Ψηφοφορία- Διπλός Διαγωνισμός-Μέρος Ι- Fanfiction

Nicky Cullen- H επιστροφή

5 χρόνια μετά

Στο δρόμο για το μαγαζί των Νιούτον έβλεπα παντού αφίσες για σχολικούς χορούς. Τώρα καταλαβαίνω γιατί ο Έντουαρντ δεν ήθελε να χάσω τις ανθρώπινες στιγμές μου.
Σταμάτησα το βόλβο του Έντουαρντ –μερικές φορές παίρνω και την φεράρι γιατί είναι σαν να τρέχω στο δάσος, αλλά όταν είναι να πάω κάπου στο Φορκς παίρνω το βόλβο- στο πάρκινγκ μπροστά από το μαγαζί και μπήκα μέσα. Χαιρέτησα την κυρία Νιούτον.
«Πως είσαι σήμερα Μπέλλα;», με ρώτησε.
«Μια χαρά κυρία Νιούτον. Ο Μάικ τι κάνει;»
«Ήρθε για το Σαββατοκύριακο και είναι βόλτα με την Τζέσικα», ο Μάικ και η Τζέσικα τα ξαναβρήκαν και είναι μαζί τέσσερα χρόνια. Πάνε κολέγιο και βρίσκονται όποτε έρχονται.
Πήρα ό,τι χρειαζόμουν και έφυγα.
Μόλις έφτασα σπίτι είδα ην Νέσι με τον Τζέικομπ. Η Νέσι μοιάζει τώρα 16 χρονών και απ’ότι φαίνεται θα είναι έτσι για πάντα, όπως και ο Τζέκομπ.
«Γεια σου μαμά», μου είπε η Νέσι και με αγκάλιασε.
«Πως είσαι Νέσι; Τζέικομπ;»
«Τέλειαααααααα», είπαν και οι δύο.
Μπήκαμε στο σπιτάκι μας. Ο Έντουαρντ με φίλησε και μετά αγκάλιασε την Ρένεσμι.
«Πρέπει να πάμε στον Κάρλαϊλ», μου είπε.
«Γιατί; Τι έγινε;», ρώτησα.
«Πάμε και θα δεις»
Φτάσαμε στο σπίτι και όλοι ήταν σε εγρήγορση. Η Άλις καθόταν στον καναπέ με τον Τζάσπερ δίπλα της και από το βλέμμα της ήμουν σίγουρη ότι έβλεπε όραμα.
Ο Κάρλαϊλ μιλούσε στο τηλέφωνο απ’ότι κατάλαβα με την Τάνια. Η Ρόζαλι και ο Έμμετ δεν ήταν στο δωμάτιο, αλλά τους άκουγα από πάνω. Η Έσμι ήρθε δίπλα μου και μου είπε «Έρχονται».
«Οι Βολτούρι», είπα εγώ και έμεινα ακίνητη.
Όλοι με κοιτούσαν με βλέμμα περίεργο και απολογητικό.
Η Νέσι έβαλε το χέρι της στο μάγουλό μου και μου έδειξε μια εικόνα από εκείνο το χιονισμένο ξέφωτο με την σειρά από σκούρους μανδύες.
«Ναι», της είπα.
«Πότε;», ρώτησα τον Έντουαρντ.
«Σε ένα μήνα», είπε με ύφος χαρούμενο.
«Γιατί χαίρεσαι; Αυτά δεν είναι καλά νέα…», απόρησα.
«Γιατί επιτέλους η αναμονή θα τελειώσει. Δεν θα χρειαστεί καθόλου να περιμένουμε», είπε φιλώντας τη Ρένεσμι.
«Δηλαδή;», ρώτησα.
«Αν θυμάσαι όλοι όσοι μας βοήθησαν τότε είπαν πως όταν οι Βολτούρι επιστρέψουν θα μας βοηθήσουν», πετάχτηκε ο Τζάσπερ.
«Η Τάνια θα δεχτεί, το ίδιο και η Ζαφρίνα!», είπε η Άλις.
Δηλαδή η Ρόουζ και ο Έμμετ μιλούσαν με την Ζαφρίνα.
«Θα έρθουν όλοι;», ρώτησα με δυσπιστία.
«Ναι», είπε ο Έντουαρντ.
«Η Τάνια είπε ότι επιτέλους θα εκδικηθούν τους Βολτούρι για τον χαμό της Αϊρίνα. Είναι όλοι μέσα», είπε ο Κάρλαϊλ κλείνοντας το τηλέφωνο.
Η Ρένεσμι μου έδειξε ότι θυμόταν από τη μέρα που οι Βολτούρι ήρθαν εδώ και μου είπε «Θα τα καταφέρουμε μανούλα».
Ο Τζέικομπ είπε «Θα ειδοποιήσω την αγέλη» και έφυγε τρέχοντας. Η αγέλη ήταν τώρα γύρω στους 30 λύκους και δεν είχαν τίποτα να φοβηθούν.
«Πάμε στο σπίτι μας να ξεκουραστούμε, γιατί αύριο θα είναι δύσκολη μέρα», είπε ο Έντουαρντ και τράβηξε εμένα και την Ρένεσμι προς την πόρτα.
Πήγαμε στο σπιτάκι μας και η Νέσι κοιμήθηκε. Ξαπλώσαμε στο κρεβάτι μας και εγώ τράβηξα την ασπίδα μου και σκέφτηκα «Σ’ αγαπώ».
«Κι εγώ», είπε ο Έντουαρντ.
Το βλέμμα του ήταν σκεπτικό και τον ρώτησα «Τι σκέφτεσαι;»
«Να όταν όλα τελειώσουν να πάμε στo Ντάρτμουθ. Μου το είχες υποσχεθεί πριν πολύ καιρό αλλά δεν κράτησες την υπόσχεση σου», είπε.
«Ναι αλλά πρώτα πρέπει να τελειώσουν όλα και μετά βλέπουμε», απάντησα με παράπονο.
«Καλά, όπως θες. Αλλά μην παραξενευτείς όταν δεις αιτήσεις από κολέγια στην πόρτα»
«Ωχ καλά!»
Ο Έντουαρντ σηκώθηκε και πήγε στο πιάνο που του είχα κάνει δώρο και άρχισε να παίζει το νανούρισμα μου.
Την επόμενη μέρα πήγαμε στο σπίτι του Κάρλαϊλ και μόλις μπήκαμε είδαμε τον Βλάντιμιρ και τον Στέφαν μες στην τρελή χαρά. «Καλοί μου φίλοι, τι χαρά είναι αυτή! Εμείς θα πολεμήσουμε μαζί σας», είπε ο Βλάντιμιρ.
Μετά από λίγο ήρθαν η οικογένεια της Τάνια, και όπως περίμενα η Κέιτ και ο Γκάρετ.
Μέσα στη μέρα, ήταν όλοι εδώ. Ο Μπέντζαμιν και η Τία, η Ζαφρίνα, η Καχίρι και η Σένα, η Σιβόν και ο Λίαμ, η Μάγκι και η Χουίλεν και ο Νάχουελ. Απόρησα για τους τελευταίους, αλλά ήθελαν να βοηθήσουν οπότε δεν ασχολήθηκα πολύ.
Το απόγευμα πήγα με την Νέσι και τον Τζέικομπ στον Τσάρλι. Μόλις μπήκαμε στο σπίτι μύριζε ψάρι, η Σου είχε μαγειρέψει. Από τότε που παντρεύτηκαν, ο μπαμπάς μου είναι πιο χαρούμενος από ποτέ.
Χαιρέτησα τον μπαμπά μου, την Σου και μετά πήγα στο σαλόνι που ήταν ο Μπίλι και ο Σεθ που κοιμόταν.
«Μίλησες με την μαμά σου, Μπελς;», ρώτησε ο Τσάρλι.
«Ωχ, όχι μπαμπά, πάλι καλά που μου το θύμισες», βγήκα έξω για να μιλήσω στη Ρενέ. Έβγαλα το ασημί κινητό από την τσέπη μου και κάλεσα τον αριθμό την μαμάς μου.
«Γεια σου μαμά, τι κάνεις;»
«Μπέλλα; Καλά είμαι. Περιμένω τον Φιλ να γυρίσει από την προπόνηση. Εσύ πώς είσαι γλυκιά μου;»
«Μια χαρά μαμά, είμαστε με τον Τζέικομπ και την Ρένεσμι στον μπαμπά», η Ρενέ όπως και ο Τσάρλι δεν ήθελε να μάθει τίποτα για τον λόγο που άλλαξα. Ήθελε απλώς να ξέρει ότι είμαι καλά.
«Α, ήρθε ο Φιλ. Να τα πούμε αργότερα γλυκιά μου;»
«Ναι μαμά θα σου στείλω email»
«Έτοιμο το φαγητό», φώναξε η Σου.
Εγώ κάθισα στο σαλόνι, ο οποίος τώρα είχε ξυπνήσει και μιλούσε ακατάσχετα όπως πάντα.
Η Ρένεσμι ακόμα δεν απολαμβάνει το ανθρώπινο φαγητό αλλά αναγκάζεται να το τρώει για τα μάτια του κόσμου.
Καθίσαμε αρκετή ώρα στου Τσάρλι, γιατί τις επόμενες μέρες δεν θα μπορούσαμε να καθόμαστε πολύ.
Πήγαμε σπίτι για βράδυ και το πρωί πάλι στου Κάρλαϊλ.
«Μπέλλα, μην φοβάσαι, αυτή τη στιγμή είμαστε πιο δυνατοί από ποτέ. Και το καλύτερο, έχουμε και τους φίλους μας, αποφασισμένους να πολεμήσουν στο πλευρό μας», είπε η Έσμι με την τρυφερότητα της.
Εκείνη την ώρα θυμήθηκα όλες τις φορές που είχα βάλει την οικογένεια μου σε κίνδυνο όταν ήμουν άνθρωπος. Όταν με κυνηγούσε η Βικτόρια, ο Τζέιμς, ο Λόρεντ και φυσικά οι Βολτούρι. Θολές αλλά τρομακτικές αναμνήσεις.
Μετά όμως σκέφτηκα ότι θα μας βοηθούσαν όλοι οι φίλοι μας. Οι Αιγύπτιοι, οι Ιρλανδοί, οι Ρουμάνοι, οι βρικόλακες του Αμαζονίου και τα ξαδέρφια μας από το Ντενάλι. Όλοι θα μας βοηθούσαν!
Η Ρόουζ, με την Άλις και τη Ρένεσμι πήγαν για ψώνια και εγώ έμεινα σπίτι με τον Έντουαντ και την υπόλοιπη οικογένεια μου.
Τώρα που δεν είμαι πια νεογέννητη κατά κάποιο περίεργο λόγο είμαι ακόμα πολύ δυνατή και ο Έμμετ νευριάζει πολύ. Προσπαθώ όταν είμαι μπροστά του να μην το δείχνω πολύ αλλά αυτός με κοροϊδεύει ότι είμαι το πιο αδέξιο βαμπίρ που έχει δει ποτέ και τέτοια.
«Μπέλλα, είσαι χαρούμενη. Τι συνέβη;», ρώτησε ο Τζάσπερ με απορία.
«Να απλώς σκέφτομαι ότι θα νικήσουμε όπως την προηγούμενη φορά. Τώρα όλοι ξέρουν την δύναμη μας και δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε», αποκρίθηκα.
«Μπράβο, έτσι θέλω να σκέφτεσαι!», είπε ο Έντουαρντ χαρούμενος.
Οι μέρες περνούσαν. Μια ρουτίνα, πηγαίναμε σχεδόν κάθε απόγευμα στον Τσάρλι και τη Νέσι.
Μια μέρα καθώς πηγαίναμε στον Τσάρλι είδαμε στον δρόμο την Άντζελα και τον Μπεν.
«Μπέλλα, θέλουμε να σε καλέσουμε στον γάμο μας», είπε η Άντζελα.
«Και τον Έντουαρντ και την Άλις φυσικά!», συμπλήρωσε ο Μπεν.
«Τι ωραία που παντρεύεστε! Θα έρθουμε σίγουρα. Πότε είναι;», είπα εγώ. Μπορεί να μην γινόταν.
«Σε ενάμισι μήνα! Είναι νωρίς ακόμα αλλά ήθελα να το ξέρεις», είπε η Άντζελα.
«Τέλεια! Θα φροντίσω να έρθουμε», τους είπα και έφυγα. Βόλευε η ημερομηνία. Αν ζούσαμε!
Κάθε μέρα προπονούμασταν για τη μάχη. Αυτά τα πέντε χρόνια εχω καταφέρει να απλώνω την ασπίδα μου όσο μακριά θέλω και να την κρατάω ανοιχτή για όση ώρα θέλω.
Οι μέρες πέρασαν γρήγορα και ξαφνικά βρεθήκαμε στο ξέφωτο όλοι μαζί. Ντεζαβού. Η οικογένεια μου στη μέση και δεξιά και αριστερά οι φίλοι μας. Ο Τζέικομπ δίπλα στη Ρένεσμι και ο Έντουαρντ δίπλα σε εμένα! Η αγέλη γύρω μας!
Η Άλις είπε «Σε δύο λεπτά»
Είχα ήδη απλώσει τη ασπίδα μου γύρω από όλους και ήμουν έτοιμη για οτιδήποτε.
Τα δύο λεπτά πέρασαν βασανιστικά και τελικά ξεπρόβαλε από τα δέντρα η λωρίδα από σκούρους μανδύες που με τρόμαζε κάποτε τόσο πολύ, αλλά τώρα δεν είχα να φοβηθώ τίποτα!
Αυτή τη φορά δε είχε έρθει όμως όλη η φρουρά, αλλά μόνο οι τρεις αρχαίοι, η Τζέιν, ο Άλεκ, ο Ντιμίτρι και ο Φέλιξ. Ήταν προφανές ότι δεν ήθελα να ρεζιλευτούν μπροστά σε τόσους μάρτυρες!
Ο Άρο και ο Κάρλαϊλ προχώρησαν μπροστά για να μιλήσουν.
«Καλέ μου φίλε Κάρλαϊλ. Τι κάνεις;», είπε ο Άρο.
«Καλά είμαι Άρο! Αλλά προς τι όλη αυτή η αναστάτωση; Γιατί ήρθατε;», είπε ο Κάρλαϊλ.
«Ήρθαμε για να ελέγξουμε αν όλα είναι υπό έλεγχο!», αποκρίθηκε.
«Όπως βλέπεις η Ρένεσμι έχει μεγαλώσει και δεν έχει προκαλέσει τίποτα ενάντια στους κανόνες»
«Αυτό θα το αποφασίσουμε εμείς!», είπε ο Άρο με θαυμασμό.
Η Τζέιν τους κοίταζε όλους και μετά κοίταζε εμένα επίμονα. Η ασπίδα μου όμως ήταν άθικτη. Η απογοήτευση και νευρικότητα ήταν ζωγραφισμένες στο πρόσωπό της.
Ξαφνικά ο Βλάντιμιρ και ο Στέφαν βγήκαν για να αντιμετωπίσουν τον Άρο.
«Δεν γίνεται να μας καταδικάζετε γιατί δεν ακολουθήσαμε την δικαιοσύνη ενώ εσείς ψάχνετε απεγνωσμένα ένα σφάλμα αυτής της οικογένειας. Δεν έχουν κάμει τίποτα κακό», είπε ο Βλάντιμιρ.
«Οι νόμοι θα υπάρχουν αλλά δεν θα επιβάλλετε εσείς τη δικαιοσύνη», συμπλήρωσε ο Στέφαν.
«Ή υποχωρείτε και δεν έχετε καμία εξουσία ή παλεύετε με όλους εμάς», είπε ο Βλάντιμιρ.
Μετά από μια σύντομη σύσκεψη ο Άρο μίλησε «Κι αν παραιτηθούμε; Ποιος θα έχει την εξουσία;»
«Εσείς θα έχετε εξουσία μόνο στην πόλη σας και πουθενά αλλού. Δεν θα υπάρχει ανώτατη δύναμη στον κόσμο μας! Μόνο όταν η κατάσταση ξεφεύγει θα επεμβαίνουμε εμείς», είπε ο Βλάντιμιρ.
Ο Άρο κοίταξε τα αδέρφια του και είπε «Φεύγουμε», μας κοίταξε και μετά τα αδέρφια του «Δεν έχουμε τίποτα να κάνουμε εδώ»
«Δηλαδή τώρα δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε;», μου είπε η Ρένεσμι.
«Όχι!!!», είπα και την πήρα αγκαλιά.
Ο Έντουαρντ μας αγκάλιασε και μας στριφογύριζε. «Είμαστε ελεύθεροι! Και οι Ρουμάνοι θα φροντίζουν για την τάξη όταν χρειάζεται. Ο Άρο δεν θα ασχοληθεί ξανά μαζί μας!!!»
Κραυγές ενθουσιασμού ακούστηκαν σε όλο το ξέφωτο!!!

ΜΙΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΠΕΡΙΣΤΑΣΗ, ΞΑΝΑ

Φόρεσα το μπλε φόρεμα που διάλεξε η Άλις, τα τακούνια που επίσης διάλεξε η Άλις και περίμενα την κόρη μου να ντυθεί!
Όλοι ήταν έτοιμοι, ο Έντουαρντ απλά τέλειος, η Άλις ένας άγγελος με μαλλιά σαν καρφιά και η πανέμορφη κόρη μου με τον Τζέικομπ της.
Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και πήγαμε στον γάμο. Όλοι ήταν εκεί! Η Τζέσικα και ο Μάικ, η Λόρεν και ο Έρικ και η όμορφη νύφη η Άντζελα με τον Μπεν δίπλα της!
Μάζεψα την ασπίδα μου και σκέφτηκα όλες τις στιγμές που είχα περάσει με την οικογένεια μου, καλές και κακές! Μετά σκέφτηκα «Θα σ’ αγαπώ για πάντα»
«Για πάντα», είπε ο Έντουαρντ.
«Ξεκινώντας από το Ντάρτμουθ! Εγώ, εσύ, η Ρένεσμι και ο Τζεικομπ», είπα!
Με κοίταξε με απορία.
Φίλησα τον άντρα μου και μετά την κόρη μας!!!

