Συνέντευξη του Rob στο περιοδικό Details, Μάρτιος 2010(στα ελληνικά)

Ελπίζω να χαρείτε με τη μετάφραση. Προσπάθησα να μείνω όσο το δυνατόν πιο πιστή σε αυτά που λέει ο Robert. Enjoy!!!


Ο ROBERT PATTINSON ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΕΤΑ ΤΟ TWILIGHT

Ο megastar θρηνεί το πέρασμα της εποχής του πορνό του '80, αποκαλύπτει ότι τον γοητεύουν οι τροπικές ασθένειες και ονειρεύεται ότι τον πασπατεύει μια ελεφαντίνα- ξανά.

ΚΑΦΕΣ

Είναι ένα ασυνήθιστα κρύο απόγευμα του Νοεμβρίου του 2008, όταν πηγαίνω στο ξενοδοχείο Bowery της Νέας Υόρκης. Υπάρχει ένας νεαρός άντρας που κάθεται στον κήπο, τυλιγμένος με περίπου 9 μάλλινες μπλούζες και φορώντας ένα μάλλινο καπέλο, που καπνίζει, πίνει έναν latte σε μέγεθος όσο το κεφάλι του και κρατάει μανιωδώς σημειώσεις σε ένα σενάριο μέσα στο κρύο. Έχω διαβάσει για έφηβες που αυτό-πυρπολούνται μπροστά από το ξενοδοχείο του, αλλά αυτή τη στιγμή ο Robert Pattinson ζεσταίνει τα χέρια του από ένα φλιτζάνι καφέ.

Γειά, είμαι η Jenny. Νομίζω ότι είμαι εδώ για να με τσεκάρεις.
"Εντάξει. Είμαι ο Rob. Χμμ...θα ήθελες μερικές τηγανιτές πατάτες; Με σάλτσα;"

Ο Allen Coulter ,ο σκηνοθέτης του Hollywoodland και η δημιουργική δύναμη πίσω από το σήριαλ The Sopranos, με έστειλε. Σκεφτόταν να κάνει μια ταινία- δεν είχε φτάσει ακόμη σε αυτό το σημείο, αλλά εγώ έπρεπε να " έρθω και να γνωρίσω τον Rob".

Ο Rob. Όταν ήρθε στις ΗΠΑ, κοιμόταν στον καναπέ του ατζέντη του και τότε πήρε ένα μικρό ρόλο σε μια ταινία που την έλεγαν Ο Harry Potter και το Κάτι του Κάτι, που έβγαλε περίπου 900 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως. Και μετά έκανε άλλη μια, που λεγόταν Twilight που έβγαλε 385 εκατομμύρια στις αίθουσες και περίπου άλλα 200 εκατομμύρια σε πωλήσεις DVD στις ΗΠΑ. Το box office πλουτίζει καθώς σχεδόν ολόκληρος ο γυναικείος πληθυσμός του πλανήτη, τον ακολουθεί από ήπειρο σε ήπειρο καλλιεργώντας ένα μανιώδη κόλλημα μαζί του.

Ο Coulter πρότεινε να ξαναδουλέψω λίγο το Remember Me (του οποίου ο αναγνωρισμένος συγγραφέας είναι ο Will Fetters), για την πρώτη αμερικανική παραγωγή στην οποία ο Rob θα υποδιθεί μια θνητή, μη μαγική, βασισμένη στον άνθρακα μορφή ζωής του γήινου βασιλείου- σε αυτή την κατηγορία δε συμπεριλαμβάνεται φυσικά ο Salvador Dali, τον οποίο υποδίθηκε στο Little Ashes. Καθώς ο Rob μουτζουρώνει τις σελίδες, είναι προφανές ότι έχει αρχίσει τη δική του διαδικασία δουλειάς στο σενάριο.

Το πρόσωπο του Rob είναι συνεχώς απασχολημένο-ειδικά τα καλειδοσκοπικά του μάτια, τα οποία γυρίζουν και διαστέλλονται όλη την ώρα, γιατί σκέφτεται συνέχεια. Όσο κράτησε εκείνος ο latte, συλλογιζόταν τον Jimi Hendrix, τις τηγανιτές πατάτες, τα κορίτσια, την τέχνη, την μπύρα, τον φιλόσοφο ξάδερφό του, τα κορίτσια, την αλήθεια, το Θεό, το σκύλο του, τα κορίτσια και αν ο διώκτης αυτής της εβδομάδας τον ακολούθησε από το Λος Άντζελες. Δεν νομίζω ότι θα μπορούσε να κλείσει το μυαλό του, ακόμη και αν το ήθελε.

Παρά τη λεγεώνα των θαυμαστών που τον ακολουθούν από ξενοδοχείο σε ξενοδοχείο, πολιορκώντας το καθένα από αυτά όπως ο ρωμαϊκός στρατός, δεν είναι ούτε φοβισμένος ούτε φαντασμένος- είναι πεινασμένος, περίεργος, πάντοτε ψάχνεται πνευματικά. Αυτό μπορεί να μην ακούγεται και τόσο σπουδαίο, αλλά σκεφτείτε το περιεχόμενο του: Παντελώς ξένοι θέλουν να σε πηδήξουν, να σε πυροβολήσουν, να είναι εσύ, να σε αγοράσουν, να σε πουλήσουν, να περάσουν τα δάχτυλά τους στα μαλλιά σου, να σε παρακολουθήσουν να κάνεις σεξ, να σε ακούσουν να ουρείς, να φάνε μαζί σου πατατάκια και να σε απαγάγουν και να σε χώσουν στο πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου τους. Και εσύ; Πρέπει να μάθεις κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα για τις εξωτικές τροπικές ασθένειες.

