Τι και αν δεν θυμάμαι έχω εσένα

Αν και νέο μέλος θα ήθελα να μοιραστώ μια ιστορία που γράφω όταν έχω ελεύθερο χρόνο πιο πολύ για να μην ξεχνώ και τα ελληνικά μου δεν είναι και τίποτα σπουδαίο δεκτά όλων τον ειδών τα σχόλια ευχαριστώ


Χωρίς παρελθόν ένα μέρος τελείως παράξενο για μένα, μια κοπέλα που γονατισμένη κοιμάται ήρεμα δίπλα μου, δεν ξέρω το όνομα μου, ούτε από που είμαι. Φαίνεται πως είμαι τραυματισμένη, πως απέκτησα όμως αυτές τις πληγές;

σε έναν κόσμο τελείως διαφορετικό από αυτόν που ξέρουμε ένα μέρος βγαλμένο από θρύλους παλιάς ίσως εποχής μια κοπέλα με άγνωστο παρελθόν βρίσκεται λιπόθυμη κοντά σε ένα ποτάμι. Μια περαστική που θα είναι η σωτηρίας της θα γίνει το μόνο άτομο που θα εμπιστεύεται. Αυτό που δεν γνωρίζει η πρωταγωνίστρια είναι πως ακόμα και αν είναι από άλλο κόσμο η ίσως άλλη εποχή δεν είναι η μόνη που βρίσκεται εκεί τα άτομα που τις χάρισαν αυτές τις πληγές την κυνηγούν. Ένα τρελό ταξίδι θα αλλάξει και τις ζωές των δυο κοριτσιών, για την αναζήτηση του παρελθόντος και ένας δυνατός δεσμός που θα δημιουργηθεί θα είναι η σωτήρια η καταδίκη τους. Χωρίς τίποτα τα δύο κορίτσια θα προστατέψουν η μια την άλλη, όσο για τον εχθρό; Πάντα θα είναι εκεί, ο λόγος μόνο η Asuna Ξέρει που όμως αδυνατεί να θυμηθεί

Γιατί πρέπει όλες τις δουλειές να τις κάνω εγώ, δεν είναι δίκαιο. Κατηφόριζα το δρομάκι που οδηγούσε έξω από το χωριό προς το ποτάμι, τα αδέλφια μου πάντα την έβγαζαν καθαρή λόγο τις φρουράς. ‘πρέπει να ξεκουράζονται όταν είναι σπίτι’ συνήθιζε να μου λέει η μητέρα μου όταν παραπονιόμουν και έτσι κατέληγα να την πληρώνω εγώ. Είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει όταν ένας εκκωφαντικός ήχος διέλυσε την ηρεμία και ένα φως έσκιζε τους ουρανούς. Σαν φλεγόμενη σφαίρα έπεφτε κάτι προς το ποτάμι, άρχισα να τρέχω προς το μέρος του λες και με καλούσε
Αυτό που αντίκρισαν τα μάτια μου λίγα λεπτά αργότερα έκανε το αίμα στις φλέβες μου να παγώσει έβαλα το χέρι στο στόμα για να συγκρατήσω τις φωνές. Μια κοπέλα κοντά στην ηλικία μου λιπόθυμη λίγα μέτρα πιο πέρα, πλησίασα αργά προς τα μέρος της τα ρούχα της ήταν τελείως διαφορετικά από αυτά που είχα συνηθίσει. Λεπτή με μαύρα μαλλιά και σημάδια που έμοιαζαν με άγνωστη γλώσσα στο ένα της χέρι. Όμως αυτό που με σόκαρε ακόμα πιο πολύ ήταν οι πληγές που κάλυπταν τεράστιο μέρος του σώματα τις. Χωρίς να χάνω λεπτό γονάτισα δίπλα της και την ενέβασα στην πλάτη μου έπρεπε να την πάω σε κάποιον αν την άφηνα έτσι θα πέθαινε.
Έτρεχα με όλη μου την δύναμη όταν μέσα από τα πυκνά δέντρα άρχισα να αντικρίζω το χωριό μου. Δεν έχασα λεπτό και μπούκαρα στο σπίτι . «Γιούρι φώναξε την μητέρα» η μικρή μου αδελφή που είχε ξεπροβάλει από την πόρτα του δωματίου της βγήκε μονομιάς . Λίγα λεπτά αργότερα η μητέρα μου είχε φτάσει. «Ποια είναι αυτή» φώναξε αμέσως και άρχισε να γεμίζει με νερό στην κανατά. « Μπρουκ, γρήγορα βρες τις γάζες που χρησιμοποιούν τα αδέλφια σου και φέρτες», χωρίς καμιά αντίρρηση έτρεξα στο δωμάτιο τους, για καλή μου τύχη ήξερα που τις έχουν και δεν άργησα να επιστρέψω πίσω. Με σοβαρό βλέμμα η μητέρα μου γύρισε προς το μέρος μου « θα προσπαθήσω να σταματήσω την αιμορραγία όμως δεν μπορώ να κάνω πολλά, πρέπει να βρεις τον Κάναμε-καν πάση θυσία, ίσως να μην τα καταφέρει για πολύ ακόμα η κοπέλα».
Χτυπούσα σαν τρελή την πόρτα του Κάναμε-καν ‘ σε παρακαλώ κάνε να είναι σπίτι’. Το φως της βεράντας άναψε και ένας ηλικιωμένος άντρας εμφανίστηκε στην πόρτα, χωρίς να χάνω στιγμή του εξήγησα την κατάσταση και αρχίσαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσε να κατευθυνόμαστε προς το σπίτι μου.



