαιρνε μαζί της την Τζέσικα και την Αντέπ μαζί της αφού Μάικ δεν ήταν εδώ για να χρησιμοποιήσουν την άμαξα και θα χρειάζονταν αρκετά χέρια για την μεταφορά των προϊόντων. Προσφέρθηκα να πάω μαζί τους αλλά εκείνη δεν ήθελε κάτι που με χαροποιούσε ιδιαίτερα. Μόνος στο σπίτι με την Μπέλλα...

Άκουσα την πόρτα να κλείνει πίσω μου. Περίμενα πέντε λεπτά μέχρι να είμαι σίγουρος πως είχαν απομακρυνθεί και βγήκα από το δωμάτιο. Την είδα να πλένει κάτι πιάτα. Πήγα κοντά της και την πήρα στην αγκαλιά μου. Άρχισα να της φιλάω το λαιμό.

"Έντουαρντ τι κάνεις;¨ με ρώτησε ενώ όλο της το κορμί αναριγούσε από την αίσθηση.

"Πάμε πάνω;" ρώτησα αλλά περισσότερο ήταν παράκληση. Ήθελα τόσο πολύ να την φιλήσω να την πάρω στην αγκαλιά μου.
Άκουσα κλειδί στην πόρτα. Τιναχτήκαμε και οι δύο και απομακρυνθήκαμε.

"Δεν το πιστεύω. Δεν το χωράει το μυαλό μου" άκουσα την μητέρα μου να φωνάζει.

Πήγα προς την πόρτα περνώντας από την τραπεζαρία για να πάω πιο γρήγορα.

"Τι συμβαίνει μητέρα;"

"Ο Τζάσπερ"

Ο αδελφός μου ήταν κατά 7 χρόνια μεγαλύτερος μου και παντρεμένος με την Ροζαλι Χέιλ. Δεν είχαμε και πολλές σχέσεις από τότε που παντρευτηκε. Γενικά με την Ρόζαλι είχαμε ακριβώς τα ίδια αρνητικά συναισθήματα. Όμως τον αδελφό μου τον νοιαζόμουν πραγματικά.

"Τι έγινε;"

"Άφησε έγκυο την γυναίκα του Έμμετ, την Άλις.

Κατευθυνόμουν προς το σπίτι του αδελφού μου. Έπρεπε να μάθω τι συνέβαινε επιτέλους.
Η μητέρα μου είχε τρελαθεί ήθελε να πεθάνει ντρεπόταν! Και είχε δίκαιο. Και εγώ ντρεπόμουν για τον αδελφό μου. Φοβήθηκα πως θα το έπαιρνε ο πατέρας μας. Εκτός από κάποιο καρδιακό επεισόδιο αργότερα θα μας σκότωνε όλους μαζί.

Χτύπησα δυνατά την πόρτα αλλά κανένας δεν απάντησε. Άρχισα να την χτυπάω πιο δυνατά μέχρι που από μόνη της η Ρόζαλι άνοιξε. Ηταν κάτασπρη ακόμα και τα χείλη της είχαν χάσει το χρώμα τους και τα μάτια της ήταν κόκκινα σαν να έκλαιγε. Τον αγαπούσε πολύ τον αδελφό μου αυτό ήταν το μόνο που ήξερα σε αντίθεση με εκείνον.

"Έντουαρντ" ψέλλισε.

Δεν ήξερα τι να πω; Να ζητήσω συγνώμη , να την παρηγορήσω να την ρωτήσω γιατί ανοίγει εκείνη και όχι κάποια υπηρέτρια; Να μάθω που είναι ο αδελφός μου; Εκείνη όμως με πρόλαβε πέφτοντας στην αγκαλιά μου. Προσπάθησα να την ηρεμήσω ενώ έκλεινα την πόρτα πίσω μου.

"Ρόζαλι ηρέμησε σε παρακαλώ" προσπαθούσα αλλά δεν κατάφερνα τίποτα.

"Γιατί; Γιατί μου το έκανε εμένα αυτό γιατί;" έκλαιγε και μου ζητούσε απάντηση σε μία ερώτηση που δεν είχα απάντηση να της δώσω.