Ο Rob και εγώ ανακαλύψαμε ότι μοιραζόμαστε ένα κοινό πάθος για ασθένειες που προκαλούν ακρωτηριασμό, παραμόρφωση και αηδία: Αναφέρει την cancrum oris, στην οποία τα βακτήρια τρώνε το πρόσωπό σου μέχρι που αποκτάς ένα είδος παραθύρου στο πλάι του κεφαλιού σου και όλος ο κόσμος μπορεί να δει τα δόντια σου. Ενθουσιάζεται με την lymphatic filariasis, στην οποία παρασιτικά σκουλήκια θάβονται στους λεμφαδένες σου και μπορεί να κάνουν τα μπαλάκια σου να να πρηστούν σε μέγεθος καρπουζιών, αναγκάζοντάς σε να τα κουβαλάς με καροτσάκι.

Βρίσκουμε μια ιδέα για μια ταινία που θα γίνει τεράστια εμπορική επιτυχία, με τίτλο Μόλυνση Candiru, με θέμα ένα μισκοσκοπικό ψάρι που μπαίνει από την ουρήθρα σου στην ουροδόχο δίοδο σου και εγκαθίσταται στο πουλί σου με αγκάθια που βγάζει από τη σπονδυλική του στήλη, με την μορφή ανάποδης ομπρέλλας.

"Είναι και γαμώ! Θα είναι σαν το Finding Nemo! " λέει ο Rob. "Και το μικρό candiru έχει χαθεί στα μπαλάκια. Σκέψου το soundtrack!"

ΜΠΥΡΑ ΝΟ 1

Δεκατέσσερεις μήνες μετά, είμαστε στο Λονδίνο. Το New Moon, η δεύτερη ταινία του Twilight saga, έχει κάνει ρεκόρ στα ταμεία για το μεγαλύτερο μεταμεσονύκτιο άνοιγμα και για το μεγαλύτερο κέρδος σε πρεμιέρα. Το Remember Me, το δράμα του νεαρός-σε-κρίση του Rob, έχει γυριστεί. Έχει 24 ώρες μέχρι να αρχίσει πρόβες για το Bel Ami, βασισμένο στη νουβέλα του Guy de Maupassant, όπου παίζει έναν άντρα ο οποιος ανεβαίνει κοινωνικά "πατώντας"πάνω σε κρεβάτια.

Με περιμένει να συναντηθούμε στο μπαρ του ξενοδοχείου μου. Έχει παραγγείλει για τον ίδιο μια μπύρα και για μένα μια Diet Coke, αφού θυμάται ποιό αναψυκτικό προτιμώ. Έχει τους καλούς τρόπους ένος καλού γιου μιας καλής μαμάς.

Θέλει να με πάει σε ένα συγκεκριμένο εστιατόριο εδώ κοντά, "είναι ένα λιγάκι ιδιαίτερο μέρος". Και έτσι καταλήγουμε, αφού έχουμε γυρίσει σχεδόν όλο το Covent Garden, να μην μπορούμε να το βρούμε. Και δεν μοιάζει να εκπλήσσεται. Τελευταία του συμβαίνει να χάνεται συχνά στην ίδια του την πόλη. Αλλά είναι και περίπου 2 χρόνια από τότε που όντως ζούσε εδώ, και το Λονδίνο είναι ούτος ή άλλος τόσο χαωτικό όσο και η κόλαση.

Ψάχνοντας για εναλλακτικές, ρίχνουμε μια ματιά σε ένα καφέ με πολύ κόσμο, γεμάτο από νέους και όμορφους ανθρώπους, αλλά κάνει πίσω. Λίγα λεπτά αργότερα, όταν πάμε σε ένα μικρό μεξικάνικο, νιώθει τις τρίχες στο πίσω μέρος του λαιμού του να σηκώνονται. Τον ρωτάω κατά πόσο μπορεί, μετά από όλα αυτά, να μυρίζεται τους τρελαμένους φαν που ελοχεύουν κάτω από τα τραπέζια.

"Ναι. Σίγουρα. Αλλά την προηγούμενη φορά που ήρθα εδώ, το γουακαμόλε ήταν απαίσιο."

Ο Rob δεν έχει κάνει καμία ενδυματολογική παραχώρηση στον ασχημότερο χειμώνα της Βρετανίας εδώ και 30 χρόνια. Φοράει ένα ξεκούμπωτο, ανοιχτόχρωμο τζάκετ σε στυλ Carhartt, χωρίς γάντια. Έχει όμως ένα καπέλο, ίσως το ίδιο που φορούσε στη Νέα Υόρκη. Εγώ είμαι φασκιωμένη σαν το ανθρωπάκι της Michelin και έχω ξεπαγιάσει. Είναι χαρούμενος, χαλαρός και χαχανίζει. Σκέφτομαι ότι το Λονδίνο φαίνεται να του δίνει την ελευθερία που δεν μπορεί να έχει στη Νέα Υόρκη ή το Λος Άντζελες. Και μια νύχτα στο Λονδίνο, με τους δρόμους να είναι άδειοι και γεμάτοι στοίβες χιονιού, μετά από μια επική καταιγίδα που παρέλυσε το Heathrow και έκλεισε τα τρένα Eurostar, είναι σαν να παίζεις ανέμελα ενώ είσαι κομμάντο.

Χωρίς προσπάθεια, φτάνουμε πάλι εκεί που ξεκινήσαμε, μπροστά από το Ξενοδοχείο Covent Garden. Απέναντί του είναι ένα πλήρως εξοπλισμένο sex-toy-and-bondage shop που ονομάζεται Coco de Mer. Του αναφέρω οτι πετάχτηκα να ρίξω μια ματιά σε αυτό πριν ( πριν να πάω στην Εθνική Πινακοθήκη, για να ξέρετε), και του είπα για ένα τρελό μηχανισμό S&M με σέλα και χάμουρα που έχουν, η οποία σου επιτρέπει να ντυθείς σαν άλογο και να έχεις και μακρια ουρά.

