'Αγνωστη Αγάπη

Καινούρια ιστορία από την Μαρίνα(ed<3) και την Λίτσα (αυτή ειμαι εγώ ) .




Εντουαρντ pov

Μια βασανιστική νύχτα με σκοτάδι, ο δρόμος έρημος, δεν θυμάμαι πολλά, σχεδόν τίποτα. Όλα είναι θολά το κακόμοιρο κορίτσι που έπεσε εκείνη την νύχτα στα χεριά μου στιγματίστηκε για πάντα. Την παράτησα στην ερημία, έφυγα σαν κυνηγημένος και από τότε με κυνηγάνε οι τύψεις και οι ερινύες δεν θα εξιλεωθώ ποτέ γι’ αυτό που έκανα είναι κάτι που πάντα θα με βαραίνει. Χρήματα, είχα πολλά! Σε αντίθεση χαρά λίγη… ως μηδαμινή. Η γυναίκα μου ανύπαρκτη, στον κόσμο της μόνο η κόρη μου μου πρόσφερε χαρά, η μικρή μου Ρενεσμι… Ο θησαυρός μου.

Περιμένουμε τα σχόλια σας εδώ: http://www.bellandedward.org/t1452-topic#275716

Κεφάλαιο 1ο



Έντουαρντ pov

Σκοτάδι , βαθύ τύλιγε τα δέντρα… Μια στάλα φως προέρχονταν από τους προβολείς ενός αυτοκίνητου στο δρόμο …το μόνο που διέκρινα ήταν σκιές, σκιές από δέντρα που ο αέρας τα φυσούσε με λύσσα σαν να προσπαθούσε να τα ρημάξει, να ρίξει την υπερήφανα τους. Ο άντρας φορούσε μαύρη μπλούζα, τα χαρακτηριστικά του ήταν ξεθωριασμένα… Μάτια αιχμηρά, έκοβαν σαν λεπίδες!

Περπατούσε χωρίς προορισμό, έψαχνε, τι όμως δεν καταλάβαινα. Η ανάσα μου κοβόταν, ένιωθα να πνίγομαι από τον πόνο και την οδύνη να ανοίξω τα μάτια μου. Σαν κάτι να μην με άφηνε, σαν κάτι να μου κρατούσε τα χεριά δεμένα και τα μάτια σφαλισμένα για να βλέπω το ίδιο μέρος, την ιδία εικόνα και τις ίδιες παραστάσεις να περνάνε σαν ταινία πάλι και πάλι μπροστά μου σαν μια κοφτερή λεπίδα από την πρόσοψη ενός μαχαιριού.

Η γνώριμη φιγούρα συνέχιζε την πορεία της στο άγνωστο, ώσπου βρήκε το θήραμα της… Το αναγνώρισε, το επεξεργάστηκε, μύρισε την λεία του στον αέρα. Δεν έχασε εύκαιρα, μέσα στην θολούρα την κατάστασης έκανε μερικά βήματα ακόμη παραπατώντας πιο βαθιά μέσα στο δάσος με τα παραταγμένα δέντρα. Κλωτσούσε τις πέτρες σαν μανιασμένος δολοφόνος… Είχε πιει, δεν φαινόταν καθαρά, αλλά ο τρόπος που βάδιζε τον πρόδιδε… Τώρα πια πλησίαζε όλο και πιο κοντά, μπορούσε να την δει καθαρά, δεν ήταν σίγουρος μέσα στην μαυρίλα αλλά θα ορκιζόταν πως ήταν γυναίκα… Ξεχώριζε τα μακριά της μαλλιά και το λεπτό της σώμα σε αντίθεση με το δικό του γεροδεμένο, ήταν κουλουριασμένη στην κουφάλα ενός μεγάλου γερασμένου δέντρου, η ακινησία της τον παραξένεψε… πλησίασε κι άλλο, η περιέργεια του νικούσε και το πάθος μεγάλωνε. Κοιμόταν, το μόνο που παρατήρησαν τα μάτια του ήταν τα γυμνά της πόδια, τα ρούχα της ήταν βρώμικα γεμάτα λάσπες… Τι έκανε εκεί; Δεν τον ένοιαζε ήταν μια σκέψη της στιγμής, ήταν η καλή του πλευρά, η πιο ανθρώπινη που βγήκε για λίγο στη επιφάνεια, όμως μετά μονός του έπεσε πάλι σε λήθαργο. Σήμερα δεν θα υπολόγιζε τίποτα και κανέναν…

Την αγνόησε, την θεώρησε ένα σκουπίδι μόνο γιατί είχε αυτή την εμφάνιση. Ποτέ δεν θα έφτανε σε αυτή την πράξη, ποτέ πριν δεν το είχε κάνει ξανά αυτό που σκεφτόταν. Όμως εκείνο το βράδυ ήταν διαφορετικά, όλη του την ζωή ήταν κάλος και προσπαθούσε να συμβιβάζεται με τα θέλω των άλλων σήμερα αυτό θα το ξεπερνούσε, αυτός ήταν εξαρχής ο σκοπός αυτής της βραδιάς… να νιώσει ελεύθερος. Ο κακός του εαυτός βγήκε στην επιφάνεια και το τέρας που έκρυβε σκληρά και κατέπνιγε χρόνια βρήκε πιο δυνατό, ήταν αδύνατο να το συγκρατήσει. Το σώμα του πονούσε, ήθελε απελπισμένα αυτήν την επαφή. Έφτασε σε απόσταση αναπνοής από το κορμί της, έκλεισε τα μάτια και οραματίστηκε την στιγμή που θα άγγιζε την ζεστή της σάρκα. Ακούμπησε τα δέρμα της απαλά, παράδοξος είχε μια χλιαρή ζεστασιά το κρύο δεν μπορούσε να την ζεστάνει και τα λιγοστά της ρούχα δεν έκαναν καλά την δουλεία τους. Αυτό όμως δεν τον πτόησε. Θα έπαιρνε αυτό που ήθελε εκείνο το βράδυ χωρίς αντιρρήσεις… Εκείνη την στιγμή καθώς ακούμπησε και τους δυο της ώμους το θήραμα του ξύπνησε, πετάχτηκε ταραγμένη με την ανάσα της να βγαίνει κοφτή… Δεν μίλησε δεν υπήρχε χώρος για λόγια από καμία πλευρά, η έκφραση του φόβου κάλυψε την τόλμη της.

Κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια να ξεφύγει από τα γερά του μπράτσα που ήταν σφιχτά σαν μέγγενη γύρω από το άθραυστο κορμί της. Για μια στιγμή βρεθήκαν σε θέση πάλης, αυτός όμως υπερίσχυε. Το βαρύ του στέρνο έπεσε επάνω της κόβοντας την ελευθερία να αναπνεύσει. Την ένιωσε να σπαρταρά σαν ψαρί πιασμένο στα δίχτυα ήθελε να αποκρυπτογραφήσει περισσότερα ,δεν δίστασε να την κοιτάξει στα μάτια επίμονα, αυτό έκανε το θηρίο μέσα του να ανατριχιάσει λιγάκι. Δεν κατάλαβε γιατί ,στράφηκε άλλου για να αποφύγει αυτό το βλέμμα… αλλιώς θα ήταν πιο δύσκολο.

