Second Chance

Μιας και είχα τα γενέθλια μου την τετάρτη θα ήθελα να σας παρουσιάσω τους πρωταγωνιστές της καινούργιας μου ιστορίας.Ελπίζω να σας αρέσει..!


Ιζαμπέλλα Σουάν:29 ετών,ανύπαντρη μητέρα.Φοίτησε δημόσιες σχέσεις.Δουλεύει στο τμήμα δημοσίων σχέσεων της εταιρίας GreenWorld.Μένει στο Los Angeles.

Στέφαν Σαλβατορ:4 ετών,γιος της Μπέλλα.Πάει παιδικό σταθμό και ο πατέρας του είναι ο Ντέιμον Σαλβατορ.

Ντέιμον Σαλβατορ:30 ετών,πρώην σχέση της Μπέλλας και πατέρας του παιδιού της.Σπούδασε μηχανικός αυτοκινήτων.Δουλεύει ως μηχανικός αυτοκινήτων.

Άλις Μπράντον:29 ετών.Φοίτησε με την Μπέλλα δημόσιες σχέσεις.Δουλεύει στο τμήμα δημοσίων σχέσεων της εταιρίας Mode féminine.Συγκατική με την Μπέλλα και τον γιο της στο Los Angeles.

Τζάσπερ Ουίτλοκ:30 ετών.Φοίτησε στην γυμναστική ακαδημία.Δουλεύει ως καθηγητής πολεμικών τεχνών.Μένει μόνος του στο Los Angeles.

Έντουαρντ Κάλλεν:31 ετών.Φοίτησε στη νομική σχολή.Δουλεύει ως δικηγόρος σε μια απο τις πιο μεγάλες δικηγορικές εταιρίες της χώρας.Μένει μόνος του στο Los Angeles.

Ρόζαλι Κάλλεν:32 ετών.Σπούδασε αρχιτεκτονική.Έχει δικό της αρχιτεκτονικό γραφείο.Συγκατική στο Los Angeles με το αγόρι της.

Έμετ ΜακΚάρτι:32 ετών.Σπούδασε γυμναστική ακαδημία.Δουλεύει ως γυμναστής στο γυμναστήριο που του ανήκει.Συγκατική με τη κοπέλα του στο Los Angeles.

Καρλαιλ Κάλλεν:58 ετών.Σπούδασε ιατρική.Δουλεύει ως γιατρός σε ένα νοσοκομείο.Μένει με την γυναίκα του στο San Diego.

Έσμι Κάλλεν:56 ετών.Σπούδασε φωτογραφία.Ασχολείται με την αναπαλαίωση παλαιών κτιρίων.Μένει με τον άντρα της στο San Diego.

Τσάρλι Σουάν:55 ετών.Είναι ο διοικητής της αστυνομίας.Μένει με την γυναίκα του στο Forks.

Ρενέ Σουάν:52 ετών.Είναι δασκάλα.Έχει διδάξει σε νηπιαγωγείο,πρώτη και δευτέρα δημοτικού.Έχει διδάξει και ως αναπληρώτρια.Μένει με τον άντρα της στο Forks.

Περίληψη:Η Μπέλλα Σoυάν ζει στο Los Angeles.Είναι -ανύπαντρη- μητέρα ενός αγοριού και μένει με την κολλητή της και νονά του παιδιού Άλις.Δεν επιτρέπει σε κανέναν να πληγώσουν τα αγαπημένα της πρόσωπα και είναι ικανή για όλα.Δουλεύει σε μια απο τις μεγαλύτερες οικολογικές εταιρίες και βγάζει πολλά λεφτά.Ένα περιστατικό θα γίνει αφορμή να συναντηθεί με τον Έντουαρντ Κάλλεν.Μια ιστορία με αγάπη,έρωτες,μόδα,μίσει και πολλά εμπόδια αλλά για άλλη μια φορά ο έρωτας θα κυριαρχίσει και θα βγεί νικητής...

Σύντομα κοντά σας!!!!!

Ένα τεράστιο ευχαριστώ στη Χρυσάνθη που έφτιαξε αυτό το καταπληκτικό βίντεο...

Μπορείται να αφήνεται τα σχόλια σας εδώ: http://www.bellandedward.org/t1677-topic

Μπέλλα

<<Μαμάκα, μαμάκα κοίτα το πύργο μου>> άκουσα το λουλουδάκι μου να με φωνάζει και καθώς σηκώθηκα να πάω κοντά του πήρα και το καπέλο του να του το φορέσω.

<<Στέφ μου το καπέλο σου. Βάλτο σε παρακαλώ>> του είπα και του το έδωσα και το έβαλε αμέσως. <<Αχ τι ωραίος πύργος είναι αυτός μωρό μου. Μήπως θες να γίνεις αρχιτέκτονας;>> τον ρώτησα καθώς έκατσα δίπλα του.

<<Όχι. Εγώ τέλω να γίνω χιουπερμαν>> μου είπε χαμογελώντας κάνοντας τα χέρια του δήθεν ότι πετάει. <<Στέφαννν>> του είπα κοιτώντας τον με νόημα. <<Θέλω να γίνω σουπερμαν>> διόρθωσε τον εαυτό του. Αφού μπορούσε να το πει δεν το έλεγε και αυτό το έχει από τότε που ήταν μικρός.

<<Αφού μπορείς να το πεις γιατί δεν το λες; Ε ζιζάνιο;>>τον ρώτησα και τον πήρα στην αγκαλιά μου γαργαλώντας τον. Γελούσε με την καρδιά του και αυτό μου έδινε ζωή.

Το μωρό μου ήταν καρπός ενός αληθινού έρωτα. Τον Ντέιμον τον γνώρισα στο πανεπιστήμιο και ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Ήμασταν μαζί πολλά χρόνια ώσπου έμεινα έγκυος. Αποφασίσαμε να το κρατήσουμε αλλά δεν παντρευτήκαμε. Ήταν λίγο γυναικάς αλλά δεν μου είχε δώσει δικαιώματα μέχρι που γεννήθηκε ο Στέφαν μου. Τότε όλα άλλαξαν. Όταν έμαθα ότι με απάταγε τον χώρισα δίχως δεύτερη σκέψη. Όταν πρωτοαντίκρισα το μωρό μου ήξερα ότι δεν θα άφηνα κανέναν να τον πληγώσει. Το παιδί βέβαια το αναγνώρισε κανονικά και είπαμε ότι σε ό,τι έχει σχέση με το Στέφ θα τα έχουμε πάντα καλά. Τα σαββατοκύριακα και μια βδομάδα τις γιορτές τον κρατάει αυτός.

Ευτυχώς είχα την δουλειά μου και δεν μας έλειπε τίποτα -είμαι η διευθύντρια δημοσίων σχέσεων της GreenWorld η οποία πάει από το καλό στο καλύτερο- Από τότε που χωρίσαμε μένω μαζί με την κολλητή μου και νονά του μικρού την Άλις. Τους λατρεύω και τους δυο. Γενικά όποιος πειράξει τους ανθρώπους που αγαπώ θα έχει να κάνει μαζί μου.

<<Μαμά, μαμά κοίτα>> άκουσα το φασολάκι μου να με φωνάζει και αφού επανήλθα στη πραγματικότητα γύρισα το βλέμμα μου σε εκείνον. Έπαιζε με τα κουβαδάκια του στην άμμο και το ευχαριστιόταν με την ψυχή του.

<<Μπράβο Στέφ μου. Πρόσεχε μόνο μην χτυπήσεις>> τον προειδοποίησα και τον κοίταζα που έπαιζε χαμογελώντας.

Σε μια στιγμή μπορεί η γαλήνη να γίνει εφιάλτης;

Μπορεί. Τη μια στιγμή έβλεπα τον μικρό να παίζει με το φτυαράκι του και την άλλη έβλεπα το φτυάρι να πετάει και να προσγειώνεται στο κεφάλι μιας κοπέλας. Αυτή γύρισε να κοιτάξει από που ήρθε το φτυαράκι και μόλις είδε το ένοχο βλέμμα του Στέφαν ξαφνικά αγρίεψε. Ο Στέφαν φοβήθηκε και ήρθε κατευθείαν στην αγκαλιά μου.

<<Μαμά φοβάμε. Αυτή μοιάζει με μάγισσα>> μου είπε και κρύφτηκε περισσότερο στην αγκαλιά μου. Εγώ γέλασα δυνατά αλλά στην πραγματικότητα κοιτούσα προειδοποιητικά τη κοπέλα. Πως κάνει έτσι; Δεν το ήθελε.

