Το ημερολόγιο των ονείρων

Υπόθεση: Στα τέλη του Μεσαίωνα η Ελίζα, μια κοπέλα με δυναμική προσωπικότητα, γόνος αριστοκρατικής οικογένειας, γοητεύεται από τον μυστηριώδη και αινιγματικό Έντμουντ.
Σε μια αρκετά διαφορετική εποχή η ρομαντική και ονειροπόλα Μαίρη πιέζεται να κάνει έναν γάμο χωρίς αγάπη ενώ βρίσκει τον έρωτα στο πρόσωπο του Έρικ .

Δύο ζωές, μία ιστορία, όπου κύριος πρωταγωνιστής είναι η αληθινή αγάπη...

Ελίζα

23 Δεκεμβρίου 1487

Ποτέ δεν μου άρεσε το Λονδίνο τον χειμώνα, το έβρισκα αρκετά καταθλιπτικό.
Ευτυχώς χάρη στην επιμονή της μητέρας μου περνούσαμε πάντοτε τις γιορτές στην εξοχική έπαυλη που είχαμε, λίγο πιο έξω από την πρωτεύουσα.
Δεν της άρεσε να την ξεπερνούν οι φίλες της σε κάτι, οτιδήποτε και αν ήταν αυτό, έτσι πάντα ακολουθούσε το παράδειγμα της «καλής κοινωνίας» όπως έλεγε εκείνη.
Ο πατέρας μου βέβαια πάντα έλεγε ότι όλα αυτά είναι ένα μάτσο αηδίες, πράγμα στο οποίο συμφωνούσα μαζί του, αλλά εκείνη δεν την ένοιαζε καθόλου, θα πέρναγε το δικό της ότι και αν γινόταν.
Αλλά οι διακοπές στην έπαυλη ήταν κάτι για το οποίο την ευγνωμονούσα. Καθαρός αέρας, ένας δαιδαλώδης χιονισμένος κήπος που κάθε πρωί με περίμενε να ανακαλύψω τα μυστικά του και μια από τις καλύτερες βιβλιοθήκες του Λονδίνου, αυτά τα απλά πράγματα αρκούσαν για να με κάνουν χαρούμενη, πάντα η έπαυλη ήταν κάτι σαν την παιδική μου χαρά, ήταν το αγαπημένο μου μέρος.
Βέβαια το μόνο κακό ήταν οι αδιάκοπες επισκέψεις των συγγενών, όλοι όσοι δεν μας έβλεπαν όλο τον υπόλοιπο χρόνο έρχονταν πάντα εδώ για να μας επισκεφθούν για τις γιορτές, να φλυαρήσουν ώρες ολόκληρες με την μητέρα μου και να εκθέσουν τις γεμάτες έπαρση και αλλαζονικότητα απόψεις τους για τα τρέχοντα θέματα και την ζωή της καλής κοινωνίας.
Ο πατέρας μου πάντοτε τους άκουγε υπομονετικά, μέσα του ήμουν σίγουρη ότι διασκέδαζε απίστευτα με όλες αυτές τις ανοησίες, ενώ εγώ απλά τις αγνοούσα απαντώντας όποτε ήταν αναγκαίο.
Έτσι ήταν και σήμερα, περνάγαμε ένα απίστευτα βαρετό απόγευμα ακούγοντας την θεία Άννα να σχολιάζει με την μητέρα μου τα νέα της ημέρας ενώ ο θείος Φράνκ ροχάλιζε δυνατά στην πολυθρόνα του, όταν ξαφνικά χτύπησε το κουδούνι της εξώπορτας.
«Περίεργο, δεν περιμένουμε κανέναν. Αναρωτιέμαι ποιος μπορεί να είναι, έξω έχει εξαιρετικά άσχημο καιρό, με τέτοια χιονοθύελλα δεν θα μπορούσε να ταξιδέψει κανείς.» είπε η μητέρα μου κοιτάζοντας με περιέργεια προς την πόρτα κρατώντας ακόμα το φλιτζάνι με το αχνιστό τσάι, ενώ η υπηρέτρια πήγαινε με βιαστικά να ανοίξει.
Βήματα ακούστηκαν και μετά από λίγο στο σαλόνι εμφανίστηκε ένας ψηλός μελαχρινός άνδρας με ταξιδιωτικά ρούχα. Είχε χλωμή επιδερμίδα, διαπεραστικά μπλέ μάτια και κοντά μαύρα μαλλιά.
Ήταν απίστευτο αλλά όλα πάνω του ήταν τέλεια, το γυμνασμένο σώμα, το απίστευτα όμορφο πρόσωπο του, οι γεμάτες χάρη κινήσεις του, ήταν λες και κάποιο αρχαίο άγαλμα του Έρωτα είχε έρθει στην ζωή.
Διερεύνησε προσεχτικά το δωμάτιο όταν ξαφνικά το βλέμμα του σταμάτησε πάνω μου. Με κοίταξε για μερικά ατελείωτα δευτερόλεπτα με ένα βλέμμα γεμάτο ένταση και απορία μαζί, έμοιαζε με κάποιον που αναρωτιόταν αν είχε επιτέλους βρει κάτι που έψαχνε για πολύ καιρό, και έπειτα απευθύνθηκε στον πατέρα μου χαμογελώντας.
«Γεια σας κύριε Στόουν, είμαι ο Έντμουντ Στίβενσον.
Συγγνώμη για την ενόχληση, εισέβαλα απρόσκλητος στο σπίτι σας και πιστέψτε με δεν ήθελα να φανώ αγενής, αλλά ελπίζω στην κατανόηση και στην βοήθεια σας, αν φυσικά σταθώ τόσο τυχερός.
Η πίσω ρόδα της άμαξας μου χάλασε στον δρόμο που οδηγεί στο δάσος, λίγα μόνο μέτρα από το σπίτι σας , στάθηκα τυχερός σε αυτό, και χωρίς την άμαξα μου είναι αδύνατον με τέτοιο καιρό να φτάσω στο σπίτι μου.
Αναρωτιόμουν αν θα μπορούσατε να μου δανείσετε μια από τις δικές σας άμαξες κύριε Στόουν, με το αζημίωτο φυσικά.»
Όση ώρα εκείνος μιλούσε εγώ παρατηρούσα το χαμόγελο του, τόσο υπέροχο που μου έκοβε την ανάσα.
«Ω μα φυσικά κύριε Στίβεσον. Θα χαρώ πολύ να σας βοηθήσω. Θα δώσω τώρα διαταγή στους υπηρέτες μου να ετοιμάσουν μια από τις καλύτερες άμαξες μας και επίσης θα σας δώσουμε οδηγό και υπηρέτες να σας συνοδεύσουν.» απάντησε ευγενικά ο πατέρας μου και σηκώθηκε για να πάει στο δωμάτιο με το υπηρετικό προσωπικό.
«Συγγνώμη για την ταλαιπωρία που σας προξενώ, όμως πιστέψτε με, αν δεν ήμουν σε αυτή την κατάσταση δεν θα σας ενοχλούσα. Όσο για το ποσό, πείτε μου σας παρακαλώ τι σας χρωστάω.» είπε εκείνος ευγενικά.
«Αγαπητέ μου δεν μου χρωστάτε απολύτως τίποτα. Είναι χαρά μου να σας βοηθήσω. Σε λίγα λεπτά θα τα έχω ετοιμάσει όλα, παρακαλώ καθίστε να πιείτε λίγο τσάι μαζί μας.» απάντησε εκείνος ενώ χανόταν στο εσωτερικό του σπιτιού.
«Ναι, σας παρακαλώ καθίστε μαζί μας, έτσι θα έχουμε την ευκαιρία να σας γνωρίσουμε καλύτερα.» τον παρότρυνε η μητέρα μου, το γεγονός ότι ένας άγνωστος υπήρχε στην περιοχή μας ενίσχυε το ενδιαφέρον της για κουτσομπολιό.
Εκείνος αφού χαιρέτησε ευγενικά την μητέρα μου και την θεία Άννα, ήρθε και στάθηκε μπροστά μου. Υποκλίθηκε ελαφρά και χωρίς να πάρει τα μάτια του από τα δικά μου έπιασε απαλά το χέρι μου, το έφερε στο ύψος του προσώπου του και το φίλησε απαλά.
Το δέρμα του ήταν αφύσικα παγωμένο αλλά μόλις το χέρι του άγγιξε το δικό μου ένιωσα ανατρίχιασα νιώθοντας ένα ρίγος στην ραχοκοκαλιά μου, μόλις τα χείλη του ακούμπησαν το χέρι μου ένιωσα την καρδία μου να χάνει έναν χτύπο.
Όταν μετά από λίγο όλα βυθίστηκαν στο σκοτάδι, η τελευταία μου εικόνα ήταν το πρόσωπο του.

