Dancing With The Rain (Χορεύοντας με την Βροχή)

Εισαγωγή

Το όνομα μου είναι Μπέλα.
Μπέλα Σουάν..

Δεν είμαι ένα φυσιολογικό κορίτσι..

Ποτέ δεν μου
ΕΠΕΤΡΕΨΑΝ να είμαι αυτό που θέλω να είμαι..

Ο ήχος μιας ύπουλης σύγκρουσης
σταγόνας με έδαφος γινόταν πιο έντονος.
Κοίταξα ψηλά και το μαύρο των ματιών μου φάνταζε πιο σκούρο
μπροστά στην θέα των σκοτεινών σύννεφων. Πιτσιλιές έπεφταν
με δύναμη στο μέτωπο μου, στραγγίζοντας στα ματόκλαδα και κυλούσαν στα
μάγουλα και το πιγούνι. Ποτέ δεν μου άρεσε η βροχή.
Ήταν κρύα, υγρή, βρώμικη. Είχα ξεχάσει τα παιδικά μου
χρόνια, τότε που πλατσούριζα στις λασπολιμνούλες και
μάζευα στην χούφτα τις σταγόνες της. Την είχα μισήσει. Αλλά τώρα ήταν η μόνη που μου κρατούσε συντροφιά. Κάλυπτε τα δάκρυα μου. Μου άρεζε να προχωρώ
μέσα στην βροχή γιατί κανείς δεν καταλάβαινε ότι κλαίω, ότι πονάω. Ένα μικρό υπόστεγο με καλούσε κάτω από την υπόσταση του, το προσπέρασα υποτιμητικά. Η βροχή είχε μετατραπεί σε έναν αδύσωπο κατακλυσμό. Καμία παρουσία γύρω μου, μόνη μου να απολαμβάνω τον φόβο να με
κατατρώει. Ξάπλωσα στο υγρό γρασίδι και αφουγκράστηκα την δυναμική ηχό της βροχής.
Ανοιγόκλεισα τα βλέφαρα μου και ένα ύπουλο χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μου.
Ξαφνικά, ένας χαρακτηριστικός ήχος αντήχησε στα αυτιά μου σαν μια φάλτσα μελωδία,
ήταν η ώρα του βραδινού γεύματος. Σηκώθηκα και ακολούθησα το
μονοπατάκι που σε οδηγούσε μέσα στην τεράστια αυλή του κτιρίου.
Η μεγάλη καφετιά βρώμικη πινακίδα έχασκε κάτω από το λιγοστό
φως ‘’Ψυχιατρικό Ίδρυμα Λένοξ’’. Έφτυσα με αηδία και
την προσπέρασα με γρήγορα βήματα βγάζωντας τα βρεγμένα ρούχα
μου και πετώντας τα πίσω μου. Στο κάτω κάτω ποιος θα με παρεξηγούσε?
΄Ήμουν τρελή. Μια ακόμη τρελή στην λίστα των ψυχικά διαταραγμένων ατόμων..

Μπορείτε να αφήνετε τα σχόλια σας εδώ:
http://www.bellandedward.org/t1496-topic#301426