Το δευτερόλεπτο που έστρεψε τα μάτια του άλλου, το ανήμπορο κορίτσι έψαχνε με τα χεριά της να βρει κάτι για να τον χτυπήσει, να τον ακινητοποιήσει για να ξεφύγει. Τότε για καλή της τύχη το χέρι της βρέθηκε σε πρόσκρουση με κάτι σκληρό και κρύο… Βρήκε αυτό που χρειαζόταν για να προστατευτεί… Του έριξε την πέτρα γρήγορα αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν να τον χτυπήσει λίγο πιο πάνω από το καρπό αφήνοντας του σημάδι.

Άρχισε να τρέχει στα χεριά της ένα καυτό υγρό, το αίμα του. Αυτό τον έκανε να χάσει την ψυχραιμία του, να την αφήσει από το σφιχτό του κράτημα… Εκείνη σπρώχνοντας τον κατάφερε να σηκωθεί την στιγμή που εκείνος ξαφνιάστηκε σηκώθηκε αγκομαχώντας και με μεγάλη προσπάθεια. Τα τρεμάμενα πόδια της δεν της άφηναν άλλη επιλογή ή καλύτερη διέξοδο διαφυγής. Κατάφερε να ξεφύγει για μερικά λεπτά…

Έτρεχε, έτρεχε μακριά προς την αντίθετη κατεύθυνση … Να ξεφύγει από τα χεριά του τέρατος που την κυνηγούσε, που διψούσε για απόλαυση. Όμως οι δρασκελιές οι δίκες του ήταν δυο φορές μεγαλύτερες από τις δίκες της. Δεν θα του ξέφευγε… Προσπάθησα να φωνάξω να την προειδοποιήσω όμως ούτε ένα ήχος δεν έβγαινε από τα χείλια μου, το μόνο που έκανα ήταν να τα ανοιγοκλείνω.

Κατάφερε να την προφτάσει, τον είχε εξαγριώσει με την συμπεριφορά της και θα το πλήρωνε ακριβά. Είχε βαρεθεί να του αντιστέκονται! Την γύρισε με βία προς το μέρος του. Οι κόχες των ματιών του είχαν μπει μέσα και η έκφραση του είχε σκληρύνει κι άλλο. Πάλεψαν για λίγα δευτερόλεπτα ακόμη ρίχνοντας την στο σκληρό γεμάτο χαλίκια δασάκι , είχε αρχίσει να τραντάζεται τινάζοντας τα χεριά για να τον αποφύγει… Στο πρόσωπο της φάνηκε ότι ο πόνος διαπέρασε όλο το σώμα της και δάγκωσε τα χείλη της για να μην φωνάξει… είχε ακόμα την δύναμη να αντιστέκεται πάλευε για την ζωή της. Γύμνωσε τα δόντια του για να την φοβίσει, τοποθέτησε τα χέρια της πάνω από το κεφάλι της ενώ το σώμα του είχε ακινητοποιήσει το δικό της… ο πόνος από τις πληγές που είχε υποστεί το σώμα της ήταν αβάσταχτος, την θόλωνε σε σημείο να λιγοστεύει η αντίσταση της! Κατάφερε να την στριμώξει. Με νύχια και με δόντια έσφιγγε της γροθιές της αλλά ήξερε πως δεν υπήρχε έξοδος διαφυγής. Ήταν έρμαιο στα χεριά ενός άγνωστου- αδίστακτου ανθρώπου που είχε έρθει να χαλάσει την ησυχία της, έρμαιο ενός όμορφου δαιμονικού αγγέλου… Στην αρχή σφράγισε απαλά τα χείλια της με ένα φιλί προσπαθώντας να διεισδύσει την γλωσσά του μέσα από σφραγισμένα χείλια της, νόμιζε πως θα εισέπραττε αγάπη για μια φορά… Ξεροκάταπιε όταν τα χείλια του άγγιξαν τα δικά της, η ανάσα της γρήγορη σχεδόν λαχανιασμένη από το τρέξιμο τον ζάλισε. Όσο περισσότερο την άγγιζε τόσο πιο πολύ έκαιγε το στομάχι του από τον πόνο και την αγωνιά. Κατάφερε να αγγίξει έστω για λίγο την γλωσσά της, τότε η φλόγα έγινε πιο δυνατή ήθελε να την εξερευνήσει πιο πολύ. Μόνο που τίποτε από αυτά τα φιλιά που της χάριζε δεν ήταν αληθινά. Η ανταπόκριση δεν ήρθε και η κοπέλα θα πλήρωνε για ότι του είχαν κάνει, ήταν παράλογος το ήξερε αλλά το θύμα του ήθελε να υποκριθεί έστω και για λίγο.

Έσκισε τα ρούχα της πετώντας τα απομεινάρια στο χώμα και ξεκούμπωσε το παντελόνι του με το ένα χέρι, είχε σκληρύνει πολύ. Δεν τον ένοιαζε αν αυτή ήταν έτοιμη… Τα δάκρυα της κυλούσαν ανεξέλικτα από τα μάτια της και σιγανοί λυγμοί έβγαιναν από το στόμα της. Μπήκε μέσα της με δύναμη, σοκ διαπέρασε το βλέμμα της, οι αντιστάσεις είχαν χαθεί και πια περίμενε να τελειώσει το μαρτύριο, της λεηλατήσης του κορμιού της. Έκλεισε τα μάτια για να μην βλέπει το αποκρουστικό θέαμα του βιασμού της.

«Να σε βλέπω» μούγκρισε το αφηνιασμένο λιοντάρι κάνοντας της κινήσεις του πιο σκληρές ξεσπώντας αλλεπάλληλες φορές, τον αρρωστημένο του πάθος επάνω της.
Άνοιξε τα μάτια τρεμουλιαστά αλλά μην μπορώντας να αντέξει για πολύ τα έκλεισε πάλι. Αυτό όμως ήταν αρκετό για να δει την φρίκη που καθρεπτίζονταν σε αυτά…
Το τέρας είχε χάσει τον εαυτό του, μόνο η ψυχρή παγωμένη μάτια της κοπέλας έφτασε για να τον αφυπνίσει… Βγήκε από μέσα της, σήκωσε με βιαστικές κινήσεις το παντελόνι, αφήνοντας την εκεί σαν μια άψυχη κούκλα. Έτρεξε μέχρι το αυτοκίνητο, τα χεριά του έτρεμαν και δεν θυμόταν καν πως έβαζαν μπρος… Γύρισε το κλειδί που είχε αφήσει στην μίζα δεξιά κοιτώντας γύρω γύρω για να δει αν υπήρχαν πιθανοί μάρτυρες… Τίποτα, η σιωπή κάλυπτε τα πάντα!

Πετάχτηκα ιδρωμένος από τον ταραγμένο ύπνο μου… Συνειδητοποιώντας ακόμη μια φορά πως το τέρας του εφιάλτη μου ήμουν εγώ και μόνο εγώ… όσο και να της φώναζα να προστατευτεί στον ύπνο μου αυτό δεν άλλαζε τα δεδομένα, την βίασα. Από εκείνην την ημέρα υποσχέθηκα στον εαυτό μου να αλλάξω, και αυτό έκανα. Όχι, ότι άλλαζε κάτι απλά έμενα πιο ήρεμος και ο εφιάλτης δεν έρχονταν τόσο συχνά! Δεν θυμόμουν το πρόσωπο της ήμουν μεθυσμένος και ήταν σκοτάδι, αλλά μια ερώτηση με βασάνιζε συνέχεια ποια να ήταν αυτή η κοπέλα, ζει; Και αν ναι που να βρίσκεται… Κάλυψα με τις παλάμες μου το πρόσωπο μου ξεφυσώντας… κατευθυνόμενος στο μπάνιο για ένα κρύο ντουζ. Μόνο έτσι θα μπορούσα να συνέλθω, όμως αυτό θα κρατούσε για λίγο… μόνο για λίγο!