Παρακολουθούσα το τοπίο που περνούσε βιαστικά γύρω μου καθώς η άμαξα με έπαιρνε μακριά από το σπίτι μου, την οικογένεια μου, από όλα όσα αγαπούσα.
Από την στιγμή που έφτασα σε ηλικία γάμου, και δεδομένου ότι ένας καλός γάμος με κάποιον πλούσιο εργένη της περιοχής θα έλυνε, σύμφωνα με την μητέρα μου, τα οικονομικά μας προβλήματα, θα έπρεπε να αποκατασταθώ το συντομότερο δυνατόν.
Από την μέρα που ο Άρθουρ Γουέιβις εγκαταστάθηκε στην περιοχή μας για την μητέρα μου αποτελούσε τον ιδανικό σύζυγο για μένα. Με πέντε χιλιάδες λίρες τον χρόνο και με την πολυτελή έπαυλη στο Ρίτσερσον, βόρεια του Λονδίνου, στην κατοχή του θεωρούνταν ένας από τους πιο περιζήτητους εργένηδες της περιοχής.
Αυτά βέβαια δεν είχαν καμία απολύτως σημασία για μένα.
Θα παντρευόμουν από πραγματικό έρωτα, από αληθινή αγάπη και από τίποτα λιγότερο. Ο γάμος αποτελεί την ένωση δύο υπάρξεων
που είναι πλασμένες για να είναι μαζί μέχρι την αιωνιότητα και όχι μια εμπορική συμφωνία.
Η μητέρα μου είχε βέβαια διαφορετική άποψη και αφού δεν μπόρεσε να με αναγκάσει να ανέβω τα σκαλιά της εκκλησίας μαζί του με το ζόρι, έκανε ότι περνούσε από το χέρι της για να περάσω τις ανοιξιάτικες διακοπές μαζί του, και φυσικά τα κατάφερε.
Ο καημένος ο Τόμας, ο παλυαγαπημένος μου ξάδερφος όπως πάντα τον αποκαλούσα και φίλος από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, εν αγνοία του εξυπηρέτησε τέλεια τα σχέδια της. Η πρόσκληση για να περάσω τις ανοιξιάτικες διακοπές στο Ντόναβαν, όπου έμεναν εδώ και αρκετά χρόνια μαζί με την Ελεονόρα, ήταν αναμενόμενη, όχι όμως και η παρέα.
«Φιλοξενούμε τον κύριο Γουέιβις όπως και τον κύριο Γουίλσον, είναι παλιός παιδικός μου φίλος, μαζί με την αδερφή του Κάθριν.» είχε πει ο Τόμας ενώ συζητούσε με την μητέρα μου και ξαφνικά όλη μου η χαρά που θα τους επισκεπτόμουν επιτέλους χάθηκε μέσα σε μια στιγμή.
Δύο μέρες πριν ήμουν έτοιμη να γράψω στον Τόμας και να αρνηθώ ευγενικά την πρόταση του με την δικαιολογία ότι η μητέρα μου με χρειαζόταν στο σπίτι εκείνες τις ημέρες, αλλά την ίδια μέρα εκείνη λίγο κόντεψε να πάθει έμφραγμα ή τουλάχιστον έτσι ισχυρίστηκε. Την μέρα πριν από το ταξίδι η διάθεση μου ήταν απαίσια παρόλο που η Εβελίν, η μικρότερη κατά δύο χρόνιο αδερφή μου, είχε προσπαθήσει με κάθε τρόπο να μου με παρηγορήσει.
«Έλα Μαίρη, ποιο είναι το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί; Να σε ζητήσει σε γάμο;» με ρώτησε κάποια στιγμή εκείνη με γουρλωμένα μάτια.
«Ειλικρινά, ελπίζω πως όχι!» της απάντησα εγώ με τρομαγμένο ύφος και μετά από λίγο βάλαμε και οι δύο τα γέλια.
Όταν επιτέλους η άμαξα έφτασε στον προορισμό της κατέβηκα με αργές κινήσεις, έφτιαξα λίγο τα ρούχα μου και κοίταξα τριγύρω.
Το Ντόναβαν ήταν όπως το θυμόμουν, ένα μέρος ζεστό και φιλόξενο με μαγευτική ομορφιά.
Μια δυόροφη κομψή έπαυλη χτισμένη στην πλαγιά ενός μικρού λόφου με υπέροχους καταπράσινους κήπους, χακλόστρωτα μονοπάτια και με μια μικρή λίμνη στα ανατολικά του σπιτιού, από την πλευρά εκείνη που συνόρευε με το γειτονικό δάσος.
Δευτερόλεπτα μετά η πόρτα του σπιτιού άνοιξε και μια μικρή συντροφιά βγήκε για να με υποδεχτεί.
«Μαίρη, καλώς ήρθες!» με χαιρέτησε εγκάρδια ο Τόμας ενώ η Ελεονόρα με χαιρέτησε και αυτή αγκαλιάζοντας με σφιχτά.
Πίσω τους δύο άνδρες και μια γυναίκα παρακολουθούσαν σιωπηλά την σκηνή.
Φυσικά τον έναν άνδρα του ήξερα, είχαμε γνωριστεί με τον κύριο Γουέιβις τον χειμώνα σε έναν χορό στο Φόλαντ, αλλά αρνούμουν να μιλήσω πρώτη. Αυτό θα ήταν η αφορμή να εκδηλώσει ακόμα πιο θερμά τα συναισθήματα που ισχυριζόταν ότι έτρεφε για μένα, συναισθήματα που ήξερε όλα το Τέιλντ και οι γύρω περιοχές, καθώς διάλεξε να τα εκμυστηρευτεί στην μητέρα μου αποζητώντας την υποστήριξη της, την οποία φυσικά και είχε.
«Καλώς ήρθατε δεσποινίς Κόρτον. Ελπίζω να είχατε καλό ταξίδι. Είμαι ιδιαίτερα ευτυχής που σας ξαναβλέπω. Πως είναι η οικογένεια σας;» με χαιρέτησε εκείνος με μια μικρή υπόκλιση ενώ τα μάτια του έλαμπαν.
Ο Άρθουρ είχε συμπαθητικά χαρακτηριστικά, μικροσκοπικό ανάστημα, ροδοκόκκινη επιδερμίδα, καστανόξανθες μπούκλες που έπεφταν ανέμελα στο πρόσωπο του και καστανά μάτια.
Αλλά φυσικά τα συμπαθητικά χαρακτηριστικά δεν μπορούσαν ως δια μαγείας να γεννήσουν συναισθήματα που δεν υπήρχαν από μέρους μου.
Αφού τον χαιρέτησα ευγενικά, του είπα πως είχα καλό ταξίδι, δεδομένου και του καλού καιρού που επικρατούσε και πως η οικογένεια μου ήταν καλά, δεν ήθελα να μαθευτούν τα νέα για την υγεία της μητέρας μου, αν αυτά φυσικά ήταν αλήθεια, αρκετά προβλήματα είχαμε ήδη.
Έπειτα το βλέμμα μου έπεσε στον άνδρα και στην γυναίκα που στεκόντουσαν πιο πίσω από εκείνον.
«Μαίρη από εδώ ο κύριος Έρικ Γουίλσον και η αδερφή του Κάθριν.» μας σύστησε ευγενικά η Ελεονόρα.
Η γυναίκα, αρκετά όμορφη, ψηλή με φλογερά κόκκινα μαλλιά που τα είχε πιασμένα πάνω, γαλανά μάτια και ντυμένη με την τελευταία λέξη της μόδας, έμοιαζε με ψεύτικη κούκλα έτσι όπως στεκόταν δίπλα στον αδερφό της. Παρόλο που μου χαμογέλασε και υποκλίθηκε ευγενικά χαιρετώντας με ένιωσα ότι έτσι όπως φαινόταν ψεύτικη η εμφάνιση της, ψεύτικοι ήταν και οι τρόποι της.
Ο αδερφός της ήταν ένας ψηλός μελαχρινός άνδρας, με επιβλητικό παράστημα και εξαιρετικά όμορφα χαρακτηριστικά. Για κάποιο λόγο δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω του, έμοιαζε με πρίγκιπα που είχε βγει από κάποιο ξεχασμένο παραμύθι.
Υποκλίθηκα αμήχανα κοκκινίζοντας ελαφρά ενώ εκείνος με χαιρετούσε ευγενικά.
Για μια στιγμή το βλέμμα του συνάντησε το δικό μου, τα πανέμορφα βαθιά καστανά του μάτια με κοίταξαν διαπεραστικά και ένιωσα την καρδιά μου να χτυπάει πιο γρήγορα. Έπειτα εκείνος γύρισε απότομα στρέφοντας αλλού την προσοχή του.

