Διδυμες ευχες...

Μια φορα κι εναν καιρο ισως οχι και τοσο παλια υπηρχαν δυο κοριτσια.Τα σπιτια τους ηταν κοντα το ενα στο αλλο μα οι ψυχες τους
δεν θα μπορουσαν να ειναι πιο μακρια...Ακομη κι οταν ηταν μωρα και τα εβαζαν να παιξουν μαζι,ακομη και τοτε
καταλαβαιναν πως κατι δεν πηγαινε καλα.Και καθως μεγαλωναν εμαθαν να συνυπαρχουν αλλα ποτε δεν ηταν μερος η μια της αλλης...

Τα χρονια περασαν...
μετα απο ενα ασχημο καυγα κατεληξαν η καθε μια μονη στη μοναξια του δωματιου της.
Ηταν μια απο τις πιο σκοτεινες νυχτες του χειμωνα οταν ενα και μοναδικο αστερι ελαμπε στον ουρανο.
Το κοριτσι κοιταξε με τα γκριζα ματια του εξω απο το παραθυρο...μα το μονο που εβλεπε ηταν τα μαυρα σχηματα των
συννεφων να πηγαινοερχονται σιωπηλα στον σκοτεινο ουρανο.Δακρυα κυλησαν στα ματια της καθως ψιθυριζε δειλα την ευχη της...

Ευχηθηκε παντα οι γυρω της να ειναι ευτυχισμενοι,να παραμεινει για παντα ερωτευμενη και στο τελος...οτι μα οτι και να γινει
να μπορει να γινεται παλι ευτυχισμενη.
Αφου σκουπισε τα δακρυα που ετρεχαν στο ματωμενο της μαγουλο συρθηκε μεχρι το κρεβατι της και τραβηξε τα σκεπασματα μεχρι πανω
κρυβοντας τον πονο της απο τα ματια του κοσμου...κρατωντας τουλαχιστον τα αποψινα της ονειρα για τον εαυτο της.

Αυτο που δεν γνωριζε ηταν πως στο διπλανο δωματιο μια παρομοια σκηνη διαδραματιζοταν.Το μικρο κοριτσι ενιωσε θυμο καθως αντικρισε τις γρατζουνιες
στο χερι της.Σκουπισε με πεισμα τα δακρυα που εκαιγαν στα ματια της και υποσχεθηκε στον εαυτο της πως ποτε δεν θα επετρεπε σε κανεναν αλλο να
την κανει να νιωσει ετσι μα ουτε και να την πληγωσει.Κοιτωντας το σκοταδι εξω απο το παραθυρο της ενιωσε μια αγρια χαρα να διαπερναει το κορμι της.
Εστρεψε το βλεμμα της στον ουρανο και ευχηθηκε τοσο εντονη να ειναι η ομορφια της που τα ματια των αλλων με δυσκολια να φευγουν απο πανω της,
να την αγαπησουν τοσο πολυ που η ζωη να μην εχει νοημα χωρις την ιδια,και να ειναι παντα μα παντα ευτυχισμενη.

Σαν ανασα πλανηθηκαν τα λογια τους στον αερα...και μια νυχτα τοσο βαρετη το αστερι δεν μπορουσε παρα να ακουσει.
Ομως ηταν νεαρο και πονηρο...
και οι μερες περασαν κι εγιναν μηνες,και τα παιδια μεγαλωσαν εχοντας ξεχασει εκεινες τις παιδικες ευχες που τοσο πολυ ειχαν
πιστεψει...μεγαλωσαν διχως να εχουν ιδεα πως ακομη τις ακολουθουσαν.

Η μια ειχε μαλλια μαυρα σαν την νυχτα,ματια γκριζα σαν τον ουρανο λιγο πριν ξεσπασει η καταιγιδα.Μα το χαμογελο της ηταν τοσο ομορφο
που οταν το κοιταζες ερρεε μεσα στην ψυχη σου σαν καυτη σοκολατα.Η καρδια της καθαρη και διαφανη σαν γυαλι ελαμπε στα ματια της.Κι ακομη και οταν ραγιζε...
παρεμενε ομορφη...αγαπησε μονο μια φορα,ομως ολα τελειωσαν αδοξα πριν καν αρχισουν,κι ηταν τοσο βαθυ το συναισθημα που την
πεθαινε λιγο λιγο καθε μερα.Ηταν παντα ερωτευμενη...ομως πληγωνε τον εαυτο της.Παντα ομως εβρισκε ενα κρυμμενο χαμογελο να φορεσει.

