Διαγωνισμός Fanfic Αγίου Βαλεντίνου!

Dora Cullen - Πονεμένος Βαλεντίνος

«Έλα ρε Μπέλλα μην μου το κάνεις αυτό!.!.!» είπε η Άλις στην Μπέλλα πολύ συγχυσμένη.

«Μα γιατί καλέ Άλις τόσο καιρό ήθελες.τώρα σε πιάσανε τα πείσματα;» της είπε η βρικολακίνα μου με ένα βλέμμα. Θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω ειρωνικό έως πολύ ειρωνικό. Επιτέλους την είδα να υποφέρει πίσω από τον πάγκο με τα καλιντικά. Είναι η λύτρωση του Τζάσπερ και της πιστωτικής του που η Άλις την είχε κατοχυρώσει για παραπάνω από 4εις ώρες ατελείωτο σόπινγκ για την ημέρα του αγίου Βαλεντίνου. Κάτι περίεργο συνέβη. Η Άλις είχε υψώσει έναν τοίχο στις σκέψεις της. Ποτέ δεν το έκανε αυτό. μόνο όταν ήθελε να.μου κρύψει κάτι.

«Έλα μόνο ένα άρωμα ακόμα;» είπε η Μπέλλα πιθανόν απορημένα. Δεν γίνεται η Άλις να αρνείται ένα άρωμα που ονειρευότανε εδώ και μια βδομάδα.

«Άλις τι μου κρύβεις;» της είπα με γρήγορη και επιτακτική φωνή. Άφησα να εννοηθεί η απειλή που έκρυβε η φωνή μου. Όχι ποια πιστωτικές κάρτες και αχαλίνωτο σόπινγκ.
«Πες μας σε παρακαλώ πολύ» είπα και πήρα αγκαλιά προστατευτικά την Μπέλλα και την φίλησα απαλά στο στέρνο της ανεβαίνοντας απαλά προς τα πάνω και τελικά ακουμπώντας τα τόσο ζεστά και τρυφερά της χείλη και απολαμβάνοντας τον τόσο ακανόνιστο ήχο που έκανε η καρδιά της.

«Εεεεεεμ είδα κάτι που από ότι φαίνεται δεν πρόκειται να αποφύγουμε.»είπε διστακτικά και είδα τον τοίχο να πέφτει σιγά, σιγά.και την βλέπω ξαφνικά. Παγωμένη σε ένα κρεβάτι παραμορφωμένη από κάτι. «Άλις.πως;.που;.πότε;. από ποιόν;» ήταν τα μόνα λόγια που μπόρεσα να ξεστομίσω. Πήρε ένα σχετικά ψύχραιμο ύφος και ήρθε και μου ψιθύρισε «την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου.» είπε. «Αύριο.» είπα και ακούστηκε με τρόμο. Αύριο. Η λέξη επαναλαμβανόταν αργά και βασανιστικά στο μυαλό μου μέχρι που η Μπέλλα με διέκοψε από τις σκέψεις μου. «Τι έχεις αγάπη μου;» είπε και ένα κύμα ελαφριάς ανυσηχίας πέρασε από το πορσελάνινο εύθραυστο προσωπάκι της. «Τίποτα Μπέλλα μου»είπα σχετικά ψύχραιμα. Στα ανθρώπινα μάτια δεν θα φαινότανε τόσο. Μόνο οι συγγενής μου.

Έπρεπε να φύγουμε με το συντομότερο δυνατόν. Δεν έπρεπε να μείνει άλλο έξω είναι σε κυριολεκτικά θανάσιμο κίνδυνο. «Έλα Μπέλλα μου πρέπει να φύγουμε να πάμε σπίτι.»είπα και έκανα το χαμόγελο που έκανε την καρδιά της να φτερουγίζει σαν κολιμπρί.

Φτάσαμε στο σπίτι. Άφησα την Μπέλλα να πάει στην κουζίνα με την Έσμι να της φτιάξει κάτι να φάει. Αχ πρέπει να σχεδιάσω κάτι μόνος και να μην μπλέξω και την οικογένειά μου σε αυτό το θέμα. Μόνο η Άλις το ξέρει και κανείς άλλος.

Πρωί. Η Μπέλλα στεκόταν με το μεταξένιο baby doll της Άλις πάνω στο γραφείο μου. Αν ήμουνα άνθρωπος δεν θα μπορούσα να αντισταθώ στον τεράστιο πειρασμό, ακόμα και τώρα δεν μπορώ γιατί το νυχτικό ήτανε κολλητό και κοντό και η Μπέλλα είχε δέσει τα πόδια της γύρω μου. Ήτανε τόσο γαλήνια. Και εκείνη την στιγμή με φιλούσε. Δεν μπορούσα να αντισταθώ και την έριξα στο κρεβάτι πήγα να αφεθώ αλλά κάτι συνέβη.

Τα τερατώδη ένστικτά μου υπερίσχυσαν. Την δάγκωσα. Δεν μπορούσα να αντισταθώ στο μεθυστικό της άρωμα. Εκείνη την στιγμή αποτραβήχτηκα. Μόλις είχε εισχωρήσει το δηλητήριό μου στο αίμα της. Ξαφνικά η Άλις μπουκάρει στο δωμάτιο. «Πως μπόρεσες Έντουαρντ; Πως το τόλμησες; Γιατί έφερες τον εαυτό σου στα όριά σου;» «Είμαι ένα τέρας Άλις. Τώρα είδα ότι η Μπέλλα πρόκειται να μην επιβιώσει.σκότωσε με δεν θέλω να υπάρχω χωρίς εκείνη.!!!!δεν αντέχω το καταλαβαίνεις;!;!;!; θέλω να έρθει κάποιος και να μην αφήσει κανένα κομμάτι μου...»

«όχι Έντουαρντ.όχι.θα πρέπει να της πεις ότι αισθάνεσαι είναι το μόνο που θα την κάνει να υποφέρει λιγότερο. Το μόνο φάρμακο που μπορεί να την κάνει να αισθανθεί ότι τα τελευταία σας λεπτά είχανε κάποια αξία.αν είχανε»αυτά είπε μόνο. Έπρεπε να την κάνω να νοιώσει καλά τα τελευταία λεπτά της ζωής της. Και μετά θα έχω κάθε λόγο να αυτοκαταστραφώ. Και έτσι ξεκίνησα τα τελευταία μου λόγια με την ελπίδα να την γιατρέψουνε έστω και λίγο.

«Μπέλλα μου συγνώμη για όλα. Ότι και να πω είναι λίγο. Σε αγαπώ περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στην γη. Δεν υπάρχει άλλο πλάσμα που θα με αγγίξει τόσο πολύ. Που να το ποθήσω τόσο πολύ. Και εγώ βαθιά μέσα μου ήθελα να πραγματοποιήσω όλες σου τις επιθυμίες αλλά ήμουνα ανίκανος έστω να αντισταθώ σε ένα φιλί. Δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου μακριά σου. Είσαι η αγάπη μου.»εκείνη την στιγμή είδα το χέρι της να σηκώνεται και να ακουμπάει το δικό μου και μετά έβγαλε ένα αγκομαχητό και είπε με δάκρια στα μάτια «Έντουαρντ,.σε αγαπώ..πολύ.και θα ζήσω μην φοβάσαι.θα προσπαθήσω...μόνο για εσένα.γιατί τώρα.είναι η στιγμή που θέλω να κρατήσω φυλαγμένη για.πάντα...η εικόνα του αγγέλου μου που θα με πάρει μακριά.σε αγα.πάω.» το χέρι της έπεσε από το δικό μου άψυχο.

«Όχι.!.!.!.!.!.!.!.!.!. μην με αφήνεις Μπέλλα μηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηη... δεν θα μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα.όχι.μην με αφήνεις.μη» είπα και για πρώτη φορά έχυσα πραγματικά δάκρυα. Η θλίψη μου ήτανε τόσο μεγάλη που τα δάκρυα με έκαιγαν.

Χωρίς καμία προειδοποίηση ξαφνικά νοιώθω κάποια παγωμένα χέρια να σκουπίζουνε τα δάκρυά μου. Γύρισα να κοιτάξω και είδα την Μπέλλα.. Με.με. κόκκινα μάτια. «Όταν σου είπα ότι θα μείνω το εννοούσα. Το δηλητήριο ήτανε το ποιο δυνατό που είχες βγάλει και αυτό επειδή το έκανες κατά λάθος. Και τώρα θα είμαστε αιώνια μαζί.αιώνια.» είπε και μου έδωσε ένα φιλί που έκανε τον οργανισμό μου να πάρει μπρός. « Άλις γιατί δεν το είπες;» της είπα με βλέμμα σοκαρισμένο.

«το είχα πει μόνο στην Μπέλλα και εκείνη βοήθησε την κατάσταση με το baby doll. Και έκανα πολλές θυσίες για αυτό.στερήθηκα την κολόνια μου άντε τώρα. έπρεπε να κάνω τα πάντα για να είναι έτοιμη για την σημερινή ημέρα.την ημέρα του αγίου Βαλεντίνου.» «ευχαριστώ Άλις» είπε η Μπέλλα. «Μας αφήνεις τώρα μόνους;»

συμπλήρωσε με ένα υφάκι πονηρό ήξερε που το πήγαινε.σε δευτερόλεπτο το δωμάτιο ήτανε άδειο και η Μπέλλα πάνω μου και με φιλούσε και εγώ χωρίς πουκάμισο. «Χαρούμενη μέρα του αγίου Βαλεντίνου» είπε και βυθηστίκαμε στον ρυθμό της αγάπης μας.

To δασος ηταν σκοτεινο.Κοιτουσα γυρω μου μπερδεμενη διχως να ξερω που να παω.Φωναζα το ονομα του ομως δεν τον εβλεπα πουθενα.Η καρδια μου χτυπουσε σαν τρελη μεσα στο στηθος μου.Αν και νεκρη απο καιρο ενιωθα την απωλεια να χαρασει τον παγο που την καλυπτε.Μια θολη φιγουρα εμφανιστηκε λιγα μετρα μακρια μου.Μου χαμογελασε ψυχρα.Εντουαρντ.....μουρμουρισα και δεν μπορουσα να παρω τα ματια μου απο πανω του.Μου ανταπεδωσε το βλεμμα.Τα χρυσα σαν τοπαζι ματια του ηταν σκληρα.Το χρυσαφι τους χρωμα ηταν στερεο,λες κι ειχε χαθει ολη η αγαπη απο μεσα τους.Μου χαρισε εκεινο το αγαπημενο μου στραβο χαμογελο και ενιωσα την καρδια μου να χανει χτυπους.

Με πλησιασε πολυ αργα για τα δικα του δεδομενα απομακρινοντας στο περασμα του τις μουσκεμενες απο την βροχη φτερες.Σπασμοι αρχισαν να διαπερνανε το κορμι μου.Στεκοταν μπροστα μου με την γλυκεια του ανασα να χαιδευει το προσωπο μου.Τον κοιταξα βαθια στα ματια προσπαθωντας να βρω μεσα τους μιαν απαντηση,Ομως δεν υπηρχε τιποτα εκει.Ακουμπησα διστακτικα το τρεμαμενο χερι μου πανω στην σταματημενη του καρδια.Ενα κυμα ηλεκτρισμου διαπερασε το σωμα μου,Εγυρε πιο κοντα μου,κι εγω σφιχτηκα περισσοτερο πανω του.Δεν με ενδιεφερε ακομα κι αν πεθαινα απο το κρυο.Ηθελα μονο να μεινω κοντα του.

Τα χειλη του τοτε βρεθηκαν στο αυτι μου.Δεν σ'αγαπω....ψιθυρισε και με ενα δυνατο γελιο απομακρυνθηκε απο την αγκαλια μου,σαν να μην υπηρξε ποτε εκει,Τον ειδα να χανεται πισω απο το μαυρο πεπλο της νυχτας,Δακρυα αρχισαν να κυλαν στα ματια μου,Εντουαρντ...μουρμουρισα και ετρεξα πισω του.Ενιωθα τους τοιχους του εφιαλτη να στενευουν γυρω μου και αρχισα να ασφικτυω.Εκλεισα σφιχτα τα ματια κι εκατσα κατω στο παγωμενο εδαφος κρυβοντας το προσωπο μου μεσα στις παλαμες μου.Κρυος ιδρωτας κυλουσε σε ολο μου το σωμα.Το ενιωθα...οπου να ναι θα τελειωνε.Εντουαρντ σ'αγαπω...φωναξα λιγες στιγμες πριν με καταπιει το κενο.

Ανοιξα αποτομα τα ματια.Ημουν καθιστη στο κρεβατι μου.Ενιωθα τον σφυγμο μου να χτυπαει αγρια μεσα στο κεφαλι μου κοβοντας μου την ανασα.Αγκαλιασα τα πλευρα μου προσπαθωντας να μην διαλυθω.Ομως ηταν ματαιο,ο εφιαλτης μπορει να χε σβησει αλλα ενιωθα ακομα τον πονο.Αισθανομουν την πληγη να παλλεται μεσα στο στηθος μου στελνοντας κυμματα πονου που διαπερνουσαν τα ακρα μου κι εφταναν σε καθε ακρη της ψυχης μου.Προσπαθησα να εστιασω καπου αλλου μεχρι που ο πονος εγινε υποφερτος.Κοιταξα εξω απο το παραθυρο καθως αλλαζα μουδιασμενα ρουχα.Τα πρωτα χρωματα της ανατολης γεμιζαν με πιτσιλιες φωτος τα γκριζα συννεφα,προσπαθωντας ματαια να τα διαπερασουν.Υπεροχα....σκεφτηκα.

Αλλη μια βροχερη μερα στο Φορκς.Παλιοτερα αυτες οι μερες μου φαινονταν οι πιο φωτεινες παρ΄'οτι ηταν ντυμενες με τα πιο μουντα χρωματα....αλλα μαλλον ηταν η ζεστασια του χαμογελου του που με εκανε να νιωθω ετσι.Τωρα πια δεν εχει σημασια....μιας και αυτος δεν ηταν εδω.......

Kατεβηκα στην κουζινα και γεμισα μηχανικα ενα μπολ με κορν φλεικς.Προσπαθουσα με μικρες μπουκιες να καταπιω ομως δεν εβλεπα καμια διαφορα,για ακομη μια φορα ηταν σαν να καταπινα σταχτη.Καθως πηγα στον νεροχυτη αφηνοντας το μπολ σχεδον ανεπαφο το ματι μου επεσε πανω στο ημερολογιο που ηταν πανω στο ψυγειο.Δεκατρεις Φεβρουαριου.Ειχα ξεχασει αυτη την λεπτομερεια.Φανταζομαι πως η αυριανη μερα ειναι μερα θανατου για ολους τους χωρισμενους,Η καταληλλη στιγμη για να κλαψεις διχως να σε παρεξηγησει κανεις,εκτος αν εισαι βεβαια με αυτον που αγαπας.Για μια στιγμη εχασα τον ελεγχο των σκεψεων μου.Θυμηθηκα την προηγουμενη χρονια,τον Εντουαρντ και ποσο καλα ειχαμε περασει.

Τον τροπο μου με ειχε φιλησει...ενιωσα την τρυπα να ανοιγει ακομα πιο βαθια.Παντα αυτο γινοταν οποτε επετρεπα στον εαυτο μου να τον σκεφτει,να θυμιθει.Νομιζω πως θα ηταν καλυτερα να μεινω μακρια απο την Αντζελα και τον Μπεν σημερα.Δεν νομιζω πως θα μπορουσα να αντεξω τον επιπλεον πονο.Σκεφτηκα το τι εχω να ακουσω απο την Τζεσικα για τον Μαικ και χαμογελασα διχως διαθεση...Δεν θα σταματουσε να μιλαει για αυτο ολη μερα....πως ειναι να πονας,να αγαπας χωρις ανταποκριση.Ανοιξα την πορτα και κατευθηνθηκα στο φορτηγακι μου.Καθισα στην θεση του οδηγου καθως πετουσα την τσαντα στο διπλανο καθισμα,Ειχε παγωνια μεσα στην καμπινα,Ομως το κρυο δεν με ενοχλουσε,ηταν ενας ανοδεινος τροπος θυμισης,μια ψευδαισθηση απο το αγγιγμα που ειχα τοσο καιρο να νιωσω.

Ετριψα τα χερια μου και αναψα την μηχανη,Πηρε μπρος με ενα ελαφρο γουργουρητο.Ηταν αληθεια πως οπου εβαζε το χερι του ο Τζεικ μπορουσε να κανει θαυματα....συλλογιστηκα.Μισοχαμογελασα καθως στο μυαλο μου ηρθε το προσωπο του καλυτερου μου φιλου,γαληνευοντας τα μεσα μου.Διασκεδαζα με την σκεψη των απογευματων που περνουσαμε παρεα στο γκαραζ του σπιτιου του,στο Λα Πους.Υποθετω πως και το σημερινο απογευμα δεν θα διεφερε απο τα αλλα σκεφτηκα και κατευθυνθηκα προς το σχολειο,με ενα κυμα ενθουσιασμου να κατακλειζει την καρδια μου.

Το προηγουμενο βραδυ ειχε βρεξει αρκετα και τα στασιμα νερα της βροχης ειχαν δημιουργησει παγετο καθως η μερα που ξημερωσε ηταν το ιδιο συννεφιασμενη με την προηγουμενη.Με εξαιρεση μερικες τουμπες που απεφυγα την τελευταια στιγμη καταφερα να φτασω ανεπαφη στην αιθουσα πριν αρχισει το μαθημα της πρωτης ωρας.Εξω απο την καφετερια συναντησα την Τζεσικα,τον Μαικ την Αντζελα και τον Μπεν οι οποιοι αρχισαν να με χαιρετανε φωναζοντας δυνατα το ονομα μου.Τους ανταπεδωσα το χαιρετισμο με ενα νευμα.Δεν ημουν ακομη ετοιμη να τους αντιμετωπισω.Θα επαιρνε αρκετη ωρα να συνελθω σημερα μετα απο την τοση στενη επαφη μαζι του.Ακομη κι αν αυτη ηταν στην χωρα των Ονειρων.Ακομα κι αν το ονειρο δεν διεφερε και πολυ απο την πραγματικοτητα.Προσπαθησα να διωξω τον πονο απο τις σκεψεις μου.Να αντεξω μεχρι το τελος των μαθηματων,Τοτε θα μουν με τον Τζεικομπ και οι πληγες θα μουδιαζαν,ακομα κι αν δεν θα εκλειναν ποτε.Η ματια μου επεσε στην αφισα του αυριανου χορου.Φυσικα και ηταν αφιερωμενος στην γιορτη του Αγιου Βαλεντινου.Μουγκρισα δυσαρεστημενα.Μερικα αισθηματα απλως δεν μπορεις να τα αποφυγεις.

Μπηκα στην αιθουσα της Βιολογιας και πλησιασα το γνωστο τραπεζι.Απεφυγα να ριξω εστω και ενα βλεμμα στην αδεια καρεκλα διπλα μου,οπως καθε φορα αλλωστε.Ηλιθιοι σχολικοι κανονες....γιατι να μην μπορεις να αλλαξεις ποτε θεση μεσα σε αυτες τις γελοιες αιθουσες..?Πεταξα πανω της την τσαντα μου προσπαθωντας να καλυψω με καποιο τροπο το κενο.Αναρωτιομουν αμα θα τα καταφερνα ποτε.Ανοιξα το βιβλιο της Βιολογιας και εκανα πως διαβαζω κανοντας με το στιλο μπερδεμενα σχεδια πανω στις ηδη μουτζουρωμενες σελιδες.Ειχα αφεθει τελειως πανω στα αχανη μονοπατια των γραμμων,ακολουθωντας τα στο πουθενα.Γεια...με ξαφνιασε μια φωνη απο πανω μου.Σηκωσα το κεφαλι για να αντικρισω τον Μαικ.Στο προσωπο του φορουσε ενα απο τα πιο ζεστα του χαμογελα,η τουλαχιστον αυτη την εντυπωση προσπαθουσε να δωσει.Γεια...ειπα μετα απο μια στιγμη.

Ολα καλα...?ρωτησε.Αμηχανια κρυβοταν πισω απο την φωνη του.Δεν μπορουσα παρα να αναρωτηθω γιατι.Οπως τα ξερεις....ειπα και του χαμογελασα συνεσταλμενα.Συνεχισε να με κοιταει διχως να λεει λεξη.Σαν να τον βασανιζαν δευτερες σκεψεις για το αν επρεπε να πει τα επομενα του λογια.Συμβαινει κατι...?ειπα τελικα σπαζοντας την σιωπη.Το βλεμμα στο προσωπο του μου εδειχνε αυτο ακριβως.Εεε...περιπου ειπε περνωντας το χερι του μεσα απο τα μαλλια του.Σκεφτηκα πως ισως ηθελε να μεσολαβησω για να τα ξαναβρει με την Τζεσικα.Λοιπον....?τον παροτρεινα να συνεχισει ξεροντας ποσο ειχε κοστισει στην Τζεσικα αυτος ο χωρισμος.Να αναρωτιομουν αν εχεις ακουσει τιποτα για τον αυριανο χορο....?ειπε αμηχανα.Εκεινη την στιγμη ολα ξεκαθαρισαν.Δεν ηθελε να τα ξανα βρει με την Τζες.Ηθελε να τα βρει με εμενα.Κατι εχω ακουσει ειπα στρεφοντας το βλεμμα μου απο το προσωπο του.

Ηθελα να σε ρωτησω αν εχεις κανονισει τιποτα για αυριο το βραδυ....Μηπως ηθελες να παμε μαζι...ειπε με την ελπιδα να σιγοκαιει στην φωνη του.Λυπαμαι που επρεπε να την σκοτωσω για ακομη μια φορα.Δεν νομιζω Μαικ...το ξερεις πως ο χορος δεν ειναι το φορτε μου...ειπα χρησιμοποιωντας το πιο δυνατο μου επιχειρημα στην προσπαθεια μου να μην τον πληγωσω.Ουτε εμενα ειναι η αληθεια.Αλλα σκεφτηκα πως ισως θα ηθελες να πας.Και μια και ο Καλεν δεν ειναι διαθεσιμος....Αστραπιαια το βλεμμα μου σκοτεινιασε,δεν ξερω αν με πληγωσε η αληθεια των λεξεων που μολις ειχε ξεστομισει η το ακουσμα του ονοματος του.Εσφιξα τις γροθιες μου και ενιωσα τις παλαμες μου σχεδον να ματωνουν απο την πιεση των νυχιων μου.Κανεις ποτε δεν μιλουσε για αυτον τωρα πια,κανεις ποτε δεν τον ανεφερε,εγω κουβαλουσα ολο το βαρος της απωλειας του.

