Το ξεκίνημα της ζωής μου...

Αποφάσισα να γράψω μια ιστορία. Θέλω να είστε επιεικής μαζί μου γιατι είναι η πρώτη που γράφω.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Η Μπέλλα πέρασε σε μια σχολή στο Λ.Α. όπου πήγε με την αδερφή της. Εκει θα γνωρίσει καινούργιους φίλους αλλά και τον έρωτα της ζωής της. Θα στεναχωρεθεί, θα κλάψει αλλά θα σταθεί και πάλι στα πόδια της.




Μπέλλα
13 Σεπτεμβρίου...
Επιτέλους σήμερα ξεκινάει η κανονική ζωή για μένα. Επιτέλους ήρθαν τα γενέθλια μου και γίνομαι ενήλικη. Θα πάω να σπουδάσω στο Λ.Α. νοσηλευτική κάτι που αγαπώ πολύ. Θα φύγω απο αυτή την απαίσια και βροχερή πόλη που ονομάζεται Φορκς. Άρχισα να τη μισώ απο τότε που έμαθα οτι εξαιτίας της, η μητέρα μου παράτησε εμένα και την 2 χρόνια μεγαλύτερη αδερφή μου τη Ρόζαλι και μας άφησε στην φροντίδα του πατέρα μας. Απο τότε, δεν έχει πάρει ούτε ένα τηλέφωνο αλλά δεν μας νοιάζει, φτάνει που έχουμε τον πατέρα μας - που του έχω και αδυναμία - και μας φροντίζει και με το παραπάνω.

Το τελευταίο χρόνο διάβαζα πολύ και ευτυχώς οι κόποι μου ανταμήφθηκαν. Απο τότε που θυμάμε τον εαυτό μου, ήθελα να γίνω νοσηλεύτρια για να βοηθάω ανθρώπους που με χρειάζονται. Το έβαλα στόχο,το κατάφερα και σε ένα μήνα φεύγω με την αδερφή μου.

Και κάπου εδώ πρέπει να συστήθω. Είμαι η Ιζαμπέλλα Σουάν και αυτό είναι το ξεκίνημα της ζωής μου...

Σήμερα είναι τα γενέθλια μου και θα βγω να το γιορτάσω με διάφορους φίλους, την αδερφή μου και το αγόρι της και θα πηγαίναμε στο γνωστό στέκι μας το ANGELS.

Η Ρόζαλι εδώ και δύο ατελείωτες ώρες με ετοίμαζε γι αυτή την έξοδο, μιας και εμένα δεν μου πολυάρεσαν αυτά και επιτέλους τελείωσε.

<<Πως σου φαίνεται;>> με ρώτησε την ώρα που με τοποθετούσε μπροστά στο καθρέφτη. Σήκωσε το φρύδι της περιμένοντας να ξεκολλήσω απο το θέαμα.

<<ΕΕΕΕ...>> δεν είχα λόγια. Αυτή στο καθρέφτη δεν είμουν εγώ. Αυτή είναι μια κοπέλα με ένα τέλειο μωβ φόρεμα με μαύρες γόβες και απλό αλλά φοβερό μακιγιάζ. Οι σοκολατένιες μπούκλες της έπεφταν αριστερά και δεξιά του προσώπου της.

<<Δεν είμαι εγώ αυτή>> είπα όταν ξαναβρήκα τη φωνή μου.

<<Ω! Εσύ είσαι και είσαι μια κούκλα>> μου είπε η Ρόζαλι χαμογελαστή.

<<Σε ευχαριστώ>> της είπα κοιτώντας την μέσα απο το καθρέφτη.

<<Χαρά μου. Οπότε πάω να ετοιμαστώ και εγώ για να φύγουμε>> είπε και εξαφανίστηκε στο δωμάτιο της για να ετοιμαστεί. Εγώ έμεινα κοκαλωμένη να με κοιτάω στο καθρέφτη, δεν ξέρω και εγώ πόση ώρα, μέχρι που ήρθε η Ρόζαλι και με σκούντηξε.

<<Ε! Τι έγινε και είσαι έτσι;>>με ρώτησε ανήσυχα και εγώ ξεκόλλησα.

<<Τίποτα τίποτα. Έτοιμη;>>την ρώτησα και εκείνη μου χαμογέλασε θριαμβευτικά

<<Πανέτοιμη. Πάμε γιατί μας περιμένει και ο Έμμετ κάτω>>είπε και στα λόγια της είδα να ακτηνοβολεί όλη η λατρεία που έθρεφε μέσα της για εκείνον.

Ο Έμμετ είναι το αγόρι της Ρόζαλι τα τελευταία 3 χρόνια και είναι πολύ αγαπημένοι. Παρόλο που ο Έμμετ με πειράζει συνέχεια, εγώ τον συμπαθώ.

<<Πάμε>> είπε και την κοίταξα απο τη κορφή έως τα νύχια.

<<Ρόζαλι είσαι θεά>>είπα με θαυμασμό και μου χαμογέλασε ζεστά.

<<Σε ευχαριστώ Μπέλλς>>είπε την ώρα που κατεβαίναμε κάτω.

Εκεί συναντήσαμε τον Έμμετ να μιλάει με τον Τσάρλι - ο μπαμπάς μου - και να γελάνε, αλλά μόλις μας αντιλήφθηκαν σταμάτησαν και μας κοιτάξανε με θαυμασμό.

<<Ρόζαλι είσαι μια θεά>>είπε ο Έμμετ πηγαίνοντας δίπλα της πριν γυρίσει την ματιά του προς το μέρος μου... <<Και εσύ Μπέλλς είσαι κούκλα>>

<<Σε ευχαριστώ Έμμετ>>του είπα χαμογελόντας και εκείνος ερχόμενος κοντά μου, μου έδωσε ένα κουτί.

<<ΧΡΟΝΙΑ σου ΠΟΛΛΑΑΑ>>είπε φιλώντας με στο μάγουλο.

<<Σε ευχαριστώ>>του είπα πέρνοντας το κουτί με τη μωβ κορδέλα -που είναι το αγαπημένο μου χρώμα.Το άνοιξα και είδα μια κολόνια η οποία μύριζε καταπληκτικά.<<Αχ μυρίζει ΤΕΛΕΙΑ σε ευχαριστώ πολύ Έμμετ>>του είπα και κατευθύνθηκα προς τη πόρτα.<<Λοιπόν μπαμπά εμείς φεύγουμε εντάξει;>>με κοίταξε χαμογελώντας.

<<Ναι Μπέλλς. Καλά να περάσετε και μην πιείτε πολύ>>

<<Εντάξει μπαμπά>>του είπα φιλώντας τον.

<<Χρόνια Πολλά και πάλι Μπέλλα μου>>

<<Ευχαριστώ μπαμπά.Πάμε;>>ρώτησα και μου έγνεψαν καταφατικά.

<<Καληνύχτα κύριε Σουάν>>είπε ο Έμμετ με ευγενικό τρόπο.

<<Καληνύχτα αγόρι μου και να μου τις προσέχεις>>
Στριφογύρισα τα μάτια μου

<<Φυσικά>>απάντησε

<<Καληνύχτα μπαμπάκα>> του είπε η Ρόζαλι δίνοντάς του ένα φιλάκι και φύγαμε.

Στο Κλαμπ απ'έξω μας περίμενε ο Τζέικομπ Μπλακ - ο κολλητός μου απο τότε που είμασταν 12 χρονών - η Τζέσικα, η Άντζελα και πολλοί άλλοι φίλοι μου απο το σχολείο. Μου ευχήθηκαν όλοι, μου έδωσαν τα δώρα μου και μπήκαμε μεσα στο Κλαμπ.

Για τις επόμενες 2-3 ώρες χορεύαμε, πίναμε και περνάγαμε τέλεια.Όταν ήρθε η τούρτα και μετά το τραγουδάκι έπρεπε να σβήσω τα κεριά, κοκκίνησα ολόκληρη αλλά μην θέλοντας να τους προσβάλω το έκανα και αμέσως μετά συνεχίσαμε τον χορό.Κάπως έτσι πήγε 6 το πρώι και φύγαμε. Στο δρόμο προς το σπίτι δεν μίλαγε κανείς, πράγμα πολύ περίεργο για τον Έμμετ που δεν έβαζε γλώσσα μέσα του αλλά το προσπέρασα.

Γυρίζοντας στο σπίτι το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να βγάλω τις γόβες που με πέθαναν και να πάω να πιω νερό στη κουζίνα. Σε λίγο ήρθε και η Ρόουζ - με πιτζάμες και έτοιμη για ύπνο - για να πιει νερό.

<<Πέρασες ωραία σήμερα;>>με ρώτησε πίνοντας λίγο απο το νερό της.

<<Πέρασα καταπληκτικά!!>>της απάντησα καθώς θυμήθηκα το τουρτοπόλεμο.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Την ώρα που γύρναγα απο τις τουαλέτες είχαν ήδη μοιράσει τη τούρτα. Ενώ έβλεπα οτι ο Έμμετ κάτι σκεφτόταν, που να φανταστώ τι θα επακολουθούσε. Την ώρα που ο Τζέικ γύρισε να μου πει κάτι, ο Έμμετ βρήκε την ευκαιρία και του έριξε λίγη τούρτα πάνω του.

<<Τώρα την έβαψες>>του είπε κοιτώντας τον δήθεν απειλητικά.Πέρνωντας όλο το κομμάτι της τούρτας του την πέταξε στη μούρη του και κάπως έτσι ξεκίνησε ο τουρτοπόλεμος με εμένα να γελάω ασταμάτητα - μέχρι που μου ήρθε ένα κομμάτι τούρτα απο τη Τζέσικα στα μαλλιά μου και άρχισα και εγώ - και τη Ρόζαλι να παραπονιέται για τα ρούχα και τα μαλλιά της αλλά στο τέλος υπέκυψε και αυτή.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

<<Και εγώ,αν εξαιρέσης το φόρεμα που είναι για πέταμα>>χαμογέλασα.

<<Σίγα έχεις άλλα εκατό.>>είπα ενώ χασμουριόμουν.

<<Πάω για ύπνο καληνύχτα>>σηκώθηκε και αυτή λέγοντας...

<<Καληνύχτα Μπελλς>>

Κάπως έτσι πέρασε και ο υπόλοιπος μήνας. Ψωνίζοντας πράγματα για το καινούργιο σπίτι, παίρνοντας καινούργια ρούχα κ.α. Αποχαιρετώντας φίλους, συγγενείς, γνώστους και τον καλύτερο μου φίλο που ήταν και ο χειρότερος αποχωρισμός.

<<Τζέικομπ...>> του είπα διστακτικά

<<Ήρθε η ώρα;>> ρώτησε πονεμένα

<<Ναι αλλά μην κάνεις έτσι δεν πάω στο πόλεμο>> του είπα για να σπάσει λίγο ο πάγος αλλά τίποτα, με αγκάλιασε σφιχτά.

<<Υποσχέσου μου οτι δεν θα χαθούμε>>

<<Είσαι τρελός; Εμείς να χαθούμε; Αποκλείεται. Θα έρχεσε στο Λ.Α. αλλά θα έρχομαι και εγώ εδώ>>

<<Κάτι είναι και αυτό. Σ'αγαπάω Μπέλλς και θα σε σκέφτομαι>> μου είπε φιλώντας με στο μάγουλο.

<<Και εγώ Σ'αγαπάω τζέικ και θα σε σκέφτομαι>> και έτσι έφυγα.

Τώρα ετοίμαζα την τελευταία μου βαλίτσα γιατί σε λίγο έφευγα. Κάποιος χτύπησε τη πόρτα και όταν έδωσα την άδεια να μπει, είδα τον μπαμπά μου να ανοίγει την πόρτα και να με πλησιάζει διστακτικά βήματα.

<<Μπέλλα να σου μιλήσω λίγο;>>

<<Φυσικά μπαμπά κάτσε>> του είπα και κάθησε στη καρέκλα του θρανίου

<<Κορίτσι μου μίλησα και στην αδερφή σου αλλά θα ήθελα να τα πω και σε εσένα. Προσπάθησα να σας μεγαλώσω όσο καλύτερα μπορούσα και νομίζω πως τα κατάφερα αφού σας έκανα ολόκληρες κοπέλες. Εκεί που θα πάτε θέλω να προσέχετε μικρή μου και να διαβάζεις για το πανεπιστήμιο. Και κάτι άλλο,εδώ μέσα>> είπε δίνοντας μου ένα φάκελο... <<Έχει ένα κωδικό τράπεζης για ώρα ανάγκης αλλά και μετρητά.Σας αγαπάω κορίτσι μου και θα μου λείψετε πολύ αλλά τι να κάνουμε έτσι είναι η ζωή. Για ό,τι χρειαστείται να με πάρετε τηλέφωνο και εγώ θα έρθω πετώντας αν χρειαστεί εντάξει;>> προσπάθησα να μην βάλω τα κλάμματα μπροστά του αλλά θα μου λείψει πάρα πολύ.

<<Εντάξει μπαμπά όπως θες>>τον αγκάλιασα και κατεβήκαμε κάτω που μας περίμενε η Ρόζαλι.

<<Έτοιμη;>> με ρώτησε.

<<Ναι πάμε>> της είπα και φύγαμε.

Μετά απο 4 ώρες επιτέλους φτάσαμε στο Λ.Α.. Πήραμε τηλέφωνο τον Τσάρλι για να τον ενημερώσουμε ότι φτάσαμε καλά και πήραμε τον δρόμο για το σπίτι. Το σπίτι είναι ευρύχωρο και δίπλα σε μια πλάτεια. Το πανεπιστήμιο δεν είναι μακριά - 10 λεπτά με τα πόδια - όπως και το σχολείο που θα έπιανε δουλειά απο αύριο η Ρόζαλι.

Αφού τακτοποιηθήκαμε και φάγαμε κάτι για να στηλωθούμε. Ξαπλώσαμε νωρίς για να είμαστε ξεκούραστες αύριο.

Το ξυπνητήρη χτύπησε στις 09:00. Πετάχτηκα κυριολεκτικά απο το κρεβάτι και είπα καθως τεντωνόμουν...

<<Μπέλλα απο σήμερα ξεκινάει η καινούργια σου ζωή >>και σηκώθηκα για να έρθω αντιμέτωπη με την πραγματικότητα των ίδιων μου των λέξεων...

Θα ήθελα να ευχαριστήσω την Χρυσάνθη(xrysanthi) για τη πολύτιμη βοήθεια της.
Χρυσάνθη μου τι θα έκανα χωρίς εσένα!!!!

Τι λέτε σας άρεσε ή οχι;;;;;;
Για σχόλια μπείτε εδώ: http://www.bellandedward.org/t1587-topic#342646

Μπέλλα
Σηκώθηκα απο το κρεβάτι με το χαμόγελο στο στόμα και πήγα στη κουζίνα και τι να δω; Η Ρόζαλι μου είχε ετοιμάσει πρωινό.

<<Τι γλυκιά>>είπα λες και θα μπορούσε να με ακούσει απο το σχολείο. Έφαγα και έπειτα πήγα να ετοιμαστώ.

<<Άντε να δω τι θα βάλω τώρα...>>μονολόγησα κοιτώντας τα ρούχα μου εξονυχιστικά. Μετά απο λίγη ώρα τελικά αποφάσησα να βάλω ένα άσπρο μπλουζάκι με το αγαπημένο μου τζιν και τα all star μου.

Πέρνωντας το δρόμο για το πανεπιστήμιο, κοίταζα μερικά μαγαζιά. Πέρασε ένα τέταρτο και το πανεπιστήμιο άφαντο. Κοίταξα δεξιά τίποτα, κοίταξα αριστερά και πάλι τίποτα.

<<Τι στο καλό χάθηκα;>>είπα απο μέσα μου και πλησίασα μια κοπέλα.

<<Συγνώμη μήπως ξέρεις αν υπάρχει κανένα πανεπιστήμιο εδώ κοντά;>>με κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα.

<<Ναι εδώ απο πίσω είναι>>είπε και μου έδειξε την άλλη πλευρά της λεωφόρου.

<<Αχ σε ευχαριστώ πολύ. Είμαι καινούργια εδώ και χάθηκα>>απολογήθηκα ντροπαλά και μου χαμογέλασε.

<<Και εγώ καινούργια είμαι, πάω να γραφτώ στο πανεπιστήμιο για να ξεκινήσω>>

<<Και εγώ γι'αυτό πάω. Μήπως θα ήθελες να πάμε μαζί;>>την ρώτησα μιας και μου φάνηκε συμπαθητική κοπέλα. Τα μάτια της έλαμψαν.

<<Φυσικά. Και επι της ευκαιρίας είμαι η Άλις Κάλλεν. Εσύ;>>άπλωσε το χέρι της.

<<Είμαι η Ιζαμπέλλα Σουάν, δηλαδή Μπέλλα. Χάρηκα>>της είπα και της έδωσα το χέρι μου.

<<Και εγώ>>είπε και ξεκινήσαμε.

<<Σε ποιά ειδικότητα θα πας Μπέλλα;>>με ρώτησε καθώς συζητάγαμε διάφορα θέματα.

<<Στη νοσηλευτική εσυ;>> είπα και με κοίταξε κατενθουσιασμένη.

<<Ωραία και εγώ εκεί πάω>>χάρηκα όταν το έμαθα γιατί την συμπάθησα αμέσως. Μιλήσαμε αρκετά. Μου είπε οτι ο πατέρας της είναι γιατρός σε κάποια κλινική κοντά στο σπίτι τους και η μητέρα της διακοσμούσε σπίτια. Μου είπε ότι έχει και εναν αδερφό που είναι 3 χρόνια μεγαλύτερος της και της έχει αδυναμία.

<<Τώρα πες μου εσύ για την οικογένεια σου>>είπε όταν τελείωσε με την δικιά της.

<<Ο πατέρας μου είναι αρχηγός της αστυνομίας στο Φορκς. Έχω μια αδερφή που είναι 2 χρόνια μεγαλύτερη μου και τώρα διδάσκει σε ένα σχολείο. Αυτά>>

<<Η μητέρα σου;;>>ωχ έκανε την ερώτηση που φοβόμουν, τι απαντάμε τώρα;;; Αναρωτήθηκα.

<<Η μητέρα μου μας άφησε όταν είμουν 10 χρονών λέγοντας οτι βαρέθηκε αυτή την απαίσια πόλη και εξαφανίστηκε>>είπα την αλήθεια ενώ τα μάτια μου άρχισαν να θολώνουν.

<<Ω Μπέλλα συγνώμη που σε στεναχώρησα>>είπε και με πήρε μια σφιχτή αγκαλιά.

<<Δεν πειράζει που να ήξερες και εσύ. Πάντως δεν μπορείς να πεις έχω περίεργη ζωή>>της είπα για να αλλάξω την ατμόσφαιρα προσπαθώντας να χαμογελάσω αλλά δεν πέτυχε.

<<Για πες έχεις σχέση;>>την ρώτησα για να αλλάξουμε κουβέντα.

<<Έχω εδώ και 1 χρόνο με τον Τζάσπερ και είμαι πολύ ευτυχισμένη Μπέλλα μου>>μου είπε και ολόκληρο το πρόσωπο της φωτίστηκε απο την αγάπη που είχε για τον Τζάσπερ.

<<Χαίρομαι πολύ για σένα>>της είπα και όντως χαιρόμουν γι'αυτή. Μετά απο περίπου 5 λεπτά φτάσαμε στο πανεπιστημίο πηγαίνοντας κατευθείαν στη γραμματεία.

<<Λοιπόν κορίτσια, αύριο ξεκινάτε>>μας είπα μια συμπαθητική κυρία πίσω απο τη γραμματεία όταν τελειώσαμε απο την χαρτούρα.

<<Σας ευχαριστούμε πολύ>>είπα και κατευθυνθήκαμε προς τη πόρτα.

<<Σας ευχαριστούμε>>είπε και η Άλις και φύγαμε.

<<Μπέλλα μου εγώ θα φύγω σε λίγο. Μήπως θες να ανταλλάξουμε τηλέφωνα ;>>με ρώτησε.

<<Ναι κανένα πρόβλημα>>της απάντησα.

<<Ορίστε>> μου είπε δίνωντας μου ένα χαρτάκι με ένα νούμερο.

<<Περίμενε να σου κάνω αναπάντητη για να έχεις και το δικό μου>>της είπα βγάζοντας το κινητό απο τη τσέπη. Όταν τελειώσαμε με τα νούμερα, μπροστά μας εμφανίστηκε ένα ασημί βόλβο.

<<Α! Μπέλλα ήρθε ο αδερφός μου πρέπει να φύγω. Τα λέμε>>με φίλησε και έφυγε.

Καθώς έφευγα απο τη σχολή κάποιος έπεσε πάνω μου και μου έριξε τη τσάντα κάτω. Τον κοίταξα νευριασμένα την ώρα που έσκυβα για να την πιάσω. Σηκώθηκα ξανά όρθια και αντίκρισα ένα ξανθό αγόρι να με κοιτάζει απολογητικά.

<<Συγνώμη>>μουρμούρισε.

<<Δεν πειράζει>>του είπα ξεσκονίζοντας την τσάντα μου

<<Μα που είχα το μυαλό μου>>είπε σκεπτόμενος <<Πως σε λένε;>>με ρώτησε μετά απο λίγα λεπτά σιωπής.

<<Μπέλλα>>του είπα χαμογελαστά.

<<Μπέλλα>>μουρμούρισε <<Σου πάει πολύ>>είπε πιο δυνατά και κοκκίνησα.

<<Σε ευχαριστώ>>είπα κοιτώντας το πάτωμα<<Εσένα;>>τον ρώτησα.

<<Μάικ>>μου είπε και μου έδωσε το χέρι του.

<<Χάρηκα>>του απάντησα ανταποδίδωντας την χειραψία <<Κοίτα Μάικ πρέπει να πηγαίνω>>του είπα θυμώμενη πως έπρεπε να πάω στο ΣουπερΜαρκετ να ψωνίσω για να φάμε.

<<Θες να σε πετάξω κάπου με το αμάξι;>>με ρώτησε με φιλική φωνή.

<<Δεν χρειάζεται. Σε ευχαριστώ πολύ πάντως. Τα λέμε>>του είπα.

<<Τα λέμε>>είπε και έφυγα βιαστικά.

Πήγα στο ΣουπερΜαρκετ και αγόρασα διάφορα πράγματα για να έχουμε προμήθειες για όλην την βδομάδα. Γυρνώντας στο σπίτι σκεφτόμουν τι να μαγειρέψω. Αποφάσησα να φτιάξω μπριζόλες με πατάτες στο φούρνο - το αγαπημένο φαγητό της Ρόζαλι - όταν το ετοίμασα και το έβαλα στο φούρνο αποφάσισα να βάλω τα ψώνια στη θέση τους και τα ντουλάπια απο άδεια γεμίσανε, όχι πολύ αλλά αρκετά. Το φαγητό τελείωσε και αποφάσισα να συμμαζέψω και να κάνω ένα ντουζάκι μέχρι να έρθει η Ρόζαλι.

Στην αρχή μάζεψα το δωμάτιο μου σκούπισα, σφουγγάρισα, ξεσκόνισα και έβαλα και τα υπόλοιπα ρούχα στη ντουλάπα. Όταν τελείωσα το κοίταξα ευχαριστημένη - τώρα που έλαμπε απο καθαριότητα φαινόντουσαν καλύτερα οι λεπτομέρειες και οι περισσότερες σε αποχρώσεις του μωβ όπως οι κουρτίνες, τα σκεπάσματα, η καρέκλα του γραφείου μου και άλλες μικρότερες και πήγα να μαζέψω της Ρόζαλι. Κάνοντας τις ίδιες δουλειές με του δικού μου το τελείωσα σε λίγη ώρα. Το δωμάτιο της ήταν σε αποχρώσεις πιο γήινες όπου επικρατούσε το καφέ ή το μπεζ πιο πολύ κάτι που ταίριαζε απολύτως στην Ρόζαλι.Τελειώνοντας αποφάσισα να πάω να κάνω ντούζ και μετά απο 10 λεπτά άκουσα τη Ρόζαλι να μπαίνει στο διαμέρισμα μας.

<<Μπέλλα ήρθα>>μου φώναξε για να την ακούσω.

<<Κάνω ντουζ. Τελειώνω σε λίγο>>την ενημέρωσα δυνατά για να με ακούσει.

<<Με την ησυχία σου>>μου είπε και άκουσα τα βηματά της να απομακρύνονται. Μετά απο 10 λεπτά βγήκα και κατευθύνθηκα προς το δωμάτιο μου για να αλλάξω, βάζοντας τις πιτζάμες μου, πήγα στη κουζίνα και βρήκα τη Ρόζαλι να διαβάζει ένα περιοδικό. Την προσπέρασα δίνωντάς ένα φιλάκι στο μάγουλο και πήγα να ετοιμάσω το τραπέζι.

<<Πως ήταν η μέρα σου;>>με ρώτησε με ενδιαφέρον.

<<Πήγα στη σχολή και γράφτηκα>>

<<Ωραία και πότε ξεκινάτε μαθήματα;>>με ρώτησε.

<<Αύριο>>της είπα βγάζοντας το φαγητό απο το φούρνο.

<< Γνώρισες κανέναν;>>μου είπε βάζοντας το βιβλίο που κράταγε στην άκρη για να φάμε.

<<Ναι. Γνώρισα την Άλις και τον Μάικ. Την Άλις θα την συμπαθήσεις πολύ>>της είπα καθώς θυμόμουνα τη θετική ενέργεια που σε έκανε να νιώθεις <<Εσύ; Πως τα πήγες στο σχολείο;>>την ρώτησα την ώρα που έκατσα για να φάω και εγώ.

<<Μια χαρά. Αφού ξέρεις ότι περιέχει μέσα γυμναστική, εμένα μου αρέσει. Κρίμα που είναι μόνο για 5 μήνες>>μου είπε και την κοίταξα με την απορία έκδηλη στα χαρακτηριστηκά μου.

<<Γιατί μόνο για 5 μήνες;>>την ρώτησα.

<<Μπέλλα που έχεις το μυαλό σου όταν σου μιλάω;;>>με μάλωσε <<Εμένα με πήραν για να αντικαταστήσω την άλλη δασκάλα που έπαθε ατύχημα και σε 5 μήνες θα σταματήσω. Μπορεί να βρω δουλειά σε κανένα γυμναστήριο ή σε κανένα άλλο σχολείο>>μου είπε καθώς τρώγαμε.

<<Σου αρέσει το φαγητό;>>την ρώτησα για να αλλάξουμε συζήτηση.

<<Ναι Μπελλς μου αφού το ξέρεις ότι είσαι υπέροχη μαγείρισσα. Σε αντίθεση με εμένα που ούτε ένα αυγό δεν ξέρω να φτιάχνω>>μου είπε δήθεν στεναχωρημένη και γέλασα.

<<Δεν πειράζει αφού έχεις εμένα δεν θα μένεις νηστική>>της είπα πειράζοντάς την και εκείνη μου έβγαλε έξω τη γλώσσα σαν 5χρονο και αυτό έφτανε για να λυθώ στα γέλια. Συνεχίζοντας τη συζήτηση φάγαμε και μαζέψαμε το τραπέζι γελώντας συνέχεια μέχρι που χτύπησε το κινητό μου.

<<Ναι;>>απάντησα χωρίς να έχω ιδέα ποιανού είναι το νούμερο που εμφανίστηκε στο καντραν.

<<Μπέλλα; Η Άλις είμαι>>αααα, γι'αυτό. Το νούμερο της μου το είχε γράψει σε χαστάκι και δεν πρόλαβα να το αποθηκεύσω.

<<Α! Γειά σου Άλις>>της είπα την ώρα που η Ρόζαλι μου έκανε νόημα οτι πάει να ξαπλώσει.

<<Σε πήρα για να σου πώ ότι το βράδυ θα βγώ και ήθελα να σε ρωτήσω αν θες να έρθεις και εσύ μαζί μου>>με ρώτησε με ελπίδα.

<<Κανένα πρόβλημα αλλά θα μπορούσα να φέρω και την αδερφή μου μαζί;>>την ρώτησα αν και ήξερα ήδη την απάντηση.

<<Ναι καλέ και το ρώτας εξάλλου θα έρθει και ο αδερφός μου μαζί>>

<<Ωραία τότε. Τι ώρα;>> την ρώτησα χωρίς να ρωτήσω αν ήθελε να έρθει μαζί η Ρόζαλι αλλά δεν θα την άφηνα μόνη της.

<<Κατά τις 11 να είστε έτοιμες θα βρεθούμε έξω απο το "Eclipse" εντάξει;>>με ρώτησε.

<<Οκ θα είμαστε εκεί>>της απάντησα και το κλείσαμε ταυτόχρονα. Μέχρι το βράδυ είχα αφοσιωθεί σε ένα βιβλίο που διάβαζα. Μέχρι που ήρθε η ώρα να ετοιμαστούμε και πήγα στο δωμάτιο της Ρόζαλι να την ξυπνήσω.

<<Ρόουζ, ξύπνα>>της είπα σκουντώντας την μαλακά.

<<Τι έγινε;>>είπε με χαμηλή φωνή.

<<Σήκω να ετοιμαστούμε γιατί θα βγούμε>>της είπα ήρεμα.

<<Άσε με νυστάζω>>είπε και γύρισε πλευρό για να συνεχίσει τον ύπνο της σαν να μην είμουν εδώ.


<<Θα έρθεις αν σου πω ότι θέλω να με ετοιμάσεις;>>της είπα αυτο που έπιανε πάντα.

<<Εκβιάστρια>>είπε και σηκώθηκε. Μετά απο περίπου μιαμιση ώρα φτάσαμε αργοπορημένες στο Κλαμπ. Απ' έξω είδα την Άλις να μας περιμένει και δίπλα της να έχει κάποιον - μάλλον τον αδερφό της - που δεν μπορούσα να τον δω καλά γιατί είχε γυρισμένη τη πλάτη του προς το μέρος μας.

<<Γειά σου Άλις>>της είπα όταν έφτασα κοντά της και πήγα να την φιλήσω. Τότε γύρισε και με κοίταξε ο αδερφός της – μάλλον - και κοκάλωσα. Δυο πράσινες λίμνες με κοιτάζανε στα μάτια και εγώ μαγεμένη έμεινα να τον κοιτάω χωρίς ανάσα. Και τότε ο Έλληνας Θεός μου συστήθηκε.

<<Είμαι ο Έντουαρντ Κάλλεν>>είπε και ένα στραβό χαμόγελο εμφανίστηκε στο τέλειο πρόσωπό του. Ναι ο αδερφός της είναι... Ήταν η τελευταία μου σκέψει γιατί μετά δεν μπορούσα να δω και να ακούσω ξανά τίποτα άλλο πέρα απο εκείνον...

Και ο πάλι ενα ευχαριστώ στη Χρυσάνθη(

Περιμένω τα σχόλια σας εδώ: http://www.bellandedward.org/t1586-topic

Έντουαρντ
<<Έλα ρε Έντι μου... Σε παρακαλώ έλα και εσύ μαζί... Θα δεις θα περάσουμε καλά...>>Αυτό έλεγε η Άλις εδώ και μια ώρα προσπαθώντας να με πείσει να πάω σε ένα Κλάμπ μαζί της.

<<Ρε Άλις θα είστε μόνο κορίτσια, τι θα κάνω μόνος μου εγώ εκεί;;>>της είπα και ήταν αλήθεια. Αυτές θα έλεγαν τα δικά τους πράγματα και εγώ θα κάθομαι να τις βλέπω;

<<Δεν θα είσαι μόνος σου βρε χαζέ, θα είναι και ο Τζάσπερ εκεί. Έλα σε παρακαλώ;;;>>μου είπε με μια λυπημένη φατσούλα που ξέρει οτι δεν μπορώ να της αντισταθώ.

<<Τελος πάντων θα έρθω. Ευχαριστημένη;;>>ρώτησα απηυδισμένα και εκείνη χτυπώντας παλαμάκια έτρεξε και έπεσε πάνω μου λέγοντας <<Ναιιιιιιιιιι>> λες και ήταν πεντάχρονο.

<<Αν δεν φύγεις απο πάνω μου, δεν θα έρθω>>την απείλησα για πλάκα και εκείνη σε κλάσματα δευτερολέπτου είχε σηκωθεί και πάλι όρθια.

<<Ωραία στις 11 ακριβώς να είσαι έτοιμος>>μου τόνισε φεύγοντας με το τηλέφωνο στο αυτί.

<<Μπέλλα; Η Άλις είμαι...>>την άκουσα να λέει πηγαίνωντας στο δωμάτιο της. Πήγα και εγώ και έκατσα στο πιάνο για να παίξω αλλά δεν είχα και πολύ έμπνευση οπότε μετά απο λίγο τα παράτησα και είπα να πάω για ύπνο. Περνώντας έξω απο τη κουζίνα είδα την Έσμι να κόβει μερικά λαχανικά. Μπήκα μέσα για να δω μήπως θέλει βοήθεια.