Dancing With The Rain (Χορεύοντας με την Βροχή) Tumblr_luxgpy1pJA1r5swsro1_500

Dancing With The Rain (Χορεύοντας με την Βροχή) Tumblr_luxgpy1pJA1r5swsro1_500

Dancing With The Rain (Χορεύοντας με την Βροχή) Detective

1ο κεφάλαιο
The Black Man

«Ιζαμπέλα Σουάν?» ακούστηκε μια υπερβολικά αγαπημένη μου φωνή που συνοδευόταν με την παρουσία του Κάρλαιλ Κάλεν.
Δεν έκανα τον κόπο να απαντήσω, η φωνή μου ήταν αδύναμη και έβγαινε με δυσκολία από τα πνευμόνια μου. Η χθεσινοβραδινή βροχή δεν μου βγήκε σε καλό... Ο Κάλεν ήταν υπεύθυνος της νοσηλευτικής του ψυχιατρικού τμήματος και γνώστης των πάντων. Άνθρωπος τόσο στη ψυχή όσο και στο μυαλό. Στάθηκε πάνω από το καταϊδρωμένο μαξιλάρι μου και εξέτασε λεπτομερώς το πρόσωπο μου. «Νομίζω πως το χρώμα των ματιών σου, άνοιξε.» Είπε και χαμογέλασε γλυκά. Με απαλές κινήσεις, σε λίγα λεπτά μόνο είχε βγάλει την διάγνωση του. «Πνευμονία.» Μουρμούρισε νωχελικά. Έκλεισα τα μάτια μου και αφουγκράστηκα την ανάσα και τους χτύπους της καρδιάς που με απομάκρυναν από αυτό που περίμενα χρόνια τώρα. «Δυστυχώς, δεσποινίς Σουάν, θα μας κάνετε παρέα για λίγο ακόμη.» Με κοίταξε με τα εκφραστικά του μάτια και βγήκε από το δωμάτιο. Δεν είχα ανάσα να το ανεχτώ περισσότερο..
**********
Η Ρενέ μπήκε μέσα φουρκισμένη, έβγαλε από τα ντουλάπια τα ρούχα μου και τα έχωσε στην βαλίτσα. «Δεν μπορώ να περιμένω άλλο για να σε πάρω κοντά μου. Αρκετή υπομονή έκανα τόσα χρόνια.» Το πικρό χαμόγελο της συνοδευόταν με την ζεστή χροιά της φωνής της που μου θύμιζε την παλιά καλή Ρενέ. Εκείνα τα πρωινά που μου πετούσε μαξιλάρια ή έβαζε κάτω από την μύτη μου κουλουράκια κανέλας για να ξυπνήσω για το σχολείο. Κατέβαινα τα σκαλιά, στην τραπεζαρία και μπροστά μου απλωνόταν μια όαση με χυμώδες φρουτοχυμούς, φρεσκοψημένα κουλουράκια και λαχταριστά κρουασάν. Και κάπου εκεί, σε μια καρέκλα του τραπεζιού, ο Τσάρλι, να αλείφει την φέτα του αισθησιακά, με ένα γλυκύτατο χαμόγελο, χωρίς ενοχές γι’ αυτά που είχε κάνει την προηγούμενη νύχτα. Πάντα χαμογελούσε την επόμενη μέρα όταν ξελάφρωνε τις άγριες διαθέσεις του πάνω μου. Δεν τολμούσα να τον κοιτάξω, τα μάτια μου γίνονταν σχισμές και τον κοιτούσα με μίσος. Ήλπιζα εκεί που μασούσε την μπουκιά του, να του κάτσει στο λαιμό και να με αφήσει επιτέλους ήσυχη, εμένα και την Ρενέ. Η Ρενέ, δεν είχε πιθανή ιδέα για το τι συνέβαινε. Δεν μπορούσα να της πω τίποτα, οι απειλές έκαναν βόλτες στο μυαλό μου και δεν θα άντεχα να υποφέρουν άλλοι εξαιτίας μου.
Σηκώθηκα με δυσκολία και κρατήθηκα από τον ώμο της. Με κατέβασε κάτω, μέχρι το αυτοκίνητο, έβαλε τα πράγματα μου στο πορτμπαγκάζ και ξεκινήσαμε. Δεν είπε τίποτα στην διαδρομή, μάλλον θα την συμβούλεψαν στην αρχή να είναι λιγάκι επιφυλακτική με αυτά που μου λέει και να με αφήσει να προσαρμοστώ στο νέο περιβάλλον, αυτά που λένε πάντα. Ανυπομονούσα να φτάσουμε πως και πως στο σπίτι αλλά κάπου εκεί έκανε μια στάση μπροστά σε μια σειρά μεγάλων κτηρίων και έγνεψε να περιμένω να υπογράψει κάτι χαρτιά. Δεν είχε αλλάξει αυτοκίνητο, το παλιό καλό σαραβαλάκι της Φορντ την είχε βολέψει αρκετό καιρό, φαίνεται. Άνοιξα την μουσική, επέλεξα έναν σταθμό για να αποφύγω την μοναξιά. Αλήθεια ποιος ήταν ο αγαπημένος μου? Δεν θυμόμουν. Περίμενα κάμποσα λεπτά μέσα, το τηλέφωνο της Ρενέ χτύπησε, το κράτησα προσεκτικά, ‘’Απόκρυψη Αριθμού’’, μπροστά στην οθόνη. Να