Eclipse....Συμβιβασμος......Edward's POV

Αυτη ηταν μια απο τις στιγμες που πραγματικα ηθελα να μπορουσα να διαβασω την σκεψη της.Εδω και αρκετη ωρα με κοιτουσε με τα καστανα της ματια σφιγμενα.Δεν μπορουσα να καταλαβω γιατι....Τι ηταν αυτο που ηθελε και δεν το ζητουσε....?Αφου ηξερε οτι ημουν προθυμος να της προσφερω τα παντα και ακομη περισσοτερα.Καταλαβαινα τον φοβο της πως επειτα απο την μεταμορφωση της για αρκετο καιρο δεν θα ηταν η ιδια....αλλα αυτο το κομματι δεν θα κρατουσε για παντα.Και αυτη η επιλογη ηταν καθαρα δικη της,μακαρι να μπορουσα να της αλλαξω γνωμη.Εντουαρντ....ειπε με την νευρικοτητα να διαγραφεται στην φωνη της.Ενιωσα ενα ριγος ευχαριστησης να διαπερνα ολο μου το σωμα οπως και καθε φορα που το ονομα μου εβγαινε απο τα χειλη της...Υπαρχει κατι αλλο που θελω να κνω πριν παψω να ειμαι ανθρωπος....συνεχισε.Το βλεμμα της ηταν καρφωμενο στα χερια της κι ενα εντονο κοκκινο χρωμα ειχε αρχισει να χρωματιζει τα μαγουλα της.Περιμενε να συνεχισει ομως καμια λεξη δεν βγηκε απο τα χειλη της.Οτι θελεις....την ενθαρρυνα μπερδεμενος.Το υποσχεσαι.....?ψιθυρισε.Ναι ειπα κοιτωντας την εξεταστικα για καποιο σημαδι που θα δικαιολογουσε αυτη της την σταση.Τοτε σηκωσε το κεφαλι της και τα ματια της συναντησαν τα δικα μου.Την κοιταξα σοβαρα θελοντας να της δειξω πως καθε λεξη μου την εννουσα....Πες μου τι θελεις και θα το εχεις.Το προσωπο της κοκκινησε ακομη περισσοτερο.Ακουγα το αιμα να κυλαει πιο γρηγορα μεσα στις φλεβες της και την καρδια της να χτυπα δυνατα,αγχωμενα.Εσενα.....ψελλισε τελικα.Τωρα ηταν που δεν καταλαβαινα τιποτα.Αυτη ηταν ολη μου η ζωη,κατι που νομιζα πως το ηξερε ηδη.Γιατι χρειαζοταν αυτη την επιβεβαιωση...Ειμαι δικος σου....ειπα και της χαμογελασα διχως να παρω το βλεμμα μου απο το προσωπο της.Εκεινη απεστρεψε το βλεμμα κοιτωντας το κενο.Ημουν ετοιμος να επιμεινω περισσοτερο και να την ρωτησω ξεκαθαρα τι συμβαινει οταν εκεινη με πλησιασε,τα χερια της κουλουριαστηκαν γυρω απο το λαιμο μου και τα χειλη της βρηκαν τα δικα μου.Την φιλησα κι εγω ελαφρα σαστισμενος,διχως να καταλαβαινω τιποτα.Συνηθως η Μπελλα δεν ηταν τοσο αποτομη,ουτε τοσο μυστηριωδης.Πιστευα πως μετα απο τοσο καιρο ειχα μαθει πια να την διαβαζω αλλα προφανως εκανα λαθος.Τα χερια της απαλα ξεμπλεξαν γυρω απο το λαιμο μου και εφτασαν στο γιακα του πουκαμισου μου.Θα ορκιζομουν πως ετρεμαν καθως ξεκουμπωσε το πρωτο κουμπι.Παγωσα στην θεση μου διακοπτωντας το φιλι καθως συνδεσα τα λογια με τις πραξεις της.Την εσπρωξα μακρια μου βεβιασμενα....Μην εισαι παραλογη Μπελλα....ειπα.Ακουστηκα θυμωμενος αλλα στην πραγματικοτητα ημους τρομοκρατημενος.Υποσχεθηκες.....οτι θελω....ψιθυρισε καταθετωντας τα οπλα.Δεν προκειται να κανουμε αυτη την κουβεντα....ειπα αγριοκοιταζοντας την καθως κουμπονα τα κουμπια του πουκαμισου μου.Το σαγονι της κλειδωσε.Εγω λεω οτι θα την κανουμε...ειπε αποφασιστηκα ανοιγοντας το πανω κουμπι της δικης της μπλουζας.Αρπαξα αστραπιαια τα χερια της και τα κολλησα στα πλευρα της.Εγω λεω πως δεν θα την κανουμε....ειπα κατηγορηματικα....Μα καλα δεν μπορουσε να καταλαβει τι εκανε....?Σε ποσο μεγαλο κινδυνο εβαζε την ζωη της..Ηδη μου ηταν πολυ δυσκολο να ειμαι κοντα της και να ξερω πως δεν μπορω να την εχω με αυτο τον τροπο.