<<Μη φοβάσαι καρδιά μου. Πήγαινε εσύ στη νονά τώρα. Θα το κανονίσω εγώ. Εντάξει;>> τον ρώτησα χαϊδεύοντας το κεφαλάκι του. Κούνησε το κεφάλι του καταφατικά ακόμα φοβισμένος και έκανε την κίνηση να φύγει.


<<Επ. Φιλάκι μου έδωσες;>> του είπα κάνοντας την λυπημένη. Έτρεξε και έπεσε στην αγκαλιά μου φιλώντας με με όση δύναμη είχε. <<Μπράβο το αγόρι μου. Πήγαινε τώρα στη νονά>>

Σηκώθηκα τινάζοντας την άμμο από πάνω μου και πήγα κοντά στη ξαπλώστρα που είχε πεταχτεί το φτυαράκι. Κοίταξα την παρέα που καθόταν εκεί και αυτοί κοιτούσαν εμένα.

<<Συγνώμη γι'αυτό>> είπα στη κοπέλα που της έπεσε το φτυαράκι στο κεφάλι. Έσκυψα πιάνοντας το και πήγα να φύγω.

<<Απο τότε που βγήκε η συγνώμη χάθηκε το φιλότιμο>> την άκουσα να λέει και γύρισα να την κοιτάξω.

<<Ορίστε;>> την ρώτησα και κάτι μου έλεγε ότι αυτή η συζήτηση δεν θα είχε αίσιο τέλος.

<<Λέω να μαζέψεις το παιδί σου. Δεν μπορεί να χτυπάει τον κόσμο έτσι>> μου είπε και σηκώθηκε όρθια καθώς ερχόταν κοντά μου. Έλεος πια παιδί είναι. Τι θα ήθελε να κάνει; Να κάθεται σαν χαζό; Αν δεν παίξει τώρα πότε θα παίξει;

<<Τι είπες;>> την ρώτησα ειρωνικά γιατί είχα αρχίσει να βιδώνω. Με πιο δικαίωμα θα μου πει να μαζέψω το παιδί μου. Αν είναι να μαζευτεί κάποιος αυτός θα είναι αυτή. <<Αν θες να μην βλέπεις άνθρωπο να κάθεσαι στο σπιτάκι σου γιατί εδώ είναι θάλασσα και το παιδί μου θα παίζει όπου θέλει το κατάλαβες;>>

<<Με τέτοια αγωγή που έχει η μάνα το παιδί θα βγει καλύτερο;>> είπε και αν κατάλαβα σωστά είπε το παιδί μου ανάγωγο. Αυτό είναι πέθανε.

<<Ανάγωγο είπες το παιδί μου; Βρες καράβι να φύγεις>>

Έπεσε ξεμάλλιασμα, γρατζουνιές, κλωτσιές και ότι άλλο είχα εύκαιρο το έκανα. Τώρα κυλιόμασταν στην άμμο χτυπώντας η μια την άλλη. Κάποιος με τράβηξε από πάνω της αλλά εγώ έκανα τα αδύνατα δυνατά για να ξεφύγω από τα χέρια του.

<<Άσε με να την σκοτώσω. Σκρ......αααα>> μάταια τα έλεγα γιατί μας κρατούσαν και τις δυο. Τον γρατζούναγα αλλά τίποτα. Δεν με άφηνε ότι και να έκανα.

<<Ηρεμίστε>> άκουσα αυτόν που με κρατούσε να μου λέει και έκανα υπεράνθρωπες προσπάθειες για να ηρεμίσω. Μόλις το κατάλαβε με άφησε ελεύθερη.

Κοιτούσα το σώμα μου μήπως μου έκανε καμιά γρατζουνιά αλλά εκτός από ένα σπασμένο νύχι δεν είχα τίποτα άλλο σε αντίθεση με τη τρελή απέναντι που είχε κάτι γρατζουνιές στο πρόσωπο, ένα μαύρο μάτι και κάτι τούφες μαλλιού στο πάτωμα. Τίποτα σε σύγκριση με κάποιες άλλες που είχαν πέσει στα χέρια μου.

<<Ρόζαλι ζήτα συγνώμη από τη κοπέλα>> τον άκουσα να λέει της ξινής απέναντι αλλά εκείνη τον κοίταξε απαξιωτικά και έφυγε. <<Σας ζητώ συγνώμη δεσποινίς. Η αδερφή μου είναι λίγο υπερβολική>>

Τον κοίταξα νευριασμένα για πρώτη φορά. Ένας πανέμορφος με καστανόξανθα μαλλιά, γαλάζια μάτια και σώμα αθλητή με κρατούσε τόση ώρα.

<<Δεν ξέρω τι τρώει αλλά μάλλον την χτυπάνε στο νευρικό της σύστημα. Πριν την βγάλετε στον έξω κόσμο να κοιτάτε αν παίρνει τα ηρεμιστικά της. Άντε με τη κάθε τρελή>> του είπα και έφυγα να πάω στη ξαπλώστρα μου. Μόλις έφτασα έκατσα στη ξαπλώστρα και πήρα το νερό στα χέρια μου.

<<Μαμάκα που ήσουν;>> με ρώτησε με παραπονιάρικο βλέμμα ο Στέφαν. Τον πήρα αμέσως στην αγκαλιά μου λέγοντας της Άλις χωρίς ήχο "Είδε τίποτα;" και εκείνη κούνησε αρνητικά το κεφάλι της και έτσι ηρέμησα.

<<Μια βόλτα είχα πάει καρδιά μου. Τι λέτε πάμε να βουτήξουμε;>> τους ρώτησα αλλάζοντας θέμα.

<<Ναιαιαιαιαι>> φώναξε χαρούμενος και άρχισε να τρέχει με προορισμό του τη θάλασσα.

<<Στέφ έλα να βάλουμε αντηλιακό και μετά θα βουτήξουμε>> αμέσως γύρισε πίσω και έκατσε στη ξαπλώστρα μπροστά μου. Του έβαλα το αντηλιακό και μετά το πήρα στην αγκαλιά μου και τρέξαμε προς τη θάλασσα διασκεδάζοντας και οι δυο. Αχ ξέχασα τα μπρατσάκια του.

<<Άλις κράτα λίγο το παιδί να πάω να του φέρω τα μπρατσάκια>> της είπα και όταν τον πήρε στην αγκαλιά της γύρισα στη ξαπλώστρα.

<<Γεια σου>> άκουσα μια γνωστή φωνή πίσω μου και γύρισα να δω ποιος ήταν. Μόλις γύρισα ήμουν πρόσωπο με πρόσωπο με τον άντρα που με κρατούσε όταν τσακωνόμουν με τη ξινή.

<<Γεια>> του απάντησα ξερά. Τι να ήθελε από μένα; Το μόνο σίγουρο είναι ότι αποκλείεται η ξινή να ζήτησε συγνώμη οπότε κάτι ήθελε αυτός. <Θέλεις κάτι;>>

<<Ήθελα να σου ζητήσω συγνώμη για πριν>> είπε και μου φάνηκε ειλικρινής. Δεν μοιάζει καθόλου με τη τρελή, αντιθέτως φαίνεται πολύ καλός άνθρωπος.

<<Μήπως είσαι υιοθετημένος; Δεν μοιάζεις καθόλου με την άλλη>> του εξομολογήθηκα αυτό που σκεφτόμουν χωρίς να με νοιάζει καθόλου.

<<Δεν είμαι υιοθετημένος αλλά εγώ με την Ρόζαλι είμαστε δυο τελείως διαφορετικοί κόσμοι>> μου απάντησε και το πίστευε πραγματικά, το έβλεπα στα μάτια του.

<<Μαμά έλαααααα>> άκουσα τη φωνή του μωρού μου και γύρισα προς το μέρος του.

<<Τώρα έρχομαι>> φώναξα για να με ακούσει.

<<Λοιπόν βλέπω ότι πρέπει να φύγεις οπότε να φεύγω και εγώ. Χάρηκα που τα είπαμε και συγνώμη>> μου είπε και μου έδωσε το χέρι του.

<<Δεν φταις εσύ. Και εγώ χάρηκα>> του απάντησα και του ανταπέδωσα τη χειρονομία. Καθώς έσκυψα να πάρω τα μπρατσάκια ένιωσα κάτι μέσα στη παλάμη μου. Ήταν ένα χαρτάκι το οποίο προφανώς το έδωσε ο αδελφός της τρελής. Το άνοιξα και το διάβασα:


Θα το σκεφτόμουν αργότερα αν θα πήγαινα. Το άφησα μέσα στη τσάντα μου και έτρεξα κοντά τους. Αλλά μόλις ακούμπησε το πόδι μου στη θάλασσα ανατρίχιασα ολόκληρη και σταμάτησα να προχωράω. Ήταν πολύ κρύα. Η Άλις και ο Στέφαν μόλις είδαν ότι έμπαινα σιγά-σιγά ήρθαν κοντά μου.

