Φώτισε την σκοτεινή καρδία μου.

Στο φως του φεγγαριού

Όσο και αν προσπαθούσα δεν μπορούσα να οργανώσω τις σκέψεις μου, καθόμουν στο θρανίο χτυπώντας νευρικά τον στυλό μου. Αδυνατούσα να παρακολουθήσω το μάθημα, ήξερα ότι έπρεπε να συγκεντρωθώ διότι οι εξετάσεις του τριμήνου θα ξεκινούσαν σε μια εβδομάδα, δεν μπορούσα να αποτύχω και αυτή την φορά. Όμως Ποιον κοροϊδεύω δεν μπορώ να σταματήσω να τους σκέπτομαι, ήταν σαν ένα όνειρα, ακόμα και τώρα αδυνατώ να πιστέψω ότι είναι πραγματικοί όχι ακόμα τουλάχιστον. Ξεπερνά κάθε φαντασία πρέπει, να τους δω όσον το δυνατό πιο γρήγορα, πρέπει να μάθω περισσότερες πληροφορίες για αυτούς ή για ότι είχα δει τέλος πάντων, πρέπει να μάθω γιατί πρέπει να το κρατήσω μυστικό από όλους.
Ο διάολε, αν δεν παρακολουθήσω τώρα θα χάσω την χρόνια μου. Συγκεντρώσου Σόνια πιθανότητες και στατιστικές, ‘πιθανότητες και στατιστικές’ πρέπει να σκέπτεσαι όχι αυτούς.


Σκοτεινό και κομψό δεν υπήρχε ατέλεια στο πρόσωπο που έκφραζε μίσος και ανησυχία μαζί. Ο τέλειος συνδυασμός που σε μαγεύει . Ήξερα πως αν δεν έφευγα από εκεί κινδύνευα, όμως αυτό δεν με απασχολούσε πλέον, ο τρόπος που τα σώματα τους κινούνταν στο σκοτάδι ήταν σαν μια οφθαλμαπάτη ένα όνειρο που δεν ήθελες για τίποτα στον κόσμο να τελείωση. Όμως πολλά όνειρα δεν έχουν αίσιο τέλος, αν ήξερα τι μου επιφύλασσε η μοίρα θα μαγευόμουν το ίδιο άραγε;
Δεν με ένοιαζε
Ήταν κάτι που δεν ήθελα να σκεφτώ.



δεν έχει κάποια σχέση με λυκόφως συγγνώμη … είναι κάτι που γράφω για να περνά η ώρα μου στην σχολή ελπίζω να φαίνετε τουλάχιστον λίγο ενδιαφέρον..
α κατά προτίμηση όχι ντομάτες κάτι άλλο ρίξτε χαχα όχι αστείο…
Αυτό είναι κάτι σαν εισαγωγή θα βάλω σύντομα το πρώτο κεφάλαιο