Η αλλη κοπελα απεκτησε την ομορφια που παντα ονειρευοταν.Με μαλλια χρυσα σαν τον ηλιο,χειλη κοκκινα σαν το αιμα και ματια μπλε σαν
τον παγο.Πολλοι την ερωτευτηκαν,ακομη περισσοτεροι την ποθησαν,μα ενα αγορι την αγαπησε περισσοτερο απο την ζωη του.Την ακολουθουσε παντου
τρελος απο ερωτα αλλα εκεινη ηταν ανικανη να ανταποκριθει στα συναισθηματα του παραμεριζοντας τον σαν σκουπιδι.Οσοι κι αν την πλησιαζαν μεθυσμενοι
απο το ομορφο παρουσιαστικο της δεν εμεναν ποτε για πολυ,καθως η ματαιοδοξια και η ταση της να βλεπει μονο τα ελατωμματα στους ανθρωπους συντομα τους απομακρυνε
απο κοντα της.

Και καθως περνουσε ο καιρος δεν μπορουσε να μην αναρωτιεται πως ηταν δυνατον οι αλλοι παντα να χαμογελανε οταν ανεφεραν το ονομα της παιδικης της φιλης,
να την θελουν στην ζωη τους και να την αντιμετωπιζουν σαν σπανιο διαμαντι...εκεινη που δεν ειχε τιποτα το ξεχωριστο.Και ενω εκεινη τραβουσε την προσοχη
εξ αρχης οπως η φλογα την πεταλουδα στο τελος κατεληγε παντα μονη...κι η ευτυχια που τοσα χρονια περιμενε,δεν ερχοταν ποτε.Ετσι αποφασισε να την πληγωσει,
να αποκτησει οτι ηθελε εκεινη ελπιζοντας πως ετσι θα γινοταν επιτελους ευτυχισμενη.Δεν θα ηταν δυσκολο...η αγαπη στα ματια της ηταν ξεκαθαρη οταν κοιταζε
εκεινο το αγορι.Δεν θα ηταν δυσκολο να τον αποπλανησει,με λογια και τεχνασματα να τον παρασυρει.Κι ομως οταν τα χειλη της αγγιξαν τα δικα του δεν ενιωσε
τιποτε απο διαφορετικο απο οτι ειχε νιωσει μεχρι τοτε.Τι κι αν παντα χαμογελουσε οταν την εβλεπε,τι κι αν ειχε αρχισει να την αγαπαει...η αγαπη του
τυλιγοταν γυρω της και την επνιγε σαν κισσος.Ηθελε να τον ξεριζωσει αυτον τον κισσο...να κανει κομματια την καρδια του.

Ενα βραδυ παρασυρμενη απο την απελπισια της κοιταξε στον ουρανο οπως εκεινο το βραδυ τοσα χρονια πριν ζητωντας για μια απαντηση.Το φεγγαρι ακουσε
τις σκεψεις της και τοτε μπροστα της εμφανιστηκε ενας μαγικος καθρεφτης...αυτος της ειπε θα της αποκαλυπτε αυτο που τοσο πολυ ηθελε να μαθει,
ομως την προειδοποιησε πως ποτε δεν επρεπε να αφησει το δικο της ειδωλο να αντικατροπτιστει μεσα.Εκεινη το ευχαριστησε και υποσχεθηκε πως θα ακολουθουσε
την συμβουλη του χαμογελωντας ευτυχισμενα που για ακομη μια φορα τα πραγματα πηγαιναν οπως ηθελε.

