Twilight Saga one shots by evi

Σκοτεινιαζει....
οι σκιες εισβαλουν στον κοσμο....
μια χλωμη φιγουρα στεκεται
στην γωνια του δρομου....
Οπως καθε βραδυ....
δεν ειναι ανθρωπος....ουτε φαντασμα....
δεν ειναι ζωντανος....ουτε νεκρος....
Ενα πνευμα παγιδευμενο αναμεσα στους δυο κοσμους....
την αγαπη του δεν μπορεσε να ξεχασει....
αρνηθηκε να πιει απο την πηγη της ληθης....
κι οσο θυμαται δεν μπορει στην απεναντι οχθη να περασει....
Πριν απο καιρο ηταν ενα αγορι οπως ολα τα αλλα.....
ηταν νεος....ερωτευμενος....μα στερηθηκε γρηγορα την ζωη του....
Τωρα σαν σκια περιπλανιεται....
θυμηση απο τα παλια....που ποτε δεν ξεχνιεται....
Πλοιο καταδικασμενο να περιπλανιεται
στις θαλασσες για παντα....
δεν μπορει να ξεφυγει απο την μοιρα...
ακομη κι αν ξεριζωσει την καρδια του....
ακομη κι αν τσακιστει στα βραχια....
Την βλεπει....την νιωθει....
μα δεν μπορει να την αγγιξει....
Ποσο ζηλευει....τον ηλιο που την ζεσταινει....
την βροχη που την κανει να ριγει....
τον ανεμο που της χαιδευει τα μαλλια....
Τα ρουχα του μαυρα....
φτιαγμενα απο μεταξενιο σκοταδι....
ο μανδυας του πλεγμενος με αστερια....
Στα ματια του βασιλευει η θλιψη....
ματια γαλαζια....θολα απο τα καταπιεσμενα δακρυα....
δυο φλογες σιγοκαινε μεσα τους....
Ο θυμος κι η οργη κυβερνουν το μυαλο του....
παθος και ερωτας κρατουν δεμενη την καρδια του...
καθως σκορπιζει αστεροσκονη στα ονειρα της....
ελπιζει να υπαρχει κι αυτος καπου εκει....
νιωθει την μυρωδια της στο κορμι του....
ενθυμιο της πρωτης επαφης....
Ονειρα και μαυρες σκεψεις.....
σταχτες απο μια ζωη που δεν θα ζησει ποτε....
Περιμενει το λυκοφως....
για να ελευθερωθει η ψυχη του....
σαν μαυρο αλογο ταξιδευει στον ουρανο....
Αγριο....ελευθερο....ο γητευτης του σκοτους....
Φλερταρει με το φεγγαρι....
ψιθυριζει ευχες στα αστερια....
Δειχνει στις χαμενες ψυχες τον δρομο για τον κατω κοσμο....
κανεις δεν αξιζει αυτη την τιμωρια....
Βλεπει τους εραστες να μεθουν απο ερωτα
καρω απο το φεγγαροφως.....
η καρδια του ματωνει απο τον πονο....
ενα κομματι παγου που εχει παψει να χτυπα....
μα συνεχιζει να νιωθει....
Στα χερια του κρατα σφιχτα την κορδελα της....
που εκεινη την πρωτη μερα της την εκλεψε το θαλασσινο αγερι....
Εκεινη την μερα που του χαρισε το πρωτο χαμογελο....
Ο φοβος δεν τον αγγιζει πια...
δεν μπορει να νιωσει πια την ζεστασια των ανθρωπων.....
μα ποτε δεν θα ξεχασει.....εκεινο το χαμογελο....
το πρωτο αγγιγμα....το πρωτο φιλι....
Νιωθει σαν πεσμενος αγγελος που επεσε απο τον ουρανο....
κι αυτη ειναι η κολαση....
τοσο κοντα μα και τοσο μακρια της....
Ενας σκοτεινος αγγελος που δεν θα ξανα πεταξει ποτε....
που ο χειροτερος εχθρος ειναι ο ιδιος ο εαυτος του....
Περιπλανητης των δυο κοσμων....
καταφευγει στην ζεστασια της αναμνησης της τις κρυες νυχτες....
Οταν ψαχνει να βρει λιγο φως....μια ελπιδα
μεσα στην χαμενη του ψυχη.....
Την περιμενει....να φυγουν μαζι....
να ταξιδεψουν στο απειρο.....
σαν τους καταραμενους εραστες....
κρυμμενοι στην αγκαλια της νυχτας.....
Καθε πρωι αφηνει ενα ολανθιστο κοκκινο τριανταφυλλο
στο παραθυρο της....
Ακομη και τις χειμωνιατικες νυχτες μενει ανεπαφο....
πλασμενο λες απο την πρωτη πνοη του καλοκαιριου....
Δροσοσταλιδες κυλαν στα πεταλα του....
τα δακρυα του αγαπημενου της....
καθως οι πρωτες δεσμιδες φωτος χαιδευουν το προσωπο της
τον νιωθει διπλα της....
Θα μαι παντα εδω της ειχε πει.....και ξερει πως με καποιο
τροπο κρατησε την υποσχεση του....
Σκουπιζει τα δακρυα απο τα ματια της και
κοιτα την χαραυγη με μια κρυφη ελπιδα....
δεν φοβαται τον θανατο....
ξερει πως τα πραγματικα στοιχεια κρυβονται μεσα μας....
Η μορφη του ξεθωριαζει μαζι με το σκοταδι...
μπορει να αντεξει....του φτανει που βλεπει το φως των ματιων της....
Σ'αγαπω....ψιθυριζει....θα ξανα γυρισω....
Οταν πεσει η νυχτα.....

Ενα τελος πριν την αρχη....
ενα ονειρο διχως χρωμα....
Φιλι διχως συναισθημα....
αγκαλια διχως ζεστασια...
Θαλασσα διχως επιφανεια...
ξενιτια διχως γυρισμο....
Θανατος...
πριν καν γευτεις την ζωη...
Σκοταδι διχως φως....
φαρος που οδηγει στα βραχια...
ψυχη διχως ελπιδα....
Μισοκρυβομαι πισω απο την ληθη...
καθως με κυνηγουν οι αναμνησεις....
περπατω στον αδειο δρομο....
το φεγγαρι σιωπηλο με παρατηρει....
Μονο μια σκια περπαταει διπλα μου....
ακολουθει τα βηματα μου....
μοιραζεται τις ανασες μου.....
μα δεν ειμαι εγω...
Το αμυδρο φως δεν την αγγιζει....
κρυβεται πισω απο τον μανδυα της νυχτας....
κι οι φωτεινες αχτιδες μενουν να χαιδεουν το κενο....
Μια μαζα αγνο σκοταδι.....
Αραγε αυτη ακολουθει εμενα η εγω αυτην....
η καρδια μου κατι ψιθυριζει....
η δικη της παραμενει σιωπηλη....νεκρη.....
Σταματω αποτομα και την κοιταζω....
κι αυτη αντιγραφει τις κινησεις μου.....
μονο η μασκα πονου λειπει απο το προσωπο της....
Καθομαι απεναντι της...
Της μιλαω....
μα δεν εχει στομα να απαντησει....
Την κοιταω....
ομως δεν εχει ματια να δακρυσει....
της λεω το ποσο σε αγαπαω...
μα δεν εχει καρδια να νιωσει....
Την φοβαμαι....
μα δεν μπορω να της ξεφυγω....
Αυτη ειναι εγω...
κι εγω ειμαι αυτη....
Ενα ορθιο πτωμα....
Ενα κομματι σκοταδι
που απλως αντεχει το φως....
Μια σκια....
διχως ονομα.....
διχως καρδια....
διχως προσωπο......

