Come undone

Σας αρέσει ο Μπάχ;;;
Εμένα καθόλου, ειδικά όταν πρέπει να παίζω κομμάτια του και μάλιστα σε συναυλία.
Εντάξει, δεν είναι ότι με κάλεσαν στο Μέγαρο να τους παίξω τη Chaconne, αλλά αυτό δεν αλλάζει και πολύ την κατάστασή μου. Θα έπρεπε να παίξω στο ετερόκλητο ακροατήριο του ωδείου όπου σπούδασα κιθάρα, και αυτό με είχε κάνει ιδιαίτερα νευρική. Και ήτανχειρότερα, γιατί ήταν σχεδόν όλοι γνωστοι και συγγενείς. Και ήταν ακόμα χειρότερα, γιατί εγώ είμαι 28 χρονών μουλάρα. Τι το θελα, μπορείτε να μου πείτε;;; Τι την ήθελα την κιθάρα; Δε μάθαινα καλύτερα τουμπερλέκι;; Στα πανηγύρια κανείς δεν θα το πάρει χαμπάρι αν παίξεις και καμμιά πατάτα.

Και για να είμαι ειλικρινής, τα πράγματα δεν πήγαν κι άσχημα. Ίσα ίσα, πήγαν καλύτερα απ'όσο περίμενα. Και πήγα, και δεν σκόνταψα βγαίνοντας στη σκηνή, να πέσω κάτω να γκρεμοτσακιστώ, να χτυπήσω και την λατρεμένη (την κιθάρα μου δλδ). Μάλιστα, έχω την εντύπωση ότι τα κατάφερα μια χαρά. Και έπαιξα, και χωρίς να κάνω λάθη (εδώ πολλά θαυμαστικα) και σηκώθηκα και έφυγα (αφού με χειροκροτήσανε) μες στην αξιοπρέπεια. Α, όχι, το σωστό να λέγεται. Μπήκα, βγήκα μες στην αξιοπρέπεια.

Μετά, μας πήρε ο διευθυντης του ωδείου, εμάς τα μεγάλα παιδιά, να πάμε σε ένα μπαράκι, μετά, έτσι για το χαβαλέ. Όταν λέω μεγάλα παιδιά, ξέρετε τι εννοώ. Σιτεμένα. Και πιο συγκεκριμένα, ελεύθερα. Αναποκατάστατα, πώς το λένε. Πολλά αγόρια, κυρίως του τομέα της βυζαντινής μουσικής, δυο μέλλοντες παπάδες και 5 φερέλπιδες ιεροψάλτες. Δυο κορίτσια υποψήφιες τσιρίδες....εεεε συγνώμη, σοπράνo(της κακιάς ώρας), κανα δυο κιθαρίστες έτοιμοι να μεταπηδήσουν στη ροκ σκηνή και το ψώνιο (εγώ). Περίεργη παρέα, που κανένας δεν κολλάει με κανέναν. Όλοι κάτι θέλουν να πουν, αλλά δε λένε τίποτα. Μόνο αυτοί οι βυζαντινοί τσακώνονται μεταξύ τους, αν ο πλάγιος του δευτέρου είναι ωραιότερος από τον πλάγιο του πρώτου.
Δε χαλιέμαι και πολύ. Ή τουλάχιστον για πολύ. Ίσα ίσα που έχουν έρθει τα ποτα και τα φιστίκια, να καταπιώ τον πόνο μου, και τσουπ!!!! να'σου ανοίγει η πόρτα. Και ποιος μπαίνει; Το γνωστό καθίκι.