"Αυτό είναι τόσο αγγλικού στυλ. Θέλω να κάνω ολόκληρη τη συνέντευξη φορώντας το, από ιππικής άποψης" λέει, χτυπώντας στο πεζοδρόμιο το πόδι του με τις φανταστικές του οπλές. "Σοβαρά. Σαν πείραμα για τις αντιλήψεις του κοινού. Είναι ακόμη ανοικτό;"

ΜΠΥΡΑ ΝΟ. 2
Είμαστε μέσα, σε μια ζεστή γωνιά της Brasserie Max του ξενοδοχείου και ο Rob παίρνει άλλη μαι μπύρα. Συζητάμε για το πώς τα βγάζει πέρα. "Όταν ήμουν 17 και μέχρι, τι να σου πω, τα 20, είχα αυτή την τεράστια αβάσιμη αυτοπεποίθηση. Αυτή την πεντακάθαρη ιδέα του εαυτού μου και του πώς θα πετύχαινα, το οποίο εμπεριείχε τη διαδικασία λήψης αποφάσεων. Έβλεπα τον εαυτό μου να σηκώνει το τηλέφωνο και να λέει "Αποκλείεται" ή "Οπωσδήποτε". Να έχει τον έλεγχο. Με τη μόνη διαφορά ότι πρέπει να ανακαλύψεις αν ο τρόπος με τον οποίο σκέφτεσαι στα 19 ή στα 20, έχει αξία ή όχι. Και τελικά κατάλαβα, ότι με όλον αυτόν τον έλεγχο, που ήταν πιθανά ουτοπικός, δεν προόδευα. Έτσι τώρα έχω αφεθεί λιγάκι. Θα είμαι λιγουλάκι γυμνός. Εκτός από σήμερα που έχει βρωμόκρυο και θα κατσιάσουν τα μπαλάκια μου."

Μπορεί να καλύπτει τα μπαλάκια του το χειμώνα, αλλά ο Allen Coulter λέει ότι στα γυρίσματα του Remember Me, πιέστηκε αρκετά:" Ήταν θέμα ελέγχου, για αυτόν, στην αρχή. Αλλά ήθελε να πάει μπροστά περισσότερο από ότι ήθελε να προστατεύσει τον ευατό του. Πολύ γενναίο- ειδικά για έναν νεαρό που έχει ένα μεγάλο στόχο πάνω στην πλάτη του".

Ο Rob μοιάζει ανυπόμονος να πετάξει κάποια από τα ρούχα του, να παραδώσει τα ηνία.

" Θα πάμε να δούμε εκείνη τη σέλα; Σοβαρά τώρα, κάποια στιγμή συνειδητοποιείς ότι δεν μπορείς να παίρνεις όλες τις αποφάσεις. Πάντοτε έχτιζα, πάντοτε προστάτευα κάτι. Ταυτόχρονα, έμοιαζε ότι έχανα την ικανότητα να κινούμαι. Θα προστάτευα τον εαυτό μου μέχρι το τελειωτικό χτύπημα. Ακόμη και νοητικά." Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποιεί κάτι:"Μετά βίας θυμάμαι τα 2 τελευταία χρόνια. Όχι σαν τη θολούρα των πάρτυ ή κάτι τέτοιο. Απλά...ήταν εντελώς τρελά."

'Εχουν γίνει σουρεαλιστικά πράγματα. Όπως τότε σε μια φιλανθρωπική εκδήλωση στις Κάννες όταν 2 από τους παρεβρισκόμενους πόνταραν σχεδόν 60000 δολάρια για να δώσει ο Rob στις κόρες τους ένα φιλί στο μάγουλο. Έχουν γίνει τρομακτικά πράγματα, αν και η ιδέα να διατρέξει πραγματικό κίνδυνο του φαίνεται παράλογη: "Το βρίσκω πραγματικά αστείο- αν με πυροβολούσαν, θα πάθαινα πραγματικά υστερία. Θα έλεγα κάτι σαν, "Είστε σοβαροί; Χριστέ μου, ριχτείτε στον Zac Efron! Είναι πιο δημοφιλής από μένα". Είναι σίγουρος ότι υπήρξαν και καλά πράγματα όμως." Θυμάμαι μια φορά σε ένα γήπεδο γκολφ με κάτι ελέφαντες στη Βαρκελώνη..."

Αρχίζει να ονειροπολεί. Ενθουσιάζεται εύκολα και ταυτόχρονα έχει κολλήσει με τα μυστηριώδη πράσινα σνακ που έχει το μπαρ. Είναι κάτι σαν μπιζέλια με wasabi, αλλά όχι ακριβώς. Είναι καλυμένα με σκόνη τσίλι και μοιάζουν με μικρά ογκίδια. Τα τρώει όλα.

"Ρε γαμώτο, τι ωραία που είναι αυτά. Τι είναι; Θέλω να τραβήξω μια μυτιά, θα μου καθαρίσουν τα ιγμόρια."

ΜΠΥΡΑ ΝΟ 3

Η πείνα του Rob δεν είναι απλά μεταφορική. Παραγγέλνει 2 ορεκτικά-τα μίνι burger με γαρνιτούρα ντομάτα-κρεμμύδι και τα μίνι burger κοτόπουλου με σάλτσα μάνγκο-μαζί με άλλη μια μπύρα. " Τρώω απίστευτα πολύ, σαν βουλιμικός. Τρέφομαι με αυτα που έχει το room service και πάντα με αγχώνει αυτό, έτσι διαλέγω ας πούμε 6 πράγματα από το μενού και τα τρώω όλα."

