Χωρις τιτλο....

Ειναι μια θλιμμενη ιστορια που κυκλοφορουσε πολυ καιρο στο μυαλο μου.....
Ζητω συγνωμη για το ασχημο τελος....ομως τα πραγματα δεν ειναι παντα ομορφα....
και η αγαπη δεν εχει παντα ευτυχισμενες τροπες.....

Βρεχει....οι δρομοι της μικρης πολης ειναι αδειοι....
το μονο που διαπερνα την βροχη ειναι ο ηχος του ανεμου που χορευει με τα δεντρα...
βηματα ταραζουν το πενθιμο τραγουδι της νυχτας....
μια μοναχικη φιγουρα εμφανιζεται,τα δακρυα της δεν φαινονται,
εχουν γινει ενα με τις σταλες,καθως βρισκει καταφυγειο στην αγκαλια της νυχτας...
σταματαει σε μια γωνια κ καθεται κατω...
στο λιγοστο φως της λαμπας φαινινται τα πεταλλα ενος τριανταφυλλου....
η ιδια σκηνη εδω κ ωρα...ιστορια διχως φιναλε...
απομακρυνει τα βρεγμενα μαλλια απο το προσωπο της...
βγαζει απο την τσεπη της μια τσαλακωμενη σελιδα
και ψιθυριζει τους στιχους που εγραψε πριν λιγες ωρες...
and so it is..
just like you said it would be...
life goes easy on me ....most of the time...
and so it is
the shorter story...
no love no glory....
no hero in her sky...
i cant take my eyes of you...
την σκιζει στα δυο στα τεσσερα στα οχτω
μεχρι που δεν παει αλλο και ξαναξεσπα σε λιγμους...
περνανε μερικες στιγμες μεχρι να καταλαβει οτι καποιος πλησιαζει...
φωναζει το ονομα της...ομως δεν απανταει...
το νερο στις λακουβες του δρομου ταρασεται καθως το αγορι τις διασχιζει τρεχοντας...
ξαφνικα σταματαει,την πλησιαζει και στεκεται απεναντι της...
ακουει ην ανασα του που βρισκει τον κανονικο της ρυθμο...
αναστεναζει και καθεται διπλα της...δεν μιλανε...

Την περιμενε πισω απο το σχολειο οπως καθε απογευμα...
ειχε αργησει σημερα...εβγαλε ενα βιβλιο και αρχισε να διαβαζει...
μολις ειχε αποροφηθει,ακουει διπλα ττου μια γνωριμη φωνη...
σηκωσε το κεφαλι του και ειδε την πρωην κοπελα του...
τα λεπτα που ακολουθησαν ειναι θολα στο μυαλο του...
τον ρωτησε ποιον περιμενε και ειπε την κοπελα του..
ρωτησε αν ειναι σοβαρο και ναι...ηταν ποτε δεν ειχε νιωσει ετσι για καμια...
το επομενο που θυμαται ειναι οτι του ειπε πως τον θελει ακομη κ τον φιλησε..
οταν καταλαβε τι συναιβει ηταν αργα...
την απωθησε κ οταν γυρισε πισω ειδε την κοπελα να οπισθοχωρει και να τρεχει...
σηκωθηκε και την ακολουθησε ομως ειχε ηδη απομακρυνθει...
συνεχισε να τρεχει και να φωναζει το ονομα της...
εν τω μεταξυ η νυχτα ειχε φτασει με τα δακρυα των αγγελων να πεφτουν...
την βρηκε μετα απο ωρα να καθεται κατω με την πλατη ακουμπισμενη στον τοιχο...
γυρω της υπηρχαν κομματια χαρτιου και τα απομυναρια ενος τριανταφυλλου...
την πλασιασε και καθισε διπλα της .... δεν μιλησε...

Συγνωμη,ψυρισε σημαινεις τα παντα για μενα...
τοο κοιταξε...ομως για ακομη μια φορα δεν μιλησε...
το μονο που εκανε ηταν να γραψει με κοκκινο χρωμα στον τοιχο πισω τους μια ημερομηνια δυο αρχικα ΤΕ και ενα σαγαπω...
χαμογελασε...την πλησιασε και την φιλησε...οπως δεν την ειχε φιλησει ποτε ως τοτε...
και εγω σαγαπω ειπε και της επιασε το χερι...
ηταν κρυο...η ανασα της παγωσε...
τοτε καταλαβε....ειδε το μαχαιρι διπλα της....
τα ματια του γεμισαν δακρυα...
σκουπισε το αιμα απο το χερι του και εκει που υπηρχαν τα αρχικα τους
λιγο πριν σχηματισε την λεξη ΤΕλος....
τον κοιταξε και του ειπε το σαγαπω για τελευταια φορα...
την αγκαλιασε και αρχισε να κλαιει...
να της ζζηταει συγνωμη...
ομως ηταν πια αργα....
ο θανατος ειχε φτασει....

μια ιστορια για εναν ερωτα που προσπαθησε να αντεξει στον χρονο...
δεν εχει σημασια αν τα καταφερε...αλλα το ποσο ηθελε...
ομως αντιμετωπισε κατι δυνατοτερο...τον θανατο....που τελικα τον ακυρωσε....