<<Μαμά θες να κάνω κάτι πριν πάω να ξαπλώσω;>>την ρώτησα πέρνωντας ένα καρότο απο τα χέρια της.

<<Οχι γλυκέ μου δεν θέλω να κάνεις τίποτα>>είπε ευγενικά αλλά μόλις είδε οτι της πήρα το καρότο με κοίταξε αυστηρά. Εγώ απλώς ανασήκωσα τους ώμους μου αδιάφορα.

<<Οκ τότε πάω να κοιμηθώ>>της είπα -καθώς χασμουριόμουν- και πήγα να βγω απο τη κουζίνα.

<<Καλό ύπνο>>είπε και συνέχισε τη δουλειά της απο εκεί που είχε μείνει πριν πάω εγώ στη κουζίνα και τη διακόψω.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Το ξυπνητήρη χτύπησε στις 10 ακριβώς για να προλάβω να ετοιμαστώ. Στις 11 ήμουν κιόλας έτοιμος να περιμένω την Άλις να κατέβει και μόλις το έκανε επιτέλους, φύγαμε. Στο δρόμο δεν είχε βάλει γλώσσα μέσα της πράγμα οχι και τόσο παράξενο για εκείνη. Φτάσαμε γύρω στις 11 και τέταρτο. Παρόλο που αργήσαμε λίγο κανείς δεν είχε εμφανιστεί ούτε οι φίλες της αλλά ούτε και ο Τζάσπερ.

<<Σίγουρα θα έρθει και ο Τζάσπερ;>>της είπα καθώς γύρισα απο την άλλη μεριά κοιτώντας μέσα στο μαγαζί βαριεστημένα.


<<Ναι είπαμε. Μην κάνεις έτσι. Χαμογέλα και λίγο>>μου είπε με ξινό πρόσωπο.

<<Ορίστε, ήρθε η Μπέλλα με την αδερφή της>>είπε με χαρούμενη φωνή και αναστέναξα χωρίς να γυρίσω να κοιτάξω.

<<Γειά σου Άλις>>άκουσα να λέει κάποιος απο πίσω και γύρισα απο περιέργεια να δω την κάτοχο αυτής της υπέροχης φωνής που μέσα στο μυαλό μου ακούστηκε σαν μελωδία. Δυο σοκολατί μάτια με κοιτάζανε και εγώ χανόμουν μέσα τους κάνοντας με να νιώσω κάτι αλλά το προσπέρασα...

<<Είμαι ο Έντουαρντ Κάλλεν>>της συστήθηκα και της χαμογέλασα στραβά, ακόμα μαγεμένος χωρίς να ξέρω το γιατί...

<<Μπέλλα Σουάν>>μου είπε καθώς το πρόσωπο της πήρε μια κοκκινοπή απόχρωση. Μπέλλα, συλλογίστηκα, πόσο της πάει... Είναι πραγματικά πολύ όμορφη.

<<Και απο εδώ η αδερφή της Μπέλλα, Ρόζαλι>>μου σύστησε την κοπέλα δίπλα στην Μπέλλα, η οποία είναι πολύ όμορφη με ξανθά μακριά μαλλιά και σοκολατί μάτια ίδια με της αδερφής της.

<<Χάρηκα πολύ>>της είπα χαμογελώντας της ευγενικά.

<<Επίσης>>είπε και μου χαμογέλασε και αυτή.

<<Λοιπόν χαίρομαι που γνωριστήκατε αλλά πάμε μέσα γιατί έχω ξεπαγιάση;>>πετάχτηκε η Άλις και την κοίταξα που είχε αγκαλιάση τον εαυτό της.

<<Πηγαίνεται εσείς. Εγώ θα περιμένω τον Τζάσπερ να έρθει>>τους είπα κοιτώντας τες μια μια.

<<Οκ εμείς πάμε ελάτε και εσείς μετά>>είπε η Άλις καθώς τις τράβηξε να φύγουνε.

Περίμενα περίπου ένα τέταρτο έξω απο το Κλάμπ καθισμένος σε ένα πεζούλι να τον περιμένω. Κοιτώντας για 10ατη -ίσως- φορά το ρολόι του κινητού μου ξεφύσηξα. Μα που είναι τόση ώρα; Λες να έπαθε τίποτα; Αναρωτιόμουν.

<<Τι ξεφυσάς καλέ, ορίστε ήρθα >>άκουσα τη φωνή του Τζάσπερ κοντά μου.

<<Ναι, χαίρω πολύ, μετά απο μισή ώρα>>του απάντησα εγώ κοιτώντας τον νευριασμένα.

<<Δεν πειράζει, φτάνει που ήρθα>>μου είπε και πήγε προς την πόρτα του Κλάμπ <<Θα έρθεις;>> με ρώτησε.

<<Ναι >>του είπα απυηδισμένα και στριφογύρισα τα μάτια μου. Που έχω μπλέξη;; συλλογίστηκα την ώρα που μπαίναμε μέσα.

Το Κλάμπ είχε πολύ κόσμο και δεν μπορούσα να βρω πουθενά τα κορίτσια. Και εκεί που έψαχνα εξονυχιστικά όλα τα τραπέζια αλλά και τη μπάρα μήπως και τις δω, είδα την Μπέλλα να μιλάει με έναν τύπο που δεν μου άρεσε καθόλου. Αν το βλέμμα μου μπορούσε να σκοτώσει, τώρα αυτός θα ήταν είδη νεκρός χωρίς υπερβολές... Πήγαμε κοντά την ώρα που χαιρετιόντουσαν.

<<Λοιπόν Μπέλλα εγώ να φεύγω γιατί με περιμένουν. Αν είναι θα περάσω απο το τραπέζι σου αργότερα για να τα πούμε οκ;>>της είπε ενώ εκείνη κατένευσε. Τη φίλησε στο μάγουλο πράγμα που με τσάντισε πολύ και επιτέλους έφυγε.

<<Μπέλλα απο εδώ το αγόρι της Άλις, ο Τζάσπερ>>της είπα συστήνωντας τους όταν μείναμε οι τρεις μας.

<<Ώστε εσύ είσαι η Μπέλλα που με ζάλισε σήμερα η Άλις μιλώντας συνέχεια για αυτήν>>είπε χαριτολογώντας ο Τζάσπερ.

<<Ναι εγώ είμαι >>του απάντησε χαμογελαστά<<Χάρηκα>>συνέχισε δίνωντας το χέρι της.

<<Και εγώ>>της ανταπέδωσε χαρούμενος.<<Άντε πάμε γιατί η Άλις θα φωνάζει>>είπε ο Τζάσπερ και κάνωντας μια γκριμάτσα η Μπέλλα ξεκίνησε για να μας οδηγήσει στο τραπέζι που καθόντουσαν. Η Άλις μόλις είδε τον Τζάσπερ έπεσε στην αγκαλιά του. Του συστήσαμε τη Ρόζαλι και μετά παραγγείλαμε. Ήπιαμε, χορέψαμε πολύ, συζητήσαμε και περνούσαμε καλά μέχρι που ήρθε αυτός ο Μάικ -όπως μας συστήθηκε- για να μιλήσουν. Την πήρε και πήγαν να χορέψουν ενώ εγώ κατέβαζα το ένα ποτό μετά το άλλο.

<<Ηρέμισε θα μεθύσεις αν συνεχίσεις έτσι>>μου είπε η Άλις με ανήσυχη φωνή και μου πήρε το ποτό μέσα απο τα χέρια. Ποτέ δεν έπινα πολύ. Λίγο έτσι για την παρέα αλλά σήμερα - δεν ξέρω γιατί - ήθελα να πιω.

<<Δεν παθαίνω τίποτα>>της είπα αλλά το ποτήρι δεν της το πήρα πίσω.

<<Οκ αλλά πρόσεχε>>μου είπε την ώρα που ερχόταν η Μπέλλα μόνη της.

<<Τι έγινε;>>ρώτησε όταν έκατσε δίπλα μου.

<<Τίποτα. Βλακείες της Άλις. Ο Μάικ; >>την ρώτησα δήθεν με ενδιαφέρον.

<<Πήγε στη παρέα του>>μου απάντησε αδιάφορα και της χαμογέλασα. Δεν το συνέχισα και κάπως έτσι αρχίσαμε να συζητάμε.
Έμαθα πολλά για αυτήν,την οικογένεια της και τα όνειρα που είχε για να γίνει γιατρός ή νοσηλεύτρια και αναπτήξαμε μια κάποιου είδους φιλία ανάμεσά μας. Αν και ακόμα δεν ξέρω κατά πόσο είναι φιλία απο τη πλευρά μου.

Στις 5 είπαμε να φύγουμε. Ο Τζάσπερ που ήρθε με τη μηχανή του θα πήγαινε μόνος του ενώ εμείς που ήρθαμε με το αμάξι μου θα πηγαίναμε και τα κορίτσια στο σπίτι τους. Μέσα στο αμάξι κανείς δεν μίλαγε ενώ την Άλις την είχε πάρει ο ύπνος πάνω στο κάθισμα. Φτάσαμε στο σπίτι τους γρήγορα αν και δεν έμεναν και κοντά στο Κλάμπ.

<<Καληνύχτα>>μου είπαν μαζί σαν χορωδία και γέλασα<<Να χαιρετήσεις την Άλις και να της πεις οτι θα την πάρω τηλέφωνο αύριο>>μου είπε η Μπέλλα καθώς έβγαινε απο το αυτοκίνητο.

<<Οκ. Καληνύχτα>>τους απάντησα και μόλις τις είδα να μπαίνουν μέσα στην πολυκατοικία πάτησα γκάζι και έφυγα.

Μετά απο λίγο έφτασα στο σπίτι με την Άλις ακόμα να κοιμάται. Για να μην τη ξυπνήσω την πήρα στα χέρια μου και την κουβάλησα μέχρι το δωμάτιο της. Άνοιξα τη πόρτα και την ακούμπησα πάνω στο κρεβάτι αφού είχα βγάλει τα σκεπάσματα και της έβγαλα τα παπούτσια. Τα ρούχα δεν της τα έβγαλα - για να μην τη φέρω σε δύσκολη θέση αύριο όταν ξυπνήσει και το δει - οπότε την σκέπασα καλά με τα ροζ σκεπάσματα και έκλεισα το πορτατίφ - σε χρώματα του ροζ και αυτό όπως και το υπόλοιπο δωμάτιο.Τι Barbie που είναι! - και βγήκα έξω.
Πήγα στο δωμάτιο μου και άλλαξα. Έβαλα το κινητό μου να φορτίσει και ξάπλωσα στα κρύα μου σεντόνια. Και κάπου μέσα στη παραζάλη κοιμήθηκα με τη μορφή της στο μυαλό μου...

Θέλω να ευχαριστήσω την Χρυσάνθη για την βοήθεια της

Περιμένω τα σχόλια σας: http://www.bellandedward.org/t1586-topic

Μπέλλα
Πετάχτηκα απο το κρεβάτι και κοίταξα το κινητό μου το οποίο έλεγε οτι ήταν 12 το μεσημέρι.

<<ΑΜΑΝ. Η σχολή>>φώναξα και σηκώθηκα γρήγορα με αποτέλεσμα να ζαλιστώ και να ξανακάτσω. Έπιασα το κεφάλι μου που ήταν έτοιμο να εκραγή. Μα καλά πόσο είχα πιεί χθες; αναρωτιόμουν καθώς έτριβα τους κροτάφους μου με κλειστά μάτια.

<<Καλέ τι φωνάζεις;>>άκουσα την Ρόζαλι να λέει και ανοίγωντας τα μάτια μου κοίταξα προς το μέρος της...<<Τι έγινε;>>ξαναρώτησε καθώς έκατσε δίπλα μου.

<<Άργησα στη σχολή. Αυτό έγινε>>της απάντησα την ώρα που σηκωνόμουν κοιτώντας τριγύρο μου ψάχνωντας τα παυσίπονα.

<<Hello...Μπέλλα, το απόγευμα έχεις σχολή>>μου είπε λες και ήμουν τρελή... <<Και εγώ είπα πως ήμουν άρρωστη στο σχολείο>>μου εξήγησε και εγώ ένευσα.

<<Που είναι τα παυσίπονα;>> την ρώτησα εκνευρισμένη που δεν τα έβρισκα, με το κεφάλι μου ακόμα να πονάει.

<<Τελείωσαν χθες. Θες να πεταχτώ να σου πάρω;>> προθυμοποιήθηκε αλλά εγώ κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά.

<<Άσε θα πάω εγώ να πάρω και λίγο αέρα>>της είπα πηγαίνωντας στο μπάνιο. Χτένισα τα μαλλιά μου και βούρτσισα τα δόντια μου και βγαίνωντας απο το μπάνιο άρχισα να ψάχνω για ρούχα.

<<Κάνει κρύο έξω;>> της φώναξα για να με ακούσει απο τη κουζίνα.

<<Ναι, ντύσου ζεστά>>μου απάντησε. Οπότε θα βάλω το μωβ φούτερ, τη μαύρη φόρμα και τα all star μου. Έπιασα τα μαλλιά μου μια κοτσίδα και πήρα τα ακουστικά.

<<Φεύγω>>της είπα δίνωντας της ένα φιλάκι και πέρνωντας ένα κρουασανάκι απο το πιάτο.

<<Μην αργήσεις και να προσέχεις>>μου τόνισε με αυστηρή φωνή.

<<Ναι μαμά>>της απάντησα κοροιδευτικά βγαίνωντας έξω.

Περπατούσα για πολύ ώρα αλλά δεν με ένοιαζε. Πήρα τηλέφωνο την Ρόζαλι και της είπα οτι θα αργήσω για να μην ανησυχεί. Σήμερα είχα ένα περίεγο προαίσθημα χωρίς λόγο αλλά το προσπέρασα. Έκατσα σε ένα πάρκο κοιτώντας τα παιδάκια που έπαιζαν και τις μητέρες τους οι οποίες τα κοίταγαν περήφανες. Μακάρι να ήταν και η δική μου μαμά κοντά μου, συλλογίστηκα και χωρίς να το καταλάβω κύλισε ένα δάκρυ. Το σκούπισα και σηκώθηκα για να πάω σε ένα φαρμακείο που είδα πιο κάτω. Μπαίνωντας μέσα έπεσα πάνω σε κάποιον και πέφτοντας το κινητό κάτω, έσπασε.

<<Όχι ρε γαμώτο...>>είπα σκύβωντας να το πιάσω και με πρόλαβε ένα χέρι. Σηκώθηκα για να δω ποιος έπεσε πάνω μου.

<<Συγν...>>πήγε να πει αλλά μόλις με είδε σταμάτησε... <<Μπέλλα;;>> ρώτησε ο Έντουαρντ... <<Συγνώμη για το κινητό>>μου είπε και μου έδωσε ότι απέμεινε απο αυτό.

<<Δεν πειράζει θα πάω να το φτιάξω.Τι κάνεις εσύ εδώ;>>τον ρώτησα καθώς πήγαινα στην ουρά.

<<Ξύπνησε η Άλις με πονοκέφαλο και με ζάλισε να έρθω να της πάρω παυσίπονα. Και το μόνο που βρήκα ανοιχτό είναι αυτό>>μου εξήγησε δείχνωντας αόριστα το φαρμακείο.

<<Και εγώ γι'αυτό το λόγο ήρθα>>του είπα φτάνωντας στο ταμείο. Πήρα 2 κουτάκια έτσι για να τα έχουμε και βγήκα έξω με τον Έντουαρντ δίπλα μου.

<<Που θα πας τώρα;>>ρώτησε και γύρισα προς το μέρος του.

<<Σπίτι. Λείπω πολύ ώρα και η Ρόζαλι θα ανησυχεί>>μετά το καλοσκέφτηκα... <<Θέλετε να έρθετε για φαγητό;>>τους προσκάλεσα.

<<Ναι γιατί όχι. Θα σε πάω στο σπίτι,θα πάω να πάρω την Άλις και θα έρθουμε>>μου είπε την ώρα που πηγαίναμε προς το αμάξι.

Φτάσαμε μετά απο μισή ώρα σπίτι ενώ στο δρόμο είπαμε λίγα πράγματα.

<<Τα λέμε μετά>>του είπα κατεβαίνωντας απο το αμάξι.

<<Εντάξει>>μου είπε και περίμενε μέχρι να μπω μέσα για φύγει. Μόλις μπήκα μέσα άκουσα το αμάξι να φεύγει με ταχύτητα φωτός...

<<Ρόζαλι ήρθα...>>της φώναξα για να με ακούσει.

<<Στην κουζίνα...Σου έχω μια έκπληξη>>μου απάντησε και με την περιέργεια μου να με ξεπερνά πήγα προς την κουζίνα.

<<Τι έκπληξη;>>την ρώτησα μπαίνωντας στη κουζίνα και όταν είδα ποιος ήταν μέσα, έβαλα μια τσιρίδα και έτρεξα πάνω του.

<<Τζέικ! Δεν το πιστεύω>>του είπα μέσα απο την αγκαλιά του.

<<Μπέλλς μου έλειψες και ήρθα να σε δω. Δεν έκανα καλά;>>με ρώτησε με μια στεναχωρημένη γλυκιά φατσούλα.

<<Μην λες βλακείες Τζέικ. Και εμένα μου έλειψες. Πότε ήρθες;>>τον ρώτησα καθώς απομακρυνόμουν απο κοντά του πηγαίνωντας στον νεροχύτη να πιώ το παυσίπονο.

<<Ήρθα πριν κανα μισάωρο και καθόμουν και τα λέγαμε εδώ με την Ρόζαλι>>μου είπε και η Ρόζαλι συνέχισε.

<<Του είπα να σε πάρω τηλέφωνο για να έρθεις εδώ - χωρίς να σου πω βέβαια οτι ήρθε - αλλά δεν με άφηνε λέγοντας...>>πήγε να συνεχίσει αλλά ο Τζέικ δεν την άφησε.

<<Αποκλείεται θέλω να της κάνω έκπληξη. Θα την περιμένουμε μέχρι να γυρίσει απο μόνη της>>συνέχισε τα λόγια της και με ξαναπήρε αγκαλιά.

<<Ωραία και πόσο θα κάτσεις;>>τον ρώτησα καταενθουσιασμένη.

<<2-3 μέρες>>μου απάντησε αδιάφορα ανασηκώνοντας τους ώμους του.

<<Ωραία. Θα κοιμάσε στο κρεβάτι μου και εγώ στο σαλόνι>>του είπα κάνωτας ένα πλάνο - για το πως θα κοιμηθούμαι - στο μυαλό μου.

<<Οχι βέβαια δεν θα σε βγάλω απο το κρεβάτι σου. Θα κοιμηθώ σε ένα ξενοδοχείο>>είπε σοβαρά.

<<Όχι βέβαια εδώ θα κοιμηθείς>>του είπε η Ρόζαλι χωρίς να δέχεται αντηρήσεις.

<<Μα...>>πήγε να πει αλλά τον διέκοψα.

<<Χωρίς μα... τελείωσε εδώ θα κοιμηθείς. Εσύ στο δωμάτιο μου και εγώ στο σαλόνι>>δήλωσα αυστηρά και εκείνος τα παράτησε ηττημένος.

<<Θα κοιμηθώ εδώ αλλά εγώ θα κοιμηθώ στο σαλόνι και εσύ στο δωμάτιο σου. Και αυτή τη φορά δεν δέχομαι εγώ αντηρήσεις>>είπε ο Τζέικ κοιτώντας μας αυστηρά.

<<Οκ. Κάτι είναι και αυτό>>του απάντησε η Ρόζαλι την ώρα που χτυπούσε το κουδούνι.<<Ποιός να είναι;>>ρώτησε με περιέργεια.

<<Η Άλις και ο Έντουαρντ θα είναι, τους κάλεσα για φαγητό>> την ενημέρωσα και εκείνη με κοίταξε ενθουσιασμένη.

<<Οκ πάω να ανοίξω>>είπε και έφυγε αφήνωντας μας μόνους μας.

<<Είσαι ευτυχισμένη Μπέλλς;>>με ρώτησε ο Τζέικ ανησυχώντας για μένα.

<<Νομίζω ναι αλλά ο καιρός θα δείξει>>του απάντησα και με πήρε μια σφιχτή αγκαλιά.

Κάποιος ξερόβηξε κάνωντας αισθητή την παρουσία του. Σταματήσα με την αγκαλιά και γύρισα για να δω τον Έντουαρντ να με κοιτάζει με ένα περίεργο βλέμμα.

<<Α! Έντουαρντ ήρθατε... Να σου γνωρίσω τον κολλητό μου τον Τζέικ>> τους σύστησα καθώς σηκωνόμουν πηγαίνωντας κοντά του.

<<Χάρηκα>>του είπε ο Τζέικ καθώς άπλωνε το χέρι του. Ο Έντουαρντ του ανταπέδωσε την χειραψία ενώ εγώ προσπαθούσα να διαβάσω την έκφραση του η οποία ήταν αδιάβαστη.

<<Και εγώ>>του είπε ο Έντουαρτ κάπως ψυχρά.

<<Η Άλις που είναι;;>>τον ρώτησα όταν συνηδητοποίησα ότι δεν ήταν μαζί του.

<<Την πήρε η Ρόζαλι και πήγαν να δουν κάτι ρούχα μέσα. Θα έρθουν σε λίγο>> με ενημέρωσε και κατένευσα.

<<Εντάξει. Πάω να ετοιμάσω το τραπέζι για να κάτσουμε να φάμε>>τους είπα και πήγα στο ψυγείο για να βγάλω διάφορα υλικά.

<<Θες βοήθεια;>>με ρώτησαν ταυτόχρονα και γέλασα γυρίζοντας να τους αντικρύσω.

<<Όχι, τα έχω όλα υπό έλεγχο>> τους αποδέσμευσα και τους άφησα να τα πούνε μέχρι εγώ να ετοιμάσω το τραπέζι.

Όταν μάζευα το τραπέζι ήρθε και η Άλις με την Ρόζαλι και με βοήθησαν καθώς μιλάγαμε. Μέσα σε λίγη ώρα το τραπέζι ετοιμάστηκε και εμείς καθίσαμε να φάμε. Συζητήσαμε, γελάσαμε και γενικά περάσαμε ωραία. Μετά κάτσαμε να δούμε ταινία τρώγοντας παγωτό. Όταν τελείωσε κλαίγαμε απο το γέλιο αλλά εγώ και η Άλις έπρεπε να φύγουμε για τη σχολή. Ο Τζέικ και ο Έντι προσφέρθηκαν να μας πάνε αλλά εμείς αρνηθήκαμε.

<<Για πες τι παίζει με τον Τζέικ;>>με ρώτησε η Άλις στο δρόμο για το πανεπιστήμιο.

<<Άλις κολλητός μου είναι δεν υπάρχει τίποτα άλλο μεταξύ μας και δεν πρόκειται να γίνει ποτέ>>της τόνισα για να το καταλάβει αλλά εκείνη δεν πτοήθηκε καθόλου.

<<Ποτέ μην λες ποτέ>>μου απάντησε με ειρωνικό ύφος.

<<Ότι πεις>>της είπα κοιτώντας γύρω μου βαριεστημένα.

Φτάσαμε μετά απο λίγο στη σχολή και είδα απ'έξω τον Μάικ που ήρθε και με χαιρέτησε αμέσως μόλις με είδε. Τον χαιρέτησα και μπήκα μέσα με την Άλις να μου μιλάει για τον Τζάσπερ χωρίς να σταματάει. Δεν ξέρω αλλά το κακό προαίσθημα που είχα σήμερα δεν μου έχει περάσει ακόμα αλλά συνέχισα να το προσπερνάω.

ΜΕΤΑ ΑΠΟ 2 ΩΡΕΣ.........

Τελείωσε η σημερινή μέρα στη σχολή κάπως κουραστηκά. Η Άλις θα πήγαινε σε κάποιον συγγενή της και εγώ στο σπίτι μιας και που είχε νυχτώσει και το προαίσθημα μου δεν έλεγε να φύγει. Με ρώτησε αν ήθελα να με πάνε σπίτι μου και τους είπα όχι. Εκείνη μου είπε πως θα με πάρει τηλέφωνο για να δει αν έφτασα ασφαλείς. Περνώντας δίπλα απο το παρκάκι λίγο πιο κάτω απο το σπίτι μου κοίταζα τριγύρω μέχρι που χτύπησε το κινητό που μου έδωσε η Ρόζαλι - μιας και το δικό μου έχει σπάσει - Κοίταξα την οθόνη η οποία μου έλεγε οτι είναι η Άλις.

<<Έλα Άλις>>

<<Μπέλλα μου έφτασες;;>>με ρώτησε με ανήσυχη φωνή.

<<Σε 2 λεπτά φτάνω. Μην ανησυχείς>>της είπα για να την καθησυχάσω.

<<Ε,ψιτ κούκλα...>>άκουσα πίσω μου κάποιος να λέει και γύρισα να δω. Ήταν δυο άντρες με μεταλικά κουτάκια μπύρας στα χέρια τους. Αυτομάτος γύρισα μπροστά και επιτάχυνα το βήμα μου.

<<Μπέλλα με ακούς;;;>>άκουσα την Άλις να λέει απο το ακουστικό. Ωχ την ξέχασα.

<<Ναι σε ακούω τι έλεγες;>>της είπα προσπαθώντας να κρύψω το τρέμουλο - που μου προκάλεσαν αυτοί οι άντρες - απο τη φωνή μου.

<<Οτι λυπάμε που σε άφησα μόνη σου μες στο σκοτάδι>>

<<Δεν πειράζ->>κάποιος μου έπιασε το μπράτσο με αποτέλεσμα να φοβηθώ και να σταματήσω την φράση μου στη μέση.

<<Δεν θα μου γυρνάς εμένα την πλάτη, ξηγηθήκαμε;>>με ρώτησε ένας απο τους άντρες με νευριασμένη φωνή ενώ εγώ είχα κοκαλώσει. Με τράβηξε απο το δρόμο με το ζόρι ενώ εγώ δεν σταμάταγα να φωνάζω βοήθεια μέχρι που μου έκλεισε το στόμα με το χέρι του. Τον δάγκωσα δυνατά με αποτέλεσμα να με αφήσει απο τα χέρια του και εγώ έτρεξα με όση δύναμη είχα. Δυστυχώς ο άλλος που ήταν εκεί με έπιασε και μου έβαλε ένα μαχαίρι στο λαιμό.

<<Είσαι και ζόρικη αλλά εγώ δεν τα τρώω αυτά>>

<<Σε παρακαλώ. Θα σου δώσω όλα τα λεφτά που έχω μόνο μην με πειράξεις>>του είπα ελπίζωντας ενώ έκλαιγα.

<<Θα τα πάρουμε τα λεφτά σου κούκλα, αφού περάσουμε πρώτα καλά>>μου είπε και κατάλαβα τι θα επακολουθούσε. Κάτι έπρεπε να κάνω, δεν μπορούσα να πέσω αμάχητη. Σκεφτόμενη τι θα μπορούσα να τους κάνω για να με αφήσουν μου ήρθε στο μυαλό κάτι και όταν με πλησίαζε πιο πολύ αυτός έβαλα όση δύναμη είχα στο πόδι και του έχωσα μια κλοτσιά στον ανδρισμό του. Αυτός έφυγε πιο πίσω αφήνωντας με και εγώ άρχισα να τρέχω. Άκουγα πίσω μου βήματα αλλά δεν θα τα παρατούσα τόσο εύκολα.

<<Θα σε πιάσω και θα το πληρώσεις αυτό που έκανες >>με απείλησε ο άλλος και τα δάκρυα μου άρχισαν να μου θολώνουν την όραση με αποτέλεσμα να σκοντάφτω παντού. Αυτός με μια κίνησει με έπιασε -αφού ένα βήμα του ήταν δυο δικά μου - μου έδωσε μια σφαλιάρα και πέφτωντας στο χώμα χτύπησα σε ένα κορμό. Θεέ μου τελείωσε. Αυτό ήταν.

<<Τώρα να σε δω>>μου είπε ο άλλος που ήρθε τώρα και με πλησίασαν και οι δυο. Ένιωσα κάτι να τρέχει στο πρόσωπο μου και έπιασα το κεφάλι μου που είχε κάτι υγρό. Αίμα, μου ήρθε στο μυαλό και μετά όλα μαύρισαν αφήνωντας με στο κενό...

Χρυσάνθη μου σε ευχαριστώ για την βοήθεια σου παρόλο που είσαι άρρωστη...

<<Περιμένω τα σχόλια σας εδώ http://www.bellandedward.org/t1586-topic

Μπέλλα
Άνοιξα τα μάτια μου. Κοίταξα γύρω το δωμάτιο το οποίο ήταν στις κρύες αποχρώσεις του άσπρου. Δωμάτιο νοσοκομείου, μου ήρθε η διατύπωση στο μυαλό. Μα γιατί ήμουν στο νοσοκομείο; Μια κίνηση στα αριστερά μου, μου απέσπασε τη προσοχή απο τις σκέψεις μου. Η Ρόζαλι κοιμόταν πάνω σε μια καρέκλα με μάτια κόκκινα - πράγμα που σημαίνει οτι έκλαιγε - και παραμίλαγε, κοίταξα γύρω στο δωμάτιο και αριστερά μου είδα την Άλις να κοιμάτε και να μου κρατάει το χέρι σφιχτά. Στον καναπέ απέναντι κοιμόντουσαν ο Έντουαρντ,ο Έμετ και ο Τζέικ που είχαν και οι δυο μια γκριμάτσα ανησυχείας στο πρόσωπο. Προσπάθησα να σκεφτώ τι έγινε και γιατί είμαι σε αυτή τη κατάσταση αλλά τίποτα δεν μπορούσα να θυμηθώ οπότε αποφάσισα να το πάρω απο την αρχή.

Το πρωί πήγα στο φαρμακείο και συνάντησα τον Έντουαρντ. Κάλεσα αυτόν και την Άλις για φαγητό και μετά είδαμε μια ταινία. Μετά πήγα στη σχολή με τα πόδια και γύρισα σπίτι μόνη μου μέχρι που με πήρε τηλέφωνο η Άλις... μέχρι εκεί θυμάμε. Δεν μπορεί κάτι θα έγινε αλλά τι;; Σκέψου, προσπάθησε να θυμηθείς έστω και κάτι.
Αουτσ... Ένιωσα σαν κάτι να μου έχωσαν στο κεφάλι. Σήκωσα το χέρι μου για να το ακουμπήσω αλλά στο χέρι μου είχα το σωληνάκι απο τον ορό και πονούσα, οπότε έπρεπε να χρησιμοποιήσω το χέρι που κρατούσε η Άλις. Το τράβηξα μαλακά - ενώ η Άλις έβγαλε έναν αναστεναγμό - και το ακούμπησα στο κεφάλι μου με περισσότερη δύναμη απο ότι έπρεπε με αποτέλεσμα να πονέσω πολύ. Το έτριψα για να περάσει αλλά τίποτα. Ακόμα πόναγε...

<<Μπέλλς;;>> άκουσα μια φωνή να με φωνάζει. Γύρισα και αντίκρυσα τον Τζέικ να με κοιτάζει ανήσυχα. Μόλις τον είδα μου έπεσε το σαγόνι. Ήταν πολύ κουρασμένος, φαινόταν καθαρά στα χαρακτηριστικά του γιατί είχε μαύρους κύκλους κάτω απο τα μάτια -τα οποία ήταν κατακόκκινα - και έτρεμε ολόκληρος... <<Ξύπνησες επιτέλους;>>με ρώτησε καθώς ερχόταν κοντά μου.

<<Γιατί πόσο καιρό κοιμάμε;>> του ανταπάντησα εγώ.

<<Όχι πολύ. Δυο μέρες μόνο>> μου είπε ήρεμα και μου χάιδεψε το πρόσωπο.

<<Γιατί τι έχω;>> τον ρώτησα εγώ περιμένωντας ανυπόμονα.

Το κεφάλι μου με πόναγε πολύ όπως και χαμηλά στη κοιλιά μου με αποτέλεσμα τα μάτια μου να δακρύζουν απο τον πόνο.

<<Μπέλλς πονάς; Να φωνάξω τον γιατρό;>> μου ανταπάντησε και εγώ τον κοίταξα νευριασμένα να κατευθύνεται προς την πόρτα.

<<Μην κάνεις ούτε βήμα παραπάνω. Δεν θα φύγεις πριν μου δώσεις κάποιες απαντήσεις>> τον απείλησα και γύρισε με μια πληγωμένη φατσούλα αλλά δεν θα του την χάριζα όσο και αν πονούσα... <<Ξεκίνα να μιλάς>>του έδωσα την άδεια μόλις έκατσε στην άκρη του κρεβατιού.