Ναι,ήταν και στην συναυλία. Ευτυχώς τον είδα στο τέλος, γιατί αν τον είχα δει από την αρχή, ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ δε θα έβγαινα στη σκηνή ούτε με ρυμουλκό. Και, εδώ που τα λέμε, δε θα είχα καν δεχτεί να βγω, αν δεν υπολόγιζα ότι δεν υπήρχε πιθανότητα να είναι εκει. Εδώ, έπεσα έξω, το παραδέχομαι. Αλλά εντάξει, μικρό το κακό. Εξάλλου δεν είδα κοροϊδία στο ύφος του. Θα μου την έσπαγε πολύ αν ένιωθα ότι με κορόιδευε. Και ξέρω ότι έχασε μια ευκαιρία να με ταπεινώσει, έτσι εξ αποστάσεως.

Δεν είναι μόνος. Έχει παρέα. Έχει μια γλοιώδη, κολλητική παρέα, που μου φέρνει αναγούλα. Την βλέπω με την άκρη του ματιού μου. Είναι ντυμένη και χτενισμένη στην τρίχα, λες και έχει δραπετεύσει από κάποια βιτρίνα. Δεν είναι στ' αλήθεια όμορφη, είναι "φτιαχτά" όμορφη. Είναι όμορφη με το ζόρι, αλλά δεν πειράζει. Για τον σκοπό της, είναι όσο όμορφη χρειάζεται.

Δεν την περιεργάζομαι μόνο, νιώθω στο βάδισμα και στις κινήσεις τις, τους σκοπούς και τις σκέψεις της. Τη διαβάζω σαν ανοιχτό βιβλίο. Ξέρω τι θέλει, ξέρω πώς έχει σχέδιο, σχέδιο καλό και πώς το έχει θέσει σε λειτουργία. Και δυστυχώς, ξέρω πώς όλα της πάνε καλά. Και τη μισώ γι αυτό.

Όχι, δε θα του δώσω την ικανοποίηση να δει ότι έχει καταφέρει να με πικάρει. Κατσίκα θέλει; Καλή όρεξη του εύχομαι, και γυρίζω την πλάτη μου, δίνοντας σημασία στον έναν από τους συναδέλφους κιθαρίστες, που προσπαθεί καιρό τώρα να με πείσει να γίνω τραγουδίστρια στην ροκ μπάντα που θέλει να φτιάξει.Εντάξει,να με δω ροκ και τι στον κόσμο. Και στο μεταξύ, ξέρω, με ακρίβεια εκατοστού, πού έχει παρκάρει το ευτυχές ζεύγος. Ναι, εκεί ακριβώς. Απέναντι. Βογκάω εσωτερικά και λίγο εξωτερικά, ρίχνω και μερικα βρισίδια under my breath (ποτέ δεν είχα καταλάβει ακριβώς το νόημα της έκφρασης, μέχρι που το έκανα για χατήρι του λεγάμενου) και προσπαθώ να πνίξω τον καημό μου στο φρουτ παντς. Αμ δε!

Η απέναντι παρέα ενισχύεται από κάτι κολλητάρια του λεγάμενου, ενώ εγώ νιώθω την πλάτη μου να καίει από την υπερέκθεση σ' 'ο,τι κι αν είναι αυτό που εκπέμπει. Ακόμα και οι ρίζες των μαλλιών μου καίγονται, και προσπαθώ να τις αγνοώ, όσο παρακολουθώ τον κιθαρίστα/συνθέτη/μπασίστα/κλπ κλπ να μου εξηγεί το ρεπερτόριο του και τι νέα τραγούδια γράφει, κι ανάθεμά με, αν έχω ακούσει λέξη.

