Είκοσι χρόνια φαγούρα

Η βροχή έπεφτε ολοένα και δυνατότερα, καθώς περπατούσα άτσαλα, ανεβαίνοντας την Σόλωνος. Δεν έβλεπα που πήγαινα, ούτε και μ’ ένοιαζε. Δεν ήμουν εκεί έχοντας έναν συγκεκριμένο σκοπό. Απλά ήθελα να περπατήσω, να αναπνεύσω στον υγρό αέρα του κέντρου, ξεπλυμένον από τα καυσαέρια, να αφήσω το μυαλό μου να χαθεί μέσα στο βουητό των δρόμων. Να μη σκέφτομαι. Ή μάλλον, να σκέφτομαι ακόμα περισσότερο.

Κοίταζα γύρω μου τους ανθρώπους, κρυμμένους πίσω από πολύχρωμες ομπρέλες, μέσα στα παλτά τους, κάτω από τα καπέλα τους. Όμως εγώ δεν ήθελα τίποτα από όλα αυτά. Ήθελα η βροχή να μπορούσε να μπει μέσα μου, να σβήσει όλα όσα με έκαιγαν και με βασάνιζαν και να ξεχνούσα. Κοίταξα αφηρημένη τον εαυτό μου σε μια βιτρίνα. Τι ήθελα εγώ εκεί; Δεν έπρεπε να περπατάω σ’ αυτούς τους δρόμους. Ήταν επικίνδυνο. Ήταν λάθος. Ήταν σα να πήγαινα γυρεύοντας για μπελάδες. Κοντοστάθηκα, έτοιμη να αλλάξω κατεύθυνση, κι ύστερα πείσμωσα, και συνέχισα το δρόμο μου. Χρόνια περπατούσα πάνω κάτω αυτόν τον συγκεκριμένο δρόμο. Ποτέ δεν είχε συμβεί τίποτα.

Ο τσουχτερός αέρας με χτύπησε θυμωμένα, τα μαλλιά μου τα ένιωθα πια βρεγμένα. Εντάξει, τη χρειαζόμουν μια πνευμονία, αποφάσισα. Θα μου έκανε καλό. Κοίταξα περιφρονητικά τις ζεστές καφετέριες που με προσκαλούσαν στην άλλη πλευρά της πλατείας. Όχι. Δε θα υπέκυπτα.

Ή τουλάχιστον αυτό νόμιζα, γιατί το επόμενο δευτερόλεπτο, κάποιος φώναξε το όνομά μου, ή έτσι μου φάνηκε. Δε στάθηκα, συνέχισα. Σίγουρα δεν είχα ακούσει καλά.

«Ασπασία!»

Υπήρχε κάτι γνωστό σ’ αυτή τη φωνή, κάτι που με έκανε να σταματήσω και να γυρίσω. Κακώς. Πολύ κακώς.

Όταν τον είδα, δεν ήμουν σίγουρη ότι έβλεπα καλά. Όχι ότι κάτι δεν πάει καλά με την όρασή μου. Αλλά πώς να εξηγήσω ότι βγήκε από την διπλανή καφετέρια που μόλις είχα προσπεράσει, κι ερχόταν σχεδόν τρέχοντας προς το μέρος μου;

Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο εκείνη τη στιγμή. Η επιβεβαίωση των φόβων μου; Το φοβερό ωστικό κύμα που εξαπέλυε ακούσια, πάνω μου αποκλειστικά, κάθε φορά που τον έβλεπα; Η αδυναμία του μυαλού μου να βρει μια πιθανή εξήγηση γι’ αυτό που συνέβαινε; Πάντως, σε κάθε περίπτωση, το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Ήμουν απολύτως βέβαιη ότι έστεκα σαν κεραυνοβολημένη βρεγμένη γάτα, με τα μάτια μου να τον κοιτάζουν …πώς άραγε; Ανέκφραστα; Ή ακόμη χειρότερα, τρομαγμένα;

«Περίμενε!» μου ξαναφώναξε, πλησιάζοντάς με. «Χριστέ μου, πού πας μ’ αυτή τη βροχή;»

Α, ωραία. Τώρα, μάλιστα. Τώρα θα με περνούσε και για ανισόρροπη. Όχι ότι αυτή ήταν η μοναδική αφορμή που του είχα δώσει, αλλά ήταν ανάγκη να επιβεβαιώνομαι συνεχώς; Δεν υπήρχε πιθανότητα να βγάλω λέξη από το στόμα μου, διότι ακόμη και να μπορούσα να κινήσω τους κατάλληλους μυς, δεν υπήρχε καμμία πιθανότητα να βρω κάτι να πω. Ούτε καν «γεια». Ήταν λες κι ο εγκέφαλός μου έκοβε μαχαίρι κάθε τρόπο επικοινωνίας, σαν να απομονωνόταν για να προστατευτεί από κάτι απειλητικό, μολυσματικό, επικίνδυνο. Και μέσα στα κλάσματα του δευτερολέπτου που μεσολάβησαν μέχρι να μιλήσει εκείνος ξανά, απόρησα που μπορούσα ακόμα να διατάζω το σώμα μου να στέκεται όρθιο, έστω και μ’ αυτό το αξιολύπητο ύφος στα μούτρα μου.

«Ασπασία …καιρό έχω να σε δω.» Μου μισοχαμογέλασε αμήχανα.

Και φυσικά είχε καιρό να με δει. Αφού τον απέφευγα όπως ο διάβολος το λιβάνι. Νομίζω πως κούνησα ελαφρά το κεφάλι μου, συμφωνώντας, και ασυναίσθητα, τραβήχτηκα λίγο πιο μακριά του. Είδα το χέρι του να κινείται αντανακλαστικά, λες κι ήθελε να με σταματήσει. Μα τι σκεφτόμουν; Λες κι ήμουν σε θέση να διακρίνω λεπτομέρειες, μέσα σε κείνη την πολύχρωμη και πολύβουη παραζάλη που καταλάμβανε το σύμπαν γύρω μου. Κι η βροχή απλά δυνάμωσε εκείνη τη στιγμή.

«Θα γίνουμε μούσκεμα» ήταν η εύστοχη παρατήρησή του, καθώς με τράβηξε προς το πεζοδρόμιο.

«Αν κι εσύ είσαι ήδη βρεγμένη.» Το χαμόγελο του έγινε ακόμα πιο πλατύ, κι ήθελα, μιας και δεν ήταν σωστό να τον κλωτσήσω, απλώς να μπορούσα να μιλήσω, για να τον κάνω να σταματήσει να φαίνεται τόσο ενοχλητικά χαρούμενος. Μα, τι στο καλό ήθελε από μένα;

«Λοιπόν;» Δεν ξέρω, ζαλίζομαι-αυτό ήταν η ειλικρινής απάντηση, αν ποτέ θα του την έδινα.