Δεν θέλει να χάσει τίποτα, κάτι που κρύβει και μια υπόνοια μετάνοιας. Δεν ήθελε πάντα να γίνει ηθοποιός. Έκανε μόντελινγκ. Είναι ένας ταλαντούχος κιθαρίστας και πιανίστας που έπαιζε ακολουθώντας την μεγαλύτερη αδερφή του Lizzy στην ποπ μουσική. Αλλά είναι ένας σοβαρός τύπος, και οι πιο σοβαρές του φιλοδοξίες περιλαμβάνουν την ενασχόλησή του με τη συγγραφή πολιτικών ομιλιών. "Είναι συναρπαστικό. Έχεις περίπου 2 με 3 λεπτά για να επηρεάσεις κάποιον. Να τους κάνεις να σε ακούσουν. Να διαδώσεις το μήνυμα και ίσως να έχει και μια ηχώ. Μου άρεσε πάρα πολύ που έκανα τις συνεντεύξεις για το πρώτο Twilight, επειδή υπήρχε μια ομοιότητα. Μετά από λίγο όμως ήταν σαν να τα μοίραζα με το κουτάλι. Αν θέλεις να σε ακούει ο κόσμος, θα πρέπει να έχεις κάτι να τους πεις. Ένιωθα την υποχρέωση να είμαι συναρπαστικός. Κάνεις παζάρια με το κοινό. Τους είναι αρκετό; Και αυτό επηρεάζει τον τρόπο με τον οποίο βλέπεις την τέχνη."

Η τέχνη. Είναι παράλογη η σκέψη του να μην του επιτρέπεται να έχει ιδέες για αυτή, απλά και μόνο επειδή βοήθησε πολλούς ανθρώπους να βγάλουν πολλά χρήματα.

"Πριν, ένιωθα ότι δεν μπορούσα να διεισδύσω πουθενά, ούτε ακόμη και στον ίδιο μου τον εαυτό. Και τώρα νιώθω σαν να έχω σκαρφαλώσει στο πλάι του εγκεφάλου μου και τουλάχιστον μπορώ να δω μέσα. Αλλά ξέρω ότι θα μου πάρει τουλάχιστον 10 άλλα χρόνια μέχρι να είμαι έστω και ελάχιστα ευχαριστημένος με οτιδήποτε κάνω. Όμως με την υποκριτική συνεχίζεις να προσπαθείς με την ελπίδα ότι μπορεί και να γίνεις...σπουδαίος. Αλλά μετά σκέφτομαι, το να θέλεις να γίνεις καλός ή ακόμη και σπουδαίος, ή ακόμη και να θέλεις να κάνεις τέχνη,κάνει την εμπειρία φτηνότερη;"

Ανησυχώ ότι θα εκραγεί το κεφάλι του. Απαντάει στις ερωτήσεις με ερωτήσεις. Οι πόρτες οδηγούν σε άλλες πόρτες. Αυτό πολλές φορές δημιουργεί προβλήματα με τα σενάρια: Καθώς βλέπει την άποψη όλων των χαρακτήρων, πολλές φορές χρειάζεται ένα είδους φιλτράρισμα. Η παγίδα είναι ότι αν το φιλτάρισμα δεν περικλείει με κάποιο τρόπο την ουσία του κάθε χαρακτήρα, το μόνο που κάνει είναι να οδηγεί τη φαντασία του να τρέχει πιο άγρια. Είναι αυτό που λέγαμε για την καλειδοσκοπική του όραση.

Ορισμένοι άνθρωποι μπορεί να έχουν μπροστά τους τον ωκεανό και να βρέξουν απλά το μικρό τους δαχτυλάκι. Ο Rob θέλει να κολυμπήσει μέχρι να πνιγεί και θα προσπαθήσει να τον πιεί όλο πριν πάει στον πάτο. Η προσπάθειά του αυτή είναι μια πηγή ανησυχίας, γιατί στην πραγματικότητα δεν μπορεί να πει σε κανέναν ότι θέλει περισσότερα: "Σε παρακαλώ, μην το παρουσιάσεις σαν να παραπονιέμαι. Είμαι ο πιο τυχερός μπάσταρδος στον πλανήτη." Ανησυχεί μήπως είναι εγωιστής. Ανησυχεί ότι ίσως είναι ένας μισάνθρωπος- σχισματικός περίεργος γιατί τις βαθύτερες συναισθηματικά στιγμές του τις έχει ζήσει με το σκύλο του. Και ανησυχεί για το αν μπορεί να ένας ηθοποιός που επηρεάζει τις μάζες και να έχει ακόμη το δικαίωμα να ζητάει οτιδήποτε.

Εάν υπάρχει εκεί έξω, αυτό το πράγμα που λέγεται αόρατο-δημιουργικό-πνεύμα-ιδέα, τότε εσύ είσαι το μέσον δια του οποίου θα ταξιδέψει ώστε να μπορέσουν να το αγγίξουν όλοι. Αλλά...τι σου δίνει το δικαίωμα να γίνεις ο διάμεσος; Τι σου δίνει το δικαίωμα να το αξιώσεις; Και μετά να πάρεις και έναν ατζέντη και να πεις, εγώ θέλω 20 εκατομμύρια δολάρια και ένα καλάθι με φρούτα για να γίνω ο διάμεσος, ευχαριστώ.

