Ο κακός μου ο καιρός κι ο άσχημος

/

Στο δρόμο, απλά δεν σκέφτομαι τίποτα. Μόνο ψάχνω να βρω πιθανές πιστευτές δικαιολογίες για να φύγω, αν τα πράγματα ζορίσουν.
Το κινητό μου χτυπάει ζωηρά, ακριβώς τη στιγμή που προσπαθώ να παρκάρω σε ένα χώρο, τόσο δα μικρούλη.

"Έρχεσαι;" απαιτεί να μάθει η Ελένη, ίσως γιατί έχει ένα προαίσθημα ότι ήθελα να στραμπουλήξω το πόδι μου.
"Απ' έξω είμαι, παρκάρω" τη διαβεβαιώνω χαρούμενα και μέσα μου βρίζω ακατασχετα.
"Σε περιμένουμε" με απειλεί χωρίς να το ξέρει, και το κλείνει, για να μην προλάβω να ξεδιπλώσω τα σατανικά μου σχέδια για υπαναχώρηση.

Καθώς βγαίνω από το αυτοκίνητο, κοιτάζω γύρω μου προσεκτικά, μήπως εντοπίσω εχθρικό όχημα. Τίποτα. Παίρνω μια πρώτη μεγάλη ανάσα ανακούφισης, και προχωρώ προς την είσοδο. Ακριβώς την ώρα που πιέζω το πλήκτρο του κουδουνιού, ο μικρός προδότης γελάει χαιρέκακα μες στο κεφάλι μου: Μη χαίρεσαι ακόμη. Μπορεί να ήρθε περπατώντας. Δεν ξέρω αν η περίπτωση αυτή προσφέρει κάτι στον ήδη ταραγμένο ψυχισμό μου, έτσι κι αλλιώς. Όπως επίσης δεν είμαι σίγουρη αν η πιθανότητα να τον συναντήσω μου είναι πια αποκρουστική ή το εντελώς αντίθετο.

Η πόρτα ανοίγει, και η Ελένη με αρπάζει πρακτικά και με σπρώχνει αποφασιστικά στο χωλ. Πριν καν την καλησπερίσω, ψάχνω με το βλέμμα τα πέριξ για ύποπτα σημεία που θα προδώσουν την παρουσία του ακατανόμαστου.

"Καλώς το κορίτσι! Άργησες!" με μαλώνει.

"Τι, τα σβήσατε τα κεράκια;" κάνω πώς αστειεύομαι. "Χρόνια πολλά για τον άντρα σου!"

"Ε, όχι δα!" με διαβεβαιώνει . "Έλα, πέρασε στο σαλόνι, να του τα πεις η ίδια"

Στήνω αυτί, στα λίγα βήματα που με χωρίζουν από το επόμενο δωμάτιο, μήπως και ανιχνεύσω ηχητικά ντοκουμέντα για να προετοιμαστώ ψυχολογικά. Τζίφος. Το χαρούμενο βουητό από το σαλόνι δεν αποκαλύπτει τίποτα το ένοχο.

Ξαφνικά βρίσκομαι μπροστά σε μια παρήγορα μεγάλη αίθουσα, γεμάτη με μπόλικους καλεσμένους, στην πλειοψηφία τους φίλους και γνωστούς. Τι καλά! Δε βλέπω το κεφάλι του να ξεχωρίζει πουθενά- πράγμα αναμενόμενο, τόσο ψηλός που είναι.

Ουφ, τίποτα κι εδώ. Τώρα μπορώ επιτ'ελους λίγο να χαλαρώσω. Και να προλάβω να σκεφτώ πού θα κρυφτώ, για να μη φαίνομαι. Δεν αποκλείεται να ερθει πιο μετά.

Μου αρέσουν οι ιστορίες σου Hollysort!

Περιμένουμε την συνέχεια!  

Λοιπόν, η βεγγέρα ξεκινάει με θετικά σημάδια για την συνέχεια. Πολλοί γνωστοί, κανένας αντιπαθής. Έχει πάει αλλού, μου ψιθυρίζει η ερινύα που με κυνηγά είναι αλλού, με την κοπέλα του, και περνάει όμορφα. Δεν έχει ανάγκη να βρίσκεται εδώ.Αυτές οι μαζοχιστικές συνομιλίες με τον εαυτό μου καταντούν πολύ σπαστικές. Αλλά δεν μπορώ να απαλλαγώ απ' αυτές, ούτε από την εμμονή που τις γεννά.

"Λοιπόν" μου ανακοινώνει, κάπως αυταρχικά η Ελένη, αν και χαμογελώντας "απόψε θα είσαι μόνιμα δίπλα μου. Δεν θα πας να κρυφτείς, να μη σε βρίσκει άνθρωπος."

"Όπως πάντα, υπερβάλλεις" .

"Καλά, καλά, θα δούμε." Με περιεργάζεται για μερικά δευτερόλεπτα, και τα μάτια της γελούν λίγο πιο πονηρά από το συνηθισμένο. Και τότε πλησιάζει ο Θανάσης, ο οποίος βρίσκεται επί μονίμου βάσεως σε μια κατάσταση νιρβάνα.
"Χρόνια πολλά" του εύχομαι "Να τα εκατοστήσεις"

Ο Θανάσης δεν χάνει ποτέ το ύφος απολύτου μακαριότητας, ούτε λέει πολλά λόγια. Χαμογελά σεμνά, μουρμουρίζει κάτι που σε ελεύθερη μετάφραση αποδίδεται ως "Ευχαριστώ", και παίρνει ένα μπολ με φιστίκια από το διπλανό τραπεζάκι. Όλα καλά ως εδώ.