<<Μέχρι που θυμάσε;>>με ρώτησε χαιδεύοντας το χέρι μου.

<<Μέχρι που με πήρε τηλέφωνο η Άλις. Μετά απο αυτό δεν θυμάμε απολύτως τίποτα και όταν προσπαθώ δεν ξέρω πονάει αφόρητα το κεφάλι μου>> του απάντησα και έκανα μια γκριμάτσα πόνου.

<<Εντάξει ηρέμισε. Θα σου πω τα πάντα. Λοιπόν... η Άλις όταν σε πήρε τηλέφωνο και μιλάγατε άκουσε ομιλίες. Εσένα μάλλον το κινητό σου, σου είχε πέσει αλλά εκείνη τα άκουσε όλα. Τηλεφώνησε στην αστυνομία και τους είπε περίπου που είσουν. Εγώ είχα βγει μια βόλτα για να δω την γειτονιά σου και να πάρω μπύρες. Καθώς πέρναγα απο το παρκάκι άκουσα κάποιον να φωνάζει βοήθεια. Αυτόματα κοκάλωσα και σκέφτηκα τι θα έπρεπε να κάνω. Είμουν έτοιμος να καλέσω την αστυνομία όταν με πήρε τηλέφωνο η Ρόζαλι με τρομοκρατημένη φωνή>> είπε και τα μάτια του δάκρυσαν.

Ήταν φανερό ότι δεν μπορούσε να συνεχίσει αλλά και εγώ έπρεπε να μάθω την αλήθεια και ήμουν σίγουρη ότι μόνο αυτός θα μου την έλεγε

<<Μου είπε ότι την πήρε τηλέφωνο η Άλις και της είπε ότι κάποιοι σου επιτέθηκαν στο παρκάκι κοντά στο σπίτι σου>>μου είπε και ξεροκατάπιε. Είδα μια σπίθα θυμού να περνάει σαν αστραπή στα μάτια του αλλά το άφησα ασχολίαστο... <<Και πως η Άλις είχε πάρει την αστυνομία και το ασθενοφόρο. Έτρεξα προς το παρκάκι μήπως προλάβω αλλά εκείνη την ώρα ερχόταν η αστυνομία και μόλις τους αντιλήφθηκαν έφυγαν τρέχοντας. Όταν επιτέλους σε βρήκα -απο τις κραυγές πόνου που έβγαζες- ήσουν πίσω απο κάτι θάμνους με αίματα παντού και...>> έκοψε την φράση του στην μέση και αυτό δεν μου άρεσε. Και το κεφάλι μου όσο πήγαινε χειροτέρευε αλλά δεν θα τα παρατούσα.

<<Και;>>τον ρώτησα και αναστενάζοντας συνέχισε.

<<Και με σκισμένα ρούχα. Έτρεξα κοντά σου και μόλις σε σήκωσα στην αγκαλιά μου άνοιξες τα μάτια σου. Κοίταξες τριγύρω και μόλις εστίασες σε μένα άρχισες να κλαίς και να βήχης. Μετά όταν ήρθε και το ασθενοφόρο ήρθαν και η Ρόζαλι, η Άλις και ο Έντουαρντ η αστυνομία μας πήρε κατάθεση.Μετά ήρθε και σε εσένα αλλά δεν ήσουν σε θέσει να μιλήσεις και το μόνο που έκανες ήταν να κοιτάς τριγύρω και να ουρλιάζεις. Όταν επιτέλους σε έβαλαν μέσα στο ασθενοφόρο - η Ρόζαλι ήρθε μαζί σου και εμείς πήγαμε με τον Έντουαρντ - σταμάτησες να ουρλιάζεις και το μόνο που της είπες ήταν "Γιατί σε εμένα;" και λυποθήμησες>> τελείωσε το περιστατικό και εγώ είχα μείνει με ανοιχτό το στόμα.

<<Και εεεδώ στο νννοσοκομείο τι έγινε;;>>ρώτησα τραβλίζοντας νιώθωντας τις δυνάμεις μου να λιγοστεύουν και να δημιουργείται ένα μαύρο πέπλο παντού.

<<Μπήκες κατευθείαν στο χειρουργείο και βγήκες μετά απο 4 ώρες. Κατά την διάρκεια του χειρουργείου ήρθε και ο πατέρας σου με τον Έμετ. Τώρα ο πατέρας σου πήγε στο σπίτι να ξεκουραστεί γιατί δεν ένιωθε καλά>>μου είπε και κοίταξε έξω απο το παράθυρο.

<<Ο πατέρας μου είναι καλά;>>ρώτησα αλλά μετά θυμήθηκα τα λόγια του<<Γιατί, τι έπαθα που να χρειαστεί 4 ώρες χχχειρουργείο;>> τον ρώτησα καταβάλωντας προσπάθεια ενώ το ένιωθα ότι δεν θα άντεχα για πολύ.

<<Μπέλλα, σε παρακαλώ>>με ικέτεψε <<Δεν μπορώ. Απλώς δεν μπορώ>>μου εξήγησε.

<<Τζέικ. Τι μου έκαναν;>> του είπα υψώνοντας τον τόνο της φωνής μου για να μου εξηγήση.

<<Σσσσε...>> ξεκίνησε ξεροκαταπίνωντας... <<Σσσε βίασαν>>μου είπε και γύρισε να με αντικρύση. Τώρα δάκρυα έτρεχαν απο τα μάτια του αλλά και απο τα δικά μου. Δεν μπορεί. Αποκλείεται. Ένιωθα το πέπλο να με σκεπάζει όλο και πιο πολύ.

<<Γιατί σε εμένα;>>είπα ψυθιριστά και το πέπλο που πάλευα να διώξω μακρυά τελικά με πλάκωσε.

Έντουαρντ

<<Μπέλλα...Μπέλλα ξύπνα>>άκουσα κάποιον να φωνάζει και ξύπνησα απότομα. Πετάχτηκα απο τον καναπέ και είδα τον Τζέικομπ να ταρακουνάει την Μπέλλα.

<<Τι έγινε;>>του είπα πηγαίνωντας κοντά του και κοιτώντας την Μπέλλα είδα ότι τα μάγουλα της ήταν βρεγμένα.

<<Ξύπνησε και της είπα τι έγινε>>μου είπε τρομαγμένα και κοκάλωσα. Ωχ πως το πήρε;... <<Με πίεσε να της πω τι έπαθε και έκανε τόσες ώρες χειρουργείο και αναγκάστηκα και της το είπα. Μετά μου είπε "Γιατί σε εμένα" και λυποθήμησε και δεν ξυπνάει. Δεν ξέρω τι να κάνω>>μου είπε και άρχισε να της βάζει λίγο νερό στο πρόσωπο... <<Πάω να φωνάξω τον γιατρό>>μου είπε και έφυγε τρέχωντας.

<<Μπέλλα γλυκιά μου. Ξύπνα ο Έντουαρντ είμαι>>της είπα χαιδεύοντας το χέρι της. Πόσο θα ήθελα να τους είχα εδώ αυτούς τους τύπους που τόλμησαν να την ακουμπήσουν και να τους κάνω να το πληρώσουν ακόμα και με την ίδια τους την ζωή.

Την ταρακούνησα για μια ακόμη φορά αλλά τίποτα.Αχ ας μην έχει πάθει τίποτα.Δεν θα το αντέξω. Άνοιξε -επιτέλους- η πόρτα και είδα τον Τζέικομπ μαζί με τον γιατρό. Επιτέλους κατάφερε να την ξυπνήσει και την εξέτασε να δει αν είχε κάτι αλλά ήταν μια χαρά. Μόλις έφυγε ο γιατρός με κοίταξε με μια παραπονιάρικη φατσούλα και την πλησίασα.

<<Μπέλλα...>>ξεκίνησα αλλά γύρισε το κεφάλι της απο την άλλη και δεν με άφησε να συνεχίσω.<<Μπέλλα γλυκιά μου, κοίταμε>> ξαναπροσπάθησα αλλά δεν γύρναγε και το μόνο που έκανε ήταν να σκουπίζει τα δάκρυα της... <<Μπέλλα>> της είπα πιο δυνατά και της γύρισα το πρόσωπο απαλά προς το μέρος μου. Μόλις με κοίταξε στα μάτια έπεσε στην αγκαλιά μου και έκλαιγε απαρηγόρητη. Εγώ και ο Τζέικομπ προσπαθούσαμε να την παρηγορούσαμε αλλά όσο εμείς προσπαθούσαμε άλλο τόσο εκείνη απομακρυνόταν. Σε μια στιγμή εκεί που της λέγαμε να ηρεμίσει και ότι όλα θα πάνε καλά γύρισε και με κοίταξε με ένα κενό βλέμμα εντελώς που δεν μπορούσα να το διαβάσω με τίποτα.

<<Μπέλλα σε παρακαλώ>>ξεκίνησα αλλά μόλις πήγα να της χαιδέψω τα μαλλιά απομακρύνθηκε και έκατσε στην άκρη του κρεβατιού.

<<Μην με ακουμπάς. Μην με ακουμπήσει κανένας. Θέλω να φύγω>>μας είπε και μας κοίταξε εχθρικά.

<<Μπέλλα μου...>> ξεκίνησε να λέει ο Τζέικομπ πλησιάζωντας την αλλά εκείνη πετάχτηκε πάνω και άρχιζε να φωνάζει.

<<ΑΣΕ ΜΕ. ΜΗΝ ΜΕ ΑΚΟΥΜΠΑΣ. ΠΑΡΑΤΗΣΤΕ ΜΕ ΟΛΟΙ. ΠΑΡΤΕ ΜΕ ΑΠΟ ΕΔΩ>>φώναξε μέχρι που η Ρόζαλι, ο Έμετ και η Άλις πετάχτηκαν πάνω και μόλις είδαν την Μπέλλα όρθια την πλησίασαν αλλά εκείνη δεν ήθελε... <<ΜΗΝ ΜΕ ΠΛΗΣΙΑΖΕΤΑΙ. ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΚΑΝΕΝΑΝ. ΝΑ ΦΥΓΩ ΘΕΛΩ>>συνέχισε και τα παιδιά κοκάλωσαν στην θέση τους. Η Άλις με πλησίασε με πληγωμένη έκφραση και αμέσως την πήρα αγκαλιά.

<<Μην την ακούς. Δεν μιλάει η Μπέλλα μας τώρα απλά δωσ'της λίγο χρόνο δεν πέρασε και λίγα>>την παρηγόρισα και εκείνη κατένευσε ξέρωντας είδη αυτά που της έλεγα. Κοιτώντας την Μπέλλα είδα ότι η ρόμπα του νοσοκομείου είχε γεμίσει με αίματα και εκείνη να έχει διπλώσει απο το πόνο αλλά ακόμα απαγόρευε στους άλλους να την πλησιάσουν.

<<Πάω να φωνάξω τον γιατρό>>είπε η Ρόζαλι κλαίγωντας και βγήκε απο το δωμάτιο τρέχωντας.

<<Μπέλλα ηρέμισε σε παρακαλώ>>προσπάθησε η ΄Αλις να την ηρεμίσει αλλά εκείνη ήταν σοκαρισμένη και δεν καταλάβαινε τίποτα

<<Δεν θέλω>>σταμάτησε να μιλάει απο το πόνο και εγώ πηγαίνωντας κοντά της να την βοηθήσω με σταμάτησε και με κοίταξε κατευθείαν μες στα μάτια μου είπε.<<Μην τολμήσεις. Και δεν θέλω να ηρεμίσω>>και έκανε ένα βήμα πίσω.

Στο δωμάτιο μπήκαν δυο γιατροί - με την Ρόζαλι να τους ακολουθεί απο πίσω - και πήγαν κατευθείαν στην Μπέλλα της οποίας το αίμα είχε γίνει περισσότερο και προσπάθησαν να την συνεφέρουν αλλά δεν συνεργαζόταν. Την πήγαν μέχρι το κρεβάτι με πολύ λίγη προσπάθεια απο το μέρος της και της έδωσαν μια ηρεμιστική ενδωφλέβια και μέσα σε πέντε λεπτά κοιμόταν ήρεμη. Οι γιατροί την εξέτασαν και είπαν ότι ήταν σοκ επειδή – μάλλον - άρχιζε να θυμάτε και φοβόταν αλλά μόλις θα ξύπναγε θα ήταν μια χαρά. Εμείς κάτσαμε στις καρέκλες και κοιτιόμασταν χωρίς να μιλάμε ενώ η Άλις με την Ρόζαλι έκλαιγαν βουβά.

<<Θα το ξεπεράσει. Που θα πάει θα το ξεπεράσει. Θα είναι δύσκολο αλλά με την βοήθεια μας θα γίνει καλά>>τους είπα και με κοίταξαν κουρασμένα κουνώντας το κεφάλι τους καταφατικά. Θα γίνει καλά. Το πιστεύω και θα προσπαθήσω να την βοηθήσω να το προσπαθήσει. Όλοις μας δηλαδή για να γυρίσει η Μπέλλα που γνωρίζουμε πίσω σε μας.

Περιμένω τα σχόλια σας: http://www.bellandedward.org/t1586-topic

Ρόζαλι
Πέρασε ένας μήνας και ακόμα τίποτα, η Μπέλλα χωρίς να μιλάει ή ακόμα και να τρώει, παραμένει κλεισμένη στον εαυτό της χωρίς να κάνει καμία προσπάθεια να το ξεπεράσει.Το μόνο που έκανε ήταν να πηγαίνει στο ψυχολόγο της, στην τουαλέτα, να κάνει μπάνιο, να πίνει νερό και να κλαίει. Δεν το είχε ξεπεράσει ακόμα και δεν άφηνε κανέναν μας να την βοηθήσει. Η Άλις πέρναγε κάθε μέρα από εδώ μαζί με τον Έντουαρντ αλλά η Μπέλλα το μόνο που έκανε ήταν να κουνάει το κεφάλι της καταφατικά ή αρνητικά - ανάλογα με την ερώτηση - και μετά ξανακλεινόταν στον εαυτό της. Κάθε βράδυ ούρλιαζε από τους εφιάλτες που έβλεπε - καθώς είχε θυμηθεί τα περισσότερα από αυτά που έγιναν - με αποτέλεσμα να μην κοιμάται σχεδόν καθόλου ούτε αυτή αλλά ούτε και εγώ που καθόμουν για να της κάνω παρέα και να την παρηγορήσω.

Ο πατέρας μας μαζί με τον Έμετ, έφυγαν μετά από 15 μέρες από την ημέρα του συμβάν γιατί ο Τσάρλι δεν ήταν καλά στην υγεία του και θα ήταν καλύτερα να καθόταν σπίτι. Αν και έπαιρνε κάθε μέρα τηλέφωνο να δει τι κάνουμε και αν η Μπέλλα είναι καλύτερα. Σήμερα ήρθε πάλι ο Έντουαρντ με την Άλις για φαγητό αλλά πάλι τίποτα. Δεν ακούμπησε καθόλου το πιρούνι της και δεν έβγαλε μιλιά και την στιγμή που βάλαμε μια ταινία για να δούμε εκείνη πήγε στο δωμάτιο της.

<<Παιδιά δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο αυτή η κατάσταση>>είπε η Άλις μόλις ακούσαμε τη πόρτα του δωματίου της να κλείνει.... <<Ο ψυχολόγος της τι λέει;>>συνέχισε με ένα πληγωμένο ύφος.

<<Είπε ότι πάει καλύτερα αλλά εγώ δεν το βλέπω. Είπε επίσης ότι αν την απασχολούμαι με οτιδήποτε και την κάνουμε να ξεχάσει θα γίνει καλύτερα πιο νωρίς>> τους είπα αναστενάζοντας. Στεναχωριόμουν πολύ που την έβλεπα σε αυτήν την κατάσταση αλλά πραγματικά δεν ήξερα τι άλλο να κάνω.

<<Θα πρέπει να κάνουμε πολύ υπομονή>>είπε ο Έντουαρντ και φαινόταν στη φωνή του ότι στεναχωριόταν και εκείνος με όλην αυτήν την κατάσταση. Νομίζω ότι κάτι τρέχει από την πλευρά του... Θα δείξει στο μέλλον.

Συζητήσαμε για την Μπέλλα και μόλις τελειώσαμε το φαγητό έφυγαν. Εγώ μάζεψα το τραπέζι και πήγα να ξαπλώσω. Περνώντας έξω από το δωμάτιο της Μπέλλας είπα να δω αν είναι καλά αλλά μόλις έπιασα το χερούλι άκουσα μια κραυγή και μπούκαρα μέσα κατευθείαν.Μπαίνοντας μέσα είδα την Μπέλλα να κάθεται στο κρεβάτι κλαίγοντας προσπαθώντας να αναπνεύσει. Πήγα κατευθείαν κοντά της παίρνοντας την αγκαλιά για να ηρεμήσει.

<<Ηρέμησε. Ένα όνειρο ήταν. Πάει πέρασε>>προσπάθησα να την καθησυχάσω όπως έκανα τον τελευταίο μήνα.

<<<Ήταν τόσο αληθινό>>είπε ενώ έπαιρνε βαθιές ανάσες για να ηρεμήσει.

<<Θες να μου πεις τι είδες;>>την ρώτησα προσπαθώντας να την βοηθήσω και εκείνη απλώς κούνησε αρνητικά το κεφάλι της και εγώ το σεβάστηκα.

Δεν έφυγα στιγμή από δίπλα της μέχρι που αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά μου. Σηκώθηκα αθόρυβα για να μην την ξυπνήσω και πήγα στο δωμάτιο μου. Ξάπλωσα και σε λίγη ώρα με είχε πάρει ο ύπνος. Μέσα στην παραζάλη του ονείρου άκουσα να χτυπάει ένα τηλέφωνο. Πετάχτηκα πάνω κοιτώντας γύρω μέχρι που εντόπισα το κινητό μου. Το πήρα και είδα στην οθόνη το όνομα του Έντουαρντ.

<<Καλά τις ώρες κοινής ησυχίας δεν τις ξέρουν στο χωριό σου;;>>τον ρώτησα εκνευρισμένα.

<<Το ξέρω ότι είσαι εκνευρισμένη που σε ξύπνησα αλλά δεν μπορούσα να περιμένω>> μου δικαιολογήθηκε την ώρα που χασμουριόμουν... <<Έχω μια ιδέα για το πως να κάνουμε την Μπέλλς πάλι τον παλιό καλό της εαυτό>>μου είπε με χαρούμενη φωνή.

<<Τι; Τι ιδέα είχες;>>

Μπέλλα

Δεν μπορώ άλλο. Από τότε που έμαθα τι έγινε δεν μπορώ να το ξεχάσω. Έρχεται και με στοιχειώνει ακόμα και στον ύπνο μου. Ξυπνάω από τους εφιάλτες λουσμένη στον ιδρώτα χωρίς ανάσα. Εκεί που κάθομαι μου έρχονται τα πρόσωπα τους στο μυαλό και τα χάνω. Δεν ξέρω πια ποια είμαι. Η Ρόζαλι κάνει ότι καλύτερο μπορεί για να νιώσω καλύτερα αλλά εγώ απλά δεν μπορώ. Δεν μιλάω σε κανέναν - μόνο στη ψυχολόγο και αυτό αναγκαστικά και όχι με την θέληση μου - δεν τρώω και γενικά δεν κάνω τίποτα από αυτά που έκανα πριν.

Σήμερα - όπως και κάθε μέρα - ήρθαν ο Έντουαρντ μαζί με την Άλις. Για άλλη μια φορά δεν έφαγα τίποτα. Δεν τους μιλούσα απλώς κοιτούσα το – γεμάτο - πιάτο μου. Μετά που πήγαν να δούνε ταινία εγώ δεν είχα όρεξη και έτσι πήγα και κλείστηκα στο δωμάτιο μου. Ξάπλωσα και αμέσως μου ήρθαν τα γεγονότα στο μυαλό. Η ψυχολόγος μου είπε ότι αυτά συμβαίνουν και αν προσπαθήσω να βοηθήσω τον εαυτό μου αυτά θα ξεθωριάσουν μέχρι να σβηστούν τελείως από το μυαλό μου αλλά εγώ ένιωθα ότι είχα παραιτηθεί από τη ζωή. Ότι και να έκανα πάντα κατέληγα να κλαίω. Σκεπτόμενη όλα αυτά και με την βοήθεια ενός ελαφριού ηρεμιστικού με πήρε ο ύπνος.

<<Τώρα να σε δω>>μου είπε και ήρθε από πάνω μου. Πετάχτηκα από το κρεβάτι ουρλιάζοντας. Άνοιξε η πόρτα και ήρθε η Ρόζαλι και με αγκάλιασε. Με ρώτησε αν θέλω να της πω για το όνειρο αλλά της το αρνήθηκα. Έκατσε εκεί μαζί μου μέχρι που με πήρε πάλι ο ύπνος.

Μετά απο 3 ώρες...

<<Μπέλλα ξύπνα>>άκουσα κάποιον να μου μιλάει και άνοιξα τα μάτια μου που τα ένιωθα πρησμένα και είδα τον Έντουαρντ... <<Θα πάμε μια βόλτα εμείς οι δυο>>συνέχισε κατηγορηματικά χωρίς να δέχεται αντίρρηση, μόλις είδε ότι ξύπνησα.

<<Όχι>>ψέλλισα εγώ ενώ χασμουριόμουν. Με πήρε από το χέρι και με σήκωσε όρθια.

<<Ντύσου, ετοιμάσου για να φύγουμε και δεν ακούω κουβέντα>>με προειδοποίησε κουνώντας το δάχτυλό του πάνω κάτω... <<Αν δεν βγεις σε μισή ώρα θα μπω και θα σε ετοιμάσω εγώ>>συνέχισε απειλώντας με και έφυγε από το δωμάτιο.

Θεέ μου. Που θα με πάει; Άρχισα να αναρωτιέμαι αλλά στο τέλος τα παράτησα γιατί τον είχα ικανό να πραγματοποιήσει την απειλή του. Ντύθηκα με μία φόρμα και ένα φούτερ. Έπιασα το μαλλί μου πάνω και βγήκα έξω.

<<Έτοιμη>>του είπα νευριασμένα που θα με πάει με το έτσι θέλω κάπου.

<<Ωραία πάμε. Αλλά πρώτα θα σου κλείσω τα μάτια με αυτό>>μου είπε δείχνοντάς μου ένα μαντήλι. Φόβος με έπιασε αμέσως μόλις το είπε. Μάλλον το είδε και ο Έντουαρντ στα μάτια μου... <<Μάλλον θα σου το βάλω φτάνοντας εκεί>>πρόσθεσε και με πήρε αγκαλιά... <<Θα δεις, θα περάσουμε τέλεια>>είπε όλο χαρά και φύγαμε. Πρόσεξα επίσης ότι η Ρόζαλι δεν ήταν εκεί. Τι ετοιμάζουν;;;; σκέφτηκα αλλά δεν μίλησα.

Στο αμάξι δεν μίλησε κανένας από τους δυο μας μέχρι που σταμάτησε το αμάξι. Κοίταξε τριγύρω αλλά δεν έβλεπα κάτι άλλο εκτός από σπίτια. Τον κοίταξα μπερδεμένη και εκείνος μου έδειξε το μαντήλι.

<<Μου έχεις εμπιστοσύνη;>>με ρώτησε καθώς έβλεπε τον τρόμο στο βλέμμα μου και εγώ κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου και μου χαμογέλασε πλατιά... <<Δεν φτάσαμε ακόμα. Πρέπει να σου το βάλω τώρα οπότε υπομονή λίγα λεπτά ακόμα, θα δεις θα είναι τέλεια>>μου είπε με ενθουσιασμό και μου το έδεσε πάνω στα μάτια. Πήρα μια ανάσα καλού κακού για να μην αρχίζω να φωνάζω και δεν μίλησα. Ξεκίνησε πάλι το αμάξι και σε λίγα λεπτά άκουγα μια μουσική. Μου μύριζε και κάτι καλό αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω τι. Επίσης άκουγα πολλούς ανθρώπους και παιδιά. Με σταμάτησε κάπου και μου έβγαλε το μαντήλι. Αυτό που είδα με άφησε με ανοιχτό το στόμα.

Ήμασταν σε ένα λούνα παρκ ανάμεσα σε παιδιά και μεγάλους να τρέχουν και να γελάνε. Και απέναντι την Άλις και την Ρόζαλι να μας χαμογελούν κρατώντας η μια μαλλί της γριάς και η άλλη ποπ κορν και ένα αρκουδάκι.

<<Πλάκα μου κάνετε;>>τους ρώτησα ενώ ήθελα να το βάλω στα πόδια όσο πιο γρήγορα γίνεται.

<<Καθόλου>>μου είπε και με πήρε από το χέρι για να πάμε στη προσωπική μου κόλαση και στο προσωπικό τους παράδεισο...

<<Έντουαρντ>>τον σταμάτησα απότομα.<<Θέλω να φύγω.Τώρα>>του τόνισα και με κοίταξε κατσουφιασμένος.

<<Βάζουμε στοίχημα ότι μετά που θα πρέπει να φύγουμε εσύ δεν θα θέλεις;>>με προκάλεσε αλλά εγώ είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι.

<<Δεν θέλω να βάλω στοίχημα.Θέλω απλά να φύγουμε από εδώ... ΤΩΡΑ>>απαίτησα και κίνησα προς την έξοδο. Στα μισά του δρόμου με σταμάτησε και με γύρισε προς το μέρος του.

<<Όχι κυρία Σουάν, δεν θα πάτε πουθενά>>μου δήλωσε αυτό που είχα ήδη καταλάβει. Εκείνη την ώρα έφτασαν και η Άλις με την Ρόουζ και με πήραν και οι δυο απο μια αγκαλιά.

<<Θα δεις θα περάσουμε τέλεια>>μου ψιθύρισε στο αυτί η Άλις... <<Στάμπαρα και μια παρέα αγοριών. Πολλοί κούκλοι>>συνέχισε και την κοίταξα ανασηκώνοντας τα φρύδια μου.

<<Εσύ δεν έχεις τον Τζάσπερ;>>την ρώτησα κάνοντας δήθεν την ανήξερη.

<<Και βέβαια έχω τον Τζάσπερ για εσένα το έλεγα. Άλλωστε δεν είναι κακό να θαυμάζεις το ωραίο>>μου εξήγησε κλείνοντας μου το μάτι και άρχισε να με τραβά <<Μαλλί της γριάς;>>μου πρόσφερε και της το αρνήθηκα ευγενικά. Εφόσον δεν μπορούσα να φύγω θα προσπαθήσω να περάσω καλά αν και χλωμό το βλέπω.

Μετά από τη ρόδα,τα αυτοκινητάκια και άλλα τέτοια παιχνίδια είχα αρχίσει να περνάω κάπως καλά. Ειδικά εκεί που ήμασταν στην κορυφή της ρόδας σταματημένοι, ο Έντουαρντ άρχισε να τρέμει και να λέει ότι έχει υψοφοβία. Εκεί ήταν το αποκορύφωμα που με έκανε να δακρύσω από τα γέλια. Μόλις με άκουσαν τα κορίτσια γύρισαν και με πήραν κατευθείαν αγκαλιά ενώ τα μάτια τους έλαμπαν. Ο Έντουαρντ είχε κοκαλώσει από το φόβο του αλλά και εκείνος χαμογελούσε.

Μετά από πολλές ώρες παιχνιδιού και πολλά ζαχαρωτά είπαμε να φύγουμε γιατί είχαμε κουραστεί όλοι και πιο πολλοί εγώ. Κανονίσαμε να έρθουν αύριο για φαγητό στο σπίτι και έτσι αποχαιρετιστήκαμε με χαμόγελα. Μόλις γυρίσαμε σπίτι εγώ ήπια κάτι χάπια που έπαιρνα για τη κοιλιά μου - γιατί είχε αρχίσει να με πονάει - και πήγα να ξαπλώσω.

<<Μπέλλα να περάσω;>>άκουσα την Ρόζαλι έξω από τη πόρτα και μόλις της έδωσα την άδεια μπήκε.<<Πως πέρασες σήμερα;>>με ρώτησε καθώς καθόταν δίπλα μου.

<<Πολύ ωραία. Αν και κουράστηκα νομίζω ότι αρχίζω να καλυτερεύω>>της απάντησα χαμογελώντας της πλατιά.

<<Χαίρομαι. Λοιπόν πάω να ξαπλώσω θα ήθελες να σου φέρω τίποτα;>>

<<Όχι είμαι μια χαρά>>της είπα και σηκώθηκε αλλά την σταμάτησα στη πόρτα.<<Ρόζαλι;>>τη φώναξα και γύρισε με περιέργεια το βλέμμα της σε εμένα... <<Σε ευχαριστώ!>>της είπα και εκείνη χαμογελώντας μου απάντησε συγκινημένη.

<<Καλώς ήρθες και πάλι πίσω Μπέλλς μου>>μου έκλεισε το μάτι και έφυγε για το δωμάτιο της.

Μετά από πολύ καιρό νιώθω καλά. Όχι απολύτως αλλά καλά.Aύριο θα είναι πιο εύκολα και με το καιρό θα γίνουν όλα όπως παλιά. Δεν θα πάψω να ελπίζω ποτέ στη ζωή μου. ΠΟΤΕ.


Περιμένω τα σχόλια σας εδώ: http://www.bellandedward.org/t1586-topic

Μετά απο πολύ καιρό απουσίας επιστρέφω με καινούργιο κεφάλαιο..Καλή ανάγνωση...!!!!!



Μπέλλα
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
συγνώμη που άργησα να σου γράψω αλλά τις τελευταίες μέρες πέρναγα τόσο σούπερ που δεν προλάβαινα ούτε να αναπνεύσω. Όπως ξέρεις και εσύ πέρασε πολύς καιρός από εκείνη την ημέρα στο λούνα Παρκ και είμαι πολύ καλύτερα. Με τους φίλους μου για συμμάχους βγήκα τελικά νικήτρια από όλο αυτό και είμαι πολύ υπερήφανη για τον εαυτό μου. Τον τελευταίο καιρό έχουμε πάει σε όλες τις καφετέριες και σε όλα τα κλαμπ που υπάρχουν και κάτι μου λέει ότι ακόμα έχουμε να εξερευνήσουμε και άλλες και δεν ξέρεις πόσο ανυπομονώ γι αυτό.

Ο Τσάρλι ήρθε μετά από καιρό να με δει και μαζί του έφερε και τον Τζέικ. Πολύ χάρηκα που τους είδα γιατί μου είχαν λείψει και οι δυο πολύ.Δεν κάτσανε πολύ αλλά έστω και αυτό το λίγο που τους είδα μου έφτασε για να τους χαρώ.

Σε αφήνω για την ώρα γιατί θα βγούμε με τα παιδιά. Θα σου γράψω τα νέα μου όταν επιστρέψω.

Με αγάπη Μπέλλα...<3

Και ναι εγώ η Μπέλλα Σουάν που τόσο καιρό κοροϊδεύω την Ρόζαλι που κρατάει ημερολόγιο καταπατώντας όλα τα πιστεύω που είχα σχετικά με αυτό το θέμα τώρα κρατάω και εγώ, ποιος να μου το έλεγε και να το πίστευα, χαχαχαχα και όμως μου αρέσει πολύ. Τα πιο πολλά εδώ μέσα είναι για τους "τρελούς" μου φίλους. Η γλυκιά μου Άλις που έχει το σχόλιο κάτω από τη γλώσσα της με την τσιριχτή της φωνή, ο γλυκούλης Έντουαρντ με αυτό το βλέμμα που σε μαγνητίζει, ο Μάικ που την πέφτει σε ότι θηλυκό περάσει από δίπλα του παρόλο που τα έχει με μια άλλη και η Ρόζαλι, η γλυκιά μου Ρόζαλι που είναι μάνα, αδερφή και φίλη με εκείνο το δολοφονικό της βλέμμα αλλά τη χρυσή καρδιά και το αυστηρό ύφος που κάθε φορά που ξεφεύγουμε μας βάζει στον ίσιο δρόμο. Έχουν βέβαια και τα ελαττώματα τους αλλά κανείς δεν είναι τέλειος. Και μπορεί το 98% του κόσμου να είναι σοβαροί αλλά εγώ κάνω παρέα με το άλλο 2% και είμαι περήφανη γι' αυτό.

Μες τη πολύ τη σκέψη ξεχάστηκα. Σε 10 λεπτά θα έρθουν τα παιδιά για να πάμε για τρέξιμο και πρέπει να ετοιμαστώ. "Και τώρα τι να βάλω;" αναρωτήθηκα κοιτώντας τη ντουλάπα μου.

<<Ρόζαλι είδε τη μωβ τη φόρμα;>> φώναξα μπας και με ακούσει από το σαλόνι.