Εσυ ηθελες να μαθεις...με κατηγορησε.Νομιζα πως θα ηταν κατι αμυδρα ρεαλιστικο...ειπα με σκληρη φωνη.Ο καταπιεσμενος εφηβος που κουβαλουσα μεσα μου για παραπανω απο εναν αιωνα ειχε τρελαθει απο την επιθυμια.Ομως δεν μπορουσα να το κανω αυτο.......οχι πριν απο την μεταμορφωση της.Μα κι ακομα αν δεν ημουν αυτο που ειμαι παλι δεν θα μπορουσα να το κανω.Δεν θα μπορουσα να την στιγματισω με αυτο τον τροπο.Ηθελα πρωτα να την κανω και επισημα δικη μου στην στην ψυχη και επειτα στο σωμα.Εσυ λοιπον μπορεις να ζητας καθε χαζο,γελοιο πραγμα,οπως το να παντρευτουμε αλλα εγω δεν επιτρεπεται καν να ζηταω αυτο που......Διχως να την αφησω να ολοκληρωσει εκλεισα τα χερια της μεσα στην παλαμη μου ενω με το αλλο ακουμπησα το στομα της κανοντας την να σωπασει.....Οχι....ειπα αποτομα.Ενιωθα την ανασα της να χτυπαει βαρια πανω στα δαχτυλα μου.Η Μπελλα εμεινε σιωπηλη καρφωνοντας το βλεμμα της στο κενο,το κοκκινισμα επεστρεψε στο προσωπο της και τα ματια της ηταν υγρα.Ο ηλιθιος την ειχα πληγωσει.Απαλα το χερι μου σηκωσε το πιγουνι της αναγκαζοντας την να με αντικρισει.Τι εγινε τωρα....?ρωτησα μαλακα.Τιποτα...ψελλισε αποστρεφοντας το βλεμμα της απο το δικο μου.Ο ηχος της φωνης της με εκανε να μισησω τον εαυτο μου.Συνοφριωθηκα....Σε πληγωσα.....?ψιθυρισα ζητωντας μια επιβεβαιωση που δεν μου χρειαζοταν.Το αισθημα της απορριψης σκιαζε τα ομορφα χαρακτηριστικα του προσωπου της.Οχι....μουρμουρισε κανοντας με να αναρωτηθω αν πραγματικα δεν ειχε επιγνωση ποσο κακη ψευτρα ηταν.Ηθελα να τα διαψευσω ολα αυτα,να διωξω αυτη την σκια απο τα ματια της.Με μια αποτομη κινηση πολυ πιο γρηγορη για τα ανθρωπινα δεδομενα την εκλεισα μεσα στην αγκαλια μου χαιδευοντας απαλα το προσωπο της.Ξερεις γιατι πρεπει να πω οχι....δικαιολογηθηκα με χαμηλη φωνη...Ξερεις οτι σε θελω κι εγω.....περισσοτερο απο οτιδηποτε αλλο συμπληρωσα μεσα στο μυαλο μου.Αληθεια....?.ψιθυρισε γεματη αμφιβολια.Φυσικα και σε θελω,ανοητο,πανεμορφο,υπερευαισθητο κοριτσι.Γελασα σιγανα στην ιδεα και μονο του οτι για ακομη μια φορα δεν εβλεπε την αληθεια για τον εαυτο της.Δεν σε θελουν ολοι....?ειπα σκληρα.Στο μυαλο μου ηδη ειχε αρχισει να συμπληρωνεται μια μεγαλη λιστα με ονοματα.Κυριαρχα ηταν του Μαικ Νιουτον{που πολυ θα ηθελα να σπασω το κεφαλι αφου ακομη κι οταν φιλουσε την Τζεσικα το μυαλο του ηταν στην Μπελλα}και φυσικα του Τζεικομπ Μπλακ{Νομιζω πως θα γλυτωνα την φυλακη....Ποσο σοβαρο εγκλημα μπορει να ειναι η ζωοκτονια...?}Νιωθω σαν να υπαρχει ολοκληρη ουρα πισω μου ,που συναγωνιζονται για να παρουν καλυτερη θεση,περιμενοντας να κανω ενα αρκετα μεγαλο λαθος....ασυναισθητα την κρατησα πιο σφιχτα.Εισαι υπερβολικα επιθυμητη.....σε σημειο που δεν θα σου βγει σε καλο.....Τωρα ποιος ειναι ο ανοητος....?ειπε παλι με την αμφιβολια να χρωματιζει την φωνη της.Πρεπει να μαζεψω υπογραφες για να σε κανω να το πιστεψεις....?Θες να σου πω ποια ονοματα θα βρισκονταν στην κορυφη της λιστας....?Ξερεις μερικους μα καποιοι θα σε εξεπλητταν.Την ειδα να κανει μια γκριματζα καθως εγνεψε αφηρημενα.Απλως προσπαθεις να με αποπροσανατολησεις...ειπε τελικα....Ας γυρισουμε στο θεμα μας....Αναστεναξα βαθια.Μαλλον δεν θα το γλιτωνα ολο αυτο.....