«Θα πιεις ένα καφέ μαζί μου;»

«Τι πράγμα;» Για δες, μίλησα! Και τι είπα;

Εισέπραξε τη δυσπιστία μου υπομονετικά, σαν κάτι αναμενόμενο. Κι έκανε ένα βήμα πιο κοντά μου, παραβιάζοντας την απόσταση ασφαλείας ανάμεσά μας.

«Είναι η γιορτή μου σήμερα» με πληροφόρησε. «Θα μου χαλάσεις το χατήρι;»

«Συγνώμη, δεν κατάλαβα»

Συνέχιζα να βρίσκομαι μεταξύ φθοράς κι αφθαρσίας, στη θέση εκείνη όπου ο ακροβάτης χάνει την ισορροπία του κι όμως ελπίζει ότι δε θα πέσει απ’ το σκοινί.

«Πάμε μέσα.» Δεν ήταν ερώτηση, δεν ήταν παράκληση, ήταν δήλωση. «Μπορούμε να τσακωθούμε καλύτερα χωρίς τη βροχή και το κρύο.»

Δεν μπορούσα να αντισταθώ, καθώς με τραβούσε από το χέρι. Από το χέρι! Μου κρατούσε το χέρι! Ένιωσα προδομένη από τις υποκριτικές μου αισθήσεις, που τον καλωσόριζαν και παραδίδονταν αμαχητί.

«Ένας Θεός ξέρει πόσο μου έλειψε το να καυγαδίζω μαζί σου!» μουρμούρισε, ίσα ίσα για να το ακούσουν τα δικά μου αυτιά, κι άνοιξε την πόρτα σπρώχνοντας με μέσα στην καφετέρια. Η ζέστη στην ατμόσφαιρα έκανε το δέρμα μου να μυρμηγκιάσει, αλλά δεν ήταν ο μόνος λόγος. Γύρισα και τον κοίταξα, και προσπάθησα να ξεκαθαρίσω με ποια ερώτηση θα ξεκινούσα. Μου ανταπέδωσε το βλέμμα αποφασιστικά, επιβλητικά και το ήξερα από εκείνη τη στιγμή ότι ήμουν χαμένη από χέρι. Αλλά ούτε κι αυτό ήταν νέο. Ήμουν χαμένη εδώ και πολύ καιρό.

Όχι δε θυμάμαι πώς έφτασα σε κείνο το μικρό τραπέζι, στην πιο ήσυχη γωνιά της καφετέριας, ούτε πώς κάθισα. Δε θυμάμαι τίποτα από τις κινήσεις που έκανα, πολύ απλά, γιατί δεν τις έκανα εγώ, αλλά ο αυτόματος πιλότος. Μόνο όταν βρέθηκα να κάθομαι, τότε ξανά πήρε μπροστά ο εγκέφαλος. Το ’χα κάψει, και το ‘ξερα. Αλλά τώρα τι ακριβώς θα έκανα;

Κάθισε κι εκείνος απέναντί μου, σε μια γωνία στρατηγικά επιλεγμένη, ώστε δεν γινόταν να κοιτάξω πουθενά αλλού, μόνο αυτόν. Ή τον τοίχο. Ή το ταβάνι. Ή το πάτωμα.Ώρες ώρες τον μισούσα. Πιο πολύ από το συνηθισμένο.

"Πώς τα περνάς;" Η ερώτηση ακούστηκε φυσική, όπως αν θα συζητούσαν δυο φίλοι, δυο παλιοι γνωστοί. Είχε βγάλει το μπουφάν του, αλλά περιέργως ο χώρος που καταλάμβανε δεν ελαττώθηκε καθόλου. Ηλίθιες σκέψεις, ηλίθιες λεπτομέρειες που μου αποσπούσαν την προσοχή από την προσπάθεια να βρω κάτι αξιοπρεπές να απαντήσω.

"Καλά." Η φωνή μου ήταν ένας ξερός ψίθυρος που μαρτυρούσε το εντελώς αντίθετο.

"Χάρηκες που με είδες;"

"Θα έπρεπε;"

"Εγώ πάντως χάρηκα που συναντηθήκαμε, Ασπασία."

Του έριξα ένα ειρωνικό βλέμμα.
"Γιατί;"

"Ήθελα να μιλήσουμε, και αν δεν συναντιόμαστε εδώ τυχαία, θα σου τηλεφωνούσα. Θα σου τηλεφωνούσα απόψε."

"Και πώς θα μάθαινες το τηλέφωνό μου;"

"Μου το είπανε οι πληροφορίες καταλόγου."

"Κι έκανες τόσο κόπο για να μου μιλήσεις;" Η ειρωνία στη φωνή μου δυνάμωνε, μ' ένα τροπο καθόλου κουλ. Αλλά αυτόν είχα, τελεία και παύλα.
"Κόπο;"

"Ναι, κόπο. Τι ακριβώς δεν καλύψαμε την προηγούμενη φορά, ώστε σήκωσες το τηλέφωνο κι έψαξες να με βρεις;"

"Είσαι θυμωμένη μαζί μου." Ήταν διαπίστωση κι ερώτηση, σα να περίμενε να τον διαψεύσω.

"Δεν είμαι θυμωμένη μαζί σου." Κι αυτό ήταν αλήθεια και ψέμα. Κι ήθελα και δεν ήθελα να το πιστέψει.

"Πρέπει να σου εξηγήσω." Έμοιαζε να βάζει όλη του την ενέργεια σ' αυτή την πρόταση, όλη του την πειθώ.

"Μα για ποιο λόγο;"

Ξαφνικά όλα έγιναν κλειστοφοβικά, και με έπνιγαν. Η κατάσταση ήταν πέρα από τις δυνάμεις μου. Ήθελα να φύγω,και μόνο όταν ένιωθα το χέρι του να σφίγγει το δικό μου, κατάλαβα ότι προσπαθούσα να σηκωθώ.

"Μη φεύγεις."

Κοίταξα το χέρι του στο δικό μου, το πιο παράξενο θέαμα του κόσμου για μένα εκείνη τη στιγμή.

"Σε παρακαλώ, μείνε."

Έπεσα πίσω στην καρέκλα μου, και τράβηξα άτσαλα το χέρι μου.

"Καλώς, λοιπόν. Αφού θέλεις να μιλήσεις, ορίστε. Σ' ακούω".

Απεχθανόμουνα την απαίτησή του να ακούσω τις εξηγήσεις του. Τον παρατήρησα για λίγο, και έμοιαζε με ούφο, με εξωγήινο, με κάτι ανύπαρκτο που δεν ήταν δυνατό να βρίσκεται στο δικό μου σύμπαν.