<<Όλα καλά;>> με ρώτησε η Άλις και μου έδειξε προς μια κατεύθυνση την οποία και ακολούθησα με το βλέμμα μου. Είδα την ξινή να με κοιτάζει με ένα δολοφονικό ύφος και σήκωσα τα φρύδια μου με ειρωνεία. Εκείνη γύρισε από την άλλη και ευτυχώς η θέα καλυτέρεψε όταν σταμάτησα να βλέπω τα μούτρα της. Γύρισα λίγο πιο δεξιά για να καταλάβω που μου έδειχνε η Άλις και το βλέμμα μου έπεσε πάνω στον -πως τον είπαμε;- τον αδελφό της τέλος πάντων να με κοιτάει και μόλις αντιλήφθηκε ότι τον κοίταζα και εγώ μου έκλεισε το μάτι. Του χαμογέλασα και γύρισα το βλέμμα μου πίσω στην Άλις.

<<Όλα μια χαρά>> της είπα και πήρα αγκαλιά τον Στέφαν πηγαίνοντας πιο βαθιά. Τον έκανα βουτιές, μου πέταγε νερό και γενικά παίζαμε και γελάγαμε και οι τρεις.

<<Μαμά; Να σου πω κάτι;>> μου είπε με σοβαρό ύφος το λουλουδάκι μου.

<<Πες μου μωρό μου>> τον παρότρυνα να συνεχίσει.

<<Στο αυτί. Είναι μυστικό>> μου είπε και έσκυψα για να μου ψιθυρίσει αυτό που ήθελε να πει.

<<Σ' αγαπώ πολύ μαμά μου>> μου είπε και έλιωσα σφίγγοντας τον πιο πολύ στην αγκαλιά μου.

<<Και εγώ μωρό μου και εγώ>> του είπα και τον κοίταξα με συγκίνηση στα μάτια.

<<Τα με κάνεις αεροπλανάκι;>> μου είπε ναζιάρικα και τον κοίταξα προειδοποιητικά.

<<Τι;>> του είπα για να διορθώσει τον εαυτό του. Μπορεί να ήταν μόνο 4 χρονών αλλά ήταν πολύ ώριμος για την ηλικία του και μπορούσα άνετα να μιλήσω μαζί του.

<<Θα με κάνεις αεροπλανάκι;>> με ξαναρώτησε τονίζοντας το -θ- κοροϊδευτικά.

<<Τώρα ναι. Σου χαλάω ποτέ το χατίρι;>> τον ρώτησα και χαμογελώντας μου είπε <<Όχιιιιιι>>

Τον έκανα αεροπλανάκι και γενικά παίξαμε μέχρι που τον είδα να χασμουριέται. <<Στέφαν μου ήρθε η ώρα να φύγουμε>> του είπα περιμένοντας τα χειρότερα. Και όπως συνήθως ήρθαν τα χειρότερα.

<<ΌΧΙ.ΔΕΝ ΦΕΥΓΩ>> μου είπε με πείσμα -το οποίο πήρε από τον πατέρα του. Σε ορισμένα πράγματα ήταν τόσο ίδιοι- και άρχισε να κλαίει και να φωνάζει. <<Δεν τα φύγουμε ακόμα. Σε παρακαλώ μανούλαααα>> μου είπε με αυτά τα ματάκια του να με κοιτάνε στεναχωρημένα που παραλίγο να αλλάξω γνώμη αλλά στο τέλος το ξανασκέφτηκα.

<<Στέφαν μου θα φύγουμε αλλά στο υπόσχομαι ότι θα ξανάρθουμε>> του είπα προσπαθώντας να τον κάνω να αλλάξει γνώμη αλλά τίποτα. Αυτό γινόταν κάθε φορά που ερχόμασταν στην παραλία και έπρεπε να φύγουμε.

<<Όχι σε παρακαλώ μαμάκα ας κάτσουμε λίγο παραπάνω>> μου είπε και συνέχισε να κλαίει. Ήταν πεισματάρης αλλά εγώ ήμουν ακόμα μεγαλύτερη αν χρειαζόταν. Τον έβλεπα που είναι κουρασμένος και νύσταζε αλλά δεν το έβαζε κάτω.

<<Στέφαν είπα ότι θα φύγουμε και θα φύγουμε>> του είπα με αυστηρή φωνή και αφού με κοίταξε με πληγωμένο βλέμμα έφυγε από την αγκαλιά μου και πήγε στην Άλις.

<<Νονά σε παρακαλώ μην φύγουμε ακόμα>> της είπε και εκείνη τον πήρε στην αγκαλιά της.

<<Στέφαν μου άκου τη μαμά σου. Αφού είσαι κουρασμένος. Σου υπόσχομαι ότι θα ξαναέρθουμε>> του είπε παρηγορητικά και αναστέναξε.

<<Σίγουρα;>> ρώτησε κοιτώντας μια εμένα και μια την Άλις.

<<Σίγουρα>> του απάντησα και κάπως κάλμαρε. Βγήκαμε από τη θάλασσα και πήγαμε στις ξαπλώστρες.

Καθώς μαζεύαμε τα πράγματα το χαρτάκι που μου έδωσε ο Έντουαρντ - Α! Έτσι τον λένε- έπεσε και έσκυψα να το πιάσω. Το ξανακοίταξα προσπαθώντας να αποφασίσω τι θα κάνω. "Ε δεν πάει να χεστεί. Θα το σκεφτώ αργότερα" τελικά αποφάσισα και το άφησα πάλι στη τσάντα. Μαζέψαμε τα πράγματα -με τον Στέφαν να κάθεται στην άμμο κλαίγοντας - και πήραμε το δρόμο προς το πάρκιν. Στο δρόμο για το αμάξι τον Στέφαν τον είχα στην αγκαλιά μου και έτσι δεν είδα τον άνθρωπο που ήταν μπροστά μου και έπεσα πάνω του. Πάλι καλά που δεν μου έφυγε ο μικρός από τα χέρια γιατί θα τρέχαμε τώρα.

<<Συγνώμη δεν σας εί->>δεν πρόλαβα να τελειώσω τα λόγια μου όταν είδα σε ποιόν έπεσα πάνω. Ήταν ο Έντουαρντ...

<<Εγώ συγνώμη που δεν σας είδα. Τι γλυκό αγοράκι. Γεια σου φιλαράκο>> είπε στον Στέφαν ο οποίος γύρισε το νυσταγμένο βλέμμα του προς το μέρος του.

<<Γεια>>

<<Συγνώμη αλλά πρέπει να φύγουμε>> του είπα και πέρασα από μπροστά του. Η απόσταση όμως έφτασε για να ακούσω αυτό που ψιθύρισε στο αυτί μου.

<<Θα σε περιμένω>>....

Μπορείται να αφήνεται τα σχόλια σας εδώ: http://www.bellandedward.org/t1677-topic

Μπέλλα

Στο δρόμο για το σπίτι αποφάσισα να πω στην Άλις ό,τι είχε γίνει με τον Έντουαρντ. Ο Στέφ κοιμόταν στο πίσω κάθισμα οπότε δεν θα άκουγε τίποτα.

«Άλις. Τον θυμάσαι τον τύπο που έπεσα πάνω του πριν;» την ρώτησα και με κοίταξε μπερδεμένα προσπαθώντας να θυμηθεί ποιον εννοούσα.

«Ααα ναι τον θυμάμε. Σκέτο κουκλάκι ήταν..» μου απάντησε με θαυμασμό και χαμογέλασα συμφωνώντας.

«Εεε αυτό το "σκέτο κουκλάκι" είναι ο αδελφός της ξινής που τσακώθηκα πριν και μου ζήτησε να βγούμε» της είπα περιμένοντας τις ακραίες αντιδράσεις της.

«ΤΙ; ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΣ ΝΑ ΜΟΥ ΤΟ ΠΕΙΣ;» μου φώναξε και την κοίταξα με προειδοποιητικό βλέμμα.

«Κατέβασε τον τόνο της φωνής σου σε παρακαλώ» της είπα και μόλις έκανε ότι έκλεινε το φερμουάρ στο στόμα της και πέταγε το κλειδί έξω από το παράθυρο γέλασα με τη παιδικότητα της. «Θα σου το έλεγα αργά η γρήγορα παρόλο που ακόμα δεν έχω αποφασίσει αν θα πάω» συνέχισα και με κοίταξε λες και ήμουν τρελή.