Γενικά δεν είμαι party animal. Είμαι λίγο κλειστός τύπος, ή εν πάσει περιπτώσει, είμαι μονίμως στην τρελή κοσμάρα μου, και δεν έχω βρει τον τρόπο να την κοπανάω από κει και να μπαίνω στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Μάλιστα, αν με υποχρεώσεις να βρεθώ έστω και δίπλα στα φώτα κάποιου άλλου...celebrity...δεν μπορεί, κάπως θα τα καταφέρω, κάτι θα κάνω για να χαλάσω ολοσχερώς το image μου. Δεν το' χω, ρε παιδί μου, τι να κάνω; Προσωπικά, δε με νοιάζει καθόλου. Τι γίνεται όμως όταν οι συνέπειες αυτής της γενικότερης αποχής αποδεικνύονται ενοχλητικές;

Να, ας πούμε, ο ακατανόμαστος. Και για να είμαστε δίκαιοι και ακριβείς, μια χαρά όνομα έχει ο άνθρωπος. Απλά δεν αντέχω ούτε να το λέω. Αλλά για πρώτη και τελευταία φορά, θα σας το πω. Ο Μήτσος , λοιπόν, αυτή την, κατά τη γνώμη μου, πρόσκαιρη, μάταιη και κούφια λάμψη, τη λατρεύει. Είναι λες και δεν τον ενδιαφέρει τίποτα άλλο, μόνο το γυαλιστερό περιτύλιγμα. Όπως οι Μάο Μάο με τα καθρεφτάκια ένα πράγμα.

Κι εγώ δεν ήμουν ποτέ έτσι.

Ούτε μπορώ να γίνω.

Οι διαπιστώσεις αυτές είναι παλιές και πάντα επίκαιρες. Και με μελαγχολούν. Αλλά απόψε, πρέπει να κάνω ό,τι περνά από χέρι μου, και πού ξέρεις; Μπορεί η βραδιά να εξελιχτεί πιο συμπαθητικά απ' ό,τι φοβάμαι.

Εδώ και λίγη ώρα μιλάω με μια παρέα ανύπαντρων, στην οποία με έχει συστήσει με την γνωστή της έλλειψη λεπτότητας η Ελένη. Βασικά, ντροπιάστηκα όσο δε λέγεται, αλλά μετά αναθεώρησα. Είπα, δε βαριέσαι, αφού ήρθα ως εδω... Είναι καλά παιδιά, αλλά εμφανισιακά οι τρεις από τους τέσσερεις έχουν σοβαρό πρόβλημα. Ο τέταρτος είναι αρκετά συμπαθητικός, και απορώ πώς στην ευχή είναι ελεύθερος. Μοιάζει από κείνες τις περιπτώσεις που δεν ξεμένουν ποτέ από κοπέλα. Όπως ο Μήτσος.

Παρ' όλα αυτά δείχνει να συναρπάζεται από τις περιπέτειές μου στο μονοθέσιο δημοτικό σχολείο ένος ορεινού, άγονου χωριού το οποίο δουλεύω φέτος, και γελάει αυθόρμητα όταν λέω κάτι που μπορεί να εκληφθεί ως αστείο. Ειλικρινά, δεν μπορώ να εκτιμήσω τις δυνατότητές του να κατανικήσει το κακό τέρας που κατατρώει την καρδιά μου, αλλά ίσως του δώσω μια ευκαιρία, αν τη ζητήσει.

Εχω αρχίσει να ψιλοβαριέμαι, αλλά ο μπουφές είναι γεμάτος με κάθε λογής παχυντικές λιχουδιές. Σκέπτομαι να τον επισκεφτώ, αλλά ξέροντας με καλά, σίγουρα θα βρω τον τρόπο να γίνω χάλια, να σπάσω μερικά ποτήρια ή να περιχύσω τα τυροπιτάκια με κόκα κόλα. Η μουσική δεν είναι δυνατή, ο κόσμος έχει κέφι, η παρέα μου είναι καλή, ο εχθρός λείπει. Σε τι καλύτερο μπορώ να ελπίζω;

Έρχεται η ώρα για το κεράκι, και η Ελένη έχει κάνει φαντασμαγορικές ετοιμασίες, με κεράκια, πυροτεχνήματα, κορδέλες, κανόνια κομφετί κι ό,τι άλλη ανάλογη σαχλαμάρα μπορείτε να σκεφτείτε. Εντάξει, ωραία είναι , αλλά δεν μπορώ να τα ευχαριστηθώ. Για κάποιο λόγο, το άγχος μου επιστρέφει κλιμακούμενο, και επιβεβαιώνεται με το επόμενο κουδούνισμα της πόρτας.

"Πού είσαι, βρε κουμπάρε;" ξεσπά αναπάντεχα πίσω από την τούρτα-γήπεδο του παναθηναϊκού ο Θανάσης.

Όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι ζεματίστηκα εκείνη τη στιγμή, αλλά φυσικά δεν μπορούσα να φύγω τόσο γρήγορα. Ούτε κι εγώ δεν τα κάνω αυτά-άσχετο πόσο θα' θελα.

Και μέσα από μια γενική χαρούμενη αναστάτωση, μπαίνει στο σαλόνι ο Μήτσος, συνοδευόμενος από τον ύμνο του Παναθηναϊκού, ιαχές, ροκάνες, και κάποια σπάνια γιουχαΐσματα από τους μετρημένους αλλόθρησκους που βρίσκονται στο χώρο.

Είναι λες κι αντικρύζω ένα ζωντανό μαγνήτη, που παρά την αναθεματισμένη θέλησή μου, τραβάει το βλέμμα μου πάνω του.

Μη σας περάσει από το μυαλό ότι μπήκε στο σαλόνι ο σωσίας του Μπαντέρας, του Μπραντ Πιτ, ή ο νέος υποψήφιος για τον ρόλο του Τζεημς Μποντ. Καμμία σχέση. Μάλιστα, αρκετές γνωστές μου τον χαρακτηρίζουν με τη μία χαλβά. Οκ, χαλβάς δεν είναι, αλλά δεν είναι να κόψουμε και τις φλέβες μας. Αλλά...εμένα μ' αρέσει. Δεν ξέρω γιατί. Γενικά δεν διαθέτω κάποια λογική εξήγηση για ό,τι μου συμβαίνει εξ αιτίας του.