Μου εφταναν ολα εκεινα τα βλεμματα λυπησης.Η παρασταση πως καταλαβαιναν,ομως δεν θα μπορουσαν να καταλαβουν ποτε,γιατι κανεις δεν τον ηξερε πραγματικα.Κι απο οτι φαινεται ουτε εγω η ιδια.Το σαγονι μου σφιχτηκε.Προσπαθησα να διωξω ολες αυτες τις σκεψεις.Λυπαμαι Μαικ αλλα δεν θα μπορεσω....ειπα με πνιχτη φωνη.Με κοιταζε εξεταστικα λες και μολις ανακαλυψε το μεγεθος του λαθους του.Να μαντεψω πως εχεις κανονισει κατι αλλο...ειπε παραδινοντας τα οπλα.Ναι....μουρμουρισα.Θα ειμαι στο Λα Πους με τον Τζεικομπ Μπλακ....Τονισα ιδιαιτερα το ονομα του Τζεικ δινοντας του να καταλαβει πως δεν υπηρχε λογος να επιμενει.Α...ισως μια αλλη φορα τοτε...Ισως....μουρμουρισα.Εκεινη την ωρα μπηκε μεσα ο καθηγητης.Επιτελους ειχε ερθει η ωρα να ξενικησει το μαθημα βγαζοντας με απο μια ακομα πιο δυσκολη θεση,



Ειχαν περασει μερες απο τοτε που εχασα τα ιχνη της Βικτορια.Κι ομως συνεχιζα να κοβω βολτες μεσα στο δασος διχως να χω καποιο προορισμο.Κοιταξα γυρω μου εξεταστικα.Δεν υπηρχε τιποτα.Μεχρι και η βοη απο τα λιγοστα αυτοκινητα που διεσχιζαν τον δρομο ειχε μεινει πολλα χιλιομετρα πισω.Εκατσα στην βαση ενος δεντρου απολαμβανοντας την σιωπη,οχι μονο της φυσης αλλα και την σιωπη μεσα στο κεφαλι μου.Μακαρι να μπορουσα να απαλαχτω και απο τις δικες μου σκεψεις με καποιον τροπο.Εγυρα πισω και κοιταξα ψηλα στις φυλλωσιες των δεντρων.Μερικες δειλες δεσμιδες φωτος αρκετα θαρραλεες ωστε να βουτηξουν στο αγνωστο σκοταδι περνουσαν μεσα απο τα πυκνα φυλλα.Επεφταν πανω στο δερμα μου κανοντας το να λαμπει.Τραβηχτηκα αποτομα στην σκια.Δεν ηθελα τιποτα να μου θυμιζει τι ειμαι.Οχι πως δεν το ηξερα.Εδω και εναν αιωνα ζω μεσα σε αυτο το παγωμενο σωμα,εγω και οι δαιμονες μου.Αναρωτιεμαι πως μπορεσε αυτο το υπεροχο πλασμα να νιωσει το οτιδηποτε για μενα.Πως ειναι δυνατον ενας αγγελος να αγαπησει εναν καταραμενο...?

Αναστεναξα βαθια καθως η εικονα της ζωντανεψε μεσα στο μυαλο μου.Εκλεισα τα ματια σφιχτα και επαψα να ακουω....το μονο που υπηρχε ηταν εκεινη.Μονο εκεινη.Ο αγγελος μου,η λυτρωση μου.Ομως δεν χαμογελουσε,τα ματια της ηταν γεματα δακρυα,γεματα πονο.Ανοιξα τα ματια μου αποτομα καθως θυμηθηκα την τελευταια φορα που την ειδα.Οταν εφευγα αφηνοντας την μονη.Μονη με οτι αγαπουσα.Αναρωτιομουν αν προχωρησε μπροστα.Αν εφτιαξε την ζωη της.Αραγε ηταν για αυτην σαν να μην υπηρξα ποτε.Οπως της υποσχεθηκα πως θα ηταν.

Σκεφτηκα τον Μαικ Νιουτον να της κραταει το χερι,κι εκεινη να του χαμογελαει γλυκα.Θυμος κατεκλεισε ολο το ειναι μου.Προσπαθησα να καταπιω την ακατανικητη επιθυμια που ειχα νιωσει κι αλλες φορες στο παρελθον.Να γυρισω πισω και να του σπασω το λαιμο.Ομως βαθια μεσα μου ξερω πως δεν θα μπορουσα ποτε να το κανω,ηταν το μοναδικο πραγμα που θα μπορουσα να κανω για εκεινη,να μην γινω το τερας που ημουν καποτε.Δεν επρεπε να αφηνω την ζηλεια να με επηρεαζει,οχι για τον Μαικ,αλλα για εκεινον τον αγνωστο χωρις προσωπο που μπορουσε να την φιλαει,να την αγγιζει.Τον μισουσα,κι ας ηταν μονο ενα δημιουργημα της φαντασιας μου.Ακομα μπορουσα να την νιωσω πανω στο κορμι μου,το ζεστο αγγιγμα της,το φιλι της,την γλυκια μυρωδια της ολα εκεινα τα μυστικα που κρυβοταν στα βαθη των ματιων της.

Την εσφιγγα πανω μου κι ηταν σαν να αγκαλιαζα το καλοκαιρι.Πως μπορεσε να πιστεψει πως δεν ειναι αρκετα καλη για μενα,,,δεν ηταν μονο αρκετα καλη...ηταν η μοναδικη.Δεν θα μπορουσα να με φανταστω με καμια αλλη.Θυμηθηκα την ανατριχιλα που ενιωσα την μια και μοναδικη φορα που με αγγιξε η Τανια οταν συναντηθηκαμε στο Ντεναλι.Κατι τελειος ξενο.Θα ειχα αποφυγει σιγουρα αυτη την επισκεψη αλλα ηταν αδυνατον μιας και η Κειτ με πετυχε την ωρα που κυνηγουσα αναγκαζοντας με να την ακολουθησω σπιτι για να πω ενα 'γεια'.Κοιταξα νοσταλγικα τον το μοναδικο κομματι ουρανου που ξεπροβαλε μεσα απο τις φυλλωσιες.Ενιωθα τις ενοχες να με κατακλειζουν.Ομως επρεπε να φυγω.Γιατι καποια στιγμη ο χειμωνας πνιγει το καλοκαιρι.Και δεν θα μπορουσα να την χασω με αυτον τον τροπο.Τουλαχιστον ξερω πως ειναι ζωντανη και καλα,ισως και ευτυχιμενη.....εστω και μακρια μου.Ξαφνικα εφτασε στην μυτη μου μια γνωστη μυρωδια.Ελαφια.

Ενιωσα τον λαιμο μου να φλεγεται στην θυμιση του αιματος.Ο εντονος πονος μου θυμισε πως ειχα να τραφω εδω και εβδομαδες.Τον αγνοησα.Μακαρι να κυλουσε αιμα και στις δικες μου φλεβες.τοτε θα μπορουσα να μεινω διπλα της.Αντιθετα πνιγομουν μεσα στο ιδιο μου το δηλητηριο.Σηκωθηκα πανω και αρχισα να περπαταω με ρυθμο λιγο πιο γρηγορο απο τον ανθρωπινο.Η φωτια συνεχιζε να καιει μεσα μου,Ομως δεν ηταν διψα,ηταν επιθυμια,Μια τρελη ιδεα χορευε μεσα στο μυαλο μου.Αραγε ποσο θα αλλαζαν τα πραγματα αν γυριζα πισω....μονο για να δω τι κανει.Θα ειχα την δυναμη να φυγω ξανα..?Το τηλεφωνο μου χτυπησε σπαζοντας την σιωπη.Το εβγαλα απο την τσεπη μου.Ναι...μουρμουρισα στο ακουστικο.Θα γυρισεις πισω....?ακουσα την φωνη της Αλις γεματη ενθουσιασμο.Δεν ξερω....ψιθυρισα.Δεν μπορω να ξερω τι θα της προκαλεσει αμα με ξανα δει μπροστα της.Εντουαρντ....ψιθυρισε με καθησυχαστικη φωνη.Ολα θα πανε καλα.Σ'αγαπαει.Και ξερω πως αν κατι εχει αλλαξει που δεν το νομιζω θα εχεις την δυναμη να ξανα φυγεις.Μπορεις να το δεις αυτο....?ρωτησα ειρωνικα.

Οχι...ειπε αλλα αν ειναι για αυτην θα το κανεις.Οπως παντα.Μην τιμωρεις τον εαυτο σου.Κι αν τα πραγματα ειναι οπως πιστευω πως θα ειναι παψε να τιμωρεις και εκεινη.Τα λογια της με εκαναν να σταματησω αποτομα.Σαν καρφια μπιχτηκαν στην ηδη νεκρη καρδια μου.Μπορουσα να αντεξω τα παντα,να μεινω μακρια της,να πεθανω χιλιες φορες αν ηταν για το καλο της.Ομως δεν μπορουσα να αντεξω ουτε στην ιδεα πως αυτη μπορει να υπεφερε ακομα για μενα....για μενα και το ηλιθιο λαθος μου.Το κινητο γλιστρησε απο τα χερια μου σπαζοντας σε χιλια κομματια.Τα λογια της Αλις κουρνιασαν μεσα μου γεννοντας μια νεα ελπιδα που οσο πηγαινε και μεγαλωνε.Πριν καν το καταλαβω αρχισα να τρεχω.Σαν σκια γλιστρουσα διπλα απο τα δεντρα.Μετα απο καιρο ο χρονος ειχε και παλι σημασια.Αρχισα να υπολογιζω ωρες και λεπτα.Μεχρι να την ξαναδω.Αυριο ξημερωνε η μερα των Ερωτευμενων.Η μερα που η εδω και χρονια σταματημενη καρδια μου θα χτυπουσε ξανα η...θα εσπαζε σε χιλια κομματια.Προσπαθησα να χαλαρωσω,αφησα την σκεψη μου να περιπλανηθει σε εκεινη και ετρεξα με ολη μου την ταχυτητα.Μεχρι το βραδυ θα ημουν πισω στο Φορκς.


Οι δεικτες του ρολογιου κατευθυνονταν αργα προς την ωρα της λυτρωσης μου.Προχωρουσα στον διαδρομο κατευθυνομενη προς την εξοδο.Διπλα μου η Τζεσικα φλυαρουσε για τον Μαικ και για το ποσο ηλιθιος ηταν.Μαλλον δεν εκανα καλα που της ειπα τι εγινε το πρωι.Μερικες στιγμες φαινοταν ξεκαθαρα στο βλεμμα της το αισθημα της ζηλειας.Η μηπως ηταν απεχθεια....?Δεν ειχε και μεγαλη σημασια.Προσπαθουσα να το αγνοησω.Σιγουρα θα ηταν χειροτερα αμα το μαθαινε απο καποιον αλλο.Απο ενα σημειο και μετα δυσκολευομουν να την παρακολουθησω και αρκεστηκα στο να νευω καταφατικα αναμεσα στις ελαχιστες παυσεις που εκανε για να με αντικρισει.Την αφησα στην Αντζελα και μετα απο ενα συντομο χαιρετισμο κατευθυνθηκα στο φορτηγακι μου.Αποφασισα να παω κατευθειαν στο Λα Πους.

Ακομα και μια συντομη σταση στο σπιτι για να χαιρετησω τον πατερα μου μου φαινοταν αθλος.Ενας δειλος ηλιος ειχε εμφανιστει μεσα απο τα συννεφα,σαν να χαιροταν και αυτος που θα εβλεπα τον Τζεικ.Χαμογελασα αφηρημενα με τα ματια μου στραμενα στον δρομο καθως ακολουθουσα την πλεον καθημερινη διαδρομη μου προς το Λα Πους.

Το σπιτι του Τζεικομπ ηταν απο τα τελευταια στον καταυλεισμο.Λιγο εξω απο το δασος.Παρκαρα εξω απο το σπιτι του και μεχρι να ανοιξω την πορτα εκεινος ηδη κατευθυνοταν τρεχοντας προς το μερος μου με ενα τεραστιο χαμογελο χαραγμενο στα χειλη του.Γεια σου Μπελς....ειπε καθως με εσφιγγε με τα μεγαλα του χερια κανοντας με μια σβουρα γυρω απο τον εαυτο του.Γεια Τζεικ....ειπα και του ανταπεδωσα το χαμογελο.Τι κανεις....Το χερι του μου ανακατεψε τα μαλλια παιχνιδιαρικα.Ει....ειπε προσπαθωντας να τον αποφυγω.Δολοφονικα σχεδια για να ξεφορτωθω τον καλυτερο μου φιλο...

Γελασε δυνατα.Ενιωσα ενα κυμα ζεστασιας να διαπερναει το κορμι μου,.Του εριξα ενα εξεταστικο βλεμμα.Φορουσε ενα μαυρο μπλουζακι που τονιζε τους μυς στο θωρακα και το στομαχι του.Και την αγαπημενη του βερμουδα που ποτε δεν αποχωριζοταν.Ηταν πολυ ομορφος,επρεπε να το παραδεχτωΞεχειλιζε απο ζωη και οικειοτητα.Με το μακρυ του χερι γυρω απο τον ωμο μου παντα ετοιμος να με κλεισει σε μια ζεστη αγκαλια και ενα χαμογελο ικανο να σε κανει να του το ανταποδωσεις,οσο χαλια και αν ησουν.Ηταν ζωηρος και φλυαρος οπως παντα.Ηταν τοσο....Τζεικομπ.

Λοιπον,τι θελεις να κανουμε σημερα...?ειπε με φωνη που εσταζε ενθουσιασμο.Οτι θελεις...ειπα και τον κοιταξα.Παντως το διαβασμα αποκλειεται...συνεχισε με παιχνιδιαρικο τονο.Οποτε τι επιλογες μας μενουν....?Μπορουμε να κατσουμε στο γκαραζ η να παμε βολτα στην παραλια.Διαλεγεις και παιρνεις.Θα προτειμησω την βολτα ειπα και χαμογελασα αχνα.

Τα κυματα εσκαγαν απαλα πανω στην αμμο μερικα εκατοστα μακρια μας.Ενα κρυο αερακι μαστιγωνε την παραλια κανοντας τα δεντρα να λικνιζονται στον ρυθμο.Σιωπη ειχε πεσει αναμεσα μας.Ομως και η αυτη η σιωπη ηταν ευλογια οταν ημουν μαζι με τον Τζεικομπ.Εδιωχνε μακρια τις μαυρες σκεψεις μου.Μου ηταν πιο ευκολο να κρατησω μακρια τις αναμνησεις.Πως πηγες τελικα στο διαγωνισμα...?τον ρωτησα παιρνοντας την αποφαση να σπασω την σιωπη.Καλα νομιζω...ειπε αφηρημενα.Αλλα αν ησουν εσυ στην θεση μου θα πηγαινες καλυτερα....ειπε ριχνωντας μου ενα αδιευκρινιστο βλεμμα.Δεν το νομιζω...Τα ηξερες πολυ καλα.Δεν ηταν λιγα τα απογευματα που διαβαζαμε μαζι καθισμενοι στο χαλι του σαλονιου του.

Ηταν απο εκεινες τις μερες που περνουσαν σχετικα ανωδεινα.Ο πονος κρυβοταν πισω απο χαμογελα και στιβες βιβλιων,Ηταν ομορφα...απλα.Σαν να εκλεινε η τρυπα στο στηθος μου,η παρουσια του με προφυλασε απο τον πονο.Μεχρι να πεσει η νυχτα.Τοτε οι εφιαλτες καταπιναν ολες τις αντιστασεις που καταφερα να χτισω κατα την διαρκεια της μερας.Η ψυχη μου ματωνε απο την απωλεια,και σχεδον μπορουσα να αγγιξω το κενο που υπηρχε μεσα μου,σχεδον μπορουσα να χαθω στην ανυπαρξεια.Σχεδον....λιγο πριν με ξυπνησουν τα ουρλιαχτα μου.Ο Τζεικομπ βρεθηκε ξαφνικα πιο κοντα μου,το ζεστο του χερι τυλιξε το δικο μου.

Τι σκεφτεσαι....μουρμουρισε.Τιποτα...ειπα ψεματα.Τι μου ελεγε πριν η φιλη μου η Τζεσικα για το πρωην αγορι της.Δεν μπορει να το πιστεψει πως θα ειναι μονη της του Αγιου Βαλεντινου.Χαμογελασα συνεσταλμενα.Δεν ειναι και κατι το τοσο φοβερο...ειπε και ανασηκωσε τους ωμους.Τα πραγματα θα φτιαξουν καποια στιγμη.Με κοιταξε βαθια στα ματια καθως συμπληρωνε την τελευταια προταση.Λες και ηθελε να τονισει την διπλη σημασια στα λογια του.Το βλεμμα του αλλαξε....εγινε πιο....τρυφερο.Ενα βλεμμα που μου θυμισε καποια αλλα ματια.Σκιρτησα στην θυμιση τραβωντας το χερι μου απο το δικο του.Αληθεια εμεις τι θα κανουμε αυριο....ειπε πιο αναλαφτα τωρα.αλλαζωντας την εκφραση του.Δεν ξερω....ειπα απλα.Δεν εχω σκεφτει κατι το διαφορετικο.Αυριο θα γινουν διαφορες εκδηλωσεις στον καταυλισμο βασιζομενες στην γιορτη των Ερωτευμενων.Ολα τα ζευγαρια της πολης θα ειναι εκει.
Και οχι μονο.ειπε και χαμογελασε.Θελεις να παμε....?

Νομιζω πως ολες οι θαυμαστριες σου θα απογοητευτουν οταν σε δουν με μια αγνωστη....τον κοροιδεψα.Μπα....θα το αντεξουν....ειπε παιχνιαδιαρικα.Και τι θα τους πεις πως ειμαστε....του εριξα ενα βλεμμα Οι καλυτεροι φιλοι....ειπε απλα και επιασε παλι το χερι μου.Τον ενιωσα που σοβαρεψε ξαφνικα.Η κατι παραπανω.....ψιθυρισε και με κοιταξε με το ιδιο τρυφερο βλεμμα.Το σωμα μου παγωσε στο ακουσμα αυτων των λεξεων.Τζεικ....μη....η φωνη μου εσπασε.Αφησα το χερι μου να γλιστρησει μεσα απο το δικο του.Εκανα μερικα βηματα προς τα πισω.Ηθελα να τρεξω μακρια.ομως ενιωθα το σωμα μου ακαμπτο.Ειχα καρφωσει το βλεμμα στο κενο.Κατι μεσα μου ραγισε,σιχαινομουν τον εαυτο μου και μονο στην ιδεα πως θα τον πληγωνα με αυτον τον τροπο.Με πλησιασε.Με το χερι του σηκωσε το πηγουνι μου αρκετα ψηλα ωστε να μπορεσω να τον κοιταξω κατευθειαν στα ματια.

Για ακομη μια φορα θαυμασα το ποσο πολυ ειχε ψηλωσει.Μπελλα.,,μουρμουρισε....γιατι το κανεις αυτο στον εαυτο σου...?Εμεινα σιωπηλη.Δεν ειχα απαντηση να δωσω.Μπορουσα να δω την ανησυχια μεσα στα καστανα του ματια.Κοιτα...αποφασισε τελικα να μιλησει....ξερω πως περνας δυσκολα...Ομως δεν ειναι λυση να απομακρυνεσαι απο τον καθενα.Καταλαβαινω πως χρειαζεσαι τον χρονο σου ομως....απλα δεν μπορω να σε βλεπω ετσι.Τα χειλη του ειχαν γινει μια ακαμπτη γραμμη.Δεν απεστρεψε το βλεμμα...συνεχισε να με κοιταει.Το ηξερα πως ενδιαφεροταν για μενα,παραπανω απο οτι αξιζα,ομως ειχε αδικο.Δεν ηταν χρονος αυτο που χρειαζομουν....γιατι ηξερα πλεον πως υπηρχαν πληγες που ο χρονος δεν μπορουσε να γιατρεψει.Απο τοτε που εφυγε εκεινος η ζωη μου σταματησε.Δεν ζω,απλα επιβιωνω.Προσπαθω να αντεξω για τον Τσαρλι...για τον Τζεικ..Ομως οσο και αν προσπαθω το μονο που κανω ειναι να υπομενω τις στιγμες μεχρι να ερθει το τελος.Μονο ο θανατος θα μπορουσε να με λυτρωσει....ομως τα συναισθηματα μου για εκεινον δεν θα μπορουσε να τα σβησει ουτε η ληθη.Δεν ειναι στο χερι μου Τζεικ...ειπα και κοιταξα κατω τα ποδια μας.

Ηρθε ενα βημα πιο κοντα μου.Τοτε ισως ειναι στο δικο μου...ψιθυρισε καθως αρχισε να παιζει αναμεσα στα δαχτυλα του μια τουφα απο τα μαλλια μου.Θελω να πω...συνεχισε....πως με βρισκεις κατα καποιο τροπο ομορφο ετσι....?Με κοιταξε περιμενοντας την απαντηση.Ενευσα καταφατικα.Και περναμε πολυ καλα μαζι..συνεχισε.Συμφωνησα.Νομιζω πως για αρχη ειναι αρκετα.Τον κοιταξα μπερδεμενη.Ηξερα πως ειχε δικιο.

Εσφιξε πιο δυνατα το χερι μου,ηταν ζεστος οπως παντα.Το κεφαλι του πλησιασε πιο κοντα στο δικο μου,μετα παγωσε μελετωντας την αντιδραση μου για μερικες στιγμες.Το στομαχι μου σφιχτηκε.Βλεποντας πως δεν αντιδρουσε πηρε το ενα χερι μου και το εφερε πισω απο το λαιμο του.Το αφησα εκει μην ξεροντας τι να κανω....απο την μια ηθελα να ξεφυγω απο ολο αυτο.Ισως το να φιλησω τον Τζεικ να ηταν πιο απλο απο οτι φαινεται....ισως να ηταν το ιδιο απλο οπως το να τον αγκαλιαζω και να τον κραταω.

Στο κατω κατω ποιον προδιδα,...?Το χερι του εφυγε απο τα μαλλια μου φτανοντας την μεση μου.Με εσφιξε πιο κοντα του.Εκλεισα τα ματια περιμενοντας το αναποφεκτο.Ενιωθα την θερμη της ανασας του στο προσωπο μου.Ηξερα πως αυτο ηταν το σωστο.Μερικες φορες πρεπει να μαθεις να αγαπας αυτο που ειναι καλο για σενα.Κι ο Τζεικομπ σιγουρα ηταν οτι καλυτερο θα μπορουσε να μου τυχει.Ομως βαθια μεσα μου ηξερα πως κατι ελειπε απο την στιγμη.Η μνημη μου ετρεξε πισω.Σε εκεινο το επωδεινο συναισθημα αναγκης για επαφη.Η καρδια μου αρχισε να χτυπα δυνατα στον σκοτεινο ρυθμο της αναμνησης.

Αναριγησα στην θυμιση του πρωτου μου φιλιου,καθως δυο μαρμαρινα χειλη εδιναν πνοη στην ζωη μου.Και τοτε ολα διαλυθηκαν.Ο ιδιος μου ο εαυτος επαναστατουσε εναντιον μου.Ολες οι αντιστασεις και τα τειχοι μου επεσαν.Ανοιξα τα ματια μου αποτομα για να αντικρισω το προσωπο του Τζεικ στην ιδια θεση...τα χειλη του μερικους ποντους μακρια απο τα δικα μου.Τραβηχτηκα πισω,χωριζοντας τα σωματα μας.Τον κοιταξα απολογητικα....Συγνωμη...ψιθυρισα.Δεν ειχα τιποτα αλλο να πω.Για μερικες στιγμες με κοιταζε ξαφνιασμενος....απογοητευμενος.Επειτα χαλαρωσε αφηνωντας εναν αναστεναγμο να ξεφυγει απο τα χειλη του.Το ξερεις οτι δεν προκειται να παψω να προσπαθω ετσι...?ειπε και μου χαμογελασε προσπθωντας να βγαλει στην επιφανεια τον αναλαφρο εαυτο του.

