Μυστικο μιας ζωης

Παντα ημουν διαφορετικη απο τους αλλους,ομως στα 12 ανακαλυψα την αληθεια ημουν μια απο τις 4 μαχητριες.Μολις εγινα 16 μετακομισαμε πηγαμε στη Ρωσια παλι καλα που ειχα ξελινησει να μαθαινω ρωσικα 2 χρονια πριν....
Δεν ειχα παραπονο απο τους ανθρωπους εκει ολοι ηταν πολυ φιλικοι, μονο που εγω επρεπε να ημουν προσεχτικη....Και τοτε ηρθε αυτος ηταν τοσο τελειος που δεν μπορουσα να τον κοιταξω,βαθεια ομως μεσα μου ηξερα οτι κατι εκρυβε.Αργησα να το μαθω.
Δεν μετανιωσα ουτε προκειται νε μετανιωσω ποτε για την αποφαση που πηρα....να ειμαι μαζι του,εστω και αν θυσιασα πολλα...Αξιζε τον κοπο να κρατησω αυτο το μυστικο.
Αλλα θα πρεπει μαλλον να σας τα εξηγησω ολα απο την αρχη...

Μολς ειχαμε μετακομισει στο καονουργιο μας σπιτι ηταν μια ονοκατοικια απμονωμενη απο τν αλλη πολη....Ομως εμενα παντα μου αρεσε να μενω μονη μου,παντα ημουν διαφορετικη.
Οι αδερφες μου με νευριαζαν, ηταν κακομαθημενες και ομως επρεπε να τις ανεχομαι.Για αυτο διαλεξα να μενω στη σοφιτα.Το σχολειο ομως ηταν το μαρτυριο μου...αν και στην αρχη ολοι μου φερονταν με καλους τροπους οταν αρχισα να τους αποριπτω αρχισαν και ι φαρσες.Δεν με πειραζε αυτο ειχα συνιθισει.
Οι πρωτες μερες στο σχολειο ηταν ηλιολουστες κατι αρκετα παραενο γι την περιοχη.Εχε περασει μια εβδομΑΔΑ αφοτου ειχε ξεκινησει το σχολειο και ττε τον ειδα για πρωτη φορα,ειχα μειει να το κοιταζω με τ στομα ανοιχτο,οταν γυρισε κι με κοιταξε. - Αγαπ μυ δεν ειναι αναγκη να τα πεισ ολα απο την αρχη...- Και ομως πρεπει για να καταλαον τι μαεις για μενα.
Πρεπει να παραδεκτω δε περιμενα να με κοιαξει ετσι με τοσο πονο και απορια ταυτχρονα, αλλα και μονο που με κοιταξε μου ηταν αρκετο.Αρχισα να βγαινω μηπως ημυ τυχερη και τον πετυχαινα πουθενα.Τιποτα δεν συγκρινοταν με αυτο υπουα και κοιμομουν με τη σκεψη του.
Αλλα τοτε κατααβα κατιδεν υπηρχε καμια ελπιδα εγω ημουν νεριδα και αυτος θνητος ημου πιο δυνατη αο αυτο μποροσα ευκολα να τον βλαψω.Προσπαθησα να το ελεξω αλλα δε μπορουσα. Εκεινη την εποχη μου ηρθε η πρωτη μου αποστολη επρεπε να ψαω να βρω και να προετοιμσω τις υποοιπες 3 μαχητριες.....

Δεν ηταν ευκολο παλι καλα που και αυτες ηταν καπως διαφορετικες...-Μια χαρη οι φιλες μου δεν εχου να κανουν με τιποτα απο την αποφαση σου....Δεν χρειαζεται να τιμωρηθουν.-Αυτο θα το κρινουμε εμεις,συνεχισε..........
Οταν αρχισαμε να πρπονουμαστε αρχισαν τα δυσκολα πολλες φορες καναμε πιο πολυ θαρυβο και προκαλουσαμε ζημιες στο δασος.Αλλα καταφεραμε να το κρατησουμε μυστικο...Εκεινη την εποχη αρχισαν να εξαφανιζονται ατομα,αρχισαμε να ανυσηχουμε το νιωθαμε οτι κατι κακο υπηρχε.Τοε αποφαισαμε α βρουμε το θηριο οπως λεγοταν που σκοτωνε αυτα τα ατομα..Αλλα δεν προλαβαμε μα ζητησαν αμεσως στην Ακρεντ ο βασιλιας ετοιμαζοταν για πολεμο και μας χρειαζοταν αμεσως.....Ειχε βρει καποιους παλιους του φιλους που θα τον βοηθουσαν εναντιον των Μαγιστρων.Φτανοντας εκει ειδα τον Αλεξαντερ,εδειχνε εκπληκτος που με εβλεπε εκει..χαχα Ποσο παραξενο μου φανηκε που τον εβλεπα εκει..βλεπετε δεν ειχα συνηθισει να βλεπω θνητους στην Ακρεντ που να ηξερα οτι καθε αλλο παρα θνητος ηταν.
