Βήματα στο σεληνόφως

Βήματα στο σεληνόφως

Πρόλογος

Τι είναι αγάπη; Μέχρι πριν λίγες μέρες δεν ήξερα να απαντήσω σε αυτό το ερώτημα. Δεν είχα νιώσει ποτέ μου έτσι για κάποιον. Μέχρι την μέρα που είδα για πρώτη φορά τον Έντουαρντ Κάλεν. Έρωτας με την πρώτη ματιά άκουγα συχνά να λένε αλλά δεν πίστευα ότι μπορεί να συμβεί σε μένα μέχρι εκείνο το απόγευμα του Δεκέμβρη, τότε κάθε θεωρία που μπορούσα να σκεφτώ για τον έρωτα καταρρίφτηκε με τον πιο αναπάντεχο τρόπο.

Κεφάλαιο 1ο

Τελείωσα τις σπουδές μου στην νομική σχολή Θεσσαλονίκης πριν ενάμισι χρόνο, μετά από πολύ κόπο και κούραση γιατί παράλληλα με τις σπουδές μου έπρεπε να εργάζομαι κιόλας, οι γονείς μου τα δύο πρώτα χρόνια με βοηθούσαν αρκετά και δε χρειαζόταν να δουλεύω. Μέχρι την στιγμή που η αδερφή μου η Άλις πέρασε φιλολογικά στην Κέρκυρα. Αποφασίστηκε να μην ξαναπροσπαθήσει να δώσει γιατί το ρίσκο ήταν τεράστιο. Και αν αποτύγχανε ξανά; Θα πήγαινε ένας χρόνος χαμένος. Εγώ ευτυχώς είχα περάσει στην πόλη μου, αλλά με τα νέα δεδομένα που προέκυψαν αναγκάστηκα να δουλέψω. Το καλό είναι ότι βρήκα γρήγορα δουλειά σε μια καφετέρια σαν σερβιτόρα. Δεν παραπονιέμαι κατάφερα να τα συνδυάσω και τα δυο με επιτυχία και τέλειωσα τις σπουδές μου με άριστα.
Τα πραγματικά σκούρα ξεκίνησαν από τη στιγμή που τέλειωσα τις σπουδές μου. Δε μπορούσα να βρω πουθενά δουλειά ως δικηγόρος πιστεύω λόγω του νεαρού της ηλικίας μου. Μόλις είκοσι τριών χρονών ήταν δύσκολο να πείσω ως δικηγόρος. Είχα συμπληρώσει και στείλει περίπου πενήντα βιογραφικά και είχα πάει και σε άλλες τόσες συνεντεύξεις. Το καλοκαίρι πέρασε γρήγορα με την ίδια ρουτίνα, συνέχιζα να δουλεύω για να μαζεύω χρήματα και όσα περίσσευαν τα έστελνα στην Άλις μαζί με αυτά που τις έστελναν οι γονείς μου μπορώ να πω πως ζούσε άνετα.
Έφτασε ο Χειμώνας ήταν Δεκέμβριος είχα σταματήσει την δουλειά καθώς ο πατέρας μου είχε πάρει προαγωγή και ο μισθός του αυξήθηκε και δε χρειαζόταν να δουλεύω. Κατάφερα μάλιστα να μαζέψω ένα σεβαστό ποσό και το είχα πάρει απόφαση αν δε έβρισκα δουλειά σαν δικηγόρος μέχρι το τέλος του μήνα θα έφευγα, θα πήγαινα να δοκιμάσω την τύχη μου στην Αθήνα. Μεγαλύτερη πόλη από την Θεσσαλονίκη, πρωτεύουσα ε δε μπορεί κάποια θέση θα υπάρχει και για μένα.
Δεκαεφτά Δεκεμβρίου σήμερα στις έξι το απόγευμα είχα να πάω για μια συνέντευξη σε ένα μεγάλο δικηγορικό γραφείο. Η ώρα κόντευε πέντε και ήμουν ακόμα ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου όταν χτύπησε το κινητό μου. Σηκώθηκα γρήγορα και το έβγαλα από την τσάντα μου. Ήταν η Άλις
-Έλα Άλις τι κάνεις;
-Μια χαρά Μπέλλα μου, ετοιμάζομαι να πάω βόλτα με κάτι συμφοιτητές μου. Εσύ;,μπορούσα από χιλιόμετρα να καταλάβω τον ενθουσιασμό της.
-Ας τα λέμε καλά., απάντησα κάπως άτονα
-Γιατί τι συμβαίνει., ρώτησε η Άλις με ένα ίχνος αγωνίας τώρα στην φωνή της.
-Να ξέρεις έχω εξαντλήσει σχεδόν κάθε πιθανότητα αλλά ακόμα τίποτα.
-Αχ, Μπέλλα ξέρω τι περνάς είναι πολύ δύσκολο το καταλαβαίνω αλλά μην τα παρατάς κάτι θα γίνει., είπε η Άλις και έδειχνε να πιστεύει κάθε λέξη που μου έλεγε.
-Δε ξέρω πραγματικά έχω απογοητευτεί. Ας τα αφήσουμε τώρα τα δικά μου, με εσένα τι γίνεται όλα καλά;
-Καλύτερα από καλά και με τις σπουδές αλλά και με τον Τζάσπερ.
-Πραγματικά χαίρομαι Άλις να προσέχεις και να είσαι συγκεντρωμένη στα μαθήματά σου.
-Στο υπόσχομαι Μπέλλα. Μου λείπεις
-Και μένα Άλις.
-Μπέλλα μου πρέπει να κλείσω χτυπάει η πόρτα.
-Οκ Άλις τα λέμε.
Η Άλις πραγματικά μου έλειπε ήταν η μοναδική αδερφή που είχα και τα μοιραζόμασταν όλα. Από τότε που έφυγε νιώθω αρκετές φορές μόνη. Δεν της το λέω όμως για να μην την στεναχωρώ. Πέρασε η ώρα, για να είμαι στην ώρα μου στο ραντεβού πρέπει να ετοιμαστώ. Φόρεσα ένα ξεβαμμένο τζιν ένα καρό πουκάμισο στα χρώματα του άσπρου και του γαλάζιου, τις μπότες μου και το μαύρο μου μπουφάν και με το βιογραφικό μου στα χέρια πήγα προς την έξοδο.
-Μπέλλα φεύγεις;
-Ναι μαμά, ο μπαμπάς;
-Θα αργήσει σήμερα έχει πολύ δουλειά.
-Εντάξει., είπα καθώς άνοιξα την πόρτα.
-Καλή επιτυχία.
-Ευχαριστώ.
Κατέβηκα γρήγορα τις σκάλες και άρχισα να περπατάω γρήγορα θα πήγαινα με τα πόδια άλλωστε ο προορισμός μου δεν ήταν μακριά. Κοίταξα το ρολόι μου ήταν έξι παρά τέταρτο σε λίγο έφτανα, είχε αρχίσει να χιονίζει το κρύο ήταν αφόρητο. Όταν ξαφνικά άκουσα μια βελούδινη φωνή να με φωνάζει.
-Συγγνώμη δεσποινίς μπορώ να σας ρωτήσω κάτι;, περπατούσα γρήγορα και είχα σηκώσει τον γιακά του μπουφάν μου μέχρι τα μάτια μου με αποτέλεσμα να μην βλέπω γύρω μου. Γύρισα το κεφάλι μου και είδα μια φιγούρα να στέκεται μπροστά σε ένα ασημί αμάξι δέκα βήματα πίσω μου. Πλησίασα και τότε πραγματικά πάγωσα από αυτό που έβλεπα. Μπροστά μου στεκόταν ένας άντρας πραγματικά πανέμορφος με καταπράσινα μάτια που ένιωθα να με καίνε όσο τα κοιτούσα. Δε μπορούσα να αρθρώσω λέξη.
-Δεσποινίς είστε καλά;, τον άκουσα να με ρωτάει με έκπληξη

Κεφάλαιο 2ο

Χρειάστηκε να περάσουν κάποια δευτερόλεπτα μέχρι να συνειδητοποιήσω τι με ρωτούσε αυτός ο άντρας. Τελικά τα κατάφερα.
-Ε, ναι μια χαρά είμαι ευχαριστώ. Τι θέλετε να με ρωτήσετε;
-Έχετε κινητό μαζί σας;, η ερώτησή του με ξάφνιασε.
-Ναι., είπα και το έβγαλα από την τσέπη του μπουφάν μου.
-Θα μπορούσα να το δανειστώ για λίγο; Μιας και το δικό μου ξέμεινε από μπαταρία., καθώς μου μιλούσε με κοιτούσε κατευθείαν στα μάτια. Για μια στιγμή κόμπιασα βλέποντας τα μάτια του.
-Ναι βέβαια., κατάφερα τελικά να πω και το άπλωσα προς το μέρος του.
-Δε συστηθήκαμε. Είμαι ο Έντουαρντ Κάλεν., μου είπε και με το αριστερό του χέρι κράτησε το κινητό μου, ενώ ταυτόχρονα άπλωσε το δεξί περιμένοντας το δικό μου.
-Χαίρω πολύ είμαι η Μπέλλα Σουάν., είπα και άπλωσα και εγώ το δεξί μου χέρι. Αυτός ο ελάχιστος χρόνος που κράτησα το χέρι του ήταν αρκετός για να νιώσω βαθιά τρυφερότητα μέσα μου γι’αυτόν τον άντρα τον Έντουαρντ Κάλεν. Ακόμα και το όνομά του μου φαίνονταν υπέροχο εκείνη την στιγμή.
Άρχισε να πληκτρολογεί κάποιον αριθμό και μετά από λίγο άκουσα ξανά την φωνή του. Αυτήν την φορά απευθυνόταν σε κάποιον άλλο.
-Ναι Έμετ, ο Έντουαρντ είμαι κάτι έχει πάθει το αυτοκίνητο μου και σταμάτησε στην μέση του δρόμου. Κανόνισε να το επισκευάσουν και στείλε κάποιον να έρθει να με πάρει……
Δε κατάφερα να ακούσω τα υπόλοιπα ήταν σαν να είχα χάσει την ακοή μου. Το μόνο που έκανα όσο μιλούσε ο Έντουαρντ στο τηλέφωνο ήταν να τον κοιτάζω. Ήταν αρκετά ψηλός, ψηλότερος από μένα με χρυσοχάλκινα μαλλιά κάπως ατημέλητα δε πρέπει να ήταν πάνω από δύο χρόνια μεγαλύτερός μου. Ήταν επίσημα ντυμένος φορούσε ένα μαύρο κοστούμι και από μέσα άσπρο πουκάμισο με μαύρη γραβάτα. Ήταν τόσο όμορφος δε χόρταινα να τον κοιτάζω.
-Καλά Έμετ θα περιμένω., άκουσα ξαφνικά να λέει και κατάλαβα πως το τηλεφώνημα τελείωνε. Γύρισα απότομα το κεφάλι μου και κοίταξα αλλού.
-Σε ευχαριστώ πολύ Μπέλλα. Να μιλάμε στον ενικό;, είπε με ένα εγκάρδιο χαμόγελο που με έκανε να μην μπορώ να κουνηθώ από την θέση.
-Ναι βέβαια.
-Ορίστε το κινητό σου., αν δεν μου θύμιζε για το κινητό μπορεί και να μην θυμόμουν ότι το κρατούσε. Τελικά το πήρα με μια γρήγορη κίνηση.
-Μήπως θα ήθελες να περιμένω μέχρι να έρθουν να σε πάρουν;, ρώτησα με φωνή γεμάτη αγωνία. Ελπίζω να μην το κατάλαβε, να μην κατάλαβε ότι μέσα μου αγωνιούσα να μείνω όσο το δυνατόν περισσότερο κοντά του.
-Και πάλι σε ευχαριστώ αλλά δε χρειάζεται άλλωστε δε θα αργήσουν να έρθουν. Μη σε καθυστερώ και από τις δουλειές σου.
-Δε με καθυστερείς, όπως θέλεις. Χάρηκα για την γνωριμία., είπα και χαμογέλασα
-Και εγώ χάρηκα πολύ., μου ανταπέδωσε το χαμόγελο, ξαναδώσαμε τα χέρια και ξεκίνησα να φύγω αλλά ένιωθα τα πόδια μου βαριά, δεν ήθελα να φύγω μακριά του. Δε με ένοιαζε αν έχανα την συνέντευξη,, δε με ένοιαζε τίποτα ήθελα μόνο να βρίσκομαι κοντά του. Δεν ήξερα τίποτα για τον Έντουαρντ μόνο το όνομα και το επίθετό του. Το πιο πιθανό είναι να μην τον ξαναδώ ποτέ, όμως νιώθω ήδη ερωτευμένη μαζί του. Ακούγεται παράξενο αλλά ναι μου συνέβει.
Άρχισα να απομακρύνομαι με αργά βήματα και δεν γύρισα να κοιτάξω ξανά πίσω. Μετά από λίγο βρισκόμουν έξω από το δικηγορικό γραφείο κοίταξα το ρολόι μου κόντευε έξι. Δε ξέρω πως αλλά πάλι είχα καταφέρει να είμαι συνεπής στην ώρα μου όπως συνήθως άλλωστε σε ανάλογες περιστάσεις. Τελικά ο Έντουαρντ δε με είχε καθυστερήσει καθόλου μόνο μερικά λεπτά τα ωραιότερα μέχρι τώρα της ζωής μου, μερικά λεπτά που μου φάνηκαν σαν αιώνες όμως.
Άνοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα. Απέναντι από την πόρτα της εισόδου υπήρχε ένα τεράστιο γραφείο υποδοχής όπου πίσω του καθόταν μια γυναίκα γύρω στα πενήντα.
-Παρακαλώ σε τι θα μπορούσα να σας βοηθήσω;, με ρώτησε πρόθυμα.
-Είμαι η Ιζαμπέλλα Σουάν έχω έρθει για την συνέντευξη.
-Μα ναι βέβαια, ο κύριος Νιούτον σας περιμένει περάστε από δω., μου είπε και μου έδειξε με το χέρι της μια πόρτα ακριβώς δίπλα από το γραφείο της. Προχώρησα και χτύπησα ελαφρά την πόρτα.
-Ναι περάστε., άκουσα μια κάπως βραχνή αντρική φωνή.
-Καλησπέρα.
-Καλησπέρα δεσποινίς Σουάν παρακαλώ καθίστε.
-Ευχαριστώ πολύ.
-Λοιπόν καταρχάς θα μπορούσα να δω το βιογραφικό σας.
-Μα φυσικά., είπα και του το έδωσα.
-Ώστε έχετε τελειώσει τη νομική με άριστα.
-Μάλιστα.
-Δεν έχετε βρει όμως ακόμα κάπου να ασκείστε το επάγγελμά σας. Γιατί;
-Οι θέσεις εργασίας στις μέρες μας είναι λίγες, όμως πιστεύω ότι φταίει και το νεαρό της ηλικίας μου.
-Πολύ πιθανόν. Λυπάμαι προς το παρόν ούτε εδώ υπάρχει κάτι. Μπορείτε αν θέλετε να αφήσετε το τηλέφωνό σας έξω στην γραμματέα μου την κυρία Τζέιν.
-Κατάλαβα, ευχαριστώ πολύ.
Μόλις βγήκα από το γραφείο του κυρίου Νιούτον η κυρία Τζέιν δεν ήταν στην θέση της. Καλύτερα δεν ήμουν διατεθειμένη να την περιμένω. Και να της άφηνα το τηλέφωνό μου ήξερα πλέον πολύ καλά ήταν χαμένος χρόνος. Βαρέθηκα πλέον αυτήν την απόρριψη. Παντού η ίδια απάντηση. Φτάνει πια πρέπει να κάνω κάτι και μάλιστα γρήγορα.

Κεφάλαιο 3ο

Το αποφάσισα θα φύγω από την Θεσσαλονίκη. Δε πάει άλλο, αν μείνω δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να βρω δουλειά. Μέχρι να φτάσω στο σπίτι μου το σκεφτόμουν σε όλο τον δρόμο. Θα κάτσω για τις γιορτές με τους γονείς μου για να μην είναι μόνοι τους μιας και η Άλις δυστυχώς δε θα μπορέσει να έρθει φέτος εξαιτίας τον πολλών μαθημάτων που έχει αλλά όπως μου εκμυστηρεύτηκε επειδή δε θέλει να αφήσει τον Τζάσπερ μόνο του τόσες μέρες. Και ύστερα θα πάω στην Αθήνα. Πριν δυο μήνες το είχα συζητήσει αυτό το ενδεχόμενο με την καλύτερη μου φίλη την Τσέλσι που είχε περάσει και σπούδασε στην Αθήνα ένα χρόνο πριν από μένα. Μου είπε ότι όποτε ήθελα μπορούσα να της πω και θα μου έβρισκε σπίτι για να μείνω με σχετικά χαμηλό ενοίκιο. Μάλιστα μου είπε ότι κάτι είχε βρει.

-Μπέλλα, τι έγινε;
-Τίποτα ακόμα δεν υπάρχει κάτι., είπα κάπως θυμωμένα.
-Ο μπαμπάς θα αργήσει;
-Πριν λίγο μου τηλεφώνησε, στον δρόμο είναι σε κανένα μισάωρο θα είναι εδώ., έφυγα αμέσως για το δωμάτιό μου δεν είχα όρεξη να μιλήσω άλλο. Την απόφασή μου θα την ανακοίνωνα όταν ερχόταν και ο πατέρας μου. Μέσα στο δωμάτιό μου ένιωθα λες και πνιγόμουν, δεν άντεχα να μένω άλλο εδώ. Η σχέση μου με τους γονείς μου μπορώ να πω ότι είναι άριστη. Όλα αυτά τα χρόνια μου φέρονται πάρα πολύ καλά. Κάποιες μικρές εντάσεις που υπάρχουν ανάμεσά μας δε μπορούν να επηρεάσουν αυτήν την σχέση που έχουμε. Όμως δε μπορούσα να ζω για πάντα εδώ. Πρέπει επιτέλους να ανοίξω τα φτερά μου και να ζήσω την ζωή μου όπως θέλω εγώ.
Έκανα ένα ζεστό ντους, φόρεσα τα πιο άνετα ρούχα της ημέρας τις πιτζάμες μου και ξάπλωσα στο κρεβάτι μου. Έκλεισα τα μάτια μου και αυτόματα είδα το πρόσωπο του Έντουαρντ. Πού να βρίσκεται τώρα; Ένιωσα τα μάτια μου να καίνε και αμέσως μετά δάκρυα κύλισαν στα μάγουλά μου. Πρέπει να τον ξεχάσω δε βγάζει πουθενά να τον σκέφτομαι.
Η Τσέλσι, πρέπει να τηλεφωνήσω στην Τσέλσι να δω τι θα κάνω. Σηκώθηκα και βρήκα το κινητό μου.
-Τσέλσι; Η Μπέλλα είμαι.
-Γεια σου Μπέλλα τι κάνεις; χαίρομαι που σε ακούω.
-Και εγώ χαίρομαι Τσέλσι, να αποφάσισα κάτι και είσαι η πρώτη που το μαθαίνεις, θα έρθω να μείνω στην Αθήνα.
-Και πολύ καλά θα κάνεις, μπορώ να σου πω ότι άργησες κιόλας.
-Δεν έχει σημασία πια, άλλωστε ποτέ δεν είναι αργά. Έτσι δε λένε;, είπα γελώντας.
-Ναι δίκιο έχεις., μου απάντησε η Τσέλσι γελώντας και αυτή.
-Μπορείς να ρωτήσεις γι’αυτό το σπίτι που μου λεγες; Αν και αμφιβάλλω ότι θα είναι ακόμα ελεύθερο.
-Και βέβαια Μπέλλα, θα τηλεφωνήσω τώρα αμέσως. Πότε σκοπεύεις να έρθεις;
-Μετά τις γιορτές.
-Ωραία με τη νέα χρονιά λοιπόν.
-Ναι., είπα γελώντας.
-Λοιπόν μόλις μάθω θα σου πω. Μην ανησυχείς, αν είναι πιασμένο αυτό θα βρούμε κάποιο άλλο.
-Τσέλσι δε ξέρω πως να σ’ευχαριστήσω.
-Δε κάνω και τίποτα, τα λέμε.
-Ναι τα λέμε.
Με την Τσέλσι γνωριζόμαστε από το γυμνάσιο, από την πρώτη στιγμή γίναμε κολλητές. Δυστυχώς όμως από τότε που πήγαμε πανεπιστήμιο οι δρόμοι μας χώρισαν. Εντάξει δε χαθήκαμε όμως αρκετά συχνά τηλεφωνεί η μία στην άλλη.
Άκουσα κλειδιά στην πόρτα. Ο πατέρας είχε έρθει. Βγήκα με γρήγορα βήματα από το δωμάτιό μου και βρέθηκα στο σαλόνι.
-Γεια σου Μπέλλα τι έγινε;
-Γεια σου μπαμπά, σχετικά με αυτό ήθελα να σας μιλήσω., δεν ήξερα πώς να αρχίσω.
-Ε, πήρα μία σημαντική απόφαση. Θα πάω να μείνω στην Αθήνα., μετά από αυτό που είπα επικράτησε σιωπή.
-Μπέλλα τι λες; Πως θα πας να μείνεις μόνη σου σε μια άγνωστη πόλη;
-Μαμά μεγάλωσα πια, ήρθε η ώρα να πάρω τη ζωή μου στα χέρια μου.
-Ρενέ έχει δίκιο η Μπέλλα., ο πατέρας μου σηκώθηκε από τη θέση του, ήρθε κάθισε δίπλα μου και μου έπιασε τα χέρια.
-Μπέλλα αφού αποφάσισες να πας, θα πας. Είσαι δυνατή θα τα καταφέρεις εμείς θα είμαστε δίπλα σου.
-Μα Τσάρλι, είσαι σίγουρος;
-Απολύτως Ρενέ.
-Μπέλλα μου εγώ για σένα ανησυχώ, αλλά τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, αν αυτό σε κάνει χαρούμενη. Η ζωή είναι δική σου και θα την χτίσεις όπως θες εσύ., όσο μου μιλούσε τα μάτια της ήταν δακρυσμένα. Την αγκάλιασα σφιχτά ενώ άρχισα να κλαίω.
Ο Τσάρλι μας κοιτούσε εμφανώς συγκινημένος χωρίς δάκρυα όμως.
-Και πότε φεύγεις; Η ερώτηση του κατάφερα να αποφορτίσει το κλίμα.
-Μετά τις γιορτές.
-Ακούς Ρενέ, τώρα θα μείνουμε τελείως μόνοι.
-Δε πειράζει, αρκεί να είναι ευτυχισμένες οι κόρες μας.
-Το τηλέφωνο, η Τσέλσι θα είναι., έτρεξα στο δωμάτιό μου.
-Τσέλσι τι έγινε;
-Όλα εντάξει Μπέλλα.
-Ευχαριστώ πάρα πολύ για όλα.
-Μπέλλα θα τα πούμε όταν έρθεις.
-Ναι όταν έρθω., επανέλαβα χαρούμενη τώρα καθώς όλα έμπαιναν σε μια σειρά.