Δεν το είχα παρατηρήσει μέχρι τώρα αλλά το στάσιμο στις φλέβες αίμα των βρικολάκων είχε μυρωδιά. Είχε απλωθεί σε όλη την έκταση του λιβαδιού που είχαν κατασκηνώσει οι Βολτούρι και οι υπήκοοι τους. Δεν ανέδιδε την ίδια οσμή με τον κυνηγό που είχα συναντήσει με τον Έντουαρντ. Τρυπούσε τα ρουθούνια μου και άφηνε μια ξινή γεύση στη γλώσσα μου.
Η φωτιά που είχε στηθεί στη μέση του λιβαδιού την είχε καλύψει αντικαθιστώντας την από αυτή της καμένης ανθρώπινης σάρκας. Το ακέφαλο πτώμα της Ιρίνα ήταν τοποθετημένο σε μια περίεργη στάση, θυμίζοντας μαριονέτα της οποίας τα σκοινιά είχαν κοπεί και είχε προσγειωθεί ατσούμπαλα, χωρίς ζωή. Η σύναξη του Ντενάλι είχε μαζευτεί γύρω από τη φωτιά και θρηνούσαν. Η Κάρμεν είχε το κεφάλι της βυθισμένο στην αγκαλιά του Ελεαζάρ, η Κέιτ κρατούσε το χέρι του Γκάρετ με τα μάτια της να μοιάζουν έτοιμα να δακρύσουν ενώ η Τάνια μιλούσε χαμηλόφωνα με τον Έντουαρντ. Παλαιότερα η ζήλεια θα με βασάνιζε μέχρι ο Έντουαρντ να γυρίσει κοντά μου, να ψιθυρίσει πώς είμαι η μόνη που αγαπά. Αυτό όμως θα γινόταν πριν. Πριν δυναμώσω. Πριν ομορφύνω. Πριν με μετατρέψει.
Ο Έντουαρντ έριχνε συνεχώς ματιές προς το μέρος μου, φοβούμενος μην καταρρεύσω. Είχε μάλιστα επιμείνει να μείνω σπίτι μαζί με την Ρένεσμι αλλά οι υπόλοιποι είχαν αρνηθεί, συμπεριλαμβανομένου και εμένα. Δεν χρειαζόταν πια να παρακολουθώ όσους αγαπώ να μάχονται για εμένα. Οι Βολτούρι απειλούσαν το παιδί μου. Άξιζαν θάνατο.
Ένα γέλιο ξέφυγε από τα χείλη μου με την όλη κατάσταση. Οι Βολτούρι πίστευαν ότι στη σκακιέρα που είχαν στήσει ήμουν ένα απλό πιόνι. Θα μάθαιναν με τον πιο σκληρό τρόπο ότι δεν πρέπει να υποτιμάς μια βασίλισσα. Μια λευκή βασίλισσα.
Ο Έντουαρντ με κοίταξε περίεργα και ήμουν σίγουρη ότι ευχόταν να μπορεί να διαβάσει τις σκέψεις μου. Θα πήγαινα και εγώ μαζί του να παρηγορήσω τις αδελφές της Ιρίνα αλλά δεν μπορούσα να υποκριθώ. Η παλιά Μπέλα θα είχε καταρρεύσει από το θέαμα και την στεναχώρια. Ο βρικόλακας, όμως, μέσα μου ένιωθε ικανοποίηση για την κατάληξη της Ιρίνα. Αν δεν είχε βγάλει γρήγορα συμπεράσματα, η Ρένεσμι θα ήταν ασφαλής και θα μπορούσαμε εγώ και ο Έντουαρντ να την παρακολουθούμε να μεγαλώνει. Η νέα Μπέλα ένιωθε ότι αποδόθηκε δικαιοσύνη.
Γύρισα το κεφάλι μου προς το σπίτι της οικογένειας του Έντουαρντ, της οικογένειας μου, και πρόσεξα την Ρένεσμι να κοιτάζει πίσω από τις κουρτίνες. Της χαμογέλασα και αυτή γρήγορα κρύφτηκε. Η ταχύτητα με την οποία μεγάλωνε ήταν τρομακτική. Ήδη είχε αρχίσει να περπατά και να λέει κάποιες λέξεις ενώ ήταν λίγων ημερών. Αν συνέχιζε έτσι, σε λίγους μήνες θα γινόταν έφηβη. Ο Νάχουελ με είχε καθησυχάσει λέγοντας μου πως ήταν κάτι το φυσιολογικό για ένα υβρίδιο βρικόλακα και ανθρώπου αλλά αυτό δεν έφτανε για να με καθησυχάσει..
Μια αναταραχή δημιουργήθηκε στο αντίπαλο στρατόπεδο και οι λυκάνθρωποι δημιούργησαν μια συμπαγή ασπίδα μπροστά μας. Τους ήμουν ευγνώμων που είχαν δεχθεί το κάλεσμα βοηθείας μας, ακόμα και αν ο Τζέικομπ είχε φύγει. Όταν είχα ρωτήσει την Λία αν γνωρίζει που είχε πάει, η μόνη αντίδραση της ήταν να με αγριοκοιτάξει και να αλλάξει κατεύθυνση. Ο Σεθ ήταν ο μόνος που ήξερε να απαντήσει. «Νόμιζε ότι είχες πεθάνει, Μπέλα. Ήθελε να φύγει όσο πιο μακριά μπορούσε. Θα επιστρέψει σύντομα όμως για να δει την Ρένεσμι και τότε θα μάθει ότι είσαι ακόμα ζωντανή».
Ο Έντουαρντ έτρεξε δίπλα μου και ψιθύρισε ώστε να μπορώ να τον ακούσω εγώ. «Ο Άρο θέλει να σου μιλήσει», είπε και όταν σήκωσα το βλέμμα μου, είδα τον Άρο να κατευθύνεται προς το μέρος μας.«Δε θα σου κάνει κακό αλλά αν θες μπορώ να έρθω μαζί σου για…»
«Σε ποιον θέλει να μιλήσει;», τον διέκοψα.
Ο Έντουαρντ έσκυψε το κεφάλι του αφήνοντας ένα γρύλισμα.«Σε εσένα».
Με το δάχτυλο μου σήκωσα το πηγούνι του και τον αγκάλιασα. Φιληθήκαμε, χωρίς δισταγμούς και για λίγο όλος ο κόσμος είχε χαθεί. Τα χείλη του απαιτητικά πάνω στα δικά μου, έβγαζαν όλη την ένταση της ημέρας. Με απομάκρυνε από το σώμα του και ένιωθα τα μάγουλα μου να καίνε, όπως τότε που ήμουν θνητή. Ένα χαμόγελο διαγράφηκε στα χείλη του.«Πήγαινε». Με έσπρωξε χαϊδευτικά και δίνοντας του ένα τελευταίο πεταχτό φιλί έτρεξα προς τον Άρο.
«Να προσέχεις», φώναξε η Άλις, «Αν προσπαθήσει να σε πειράξει, βάρα τον», συμβούλεψε ο Έμμετ. «Δεν χρειάζεται να ανησυχείτε», ήθελα να φωνάξω.« Είμαι δυνατή».
«Μπέλα, Μπέλα, Μπέλα», αναφώνησε ο Άρο χαμογελώντας όταν τον πλησίασα.«Το λευκό σου ταιριάζει», είπε σηκώνοντας το χέρι του για να ακουμπήσει το πρόσωπο μου αλλά με ευκολία το απέφυγα.
«Και εγώ χαίρομαι που σε συναντώ, Άρο. Πώς είναι η αδερφή σου;», είπα με ψυχρότητα.
Το χαμόγελο πάγωσε στα χείλη του.«Καλή μου Ιζαμπέλα, θα θυμώσω. Γιατί δεν φοράς το γαμήλιο μου δώρο; Είναι πολύ πολύτιμο, ξέρεις».
Το έκρυψα γιατί δεν ήθελα να θυμάμαι την ύπαρξη σου. «Τι θέλεις, Άρο; Γιατί μείνατε;».
Η έκφραση του σοβάρεψε και τα χαρακτηριστικά του σκλήρυναν.«Θέλουμε την Ρένεσμι. Το κορίτσι πρέπει να μεγαλώσει κάτω από τη δική μας επίβλεψη. Αυτήν ή πόλεμος».
Γύρισα χωρίς να του απαντήσω. Αντάλλαξα μια ματιά με τον Έντουαρντ. Είχε ακούσει την συζήτηση μέσω τις σκέψεις του Άρο. Είχε την ίδια άγρια έκφραση με εμένα.
«Θα το μετανιώσεις αυτό, Μπέλα», φώναξε ο Άρο.
«Την Ρένεσμι θα την πάρετε μόνο αν περάσετε από εμένα». Και την ασπίδα μου.