Αρχίζω σιγά-πολύ σιγά να υποχωρώ από τη θέση μου, προσπαθώντας να μη φαίνομαι, και μες στη βαβούρα, το πετυχαίνω. Δε με έχει δει ακόμη. Σκασίλα του δεν παραλείπει να με πικάρει ο αντίδικος εσύ δε βαζεις μυαλό με τίποτα. Σκασίλα του αν είσαι δω, δεν μπορείς να το καταλάβεις; Γραμμένη σ' έχει!

Ναι, έτσι είναι, συμφωνω κι εγώ. Έτσι είναι. Οπότε...η φυγή είναι η προτιμότερη λύση.
Γλιστράω αθέατη στην κουζίνα, κρύβομαι πίσω από την πόρτα, ώστε όποιος μπει να μην μπορεί να με δει με την πρώτη και πιάνω κουβέντα με την μαμά της Ελένης, η οποία έχει αναλάβει το κέτερινγκ της εκδήλωσης. Γιορτάζω μια προσωρινή νίκη, αλλά το μυαλό μου είναι στην λατρεμένη εξώπορτα.

Η συζήτηση με την μαμά της Ελένης αποδεικνύεται εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και γεμάτη πληροφορίες για το πώς να σου πετύχει καλύτερα το ζυμάρι για τα πιροσκί, ποια είναι η κρέμα γάλακτος που κάνει το σουφλέ ζυμαρικών αέρινο, και άλλα πολλά. Δεν τολμώ να ελπίσω στην συνέχιση της καλής μου τύχης, ειδικά αφού χαρούμενες γαϊδουροφωνάρες τραγουδούν "Happy birthday,Θανάση", σήμα πώς το κεράκι όπου να' ναι θα σβήσει, και η τούρτα θα προσέλθει για τα περαιτέρω.

Νιώθω μια ανασφάλεια  γιατί δεν ξέρω τι είναι σοφότερο να κάνω. Τελικά, αποφασίζω να κάτσω στα αυγά μου. Σιγά μήπως ο Μήτσος θέλει πληροφορίες για το πιροσκί. Απ' όσο ξέρω τον ενδιαφέρει μόνο η χρονική στιγμή που το χλαπακιάζει.

Η Ελένη καταφτάνει εύθυμα αγχωμένη, κουβαλώντας την τούρτα παναθηναϊκο τριφύλλι, και μόλις την προσγειώνει στο τραπέζι, με κοιτάει με ύφος που μαρτυρά αγανάκτιση και κάτι άλλο, απροσδιόριστο. Δεν ξέρω, κάτι δε μου πάει καλά στην υπόθεση. Λες να έχει μυριστεί τίποτα; Τώρα που το σκέφτομαι, είναι γεγονός ότι τις τελευταίες εβδομάδες δεν ξέρω πώς τυχαίνει, όποτε βρισκόμαστε για καφέ, ας πούμε, ή για ποτό, ή στο σινεμά, στην παρέα να αναμένεται προσεχώς και ο Μήτσος (κι εγώ φυσικά να βρίσκω μια ποικιλία προφάσεων για να την κοπανήσω εγκαίρως).

Λες να με πήρε χαμπάρι; Αλλά, ξέρω πώς δεν θα κρατιόταν, θα απαιτούσε να μάθει τα πάντα. Όμως...είναι λίγο περίεργο που δεν έχει ακόμη εκφράσει κάποιο παράπονο για τη συμπεριφορά μου. Ναι, είναι περίεργο. Είναι πολύ περίεργο.

Προσφέρομαι να βοηθήσω στην κοπή της τούρτας -προς Θεού όχι στο σερβίρισμα!!!- και η Ελένη με αποπαίρνει:
"Τι κάνεις παιδάκι μου εδώ μέσα; Έλα έξω!"

"Ήρθα να πω ένα γεια στη μαμά σου" απολογούμαι με το ύφος εκείνο που ξέρω ότι κάνει τις μαμάδες να λιώνουν από τον εκφρασθέντα σεβασμό προς αυτές.

"Τώρα που το είπες, έξω!" με προστάζει.

"Εμ..."διστάζω, "εντάξει...καλά είμαι κι εδώ..."

Γυρίζει και με κοιτάζει "Γιατί δεν πάς στο σαλόνι;"

Ωχ ωχ ωχ!

"Θα πάω, θα πάω!" προσπαθώ να την ξεφορτωθώ, και βάζω σε ενέργεια το επόμενο σχέδιο απόδρασης. Βγάζω το κινητό μου, στέλνω μήνυμα στην ξαδέλφη μου, την Γιώτα, την μόνη που ξέρει τον πόνο μου και μου συμπαραστέκεται, να με καλέσει επειγόντως, ζητώντας μου να πάω σπίτι της, γιατί ο θείος μου ανέβασε-δήθεν- πίεση και πρέπει να τον πάμε στον καρδιολόγο.

Κι εκεί που πληκτρολογώ "s.o.s", μου βουτάει η Ελένη το κινητό από το χέρι, το κλείνει και το πετάει στο πάνω πάνω ράφι του μπουφέ.

"Δε θέλω βλακείες απόψε!"

Ωχ ωχ ωχ!

"Δεν πας καλά" μουτρώνω εγώ "Τώρα, γιατί το έκανες αυτό;"

"Αυτό δεν είναι κινητό" μου λέει με στόμφο "το ραβδί του Χάρι Πότερ είναι! Όποτε χτυπάει, εξαφανίζεσαι!"

Θέλω να επιμείνω, αλλά δεν ξέρω τι ακριβώς να πω, και πόσο να το τραβήξω. Ας το ρίξω στο σορολοπ.

"Δως μου το κινητό μου" επιμένω, για την τιμή των όπλων.