Θέλω να φύγω να γλιτωσω, θέλω να μείνω να μαζοχιστώ. Επειδή όμως τελικά δεν το 'χω με το μαζοχισμό, καταλήγω ότι δεν θα μείνω και πολύ σε αυτό το μπαρ. Δηλαδή, τι να κάνω εγώ εκεί; Να βλέπω πόσο ευτυχισμένος είναι με την κολλητσίδα που μου μοστράρει καμαρωτός; Να μου μπαίνει στο μάτι, να κουνάει μπρος στη δυστυχία μου την νέα του κατάκτηση;; Εντάξει, κύριος, το ξέρουμε ότι είσαι ρηχός και φαντασμένος. Το ξέρουμε ότι προτιμάς να σου κάνουν τα χατήρια δουλικά, να μη σου αντιμιλάνε, να σε κολακεύουν, να σου τρεμοπαίζουν τις βλεφαρίδες, να σου ρίχνουν στα πόδια τα πάντα, κι εσύ να νιώθεις πασάς. Δεν περιμένω να απαρνηθείς τη βόλεψή σου. Ποιος θα το έκανε ποτέ, έτσι ελαφρά τη καρδία; Λίγοι ίσως. Πάντως όχι εσύ. Όχι για μένα.

Να φύγω;; Εύκολο να το λες. Και πώς θα βγω έξω; Αφού η παρέα του μουσιού έχει κλείσει τον διάδρομο. Τι απλώνεστε, ρε παιδοβούβαλα; Αει στο καλό. Δεν τολμάω να γυρίσω. Δε θέλω να καμαρώσω την ευχαρίστηση στο ύφος του. Δε θέλω να του δώσω την ικανοποίηση να διασκεδάσει σε βάρος μου.

I need a hero. Αλλά πού; Πού θα βρεθεί ο υποψήφιος ήρωας, να παρουσιαστεί, να φάει ο απέναντι τα λυσσιακά του;

Κοιτάω έναν έναν τους υποψήφιους που έχω διαθέσιμους, και τους απορρίπτω με την ίδια σειρά. Όχι, ρε παιδιά, είπαμε να του μπω στο μάτι, όχι να ξεφτιλιστώ.

Παραγγέλνω τη δεύτερη βότκα, διότι το φαρμάκι δεν πάει κάτω ξεροσφύρι, και κολλάω όσο μπορω στον τοίχο δίπλα στο μπαρ, αποκαμωμένη. Άλλη μια νύχτα της συμφοράς.

Σας φαίνομαι συγκροτημένο άτομο; Σας φαίνομαι ότι έχω τον έλεγχο;

Αν ναι, λυπάμαι αλλά δεν είμαι. Αν ήμουν, δε θα έκλεβα τον ίδιο μου τον εαυτό. Γιατί, κρυμμένη πίσω από τους άλλους, φωτογραφίζω με το μυαλό μου την αφεντομουτσουνάρα του όσες φορές είναι διαθέσιμη. Τον παρατηρώ να πίνει το ποτό του, να χα(ζ)σκογελάει με τους φίλους του, να σκύβει πάνω από την βδέλλα που του χει κολλήσει και να δείχνει κεφάτος και χαλαρός. Σκατά! Πότε επιτέλους θα πάρω την εκδίκησή μου; Πότε θα τον δω να χάνει την αυτοπεποίθησή του, και αυτήν την απεχθή αλαζονεία του εξ αιτίας μου; Πότε θα εισακουστούν οι προσευχές μου;

Τι λετε κι εσείς; Αν ήμουν κεφάτη, μουράτη, γκλαμουράτη, και είχα και έναν superb συνοδό, δε θα πάθαινε κοκομπλόκο;

Ε, αυτά είναι τα άδικα.

Ωπ, ωπ, ωπ, ωπ! Τι βλέπουν τα όμορφα και μεγάλα μου μάτια;;;

Τι είναι ΑΥΤΟ που μόλις μπήκε στο προσωπικο μου κολαστήριο;;;

Ο Κώστας; Ο μηχανόβιος;

Τον βλέπω να ψάχνει με το βλέμμα το μπάρ, να με τσεκάρει και να σηκώνει το χέρι σε ένδειξη αναγνώρισης.

Ναι! Ναι! Ναι! Υπάρχει Θεός τελικά!

Γέλα, ηλίθιο, γέλα. Όσο μπορείς γέλα.