Οι μέρες κύλησαν γρήγορα και σήμερα ήταν η μέρα που θα έφευγα. Η πτήση μου πετούσε στις δώδεκα. Σήμερα ξύπνησα από της οχτώ από τη μια δεν είχα ύπνο και από την άλλη ήθελα να ετοιμάσω όλες τις τελευταίες λεπτομέρειες για το ταξίδι της ζωής μου.
-Μπέλλα είσαι έτοιμη;
-Ναι μπαμπά. Δε χρειάζεται να έρθετε στο αεροδρόμιο καλύτερα να πάρω ταξί.
-Δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση. Πάμε;
-Πάμε.
Ο Τσάρλι κουβάλησε τις περισσότερες αποσκευές μου. Εγώ κρατούσα μόνο μια μικρή βαλίτσα με τα πιο προσωπικά μου αντικείμενα. Τα τοποθετήσαμε στο πορτμπαγκάζ ενώ η Ρενέ περίμενε ήδη μέσα. Καθώς άνοιξα την πόρτα για να μπω στο αυτοκίνητο άκουσα μια φωνή να με φωνάζει.
-Μπέλλα., γύρισα το κεφάλι μου ήταν ο Τζέικομπ.
-Τζέικομπ τι κάνεις εδώ;
-Έμαθα ότι θα μας φύγεις και ήρθα να σε αποχαιρετήσω.
-Ευχαριστώ πολύ ευγενικό εκ μέρους σου.
-Σου πήρα ένα δώρο.
-Δεν ήταν ανάγκη.
-Άνοιξέ το να μου πεις αν σου αρέσει., άνοιξα το μικρό μαύρο κουτί. Μέσα είχε μια πένα φαινόταν αρκετά ακριβή.
-Ευχαριστώ είναι υπέροχη.
-Χαίρομαι που σου αρέσει. Αντίο Μπέλλα εύχομαι να τα ξαναπούμε σύντομα.
-Αντίο Τζέικομπ.
Οι γονείς μου με τους γονείς του Τζέικομπ είναι οικογενειακοί φίλοι. Εμείς όμως δεν είχαμε ποτέ ιδιαίτερες σχέσεις κάτι στα μάτια του με απωθούσε.
Φτάσαμε στο αεροδρόμιο και μετά από λίγο ακούστηκε από τα μεγάφωνα ο αριθμός της πτήσης μου.
-Ήρθε η ώρα., είπα και σηκώθηκα από τη θέση μου.
-Μπέλλα να προσέχεις και οποιαδήποτε στιγμή θέλεις να επιστρέψεις θα σε περιμένουμε πίσω.
-Το ξέρω μαμά., είπα και την αγκάλιασα
-Μπέλλα θα μας λείψεις αλλά είμαι σίγουρος ότι είναι για καλό.
-Είναι μπαμπά., είπα και έπεσα στην αγκαλιά του.
-Να ξέρετε ότι σας αγαπώ.
-Και εμείς Μπέλλα., είπαν και οι δυο μαζί.

Στο αεροδρόμιο στην Αθήνα θα με περίμενε η Τσέλσι. Μόλις κατέβηκα από το αεροπλάνο υπήρχε πολύς κόσμος αλλά δεν άργησα να την βρω.
-Τσέλσι.
-Μπέλλα., μόλις με είδε με αγκάλιασε
-Χαίρομαι τόσο πολύ που σε βλέπω και από κοντά.
-Και εγώ χαίρομαι Τσέλσι πες μου τα νέα σου.
-Πάμε πρώτα τις αποσκευές σου στο αμάξι μου και τα συζητάμε., τοποθετήσαμε τις βαλίτσες μου στο αμάξι και πήραμε το δρόμο πιθανότατα για το νέο μου σπίτι. Στο δρόμο μιλούσαμε για διάφορα θέματα. Έμαθα μάλιστα ότι η Τσέλσι σε δύο μήνες παντρεύεται.
-Αυτά είναι υπέροχα νέα. Η ώρα η καλή.
-Σ’ευχαριστώ Μπέλλα. Φτάσαμε., κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο και κουβαλήσαμε και οι δυο τις βαλίτσες μου. Έξω από την είσοδο της πολυκατοικίας η Τσέλσι χτύπησε ένα κουδούνι.
-Κύριε Κρόουλι ήρθαμε.
-Ανεβείτε στον τρίτο., κάναμε αυτό που μας είπε. Η Τσέλσι χτύπησε την πόρτα και μετά από λίγο την άνοιξε ένας άντρας γύρω στα σαράντα πέντε, ψηλός, με καστανά μαλλιά.
-Καλησπέρα είμαι η Τσέλσι Ουέμπερ που μιλήσαμε στο τηλέφωνο και από εδώ η Ιζαμπέλλα Σουάν που ενδιαφέρεται για το διαμέρισμα.
-Χαίρω πολύ, πάμε να το δούμε είναι στον τέταρτο όροφο., ανεβήκαμε και οι τρεις στον επόμενο όροφο. Μόλις φτάσαμε ο κύριος Κρόουλι ξεκλείδωσε μια καφέ πόρτα και μας έκανε νόημα με το χέρι του να περάσουμε. Μπήκαμε στην αρχή σε ένα σκοτεινό χώρο. Ο κύριος Κρόουλι μπήκε τελευταίος μέσα και με γρήγορες κινήσεις άνοιξε τα πατζούρια από το παράθυρο και την μπαλκονόπορτα και αμέσως τα πάντα φωτίστηκαν.
-Λοιπόν όπως βλέπετε το διαμέρισμα είναι επιπλωμένο. Αυτό είναι το σαλόνι, δίπλα η κουζίνα, ευθεία το μπαλκόνι, στο βάθος το υπνοδωμάτιο και δεξιά του το μπάνιο., προχώρησα και είδα όλους τους χώρους. Δεν ήταν μεγάλο διαμέρισμα για μένα όμως ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόμουν.
-Μου κάνει θα το νοικιάσω. Θέλετε κάποια προκαταβολή;
-Δύο ενοίκια αν σας είναι εύκολο.
-Βέβαια μισό λεπτό., είπα και έβγαλα από το πορτοφόλι μου τα απαιτούμενα χρήματα.
-Ορίστε.
-Να είστε καλά. Καλή διαμονή σας εύχομαι και ότι χρειαστείτε μη διστάσετε.
-Ευχαριστώ πολύ.
-Πως σου φαίνεται Μπέλλα όλα εντάξει;
-Ναι Τσέλσι πιστεύω μου ταιριάζει απόλυτα.
-Χαίρομαι. Άκου Μπέλλα μίλησα για σένα στον μέλλοντα σύζυγό μου τον Λόρεντ και μου είπε για μια μεγάλη πολυεθνική εταιρία. Ορίστε αυτή είναι η διεύθυνση., είπε η Τσέλσι και μου έδωσε ένα χαρτί με την διεύθυνση και οδηγίες για το πώς θα πάω εκεί.
-Τσέλσι δε ξέρω τι να πω.
-Να μην πεις τίποτα πήγαινε να ξεκουραστείς τώρα το ραντεβού σου είναι αύριο στις οχτώ, πέρασε η ώρα πρέπει να φύγω.
-Εντάξει τα λέμε.
-Τα λέμε.
Τακτοποίησα τα πράγματά μου, έβαλα ξυπνητήρι στις εφτά και ξάπλωσα νωρίς. Τώρα ένιωθα ανάλαφρη ένα μεγάλο βάρος είχε φύγει από πάνω μου. Την επόμενη μέρα με ξύπνησε το ξυπνητήρι αλλιώς δε νομίζω να ξυπνούσα μόνη μου. Φόρεσα ένα μαύρο παντελόνι και μια γκρι μακριά μπλούζα, τις μπότες και το μπουφάν μου και ξεκίνησα. Ακολούθησα το δρόμο που μου είπε η Τσέλσι και βρέθηκα στον προορισμό μου ένα τεράστιο κτήριο όπου στην είσοδο βρισκόταν ένας σεκιούριτι. Μπήκα μέσα και πήγα στο γραφείο εισόδου για να πω τι ήθελα.
-Καλημέρα είμαι η Ιζαμπέλλα Σουάν ήρθα για την συνέντευξη., η γυναίκα κοίταξε για μια στιγμή τα χαρτιά της και σηκώθηκε από τη θέση της.
-Περιμένετε μισό λεπτό., η γυναίκα απομακρύνθηκε από τη θέση της, μπήκε στο ασανσέρ και χάθηκε τελείως από μπροστά μου. Μετά από λίγο επέστρεψε.
-Ανεβείτε στον έκτο ο πρόεδρος σας περιμένει. Είναι το μοναδικό γραφείο στον όροφο., την ευχαρίστησα και έκανα αυτό που έκανε και εκείνη πριν μπήκα στο ασανσέρ. Όπως μου το είπε όλος ο όροφος είχε ένα και μοναδικό γραφείο. Χτύπησα την πόρτα αλλά δεν πήρα καμία απάντηση το μόνο που ακουγόταν ήταν ένας γνώριμος ήχος η σονάτα του σεληνόφωτος του Μπετόβεν το γνώριζα γιατί ήταν ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια. Δεν ήξερα τι να κάνω τελικά μπήκα μέσα. Αυτό που απλωνόταν μπροστά μου ήταν ένας τεράστιος χώρος που πλαισιωνόταν από ένα μεγάλο γραφείο όπου πίσω του υπήρχε ένα εξίσου μεγάλο παράθυρο που έβλεπε στην ακρόπολη και δίπλα από το γραφείο υπήρχε μια βιβλιοθήκη που εκτός από βιβλία είχε και ένα στερεοφωνικό τελευταίας τεχνολογίας. Όταν μπήκα μέσα είδα την πλάτη της μαύρης δερμάτινης καρέκλας όπου καθόταν ο πρόεδρος.
-Συγγνώμη είμαι………, δε πρόλαβα να τελειώσω αυτό που έλεγα, η καρέκλα γύρισε και τότε είδα τον πρόεδρο. Έπαθα το σοκ της ζωής μου.
-Έντουαρντ;

Κεφάλαιο 4ο

-Μπέλλα; Δε το πιστεύω ότι σε βλέπω εδώ. Πέρασε, κάθισε., υπάκουσα σαν υπνωτισμένη στις εντολές του και βρέθηκα να κάθομαι απέναντί του. Ένιωθα σαν να μην ήταν πραγματικότητα όλο αυτό που ζούσα. Σα να έβλεπα ένα γλυκό όνειρο που κάποια στιγμή θα εξαφανιζόταν και δε θα το θυμόμουν την επόμενη μέρα. Ήθελα να τρέξω και να πέσω στην αγκαλιά του, ήθελα να του πω όλα όσα ένιωθα από την πρώτη στιγμή που τον είδα εκείνο το κρύο απόγευμα.
-Ούτε εγώ το πιστεύω.
-Πως βρέθηκες εδώ; Θέλω να πω εσύ δε μένεις στην Θεσσαλονίκη;
-Έμενα θες να πεις. Ε, τι να κάνουμε οι συγκυρίες τα έφεραν έτσι και κατέληξα εδώ., είπα και ένα πικρό χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό μου.
-Όταν λες οι συγκυρίες;
-Ξέρεις, τη σημερινή διαδικασία της συνέντευξης την έχω επαναλάβει πάρα πολλές φορές χωρίς αποτέλεσμα. Είπα λοιπόν να δοκιμάσω την τύχη μου και κάπου αλλού, έχω απογοητευτεί πολύ και σκέφτηκα να το αλλάξω κάπως αυτό.
-Λυπάμαι., ο Έντουαρντ φαινόταν πως λυπόταν πραγματικά. Εγώ όμως πλέον δε λυπόμουν καθόλου αντίθετα πετούσα στα σύννεφα.
-Ώστε δικηγόρος λοιπόν και από ότι έμαθα από τον Λόρεντ τελείωσες με άριστα.
-Ναι. Μπορώ να σε ρωτήσω κάτι;
-Φυσικά Μπέλλα.
-Πως κατάφερες και έγινες πρόεδρος; Εννοώ είσαι τόσο νέος., ο Έντουαρντ χαμογέλασε και άφησε να αποκαλυφθεί αυτό το υπέροχο χαμόγελο που ήταν ικανό να σε αποτελειώσει.
-Ξέρεις η ηλικία δε παίζει κανένα ρόλο με τα προσόντα και τις ικανότητες κάποιου.
-Σε μένα το λες; Συμφωνώ απόλυτα.
-Όπως ίσως ξέρεις αυτή η εταιρία είναι πολυεθνική, εννοώ πως δεν υπάρχει μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε διάφορες χώρες ακόμα. Ο πατέρας μου ο Κάρλαϊλ είναι πρόεδρος στην εταιρία μας στην Νέα Υόρκη, ενώ εγώ επέλεξα την Ελλάδα. Υπάρχουν εταιρίες μας σε ακόμα οχτώ χώρες., εκείνη τη στιγμή το κομμάτι τελείωσε και ο Έντουαρντ σηκώθηκε και έκλεισε το στερεοφωνικό.
-Μπέλλα είσαι τυχερή, ο νομικός σύμβουλος της εταιρίας ο κύριος Βάρνερ πρόκειται να εγκαταλείψει τη θέση του μιας και θα πάει να ζήσει στο εξωτερικό. Αυτό όμως μπορεί γίνει είτε άμεσα, είτε κάποιες εβδομάδες αργότερα ακόμα και σε μήνες. Αν είσαι διατεθειμένη να περιμένεις αυτή η θέση θα γίνει δική σου. Είμαι σίγουρος ότι μπορείς να τα καταφέρεις.
-Μπορώ να περιμένω.
-Ωραία άφησε μου τον αριθμό του τηλεφώνου σου και όταν αδειάσει η θέση θα σου τηλεφωνήσω εγώ ο ίδιος., έκανα ότι μου είπε και δυστυχώς είχε έρθει η ώρα να φύγω.
-Χάρηκα που σε ξαναείδα Μπέλλα.
-Και εγώ χάρηκα πάρα πολύ που σε ξαναείδα Έντουαρντ καλή σου μέρα.
-Και σε σένα., βγαίνοντας από το γραφείο του Έντουαρντ ένιωθα τα πόδια μου να έχουν βγάλει φτερά. Δεν υπήρχε περίπτωση να πατούσα στην γη. Ήταν δυνατόν να μου πήγαιναν ξαφνικά όλα τόσο καλά από τη μια μέρα στην άλλη; Λες και άλλαξε το γούρι μου. Από την μία είχα βρει τον Έντουαρντ που μέχρι πριν λίγη ώρα πίστευα πως δε θα τον έβλεπα ποτέ ξανά και από την άλλη όπως όλα έδειχναν είχα βρει και δουλειά. Και τι δουλειά σε μια πολύ μεγάλη πολυεθνική εταιρία όπου ήταν πρόεδρος.
Μόλις έφτασα σπίτι μου συνειδητοποίησα ότι δεν είχα τίποτα φαγώσιμο μαζί μου και τα ντουλάπια της κουζίνας ήταν όπως είναι λογικό άδεια.Τα μόνα τρόφιμα που είχα φέρει από την Θεσσαλονίκη ήταν ένα μπουκαλάκι νερό και δύο κρουασάν σοκολάτας. Το ένα το είχα φάει χθες βράδυ και το άλλο σήμερα το πρωί πριν φύγω για την εταιρία. Πρέπει να πάω αμέσως για ψώνια. Καθώς πήγαινα στην εταιρία είχα προσέξει ένα σούπερ μάρκετ εδώ κοντά, είχε έρθει η ώρα να το επισκεφτώ. Φόρεσα τη μικρή μου τσάντα με τα κεντήματα πάνω. Την είχα αγοράσει πριν ένα χρόνο από την Κέρκυρα όταν πήγα να μείνω για λίγες μέρες στην Άλις και από τότε δεν την αποχωρίζομαι ποτέ γιατί κάθε φορά που την βλέπω μου θυμίζει την Άλις. Και ξεκίνησα, στον δρόμο ανακάλυψα και άλλα καταστήματα, καφετέριες, εστιατόρια ακόμα και κάποια πάρκα με αρκετό πράσινο. Τελικά η περιοχή που μένω σφύζει από ζωή.
Δεν υπολόγιζα ότι θα γύριζα σπίτι με έξι γεμάτες σακούλες και μάλιστα πολύ βαριές. Μόλις έφτασα έξω από την πόρτα μου ακούμπησα τις σακούλες κάτω, για να βρω το κλειδί μου, ξεκλείδωσα και μπήκα μέσα. Ψώνισα ότι χρειάζεται ένα σπίτι από τρόφιμα μέχρι απορρυπαντικά. Από χθες μέχρι σήμερα μου είχαν φύγει αρκετά χρήματα. Σήμερα τα ψώνια, χθες τα ενοίκια χάλασα τις μισές μου οικονομίες. Έπρεπε σύντομα να πιάσω δουλειά.
Πέρασαν δυο βδομάδες από την μέρα που ήρθα στην Αθήνα και είχα βολευτεί για τα καλά στο νέο μου σπίτι και στην νέα μου ζωή. Έκανα βέβαια μεγάλη οικονομία στα λεφτά μου. Και να μου τέλειωναν δεν ήθελα να ζητήσω από τους γονείς μου. Ένα από τα χαρακτηριστικά μου είναι η υπερηφάνεια μου, ήθελα να αποδείξω ότι μπορώ να τα καταφέρω. Δεν έκανα κάποια άλλη κίνηση για δουλειά πίστεψα όσα μου είχε πει ο Έντουαρντ, τον εμπιστευόμουν. Έτσι λοιπόν μέχρι τώρα περίμενα. Με την Τσέλσι συναντιόμασταν πολύ συχνά την βοηθούσα και στις προετοιμασίες του γάμου της. Μάλιστα αν ήξερε λίγο καιρό πριν ότι θα μετακόμιζα θα με έκανε και κουμπάρα της. Και με τους δικούς μου μιλούσα αρκετά συχνά. Όταν είπα στην Άλις που βρίσκομαι έμεινε πραγματικά άφωνη, χρειάστηκε λίγη ώρα για να την πείσω ότι έλεγα την αλήθεια. Τελικά όμως χάρηκε πάρα πολύ για μένα και με την πρώτη ευκαιρία θα έρθει να με δει. Έτσι δεν νιώθω καθόλου μόνη.
Καθόμουν στο σαλόνι με ανοιχτή τηλεόραση. Δεν έβλεπα κάτι συγκεκριμένο απλώς από συνήθεια, όταν χτύπησε το κινητό μου, ήταν άγνωστο νούμερο.
-Ναι;
-Μπέλλα;
-Έντουαρντ;
-Ναι εγώ είμαι.
-Έγινε κάτι με την δουλειά;
-Από Δευτέρα ξεκινάς. Στις εφτά να είσαι εδώ.
-Αλήθεια; Δε μπορώ να το πιστέψω., είπα με τόσο ενθουσιασμό στην φωνή μου παραλίγο να τσίριζα από την χαρά μου.
-Αλήθεια, από εδώ και πέρα είσαι το νέο μέλος της εταιρίας μας.
-Δεν ξέρεις πως νιώθω αυτήν την στιγμή.
-Νομίζω μπορώ να φανταστώ., όχι δε μπορούσε. Ένιωθα ευτυχισμένη, ένα από τα όνειρά μου θα εκπληρωνόταν το όνειρο της δουλειάς θα μπορούσα επιτέλους να δείξω τι αξίζω. Όμως δεν είναι μόνο αυτό από εδώ και πέρα θα είμαι δίπλα του, στον άνθρωπο που αγαπώ όσο τίποτε άλλο στην ζωή μου. Χωρίς να το ξέρει. Όχι ακόμα τουλάχιστον.
-Έντουαρντ ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου δίνεις.
-Είμαι σίγουρος ότι την αξίζεις.
-Καιρός να σου το αποδείξω.
-Εδώ θα είμαι και θα περιμένω., είπε ο Έντουαρντ γελώντας.
Είχα δίκιο που περίμενα ο Έντουαρντ δε μου είπε ψέματα. Πρέπει να ανακοινώσω κάπου τα ευχάριστα. Θέλω πάρα πολύ να μοιραστώ την χαρά μου στους πρώτους που θέλω να το πω είναι οι γονείς μου.
-Μαμά;
-Μπέλλα; Τι κάνεις κοριτσάκι μου.
-Βρήκα δουλειά.
-Αυτά είναι καταπληκτικά νέα. Πως νιώθεις;
-Υπέροχα.
-Πόσο χαίρομαι για σένα.
-Σε ακούω κάπως; Ή μου φαίνεται., κατάλαβα από τον τρόπο που μιλούσε πως κάτι την απασχολούσε. Πάντα μπορούσα να καταλάβω αν της συνέβαινε κάτι.
-Όχι Μπέλλα μου μια χαρά είμαι.
-Γιατί μου λες ψέματα; Πες μου τι έγινε.
-Αχ Μπέλλα δεν ήθελα να σου πω τίποτα.
-Θα μου πεις όμως. Άντε λέγε τι έγινε.
-Ο πατέρας σου έχασε την δουλειά του.
-Οχ όχι. Γιατί;
-Μείωση προσωπικού., τα νέα με χτύπησαν σαν κεραυνός.
-Εντάξει μην στεναχωριέσαι από εδώ και πέρα θα έχω εγώ δουλεία, όλα θα φτιάξουν.
-Μπέλλα δε θέλω να σου γινόμαστε φόρτωμα.
-Ξέρεις ότι αυτό δε θα γίνει ποτέ. Ο μπαμπάς που είναι;
-Κοιμάται δεν αισθάνεται και πολύ καλά αυτές τις τελευταίες μέρες με όλα αυτά που συμβαίνουν.
-Πρόσεχέ τον θα τα ξαναπούμε.
-Έγινε Μπέλλα καλή αρχή.
-Ευχαριστώ, πες στον μπαμπά ότι τηλεφώνησα.
-Και βέβαια Μπέλλα.
Τώρα πάλι αυτό τι ήταν; Εκεί που φτιάχνουν τα πράγματα κάτι να γίνεται και να γκρεμίζονται όλα; Από την μια στιγμή στην άλλη. Εντάξει όχι όλα. Σίγουρα όμως τα πράγματα δυσκολεύουν, τώρα αντί τα χρήματα από την δουλειά μου να είναι δικά μου θα πρέπει να στηρίζουν όλη μου την οικογένεια. Όχι δε θα το βάλω κάτω θα τα καταφέρουμε. Στην Άλις δε θα πω τι έγινε με τον Τσάρλι καλύτερα να μην μάθει ακόμα τίποτα. Δε θέλω σε καμία περίπτωση να αποσπαστεί από τις σπουδές της, ούτε να στεναχωριέται θα την προστατεύσω όσο μπορώ από όλο αυτό. Δε χρειάζεται να στενοχωριέται. Αν μάθει τι έγινε είναι ικανή να παραμερίσει τις σπουδές της και να πιάσει και αυτή δουλειά. Μπορεί να χρειαστεί να γίνει κάποια στιγμή αλλά θα το καθυστερήσω όσο μπορώ.