Όνομα – (καν/τσαν) είναι ιαπωνικό και μπαίνει μετά από ένα όνομα απευθύνετε το καν σε αγόρια και το τσαν για κοπέλες πιο μικρές από κάποια άλλη
όνομα – σαμα απευθύνετε σε άτομα που δεν είμαστε πολύ κοντά και τους σεβόμαστε πολύ ή άπλα τους σεβόμαστε πολύ
όνομα –σαν από μια κοπέλα σε μια μεγαλύτερη κοπέλα
όνομα- σενπαϊ όταν απευθύνεσαι σε ανώτερο σου αν είσαι πρωτοετής σε δευτεροετή και οτιδήποτε με κατάταξη

Ήταν όλα τόσο σκοτεινά δεν είχα την δύναμη ούτε να ανοίξω τα μάτια μου, μπορούσα όμως να ξεχωρίσω μια αντρική άγνωστη απόμακρη φωνή που συζητούσε. Δεν ξέρω πόση μου πήρε όταν , άνοιξα δειλά τα μάτια μου. Βρισκόμουν ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι, τα χέρια μου ήταν τυλιγμένα με γάζες, σκαναρα λίγο τον χώρο όταν αντιλήφτηκα μια κοπέλα γονατισμένη δίπλα να ακουμπά στο κρεβάτι. Ο ύπνος της ήταν τόσο ήρεμος, προσπάθησα να ανασηκωθώ αλλά μάταιο, ένας οξύς πόνος διαπέρασε ολόκληρο το κορμί μου κάνοντας με να μορφάσω από πόνο.
«Δεν πρέπει να κουράσεις τον εαυτό σου, τα τραύματα σου είναι ακόμα σοβαρά» . Η άγνωστη κοπέλα είχε σηκωθεί από το πάτωμα και έκατσε στην άκρη του κρεβατιού. Άφησα για άλλη μια φορά το βλέμμα μου να περιπλανηθεί στον χώρο, η αντρική φωνή που είχα ακούσει πιο πριν τώρα δεν αντηχούσε πουθενά, επικρατούσε παντού ησυχία. Μπορούσα άνετα να ακούσω την κοπέλα που ανέπνεε. Δεν ήξερα που πρησκόμουνα ούτε και τον λόγο που ήμουν εκεί. Καθώς εγώ προσπαθούσα να βρω απαντήσεις στα ερωτήματα, η άγνωστη κοπέλα με παρατηρούσε χωρίς να φύγει στιγμή το βλέμμα της από πάνω μου.

