FEARLESS: Το Ξύπνημα

Είναι η πρώτη ιστορία που γράφω. Θέλω να είστε επιεικής μαζί μου, η χαρακτήρες είναι δική μου.

                                           Πρόλογος
<<Την αγαπάς Κάιλ!>> του φώναξε ο Κέιλ. <<Όσο και αν δεν το παραδέχεσαι, σε πειράζει που μετά από τρείς μήνες μαζί σου είναι μαζί με κάποιον άλλο>>
<<Δεν έχουν τίποτα>> είπε ο Κάιλ που της χάιδευε τα μαλλία της, ήταν ματωμένα αλλά δεν τον ένοιαζε μπορεί να την χάση σε λίγα λεπτά δεν τον ένοιαζε το αίμα. Μόνο ο άγγελος του τον ενδιαφέρει που ξεψυχούσε στα χέρια του.
<<Την αγαπάς>> είπε ήρεμα, ο αδερφό του.
<<Όχι>> απάντησε, την πήρε στην αγκαλία του και άρχισε να την κουνάι σαν να ήταν μικρό παιδί. <<Την λατρεύω>> είπε και ένωσε πάνω στο μάγουλο του να κυλάνε δάκρυα, μετά από τόσα χρόνια ξανά έκλαψε. <<Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτήν, δεν θέλω να ζήσω χωρίς αυτήν>> κοίταξε το πρόσωπο της, ήταν τόσο ήρεμη όλα ήταν  φυσιολογικά πάνω της, όλα εκτός από την πληγή πάνω στον λαιμό της. Έχασκε ανοιχτή πάνω στο σώμα της σαν δεύτερο στόμα. <<Χαζό αγγελουδάκι, γιατί ήρθες εδώ;>> την ρώτησε, αν και δεν περίμενε απάντησει. Της χάιδεψε το μάγουλο, είχε πάρη ένα νεκρηκό άσπρο χρώμα σαν το δικό του. Την έκλεισε στην αγκαλία του και άρχησε να κλαίει, ήξερε πως ο Κέιλ και ο Άντονη ήταν κάπου εκεί αλλά δεν τον ένοιαζε, όλα όσα πέρασαν τους προηγούμενους μήνες πέρασαν μέσα από το μυαλό του. Την πρώτη φορά που την αντίκρισε, η υπερπροστατευτικοί μαμά της, η τρελή δίδυμει αδερφή της, ο τρόπους που σουφρώναν τα χείλι της όταν νευρίαζε, ο τρόπος που τα ίδια χείλι τον φιλούσαν, η πρώτη φορά που του είπε ότι τον αγαπάη, τότε γέλασε τώρα θα της έλεγε ότι την αγαπάη και ότι δεν έχε ξανά νιώσει έτσι για καμία άλλη, θα της έλεγε αλήθεια αλλά τώρα δεν μπορεί να τον ακούση. Η αγάπη της κενής του ζωής πηγαίνει κάπου αλλού και αυτός απλός το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να κάθετε και να παρακολουθή. Σαν απλός θεατής, δεν μπορεί να επέμβει  για να την σώση, κάποια μέρα θα πληρώσεις για όλες σου της αμαρτίες , και θα το πληρώσεις με το μεγαλύτερο τίμημα. Με κάτι που θα σου στοιχίσει όταν το χάσης. Τα λόγια της Κάθρην  γυρνούσαν στο κεφάλι του.
Τελικά είχε δίκιο, γιατί για της δικές μου αμαρτίες την πληρόνη το μόνο αγνό πλάσμα που υπάρχει πάνω στον πλανήτη. Το μόνο πλάσμα που κατάφερε να κάνει την καρδία μου να χτυπήσει ξανά. Αυτά σκεφτόταν ο Κάιλ καθώς συγχρόνιζε τον παλμό του με τον δικό της.

1
Χορεύοντας στην Βροχή
Καθόταν και κοιτούσε έξω από το παράθηρω, μία παρέα απο πέντε κορήτσια προχορούσαν προς το σχολίο όταν ξέσπασε η μπόρα. Από το πρωή έδειχνε ότι θα βρέξει αλλά όχι έτσι. Τα κορήτσια μπήκαν μέσα σε ένα υπόστεγω για να προφυλαχτούν απο την βροχή. Εστίασε την ακοή του εκεί, το ένα κορήτσι το μόνο ξανθό στην παρέα είπε. <<Θέλω να βγώ στην βροχή>> κοίταξε μία καστανή κοπέλα, ήταν η μόνη που φορούσε φόρμα απο την παρέα.
<<Αν θέλεις να γίνεις πλάτσα και άυριο να είσαι στο κρεβάτη με 40 πηρετώ πήγεναι>> της απάντησε, υποτήθετε γλυκά.