.....διχως ψυχη.........


[Λιγο ασχετο το ξερω....Αλλα δεν εχω δοκιμασει ακομη να γραψω καποιο fanfiction....
απο ποιηματα παντως κατι κανουμε
]

Δεν ξερω ποση ωρα στεκομουν εκει.....Η βροχη ειχε αρχισει να πυκνωνει..Οι σταγονες σαν δακρυα κυλουσαν πανω στο λειο δερμα του προσωπου μου...Κρυμμενος στις φυλλωσιες παρατειρουσα το σπιτι στην ακρη του δασους...Ηταν περασμενα μεσανυχτα κι ο Τσαρλι δεν ειχε σβησει ακομη τα φωτα....Οι σκεψεις του ενα χαος απο θυμο και ανησυχια...Ενα ηταν το σιγουρο..δεν θα με συγχωρουσε ευκολα.....Αλλα αυτο ηταν το μικροτερο προβλημα που με απασχολουσε....Αραγε εκεινη θα με συγχωρουσε ποτε...?Το να μενω μακρια της ηταν επωδεινο....αλλα το να μαι τοσο κοντα της και να μην μπορω να αντικρισω το προσωπο της ηταν αβασταχτο....Ενιωθα λες και δυο παγωμενα χερια[πιο παγωμενα κι απο τα δικα μου]εσφιγγαν την καρδια μου ολο και πιο σφιχτα προσπαθωνας να την πνιξουν....Ομως δεν θα καταφερναν τιποτα....ειχε ηδη σταματησει πανω απο εκατο χρονια πριν....Το μονο που μπορουσε πλεον να με πληγωσει ηταν αυτη η μικρη αποσταση....Το προσωπο της μου ηρθε στο μυαλο εκεινη την στιγμη....Φοβισμενο...κατω απο το βλεμμα της Τζειν....αναμεσα σε ολους εκεινους τους βρικολακες....Ο αγγελος μου αναμεσα στους καταραμενους...Ακομη και με την απουσια μου την εβαζα σε κινδυνο....Πως γινεται να μου αξιζει ενα τετοιο πλασμα....Αυτη ηταν που μου εδειξε τον παραδεισο....κι εγω τι εκανα..?Την εριξα στην κολαση μου.....
Καποια στιγμη τα φωτα εσβησαν....Με ανυπομονησια ετρεξα προς τα κει....Με ενα αλμα βρεθηκα μπροστα στο παραθυρο..Ειδα τον Τσαρλι να καθεται διπλα στο κρεβατι της...απο το προσωπο του καταλαβα πως κατι δεν πηγαινε καλα....Η Μπελλα παλι εβλεπε εφιαλτη....εβλεπα το προσωπο της μεσα απο τα ματια του...τα χαρακτηριστικα της σφιγμενα...τα χερια της σχηματιζαν γροθιες....Κατι μεσα μου διαλυθηκε....οχι οτι ειχαν μεινει και πολλα...Ως ποτε θα την πληγωνα...?Επρεπε να τρεξω μακρια....να την αφησω να συνεχισει....να ζησει....Μα ηξερα πως δεν θα μπορουσα να το κανω αυτο...ποτε ξανα....Στο μυαλο του Τσαρλι περασαν μερικα καθολου κολακευτικα σχολια για το ατομο μου....Ναι Τσαρλι,εχεις δικιο...δεν θα κατηγορουσα κανεναν αλλο περα απο τον εαυτο μου....
Της χαιδεψε τα μαλλια και την κοιταξε με ενα τελευταιο κουρασμενο βλεμμα....Επειτα σηκωθηκε και εκλεισε ελαφρα την πορτα πισω του....Περιμενα μερικες στιγμες....Σιωπη απλωθηκε....πιο γαληνια απο τον θανατο....Ανοιξα το παραθυρο και γλιστρησα μεσα....Η μυρωδια της τρελανε τις αισθησεις μου....Την πλησιασα σιγα σιγα....Για μια στιγμη το φεγγαρι ξεπροβαλε μεσα απο τα οργισμενα συννεφα....Το προσωπο της φανταζε χλωμο κατω απο το φεγγαροφως....πιο χλωμο απο οτι συνηθως.....Ειχε τα χερια της τυλιγμενα γυρω απο το σωμα της....σαν να πονουσε....σαν να φοβοταν να μην διαλυθει....Η καρδια μου τρεμουλιασε απο τον πονο....Αν ειχα την δυνατοτητα να κλαψω θα ειχα ξεσπασει σε λυγμους....το μονο που ηθελα ηταν να την κλεισω στην αγκαλια μου και να μην την ξανα αφησω να φυγει ποτε.....Ποτε δεν προκειτε να με συγχωρεσει....μα και να το κανει δεν θα συγχωρουσα εγω ποτε τον εαυτο μου....Θα αντεχα να πεθανω απειρες φορες για αυτην....μα δεν μπορουσα να αντεξω και μονο την ιδεα πως αυτη θα πεθαινε για μενα....
Εντουαρντ.....ψθυρισε και η φωνη της εσπασε.....Εδω ειμαι αγαπη μου....συγχωρεσε με....μουρμουρισα διπλα στο αυτι της....Ενα ιχνος χαμογελου εμφανιστηκε στα χειλη της.....Μεινε...ειπε....Ανισχυρος να κανω οτιδηποτε αλλο πλησιασα και ξαπλωσα διπλα της....Ενιωσα την μυρωδια του αιματος της να με κατακλειζει....Οπως για πρωτη φορα δεν με ενοιαζε...Ενιωσα τον λαιμο μου ξηρο..Ειχα μερες να τραφω.....ομως μια αλλη φωτια ηταν που εκαιγε μεσα μου....οχι αυτη της διψας αλλα ενος ζεστου συναισθηματος που ειχα τοσο καιρο να νιωσω.....Ποτε μου δεν ενιωσα να την αγαπω περισσοτερο.....