Μπορούσα να νιώσω τον νυχτερινό αέρα στο πρόσωπο μου, δροσερός και απαλός σαν χάδι έφερνε παράξενη ευτυχία στην ψυχή μου.
Στεκόμουν σε ένα μικρό πέτρινο μπαλκόνι κοιτάζοντας πέρα μακριά από τον ορίζοντα, ο ήλιος είχε μόλις δύσει και ο ουρανός ήταν πανέμορφος, τα ζεστά και ψυχρά χρώματα μπερδεύονταν μεταξύ τους σε έναν συνδυασμό απαράμιλλης ομορφιάς.
Ξαφνικά ένιωσα τα χέρια του να τυλίγονται γύρω από την μέση μου και να με σφίγγουν κοντά του.
Έβαλα το ένα μου χέρι πάνω στο δικό του ενώ με το άλλο χάιδευα τρυφερά το πρόσωπο του.
Εκείνος βύθισε το πρόσωπο του στα μαλλιά μου και έπειτα άρχισε να φιλάει απαλά τον λαιμό μου ανεβαίνοντας προς το πιγούνι μου. Για μια στιγμή το βλέμμα μου χάθηκε μέσα στο βαθύ γαλάζιο των ματιών του, πριν όμως τα χείλη του προλάβουν να αγγίξουν τα δικά μου η εικόνα πλημμύρισε με αίμα.
Όταν ξύπνησα ήμουν λαχανιασμένη και μούσκεμα στον ιδρώτα με το παράξενο όνειρο να παραμένει ολοζώντανο ακόμα μπροστά στα μάτια μου.
«Ελίζα! Επιτέλους ξύπνησες! Πως αισθάνεσαι καλή μου;» με ρώτησε ανήσυχα η μητέρα μου μπαίνοντας στο δωμάτιο μου λίγα λεπτά αργότερα.
«Λίγο ζαλισμένη αλλά κατά τα άλλα καλά. Τι συνέβη χθες;» την ρώτησα γεμάτη περιέργεια, το όνειρο ακόμα ήταν ζωντανό στην μνήμη μου, αυτό για το οποίο αμφέβαλλα ήταν η χθεσινή νύχτα, την οποία δεν θυμόμουν παρά μόνο αμυδρά.
«Ω δεν θυμάσαι καλή μου; Ήμασταν στο σαλόνι και κουβεντιάζαμε με την θεία Άννα και τον θείο Φράνκ και τότε ξαφνικά εμφανίστηκε ο κύριος Έντμουντ Στίβενσον…» διηγούνταν η μητέρα μου ενώ όλα τα γεγονότα της περασμένης νύχτας επανέρχονταν στην μνήμη μου και ένα κύμα αγαλλίασης με πλημμύρισε όταν διαπίστωσα ότι εκείνος ήταν όντως αληθινός.
«… και εκείνη την στιγμή λιποθύμησες!» τελείωσε την αφήγηση της κοιτάζοντας με ανήσυχα.
«Πραγματικά δεν φαντάζεσαι πόσο ανησυχήσαμε ο πατέρας σου κι εγώ. Ο γιατρός Κέντ όμως, που σε εξέτασε χθες, είπε ότι ίσως να πρόκειται για κάποια από τις ιώσεις της εποχής και έτσι μας καθησύχασε κάπως. Πάντως μας τόνισε ότι θα πρέπει να ξεκουράζεσαι και να τρως καλά, αυτές οι ιώσεις βρίσκουν καταφύγιο σε αδύναμους οργανισμούς γλυκιά μου και δεν θα το επιτρέψουμε αυτό!»
Καθώς τα έλεγε αυτά, η υπηρέτρια άνοιξε την πόρτα και έμπαινε στο δωμάτιο κρατώντας έναν βαρυφορτωμένο δίσκο με πρωινό. Παρόλο που δεν πεινούσα, αντίθετα θα έλεγα, αισθανόμουν το στομάχι μου να ανακατεύεται, της έκανα την χάρη και έφαγα λίγο για να με αφήσει να σηκωθώ από το κρεβάτι.
Φυσικά δεν σκόπευα να περάσω την υπόλοιπη μέρα καθηλωμένη εκεί σαν να ήμουν άρρωστη, ήμουν καλά ή τουλάχιστον έτσι πίστευα, πάντως ήμουν σίγουρη πως ότι και αν ήταν αυτό που είχα δεν ήταν ίωση.
Παρόλο που ήταν Παραμονή Χριστουγέννων δεν μπορούσα να νιώσω το εορταστικό κλίμα της ημέρας, το μυαλό μου περιπλανιόταν ανήσυχα σε άλλα μονοπάτια.
Λίγο μετά το απόγευμα, ενώ καθόμασταν με την μητέρα μου στο σαλόνι και παρακολουθούσαμε τους υπηρέτες να στολίζουν γιορτινά το σπίτι για τις ημέρες που έρχονταν, γιρλάντες, στολίδια, άγγελοι και κεριά πλαισίωναν το μεγάλο δέντρο στο κέντρο του δωματίου, δεν άντεξα και τελικά άνοιξα την συζήτηση.
«Τελικά ποιος ήταν αυτός ο κύριος Στίβενσον; Μιλήσατε μαζί του μητέρα;» την ρώτησα όσο πιο διακριτικά μπορούσα, ελπίζοντας να φανώ αδιάφορη.
Η μεγαλύτερη αδυναμία της μητέρας μου ήταν το κουτσομπολιό και ήλπιζα ότι θα υπέκυπτε τώρα σε αυτήν, όπως και έγινε.
«Ω Ελίζα καλή μου, λιποθύμησες και έχασες όλα τα σημαντικά νέα!» άρχισε ενθουσιασμένη με μάτια που έλαμπαν και συνέχισε ψιθυριστά « Ο νεαρός κύριος Στίβενσον είναι ένας πλούσιος έμπορος, το όνομα του είναι ξακουστό σε όλη την Ευρώπη. Ω ναι, το πιστεύεις καλή μου; Από ότι φαίνεται έχει αμύθητη περιουσία, παρά το νεαρό της ηλικίας του.
Μέχρι πριν από κάποια χρόνια ζούσε στην Γαλλία, στο φημισμένο Παρίσι και πριν από λίγους μήνες αποφάσισε να αγοράσει μόνιμη κατοικία εδώ.»
Εκείνη την στιγμή λίγο έλειψε να πέσει το φλιτζάνι με το τσάι από τα χέρια μου, τα οποία άρχισαν να τρέμουν ελαφρά. Όσο και αν προσπάθησα δεν κατάφερα να τα ελέγξω και έτσι αναγκάστηκα να αφήσω το φλιτζάνι στο τραπεζάκι που υπήρχε μπροστά μας.
«Όταν λέτε εδώ μητέρα;» ρώτησα ταραγμένη.
«Αγόρασε την έπαυλη των Μπράιτον, αυτή που είναι δίπλα στο δάσος. Είναι κομψή και υπερβολικά μεγαλοπρεπής αλλά βρίσκεται σε πολύ απομονωμένο σημείο, εγώ δεν θα έμενα εκεί ούτε για όλο το χρυσάφι της Αγγλίας!» με διαβεβαίωσε με τρομαγμένο βλέμμα ενώ εγώ παρακολουθούσα τις νιφάδες του χιονιού που έπεφταν χορεύοντας στο παράθυρο.
Ήταν περίεργο, αλλά στην σκέψη ότι εκείνος βρισκόταν τόσο κοντά, ένιωθα πανικό αλλά και ανυπομονησία .
«Ω καλή μου Ελίζα, δεν ξέρεις ποια είδα σήμερα!» συνέχισε μετά από λίγο την κουβέντα εκείνη με ανάλαφρο τόνο.
«Είχα πάει το πρωί πριν ξυπνήσεις στην αγορά, για να πάρω υφάσματα για τις νέες κουρτίνες που θα φτιάξω για το σπίτι.
Εκεί που λες που διαλέγαμε χρώματα με την υπηρέτρια εμφανίζεται μπροστά μου η Λίλι Φρέντ! Και αλήθεια έπρεπε να την έβλεπες Ελίζα! Στην αρχή δεν την γνώρισα ούτε κι εγώ! Στεκόταν μπροστά μου καμαρωτή καμαρωτή ντυμένη με την τελευταία λέξη της μόδας και με τον αέρα μεγάλης κυρίας. Νομίζω ότι από τότε που παντρεύτηκε εκείνον τον μεγαλογαιοκτήμονα έχει την ψευδαίσθηση ότι ανήκει στην καλή κοινωνία!» γέλασε ειρωνικά και συνέχισε «Μου είπε λοιπόν ότι θα έκανε έναν χορό αύριο, την ημέρα των Χριστουγέννων και ότι θα χαιρόταν πολύ αν πήγαινες κι εσύ. Εγώ φυσικά της είπα ότι θα σου το πώ, ώστε να απαντήσεις εσύ η ίδια. Φαντάζομαι φυσικά ότι θα της αρνηθείς, κανείς δεν θέλει να έχει σχέση με φαντασμένους νεόπλουτους.» έλεγε καθώς σηκωνόταν και πήγαινε στην κουζίνα για να επιβλέψει την προετοιμασία του φαγητού και μετά από λίγο την άκουσα να συμπληρώνει γελώντας «Φαντάσου, για να κάνει εντύπωση μου είπε ότι ανάγκασε τον Τζόρτζ Μπόλτ, τον καλύτερο χρυσοχόο του Λονδίνου και τον Έντμουντ Στίβενσον, που τον γνώρισες χθες, να της υποσχεθούν ότι θα παρευρεθούν στην εκδήλωση!»
Όταν άκουσα το όνομα του ξεστόμισα τα λόγια χωρίς να τα σκεφτώ.
«Μητέρα, εφόσον δεν υπάρχει ουσιαστικός λόγος που να μου επιτρέπει να αρνηθώ, νομίζω ότι αν το έκανα θα φαινόταν σαν μεγάλη αγένεια, οπότε νομίζω ότι θα ήταν καλύτερα να πάω.»
«Αν αυτό πιστεύεις τότε πήγαινε Ελίζα» ακούστηκε η φωνή της από το βάθος του σπιτιού.
«Αλλά νόμιζα ότι μισούσες τους χορούς και τις παρόμοιες εκδηλώσεις καλή μου.»
Πλησίασα τον μεγάλο καθρέπτη του σαλονιού με την χρυσή κορνίζα που βρισκόταν πάνω από το τζάκι.
Αυτόματα σήκωσα το χέρι μου και τα δάχτυλα μου άγγιξαν το σημείο εκείνο του λαιμού μου που είχαν αιχμαλωτίσει τα φιλιά του στον κόσμο των ονείρων.
«Και εγώ αυτό πίστευα…» ψιθύρισα στο είδωλο μου.

Μαίρη
14 Απριλίου 1813

Ειλικρινά, το ήξερα από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στο Ντόναβαν ότι αυτές θα ήταν οι χειρότερες διακοπές της ζωής μου, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο χάλια θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα.
Ο κύριος Γουέιβς επιδίωκε να είναι συνέχεια δίπλα μου και προσπαθούσε να ανοίξει κουβέντα σε μια προσπάθεια να εκδηλώσει τα συναισθήματα του, η δεσποινίς Γουίλσον μου μιλούσε ελάχιστα και ο τρόπος που με κοιτούσε μου έδωσε να καταλάβω ότι με έβλεπε σαν κάποια που άνηκε σε κατώτερη κοινωνική τάξη και που δεν θα έπρεπε να βρίσκεται καν εκεί, ενώ ο αδερφός της μου μιλούσε σπάνια αποφεύγοντας συνήθως το βλέμμα μου.
Η μόνη ζωηρή πινελιά μέσα σε εκείνη την άχρωμη και μουντή κατάσταση που επικρατούσε στο Ντόναβαν ήταν η παρουσία του Τόμας και της Ελεονόρας.Οι καημένοι έκαναν ότι μπορούσαν για να με ευχαριστήσουν και να περάσω χαρούμενα τις διακοπές μου, κάτι που όμως ήταν ακατόρθωτο.
Το αποκορύφωμα ήταν η σημερινή συζήτηση κατά την διάρκεια του πρωινού, η οποία κατέληξε σε καταστροφή.
Η Ελεονόρα και η δεσποινίς Γουίλσον συζητούσαν για ένα φόρεμα που ήθελε να αγοράσει η τελευταία, εννοείται φυσικά ότι θα ήταν από τον καλύτερο ράφτη του Λονδίνου, πράγμα που τόνιζε ξανά και ξανά με υπερηφάνεια όταν ο Τόμας έκανε την πρόταση του «Το απόγευμα μπορούμε να πάμε για ιππασία. Έχει έναν σταύλο με άλογα εδώ κοντά. Τι λέτε;»
«Ναι είναι υπέροχη ιδέα!» συμφώνησε ενθουσιασμένη η Ελεονόρα.
«Ναι θα είναι τέλεια. Έχω αρκετό καιρό να κάνω ιππασία.» είπε η δεσποινίς Γουίλιαμ ενώ ο κύριος Γουέιβς αρκέστηκε απλά στο να γνέψει καταφατικά.
«Έρικ πιστεύω ότι θα μας κάνεις την τιμή να έρθεις μαζί μας.» του είπε ο Τόμας ακουμπώντας τον φιλικά στον ώμο.
«Για τις κυρίες που δεν το ξέρουν, οφείλω να σας ενημερώσω ότι ο Έρικ είναι εξαιρετικός ιππέας.» συμπλήρωσε χαμογελώντας πλατιά στον φίλο του.
«Κυρίες μου να είστε σίγουρες ότι ο Τόμας υπερβάλλει σχετικά με τις ικανότητες μου ως ιππέα. Απλά έμαθα τα βασικά από νεαρή ηλικία και με τον χρόνο έμαθα να ιππεύω ικανοποιητικά.» απάντησε εκείνος σοβαρά και συνέχισε «Φυσικά και θα έρθω Τόμας.»
Παρόλο που προσπάθησα να περάσω απαρατήρητη κατά την διάρκεια της συζήτησης, δυστυχώς δεν τα κατάφερα.
«Ναι, αλλά η δεσποινίς Κόρτον;» ρώτησε με αθώο βλέμμα η δεσποινίς Γουίλσον προσποιούμενη ότι αισθανόταν βαθιά λύπη για μένα.
«Φαντάζομαι ότι δεν ξέρετε από ιππασία, έτσι δεν είναι;» με ρώτησε με τον ίδιο λυπημένο τόνο, που ήμουν σίγουρη ότι ήταν ψεύτικος.
«Όχι δεν ξέρω.» παραδέχτηκα απρόθυμα και ένιωσα τον θυμό να φουντώνει μέσα μου. Δεν καταλάβαινα τι ακριβώς ήθελε, αν είχε βάλει ως σκοπό να με μειώσει ήμουν αποφασισμένη να μην την αφήσω να τα καταφέρει.
«Και τότε αν πάμε για ιππασία εσύ τι θα κάνεις καλή μου; Θα κάθεσαι και θα μας κοιτάς;» με ρώτησε σαν να με λυπόταν.
«Φυσικά και όχι, υπάρχουν και άλλα ενδιαφέροντα πράγματα να κάνει κανείς εκτός από την ιππασία.» της απάντησα απότομα, ελπίζοντας να διακρίνει τον τόνο της ειρωνείας στην φωνή μου και έπειτα σηκώθηκα από το τραπέζι, χαιρέτησα τους υπόλοιπους και έφυγα βιαστικά από το δωμάτιο.
Ήταν πια μεσημέρι όταν κατέβαινα το μονοπάτι που απείχε λίγα μέτρα από το μικρό γειτονικό δάσος.
Αφού οι υπόλοιποι θα πήγαιναν για ιππασία, εγώ είχα αποφασίσει να ξοδέψω αυτόν τον χρόνο δίπλα στην μικρή λίμνη, που υπήρχε στα ανατολικά του Ντόναβαν, διαβάζοντας.
Όταν λίγη ώρα αργότερα έφτασα στον προορισμό μου κοντοστάθηκα και θαύμασα το τοπίο, τίποτα δεν είχε αλλάξει από την τελευταία επίσκεψη μου εδώ. Η μικρή σμαραγδένια λίμνη με το κρυστάλλινο νερό δέσποζε σαν μικρό στολίδι μέσα στην καταπράσινη βλάστηση περιτριγυρισμένη από κοντά δέντρα και μικρούς θάμνους. Κάθισα κάτω από ένα δέντρο με παχιά σκιά που υπήρχε στην άκρη της λίμνης και θαύμασα τα αγριολούλουδα που είχαν γεμίσει το τοπίο. Έλυσα τα μαλλιά μου, μακριά σχεδόν μέχρι την μέση και σπαστά στο βαθύ καστανό, ένα φριχτό μπέρδεμα όπως τα έλεγε η μητέρα μου αλλά εγώ τα λάτρευα, και τα άφησα να πέσουν ελεύθερα.
Έπειτα έβγαλα τις μπότες μου και ακούμπησα τα γυμνά, μέχρι το γόνατο πόδια μου, στο γρασίδι.
Αν με έβλεπε η μητέρα μου σίγουρα θα έλεγε ότι αυτή η στάση δεν είναι η πρέπουσα για τις νεαρές της ηλικίας μου αλλά δεν με ένοιαζε καθόλου, αυτό έκανα από παιδί όταν πήγαινα να διαβάσω στους κήπους του σπιτιού μας.
Παρακολουθώντας δύο πολύχρωμες πεταλούδες να παίζουν ανέμελα, έβγαλα από την τσάντα μου το βιβλίο το οποίο σκόπευα να αρχίσω και έπιασα δουλειά.
Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασα διαβάζοντας, είχα χαθεί στην ιστορία όταν σε κάποια στιγμή σήκωσα το κεφάλι μου για να κοιτάξω τριγύρω και τότε ξαφνικά τον είδα. Στεκόταν στην άλλη πλευρά της λίμνης καβάλα σε ένα μεγαλοπρεπές μαύρο άλογο και έδειχνε να με παρατηρεί. Ήταν τόσο όμορφος, το ελαφρό αεράκι που φυσούσε ανέμιζε τα μαλλιά του και το ανοιχτό πουκάμισο του, ενώ από μέσα φαινόταν η αρχή από το γυμνασμένο στήθος του. Το ωραίο του ψηλό ανάστημα και οι γυμνασμένοι μυς των χεριών του που διαγράφονταν ελαφρά κάτω από το ύφασμα μου έδιναν μια αίσθηση ασφάλειας, με έκαναν νε θέλω απελπισμένα να βρίσκομαι στην αγκαλιά του εκείνη την στιγμή. Το βλέμμα μου διασταυρώθηκε με το δικό του με τέτοια ένταση που ένιωσα την καρδιά μου να φτερουγίζει στο στήθος μου.
Αμέσως πετάχτηκα όρθια, μην γνωρίζοντας και εγώ η ίδια τον λόγο, ενώ λίγα δευτερόλεπτα αργότερα εκείνος με χαιρετούσε με ένα νεύμα και έφευγε καλπάζοντας.
«Έρικ» τα χείλη μου σχημάτισαν άθελα μου το όνομα του, ήταν μόνο ένας ψίθυρος αλλά για μένα ήταν κάτι περισσότερο, ήταν ένα κάλεσμα για να έρθει πίσω, να έρθει κοντά μου.