"Σαν ηθοποιός, μπορείς να εξυψώσεις την ανθρώπιμη υπόσταση ή να την κάνεις φτηνή. Υποθέτω ότι είναι παρόμοιο με οτιδήποτε κάνεις- προσπαθείς να εξυψωθείς και ίσως μια μέρα το κάνεις." Ένας ηθοποιός ίσως και να έχει όντως την ικανότητα να μας εξυψώσει,αλλά ο Rob χωρίς να το συνειδητοποιεί, αρχίζει να μιλάει σχεδόν ψιθυριστά κάθε φορά που προφέρει τη λέξη ηθοποιός ή οποιαδήποτε παραλλαγή της.

Rob, ξέρεις ότι κάθε φορά που λες ηθοποιός ή υποκριτική χαμηλώνεις τη φωνή σου σε σημείο ψιθύρου;
Πραγματικά ξαφνιάζεται. "Αλήθεια;"
Ναι, τόσο σιγά σαν να λες τη λέξη Νέγρος.
Γελάει και του φτιάχνει η διάθεση. "Και αν παίζουμε σαν 'Νέγροι'; Θα την είχαμε κάτσει-δεν θα μπορούσαμε να ακούσουμε τίποτα..."

ΜΠΥΡΑ ΝΟ 4

Ο Rob ζητάει άλλη μια μπύρα από το σερβιτόρο. Μιλάει για έναν θείο του που δούλευε σε ένα χαλυβουργείο στην πόλη του Yorkshire όπου μεγάλωσε ο μπαμπάς του. Ο πατέρας του Rob και οι άλλοι θείοι του μετακομίσαν μόλις μεγάλωσαν αρκετά, αλλά ο μεγαλύτερος αδερφός έμεινε εκεί σε όλη του τη ζωή.

"Γκρεμίζουν σπίτια, ολόκληρες γειτονιές. Και ο μπαμπάς μου τον ρώτησε, 'Γιατί να μείνουμε;' Και είπε, 'Και ποιός θα κοιτάξει τη μάνα μας;' Και σκεφτόμουν, ρε γαμώτο, κάτι πρέπει να πηγάινει στραβά με το συναισθηματικό μου κόσμο, γιατί δεν είμαι σίγουρος ότι θα μπορούσα να κάνω μια τέτοια θυσία. Ο μόνος συναισθηματικός σύνδεσμος που είναι άξιος αναφοράς είναι με το σκύλο μου. Η σχέση μου με το σκύλο μου, είναι γελοία."

"Νομίζω ότι πρέπει να μπορείς να αποδράσεις από την άποψη που έχεις για τον εαυτό σου για να προσπαθήσεις να κάνεις οποιαδήποτε μορφή τέχνης. Εγώ έπαιζα συνέχεια μουσική, και το καλύτερο κομμάτι ήταν η ελευθερία που ήρθε όταν με κλώτσησα στον πισινό, αφέθηκα και με εξέπληξα."

Προσπάθησε να αφεθεί λιγάκι στην φωτογράφιση που συνοδεύει αυτή τη συνέντευξη- δεν ήταν εύκολο.

"Πραγματικά μισώ τα αιδοία. Είμαι αλλεργικός στα αιδοία. Αλλά δεν μπορώ να πω ότι δεν είχα ιδέα, επειδή ήταν μια 12ωρη φωτογράφιση, έτσι κάποια στιγμή το παίρνεις χαμπάρι ότι αυτές οι γυναίκες θα μείνουν γυμνές ακόμη και μετά από 5 ή 6 ώρες. Αλλά δεν ήμουν ακριβώς προετοιμασμένος. Δεν είχα ιδέα τι να πω σε αυτά τα κορίτσια. Δόξα το Θεό που ήμουν μετά από μεθύσι."

Θα πει κάτι η μαμά σου για όλο αυτό;
"Ω Θεέ μου." Πιάνει με τα χέρια του το κεφάλι του και σηκώνει τους ώμους. "Πάντως όταν της πήρα καλωδιακή, της άρεσε πολύ." Δε σημαίνει ότι η μαμά του περνάει πλέον όλες τις νύχτες της στο σπίτι του Λονδίνου βλέποντας Skinemax. "Όχι, όχι! Για όνομα του Θεού! Σήμερα είναι σαν να υπάρχει παντού γυμνό. Αλλά αυτή η φωτογράφιση, είναι σαν τη γύμνια του '80, καταλαβαίνεις; Αν δεις πορνό ας πούμε της δεκαετίας του '80, είχε κάτι το κομψό, αρκετά γλυκό- σαν να ήταν μια μικρή γυμνή κοινότητα. Οι άνθρωποι που το έκαναν τους άρεσε και το σέβονταν. Καμία σχέση με το πορνό που υπάρχει σήμερα. Καμία κοινότητα. Είναι απλά τα πάντα, παντού."

ΖΑΧΑΡΩΤΑ

Στην Αγγλία, τα Smarties φτιάχνονται από σοκολάτα και είναι κάτι σαν M&M σε περίργα χρώματα όπως μωβ και γαλάζιο αλλά περιέργως πιο λαχταριστά. Ο Rob δεν είναι ο τύπος του επιδορπίου, και όμως τσακίζει στα γρήγορα το τελευταίο μου πακέτο Smarties. "Απίστευτο. Έχω ήδη φάει περίπου 5000 από αυτά. Βλέπεις τι πρέπει να αντιμετωπίζεις;"

Στο Remember Me παίζει έναν τύπο του οποίου τα θέματα περιέργως μοιάζουν με τα δικά του. Ο Tyler είναι ένας νεαρός άντρας που έχει κλειστεί στον εαυτό του, αλλά μετά γνωρίζει μια γυναίκα, έρχεται σε εσωτερική σύγκρουση και πρέπει να διαλέξει αν θα μείνει σε απομόνωση ή θα βγει έξω στη ζωή και στον κόσμο.