Περιμένουμε με αγωνία τα σχόλια σας εδώ: http://www.bellandedward.org/t1452-topic#275716

Έντουαρντ

Έκανα το ντους μου και κάπως χαλάρωσα. Δεν μπορούσα φυσικά όλο αυτό να το ξεπεράσω δεν άντεχα. Δεν ξέρω πως το έκανα εγώ όλο αυτό αλλά νιώθω απαίσια για τον εαυτό μου. Προσπάθησα όμως κάτι να κάνω για να συγχωρεθώ τουλάχιστον σε ένα μικρό κομμάτι. Έγινα ψυχολόγος για να βοηθήσω ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Φυσικά ο Θεός με τιμωρούσε με την γυναίκα που παντρεύτηκα με προξενιό για να σωθεί η εταιρεία του πατέρα μου. Δεν με αγαπούσε αλλά ούτε εγώ την αγάπησα ποτέ .Κάναμε ένα παιδί το οποίο το μεγαλώνω μόνος μου ενώ εκείνη μένει στο ίδιο σπίτι με μας αλλά δεν ασχολείται. Θα μπορούσα να τα βροντήξω όλα και να φύγω αλλά δεν μπορώ ούτε να αφήσω την Ρένεσμι μόνη της ούτε να την αναγκάσω να ζήσει μια ζωή με λιγότερα χρήματα. Έβγαζα αρκετά χρήματα... όμως δεν μπορούσα να συντηρήσω ένα τόσο μεγάλο σπίτι μόνο με αυτόν τον μισθό. Το μεγαλύτερο μέρος των εσόδων μας προέρχονταν από την εταιρεία.

Ντύθηκα και πήγα στο κρεβάτι μου βλέποντας την Ρένεσμι.

"Μωρό μου γιατί δεν κοιμάσαι;"

"Μπαμπά" είπε σπαρακτικά και την πήρα αμέσως στην αγκαλιά μου.

"Τι είναι μωράκι μου;"

"Ήθελα να κοιμηθώ μαζί σου"

Την έβαλα να ξαπλώσει και την νανούρισα. Κοιμόταν βαθιά πλέον. Η Ρένεσμι ήταν όλη μου η ζωή. Ήταν τεσσάρων χρονών πανέξυπνη γλυκύτατη και πανέμορφη. Μου έμοιαζε πάρα πολύ. Τα μαλλάκια της τα ματάκια της τα χειλάκια της η μυτούλα της ήταν όλα δικά μου. Πάλι καλά που δεν πήρε τίποτα από την σκύλα την μάνα της.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Το πρωί με ξύπνησε το ξυπνητήρι και το κλάμα της Ρένεσμις ταυτόχρονα. Άλλη μια μέρα από την ζωή μας ξεκινούσε.
Έκλεισα το ξυπνητήρι και ασχολήθηκα με την Ρένεσμι.

"Μωρό μου γιατί κλαις;" απάντηση δεν πήρα.

"Ρενεσμι πονάς πουθενά;" ρώτησα και άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια.

Εκείνη όμως μου χαμογέλασε και με φίλησε. Την φίλησα και εγώ ενώ την πήρα στην αγκαλιά μου.

"Σ’ αγαπάω" μου είπε. Όταν το άκουγα να μου το λέει δεν με ένοιαζε τίποτα άλλο. Μωρό μου , παιδί μου...

"Και εγώ. Αλλά μην κάνει τέτοιες πλάκες στο μπαμπά φοβάται" την επέπληξα αλλά δεν κατάλαβε και πολλά.

"Καλά. Γάλα;" με ρώτησε.

"Εντάξει. Περίμενε να ντυθώ και θα στο φτιάξω."

Ντύθηκα γρήγορα με το κουστούμι μου η Ρένεσμι μου διάλεξε την γραβάτα την πήρα στην αγκαλιά μου και πήγα στην κουζίνα για να φτιάξω πρωινό. Ενώ το γάλα έβραζε και έφτιαχνα τον καφέ , το κουδούνι χτύπησε.

"Ανοίγω εγώ" μου είπε η Ρένεσμι αλλά δεν ήξερα ποιος είναι όποτε πήγα πίσω της .

"Ρένεσμι περίμενε" την πήρα στην αγκαλιά μου και άνοιξα την πόρτα

"Θείε Έμμετ" η Ρένεσμι τσίριξε και εκείνος μου την πήρε από την αγκαλιά μου.

Ο Έμμετ ήταν ο καλύτερος μου φίλος τον ήξερα από το δημοτικό και δουλεύαμε μαζί στην κλινική. Ήξερε τα πάντα για μένα εκτός από το τι είχε συμβεί εκείνη την νύχτα.

"Έντουαρντ είσαι καλά πάγωσες;" με ρώτησε.

"Εεε;;" 

"Νυστάζεις;"

"Ναι λίγο" απάντησα μηχανικά αλλά εκείνος δεν το πρόσεξε και έστρεψε την προσοχή του στην γλυκιά μου Ρένεσμι.

"Τι του έφερα εγώ του παιδιού μου;" ρώτησε την Ρένεσμι και εκείνη άνοιξε τα ματιάκια της διάπλατα από τον ενθουσιασμό της.

"Τι;" ρώτησε εκείνη με ανυπομονησία.

"Κρουασάν με μερέντα"

Ο Έμμετ με βοηθούσε πολύ με την Ρένεσμι. Ουσιαστικά την μεγάλωνα εγώ μαζί του. Ήξερε πως δεν μπορούσα να ετοιμάζω πρωινό και ερχόταν σχεδόν καθημερινά να μας φέρει κάτι να φάμε.

"Έντουαρντ το γάλα του παιδιού και τους καφέδες" διέταξε ενώ καθόταν με την Ρένεσμι ήδη στο τραπέζι. Και  κάπως έτσι παίρναμε  πρωινό  κάθε μέρα.

Σε λίγο ήρθε και η Έσμι η κυρία που μας βοηθούσε στο σπίτι και η Άλις η νταντά της Ρένεσμις , φύγαμε για την δουλειά με το τζιπ μου ενώ η Ρένεσμι μου παρήγγειλε ενώ πάζλ που ήθελε να παίξουμε το βράδυ.

Το πρώτο μου ραντεβού στο γραφείο πήγε πολύ καλά. Το δεύτερο όμως ήρθε να μου ταράξει τα νερά. Είχα ειδικευτεί σε αυτές τις περιπτώσεις αλλά δεν μπορούσα σήμερα. Δεν ξέρω για πιο λόγο αλλά ένιωθα εγκλωβισμένος από παντού. Βγήκα έξω στο μπαλκόνι και έβαλα τα κλάματα. Γονάτισα κάτω και έβαλα το κεφάλι μου στα γόνατα μου. Πως μπόρεσα να το κάνω εγώ αυτό; Πως; Γιατί ;Ξαφνικά ένιωσα τον Έμμετ να κάθεται δίπλα μου.

"Καλά ε..βρήκα πάζλ για την Ρένεσμι θα ξετρελαθεί"

"Ωραία" μουρμούρισα.

"Έντουαρντ;" ο Έμμετ άρχιζε να καταλαβαίνει..και αμέσως ένιωσα μεγάλη ντροπή .

"Έντουαρντ κλαις τι συμβαίνει; Έγινε κάτι με το παιδί;" με ρώτησε τρομοκρατημένος.

Με πήρε στην αγκαλιά του και μου έβγαλε την γραβάτα που με έπνιγε.