μπορείτε να αφήσετε τα σχόλια σας εδώ: http://www.bellandedward.org/t1709-topic

Μυστήρια πρόσωπα
Ήταν η τελευταία περίοδος και δεν έβλεπα την ώρα να μας αφήσει ελεύθερους για σήμερα. Δύσκολο πράγμα να είσαι πρωτοετής σε πανεπιστήμιο αλλά τη να κάνουμε αυτά έχει όταν το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι να παρακολουθείς για έναν ολόκληρο χρόνο αγγλική γλώσσα , αν θέλεις να πάρεις την βεβαίωση και να σπουδάσεις στο εξωτερικό.
«Σόνια μου δανείζεις λίγο το τετράδιο σου;» , ήταν η φωνής της Χιτομη που με επανέφερε στην πραγματικότητα. Το να σπουδάζεις στην Αγγλία έχει και τα καλά του, σου δίνεται η δυνατότητα να γνωρίσεις ξένα άτομα από διάφορες χώρες. Βολεύτηκα στην θέση μου και έβγαλα το τετράδιο από την τσάντα μου. «Ίσως να μην καταλάβεις και πολλά με τέτοια γράμματα» χαμογέλασα δίνοντας της το.
« Ο οχαϊο μιννα» ο Ταϊ μας χαιρετούσε από το βάθος της αίθουσας καθώς μας πλησίαζε. Ήταν αρκετά κοινωνικός, αυτό είχε βοηθήσει αρκετά τους πρώτους μήνες που δεν ήξερα κανέναν, ήταν καλό άτομο και ευχαριστιόμουν την παρέα του. Βολεύτηκα στην θέση μου έτσι ώστε να χωρέσουμε και οι τρεις στο θρανίο. « Έκανε κανείς τις εργασίες του ή πάλι θα τα ακούμε βραδιάτικα;» όλος παραδόξως πρώτα κοίταξε εμένα και μετά την Χιτομη, όχι ότι δεν είχε δίκαιο αφού εγώ τις ξεχνούσα παραπάνω. Ανασήκωσα τους ώμους μου και του έδηξα προς το τετράδιο που κρατούμε η φίλη μου. Μου έκανε νόημα κλείνοντας το μάτι και άρχισε να αντιγράφει και εκείνος την εργασία.
Γύρισα από την άλλη πλευρά κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο, τον γκρίζο πλέον ουρανό που σκοτείνιαζε όλο και περισσότερο. ‘Και είχε τόσο ωραία μέρα σήμερα, κρίμα να μην την απολαύω περισσότερο’, έκλεισα τα μάτια αφήνοντας τους ήχους της αίθουσας να με τυλίξουν. Κάποιες κοπέλες γελούσαν και κανόνιζαν έξοδο για την επόμενη μέρα, ενώ κάποια αγόρια στο βάθος συζητούσαν ζωηρά για τα χθεσινά γεγονότα. Φαίνετε πως ο δολοφόνος ή οι δολοφόνοι είχαν ξαναχτυπήσει χτες έξω από το Πόρτσμουθ, τον τελευταίο χρόνο ξαφνιζόντουσαν άτομα νεαρής συνήθως ηλικίας, όμως το μόνο που μέχρι στιγμής η αστυνομία είχε καταφέρει να βρει ήταν κάποια από τα ρούχα ή αντικείμενα τον αγνοουμένων.
«Σήμερα θα μιλήσουμε για την σημερινή κοινωνία, μιας και βλέπω ότι τα πρόσφατα γεγονότα σας έχουν κεντρίσει το ενδιαφέρον» η φωνή του Πατρικ επανέφερε την ησυχία στην αίθουσα, όσοι φοιτητές στέκονταν έκατσαν αμέσως. Ακόμα και οι φίλοι μου δίπλα σταμάτησαν ότι έκαναν για να τον ακούσουν, εγώ από την άλλη δεν ήθελα να ακούσω άλλο για δολοφονίες ληστείες και ούτω καθεξής. Φόρεσα τα ακουστικά του mp3 και ανέβασα την ένταση στο μέγιστο.
Είχε πλέον σκοτεινιάσει όταν επέστρεφα στο σπίτι, είχε λίγη ψύχρα για αρχές καλοκαιριού αλλά έτσι ήταν όλο τον χρόνο το είχα συνηθίσει πλέον. Παρατήρησα πως δεν υπήρχε πολύς κόσμος στους δρόμους, τα γεγονότα αυτών των ημερών είχε τρομάξει αρκετά τους ανθρώπους για να τους κάνει να περπατούν αμέριμνοι στους δρόμους όπως παλιά. Αν δεν βιαστώ θα ανησυχήσω και την δική μου μητέρα, με το ζόρι την έπεισα να μην έρχεται με το αμάξι στην σχολή για να με παίρνει. Δεν ένιωθα πως έπρεπε να ανησυχώ, στο κάτω κάτω αν συνέβαινε τίποτα θα μπορούσα πάντα να φωνάξω, κόσμος ακόμα υπήρχε στους δρόμους.