"Συγνώμη." Με κοίταξε έντονα, αναγκάζοντάς με να του ανταποδώσω το βλέμμα. "Συγνώμη."

Τι βλάκας. Για ποιο πράγμα ζητούσε συγνώμη;

"Σου φέρθηκα με έναν τρόπο απαίσιο."

Ναι, το έκανες. Αλλά...

"Και το πιο απαίσιο ήταν ότι το έκανα να μοιάζει δικό σου φταίξιμο."

Για δες οξυδέρκεια! Αλλά δε θα του τη χάριζα έτσι, όσο κι αν προσπαθούσε!
Με κοίταξε, περιμένοντας μια αντίδραση. Τον άφησα λίγο, κοιτάζοντας τον με απάθεια.

"Θα ήθελες να γίνεις πιο συγκεκριμένος;"

"Είσαι τόσο..." είπε μισοχαμογελώντας "...όπως σε θυμάμαι."

"Δηλαδη;" Για να δούμε, θα βριζόμασταν;

"Είσαι η Ασπασία...η δική μου."

Όλα αυτά θα ακούγονταν πολύ όμορφα, αν δεν με είχε απορρίψει με το χειρότερο τρόπο μόλις λίγους μήνες νωρίτερα.
Έκλεισα τα μάτια, για να κρύψω την αγανάκτιση και την πίκρα μου.
"Δε θα το σχολιάσω αυτό."

"Ασπασία, πες μου κάτι." με παρότρυνε "πόσα χρόνια γνωριζόμαστε;"

"Δεν ξέρω.Γνωριζόμαστε;"¨

"Θα σου πω εγώ." συνέχισε, αγνοώντας με. " Γνωριζόμαστε είκοσι ολόκληρα χρόνια. Έχουμε μεγαλώσει στην ίδια γειτονιά, έχουμε πάει στο ίδιο σχολείο, στο ίδιο φροντιστήριο, στα ίδια πάρτυ, στις ίδιες καφετέριες."

"Αλήθεια; Παράξενο. Αν θυμάμαι καλά, μέχρι σχετικώς πρόσφατα, σου ήμουν άγνωστη."

"Ναι, μου ήσουν άγνωστη. Μέχρι πριν λίγους μήνες ήσουν μια φίλη, κι ούτε καν από τις πιο κοντινές." μου αντιγύρισε με θέρμη. "Κι αυτό από δική σου υπαιτιότητα! Πάντα με κρατούσες σε απόσταση."

"Δε σε κρατούσα σε απόσταση!"

"Αλλά; Τι έκανες; Γιατί ήσουν πάντα απόμακρη; Γιατί με απέφευγες-ναι, με απέφευγες, τώρα πια το ξέρω από πρώτο χέρι!"

"Δε σε απέφευγα!" Οι λέξεις έμοιαζαν να στερεύουν, η φωνή μου να σβήνει από το άγχος που μου προκαλούσε αυτή η συζήτηση. "Απλά..."

"Απλά...τι;"

"Απλά...δεν ταίριαζα με σένα και τα άτομα που έκανες παρέα". Ένα βήμα πιο κοντά σε μια αλήθεια που με πονούσε.

"Τι;" Έδειχνε να μην καταλαβαίνει τι του έλεγα, να μην πιστεύει στ' αυτιά του.

"Λέω ότι δεν...ήμουν σαν τα άτομα την παρέα των οποίων έδειχνες να προτιμάς." Και κυρίως τα θηλυκά.

"Νομίζω είναι η σειρά σου να γίνεις λίγο πιο συγκεκριμένη." Ναι, ήταν ο δικος μου Γιάννης.

"Λέω ότι μπορεί να ανήκαμε στην ίδια γενικότερη ομάδα, παρέα, όπως θες πές το, όμως, δεν είχα...α, ας πούμε το στυλ των ατόμων που έκανες πιο στενή παρέα. Έδειχνες να προτιμάς τους πιο δημοφιλείς, αυτούς που βρίσκονταν στο επίκεντρο των πραγμάτων. Εγώ δεν ήμουν έτσι. Δεν είμαι έτσι, ούτε και θα γίνω ποτέ."

"Με λίγα λόγια μου λες πως ήμουν ματαιόδοξος και βλάκας." συμπέρανε πολύ σωστά.

"Δεν είπα ποτέ τέτοιο πράγμα!" έσπευσα να ξεκαθαρίσω τη θέση μου.

"Κι όμως ήμουν."


Αν δεν ήμουν συγχυσμένη από την ταπείνωση την οποία με υποχρέωνε να υποστώ ξανά, θα γελούσα. Αλλά απλώς έμεινα να τον κοιτάζω.

"Ήμουν ματαιόδοξος, βλάκας και επηρμένος. Αλλά, αυτό δε σημαίνει ότι..δε σημαίνει πως εσένα...μα, καλά, ήμουν τόσο κακός; Σου φέρθηκα ποτέ άσχημα; Πώς κατέληξες να πιστεύεις ότι δε θα ήθελα να...να κάνουμε πιο πολλή παρέα;"
Ήταν πολύ αναστατωμένος. Σχεδόν τον λυπήθηκα. Σχεδόν.

"Όχι, όχι" κούνησα το κεφάλι μου βιαστικά "δεν έκανες τίποτα εσύ. Απλά, συμπέρανα ότι μιας και δεν ταίριαζα με τις παρέες σου, δεν υπήρχε λόγος να ασχολούμαι."

Ο σερβιτόρος έφθασε την κατάλληλη στιγμή, για να μου δώσει λίγο χρόνο να συνέλθω.
"Τι θα πάρετε;"

Άκουσα τον Γιάννη να παραγγέλνει ένα εσπρέσσο και μια ζεστή σοκολάτα για μένα, βιαστικά, λες κι ήθελε να ξεφορτωθεί το σερβιτόρο άρον άρον.

"Αν δε σου αρέσει η σοκολάτα, μπορείς να πάρεις εσύ τον εσπρέσσο."

"Δε μ' αρέσει ο εσπρέσσο" τον διαβεβαίωσα, σίγουρη το επόμενο λεπτό πώς η απάντήσή μου μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί κρυάδα.

"Πού είχαμε μείνει;" βιάστηκε να επιστρέψει στην κουβέντα μας μόλις ο σερβιτόρος εξαφανίσιτηκε. "Α, ναι, λοιπόν, αποφάσισες να μην ασχοληθείς μαζί μου, όταν υπέθεσες ότι δε θα σε θεωρούσα καλή παρέα."

Έκανα ένα αόριστο νεύμα.