"Ρε φίλε τι έγινε πες μου"

"Κάτι από το παρελθόν" είπα κλαίγοντας με αναφιλητά.

"Σκότωσες κανέναν σε κυνηγάνε;"

"Όχι" μουρμούρισα.

"Ηρέμησε τότε σε παρακαλώ. Ότι και αν έγινε τότε θα το αντιμετωπίσουμε. Έχεις την Ρένεσμι Έντουαρντ πρέπει να φανείς δυνατός."

Είχε δίκιο. Δεν μπορώ να συγχωρήσω τον εαυτό μου γι’ αυτό που έκανα αλλά πλέον είναι αργά για να το πάρω πίσω και στο κάτω κάτω είμαι και πατέρας. Και η Ρένεσμι είναι όλη μου η ζωή.

~~~~~~~~~~~

Το τέλος της ημέρας είχε φτάσει και οδηγούσα προς το σπίτι μου με τον Έμμετ.

"Πότε θα πας να πάρεις το αυτοκίνητο σου από το συνεργείο;" ρώτησα. Ο Έμμετ την προηγούμενη βδομάδα είχε ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο. Ευτυχώς δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα με εκείνον ούτε με τον άλλο οδηγό αλλά το αυτοκίνητο του φίλου μου είχε σχεδόν διαλυθεί.

"Από τον επόμενο μήνα. Ξέρεις σκεφτόμουν να νοικιάσω ένα αυτοκίνητο ή αν μου δάνειζες εσύ ένα;" ρώτησε διστακτικά

"Εμ ναι κανένα πρόβλημα. Τι λες για τη bwe;" απάντησα χωρίς δισταγμό... ο Έμετ με έχει στηρίξει τόσο στην ζωή μου... ένα αυτοκίνητο δεν του άξιζε; 

"Σκεφτόμουν την volvara σου"είπε αμέσως με ενθουσιασμό αλλά μόλις το άκουσα αμέσως μου σφίχτηκε το στομάχι. Είχε χρόνια να το χρησιμοποιήσω. Είναι παράλογο το ξέρω αλλά προσπαθούσα να ξεχάσω τα πάντα. Γιατί δεν το πούλησα το ρημάδι;... αναρωτήθηκα και αναστέναξα.

"Αλήθεια έχεις πάρα πολλά χρόνια να την χρησιμοποιήσεις"

"Ναι εεε; "είπα κάπως νευρικά "Θα σου δώσω το bwe" συνέχισα πιο αποφασιστικά για να το καλύψω αλλά εκείνος αμέσως το κατάλαβε και με κοίταξε με αγωνία. Φυσικά όσο επιπόλαιος και να ναι δεν είναι ηλίθιος με ξέρει...

"Έντουαρντ τι συμβαίνει;"

"Απολύτως τίποτα. Θέλω να πάω στο παιδί μου" είπα κοφτά και εκείνος έδειξε να μην το πιστεύει και άλλαξε αμέσως κουβέντα για να μην με φέρει σε δύσκολη θέση.

"Αχ ναι η κα.Έσμι θα μαγειρέψει" είπε με ενθουσιασμό ενώ ξερογλειφόταν και χαμογελώντας ανακουφισμένος έστρεψα την ματιά μου στον δρόμο και δεν ξαναμιλήσαμε.

Μόλις μπήκα σπίτι μαζί με το Έμμετ μας καλωσόρισε η κα. Έσμι και ξεκίνησε να στρώνει το τραπέζι. Την ρώτησα για την Ρένεσμι και μου είπε πως είναι στο δωμάτιο της. Η Άλις είχε φύγει πριν πέντε λεπτά. Ανέβηκα πάνω να ξεντυθώ και πήρα μαζί μου και τον Έμμετ να του δώσω καμιά φόρμα μου για να μην είναι με το κουστούμι.

Φτάνοντας όμως στον πάνω όροφο είδα  το Ρενεσμάκο μου να κλαίει έξω από την πόρτα της σκύλας . Όχι πάλι! Ρόζαλι θα σε σκίσω. 

"Μωρό μου;" αμέσως την πήρα στην αγκαλιά μου και την πήγα στο δωμάτιο μου.

"Τι έγινε γιατί κλαις;"

"Γιατί η μαμά δεν μας αγαπάει μπαμπά; Τι της κάναμε;"

Ρώταγε εκείνο με παράπονο και εγώ έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου. Τι να σου πω τώρα; Ότι η μάνα σου κάθεται δίπλα μας μόνο για τα λεφτά; Γιατί αν με χωρίσει εκείνη θα χάσει και εκείνη τα λεφτά της.

"Δεν της κάναμε τίποτα μωρό μου. Πες μου τι έγινε;"

"Να χτύπησα την πόρτα της για να με πάρει αγκαλιά και με έδιωξε"

Έβλεπα τον Έμμετ δίπλα μου κόκκινο.

"Τώρα σε πήρα ο μπαμπάκας αγκαλίτσα. Ε; Μωράκι μου; Μην μου στεναχωριέσαι σε αγαπάει ο μπαμπάκας για όλο τον κόσμο"

Ο Έμμετ ήρθε κοντά μας και της έδειξε το παζλ.

"ΑΑααα" αναφώνησε με χαρά και για λίγο έδειχνε να ξεχνά το προηγούμενο συμβάν.

Μέχρι η Ρένεσμι να το ανοίξει είχαμε είδη βάλει τις φόρμες μας και παίζαμε μαζί της με το παζλ.

"Αγάπη μου έρχομαι σε λίγο" είπα μια στιγμή εκεί που είχε ξεχαστεί και έφυγα απο το δωμάτιο.

Τράβηξα την πόρτα και μπήκα στο δωμάτιο της Ρόζαλις.

"Πως μπαίνεις έτσι;" φώναξε...

"Σπίτι μου είναι ότι θέλω κάνω" 

"Αμα σου ζητήσω διαζύγιο θα χάσεις όλη σου την περιουσία"

"Το ίδιο  και εγώ ..Λοιπόν τι λες;"

"Τι θες;" αμέσως άλλαξε θέμα.

"Γιατί δεν πήρες αγκαλιά την Ρένεσμι;"

"Να σου πω επειδή μια φορά ήμασταν μεθυσμένοι πρέπει να το πληρώνω όλο αυτό μια ζωή;"

"Συγνώμη δεν την αγαπάς καθόλου;" 

"Μπορείς να μην με ενοχλείς ούτε εσύ ούτε το παιδί σου;" με ρώτησε πίσω και έμεινα σοκαρισμένος να την κοιτώ... Αυτή η γυναίκα είναι το κάτι άλλο... Το ορκίζομαι... δεν υπάρχει κανένα συναίσθημα μέσα της... τίποτα... το απόλυτο κενό.

Έντουαρντ pov

Έφυγα αλαφιασμένος από το δωμάτιο, χτυπώντας την πόρτα με δύναμη πίσω μου για να μην την ακούω πλέον. Είχα σιχαθεί τα λόγια της… Εγώ θεωρώ τον εαυτό μου τέρας αλλά και αυτή δεν είναι καλύτερη από εμένα..Πως μπορεί μια μητέρα να μην αγαπάει το ίδιο της το παιδί; Το ίδιο της το αίμα! Όλα λάθος, τίποτα σωστό δεν έχω κάνει σε αυτή την αθλία ζωή μου, μόνο για την γλυκιά μου Ρενεσμι, το κοριτσάκι μου δεν μετάνιωσα ποτέ.