<<Στη ντουλάπα μου είναι. Μη τα κάνεις χάλια>>

Μπαίνοντας στο δωμάτιο της πήγα κατευθείαν στη ντουλάπα στην οποία γινόταν χαμός. Είχε τόσα πολλά ρούχα που σε λίγο θα έσκαγε και επιτέλους τη βρήκα χωμένη μέσα στις χίλιες φόρμες της. Βρήκα και ένα ωραίο φούτερ και φυσικά το πήρα και αυτό μαζί μου.

<<Έτοιμη;>> την ρώτησα μπαίνοντας στο σαλόνι βρίσκοντας την να αλλάζει τα κανάλια το ένα μετά το άλλο.

<<Ναι, πάμε να γυμνάσουμε τα κορμιά μας>> μου απάντησε κλείνοντας το μάτι της και γέλασα δυνατά.

<<Πάμε τότε>> είπα και κατευθύνθηκα προς τη πόρτα.

<<Ε; Που πας, δεν ήρθαν ακόμα>>με ρώτησε σταματώντας με και εκείνη ακριβώς την ώρα χτύπησε το κουδούνι. Την κοίταξα ειρωνικά σηκώνοντας τα φρύδια μου και εκείνη μου έβγαλε τη γλώσσα σαν μωρό.

<<Κατεβαίνουμε>> είπα στο θυροτηλέφωνο και το έκλεισα κατευθείαν.

Όταν μπήκαμε στο ασανσέρ κάποιος ήταν ήδη μέσα. Ήταν πολύ όμορφος με μαύρα μαλλιά, μαύρα ρούχα και ένα γκρίζο βλέμμα τόσο ερωτικό που σε έφερνε στα όρια της λιποθυμίας. Δεν τον είχα ξαναδεί γιατί θα τον θυμόμουν σίγουρα. Εκείνος με κοίταξε από την κορφή έως και τα νύχια και μετά με κοίταξε κατευθείαν στα μάτια. Έλιωσα. Θεέ μου είναι ΚΟΥΚΛΟΣ.

<<Καλησπέρα>> μας χαιρέτησε ευγενικά κοιτώντας με ένα ύφος ανάμεσα στο ειρωνικό και στο ερωτικό.

<<Καλησπέρα>> είπαμε ταυτόχρονα με τη Ρόζαλι. Μετά από αυτή τη λέξη δεν ξαναείπαμε τίποτα μόνο κοιτιόμασταν μέσα στα μάτια μέχρι που φτάσαμε στο ισόγειο και μας κράτησε τη πόρτα ανοιχτή για να περάσουμε. Τι καλός!!!!!

<<Ευχαριστούμε>> του είπα χαμογελώντας του αμήχανα.

<<Χαρά μου>>απάντησε απαλά.Μόλις πέρασα τη πόρτα δεν ξανακοίταξα πίσω μου και πήγα κατευθείαν στα παιδιά. Η Ρόζαλι είχε ήδη πάει και δεν την είχα πάρει χαμπάρι.

Μόλις τους πλησίασα εκείνοι με κοίταζαν περίεργα. Η Άλις και η Ρόζαλι ήταν έτοιμες να ουρλιάξουν, ο Μάικ με κοίταζε ειρωνικά και ο Έντι με κοίταξε κάπως περίεργα.

<<Συμβαίνει κάτι;>> τον ρώτησα καθώς πήγα δίπλα του.

<<Εσύ θα μου πεις. Συμβαίνει κάτι;>> μου ανταπάντησε και χωρίς να καταλαβαίνω τίποτα.

<<Τι να σου πω; Δεν καταλαβαίνω>> του είπα κοιτώντας τον ειλικρινά.

<<Μπέλλα άσε τον Έντουαρντ και έλα τώρα>> φώναξε η Άλις και χωρίς να ξανακοιτάξω τον Έντουαρντ πήγα κοντά της.

<<Πες τα μου όλα. Ποιός είναι αυτός; Από που τον ξέρεις; Τι συμβαίνει μεταξύ σας;....>>απαίτησε χωρίς ανάσα.

<<Ηρέμισε Άλις δεν τον ξέρω καθόλου. Τώρα τον είδα με τη Ρόζαλι στο ασανσέρ. Πες Ρόζαλι>> της εξήγησα.

<<Αλήθεια λέει>> με υπερασπίστηκε η Ρόζαλι αλλά η Άλις δεν καταλαβαίνει από αυτά.

<<Τέλος πάντων, σε κοίταζε περίεργα πάντως>> μου είπε και μου έκλεισε το μάτι.

<<Μπορεί. Άντε πάμε;>> άλλαξα κουβέντα γρήγορα και ξεκινήσαμε.

Πήγαμε στο πάρκο πιο κάτω από το σπίτι μου. Είναι πανέμορφο. Όλο πράσινο με πολλά δέντρα και λουλούδια. Οικογένειες έκαναν πικ-νικ και με τα παιδάκια τους να παίζουν τριγύρω. Εμείς τρέχαμε και γελάγαμε. Ο Μάικ μας έλεγε για μια κοπέλα που έχει βάλει στο μάτι και μας είπε να του κάνουμε κατάσταση εγώ και η Άλις μιας και η κοπέλα πάει στη σχολή μας. Για μια ακόμη φορά του υπενθυμίσαμε ότι έχει κοπέλα.

<<Άλλο η Κέιτ. Η Κέιτ είναι η κύρια κοπέλα μου αλλά γιατί να μην έχω και καμία άλλη για ρεζέρβα μήπως και η Κέιτ με χωρίσει;>> μας ρώτησε με το ύφος "σοβαρό".

<<Αν συνεχίσεις έτσι να είσαι σίγουρος ότι αυτό θα γίνει σύντομα>> του απάντησε ο Έντι και όλοι τον κοιτάξαμε περήφανα γιατί εκείνος ποτέ δεν θα το έκανε αυτό στη κοπέλα του.

Εκεί που τρέχαμε είδα μια γνώριμη φιγούρα απέναντι στη καφετέρια και σταμάτησα για να δω ποιός ήταν. Αποκλείεται. Αυτός απέναντι είναι ο μυστήριος άνδρας που είδα πριν στο ασανσέρ και που τώρα με χαιρετάει. Τον χαιρέτησα και εγώ αλλά δεν κατάλαβα ότι δίπλα μου ήταν η Άλις.

<<Αποκλείεται. Πες μου πως αυτός είναι ο κούκλος από τη πολυκατοικία σου>> μου είπε με γουρλωμένα μάτια κοιτώντας μια εμένα και μια εκείνον.

<<Αυτός είναι>> της είπα και την πήρα από το χέρι πηγαίνοντας προς τα παιδιά... <<Καρφωθήκαμε>>

<<Που ήσασταν;>> μας ρώτησε ο Έντι όταν πήγαμε κοντά τους.

<<Τίποτα μωρέ. Νόμιζα ότι είδα ένα παιδί από τη σχολή αλλά τελικά δεν ήταν αυτός. Πάμε;>> τον ρώτησα και ξεκινήσαμε και πάλι το τρέξιμο.

<<Γιατί του είπες ψέματα;>> με ρώτησε η Άλις καχύποπτα.

<<Δεν ξέρω. Αλλά νομίζω πως έκανα το σωστό>> απόρησα με τον εαυτό μου "Γιατί του είπα ψέματα;" αλλά απάντηση δεν πήρα και έτσι το προσπέρασα.

Μετά από 1 ώρα τρεξίματος πήγαμε ο καθένας σπίτι του. Στο δρόμο η Ρόζαλι μίλαγε με τον Έμμετ στο τηλέφωνο και εγώ απλώς σκεφτόμουν τον "μυστήριο" όπως τον έλεγα. Ήταν πραγματικά πολύ όμορφος αν και πρέπει να είναι λίγα χρόνια μεγαλύτερος μου. Είχε ωραία σκούρα μάτια και ωραίο σώμα. Αχ!

Φτάσαμε στο σπίτι και πήγα κατευθείαν για μπάνιο. Όταν βγήκα βρήκα την Ρόζαλι να κοιμάται στο καναπέ.

<<Ρόζαλι! Ρόζαλι!>> την έσπρωξα απαλά και άνοιξε τα μάτια της.<<Πήγαινε να κοιμηθείς μέσα>>την παρότρυνα μαλακά.

<<Πάω να κάνω μπάνιο πρώτα και μετά θα πάω κατευθείαν για ύπνο>> μου είπε και κατευθύνθηκε προς το μπάνιο.

"Τι να κάνω τώρα;" συλλογίστηκα μέχρι που είδα το ράφι με τα dvd. Μας άρεσαν πολύ οι ταινίες και γι' αυτό είχαμε και πολλές αλλά ποιά να δω τώρα; Α! Θα δω το αγαπημένο μου το "Ψωνίζω άρα υπάρχω". Πολύ ωραία ταινία και με χάπι εντ. Στα μισά της ταινίας νύσταξα και έτσι το έκλεισα και πήγα να κοιμηθώ.

Ντριν... Ντριν... Ντριν... Πετάχτηκα πάνω και κοίταξα γύρω μου. Το κινητό μου χτύπαγε πάνω στο γραφείο και σηκώθηκα να το πάρω. "Μπαμπάς" έλεγε στην οθόνη και το σήκωσα.

<<Ναι;>>απάντησα με μια βαριά φωνή από τον ύπνο.

<<Μπέλλα μου; Τι κάνεις κορίτσι μου;>> άκουσα τη χαρούμενη φωνή του μπαμπά μου.

<<Καλά μπαμπά εσύ τι κάνεις;>>

<<Καλά και εγώ γλυκιά μου. Η Ρόζαλι τι κάνει;>>

<<Καλά είναι,θα κοιμάται λογικά>> του είπα αν και δεν ήμουν σίγουρη γι' αυτό.

<<Μήπως σε ξύπνησα;>> με ρώτησε με την αγωνία να φαίνεται στη φωνή του.

<<Όχι δεν κοιμόμουν. Διάβαζα ένα βιβλίο>> του είπα ψέματα γιατί αν του έλεγα την αλήθεια θα αισθανόταν άσχημα.

<<Εντάξει γλυκιά μου απλώς ήθελε να μάθω αν είστε καλά. Α! Έχεις χαιρετίσματα από τον Τζέικ>>

<<Επίσης πες του>>

<<Θα του το πω. Χαιρετίσματα να δώσεις στη Ρόζαλι και να προσέχετε εντάξει;>>

<<Εντάξει μπαμπά μου. Τα λέμε>>

<<Γεια σου κορίτσι μου>> μου είπε και το κλείσαμε ταυτόχρονα.

<<Ποιός ήταν;>> με ρώτησε μια κοιμισμένη -ακόμα- Ρόζαλι από τη πόρτα του δωματίου μου.

<<Ο μπαμπάς ήταν. Έχεις χαιρετίσματα>> της είπα και ξαναξάπλωσα στο κρεβάτι.

<<Μπέλλα; Θα μου κάνεις μια χάρη;>> με ρώτησε με πονεμένη φωνή που την κατάλαβα τώρα και γύρισα κατευθείαν προς το μέρος της.

<<Τι έγινε; Τι έχεις>>ρώτησα αγχωμένα.

<<Θα πας στο φαρμακείο να μου πάρεις ένα θερμόμετρο;>>

<<Γιατί τι έχεις;>> την ρώτησα καθώς σηκωνόμουν πάνω.

<<Δεν ξέρω είμαι ζεστή και το προηγούμενο μου έσπασε>>

<<Εντάξει θα πάω αλλά εσύ πήγαινε και ξάπλωσε οκ;>>

<<Εντάξει>> μου είπε και πήγε να ξαπλώσει. Εγώ ντύθηκα γρήγορα πήρα λεφτά και έφυγα.

Να της πάρω και παυσίπονα και.... Δεν πρόλαβα να τελειώσω την σκέψη μου γιατί κάπου έπεσα και καθώς με βοηθούσαν να σηκωθώ από το πάτωμα κοίταξα για να δω τι είχε συμβεί και δύο γκρι χάντρες με κοίταξαν με περιέργεια και κοκάλωσα.

<<Ο...ο...ο μυστήριος....>> τραύλισα κοκκινίζοντας χωρίς να ξέρω πως να συνεχίσω.

<<Μπορείς να με φωνάζεις Ντέιμον>>


Περιμένω τα σχόλια σας εδώ: http://www.bellandedward.org/t1586-topic

Το ξεκίνημα της ζωής μου

Κεφάλαιο 8ο

Μπέλλα
<<Ντέιμον λοιπόν. Χάρηκα Ιζαμπέλλα. Δηλαδή Μπέλλα>> του απάντησα μόλις ξαναβρήκα τον εαυτό μου. Είναι τόσο όμορφος με αυτό το πολλά υποσχόμενο χαμόγελο.

<<Σε πειράζει να σε φωνάζω Ιζαμπέλλα; Είναι τόσο ωραίο όνομα και σου ταιριάζει απόλυτα>> με ρώτησε και εγώ ανασήκωσα τους ώμους μου. <<Ιζαμπέλλα λοιπόν θες να σε συνοδεύσω στη βόλτα σου;>> με ρώτησε ιπποτικά και δέχτηκα μετά χαράς.

<<Κανένα πρόβλημα αν και δεν πάω βόλτα>> του απάντησα ενώ αρχίσαμε να προχωράμε. Στο δρόμο για το φαρμακείο μιλήσαμε για πολλά πράγματα. Έμαθα πολλά για τη ζωή του όπως και αυτός για τη δική μου.

<<Ντέιμον μένεις στην ίδια πολυκατοικία που μένω;Γιατί δεν σε έχω ξαναδεί>> τον ρώτησα ειλικρινά.

<<Ναι,στον τρίτο.Μετακόμισα πριν μια βδομάδα>> μου απάντησε πρόθυμα και μου χαμογέλασε. <<Σειρά μου τώρα>> μου είπε και πριν προλάβω να τον ρωτήσω τι εννοούσε με πρόλαβε εκείνος. <<Να σε ρωτήσω φυσικά>>

<<Α! Ρώταμε ότι θες>> του απάντησα όταν πια κατάλαβα τι εννοούσε.

<<Η κοπέλα στο ασανσέρ προφανώς είναι η αδερφή σου>> είπε και κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου αλλά δεν μίλησα αφήνοντας τον να συνεχίσει. <<Αλλά τους γονείς σου δεν τους έχω δει καθόλου αυτή τη βδομάδα που είμαι εκεί. Δεν μένουν μαζί σας;>>

<<Όχι εγώ μένω με την αδερφή μου. Ο πατέρας μου μένει στο Φόρκς και η μητέρα μου αγνοείται από τότε που ήμουν 4 χρονών>>απάντησα και στην θύμηση αυτή μια περίεργη θλίψη κάλυψε τα χαρακτηριστικά μου και χαμήλωσα το πρόσωπο μου για να το κρύψω από εκείνον αλλά δεν τον ξεγέλασα ούτε για μια στιγμή.

<<Αχ συγνώμη Ιζαμπέλλα. Δεν το ήξερα. Λυπάμε...>>απολογήθηκε συγκλονισμένος και αμέσως κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά.

<<Μην απολογείσαι πως θα μπορούσες άλλωστε να το ξέρεις;>> του είπα και χαμογέλασα για να ελαφρύνω λιγάκι την ατμόσφαιρα. <<Και τώρα είναι η σειρά μου να σε ρωτήσω>> του δήλωσα αυστηρά για να τον πειράξω.<<Η δικιά σου η οικογένεια που είναι;>>

<<Οι γονείς μου έχουν πεθάνει εδώ και πολλά χρόνια ούτε που τους θυμάμαι και τώρα μένω με τον αδερφό μου. Που και που έρχεται και η κοπέλα του και μένουμε όλοι μαζί>> μου απάντησε με ένα δελεαστικό χαμόγελο που έκανε την ματιά μου να κολλήσει για λίγο πάνω στα χείλια του σαγινευμένη.

<<Εεε...>> για λίγο το μυαλό μου κόλλησε αλλά κουνώντας το κεφάλι ελπίζοντας αυτό να βοηθήσει για να ξεκαθαρίσουν οι σκέψεις μου, συνέχισα με περισσότερο θάρρος. <<Και ποιο είναι το επίθετο σας;>> τον ρώτησα με ενδιαφέρον παρόλο που ήταν η δική του σειρά.

<<Σάλβατορ. Ντέιμον και Στέφαν Σαλβατορ και εσένα σε λένε Σουάν>> με πληροφόρησε και με κοίταξε για να δει τις αντιδράσεις μου.

<<Που το ξέρεις;>> τον ρώτησα όπως ήταν φυσικό και η απάντηση του με καθήλωσε στη θέση μου.

<<Όποιος ενδιαφέρεται μαθαίνει. Και εγώ Ιζαμπέλλα ενδιαφέρομαι πολύ για σένα>> "Όπα. Τι είπε τώρα; Ότι ενδιαφέρεται για μένα; Αυτός ο κούκλος ενδιαφέρεται για μένα; Θα τρελαθώ..." και συνέχισα το εσωτερικό παραλήρημα μέχρι που φτάσαμε στο φαρμακείο.

<<Περίμενε ένα λεπτό να πάω να τα πάρω και μετά φεύγουμε>> του είπα και έφυγα χωρίς να περιμένω απάντηση. Ευτυχώς δεν είχε ουρά – κάτι σπάνιο μιας και είναι το μόνο φαρμακείο εδώ κοντά και έχει πάντα δουλειά- και έτσι ξεμπέρδεψα γρήγορα. Βγαίνοντας έξω τον βρήκα να κάθεται σε ένα παγκάκι και να με περιμένει και μόλις με είδε σηκώθηκε και ήρθε κοντά μου.

<<Τελείωσες με τα ψώνια;>> με ρώτησε και του απάντησα κουνώντας το κεφάλι μου καταφατικά και μετά συνέχισε <<Πάμε τότε>> Και κάπως έτσι ξεκινήσαμε το δρόμο του γυρισμού παίζοντας πάλι "το παιχνίδι των 20 ερωτήσεων".

<<Ποιό είναι το αγαπημένο σου χρώμα;>>

<<Το μωβ. Και γενικά όλες οι αποχρώσεις του>> του απάντησα αμέσως και με μετά ήρθε η δική μου σειρά να ρωτήσω. <<Αγαπημένο ζώο;>>

<<Τίγρης. Πόσο χρονών είσαι; Αν επιτρέπεται>> ποτέ δεν είχα πρόβλημα με την ηλικία μου. Πάντα από μικρή ήθελα να μεγαλώσω για να τελειώσω μια και καλή με το σχολείο, οπότε δεν είχα κανένα πρόβλημα στο να του απαντήσω.

<<18. Πριν κάτι μήνες τα έκλεισα. Εσύ πόσο χρονών είσαι; Αν επιτρέπεται φυσικά>> τον ρώτησα χρησιμοποιώντας τα λόγια του στο τέλος.

<<Είμαι 26 χρονών. Πόσα χρόνια σε περνάει η αδερφή σου; Μεγαλύτερη σου δεν είναι;>>

<<Ναι μεγαλύτερη είναι και με περνάει 2 χρόνια. Σε εσάς ποιός είναι ο μεγαλύτερος;>>

<<Εγώ και τον περνάω 6 χρόνια>> μου είπε μόλις φτάσαμε στη πολυκατοικία. Μπήκαμε μέσα και περιμέναμε να έρθει το ασανσέρ από το πέμπτο.

<<Ιζαμπέλλα όπως σου είπα και πριν ενδιαφέρομαι για σένα παρόλο που σε ξέρω τόσο λίγο>> μου είπε κοιτώντας με κατάματα. Το έβλεπα στα μάτια του ότι μου έλεγε την αλήθεια αλλά έπρεπε να του εξηγήσω παρόλο που δεν το ήθελα καθόλου.

<<Κοίτα Ντέιμον πριν λίγο καιρό πέρασα κάτι πολύ άσχημο αλλά όπως βλέπεις το ξεπέρασα. Δεν είμαι έτοιμη για κάτι καινούργιο. Φοβάμαι πολύ Ντέιμον. Δεν θέλω να κάνω κάτι που ίσως μια μέρα θα με πληγώσει γιατί δεν έχω την δύναμη να το πολεμήσω>> τελείωσα το μονόλογο μου με δάκρυα στα μάτια. Ούτε που κατάλαβα ότι είχαμε ανέβει στον όροφο μου και ήμασταν τώρα έξω από την πόρτα.

<<Ιζαμπέλλα μου>> ξεκίνησε με τα λόγια του να καλύπτωνται από τον αναστεναγμό του την στιγμή που απομάκρυνε τα δάκρυα μου από τα μάγουλα μου τόσο τρυφερά που με έκανε να ανατριχιάσω <<Καταλαβαίνω.>> συνέχισε με βαθιά φωνή συγκαταβατικά. << Ότι και να πέρασες δεν σου άξιζε. Και πίστεψε με δεν θα έκανα ποτέ τίποτα που θα μπορούσε να σε πληγώσει. Θα προσπαθήσω να στο αποδείξω αυτό.Και με τον καιρό ίσως και να καταφέρω να σου σβήσω όλες εκείνες τις άσχημες αναμνήσεις, αν φυσικά μου το επιτρέψεις>> μου είπε και τον κοίταξα ανακουφισμένη που δεν θα με πίεζε για τίποτα περισσότερο.

<<Με το καιρό θα δείξει>> συμφώνησα μαζί του. <<Κάπου εδώ θα πρέπει να χαιρετηθούμε. Σε ευχαριστώ που ήρθες μαζί μου>>

<<Εγώ σε ευχαριστώ για τη παρέα>> με ευχαρίστησε. Γύρισα προς τη πόρτα και την ξεκλείδωσα.

<<Μην χαθούμε>> του είπα και ευχόμουν αυτή η βόλτα να μην τελείωνε ποτέ.

<<Αυτό είναι το μόνο σίγουρο>> μου είπε και κλείνοντας μου το μάτι έφυγε.

Έκλεισα τη πόρτα και ακούμπησα πάνω της. "Τι βόλτα και αυτή" συλλογίστηκα κουρασμένα. Ο Ντέιμον ενδιαφέρεται για μένα και μου το έδειξε. Και εγώ ενδιαφέρομαι γι' αυτόν όπως για κανέναν άλλο αλλά φοβάμαι.

"Να το τολμήσω;" αναρωτήθηκα και η απάντηση ήρθε έτοιμη "Θα το τολμήσω και ότι γίνει" Αφού βρήκα και αυτή την απάντηση ένιωσα πιο ανάλαφρα.

<<Μπέλλα; Ήρθες;>> άκουσα τη βραχνιασμένη φωνή της Ρόζαλι από το δωμάτιο να με φωνάζει. Πήγα στο δωμάτιο της και τη βρήκα κάτασπρη.

<<Θεέ μου Ρόζαλι πως αισθάνεσαι;>> τη ρώτησα και πηγαίνοντας κοντά της, της έπιασα το μέτωπο. Έκαιγε και μάλιστα πολύ. <<Λοιπόν βάλε το θερμόμετρο και εγώ πάω να σου φέρω ένα ποτήρι νερό για να πιείς το παυσίπονο. Οκ;>> της είπα και αφού μου απάντησε θετικά έφυγα από το δωμάτιο και πήγα στη κουζίνα. Της έβαλα το νερό και πήρα μαζί μου και ένα μπολ με ξύδι και νερό για να της κάνω κομπρέσες. Μόλις μπήκα στο δωμάτιο πήγα δίπλα της και περίμενα να περάσουν αυτά τα 2 λεπτά για να το βγάλει.

2 λεπτά μετά...

Το θερμόμετρο έλεγε 39,4.Κατευθείαν την έστειλα να κάνει ένα κρύο ντουζ και μετά πάλι στο κρεβάτι. Ήπιε το παυσίπονο, χρησιμοποίησα τις κομπρέσες και σε λίγα λεπτά η Ρόζαλι κοιμόταν. Το κινητό μου δονίστηκε στη τσέπη μου και για να μην την ξυπνήσω βγήκα από το δωμάτιο.

<<Ναι;>> απάντησα με χαμηλή φωνή.

<<Μπέλλα μου τι κάνεις;>> άκουσα τη κελαριστή φωνή της Άλις.

<<Καλά είμαι εσύ;>> της απάντησα πηγαίνοντας προς τη κουζίνα για να μαζέψω λιγάκι το χαμό που γινόταν.

<<Καλά είμαι. Να σου πω επειδή βαριέμαι εδώ μόνη μου δέχεστε επισκέψεις;>> με ρώτησε ναζιάρικα.

<<Και βέβαια Άλις τι ρωτάς;>>

<<Οκ έρχομαι>> μου είπε και το κλείσαμε. Πήγα στη κουζίνα και άρχισα τις δουλειές. Πλύσιμο πιάτων, σκούπισμα, σφουγγάρισμα και άλλα τέτοια. Σε μισή ώρα η Άλις ήταν εδώ.

<<Γεια σας!>> είπε δυνατά και την σταμάτησα πριν συνεχίσει.

<<Μην φωνάζεις καλέ. Η Ρόζαλι κοιμάται>>

<<Α κρίμα. Έφερα ζεστές σοκολάτες και ντόνατς για όλες μας>> είπε κάνοντας μια παραπονιάρικη φατσούλα.

<<Δεν πειράζει. Θα τα φάει όταν ξυπνήσει. Είναι άρρωστη και έπρεπε να κοιμηθεί>> της είπα και μόλις άκουσε ότι ήταν άρρωστη γούρλωσε τα μάτια και είπε...

<<Τι έχει; Να φωνάξουμε ένα γιατρό...>> και άλλα τέτοια που δεν καταλάβαινα γιατί τα έλεγε πολύ γρήγορα.

<<Μην ανησυχείς απλώς ένα κρύωμα είναι. Αν ανέβει κι' άλλο ο πυρετός τότε θα δούμε τι θα κάνουμε>> την καθησύχασα και πρέπει να πέτυχε γιατί την είδα κάπως να χαλαρώνει.

<<Αλλαγή συζήτησης. Πριν που πήγα στο φαρμ...>> δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω τη κουβέντα μου γιατί χτύπησε το κινητό της.

<<Σε μισό λεπτό επιστρέφω και θα μου πεις>> μου είπε και έφυγε από το δωμάτιο. Πήγα και έκατσα στο σαλόνι και άνοιξα τη τηλεόραση αλλά δεν είχε τίποτα. Η Άλις γύρισε και έκατσε δίπλα μου.

<<Ο Έντουαρντ ήταν. Έρχεται να δει τι κάνει η Ρόζαλι. Για πες τώρα τι ήθελες να μου πεις>> μου είπε και άρχισα να της εξιστορώ όλα αυτά που έγιναν σήμερα χωρίς να της παραλείψω τίποτα και πάνω που πήγε να μου πει την γνώμη της χτύπησε το κουδούνι και σηκώθηκε να ανοίξει. <<Καλώς τον>> του είπε μόλις μπήκε μέσα και τον φίλησε στο μάγουλο.

<<Τι κάνετε;>> μας ρώτησε και πριν προλάβω να του απαντήσω μίλησε η Άλις.

<<Εδώ μωρέ τα λέμε>> του είπε αδιάφορα και έκατσε δίπλα μου. Ο Έντουαρντ πάλι έκατσε απέναντι μας. <<Που είχαμε μείνει; Α! ναι. Μπέλλα αυτός σε γουστάρει σίγουρα>> μου είπε κλείνοντας το μάτι της πονηρά.

<<Τι λέτε;>> ρώτησε ο Έντουαρντ χωρίς να καταλαβαίνει τίποτα.

<<Η Μπέλλα μας βρήκε γκόμενο και τον λένε Ντέιμον Σαλβατορ>> είπε μες τη χαρά η Άλις που μόνο παλαμάκια δεν χτύπησε.

<<ΤΙ ΒΡΗΚΕ;;;;>>ρώτησε ο Έντουαρντ καθώς πετάχτηκε από τον καναπέ σοκαρισμένος.


Για άλλη μια φορά ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ ευχαριστώ στην Χρυσάνθη...!!!!!!

Περιμένω τα σχόλια σας εδώ: http://www.bellandedward.org/t1586-topic

Έντουαρντ
<<ΤΙ ΒΡΗΚΕ;;;>> είπα και πετάχτηκα από το καναπέ σοκαρισμένος αλλά μόλις κατάλαβα ότι καρφώθηκα έκανα τον αδιάφορο και ξαναέκατσα.

<<Τι έπαθες καλέ;>> με ρώτησε η Άλις κοιτώντας με ειρωνικά. Το κατάλαβε. Τι έχω να τραβήξω" συλλογίστηκα τρομαγμένος για το τι έχω να πάθω σε λίγο.

<<Τίποτα. Απολύτως τίποτα>> είπα και ξεροκατάπια. Η Άλις ακόμα με κοίταζε περίεργα και ήξερα ότι μόλις θα έβρισκε την ευκαιρία θα με πίεζε να της τα ξεράσω όλα.

<<Τέλος πάντων. Πάω να δω τι κάνει η Ρόζαλι>> είπε η Μπέλλα και κοιτώντας με λες και είμαι εξωγήινος σηκώθηκε για να πάει στο δωμάτιο.

<<Περίμενε έρχομαι και εγώ>> είπα για να αποφύγω να μείνω μόνος μου με την Άλις αλλά και για να μην χάσω να είμαι μαζί με την Μπέλλα έστω και λίγα λεπτά μόνος μου.

<<Όχι Έντουαρντ θα κάτσεις εδώ>> με σταμάτησε και ξαναέκατσα αναστενάζοντας ηττημένος.

<<Οκ τότε>> είπε η Μπέλλα και έφυγε από το δωμάτιο με ένα ερωτηματικό βλέμμα.

<<Για πες μου εσύ. Έγινε κάτι που θα έπρεπε να ξέρω;>> με ρώτησε η Άλις με σοβαρό βλέμμα.

<<Τι λες βρε Άλις; Τι να έγινε δηλαδή;>> έριχνα άδεια μήπως και πιάσω γεμάτα.

<<Εσύ θα μου πεις. Μήπως, λέω μήπως, ερωτεύθηκες και ξέχασες να το πεις στην αδερφή σου;>> με ρώτησε και αμέσως κρύος ιδρώτας με έλουσε.

<<Τι λες Άλις; Εγώ να ερωτευτώ και να μην το ξέρεις εσύ; Αποκλείεται. Αφού είσαι λαγονικό. Κάτι τέτοια τα μυρίζεσαι από χιλιόμετρα μακριά>> την πείραξα αλλά εκείνη έκανε λες και δεν με άκουσε.

<<Έντουαρντ. Είσαι ερωτευμένος με την Μπέλλα;>> με ρώτησε αυστηρά κοιτώντας με κατευθείαν μέσα στα μάτια χωρίς ίχνος χαμόγελου <<Πρόσεξε θέλω μόνο την αλήθεια>> τελείωσε τη πρόταση της και περίμενε υπομονετικά.

<<Χαλάρωσε Άλις κάνεις λες και θες να ομολογήσω κανέναν φόνο>>

<<Έντουαρντ απάντα στην ερώτηση που σου έκανα>> είπε αγανακτισμένα και συνοφρυώθηκα. "Τι ήθελε πια;"

<<Και να είμαι ποιο είναι το πρόβλημα;>> της γύρισα εγώ κοιτώντας την όπως κοιτούσε και εκείνη εμένα -δηλαδή αυστηρά-.

<<Κανένα απολύτως αλλά θέλω να ξέρω την αλήθεια. Είσαι;>> με ξαναρώτησε και αντί να της το πω κούνησα απλά το κεφάλι μου καταφατικά. Εκείνη την ώρα πετάχτηκε από τον καναπέ και με πήρε αγκαλιά χαμογελώντας.

<<ΑΑΑΑΑ. Έντι μου ερωτεύθηκες την Μπέλλα;;; Τι ωραίααααα>> είπε και της έκλεισα το στόμα με το χέρι μου γιατί φώναζε υπερβολικά.

<<Τι θα γίνει σκοπεύεις να μας ακούσει και η άλλη άκρη της χώρας;>> την ρώτησα αυστηρά. Δεν θύμωνα συχνά αλλά ήξερε ότι όταν θύμωνα γινόμουν κάποιος άλλος και δεν της άρεσε καθόλου αυτό. Γι' αυτό και δεν το συνέχισε.

<<Ουπς. Συγνώμη>> είπε όταν της άφησα ελεύθερο το στόμα της. <<Ξέρεις Έντι η Μπέλλα μάλλον θα υποκύψει στην γοητεία του Ντέιμον. Λυπάμαι>> μου είπε κοιτώντας με γλυκά και στοργικά.

<<Αν είναι ευτυχισμένη δεν έχω κανένα πρόβλημα. Αλλά αν την στενοχωρήσει θα έχει να κάνει μαζί μου>> της απάντησα σκληρά με το μάτι μου να γυαλίζει. Και εκεί που συζητάγαμε ακούσαμε έναν ήχο -σαν κάτι να σπάει- από μέσα και σηκωθήκαμε να δούμε τι έγινε αλλά μας πρόλαβε η Μπέλλα.