«Αυτό αποκλείεται. Θα πας» μου δήλωσε χωρίς να δέχεται αντιρρήσεις.

«Δεν ξέρω αν είναι σωστό. Πριν λίγο καιρό ο Στέφαν έμαθε τη σχέση μου με τον Τζέικ, τώρα αν αυτό με τον Έντουαρντ πάει καλά, πως μπορώ να του παρουσιάσω κάτι καινούργιο;» της είπα αυτό που ένιωθα και στο τσακ πρόλαβα να σταματήσω στο φανάρι. Γύρισα να δω τον Στέφαν που κοιμόταν του καλού καιρού και αναστενάζοντας με ανακούφιση χάιδεψα απαλά τα μαλλιά του.

«Μπέλλα μου ο Στέφαν θέλει να είσαι χαρούμενη. Δεν τον νοιάζουν τα υπόλοιπα παρά μόνο αυτό και το ξέρεις καλά. Οπότε γιατί να μην βγείτε και που ξέρεις μπορεί να είναι και ο έρωτας της ζωής σου» μου είπε όλα αυτά που ήξερα ήδη. "Νομίζω ότι θα το κάνω και ότι βγει" σκέφτηκα και χαλάρωσα όταν επιτέλους πήρα μια απόφαση.

«Ωραία θα πάω αλλά τι θα φορέσω; Δεν έχω τίποτα να βάλω» είπα με παραπονιάρικη φατσούλα και με κοίταξε αναστενάζοντας.

«Πλάκα μου κάνεις; Ένα ολόκληρο δωμάτιο είναι γεμάτο με ρούχα και παπούτσια και μου λες ότι δεν έχεις τίποτα να φορέσεις;» με ρώτησε αγανακτισμένη με την συμπεριφορά μου.

«Δεν έχω γι' αυτό θα πάμε για ψώνια. Θα πάρω επίσης και μια τσάντα σκέτο όνειρο» της είπα χαρούμενη. Ένα από τα κοινά που έχουμε με την Άλις είναι η αγάπη μας για τη μόδα και τα ψώνια.

«Οκ ξέρεις πως δεν χάνω ευκαιρία για ψώνια. Εξάλλου είδα κάτι τέλειες πλατφόρμες που αν δεν τις πάρω θα σκάσω» μου είπε λάμποντας ολόκληρη και κάπου εκεί τελειώσαμε την κουβέντα μας μιας που οδηγούσα και δεν ήθελα να αποσπαστώ περισσότερο.

Εκεί που πηγαίναμε μια χαρά στο δρόμο πετάχτηκε ένας από το πουθενά με αποτέλεσμα να μην προλάβω να τον δω.

«ΜΠΕΛΛΑ ΦΡΕΝΟ» φώναξε η Άλις και κάρφωσα το πόδι μου στο φρένο – ευτυχώς - πριν να είναι πολύ αργά.

Όταν ακινητοποιήθηκε το αμάξι ο Στέφαν έπεσε από το κάθισμα κλαίγοντας ασταμάτητα από το φόβο του. Η Άλις έβγαλε τη ζώνη της και γύρισε ώστε να τον πάρει στην αγκαλιά της για να τον καθησυχάσει και να δει αν είχε χτυπήσει.

«Είστε εντάξει;» ρώτησα όταν ξεπάγωσα από το σοκ.

«Εντάξει δεν χτυπήσαμε πουθενά» μου είπε η Άλις ανακουφισμένη.

Κοίταξα μπροστά και είδα το άλλο αμάξι να είναι στην κατάσταση που είμαστε εμείς. Βγάζοντας τη ζώνη μου βγήκα από το αμάξι.

«Καλά ρε ηλίθιε δεν βλέπεις μπροστά σου; Νύχτα το πήρες το δίπλωμα;» του είπα νευριασμένα. Μπορεί να μην είχαμε τρακάρει ούτε και χτυπήσει αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν φοβηθήκαμε. «Έχω παιδί μέσα στο αμάξι. Αν έχεις τάσεις αυτοκτονίας να πας να πέσεις από κανένα γκρεμό όχι να πάρεις μαζί σου και αθώους» συνέχισα κοιτώντας τον με δολοφονικό ύφος.

«Χίλια συγνώμη. Δεν το ήθελα πιστέψτε με. Κάτι συνέβη και δεν είδα το "στοπ"» μου είπε με ένοχο βλέμμα. Πάντως μου φάνηκε ειλικρινής.

«Τέλος πάντων φύγε» ήμουν ακόμα εκνευρισμένη αλλά είπα να το προσπεράσω. «Και να προσέχεις την επόμενη φορά γιατί δεν είναι όλοι όπως εγώ» του είπα και κατένευσε φανερά μετανιωμένος.

«Σας ευχαριστώ πολύ. Και πάλι συγνώμη» μου είπε και γύρισα για να μπω στο αυτοκίνητο. Μόλις μπήκα μέσα ο Στέφαν που ήταν ακόμα στην αγκαλιά της Άλις ήρθε στη δικιά μου κλαίγοντας από το σοκ.

«Μανούλαααα» μου είπε και κρύφτηκε στην αγκαλιά μου περισσότερο.

«Μην κλαίς μωρό μου. Πάει πέρασε τώρα. Εντάξει;» τον ρώτησα φιλώντας τον στα μαλλιά του.

«Εντάξειιι» μου απάντησε σκουπίζοντας τα ματάκια του και σκαρφάλωσε στη πίσω θέση πάλι. «Κάτσε για να σου βάλω τη ζώνη σου» του είπε η Άλις και την υπάκουσε χωρίς να φέρει αντίρρηση. Αφού η Άλις του έδεσε τη ζώνη έβαλε και τη δική της και ξεκινήσαμε για το γυρισμό.

Όταν φτάσαμε σπίτι πήρα στην αγκαλιά μου τον κοιμισμένο – πάλι - Στέφαν και από την άλλη τη τσάντα θαλλάσις. Ανέβηκα πάνω με λίγη δυσκολία αλλά με την βοήθεια της Άλις τα κατάφερα.

Άφησα τον Στέφ στο καναπέ και έβγαλα το χθεσινό φαγητό από το ψυγείο βάζοντας το στο φούρνο μικροκυμάτων για να το ζεστάνω. Μόλις τακτοποιήσαμε τα πράγματα η Άλις με πλησίασε.

«Πάω να κάνω μπάνιο» μου είπε ψιθυριστά για να μην ξυπνήσει τον Στέφαν και παίρνοντας το μπουρνούζι από το δωμάτιο της πήγε για να κάνει μπάνιο.

Πήγα στο δωμάτιο του Στέφαν - που γινόταν χαμός απο τα παιχνίδια- και του έβγαλα καθαρές πιτζάμες και εσώρουχα για να τον κάνω μπάνιο. Αφού τελείωσε η Άλις πήγα για να ξυπνήσω το φασολάκι μου.

«Στέφ μου. Ξύπνα αγάπη μου» του είπα και ξύπνησε τρίβοντας τα ματάκια του. «Πάμε να κάνουμε μπανάκι» του είπα και πήγαμε στο μπάνιο.

Όταν τελειώσαμε και τον έντυσα του είπα να πάει στην Άλις μέχρι να κάνω και εγώ μπάνιο. Αφού τελείωσα και εγώ το χαλαρωτικό μου μπάνιο πήγα στη κουζίνα και βρήκα το τραπέζι στρωμένο και τον Στέφαν με την Άλις να γελάνε. Όταν φάγαμε ο Στέφαν πήγε να συνεχίσει τον ύπνο του παρακαλώντας την Άλις να του πει παραμύθι -αυτό το παιδί τον ύπνο τον είχε στο τσεπάκι του.

«Άλις έλα λίγο μετά.» Μετά από περίπου μισή ώρα η Άλις ήρθε με φόρα και έπεσε πάνω στο καναπέ.

«Πες μου...»

«Πότε θα πάμε στο εμπορικό;»

«Δεν ξέρω. Πάμε όταν ξυπνήσει και ο Στέφαν για να τον πάμε και στις κούνιες. Πάω για ύπνο τώρα»

«Οκ»

Πήγα στο δωμάτιο μου πήρα το λάπτοπ και πήγα και έκατσα στη βεράντα παρέα με μια κούπα καφέ...

Σπόιλερ:

Μετά από τρείς περίπου ώρες δουλειάς με έπιασε πονοκέφαλος και είπα να το αφήσω. Έπρεπε να φτιάξω ένα σχέδιο για τη δουλειά και έπρεπε να το είχα έτοιμο τη Δευτέρα. Μόλις μπήκα μέσα στο σπίτι είδα τον Στέφαν να είναι ξαπλωμένος στο καναπέ και να βλέπει παιδικά.