Ήταν ήδη αργά το βράδυ όταν έφτασα στο σπίτι , η μητέρα μου είχε αποκοιμηθεί στον καναπέ , προσπάθησα να μην κάνω φασαρία καθώς ανέβαινα τις σκάλες κατευθυνόμενη προς το δωμάτιο μου. Δεν μου είχε μείνει και πολύ ενέργεια, έτσι αποφάσισα πως ήταν καλύτερα αν κοιμόμουν.
Το ξημέρωμα με βρήκε στο κρεβάτι άυπνη εντελώς που για ανεξήγητους λόγους δεν μπορούσα να κοιμηθώ λες και κάτι με ανησυχούσε. Ένιωθα πως θα καταρρεύσω αν σηκωνόμουν από το κρεβάτι τα βλέφαρα μου βαριά δεν μπόρεσα να κοιμηθώ ούτε πέντε λεπτά. Δεν γινόταν αλλιώς όμως σήμερα έδινα το πρώτο μου μάθημα και έπρεπε να είμαι εκεί συγκεντρωμένη, αν αυτό γινόταν. «Σόνια ξύπνησες; Το πρωινό είναι έτοιμο βιάσου». Άκουσα την φωνή της μητέρας μου από τον κάτω όροφο να με καλεί, πάντα από μας τις δύο αυτή που είχε την πιο πολύ αγωνιά για τις εξετάσεις ήταν εκείνη. Ντύθηκα γρήγορα και κατέβηκα για πρωινό, « μην αγχώνεσαι μαμά, και με κλειστά μάτια το περνώ το μάθημα».
Έφαγα μια φρυγανιά στα γρήγορα την φίλησα και έφυγα. ‘ και με κλειστά μάτια το περνώ το μάθημα’, γέλασα δυνατά με τον εαυτό μου καθώς θυμόμουν τις βλακείες που είπα πριν υπήρχε περίπτωση να περάσω γενικά το μάθημα;
Κατηφόριζα τον χωματόδρομο που οδηγούσε πίσω από την αγορά στην εθνική. Συνήθως απέφευγα αυτές τις γειτονιές λόγο της άσχημης φήμης που είχε από καυγάδες δολοφονίες και ληστείες, αλλά σήμερα έπρεπε να κόψω δρόμο οπότε δεν γινόταν αλλιώς. Είχε ασυνήθιστη ψύχρα, «έπρεπε να είχα πάρει ζακέτα μαζί μου» μουρμούρισα ελπίζοντας στην αίθουσα να είχαν αναμμένα τα καλοριφέρ. Επιτάχυνα το βήμα μου σχεδόν ορμώντας στους δρόμους , όταν άκουσα έναν εκκωφαντικό θόρυβο που με έκανε να κοκαλώσω αμέσως. Ήταν σαν κάποιου είδους έκρηξης, αμέσως άρχισα να αναζητώ αν υπήρχε κάπου καπνός, όμως τίποτα. Δεν άργησε να δημιουργηθεί πανικός, και οι τρομαγμένοι πολίτες να αρχίσουν φωνάζοντας να τρέχουν στον δρόμο.
Εγώ ακόμα ασάλευτη παρακολουθούσα τα γεγονότα σαν παρατηρητής. «καλά μα τι κάνεις; Τρέξε», ένιωσα ένα βίαιο σπρώξιμο από πίσω και αμέσως τα αντανακλαστικά μου λειτούργησαν χωρίς καν να το σκεφτώ, χρησιμοποιώντας όλη μου την δύναμη γύρισα από την μεριά που είχα δεχτεί την επίθεση και έχωσα κλοτσιά. Κάρφωσα το βλέμμα μου στον αντίπαλο μου, που χωρίς καν να μετακινηθεί είχε αποκρούσει την κλοτσιά μου και με κοιτούσε με έντονο σκοτεινό βλέμμα, «πρέπει να φύγεις τώρα». Είχα παγώσει στην θέση μου δεν μπορούσα να φύγω τα μάτια μου από πάνω του, ήταν λες και είχα ξεχάσει πώς να κουνώ το σώμα μου. Μια δεύτερη έκρηξη με επανέφερε στην πραγματικότητα, ανοιγόκλεισα τα μάτια μου και όλα όσα έβλεπα σε αργεί κίνηση είχαν επανέλθει στο φυσικό τους, ηλικιωμένοι να τρέχουν, παιδιά να κλαίνε, ‘έπρεπε να φύγω αμέσως’. Γύρισα φευγαλέα το κεφάλι μου προς τον νεαρό, αλλά δεν ήταν πια εκεί, είχε εξαφανιστεί πριν προλάβω να το καταλάβω.
Άρχισα να τρέχω με όλη μου την δύναμη προς την κεντρική λεωφόρο, κάτι βαθιά μέσα μου φώναζε πως δεν θα είχα καλή κατάληξη αν παράμενα εδώ. Μου πήρε μόνο λίγα λεπτά μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου, παντού κόσμος που έψαχνε μεταφορικό για να φύγει. Έβγαλα το τηλέφωνο από την τσέπη μου βιαστικά και άρχισα να πληκτρολογώ τον αριθμό της μητέρας μου όταν θυμήθηκα πως σήμερα έδινα το πρώτο μου μάθημα. ‘Γεμάτο’ χωρίς να το καταλάβω είχα βρεθεί πάλι να τρέχω στην λεωφόρο, δεν είχα χρόνο να περιμένω για λεωφορείο, ισα που προλάβαινα να φτάσω πριν κλείσουν τις πόρτες.

