Αληθινη ιστορια....

Δεν εχω κατι να προσθεσω.....Τα λεει ολα ο τιτλος....Μερικα ονοματα ειναι αλλαγμενα....μερικα αληθινα.....Να σαι καλα....Οπου κι αν βρισκεσαι.....Μας λειπεις.....

Μια φορα κι εναν καιρο....Ολα ξεκινανε με αυτη τη φραση..
μα ποιος μπορει να εγγυηθει οτι η ιστορια θα εχει καλο τελος....
Ξεφυλισε το τετραδιο με τις σημειωσεις της.Η φωτογραφια τους ηταν παντα
εκει..στην τελευταια σελιδα.Κοιταξε τα προσωπα τους προσεχτικα...προσπαθωντας να
αποστηθησει τα χαρακτηριστικα τους...το βλεμμα της σταματησε στο αγορι διπλα της...
τα χερια του προστατευτικα γυρω απο το σωμα της.Τα γαλανα ματια του να λαμπουν απο την
ευτυχια.Πιο φωτεινα απο τον ουρανο πισω τους.Η Αλεξανδρα,ο Τασος,η Ελενη,ο Γιαννης,ο Παναγιωτης,η Σοφια,η Μαρια...
Ολοι ειναι εκει...σε μια φωτογραφια....η τελευταια τους..την τελευταια μερα του καλοκαιριου..
την τελευταια φορα που θα ηταν ολοι μαζι...
Σκουπισε τα δακρυα που αρχισαν να κυλανε στο προσωπο της.Αυτη ηταν η τελευταια ευτυχισμενη
στιγμη της ζωης της.Ποιος να τους το λεγε....Το βλεμμα της κλειδωσε στο αγορι με τα καστανα ματια..
γελουσε...ακομη και τοτε..που η καρδια του μετρουσε τους τελεταιους της χτυπους ο Παναγιωτης γελουσε....Εκεινο το βραδυ εβρεχε...η μηχανη βγηκε απο τον δρομο...ετρεχε λες κι ηθελε να απογειωθει...
να πεταξει στα συννεφα μαζι με τους αγγελους...Βγηκε απο την πορεια του,δεν μπορεσε να αποφυγει
το αυτοκινητο που ερχοταν.Και τελικα τα καταφερε..εγινε αγγελος...πεταξε μαζι τους...ενας αλητης των ουρανων,,Ποτε δεν το ξεπερασαν...
κανεις τους..Μετα απο δυο μηνες ειχαν διαλυθει.Ισως γιατι οποτε ηταν μαζι η κενη θεση ηταν πιο αισθητη...ο χρονος δεν κυλουσε πια το ιδιο...Το απογευμα της κηδειας ο Τασος ηταν διαφορετικος..τα ματια του ηταν σκοτεινα..κενα...εκεινο το βραδυ εκλαψε στην αγκαλια της.Εμειναν μαζι στο αδειο δωματιο
του φιλου τους.Την φιλησε..και το φιλι ξεκινησε οπως συνηθως...ξαφνικα τα χειλη του γιναν πιο πιεστικα,τα χερια του μπλεχτηκαν μεσα στα μαλλια της.Ηταν φανερο οτι ειχε αρχισει να περναει τα
προσεκτικα ορια που ειχε θεση μεταξυ τους.Οταν σταματησε ηταν αποτομο...την απομακρυνε απο κοντα
του...με χερια απαλα,σταθερα.Ηταν μισοκοιμισμενη οταν συνειδητοποιησε τι της θυμισε εκεινο το φιλι..
Μια ανοιξη...τοσα χρονια πριν...μετα απο το θανατο του μπαμπα του..οταν θα περνουσαν χωριστα τοσους μηνες...ολο το καλοκαιρι..που δεν ηξεραν αν θα αντεχαν την αποσταση..αν θα ξανα ειδωθουν ποτε...Ενιωσε οτι τον χανει...εκεινο το βραδυ εμεινε ξυπνια..κουλουριασμενη διπλα του..ακουγωντας την ανασα του..τους χτυπους της καρδιας του.Λες και ηταν η τελευταια της ευκαιρια.
