Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.
Η συνέχεια της διάσημης σειράς βιβλίων έρχεται στα βιβλιοπωλεία στις 4 Αυγούστου με τίτλο «Midnight Sun» και αφηγείται την ιστορία του «Λυκόφωτος» από την πλευρά του Edward Cullen.
"Bella is with Edward. She's a part of this family, and we protect our family."
Carlisle Cullen, Twilight
Character of the Week
Rosalie Lillian Hale
(born 1915 in Rochester, New York) is a member of the Olympic coven.
She is the wife of Emmett Cullen and the adoptive daughter of Carlisle and Esme Cullen, as well as the adoptive sister of Jasper Hale (in Forks, she and Jasper pretend to be twins), Alice, and Edward Cullen.
Rosalie is the adoptive sister-in-law of Bella Swan and adoptive aunt of Renesmee Cullen, as well as the ex-fiancée of Royce King II.
Στο κατώφλι µιας νέας εποχής για τη Ροδεσία, η Μάντριγκαλ, έχοντας χάσει τον άντρα της λίγες µονάχα ώρες µετά τον γάµο τους, θρήνησε βαθιά την απώλειά του και αποφάσισε να ζήσει µε τη θύµησή του. Όµως δεν φαντάστηκε ποτέ πως θα της ζητούσαν να πάρει τη θέση της συζύγου του βασιλιά.
Ο βασιλιάς Έντουαρντ, αφού γνώρισε την απόλυτη ευτυχία δίπλα στη γυναίκα που λάτρεψε όσο καµία, την ¶µπερλιν, δέχτηκε το σκληρότερο χτύπηµα της µοίρας όταν εκείνη πέθανε πριν προλάβει να φέρει στον κόσµο το παιδί τους. Ωστόσο, προκειµένου ν' ανταποκριθεί στα βασιλικά του καθήκοντα και να χαρίσει έναν διάδοχο στη Ροδεσία, είναι υποχρεωµένος να παντρευτεί ξανά και απ' όλες τις υποψήφιες επιλέγει τη Μάντριγκαλ.
Μήπως όµως το όνοµα της νέας του συζύγου κουβαλά µια σκοτεινή µοίρα; ¶ραγε υπάρχει ελπίδα να αλλάξει το πεπρωµένο; Θα καταφέρει η Μάντριγκαλ να ξυπνήσει την αγάπη στην καρδιά του άντρα και βασιλιά της; Κι εκείνος θα είναι σε θέση να αναγνωρίσει και να αποδεχτεί τα αισθήµατά του πριν χάσει τα πάντα για άλλη µια φορά;
Θέμα: Sissies And Witches ~ Aδερφές Και Μάγισσες Πεμ 4 Αυγ 2011 - 19:06
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
Πάντα πίστευα πως όταν ένα κορίτσι φτάσει στην ηλικία των δεκαέξι ετών κάτι καταπληκτικό θα συνέβαινε που θα της άλλαζε την ζωή για πάντα. Στο μυαλό μου και για να πω την αλήθεια στην φαντασία μου, που πάντα ήταν ανεξέλεγκτη και ασυγκράτητη σαν ποτάμι που κυλούσε μέσα μου διαρκώς, αυτή η περίοδος ήταν συνεχώς συνδεδεμένη με την μαγεία, με τις ιστορίες των παραμυθιών (βασικά με τον πρίγκιπα που ζει σε κάθε παραμύθι) και γενικά με κάτι συναρπαστικό που είχε στοιχειά του υπερφυσικού. Παρόλα αυτά πότε δεν θα μπορούσα να φανταστώ τι θα γινόταν αυτή την χρονιά από την στιγμή που θα έμπαινα στο δέκατο έκτο έτος της ηλικίας μου…
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Η Ντεζιρέ μαζί με τις τέσσερις φίλες της, Αμίνα, Αμέλια, Νάντια και Σερίνα θα ανακαλύψουν πολύ σύντομα ότι η ζωή τους είναι γεμάτη εκπλήξεις, πολλές ευχάριστες αλλά και δυσάρεστες… Καθώς ένα, ένα τα κορίτσια γίνονται δεκαέξι ετών και πλησιάζουν στην ενηλικίωση ο κόσμος τους φαίνεται κακός και άγνωστος. Όλα όσα ήξεραν θα αλλάξουν όταν η μαγεία εισβάλει απρόσκλητη στη ζωή τους και τίποτα δεν θα είναι το ίδιο ξανά… Προκειμένου να εναρμονίσουν και να ισορροπήσουν τη ζωή τους, θα περπατήσουν στα μονοπάτια της, θα πειραματιστούν, θα δοκιμαστούν στον έρωτα και στη φιλία, στη διχόνοια και στην προκατάληψη. Μέσα από αυτό το ταξίδι θα βγουν πιο ενωμένες και δυνατές από ποτέ, ή η φιλία τους θα δηλητηριαστεί από τον κίνδυνο κάνοντας ΅τες να χάσουν τον ίδιο τους τον εαυτό…;!
Το Βιβλίο:
Το Σύμβολο:
Το Δακτυλίδι:
Ντεζιρέ:
Σερίνα:
Αμέλια:
Νάντια:
Αμίνα:
Μάιρα:
Κέντρα και Φάλλον:
justnina22 Breaking Dawn Newborn
Ηλικία : 29 Τόπος : ΚΟΡΙΝΘΟΣ Αριθμός μηνυμάτων : 688 Registration date : 03/06/2010
Θέμα: Απ: Sissies And Witches ~ Aδερφές Και Μάγισσες Πεμ 4 Αυγ 2011 - 19:18
1. Η Αλλαγή
3 χρόνια πριν
Ήταν μία βραδιά με πανσέληνο. Η Μάιρα μας είχε αφήσει μόνες μας στον πίσω κήπο. Όλα λούζονταν από το ασημένιο φως του φεγγαριού και ένα δροσερό αεράκι έκανε τις κάπες μας να ανεμίζουν προς τα πίσω. Ήταν η πρώτη φορά που το Βιβλίο έκανε την εμφάνιση του. Η ομορφιά του είχε μαγέψει την παιδική μας αθωότητα. Το ξεθωριασμένο, κόκκινο χρώμα του εξέπεμπε μυστήριο και γοητεία. Στις τέσσερις γωνίες του εξείχαν ασημένια σχέδια και την μέση του ήταν χαραγμένο ένας κύκλος με ένα πεντάκτινο αστέρι πάνω σε ένα δέντρο. Πάνω από τον κύκλο ένας χρυσός ήλιος και από κάτω ένα χρυσό μισοφέγγαρο συμπλήρωναν την περίεργη ομορφιά του.
Εγώ, η Αμίνα, η Αμέλια, η Νάντια και η Σερίνα κοιταχτήκαμε άναυδες νιώθοντας δέος για την ισχυρή επιρροή που ασκούσε το Βιβλίο πάνω μας. Προχωρήσαμε αργά πιο κοντά του σχηματίζοντας ένα κύκλο γύρω του. ¶πλωσα το χέρι μου να το ανοίξω αλλά για μερικά δευτερόλεπτα δίστασα, κοίταξα τις φίλες μου που μου έκαναν νόημα να συνεχίσω. Καμία τους δεν μίλαγε, καμία τους δεν μπορούσε να προβάλει αντίσταση.
Καθώς τα δάχτυλά μου άγγιξαν το Βιβλίο ο αέρας ξαφνικά δυνάμωσε και άρχισε να ουρλιάζει ανάμεσα στα δέντρα γύρω μας. Το άνοιξα στην σελίδα όπου βρισκόταν ο σελιδοδείκτης και όλες σκύψαμε από πάνω του περίεργες να δούμε τι ήταν γραμμένο στις σελίδες του. Όλως περιέργως αν και το Βιβλίο φάνταζε παλιό οι σελίδες του ήταν κάτασπρες και μπορούσες μυρίσεις το άρωμα που ξεχειλίζει ένα καινούριο βιβλίο καθώς το ανοίγεις για πρώτη φορά. Την υπέροχη αίσθηση που σου προσφέρει. Χωρίς να αφήσουμε δευτερόλεπτο να πάει χαμένο και χωρίς να πούμε τίποτα ενώσαμε τα χέρια και αρχίσαμε όλες μαζί να διαβάζουμε τις δύο σελίδες που είχα ανοίξει εγώ νωρίτερα. Οι φωνές μας ήταν συγχρονισμένες σαν μία γεμάτες πάθος και ένταση. Οι λέξεις που λέγαμε έβγαιναν από μέσα μας… Ελάχιστες φορές κοιτάξαμε το Βιβλίο για να μην χάσουμε τα λόγια μας. Σε όλον τον κήπο αντηχούσε η φωνή μας λέγοντας :
“ Μέσα στην σφαίρα της μαγείας αυτό το Βιβλίο επέλεξε προσεκτικά τις εκλεκτές που θα το ακολουθήσουν. Όπως ο Αέρας γίνεται ανάσα και πνοή, το Βιβλίο μας έδωσε την ευκαιρία για καινούργια αρχή..! Όπως η Φωτιά γίνεται πάθος, καμία μας δεν θα παρασυρθεί κάνοντας λάθος..! Όπως η Γη δίνει και παίρνει τη ζωή, καμία μας δεν θα πτοηθεί γιΆ αυτή της, την επιλογή..! Όπως το νερό απαλύνει τα συναισθήματα, έτσι και εμείς θα αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα..! Όπως το Πνεύμα αψηφά την εξουσία, όλες θα έχουμε μοναδική επιθυμία την ελευθερία..! Μέσα από στοιχειωμένες αυγές και αιώνες το Βιβλίο έφτασε επιτέλους στα χέρια μας..! Σε εμάς, στο λιμάνι του χωρίς φόβους, γεμάτο γνώσης τόνους..! Το αίμα, ο ιδρώτας και τα δάκρυά μας, σε καλούν κοντά μας..!! Η μαγεία είναι πάθος! Το πνεύμα ο οδηγός ! Η αγάπη ο προορισμός! Και η εξουσία ο πειρασμός! Ας είναι αυτό το Βιβλίο ευλογημένο από το αγνό φως που εκπέμπουμε εμείς οι μαθητευόμενες… Να είμαστε αδερφές και μάγισσες, Αυτή είναι η επιθυμία μας, Αυτό ας συμβεί..!!!”
Ένα κύμα ζεστού αέρα μας κατέκλυσε και μία, μία επικαλεστήκαμε τα στοιχεία. ¶ρχισε η Αμίνα ακολούθησε η Σερίνα, η Νάντια, η Αμέλια και τελευταία εγώ.
“Καλώ το στοιχείο της Γης για να ριζώσει η φιλία μας και να γίνει δυνατή και αδιάσπαστη! Καλώ το στοιχείο του Νερού για να ξεδιψάσει τους απαγορευμένους πόθους που καίνε τις ψυχές μας! Καλώ το στοιχείο του Αέρα για να απομακρύνει φυσώντας μακριά τις δυστυχίες που θα έρθουν! Καλώ το στοιχείο της Φωτιάς για να καίει πάντα μέσα μας η φλόγα της φιλίας, της ενότητας και της εμπιστοσύνης! Καλώ το στοιχείο του Πνεύματος για να μας φωτίσει με την γνώση των αρχαίων μαγισσών τον δρόμο προς την αιώνια ζωή!
Ευλογείστε μας να ενώσουμε τις ψυχές μας , Ευλογείστε μας να καλωσορίσουμε η μία την άλλη, Ευλογείστε μας να γίνουμε φίλες, Ευλογείστε μας να γίνουμε συντρόφισσες, Για να αγαπάμε και αγαπηθούμε όταν οι καρδιές μας το πούνε..!
Καλούμε τις δυνάμεις της Γης, της Σελήνης, του Ήλιου και των Αστεριών. Καλούμε όλα τα πνεύματα που έχουν περάσει και όλα όσα δεν έχουν έρθει ακόμα. Καλούμε τους θεούς και τις θεές, νέους και αρχαίους. Ελάτε, ακούστε την προσευχή μας. Ευλογήστε μας, όπως ευλογούμε εμείς εσάς τώρα!”
Ο δυνατός άνεμος που λυσσομανούσε όσο διήρκεσε η ιεροτελεστία μας ξαφνικά σταμάτησε. Πάνω στις σελίδες του Βιβλίου εμφανίστηκαν πέντε ίδια ασημένια δακτυλίδια με μαύρα σχέδια. Η καθεμία μας πήρε από ένα και το φόρεσε, τότε όλες ηλεκτριστήκαμε χωρίς καν να έχουμε αγγίξει η μία την άλλη.
«Κορίτσια δεν το ένιωσα μόνο εγώ έτσι..;» μίλησε πρώτη η Σερίνα. «Όχι γλυκειά μου και εγώ το ένιωσα, άρα όλες ηλεκτριστήκαμε» της απάντησε η Αμέλια. «Πολύ παράξενη βραδιά δεν νομίζετε;» είπε η Αμίνα και ύστερα γέλασε. «Αδερφές και Μάγισσες» αναφώνησα.
Τα κορίτσια με κοίταξαν λίγο περίεργα, αλλά μετά θυμήθηκαν τους στίχους που μόλις πριν λίγο είχαμε πει.
« Ωραίο, μου αρέσει!» πάντα την ενθουσίαζαν τα υπερφυσικά την Αμίνα και δεν δίστασε να μας το δείξει. «Και εμένα!» είπε μετά από μερικά δευτερόλεπτα η Σερίνα.
Ένα αναπάντεχο χαμόγελο σκαρφάλωσε στα χείλη μου στην σκέψη ότι θα ήμασταν ενωμένες και οι πέντε μαζί όλο αυτό όμως κράτησε μέχρι να μιλήσει η Αμέλια.
«Κορίτσια μου όλες ξέρουμε ότι είναι πολύ δελεαστικό να είσαι μάγισσα αλλά συνειδητοποιείτε ότι άμα το μάθει κανείς το μόνο που θα μας αγκαλιάσει θα είναι οι φλόγες τις πυρράς..;» είπε και το χαμόγελό μου έσβησε με μιας. « Όχι δεν θα επιτρέψουμε να γίνει αυτό!» φώναξε η Νάντια. «Πόσο χαίρομαι που βλέπω τα κοριτσάκια μου να υπερασπίζονται και να θεωρούν καλό αυτό που πρόκειται να γίνουν.» είπε η Μάιρα καθώς έβγαινε από τους θάμνους που ήταν κρυμμένη. «Θεέ μου, Μάιρα μας κοψοχόλιασες.» την μάλωσε η Αμίνα «Συγγνώμη αγάπες μου, δεν το ήθελα. Ευχαριστήθηκα πραγματικά που σας είδα να βάζετε όλη σας την ψυχή λέγοντας την προσευχή της ένωσης. Και τα καταφέρατε μια χαρά αφού αυτά τα εκπληκτικά δακτυλίδια που συμβολίζουν την φιλίας σας, στολίζουν τώρα τα δακτυλάκια σας. Το ήξερα ότι θα τα καταφέρνατε.» μας εξήγησε εκείνη. «Είναι ευλογία να έχεις επιλεγεί να είσαι μάγισσα. Και μην φοβάστε αν εσείς το κρατήσετε μυστικό κανένας δεν θα το μάθει. Σας το υπόσχομαι εγώ αυτό. Τώρα πάμε μέσα γιατί όλοι έχουν αρχίσει να ρωτάνε που είστε. Πρώτα όμως ορκιστείτε πως θα φυλάξετε το μυστικό που μοιράζεστε μεταξύ σας .»
«Ορκίζομαι πως θα φυλάξω το μυστικό της Νάντιας» είπε αποφασιστικά πρώτη η Αμέλια. «Ορκίζομαι πως θα φυλάξω το μυστικό της Αμέλιας» συμπλήρωσε η Σερίνα. «Ορκίζομαι πως θα φυλάξω το μυστικό της Ντεζιρέ» είπε η Αμίνα με την σειρά της. «Ορκίζομαι πως θα φυλάξω το μυστικό της Αμίνας» φώναξε ένθερμα η Νάντια. «Ορκίζομαι πως θα φυλάξω το μυστικό της Σερίνας» αναφώνησα γεμάτη ενθουσιασμό.
«Α! και μην ξεχνάτε όσην ώρα σας έψαχνα εγώ στον κήπο εσείς κάνατε βόλτες μιλώντας για διάφορα φυσικά πράγματα» μας είπε η Μάιρα κλείνοντάς μας το μάτι. «Εντάξει» είπαμε όλες με μια φωνή και γελάσαμε δυνατά. «Ελάτε πάμε τώρα μέσα πριν έρθουν να μας βρουν οι υπηρέτριες.» μας παρότρυνε η Μάιρα
justnina22 Breaking Dawn Newborn
Ηλικία : 29 Τόπος : ΚΟΡΙΝΘΟΣ Αριθμός μηνυμάτων : 688 Registration date : 03/06/2010
Θέμα: Απ: Sissies And Witches ~ Aδερφές Και Μάγισσες Δευ 8 Αυγ 2011 - 19:04
2. Τα δέκατα έκτα γενέθλια
Ντεζιρέ.
Καθόμουν στη σκιά ενός μεγάλου πεύκου που μου πρόσφερε δροσιά και προστασία από τον ήλιο. Ενώ έβλεπα τις φίλες μου να μαζεύουν ανέμελες λουλούδια από τον μεγάλο κήπο, σκεφτόμουν πόσο δύσκολο ήταν να φανταστώ την ζωή μου χωρίς αυτές. Θα μου έλειπε η στοργή της Αμέλιας, οι τρέλες της Σερίνας, ο ρομαντισμός της Αμίνας, η λογική της Νάντιας… Τι θα έκανα χωρίς εκείνες δίπλα μου;
Η σιγανή φωνή του Κάμερον διέκοψε τον ειρμό των σκέψεων μου.
«Τι κάνει εδώ μόνη της η κοπέλα μου; Πρώτη φορά σε βλέπω μακριά από τις φίλες σου.» «Καλά είναι μόνο που έχει χτυπήσει λίγο το πόδι της και δεν μπορεί να κουνηθεί. Εσύ τι κάνεις;» «Σε σκέφτομαι… όλη την ώρα!» «Χαίρομαι πολύ για αυτό. Πως και από εδώ;» «Είχα κάτι δουλείες στους στάβλους, σε είδα να κάθεσαι μόνη σου εδώ και είπα να έρθω κοντά σου»είπε τρυφερά. «Σε ευχαριστώ που με σκέφτηκες. Θα έρθεις το βράδυ;» «Δε θα έχανα τα γενέθλια σου. Που;» «Στο σπίτι μου. Χωρίς γονείς. Ένδυμα επίσημο.» αστειεύτηκα χαρίζοντας του ένα ζεστό χαμόγελο. «Ελπίζω να έχεις καλέσει και την Μακένα.» «Μόνο και μόνο για να της ρίξω δηλητήριο στο κρασί.» του είπα και έκλεισα το μάτι.
¶κουσα τις φωνές των κοριτσιών που μας πλησίαζαν.
«Εγώ καλύτερα να φεύγω. Θα σε δω αύριο, ομορφιά μου.» είπε και απομακρύνθηκε με γρήγορα βήματα από κοντά μου. Όταν ήρθαν τα κορίτσια και κάθισαν δίπλα μου εγώ ακόμα κοιτούσα τον Κάμερον να απομακρύνεται. «Θα έρθει αύριο;» με ρώτησε γεμάτη περιέργεια η Σερίνα. «Εσύ τι λες; Εννοείται.» με πρόλαβε η Αμίνα. «Ναι, ναι θα έρθει.» επιβεβαίωσα εγώ. «Για να δει την Μακένα.» «Μην είσαι ανόητη. Εσύ είσαι η “κοπέλα” του.» με μάλωσε η Αμέλια. «Μα,…» «Δεν έχει μα. Εσένα αγαπάει και αυτό δεν αλλάζει. Κατάλαβέ το επιτέλους. Αν ήθελε και τον ενδιέφερε η Μακένα θα ήταν μαζί της και όχι μαζί σου.» με διέκοψε η Νάντια. «Αχ, τι θα έκανα χωρίς εσάς! Έχετε δίκιο πρέπει να σταματήσω να βασανίζω το μυαλό μου με ανούσιες σκέψεις.» τους απολογήθηκα. « Για αυτό είμαστε εμείς εδώ, για να σε βάζουμε στο σωστό το δρόμο.» μου είπε η Αμίνα και μου χαμογέλασε πονηρά. «Σας ευχαριστώ που υπάρχετε στην ζωή μου.» τους είπα και ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό μου ενθυμούμενη τις σκέψεις που έκανα πριν με διακόψει ο Κάμερον.
Αυτόματα οι φίλες μου με έσφιξαν στην αγκαλιά τους δυνατά. Το μόνο που ακουγόταν ήταν το κρύο αεράκι του Γενάρη που πέρασε ανάμεσα από τα μαλλιά μας σφυρίζοντας. Μέσα στην αγκαλιά τους ένιωθα πιο δυνατή από ποτέ, θα μπορούσα να αντιμετωπίσω και να υπερπηδήσω οποιαδήποτε δυσκολία θα ερχόταν με τις φίλες μου στο πλάι μου.
*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*
Μόνο ένα πράγμα μπορούσα να διακρίνω μέσα στο δωμάτιο μου: ρούχα! Ο ήχος από κάτι που έπεφτε μέσα στον πανικό που υπήρχε γύρω μου, μου υπέδειξε ότι κάποιος προσπαθούσε να ανοίξει την πόρτα.
«Κυρία, ήρθαν οι δεσποινίδες.» μου ανακοίνωσε η Αντέλ. «Να περάσουν.» απάντησα.
Οι φίλες μου σε μια προσπάθεια να βρεθούν δίπλα μου πέρασαν τα βουνά από σωρούς ρούχων που είχα δημιουργήσει και στάθηκαν κοντά μου.
«Κορίτσι μου, τι έχεις κάνει εδώ;» ρώτησε έκπληκτη η Αμίνα. «Ψάχνω να βρω κάτι να βάλω!» της απάντησα. «Αποφάσισες όμως, μετά από πολλές, πολλές δοκιμές από ότι αποδεικνύει ο χαμός γύρω μας.» είπε η Νάντια κοιτάζοντας γύρω της. «Όχι! Δεν έχω τι να βάλω!» απευθύνθηκα σε όλες και ανακάθισα στην άκρη του μεγάλου κρεβατιού μου. «Και όλα αυτά τι είναι;» ακούστηκε φωνή της Σερίνας ξαφνιασμένη. «Δεν μου αρέσουν.» δήλωσα. «Τι λες καλή μου; Εσύ έχεις περισσότερα ρούχα από όλες μας μαζί, τα οποία είναι ένα, ένα διαλεγμένα από εσένα και δεν έχεις τι να φορέσεις;» με μάλωσε η Αμέλια.
«Κυρία, αυτό ήρθε για εσάς.» άκουσα την Αντέλ να λέει πριν προλάβω να μιλήσω. «Σε ευχαριστώ Αντέλ, άστο πάνω στο κρεβάτι.» της είπα.
Η Αντέλ άφησε ένα μεγάλο, παραλληλόγραμμο, ροζ κουτί με μια μαύρη, τυλιγμένη γύρω του, κορδέλα, που σχημάτιζε έναν τεράστιο φιόγκο, πάνω στο κρεβάτι, όπως της είχα πει.
«Από ποιον είναι;» ρώτησε γεμάτη περιέργεια η Αμίνα. «Περίμενε να το ανοίξω να δω τι λέει η κάρτα.» της απάντησα και την κοίταξα από την κορφή ως τα νύχια.
Τότε παρατήρησα το υπέροχο φούξια φόρεμά της πού είχε στράπλες άσπρο μπούστο που καλυπτόταν από ροζ τούλι μέχρι την μέση της και είχε στα πλάγια και μπροστά στο στήθος της φούξια κεντημένα σχέδια. Το κάτω μέρος συνεχιζόταν από σατέν ύφασμα και από πάνω του έπεφτε τούλι με σχέδια. Πόσο της πήγαινε το φούξια χρώμα σε σύγκριση με το σταρένιο της χρώμα στο δέρμα. Αμέσως μετά το βλέμμα μου κατευθύνθηκε στην Αμέλια που βρισκόταν δίπλα στην Αμίνα. Οι τέλειες καλοσχηματισμένες μπούκλες της έπεφταν ανέμελα από την επιμελώς ατημέλητη κοτσίδα της. Αναδεικνυόταν το γλυκό της πρόσωπο με αυτό το χτένισμα σε αντί8εση με τον πλάγιο κότσο της Αμίνας που την έδειχνε πιο σοβαρή από ότι ήταν. Το φόρεμα της Αμέλιας ήταν κόκκινο στο ίδιο ύφος με της Αμίνας, στενό το πάνω μέρος και φαρδύ στο κάτω. Μία σειρά από αστραφτερά διαμαντάκια ήταν κεντημένα στην μέση της σας ζώνη και πολύ μικρά ρουμπίνια έκαναν την εμφάνιση τους στο πάνω μέρος του στράπλες μπούστου της. Κοιτάζοντας την Νάντια τώρα, εξεπλάγην. Αυτό το μικροκαμωμένο κορίτσι μπορούσε να φοράει ένα τόσο απλό φόρεμα και να εντυπωσιάζει όλα τα πλήθη και πάλι. Το ύφος του ήταν το ίδιο μόνο που το χρώμα του ήταν ανοιχτό πράσινο, προς λαχανί για να τονίζει τα υπέροχα σκουροπράσινα μάτια της, και από πάνω φορούσε ένα ζακετάκι στο ίδιο χρώμα. Μικρά ζαφείρια στόλιζαν την μέση της και σχημάτιζαν μία σειρά κάτω από το μπούστο της. Τα μαλλιά της έκαναν ένα ωραίο σπάσιμο και έφταναν του ώμους της. Οδήγησα τα μάτια μου στην Σερίνα και την είδα να στέκεται καμαρωτή, καμαρωτή με το υπέροχο μοβ φόρεμά της. Το ύφος του δεν διέφερε από τα προηγούμενα. Κάτω από το στήθος της βρισκόταν μία σατέν λιλά κορδέλα και στρασάκια που ξεκινούσαν από την αρχή του μούστου της κατέληγαν προς τα κάτω σχηματίζοντας V. Είχε μαζέψει τα φλογερά κόκκινα μαλλιά της σε γαλλική κοτσίδα για να αναδεικνύει τους λεπτοκαμωμένους της ώμους. Ένας αναστεναγμός ξέφυγε από τα χείλη μου. Ήταν τόσο όμορφες όλες τους που ντρεπόμουν να κατέβω κάτω μαζί τους.!
«¶ντε! Θα το ανοίξεις ή θα μας κοιτάς κι άλλο;» η φωνή της Σερίνας με διέκοψε από τις σκέψεις μου. « Βιάσου Ντεζιρέ, το πάρτι σου αρχίζει από στιγμή σε στιγμή.» συμπλήρωσε η Νάντια. «Και ακόμα δεν έχεις βρει τι θα βάλεις.» η πρόταση της Αμίνας με ξανά βύθισε στην απελπισία καθώς τίποτα δεν ήταν αρκετά καλό για να φορέσω στο πάρτι των δέκατων έκτων γενεθλίων μου. « Αν δεν το ανοίξεις εσύ θα το κάνω εγώ.» με πείραξε η Νάντια. « Ναι, συγνώμη τώρα.»απάντησα και έλυσα την κορδέλα.
Σήκωσα το ροζ καπάκι και το έβαλα δίπλα από το κουτί. Πάνω στο μοβ ριζόχαρτο, που σκέπαζε το περιεχόμενο του κουτιού, υπήρχε μία κάρτα που έγραφε με μεγάλα μαύρα γράμματα το όνομά μου. Την πήρα στα χέρια μου και την διάβασα δυνατά.
΅΅ Στην αγαπημένη μας μοναχοκόρη, για τα γενέθλια σου ένα δώρο που είναι φτιαγμένο για εσένα, όπως λέει η μητέρα σου. Συγνώμη που δεν μπορέσαμε να είμαστε εκεί μια τόσο σημαντική μέρα για την μονάκριβή μας, αλλά όταν γυρίσουμε σε περιμένει ένα μεγάλο δώρο που θα σε ενθουσιάσει! Χρόνια σου πολλά! Μαμά και μπαμπάς.ΆΆ
Οι γονείς μου, μου είχαν στείλει ένα δώρο αντί για να είναι εδώ. Αυτός ο γύρος του κόσμου έχει καταντήσει εκνευριστικός. Τους βλέπω ελάχιστα κάθε δύο μήνες και σήμερα θα έπρεπε να ήταν εδώ.!
«Δεν θα έρθουν ούτε σήμερα.» είπα απογοητευμένη. «Έλα Ντεζιρέ μου, μην στεναχωριέσαι…» με παρηγόρησε η Αμίνα. «Ξέρεις πόσο σε αγαπάνε, απλά…» «Απλώς κάτι τους έτυχε…» «Και θα έρθουν πιο μετά από ότι προγραμματίζανε.» η Αμέλια, η Νάντια και η Σερίνα συμπλήρωσαν την αρχική πρόταση της Αμίνας. «Τι έχει μέσα λοιπόν;» ρώτησε η Σερίνα σε μία προσπάθεια να αλλάξει λίγο το έντονο κλίμα που επικρατούσε τώρα μέσα στο δωμάτιο. «Αυτό!» είπα και σήκωσα τα χέρια μου για να τους δείξω το φόρεμα που περιείχε το κουτί.
Ήταν ένα εκπληκτικό φόρεμα. Όλο σατέν. Οι λεπτές ράντες του ήταν από διαμάντια, το μπούστο του σχημάτιζε V και είχε λευκά και ασημένια κεντημένα σχέδια. Τα χρώμα που κυριαρχούσε ήταν το πετρόλ και είχε σε πολλά σημεία και ιριδίζον λιλά. Το κάτω μέρος του ήταν φουσκωτό, φουφούλες τούλι με λιλά σχέδια πλαισίωναν το μεγαλύτερο μέρος του ενώ πιο κάτω συνεχιζόταν το σατέν ύφασμα σε ίσια γραμμή με κεντημένα ασημένια σχέδια.
«Είναι υπέροχο!» αναφώνησε η Νάντια. «Μόνο υπέροχο;» ρώτησε έκθαμβη η Αμέλια. «Αυτό θα βάλεις και δεν το συζητάμε.» είπε αποφασιστικά η Αμίνα.
«Ο κύριος Μαξιμιλιανός Μακάλιστερ.» ακούστηκε από την αίθουσα χορού.
«Γρήγορα, οι καλεσμένοι έφτασαν ήδη.» φώναξε η Σερίνα.
*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*
Μετά από μία ώρα, μαζί με τις φίλες μου, όλες έτοιμες και στολισμένες κατευθυνθήκαμε προς τις σκάλες για την αίθουσα χορού που διεξαγόταν το πάρτι. Μία, μία τα κορίτσια κατέβαιναν την μεγάλη σκάλα καθώς ο υπηρέτης με την λιβρέα, ανακοίνωνε τα ονόματά τους.
Όταν ήρθε η σειρά μου, το σώμα μου πάγωσε και το βλέμμα μου κόλλησε στο πρόσωπο του Κάμερον. Ήταν τόσο ωραίος μέσα στο μαύρο κοστούμι του και το μπλε παπιγιόν του που ταίριαζε με τα γκριζογάλανα μάτια του και τα ξανθά μαλλιά του που φωτίζονταν κάτω από το φως των πολυελαίων.
«Η εορτάζουσα, λαίδη Ντεζιρέ Ντε Νουάρ!» άκουσα το όνομά μου να ανακοινώνεται.
Όλοι οι παρευρισκόμενοι γύρισαν και με κοίταξαν. Όταν είδα τα μάτια του Κάμερον να βυθίζονται στα δικά μου και να μου χαμογελάει, ανέπνευσα και ανάγκασα το σώμα μου να κινηθεί. Με μικρά, αργά, σταθερά βήματα, όπως τόσα χρόνια μας μάθαινε η Μάιρα γιΆ αυτήν την μέρα, κατέβηκα τα είκοσι δύο σκαλιά. Η μουσική δεν άργησε να ξεκινήσει, η ατμόσφαιρα ζωντάνεψε και το άγχος που είχα γιΆ αυτήν τη στιγμή εξαφανίστηκε με μιας.
«Πώς τα πήγα;» ρώτησα τις φίλες μου. «Τέλεια, μπράβο Ντεζιρέ.» με επιβράβευσε η Αμίνα. « Εσύ καλά ξεμπέρδεψες, εμείς να δούμε τι θα κάνουμε.» είπε ανήσυχα η Νάντια. «Καλά, σε λίγες μέρες θα ξεμπερδέψεις κι εσύ! Η Αμέλια τι να πει που αργεί πιο πολύ από όλες;» της απάντησε η Σερίνα. «Αχχχχ…» ήταν το μόνο που είπε η Αμέλια. «Θα έχω την τιμή να μου χαρίσετε τον πρώτο χορό;» μία άγνωστη φωνή μας διέκοψε.