Η βροχη τωρα δεν ηταν παρα ενα μουρμουρητο.....Δεν χορταινα να κοιταζω το προσωπο της....μακαρι αυτη η στιγμη να κρατουσε για παντα....Θα μπορουσε να πετασω ωρες,βδομαδες....να ξοδεψω ολες τις αθλιες μερες της υπαρξης μου απλα κοιταζοντας την....Δειλα επιασα μεσα στην κρυα παλαμη μου το χερι της....Ηταν τοσο μαλακια....τοσο ζεστη....τοσο ιδια.....Το ακαμπτο σωμα της Μπελλα χαλαρωσε κατω απο το αγγιγμα μου....Κρατησε το χερι μου σφιχτα και ασυναισθητα ηρθε πιο κοντα μου....Κολλησε το σωμα της πανω στο δικο μου...Σ'αγαπω ψιθυρισε και βυθιστηκε σε πιο βαθυ υπνο....Πηρα μια βαθια ανασα....λες και ασφυκτιουσα απο καιρο....Δεν θα θελα να μουν πουθενα αλλου...Μονο εδω....για παντα....η για οσο με ηθελε αυτη κοντα της.....Το μυαλο μου ετρεξε ασυναισθητα σε εκεινη την στιγμη της απωλειας....Την στιγμη που νομιζα πως δεν υπηρχε γυρισμος....Στην φωνη του αγοριου.....Ο Τσαρλι ειναι στην κηδεια ειχε πει....στερωντας μου οτι μου ειχε απομεινει....οτι δεν θα πρεπε να ναι ποτε δικο μου....Αν ηταν με ενα αγορι σαν κι αυτο θα ηταν ασφαλης....Θα μπορουσε να την κρατησει με ολους τους τροπους που εγω δεν θα μπορεσω ποτε...Ασυναισθητα την εσφιξα πιο κοντα μου....Με τα δαχτυλα μου ακολουθησα το περιγραμμα των χειλιων της....Ποσο πολυ διψουσα....οχι για το αιμα....μα για το φιλι της...Ενιωσα τους παλμους της να αυξανονται ελαφρα....κατι που με εκανε να χαμογελασω...Ποσο λιγος της επεφτα....Μακαρι να κυλουσε αιμα και στις δικες μου φλεβες.....μα το μονο που κυλαει ειναι δηλητηριο...πως θα μπορουσα να κλεψω την ψυχη της...να την κανω σαν κι εμενα....?Δεν της αξιζει ολο αυτο....Δεν της αξιζω εγω.....Μα βαθια μεσα μου ηξερα πως ολη μου η δυναμη,ολη μου η ταχυτητα δεν θα μπορουσαν να με κρατησουν μακρια της....Εκεινη την στιγμη η Μπελλα με αγκαλιασε πιο σφιχτα....και ηξερα πως τιποτα αλλο δεν ειχε σημασια...Η καρδια της χτυπουσε ηρεμα και η γλυκεια της ανασα γαργαλουσε τον λαιμο μου....Θα περιμενα εδω οσο χρειαζοταν....μεχρι να ανοιξει τα ματια....να χαθω μεσα στα βαθη τους....Να της πω ποσο την αγαπω....να την παρακαλεσω να με δεχτει πισω....Το ηξερα απο την στιγμη που την ειδα να τρεχει κατα πανω μου στην Βολτερα....εκεινη στιγμη που την ενιωσα μετα απο τοσο καιρο....Περιμενα τον θανατο....μα ηρθε η ζωη μου....ο λογος της υπαρξης μου....Τωρα ημουν σιγουρος....Η αγαπη μας ηταν πιο βαθια απο ολες τις πληγες που ανοιξε η αποσταση...πιο δυνατη απο οσα εμποδια κι αν βαλω αναμεσα μαας....Για μας δεν υπηρχε γυρισμος.....

Δεν μου αρεσε καθολου αυτη η ιδεα ομως δεν ειχα αλλη επιλογη....Επρεπε να τον φερω πισω....Ολο το φως των ματιων της ειχε χαθει και μονο στην ιδεα πως θα τον πληγωνε....Επρεπε να τον φερω πισω και να της δωσει την ευκαιρια να του εξηγησει....Οσο κι αν με πονουσε το ποσο πολυ νοιαζοταν για τα αισθηματα του δεν μπορουσα να την βλεπω ετσι....Θα την ακουγε....ακομη κι αν χρειαζοταν να τον σειρω πισω....Το φως του ηλιου χοροπηδουσε πανω στιε φυλλωσιες των δεντρων καθως περνουσα τρεχοντας αναμεσα τους....αντανακλωνταν πανω στο χιονι....Αν και η θυελλα ειχε κοπασει ειχε πολυ κρυο....Ελπιζω η Μπελλα να καθοταν μεσα στην σκηνη....το μονο που της ελειπε ειναι ενα κρυολογημα...Δεν θα μπορουσα να αντεξω πολυ ακομη διχως να την αγγιζω...Ειχε ηδη διασχισει αρκετα χιλιομετρα και επρεπε να χρησιμοποιησω ολη μου την ταχυτητα για να τον προλαβω...Μετα απο λιγο επιασα τις σκεψεις του....αν και δεν ξερω αν εκεινος με ειχε αντιληφθει....Δεν μπορουσα να τον φωναξω απο φοβο μηπως προδωσω την θεση μας...Ακομη την σκεφτοταν.....τον τροπο που τον κρατουσε το προηγουμενο βραδυ...το ποσο ζεστη ηταν..η στιγμη που ψιθυρισε το ονομα του...Τι σημασια ειχε που υποσχεθηκε να με παντρευτει...Ολα μπορουσαν να αλλαξουν οσο κυλουσε αιμα μεσα στις φλεβες της...Η ζηλεια χαραξε την καρδια μου τοσο βαθια που ματωσε....αν αυτο ηταν δυνατον....Μια τρελη ελπιδα χοροπηδουσε μεσα στο μυαλο του...Μια ελπιδα που θα εσβηνε συντομα....Δεν θα τον αφηνα να την παρει μακρια μου....δεν μπορουσα να την χασω....οχι παλι......
Ο θυμος μου εδωσε νεα ισχυ....Επιταχυνοντας βρεθηκα μπροστα του...Σταματησε αποτομα και με κοιταξε....Ενα χαμογελο σχηματηστικε στο λυκισιο προσωπο του....Θελει να σου μιλησει ειπα απλα....
Για πιο πραγμα....σκεφτηκε....Δεν ξερω...ελα για να μαθεις......Ειπα και χαθηκα απο μπροστα του....
Ετρεχε λιγο πιο πισω μου....Λες να αλλαξε γνωμη...?συλλογιστηκε κι ενα χαρουμενο γουργουρητο ξεφυγε απο το στηθος του....Γρυλισα....Μαλλον δεν σε χτυπησα αρκετα δυνατα το πρωι ετσι...?Χαμογελασε.....τωρα ετρεχε διπλα μου....Σταματησαμε λιγο πιο περα απο την κατασκηνωση....Το μικρο ξεφωτο ξεπροβαλλε μεσα απο τα δεντρα...Η Μπελλα και ο Σεθ κοβαν βολτες ανυπομονα...Ο Σεθ ανυπομονουσε για την μαχη....Οσο για την Μπελλα....μακαρι να ξερα.....
Πηρε την ανθρωπινη μορφη του και κατευθηνθηκε προς το μερος της....Μην ανακατευτεις σε αυτο ειπε και χαμογελασε....Προσεχε μην την πληγωσεις....γιατι θα τρεχεις με τρια ποδια....Συννενοηθηκαμε σκυλε.....Να σαι σιγουρος αιμορουφιχτρα ειπε και με κοιταξε ειρωνικα....Το μονο που θελω ειναι η ευτυχια της.....

