Απόκλιση – Veronica Roth

Τομπάιας...

Τώρα θέλετε πραγματικά να σας μιλήσω γι' αυτό τον χαρακτήρα, να εξηγήσω τους λόγους που τον λάτρεψα από την αρχή;

Και ναι, από το σημείο όπου γίνεται αναφορά γι' αυτόν πριν ακόμα η Τρις κάνει την επιλογή της και βρεθεί στη φατρία των γενναίων ξέρω ποιος είναι. Θέλω να πω ότι οι συγγραφείς ποτέ δεν τονίζουμε κάτι ασήμαντο με τέτοιο τρόπο, πάντα οι πληροφορίες που αναφέρονται δήθεν αδιάφορα συνήθως έχουν πολύ μεγάλη σημασία. Αμέσως κατάλαβα ότι αυτός ο Τομπάιας δεν αναφέρθηκε τυχαία. Και όταν πρωτοείδα τον τέσσερα κατάλαβα από την πρώτη στιγμή ότι 99% ήταν ο γιος που είχε "προδώσει" των πατέρα του τον Μάρκους στους ανιδιοτελής. Και περίμενα, απλά περίμενα να αποκαλυφθεί, παρακαλούσα να είναι έτσι τα πράγματα!

Να πω επίσης ότι μου αρέσει γενικότερα ο τρόπος που χειρίστηκε το θέμα η συγγραφέας και τι θέλω να πω με αυτό. Τολμώ να πω ότι τα ερωτικά τρίγωνα στα βιβλία του είδους με έχουν κουράσει. Προτιμώ τους μονόδρομους όσον αφορά τον έρωτα, να είναι ο ένας ο μοναδικός χωρίς αμφισβήτηση από πουθενά και δεν ξετρελένομαι με τα "εμπόδια" από άλλους χαρακτήρες που εξ' αρχής ξέρεις ότι δεν μπορούν να ανταγωνιστούν τον βασικό κεντρικό ήρωα.

Είναι κάτι που το έκανε και η Μέγιερ και η Κόλλινς και παρόλο που ξέρετε πόσο πολύ μου άρεσαν και οι δύο αυτές ιστορίες κατά βάθος βρίσκω ακόμα και τώρα άσκοπο όλη αυτή το παιχνιδάκι μεταξύ δύο αντρών. Με λίγα λόγια μου άρεσε υπερβολικά ότι για την Τρις δεν υπάρχει κανένας άλλος στο προσκήνιο πέρα από τον Αλ που δεν νομίζω ότι είναι άξιος λόγου έτσι κι αλλιώς...

Δεν ξέρω βέβαια αν στο επόμενο βιβλίο της ακολουθεί και η Ροθ αυτή τη συνταγή με το να βάλει κάποιον νέο χαρακτήρα να διεκδικεί την καρδιά της Τρις και εκείνη να ψάχνεται, θέλω να πιστεύω ότι δεν θα το κάνει γιατί για εμένα είναι χαζό. Πως μπορεί κάποιος ο οποιοσδήποτε να συναγωνιστεί τον Τομπάιας;;;; Είναι δυνατόν;;;

Τώρα δεν νομίζω ότι χρειάζεται να αναλύσω τους λόγους που κλέβει την παράσταση. Είναι όλα όσα θα έπρεπε να έχει ένας πρωταγωνιστής, ένας αντρικός χαρακτήρας σε ένα βιβλίο του είδους.

Και όπως καταλαβαίνετε είναι από τους πιο βασικούς λόγους για τους οποίους αγάπησα τόσο πολύ το βιβλίο αυτό.