Κοίταξα το πρόσωπο που είχε απλώσει το χέρι του προς το μέρος μου. Δύο μικρά καστανά μάτια, που τα πλαισίωναν πυκνές μαύρες βλεφαρίδες, με κοιτούσαν κατάματα. Πιο κάτω δύο μεγάλα πληθωρικά χείλη άνοιξαν και μου χάρισαν ένα μεγάλο χαμόγελο που άστραφτε από λευκά δόντια σε αντίθεση με τα μαύρα ατίθασα μαλλιά που είχε. Το αγόρι, που στεκόταν μπροστά μου, με την λυγερή και γυμνασμένη κορμοστασιά του, δε θα ήταν μεγαλύτερο από δέκα οκτώ με δέκα εννιά χρονών. Ήμουν θαμπωμένη αλλά και ταυτόχρονα φοβισμένη από την παράλογη ομορφιά του. Όταν είδε τη διστακτικότητα στα μάτια μου είπε.
«Γκαμπριέλ Παλόμο.» «Είναι ωραίος, πήγαινε!» μου ψιθύρισε σιγανά η Αμίνα στο αφτί, ώστε να μην μας ακούσει κανένας άλλος και με έσπρωξε ελαφρά προς το μέρος του.
Του έδωσα το χέρι μου και προχωρήσαμε στο κέντρο της αίθουσας. Ένοχη γιΆ αυτήν την κίνηση μου, κοίταξα τον Κάμερον. Το γλυκό πρόσωπο που με κοιτούσε όταν κατέβαινα τις σκάλες είχε μετατραπεί σε θυμωμένο και σκληρό. Λυπήθηκα αλλά δεν μπορούσαν να κάνω τίποτα τώρα γιΆ αυτό. Ο πρώτος χορός, ήταν αυτός που χορεύει μόνο η εορτάζουσα, συνήθως με τον αγαπημένο της. Ονειρευόμουν αυτή την στιγμή από μικρή και τις τελευταίες μέρες ήθελα να πιστεύω πως θα χόρευα με τον Κάμερον, να όμως που η μοίρα είχε άλλα σχέδια για εμένα. Ήταν ένα αριστοκρατικό βαλς και καθΆ όλη την διάρκεια ένιωθα το χέρι του Γκαμπριέλ σφιχτά στην μέση μου, η απόσταση μεταξύ μας ήταν λίγο λιγότερη από όσο έπρεπε αλλά δεν με πείραζε καθόλου. Λόγω του ότι είναι αγόρι και εγώ κορίτσι δεν έπρεπε να τον κοιτάζω στα μάτια για περισσότερα από μερικά λεπτά αλλά δεν μπορούσα να ξεκολλήσω τα μάτια μου από τα δικά του. Δεν ξέρω αν εκείνος μπορούσε ή όχι να κοιτάξει αλλού εκτός από τα καταγάλανα μάτια μου αλλά δεν το έκανε. Όταν το τραγούδι τελείωσε, όλοι μας χειροκροτούσαν, εκείνος με κρατούσε ακόμα από τη μέση και με κοίταζε μέχρι να ξεκινήσει το επόμενο τραγούδι που όλοι θα μπορούσαν να χορέψουν. Αποτράβηξα με δυσκολία το βλέμμα μου και έψαξα να βρω με τα μάτια μου τον Κάμερον. Όταν τον βρήκα, είδα πως ζητούσε από την ενοχλητική, ξανθιά, καστανομάτα Μακένα να χορέψουν. Μια σουβλιά στην κοιλιά έκανε αισθητή την παρουσία της. Κάπως έτσι θα ένιωσε και ο Κάμερον νωρίτερα. Δεν άντεξα άλλο και κατεύθυνα το βλέμμα μου στις φίλες μου, που μας κοιτούσαν όλο νόημα και κρυφογελούσαν πονηρά. Το χέρι του Γκαμπριέλ άφησε την μέση μου και με το άλλο έπιασε τον καρπό μου, τον έφερε στα χείλη του και το φίλησε στο εσωτερικό του. Ένα τρομερό κάψιμο ξεκίνησε να καίει το σημείο που με φίλησε, όταν ξεκόλλησε τα χείλη του από το χέρι μου.
«Φοβάμαι πως πρέπει να φύγω τώρα. Χάρηκα πολύ για τον χορό που μου χαρίσατε και για την γνωριμία μας δεσποινίς Ντε Νουάρ. Χρόνια σας πολλά.» μου είπε. «Σας ευχαριστώ πολύ.» απάντησα με συντομία καθώς ο πόνος από το κάψιμο επιδεινωνόταν και υποκλίθηκα σταυρώνοντας λίγο τα πόδια μου, λυγίζοντάς τα και ανασηκώνοντας ελαφρά το φόρεμά μου.
Υποκλίθηκε κι εκείνος σκύβοντας λίγο μπροστά με το ένα χέρι κάτω από το στήθος του και είπε φεύγοντας; « Θα τα ξαναπούμε. Το υπόσχομαι…!» Ήθελα τόσο πολύ να κρατήσει αυτήν του την υπόσχεση.
Το κάψιμο γινόταν όλο και πιο έντονο τώρα. Καθώς όλες οι φίλες μου χόρευαν, εγώ βγήκα βιαστικά στο μπαλκόνι να ηρεμήσω. Ένα δροσερό αεράκι αναπηδούσε στα φύλλα των δέντρων. Από κάτω φαινόταν ο μεγάλος κήπος με ότι λογής λουλούδια υπήρχαν σε όλο τον κόσμο. Απόκτημα δικό μου και των κοριτσιών. Τα φροντίζαμε εμείς και κάναμε ατελείωτες βόλτες ανάμεσά τους, μυρίζοντας τα ευωδιαστά αρώματα που ανέδιδαν. Ο ουρανός ήταν έναστρος και μενεξεδί. Αυτό όμως που μου τράβηξε την προσοχή ήταν το φεγγάρι. Είχε πανσέληνο και όλος ο κήπος λουζόταν με χρυσαφί φως. Ήταν τόσο όμορφο! Είχα μαγευτεί τόσο πολύ από την ομορφιά του ώστε δεν ένιωθα πλέον το κάψιμο στον καρπό μου.
«Ενοχλώ;» η γνώριμη φωνή του Κάμερον με τρόμαξε. «Και βέβαια όχι Καμ. Τι κάνεις εδώ; Το τραγούδι δεν έχει τελειώσει, δεν είναι σωστό να αφήνεις έτσι την ντάμα σου να περιμένει.» του απάντησα ειρωνικά, δίχως καμία προσπάθεια να κρύψω την οργή μου για την σκηνή που είχα δει νωρίτερα. «Δε με περιμένει. Ενώ της ζητούσα να χορέψουμε συνειδητοποίησα ότι η μοναδική που θέλω να χορέψω μαζί της είσαι εσύ.» μου είπε τόσο γλυκά που λύγισα μονομιάς. «Συγνώμη για πριν, απλώς…» «Όχι, εγώ συγνώμη. ¶φησα την ζήλια μου να με καταλάβει ενώ ξέρω πως ως εορτάζουσα πρέπει να χορέψεις με όποιον στο ζητήσει. Και εγώ ο ανόητος αντί να σου ζητήσω να χορέψουμε στο επόμενο τραγούδι, αφού στο πρώτο με πρόλαβε εκείνος, θύμωσα και πήγα στην Μακένα.» μου απολογήθηκε. «Δεν είσαι ανόητος Καμ, απλώς έκανες την κίνησή σου με γνώμονα την ζήλια, όπως κάνω και εγώ πολλές φορές. Για να ξέρεις, εγώ ήθελα να χορέψω μαζί σου τον πρώτο χορό και όχι με τον Γκαμπριέλ.» του εξήγησα. «Δεν πειράζει, μου αρκεί που είμαστε τώρα μαζί ,μόνοι μας, εδώ.» « Και εμένα.» του απάντησα γλυκά χαμογελώντας του. «Το τραγούδι δεν έχει τελειώσει ακόμα, χορεύουμε ή σε πονάει ακόμα ο αστράγαλός σου από το πρωί;» «Όχι δεν με πονάει καθόλου. Ευχαρίστως να χορέψω μαζί σου.»
Με έφερε κοντά σε τέτοια απόσταση ώστε τα σώματά μας να ακουμπούν μεταξύ τους, τα χέρια του αγκάλιασαν την μέση μου σφιχτά. Εγώ τύλιξα τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του και τον κοίταξα γλυκά. Η αγκαλιά του με κρατούσε ζεστή στο κρύο που κυριαρχούσε έξω. Κάναμε αρκετές στροφές και όταν το τραγούδι τελείωσε το πρόσωπό του πλησίασε το δικό μου μέχρι που μπορούσα να νιώσω την ανάσα του.
«Χρόνια πολλά αγαπημένη μου.» ψιθύρισε και τα μάτια του ήταν σαν δύο μαγικές λίμνες που με παρέσυραν να βυθιστώ μέσα τους. «Ευχαριστώ.» απαντώ, κρατώντας την ανάσα μου καθώς τα χείλη του συναντούν τα δικά μου. Τα χείλη μας κινούνται αργά, ήρεμα, συγχρονισμένα. προσφέροντάς μας την αίσθηση ενός τρυφερού φιλιού. Όταν το φιλί μας τελείωσε κοιταχτήκαμε και μου χαμογέλασε όπως ποτέ άλλοτε. Το χαμόγελό του φώτιζε ολόκληρο το πρόσωπο του και με έκανε να κοκκινίσω. Πυροτεχνήματα άρχισαν να χρωματίζουν το τοπίο γύρω μας και όλοι φώναξαν.
«Χρόνια πολλά Ντεζιρέ!»
justnina22 Breaking Dawn Newborn
Ηλικία : 29 Τόπος : ΚΟΡΙΝΘΟΣ Αριθμός μηνυμάτων : 688 Registration date : 03/06/2010
Θέμα: Απ: Sissies And Witches ~ Aδερφές Και Μάγισσες Δευ 8 Αυγ 2011 - 21:36
Αυτό το κεφάλαιο είναι αφιερωμένο σε μία πάρα πολή καλά μου φίλη που την ξέρω από το νηπιαγωγείο και την αγαπάω πολύ και σήμερα είναι τα γενέθλια της....!!!
Χρόνια πολλά Πεννού μου, να τα 1000σεις και ότι επιθυμείς... Sweet 16teen ζουζούνα μου...!!!!
justnina22 Breaking Dawn Newborn
Ηλικία : 29 Τόπος : ΚΟΡΙΝΘΟΣ Αριθμός μηνυμάτων : 688 Registration date : 03/06/2010
Θέμα: Απ: Sissies And Witches ~ Aδερφές Και Μάγισσες Παρ 12 Αυγ 2011 - 12:31
Σπόιλερ:
3.Η πρώτη μάγισσα.
Το επόμενο πρωί ήταν εντελώς διαφορετικό από όλα τα προηγούμενα. Ξύπνησα με πολλή όρεξη και ανεξήγητη ενέργεια παρόλο που εχθές το βράδυ κοιμήθηκα με δυσκολία καθώς το τσούξιμο στο χέρι μου ήταν αφόρητο. Στην θύμηση του πόνου κοίταξα ασυναίσθητα τον καρπό μου και ούρλιαξα τρομαγμένη στη θέα του. Αμέσως έκλεισα με το χέρι μου το στόμα μου, γιατί αν άκουγε κάποιος τις φωνές μου και έβλεπε το σημάδι μου δεν θα είχα καμία εξήγηση για να δώσω. Πήρα μία ανάσα, ξετύλιξα τα δάχτυλα από τον καρπό μου και έριξα μία εξονυχιστική ματιά στη περίεργη ζωγραφιά που στόλιζε τώρα το χέρι μου και ακολούθησα το σχήμα του με το δάχτυλο μου. Πρώτα διέγραψα πέντε καμπύλες που σχημάτιζαν ένα μαύρο λουλούδι και για το τέλος άφησα το μπλε ιριδίζον πεντάκτινο αστέρι. Κατά κάποιον τρόπο μαγευόμουν από την ασυνήθιστη ομορφιά του.
Ξαφνικά άνοιξε η πόρτα και όρμισε σαν σίφουνας μέσα η Αμίνα. Χτες μετά το πάρτι των γενεθλίων μου, επέμενα να μείνουν όλες σπίτι μου.
«Είσαι καλά; Τι έπαθες;» «Σσσς… Μην φωνάζεις! Έλα εδώ. Πρέπει να σου δείξω κάτι.» είπα με χαμηλή φωνή. Οι φίλες μου δεν συμπεριλαμβάνονταν στους ανθρώπους που δεν έπρεπε να το δουν. «Τι έγινε, κρύβεις κανέναν εδώ;» αστειεύτηκε εκείνη. «Σοβαρέψου Αμίνα! Δεν είναι αστείο!» της απάντησα και άπλωσα το χέρι μου για να δει το σημάδι. Τα μάτια της γούρλωσαν και φώναξε έκπληκτη: «Τι είναι αυτό;» «Αμίνα…!» την μάλωσα «Θα μας ακούσουν!» «Τι στο καλό είναι αυτό, μου λες;» «Όταν μάθω θα σου πω!» της απάντησα εκνευρισμένη και φοβισμένη. «Πως έγινε;»ρώτησε γεμάτη περιέργεια. «Δεν ξέρω, το μόνο που θυμάμαι είναι ότι με έκαιγε όλη νύχτα, από την στιγμή που με φίλησε ο Γκαμπριέλ.» «Α για πες τι έγινε με αυτόν; Είναι πολύ ωραίος. Αλλά είναι και ο Κάμερον στην μέση!» «Αμίνα συγκεντρώσου!» «Μην προσπαθείς να ξεφύγεις, θα μου τα πεις όλα!»
«Κορίτσια γιατί φωνάζετε; Τι έγινε;» ρώτησε συνωμοτικά η Μάιρα και μας έκανε νόημα να χαμηλώσουμε την ένταση. Μπήκε γρήγορα στο δωμάτιο και έκλεισε την πόρτα πίσω της χωρίς να κάνει τον παραμικρό θόρυβο. «Να εδώ η Ντεζιρέ κάτι μας κρύβει.»αποκρίθηκε η Αμίνα, αφήνωντας με άναυδη. Σίγουρα δεν υπήρχε πρόβλημα στο να το μάθει η Μάιρα, αλλά ένιωθα εκτεθυμμένη. «Δεν κρύβω τίποτα! Εχθές με έτσουζε το χέρι μου και σήμερα εμφανίστηκε αυτό το περίεργο σύμβολο.» απολογήθηκα. «Να το δω!» αναφώνησε η Μάιρα.
Αφού της έδωσα τον καρπό μου και περιεργάστηκε το σημάδι για λίγο κοιτώντας το, έμεινε για λίγα λεπτά σκεπτική ενώ οι ματιά μου και της Αμίνας διασταυρώθηκε δίχως να ξέρουμε τι συμβαίνει και τι πρόκειται να γίνει. Τελικά είπε:
«Να υποθέσω πως ο αστράγαλος σου δεν πονάει και γενικά αισθάνεσαι πολύ καλύτερα γεμάτη ενέργεια.» «Ναι πράγματι, και το πόδι μου σταμάτησε να με πονάει από εχθές το βράδυ.» «Τι συμβαίνει Μάιρα;» ρώτησε με αγωνία η Αμίνα. «Επ, τι γίνεται εδώ;» ακούστηκε η φωνή της Σερίνας καθώς έμπαινε στο δωμάτιο μου και ακριβώς από πίσω ξεπρόβαλλαν η γνώριμη φιγούρα της Αμέλιας που είχε αγκαλιάσει την Νάντια με το ένα της χέρι. «Καλημέρα.» είπε η Αμέλια. «Τι κάνετε;» συμπλήρωσε η Νάντια. «Κορίτσια, δεν θα το πιστέψετε. Η Ντεζιρέ έχει ένα σημάδι στο χέρι της σαν τατουάζ. Να ορίστε, δείτε!» άρχισε να τους εξηγεί η Αμίνα και σήκωσε το χέρι μου για να δούνε το περίεργο ΅τατουάζΆ μου, όπως προείπε η Αμίνα. "Πάλι με πρόλαβε" σκέφτηκα.
Τα κορίτσια πλησίασαν, έκατσαν πάνω στο κρεβάτι γύρω μου και μου έκαναν μια ομαδική αγκαλιά.
«Πονάει γλυκειά μου;» με ρώτησε η Αμέλια. «Τώρα όχι. Εχθές το βράδυ το τσούξιμο ήταν πολύ έντονο.» απάντησα. «Μην ανησυχείς ότι κι αν είναι θα το ξεπεράσεις.» «Και εμείς θα σε βοηθήσουμε.» οι φωνές της Νάντιας και της Σερίνας με παρηγόρησαν. «Κορίτσια μην φοβάστε! Δεν είναι τίποτα το ανησυχητικό!» μίλησε τώρα η Μάιρα.
Όλες στέψαμε την προσοχή μας σε εκείνη, περιμένοντας για εξηγήσεις.
«Ας τα πάρουμε από την αρχή! Θυμάστε πριν τρία χρόνια τη προσευχή που κάνατε και δεθήκατε σαν αδερφές αλλά και ως μάγισσες;» «Ναι!» είπαμε όλες μαζί. «Αυτό ήταν ένα δυνατό ξόρκι. Ήρθε λοιπόν η ώρα η μάγισσα που κρύβετε μέσα σας να βγει στην επιφάνεια. Και καθώς αυτό θα γίνεται εσείς θα ανακαλύπτετε ικανότητες και δεξιότητες που δεν ξέρατε ότι έχετε. Θα αναρωτιέστε γιατί τώρα μετά από τόσο καιρό και γιατί στην Ντεζιρέ και όχι σε κάποια άλλη. Υπάρχει μία πολύ καλή εξήγηση για αυτό. Η Ντεζιρέ έγινε δεκαέξι χρονών εχθές και το δέκατο έκτος έτος της ηλικίας μιας μάγισσας είναι πολύ ξεχωριστό. Είναι η περίοδος που η καρδιά, το μυαλό, η λογική, τα συναισθήματα και η ψυχή προσπαθούν να εναρμονιστούν και να συμβιώσουν. Έτσι οι μαγικές ικανότητες που έχετε θα γίνονται όλο και πιο δυνατές και ελέγξιμες. Δεν θα είναι εύκολο, να το ξέρετε, αλλά πιστεύω σε εσάς, θα τα καταφέρετε μετά από πολλή προσπάθεια. Είστε κορίτσια που δεν πτοούνται με τις αποτυχίες και αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα, γιατί δεν θα εγκαταλείψετε και ούτε θα χάσετε την μάχη που έπεται.»
Όλες την κοιτάξαμε έκπληκτες και αποσβολωμένες.
«Ο Γκαμπριέλ μου το έκανε αυτό με το φιλί του;» μπόρεσα να ρωτήσω με δυσκολία καθώς οι λέξεις δεν έβγαιναν από το στόμα μου. «Είναι κι αυτός μάγος;» ρώτησε αμέσως μετά η Νάντια. «Αν είναι, ταιριάζετε!» μου είπε συνωμοτικά η Αμίνα. «Όχι, δεν στο έκανε ο Γκαμπριέλ και ούτε είναι μάγος, θα γινόταν από μόνο του απλώς το φιλί του ήταν η σπίθα που άναψε την φωτιά. Το σημάδι εμφανίζεται όταν εναρμονιστούν τα στοιχεία που σας είπα και μάλλον εκείνη τη στιγμή η Ντεζιρέ ήταν σε πλήρη αρμονία. Να ξέρετε πως όλα θα γίνονται σύμφωνα με την μοίρα γιΆ αυτό μην την αψηφήσετε ποτέ! Τίποτα δεν είναι τυχαίο, όλα γίνονται για κάποιο λόγο.» μας απάντησε η Μάιρα στις ερωτήσεις μας. «Όλες μας θα έχουμε αυτό το μπλε μαύρο σημάδι;» ρώτησε με περιέργεια η Νάντια. « Η καθεμία σας είναι μοναδική και συμβολίζει κάτι ξεχωριστό. Το λουλούδι γύρω από το αστέρι συμβολίζει το δεσμό της φιλίας σας με το μαύρο χρώμα του πάθος και της πίστης. Η κάθε κορυφή του αστεριού συμβολίζει τα στοιχεία της φύσης και το χρώμα του αστεριού το στοιχείο που αντιπροσωπεύετε. Η Ντεζιρέ αντιπροσωπεύει το Πνεύμα και στη φιλία σας είναι αυτή που δρα ανάλογα με το τι λέει η καρδιά της. Το Πνεύμα, που αντιπροσωπεύει το αιθερικό, το αιώνιο και την επικοινωνία μας με το Θείο. Είναι η αθάνατη ψυχή μας, το θεϊκό που βρίσκεται μέσα σε όλους μας, η πνευματική μας σύνδεση με την Φύση και μεταξύ μας. Συμβολίζει την αγάπη, την αθωότητα και όλα τα αγνά συναισθήματα που ανυψώνονται πέρα από τις ανάγκες τις σάρκας.»είπε και τα μάτια της έλαμπαν. «Ουάου!» αναφώνησα « Απίστευτο!» είπε σιγανά η Αμέλια. «Πώς τα ξέρεις εσύ όλα αυτά;» την ρώτησε η Αμίνα. « Αυτό θα το συζητήσουμε κάποια άλλη φορά γιατί είμαστε ώρα εδώ και θα μας υποπτευθούν. Πάμε όλες κάτω να πάρουμε πρωινό.» «Αχχχ ναι γιατί πεινάω πολύ.» παραπονέθηκε η Σερίνα που όπως πάντα ενδιαφερόταν πολύ για την κοιλιά της.
Μία, μία τα κορίτσια σηκώθηκαν και κατευθύνθηκαν προς τις σκάλες για να κατέβουν στην τραπεζαρία που σερβιριζόταν το πρωινό. Εγώ δεν μπορούσα να σηκωθώ, τα πόδια μου έτρεμαν.
«Καλή μου, μην φοβάσαι όλα θα πάνε καλά. Ορίστε πάρε αυτό για να μην δουν το σημάδι σου.» μου είπε η Μάιρα και μου έδωσε ένα μαύρο βελούδινο περικάρπιο που είχε σχεδιασμένο με καλλιγραφικά τιρκουάζ γράμματα το όνομά μου και έφυγε.
Μετά από δύο λεπτά σηκώθηκα και βγήκα για λίγο στο μπαλκόνι. Ένα κύμα κρύου αέρα με έκανε να ανατριχιάσω και τύλιξα ασυναίσθητα τους ώμους με τα χέρια μου. Έπρεπε να φανώ δυνατή. Είμαι μια μάγισσα! Είμαι το Πνεύμα! Τι θα μπορούσε να μου κάνει κακό; Έτσι γεμάτη αυτοπεποίθηση έβαλα ένα ροζ μακρύ φόρεμα με έναν μοβ κορσέ από κάτω που με βοήθησε η υπηρέτρια μου Αντέλ να φορέσω. Έλυσα την κοτσίδα που είχα πιάσει τα μαλλιά μου για να κοιμηθώ το βράδυ, πήρα την μαύρη μακριά μου κάπα και κατέβηκα κάτω. Φτάνοντας στην τραπεζαρία είδα τις φίλες μου να γελάνε και να μιλάνε μεταξύ τους καθώς είχαν τελειώσει το φαγητό τους.
«Κυρία θα θέλατε να σας σερβίρουμε;» άκουσα κάποια από τις υπηρέτριες να μου λέει. «Τίποτα ευχαριστώ, μόλις τελειώσουν οι δεσποινίδες πες στην κόμισσα Αμίνα πως θα είμαι για λίγο στον κήπο αν με θέλουν κάτι.» «Μάλιστα λαίδη όπως επιθυμείτε.»
Φόρεσα την κάπα μου και προχώρησα προς το μονοπάτι που έβγαζε στον κήπο. Καθώς περπατούσα ο ήχος των παπουτσιών μου πάνω στο ψηφιδωτό μονοπάτι ήταν το μόνο που ακουγόταν. Έκανε πολύ κρύο και ένιωθα ευγνωμοσύνη για την ζεστασιά που μου πρόσφεραν τα ρούχα και η κάπα μου. Ενώ περπατούσα σιγά, σιγά χαζεύοντας τα πανέμορφα πολύχρωμα λουλούδια γύρω μου, μια μικρή μαύρη σκιά πέρασε γρήγορα από μπροστά μου και πήδησε μέσα στους θάμνους. Περίεργη να δω τι πραγματικά ήταν, την ακολούθησα. Περνώντας ανάμεσα από τους θάμνους το φόρεμα μου πιάστηκε και βιαστική όπως ήμουν για να βρω την σκιά τράβηξα την άκρη του και το ύφασμα σκίστηκε. Δεν με ένοιαζε παρόλα αυτά, η μόνη μου έννοια ήταν να βρω ποιανού ήταν η γρήγορη σκιά. Χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα στην μέση του κήπου με τα μεγάλα πεύκα που περιτριγύριζαν μια μικρή λιμνούλα με κρυστάλλινα νερά. Νιώθοντας την ανάσα μου πια πιο γρήγορη, εξαιτίας του τρεξίματος, σταμάτησα, πήρα δυο βαθιές ανάσες, έκατσα στην όχθη της λίμνης τόσο κοντά ώστε οι άκρες των δακτύλων μου να ακουμπάνε στο νερό. Τράβηξα τα πόδια μου έξω από την λίμνη καθώς πάγωσα στην κρύα αίσθηση που μου πρόσφερε το νερό.
Ένα ξαφνικό θρόισμα στα κλαδιά του δέντρου που βρισκόταν πίσω μου ακούστηκε. Σηκώθηκα στις μύτες και περπατώντας αθόρυβα, πλησίασα να δω που οφειλόταν ο θόρυβος. Τίποτα δε φαινόταν μέχρι που ένα μαύρο τριχωτό κεφαλάκι με γυαλιστερό τρίχωμα και δυο καταπράσινα μάτια ξεπρόβαλλε. Σιγά, σιγά με πλησίασε κουνώντας την μαύρη ουρά της. Ήταν η πιο υπέροχη γάτα που είχα δει! ¶πλωσα τα χέρια μου, προσεχτικά για να μην την τρομάξω, προς το μέρος της και εκείνη χωρίς κανένα δισταγμό και φόβο πήδησε στην αγκαλιά μου.
« Τι όμορφη μου είσαι.» της είπα και την χάιδεψα στο σημείο ανάμεσα στα μάτια της.
Εκείνη έκλεισε τα βλέφαρα της και γουργούρισε ευχαριστημένη. Ύστερα έγειρε το κεφάλι της στο πρόσωπο μου κα γούνα της με χάιδεψε απαλά.
«Μόνη σου είσαι γατούλα; Τι κάνεις εδώ έξω στην παγωνιά; Θα σε πάρω μαζί μου στην έπαυλη. Θα μείνεις μαζί μου, ελπίζω να μην έχεις κάποιο πρόβλημα. Χάρη στο λαμπερό σου χρώμα θα σε φωνάζω Μέλανι .» της είπα και την έβαλα να ξαπλώσει στα γόνατα μου, όταν κάθισα κάτω από το μεγάλο πεύκο. Κοιτώντας το τοπίο γύρω μου και χαϊδεύοντας την ράχη της Μέλανι ένιωθα πιο ανάλαφρη και ήρεμη ώστε να μπορώ να σκεφτώ όλα όσα έγιναν τις τελευταίες δύο μέρες. Και έτσι έκανα. Καθάρισα το μυαλό μου από τις ανούσιες σκέψεις και συγκεντρώθηκα στα λόγια της Μάιρα και στο φιλί του Γκαμπριέλ. Όχι! Δεν έπρεπε να σκέφτομαι αυτό το φιλί αλλά του Κάμερον. Γιατί όμως ο Γκαμπριέλ δεν έφευγε από το νου μου ούτε στιγμή; Κάνοντας αυτές τις σκέψεις η ώρα πέρασε και η μέρα διαδέχθηκε την νύχτα.