<<Όχι ρε γαμώτο. Μου έσπασε το ποτήρι>> μας είπε αναστενάζοντας και περνώντας από το σαλόνι πήγε κατευθείαν στην αποθήκη. <<Α! Ξέχασα να σας πω πως θα έρθει ο Μάικ να κάτσουμε>> μας ενημέρωσε όταν γύρισε με την σκούπα και την σφουγγαρίστρα στο χέρι. Πριν προλάβει όμως να φύγει η Άλις την σταμάτησε.

<<Κάτσε έρχομαι να σε βοηθήσω>>

Όταν έφυγαν τα κορίτσια είχα λίγο χρόνο να σκεφτώ τι πραγματικά έγινε πριν λίγη ώρα. "Την Μπέλλα την έχασα" σκέφτηκα στεναχωρημένος. "Αλλά αν αυτή η σχέση την κάνει χαρούμενη τότε εγώ πάω πάσο. Το μόνο που θέλω είναι αυτό. Εξάλλου δεν είναι σίγουρο. Δεν του είπε το "ναι" ακόμα οπότε μπορεί και να αρνηθεί". Μόλις σκέφτηκα αυτά τα λόγια ανακουφίστηκα κάπως.

<<Έντουαρντ λέμε να παραγγείλουμε καμιά πίτσα.Τι λες;>> με πληροφόρησε η Άλις μπαίνοντας ξανά στο σαλόνι ενώ η Μπέλλα πήγε και άφησε τα πράγματα πίσω στην αποθήκη και γυρίζοντας έκατσε στο καναπέ απέναντί μου.

<<Ναι κανένα πρόβλημα. Η Ρόζαλι τι κάνει;>>ρώτησα με ενδιαφέρον.

<<Καλύτερα φαίνεται αν και δεν την ξυπνήσαμε. Λογικά θα κοιμηθεί μέχρι αύριο>> απάντησε η Μπέλλα κοιτώντας με ένα παραπονιάρικο βλέμμα καθώς πήγαινε στη κουζίνα. Αυτό που ήθελα να κάνω ήταν να σηκωθώ κατευθείαν και να την αγκαλιάσω για να την παρηγορήσω αλλά δεν το έκανα. "Σύνελθε Έντουαρντ" με μάλωσε η λογική μου και αμέσως επανήλθα. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή χτύπησε το κουδούνι. Λογικά θα ήταν ο Μάικ.

<<Άλις ανοίγεις γιατί ψάχνω κάτι φυλλάδια; Ο Μάικ θα είναι>> ακούστηκε η φωνή της από τη κουζίνα. Η Άλις έτρεξε με χορευτικά βήματα προς τη πόρτα και την άνοιξε. Όπως είχαμε φανταστεί ήταν ο Μάικ ο οποίος κρατούσε μια σακούλα από ζαχαροπλαστείο. Μόλις μπήκε φίλησε την Άλις στο μάγουλο και της έδωσε τα γλυκά.

<<Αυτά θέλουν ψυγείο>> της είπε και η Άλις χωρίς να χάνει χρόνο πήγε για να βάλει τα γλυκά στο ψυγείο.

<<Επ. Τι κάνεις Έντι;>>με ρώτησε και ήρθε καταπάνω μου κάνοντας αυτό το εκνευριστικό πράγμα - που τρίβεις το κεφάλι - πιο σπαστικό δεν υπάρχει. Τραβώντας του το χέρι από το κεφάλι μου του το γύρισα γρήγορα πίσω από τη πλάτη του και του απάντησα.

<<Μια χαρά. Εσύ;>> τον ρώτησα χαμογελαστά. Τον έβλεπα που ζοριζόταν αλλά δεν το έβαζε κάτω.

<<Και εγώ μια χαρά είμαι και αν μου αφήσεις και το χέρι θα είμαι ακόμα καλύτερα>> μου απάντησε ειρωνικά και τον άφησα γελώντας με τη ψυχή μου.

Μπέλλα

<<Άλις λέω να φωνάξω τον Ντέιμον>> της πέταξα ξαφνικά και κοκάλωσε. Μετά όταν ξαναβρήκε τον εαυτό της γύρισε για να με αντικρίσει.

<<Είσαι σίγουρη Μπέλλα; Θέλω να πω είμαστε μια παρέα και μπορεί να νιώθει αμήχανα>> μου είπε αλλά έβλεπα στο βλέμμα της ότι ήθελε να πει κάτι άλλο άλλα δίστασε για λίγο και η καρδιά μου σφίχτηκε, είχα την ελπίδα να μην προσπαθήσει να με μεταπείσει, ήδη ένιωθα τρομερή αμηχανία με αυτό που σκαφτόμουνα να κάνω.

<<Ναι είμαι σίγουρo. Ο Ντέιμον δεν είναι από τους τύπους που με κάνουν να νιώθω αμηχανία. Θα πάω να τον φωνάξω αν και ντρέπομαι πολύ>> της είπα και με ένα αναστεναγμό τα παράτησε.

<<Να σου πω με τον Ντέιμον τελικά θα το προχωρήσεις;>> με ρώτησε διστακτικά και έχασα την ανάσα μου. Μέσα μου παρακάλαγα να μην το συνεχίσει γιατί δεν ήθελα να μου κάνει την ερώτηση που τόσο ήθελα να αποφύγω, δεν ήθελα να την πληγώσω

<<Ναι έτσι λέω. Γιατί;>> της απάντησα τελικά.

<<Α! Οκ>> μου είπε και σηκώθηκε από τη καρέκλα πηγαίνοντας προς τη πόρτα χωρίς να με πιέσει περισσότερο και δεν άντεξα το άντεξα άλλο όλο αυτό, καλύτερα να το ξεκαθαρίσω τώρα, σκέφτηκα πιο αποφασιστικά.

<<Άλις;>> τη φώναξα και σταμάτησε γυρίζοντας προς το μέρος μου. <<Λυπάμαι αλλά τον Έντουαρντ τον βλέπω μόνο σαν φίλο>> της είπα απολογητικά και περίμενα την αντίδραση της. Κοκάλωσε και κάτι είπε μέσα από τα δόντια της.

<<Που το ξέρεις;>> με ρώτησε ευθέως όταν κατάλαβε ότι τα ξέρω όλα.

<<Αν δεν φώναζες ίσως και να μην σας άκουγα πριν>> της είπα και περνώντας από δίπλα της, της έδωσα ένα φιλάκι και βγήκα από την κουζίνα. Κατάλαβα ότι με ακολούθησε αλλά δεν έδωσα σημασία και να χαιρετήσω τον Μάικ.

<<Μπέλς τι κάνεις;>> με ρώτησε φιλώντας με στο μάγουλο πάντα με το χαμόγελο να μην φεύγει στιγμή από τα χείλια του.

<<Υπομονή Μάικ μου. Εσύ καλά είσαι;>> τον ρώτησα χαμογελώντας.

<<Καλά και εγώ.>> μου απάντησε. Πήγα προς τη πόρτα και όταν πήρα τα κλειδιά με σταμάτησε. <<Που πας;>>

<<Κάπου. Θα ξανάρθω σε λίγα λεπτά>> του απάντησα κοιτώντας την Άλις που κοιτούσε τον Έντουαρντ με ένα περίεργο βλέμμα το οποίο και προσπέρασα.

Βγαίνοντας από το σπίτι μου κατέβηκα στον κάτω όροφο. Είχε τρία διαμερίσματα οπότε το ένα από αυτά θα είναι το δικό του. Άρχισα να κοιτάω τα κουδούνια. Το πρώτο έλεγε "Πίτερ Γκρίν" οπότε δεν είναι αυτό. Το δεύτερο με το που το κοίταξα κοκάλωσα γιατί έλεγε "Ντέιμον & Στέφαν Σαλβατορ" και το χτύπησα. Περίμενα, περίμενα.... ώσπου άνοιξε τη πόρτα ένας ωραίος με καστανόξανθα μαλλιά και μάτια ίδια με του Ντέιμον. Μάλλον θα είναι ο αδελφός του.

<<Παρακαλώ;>> μου είπε με ένα χαμόγελο που άγγιζε έφτανε μέχρι τα αυτιά του τα μάτια του. Από πρώτης όψεως δεν λέω φαινόταν καλό παιδί.

<<Μήπως είναι εδώ ο Ντέιμον;>> ρώτησα ευγενικά. Στο βάθος το βλέμμα έπεσε σε μια κοπέλα η οποία πρέπει να είναι η κοπέλα του.

<<Ναι εδώ είναι. Ποια τον ζητάει;>>

<<Η Μπέλλα πείτε του>> μόλις άκουσε το όνομα μου το χαμόγελο του έγινε ακόμα πιο ζεστό και μεγαλύτερο.

<<Α! Εσύ είσαι η Μπέλλα. Ο Ντέιμον μου έχει μιλήσει για σένα. Με λένε Στέφαν>> μου συστήθηκε απλώνοντας το χέρι του.

<<Χάρηκα>> του απάντησα ανταποδίδοντας την χειραψία χαμογελώντας του ζεστά.

<<Έλα μέσα. Θα τον φωνάξω αμέσως>> μου είπε και δέχτηκα αμέσως την πρόσκληση. Το σπίτι τους - από όσο μπορούσα να δω – ήταν πάρα πολύ ζεστό και όμορφο με απαλά χρώματα στους τοίχους και λιτά έπιπλα, ότι έπρεπε για δύο εργένηδες.

<<Ντέιμον έλα λίγο έχεις επισκέψεις>> φώναξε ο Στέφαν για να τον ακούσει από εκεί που ήταν. <<Μπέλλα να σου συστήσω τη κοπέλα μου την Έλενα>> συνέχισε προς τα εμένα και γύρισα την ματιά μου προς την κοπέλα του για να την χαιρετήσω.

<<Χάρηκα για τη γνωριμία>> μου είπε και απλώνοντας το χέρι μου εκείνη το κράτησε μέσα στο δικό της και με φίλησε στο μάγουλο με ένα αρκετά φιλικό χαμόγελο. Πολύ καλή και όμορφη κοπέλα.

<<Επίσης>> της απάντησα και μόλις ένιωσα κάποιον από πίσω μου γύρισα αυτόματα προς την μεριά του. Ο Ντέιμον φορώντας μόνο μια πετσέτα και βρεγμένα μαλλιά με κοίταζε με ένα βλέμμα που με έκανε να ανατριχιάσω.

Σάστισα, έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου, η ανάσα μου δε, πήγε περίπατο ενώ τα μάτια μου ένιωθα να μαγνητίζονται από την ατελείωτη ομορφιά που απλωνόταν μπροστά μου και δεν ήξερα πως να αντιδράσω. Τα βρεγμένα του μαλλιά έσταζαν σε διάφορα σημεία του σώματος του δημιουργώντας σταγόνες που κατρακυλούσαν επάνω στην λεία του επιδερμίδα κάνοντας το βλέμμα μου άθελα μου να τις ακολουθήσουν κοιτώντας τες εκστασιασμένη καθώς εκείνες κατηφορίζανε προς απίστευτα σφριγηλό του στήθος που ανεβοκατέβαινε ίσως λίγο πιο γρήγορα από το κανονικό για να καταλήξουν απάνω στους απίστευτους κοιλιακούς του και τέλος στην πετσέτα του που ήταν πρόχειρα στηριγμένη γύρω από τους γοφούς του. Ξεροκατάπια, η καρδιά μου έχασε έναν χτύπο και καθώς ένιωσα τα μάγουλα μου να φλογίζονται η φωνή του Στέφαν ήρθε για να με σώσει την τελευταία στιγμή πριν σωριαστώ στο πάτωμα από την έλλειψη του αέρα στα πνευμόνια μου που διαμαρτυρόντουσαν για μια μικρή ανάσα ζωής.

<<Εεε, γκχμ. Εμείς λέω καλύτερα να φεύγουμε σιγά-σιγά.>> είπε και αυτόματα πήρα μια ανάσα και στράφηκα προς το μέρος του για να μπορέσω να βάλω τις σκέψεις μου που είχαν εξοστρακίσει τελείως σε μια τάξη. <<Χάρηκα για τη γνωριμία Μπέλλα. Τα λέμε>> μου είπε ο Στέφαν και αφού τους χαιρέτησα και τους δύο έφυγαν αφήνοντας μας μόνους. Γύρισα αργά, αβέβαια προς το μέρος του προσπαθώντας με νύχια και με δόντια να πείσω τον εαυτό μου να παραμείνει σταθερός, δεν ήθελα να καταλάβει την ταραχή που μου προκαλούσε, τουλάχιστον όχι ακόμα, όχι πριν σιγουρευτώ ότι θέλω να προσπαθήσω μαζί του.

<<Ιζαμπέλλα>> μου είπε ο Ντέιμον μόλις μείναμε μόνοι μας <<Τι ευχάριστη έκπληξη>>

<<Συγνώμη που ήρθα έτσι απροειδοποίητα αλλά δεν είχα το νούμερο του τηλεφώνου σου και ήθελα να σε προσκαλέσω στο σπίτι μου. Θα μαζευτούμε η παρέα μου να παραγγείλουμε πίτσα και είπα μήπως ήθελες να έρθεις και εσύ παρέα μας. Τι λες;>> είπα και περίμενα με αγωνία την απάντησή του. Δεν ξέρω γιατί αλλά θέλω πολύ να έρθει.

<<Ναι κανένα πρόβλημα. Θα έρθω>> μου απάντησε χαρούμενα.

<<Ωραία. Τότε καλό είναι σε αφήνω να ντυθείς και όταν είσαι έτοιμος έλα πάνω>> του είπα λάμποντας ολόκληρη και έκανα την κίνηση να φύγω αλλά με σταμάτησε.

<<Σε ευχαριστώ που μου δίνεις την ευκαιρία>> μου είπε και ερχόμενος κοντά μου με φίλησε τρυφερά στις δύο άκρες των χειλιών μου χωρίς να ακουμπήσει καθόλου τα χείλια μου. Το μυαλό μου πάγωσε, το κορμί μου επίσης και αμήχανα του χαμογέλασα τελικά και έφυγα.

Χριστέ μου τι ήταν αυτό;;; Ένιωθα όλα τα μέσα μου να έχουν συγκλονιστεί και τα πόδια μου πια δεν πατούσαν στην γη. Αυτό δεν υπάρχει απλά δεν υπάρχει, είμαι άραγε τόσο τυχερή να με θέλει αυτός ο κούκλος που θα μπορούσε να έχει όποια ήθελε; συλλογιζόμουν καθώς ανέβαινα με κόπο στο σπίτι μου.

Όταν μπήκα στο σπίτι ο Μάικ με τον Έντι με κοιτούσαν με ερωτηματικά βλέμματα και πριν προλάβω να τους εξηγήσω η Άλις με στρίμωξε στη κουζίνα.

<<Τι έγινε;>> με ρώτησε κοιτώντας τα μάτια μου για απαντήσεις. Δεν ξέρω τι είδε αλλά την έκανε να αναστενάξει και να πάρει μια έκφραση πόνου.

<<Θα έρθει μου είπε. Αχ Άλις μου να τον έβλεπες. Φορούσε μόνο μια πετσέτα. Ήταν τόσο κούκλος>> αναστέναξα ευχάριστα στη θύμηση των γεγονότων. <<Να έβλεπες το σώμα του. Πρέπει να κλείνει 24ώρο στο γυμναστήριο>> τελείωσα αυτό που ήθελα να πω με ένα χαζοχαρούμενο χαμόγελο.

<<Χαίρομαι για σένα>> μου είπε και είδα στα μάτια της ότι το εννοούσε.

<<Μπέλλα;>> μου είπε και την κοίταξα. <<Κοίτα. Ξέρω ότι βρίσκομαι ανάμεσα σε σένα και τον Έντι αλλά να ξέρεις ότι το μόνο που με νοιάζει είναι η ευτυχία σου ακόμα και αν αυτή είναι μακριά από τον αδερφό μου>> μου εξομολογήθηκε και την ευχαρίστησα με το βλέμμα μου που δεν μου κρατούσε κακία. Και καθώς μιλάγαμε χτύπησε το κουδούνι και κοκάλωσα χωρίς να κάνω τίποτα.

<<Πήγαινε να ανοίξεις. Γρήγορα>> με διέταξε όταν είδε ότι δεν κουνιόμουν από τη θέση μου.

<<Ποιος είναι;>> ρώτησε ο Έντουαρντ κοιτώντας μας καχύποπτα.

<<Θα δεις>> του απάντησε η Άλις όσο εγώ πήγαινα προς τη πόρτα. Μόλις την άνοιξα είδα τον Ντέιμον ντυμένο στα μαύρα – περίεργο - να κρατάει μια τσάντα.

<<Έφερα μπύρες>> μου είπε δείχνοντας με το βλέμμα του τη σακούλα.

<<Δεν έπρεπε. Σε ευχαριστώ>> του είπα και τις πήρα από το χέρι του την στιγμή που έκανα στην άκρη για να περάσει.

<<Να σου συστήσω την Άλις, τον Μάικ και τον Έντουαρντ>> του είπα συστήνοντας τους έναν - έναν και πήγα στη κουζίνα για να βάλω τις μπύρες στο ψυγείο.

Έντουαρντ

<<Ποιος είναι αυτός;>> με ρώτησε ο Μάικ μόλις μας τον σύστησε η Μπέλλα.

<<Μάλλον ο υποψήφιος>> του είπα με νόημα και το κατάλαβε αμέσως.

<<Ωραία οπότε σε λίγο θα έχει "Ιερά Εξέταση". Ολόκληρη κούκλα του δίνουμε πρέπει να ήμαστε σίγουροι στο αν θα τη προσέχει>> μου είπε κοιτώντας τον δήθεν απειλητικά.

Μόλις βγήκε η Μπέλλα ήρθαν και οι πίτσες και καθίσαμε να φάμε. Όσο και να μην θέλω να το παραδεχτώ φαινόταν εντάξει τύπος. Την Μπέλλα την κοίταζε με ένα γλυκό ύφος που μόνο κάποιος που ενδιαφέρετε για τον άλλον πολύ θα μπορούσε να τον κοιτάει έτσι.

Μόλις φάγαμε τα κορίτσια πήγαν να δουν τι κάνει η Ρόουζ και εμείς βρήκαμε την ευκαιρία. Πήγαμε εγώ από τα δεξιά και ο Μάικ από τα αριστερά του και καθίσαμε.

<<Και τώρα οι τρεις μας>>....

Περιμένω τα σχόλια σας εδώ: http://www.bellandedward.org/t1586-topic

Έντουαρντ

<<Και τώρα οι τρεις μας>> του είπα με ένα διαβολικό χαμόγελο και εκείνος με κοίταξε χωρίς να καταλαβαίνει τι εννοώ.

<<Έγινε κάτι;>> ρώτησε κοιτώντας μια εμένα και μια τον Μάικ.

<<Κοίτα Ντέιμον δεν έχουμε κάτι προσωπικό μαζί σου>> "να μιλάς μόνο για σένα γιατί εγώ έχω έναν πολύ προσωπικό λόγο" είπα από μέσα μου καθώς ο Μάικ ξεκίνησε όσο εγώ σκεφτόμουν τα δικά μου <<Αλλά πρέπει να ξέρουμε. Κάτι τρέχει με εσένα και την Μπέλλα έτσι;>> συνέχισε και αμέσως επανήλθα για να ακούσω την απάντηση του.

<<Ότι και να τρέχει νομίζω ότι είναι καθαρά προσωπικό>> μας απάντησε και με το δίκιο του αλλά σιγά που θα το βάζαμε κάτω.

<<Προσωπικό; Ξέρεις η Μπέλλα είναι φίλη μας οπότε ή θα το μάθουμε από σένα ή από κείνη>> του το ξεκαθάρισα και αναστέναξε ηττημένος καταλαβαίνοντας ότι δεν έχει άλλη επιλογή.

<<Λοιπόν εγώ θα ήθελα πάρα πολύ να γίνει κάτι μεταξύ μας αλλά δεν ξέρω αν θέλει η Ιζαμπέλλα. Μου εξήγησε ότι κάτι της συνέβη πριν λίγο καιρό και ότι θέλει χρόνο. Είμαι διατεθειμένος να περιμένω όσο θέλει>> μας απάντησε ειλικρινά και κατσούφιασα απογοητευμένος. Αυτός ο τύπος φαίνεται πως θέλει τη Μπέλλα πραγματικά.

<<Όντως πέρασε πολλά και καλά θα κάνεις να μην την πιέσεις>> του απάντησα όταν ξεπέρασα το πρώτο σοκ.

<<Δεν το είχα σκοπό>> μας είπε και κοίταξα στα μάτια τον Μάικ με νόημα.

<<Λοιπόν βλέπω ότι λες αλήθεια. Αλλά στο υπογραμμίζω ότι αν την πληγώσεις θα έχεις να κάνεις μαζί μας>> του είπα προειδοποιητικά τονίζοντας τις λέξεις για να καταλάβει ότι δεν αστειεύομαι καθόλου.

<<Εντάξει. Καταλαβαίνω και χαίρομαι που έχει τόσο καλούς φίλους>> μας είπε χτυπώντας μας φιλικά στη πλάτη και έτσι χαλάρωσε η συζήτηση και άλλαξε το θέμα.

Μπέλλα

<<Ρόζαλι πως νιώθεις;>> την ρώτησα καθώς έκατσα -με την Άλις- στο κρεβάτι δίπλα της χαϊδεύοντας το χέρι της.

<<Πολύ καλύτερα. Εσείς πως περνάτε έξω;>> μας ρώτησε και όντως φαινόταν καλύτερα. Για να σιγουρευτώ της έδωσα το θερμόμετρο.

<<Πολύ ωραία κρίμα που δεν μπορείς να έρθεις να κάτσεις μαζί μας έξω>> της είπα χαμογελώντας της. <<Βγάλτο πέρασαν τα δυο λεπτά>> Μόλις έβγαλε το θερμόμετρο είδα ότι είχε πάει 37,2.

<<Ευτυχώς κατέβηκε πολύ. Θες να σου φέρω τίποτα;>> την ρώτησα καθώς σηκώθηκα όρθια.

<<Όχι. Λέω να ξανακοιμηθώ>> είπε την ώρα που χασμουριόταν και γέλασα δυνατά. <<Οκ τότε εμείς πάμε μέσα>> είπα και σηκώθηκα όρθια.

<<Καλή ξεκούραση. Μπορεί όταν ξυπνήσεις να μην είμαι εδώ γι' αυτό και θα σε φιλήσω τώρα>> της είπε χαμογελαστά η Άλις και έσκυψε να την φιλήσει. Βγήκα έξω από το δωμάτιο με την Άλις να με ακολουθεί χωρίς να μιλάει.

<<Μπέλλα;>> με φώναξε η Άλις και σταμάτησα γυρίζοντας προς το μέρος της.

<<Ναι;>> την ρώτησα κοιτώντας την ένοχη έκφραση που είχε πάρει. <<Τι έγινε Άλις;>>

<<Τίποτα μην ανησυχείς. Απλώς μην πεις στον Έντουαρντ ότι το άκουσες γιατί θα αισθανθεί περίεργα>> μου είπε και χαμογελώντας την πήρα στην αγκαλιά μου.

<<Άλις μου δεν θα το έκανα αυτό ποτέ. Αλλά σκέψου και εμένα λίγο.>> της είπα παρακλητικά και μου χάιδεψε το χέρι.

<<Να ξέρεις ότι θα είμαι δίπλα σου σε ότι χρειάζεσαι και αν βλέπεις τον Έντι μόνο σαν φίλο τότε πάω πάσο. Ντέιμον θες; Τότε Ντέιμον θα έχεις και σε αυτό θα βάλω το θαυματουργό χεράκι μου>> μου είπε με το χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και γέλασα.

<<Οκ τότε. Πάμε μέσα γιατί θα τον έχουν στήσει στο τοίχο τον Ντέιμον>> της είπα και εκείνη έβαλε φτερά στα πόδια και φτάσαμε στο σαλόνι. Ευτυχώς τους είδαμε να μιλάνε και να γελάνε οπότε όλα εντάξει.

<<Τι κάνει η Ρόζαλι;>> μας ρώτησε ο Μάικ την ώρα που καθίσαμε στο καναπέ. Ο Ντέιμον με κοίταξε χαμογελώντας και του το ανταπέδωσα με θέρμη.

<<Μια χαρά είναι. Κοιμάται τώρα>> τους απάντησε η Άλις και χαμογελώντας συνέχισε. <<Τι θα κάνουμε τώρα;>>

<<Τι λέτε να παίξουμε κανένα επιτραπέζιο;>> τους ρώτησα με τη χαρά ενός μικρού παιδιού.

<<Εγώ δεν μπορώ. Πρέπει να πάω στην αδερφή μου>> μας είπε ο Μάικ καθώς σηκώθηκε και στεναχωρήθηκα. Μας χαιρέτησε έναν έναν και μετά έφυγε. Το περίεργο ήταν ότι χαιρέτησε τον Ντέιμον λες και τον ήξερε χρόνια. Λες και ήταν δυο παλιοί καλοί φίλοι.Χάρηκα γιατί κάπως έτσι έμπαινε στη παρέα.

<<Λοιπόν τι λέτε θα παίξουμε;>> τους ξαναρώτησα βρίσκοντας πάλι το κέφι μου.

<<Ναι γιατί όχι>> απάντησε ο Ντέιμον αφού κανείς άλλος δεν απάντησε και έτσι σηκώθηκα για να φέρω τη Μονόπολη.

Το παιχνίδι ξεκίνησε με γέλιο και χαρά. Δυστυχώς ήμουν από τους άτυχους του παιχνιδιού μιας και τα πούλησα όλα μου τα σπίτια -και τα 4. Πολλάάάά που είχα- αλλά δεν σώθηκα και χρεοκόπησα. Μετά καθόμουν βλέποντας τους να χάνουν από την Άλις η οποία ήταν και η νικήτρια του παιχνιδιού. Χειροκροτούσε τον εαυτό της και χτύπαγε παλαμάκια λέγοντας συνέχεια "Μπράβο μου, μπράβο μου σας νίκησα. Μπορεί να είμαι μικροσκοπική αλλά είμαι θαυματουργεί" σαν μικρό παιδί. Εμείς κοιτώντας την παιδικότητα της είχαμε λυθεί στα γέλια.

Μετά από 10 λεπτά έφυγε η Άλις με τον Έντουαρντ αφήνοντας μας μόνους. Υπήρχε μια αμηχανία ανάμεσα μας και έτσι για 5 λεπτά -περίπου- δεν λέγαμε τίποτα.

<<Όλα καλά;>> έσπασε πρώτος τη σιωπή και τον κοίταξα κατάματα.

<<Μια χαρά. Γιατί ρωτάς;>> τον ρώτησα καθώς μπερδεύτηκα με την ερώτηση του.

<<Επειδή από τότε που έφυγαν τα παιδιά δεν μίλησες καθόλου>>

<<Απλώς σκεφτόμουν όλα αυτά που έγιναν πριν>> του είπα και εμφάνισα ένα ψεύτικο χαμόγελο αλλά η αλήθεια ήταν πως ένιωθα κάπως περίεργα όταν μείναμε μόνοι. Μπορεί να είναι επειδή τον ντρέπομαι. Δεν ξέρω...

<<Οκ να πηγαίνω και εγώ τώρα γιατί έχω κάτι δουλειές να κάνω>> μου είπε και καθώς σηκωνόταν σηκώθηκα και εγώ μαζί του. <<Και επειδή είπες ότι δεν έχεις το νούμερο μου πάρτο>>συνέχισε δίνωντας μου ένα χαρτάκι που έγραφε ένα νούμερο κινητού πάνω.

<<Ωραία. Τότε να σου δώσω και εγώ το δικό μου. Γράφεις;>> τον ρώτησα και τον είδα να βγάζει το κινητό του. <<69............>> του είπα το νούμερο και τον συνόδευσα ως τη πόρτα.

<<Καλό απόγευμα>> μου είπε και έσκυψε μπροστά δισταχτικά κοιτώντας με στα μάτια για να πάρει την έγκρισή μου.

Εγώ -μη γνωρίζοντας τι κάνω και από που βρήκα το θάρρος- έσκυψα και ακούμπησα τα χείλη μου με τα δικά του διστακτικά. Με αυτήν μου τη κίνηση πήρε περισσότερο θάρρος και με άρπαξε από τη μέση κολλώντας με πάνω του. Τον έσφιξα και εγώ περισσότερο κοντά μου βυθίζοντας το χέρι μου μέσα στα απαλά μαλλιά του. Η γλώσσα του ήταν απόλυτα συγχρονισμένη με τη δική μου και αυτό το έκανε ακόμα πιο τέλειο.Μετά από λίγα λεπτά,μένωντας χωρίς ανάσα το φιλί μας έφτασε στο τέλος του. Απομακρυνθήκαμε ο ένας από τον άλλο και κοιταχτήκαμε στα μάτια χαμογελώντας.

<<Καλό απόγευμα>> του απάντησα ζαλισμένη έχοντας ακόμα τη γεύση του στο στόμα μου και μη πιστεύοντας ότι όλο αυτό έγινε πριν από λίγο. Μου έδωσε ένα ακόμα πεταχτό φιλί και έφυγε με το χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Χωρίς να καταλάβω πότε μπήκα σπίτι και πότε ξάπλωσα στο κρεβάτι μου κοιμήθηκα με όνειρα γεμάτα με.... Ντέιμον.

<<Ντριν-Ντριν>> άκουσα και πετάχτηκα πάνω πιάνοντας τη καρδιά μου γιατί φοβήθηκα. Κοίταξα το ξυπνητήρι αλλά δεν χτύπαγε αυτό. Κοίταξα και το κινητό μου αλλά ούτε αυτό ήταν. "Α! Καλά η πόρτα είναι ζώων" είπα στον εαυτό μου όταν κατάλαβα τι ήχος ήταν και έτρεξα ως τη πόρτα. <<Ντριν-Ντριν>>

<<Ποιος είναι;>> ρώτησα -με τη φωνή μου να ακούγεται πολύ βαριά εξαιτίας του ύπνου- και περίμενα την απάντηση.

<<Ο Έμετ είμαι>> απάντησε και κοκάλωσα. "Ποιος είναι;" είπα χαμηλόφωνα λες και θα με άκουγε και άνοιξα τη πόρτα διάπλατα.

<<Έμετ;>> είπα μη πιστεύοντας ότι ήταν μπροστά μου και έπεσα στην αγκαλιά του χαρούμενη.

<<Μπέλς. Τι κάνεις;>> με ρώτησε όταν σταματήσαμε να αγκαλιαζόμαστε.

<<Έλα μέσα. Καλά είμαι εσύ;>> τον ρώτησα όταν μπήκαμε μέσα. Άφησε το σάκο του κάτω και κάτσαμε στον καναπέ.

<<Καλά είμαι. Μου λείψατε και ήρθα να σας δω. Η Ρόζαλι που είναι;>> με ρώτησε χαμογελώντας.

<<Κοιμάται τώρα>> του απάντησα και του έδειξα με το βλέμμα μου προς το δωμάτιο της Ρόουζ. Εκείνος αφού ακολούθησε το βλέμμα μου ένευσε και με ξανακοίταξε.

<<Μήπως σε ξύπνησα;>> με ρώτησε κοιτώντας με με ανήσυχο βλέμμα.

Κοιτώντας γύρω μου είδα ένα βιβλίο πάνω στο τραπεζάκι και μου ήρθε η ιδέα. <<Όχι ένα βιβλίο διάβαζα. Αυτό εκεί>> του είπα και του έδειξα με το χέρι μου το βιβλίο.

<<Οκ. Ας μην ξυπνήσουμε τη Ρόζαλι. Κρίμα είναι>> μου είπε και ξανακοίταξε προς τη πόρτα του δωματίου της.

<<Ναι ας την αφήσουμε γιατί είναι και λίγο άρρωστη. Όχι τίποτα το σοβαρό. Λίγο πυρετό που τώρα πέρασε. Για να ξεκουραστεί το είπα>> πρόλαβα να τα μπαλώσω. Λες και δεν ξέρω τον Έμετ. Είναι υπερβολικά υπερπροστατευτικός με τη Ρόζαλι αν και εκείνης δείχνει να της αρέσει.

<<Πάμε στη κουζίνα να μας φτιάξω καφέ;>>τον ρώτησα και ένευσε χαμογελώντας. Την ώρα που έφτιαχνα εγώ τους καφέδες άρχισα τις ερωτήσεις.

<<Λοιπόν ο Τσάρλι σου είπε που είναι το σπίτι;;;>> τον ρώτησα αν και είναι προφανές ότι αυτός το είπε αλλά ήθελα να σιγουρευτώ.