<<Άλις είσαι πολύ κακία>> της απάντησε η ξανθία.
<<Απο πότε η ηλικρήνια έγεινε κακία;>> ρώτησε και ύψοσε τα χέρεια της στο ουρανό.
<<Αν θέλεις να βγείς, μπορώ να τρέξω έως το σχολείο και να βρής κάπιον να μας πάρη απο εδώ>> είπε μία άλλη με καστανά μαλία.
<<Ναι κολίσαμε εδώ>> είπε η μαυρομάλα της παρέας, σήγουρα βαμένη.
<<Τη κοιτάς αδερφούλη;>> γύρησε δίπλα του και είδε να στέκετε εκεί ο Κάιλ, ντυμένος και έτημος για το σχολίο.
<<Δεν μπορούσες να κάνης κάτι για τα μαλία σου>> τον ρώτησε και γύρησε πάλη προς τα κορήτσια, ο Κάιλ πέρασε το χέρει του μέσα απο τα ξανθά μαλία του.

<<Γιατί τη έχουν;>> ρώτησε και κοίταξε τον αδερφό του, δεν του απάντησε και έτσι κοίταξε έξω. Είδε τα τέσσερα κορήτσια που έβλεπε στην παραλία-αυτην που ήταν κάτω απο το σπίτη τους-σχεδόν κάθε μέρα. Την Κλέρη μία ψηλί, ξανθία, με μεγάλη ειδέα για τον εαυτό της κοπέλα, την Μιράντα η μαυρομάλα που ήταν η πιο αδύνατη απο όλες, με άσπρο δέρμα και φακίδες, η Νάταλι είχε ανηχτοκάστανα μαλία, μαύρο δέρμα, μαύρα μάτια και σίγουρα ήταν η πιο στυλάτι απο όλες-αν μπορούσε να κρήνι απο της επειλογές στα μαγίο-και τέλος η Άλις σκούρα καστανά μαλία, αθλητικό στύλ, ανυχτό δέρμα, τύπος που δεν χαμπαργίαζι και πολά και αυτό που όλη προσέχουν πάνο της είναι τα ανηχτά τρηκουάζ μάτια της.
<<Την έχεις ξανά δεί εκείνη εκεί;>> ρώτησε ο Κέιλ και τον έκανε να τον κοιτάξη.
<<Όλες, της ξέρω είναι αυτές που ερχόταν στην παραλία...>>
<<Ξέρω πες είναι>> τον έκοψε. <<Αλλά έχουμε ξανά δεί την κοκκινομάλα>>
<<Πια κοκκινομάλα;>> ρώτησε και κοίταξε έξω, τα κορήτσια λογομαχούσαν για το πως θα πάνε στο σχολίο, κοίταξε καλύτερα και τότε την είδε. Στην άκρη απο το υπόστεγο στεκόταν μία κοπέλα, είχε κόκκινα μαλία όχι πορτοκαλία κόκκινα αλλά κόκκινα, λευκό δέρμα και φενόταν πολύ ήρεμος άνθρωπος. Ενώ όλες φώναζαν και μάλοναν, αυτήν καθώταν στην γωνία της και ήταν θαύμα πως δεν βρεχόταν. Του φάνηκε πολύ γλυκία, για τα γούστα του. <<Αν έχει αγόρη τότε θα πω ότι υπάρχουν πολύ απελπησμένι πάνο στον πλανήτι>> είπε και γέλασε.
<<Έλα τώρα είναι όμορφη>> του είπε ο Κέιλ. Αυτό δεν μπορούσε να το αρνηθί ήταν αρκετά όμορφη, αλλά τόσο κορητσάκι. <<Και μπορή να είναι καλή αλού>> πρόσθες, ένα χαμόγελο απλόθηκε στα χείλι και τον δύο τους.
<<Δεν πάμε στο σχολίο σιγά σιγά>> είπε ο Κάιλ. <<Να πάρουμε και τα κορήτσια απο την βροχή>> βγήκε απο το δωμάτιο και άνηξε την πόρτα, ο Κέιλ αναστέναξε και πήρε της τσάντες που ήταν δίπλα απο την πόρτα. Πρόλαβε τον Κάιλ κάπου στον τρίτο όροφο, το σπίτι τους ήταν βασικά μία ποληκατοικία. Του έδωσε την τσάντα του και τον ακουλούθησε έως το γκαράζ, ο Κάιλ πήγε στο ντουλάπι με τα κληδία και άρπαξε τα κληδία απο το μεγάλο τζιπ. Πέταξε τα κληδία στον Κέιλ.