Ακούμπησα για λίγο την πλάτη μου στον τοίχο ξεφυσώντας με δύναμη, κρατώντας το κεφάλι μου ανάμεσα στα χεριά μου γεμάτος απελπισία. Πηρά δυο, τρεις ανάσες για να καλμάρω τα νευρά μου ώστε να μην με δει έτσι το παιδί… Δεν ήμουν σαν και εκείνη. Και έπειτα πήγα να τους βρω στο δωμάτιο που ήταν με τον Έμετ. Έφτιαχναν ακόμα το παζλ και ευτυχώς η μικρή είχε ηρεμήσει.

«Ώρα για φαγητό…» δήλωσα ενώ έκανα νόημα με τα χέρια μου να σηκωθούν αλλά αυτοί έκαναν πως δε με άκουγαν.

«Θα κρυώσει σας προειδοποιώ, μπορείτε να το συνεχίσετε αργότερα» καλά από την Ρενεσμι το περίμενα αλλά όχι και από τον Έμετ, με αγνοούσαν παντελώς.

«Πόλυ καλά μείνετε νηστικοί θα πω στην Εσμι να βάλλει μόνο για έμενα και εσείς φάτε το παζλ σας» είπα καταβάλλοντας υπεράνθρωπες προσπάθειες να μην γελάσω.

«Μπαμπά άσε μας λίγο ακόμα» με παρακάλεσε με το αγγελικό της προσωπάκι και τις μπουκλίτσες της να πέφτουν μέσα στο πρόσωπο της καθώς έσκυβε να βάλλει ένα κομμάτι από το πάζλ στη θέση που ταίριαζε…

«Έμετ …» αναγκάστηκα να ζητήσω υποστήριξη. Δεν ξέρω πως το έκανε αλλά την κατάφερνε καλύτερα από εμένα. Ίσως γιατί εγώ δεν μπορούσα να της χαλάσω χατίρι. Σπάνια της έλεγα όχι σε κάτι…

«Πάμε Ρενεσμακο μου γιατί ο πατέρας σου δεν το βλέπω να μας αφήνει στην ησυχία μας»

«Εσύ δεν ήσουν αυτός που πεινούσε;» του αντιγύρισα και τότε η κοιλία του γουργούρισε δυνατά και η Ρενεσμι άρχισε να γελάσει πιάνοντας την κοιλία της. Κάτι τέτοιες ώρες ευχαριστούσα από μέσα μου τον Εμετ που της πρόσφερε απλόχερα την αγάπη του και την ψυχαγωγούσε με τον καλύτερο τρόπο.

«Το μενού περιέχει και τάρτα φράουλα, όποτε όποιος καθυστερήσει παραπάνω δεν θα βρει κομμάτι γιατί θα το έχω φάει όλο εγώ» απείλησα χρησιμοποιώντας και το τελευταίο μου χαρτί… Ήταν το αγαπημένο γλυκό της σίγουρα σε αυτό δεν μπορούσε να αρνηθεί.

«Γιατί δεν το λες τόση ώρα μπαμπά;» είπε με παράπονο και έπειτα απευθύνθηκε στον Έμετ. «Εσύ γρήγορα κάτω μαζί μου να φάμε και να συνεχίσουμε» μίλησε επιτακτικά και ο Έμετ στριφογύρισε τα μάτια του άναυδος.

«Από πού πηρέ αυτό το ύφος το γλωσσάδικο σου;» γύρισε προς το μέρος μου με την απορία να διαγράφεται στα χαρακτηριστικά του προσπαθώντας να κρύψει ένα γελάκι.

«Έλα μου ντε» ειρωνεύτηκα εγώ…

«Μην μιλάτε σαν να μην είμαι εδώ» πετάχτηκε πάλι με την τσιριχτή φωνούλα της και γελάσαμε ταυτόχρονα.

«Το βλέπω η μικρή θα μας βάλλει τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι» είπε ο Εμετ και σηκώθηκε από το πάτωμα βοηθώντας την Ρενεσμι να σηκωθεί και αυτή.

«Όχι ότι δεν μας τα έχει βάλλει ήδη» ολοκλήρωσα εγώ.

Στην τραπεζαρία όλα ήταν έτοιμα! Το τραπέζι στρωμένο με ένα λευκό κεντημένο με λουλούδια τραπεζομάντιλο και πάνω από αυτό υπήρχαν στην θέση του καθενός τοποθετημένα τα πιάτα και τα μαχαιροπίρουνα μας…

H Έσμι μας σέρβιρε κοτόπουλο ψητό με πατάτες φούρνου. Η δύναμη της ρίγανης εισέβαλε στα ρουθούνια μου καθώς οσμίστηκα το πιάτο που είχα μπροστά μου και η γεύση του λεμονιού ξίνισε λίγο την γλωσσά μου καθώς δοκίμαζα το υπέροχο δείπνο μας. Απέναντι μου η Ρενεσμι ετοιμαζόταν να κάνει ζαβολιά… Κρατούσε στα χεριά της μια μικρή ψίχα από το ψωμί και προσπαθούσε να την πλάσει με τον αντίχειρα και το δίχτυ της σε μπαλάκι… Την ώρα που την ετοίμασε την πέταξε στο κεφάλι του Εμετ πιάνοντας τον τελείως απροετοίμαστο αφού είχε συγκεντρωθεί στην επομένη μπουκιά φαγητού του.

«Μικρό διαβόλι» είπε μέσα από τα κλειστά δόντια του ψιθυριστά. Εγώ κρατούσα το πιρούνι κοιτάζοντας πότε τον έναν και πότε τον άλλο περιμένοντας την επομένη κίνηση για επίθεση. Ο Εμετ έφτιαχνε την δική του μπάλα από ψωμί κάτω από το τραπέζι και αιφνιδιάζοντας με την πέταξε προς το μέρος μου γελώντας τρανταχτά με το πάθημα μου και την ιδία διαδικασία ακολούθησε και η Ρενεσμι, λες και έκαναν ένα σιωπηλό κόμμα εναντίον μου.

«Έτσι είστε ετοιμαστείτε για πόλεμο» φώναξα σαν να φαινόμουν εκνευρισμένος. Έφτιαξα πολλά πυρά πάνω στο τραπέζι και το ίδιο έκαναν και αυτοί. Αρχίσαμε να πετάμε ο ένας στον άλλο ψωμιά κάνοντας το πάτωμα και το τραπέζι χάλια, ψωμιά εκσφενδονίζονταν από όλες τις μεριές. Ποτέ προσπαθούσα να προφυλαχτώ με τα χέρια μου πότε με το καπάκι της πιατέλας που σκέπαζε το κρέας βάζοντας την μπροστά μου σαν ασπίδα… Το διασκεδάσαμε με την ψυχή μας! Εκείνη την στιγμή μπήκε μέσα η Εσμι με ένα σοκαριστικό βλέμμα να διαγράφεται στο πρόσωπο της….

«Να δω ποιος θα μαζέψει αυτό το χάλι εδώ μέσα» μας μάλωσε... «Εσείς οι μεγάλοι είστε χειρότεροι από το μικρό ζουζούνι μας» συνέχισε μαλακώνοντας τον τόνο της φωνής της.

Η αλήθεια είναι ότι τώρα είχα τύψεις που θα τα έκανε όλα μονή της και αντί να της κάνουμε την ζωή πιο εύκολη της την δυσκολεύαμε περισσότερο. Την συμπαθούσα την Εσμι μου είχε σταθεί όλα αυτά τα χρόνια σε δύσκολες συνθήκες, την είχα σαν μητέρα μου.