***

Η ώρα είχε έρθει. Ο ήλιος είχε αρχίσει να μαυρίζει, η φωτιά να σβήνει. Όταν συνέβη η έκλειψη ο κόσμος βυθίστηκε στο σκοτάδι. Για λίγο επικράτησε απόλυτη σιγή. Μετά ακούστηκε μια κραυγή και όλοι άρχισαν να τρέχουν.
Ένιωθα τον Έντουαρντ δίπλα μου, να τρέχει με μανία. Την μικροκαμωμένη Άλις να έχει ανέβει στα χέρια του Τζάσπερ και να εκτινάσσεται στον αέρα. Τον Έμμετ να κρατάει το χέρι της Ρόζαλι. Τους υπόλοιπους βρικόλακες να τραβούν τα ούλα τους προς τα πίσω γρυλίζοντας και τους λυκανθρώπους να ανασαίνουν βαριά με την γλώσσα έξω.
Η Τζέιν και ο Άλεκ άπλωσαν τα αόρατα χέρια τους αλλά η ασπίδα μου μας προστάτεψε. Ανανεωμένη από την επιτυχία μου, αύξησα τον ρυθμό μου. Ήμασταν λίγα μέτρα μακριά από τους Βολτούρι και τους υπηκόους τους.
«Σταματήστε!», ακούστηκε μια αδύναμη κοριτσίστικη φωνή από τη μέση της επερχόμενης μάχης. Ρένεσμι σκέφτηκα πριν το μυαλό μου κατακλυστεί από την εικόνα που πρόβαλλε στο μυαλό μας. Έδειχνε τον Άρο να παίρνει το χέρι της και μαζί να φεύγουν μαζί με τους υπόλοιπους Βολτούρι. Θέλω να πάω, ήθελε να πει. Δε θέλω να πολεμήσετε για εμένα.
Δεν ξέρω πόση ώρα κράτησε η εικόνα αλλά όταν η όραση μου ξαναεπέστρεψε, ο ήλιος είχε ξαναεμφανιστεί. Η Ρένεσμι ήταν ανάμεσα στις δυο παρατάξεις κοιτώντας εμένα και τον Έντουαρντ. Κανείς δεν ανέπνεε μέχρι που ο Άλεκ προχώρησε προς το μέρος της. Έκανα ένα βήμα μπροστά, έτοιμη να τρέξω για να την προστατέψω, αλλά ο Έντουαρντ με σταμάτησε.
«Δε θα της κάνει κακό», με διαβεβαίωσε.
Ο Άλεκ έφτασε την Ρένεσμι και γονάτισε για να φτάσει στο ύψος της.«Θέλεις να έρθεις μαζί μας;», μίλησε αρκετά δυνατά για να μπορέσουν όλοι να τον ακούσουν. Η Ρένεσμι έγνεψε καταφατικά και ο Άλεκ την σήκωσε στους ώμους του.
Πριν προλάβει να γυρίσει, τον είχα φθάσει. «Ρένεσμι». Την ακούμπησα και ο Άλεκ μού την έδωσε με μια μικρή δυσφορία.«Δε χρειάζεται να φύγεις μωρό μου. Κανείς δε πρόκειται να πάθει τίποτα. Μπορείς να μείνεις». Η φωνή μου έσπασε, το σώμα μου άρχισε να τρέμει. Ο Έντουαρντ, που είχε έρθει κοντά μας αθόρυβα, έβαλε το χέρι του στον ώμο μου.
Η Ρένεσμι με αγκάλιασε και πρόβαλε μια ακόμη εικόνα. Έδειχνε εμάς να πολεμούμε εναντίον των Βολτούρι, οι νεκροί να απλώνονται στο λιβάδι και η Ρένεσμι στη μέση, η μόνη ζωντανή. Ήξερα ότι είχε δίκιο αλλά η συνειδητοποίηση με έκανε να υποφέρω.
«Υπόσχεσαι», φώναξα στον Άρο, «ότι θα μπορεί να μας επισκέπτεται όποτε το θέλει;».
«Ενώπιον όλων, υπόσχομαι ότι η Ρένεσμι θα μπορεί να φύγει από εμάς, αν το επιθυμεί, όταν σταματήσει να αναπτύσσεται».
Η προσφορά που είχε κάνει ήταν αφοπλιστική. Δε μπορούσα να αρνηθώ και το γνώριζε. Ο Έντουαρντ έσκυψε και φίλησε την Ρένεσμι στο μέτωπο γαργαλώντας της, στη συνέχεια, το λαιμό. Η Ρένεσμι γέλασε και αυτή τη φορά ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο μου. «Σε αγαπώ, μωρό μου», της ψιθύρισα και την φίλησα. Αυτή έχωσε τα χεράκια της στα μαλλιά και με φίλησε στο μάγουλο.
«Αν πάθει ποτέ κάτι», είπα στον Άλεκ πριν του τη δώσω, «υπόσχομαι ότι θα έρθω και θα αποκεφαλίσω εσένα και όλη τη φάρα σας. Αυτό να πεις στον Άρο».
«Σου υπόσχομαι ότι δε θα την πειράξει κανείς», απάντησε και την ανέβασε στους ώμους του. Γύρισε να φύγει αλλά όλοι οι σύμμαχοι μας άρχισαν να πλησιάζουν για να την αποχαιρετήσουν. Ο Έντουαρντ με τράβηξε στην άκρη και με αγκάλιασε, χαϊδεύοντας μου τα μαλλιά μέχρι να σταματήσω να τρέμω.