-Να σας συστησω με τις μαχητριες μου φιλε μου. Κοριτστια απο δω ο Σασα και η γυναικα του η Τανια.- Χαιρω πολυ κοριτσια μα νομιζω οτι σας ξερω ή εχω αδικο? - Οχι δεν εχετε αδικο ειμαι η Εστελλα μενουμε..- Στην ιδια πολη.Με συμπληρωσε.- Αυτο ηταν δεν το ανεχομαι αλλο.Τοτε χιμηξε για να μας επιτεθει..-Μονικα συγκρατησου και αστην να τελειωσει σου υποσχομαι οτι αμα τελειωσει ειναι ολη δικη σου.- Οτι πεις αφεντη. - Συνεχισε...
Μη ξεροντας τι συνεβαινε τους ρωτησα πως καταφεραν να μπουν στην πολη αφου θνητοι δεν εμπαιναν ποτε σε αυτην την πολη.-Μα αγαπητη μου και εμεις μυθικα πλασματα ειμαστε. Τον κοιτουα εμβροντητη πως ηταν δυνατον,τ ειδους μυθικων πλασματων ηταν,γτ εγω δε το ειχα καταλαβει.

Οι αποριες μου λυθηκαν την επομενη μερα. Δεν ειχα κοιμηθει καθολου για αυτο οταν ο ηλιος βγηκε απο τα συννεφα και ελαμψε ενιωσα χαρουμεη που ειχε περασει εκεινη η νυχτα.Πηγαμε κτευθειαν στο χωρο προπονησης και τοτε καταλαβα...ηταν βρικολακες. - Ποτε καταλαβες Αλεξαντερ οτι αυτη ειναι η μοναδικη σου αγαπη; -Την ιδια κιολας μερα,οταν καταλαθος κοπηκε την ωρα που προπονουταν με το Βλαντιμιρ...Αναγκαστηκα να φυγω γτ δεν αντεχα το αιμα της -Και τοτε εγω καταλαβα οτι για αυτο εκανε οτι περουσε απο το χερι του για να φυγω απο την πολη....
-Ξερω οτι σας ειναι δυσκολο να πιστεψετε οτι η σχεση μας δε μπορει να σας βλαψει..-Συνεχισε.-Πολυ καλα.
Δεν τον ειδα καθολου ολη την ημερα αλλα το βραδυ ακουσα καποιον θορυβο βλεπετε η ακοη μας ειναι τοσο καλη οσο και η δικια σας.Ξυπνησα αποτομα.Δεν περιμενε να ξυπνησω,ετοιμασηκε για να φυγει αλλα εγω του ζητησα να μεινει...-Δεν μπορουσα να της το αρνηθω απο τοτε με ελεγχε.-Αρχισαμε να μιλαμε.Δεν ηθελα να τελειωσει ποτε αυτη η μερα χα! για αυτο σταματησα για λιγο την ανατολη του ηλιου,ηθελα να μεινει πατα διπλα μου.Ετσι οταν κατεβηκα στην κεντρικη αιθουσα και μου ανατεθηκε η πιο δυσκολη ισως δουλεια ο Αλεξαντερ ηρθε στο πλαι μου και μυ ειπε μαζι σου ως το τελος..Ακομα θυμαμαι πως σε κοιτουσε ο πατερας σου,λεες και ησουν κανενας τρελος.- Κανεις λαθος εδω αγαπητη μου απλως περιμενα αυτο να συμβει μετα τον πολεμο.- Ναι,τωρα πια το ξερω...Τελοσπαντων, ξεκινησα αμεσως για τους ερημοτοπους για το αρχηγειο τω Μαγιστρων επρεπε να καταστρεψω την χειροτερη μηχανη που υπηρχε την ονειροπαγιδα,ηταν μια μηχανη που ειχετη δυνατοτητα να ελεγχε το μυαλο των αλλων οπως και να υπνωτιζει για να καταστραφει θα επρεπε να εισαι απογονος του Αστρου του κατασκευαστη...και η μοναδικη απογονος ημουν εγω,αλλα και παλι ηταν πολυ επικυνδηνο μπορουσε να με σκοτωσει μεσα σε 1 λεπτο.Αλλα δεν φοβμον γτ ο Αλεξαντερ μου χαρισε το πιο αστραφερο χαμογελο του...Μην ανυσηχεις δεν θα αφησω κανενα να σε βλαψει.Η καρδια μου πηγαινε να σπασει και εκεινη η στιγμη με φιλησε με ενα παθος που θα μπορουσε να αναψει φωτια σε μια ολοκληρη χωρα και να ην καψει.Δεν με ενοιαζε που δεν ειμασταν μονοι ,με ενοιαζε που τωρα ηξερα οτι με ηθελε, που ηξερα οτι δεν θα με αφηνε ποτε......