"Δηλαδή, με σνόμπαρες για να μη σε σνομπαρω, σωστά;"

"Εντάξει, μπορείς να το πεις κι έτσι." συμφώνησα ψιλοβαριεστημένα. Αυτή η συζήτηση ήταν μια ανακεφαλαίωση της ζωής μου μέσα στην εμμονή του, και το χειρότερο, την έκανα μαζί του. Δηλαδή, πόσο περισσότερο θα εξεφτελιζόμουνα πια;

Με κοίταξε προβληματισμένος.

"Σκέφτηκες ποτέ ότι αυτή η στάση σου μπορεί και να μη σε ωφέλησε και πολύ;"

"Σε γενικές γραμμές δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο."

"Είναι γεγονός ότι στην εφηβεία μου υπήρξα σαχλός και επιπόλαιος όπως και κάθε άλλος άντρας σε αυτήν την ηλικία."

Ωραία εισαγωγή. Γεμάτη από τις αιώνιες δικαιολογίες των αντρών σχετικά με το εγκεφαλικό κενό που τους χαρακτηρίζει στην εφηβεία...και μετά.

"Αν και δεν έχω μετανιώσει για τις επιλογές των φίλων μου, τουλάχιστον αυτών που έχω μέχρι σήμερα, είναι σίγουρο ότι τώρα μετανιώνω που δεν είχα την κρίση να εκτιμήσω διαφορετικά κάποιους ανθρώπους που συνάντησα."

Αν εννοούσε εμένα, για παράδειγμα, ευχαρίστως του χάριζα την μετάνοιά του να τη έβαζε όπου ήθελε. Αλλα δεν τον διέκοψα γιατί ήθελα να δω τί άλλο θα μου έλεγε.

"Τότε, λοιπόν, ήσουν, όπως και τώρα, μια όμορφη κοπέλα, πολύ όμορφη μάλιστα, η οποία ήταν σοβαρή, μετρημένη και άριστη μαθήτρια."

Ένιωσα τα μάγουλά μου να φλογίζονται. Τι είπε;

"Ήσουν απλά τέλεια." υπογράμμισε με στενοχώρια "Μια κοπέλα που ήταν πολύ ψηλά, για να τη φτάσει κανείς, που θα τολμούσε καν να σκεφτεί κανείς, ακόμα κι αν δεν έβαζες τα δυνατά σου να παραμείνεις μακριά μου."

Όλα βούιζαν, ή μήπως όχι; Άρχισα να ζαλίζομαι, στην προσπάθεια να κατανοήσω όσα μου έλεγε και να μην λιποθυμήσω ταυτόχρονα.

"Παρ' όλα αυτά, ένας φίλος μου, και μάλιστα κολλητός μου, δεν είχε τις ίδιες αναστολές με μένα. Εκείνος σε πρόσεξε, και του άρεσες. Πολύ."

"Ξέρεις, δε νομίζω ότι θέλω να τα ακούσω αυτά που μου λες."

Ήμουν ήδη όρθια, αποφασισμένη να φύγω εδώ και τώρα. Καλά, με δούλευε; Φαντάστηκε ότι υπήρχε λόγος να μου λέει αυτά τα παραμύθια;

"Ασπασία, σε παρακαλώ άκουσέ με." Ήταν κι εκείνος όρθιος και μου έκλεινε το δρόμο.
΄
"Δε θέλω." Προσπάθησα να τον προσπεράσω αλλά επέμενε να στέκεται μπροστά μου.

"Σε παρακαλώ." Η φωνή του ήταν καθησυχαστική, ζεστή.

"Νομίζεις ότι θα κάτσω να ακούσω αυτά τα...τα γελοία πράγματα; Για ποιο λόγο; Για τόσο ανόητη με περνάς; Δε... δε σε πιστεύω!"

"Σε παρακαλώ" επέμεινε περισσότερο."Πρέπει να με ακούσεις. Πρέπει-να-με -ακούσεις!"

Οι τελευταίες λέξεις ειπώθηκαν ρυθμικά, έντονα, και  συνειδητοποίησα ότι γινόμασταν θέαμα στους λίγους πελάτες που μας κοίταζαν ξαφνικά με ενδιαφέρον.

Δεν ήθελα να είμαι πάντα εγώ η παράλογη της παρέας. Εντάξει, πάντα τύχαινε εγώ να είμαι, αλλά είχα βαρεθεί αυτό το ρόλο. Είχα βαρεθεί τη ζωή μου, είχα βαρεθεί όλη αυτή την βραχυκυκλωτική κατάσταση από την οποία δεν μπορούσα να βγω. Τραβήχτηκα μακριά μου αηδιασμένη από την επιμονή του κι από την δικιά μου αδυναμία να φύγω, και έπεσα πίσω στην καρέκλα μου, για άλλη μια φορά.

"Εμπρός, λοιπόν" τον προκάλεσα. "Ας τ' ακούσω κι αυτό. Απλά μην περιμένεις το πιστέψω."

Σταύρωσα τα χέρια στο στήθος και τον κοίταξα όσο πιο απαξιωτικά μπορούσα- ή εν πάσει περιπτώσει όσο μου επέτρεπαν τα μαλλιά μου που έσταζαν ένα κατακλυσμό νερά στο πρόσωπό μου, και στο καταραμένο μου ντεκολτέ, και με ανατρίχιαζαν. Ηλίθιο πουκάμισο! Γιατί δεν το είχα κουμπώσει μέχρι πάνω;

Κι εκείνος το πρόσεξε, και γέλασε μια φορά στον εαυτό του- το καθίκι!- αλλά είχε την προνοητικότητα να μην το αναφέρει. Απλά κάθισε και πάλι απέναντί μου, πήρε μια βαθιά ανάσα και ξεκίνησε ξανά.

"'Έλεγα, λοιπόν, ότι ένας πολύ καλός μου φίλος σε πρόσεξε, και μου το είπε. Μου άνοιξε τα μάτια, αν θες, να σε δω, εκεί που ήσουν κρυμμένη."

"Ποιος φίλος ήταν αυτός;" τον ρώτησα αυστηρά.

"Κανονικά δε θα έπρεπε να το πω αυτό, αλλά, στην προκειμένη περίπτωση, νομίζω ότι θα καταχραστώ την εμπιστοσύνη του. Εξάλλου τον Πέτρο δεν νομίζω να τον πειράξει. Μου είπε να κάνω ό,τι χρειαστει."

Αυτά μου πέσανε λιγάκι μαζεμένα.

"Ο..ποιος; Ποιος Πέτρος;"

"Ο Πέτρος ο Ιωάννου, δεν τον θυμάσαι;"

"Ο Πέτρος;"

Έμοιαζε απολύτως παράλογο.