"Όχι απόψε" δηλώνει αυστηρά, και με σπρώχνει πίσω στο σαλόνι. Βαρυγκομώ, μέσα μου κι έξω μου. ίσως να ήταν καλύτερα να της είχα πει το πρόβλημά μου. Αλλά, πάλι, ξέρω ότι δε θα αντιστεκόταν στον πειρασμό να μας ανακατέψει λιγάκι. Όχι, όχι. Κακή ιδέα.Όχι μόνο δε θέλω να τον κυνηγάω, δε θέλω και να υπάρχει η παραμικρή, η τόση δα υποψία ότι το κάνω. Γενικά, θα ήθελα να περάσω στην αφάνεια, και να είμαι για αυτόν αόρατη, όπως παλιά, και να μην βρίσκομαι σε αυτή την οικτρή κατάσταση, όπου ότι και να κάνω μπορεί να ερμηνευτεί κάπως, σε σχέση με αυτόν.

Kαι να'μαι πάλι στην πίστα-τρόπος του λέγειν. Και τώρα τι κάνω; Νιώθω σαν ψάρι έξω από το νερό. Και ξέρετε ποια είναι η υπέρτατη σαχλαμάρα στην υπόθεση; Μόλις μπαίνω στο αναθεματισμένο το δωμάτιο, και-ειλικρινά σας μιλάω, χωρίς να είναι σε καμιά περίπτωση αυτή η πρόθεσή μου- το βλέμμα μου πέφτει πάνω του. Αυτομάτως. Δεν τον ψάχνω, δεν τον αναζητώ. Ίσα ίσα που προσπαθώ το εντελώς αντίθετο. Κι όμως, με το που θα βρεθώ στον ίδιο χώρο μαζί του, προσανατολίζομαι πάνω του, χωρίς καν να το συνειδητοποιώ. Δεν είναι πάνω από τις δυνάμεις μου να το αποφύγω, απλώς. Είναι μια μεταφυσική έλξη, που ξεπερνά αυτήν την πραγματικότητα. Για τέτοια αρρώστια μιλάμε.

Κι αυτός, ο καραγκιόζης, τι λέτε πώς κάνει;

Ανατριχιάζω και που το σκέφτομαι, αλλά επιλέγει ακριβώς αυτήν -την πλέον ακατάλληλη- στιγμή για να με κοιτάξει κι αυτός επίμονα. Μα, είναι δυνατόν;

Είναι δυνατόν να συμβαίνει κάθε φορά, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο;

Ναι, θα μου πείτε, όπως επίσης θα έχετε κι όλο το δίκαιο του κόσμου να υποστηρίξετε ότι έχω πάθει πλύση εγκεφάλου από τα πολλά Άρλεκιν, κι ότι πρόκειται για μια πολύ κλισέ κατάσταση, που τίποτα πρωτότυπο δεν προσφέρει.

Μάλιστα.

Πρώτον, δεν έχω πάθει πλύση εγκεφάλου από τα Αρλεκιν, μάλιστα κάποια φορά ευχαρίστως να σας γράψω μια ολόκληρη ανάλυση για τα συγκεκριμένου τύπου βιβλία και πώς καταλαβαίνετε από τα ονόματα των πρωταγωνιστών αν η πλοκή είναι μάπα ή καλή.

Δεύτερον, υπάρχει μια μικρούλα λεπτομέρεια που κάνει το συγκεκριμένο στοιχείο κάπως ενδιαφέρον: Είναι λιγάκι δύσκολο να συμβαίνει αυτό το πράγμα, ξανά και ξανά επί χρόνια, και μετά, να έρχεται το έτερον πρόσωπον και να καμώνεται πως δε σε ξέρει.


Πώς το είπε ο Βέγγος;

Δε με ξέρεις , δε σε ξέρω, υποφέρεις, κι υποφέρω.

Αυτός το πρώτο, εγώ το δεύτερο.

Αποστρέφω το επόμενο δέκατο του δευτερολέπτου τα μάτια μου, κι αναζητώ απεγνωσμένα την προηγούμενη παρέα μου, για ξεκάρφωμα. Τον βλέπω να κινείται προς το μέρος μου-Θεέ και Κύριε!- και προσπαθώ να αποφασίσω ταυτόχρονα: α)προς τα που να κινηθώ για να βγω από την εμβέλειά του β) αν όντως είμαι τρελή για δέσιμο. Δεν πετυχαίνω απόλυτα σε καμιά από τις δύο αποφάσεις που πρέπει να πάρω. Φυσικά η πρώτη είναι εκείνη που επείγει, και στην απόγνωσή μου, ξαναγυρίζω χωρίς να κοιτάξω πίσω μου, πού αλλού; στην κουζίνα.

Αν έχανα κι ένα γοβάκι, έτοιμη η Σταχτοπούτα.

Ασθμαίνω σχεδόν από την πίεση, και αποφασίζω, εκτός λογικής, να φύγω επιτόπου. Δεν με νοιάζει αν θα μιλήσω σε κανέναν για να πω ότι φεύγω, απλά βουτάω το κινητό μου από τον μπουφέ, αποχαιρετώ όπως-όπως την μαμά της Ελένης, και κάνω την ηρωική έξοδο για να πάρω το παλτό μου.

"Φεύγεις;"

Πέντε δευτερόλεπτα. Τόσο χρειαζόμουν για να την κοπανήσω. Αλλά με πρόλαβε.

Μην μας αργήσεις την συνέχεια ε?

Μου αρέσει που που είναι χιουμοριστικός ο μονόλογος-διάλογος της ηρωίδας!!

πολύ καλό
περιμένω πως και πως την συνέχεια     

Ξέρω πώς έχω χάσει το χρώμα μου, την ψυχραιμία μου, το λογικό μου, την ικανότητα να μιλάω, να στέκομαι όρθια και να περπατάω, πώς είμαι άσχημη, χαζή κι αδιάφορη, κι ένα σωρό άλλα πράγματα. Αλλά....για κάτσε, για κάτσε! Τι συμβαίνει εδώ; Είναι ποτέ δυνατόν; όχι, δεν είναι! Άρα....