Πες μου αν κανω κατι λαθος....συνεχισε εκεινη με ενταση....Οι απαιτησεις σου ειναι ο γαμος-ενας μορφασμος ακολουθησε την λεξη-η πληρωμη των διδακτρων μου,περισσοτερος χρονος και δεν θα σε πειραζε αν το οχημα μου πηγαινε λιγο πιο γραγορα.Εσμιξε τα φρυδια.....πολυ πιο γρηγορα....σκεφτηκα και χαμογελασα.......Τα ειπα ολα...?Αυτη ειναι η βαρβατη λιστα...?Με κοιταξε σοβαρα.Μονο το πρωτο ειναι απαιτηση....ειπε χαλαρα προσπθωντας να πνιξω το χαμογελο που τρεμοπαιζε στα χειλη μου.Τα αλλα ειναι απλως παρακλησεις....Και η δικη μου μοναδικη απαιτηση ειναι-....συνεχισε με ασταθη φωνη.Απαιτηση....?την διεκοψα ξαφνιασμενος.Ναι απαιτηση....ειπε σοβαρα....Ενιωσα σαν να εχασα δεκα χρονια απο την ζωη μου[αν ηταν αυτο δυνατον]Το να παντρευτω ειναι μεγαλη παραχωρηση για μενα.Δεν θα υποκυψω εκτος κι αν παρω κατι σε ανταλλαγμα.Ειχα μεινει εκπληκτος απο την αποφασιστηκοτητα της.Κατι που με εκανε να την θελω ακομη πιο πολυ......Εκρυψα το προσωπο μου μεσα στα μακρια μαλλια της,αφηνοντας την γλυκεια μυρωδια της να με κατακλεισει.Οχι....ψιθυρισα στο αυτι της.Δεν ειναι δυνατο τωρα.Αργοτερα οταν θα εισαι λιγοτερο ευθραυστη.Κανε υπομονη,Μπελλα....μουρμουρισα.Μα αυτο ειναι το προβλημα...ειπε με την ιδια πεισματαρικη αποφασιστηκοτητα.Δε θα ειναι το ιδιο,οταν θα ειμαι λιγοτερο ευθραυστη.Δεν θα ειμαι εγω η ιδια.....Δεν ξερω ποια θα ειμαι τοτε....Το προσωπο της σκοτεινιασε.Θα εισαι ακομα η Μπελλα....υποσχεθηκα....μια υποσχεση που δεν θα μπορουσε ποτε να κρατηθει.Συνοφριωθηκε....Αν εχω φτασει στο σημειο να θελω να στοτωσω τον Τσαρλι,αν θα επινα το αιμα του Τζεικομπ η της Αντζελα,αν μου δινοταν η ευκαιρια-πως μπορει αυτο να ειναι αληθεια....απελπισια διαγραφοταν στην φωνη της.Θα περασει.Κι αμφιβαλλω οτι θα θελεις να πιεις το αιμα του σκυλου.Χαμγελασα προσπαθωντας να ελαφρυνω την ατμοσφαιρα κανοντας πως ενα ριγος με διαπερασε στην σκεψη.Ακομη και ως νεογεννητη θα εχεις καλυτερο γουστο.....Αλλα αυτο θα ειναι,αυτο που θα θελω πιο πολυ παντα,ετσι δεν ειναι....?ξεχωριζα την αποδοκιμασια στην φωνη της....Αιμα,αιμα,ολο και πιο πολυ αιμα.Καθε επαναληψη της λεξης ηταν και μια μαχαιρια στην σιωπηλη καρδια μου.