Ημουν τοσο ερωτευμενη...........Την ιδια νυχτα ξαναρθε αλλα αυτη τη φορα τον περιμενα.Δεν μπορουσα να κοιμηθω, με πηρε στην αγκαλια του και με καθυσηχασε.Τοτε συνεβη κατι παραξενο..το μενταγιον μου αλλαξε χρωμα απο το ανοιχτο ροζ που ηταν μετατραπηκε σε εντονο κοκκινο,ειχα γινει πιο δυνατη.Γελασαμε μεσα στη νυχτα,ενα γελιο που ενωνοταν ηρεμα και ησυχα.Κοιμηθηκα στη αγκαλια του ξεροντας τι εκει ημουν ασφαλης.Μα λιγο πρι τη χαραυγη του ηλιου ξυπνησα αποτομα ειχε φυγει απο διπλα μου,τον περιμενα μεχρι που εφανιστηκε απο το παραθυρο,με κοιταξε με το βλεμμα που με κανει α λιωνω καθε φορ που με κοιταζει,αλλα εγω του ειχα θυμωσειηρθε κοντα μου-Αγαπη μου...γτ μου κρατας μουτρα;Απλως βγηκα για κυνηγι.-Εγω ομως νομια οτι με αφησες...αρχισα να κλαιω χωρις λογο τοτε σαν ενας στοργικος πατερας με πηρε στη αγκαλια του και με σοβαρο υφος μου απαντησε-Ποτε με ακουσες ποτε, δεν μπορω να μεινω μακρυα σου ουτε ενα λεπτο, το καταλαβες αυτο;-Ννναι..-Ωραια και τωρα παμε να σου δειξω κατι.....

Με πήρε από το χέρι και με έβγαλε έξω από το δωμάτιο, τότε εντελώς απροειδοποίητα ήρθε από πίσω μου…- Δε χρειάζεται να μας πεις τις λεπτομέρειες. –Εσείς μου ο ζητήσατε.-Πολύ καλά, όπως επιθυμείς.- Πού είχα μείνει; Α, ναι. Μου έκλεισε τα μάτια και με καθοδηγούσε, ύστερα από λίγο ένιωσα μια αλλαγή στο περιβάλλον, ήταν πιο φωτεινό. –Μπορείς να τα ανοίξεις τώρα…-Ουάου…ήταν η πρώτη μου λέξη.- Νόμιζα ότι ήξερες όλα τα μέρη της Άκρεντ…- Μάλλον μου ξέφυγε το καλύτερο, πάλι καλά που έχω τον προσωπικό μου ξεναγό. Ήταν ένα υπέροχο ξέφωτο με ένα μικρό ποταμάκι να το διασχίζει, ήταν ένα μέρος τόσο μαγικό.-Τι σκέφτεσαι; -Πόσο ωραίο είναι αυτό το μέρος. Εσύ, τι σκέφτεσαι; - Πόσο όμορφη είσαι, δεν το πιστεύω ότι είμαι τόσο τυχερός που σε βρήκα.- Μάλλον το μπέρδεψες εγώ είμαι η τυχερή. –Καλά και οι δυο μα είμαστε τυχεροί πως σου φαίνεται αυτό.-Πιο δίκαιο. Ταιριάζαμε τόσο πολύ, σαν δυο μισά που επιτέλους γίνανε ένα…
Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ήθελε να είναι μαζί μου, δεν έβγαζε νόημα, ήταν τόσο ωραίος…