Ο Κώστας ο μηχανόβιος είναι ένας κολλητός (όχι από το στρατό, προς Θεού), που ψιλοενδιαφέρεται για μένα, ή τέλος πάντων, του αρέσει να χάνει τον χρόνο του να κάνει παιχνίδι μαζί μου, όποτε αδειάζει από τις ορδές των γυναικών που τον παρακαλάνε να ανέβουν...στη μηχανή του. Επίσης, με υποχρέωσε να του υποσχεθώ ότι θα τον παντρευτώ, αν έχουμε μείνει και οι δυο ανύπαντροι ως τα 34. Σίγουρα, μπορώ να πεσω και σε χειρότερη περίπτωση.

Διότι ο Κώστας είναι σαν να ξεπήδησε από διαφήμιση για ξυριστικά, μόνο που είναι ακόμα ωραιότερος. Είναι τόσο ωραίος, που καταντάει αηδιαστικό. Απορώ πώς αντέχει να βλέπει τον εαυτό του κάθε μέρα στον καθρέφτη, και του το έχω πει κιόλας. Τι να σας πω δηλαδή; Από πού να ξεκινήσω; Πού να τελειώσω; Αν υπήρχε στο λεξικό του Μπαμπινιώτη λήμμα "κουκλί" υποχρεωτικά θα έπρεπε να έχει φώτο του Κώστα δίπλα.

Και να σας απαντήσω, στο εύλογο ερώτημα που σίγουρα έχετε, τι κάνει αυτός ο παίδαρος μαζί μου;; Τον έχω ρωτήσει κι εγώ η ίδια, και η απάντηση ήταν: " θα σου πω την πρώτη νύχτα του γάμου μας".
Κωλόπαιδο! Αλλά δεν πειράζει. Γι απόψε, μπορώ να υπομείνω την καλοπροαίρετη παρενόχλησή του, αρκεί να κάνω το καθικάκι στο απέναντι σκαμπό να χάσει το κέφι του.
Ο Κώστας με πλησιάζει και θέλω να κλάψω απο ανακούφιση και ευγνωμοσύνη που γίνεται άθελά του ο τρόπος να περισώσω την περηφάνια μου.

"Συγχαρητήρια" μου φωνάζει χαρούμενα και με τραβάει στην αγκαλιά του.
Μπορώ επιτέλους να χαμογελάσω κι εγώ. Και ξέρω ότι ο απέναντι ήδη καταγραφει τις κινήσεις μου μία μία. Και χαμογελάω ακόμη πιο πλατιά, στον Κώστα, αλλά για να τα βλέπει άλλος.

Και χαίρομαι ακόμη περισσότερο, γιατί το βλέμμα του απέναντι, ξυραφίζει το δέρμα μου. Το νιώθω, να σέρνεται δύσπιστο, έκπληκτο και καχύποπτο πάνω μου. Kι εγώ δε χάνω ευκαιρία να ταΐζω την εκδίκησή μου, χαιρέκακα.

"Ευχαριστώ" λέω στον Κώστα, χαρούμενη ως τ' αυτιά.
"Δεν ήξερα ότι παίζεις τόσο καλά" συνεχίζει ο ανύποπτος ευεργέτης μου " Είσαι φοβερη!"
"Τα παραλές."
Κοιτάξτε, αν υπάρχει ένας άνθρωπος στον κόσμο που ΑΔΥΝΑΤΕΙ να φλερτάρει, σας γράφει αυτή τη στιγμή τα βάσανά του. Έχω ένα μεγάλο κενό σε κείνη την περιοχή του εγκεφάλου που ασχολειται με την προσέλκυση του αντιθέτου φύλου. Την δε λειτουργία αυτή, αναπληρώνει μια άλλη περιοχή, προφανώς αυτή που ασχολείται με το πώς να κάνω βλακείες. Αλλά, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Με τον Κώστα νιώθω άνετα να του χαμογελάσω , ίσως κάτι λίγο παραπάνω από φιλικά. Να υπονοήσω μια μεταξύ μας κατάσταση ένα τι διαφορετική από απλή φιλία. Και, ολοσχερώς αδιάντροπα, το κάνω.
Πολύ πολύ διακριτικά. Αλλά αρκετά για να δω τον άλλον να μουτρώνει και να θυμώνει.