justnina22 Breaking Dawn Newborn
Ηλικία : 29 Τόπος : ΚΟΡΙΝΘΟΣ Αριθμός μηνυμάτων : 688 Registration date : 03/06/2010
Θέμα: Απ: Sissies And Witches ~ Aδερφές Και Μάγισσες Παρ 19 Αυγ 2011 - 14:09
Σπόιλερ:
4. Το ατύχημα
«Σε αρμονία; Με αυτόν;» αναρωτιόμουν συνέχεια δυνατά. «Ντεζιρέ, έχει περάσει μία εβδομάδα και εσύ ακόμα σκέφτεσαι εκείνον, τον πως τον λέγανε…;» η αδιαφορία της Σερίνας με εξόργισε. «Γκαμπριέλ.» απάντησε η Αμίνα. «Παλόμο.» συμπλήρωσα. «Τουλάχιστον κάποια με προσέχει όταν μιλάω αντί να χαζολογάει και να ασχολείται με άλλα ασήμαντα πράγματα όπως το να κοιτάει φωτογραφίες.» είπα οργισμένη και κοίταξα τα χέρια της Σερίνας, προτού δω τη θλιμένη έκφραση που είχε ζωγραφισμένη τώρα στο πρόσωπο της. Μόλις πρόσεξα ότι η φωτογραφία που κρατούσε ήταν των γονιών της μετάνιωσα αμέσως για τα λόγια μου. Τι χαζή! Πώς μπόρεσα να πω τόσα πικρόχολα σχόλια στη φίλη μου για κάτι τόσο σημαντικό για εκείνη, άρα και για όλες μας, ενώ στην πραγματικότητα το θέμα ΅Γκαμπριέλ ΠαλόμοΆ ήταν κάτι το οποίο δεν θα έπρεπε να με ενδιαφέρει καθόλου. «Συγγνώμη Σερίνα. Τι ανόητη είμαι που δεν πρόσεξα τι φωτογραφίες κοιτούσες, αλλά και για τον τρόπο που σου μίλησα. Φέρομαι σαν μικρό παιδάκι. Χίλια συγγνώμη!» δεν έχασα στιγμή και έτρεξα να την αγκαλιάσω. Ένιωσα τα καυτά δάκρυα που είχαν κυλήσει από τα γκριζογάλανα μάτια της και ύστερα στο λευκό πρόσωπό της να μουσκεύουν τον ώμο μου. «Ξέσπασε κορίτσι μου. Κάνει καλό που και που.» την παρηγόρησε η Αμίνα όταν ήρθε κοντά μας. Η Σερίνα πλέον ξεσπούσε σε κλάματα, τα οποία γρήγορα έγιναν αναφιλητά και μετά από δέκα λεπτά σταμάτησε, πήρε βαθιές ανάσες για να ηρεμίσει και σηκώθηκε από το σκαμνάκι που καθόταν. «Είσαι καλά; Ορίστε πιες λίγο νερό.» το γεμάτο με ζεστό νερό ποτήρι που της έδωσα άδειασε στη στιγμή. «Ευχαριστώ και μην ανησυχείς, δε φταις εσύ, απλώς εγώ θυμήθηκα εκείνη την ημέρα, εχθές και σήμερα δεν μπορούσα να ξεκολλήσω τη σκέψη μου από το ατύχημα και μόλις είδα αυτή τη φωτογραφία δεν άντεξα και ξέσπασα.» μας είπε απολογητικά. Στη φωτογραφία εμφανιζόταν μια τετραμελής οικογένεια. Οι γονείς της Σερίνας, η αδερφή της Σκάρλετ και ο αδερφός της Τζοβάνι. Η αδερφή της ήταν δεκατεσσάρων και ο αδερφός της δεκαεπτά. Τον θυμάμαι που ήταν πάντα τόσο καλός με όλες μας και ειδικά με την κατά επτά χρόνια μικρότερη αδερφή του, αφού της είχε μεγάλη αδυναμία. Εκείνος μας έμαθε να είμαστε δυνατές και να μην αφήνουμε κανέναν να μας στερεί το δικαίωμα να πιστεύουμε στα όνειρα μας και να προσπαθούμε να τα πραγματοποιήσουμε. Αναπολώ εκείνες τις μέρες που ήμασταν ξέγνοιαστες μακριά από προβλήματα και μπλεξίματα καθώς ο Τζοβάνι πάντα μας πρόσεχε και μας γλίτωνε από τους μπελάδες. Για την Σερίνα ήταν είδωλο, ο καλύτερος αδερφός που θα μπορούσε ένα κορίτσι ποτέ να έχει, όπως μας επαναλάμβανε συνεχώς εκείνη και καμάρωνε για αυτόν. Γιατί άλλωστε να μην καμάρωνε; Ήταν ο πιο γλυκός, καλοσυνάτος, ευγενικός πρόθυμος να βοηθήσει, περιζήτητος, ωραίος εργένης στο Σάλεμ του Όρεγκον. Ψηλός, γεροδεμένος με γλυκό πρόσωπο γεμάτο φακίδες, κοκκινομάλλης με πράσινα μάτια και αστραφτερό χαμόγελο. Μπορεί να μην ήταν ξανθός με γαλανά μάτια αλλά ήταν πραγματικά ένα άγγελος. Καθώς μεγάλωνε η ηλικία του έτσι και οι υποχρεώσεις του μεγάλωναν. Ο χρόνος που αφιέρωνε στην αδερφή του για να παίζουν λιγόστευε. Την μέρα που τραβήχτηκε η φωτογραφία η Σερίνα αρνιόταν πεισματικά να φωτογραφηθεί γιατί ο Τζοβάνι θα έφευγε την επομένη με τους γονείς τους για να γνωρίσει την μελλοντική σύζυγο του, που έμενε στο Πόρτλαντ δύο πόλεις μακριά από το Σάλεμ και δεν θα μπορούσε να κρατήσει την υπόσχεση του να την πάει για μπάνιο στη μεγάλη λίμνη που λαχταρούσε μέρες τώρα η Σερίνα. Την ημέρα της αναχώρησης ο Τζοβάνι την πήρε αγκαλιά, τη φίλησε στο μέτωπο και της είπε όσο πιο γλυκά μπορούσε πως όπου κι αν βρίσκεται θα την προσέχει με την σκέψη του, πως θα πρέπει από εκεί και πέρα να ακούει την Σκάρλετ γιατί αυτός δεν θα είναι πια εδώ και πως την αγαπάει. Εκείνη απολογήθηκε για την προηγούμενη μέρα, υποσχέθηκε πως θα το κάνει και τον έσφιξε κοντά της. Μείναμε δίπλα της και παρακολουθήσαμε την άμαξα να χάνεται μέσα στο δάσος. Τρεις μέρες μετά ένας αγγελιοφόρος κατέφθασε στο σπίτι της οικίας Φιτζέραλντ και μίλησε για λίγη ώρα με την Σκάρλετ. Όταν έφυγε, η Σκάρλετ μας φώναξε σπίτι της και μας παρακάλεσε να μην αφήσουμε ποτέ μόνη της την αδερφούλα της γιατί πλέον όλα θα άλλαζαν στην οικογένεια τους. Έπιασε τα χέρια της Σερίνας και της είπε όσο πιο μαλακά γινόταν τα δυσάρεστα νέα. Ο αδερφός τους ήθελε να γυρίσουν πιο γρήγορα από ότι είχαν κανονίσει για να δει την Σερίνα, παρά την καταρρακτώδη βροχή. Έτσι στον γυρισμό η άμαξα που επέβαιναν οι γονείς τους μαζί με εκείνον παρασύρθηκε από τα νερά, αναποδογύρισε πάνω στην γέφυρα με αποτέλεσμα να πέσουν μέσα στο ποτάμι και να βουλιάξουν μέσα του. Είχε δυνατά ρεύματα και κανένας δεν μπόρεσε να σωθεί. Η Σερίνα έντρομη στο άκουσμα της τελευταίας πρότασης κοίταξε την αδερφή της κατάματα γεμάτη πόνο και θλίψη αλλά δεν είπε τίποτα. Ούτε στην κηδεία ακούστηκε κάτι από το στόμα της. Για τον υπόλοιπο χρόνο ήταν σαν φάντασμα, δεν έτρωγε και έπινε σχεδόν τίποτα και ούτε μιλούσε παρά μόνο σε εμάς και για λίγο. Τα βράδια έκλαιγε στον ύπνο της μην μπορώντας να συγκρατήσει τα δάκρυα της. Για τον έξω κόσμο ήταν το κορίτσι που δεν έχει συναισθήματα καθώς δεν την είχαν δει να λυγίζει. Εμείς όμως ξέραμε. Ήθελε πολύ κουράγιο για να φαίνεται απ'έξω δυνατή και ακλόνιτη ενώ μέσα της είχαν ανατραπεί όλα. Από τότε είναι σπάνιο το να κλάψει και τηρεί την υπόσχεση που είχε δώσει στον αδερφό της και κάνει ότι της πει η Σκάρλετ, η οποία έγινε από εκείνη τη στιγμή υπεύθυνη για την αδερφή της και για τη φροντίδα του σπιτιού. Από έφηβη πέρασε στην ενηλικίωση σε μια νύχτα. «Είμαι σίγουρη πως ήταν πολύ περήφανος για εσένα ο Τζοβάνι.» προσπάθησα να την ενθαρρύνω. «Όπως και οι γονείς σου.» συμπλήρωσε η Αμίνα. «Σας ευχαριστώ και ελπίζω να έχετε δίκιο.» σκούπισε τα δάκρυα της με τα δάκτυλα και συνέχισε σε πιο χαρμόσυνο τόνο. «Τώρα πάμε να βρούμε την Αμέλια και την Νάντια, για να τις βοηθήσουμε για το πάρτυ της Νάντιας. Μας περιμένουν τόση ώρα, θα ανησυχούν. Αργήσαμε!» μας πήρε από το χέρι και μας τράβηξε για να βιαστούμε. «Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ και πάντα θα σε αγαπάω. Ελπίζω από εκεί ψηλά που έχεις την ωραιότερη θέα να με προσέχεις. Είσαι για εμένα ο φύλακας άγγελός μου.» ψιθύρησε σιγανά, και σκούπισε γρήγορα τα μάτια της με την αναστροφή του χεριού της. Κοίταξε για λίγο ψηλά και ύστερα έκλεισε πίσω της την πόρτα καθώς έβγαινε από το δωμάτιο.
justnina22 Breaking Dawn Newborn
Ηλικία : 29 Τόπος : ΚΟΡΙΝΘΟΣ Αριθμός μηνυμάτων : 688 Registration date : 03/06/2010
Θέμα: Απ: Sissies And Witches ~ Aδερφές Και Μάγισσες Παρ 26 Αυγ 2011 - 15:38
5. Η εξαφάνιση
Δύο ώρες μετά ήμασταν έξω από το σπίτι της Νάντιας και της Σερίνας. Μετά το δυστύχημα η Σκάρλετ και η Σερίνα μετακόμισαν στο σπίτι της Νάντιας που διαμένει με τους γονείς της. Οι γονείς της Νάντιας ήταν κάτι παραπάνω από πρόθυμοι να δεχτούν τη Σκάρλετ και τη Σερίνα σπίτι τους, αφού οι γονείς των κοριτσιών ήταν στενοί οικογενιακοί φίλοι. Όλες ευτυχώς μένουμε με κάποια άλλη από την παρέα, εκτός από την Αμέλια που μένει με την μεγαλύτερη αδερφή της και τον άντρα της, όπως και με τους γονείς της. Αλλά την περισσότερη μέρα βρίσκεται σε εμάς και σπίτι της πάει μόνο για ύπνο και όποτε χρειάζεται. Εγώ μένω από τα πέντε μου μαζί με την Αμίνα και τους γονείς της καθώς οι δικοί μου γονείς είναι συνεχώς σε ταξίδια, εξαιτίας της δουλειάς του πατέρα μου. Τι κάνεις κύριε παιδιά από τη στιγμή που είσαι διπλωμάτης και πρέπει να ταξιδεύεις συχνά; Η γυναίκα σου μπορεί να σε ακολουθεί αλλά το παιδί σου όχι, έχει κι αυτό ζωή στην οποία δεν είστε ποτέ παρόντες. Τελοσπάντων, περνάω και μόνη μου καλά, αφού έχω τις φίλες μου.
«Κορίτσια ήρθατε επιτέλους;» ακούστηκε η Νάντια από το μπαλκόνι του δωματίου της. « Ανεβείτε πάνω, τι κάθεστε και με κοιτάτε!» «Ερχόμαστε αμέσως Νάντια, ηρέμισε καλέ.» είπε η Σερίνα ενώ χτυπούσε την εξώπορτα. «Καλώς ήρθατε, περάστε.» η Καμίλλα μας υποδέχθηκε και μας οδήγησε στην πόρτα του δωματίου της Νάντιας. « Κυρία, οι δεσποινίδες.» είπε όταν άνοιξε την πόρτα. «Ευχαριστώ Καμίλλα, μπορείς να πηγαίνεις.» απάντησε η Νάντια. Μπήκαμε όλες μέσα και είδαμε την Αμέλια καθισμένη στο κρεβάτι να παρακολουθεί τους κύκλους που σχημάτιζε η Νάντια ξανά και ξανά μέσα στο δωμάτιο σκεπτόμενη. «Αν συνεχίσεις έτσι, θα ζαλιστείς και θα λιποθυμήσεις.» της είπα για να της τραβήξω την προσοχή. «Δεν ξέρω αν η Νάντια έχει ζαλιστεί, αλλά εγώ το λίγο που την κοιτάω να πηγαίνει πέρα δώθε ζαλίστηκα ήδη.» είπε η Αμίνα και έπιασε το κεφάλι της. «Αχχ, δεν μπορώ να ηρεμίσω.» είπε τελικά η Νάντια. «Σε λίγες μέρες είναι το πάρτυ των γενεθλίων μου και δεν μπορώ να βρω την ατζέντα μου που είναι γραμμένες όλες οι διευθύνσεις των ανθρώπων που θέλω να καλέσω, για να τους στείλω τις προσκλήσεις.» συμπλήρωσε. «Έλα μην ανησυχείς, κάπου εδώ θα είναι. Θα σε βοηθήσουμε όλες να την βρεις. Ελάτε βρε κορίτσια να ψάξουμε.» είπε παρακλητικά η Αμέλια. Αφού κάναμε άνω κάτω το δωμάτιο και το ψάξαμε σπιθαμή προς σπιθαμή, η ατζέντα δεν ήταν πουθενά. «Θα πεθάνω! Δεν το πιστεύω αυτό που συμβαίνει!» φώναξε δυνατά η Νάντια. «Ηρέμισε, θα βρούμε μια λύση.» την παρηγόρησε η Αμέλια. «Το βρήκα!» αναφώνησα μετά από μερικά λεπτά. «Θα πάμε στο σπίτι μου και θα ζητήσω την λίστα των καλεσμένων από το δικό μου πάρτυ και έτσι θα βρεις τις διευθύνσεις που θες.» «Ντεζιρέ καταπληκτική ιδέα. Είσαι φοβερή.» με παίνεψε η Σερίνα. «Γι αυτό είναι άλλωστε το Πνεύμα!» της απάντησε η Αμίνα. «Μπορούμε να το κάνουμε αυτό;» με ρώτησε η Νάντια με τα μεγάλα πράσινα μάτια της γουρλωμένα. «Φυσικά.» με ξάφνιασε με μια αγκαλιά και μου ψιθύρισε ΅ευχαριστώΆ. «Ελάτε πάμε. Θα πω στην Φλαμίνια να μας ετοιμάσει και ζεστό τσάι.» είπε η Αμίνα.
Όταν φτάσαμε το σπίτι ήταν έρημο, μόνο οι υπηρέτες βρίσκονταν εκεί. Η Αντέλ μας καλωσόρισε και μας οδήγησε στο δωμάτιο του γραφείου, όπου τις περισσότερες φορές ήταν κατειλημμένο από τον κύριο Νουβό, τον πατέρα της Αμίνας. Έναν γλυκύτατο άνθρωπο, ήσυχο και διακριτικό. Ποτέ δε δημιουργούσε φασαρίες και πάντα έβρισκε λίγο χρόνο, παρά τις πολλές δουλειές που είχε, για να τον αφιερώσει στην αγαπημένη του κόρη. Σπάνια της χαλούσε χατίρι αφού της είχε αδυναμία και αν το έκανε ήταν για το καλό της. «Τι θα θέλατε κυρία;» ρώτησε η Αντέλ. «Πες στην Φλαμίνια να μας ετοιμάσει πέντε φλιτζάνια ζεστό τσάι με άρωμα βανίλιας και φέρε μας και τις λίστες με τους καλεσμένους από το πάρτυ της κυρίας σου.» την διέταξε η Αμίνα. «Α! Αντέλ φέρε μου και ένα βαθύ πιατάκι γεμάτο γάλα σε παρακαλώ.» της είπα πριν φύγει. «Γάλα;» αποκρίθηκαν όλες οι φίλες μου μαζί. Ένα ναζιάρικο νιαούρισμα τους τράβηξε την προσοχή και γύρισαν να κοιτάξουν το παράθυρο. Η Μέλανι έκανε ένα μεγάλο σάλτο και προσγειώθηκε επιδέξια στα μπροστινά της πόδια πάνω στο γραφείο. Την πήρα αγκαλιά και της χάιδεψα το κεφάλι. « Ένιωσα πως ερχόταν η Μέλανι και σκέφτηκα πως θα πεινούσε. Γι αυτή είναι το γάλα.» εξήγησα. «Τι όμορφη!» «Που την βρήκες;» «Μέλανι;» «Όταν λες ένιωσες να έρχεται;» βομβαρδίστηκα από τις ερωτήσεις των φιλενάδων μου. «Είναι πανέμορφη το ξέρω. Την βρήκα το πρωινό που είχα πάει μόνη μου στον κήπο, την ονόμασα Μέλανι που σημαίνει σκοτεινή και μαύρη χάρη στο υπέροχο μαύρο χρώμα της και ένιωσα μέσα μου την παρουσία της ότι ήταν κοντά και κατάλαβα ότι ερχόταν εδώ. Δεν ξέρω νιώθω ένα ιδιαίτερο δέσιμο μαζί της. Όταν δούμε την Μάιρα θα την ρωτήσω. Σίγουρα θα ξέρει.» απάντησα στις ερωτήσεις τους. «Κυρία ορίστε το τσάι σας και το γάλα.» είπε η Φλαμίνια στην Αμίνα και άφησε πέντε περίτεχνα πορσελάνινα φλιτζάνια με τσάι και το ασορτί πιατάκι με το γάλα πάνω στο ξύλινο σκουρόχρωμα γραφείο. «Ορίστε και οι λίστες.» άπλωσε το χέρι της και μου έδωσε τρεις μεγάλους φακέλους με αλφαβητική σειρά. «Ευχαριστούμε, πήγαινε τώρα.» της είπε η Αμίνα και έφυγε κλείνοντας την πόστα πίσω της. «Έλα Μέλανι, πιες.» είπα στην γάτα μου και την ακούμπησα πάνω στο γραφείο για να μπορεί να απολαύσει ήρεμα το γάλα της. Μοίρασα τους δύο φακέλους στα ανά δύο κορίτσια και κράτησα τον άλλον εγώ. Από το ¶λφα ως το Θήτα τον είχε η Αμέλια με την Αμίνα, από το Γιώτα ως το Πι εγώ και από το Ρω ως το Ωμέγα η Σερίνα με την Νάντια. Καθώς ψάχναμε και σημειώναμε τα ονόματα και τις διευθύνσεις των ατόμων που ήθελε να καλέσει η Νάντια τα μάτια μου έψαχναν για ένα επώνυμο ανάμεσα στο Πι. Το Παλόμο. Αλλά πουθενά. Έλεγξα τρεις φορές την λίστα μα τίποτα. «Μήπως έχει βρει καμία το Γκαμπριέλ Παλόμο;» ρώτησα διστακτικά. «Όχι, αλλά στην δική σου λίστα έπρεπε να είναι, με το Πι.» «Τι παράξενο. Εδώ είναι όλοι όσοι πήραν πρόσκληση για το πάρτυ και δίπλα λέει και ποιοι ήρθαν κιόλας, αλλά το όνομα του Γκαμπριέλ πουθενά.» «Και κανείς δεν μπορεί να μπήκε χωρίς πρόσκληση μέσα εδώ συν ότι όλους τους υπόλοιπους καλεσμένους τους ήξερες με τα ονόματα τους και δεν μπορεί να μπήκε με άλλη πρόσκληση.» μου υπενθύμισε η Αμίνα. «Πολύ περίεργο.» είπε η Σερίνα και κάθισε για λίγο σκεφτική. «Ήταν λες κι ήταν φάντασμα που τώρα εξαφανίστηκε.» τα λόγια της Νάντιας με κλόνισαν. Δεν μπορούσε να έχει εξαφανιστεί! Μου είχε υποσχεθεί ότι θα τον ξαναδώ. Μα πόσο αφελής ήμουν που πίστευα στις υποσχέσεις ενός ξένου. Κι όμως δεν άντεχα στην σκέψη ότι δεν θα ξανάβλεπα τα μυστηριώδη μαύρα μάτια του έστω για λίγο. Μα τι μου συνέβαινε, είχα ένα εκπληκτικό όμορφο αγόρι και το μόνο που σκεφτόμουνα συνέχεια, μέρα νύχτα ήταν ένας άγνωστος, γιατί προφανώς ο Γκαμπριέλ Παλόμο είχε εξαφανιστεί. Αν υπήρξε ποτέ! Έπρεπε να τον βγάλω από το μυαλό μου και σύντομα. Αυτός ο νεαρός με εξαπάτησε, με έκανε να αισθανθώ αρμονία σε όλο μου το είναι. Ξύπνησε την μάγισσα μέσα μου. Όχι! Δεν θα τον ξεχνούσα. Την επόμενη φορά που θα τον έβλεπα, ίσως στο πάρτυ της Νάντιας, θα του ζητούσα εξηγήσεις και την αλήθεια αυτή την φορά. Δεν ξέρει με ποια τα έβαλε. Όταν πραγματικά θέλω κάτι, παλεύω με ότι μέσα διαθέτω και το κατακτώ. Και αυτό που θέλω τώρα είναι εξηγήσεις. Θα μάθω την επόμενη φορά που θα συναντηθούμε ποιος είσαι εξαφανισμένε άγνωστε. Μέχρι τότε θα περιμένω.!
justnina22 Breaking Dawn Newborn
Ηλικία : 29 Τόπος : ΚΟΡΙΝΘΟΣ Αριθμός μηνυμάτων : 688 Registration date : 03/06/2010
Θέμα: Απ: Sissies And Witches ~ Aδερφές Και Μάγισσες Παρ 2 Σεπ 2011 - 15:20
Σπόιλερ:
6. Τα δεύτερα δέκατα έκτα γενέθλια
Νάντια POV
28 Ιανουαρίου. Επιτέλους τα γενέθλια μου. Θα γίνω δεκαέξι, δύο χρόνια πιο κοντά στην ενηλικίωση. Έπειτα θα μπορέσω να ταξιδέψω στις πιο μεγάλες βιβλιοθήκες του κόσμου και να καταφύγω στις χώρες των βιβλίων. Πριν δύο χρόνια έμαθα πως η ζωή είναι πολύ μικρή και δεν ξέρεις ποτέ τι σου επιφυλάσσει η μοίρα. ΓιΆ αυτό θέλω κι εγώ να ζήσω έχοντας μάθει πολλά για πράγματα που ίσως δεν προλάβω να κάνω και να δω. Αυτό θα μου το προσφέρουν τα βιβλία στα σίγουρα! Το μόνο που σκέφτομαι είναι πως θα απομακρυνθώ για ένα μεγάλο διάστημα τις φίλες μου. Όλες θα αντιδράσουν πολύ διαφορετικά. Η Αμίνα θα μου ευχηθεί για τα καλύτερα, η Σερίνα θα μου πει να κάνω καμιά τρέλα και να ζήσω μια περιπέτεια, η Ντεζιρέ θα με σφίξει στην αγκαλιά της για μερικά λεπτά χωρίς να πει τίποτα και η Αμέλια θα με σκοτώσει προκειμένου να μην φύγω και με χάσει. Η καθεμία με ξεχωριστή άποψη πάνω σε όλα τα θέματα. Τώρα που είπα θέματα, είναι όλα έτοιμα για σήμερα το βράδυ; «Καμίλλα!» «Μάλιστα κυρία, τι θα θέλατε;» είπε μετά από μερικά λεπτά λαχανιασμένη η υπηρέτρια μου. «Είναι όλα έτοιμα για απόψε;» «Ναι κυρία, το φόρεμα σας έφτασε πριν λίγο από το μαγαζί, η αίθουσα είναι στολισμένη διακριτικά με διάσπαρτους άσπρους κρίνους όπως ζητήσατε, οι μάγειρες ετοιμάζουν από τώρα τα πιάτα που θα σερβίρουμε για να είναι έτοιμα στην ώρα τους και οι γονείς σας θα γυρίσουν σε δύο ώρες περίπου για να προλάβουν να παρευρεθούν στο πάρτι σας.» «Οι προσκλήσεις έχουν σταλεί σε όλους;» «Μάλιστα, μόνο στην κόμισσα Νουβό, στην λαίδη Ντε Νουάρ και στην δεσποινίς Βίνσεντ δεν εστάλησαν καθώς η δεσποινίδα Φιτζέραλντ μας ζήτησε να μην το κάνουμε.» «Ναι, έχουν ενημερωθεί από πιο νωρίς και θα ήταν περιττό.» «Με θέλετε μήπως κάτι άλλο κυρία;» «Όχι Καμίλλα. Ευχαριστώ.» Έκανε μια μικρή υπόκλιση και έφυγε. Κοίταξα το ρολόι που χτύπησε δώδεκα φορές. Ήταν νωρίς ακόμα, είχα χρόνο να απολαύσω ακόμα δύο κεφάλαια από το βιβλίο που διάβαζα αυτή την περίοδο. ¶ρλεκιν! Πόσο μου αρέσουν αυτά τα μικρά βιβλιαράκια που μπορώ να τα παίρνω παντού μαζί μου. Έτσι λοιπόν, κάθισα αναπαυτικά στην πολυθρόνα που υπήρχε στο δωμάτιο της βιβλιοθήκης και άρχισα το διάβασμα. Η ώρα πέρασε πολύ γρήγορα και ήταν δύο και κάτι. Ξαφνικά άνοιξε η πόρτα και μπήκε μέσα ο μπαμπάς μου με την μαμά μου που ήταν ακριβώς πίσω του. Γρήγορα έκρυψα το βιβλίο κάτω από το μαξιλάρι της πολυθρόνας χωρίς να με καταλάβουν οι γονείς μου. Είναι ανεπίτρεπτο να διαβάζει μια νεαρή κοπέλα με μόρφωση και επίπεδο σαν το δικό μου, ¶ρλεκιν που περιέχει αυστηρώς ακατάλληλο υλικό. Εμένα αυτό σαφώς δεν με εμπόδιζε γιατί μου άρεσαν πολύ, αρκεί να τα έκρυβα τέτοια βιβλία. «Χρόνια πολλά κόρη μου!» είπε ο μπαμπάς μου και με φίλησε στο μέτωπο. «Έγινες κιόλας δεκαέξι! Πόσο μεγάλωσες, έγινες σχεδόν ολόκληρη γυναίκα.» η φωνή της μαμάς μου με συγκίνησε και η αγκαλιά με έπνιξε γλυκά. «Σας ευχαριστώ. Πώς ήταν η επιστροφή σας;» «Μια χαρά, αν και θα πρέπει να κάνει κάτι ο κόμης για αυτές τις λακκούβες. Σε ανακατεύουν τελείως .» «Μα μπαμπά, τι μπορεί να κάνει κι εκείνος;!» «Ελάτε τώρα γιΆ αυτά θα μιλάμε; Πρέπει να αφήσουμε την Νάντια ήσυχη για να αρχίσει να ετοιμάζεται μετά το μεσημεριανό, όπως πρέπει να κάνουμε κι εμείς Μπερνάντ.» άλλαξε κατευθείαν το θέμα η μαμά μου. Αφού κατεβήκαμε στην τραπεζαρία, απολαύσαμε όλοι μαζί το μεσημεριανό, οι γονείς μου, η Σερίνα, η Σκάρλετ, ο άντρας της ¶νταμ και εγώ, το νοστιμότατο φαγητό, μου ευχήθηκαν χρόνια πολλά και ανέβηκα με την Σερίνα στο δωμάτιο της, που ήταν ακριβώς απέναντι από το δικό μου. «Λοιπόν βρήκες τι θα βάλεις το βράδυ ή θα ψάχνεις όπως η Ντεζιρέ μέχρι την τελευταία στιγμή;» με ρώτησε σαρκαστικά εκείνη. «Όχι, έχω βρει. Θα το δεις πιο μετά που θα το φορέσω. Ξέρεις τι τρέλα και πάθος έχει η Ντεζιρέ με τα ρούχα, αν δεν έψαχνε μέχρι τελευταία στιγμή εκείνη ποια θα το έκανε;» της απάντησα στο ίδιο ύφος και γελάσαμε και οι δύο. «Νάντια.» είπε με σοβαρό ύφος ενώ εγώ την κοίταξα με απορία και συνέχισε. «Έχεις καθόλου αγωνία για σήμερα; Ξέρεις σχετικά με το ότι θα γίνεις μάγισσα.» «Μα φυσικά και έχω αλλά προσπαθώ να την συγκρατήσω διαφορετικά θα τρελαθώ.» της απάντησα. «Ουφ ευτυχώς γιατί σε είδα πολύ ήρεμη και ανησύχησα.» με πείραξε. «Χαζή!» της είπα και της πέταξα ένα μαξιλάρι που είχα δίπλα μου. «χαχαχαχα» γέλασε. «Αρκετά χαζολογήσαμε, πάω να κάνω μπάνιο και να ετοιμαστώ. Πέντε πήγε η ώρα, σε τρεις ώρες αρχίζει το πάρτυ.» «Καλά θα ετοιμαστώ κι εγώ και όταν έρθουν η Αμέλια, η Ντεζιρέ και η Αμίνα θα έρθουμε απέναντ,ι εντάξει;» «Ωραία, αυτό να κάνετε.» της απάντησα και πήγα στο δωμάτιο μου, άνοιξα την πόρτα του μπάνιου και χώθηκα στην μπανιέρα για μία ώρα. Όλο το στρες που είχα εξαφανίστηκε και ένιωθα πιο χαλαρή. Τώρα ήμουν έτοιμη να αντιμετωπίσω ότι θα ακολουθούσε το βράδυ. Αφού βάφτηκα ίσα, ίσα για να τονίσω τα πράσινα μάτια μου, έλυσα τα ρόλεϋ που είχα στηρίξει στα μαλλιά μου. Αμέσως μικρές μπουκλίτσες που έφταναν μέχρι τους ώμους μου έπεσαν ανέμελες. Έβαλα το πράσινο φόρεμαι με στρασάκια που ξεκινούσαν από τις ράντες του μπούστου μου που έδεναν στο λαιμό και κατέβαιναν προς τα κάτω σκόρπια και κοίταξα την αντανάκλαση μου στον καθρέφτη. Όχι μόνο ένιωθα όμορφή αλλά και το είδωλο μου, το επιβεβαίωνε κιόλας. «Να μπούμε;» άκουσα την Σερίνα να λέει έξω από την πόρτα. «Ναι, ναι.» απάντησα βιαστικά. «Χρόνια πολλά!» μου ευχήθηκαν οι φίλες μου όλες μαζί. «Ευχαριστώ.» τους είπα και έτρεξα να τις αγκαλιάσω μία, μία προσέχοντας να μην τσαλακώσω τα φορέματα μας. Η Αμέλια φορούσε ένα κόκκινο φόρεμα με μία ράντα στον δεξί της ώμο. Είχε τραβήξει τα μαλλιά της σε έναν χαμηλό κότσο που ολοκλήρωνε την εμφάνιση της. Η Αμίνα όπως συνήθως φορούσε ένα φόρεμα στο αγαπημένο της χρώμα, το φούξια, όχι πολύ φουσκωτό με κεντητά λουλούδια που άρχιζαν από το μπούστο της. Είχε συνδυάσει ροζ αξεσουάρ και τα μαλλιά της κυμάτιζαν όπως πάντα. Η Σερίνα φορούσε ένα φόρεμα της αδερφής της, σε μοβ χρώμα με ασημένια σχέδια και πιασίματα. Το μόνο αξεσουάρ που φορούσε ήταν ένα λιλά λουλούδι που είχε στερεώσει στα ίσια μαλλιά της. Όπως πάντα η Ντεζιρέ ήταν ντυμένη με ένα από τα ιδιαίτερα φορέματα της. Αυτή τη φορά φορούσε ένα γαλάζιο κάπως φουσκωτό φόρεμα με ασημένια και άσπρα μικρά λουλουδάκια. Τα ίδια που είχε στολίσει και τα μαλλιά της ψηλά για να τονίσουν τις μπούκλες που σχημάτιζαν και τα σκουλαρίκια, που ποτέ δεν έλειπαν από τους λοβούς των αυτιών της. Όλες ήταν εκθαμβωτικές όπως πάντα βέβαια. Δεν εννοώ πως είναι οι πιο όμορφες σε όλο τον κόσμο, που στα δικά μου μάτια είναι, απλώς όταν είσαι τόσο όμορφος εσωτερικά όπως αυτές, ακτινοβολείς την ίδια ομορφιά και εξωτερικά. Αυτό έχω να το λέω για όλες τους.
«Είσαι κούκλα.» μίλησε πρώτη η Αμέλια κοιτώντας με από πάνω μέχρι κάτω. «Σου πάνε πολύ τα μαλλιά έτσι.» είπε η Αμίνα αγγίζοντας μια μπούκλα από τα μαλλιά μου. «Είσαι έτοιμη να κατεβούμε;» αυτή τη φορά ήταν η Σερίνα που μίλησε. Έσφιξε το χέρι μου στο δικό της. Είχε έρθει η ώρα. «Σας ευχαριστώ όλες κορίτσια.»είπα κοιτώντας της αγαπημένες μου φίλες με τη σειρά. «Είμαι έτοιμη. Ας κατέβουμε.» είπα χαμογελώντας.
~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*
Τώρα ήταν η δική μου σειρά να κατέβω σιγά, σιγά τις σκάλες, να χορέψω τον πρώτο χορό και να περάσω υπέροχα. Τι είχε πει η Μάιρα; Αργά και σταθερά, αργά και σταθερά. Ουφ πάμε! Μόλις άκουσα να αναγγείλετε το όνομα μου κατέβηκα αργά, αργά τα σκαλιά κοιτάζοντας το πρόσωπο της Αμέλιας. Το βλέμμα της με καθησύχασε και το χαμόγελο που σχηματίστηκε στο πρόσωπο της με ενθάρρυνε να συνεχίσω. Πάντα και μόνο βλέποντας την Αμέλια ηρεμούσα και κάλμαρα. Ήξερε πάντα πώς να μου συμπεριφερθεί ανάλογα την διάθεση μου. Κατέβηκα ένα ένα τα σκαλία στο ρυθμό της μουσικής, κοιτώντας τον κόσμο που είχε μαζευτεί για να μου ευχηθεί απόψε. Προχώρησα λοιπόν ως που έφτασα κοντά τους. «Λοιπόν;» ρώτησα ανήσυχη. «Ήσουν απίθανη, σκέτη γλύκα.» απάντησε η Αμέλια. «Ωραία, γιατί δεν ήθελα να φανεί ότι ήμουν στρεσαρισμένη.»είπα ξεφυσώντας ανακουφισμένη. «Όχι, τίποτα τέτοιο δεν φάνηκε Νάντια.» με καθησύχασε η Σερίνα. «Με ποιον θα χορέψεις τον πρώτο χορό;» μπήκε κατευθείαν στο φλέγον θέμα η Ντεζιρέ. «Θα δείτε!» της είπα και προχώρησα προς εκείνον που ήθελα να με χορέψει. Οι φίλες μου με κοιτούσαν και ρωτούσαν η μία την άλλη αν ήξερε καμία ποιον θα διάλεγα. Πέρασα ανάμεσα από μερικά καλούτσικα αγόρια, που υποκλύθηκαν ευγενικα, και τότε τον είδα να πίνει ένα ποτήρι κρασί και να κάθεται λίγο απόμερα από τους υπόλοιπους. Τον πλησίασα και του είπα. «Θα χορέψετε μαζί μου τον πρώτο χορό;» «Ευχαρίστως, πανέμορφη δεσποινίδα μου.» είπε τρυφερά ο μπαμπάς μου. Έναν τόσο ιδιαίτερο χορό ήθελα να τον χορέψω με τον αγαπημένο μου πατέρα και με κανέναν άλλον. Ο μπαμπάς μου ήταν εκείνος που με μάθαινε από μικρή χορό και ήθελα να του δείξω την ευγνωμοσύνη μου. Εξάλλου, ήταν ο καλύτερος χορευτής βαλς που ήξερα. Το τραγούδι που ακουγόταν παρέπεμπε σε ένα βιεννέζικο βαλς με γρήγορα βήματα. Το αγαπημένο μου. Αρχίσαμε λοιπόν να χορεύουμε καλύπτοντας όλη την αίθουσα. Οι προσκεκλημμένοι χειροκροτούσαν στο ρυθμό της μουσικής. Όταν τελείωσε το τραγούδι ο μπαμπάς μου είπε λαχανιάζοντας. «Νομίζω είμαι πολύ γέρος γιΆ αυτά τώρα.» «Μπαμπά μην λες χαζομάρες. Πάντα θα μπορείς να χορεύεις όσο η καρδιά σου το ευχαριστιέται. ¶λλο είναι να χορεύεις με τα πόδια και άλλο με την καρδιά. Θυμάσαι; Εσύ μου το έμαθες.» τον μάλωσα γιατί δεν ήθελα να σκέφτεται πως είναι γέρος. Μόλις που είχε μπει στα 43! «Πολύ σωστά. Χαίρομαι που το θυμάσαι ακόμα.» «Είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Στο υπόσχομαι.» είπα και του έδωσα ένα φιλί. «Κύριε Βαλέντε τι ωραία που χορεύετε.» η φωνή της Αμέλιας ήχησε γλυκά μες στα αυτιά μου. «Σας ευχαριστώ πολύ δεσποινίς Βίνσεντ.» της απάντησε ο πατέρας μου και μετά στράφηκε σε εμένα «Λοιπόν κόρη μου, σε αφήνω με τις φίλες σου για το υπόλοιπο βράδυ.» είπε και απομακρύνθηκε. «Με τον μπαμπά σου τελικά!» είπε έκπληκτη η Σερίνα «Αυτό κι αν ήταν απρόσμενο.» συμφώνησε η Αμίνα. «Μα φυσικά, με ποιον άλλον;» τους απάντησα γελώντας. «Καλά ελάτε να χορέψουμε τώρα. Ο Κάμερον μας περιμένει με κάποια άλλα αγόρια στην απέναντι πλευρά της αίθουσας. Πάμε!» μας προέτρεψε η Ντεζιρέ.