Δυστηχώς όμως τώρα έπρεπε να φύγουμε για το Ούμπαν η ονειροιπαγίδα έπρεπε να καταστραφεί πάση θυσία. Συνέβη όμως κάτι που δεν είχα υπολογίσει ούτε η Νεφέλη, ούτε η Έμα, μα ούτε και η Ρόζαλι δέχτηκαν να μείνουν πίσω θα έρχονταν μαζί μας. Έτσι από το κάστρο του κορακιού δεν έφυγαν δυο αλλά πέντε. Την ίδια νύχτα φτάσαμε στα περάσματα της αράχνης χωρίς καμιά δυσκολία μα βιαστήκαμε να χαρούμε. Το πέρασμα ήταν πολύ στενό, ο Αλεξάντερ με το μπήκαμε πήρε στάση έτοιμος να επιτεθεί , εγώ δεν το κατάλαβα αμέσως είχα τη προσοχή μου αλλού αλλά τότε μας επιτέθηκαν από τα πλάγια οι Μπάλερς μας περίμεναν, ήταν ενέδρα ο Αλεξάντερ τους απέκρουε τότε μεταμορφωθήκαμε. Έλαμψα ολόκληρη τα φτερά μου απλώθηκαν και τα ρούχα μου άλλαξαν το φόρεμά μου κόκκινο σαν το αίμα με το διαμαντένιο ήλιο να το κάνει πιο λαμπερό. Τα κορίτσια μεταμορφωθήκανε την ίδια στιγμή η Νεφέλη μέσα στο μπλε φόρεμα της εξέπεμπε μια επιβλητικότητα που σε έκανε να θες να κρυφτείς , ενώ η Ρόζαλι με το ροζ της φόρεμα έδειχνε πιο παιχνιδιάρα και τέλος η Έμμα με το άσπρο σαν χιόνι φόρεμα έδειχνε πολύ σοβαρή που τη φοβόσουνα. Ρίχτηκα στη μάχη, έριξα το πίδακα φωτιάς κατευθείαν πάνω τους, επιτεθήκαμε , ήταν πιο δύσκολο από ότι περίμενα, προσπαθούσα να τους προστατέψω όλους. Τότε είδα την Νεφέλη να πέφτει από το ουρανό είχε τραυματιστεί και μάλλον πολύ άσχημα, έτρεξα να την σώσω…αλλά τότε εμφανίστηκε ένας καταραμένος, ήταν ίσως το πιο ισχυρό πλάσμα που διέθεταν οι Μάγιστροι, πήγε να μου επιτεθεί.-Όχι, Εστέλλα…..Και τότε ο Αλεξάντερ χίμηξε εναντίον του καταραμένου. Έπρεπε να τον προστατέψω αλλά δεν ήξερα πως. Μα τότε θυμήθηκα δεν ήταν ένας απλός θνητός ήταν βρικόλακας… ήτα η πρώτη φορά που χάρηκα με την ιδιαιτερότητα του , που δεν μπορούσε να πεθάνει. Ύστερα από λίγη ώρα καταφέραμε να τους σκοτώσουμε με το που εξαφανίστηκαν τα φτερά μου και κατέβηκα τη γη ήρθε κατευθείαν δίπλα μου για να δει άμα ήμουν καλά.- Είσαι καλά; -Ποτέ δεν ήμουν καλύτερα. – Αγάπη μου…..Άουτς!!!- Νεφέλη…..τρέξαμε όλοι κοντά της.- Είσαι καλά;. – Έμα πλάκα μου κάνεις, πονάω….Ρόζαλι που είναι πήγε να φέρει τα πράγματα μαζί με τον Αλεξάντερ. -Ξέρω ότι πόνας
αλλά κάνε λίγο υπόμονη και σε λίγο θα σε γιατρέψω.

Τα έφερα.- Σε ευχαριστώ. Γύρισα για να τον κοιτάξω, με κοίταξε και αυτός τα μάτια του μαύρα σαν τον ουρανό που μας σκέπαζε. – Σε αγαπώ, μου ψιθύρισε – Και εγώ. – Άστο σε μένα. Νεφέλη πρέπει να το πιεις όλο. Ρόζαλι θα μείνεις μαζί της; - Φυσικά. – Ωραία, Έμα πήγαινε να ξεκουραστείς, θα φυλάξω εγώ σκοπιά. – Αγάπη μου πήγαινε να κοιμηθείς θέλεις και εσύ ξεκούραση. Θα σε σηκώσω μετά για να πάει η Ρόζαλι να κοιμηθεί.