***

Οι Βολτούρι έφυγαν με τη δύση του ηλίου όπως και οι υπόλοιπο σύμμαχοι μας. Ήμουν βυθισμένη στον κόσμο μου και δεν καταλάβαινα ποιους αποχαιρετούσα. Ήθελα να βρίσκομαι στην αγκαλιά του Έντουαρντ και αυτός δε μου το αρνήθηκε.
Την επόμενη μέρα, εμφανίστηκε στην εξώπορτα του σπιτιού ο Τζέικομπ. Η Ρόζαλι είχε ανοίξει την πόρτα και είχε φωνάξει προς το δωμάτιο που ήμασταν ξαπλωμένοι εγώ και ο Έντουαρντ. «Νόμιζα ότι ήξερες ότι δεν επιτρέπονται τα κατοικίδια μέσα στο σπίτι».
Κατευθείαν σηκώθηκα και κατευθύνθηκα προς την πόρτα. Λίγο πριν βγω από το δωμάτιο γύρισα και αντίκρισα το Έντουαρντ. Το λευκό πουκάμισο που φορούσε ήταν ανοιχτό και το γραμμωτό του σώμα λαμπύριζε καθώς οι ακτίνες του ήλιου τον έλουζαν. Θα μπορούσα να στέκομαι σε αυτή τη θέση επί ώρες αλλά άκουγα τον Τζέικομπ να μαλώνει με την Ρόζαλι. Ο Έντουαρντ έγνεψε και το επόμενο δευτερόλεπτο βρισκόμουν στον κάτω όροφο δίπλα στον Τζέικομπ.
Τα μάτια του Τζέικομπ γούρλωσαν αλλά το στόμα του το κράτησε σφιχτό, σε μια αποτυχημένη προσπάθεια να μείνει ανέκφραστος.
«Άντε, Μπέλα, βγάλε τον μια βόλτα. Δε θέλω να μου κατουρήσει το δάπεδο», είπε η Ρόζαλι σπρώχνοντας με προς το μέρος του. Ήταν ο δικός της τρόπος για να βοηθήσει την κατάσταση.
Για λίγα μέτρα προχωρούσαμε αμίλητοι, κρατώντας μια απόσταση ασφαλείας μεταξύ μας. Ξαφνικά, ο Τζέικομπ σταμάτησε. «Είναι αλήθεια, είσαι… ζωντανή». Δίστασε να το πει ότι ήμουν. Το είπε όμως και αυτό μου έδινε ελπίδες.
«Σου είχα πει ότι θα ζήσω. Δε θα με ξεφορτωθείς εύκολα, Τζέικομπ Μπλακ». Προσπαθούσα να κρατήσω την συζήτηση ανάλαφρη. Δεν ήξερα αν θα άντεχα να μιλήσουμε για εμάς.
«Μπέλα Σουάν, βρωμάς», απάντησε και συνέχισε να προχωράει.
Αυτό δεν το περίμενα. «Τι;», ρώτησα και τον ακολούθησα.
«Βρωμάς. Η μυρωδιά που αναδίδει το σώμα σου μού έχει καταστρέψει την όσφρηση», είπε χαμογελώντας.
Ένα χαμόγελο διαγράφηκε και στα δικά μου χείλη. Είχα ξεχάσει πόσο εύκολο ήταν να συζητώ με τον Τζέικομπ.«Δε μπορώ να πω ότι και εσύ μυρίζεις καλύτερα. Είσαι σαν αυτά τα αποσμητικά χώρου με την μυρωδιά φύσης».
Γελάσαμε ταυτόχρονα. Μου είχε λείψει ο ήχος του γέλιου του, να τον βλέπω χαρούμενο. Έπρεπε να ξεκαθαρίσω την κατάσταση, δε του άξιζε να του συμπεριφέρομαι έτσι.
«Τζέικομπ», είπα σταματώντας και τύλιξα τα χέρια μου γύρω από το σώμα μου, μια συνήθεια που μου είχε μείνει από όταν ήμουν άνθρωπος.«Θέλω…».
«Σςς», με διέκοψε βάζοντας το δάχτυλο του πάνω στο στόμα μου.«Δεν χρειάζεται να πεις τίποτα, Μπέλα. Μου αρκεί ότι είσαι ζωντανή».
Με το χέρι μου παραμέρισα το δάχτυλο του και κοίταξα τα σοκαλατί του μάτια. «Θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη για όλα».
«Αν κάποιος οφείλει μια συγγνώμη, αυτός είμαι εγώ, Μπέλα. Εγώ ήμουν αυτός που σε πίεζα, αυτός που δεν ήθελε να αποδεχτεί την αλήθεια». Συνέχισε να περπατάει.«Ο χρόνος που πέρασα μακριά σου, νομίζοντας ότι ήσουν νεκρή, με έκανε να αλλάξω. Προτιμώ να σε έχω στη ζωή μου σαν φίλη από το να μην σε ξαναδώ. Το ότι δεν αποτύπωσα σε σένα σημαίνει ότι υπάρχει κάποια εκεί έξω που περιμένει να την βρω». Σταμάτησε και με κοίταξε.«Και έπειτα ο Έντουαρντ είναι καλός. Βδέλλας αλλά καλός». Σήκωσε το βλέμμα του και χαιρέτησε κάποιον. Όταν γύρισα, είδα τον Έντουαρντ να έχει βγει στο μπαλκόνι και να χαμογελάει. «Το μόνο κακό από το ότι έφυγα ήταν ότι δεν πρόλαβα να δω την Ρένεσμι».
Τον αγκάλιασα και η γνώριμη ζεστασιά του με τύλιξε.«Είμαι σίγουρη ότι θα την συμπαθούσες», είπα και έχωσα το κεφάλι μου στους ώμους τους. Με αγκάλιασε και αυτός και μείναμε εκεί, δυο απλοί φίλοι.


***

Ο Έντουαρντ έπαιζε με μια τούφα από τα μαλλιά μου. Καθόταν οκλαδόν και εγώ ήμουν ξαπλωμένη, με το κεφάλι του μέσα στο κύκλο που διέγραφαν τα πόδια του.
«Ακόμα δε μπορώ να συνειδητοποιήσω ότι είσαι βρικόλακας», είπε.
«Έχεις μια αιωνιότητα μπροστά σου. Κάποια στιγμή θα το αποδεχτείς», τον πείραξα και χαμογέλασε.
Ο Έντουαρντ έσκυψε και με φίλησε στο στόμα. Η αγάπη μου για εκείνον ανέβλυζε από μέσα μου, κόβοντας μου την αναπνοή. Ακόμα και η αιωνιότητα μου φαινόταν λίγη για να συνειδητοποιήσω ότι θα ήμασταν για πάντα μαζί.

Για πάντα και πάντα και πάντα.
Τα λόγια του έχουν χαραχθεί για μια ατελείωτη αιωνιότητα βαθιά μέσα μου. Τον παρατηρώ και δεν μπορώ να πιστέψω ότι αυτός ο άντρας - ταυτόχρονα εκθαμβωτικός και σκοτεινός- είναι ο άντρας μου. Με κάθε σημασία της λέξης που κάθε γυναίκα θα ήθελε να έχει.

Και να΄μαστε μόνοι μας, μέσα στο σπιτάκι μας και πιο συγκεκριμένα στο δωμάτιο που βίωσα για πρώτη φόρα τον έρωτα σαν νεογέννητη. Η ανάμνηση εκείνης της στιγμής με κάνει να ανατριχιάσω. Ανατριχιάζουν οι βρικόλακες άραγε ή μήπως το δείχνουν ?

- ''Δείξε μου τί σκέφτεσαι τώρα Ιζαμπέλλα'' μου ψιθυρίζει καθώς τα χείλι του συνεχίζουν να φιλούν αχόρταγα το σαγόνι μου.

Ιζαμπέλλα...... Ιζαμπέλλααα..... Μένω σαν άγαλμα ακούγοντας να με αποκαλεί με ολόκληρο το όνομα μου. Η τελευταία φορά ήταν την ημέρα που ανταλλάξαμε τους γαμήλιους όρκους μας. Το δυνατό του σαγόνι πάνω στο δέρμα μου με κάνει να συγκεντρωθώ στην απαίτησή του. Έχοντας πλέον την ίδια θερμοκρασία τα σώματά μας και ισότιμες αντοχές, είναι ζήτημα χρόνου για πόσο θα μπορούμε να μένουμε χωριστά.

-''Θα χρειαστεί να το επαναλάβω.... Ι ζα μπέ λλα....'' τονίζοντας κάθε συλλαβή και τα χείλη του παίρνουν πορεία προς τον λοβό του αυτιού μου. Τα χείλη του ανοίγουν και η ζέστη ανάσα του με κάνει να εξαντλώ τις άμυνες μου. Αδύνατον να μείνω συγκεντρωμένη.

'Άγριος, σκοτεινός πόθος. Δεν είμαι σίγουρη αν η νεογέννητη βρικόλακας που βρίσκεται μπροστά του είναι έτοιμη να αντισταθεί στην πρόκληση. Πόσο μάλλον όταν προφέρει με τόσο λάγνο ήχο τ΄ όνομα μου. Εικόνες πλημμυρίζουν το μυαλό μου από τις προηγούμενες ερωτικές στιγμές μας. Καταπίνω σπασμωδικά.

-''Δείξε μου. Τώρα. Χρειάζομαι πληροφορίες '' και ο τόνος της φωνής του πιο επιβλητικός, αφήνοντας ένα γρύλισμα που κάνει τα χείλη του να απομακρυνθούν από το σημείο εκείνο του αυτιού μου. Πραγματικά είναι γενναίος να προκαλεί μια νεογέννητη που προσπαθεί να κοντρολάρει το σαρκικό πάθος που νιώθει γι΄ αυτόν.

Πιάνω με τα χέρια μου το πρόσωπο του και τον κοιτάζω. Είμαι σε κατάσταση έντονης, ξερής δίψας- όχι για αίμα που σε αντίθετη περίπτωση νεογέννητης θα ήταν το μόνο που θα αποζητούσε- δίψας που μόνο ένας είναι ο τρόπος να πάψει να υπάρχει. Μου χαμογελάει με εκείνο το στραβό χαμόγελο, τόσο ευδιάκριτο και καθορισμένο, αναστατώνοντας με. Τον θέλω.

-'' Ωωωω... Ιζαμπέλλα άσε την ασπίδα σου και άφησε με να εισχωρήσω μέσα σου. Πιο βαθιά αυτή την φορά. Θέλω να ξέρω τί ακριβώς χρειάζεσαι'' τα λόγια του βάζουν φωτιά στο κορμί μου, κάνοντάς με να διώξω την ασπίδα μου εντελώς μακριά μου.