Δεν ήθελα να χορέψω με κάποιον άλλον προς το παρόν, οπότε πήρα ένα ποτήρι σαμπάνια και άρχισα να μιλώ με τους καλεσμένους μου. Όλοι μου εύχονταν τα καλύτερα και τα λόγια θαυμασμού έδιναν κι έπαιρναν. Έτσι ήταν το πρωτόκολο. Κάποια στιγμή, ενώ συζητούσα με μια πολύ βαρετή κυρία της αριστοκρατικής τάξης, τα μάτια μου έπεσαν στις φίλες μου που χόρευαν. Η Αμίνα είχε περικυκλωθεί από άλλα κορίτσια που θαύμαζαν το υπέροχο φόρεμα της, άγγιζαν τα μαλλιά της και την κοιτούσαν μαγεμένες από την ομορφιά της. Η Σερίνα προσπαθούσε να αποφύγει έναν από τους πολλούς θαυμαστές της, που την περιτριγύριζε και την ακολουθούσε όπου πήγαινε. Τραβάει τα αγόρια σαν μαγνήτης, σαν σειρήνα κι όμως δε θέλει κανέναν.
Η Αμέλια στεκόταν πιο πέρα και μιλούσε με το αγόρι της, τον Ντέιμοντ. Ένα ηλιοκαμένο αγόρι με καστανά μαλλιά και μάτια, τόσο όμορφος όσο και βλάκας. Αυτό το κορίτσι χρειάζεται γυαλιά, είναι τόσο όμορφη εξωτερικά και εσωτερικά, τόσο γλυκιά και είναι μαζί με αυτόν τον άχρηστο αλαζόνα ενώ θα μπορούσε να έχει όποιον ήθελε. Αυτός δεν νοιάζεται για κανέναν άλλον πέρα από τον εαυτό του και φέρεται τόσο υπεροπτικά. Όλες θέλουμε να τον χτυπήσουμε, αλλά η Αμέλια φοράει παρωπίδες και δε βλέπει τον πραγματικό του εαυτό. Τον έχει περάσει για αληθινό ιππότη. Μας έχει απαγορεύσει να μιλάμε άσχημα γιΆ αυτόν και πρέπει να δείχνουμε, αν όχι συμπάθεια, ότι τον ανεχόμαστε. Το νιώθω, θα την πληγώσει την αδερφή μου και μετά θα έρθει το τέλος του. Είναι κάτι που θα το φροντίσω προσωπικά! Προσπαθώντας να σκεφτώ τρόπους που θα μπορούσαμε να ξεφορτωθούμε τον Ντέιμοντ, η ματιά μου έπεσε σε ένα ζευγάρι που χόρευε έχοντας τα σώματα τους κολλημένα.
Ήταν ο Κάμερον και η Ντεζιρέ. Εκείνος δεν έπαιρνε τα μάτια του από το πρόσωπο της και την κρατούσε σφιχτά για να μην του φύγει και της χαμογελούσε συνέχεια. Η Ντεζιρέ είχε τα χέρια της πάνω στο στήθος του σαν να προσπαθούσε να κρατήσει μία απόσταση μεταξύ τους. Η ματιά της ταξίδευε γύρω, γύρω στην αίθουσα ψάχνοντας κάτι, κάποιον. Μπορούσα να δω ότι ήταν σκεπτική και κάτι την βασάνιζε, Χαμογελούσε σφιχτά και συγκρατημένα, κάτι το οποίο δεν συνήθιζε να κάνει.
Αυτά σκεφτόμουν όταν η φωνή της γυναίκας δίπλα μου, μου τράβηξε την προσοχή. «Δε συμφωνείς, αγαπητή μου;» ρώτησε κοιτώντας με το φρύδι σηκωμένο. Θυμόμουν αμυδρά ότι μου έλεγε για το πόσο ξεδιάντροπη ήταν μια κυρία μέσα στην αίθουσα, η οποία είχε χάσει τον εραστή της. Ήταν τόσο κακόβουλη. Έλεγε πως χαιρόταν για αυτό που έπαθε. «Είμαι σίγουρη πως θα παρηγορηθεί. ¶λλωστε, το να κλέβεις τον θαυμαστή μιας άλλης γυναίκας, είναι η καλύτερη παρηγοριά.»της πέταξα και απομακρύνθηκα από κοντά της. Σίγουρα δε θα μου ξανα μιλούσε, αλλά δε με ένοιαζε. Δεν άντεχα την υποκρισία.
Χόρεψα με όλους τους νεαρούς που είχαν έρθει. Όλοι τους ευγενικοί και ευχάριστο, έρχονταν με τη σειρά για να χορέψουν με την εορτάζουσα. Διασκέδαζα απίστευτα. Έτσι η ώρα πέρασε και το πάρτι τελείωσε μετά από πολύ γέλιο, διασκέδαση, φλερτ και πάρα πολύ χορό. Όλοι μου ευχήθηκαν χρόνια πολλά και έφυγαν.
Αφού χαιρέτησα τις φίλες μου βγήκα στο μπαλκόνι να δω το περίεργο φαινόμενο. Είχε πανσέληνο για δεύτερη φορά αυτό το μήνα. Παράξενο.! Ένα μικρό γκρι γατάκι με πράσινα μάτια εμφανίστηκε από το πουθενά μπροστά μου ξαφνιάζοντας με. «Από πού ήρθες εσύ μικρούλι;» του είπα και το χάιδεψα στο κεφαλάκι του όσο εκείνο έγλυφε το χέρι μου. Μα τι γινόταν με τις γάτες τέλος πάντων; Πάντως ήταν πολύ χαριτωμένο... Τότε άρχισε. Έναν όξινος πόνος κατέκλυσε τον καρπό μου και μου ήρθε να τσιρίξω αλλά συγκρατήθηκα καθώς ο πόνος άρχιζε να υποχωρεί όταν ένας δυνατός άνεμος με τύλιξε στην αγκαλιά του θέλοντας να με προστατέψει και να απαλύνει τον πόνο, και τα κατάφερε. Νιώθοντας καλύτερα γύρισα στο δωμάτιο μου και είδα το μικροκαμωμένο γατί ξαπλωμένο πάνω στο δεύτερο μαξιλάρι μου. Τι όμορφο που ήταν. Έβαλα το νυχτικό μου και ξάπλωσα περιμένοντας να με πάρει ο ύπνος όταν μία σκέψη πέρασε αστραπιαία από το μυαλό μου πριν κλείσω τα μάτια και αποκοιμηθώ. Ήμουν πλέον μάγισσα, μία αληθινή και ισχυρή μάγισσα.!
Τα φορέματα των κοριτσιών:
Νάντια:
Σπόιλερ:
Σερίνα:
Σπόιλερ:
Ντεζιρέ:
Σπόιλερ:
Αμίνα:
Σπόιλερ:
Αμέλια:
Σπόιλερ:
Αυτό το κεφάλαιο είναι αφιερωμένο στην πάρα πολύ καλή, όμορφη και έξυπνη φίλη και beta reader μου Μαρίνα...!!! Σε ευχαριστώ για όσα κάνεις για εμένα και σε αγαπώ πολύ...!!!
justnina22 Breaking Dawn Newborn
Ηλικία : 29 Τόπος : ΚΟΡΙΝΘΟΣ Αριθμός μηνυμάτων : 688 Registration date : 03/06/2010
Θέμα: Απ: Sissies And Witches ~ Aδερφές Και Μάγισσες Παρ 9 Σεπ 2011 - 17:02
Σπόιλερ:
7. Η δεύτερη μάγισσα
Μια γλωσσίτσα που με έγλυφε απαλά στο μάγουλο με ξύπνησε. ¶νοιξα το ένα μάτι μου και είδα από πάνω μου το γατάκι. «Είσαι πολύ άτακτη, γιατί με ξύπνησες κορίτσι μου;» της είπα τέντωσα το χέρι προς το μέρος της για να ξεπιαστώ, εκείνη αναπήδησε τρομαγμένη στην κοιλιά μου αλλά μετά από μερικά δευτερόλεπτα ήρθε πάλι κοντά μου και μου έγλυψε το χέρι. Τότε θυμήθηκα. Πήρα μια βαθιά ανάσα και κοίταξα το αριστερό μου χέρι. Στο εσωτερικό του καρπού ήταν ένα ίδιο σημάδι με της Ντεζιρέ, μόνο που το πεντάκτινο αστέρι ήταν χρωματισμένο σκούρο πράσινο. Χωρίς να χάσω στιγμή πετάχτηκα από το κρεβάτι μου, άνοιξα βιαστική την πόρτα και έτρεξα στο δωμάτιο της Σερίνας. Όρμησα μέσα και της φώναξα να ξυπνήσει. «¶σε με.» είπε και γύρισε στο πλάι. «Έλα Σερίνα, ξύπνα.» της ξανά είπα. Εκείνη μούγκρισε και έβαλε ένα μαξιλάρι πάνω από το κεφάλι της. «Εντάξει, θα με κάνεις να χρησιμοποιήσω τα μεγάλα μέσα και πίστεψέ με δεν το θέλω.» είπα χωρίς όμως κάποια ανταπόκριση από εκείνη. Όπως θες. Έκατσα στην μεγάλη βιολετί πολυθρόνα και είπα με άνεση. «Σερίνα μπορείς να σηκώσεις λίγο το χέρι σου γιατί το φίδι που βρίσκεται δίπλα σου δεν μπορεί να τυλιχτεί καλά γύρω του.» «Τι; Που;» ούρλιαξε και κούνησε στον αέρα το χέρι της με δύναμη. «Αχ, πόσο χαίρομαι που ξύπνησες μόνη σου, γιατί δεν μπορούσα να το κάνω εγώ. Βλέπεις δεν μου πήγαινε η καρδιά να σε ξυπνήσω από τον ελαφρύ σου ύπνο, σαν πουλάκι κοιμόσουν.» την ειρωνεύτηκα. «Δεν έχεις ακούσει που λένε ότι δεν πρέπει να ξυπνάς αυτούς που ονειρεύονται;» παραπονέθηκε νυσταλέα. «Αυτούς που υπνοβατούν δεν πρέπει να ενοχλείς. Ξύπνα επιτέλους!.» φώναξα. «Μην φωνάζεις βρε Νάντια, το κεφάλι μου, ο εγκέφαλος μου κουδουνίζει.» «Έχεις και εγκέφαλο; Σώπα! Εντάξει δεν φωνάζω αλλά κάνε να λειτουργήσει ότι έχεις εκεί μέσα για να σου πω.» «Καλά, καλά περίμενε να πάω να ρίξω λίγο κρύο νερό στο πρόσωπο μου από το μπάνιο και έρχομαι να μιλήσουμε.» Νερό ε; Κρίμα που δεν το σκέφτηκα νωρίτερα. Δεν πειράζει, την επόμενη φορά θα το θυμάμαι. «Έλα ξύπνησα τώρα, γιατί θες να μιλήσουμε;» «Καιρός ήταν. Τώρα που το σκέφτομαι μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις οπότε δες.» άπλωσα το χέρι μου προς το μέρος της με το εσωτερικό του καρπού προς τα πάνω για να μπορεί να το δει. Η Σερίνα γούρλωσε τα μάτια τόσο πολύ που λίγο ήθελαν και θα πεταγόντουσαν έξω. «Είναι σαν σμαράγδι!» έμεινα άναυδη από τα λόγια της. Έβλεπε ένα σχέδιο στο χέρι μου που θα έμενε για πάντα πιθανώς και αυτό που την εξέπληξε ήταν το χρώμα του; «Αυτό σε παραξένεψε;» «Γιατί είναι σαν σμαράγδι;» με αυτές τις απορίες της μπορούσε να με πεθάνει. «Κόλλησες πια. Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι νιώθω περίεργα ευδιάθετη για το οτιδήποτε.» «Ευδιάθετη; Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται και το δικό μου πρωινό πρέπει να σε ενθουσίασε. Τελοσπάντων καλύτερα να πάμε στο σπίτι της Αμίνας να βρούμε την Μάιρα και να μας εξηγήσει για το σύμβολο σου.» «Ναι έχεις δίκιο. Ντύσου! Θα ετοιμασττώ κι εγώ και φεύγουμε.»
~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~* Μετά από λίγο βρισκόμασταν στο χολ του σπιτιού της Αμίνας και περιμέναμε την περιμέναμε να κατέβει μαζί με την Ντεζιρέ. «¶ργησα;» η φωνή της Αμέλιας μας ξάφνιασε. «Όχι, ήρθες πάνω στην ώρα. Καλημέρα σε όλες. Η Αμίνα κατεβαίνει όπου να Άναι.» είδα την Ντεζιρέ να κατεβαίνει από τις σκάλες και να χασμουριέται. «Να ΅μαι κι εγώ.» πίσω από την Ντεζιρέ εμφανίστηκε η Αμίνα. «Αντέλ!» «Με φωνάξατε κυρία;» «Πήγαινε και ειδοποίησε την Μάιρα να έρθει στην βιβλιοθήκη όπου θα την περιμένουμε.» «Μάλιστα λαίδη.» είπε και έκανε όπως της ζήτησε η Ντεζιρέ. Όλες κατευθυνθήκαμε προς το δωμάτιο της βιβλιοθήκης. Ήταν μεγάλο και παντού υπήρχαν τεράστιες βιβλιοθήκες με αμέτρητα βιβλία στα ράφια τους, ένας τριθέσιος καναπές ήταν τοποθετημένος λίγο πιο πέρα από το παράθυρο και δύο πολυθρόνες σχημάτιζαν κύκλο με τον καναπέ γύρω από ένα ορθογώνιο χαμηλό τραπεζάκι. Κάθισα αναπαυτικά στον καναπέ, βουλιάζοντας στην αγκαλιά της Αμέλιας δίπλα από την Σερίνα, η Αμίνα κάθισε στην μία πολυθρόνα μιλώντας με την Ντεζιρέ που καθόταν στο μπράτσο της ίδιας πολυθρόνας. «Σας έκανα να περιμένετε πολύ;» ρώτησε η Μάιρα μπαίνοντας μέσα στο δωμάτιο. «Όχι καθόλου.» της απάντησα. «Για να δω.» έπιασε το χέρι μου για να επεξεργαστεί το σημάδι. «Μάλιστα. Σκούρο πράσινο, πολύ καλά. Κορίτσια μου, η Νάντια μας επιλέχθηκε να εκπροσωπήσει τον Αέρα, ένα δυνατό στοιχείο, φίλος του νερού, βοηθός της φωτιάς και όπως και τα υπόλοιπα στοιχεία, στενά συνδεδεμένο με το Πνεύμα. Στην παρέα σας εκπροσωπεί το μυαλό, την πονηριά και την εξυπνάδα. Η Νάντια εκπροσωπεί τον Αέρα, που αντιπροσωπεύει το στοιχείο του νού. Συμβολίζει την σκέψη, την ευφυία, την λογική. Μας προσφέρει την ικανότητα να εξετάζουμε το Πνεύμα και να ανακαλύπτουμε που ανήκει στην ζωή μας. Καλωσορίστε λοιπόν τη δεύτερη μάγισσα.» μας είπε όταν ένα ναζιάρικο νιαούρισμα ακούστηκε δυνατά. «Ώστε εδώ ήσουν Μέλανι.» της είπε η Ντεζιρέ και άνοιξε τα χέρια της για να την πάρει αγκαλιά όμως εκείνη άλλαξε πορεία όταν όσμησε τον αέρα και κατευθύνθηκε προς την τσάντα που είχα φέρει μαζί μου. Ένα σφίξιμο στην κοιλιά ακολούθησε τον φόβο που με κατέκλυσε χωρίς λόγο. Εγώ δεν φοβόμουν την Μέλανι γιατί αισθανόμουν έτσι; Έβαλε το κεφάλι της μέσα στην τσάντα και όταν το έβγαλε κρατούσε στο στόμα της το γατάκι μου από το σβέρκο. «Μέλανι τι έχεις εκεί; Δικό σου;» με ρώτησε η Μάιρα. «Να σας γνωρίσω την Βιβιάνα που είναι υπέροχη γιΆ αυτό πήρε και αυτό το όνομα.» «Τι γλυκούλα που είναι.» «Τώρα θα έχει και η Μέλανι παρέα.» είπε η Αμίνα. «Μάιρα, εχθές όταν μου έγλυψε τον καρπό η Βιβιάνα άρχισε ο πόνος αλλά σε λίγα λεπτά είχε περάσει και δεν το αισθάνθηκα τόσο επίπονο όσο η Ντεζιρέ, και τι είναι αυτό το δέσιμο με τις γάτες; Όλες θα αποκτήσουμε από μία;» ρώτησα ανυπόμονο χωρίς να πάρω ανάσα. «Καταρχήν ο πόνος πάντα θα διαφέρει. Εσένα δεν ήταν τόσο έντονο γιατί η αρμονία σου δημιουργήθηκε γλυκά ενώ της Ντεζιρέ σε στιγμή που τα συναισθήματα της ήταν σε αρμονία μεν αλλά ήταν και ανάμικτα. Τώρα για το δέσιμο με τις γάτες σας είναι πολύ απλό. Θα της νιώθετε όταν πλησιάζουν και όταν κινδυνεύουν ή φοβούνται όπως θα νιώθουν και εσάς αυτές. Όλες θα δεθείτε με μία γάτα, καθώς από την αρχή των μαγισσών οι γάτες είναι σύντροφοι και συχνά βοηθοί τους. Κάτι που θα το ανακαλύψετε όταν έρθει η ώρα.» χαμογέλασε και μας έκλεισε το μάτι. «Κυρία ο δάσκαλος του πιάνου σας έφτασε.» μας διέκοψε η Φλαμίνια. «Συγνώμη κορίτσια αλλά πρέπει να φύγω. Θα σας δω μετά.» απολογήθηκε. «Μην ανησυχείς Αμίνα και εμείς τώρα φεύγαμε.» όπως έβγαιναν τα κορίτσια μία, μία έξω θυμήθηκα κάτι και ρώτησα την Ντεζιρέ που ήταν μπροστά μου. «Πως ήξερε η Αμέλια ότι θα ήμασταν εδώ και ήρθε;» «Έστειλα την Αντέλ να την ειδοποιήσει.» «Πως…;» «Σε ένιωσα εχθές το βράδυ, όπως και τώρα ότι θα ερχόσουν και σκέφτηκα να μαζευτούμε όλες.» είπε γλυκά και μου έδειξε το δικό της σημάδι, που τώρα ήταν λίγο διαφορετικό. Το εσωτερικό ενός πετάλου από το λουλούδι είχε ζωγραφιστεί ανοιχτό πράσινο.
H Βιβιάνα:
Αφιερωμένο στη τρελή και απίθανη φίλη μου Τζοάννα, για τις απίθανες, ανεπανάληπτες στιγμές που προσφέρει στην φιλία μας...!! Σ' αγαπώ πολύ βρε τρελοκομείο...!!!!!
justnina22 Breaking Dawn Newborn
Ηλικία : 29 Τόπος : ΚΟΡΙΝΘΟΣ Αριθμός μηνυμάτων : 688 Registration date : 03/06/2010
Θέμα: Απ: Sissies And Witches ~ Aδερφές Και Μάγισσες Παρ 16 Σεπ 2011 - 17:16
Σπόιλερ:
8. Η έκπληξη
Δεν είχε περάσει ούτε μήνας και εγώ με την Νάντια αισθανόμασταν κάθε μέρα όλο και πιο δυνατές. Η ενεργητικότητά μας είχε φτάσει στα ύψη. Τρέχαμε όλη μέρα από εδώ και εκεί χωρίς να κουραζόμαστε με την ίδια ευκολία όπως πριν. Φυσικά ακόμα δεν κατάφερνα να προσπεράσω την Νάντια στο τρέξιμο, ήταν κάτι που δεν θα άλλαζε ποτέ. Ήταν η πιο γρήγορη από όλες μας, μόνο να την προφτάσω μπορούσα και αυτό για λίγα δευτερόλεπτα πριν απομακρυνθεί αστραπιαία. Τα υπόλοιπα τρία κορίτσια δεν έδειχναν κανένα σημάδι αλλαγής, βέβαια ήταν νωρίς ακόμα διότι αργούσαν να μπουν στα δεκαέξι ακόμα. Η καθημερινότητα μας δεν είχε αλλάξει. Εγώ όλη μέρα ήμουν με τις φίλες μου ή διάβαζα βιβλία και φυσικά δεν ξεχνούσα να περνάω λίγες ώρες με την Μέλανι και με τον Κάμερον. Η Αμίνα εκτός από τα μαθήματα πιάνου που είχε τέσσερις ώρες την μέρα, περνούσε τον ελεύθερο χρόνο της μαζί μας και τώρα τελευταία μαζί με τον νεαρό καθηγητή της κύριο Κουίλον. Η Αμέλια πηγαινοερχόταν από το ένα σπίτι στο άλλο όταν δεν ήμασταν όλες μαζί. Η Σερίνα έκανε ότι μπορούσε καλύτερα, κοιμόταν, και η Νάντια όταν δεν διάβαζε ¶ρλεκιν έβρισκε καινούργιους τρόπους για να ξυπνάει την Σερίνα κάθε φορά. Μπορεί να ήταν ρουτίνα όλα αυτά αλλά δεν μπορούσα ποτέ να βαρεθώ να είμαι μαζί με τις αδερφές μου. Κόντευε να βραδιάσει και αποφάσισα να κάνω μία βόλτα στον κήπο μαζί με την Μέλανι, είχα δώσει ραντεβού με τον Κάμερον στις οκτώ εκεί, οπότε είχα μία ωρίτσα μπροστά μου για να περάσω λίγο χρόνο με την Μέλανι. Καθώς άνοιγα την πόρτα άκουσα φωνές και είδα μία άμαξα μπροστά από την πύλη της έπαυλης και υπηρέτες να ξεφορτώνουν δύο τρία μπαούλα. Ήρθαν; Κιόλας; «Ήρθαν!» αναφώνησα και έτρεξα μέχρι εκεί. Μέσα σε λίγα λεπτά βρισκόμουν στην αγκαλιά του πατέρα μου. «Κόρη μου, πόσο μου έλειψες.» μου είπε τρυφερά. «Και εμένα.» τον έσφιξα ακόμα πιο δυνατά. «Την μητέρα σου δε θα την χαιρετήσεις;» η βραχνή φωνή της ακούστηκε ενόσω κατέβαινε από την άμαξα. «Μα φυσικά.» έκανα να την αγκαλιάσω μα με σταμάτησε. «Πρόσεξε, θα τσαλακωθεί το φόρεμα μου.» «Γεια σας μητέρα. Πώς ήταν το ταξίδι σας; Ποια μέρη επισκεφτήκατε;» ρώτησα γεμάτη περιέργεια για τον έξω κόσμο αφού ποτέ δεν είχα φύγει από το Όρεγκον. «Πολύ ωραίο και πήγαμε σε πολλά μέρη, αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με το μικρhttp://www.bellandedward.org/forumό ήσυχο Σάλεμ.» απάντησε ο πατέρας μου κοιτάζοντας νοσταλγικά το τοπίο γύρω του. «Ανυπομονώ να μου τα πείτε όλα γιατί και εγώ έχω κάτι να σας δείξω.» «Ωραία, τότε καλύτερα να πάμε μέσα.» Μπήκαμε μέσα, πήγαμε στο σαλόνι και καθίσαμε στους καναπέδες. Δεν άφησα το πλάι του πατέρα μου ούτε λεπτό. Μου είχε λείψει αφάνταστα. Αυτός με μεγάλωσε ενόσω η μητέρα μου ασχολιόταν με τις κοινωνικές της υποχρεώσεις και εκδηλώσεις. «Πως ήταν το πάρτι σου; Συγνώμη που δεν μπορέσαμε να παρευρεθούμε αλλά η θάλασσα είχε πολλά μποφόρ και δεν καταφέραμε να αναχωρήσουμε από την Αγγλία εγκαίρως.» είπε ο πατέρας μου και η φωνή του ήταν μετανιωμένη. Ήξερα ότι μου έλεγε την αλήθεια κοιτώντας τον και μόνο στα μεγάλα πράσινα μάτια του. «Ήταν φανταστικά, ευχαριστώ και για το φόρεμα, αυτό φόρεσα.» κοίταξα την μητέρα μου που φάνηκε να χάρηκε. «Τώρα πείτε μου για το ταξίδι σας; Που πήγατε;» «Μόνο στην Αγγλία, αφού ο πατέρας σου επέμενε να γυρίσουμε όσο πιο γρήγορα γινόταν μιας που χάσαμε τα γενέθλια σου. Θα μπορούσε να ήταν καλύτερο αν δεν βιαζόμασταν να γυρίσουμε.» το βλέμμα της με έκανε να νιώθω ένοχη για την επιστροφή τους. «Τότε μπορούσατε να μείνετε εκεί και να μην ερχόσασταν καθόλου για να με δείτε, μη σας χαλάω και τις διακοπές σας μητέρα.» είπα οργισμένα. «Ντεζιρέ!» με μάλωσε ο πατέρας μου. «Μα δεν ακούς τι λέει;» κλαψούρισα. Έριξε μια θυμωμένη ματιά στην μητέρα μου. «Ήρθαμε για να σε δούμε γιατί μας έλειψες και δε μας χάλασες κανένα ταξίδι. Εξάλλου αύριο το βράδυ θα πρέπει να φύγουμε πάλι για το Μαρόκο και έπρεπε να σε δούμε πριν πάμε. Σωστά Γκαλίνα;» «Ναι, άντρα μου.» συμφώνησε η μητέρα μου. «Αύριο θα ξαναφύγετε; Μα μόλις ήρθατε.» «Το ξέρω καλή μου, αλλά υποσχέθηκα αυτό το ταξίδι στην μητέρα σου για του Αγίου Βαλεντίνου.» «Μα…» ήταν το μόνο που είπα καθώς άκουσα το ρολόι να χτυπάει οκτώ φορές. «Υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε για να μην αποχωριστούμε οι τρεις μας για τρεις μήνες.» είπε παρηγορητικά ο πατέρας μου. «Τι;» κρεμόμουν από την απάντηση του. «Να έρθεις μαζί μας! Αυτή ήταν η έκπληξη που σου είπαμε στο γράμμα. Ξέρω πόσο πολύ θες να γνωρίσεις τον έξω κόσμο και να ζήσεις περιπέτειες. Είναι ευκαιρία τώρα.» Δεν ξέρω πατέρα, θα το σκεφτώ, θέλω λίγο χρόνο. Θα σας δω αύριο και θα σας απαντήσω. Τώρα πρέπει να φύγω. Θέλω να σκεφτώ.» το κεφάλι μου γύριζε από τα νέα που μόλις είχα μάθει. Πνιγόμουν εκεί μέσα, έπρεπε να βγω έξω. ¶νοιξα την πόρτα πριν προλάβουν να που κάτι άλλο οι γονείς μου και άρχισα να τρέχω με όλη μου τη δύναμη ώσπου τα πόδια μου με οδήγησαν μπροστά από το μεγάλο πεύκο. Από κάτω του καθόταν μισοκρυμμένος στο σκοτάδι και στα λουλούδια ο Κάμερον. «¶ργησες.» με πείραξε. «Συγγνώμη.» «Τι έχεις αγάπη μου;» με ρώτησε βλέποντας τα βουρκωμένα μάτια μου. «Καμ.» ένας λυγμός μου ξέφυγε. Προσπαθούσα να μην κλάψω μπροστά του, δεν ήθελα να με δει να κλαίω. Εκείνος με τράβηξε κοντά του και με αγκάλιασε σφικτά τοποθετώντας το σώμα μου ανάμεσα από τα πόδια του. Έγειρα το κεφάλι μου στο στήθος του και προσπάθησα να ηρεμήσω. «Τι έγινε; Είσαι καλά; Αν σε πείραξε κάποιος θα τον κάνω να μετανιώσει, στο υπόσχομαι.» μου είπε μετά από μερικά λεπτά. Ανασήκωσα το κεφάλι μου και κοίταξα τα γλυκά γκριζογάλανα μάτια του που με κοίταζαν ανήσυχα, του χαμογέλασα όσο μπορούσα και κλείδωσα τα χείλη μας σε ένα ήρεμο γλυκό φιλί. «Σήμερα θέλω να με κρατάς στην αγκαλιά σου όλο το βράδυ χωρίς να πούμε τίποτα άλλο. Έχω ανάγκη να σκεφτώ και να σε νιώθω κοντά μου ταυτόχρονα για να μου δίνεις δύναμη. Γίνεται;» «Μα φυσικά, αφού αυτό θέλεις εγώ δεν έχω αντίρρηση να σε έχω αγκαλιά. Ας είμαστε μόνοι μας και ας μην μιλάμε. Με νοιάζει μόνο να είσαι καλά εσύ.» και με ξαναφίλησε. «Ευχαριστώ.» ψιθύρισα και κουλουριάστηκα πάνω του. Η ηρεμία που έβρισκα μέσα στην αγκαλιά του δεν συγκρινόταν με τίποτα. Πώς θα μπορούσα να την εγκαταλείψω για τους επόμενους τρεις μήνες; Και οι φίλες μου, τι θα γινόταν με εκείνες; Η καημένη η Αμίνα θα πεθάνει αν της πω πως θα φύγω για το Μαρόκο, έχουμε ιδιαίτερη σχέση μεταξύ μας, την ξέρω από τότε που ήμασταν μωρά και πάντα ήταν φίλη μου. Μαζί έχουμε κάνει τις μεγαλύτερες τρέλες και μαζί έχουμε τιμωρηθεί για μερικές από αυτές. Αλλά και την Αμέλια, την Σερίνα και την Νάντια που τις γνώρισα στα πέντε μου σε μία εκδήλωσε στο σπίτι της Αμέλιας και αμέσως γίναμε οι αχώριστες πέντε, πώς θα μπορούσα να τις αφήσω πίσω; Δεν ήταν για τρεις, τέσσερις μέρες άντε μια εβδομάδα, ήταν τρεις μήνες. Τρεις μήνες μακριά από όλους. Δεν μπορούσα να τους το κάνω αυτό. Όχι τώρα που έγινα μάγισσα. Θα μπορούσε να αποβεί μοιραίο, κι αν με χρειαστούν και εγώ είμαι στο Μαρόκο; Δεν μπορούσα να αφήσω ούτε αυτές ούτε τον Κάμερον που με την πρώτη ευκαιρία θα του την έπεφτε η Μακένα. Μπορεί στην αρχή εκείνος να αντιστεκόταν αλλά τρεις μήνες είναι πολύ και στο τέλος θα τον τύλιγε στα δίχτυα της. Ο υπαίτιος για αυτή την εξέλιξη θα ήμουν εγώ. Θα προκαλούσα εγώ η ίδια την τύχη μου. Ανεπίτρεπτο. Από την άλλη η περιέργεια και το πάθος μου για περιπέτεια δεν θα ξεδιψάσουν και θα φουντώσουν πιο πολύ αν μείνω εδώ. Από μικρή φανταζόμουν ότι θα έρθει η μέρα που θα μου δοθεί η ευκαιρία να ταξιδέψω σε μια ξένη χώρα και να γνωρίσω καινούργια μέρη. Να συναντήσω άλλους ανθρώπους να γευτώ διαφορετικά ήθη και έθιμα. Γενικά να ξεφύγω από την καθημερινότητα που με εγκλώβιζε. Όλα αυτά όμως πριν δεθώ τόσο με τα κορίτσια. Ποτέ δεν είχα σκεφτεί την στιγμή του αποχωρισμού ή ότι θα έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα στα ταξίδια και στις φίλες μου. Μάλλον ήταν κάτι που ούτε ήθελα να το σκέφτομαι και το είχα διαγράψει ως ενδεχόμενο, να όμως τώρα που το ζούσα. Όσο σκεφτόμουν τις φίλες μου με δάκρυα στα μάτια να με κοιτάνε για τελευταία φορά μέχρι να με ξαναδούν, η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά έτοιμη να πεταχτεί έξω από το στήθος μου. Ήξερα όμως ότι ποτέ δεν θα συγχωρούσα τον εαυτό μου αν εγκατέλειπα το όνειρο που έχω όσο θυμάμαι τον εαυτό μου. Οι δύο μεγαλύτερες αδυναμίες μου, να είμαι με τις αδελφές μου και να ζήσω περιπέτειες σε μακρινά μέρη, συναγωνίζονταν μεταξύ τους αλλά ποια θα κέρδιζε τελικα;
justnina22 Breaking Dawn Newborn
Ηλικία : 29 Τόπος : ΚΟΡΙΝΘΟΣ Αριθμός μηνυμάτων : 688 Registration date : 03/06/2010
Θέμα: Απ: Sissies And Witches ~ Aδερφές Και Μάγισσες Παρ 23 Σεπ 2011 - 16:44
Σπόιλερ:
9. H απόφαση