Ναι, ωραία η Κλαιρ και τα βιβλία της αλλά με έχει κουράσει με τα μόνιμα ερωτικά της τρίγωνα και τους καταπιεσμένους έρωτες των πρωταγωνιστών που δεν μπορούνε να είναι ποτέ μαζί! Όσο για την Κόλλινς για εμένα δεν ήταν ποτέ ξεκάθαρο τι ακριβώς ήθελε η Κάτνις (ερωτικά τουλάχιστον), δεν με έπεισε ποτέ ότι ερωτεύτηκε πραγματικά τον Πίττα, δεν του προσέδοσε την απαραίτητη δυναμική κατά τη γνώμη μου σε αυτό το επίπεδο, η Κάτνις ήταν πάντα πιο δυνατή από αυτόν και όσο για τον Γκέιλ ειλικρινά στο τέλος ένιωσα σαν να ήταν απλά κομπάρσος! Έχω πολλές ενστάσεις ούτως ή άλλως για το τελευταίο της βιβλίο αν θυμάστε.

Αντίθετα μέχρι στιγμής στην απόκλιση όσον αφορά το ερωτικό κομμάτι τα πράγματα είναι ξεκάθαρα, ένα κι ένα κάνουν δύο και ειλικρινά είμαι ευγνώμον γι' αυτό.

Επειδή πολλά είπα όμως σε σχέση με το ερωτικό κομμάτι και άφησα όλα τα υπόλοιπα στην άκρη θα πρέπει επίσης να πω ότι γενικότερα η πλοκή της με τις πέντε φατριές είναι εξαιρετική! Πολύ έξυπνο εγχείρημα να χωρίζει αυτές τις πέντε κατηγορίες και να μας δείχνει έμμεσα πως θα ήμασταν αν προσπαθούσαμε να εστιάσουμε ή να αφωσιοθούμε μόνο σε ένα κομμάτι της προσωπικότητας μας.

Είναι γνωστό ότι είμαστε πολυδιάστατα όντα και η Ροθ νομίζω ότι σε αυτό ακριβώς εστιάζει, στη μάχη του να αφήνεις στην άκρη τα πολλά πράγματα που έχεις μέσα σου και να γίνεται αυτόσκοπος σου μόνο το ένα.

Παράλληλα δείχνει πως το ένα πράγμα αναιρεί διαρκώς το άλλο! Πως μπορείς να είσαι ανιδιοτελής όταν το παιδί σου κάνει μία επιλογή την οποία τελικά δεν εγκρίνεις; Δείχνει ανιδιοτέλια αυτό; Πως μπορείς να είσαι γενναίος όταν ύπουλα προσπαθείς να σκοτώσεις κάποιον άλλο; Πως μπορείς να είσαι ειλικρινής όταν δεν τολμάς ούτε καν στον ίδιο σου τον εαυτό να παραδεχτείς τα αισθήματα σου και τις επιθυμίες σου; Πως μπορείς να είσαι πολυμαθής, λάτρης της γνώσης όταν την επιδιώκεις μόνο για να κάνεις κακό στους άλλους ή να γίνεις πιο πλούσιος; Πως μπορείς να είσαι ειρηνικός εφόσον τη στιγμή που θα κινδυνεύσει η εφημερία σου θα πάρεις πρώτος το πιστόλι για να ξεπαστρέψεις τον συνάνθρωπο σου;

Η Ροθ κάνει μία επανάσταση στον χώρο του βιβλίου αν θέλετε τη γνώμη μου και δεν είναι καθόλου τυχαία η τόσο μεγάλη επιτυχία της.

Δεν έφτιαξε απλά ένα δυνατό, πρωτότυπο φουτουριστικό σύμπαν, δεν έφτιαξε απλά ήρωες αληθινούς που τα συναισθήματα τους έκαναν το στομάχι μου να σφίγγεται, δεν έγραψε απλά ένα ακόμα βιβλίο! Δημιούργησε ένα σωρό καίρια ερωτήματα με αυτό της το βιβλίο για το ποιοι είμαστε εμείς οι ίδιοι, που βαδίζουμε αλλά πάνω και περισσότερο απ' όλα ανέλυσε την εσωτερική μας διάσταση, αυτό που είμαστε ή που δείχνουμε ότι είμαστε, αυτό που ούτε καν οι ίδιοι δεν συνειδητοποιούμε ότι κάνουμε στους ίδιους μας τους εαυτούς...