Κρατησα την υποσχεση μου...Εμεινα μακρια....Αρκετα μακρια για να μην με νιωθει.....αρκετα κοντα για να εχω προσβαση στις σκεψεις του....Την εβλεπα μεσα απο τα ματια του....Τα χαρακτηριστικα της ηταν τραβηγμενα....Σαν να παλευε μεσα της.......να βρει τις λεξεις που θα κανουν πιο ευκολα τα πραγματα....Η επιθυμεια του να την αγκαλιασει...να την φιλησει...με εκαιγαν σαν φωτια....Δαγκωσα τα χειλη μου...Οχι...δεν επρεπε να επαιμβω..Εκατσα κατω και βιιδωσα το σωμα μου στο εδαφος....Τα συννεφα ειχαν αρχισει να διαλυονται....Ομως ολα γυρω μου φανταζαν μαυρα...Μια σπιθα ξεπηδησε μεσα στο μυαλο του...ενα αθωο ψεμα ηταν το μονο που χρειαζοταν για να την σωσει....Τον ακουγα να λεει ολα εκεινα τα πραγματα....Την προθημεια του να βγαλει τον εαυτο του απο την μεση....μονο και μονο για να ανοιξει το δρομο σε μενα.....Οχι οχι Τζεικομπ...δεν μπορεις να το κανεις αυτο...Την ακουγα μεσα στο μυαλο του και ενιωθα την οδυνη της...Σαν να ξεσκιζε τα δικα μου σωθικα...Ασυναισθητα εκλεισα μια πετρα στην παλαμη μου....μεσα σε μια στιγμη ειχε γινει σκονη....Μεινε μαζι μου...ειπε....θα βρουμε μια λυση....Σ'αγαπω Μπελλα...ψιθυρισε....η ιδια φραση γλιστρησε κι απο τα δικα μου χειλη....Εκλεισα το προσωπο μου μεσα στις παλαμες μου....Αν μπορουσα να κλαψω τωρα θα ειχα ξεσπασει σε λυγμους....Κι εγω σαγαπω Τζεικομπ....ειπε...Θα κανω οτι θες.Απλα γυρνα πισω..Αυτο το ηξερε καλυτερα απο κεινη...Την κοιταξε μεσα στα ματια..και εμοιαζαν ρευστα...αδεια...μονο ιχνη πονου μπορουσα να βρω...Ενα βογγητο ξεφυγε απο τα χειλη μου...Δεν θα αντεχα για πολυ ακομη...Αυτη η εικονα με πληγωνε...Ο πονος της μεταμορφωσης δεν ηταν τιποτα μπροστα σε αυτο...Ισως να πρεπε αυτη τη στιγμη να παω και να τον κανω κομματια...η απλως να γυρισω και να φυγω....Να φυγω μακρια και να την αφησω να ζησει την ανθρωπινη ζωη που της αξιζει...Θα με φιλησεις Τζεικομπ.....ψιθυρισε....Νομιζω πως ημουν αδειος....πως δεν ειχε μεινει τιποτα μεσα μου εδω και παραπανω απο εκατο χρονια....μα ορκιζομαι πως ακουσα την ψυχη μου να ουρλιαζει.....

Την κρατουσε σφιχτα πανω του....μα εκεινη δεν αντιδρουσε στην αρχη τουλαχιστον...Μα μετα τον φιλησε....Με καθε τροπο που δεν θα μπορουσα να την φιλησω εγω ποτε διχως να την πληγωσω....Διχως να χασω τον ελεγχο....Ειναι δυνατον να τελειωσαν ολα εδω....?Ισως....Σηκωθηκα και ετρεξα μεσα στα δεντρα....ωστε να παψω να βλεπω...να παψω να νιωθω....Αηδεια..μονο αυτο ενιωθα..για τον εαυτο μου...για την υπαρξη μου ολοκληρη...ποτε δεν θα μουν αρκετα καλος γι αυτην....Ημουν εδω για να την προστατεψω...Μα ποιος θα την προστατεψει απο μενα.....Ενιωθα την αγκαλια μου κενη....Κρυα....λες κι ολη η ζεστασια που μπορουσα να βρω μεσα μου κυλουσε μεσα της....ελαμπε στο προσωπο της..Δεν μπορουσα να κατηγορησω ουτε αυτην ουτε τον Τζεικομπ...Εγω ευθυνομαι που ειναι κομματι της..Ολα αυτα δεν ειναι τιποτα αλλο παρα το αντικτιπο των πραξεων μου..Εκεινος την κρατησε ζωνανη οταν εγω ελειπα...Εκεινος την εκανε να χαμογελαει...Ομως ειχε διαλεξει εμενα...Οσο κακο κι αν της ειχα κανει ειχε δεχτει να περασει το υπολοιπο της ζωης της μαζι μου....Με αγαπουσε....οπως την αγαπουσα κι εγω.....Με αργα βηματα αρχισα να κατευθυνομαι προς τα πισω....Επρεπε να κρυψω τον πονο μου....Δεν μπορουσα να την γεμισω κι αλλες ενοχες....Την ειδα να καθεται στην ακρη του βραχου....Το μονο που μπορουσα να νιωσω ηταν ανακουφιση....Την πλησιασα και της χαιδεψα τα μαλλια....Αναριγησε στο αγγιγμα μου....Εισαι καλα....?ρωτησα.Στα ματια της ελαμπαν οι ενοχες....Οχι θελω να πεθανω.....ηρθε η απαντηση....Αυτο δεν θα γινει ποτε....Δεν θα το επιτρεψω....Μπορει και να αλλαξεις γνωμη ψιθυρισε.....Το μονο που ηθελα να κανω ηταν να την παρηγορησω.....Ο πονος που μου προκαλουσε να την βλεπω δυστυχισμενη για μενα δεν ηταν τιποτα σε σχεση με τον πονο που ενιωσα πριν....ΓεΛασα απροθυμα....Με κοιταξε γεματη απορια..Δεν πειραζει ειπα και της χαμογελασα......ειχε την ευκαιρια του.....Εσκυψα και την αγκαλιασα....δεν σκοπευα να την αφησω ποτε ξανα....Αυτο ηταν το μονο που υπηρχε...η αγαπη μας......οσο κι αν μας πληγωνε δεν ειχε σημασια....Ολα τα τριανταφυλλα εχουν αγκαθια....Στην δικη μας περιπτωση ηταν ο Τζεικομπ Μπλακ...

Τελειως ασχετο το ξερω.....Αλλα ειναι εμπνευσμενο απο το New Moon......

Για τον αγαπημενο μου βρικολακα [ονοματα δεν λεμε..... ]


Ψυχες κλειδωμενες...σφιγμενες...αδειες...
οι μερες κυλανε το ιδιο ψυχρες
κατω απο τον ανοιξιατικο ηλιο...
διχως ενα χαμογελο να τις φωτισει...
διχως ενα σαγαπω να τις ζεστανει...
Παρασταση ειναι η ζωη κι εμεις
οι ηθοποιοι πανω στα σανιδια της που τριζουν...
κανεις δεν ξερει τι τον περιμενει...
η πτωση η το χειροκροτημα....
η καρδια μου εχει παγωσει...
και ξερω πως η πληγη δεν εχει κλεισει...
ματωνει κε καθε νεο χτυπο...
λουλουδι που μαραθηκε πριν προλαβει να ανθισει....
Νιωθω πως εχω πεθανει...
μα οι νεκροι δεν μπορουν να ονειρευτουν....
κι εγω ονειρευομαι ακομη...
ονειρευομαι την ζωη που δεν μπορεσα να ζησω....
Οι ματιες σου σφαιρες που πληγωνουν την μοναξια μου...
το αιμα καυτο κυλαει απο τις πληγες...
κοκκινο μελανι...γεμιζει τις λευκες σελιδες....
ο πονος γινεται εμπνευση....
η αγαπη στιχος....ζωγραφιζει
με τις λεξεις το συναισθημα.....
Ζητω την θαλπωρη ενος φιλικου βλεμματος
μα δεν υπαρχει πουθενα....
φαντασματα του παρελθοντος
με αισθηματα νεκρα....
Η σιωπη βαρια...πεφτει σαν την ομιχλη....
σκιες σφυριζουν μεσα στο σκοταδι...
ψαχνω στον καθρευτη οτι απεμεινε απο τον εαυτο μου....
Ο αγγελος μου με κοιταει θλιμμενος μεσα απο το γυαλι....
διαφανη η ψυχη μου...απο αυτον δεν μπορει να κρυφτει...
τον προδωσα....αγαπησα εσενα πιο πολυ...
Τα ματια του ειναι δακρυσμενα...
οι φτερουγες του ματωμενες....
θρηνει για την κλεμμενη μου αθωοτητα....
Τα χειλη μου ματωνουν στην
αναμνηση ενος φιλιου που ποτε δεν σου δωσα...
δακρυα λαμπυριζουν στο βλεμμα μου
μα ξερω πως τουλαχιστον καποιον αγαπαω....
Βρεχει...
παιζουν ρυθμους οι σταγονες...ψιθυρους καρδιας....
συναυλια της καταιγιδας...
μου μαχαιρωνει την καρδια η απωλεια
της ζεστης σου αγκαλιας....
Δεν πιστευω στο Θεο...
μα πιστευω στους αγγελους....
κι ο αγγελος μου υποφερει...
ραγισε η καρδια του απο την θλιψη....
Σερνεται στις λασπες....
αιμα σταζουν τα ματια του...
με σπασμενα φτερα προσπαθει να πεταξει....
να μου φερει πισω το τελευταιο μου ονειρο....