«Ξύπνησες και κάθεσαι μόνος σου; Γιατί δεν με φώναξες να σου κάνω παρέα;;;» Έκατσα δίπλα του στο καναπέ παίρνοντας τον στην αγκαλιά μου.

«Επειδή δούλευες». Γύρισε το βλέμμα του στη τηλεόραση αλλά μόλις είδε ότι τελείωσε στράβωσε.

«Θες να σου φτιάξω χυμό;;;»

«Ναιαιαιαιαι. Τέλω τέλω...!!!!» είπε όλο χαρούμενος και πήγαμε μαζί στη κουζίνα... Του έστυψα μερικά πορτοκάλια και μια μπανάνα και αφού του έδωσα το μπλοκ ζωγραφικής μου έδωσε ένα φύλλο και μερικούς μαρκαδόρους και αρχίσαμε να ζωγραφίζουμε στο πάγκο της κουζίνας.

Σπόιλερ:

«Επ τι κάνουμε εδώ;» μας είπε η Άλις καθώς έκατσε δίπλα στον Στέφαν κοιτώντας τη ζωγραφιά του.

«Ζωγραφίζουμε. Για πες μας Άλις ποιο είναι καλύτερο;» την ρώτησα και σηκώσαμε ταυτόχρονα με τον Στέφαν τις ζωγραφιές μας για να τις δει.

<<Χχμμ... Του Στέφαν βέβαια. Η δικιά σου είναι χάλια». Εγώ έκανα πως στεναχωρήθηκα μέχρι που ο Στέφαν με πήρε στην αγκαλιά του.

«Δεν είναι τόσο χάλια. Μην στεναχωριέσαι»

«Αφού το λες τότε είναι αλήθεια. Τι λέτε πάμε στο εμπορικό;» τους ρώτησα και αφού συμφώνησαν σηκωθήκαμε και φύγαμε...

Στο εμπορικό....

«Τελειώσαμε;;;» ρώτησε η Άλις καθώς έκατσε σε ένα παγκάκι τρίβοντας τα πόδια της και κάνοντας μια γκριμάτσα πόνου.

«Ναι. Πάμε να φάμε ντόνατς;;;»

«Ναι. Πάμε γιατί αν συνεχίσουμε θα καταρρεύσω από την κούραση» είπε η Άλις και όλοι μαζί πήγαμε σε μια καφετέρια. Αφού παραγγείλαμε ο Στέφαν μας έλεγε για ένα παιχνίδι -που μόλις του αγόρασα- χαρούμενος. Μετά από καμιά ώρα φύγαμε για το σπίτι γιατί ήμασταν πτώματα...

Ο Στέφαν μόλις μπήκαμε μέσα άρπαξε το παιχνίδι του και έτρεξε στο δωμάτιο του για να το ανοίξει.

Σπόιλερ:

Εγώ με την Άλις βάλαμε μια ταινία να δούμε πίνοντας το κρασάκι μας....

«Δεν μπορώ να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά άλλο. Πάω για ύπνο... Καληνύχτα!» είπα στην Άλις και πήγα στο δωμάτιο μου. Αφού άλλαξα και ετοιμάστηκα για ύπνο πήγα να ρίξω στον Στέφαν μια ματιά.

Μπήκα στο δωμάτιο του και τον βρήκα να κοιμάται στο πάτωμα πάνω στο παιχνίδι του. Τον πήρα στην αγκαλιά μου και τον έβαλα στο κρεβάτι του. Αφού του έδωσα ένα φιλάκι στο μέτωπο και το αγαπημένο του αρκουδάκι αγκαλιά πήγα να κοιμηθώ και εγώ.

Την επόμενη μέρα....

«Μαμάάάάά... Ξύπνα....» άκουσα τη φωνή του Στέφαν και πετάχτηκα επάνω.

«Τι έγινε; Τι ώρα είναι;». Σηκώθηκα από το κρεβάτι και πήγα στη τουαλέτα. Έμοιαζα σαν ζόμπι.

«Δύο είναι μαμά. Η νονά έλεγε να σε ξυπνήσουμε αλλά εγώ της έλεγα όχι. Ήρθα να σε ξυπνήσω γιατί τώρα θα φάμε»

«Εντάξει μωρό μου. Πήγαινε εσύ και θα έρθω κι εγώ». Αμέσως μόλις έφυγε ο Στέφαν έπλυνα τα δόντια μου και αφού έπιασα κότσο τα μαλλιά μου βγήκα έξω.

«Καλώς την υπναρού» είπε η Άλις και μου χαμογέλασε πλατιά.

«Συγνώμη που άργησα να ξυπνήσω αλλά το στρώμα με πλάκωσε για τα καλά»

«Τέλος πάντων. Θα φας;»

«Μπα. Έναν καφέ θέλω μόνο» είπα και αφού έφτιαξα το καφέ πήγα και ξάπλωσα στο καναπέ. Όταν φάγανε ήρθαν και κάτσαμε όλοι στον καναπέ.

«Τι ώρα θα έρθει ο Ντέιμον;» ρώτησε η Άλις. Ο Στέφαν μόλις άκουσε το όνομα του μπαμπά του άστραψε ολόκληρος. Τον αγαπούσε πολύ...

«Γύρω στις 5 μου είπε».

«Θα με πάει στο λούνα πάρκ. Μου το είχε πει την άλλη φορά» είπε ο Στέφ και χαμογέλαγε χαρούμενα. Ας ελπίσουμε να τον πάει γιατί τον έχω ικανό να το ακυρώσει με αποτέλεσμα να στεναχωρηθεί το φασολάκι μου.

«Ναι μωρό μου θα πάτε.Αφού σου το είχε υποσχεθεί» "Ας τολμήσει να το ακυρώσει και τότε τα λέμε" είπα από μέσα μου.

Για τις επόμενες τρεις ώρες δεν σταματήσαμε να παίζουμε. Τι κρυμμένο θησαυρό παίζαμε τι κρυφτό... τα πάντα. Όταν η Άλις με τον Στέφαν έτρωγαν τοστ εγώ έφτιαχνα τα πράγματα του Στέφαν. Θα έμενε στον πατέρα του μέχρι αύριο το βράδυ και έπρεπε να του βάλω μαζί κάτι μικροπράγματα γιατί ρούχα και άλλα τέτοια είχε ήδη εκεί. Ντρινννν... άκουσα το κουδούνι και παίρνοντας το σακίδιο μαζί μου πήγα στο σαλόνι στο οποίο είδα τον Ντέιμον μαζί με τον Στέφαν στην αγκαλιά του να με περιμένουν.

«Γεια σου Μπέλλα» με χαιρέτησε όλο καλοσύνη και αφού του έριξα ένα χαμόγελο του απάντησα.

«Γεια σου Ντέιμον. Λοιπόν εδώ μέσα έχω οδοντόβουρτσα, το κουκλάκι του και άλλα τέτοια. Στέφαν φιλάκι δεν θα μου δώσεις;» τον ρώτησα και αφού έφυγε από την αγκαλιά του πατέρα του ήρθε στη δική μου. «Να προσέχεις εντάξει;»

«Ναι μαμά. Πάμε;» είπε και αφού χαιρέτησε και την Άλις έφυγαν.

«Τι θα κάνουμε τώρα;» ρώτησα την Άλις της οποίας άστραψε το μάτι της επικίνδυνα.

«Έχουμε τέσσερις ώρες μέχρι να βγεις εσύ με τον Έντουαρντ και εγώ με τον Τζάσπερ. Ίσα που προλαβαίνουμε» Και κάπου εκεί έχασα την επαφή με τον κόσμο και άρχισα να ζω στον κόσμο της Άλις. Κάναμε τα πάντα. Επί 2 ώρες είχαμε βάλει κάτι κρέμες που έκαναν καλό και περιμέναμε χωρίς να μιλάμε. Ήταν τελείως εκνευριστικό. Και τις υπόλοιπες 2 ώρες ντυνόμασταν. Τα πράγματα που είχα αγοράσει σήμερα ήταν πολύ ωραία.

Σπόιλερ:

«Καλή επιτυχία» μου είπε η Άλις καθώς βγήκαμε από το σπίτι και πηγαίναμε προς τα αυτοκίνητα μας.

«Σε ευχαριστώ. Τα λέμε» της είπα και μπήκα μέσα φεύγοντας. Μετά από 10 λεπτά οδηγήματος έφτασα επιτέλους στο εστιατόριο. Πάρκαρα στο πάρκιν που υπήρχε και μπήκα μέσα. Αμέσως με κατέκλισε το άρωμα από τα φαγητά αλλά και η ζεστή ατμόσφαιρα που είχε.

