Κεφαλαιο 17 "ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ" ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΑΛΙΣ!

Λοιπον,οπως ξερετε ισως μερικοι γραφω την Νεα Σεληνη απο την μερια της Αλις!!Αυτες ειναι 2 σελιδες απο το αριστουργημα μου!(Τοσο εχω γραψει...περιπου!)



Η Μπελλα ανοιξε το φως κι ετρεξε καταπανω μου.
<<Αλις,ω,Αλις!>>φωναξε καθως ετρεχε.
Μα πως?Τι εκανε εδω?Πως ηταν δυνατο να επεζησε μετα απο αυτη τη φοβερη πτωση?Δεν γινεται.Κατι συνεβη.Κατι...κατι που δεν ειδα.Τρομος με κατεβαλε,τοσος που δεν καταλαβα ουτε πως η Μπελλα με ειχε αγκαλιασει σφιχτα,ουτε καν εδωσα σημασια στο βασανιστικο καψιμο στο λαιμο μου,εναν πονο που ειχα εξασκηθει να αγνοω τα τελευταια 50 χρονια.Επρεπε να πω κατι ομως.
<<Μπελλα>>ειπα και και ηταν αρκετο.Την εσυρα στον καναπε και βρηκα την ευκαιρια να την προσεξω καλυτερα.Ειχε τα χαλια της'οχι πως η Μπελλα ειχε ποτε της καλο γουστο στα ρουχα ή νοιαζοταν για την περιποιηση του προσωπου της,αλλα φαινοταν απαισια.Μαλλια θαμπα,αδυνατισμενη,με μαυρους κυκλους στο κατα λευκο προσωπο της.Τα σοκολατι της ματια φανερωναν πονο,αν και οχι ηθελημενα'ηταν ιδια με του Εντουαρντ,προσεκτικα κενα,με την απωλεια και την οδυνη να διακρινονται ομως μεσα τους.Το προσωπο της,τοσο λευκο,θυμιζε το οραμα που ειχα δει τοσο καιρο πριν..Φαινοταν σαν αλλη ζωη.Το οραμα οπου εγω κι η Μπελλα μοιαζαμε,στο χρωμα τουλαχιστον.Μονο στα ματια διαφεραμε..Τα δικα μου,χρυσαφενια,ενω τα δικα της κατακοκκινα.Το οραμα στο οποιο εγω και αυτη περπατουσαμε μαζι,για παντα φιλες,με ολη τη σημασια του παντα..
Αυτο μου θυμισε το αλλο οραμα...το φριχτο οραμα.Τι ειχε γινει?Επρεπε να μαθω.Η Μπελλα εξακολουθουσε να κλαιει στην αγκαλια μου.
<<Συγγνωμη,Αλις>>ειπε.<<Απλως ειμαι τοσο χαρουμενη που σε βλεπω!>>
<<Δεν πειραζει,Μπελλα.Ολα θα πανε καλα!>>Το τελευταιο που ηθελα ηταν να βασανιζεται περισσοτερο απο οσο ηδη βασανιζοταν.
<<Ναι>>ειπε'με λυγμους,αλλα ακομα και τοτε με μια αισιοδοξη χροια στη φωνη της.Αληθεια το πιστευε οτι ολα θα πηγαιναν καλα.
<<Ειχα ξεχασει ποσο εκδηλωτικη εισαι>>της ειπα επικριτικα και τραβηχτηκα λιγο,γιατι οι φλογες στο λαιμο μου φουντωναν ολο και περισσοτερο.
<<Ω>>αναφωνησε,καταλαβαινοντας.
<<Εγω φταιω.Εχει περασει πολυς καιρος απο τοτε που πηγα για κυνηγι τελευταια φορα.>>Δυο εβδομαδες,ακριβως.<<Δεν επρεπε να αφησω τον εαυτο μου να διψασει.Παρεμπιπτοντως,μπορεις να μου εξηγησεις πως εισαι ακομα ζωντανη?>>
Συνειδητοποιωντας το λογο αφιξης μου,ειπε καταπινοντας δυνατα'απο αγχος?Απο ενοχη?Ομως γιατι να νιωθει ενοχη?Επρεπε να μαθω.
<<Με ειδες να πεφτω>>
Γιατι να λεει ψεματα?Ηξερε πως ηξερα οτι πηδηξε,οτι θελησε να δωσει τελος στη ζωη της.Γιατι να μου το κρυβει,εμενα ,της καλυτερης της φιλης?Αν και δεν ειχα φανει τοσο φιλη της τους τελευταιους 8 μηνες.Ουτε αντιο δεν της ειπα οταν φυγαμε.Ο Τζασπερ με χρειαζοταν και οταν δεν του ημουν πια αναγκαια,ο λατρευτος μου αδερφουλης(χωρις σχολια!),ο Εντουαρντ,μου ανακοινωσε οτι δεν θα γυριζα πισω.Γιατι ειχε αποφασισει να αφησουμε την Μπελλα και να φυγουμε απο την ζωη της εντελως.Συμφωνησα γιατι ποτε δεν πιστεψα(και δεν πιστευω ακομα) οτι θα καταφερνε να την αφησει.Δεν μπορουσε.Ουτε πως η Μπελλα θα πιστευε ποτε οτι δεν την ηθελε πια.Δεν ειχε περασει αρκετο χρονο μαζι μας για να καταλαβει οτι οταν εισαι βρικολακας,τα πραγματα δεν αλλαζουν?Δεν συνειδητοποιουσε οτι η αλλαγη που ειχε φερει στη ζωη του Εντουαρντ ηταν μονιμη και μη αναστρεψιμη?
<<Οχι>>της ειπα σκληρα.<<Σε ειδα να πηδας>>Κατι εκρυβε,ημουν σιγουρη για αυτο.Την εβλεπα να σκεφτεται τι να μου πει.
<<Του το ειπα οτι αυτο θα συνεβαινε,αλλα δεν με πιστεψε.Η Μπελλα υποσχεθηκε>>μιμηθηκα τον αδερφο μου τελεια.<<Ουτε να κοιταξεις να δεις το μελλον της.Αρκετη ζημια καναμε.>>
<<Αλλα μονο και μονο επειδη δεν δεν κοιταζω επιτουτου αυτο δεν σημαινει οτι δεν βλεπω κιολας>>



Λοιπον,θα συνεχισω οσο πιο γρηγορα μπορω.Α,και ηρεμα με τα οπωρολαχανικα!!Ειναι η πρωτη μου προσπαθεια!!