Η νυχτα ξεθωριαζει...
τα πρωτα χρωματα της χαραυγης σκορπιζουν το σκοταδι....
ο γνωριμος χτυπος της καρδιας σου....διπλα μου....
η ανασα σου χαιδευει τον λαιμο μου...
με κρατας σφιχτα....
Δεν ειναι ονειρο...εισαι εδω....παντα ησουν....
Σαγαπω...σου ψιθυριζω στο αυτι...ανοιγεις τα βλεφαρα σου...
μου χαμογελας γλυκα...με κοιτας με δυο σταγονες θαλασσα..
το πιο ομορφο χρωμα της σκεψης μου...το πρωτο ξυπνημα μαζι σου....
Δεν ηταν τιποτα....μονο ενα ονειρο...μια μερα στην ζωη που δεν θα αντεχα
να ζησω...διχως να νιωθω το κορμι σου....την ψυχη που αγαπαω....
Ο αγγελος μου χαμογελα μεσα απο τον καθρευτη....τα μεταξενια φτετα του
λαμπουν σαν τον ηλιο...ειναι ευτυχισμενος....Δεν με χρειαζεσαι πια...
λεει χαιδευοντας μου τα μαλλια...δεν θα ξανα μεινεις μονη στο σκοταδι...
δεν θα ξανα δακρυσεις ποτε...τωρα μπορω να φυγω...
Σε ευχαριστω ψιθυριζω και του ανταποδιδω το χαμογελο...τωρα ξερω πως ειμαι
ασφαλης μεσα στην αγκαλια σου...που μπορω να σε βρω τον ρωταω με ματια θλιμμενα...μα
λαμπερα απο την ευτυχια που μονο η πρωτη αγαπη μπορει να προσφερει...Εδω...λεει αγγιζωντας
την καρδια μου...ενιωσα και το τελευταιο κομματι παγου να λιωνει...η απλως κοιταξε στον καθρευτη...
Να μου την προσεχεις σου ψιθυριζει....μην μου την πληγωσεις...σε αγαπαει....
Του εγνεψες θετικα χαμογελωντας....Και τοτε ανοιξε τα φτερα του να ξεμουδιασουν....
17 χρονια ειχε να τα χρησιμοποιησει...μας χαρισε το πιο ζεστο του χαμογελο και με την πρωτη
δεσμιδα φωτος εφυγε για τα αστερια που τρεμοσβηναν απο το πρωτο φως της αυγης...
Εμεινα εκει...στο ανοιχτο παραθυρο να τον κοιταζω....με αγκαλιασες...σκουπισες τα δακρυα
μου και με φιλησες γλυκα...Θα ναι παντα εδω μου ψιθυρισες και μου εδειξες προς τον ουρανο...
Το πιο λαμπρο αστερι στον ουρανο του ερωτα μας που θα ακουει ολες τις ευχες μας...
Σαγαπω σου ψιθυρισα..δεν μιλησες...αρκεστηκες μονο στο να χαμογελασεις και να με φιλησεις...να με κρατησεις σφιχτα...απολαμβανωντας την σιωπη...την γεννηση μιας νεας μερας...

New Moon....
Bella's feelings for Edward's absence.....


I'm trying to hold on....
on the edge of pain...
I turned my back to fate
because when i am with
you i've got it all....
It's buried deep within me
the thorns of the past
that i don't want you to feel....
I couldn't stand to see you bleed...
Looking at the sky
and wondering....how would it be
if i could fly....
but that's only a childish dream....
Can't let go....and never will....
Confused....alone...
pretending someone else
can come and save my soul...
I cannot restrain the beast
which dwells inside....
i have already given my fight....
tried to kill the pain....
but only brought more....
and for what...
to stay somewhere i don't belong....
But suddenly the rainclouds
driffted way...
under the sun of
one longed sunny day....
all the tears started to fade....
the very first moment i saw your face....
And i felt like sinking into
a long forgotten fairytale....
My soul pages were blunk....
only painted by the blood.....
I tried to escape from the lies....
but i kept falling ike a stone
into the deep waters of emptiness....
Only time told its' tale...
and it all has been in vain....
My soul was sleeping somewhere cold....
fighting....into the looking glass wars....
The truth is hiding in your eyes....
all i need is a smile to embrace the sadness...
a grin to control the madness....
A gaze....a laugh.....
all i have ever felt was death's lust....
I know pain has just begun....
and i am trying to hold on....
pull myself together and go on....
Escape this dark path
which leads me to decay....
There's nothing left....
the fear is gone....
only love can fix the broken pieces....
I know i'm not the perfect one....
but i love you....
so please....stay.....
cause when i'm with you I've got it all....



I don't regret the things i have done or the things i have chosen not to do because whatever i've done i have done something right because i ended up with you.....