Κατηφόριζα τρέχοντας με όλη μου την δύναμη τον λόφο που έβγαζε έξω από το χωριό δεν είχαν περάσει πολλές μέρες από τότε που είχα ανακτήσει όλες τις δυνάμεις όταν άρχισα να τρέχω σαν δαιμονισμένη μακριά. Μέσα σε μόλις λίγες μέρες είχα μάθει τα πιο βασικά , όπως το ότι βρισκόμουν σε ένα χωριό που έμεναν οι στρατιώτες της βασιλικής φρουράς, δεν είχα γνωρίσει όμως τα αδέλφια που όλο ανέφερε η Μπρουκ η κοπέλα που φαίνεται μου είχε σώσει την ζωή, αλλά είχα την ατυχία να γνωρίσω τον πατερά της που μόνο στον τοίχο δεν με είχε κολλήσει για ανάκριση. Μακάρι να ήξερα πια είμαι όλα όσα απαιτούσε να μάθει ήταν ερωτήματα που ήδη με βασάνιζαν, γιατί δεν θυμόμουν τίποτα, γιατί ήμουν τραυματισμένη αλλά κυρίως ήταν όντως το πραγματικό μου όνομα Asuna;
Κάτι μέσα μου, μου έλεγε να φύγω όσο πιο μακριά μπορούσα ότι πλησίαζε κίνδυνος, ή μάλλον ήξερα τι ήταν αυτό που με είχε κάνει να φύγω σαν κυνηγημένη. Η σκηνή που είχε ξεπροβάλει Ο πατέρας της Μπρους στο δωμάτιο πριν καν χάραξη ο ήλιος φαινόταν τρομακτικός στις σκιές καθώς έσκυβε από πάνω μου διατάζοντας με να φύγω χωρίς να το καταλάβει κανείς όσο πιο μακριά. Πέρασε πάνω από ώρα όταν άρχισα να λαχανιάζω και σταμάτησα να ξεκουραστώ κάτω από ένα δέντρο, μπορεί να είχα αρκετή δύναμη για να κινούμε και να τρέχω αλλά κάποιες από τις πληγές μου δεν είχαν θεραπευτή τελείως. Ξεκουράστηκα για λίγη ώρα και συνέχισα το ταξίδι με προορισμό το άγνωστο δεν ξέρω πόση ώρα είχε πια περάσει όταν οι αχτίνες του ηλιου δύσκολα ξεπρόβαλαν πια από τα πυκνά δέντρα. Βρήκα ένα δέντρο που σχημάτιζε κάτι σαν βαθιά τρύπα και αποφάσισα να κατασκηνώσω για την νύχτα.