Ο Tyler έχει απόλυτη συναίσθηση των πράξεών του. Αλλά δεν έχει ιδέα αν καμία από αυτές έχει αξία. Μπορείς να είσαι άνθρωπος αν ζεις σε μια γυάλα; Έχει κολλήσει στη μέση. Ταυτόχρονα είναι τυχερός που έχει επιλογή. Η σύγκρουση είναι έμφυτη σε έναν τυχερό άνθρωπο."

Τι σε τράβηξε στο ρόλο;
"Είμαι ένας τυχερός άνθρωπος. Δόξα το Θεό. Και είμαι σε σύγκρουση. Δόξα το Θεό."

Μου λέει για ένα βιβλίο που διάβασε με τίτλο Eat the Rich, του P.J. O'Rourke(αποκάλυψη:ο P.J. είχε ένα σύντομο γάμο με την αδερφή μου, πράγμα για το οποίο ο Rob δεν είχε ιδέα). Τον τράβηξε ένα κομμάτι που έλεγε κάτι σαν αυτό: Ο πλούτος ενός ανθρώπου δε σημαίνει τη φτώχια ενός άλλου- και αντίστροφα. Ο Rob μοιάζει να ντρέπεται λιγάκι να εκφράσει αυτή την ιδέα.

Δεν είναι σίγουρος αν πρέπει να νιώθει ένοχος, ή να το απολάμβάνει ή και τα δύο. Η πραγματικότητα είναι ότι δεν υπάρχουν κανόνες για μια ζωή τόσο ασυνήθιστη όσο είναι η δική του τώρα. Μου λέει μια ιστορία με ελέφαντες. Όχι αυτή με τους ελέφαντες στη Βαρκελώνη- μια σχετικά με κάποιους που γνώρισε πρόσφατα στην Καλιφόρνια.

"Ήξερες ότι οι ελέφαντες γουργουρίζουν; Είναι τελείως τρομακτικό αν δεν ξέρεις τί είναι. Γουργουρίζουν σαν γάτες, αλλά τα κεφάλια τους είναι τόσο βαθιά που ακούγονται σαν δεινόσαυροι. Το νιώθεις στο έδαφος κάτω από τα πόδια σου. Και που λες, μια μεγάλη θηλυκιά άρχισε να μυρίζει το πόδι μου- μια μεγάλη ελεφαντίνα δηλαδή. Αλλά το έκανε τόσο δυνατά που το πόδι μου σηκώθηκε από το έδαφος λες και η προβοσκίδα της ήταν ηλεκτρική σκούπα. Και μετά έβαλε όλο το σώμα μου στο στόμα της. Κρατιόμουν από το κεφάλι της και καθώς άρχισα σιγά σιγά να την αφήνω, με έσφιξε προσεκτικά μέχρι να να με γυρίσει ανάποδα ακριβώς κάτω από το στόμα της και έψαχνε τις τσέπες μου για καραμέλες μέντας. Ήταν η καλύτερη μέρα της ζωής μου."

Λοιπόν, παραδώθηκες σε έναν ελέφαντα, που σε πασπάτευσε, σου επιτέθηκε και σου έκλεψε τα ζαχαρωτά σου- και ήταν θεσπέσια;
"Ναι. Ομορφότερο από όσο μπορείς να φανταστείς. Και το ελεφαντάκι ήταν τόσο ενθουσιασμένο που έτρεξε και έκανε το νούμερό του σε 5 δευτερόλεπτα και μετά υποκλίθηκε σε όλους. Γελούσε. Τέλειο. Το ήξερες ότι μπορούν να μιμηθούν άλλα ζώα; Ένα άλογο,μια κότα, μια μαϊμού- αυτοί οι ελέφαντες τουλάχιστον μπορούσαν. Ήταν ελέφαντες που παίζουν σε ταινίες. Ένας είχε γράψει ένα σενάριο και ένας άλλος θέλει πραγματικά να σκηνοθετήσει."

Γελάει. Ήταν στο Λος Άντζελες και συζητούσε να συμπρωταγωνιστήσει με τον Sean Penn στο Water for Elephants, βασισμένο σε μια νουβέλα της Sara Gruen. Οι ελέφαντες είναι ηθοποιοί σαν και αυτόν, και αναρωτιέται αν θα μπορούσε, σε κάποιο κοσμικό επίπεδο, να τους μοιάσει λιγάκι.

"Ξέρεις πώς πεθαίνουν; Ο τύπος που τους είχε μου είπε ότι οι τραπεζίτες τους τρίβονται από την κατανάλωση ξύλου, αλλά αναπλάθονται γύρω στις 6 φορές. Και μετά πεθαίνουν σιγά σιγά από την πείνα. Το οποίο είναι τραγικό, αλλά είναι και το γεγονός που τους δίνει το χρόνο να πάνε στο νεκροταφείο των ελεφάντων. Είναι καταπληκτικά σχεδιασμένα πλάσματα. Εννοώ, οι άνθρωποι μένουνε τριγύρω για πάρα πολύ γαμημένο καιρό. Αν ήξερα ότι όταν θα μου πέσουν τα δόντια, αυτό ήταν...Ουάου. Η καλύτερη μέρα της ζωής μου. Όμορφη, όμορφη μέρα.

Λίγα λεπτά αργότερα, ο Rob ανακοινώνει ότι θα πάρει ταξί να πάει σπίτι και ετοιμάζεται να φύγει.

Να σε πάω; Δε μου αρέσει η ιδέα να βγεις εκεί έξω μόνος σου.
"Θα είμαι μια χαρά"


Απαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την άδεια της Drama Queen και των διαχειριστών του Forum.

Drama Queen ευχαριστούμε πολύ πολύ για τη μετάφραση!!