"Ο Πέτρος, που τον κυνηγούσαν όλα τα κορίτσια; Ο Πέτρος που μπορούσε να έχει όποια κοπέλα ήθελε;"

"Ναι, αυτός ο Πέτρος. Αλλά δεν είχε όποια κοπέλα ήθελε. Εσένα,ας πούμε, δε σε είχε ποτέ."

"Θα το τραβήξεις πολύ ακόμα;" τον ειρωνεύτηκα. "Όσο πάει, τόσο πιο γελοίο γίνεται."

"Ο Πέτρος, λοιπόν" συνέχισε ατάραχος "ήταν η αιτία που βγήκα από το λήθαργο ηλιθιότητας της εφηβείας μου, και σε είδα για πρώτη φορά, με άλλα μάτια. Και δεν μπορείς να καταλάβεις τι μου συνέβη τότε, και πόσο πολύ προσπάθησα να βρω τις ισορροπίες. Από τη μια, ήμουν τόσο εντυπωσιασμένος από σένα-τόσο ενθουσιασμένος, ήθελα να κάνω τα πάντα, κι απ' την άλλη, δεν μπορούσα να κάνω κάτι πίσω από την πλάτη του Πέτρου."

Κούνησα το κεφάλι μου, μην μπορώντας να παρακολουθήσω αυτά που μου έλεγε. Τόσο άκυρα ήταν.

"Ασπασία, θα σου ζητήσω μια χάρη."

Τον κοίταξα ξαφνιασμένη, και είδα-για πρώτη φορά- ότι ήταν πολύ σοβαρός. Και κατάλαβα, ότι τόση ώρα που μιλούσε, δεν τον κοιτούσα καθόλου. Ως φαίνεται, το πρόσεξε κι αυτός.

"Σε παρακαλώ, μπορείς να με κοιτάς όταν σου μιλάω;"

"Όλο χάρες μου ζητάς!" γκρίνιαξα για να διατηρήσω το πάνω χέρι -μάταια φυσικά.

"Ναι, αλλά είναι και η γιορτή μου σήμερα!" μου υπενθύμισε, και μια χαρούμενη σπίθα πέρασε από το πρόσωπό του.

"Εντάξει, ας πούμε ότι το δικαιούσαι." συμφώνησα, αλλά δεν ήθελα να συμφωνήσω. Τόσο πολύ φοβόμουν την άμεση οπτική επαφή, η οποία στην ουσία ισοδυναμούσε με εθελούσια ήττα.

Φτου, τώρα μου χαμογέλασε κανονικά. Όχι όπως χαμογελάει κάποιος τυπικά, ή συγκαταβατικά, ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Χαμογέλασε, μόνο σε μένα. Για μένα. Κωλόπαιδο. Βλαμμένο. Βλήμα.

"Θυμάσαι, είχαμε πάει μια εκδρομή στο Γαλαξίδι, με το σχολείο."

Ανάθεμά με κι αν θυμόμουν ακόμη και το όνομά μου εκείνη τη στιγμή.

"Θυμάσαι;"

Ένιωσα λες και με είχε τσακώσει ο δάσκαλος αδιάβαστη.

"Στο Γαλαξίδι;" προσπάθησα να δείξω ότι συμμετέχω. "Πότε λες; Τότε που φάγατε όλοι εκείνα τα χαλασμένα -τι ήταν; μύδια;- και πήγατε γραμμή στο νοσοκομείο;" Μα τι θυμόταν πια;

"Βλέπω ότι οι ρομαντικές λεπτομέρειες σου έχουν μείνει." παρατήρησε παιχνιδιάρικα. " Θυμάσαι ότι ήσουν κι εσύ εκεί στις πρώτες βοήθειες;"

"Ναι, αλλά δεν είχα πάθει τίποτα, γιατί δεν είχα φάει από το προβληματικό φαγητό. Και τώρα που το λες, τι έκανα εγώ εκεί;"

"Δεν ήσουν με τη Μαρία, που της είχαν βάλει ορό;"

"Μη χειρότερα, πού τα θυμάσαι όλα αυτά;"

"Ήμουν ακριβώς δίπλα, και φυσικά και ο Πέτρος, ο οποίος πάσχιζε να πείσει τον εφημερεύοντα να του βάλει κι αυτουνού ορό, για να μείνει περισσότερη ώρα εκεί, δίπλα σας."

Άρχισα να γελάω, παρά τη θέλησή μου, κι ο Γιάννης γέλασε κι αυτός.

"Και θέλεις να μου πεις ότι δεν το έκανε για χάρη της Μαρίας;"

"Όχι, το έκανε για σένα. Αλλά εσύ δεν του έδωσες καμιά σημασία, ούτε τότε, ούτε και ποτέ άλλοτε. Και μιας και ο Πέτρος δεν πήρε το πράσινο φως, στράφηκε σε άλλες υποψήφιες. Όμως η ζημιά είχε γίνει, για μένα."

Τώρα που η συζήτηση γύρισε πίσω σ' αυτόν, έχασα το λίγο κέφι μου.

"Φυσικά, θα απορείς γιατί, αφού ο Πέτρος είχε πάψει να ασχολείται μαζί σου, δεν έκανα εγώ κάτι."

"Λοιπόν, νομίζω ότι σε αυτό το ευφάνταστο σενάριο, είναι μια μάλλον καλή ερώτηση αυτή."

"Πες με βλάκα, αλλά πίστεψα ότι αφού απέτυχε ο Πέτρος μαζί σου, ο οποίος κατά γενική ομολογία είχε τον τρόπο του με τα κορίτσια, εγώ δεν είχα  πιθανότητες να τα πάω καλύτερα. Άσε που δυσκολευόμουν τόσο πολύ να σε πετύχω κάπου. Λες και αισθανόσουν ότι σε πλησίαζα, και άλλαζες δρόμο."

Είχε δίκιο, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να του δώσω τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες.

"Παιδεύτηκα αρκετό καιρό, αλλά τίποτα. Κι ύστερα, πέρασα στο Πανεπιστήμιο. Σε έβλεπα αραιά και που, όσες φορές επέστρεφα σπίτι, στην αρχή πιο συχνά, μετά όλο και σπανιότερα."

Ήπιε λίγο καφέ-καλά πότε ήρθε ο σερβιτόρος με την παραγγελία;

"Δεν είναι ότι σε ξεπέρασα τότε, Ασπασία, απλώς με το μυαλό που είχα αποφάσισα να συνεχίσω. Και ξέρεις πώς είναι η φοιτητική ζωή. Θεώρησα πως θα βρίσκονταν νέες ευκαιρίες, νέες γνωριμίες, και το επιδίωξα να απεξαρτηθώ από σένα. Απομακρύνθηκα σιγά σιγά από ό,τι σε θύμιζε, και έπεισα τον εαυτό μου ότι σε είχα υπερεκτιμήσει. Γύρισα πίσω, στις παλιές, ματαιόδοξες αρχές μου, παρασύρθηκα από φίλους, από τις παρέες, από την ζωή εκεί, και σ' άφησα πίσω μου. Και το πίστεψα ότι τελείωσε για μένα."