Κεφάλαιο 5ο

Δευτέρα πρωί. Ξύπνησα με ένα κόμπο στο στομάχι. Σα να ήταν η πρώτη μέρα μιας καινούριας σχολικής χρονιάς. Σήμερα ξύπνησα από τις έξι από εδώ και πέρα άλλωστε κάθε μέρα τέτοια ώρα θα πρέπει να είμαι στο πόδι. Την τελευταία φορά που μιλήσαμε με τον Έντουαρντ στο τηλέφωνο δε μου επισήμανε να φοράω κάποια συγκεκριμένα ρούχα, οπότε κάθε μέρα θα μπορώ να φοράω ότι θέλω. Γνωρίζω βέβαια ότι οι επιλογές μου θα πρέπει να είναι προσεγμένες. Φόρεσα ένα μαύρο παντελόνι, άσπρο πουκάμισο και για παπούτσια γόβες στο χρώμα επίσης του μαύρου. Μόλις ντύθηκα πήγα στην κουζίνα ετοίμασα έναν καφέ και δεν έφαγα τίποτα άλλο, εξάλλου δε πήγαινε τίποτα κάτω. Ήξερα από την πρώτη στιγμή ότι οι απαιτήσεις για αυτήν την θέση είναι μεγάλες, δε ξέρω αν μπορέσω να καταφέρω να ανταπεξέλθω. Πρέπει όμως για χάρη του Έντουαρντ, αλλά και για μένα. Τόσο καιρό περίμενα αυτήν την στιγμή. Θα κάνω ότι χρειαστεί για να τα καταφέρω. Μπέλλα ηρέμησε όλα καλά θα πάνε, μόνο αυτό πρέπει να σκέφτομαι. Μόνο αυτό. Γιατί τώρα όλοι στηρίζονται πάνω μου. Η απόσταση από το σπίτι μου μέχρι την εταιρία είναι μισή ώρα, δεν έχει πάει ακόμα ούτε έξι και μισή αλλά καλύτερα να ξεκινήσω, πρώτη μέρα στην δουλειά είναι θέλω να κάνω καλή εντύπωση. Έξω ήταν σκοτεινά λες και βρισκόμουν στην μέση της νύχτας, έφτασα στην στάση για το αστικό εκεί συνάντησα κι’άλλο κόσμο που περίμενε ήδη. Το αστικό δεν άργησε να φτάσει ήρθε μετά από λίγο. Ήταν σχεδόν άδειο, βρήκα μια κενή θέση και κάθισα μόνη μου. Σε μισή ώρα βρισκόμουν στην εταιρία, εκείνη την ώρα ο ουρανός άρχισε να παίρνει τα χρώματα της μέρας. Είχα τόσο άγχος ευτυχώς τα πόδια μου δεν έτρεμαν, κατευθύνθηκα προς τα μέσα για άλλη μια φορά στο γραφείο εισόδου. Αυτήν την φορά όμως σε αντίθεση με την προηγούμενη δε πρόλαβα να μιλήσω η κυρία από το γραφείο εισόδου με πρόλαβε.
-Καλημέρα δεσποινίς Σουάν.
-Καλημέρα.
-Θα μπορούσατε να περάσετε στο γραφείο του προέδρου; Ο κύριος Κάλεν σας περιμένει.
-Ναι βέβαια., περπάτησα προς το ασανσέρ και σε λίγο βρέθηκα έξω από το γραφείο του Έντουαρντ, χτύπησα την πόρτα και αυτήν την φορά μου απάντησε.
-Περάστε, μπήκα μέσα αλλά ο Έντουαρντ δεν ήταν μόνος του. Δίπλα του στεκόταν μια ψηλή εντυπωσιακή ξανθιά γυναίκα πολύ όμορφη αλλά με παγερό βλέμμα.
-Καλημέρα.
-Καλημέρα Μπέλλα, πέρασε. Να σου συστήσω την Ρόζαλι Χέιλ αρραβωνιαστικιά μου και διευθύντρια της εταιρίας. Μετά από αυτά που άκουσα ένιωθα σαν κάποιος να με είχε σκοτώσει και να μου είχε πάρει την καρδιά.Είναι δυνατόν ο Έντουαρντ να είναι αρραβωνιασμένος; Θα μου πεις γιατί να μου φαίνεται περίεργο, τα έχει όλα είναι όμορφος, πλούσιος εμένα θα περίμενε που καλά καλά πριν λίγο καιρό δε με ήξερε.
-Μπέλλα είσαι καλά; Έχεις χλομιάσει.
-Μια χαρά είμαι Έντουαρντ. Χαίρω πολύ., είπα και άπλωσα το χέρι μου προς την μεριά της. Αλλά αυτή δε μου έδωσε το χέρι της απλά γύρισε το κεφάλι της προς την μεριά του Έντουαρντ χωρίς να μου δώσει καμία σημασία.
-Έντουαρντ αργούμε πολύ; Με περιμένουν πολλά να κάνω σήμερα.
-Όχι Ρόζαλι μην ανησυχείς., είπε ο Έντουαρντ φανερά εκνευρισμένος. Λοιπόν Μπέλλα η Ρόζαλι θα σε οδηγήσει στο γραφείο σου και θα σου πει ότι χρειάζεται να ξέρεις. Μπορείτε να πηγαίνετε., η Ρόζαλι τότε φίλησε τον Έντουαρντ μπροστά μου. Μου φάνηκε ότι το έκανε περισσότερο για επίδειξη παρά γιατί το ήθελε πραγματικά. Και βγήκε έξω από το γραφείο του πρώτη. Όταν είδα να τον φιλάει ένιωσα μια μαχαιριά να μου σκίζει το στήθος, αλλά τι μπορούσα να κάνω το μόνο που έκανα ήταν να την ακολουθήσω, μπήκαμε αμίλητες στο ασανσέρ και κατεβήκαμε δύο ορόφους, άρα το γραφείο μου ήταν στον τέταρτο. Προχωρήσαμε σε ένα φαρδύ διάδρομο τον οποίο πλαισίωναν δεξιά και αριστερά πόρτες άλλες κλειστές και άλλες ανοιχτές. Στο τέλος του διαδρόμου η Ρόζαλι σταμάτησε, άνοιξε μια πόρτα και μπήκε μέσα την ακολούθησα και περίμενα να ακούσω τι θα μου έλεγε.
-Λοιπόν Σουάν αυτό είναι το γραφείο σου όπως βλέπεις είναι μεγάλο και άνετο, αμφιβάλλω αν έχεις δει ποτέ στη ζωή σου κάτι ανάλογο. Στα ντουλάπια του γραφείου σου υπάρχουν δεξιά και αριστερά οι φάκελοι με διάφορα αρχεία και οι υποθέσεις που πρέπει να δουλέψεις., είπε και έφυγε κλείνοντας με δύναμη τη πόρτα πίσω της. Όλη αυτήν την ώρα μου μιλούσε με τόση ειρωνεία στην φωνή της που με εκνεύρισε απίστευτα. Τι να έλεγα όμως; Ότι και να έλεγα θα γυρνούσε εναντίον μου σε αυτήν την περίπτωση τα χέρια μου είναι δεμένα αυτή είναι η διευθύντρια και εγώ η καινούρια αν της απαντούσα οι ευθύνες θα βάραιναν εμένα ίσως και να με έδιωχναν και να έχανα τη θέση που τόσο κόπιασα για να βρω και τι χρειάζομαι τώρα περισσότερο από ποτέ. Ωραίο ξεκίνημα σκέφτηκα και χαμογέλασα μόνη μου. Αν συνεχίσει έτσι όμως δε ξέρω και εγώ τι θα κάνω. Κοίταξα για λίγο το γραφείο μου τον χώρο που από εδώ και πέρα θα περνούσα αρκετές ώρες της ημέρας μου. Όντως ήταν αρκετά μεγάλο περίπου όσο το μισό μου σπίτι και μεγαλύτερο. Οι τοίχοι ήταν βαμμένοι άσπροι το γραφείο μου ήταν καφέ σκούρο. Δίπλα ακριβώς από το γραφείο υπήρχε και μια άδεια βιβλιοθήκη πλέον θα μπορούσα να τοποθετήσω πάνω το δικά μου πράγματα. Κάθισα στην μαύρη καρέκλα και περιεργάστηκα για λίγο το γραφείο μου. Τα μόνα αντικείμενα που είχε πάνω ήταν μια μολυβοθήκη με αρκετά στυλό και ένα μπλοκ με φύλλα για σημειώσεις. Άνοιξα τα ντουλάπια του γραφείου και βρήκα μέσα διάφορα ντοσιέ. Πήρα το πρώτο που βρήκα μπροστά μου και το άνοιξα μέσα υπήρχαν διάφορες υποθέσεις της εταιρίας που χειρίστηκαν προηγούμενοι δικηγόροι. Σηκώθηκα και πήγα προς το παράθυρο δεν είχα καμιά ιδιαίτερη θέα, απλά έβλεπε σε ένα άλλο κτίριο.
Πέρασε μια βδομάδα από τότε που ξεκίνησα και όλα πήγαιναν μια χαρά. Χειριζόμουν με μεγάλη άνεση τα θέματα πάνω στην δουλειά. Όλοι ήταν αρκετά ευχαριστημένοι με την απόδοσή μου, εκτός από τη Ρόζαλι ακόμα δε ξέρω γιατί. Με απέφευγε συνέχεια και δε μου μιλούσε πέρα από τα θέματα της δουλειάς. Αυτό που με ενδιέφερε ήταν ότι ο Έντουαρντ ήταν απόλυτα ικανοποιημένος με μένα το έβλεπα στο πρόσωπό του, μου το είχε πει μάλιστα ότι από τις πρώτες μέρες είχα δικαιώσει την επιλογή του. Σήμερα θα καθόμουν ως αργά στο γραφείο μιας και η γραμματέας του Έντουαρντ ήταν άρρωστη και την αντικαθιστούσα εγώ, ιδέα της Ρόζαλι. Η ώρα έχει πάει έντεκα το βράδυ και νιώθω το κεφάλι μου βαρύ είμαι από το πρωί εδώ και δεν έχω φάει τίποτα μόνο έχω πιει πέντε καφέδες. Τις τελευταίες μέρες δεν έτρωγα καλά κοιμόμουν λίγο και είχα χάσει βάρος. Στο τέλος αν συνεχίσω έτσι θα πέσω κάτω. Τέλειωσα, το μόνο που μου έμεινε να κάνω είναι να πάω να μου υπογράψει ο Έντουαρντ μια έγκριση για κάτι νέα προϊόντα. Έξω από το γραφείο του η πόρτα ήταν μισάνοιχτη και ακούγονταν φωνές από μέσα πήγα να χτυπήσω αλλά άκουσα το όνομά μου και σταμάτησα. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα κατάλαβα με ποιον μιλούσε ο Έντουαρντ, ήταν η Ρόζαλι.
-Δε καταλαβαίνω γιατί δεν έδωσες τη θέση στον Έμετ που και πιο ικανός είναι από αυτήν και με περισσότερη εμπειρία.
-Η Μπέλλα μας έχει αποδείξει ήδη τι αξίζει είναι η ικανότερη δικηγόρος που έχω δει ποτέ μου. Ο Έμετ είναι το δεξί μου χέρι, δε φτάνει αυτό τι παραπάνω θέλει;
-Δηλαδή η γνώμη μου δε μετράει καθόλου για σένα;
-Και βέβαια μετράει. Δεν είναι όμως κρίμα να χάσει την ευκαιρία μια κοπέλα που κάθε μέρα δουλεύει σκληρά και δείχνει να αγαπάει την δουλειά;, δεν ήθελα να ακούσω άλλα και έφυγα δε πειράζει θα πήγαινα στον Έντουαρντ να υπογράψει αύριο. Ώστε η Ρόζαλι θέλει να με διώξει από την εταιρία δε φτάνει δηλαδή που μου πήρε τον Έντουαρντ, θέλει να μου πάρει και την δουλειά. Για τον Έντουαρντ όσο και να με πονούσε το είχα πάρει πλέον απόφαση ότι δε θα γίνονταν τίποτα μεταξύ μας. Αλλά αυτό που κάνει η Ρόζαλι δε το χωράει το μυαλό μου. Όχι όμως αυτά δε περνάνε στον Έντουαρντ που έχει αποδείξει ότι κρατάει τον λόγο του. Πήγα στο γραφείο μου πήρα την τσάντα μου και έφυγα. Τέτοια ώρα δεν υπήρχε σχεδόν κανείς άλλος στην εταιρία. Ακλούθησα το καθιερωμένο πια δρομολόγιο πήρα το αστικό και μισή ώρα αργότερα κατέβηκα στην στάση που είναι δέκα λεπτά από το σπίτι μου. Ξεκίνησα να περπατάω και μετά από λίγο ένιωσα ένα δυνατό χτύπημα στην πλάτη και με μιας έπεσα κάτω. Το χτύπημα ήταν πολύ δυνατό πονούσα πάρα πολύ και έτσι αδύναμη που ήμουν λόγω της έλλειψης φαγητού δε μπορούσα να κουνηθώ. Ανάσαινα με δυσκολία όταν δέχτηκα ένα δεύτερο χτύπημα στο κεφάλι και τότε όλα μαύρισαν μπροστά μου και τα μάτια μου έκλεισαν.
Δε ξέρω πόση ώρα πέρασε όταν άνοιξα τα μάτια μου, βρισκόμουν ακόμα κάτω δε μου έλειπε κάτι όλα ήταν όπως πριν με την μόνη διαφορά ότι είχα φάει ξύλο από κάποιον που δε μπόρεσα να δω και δε μπορούσα να σηκωθώ από κάτω. Προσπάθησα να φωνάξω βοήθεια αλλά η φωνή δεν έβγαινε από το στόμα μου. Το κεφάλι μου πονούσε και βούιζε ταυτόχρονα, έβαλα με δυσκολία το χέρι μου στο μέτωπό μου και τότε κατάλαβα ότι είχε ματώσει. Και τώρα τι κάνουμε;