Τώρα επικοινωνεί μαζί μου. Τώρα ξέρει.

Με σπρώχνει στην διπλή πόρτα της τεράστιας γκαρνταρόμπας, σπάζοντάς την σε κομμάτια και η γλώσσα του προσφέρει χαρά στην δική μου. Γρυλίζω μέσα στο στόμα του καθώς τα χέρια του μετακινούνται στα μαλλιά μου , τραβώντας το κεφάλι μου προς τα πίσω. Φιλιόμαστε σε άγριους ρυθμούς και χαίρομαι την κάθε κίνηση που κάνει η γλώσσα του στην δική μου.

-''Είσαι μια έκπληξη Ιζαμπέλλα και δεν ξέρεις πώς με κάνει να νιώθω αυτή σου η επιθυμία''.

Στέκομαι στην μέση της γκαρνταρόμπας ακίνητη, προσπαθώντας να κρατώ την ασπίδα μου μακριά - κόκκινα μάτια επάνω σε χρυσά - και είμαι έτοιμη για την κίνηση του βασιλιά μου.

''Ω... Ιζαμπέλλα πάντα γενναιόδωρη, αλλά δεν είμαι παρά ένας στρατιώτης που είναι δικός σου. Μόνο δικός σου, έτοιμος να δώσει την ύπαρξή του για την βασίλισσα του.'' Το δέρμα του λαμπερό σαν διαμάντι, όπως τότε που τον είδα για πρώτη φόρα και η μυρωδιά του με κάνουν έξαλλη από ζωώδη πόθο. Στέκεται σε απόσταση παρακούοντας τις διαταγές της βασίλισσας του.

Τα δάχτυλα του ανοίγουν τα κουμπιά του πουκαμίσου του μέχρι το τελευταίο. Σε ρυθμούς αργούς, εκτελεστικούς. Με πλημμυρίζουν εικόνες από τον Έντουαρντ που στεκόταν ακίνητος σαν άγαλμα στην Βολτέρα, έτοιμος να σκοτωθεί. Ήταν στ΄ αλήθεια η πιο σκοτεινή περίοδος της ανθρώπινης ύπαρξης μου.

Το ύφος του αλλάζει, η λαχτάρα τις στιγμής χάνεται, τα μάτια του σκοτεινά, γεμάτα ένταση κοιτάζουν τα δικά μου. Τα χέρια του πιάνουν τους καρπούς μου, έτσι που τα χέρια μου να είναι ακινητοποιημένα πίσω μου - ξέρει ότι είμαι πιο δυνατή από αυτόν - και είναι η πρώτη φορά από την στιγμή της μεταμόρφωσής μου που πραγματικά τον χρειάζομαι.

'' Ξέρεις Μπέλλα ...'' λέει σιγανά βγάζοντας το μεταξωτό φουλάρι που κρέμεται στην μπρονζέ απλίκα δένοντας μου τα χέρια μου. '' Αυτό το κομμάτι θέλω να το σβήσεις από την μνήμη σου και αν δυσκολεύεσαι θα σε αναγκάσω'' και τα λόγια του με επαναφέρουν στην λαχτάρα μου γι΄ αυτόν.

Ξέρω πώς χρειαζόμαστε στιγμές στην αιώνια ευτυχία μας. Αιώνια ευτυχία στα πελάγη του χρόνου, δίχως τέλος και αρχή. Όλες μας οι πράξεις, από τις πιο ασήμαντες μέχρι τις πιο σημαντικές θα γράψουν την ιστορία του κόσμου μας. Ενός κόσμου γεμάτου αισθησιασμού και πάθους για το καινούργιο.

VampireQueen- Για πάντα μαζί

Μετά από εκείνη τη μάχη που είχε γίνει για τη Ρένεσμι οι Βολτούρι δεν μας είχαν ξανάενοχλήσει. Γενικά ήταν πολύ ύποπτα ήσυχοι κι εμείς, η νέα μου οικογένεια, είχαμε την ήρεμη ζωή που πάντα ονειρευόμουν.

Μέχρι τώρα δηλαδή. Μετά από έναν αιώνα ησυχίας, οι Βολτούρι έκαναν κάτι φοβερό. Σκότωσαν τους Ντενάλι και κατευθύνονταν και σε άλλες συνάξεις για να τις αφανίσουν! Ήταν πολύ τρομερό και απαίσιο αυτό που έκαναν. Πόσο μάλλον αφού θα ήταν και η σειρά μας κάποια στιγμή… ήταν φρικτό να ξαναζήσω αυτήν τη μάχη ξανά και αυτή τη φορά δεν θα υπήρχε κάτι που θα μπορούσε να μας σώσει εφόσον οι Βολτούρι έκαναν σίγουρο να μην έχουμε συμμάχους δίπλα μας.

Αλλά μπορεί και να μην προλάβαινα να τη ζήσω ξανά αυτή τη στιγμή…μπορεί να το έκαναν κάτι σαν ατύχημα όπως τους Ντενάλι και να έβαζαν φωτιά στο σπίτι. Ποιος ήξερε; Αλλά πίστευα πως όποιος και να ήταν ο τρόπος που θα σκότωναν εμάς, θα ήταν ένα παιχνίδι γι αυτούς ώστε να πάρουν εκδίκηση για την προηγουμένη μάχη που δεν πρόλαβε καν να ξεκινήσει και εμείς τους είχαμε νικήσει κατά κάποιο τρόπο.

Πίστευα πως η επόμενη σύναξη θα ήμασταν εμείς αλλά έκανα λάθος. Πήγαν στον Αμαζόνιο είπε η Άλις και δεν είχαμε καταφέρει να τους ενημερώσουμε εγκαίρως… δεν πίστευα πως δεν θα τα κατάφερναν η Ζαφρίνα, η Σιένα και η Καχίρι. Όμως από ό, τι αποδείχτηκε δεν τα κατάφεραν. Μπορεί να μην τους γνώριζα πολύ αλλά στεναχωρήθηκα.

Μετά από μια εβδομάδα, η Άλις είπε πως θα ήμασταν εμείς οι επόμενοι και δεν χρειαζόταν να το δει γιατί σε εμάς ο Άρο έστειλε ένα γράμμα που έλεγε:

Χαίρομαι που θα τα ξανάπούμε σύντομα από κοντά και θα θυμηθούμε παλιές αναμνήσεις που ζήσαμε. Ευκαιρία να ολοκληρώσουμε αυτό που αφήσαμε στην μέση. Είμαι σίγουρος πως καταλάβατε τι εννοώ.
Υ.Γ. Είμαι βέβαιος πως δεν χρειαζόσασταν προειδοποίηση… έχετε την γλυκύτατη Άλις μαζί σας.

Η Άλις είπε πως θα έφταναν εδώ σε μια εβδομάδα. Δεν νομίζω πως θα μπορούσαν να μας κάνουν εύκολα κακό γιατί ήμασταν πολλοί και δεν μπορούσαν να επηρεάσουν πολλά από τα χαρίσματα μας όποτε έπρεπε να μας αντιμετωπίσουν με τη μάχη σώμα με σώμα. Δεν πίστευα πως θα ήταν τόσο εύκολο για αυτούς αφού είχαν μάθει να πολεμούν μόνο με τα χαρίσματα που είχαν. Εμείς πάλι, ήμασταν πολύ καλύτεροι από τους Βολτούρι και σε αυτό.

Δεν πίστευα πως είχαμε ελπίδες να νικήσουμε αλλά αυτήν τη εβδομάδα δεν θα την περνούσα ανησυχώντας για το αν την επόμενη μέρα δεν θα ζούσαμε. Οι Βολτούρι θα έφταναν σε λίγες μέρες και όλα ήθελα να κυλούν φυσιολογικά. Όμως είχα φορτωμένα συναισθήματα με ανησυχία και φόβο που δεν εξωτερίκευα στους άλλους. Ήθελα να τους αντιμετωπίσω ακόμα και αν θα σκοτωνόμασταν, τουλάχιστον θα πεθαίναμε πολεμώντας.

Την κρίσιμη μέρα όλοι ήμασταν αναστατωμένοι αλλά αυτό δεν με πτόησε καθόλου, ίσα ίσα, μου άρεσε κατά κάποιο τρόπο όσο τρελό και αν ακούγεται. Ήμουν θυμωμένη με αυτούς που δεν άφηναν την οικογένειά μου ήσυχη.
Οι ώρες δεν κυλούσαν και τόσο εύκολα όσο περιμέναμε και πάλι στο ίδιο ξέφωτο. Είχαν εμείνει μόνο 20 λεπτά πριν φτάσουν σε εμάς. Έχοντας στην αγκαλιά μου τη Ρένεσμι και τον Έντουαρντ προσπαθούσαμε να ηρεμήσουμε και λέγαμε αστεία. Γελούσα πολύ εκείνα τα λεπτά που τα ξέχασα όλα.