Ναι, είμαι ενθουσιασμένη με αυτό το βιβλίο, είμαι χαρούμενη που έπεσε στα χέρια μου!

Και μην με παρεξηγείτε αλλά ναι μου άρεσε περισσότερο από τους αγώνες πείνας και ας είναι πρωγενέστερο και ας υπάρχουν κάποιες ομοιότητες μεταξύ τους.

Άλλωστε το θέμα είναι τι γεύση σου αφήνει στο τέλος όσο σκληρά και αν είναι τα γεγονότα κατά τη διάρκεια. Και η γεύση που μου άφησε είναι γλυκιά και εμπεριέχει πάνω απ' όλα αισιοδοξία!

Στο ολο θεμα του ερωτικου τριγωνου και της ελλειψης του με βρισκεις απολυτα συμφωνη.Ηταν κατι που πραγματικα χρειαζομουν.Το μονο που με εκαιγε σε αυτο τον τομεα ηταν ποτε ο 4 η η Τρις θα κανει την κινηση της και ολα θα βγουν στην φορα.Κι απο οσο ξερω στο 2 δεν υπαρχει καποιος αλλος που να την διαικδικει...και αμφιβαλλω και πως η ιδια θα γυρναγε να του ριξει μια δευτερη ματια οταν εχει τον μαναρο διπλα της.

Κι εμενα μου αρεσει οσο οι αγωνες πεινας....το εχω τοσο ψηλα οσο ολες τις αγαπημενες μου σειρες.Και το γεγονος πως η Κατνις κατεληξε με τον Πιττα δεν με ενοχλησε με την αποψη οτι προσπαθησα να το παρω σαν να το ξανα πηραν απο την αρχη....και απλως διαλεξαν να ειναι μαζι μετα απο ολα αυτα που ειχαν περασει.Το κεφαλαιο Γκειλ ας μην το ανοιξω...καθολου δεν με πειραξε που δεν κατεληξε με την Κατνις αλλα ειναι δυνατον να τον πεταει εξω απο το σκηνικο ετσι απλα...?Και τι απεγινε εκεινος στο τελος...?

Αγαπω τοσο τα θανασιμα εργαλεια οσο και τις δαιμονικες μηχανες με καθε ινα της ψυχης μου.Αλλα ηδη φοβαμαι τις απωλειες που θα εχω οταν ολοκληρωθουν με βαση την τροπη που θα παρουν τα πραγματα οποτε ειλικρινα μου αρεσει που η Τρις εχει διπλα της τον Τομπαιας και μονο αυτον...ζησουμε πεθανουμε ειμαστε μαζι.

Και συμφωνω για ακομη μια φορα στο ολο παιχνιδι που εστεισε η Ροθ πανω στην ανθρωπινη ψυχοσυνθεση..Που τελος τελος αποδεικνυει πως ολοι εχουμε κατι απο ολες τις φατριες μεσα μας θελοντας και μη...κι ακομη κι αν διαλεξεις μονο μια κατηγορια που ισως οντως να σε εκπροσωπευει ολα τα αλλα δεν βρισκονται πολυ πιο κατω.

Δεν υπάρχει ερωτικό τρίγωνο όπως και είπα στο προηγούμενο ποστ μου αλλά και το ότι οι πρωταγωνιστές έχουν μεταξύ τους ορισμένες στιγμές τρυφερότητας και το πρώτο βιβλίο κλείνει με το να είναι το πρωταγωνιστικό ζευγάρι μαζί!