Ελίζα
25 Δεκεμβρίου 1587

Η αίθουσα χορού ήταν πραγματικά επιβλητική. Ένας μεγάλος χώρος με ξύλινο πάτωμα και τοίχους με ξύλινη επένδυση.
Δύο μεγάλοι πολυέλαιοι με δεκάδες μικρά κεριά έριχναν έναν απαλό φωτισμό στον χώρο ενώ παντού τριγύρω υπήρχαν μικρά αγάλματα αγγέλων που ανήγγειλαν την γέννηση του Κυρίου. Όμοια με μικρά παιδιά, με καστανόξανθες μπούκλες, με βαθιά μπλε εκφραστικά μάτια και σοβαρό, μελαγχολικό βλέμμα, έμοιαζαν όλο ζωντάνια, λες και ήταν έτοιμα να περπατήσουν ελεύθερα στον χώρο αφήνοντας το μικρό μοναχικό τους βάθρο. Περνούσα μέσα από τα ζευγάρια που στριφογύριζαν στον απόκοσμο, σχεδόν τρομαχτικό ρυθμό της μουσικής ψάχνοντας εκείνον.
Ήταν περίεργο, αλλά όση ώρα βρισκόμουν στην αίθουσα ένιωθα το βλέμμα κάποιου πάνω μου. Ήταν λες και κάποιος που δεν μπορούσα να δω με παρακολουθούσε μέσα από τις σκιές. Τα μάτια που είχαν καρφωθεί πάνω μου με έκαναν να νιώθω πολύ περίεργα. Κρύος φόβος άρχισε να σταλάζει αργά μέσα στην ψυχή μου. Ένιωθα λες και αυτό που με παρακολουθούσε ήταν κάποιος δαίμονας που ξέφυγε από την κόλαση με σκοπό να με βρει και να με πάρει μαζί του.
Ξαφνικά το κεφάλι μου άρχισε να γυρίζει και ξεφεύγοντας από το πλήθος που χόρευε ασταμάτητα πήγα και κάθισα σε έναν μικρό καναπέ που βρισκόταν σε μια άκρη.
Ήθελα απεγνωσμένα να τον δω αλλά αισθανόμουν ότι αν προσπαθούσα να σηκωθώ θα λιποθυμούσα ξανά και έτσι έγειρα πίσω στον καναπέ κλείνοντας τα μάτια μου προσπαθώντας να ηρεμήσω λίγο. Μπορεί ο γιατρός να είχε τελικά δίκιο για εκείνη την ίωση, αισθανόμουν χάλια εκείνη την στιγμή.
Μετά από αρκετή ώρα τα μάτια μου άνοιξαν στο άκουσμα μιας οικίας φωνής από το παρελθόν.
«Ελίζα καλή μου! Τι κάνεις; Πώς είσαι;»
Γύρισα το κεφάλι μου και είδα την Λίλι Φρέντ να κάθεται στον καναπέ δίπλα μου. Είχε ένα μεγάλο χαμόγελο ως τα αυτιά και τα μάτια της έλαμπαν από ενθουσιασμό. Ήταν παράξενο αλλά στο άκουσμα της φωνής της άρχισα να αισθάνομαι καλύτερα.
«Γεια σου Λίλι! Τι κάνεις;» την χαιρέτησα ενώ εκείνη με αγκάλιαζε σφιχτά.
«Είμαι καλύτερα από ποτέ θα έλεγα! Κοίτα τι μεγάλη επιτυχία που έχει ο χορός μου!» δήλωσε όλο υπερηφάνεια και μετά με ρώτησε «Εσύ περνάς καλά;»
Προφανώς θα ανησύχησε βλέποντας με καθισμένη στον καναπέ με τα μάτια κλειστά, γι’ αυτό είχε έρθει να μου μιλήσει αλλά η Λίλι ήταν πολύ διακριτική για να ρωτήσει γιατί ήμουν σε αυτή την κατάσταση.
«Φυσικά και περνάω καλά! Απλά κάθισα λίγο εδώ για να ξεκουραστώ.» την καθησύχασα και εκείνη μου χαμογέλασε πλατιά.
Αφού πέρασα λίγη ώρα συζητώντας με την Λίλι βγήκα έξω στο μεγάλο πέτρινο μπαλκόνι.
Μου άρεσε ιδιαίτερα αυτή η ώρα της ημέρας, από μικρή όταν η νύχτα είχε απλώσει το πέπλο της στον ουρανό, άνοιγα το παράθυρο και ακουμπούσα πάνω στο περβάζι. Μου άρεσε να βλέπω τα αστέρια, δεκάδες μικρά φωτάκια ελπίδας στο μαύρο φόντο του ουρανού, και να νιώθω τον νυχτερινό αέρα στο πρόσωπο μου.
Την ονειροπόληση μου διέκοψε ένας απαλός ψίθυρος, θα μπορούσε να ήταν το αεράκι μου φυσούσε, αλλά αμέσως αναγνώρισα ότι ήταν εκείνος, αν και είχα ακούσει μόνο μια φορά την φωνή του δεν μπορούσα να την ξεχάσω.
«Ξέρετε πως λέγεται το άστρο που κοιτάζετε δεσποινίς Στόουν;» ψιθύρισε δίπλα στο αυτί μου.
Η φωνή του, η παγωμένη ανάσα του που ακουμπούσε στον λαιμό μου, με έκαναν να ανατριχιάσω και γύρισα απότομα το κεφάλι μου για να βρεθώ πρόσωπο με πρόσωπο μαζί του. Ακόμα και μέσα στο σκοτάδι μπορούσα να διακρίνω τα υπέροχα μάτια του, δύο μπλε φλόγες που έκαιγαν φωτίζοντας την παγωμένη νύχτα, το γοητευτικό του χαμόγελο, τα κατάμαυρα μαλλιά να πλαισιώνουν το υπερβολικά τέλειο πρόσωπο του, τα δυνατά και μυώδη χέρια του να βρίσκονται σε απόσταση μόλις λίγων εκατοστών από το σώμα μου…
«Όχι» ψέλλισα αδύναμα κοιτάζοντας τον σαν υπνωτισμένη.
«Ονομάζεται Ψυχή» είπε εκείνος κοιτάζοντας το φωτεινότερο από τα αστέρια που έλαμπαν στον ουρανό.
«Σύμφωνα με τον μύθο κάποτε ο Έρωτας συνειδητοποίησε ότι δεν ήταν ούτε ο ίδιος άτρωτος από την επιθυμία.
Ερωτεύτηκε μια όμορφη πριγκίπισσα με το όνομα Ψυχή. Έδωσε λοιπόν εντολή να την μεταφέρουν στην κορυφή ενός βουνού για να παντρευτεί ένα « πνεύμα πονηρό». Έτσι λοιπόν τις μέρες τις περνούσε μόνη της η Ψυχή τριγυρνώντας στο δάσος και τις νύχτες στην αγκαλιά του άγνωστου εραστή της. Οι αδερφές της όμως που την ζήλευαν την έπεισαν να υποκύψει στην περιέργεια της και έτσι ένα βράδυ στο φώς του λυχναριού η Ψυχή αντίκρισε το πρόσωπο του συντρόφου της, του ίδιου του Έρωτα. Εκείνος όμως ξύπνησε και αμέσως πέταξε μακριά. Όσο και αν του έψαχνε η Ψυχή δεν μπορούσε να του βρει. Όμως ο Δίας συγκινημένος από τις ικεσίες του Έρωτα, που έλιωνε από αγάπη για την Ψυχή, την έκανε αθάνατη ενώνοντας την μαζί του για πάντα…» τελείωσε την αφήγηση του κοιτάζοντας με με μάτια που έλαμπαν.
«Κι έτσι έδωσε το όνομα της στο λαμπρότερο από τα αστέρια.» συμπλήρωσα.
«Ναι» μου απάντησε χαμογελώντας μελαγχολικά.
«Την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε με τρομάξατε μέχρι θανάτου δεσποινίς Στόουν, λιποθυμήσατε στην αγκαλιά μου.» είπε μετά από λίγο σοβαρά.
Εγώ κοκκίνισα ελαφρά στην σκέψη της εικόνας που περιέγραφε και του είπα καθησυχάζοντας τον
«Μην ανησυχείτε, ο γιατρός που με εξέτασε είπε ότι μπορεί να πρόκειται για μια από τις ιώσεις τις εποχής.»
«Το ελπίζω» είπε εκείνος ανέκφραστα, μέσα στο σκοτάδι ήταν αδύνατον να διαβάσω το βλέμμα του αλλά η φωνή του ακουγόταν ψυχρή.
«Σας αρέσει η περιοχή εδώ; Έχω ακούσει ότι μένετε μόνιμα στο Λονδίνο και ότι έρχεστε εδώ για διακοπές.» άνοιξε κουβέντα μετά από λίγη ώρα.
Ωστόσο ο τόνος του είχε αλλάξει, φαινόταν πιο ευδιάθετος τώρα, με έναν τόνο περιέργειας να διακρίνεται στην φωνή του.
«Ναι μου αρέσει πάρα πολύ εδώ, είναι κρίμα που ερχόμαστε μόνο για τις διακοπές. Αντίθετα, το Λονδίνο δεν το μπορώ καθόλου, είναι καταθλιπτικό.» του απάντησα με ειλικρίνεια.
Εκείνος χαμογέλασε λέγοντας «Ναι έχετε δίκιο, είναι όντως καταθλιπτικό.»
Την υπόλοιπη ώρα την περάσαμε μιλώντας για την δική μου ζωή, τα ευτυχισμένα χρόνια που είχα σαν παιδί, την μόρφωση που έλαβα, τον εντελώς αντίθετο χαρακτήρα των γονιών μου και για την ζωή του, την φτώχεια που πέρασε σαν παιδί, την λιγοστή μόρφωση που έλαβε, τον πρόωρο θάνατο των γονιών του, την αρχή της καριέρας του ως εμπόρου και την έπειτα επιτυχημένη πορεία της.
«Δεσποινίς Στόουν, θα μου κάνετε την τιμή να χορέψετε μαζί μου;» είπε ξαφνικά χαμογελώντας πλατιά.
«Που; Εδώ;» ρώτησα έκπληκτη.
Και μόνο σαν εικόνα φαινόταν αρκετά παράξενο, όλοι οι άλλοι να χορεύουν μέσα στην αίθουσα και εμείς στο μπαλκόνι του ορόφου.
Εκείνος γέλασε πνιχτά.
«Ναι το ξέρω ότι είναι περίεργο. Απλά δεν είμαι κοινωνικό άτομο θα έλεγα, αποφεύγω την πολυκοσμία.
Ακόμα θεωρώ ότι εκείνοι χάνουνε την πραγματική θέα.» είπε κοιτάζοντας τον έναστρο ουρανό και το λευκό τοπίο από κάτω μας.
«Εντάξει λοιπόν.» είπα τελικά χαμογελώντας του γλυκά.
Εκείνος έκανε ένα βήμα μπροστά και έπιασε τρυφερά το χέρι μου ενώ έβαλε το άλλο του χέρι προσεχτικά στην μέση μου φέρνοντας με πιο κοντά του.
Η καρδιά μου σφυροκοπούσε στο στήθος μου καθώς στριφογυρίζαμε αγκαλιασμένοι μέσα στο σκοτάδι, εγώ και ο σκοτεινός μου πρίγκιπας…
Φανταζόμουν πως θα πρέπει να δείχναμε, δυο άνθρωποι να χορεύουν μέσα στο σκοτάδι, τόσο παράξενο θέαμα μα και τόσο μαγευτικό.
«Τι σκέφτεσαι;» με ρώτησε μετά από λίγη ώρα.
Τα μάτια του κοίταζαν με ένταση μέσα στα δικά μου, έμοιαζαν να έχουν πάρει φωτιά.
«Το τέλος της ιστορίας.» είπα σιγανά.
Κατά ένα μέρος ήταν αλήθεια, κατά κάποιο άλλο όχι. Σκεφτόμουν την ιστορία αλλά κυρίως σκεφτόμουν εκείνον.
«Η Ψυχή έγινε αθάνατη και ενώθηκε με τον Έρωτα για πάντα…» είπα μελαγχολικά.
Εκείνος τότε με έγειρε αργά προς τα κάτω στηρίζοντας προσεχτικά με το χέρι του την μέση μου και σκύβοντας από πάνω μου άρχισε να χαιδεύει απαλά με τα χείλη του την βάση του λαιμού μου.
Έπειτα τα χείλη του άρχισαν να ανεβαίνουν αργά και βασανιστικά τον λαιμό μου βάζοντας φωτιά στα σημεία που το δέρμα του άγγιζε το δικό μου.
Όταν τελικά τα χείλη του έφτασαν στον λοβό του αυτιού μου ψιθύρισε αργά «Το για πάντα είναι πάρα πολύς καιρός…»