Αμ, τι νομίσατε μεσιέ;; Ό,τι είστε το δώρο του Θεού στο θηλυκό γένος;

Ο Κώστας, λόγω μακράς εμπειρίας, πιάνει κάτι, αλλά δεν ξέρει τι. Παρ' όλα αυτά, δεν κάθεται να στενοχωρηθει.

"Βασούλα, τι άλλα ταλέντα κρύβεις;"

"Εγώ, ταλέντα;" ρωτάω με σκόπιμη σοβαροφάνεια.

"Θα ήθελα να μάθω" επιμένει πονηρά.

Τεντώνω τα μάτια μου, όλη μια αθωότητα και του ξαναχαμογελάω.Ήδη οι άκρες του στόματός μου έχουν αρχίσει να μουδιάζουν, αλλά χαλάλι.

O Κώστας είναι άνθρωπος κεφάτος και large, και αυτό μου φτιάχνει -επιτέλους!- το κέφι. Δεν πολυγουστάρω τα μπαράκια, αυτή τη μπίχλα, την τσιγαρίλα, τη μουσική στη διαπασών, και την αδυναμία να μιλήσεις με τον διπλανό σου, σε συνδυασμό με το στριμωξίδι, το σπρωξίδι και τα άλλα ευγενή σπορ. Αλλά τώρα νιώθω επιτέλους καλά, έστω και σε αυτό το φριχτό περιβάλλον. Κι έχω την καλύτερη προκάλυψη, για να μην έχω την προσοχή μου, άμεσα ή έμμεσα εστιασμένη στο επίμαχο άτομο.

Περνάει κάμποση ώρα, που δεν έχω ρίξει δεύτερη ματιά, να δω αν κάνει τρυφεράδες με την περι ης ο λόγος. Αλλά οι τρυφεράδες δεν είναι στον τύπο του. Εχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, και δε θα καταδεχόταν ποτέ να αρχίσει να χαμουρεύεται δημοσίως. Οπότε, πρέπει να εκτιμήσει κανείς από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, τι ακριβώς παίζει. Όχι ότι είναι δύσκολο.

Κάποια στιγμή, τσεκάρω φευγαλέα την κατάσταση, και διακρίνω έκπληκτη ότι η παρέα διαλύθηκε και κανείς πια δεν είναι απέναντι. Αυτομάτως, το κέφι μου πέφτει στα τάρταρα, όχι μόνο γιατί έφυγε αυτός, αλλά και γιατί έφυγε μαζί με την άλλη, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται.

Πάει, θα τις κόψω αυτές τις εξόδους. Δεν αντέχω άλλο τις σκέψεις, τις υποθέσεις και τις εικασίες. Όλα αυτά είναι ένα παιχνίδι που θέλει πολύ μυαλό, ή ίσως καθόλου. Πάντως εγώ δεν ανήκω ούτε στη μια ούτε στην άλλη κατηγορία. Πρέπει να ξεκολλήσω, να δω πλέον μπροστά, έστω και με το ζόρι. Πρέπει να υποχρεώσω τον εαυτό μου να ζήσει, γιατί όπως πάω, δεν πρόκειται.

Ο Κώστας αναπληρώνει με τον τρόπο του την έλλειψη καλής παρέας, και ανεβάζει το ηθικό μου, τουλάχιστον επιφανειακά. Είδατε τι χαζή που είμαι;; Μια άλλη δε θα κοίταζε απλώς να επωφεληθεί; Μήπως πρέπει να αναγκάσω τον εαυτό μου να το κάνει; Μήπως και ξεκολλήσει από τον τρισκατάρατο;

Kάνω ό,τι καλυτερο μπορώ. Στ' αλήθεια. Δίνω τον καλυτερότερό μου εαυτό, και εν ειδει θεραπείας, διασκεδάζω. Απ' το ολότελα.....και η νυχτα περνάει, και κάποτε η έξοδος τελειώνει. Την ώρα αυτή τη δέχομαι με ανακούφιση, γιατί επιτέλους θα πάω στο κρεβάτι μου να μιζεριάσω με την ησυχία μου.