Ειδικότερα το θέμα Κλαίρη και Τζέις προσωπικά με έχει φτάσει στα όρια μου! Δεν είπα να ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα, δεν είπα να παντρευτούν αλλά θεωρώ πως τους χρωστάει μερικές στιγμές ευτυχίας, παραδοχής των συναισθημάτων τους που μονίμως κρύβονται και οι δύο πίσω από το δάχτυλο τους και διαρκώς βρίσκει νέους τρόπους να τους χωρίζει! Με έχει κουράσει αυτό πάρα μα πάρα πολύ! Και ειλικρινά αυτός ο Τζέις ούτε σάκος τον μποξ να ήταν δεν θα είχε περάσει τόσα πολλά!

Και για να επιστρέψουμε στο θέμα μας,

ΤΟΜΠΑΙΑΣ ΑΠΛΑ ΤΟΜΠΑΙΑΣ

Εντάξει, θέλετε να σας πω κι άλλα τώρα; Νομίζω το πιάσατε το νόημα!

Συμφωνω πως ο Τομπαιας ειναι ερωτας και σκετη λιποθυμια αλλα ο Τζεις ειναι...ο Τζεις...δεν μπορω να κανω αλλιως τον λατρευω.

Συμφωνω πως επιτελους πρεπει να τον αφησει λιγο ησυχο.Και βρε Μαιρη γινεσαι αδικη...ηταν ευτυχισμενοι για περιπου 30 σελιδες στην πολη των εκπτωτων...

Ευτυχισμενοι μπορει να μην ειναι ακομα ο Τζεις με την Κλερυ αλλα ο ερωτας τους ειναι πολυ δυνατος και αντεχει.Για εμενα ειναι απο τα πιο σταθερα ζευγαρια.Παντα ηθελε ο ενας τον αλλον ακομα και οταν πιστευαν οτι ειναι αδερφια.Ενταξει νομιζω οτι φαινεται ποσο λατρευω την συγκεκριμενη σειρα.
Τωρα για την Αποκλιση οπως εχω ξαναπει για εμενα ηταν οτι καλυτερο διαβασα φετος.
Απο αποψη πλοκης,ιστοριας εξελιξης δεν υπαρχουν λογια.
Σε μαγνητιζει απο την πρωτη στιγμη και οσο προχωραει η ιστορια τοσο περισσοτερο σε καθηλωνει.Ο Τεσσερα ειναι απο τους πιο δυνατους αρσενικους ηρωες.Εχει παθος,αποψη ξερει τι θελει και παλευει για αυτο.Μου αρεσει που βιωνει και αυτος τα ιδια συναισθηματα με την Τρις και τους ιδιους φοβους.Και εγω καταλαβα απο την πρωτη στιγμη ποιος ειναι,νομιζω οτι αν δωσεις βαση σε αυτα που γραφει η συγγραφεας δεν ειναι δυσκολο να το μαντεψεις.
Δεν μπορω να βρω συγκριση με τους Αγωνες πεινας σαν ιστορια ειναι κατι το τελειως διαφορετικο.Οι Αγωνες μου αρεσαν σαν ιστορια αλλα δεν σου προσφερε σε κανενα βιβλιο συναισθηματικη ανακουφιση και στο τριτο βιβλιο απογοητευτηκα πολυ.
Μπορει να μην ηταν συναισθηματικο βιβλιο αλλα απο την στιγμη που βαζεις μεσα ζευγαρι και ερωτα πρεπει να μπορεις να προσφερεις στον αναγνωστη και αυτη την συναισθηματικη λυτρωση.Να μπορεσεις να αιτιολογησεις καποια πραγματα και σε αυτο το κομματι οι Αγωνες πεινας δεν με ικανοποιησαν αλλα μου αφησαν ενα μεγαλο κενο.
Σε αντιθεση με την Αποκλιση που μου προσφερε τα παντα.

Συμφωνω για Κλερι/Τζεις....

Και για μενα νομιζω πως φετος ηταν οτι καλυτερο διαβασα.Και ισως το μονο που ανεβηκε τερμα πανω στην λιστα με τις αγαπημενες μου σειρες.Το οτι ο 4 ειναι ο Τομπαιας για μενα ειναι προφανεστατο απο την αρχη...