«Γεια σας. Έχετε κάνει κράτηση;» με ρώτησε μια κοπέλα πολύ ευγενικά.

«Εεε, με περιμένει ο κύριος Κάλεν». Μόλις ανέφερα το όνομα είδα τη θλίψη στο πρόσωπο της αλλά αμέσως άλλαξε σε ένα χαμόγελο.

«Μάλιστα. Να σας συνοδεύσω» Περνάγαμε ανάμεσα από κόσμο μέχρι που με πήγε στον επάνω όροφο. Εκεί αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν το τεράστιο τζάκι που ήταν στην μέση όλου του ορόφου. Ήταν υπέροχο.

«Ορίστε σε αυτό το τραπέζι» μου έδειξε η κοπέλα λίγα μέτρα μακριά από τον Έντουαρντ Κάλλεν ο οποίος ήταν προσηλωμένος στο κινητό του.

«Σε ευχαριστώ»

Αφού έφυγε η κοπέλα εγώ ξεχάστηκα κοιτώντας τον. Αφού πήρα μια ανάσα άρχισα να πηγαίνω προς το τραπέζι. Ας ελπίσουμε να καταλήξει καλά το αποψινό...


Περιμένω τα σχόλια σας εδώ: http://www.bellandedward.org/t1677-topic

Μπέλλα

«Καλησπέρα» κατευθείαν μόλις άκουσε τη φωνή μου γύρισε το κεφάλι του προς το μέρος μου.

«Ήρθες» είπε χαμογελώντας και σηκώθηκε από τη θέση του ερχόμενος κοντά μου.

«Γιατί δεν με περίμενες;» ρώτησα κοιτώντας τον κατάματα.

«Όχι σε περίμενα απλώς χάρηκα που ήρθες. Έλα κάτσε» μου τράβηξε τη καρέκλα και καθώς έκατσα τον έβλεπα να με κοιτάει από τη κορφή έως τα νύχια. «Λοιπόν τι κάνεις;»

«Καλά είμαι εσύ;» η συζήτηση ήταν κάπως αμήχανη και ελπίζω αυτό να έχει αλλάξει μέχρι το τέλος της βραδιάς. Θεέ μου είναι τόσο κούκλος μέσα στο κοστούμι του...

«Μια χαρά και εγώ. Τι θα ήθελες να παραγγείλεις;» αμέσως πήρα στα χέρια μου το μενού προσπαθώντας να διαλέξω κάτι μέσα από όλα αυτά που σίγουρα ήταν καταπληκτικά.

«Χμμ. Τι να πάρω;» συλλογίστηκα δυνατά κοιτώντας το κατάλογο εξονυχιστικά γιατί είμαι και κάπως περίεργη στο φαγητό. Το μάτι μου έπεσε πάνω σε μια λέξει που για μένα με στέλνει στο παράδεισο.... Το αγαπημένο μου.... Φιλέτο... «Θα πάρω ένα φιλέτo A la creme» αποφάσισα τελικά και ο Έντουαρντ φώναξε τον σερβιτόρο για να μας πάρει παραγγελία.

«Πες μου μερικά πράγματα για σένα» είπε όταν έφυγε ο σερβιτόρος.

«Τι θες να μάθεις;»

«Διάφορα πράγματα για σένα. Το μόνο που ξέρω είναι το όνομα σου
και αυτό δεν το έμαθα από εσένα»

«Α ναι ε; Και από που το έμαθες;» όντως ούτε το όνομα μου δεν του είχα πει αλλά από που το έμαθε;

«Έτσι όπως "έπεσες" πάνω μου στη παραλία σου έπεσε αυτό» είπε και μου άφησε κάτι μπροστά μου.

«Ωχ η κάρτα της δουλειάς μου.» αυτή τη κάρτα τη χρησιμοποιώ όταν πηγαίνω και όταν φεύγω από τη δουλειά μου για να βλέπουν τις ώρες. «Σε ευχαριστώ που μου την έφερες γιατί δεν θα μπορούσα να πάω στη δουλειά χωρίς αυτήν. Δεν είχα πάρει χαμπάρι ότι μου είχε πέσει»

«Το κατάλαβα και γι' αυτό και σου την έφερα. Τέλος πάντων τι θα μου πεις για σένα;» με ξαναρώτησε χαμογελώντας μου πλατιά.

«Λοιπόν με λένε Ιζαμπέλλα Μαρί Σουάν και μεγάλωσα στο Φόρκς. Ήρθα εδώ όταν πέρασα στη σχολή δημοσίων σχέσεων. Εδώ γνώρισα και τον Ντέιμον με τον οποίο είχαμε σχέση πολλά χρόνια αλλά δεν παντρευτήκαμε ποτέ. Μετά έμεινα έγκυος και το κράτησα. Όλα ήταν μια χαρά μέχρι που άρχιζε να αλλάζει. Μετά έμαθα ότι με απατούσε και τον χώρισα.Απο τότε συγκατοικώ με την καλύτερη μου φίλη την Άλις που είναι και νονά του Στέφαν την οποία γνώρισα στη σχολή. Αυτά από μένα τώρα η σειρά σου» τελείωσα την αφήγηση μου και του είπα να ξεκινήσει τη δική του. Τη στιγμή που μίλαγα είχε έρθει και το φαγητό το οποίο ήταν τέλειο.

«Εμένα με λένε Έντουαρντ Άντονι Κάλλεν και είμαι από το Σικάγο. Μένω μόνιμα στο Λ.Α. εδώ και πολλά χρόνια και δουλεύω σε μια δικηγορική εταιρία. Έχω μια αδερφή τη Ρόζαλι και οι γονείς μου μένουν στο Σαν Ντιέγκο αλλά έρχονται κάθε τέλη του μήνα για να μας δουν.»

«Τέλεια. Ορίστε τώρα γνωριζόμαστε» συνέχισε κλείνοντας μου το μάτι. «Πες μου και άλλα για το γιο σου. Πρέπει να είναι πολύ δύσκολο να μεγαλώνεις ένα παιδί μόνη σου»

«Δεν είμαι μόνη μου έχω την Άλις. Αλλά είναι όντως λίγο δύσκολο όλο αυτό. Και να φανταστείς ποτέ δεν ήθελα παιδιά. Και όμως τώρα ευχαριστώ τον Θεό που μου τον χάρισε.» είπα και χαμογέλασα γλυκά στη θύμηση του προσώπου του.

«Τον πατέρα του τον βλέπει;»

«Ναι τον βλέπει κάθε Σ/Κ αλλά και μια εβδομάδα τις
γιορτές. Σχετικά με τον μικρό έχουμε άριστη σχέση» του εξήγησα και τον είδα να κουνάει το κεφάλι του καταφατικά.

«Χαίρομαι»... Και κάπως έτσι μιλήσαμε για τα πάντα. Για τις εταιρίες που δουλεύουμε, για τις οικογένειες μας και για άλλα πολλά. Μέχρι που ήρθε η ώρα να φύγουμε είχα περάσει πολύ καλά. Ανταλλάξαμε και αριθμούς για να ξανασυναντηθούμε. Με πήγε μέχρι το αμάξι μου μιας και η ώρα ήταν 12 το βράδυ.

«Λοιπόν... Τα ξαναλέμε.... Καληνύχτα...» του είπα όταν σταματήσαμε δίπλα στο αμάξι μου.

«Οπωσδήποτε. Καληνύχτα...» είπε και φαινόταν λες και σκεφτόταν κάτι... Τον έβλεπα ότι ήταν προβληματισμένος και αποφάσισα να τον ρωτήσω τι έχει αλλά με πρόλαβε αφήνοντας μου ένα πεταχτό φιλί στο στόμα. «Τα λέμε» είπε και -αφού μου κράτησε τη πόρτα ανοιχτή για να μπω- μπήκα μέσα στο αμάξι και τον είδα να πηγαίνει στο δικό του-το οποίο ήταν ένα Βόλβο νομίζω ασημί.

Μετά από περίπου 15 λεπτά έφτασα στο σπίτι με τις γόβες να με έχουν πεθάνει. Μόλις ανέβηκα πάνω είδα την Άλις να κοιμάται στο καναπέ.

«Άλιςςςς. Ξύπνα παιδί μου» τη σκούντηξα απαλά γιατί θα πιαστεί αν κοιμηθεί στο καναπέ.

«Μμμμ. Άσε με λίγο ακόμα» μουρμούρισε και γέλασα σιγανά.