Ο Έντουαρντ σφίχτηκε και κατάλαβα ότι είχε έρθει η στιγμή. Είδα μαύρες φιγούρες να έρχονται προς το μέρος μας. Οι Βολτούρι. Φαίνονταν τόσο δυνατοί που για λίγα δευτερόλεπτα σκέφτηκα πως είμαστε νεκροί. Ήταν όλοι ντυμένοι σε σκουρόχρωμους τόνους και ήταν ακόμη πιο τρομακτικοί από την προηγούμενη φορά. Ο Άρο φάνηκε μετά από λίγα δευτερόλεπτα με ένα χαλαρό χαμόγελο στα χείλη. Φαίνονταν κάπως χαρούμενος, ενθουσιασμένος και κάπως σαν να μας κοιτούσε με δέος, δεν ξέρω ποια ήταν η κατάλληλη λέξη. Πάντως ήταν αηδιαστικός που έκανε κάτι τέτοιο, που προσπαθούσε να αφανίσει το είδος του. Αυτοί ήταν σε μια σειρά σε ένα σχηματισμό, εμείς ήμασταν ένας μπροστά ένας λίγο πιο πίσω, ήμασταν ανάκατοι. Δεν μπορούσα να πω πως φοβόμουν εκείνη τη στιγμή. Απλά, όλοι μας ήμασταν ακίνητοι και παγωμένοι.
Ο Άρο μίλησε πρώτος:

-Χαίρομαι που ξανασυναντιόμαστε, είπε με μια φωνή που ήταν γλυκιά αλλά και άχρωμη.

Κανείς δεν απάντησε, έτσι ξανά μίλησε ο Άρο.

-Ξέρετε γιατί ήρθαμε.

Μίλησε ο Έντουαρντ που μπορούσε να διαβάσει το μυαλό του και είπε πως μπορούσαμε να αρχίσουμε τη μάχη και να δώσουν αυτοί το σύνθημα.

Οι Βολτούρι λες και περίμεναν την απάντηση μας. Έκαναν μια πολύ γρήγορη κίνηση για να δώσουν το σήμα της αρχής που μετά βίας μπόρεσα να αντιληφθώ.

Εγώ δεν έτρεξα αμέσως να συμμετάσχω στη μάχη αλλά προσπάθησα να απλώσω την ασπίδα μου. Είδα πως ο Φέλιξ πήγε προς την Ρόζαλι αλλά η Ρόζαλι είχε την προσοχή της σε άλλη κατεύθυνση και δεν ήξερε πως και ο Άλεκ πήγαινε να της επιτεθεί. Εγώ έδρασα αμέσως και έφτασα σύντομα κοντά του και τον πέταξα μακριά της ξεχνώντας την ασπίδα μου εκείνη τη στιγμή. Η Ρόζαλι μόλις κατάλαβε πως κάτι συνέβαινε πίσω της γύρισε απότομα και είδε πως ερχόταν ο Άλεκ επιθετικά ξανά προς το μέρος μας. Μου έκανε νόημα πως μπορούσε να το χειριστεί αυτή.

Δεν κατάλαβα πώς και γιατί…. κάτι με έπιασε, σαν ζαλάδα και έχασα για λίγο την όραση μου όμως όταν την ξαναβρήκα είδα πως σε αυτή τη λίγη ώρα που δεν έβλεπα είχε πέσει η ασπίδα μου παντελώς και είδα πως υπήρχε φωτιά…. και πτώματα να καίγονται… δεν υπήρχε κανένα ίχνος τον Βολτούρι αλλά ούτε και της οικογένειας μου! Πάγωσα και απέμεινα να κοιτάζω τις φλόγες….

Τι είχε συμβεί? Δεν μπορούσα να δεχτώ ότι οι Βολτούρι είχαν εξαφανίσει την οικογένειά μου και εγώ δεν μπόρεσα να τους υπερασπιστώ!!!

Δεν μπορούσα να μείνω άλλο εκεί με τον πόνο να ξεσκίζει την σταματημένη μου εδώ και τόσο καιρό καρδιά. Έφυγα τρέχοντας στο δάσος. Έτρεχα τόσο γρήγορα που παραλίγο να πέσω κάτω βλέποντας τη Ρένεσμι που μόλις με είδε με αγκάλιασε με δύναμη.

-Τι έγινε? τη ρώτησα με την αγωνία να κοντεύει να με τρελάνει.

-Τους σκότωσαν, μου είπε με δάκρυα στα μάτια της.

-Το ξέρω, της απάντησα και την αγκάλιασα πιο σφιχτά πνίγοντας την αβάσταχτη δυστυχία που με διέλυε.

-Τι θα κάνουμε τώρα? με ρώτησε.

-Θα φύγουμε από εδώ, θα πάμε κάπου μακριά όπου θα μπορούμε να είμαστε ασφαλείς, της είπα.

-Ναι, αλλά πού? ρώτησε.

-Δεν ξέρω ακόμη, της απάντησα. Τουλάχιστον έχουμε η μία την άλλη.

Μετά από 3 μήνες…

Στον Καναδά εκείνη η μέρα ήταν ηλιόλουστη και έτσι δεν μπορούσα να βγω να κυνηγήσω και έμεινε και η Ρένεσμι μαζί μου. Ήταν ανήσυχη, το κατάλαβα ότι ήθελε να μου μιλήσει. Δεν την πίεσα μέχρι να αισθανθεί έτοιμη.

-Μαμά δεν στο είπα πιο πριν…. Τον μπαμπά, την Άλις και τον Τζάσπερ, δεν τους σκότωσαν, τους πήραν μαζί τους γιατί θεωρούσαν ότι τα χαρίσματα τους είναι πολύ σημαντικά μου, είπε κάπως αμήχανα.

Έμεινα άφωνη. Δεν μπορούσα να το πιστέψω αυτό που μόλις είπε.

Περίμενα να ηρεμήσω και της απάντησα μετά από λίγα λεπτά.

-Θα πάω να τους βρω τότε, αλλά γιατί δεν μου το είπες νωρίτερα?

-Για ακριβώς αυτόν το λόγο, δεν θέλω να σε σκοτώσουν και εσένα και άμα είναι να πας εσύ τότε θα έρθω κι εγώ μαζί σου.

-Δεν θα με σκοτώσουν αλλά αν τα καταφέρουν δεν θέλω να πάθεις και εσύ κάτι…

-Μαμά, δεν θα χωριστούμε!

Ήξερα πως ήταν πολύ επικίνδυνο αλλά είχε απόλυτο δίκιο. Καλύτερα να αντιμετωπίζαμε τους Βολτούρι μαζί.

Μετά από 2 μέρες είχαμε φτάσει στην Βολτέρα. Ήξερα πως μας περίμεναν και ήμουν απόλυτα προετοιμασμένη για όσα μας περίμεναν. Μπήκαμε από την πύλη και ήξερα πού θα τους έβρισκα. Φτάσαμε στην είσοδο του δωματίου όπου βρισκόταν ο Άρο, τα αδέλφια του και η φρουρά. Άνοιξα αποφασισμένη την πόρτα και είχα δίκιο. Ήταν εκεί αλλά όχι μόνο αυτοί αλλά ήταν και η Άλις και ο Τζάσπερ και …ο Έντουαρντ….. Δεν μπορούσα να τραβήξω το βλέμμα μου από πάνω του αν και αντιπαθούσα το γεγονός να είναι υπό την εξουσία των Βολτούρι. Η Ρένεσμι είχε μείνει έξω από το δωμάτιο .Έφτασα μερικά μέτρα απέναντι από τον Άρο που χαμογέλασε βλέποντάς με.
-Μπέλλα! χαίρομαι που σε βλέπω, μου είπε.

-Ναι, κι εγώ. του είπα ψυχρά.

-Έλα Μπέλλα. γιατί με αντιπαθείς τόσο; Έκανα κάτι; είπε λες και ήταν αθώος!

-Εμένα προσωπικά τίποτα.

-Γιατί ήρθες μέχρι εδώ?

-Θέλω να γίνω μέλος των Βολτούρι.

-Αυτό δεν το περίμενα, φυσικά και να σε δεχτούμε, είσαι πολύ ιδιαίτερη, είπε.

-Όμως με τη Ρένεσμι τι θα γίνει ?ρώτησα.