<<Όχι. Ο Τζέικομπ μου το είπε>> μου απάντησε και γύρισα αυτόματα να τον κοιτάξω μπερδεμένη. Που είδε τον Τζέικ και του το είπε; <Έχεις χαιρετίσματα από τον Τζέικ και από τον Τσάρλι.>>

<<Να' ναι καλά. Αλλά εσύ που είδες τον Τζέικ;>>

<<Χθες που πήγαινα για μπάλα το πρωί τους είδα στο δρόμο να μιλάνε και σταμάτησα για να τους ρωτήσω τι κάνετε. Μου είπε ότι είστε μια χαρά και τότε μου ήρθε η ιδέα να σας κάνω έκπληξη. Τους ρώτησα πως θα μπορούσα να έρθω από το αεροδρόμιο σπίτι σας επειδή δεν θυμόμουν. Ο Τσάρλι δεν πολύθυμόταν αλλά μου είπε ο Τζέικομπ. Και να' μαι.>> τελείωσε το μονόλογο του και ήπιε λίγο από το καφέ του που ήταν έτοιμος.

<<Α. Εντάξει. Τι νέα από το Φόρκς;>> τον ρώτησα -όχι ότι με πολυένοιαζε τίποτα άλλο πέρα από τους δικούς μου ανθρώπους- αλλά τέλος πάντων.

<<Τίποτα ίδιο όπως το άφησες. Μουντό και βροχερό όπως πάντα>> Μπλιαξ... έκανα μια γκριμάτσα αηδίας κάτι που δεν ξέφυγε από τον Έμετ. <<Βλέπω ακόμα το λατρεύεις Μπέλς>>.

<<Ναι σίγουρα. Αν δεν το λατρεύω εγώ τότε ποιος το λατρεύει;>> ειρωνεύτηκα και γέλασε. Ήξερε βέβαια ότι το μισούσα. <<Απορώ πως επιβίωσα τόσα χρόνια σε αυτή τη πόλη>> είπα θαυμάζοντας τον εαυτό μου και γέλασε προσπαθώντας να μην με κάνει μούσκεμα με το καφέ που είχε στο στόμα του. <<Κατάπιε το καλέ>> τον πρόσταξα και υπάκουσε. Όταν πια το στόμα μου ήταν άδειο γέλασε με τη ψυχή του.

<<Μπέλλα;>> άκουσα τη Ρόζαλι να με φωνάζει και σηκώθηκα για να πάω να δω τι με θέλει παίρνοντας μαζί μου και τον Έμετ. Του έκανα σήμα να μην μιλήσει και τον άφησα έξω από το δωμάτιο.

<<Ξύπνησες Ρόζαλι; Πως είσαι;>> τη ρώτησα αν και την έβλεπα πολύ καλύτερα. Το χρώμα της είχε επανέλθει στα φυσιολογικά του επίπεδα.

<<Πολύ καλύτερα. Ποιος είναι εδώ; Άκουσα ένα ανδρικό γέλιο>> μου είπε και αφού έκανα πιο πέρα ώστε να μην είμαι μπροστά στη πόρτα της απάντησα.

<<Αυτός>> της είπα και της έδειξα την πόρτα που τώρα περνούσε ο Έμετ.

<<Ρόουζ μου;>> της είπε και εκείνη χωρίς να υπολογίζει πυρετό και πονοκεφάλους πετάχτηκε από το κρεβάτι.

<<ΑΑΑΑΑΑ. Μωρό μου>> τσίριξε και έπεσε στην αγκαλιά του. Εγώ τους άφησα μόνους τους και πήγα στο σαλόνι.

<<Αχ τι ταιριαστό ζευγάρι που είναι>> είπα και άκουσα το κουδούνι της πόρτας να χτυπά για ακόμα μια φορά. "Αμάν πια ούτε υπουργείο να ήμασταν" είπα και σηκώθηκα να πάω να ανοίξω. "Άραγε ο Ντέιμον που να είναι τώρα;" σκέφτηκα και άνοιξα τη πόρτα και τι να δω; Ο Ντέιμον να με κοιτά χαμογελώντας.

<<Στη πόρτα μου>> ήρθε η απάντηση στο προηγούμενο ερώτημα μου. Μόνο που δεν κατάλαβα ότι το είπα δυνατά.

<<Τι;>> με ρώτησε μπερδεμένα και του χαμογέλασα αμήχανα.

<<Τίποτα, τίποτα>> του απάντησα και κοκκίνισα ολόκληρη. Τι πρωτότυπο...

<<Οκ. Θες να έρθεις σπίτι μου; Θα λείπει ο Στέφαν.>>ρώτησε κάπως διστακτικά και τον κοίταξα λίγο ανήσυχα.

<<Να κάνουμε τι;;;>> τον ρώτησα αμήχανα.

<<Να παίξουμε.>> μου είπε λες και ήταν ότι πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο.

<<Να παίξουμε;>>

<<Ναι. Είδα το μεσημέρι ότι σου άρεσαν τα παιχνίδια. Αν και αυτό είναι λίγο διαφορετικό>> "τι παιχνίδι να είναι αυτό;" σκέφτηκα. Μου άρεσαν τα παιχνίδια είχε δίκιο αλλά τι παιχνίδι να είναι αυτό;

<<Τι παιχνίδι;;>> τον ρώτησα όπως ήταν φυσικό να κάνω μιας και είμαι ανυπόμονη.

<<Θα παίξουμε στο playstation ποδόσφαιρό>> μου είπε και χαμογέλασε πλατιά.

<<Χαχαχαχα. Πρέπει να σου πω ότι είμαι καλή στο ποδόσφαιρό>> του είπα και με κοίταξε έκπληκτος. <<Όταν ήμουν μικρή έπαιζα με τον φίλο μου τον Τζέικομπ και τον κέρδιζα συνέχεια>> του εξήγησα και το μάτι του γυάλισε.

<<Σε προκαλώ.>> μου είπε και χωρίς να χάσω χρόνο συμφώνησα.

<<Οκ. Αλλά αν χάσεις εγώ τι θα κερδίσω;;>> τον ρώτησα σταματώντας τον καθώς πήγε να φύγει.

<<Χμμμ. Κερνάω το βράδυ όπου θες>>

<<Μέσα. Και αν χάσω θα κεράσω εγώ>> του είπα και περίμενα την απάντηση του.

<<Οκ. Θα σκεφτώ που θέλω να πάω γιατί σίγουρα θα χάσεις>> μου είπε έχοντας τη γκριμάτσα του ξερόλα και γέλασα.

<<Αυτό θα το δούμε>> του είπα και εκείνος γελώντας με πλησίασε και με φίλησε. Περιττό να πω ότι στο δευτερόλεπτο μου είχαν κοπεί τα πόδια και ένιωθα να πετάω.

<<Μπέλλα;>> άκουσα τη Ρόζαλι να με φωνάζει και κοκάλωσα....


Περιμένω τα σχόλια σας εδώ: http://www.bellandedward.org/t1586-topic

Μπέλλα

<<Μπέλλα;>> άκουσα τη Ρόζαλι να με φωνάζει και κοκάλωσα... Απομακρυνθήκαμε με τον Ντέιμον ταυτόχρονα και γύρισα να την αντιμετωπίσω.

<<Ρόζαλι; Σηκώθηκες βλέπω>> της είπα και με κοίταξε περίεργα. Ωχ θα το έπαιζε μεγάλη αδερφή.

<<Μπέλλα μπορείς να μου πεις τι συμβαίνει εδώ;>> με ρώτησε και κατάπια αγχωμένη. Είδα τον Έμετ δίπλα της να μου κλείνει το μάτι με πονηρό χαμόγελο.

<<Ναι θα σου εξηγήσω σε ένα λεπτό>> είπα και γύρισα για να αντικρίσω τον Ντέιμον που δεν είχε βγάλει άχνα.

<<Πήγαινε κάτω και θα έρθω και εγώ όταν ξεμπερδέψω από 'δω>> του είπα και αφού έκανε χαιρέτησε την Ρόζαλι και τον Έμετ με αμηχανία -πράγμα που δεν το έκανε όσο καιρό τον ξέρω εγώ- και έφυγε.

Μπήκα στο σπίτι κλείνοντας την πόρτα πίσω μου και γύρισα να την αντιμετωπίσω. Δεν ήμουν συνηθισμένη να μου συμπεριφέρεται έτσι. Έχει ξαναγνωρίσει στο παρελθόν μερικά αγόρια μου - όχι ότι είχα πολλά - και δεν είχε κάνει έτσι. Τέλος πάντων θα δείξει...

<<Ρόζαλι με τον Ντέιμον απλώς->> δεν πρόλαβα να τελειώσω γιατί με σταμάτησε.

<<Ηρέμισε Μπέλλα απλώς μου ήρθε λίγο ξαφνικό>> μου εξήγησε και ανακουφίστηκα κάπως.

<<Α. Ωραία τότε. Να πηγαίνω εγώ γιατί θα με περιμένει>> είπα και έκανα μεταβολή για να φύγω αλλά για άλλη μια φορά με σταμάτησε.

<<Επ. Όχι τόσο γρήγορα. Θέλω να τα μάθω όλα>> μου δήλωσε κατηγορηματικά και αναστέναξα ηττημένα.

<<Θα αργήσω>> προσπάθησα να τα αποφύγω αλλά σιγά μην μου έκανε τη χάρη.

<<Δεν πειράζει. Τα αγόρια αν τα φτύσεις λίγο θα κολλήσουν παραπάνω>> μου είπε με πονηρό χαμόγελο και γέλασα δυνατά.

<<Είμαι και εγώ εδώ>> είπε ο Έμετ "νευριασμένος" με τη κουβέντα που είπε η Ρόουζ. <<Τι έγινε Μπέλς χτυπήσαμε γκόμενο;>> με ρώτησε πονηρά καθώς με έσπρωξε παιχνιδιάρικα με τον αγκώνα του.

<<Σκάσε Έμετ>> του είπα και του έδωσα μια απαλή φάπα στο κεφάλι.

<<Αμάν πια. Κανείς δεν μπορεί να τα βάλει με τις γυναίκες όταν μιλάνε για γκόμενους ειδικά αν αυτές είναι αδερφές. Εγώ αποχωρώ με πλάγια βήματα>> μας είπε και πήγε και άνοιξε την τηλεόραση ξαπλώνοντας στον καναπέ.

<<Για πες μου τώρα>> μου είπε η Ρόουζ όταν η προσοχή του Έμετ ήταν στη τηλεόραση.

<<Θα σου τα πω συνοπτικά. Μια μέρα πήγαμε μια βόλτα όπου μου είπε πως ενδιαφέρεται για μένα και έτσι αποφάσισα να το προχωρήσω. Και τώρα θα πάω στο σπίτι του να παίξουμε. Γεια σας!>> είπα και έφυγα πριν προλάβει να με ρωτήσει.

<<Δεν τελειώσαμε>> άκουσα να μου λέει πριν κλείσω τη πόρτα αλλά δεν της απάντησα και κατέβηκα στον κάτω όροφο.Χτύπησα το κουδούνι και περίμενα υπομονετικά να μου ανοίξει.

<<Καλώς την>> με καλωσόρισε όταν άνοιξε τη πόρτα <<Ελπίζω να μην δημιουργήθηκε κανένα πρόβλημα>> συνέχισε και καθώς πέρασα μέσα του χαμογέλασα.

<<Μην ανησυχείς. Η αδερφή μου είναι εντάξει άτομο>> του εξήγησα καθώς έκατσα στο καναπέ. Με ακολούθησε και έκατσε δίπλα μου.

<<Αφού έχουμε και την ευχή της αδερφής τότε όλα εντάξει>> μου είπε γελώντας και αρπάζοντας με από τη μέση με φίλησε. Για μια ακόμη φορά έχασα κάθε επαφή με το κόσμο αλλά του το ανταπέδωσα – φυσικά - μέχρι που ξεμείναμε και οι 2 από ανάσα.

<<Άντε δεν θα παίξουμε;>> τον ρώτησα για να του αποσπάσω τη προσοχή από το κοκκίνισμα στα μάγουλα μου που έγινε η αιτία να καρφωθώ.

<<Και βέβαια θα παίξουμε. Μην ξεχνάς ότι έχουμε βάλει στοίχημα>> μου υπενθύμισε σηκώνοντας το φρύδι του ειρωνικά.

<<Και βέβαια το θυμάμαι. Άντε να ξεκινήσουμε να χάσεις μια ώρα νωρίτερα>> τον προκάλεσα και κατευθείαν τσίμπησε.

<<Καλά αυτό θα το δούμε. Θες να πιείς κάτι;>> με ρώτησε αλλάζοντας κουβέντα και σηκώθηκε πηγαίνοντας προς την κουζίνα -που ήταν ενιαία με το σαλόνι- άνοιξε το ψυγείο.

<<Έχεις χυμό;>> τον ρώτησα καθώς τον κοίταξα πάνω από το πάγκο.

<<Ναι. Έχω μήλο, μπανάνα, ανάμεικτο και ροδάκινο. Ποιο από όλα θες;>>

<<Εεεε... το ροδάκινο>> του απάντησα μιας και ήταν ο αγαπημένος μου χυμός.

<<Έγινεεεε>> είπε κάνοντας το σερβιτόρο και ήρθε ακουμπώντας το ποτήρι πάνω στο τραπεζάκι μπροστά μου. <<Ορίστε κυρία μου>>

<<Ωωω σας ευχαριστώ πολύ>> συνέχισα το παιχνίδι του και κάπου εκεί έφυγε η φιλικότητα ανάμεσα μας γιατί αρχίσαμε να παίζουμε.

Στην αρχή με νίκαγε 1-0 και μου το χτυπούσε λέγοντας "Ετοιμάσου να κεράσεις" και άλλα τέτοια. Στη συνέχεια κατάφερα να ισοφαρίσω με το ζόρι γιατί ήταν καλός παίχτης ώσπου λίγο πριν τελειώσει το παιχνίδι του έβαλα το δεύτερο και το φύσαγε και δεν κρύωνε. Δεν μπορούσε να καταλάβει από που του 'ρθε.

<<Δεν το πιστεύω. Αδιανόητο. Είσαι η πρώτη που με νικάει>> μου είπε φανερά προβληματισμένος με το αποτέλεσμα.

<<Εγώ στο είπα ότι είμαι καλή εσύ δεν με πίστευες. Αλλά παραδέχομαι ότι ήσουν άξιος αντίπαλος.>> παραδέχτηκα καθώς τον χτύπησα στη πλάτη "φιλικά". <<Περαστηκά>> του είπα ειρωνικά και γύρισε το βλέμμα του πάνω μου.

<<Περαστηκά ε; Τώρα θα δεις>> μου είπε και με άρπαξε βάζοντας με στην αγκαλιά του και άρχισε να με γαργαλάει. <<Ζήτα συγνώμη>>

<<Όχιιιιι>> του είπα καταβάλλοντας πολύ μεγάλη προσπάθεια καθώς δεν μπορούσα να πάρω ανάσα από τα γαργαλητά. Προσπαθούσα να πιάσω τα χέρια του για να τον σταματήσω αλλά ήταν άδικος κόπος.

<<Ζήτα συγνώμη αλλιώς δεν θα σε αφήσω>> μου είπε απειλητικά και γέλασα περισσότερο αλλά από πείσμα συγνώμη δεν θα του ζήταγα. <<Ζήτα συγνώμη είπα>>

<<Όχι ποτέ>> του είπα με πείσμα.

<<Ποτέ; Ετοιμάσου για τα χειρότερα>> μου είπε και με γαργαλούσε ακόμα περισσότερο. Το διασκέδαζα αφάνταστα και το έβλεπα στα μάτια του ότι το διασκέδαζε και αυτός.

<<Εντάξει παρα-δίνομαι>> του είπα με δυσκολία καθώς από τα γέλια δεν μπορούσα ούτε μια ανάσα να πάρω.

<<Δεν θέλω να ακούσω αυτό>> μου είπε αυστηρά και χωρίς να έχω άλλη επιλογή του είπα αυτό που ήθελε να ακούσει.

<<ΣΥΓΝΩΜΗ>> του φώναξα με μια ανάσα και επιτέλους με άφησε. <<Επιτέλους. Είσαι κακός πάντως>> του δήλωσα δήθεν νευριασμένα.

<<Θα το πάρω σαν κομπλιμέντο οπότε σε ευχαριστώ πολύ κάνω ότι μπορώ>> μου είπε ειρωνικά παίρνοντας με στην αγκαλιά του. Καθίσαμε έτσι χωρίς να μιλάμε μέχρι που ακούσαμε κλειδιά στη πόρτα. Πετάχτηκα πάνω και έκατσα πιο καλά δίπλα του με το βλέμμα μου στη πόρτα.
<<Γεια σας>> μας είπε ο Στέφαν την ώρα που έκλεινε τη πόρτα πίσω του.

<<Γεια>> του απάντησα χαμογελώντας.

<<Τι κάνετε;>> μας ρώτησε καθώς πήγε στο ψυγείο βγάζοντας έξω το νερό για να πιεί.

<<Παίζουμε εσύ; Η Έλενα που είναι;>> τον ρώτησε ο Ντέιμον.

<<Πήγε για ψώνια γιατί θα βγούμε το βράδυ. Θέλετε να έρθετε μαζί μας;>> μας ρώτησε ενθουσιασμένος και δεν μπορούσαμε να αρνηθούμε.

<<Καλή ιδέα. Μπέλλα θες να το πεις στην αδερφή σου και στα παιδιά;>> μου πρότεινε ο Ντέιμον και κατένευσα χαρούμενη που θα βγαίναμε επιτέλους μετά από τόσες μέρες.

<<Θα τους το πω. Λοιπόν ήρθε η ώρα να φύγω. Που θα συναντηθούμε;>> τους ρώτησα γιατί δεν είχα ιδέα που θα πηγαίναμε.

<<Ας συναντηθούμε κατά τις 11 στην είσοδο. Θα πάμε με τα πόδια γιατί δεν είναι πολύ μακρυά>> με ενημέρωσε και ένευσα καταφατικά πηγαίνοντας προς τη πόρτα με τον Ντέιμον να με ακολουθεί.

<<Τα λέμε Στέφαν>> τον χαιρέτησα ευγενικά ανοίγοντας τη πόρτα.

<<Τα λέμε>> μου απάντησε ευγενικά.

<<Θα τα πούμε το βράδυ>> είπα στον Ντέιμον και αφού μου έδωσε ένα πεταχτό φιλί έφυγα.

Όταν μπήκα στο σπίτι βρήκα την Ρόουζ και τον Έμετ στο σαλόνι να παίζουν τράπουλα. Μόλις με αντιλήφθηκαν σταμάτησαν να παίζουν και με κοιτάξανε.

<<Όλα εντάξει Μπέλς; Μπήκε το γκολ;>> με ρώτησε πονηρά ο Έμετ και αφού του πέταξα ένα μαξιλάρι του είπα να "σκάσει".

<<Έλεος δεν βαριέσαι συνέχεια να ασχολείσαι μαζί μου; Τόσο βαρετή είναι η δική σου;>> του απάντησα κουρασμένα καθώς έκατσα δίπλα στη Ρόουζ.

<<Όχι αλλά μου αρέσει να σε πειράζω>> είπε και αφού τον κοίταξα λοξά σηκώθηκα από το καναπέ.

<<Α! Το βράδυ θα βγούμε με τον Ντέιμον, τον αδερφό του και τη κοπέλα του.Τι λέτε θα έρθετε;>>τους ρώτησα αλλά απευθυνόμουν πιο πολύ στη Ρόουζ που ήταν ακόμα άρρωστη.

<<Θα έρθουμε.Μέχρι το βράδυ θα έχω γίνει καλύτερα>>απάντησε η Ρόζαλι και αναστενάζωντας ένευσα καταφατικά.

<<Εντάξει.Θα πάρω και την Άλις να της το πω.>>

<<Οκ>> μου απάντησε ο Έμετ και συνέχισαν από εκεί που τους είχα διακόψει.<<Α!Μην το ξεχάσω.Ξυπνήστε με στις 21:00>>

Όταν μπήκα στο δωμάτιο μου πήρα το κινητό στα χέρια μου και κάλεσα την Άλις. Δεν το σήκωνε και το έκλεισα παίρνοντας τηλέφωνο τον Έντουαρντ. Χτύπησε μέχρι που το σήκωσε.

<<Ναι;>> απάντησε με αυτή την ιδιαίτερη φωνή που είχε.

<<Έλα Έντουαρντ η Μπέλλα είμαι. Ενοχλώ;>> τον ρώτησα γιατί φοβόμουν μήπως κοιμόταν και τον είχα ξυπνήσει.

<<Όχι Μπέλλα πες μου>>

<<Η Άλις που είναι;>> τον ρώτησα γιατί παραξενεύτηκα.

<<Κοιμάται. Την ήθελες κάτι;>> με ρώτησε με περιέργεια.

<<Ναι αλλά δεν πειράζει θα το πω σε ΄σένα το ίδιο είναι εξάλλου. Το βράδυ θα βγούμε θα έρθετε;>> τον ρώτησα.

<<Ναι. Ποιοι θα είμαστε;>> με ρώτησε την ερώτηση που προσευχόμουν να μην ερώτηση.

<<Εγώ, η Ρόουζ, ο Έμετ, ο Ντέιμον με τον αδερφό και τη κοπέλα του. Αυτοί>> του είπα και τον άκουσα να αναστενάζει.

<<Εντάξει. Τι ώρα;>> με ρώτησε και τον άκουσα κάπως ή ήταν η ιδέα μου;

<<Στις 11 να είστε στο σπίτι μου>>

<<Οκ. Τα λέμε το βράδυ>> είπε και αφού τον χαιρέτησα κλείσαμε.Στην συνέχεια πήρα τηλέφωνο και τον Μάικ να τον ενημερώσω.

<<Έλα Μάικ. Τι κάνεις;>> τον ρώτησα μόλις το σήκωσε.

<<Μια χαρά είμαι Μπέλλα εσύ;>> απάντησε και ακουγόταν χαρούμενος.

<<Καλά. Να σου πω το βράδυ θα βγούμε. Τι λες θα έρθεις;>> ρώτησα ελπίζοντας να δεχτεί.

<<Ναι. Σας πειράζει να φέρω και μια κοπέλα;>> με ρώτησε.

<<Ναι καλέ τι ρωτάς; Χωρίσατε με την Κέιτ;>> τον ρώτησα καθώς στενοχωρήθηκα λίγο γιατί τη συμπαθούσα.

<<Ναι. Δεν αντεχόταν άλλο η ζήλεια της>> μου εξήγησε και αναστέναξα.

<<Για να ζηλεύει κάποια αφορμή θα της είχες δώσει>> του είπα ειρωνικά και έτρεξε κατευθείαν να το διαψεύσει.

<<Εγώ; Κεράκι αναμμένο ήμουν>> είπε "σοβαρά" και γέλασα.

<<Ναι πέρασες και δεν ακούμπησες. Τέλος πάντων πάω για ύπνο. Τα λέμε>>

<<Τα λέμε>> μου είπε και αφού το κλείσαμε έπεσα για ύπνο ξεθεωμένη.

Όταν ξύπνησα το ρολόι έλεγε 20:30 και έτσι σηκώθηκα. Πήγα στο σαλόνι και τους είδα να βλέπουν ταινία. Βασικά ο Έμετ την έβλεπε γιατί η Ρόζαλι κοιμόταν. Μόλις με είδε ο Έμετ μου έκανε σήμα να μην κάνω φασαρία και αφού του το επιβεβαίωσα πήγα να φτιάξω ένα καφέ για να ανοίξει το μάτι μου.

<<Τι ώρα να την ξυπνήσω;>> με ρώτησε ο Έμετ μπαίνοντας στη κουζίνα.

<<Σε κανένα μισάωρο. Θες καφέ;>> τον ρώτησα κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο της κουζίνας.

<<Όχι. Πάω μέσα να δω την υπόλοιπη ταινία μέχρι να φύγουμε>> μου είπε και με άφησε μόνη μου.

Μετά από μισή ώρα...

<<Ρόζαλι ξύπνα γλυκιά μου>> τη σκούντηξε μαλακά ο Έμετ για να ξυπνήσει και αφού χασμουρήθηκε μουγκρίζοντας άλλαξε πλευρό αγνοώντας μας.

<<Αν σηκωθείς θα σε αφήσω να με ντύσεις>> είπα αναστενάζωντας. Αυτό έπιανε πάντα όπως και τώρα μιας και η Ρόζαλι είχε ήδη σηκωθεί αρπάζοντας με από το χέρι. Πήγαμε στο δωμάτιο της και αφού με κάθισε σε μια καρέκλα άρχισε δουλειά.

<<Μην κουνηθείς>> μου είπε με επαγγελματικό ύφος και παίρνοντας μια μεγάλη ανάσα υπάκουσα.

Σε 2 ώρες ακριβώς ήμασταν έτοιμοι με τα παιδιά να έχουν ήδη έρθει και να μας περιμένουν στο σαλόνι. Βγήκαμε από το σπίτι και επειδή το ασανσέρ χωρούσε μόνο τέσσερα άτομα εγώ, ο Έντι, η Άλις και ο Τζάσπερ κατεβήκαμε με τα πόδια. Όταν φτάσαμε στο ισόγειο οι άλλοι είχαν ήδη φτάσει και μας περίμεναν. Ο Ντέιμον μόλις με είδε με πλησίασε. Τα παιδιά που κατάλαβαν ότι ο Ντέιμον ερχόταν κοντά μου μας άφησαν διακριτικά μόνους.

<<Είσαι μια κούκλα Ιζαμπέλλα μου>> μου είπε ο Ντέιμον και κοκκίνισα.

<<Σε ευχαριστώ πολύ>> του είπα όταν ξεπέρασα το πρώτο σοκ. Με φίλησε στο μάγουλο και με πήρε στην αγκαλιά του. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα,ότι η αγκαλιά αυτή είναι σαν να είναι φτιαγμένη μόνο για μένα. Σε αυτή την αγκαλιά νιώθω ασφαλής. Επιτέλους βρήκα ένα μέρος που να ταιριάζω....


Περιμένω τα σχόλια σας εδώ: http://www.bellandedward.org/t1587-topic#342646

Μετά απο λίγους μήνες επιτέλους μπόρεσα να ανεβάσω το 12ο κεφάλαιο...Δεν το πίστευα ότι το να γράφω θα μου έλειπε αλλά τελικά μου έλειψε...Ελπίζω να μην σας απογοητεύσω...Καλή ανάγνωση!!!!


Μπέλλα
<<Τι κάνεις;>> με ρώτησε γλυκά όταν με άφησε από την αγκαλιά του πιάνοντάς με από το χέρι.

<<Μια χαρά εσύ;>> τον ρώτησα χαμογελώντας και του χάιδεψα το χέρι.

<<Καλά και εγώ. Σου το ξαναείπα αλλά δεν μπορώ να μην το ξαναπώ. Είσαι κούκλα, μια οπτασία>> μου είπε κοιτώντας με στα μάτια και κοκκινίζοντας προσπάθησα να αλλάξω κουβέντα.

<<Σε ευχαριστώ πολύ. Τι λες πάμε στους υπόλοιπους;>> τον ρώτησα και πήγαμε κοντά τους. Χαιρέτησα την Έλενα και τον Στέφαν οι οποίοι μίλαγαν με τον Έντουαρντ.

<<Τι λέτε πάμε;>> τους ρώτησα και αφού συμφώνησαν όλοι ξεκινήσαμε για το μαγαζί.

Στο δρόμο περπατούσαμε -περίπου- σε ζευγαράκια. Εγώ με τον Ντέιμον περπατούσαμε μπροστά από όλους. Με κρατούσε από τη μέση και μιλάγαμε για τη καθημερινότητα μας και πιο γενικά μαθαίναμε ο ένας τον άλλον. Από πίσω μας ήταν ο Στέφαν που κρατούσε από το χέρι την Έλενα και κάτι της έλεγε στο αυτί. Πίσω τους ήταν η Άλις με τον Τζάσπερ οι οποίοι κοιτιόντουσαν στα μάτια γλυκά χωρίς να λένε τίποτα - από ότι καταλάβαινα από το σημείο που ήμουνα – ενώ ο Έντουαρντ ήταν ο τελευταίος της παρέας ο οποίος μίλαγε στο τηλέφωνο γελώντας.

Μετά από 5 λεπτά φτάσαμε στο "Οπτασία". Είχε πολύ κόσμο αλλά ευτυχώς βρήκαμε γρήγορα να κάτσουμε.Καθώς έβλεπα την Ρόζαλι να μην είναι και πολύ καλά από την ώρα που είχαμε φτάσει, μόλις μας πήρανε παραγγελία της ζήτησα να πάμε στην τουαλέτα...

<<Ρόζαλι τι έχεις;>> την ρώτησα μόλις μπήκαμε μέσα. Είχε ασπρίσει επικίνδυνα. Μάλλον δεν έπρεπε να βγει από το σπίτι πριν αναρρώσει.

<<Δεν ξέρω. Δεν νιώθω και πολύ καλά>> μου εξήγησε και στηρίχθηκε στο νιπτήρα. Πλησίασα κοντά της γρήγορα και την στήριξα όσο πιο πολύ μπορούσα για να μην πέσει.

<<Μήπως να σε πάω σπίτι; Αφού δεν είχες αναρρώσει ακόμα γιατί δέχτηκες να έρθεις;>> την ρώτησα νευριασμένα με την απερισκεψία της.

<<Δεν πειράζει. Θα γίνω καλά. Μην πεις τίποτα σε κανέναν και ιδιαίτερα στον Έμετ>> μου είπε και κοιτώντας την ανήσυχα ένευσα. Ο Έμμετ ήμουν σίγουρη ότι αν μάθαινε ότι δεν ήταν καλά θα την έπαιρνε έτσι όπως ήταν και θα την πήγαινε κατευθείαν στο νοσοκομείο. Όχι ότι αυτή τη στιγμή ήμουν αντίθετη σε αυτή τη σκέψη αλλά το σεβάστηκα.

<<Δεν θα πω τίποτα. Θες να πάμε έξω ή θες να σε πάω σπίτι;>> τη ρώτησα και αφού κούνησε το κεφάλι της αρνητικά μου απάντησε.
<<Όχι πάμε έξω. Θα γίνω καλά>> είπε και πήγαμε στο τραπέζι μας.Μόλις κάτσαμε κατάλαβα ότι ο Έντι δεν ήταν εκεί και παραξενεύτηκα.

<<Που είναι ο Έντι;>> ρώτησα την Άλις η οποία με κοίταξε χαμογελώντας πονηρά.

<<Μίλαγε με μια κοπέλα στο τηλέφωνο και από ότι κατάλαβα ήρθε εδώ να τον συναντήσει. Πήγε να τη φέρει μέσα για να την γνωρίσουμε>> μου είπε δείχνοντας με το βλέμμα της προς τη πόρτα.

<<Ωραία. Άντε να δούμε πως θα είναι αυτή>> είπα κλείνοντας το μάτι μου πονηρά και γέλασε.

<<Όλα καλά Ρόουζ;>> άκουσα τον Έμετ να ρωτάει με ανήσυχη φωνή και γύρισα το βλέμμα μου σε αυτούς για να ακούσω την απάντησή της.

<<Μια χαρά. Απλώς είμαι λίγο κουρασμένη>> εξήγησε με καθησυχαστική φωνή και με κοίταξε με την άκρη του ματιού της. Ο Έμετ δεν πρόλαβε να της απαντήσει γιατί εκείνη την ώρα ήρθε ο σερβιτόρος. Μας μοίρασε τα ποτά σαν καλός σερβιτόρος αλλά μετά μου φάνηκε ότι ξέφυγε λίγο. Τα ματάκια του έπαιζαν λίγο παραπάνω από το κανονικό με το κάθε κορίτσι στο τραπέζι. Πεταχτούλης ο σερβιτόρος... Την ώρα που κοίταξε εμένα ο Ντέιμον το πρόσεξε και αντέδρασε όπως θα έκανε ο καθένας.

<<Συμβαίνει κάτι μωρό μου;>> με ρώτησε καθώς με τράβηξε στην αγκαλιά του κοιτώντας τον με δολοφονικό βλέμμα.

<<Τίποτα το αξιοσημείωτο>> του είπα και σαν κορίτσι και εγώ χάρηκα λίγο με την αντίδρασή του. Ο σερβιτόρος αφού έλαβε το μήνυμα συνέχισε τη δουλειά του τελείως επαγγελματικά. Εκείνη την ώρα ήρθε και ο Έντουαρντ μαζί με τη κοπέλα.
Χμ...Καλή είναι. Ψηλή με ξανθά μαλλιά και βιολετί μάτια.

<<Λοιπόν Τάνια να σου συστήσω την Άλις, τον Τζάσπερ, την Ρόζαλι, τον Έμετ, την Μπέλλα, τον Ντέιμον, τον Στέφαν, την Έλενα, τον Μάικ και την Τζέσικα>> τελείωσε τις συστάσεις και η κοπέλα μας κοίταξε όλους γλυκά.