απαντούσα ή όχι? Ούτως ή άλλως είχα ξεχάσει να χειρίζομαι αυτά τα πραγματάκια. Το αγνόησα και συνέχισα την αναδρομή μου στο παρελθόν. Η Άλις.. η Άλις.. Μεγάλη Ιστορία! Από φανατική εχθρός μου έγινε πιστή μου φίλη. Ναι, για όλα έφταιγε εκείνη η μέρα που με έριξε από το ποδήλατο και αποκεφάλισε την αγαπημένη μου κούκλα.. Η δαγκωματιά στο λαιμό μου είχε μείνει και την επόμενη της επιτέθηκα και εγώ χωρίς αποτέλεσμα. Δεν μιλιόμασταν για μήνες μέχρι που βρεθήκαμε σε αντιπαράθεση για ένα αγόρι. Τον Τζάσπερ. Είχαμε μαλλιοτραβηχτεί για το ποια θα τον πάρει αλλά αυτός τελικά επέλεξε την Άλις. Λογικότατο, αν σύγκρινες την Άλις με εμένα. Έτσι, ασχολήθηκα με τον αδερφό της, τον Έντ. Πραγματικά, δεν είχα μάθει ποτέ ολόκληρο το όνομα του! Φυσικά, αυτός δεν μου έδινε σημασία και έπεσα στην ανάγκη της Άλις για μερικές συμβουλές. Έτσι τα βρήκαμε, κάναμε περισσότερο παρέα σε σημείο να γίνουμε κολλητές. Ο ήχος του κινητού να πάλλεται με επανέφερε στο παρόν. ‘’Απόκρυψη αριθμού’’, ξανά. Η Ρενέ δεν φαινόταν, οπότε πήρα την πρωτοβουλία να το σηκώσω εγώ, πατώντας το πράσινο κουμπί αν και δεν ήμουν βέβαιη. «Παρακαλώ?» Απάντησα ευγενέστατα, δεν είχα ξεχάσει τους τρόπους μου. «Μπελίτσα?» Μια βαριά φωνή με γλυκό τόνο σφύριζε στα αυτιά μου. Μπελίτσα? Αυτό το υποκοριστικό.. Το σιχαινόμουν. «Ποιος είναι?» ρώτησα κοφτά και απότομα. «Ο πατέρας σου είμαι.» Η ηρεμία της στιγμής έγινε θρύψαλα και πάγωσα. «Βγήκες, γλυκιά μου?» πρόσθεσε με ειρωνεία. «Δεν σε ξέχασα, ξέρεις..» πριν προλάβω να το κλείσω, η πόρτα του αυτοκινήτου άνοιξε και ένας κύριος μαυροντυμένος μπήκε μέσα. «Γειά σου!» είπε και έστρεψε το πρόσωπο του. Ήταν ο Τσάρλι. Πανικόβλητη, προσπάθησα να ανοίξω την πόρτα του αυτοκινήτου, ήταν κλειδωμένη, άνοιξα τις ασφάλειες, τα παράθυρα, τίποτα!! Χτυπούσα με δύναμη τα παράθυρα και τσίριζα «Βοήθεια!!! Ρενέε!! Βοήθεια κάποιοςςς! Σας παρακαλώ!!!» Τα μάτια μου είχαν βουρκώσει, έβλεπα θολά, πήρα το κινητό της Ρενέ και το πέταξα με δύναμη στο παράθυρο, αυτό έγινε θρύψαλα και έβγαλα το χέρι μου για να ανοίξω απ’έξω την πόρτα. Βγήκα αγκομαχώντας ενώ τα δάχτυλα μου πιτσιλούσαν αίμα, κομμένα από τα γυαλιά. Σύρθηκα στο πάτωμα, τα ρούχα μου λεκιάστηκαν, τα χέρια μου κολλούσαν από τα αίματα μου και μπροστά μου απλωνόταν ένας αυτοκινητόδρομος και κάμποσα αυτοκίνητα που με πλησίαζαν λεπτό προς λεπτό. Ο Τσάρλι με άρπαξε από τα μπράτσα και με έχωσε στην αγκαλιά του, άρχισα να ουρλιάζω με όση δύναμη μου απέμενε. Με μια δυνατή δαγκωματιά γλίστρισα από τα χέρια του. Η Ρενέ βγήκε από το κτίριο αναστατωμένη και το βλέμμα της ούρλιαζε από το θέαμα που έβλεπε μπροστά της. Με πήρε στα δυό της χέρια και με έβαλε στο αυτοκίνητο, ξανά. «Φύγετε, τι κοιτάτε??» φώναξε σε όσους είχαν μαζευτεί για να ‘’απολαύσουν’’ το θέαμα. Μάζεψε τα γυαλιά από την μία άκρη και με έβαλε να επαναπαυτώ πάνω σε ένα μικρό μαξιλαράκι που βρισκόταν εύκαιρο. « Τι έπαθες γλυκιά μου, τι συμβαίνει?» ρώτησε τρομαγμένη και αναστατωμένη με λαχανιασμένη φωνή και βουρκωμένα μάτια. Ήθελα να της φωνάξω, να της πω τι συνέβη και να με κλείσει στην αγκαλιά της. Τα βλέφαρα μου άρχισαν να γέρνουν προς τα κάτω και οι αισθήσεις μου να τα χάνουν. Το μόνο που έβλεπα ήταν ο άντρας με τα μαύρα να στέκεται και να με κοιτάζει. Μέχρι που δεν έβλεπα πια, ούτε αυτόν.

Σχόλια: http://www.bellandedward.org/t1496-topic
Ευχαριστώ!