Ηταν λιγο πριν τις δωδεκα το μεσημερι.Ζητωκραυγες αντηχουσαν σε ολη την πολη απο τον κοσμο που ειχε μαζευτει για την ημερα του Αγιου Μαρκου.Τι ειρωνια...συλλογιστηκα και γελασα μοναχος μου.Τιμουσαν αυτον τον Αγιο γιατι πιστευαν πως ειχε διωξει τους βρικολακες απο την πολη,που να ηξεραν πως ενας απο αυτος περνουσε αναμεσα τους αυτη την στιγμη.Ο πιο ακινδυνος ισως,καθως φρουρες των Volturi δεσποζαν σε ολη την πολη.Σημερα η Voltera ξεχειλιζε απο ζωη....την μερα του θανατου μου.Πηρα μια βαθια ανασα διχως να την χρειαζομαι.Εκλεισα τα ματια και αφησα την αναμνηση της να πλημμυρισει το μυαλο μου.Τα ζεστα της ματια με κοιτουσαν με λατρεια και ενα δειλο χαμογελο ζωγραφιζοταν στα χειλη της καθως τα μαγουλα της κοκκινιζαν απο αμηχανια,αυτα τα ματια που δεν θα ξανα εβλεπαν ποτε το φως.Αυτες οι εικονες δεν υπηρχαν πια,ηταν μονο ενα παιχνιδισμα της μνημης ικανο να με τρελανει.Ακομη και τωρα δεν μπορουσα να το πιστεψω πως ηταν νεκρη....η Μπελλα μου ειχε χαθει,διχως να μπορεσω να το αποτρεψω,διχως να το ξερω καν.Εφυγα απο κοντα της ωδτε να μπορεσει να συνεχισει την ζωη της...καθε στιγμη που περνουσε μαζι μου την εβαζε σε κινδυνο.Ηταν προθυμη να αφησει τα παντα για μενα ωστε να μεινει μαζι για παντα,παγωμενη σε ενα αφθαρτο σωμα διχως ψυχη.Εκεινη την μοιραια νυχτα που ο Τζασπερ της ορμησε συνεισητοποιησα ποσο μεγαλο λαθος εκανα....Την ειχα φερει αντιμετωπη με τον κοσμο μου,εναν κοσμο οπου η ανθρωπινη φυση δεν εχει σχεση.Πρωτα ο Τζειμς και μετα ο ιδιος μου ο αδερφος....ο ιδιος μου ο εαυτος.Για αυτο επρεπε να ξεπερασω τον εγωισμο μου και να την αφησω να φυγει...Να κοψω το λεπτο νημα που την κρατουσε μαζι μου,να την πληγωσω ωστε να ζησει την ζωη που της αξιζε.Την ζωη που δεν υπηρχε πια....Περπατουσε με αργα βηματα μεσα στα σωκακια προσεχοντας ωστε να μενω στην σκια.Μερικοι ανθρωποι καρφωναν τα βλεμματα τους πανω μου καθως περνουσα απο διπλα τους.Διαβαζα τα κολακευτικα τους σχολια μεσα στις σκεψεις τους.Γυρισα και κοιταξα στα ματια μια γυναικα που με παρομοιαζε με αγγελο θελοντας για μια στιγμη να δειξω σε καποιον ποιος πραγματικα ημουν.Την ενιωσα να αναριγει καθως το βλεμμα της διασταυρωθηκε με τα ματια μου,μαυρα απο την διψα.Εκεινη απεστρεψε το βλεμμα και απομακρυνθηκε γρηγορα.Αυτο ημουν παντα....ενα τερας.Τωρα βρισκομουν σε ενα στενο δρομακι κατω απο το μεγαλο ρολοι.Η ωρα ειχε σχεδον ερθει,ομως δεν φοβομουν.Αντιθετα περιμενα αυτη την στιγμη με ανυπομονησια.Η στιγμη της επανασυνδεσης,που θα μπορεσω να την κρατησω ξανα μεσα στα χερια μου,κι αυτη τη φορα δεν θα την ξανα αφησω ποτε.Το τελος θα μπορουσε να ειχε ερθει πολυ πιο γρηγορα.Θα μπορουσα να κυνηγησω μεσα στην πολη η κατι παρομοιο αλλα αυτο θα συμαινε μια αδικοχαμενη ψυχη.Κατι που η Μπελλα δεν θα ηθελε.Οποτε λιγες παραπανω ωρες μαρτυριου γινονταν υποφερτες.Ο θανατος για καποιους ειναι απειλη,ομως εγω ηξερα καλα πως δεν υπηρχε λογος να ζεις αμα χαθει το νοημα της ζωης σου.Ο Τσαρλι ειναι στην κηδεια.....στριφογυριζαν στο μυαλο μου ξανα και ξανα τα λογια του αγοριου.Δακρυα εκαιγαν τα ματια μου,μια λυτρωση που ειχα να γευτω κοντα εκατο χρονια.Η καρδια μου σφιχτηκε...σπαζοντας σε περισσοτερα κομματια.Πλησιασα στην ακρη του σωκακιου και αφησα το λευκο πουκαμισο να γλιστρησει απο τους ωμους μου στο πετρινο δαπεδο.Πηρα μια βαθια ανασα ωστε να χαλαρωσω.Το τελος μπορει να ηταν επωδεινο αλλα δεν με ενοιαζε.Κατα καποιο τροπο ηταν δικαιη αυτη η καταλειξη.Εδω και δεκαετιες το σωμα μου επρεπε να σαπιζει μεσα σε ενα ταφο,ομως αντιθετα εγω εζησα αρκετα ωστε να την γνωρισω και να την αγαπησω....και να με αγαπησει και εκεινη.Χαμογελασα και ετινα τα χερια μου προς το φως.Οταν θα με εβλεπε ξανα ηθελα να με δει χαρουμενο,αυτη ηταν στιγμη ζωης κι οχι θανατου.Το ρολοι αρχισε να χτυπαει.Εκανα ενα βημα προς το φως οταν επιασα την μυρωδια της η οποια τρελανε ολες τις αισθησεις του βρικολακα μεσα μου.Ενιωθα το στομα μου να γεμιζει δηλητηριο κοντευοντας να με πνιξει.Ισως να βρισκομουν στην κολαση αλλα δεν με ενοιαζε καθολου.Αυτη ηταν εδω μαζι μου...Το ζεστο κορμι της να ακουμπησε ξαφνικα το δικο μου,ενα αγγιγμα ξεχασμενο απο καιρο.Την κρατησε επανω μου σφιχτα.Θα μπορουσε να αντεξω τα παντα,μονο να μην χανοταν αυτη η στιγμη.Ανοιξα αργα τα ματια μου για να την κοιταξω..Ηταν οντως εκει μπροστα μου.Τα καστανα της ματια το ιδιο ζεστα οπως παντα και μια εντονη αποχρωση του κοκκινου ζωγραφιζε τα μαγουλα της.Η ανασα της λαχανιασμενη χαιδευε το λαιμο μου..Εκπληκτικο...ψιθυρισα εκπληκτος....Ο Καρλαιλ ειχε δικιο.Με διασκεδαζε η ιδεα πως ο πατερας μου ειχε δικιο ακομη και για αυτο.Ισως οντως να μην ηταν αυτο το τελος.Εντουαρντ....ειπε πνιχτα η Μπελλα...Πρεπει να ξανα κρυφτεις στην σκια.Πρεπει να κουνηθεις....φαινοταν ανησυχη κσθως τα χερια της ακουμπουσαν με δυναμη στο στηθος μου.Ομως δεν μπορουσα να εστιασω πουθενα αλλου εκτοςαπο τον γλυκο ηχο της φωνης της την στιγμη που ελεγε το ονομα μου.Ηταν σαν να με καλουσε πισω στην ζωη.Σηκωσα το χερι μου και χαιδεψα απαλα το μαγουλο της βυθιζοντας το βλεμμα μου μεσα στο καστανο των ματιων της.Φιλησε απαλα τα μαλλια της απολαμβανωντας αυτη την στιγμη γαληνης αγνοωντας ακομη τον θανασιμο κινδυνο που μας περιμενε,καθως δυο σκοτεινες φιγουρες εστριβαν στην γωνια του διπλανου δρομου.