Γυρίζω , έχοντας φορέσει στη φάτσα μου ένα ύφος που ελπίζω να ερμηνεύεται ως "βιαζομαι, μια στιγμούλα κι έφτασα" και βλέπω τον Μήτσο - αχ ρε Μήτσο, τι τραβάω για σένα! - να περιμένει με ερωτηματικό ύφος μια απάντηση...από μένα; Μη χειρότερα!

"Εεε, πετάγομαι μια στιγμή στ' αυτοκίνητο" λέω κάπως μπουρδουκλωτά και ανοίγω την πόρτα για να την κοπανήσω.

"Θα γυρίσεις;"

Ναι, ναι, ναι, το ξέρω ότι δεν το πιστεύετε, ούτε κι εγώ άλλωστε, αλλά ο Μήτσος, για λόγους που προσωπικά αγνοώ, είναι εκεί και...μοιάζει...δεν ξέρω...
Βιώνω εξωσωματική εμπειρία, ΤΕΛΟΣ. Πλέον, το σκηνικό το αντιμετωπίζω έξω από το σώμα μου, ως θεατής. Και βλέπω το χέρι μου να κλείνει ασυναίσθητα την πόρτα.

"Ναι" του απαντάω απλά. "Γιατί;"

Μοιάζει κι αυτός να διστάζει κάπως. Αλλά όχι αρκετά.

"Θα έρθω κι εγώ μαζί σου" μου δηλώνει ευθέως, και το ύφος του μαρτυρά απόλυτη αποφασιστικότητα.

"Γιατί;" ξαναρωτώ αποβλακωμένα και τον βλέπω να με πλησιάζει βιαστικά.Ωχ, τι λέει το άτομο;

"Για να είμαι σίγουρος."

"Τι;" Δεν ξέρω τι να σκεφτώ, και έχω απομείνει χαμένη με το χέρι στο πόμολο της πόρτας,  να στέκεται κάπως μετέωρο.

"Τι θα κάνεις στο αυτοκίνητο;" με ρωτάει πολύ σοβαρά.

Τι λένε τώρα, τι λένε τώρα, τι λένε τώρα; Άντε να βρω μια δικαιολογία της προκοπής, όταν με κοιτάζει από τόσο κοντά και απασχολεί το 99% των αντιληπτικών δυνατοτήτων μου.

"Πάω να πάρω το φορτιστή μου, έχω μείνει από μπαταρία"

"Εντάξει, πάμε" συνοψίζει χαρωπά και με σπρώχνει απαλά στην έξοδο.

Στέκομαι πεισματικά στη θέση μου.

"Εσύ γιατί να έρθεις μαζί μου;"

Για πρώτη φορά, μου χαμογελάει. Ααααααααα, δε θα τα πάμε καλά!

"Πάμε" επιμένει "θέλω να σου μιλήσω"

Τι;
Τι;
Συγνώμη, αλλά είμαι υστερικιά και τέτοιου είδους πιέσεις δεν μου κάνουν ιδιαίτερο καλό. Αλλά πλέον, τίποτα δεν έχει σημασία. Τίποτα άλλο δεν έχει σημασία. Ποτέ δεν είχε.

Κατεβαίνω ρομποτικά τη σκάλα, χωρίς να μιλάω. Καθόλου. Εκείνος με ακολουθεί, και όταν βγαίνουμε στο δρόμο, με πιάνει από το χέρι και με τραβάει προς αντίθετη κατεύθυνση από εκείνη του αυτοκινήτου μου.

"Έλα, πάμε."

"Μα..." ψελλίζω μπερδεμένη, προσπαθώντας να θυμηθώ τι στο καλό υποτίθεται πως θα έπαιρνα από το αυτοκίνητο.

"Άστο, δεν το χρειάζεσαι." με διαβεβαιώνει.

Όχι, δεν το χρειάζομαι.

Περιμενουμε την συνεχεια!!

Μου αρεσουν που οι ατακες εχουν αρκετο χιουμορ!

Ανόητη, ανόητη!
Μα πώς είναι δυνατόν να είμαι πάντα τόσο ανόητη;
Σχεδόν μέσα σε μια στιγμή, περνούν από μπροστά μου κάποιες σκηνές από τα παλιά, κι εγώ τις παρακολουθώ με θλίψη, μέσα από τα χοντρά γυαλιά, τα σιδεράκια και την ακμή που τόσο περίτεχνα στόλιζαν την εφηβεία μου. Και παραδόξως, ο Μήτσος ήταν πάντα εκεί, κάνοντας παρέα και πλάκα και χαβαλέ  μόνο με τις εμφανίσιμες του σχολείου. Αυτές που ήξεραν πάντα που δεν είχαν 6 βαθμούς μυωπία και στραβα δόντια, αυτές που πάντα ντύνονταν με την τελευταία λέξη της μόδας, που ήξεραν τι να πουν, πότε να γελάσουν και πώς να σταθούν. Αυτές που αφιέρωναν τον χρόνο τους σε άλλες, ξέγνοιαστες ασχολίες, κι όχι διαβάζοντας, αυτές που δε χρειαζόταν να προσέχουν για να μην τους βαλουν τρικλοποδιά στο σχολείο, να μην τις σπρώξουν, που δεν έψαχναν μια κρυψώνα να γλιτώσουν από το ρεζίλεμα που ετοίμαζαν οι "έξυπνοι" για το "φυτό" της τάξης.

Και τώρα είναι ακριβώς δίπλα μου, και , αν είναι ποτέ δυνατόν, είναι ακόμη πιο γλυκούλης απ' όσο είχα ποτέ μου σκεφτεί. Και τόση ώρα μου μιλάει, και μόλις αυτή τη στιγμή συνειδητοποιώ ότι δεν έχω ακούσει ούτε λέξη.

"....και είπα στην Ελένη ότι θα πάμε να το πάρουμε εμείς." τελειώνει την πρότασή του και περιμένει να συμφωνήσω-φαντάζομαι!