«Θα σε βοηθήσω να τα μαζέψουμε μετά» προσφέρθηκα.

«Ευχαριστώ αγόρι μου αλλά καλυτέρα να ξεκουραστείς μη ξεχνάς ήδη κουράζεσαι αρκετά με την δουλεία σου» άρχισε να μαζεύει τα μισοφαγωμένα πιάτα μας από το τραπέζι.

«Ποιος θέλει τάρτα;» ρώτησε αυτόματα και κοίταξε την κόρη μου.

«Όλοι» απάντησε με μια φωνή η Ρενεσμι μου. Της χαμογέλασα γλυκά από την άλλη άκρη και κατένευσα στην Εσμι που περίμενε υπομονετικά για να πάρει την άδεια να φύγει.

Πέρασαν μόλις πέντε λεπτά και επέστρεψε στο τραπέζι με μεγάλα κομμάτια τάρτας…

«Έντουαρντ μπορώ να σου ζητήσω κάτι;» είπε καθώς μου έβαζε ένα κομμάτι γλυκό στο πιάτο μου.

«Φυσικά, ότι θες» ποτέ δεν μου ζητούσε χάρες και τώρα ήμουν πραγματικά περίεργος να μάθω.

«Ξέρεις πως είμαι μεγάλη πλέον και δεν μπορώ να κάνω πολλά, κουράζομαι εύκολα» σταμάτησε για λίγο και περίμενα να δω που θα καταλήξει. Για λίγο μου είχε κοπεί η ανάσα δεν ήθελα να φύγει από το σπίτι είχα ανάγκη να υπάρχουν διπλά μου άνθρωποι που με αγαπούν και να τους εμπιστεύομαι γιατί ήταν μετρημένοι στα δάχτυλα.

«Να σκεφτόμουν…» κόμπιασε , δεν με κοιτούσε στα μάτια σαν να ντρεπόταν γι’ αυτό που θα ζητούσε.

«Πες μου Εσμι θα κάνω ότι χρειαστεί για να μην φύγεις» και το εννοούσα.

«Σκεφτόμουν να φέρω άλλη μια κοπέλα να δουλέψει εδώ.»

«Έχεις κάποια υπόψη σου;» ρώτησα με ενδιαφέρον.

«Ναι. Μένει μαζί μου στο σπίτι μου και έχει ανάγκη από δουλεία δεν τα βγάζουμε περά μόνο με τον δικό μου μισθό»

«Δεν μου είχες πει ότι έχεις συγγενείς» η φωνή μου ήταν πιο σιγανή από το συνηθισμένο.

«Δεν είναι συγγενείς μου απλός προστατευόμενη μου» φαινόταν πως δεν ήθελε να αποκαλύψει παραπάνω πληροφορίες γι’ αυτό και το σεβάστηκα.

«Μπορεί να ξεκινήσει από αύριο» είπα και με αγκάλιασε γλυκά ενώ τα μάτια της γυάλιζαν από χαρά.

«Σε ευχαριστώ Έντουαρντ έχεις μεγάλη καρδία ο θεός θα σε ανταμείψει κάποια μέρα» είπε και αμέσως και έκανε μεταβολή κατευθυνόμενη στην κουζίνα πριν προλάβω να ανταποκριθώ στα λόγια της.

Θα ήθελα τα λόγια της να έχουν μια δόση αληθείας αλλά όχι δεν ήταν έτσι εγώ ήμουν καμένο χαρτί, θα έβραζα στα καζάνια της κολάσεως για αυτό που είχα κάνει. Θα ερχόμουν αντιμέτωπος με τις συνέπειες των πράξεων μου κάποια μέρα χωρίς καν να αγκομαχώ και να αντιστέκομαι θα τα παρατούσα και θα άφηνα την θεια δίκη να με κατακρίνει δίνοντας μου την χαριστική βολή. Μου άξιζε και με το παραπάνω….




Η ώρα περασμένη και εγώ ακόμα να κοιμηθώ στριφογύριζα στο κρεβάτι με τα λόγια της Εσμι να αντηχούν μέσα στο μυαλό μου. Μερικές φορές τα πράγματα είναι τόσο δύσκολα που και να θες να αντιστρέψεις την κατάσταση δεν γίνεται, δεν υπάρχει λύση. Κίνητρο; Ούτε από αυτό είχα για να παλέψω στην ζωή μου. Μια γυναίκα να με αγνοεί, μια μοίρα να με χτυπάει συνεχώς από παντού τι άλλο θα μου συνέβαινε; Αν δεν είχα την κόρη μου θα τερμάτιζα την ζωή μου ακόμη και τώρα. Είχα σκεφτεί πολλές φορές την αυτοκτονία ως μοναδική λύση… δεν ήμουν ο εαυτός μου εκείνο το βράδυ και θα το πληρώνω για πάντα. Για πάντα… Ο πόνος στο στήθος μου έγινε για άλλη μια φορά αφόρητος! Πρέπει να ξεχάσω εκείνη την κρύα γεμάτη πόνο βραδιά… Πρέπει!

Τελικά όλη την νύχτα δεν έκλεισα μάτι. Φοβόμουν πως με την ψυχολογία που έπεσα στο κρεβάτι οι εφιάλτες μου θα γυρνούσαν δριμύτεροι και πιο έντονοι. Η ώρα ήταν μόλις επτά… Σηκώθηκα με αργές κινήσεις. Πήγα στο μπάνιο παραπατώντας από την αϋπνία. Έβρεξα το πρόσωπο μου με κρύο νερό για να καλμάρω τον εαυτό μου. Θυμήθηκα όταν το μυαλό μου άρχισε να παίρνει στροφές πως το πρώτο μου ραντεβού ήταν στις δέκα άρα μπορούσα να διοχετεύσω την κακή μου διάθεση στην γυμναστική. Φόρεσα μια μαύρη φόρμα, ένα άσπρο μακό φανελάκι και τα αθλητικά μου παπούτσια… Έκανα το γύρω του σπιτιού πέντε φορές, ο ιδρώτας έσταζε από την πλάτη μου καταλήγοντας χαμηλά στην ραχοκοκαλιά μου. Σκούπισα με την ανάστροφη του χεριού μου το μέτωπο μου και συνέχισα τις ασκήσεις στο προσωπικό μου γυμναστήριο!

Κατά τις οκτώ και μισή είχα κάνει μπάνιο και έτρωγα το πρωινό που μου είχε σερβίρει η Εσμι… Ένιωθα περίεργα σήμερα, το σφίξιμο στο στομάχι ακόμη και μετά από ξεθεωτική γυμναστική δεν έλεγε να με αφήσει στην ησυχία μου. Χρειαζόμουν να εργαστώ περισσότερο από ποτέ! Χρειαζόμουν να ξεχάσω… Πηρά το βαλιτσάκι της δουλειάς στα χεριά, πριν φύγω όμως ήθελα να χαιρετήσω την Ρενεσμι όταν χτύπησε το κουδούνι. Φώναξα να ανοίξει κάποιος αλλά όπως φαίνεται όλοι ήταν απασχολημένοι…