"Που είναι;" Ρώτησα.

"Δεν ξέρω, δεν με νοιάζει"

"Ρόζαλι!" απαίτησα. Ήξερα ότι γνώριζε που είναι αλλά πήγαινε να τον προστατέψει.

"Ξέρεις που" μου απάντησε.

Ναι στο λιβάδι μου. Γιατί δεν θα έψαχνα κάτω από την μύτη μου. Ο τύπος είχε πολύ θράσος.

"Σε ευχαριστώ" απάντησα.

Πήγα προς την πόρτα αλλά συνειδητοποίησα ότι η Ρόζαλι ήταν μόνη κάτι πολύ επικίνδυνο ...

"Που είναι οι υπηρέτριες;"

"Της έδιωξα"

"Εντάξει πρόσεχε μην κάνεις καμία βλακεία δεν αξίζει τον κόπο. Θα σου στείλω κάποια να σε προσέχει"

"Έντουαρντ" μου είπε πριν κλείσω την πόρτα "Σε ευχαριστώ"

Έφτασα σπίτι μου πολύ γρήγορα. Έμαθα πως η μητέρα μου κοιμόταν. Έστειλα την Αντέπ στην Ρόζαλι και βγήκα από την πίσω πόρτα του σπιτιού για να πάω στο λιβάδι. Και τότε είδα την Μπέλλα. Πηγά κοντά της. Χρειαζόμουν τόσο πολύ την αγκαλιά της, ήθελα τόσο πολύ να την φιλήσω και να ξεχάσω όλα τα υπολοιπα. Έτσι και έκανα την φίλησα μέχρι που μας τέλειωσε ο αέρας.

"Πρόσεχε αγάπη μου" μου είπε και έφυγα.

Έφτασα στο λιβάδι αλλά δεν τον βρήκα ούτε εκεί. Αποφάσισα να πάω σε όλα τα μέρη που σύχναζε αλλά ούτε εκεί ήταν. Είχε νυχτώσει πλέον και ουρανός ετοιμαζόταν για βροχή. ‘Εφτασα στο σπίτι του Έμμετ του πρώτο μου ξαδέλφου. Μία ευγενέστατη κοπελίτσα μου άνοιξε την πόρτα και τότε είδα τον Έμμετ να έρχεται καταπάνω μου. Άρχισε να με χτυπάει και μου φωνάζει σαν μανιασμένος. Ένιωθα δυνατούς πόνους και έβλεπα αίματα. Ο Κάρλαιλ -ο αγαπημένος μου θείος και αγαπημένος αδελφός του πατέρα μου- μας σταμάτησε.

"Έμμετ" φώναξε ο Κάρλαιλ.

"Θείε"

"Δεν φταίει ο Εντουαρντ για αυτό που συνέβη"

"Είναι αδελφός σου όμως" είπε και με έριξε στα σκαλιά πριν προλάβω να αντιδράσω. Δεν θυμάμαι τίποτα άλλο.

Ξύπνησα στο κρεβάτι μου με την Μπέλλα να με καθαρίζει και τον Κάρλαιλ να με κοιτάει ενώ η μητέρα μου έτρεμε από την αγωνία της.

"Έντουαρντ;" με ρώτησε ο Κάρλαιλ ενώ η Μπέλλα με χάιδεψε απαλά και αναστέναξα.

"Πως νιώθεις;"

"Ζαλίζομαι" είπα "και πονάει όλο μου το κορμί" γκρίνιαξα.

"Προσπάθησε να κοιμηθείς αύριο θα είσαι καλύτερα"

"Πάμε Έσμι" είπε στην μητέρα μου. Εκείνη με φίλησε και μου είπε πως όλα θα είναι περαστικά.

"Μπέλλα θα μείνεις όλο το βράδυ εδώ να προσέχεις το γιο μου. Αγάπη μου εγώ θα φύγω με τον θείο Κάρλαιλ να βρω τον Τζάσπερ"

Μόλις έκλεισε η πόρτα πίσω μας η Μπέλλα ρίχτηκε στην αγκαλιά μου.