Δυο μικρές παρατηρήσεις:

1. "Και που λες, μια μεγάλη θηλυκιά άρχισε να μυρίζει το πόδι μου- μια μεγάλη ελεφαντίνα δηλαδή. Αλλά το έκανε τόσο δυνατά που το πόδι μου σηκώθηκε από το έδαφος λες και η προβοσκίδα της ήταν ηλεκτρική σκούπα. Και μετά έβαλε όλο το σώμα μου στο στόμα της. Κρατιόμουν από το κεφάλι της και καθώς άρχισα σιγά σιγά να την αφήνω, με έσφιξε προσεκτικά μέχρι να να με γυρίσει ανάποδα ακριβώς κάτω από το στόμα της και έψαχνε τις τσέπες μου για καραμέλες μέντας".

Ούτε το ζωϊκό βασίλειο δεν μπορεί να του αντισταθεί... (Να πω τώρα ότι ζηλεύω έναν θηλυκό ελέφαντα ή θα ακουστεί κάπως;;; )

2. "Είμαι ο πιο τυχερός μπάσταρδος στον πλανήτη."

Αυτό θα το αφήσω ασχολίαστο!!!!

Είμαι ο πιο τυχερός μπάσταρδος στον πλανήτη."

Αυτή την ατάκα την είχε πει ο Λεονάρντο Ντι Καπριο πριν μπει
στον ΤΙΤΑΝΙΚΟ!!!!!!!!

πρωτον Drama Queen ευχαριστουμε για την μεταφραση!
δευτερον.. για αυτο ειναι συνηθως ζαλισμενος.4 μπυρες στην καθισια?
και τι κολλημα ειναι αυτο με τους ελεφαντες?
παντως πρεπει να ειναι μεγαλο πειραχτηρι!
και οντως michelle μου εχεις δικιο ακομα και οι ελεφαντινες δεν μπορουν να του αντισταθουν!
οσο για το μπασταρδος...λες να εχει διαβασει το fanfic και να το κανει επιτηδες?????

Drama Queen εισαι απαιχτη.ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ!!!Ενα θα πω μονο, επειδη τοσες μπυρες δεν μπορω να πιω απο αυριο ξεκιναω τα Smarties!!!!!!!και μαζι μ'αυτα και τον latte και ας μη μ'αρεσει....ΑΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ!!!!!!!!!!Τι κ.....φαρδη που ειναι η δημοσιογραφος ρε γ.....το!!!!!!Θελω κι εγωωωωωωωωωωωω..........

sugnwmh gia ta agglika alla kati exei pathei kai kollaei kai den mou gurizei ellhnika re koritsia sugnwmh kamia sas den tha sxoliasei to oti o robert sixainete ta aidoia??????kai mhn mou peite oti eisaste polu mikres kai den kserete ti einai exw pathei sok parakalw as mou apanthsei kapoia

Παιδια ποσο τελειος μπορει να ειναι αυτος ο ανθρωπος....Τοσο αυθεντικος και αυθορμητος....Πως να μην τον λατρεψεις μετα....?

Drama Queen έγραψε:

"Ξέρεις πώς πεθαίνουν; Ο τύπος που τους είχε μου είπε ότι οι τραπεζίτες τους τρίβονται από την κατανάλωση ξύλου, αλλά αναπλάθονται γύρω στις 6 φορές. Και μετά πεθαίνουν σιγά σιγά από την πείνα. Το οποίο είναι τραγικό, αλλά είναι και το γεγονός που τους δίνει το χρόνο να πάνε στο νεκροταφείο των ελεφάντων. Είναι καταπληκτικά σχεδιασμένα πλάσματα. Εννοώ, οι άνθρωποι μένουνε τριγύρω για πάρα πολύ γαμημένο καιρό. Αν ήξερα ότι όταν θα μου πέσουν τα δόντια, αυτό ήταν...Ουάου. Η καλύτερη μέρα της ζωής μου. Όμορφη, όμορφη μέρα.

Πρώτα από όλα συμφωνώ με αυτό που λέει ότι οι ανθρωποι μένουνε για πάρα πολύ γαμημένο καιρο συμφωνώ απόλυτα..
Και επίσης αγαπημένε μου Robert το ξέρεις ότι κάποια μέρα θα σου πέσουνε δόντια οταν γίνεις ένας κ..γερακος!!

Τι περίεργος ανθρωπος..Πραγμτικά το σκεπτικό του είναι παραζαλισμένο και δν νομιζω να φταίει η μπύρα σε αυτήν την περίπτωση..
γι αυτο τον λατρεύω αυτον τον άνθρωπο..

όσο για τα αιδοία το είχα διαβάσει πολύ πριν στα αγγλικά..και είχα παθει σοκ..και λέω αντε πάλι τι καινούργιο είναι αυτο..
Δεν είναι αλλεργικός..απλά νιώθει λίγο "αποστροφή" όταν βλέπει γυμνό σώμα μες την μούρη του..και δεν λέει για απλα το σώμα ή το στήθος..λέει για τα αιδοία..που όσο να ναι κανείς δεν τα βλεπει τόσο συχνα..!!
Και έγω αμα εκανα με γυμνούς ανδρες κάτι θα με πείραζε μετά..
Δεν είναι και λίγο..επίσης αναφέρει για το πορνο-γυμνο του '80 και το συγκρίνει..με το σημερινο γυμνο-πορνο
που διαφερει κατα πολυ!!

Ο μικρος την εχει την λολα του για αυτο τον γουσταρω!!!!!!!

πρωτον Drama Queen μπραβο που το εκανες αυτο γτ ηθελα πολυ να τν διαβασω ολη τν συνεντευξη.. κατα τα αλλα το παιδι μου πως τα λεει ετσι...αχχ και για αυτο με τς ελεφαντινες...Αμα θελει γινομαι κ εγω μια δν εχω προβλημα...!!!! Ειναι υπεροχος τοσο αυθορμητος που τν κανει να ειναι γοητευτικος και αρκετα ενδιαφερον.... I LOVE HIM

Drama Queen σε ευχαριστούμε πάρα πολύ για τη μετάφραση.