«Αγάπη μου.» του ψιθύρισα γλυκά στο αυτί και άνοιξε σιγά τα μάτια του. «Τι έγινε;» ρώτησε μισοκοιμισμένος. «Σε πήρε ο ύπνος.» είπα καθώς άφησα και ένα μικρό γελάκι να μου ξεφύγει. «Ω..! Συγνώμη.» μου απάντησε και ανασηκώθηκε. «Δεν πειράζει, δε σε κατηγορώ δεν είχες κάτι να κάνεις οπότε κοιμήθηκες, φυσιολογικό είναι. Εξάλλου ήσουν τόσο όμορφος που με το ζόρι σε ξύπνησα, δεν ήθελα.» «Δηλαδή όταν είμαι ξύπνιος δεν είμαι όμορφος;». Kατάλαβα αμέσως τον πειρακτικό τόνο στην ερώτηση του. Τα μάτια του σπινθήριζαν μαγευτικά. «Όχι.» απάντησα στην πρόκληση του. Εκείνος κατσούφιασε και κοίταξε το έδαφος. «Είσαι υπέροχος όταν είσαι ξύπνιος και με κοιτάς με αυτά τα πανέμορφα μάτια.» συμπλήρωσα μετά από μερικά δευτερόλεπτα πιάνοντας τον από το πηγούνι για να σηκώσει τα μάτια και να με κοιτάξει. Ο Κάμερον γέλασε πονηρά και με έκανε να κοκκινίσω. «Το ξέρω.» απάντησε υπεροπτικά. Έκανα το χέρι μου γροθιά και τον χτύπησα απαλά στο μπράτσο, μόρφασα και κοίταξα τον μαύρο ξάστερο ουρανό. Με έπιασε με το ένα του χέρι από το πρόσωπο και το τράβηξε για να μπορώ να τον κοιτάω κατευθείαν στα μάτια και με το άλλο έφερε τα μακριά μαλλιά μου στην μία μεριά και φίλησε το γυμνό λαιμό μου. Αναρίγησα και αναστέναξα ευχαριστημένη. Αυτό το φιλί ήταν καυτό και η ζέστη που κατέκλυσε ολόκληρο το σώμα μου ήταν ασπίδα για το κρύο που έκανε έξω. «Νιώθεις καλύτερα τώρα;» «Ναι, σε ευχαριστώ.» «Μήπως θες να μιλήσουμε;»ρώτησε. Πήρα βαθιά ανάσα, μπορούσα να το κάνω. «Εμμ… Να θυμάσαι που σου είχα πει ότι το όνειρο μου είναι να ταξιδέψω και να πάω σε μέρη που ούτε καν ξέρω ότι υπάρχουν;» «Ναι και τι μΆ αυτό;» «Μου δόθηκε η ευκαιρία τώρα.» «Μπράβο αγάπη μου, είμαι πολύ χαρούμενος για εσένα.» με διέκοψε. "Σε λίγο δε θα είσαι" σκέφτηκα. «Μη βιάζεσαι Κάμερον. Οι γονείς μου, μου ζήτησαν να πάω μαζί τους στο Μαρόκο.» τον κοίταξα για λίγο πριν συνεχίσω αλλά δε με άφησε. «Αυτά είναι ευχάριστα νέα Ντεζιρέ, δεν καταλαβαίνω γιατί ήσουν αναστατωμένη. Εντάξει θα μου λείψεις που θα είσαι μακριά αλλά όπως το είπες, είναι ευκαιρία και να δεις τον κόσμο αλλά και να περάσεις λίγο χρόνο με τους γονείς σου.» είπε και έπαιξε αδιάφορα με μια τούφα από τα μαλλιά μου. Είχα μείνε κόκαλο! Ήταν σαν να μην τον ένοιαζε και πολύ που θα έφευγα, σαν να με ξεφορτωνόταν. Τον κοίταζα με το στόμα ανοιχτό. «Τι νόμιζες καρδούλα μου, ότι θα σου εναντιωνόμουν στο να πας για λίγες μέρες μακριά; Στο ξαναλέω θα μου λείψεις πολύ και θα μετρώ τις μέρες μία, μία μέχρι να σε ξαναδώ. Αν κάνει εσένα χαρούμενη εγώ θα πάω πάσο. Πόσο θα είναι πια; Τέσσερις, πέντε μέρες; Θα το αντέξω.» Εδώ εξηγείται γιατί το πήρε χαλαρά. Νομίζε ότι είναι για τόσο λίγο. «Τρεις μήνες.» είπα σιγά και γρήγορα μήπως και το προσπεράσει. «Τι είναι τρεις μήνες;» ρώτησε απορημένος. Κρίμα το άκουσε. Αναστέναξα, πήρα άλλη μία βαθιά ανάσα μεγαλύτερη από την προηγούμενη και συνέχισα. «Η διάρκεια του ταξιδιού.» είπα και απέφυγα το βλέμμα του. «Τρεις μήνες; Είναι πάρα πολλές μέρες.» η φωνή του είχε υψωθεί. Αλλά όχι πολύ ευτυχώς. Γύρισα να τον κοιτάξω και είδα φευγαλέα στα μάτια του μία σπίθα οργής την οποία αντικατέστησε ένα κύμα λύπης. Ανάσαινε βαθιά προσπαθώντας να διατηρήσει την ψυχραιμία του. «Το ξέρω ότι είναι πολύς καιρός και δεν θα σου ζητήσω να με περιμένεις μέχρι να γυρίσω.» τα μάτια μου άρχιζαν να υγραίνουν και πετάρισα αρκετές φορές τα βλέφαρα μου. «Μην μου το ζητήσεις…» «Είσαι ελεύθερος να κάνεις ότι θέλεις, με όποια θέλεις. Όταν όμως γυρίσω δεν ξέρω αν θα μπορούμε να είμαστε όπως τώρα.» η φωνή μου λύγισε αλλά συνέχισα τον παραλογισμό μου. «Δε θα αντέξω να με φιλάς και να με αγκαλιάζεις όταν ξέρω ότι όσο έλειπα έκανες το ίδιο και με άλλες, και ιδιαίτερα με μία.» δάκρυα κυλούσαν τώρα από τα μάτια μου. «Σταμάτα να λες χαζομάρες επιτέλους.» μου είπε με σοβαρό ύφος. «Μα εσύ είπες ότι δε θα με περιμένεις.» γκρίνιαξα. «Όχι, είπα να μην μου το ζητήσεις αλλά εσύ δεν με άφησες να ολοκληρώσω την απάντηση μου. Τώρα ποιος βιάζεται; Λοιπόν, μην μου το ζητήσεις γιατί πολύ απλά θα το κάνω έτσι κι αλλιώς.» όλη την ώρα που μιλούσε κρεμόμουν από τα χείλη, σε κάθε του λέξη η καρδιά μου σταματούσε. «Σε ευχαριστώ.» ψέλλισα και έσφιξα δυνατά τα μπράτσα του. Ήταν κρύα και απαλά. Κρύωνε, μα γιατί ήταν κρύος; Κοίταξα το κορμί του και διαπίστωσα ότι φορούσε μόνο ένα κοντομάνικο μπλουζάκι και το παντελόνι του. Το τζάκετ που φορούσε προηγουμένως ήταν τυλιγμένο γύρω μου για να μην κρυώνω. Πότε το έβαλε; Ούτε που το ένιωσα. Με είδε που τον κοίταζα με μάτια γεμάτα απορία και χαμογέλασε. «Είχες ανατριχιάσει κάποια στιγμή και σκέφτηκα ότι κρύωνες.» «Σε ευχαριστώ, πρέπει να ήμουν πολύ απορροφημένη στις σκέψεις μου γιατί ούτε που το κατάλαβα.» «Ναι, ήσουν λιγάκι.» κοκκίνισα αμέσως. «Ντεζιρέ;» «Ναι Καμ.» «Πίστευες αλήθεια ότι δε θα μπορούσα να σε περιμένω τρεις αναθεματισμένους μήνες; Ότι η αγάπη μου για εσένα θα σταματούσε έτσι απλά με το που θα έφευγες;» η απογοήτευση ήταν εμφανής στην φωνή του. «Όχι Κάμερον.» δεν μπορούσα να πω κάτι άλλο. Δεν ξέρω γιατί σκέφτηκα έτσι για κάποιον που μου δείχνει συνέχεια την αγάπη του ενώ εγώ του δείχνω συνέχεια ότι τον αμφισβητώ. «Τι τρέχει;» «Τίποτα.» «Όχι σε εμένα αυτά. Σε ξέρω καλά.» είχε δίκιο, δεν μπορούσα να του κρυφτώ «Να δεν είναι ότι δεν εμπιστεύομαι εσένα απλώς ήμουν σίγουρη ότι αυτή η Μακένα θα σε τυλίξει τελικά.» «Η Μακένα; Όσο υπάρχεις εσύ καμία δεν θα μπορεί να με τυλίξει.» «Αλήθεια;» ρώτησα αν και δε με εξέπληξε η απάντηση του, σαν να ήξερα ότι θα το πει. «Αλήθεια. Και τι στο διάβολο γίνεται με εσένα και την Μακένα τελοσπάντων και είστε διαρκώς σε σύγκρουση;» η αλήθεια ήταν ότι ούτε εγώ ήξερα καλά, καλά την απάντηση. «Δεν ξέρω, θυμάμαι ότι από τη στιγμή που μετακόμισα στην Αμίνα και όλοι πέσανε πάνω μου γιατί ήμουν το καινούργιο αξιοθέατο εκείνη άρχισε να με αποφεύγει, να με κοιτάει άγρια και να λέει διάφορα ψέματα εις βάρος μου προκειμένου να τραβήξει την προσοχή πάνω της.» «Και ακόμα υπάρχει αυτή η κόντρα μεταξύ σας; Γιατί έγινες το κέντρο προσοχής αντί να γίνει αυτή;»
"Όχι βέβαια, υπάρχει ακόμα γιατί ενώ ήξερα ότι ήταν ερωτευμένη μαζί σου παρίστανα ότι μου αρέσεις και εμένα για να της αποδείξω ότι μπορώ και εγώ να την πληγώσω παίρνοντας σε από εκείνη. Αλλά μετά όντως μου άρεσες και ήθελα πραγματικά να είμαι μαζί σου. Αλλά αν στο πω αυτό θα με μισήσεις και με το δίκιο σου και δεν θέλω να σε χάσω."
«Ναι γιΆ αυτό.» δεν μπορούσα να του πω ακόμα την αλήθεια. Τουλάχιστον όχι σήμερα. «Φέρεστε σαν μικρά κοριτσάκια. Δεν έχω κάτι άλλο να πω για αυτό το θέμα. Για πες μου λοιπόν, πότε έμαθες για το ταξίδι στο Μαρόκο;» «Σήμερα, το έμαθα λίγο πριν έρθω να σε βρω.» «Πού είδες τους γονείς σου; Σου έγραψαν κάποιο γράμμα;» «Όχι, ήρθαν εδώ. Έφτασαν στις εφτά το απόγευμα.» «Θα κάτσουν καιρό; Πότε φεύγετε;» «Εδώ είναι το δύσκολο μέρος και ο λόγος με έκανε να κλαίω.» Ο Κάμερον με κοιτούσε παραξενεμένος αλλά έπρεπε να του το πω. «Αύριο.» είπα μέσα από τα δόντια μου. «Πότε;» ξαναρώτησε με ήρεμη φωνή. Προφανώς δεν είχε ακούσει. Τον κοιτούσα και προσπαθούσα να αποτυπώσω την εικόνα ενός ήρεμου Κάμερον που με κοιτούσε όλο περιέργεια. «Πότε Ντεζιρέ;» Η φωνή του αυτή τη φορά ήταν πιο αυστηρή δεν σήκωνε αντιρρήσεις. «Αύριο.» είπα προσπαθώντας να φανώ ήρεμη. «Αύριο;» φώναξε δυνατά και σηκώθηκε όρθιος. Το πρόσωπο του είχε κοκκινίσει από θυμό. Λίγο ήθελε και θα έβγαζε καπνούς από τα αυτιά. «Μα καλά τόσο γρήγορα; Σήμερα στο λένε και αύριο πρέπει να φύγεις; Γιατί τόση βιασύνη;» όσο φώναζε πηγαινοερχόταν πέρα δώθε, έκανε έντονες κινήσεις και έβριζε μέσα από τα δόντια του. Ήταν έξαλλος. Δεν άντεχα να τον βλέπω έτσι. Όχι, δεν τον φοβόμουν απλώς ήξερα πως ήταν πληγωμένος και γιΆ αυτό αντιδρούσε έτσι. Είχε δίκιο για τις γρήγορες εξελίξεις που συνέβαιναν αλλά δεν μπορούσα να κάνω κάτι και να το αλλάξω. «Ηρέμησε βρε Κάμερον, μη θυμώνεις. Είναι το ίδιο δύσκολο και για εμένα.» προσπάθησα να τον παρηγορήσω αλλά εκείνος μου έριξε μια άγρια ματιά. «Δεν είναι στο χέρι μου να καθορίσω το πότε θα φύγουμε.» σηκώθηκα από το γρασίδι που καθόμουν, πήγα από πίσω του και του έπιασα και με τα δύο μου χέρια το δικό του χέρι. «Τώρα θέλω λίγο χρόνο να σκεφτώ εγώ.» μου είπε απότομα με δυνατή φωνή. «Καλά όπως θες.» του απάντησα νευριασμένη. Του άφησα το χέρι ελεύθερο και έκανα να φύγω. Εκείνος με τράβηξε κοντά του σε απόσταση αναπνοής. «Ποιος σου είπε ότι θέλω να σκεφτώ μόνος μου;» η φωνή του είχε γλυκάνει αλλά μπορούσα ακόμα να καταλάβω πως δεν είχε ηρεμήσει τελείως. Περπατούσαμε αμίλητοι μέσα στους κήπους για ώρα μέχρι που φτάσαμε στην εξώπορτα του σπιτιού. Ο Κάμερον έσκυψε και με φίλησε προσεχτικά στο μάγουλο για να μη μας δει κανείς. «Αποφάσισες τι θα κάνεις τελικά;» η χροιά της φωνής του ήταν πλημμυρισμένη από αγωνία και θλίψη. Έκανα μια προσπάθεια να τον κοιτάξω στα μάτια αλλά δεν μπορούσα. Όχι μετά από αυτό που θα του έλεγα.
~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*
«Θα φύγω για το Μαρόκο.» ανακοίνωσα στις φίλες μου. «Τι;» ούρλιαξε η Αμέλια. «Πότε;» «Για πόσο καιρό;» η Νάντια και η Σερίνα έκαναν τις πιο κρίσιμες ερωτήσεις. «Γιατί θέλω να είμαι για λίγο με τους γονείς μου που έχω στερηθεί τόσους μήνες.» «Και τώρα τους ήρθε να σε πάρουν μακριά;» «Σερίνα! Τι είναι αυτά που λες;! Το κάνεις χειρότερο, κοίτα την πόσο χάλια είναι μόνο και μόνο που μας το λέει.» την μάλωσε η Νάντια σε μία προσπάθεια να με παρηγορήσει. «Έχεις δίκιο Νάντια, συγνώμη Ντεζιρέ.» «Δεν πειράζει Σερίνα, δεν έγινε κάτι.» της απάντησα. Και εγώ αυτό σκεφτόμουν. «Στον Κάμερον το είπες;» ρώτησε η Νάντια και στάθηκε δίπλα μου. «Ναι.» «Και τι σου είπε εκείνος;» ρώτησε η Σερίνα γεμάτη περιέργεια. «Στην αρχή μου είπε ότι θα με περίμενε αν τελικά έφευγα και όταν του ανακοίνωσα την απόφαση μου, θύμωσε και έφυγε χωρίς να πει κάτι.» στη θύμηση του Κάμερον να με κοιτά με οργισμένα μάτια και εμένα να κλαίω το πρόσωπο μου μόρφασε στενάχωρα. «Δεν είπε τίποτα απολύτως; Τι γαϊδούρι!» «Δεν είναι Νάντια και εγώ στην θέση του μπορεί να αντιδρούσα έτσι.» «Ντεζιρέ κοροϊδεύεις μόνο τον εαυτό σου με αυτά τα λόγια. Όλες ξέρουμε καλά πως ποτέ δε φεύγεις χωρίς να πεις και την τελευταία λέξη. Δε δικαιολογείται.» είπε φανερά εκνευρισμένη η Σερίνα. «Καλά πως κάνει και αυτός έτσι; Για λίγο καιρό θα είναι εξάλλου. Δε θα πάθει τίποτα να μείνετε για μια εβδομάδα μακριά ο ένας από τον άλλον.» Και η Νάντια είχε μαντέψει λάθος. Μακάρι να ήταν μόνο για μία εβδομάδα. Η Αμέλια με πλησίασε άνοιξε τα χέρια της και εγώ χώθηκα στην αγκαλιά της. «Μπορεί να μιλήσετε τις επόμενες μέρες πριν φύγεις. Μην απελπίζεσαι, να δεις που θα τα ξεκαθαρίσετε και στο τέλος θα σου πει να περάσεις καλά και ότι ανυπομονεί ήδη να γυρίσεις.» τα λόγια της με παρηγόρησαν για μια στιγμή. «Δεν θα το κάνει.» η Αμίνα έλυσε την σιωπή της. «Αμίνα! Τι είναι αυτά που λες;!» την μάλωσε η Αμέλια. «Δεν θα το κάνει γιατί πολύ απλά η Ντεζιρέ φεύγει το βράδυ και θα γυρίσει μετά από τρεις μήνες!» εξήγησε καθώς χάιδευε την Μέλανι και δίχως να μας κοιτάξει καν. «Το βράδυ;» «Μετά από…» «Τρεις μήνες;» αναφώνησαν έκπληκτες η Αμέλια, η Νάντια και η Σερίνα. Αποτραβήχτηκα από την αγκαλιά της Αμέλιας, στάθηκα απέναντι τους, τις κοίταξα και κατέβασα το κεφάλι. «Δεν είναι ότι θέλω να σας αφήσω και να σηκωθώ να φύγω.» απολογήθηκα. «Ναι αλλά αυτό κάνεις.» φώναξε η Αμίνα και σηκώθηκε απότομα από την πολυθρόνα που καθόταν. Η Μέλανι πετάχτηκε από την αγκαλιά της και προσγειώθηκε στο κρεβάτι. Σιγά, σιγά και με χάρη με πλησίασε και με χάιδεψε με την ουρά της. «Ξέρεις ότι δεν είναι έτσι Αμίνα.» τώρα φώναζα και εγώ. ¶φησα να περάσουν λίγα δευτερόλεπτα και με πιο σιγανή φωνή αλλά γεμάτη ένταση φωνή είπα «Δεν το κάνω σκόπιμα, απλώς θέλω να περάσω λίγο χρόνο με τους γονείς μου που έχω μήνες να δω και εσύ έπρεπε να με καταλαβαίνεις.» η φωνή μου έτρεμε. Τώρα μαλώναμε και κατηγορούσαμε η μία την άλλη; Αυτό έπρεπε να σταματήσει. Ανέπνευσα βαθιά και συνέχισα σε πιο ήπιο τόνο «Έχεις δει πόσο συχνά λείπουν. Έχουν χάσει σχεδόν τη μισή ζωή μου.» προσπάθησα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου, όχι στη θύμηση των απόντων γονιών μου που σπάνια ήταν στο πλάι μου, αυτό το είχα ξεπεράσει και με επηρέαζε ελάχιστα πλέον, αλλά γιατί έκανα την φίλη μου, την αδερφή να πονέσει. Την κοίταξα κατευθείαν στα καστανοπράσινα μάτια της που με κοιτούσαν θλιμένα όταν ένας λυγμός της ξέφυγε και έτρεξε να με αγκαλιάσει. τα υπόλοιπα κορίτσια την μιμήθηκαν. «Ξέρεις Αμίνα τα μάτια σου όταν κλαις γίνονται καταπράσινα.» της είπα προσπαθώντας να φτιάξω το κλίμα. «Ε… τότε να κλαίω πιο συχνά.» χάρηκα που ήμασταν καλά και ευδιάθετες τώρα πια. «Λοιπόν έχουμε λίγες ώρες για να σε βοηθήσουμε να μαζέψεις τα πράγματα σου και πρέπει να αρχίσουμε αμέσως.» η Αμέλια κατευθύνθηκε προς την μεγάλη ντουλάπα. «Σίγουρα, είναι πολλά και θα κουρασθείτε. Θα πω στην Αντέλ να το κάνει.» απάντησα. «Όχι καλέ χαρά μας να σε βοηθήσουμε.» είπε γλυκά η Νάντια. «Θα έχει και πλάκα.» αποκρίθηκε η Σερίνα και σκούντηξε την Νάντια στον αγκώνα. Η Νάντια στριφογύρισε τα μάτια της. Ανοίξαμε τις ντουλάπες και κοιτάξαμε τα ρούχα μέσα. Τα φορέματα ήταν τοποθετημένα ανάλογα το χρώμα τους. Πάντα μου άρεσε να τα τακτοποιώ ανάλογα τα χρώματα γιατί έτσι έβρισκα ότι ήθελα πιο γρήγορα και εύκολα. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι ποτέ δεν ήξερα τι ήθελα. «Χριστέ μου, γίνεται χαμός εδώ μέσα.» είπε απηυδισμένη η Αμίνα. «Ε, όχι και χαμός.» διαμαρτυρήθηκα. «Εννοώ ότι είναι πάρα πολλά.» «Θα τελειώσουμε γρήγορα αν χωριστούμε ανάλογα τα χρώματα. Δεν είναι πολλά.» «Πως θα χωριστούμε;» ρώτησε η Αμέλια. «Εσύ πάρε τα φορέματα με το καφέ και με το άσπρο χρώμα. Είναι λίγα. Εγώ με την Νάντια θα πάρουμε τα μαύρα που είναι πιο πολλά, η Σερίνα τα ροζ και τα μοβ και η Αμίνα τα κόκκινα και τα γαλάζια. Διαλέξτε δέκα φορέματα από το κάθε χρώμα. Νομίζω εβδομήντα φορέματα θα μου φτάσουν για τρεις μήνες.» «Ναι καλέ, θα σου φτάσουν.» «Ωραία.» Αρχίζαμε να διαλέγουμε φορέματα και να τα βάζουμε μέσα στα μεγάλα ροζ μπαούλα που έχουν τα αρχικά μου σχεδιασμένα πάνω τους με γαλάζια καλλιγραφικά γράμματα. Είχαν περάσει αρκετές ώρες τακτοποιώντας τα ρούχα, τα καλλυντικά και τα αξεσουάρ μου. Κοντεύαμε να τελειώσουμε όταν είδα την Νάντια με ένα από τα μαύρα μου φορέματα μπροστά στον καθρέφτη να το κοιτάει πάνω της. Της ήταν πολύ ωραίο. Ήταν μακρύ και φουσκωτό. Το μπούστο ήταν στράπλες και το περιτριγύριζε μαύρη δαντέλα. Ήταν σκέτη οπτασία. Με είδε μέσα από τον καθρέφτη και κοκκίνισε. «Συγνώμη απλώς ήθελα να το δω. Θα το βάλω μέσα στο μπαούλο, είναι πολύ όμορφο, πρέπει οπωσδήποτε να το πάρεις μαζί σου.» είπε ντροπαλά. «Νομίζω πως πηγαίνει πιο πολύ σε εσένα. Στο χαρίζω.» «Μα…» ψέλλισε. «Έχω κι άλλα εγώ, δεν είδες ούτε νεκροθάφτης να ήμουν.» γέλασε και εκείνη μαζί με εμένα. «Σε ευχαριστώ πολύ.» με αγκάλιασε σφικτά. Και τότε με έπιασε. Μετά από λίγο η Νάντια και η Σερίνα έκαναν κύκλους και προσπαθούσαν να χτυπήσουν ελαφρά η μία την άλλη. Έκαναν σαν τρελές κάνοντας για κάνα τέταρτο κύκλους ώσπου ζαλίστηκαν έπεσαν πάνω στο κρεβάτι μου λαχανιασμένες. «Σε κέρδισα.» είπε μετά από λίγο η Σερίνα. «Ναι καλά.» της απάντησε η Νάντια και την έριξε κάτω από το κρεβάτι. Το όλο θέμα ήταν πολύ αστείο και σκάσαμε στα γέλια όλες. «Σσσς, κορίτσια ακούστε την Ντεζιρέ.» φώναξε η Σερίνα γελώντας ξεσκονίζοντας το φόρεμα της. «Νομίζω ότι έχουμε ένα κουταβάκι στην παρέα μας.» «Ένα κουτάβι που κλαίει.» με πείραξαν η Αμίνα και η Νάντια. «Κορίτσι μου ηρέμησε θα πάθεις τίποτα.» ανησύχησε η Αμέλια. Όταν γελάω πολύ, πάρα πολύ κάνω σαν κουτάβι που κλαίει και δεν μπορώ να σταματήσω. Είναι πολύ αστείος ήχος και οι φίλες μου δεν κουράζονται να με πειράζουν για αυτό. «Κυρία συγνώμη που ενοχλώ, αλλά η μητέρα σας μου είπε να σας ενημερώσω ότι σε δέκα λεπτά αναχωρείτε. Είναι έτοιμα τα πράγματα σας για να τα κατεβάσουν οι εργάτες στην άμαξα;>> Με πληροφόρησε η Αντέλ μετά από λίγο. «Ναι Αντέλ μπορούν να τα πάρουν.» είπα και ασφάλισα και το τελευταίο μπαούλο. «Ήρθε η ώρα λοιπόν.» είπε θλιμένα η Αμίνα. «Θα σε πάμε μέχρι την άμαξα.» «Αν μπορούσατε να έρθετε και μέχρι το Μαρόκο θα ήταν ακόμα καλύτερα.» απάντησα στην Σερίνα αλλά απευθυνόμουν σε όλες. «Λοιπόν αν δεν είχες πάρει τόσα φορέματα, θα χωρούσαμε στα μπαούλα, αλλά τώρα είναι αργά.» είπε η Νάντια σηκώνοντας τους ώμους, κάνοντάς μας όλες να γελάσουμε. Κατεβήκαμε από το δωμάτιο και πήγαμε στην πύλη, όπου τα πράγματα των γονιών μου και τα δικά μου φορτώνονταν στην άμαξα από τους εργάτες και… Τον Κάμερον; Μα τι στο καλό έκανε; Αλλά τι λέω; Δεν ήρθε για εμένα αλλά για τη δουλειά του. «Κόρη μου, θα σε περιμένουμε μέσα στην άμαξα.» η φωνή του μπαμπά μου με έκανε να αποτραβήξω τα μάτια μου από τον Κάμερον και να κοιτάξω εκείνον. «Μην αργήσεις.» συμπλήρωσε με αυστηρό τόνο η μητέρα μου. Δεν της απάντησα γιατί αν το έκανα θα τσακωνόμασταν. Θα δω τις φίλες μου μετά από τρεις μήνες και περιμένει να πω ένα γεια και να φύγω; «Μην ανησυχείς Ντεζιρέ…» «Δεν θα πάμε πουθενά…» «Εδώ θα είμαστε…» «Και θα σε περιμένουμε να γυρίσεις.» «Θα μου λείψετε αδελφές μου.» χάθηκα μέσα στην γνώριμη αγκαλιά τους και τις έσφιξα τόσο πολύ που νόμιζα ότι θα τις πνίξω. Ήταν η πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μου. Ποτέ δεν πίστεψα ότι θα ήταν εύκολο να είμαστε μακριά η μία από την άλλη, ιδιαίτερα σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή. Τώρα που είμαστε μάγισσες.! Ξεκόλλησα με το ζόρι από πάνω τους και προχώρησα να μπω στην άμαξα. Τα πόδια μου δεν ήθελαν να βηματίσουν, ούτε και εγώ αλλά έπρεπε να είμαι με την οικογένεια μου, ήθελα να είμαι με την οικογένεια μου. Στη λέξη οικογένεια η πρώτη εικόνα που είδα μπροστά στα μάτια μου απεικόνιζε τέσσερις φιγούρες. Τέσσερις πανέμορφοι άγγελοι με γλυκό χαμόγελο και σπίθες αγάπης στα μάτια τους. Ήταν οι φίλες μου, οι αδερφές μου. «Σταμάτα!» φώναξα ξαφνικά στον Κάμερον που κρατούσε ένα από τα τρία μπαούλα μου και προσπαθούσε να το ανεβάσει στο πίσω μέρος της άμαξας και κοκάλωσα. Με κοίταξε έντονα και οι γονείς μου βγήκαν έξω ανήσυχοι για να δουν τι με είχε αναστατώσει. «Συγνώμη μπαμπά, αλλά δε θα σας συνοδέψω στο ταξίδι σας.» είπα διστακτικά. «Μα γλυκειά μου.» είπε και γύρισε να κοιτάξει τις φίλες μου που είχαν έρθει τώρα κοντά μου και κρατιόμασταν από το χέρι και συνέχισε μετά από μερικά δευτερόλεπτα σιωπής. «Καταλαβαίνω, θα μου λείψεις και λυπάμαι που δε θα περάσουμε λίγο χρόνο μαζί, αλλά βλέπω πως εδώ θα είσαι καλύτερα και πιο ευτυχισμένη.» τα πράσινα μάτια του βούρκωσαν για μια στιγμή αλλά πετάρισε τα βλέφαρα του γρήγορα και το βούρκωμα εξαφανίστηκε. Φάνηκε να κατάλαβε πως ένιωθα, με ήξερε έστω και λίγο. Ήταν για εμένα πατέρας και μητέρα μαζί. Η μητέρα μου είχε την ατυχία να με αποκτήσει και να με κουβαλάει στην κοιλιά της εννιά μήνες. Μετά ήμουν για αυτή ένα απλό διακοσμητικό, ένα κακόγουστο αξεσουάρ που ποτέ δε θα φορούσε. «Τζέιμς της δίνεις θάρρος και θα πάρει αέρα, τι είναι αυτά που της λες;!» «Μητέρα και οι δυο ξέρουμε πολύ καλά ότι ήθελες να είστε οι δυο σας στο ταξίδι από την αρχή.» της απάντησα ευθέως χωρίς φόβο. «Αναιδέστατη, πως μιλάς έτσι στην ίδια σου την μητέρα; Διαλέγεις αυτές αντί για την ίδια σου την οικογένεια;» ούρλιαξε και ένα αυθόρμητο θυμωμένο γελάκι μου ξέφυγε. «Καταρχάς αυτές είναι οι φίλες μου και να μιλάς καλύτερα για εκείνες. Και για να απαντήσω στην ερώτηση σου, ναι τις διαλέγω, γιατί αυτές οι τέσσερις κοπέλες που βλέπεις είναι η οικογένεια μου εδώ και έντεκα χρόνια. Μου στάθηκαν στα δύσκολα και στα εύκολα. Όποτε τις χρειαζόμουν ήταν εδώ στο πλάι μου σε αντίθεση με εσένα!!!» της πέταξα κατάμουτρα με δυνατή φωνή. Δεν άντεχα να τα κρατάω άλλο μέσα μου. «Για εσένα ήμουν ένα απαίσιο στολίδι που δεν ταίριαζε με κανένα από τα φορέματα σου.» συνέχισα. «Συγνώμη πατέρα για όλο αυτό αλλά ήταν καιρός να τα βγάλω από μέσα μου. Λυπάμαι που το λέω αλλά έτσι είναι.» «Αυτό ήταν! Θα έρθεις μαζί μας για να μάθεις τρόπους.» συνέχιζε να φωνάζει η μητέρα μου. «Αρκετά Γκαλίνα.» είπε ψύχραιμα ο πατέρας μου. «Ντεζιρέ τι θα κάνεις λοιπόν;» ρώτησε δίχως να μπορεί να κρύψει καλά την λύπη του και δυσφορία για το θέαμα που είχε παρακολουθήσει. «Θα κάτσω κοντά στην οικογένεια μου, θα μείνω στο Σάλεμ. Αυτή είναι η απόφαση μου και είναι οριστική. Ο τόνος μου ήταν αυστηρός αλλά και ειλικρινής. Ένιωσα το σφίξιμο των χεριών μου από τις φίλες μου που με ενθάρρυναν. Κοίταξα με την άκρη του ματιού τον Κάμερον που είχε μείνει άναυδος ενώ το χρώμα των ματιών του είχε ζωηρέψει και πρόδιδε την χαρά που ένιωθε. Μου χαμογέλασε και εγώ του χαμογέλασα με τα μάτια. Δεν μπορούσα να δείξω περισσότερο ενδιαφέρον, όχι μπροστά σε τόσο κόσμο. Αν καταλάβαιναν ότι ένας εργάτης έχει δεσμό με μία λαίδη θα τον φυλάκιζαν. Δεν μπορούσα να το επιτρέψω αυτό. «Πολύ καλά, αντίο Ντεζιρέ. Είπε θλιμένα ο πατέρας μου και μπήκε στην άμαξα. Πριν μπει και η μητέρα μου, γύρισε με κοίταξε άγρια σαν να μου έλεγε ότι δεν τελειώσαμε εδώ και εγώ της ανταπέδωσα το βλέμμα. Θα σκεφτόμουν τι θα έκανα μαζί της λίγες μέρες πριν γυρίσουν, είχα χρόνο ακόμα. Μόλις έφυγαν ένα κύμα ανακούφισης με κατέβαλε και αναστέναξα. «Είσαι καλά;» με ρώτησε η Αμίνα. Έμεινα σιωπηλή για λίγο και μετά τους είπα χαμογελώντας. «Τώρα ναι, αισθάνομαι πιο καλά από ποτέ. Είμαι επιτέλους με την οικογένεια μου. Εκεί που ανήκω!»