"Αγάπη μου φοβήθηκα τόσο πολύ"

"Μπέλλα" μουρμούρισα.

"Σσσσς...μην μιλάς ξεκουράσου"

Συνέχιζε να μου καθαρίζει όλες τις πληγές και ανακουφιζόμουν. Άρχισε να με φιλάει όπου είχα πληγές.

"Μπέλλα" μουρμούριζα συνέχεια.

"Τι είναι αγάπη μου;" με ρώτησε και φίλησε τα χείλια μου.

"Σ’ αγαπάω πολύ"

"Και εγώ" συνέχισα να με φιλάει.

"Θες να σου φέρω κάτι να φας; ‘Η κάτι να πιεις;" συνέχισε "Χαμομήλι που σου αρέσει;"

"Ναι" γκρίνιαξα.

Έκλεισα τα μάτια μου και ένιωσα όλο μου το κορμί να βουλιάζει στο στρώμα. Η Μπέλλα εναπόθεσε ένα φιλί στα χείλια μου με πήρα αγκαλιά και άρχισε να μου δίνει με το κουταλάκι τσάι.

Κοιμόμουν στην αγκαλιά της μέχρι που κάποιος άρχισε να χτυπάει την πόρτα δυνατά.

"Κλέφτες" ούρλιαξε η Μπέλλα και την έσφιξα στην αγκαλιά μου.

"Έντουαρντ, Έντουαρντ" άκουγα να φωνάζει κάποιος από την πόρτα.

"Μην πας αγάπη μου μπορεί να σου κάνουν κακό"

"Μπέλλα μου ηρέμησε ξέρουν το όνομα κάποιος γνωστός είναι"

Κατεβήκαμε αγκαλιά τα σκαλιά και βρεθήκαμε ακριβώς στην πόρτα. Άνοιξα την πόρτα και είδα τον Τζάσπερ...

"Έχεις πεθάνει..." μουρμούρισα.

Προειδοποιώ από τώρα.Το κεφάλαιο έχει λεμονι.Το βάζω σε σπόιλερ.



"Έχεις πεθάνει" μουρμούρισα και τον έπιασα από τον γιακά. Άρχισα να τον χτυπάω δυνατά. Ποτέ δεν ήμουν άνθρωπος της βίας αλλά μας είχε ρεζιλέψει. Κι όχι μόνο αυτό είχε ατιμάσει την οικογένεια του την σύζυγό του, τα πάντα!

"Έντουαρντ σταμάτα" η Μπέλλα τσίριζε πίσω βλέποντας τον Τζάσπερ να κυλιέται στα πατώματα και εμένα να προσπαθώ να του ρίξω μπουνιά όμως λόγο της ζαλάδας μου να μην τα καταφέρνω.

"Έντουαρντ" η Μπέλλα με πήρε στην αγκαλιά της προσπαθώντας να με ηρεμήσει. Έκλεισα τα μάτια προσπαθώντας να χαλαρώσω. Είχα θυμώσει τόσο πολύ με τον αδελφό μου και η κατάσταση μου δεν βοηθούσε. Ένιωθα όλο μου το σώμα να πονάει και ζαλιζόμουν. Έκλεισα τα μάτια μου και κούρνιασα βαθιά στο στέρνο της Μπέλλας.

Εκείνη με χάιδευε και με φιλούσε σε όλο μου το κορμί.

"Ηρέμησε καρδιά μου. Σώπα" μουρμούριζε.

Άνοιξα τα μάτια μου και είδα τον Τζάσπερ να μας κοιτάζει προσπαθώντας να πάρει ανάσα.
Φυσικά δεν καταλάβαινε τίποτα από αυτά που έκανα μπροστά του με την Μπέλλα ή τουλάχιστον αφού γνώριζε τα συναισθήματα μου για εκείνη δεν μιλούσε.