Κεφάλαιο 6ο

Έντουαρντ
Από μικρός είχα τα πάντα, ότι ζητούσα. Σαν παιδί δεν στερήθηκα τίποτα, ακόμα και τώρα. Έχω λεφτά, ζω σε ένα τεράστιο σπίτι, είμαι αρραβωνιασμένος με μια πολύ όμορφη γυναίκα που κάθε άντρας θα ήθελε να έχει, αλλά ακόμα και τώρα κάτι μου λείπει. Πιστεύω ότι ακόμα δεν έχω συναντήσει την απόλυτη ευτυχία, αν υπάρχει. Την μητέρα μου δε την γνώρισα ποτέ, με γέννησε και μετά από λίγο πέθανε. Όταν άρχισα να καταλαβαίνω την απουσία της ο πατέρας μου ο Καρλάιλ με πήγε σε ψυχολόγο για να μου εξηγήσει τι είχε γίνει. Αλλά ούτε ο ψυχολόγος κατάφερε πολλά, χωρίς την παρουσία του βέβαια δε ξέρω που θα κατέληγα. Αυτός που με βοήθησε πραγματικά χωρίς να το ξέρει είναι ο πατέρας μου. Αφοσιώθηκε πλήρως σε μένα σε σημείο να παραμερίσει τη δική του ζωή, ακόμα και τώρα είναι πάντα δίπλα μου. Μου έχει χαρίσει απλόχερα την αγάπη και τη φροντίδα που χρειαζόμουν. Σε καμία περίπτωση όμως δε μπόρεσε ποτέ να καλύψει το κενό που έχει αφήσει η Έσμι στην ζωή μου. Πάντα μου έλειπε και κάθε μέρα της ζωής μου θα την σκέφτομαι και θα μου λείπει το ίδιο. Είχα μάθει και ποτέ μου δε νοιαζόμουν ιδιαίτερα για κανέναν ίσως ακούγεται σκληρό αλλά έτσι έκανα. Ήμουν της άποψης ο καθένας για τον εαυτό του. Από την μέρα όμως που ήρθε στην εταιρία να ζητήσει δουλειά η Μπέλλα κάτι άλλαξε μέσα μου. Από τότε που την είδα στην Θεσσαλονίκη τη συμπάθησα μου έβγαλε κάτι καλό το βλέμμα της. Έτσι ενδιαφέρθηκα και χωρίς να δω κανέναν άλλο υποψήφιο είχα αποφασίσει να την προσλάβω. Μέχρι τώρα όμως με την εργατικότητα και την αφοσίωση που δείχνει στην δουλειά με έχει βγάλει ασπροπρόσωπο. Αυτό που με προβληματίζει είναι η συμπεριφορά της Ρόζαλι. Μόλις έμαθε για την Μπέλλα φαγώθηκε να μην την προσλάβουμε, πριν ακόμα την δει ήταν αρνητική και η συμπεριφορά της τους τελευταίους δυο μήνες είχε αλλάξει την νιώθω να απομακρύνεται όλο και πιο πολύ από μένα. Πάντα ήταν εγωίστρια αλλά και εγώ δεν ήμουν διατεθειμένος να ικανοποιήσω άλλο ένα από τα καπρίτσια της στο θέμα της Μπέλλας, όποιες συνέπειες και να είχε η συμπεριφορά μου αυτή στην σχέση μας.
-Ρόζαλι δε σηκώνω άλλη συζήτηση το θέμα λήγει εδώ.
-Όπως θες, μη τυχόν και σου θίξουμε τη προστατευόμενη. Να δούμε τώρα πως θα τα καταφέρει και ως γραμματέας.
-Τι είπες;
-Να επειδή η Όστιν αρρώστησε είπα στην Μπέλλα να την αντικαταστήσει.
-Γιατί το έκανες; Ξέρεις ότι δε μου αρέσει να παίρνουν πρωτοβουλίες χωρίς να το ξέρω.
-Εντάξει δε χρειάζεται να φωνάζεις., σηκώθηκα έξαλλος από την θέση μου και άφησα τη Ρόζαλι μόνη της στο γραφείο μου. Πήγα στο γραφείο της Μπέλλας να της πω ότι δε χρειάζεται να αντικαταστήσει την γραμματέα μου, αλλά δεν τη βρήκα είχε φύγει. Μα για ένα λεπτό έχει ξεχάσει τα κλειδιά της. Δε με παραξενεύει με τόση δουλειά που είχε σήμερα λογικό είναι. Πήρα τα κλειδιά στα χέρια μου και πήγα στο γραφείο που βρίσκονταν όλα τα συμβόλαια των υπαλλήλων. Πάνω σε κάθε συμβόλαιο είχε διάφορα στοιχεία για τον κάθε εργαζόμενο όπως και την διεύθυνση, έτσι θα έβρισκα που έμενε και θα της πήγαινα τα κλειδιά. Βρήκα τη διεύθυνση και ξεκίνησα.
-Καληνύχτα Τάιλερ όταν δεις την Ρόζαλι να κατεβαίνει κλείδωσε.
-Μάλιστα κύριε Κάλεν., πάντα συνήθιζα να φεύγω τελευταίος από την εταιρία σπάνια άφηνα κάποιον άλλο πίσω αλλά σήμερα ήταν διαφορετικά. Μπήκα στο αυτοκίνητό μου και ξεκίνησα. Ο δρόμος δεν είχε πολύ κίνηση θα έφτανα γρήγορα στην Μπέλλα. Όταν πλησίασα προς τη διεύθυνση της έκοψα ταχύτητα και κοιτούσα δεξιά και αριστερά για να βρω τον ακριβή αριθμό της οδού. Ξαφνικά δε πίστευα σε αυτό που έβλεπαν τα μάτια μου, αν και ήμουν λίγα μέτρα μακριά μπορούσα να διακρίνω όχι καθαρά μια φιγούρα μάλλον γυναικεία να παλεύει να σηκωθεί από κάτω. Πάρκαρα όπου βρήκα και πήγα να δω τι είχε συμβεί. Όταν πλησίασα κοντά και είδα πως αυτή η φιγούρα ήταν η Μπέλλα ένιωσα σαν να είχα πέσει πάνω σε σπασμένα γυαλιά. Η Μπέλλα φαινόταν χτυπημένη και το πρόσωπό της ήταν μέσα στο αίμα.
-Μπέλλα τι έγινε;
-Έντουαρντ., με δυσκολία μπορούσε να μιλήσει. Έσκυψα και την σήκωσα στην αγκαλιά μου και με προσοχή την έβαλα να καθίσει στην θέση του συνοδηγού.
-Μπέλλα πως έγινε αυτό; Ποιος σε χτύπησε;
-Δε ξέρω, δε πρόσεξα. Έντουαρντ κρυώνω πολύ., αμέσως έβγαλα το σακάκι μου και το έριξα πάνω της.
-Μην ανησυχείς φτάνουμε στο νοσοκομείο, θα γίνεις καλά., Φτάσαμε στο νοσοκομείο την πήρα ξανά στην αγκαλιά μου και μπήκαμε μέσα.
-Σας παρακαλώ έναν γιατρό., είπα με απελπισία καθώς εκείνη την στιγμή η Μπέλλα είχε λιποθυμήσει στα χέρια μου., ευτυχώς ήρθε μια νοσοκόμα.
-Τι έπαθε η κοπέλα;
-Κάποιος την χτύπησε, την βρήκα σχεδόν αναίσθητη στον δρόμο.
-Ένα φορείο γρήγορα., μετά από λίγο ήρθε ένα φορείο και τοποθέτησα τη Μπέλλα πάνω.
-Είστε συγγενείς της;
-Όχι εργοδότης της.
-Μπορείτε να περιμένετε;
-Ναι θα περιμένω όσο χρειαστεί.
-Ωραία καθίστε εδώ θα κάνουμε τις απαραίτητες εξετάσεις και θα σας ειδοποιήσουμε., άκουσα αυτό που μου είπε και κάθισα σε μία από τις άσπρες καρέκλες του διαδρόμου. Είχα μεγάλη αγωνία για την Μπέλλα, αλλά και μίσος για αυτόν που την χτύπησε, ευτυχώς που δεν της έκανε και τίποτα χειρότερο δηλαδή. Ήθελα σαν τρελός να καπνίσω δεν κάπνιζα φανατικά αλλά κάποιες στιγμές που ένιωθα πιεσμένος το χρειαζόμουν. Βρισκόμουν όμως στον θάλαμο ενός νοσοκομείου όπου το κάπνισμα είναι απαγορευμένο. Δεν ήθελα ούτε έξω να βγω, φοβόμουν μήπως ερχόταν να με βρουν και εγώ έλειπα. Περίμενα λοιπόν κόβοντας βόλτες πάνω κάτω στον διάδρομο.
Πέρασε περίπου μια ώρα και τίποτα ακόμα. Τι στο καλό συμβαίνει δε μπορεί κανείς να μου πει τι γίνεται; Μετά από αυτήν μου την σκέψη εμφανίστηκε ένας γιατρός που ερχόταν προς το μέρος μου.
-Καλησπέρα εσείς είστε που φέρατε την κοπέλα;
-Μάλιστα είναι καλά;
-Ναι μην ανησυχείτε τώρα είναι μια χαρά, της κάναμε τις απαραίτητες εξετάσεις και βγήκαν πολύ καλές. Σταθεροποιήσαμε και την θερμοκρασία της είχε πέσει στους τριάντα τέσσερις βαθμούς. Πρέπει να ήταν πάνω από δύο ώρες στο κρύο, ευτυχώς που την βρήκατε.
-Μπορώ να την δω;
-Και όχι μόνο, πλέον είναι μια χαρά μπορεί να φύγει.
-Τόσο σύντομα;
-Ναι δεν υπάρχει λόγος να την κρατάμε, σε ένα λεπτό θα έρθει. Μόνο που για απόψε χρειάζεται οπωσδήποτε να είναι κάποιος μαζί της. Γιατί υπάρχει περίπτωση να παρουσιάσει κι’άλλα συμπτώματα.
-Μην ανησυχείτε θα το φροντίσω ευχαριστώ πολύ γιατρέ.
-Το καθήκον μας κάνουμε. Καληνύχτα., ο γιατρός έφυγε και σε λίγο θα έφευγα και εγώ με την Μπέλλα. Ευτυχώς δε θα χρειαστεί να την κρατήσουν. Τα νοσοκομεία πάντα μου έφερναν στο μυαλό άσχημες σκέψεις τη μητέρα μου να πεθαίνει μέσα σε ένα από αυτά τα συνήθως άσπρα δωμάτια. Από αυτές τις σκέψεις με έβγαλε η παρουσία της Μπέλλας που τώρα ήταν χλωμή και αδύναμη. Χωρίς να το σκεφτώ πήγα προς το μέρος της.
-Μπέλλα πως νιώθεις; Μήπως θέλεις να σε κρατήσω;
-Είμαι μια χαρά Έντουαρντ ευχαριστώ για το ενδιαφέρον και για όλα.
-Έλα θα σε πάω στο σπίτι σου.
-Δε χρειάζεται καλύτερα να πάρω ένα ταξί.
-Δεν ακούω κουβέντα., τελικά συμφώνησε και επιτέλους βγήκαμε από το νοσοκομείο πραγματικά ανάσανα ξανά όσο απομακρυνόμασταν από εδώ. Σε όλο το δρόμο για το σπίτι ήμασταν αμίλητοι. Από την πλευρά μου ένιωθα αμήχανα δεν ήξερα τι να πω.
-Εδώ είμαστε φτάσαμε.
-Μπέλλα στο σπίτι σου μένεις μόνη σου;
-Ναι, γιατί;
-Ο γιατρός είπε ότι απόψε πρέπει οπωσδήποτε να είναι κάποιος μαζί σου, γιατί υπάρχει περίπτωση να υποτροπιάσεις.
-Δε χρειάζομαι κανέναν Έντουαρντ αν μου συμβεί κάτι θα τηλεφωνήσω στην φίλη μου την Τσέλσι ξέρεις τη μέλλουσα γυναίκα του Λόρεντ.
-Θέλω να είμαι σίγουρος ότι θα είσαι εντάξει, άλλωστε νιώθω τύψεις.
-Εσύ; Για ποιον λόγο;
-Γιατί εξαιτίας της δουλειάς σου συνέβει αυτό.
-Έντουαρντ τι λες;
-Μπέλλα πριν λίγο έμαθα ότι η Ρόζαλι σε έκανε και γραμματέα μου, αν δε συνέβαινε αυτό δε θα αργούσες να φύγεις και………, δε πρόλαβα να τελειώσω αυτό που έλεγα και η Μπέλλα με σταμάτησε.
-Έντουαρντ δε φταις ούτε εσύ, ούτε η Ρόζαλι, τώρα ότι και να λέμε δεν έχει σημασία ας το ξεχάσουμε.
-Μπέλλα πρέπει να δηλώσεις το γεγονός στην αστυνομία.
-Ποιο το όφελος; Υπάρχει περίπτωση να πιάσουν μια σκιά; Γιατί έτσι τον θυμάμαι αυτόν σαν σκιά. Φτάσαμε ευχαριστώ πολύ για όλα καλύτερα να φύγεις.
-Δε σηκώνω κουβέντα θα φύγω μόνο όταν σιγουρευτώ ότι είσαι τελείως καλά., ούτε εγώ ο ίδιος δεν ήξερα γιατί τα έλεγα όλα αυτά, αλλά έτσι ένιωθα πιστεύω ότι έτσι κάνω το σωστό.
-Εντάξει μόνο για λίγο όμως.
-Από σένα εξαρτάται., είπα και χαμογέλασα αυθόρμητα., μπήκαμε στο ασανσέρ, το διαμέρισμα της Μπέλλας ήταν στον τέταρτο όροφο, έξω από την πόρτα άρχισε να ψάχνει την τσάντα της.
-Δε το πιστεύω έχασα τα κλειδιά μου.
-Όχι δεν τα έχασες. Απλά τα ξέχασες στο γραφείο., είπα ενώ τα έβγαλα από την τσέπη μου και τις τα έδωσα.
-Αχ Έντουαρντ πραγματικά δε ξέρω τι θα έκανα χωρίς εσένα.
-Θα φώναζες κάποιον κλειδαρά και θα σου άνοιγε., είπα και γέλασα ξανά.
-Ευτυχώς με γλίτωσες από τον κόπο., η Μπέλλα ξεκλείδωσε μπήκε μέσα και εγώ την ακολούθησα.
-Θέλεις να πιεις κάτι;
-Όχι ευχαριστώ θέλω να αλλάξεις και να ξαπλώσεις.
-Καλά περίμενε εδώ έρχομαι., κάθισα στον καναπέ και περίμενα. Η ώρα είχε πάει τρεις το ξημέρωμα αλλά δεν ένιωθα κουρασμένος μετά από λίγο η Μπέλλα ήρθε φορώντας μια γκρι φόρμα και από πάνω μια μακρυμάνικη μπλούζα στο χρώμα επίσης του γκρι αλλά και με κάποια ίχνη από ροζ. Πήγε να καθίσει στον καναπέ απέναντί μου αλλά την σταμάτησα.
-Μπέλλα καλύτερα να ξαπλώσεις στο δωμάτιο σου.
-Να σου πω νιώθω αρκετά κουρασμένη, ώρα να πηγαίνεις., η Μπέλλα έδειχνε αρκετά χλωμή δεν ήθελα να την αφήσω μόνη της φοβόμουν ότι θα λιποθυμούσε
-Όχι Μπέλλα δεν έχω να πάω πουθενά, άλλωστε μια χαρά περνάω.
-Με κοροϊδεύεις;, η Μπέλλα έδειχνε να τα έχει κάπως χαμένα δεν τη παρεξηγώ, δεν άκουγε και το πιο λογικό πράγμα που έχει ακούσει από τον εργοδότη της. Τελικά έγνεψε καταφατικά.
-Επειδή δε βλέπω να φεύγεις, άντε έλα να καθίσεις στο δωμάτιο μου και εγώ να ξαπλώσω., ξεκίνησε για το δωμάτιο και εγώ την ακολούθησα. Μπήκαμε μέσα και χωρίς να μου πει κάθισα στην καρέκλα του γραφείου της δίπλα από το κρεβάτι της και εκείνη ξάπλωσε και σκεπάστηκε.
-Μήπως κρυώνεις;
-Όχι είμαι μια χαρά., για λίγα λεπτά δε μιλούσε κανείς μας ώσπου η Μπέλλα έσπασε την σιωπή.
-Η Ρόζαλι δε με θέλει στην δουλειά.
-Μπέλλα ποιος σου το είπε αυτό;
-Έλα τώρα Έντουαρντ κανείς δε μου το είπε έτυχε να το ακούσω άθελα μου.
-Μη δίνεις σημασία είναι λίγο περίεργη τον τελευταίο καιρό δεν έχει σχέση με σένα., είπα ψέματα τι να της έλεγα ότι η Ρόζαλι κάνει έτσι από τότε που την είδε; Όχι δε ήθελα να την στεναχωρήσω.
-Καλύτερα να αλλάξουμε θέμα. Πες μου για σένα τι σπούδασες;
-Σπούδασα διοίκηση επιχειρήσεων στην Αγγλία, ήμουν από τους ικανότερους φοιτητές στην σχολή και τέλειωσα και εγώ με άριστα.
-Οι γονείς σου πρέπει να είναι πολύ υπερήφανοι για σένα.
-Ο πατέρας μου πιστεύω πως είναι, η μητέρα μου πάλι δε ξέρω και δυστυχώς δε θα μάθω ποτέ. Πέθανε λίγο μετά από την γέννηση μου.
-Συγγνώμη δε το ήξερα λυπάμαι, θα πρέπει να είναι πολύ δύσκολο για σένα.
-Ναι είναι ποτέ δε θα ξεπεράσω ότι δεν την γνώρισα και δεν την έζησα, ότι δε μου μαγείρεψε ούτε μια φορά, ότι δε μου διάβασε κάποιο παραμύθι όταν ήμουν μικρός. Αυτό που με πονάει περισσότερο είναι ότι δεν έχω καμία ανάμνηση να θυμάμαι και να με συντροφεύει από την Έσμι.
-Είμαι σίγουρη ότι θα είναι πολύ υπερήφανη και χαρούμενη που είσαι γιος της.
-Προσπάθησε να κοιμηθείς τώρα είσαι πολύ κουρασμένη δε πέρασες και λίγα σήμερα., η Μπέλλα αμέσως έκλεισε τα μάτια της και αποκοιμήθηκε, ήταν τόσο όμορφη όταν κοιμόταν, χωρίς ίχνος μακιγιάζ στο πρόσωπό της, αυτό την ομόρφαινε περισσότερο γιατί έβλεπα το πρόσωπό της όπως ακριβώς ήταν. Σε αντίθεση με την Ρόζαλι που ποτέ δε θα την έβλεπε κανείς ούτε καν εγώ άβαφη. Κοίταξα το κινητό μου είχα πέντε αναπάντητες κλήσεις από την Ρόζαλι, δεν είχα σκοπό να της τηλεφωνήσω όχι απόψε τουλάχιστον και επειδή ήταν αργά αλλά περισσότερο επειδή με είχε θυμώσει η συμπεριφορά της. Πρέπει όμως κάποια στιγμή να μιλήσουμε και να καταλάβει ότι το σύμπαν δε περιστρέφεται γύρω της.