"Να σε πάω σπίτι;" προσφέρεται ιπποτικά ο Κώστας.
Και γιατί όχι; κάνω την επαναστατική μου σκέψη. Δικαιούμαι κι εγώ μια ευκαιρία. Αφού δε μου τη δίνουν, θα την πάρω μόνη μου.

Βέβαια, το να ανέβω σε μηχανή, είναι το μεγάλο ζητούμενο. Οχι, δεν το'χω με τις μηχανές. Τις φοβάμαι, και δηλώνω άσχετη και αναρμόδια. Τα λέω όλα αυτά στον Κώστα, που διασκεδάζει με τις σαχλαμάρες μου. Προφανώς, είμαι η εξαίρεση που δεν πέφτει στα πατώματα, όταν τον βλέπει, σαν συγχρονο καβαλάρη πάνω σ' αυτό το μαραφέτι. Και ίσως, αυτή η διαφορά, είναι που τον ιντριγκάρει.

"Ίσως δεν σου έδειξαν πώς γίνεται σωστά, την προηγούμενη φορά" με καθησυχάζει σαρδόνια.

"Μπορεί' συνεχίζω το παιχνίδι του. Τίποτα δεν αποκλείεται.

Δε θα σας ζαλίσω με λεπτομέρειες, πάντως εν τέλει σκαρφάλωσα σε αυτό το τερατούργημα ,και να'μαι, να κρυώνω και να σκιάζομαι μήπως πέσω και γκρεμοτσακιστώ, παρ' ότι ο άνθρωπος πάει με ταχύτητα χελώνας.

"Ευχαριστώ" του λέω όταν πατάω πια και πάλι γερά στα πόδια μου.

"Να το ξανακάνουμε" μου προτείνει και με δίνει ένα τυπικό φιλάκι στο μάγουλο.

"Μέσα" του απαντώ και του κουνώ το χέρι για καληνύχτα, καθώς φεύγει γελαστός.

Ανεβαίνω στο σπίτι μου, και συνειδητοποιώ ότι το κεφάλι μου βουίζει από τη φασαρία, τη μουσική και την βόλτα με τη μηχανη.
Τι ώρα να'ναι;

Το κινητό μου αναβοσβήνει, άρα έχω κλήσιες ή μηνύματα. Μήπως οι έξαλλοι θαυμαστές μου μου έστειλαν συγχαρητήρια, μετά την αποψινή παράσταση;; Μπα, ποιος με θυμήθηκε τέτοια ώρα;

Πέντε κλήσεις από ένα νούμερο ακαταχώρητο, αλλά περιέργως γνωστό. Δεν μπορώ να κάνω input την πληροφορία και προχωρώ στα μηνύματα.

"Aπαντησε στο τηλέφωνο" από το ίδιο νούμερο. Ένα νούμερο που αρχίζει να μου μοιάζει ακόμη γνωστότερο, όσο το κοιτάζω.
Κι όπως έχω χαζέψει, το τηλέφωνο χτυπά. Και τρομάζω καθώς αρχίζει και χοροπηδά στα χέρια μου από την δόνηση, και η έκπληξη με διαπερνά σαν κεραυνός. Το τηλέφωνο συνεχίζει να χτυπά νευρικά, ανυπόμονα, κι εγώ υπνωτισμένη, απαντάω:

"Παρακαλω;"

"Καλημέρα"

Μια φωνή γνωστή, που νόμιζα ότι δε θα ξανακούσω ποτέ, μια φωνή που δεν ήθελα, κι όμως είναι καλοδεχούμενη στ' αυτιά μου.