Καθόμουν δίπλα στο παράθυρο και έβλεπα τον ήλιο που έδυε πέρα μακριά στον ορίζοντα.
Τα χρώματα έπαιζαν με τα σύννεφα στον καταγάλανο ουρανό ενώ εκείνη την ώρα φυσούσε ένα ελαφρύ αεράκι που έκανε τα φύλλα των δέντρων και τα λουλούδια να κινούνται με έναν παράξενο ρυθμό.
Κοίταζα προσεχτικά το τοπίο μέσα από το παράθυρο, λες και εκεί θα μπορούσα να βρω τις απαντήσεις που έψαχνα.
Οι δύο τελευταίες μέρες πέρασαν μελαγχολικά και αδιάφορα, λες και κάποιος είχε πάρει ένα πινέλο και τις είχε χρωματίσει με ένα μουντό γκρίζο χρώμα. Οι προσπάθειες της Ελεονόρας να με ψυχαγωγήσει δεν είχαν κανένα απολύτως αποτέλεσμα ενώ με άφηνε εντελώς αδιάφορη το γεγονός ότι η Κάθριν με αντιμετώπιζε υποτιμητικά, το μόνο που με ενδιέφερε ήταν εκείνος.
Από εκείνο το απόγευμα στην λίμνη ήταν λες και πάγωσε ακόμα περισσότερο απέναντι μου. Προσπαθούσε να με αποφύγει όσο το δυνατόν περισσότερο ενώ τις λίγες ώρες της ημέρας που περνούσαμε αναγκαστικά μαζί, αυτές ήταν συνήθως οι ώρες των γευμάτων, μου απήυθυνε τον λόγο όποτε ήταν απολύτως απαραίτητο, έτσι ώστε να είναι απλά ευγενικός.
Ήξερα ότι παρόλο που εκείνος δεν είχε πει τίποτα, πιθανότατα με έβλεπε με τον ίδιο τρόπο όπως η αδερφή του, σαν κάποια παρείσακτη, κάποια που δεν άνηκε στην ίδια κοινωνική τάξη με εκείνους.
Ήθελα όμως να τον βλέπω, να ακούω την φωνή του, να βρίσκομαι στον ίδιο χώρο με εκείνον, ένιωθα διάφορα πράγματα που δεν μπορούσα να τα εξηγήσω στον εαυτό μου και αυτό με έκανε να θέλω να βάλω τα κλάματα γιατί για εκείνον απλά δεν υπήρχα…
Το βράδυ μετά το δείπνο αποφάσισα για κακή μου τύχη να περάσω λίγη ώρα στο σαλόνι διαβάζοντας το μυθιστόρημα που είχα αρχίσει. Αμέσως όμως μόλις έφτασα στην είσοδο του δωματίου το μετάνιωσα, καθώς όμως ήταν πολύ αργά για να κάνω μεταβολή και να φύγω χαιρέτησα ευγενικά την Κάθριν και τον Έρικ που βρίσκονταν ήδη εκεί και συζητούσαν και κάθισα στην πολυθρόνα δίπλα στο παράθυρο.
Άνοιξα το βιβλίο και χάθηκα στις σελίδες προσπαθώντας ανεπιτυχώς να αγνοήσω το γεγονός ότι ήμουν κάτι παραπάνω από ανεπιθύμητη στο δωμάτιο. Την σιωπηλή τους συζήτηση διαδέχτηκε η παγερή σιωπή πράγμα που με έκανε να νιώσω ακόμα πιο άσχημα από ότι πριν. Η αδιαφορία της Κάθριν ειλικρινά δεν με ένοιαζε καθόλου, μπορούσα εύκολα να προσποιηθώ πως δεν υπήρχε ούτε εκείνη ούτε το εκνευριστικά κουκλίστικο πρόσωπο της, η αδιαφορία όμως εκείνου με χτυπούσε κάθε φορά δυνατά σαν γροθιά στο στομάχι.
Μάταια προσπαθούσα να συγκεντρωθώ στο βιβλίο, το κείμενο ήταν λες και δεν υπήρχε καν μπροστά μου και έτσι αρκέστηκα στο να προσποιηθώ ότι διαβάζω.
«Τι διαβάζετε δεσποινίς Κόρτον;» έσπασε μετά από λίγο την σιωπή η φωνή της Κάθριν.
«Ένα μυθιστόρημα» απάντησα τυπικά.
«Ένα ρομαντικό μυθιστόρημα θα έλεγα.» είπε εκείνη κοιτάζοντας εξεταστικά το εξώφυλλο του βιβλίου που κρατούσα.
«Ενδιαφέρον! Δεσποινίς Κόρτον πιστεύετε σε αυτά; Εννοώ πιστεύετε στον έρωτα;» ρώτησε γελώντας ελαφρά λες και μιλούσε για το πιο ανόητο πράγμα στον κόσμο.
«Ναι, φυσικά και πιστεύω στον έρωτα.» της απάντησα με έναν τόνο έκπληξης.
Μου φαινόταν αδιανόητο το ότι μπορεί να υπήρχε κάποιος άνθρωπος πάνω στην γη που δεν πίστευε σε μία δύναμη τόσο αρχαία όσο η ίδια η ανθρωπότητα, τόσο απόλυτη που μπορούσε να σου χαρίσει τον παράδεισο ή να σε καταδικάσει στην κόλαση από αυτή την ζωή.
«Έστε ρομαντική δεσποινίς Κόρτον.» συμπέρανε η Κάθριν γελώντας ειρωνικά.
«Εμείς πάλι όχι, είμαστε ορθολογιστές από την φύση μας. Οι γονείς μας μας έμαθαν να πιστεύουμε μόνο σε ότι μπορεί να αποδειχτεί, μόνο σε ότι μπορούμε να αγγίξουμε και να δούμε με τα μάτια μας. Φυσικά είμαστε θρησκευόμενοι άνθρωποι δεσποινίς Κόρτον, αλλά κατά τα άλλα ακολουθούμε πιστά την λογική. Ο έρωτας δεν υπάρχει για εμάς, μόνο μια καλή συμφωνία που θα έχει ως αποτέλεσμα έναν επωφελή γάμο.» είπε εκείνη κοιτάζοντας τον Έρικ που καθόταν σιωπηλός δίπλα στο τζάκι.
«Δεν πιστεύεται στον έρωτα;» τον ρώτησα εκείνη την στιγμή, τα λόγια ξέφυγαν από το στόμα μου χωρίς να το καταλάβω.
Εκείνος αυτόματα γύρισε και με κοίταξε στα μάτια. Παρατηρούσα προσεχτικά το βλέμμα του με την ελπίδα να βρω εκεί κάτι που θα διέψευδε τα λόγια της αδερφής του, αλλά δεν υπήρχε τίποτα, μόνο παγερή αδιαφορία.
«Ο έρωτας είναι παράλογο συναίσθημα δεσποινίς Κόρτον και εγώ είμαι λογικός άνθρωπος.» μου απάντησε κοιτάζοντας αυτή την φορά το πάτωμα.
«Κατάλαβα» ψέλλισα αδύναμα ενώ σηκωνόμουν μουδιασμένα από την θέση μου.
«Σας παρακαλώ επιτρέψτε μου να αποσυρθώ, αισθάνομαι αρκετά κουρασμένη και νομίζω πως έχω ανάγκη από λίγη ξεκούραση. Καλό σας βράδυ.» τους χαιρέτησα βιαστικά και έφυγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα από τα δωμάτιο.
Λίγη ώρα αργότερα καθόμουν κουλουριασμένη στο κρεβάτι μου και παρατηρούσα από το παράθυρο τον έναστρο ουρανό.
Εκεί δέσποζε μια πανέμορφη, λαμπερή πανσέληνος που περνούσε την ώρα της παίζοντας με τα λιγοστά σύννεφα που υπήρχαν στο ατελείωτο πέπλο της νύχτας.
Άθελα μου τα δάκρυα ξέφυγαν ποτίζοντας τα μάγουλα μου, τα σκούπισα βιαστικά για να ακολουθήσουν όμως άλλα καθώς σκεφτόμουν πόσο μόνη ήμουν εκείνη την στιγμή, απλά εγώ και η απεραντοσύνη του νυχτερινού ουρανού…