Εδιωξε μακρια αυτες της σκεψης,προσπαθωντας να ηρεμησει.Κοιταξε εξω απο το παραθυρο.Οι τελευταιες σταγονες της βροχης χαραζαν την πορεια τους πανω στο τζαμι αποχαιρετωντας το πρωτο και στερνο τους ταξιδι.Σαν κρυσταλλινα δακρυα...τοσο ομοιες μα και τοσο διαφορετικες..Αναλογιστηκε την ζωη της...την μοναξια της.Ειχε ζησει τοσο λιγο μα νιωσει τοσα πολλα..Δεκαεφτα χρονων..σχεδον παιδι.Η δονηση του κινητου της απεσπασε την προσοχη.Ο Μιχαλης...το απογευμα στο γνωστο μερος...Σαγαπω....Εκλεισε την συσκεβη και την εθαψε βαθια μεσα
στην τσαντα της.Ποτε δεν καταλαβε γιατι τα εφτιαξε μαζι του...δεν ενιωθε τιποτα..οταν την αγγιζε..οταν την φιλουσε.Μονο τυψεις...κι ενοχες..επειδη ηξερε καλα πως αλλος ηθελε να ναι στην θεση του.Μα ποτε δεν τον χωριζε....ισως να φοβοταν μην μεινει μονη...
Τον ηχο του κουδουνιου διαδεχτηκαν οι χαρουμενες φωνες και το συρσιμο των θρανιων.
Kατευθυνθηκε πρρος την εξοδο...διχως να προσεχει που πηγαινει.Αλλωστε ειχε κανει τοσες φορες αυτη την διαδρομη....
Ανοιξε την πορτα και βγηκε στο προαυλειο.Ο αερας μυριζε βροχη και πευκο.Ηταν εκει...στο τελος του δρομου.Η πληγη στο στηθος της ανοιξε διαπλατα....κοβωντας της την αναπνοη.Προσπαθησε να την αγνοησει...να κρατησει την ανεκφραστη μασκα στο προσωπο της.Ειχε συνηθισει πια τον πονο...μα δεν λιγοστευε μερα με την μερα..ηταν το ιδιο δυνατος.Εμεινε να τον κοιταζει για μερικες στιγμες..Ηθελε να τρεξει μακρια...μα δεν μπορουσε να τον βγαλει απο το μυαλο της...την καρδια της...
Ο ουρανος ηταν ενα μουντο γκριζο χρωμα και οσο πηγαινε ξεθωριαζε περισσοτερο.Θα ερθεις...η φωνη της Ελενης ακριβως πισω της.Εριξε μια τελευταια ματια προς το μερος του και της χαμογελασε αφηρημενα.Ο χειμωνας παραχωρουσε την θεση του στην ανοιξη.Ενας εφηβος ηλιος ελαμπε πανω απο τα κεφαλια του σβηνωντας τα τελευταια ιχνη της βροχης.Σε ενα πολεμο που δεν μπορουν να νικησουν τα συννεφα αποσυρθηκαν στην ακρη του οριζοντα.
Οι καφετεριες ηταν γεματες με τα παιδια της ηλικιας της που απολαμβαναν καθε στιγμη της ηλιολουστης μερας...της ελευθεριας.Βολευτηκε σε μια θεση αναμεσα στην Ελενη και την Αλεξανδρα.Αρχισε να συμμετεχει σε ενεργα συζητησεις που στην πραγματικοτητα δεν την ενδιεφεραν καθολου..προσπαθωντας να απασχολησει το μυαλο της.Να ξεφυγει απο τον ιδιο της τον εαυτο.Αναψε τσιγαρο και ρουφηξε με μανια το καπνο μηπως μπορεσει και ζεστανει τα μεσα της...να θολωσει την σκεψη της.Ο Γιαννης την πλησιασε και καθισε διπλα της.Προσπαθησε να τον αποφυγει...ηξερε που θα κατεληγε η συζητηση.Το να μιλας με τον Γιαννη ηταν κατι ευκολο..τοσο ευκολο οσο να αναπνεεις.Το μεσημερι κυλουσε αργα μα ηρεμα..κατι που την ευχαριστουσε.Κοιταξε γυρω της ψαχνωντας τον....δεν ηταν εκει...και συνηθως οπου ηταν ο Γιαννης ηταν και ο Τασος..