Το γεγονος οτι εισαι ακομη ζωντανη αποδεικνυει πως αυτο δεν ειναι αληθεια....της επισημανα την εξαιρεση στον κανονα.Πανω απο ογδοντα χρονια μετα....ειπε θυμωμενα.Αυτο που εννοω ειναι σωματικα,ομως.Πνευματικα το ξερω οτι θα μπορω να ειμαι ο εαυτος μου...μετα απο λιγο.Αλλα καθαρα σωματικα-παντα θα διψαω,περισσοτερο απο οτιδηποτε αλλο.Δεν απαντησα,ξεροντας πως θα διαβαζε την επιβεβαιωση στην σιωπη μου.Ποιος ο λογος να της πω ψεματα....?Στο κατω κατω δεν ηθελα αυτη την ζωη για αυτη.Μια καταραμενη....παγωμενη ζωη.Αρα θα ειμαι πραγματι διαφορετικη...κατεληξε αφου δεν πηρε καποια αρνητικη απαντηση.Επειδη αυτη την στιγμη δεν υπαρχει τιποτα που να θελω περισσοτερο απο εσενα.Περισσοτερο κι απο το φαγητο,το νερο η το οξυγονο.Πνευματικα,οι προτεραιοτητες μου θα ειναι σε μια καπως πιο λογικη σειρα.Αλλα σωματικα......η φωνη της εσβησε.Πηρε το χερι μου μεσα στα δικα της και το φιλησε.Το ζεστο αγγιγμα των χειλιων της με εκανε να αναριγησω.Ημουν συγκλονισμενος απο ολα αυτα.Πως ηταν δυνατον αυτο που την πονουσε πιο πολυ απο ολα να μην ηταν το γεγονος οτι θα επρεπε να αφησει πισω τους φιλους και την οικογενεια της αλλα το γεγονος πως δεν θα ειχε γευτει την αισθηση του ερωτα μαζι μου.....?Ακομη και οταν μιλουσαμε για το τελος της ανθρωπινης ζωης της εγω ημουν η προταιρεοτητα της....Εγω....που για μενα τα θυσιαζε ολα.Πως ηταν δυνατον ενας αγγελος να αγαπα τοσο πολυ εναν καταραμενο....?Μπελλα θα μπορουσα να σε σκοτωσω.....ψιθυρισα αβεβαιος....Δεν νομιζω οτι θα μπορουσες....Τα ματια μου ζαρωσαν.Απλωσα το χερι μου πισω μας πιανοντας το μαυρο διακοσμητικο τριανταφυλλο στην ακρη του κρεβατιου.Το κρεβατι σειστηκε απο κατω μας καθως την σιωπη της νυχτας διαδεχτηκε ο πνιχτος ηχος απο ενα μεταλλο που σπαει.Σηκωσε το λουλουδι ψηλα ωστε να το δει.Εσφιξε απαλα τα δαχτυλα μου κι ενωσα το μεταλλο να καταρρεει μεσα στην παλαμη μου.Της το εδειξα σιωπηλα,μεχρι που διαλυθηκε,αφηνοντας ενα μαυρο στιγμα σαν σταχτη.Με αγριοκοιταξε.Δεν εννοουσα αυτο.Το ξερω ηδη ποσο δυνατος εισαι.Δεν ειναι αναγκη να σπας τα επιπλα.....Τι εννοουσες τοτε....ειπε ζοφερα αφηνοντας την σκονη να χαθει στο βαθος του δωματιου.Την κοιταξα βαθια στα ματια περιμενοντας την απαντηση της.