Δεν μπορούσα να κοιμηθώ, μου ήταν αδύνατον να ηρεμήσω ήμουν ακόμα σε υπερένταση. Σηκώθηκα και άρχισα να περπατάω. Τον είδα να κάθεται στο ύψωμα. Πριν προλάβω να τον φωνάξω, ήρθε κοντά μου. Έμοιαζε να ταιριάζει πιο πολύ με το σεληνόφως παρά με το φως του ηλίου. –Αγάπη μου γιατί δεν κοιμάσαι; -Δεν μπορώ, σκεφτόμουν κάτι. Αλεξάντερ λες να μας έστησαν παγίδα; -Πώς σου ήρθε αυτό τώρα, μου λες; -Μα πως είναι δυνατόν να μας περιμένανε; Αφού κανένας άλλος δεν ήξερε ότι θα προσπαθούσαμε α καταστρέψουμε την ονειροπαγίδα και πως σκοπεύαμε να φτάσουμε εκεί, εκτός από εμάς και τον βασιλιά…-Ακριβώς, είδες και μόνη σου το είπες κανένας άλλος δεν ήξερε. –Περίμενε. Το ήξερε η Έλενα. – Η σύμβουλος του βασιλιά; -Αυτήν. –Μα ο βασιλιάς την εμπιστεύεται. –Και; Υπήρχαν οχτώ περάσματα, από τα οποία μπορούσαμε να επιτεθούμε, αλλά οι Μπάλερς περιμένανε σε αυτό. Δεν ήξεραν καν ότι σκοπεύαμε να τους επιτεθούμε, δεν σου φαίνονται ότι είναι μεγάλος ο αριθμός των συμπτώσεων; - Εστέλλα, ηρέμησε είμαστε σε καιρό πολέμου είναι λογικό να περιμένουν επίθεση. Σουτ μην πεις λέξη ώρα να πας για ύπνο ή καλύτερα γιατί δεν αντικαταστείς την Ρόζαλι πρέπει να ξαπλώσει και αυτή λίγο.

–Καλά θα πάω σε λίγο. Θα με πάρεις αγκαλιά; Το ρωτάς; Έλα εδώ. Όταν ήμουν στην αγκαλιά του ένιωθα σίγουρη για τον εαυτό μου ένιωθα ότι όλα θα πάνε καλά. Γύρισα και τον κοίταξα, έβλεπα την αγωνία στο βλέμμα του. –Tί έχεις; - Κάτι σκέφτομαι……- Μην μου πεις πάλι για το θέμα ης μάχης; - Όχι, σκέφτομαι ότι άμα ήμασταν στην Ρωσία δε θα μάθαινα ποτέ ότι με αγαπάς.- Θα σου το έλεγα δεν άντεχα να σε βλέπω να μιλάς με άλλους…- Μη μου πεις ότι ζηλεύεις; - Ναι κυρά μου, ζηλεύω το παραδέχομαι. Τώρα μπορείς να γελάσεις. –Γιατί να γελάσω; Αυτό που μου είπες με έκανε να πιστέψω ότι με αγαπάς. Εννοώ ότι μου φαινόταν παράξενο να με θέλεις, εσύ θα μπορούσες άνετα να τα φτιάξεις με την ομορφότερη του σχολείου. – Τελικά είσαι ένα ανασφαλές μωρό..χαχαχαχα. –Ναι πολύ αστείο.
Η συζήτηση σταμάτησε εκεί, στο ουρανό το φεγγάρι έπαιζε κρυφτό μέσα στα σύννεφα…και τότε πρόσεξα ένα μικρό αστέρι πολύ φωτεινό για μια τέτοια νύχτα, έμοιαζε να πετά προς το μέρος μας. Ο Αλεξάντερ δεν φάνηκε να ανησυχεί εγώ όμως κατάλαβα δεν ήταν αστέρι ήταν βέλος. Μπορεί να μην είχα πολεμήσει πολλές φορές αλλά είχα ακούσει για την τεχνική των Μπάλερς. Δεν επιτίθονταν πρώτα προκαλούσαν το θύμα με κάτι για να το αποκρούσει και μετά ξεκίναγαν την επίθεση.
Καθώς σηκώθηκα ο Αλεξάντερ βρέθηκε στο πλευρό μου την ίδια στιγμή, έπρεπε να φτάσω στα κορίτσια πριν κάνουν καμία χαζομάρα.