Ελίζα
27 Δεκεμβρίου 1587

Οι αναμνήσεις από τον χορό, έντονα αποτυπωμένες στο μυαλό μου, χόρευαν συνεχώς μπροστά στα μάτια μου από εκείνο το βράδυ, εικόνες ολοζώντανες με δική τους βούληση και λογική που στοίχειωναν το μυαλό μου.
Εκείνος, το πρόσωπο του, το βλέμμα του, το άγγιγμα του υπήρχαν παντού γύρω μου, το μοναδικό πράγμα που μπορούσα να σκεφτώ κάθε στιγμή, κάθε λεπτό της ημέρας ήταν εκείνος, το μόνο σίγουρο είναι ότι αν συνέχιζα έτσι θα τρελαινόμουν.
Έτσι όλη μέρα έψαχνα διαρκώς τρόπους για να απασχολώ το μυαλό μου, οι περισσότεροι όμως από τους οποίους δεν είχαν καμία απολύτως επιτυχία.
Ο πιο αποτελεσματικός από αυτούς άκουγε στο όνομα Άννα, ένα παιχνιδιάρικο γκριζόασπρο χάσκι με υπέροχα καταγάλανα ματάκια που μου είχε χαρίσει ο πατέρας μου όταν ήμουν ακόμα παιδί.
Η Άννα θα έλεγε κανείς ότι με καταλάβαινε περισσότερο από όλους, καθόταν στα γόνατα μου και της μιλούσα με τις ώρες για τις σκέψεις μου, τα συναισθήματα μου, για τους φόβους μου και γενικά για πράγματα που δεν θα μπορούσα ποτέ να εξομολογηθώ σε οποιονδήποτε άλλον. Εκείνη πάντοτε με κοιτούσε σκεφτική και που και που έβαζε το πόδι της πάνω στο χέρι μου θέλοντας να με παρηγορήσει και κλαψουρίζοντας σιγανά.
Έτσι λοιπόν είχα αποφασίσει να περάσω και το σημερινό απόγευμα μαζί της παίζοντας έξω στον χιονισμένο κήπο.
Πάντα παίζαμε το ίδιο παιχνίδι από τότε που ήμουν μικρή, εγώ της πετούσα μια πέτρα και εκείνη έτρεχε να την βρει και να μου την φέρει πίσω.
Κάποια στιγμή όταν δεν επέστρεψε πίσω άρχισα να την ψάχνω μέσα στον κήπο.
Όταν τελικά την βρήκα δεν ήταν μόνη της, γρύλιζε απειλητικά σε μια λευκή φιγούρα που στεκόταν στην πύλη.
Παραξενεμένη πλησίασα πιο κοντά στον άγνωστο επισκέπτη.
Ήταν μια γυναίκα με μακριά ίσια κατάμαυρα μαλλιά, χλωμό δέρμα και λαμπερά πράσινα μάτια.
Φορούσε ένα μεγαλοπρεπές λευκό φόρεμα με κουκούλα που ήταν κεντημένο με μικροσκοπικούς κρυστάλλους οι οποίοι σχημάτιζαν διάφορα περίεργα σχήματα καθώς λαμποκοπούσαν στον ήλιο και στα χέρια της κρατούσε ένα κατακόκκινο μήλο.
«Γεια, χάθηκα, μήπως θα μπορούσες να με βοηθήσεις;» με ρώτησε με την μελωδική φωνή της χαμογελώντας.
Ήταν περίεργο αλλά με κοιτούσε σαν να με γνώριζε από καιρό, σαν να με ήξερε καλύτερα και από τον ίδιο μου τον εαυτό, σαν να είχε έρθει εδώ για μένα…
«Ναι φυσικά» προσφέρθηκα ευγενικά.
«Το όνομα μου είναι Σοφία, είμαι η ανιψιά της κυρίας Μπρί και ήρθα από το Λονδίνο για να την επισκεφτώ. Μήπως θα μπορούσες να μου πεις που μένει;» είπε αργά με την μελωδική της φωνή η οποία έμοιαζε με καμπανάκια που κουδούνιζαν.
«Μα ναι, βέβαια, η κυρία Μπρί μένει στο τέλος του δρόμου, είναι το σπίτι δίπλα στο ποτάμι.»
«Ευχαριστώ» είπε χαμογελώντας και γύρισε την πλάτη της για να φύγει.
Μετά από λίγα βήματα όμως κοντοστάθηκε και γύρισε προς το μέρος μου.
«Πρόσεχε Ελίζα, κανένα μέρος δεν είναι ασφαλές για σένα πλέον…» είπε κοιτώντας με με ένταση και έπειτα χάθηκε μέσα στα δέντρα.
Ενώ προσπαθούσα να καταλάβω τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτή η προειδοποίηση και να δώσω μια λογική εξήγηση στο γεγονός ότι κάποια άγνωστη ήξερε το όνομα μου χωρίς να θυμάμαι να της το είχα πει η ίδια, πρόσεξα κάτι που λαμπίριζε πάνω στο χιόνι λίγα εκατοστά μακριά μου.
Πήρα στα χέρια μου το μενταγιόν και το κοίταξα προσεχτικά. Ήταν ασημένιο και το σχήμα του έμοιαζε με σπείρα.
Το κοίταζα που αντανακλούσε τον ήλιο μέσα στα δάχτυλα μου και αμέσως το μυαλό μου πήγε στην νεαρή γυναίκα.
Παρόλο που δεν θυμάμαι να είχα δει να φορούσε κανένα μενταγιόν πιθανότατα θα πρέπει να ήταν δικό της, πρέπει να της έφυγε από τον λαιμό χωρίς να το καταλάβει.
Σκεφτική μπήκα μέσα στο σπίτι και κατευθύνθηκα προς το καθιστικό όπου η μητέρα μου στεκόταν μπροστά από τις ολοκαίνουργιες κουρτίνες της θαυμάζοντας τες με ενθουσιασμό.
«Μητέρα δεν μπορείτε να φανταστείτε, πριν λίγο που ήμουν έξω και έπαιζα με την Άννα γνώρισα την ανιψιά της κυρίας Μπρί.
Είχε χαθεί και με ρωτούσε πώς να πάει στο σπίτι της θείας της αλλά αφότου έχει φύγει διαπίστωσα ότι της έπεσε αυτό το μενταγιόν.» είπα σφίγγοντας το μενταγιόν μέσα στην παλάμη μου.
«Το σπίτι της κυρίας Μπρί δεν είναι μακρά από εδώ, οπότε μπορεί το απόγευμα να πάω ως εκεί να την επισκεφτώ και να δώσω το μενταγιόν στην ανιψιά της.» πρότεινα ανέμελα ενώ την ίδια ώρα η μητέρα μου γυρνούσε προς εμένα έκπληκτη.
«Κάποιο λάθος πρέπει να έχεις κάνει Ελίζα καλή μου, η κυρία Μπρί δεν έχει ανιψιά…» πρόφερε αργά ενώ την ίδια στιγμή τρόμος με κυρίευε…