Προφανως οχι οτι δεν εισαι σωματικα ικανος να μου κανεις κακο,αν το ηθελες...Εννοουσα περισσοτερο οτι δεν θελεις να μου κανεις κακο...σε τετοιο σημειο που δε νομιζω οτι θα μπορουσες ποτε...Φυσικα ειχε απολυτο δικιο....ομως δεν ηξερα αν ο αυτοελεγχος μου απλωνοταν και σε αυτο το τομεα.Κουνησα το κεφαλι μου αρνητικα.Δεν θα επαιρνα αυτο το ρισκο.Θα ηταν σαν να ηταν μαζι μου καθως κυνηγαω....μονο πολυ πιο δυσκολο....Πως να καταφερω να μεινω μακρια της οταν θα εχω την ευκαιρια να την αγγιξω με αυτο το τροπο....?Μπορει να μην γινουν ετσι τα πραγματα Μπελλα...ειπε με σφιγμενη φωνη.Μπορει....ειπε παιριπεκτικα...Δεν εχεις ιδεα γιατι πραγμα μιλς,οχι περισσοτερο απο μενα.Την κοιταζα ξαφνιασμενος.....Πραγματικα δεν καταλαβαινε οτι αυτο ηταν το ολο ζητημα.Αν και βαθια μεσα μου χαιρομουν που δεν ειχα καμια ιδεα....ηθελα και την παραμικρη εμπειρια στα μονοπατια του ερωτα να την ζησω μαζι της,αλλα οχι με το να βαλω σε κινδυνο την ζωη της.Ηδη ενιωθα την αγαπη μου για αυτην να φουντωνει μεσα μου,σιγοκαιγε μεσα σε μια καρδια φτιαγμενη απο παγο,μια φωτια που δεν μπορουσε να την σβησει ουτε η πιο δυνατη βροχη.Ενα συναισθημα που δεν θα μπορουσε να το παρασειρει ποτε το ποταμι του χρονου.Ακριβως...ειπα τελικα...Φανταζεσαι οτι θα επαιρνα αυτο το ρισκο οταν προκειται για σενα....Ξεροκαταπια στην σκεψη νιωθοντας το καψιμο στο λαιμο μου πιο εντονο.Ηξερα πως ειναι να την εχω χασει....και δεν ηθελα να το ξανα νιωσω ποτε αυτο το συναισθημα....Ειδικα αν το προκαλουσα εγω.Δεν θα μπορουσα να ανεχτω τον εαυτο μου....την ιδια μου την υπαρξη.Οχι,δεν μπορουσα να το κανω αυτο..Οσο κι αν ηθελα,οσο κι αν την χρειαζομουν.Με κοιταξε στα ματια ψαχνοντας εκει για καποιο σημαδι παραδοχης.Σε παρακαλω....ψιθυρισε με την απογνωση να ξεχειλιζει στο τονο της φωνης της.Εκλεισε τα ματια της σφιχτα.Για μια στιγμη μονο κοντεψα να χασω τον ελεγχο....Δεν ημουν ενας βρικολακας που περιπλανιοταν στην γη για παραπανω απο εναν αιωνα,αλλα ενα δεκαεφταχρονο αγορι που το μονο που ηθελε ηταν να γινει ενα με την κοπελα του.....να την νιωσει απολυτα για πρωτη φορα.Η ανασα εβγαινε κοφτη μεσα μου σε αυτεςε τις σκεψεις.Ο εφηβος που ημουν καποτε ηθελε να βγει στην επιφανεια και δεν μπορουσα να τον συγκρατησω.Ανοιξε τα ματια της και με κοιταξε διαβαζοντας τα σημαδια του διχασμου στο προσωπο μου.Σε παρακαλω....ψιθυρισε ξανα και ο η καρδια της αρχισε να χτυπα πιο γρηγορα,τρελαιντας τις αισθησεις μου.Δεν ειναι αναγκη να μου δωσεις εγγυησεις.Αν δεν τα καταφερουμε τοτε ενταξει.Απλως ας προσπαθησουμε.Και θα σου δωσω αυτο που θελεις.....ψιθυρισε και την κοιταξα εκπληκτος.Θα σε παντρευτω....{Ορκιζομαι πως η καρδια μου αρχισε να ξανα χτυπαει το ακουσμα αυτων των λεξεων}Θα σε αφησω να μου πληρωσεις τα διδακτρα τα διδακτρα για το Νταρτμουθ και δεν θα διαμαρτυρηθω για τη δωροδοκια για να με δεχτουν.Μπορεις να μου αγορασεις και ενα γρηγορο αμαξι,αν αυτο σε χαροποιει....Μονο...σε παρακαλω.....η φωνη της εσβησε.Ενα χαμογελο ζωγραφιστηκε στο προσωπο μου αν και η Μπελλα δεν το ειδε.Δεν το πιστευα πως για αυτο τον λογο ηταν προθυμη να δεχτει ολα αυτα που ηθελα να της δωσω ολο αυτο τον καιρο.....το γελοιο της υποθεσης ηταν οτι ημουν ετοιμος να ενδωσω αφου η παρακλειση στην φωνη της ηταν αρκετη για να σπασει τις αμυνες μου.Δεν μπορουσα να της αρνηθω τιποτα.Την αγκαλιασα πιο σφιχτα.Αυτο ειναι αβασταχτο....ψιθυρισα στο αυτι της....Ειναι τοσα αυτα που ηθελα να σου δωσω-κι εσυ αποφασιζεις να απαιτησεις αυτο{οτι θελω περισσοτερο στον κοσμο.Οτι ποθω απο την πρωτη στιγμη που σε κρατησα στα χερια μου}Εχεις την παραμικρη ιδεα ποσο οδυνηρο ειναι να σου αρνηθω οταν με παρακαλας ετσι....?Την ενιωθα να τρεμει μεσα στα χερια μου.Τοτε μην αρνηθεις.....ειπε ξεπνοα.Εμεινα σιωπηλος προσπαθωντας να χαλιναγωγησω τον ποθο που με εκαιγε ολο και πιο βαθια.Σε παρακαλω.....ψιθυρισε παλι και ενιωσα σαν να τρωω μπουνια στο στομαχι.Ενιωθα σιγα σιγα την θεληση να μεινω μακρια της να λυγιζει,να καταρρεει σαν πυργος απο τραπουλοχαρτα.Μπελλα....ψιθυρισα και ακουμπησα τα χειλη μου στο λαιμο της απολαμβανοντας το μεθυστικο αρωμα του αιματος της.....του κορμιου της.Η καρδια της που ηδη χτυπουσε δυνατα αρχισε να σφυροκοπα ενθαρρυνοντας με να συνεχισω.