Ελπιζω πως δεν θα το κανεις...ειπα...Οσο εγωιστικο κι αν ειναι αυτο...γιατι δεν θελω να σε χασω.Ομως δεν μπορεις να κερδισεις κατι που ανηκει ηδη σε καποιον αλλο.Εσκυψα το κεφαλι.Ντρεπομουν για τις πραξεις μου.Δακρυα αρχισαν να μαζευονται στα ματια μου.Μπελλα....ειπε παλι και το ονομα μου σαν να του καιγε τα χειλη...δεν προκειται να παω πουθενα.Με αγκαλιασε σφιχτα,μα διαφορετικα απο πριν.Μια φιλικη,αδερφικη αγκαλια.Τα δακρυα εκαιγαν τα ματα μου.Πονουσα...γιατι πληγωνα τον Τζεικ αφηνοντας τον να μεινει κοντα μου,γιατι εκεινος ελειπε και δεν θα τον ξανα βλεπα ποτε.Λυγμοι αρχισαν να διαπερνουν το σωμα μου.Σσσ....ψιθυρισε και με εσφιξε πιο σφιχτα.Εκρυψα το προσωπο μου μεσα στο στηθος του.Δεν ηθελα να με δει να κλαιω.Τα δακρυα αρχισαν να κυλανε βρεχοντας την μπλουζα του....μα ηταν ηδη πολυ αργα.Ουτε ο ηλιος του Τζεικομπ σημερα δεν θα μπορουσε να στεγνωσει τις σταγονες της θλιψης.

Ηταν αργα το απογευμα οταν γυρισα στο σπιτι.Βρηκα τον Τσαρλι στην κουζινα να τρωει οτι απεμεινε απο το χθεσινο φαγητο.Τον χαιρετησα στα γρηγορα και ανεβηκα στο δωματιο μου.Το μονο που ηθελα ηταν να κλεισω τα ματια μου.Ειδα τον Τσαρλι να με ακολουθει με την ακρη του ματιου του ομως δεν εκανε τιποτα για να με σταματησει και να ρωτησει τι εχω.Ηταν πολυ βολικος σε αυτο.Δεν πιεζε ποτε τις καταστασεις.Ενιωθα ρακος.Στο μονο που μπορουσα να ελπιζω ηταν πως θα εσβηνε γρηγορα αυτη η μερα.Πονουσε ολοκληρη η υπαρξη μου.Το κατσουφικο βλεμμα του Τζεικ ακομα στοιχειωνε το μυαλο μου.Δεν αντεχω το οτι τον πληγωνω.Ομως ειναι καλυτερα ετσι.Αμα του ελεγα οτιδηποτε διαφορετικο απο την αληθεια θα ηταν λαθος.Ποτε δεν θα μπορουσε να υπαρξει τιποτα περισσοτερο μεταξυ μας.Ουτε με αυτον ουτε με κανεναν αλλον.....


Ηταν λιγο μετα τα μεσανυχτα οταν περασα τα συνορα του Φορκς.Κοιταξα νοσταλγικα την μικρη πολη που απλωνοταν γυρω μου.Περασα μερικα χιλιομετρα μακρια απο το παλιο μου σπιτι.Ηθελα πολυ να το δω.Ηταν το μονο μερος που ενιωσα ανετα τις τελευταιες δεκαετιες,πριν την γνωρισω τουλαχιστον.Eπειτα μου φαινονταν ολα τα μερη ιδια.Ομορφα η ασχημα,αναλογα αν ηταν και αυτη μαζι μου.Ετρεχα γρηγορα μεσα στο δασος,αποφευγοντας τα κλαδια και τις φτερες διχως ιδιαιτερη προσοχη.Το κρυο ηταν τσουχτερο και η νυχτα βαθια.Δεν κρυωνα αλλα ενιωθα τα ρουχα μου μουσκεμενα.Το φεγγαροφως διαπερνουσε τις φυλλωσιες σε ορισμενα σημεια φωτιζοντας τις σταγονες της βροχης που επεφταν.Εμοιαζαν με κρυσταλλινα δακρυα..Σταματησα λιγα βηματα μακρια απο το σπιτι της.

Το φως στο δωματιο της ηταν σβηστο.Κοιταξα γυρω μου παιρνοντας μια βαθια ανασα διχως να την χρειαζομαι.Ενιωθα πως θα κατερρεα....πως χρειαζομουν ξεκουραση.Οχι το σωμα,αλλα η ψυχη μου.Με αυτη μου την κινηση επιασα την μυρωδια της.Ηταν αλλοιωμενη απο το ψιλοβροχο,ομως και παλι ηταν αρκετη για να με τρελανει.Το τερας μεσα μου αρχισε να μουγκριζει.Ενιωθα βαρυ το στεγνο εδω και εβδομαδες απο αιμα σωμα μου και το στομα μου γεμισε δηλητηριο.Ξεροκαταπια.Αν και υπεφερα ενιωθα.....ευτυχισμενος.Ο πονος και το δηλητηριο ηταν σημαδια πως αυτη ηταν καλα,ηταν εδω,τοσο κοντα μου.Εμεινα για μερικα λεπτα τελειως ακινητος ανακτωντας την αυτοκυριαρχια μου.

Επρεπε να σιγουρευτω πως δεν θα της εκανα κακο,ποτε δεν θα μπορουσα.Εριξα μια γρηγορη ματια στον αδειο δρομο πριν βγω απο τις σκιες και κατευθυνθω προς το σπιτι.Οσο πλησιαζα τοσο οι σκεψεις για το αν επρατα το σωστο με μαστιγωναν.Ομως αυτη την στιγμη το μονο που ηθελα ηταν να δω το προσωπο της.Ακουσα τις σκεψεις του Τσαρλι να αντηχουν μεσα στο κεφαλι μου,ασυναρτητες.Κοιμοταν.Στα ονειρα του επικρατουσε το προσωπο της κορης του,πονεμενο,απομακρο.Ετριξα τα δοντια μου.Πως μπορεσα να της το κανω αυτο.Μην φοβασαι Τσαρλι...μουρμουρισα....Σου υποσχομαι να περασω το υπολοιπο της υπαρξης μου προσπαθωντας να επανορθωσω για αυτο το λαθος.Ειτε με την παρουσια....ειτε με την απουσια μου.Με ενα απλο αλμα βρεθηκα εξω απο το παραθυρο της.

Ηταν εκει...ξαπλωμενη στο κρεβατι της.Μου φανηκε πως εκεινη την στιγμη η νεκρη καρδια μου χτυπησε ξανα,Ενας αδυναμος,παρακλειτικος χτυπος.Διψουσα.Οχι για το αιμα,αλλα για το αγγιγμα της.Φαινεται πως ονειρευοταν.Δεν ηξερα τι να κανω.Αν θα της εκανε καλο το ξανα μπω στην ζωη της,Το ειδωλο μου με αντικριζε μεσα απο το τζαμι.Με ματια καταμαυρα και την αναγκη για αιμα πιο εντονη απο ποτε.Το τερας ηταν εκει....εδω....μεσα μου.Ανοιξα το παραθυρο και μπηκα μεσα.Ετριξε ελαφρα ομως δεν το αντιληφθηκε.Την πλησιασα αθορυβα και σταθηκα απο πανω της.Τα χερια της κρατουσαν σφιχτα τα πλευρα της,σαν να πονουσε.Τα χειλη της ηταν μια ακαμπτη γραμμη.Ηθελα τοσο πολυ να την αγγιξω...αλλα φοβομουν πως η επαφη με το κρυο δερμα μου θα την ξυπνουσε.Ηταν χλωμη....πιο χλωμη απο οτι την θυμομουν.Εκατσα διπλα της,στο πατωμα του δωματιου.Κοιτουσα τα σφιγμενα ματια της και το μονο που ευχομουν ηταν να τα ανοιξει.

Να της ζητησω συγνωμη,να της πω το ποσο την αγαπω.Να χαθω μεσα στα βαθη τους,στα κρυμμενα μυστικα τους.Εμεινα ακινητος....περιμενοντας,διχως ουτε καν να ξερω τι.Η σιωπηλη νυχτα επεφτε μεσα στο δωματιο.Η μυρωδια του αιματος της με τρελαινε αλλα σχεδον δεν το προσεξα,ημουν απασχολημενος βιωνοντας το ονειρο μου.Κοιτουσε τον απαγορευμενο καρπο του ερωτα μου που μου στοιχισε τοσο να αφησω.Ηξερα πως δεν θα μπορουσα να υπαρξω χωρις αυτη.Ηξερα πως ξημερωνε η μερα των ερωτευμενων και αναρωτιομουν αν υπηρχε αγαπη πιο βαθια και αληθινη απο αυτη που ενιωθα εγω για αυτη την κοπελα.Τζεικομπ ....μουρμουρισε η Μπελλα σπαζοντας την σιωπη.

Ο δικος μου ηλιος...συνεχισε με χαμηλη φωνη.Ακουσα την καρδια μου να ραγιζει.Ωστε ειχε προχωρησει οπως της ειχα ζητησει να κανει.Αυτο ηταν....δικαιο.Εκρυψα το προσωπο μου μεσα στα χερια μου.Αν και ηξερα πως αυτο ηταν το σωστο,αυτη η αληθεια δεν σταματουσε να με πληγωνει.Τα ματια μου αρχισαν να καινε απο τα δακρυα.Ομως δεν ελεγαν να κυλησουν,να με λυτρωσουν.Την κοιταξα για μια τελευταια φορα.Σ'αγαπαω...ψιθυρισα και εκανα να φυγω.Αυτη την φορα θα ηταν πιο δυσκολο....ομως μπορουσα να το κανω....για εκεινη.Εντουαρντ....μουρμουρισε τοτε και γυρισα να την κοιταξω.Για μια στιγμη νομιζα πως με ειχε καταλαβει.

Μια τρελη ελπιδα αρχισε να χορευει μεσα στο μυαλο μου.Κι ειχε ολα τα χρωματα της ευτυχιας,στην ιδεα πως εκεινη...με ηθελε ακομα.Η ανασα της τωρα ειχε γινει αγκομαχητο.Ειχε κουλουριαστει γυρω απο τον εαυτο της,σαν να κατερρεε.Εντουαρντ....μην φυγεις...μην με αφηνεις....ειπε και η φωνη της εσπασε.Λυγμοι αρχισαν να διαπερνουν το σωμα της.Τους ενιωθα να αντηχουν στα βαθη της ψυχης μου.Με ταχυτητα που μονο ανθρωπινη δεν θα μπορουσε να χαρακτηριστει βρεθηκα διπλα της.Μπελλα....ειπα χαμηλοφωνα και επιασα το χερι της.Το αλλο μου χερι αγγιξε ελαφρα το μετωπο της.Ενιωθα το σωμα μου να καιει στα σημεια που με ακουμπουσε.Κι ολος ο πονος εξαφανιστηκε.Μπελλα εδω ειμαι....ειπα λιγο πιο δυνατα....κι ενιωσα τα δαχτυλα της να κλεινουν δυνατα γυρω απο τα δικα μου......


Τα ονειρα ειχαν ξεκινησει οπως καθε νυχτα.Ομως αποψε ηταν διαφορετικα.Ηταν κι ο Τζεικομπ εκει.Με κρατουσε απο το χερι κι ενιωθα....καλα.Το δασος δε φανταζε τοσο απειλητικο οσο αλλες νυχτες.Η ζεστασια του Τζεικομπ αρκουσε για να απομακρυνει τις σκιες.Ακομα και εδω ηταν κατι σαν τον προσωπικο μου ηλιο.Ομως μια πιο βαθια αναγκη τρεμοπαιζε μεσα μου.Επρεπε να παω στο λιβαδι.Επρεπε να τον δω.Αφησα το χερι του Τζεικ και αρχισα να τρεχω.Τον ειδα που με κοιταζε θλιμμενα καθως χανοταν πισω μου.Χωρις αυτον ηξερα πως ο πονος θα επεστρεφε.Ομως δεν με ενοιαζε....ηθελα να τον δω.Επρεπε να φυγω....να γυρισω πισω...

Εκει οπου ανηκα.Το αγαπημενο του μερος ξεπροβαλε μεσα απο τις φυλλωσιες.Κι ηταν κι αυτος εκει.Ομως δεν φαινοταν να με βλεπει.Εντουαρντ....ψιθυρισα και εκανα να τον πλησιασω.Με κοιταξε με ματια θλιμμενα.Σαν να ζητουσαν συγγνωμη.Κουνησε το κεφαλι του αρνητικα και χαθηκε απο μπροστα μου.Τον φωναξα του ζητησα να μεινει.Δακρυα αρχισαν να κυλαν απο τα ματια μου.Και με καταπιε το σκοταδι....
Μπελλα....μουρμουρισε μια βελουδινη φωνη στο αυτι μου.Ενιωθα ενα κρυο αγγιγμα στο προσωπο μου.Ενα αγγιγμα γνωστο.Σαν ο εφιαλτης να εδωσε την θεση του στο πιο ομορφο ονειρο.Πεταχτηκα αποτομα.Στεκοταν εκει....μπροστα μου.Φαινοταν ταραγμενος...μαλλον απο κατι που εκανα.Εντουαρντ...ψιθυρισα ξαφνιασμενη.Δεν ηξερα αν ονειρευομουν η να αυτο το ζουσα πραγματικα.Εκεινη την στιγμη ομως λιγο με ενοιαζε.

Τα ματια του ηταν πιο μαυρα απο την νυχτα που απλωνοταν εξω απο το παραθυρο.Τα ατιθασα μαλλια του επεφταν ατσαλα στο προσωπο του,ηταν υγρα.Σταγονες βροχης ελαμπαν σαν διαμαντια αναμεσα τους.Με δυσκολια πηρα το βλεμμα μου απο το προσωπο του ωστε να κοιταξω και το υπολοιπο σωμα του.Τα ρουχα του ηταν ταλαιπωρημενα,σαν να τα φορουσε μερες.ομως ηταν το ιδιο υπεροχος οπως παντα.Μπελλα...ειπε ανησυχα...εισαι καλα.Τον ξανα κοιταξα στα ματια,απορημενη.Τι ερωτηση ηταν αυτη,φυσικα και ημουν καλα,αφου ηταν και αυτος εκει.Τα χαρακτηριστικα του δεν μαλακωσαν,Τοτε συνειδητοποιησα πως δεν ανεπνεα.Η καρδια μου χτυπουσε αρρυθμα.Μου φανηκε παραξενο μετα απο τοσους μηνες.Κανεις απο τους δυο μας δεν μιλουσε.Αγγιξα δειλα το προσωπο του.Ηταν παγωμενος οπως παντα....ομως αληθινος.Ηταν πραγματι εδω....Ηρθες.....ψιθυρισα και δεν μπορουσα να σταματησω να τον κοιταζω.Μου χαμογελασε ακεφα.

Συγνωμη....ειπε....Συγνωμη....ειλικρεινια εκαιγε μεσα στα ματια του.Και τοτε οι λεξεις αρχισαν να ρεουν γρηγορα.Ηταν απο τις λιγες φορες που τον εβλεπα να εχει χασει τον ελεγχο,τοσο που επρεπε να συγκεντρωθω για να τον παρακολουθησω.Συγνωμη που εβαλα τοσες φορες την ζωη σου σε κινδυνο,συγνωμη που σε πληγωσα...Θα καταλαβω απολυτα αν δεν μπορεις να με συγχωρεσεις αν εχεις προχωρησει την ζωη σου και....

Το δαχτυλο μου βρεθηκε τοτε πανω στα χειλη του.Ενιωθα την βελουδινη ανασα του.Συγνωμη....ειπε παλι και απεστρεψε το βλεμμα κοιτωντας το πατωμα.Οχι σημερα οι εξηγησεις.....μουρμουρισα.Δακρυα γλιστρουσαν απο τα ματια μου.Ολα τα ερωτηματα των τελευταιων μηνων γυρνουσαν μεσα στο μυαλο μου....ομως δεν ειχαν σημασια.Γιατι αυτος ηταν εδω....και με αγαπουσε.Δακρυα κυλουσαν απο τα ματια μου.Ηθελα να βρω τις λεξεις ωστε να παρω μακρια τον πονο του,να του δωσω να καταλαβει πως τοσο καιρο ενιωθα και πονουσα το ιδιο.Σ'αγαπαω....ειπα τελικα.Ηταν η η πιο δυνατη αληθεια που μπορουσα να βρω μεσα μου.Και τοτε τα χειλη του βρεθηκαν πανω στα δικα μου.Αυτο το φιλι δεν ηταν σαν αλλα που θυμομουν,με φιλησε αγρια με τροπους απαγορευμενους για τα δικα του δεδομενα.Ακομη και η παραμικρη μου αμφιβολια πως ονειρευομουν τωρα ειχε διαλυθει....ολα ηταν εκει....αγαπη,παθος,ανακουφιση.Απομακρυνθηκα πρωτη παλευοντας για ανασα.Με κοιτουσε με τα μαυρα ματια του,που παραδοξως ελαμπαν.Δεν το πιστευω πως εισαι εδω....ψιθυρισα χαιδευοντας τα μαλλια του....ειδικα σημερα.

Μου χαμογελασε γλυκα.Σημερα ειναι οντως η μερα τoυ Αγιου Βαλεντινου....Ομως για εμενα δεν εχει καμια σημασια.Σου υποσχομαι πως θα ξοδεψω καθε μερα της υπολοιπης υπαρξης μου κανωντας σε να νιωθεις πως ειναι η μερα των Ερωτευμενων.Τα χειλη του αγγιξαν απαλα τα δικα μου.Κοιμησου τωρα αγαπη μου....Οχι ειπε και σφιχτηκα επανω του.Σου υποσχομαι πως θα ειμαι εδω οταν ξυπνησεις.....για οσο με θελεις εσυ εδω.Ακουμπησα πισω στο μαξιλαρι μου.Μαζεψε την κουβερτα απο κατω και την εβαλε αναμεσα μας καθως ξαπλωσε διπλα μου.Οχι....ειπα και την πεταξα μακρια.Μα θα παγωσεις....μου ειπε μπερδεμενος.Δεν με νοιαζει...μουρμουρισα και στριμωχτηκα οσο πιο κοντα μπορουσα στο στηθος του.Οχι αποψε.....Ακουσα το μελωδικο γελιο του στα αυτια μου και δεν μπορουσα παρα να χαμογελασω κι εγω.....

Η γλυκεια ανασα του σωματος του με εκανε να νιωθω ανακουφιση....κι ηξερα πως ο πονος ειχε φυγει μακρια.Σ'αγαπαω....ψιθυρισε....κι ηδη ενιωθα το σωμα μου να χαλαρωνει....το κρυο δερμα του δεν με ενοχλουσε,λες και αυτο ηταν που χρειαζοταν τοσο καιρο για να κλεισει η πληγη.Μερικες στιγμες αργοτερα αρχισε να μουρμουριζει το νανουρισμα μου....Χαμογελασα ηρεμη...αναπνεοντας βαθια το μεθυστικο του αρωμα μεχρι που αποκοιμηθηκα στην ψυχρη του αγκαλια....Αν αυτο ηταν ονειρο....τοτε ημουν ετοιμη να καλως ορισω το θανατο....γιατι δεν θα υπηρχε λογος να ξανα ξυπνησω ποτε....οχι αν δεν βρισκοταν εκεινος διπλα μου....

Άνοιξα τα ματιά μου και συνηδητοποιήσα που ήμουν. Ήμασταν στο σπιτάκι που μας έκαναν δώρο η Άλις κι η Έσμι λίγες μέρες αφότου, η Μπέλλα είχε γίνει βρικόλακας.
"Ξύπνησες;", της είπα.

Γελάσαμε κι οι δύο.
"Ναι, κι είδα ένα πολύ ωραία όνειρο", ψιθύρισε. Εγώ την κοίταξα με μάτια κόκκινα που προσπαθούσαν να την καταλάβουν. Είχε μάθει να με μπλοφάρει καλά. Κοίταξε για μια στιγμή το, γυμνό μου, στήθος κι είπε.
"Πώς είμαι στην αγκαλιά σου", είπε και κουλουριάστηκε μέσα στα χέρια μου.
Ξαφνικά την απελευθέρωσα και κόλλησα το σώμα μου στο δικό της. Ήμασταν κι οι δύο ολόγυμνοι.

Δύο ώρες αργότερα βρεθήκαμε αγκαλιά να κοιτάζουμε στο άπειρα, ενώ, ο ήλιος ερχόταν προς το μέρος μας και άρχισε να λάμπει το δέρμα μας.
"Μπέλλα...", είπα ξαφνικά, "πώς θα ένιωθες αν ξέχναγα τα γενέθλιά σου;"
"Χμ.........Δηλαδή αν ξέχναγες την χθεσινή μέρα", είπε με προσβεβλημένο ύφος.
Εγώ γούρλωσα τα μάτια, για μια στιγμή κι ύστερα θυμήθηκα.
"Είναι 11 Φεβρουαρίου..."

"Χα", με διέκοψε, "το'χαψες", και γέλασε, "το ξέρεις πως σε 3 μέρες θα είναι ο Βαλεντίνος;"
Εγώ την κοίταξα με περηφάνια. Το χαμόγελό της άξιζε πολλά για μένα. Για να είναι μαζί μου για πάντα τα άφησε όλα. Τον Τσάρλι, την Ρένε, την ζωή της...Φωνές διέκοψαν τις σκέψεις μου κι όπως φαίνεται και της Μπέλλα.
"Έντουαρντ", άκουσα μια γυναικεία φωνή, "Μπέλλα!"
Η Έσμι.

"Ερχόμαστε", φώναξα.
Ντυθήκαμε και κατεβήκαμε κάτω. Η Έσμι κι η Ρόζαλι - με την Ρένεσμι αγκαλιά - ήταν ακριβώς έξω από την πόρτα.
"Λέγαμε να πάμε για κυνήγι", είπε η Έσμι.
"Πεινάει", είπε η Ρόζαλι κι έσκυψε το κεφάλι της στη Ρένεσμι για να μας δείξει, προληπτικά, ποιόν εννοούσε.

Η Μπέλλα με κοίταξε με βλέμμα απορημένο.
"Τί λες; Πάμε; Θα έχει πλάκα", είπε και χαμογέλασε με ένα αστραφτερό χαμόγελο.
Η Ρένεσμι γέλασε κι η Μπέλλα της έκλεισε το μάτι παιχνιδιάρικα.
"Ναι, εντάξει. Γιατί όχι;", ρώτησα ρητορικά κι έψαχνα ένα λόγο για να έλεγα όχι άλλα δεν βρήκα. Η πραγματικότητα ήταν πως ήθελα κι εγώ και χάρηκα που δεν βρήκα αιτία για ν'αρνηθώ.