Ανυπομονω να διαβασω την συνεχεια...κι ισως υποσυνειδητα να το αποφευγω γτ το 3 αργει ακομη.

όσον αφορά το θέμα απόκλιση και ακόμα περισσότερο για το θέμα αγώνες πείνας! Κι εμένα το τρίτο βιβλίο μου την έσπασε, το περίμενα διαφορετικό και όσον αφορά το ερωτικό σκηνικό η Κόλλινς μας δρόσισε... Σόρι αλλά δεν ικανοποιήθηκα ούτε από τις εξελίξεις, ούτε από το ερωτικό θέμα, απλά δεν με κάλυψε. Για να μην παρεξηγηθώ όμως είναι από τις σειρές που μου άρεσαν πολύ γιατί δεν μπορώ να παραβλέψω ότι έχουν ένα πολύ πρωτότυπο ανατρεπτικό θέμα και κατά την άποψη μου είναι και πολύ καλογραμμένα.

Για τα θανάσιμα τώρα, είναι από τις σειρές που ποτέ δεν έπαθα την πλάκα της ζωής μου. Μου αρέσουν πάρα πολύ, το έχω πει πολλές φορές ότι οι σελίδες φεύγουν, κυλάνε χωρίς να το καταλάβω και όταν διαβάζω τα βιβλία της Κλαιρ διασκεδάζω, με ψυχαγωγούν από κάθε άποψη. Όχι, είναι πραγματικά βιβλία που χαίρομαι να διαβάζω. Και αγαπώ όλους μα όλους τους χαρακτήρες της. Για παράδειγμα λατρεύω τον Βάλενταιν όσο διαστροφικό κι αν ακούγεται αυτό, τον Σάιμον και ακόμα πολύ περισσότερο τον Μάγκνους Μπέιν! Αλλά δεν καρδιοχτύπησα ποτέ για τον Τζέις και αυτές τις τριάντα σελίδες που λες Εύη ειλικρινά δεν τις θυμάμαι! Αφού ξεπεράσαμε το θέμα είναι αδέλφια δεν είναι αδέλφια και στο τέλος της γυάλινης πόλης τουλάχιστον περίμενα να δω κάτι, ένα κάτι τις δεν συνέβη απολύτως τίποτα... η πλήρης απογοήτευση... και συνεχίζοντας εκεί που έλεγα ότι τώρα κάτι θα γίνει και δεν εννοώ σεξουαλικά αλλά έστω να μιλήσουν πιο ανοιχτά βρε παιδάκι μου, να το βγάλουν από μέσα τους τίποτα... Ο Τζέις θα είναι μόνιμα σφιγμένος, θα αποφεύγει την Κλαίρη για να μην της κάνει κακό, για να μην την πληγώσει, γιατί δεν θεωρεί τον εαυτό του ισάξιο της κτλ κτλ κτλ, ε ρε κορίτσια σόρι κιόλας αλλά με έχει κουράσει αυτό το σκηνικό.

Βάζοντας σε μία σειρά τις αγαπημένες μου σειρές βιβλίων αυτή τη στιγμή η απόκλιση βρίσκεται πάνω από τους αγώνες και πάνω από τα θανάσιμα.

Σόρι κορίτσια, γούστα είναι αυτά!

Δεν πειραζει Μαρακι...μενει να μοιρασουμε μονο τον Τομπαιας...δεν με χαλαει να εχω τον Τζεις περισσοτερο για παρτι μου...

Για μενα και οι 3 σειρες ειναι μοναδικες με τον δικο τους τροπο...για το θεμα μιλωντας παντα γτ το κενο της κοτσιφοκισσας οντως δεν μπορει να καλυφθει με τπτ...

τον Τομπάιας εδώ θα έχουμε θέμα νομίζω! Θα είναι πολλές οι υποψήφιες! Και είπαμε άμα είναι να τον κερδίσει κάποια να είναι ολόκληρος, κομματάκια τι να τον κάνουμε;