Ακομη με την σκεψη για το αν επρεπε να συνεχισω να μου τριβελιζει το μυαλο,γυρισα δειλα να την κοιταξω.Εκεινη με μια αποτομη κινηση συστραφηκε μεσα στην αγκαλια μου και τα ζεστα χειλη της βρηκαν τα δικα μου.Και το τελευταιο ιχνος αρνησης εσβησε πρωτου καν το καταλαβω.Την επιασα σφιχτα,φιλωντας την με οσο παθος μπορουσε αντεξει η ανθρωπινη φυση της....την χρειαζομουν απεγνωσμενα,πολυ περισσοτερο απο το αιμα που ετρεχε στις στεγνες φλεβες μου.Τα χερια της ειχαν κλειδωσει γυρω απο το λαιμο μου κρατωντας οσο πιο κοντα της μπορουσε,το σωμα της ειχε παρει φωτια καθως ακουμπουσε καθε γραμμη του δικου μου.Η θερμοτητα της εσκαγε πανω στο κρυο μου δερμα κανοντας με να αναριγησω,κανοντας με να μοιαζω ανθρωπινος.Ανικανος να σπασω το φιλι συνεχισα να γευομαι τα χειλη της,μεχρι που απομακρυνθηκε παλευοντας για ανασα.Ενιωθα την ανασα της καυτη στα μαλλια μου καθως γεμιζα με φιλια το μονοπατι που οδηγουσε στο λαιμο της.Ενιωθα ενα παραξενο κυμα αδρεναλινης να με παρασερνει σε αγνωστα μερη του μυαλου μου....Ποσο πολυ την ηθελα................Τα δαχτυλα της εφτασαν για ακομη μια φορα στην βαση του λαιμου μου.Με μια νεα αποφασιστηκοτητα ξεκουμπωσε τα κουμπια του πουκαμισου μου.Δεν την σταματησα αυτη την φορα....δεν ηθελα να την σταματησω.Ενιωθα το αγγιγμα της στο γυμνο μου δερμα,καθως τα ζεστα της δαχτυλα σκιαγραφουσαν το στηθος μου βαζοντας μου κυριολεκτικα φωτια.Ελιωνα.....το μαρμαρινο σωμα μου δεν ηταν τιποτα παραπανω απο πηλος στα ζεστα της χερια.Ηταν πανεμορφη.....τα ματια της ελαμπαν απο την ενταση και μια ματια αρκουσε για να με παρασειρει στα βαθια μυστικα τους.Με τραβηξε παλι κοντα της και με φιλησε με ενθουσιασμο.Με το ενα μου χερι κρατουσα το προσωπο της κλειδωμενο στο δικο μου ενω το αλλο την ειχα αγκαλιασει απο την μεση πιεζοντας την επανω μου,μισωντας καθε μικρη αποσταση που θα μπορουσε να μπει μεταξυ μας.Ενιωσα τα χερια της να απομακρυνονται απο το σωμα μου προσπαθωντας να φτασουν στα κουμπια της μπλουζας της.Αυτη της η κινηση αφυπνισε την λογικη μου.Πανικος με διαπερασε καθως συνειδητοποιουσα πως ειχα χασει τον ελεγχο κι ολο αυτο τραβουσε εκει που δεν επρεπε.Θα προσπαθουσαμε οπως ειχα υποσχεθει....αλλα αφου παντρευομασταν.Ηταν το μοναδικο πραγμα που ενιωθα την υποχρεωση να γινει σωστα.Δεν ηθελα να αμαυρωσω περισσοτερο την ψυχη της.Τα χερια μου εσφιξαν γυρω απο τους καρπους της τραβωντας τα πανω απο το κεφαλι της.Μπελλα....μουρμουρισα στο αυτι της,η φωνη μου ενας ζεστος ψιθυρος με τον ποθο να καιει ακομη μεσα του....Θα σταματησεις σε παρακαλω να προσπαθεις να βγαλεις τα ρουχα σου....?Θελεις να το κανεις εσυ αυτο....?