"Λοιπόν;" τον προκάλεσα μαζοχιστικά. "Τι περιμένεις να βγει από ...όλα αυτά; Ακόμη κι αν είναι αλήθεια, σε τι ωφελούν; Απλά αποδεικνύουν ότι την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε, είπες ψέμματα."

"Είναι αλήθεια!" αντέδρασε εκνευρισμένος. "Τι νομίζεις; Ότι είμαι τόσο γελοίος που θα καθόμουν να σου λέω ιστορίες από το μυαλό μου; Τι ακριβώς θα κέρδιζα; Έτσι κι αλλιώς, όπως χειρίστηκα την κατάσταση την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε, έκανα όση περισσότερη ζημιά μπορούσα. Αν δε με ενδιέφερε η καλή σου γνώμη, μπορούσα να αφήσω τα πράγματα όπως τα είχα καταφέρει. Αν δε με ένοιαζε για σένα" είπε τονίζοντας μια μια τις λέξεις του " δε θα ήμασταν εδώ τώρα!"

"Και γιατί είμαστε εδώ τώρα;" αντεπιτέθηκα τσαντισμένη. "Για να κάνουμε μια ωραία αναδρομή στο αισθηματικό μας παρελθόν; Για να ξαναζήσουμε όλες τις ωραίες στιγμές;"

"Είμαστε εδώ γιατί θέλω μια δεύτερη ευκαιρία. Ή ίσως, γιατί θέλω επιτέλους να μου δώσεις μια ευκαιρία, Ασπασία. Την πρώτη, που ποτέ δεν είχα."

Με τσάκωσε, το ομολογώ.

Ναι, σιγά μη με τσάκωσε.

"Δε νομίζω να προσπάθησες και τόσο πολύ." παρατήρησα όσο πιο ψυχρά μπορούσα.

'Πού το ξέρεις πόσο προσπάθησα; Μήπως στεκόσουν να σου μιλήσω; Αφού έτρεχες σα να σε κυνηγούσαν."

"Εντυπωσιακά όλα αυτά που μου λες. Και πότε ακριβώς έκανες την οποιαδήποτε προσπάθεια; όταν έβγαινες έξω με όλες εκείνες τις ξανθές; Τη Φαίη, την Ανίτα και κείνη την άλλη με το εξωτικό όνομα...την Μαριάντζελα;"

"Πού τις θυμήθηκες τώρα αυτές...;

Έδειχνε εντυπωσιασμένος.

"Εγώ πού τις θυμήθηκα, ή εσύ πώς είναι δυνατόν να τις έχεις ξεχάσει;"

"Κι ήταν όλες ξανθές;" ξαναρώτησε λες και δεν το είχε ξανασκεφτεί ποτέ πριν.

"Όλες." τον διαβεβαίωσα κατηγορηματικά.

"Η μόνη μελαχρινή που μου άρεσε ήταν ακατάδεχτη."

"Μπούρδες."
"Γιατί με απέφευγες;" αποφάσισε ότι η καλύτερη άμυνα ήταν η επίθεση.

"Α, δε νομίζω ότι έχω τη διάθεση να επαναλάβω όσα παραληρούσα πριν έξι μήνες" του πέταξα με κακία, αλλά η κακία ήταν όλη για μένα. "Ξέρεις, τότε που βρεθήκαμε σε κείνο το ωραίο πάρτι. Τότε που γελοιοποιήθηκα για δυο ζωές."

"Μην το λες αυτό." Δεν έδειχνε να απολαμβάνει την αναφορά στο περιστατικό περισσότερο από εμένα.

"Ποιο να μη λέω; ότι γελοιοποιήθηκα; Μα αυτό ακριβώς έκανα. Και μολονότι τα κατάφερα τόσο καλά, δυστυχώς για μένα έχω ακόμη εγωισμό και ίσως αξιοπρέπεια, και δεν είμαι περήφανη γι' αυτό. Θα έπρεπε να καμαρώνω λες;"

"Απλά θα έπρεπε να μου είχες δώσει ένα σημάδι για όλα αυτά νωρίτερα."

"Πότε ακριβώς; Μετά τη Φαίη και πριν την Ανίτα; Λυπάμαι, η εναλλαγή ήταν πολύ γρήγορη, δεν σε έβρισκα ποτέ εύκαιρο."

"Θυμάσαι τι μου είπες τότε στο πάρτι;"

Αυτό ήταν χτύπημα κάτω από τη ζώνη.

"Όχι, αν μπορώ να το αποφύγω."

"Εγώ δεν μπορώ να το ξεχάσω, Ασπασία."

"Ούτε γω μπορώ να ξεχάσω ότι ήπια όσο ήπια, και ότι μέθυσα, ότι άκουσα την ιδέα της φίλης μου της Αλεξάνδρας, και αποφάσισα να πω ό,τι είπα. Επίσης" τον πρόλαβα πριν απαντήσει στη αναδρομή εκείνης της ανάμνησης "δεν μπορώ να ξεχάσω ότι δεν ήσουν μόνος σου εκεί, ότι η φίλη σου άκουσε όσα σου είπα, κι εσύ έσπευσες να με παρουσιάσεις σαν μια ανισόρροπη που ρίχνεται στους άντρες. Γοητευτικό, δε βρίσκεις;"

Ένιωθα την υστερία να με κυριεύει, και ξαφνικά έτρεμα από σύγχυση.

"Αλλά, φυσικά, δεν φταίει κανένας άλλος για όλα αυτό το σκηνικό εκτός από εμένα. Οπότε, δεν ξέρω, πραγματικά, τι ακριβώς συζητάμε τώρα;"

Η ερώτηση δεν ήταν ρητορική. Πραγματικά ο εγκέφαλός μου είχε φτάσει σε αδιέξοδο.

Και τα δάκρυα έτσουζαν απειλητικά στα μάτια μου. Εντάξει, η απόλυτη ξεφτίλα. Αλλά πάλι, νομίζω ότι στο παιχνίδι "Ο πιο ρεζίλης κερδίζει" είχα τερματίσει πρώτη με διαφορά.