Ο οχαϊο μιννα hello guys

ΙΣΑ που πρόλαβα να μπω στην τάξη πριν ο εξεταστής αρχίσει να μοιράζει τα χαρτιά, έσκυψα ακουμπώντας στα γόνατα, ήμουν λαχανιασμένη από το τρέξιμο . Έκλεισα τα μάτια προσπαθώντας να ηρεμήσω τους μανιασμένους χτύπους της καρδιάς μου. « Σόνια τι έπαθες; Μοιάζεις σαν να είδες φάντασμα», ο Σταύρος παλιός μου συμμαθητής και συμφοιτητής μου για φέτος με είχε πλησιάσει με ανήσυχο βλέμμα. Πήρα βαθιά ανάσα και έκατσα στην διπλανή θέση, «κάτι χειρότερο» ήταν το μόνο που πρόλαβα να πω πριν μου δώσουν το γραπτό, ο Σταύρος παρέμενε να με κοιτά για λίγο ακόμα κ γύρισε στο δικό του γραπτό. Η ώρα περνούσε πραγματικά αργά, αν και το γραπτό δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολο το μυαλό μου αδυνατούσε να συγκεντρωθεί στην εξέταση, περίμενα μέχρι κάποιος από τους φίλους μου τελειώσει και έδωσα το γραπτό μου.
«Ουφ, άλλη μια τέτοια εξέταση και δεν με βλέπω να την βγάζω καθαρή» ο Τάι είχε πάρει μια αστεία έκφραση καθώς παραπονιόταν για το δικό του γραπτό, εγώ το μόνο που έκανα ήταν να χαμογελώ και να κάνω πως τον ακούω. Το μόνο πράγμα που τριγύριζε στο μυαλό μου εκείνη την στιγμή ήταν η εικόνα του, το σκοτεινό του βλέμμα που με είχε καρφώσει πιο πριν, η έκρηξης με την άγνωστη προέλευση. «Καλά γίνονται τέτοια πράγματα σε μας;» οι λέξεις βγήκαν από τα χείλη μου χωρίς να το καταλάβω. Ο Τάι γύρισε προς το μέρος μου με περιέργεια, «τι έγινε μικρό, ανήσυχη κα ση για το γραπτό σου;».
Εκείνη την στιγμή χωρίς να ξέρω τον λόγο είχα πάρει την απόφαση να πάω πίσω, έπρεπε να μάθω αν είχαν ηρεμήσει τα πράγματα, ‘τον νεαρό θέλεις να δεις’, μια φωνή μέσα στο κεφάλι μου έπαιζε ξανά και ξανά αυτά τα λόγια.
Σήκωσα την τσάντα μου από το πάτωμα «συγγνώμη αλλά πρέπει να φύγω» , χαιρέτησα βιαστικά ξεκίνησα προς την στάση του λεωφόρου. Ήταν λες και όλα γίνονταν σε αργή κίνηση τα δέκα λεπτά που χρειάζονταν για να φτάσω έμοιαζαν ολόκληρος αιώνας, όταν η πόρτα άνοιξε για την δική μου στάση μόνο που δεν έριξα κάτω τους επιβάτες καθώς έτρεχα προς την έξοδο. Η εικόνα που αντίκρισα με έκανε να κοκαλώσω στην θέση μου, τα πάντα γύρο μου ήταν, ήταν κανονικά. Πουθενά ίχνος πάλης ή εκρήξεων, κόσμος περπατούσε κανονικά στους δρόμους σαν να μην είχε γίνει τίποτα. Άρχισα να περπατώ αργά μέσα στο πλήθος προσπαθώντας να βρω έστω και μια απόδειξη των σημερινών γεγονότων, δεν ήταν της φαντασίας μου και για αυτό ήμουν απολύτως βέβαιη.
Όταν έφτασα σπίτι ήταν ήδη ώρα για μεσημεριανό, άφησα την τσάντα δίπλα στις σκάλες έπλυνα τα χέρια και έκατσα δίπλα στην μητέρα μου. ‘μην με ρωτήσεις για το τεστ, μην με ρωτήσεις για το τεστ’ επαναλάμβανα ξανά και ξανά. « σήμερα πρέπει να πάμε στον γιατρό μην το ξεχάσεις έχεις ραντεβού», μου υπενθύμισε κάτι που είχα τελείως ξεχάσει ,της ένεψα και άρχισα να τρώω. Η συζήτηση ευτυχώς δεν γύρισε περί μαθημάτων αλλά ούτε ανέφερε τίποτα για τα σημερινά, ήξερα ότι έβλεπε ειδήσεις και ήμουν σίγουρη ότι θα έλεγαν κάτι. Αυτό μου κίνησε ακόμα περισσότερο την περιέργεια, ήταν λες και όντως δεν είχε γίνει.