Κεφάλαιο 7ο

Έντουαρντ
Άνοιξα τα μάτια μου έξω είχε ξημερώσει, χρειάστηκα λίγο χρόνο για να καταλάβω που βρισκόμουν. Ένιωθα το σώμα μου πιασμένο, καθόμουν ακόμα στην καρέκλα στο πλάι της Μπέλλας, δε κατάλαβα πως αλλά είχα αποκοιμηθεί. Ευτυχώς και η Μπέλλα κοιμήθηκε ήρεμα χωρίς απρόοπτα. Σηκώθηκα μουδιασμένα για να πάω να φτιάξω έναν καφέ, αλλά εκείνη την στιγμή η Μπέλλα ξύπνησε.
-Έντουαρντ;
-Καλημέρα Μπέλλα πως είσαι σήμερα;
-Καλύτερα, αν και ακόμα πονάνε τα χτυπήματα, τι ώρα είναι;, κοίταξα το ρολόι μου.
-Εφτάμιση.
-Οχ πρέπει να ετοιμαστώ άργησα.
-Να ετοιμαστείς για πού;
-Για την εταιρία.
-Μπέλλα τρελάθηκες; Δεν είσαι σε καμία περίπτωση έτοιμη για δουλειά θα σου δώσω μια βδομάδα άδεια για να ξεκουραστείς και να δυναμώσεις.
-Μα Έντουαρντ τι θα πουν οι άλλοι; Ξέρεις δε θέλω να δίνω δικαιώματα.
-Μη νοιάζεσαι εσύ, εγώ είμαι ο πρόεδρος εγώ αποφασίζω τι γίνεται και τι όχι, εξάλλου είσαι μία από τις καλύτερες υπαλλήλους που είχαμε ποτέ στην εταιρία δικαιούσαι να πάρεις μια άδεια.
-Εντάξει λοιπόν δε θα σου φέρω αντίρρηση η αλήθεια είναι ότι είμαι αρκετά εξαντλημένη ακόμα. Τουλάχιστον έλα στην κουζίνα να φτιάξω καφέ., η Μπέλλα σηκώθηκε και εγώ την ακολούθησα, φτάσαμε στην κουζίνα και χωρίς να μου το πει κάθισα σε μία από τις τέσσερις καρέκλες του μικρού τραπεζιού και αμέσως το μάτι μου έπεσε πάνω σε μια φωτογραφία που βρισκόταν πάνω στο τραπέζι, πήρα την κορνίζα στα χέρια μου και το πρώτο άτομο που αναγνώρισα ήταν η Μπέλλα που χαμογελούσε.
-Η οικογένεια σου;, η Μπέλλα ήρθε δίπλα μου και άρχισε να μου τους δείχνει έναν έναν.
-Ναι, η μητέρα μου η Ρενέ, ο πατέρας μου ο Τσάρλι και η αδερφή μου η Άλις.
-Έχεις όμορφη οικογένεια.
-Ευχαριστώ τους αγαπώ πάρα πολύ., η Μπέλλα άφησε μπροστά μου μια ζεστή κούπα με καφέ και κάθισε απέναντι μου με την δική της κούπα.
-Και φαντάζομαι πως έχεις αφήσει την οικογένεια σου πίσω.
-Εν μέρει ναι, δηλαδή οι γονείς μου έμειναν στην Θεσσαλονίκη και η αδερφή μου σπουδάζει φιλολογικά στην Κέρκυρα.
-Κέρκυρα εκεί σπουδάζει και ο αδερφός της Ρόζαλι ο Τζάσπερ., μετά από αυτό η Μπέλλα κοκάλωσε με τη κούπα της υψωμένη στο ύψος των χειλιών της.
-Μπέλλα είσαι καλά;
-Ω, ναι μην ανησυχείς.
-Πέρασε η ώρα πρέπει να φύγω, ο καφές ήταν πολύ ωραίος. Μην κάνεις καμιά ανοησία και έρθεις στην εταιρία γιατί από σήμερα είσαι σε άδεια.
-Εντάξει Έντουαρντ μην ανησυχείς, και πάλι ευχαριστώ για το κόπο που έκανες και έμεινες μαζί μου.
-Κανένας κόπος πέρασα πολύ ωραία., άνοιξα την πόρτα και βγήκα, δε πρόλαβα να κατεβώ όλες τις σκάλες και το κινητό μου χτύπησε.
-Έλα Ρόζαλι.
-Έντουαρντ που έχεις χαθεί από χθες; Ανησύχησα νόμιζα ότι κάτι έπαθες.
-Όχι Ρόζαλι μια χαρά είμαι.
-Μπορώ να μάθω που ήσουν;
-Έρχομαι στο γραφείο θα τα πούμε από κοντά., μπήκα στο αυτοκίνητο μου και πήρα τον δρόμο για την εταιρία, μόλις μπήκα στο γραφείο μου όλα ήταν όπως τα είχα αφήσει χθες και η Ρόζαλι με περίμενε ήδη εκεί.
-Καλημέρα.
-Καλημέρα, μπορείς να αρχίσεις να μου εξηγείς τι γίνεται.
-Δε καταλαβαίνω τον τόνο σου, ανάκριση μου κάνεις;
-Αν το ενδιαφέρον μου για σένα λέγεται ανάκριση τότε ναι.
-Η Μπέλλα, κάποιος την χτύπησε και την πήγα στο νοσοκομείο.
-Α η Μπέλλα και δε μου λες εσύ ως τι την πήγες κηδεμόνας της είσαι;
-Ακούς τι λες; Μετά από ότι σου είπα μόνο αυτό έχεις να πεις;
-Και σαν τι άλλο να πω δηλαδή;
-Μήπως να ρωτήσεις πως είναι.
-Έντουαρντ βαρέθηκα όλη την ώρα η Μπέλλα και η Μπέλλα φτάνει πια, σταμάτα να ασχολείσαι συνέχεια με την Μπέλλα. Μήπως είσαι και ερωτευμένος μαζί της;
-Δεν ξέρεις τι λες.
-Το ελπίζω για το καλό όλων μας., η Ρόζαλι δεν είπε τίποτα άλλο και έφυγε και εγώ έμεινα μόνος μου, χωρίς να μπορώ να την αναγνωρίσω. Πλέον δεν ήταν η Ρόζαλι που είχα γνωρίσει πριν τέσσερα χρόνια και την είχα ερωτευθεί από την πρώτη μέρα που την είχα δει. Ήμουν είκοσι χρονών όταν την γνώρισα. Ο πατέρας μου με τους γονείς της είναι φίλοι. Σαν τώρα θυμάμαι την μέρα που την γνώρισα, ήταν καλοκαίρι και μόλις είχα επιστρέψει από το Λονδίνο για τις διακοπές. Ήμουν μόνος στο σπίτι όταν άκουσα την πόρτα, πήγα να ανοίξω και την είδα μπροστά μου. Ήταν τόσο όμορφη που εντυπωσιάστηκα αμέσως.
-Ο κύριος Κάρλαϊλ;
-Δεν είναι εδώ θα γυρίσει σε είκοσι μέρες. Τι τον θες;
-Εσύ να φανταστώ πως είσαι ο Έντουαρντ.
-Ναι πως το ξέρεις.
-Ο Κάρλαϊλ μιλάει συνέχεια για σένα.
-Μη μου πεις ότι είσαι η Ρόζαλι.
-Ναι εγώ είμαι.
-Έλα πέρασε μην στεκόμαστε στην πόρτα, χαίρομαι που σε γνωρίζω, όλα αυτά τα χρόνια δεν είχα την τιμή να σε γνωρίσω.
-Ε, φταίει το γεγονός ότι και εγώ ήμουν στο εξωτερικό για σπουδές.
-Ο Τζάσπερ τι κάνει.
-Καλά είναι.
-Περίμενε ο πατέρας μου, άφησε ένα γράμμα για τον δικό σου., πήγα στο δωμάτιο του Καρλάιλ και κατέβηκα γρήγορα με το γράμμα, τότε η Ρόζαλι μου τα είπε όλα η οικογένεια της ήταν από τις πλουσιότερες της Αθήνας, ο πατέρας της είχε εργοστάσιο αλλά χρεοκόπησε και τα έχασαν όλα κάθε περιουσιακό στοιχείο που διέθεταν. Αυτό το γράμμα είχε την απάντηση του Καρλάιλ για το αν θα έδινε δουλεία στους γονείς της. Ναι ο Καρλάιλ θα τους προσλάμβανε στην εταιρία της Νέας Υόρκης ώστε να τους έχει και κοντά του. Αυτό ήταν μετά από εκείνη την μέρα γίναμε αχώριστοι και ο αρραβώνας μας έγινε μία εβδομάδα μετά και μέχρι να τελειώσω τις σπουδές μου ήρθε μαζί μου στο Λονδίνο. Τον τελευταίο καιρό όμως η συμπεριφορά της απέναντι μου έχει αλλάξει. Κάνει σαν ένα μικρό κακομαθημένο παιδί, και όλα αυτά γιατί; Γιατί δε συμπαθεί την Μπέλλα που δεν την έχει πειράξει ποτέ, ίσως να ζηλεύει αλλά γιατί; Εγώ σε κάθε περίπτωση αυτό που έκανα ήταν να φερθώ ανθρώπινα και να βοηθήσω την Μπέλλα, όπως άλλωστε θα έκανα και για τον καθένα. Ή μήπως η Ρόζαλι έβλεπε κάτι άλλο που δεν το έβλεπα εγώ σε σχέση με το ενδιαφέρον μου για την Μπέλλα;

Πέρασε μια βδομάδα και σήμερα η Μπέλλα θα επέστρεφε στην δουλειά. Όλες αυτές τις μέρες η απουσία της μου ήταν κάτι περισσότερο από αισθητή, δε μου άρεσε καθόλου που δεν την έβλεπα, μα τι έχω πάθει, τι μου συμβαίνει πως ήταν δυνατόν να μου λείπει; Πήρα τηλέφωνο την γραμματέα μου
-Κέιτ, μόλις έρθει η Μπέλλα πες της να έρθει στο γραφείο μου., αύριο είχα τα γενέθλιά μου και ήθελα να την καλέσω στο πάρτι που θα έκανα στο σπίτι μου. Δε χρειάστηκε να περιμένω πολύ και η πόρτα του γραφείου μου χτύπησε.
-Καλημέρα Έντουαρντ.
-Καλώς την πως είσαι; Όλα καλά;
-Ναι ευτυχώς είμαι μια χαρά, εκτός από τις μελανιές στο πρόσωπο, όπως βλέπεις δεν έχουν υποχωρήσει εντελώς.
-Μην ανησυχείς με τον καιρό θα φύγουν και αυτές.
-Ναι, λοιπόν τι με θέλεις;
-Έλα κάθισε μην στέκεσαι όρθια, αύριο έχω τα γενέθλιά μου και θα ήθελα να έρθεις.
-Εγώ; Στα γενέθλιά σου;
-Ναι, γιατί σου φαίνεται παράξενο;
-Πώς να έρθω όλοι θα μου είναι άγνωστοι.
-Κάνεις λάθος θα είναι και άλλα άτομα από την εταιρία και έτσι και αλλιώς θα είμαι και εγώ.
-Δε ξέρω.
-Θα χαρώ πολύ αν έρθεις., η Μπέλλα έσκυψε για μια στιγμή το κεφάλι της φαινόταν να το σκέφτεται πολύ
-Εντάξει με έπεισες.
-Ωραία χαίρομαι για το κατόρθωμά μου.
-Μου λες σε παρακαλώ την διεύθυνση.
-Περίμενε θα σου την σημειώσω. Ορίστε., είπα και της έδωσα το μικρό χαρτί όπου είχα σημειώσει την διεύθυνση του σπιτιού μου.
-Εντάξει τα λέμε.
-Τα λέμε καλή δουλειά και αν κουραστείς μπορείς να φύγεις.
-Έντουαρντ μην ανησυχείς άλλωστε η δουλειά μου δίνει ζωή., κάλεσα την Μπέλλα χωρίς να το πω στην Ρόζαλι, ούτε θα της το έλεγα ας την δει μια και καλή αύριο. Κάτι μου λέει ότι θα ενοχληθεί, χωρίς να ξέρω ακόμα τον λόγο, αλλά πραγματικά δε με ενδιαφέρει, είμαι τόσο χαρούμενος που θα έρθει η Μπέλλα στο πάρτι που νιώθω σαν ένα μικρό παιδί που του δώσανε τα δώρα του.

Κεφάλαιο 8ο

Μπέλλα
Τρίτη μεσημέρι άλλη μια μέρα στην δουλειά είχε τελειώσει, δε θα πήγαινα όμως κατευθείαν στο σπίτι. Σήμερα ήταν τα γενέθλια του Έντουαρντ και ήθελα να του αγοράσω το δώρο του. Όσο περίεργο και να ακούγετε αυτό ήμουν και εγώ καλεσμένη, μετά από εκείνο το φριχτό βράδυ της επίθεσης που δέχτηκα, εγώ και ο Έντουαρντ είχαμε έρθει πιο κοντά. Γνώρισα και μια άλλη πλευρά του εαυτού του που δεν πίστευα ότι υπήρχε, γνώρισα έναν άνθρωπο που είχε βιώσει από τα πρώτα χρόνια της ζωής του τον πόνο από μια αξεπέραστη απώλεια. Έναν άνθρωπο που με βοήθησε και στάθηκε δίπλα μου σαν ένας παλιός καλός φίλος που με ήξερε από πάντα. Αυτή η συμπεριφορά του με γοήτευσε περισσότερο από καθετί πάνω του. Όμως θέλω να κρατήσω μια απόσταση μεταξύ μας μιας και είναι αρραβωνιασμένος και από ότι βλέπω δεν είμαι και η συμπάθεια της Ρόζαλι, δε θα της αρέσει καθόλου αν καταλάβει ότι υπάρχει οικειότητα ανάμεσά μας. Σίγουρα θα την πειράξει όταν εμφανιστώ μπροστά της, αλλά δε μπορούσα να κάνω διαφορετικά, πώς να αρνιόμουν στον Έντουαρντ; Με αυτόν τον τρόπο θέλω να του ξεπληρώσω όσα έκανε για μένα.
Μετά από αρκετό περπάτημα και αφού είδα πολλές βιτρίνες κατέληξα να του πάρω ένα σημειωματάριο. Μόλις έφτασα σπίτι πήγα κατευθείαν στην κουζίνα και έφτιαξα μακαρόνια που τα συνδύασα με σάλτσα τυριών, μιας και ήταν γρήγορα φαγητό το μαγείρευα συχνά, καθώς ο χρόνος μου είναι περιορισμένος. Κάθισα να φάω και μόλις τελείωσα έκανα ένα ζεστό μπάνιο και άρχισα να ετοιμάζομαι σιγά σιγά για το βράδυ. Με το που μπήκα στο δωμάτιο μου η πρώτη μου κίνηση ήταν να ανοίξω την ντουλάπα μου, δε είχα ιδέα τι θα φορούσα, άρχισα να ψάχνω τα ρούχα μου ένα ένα. Κανένα δε μου άρεσε για απόψε, κάθισα στην άκρη του κρεβατιού απογοητευμένη κοιτώντας την ντουλάπα. Και ξαφνικά θυμήθηκα ένα μαύρο φόρεμα μέχρι το γόνατο που μου είχε κάνει δώρο η Άλις στα τελευταία μου γενέθλια, δεν το είχα ξαναφορέσει ήταν καιρός να το εγκαινιάσω. Σηκώθηκα και άρχισα να το ψάχνω, που μπορεί να το είχα βάλει; Τελικά το βρήκα ήταν διπλωμένο σε μια άκρη της ντουλάπας, το πήρα στα χέρια μου και το άφησα πάνω στο κρεβάτι. Ναι είναι ότι καλύτερο θα μπορούσα να βρω για απόψε. Αφού πρώτα ίσιωσα τα μαλλιά μου αυτό μου πήρε αρκετό χρόνο, άρχισα να ψάχνω τα καλλυντικά που θα χρησιμοποιούσα, ήθελα να καλύψω όσο καλύτερα μπορούσα τις μελανιές στα μάγουλά μου, φόρεσα το φουστάνι και κοιτάχτηκα στον καθρέφτη. Το αποτέλεσμα που κατάφερα ήταν αρκετά καλό και οι μελανιές δε φαίνονταν καν, τελειοποίησα και τις τελευταίες λεπτομέρειες της εμφάνισης μου και ξεκίνησα.

Πλέον κάθε φορά που περπατούσα έξω ένιωθα μέσα μου φόβο ότι κάποιος θα μου επιτίθονταν, δεν ήταν λίγες οι φορές που γυρνούσα και κοιτούσα πίσω μου. Δε προχώρησα αρκετά και ένα ταξί έκανε την εμφάνιση του, αμέσως το σταμάτησα και είπα στον οδηγό σε ποια διεύθυνση θα με πήγαινε, σε όλη τη διαδρομή είχα το κεφάλι μου προς το παράθυρο και κοιτούσα έξω τα παιχνίδια που έκαναν τα διάφορα φώτα που έσπαγαν το μαύρο της νύχτας, χρειάστηκε περίπου μια ώρα για να φτάσω έξω από το σπίτι του Έντουαρντ, τι σπίτι δηλαδή. Ήταν μια διώροφη άσπρη έπαυλη πολύ επιβλητική με δύο μεγάλα παράθυρα στον πάνω όροφο. Άνοιξα την σιδερένια μαύρη πόρτα και άρχισα να διασχίζω το πέτρινο μονοπάτι που δεξιά και αριστερά το πλαισίωναν λουλούδια και δέντρα μέχρι εκεί που έβλεπε το μάτι σου, για να φτάσω στην είσοδο του σπιτιού, χτύπησα διστακτικά δυο φορές και σε λιγότερο από λεπτό ο Έντουαρντ εμφανίστηκε μπροστά μου με ένα υπέροχο ζεστό χαμόγελο να φωτίζει το πρόσωπό του.
-Καλησπέρα Έντουαρντ, χρόνια πολλά.
-Να’σαι καλά Μπέλλα χαίρομαι που ήρθες, πέρασε.
-Ορίστε το δώρο σου., είπα και του έτεινα την χάρτινη σακούλα με το δώρο.
-Ευχαριστώ αλλά δεν ήταν ανάγκη. Είσαι πολύ όμορφη.
-Ευχαριστώ., εκείνη την στιγμή ένιωσα μεγάλη αμηχανία αλλά δεν ήθελα να το δείξω, μου έκανε νόημα με το χέρι του προς τα δεξιά και πέρασα μπροστά, μετά από λίγο φτάσαμε στο σαλόνι, αν πριν εντυπωσιάστηκα από τον εξωτερικό χώρο του σπιτιού τώρα έμενα πραγματικά άναυδη. Ο χώρος του σαλονιού ήταν κάτι παραπάνω από μεγάλος, στο κέντρο υπήρχε ένα πέτρινο τζάκι αρκετά εντυπωσιακό και γύρω γύρω καναπέδες στο χρώμα του ανοιχτού καφέ, επίσης το πάτωμα ήταν από παρκέ που ταίριαζε τέλεια με το ύφος του σπιτιού. O τοίχος απέναντι από την πόρτα από την οποία μπήκαμε είχε ένα μεγαλο παράθυρο που έβλεπε στην πισίνα. Οι καλεσμένοι του Έντουαρντ ήταν διάσπαρτοι εδώ και εκεί, άλλοι μιλούσαν και ήταν γελαστοί, άλλοι απλά κάθονταν και έπιναν κάποιο ποτό και μερικοί χόρευαν στον ρυθμό της μουσικής που γέμιζε το χώρο. Μερικούς τους ήξερα δούλευαν στην εταιρία άλλοι πάλι μου ήταν τελείως άγνωστοι. Όλοι μαζί δεν ήμασταν περισσότεροι από είκοσι άτομα, αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι η Ρόζαλι δεν ήταν πουθενά.
-Έχεις πολύ ωραίο…. σπίτι να το πω;, ο Έντουαρντ γέλασε.
-Ξέρεις ήταν επιλογή της μητέρας μου και έχει ιδιαίτερη σημασία για μένα., χωρίς να πει τίποτα άλλο ο Έντουαρντ με οδήγησε μπροστά σε έναν ψηλό άντρα με ολόξανθα μαλλιά, από την ομοιότητα που είχαν υπέθεσα πως ήταν ο πατέρας του.
-Πατέρα να σου συστήσω την δικηγόρο της εταιρίας μας από εδώ η Μπέλλα Σουάν.
-Χαίρομαι πολύ Μπέλλα., ο πατέρας του Έντουαρντ μου έσφιξε το χέρι.
-Μπέλλα, αυτός είναι ο άνθρωπος που με ανέχεται όλα αυτά τα χρόνια και μερικές φορές του σπάω τα νεύρα., ο Έντουαρντ έγειρε προς το αυτί μου.
-Όχι ότι αυτός πάει πίσω, ο πατέρας μου ο Κάρλαϊλ Κάλεν.
-Χαίρομαι που σας γνωρίζω.
-Μην τον ακούς Μπέλλα, ο Έντουαρντ μου έχει πει τα καλύτερα για σένα.
-Αυτό είναι τιμή για μένα., είπα και κοίταξα τον Έντουαρντ και εκείνη την στιγμή το δεξί μου μάτι άρχισε να καίει και ήταν έτοιμο να δακρύσει.
-Μπορώ να χρησιμοποιήσω το μπάνιο;
-Και βέβαια Μπέλλα πήγαινε στο μπάνιο του δωματίου μου στον πάνω όροφο στο τέλος του διαδρόμου., απομακρύνθηκα από τον Έντουαρντ και τον πατέρα τον πατέρα του και με γρήγορες κινήσεις ανέβηκα την σκάλα και βρέθηκα στο τέλος του διαδρόμου όπως μου είχε πει ο Έντουαρντ δε κοίταξα τίποτα άλλο και μπήκα στο δωμάτιο του και μετά στο μπάνιο κλείνοντας την πόρτα πίσω μου και κοίταξα αμέσως στον καθρέφτη. Το μάτι μου είχε κοκκινίσει, άνοιξα την βρύση και με το δάχτυλό μου άρχισα να βρέχω το μάτι μου, αμέσως ένιωσα καλύτερα και το μάτι μου επανερχόταν στο κανονικό του χρώμα, όμως μουτζουρώθηκα από την μαύρη σκιά που φορούσα, άνοιξα την τσάντα μου και με το μολύβι που είχα μαζί μου ξεκίνησα την διόρθωση, όταν άκουσα φωνές από το δωμάτιο του Έντουαρντ, παράξενο αφού όλοι ήταν κάτω. Πλησίασα κοντά στην πόρτα για να καταλάβω ποιοι ήταν αυτοί. Δε δυσκολεύτηκα να καταλάβω ότι η μία ήταν η Ρόζαλι, ο άλλος όμως ακόμα δεν μπορούσα να ξεχωρίσω ποιος ήταν.
-Τρελάθηκες θέλεις να μας καταλάβουν όλοι;
-Ρόζαλι δεν αντέχω άλλο, θέλω να είμαστε συνέχεια μαζί.
-Και εγώ το θέλω, αλλά ξέρεις ότι αυτό δε γίνεται. Αν μάθει ο Έντουαρντ θα τα χάσουμε όλα.
-Ως πότε θα τον κοροϊδεύουμε;
-Μέχρι την στιγμή που θα πάρουμε ότι μας αξίζει.
-Είναι επικίνδυνο αυτό δε θα μας βγάλει πουθενά.
-Έχεις δίκιο το καλύτερο θα ήταν να τον παντρευτώ.
-Ρόζαλι τι λες; Και εγώ τι θα κάνω; Δεν αντέχω να σε βλέπω δίπλα του.
-Καλά θα κάνεις να το αντέξεις, αλλιώς θα με χάσεις. Δεν θα επιτρέψω ποτέ στον εαυτό μου να επιστρέψει στην φτώχεια, ποτέ ξανά. Αυτό που με ανησυχεί είναι αυτή η ηλίθια, αν ψάξει μπορεί να μάθει. Μου φαίνεται ότι δεν την χτύπησες αρκετά ώστε να εξαφανιστεί., αρκετά άκουσα άνοιξα την πόρτα και στάθηκα μπροστά τους ο συνομιλητής της Ρόζαλι ήταν ο Έμετ ο καλύτερος φίλος του Έντουαρντ. Τι ειρωνεία. Για μια στιγμή μείναμε και οι τρεις σαν στήλη άλατος, κοιτούσα μια την Ρόζαλι και μια τον Έμετ και αντίστοιχα αυτοί είχαν τα μάτια τους καρφωμένα πάνω μου. Αυτή που μίλησε πρώτη ήταν η Ρόζαλι.
-Βλέπω δεν είμαστε μόνοι μας., είπε η Ρόζαλι και κοίταξε τον Έμετ με ένα αφύσικο χαμόγελο και ύστερα πλησίασε προς το μέρος μου.
-Τώρα ξέρεις, άκουσε με προσεκτικά λοιπόν αν τολμήσεις και ανοίξεις το στόμα σου στον Έντουαρντ ή σε κάποιον άλλο θα πάρεις πόδι από την εταιρία και στο εγγυώμαι ότι θα φροντίσω προσωπικά να μην βρεις ποτέ ξανά δουλειά. Να εισαι σίγουρη ότι κανείς δε θα σε πιστέψει., μου μιλούσε με τόση αυθάδεια, αυτή η γυναίκα είχε πολύ θράσος.
-Τι κάνεις τώρα με απειλείς;
-Τελικά είσαι έξυπνη το βρήκες.
-Και πως είσαι σίγουρη ότι θα σε ακούσω;
-Έλα τώρα Μπέλλα, φέρσου έξυπνα για το δικό σου καλό. Δε νομίζω να θέλεις η οικογένειά σου να μείνει στο δρόμο, ξέρω ότι από την οικογένειά σου μόνο εσύ δουλεύεις., με αυτό το τελευταίο έγινα έξαλλη πραγματικά δε ξέρω πως κρατήθηκα και δεν την χτύπησα.
-Είστε αξιολύπητοι., αυτό είπα μόνο και έκανα να φύγω αλλά το χέρι της Ρόζαλι με σταμάτησε.
-Μη μου πουλάς τσαμπουκάδες εμένα, γιατί εγώ κάνω πάντα αυτά που λέω., τους κοίταξα και τους δυο με μίσος και έφυγα χωρίς να πω τίποτα άλλο, τόσα πολλά σε μια μέρα δε μπορούσα να τα χωνέψω. Πως είναι δυνατόν ο Έντουαρντ να έχει στην ζωή του και να εμπιστεύεται τους λάθος ανθρώπους και εγώ να είμαι στην μέση με τα χέρια μου δεμένα. Τι θα κάνω; Θέλω να μιλήσω στον Έντουαρντ, να μάθει τα πάντα, αν όμως το κάνω θα τα καταστρέψω όλα και η καριέρα μου ως δικηγόρος θα κατασρταφεί.