Έφτασα μέχρι το χερούλι της πόρτας περπατώντας χαλαρά, δεν περίμενα κανένα πολύ πιθανό να ήταν ο Εμετ κάνει αυτές τις ξαφνικές επισκέψεις συχνά χωρίς να προειδοποιήσει! Άνοιξα μερικά εκατοστά την πόρτα και η ανάσα μου κόπηκε αυτόματα από το θέαμα. Μια κοπέλα που δεν γνώριζα έκανε την εμφάνιση της… με καστανά μπουκλωτά μαλλιά να πέφτουν στους ώμους της, με ένα πρόχειρο ντύσιμο σχεδόν φτωχικό.

Την κοίταζα στα μάτια εξερευνώντας την για δευτερόλεπτα, το βλέμμα της με έκανε να αναριγήσω ήταν τόσο διαπεραστικό, με το ίδιο ύφος με κοιτούσε και αυτή… Καθάρισα το λαιμό μου με ένα βήξιμο προσπαθώντας να ανασυγκροτήσω τις σκέψεις μου.

«Δεσποινίς ψάχνετε κάτι;» ρώτησα ενώ κοίταξα άλλη μια φορά την ώρα από το ρολόι που φορούσα στο χέρι μου.

«Ε εδώ δεν είναι το σπίτι του κύριου Κάλεν;» με κοίταξε απορημένη. Την ώρα που το έλεγε έμπλεχε τα δάχτυλα της μεταξύ τους φαινόταν ευδιάκριτα το άγχος της. Προσπάθησα να την κάνω να νιώσει άνετα…
«Βεβαία εδώ είναι και εγώ είμαι αυτοπρόσωπος ο Καλεν. Εσείς ποιον ψάχνετε; Δεν θυμάμαι να σας έχω ξαναδεί» γέλασα σιγανά με τον τρόπο που σούφρωσε τα χείλια της.

«Ρε αδελφάκι μου αστυνομικός είσαι και κάνεις τόσες ερωτήσεις;» είπε αυθάδικα. Δεν ξέρω γιατί αλλά ο τρόπος την ήταν τόσο αξιαγάπητος ακόμα και αν μιλούσε άπρεπα. «Ψάχνω την Εσμι. Μου είπε να περάσω το πρωί για την δουλεία» τότε κατάλαβα πως ήταν προστατευόμενη της Εσμι, όπως την είχε αποκαλέσει.

«Μάλιστα. Έλα να σου δείξω την κουζίνα εκεί θα την βρεις» μπήκαμε στο σαλόνι και την κατεύθυνα ως εκεί αφήνοντας την στα χεριά της Εσμι.

«Συγγνώμη κορίτσια θα τα πούμε άλλη φορά γιατί έχω αργήσει» είπα και αφού έτρεξα και φίλησα την μικρή μου έφυγα γρήγορα από το σπίτι…

Σε όλη την διαδρομή προς το γραφείο έφερνα στο μυαλό μου ξανά και ξανά όλη την σκηνή από την στιγμή που άνοιξα την πόρτα και είδα αυτό το περίεργο κορίτσι να με κοιτάζει... Ήταν καθηλωτικά όμορφη ακόμα και μέσα από τα φτωχική της αμφίεση... Χωρίς να ξέρω το γιατί ακόμα και αυτό το αυθάδικο στοματάκι της έκανε όλο μου το είναι να αναστατωθεί και να το ξυπνήσει με έναν περίεργο και πρωτόγνωρο τρόπο... ήταν λες και ήρθε ξαφνικά για να με κάνει να δω την ζωή με άλλο μάτι... να δω την ζωή μέσα από την δική της οπτική γωνιά και να την εκτιμήσω περισσότερο... να προσφέρω σε αυτήν την ζωή όσα εγώ στέρησα από εκείνο το κακόμοιρο κορίτσι που τόσο άδικα το έκανα να υποφέρει στα χέρια μου πάνω σε μια στιγμή απόγνωσης.

‘’Τι να κάνει άραγε εκείνο το κορίτσι... ‘’σκέφτηκα αμέσως και αναστέναξα... Ελπίζω να είχε καλύτερη μοίρα από αυτή που επέλεξα εγώ για εκείνην... Ελπίζω να είναι ζωντανή και η μοίρα ξανά να την κάνει να βρεθεί στο δρόμο μου για να μπορέσω να κάνω τα πάντα για εκείνην και να της ξεπληρώσω όσα της στέρησα εκείνο το βράδυ... Ελπίζω...

Έντουαρντ pov

Η μέρα στο γραφείο κύλησε αρκετά ήρεμα είχα κάποιες συνεδρίες και λίγο διάβασμα για την μεταπτυχιακή μου εργασία οπότε αποφάσισα το απόγευμα να κάνω ένα διάλειμμα αφού είχα κενό ανάμεσα στα ραντεβού και να πάω με τον Έμμετ για κανέναν καφέ. Πήγα στο γραφείο του και τον είδα να ρίχνει βελάκια...

"Γεια σου μπαμπάκα" με χαιρέτησε χαζογελώντας....

"Έχω κενό δεν πάμε για καφέ;"

Ο Έμμετ με κοίταξε περίεργα. Η αλήθεια είναι ότι δεν συνήθιζα να βγαίνω από το γραφείο μου και μάλιστα να βγαίνω και εκτός κλινικής.

"Έχεις πυρετό;" με ρώτησε κοροϊδευτικά.

"Δεν ξέρω τι με έπιασε και θέλω να πάω έξω, θα έρθεις;" τον ρώτησα γιατί πραγματικά δεν άντεχα άλλο εκεί μέσα.

"Πάμε, πάμε μία φορά έγινες άνθρωπος γιατί να μην το εκμεταλλευτώ;" μου είπε ενώ φόραγε το παλτό του.

"Γιατί μωρέ πριν τι ήμουν;" ρώτησα ενώ μπαίναμε στο ασανσέρ για να κατέβουμε στο πάρκινγκ.

"Στριμμένο Άντερο" απάντησε ενώ περίμενα να του ανοίξω το αυτοκίνητο. Τον κοίταξα λίγο περίεργα αλλά δεν τον ενόχλησε καθόλου.

"Οχού σκέψου σε πόσα δωμάτια βγάζεις την ημέρα σου...Σε τέσσερα δωμάτια όλα και όλα. Στο γραφείο, στο δωμάτιο σου ή της Ρένεσμι και στην κουζίνα"

"Εντάξει έχεις δίκαιο. Τι θα πάρουμε;" τον έκοψα γιατί περίμενα να διαλέξουμε τα γλυκά μας. Εγώ τελικά διάλεξα μία απλή πάστα φούρνου ενώ ο φίλος μου μια με φιστική καρύδι και καραμέλα...Επίσης διάλεξα και κάποιες για το σπίτι.

"Εμμ...βάλτε μου για το σπίτι πέντε σοκολατινές , έξι τάρτες με φράουλα , τρεις φούρνου και αυτές εκεί με την μερέντα άλλες τρεις."

Η κοπέλα άρχιζε να βάζει στα κουτιά την παραγγελία μου και ο Έμμετ με κοίταξε περίεργα.

"Καλά ένας άνθρωπος και ένα νήπιο πόσες πάστες μπορούν να φάνε;" με ρώτησε "Θα σκάσετε"

"Θα έρθεις το βράδυ για φαγητό;

"Εννοείτε"

"Ωραία τότε όχι μόνο δεν φτάνουν αλλά θα πρέπει να παραγγείλω κι άλλα" τον ειρωνεύτηκα.

Η κοπέλα μου έδωσε τις σακούλες και ο Έμμετ πήρε τα γλυκά μας μαζί με τους καφέδες μας.
Καθίσαμε σε τραπεζάκι δίπλα στην τζαμαρία βλέποντας τα αυτοκίνητα να περνάμε και τις σταγόνες της βροχής να πέφτουν.