Αφού πήγαμε για κυνήγι, είκοσι ολόκληρες ώρες, επιστρέψαμε σπίτι. Είπαμε στην Έσμι και την Ρόζαλι να μείνουν. Πράγμα που εμένα δεν μου άρεσε καθόλου. Η Ρόζαλι ήλπιζα να κάνουμε "τρελίτσες", όπως σκεφτόταν.
"Ρόζαλι", είπα και γρύλισα μόλις σκέφτηκε την λέξη "τρελίτσες".
"Καλά, καλά", είπε και χαμογέλασε.

Η Μπέλλα πρότεινε να φωνάξουμε και την υπόλοιπη οικογένεια κι εγώ συμφώνησα. Δεν ήθελα να την στεναχωρήσω ή να την απογοητεύσω ούτε στο ελάχιστο. Ειδικά τώρα με την έκπληξη που της ετοίμαζα...
Τις σκέψεις μου διέκοψε ο Κάρλαιλ.
"Ήρθαμε...", είπε κι έσκασε ένα στραβό χαμόγελο.
Εγώ του ανταπέδωσα το χαμόγελο, όπως κι η Μπέλλα κι η Έσμι (η οποία πήγε στην πόρτα και τον καλοδέχθηκε).

Περάσαμε εκεί το βράδυ. Στο τζάκι με μια κουβέρτα όλοι να λέμε ιστορίες απ'το παρελθόν μας.
Η Ρόζαλι είπε για την ιστορία της όταν άρχισε να γίνετε πλούσια.
"..κι έτσι ξεπέρασα την φτώχεια κι έγινα δυναμική", είπε κι ανασήκωσε τον ένα ώμο και γελώντας παρηγορητικά.

Η Έσμι μίλησε για τον πρώτο της έρωτα στο σχολείο, η Μπέλλα για την παιδική της ηλικία, όταν ντρεπόταν να πάει στο μπαλέτο, ο Κάρλαιλ για την πρώτη του εγχείριση, ο Έμετ για την πρώτη φορά που έκανε...
"Έλα...!", αντίδρασε η Ρόζαλι μόλις ο Έμετ τελείωσε, "ζηλεύω...Ήθελα να ήμουν εγώ η πρώτη"

"Αυτή δεν είναι η κλασική Ρόζαλι, αλλά, ένα αντίγραφο της Άλις"
"Ει", είπε η Άλις, με βλέμμα δήθεν προσβεβλημένο ύφος.
Συνέχισε ο Τζάσπερ με το πως αντέδρασε την πρώτη φορά που χρησιμοποίησε το χάρισμά του κι ύστερα εγώ με την πρώτη φορά που ήπια αίμα ανθρώπου.
"Ήταν απαίσιο", είπα κι όλοι με κοίταξαν περίεργα, "όταν σταμάτησα", πρόσθεσα κι εκείνοι κατάλαβαν, "σκότωσα έναν αθώο άνθρωπο".

Όταν ο Έμετ έκανε την απροσεξία να ρωτήσει την Άλις η Έσμι τον αγριοκοίταξε.
Η Ρόζαλι, η Μπέλλα κι η Έσμι πήραν ένα παρηγορητικό ύφος, ενώ, η Άλις δεν κατάλαβε γιατί.

"Ηρεμήστε. Ήταν μόνο 17 χρόνια. Είμαι 53 ετών",είπε και πήρε ένα ύφος, ενώ, σκέφτηκε: έλεος κι εγώ χασκογέλασα. Με κοίταξαν όλοι κι η Άλις με αγριοκοίταξε.
Έντουαρντ μην το πεις σ'έφαγα
Εγώ είπα μ'ένα χαμόγελο.
"Μυστικό του κράτους".

Την επόμενη μέρα η Άλις πήγε την Μπέλλα στο δάσος, δήθεν, για κυνήγι.
"Πώς αισθάνεσαι πού αύριο είναι Βαλεντίνος; Έχετε κανονίζει τίποτα με τον Εντουα..."
"Σσσσς", διέκοψε η Μπέλλα, "Λοιπόν δεν ξέρω αν θα θυμηθεί τίποτα άλλα..", κάτι διέκοψε τις σκέψεις τις Άλις και τότε κατάλαβα. Η Μπέλλα έβαλε ασπίδα στην Άλις.
Την επόμενη μέρα περίμενα την Μπέλλα στο σπιτάκι για ένα ευτυχισμένο Βαλεντίνο.΄Ολη την ημέρα έκανα σαν να είχα ξεχάσει την ημέρα. Είχαμε κι επέτειο...Τότε πρωτοφιληθήκαμε στο σπίτι της, Γέλασα με την ανάμνηση αυτή. Μα...πού είναι η Μπέλλα; Γιατί αργεί τόσο; Σε λίγο θα ερχόντουσαν όλοι. Ακόμη κι ο Τζέικομπ. Ήμουν τόσο απορροφημένος στις σκέψεις μου που δεν άκουσα όλων των άλλων.

Μπήκαν όλοι μέσα στο σπίτι δώρα.
"Τί είναι αυτά; Άγιος Βαλεντίνος είναι όχι Χριστούγεννα", είπα.
Γέλιο ακολούθησε.
"Λοιπόν; Πού είναι η Μπέλ..;", η Άλις σταμάτησε την φράση της κι έπεσε στο πάτωμα. Το δώρο της έπεσε λίγους πόντους δεξιά της.

"Η...η...Μπέλλα..είναι..ν..", και μετά ξέσπασε σε λυγμούς χωρίς δάκρυα.
Είδα στο μυαλό της την Μπέλλα γυμνή να βγαίνει στην πλατεία και να δείχνει το σώμα της. Αυτό μου θύμισε εμένα. Το επόμενο που είδα δεν μ'άρεσε καθόλου. Η Μπέλλα με κομμένο το κεφάλι και τα υπόλοιπα κομμάτια της να καίγονται.
Το επόμενο που σκέφτηκα είναι το γιατί, αλλά, δεν άργησα να μάθω. Είδα στο μυαλό της Άλις. Ότι με κράτησε έξω από την ασπίδα.

"Η αλήθεια είναι πως με θλίβει που δεν θυμάται ότι η μέρα είναι των ερωτευμένων. Ασχολείται μόνο με τον Κάρλαϊλ και τον Άρο. Κανονίζουν να συναντηθούν το Πάσχα και να κάνουν μαζί Ανάσταση", είχε πει όταν με έκλεισε έξω από την ασπίδα της.
Η Άλις χασκογέλασε: "Ποτέ δεν ξέρεις"

Η Μπέλλα την κοίταξε ύποπτα κι είπε: "Ξέρεις κάτι που δεν ξέρω;"
"Ξέρω πολλά που δεν ξέρεις", είπε η Άλις και γέλασαν.
Ύστερα οι σκέψεις σβήστηκαν και αφοσιώθηκαν μόνο στο κομμένο κεφάλι της.
Δεν με κράτησαν τα πόδια μου και γονάτισα.
"Πού είναι η μαμάκα;", είπε η Ρένεσμι χαμογελαστά.
"Μπέλ-λα", είπα και σωριάστηκα στο πάτωμα.

Στεκόμουν για άλλη μια φορά κοντά στον γυάλινο τοίχο και παρακολουθούσα τον ήλιο να αφήνει τον ουρανό.

Το παιχνίδι των χρωμάτων με τα σύννεφα με φόντο το χιονισμένο δάσος δημιουργούσε ένα πανέμορφο τοπίο, το οποίο όμως ήταν λες και δεν υπήρχε μπροστά στα μάτια μου. Άλλη μια δύση, άλλη μια μέρα της ζωής μας που φεύγει καθώς εμείς οδεύουμε προς τον χαμό, προς το τέλος.

Συχνά αναρωτιόμουν πόσο χρόνο μας είχαν αφήσει εκείνοι, ήταν γνωστό ότι οι Βολτούρι ταχτοποιούσαν όσο το δυνατόν πιο σύντομα τις υποθέσεις τους, αλλά αυτή την φορά είχαν καθυστερήσει.

Προφανώς το ότι έρχονταν όλοι για να μας εξοντώσουν τους καθυστερούσε σημαντικά δίνοντας σε εμάς λίγες μέρες ζωής ακόμα.

Οι μέρες αυτές περνούσαν αργά και βασανιστικά καθώς όλοι νιώθαμε το τέλος της ζωής μας να πλησιάζει αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι η σημερινή μέρα είχε κάτι το διαφορετικό, αν και δεν μπορούσα να καταλάβω τι ακριβώς ήταν αυτό.
Ο Έντουαρντ είχε εξαφανιστεί εδώ και κάτι ώρες, πρέπει να έφυγε όση ώρα εγώ έπαιζα με την Ρενέσμι, και κανείς δεν μου έλεγε που είχε πάει.

«Μην ανησυχείς, απλά κανονίζει μια δουλίτσα» μου είχε πει χαμογελώντας ελαφρά η Έσμι από την πολυθρόνα του καθιστικού, όταν όρμησα μέσα ρωτώντας την πανικόβλητη για το που ήταν εκείνος.

Παρόλο που ο τόνος της φωνής της ήταν καθησυχαστικός εγώ δεν μπόρεσα να ηρεμήσω. Σε αυτή την κατάσταση που βρισκόμασταν, κάθε μέρα πλησιάζαμε ένα βήμα περισσότερο στον θάνατο, με πονούσε αφόρητα το να αποχωρίζομαι τον Έντουαρντ έστω και για λίγα λεπτά, δεν υπήρχε χρόνος για χάσιμο, για την ακρίβεια δεν υπήρχε καν χρόνος, υπήρχαν απλά μέρες που μετρούσαν αντίστροφα προς το τέλος.
«Που είναι ο μπαμπάς ε;» ρώτησα απελπισμένα την Ρενέσμι που έπαιζε στην αγκαλιά μου με ένα από τα σερβίτσια της Έσμι.

Όταν η Ροζαλί και ο Έμετ μου έδωσαν την ίδια απάντηση που είχα πάρει και πριν στράφηκα προς εκείνη με την ελπίδα ο Έντουαρντ να της είχε αποκαλύψει κατά τύχη τις σκέψεις του.

Ο Έντουαρντ και η Ρενέσμι μιλούσαν μα τις ώρες μεταξύ τους, εκείνος με λόγια και εκείνη με εικόνες, ίσως να της είχε πει κάτι πριν φύγει.
Εκείνη απλά με κοίταξε με μάτια που έλαμπαν και ύστερα χαμογελώντας πονηρά μου είπε «Έχει μια δουλειά».

Δεν το πίστευα, ήταν λες και όλοι είχαν συνεννοηθεί μεταξύ τους για να κρατήσουν μυστικό, ότι και αν ήταν αυτό που έκανε σήμερα ο Έντουαρντ, από εμένα.
Εν το μεταξύ σήμερα και όλοι οι υπόλοιποι μέσα στο σπίτι φέρονταν κάπως περίεργα. Η Ροζαλί την περισσότερη ώρα της ημέρας την πέρασε στην αγκαλιά του Έμετ, ήταν απίστευτο αλλά συνεχώς ζαχάρωναν.

Ενώ η Έσμι και ο Κάρλαιλ κινούνταν συνεχώς ο ένας δίπλα στον άλλον και συχνά τους έπιανα να ανταλλάσουν βλέμματα γεμάτα νόημα.

Η μόνη εξήγηση που μπορούσα να δώσω στην περίεργη αυτή συμπεριφορά ήταν ότι πιθανότατα επειδή ο χρόνος που μας απέμενε ήταν λίγος ήθελαν να νιώσουν ο ένας πιο κοντά στον άλλον και ήταν απόλυτα λογικά αυτό κι εγώ έτσι ένιωθα, ήθελα να είμαι κολλημένη πάνω στον Έντουαρντ όσο το δυνατόν περισσότερο.

Όταν λίγο αργότερα ήρθε ο Τζέικομπ , αφού άλλαξε σκοπιά με τον Σέθ θέλοντας να περάσει λίγο χρόνο της ημέρας με την Ρενέσμι όπως έκανε πάντα, του έκανα την ίδια ερώτηση ελπίζοντας αυτή την φορά σε διαφορετική απάντηση.

«Δεν μου είπε φυσικά που θα πήγανε η βδέλλα σου, αλλά κάπου πάει το μυαλό μου…» είπε χαμογελώντας πονηρά ενώ έδειχνε με το βλέμμα του τον Έμετ και την Ροζαλί που βρίσκονταν στην άκρη του δωματίου.

Εκείνος την κρατούσε σφιχτά ενώ εκείνη είχε βυθίσει τα δάχτυλα της στα μαλλιά του τραβώντας τον πιο κοντά της καθώς έφευγαν βιαστικά από το δωμάτιο.
«Ε ναι, τι σχέση έχει αυτό με την εξαφάνιση του Έντουαρντ;» του πέταξα παραξενεμένη.

Εκείνος αντί για απάντηση μου έριξε ένα ειρωνικό βλέμμα και έπειτα έστρεψε πάλι την προσοχή του στην Ρενέσμι που τώρα του χαμογελούσε γλυκά δείχνοντας του μια ζαχαριέρα που είχε καταφέρει να κάνει ένα με το πάτωμα.

Για μια στιγμή ένιωσα σαν ηλίθια, σαν να αγνοούσα κάτι το προφανές, αλλά όσο και αν έσπαγα το κεφάλι μου δεν μπορούσα να βρω τι ήταν αυτό.

Αρκετή ώρα μετά, αφού ο Τζέικομπ είχε φύγει για να επιστρέψει στο πόστο του κι εγώ είχα βάλει την Ρενέσμε για ύπνο, η Ροζαλί για κάποιο λόγο είχε επιμείνει να την βάλω να κοιμηθεί στο δωμάτιο του Έντουαρντ, η Έσμι ήρθε και κάθισε δίπλα μου στον καναπέ.

«Γλυκιά μου ο Έντουαρντ σε περιμένει στο σπίτι σας, πήγαινε να τον βρεις.» μου είπε χαμογελώντας ενώ εγώ έφυγα κατευθείαν τρέχοντας προς το σπίτι χωρίς να την ρωτήσω το παραμικρό.

Η ανάγκη μου να τον δω, να τον έχω ξανά μέσα στην αγκαλιά μου ξεπερνούσε οποιαδήποτε άλλη επιθυμία εκείνη την στιγμή.

Μόλις έφτασα επιτέλους και άνοιξα την πόρτα έμεινα με ανοιχτό το στόμα και κοκάλωσα λίγα βήματα πιο πέρα από το κατώφλι.

Ήταν πανέμορφα, ο χώρος ήταν γεμάτος με εκατοντάδες δροσερά κόκκινα τριαντάφυλλα που ευωδίαζαν τον αέρα, παντού υπήρχαν λευκά κεριά που φώτιζαν απαλά τον χώρο ενώ οπού και αν γυρνούσες έβλεπες μικρές και μεγάλες καρδιές και πολλά μικρά χαριτωμένα αρκουδάκια με την ίδια λέξη πάντα πάνω τους, σ’ αγαπώ.
Στην μέση του δωματίου στεκόταν ο Έντουαρντ, ο δικός μου Έντουαρντ και ήταν πιο όμορφος από ποτέ.

Τα μαλλιά του ήταν ανακατεμένα από τον αέρα, ενώ μικρές νιφάδες χιονιού υπήρχαν ακόμα πάνω τους, το αγαπημένο μου στραβό χαμόγελο του ήταν εκεί ενώ στα μάτια του υπήρχε αυτή η φωτιά που πάντα λάτρευα και που τώρα είχε γίνει μόνο μια λέξη, σ’ αγαπώ…

«Χρόνια μας Πολλά Αγάπη μου» μου είπε γλυκά ενώ εγώ εκείνη την στιγμή συνειδητοποιούσα τι ήταν αυτό που αγνοούσα όλη μέρα, ήταν η γιορτή των ερωτευμένων, η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου.

Στην αρχή σκέφτηκα πόσο άσκοπο θα ήταν να γιορτάσουμε τώρα, την στιγμή που μας έμενε λίγος χρόνος ζωής ακόμα, έπειτα όμως συνειδητοποίησα πόσο το είχαμε ανάγκη αυτό, πόσο είχαμε ανάγκη μια τελευταία επέτειο.

Έπεσα πάνω του ενώ το στήθος μου τρανταζόταν από λυγμούς και τον φίλησα με πάθος, όμοιο με φωτιά που μπορούσε να κάψει τα πάντα στο πέρασμα της. Εκείνος με έκλεισε σφιχτά στην αγκαλιά του και χαθήκαμε σε ένα φιλί χωρίς αρχή και τέλος.
«Σε αγαπώ ψυχή μου» μου είπε όταν τα χείλη του σταμάτησαν να καίνε τα δικά μου.
Τώρα το μέτωπο του ακουμπούσε στο δικό μου, ενώ με το ένα του χέρι κρατούσε τρυφερά το πρόσωπο μου, τα μάτια μου χάνονταν μέσα στις δύο χρυσαφένιες λίμνες των δικών του ματιών, κάθε φορά που με κοιτούσε έτσι ένιωθα σαν να πέθαινα και να ξαναγεννιόμουν από την αρχή.

«Σε αγαπώ» ψιθύρισα ενώ έπαιρνα το χέρι του από το πρόσωπο μου και το φιλούσα.
Εκείνος έπιασε το χέρι μου και έβαλε το άλλο του χέρι στην μέση μου προκαλώντας ρίγη στην ραχοκοκαλιά μου και έπειτα αρχίσαμε να κινούμαστε μαζί στον ρυθμό της απαλής μουσικής που πλημμύριζε το δωμάτιο.

«Αλήθεια, θυμάσαι πως ξεκίνησαν όλα;» με ρώτησε κάποια στιγμή χαμογελώντας ενώ με παρέσερνε με τα βήματα του προς το τραπεζάκι του καθιστικού.

Εκεί υπήρχε ένα άλμπουμ με χρυσές λεπτομέρειες πάνω σε μαύρο φόντο και στο κέντρο του ένα περίτεχνα ζωγραφισμένο μήλο που το κρατούσαν δύο κατάλευκα χέρια.

«Άνοιξε το» ψιθύρισε ο Έντουαρντ που βρισκόταν πίσω μου με τα χέρια του σφιχτά τυλιγμένα γύρω από την μέση μου.

Με αργές κινήσεις έλυσα την κόκκινη κορδέλα που υπήρχε στο πλάι και άνοιξα το άλμπουμ. Γυρνώντας αργά τις σελίδες κοιτούσα έκπληκτη μην μπορώντας να πιστέψω αυτό που έβλεπα.

Είδα τον εαυτό μου να κάθεται στην τραπεζαρία στο εστιατόριο του σχολείου δίπλα στην Τζέσικα, πιθανότατα πρέπει να ήταν μια από τις πρώτες μέρες στο σχολείο γιατί ήμουν αρκετά μαζεμένη και κλεισμένη στον εαυτό μου.

Στην επόμενη φωτογραφία ήμουν πάλι εγώ που περίμενα τον Έντουαρντ την βραδιά του χορού, ντυμένη με το όμορφο γαλάζιο μου φόρεμα και τα λουλούδια να στολίζουν τα μαλλιά μου έπαιζα αφηρημένα με την δαντέλα του φορέματος μου.
Έπειτα είδα τις φωτογραφίες που είχα βγάλει εγώ η ίδια πριν εκείνος αποφασίσει να φύγει από την ζωή μου, είδα εκείνη που μου χαμογελούσε με το αγαπημένο μου στραβό χαμόγελο και αυτή που είχαμε βγάλει μαζί και που τόσο άτσαλα είχα τσακίσει στην μέση για να βλέπω μόνο εκείνον.

Είδα εμένα να φτιάχνω αφηρημένα τα μαλλιά μου στην τελετή της αποφοίτησης, τόσο μελαγχολική και τόσο χαμένη χωρίς εκείνον στο πλευρό μου, να διαβάζω την «Υπερηφάνεια και Προκατάληψη» ξαπλωμένη στον κήπο του σπιτιού του Τσάρλι με το δαχτυλίδι των αρραβώνων μας να λαμπιρίζει στο δάχτυλό μου.

Είδα τις φωτογραφίες του γάμου μας, τον αθάνατο σύζυγο μου να στέκεται δίπλα μου με μάτια που έλαμπαν από χαρά και εμένα να ακτινοβολώ από ευτυχία στο πλευρό του, είδα τον εαυτό μου στο νησί Έσμι να κοιτάζω αφηρημένα τα κύματα που έσκαγαν στα βράχια με φόντο ένα εκπληκτικό ηλιοβασίλεμα.

Στην επόμενη φωτογραφία ήμουν καθισμένη στον καναπέ του σπιτιού των Κάλεν με το δεξί μου χέρι τοποθετημένο πάνω στην παραφουσκωμένη κοιλιά μου, την οποία κοιτούσα προστατευτικά, πιθανότατα ήταν εκείνη η περίοδος που έπινα αίμα γιατί τα μάγουλα μου είχαν ένα ροδοκόκκινο χρώμα.

Δίπλα ήταν μια φωτογραφία της Ρενέσμι , πρέπει να είχε τραβηχτεί λίγες μέρες μετά την γέννηση της γιατί ήταν αρκετά μικροσκοπική και τυλιγμένη με μια μάλλινη ροζ κουβερτούλα.

Τελευταία ήταν μια φωτογραφία που είχαμε τραβήξει πρόσφατα,
Εγώ ως αθάνατη αυτή την φορά με τον Έντουαρντ στο πλευρό μου και την Ρενέσμι στην αγκαλιά μου παίζαμε με το χιόνι στον κήπο του σπιτιού των Κάλεν χαμογελώντας στην Έσμι πίσω από τον φακό.

Ήταν απίστευτο, όλη η ζωή μας ήταν εκεί αποτυπωμένη σε αυτές τις σελίδες. Καθώς κάθε φωτογραφία έφερνε στο μυαλό μου αμέτρητες αναμνήσεις άρχισα να τραντάζομαι πάλι από λυγμούς.

«Τραβούσες κρυφά φωτογραφίες με εμένα;» τον ρώτησα έκπληκτη.

«Τις ώρες που βρισκόμουνα μακριά σου το μόνο που ήθελα ήταν να σε κοιτάω» μου ψιθύρισε φιλώντας με τρυφερά ενώ περνούσε στον λαιμό μου ένα κόσμημα.

Το πήρα ανάμεσα στα δάχτυλα μου και το κοίταξα προσεχτικά, ήταν μια διαμαντένια καρδιά σαν και εκείνη που υπήρχε στο βραχιόλι που μου είχε χαρίσει τόσο καιρό πριν, μόνο που αυτή ήταν δέκα φορές μεγαλύτερη. Ήταν πραγματικά πανέμορφη, την παρατηρούσα καθώς λαμποκοπούσε στο φώς των κεριών κρεμασμένη από την ασημένια της αλυσίδα. Ήταν παράξενο αλλά ένιωσα σαν να μου έδινε την καρδιά του για δεύτερη φορά.

Ξέροντας ότι θα ήταν ανώφελο να διαμαρτυρηθώ που για μια ακόμα φορά ξόδεψε κυριολεκτικά μια περιουσία για το δώρο μου, γύρισα πήρα το πρόσωπο του στα χέρια μου και τον φίλησα αχόρταγα.