Κεφάλαιο 9ο

Μπέλλα
Κατέβηκα τις σκάλες με θολωμένο μυαλό δεν ήξερα τι να κάνω, το μόνο που έκανα ήταν να επιστρέψω και πάλι κοντά στον Έντουαρντ ο οποίος μιλούσε ευδιάθετα με τον πατέρα του. Που να ήξερε τι είχε συμβεί. Μόλις με είδε μου χαμογέλασε αμέσως και με κοιτούσε με ένα παράξενο βλέμμα, πιστεύω καλό.
-Καλώς την, όλα εντάξει;, τι να του έλεγα τώρα;
-Όχι ακριβώς, δεν αισθάνομαι και πολύ καλά έχω λίγο πονοκέφαλο. Καλύτερα να πηγαίνω.
-Μα γιατί Μπέλλα θες να φύγεις από τόσο νωρίς;, ο κύριος Καρλάιλ μου μιλούσε με ανησυχία.
-Θα ήθελα πολύ να μείνω αλλά δεν είμαι και πολύ καλά.
-Περίμενε θα σε πάω εγώ.
-Δε χρειάζεται...., δε πρόλαβα να τελειώσω αυτό που ήθελα να πω και η Ρόζαλι βρέθηκε απέναντί μου, ανάμεσα στον Έντουαρντ και τον Καρλάιλ.
-Τι λέτε εσείς εδώ;, αγκάλιασε τον Έντουαρντ από την μέση και φαινόταν τόσο χαρούμενη που μου έσπαγε τα νεύρα, όμως κάτι μου έλεγε ότι μέσα της δεν ήταν και τόσο καλά όσο ήθελε να δείχνει.
-Η Μπέλλα δεν νιώθει και πολύ καλά και ο Έντουαρντ λέει να την πάει στο σπίτι της.
-Α, δεν το συζητώ φυσικά και πρέπει να την πάει, ξέρεις Καρλάιλ ο Έντουαρντ τον τελευταίο καιρό κάνει συχνά τον υπηρέτη της Μπέλλας μας., μετά από αυτό δάγκωσα το κάτω χείλος μου τόσο δυνατά που φοβήθηκα ότι θα μάτωνε.
-Ρόζαλι θα ηρεμίσεις επιτέλους;, ο Έντουαρντ την αγριοκοίταξε ήταν σαν τα μάτια του να έβγαλαν σπίθες. Ε, δεν άντεξα άλλο και της απάντησα.
-Ναι, ο Έντουαρντ κάνει καλό και σε κάποιους χωρίς να το ξέρει., μίλησα και εγώ με την ίδια ειρωνεία, ήθελα να της δείξω ότι δεν τη φοβόμουν καθόλου, αν και αυτό δεν ήταν αλήθεια, μιας και μέχρι τώρα δεν τολμούσα να πω την αλήθεια, έχει κάνει τόσα ποιος μου εγγυάται εμένα ότι δε θα πραγματοποιήσει τις απειλές της; Παρόλα αυτά εξακολουθούσε να παραμένει ήρεμη, αλλά τα μάτια της είχαν σκοτεινιάσει καθώς γύρισε να με κοιτάξει. Ήξερε πολύ καλά ποιους εννοούσα. Ο Έντουαρντ με τον Καρλάιλ όμως κοιτάχτηκαν παραξενεμένοι από τα λόγια μου.
-Εννοείς κάποιους συγκεκριμένους;, ότι θα μου την έκανε αυτήν την ερώτηση η Ρόζαλι δεν το περίμενα, πόσο καλά μπορεί να προσποιείται, μα καλά αυτή η κοπέλα δεν έχει καθόλου αισθήματα; Ευτυχώς όμως δεν τα έχασα και της απάντησα αμέσως.
-Δε θα ήθελες να απαντήσω.
-Τι συμβαίνει; Μπέλλα έγινε κάτι που δεν ξέρω.
-Όχι Έντουαρντ όλα εντάξει. Λοιπόν καληνύχτα σας., άρχισα να περπατάω δε πρόλαβα να φτάσω ως την πόρτα και ο Έντουαρντ με φώναξε.
-Μπέλλα περίμενα, είπα θα σε πάω εγώ.
-Δε χρειάζεται Έντουαρντ, δε είναι σωστό να αφήσεις τους καλεσμένους σου.
-Δε θα αργήσουμε Μπέλλα, άλλωστε δεν είναι μόνοι τους ολόκληρος Καρλάιλ είναι εδώ., ο Έντουαρντ μου χαμογέλασε ξανά. Μιλούσα με τον Έντουαρντ και ήταν σαν όλα να είχαν εξαφανιστεί και βρισκόμασταν μόνοι μας, αλήθεια τι υπέροχα που θα ήταν να ήμασταν μόνοι μας σε έναν κόσμο χωρίς κανέναν άλλον γύρω μας. Πήγα να ανοίξω το στόμα μου αλλά μίλησε πρώτος.
-Δε σηκώνω αντίρρηση, σήμερα γιορτάζω και θα κάνεις αυτό που σου λέω., έκανα μια απόπειρα να χαμογελάσω αλλά το μόνο που κατάφερα ήταν μια ελάχιστη σύσπαση των χειλιών μου.
-Καλά λοιπόν πάμε., ήθελα να φύγω όσο το δυνατόν γρηγορότερα από εδώ, όλη η καλή διάθεση που είχα σήμερα γκρεμίστηκε από εκείνη την αναθεματισμένη στιγμή στο δωμάτιο του Έντουαρντ.
Διασχίσαμε αμίλητοι το πέτρινο μονοπάτι και εγώ δεν γύρισα να κοιτάξω καθόλου πίσω μου. Το ασημί βόλβο του Έντουαρντ ήταν παρκαρισμένο λίγα μέτρα μακριά από το σπίτι του. Μπήκαμε και οι δυο μέσα και αμέσως ο Έντουαρντ έβαλε μπρος, εγώ όπως είναι λογικό δεν είχα καμία διάθεση για κουβέντα, ήμουν βυθισμένη στις σκέψεις μου και δεν θα ήμουν σε καμιά περίπτωση αυτήν την στιγμή το καλύτερο άτομο για συζήτηση, ευτυχώς ο Έντουαρντ με διευκόλυνε δε μιλούσε καθόλου, έδειχνε πως κάτι τον έτρωγε, τι άραγε;
Αυτό που με στεναχωρούσε περισσότερο δεν ήταν τι θα μπορούσε να συμβεί σε μένα, αυτό που με τσάκιζε ήταν ότι ο Έντουαρντ ζούσε σε έναν ψεύτικο κόσμο γεμάτο ψέματα και υποκρισία. Όχι δε με νοιάζει καθόλου για μένα, το μόνο που θέλω είναι να είναι ευτυχισμένος ο Έντουαρντ, όχι εγωιστικά μαζί μου και ας τον αγαπώ τόσο, αλλά τουλάχιστον με κάποια που θα τον αγαπάει και θα τον νοιάζεται πραγματικά. Το να τον βλέπω με κάποια άλλη είναι πολύ δύσκολο για μένα, ένα χτύπημα. Το να τον βλέπω χαρούμενο όμως μου δίνει και μένα χαρά. Ο Έντουαρντ έκανε στην άκρη το αυτοκίνητο και σταμάτησε, μόνο τότε κατάλαβα ότι είχαμε φτάσει πόσο γρήγορα μου φάνηκε ότι πέρασε η ώρα.
-Δεν ήταν ανάγκη να με φέρεις, εν πάση περιπτώσει σε ευχαριστώ. Και πάλι χρόνια πολλά και ότι επιθυμείς., έκανα να ανοίξω την πόρτα αλλά ο Έντουαρντ έπιασε τον καρπό από το ελεύθερό μου χέρι και με σταμάτησε.
-Μπέλλα περίμενε θέλω να σου μιλήσω.
-Ναι πες μου, τι έγινε;, ο Έντουαρντ κοίταξε το τιμόνι και χαμογέλασε, μόλις γύρισε το κεφάλι του προς το μέρος μου πήρε μια σοβαρή έκφραση και τα μάτια του κοιτούσαν σταθερά στα δικά μου σαν να έψαχνε να βρει τις κατάλληλες λέξεις ώστε να μου πει αυτό που ήθελε.
-Δε ξέρω πώς να ξεκινήσω, ξέρεις δεν είμαι και πολύ καλός σ’αυτά.
-Δε καταλαβαίνω.
-Μπέλλα, εσύ είσαι πολύ ξεχωριστή για μένα, από τότε που σε βρήκα αναίσθητη στο δρόμο κατάλαβα πως δε μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα, δε μπορώ αν δε σε βλέπω, δε μπορώ να σε νιώθω μακριά μου, δε μπορώ αν δε βλέπω τα μάτια σου. Είμαι….είμαι ερωτευμένος μαζί σου., εγώ δε μίλησα, δε μπορούσα να μιλήσω, τότε ο Έντουαρντ πλησίασε το πρόσωπο του στο δικό μου. Ήξερα τι θα συνέβαινε. Η λογική, μου έλεγε να φύγω, αλλά η καρδιά μου δεν ήθελε να φύγω, με κρατούσε εκεί ακίνητη στην θέση μου. Ώσπου τα χείλη μας ενώθηκαν σε ένα απαλό φιλί που στην συνέχεια γινόταν όλο και δυνατότερο. Όλα ήταν τόσο μαγικά, τόσο απίθανα ονειρεμένα, μακάρι ο χρόνος να πάγωνε τώρα, μακάρι αυτή η στιγμή να κρατούσε για πάντα. Πρώτη φορά νιώθω στην ζωή μου τόση πληρότητα, τόση ευτυχία.
Απομακρυνθήκαμε ήρεμα ο ένας από τον άλλον και για λίγο κανείς μας δε μίλησε. Μετά από λίγο άνοιξα απότομα την πόρτα και έφυγα σχεδόν τρέχοντας δε σκέφτηκα καθόλου αυτήν μου την κίνηση, ήθελα όμως να εξαφανιστώ από δίπλα του. Από μικρή συνήθιζα να αντιμετωπίζω ότι μου συνέβαινε άμεσα χωρίς υπεκφυγές, να κοιτάζω τον καθένα στα μάτια και να μην κρύβομαι από τίποτα όμως όσα έγιναν σήμερα ήταν πάνω από μένα, ήθελα να κρυφτώ για λίγο ή ακόμα καλύτερα αν γινόταν να εξαφανιζόμουν. Τα χέρια μου έτρεμαν και δυσκολεύτηκα να ξεκλειδώσω την πόρτα μου, ξάπλωσα στον καναπέ με το πρόσωπο στραμμένο στο ταβάνι με ένα άδειο βλέμμα χωρίς να κοιτάζω τίποτα.
Εκεί που νομίζεις ότι όλα έχουν τελειώσει, ότι δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να αλλάξει την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα, γίνεται κάτι και τα πάντα ανατρέπονται. Ο Έντουαρντ ερωτευμένος μαζί μου και τα μάτια του μου έλεγαν την αλήθεια, ο τρόπος που με κοιτούσε, δε μπορεί να ήταν ψεύτικος. Που να ήξερε πως άλλο τόσο ερωτευμένη μαζί του ήμουν και εγώ από την πρώτη στιγμή που τον είδα, αλλά συνάμα είμαι και τόσο παγιδευμένη. Τώρα έπρεπε να συμβεί αυτό; Αυτό που φοβάμαι περισσότερο είναι η αντίδραση της Ρόζαλι αν μάθει ότι ο Έντουαρντ θέλει εμένα και όχι εκείνη. Ποιος ξέρει; Σε καμία περίπτωση δεν θα διακινδυνεύσω να συμβεί κάτι στον Έντουαρντ. Φοβάμαι αυτή η κοπέλα είναι διατεθειμένη να κάνει τα πάντα για να εκπληρώσει τους σκοπούς της. Πήγα προς την μπαλκονόπορτα την άνοιξα και βγήκα στο μπαλκόνι ήθελα να πάρω λίγο αέρα, τώρα πραγματικά με πονούσε το κεφάλι μου. Άρχισα να κοιτάω τα αυτοκίνητα που πηγαινοέρχονταν. Ο καθένας από αυτούς τους ανθρώπους είχε κάπου να πάει, τις δικές του σκέψεις και έννοιες. Για ένα λεπτό, το αυτοκίνητο του Έντουαρντ δεν είναι αυτό; Έκανα μερικά βήματα προς τα πίσω ώστε να μην φαίνομαι, το βλέμμα μου όμως συνέχισε να είναι καρφωμένο πάνω στο ασημί βόλβο. Τι κάνει ακόμα εδώ; Γιατί δεν έφυγε; Θα ήθελα πάρα πολύ να ήξερα τι σκέφτεται. Ας μην σκέφτεται να ανέβει επάνω, αυτή η κίνηση θα έκανε τα πράγματα πιο δύσκολα. Από αυτή την σκέψη με έβγαλε ο ελαφρύς θόρυβος της μηχανής. Τώρα πια έχει φύγει. Καθόταν τόση ώρα κάτω χωρίς να φεύγει, μα καλά δε τον ένοιαζε καθόλου τι μπορεί να σκέφτονταν όλοι για αυτήν του την απουσία; Μάλλον όχι. Άλλωστε πόσες τρέλες χωράνε στον έρωτα άπειρες όσες οι σταγόνες του νερού στην θάλασσα. Επέστρεψα στον καναπέ και ξάπλωσα ξανά, αυτήν την φορά κοιτώντας προς την κλειστή μπαλκονόπορτα. Όχι δε μπορώ να ρισκάρω την τύχη της οικογένειάς μου, μπορεί η Ρόζαλι να μην πραγματοποιήσει τις απειλές της αλλά και πάλι δεν μπορώ να το διακινδυνέψω. Από την άλλη πως θα το κάνω αυτό στον Έντουαρντ που μου έχει φερθεί με τον καλύτερο τρόπο από την αρχή της γνωριμίας μας. Πόσο ντρέπομαι με αυτό που κάνω πως θα μπορέσω να του κρύψω κάτι τόσο σημαντικό για την ζωή του. Γιατί να συμβαίνει αυτό σε μένα. Δε μπορούσα να σκεφτώ άλλο, αν και κάποια στιγμή θα έρθω αντιμέτωπη με όσα θα ευχόμουν να μην ερχόμουν ποτέ, αλλά όχι απόψε, και αύριο μέρα είναι ένιωθα τα μάτια μου να θολώνουν από όλη την σημερινή κούραση, περισσότερο ψυχολογική παρά σωματική. Δεν μπήκα καν στον κόπο να αλλάξω ρούχα, μόνο τις γόβες μου κατάφερα να ξεφορτωθώ με δυο κινήσεις, έκλεισα τα μάτια μου και μπροστά μου εμφανίστηκε η εικόνα του Έντουαρντ, μακάρι να ήσουν απόψε εδώ μαζί μου να μου έδινες κουράγιο. Ο ύπνος δεν άρχισε να με καλύψει πραγματικά βυθίστηκα σε έναν ήσυχο ύπνο χωρίς όνειρα που τον είχα ανάγκη.