Σπόιλερ:

Ήταν περασμενα μεσανυχτα.Καθομουν εδω και ωρες στο πιανο μου και επαιζα χαμενος στις σκεψεις μου.Η Εσμι καθοταν σιωπηλη στο διπλανο δωματιο και διαβαζε καποιο βιβλιο.Ηταν ευκολο για μενα να παρακολουθησω την ιστορια καθως αναγραφοταν πεντακαθαρα μεσα στο μυαλο της ζωγραφιζοντας ολοζωντανες εικονες με την φαντασια της. Απολαμβανα αυτη την σιωπηλη συζητηση αναμεσα μας.Ηξερα πως λατρευε τους ηχους των πληκτρων καθως τα δαχτυλα μου ετρεχαν επανω τους,οπως κι εγω απολαμβανα την γαληνη μιας ησυχης νυχτας.Η βροχη δυναμωνε απ'εξω οταν ακουσα τον Καρλαιλ να ανοιγει την αυλοπορτα.Αποροφημενος απο την μουσικη δεν τον ειχα αντιληφθει νωριτεραΚατευθυνοταν με γραγορα βηματα προς το σπιτι τσαλαβουτωντας μεσα στις γεματες απο το νερο λακουβες.Μια ανεξηγητη ανησυχια διαγραφοταν στην σκεψη του.Μια ανησυχια που δεν μπορουσα να ερμηνευσω.Σηκωθηκα αποτομα απο το τραπεζι καθως η ξυλινη πορτα ανοιξε βιαια,περιεργος να δω τι συνεβαινε.Τοτε μπηκε μεσα ο πατερας μου μουσκεμα απο την βροχη και γεματος αιματα.Τον κοιταξα πανικοβλητος....μια αυτον,και μια την κοπελα που κρατουσε στην αγκαλια του.
Τα ρουχα της ηταν σκισμενα σε πολλα σημεια και τα χαρακτηριστικα της ηταν αλοιωμενα απο τον πονο.Τα μακρια ξανθα μαλλια της μουσκεμενα απο την βροχη κολλουσαν στο προσωπο της και στο υπολοιπο σωμα της.Σκεψεις γεματες θανατο και πονο αντηχουσαν μεσα στο κεφαλι της.Μετα απο μερικα δευτερολεπτα καταφερα να την αναγνωρισω.....ηταν η Ροζαλι Χειλ.Τι συναιβει...?ρωτησα τον Καρλαιλ ο οποιος τωρα ειχε προχωρησει στο διπλανο δωματιο και αφηνε το τσακισμενο κορμι πανω στο κρεβατι.Τον ακολουθησα περιμενοντας μια απαντηση η οποια αργουσε να ερθει.Καποιος της επιτεθηκε....ειπε ο Καρλαιλ με την ενταση να διαγραφεται ξεκαθαρα στην φωνη του.Ειχα μεινει να τον κοιταζω παγωμενος καθως ετρεχε με ταχυτητα που μονο ανθρωπινη δεν μπορουσε να χαρακτηριστει μεσα στο δωματιο ψαχνοντας επιδεσμους και φαρμακα ωστε να περιποιηθει τις πληγες της.Η Εσμι τωρα ειχε εμφανιστει στην πορτα του δωματιου.Κοιταζε μια εμενα και μια τον Καρλαιλ μεχρι που το βλεμμα της επεσε πανω στην Ροζαλι.Θεε μου....φωναξε καθως διεσχιζε το δωματιο.Πηγε και σταθηκε πανω απο τον Καρλαιλ που τωρα καθαριζε τις πληγες του κοριτσιου.Ποιος της το εκανε αυτο....?ειπε ανησυχα η Εσμι με την θλιψη να διαγραφεται στο προσωπο της.Δεν ξερω....μουρμουρισε ο Καρλαιλ συνεχιζοντας την δουλεια του...Εφτασα πολυ αργα για αυτο.
Ηθελα να κανω κι αλλες ερωτησεις στον πατερα μου ομως ειχα αλλα προβληματα αυτη την στιγμη.Η μυρωδια του αιματος πιο εντονη απο πριν εκαιγε τα ρουθουνια μου κανοντας την φωτια στο λαιμο μου να εξαπλωθει σε ολο μου το σωμα.Ειχα αρκετες μερες να παω για κυνηγι κατι που εκανε τα πραγματα χειροτερα.Θα ειμαι εξω....ειπα και ετρεξα εξω απο το δωματιο.Ζαλισμενος ανοιξα το παραθυρο και ρουφηξα απελπισμενα τον κρυο αερα.Τα δεντρα χορευαν τρελα στους ρυθμους του ανεμου.Το τερας μεσα μου ηταν ετοιμο να ελευθερωθει κατι που δεν μπορουσα να το επιτρεψω.Το χρυσαφι χρωμα ειχε επιστρεψει στα ματια μου,κανοντας πιο ευκολο να κρυψω αυτο που ημουν.Ομως μια στιγμη ηταν αρκετη για να ενδοσω στον πειρασμο και να επιστρεψω στην κατασταση που ημουν πριν απο μερικα χρονια.Ενα τερας διχως ψυχη,που αφαιρουσε την ανθρωπινη ζωη για να επιβιωσει το ιδιο....ενα παρασιτο.Εδιωξα μακρια αυτες τις σκεψεις.Η αληθεια ηταν πως παντα σκοτωνα μονο εγκληματιες,ανθρωπους πολυ χειροτερους απο μενα.....Ομως αυτο δεν με εκανε να νιωθω καθολου καλυτερα.Εκεινη ηταν η πιο σκοτεινη περιοδος της ζωης μου....οταν εφυγα μακρια απο τον Καρλαιλ, και την Εσμι....μακρια απο την οικογενεια μου.
Τους ειχα πληγωσει πολυ εκεινη την εποχη.Κατι που θα το ειχα για παντα βαρος στην συνειδηση μου.
Τα ουρλιαχτα της Ροζαλι εφτασαν στα αυτια μου.Η φωτια....Κανε την φωτια να σβησει.Συγγνωμη...ψιθυρισε ο Καρλαιλ συντετριμενος.Γυρισα το βλεμμα μου ξαφνιασμενος.Ηταν αληθεια....την ειχε μεταμορφωσει.Ενιωσα το χερι της Εσμι στον ωμο μου.Εισαι καλα....?με ρωτησε με χαμηλη φωνη.Γυρισα να την κοιταξω και εγνεψα καταφατικα.Την μεταμορφωσε ετσι....?ρωτησα στον ιδιο τονο.Δεν ειχα αλλη επιλογη.Δεν μπορουσα να την σωσω....ηρθε η φωνη του Καρλαιλ απο την αλλη ακρη του δωματιου.Εισαι σιγουρος πως ειναι αυτο που θα ηθελε....?ειπα σοβαρα.Ο Καρλαιλ με κοιταξε με τα ματια του σφιγμενα.Τα χρυσα σαν τοπαζι ματια του ειχαν χασει το χρωμα τους,οχι απο την διψα αλλα απο την θλιψη.Δεν ξερω....μονολογησε.....Το ελπιζω.
Ηλπιζα πως ο πατερας μου ειχε κανει την σωστη επιλογη αν και δεν μπορω να πω πως ειχα και την καλυτερη γνωμη για την Ροζαλι Χειλ.Δεν την ειχα συναντησει πολλες φορες.Μονο σε μερικες εκδηλωσεις που ετυχε να παραστω με την "αδερφη" μου και τον συζυγο της.Ηταν αυταρεσκη και σχετικα ριχος χαρακτηρας.Ομως αν και εγωηστρια ειχε αποφασιστηκοτητα.Τουλαχιστον αυτη την εντυπωση μου ειχε δωσει απο την μικρη επαφη που ειχα με τις σκεψεις της.Αφησα για λιγο μονους τον Καρλαιλ και την Εσμι που τωρα συζητουσαν χαμηλοφωνα.