ρωτησε μπερδεμενη.Οχι αποψε....ειπα απαλα{προσπαθωντας περισσοτερο να πεισω τον εαυτο μου,παρα εκεινη} ταξιδευοντας με τα χειλη μου πανω στο προσωπο της πιο αργα τωρα.....μια υποσχεση πως θα ερχοταν και η συνεχεια....Την καταλληλη ωρα....Εντουαρντ μη--.....ειπε με ενταση.Δε λεω οχι....τη διαβεβαιωσα....Απλως λεω οχι αποψε....Ενιωθα την ανασα της πιο ηρεμη τωρα.Δωσε μου ενα λογο για τον οποιο η αποψινη βραδια δεν ειναι εξισου καλη με οποιαδηποτε αλλη βραδια....η απογοητευση στην φωνη της με εκανε να χαμογελασω....με ευχαριστουσε το γεγονος οτι και εκεινη με ηθελε τοσο οσο κι εγω.Δεν γεννηθηκα χθες....μουρμουρισα διχως να καταφερω να πνιξω το γελιο μου.Απο τους δυο μας,ποιος νομιζεις πως ειναι απροθυμος να δωσει στον αλλο αυτο που θελει....?Μολις υποσχεθηκες να με παντρευτεις πριν μεταμορφωθεις,αλλα αν ενδωσω αποψε ποια εγγυηση εχω οτι δεν θα πας τρεχοντας τον Καρλαιλ το πρωι.....?Εγω ειμαι--ολοφανερα --πιο προθυμος να σου δωσω αυτο που θες[αχ και να ξερες ποσο αγαπη μου}Αρα.....εσυ πρωτη.Ξεφυσηξε δυνατα κανοντας με να χαμογελασω.Πρεπει να σε παντρευτω πρωτα....?ρωτησε δυσπιστα.Αυτη ειναι η συμφωνια{Ετσι κι αλλιως δεν θα μου το επετρεπε ποτε η ηθικη μου να γινει πριν απο αυτο}-θελεις η οχι....?Συμβιβασμος θυμασαι....?Διχως να την αφησω να απαντησει την αγκαλιασα σφιχτα και αρχισα να την φιλαω με ενταση.Η αληθεια ειναι πως αποψε ειχα αφησει χιλιομετρα πισω τα προσεκτικα μου ορια.....

Νομιζω οτι αυτη ειναι μια πολυ κακη ιδεα.....ειπε ξεπνοα καθως ελευθερωνα τα χειλη της.Λιγο ακομη και δεν θα μπορουσα να συγκρατησω τον εαυτο μου.Ο ενθουσισμος με ειχε παρασειρει και για ακομη μια φορα ειχα νιωσει την κριση μου να θολωνει...δεν υπηρχε τιποτα αλλο στο κοσμο....Μονο εκεινη......Της χαμογελασα προσπαθωντας να συγκεντρωθω.....Δεν εκπλησσομαι που νιωθεις ετσι....Εισαι αγυριστο κεφαλι....Πως συνεβη αυτο....?κατσουφιασε....Νομιζα οτι θα περνουσε το δικο μου αποψε-για μια φορα-και τωρα,ξαφνικα-......Εισαι αρραβωνιασμενη....συμπληρωσα την προταση της ενθουσιασμενος.....Μπλιαξ...ειπε και εκανε ενα μορφασμο....Μην το λες δυνατα αυτο σε παρακαλω.....Προσπαθησα να συγκρατησω το κυμα γελιου που με κατεκλυσε.Μηπως σκοπευεις να αθετησεις τον λογο σου....?απαιτησα να μαθω διατηρωντας την πιο σοβαρη εκφραση που μπορουσα.Κοιταξα εξεταστικα το προσωπο της περιμενοντας με ανυπομονησια την απαντηση.Η αληθεια ηταν πως το διασκεδαζα αλλα συγχρονως ηθελα να πνιξω και την τελευταια αμφιβολια πως η Μπελλα μπορει να αλλαζε γνωμη για αυτη της αποφαση.Με αγριοκοιταξε.Ακουσα την καρδια της να χτυπα πιο γρηγορα για ενα κλασμα του δευτερολεπτου.Αναρωτηθηκα γιατι.