"Τι να πάρουμε;" ρωτάω μηχανικά, αντιδρώντας ακριβώς όπως θα έκανα και τότε. Σα χαζή.

"Το δώρο - έκπληξη που έχει ετοιμάσει για τον Θανάση"

Καλά, τι γίνεται; Έχουμε πιάσει και ψιλή κουβεντούλα;

"Εεεε...από πού;"

"Πάμε και θα σου πω"

Δε νομίζω ότι έχω καταλάβει τι συμβαίνει, τι ρόλο παίζει η Ελένη και γιατί μου σκάρωσε αυτή την ιστορία. Όλα τα λαμπάκια σημαίνουν συναγερμό, δε μοιάζει και τόσο αθώο όσο φαίνεται. Δεν μπορεί. Κάποιος μου κάνει πλάκα.

Προστάζω τον εαυτό μου να συνέλθει, αλλά μου λείπουν στοιχεία για να δω τι παίζει. Ίσως τίποτα. Ίσως είναι της φαντασίας μου. Ευσεβείς πόθοι. Όπως πάντα. Ηλίθια.

Κατευθύνεται βιαστικά προς το δικό του αυτοκίνητο, λίγα μέτρα πιο κάτω. Κάνω να τον ακολουθήσω, αλλά κάτι με κρατάει-κι όχι μόνο η απρόσκλητη ταραχή που μου προκαλεί, αλλά...κι όλα τα υπόλοιπα.

"Γιατί δεν πας μόνος σου; Εμένα τι με χρειάζεσαι;" Θα γλιτώσω; Δε θα γλιτώσω; Μήπως να το βουλώσω, να πάω και να ξεμπερδεύω;Κι αν....;

"Θα δεις." Γυρίζει και με κοιτάει που ακόμη δεν έχω κουνηθεί από τη θέση μου. "Έλα!" φωνάζει ανυπόμονα.

Καθώς τα πόδια μου κινούνται απρόθυμα προς το μέρος του, έρχεται στο μυαλό μου εκείνη η τελευταία φορά που ο Μήτσος κι εγώ βρεθήκαμε μόνοι μας. Είναι αρκετός καιρός, τέσσερα ή πέντε χρόνια πίσω, ένα άλλο χειμωνιάτικο βράδυ, σε κάποιο άλλο πάρτι, σαν κι αυτό. Τότε πια, είχα αρχίσει να ξεφορτώνομαι τη στολή του Κουασιμόδου: ούτε γυαλιά, ούτε σιδεράκια, ούτε σπυράκια. Είχα αρχίσει να νιώθω καλύτερα με τον εαυτό μου, ακόμα και να σκέφτομαι ότι ίσως μπορώ να έχω μια πιθανότητα- μα τι ζητούσα τέλος πάντων; μια πιθανότητα. Αλλα ήμουν ανόητη, όπως και τώρα. Κι όταν με πλησίασε ο Μήτσος, άνετος, χαρούμενος και με διάθεση για κουβέντα, δεν το πίστευα! Ναι, φαινόταν ότι επιτέλους άλλαξε η τύχη μου.

Αν και ήμουν χαζοβιόλα και αλλού γι αλλού, όπως πάντα, αυτό δε φάνηκε να παίζει ρόλο. Τα πράγματα πήγαιναν αξιοθαύμαστα ομαλά, ένιωθα ότι το σύμπαν επιτέλους συνωμότησε για χάρη μου, ότι όλα, κλείδωναν στη σωστή τους θέση για μια φορά, σαν ένα τεράστιο, ζωντανο καλειδοσκόπιο, γεμάτο από χρώματα, σχήματα και Μήτσο-μη γελάτε!

Ανόητη, ανόητη! Τόλμησα για μια φορά στη ζωή μου να το πιστέψω! Ο Μήτσος- αχ Θεέ μου, πόσο ηλίθια, πόσο ανόητη!- ο Μήτσος ανακάλυψε ότι υπάρχω!Μέσα μου σχεδόν έκλαιγα από τη χαρά μου, κι από ένα άλλο, απροσδιόριστα βλακώδες συναίσθημα, που αν με ρωτούσατε τότε, θα σας έλεγα ότι ήταν η απόλυτη ευτυχία!

Τον ακολουθώ, και το μόνο που θέλω είναι να τον κλωτσήσω, εντάξει; Αλλά δεν έχω καμμιά καλή πρόφαση γι' αυτό. Μου κρατάει ιπποτικά την πόρτα για να μπω στη θέση του συνοδηγού -μας κάνει πλάκα, ε;- και τον κοιτάζω, χωρίς να μπορώ να κρύψω την απορία μου, ούτε και την επιθυμία μου να τον δείρω (ε, τώρα πώς συνδυάζονται αυτά τα δύο, δεν ξέρω να σας πω, ρωτήστε τον Μήτσο), αλλά δεν αντιδρω, και απλά κάθομαι.

Το μυαλό μου κολυμπά σε μια χλιαρή θάλασσα ανάμεσα στο "υπάρχω" και στο "δεν υπάρχω", τα μάτια μου δε βλέπουν τίποτα, τα αυτιά μου ακούν,μα δεν ξεχωρίζουν ούτε καταλαβαίνουν τους ήχους, καθώς κι εκείνος μπαίνει στο αυτοκίνητο.
Οκ μάγκες, και τωρα;

"Φύγαμε" με ενημερώνει και μου κλείνει το μάτι παιχνιδιάρικα, καθώς γυρίζει το κλειδί στη μίζα. Ταυτόχρονα, χτυπάει το κινητό του, λέει ένα βιαστικό "όλα εντάξει, ξεκινάμε" και το κλείνει χαμογελώντας.

"Λοιπόν;" παίρνω το θάρρος και ρωτάω "πού πάμε;"¨
"Θα σου πω, σε λίγο"

Έχε χάρη, Μήτσο, που ξέρω ότι δεν είσαι μανιακός δολοφόνος, αλλιώς την τσαντιά θα στην είχα ρίξει τώρα. Πολύ μυστήριο....γιατί δε μου λέει τίποτα; Γιατί σε λίγο κι όχι τώρα; Τι θα αλλάξει δηλαδή; Αφού, κινητό δεν έχω. Δεν πρόκειται να μαρτυρήσω σε κανέναν την έκπληξη.