Μπηκα στο διπλανο δωματιο χωρις να αναπνεω στην αρχη,δοκιμαζοντας τον αυτοελεγχο μου.Οταν σιγουρευτηκα πως θα ημουν ενταξει πλησιασα την Ροζαλι που ηταν ξαπλωμενη στο κρεβατι.Ηταν κατασπρη σαν το χαρτι.Ηθελα κατι να πω για να την κανω να νιωσει καλυτερα ομως δεν ηξερα τι.Ηταν πραγματικα τραγικο αυτο που της ειχε συμβει.Εψαξα μεσα στο κεφαλι της ψαχνοντας να βρω ποιος της προκαλεσε ολο αυτο τον πονο...ενα μαρτυριο που δεν αξιζε σε κανεναν.Η κοπελα βογγουσε χαμηλοφωνα,και το μονο που σκεφτοταν ηταν ο πονος και η φωτια....η φωτια της μεταμορφωσης που θα αργουσε ακομη να σβησει.Θολες εικονες ξεπεταγοντας μεσα στο κεφαλι της μετα απο λιγο.Ο σκοτεινος δρομος,ενα αγορακι με μαυρες μπουκλες,μια παρεα αγοριων.Την ειχαν χτυπησει ασχημα....την ειχαν.......Πεταχτηκα πανω εξαλλος.Ποιος ηταν ικανος για κατι τετοιο.....?Θα περασει γρηγορα.....της υποσχεθηκα και βγηκα απο το δωματιο.
Καθως πηγαινα να βρω τους υπολοιπους αναλογιστικα τις συνεπειες που θα ειχε η αποψινη βραδια στην ζωη μας.Αραγε η Ροζαλι θα εμενε μαζι μας....?Αν ναι θα επρεπε να φυγουμε συντομα απο την πολη.Ηταν κατι το συνηθες για μας εφοσων δεν μεγαλωναμε μετα απο καποια χρονια η διαφορα γινοταν αισθητη στους ανθρωπους.Αν και σε γενικες γραμμες κρατουσαμε αποστασεις εκτος απο τον Καρλαιλ ο οποιος δουλευε στο νοσοκομειο.καποια στιγμη το οτι δεν γερνουσαμε γινοταν αντιληπτο.Οι ανθρωποι μπορει να θαυμαζαν την ομορφια μας ομως ενα βαθυτερο ενστικτο τους εκανε να μενουν μακρια μας.....κατι που δεν με ενοχλουσε καθολου προσωπικα.Αναρωτιομουν γιατι ο Καρλαιλ ειχε επιλεξει να σωσει την Ροζαλι....Δεκαδες ασθενεις του πεθαιναν καθε μερα,αυτο ομως δεν σημαινε πως τους χαριζε την αθανασια.Εγω και η Εσμι αποτελουσαμε την μονη εξαιρεση.Στην μια περιπτωση ηταν η αγαπη της μητερας μου που τον επεισε να το κανει αυτο....στην αλλη περιπτωση ηταν απλος ο ερωτας.
Η απαντηση στην απορια μου λυθηκε με το που βρεθηκα διπλα τους.Ισως τωρα να παψει να κλεινεται στον εαυτο του....να παψει να ειναι τοσο μονος...Ισως η Ροζαλι να ειναι αυτο που χρειαζεται....τα λογια του γλιστρησαν σαν ψιθυροι καθως η Εσμι τον ακουγε με προσοχη,Τοτε και οι δυο με αντιληφθηκαν καθως στεκομουν αμιλητος στην πορτα.Ενιωθα την ανησυχια και την εγνοια τους για μενα μεσα απο τις σκεψεις τους και ηξερα πως τα αισθηματα τους ηταν αληθινα αλλα αυτο που ενιωθα εκεινη την στιγμη ηταν....οργη.Δεν μου αρεσε να σχεδιαζουν την ζωη μου για μενα....ουτε να μου επιβαλουν τις επιλογες τους.Τα χερια μου ειχαν τυλιχτει σε γροθιες.Ηθελα να φωναξω,να ουρλιαξω να φυγω μακρια.Πηρα μια βαθια ανασα για να ηρεμησω....ηξερα πως στην πραγματικοτητα δεν ηθελαν να μου επιβληθουν....αλλα ηταν η ελπιδα που σιγοκαιγε μεσα τους....η ελπιδα να με δουν ευτυχισμενο.Δεν νομιζω οτι αυτο ειναι δυνατο.....ειπα τελικα με χαμηλη φωνη.Γιατι...?Ειναι πολυ ομορφη κοπελα....ειπε ο Καρλαιλ και χαμογελασε οσο πιο ειλικριν μπορουσε.Τα ματια της Εσμι με καρφωσαν με προσμονη και ελπιδα.Δεν ειπα αυτο....ειπα αγανακτισμενα.Η Ροζαλι ειναι ομορφη....κατα καποιο τροπο.Απλως δεν με ελκει με αυτο τον τροπο.Ο Καρλαιλ ανασηκωσε τους ωμους....Απλως σκεψου το.Η Εσμι εστρεψε αλλου το βλεμμα λυπημενα.Τουλαχιστον θα εχει καποιον για παρεα.Μπορει να εχουν και κοινα ενδιαφεροντα....ενιωσα τις σκεψεις και των δυο να με βομβαρδιζουν φορτωμενες προσμονη και ελπιδα.
Παω για κυνηγι....ειπα βιαστικα και ετρεξα γρηγορα εξω απο το σπιτι.Ηλπιζα η προηγουμενη αδυναμια μου να ηταν αρκετα πειστικη δικαιολογια και να μην χρειαζοταν να απολογηθω για κατι παραπανω επειτα.Η βροχη κυλουσε πανω στο σωμα μου μα συνεχισα να τρεχω ανυμπορος να νιωσω το κρυο.Σταματησα μονο οταν εφτασα αρκετα βαθια μεσα στο δασος που υπηρχε διπλα απο την πολη.Εκατσα στην βαση ενος δεντρου και απολαυσα την ησυχια.Απο αυριο τα πραγματα θα ηταν διαφορετικα.Ειτε μου αρεσε ειτε οχι η οικογενεια μου θα αποκτουσε ενα νεο μελος.Αν και αυτο που επιθυμουσαν οι γονεις μου δεν προκειτε να γινοταν ποτε ισως να αποκτουσα καποια καλη σχεση με την Ροζαλι....ισως εν καιρο να καταφερνα να την αγαπησω.....ως αδερφη η κατι τετοιο.Ηξερα πως κατι ελειπε απο την ψυχη μου....ενα κενο που δεν μπορουσε να καλυφθει.....και σιγουρα δεν ηταν η Ροζαλι αυτη που θα μπορουσε να αλλαξει την κατασταση.Οχι....δεν αξιζε καν να σκεφτω την ιδεα του Καρλαιλ.Αν ποτε βρισκοταν καποια για να την αγαπησω και να με αγαπησει θα το καταλαβαινα κατευθειαν.....Σηκωθηκα ορθιος και τιναξα τα φυλλα και τα χωματα απο τα ρουχα μου.Ξαφνικα η εικονα δυο καστανων ματιων περασε αστραπιαια μεσα απο το μυαλο μου....δυο ματιων που εσταζαν μυστικα και κατι αλλο που δεν μπορουσα να προσδιορισω.Δυο σοκολατενια ματια που κοιταζαν κατευθειαν μεσα στην ψυχη μου.Ενα ριγος με διαπερασε διχως να ξερω γιατι.Κατι μου θυμιζαν....κατι που δεν ειχα γνωρισει ακομη.Περασα τα δαχτυλα μου μεσα απο τα μαλλια μου διωχνοντας μακρια αυτη την σαν απο ονειρο εικονα.Αρχισα να τρεχω γρηγορα μεσα στο δασος ψαχνοντας για καποιο θηραμα που θα με βοηθουσε να σβησω την φωτια που εκαιγε στο λαιμο μου.Ξημερωνε μια νεα μερα....διχως νοημα,διχως αιτια......μια νυχτα που δεν θα εφτανε ποτε στο τελος της.....