Αφιερωμένο σε όλους εσάς που διαβάζετε την ιστορία μου... Πραγματικά σας ευχαριστώ έχει πολύ μεγάλη σημασία για εμένα να βρίσκομαι σε αυτό το φόρουμ και να συνομιλώ, να ανταλλάσω ιδέες και να έχει η ιστορία μου τέτοια απήχηση από υπέροχα άτομα σαν και εσάς..!! Σας ευχαριστώ πάρα πολύ... Μου δίνεται δύναμη να συνεχίσω...!!!!!
justnina22 Breaking Dawn Newborn
Ηλικία : 29 Τόπος : ΚΟΡΙΝΘΟΣ Αριθμός μηνυμάτων : 688 Registration date : 03/06/2010
Θέμα: Απ: Sissies And Witches ~ Aδερφές Και Μάγισσες Δευ 26 Δεκ 2011 - 22:43
Σπόιλερ:
10. Το πάρτυ μασκέ
Κάθε χρόνο τη μέρα του Αγίου Βαλεντίνου με τις φίλες μου φροντίζουμε να κάνουμε κάτι εντυπωσιακό και ξεχωριστό για να περάσουμε αυτήν την ρομαντική ημέρα όλες μαζί. Πέρσι είχαμε οργανώσει πικ-νικ. Φέτος θέλαμε να κάνουμε κάτι πιο ιδιαίτερο που θα χαραζόταν στην μνήμη όλων. Μιας που τρεις από εμάς είχαν αγόρι, εγώ τον Κάμερον, η Αμέλια με τον Ντέιμοντ και η Αμίνα ένα ελαφρύ φλερτ με τον καθηγητή της, σκεφτόμασταν κάτι πιο ερωτικό. Έναν χορό που θα ερχόμασταν πιο κοντά με τους συνοδούς μας. «Ένα πάρτυ μασκέ ίσως;» «Ναι ωραίο ακούγεται Αμίνα, γιατί όχι;!» «Θα ήταν ακόμα καλύτερο αν κάποια αναπάντεχη στιγμή κλείσουν τα φώτα.» τα κορίτσια με κοιτούσαν μπερδεμένα με μια εκφράση απορίας ζωγραφισμένη στα πρόσωπα τους «Ξέρετε στο σκοτάδι πολλά μπορούν να συμβούν!» συνέχισα όλο νόημα. Εκείνες γέλασαν συνωμοτικά και κοιτάχτηκαν σκανδαλιάρικα. «Αυτό θα μείνει στην ιστορία.» είπε η Αμέλια όλο χαρά. «Ναι, αλλά τι θέμα θα έχει το πάρτυ;» σημαντική η ερώτηση της Αμίνας. «Νάντια, εσύ που είσαι το μυαλό της παρέας για σκέψου κάτι.» την πείραξε η Σερίνα. Η Νάντια δεν απάντησε. Είχε σμίξει τα φρύδια της και κοιτούσε στο πουθενά, πράγμα που σήμαινε ότι το μυαλό της δούλευε σαν τρελό. «Μμμ…, μπα όχι. Αυτό ίσως κάνει, αλλά… όχι.» έλεγε στον εαυτό της. Εμείς την κοιτούσαμε χωρίς να λέμε τίποτα καθΆ όσο σκεφτόταν. «Αυτό μάλιστα!» αναφώνησε μετά από λίγο. «Σκέφτηκες κάτι καλό;» «Ναι και είναι πολύ καλό.» «Για πες μας.» την παρότρυνε η Σερίνα «¨Μάτια ερμητικά κλειστά¨ πως σας φαίνεται;»είπε με μάτια που γυάλιζαν από ενθουσιασμό! «Ε; μάτια τι;» απόρησε η Αμίνα. «Θα σας εξηγήσω τώρα. Λοιπόν, όλα τα κορίτσια θα φοράνε μάσκες που θα καλύπτουν όλο το πρόσωπο τους εκτός από τα χείλη ενώ τα αγόρια δαντελένιες μαύρες κορδέλες στα μάτια τους. Θα έχει μυστήριο και ταιριάζει και με την καταπληκτική ιδέα της Ντεζιρέ για το κλείσιμο των φώτων.» «Τέλεια ιδέα.» την παίνεψε η Σερίνα. «Μου αρέσει πολύ.» συμφώνησε η Αμέλια. «Έχω την εντύπωση θα είναι το κάτι άλλο η αυριανή βραδιά.» είπα. Η ιδέα της Νάντιας με μάγεψε. Σκηνές από το τι μπορεί να γινόταν, παίζονταν ξανά και ξανά στο μυαλό μου και ανυπομονούσα.
~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~* Το επόμενο πρωί μας βρήκε να κάνουμε εξόρμηση στα πιο γνωστά μαγαζιά με ρούχα που υπήρχαν στο Σάλεμ για να βρούμε φορέματα για το βράδυ. Θέλαμε κάτι φανταχτερό, φουσκωτό, μοναδικό που θα έκανε τη διαφορά και θα μας χαρακτήριζε.
Μετά από πολλές δοκιμές, είχαμε κουραστεί αλλά αυτό δεν μας έκανε να σταματήσουμε το ψάξιμο.
«Ποιο από τα δύο;» ρώτησε η Νάντια και μας έδειξε ένα στράπλες πράσινο με μοβ τούλι φόρεμα που κρατούσε στο δεξί της χέρι και ένα σωμών στενό σατινένιο φόρεμα στο αριστερό της. «Εννοείται αυτό που κρατάς στο δεξί σου χέρι.» τη απάντησε η Σερίνα. «Ναι, συμφωνώ. Έχω και ασορτί, κολιέ, σκουλαρίκια και τιάρα που του πηγαίνουν. Θα στα δώσω αν θες.» της πρότεινε η Αμίνα. «Ευχαριστώ, θα με διευκόλυνες πολύ αν μου τα έδινες. Ντεζιρέ!» αναφώνησε μόλις έπεσε η ματιά της λίγο πίσω από την Αμίνα όπου στεκόμουν . «Πολύ ωραίο αυτό που φοράς.» συμπλήρωσε. «Νομίζεις;» «Έχει δίκιο η Νάντια. Αυτό το πετρόλ χρώμα είναι υπέροχο και σου πάει απίστευτα. Τα ασημένια-μαύρα σχέδια στο τελείωμα όμως είναι αυτά που κάνουν τη διαφορά.» «Ευχαριστώ Αμέλια, αλλά και το δικό σου δεν πάει πίσω. Καταπληκτικό χρώμα και το αγαπημένο σου.» ήταν ένα αριστοκρατικό πορφυρό σατινένιο φόρεμα με χρυσές λεπτομέρειες. «Φοβερό! Αυτό να πάρεις. Αμίνα εσύ βρήκες τίποτα;» ρώτησε η Σερίνα ενώ συνέχιζε ανέμελη να ψάχνει για κάποιο φόρεμα της αρεσκείας της. «Ναι αυτό που φοράω, όμως δεν είμαι σίγουρη. Λέω να το κοιτάξω λίγο ακόμα πάνω μου να δω πως μου πέφτει.» «Φούξια πανδαισία. Μου αρέσει, είναι τέλειο.» της είπα. Η Αμίνα για να πάρει ένα μόνο πράγμα ήθελε να το δει και να το ξανά δει πολλές φορές πόσο μάλλον ένα φόρεμα. Στο τέλος βέβαια θα το έπαιρνε αλλά ήθελε να το επεξεργαστεί από όλες τις γωνίες. «Πολύ ωραία όλα, αλλά εγώ δεν βρίσκω τίποτα που να μου αρέσει αρκετά.» είπε μελαγχολικά η Σερίνα. «Και αυτό που κρατάς;» την ρώτησε η Αμέλια. «Πολύ σατέν.» είπε και το έβαλε πίσω στη θέση του. «Αυτό;» της έδειξα ένα μαύρο αλλά από το βλέμμα της κατάλαβα ότι δεν της άρεσε. «Τι λες για εκείνο που είναι στην βιτρίνα;» την ρώτησε η Αμίνα και της έδειξε ένα καφέ φόρεμα με ασημένια σχέδια. «Είναι πολύ ωραίο.» συμπλήρωσε. Η Σερίνα του έριξε μία γρήγορη ματιά. «Κάτσε να μαντέψω είναι πολύ… φόρεμα.» την πρόλαβε η Νάντια πριν προλάβει να διαμαρτυρηθεί. «Γιατί δε φοράς καλύτερα τα ρούχα ενός σταβλιτή; Σίγουρα δε θα χες πρόβλημα.» συνέχισε η Νάντια κοιτώντας το φόρεμά της στον καθρέφτη. «Θα με βόλευε καλύτερα αν μπορούσα να φορέσω ένα παντελόνι όπως οι άντρες.» απάντησε η Σερίνα χαριτολογώντας κάνοντας τη Νάντια να στριφογυρίσει τα μάτια της και να χμογελάσει. Κάποιες κυρίες που έκαναν και εκείνες τα πρωινά τους ψώνια μόλις άκουσαν τα λόγια της Σερίνα την κοίταξαν επίμονα και επικριτικά. «Οι νέες σήμερα δεν ξέρουν τι λένε. Να φορέσει παντελόνι; Μα είναι σοβαρή; Τι είναι αυτά τα πράγματα;.» ακούσαμε μία κυρία να λέει στην διπλανή της. «Τώρα θα τους μάθεις τους νέους χρυσή μου, ανοίγουν το στόμα τους και δεν ξέρουν τι λένε.» σχολίασε και εκείνη με την σειρά της. Η Νάντια και η Σερίνα έσφιξαν τα δόντια τους. Εμείς παρακολουθούσαμε την συζήτηση σιωπηλά. Προς το παρόν. Κοιταχτήκαμε συνωμοτικά και φωνάξαμε όλες μαζί ταυτόχρονα. «Ζήτω τα παντελόνια!» Οι ¨διακριτικές¨ κυρίες μας αγριοκοίταξαν και έφύγαν άρον, άρον από το μαγαζί. Την ίδια στιγμή ακούστηκε μία έκρηξη γέλιων. Των δικών μας γέλιων. «Ακόμα για εμάς θα μιλάνε.» είπε η Αμίνα προσπαθώντας να συγκρατήσει τα γέλια της. «Θα έχουν να το λένε μέχρι και στα εγγόνια τους.» τις σαρκάστικε η Σερίνα. «Να δούμε εσύ τι φόρεμα θα περιγράφεις στα εγγόνια σου ότι έβαλες στο πάρτυ.» την πείραξα. «Δεν ξέρω, αλλά θα τους περιγράψω τουλάχιστον αυτήν την υπέροχη μάσκα.» και κούνησε, μία μοβ μάσκα με ένα μεγάλο λιλά φτερό στην κορυφή της, για να την δούμε. «Αυτή εδώ η μάσκα αγαπητές μου έχει και ένα φόρεμα που πάει μαζί της.» μας είπε η μαντάμ Κόστανς που είχε το μαγαζί. «Θα σας το φέρω αμέσως να το δείτε.» Μετά από λίγα λεπτά ήρθε κρατώντας ένα μεγάλο κουτί. ¶νοιξε το καπάκι του και έβγαλε ένα μοβ φόρεμα με μικρά πετραδάκια και μία σατινένια ζώνη. «¶ντε Σερίνα δοκίμασε το.» την παρότρυνε η Αμέλια. Εκείνη το πήρε στα χέρια της και όδευσε προς το μικρό παραβάν για να το δοκιμάσει. Σε λίγο βγήκε έξω φορώντας το. «Απίθανο!» «Σου πάει τρελά!» Παρά τα σχόλια της Αμέλιας και της Αμίνας η Σερίνα το περιεργαζόταν κοιτάζοντας το στον καθρέφτη αρκετά λεπτά. «Αν δεν το πάρεις εσύ, θα το αγοράσω εγώ. Στο υπόσχομαι!» της είπε η Νάντια κλείνοντάς της το μάτι. «Μην ανησυχείς Νάντια, σε πρόλαβα. Θα το πάρω.» Αφού πληρώσαμε όλες για τα υπέροχα φορέματα μας και ήμασταν πλέον ευχαριστημένες όλες με τις επιλογές που κάναμε συνεχίσαμε τα ψώνια μας σε ένα κατάστημα με στολίδια για τον στολισμό της αίθουσας που θα διεξαγόταν το πάρτυ. ~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*
Αρκετές ώρες αργότερα καθόμασταν στο σπίτι της Αμέλιας και θα θαυμάζαμε τη διακόσμηση που κάναμε στη σάλα του χορού. Πορφυρές καρδιές κρέμονταν από το ταβάνι και κεριά με κόκκινο και άσπρο χρώμα στόλιζαν τις θήκες που ήταν εντοιχισμένες μέσα στο γυάλινο πάτωμα. Οι μαύρες κουρτίνες που κάλυπταν τα παράθυρα σκεπάζονταν από κόκκινα τριαντάφυλλα όπως και οι ξύλινες κουπαστές της σκάλας που ήταν στρωμένες με μπορντό χαλί. Οι ταπετσαρίες στον τοίχο ήταν άσπρες με μία οριζόντια φαρδιά έντονη γραμμή στην μέση τους με χρυσά μοτίβα. Μπαλόνια σε κόκκινο-μαύρο και άσπρο ήταν διασκορπισμένα στο δάπεδο και το τραπέζι του μπουφέ ήταν στρωμένο με μαύρο δαντελένιο τραπεζομάντιλο και τα πορσελάνινα σερβίτσια διακοσμίζονταν με κόκκινα σχέδια. Η διακόσμηση ήταν ότι έπρεπε για την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου και προσπαθήσαμε να δώσουμε αρκετή πνοή ερωτικής ατμόσφαιρας.
«Ουφ..!» αναστέναξε η Σερίνα και θρονιάστηκε σε ένα σκαλοπάτι μιας και που είχαμε μετακινήσει τους καναπέδες, με την βοήθεια των υπηρετών, σε ένα άλλο δωμάτιο. «Τελειώσαμε.» είπα και έκατσα δίπλα της για να ξεκουραστώ. «Φανταστικό το κάναμε.» καμάρωσε η Νάντια κοιτάζοντας γύρω, γύρω. «Τώρα μας μένει να ετοιμαστούμε και να έρθει ο κόσμος.» «Ωραία. Λοιπόν, καλύτερα να πάμε σπίτια μας να ντυθούμε και θα βρεθούμε εδώ σε δύο ώρες περίπου που θα έχει αρχίσει και το πάρτυ.» «Και μην ξεχάσετε, πρέπει να έρθουμε με συνοδούς. Όλες μας.» υπενθύμισε η Αμίνα και κάρφωσε το βλέμμα της στην Σερίνα και στην Νάντια. «Ω! Καλά.» είπαν δυσανασχένωντας και οι δύο μην έχοντας άλλη επιλογή.
Η Σερίνα ποτέ δεν έδειξε ενδιαφέρον για κάποιο αγόρι. Δεν ήθελε να εξαρτιέται από κάποιον άλλον και να λογοδοτεί για την κάθε πράξη ή λέξη της. Ήθελε να είναι ελεύθερη και ανεξάρτητη και αυτό ακριβώς έκανε.!
~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*
Όπως ακριβώς είχαμε πει στις οκτώ ήμασταν έξω από την οικία Βίνσεντ. Ο Κάμερον με ένα μαύρο κουστούμι και γαλάζιο πουκάμισο που τόνιζε τόσο υπέροχα τα μάτια του συνόδευε εμένα, ο νεαρός καθηγητής που ήταν γοητευτικότατος μέσα στο καφέ του κουστούμι συνόδευε την Αμίνα και δύο νεαροί που κρατούσαν τις δαντελένιες μάσκες τους στο χέρι, τους οποίους δεν ήξερα, ήταν οι συνοδοί της Νάντιας και της Σερίνας. «Χαίρετε, καλώς ήρθατε.» μας υποδέχθηκε Αμέλια στην εξώπορτα συνοδευόμενη από τον Ντέιμοντ. Ήρθε και μας φίλησε στο μάγουλο την καθεμιά από εμάς αγκαλιάζοντάς μας συνάμα. «Παρακαλώ περάστε.» Μετά από λίγα λεπτά ήμασταν όλοι μέσα στην αίθουσα χορού «Γεια σου Κάμερον, χαίρομαι που σε βλέπω.» «Καλησπέρα δεσποινίς Βίνσεντ.» είπε ντροπαλά εκείνος. Με έκανε τόσο υπερήφανη ότι παρά την ταπεινή του καταγωγή, η οποία ήταν ανούσια για εμένα γιατί δεν με ένοιαζε από ποια κοινωνική τάξη είναι, είχε τόσο ευγενικούς τρόπους. Οι φίλες μου του είχαν ζητήσει να μην τις αποκαλεί με τα επώνυμα τους όταν δεν βρίσκονταν μπροστά σε κόσμο που θα μπορούσε να παρεξηγήσει και να τον θεωρήσει αγενή και άξεστο, παρόλα αυτά εκείνος κρατούσε τους τύπους κάθε φορά όταν τις συναντούσε. Η ευγένεια του ήταν ένας από τους λόγους που με τράβηξαν πάνω του. «Σωστός τζέντλεμαν όπως πάντα ο Κάμερον, σε αντίθεση με…» «Αμίνα!» την σταμάτησα πριν πει καμιά βλακεία και δημιουργηθούν παρεξηγήσεις. Όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα πάνω της. «Τι; Δεν εννοούσα κάποιον συγκεκριμένο γενικά μιλούσα.» αλλά δεν μιλούσε γενικά. Η ματιά της ήταν καρφωμένη στον Ντέιμοντ μέχρι που ο καθηγητής της την σκούντηξε διακριτικά. «Τόση ώρα ξέχασα τους τρόπους μου συγνώμη, Ντέιβιντ Κουίλον.» η Αμέλεια έτεινε το χέρι της και ο καθηγητής της πρόσφερε ένα χειροφίλημα. «Χαίρω πολύ, εγώ όπως θα καταλάβατε είμαι η οικοδέσποινα Αμέλια Ρόουζ Βίνσεντ και από εδώ το αγόρι μου Ντέιμοντ Ραμίρεζ. Το γλυκό ξανθό αγόρι από εδώ είναι ο Κάμερον Μακίνον ο συνοδός της λαίδης Ντεζιρέ Ντε Νουάρ και η συνοδός του έξοχου καθηγητή η Κόμισσα Αμίνα Νουβό. Από εδώ οι πάρα πολύ καλές μου φίλες Νάντια Βαλέντε και η Σερίνα Φιτζέραλντ.» «Και από εδώ οι δικοί μας συνοδοί Φάμπιο Περές και ο εξάδελφος του Ζακ Πέρσι.» σύστησε η Νάντια τους νεαρούς που συνόδευαν εκείνη και την Σερίνα. «Λοιπόν, με τι ασχολείστε παιδιά;» «Δουλεύουμε στο ξυλουργείο, οικογενειακή επιχείρηση βλέπετε.» απάντησε στην ερώτηση του Κάμερον ο Φάμπιο. Κάπως έτσι κύλησε και υπόλοιπη συζήτηση των αγοριών για αρκετή ώρα, ενώ εμείς ανυπομονούσαμε να μείνουμε λίγο μόνες μας για να μπορέσουμε να μιλήσουμε χωρίς να μας ακούνε οι συνοδοί μας. «Καλά πόση ώρα θα μιλούν ακόμα?» απηύδησε η Σερίνα. «Γλώσσα δεν έχουν βάλει μέσα τους.» συμφώνησε η Αμέλια. «Μετά λένε ότι εμείς οι γυναίκες είμαστε πολυλογούδες.» σχολίασε η Αμίνα. «Εμένα δε με νοιάζει» είπε η Νάντια κοιτώντας τους καλεσμένους και πίνοντας μια γουλιά από το κρασί της. «Μέχρι εδώ ήταν, αναλαμβάνω εγώ.» είπα και έκανα δυο βήματα προς τον Κάμερον. Εκείνος με αγκάλιασε με το ένα του χέρι από τη μέση και συνέχισε την κουβέντα του με τον Ζακ που φαινόταν να τον ακούει με προσήλωση. «Αγάπη μου,» δεν πρέπει να με άκουσε γιατί συνέχισε να μιλάει. «Καρδιά μου,» συνέχισα αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Κοίταξα τις φίλες μου που στέκονταν μια ανάσα πιο πέρα και μου ένευσαν να συνεχίσω την προσπάθεια προς την προσοχή του Κάμερον. «Καμ!» είπα υψώνοντας την φωνή μου κατά μία οκτάβα. «Τι είναι Ντεζιρέ μου;» με άκουσε επιτέλους. «Με πρόσεξες και εμένα πως και έτσι;» ήταν ευκαιρία τώρα, θα του το έπαιζα θιγμένη και εκείνος θα έκανε ότι ήθελα προκειμένου να με ευχαριστήσει. «Συγνώμη αγάπη μου, αλλά είχα απορροφηθεί στην συζήτηση. Πες μου τι θέλεις.» «Την προσοχή σου ήθελα, αλλά τώρα θα αρκεστώ σε ένα φρούιτ παντς… Αγάπη μου.» εντάξει το παραδέχομαι ήμουν λίγο κακιά αλλά σιχαινόμουν να με αγνοούν όταν μιλάω σε κάποιον και πόσο μάλλον στον Κάμερον. «Μην μου θυμώνεις, να για να δεις πόσο σε νοιάζομαι θα πάω να σου φέρω εγώ ο ίδιος.» έσκυψε και μου έδωσε ένα γλυκό φιλί στο μάγουλο. Τα υπόλοιπα αγόρια κοίταξαν τις συνοδούς τους που τους κοιτούσαν αγριεμένα και ακολούθησαν τον Κάμερον προς τον μπουφέ. «Επιτέλους!» είπα. «Ήσουν λίγο σκληρή απέναντι του.» με μάλωσε η Αμέλια. «Το ξέρω αλλά δεν θα έφευγαν αν δεν το έκανα. Θα τον ευχαριστήσω μετά. Τώρα ας γυρίσουμε στο φλέγον θέμα της Αμίνας με τον γλυκούλη καθηγητή.» «Ε… είναι ψηλός, ωραίος, γεροδεμένος, έχει μαύρα μαλλιά, καστανά μάτια και ένα χαμόγελο που σκοτώνει.» απάντησε η ονειροπαρμένη Αμίνα. «Επίσης έχει και τα διπλάσια σου χρόνια.» επισήμαινε η Νάντια κατεβάζοντας μια γερή γουλιά από το δεύτερο ποτήρι κρασί που είχε πάρει. «Αυτό δεν έχει καμία σημασία.» της απάντησε εκείνη. «Δηλαδή μπορεί να υπάρξει μέλλον μεταξύ σας;» ρώτησε έκπληκτη η Αμέλια. «Δεν ξέρω, μπορεί ναι μπορεί και όχι. Θα δείξει.» «Εσύ δεν μένεις με το ίδιο αγόρι πάνω από δύο εβδομάδες, και αυτόν που τον βλέπεις κάθε μέρα ένα χρόνο τώρα, αφού είναι καθηγητής σου ακόμα να τον βαρεθείς; Πως το έπαθες;» την σαρκάστικε η Σερίνα. «¶λλο καθηγητής και άλλο κρυφός εραστής. Εξάλλου αυτό είναι που με ενθουσιάζει και φλερτάρω μαζί του, το ότι είναι απαγορευμένο και επικίνδυνο.» «Δηλαδή είσαι μαζί του επειδή σου ανεβάζει την αδρεναλίνη στα ύψη; Κι εγώ με τον Κάμερον το ίδιο νιώθω κάθε φορά που συναντιόμαστε κρυφά αλλά έχω δεσμό μαζί του γιατί τον…» κόμπιασα, δεν μπορούσα να πω ότι τον αγαπάω οι λέξεις αρνιόντουσαν να βγουν από το στόμα μου. Έπρεπε να βρω κάτι άλλο να πω αλλά που να είναι αληθινό και να δείχνει ότι τον νοιαζόμουν, γιατί το έκανα. «…γιατί μου αρέσει πολύ και όταν είμαστε μαζί νιώθω ότι όλα τα προβλήματα που με απασχολούν εξαφανίζονται. Ούτε να σκέφτομαι δεν θέλω την πιθανότητα να μας δουν και να αποκαλυφθούμε. Στην σκέψη ότι θα τον κλείσουν στα μπουντρούμια επειδή εγώ είμαι μία λαίδη κι αυτός εργάτης, τρελαίνομαι.» «Αχχ πόσο τυχερή είμαι που έχω τον Ντέιμοντ. Μπορούμε να χαιρόμαστε τον έρωτα μας χωρίς να τον κρύβουμε. Είναι γιος κοσμηματοπώλη και δεν έχουμε θέμα κοινωνικής θέσης.» «Είναι το μόνο πρόβλημα που δεν έχει, γιατί από με όλα τα άλλα κουσούρια είναι γεμάτος.» σχολίασε αδίστακτα η Νάντια. «Νάντια!» την μάλωσε η Αμέλια. «Δεν έχει κανένα κουσούρι, είναι τέλειος.» «Ναι, ότι πεις. Ηρεμίστε τώρα γιατί έρχονται.» Τα κορίτσια αντάλλαξαν μερικές θυμωμένες ματιές για μερικά δευτερόλεπτα και μετά ξαναγύρισαν στο φυσιολογικό τους. «Τι λένε τα όμορφα κορίτσια;» είπε ο Ντέιμοντ καθώς μας έδινα τα ποτήρια με τους χυμούς. Μόλις η Αμέλια έπιασε το ποτήρι της εκείνος την αγκάλιασε από τα μπράτσα και την φίλησε. Ένα ΅ίουΆ ακούστηκε από την μεριά της Σερίνας, αλλά ήταν τόσο σιγανό που μόνο εγώ, η Αμίνα και η Νάντια το προσέξαμε που καθόμασταν δίπλα της. «Λέγαμε ότι είναι ώρα να χορέψουμε.» χωρίς να χάσει την ευκαιρία η Αμίνα τράβηξε τον Ντέιβιντ από το χέρι και τον οδήγησε πιο πέρα για να χορέψουν παρέα με τα υπόλοιπα ζευγάρια. «Χορεύετε;» Ο Ζακ έκανε το λάθος και πρότεινε στην Σερίνα να χορέψουν. Η απάθεια ήταν ζωγραφισμένη πάνω της καθώς του έδινε με δισταγμό το χέρι της. Την κίνηση του μιμήθηκε και ο Φάμπιο με μόνη διαφορά ότι η Νάντια πήγε με ενθουσιασμό για χορό. Όχι ενθουσιασμένη που θα χόρευε με τον Φάμπιο, αλλά που θα χόρευε. Ο Κάμερον πήρε το χυμό από τα χέρια μου και αφού τοποθέτησε το ποτήρι σε έναν δίσκο ενός σερβιτόρου έτεινε το χέρι του προς το μέρος μου χωρίς να πει τίποτα. «Τι;» ρώτησα λες και δεν καταλάβαινα. «Α! Δεν θες; Να πάω να βρω άλλη ντάμα;» «Για τόλμα.» ο τόνος μου ήταν αυστηρός και ταυτόχρονα παιχνιδιάρικος. Με κοιτούσε με αυτά τα υπέροχα μάτια του και ένιωθα να ζαλίζομαι. Τον τράβηξα κοντά μου και τύλιξα τα χέρια μου γύρω από το λαιμό του. Τον φίλησα απαλά και απομακρύνθηκα προς το σημείο χορού κάνοντας του νόημα και εκείνος με ακολούθησε χωρίς δισταγμό.
Επιτέλους ανέβασα καινούργιο κεφάλαιο...!!! Το ξέρω ότι άργησα πολύ παιδιά αλλά συγχωρέστε με, οι υποχρεώσεις στην δευτέρα λυκείου είναι αρκετές και έχω τόσο πολλά πράγματα να κάνω... Ακόμα και τώρα που είναι Χριστούγεννα δεν ξέρω τι να πρωτοκάνω...!!! Χίλια συγνώμη ξανά...!!! Το επόμενο κεφάλαιο θα προσπαθήσω να είναι μέσα στον επόμηνο μήνα αρκεί και η καταπληκτική betta reader μου να μπορεί και εκείνη να κάνει τις απαραίτητες διορθώσεις... Ελπίζω η αναμονή να άξιζε τον κόπο...!! Χαρούμενα Χριστούγεννα γεμάτα υγεία, αγάπη και ευτυχία...!!! Καλές γιορτές σε όλους...!!! Σας εύχομαι να περάσετε τα πιο απίθανα, υπέροχα, τρελά Χριστούγεννα γιατί πάντα μια δόση τρέλας κάνει καλό, trust me...!!! XO, XO, XO...!!! Πολλά φιλάκια...!!
justnina22 Breaking Dawn Newborn
Ηλικία : 29 Τόπος : ΚΟΡΙΝΘΟΣ Αριθμός μηνυμάτων : 688 Registration date : 03/06/2010
Θέμα: Απ: Sissies And Witches ~ Aδερφές Και Μάγισσες Παρ 20 Ιαν 2012 - 21:42
11. Ένα απρόσμενο φιλί
Η ορχήστρα έπαιζε ένα γρήγορο χορό για ζευγάρια. Χωριστήκαμε σε δύο σειρές, άντρες και γυναίκες. Οι άντρες άρχιζαν πρώτοι να χορεύουν χτυπώντας παλαμάκια καθώς έκαναν δύο βήματα προς το μέρος μας και στο τρίτο έφερναν το δεξί τους πόδι πίσω από το αριστερό. Συνεχίζαμε εμείς πηγαίνοντας προς το μέρος τους στριφογυρίζοντας τις άκρες των φορεμάτων πότε αριστερά και πότε δεξιά. Κάναμε μια στροφή γύρω τους και παίρναμε θέση απέναντί τους. Μετά ενώναμε τα χέρια μας κάνοντας μερικά βήματα και μετά μια στροφή για να αλλάξουμε χέρια. Αυτό γινόταν τέσσερεις φορές και κάθε φορά πιο γρήγορα και μετά πάλι από την αρχή μέχρι να σταματήσει η μουσική. Όταν τελείωσε ο χορός απομακρυνθήκαμε με τον Κάμερον για να είμαστε λίγο απόμερα από τους άλλους.