"Καλημέρα" απαντάω με , κατά το δυνατόν, ψαρωτική τυπικότητα.

"Αργησες"

Λοιπόν, ή συνεχίζω να προσποιούμαι την άσχετη και το καραγκιοζιλίκι "Συγνώμη, κύριε, ποιος είστε;" ή σταματάω το θέατρο, στο οποίο, παρεμπιπτόντως δεν έχω έφεση.

"Κι εσένα τι σε νοιάζει;" τον ρωτάω με αυθάδεια. Αει σε οικτίρω,ρε, αει σε οικτίρω. (κοινώς αει σιχτίρ).

"Η παρέα σου σε άφησε, κι έφυγε; Πολύ ιπποτικό." με ειρωνεύεται.

"Μίλα σιγά, μην ξυπνήσεις τη δική σου" τον συμβουλεύω.

"Κοίταξε να δεις, ο μόνος που μπορεί να ξυπνήσει είναι ο κυρ-Περικλής που μένει από κάτω σου και να με λουσει με κανένα κουβά νερό.Στην καλύτερη περίπτωση."

Δεν μιλάω για λίγο, προσπαθώ να βεβαιωθώ ότι κατάλαβα καλα αυτό που μόλις μου είπε.

" Είσαι εκει;" με ρωτάει όταν η σιωπή μου τραβάει πολύ.

"Ναι, αλλά το θεμα είναι εσύ πού είσαι."

"Εξω από το σπίτι σου."

"Και τι κάνεις εκει;"

"Κατά τα φαινομενα, περίμενα να επιστρέψεις, και τωρα σου μιλάω στο τηλέφωνο"

"Γιατί;"

"Γιατί δεν με έχεις καλέσει ακόμη επάνω, φαντάζομαι"

"Χα! 'Αλλο και τούτο, πάλι!"

"Εντάξει, αν δε θέλεις να σου προσβάλω την τιμή, μπορείς να κατέβεις εσύ να πάμε μια βόλτα; Ξέρω ένα ωραίο πατσατζίδικο".

"Εχεις πιει πολύ;" ρωτάω συνωμοτικά.

"Βάσω, ή κατεβαίνεις ή θα γίνει χαμός. Εντάξει;"

"Αν έχεις όρεξη για καυγά, δε θα μπορέσω. Δεν υπάρχει και λόγος εξάλλου"

"Μην ανησυχείς, υπόσχομαι να μη σε πνίξω."

" Πώς να αντισταθώ σε μια τέτοια προσφορα;"

"Θέλεις να σε παρακαλέσω;" με ρωτάει κάπως ανυπόμονα "Αυτό είναι;"

"Όχι". Ναι, για αρχή και βλέπουμε.

"Έχω γίνει παγάκι. Αυτό θέλεις; Να μ' έχεις παγωμένο έξω από την πόρτα σου;"

Μπορώ να σκεφτώ και καλύτερες συνθήκες.

"Τι θέλεις, Χρήστο; Τι θέλεις;"

"Να μιλήσουμε απο κοντά."

"Γιατί τώρα;"

"Δε θέλω να μιλάω άλλο απο το κινητό, εκτός από κρυοπαγήματα, θα πάθω καρκίνο στον εγκέφαλο. Αυτό θέλεις;"

"Να μην έλεγες αηδίες, αυτό θέλω"

"Θέλεις να αρχίσω να χτυπάω το κουδούνι;

"Θέλεις να έρθει η αστυνομία;"

"Θέλεις;"

Πρώτον, δεν ήθελα να κάνει τη φασαρία που υποσχόταν να ξεκινήσει, δεύτερον με έτρωγε η περιέργεια να μου πει τι ήθελε, και τρίτον, ήξερα ότι αν δεν του έκανα το χατήρι, τα πράγματα απλώς θα χειροτέρευαν.