Οδηγεί και είναι φανερό ότι έχει πολύ κέφι. Μα πάρα πολύ κέφι. Γελάνε τα μάτια του, γελάει όλο το πρόσωπό του, ακόμα και τα λακάκια στα μάγουλά του. Μου τη δίνει το τόσο κέφι του.

"Γιατί δεν μου λες πού πάμε;"

"Υπάρχει λόγος" μου εκμυστηρεύεται, καθώς βγαίνουμε από την πόλη και μπαίνουμε στο εθνικό δίκτυο. "Και θα σου τον πώ αμέσως. Βάλε τη ζώνη σου"

Παρντόν;

"Γιατί, έχεις σκοπό να τρέξεις πολύ;" Αρχίζω να ανησυχώ στα σοβαρά τώρα.

"Απλά δε θέλω να πάθεις τίποτα" μου χαμογελά.

Ό,τι ήταν να πάθω, το έπαθα.

"Ξέρεις, είναι κάπως περίεργα όλα αυτά" τολμώ να διατυπώσω τις αντιρρήσεις μου, ενώ κουμπώνω τη ζώνη.

"Ναι, το ξέρω!" ξαναχαμογελά.

Ξεράδια!! Χαζό είσαι παιδί μου;

"Λοιπόν;"

"Ένας και μοναδικός λόγος υπάρχει που βρισκόμαστε σε αυτό το αυτοκίνητο, εν κινήσει, κατά προτίμηση σε εχμ...μεγαλούτσικες ταχύτητες"

"Και ο οποίος είναι;"

"Να, ήθελα να μιλήσουμε" μου εξομολογείται απλά.

Θέλω να πω κάτι, αλλά ανοιγοκλείνω το στόμα μου χωρίς να βγαίνει ήχος. Αλλά και τι να πω;

"Συγνώμη" καταφέρνω να αρθρώσω "αλλά κάτι μου διαφεύγει. Δεν πάμε να πάρουμε κάποιο δώρο για τα γενέθλια του Θανάση;"

"Ε, όχι ακριβώς. Αλλά περίπου..."

"Και τι ακριβώς, είπαμε, θα κάνουμε;"

"Ελπίζω να συζητήσουμε για κάποιο θέμα που μας αφορά"

"Και γιατί έπρεπε να είμαστε καθ' οδόν;"

"Για να μην μπορείς να γίνει καπνός, σαν όλες τις άλλες φορές που προσπάθησα να σε πλησιάσω για τον ίδιο λόγο."

Ξαφνικά, το οξυγόνο στο χώρο εξαφανίζεται και νομίζω ότι με πιάνει κρίση πανικού. Θέλω να φύγω, κοιτάζω την πόρτα του αυτοκινήτου που τρέχει με -σίγουρα!-πάνω από 100 χιλιόμετρα και ξέρω ότι απλά δεν μπορώ να το σκάσω όπως συνηθίζω σε ανάλογες -τι ανάλογες; δεν υπήρξαν ποτέ ανάλογες!- περιπτώσεις.

"Ακριβώς" επιβεβαιώνει τη σκέψη μου "Δεν υπάρχει έξοδος"

"Αρχίζω να φοβάμαι για την ψυχική σου υγεία" τραυλίζω με-δήθεν- αυστηρό ύφος.

"Κι εγώ φοβάμαι για την ψυχική μου υγεία" συμφωνεί γελώντας.

Για πρώτη φορά, τον κοιτάζω, δεν ξέρω πώς να σας το πω, χορταστικά. Δεν χρειάζεται να το κάνω κρυφά, ώστε να μην με πιάσει στα πράσα. Μπορώ να τον κοιτάζω, με μάτια ορθάνοιχτα, χωρίς κανένα απολύτως φόβο. Και είναι μια αίσθηση απελευθερωτική, ένα παράθυρο σε έναν καινούργιο κόσμο, που ένας Θεός ξέρει, πόσο λαχταρούσα.Pathetic.

Πώς το λένε εκείνο το άλλο που ταιριάζει στην περίπτωση; Εισπνοή, εκπνοή, επανάληψη.

"Και τι ήθελες να συζητήσουμε;"

Ξέρω, ξέρω! Θα ήθελε να τον βοηθήσω να τα φτιάξει με την κολλητή μου, όπως την άλλη φορά! Μην τολμήσεις, ηλίθια, να σκεφτείς κάτι άλλο! Μην τολμήσεις!

"Είναι πολύ απλό" συνεχίζει και η ηρεμία του για κάποιο λόγο, αρχίζει να γίνεται μεταδοτική. "Ήθελα να σου ζητήσω να βγούμε για καφέ."

Ξέρω ότι έχω ένα πολύ ηλίθιο ύφος. Το ξέρω.

"Αλλά είναι πολύ αργά πια για καφέ. Θέλεις να πάμε για φαγητό;"

"Ξέρεις, είναι πολύ ασυνήθιστο όλο αυτό"

"Ναι, είναι."

"Μόλις φύγαμε από ένα πάρτι"

"Ναι, φύγαμε"

"Και δεν ξέρουμε πού πάμε;"¨

"Εγώ ξέρω."

"Εγώ δεν κάνει να μάθω;"

Γελάει, αλλά δεν απαντάει. Κωλόπαιδο. Νομίζει ότι έχει τον έλεγχο.

Ελπιζω να μας βάλεις την συνέχεια και να μην μας το κοψεις εδω!!  

Εκανα ένα μικρό edit, γιατί το γράφω από τη δουλειά, και μου βγαίνει κομμάτι κομμάτι.