<<Γεία σας! Σας ευχαριστώ που με δεχτήκατε στη παρέα σας>> μας είπε κοιτώντας μας έναν-έναν. Αφού τελειώσαμε τα τυπικά έκατσε και ζήτησε από τον σερβιτόρο να τις φέρει ένα ποτήρι κρασί. Ήταν κοινωνική κοπέλα μιας και μπήκε κατευθείαν στη παρέα. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι πιο πολύ ταίριαξε με την Τζέσικα γιατί τις έβλεπα που συζητούσαν και γελούσαν συνέχεια.

<<Θα μου κάνεις τι χάρη να χορέψουμε;>> με ρώτησε ο Ντέιμον και τον κοίταξα γουρλώνοντας τα μάτια μου.

<<Λυπάμαι αλλά δεν ξέρω να χορεύω>> του είπα αλλά ήταν σαν να μην μίλησα ποτέ.

<<Δεν ακούω κουβέντα. Σήκω και μην ανησυχείς θα σε βοηθήσω εγώ. Το μόνο που χρειάζεται είναι να νιώσεις το ρυθμό. Κοίτα και η Άλις με τον Τζάσπερ χορεύουν. Έλα σήκω>> είπε και με τράβηξε από το χέρι. Οι υπόλοιποι μας κοίταγαν γελώντας. Έτσι όπως με σήκωσε πήγα να πέσω δυο φορές.

<<Ντέιμον δεν μπορώ να χορέψω. Σε παρακαλώ πάμε να κάτσουμε>> του είπα ικετευτικά αλλά σιγά μην μου έκανε τη χάρη. Με τράβηξε κολλώντας το σώμα μου με το δικό του και μου ψιθύρισε στο αυτί. <<Άστα όλα πάνω μου>>.

Άρχισε να με κουνάει στον ρυθμό διστακτικά. Ο Ντέιμον ήταν τέλειος χορευτής φυσικά σε αντίθεση με μένα που χόρευα σαν αγγούρι. Καθώς περνούσε η ώρα εγώ χαλάρωνα όλο και περισσότερο με αποτέλεσμα να χορεύω όχι πολύ καλά αλλά υποφερτά. Ήμασταν ωραίο δύδιμο. Χορέψαμε δεν ξέρω και εγώ πόσα τραγούδια μέχρι που με πόνεσαν τα πόδια μου από τις γόβες και αναγκαστικά κάτσαμε. Ήπια το υπόλοιπο ποτό μονορούφι με τον Ντέιμον να με κοιτάζει αυστηρά.

<<Ήρεμα με το ποτό>> μου είπε και τον κοίταξα στα μάτια σαν κουταβάκι.

<<Συγνώμη μπαμπά αλλά δεν βγαίνω και τόσο συχνά οπότε λέω να το κάψω απόψε>> του είπα και τον φίλησα. Σηκώθηκα παίρνοντας το πορτοφόλι μου μαζί και πήγα προς τη μπάρα.

<<Ένα ποτήρι κρασί;>> ρώτησα ευγενικά και εκείνος μου ένευσε καταφατικά.

<<Ορίστε>> μου είπε και το άφησε μπροστά μου.

<<Πόσο κάνει;>> τον ρώτησα αλλά δεν πρόλαβε να μου απαντήσει γιατί ένα χέρι πετάχτηκε από το πουθενά κρατώντας ένα χαρτονόμισμα. Ο μπάρμαν το πήρε κοιτώντας περίεργα πίσω μου.

<<Τα ρέστα δικά σου>> άκουσα τη φωνή του Ντέιμον και αφού πήρα το ποτήρι στα χέρια έκανα μεταβολή για να φύγω.

<<Γιατί το έκανες αυτό;>> τον ρώτησα καθώς πηγαίναμε στο τραπέζι που καθόμασταν.

<<Για το στοίχημα. Έχασα και πλήρωσα. Εξάλλου δεν υπήρχε περίπτωση να σε άφηνα να πληρώσεις>> μου είπε σκάζοντας μου ένα φιλί στα χείλια. Έκατσα δίπλα στην Άλις και αρχίσαμε να μιλάμε -ή μάλλον να κουτσομπολεύουμε- τη καινούργια κοπέλα του Έντι.

<<Είναι πολύ ωραία κοπέλα>> της είπα και κοίταξα την Τάνια που τώρα χόρευε με τον Έντουαρντ.

<<Ναι είναι αλλά από ότι έχω μάθει δεν έχει και πολύ καλό χαρακτήρα>> απάντησε και την κοίταξα μπερδεμένα.

<<Γιατί το λες αυτό;>> την ρώτησα και ξανακοίταξα τη Τάνια. Φαινόταν πολύ καλή κοπέλα.

<<Ο Έντουαρντ δεν το ξέρει αλλά γνωρίζω τον πρώην της. Αυτή βέβαια δεν το ξέρει αλλά εκείνος είναι φίλος μου. Του είχε κάνει τη ζωή κόλαση η κυρία. Τον ζήλευε πάρα πολύ και αυτό την έκανε παρανοική. Δεν νομίζω να κρατήσει πολύ η σχέση τους. Ο Έντουαρντ δεν αντέχει τη καταπίεση>> μου είπε και την κοίταξε με αηδία.

<<Που ξέρεις μπορεί να άλλαξε>> της είπα και γύρισε το βλέμμα της σε μένα κοροϊδευτικά.

<<Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι Μπέλλα μου>> είπε και νομίζω πως είχε δίκιο. <<Ας ελπίσουμε να μην κάνει τη ζωή κόλαση του Έντουαρντ>>.

<<Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία δεν λένε;>> της είπα και κάπως έτσι αλλάξαμε θέμα.

<<Εσύ με τον Ντέιμον πως τα πάτε;>> με ρώτησε με ενδιαφέρον και της χαμογέλασα.

<<Μια χαρά. Είναι τόσο καλός. Σήμερα το μεσημέρι παίζαμε ποδόσφαιρο στο σπίτι του. Ποτέ δεν βαριέμαι μαζί του>> είπα και τον κοίταξα γλυκά την ώρα που μίλαγε με τον Στέφαν.

<<Χαίρομαι για σας. Φαίνεται πάντως πολύ καλό παιδί>>

<<Είναι. Να σου πω ο Τζάσπερ που είναι;>> ρώτησα στο άκυρο όταν κατάλαβα ότι δεν ήταν κάπου εδώ.

<<Κάποιος τον πήρε τηλέφωνο και βγήκε να μιλήσει έξω γιατί δεν άκουγε καλά>> μου εξήγησε και κάπου εκεί τελείωσε η κουβέντα μας. Το τραγούδι άλλαξε και ο Ντέιμον χωρίς να χάσει ευκαιρία με πλησίασε.

<<Έλα να χορέψουμε>> μου είπε παρακλητικά και αναστέναξα.

<<Πονάνε τα πόδια μου από τις γόβες>> του απάντησα και αφού κοίταξε τα πόδια μου χαμογέλασε. Χωρίς να το περιμένω έσκυψε και μου τις έβγαλε.

<<Εντάξει τώρα;>> με ρώτησε και γέλασα δυνατά. Καθώς σηκώθηκα ήπια το υπόλοιπο κρασί μου.

<<Εντάξει. Πάμε>> του είπα και πήγαμε στο σημείο που ήταν και οι υπόλοιποι. Κοίταξα δίπλα μου είδα ότι όλοι οι φίλοι μου χόρευαν. Όταν τελείωσε το τραγούδι αλλάξαμε μεταξύ μας συνοδούς. Σε μένα έτυχε ο Στέφαν, στη Ρόζαλι ο Ντέιμον, στην Άλις ο Έμετ - που φαινόταν τεράστιος μπροστά της - στη Τζέσικα ο Έντουαρντ, στην Τάνια ο Μάικ και στην Έλενα ο Τζάσπερ. Δεν ξέρω ποιος το σκέφτηκε αλλά ήταν πολύ ωραία ιδέα.

<<Λοιπόν Μπέλλα πως πάει η σχέση σου με τον Ντέιμον;>> με ρώτησε ο Στέφαν. Τον συμπαθούσα πολύ παρόλο που τον ήξερα πολύ λίγο. Έμοιαζε πολύ με τον Ντέιμον σε αντίθεση με εμένα και την Ρόζαλι που δεν μοιάζαμε καθόλου και σε τίποτα.

<<Πολύ καλά νομίζω. Γιατί ρωτάς;>> παραξενεύτηκα με την ερώτηση που μου έκανε.

<<Έτσι απλά βλέπω την αλλαγή του Ντέιμον και ήθελα να μάθω αν είναι το ίδιο και για σένα>>

<<Αλλαγή όταν λες εννοείς προς το καλό;>> τον ρώτησα και κατένευσε <<Και εμένα ο Ντέιμον με έχει αλλάξει και αυτό που έχουμε δεν θέλω να τελειώσει>>

<<Χαίρομαι που το ακούω αυτό. Ο Ντέιμον από τότε που σε γνώρισε έχει αλλάξει πολύ>> μου εξομολογήθηκε και χαμογέλασα ευτυχισμένη.

<<Και εγώ χαίρ-..>>δεν πρόλαβα να τελειώσω τη πρόταση μου γιατί αλλάξαμε ξανά συνοδούς και αυτή τη φορά μου έτυχε ο Έντουαρντ.

<<Επ. Τι κάνεις εσύ;>> με ρώτησε με το χαμόγελο στο στόμα του να έχει γίνει πια μόνιμο.

<<Καλά είμαι εσύ;>> του απάντησα και του χαμογέλασα.

<<Καλά είμαι. Όλο το βράδυ δεν μου έχεις μιλήσει καθόλου>> παραπονέθηκε και αφού με έκανε μια σβούρα και με κόλλησε στο σώμα του του απάντησα.

<<Ήσουν πολύ απασχολημένος με τη κοπέλα σου>> του εξήγησα και με κοίταξε ξαφνιασμένος.

<<Δεν είναι κοπέλα μου. Για την ώρα τουλάχιστον>>

<<Α. Μάλλον θα μπερδεύτηκα>> του είπα κοιτώντας αλλού.

<<Μάλλον. Να σου πω πως σου φαίνεται;>> Ωχ. Τι να του πω τώρα;

<<Μια χαρά μου φαίνεται γιατί;>>

<<Δεν ξέρω. Μάλλον θα της ζητήσω να ξαναβγούμε>> μου είπε και περίμενε να δει τις αντιδράσεις μου. Όταν είδε ότι δεν αντέδρασα όπως περίμενε στεναχωρήθηκε λίγο.

<<Την ξέρεις καθόλου;>> τον ρώτησα για να δω αν ισχύουν αυτά που μου είπε πριν η Άλις. <<Εννοώ ξέρεις καθόλου πως συμπεριφέρεται και άλλα τέτοια;>>

<<Κάτι λίγα. Γιατί ξέρεις κάτι που δεν ξέρω;>> με κοίταξε ύποπτα και έβρισα τον εαυτό μου που καρφώθηκε "Να πάρει Σουάν κλείσε το ρημάδι σου αφού μόνο βατράχια ξέρεις να πετάς".

<<Εγώ τι να ξέρω; Μια ερώτηση έκανα μόνο>> πρόλαβα να μπαλώσω τα αμπάλωτα αλλά ευτυχώς δεν το συνέχισε.

<<Ας το καταπιούμε και αυτό>> είπε και εκείνη την ώρα τελείωσε και αυτό το τραγούδι. Έφυγα πηγαίνοντας να πάρω το πορτοφόλι από τη τσάντα μου και να πάω στη μπάρα. Έκατσα σε ένα σκαμνί που βρήκα άδειο και έκανα σήμα στον μπάρμαν να έρθει.

<<Τι θα πάρετε;>> με ρώτησε και αφού του ζήτησα μια βότκα σκέτη έφυγε. Κοίταξα γύρω μου χωρίς να βλέπω τίποτα συγκεκριμένα. Δεν ξέρω γιατί αλλά η ψυχολογία μου έπεσε. Το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να πιώ.

<<Ορίστε>> είπε χαμογελώντας μου και πήρα το ποτήρι στα χέρια μου πίνοντας μια μεγάλη γουλιά.

<<Τα ρέστα δικά σου>> του έδωσα το χαρτονόμισμα αλλά μου το ξαναέδωσε πίσω.

<<Είναι κερασμένο>> μου χαμογέλασε και τον κοίταξα μπερδεμένα.

<<Από ποιον;>> τον ρώτησα για να καταλάβω που το πήγαινε.

<<Από μένα. Τι θα κάνεις σήμερα;>> με ρώτησε και αηδίασα με τον τρόπο που με κοίταζε αλλά είπα να τον δουλέψω λίγο.

<<Τι θα κάνω σήμερα;>> τον ρώτησα και έκανα την φωνή μου πιο ερωτική και φάνηκε να με πιστεύει. <<Αυτό που θα κάνω σήμερα είναι....>> τον άφησα λίγο να ψηθεί και τον έβλεπα να έχει το χαμόγελο νικητή. Όχι για πολύ ακόμα. <<Είναι...να σου δώσω μια ωραιότατη χυλόπιτα και να γυρίσω στο αγόρι μου. Άντε με τον κάθε ηλίθιο>> τελείωσα την πρόταση μου και τον είδα να γουρλώνει τα μάτια του την ώρα που έφευγα. <<Α!Και ευχαριστώ για το κέρασμα>>

Γύρισα στο τραπέζι και έκατσα δίπλα στον Ντέιμον πίνοντας την υπόλοιπη βότκα. Ένιωθα σιγά-σιγά να με εγκαταλείπει η ισορροπία μου και αυτό δεν είναι καθόλου καλό.

<<Γιατί πίνεις τόσο πολύ;>> με ρώτησε ο Ντέιμον παίρνοντας το ποτήρι από τα χέρια μου.

<<Δεν ξέρωωωω>> του είπα και χαμογέλασα σαν ηλίθια. Ωχ άρχισαν οι παρενέργειες.

<<Δεν θα ξαναπιείς. Έχεις μεθύσει>>

<<Σιγά μην έχω μεθύσει. Μια χαρά είμαι>> του είπα ενώ άκουγα το τραγούδι που έπαιζε. <<Χορεύουμε;>> τον ρώτησα και τον τράβηξα από το χέρι.

<<Μπορώ να σου αρνηθώ τίποτα;>> μου απάντησε και αφού με φίλησε πήγαμε να χορέψουμε.

Δεν ξέρω πως αλλά αυτός ο χορός πάντα μου άρεσε. Μπορεί να μην χόρευα καλά άλλους χορούς αλλά στα αραβικά έπαιρνα είκοσι με τόνο. Ο Ντέιμον είχε εκπλαγεί -επειδή του είχα πει ότι δεν ξέρω να χορεύω- αλλά έβλεπα ότι του άρεσε.
Εκεί που έκανα μια στροφή ένιωσα περίεργα. Είχα τάση προς έμετο. Έτρεξα στη τουαλέτα με το χέρι στο στόμα ακούγοντας τον Ντέιμον να με φωνάζει αλλά αγνοώντας τον έτρεξα με όση δύναμη μου είχε απομείνει. Εκεί που έκανα εμετό ένιωσα δυο χέρια να κρατάνε τα μαλλιά μου και κάποιος να μου ψιθυρίζει ότι όλα θα πάνε καλά. Αλλά δεν γύρισα να δω ποιος ήταν.
Όταν τελείωσα δεν ένιωθα καθόλου το σώμα μου. Γύρισα και είδα την Άλις να με κοιτάει στοργικά. Σηκώθηκα με τη βοήθεια της και ξέπλυνα το στόμα μου με νερό.

<<Πως νιώθεις;>> με ρώτησε με την αγωνία να φαίνεται στη φωνή της.

<<Χάλια. Με τσάκισαν τα ποτά>> της είπα και στηρίχθηκα στο νιπτήρα για να μην πέσω. Παρόλο που ένιωθα χάλια δεν μπορούσα να σταματήσω να γελάω.

<<Θες να πάμε έξω;>> με ρώτησε και αφού στηρίχθηκα στο σώμα της βγήκαμε έξω. Αμέσως ο Ντέιμον που μας περίμενε με πήρε από την αγκαλιά της Άλις.

<<Πως είσαι;>> με ρώτησε με αγωνία.

<<Χάλια. Θα πάω στο σπίτι>> του είπα και όταν φτάσαμε στο τραπέζι πήρα τη τσάντα μου αφού επιβεβαίωσα και στους υπόλοιπους ότι ήμουν καλά και γύρισα να φύγω αλλά με σταμάτησε ο Ντέιμον.

<<Εγώ θα σε πάω>> μου είπε αλλά όταν είδε ότι πήγα να αρνηθώ με πρόλαβε. <<Δεν ακούω κουβέντα>>

<<Οκ>> του απάντησα και ξεκινήσαμε για το γυρισμό.

Στο δρόμο το περισσότερο βάρος μου το είχε ο Ντέιμον μιας και με κρατούσε για να μην πέσω. Ο αέρας που φύσαγε με έκανε να νιώθω καλύτερα και έτσι μπορούσα να περπατήσω και μόνη μου. Κάτι οχταράκια τα έκανα μιας και ακόμα δεν είχε περάσει η ζαλάδα από το ποτό.

<<Ιζαμπέλλα που είναι τα κλειδιά;>> με ρώτησε και γέλασα χωρίς λόγο.

<<Στην τσάντα μου>> του απάντησα όταν σταμάτησα να γελάω. Μόλις μπήκαμε μέσα πήγα κατευθείαν στο μπάνιο και έπλυνα τα δόντια μου. Όταν βγήκα πήγα στο δωμάτιο μου όπου με περίμενε ο Ντέιμον με ένα καφέ στο χέρι.

<<Πιές τον. Θα σου κάνει καλό>> μου είπε και αφού το πήρα πήγα και έκατσα στο κρεβάτι μου. Μπλιαξ ήταν σκέτος.

<<Σε ευχαριστώ πολύ Ντέιμον που με έφερες>> του είπα ειλικρινά καθώς εκείνος έκατσε μπροστά μου.

<<Ιζαμπέλλα μην με ευχαριστείς. Το ήθελα και το έκανα>> μου απάντησε και με φίλησε. Του το ανταπέδωσα με θέρμη - αν και ξαφνιάστηκα λίγο- και εκείνος με τράβηξε πιο κοντά του. Η γλώσσα του έκανε έναν τρελό χορό μέσα στο στόμα μου που με πέταγε στα σύννεφα. Μετά από μερικά ατελείωτα λεπτά με ξάπλωσε στο κρεβάτι και με ανέβασε από πάνω του.

Κάτι μου έλεγε ότι αυτό το βράδυ προβλέπεται μεγάλο....


Περιμένω τα σχόλια σας εδώ: http://www.bellandedward.org/t1586-topic

Μπέλλα
Ντρινννν..... άκουγα και δεν ήξερα από που ερχόταν. Ντρινννν..... τι στο διάολο είναι αυτό. Γύρισα πλευρό και μπαμ.... βρέθηκα στο πάτωμα. Ντρινννν... ξαναάκουσα αλλά αυτή τη φορά κατάλαβα από που ερχόταν. Πάνω στο γραφείο μου η οθόνη του κινητού μου αναβόσβηνε το όνομα της Άλις.

«Τι;» ρώτησα με νεύρα που διέκοψε τον ύπνο μου.

«Καλημέρα και σε εσένα αγάπη μου» με ειρωνεύτηκε και αφού ξεφύσησα δυνατά πήγα και ξαναξάπλωσα με το κινητό στο αυτί. «Επιτέλους ξύπνησες. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσες φορές σε έχω πάρει. Τέλος πάντων... Πως είσαι;»

«Νιώθω λίγο πρησμένη και έχω πονοκέφαλο που θα έριχνε και το τοίχο κάτω αλλά κατά τα άλλα καλά». Έτριψα το κεφάλι μου φυσώντας και ξεφυσώντας συνέχεια από το πόνο.

«Ποια άλλα;». Συνέχισε να με δουλεύει αλλά εγώ ούτε να τη βρίσω δεν είχα όρεξη. Αμέσως σηκώθηκα και πήγα στο μπάνιο.

«Τι ώρα είναι;». Την ρώτησα και μόλις με είδα στον καθρέφτη φρίκαρα. Τα μάτια μου ήταν λες και είχα φάει μπουνιά και στα δύο. Τα μαλλιά μου ήταν ένα χάος. Το δέρμα μου ήταν κάτασπρο και γενικά το σώμα μου ήταν κουρασμένο και πρησμένο.

«Είναι δυόμιση κοντεύει τρεις»

«ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ; Δεν θα ξαναβγώ ποτέ από το σπίτι αν είναι να είμαι σε αυτά τα χάλια». Παραπονέθηκα και βάζοντας το κινητό στην ανοιχτή ακρόαση το άφησα πάνω στον νιπτήρα.

«Για πες. Τι έγινε χθες στο σπίτι σου με τον Ντέιμον;»

«Τι; Πότε ήρθα εδώ με τον Ντέιμον;»

«Χθες το βράδυ δεν θυμάσαι;». "Χθες το βράδυ; Πότε έγινε αυτό;"

«Δεν θυμάμαι τίποτα. Μπορεί πιο μετά όταν θα μου περάσει ο πονοκέφαλος». Αφού έπιασα τα μαλλιά μου πάνω σε ένα ατημέλητο κότσο, έριξα νερό στο πρόσωπο μου για να συνέλθω.

«Α... Δηλαδή δεν μπορείς να έρθεις σπίτι μου για καφέ;» με ρώτησε και άκουσα το ναζιάρικο ήχο που έκανε με την φωνή της...

«Δενν έρχεσαι εσύ καλύτερα; Να μου πεις και τι έγινε χθες...»

«Οκ. Έρχομαι. Ετοίμασε καφέ». Και κάπου εκεί το κλείσαμε και εγώ άρχισα να σουλουπώνομαι. Αφού έκανα ένα ντουζ για να χαλαρώσω και άλειψα κάτι κρέμες στο πρόσωπο για να φύγει το πρήξιμο πήγα στο σαλόνι.

Μετά από αρκετή ώρα ζάπινγκ το πήρα απόφαση ότι όλα τα κανάλια είχαν ειδήσεις. Έτσι όπως ήταν την χαμήλωσα τέρμα και σηκώθηκα να πάω στη κουζίνα. Ήπια δυο ασπιρίνες και μετά κατάλαβα ότι μου τελείωσε ο καφές. Άλλαξα γρήγορα και κατέβηκα να πάω να πάρω από το περίπτερο.
Αφού τελείωσα και μπαίνοντας μέσα στην πολυκατοικία βρήκα έξω από το ασανσέρ να περιμένει η Άλις.

«Θεέ μου. Αυτό το ασανσέρ είναι πιο αργό ακόμα και από χελώνα. Γεια σου γλυκιά μου». Έκανε πρώτα τα παράπονα της και μετά με χαιρέτησε. Γνωστή Άλις...

«Ότι πεις. Ορίστε ήρθε... μες τη γκρίνια συνέχεια» παραπονέθηκα και εγώ με τη σειρά μου και επιτέλους φτάσαμε στο σπίτι.

Κατευθείαν πήγαμε στη κουζίνα όπου έφτιαξα τους καφέδες. Μετά από λίγο πείνασα και θυμήθηκα ότι στο τραπέζι του σαλονιού πριν είδα ένα πιάτο με κέικ -μάλλον της Ρόουζ- και έτσι πήγα να το πάρω.Την στιγμή που πήρα το πιάτο στα χέρια μου και πήγα να κάνω στροφή προς τη κουζίνα είδα τη λεζάντα από τις ειδήσεις.

"Συνελήφθη χθες το βράδυ ο κατά συρροή βιαστής που είχε τρομοκρατήσει το Λ.Α."... έτρεξα κοντά και το δυνάμωσα. Μετά από λίγο έδειξαν μια φωτογραφία. Θεέ μου αυτός είναι.......
"Επιτέλους κυρίες και κύριοι πιάστηκε ο Lorenzo Toobini. Μετά από πολλά χρόνια που τον κυνήγαγε η αστυνομία του Λ.Α. χθες βράδυ συνελήφθη σε ένα πάρκο νε προσπαθεί να βιάσει μια κοπέλα. Μέχρι τώρα ούτε ο δικηγόρος του αλλά ούτε και η αστυνομία δεν έχουν κάνει δηλώσεις. Αναμένουμε να δούμε τι θα γίνει."

"Βικτώρια. Η κοπέλα που προσπάθησε να βιάσει τι έγινε"

"Η κοπέλα βρίσκετε στο νοσοκομείο αυτή τη στιγμή. Δεν έχει τίποτα το σοβαρό αλλά έχει υποστεί σοκ και έχει κακώσεις σε όλο της το σώμα. Ακόμα κανένας δεν ξέρει αν θα βγει σήμερα ή αν θα την κρατήσουν μέσα προληπτικά. Όσο για τον κατηγορούμενο μάλλον θα φάει πολλά χρόνια ίσως και να μην βγει ποτέ"

"Σε ευχαριστούμε Βικτώρια ας ελπίσουμε η δικαιοσύνη να του επιβάλλει το σωστό για χάρη τόσο κοριτσιών που έπεσαν στα χέρια του. Αλλαγή θέματος τώρα. Επιστροφή στα πολιτικά..."

Δεν μπορούσα να ακούσω παραπάνω. Είχα κοκαλώσει. Ούτε που θυμάμαι πόση ώρα είχα να πάρω ανάσα. Μέχρι τη στιγμή που ήρθε η Άλις δίπλα μου δεν είχα καταλάβει καν ότι έκλαιγα.

«Μπέλλα μου; Τι έγινε καρδιά μου; Γιατί κλαίς;» με ρώταγε συνέχεια. Μετά από λίγο εξαφανίστηκε και εμφανίστηκε με ένα ποτήρι νερό στα χέρια της.

«Βιαστής - αστυνομία - φυλακή- συνελήφθη -...» ούτε που ήξερα τι έλεγα. Δεν ξέρω τώρα τι να κάνω... Να κλάψω από χαρά ή από λύπη... Χαρά επειδή επιτέλους πιάστηκε ή λύπη που τόσα κορίτσια είχαν βασανιστή από αυτόν....

«Κάτσε να πιεις λίγο νερό για να μου εξηγήσεις και εμένα». Αφού το ήπια όλο σκούπισα τα δάκρυά μου και παίρνοντας μια ανάσα ξεκίνησα.

«Αυτός που με κακοποίησε συνελήφθη. Παραλίγο να βιάσει και άλλη κοπέλα αλλά ευτυχώς σώθηκε. Θα μπει μέσα για πολλά χρόνια και μπορεί και για πάντα»

«Και γι' αυτό κλαις βρε χαζούλα; Αυτό είναι καλό νέο... Επιτέλους δικαιωθήκατε και αυτός ο αλήτης θα πληρώσει πολύ ακριβά για αυτό που σου ή μάλλον σας έκανε»

«Το ξέρω. Και μάλλον τώρα νιώθω πιο ελεύθερη» είπα την αλήθεια. Η Άλις είχε δίκιο. Τώρα αυτός θα πληρώσει....

«Έτσι μπράβο. Πάμε τώρα μέσα γιατί ο καφές θα κρυώσει» είπε και πήγαμε στη κουζίνα.

Έτσι ξαφνικά η διάθεση μου έπεσε. Κατάλαβα ότι έπεσε εξαιτίας αυτού που είδα στη τηλεόραση... Δεν θα έπρεπε να ένιωθα έτσι... Έπρεπε να είμαι χαρούμενη... Το πήρα απόφαση... Θα ξεχάσω τελείως το γεγονός αυτό...

Ντρίν... Ντρίν... Ντρίν... άκουσα το κουδούνι να χτυπάει κάτι που με έβγαλε από τις σκέψεις μου.

«Ποιός είναι τώρα;» αναρωτήθηκα καθώς πήγαινα προς τη πόρτα. Μόλις την άνοιξα έμεινα κόκκαλο. Στο κατώφλι του σπιτιού μου υπήρχαν δυο αστυνομικοί. Μου κόπηκαν τα πόδια... Μήπως έπαθε τίποτα η Ρόζαλι;;; Κατευθείαν έβαλα το κακό στο μυαλό μου.

«Η Ιζαμπέλλα Μαρί Σουάν;»

«Η ίδια. Έγινε κάτι;» ρώτησα τρομοκρατημένη. Τι ήθελαν δύο αστυνομικοί στο σπίτι μου;

«Μην ανησυχείτε. Απλώς πρέπει να έρθετε μαζί μας στο τμήμα» μου εξήγησαν αλλά δεν μου είπαν γιατί έπρεπε να πάω μαζί τους.

«Να έρθω αλλά γιατί;»

«Θα πρέπει να έρθετε για το συμβάν που έγινε πριν λίγους μήνες. Πιάστηκε ο δράστης και θα πρέπει να έρθετε στο τμήμα»... "Πλάκα μου κάνεις"... Δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ αυτό το πράγμα.

«Ναι. Ένα λεπτό να πάρω τα πράγματά μου» τους είπα και μπήκα στο σπίτι χωρίς να κλείσω τη πόρτα. Η Άλις που τόση ώρα ήταν λίγο πιο πίσω από μένα τα είχε ακούσει όλα.

«Θα πάρω τηλέφωνο τους υπόλοιπους. Μην ανησυχείς θα είμαι από πίσω σας.»

«Εντάξει» είπα και αφού της έδωσα τα κλειδιά του σπιτιού πήγα να αλλάξω. Έβαλα ότι βρήκα μπροστά μου και αφού πήρα τη τσάντα μου πήγα στους αστυνομικούς.

«Έτοιμη» είπα και προχώρησα προς το ασανσέρ. Με ακολούθησαν από πίσω χωρίς να μιλήσουν καθόλου. Μόλις βγήκαμε από τη πολυκατοικία απ' έξω μας περίμενε ένα περιπολικό. "Τέλεια... Θα μπω σε περιπολικό σαν κανέναν εγκληματία... Ρεζίλι θα γίνω..." έλεγα από μέσα μου αλλά μπήκα χωρίς να τους πω τίποτα στο πίσω κάθισμα. Στο δρόμο για το τμήμα είδα την Άλις να μας ακολουθεί με το αμάξι της.

«Είσαι εντάξει;» με ρώτησε κάπως ανήσυχα.

«Ναι. Μια χαρά είμαι... Ας τελειώνουμε με αυτό το θέμα μια για πάντα» της είπα και αφού της έδωσα ένα φιλί στο μάγουλο μπήκα μέσα.

Αφού τελειώσαμε με τη γραφειοκρατία μου έκαναν κάποιες ερωτήσεις. Θέλανε να δούνε σε πόσες κοπέλες έκανε.... τέλος πάντων αυτό που έκανε.... Αφού τους είπα ότι θυμόμουν μου είπαν ότι τελειώσαμε.

«Δηλαδή τελειώσαμε; Δεν με χρειάζεστε τίποτα άλλο;» είπα με την ελπίδα να φαίνεται καθαρά στη φωνή μου.

«Όχι δεσποινίς Σουάν. Τελειώσαμε για πάντα» μου είπε χαμογελαστός και μου έδωσε το χέρι του για χειραψία. «Σας ευχαριστούμε για τη βοήθεια»

«Χαρά μου» του είπα απλώνοντας το χέρι μου δίνοντας του ένα χαμόγελο τελείως ψεύτικο. Μόνο χαρά μου δεν ήταν το ότι βρέθηκα εδώ μέσα αλλά είπα να μην το σχολιάσω. Βγήκα έξω από το γραφείο του αστυνόμου όπου με περίμενε μια έκπληξη να το πω... μάλλον ξάφνιασμα θα το έλεγα.

Όλοι ήταν εδώ. Η Άλις, η Ρόουζ, ο Έμ, ο Έντι, ο Τζάζ ακόμα και ο Ντέιμον.

«Ιζαμπέλλα» είπε ο Ντέιμον και με πήρε στην αγκαλιά του. Αφού μου έδωσε ένα πεταχτό φιλί με άφησε και πήγαμε κοντά στους άλλους.

«Τι έγινε μέσα;» με ρώτησε ο Έμ που ως γνωστών δεν είχε καθόλου υπομονή.

«Με ρώτησαν γι' αυτόν. Αν τον αναγνώρισα και τέτοια. Τέλος πάντων τελείωσε» είπα χαρούμενη και ο Έντουαρντ ήταν ο επόμενος που μίλησε.

«Επιτέλους. Να ησυχάσει και λίγο η Μπέλλα» είπε ο Έντουαρντ χαμογελώντας.

«Ναι επιτέλους. Λοιπόν πάμε για κρέπες;» ρώτησε η Ρόζαλι.

Αφού συμφώνησαν όλοι κατευθυνθήκαμε προς τα αμάξια. Εγώ πήγα με τον Ντέιμον, η Άλις με τον Τζάζ και ο Έντουαρντ με την Ρόουζ και τον Έμ.