Δεν μπορεσε να κρατηθει....τον ρωτησε που ειναι..Καπου με την κοπελα του εδω γυρω λογικα....
γυρισε και τον κοιταξε ξαφνιασμενη...Τι...δεν το ξερες...ωχ...μην μου πεις οτι εκανα μαλακια...
Οχι...δεν φταις εσυ...ψελλισε...απλως δεν το ξερα...δεμ το περιμενα...Σηκωθηκε να φυγει ξαφνικα ολα μαυρισαν...δεν την κρατουσε τιποτα εκει...Περιμενε....ειπε και της επιασε το χερι....θα εισαι ενταξει...
Εγνεψε καταφατικα και του χαμογελασε...Καημενε Γιαννη...παντοτε ηταν ερωτευμενος μαζι της κι ας μην της το πε ποτε...και αυτη ηταν ερωτευμενη με τον καλυτερο του φιλο...Παλιοτερα ηταν ακομη πιο δυσκολα τα πραγματα...μα δεν μπορουσε να κανει τιποτα για αυτο...δεν ηξερε πως να τον παρηγορησει...τι να του πει...
Ανεβηκε στο επομενο λεωφορειο της γραμμης..μονο σε ενα μερος ηθελε να βρεθει...Εκει που τελειωσαν ολα....εκει που αφησε τις ευτυχισμενες της αναμνησεις...τςς σκορπισε στον αερα..τις αφησε να τις πνιξει η θαλασσα...Η παραλια ηταν αδεια...οι ψιθυροι της θαλασσας εσπαγαν την σιωπη...Πηγε και καθισε στην ακρη του βραχου..Εκει που πριν απο δυο καλοκαιρια καθονταν ολοι γυρω απο την φωτια΄...Παρεα με μια ξεκουρδιστη κιθαρα τραγουδωντας φαλτσα rock μπαλαντες...ολα εσβησαν...μαζι με την ζωη του Παναγιωτη εσβησαν κι αυτοι...ειναι κομματι του εαυτου τους.Βυθισμενη στις αναμνησεις αρχισε να ψιθυριζει....
I wanted you to know that
I love the way you laugh
I wanna hold you high and steal your pain away...
I keep your photograph and
I know it serves me well
I wanna hold you high and steal your pain
μετα τον τελευταιο στιχο ξεσπασε σε λυγμους.Τυλιξε τα χερια γυρω απο το σωμα της προσπαθωντας να μην διαλυθει.Που ειναι ολοι τωρα...που παει η αγαπη οταν πεθαινει...Γιατι με αφησες...γιατι....Εκρυψε το προσωπο της αναμεσα στα γονατα της.Δεν μπορουσε να συγκρατησει πια τα δακρυα...ποιος ο λογος να τα σταματησει αλλωστε.μην κλαις....ενας ψιθυρος...απο μια γνωστη φωνη...την δικη του φωνη...Φυγε ψιθυρισε βαριανασαινωντας...Παψε να με βασανιζεις...δεν εισαι στα αληθεια εδω....ποτε δεν ησουν...
Εκλεισε το προσωπο της μεσα στα χερια του...ανακαζωντας την να τον κοιταξει...
