Μια Αρχαία Ανάμνηση

ΜΙΑ ΑΡΧΑΙΑ ΑΝΑΜΝΗΣΗ

Κεφάλαιο 1ο
«Χαμένη Στο Όνειρο»

Δυνατός αέρας φυσούσε έξω και αμμοθύελλα είχε σηκωθεί,ίσα που είχα προλάβει ν’ανοίξω τη μεταλλική πόρτα και να μπω μέσα.Η μυρωδιά της μούχλας και η χαμηλή θερμοκρασία που επικρατούσε στο δωμάτιο με έκαναν ν’ανατριχιάσω μέχρι το κόκκαλο.Ήμουν μόνη σε ένα άγνωστο και σκοτεινό μέρος μη γνωρίζοντας αν ήμουν ασφαλής ή όχι.Προσπάθησα να ηρεμήσω όταν θημήθηκα την ύπαρξη του κινητού μου στην τσέπη μου,ο φακός βοήθησε να βρω μια λυχνία και να ανάψω τους πυρσούς που υπήρχαν στις κολώνες των τοίχων.

«Φώς επιτέλους»

Το δωμάτιο ήταν άδειο χωρίς κανένα παράθυρο και οι τοίχοι ήταν φτιαγμένοι από μαύρη πέτρα.Ιστοί αράχνης κρέμοταν από τις γωνίες που σχημάτιζονταν ενώ η μυρωδιά της μούχκας ήταν πολύ έντονη και ο κρύος αέρας παρέμενε παρά τους αναμμένους πυρσούς.

Μια απόκοσμη αίσθηση υπήρχε στον αέρα,ενώ δεν μπορούσα να διακρίνω την οροφή του δωματίου.Είχα την εντύοωση ότι υπήρχε κάτι ή κάποιος που με παρακολουθούσε,που με έκανε να παγώνω από φόβο και να θέλω να βγω έξω χώρις άλλη δεύτερη σκέψη.Όμως κάτι με κρατούσε και με τραβούσε να κοιτάξω πιο μέσα στο δωμάτιο που ήμουν κλεισμένη.Η αντανάκλαση της φωτιάς και οι παλλόμενες σκιές που δημιουργόταν έκαναν τη φαντασία μου να οργιάσει φτιάχνοτας σενάρια τρόμου που μου έφερναν ανατριχίλα μόνο και μόνο στη σκέψη τους,

Προχωρόντας προς το βάθος του δωματίου μια βαριά μεταλλική πόρτα έκανε τη παρουσία της.Η πόρτα που δέσποζε μπροστά μου ήταν γυμνή από περίτεχνα σχέδια,ένα σύμβολο υπήρχε λίγο πιο πάνω από τη μέση ενώ ακριβώς από κάτω μια κλειδαριά όσο ήταν η παλάμη του χεριού μου.
Το σχήμα της έπαιρνε τη μορφή ενός τσακαλιού και δεν έδειχνε να ανοίγει με ένα συνηθισμένο κλειδί.Η περιέργεια νίκησε τον φόβοπου ένιωθα και ακούμπησα το αυτί μου στην πόρτα με την ελπίδα ν’ακούσω κάτι.

Και το άκουσα...

Ένα δυνατό ουρλιαχτό διαπέρασε μέσα στο δωμάτιο και όλο μου το κορμί.

Μεμιάς η κλειδαριά άνοιξε...

Το ουρλιαχτό ακούστηκε ξανά,έτρξα προς την πόρτα ενώ τα βήματα μου και το ουρλιαχτό αντιλαλούσαν παντού παγώνοντας όλο μου το είναι.

Οι προσπάθειες που έκανα ν’ανοίξω την πόρτα ήταν μάταιες,το ουρλιαχτό ακούστηκε ξανά αυτή τη φορά πιο κοντά και πιο κοντά...Γύρισα και το άκουσα πάλι,οι πυρσοί έσβησαν και το απόλυτο σκοτάδι με τύλιξε ενώ δύο μάτια να λαμπυρίζουν σαν πύρινες φλόγες φαίνοταν να με πλησιάζουν όλο και πιο πολύ.

Το αίμα μου είχε παγώσει,ανήμπορη να πάω πουθενά ήξερα πως είχε έρθει το τέλος.
Χάθηκα στο απόλυτο σκοτάδι και μόνο η ηχώ του ουρλιαχτού υπήρχε εκει...