«Δεν θέλω να σε χάσω ζωή μου… δεν θέλω το παραμύθι να τελειώσει εδώ» κατάφερα να του πω ανάμεσα σε λυγμούς χωρίς δάκρυα ενώ τα χέρια μας μπλέκονταν μεταξύ τους με τις βέρες να λαμπιρίζουν αμυδρά στο μισοσκόταδο, δύο ψυχές δεμένες μεταξύ τους μέχρι την αιωνιότητα.

«Χωρίς εσένα είμαι νεκρός… είσαι τα πάντα για μένα» είπε χαϊδεύοντας το μάγουλο μου.
«Δεν θα τελειώσουν όλα έτσι, όχι δεν το πιστεύω αυτό. Εμείς θα ζήσουμε για πάντα, αυτή η αγάπη θα ζήσει για πάντα…»

«Πώς…» πήγα να τον ρωτήσω έκπληκτη αλλά εκείνος με διέκοψε δείχνοντας μου με το βλέμμα ενώ με έσφιγγε πάνω του και άρχισε να με φιλάει επίμονα βάζοντας μου φωτιά.

Πριν παραδοθούμε ολοκληρωτικά στο πάθος έριξα μια ματιά προς την κατεύθυνση που μου είχε υποδείξει, το μικρό ξύλινο τραπεζάκι που υπήρχε δίπλα στο παράθυρο.
Το φώς του φεγγαριού έπεφτε πάνω σε μια σκακιέρα στην μέση της οποίας βρισκόταν ένα πιόνι, η λευκή βασίλισσα…

Ένας δυνατός δυσοίωνος ήχος σχισίματος ακούστηκε στο πίσω μέρος του τζιν της Μπέλλα καθώς άλλαζε θέση στη διχάλα του δέντρου, σε μια προσπάθεια να έχει μια καλύτερη θέα του πύργου.

<< Αυτά παθαίνεις όταν μπαίνεις παράνομα σε ξένη ιδιοκτησία ...! >>
Επέπληξε τον εαυτό της με ένα μελαγχολικό χαμόγελο. Και παρ’ όλο που ήταν περίεργη να μάθει την έκταση της ζημιάς, δεν τόλμησε να αφήσει τον κορμό του δέντρου για να κοιτάξει. Ήδη ένιωθε ότι η ισορροπία της ήταν αρκετά επισφαλής, έτσι όπως ήταν κουρνιασμένη ανάμεσα στα κλαδιά.

Το σκαρφάλωμα πάνω σε δέντρα σίγουρα δεν ήταν η ειδικότητα της. Πότε δεν της άρεσαν ιδιαίτερα τα ύψη. Σκέψου να την έβλεπε από μια πλευρά ο Τσάρλι.

Ένα αυθόρμητο γέλιο βγήκε από τα χείλη της μ΄αυτή τη σκέψη. Ο πατέρας της πάντα προσπαθούσε να την αποτρέπει από επικίνδυνες καταστάσεις, επικίνδυνες γι΄αυτή όχι για όλους, αφού από μικρή τραβούσε τα ατυχήματα σαν μαγνήτης. Αλλά τουλάχιστον οι προσπάθειες της δεν είχαν πάει χαμένες. Είχε πετύχει αυτό που ήθελε – μια έξοχη θέα του πύργου, καθώς τον κοίταζε από την πλεονεκτική θέση της στις παρυφές του δάσους.

Ώστε αυτός ήταν ο πύργος Αμποτσντέιλ, για τον οποίο είχε ακούσει τόσα πολλά, το σκηνικό για όλες τις μαγικές ιστορίες της αδερφής της γιαγιάς της, της θείας Τζούλιας και ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακός απ΄ οτι τον περίμενε.

Σταμάτησε μια στιγμή για να τον θαυμάσει, αφήνοντας το βλέμμα της να πλανηθεί στους πυργίσκους του, στους παμπάλαιους τοίχους, τους σκεπασμένους με κισσό, τα παλιά πέτρινα στηθαία και τα παράθυρα με τα ταγιαρισμένα κρύσταλλα που αστραφτοκοπούσαν στο απαλό φώς του χειμωνιάτικου ήλιου του Γιορκσάιρ. Έλπιζε να πείσει τους ιδιοκτήτες να την αφήσουν να ρίξει μια ματιά τριγύρω. Ίσως ακόμα και στο εσωτερικό του πύργου. Έτσι θα μπορούσε να βγάλει και τις φωτογραφίες που είχε υποσχεθεί να χαρίσει στη θεία Τζούλια για την ημέρα του αγίου Βαλεντίνου.


Εκείνη τη στιγμή ήταν που ακούστηκε ένα θρόισμα κάπου πίσω της. Ξαφνιασμένη η Μπέλλα γύρισε να κοιτάξει με αποτέλεσμα να ξαναπιαστεί το τζίν της στα κλαδιά και να ακουστεί για άλλη μια φορά ο ήχος από το ύφασμα που σχιζόταν. Αλλά αυτή τη φορά η Μπέλλα δεν έδωσε σημασία. Όλη η προσοχή της ήταν στραμμένη αλλού. Γιατί προς το μέρος της ερχόταν ένας άντρας με καστανοκκόκινα μαλλιά, καβάλα σε ένα άλογο. Και παρ΄όλο που δεν μπορούσε να δει το πρόσωπο του μια και τον κοίταζε από ψηλά. Υπήρχε κάτι σ΄αυτόν που έκανε το βλέμμα της να μένει καρφωμένο πάνω του σαν μαγνήτης.

Ίσως ήταν ο τρόπος που καθόταν τόσο ίσια στη σέλλα. Με τα πόδια του να στηρίζονται άνετα στους αναβολείς και τους δυνατούς μηρούς του να σφίγγονται ελαφρά στα πλευρά του μαύρου αλόγου. Ή ίσως ήταν οι φαρδιοί μυώδεις ώμοι του κάτω από το σκούρο μπλε πουλόβερ ...Γεγονός πάντως ήταν ότι είχε έναν αέρα που έστελνε παράξενα ρίγη να διαπεράσουν τη ραχοκοκαλιά της και την έκανε να λαχταράει να τον κοιτάξει στο πρόσωπο.

<< Ανόητη ! >> Επέπληξε τον εαυτό της. Αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που πρέπει να θέλεις. Το καλύτερο που θα μπορούσε να συμβεί είναι να μη σε προσέξει καν, έτσι ώστε να μπορέσεις να φύγεις από δω χωρίς να σε δει κανείς.
Ξαφνικά ο αναβάτης σταμάτησε και τράβηξε τα χαλινάρια απότομα καθώς το βλέμμα του έπεσε στο έδαφος, κάτω από το δέντρο της Μπέλλα.

Η Μπέλλα ζάρωσε. Ήξερε τι είχε προσέξει. Είχε αφήσει τη τσάντα της και το μπουφάν της εκεί κάτω για να μπορέσει να σκαρφαλώσει στο δέντρο.

<< Όποιος κι αν είσαι, καλά θα κάνεις να κατέβεις να μαζέψεις τα πράγματα σου! >> Καθώς μιλούσε με μια φωνή βαθιά και αρρενωπή, σήκωσε το κεφάλι του αργά να την κοιτάξει. << Πότε δεν ξέρεις πόσοι κλέφτες και παραβάτες ξένης ιδιοκτησίας μπορεί να υπάρχουν τριγύρω >>

Εκείνη τη στιγμή, καθώς τα βλέμματα τους συναντιόνταν, η Μπέλλα ένιωσε ένα κύμα έντονων συναισθημάτων να την κατακλύζει. Ήξερε ότι εκείνος θα είχε ένα δυνατό πρόσωπο, με πονηρά και έξυπνα μάτια και κάτι παραπάνω από μια απλή δόση αλαζονείας σ΄αυτά, αλλά δεν ήταν προετοιμασμένη για τη δυνατή, σμιλεμένη ομορφιά του. Ούτε για τον έντονο μαγνητισμό εκείνων των χρυσαφένιων ματιών με τις μακριές βλεφαρίδες.

Μια ξαφνική ζαλάδα την χτύπησε...τόση ώρα είχε ξεχάσει να αναπνεύσει. Δεν ήξερε γιατί αλλά ήταν σίγουρη ότι έδινε την εντύπωση κάποιας εντελώς ηλίθιας, καθώς καθόταν εκεί, κοιτάζοντας τον με ανοιχτό το στόμα σαν να ήταν ανήμπορη να μιλήσει. Βιαστικά έκανε μια προσπάθεια να συνέλθει.

<< Ορίστε; >> Μουρμούρισε , χωρίς να καταφέρει να κάνει τη φωνή της να μην τρέμει.
Τα χρυσαφένια μάτια μισόκλεισαν. << Είπα κλέφτες και παραβάτες ξένης ιδιοκτησίας, αν και υποθέτω ότι υπάρχει μόνο ένας τέτοιος.>> Η Μπέλλα ένιωσε ένα κέντρισμα ανησυχίας.

<< Στην πραγματικότητα δεν παραβίασα ξένη ιδιοκτησία. Απλώς θαύμαζα τον πύργο. >>
<< Αλήθεια; Λοιπόν αν ξεμπέρδεψες με το να τον θαυμάζεις >> πρόσθεσε υψώνοντας το φρύδι του, << ίσως θα ήταν καλύτερα να κατέβεις και να μου δώσεις μερικές εξηγήσεις, δεν νομίζεις ;>>

<< Δεν υπάρχει στην πραγματικότητα τίποτα να εξηγήσω.>> Ποιός είναι αυτός; ρώτησε τον εαυτό της καθώς κρατώντας ακόμα τον κορμό του δέντρου, κοίταζε ανήσυχα προς το έδαφος και αναρωτιόταν πως στην ευχή θα κατέβαινε.

<< Κοίτα, λυπάμαι που μπήκα χωρίς άδεια, αλλά σου υπόσχομαι ότι δεν έκανα τίποτα κακό. >>

Του είπε απολογητικά, ενώ ταυτόχρονα άπλωσε δοκιμαστικά το πόδι για να βρει κάπου να πατήσει. Ο άγνωστος πάνω στο άλογο του ακόμα, την παρακολούθησε που κατέβηκε με μεγάλη προσοχή πέντε δέκα πόντους.

<< Όπως σου είπα το μόνο που έκανα ήταν να θαυμάσω τον πύργο. >>

<< Δεν σου έχουν μάθει να διαβάζεις; Υπάρχουν μερικές μεγάλες ταμπέλες κατά μήκος του δάσους, που προειδοποιούν τον κόσμο να μη πατήσει το πόδι του πέρα απ΄αυτή την περίμετρο. Και τους προειδοποιούν επίσης ότι, αν κάνουν κάτι τέτοιο θα διωχτούν ποινικά.>> Το βλέμμα του την προκάλεσε. << Δεν τις είδες αυτές τις ταμπέλες;>>

Η Μπέλλα έγνεψε το κεφάλι σε μια ακόμη συγνώμη. << Ναι, τις είδα. Είδα μια απ΄αυτές, αλλά ήθελα να δω τον πύργο και...>>

<< Και προτίμησες να τις αγνοήσεις. >>

<< Ήταν για πέντε λεπτά μόνο! Δεν μπορείς να δεις τον πύργο απ΄ το δρόμο. Και εν πάση περιπτώσει, είμαι μόλις δυο μέτρα μέσα από τον περιμετρικό φράκτη. Είμαι μίλια μακριά από τον πύργο και δεν έκανα κανένα κακό! >>

<< Έτσι λες! >> Την κοίταξε ασυγκίνητος από το ξέσπασμα της. << Αλλά γιατί να σε πιστέψω, δε θαύμαζες απλώς τον πύργο, είχες μια μηχανή και τραβούσες φωτογραφίες. Αυτή δεν προσπαθείς να κρύψεις τόση ώρα; >>

<< Δεν προσπαθώ να την κρύψω, και δεν έβγαλα φωτογραφίες...δεν είχα τον χρόνο να βγάλω! >> Διαμαρτυρήθηκε.

<< Λοιπόν τι άλλο κρύβεις;>>Είπε αγνοώντας τα λόγια της. << Αν δεν έκρυβες κάτι, δεν θα ήσουν ακόμα πάνω σ΄αυτό το δέντρο! >> Καθώς μιλούσε έγειρε από τη σέλα του, κατέβηκε από το άλογο και στάθηκε ακριβώς από κάτω.

<< Αυτό είναι γελοίο. Είσαι παρανοϊκός δεν κρύβω τίποτα. >>

<< Κατέβα πρώτα από εκεί πάνω και μετά θα δούμε αν είναι αλήθεια όσα λες.>> Και με μια σβέλτη κίνηση έσκυψε και μάζεψε τα πράγματα της από το έδαφος.

<< Πώς τολμάς; Τράβα τα χέρια σου από τα πράγματα μου! >>

Ο ξαφνικός θυμός από το θράσος του έστειλε ένα κύμα αδρεναλίνης να ξεχυθεί μέσα της. Στη στιγμή ξέχασε τους φόβους της για τα ύψη και κατέβαινε από το δέντρο έρποντας και γλιστρώντας. Όμως τόση ώρα χωρίς μπουφάν και με γυμνά χέρια , τα μέλη της είχαν μουδιάσει.

Άτσαλα άρχισε να γλιστράει προς τα κάτω, για να προσγειωθεί τελικά στο βουναλάκι από κάτω.

Ίσιωσε το κορμί της και όρμησε προς το μέρος του, προσπαθώντας να του αρπάξει τα πράγματα της.

<< Δώσε μου αμέ..>>
Η φράση της κόπηκε στη μέση όταν ένιωσε τον αστράγαλό του δεξιού ποδιού της να γυρίζει. Μια κραυγή πόνου της ξέφυγε καθώς προσγειωνόταν για μια ακόμη φορά στο έδαφος. Για λίγα λεπτά ένιωθε μόνο ένα σούβλισμα στον αστράγαλο της και ένα αίσθημα αναγούλας να ανεβαίνει στον λαιμό της. Αμέσως μετά δύο ζεστά δυνατά χέρια την σήκωσαν από το έδαφος. Για μια στιγμή αφέθηκε στην αγκαλιά του...συνήλθε όμως γρήγορα.

<< Άφησε με κάτω! Πως τολμάς! >> Προσπαθώντας να του ξεφύγει άρχισε να τον χτυπάει με όση δύναμη είχε στο στήθος.

<< Σταμάτα να διαμαρτύρεσαι, δεν νομίζω ότι είσαι σε θέση να σταθείς μόνη στα πόδια σου. >>

<< Εσύ δεν είσαι σε θέση να μου δίνεις συμβουλές! Άφησε με κάτω σου είπα! >>

<< Αν αυτό είναι που θέλεις εντάξει. >>

Με ένα μικρό δισταγμό στην αρχή ο άντρας την ακούμπησε μαλακά κάτω και έκανε ένα βήμα πίσω χωρίς να σταματήσει να την κοιτάζει. Φαινόταν έτοιμος να την ξαναπάρει στην αγκαλιά του αν πήγαινε να πέσει.

Η Μπέλλα προσπαθώντας να επαναφέρει την αναπνοή της στα φυσιολογικά, μετά από την ταραχή που της προξένησε η επαφή μες΄ την αγκαλιά αυτού του γοητευτικού αλλά ταυτόχρονα και εξοργιστικού άντρα, έκανε μια προσπάθεια να προχωρήσει.

Αν και ήταν πολύ μικροκαμωμένη, ο αστράγαλός της δεν ήταν σε θέση να σηκώσει το βάρος της και πριν προλάβει να ξαναπέσει ο άντρας βρέθηκε αστραπιαία δίπλα της και κρατώντας την από τα μπράτσα την κράτησε όρθια μπροστά του.

Η Μπέλλα ένιωσε το δέρμα στα μπράτσα της να καίγατε από το άγγιγμα του, έτρεμε ολόκληρη και δεν μπορούσε να μιλήσει. Το μόνο που έκανε ήταν να τον κοιτάζει σαστισμένη. Από κοντά ο ξένος ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακός. Πρέπει να ήταν περίπου εικοσιοκτώ χρονών και παρ’ όλο που τα χαρακτηριστικά του δεν ήταν τέλεια – η μύτη του δεν ήταν εντελώς ίσια και τα χείλη του σχημάτιζαν ένα στραβό χαμόγελο που ωστόσο η ίδια έβρισκε σαγηνευτικό, ήταν σίγουρα ο πιο γοητευτικός άντρας που είχε δει. Αλλά δεν έχεις σκοπό να σαγηνευτείς , μην ξεχνάς πως σου φέρθηκε μέχρι τώρα. Θύμισε στον εαυτό της.

<< Μη μ’ αγγίζ....>>

Η διαμαρτυρία πνίγηκε στα χείλη της καθώς τον είδε να μαζεύει το μπουφάν της από το έδαφος και να το ρίχνει απαλά στους ώμους της. Με όλη τη φασαρία είχε ξεχάσει να βάλει το μπουφάν της και συνιδυτοπόιησε ότι είχε παγώσει , τα χείλη της έτρεμαν και ένιωθε ένα έντονο τσούξιμο από το κρύο σε όλο της το κορμί.

<< Με συγχωρείς...έπρεπε να σου είχα δώσει το μπουφάν σου από την αρχή , φέρθηκα αδικαιολόγητα. Θα μπορούσες να πάθεις υποθερμία.>>

Η φωνή του έμοιαζε με βελούδο. Η Μπέλλα τυλίχτηκε καλύτερα με το μπουφάν της προσπαθώντας να πάρει τα μάτια της από πάνω του.

<< Ξέρεις ακόμα και στους παραβάτες , δεν αξίζει να πεθάνουν από το κρύο. >>
Η φωνή του είχε γίνει και πάλι σκληρή. Τα λόγια του την έκαναν να συνέλθει από την αποχαύνωση της.

<< Εγώ...>> τραύλισε << Εντάξει , συγνώμη, κα...καλύτερα να φύγω τώρα. >>

<< Ξέρεις , θα μπορούσα να σε κρατήσω μέχρι να μου πεις τι πραγματικά έκανες εδω >> Είπε με έναν αέρα εξουσίας . << αλλά θα μπορούσαμε να παγώσουμε και οι δύο σε λιγότερο από μια ώρα ...και θα ήταν κρίμα ! >>

Η Μπέλλα μη έχοντας τι να πει, μάζεψε τη τσάντα της από το έδαφος, στηρίχτηκε στο δέντρο δίπλα της και άρχισε να προχωράει κουτσαίνοντας. Δύο μέτρα και θα έβγαινε από τα όρια του ιδιωτικού δάσους. Το πώς θα κατάφερνε να φτάσει , στην κατάσταση της μέχρι το αυτοκίνητο της, που βρισκόταν στο δρόμο αρκετά μακριά, ήταν άλλο θέμα.

<< Μέχρι που νομίζεις πως θα φτάσεις σ΄αυτη τη κατάσταση; > Η Μπέλλα ήταν σίγουρη σε ποιόν άνηκε αυτή η ειρωνική φωνή.

<< Στο αυτοκίνητο μου! >> Του φώναξε, χωρίς να γυρίσει να τον κοιτάξει.

Ένα κοροϊδευτικό γέλιο συνόδεψε τα επόμενα λόγια του.

<< Και μέχρι εκεί να φτάσεις , μου λες πως θα καταφέρεις να οδηγήσεις με στραμπουλιγμένο πόδι; Η πόλη απέχει τριάντα χιλιόμετρα από δω, θα μπορούσες να πάθεις κάποιο ατύχημα. >>

Η Μπέλλα ήξερε ότι ο άντρας είχε δίκιο και ένιωσε χαζή που εκείνος είχε σκεφτεί αυτό που έπρεπε να έχει κάνει η ίδια.

<< Και τι σε νοιάζει εσένα αν πάθω τίποτα ,είμαι εικοσιτριών χρονών και μπορώ να φροντίζω μόνη μου τον εαυτό μου ! >> Του πέταξε.

Ο άντρας είπε κάτι μέσα από τα δόντια του που δεν μπόρεσε να ακούσει.

Γιατί να της συμβαίνουν όλα αυτά. Το μόνο που ήθελε ήταν λίγες φωτογραφίες για χάρη της θείας της. Πώς είχε μπλέξει τόσο άσχημα; Καυτά δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια της και αμέσως μετά να παγώνουν πάνω στα μάγουλά της. Ο άντρας βρέθηκε μπροστά της και ενώ ήταν σίγουρη ότι τα λόγια του θα ήταν κοροϊδευτικά, ξαφνιάστηκε καθώς εκείνος άπλωσε το χέρι του, απομάκρυνε μια καστανή μπούκλα που είχε κολλήσει στο μάγουλο της, στερεώνοντας την πίσω από το αυτί της και αμέσως μετά σκούπισε με το χέρι του τα δάκρυα της. Ένα ρίγος διαπέρασε το κορμί της ενώ ένιωθε το αίμα στις φλέβες της να κυλάει πιο γρήγορα. Πόσο ήθελε να χωθεί στην αγκαλιά του και να κλάψει, διώχνοντας όλους τους φόβους της.

<< Δεν χρειάζεται να κλαίς… δεν είσαι μόνη σου. Θα μπορούσαν να είναι πολύ χειρότερα τα πράγματα αν δεν ήμουν εγώ εδώ.>>

<< Έχεις δίκιο, απλά το πόδι μου πονάει πολύ και…>>

<< Καλύτερα να πάμε στον πύργο. Εκεί θα μπορέσει να δει το πόδι σου ένας γιατρός και μετά… μετά θα μπορέσεις να φύγεις.>>

Στον πύργο; Μα τι σχέση έχει αυτός ο άνθρωπος με τον πύργο; Και γιατί να πάει μαζί του;

<< Ξέρω ότι είναι δύσκολο να με εμπιστευτείς >> Συνέχισε εκείνος μαντεύοντας τις σκέψεις της. << αλλά σου υπόσχομαι ότι δεν είμαι κάποιος παρανοϊκός, δεν θα σου κάνω κακό.>>

<< Μα δεν ξέρω ούτε το όνομα σου , δε σε γνωρίζω και επιπλέον δεν είναι ανάγκη να μπεις στον κόπο για ένα παραβάτη! >>

Η ειρωνεία στα λόγια της τον πείραξε. Για μια στιγμή τα χρυσαφένια μάτια σκοτείνιασαν και το σαγόνι του σφίχτηκε. Μήπως του είχε μιλήσει πολύ απότομα; Το κεφάλι της πήγαινε να σπάσει. Εκείνη ήταν που είχε μπει σε ξένη ιδιοκτησία και ενώ εκείνος ήταν πρόθυμος να την βοηθήσει , αυτή τον πρόσβαλέ με τα ίδια του τα λόγια. Μα τι στο καλό την είχε πιάσει; Αυτός ο άντρας την έκανε να χάνει τον έλεγχο. Για ακόμη μια φόρα ένιωσε τα μάτια της να θολώνουν από τα δάκρυα.

<< Αν αυτό σε κάνει να νιώθεις καλύτερα , το όνομα μου είναι Έντουαρντ… Έντουαρντ Κάλλεν! Και πιο είναι το όνομα του παραβάτη που έπιασα; >>

Η Μπέλλα σκούπισε τα μάτια της και του χαμογέλασε.

<< Μπέλλα Σουάν >> Είπε με σπασμένη φωνή.