Εδω ειμαι...και σε αγαπαω....παντα σε αγαπαπουσα..και παντα θα σαγαπω....της ειπε και εκλεισε τα δυο της χερια μεσα στο ενα δικο του.Δεν μπορουσε να τον αγνοησει πια...η αυτη ηταν η αληθεια η ζουσε μια πολυ ζωντανη παραισθηση...Επεξεργαστηκε το προσωπο του...το γνωριμο αγγιγμα του...το χρωμα των ματιων του...Ναι σιγουρα ηταν αυτος...κι ηταν εδω διπλα της...
Πες κατι....σε παρακαλω...ψιθυρισε....Δεν ειπε τιποτα...προτιμησε να κρυψει το προσωπο της στο στηθος του...μια αγκαλια...αυτο χρειαζοταν μονο...εκλαψε...χωρις να ντρεπεται....χωρις να υπαρχει λογος...απο την χαρα της που ηταν εδω...απο την λυπη της...για τον φιλο τους που χαθηκε...τα χρονια που φευγουν και δεν ξανα γυρνανε πισω...τα ονειρα που γινονται σκονη και τα παιρνει ο αερας...
Εκλαψαν κι οι δυο...μεχρι που επεσε η νυχτα...μεθωντας με χαδια και φιλια...Φιλια απαγορευμενα...
Σαγαπαω....του ψιθυρισε και εψαξε τα χειλη του μεσα στο σκοταδι....
Ειναι αρκετο αυτο...την ρωτησε.....
Τον κοιταξε σκεφτικη....δεν μενει παρα να το μαθουμε...
Τα χειλη τους ενωθηκαν....κι επειτα σιωπη....
η σιωπη των σωματων.....

Τα φωτα ειναι κλειστα....
με ματια δακρυσμενα ο φοβος τους προσπερνα....
λιγοστο φως περναει δειλα μεσα απο το παραθυρο....
ολες οι μασκες εχουν πεσει στο πατωμα...τιποτα δεν κρυβει
την αληθεια....Δυο εφηβοι σε ενα δωματιο....δεν μιλανε....
αυτος ακουμπισμενος με την πλατη στον τοιχο....
αυτη καθισμενη στο πατωμα....το προσωπο της κρυμμενο
μεσα στα χερια της....να μην φαινονται τα δακρυα της....
ομως οτι και να κανει δεν μπορει να κρυφτει απο αυτον....
Γιατι...ρωταει με φωνη που τρεμει απο την αχρησια....γιατι γιναμαι ετσι....
Δεν απανταει....δεν ξερει τι να του πει...αυτην την απαντηση δεν τηνεχει....
Την αγκαλιαζει απο τους ωμους....νιωθει το κορμι της να ριγει απο το
αγγιγμα του....
Καθεται διπλα της και την κοιταει στα ματια....
με αυτο το βλεμμα που γνωριζε τοσο καλα....
η ανασα του δροσιζει το προσωπο της.....
με την δροσια που σε φερνει πιο κοντα στο θανατο παρα στην ζωη....
Θυμαται....
ενα αγορι κι ενα κοριτσι δεκατρια χρονων....καθαρα δευτερα να περπατανε
διπλα στην θαλασσα...οταν ενας πισιρικας της ζητησε να γινει το κοριτσι του....
μονο και μονο επειδη ηταν η καλυτερη του φιλη....
τοτε κατι ενιωσε...ομως δεν ηξερε τι.....
Δυο χρονια αργοτερα καθισαν σε ενα παγκακι....την πλησιασε βρεγμενος
κι μονο οταν την κοιταξε στα ματια καταλαβε πως εκλαιγε....την μερα που πληροφορηθηκε
τον θανατο του πατερα του....δυο παιδια που περασαν ολοκληρη την μερα κατω απο την βροχη.....
τον ζεστανε στην αγκαλια της...την φιλησε για πρωτη φορα...η καρδια της ματωσε αλλα δεν ηξερε
αν ηταν χαρα η λυπη....της ειπε οτι την αγαπαει....κι ενιωθε κι αυτη το ιδιο.....