"Μήπως μπορώ να φύγω;" Πριν ανακαλύψω κι άλλες πίστες;

"Κι εγώ σ΄αγαπάω, Ασπασία. Κι αν κι εσύ κάποτε μ΄αγαπούσες, συγχώρησέ με που ήμουν τόσο βλάκας, τόσες πολλές φορές."
Άραγε τα σεσουάρ, οι τοστιέρες, οι καφετιέρες έχουν αισθήματα; Αν ναι, κάπως έτσι πρέπει να νιώθουν όταν τους τραβάνε το καλώδιο από την πρίζα, όπως εγώ εκείνη τη στιγμή.
Το είδα να σηκώνεται και να έρχεται κοντά μου, να κάθεται δίπλα μου, να με παίρνει αγκαλιά, αλλά ήταν πιο τρελό κι απ' το πιο αλλόκοτο όνειρο. Και τότε το ρεύμα με χτύπησε ξανά, όταν έφερε το χέρι του και χάιδεψε το πρόσωπό μου.

"Είκοσι χρόνια τώρα, σ' αγαπάω χωρίς ούτε μια μέρα διακοπή." συνέχισε, και η φωνή του με υπνωτισε. "Μπορεί να σ' αρνήθηκα, μπορεί να προσπάθησα να σε ξεχάσω, να σε αντικαταστήσω, να σε απορρίψω, αλλά ό,τι κι αν έκανα, συνέχισα και συνεχίζω να είμαι ερωτευμένος μαζί σου, το ίδιο όπως στην αρχή και ακόμη περισσότερο. Κι αν κάποιος γελοιοποιήθηκε, αφού σου αρέσει να το λες και να το ξαναλές, αυτός είμαι εγώ, που δεν είχα τα κότσια για μια φορά στη ζωή μου να πετάξω τις συμβατικότητες στην άκρη, και να σε διεκδικήσω. Αλλά δεν πρόκειται να περάσει έτσι αυτή η φορά, Ασπασία. Ό,τι κι αν μου απαντήσεις."

"Η φίλη σου τι λέει για όλα αυτά;" Ευτυχώς-ευτυχώς!- είχα ακόμα το ταλέντο να ξενερώνω μια ρομαντική στιγμή.

Ο βλάκας! Δεν ξενέρωσε! Αντίθετα με κράτησε ακόμη πιο σφιχτά πάνω του.

"Δεν υπάρχει καμιά φίλη μου που να την ενδιαφέρουν όλα αυτά." μου απάντησε χωρίς να σταματήσει να με κοιτάζει στα μάτια. ¨Οι φίλες μου είναι μόνο φίλες, και τίποτα περισσότερο."

"Ακόμη κι εκείνη η άλλη ξανθιά, του πάρτι;" επέμεινα εγώ.

"Εκείνη η ξανθιά είναι ακόμη μια ξανθιά, από εκείνες που πέρασαν κι έφυγαν."

"Και τι θα γίνει με τις ξανθές που θα έρθουν;"

"Θα βρουν τη θέση κατειλημμένη από μια μελαχρινή."

"Πολύ σίγουρος είσαι για τον εαυτό σου."

"Όχι, δεν είμαι." ομολόγησε. "Το ξέρω ότι θα πρέπει να σε πείσω, και δεν θα είναι εύκολο. Όμως,  έχω ένα μυστικό όπλο, που μπορεί να με βοηθήσει να τα καταφέρω." συμπλήρωσε αινιγματικά.

"Τι όπλο;" ρώτησα σαν κανονικό κουτορνίθι.

"Α, δε θα το μαρτυρήσω ακόμη."

"Και γιατί έφυγε η τελευταία ξανθιά;" Ήθελα να το εξαντλήσω αυτό το θέμα και δεν είχα καταλάβει μέχρι εκείνη τη στιγμή γιατί δεν είχα ξεκαθαρίσει την κατάσταση αλλά τον άφηνα να με κρατάει αγκαλιά και να κάνει τσαχπινιές. Προσπάθησα να απομακρυνθώ λίγα εκατοστά, αλλά ήταν αδύνατον.

"Έχεις κόλλημα με τις ξανθιές, ε;" με ρώτησε,ίσως σε μια προσπάθεια να αποφύγει να απαντήσει.

"Εσύ έχεις κόλλημα με τις ξανθιές."

"Τυχαίο γεγονός."

"Α στο καλό."

"Ποτέ δεν κοίταγα τα μαλλιά τους."

"Μόνο τον ψυχικό τους κόσμο, να υποθέσω."

"Σου υπόσχομαι να σου πω τα πάντα για την αντρική ψυχολογία και τις ξανθιές, αν είσαι καλό κορίτσι."

"Δεν είμαι καλό κορίτσι."

"Το ξέρω."

"Και γιατί έφυγε η τελευταία ξανθιά;"

"Ας πούμε ότι αισθάνθηκε ότι δεν ήμουν και πολύ ειλικρινής μαζί της, σχετικά με το περιστατικό του πάρτι. Ίσως μάλιστα το κατάλαβε, όταν μετά από εκείνο το βράδυ-που σημειωτέον, ήταν η πρώτη φορά που είχαμε βγει μαζί- δεν την ξαναπήρα τηλέφωνο. Ούτε απάντησα στις κλήσεις και τα μηνύματά της."

"Αυτή ήταν απαίσια συμπεριφορά εκ μέρους σου!"

"Δεν είμαι περήφανος για την συμπεριφορά μου, εκείνη την εποχή. Και δεν θέλω να δικαιολογηθώ, με κανέναν τρόπο. Σου φέρθηκα απαίσια, και ειλικρινά, δεν έχω καμμιά πραγματική δικαιολογία. Νομίζω ότι απλά σοκαρίστηκα, και αντέδρασα υπερβολικά άτσαλα, αλλά σε κάθε περίπτωση, ήταν ένα πολύ, πολύ μεγάλο σφάλμα. Ήμουν άθλιος."

"Ναι, ήσουν."συμφώνησα μαζί του, και με έσφιξε ακόμη περισσότερο.

"Λοιπόν;" μου ψιθύρισε, σκύβοντας πιο κοντά μου. "Θα δούμε λιγάκι την περίπτωσή μου;"

"Αυτό δεν κάνουμε τόση ώρα;"

Αντί για απάντηση, ακούμπησε πολύ απαλά τα χείλη του στο μάγουλό μου, πράγμα που με βρήκε εντελώς απροετοίμαστη.

"Αυτό είναι ζαβολιά." Η προσπάθεια που χρειάστηκε για να βάλω αυτές τις τρεις λέξεις στη σειρά ήταν ασύλληπτη.

"Όχι" διαφώνησε εκείνος και τα χείλη του κινήθηκαν χαϊδευτικά πάνω στο δέρμα μου "αυτό είναι ζαβολιά" και την επόμενη στιγμή με φιλούσε κανονικά.

"Μας βλέπουν" ψιθύρισα ανάμεσα στα φιλιά του, γιατί δεν μπορούσα να βρω κάποιο άλλο, πιο έξυπνο τρόπο να του αντισταθώ.