«Ωραία ήταν.» είπα ξέπνοη. «Ναι αλλά δεν συγκρίνεται με αυτό που ακολουθεί.» κι έσκυψε έτσι που τα χείλη του συνάντησαν τα δικά μου. Ένιωθα τον εαυτό μου να μην μπορεί να αφεθεί ελεύθερος στο ήρεμο φιλί του Κάμερον, ήταν σαν να με συγκρατούσε κάτι, αλλά τι; Ήμουν πολύ απόμακρη, και τα μάτια μου δεν έλεγαν να κλείσουν. Σήκωσα το βλέμμα μου και τον είδα να με κοιτάει παραξενεμένος. «Έχεις κάτι αγάπη μου;» κατάλαβα ότι πρόσεξε πως δεν ενέδωσα στο φιλί του. «Όχι…» ψέλλισα σιγανά. «Απλώς κουράστηκα από τον χορό.» Ψέματα, αλλά δεν μπορούσα να του πω κάτι άλλο. ¶λλωστε ούτε εγώ ήξερα τι έφταιγε. «Καλώς.» ήταν φανερά απογοητευμένος. «Λέω να πάω να πάρω λίγο χυμό, μήπως θες να σου φέρω κι εσένα;» «Όχι ευχαριστώ.» γύρισε να φύγει. «Καμ!» του φώναξα και τον άρπαξα από τον μπράτσο. Δεν πρόβαλε αντίσταση και έτσι μπόρεσα να τον τραβήξω κοντά μου και να του δώσω ένα πεταχτό φιλί και ένα βεβιασμένο χαμόγελο. Μου χαμογέλασε και προχώρησε προς τον μπουφέ με το παντς.
Γιατί του είπα ψέματα πριν; Το ένα ψέμα φέρνει το άλλο και στο τέλος όλα γίνονται άνω κάτω όταν η αλήθεια βγαίνει στην επιφάνεια τελικά. Δεν μου αρέσουν τα ψέματα, σιχαίνομαι να μου λένε ψέματα πόσο μάλλον να τα λέω εγώ. Μόλις γυρίσει ο Κάμερον θα του πω την αλήθεια. Ότι απλά δεν μπόρεσα να αφεθώ στο φιλί που μου έδωσε. Αυτό. Δεν έχει γιατί, επειδή δεν το ξέρω. Ουφφφ… Δεν ξέρω τι θα κάνω..!!!
«Τι σκέφτεσαι;» «Αμίνα!» αναφώνησα. «Τι έγινε;» «Με τρόμαξες! Να, τι έγινε.» είπα απότομα. «Συγνώμη δεν το ήθελα.» «Το ξέρω. Μην ζητάς συγνώμη, εγώ θα έπρεπε να απολογηθώ για τον τόνο μου. Βλέπεις έγινε κάτι και το σκεφτόμουν για αυτό είμαι λίγο τσιτωμένη.» την πλησίασα και την αγκάλιασα γύρω από τους ώμους. «Για πες μου λοιπόν, τι έγινε και σε αναστάτωσε τόσο.» «Δεν είναι κάτι το σημαντικό, νομίζω ότι απλώς εγώ το τραγικοποιώ.» «Εντάξει, αλλά πες μου. Μπορεί όντως να είναι κάτι ασήμαντο αλλά μπορεί και όχι. Ξέρεις κάποιες φορές ένας τρίτος κρίνει πιο αντικειμενικά.» «Έχεις δίκιο.» «Το ξέρω.» αστειεύτηκε. «Έλα πες μου, μην με κρατάς άλλο σε αγωνία.» «Να, είπα ένα ψέμα στον Κάμερον.» «Αυτό ήταν όλο; Τόση αναστάτωση για ένα μικρό αθώο ψεματάκι;» «Αν με αφήσεις να ολοκληρώσω θα καταλάβεις ότι δεν είναι μόνο ότι είπα ψέματα.» «Αλλά;» η ανυπομονησία της Αμίνα δεν είχε όρια. «Όταν με φίλησε εγώ δεν μπόρεσα να του ανταποκριθώ, ήταν σαν κάτι να με κρατούσε γερά.» τα είπα τόσο γρήγορα που δεν πήρα ούτε ανάσα. «Μμμ,…» ήταν το μόνο που είπε. «Μμμ...; Ότι έχεις να πεις είναι ένα σκέτο μμμ..;» ρώτησα ανήσυχη. «Τώρα πια είναι η ανυπόμονη; Έχει και συνέχεια, αλλά πολύ φοβάμαι ότι δεν θα σου αρέσει.» «Για το Θεό Αμίνα, μην με τρομάζεις, τι θες να πεις;» τι προσπαθούσε να κάνει, να με αναστατώσει κι άλλο; «Μήπως δεν σου αρέσει πλέον;» η ερώτηση της με σόκαρε. «Τι; Όχι!» βιάστηκα να απαντήσω και από το βλέμμα της κατάλαβα ότι δεν την έπειθα. «Φυσικά και μου αρέσει ακόμα.» το ύφος της παρέμενε το ίδιο. «Να, είναι απλώς που…» «Που;» ρώτησε όλο περιέργεια. Απέφυγα το βλέμμα της γιατί ήξερα ότι θα με κοιτούσε με μάτια γουρλωμένα να ξεχειλίζουν πονηρές σκέψεις. «Διακόπτω κάτι ωραίες μου κυρίες;» πάνω στην ώρα ήρθε ο Κάμερον και με έσωσε.
Με έσωσε; Από τι; Μα τι κάθομαι και σκέφτομαι; Και γιατί δεν μπορούσα να απαντήσω στην Αμίνα; Τι έχω πάθει; Σύνελθε Ντεζιρέ, σου αρέσει ο Κάμερον, αυτό είναι η αλήθεια. Είναι τόσο γλυκός, τρυφερός αστείος, ωραίος, καλός... αλλά δεν είναι ο Γκαμπριέλ! Ωχ, τι είπα; Μια στιγμή, αυτό φταίει. Ο λόγος που είμαι τόσο καιρό μπερδεμένη και η αιτία που δεν μπορώ να αφεθώ ολότελα στον Καμ, όσο και να το θέλω, είναι επειδή όσο και να το αρνούμαι, ο Γκαμπριέλ μου αρέσει κι αυτός. Κανονικά δεν θα έπρεπε να τον σκέφτομαι καν. Τον είδα μια φορά στο πάρτι των γενεθλίων μου και εκεί μόνο για λίγη ώρα. Δε θα έπρεπε να μου αρέσει. Δε λέω, η εμφάνισή του με μάγεψε, αλλά ούτε που τον ξέρω. Επιπλέον είναι και ψεύτης αφού μου έδωσε ψεύτικο ονοματεπώνυμο. Από την άλλη όμως ξύπνησε και τη μάγισσα μέσα μου, δεν μπορώ να το αφήσω έτσι. Γιατί δεν το έκανε ο Καμ; Πρέπει κάτι να κάνω, να τον βρω. Αρκετά όμως με αυτόν για σήμερα. Δε θα αφήσω την σκέψη του να μου καταστρέψει την βραδιά. Ίσως να μην τον ξαναδώ ποτέ γιΆ αυτό πρέπει να σταματήσω να τον σκέφτομαι.
«Ντεζιρέ, είσαι εδώ;» η Αμίνα ευτυχώς με ξύπνησε από τον εφιάλτη που ζούσα κάνοντας αυτές τις σκέψεις. «Συγνώμη, σκεφτόμουν ότι δεν τάισα την Μέλανι.» κι άλλο ψέμα. Αυτό έπρεπε να σταματήσει εδώ και τώρα. «Μην ανησυχείς την τάισα εγώ.» η Αμίνα μου έκλεισε το μάτι συνωμοτικά. «Νομίζω πως ακούω τον Ντέιβιντ να με φωνάζει, θα πρέπει να σας αφήσω μόνους τώρα.» Προσπάθησα να πιάσω τον καρπό της για να μην φύγει αλλά δεν τα κατάφερα. Ούτε το παρακλητικό μου βλέμμα να μείνει την εμπόδισε από το να απομακρυνθεί χασκογελώντας. Θα την σκοτώσω στο σπίτι σκέφτηκα.
«Ντεζιρέ έχω κάνει κάτι;» στο πρόσωπο του Κάμερον ήταν ζωγραφισμένη η ανησυχία. «Όχι Καμ.» ξεκίνησα γλυκά να λέω. «Εσύ δεν έχεις κάνει τίποτα απολύτως.» τον κοίταζα μέσα στα καθαρά γαλανά του μάτια προσπαθώντας να πάρω κουράγιο για να συνεχίσω. Όχι όμως για πολύ. «Γεια σου Κάμερον γλυκέ μου, καιρό έχω να σε δω.» αυτή τη φωνή θα μπορούσα να την αναγνωρίσω παντού. Ήταν η συνηθισμένη τσιριχτή βραχνή φωνή που χρησιμοποιεί κάθε φορά που πλησιάζει ένα αγόρι η Μακένα γιατί νομίζει ότι την κάνει πιο ερωτική. «Γεια σου και εσένα Μακένα.» την χαιρέτησε ο Κάμερον ενώ ταυτόχρονα πέρασε το χέρι του γύρω από τη μέση μου για να με φέρει πιο κοντά του. «Α! Είναι και η Ντεζιρέ εδώ; Δεν σε είδα καλή μου.» είπε χλευάζοντας με. «Δεν με είδες γατί η μύτη που έχεις σου κρύβει ολόκληρο το οπτικό σου πεδίο. Καλή μου.!» με λάθος κοπέλα και τη λάθος στιγμή τα έβαλε. «Πολύ αστείο χρυσή μου.» είπε αφού πρώτα μόρφασε. «Έχω κι άλλα πιο αστεία, θες να τα ακούσεις;» «Ντεζιρέ!» με μάλωσε ο Κάμερον. «Πολύ θα το ήθελα αλλά προτιμώ να πάω να πάρω ένα χυμό. Έρχεσαι Κάμερον;» χωρίς να προλάβει να απαντήσει εκείνος τον άρπαξε από το ελεύθερο χέρι τραβώντας τον προς το μέρος της. Δεν την άντεχα άλλο, έτσι του ένευσα ότι μπορεί να πάει μαζί της. «Δεν θα αργήσω.» μου είπε με απολογητικό ύφος. «Δεν βλέπω κάτι που μπορεί να σε καθυστερήσει.» απάντησα κοιτώντας την Μακένα υπεροπτικά.
Μιας που ήμουν μόνη, έψαξα να βρω με τα μάτια τις τέσσερις φίλες μου. Πρώτη εντόπισα την Αμίνα να φλερτάρει ανοιχτά με τον καθηγητή της. Πάλι καλά που φορούσαν μάσκες και δεν καταλάβαινε κανείς άλλος ποιος ήταν ποιος γιατί θα υπήρχε μεγάλο πρόβλημα αν έβλεπαν την κόμισσα Νουβό να είναι πιο κοντά από όσο πρέπει με τον καθηγητή της. Πιο πέρα πήρε το μάτι μου ένα κόκκινο υπέροχο φόρεμα. Ήταν το φόρεμα της Αμέλια, η οποία είχε επικεντρωθεί στο φιλί της με τον Ντέιμοντ. Από μακριά φαίνονταν ωραίο ζευγάρι, ταιριαστό. Στην άκρη της αίθουσας ήταν η Σερίνα με τον Ζακ, ο οποίος προσπαθούσε απεγνωσμένα να την φιλήσει αλλά εκείνη κάθε φορά τον έσπρωχνε. Παραξενεύτηκα που μόνο τον έσπρωχνε και δεν είχε γίνει πιο βίαιη ακόμα. Όπως γύρισα στον μπουφέ να κοιτάξω για τον Καμ βρήκα την Νάντια να δίνει τον ένα χυμό, μετά τον άλλον στον Φάμπιο. Ο Κάμερον δεν ήταν πουθενά κοντά στον μπουφέ. Μάλλον ερχόταν σε εμένα γιΆ αυτό δεν τον έβλεπα.
Ξαφνικά ένα χέρι έπιασε το δικό μου, συγκεκριμένα τον καρπό μου με το σημάδι, που τώρα άρχιζε να γίνεται πιο ζεστό από ότι συνήθως. Γύρισα να δω ποιος είχε αιχμαλωτίσει τον καρπό μου και τότε τα φώτα έσβησαν πριν προλάβω να δω κάτι. Σκοτάδι κυριαρχούσε παντού μέσα στην αίθουσα. Στην αρχή ανησύχησα. Μετά όμως θυμήθηκα. Ευγνωμονούσα την ιδέα της Νάντια να βάλουμε στις γυάλινες προθήκες που στόλιζαν το πάτωμα αναμμένα κεριά για να προσδίδουν λίγο φως στην ατμόσφαιρα. Όλως περιέργως αυτή τη φορά δεν φοβόμουν το σκοτάδι ως συνήθως, ένιωθα ασφαλής δίπλα σε αυτόν τον άντρα. Προφανώς ήταν ο Κάμερον αλλιώς δεν εξηγείται το πόσο οικεία ένιωθα. Με τράβηξε κοντά του και προχωρήσαμε για λίγο εκεί όπου το φως από τις φλόγες των κεριών ήταν ελάχιστο. Ίσα που μπορούσα να διακρίνω τη μορφή του. Έπιασε και το άλλο μου το χέρι που κρατούσα τη μάσκα μου και αφού την τοποθέτησε στην τσέπη του έμπλεξε τα δάχτυλα μας μεταξύ τους. Τα ξανθά του μαλλιά και τα γαλανά του μάτια φαίνονταν ασυνήθιστα μαύρα σαν το κάρβουνο. Το ένα χέρι του τώρα αγκάλιαζε τη μέση μου, φέρνοντας μας πιο κοντά. Όπως κόλλησα με δύναμη πάνω του, ένιωσα το γυμνασμένο του σώμα σαν βράχο. Έκλεισα τα μάτια μου στην αίσθηση των δαχτύλων του πάνω στο μάγουλο μου. Αισθανόμουν τη ματιά του πάνω μου όλη αυτήν την ώρα. Σαν να παρατηρούσε τις αντιδράσεις μου σε κάθε κίνηση του. Το χέρι του αφού πέρασε ανάμεσα από τα μαλλιά μου, σταμάτησε για λίγο στο λαιμό μου και ύστερα συνέχισε την διαδρομή του μέχρι την κλείδα των ώμων μου χαϊδεύοντας τα σημεία που περνούσε. Είχα ανατριχιάσει ολόκληρη. Δεν μπορούσα άλλο, ήθελα να τον φιλήσω απεγνωσμένα. Πρώτη φορά μου ασκούσε τέτοια έλξη. Σηκώθηκα στις μύτες των ποδιών μου και τέντωσα το λαιμό μου για να φτάσω τα χείλη του. Είχε ψηλώσει ξαφνικά;! Δεν πρόλαβα όμως, γύρισε το κεφάλι του και πέτυχα το μάγουλο του. Θα νόμιζε μάλλον ότι δεν θα μπορούσα να τον ξαναφιλήσω μετά από το τελευταίο μας φιλί. Όχι! Αυτή τη φορά τίποτα δεν θα με σταματούσε. Εκείνος συνέχιζε τα χάδια από τους ώμους μέχρι τις άκρες των δαχτύλων μου. Αυτό ήταν! Ήθελα να τον φιλήσω και θα το έκανα.! Έπιασα το πρόσωπο του στα δυο μου χέρια, ώστε να μπορεί να κοιτάει τα μάτια μου, όσο μπορούσε βέβαια μέσα στο σκοτάδι. Με αγκάλιασε ολόκληρη, έσκυψε διστακτικά και μισάνοιξε τα χείλη του. Σαν διψασμένη όρμησα πάνω του προσπαθώντας να ξεδιψάσω από το φιλί του. Στην αρχή το φιλί ήταν ήρεμο ενώ στην συνέχεια έγινε άγριο και παθιασμένο. Φωτιά έκαιγε όλο μου το σώμα μαζί και το σημάδι μου. Αλλά ο πόνος δεν ήταν όξινος αλλά γλυκός. Εγώ είχα δέσει τα χέρια μου γύρω από το λαιμό του και τον τραβούσα πάνω μου, θέλοντας κι άλλο, όταν η γλώσσα του αιχμαλώτισε την δική μου σε ένα παιχνίδι. Σε έναν δικό τους χορό, που κουνιόντουσαν με τον ίδιο ρυθμό, παίρνοντας μου κάθε ανάσα. Αυτό το φιλί ήταν το κάτι άλλο, δεν είχαμε ξαναφιληθεί έτσι ποτέ πριν. Μεθυσμένη από το πρώτο φιλί του έκλεψα ένα δεύτερο αλλά μετά από λίγο τραβήχτηκε απότομα προς τα πίσω με αποτέλεσμα έτσι με δύναμη μου ορμούσα για κάθε φιλί να του σχίσω λίγο το κάτω χείλος του. Λίγο αίμα κύλισε από την πληγή, που δεν δίστασα να γλείψω. Η γεύση του αίματός του ήταν σαν κρασί, γλυκόπικρο κρασί. Αφού ξεκόλλησε τα σώματα μας μου πρόσφερε ένα βιαστικό χειροφίλημα και τον ένιωσα να απομακρύνεται. Η καρδιά μου πονούσε που έφευγε ενώ η λογική μου ήξερε ότι θα τον δω μόλις ανοίξουν τα φώτα.
Πράγμα που δεν άργησε να γίνει, δεν πέρασαν ούτε δύο λεπτά και το σκοτάδι εξαφανίστηκε παίρνοντας κάθε μαγεία της στιγμής μαζί του. Το φως επανήλθε και με βρήκε όπως με άφησε, μόνη μου. Έψαξα γύρω μου τον Κάμερον αλλά πουθενά. Αποφάσισα να πάω στην Νάντια που ήταν μπροστά από τον μπουφέ μόνη της κι αυτή.
«Ο Φάμπιο;» την ρώτησα σαστισμένη. «Έπρεπε να πάει στο μπάνιο.» την κοίταξα περίεργη «Ήπιε πολύ χυμό.» μου εξήγησε γελώντας. «Τουλάχιστον εσένα έφυγε από μόνος του, εγώ χρειάστηκε να χαστουκίσω τον Ζακ για να μου αδειάσει την γωνιά.» η Σερίνα είχε προστεθεί στην παρέα μας αρπάζοντας ένα ποτήρι και πίνοντας το περιεχόμενο του μονορούφι. «Όποια δεν έχει μυαλό χρησιμοποιεί βία» της απάντησε η Νάντια κάνοντας πως υποκλίνεται στον χυμό. «Α! Αυτό ήταν ο μικρός θόρυβος σαν παλαμάκι που άκουσα.» αστειεύτηκε η Αμίνα που ήρθε κοντά μας και γελάσαμε όλες μαζί. «Εσύ Αμίνα τι έγινε με τον καθηγητή σου; Σου έμαθε τίποτα για φιλιά εκτός από πιάνο;» την πείραξε η Νάντια. «Μπορώ να πω πως αυτή τη φορά ο μαθητής ξεπέρασε τον δάσκαλο.» είπε υπερήφανα και της ξέφυγε ένα γελάκι. «Μάλιστα, μπράβο Αμίνα.» την επαίνεσε η Αμέλια που ήρθε για να συμπληρώσει την πεντάδα. «Εγώ πάλι απόλαυσα ένα ωραίο, αλλά γρήγορο φιλί. Οι υπόλοιπες τι κάνατε;» είχε χάσει όλη την προηγούμενη συζήτηση οπότε έπρεπε να την ενημερώσουμε. «Εγώ απόλαυσα ένα δροσερό, υγρό, γευστικό χυμό.» απάντησε πρώτη η Νάντια, τονίζοντας αισθησιακά τα τρία επίθετα που προσδιόριζαν τον χυμό. «Και ο Ζακ πρέπει να αισθάνθηκε έντονα το ζεστό, απαλό χέρι μου που έσκασε με δύναμη στο μάγουλο του γιατί αμέσως μετά το έβαλε στα πόδια.» συμπλήρωσε η Σερίνα με ίδιο ύφος. «Είχα παραξενευτεί που τόσην ώρα δεν είχες ασκήσει βία. Σας έβλεπα πριν που προσπαθούσε να σε φιλήσει και εσύ τον απομάκρυνες.» «Τι να έκανα βρε Ντεζιρέ; Αφού τα ήθελε. Εντάξει το ξέρω ότι είμαι ακαταμάχητη» έκανε μια μικρή παύση για να γελάσει πριν συνεχίσει «αλλά ας έχει λίγο υπομονή και αυτοεκτίμηση. Σιγά μην τον φιλούσα κιόλας. Του το είχα ξεκαθαρίσει. Ο μοναδικός λόγος που τον άφησα να με συνοδέψει ήταν γιατί ήταν υποχρεωτικό.» «Καλά φιλενάδα δεν παίζεσαι.» η Αμέλια είχε ξεκαρδιστεί. «Σειρά σου Ντεζιρέ, τι έγινε με τον Κάμερον;» «Ήταν το καλύτερο φιλί που έχω δώσει ποτέ μου Νάντια. Ήταν μαγικό, άλλο πράγμα. Δεν μπορώ να το περιγράψω με λέξεις. Δεν χόρταινα, ήθελα κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο τόσο πολύ που κατά λάθως τον δάγκωσα στο κάτω χείλος του.» η κοιλιά μου φτερούγιζε στη θύμηση του φιλιού και των χαδιών του. Το σώμα μου είχε ανατριχιάσει στα σημεία που με είχε αγγίξει. «Κοκκίνισες!» αναφώνησε η Αμέλια. «Αλήθεια;» ρώτησα σαν χαζή. «Κάποια μου φαίνεται την χτύπησε το βέλος του έρωτα και πέρασε μία τέλεια τρυφερή στιγμή με τον αγαπημένο της.» είπε πονηρά η Σερίνα. «Όντως κορίτσια ήταν τέλεια, μέχρι που έφυγε.» «Έφυγε;» στον τόνο της φωνής της Αμέλιας μπορούσα να διακρίνω αναστάτωση και μπέρδεμα. «Ναι, λίγο πριν ανοίξουν τα φώτα με άφησε μόνη μου. Δεν ξέρω γιατί, αφήστε που όταν πήγα να τον φιλήσω για πρώτη φορά γύρισε το κεφάλι του.» εξήγησα. «Ε…; Γύρισε; Ο Κάμερον;» η Νάντια δεν μπορούσε να το πιστέψει. «Ίσως επειδή όταν σε φίλησε πριν σβήσουν τα φώτα εσύ δεν ενέδωσες;» «Τι; Για μισό λεπτό, εξηγήστε και σε εμάς τι έχει γίνει γιατί προφανώς έχουμε μείνει πίσω.» η Σερίνα είχε δίκιο. «Λοιπόν, πριν κλείσουν τα φώτα ο Κάμερον φίλησε την Ντεζιρέ αλλά αυτή δεν ανταπόδωσε το φιλί του, τώρα μην με ρωτήσετε γιατί, διότι δεν ξέρω.» η Αμίνα έδωσε μια γρήγορη, μικρή περιγραφή των γεγονότων. «Και τώρα λέμε μήπως αυτό έφταιγε που γύρισε το κεφάλι του όταν πήγα εγώ να τον φιλήσω.» «Μην βιάζεσαι. Δεν θα ξεφύγεις τόσο εύκολα κυρία μου.» η Νάντια δεν θα τα παρατούσε μέχρι να της πω αυτό που ήθελε. «Δεν προσπαθώ να ξεφύγω.» δήλωσα αλλά από το σηκωμένο της φρύδι κατάλαβα ότι δεν την έπειθα. «Εντάξει, θα σας πω.» είπα τελικά. «Σε ακούμε.» «Έχεις την αμέριστη προσοχή μας.» πρόσθεσαν η Αμέλια και η Σερίνα. «Να, έχω μια μικρή υποψία ότι μου αρέσει ο Γκαμπριέλ. Τον θυμάστε;» «Πως, πως. Ψηλός, γεροδεμένος, μαύρα μαλλιά και μάτια. Δεν ξεχνιέται εύκολα τέτοιος κούκλος.» απάντησε στην ερώτηση μου η Αμίνα. «Αυτό το ξέρουν μέχρι και οι πέτρες.» «Τι;» δεν πίστευα στα αυτιά μου. «Τι λες Σερίνα;» «Έλα τώρα Ντεζιρέ, από την μέρα των γενεθλίων σου όλο για αυτόν λες.» ομολογώ πως τα λόγια της Νάντιας με ξάφνιασαν. Δεν το είχα προσέξει, εντάξει τον σκεφτόμουν κάποιες φορές αλλά δεν θυμόμουν να τους μιλάω για αυτόν. «Επιπλέον, κάθε φορά που χάνεσαι στις σκέψεις σου και ταξιδεύεις έχεις ζωγραφισμένο ανόητο χαμόγελο σε όλο το πρόσωπο σου.» «Η Αμέλια έχει δίκιο και πίστεψε μας καταλάβαμε ότι είναι αυτός γιατί όσες φορές και αν έχουμε αναφερθεί στον Κάμερον δεν έχεις ξαναχαμογελάσει έτσι και δεν μπορεί να είναι άλλος. Εκτός αν κάτι μας κρύβεις.» «Όχι Αμίνα, δεν σας κρύβω τίποτα, ορκίζομαι. Απλά ποτέ δεν το είχα φανταστεί ότι είχα κάνει τόσο μεγάλο θέμα έναν άγνωστο.» «Εντάξει σε πιστεύουμε μην ανησυχείς καλή μου.» η Αμέλια είδε πόσο είχα σοκαριστεί και έτρεξε να μου δώσει μια μεγάλη αγκαλιά. «Και ας είμαστε ρεαλίστριες Ντεζιρέ, είναι ακριβώς όπως το είπες, ένας άγνωστος που το πιθανότερο είναι να μην ξαναδείς ποτέ στην ζωή σου. ¶ρα πρέπει να σταματήσεις να τον σκέφτεσαι και να τον ονειροπολείς. Το ξέρω ακούγομαι σκληρή αλλά έτσι είναι.» «Η Νάντια έχει δίκιο, συμφωνώ μαζί της.» είπε η Σερίνα. Αλλά είχε; Το ένστικτο μου, μου έλεγε να μην σταματήσω να ελπίζω αλλά η λογική μου ότι ήταν ανώφελο. «Αρκετά με αυτόν ώρα να ασχοληθούμε με την πραγματική ζωή. Κοίτα Ντεζιρέ έρχονται οι άντρες μας.» «Εδώ είσαι Ντεζιρέ; Έφαγα τον κόσμο για να σε βρω.» ο Κάμερον με αγκάλιασε και μου έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο. Την κίνηση του μιμήθηκε και ο Ντέιμοντ με την Αμέλια. Ακριβώς από πίσω τους ήταν ο Ντέιβιντ που έσπευσε να αγκαλιάσει την Αμίνα από τα μπράτσα. «Γιατί έφυγες Καμ;» «Πήγα με την Μακένα για χυμό δεν θυμάσαι;» «Ναι θυμάμαι, μετά γιατί έφυγες;» ξαναρώτησα. «Α! Δεν έφυγα, με συγχωρείς η Μακένα δεν με άφηνε από κοντά της και όταν τελικά κατάφερα να της ξεφύγω για να έρθω σε εσένα έκλεισαν τα φώτα και δεν μπορούσα στο σκοτάδι να έρθω να σε βρω, μέχρι τώρα.» με διαβεβαίωσε. Εγώ κοίταξα αμέσως τις φίλες μου που με κοιτούσαν ξαφνιασμένες με ανοιχτό το στόμα. «Αν δεν ήσουν εσύ τότε ποιος…;» τραύλισα. «Ποιος τι; Μην με ανησυχείς Ντεζιρέ, τι έγινε;» είδε πόσο ταραγμένη ήμουν και με κοιτούσε με γουρλωμένα τα μάτια. «Τίποτα δεν έγινε, μην πάει το μυαλό σου στο κακό. Αυτό που εννοεί η Ντεζιρέ είναι ότι είδαμε την Μακένα να χαριεντίζεται με έναν άλλον ξανθό και νομίζαμε ότι ήσουν εσύ.» η Αμίνα με έσωσε την τελευταία στιγμή πριν προλάβω να πω κάτι που θα χειροτέρευε την κατάσταση.
Αν δεν ήταν ο Κάμερον, τότε εγώ ποιον φίλησα τόσο παθιασμένα, τόσο μανιασμένα; Ω Θεέ μου, πού είχα μπλέξει; Ένιωσα το κεφάλι μου να γυρίζει, προσπάθησα να κάνω ένα βήμα μπροστά αλλά παραπάτησα. Ευτυχώς ο Κάμερον με έπιασε από τον αγκώνα και με στήριξε.
«Ντεζιρέ!» αναφώνησαν όλοι. «Είσαι καλά αγάπη μου;» «Δεν νιώθω καλά.» ήταν το μόνο που μπόρεσα να πω. «Καλύτερα να πας σπίτι σου.» με συμβούλεψε ο Ντέιμοντ. «Για πρώτη φορά θα συμφωνήσω με το αγόρι σου Αμέλια.» απάντησε η Σερίνα. «Θα την συνοδέψω εγώ.» πρότεινε ο Κάμερον. «Καλύτερα όχι, θα την πάμε εμείς. Για να μην σας δει κανείς, όχι τίποτα άλλο.» η Αμίνα έδωσε ένα πεταχτό φιλί στον Ντέιβιντ και αφού με αγκάλιασε από τους ώμους μαζί με την Σερίνα προχωρήσαμε προς την έξοδο. ¶κουσα την Νάντια να τους καληνυχτίζει όλους και την Αμέλια να υπόσχεται στον Ντέιμοντ ότι θα γυρίσει σύντομα. Μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι καμιά μας δεν μίλησε.
~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*
«Ντεζιρέ!» φώναξε η Αμίνα και με κούνησε από τους ώμους. «Τι έγινε;» ρώτησα. Όχι γιατί με ένοιαζε αλλά γιατί δεν είχα τι να πω. Οι λέξεις δεν έβγαιναν από το στόμα μου. «Έχεις περίπου τριάντα λεπτά που δεν μιλάς και κοιτάς το κενό. Σου μιλάμε τόσην ώρα αλλά δεν ακούς.» μου φώναξε η Νάντια. «Πού είμαστε;» «Στο δωμάτιο σου καλή μου, σε φέραμε εδώ προτού καταλάβει τίποτα περισσότερο ο Καμ και εσύ του τα έλεγες όλα με αποτέλεσμα να καταλήγατε σε καυγά και πολύ πιθανόν σε χωρισμό. Πιστεύω δεν θα ήθελες να γίνει κάτι τέτοιο.» είπε η Αμέλια. «Όχι. Σας ευχαριστώ.» ψέλλισα. «Κορίτσι μου τι συνέβη; Πάγωσες! Σε παρόμοιες καταστάσεις εσύ μας ξεμπερδεύεις. Τι έγινε τώρα;» η Σερίνα ακολουθούσε τον γλυκό τόνο της Αμέλιας μη θέλοντας να με ταράξει περισσότερο. «Δεν, δεν ξέρω. Το τελευταίο που ήθελα ήταν να φιλήσω έναν άγνωστο. Μα πως μπόρεσα και τον μπέρδεψα με το αγόρι μου;» τα χείλη μου έτρεμαν και τα μάτια μου έτσουζαν. «Ηρέμησε. Κανείς δεν είπε ότι το έκανες επίτηδες, ήταν σκοτάδι και δεν μπορούσες να δεις καθαρά.» προσπάθησε η Νάντια να με παρηγόρησε. Όμως και πάλι δεν αρκούσε αυτό για να καθησυχαστώ. «Κορίτσια νομίζω ότι είναι καλύτερα να την αφήσουμε να κοιμηθεί και θα μιλήσουμε αύριο αν συμφωνείς και εσύ Ντεζιρέ. Θα σου κάνει καλό ένας ύπνος τώρα.» «Συμφωνώ με την Αμέλια. Ένας ύπνος κάνει πάντα καλό.» συμπλήρωσε η Σερίνα. «Ναι, πηγαίνετε να ξεκουραστείτε και εσείς και εγώ θα κοιμηθώ.» με αγκάλιασαν όλες γεμίζοντας με, με την αγάπη και την στοργή τους και έφυγαν όλες εκτός από την Αμίνα. «Είσαι σίγουρη ότι θες να μείνεις μόνη σου;» «Ξέρεις ότι σε νιώθω σαν αδερφή μου, όλες σας είστε αδερφές μου, αλλά σε παρακαλώ χρειάζομαι να μείνω μόνη τώρα.» «Εντάξει, όλα θα πάνε καλά να το ξέρεις. Αν με χρειαστείς θα είμαι δίπλα.» «Σε ευχαριστώ. Καληνύχτα.» «Καληνύχτα.»