<< Ωραία και αφού το λύσαμε και αυτό καλύτερα να πηγαίνουμε. >>

Ο Έντουαρντ την πλησίασε και την σήκωσε στην αγκαλιά του.

<< Στάσου! >>

<< Τι είναι πάλι ; >>

<< Δεν είναι ανάγκη να με κουβαλήσεις, μπορώ και μόνη μου. >> Για μια στιγμή νόμιζε πως θα την άφηνε και πάλι κάτω, αν και η ίδια ήλπιζε να μη το κάνει.

<< Ο… μα σε πιστεύω αλλά νομίζω ότι θα ήταν καλύτερα να μη χειροτερέψεις το πόδι σου. >>

<< Ναι αλλά δεν μπορείς να με κουβαλήσεις μέχρι το πύργο. >>

Αν και πίστευε ότι άνετα θα μπορούσε να το κάνει.

<< Ναι αλλά μπορεί να κουβαλήσει και τους δυο μας το άλογο μου.>>

Είπε και άρχισε να περπατάει προς το μέρος του. Το ποιο ; Ήθελε να του πει. Αν πίστευε ότι εκείνη θα ανέβαινε ποτέ εκεί πάνω μαζί του ήταν γελασμένος. << Θα αστειεύεσαι ; >>

<< Τι έγινε η δεσποινίς Σούαν φοβάται τα άλογα ; >> Εκείνο το στραβό του χαμόγελο εμφανίστηκε και πάλι. Αλλά προσπάθησε να το αγνοήσει.

<< Μα αυτό είναι θηρίο! >>

<< Θα είσαι απόλυτα ασφαλής. Θα φροντίσω να μη πέσεις. Άλλωστε ο κεραυνός είναι πολύ ήσυχος. >>

Ο Έντουαρντ την άφησε απαλά στο έδαφος και δεν πήρε τα χέρια του από πάνω της πριν βεβαιωθεί ότι δεν θα ξαναπέσει. Έπειτα με μια απαλή κίνηση ανέβηκε και κάθισε ίσια, πάνω στη σέλα.

<< Λοιπόν θα έρθεις ; >> Η Μπέλλα δάγκωσε τα χείλη της νευρικά.

<< Εντάξει θα έρθω, αλλά σε παρακαλώ πήγαινε σιγά. Θυμήσου, δεν έχω ξανανέβει σε άλογο.>>

<< Μην ανησυχείς θα σε προσέχω.>> Έφερε το άλογο ένα γύρο και έσκυψε από τη σέλα, απλώνοντας το χέρι του προς το μέρος της.

<< Δε βρέθηκες ποτέ σε πιο ασφαλή χέρια από τα δικά μου. >>

Η Μπέλλα ήλπιζε να είχε δίκιο, αλλά ήταν πολύ αργά πια για να κάνει πίσω. Με μια άνετη κίνηση ο Έντουαρντ, σαν να ήταν φτιαγμένη από πούπουλο, την τράβηξε πάνω στη σέλα μπροστά του, με το ένα χέρι του γύρω από τη μέση της και το άλλο να κρατάει τα χαλινάρια.

<< Με την ευκαιρία, ήξερες ότι έχεις ένα μεγάλο σχίσιμο στο πίσω μέρος του τζίν σου ; >> Στον ανέμελο τόνο της φωνής του, η Μπέλλα ένιωσε να κοκκινίζει. Είχε ξεχάσει τελείως την κατάσταση του τζίν της. Κοίταξε κατευθείαν μπροστά, χωρίς να κάνει κανένα σχόλιο, καθώς εκείνος πρόσθετε

<< Αλλά μην ανησυχείς …έριξα μόνο μια βιαστική ματιά >> Το χέρι του σφίχτηκε γύρω από τη μέση της. << Εντάξει ; Είσαι έτοιμή ; >>

Μετά ενώ εκείνη συγκατένευε γενναία, χωρίς να είναι πραγματικά σίγουρη αν ήταν ή όχι έτοιμη, ο άντρας έσφιξε τα πλευρά του αλόγου με τα γόνατα του. Η Μπέλλα σφίχτηκε καθώς το άλογο άρχισε να κινείτε προς τα μπρός. Αυτό ήταν εκατό φορές πιο τρομερό από το να είναι σκαρφαλωμένη πάνω σε ένα δέντρο. Και βρισκόταν εντελώς στο έλεος αυτού του άντρα πίσω της, του οποίου το μπράτσο έσφιγγε με όλη της τη δύναμη.

Ξαφνικά σαν να είχαν αποκτήσει φτερά, άλογο και αναβάτες πετούσαν διασχίζοντας το χιονισμένο λιβάδι. Ο αέρας της άρπαζε τα μαλλιά, ενώ ο ήχος από τις οπλές του ζώου έφτανε σαν βροντή στ’ αυτιά της. Το μόνο που μπορούσε να κάνει η Μπέλλα ήταν να κλείσει τα μάτια και να κρατηθεί σφιχτά από το μπράτσο του.

<< Είναι πραγματικά ανάγκη να τρέχεις τόσο πολύ ; Δε με άκουσες όταν σου ζήτησα να πηγαίνεις σιγά ; >> Της Μπέλλα της είχε κοπεί η ανάσα όταν πια έφτασαν στον πύργο. Τα μάγουλά της ήταν αναψοκοκκινισμένα και το κορμί της έτρεμε. Ο

Έντουαρντ κατέβηκε από το άλογο με μια σβέλτη κίνηση, άπλωσε τα χέρια του και πιάνοντας την πιο σφιχτά απ’ ότι χρειαζόταν, από τη μέση και τη βοήθησε να κατέβει. Η Μπέλλα του έτριξε τα δόντια.

<< Αυτή ήταν ίσως η χειρότερη εμπειρία της ζωής μου! >>

<< Δε σε πιστεύω. >> Της χαμογέλασε πονηρά. << Έλα, πες την αλήθεια. Το ευχαριστήθηκες μάλλον. >>

<< Εσύ είσαι ο μόνος που το ευχαριστήθηκε, παλιοσαδιστή ! >>

Με πολύ προσπάθεια, η Μπέλλα κράτησε την έκφραση της παγερή – γιατί η αλήθεια ήταν ότι είχε βρει μάλλον συναρπαστική αυτή την εμπειρία. Κουρνιασμένη ψηλά πάνω στο άλογο, με τον αέρα να της παίρνει τα μαλλιά και με το χέρι του Έντουαρντ τυλιγμένο με σιγουριά γύρω από τη μέση της, ένιωθε μια αίσθηση απέραντης αγαλλίασης. Είχε ξεχάσει ακόμα και τον πόνο στο πόδι της, Αλλά προτιμούσε να πεθάνει, παρά να το παραδεχτεί αυτό σ’ εκείνον.

<< Παραλίγο να με σκοτώσεις! >> Εκείνος της χαμογέλασε και πέρασε τα δάχτυλα του μέσα από τα μαλλιά του.

<< Δεν κινδύνευσες καθόλου Μπέλλα. Σου το υποσχέθηκα αυτό και το εννοούσα.>> Εκείνη τη στιγμή, ένας άντρας με πράσινες γαλότσες ήρθε προς το μέρος τους διασχίζοντας την αυλή. Χαιρέτησε τον Έντουαρντ.

<< Καλή η βόλτα κύριε ; Θα πάω τώρα τον κεραυνό πίσω στους στάβλους και θα του κάνω ένα καλό τρίψιμο.>>

<< Ευχαριστώ Τζίμ. Ήταν θαυμάσια βόλτα.>> Ο Έντουαρντ έριξε ένα πονηρό βλέμμα στη Μπέλλα και έδωσε τα χαλινάρια στον άντρα. Με ένα χαμόγελο εκείνος ανέλαβε το άλογο και άρχισε να απομακρύνεται. Η Μπέλλα είχε ακούσει την σύντομη συνομιλία με ενδιαφέρον. Άκου εκεί κύριε! Όποια θέση και να είχε εδώ, ήταν φανερό ότι ήταν πολύ υψηλή. Πιθανόν να ήταν προϊστάμενος σε κάποιο τομέα. Στράφηκε προς το μέρος του.

<< Καταλαβαίνω ότι είσαι ίσως πολύ απασχολημένος, τόσο πολύ που δε θα έχεις καιρό για χάσιμο μαζί μου. Λοιπόν αν μπορούσες να με πάς στον εργοδότη σου για να του ζητήσω να δει κάποιος γιατρός το πόδι μου, ώστε να μπορέσω να φύγω και μετά μπορείς να συνεχίσεις με τα καθήκοντά σου.>>

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή συνειδητοποίησε ότι θα έμπαινε στον πύργο. Αυτό ήταν που ήθελε τόσο πολύ, ώστε να μπορέσει να τραβήξει τις φωτογραφίες που θα χάριζε στη θεία της. Και η ευκαιρία που της παρουσιάστηκε ήταν ουρανοκατέβατο δώρο. Απλά έπρεπε να πείσει τον ιδιοκτήτη να την αφήσει να τραβήξει μερικές φωτογραφίες. Η ελαφρώς ειρωνική του φωνή, την έβγαλε από τις σκέψεις της.

<< Πολύ ευγενικό από μέρους σου να μη θέλεις να χάσω το χρόνο μου.>> Της είπε. << Εντάξει ας πάμε. Ακολούθησέ με μόνο.>>

Μα πώς να το κάνω αυτό; Ρώτησε βουβά τον εαυτό της. Δεν μπορούσε να πατήσει το πόδι της και δεν υπήρχε κάτι που θα μπορούσε να στηριχτεί. Εκείνος σταμάτησε και γύρισε να την κοιτάξει. Για μια στιγμή τον είδε σαν να περίμενε από την ίδια να του ζητήσει τη βοήθεια του. Ένα αχνό χαμόγελό σχηματίστηκε στα χείλη του.

<< Μήπως θα μπορούσα να... να στηριχτώ από το χέρι σου ; Ξέρεις δεν μπορώ να πατήσω το πόδι μου! >>

Η Μπέλλα δεν ήξερε πως ακούστηκαν τα λόγια της. Σαν παράκληση ή σαν κατηγορία που εκείνος είχε ξεχάσει την κατάσταση της.

<< Ο… μα φυσικά ! >> Με κινήσεις αιλουροειδούς την πλησίασε και την σήκωσε στην αγκαλιά του.

<< Δεν εννοούσα αυτό. Το μόνο που ήθελα…>>

<< Ξέρω, ξέρω αλλά νομίζω ότι αυτό είναι που ήθελες πραγματικά και δεν τόλμησες να μου το ζητήσεις ! >>

Τι θράσος που είχε. Μα ποιος νόμιζε ότι ήταν; Και γιατί τέλος πάντων μπορούσε τόσο εύκολα να καταλάβει τι σκεφτόταν και τι ήθελε. Η Μπέλλα δεν του έκανε τη χάρη να του απαντήσει. Σε πολύ λίγο θα γνώριζε τον ιδιοκτήτη και πιθανόν να μη ξαναέβλεπε ποτέ αυτόν τον εξοργιστικό άντρα. Αν και δεν ήταν σίγουρη αν πραγματικά ήθελε το τελευταίο.

Δεν μπορούσε καλά, καλά να πιστέψει ότι της συνέβαινε στην πραγματικότητα. Ήταν έτοιμη να κάνει το πρώτο της βήμα μέσα στον πύργο.

Όχι πολύ μέσα όμως. Οδηγήθηκε από μια πέτρινη σκεπαστή βεράντα και μερικά σκαλάκια σε ένα μικρό, στρωμένο με πλακάκια διάδρομο. Μετά ο Έντουαρντ άνοιξε μια παλιά, βαριά πόρτα και την πήγε σε ένα δωμάτιο εκεί δίπλα.

<< Περίμενε εδώ. >> της είπε και την ακούμπησε σε μια μεγάλη πολυθρόνα . << Δεν θα κάνω πάνω από ένα λεπτό>> .

Μετά, με ένα βιαστικό χαμόγελο, έκανε μεταβολή και την άφησε μόνη. Προτού κάνει οτιδήποτε άλλο η Μπέλλα κοίταξε τριγύρω της Το δωμάτιο που την είχε αφήσει ήταν μικρό αλλά τέλειο. Είχε όμορφες αναλογίες, ψηλό ταβάνι με δοκάρια και θαυμάσια σκαλισμένη δρύινη επένδυση στους τοίχους. Ήταν ένα δωμάτιο που μύριζε σωστά. Μύριζε υπέροχα παλιό βερνίκι και ιστορία.

Αναστέναξε με απόλαυση καθώς θαύμαζε τις ελαιογραφίες με τις βαριές κορνίζες στους τοίχους, τις όμορφες προσεκτικά διατηρημένες αντίκες, το σπάνιο χαλί στο δάπεδο.

<< Αχ θεία Τζούλια >> ψιθύρισε. << Μακάρι να ήσουν εδώ! Αυτό που θα έβλεπες θα σε άφηνε πραγματικά άφωνη.>>

Οι ιστορίες είχαν περάσει στη θεία Τζούλια από τη μητέρα της , την προγιαγιά της Μπέλλα, που για ένα διάστημα είχε δουλέψει σαν υπηρέτρια στου πύργο, πριν φύγει με τον άντρα της από το Γιόρκσαιρ. Όταν η θεία της είχε μάθει ότι η Μπέλλα είχε μια εβδομάδα άδεια από το γραφείο, που δούλευε σαν γραμματέας είχε πετάξει από την χαρά της.

<< Υποσχέσου μου ότι θα πας στο Γιόρκσαϊρ >> παρακάλεσε την Μπέλλα. << και προσπάθησε να επισκεφτείς το Άμποτσντέιλ και να γυρίσεις να μου πεις τα πάντα γι’ αυτό. >>

<< Θα πάω >> της υποσχέθηκε << θα πάω ως εκεί, θα επισκεφτώ τον πύργο και θα βγάλω ένα σορό φωτογραφίες. Όταν θα δεις τι θα φέρω πίσω, θα νιώσεις σαν να ήσουν εκεί η ίδια.>>

Λοιπόν αυτή ήταν η αποστολή της και ήταν αποφασισμένη να την εκπληρώσει. Κοίταξε το ρολόι της.

<< Δε θα κάνω πάνω από ένα λεπτό. >> της είχε πει. Μα πους στο καλό ήταν ; Μήπως τελικά δεν έπεισε τον ιδιοκτήτη να την συναντήσει ;

<< Ακόμα περιμένεις βλέπω. >>

Ξαφνικά η πόρτα άνοιξε και ο Έντουαρντ μπήκε στο δωμάτιο. Της χαμογέλασε μ’ εκείνο το εξοργιστικό αυτάρεσκο χαμόγελο. << Άργησα λίγο περισσότερο απ’ όσο σκόπευα. Ελπίζω να μη βαρέθηκες. >>

<< Δε βαρέθηκα καθόλου.>> Του είπε Για την ακρίβεια χάζευα το ντεκόρ, είναι πραγματικά ένα πολύ όμορφο δωμάτιο.>>

<< Ναι είναι αλλά πάλι, ο πύργος έχει πολλά ωραία δωμάτια. >>

<<Λοιπόν ; >> Ρώτησε << Μίλησες με το αφεντικό σου ; θα με δει ; >>

Ο Έντουαρντ συνάντησε το βλέμμα της. Εξακολουθούσε να χαμογελάει, δείχνοντας να απολαμβάνει την κατάσταση.

<< Ναι. Θα σε δει. Και ο γιατρός θα είναι εδώ σε πολύ λίγο, ευτυχώς είχε έρθει για να δει την Ελίζα, οπότε θα δει και το πόδι σου. >>

Ένα αίσθημα ζήλιας την κατέκλυσε. Την Ελίζα; Ποια είναι πάλι αυτή; Και τι σχέση είχε μαζί του; Αναρωτήθηκε. Και τι με νοιάζει εμένα; Ας είναι όποια θέλει. Μάλωσε τον εαυτό της.

<< Και το αφεντικό σου; Πρόκειται να έρθει εδώ, να με συναντήσει; >>

Τον είδε να κάθετε σε μια πολυθρόνα κοντά της και να απλώνει τα πόδια του μπροστά.

<< Αν είναι έτσι, δε χρειάζεται να περιμένεις. Μπορώ να τον δω και μόνη μου. Πραγματικά δεν υπάρχει λόγος να μένεις. >>

<< Φοβάμαι ότι υπάρχει.>> Ο Έντουαρντ απλώς βολεύτηκε καλύτερα στην πολυθρόνα του. << Για την ακρίβεια εγώ είμαι ο άνθρωπος που θέλεις να δεις δεσποινίς Σουάν! >>

<< Εσύ; >> Βούλιαξε με απόγνωση στην πολυθρόνα. << Εννοείς ότι εσύ είσαι ο ιδιοκτήτης του πύργου ; >>

<< Μέχρι τα κεραμίδια >> Το χαμόγελο του είχε γίνει ακόμα πιο πλατύ.

<< Κάθε τούβλο του και κάθε πέτρα του, μου ανήκει. >>

<< Μα πως…. θέλω να πω, υπέθεσα ότι ο ιδιοκτήτης θα ήταν πολύ πιο μεγάλος. Εσύ είσαι μικρός! >>

<< Για την ακρίβεια όχι και πολύ μικρός, αλλά ούτε και μεγάλος, είμαι είκοσι εννιά χρόνων δεσποινίς Σουαν! >>

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή χτύπησε η πόρτα.

<< Περάστε >> Ο Έντουαρντ σηκώθηκε για να χαιρετήσει τον άντρα που μόλις είχε μπει. << Πώς είστε γιατρέ; >>

<< Μια χαρά >> απάντησε ο κοντός γκριζομάλλης άντρας.

<< Πολύ χαίρομαι. Και η Ελίζα ; Την είδατε ; >>

<< Δε χρειάζεται να ανησυχείς Έντουαρντ. Το ξέρω πως την αγαπάς πολύ αλλά είναι μια χαρά. Λίγη ξεκούραση θα της κάνει καλό. >>

Η Μπέλλα πρόσεξε την ανησυχία στη φωνή του να αντικαθιστάτε από ανακούφιση. Ώστε υπήρχε κάποια Ελίζα που την αγαπούσε κιόλας. Η ζήλια την χτύπησε και πάλι. Μα τι με νοιάζει εμένα ; Τι έχω πάθει επιτέλους;!


<< Και πια είναι η ασθενής που με περιμένει ; >> Οι δύο άντρες την πλησίασαν.
<< Η δεσποινίς Σουάν, παλιά φίλη!>>

Φίλη; Ώστε δεν θα του έλεγε την αλήθεια;

<< Είχε ένα ατύχημα, και απ’ ότι φαίνεται στραμπούλιξε τον αστράγαλο της. Καλύτερα όμως να σας αφήσω να δείτε και μόνος σας. >> Φεύγοντας, έριξε μια ματιά στην Μπέλλα και έφυγε αθόρυβα όπως είχε μπει.

<< Λοιπόν δεσποινίς Σουάν…>>

<< Μπέλλα >> Τον διέκοψε.

<< Μπέλλα λοιπόν. Πως ακριβώς χτύπησες; >> Τη ρώτησε καθώς έσκυβε μπροστά της και πήρε στα χέρια του το πόδι της, για να το εξετάσει.

<< Ε…. περπατούσα και απλά γλίστρησα. >>

<< Μάλιστα >> Είπε εκείνος σκεφτικός καθώς εξέταζε το πόδι της, που είχε πρηστεί αρκετά και είχε μελανιάσει.

Μετά από λίγα λεπτά και αφού είχε πιέσει το πόδι της σε διάφορα σημεία ρωτώντας την που ακριβώς πονάει, σηκώθηκε όρθιος.

<< Λοιπόν γιατρέ, τι είναι; Ξέρετε θα πρέπει να γυρίσω στο Λονδίνο σήμερα με το αυτοκίνητο μου…>>

<< Λυπάμαι πολύ. Αλλά δεν θα πρέπει να ζορίσετε το πόδι σας, πόσο μάλλον να οδηγήσετε. Τουλάχιστον για δύο μέρες. >> Τη διέκοψε.

<< Δύο μέρες! Μα εγώ...δεν γίνετε…. Δηλαδή, δεν μπορώ να μείνω εδώ, και…>>

<< Μα φυσικά και μπορείς να μείνεις εδώ ! >> Ο Έντουαρντ μίλησε από την άκρη της πόρτας. Πόση ώρα στεκόταν εκεί και άκουγε χωρίς να τον καταλάβει;

<< Έχει δίκιο ο Εντουαρντ. Δυο μέρες είναι μόνο. Μετά θα περάσω να σε ξαναδώ και να δεις που θα μπορέσεις να φύγεις. >>

Η Μπέλλα είχε παγώσει. Μα πώς θα έμενε εκεί; Δύο μέρες και μάλιστα μαζί μ’ αυτόν τον εξοργιστικό άντρα. Αύριο βράδυ ήταν του Αγίου Βαλεντίνου. Είχε κανονίσει να περάσει από την θεία της, να τις κάνει δώρο τις φωτογραφίες από τον πύργο και μετά να πήγαινε για χορό με τον Τζέικ.

Ο Τζέικ ήταν ο καλύτερος της φίλος και αν και δεν έτρεχε τίποτα μεταξύ τους και εφόσον ήταν και οι δυο μόνοι είχαν αποφασίσει να μη μείνουν μέσα μια τέτοια μέρα.

<< Εντάξει γιατρέ, ευχαριστώ πολύ>>

Είπε ο Έντουαρντ στον γιατρό καθώς τον συνόδευε στη πόρτα. Έπειτα γύρισε και την κοίταξε.

<< Δεν θα μείνω. >> Του είπε αποφασιστικά και σηκώθηκε όρθια. << Μπορώ να οδηγήσω, είμαι σίγουρη >>

<< Μην είστε ανόητη δεσποινίς Σουάν, ακούσατε το γιατρό. Και εξάλλου τώρα είστε υπό την ευθύνη μου και δεν θα επιτρέψω να φύγετε από δω.>>

<< Δεν μπορείς να με κρατάς εδώ, ενώ εγώ δεν θέλω!>>

<< Κοίταξε >> Χαμήλωσε τον τόνο της φωνής του και συνέχυσε.

<< Ούτε εμένα μου είναι ευχάριστο να φιλοξενήσω ένα παραβάτη που παρακολουθούσε το σπίτι μου, αλλά δεν έχω άλλη επιλογή. Εξάλλου ο πύργος είναι τόσο μεγάλος που δεν θα συναντιόμαστε συχνά. >> Σωστά. Ο πύργος… δεν το είχε σκεφτεί. Αν έμενε εδώ, δυο μέρες ήταν αρκετές για να βγάλει της φωτογραφίες που ήθελε. Μετά θα έφευγε από δω και δεν θα τον ξαναέβλεπε πότε. Με την τελευταία σκέψη ένιωσε ένα σφίξιμο στο στήθος.

<< Λοιπόν εντάξει κύριε Κάλλεν. Θα μείνω , αφού δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. >>

<< Ωραία. >>

Αυτό το ωραία σίγουρα δεν το εννοούσε. Εξάλλου το είχε πει και μόνος του ότι η παρουσία της τον ενοχλούσε και αναγκάστηκα δέχτηκε να την φιλοξενήσει.