"Πάντως χωρίς πλάκα πρέπει να σταματήσουμε να δίνουμε στο παιδί γλυκά" με μάλωσε ο Έμμετ.

"Οχού! Σαν την Έσμι!" γκρίνιαξα "Το παιδί είναι μία χαρά γυμνάζεται κάθε μέρα κάνει κολύμβηση και μπαλέτο και δεν πειράζει να τρώει και κανένα γλυκό. Άλλωστε πόσο μωρέ τρώει η Ρένεσμι;"

"Καλά ότι πεις. Σήκωσε τώρα το κινητό σου που βαράει και μου πήρε τα αυτιά"

"Ναι" απάντησα γιατί δεν ήξερα αν θα ήταν η Ρένεσμι ή η Έσμι.

"Έλα Έντουαρντ η Άλις είμαι" μου είπε.

"Έλα Άλις όλα καλά;"

"Έντουαρντ συγνώμη δεν πρόλαβα την Ρένεσμι και πήγε στην κα.Κάλλεν και της έσκισε την ζωγραφιά."

Όχι πάλι!!!Θα την σκίσω!!!Θα πεθάνει!!!Ροζαλι σήμερα θα πεθάνεις!!

"Άλις σου έχω πει ένα εκατομμύριο φορές να κρατάς την Ρένεσμι μακριά από το δωμάτιο αυτινής...Δεν το έχω πει; Μία φορά μακάρι να με ακούγατε. Τέλος πάντων που είναι το παιδί;"

"Να στη δώσω"

"Μπαμπάκα" άκουσα την Ρένεσμι να μου λέει κλαίγοντας....

"Μωρό μου γιατί κλαις τι έγινε;"

"Μπαμπά η μαμά μου έσκισε την ζωγραφιά που έκανα όταν της την έδωσα να την δει"

"Ηρέμησε ζουζουνάκι μου...Δεν πειράζει. Θα φτιάξουμε καινούρια και θα την κολλήσουμε στον τοίχο όπως κάθε φορά. Έλα ο μπαμπάκας σου πήρε και σοκολατίνα που σ’ αρέσει"

"Δεν θέλω. Γιατί δεν με αγαπάει η μαμά;" ρώτησε με παράπονο και μου έκανε την καρδιά μου χίλια κομμάτια

"Σ’ αγαπάει ο μπαμπάς δεν φτάνει αυτό;" ρώτησα αν και περισσότερο ρωτούσα τον εαυτό μου.

Συνέχιζε να κλαίει και δεν άντεξα."Έρχομαι από εκεί...Σκέψου τι θέλεις να κάνουμε" της είπα μήπως σκεφτόταν κάτι και την έκανα να ξεχάσει.

"Εντάξει θα σκεφτώ" τελικά ανταποκρίθηκε με τρεμάμενη φωνή, καθώς ρούφαγε την μυτούλα της και δεν χρειαζόμουνα τίποτα άλλο.

"Έμμετ πάμε" φώναξα ενώ άρχισα να τρέχω σαν τον παλαβό. Έβαλα μπρος το αμάξι ενώ εκείνος έχοντας είδη καταλάβει τι συνέβαινε έπαιρνε στο γραφείο να ενημερώσει.

Φτάσαμε γρήγορα σπίτι και βρήκα την Ρένεσμι στην αγκαλιά της καινούριας γλυκύτατης κοπέλας να προσπαθεί να την ηρεμήσει ενώ η Έσμι με την Άλις προσπαθούσαν της να βοηθούν και εκείνες.

"Κοίτα ποιος ήρθε" της είπε η κοπέλα και η Ρένεσμι έπεσε αμέσως στην αγκαλιά μου.

"Σώπα μωράκι μου σώπα" της είπα ενώ της χαμογελούσα. Την έκανα ένα γύρω στο σπίτι όπως όταν ήταν μωρό και αποκοιμήθηκε στα χέρια μου. Την ανεβάσαμε πάνω μαζί με τον Έμετ και την έβαλα στο κρεβάτι μου. Την σκέπασα με την κουβέρτα ενώ ο Έμετ έφερε το αρκουδάκι της και η Άλις της έβγαζε τα κοκαλάκια από τα μαλλιά.

Ο Έμμετ την πήρε στην αγκαλιά του ενώ εγώ την άφηνα από την δική μου για να πάω να πνίξω την Ρόζαλι.

"Θα μείνουμε εμείς μαζί της" μου είπαν και κατευθύνθηκα προς το δωμάτιο της σκύλας.

Μπήκα μέσα και την κόλλησα στο τοίχο...

"Για άκου να σου πω, το παιδί μου δεν θα το ξαναστεναχωρήσεις ποτέ, άκουσες!" ούρλιαξα. ‘’Ακόμα και αν σε ενοχλεί θα παίρνεις τηλέφωνο εμένα και θα μου το λες σε εκείνη θα κάνεις σαν να μην συμβαίνει τίποτα και την επόμενη φορά που θα σου δώσει ζωγραφιά θα την πάρεις και μετά μόνη σου πέταξε την αλλά δεν θα την ξαναστεναχωρήσεις το κατάλαβες; Γιατί σηκώνομαι και φεύγω με το παιδί και μετά να δω πως θα ζήσεις"

Πήγε να μου απαντήσει αλλά ακούστηκε ένας θόρυβος. Γύρισα το κεφάλι μου και είδα την κοπέλα να προσπαθεί να μαζέψει κάτι που έσπασε.

"Ποια είναι αυτή; Η γκόμενα σου; Θα έπρεπε να είχες καλύτερη γούστο..Κοίτα πως είναι"

"Ρόζαλι σταμάτα! "απαίτησα. "Η κοπέλα βοηθάει την Έσμι στις δουλειές εντάξει;"

"Και πάλι κρυφάκουγε. Απολύεσαι!"

"Μανταμ εγώ για την Ρένεσμι ήρθα και χτύπησα πάνω στο γυαλικό σου."

"Πως μιλάς έτσι;’’ της είπε. Μα καλά δεν καταλαβαίνει πόσο πονεμένη είναι αυτή η κοπέλα;

Η κοπέλα έφυγε και εγώ έμεινα μόνος με την σκύλα.

"Η κοπέλα δεν θα φύγει και όσο για το παιδί όπως είπαμε" τσίριξα και έκλεισα την πόρτα. Έτρεξα προς το κορίτσι. Το είδα να έχει βγει στο μπαλκόνι και να κλαίει με λυγμούς. Αμέσως με έπιασε μια τρυφερότητα να την πάρω στην αγκαλιά και να την κάνω να χαμογελάσει. Πήγα να την αγκαλιάσω αλλά αμέσως έφυγε από κοντά μου.

"Μην μ’ ακουμπάς!" φώναξε και γα κάποιο λόγο αυτό με έκανε να λυγίσω και να νιώσω πολύ άσχημα.

"Συγνώμη για τον τρόπο της. Δεν απολύεσαι όπως και από όλα αυτά που είπε δεν ισχύει τίποτα. Απλά δεν τα πάμε πολύ καλά."

"Είναι σκύλα" μου είπε.

"Είναι"

"Που την βρήκες;"

"Μου την βρήκαν" την διόρθωσα.

"Πλάκα κάνεις;" με ρώτησε και έγνεψα αρνητικά.

"Πάντως σε ευχαριστώ που ηρέμησες την Ρένεσμι."

"Τίποτα" είπε κοκκινίζοντας ελαφρώς.

"Με λένε Έντουαρντ λογικά θα το ξέρεις ήδη" είπα κάπως νευρικά και της έτεινα το χέρι μου "Εσένα;" Ρώτησα και για λίγο την είδα να διστάζει.

"Μπε-λλα" είπε τρεμάμενα.