Μαίρη
18 Απριλίου 1813

Σήμερα μετάνιωσα που είχα την εντελώς ηλίθια ιδέα να κάνω μια βόλτα στον κήπο, ή μάλλον σήμερα μετάνιωσα την ώρα και την στιγμή που άνοιξα τα μάτια μου καθώς σηκωνόμουν από τον βαθύ λήθαργο του ύπνου, καλύτερα να μην ξυπνούσα ποτέ…
Το είχα δει στο βλέμμα του όταν τον αντίκρισα ξαφνικά μπροστά μου στον κήπο, ήξερα τι ετοιμαζόταν ο Άρθουρ να ξεστομίσει αλλά αρνιόμουν έστω και να το σκεφτώ.
Αφού μιλήσαμε για τα λουλούδια, για τον καιρό και για κάθε άλλο θέμα άνευ ουσιαστικής σημασίας ξεστόμισε τα μοιραία λόγια
«Δεσποινίς Μαίρη σας αγαπώ…» ακούστηκαν τα λόγια σαν να έβγαιναν από το στόμα κάποιου άλλου και τα χέρια μου πάγωσαν πάνω στα κατακόκκινα τριαντάφυλλα που περιεργαζόμουν εκείνη την στιγμή.
Το χειρότερο δεν ήταν ότι τα είπε, ούτε καν ότι τα ένιωθε, το χειρότερο ήταν ότι ευχόμουν πράγματι να άνηκαν σε κάποιον άλλον και αυτό ήταν που με σκότωνε…
«Και θέλω να γίνετε γυναίκα μου, θέλω να σας κάνω ευτυχισμένη…» συμπλήρωσε ψιθυριστά κοιτάζοντας περισσότερο το έδαφος παρά εμένα.
Δεν μπορούσα να τον κοιτάξω στα μάτια, δεν ήθελα, έμεινα να κοιτάζω το δροσερό τριαντάφυλλο που κρατούσα στα δάχτυλα μου, λες και αυτό θα με έβγαζε από την θέση που βρισκόμουν, λες και αυτό θα με γλίτωνε από τον πόνο που θα ερχόταν όταν θα ράγιζα την καρδιά του, πόνο δικό του αλλά και δικό μου…
Το ήξερα από την αρχή ότι δεν αισθανόμουν τίποτα για τον Άρθουρ, ότι δεν θα μπορούσα να αισθανθώ τίποτα ποτέ αλλά το σημαντικότερο ήταν ότι τώρα ήμουν ερωτευμένη, είχα καταδικαστεί να ερωτευτώ κάποιον που δεν θα ήταν ποτέ δικός μου.
«Κύριε Γουέιβις…» ψέλλισα αδύναμα μετά από αρκετή ώρα, προσπαθούσα μάταια να βρω τα κατάλληλα λόγια αλλά αμέσως συνειδητοποίησα ότι δεν υπήρχαν λόγια για αυτό ποτ ετοιμαζόμουν να πω, για αυτό που ετοιμαζόμουν να κάνω…
«Είστε ένας εξαιρετικός άνθρωπος, σας εκτιμώ βαθύτατα. Τα αισθήματα που τρέφετε για μένα με κολακεύουν αφάνταστα και ειλικρινά με τιμά η πρόταση σας αλλά δυστυχώς είμαι αναγκασμένη να την απορρίψω…»
«Γιατί;» ήταν το μόνο που ρώτησε κοιτάζοντας με τα μικρά καστανά του μάτια βαθιά μέσα στα δικά μου, κάθε ίχνος ζεστασιάς είχε χαθεί από μέσα τους και η πάντοτε ροδοκόκκινη επιδερμίδα του είχε πάρει τώρα ένα αναιμικό χρώμα.
«Άρθουρ…..» είπα σιγανά λέγοντας για πρώτη φορά το όνομα του. Σε συμπαθώ απίστευτα, είσαι ένας πολύ καλός άνθρωπος με χρυσή καρδιά, αξίζεις πολλά… Αλλά δεν μπορεί η συμπάθεια να αντικαταστήσει την αγάπη, πολλοί το κάνουν, συμβιβάζονται με κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό από αυτό που θέλουν, αλλά αυτό για μένα είναι λάθος, θα παντρευτώ μόνο από αγάπη, από αληθινό έρωτα και από τίποτα λιγότερο.
Άρθουρ, δεν νιώθω έτσι… δεν έχω τέτοια αισθήματα για εσένα…. Λυπάμαι…»
«Καταλαβαίνω…» είπε εκείνος μετά από λίγο σπάζοντας την βαριά σιωπή που επικρατούσε, μια σιωπή γεμάτη θλίψη και μελαγχολία.
«Πάντως αν αλλάξετε γνώμη θα είμαι πάντοτε εδώ…» συμπλήρωσε σιγανά ενώ η ελπίδα άρχισε να σιγοκαίει πάλι στα μάτια του.
«Σε ευχαριστώ πολύ Άρθουρ.» του χαμογέλασα με μισή καρδιά ενώ λίγα δευτερόλεπτα αργότερα εκείνος αφού με χαιρέτησε χάθηκε από τα μάτια μου.
«Κρίμα, πολύ κρίμα!» ακούστηκε ξαφνικά δίπλα μου μια φωνή και τότε γυρνώντας το κεφάλι μου είδα την Κάθριν να εμφανίζεται πίσω από κάτι ψηλούς θάμνους γεμάτους με λουλούδια.
«Σας έκανε πρόταση γάμου ένας τόσο αξιόλογος άνδρας, ένας τέτοιος τζέντλεμαν και την απορρίψατε!
Τι ευκαιρία και πόσο απερίσκεπτα την πετάξατε! Ένας τέτοιος κύριος να κοιτάξει κάποια με την δική σας καταγωγή και να πείτε όχι; Ειλικρινά δεν νομίζω να υπάρξει άλλη τέτοια ευκαιρία σε ολόκληρη την ζωή σας δεσποινίς Κόρτον!» έλεγε μελωδικά χαμογελώντας παιχνιδιάρικα ενώ περνούσε ανάμεσα από τα λουλούδια του κήπου.
«Σας ευχαριστώ πολύ που ενδιαφέρεστε για την μελλοντική μου αποκατάσταση δεσποινίς Γουίλσον, αλλά θα ήταν καλύτερα νομίζω να ασχολείστε με τις δικές σας υποθέσεις και όχι με εκείνες των άλλων!» της πέταξα ειρωνικά και έφυγα βιαστικά για το σπίτι.
Ήταν πια αργά το απόγευμα όταν κατέβαινα τις σκάλες πηγαίνοντας προς το σαλόνι με σκοπό να περάσω λίγη ώρα στην βιβλιοθήκη αλλά αυτό που είδα μόλις έφτασα μου έκοψε τα γόνατα.
Ο Έρικ κατάχλωμος με σταγόνες ιδρώτα να κυλάνε από το πρόσωπο του καθόταν σε μια από τις πολυθρόνες του καθιστικού, στο δεξί του χέρι κρατούσε ένα πανί το οποίο πίεζε δυνατά πάνω στο αριστερό του μπράτσο το οποίο είχε αρχίσει να μουσκεύει με αίμα.
«Χριστέ μου!!! Τι πάθατε;» φώναξα πανικόβλητη ενώ την επόμενη στιγμή βρισκόμουν στο πλευρό του εξετάζοντας το τραύμα.
«Δεν είναι τίποτα. Έκανα ιππασία και κάποια στιγμή έχασα τον έλεγχο και έπεσα από το άλογο. Αλήθεια δεν είναι κάτι σοβαρό, δεν χρειάζεται να ανησυχείτε.» προσπάθησε να με καθησυχάσει, όμως όσο και αν προσπαθούσε να το κρύψει μπορούσα να διακρίνω τον πόνο στο πρόσωπο του.
«Μπορώ;» ρώτησα ευγενικά και εκείνος αφού με κοίταξε στα μάτια για μερικά ατελείωτα δευτερόλεπτα πήρε το χέρι του από την πληγή και με άφησε να την δω.
Κοιτάζοντας το τραύμα διαπίστωσα ότι ήταν αρκετά βαθύ αλλά όχι πολύ σοβαρό, όπως και να είχε όμως χρειαζόταν απαραίτητα φροντίδα αν θέλαμε να αποφύγουμε τα χειρότερα.
«Ευτυχώς δεν είναι άσχημο αλλά το τραύμα είναι βαθύ, πρέπει να το καθαρίσω και να το δέσω αλλιώς υπάρχει κίνδυνος να μολυνθεί.» του είπα σοβαρά ενώ από την έκφραση του κατάλαβα ότι εκείνος φαινόταν απρόθυμος στην ιδέα να τον αγγίξω έστω και για να περιποιηθώ το τραύμα.
Τελικά μετά από αρκετούς ενδοιασμούς συμφώνησε να βγάλει το πουκάμισο του και να με αφήσει να φροντίσω την πληγή.
Άθελα μου συνεχώς το βλέμμα του έπεφτε στο γυμνασμένο του στέρνο, στην επίπεδη κοιλιά του, στους υπέροχα τέλειους ώμους του, στις απίστευτες πλάτες του, στον λαιμό του… και αυτόματα χωρίς να το θέλω σκεφτόμουν τον εαυτό μου μέσα στην αγκαλιά του, τα μπράτσα του τυλιγμένα γύρω από το σώμα μου, τα χέρια μου να χαιδεύουν το πρόσωπο του και ύστερα τα χείλη του να φιλάνε με απίστευτο πάθος τα δικά μου σε ένα φιλί που θα μας έκοβε την ανάσα.
Προσπαθώντας να βγάλω όσο το δυνατόν γρηγορότερα αυτές τις εικόνες από το μυαλό μου επικεντρώθηκα στο να φροντίσω όσο το δυνατόν καλύτερα μπορούσα την πληγή.
«Αν σας πονέσω πείτε μου.» του είπα ανήσυχα την ώρα που πίεζα λίγο δυνατότερα τις άκρες της πληγής με το βρεγμένο πανί για να την καθαρίσω καλύτερα.
«Όχι, έχετε τόσο απαλό άγγιγμα που δεν αισθάνομαι σχεδόν καθόλου τον πόνο.» μου είπε ξαφνικά κοιτάζοντας με με ένταση στα μάτια ενώ για μια στιγμή το βλέμμα του μου θύμισε εκείνο το απόγευμα στην λίμνη, τον τρόπο που με είχε κοιτάξει…
Εκείνος όμως μετά από λίγο έστρεψε το βλέμμα του αλλού.
Λίγη ώρα αργότερα αφού έδεσα προσεχτικά το τραύμα εκείνος ευχαρίστησε αμήχανα και αφού με καληνύχτισε έφυγε βιαστικά.
Όταν αρκετή ώρα αργότερα χάθηκα σε έναν ανήσυχο ύπνο γεμάτο όνειρα το μοναδικό πράγμα που μπορούσα να δω ήταν το πρόσωπο του, τα υπέροχα βαθιά καστανά του μάτια να κοιτάνε με τρυφερότητα μέσα στα δικά μου…