<< Μόνο που θα ήθελα… αν είναι εύκολο φυσικά, να πάρω ένα τηλέφωνο, να ειδοποιήσω ότι κάτι μου έτυχε. >>

<< Όπως θέλεις. >> Είπε και τράβηξε το τηλέφωνο από το απέναντι γραφείο. Της έδωσε το ακουστικό << Ορίστε! >>

<< Ευχαριστώ. >> Η Μπέλλα κράτησε το τηλέφωνο και περίμενε να τον δει να φεύγει. Αλλά όπως φάνετε εκείνος δεν είχε σκοπό να το κάνει. Εντάξει, ας είναι. Πάτησε τον αριθμό και περίμενε να το σηκώσουν. Στο τρίτο χτύπο ο φίλος της ο Τζέικ το σήκωσε.

<< Παρακαλώ; >>

<< Τζέικ! >>

<< Μπέλλα! Πού είσαι; Τι ώρα γυρνάς; >>

<< Ξέρεις Τζέικ είχα ένα ατύχημα και στραμπούλιξα το πόδι μου. Θα πρέπει να μείνω εδώ δυο μέρες, ο γιατρός λέει ότι δεν γίνεται να οδηγήσω. >>

<< Τι έγινε Μπέλλα; Είσαι καλά; >> Ο γλυκός Τζέικ… πόσο νοιαζόταν γι’ αυτή.

<< Ναι Τζεικ μια χαρά. Αν εξαιρέσεις το πόδι μου δηλαδή… αλλά μην ανησυχείς δεν είναι κάτι σοβαρό. >>

<< Και που θα μείνεις ; Είσαι στο νοσοκομείο ;>>

<< Όχι. Βασικά… θα μείνω στον πύργο. >>

<< Εννοείς… στον πύργο Άμποτσντέιλ ; >>

<< Ακριβώς! >>

<< Μα πως ; >>

<< Θα σου εξηγήσω από κοντά Τζέικ.>>

<< Εντάξει όπως θες. Τα λέμε, φιλιά ! >>

<< Τα λέμε Τζέικ… φιλία. >> Η Μπέλλα κατέβασε το ακουστικό και αναστέναξε.

<< Λοιπόν τώρα που ειδοποίησες και τον φίλο σου… μπορούμε να πάμε να σου δείξω το δωμάτιο σου.>>

Τα μάτια του την κοιτούσαν με περιφρόνηση και η φωνή του ήταν πιο χλευαστική από ποτέ. Αυτή τη φορά δεν την πήρε αγκαλιά απλά της έδωσε το χέρι του για να στηριχτεί, και αυτό μάλλον με το ζόρι. Μα πως μπορούσε να αλλάζει την συμπεριφορά του συνέχεια; Τι μια γλυκός και τρυφερός και την άλλη ψυχρός και απόμακρος.

Το δωμάτιο που θα έμενε ήταν ακόμη πιο όμορφο απ’ ότι το φανταζόταν. Ήταν ένα υπέροχο δωμάτιο, διακοσμημένο σε γλυκό ροζ χρώμα και τουλάχιστον διπλάσιο σε μέγεθος από το διαμέρισμα της στο Λονδίνο. Ένα τεράστιο κρεβάτι με ουρανό βρισκόταν στο κέντρο του δωματίου, καλυμμένο με ένα υπέροχο μοβ κάλυμμα από μετάξι και δαντέλα. Οι κουρτίνες ήταν από βελούδο στο χρώμα της λεβάντας με μικρά τριανταφυλλάκια κεντημένα επάνω και η θέα από το παράθυρο ήταν θαυμάσια.

<< Καλύτερα να ξεκουραστείς. Θα πω να σου φέρουν ένα τσάι και κάτι να φας. Φαίνεσαι πολύ χλωμή! >> Δεν υπήρχε ίχνος τρυφερότητας στα λόγια του.

<< Ευχαριστώ >> Του απάντησε στον ίδιο ψυχρό τόνο. Εκείνος χωρίς να της απαντήσει έβαλε τα χέρια στης τσέπες του παντελονιού του και βγήκε από το δωμάτιο.

Λοιπόν δεν θα έσκαγε άλλο για την συμπεριφορά του απέναντι της. Αυτό που της χρειαζόταν τώρα ήταν ένα ζεστό μπάνιο. Ευτυχώς το δωμάτιο που της είχε δώσει είχε το δικό του. Έβγαλε τα ρούχα της μένοντας μόνο με τα εσώρουχα και μπήκε στο μπάνιο.

Ακόμη και αυτό ήταν πανέμορφο. Οι τοίχοι ήταν ντυμένοι με λουλουδάτη ταπετσαρία. Σε μία άκρη ήταν τοποθετημένος ένας κομψός νιπτήρας με μπρούτζινα διακοσμητικά και έναν μεγάλο σκαλιστό καθρέφτη ακριβώς από πάνω. Το ραφάκι ακριβώς δίπλα είχε πολλές χνουδωτές πετσέτες σε παστέλ χρώματα και διάφορα μπουκαλάκια με αφρόλουτρα και αιθέρια έλαια. Το λουτρό ήταν από κρεμ πορσελάνη με πολλές κόγχες και σκαλίσματα και τα απαραίτητα ποδαράκια. Η Μπέλλα άφησε τη βρύση να τρέχει με καυτό νερό, διάλεξε ένα αφρόλουτρο που μύριζε φράουλα και κεράσι και έριξε αρκετό μέσα στη μπανιέρα.

Πλησίασε στον καθρέφτη και κοίταξε το είδωλό της. Τα μαλλιά της που άλλοτε έπεφταν στους ώμους της σαν λιωμένη σοκολάτα τώρα ήταν ανακατεμένα. Το δέρμα της ήταν ακόμη πιο λευκό απ’ ότι συνήθως και τα βελούδινα καστανά της μάτια τώρα έδειχναν τεράστια στο ταλαιπωρημένο πρόσωπο της. Με έναν αναστεναγμό έβγαλε τα μικρά δαντελωτά της εσώρουχα, έκλεισε την βρύση και μπήκε στο καυτό νερό που είχε γεμίσει σαπουνόφουσκές.

Το ζεστό νερό χαλάρωσε αμέσως τα πονεμένα μέλη της. Η εικόνα του Έντουαρντ εισέβαλε στις σκέψεις της. Καθισμένος επάνω στο άλογο, με τα χρυσαφένια του μάτια να λάμπουν και τα μαλλιά του ανακατεμένα από τον αέρα…. Ω πόσο της άρεσαν τα μαλλιά του. Ήθελε να βάλει το χέρι της μέσα και να δει αν ήταν τόσο απαλά όσο φαινόταν. Πρέπει να την πήρε ο ύπνος με το να τον σκέφτεται.

Ξαφνικά η πόρτα του μπάνιου άνοιξε, ή μάλλον έσπασε και ο Έντουαρντ όρμησε μέσα σαν σίφουνας. Η Μπέλλα ανακάθισε βιαστικά προσπαθώντας να κρύψει τη γύμνια της αφού η σαπουνάδα είχε σχεδόν διαλυθεί.

<< Πως τολμάς να μπαίνεις εδώ μέσα…… >> του φώναξε ενώ τα μάτια της πετούσαν φλόγες.

<< Χτυπάω τόση ώρα την πόρτα και δεν μου απαντάς… τι ήθελες να κάνω; Πίστευα πως κάτι έπαθες! >>

Η φωνή του ήταν δυνατή και στα μάτια του εναλλάσσονταν η ανησυχία, ο θυμός και κάτι άλλο που η Μπέλλα δεν μπορούσε να καταλάβει.

<< Μα τι θα μπορούσα να πάθω; Απλώς έκανα ένα μπάνιο!>>

<< Θα μπορούσε να σε πάρει ο ύπνος και να πνιγείς, αν δηλαδή δεν σε πήρε! Ή ακόμα να γλιστρήσεις και να χτυπήσεις και ένα σωρό ακόμα ατυχήματα, που δεν θα μου έκανε εντύπωση αν τα προκαλούσες! >>

<< Όπως βλέπεις δεν πνίγηκα, ούτε χτύπησα, οπότε παρατάμε και βγες έξω, δεν έχω συνηθίσει να κάνω μπάνιο μπροστά σε κοινό ! >> Ο Έντουαρντ της έριξε ένα άγριο βλέμμα και βγήκε έξω χτυπώντας πίσω του την πόρτα.

Μα τι στο καλό είχε πάθει; Την είχε πάρει όντως ο ύπνος και δεν τον άκουσε να χτυπάει; Το νερό πάντως ήταν παγωμένο που σημαίνει ότι είχε μείνει αρκετά εκεί μέσα. Ωστόσο μπορεί το νερό να ήταν κρύο αλλά το κορμί της είχε πάρει φωτιά.

Η παρουσία του σε έναν τόσο μικρό χώρο και τα μάτια του να ταξιδεύουν στο γυμνό κορμί της ήταν αρκετά για να την αναστατώσουν. Πήρε μια βαθιά ανάσα, σηκώθηκε και τέντωσε το χέρι της για να πάρει μια πετσέτα. Το πόδι της γλίστρησε στην μπανιέρα και με ένα γδούπο έπεσε μαζί με τη πετσέτα μέσα στο νερό. Ο Έντουαρντ όρμησε ξανά στο μπάνιο.

<< Τι στο καλό ήταν πάλι αυτό ; >> Την είδε εκεί ξαπλωμένη στην μπανιέρα με την πετσέτα βουτηγμένη στο νερό.

<< Ορίστε. Δεν το γλιτώσαμε το ατύχημα τελικά. >>

<< Απλώς γλίστρησα , αυτό είναι όλο! >> Του πέταξε.

Χωρίς να της απαντήσει ο Έντουαρντ, σαν να μην τον ένοιαζε να μουσκέψει τα ρούχα του, έσκυψε, την πήρε στην αγκαλιά του και την άφησε ακριβώς μπροστά του. Τράβηξε μια μεγάλη χνουδωτή πετσέτα και άρχισε να την σκουπίζει μαλακά.

Ω… θεέ μου! Τι ακριβώς γίνεται; Η Μπέλλα δεν μπορούσε να μιλήσει. Η μυρωδιά της κολόνιας του εισέβαλε στα ρουθούνια της και την ζάλιζε. Τα χέρια του απαλά πάνω στο γυμνό κορμί της την είχαν ταράξει. Ένιωθε έναν πόνο χαμηλά στο στομάχι και καθόταν εκεί, γυμνή μπροστά του κοιτάζοντας τον σαν χαμένη. Τι άλλο θα μπορούσε να της συμβεί…;

Σαν απάντηση στην ερώτηση της ο Έντουαρντ πολύ τρυφερά την τράβηξε κοντά του, τυλίγοντας και τα δύο χέρια του γύρο από τη μέση της. Και καθώς η Μπέλλα ένιωσε την σκληρή ζεστασιά του κορμιού του να την πιέζει, ένα καυτό κύμα απόλαυσης την πλημμύρισε. Άπλωσε τα χέρια της στους ώμους του και με έναν αναστεναγμό βούλιαξε στο στήθος του. Για μια στιγμή τα βλέμματα τους συναντήθηκαν και η φλόγα τους έλιωσε και τους δύο. Και μετά κάνοντας την να αναστενάξει , ο Έντουαρντ έσκυψε και τη φίλησε. Δε συμβαίνει στ’ αλήθεια αυτό, είπε μέσα της. Πρέπει να ονειρεύομαι. Από στιγμή σε στιγμή θα ξυπνήσω. Γιατί πρέπει να ήταν όνειρο. Πως ήταν δυνατόν να στέκεται εκεί γυμνή και να φιλάει τον Έντουαρντ Κάλλεν.

Ξαφνικά εκείνος σήκωσε το κεφάλι του και την κοίταξε.

<< Καλύτερα να ντυθείς τώρα. Θα τα πούμε αργότερα στο δείπνο.>> Γύρισε και έφυγε αφήνοντας την κεραυνοβολημένη από το φιλί του. Ο θεέ μου πόσο πολύ της είχε αρέσει να βρίσκεται στην αγκαλιά του, να ανασαίνει το άρωμα του να τον νιώθει πάνω στο κορμί της… και το φιλί του τόσο γλυκό και τρυφερό, ήταν σαν να της είχε ρουφήξει όλη την ενέργεια.

Με χέρια που έτρεμαν τυλίχτηκε με μια ρόμπα που βρισκόταν διπλωμένη στο ραφάκι με τις πετσέτες, πήγε μέχρι το κρεβάτι, χώθηκε κάτω από τα ζεστά σκεπάσματα και βυθίστηκε σε ένα ύπνο γεμάτο όνειρα με πρωταγωνιστή τον Έντουαρντ Κάλεν!

Όταν ξύπνησε ο ήλιος είχε δύσει, αφήνοντας ένα απαλό φως να μπαίνει στο δωμάτιο. Ανακάθισε στο κρεβάτι και είδε ένα δίσκο με τσάι και κουλουράκια που μοσχοβολούσαν κανέλα, ακουμπισμένα πάνω στο κομοδίνο δίπλα από το κρεβάτι της.

Κάποιος είχε μπει στο δωμάτιο και τον είχε φέρει. Με τη σκέψη ότι ο Έντουαρντ ήταν εκείνος που είχε μπει στο δωμάτιο ενώ εκείνη κοιμόταν, ένα γλυκό ρίγος διαπέρασε το κορμί της κάνοντας την να ανατριχιάσει.

Ντύθηκε βιαστικά και καθώς βούρτσιζε τα μαλλιά της που τώρα είχαν στεγνώσει, ένα χτύπημα ακούστηκε στην πόρτα.

<< Περάστε. >> Η φωνή της ήταν βραχνή. Η πόρτα άνοιξε και μια κοντούλα γυναίκα γύρο στα πενήντα μπήκε στο δωμάτιο.

<< Ξυπνήσατε >> Της είπε γλυκά. << Είμαι η Ελίζα, ήρθα να σας πω ότι το δείπνο θα είναι έτοιμο σε δέκα λεπτά.>>

Ώστε αυτή ήταν η Ελίζα. Για κάποιο λόγο η Μπέλλα ένιωσε ανακούφιση.

<< Εγώ είμαι η Μπέλλα. Χάρηκα πολύ. >>

<< Βλέπω δεν ήπιατε το τσάι που σας έφτιαξα. >> Είπε με ένα τόνο δυσαρέσκειας! Άρα αυτή ήταν που είχε μπει στο δωμάτιο και όχι ο Έντουαρντ. Ανακούφιση ή απογοήτευση ήταν τώρα αυτό που ένιωθε;

<< Ο… έχει λίγη ώρα μόνο που ξύπνησα και δεν πρόλαβα! Ευχαριστώ πολύ πάντως.>> Απολογήθηκε.

<<Εντάξει κορίτσι μου δεν πειράζει . Λοιπόν σε αφήνω τώρα , η τραπεζαρία είναι μόλις βγεις η δεύτερη πόρτα δεξιά.>>

<<Ευχαριστώ.>>

Μα πως θα αντίκριζε τον Έντουαρντ μετά από ότι είχε συμβεί μεταξύ τους. Μήπως να μην πήγαινε για δείπνο. Από την άλλη δεν είχε φάει τίποτα εκτός από λίγο κέικ, το πρωί πριν ξεκινήσει για το Γιόρκσαϊρ και τώρα το στομάχι της διαμαρτυρόταν.

Θα πάω είπε αποφασίστηκα στον εαυτό της, εξάλλου εκείνος ήταν που μπήκε στο μπάνιο της και εκείνος ήταν που την φίλησε. Αν υπήρχε κάτι για το οποίο θα έπρεπε να ντρέπεται ήταν μόνο ότι ανταποκρίθηκε στο φιλί του.

Κουτσαίνοντας αλλά αποφασισμένη να τον αντιμετωπίσει βγήκε από το δωμάτιο.

Η τραπεζαρία ήταν εξίσου ένα εντυπωσιακό δωμάτιο. Στη μια πλευρά υπήρχε ένα μεγάλο πέτρινο τζάκι που τώρα ήταν αναμμένο. Τριγύρω του υπήρχαν βαριά έπιπλα ντυμένα από σκούρο κόκκινο βελούδο, ενώ ένα μεγάλο ξύλινο τραπέζι ήταν στρωμένο επίσημα με κρυστάλλινα ποτήρια, ασημένια μαχαιροπίρουνα και δυο ανέμενα κηροπήγια στο κέντρο.

Ακριβώς από πίσω της άκουσε βήματα, γύρισε και είδε τον Έντουαρντ. Τα Μαλλιά του ήταν τώρα χτενισμένα. Φορούσε ένα γαλάζιο πουκάμισο, ένα σκούρο γκρι γιλέκο και το σακάκι του κουστουμιού του αγκάλιαζε τις φαρδιές πλάτες του. Ήταν πραγματικά ένας πανέμορφος άντρας.

<<Ελπίζω να ξεκουράστηκες.>> Της είπε. <<Θα ήθελες ένα ποτό πριν το φαγητό;>>

<<Ένα γλυκό τσέρι θα ήταν ότι πρέπει.>>

Εκείνος προχώρησε έβαλε γι’ αυτήν το τσέρι που του ζήτησε και ένα τζιν με τόνικ για τον ίδιο.

<< Ορίστε.>> Της πρόσφερε το ποτό και κάθισε σε μια από τις πολυθρόνες.

Εκείνη σαν αυτόματο τον αντέγραψε και κάθισε στην πολυθρόνα που βρισκόταν πιο μακριά από την δική του. Καλύτερα να κρατάμε μια απόσταση.

<<Λοιπόν ξεκουράστηκες.>>

<< Ο ναι ευχαριστώ, κοιμήθηκα πολύ καλά και το πόδι μου το νιώθω ήδη καλύτερα.>> Του είπε και ήπιε μια γουλιά από το ποτό της. Εκείνη την στιγμή μπήκε στο δωμάτιο η Ελίζα σέρνοντας ένα καροτσάκι με το γεύμα τους.

<<Το φαγητό είναι έτοιμο κύριε.>>

<<Σ’ ευχαριστώ Ελίζα, άφησε τα θα τα αναλάβω εγώ πήγαινε να ξεκουραστείς, θυμήσου τι είπε ο γιατρός.>>

<<Ευχαριστώ πολύ κύριε, ελπίζω να απολύσετε το γεύμα σας.>>

Ο Έντουαρντ ανέλαβε να σερβίρει το φαγητό, προσέχοντας να μην την ακουμπήσει και κρατώντας αποστάσεις. Το γεύμα άρχισε και τελείωσε με σιωπή, κανείς δεν μίλησε.

<<Λοιπόν πως σου φάνηκε το φαγητό;>> Την ρώτησε αφού είχαν τελειώσει.

<< Ήταν θαυμάσιο ευχαριστώ πολύ και ο πύργος είναι πανέμορφος!>> Η τώρα ή ποτέ, έπρεπε να του ζητήσει να βγάλει τις φωτογραφίες που ήθελε.

<<Αναρωτιόμουν αν θα μπορούσα να βγάλω μερικές φωτογραφίες, αν δεν σε πειράζει φυσικά.>> Πρόσθεσε δειλά.


Για μια στιγμή ήταν σίγουρη ότι θα της αρνηθεί, αυτό έλεγε η έκφραση του.

<< Και γιατί τις θέλεις;>> Την ρώτησε .

Τώρα τι να του πω; Δεν θα πιστέψει ότι τις θέλω για να τις χαρίσω στην θεια μου.

<<Απλώς θέλω να τις κάνω δώρο κάπου, δες το σαν σουβενίρ από το ταξίδι μου.>> << Μάλιστα… >> Είπε σκεφτικός. << Να υποθέσω ότι τις θες για τον φίλο σου τον Τζέικομπ; >>

Μα πώς τολμούσε να σκέφτεται κάτι τέτοιο. Μετά απ’ ότι είχε γίνει μεταξύ τους στο μπάνιο. Πίστευε λοιπόν ότι ήταν από εκείνες που ενώ έχουν φίλο, παράλληλα μπορούν να περνάνε καλά με όποιον τύχει στο δρόμο τους… Ε λοιπόν αν είχε αυτή την εντύπωση δεν είχε σκοπό να τον διαψεύσει. Έτσι ήταν καλύτερα. Θα τον άφηνε με τα συμπεράσματα που είχε βγάλει μόνος του!

<< Ναι σωστά υπέθεσες. Ξέρεις θα ήταν ένα πολύ όμορφο δώρο!>> Η φωνή της ήταν γλυκιά και απαλή.

Αμέσως είδε τα μάτια του να σκοτεινιάζουν η έκφρασή του σκλήρυνε. Λες να τον πείραξαν τα λόγια της; Μήπως και εκείνος ένιωθε το ίδιο μ’ εκείνη; Όχι δεν μπορεί. Φυσικά εκείνος την είχε φιλήσει αλλά μετά την άφησε μόνη της και σε όλο το δείπνο ήταν τελείως αδιάφορος, δεν είχε αναφερθεί καθόλου σε ότι είχε γίνει μεταξύ τους.

<< Εντάξει… μπορείς να βγάλεις όσες θέες! >>

Σίγουρα δεν ενδιαφερόταν γι’ αυτή, το έδειξε με τα λόγια του. Αν ένιωθε κάτι γι’ αυτή δεν θα την άφηνε να βγάλει φωτογραφίες που όπως ψέματα είχε πει θα χάριζε στον φίλο της.

Δεν έπρεπε να του δείξει πως αυτό την πείραξε, προσπάθησε να κάνει τη φωνή της τελείως αδιάφορη και να το παίξει ψύχραιμη.

<< Πολύ καλά, πάω να πάρω τη φωτογραφική από το δωμάτιο μου. >>

Του είπε και έκανε να φύγει. Αλλά το χέρι του που την έπιασε σφιχτά από το μπράτσο την σταμάτησε.

<< Καλύτερα να τις βγάλεις αύριο >> Της είπε. << Με το φώς της μέρας οι φωτογραφίες σου θα βγουν πιο όμορφες. >>

<< Έχεις δίκιο απλώς αύριο σκοπεύω να φύγω νωρίς, πρέπει να βρίσκομαι στο Λονδίνο το βραδύ, είναι του αγίου Βαλεντίνου και θέλω… >>

<< Και θέλεις να είσαι με τον φίλο σου ! >>

Όχι ήθελε να του φωνάξει απλά θέλω να τις πάω στην θεία μου! Πόσο λάθος έκανε γι’ αυτή.

<< Εντάξει καταλαβαίνω, τότε βγάλτες σήμερα. >> Συνέχισε. Τα δάχτυλά του την έσφιξαν λίγο παραπάνω πριν τελικά την αφήσουν. Η Μπέλλα είχε τραβήξει φωτογραφίες απ’ όλα σχεδόν τα δωμάτια του πύργου. Η θεία της θα ήταν πολύ ευχαριστημένη όταν θα τις έβλεπε. Της έμενε μόνο η αίθουσα χορού . Μετά θα πήγαινε να ξαπλώσει και αύριο θα έφευγε μια για πάντα μακριά από τον Πύργο και μακριά από τον Έντουαρντ.

Ένα δάκρυ κύλησε στο πρόσωπο της με αυτή τη σκέψη.

<< Μακριά από τον Έντουαρντ >> Ψιθύρισε.