Κεφάλαιο 10ο

Έντουαρντ
Μέρες σκεφτόμουν να μιλήσω στην Μπέλλα αλλά δεν έβρισκα την κατάλληλη στιγμή ή καλύτερα πάντα κάτι με σταματούσε. Ήθελα να της ανοίξω την καρδιά μου να μοιραστώ μαζί της όλα όσα νιώθω τον τελευταίο καιρό. Κι όμως ακόμα και σήμερα δε θα της έλεγα τίποτα, αυτός που μου έδωσε την ώθηση ήταν ο Καρλάιλ.
Μόλις η Μπέλλα μας άφησε μόνους κατάλαβε πως κάτι τρέχει με εμένα. Προσπάθησα να τον διαψεύσω αλλά για ακόμα μία φορά χωρίς αποτέλεσμα.

-Κύριε Κάλεν μήπως έχετε να πείτε κάτι στον πατέρα σας;
-Τι εννοείς πατέρα;, είπα ψύχραιμα.
-Έντουαρντ μαζί μιλάμε ο τρόπος που κοιτάς την Μπέλλα είναι ακριβώς όπως και ο δικός μου όταν είχα πρωτογνωρίσει την μακαρίτισσα την μητέρα σου.
-Δε θα ήθελα να το συζητήσω.
-Ξέρεις πως δε θέλω να σε πιέζω, άλλωστε ποτέ δε το έκανα. Επίσης ξέρεις πόσο αγαπώ την Ρόζαλι και δε βρίσκω καθόλου σωστό να την αφήσεις.........
-Στάσου πήγες πολύ μακριά.
-Άφησε με να τελειώσω το μόνο που θα σου πω είναι να ακολουθήσεις την καρδιά σου και ας κάνεις και λάθος το ίδιο είχα κάνει και εγώ κάποτε και έζησα ότι καλύτερο θα μπορούσε να μου συμβεί.
Αλλά μάλλον ήταν λάθος μου. Τι ηλίθιος που είμαι σίγουρα την έκανα να νιώσει άσχημα, αλλά δεν άντεχα άλλο ήθελα να μάθει επιτέλους πόσο σημαντική είναι για μένα. Την φίλησα τότε ένιωσα ένα απίστευτο συναίσθημα χαράς, αλλά και λύπης μαζί γιατί άργησε να εμφανιστεί στην ζωή μου. Αλήθεια πόσο χρόνο χάσαμε Μπέλλα; Μέχρι τώρα δεν ήθελα να το παραδεχτώ αλλά όλα αυτά τα χρόνια η ζωή μου ήταν πραγματικά άδεια χωρίς κάτι το ιδιαίτερο που να την φωτίζει. Όμως αυτό που μου συμβαίνει με την Μπέλλα δε μπορώ να το περιγράψω, όλα μου φαίνονται διαφορετικά, όμορφα. Αλλά εκείνη δεν φαίνεται να νιώθει το ίδιο, έφυγε από δίπλα μου χωρίς να προλάβω να το συνειδητοποιήσω, στην αρχή ήθελα να τρέξω να την σταματήσω. Αλλά δε κατάφερα να κάνω ούτε βήμα έμεινα εκεί παγωμένος στην θέση μου να σκέφτομαι όλα αυτά και από ότι φαίνεται τα σκέφτομαι για αρκετή ώρα. Κοίταξα το ρολόι μου βρίσκομαι εδώ τουλάχιστον μισή ώρα. Χωρίς να το πολύ σκεφτώ πάτησα γκάζι και πήρα το δρόμο του γυρισμού.

Δύο εβδομάδες μετά…
Οι επόμενες μέρες κύλησαν ήσυχα και πολύ γρήγορα σαν το νερό. Στην εταιρία όλα πήγαιναν κάτι παραπάνω από καλά. Ευτυχώς η Ρόζαλι έχει ηρεμίσει πλέον και το καλύτερο είναι ότι δε κατηγορεί καθόλου την Μπέλλα. Δείχνει να την έχει αποδεχτεί, βέβαια και η Μπέλλα δεν δίνει ποτέ αφορμές, είναι πάντα άψογη στην δουλειά της. Το μόνο που με στεναχωρεί είναι το γεγονός ότι εγώ και η Μπέλλα έχουμε απομακρυνθεί. Δε τη βλέπω σχεδόν καθόλου και τις σπάνιες φορές που τυχαίνει να μιλήσουμε είναι μόνο για θέματα της εταιρίας. Όλη αυτή η απόσταση που έχει δημιουργηθεί μεταξύ μας με ενοχλεί όσο δε πάει. Το χειρότερο είναι ότι δεν καταλαβαίνω τον λόγο, δηλαδή τι τόσο πολύ την πείραξε αυτό που έγινε μεταξύ μας; Στο κάτω κάτω όσα της εξομολογήθηκα εκείνη την νύχτα ήταν η αλήθεια μου που ήθελα να την μοιραστώ μαζί της. Σε καμία περίπτωση δε μετανιώνω για αυτήν μου την πράξη, και αν ο χρόνος γυρνούσε πίσω θα έκανα ακριβώς το ίδιο.
Αν και βρίσκομαι πολλές ώρες στην εταιρία καταφέρνω να δουλέψω ελάχιστα. Το μυαλό μου το έχει στοιχειώσει η Μπέλλα. Ευτυχώς που υπάρχουν, οι στενοί μου συνεργάτες και κυρίως ο Έμετ και η κατάσταση σώζεται . Άρχισα να μελετάω κάποια έγγραφα που αφορούσαν το τελευταίο διοικητικό συμβούλιο όταν άκουσα τον ήχο από το τηλέφωνο του γραφείου μου.
-Ναι;
-Κύριε Κάλεν η δεσποινίς Σουάν θέλει να σας δει.
-Να περάσει., η Μπέλλα ζήτησε να με δει, γιατί άραγε; Σύντομα θα μάθω.
Ο ελαφρύς χτύπος στην πόρτα ακούστηκε σχεδόν αμέσως μετά από την στιγμή που έκλεισα το τηλέφωνο. Η Μπέλλα με αργά βήματα ήρθε και στάθηκε μπροστά μου.
-Καλημέρα Έντουαρντ.
-Καλή σου μέρα Μπέλλα κάθισε θέλω με την ευκαιρία να πούμε κάποια πράγματα, ήμουν πολύ χαρούμενος που ήταν εδώ που είχα την ευκαιρία και την έβλεπα και πιστεύω πως τώρα έχει φτάσει πλέον η ώρα να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα μεταξύ μας ή τώρα ή ποτέ.
-Τι είναι αυτό που θέλεις να πούμε;
-Πες εσύ πρώτη και μετά εγώ.
-Θα ήθελα να σου ζητήσω κάτι αν φυσικά γίνεται., κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου περιμένοντας να ακούσω τι ήταν αυτό που ήθελε να μου ζητήσει.
-Θέλω να πάρω για λίγες μέρες άδεια.
-Θα μπορούσα να μάθω τον λόγο;
-Λυπάμαι δε μπορώ να σου πω είναι προσωπικό., η ιδέα ότι δε θα την έβλεπα για λίγες μέρες και μάλιστα χωρίς να ξέρω τον λόγο πραγματικά με τρέλαινε.
-Δε μπορώ να σου αρνηθώ θα έχεις την άδεια. Για πόσες μέρες;
-Όσο το δυνατό περισσότερες.
-Μία εβδομάδα είναι καλά;
-Ναι μια χαρά. Μπορώ να λείψω από αύριο;
-Ναι δεν υπάρχει πρόβλημα.
-Ωραία η σειρά σου τώρα, πες μου, τι θέλεις να πούμε;
-Μπέλλα θα ήθελα να σου ζητήσω συγγνώμη αν εκείνη την μέρα ξέρεις σε έφερα σε δύσκολη θέση αλλά όλα όσα σου είπα ήταν αλήθεια και φυσικά ισχύουν., η Μπέλλα έσκυψε το κεφάλι και κοιτούσε τα χέρια της για μια στιγμή, που μου φάνηκε αρκετά μεγάλη. Όταν με κοίταξε ξανά, ένιωσα την καρδιά μου να σκίζεται από τα μάτια της.
-Μη συνεχίζεις Έντουαρντ εσύ δε φταις σε τίποτα. Όσα μου είπες ήταν από τα ωραιότερα λόγια που έχω ακούσει. Αλλά δυστυχώς δε μπορούμε να είμαστε μαζί.
-Πως μπορείς να μου το λες αυτό Μπέλλα;
-Έντουαρντ σε παρακαλώ μη με πιέζεις και μη με ρωτάς τίποτα άλλο., σηκώθηκα από τη θέση μου και στάθηκα μπροστά στο παράθυρο και κοίταξα για λίγο έξω.
-Θέλω να μάθω τον λόγο.
-Δεν έχει σημασία τώρα πια.
-Για μένα έχει θέλω να μάθω.
-Ωραία λοιπόν, δεν είμαι μόνη μου., πως είναι δυνατόν να μην το φανταστώ ότι υπάρχει άλλος και να φερθώ σαν ανόητο σχολιαρόπαιδο που δεν έχει ιδέα από τον κόσμο στον οποίο ζει;
-Εδώ τον γνώρισες;
-Όχι, τον ξέρω χρόνια και μένει στην Θεσσαλονίκη., ένιωσα ένα απαίσιο συναίσθημα θυμού και ζήλειας να με πλημυρίζει για αυτόν τον άντρα που δεν γνωρίζω επειδή η Μπέλλα είναι μαζί του. Σίγουρα μου ζήτησε την άδεια για να πάει να τον βρει. Ας πάει λοιπόν ας πάει όπου θέλει, δεν θα κάτσω να την παρακαλέσω και σε καμία περίπτωση δεν θέλω τον οίκτο της.
-Νομίζω πως δεν έχουμε να πούμε τίποτα άλλο μπορείς να πηγαίνεις.
-Έντουαρντ εγώ δεν….
-Αρκετά Μπέλλα δεν έχουμε να πούμε τίποτα άλλο ξέχασε όλα όσα σου είπα, το ίδιο θα κάνω και εγώ., την κοίταξα για μια τελευταία φορά πριν σηκωθεί, δε ξέρω γιατί αλλά φαινόταν πολύ στενοχωρημένη . Πήγε προς την πόρτα, την άνοιξε και πριν φύγει γύρισε και με κοίταξε, κατευθείαν γύρισα το κεφάλι μου προς το παράθυρο παριστάνοντας ότι κοιτούσα έξω. Άκουσα την πόρτα να κλείνει, και κοίταξα το άδειο μέρος που πριν στεκόταν η Μπέλλα. Δεν ήθελα να το δείξω μπροστά της αλλά νιώθω τόσο τσακισμένος μετά από όσα έμαθα σήμερα. Βρισκόμουν τόσο στον κόσμο μου και δε περίμενα μια τέτοια εξέλιξη. Όμως η ίδια με απέρριψε και μου απέδειξε πόσο λάθος ήμουν που την εμπιστεύτηκα τόσο εύκολα, δε πρόκειται να το ξανακάνω για κανέναν. Και φυσικά δε θα είμαι για πάντα στην σκιά της, σίγουρα σε λίγο θα είναι μια χαρά στην αγκαλιά του φιλαράκου της, έσφιξα την γροθιά μου και την χτύπησα με δύναμη πάνω στο γραφείο μου. Σίγουρα εκείνη θα είναι μια χαρά και ίσως να γελάει μαζί μου. Ακόμα και αν ήξερα ότι γελούσε με μένα δε θα την παρεξηγούσα μιας και φέρθηκα τόσο ανόητα. Βρήκα το κινητό μου και άρχισα να ψάχνω τον αριθμό της Ρόζαλι. Μετά από λίγη αναμονή το σήκωσε.
-Ρόζαλι εγώ είμαι θέλω να μιλήσουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται ……

Κεφάλαιο 11ο

Μπέλλα
Ήξερα τι θα γινόταν από την στιγμή που θα πατούσα το πόδι μου στο γραφείο του Έντουαρντ. Όλες αυτές τις μέρες τον απέφευγα, όμως αυτό έγινε μία, δύο φορές δε θα μπορούσε να γίνεται για πάντα. Το ξέρω ότι τον πλήγωσα και ας μην μου το έδειξε, δεν είναι δύσκολο να το καταλάβω, αλλά εγώ πληγώθηκα διπλά γιατί ξέρω ότι με αυτές μου τις κινήσεις οδηγώ την ζωή μου στην καταστροφή. Όμως δεν είχα περιθώρια για κάτι άλλο. Το επόμενο πρωί από τα γενέθλια του Έντουαρντ ήρθε και με βρήκε στο γραφείο μου η Ρόζαλι και με όλο της το θράσος με απείλησε πως αν μιλήσω θα κλείσει τον πατέρα μου στην φυλακή, για κάτι παρατυπίες που είχε κάνει στην δουλειά του με σκοπό να καταχραστεί χρήματα. Στην αρχή αρνήθηκα να την πιστέψω αλλά μου έδειξε ένα χαρτί που πιστοποιούσε τα λεγόμενά της. Άλλο ένα χαστούκι στο πρόσωπό μου ο πατέρας μου που τον είχα ως πρότυπο, κλέφτης; Τώρα κολλάει γιατί έφυγε τόσο ξαφνικά από την δουλεία του.
Ξεκίνησα με βαριά καρδιά για το γραφείο μου, τελείωσα κάποιες εκκρεμότητες που είχα αφήσει και έφυγα. Μου χρειάζονται οπωσδήποτε λίγες μέρες να μην βλέπω κανέναν, αλλά δεν μπορώ να μείνω και μόνη μου στο σπίτι πρέπει να τα μοιραστώ με κάποιον όλα αυτά γιατί στο τέλος θα τρελαθώ και ο καταλληλότερος άνθρωπος είναι η Άλις τώρα την χρειάζομαι όσο ποτέ. Δε το καθυστερώ ούτε λεπτό θα φύγω σήμερα κιόλας με την πρώτη πτήση που θα βρω…