"Και τώρα τι θα κάνω;"

"Δεν ξέρω" γκρίνιαξα και ήταν η αλήθεια."Βέβαια άμα πέθαινες θα ήταν καλύτερα"

Η Μπέλλα με επέπληξε ."Έντουαρντ!"

"Μωρό μου" ψιλοκλαψούρισα και χώθηκα πιο βαθιά στην αγκαλιά της από την ζαλάδα.

"Τι να κάνω; την αγαπούσα μου άρεσε πολύ. Ξέρεις ότι την είχα απωθημένο" Συνέχισε ο Τζάσπερ."Βρισκόμασταν εδώ και τρία χρόνια στο λιβάδι σου. Και εκείνη μου αποκάλυψε πως είναι έγκυος .Και είναι από μένα. Ο Έμμετ έχει να την πλησιάσει δύο χρόνια. Της είπα να το κουκουλούσει αλλά ο Θείος Κάρλαιλ της είπε πως ήταν δύο μηνών. Ότι και να έκανε δεν θα μπορούσε να του πει ότι ήταν εφταμηνίτικο δεν θα φαινόταν για εφταμηνίτικο"

"Προφυλάξεις ίσως; "Μίλησα ειρωνικά. Πίστευα πως ο αδελφός μου ήταν αρκετά μεγαλύτερος οπότε θα μπορούσε να χειριστεί καλύτερα αυτά τα θέματα. Αλλά μάλλον έκανα λάθος.

"Ωραία τώρα τι κάνουμε;"

"Σε δίνουμε στα σκυλιά να σε φάνε" συνέχισα να ειρωνεύομαι.

Ακούσαμε κλειδιά στην πόρτα. Μπουρδουκλωθήκαμε και οι τρεις να κρυφτούμε κάτω από την σκάλα για το προσωπικό. Αυτό που είδα όμως με σόκαρε. Η μητέρα μου ερωτοτροπούσε με τον Κάρλαιλ μέσα στο ίδιο της το σπίτι...Κατεβήκαμε και οι τρεις σοκαρισμένοι τις σκάλες και πήγαμε στο δωμάτιο της Μπέλλας. Ο Τζάσπερ έφυγε από το παράθυρο και εγώ έμεινα μόνος με την Μπέλλα.

Κάθισα στην πολυθρόνα και την πήρα αγκαλιά βάζοντας να καθίσει στα πόδια μου.

"Αγάπη μου" η Μπέλα τύλιξε τα χέρια της γύρω μου και αμέσως κούρνιασε στην αγκαλιά μου. Ήξερε πολύ καλά πως ένιωθα.
Την έσφιξα περισσότερο απάνω μου και προσπάθησα να ηρεμήσω ενώ έβαλα τα κλάματα. Κανονικά θα έπρεπε να ντρέπομαι αλλά δεν ντρέπομαι καθόλου. Η οικογένεια μου είχε διαλυθεί. Η μητέρα μου με τον θείο μου , ο αδελφός μου με την γυναίκα του πρώτου μας ξαδέλφου όλα είχαν γίνει ένα κουβάρι που δεν γινόταν να ξεμπλεχτεί έτσι απλά.

Σπόιλερ:

"Και εγώ" της είπα και την φίλησα με πάθος ενώ την πήρα στην αγκαλιά μου και την πήγα στο κρεβάτι. Έπρεπε να πήγαινα στο δωμάτιο μου να πλυθώ αλλά δεν ήθελα να την αφήσω μόνη της.

"Αγάπη μου ήταν υπέροχα" μου μουρμούρισε και την φίλησα.

"Το ξέρω μωρό μου" της απάντησα και την χάιδεψα απαλά. Δεν μπορούσα να φύγω από το δωμάτιο της. Κοιμηθήκαμε αγκαλιά και πάλι...Ήμουν τόσο κουρασμένος που η αγκαλιά της με έκανε να τα ξεχνάω όλα. Από αυτή την στιγμή έβαλα σκοπό της ζωής μου να βρω τρόπο για να την κάνω γυναίκα μου. Χωρίς την Μπέλλα θα έμενα μίσος όλη μου την ζωή… Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να παλεύω γι’ αυτή μέχρι το τέλος.