Η σιωπη.....κρυσταλλινος τοιχος που απλωνεται αναμεσα τους....
Πιανει το χερι της...παντοτε τον τρομαζε οταν εμενε σιωπηλη...ποτε δεν
καταφερε να καταλαβει τι σκεφτεται...τι νιωθει....
ακομη κι οταν βρισκοταν μαζι του αναμεσα
στην παρεα τους αυτη καθοταν απεναντι του,χωρις να μιλαει,με ενα καλαμακι αναμεσα
στα χειλη της να κανει διαφορους θορυβους με τον χυμο της...αυτος τουλαχιστον επιφανειακα
δατηρουσε μια πιο κοινωνικη και ανοιχη σταση απεναντι στους ανθρωπους,αυτη ηταν πιο
κλειστος και απροβλεπτος χαρακτηρας...εκει που θα καθοταν,με τα μακρια μαλλια τηε να μπλεκονται
αναμεσα στα δαχτυλα και με βλεμμα ονειροπολο και αφηρημενο μπορουσε ξαφνικα να πιαστει
απο μια κουβεντα,μια λεξη που αιωρουνταν και τοτε να αρχισει να μιλαει και να συμμετεχει στην οποια συζητηση,σπαζωντας μεσα σε λιγα λεπτα την απομακρη σιωπη της...Σπανια ομως την ενδιεφεραν
αυτες οι συζητησεις και σπανιοτερα ακομα θα ανοιγε η θα συνεχιζε ενα θεμα που
την αφορουσε αμεσα....οταν βρισκοταν μαζι του αναμεσα στην παρεα τους κατα ενα
περιεργο τροπο αισθανοταν ξεχωριστη...ο τροπος που εκλεβε τις ματιες του,ειτε με την σιωπη της
ειτε με το απαραμιλλο σθενος της να αποδειξει την ορθοτητα των αποψεων της
σχεδον την ενθουσιαζε....
Ακουμπαει την καρδια του....χτυπαει αδυναμα....σαν να ξεψυχαει.....
ειναι παγωμενος...απομακρος....ψαχνει απελπισμενα να βρει επανω του κατι
γηινο...κατι οικειο...κατι δικο της.....
Σαγαπαω....ψιθυριζει και σκουπιζει τα δακρυα απο τα ματια της....
Σκυβει για να την φιλησει ομως απομακρυνεται....
την κοιταει για μια στιγμη...σηκωνεται...ειναι ετοιμος να φυγει....
Ανοιγει την πορτα και την κλεινει με παταγο.....
Μενει μονη..μεσα στο σκοταδι....
ξερει πως αν μεινει μαζι του θα ξανα πληγωθει...
ομως μακρια του πεθαινει.....λουλουδι που ανθιζει στην καρδια του χειμωνα.....
Ο θανατος της ειναι που της δινει ζωη.....
Σηκωνεται και τρεχει πισω του.....
Βρεχει...
φωναζει το ονομα του.....
γυρναει και την κοιταει....ειναι μουσκεμα...
οπως εκεινη την μερα....
πηγαινει και στεκεται μπροστα του....
Εχω να σου κανω μια ερωτηση....και θελω να την σκεφτεις πριν απαντησεις....
Οταν δυο ανθρωποι αγαπανε πολυ ο ενας τον αλλο...
αλλα δεν μπορουν να τα βρουν ποτε μεταξυ τους...ποτε φτανεις στο σημειο
που λες δεν παει αλλο....
την κοιταει στα ματια.....
ο καθρευτης της ψυχης του...εχει παρει το γκριζο χρωμα του σκοτεινου ουρανου...
ομως δεν την τρομαζει...ειναι η φλογα της αγαπης του για εκεινη που κραταει
μακρια το κρυο...
Ποτε....απανταει σηκωνοντας τους ωμους....
Χαμογελαει....και τον αγκαλιαζει....
την φιλαει....
Ελα μεσα....βρεχει....