«Σήκω καλέ να πας να κοιμηθείς στο κρεβάτι σου. Θα πιαστείς εδώ» σήκωσε λίγο το κεφάλι της και επεξεργάστηκε το δωμάτιο. Όταν κατάλαβε που βρισκόταν σηκώθηκε και άρχισε να πηγαίνει προς το δωμάτιο της.

«Πως περάσατε;» με ρώτησε καθώς την βοηθούσα να πάει στο κρεβάτι της.

«Αύριο αυτά. Άντε κοιμήσου τώρα»

«Μμμ...» μουρμούρισε και αφού ξάπλωσε άλλαξε πλευρό και συνέχισε τον ύπνο της ακάθεκτη.

Πωω τι μεγάλη μέρα που ήταν η σημερινή... Αφού έβγαλα επιτέλους αυτές τις γόβες που με είχαν πεθάνει και άλλαξα ξάπλωσα με την μορφή του να με συντροφεύει...

Το πρωί...

«Καλημέραααα» άκουσα τη φωνή της Άλις και την ένιωσα να ξαπλώνει δίπλα μου.

«Άσε με λίγο ακόμη» γύρισα από την άλλη αλλά ο ύπνος μου είχε περάσει οπότε και σηκώθηκα.

«Τι ώρα είναι;» την ρώτησα καθώς ανακάθισα στα σκεπάσματα.

«11:00....Θα σε άφηνα να κοιμηθείς και άλλο αλλά θα έσκαγα. Έχω ξυπνήσει εδώ και 2 ώρες και συνέχεια με έτρωγε η αγωνία. Πες μου τώρα τι έγινε χθες;»

«Φτιάξε καφέ και θα στα πω» καθώς τεντωνόμουν ένας δίσκος με πρωινό εμφανίστηκε μπροστά μου.

«Δικά σου» αμέσως βούτηξα το κρουασάν και το καφέ. «Πες μου όμως»

«Τι να σου πω...» ξεκίνησα με το στόμα γεμάτο. «Πήγαμε σε ένα εστιατόριο πολύ ωραίο. Μιλήσαμε για όλους και για όλα. Ανταλλάξαμε και τους αριθμούς μας και μάλλον θα ξανασυναντηθούμε»

«ΑΑΑΑΑΑ. Τέλειααααα» είπε χαρούμενη χτυπώντας παλαμάκια.

«Εσείς πως περάσατε;»

«Πήγαμε για φαγητό. Α! Μου είπε μια μέρα να πάμε σπίτι του να μαγειρέψουμε όλοι μαζί όπως παλιά.»

«Ωραία να το κανονίσουμε» συχνά πηγαίναμε σπίτι του Τζάσπερ μαγειρεύαμε και μετά κοιμόμασταν εκεί. Είχε πολύ πλάκα. Βέβαια μερικές φορές έπαιρνα και τον Στέφαν μαζί γιατί του άρεσε να περνάει τον χρόνο του μαζί μας. Μαγείρευε και αυτός με τον δικό του τρόπο φυσικά.

«Α πήρε ο Ντέιμον και είπε ότι θα πάνε μαζί με τον Στέφαν στο λούνα πάρκ και να μην ανησυχείς αν δεν σηκώνει το κινητό του»

«Εντάξει» πήγαμε και κάτσαμε μαζί στο σαλόνι και είδαμε τηλεόραση. «Τι θα κάνουμε σήμερα;»

«Δεν ξέρω. Θες να πάμε να δούμε καμιά ταινία μαζί με τον Στέφαν;»

«Ναι ωραία θα είναι. Παίζει νομίζω ένα με τα στρουμφάκια. Θα του αρέσει αφού δεν χάνει κανένα επεισόδιο στη τηλεόραση»

«Ναι το έχω δει και εγώ σε κάτι διαφημίσεις. Φαίνεται πολύ ωραίο. Εξάλλου και εμείς παιδιά είμαστε» είπε η Άλις και μου έδωσε μια σπρωξιά φιλικά.

«Ναι τι να σου πω. Λίγο μεγάλα παιδιά αλλά παιδιά» καθώς σχολιάζαμε την προηγούμενη νύχτα πέρασε και η ώρα και ήρθε το απόγευμα.

«Με τη συζήτηση ξεχάσαμε και να φάμε. Να φτιάξω καμιά ομελέτα;» την ρώτησα γιατί η κοιλιά μου χόρευε κλακέτες.

«Φτιάξε και εγώ πάω να πάρω καμιά ταινία να δούμε»

«Οκ» Αμέσως ξεκίνησα να φτιάξω τις ομελέτες αλλά με σταμάτησε ο ήχος του κινητού μου.

«Παρακαλώ;» το νούμερο στην οθόνη δεν μου έλεγε κάτι.

«Μπέλλα; Ο Έντουαρντ είμαι» Όπα. Τόσο γρήγορα;

«Α Έλα Έντουαρντ. Τι κάνεις;»

«Καλά εσύ;»

«Μια χαρά» ήταν αμήχανη πάλι η ατμόσφαιρα ή κάνω λάθος.

«Λοιπόν τι θα έλεγες να πάμε για ποτό αύριο; Φέρε και την Άλις αν θες.»

«Α τέλεια... Θα της το πω και θα σου στείλω μήνυμα.» Ωραία. Θα δω και πως θα φανεί στην Άλις.

«Οκ. Θα περιμένω. Φιλάκια.»

«Γεια» Αχ τι ωραία θα ξαναβγούμε και θα είναι και η Άλις... Μακάρι να της κάνει καλή εντύπωση.

«Μπέλλα;» άκουσα την Άλις να με φωνάζει και αμέσως έτρεξα προς το μέρος της.

«Δεν θα το πιστέψεις.... Ζω ένα όνειρο» της έλεγα λάμποντας ολόκληρο καθώς την είχα πάρει από το χέρι και την έκανα σβούρες.

«Εεεε σταμάτα να με γυρνάς γιατί θα κάνω εμετό πάνω σου. Τι έγινε;» με ρώτησε και αφού σταμάτησα την έβαλα να καθίσει στον καναπέ έκατσα δίπλα της.

«Με πήρε τηλέφωνο ο Έντουαρντ και μου είπε αν θέλουμε να πάμε για ποτό αύριο. Και μου είπε επίσης να έρθεις και εσύ μαζί» πήρα μια ανάσα γιατί τα είπα γρήγορα και συνέχισα «Πες μου ότι θα έρθεις... Σε παρακαλώ Άλις θέλω να τον γνωρίσεις.... Και φυσικά να φέρεις και τον Τζάσπερρρ.... Ε τι λες;;;;»

«Θα έρθω Μπέλλα μου γιατί κάνεις σαν τρελή;»

«Δεν ξέρω. Θέλω πολύ να τον ξανασυναντήσω.» το ξέρω κάνω σαν 17χρονη αλλά και μόνο στη σκέψη να τον ξανασυναντήσω με πιάνει ταχυπαλμία.

«Τώρα ηρέμισε γιατί σε λίγο θα έρθει ο Στέφαν και δεν πρέπει να σε δει έτσι.... Σαν ξελιγωμένη είσαι» είπε και γέλαγε μόνη της.

«Γελάσαμε και σήμερα με τα κρυόκωλα που πετάς. Χαχα» της είπα ξινισμένα και εκείνη για να με εκδικηθεί ήρθε κοντά μου και άρχισε να με γαργαλάει.

«Άσε μεεεεε» άρχισα να φωνάζω αλλά εκείνη το χαβά της. «Σε παρακαλωωωωωω» τίποτα εκείνη. Τι την παρακάλαγα, τι της υποσχόμουν ότι θα πηγαίνουμε για ψώνια κάθε μέρα τίποτα εκείνη. Μέχρι που χτύπησε το κουδούνι.

«Σε έσωσε τυχερούλα.» μου είπε καθώς με άφησε να φύγω.

«Ήρθε το μωρό μου» της είπα και έτρεξα προς το θυροτηλέφωνο.

«Ναι;» είπα αν και έβλεπα από την κάμερα τον Ντέιμον.

«Μαμαααα» άκουσα τη φωνή του Στέφαν να με φωνάζει.

«Μωρό μου» του είπα και τους άνοιξα. Άνοιξα την πόρτα και τους περίμενα μαζί με την Άλις.

«Μαμά» φώναξε ο Στέφαν και έπεσε στην αγκαλιά μου.

«Αγάπη μου πως πέρασες με τον μπαμπά;» τον ρώτησα καθώς μπήκαμε όλοι μαζί μέσα στο σπίτι. Ο Ντέιμον έδωσε στην Άλις την τσάντα του Στέφαν και ένα αυτοκινητάκι.