Λίγες ώρες μετά…
Το ταξίδι μου για την Κέρκυρα δεν ήταν καθόλου κουραστικό το αντίθετο μάλιστα όσο απομακρυνόμουν από την Αθήνα τόσο καλύτερα ένιωθα, νιώθω σαν να αναπνέω ξανά. Όταν έφτασα ήταν βράδυ, τα πάντα ήταν ήσυχα και τόσο γαλήνια. Περπατούσα στα όμορφα αλλά και κρύα δρομάκια του νησιού που φωτίζονταν αμιγώς από τα διάφορα φώτα τριγύρω. Πόσο διαφορετικά είναι όλα εδώ είναι σαν να βρίσκεσαι κάπου έξω από την πραγματικότητα, είναι το σωστότερο μέρος για να αφήσεις τα προβλήματα που σε βαραίνουν πίσω.
Πεθαίνω να δω την έκφραση της Άλις όταν με δει ξαφνικά μπροστά της γι’αυτό άλλωστε δεν της είπα τίποτα για το σημερινό μου ταξίδι. Δεν άργησα να φτάσω στο σπίτι της, μια μονοκατοικία που έβλεπε στην θάλασσα, ανέβηκα τα σκαλιά, χτύπησα δυο φορές το κουδούνι και περίμενα μπορεί και να λείπει, πλάκα θα έχει. Όχι η Άλις ήταν εκεί άνοιξε την πόρτα με κοίταξε για μια στιγμή με γουρλωμένα μάτια και έπεσε στην αγκαλιά μου.
-Μπέλλα δε το πιστεύω εσύ εδώ;
-Ναι Άλις ήρθα, αν δε σε πειράζει θα μπορούσες να με φιλοξενήσεις για λίγες μέρες;
-Μα φυσικά Μπέλλα το σπίτι μου είναι και σπίτι σου, έλα πάμε μέσα πρέπει να είσαι πολύ κουρασμένη.
-Όχι και τόσο, άλλα πράγματα με έχουν κουράσει.
-Τι θες να πεις Μπέλλα; Δε φαίνεσαι και πολύ καλά, τι συμβαίνει;, η Άλις πήρε το γνωστό ανακριτικό της ύφος,
-Πρέπει να μιλήσουμε Άλις έχω τόσα να σου πω. Πήρα μια βαθιά ανάσα και άρχισα να της εξιστορώ όλα όσα είχαν συμβεί τον τελευταίο καιρό στην ζωή μου χωρίς να της κρύψω τίποτα. Η Άλις έδειχνε να τα έχει χαμένα και με το δίκιο της βέβαια.
-Μιλάς σοβαρά;, κούνησα το κεφάλι μου επιβεβαιώνοντας την ερώτησή της.
-Αν είχα μπροστά μου τη Ρόζαλι θα την χτυπούσα, να τολμάει να σε απειλεί μετά από όλα όσα έκανε; Δεν έχει μοιάσει καθόλου στον Τζάσπερ είναι τελείως διαφορετικοί μεταξύ τους, θα το διαπιστώσεις και μόνη σου.
-Άλις δε θέλω όσα σου είπα να επηρεάσουν την σχέση σου με τον Τζάσπερ.
-Τον Τζάσπερ τον αγαπάω πάρα πολύ και πιστεύω πως και αυτός με αγαπάει το ίδιο, πάντως δε μιλάει ποτέ για την οικογένεια του και κάθε φορά που πάει εκεί η συζήτηση αλλάζει θέμα. Πρέπει να μάθουμε τι συμβαίνει.
-Καλύτερα να μην ξέρει τίποτα.
-Μπέλλα σταμάτα πρέπει να ξέρω τα πάντα για τον Τζάσπερ από το μικρότερο μέχρι το σημαντικότερο., η Άλις δε φαινόταν ότι θα μου έδινε άλλα περιθώρια για να το συζητήσουμε. Ακούστηκε ο ήχος του κουδουνιού.
-Αυτός είναι, κάθε μέρα πριν πάει στην δουλειά περνάει να με δει., η Άλις σηκώθηκε και σχεδόν τρέχοντας πήγε να ανοίξει, σηκώθηκα και εγώ και περίμενα να δω τον Τζάσπερ. Η Άλις τον υποδέχτηκε με ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο και του ψιθύρισε κάτι στο αυτί που δε μπόρεσα να ακούσω ο Τζάσπερ χαμογέλασε και ήρθε προς το μέρος μου.
-Μη μου πεις είσαι η Μπέλλα, ακόμα και να μην μου το έλεγε η Άλις θα το καταλάβαινα, χαίρομαι πάρα πολύ που σε γνωρίζω.
-Και εγώ Τζάσπερ., ο Τζάσπερ μου χαμογέλασε πολύ θερμά., η Άλις δεν έχασε χρόνο ήρθε και κάθισε δίπλα μου ενώ ο Τζάσπερ βρισκόταν απέναντι μας.
-Με το μαλακό Άλις., της ψιθύρισα.
-Μην ανησυχείς ξέρω πως θα το χειριστώ., μου απάντησε στον ίδιο τόνο, πραγματικά και εγώ αυτό φοβάμαι πως θα το χειριστεί.
-Λοιπόν Τζάσπερ θέλω να μιλήσουμε ή καλύτερα να απαντήσεις στις ερωτήσεις που θα σου κάνουμε., η Άλις δεν το ξεκίνησε και με τον καλύτερο τρόπο για να δούμε, πάντως ο Τζάσπερ έδειχνε να μην καταλαβαίνει τίποτα, εν πάση περιπτώσει δεν έχασε την καλή του διάθεση, ακόμα τουλάχιστον.
-Άλις τι συμβαίνει;
-Δε μου έχεις μιλήσει ποτέ για την οικογένεια σου. Γιατί;, ο Τζάσπερ τώρα έδειχνε αμήχανος και προβληματισμένος.
-Ούτε και τώρα θέλω να μιλήσω, είναι μεγάλη ιστορία., έδειχνε απόλυτος στο να μην θέλει να μιλήσει
-Δεν πειράζει έχουμε χρόνο να την ακούσουμε.
-Άλις, σε παρακαλώ, άστο καλύτερα.
-Όχι Μπέλλα δεν το αφήνω., ο Τζάσπερ πρέπει να κατάλαβε ότι δεν θα απεγκλωβιστεί εύκολα από τα δεσμά των ερωτήσεων της Άλις και άρχισε να υποχωρεί.
-Εντάξει, τι θες να μάθεις;
-Τα πάντα., πόσο διακριτική είναι η Άλις παραλίγο να γελάσω.
-Πρώτα απ’όλα γιατί πάντα αποφεύγεις να μιλάς για την οικογένειά σου;, ο Τζάσπερ για λίγο δεν μίλησε, αλλά μας κοίταξε και τις δυο, στο βλέμμα του υπερίσχυε ο πόνος και η λύπη.
-Ο λόγος που έφυγα από την Αθήνα δεν ήταν απλά για να σπουδάσω. Ο πραγματικός λόγος ήταν για να αποκοπώ από την οικογένειά μου., η Άλις και εγώ κοιταχτήκαμε την ίδια στιγμή, αλλά καμιά μας δεν ήθελε να τον διακόψει, ο Τζάσπερ όμως κατάλαβε την απορία μας και έσπευσε να μας προλάβει.
-Ξέρω ότι ακούγεται κάπως αλλά δεν θέλω να έχω καμία σχέση μαζί τους.
-Πως μπορείς να το λες αυτό Τζάσπερ;, η Άλις πήγε και κάθισε δίπλα του και τον αγκάλιασε από τους ώμους.
-Περίμενε Άλις μην βιάζεσαι θα σας πω, ο Πατέρας μου από μικρό παιδί με προόριζε για να αναλάβω εγώ το εργοστάσιο της οικογένειας στην αρχή δεν πολύ καταλάβαινα, όσο μεγάλωνα όμως οι πιέσεις που δεχόμουν γινόταν όλο και πιο έντονες και το τι ήθελα να κάνω εγώ για την ζωή μου δεν μετρούσε. Στην αρχή αποφάσισα να μην τους πηγαίνω κόντρα, για λίγο καιρό όλα πήγαιναν καλά από την στιγμή που γύρισε η Ρόζαλι όμως από τις σπουδές της όλα άλλαξαν. Όλη την ώρα καβγαδίζαμε μιας και έβρισκε αφορμές να με κατηγορεί για όλα, και εκτός αυτού κατάφερε να στρέψει και τους γονείς μας εναντίον μου. Η κατάσταση στο σπίτι είχε γίνει αφόρητη, όμως προσπαθούσα να κάνω υπομονή. Αυτό που με ώθησε τελικά να φύγω από το σπίτι ήταν μια συζήτηση που άκουσα τυχαία ανάμεσα στους γονείς μου ότι τελικά η Ρόζαλι θα αναλάμβανε το εργοστάσιο καθώς ήταν πιο ικανή από μένα και τη δική μου θέση θα την καθόριζε αυτή. Αμέσως άρχισα να φωνάζω και τους είπα ότι ήξερα και ότι θα έφευγα από το σπίτι. Εκείνοι απλά το δέχτηκαν και δεν έκαναν τίποτα για να με σταματήσουν. Μετά ήρθα στην Κέρκυρα έχοντας σχεδόν τίποτα, για καλή μου τύχη όμως βρήκα αμέσως δουλειά στην καφετέρια που δουλεύω ακόμα και σήμερα και πλέον είμαι μια χαρά., μετά από όλα αυτά ένιωθα πάρα πολύ περίεργα μα καλά πόσο δηλητήριο κρύβει η Ρόζαλι μέσα της; Ακόμα και στον ίδιο της τον αδερφό έχει φερθεί απαίσια και κατάφερε να τον χωρίσει από την οικογένεια του.
-Λυπάμαι πάρα πολύ για όλα αυτά που πέρασες και ακόμα περισσότερο για το ότι σε ανάγκασα να τα ξαναθυμηθείς.
-Δεν χρειάζεται να λυπάσαι Άλις όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Άπλα πες μου γιατί ήθελες να τα μάθεις όλα αυτά;
-Μπορώ να σου απαντήσω εγώ Τζάσπερ, η Άλις σου έχει μιλήσει προφανώς για μένα το ότι τον τελευταίο καιρό μένω στην Αθήνα.
-Ναι μου έχει πει.
-Αυτό που δεν σου έχει πει είναι ότι στην εταιρία που δουλεύω είναι διευθύντρια η αδερφή σου και δεν μου έχει φερθεί και με τον καλύτερο τρόπο, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι εκμεταλλεύεται τον αρραβωνιαστικό της.
-Τον Έντουαρντ Κάλεν. Ήμουν σίγουρος ότι θα το έκανε, με τον Έντουαρντ είμαστε φίλοι είναι πολύ εντάξει άνθρωπος και σίγουρα δεν αξίζει στην αδερφούλα μου. Εσύ όμως πως ξέρεις ότι τον εκμεταλλεύεται;
-Δε μπορώ να σου πω , αλλά αυτή είναι η αλήθεια αν θες με πιστεύεις.
-Και βέβαια σε πιστεύω Μπέλλα, ξέρω ότι η αδερφή μου μπορεί να φτάσει στο χειρότερο. Θα μιλήσω στον Έντουαρντ., τον λόγο πήρε η Άλις.
-Όχι αγάπη μου αυτό δεν είναι καλή ιδέα αν μαθευτούν αυτά η Μπέλλα μπορεί να χάσει την δουλειά της., ο Τζάσπερ κοίταξε το ρολόι του και σηκώθηκε αμέσως.
-Έχω αργήσει, αν είναι θα περάσω και αργότερα., ο Τζάσπερ με χαιρέτησε και πήγε να φύγει η Άλις τον συνόδεψε ως την πόρτα μίλησαν λίγο ακόμα μεταξύ τους και μετά η Άλις ήρθε και κάθισε δίπλα μου.
-Ουφ πως νιώθεις μετά από όλα αυτά;
-Φοβάμαι για τον Έντουαρντ, αν του συμβεί τίποτα…
-Σςς σταμάτα Μπέλλα, όλα καλά θα πάνε, ξέχνα τα για λίγο θες να πάμε μια βόλτα εδώ γύρω.
-Όχι σήμερα Άλις, προτιμώ να ξαπλώσω νωρίς.
-Όπως νομίζεις., δεν είχα όρεξη για τίποτα αυτήν την στιγμή, όλα αυτά με τον Τζάσπερ με είχαν ταράξει αρκετά, δεν είπα όμως τίποτα στην Άλις για να μην την ανησυχήσω. Κάθε καινούριο που μαθαίνω για την Ρόζαλι μοιάζει με κομμάτι ενός καταστροφικού παζλ που όταν συμπληρωθεί δεν ξέρω τι συνέπειες θα έχει στις ζωές των ανθρώπων που την γνωρίζουν. Ξάπλωσα αλλά δεν μπορούσα σε καμία περίπτωση να κοιμηθώ, υπήρχε ένας κόμπος στο στομάχι μου που δεν μπορούσα να ξεφορτωθώ με τίποτα. Άκουσα την εξώπορτα να ανοίγει και αμέσως μετά χαμηλόφωνες ομιλίες, στην αρχή δεν έδωσα σημασία, όταν όμως άκουσα το όνομα μου σηκώθηκα και πήγα να βρω την Άλις η οποία στεκόταν στην πόρτα και μιλούσε με τον Τζάσπερ και οι δύο έδειχναν αναστατωμένοι.
-Άλις τι συμβαίνει;
-Μπέλλα σηκώθηκες, τίποτα δεν συμβαίνει., ο καθένας θα καταλάβαινε ότι η Άλις λέει ψέματα και ιδιαίτερα εγώ.
-Άλις καλύτερα να της το πούμε, αφού κάποια στιγμή θα το μάθει., η Άλις ήρθε και στάθηκε μπροστά μου.
-Μπέλλα ο Έντουαρντ…
-Τι έπαθε;, η φωνή της Άλις έτρεμε και από το μυαλό μου πέρασαν τα χειρότερα.
-Πες μου Άλις., χωρίς να το θέλω από την αγωνία μου της φώναξα.
-Παντρεύεται., κοκάλωσα στην θέση σαν να με είχε χτυπήσει κεραυνός.
-Τι;

Κεφάλαιο 12ο

Μπέλλα
<<Ο Έντουαρντ παντρεύεται>> αυτή είναι η φράση που εδώ και λίγη ώρα έχει καταλάβει το μυαλό μου και την ακούω συνέχεια ξανά και ξανά. Όχι! Δεν μπορεί κάποια εξήγηση θα υπάρχει , πρέπει να υπάρχει. Ίσως δεν κατάλαβα καλά και παρεξήγησα τα λόγια της Άλις, ίσως η Άλις να μου έχει πει ψέματα για κάποιο λόγο, ίσως… δεν ξέρω και εγώ τι. Μακάρι να υπάρχει κάποια τέτοια πιθανότητα για να μπορέσω να κρατηθώ.
Δεν ξέρω πόση ώρα περιπλανιέμαι στους δρόμους, όμως μετά από αυτό που άκουσα από την Άλις, έφυγα αλαφιασμένη από το σπίτι χωρίς να πω τίποτα. Τώρα μου έρχονται στο μυαλό οι φωνές της Άλις και του Τζάσπερ που μου ζητούσαν να γυρίσω πίσω, αλλά δεν έδωσα σημασία και συνέχισα τον δρόμο μου. Εκείνες οι στιγμές ήταν οι δυσκολότερες της ζωής μου. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβω ότι αυτήν την ανοησία την σκέφτηκε ο Έντουαρντ για να αποδείξει στον εαυτό του κυρίως ότι δεν σημαίνω τίποτα γι’αυτόν. Έτσι θέλησε να πάρει την εκδίκηση του, χωρίς να υπολογίσει όμως ότι το μεγαλύτερο κακό θα το πάθει ο ίδιος.
Κουράστηκα να περπατάω και η απόσταση που με χωρίζει από την θάλασσα είναι μικρή. Κατέβηκα τα πέτρινα σκαλιά και βρέθηκα να περπατάω στην άμμο. Η θάλασσα είναι μαύρη, πίσσα έχει πάρει το χρώμα της από τον ουρανό. Κοίταξα γύρω μου δεν υπήρχε κανείς άλλος που να βρίσκεται κοντά μου. Κάθισα στην άμμο, αν και ήταν υγρή δεν με πείραζε καθόλου ήθελα να ηρεμίσω λίγο και βρισκόμουν στο κατάλληλο μέρος. Έκλεισα τα μάτια και άφησα για μια στιγμή το μυαλό μου να ταξιδέψει. Ο θαλασσινός αέρας πλημμύρισε τα πνευμόνια μου, και παρά το γεγονός ότι είχα λίγα μέτρα απόσταση από το νερό έφταναν μερικές σταγόνες στο πρόσωπο μου. Ο μόνος ήχος που κυριαρχούσε ήταν αυτός των κυμάτων που πάφλαζαν μανιασμένα βγάζοντας μια ξεχωριστή μελωδία. Τώρα όλα μου φαίνονται ξεκάθαρα. Ο Έντουαρντ θέλει να κάνει ένα γάμο μόνο και μόνο από πείσμα και εγώ έχω στα χέρια μου ένα όπλο που μπορεί να καταστρέψει την Ρόζαλι χωρίς όμως να μπορώ να το εκμεταλλευτώ. Για μια στιγμή, τουλάχιστον κανείς δεν μπορεί να με εμποδίσει να μιλήσω στον Έντουαρντ. Να προσπαθήσω να του αλλάξω γνώμη, χωρίς όμως να του πω την αλήθεια. Άκουσα γρήγορα βήματα να με πλησιάζουν και αυτόματα σηκώθηκα όρθια και αντίκρισα την Άλις για να φτάσει ως εδώ σίγουρα θα έχει τρελαθεί από την αγωνία της.
-Μπέλλα, εδώ είσαι φάγαμε τον τόπο με τον Τζάσπερ για να σε βρούμε. Μην το ξανακάνεις αυτό., η Άλις μου φώναζε τώρα αλλά δεν την παρεξηγώ γιατί ξέρω ότι ανησύχησε για μένα.
-Εντάξει Άλις ηρέμησε, σου ζητώ συγγνώμη αλλά έπρεπε να φύγω, δεν ήμουν καλά.
-Σε καταλαβαίνω, στάσου να τηλεφωνήσω στον Τζάσπερ ανησύχησε και αυτός πάρα πολύ. Σε ψάχναμε μαζί για αρκετή ώρα, ώσπου να πάει στην δουλειά του., όσο η Άλις μιλούσε στον Τζάσπερ εγώ κοιτούσα τα κύματα και τους άσπρους αφρούς που έφταναν μια ανάσα από εμάς.
-Λοιπόν πάμε σπίτι;, ρώτησε η Άλις πολύ πιο ήρεμη τώρα.
-Πάμε, πρέπει να ετοιμαστώ για αύριο.
-Τι εννοείς;
-Θα πάω να τον βρω., η Άλις για μια στιγμή τα έχασε αλλά αμέσως βρήκε τον αυτοέλεγχό της.
-Σκέφτεσαι να του πεις την αλήθεια;
-Όχι δεν μπορώ να το κάνω αυτό στον πατέρα μας ότι και να έχει κάνει δεν μπορώ να διακινδυνέψω να μπει φυλακή.
-Και τι θα του πεις;
-Δεν ξέρω ότι μου έρθει εκείνη την στιγμή.
-Εντάξει, δεν πάμε σιγά σιγά, αν μείνουμε και άλλο εδώ σίγουρα θα αρρωστήσουμε., χωρίς να περιμένει την απάντησή μου η Άλις άρχισε να περπατάει και εγώ την ακολούθησα.

Μια μέρα μετά…
Έντουαρντ
Ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου φέρει η επόμενη στιγμή, όλα αλλάζουν. Κάθε σταθερά που μπορεί να έχεις βάλει στην ζωή σου μπορεί να αλλάξει. Έτσι και εγώ άλλα περίμενα και άλλα μου ήρθαν. Η απόφαση μου να παντρευτώ την Ρόζαλι, η πρόταση που της έκανα, το ότι δέχτηκε, όλα έγιναν τόσα γρήγορα. Παραδέχομαι ότι βιάστηκα, αλλά τι μ’αυτό; Απλά θα κάνω έναν γάμο χωρίς να είμαι ερωτευμένος. Ακόμα και όταν γίνει αυτός ο γάμος δεν θα σημαίνει τίποτα για μένα. Όσο και να προσπαθώ δεν μπορώ να δω την Ρόζαλι όπως παλιά σαν την γυναίκα της ζωής μου, αυτήν την θέση την έχει καταλάβει ολοκληρωτικά η Μπέλλα. Ακόμα και τώρα μετά από όλα αυτά, μου λείπει.
Το μόνο καλό που βγήκε από αυτόν τον γάμο είναι ότι έπεισα την Ρόζαλι να μιλήσει στον Τζάσπερ και να του πει για τον γάμο. Οι δυο τους έχουν κάποια χρόνια να μιλήσουν λόγω κάποιων διαφορών που έχουν, ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω τι είναι αυτό το τόσο σοβαρό που έχει ταράξει την σχέση τους. Η Ρόζαλι ποτέ δεν κάνει κουβέντα για αυτό το θέμα.
Την σιωπή που υπήρχε γύρω μου έσπασαν φωνές γεμάτες ένταση. Μα καλά τι συμβαίνει; Έχω πει ότι δεν θέλω να δω κανέναν εκτός από… από την Μπέλλα η οποία είχε ανοίξει με δύναμη την πόρτα με την γραμματέα μου από πίσω της να προσπαθεί να την σταματήσει χωρίς αποτέλεσμα φωνάζοντας της να φύγει. Αφού βρίσκεται ακόμα σε άδεια τι δουλειά έχει εδώ;
-Συγγνώμη κύριε Κάλεν προσπάθησα να την εμποδίσω, αλλά από ότι φαίνεται η δεσποινίς Σουάν δεν παίρνει από λόγια., κοίταξε την Μπέλλα με όχι και το καλύτερο βλέμμα.
-Δεν πειράζει Όστιν άφησε μας λίγο μόνους., καθώς έκλεινε την πόρτα έριξε μία τελευταία αγριεμένη ματιά στην Μπέλλα και έφυγε.
-Μπα, μπα πως από δω τόσο νωρίς;, ακουγόμουν σκληρός αλλά δεν με ένοιαζε.
-Έμαθα ότι παντρεύεσαι και ήρθα να σε συγχαρώ.
-Μάλιστα τα νέα ταξιδεύουν γρήγορα λοιπόν. Σε ευχαριστώ, πολύ ευγενικό.
-Για πόσο θα κοροϊδευόμαστε ακόμα Έντουαρντ; Μπορείς να μου εξηγήσεις τι κάνεις; Όλα αυτά γιατί; Επειδή σε απέρριψα;,
-Για στάσου πολύ φόρα πήρες, με την Ρόζαλι είμαστε χρόνια μαζί και αποφασίσαμε να παντρευτούμε. Που βλέπεις το κακό;, σίγουρα πρέπει να έχει πολύ θράσος για να έρχεται και να μου ζητάει τον λόγο.
-Ξέρουμε και οι δυο μας ότι δεν αγαπάς την Ρόζαλι αλλά εμένα., αυτά της τα λόγια με έκαναν έξαλλο πως μπορεί να μου τα λέει αυτά, πως μπορεί να παίζει έτσι με τα συναισθήματά μου.
-Ποια νομίζεις πως είσαι, τι θες να κάθομαι να σε παρακαλάω;
-Δε με νοιάζει πίστευε ότι θες, μόνο σε παρακαλώ άκουσε με, μην την παντρευτείς δεν σου αξίζει., σε χρόνο μηδέν σηκώθηκα και στάθηκα μπροστά της αρπάζοντάς την από τα μπράτσα.
-Γιατί το κάνεις αυτό; Τι θέλεις επιτέλους;, ήμουν τόσο έξαλλος που άρχισα να την ταρακουνάω.
-Άφησέ με, με πονάς., χαλάρωσα το κράτημά μου χωρίς όμως να σταματήσω να την κρατάω. Τα πρόσωπά μας ήταν τόσο κοντά, ήθελα να την φιλήσω, όλα τα δεσμά που με χώριζαν από την Μπέλλα έσπασαν. Θα την φιλούσα, αλλά την τελευταία στιγμή έστριψε το κεφάλι και με απέφυγε. Τελικά τα χείλη μου συνάντησαν το μέτωπό της. Μείναμε έτσι για μια στιγμή χωρίς να μιλάμε, πρώτη μίλησε η Μπέλλα.
-Σε παρακαλώ, πρέπει να με πιστέψεις., απελευθερώθηκε από το κράτημά μου και έκανε δυο βήματα πίσω. Ακουγόταν ειλικρινής και αν μου λέει την αλήθεια και εγώ απλά κλείνω τα μάτια τόσο καιρό χωρίς να την βλέπω;
-Πες μου γιατί να το κάνω αυτό;
-Δεν μπορώ να σου πω λυπάμαι., μετά από αυτό επικράτησε μια αδιαπέραστη σιωπή, σαν να πάγωσε ο χρόνος, ώσπου η Μπέλλα έβγαλε έναν άσπρο φάκελο από την τσάντα της και τον ακούμπησε στο γραφείο μου.
-Αυτή είναι η παραίτησή μου. Κάπου εδώ οι δρόμοι μας χωρίζουν., χαμογέλασε ειρωνικά και κοίταξε τον φάκελο. Χωρίς να πει τίποτα άλλο άνοιξε την πόρτα, αλλά την τελευταία στιγμή γύρισε προς το μέρος μου.
-Αντίο και να ξέρεις ότι και εγώ σ’αγαπώ., τελικά έφυγε και εγώ έμεινα πίσω να κοιτάω μια τον φάκελο και μια την πόρτα. Αν με αγαπάει τότε γιατί φεύγει; Χωρίς να το σκεφτώ έσκισα τον φάκελο και έτρεξα να την προλάβω. Μάταια όμως, η Μπέλλα δεν ήταν πουθενά. Χωρίς να χάσω χρόνο πήγα στο σπίτι της. Χτύπησα πολλές φορές την πόρτα, φώναξα αλλά τίποτα, δεν πήρα καμία απάντηση, δεν είχα σκοπό να φύγω μέχρι που άκουσα μια φωνή από πίσω μου.
-Ψάχνεται την Μπέλλα;
-Μάλιστα, δεν είναι μέσα;
-Όχι ξενοίκιασε το διαμέρισμα το πρωί.
-Μήπως ξέρετε που έχει πάει;
-Λυπάμαι δεν το ξέρω αυτό., δεν μπορεί να την έχασα έτσι. Είμαι σίγουρος ότι κάτι μου κρύβει, θα κάνω τα πάντα για να την βρω και να μάθω επιτέλους τι συμβαίνει.