Με το που έκλεισε την πόστα πίσω της η Αμίνα, ξεντύθηκα, φόρεσα τη βελούδινη ροζ ρόμπα μου και άνοιξα την βρύση στην μπανιέρα του μπάνιου που συνδεόταν με το υπνοδωμάτιο μου. Όσο κοιτούσα το νερό της βρύσης να τρέχει δεν σκεφτόμουν τίποτα άλλο πέρα από τον πόνο και το πρωτόγνωρο φτερούγισμα που ένιωθα στην καρδιά μου. Όταν το νερό έγλειψε την άκρη της μπανιέρας χώθηκα μέσα στο νερό που άχνιζε. Το νερό έκαιγε το δέρμα μου και ένιωθα σαν να με τρυπάνε χιλιάδες μυτερές βελόνες αλλά παραμέρισα αυτόν τον πόνο, μου έφταναν οι ενοχές που με πλημμύριζαν για ένα βράδυ. Προσπάθησα να καθαρίσω το μυαλό μου, να το αδειάσω τελείως. Μέχρι που η σκηνή του Κάμερον να φεύγει με την Μακένα ξεπρόβαλλε μπροστά μου. Συνεχίστηκε μέχρι το σημείο που μου έπιασε ο άγνωστος το χέρι. Ήμουν σίγουρη πως ήταν ο Καμ. Ένιωθα οικεία μαζί του, σαν τα τον ήξερα καιρό. Τα μάτια που κοίταξα πριν το φιλί ήταν ιδιαίτερα γνώριμα, δεν ήταν κάποιου ξένου. Ποιανού ήταν όμως; Έπρεπε να θυμηθώ. Είχα μουλιάσει έτσι αποφάσισα να βγω από την μπανιέρα και να βγω στο μπαλκόνι φορώντας το μπουρνούζι μου. Ο άνεμος που λυσσομανούσε έξω έκανε τα δέντρα να γέρνουν ολόκληρα και όταν περνούσε μέσα από τα κλαδιά τους ακουγόταν σαν δυο φωνές που φώναζαν η μία στην άλλη. Η Μέλανι έκανε αισθητή την παρουσία της περνώντας ξυστά δίπλα από το πόδι μου. Έσκυψα, την πήρα αγκαλιά και μπήκα μέσα. Έκλεισα το παράθυρο, έβαλα το νυχτικό μου και ξάπλωσα μαζί με τη Μέλανι. Όλο το βράδυ στριφογυρνούσα στο κρεβάτι. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Το κεφάλι μου έσπαγε και μόλις έκλεινα τα μάτια μου η εικόνα του φιλιού ερχόταν στο μυαλό μου. Κουνούσα ασυναίσθητα το κεφάλι μου για να την διώξω αλλά ήταν μάταιο. Παρέμενε σταθερή, εκεί κολλημένη και δεν έλεγε να φύγει. Συναισθήματα πόθου και οργής ξυπνούσαν μέσα μου στην ανάμνηση αυτού του απρόσμενου φιλιού. Όλα αυτά μέχρι που ένα δυνατό τσούξιμο κατέκλυσε όλο μου το είναι. Ο πόνος ήταν ανυπόφορος, ήθελα να ουρλιάξω, να φωνάξω βοήθεια αλλά δεν πρόλαβα. Ο πόνος υπερίσχυσε και εγώ λιποθύμησα.
justnina22 Breaking Dawn Newborn
Ηλικία : 29 Τόπος : ΚΟΡΙΝΘΟΣ Αριθμός μηνυμάτων : 688 Registration date : 03/06/2010
Θέμα: Απ: Sissies And Witches ~ Aδερφές Και Μάγισσες Δευ 16 Απρ 2012 - 16:05
12. Τα μάγια
Οι μέρες περνούσαν χωρίς να τις καταλαβαίνω. Ήμουν κλεισμένη στο δωμάτιο μου αλλά πιο πολύ στον ίδιο μου τον εαυτό. Δεν έβγαινα έξω για κανέναν λόγο, η όρεξη για φαγητό μου είχε κοπεί, έτρωγα μόνο όταν με πίεζε η Αμίνα και το κρεβάτι δεν το αποχωριζόμουν ποτέ. Ένιωθα τον αριστερό μου καρπό να με τσούζει πιο πολύ και από την πρώτη εμφάνισή του. Οι φίλες μου έρχονταν στην αρχή κάθε μέρα και στη συνέχεια μέρα παρά μέρα εναλλάξ για να με δούνε. Πού και πού πρόσεχα αρκετά ώστε να μπορώ να απαντώ σωστά στις ερωτήσεις που μου έκαναν για το πως ένιωθα. Βέβαια, οι μονολεκτικές λέξεις που έλεγα δεν τις κάλυπταν αλλά ούτε να προσποιηθώ και να τις ξεγελάσω μπορούσα. Είχα βουλιάξει στη μελαγχολία και επιπλέον δεν ήξερα το λόγο. Ήταν γιατί πρόδωσα τα συναισθήματα του Κάμερον απολαμβάνοντας αυτό το αναπάντεχο φιλί στο χορό ή γιατί δεν ήξερα με ποιον είχα μοιραστεί αυτή την καταπληκτική εμπειρία; Βαθιά μέσα μου, κάτι μου έλεγε πως ήξερα την απάντηση και πολύ καλά μάλιστα. Πνιγόμουν όπου βρισκόμουν, τα πνευμόνια μου δεν είχαν αρκετό αέρα μέσα στο βάλτο της απελπισίας που βούλιαζα. Το χειρότερο ήταν ότι παρέσερνα και τις φίλες μου στον πνιγμό μαζί με εμένα. Είχαν αμελήσει τις ζωές τους, τις καθημερινότητες τους και ότι αγαπούσαν για να με φροντίσουν και εγώ δεν τις άφηνα. Δεν έδειχνα σημάδι βελτίωσης, το αντίθετο γινόταν, κάθε μέρα χανόμουν όλο και πιο πολύ. Αυτό έπρεπε να σταματήσει! Έπρεπε να ξυπνήσω, σωματικά και πνευματικά!
Όπως κάθε απόγευμα Κυριακής τα κορίτσια ήταν όλα μαζεμένα στο υπνοδωμάτιο μου. Η Νάντια καθόταν αναπαυτικά σε μία από τις πολυθρόνες απολαμβάνοντας την συντροφιά ενός βιβλίου. Η Αμίνα κουβέντιαζε με την Αμέλια ενόσω η Σερίνα προσπαθούσε να πλέξει τις ξανθές μπούκλες της δεύτερης κοπέλας σε μία γαλλική κοτσίδα. Δυσκολευόταν κάπως καθώς η Αμέλια κουνιόταν συνέχεια. Στη συζήτηση πλέον συμμετείχαν όλες, ενώ ταυτόχρονα η Νάντια συνέχιζε το διάβασμα και η Σερίνα την κομμωτική. Μόνο που τις έβλεπα να είναι χαρούμενες και να γελούν η διάθεση μου ανέβαινε. Μου είχαν λείψει όλες τους.
“Γεια σας κορίτσια.” πίεσε τον εαυτό μου να πει ανέμελα.
“Γεια Ντεζιρέ.” μου απάντησε η Σερίνα.
“Ντεζιρέ!” ακούγοντας τες ξαφνιασμένες όλες μαζί δεν μπορούσα παρά να χαμογελάσω.
Αμέσως έτρεξαν προς το μέρος μου, πήδηξαν πάνω στο κρεβάτι κλείνοντας με σε μια μεγάλη αγκαλιά. Μείναμε έτσι για αρκετά λεπτά. Ανέπνεα με λίγη δυσκολία αλλά δεν ήθελα να με αφήσουν. Μου έδιναν δύναμη, με αναζωογονούσαν. Χωρίς εκείνες τίποτα από όλα όσο είμαι σήμερα θα ήμουν, χάρη σε αυτές συνεχίζω να προσπαθώ ότι κάνω και να μην το βάζω κάτω, αυτές με βοηθούν σε όλα. Έπρεπε να ξαναγίνω όπως πριν για τις φίλες μου, τους το όφειλα.
“Δεν ανοίγετε λίγο τις κουρτίνες και τα παράθυρα να μπει λίγο φως και καθαρός αέρας;” πρότεινα.
“Είσαι σίγουρη;” η αμφιβολία της Νάντιας με παραξένεψε.
“Γιατί, την προηγούμενη φορά που το έκανε η Αμέλια κόντεψες να πάθεις υστερία.” εξήγησε η Σερίνα.
“Συγνώμη.” έπιασα το χέρι της Αμέλιας ζητώντας συγχώρεση.
“Δεν πειράζει κοριτσάκι μου.” έσφιξε το χέρι μου και μου χαμογέλασε γλυκά.
“Όχι μόνο γι' αυτό. Συγνώμη για όλα όσα περάσατε εξαιτίας μου. Όλη αυτήν την εβδομάδα ήσασταν δίπλα μου και εγώ σας αγνοούσα.” ήμουν πραγματικά μετανιωμένη. Πώς μπόρεσα και άφησα έτσι τις άμυνες μου χαλαρές; αυτό το περιστατικό δεν έπρεπε να με καταβάλλει τόσο πολύ.
“Καλή μου τι λες; δεν κάναμε τίποτα απλά σε προσέχαμε όχι γιατί έπρεπε αλλά γιατί θέλαμε.”
“Έχει δίκιο η Αμέλια. Το κάναμε γιατί είσαι αδερφή μας. Θυμάσαι;”
“Φυσικά και το θυμάμαι Αμίνα, είναι κάτι που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ.” είπα αποφασιστικά.
“Τέλος πάντως, αυτή η εβδομάδα ήταν η πιο εύκολη, με το που με έβλεπες με τον δίσκο του φαγητού δεν αντιστεκόσουν όσο πριν και κάτι έτρωγες αλλά από ομιλία τίποτα.” η Αμίνα ήταν φανερά στεναχωρημένη με την κατάσταση μου.
“'Ήταν πολύ περίεργο να μην σε ακούμε να μιλάς και να μην σχολιάζεις τίποτα. Δεν το συνηθίζεις.” με πείραξε η Σερίνα.
“Τουλάχιστον μέχρι τον προηγούμενο μήνα έλεγες κάτι περισσότερο από 'ναι' και 'όχι'.” “Τον προηγούμενο μήνα;” ρώτησα έκπληκτη την Νάντια.
“Ναι, Ντεζιρέ μου είσαι έτσι εδώ και τρεις μήνες.” απάντησε.
“Τρεις μήνες; Είναι δηλαδή... Μάιος;” δεν μπορούσα να πιστέψω όσα είχα ακούσει. Δεν το χωρούσε ο νους μου. “Μα, τρεις μήνες;” εξακολουθούσα να μην το πιστεύω.
“Ναι, γιατί να σου πούμε ψέματα;”
“Νόμιζα ότι είχε περάσει το πολύ μια εβδομάδα.”
“Είδατε; Καλά την έλεγα εγώ φυτό. Δεν θυμάσαι τίποτα;” είπε η Σερίνα και εισέπραξε ένα τσίμπημα από την Νάντια.
“Όλα τα θυμάμαι.” τις διαβεβαίωσα. “Αλλά αυτές τις μέρες είχα την εντύπωση ότι ναι μεν περνούσαν γρήγορα αλλά δεν ήξερα ότι έτρεχαν.” η φωνή μου έτρεμε, δεν πίστευα στα αυτιά μου. Θεέ μου είχαν περάσει τρεις μήνες και δεν είχα καταλάβει τίποτα. Σε τόση λήθη είχα πέσει που οι μήνες μου φάνηκαν εβδομάδα! Μα τόσο πολύ με είχε συντρίψει αυτό το φιλί;! Κάτι δεν πήγαινε καλά. Ένα καμπανάκι μέσα μου ηχούσε δυνατά επιβεβαιώνοντας μου αυτό το προαίσθημα. Δεν ήταν δυνατόν ένα φιλί όσο ωραίο κι αν ήταν να μου είχε δημιουργήσει τέτοιο ψυχικό μπέρδεμα. Μέχρι να ήμουν σίγουρη δεν θα έλεγα τίποτα.
“Τι είχες πάθει;” ρώτησε δειλά η Αμίνα.
“Δεν ξέρω ακριβώς. Αισθανόμουν χαμένη, εγκλωβισμένη στα συναισθήματα μου και απεριόριστη ντροπή για την προδοσία στον Κάμερον. Αλλά δεν είναι μόνο αυτά. Αισθανόμουν πιο χάλια γιατί κάθε μέρα συνειδητοποιούσα όλο και περισσότερο ότι μου άρεσε αυτό το φιλί. Φοβόμουν όμως να το παραδεχτώ ακόμη και στον ίδιο μου τον εαυτό." Η δειλή ματιά μου διασταυρώθηκε με την παραξενεμένη δική τους. “Ξέρω ότι αυτά που λέω δεν βγάζουν νόημα αλλά και εγώ τώρα αρχίζω να τα ξεδιαλύνω."
"Καλέσαμε και γιατρό φυσικά." πετάχτηκε η Αμέλια
"Το είπατε στους γονείς μου;" ρώτησα έντρομη.
"Μα φυσικά. Ήσουν σε πολύ άσχημη κατάσταση. Έπρεπε να το μάθουν" απάντησε η Σερίνα.
Το σκέφτηκα λίγο και κατέληξα πως είχαν δίκιο. Και εγώ αν ήμουν στη θέση τους το ίδιο θα έκανα. "Και; Γύρισαν; Είνα εδώ;" ρώτησα ενώ προσπαθούσα να θυμηθώ αν τους είχα δει.
Καμία απάνηση. Καμία δε με κοιτούσε. Τέλος απάντησε η Νάντια. "Η μητέρα σου είπε πως δεν ήταν δυνατόν να γυρίσουν. Είπε πως σίγουρα δεν ήταν τίποτα σοβαρό και πρότεινε να καλέσουμε το γιατρό"
"Δεν το πιστεύω"ψιθύρισα. Για άλλη μια φορά η αγαπητή μου μητέρα προτίμησε τα ταξίδια και την καλοπέρασή της από μένα.
"Μην το σκέφτεσαι, Ντεζιρέ" είπε η Αμίνα χαϊδεύοντάς μου το μπράτσο. Εύκολο να το λέει εκείνη. Ο πατέρας της την λάτρευε και ήταν πάντα κοντά της.
“Τώρα είσαι καλά; αυτό έχει σημασία.” η Νάντια πρροσπαθώντας να μου αποσπάσει την προσοχή. Ήξερα όμως δεν μπορούσε ακόμη να κρύψει την ανησυχία της και ούτε θα το έκανε μέχρι να επιβεβαιωνόταν πως ήμουν εκατό τις εκατό καλά.
“Ναι. Πιστεύω πως ναι. Για να σιγουρευτώ όμως χρειάζομαι να μιλήσω με την Μάιρα.” απάντησα όσο πιο σίγουρη μπορούσα. Θα σκεφτόμουν αργότερα την προδοσία των γονιών μου.
“Θα πρέπει να περιμένεις τότε γιατί η Μάιρα έχει πάει στο εξοχικό μας να επισκεφθεί τις δύο κόρες της.” με πληροφόρησε η Αμίνα.
“Δεν ήξερα ότι έχει παιδιά η Μάιρα, πόσο μάλλον δύο κόρες.” είπε κατάπληκτη η Αμέλια.
“Έχει δύο πολύ γλυκά κοριτσάκια. Πρέπει να είναι δύο χρόνια μικρότερες μας.”
“Ναι, είναι δεκατεσσάρων χρονών τώρα και οι δύο γιατί είναι δίδυμες. Όπως είπε και η Ντεζιρέ είναι πολύ γλυκές και πολύ χαριτωμένες. Όταν ήμασταν μικρές και πηγαίναμε στο Σακραμέντο, που είναι το εξοχικό των γονιών μου, παίζαμε συνέχεια μαζί τους.” η Αμίνα στη θύμηση των ξέγνοιαστων παιδικών μας χρόνων στόλισε το υπέροχο μαυρισμένο ως συνήθως πρόσωπο της με ένα αστραφτερό χαμόγελο.
“Στο Σακραμέντο; Αυτό δεν είναι η πρωτεύουσα της Καλιφόρνιας;” δεν υπήρχε κάτι που να μην ήξερε η Νάντια.
“Ναι, είναι πολύ ωραίο μέρος. Πρέπει να πάμε όλες μαζί κάποια στιγμή.” πρότεινα.
“Μα είναι αρκετές ώρες μακριά, γιατί η Μάιρα δεν μένει παρέα με τις κόρες της;”
“Δεν γνωρίζω Σερίνα αλλά η ιδέα της Ντεζιρέ μου αρέσει και πιστεύω είναι η ευκαιρία μας να πάμε και να χαλαρώσουμε λίγο.”
“Δεν ξέρω Αμίνα. Δεν είμαι σίγουρη πως θα με αφήσουν οι γονείς μου. Ξέρεις ότι δεν είναι ιδιαίτερα υπερπροστατευτικοί αλλά έχεις δει πως κάνει η μητέρα μου για τα ταξίδια.”
“Αυτό είναι Αμέλια ή σκέφτεσαι τον Ντέιμοντ;” είπε πειρακτικά η Νάντια.
“Και αυτό.” απάντησε ένοχη.
“'Έλα και εγώ τον Ντέιβιντ δεν θα τον δω για κάποιες μέρες αλλά δεν θα πάθει τίποτα, το ίδιο και η Ντεζιρέ με τον Κάμερον.”
“Ωχχ, τώρα που είπες Κάμερον, που είναι; είναι καλά;” πώς μπόρεσα να τον ξεχάσω;!
“Μην ανησυχείς εδώ στο Όρεγκον είναι δεν έχει πάει πουθενά. Κάθε μέρα μας ρωτούσε πως είσαι.” με καθησύχασε η Σερίνα.
“Ήθελε πολύ να έρθει να σε δει αλλά δεν μπορούσε, αν τον έπιαναν δεν θα είχε καμία δικαιολογία. Ήταν πολύ ριψοκίνδυνο να έρθει στο δωμάτιο σου.”
Η Αμίνα είχε απόλυτο δίκιο δεν μπορούσα μετά από αυτό να τον βάλω να παίξει το κεφάλι του κυριολεκτικά, σε ένα παιχνίδι που θα ήταν από την αρχή χαμένο. Είχα χάσει και είχα στερήσει από τις φίλες μου τρεις μήνες από την ζωή μας, δεν μπορούσα να το κάνω αυτό σε ακόμα ένα άτομο και πάνω από όλα στον Κάμερον που με αγαπούσε τόσο πολύ, αρκετά τον είχα πληγώσει. Μέσα μου ένιωθα άδεια, κενή, ένα τίποτα. Αυτό που αισθανόμουν όμως δυνατά ήταν ότι κάτι περίεργο, πολύ περίεργο συνέβαινε. Τι όμως; Η Μέλανι όρμησε στην αγκαλιά μου και με επανέφερε στην πραγματικότητα.
“Ξύπνησες κορίτσι μου;” την χάιδεψα απαλά στο κεφάλι και αυτή νιαούρισε ευχαριστημένη.
“Αχ Ντεζιρέ, πόσο χαίρομαι που τώρα συνήλθες.” είπε γλυκά η Νάντια και κάθισε δίπλα μου. Απομάκρυνα δύο καστανές τούφες από τα μαλλιά της που έκρυβαν τα υπέροχα γατίσια μάτια της και την αγκάλιασα από τους ώμους.
“Ξέρεις όλο αυτόν τον καιρό ένιωθα το σημάδι μου να τσούζει ελαφρώς και όσο χαρούμενη κι αν προσπαθούσα να είμαι κάτι μέσα μου σαν να με συνέδεε μαζί σου και έπεφτα λιγάκι η διάθεση μου νιώθοντας πόνο, θλίψη και απόγνωση. Το ένιωθες και εσύ;”
“Ναι, έτσι ακριβώς αισθανόμουν και εγώ. Ήταν σαν μια ταφόπλακα να είχε πέσει πάνω μου κόβοντας μου κάθε ανάσα.”
“Ακόμη έτσι νιώθεις;” ψιθύρισε.
“Όχι γλυκιά μου, μην ανησυχείς. Τώρα νιώθω λες και έχω ξαναβγεί στο λαμπρό φως της ημέρας από το σκοτεινό, βαθύ, μυστικό πηγάδι που είχα πέσει. Είναι σαν να έσπασε ξαφνικά ένα ξόρκι και να απελευθερώθηκα.” Αυτό ήταν! Κάποιος μου είχε κάνει ξόρκι, μάγια.! Μα πως δεν το σκέφτηκα νωρίτερα; Αλλά ποιος; Γιατί; Τόσες πολλές ερωτήσεις και καμία απάντηση που να μπορούσα να δώσω. Χρειαζόμουν να μιλήσω επειγόντως με την Μάιρα. Χωρίς πραγματικά να ξέρω αν μου είχαν κάνει μάγια δεν μπορούσα να δράσω μόνη μου και το ένστικτο μου, μου έλεγε να καθίσω στα αυγά μου. Αυτό θα έκανα, μέχρι να έβρισκα ένα σχέδιο. Έπρεπε όμως πρώτα να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά. Είχα πολλά θέματα να επιλύσω και δεν ήξερα από που να αρχίσω.
“Σίγουρα δεν θες να έρθεις μαζί μας;” είπε η Αμέλια τραβώντας μου την προσοχή.
Κούνησα αρνητικά το κεφάλι χωρίς να έχω ακούσει τι έλεγαν πριν παρασυρθώ από τις σκέψεις μου και προσπάθησα να μείνει προσηλωμένη στον συνειρμό μου.
“Θα μπορούσαμε να σε περιμένουμε να ετοιμαστείς.”
“Ευχαριστώ Σερίνα, αλλά θα σας καθυστερήσω.”
“Όπως θες!” απάντησε η Αμίνα εκνευρισμένη. Έφταιγα εγώ για τον εκνευρισμό της. Τρεις μήνες ήταν στο πλάι μου και τώρα που ήμουν και πάλι καλά αντί να πάω μαζί τους, αντί να τους πω τι σκεφτόμουν τις απομάκρυνα. Δεν ήξερα ούτε εγώ τι γινόταν και δεν ήθελα να τις βάλω σε τυχόν κίνδυνο. Όποιος μου το έκανε αυτό πρέπει ναι είναι κάποιος που βρίσκεται κοντά μας άρα θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να τις βλάψει. 'Όχι, ποτέ όσο περνάει από το χέρι μου!' σκέφτηκα.
Η Νάντια απελευθερώθηκε από την αγκαλιά μου και κατευθύνθηκε προς την πόρτα μαζί με τα κορίτσια. Η Αμίνα πριν φύγει γύρισε και με κοίταξε με ένα παρακλητικό βλέμμα χωρίς όμως να πει τίποτα.
“Θα έρθω να σας βρω εγώ μετά. Το υπόσχομαι.” εκείνη ως απάντηση μου ανταπέδωσε ένα χαμόγελο, ένευσε καταφατικά και έφυγε.
Έπιασα ασυναίσθητα τον αριστερό μου καρπό και δάγκωσα το κάτω χείλος μου προκειμένου να μην ουρλιάξω από τον πόνο και προκαλέσω αναστάτωση. Έβγαλα γρήγορα το μαύρο, βελούδινο περικάρπιο μου όσο πιο προσεκτικά μπορούσα. Αυτό που αντίκρισα με σόκαρε ακόμα περισσότερο. Ολόκληρο το σημάδι μου είχε καλυφθεί με κόκκινα σημάδια από κάψιμο. Μόνο που το έβλεπα πονούσα. Ήταν λες και είχα βάλει το χέρι μου στις φλόγες και το είχα αφήσει για ώρα. Κάτι που σίγουρα δεν είχα κάνει. Η πιθανότητα να μου έχουν κάνει μάγια όλο και μεγάλωνε. Μόνο να μου το επιβεβαιώσει η Μάιρα έλειπε. Ποιος θα μπορούσε να ήθελε το κακό μου; Υπήρχε κάποιος μάγος στο Όρεγκον; Δεν είχα εχθρούς από την μέρα που είχα μετακομίσει εδώ. Εκτός...
~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*
Η Ντέμπορα τραντάχτηκε ολόκληρη. Τα μάτια της γύρισαν ανάποδα τόσο που ήταν κάτασπρα ώστε να μην υπάρχει ίχνος της κόρας τους. Έπιασε το κεφάλι της με τα δύο χέρια και έκανε κύκλους με το κορμί της ενώ καθόταν στη μεγάλη μαύρη καρέκλα της.
“Τι έπαθε;” ρώτησα τη μητέρα μου έντρομη.
“Που να ξέρω κόρη μου.” απάντησε εκείνη.
Η μικρή μου αδερφή η Σαβίνα έσφιξε δυνατά το μπράτσο μου πονώντας με ενώ η μεγαλύτερη μας αδερφή η Χιμένα είχε κουλουριαστεί από πίσω μας. Η Ντέμπορα τράβηξε το μαύρο-μπλε σκούρο τραπεζομάντιλο με τα περίεργα σύμβολα από το στρογγυλό ξύλινο τραπέζι με δύναμη. Η γυάλινη σφαίρα που έπεσε κάτω έγινε χίλια κομμάτια, ενώ μικροί κεραυνοί φώτισαν το μικροσκοπικό δωμάτιο. Χτύπησε τα χέρια της νευριασμένη πάνω στο τραπέζι τραβώντας την προσοχή και των τεσσάρων μας και μας κοίταξε έντονα. Τα μάτια της είχαν επανέλθει στο κανονικό σκούρο καφέ που είχαν και πριν. Το βλέμμα της έσταζε θυμό και μίσος. Με μια γρήγορη κίνηση έβαλα το σώμα μου μπροστά από τη Σαβίνα σαν ασπίδα. Η μητέρα είχε κοκαλώσει ενώ οι δύο αδερφές μου έτρεμαν από τον φόβο τους.
“Το ξόρκι έσπασε.” είπε μετά από μερικά λεπτά η Ντέμπορα με φωνή γεμάτη οργή.
“Μα πως;” την ρώτησα. Πριν προλάβει να απαντήσει πήρε το λόγο η μητέρα μου.
“Εσύ δεν μας είπες ότι θα την ξεφορτωνόμασταν από στιγμή σε στιγμή; ότι το ξόρκι σου δυνάμωνε όλο και περισσότερο αποδυναμώνοντας εκείνη; Τρεις μήνες μας κοροϊδεύεις ότι δεν έπιασε αμέσως επειδή είχε δυνατή θέληση και βλακείες. Σε πλήρωσα πεντακόσια δολάρια για να την κοιμήσεις για τρεις μήνες; Είσαι σοβαρή; θέλω τα λεφτά μου πίσω!” ήταν εξοργισμένη, οι φωνές της αντηχούσαν σαν βροντές ακολουθούμενες τους κεραυνούς που είχαν προηγηθεί.
“Ήταν ένα δυνατό ξόρκι. Κανένας δεν έχει επιβιώσει από αυτό.” απολογήθηκε.
“Βλακείες, βλακείες, βλακείες. Δεν το πιστεύω πως σπατάλησα τα λεφτά μου σε ένα θέατρο.”
“Όλα πήγαιναν καλά, σε λίγο θα ολοκληρώνονταν τα μάγια, δεν μπορώ να καταλάβω τι έγινε.” μουρμούριζε η μάντισσα.
“Αυτό που καταλαβαίνω εγώ είναι ότι ήσουν χάσιμο χρόνου και χρημάτων.”
“Μαμά ηρέμησε.” προσπάθησα να την καθησυχάσω πιάνοντας την από το χέρι αλλά εισέπραξα ένα δυνατό χαστούκι. Το μάγουλο μου πρέπει να κοκκίνισε αμέσως γιατί ένιωθα να καίει.
¨Σιωπή Μακένα Νιούκομπ! Ακόμη δεν μπορώ να το πιστέψω ότι σε άκουσα και ήρθαμε εδώ. Εμπρός φεύγουμε!.” πρόσταξε τις αδερφές μου και εμένα. Χωρίς να πούμε τίποτα προχωρήσαμε προς την έξοδο περνώντας μπροστά από την μάντισσα που μονολογούσε.
Ξαφνικά με έπιασε από το μπράτσο και μου είπε. “Μόνο μια μάγισσα θα μπορούσε να λύσει τέτοια μάγια!”
Η μητέρα μου την χτύπησε δυνατά στο χέρι ώστε να απελευθερώσει το δικό μου, βρόντηξε δυνατά την πόρτα πίσω της και φώναξε αγριεμένη “Μάγισσες και ηλιθιότητες! Ποιος χαζός τα πιστεύει αυτά; Αλλά τι λέω η ίδια μου η κόρη το κάνει. Ντροπή σου, τόσο χαζή που είσαι θα σε κλέβουν μια ζωή.” τα λόγια της δεν με άγγιζαν μόνο αυτά που είχε πει η μάντισσα Ντέμπορα μονοπωλούσαν τις σκέψεις μου.
Όντως υπήρχαν μάγισσες; Ήταν μια από αυτές και έσπασε το ξόρκι; Όχι αδύνατο! Είναι απλά δικαιολογίες. Η μόνη υπαίτια για όλα ήταν αυτή! Όσο δεν υπήρχε ήταν όλα καλά, όταν όμως εισέβαλε στη ζωή μου όλα άλλαξαν. Μου πήρε ότι ήθελα πιο πολύ. Έγινε φίλη με αυτές τις τέσσερις χαζοβιόλες που καμία τους δεν ήθελε εμένα και με την μετακόμιση στο σπίτι της μίας από αυτές τράβηξε ολόκληρη την προσοχή πάνω της. Όλοι λάτρεψαν αυτό το μικρό ενοχλητικό κοριτσάκι με τα μακριά καστανόξανθα μαλλιά και τα γαλανά μάτια. Ακόμη και το μοναδικό άτομο που μου έκανε παρέα εκτός από τις αδερφές μου, αυτός που του έχω χαρίσει την καρδιά μου. Ο Κάμερον! Ακόμα και αυτός μαγεύτηκε από την ψεύτικη ομορφιά της. Πώς μπόρεσε; Την λατρεύει σαν θεά. Αλλά όχι για πολύ! Ντεζιρέ αυτή τη φορά μπορεί να την γλίτωσες αλλά την επόμενη δεν θα φανείς τόσο τυχερή, θα φροντίσω εγώ προσωπικά γι' αυτό.
Αυτό το κεφάλαιο είναι αφιερωμένο στην καλή μου φίλη Νάταλι. Σε ευχαριστώ πολύ για όλα. Χαίρομαι να έχω αναγνώστριες σαν και εσένα. Εύχομαι να έχεις την ίδια ανταπόκριση και στη δική σου ιστορία.
Τέλος, έυχομαι σε όλους σας Καλό Πάσχα και καλές υπολοιπόμενες διακοπές. Να περνάτε καλά και με πολλή τρέλα...!!!!
Sissies And Witches ~ Aδερφές Και Μάγισσες
Σελίδα 1 από 1
Παρόμοια θέματα
Παρόμοια θέματα
Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτή
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Παρ 17 Μαρ 2023 - 15:11 από Marzaki Cullen
Ημερολόγιο
Θέμα: Sissies And Witches ~ Aδερφές Και Μάγισσες 
Το ξέρω ότι άργησα πολύ παιδιά αλλά συγχωρέστε με, οι υποχρεώσεις στην δευτέρα λυκείου είναι αρκετές και έχω τόσο πολλά πράγματα να κάνω... Ακόμα και τώρα που είναι Χριστούγεννα δεν ξέρω τι να πρωτοκάνω...!!! 
Χίλια συγνώμη ξανά...!!! 
Το επόμενο κεφάλαιο θα προσπαθήσω να είναι μέσα στον επόμηνο μήνα αρκεί και η καταπληκτική betta reader μου να μπορεί και εκείνη να κάνει τις απαραίτητες διορθώσεις... 
Χαρούμενα Χριστούγεννα γεμάτα υγεία, αγάπη και ευτυχία...!!! 
Καλές γιορτές σε όλους...!!! 
Σας εύχομαι να περάσετε τα πιο απίθανα, υπέροχα, τρελά Χριστούγεννα γιατί πάντα μια δόση τρέλας κάνει καλό, trust me...!!! 
XO, XO, XO...!!! 
Πολλά φιλάκια...!! 
Εύχομαι να έχεις την ίδια ανταπόκριση και στη δική σου ιστορία. 