Επίσης ευχαριστώ πολύ την Μαρίνα για ακόμη μία φορά που ήταν και πάλι δίπλα μου και την Χρυσάνθη για την πολύτιμη βοήθεια της στο λέμονι.

Είχαν περάσει δύο εβδομάδες από τότε και η σχέση μου με την Μπέλλα με έκανε να πετάω στα σύννεφα. Ότι και αν συνέβαινε μέσα στο σπίτι η Μπέλλα με έκανε να τα ξεχνάω όλα. Πόσες φορές είχε έρθει στο δωμάτιο μου να με ηρεμήσει να με αγκαλιάσει και να τα ξεχάσω όλα;

Στο σπίτι γινόταν ο κακός χαμός. Τον πατέρα μου τον είχαμε αφήσει στο ταξίδι του να πιστεύει πως όλα είναι καλα και ο Τζάσπερ και η Άλις είχαν εξαφανιστεί . Η Ρόζαλι ήταν κι αυτή έγκυος και η σχέση μου με τη μητέρα μου ήταν πλέον σχεδόν ανύπαρκτη.

Δεν μπορούσα άλλο ήθελα να ξεφύγω από όλα αυτά όμως το κοριτσάκι μου με έκανε να τα ξεχνάω όλα.

"Αγάπη μου;" λάτρευα να την ακούω να με λέει έτσι.

"Σου έφερα κάτι να φας" μου είπε ενώ ακουμπούσε το δίσκο στο τραπεζάκι δίπλα από το πιάνο μου.

"Σε ευχαριστώ ζωή μου." της απάντησα δίνοντας της ένα πεταχτό φιλί μην μας δει κάνεις.

"Έντουαρντ να φας σε παρακαλώ"

Η Μπέλλα μου με φρόντιζε πάρα πάρα πολύ...υπερβολικά θα έλεγα. Μου άρεσε όμως. Πάντα όταν μελετούσα φρόντιζε το σπίτι να έχει ησυχία και να έρχεται σχεδόν κάθε δύο ώρες για να κάνω ένα διάλειμμα φέρνοντας οπωσδήποτε κάτι να πιω ή να φάω...

"Εντάξει μωρό μου" είπα και γύρισα ξανά στις σημειώσεις μου...

"Αγάπη μου" ήρθε να με αγκαλιάσει στην πλάτη κάνοντας μου μασάζ."Είναι εννέα η ώρα. Βράδιασε συνεχίζεις αύριο."

"Λίγο ακόμα...Πήγαινε στο κρεβάτι και θα έρθω"

"Μην αργήσεις" μου χαμογέλασε κοίταξε γύρω της και με φίλησε βαθιά και απελπισμένα. Μμμ...μου είχε λείψει πολύ...

Έφαγα γρήγορα και ανέβηκα πάνω. Η μητέρα μου είδη κοιμόταν και το προσωπικό ήταν στο δωμάτια του.

Άνοιξα την πόρτα και είδα την Μπέλλα να με περιμένει ενώ κάθονταν στην πολυθρόνα μας. Αμέσως σηκώθηκε και χώθηκε στην αγκαλιά μου. Την φίλησα με πάθος και μου ανταποκρίθηκε άμεσα.

Την σήκωσα και χωθήκαμε μαζί αγκαλιά κάτω από τα σεντόνια. Ποτέ δεν είχα κάνει έρωτα στην Μπέλλα το ήθελα πολύ αλλά δεν το θεωρούσα σωστό. Ήθελα πρώτα να παντρευτούμε. Τα χάδια μας όμως ήταν σχεδόν κάθε βράδυ στο πρόγραμμα.

"Μου έλειψες" της ψιθύρισα και χαθήκαμε μαζί στο όνειρο μας.

Το πρωί η Μπέλλα με αποχαιρετούσε με φιλιά...Ήταν πολύ δύσκολο βέβαια να ξεκολλήσουμε ο ένας από τον άλλο...Μόλις ένιωσα τα χειλάκια της πάνω στα δικά μου την φίλησα και τη ξαναέβαλα βαθιά στην αγκαλιά μου.