Την πλήγωνε τόσο πολύ ότι δεν θα τον ξαναέβλεπε. Τον ήξερε μόλις μια μέρα και ήταν τόσο δύσκολό να φύγει μακριά του είχε νιώσει τόσα πολλά γι’ αυτόν, της ξυπνούσε συναισθήματα που πίστευε ότι δεν υπήρχαν… μέχρι σήμερα τουλάχιστον. Ένα χέρι ακούμπησε τον ώμο της και την έκανε να τιναχτεί.

<< Συγνώμη σε τρόμαξα >> Η φωνή του ήταν τόσο γλυκιά που έφτανε στα αυτιά της σαν μελωδία. << Δεν το ήθελα >>

<< Εντάξει δεν πειράζει, εξάλλου εγώ ήμουν αφηρημένη. >>

<< Τελείωσες με τις φωτογραφίες ; >>

<< Μόνο η αίθουσα χορού μου έμεινε και τελείωσα. >>

<< Πάμε μαζί τότε. >>

<< Εντάξει .>> Ψιθύρισε.

Η παρουσία του την έκανε να νιώθει άβολα. Ακόμα ένιωθε τα χείλη της να καίνε από το φιλί του και το κορμί της να λιώνει στην αγκαλιά του. Η αίθουσα χορού ήταν εκπληκτική. Ήταν μια τεραστία αίθουσα, από την οροφή της οποίας κρεμόταν επιβλητικοί πολυέλαιοι, ενώ υπέροχα χαλιά στόλιζαν το καλογυαλισμένο ξύλινο δάπεδο.

<< Είναι απίστευτο! >> Είπε η Μπέλλα καθώς έμπαινε μέσα, ξεχνώντας από τον θαυμασμό της όλη την ταραχή που ένιωθε μέσα της.

<< Δεν έχω δει ποτέ κάτι πιο όμορφο! >>

<< Άρχισε λοιπόν να βγάζεις τις φωτογραφίες σου. >> Της είπε χαμογελώντας.

Η Μπέλλα ξόδεψε δυο ολόκληρα φιλμ και θα μπορούσε να συνεχίσει να τραβάει φωτογραφίες όλο το βράδυ ακόμα. Αλλά τελικά σταμάτησε.

<< Νομίζω ότι τράβηξα αρκετές. >> Είπε γελώντας. Ήταν ενθουσιασμένη και δεν μπορούσε να το κρύψει.

Καθώς σταμάτησε να γελάει και τον κοίταξε στα μάτια, η καρδιά της άρχισε να σφυροκοπά στο στήθος της. Θα με φιλήσει, σκέφτηκε με πανικό καθώς εκείνος την πλησίαζε. Και δεν πρόκειται να του αντισταθώ.

Το χέρι του έπιασε απαλά το δικό της, πήρε την μηχανή και την πέταξε σε μια πολυθρόνα. Και τότε έσκυψε και την φίλησε.

Ήταν ένα φιλί αργό και βαθύ που πλημμύρισε γλυκά το κορμί της. Της άνοιξε τα χείλη με τη γλώσσα του. Ήταν τόσο γλυκός, τόσο ζεστός, τόσο άντρας! Ακούμπησε την άκρη της γλώσσας της στην άκρη των δοντιών του και ανατρίχιασε μέχρι τα δάχτυλα των ποδιών της. Τύλιξε τα χέρια της γύρο από τον λαιμό του και έχωσε τα δάχτυλά της στα μαλλιά του, καθώς εκείνος την έσφιξε πάνω του. Ο θεέ μου πόσο απαλά ήταν, τα ένιωθε σαν μεταξύ κάτω από τα δάχτυλά της. Μακάρι να μην τελείωνε ποτέ αυτό το φιλί.

Αλλά εκείνη ακριβώς τη στιγμή ήταν που το χαλί τραβήχτηκε κάτω από τα πόδια της.

Γιατί ξαφνικά αντιλήφθηκε κάποιο θόρυβο στο άνοιγμα της πόρτας πίσω τους και ταυτόχρονα με τον Έντουαρντ γύρισε να κοιτάξει. Και εκεί όρθιος και χαμογελαστός, φανερά ευχαριστημένος που την έβλεπε και περιμένοντας μια εξίσου ευχαριστημένη υποδοχή από κείνη, στεκόταν ο φίλος της ο Τζέικ.

Η Μπέλλα ένιωσε να παγώνει.

<< Τζέικ >> Είπε ξέπνοα. << Τι… ευχάριστη έκπληξη. >> Καθώς η Μπέλλα συνέχισε να μένει εκεί μονοκόμματη και ακίνητη, κοιτάζοντας σαν χαμένη τον Τζέικ που εξακολουθούσε να μένει στο άνοιγμα της πόρτας, σαν να ήταν είδος φαντάσματος,

ο Έντουαρντ προχώρησε προς τα μπρός, με το χέρι του απλωμένο για να τον χαιρετήσει.

<< Χαίρομαι που σε γνωρίζω. >> Είπε << Είμαι ο Έντουαρντ Κάλλεν.
Πρέπει να είσαι ο φίλος της Μπελάς. >>

Ο Τζέικ φαινόταν λίγο σαστισμένος.

<< Ελπίζω να μην σας διακόπτω. Η οικονόμος σου μου είπε ότι πιθανόν να είσαστε εδώ… >> Σταμάτησε και άπλωσε το χέρι του ευγενικά. <<Είμαι ο Τζέικομπ Μπλάκ, χάρηκα πολύ. Ήρθα να πάρω τη Μπέλλα.>>

Η Μπέλλα διέσχισε το δωμάτιο για να τον χαιρετήσει. Τον αγκάλιασε σφιχτά και τον φίλησε.

<< Γιατί δεν μου είπες ότι θα ερχόσουν ; >>

<< Ήθελα να σου κάνω έκπληξη. >>

<< Λοιπόν, σίγουρα το πέτυχες αυτό. >>

<< Βρήκα είδη το αυτοκίνητο σου σταματημένο στο δρόμο καθώς ερχόμουν και ειδοποίησα να έρθουν να το πάρουν. >>

<< Καλά έκανες, το είχα ξεχάσει τελείως. >>

<< Οπότε μπορούμε να φύγουμε τώρα.>>

<< Ναι φυσικά ας… ας φύγουμε. >> Είπε προσπαθώντας να κρύψει την απογοήτευση στη φωνή της.

Ο Τζέικ ευχαρίστησε τον Έντουαρντ, ενώ εκείνη τον κοιτούσε σαν χαμένη περιμένοντας να της πει κάτι, να της πει να μένει. Αλλά εκείνος την κοιτούσε αδιάφορα.

<< Μπέλλα είσαι εντάξει; >>

<< Ο ναι Τζέικ, απλά έχω λίγο πονοκέφαλο. >> Γύρισε προς τον Έντουαρντ.

<< Λοιπόν σας ευχαριστώ πολύ κύριε Κάλλεν, για όλα όσα κάνατε για μένα σήμερα.>> Άπλωσε το χέρι της προς το μέρος του αλλά εκείνος δεν κουνήθηκε.

<< Δεν ήταν τίποτε, θα έκανα το ίδιο για τον οποιονδήποτε. >> Η φωνή του ψυχρή σαν πάγος.

Ώστε δεν σήμαινε τίποτα γι’ αυτόν ότι είχε συμβεί ανάμεσα τους πριν λίγα λεπτά; Δεν θα έλεγε τίποτα… δεν θα έκανε τίποτα;

<< Πολύ καλά, Αντίο >> Κρεμάστηκε από το μπράτσο του Τζέικ του έριξε μια τελευταία ματιά και βγήκε από τον αποπνικτικό εκείνο χορό. Η διαδρομή μέχρι το Λονδίνο της φάνηκε τεράστια. Δεν ήθελε να μιλήσει στον Τζέικ για ότι έγινε και έτσι προτίμησε να κάνει πως κοιμάται σε όλη την επιστροφή. Όταν τελικά έφτασαν κάτω από το διαμέρισμα της ο Τζέικ δεν την πίεσε να ανεβεί επάνω μαζί της. Τον ευχαρίστησε και του είπε ότι θα τα πούνε αύριο γιατί ήταν πολύ κουρασμένη.

Το διαμέρισμα της αν και μικρό ήταν ζεστό, με το ροδακινί χρώμα στους τοίχους, της απαλές ροζ κουρτίνες στα παράθυρα και τα λιγοστά αλλά όμορφα έπιπλά που το συνόδευαν.

Βούλιαξε στον καναπέ για να σκεφτεί τι είχε περάσει τις τελευταίες ώρες. Πόσο όμορφα ένιωθε στην αγκαλιά του. Δεν ήθελε να το παραδεχτεί αλλά αυτό που ένιωθε για εκείνον ήταν κάτι παραπάνω από τις δυνάμεις της… καθώς τον κοίταξε πριν φύγει από τον πύργο το κατάλαβε, ήταν ερωτευμένη μαζί του. Τον αγαπούσε. Ναι τον αγαπούσε και ας ήξερε ότι εκείνος δεν ένιωθε τίποτα. Έπρεπε να τον ξεχάσει, και αυτό θα έκανε ακόμα και αν αυτό την πονούσε.

Το φως του ήλιου που έμπαινε από το παράθυρο την έκανε να ξυπνήσει. Κοίταξε γύρω της με μισάνοιχτα μάτια. Την είχε πάρει ο ύπνος στον καναπέ, φορούσε ακόμα τα ρούχα της και κοιμόταν ξεσκέπαστη. Καθώς σηκωνόταν ένιωσε μια έντονη ζάλη. Το κεφάλι της ήταν βαρύ και το κορμί της έτρεμε.

<< Αυτό μου έλειπε τώρα να αρρωστήσω ! >>

Είπε δυνατά στον εαυτό της. Πήγε το μπάνιο ξεντύθηκε και έκανε ένα γρήγορο ντους. Στέγνωσε τα μαλλιά της και φόρεσε ένα σατέν γαλάζιο νυχτικό. Έβαλε και μια ζεστή ζακέτα και πήγε στην κουζίνα να κάνει ένα τσάι. Καθώς το έπινε βαριεστημένα μπροστά στην τηλεόραση , χτύπησε το τηλέφωνο.

<< Εμπρός! >>

<<Μπέλλα! >>

<< Θεία Τζούλια, τι κάνεις; >>

<< Εγώ μια χαρά, εσύ πες μου πήγες στον πύργο ; >> Δεν θα την άφηνε κανείς να το ξεχάσει λοιπόν;

<< Ναι, πήγα και σου τράβηξα τόσες φωτογραφίες που θα χρειαστείς τουλάχιστον τρείς ώρες για να τις δεις όλες.>> Προσπάθησε να κάνει τη φωνή της ενθουσιασμένη.

<< Αλήθεια, δεν το πιστεύω ! >> Είπε χαρούμενα.

<< Και από την αίθουσα χορού ; >> Συνήχησε.

Την αίθουσα χορού… αχ όχι η φωτογραφική μηχανή. Την είχε ξεχάσει τελείως. Ο Έντουαρντ της την πήρε από τα χέρια πριν τη φιλήσει και μετά την ανεπάντεχη εμφάνιση του Τζέικ και την ξαφνική αναχώρηση της, την είχε ξεχάσει εκεί, στην αίθουσα χώρου.

<< Μπέλλα… Μπέλλα με ακούς καλή μου ; >>

<< Ο… ναι θεία, συγνώμη απλά θυμήθηκα ότι… >> Σταμάτησε απότομα.

Όχι δεν μπορούσε να απογοητεύσει τώρα την θεια της, θα της εξηγούσε από κοντά τι είχε συμβεί και ήταν σίγουρη ότι εκείνη θα την καταλάβαινε.

<< Ξέχασα τη τσαγιέρα στη φωτιά, συγνώμη πρέπει να κλείσω. >>

<< Εντάξει καλή μου , θα τα πούμε. >> Δεν πρόλαβε να απομακρυνθεί, όταν το τηλέφωνο χτύπησε ξανά.

<< Παρακαλώ; >> Είπε βαριεστημένα.

<<Μπέλλα, εδώ Τζέικ, πως είσαι;>>

<<Γεια σου Τζέικ.>>

<<Λοιπόν τι ώρα να περάσω να σε πάρω το βραδύ.>>

<<Λυπάμαι Τζέικ αλλά δεν θα μπορέσω , τελικά προτιμώ να μείνω μέσα.>>

<<Μα Μπελά είναι του Άγιου Βαλεντίνου και είχαμε πει ότι θα πηγαίναμε για χορό.>>

<< Το ξέρω Τζέικ και λυπάμαι αλλά δεν νιώθω και πολύ καλά, έχω πυρετό και ο λαιμός μου πονάει.>>

<<Να έρθω από εκεί>>>


<<Ο όχι δεν χρειάζεται προτιμώ να μείνω μονή μου, εσύ να βγεις και να περάσεις καλά.>>


<<Είσαι σίγουρη;>>

<<Ναι, θα βάλω καμιά ταινία και θα ξαπλώσω νωρίς.>>

<<Όπως θες, περαστικά σου τα λεμέ.>>

<<Τα λεμέ.>>

Είχε περάσει το περισσότερο μέρος της ημέρας σκεπασμένη στον καναπέ μπροστά στην τηλεόραση; Είχε πάει τέσσερεις και ο πυρετός την έκανε να νιώθει χαλιά .

Πήρε δύο ασπιρίνες, έκανε ένα δροσερό ντους μήπως και βοηθούσε τον πυρετό της να πέσει, αλλά το αποτέλεσμα ήταν να την πιάσουν τέτοια ρίγη, που φόρεσε αμέσως το νυχτικό της και έπεσε στο κρεβάτι.

Κοιμήθηκε αρκετά αλλά κάποια στιγμή ξύπνησε από έναν απροσδιόριστο ήχο. Τέντωσε τα αυτιά της και συνειδητοποίησε ότι ήταν το κουδούνι. Σηκώθηκε με κόπο από το κρεβάτι και πήγε προς την πόρτα. Ο πυρετός της είχε πέσει, αλλά ένιωθε πάρα πολύ αδύναμη. Έριξε μια ματιά στο ρόλοι και είδε ότι ήταν εφτά και μισή το απόγευμα. Μήπως τελικά ο Τζέικ είχε αποφασίσει να έρθει να την δει;

Άνοιξε την πόρτα και ξαφνικά πάγωσε. Με κομμένη την ανάσα κούνησε το κεφάλι της και αναρωτήθηκε αν ήταν ξύπνια ή αν έβλεπε όνειρο. Στο κατώφλι του σπιτιού της στεκόταν ο Έντουαρντ Κάλλεν!

<<Μπορώ να περάσω; >> Τη ρώτησε ανέκφραστα και μπήκε στο σπίτι χωρίς να περιμένει την απάντηση της.

Φορούσε τζιν παντελόνι, σκούρο μπλε πουκάμισο και ήταν πιο όμορφος από κάθε άλλη φόρα. Κοίταξε γύρο του και μετά κάρφωσε το ειρωνικό του βλέμμα στο τσαλακωμένο της νυχτικό.

<<Τι δουλειά έχεις εδώ, Έντουαρντ;>>

<<Ήρθα στο Λονδίνο για δουλειές και επειδή ξέχασες τη φωτογραφική σου μηχανή στον πύργο, είπα να έρθω να σου την φέρω!>> Της είπε σαρκαστικά.

<<Τέτοια ώρα;>> Τον ρώτησε εκείνη με φωνή που δεν θύμιζε και πολύ την δική της και πίεσε τον εαυτό της να τον κοιτάξει κατάματα.

<<Μη μου πεις ότι ενοχλήθηκες .>>

Της είπε εκείνος απότομα και έκανε μερικά βήματα στο χολ. Το χολ ήταν σκοτεινό και δεν μπορούσε να διακρίνει την έκφραση του, αλλά η Μπέλλα δεν είχε το κουράγιο να ανάψει το φως! Έκανε μερικά βήματα προς τα πίσω και έψαξε με το χέρι της τον τοίχο να στηριχτεί.

<<Φύγε από εδώ Έντουαρντ.>>

<<Ήθελα άπλα να ξεκαθαρίσω ορισμένα πράγματα μαζί σου και πίστευα ότι το πεδίο θα ήταν ελεύθερο στις εφτά και μισή το απόγευμα.

Βλέπω όμως ότι τελικά ήρθα σε ακατάλληλη ώρα. Αρχίσατε από τώρα να γιορτάζετε τον Άγιο Βαλεντίνο. Μην ενόχλησε λοιπόν και ξαναγύρνα στην αγκαλιά του εραστή σου…! >>

Η Μπέλλα τον κοίταξε απορημένη για μια στιγμή και όταν κατάλαβε τι εννοούσε της ήρθε να ξεσπάσει σε υστερικά γέλια. Άνοιξε το στόμα της να του δώσει την απάντηση που του άξιζε, αλλά έτρεμε τόσο πολύ που δε μπόρεσε να μιλήσει. Ακούμπησε την πλάτη της στον τοίχο και τον κοίταξε ανυπόμονα. Πότε επιτέλους θα αποφάσιζε να φύγει και να την αφήσει ήσυχη; Έπρεπε οπωσδήποτε να πάει να ξαπλώσει.

<< Τελείωσες το κήρυγμα; >> Τον ρώτησε προσπαθώντας να ελέγξει το κροτάλισμα των δοντιών της. << Θα φύγεις επιτέλους ή θα με έχεις να στέκομαι όλο το βράδυ εδώ; Κοντεύω να ξεπαγιάσω από το κρύο. >>

Ο Έντουαρντ έπνιξε μια βλαστήμα και έσκυψε να την κοιτάξει καλύτερα. Έψαξε με το χέρι του το διακόπτη και μόλις άναψε το φως είδε το κατάχλομο πρόσωπο της και συνοφρυώθηκε.

<< Μα εσύ είσαι άρρωστη! Τι δουλεία έχεις να σηκωθείς από το κρεβάτι σου σ’ αυτό το χάλι; Ωραίο εραστή βρήκες, μα την αλήθεια! Δεν μπορούσε να σηκωθεί να ανοίξει την πόρτα αυτός; >>

Υπήρχε μια νότα πικρίας στη φωνή του. Και χωρίς να περιμένει την απάντηση της τη σήκωσε στην αγκαλιά του και την έσφιξε πάνω του.

<< Πού είναι το δωμάτιο σου; >> Τη ρώτησε τραχιά.

<< Από δω >> Του έδειξε μια πόρτα στο τέλος του διαδρόμου. << Αλλά μπορώ να πάω και μόνη μου.>>

Εκείνος την αγνόησε, προχώρησε, έσπρωξε με τον ώμο του τη πόρτα και έκανε ένα μορφασμό βλέποντας το διπλό κρεβάτι. Την άφησε όμως απαλά στο κρεβάτι και έριξε από πάνω της το πάπλωμα.

<< Έχεις πάρει κάτι για τον πυρετό; >> Την ρώτησε.

<< Πήρα δυο ασπιρίνες και είχα κάνει ένα Ντους για να ρίξω τον πυρετό και μετά με είχε πάρει ο ύπνος. Ξύπνησα την ώρα που χτυπούσες την πόρτα…. >>

<< Ώστε είσαι ολομόναχη; Πού είναι ο Τζέικ; >>

<< Ο εραστής μου; >> Του είπε ειρωνικά. << Ο Τζέικ είναι απλώς φίλος μου, είτε το πιστεύεις είτε όχι!>> Του πέταξε.

<<Μα πως αφού εσύ η ιδία μου είπες ότι ήθελες τις φωτογραφίες για να τις χαρίσεις στον φίλο σου, γιατί μου είπες ψέματα Μπέλλα ; >>

<<Γιατί εσύ ήσουν σίγουρος, είχες βγάλει τα δικά σου συμπεράσματα και εγώ πίστευα ότι έτσι θα κρατούσες μια απόσταση από μένα, μετά από το φιλί μας στο μπάνιο, ήσουν τέλειος ψυχρός και αδιάφορος απέναντι μου, έτσι υπέθεσα ότι δεν σήμαινε κάτι για σένα…>>

<<Όχι γλυκιά μου μη το λες αυτό!>> Κάθισε διπλά της στο κρεβάτι και της έπιασε απαλά το χέρι.

<<Τι μια ήσουν γλυκός και αμέσως μετά γινόσουν απόμακρος, και σκληρός.>>

<<Όχι…. Αγάπη μου πόσο σε πλήγωσα άθελα μου.>>
Αγάπη μου; Με είπε αγάπη μου η έχω παραισθήσεις από τον πυρετό;

<<Συχώρεσε με. >> Την σήκωσε απαλά και την κράτησε στην αγκαλιά του!

<<Και μετά ήρθες εδώ και με πρόσβαλες τόσο πολύ με τα λόγια σου…>> Την έσφιξε περισσότερο στην αγκαλιά του.

<< Όταν ήρθε ο Τζέικ και σε πήρε μέσα από την αγκαλιά μου θύμωσα με τον εαυτό μου που αντιδρούσα έτσι δεν μπορούσα να ελέγξω τα αισθήματα μου για σένα . Αποφάσισα να σε ξεχάσω… και μετά βρήκα την φωτογραφική σου μηχανή και ήταν μια δικαιολογία στον εαυτό μου να έρθω να σε βρω. Και όταν ήρθα είδα το νυχτικό σου τσαλακωμένο, τα φώτα κλειστά και εσύ άργησες τόσο πολύ να μου ανοίξεις… Πίστεψα ότι ήσουν μαζί του.>>

<< Μα εγώ άπλα κοιμόμουν.>>

<<Το ξέρω γλυκιά μου έκανα ένα φρυκτό λάθος.>> Έσκυψε και την φίλησε απαλά στα χείλη.

<<Αχ Μπέλλα να ξέρες πόσο πολύ σ’ αγαπώ… δε θα σε πληγώσω ποτέ ξανά μωρό μου , δεν θα σε αφήσω ποτέ.>>

<<Μα πώς… θέλω να πω είσαι σίγουρος; >>

<< Πιο σίγουρος δεν γίνεται, όταν μπήκα στο δωμάτιο σου στον πύργο και σε είδα να κοιμάσαι σαν άγγελος… είπες το όνομα μου στον ύπνο σου και τότε το κατάλαβα, σ’ αγαπούσα. Σ’ αγάπησα από την πρώτη στιγμή που σε είδα, εκεί σκαρφαλωμένη πάνω στο δέντρο ! >>

<< Και γώ σ’ αγαπώ Έντουαρντ. Δεν ήθελα να το παραδεχτώ Αλλά όταν έφυγα μακριά σου το κατάλαβα δεν μπορούσα να το αρνούμαι άλλο! >>

Η Μπέλλα πέρασε τα χέρια της γύρο από το λαιμό του και τον φίλησε.

<< Σίγουρα θα μας μείνει αξέχαστος αυτός ο Άγιος Βαλεντίνος έτσι ; >> Της ψιθύρισε ανάμεσα στα φιλιά τους.

<< Ο… ναι. Είναι ο πρώτος μας και θα είναι αξέχαστος! >> Του είπε γλυκά.

<< Ο πρώτος μας από πολλούς που θα ακολουθήσουν. >>
Και η Μπέλλα ήταν σίγουρη ότι αυτό δεν ήταν υπόσχεση αλλά η αλήθεια!!