«Εσύ από που έμαθες ότι είμαι στο τμήμα;» ρώτησα τον Ντέιμον μόλις μείναμε μόνοι μας.

«Σε παρακολουθώ» είπε και σκάλωσα κοιτώντας τον περίεργα. «Έλα πλάκα σου κάνω. Μόλις πήγα να μπω στο πολυκατοικία είδα την Άλις να βγαίνει κάπως ταραγμένη. Ανησύχησα για σένα και την ρώτησα που ήσουν. Μου είπε ότι ήσουν στο τμήμα εξηγώντας μου το λόγο και μου είπε ότι βιαζόταν γιατί ήσουν μόνη σου εκεί. Της είπα ότι θα ακολουθήσω από πίσω της και να' μαι»

"Αχ τι γλυκός..... Κατευθείαν μόλις έμαθε ότι είμαι στο τμήμα ήρθε... Τι γλυκός..." συλλογίστηκα ρίχνοντας του ένα γλυκό χαμόγελο και έσκυψα και του έδωσα ένα φιλάκι στο μάγουλο.

«Τέλος πάντων. Περασμένα ξεχασμένα. Ο Στέφαν τι κάνει;»

«Σπίτι είναι με την Έλενα. Με πήρε τηλέφωνο πριν για να δει που είμαι και όταν του εξήγησα που ήμουν μου είπε ότι όταν τελειώσεις να τον πάρω τηλέφωνο. Θα τον πάρω τώρα»

«Πάρ’ τον και πες του να έρθει στη κρεπερί με την Έλενα. Τα παιδιά θα χαρούν να τους ξαναδούν»

Μόλις το έκλεισε με τον Στέφαν φτάσαμε και στη κρεπερί. Εκεί είχαν ήδη φτάσει η Άλις με τον Τζάζ. Κάτσαμε μαζί τους ζητώντας από τον σερβιτόρο να μας ενώσει δυο τραπέζια γιατί δεν θα χωράγαμε.

«Ήρθαμε και εμείς» ακούστηκε η φωνή της Ρόζαλι από πίσω μου μετά από 5 λεπτά. Αφού ήρθαν και οι υπόλοιποι επιτέλους παραγγείλαμε. Εγώ πήρα μια κρέπα σοκολάτα-μπισκότο-μπανάνα η οποία φαινόταν τέλεια από τη φωτογραφία. Μας τις έφεραν γρήγορα και ήταν καταπληκτικές.

«Έλα ρε Έμεττττ. Σταμάτα να μου τρως τις μπανάνες. Μου τις τελείωσες» παραπονέθηκα στον Έμετ που από την ώρα που μου έφεραν την κρέπα δεν την είχε αφήσει ήσυχη. Μπανάνα για μπανάνα δεν μου άφησε.

«Έλα μωρέ. Η δεύτερη είναι που σου τρώω». Πήρε άλλη μια μπανάνα και την κατάπιε μασώντας την σιγά-σιγά. Όταν με είδε να στραβώνω μου πείραξε τα μαλλιά γελώντας δυνατά.

«Τι λες μωρέ. Μονό δυο έφαγες; Όλες μου τις έφαγες αλλά τέλος πάντων ας το καταπιώ και αυτό.»

Μετά από δυο ώρες με πολύ γέλιο και φαγητό –δηλαδή όσο μου είχε αφήσει ο Έμετ για να φάω - γυρίσαμε στα σπίτια μας και πιο συγκεκριμένα εγώ στο σπίτι του Ντέιμον που μου πρότεινε να παίξουμε Μονόπολη και εγώ δέχτηκα με μεγάλη χαρά καθώς είχα μεγάλη ανάγκη να ξεχαστώ από τα σημερινά.

«Πλάκα μου κάνεις; Μα πρέπει να σου δώσω 150 ευρώ; Δεν είναι δίκιο... Όλο παίρνεις και τίποτα δεν μου έχεις δώσει» του παραπονέθηκα για 100στη φορά από τότε που ξεκίνησε το παιχνίδι. Έχανα. Μου τα είχε πάρει όλα...

«Παίρνω και σε είδος αν θες». Μου έκλεισε το μάτι πονηρά καθώς με τράβαγε στην αγκαλιά του με τέτοιον τρόπο που με έκανε να νιώσω ότι το εννοεί...

«Να σε ρωτήσω κάτι» ξεκίνησα διστακτικά καθώς απομάκρυνα το κορμί μου με τρόπο ώστε να μην τον προσβάλω αλλά και για να του δώσω να καταλάβει το πόσο άβολα με έκανε να νιώσω με την κίνηση του αυτή.

«Ότι θες μωρό μου» με παρότρυνε να συνεχίσω πρόθυμα χωρίς να δείχνει ενοχλημένος κάτι που πραγματικά με εντυπωσίασε.

«Έγινε κάτι εχθές;... Θέλω να πω...» δεν με άφησε να συνεχίσω. Καταλαβαίνοντας που το πάω με έκλεισε μέσα στην αγκαλιά του και βάζοντας το κεφάλι μου να ακουμπήσει πάνω στο στερνό του άφησε ένα παρατεταμένο φιλί πάνω στα μαλλιά μου πριν απαντήσει.

«Δεν θυμάσαι τίποτα» είπε δυνατά την διαπίστωση του μέσα από τον αναστεναγμό του με πόνο και εγώ του το επιβεβαίωσα με μια κίνηση του κεφαλιού μου. «Όχι πως δεν το περίμενα αλλά βρε κουτό...» συνέχισε εκείνος και με ανάγκασε να τον κοιτάξω στα μάτια. «Θα έκανα ποτέ κάτι χωρίς να είμαι σίγουρος ότι το θες πραγματικά και εσύ; Τόσο λίγη εμπιστοσύνη μου έχεις;» με ρώτησε με δυσπιστία και πραγματικά δεν ήξερα πως να απαντήσω σε αυτό.

«Θυμάμαι αμυδρά ότι σου είχα δώσει το δικαίωμα εχθές να προχωρήσουμε καιιιι....»

«Μπέλλα μου, ήσουν μεθυσμένη και δεν μίλαγες εσύ αλλά το ποτό πως θα μπορούσα ποτέ να σου το κάνω αυτό;» με ρώτησε με περισσότερο πείσμα και μέσα μου ένιωσα τόσο ευτυχισμένη που τον είχα κοντά μου.

«Άλλος στην θέση σου σίγουρα θα το είχε εκμ....» η αυστηρή του ματιά έκανε την φράση μου να κοπεί στην μέση.

«Δεν μιλάμε για άλλους Μπέλλα αυτήν την στιγμή και όσο αφορά εμένα νομίζω ότι ποτέ δεν σου έδωσα το δικαίωμα να αμφισβητήσεις τα συναισθήματα μου για σένα» είπε κάπως αυστηρά και οι τύψεις που με κυρίευσαν με έκαναν να τον κοιτάξω με παράπονο.

«Ντέιμον, συγνώμη. Πραγματικά δεν ήθελα να σε κάνω να το δεις έτσι» τον παρακάλεσα και κλείνοντας τα μάτια του πήρε μια βαθιά ανάσα και με έχωσε ξανά στην αγκαλιά του.

«Όχι εγώ πρέπει να ζητήσω συγνώμη. Με αυτά που έχεις περάσει είναι λογικό να το βλέπεις έτσι» απολογήθηκε εκείνος και με έκανε χειρότερα. «Αλλά θέλω να με πιστέψεις» συνέχισε πριν προλάβω να φέρω αντίρρηση. «Ότι ποτέ...» με το χέρι του ανασήκωσε το πρόσωπο μου και βύθισε την ματιά του μέσα στην δική μου με ειλικρίνεια. «Ποτέ δεν θα σου το έκανα αυτό» κατέληξε και κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά.

«Το ξέρω» του επιβεβαίωσα και θέλοντας να σβήσω τις αμφιβολίες του, τυλίγοντας το χέρι μου πίσω από τον λαιμό του, τον έφερα κοντά μου και άρχισα να τον φιλώ. Η ανταπόκριση του ήταν τόσο άμεση που με συγκλόνισε.

Παίρνοντας θάρρος από αυτό και από τα ίδια του τα λόγια άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο να γευτεί αυτήν την γλυκιά αίσθηση που μου χάριζαν τα φιλιά του και προς μεγάλη μου έκπληξη το σώμα μου ένιωσα αμέσως να παίρνει φωτιά. Έλιωνα, ένιωθα να γίνομαι βούτυρο μέσα στην ζεστή του αγκαλιά που τρυφερά εκείνος με είχε ξαναβάλει σβήνοντας έτσι την απόσταση που είχα πριν δημιουργήσει και καθώς τα σώμα τα μας ακούμπησαν απόλυτα το ένα πάνω στο άλλο ένιωσα να χάνω το μυαλό μου.

«Ιζαμπέλα μου» τα χείλια του ψιθύριζαν με πάθος μέσα από το παραλήρημα των αισθήσεων που του είχα ξυπνήσει και τα χέρια μου, με δική τους πρωτοβουλία, άρχισαν να τον εξερευνούν αναζητώντας απεγνωσμένα να τον νιώσουν.

Η αίσθηση του πυρωμένου του κορμιού κάτω από την παλάμη μου έκανε το σώμα μου να ζητά για περισσότερα και τα χείλια μου αυτόματα του το έδειξαν βαθαίνοντας περισσότερο το φιλί μας. Στην αρχή μου το ανταπέδωσε με τέτοιο πάθος που με έκανε να εκραγώ αλλά στην συνέχεια νιώθοντας τα χέρια μου να γίνονται πιο επιθετικά να προσπαθούν με δυσκολία να αφαιρέσουν το πουκάμισο του, βάζοντας το χέρι του πάνω στο δικό μου, σταμάτησε άξαφνα το φιλί μας και με κοίταξε στα μάτια.

«Είσαι σίγουρη γι αυτό;» με ρώτησε ασθμαίνοντας αναψοκοκκινισμένος ενώ η ματιά του, γεμάτη πάθος από την έξαψη με παρακαλούσε σιωπηλά να μην το αρνηθώ. Ένιωσα να ζαλίζομαι, τόσο πάθος σε μια ματιά δεν είχα δει ποτέ ξανά στην ζωή μου. Πως μπορούσα να του το αρνηθώ από την στιγμή που ένιωθα το ίδιο;

«Ναι» του δήλωσα με σιγουριά γεμάτη με αυτοπεποίθηση και αφού με ανασήκωσε τρυφερά στην αγκαλιά του χωρίς να αποχωρίζεται στιγμή την ματιά μου μας οδήγησε στο δωμάτιο του...


Περιμένω τα σχόλια σας εδώ: http://www.bellandedward.org/t1586-topic

Μπέλλα
«Μμμμ» γουργούρισα και γυρίζοντας πλευρό αντίκρισα τον Ντέιμον να με κοιτάει και να χαμογελάει.

«Καλημέρα αγάπη μου»

«Καλημέρααα» είπα ναζιάρικα και χώθηκα στην αγκαλιά του μυρίζοντας το άρωμα του.

«Τι θα θέλατε για πρωινό το μωράκι μου;» μου ψιθύρισε στο αυτί ενώ με έσφιγγε περισσότερο στην αγκαλιά του.

«Το αφήνω πάνω σου» του είπα και του χαμογέλασα πλατιά. Σηκώθηκε όρθιος φορώντας μόνο ένα μποξεράκι και το πόσο του πήγαινε δεν λεγόταν. Ήταν ένας κούκλος. Ανασηκώθηκα και τον χάζευα από πάνω μέχρι κάτω μέχρι που χάθηκε από το οπτικό μου πεδίο. Σηκώθηκα και εγώ για να ετοιμαστώ αλλά δεν έβρισκα πουθενά τα ρούχα μου. Κοίταγα γύρω γύρω στο δωμάτιο μέχρι που εντόπισα τα εσώρουχα μου. Τα φόρεσα και πήγα προς τη τουαλέτα για να δω πως είμαι.

Τα μαλλιά μου ήταν σαν άχυρα και προς μεγάλη μου ανακούφιση βρήκα μια χτένα, άρχισα να τα ξεμπλέκω και τα έπιασα πάνω για να πλύνω το πρόσωπό μου. Όταν τελείωσα πήγα και έκατσα πάλι στο κρεβάτι. Το δωμάτιο του Ντέιμον δεν το είχα ξαναδεί και χθες ήμουν πολύ απασχολημένη με άλλα πράγματα για να ασχοληθώ με αυτό.

Σπόιλερ:

Ήταν όλο στις αποχρώσεις του γκρι το οποίο κατά κάποιον τρόπο αντιπροσώπευε τον Ντέιμον ο οποίος φοράει μόνο σκουρόχρωμα. Πήγα άνοιξα τις κουρτίνες για να μπει λίγο φως μέχρι να έρθει ο Ντέιμον μάζεψα κάτι ρούχα που ήταν στο πάτωμα και τα έβαλα πάνω σε μια πολυθρόνα.

«Ντύθηκες βλέπω... Κακό αυτό» είπε με την ερωτική χροιά στη φωνή του να με στέλνει στον έβδομο ουρανό. «Έλα να φας τώρα»

«Μμμμ μυρίζει πολύ ωραία. Τι είναι;» του είπα καθώς πήγα και έκατσα στο κρεβάτι κάτω από τα σκεπάσματα.

«Είναι βάφλες με σοκολάτα, φρυγανιές με μέλι, βούτυρο και φρέσκα κρουασάν» μου άφησε τον δίσκο μπροστά μου. «Ξεκίνα με ότι θες».

«Εσύ δεν θα φας;» τον ρώτησα τρώγοντας την βάφλα που μου είχε σπάσει τη μύτη τόση ώρα.

«Προτιμώ να βλέπω εσένα να τρως» είπε χαμογελαστά χαϊδεύοντας το μάγουλο μου.

«Ωραία αλλά θα φας και εσύ» τον έβλεπα που ήταν έτοιμος να αντιμιλήσει. «Και δεν ακούω κουβέντα» του δήλωσα και του έχωσα ένα κρουασάν στο στόμα. «Μάσα το»

«Αχ από τώρα μου έχεις βάλει τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι. Πρέπει να κάνω κάτι επειγόντως» ανασήκωσε τα φρύδια του προκαλώντας με ανοιχτά να αντιδράσω.

«Μωρό μου οι άντρες είναι σαν τα αυτοκίνητα. Πρέπει να τα στρώσεις από την αρχή» του έδωσα ένα πεταχτό φιλί χαμογελώντας του. Με κοίταξε με ένα δήθεν δολοφονικό ύφος αλλά εγώ δεν μάσησα ψάχνοντας το δωμάτιο.

«Τι ψάχνεις;» με ρώτησε όταν κατάλαβε ότι έψαχνα το δωμάτιο.

«Το κινητό μου. Η Ρόζαλι θα έχει τρελαθεί» συνέχισα να κοιτάω τριγύρω στο δωμάτιο.

«Στο σαλόνι πρέπει να είναι.» αμέσως σηκώθηκα φορώντας το πουκάμισο του που μου έφτανε μέχρι το γόνατο και πήγα να ψάξω και στο σαλόνι. Το βρήκα πάνω στον καναπέ να αναβοσβήνει.

"3 κλήσεις απο Ρόουζ,2 μηνύματα από Άλις και Ρόουζ." Ωχχχ θα έχει αφηνιάσει. Αμέσως άνοιξα το μήνυμα της Ρόζαλι.
"Που είσαι; Πάρε με τηλέφωνο αμέσως όταν το διαβάσεις" και μετά άνοιξα και της Άλις «Πάμε το απόγευμα για ψώνια;» Ο καθένας τον πόνο του, συλλογίστηκα καθώς πληκτρολογούσα το νούμερο της Ρόουζ.

«Που είσαι;» χωρίς να με χαιρετήσει μπήκε κατευθείαν στο ψητό. Μάλλον θα ανησύχησε πολύ.

«Στον Ντέιμον. Συγνώμη που δεν σε ειδοποίησα αλλά δεν το είχα προγραμματίσει» απολογήθηκα αν και ήξερα ότι γνώριζε ήδη που ήμουν.

«Το περίμενα. Πότε θα έρθεις;»

«Δεν ξέρω. Γιατί;»

«Γιατί η Άλις με έχει πρήξει. Θέλει να πάτε για ψώνια»

«Πες της ότι θα πάμε το απόγευμα. Κατά τις 7 να με περιμένει έξω από τα μακ ντοναλντς για να πάμε»

«Εντάξει. Τα λέμε»

«Φιλάκια»

Επέστρεψα στην αγκαλιά του Ντέιμον όπου φάγαμε το πρωινό και καθίσαμε όλη την ημέρα στο κρεβάτι του παίζοντας μεταξύ μας και κάνοντας και άλλα πράγματα που με έστελναν στον έβδομο ουρανό.Ήμουν τρελά ερωτευμένη και δεν φοβάμε να το φωνάξω για να το ακούσουν όλοι.

«Τι ώρα είναι;» τον ρώτησα καθώς ήμουν ξαπλωμένη στα πόδια του.
Αμέσως κοίταξε το κινητό του και μου είπε «Έξι και μισή»

«ΤΙ; Πρέπει να φύγω... Θα με σκοτώσει η Άλις» έκανα να σηκωθώ αλλά δεν με άφησε. Με έσπρωξε για να πέσω πάλι πάνω στο κρεβάτι και ήρθε από πάνω μου φιλώντας με στο λαιμό.

«Μην φύγεις ακόμααα» είπε παραπονιάρικα συνεχίζοντας να με φιλάει σε όλο το πρόσωπο.

«Δεν μπορώ μωρό μου. Θα με σκοτώσει αν δεν πάω. Εξάλλου όλη την ημέρα μαζί ήμαστε» του εξήγησα καθώς σηκώθηκα και άρχιζα να ψάχνω τα ρούχα μου τα οποία βρήκα -μετά από πολύ ψάξιμο- πεταμένα πίσω από την πόρτα.

«Ναι αλλά δεν σε χόρτασα ακόμα» ήρθε και με κόλλησε στον τοίχο εγκλωβίζοντας με ώστε να μην μπορώ να φύγω.

«Πίστεψε με αν δεν με αφήσεις να φύγω τώρα δεν θα με ξαναχορτάσεις ποτέ» τον φίλησα γλυκά μέχρι που έκανε ένα βήμα πίσω αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο.

«Καλά τότε. Θες να σε πάω εγώ;» ρώτησε καθώς έβγαζε από τη ντουλάπα καθαρά ρούχα.

«Αχ ναι. Πάω να ετοιμαστώ και εσύ περίμενε με κάτω. Οκ;»

«Εντάξει» του έδωσα ένα φιλί και έφυγα ανεβαίνοντας τρέχοντας τα σκαλιά. Μόλις μπήκα στο σπίτι βρήκα την Ρόζαλι να κάθεται στο σαλόνι με μια κούπα στα χέρια.

Σπόιλερ:

«Καλώς την» με καλωσόρισε χαμογελώντας. «Πως περάσατε;» με ρώτησε κλείνοντας το μάτι της πονηρά.

«Θα σου τα πω όταν γυρίσω. Βιάζομαι τώρα γιατί η Άλις θα με σκοτώσει αν αργήσω και άλλο. Εσύ δεν θα έρθεις;» την ρώτησα καθώς πήγαινα προς το δωμάτιο μου σαν σίφουνας.

Σπόιλερ:

«Μπα... Βαριέμαι θα κάτσω εδώ» την άκουσα να λέει με μια στενοχώρια να επισκιάζει τη φωνή της.

«Ο Έμμετ που είναι;» φώναξα ψάχνοντας το μπουρνούζι μου.

«Έφυγε σήμερα το πρωί. Μου υποσχέθηκε ότι θα ξανάρθει»

«Με το σχολείο τι θα γίνει; Τόσο καιρό έλεγες πως ήσουν άρρωστη»

«Τους πήρα τηλέφωνο και τους είπα ότι αύριο θα πάω. Μου έλειψε πολύ και η δουλειά μου αλλά και τα παιδιά. Εσύ με τη σχολή;»

«Ωχ! Η σχολή.... Την είχα ξεχάσει τελείως. Θα μιλήσω με την Άλις για το τι θα κάνουμε. Πάω να ετοιμαστώ τώρα.»

«Καλά» αμέσως πήρα κάτι πράγματα από το δωμάτιο και πήγα στη τουαλέτα. Έκανα ένα γρήγορο ντουζ, έπλυνα τα δόντια μου και ξαναγύρισα στο δωμάτιο για να ντυθώ.

Σπόιλερ:

Αφού ήμουν έτοιμη πήρα τη τσάντα μου για να φύγω.

«Φεύγω τα λέμε» της έδωσα ένα φιλάκι και κατέβηκα κάτω. Ο Ντέιμον ήταν ήδη μέσα στο αμάξι του περιμένοντας εμένα.

«Είσαι μια κούκλα» μου είπε κοιτώντας με με ένα σαγηνευτικό βλέμμα.

«Σε ευχαριστώ πολύ» του χαμογέλασα γλυκά και φύγαμε βολίδα.

Έξω από τα Μακ Ντοναλντς...

«Χίλια συγνώμη. Έκανα όσο πιο γρήγορα μπορούσα» απολογήθηκα αμέσως μόλις ο Ντέιμον με άφησε μπροστά της αλλά την έβλεπα να με κοιτά με ένα παγωμένο βλέμμα.

«Καλά τι έκανες τόση ώρα; Μισή ώρα είμαι όρθια και σε περιμένω. Τα πόδια μου με έχουν πεθάνει από αυτές τις γόβες»

«Καλά για ψώνια πάμε και εσύ φόρεσες γόβες;» την ρώτησα κοιτώντας τα πόδια της για να δω τα παπούτσια.

Σπόιλερ:

«Ναι ρίξε το φταίξιμο στις γόβες επειδή άργησες»

«Καλά εντάξει σου ζητώ συγνώμη. Πάμε τώρα;» την έπιασα αγκαζέ και περπατήσαμε έως το εμπορικό. Πήγαμε σε πολλά μαγαζιά μέχρι που την ξαναέπιασε πόνος στα πόδια και κάτσαμε σε μια καφετέρια. Εγώ πήρα μόνο ένα ζευγάρι μπότες ugg. Η Άλις βέβαια πήρε όλα τα μαγαζιά.

«Ντριννν» άρχισε να χτυπάει το κινητό μου. Το πήρα στα χέρια μου και κοίταξα την οθόνη. "Σπίτι" έλεγε. Ο μπαμπάς μου...

«Γεια σου μπαμπά» του είπα όλο χαρά που με πήρε τηλέφωνο.

«Γεια σου Μπέλλα μου. Τι κάνεις;»

«Καλά είμαι μπαμπά. Εσύ; Η καρδιά σου πως πάει;»

«Γερή σαν ταύρος είναι η καρδιά μου. Η Ρόζαλι τι κάνει;»

«Μια χαρά είναι και η Ρόζαλι.»

«Να σου πω. Το Σάββατο παντρεύεται η ξαδέρφη σας και μου είπε να σας το πω»

«Εγώ έχω την σχολή και η Ρόζαλι το σχολείο αλλά μπορούμε να έρθουμε Παρασκευή απόγευμα με Κυριακή απόγευμα. Θα της το πω» τελείωσα το συλλογισμό μου.

«Ωραία αγάπη μου. Α! Μην ξεχάσω να σας πω ότι τα εισιτήρια τα αγόρασα ήδη. Θα σας τα στείλω τις επόμενες μέρες. Εντάξει;»

«Ναι μπαμπά. Θα τα περιμένω. Τα λέμε» το κλείσαμε και γύρισα το βλέμμα μου στην Άλις.

«Τι έγινε;» με ρώτησε με ενδιαφέρον.

«Το Σάββατο έχουμε ένα γάμο και πρέπει να πάμε στο Φόρκς» της εξήγησα και την είδα να γουρλώνει τα μάτια της.

«Τι; Και πότε θα επιστρέψετε;»

«Μάλλον την Κυριακή. Τώρα που είπα σχολή... Εμείς πότε θα πάμε στη σχολή;» αμέσως μόλις το είπα ξίνισε τα μούτρα της.

«Μάλλον αύριο. Πωωω καλά δεν πηγαίναμε τόσο καιρό»

«Αν δεν πηγαίνουμε δεν θα δούμε πτυχίο ποτέ.»

«Τέλος πάντων. Τα έμαθες για τον Έντουαρντ;» αμέσως άλλαξε θέμα.

«Όχι. Τι έγινε;»

«Ακόμα δεν τα έφτιαξαν με την Τάνια την παράτησε κιόλας» είπε χαμογελώντας.

«Γιατί την παράτησε και εσύ γιατί χαίρεσαι;»

«Γι'αυτό που σου είχα πει. Δεν θυμάσαι; Είναι παρανοϊκή η κοπέλα. Χθες γυρίσαμε σπίτι και μετά από κάνα τέταρτο ήρθε και εκείνη. Στο δωμάτιο του γινόταν πόλεμος. Φωνές, κλάματα και άλλα τέτοια. Μετά κάτι της είπε ο Έντουαρντ και από τότε δεν ξαναπάτησε σπίτι αλλά ούτε τηλέφωνο πήρε.»

«Ήταν αναμενόμενο. Σίγουρα ο Έντουαρντ θα βρει κάποια που να αξίζει περισσότερο».

«Ναι ναι βέβαια» είπε και μου φάνηκε κάπως αμήχανη αλλά δεν το σχολίασα. Η Ρόζαλι της είπε ότι κοιμήθηκα στο σπίτι του Ντέιμον και έτσι δεν με άφησε ήσυχη μέχρι που τις είπα τα πάντα με λεπτομέρειες.

«Πάμε να πάρω κανένα φόρεμα για το γάμο;» την ρώτησα και πριν προλάβω να ανασάνω είχα σηκωθεί από τη καρέκλα και πήγαινα προς ένα μαγαζί με την Άλις να με σέρνει. Μπορεί να φόρεσα πάνω από 10 φορέματα αλλά βρήκα ένα πολύ όμορφο ένιωθα ότι ήταν ακριβώς ότι χρειαζόμουν για την περίσταση.

Σπόιλερ:

«Θα πάρω τον Έντουαρντ να έρθει να μας πάρει. Τόσες τσάντες πως θα τις κουβαλήσω» . «Έντουαρντ; Σου έχω πει πόσο όμορφος είσαι τις τελευταίες μέρες;» μου έκλεισε το μάτι παιχνιδιάρικα. «Να έρθεις να με πάρεις» κάτι της έλεγε που την έκανε να πάρει μια βαθιά ανάσα. «Είναι και η Μπέλλα εδώ και δεν μπορούμε να κουβαλήσουμε τις τσάντες.» ότι και να της είπε την έκανε να χαμογελάσει. «Ωραία»

«Έρχεται» ξεκινήσαμε για να πάμε στην είσοδο του εμπορικού όπου και θα συναντούσαμε τον Έντουαρντ. Μετά από κάνα 10λεπτο ήρθε.

«Γεια σας.» μας χαιρέτησε και μας φίλησε και τις δυο. Βάλαμε μέσα τις τσάντας και το φόρεμα μου προσεχτικά και ξεκινήσαμε για το σπίτι.

«Θα ανεβείτε για καφέ;» τους ρώτησα μόλις φτάσαμε έξω από το σπίτι μου.

«Γιατί όχι;» είπε ο Έντουαρντ και με βοήθησε να βγω από το πίσω κάθισμα. Μόλις μπήκαμε μέσα βρήκαμε την Ρόζαλι στην ίδια θέση που την είχα αφήσει όταν έφυγα.

«Γύρισα. Και κοίτα ποιους σου έφερα» της είπα καθώς πήγαινα τα πράγματα στο δωμάτιο μου.

«Μόλις επέστρεψα στο σαλόνι είχαν καθίσει όλοι και με περιμένανε.

«Τι λέτε να πάρουμε τον Μάικ να έρθει;» τους πρότεινα.

«Ωραία ιδέα. Πάρε και τον Ντέιμον να έρθει» είπε η Άλις με το πονηρό της βλέμμα και η Ρόζαλι γέλασε δυνατά.

«Οκ» είπα και πήγα κατευθείαν σπίτι του για να τον φωνάξω. Μόλις χτύπησα το κουδούνι μου άνοιξε ένας Ντέιμον φρεσκολουσμένος.

«Καλώς το μου» είπε και με άρπαξε για να με φιλήσει. Όταν ξεμείναμε από ανάσα έκανα ένα βήμα πίσω.

«Θες να έρθεις πάνω; Είναι και τα παιδιά»

«Παιδιά λέγοντας;» με ρώτησε καθώς σκούπιζε τα μαλλιά του με μια πετσέτα.

«Η Άλις, η Ρόζαλι, ο Έντουαρντ τώρα θα έρθει και ο Μάικ» τον έβλεπα κάπως προβληματισμένο και δεν άντεξα να μην τον ρωτήσω. «Συμβαίνει κάτι;»

«Θα είναι και ο Έντουαρντ;»

«Ναι. Είναι και αυτός μέλος της παρέας. Γιατί έχεις κάποιο πρόβλημα με αυτό;» Άρχισα να τα παίρνω σιγά-σιγά. Τι πρόβλημα υπάρχει ανάμεσα τους;

«Να... Δεν τον θέλω και πολύ κοντά σου...» εξήγησε και μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι.

«Και γιατί παρακαλώ;» τον ρώτησα ειρωνικά.

«Γιατί δεν τον θέλω. Τόσο δύσκολο σου είναι;» με ειρωνεύτηκε και από πάνω.

«Μου λες να κάνω πέρα έναν φίλο μου και δεν μου εξηγείς τον λόγο;» τον ρώτησα με τα νεύρα μου να χτυπάνε κόκκινο.

«Σε γουστάρει γι' αυτό και δεν τον θέλω δίπλα σου. Είσαι δική μου» μου είπε με νεύρα.

«Ποιος σου είπε εσένα ότι με γουστάρει;Αν θυμάσε καλά χθες το βράδυ έκανα έρωτα μαζί σου και όχι με τον Έντουαρντ.Αυτό έπρεπε να σου λέει κάτι.Και τέλος πάντων τι νομίζεις δηλαδή ότι επειδή μου το είπες θα το κάνω;»

«Δηλαδή θες να μου πεις ότι διαλέγεις αυτόν αντί για μένα;» με ρώτησε με θράσος και τα πήρα περισσότερο.

«Φυσικά και διαλέγω αυτόν. Όταν καταλάβεις τι μαλακίες λες τότε πάρε με τηλέφωνο. Μέχρι τότε... ΞΕΧΝΑ ΜΕ» του είπα και ανέβηκα γρήγορα τα σκαλιά για να μην βάλω τα κλάματα μπροστά του.

Μόλις μπήκα σπίτι όλοι ήταν εκεί ακόμα και ο Μάικ και όλοι είδαν ότι έκλαιγα. Έτρεξα κατευθείαν στο δωμάτιο μου για να μην με βλέπουν έτσι. Όπως και το περίμενα μετά από λίγο κάποιος χτύπαγε τη πόρτα του δωματίου μου. Αφού σκούπισα τα μάτια μου καλά έδωσα την άδεια να περάσει.

Μέσα μπήκε η Άλις με ένα ταραγμένο ύφος.

«Τι έγινε Μπέλλα μου;» με ρώτησε και εγώ έπεσα στην αγκαλιά της κλαίγοντας. Μετά από κανένα μισάωρο και αφού στέρεψα από δάκρυα αποφάσισα να πάω στη κουζίνα. Βγήκα μαζί με την Άλις να με κρατάει στην αγκαλιά της και μπήκαμε μέσα στη κουζίνα με τη Ρόζαλι να μας ακολουθεί.

Μόλις κάτσαμε στο τραπέζι τους εξιστόρησα ότι έγινε εκεί κάτω.

Σπόιλερ:

«Μα πως ήταν δυνατόν να με βάλει να διαλέξω ανάμεσα σε εκείνον και τον Έντουαρντ; Πως θα άφηνα τον Έντουαρντ που με έχει στηρίξει όλο αυτόν τον καιρό τόσο πολύ; Δεν το περίμενα αυτό από εκείνον» ήπια λίγο από το νερό που μου έφεραν γιατί με τόσο κλάμα είχα αφυδατωθεί.

«Με ποια δικαιολογία σε έβαλε να διαλέξεις ανάμεσα τους;» με ρώτησε η Ρόζαλι χαϊδεύοντας τη πλάτη μου.

«Λέει ότι ο Έντουαρντ με γουστάρει και ότι δεν τον θέλει δίπλα μου. Δεν θα χάσω εγώ έναν φίλο μου εξαιτίας του εγωισμού του. Αυτοί είναι οι φίλοι μου και δεν τους αλλάζω για κανέναν και αν δεν του αρέσει αυτό του κύριου Σάλβατορ τότε να πάει ΑΛΛΟΥ.....»

Περιμένω τα σχόλια σας εδώ: http://www.bellandedward.org/t1586-topic