<<Γιατί θα οδηγίσω εγώ;>> τον ρώτησε ενώ ξεκλήδονε το αυτοκήνιτο.
<<Γιατί η τέσσερης φήλες μας χωράνε στα πήσω καθήσματα αλλά μία δεν θα χωράι>> χαμογέλασε πονηρά στον αδερφό του.
<<Το κορήτσι ούτε που σε ξέρει σιγά να μην κάτση στα πόδια σου>> του είπε ενώ έμπενε μέσα στο αμάξη, ο Κάιλ κάθησε στην θέσει του συνοδηγού και πέταξετην τσάντα του κάτω.
<<Για εμένα μηλάμε αδερφούλη>> είπε και βολεύτηκε στην θέσει του. <<Σε δύο εβδομάδες το πολύ δεν θα κάθετε μόνο πάνο στα πόδια μου>>
<<Είσε τραγηκός>> του είπε και έβαλε πρότη στο αμάξη, βγήκαν απο το γκαράζ και βγήκαν έξω στον δρόμο. Η βροχή είχε ηρεμίση κάπος, αλλά έβρεχε, ήρεμα, σταθερά, μπορή η ψυχάλες να ήταν μηκρές σαν βελόνες αλλά έπεφταν η μία δίπλα στην άλλη και έτσι δεν άφηναν και πολά περηθόρια για να μην βραχή κάπιος αν έβγενε έξω. Το αμάξη μπήκε μέσα στον κεντρηκό δρόμο, η πορία του ήταν στεθερή έως που έφτασαν στο υπόστεγω. Σταμάτησε και ο Κέιλ κατέβασε το παράθηρω. <<Που πάτε κορήτσια;>> της ρώτησε ήρεμα. Ο καυγάς του κόπικε μαχέρη.
<<Πάντος όχι στο κολέγιο>> του απάντησε πηκρόχολα η Άλις. Η αλήθια ήταν πος έδειχναν πιο μεγάλη απο παιδί που πάνε στην πρώτη λυκίου.
<<Στο λύκιο πάμε>> είπε εκνευρισμένος ο Κάιλ και γύρησε για να την κοιτάξη.
<<Αλήθια;>> είπε η Κλέρι. <<Μας σώσατε>>
<<Θα συμφωνήσο με το ζαβώ>> είπε η Άλις. <<Μπορήτε να μας πάρετε... Στο σχολίο;>>
<<Όπου θέλεις μπορούμε να σε πάρουμε>> της απάντησε ο Κάιλ.
<<Μαλάκα>> είπε και μπήκε μέσα στο αμάξη, τα άλλα τρεία κορήτσια την ακουλούθησαν σαν τα παπάκια την μαμά τους. Η κοκκινομάλα, έμηνε πήσω στο υπόστεγω.
<<Άλισον, έλα>> της είπε η Νάταλη.
<<Δεν χοράμε>> της είπς με φωνή που με το ζόρι ακουγόταν. <<Πηγένετε θα βρώ κάπιον τρόπο να έρθω>> αγκάλιασε το σώμα της, φορούσε ένα σωμόν πουλόβερ-που δεν ήταν πολύ χοντρό-ένα τζιν και μαύρες μπαλαρήνες.
<<Θα ξεπαγίασης>> είπε απαλά ο Κάιλ. Ο Κέιλ γύρησε και τον κοίταξε, πρότη φορά τον άκουσε να μηλάι έτσι, τόσο γλυκά λες και ενδιαφερόταν για το κορήτσι. Μάλον ένα ακόμα απο τα κολό φτιαγμένα σχέδια του.
<<Δίκιο έχει ο... Πως σε λένε;>> είπε η Μιράντα.
<<Έλα θα πάω εγώ με τα πόδια στο σχολίο>> είπε και κατέβηκε απο το αμάξη. Πήγε με γρήγορο βήμα κάτω απο το υπόστεγω. <<Θα πας;>>
<<Όχι>> του απάντησε.
<<Θα βρώ τρόπο να έρθω στο σχολίο>> της είπε ήρεμα, προσπαθόντας να την μεταπήσι.
<<Είναι το δικό σου αμάξη και ούτε καν με ξέρεις>> του είπε αυτήν με την σηρά της.
<<Κέιλ φύγε>> είπε νευριασμένος ο Κάιλ, ο Κέιλ τον άκουσε και έφυγε για το σχολίο.
<<Αυτήν είναι η αδερφή μου>> του είπε η Άλις.
<<Και εμένα ο αδερφός μου>> απάντησε ήρεμα και συνέχισε την πορία του.
<<Δεν μπορώ να την αφήσω πίσω>> του είπε η Άλις εκνευρισμένα.
<<Δεν έχεις επειλογή>> της είπε χωρής να την κοιτάξη.