-Χμμμ… μπορούμε να την κρατήσουμε και αυτή άμα δέχεται. Είδα τον Έντουαρντ να παγώνει προς στιγμή και ήρθε και στάθηκε δίπλα μου αλλά δεν μπορούσα να τον καθησυχάσω ότι όλο αυτό ήταν ένα κόλπο να τους πάρουμε από εκεί.

-Είναι έξω, καλέστε την να σας πει.

Η Ρένεσμι μπήκε μέσα και στάθηκε δίπλα μου.

Ο Άρο πλησίασε περισσότερο και της έπιασε το χέρι.
–Ρένεσμι, η Μπέλλα πρότεινε να γίνει μέλος μας και την δεχτήκαμε. Θες να μείνεις και εσύ? τη ρώτησε με ένα γλυκό χαμόγελο.

Η Ρένεσμι τα είχε χαμένα και κατάλαβα πως απάντησε μέσω του χαρίσματος της και ο Άρο το είπε δυνατά:
–Η Ρένεσμι δέχτηκε να μείνει! είπε χαρούμενα.

Είχαμε συγκεντρωθεί όλοι από την εναπομείναντα οικογένειά μου. Τώρα ήταν η ευκαιρία να δράσω. Έβαλα την ασπίδα ως προστασία και έκανα νόημα στους άλλους ότι φεύγαμε.

Ο Άρο και ο Κάιος αμέσως το αντιλήφθηκαν αλλά δεν μπορούσαν να μας σταματήσουν. Γρήγορα βγήκαμε όλοι από την αίθουσα και αρχίσαμε να τρέχουμε αθόρυβα στο διάδρομο όμως είδα πως η Τζέιν και ο Ντιμίτρι το κατάλαβαν και μας κυνήγησαν. Ο Ντιμίτρι πρόλαβε τον Έντουαρντ και ο Έντουαρντ σε ένα δευτερόλεπτο πάλης βρήκε την κατάλληλη στιγμή και τον αποκεφάλισε. Δεν ξέρω από πού και από τι, αλλά άναψε μια φλόγα πάνω στον Ντιμίτρι και η οποία εξαπλώθηκε σε όλο του το σώμα. Δεν μείναμε να κοιτάζουμε. Η Τζέιν είχε εξαφανιστεί, μάλλον θα πήγε πίσω να φωνάξει ενισχύσεις αφού δεν μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο χωρίς το χάρισμα της και αυτό ήταν κακό και σήμαινε πως δεν είχαμε χρόνο.

Τρέξαμε πολύ γρήγορα και φτάσαμε επιτέλους στην πύλη. Βγήκαμε έξω στο δρόμο, ήταν χαράματα οπότε δεν κινδυνεύαμε να εκτεθούμε στον ήλιο και να μας δει κάποιος άνθρωπος. Τρέχαμε για πολύ ώρα προσπαθώντας να ξεφύγουμε από τη στρατιά των βρικολάκων που μας ακολουθούσε και ήξερα πως θα μας έπαιρνε αρκετά για να βρούμε κάπου να μείνουμε κατά τη διάρκεια της μέρας. Τελικά βρήκαμε ένα παλιό ακατοίκητο σπίτι κάπου στο δάσος αρκετά μακριά από τη Βολτέρα. Όλοι ελπίζαμε ότι οι Βολτούροι δεν θα ρίσκαραν την ανωνυμία τους και θα μας άφηναν να φύγουμε.
-Πού θα πάμε? ρώτησε ο Τζάσπερ.

-Μπέλλα εκεί που μένατε με την Ρένσμι αυτόν τον καιρό είναι ιδανικός τόπος, αποκρίθηκε η Άλις.

-Σε μια μικρή πολύ στον Καναδά, απάντησε η Ρένεσμι στον Τζάσπερ που δεν είχε ακόμη καταλάβει.

-Ώρα για καινούρια αρχή είπε ο Έντουαρντ αγκαλιάζοντας με επιτέλους μετά από όλους αυτούς τους μήνες χωρισμού μας.
-----------------------------

Επιτέλους φτάσαμε εκεί που μέναμε με τη Ρένσμι τους τελευταίους μήνες. Δεν ήταν μεγάλο το σπίτι αλλά ήταν αρκετά ευρύχωρο.

-Ωραίο είναι είπε η Άλις καθώς το εξερευνούσε με ενδιαφέρον.

-Μπορούμε να μείνουμε εδώ είπε ο Έντουαρντ. Θα είμαστε ασφαλείς από τους Βολτούρι εφόσον δεν έχουν πια τον Ντιμίτρι στην ομάδα τους.
-Ναι, συμφώνησα.

Εκείνη το βράδυ καθόμασταν όλοι στο καθιστικό του σπιτιού με τον Έντουαρντ δίπλα μου να χαϊδεύει τα μαλλιά μου και μάλλον φαίνονταν πως σκεπτόμασταν όλοι τα ίδια πράγματα, όσα είχαν συμβεί στην Ιταλία.

-Γιατί ήρθες και μας πήρες? ρώτησε ο Έντουαρντ εμένα κοιτώντας με στα μάτια έντονα. Γιατί ρισκάρατε τις ζωές σας?

-Δεν θα μπορούσα να σε αφήσω εκεί… σε αγαπώ και θα σ’ αγαπώ πάντα, του απάντησα κοιτώντας τον με λατρεία. Έσκυψε και με φίλησε και είπε απλά:

-Κι εγώ.

Αξια

Μπραβο στην VampierQueen ..... και στα υπολοιπα παιδια Theodan & Νicky Cullen

Απο την πλευρα μου θα ηθελα να ευχαριστησω οσους με υποστηριξαν με την ψηφο τους

Θελω να τονισω για μια φορα οτι για μενα αυτος ο διαγωνισμος ηταν κατι ιδιαιτερο...... ευχαριστιομουν καθε λεξη και παραγραφο που εγραφα και ημουν βαθια συγκινημενη που εγραφα τον επιλογο της αγαπημενης μου Saga

Για μενα δεν ηταν ενας απλος διαγωνισμος...... ηταν ενας φορος τιμης .... με εκανε να αναπωλησω μερες ενδοξες που ειχα ζησει μεσα στο forum , βραδια που χανομασταν μεσα στον κοσμο του Twilight Saga ( καμπηλο παλτο, αραχτουφαντα νυχτικα και ανατομια Πατινσον ) και γραφοντας μινι ιστοριες για τους αγαπημενους μας ηρωες χαιρομασταν τα μαλα......

Αυτα ....υπογραφη.... Ματωμενος Κυκνος

Μπράβο στη νικήτρια αλλά και σε όλους τους συμμετέχοντες!
Ευχαριστώ όσους αφιέρωσαν τον χρόνο τους για να διαβάσουν τις ιστορίες μας!
Ελπίζω αυτός ο διαγωνισμός να αποτελέσει το έναυσμα για ακόμη περισσότερους με ακόμα περισσότερες συμμετοχές! Until then...

Σπόιλερ:

Συγχαρητηρια στην νικητρια αλλα και σε ολους οσους πηραν μερος...

Συγχαρητηρια σε ολουςςς!!!!!!!

Teodan τα σπαει το σποιλερ

συγχαρητήρια στην νικήτρια!!
και φυσικά και στους υπόλοιπους διαγωνιζόμενους

συγχαρητήρια σε όλους

Συγχαρητηρια στη νικητρια και σε ολους τους διαγωνιζομενους...


δωσατε ολοι τον καλυτερο σας εαυτο!

Εγω...τι να πω;
Δεν περιμενα την πρωτη θεση...
Ευχαριστω παρα παρα πολυ για την τιμη που μου κανατε, να διαβασετε την ιστορια μου αλλα και να την ψηφίσετε!!!!

Ολες οι ιστοριες ηταν πολυ ωραίες, συγκινηθηκα οταν τις διαβαζα!
Συγχαρητηρια σε ολους μας ανεξαρτητως θεσης!

Συνχαρητησια σε ολους οσους ελαβαν μερος και φυσικα στην νικητρια!!!!


Και μην ξεχνατε οτι ερχεται ο δευτερος γυρος οπου μπορειτε να λαβετε μερος ολοι!!!!

Συγχαρητηρια VampireQueen!!!

Καθως συγχαρητηρια στους υπολοιπους συμμετεχοντες!!

Και μην ξεχνατε τα καλυτερα επονται!!

συγχαριτηρια VampireQueen και σε ολουσ!!!! ολεσ οι ιστοριεσ ηταν τελειεσ!!!! γραφοντασ την συνεχεια τησ αγαπημενησ μου σειρασ βιβλιων που δεν χορταινω να διαβαζω το διασκεδασα παρα πολυ!!!!!! και παλι μπραβω σε ολουσ!!!!!!!!