Το ξημέρωμα με βρήκε κουρασμένη και εξαντλημένη για αυτό και είχα αποφασίσει να αφιερώσω το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας στην εύρεση τροφής, δεν ήξερα πως αλλά κάτι θα έβρισκα. Είχαν περάσει γύρα στο δέκα ή κε περισσότερα λεπτά όταν ανακάλυψα ένα άλλο μονοπάτι που οδηγούσε μάλλον έξω από το δάσος. Άρχισα να το κατηφορίζω για πολύ ώρα, ‘ίσως τελικά και να ταν λάθος επιλογή το μονοπάτι’. Οι σκέψεις και τα παράπονα μου διακοπήκαν αρκετά γρήγορα όταν μια κραυγή όχι πολύ μακριά από μένα αντήχησε σε όλο το μέρος. Μια δεύτερη γυναικεία ξανά φωνή ακούστηκε λίγες στιγμές πιο μετά. Χωρίς να ξέρω που ήταν ή τι συνέβαινε άρχισα να τρέχω μέσα από τα πυκνά δέντρα αφήνοντας όσα κλαδιά εξείχαν να πληγώνουν τα απροστάτευτα από ρούχα σημεία του κορμιού μου. Δεν πέρασε πολύ ώρα όταν η ίδια γυναικεία φωνή ακούστηκε πολύ πιο κοντά μου, μόνο που τώρα μπορούσα να ακούσω και πολλές αντρικές φωνές να μιλούν και να γελανε.
Σταμάτησα πίσω από έναν ψηλό θάμνο, τώρα μπορούσα να διακρίνω μια ομάδα αρκετά μεγάλη με οπλισμένους άντρες, που περικύκλωναν τρία άτομα. Δυο από αυτά ήταν δυο νεαρές κοπέλες γύρο στην ηλικία τις Μπρουκ τις κοπέλας που με είχε σώσει, και δίπλα τους ένας πιο ψηλός νεαρός να παρακαλεί από όσο είχα καταλάβει να τους αφήσουν, και οι τρεις τους ήταν πολύ κομψά ντυμένοι σε σύγκριση με τους άντρες που φαινόταν απειλή. Τα παρακάλια τον κοριτσιών δεν έκαναν τίποτα και τρις από τους άντρες πλησίασαν την μικρότερη γελώντας, ο καλοντυμένος νεαρός προσπάθησε ν τους εμποδίσει με αποτέλεσμα να τον χτυπήσουν με ένα από τα ξυλά που κρατούσαν.
Χωρίς να χάσω στιγμή πετάχτηκα πάνω από τον θάμνο και έτρεξα προς το μέρος τους, τώρα πια ήξερα ποιος ήταν η σίγουρη απειλή και ποιος έπρεπε να προστατευτεί. Λες και το σώμα μου είχε εκπαιδευτή για χρόνια όρμησα στον πρώτο άντρα που βρισκόταν κοντά μου και τον πέταξα με την πλάτη σε ένα δέντρο που υπήρχε. Τους είχα πιάσει απροετοίμαστους και αυτό μου έδωσε την ευκαιρία για ακόμη μια επίθεση πριν την αντεπίθεση, ο άντρας που τώρα κατευθυνόμουν δεν με περνούσε και πολύ στο ύψος πράγμα που με σύμφερε. Με μια κλοτσιά στην κοιλιά σωριάστηκε αμέσως κάτω.
Τώρα πια είχα να τα βάλω με άλλους πέντε οπλισμένους με ρόπαλα άντρες. Με την άκρη του ματιού μου είδα τον άλλο άντρα να τρέχει με φόρα προς το μέρος μου σημαδεύοντας με , με το όπλο του. «Αργός» του φώναξα καθώς γυρνούσα το σώμα μου προς την αντίθετη πλευρά και σηκώνοντας τις γροθιές μου, δεν τον πετυχα δυνατά αλλά δεν είχα ευκαιρία για δεύτερη προσπάθεια αυτός που στεκόταν από πίσω μου είχε σηκώσει το ρόπαλο και με σημάδευε. ΙΣΑ που πρόλαβα να το αποφύγω και με το δεξί μου πόδι τον χτύπησα στο κεφάλι. Έχασε την ισορροπία του με αποτέλεσμα να χαλαρώσει την λαβή στο ρόπαλο δίνοντας μου την ευκαιρία να το πάρω εγώ. Όλα γίνονταν τόσο γρήγορα , θα μπορούσε να πει κανείς ‘όσο δυο χτύποι της καρδίας’. Όταν πια δεν υπήρχε κανείς άλλος που θα μπορούσε να φανεί απειλή για μένα χαλάρωσα την λαβή γύρο από το ρόπαλο και το άφησα να πέσει στο έδαφος, μόνο ένας από τους άντρες είχε τις αισθήσεις του αλλά δεν έκανε καμιά απειλητική κίνηση προς το μέρος μου.
«Σε παρακαλώ, μην μου κάνεις κακό», είχε σκύψει στο χώμα καθώς έλεγε αυτά. Δεν είπα τίποτα αλλά ο καλοντυμένος νεαρός που βρισκόταν με τις κοπέλες πιο πίσω άρχισε να βηματίζει προς το μέρος μου. Τον παρακολουθούσα ήρεμα, οι κινήσεις του δεν είχαν τίποτε το απειλητικό και έτσι δεν υπήρχε λόγος να κρατήσω άλλο την αμυντική μου στάση. Όταν πλέον είχε σταθεί ακριβώς μπροστά μου απλώνοντας αργά το χέρι του προς το μέρος μου χαμογελώντας. « Εγώ και οι αδελφές μου θέλουμε να σε ευχαριστήσουμε» έκανε μια παύση για λίγο και συνέχισε, «χωρίς εσένα δεν νομίζω να είχαμε γλυτώσει». Του έγνεψα με το κεφάλι ότι καταλάβαινα την κατάσταση, δεν φάνηκε να τον ενοχλεί που δεν του είχα δόση το δικό μου χέρι.
«Πως θα μπορούσαμε να σου το ξεπληρώσουμε; Υπήρξες μεγάλη βοήθεια για μας» η μεγαλύτερη κοπέλα είχε σταθεί λίγο πιο πίσω από τον νεαρό χαμογελώντας μου επίσης. «δεν χρειάζεται», ήταν το μόνο που απάντησα. Αλλά φαίνετε πως η κοιλία μου είχε αντίρρηση. Ο νεαρός γέλασε όχι πολύ δυνατά «επέτρεψε μας να σου κεράσουμε ένα γεύμα φαίνεσαι κουρασμένη και πεινασμένη». Δεν απάντησα τίποτα στην πρόσφορα που μόλις μου είχε κάνει. Η μικρότερη κοπέλα τώρα έτρεχε προς το μέρος μου πιάνοντας απαλά το δεξί μου χέρι και σταματώντας δίπλα μου. «Δεν έχεις τίποτα να για ανησυχείς, δεν μένουμε μακριά» με κοίταξε για λίγες στιγμές « Με λένε Λίζα». Το χαμόγελο της μεγάλωσε και με μια κίνηση του ελεύθερου χεριού της έδειξε προς την άλλη κοπέλα « αυτή είναι η μεγαλύτερη αδελφή μου Μπελλα» , η αδελφή της ακόμα μου χαμογελούσε και γύρισε προς τον νεαρό, αλλά πριν προλάβει να πει κάτι.
«Με λένε Σεμπάστιαν και είμαι ο κόμης του κάστρου που σου ανέφερε η μικρή μου αδελφή, επέτρεψε μου να ανταποδώσω την χάρη φιλοξενώντας σε για όσο καιρό θες» και με αυτό τα άγνωστα πρόσωπα είχαν αποκτήσει ταυτότητα.