Ελίζα
28 Δεκεμβρίου 1587


Σήμερα ξεκίνησα νωρίς το πρωί για να κάνω την καθιερωμένη βόλτα στην αγορά που βρισκόταν στην άκρη της πόλης σε κοντινή απόσταση από το ποτάμι. Δεν χρειαζόμασταν ιδιαίτερα κάτι αλλά πάντα μου άρεσε να χαζεύω τα διάφορα εμπορεύματα που υπήρχαν πάνω στους ξύλινους πάγκους, από τρόφιμα και ρούχα μέχρι κούκλες, διάφορα μπιχλιμπίδια με εξωτική προέλευση και πολύχρωμα υφάσματα, εκεί κάποιος μπορούσε να βρει τα πάντα.
Τριγυρνούσα για αρκετή ώρα ανάμεσα στο πλήθος κοιτάζοντας τους πάγκους και ψάχνοντας για κάτι που θα μου κινούσε το ενδιαφέρον.
Τελικά σταμάτησα μπροστά από έναν πάγκο με κορδέλες που είχε τόσο μεγάλη ποικιλία χρωμάτων που δεν ήξερες ποια να πρωτοκοιτάξεις. Είχα πιάσει μια μπλε κορδέλα και την περιεργαζόμουν όταν ξαφνικά συνέβη.
Μέσα σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου κάποιος με άρπαξε από πίσω και με έσπρωξε με δύναμη με αποτέλεσμα να βρεθώ στο παγωμένο έδαφος στην μέση του κεντρικού δρόμου. Ήταν πολύ αργά όταν είδα την άμαξα με τα δύο άλογα που κάλπαζαν τρέχοντας προς το μέρος μου. Ο τρόμος με παρέλυσε τελείως καθώς με φρίκη συνειδητοποιούσα ότι ο οδηγός δεν θα προλάβαινε να σταματήσει, τα άλογα θα με ποδοπατούσαν.
Έκλεισα τα μάτια μου και άφησα το σκοτάδι να με παρασύρει ευχόμενη το τέλος να έρθει γρήγορα…
Αρκετή ώρα αργότερα ένιωσα τον εαυτό μου να ξυπνάει με αρκετή προσπάθεια από τον βαθύ ύπνο, ήταν λες και είχα παγιδευτεί στα πιο σκοτεινά βάθη μιας υδάτινης αβύσσου και προσπαθούσα απεγνωσμένα να βγω στην επιφάνεια.
Μόλις άνοιξα επιτέλους τα μάτια μου διαπίστωσα ότι βρισκόμουν ξαπλωμένη σε ένα ανάκλινδρο στην μέση ενός μεγάλου δωματίου. Παρόλο που ο χώρος ήταν μισοσκότεινος στο φως των κεριών που υπήρχαν τριγύρω μπόρεσα να διακρίνω τις λεπτομέρειες. Τα υπέροχα σκαλιστά έπιπλα, τους βελούδινους καναπέδες, τους καλόγουστους πίνακες και το πλήθος των μικρών γυάλινων αντικειμένων. Άνθρωποι, λουλούδια, ζώα, υπέροχα κομμάτια από όνειρο και φαντασία που διακοσμούσαν τον χώρο. Απορροφημένη καθώς ήμουν με το να παρατηρώ την μεγαλοπρέπεια και την ομορφιά του χώρου δεν το κατάλαβα όταν εκείνος μπήκε στο δωμάτιο. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα λες και αισθάνθηκα τα μάτια του πάνω μου γύρισα προς το μέρος του. Ήταν πραγματικά αδύνατον αλλά ήταν ακόμα πιο όμορφος από την τελευταία φορά που είχαμε συναντηθεί.
Τα υπέροχα μαύρα μαλλιά του ήταν ανακατεμένα και στο διαπεραστικό γαλάζιο των ματιών του μπορούσες να διακρίνεις ένα κομμάτι από την παγωμένη σκοτεινιά της νύχτας αλλά και από την λάμψη του φεγγαριού.
«Δεσποινίς Στόουν πως είστε; Αισθάνεστε καλύτερα;» με ρώτησε με έναν τόνο ανησυχίας στην φωνή του.
«Ναι είμαι καλά» απάντησα ζαλισμένη, δεν ήξερα αν ήταν επειδή το κεφάλι μου ήταν χάλια ή επειδή εκείνος μου είχε αποσπάσει την προσοχή.
«Τι συνέβη;» τον ρώτησα μετά από λίγο.
Ξαφνικά τα χαρακτηριστικά του σκλήρυναν, κάθε ίχνος ζεστασιάς χάθηκε από το πρόσωπο του.
«Είχατε ένα ατύχημα, βρεθήκατε πεσμένη στην μέση του δρόμου στην αγορά την ώρα που μια άμαξα περνούσε από εκεί, ευτυχώς πρόλαβα και σας τράβηξα στην άκρη εγκαίρως.» απάντησε ψυχρά ενώ τα χαρακτηριστικά του φανέρωναν πόνο, λες και αναπολούσε μια πολύ οδυνηρή ανάμνηση.
Καθώς εκείνος μιλούσε οι εικόνες πέρασαν ξανά μπροστά από τα μάτια μου, η αγορά, ο πάγκος με τις κορδέλες, εγώ πεσμένη στην μέση του δρόμου, η άμαξα που ερχόταν προς το μέρος μου και ύστερα κενό.
Προφανώς μετά πρέπει να λιποθύμησα γι αυτό δεν θυμόμουν τίποτα από εκεί και πέρα.
Παγωμένος τρόμος στάλαζε αργά μέσα στην ψυχή μου καθώς θυμόμουν ξανά την σκηνή που διαδραματίστηκε στην αγορά, τα παγωμένα χέρια που με άρπαξαν ξαφνικά από πίσω, το άγγιγμα του θανάτου που έφεραν και το φλογερό μίσος με το οποίο με είχαν πετάξει στο έδαφος. Όχι, το χειρότερο σε αυτή την σκηνή δεν ήταν η εικόνα της άμαξας που παραλίγο να γίνει το όργανο εκτέλεσης μου, το χειρότερο ήταν ότι κάποιος με ήθελε νεκρή.
Από τον εφιάλτη των σκέψεων με έβγαλε το βλέμμα του, πρόσεξα ότι παρατηρούσε το μενταγιόν της Σοφίας που είχα κρεμασμένο στον λαιμό μου. Ήταν περίεργο αλλά το πρόσωπο του έδειχνε εντελώς άψυχο εκείνη την στιγμή, ήταν λες και έμοιαζε λιγότερο ανθρώπινος.
«Που το βρήκατε αυτό;» ρώτησε ξαφνικά με ένταση.
«Από μια κοπέλα, είπε ότι την έλεγαν Σοφία και ότι ήρθε να κάνει επίσκεψη στην θεία της, την κυρία Μπρί. Όταν είχε φύγει βρήκα στο έδαφος αυτό» του απάντησα καθώς κοιτούσα το παράξενο μενταγιόν που ισορροπούσε παιχνιδίζοντας μέσα στην παλάμη μου.
Εκείνος με κοίταξε σκεπτικός και ύστερα γύρισε με σκοτεινό βλέμμα από την άλλη.
Ξαφνικά ένιωσα την ανάγκη να βρεθώ στο πλευρό του, ήθελα να με κλείσει τρυφερά στην αγκαλιά του, να πάρω απαλά το πανέμορφο πρόσωπο του στα χέρια μου και απλά να κοιτάξω βαθιά μέσα στα υπέροχα μπλε μάτια του. Ήθελα να διώξω το σκοτάδι από εκεί, να ζεστάνω την παγωμένη καρδιά του…
Μόλις όμως προσπάθησα να σηκωθώ έχασα την ισορροπία μου και θα κατέληγα στο πάτωμα αν εκείνος δεν προλάβαινε να με πιάσει. Τα δυνατά του χέρια με κρατούσαν σταθερά σφίγγοντας με ολοένα και περισσότερο μέσα στην παγωμένη αγκαλιά του.
Μια ματιά ήταν αρκετή για να γίνει η σπίθα μέσα στα μάτια του φωτιά.
Την επόμενη στιγμή τα χείλη του άγγιζαν τα δικά μου, στην αρχή τρυφερά, διστακτικά, και έπειτα με φλογερό πάθος, με επίμονη και αχόρταγη δίψα.
Τα χέρια του χάιδευαν προσεκτικά την μέση μου ενώ τα χείλη του κατέβαιναν προς τον λαιμό μου φιλώντας τον αχόρταγα.
Και την επόμενη στιγμή απλά με άφησε.
«Πρέπει να φύγεις» μου είπε γυρίζοντας από την άλλη ενώ εγώ προσπαθούσα απεγνωσμένα να αναπνεύσω.
«Τι;» ψέλλισα ζαλισμένη.
«Η πληγή στο χέρι σου έχει ανοίξει, πρέπει να φύγεις. Πήγαινε να φροντίζεις το τραύμα.» είπε έχοντας πάντα γυρισμένη την πλάτη του προς εμένα.
Ενώ προσπαθούσα να καταλάβω τα λόγια του σήκωσα μηχανικά το δεξί μου χέρι. Τότε πρόσεξα για πρώτη φορά τον επίδεσμο που υπήρχε εκεί. Θα πρέπει να το χτύπησα όταν έπεσα το πρωί στον δρόμο και εκείνος έδεσε το τραύμα.
Δεν το είχα καταλάβει πιο πριν γιατί πολύ απλά δεν με πονούσε, αντίθετα τώρα μπορούσα να νιώσω έναν οξύ πόνο σε εκείνο το σημείο. Έριξα μια ματιά στον επίδεσμο, είχε αρχίσει να μουσκεύει στο αίμα.
Λίγες στιγμές αργότερα έβγαινα από το σκοτεινό κάστρο για να μπω στην άμαξα που θα με μετέφερε σπίτι.
«Ήσουν τυχερή σήμερα» ακούστηκε μια σιγανή φωνή δίπλα μου κάνοντας με να αναπηδήσω. Ήμουν σίγουρη ότι όταν μπήκα η άμαξα ήταν άδεια. Κι όμως μπορούσα να διακρίνω στο κάθισμα ακριβώς απέναντι από εμένα.
Ήταν μια πολύ όμορφη γυναικεία φιγούρα. Μέτριο ανάστημα, μακριά ξανθά μαλλιά, γαλανά μάτια και αφύσικα χλωμή επιδερμίδα. Καθόταν απέναντι μου κοιτάζοντας με διαπεραστικά.
«Ποια είσαι;» την ρώτησα κοιτάζοντας την με περιέργεια.
«Είμαι η Ναρκίσσα, είμαι φιλοξενούμενη του Έντμουντ.» μου απάντησε χαμογελώντας αυτάρεσκα και συνέχισε «Έμαθα για το ατύχημα με την άμαξα σήμερα. Ήσουν πολύ τυχερή. Αλλά ξέρεις τι λένε, σήμερα είσαι τυχερός, αύριο δεν είσαι…»
Την επόμενη στιγμή που γύρισα να την κοιτάξω είχε εξαφανιστεί.