Nαι, τον έλεγχο, αλλά για ποιο πράγμα; Όλα αυτά είναι εξαιρετικά...παράλογα. Δε στέκουν με τίποτα. Δεν μπορώ να παραδεχτώ ότι υπάρχει λογική και νορμάλ εξήγηση. Δεν θέλω να σκεφτώ τίποτα. Έχει αποδειχθεί περίτρανα στην ιστορία ότι οι σκέψεις με προδίδουν, συνήθως, κάτι τέτοιες στιγμές.

Ο Μήτσος συνεχιζει να οδηγεί, και η ηρεμία του συνεχίζει να με εκπλήσσει. Θέλω να μιλήσω, να ρωτήσω, να ξεκαθαρίσω τι ακριβώς γίνεται, αλλά δεν ξέρω τι να πω. Δεν ξέρω από πού ν' αρχίσω, δεν ξέρω αν αυτά που μόλις άκουσα είναι αλήθεια ή κάποιο ανόητο, άνευ προηγουμένο αστείο.

"Λοιπόν, φαγητό ή ποτό;"

"Δεν ξέρω, εσύ οδηγείς, εσύ αποφασίζεις"

Γελάει-πάλι γελάει;

"Λοιπόν, δεν μπορώ να καταλάβω τίποτα" Τελικά δεν άντεξα. Το άνοιξα το στοματάκι μου."Μπορείς να μου πεις τι τρέχει;"

"Μα, μόλις σου είπα" μου απαντάει, όλος μια πληγωμένη αθωότητα.

"Μάλλον είμαι πολύ χαζή, γιατί δεν μπήκα στο νόημα. Δε μου το ξαναλές;"

"Πάμε κάπου"

"Ναι...;;"

"Οι δυο μας."

"Α, μάλιστα."

"Μόνοι μας." άντε!

"Αν θέλεις, δεν πάμε και πουθενά. Κάνουμε βόλτες με το αυτοκίνητο." Ωραίες εναλλακτικές μου δίνει.

"Γιατί όμως;"

"Για να μιλήσουμε."

"Μήπως να γινόσουνα λιγάκι πιο συγκεκριμένος;"

"Θα γίνω απολύτως συγκεκριμένος."

"Λοιπόν;"

Ξέρεις, θα ήθελα να σου ζητήσω, αν μπορείς, να μου δώσεις το τηλέφωνο της Βάσιας.- Αλλά πλέον υπάρχει και το 11880, δεν μ' έχει ανάγκη. Επίσης δεν υπάρχει λόγος να με απαγάγει-πρακτικά- για να μου ζητήσει ένα τηλέφωνο. Τον αποφεύγω , λέει. Γιατί το λέει αυτό -αν είναι δυνατόν;

"Προσπαθώ εδώ και αρκετούς μήνες να βρω μια ευκαιρία να σου ζητήσω να βγούμε, αλλά, όλως περιέργως, δε σε βρίσκω πουθενά."

"Και γιατί θέλεις να βγούμε;" Εμπρός, λοιπόν, ας μπούμε στο ψητό, κι ας αφήσουμε τις σάλτσες.

"Τώρα, τι ερώτηση είναι αυτή; Για ποιο λόγο , άραγε,  να θέλει ένας άντρας να βγεί με μια κοπέλα;"

"Μπορώ να σκεφτώ κάποιους λόγους" απαντώ αργά, προσέχοντας να μην πω κάποια τεράστια βλακεία "αλλά δεν ξέρω αν οποιοςδήποτε από αυτούς μπορεί να αφορά εμένα κι εσένα."

" Εννοείς ότι δεν είναι δυνατόν να ενδιαφερθώ εγώ για σένα, ή εσύ για μένα;"

Ααααα,και τώρα; τι λένε;

"Δεν με απασχόλησε ποτέ το δεύτερο" -Ψεύτρα!!!-"εφόσον θεωρούσα πάντα δεδομένο το πρώτο."

Η απάντησή μου έχει φοβερά αποτελέσματα, γιατί το επόμενο λεπτό, ο Μήτσος στρίβει κάπου-πού αλήθεια;- δεξιά και τραβάει χειρόφρενο.

"Γιατί;"

Μοιάζει λίγο πικαρισμένος. Ή τέλος πάντων δεν ξέρω τι μοιάζει, αλλά οπωςδήποτε προβληματισμένος.

"Εεε, τι να σου πω κι εγώ, δεν ξέρω. Δεν είχα καταλάβει τίποτα τέτοιο."

"Μα δε σε έβρισκα και πουθενά" μου θυμίζει και ακούγεται σαν παράπονο. "Με απέφευγες"

"Δε σε απέφευγα,γιατί το λες και το ξαναλές;" Όταν λες ψέματα, καλύτερα να κοιτάς έξω από το παράθυρο.

"Γιατί με απέφευγες." επιμένει με πείσμα.

"Τέλος πάντων" προσπαθώ να τα συμβιβάσω, αποφεύγοντας να δώσω συνέχεια στο συγκεκριμένο θέμα.

"Όχι τέλος πάντων, αλλά τέλος πάντων. Θα κληθείς να δώσεις εξηγήσεις άλλη στιγμή." συμφωνεί κι εκείνος. "Λοιπόν, επανερχόμαστε στο θέμα μας."

"Ποιο απ' όλα; Έχω χάσει τη μπάλα."

"Μην ανησυχείς, το'χω εγώ." με διαβεβαιώνει.

Πώς μου αρέσει να τον ακούω να μου μιλάει, έστω κι αν μου λέει βλακείες. Δεν μπορώ να σας πω πόσο ευχαριστημένη είμαι αυτή τη στιγμή, όχι δεν μπορω. Τι πρέπει να κάνω; Πώς θα γίνει τελειώσει αυτή η βραδιά, και να μην είμαι στα πρόθυρα αυτοκτονίας; Γιατί εκεί θα καταλήξω...

"Οπότε..."

"Οπότε, αν δεν έχεις καμιά ένσταση, ήθελα να σου ζητήσω να με αφήσεις να σε πείσω να γίνεις το κορίτσι μου."