"Δε μου καίγεται καρφάκι" μουρμούρισε, αλλά παρ' όλα αυτά, το επόμενο φιλί θα κατέληγε τελείως διαφορετικά, αν δεν ήμασταν σε δημόσιο χώρο. Δεν είχε σκοπό να σταματήσει, κι εγώ δεν μπορούσα να κάνω τίποτα γι' αυτό. Ήταν μαθηματικώς σίγουρο, ότι τα πράγματα θα ξέφευγαν, αν με φιλούσε. Και το έκανε.

"Κατάλαβες, τώρα, Ασπασία πόσο υποφέρω;" αστειεύτηκε όταν τελικά με άφησε να βρω την αναπνοή μου. "Πάσχω από αυτή την φοβερή ασθένεια, που γίνεται καλά μόνο όταν με φιλάς εσύ. Τόση ώρα δηλαδή, που σε φιλούσα εγώ, δεν κάναμε τίποτα. Να, βλέπεις;" μου έσκασε ακόμα ένα φιλί, ενώ τον κοιτούσα εντελώς έκπληκτη. " Πάλι θέλω κι άλλο."

Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου, γιατί,προφανώς, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο. Υπήρχαν σκέψεις μέσα στο μυαλό μου, αλλά ήταν μπερδεμένες και λάθος. Υπήρχαν ακόμη φόβοι και αμφιβολίες, αλλά ήταν λες και τους είχα ψεκάσει με εντομοκτόνο. Σπαρταρούσαν σπασμωδικά, και ένας ένας πέθαιναν. Το σύμπαν είχε έρθει τα πάνω κάτω, και εκείνος μου κρατούσε σφιχτά το χέρι, για να μην πέσω στο κενό.

"Δεν θα τ' αφησω να πάει στραβά αυτή τη φορά-δεν πρόκειται να σ' αφήσω ξανά, Ασπασία." με διαβεβαίωσε, καρφώνοντάς με με το βλέμμα του. "Μπορούμε να το κάνουμε μαζί, αν μου δώσεις μια ευκαιρία."

"Μου ζητάς...μια ευκαιρία;"

"Ναι, μόνο μια ευκαιρία" με διαβεβαίωσε. "Ξέρω πως υπάρχουν πράγματα που δε θα μου τα συγχωρήσεις έτσι εύκολα. Αν όμως έχω το χρόνο να σου δείξω κάποια πράγματα, θα δεις ότι μπορείς να με εμπιστευτείς και να με συγχωρήσεις. Θα δεις ότι θα είμαστε μια φοβερή ομάδα."

Μου χαμογέλασε πάλι- ο άτιμος!

Προσπάθησα να φέρω σε επικοινωνία το μυαλό μου και το σύστημα παραγωγής λέξεων και προτάσεων.

"Μια ευκαιρία...δεν είναι δύσκολο να σου τη δώσω." παραδέχτηκα.

"Ε, είδες λοιπόν;"

"Κι αν δεν ...πάει καλά;"

"Αποκλείεται"

"Πώς είσαι τόσο σίγουρος;"

"Εσύ πώς μπορείς να μην είσαι σίγουρη;" Με ξαναφίλησε- ο αφιλότιμος!

"Ξέρεις" μουρμούρισα "πρέπει να σταματήσεις να το κάνεις αυτό"

"Εδώ πράγματι πέφτουμε σε σοβαρό κώλυμα. Λυπάμαι αλλά το αίτημά σας δεν μπορεί να ικανοποιηθεί."
Μου απάντησε με σοβαρό ύφος.

"Λυπάμαι αν γίνομαι σπαστική..."

"Εντάξει, το'χω πάρει απόφαση..."

"...αλλά ξέρεις , δεν έχω την πολυτέλεια να κάνω πειράματα ελαφρά τη καρδία."

"Τι εννοείς;"

"Θέλω να πω ότι..." δεν εύρισκα έναν ευσχημο τρόπο να του αποκαλύψω τις βασανιστικές μου ανασφάλειες οπότε εγκατέλειψα την προσπάθεια "...ότι φοβάμαι."

"Εμένα;" με ρώτησε γελαστά.

"Όχι, όχι εσένα φυσικά."

"Τότε;" επέμεινε καλοσυνάτα.

"Να, αυτή η ιστορία ήταν πάντα τόσο ... λάθος. Πότε τίποτα δε γινόταν σωστά. Όλα πήγαιναν ανάποδα. Και πάντοτε μου στοίχιζε πολύ." Πήρα μια βαθιά ανάσα για να συνεχίσω, αποφεύγοντας τα μάτια του, τους δυο ανηλεείς δυνάστες μου. "Μετά το τελευταίο μου πάθημα, ορκίστηκα στον εαυτό μου να τον προσέχω πιο πολύ, από δω και μπρος. Δεν έχω τα περιθώρια να φερθώ απερίσκεπτα. Είναι ζήτημα αυτοσυντήρησης."

"Δε θα σου πω τις γνωστές κλισέ απαντήσεις που θα ταίριαζαν στην περίπτωση, Ασπασία" μου απάντησε με αναπάντεχη σοβαρότητα. "Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι ότι πλέον για μένα, το να είμαστε μαζί είναι η απάντηση στο ζήτημα της δικής μου αυτοσυντήρησης. Δεν υπάρχει άλλη λύση, δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Η μόνη και ίσως η πιο έγκυρη εγγύηση που μπορώ να σου δώσω είναι ότι αφήνω τον εαυτό μου στα χέρια σου άνευ όρων, κι ό,τι θέλεις κάνε. Δε με νοιάζει. Αν είμαστε μαζί, μπορώ τα πάντα. Και θέλω τα πάντα. Το ξέρεις. Εσύ πάντα το ήξερες, και σε πλήγωνε η δική μου ανεμελειά και άγνοια. "

"Φοβάμαι και κάτι άλλο." Καιρός να αλλάξουμε λιγάκι ύφος.

"Τι άλλο;" Είχε σοβαρέψει πολύ, και αποφάσισα να τον ανακατέψω λιγάκι.

" Φοβάμαι μήπως πάνω που έχουν αρχίσει τα πράγματα να παίρνουν το δρόμο τους,βγαίνοντας έξω από δω, μας χτυπήσει κανένα αυτοκίνητο."

"Και τι προτείνεις; Να μείνουμε εδώ για πάντα;"

"Δύσκολο" συμφώνησα.

"Πολύ δύσκολο" Μου τσίμπησε δυνατά το μάγουλο. "Λοιπόν; Είμαστε σύμφωνοι;"¨

"Εντάξει, αλλά για ποιο πράγμα;"