"Μην φύγεις ακόμη" γκρίνιαξα και τρίφτηκα στο κορμί της. Μμμμ...το μωράκι μου αναστέναξε.
Κοίταξα το ρολόι και είδα πως είχαμε λίγο χρόνο. Ήταν τόσο όμορφη μέσα στο ροζ νυχτικό που της είχα πάρει.

Συνήθως σκεπαζόμασταν με σεντόνια αγκαλιαζόμασταν σφιχτά και είχαμε από πάνω την κουβέρτα...Ενώ περπατούσα όμως χθες στο δρόμο στο ατελιέ της Λουίζας είδα μπροστά μπροστά ένα ροζ νυχτικό μακρύ που έκοβε κάτω από το στήθος και μέχρι εκεί είχε δαντέλα. Ονειρεύτηκα την Μπέλλα να το φοράει. Δεν το ξανασκέφτηκα δεύτερη φορά έστειλα την Αντέπ να πάει να το πάρει.

Και τώρα η Μπέλλα μου φορούσε αυτό το νυχτικό. Χθες βράδυ έβαλε τα κλάματα μόλις το είδε.

"Μωρό μου γιατί κλαις; Δεν σου αρέσει;" ρώτησα και την πήρα στην αγκαλιά μου

"Όχι είναι υπέροχο. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ Έντουαρντ. Αλλά δεν μπορώ να το δεχτώ.."

"Γιατί κοριτσάκι μου;"

"Γιατί είναι πάρα πολύ ακριβό και αν κάτι συμβεί και χωρ..."Έβαλα τα δάχτυλα μου απαλά στο στόμα της και μετά φιληθήκαμε.

"Σ’ αγαπάω"

"Και εγώ πολύ...Και δεν θα χωρίσουμε ποτέ"

"Ποτέ" επιβαιναίωσε και την έβαλα να το δοκιμάσει...

"Αγάπη μου δεν μπορώ να μείνω πολύ" μου είπε ενώ με φιλούσε και εκείνη.

Μείναμε αρκετοί ώρα αγκαλιά και φιλιόμασταν. Μέχρι που φταρνίστηκε.

'Μωράκι μου, μου κρύωσες;" την ρώτησα ενώ έπιασε την μαύρη βελούδινη ρόμπα μου να της τη φορέσω...Μόλις την έτριψα λίγο ηρέμισε και έκλεισε τα ματάκια της.

Αμέσως μου ήρθε ιδέα να της αγοράσω μια γυναικεία ρόμπα βελούδινη σε ροζ. Έκανε πολύ κρύο στο δωμάτιο της και το μωρό μου ήταν τόσο εύθραυστο. Φοβόμουν μην μου πάθει κάτι.

Την αγκαλιά μας , μας την χάλασε η πόρτα. Η Μπέλλα τρόμαξε....

"Ποιος είναι;" ρώτησα ενώ σκεφτόμουν που θα την κρύψω

"κ.Έντουαρντ ένα γράμμα γα σας"....άκουσα την φωνή της Αντέπ.

"Εντάξει Αντεπ πέταξε το γράμμα κάτω από την πόρτα"

Η Μπέλλα έκλαιγε βουβά....

"Μωράκι μου σώπα σώπα" προσπαθούσα να την ηρεμίσω αλλά δεν ησύχαζε, είχε τρομάξει πολύ....Μέχρι που με πολλά φιλιά αφέθηκε στην αγκαλιά μου..

Πήρα το γράμμα στο χέρι μου και το άνοιξα. Ήταν η απάντηση από Σικάγο. Με δέχονταν, με δέχονταν για πιανίστα στο εθνικό θέατρο...

Η Μπέλλα με αγκάλιασε και με φίλησε.

"Μπράβο σου καρδιά μου...Μπράβο σου"

'Όμως η πρόταση αυτή είχε γίνει κρυφά από τον πατέρα μου. Και κάτι ακόμη αν έφευγα θα έχανα την Μπέλλα...