«Τέλεια. Είδαμε ζωάκια και μια τίγρη που ήταν τόοοοοσο μεγάλη» είπε και με τα χέρια του μου έδειξε πόσο ψηλή ήταν.

«Μπράβο αγάπη μου» του είπα και του έδωσα ένα δυνατό φιλί στο μάγουλο. «Μωρό μου τι λες θες να πάμε να δούμε ταινία;»

«Ναιιιιι. Να έρθει και ο μπαμπάς μαμά;;;» φτουυυυ σκατά......

«Αν θέλει. Θέλεις να έρθεις Ντέιμον;» τον ρώτησα με την ελπίδα να πει όχι... Μπορεί για χάρη του Στέφαν να είμαστε εντάξει αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να ξεχάσω ότι μου έκανε όπως και δεν θα ξεχάσω και τις μέρες μετά τον χωρισμό μας.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Μετά από μια μέρα που η Μπέλλα είπε στον Ντέιμον να χωρίσουν......

«Μπέλλαααα..... Βγες έξω σε αγαπωωωωω» τον άκουσα να φωνάζει για άλλη μια ακόμη φορά και τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι.

«Πες του να φύγει να πάει στην τσ@@@ρα του.....» Φώναζα σπάζοντας ότι έβρισκα μπροστά μου.

«Μπέλλα ηρέμισε. Σκέψου το μωρό που έχεις στα σπλάχνα σου»

«ΠΑΡΑΤΑΜΕ ΠΕΣ ΤΟΥ ΝΑ ΦΥΓΕΙ.... ΚΑΡ@@@@ΖΙΙΙΙΙΙ»φώναξα και πήγα να πέσω. Η Άλις με έπιασε στο τσακ και με έβαλε να ξαπλώσω. Μου έφερε ένα χυμό και μετά βγήκε στο μπαλκόνι.

«Δεν θέλει να σε δει.... Φύγε καλύτερα» του φώναξε αλλά σιγά μην την άκουγε.

«Δεν φεύγω... Πες της να βγει.... Δεν φεύγω αν δεν κατέβει κάτω να μιλήσουμε» η Άλις μπήκε μέσα και πήγε κατευθείαν στην τσάντα της.

«Έλα Τζάσπερ... Έλα γρήγορα στο σπίτι. Είναι εδώ ο Ντέιμον και φωνάζει ότι θέλει να δει την Μπέλλα. Η Μπέλλα δεν είναι καθόλου καλά. Φοβάμαι για το μωρό» είπε και έκλεισε κατευθείαν.

«ΜΠΕΛΛΑΑΑΑ»

«Θα κατέβω κάτω Άλις» είπα και βγήκα από το σπίτι με την Άλις να με ακολουθεί.

Βγήκα έξω και τον είδα απέναντι μου. Μύριζε αλκοολ από χιλιόμετρα και τα μάτια του ήταν δακρυσμένα.

«Φύγε κάθαρμαααα. Μου κατέστρεψες τη ζωή» του φώναξα και τον χτύπαγα όπου έβρισκα. Η Άλις προσπαθούσε να με καλμάρει λέγοντας μου για το μωρό αλλά εμένα το μυαλό μου είχε θολώσει.

«Δεν έκανα τίποτα μαζί της. Μόνο εσένα αγαπώ»

«ΜΟΝΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΑΓΑΠΑΣ.ΦΥΓΕΕΕΕΕΕΕ» φώναξα και πήγα να τον χαστουκίσω αλλά μου έπιασε το χέρι πριν προλάβω. «ΜΗΝ ΜΕ ΑΚΟΥΜΠΑΣ. ΣΕ ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ.... ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΗ ΤΣ@@@ΡΑ ΣΟΥ»

«Τι γίνεται εδώ;» άκουσα τη φωνή του Τζάσπερ από πίσω μου και απευθείας ο Ντέιμον μου άφησε το χέρι.

«Τώρα εσύ τι ανακατεύεσαι;» είδα τον Ντέιμον να του πουλάει μαγκιές και φοβήθηκα. Είχε πιει μπορεί να έκανε καμιά βλακεία.

«Ανακατεύομαι ρε γιατί μπορεί εσύ να μην σε ενδιαφέρει η Μπέλλα εμένα όμως με ενδιαφέρει. Και εφόσον σου λέει να φύγεις εσύ πρέπει να φύγεις. Κατάλαβες»

Ο Ντέιμον έκανε σαν να μην τον άκουσε και γύρισε σε εμένα που έκλαιγα ακόμα περισσότερο.

«Σε παρακαλώ... Σε αγαπάω ρε γαμώτο»

«ΠΑΡΑΤΑΜΕ.... ΣΟΥ ΕΙΠΑ ΝΑ ΦΥΓΕΙΣ» του φώναξα αλλά εκείνος τίποτα.

«ΔΕΝ ΦΕΥΓΩ ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ» είπε και με άρπαξε στην αγκαλιά του.

«ΜΗΝ ΜΕ ΑΚΟΥΜΠΑΣ. ΣΕ ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ... ΥΠΟΚΡΙΤΗ» του φώναξα και αυτό ήταν το τελευταίο που θυμάμαι.... Την επόμενη μέρα ξύπνησα στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου με την Άλις δίπλα μου να κλαίει. Μετά από 2 μέρες ξανασυναντηθήκαμε με τον Ντέιμον και αποφασίσαμε να τα πηγαίνουμε καλά για χάρη του παιδιού.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

«Ναι θα έρθω. Πάμε;» μας ρώτησε και τα μάτια του έλαμπαν. Μετά από τόσο καιρό ακόμα δεν το πήρε απόφαση ότι δεν θα γίνει κάτι παραπάνω μεταξύ μας παρόλο που το προσπάθησε πολύ.

«Περιμένετε να ντυθούμαι» είπε η Άλις και πήγαμε στο δωμάτιο μου.

«Ακόμα δεν το έχει καταλάβει ότι δεν τον θες.» είπε η Άλις μόλις έκλεισε τη πόρτα πίσω της.

«Το κατάλαβα αυτό αλλά δεν με ενδιαφέρει και πολύ τι θέλει. Άντε πήγαινε να ντυθείς για να μην αργήσουμε» έψαξα τη ντουλάπα μου και επί μισή ώρα την κοιτούσα λες και διάβαζα κινέζικα. Αλλά επιτέλους βρήκα κάτι.

«Έτοιμη» είπα όταν πήγα κοντά τους.

Σπόιλερ:

«Είσαι μια κούκλα» είπε ο Ντέιμον κοιτώντας με από την κορφή έως τα νύχια.

«Ευχαριστώ» του είπα κάπως ξινισμένα.

«Έτοιμη και εγώ» είπε και η Άλις η οποία ήταν πολύ όμορφη.

Σπόιλερ:

«Εκκεντρική όπως πάντα. Μπράβο» της είπα χαμογελώντας της. «Άντε πάμε».

Μόλις φτάσαμε στο εμπορικό πήγαμε κατευθείαν στο σινεμά.

«Στέφαν ποιό θες να δούμε;» τον ρώτησα αν και ήξερα ήδη την απάντηση.

«Τα στρουμφάκια» είπε και αφού τον πήρα από το χέρι πήγα και έβγαλα 4 εισιτήρια για τα στρουμφάκια. Πήραμε ποπ-κορν και μπήκαμε στην αίθουσα. Το έργο δεν είχε ξεκινήσει ακόμα οπότε περιμέναμε.

«Μαμά τέλω νερό» είπε ο Στέφαν μετά από 5 λεπτά.

«Πάω να σου πάρω» του είπα και του έδωσα ένα φιλάκι καθώς σηκώθηκα.

«Θα έρθω και εγώ μαζί σου. Άλις πρόσεχε τον μικρό» είπε ο Ντέιμον και με ακολούθησε. Γαμώτο... είπα και αναστέναξα.

Πήγαμε στη καντίνα χωρίς να μιλάμε καθόλου.

«Ένα μπουκαλάκι νερό;» είπα στον άνθρωπο και περίμενα. Όταν το πήρα και πήγα να γυρίσω κατά λάθος έπεσα πάνω στον Ντέιμον ο οποίος δεν έχασε ευκαιρία και με φίλησε. Μπλιαξ....

Την ώρα που πήγα να τον χαστουκίσω άκουσα κάποιον να φωνάζει το όνομα μου.

«Μπέλλα;» αυτόματα γύρισα προς τη φωνή και κοκάλωσα.

Περιμένω τα σχόλια σας εδώ: http://www.bellandedward.org/t1677-topic