Όλη η συνέντευξη κινείται πάνω στο τεντωμένο σκοινί του 'σουρεαλισμού'. Άρα υποθέτω ότι όσα λέγονται δεν σημαίνουν αντικειμενικά και πραγματικά τα αντίστοιχα.

Θέλει λίγη φαντασία, λίγο χιούμορ, λίγη τρέλα και ανοιχτό μυαλό για να τη διαβάσεις, να γελάσεις και να πας παρακάτω.

Ο Ρόμπερτ είναι νέος, ταλαντούχος, Βρετανός (βασικό λόγω πολύ καυστικού μαύρου χιούμορ) και βρίσκεται σε μία περίεργη θέση λόγω δημοτικότητας και αναγνωρισημότητας. Όλα αυτά συνθέτουν σε έναν βαθμό τον χαρακτήρα του, τις επιλογές του, τον τρόπο που σκέφτεται, που βλέπει τον εαυτό του και τους άλλους.

Αυτό για τα 'αιδοία' προσωπικά δεν θα το σχολιάσω. Ας το πάρει ο καθένας όπως θέλει.

Υ.Γ. (Θα παρακαλέσω μόνο θερμά να μη γίνει αιτία αυτή η 'ατάκα' να δημιουργηθούν θέματα και καυγάδες μέσα στο φόρουμ. Να θυμάστε πως όλες οι γνώμες είναι σεβαστές αρκεί να μην προσβάλουν τους άλλους συνομιλητές μας. )

οπως παντα πολυ περιεκτικη η κουην!!!!!!! με καλυψε!!!!

τον γουσταρουμε γιατι ειναι αυθορμητος εκτος
απο ολα τα αλλα πρωτερηματα που εχει

Drama Queen σ ευχαριστω παρα παρα παρα πολυ!!!!! παιδια εγω τον παω απειρα!!!!!ειναι υπεροχος και λεει αυτα που πιστευει!!!!αν ολα οσα δηλωνει ειναι αληθεια ειναι απλα μοναδικος!στην αρχη σοκαριστηκα με τη δηλωση για τα οιδια αλλα μετα καταλαβα τι ηθελε να πει!κι εγω δε θα νιωθα καλα στη θεση του!εξαλλου ολοι ξερουμε πως το αγγλοσαξωνικο χιουμορ ειναι περιεργο κι εμενα προσωπικα μου αρεσει!το θεωρησα πολυ πολυ γλυκο αυτο που ειπε για το σκυλο του!πολυ περιεργη συνεντευξη αλλα και υπεροχη!εχει αποριες σε πολλα θεματα κ δεν το παιζει ξερολας!ειναι πως το λενε.....χημα!!!!και κακο παιδι!ΟΥΑΟΥ!ΓΟΗΤΕΥΕΙ!!!!! Θα θελα ακομα περισσοτερο να τν γνωρισω απο κοντα!!!!
και κατι τελευταιο....

demona έγραψε:

sugnwmh gia ta agglika alla kati exei pathei kai kollaei kai den mou gurizei ellhnika re koritsia sugnwmh kamia sas den tha sxoliasei to oti o robert sixainete ta aidoia??????kai mhn mou peite oti eisaste polu mikres kai den kserete ti einai exw pathei sok parakalw as mou apanthsei kapoia

Εμενα οχι.βρετανικο χιουμορ καλη μου!

καλα ψιλο ξενερωσα λιγο να πω την αληθεια..προσπαθω να καταλαβω τι θελει να πει ο ποιητης...

Μη με ευχαριστείτε παιδιά, το έκανα γιατί πραγματικά τον λάτρεψα σε αυτή τη συνέντευξη...Θα προσπαθήσω να βρω και άλλες εξίσου ενδιαφέρουσες και να τις μεταφράσω.

Όσο για τα αιδοία, να σας πω εγώ τι κατάλαβα. Ότι είναι ντροπαλός και ότι αισθανόταν άβολα να βλέπει τις γυναίκες να κυκλοφορούν έτσι γύρω του τόσες ώρες. 23 χρονών παιδάκι είναι και μάλιστα Άγγλος. Δηλαδή αν εγώ ήμουν κάπου που να είχε γυμνούς άντρες και όπου και να κοίταζα για 12 ώρες το μάτι μου να έπεφτε σε κάποιου το πουλί, φαντάζομαι ότι μετά δε θα ήθελα να ξαναδώ ανδρικό μόριο για καμία βδομάδα.(καλά μπορεί και όχι, δεν παίρνω και όρκο, μπορεί και να μην ήθελα να φύγω )

Το θέλει το μυστήριό του και να έρθει η αποκάλυψη τη σωστή ώρα και όχι όπου και να κοιτάς να βλέπεις...πετούμενα!

Και όπως το λέει και η κοπελιά "έχει τους καλούς τρόπους ενός καλού γιού μιας καλής μαμάς". Νομίζω μας καλύπτει...

Α και να μην ξεχάσω...Θεέ μου στην άλλη μου ζωή θέλω να γίνω ελεφαντίνα και να παίζω με τον Robert!!! Μόνο που μάλλον δε θα ψάχνω στις τσέπες του για καραμέλες!!!

καλα οτι κατι αλλο εννοουσε σιγουρα δεν τον εχω για τοσο χαζο να απογοητευει τις θαυμαστριες του με αυτες τισ δηλωσεις....αλλα και παλι δεν μας χαλαει τιποτα πανω του ..ειναι τυπακος....