Ετσι πηρε τον καθρεφτη...και τον εστρεψε προς το μερος της θελοντας να δει το τι ηταν αυτο που εκρυβε μεσα της εκεινη η κοπελα που
τιποτα το ομορφο δεν ειχε στην επιφανεια.
Μπροστα της τοτε εμφανιστηκε μια παγωμενη λιμνη,μα στο φεγγαροφωτο διακρινοταν κατι που δεν ειχε ξανα δει ποτε...
πανω στο χιονισμενο εδαφος διακρινοταν
η εικονα ενος λουλουδιου που ποτε δεν ειχε ξαναδει.Κι η ομορφια του ηταν τοσο εντονη που τα ματια της δακρυσαν.Εστρεψε το βλεμμα της αλλου
μην αντεχοντας τα εκτυφλωτικα χρωματα που τα ματια της δεν ειχαν ξανα αντικρισει.Θυμωμενη εκρυψε τον καθρεφτη κοιτωντας με μανια το απλο προσωπο που ξανα εμφανιστηκε
μπροστα της προσπαθωντας να το απομνημονευσει παλι απο την αρχη...να πεισει τον εαυτο της πως αυτη ειναι η πραγματικη και μοναδικη μορφη της.
Μετα απο εκεινη την μερα ο καθρεφτης εγινε ο μεγαλυτερος της εφιαλτης...τον εκρυψε τοσο καλα που μονο η ιδια θα μπορουσε να τον βρει,κι ενω ηθελε να ξεχασει
οσα ειχε δει κατι την εμποδιζε.Κι ενω δεν αντεχε τον φθονο που της προκαλουσε η ομορφια που ειχε δει δεν μπορουσε να αντισταθει...πολλες φορες εστρεψε τον καθρεφτη
εκει που δεν ηθελε να κοιταει και το ανθος ηταν καθε φορα πιο μεγαλοπρεπο και πιο ομορφο.

Η τρελα της εφτασε στο αποκορυφωμα οταν αγορι που ειχε "κλεψει"απο εκεινη αποκαρδιωμενο απο την ψυχροτητα της επαψε να αναζητα την αγκαλια της.
Οταν ειδε να χαμογελαει σε εκεινη ο παγος στα ματια της ραγισε...Ξεχνοντας την συμβουλη του φεγγαριου αποφασισε να δει το μεγαλειο της δικης της ψυχης.Βυθισμενη στην
ματαιοδοξια της πηρε τον καθρεφτη και πηγε βαθια μεσα στο δασος.Ορκιστηκε πως θα εριχνε μονο μια ματια,μια ματια μοναχα για να ξεχασει ολα οσα ειχε δει.
Ομως οταν εστρεψε την γυαλινη επιφανεια προς το ειδωλο της το μονο που ειδε ηταν ενα σαπιο κορμι και μια καρδια απο πετρα.Ενα ουρλιαχτο ξεσκισε τα σωθηκα της,μα ποτε δεν
ξεφυγε απο τα χειλη της.Οταν οι πετρινοι χτυποι της καρδιας της πηραν μορφη στα ματια της το αιμα παγωσε μεσα στις φλεβες της κανοντας το να σταματησει...
μετατρεποντας την σε ενα αγαλμα απο πετρα.

Κανεις δεν ξερει αν η αλλη κοπελα απεκτησε ολα οσα ποθησε...αν αγαπηθηκε οσο ζητουσε,αν εκεινος που αγαπησε της εδωσε την καρδια του.Ομως παντα εβρισκε μια σταγονα
φωτος ακομη και στο πιο βαθυ σκοταδι,παντα κραταγε τις καλες στιγμες ολα οσα τις πληγωναν την επισκεπτονταν σαν φαντασματα μεσα στην νυχτα στοιχειωνοντας τις σκεψεις της.
Οσο για εκεινη που τα ειχε ολα μα παντα ζητουσε περισσοτερα...ηταν πλεον καταδικασμενη να ζει με την ασχημια της καρδιας της αιωνια,το πετρινο αγαλμα το καλυψαν
με τα χρονια τα δεντρα και κανεις δεν το ξανα ειδε ποτε.
Οσο για τον καθρεφτη...το φεγγαρι τον πηρε πισω...τον σκορπισε στις ψυχες των ανθρωπων.Ενα κομματι του υπαρχει βαθια κρυμμενο στις καρδιες ολονων.
Απο ποια μερια θα δουμε τα πραγματα,την ομορφη η την ασχημη...εξαρταται απολυτα απο εμας.