Θα τον αθετησεις....?επεμεινα οταν δεν πηρα απαντηση.Ωχ....ειπα αναστεναζοντας.Οχι.Οχι δεν θα τον αθετησω.....οι λεξεις κυλησαν σαν χειμαρρος απο τα χειλη της.Χαρηκες τωρα....?Ενα χαμογελο χαραχτηκε στο προσωπο μου.Εξαιρετικα....ειπα διχως να χορταινω να την κοιταω.Ηταν κατι που το παθαινα συνεχεια απο τοτε που γυρισα στο Φορκς.Ολοι εκεινοι οι μηνες που ημασταν χωρια και το υπολειμα του συναισθηματος πως την ειχα χασει για παντα συνεχισαν να με στοιχειωνουν....Ενας φοβος που αφησε για παντα τα σημαδια του πανω στην αυθαρτη ψυχη μου.Παντα οταν απομακρυνομουν απο κοντα της ενιωθα πως πνιγομουν μα τωρα ηταν απλα αβασταχτο.Απο τα χειλη της ξεφυγε ακομη ενας αναστεναγμος.Εσυ δεν χαρηκες καθολου....?μουρμουρισα καθως διαικδικουσα παλι τα χειλη της.Την φιλησα εντονα καθως τα χειλη της επαιρναν το σχημα των δικων μου.Ακουμπησα το κεφαλι μου στην βαση του λαιμου της,απολαμβανωντας την γλυκεια αισθηση της ανασας της στο προσωπο μου.Λιγακι.....ειπε καπως ξεπνοα....Αλλα οχι γιατι θα παντρευτουμε....Σηκωσα το κεφαλι μου ακουμπωντας μαλακα τα χειλη μου πανω στα δικα της.Εχεις κι εσυ μηπως την αισθηση οτι ολα ειναι αναποδα....?ψιθυρισε στο αυτι της καθως ενα αναλαφρο γελιο ξεφυγε απο τα χειλη μου...Παραδοσιακα,εσυ δεν θα επρεπε να εισαι αυτη που θα υποστηριζε την αποψη μου κι εγω τη δικη σου....?Δεν υπαρχουν και πολλα παραδοσιακα στοιχεια,οταν προκειται για εσενα και εμενα....?μουρμουρισε....Πραγματι.....συμφωνησα.Την φιλησα παλι εχοντας τοσο μεγαλη αναγκη αυτη την επαφη.Αποψε ενα αλλο,πολυ λιγοτερο λογικο κομματι του εαυτου μου ειχε ερθει στην επιφανεια,μα πως να σταματησω οταν η Μπελλα ανταποκρινοταν τοσο εντονα και στην παραμικρη μου κινηση....?Η καρδια της αρχισε για ακομη μια φορα να φτερουγιζει σαν φυλακισμενο πουλι.Το δερμα της ηταν ζεστο οπου αγγιζε τα εκτεθειμενα σημεια του δικου μου.Πηρα τα χερια της μεσα στα δικα μου,φερνοντας τα στο προσωπο μου.Κοιτα,Εντουαρντ.....ψιθυρισε με γλυκεια φωνη καθως εναπωθεσα ενα απαλο φιλι πανω στην παλαμη της....Ειπα οτι θα σε παντρευτω και θα το κανω.Στο υποσχομαι.Στο ορκιζομαι.Αν θελεις,θα υπογραψω συμβολαιο με το αιμα μου....Καθολου αστειο....μουρμουρισα συνεχιζοντας να σκορπω φιλια στο ζεστο της δερμα.Ακουγα το αιμα να κυλαει σαν τρελο καθως περνουσε απο το καρπο της,καιγοντας τα χειλη μου.Αυτο που θελω να πω ειναι το εξης-δεν προκειται να προσπαθησω να σε ξεγελασω η κατι τετοιο.Ξερεις οτι δεν θα το εκανα αυτο.Αρα δεν υπαρχει κανενας λογος στην πραγματικοτητα να περιμενουμε.Ειμαστε εντελως μονοι-ποσο συχνα συμβαινει αυτο...?-κι αγορασες και αυτο το πολυ μεγαλο και ανετο κρεβατι.....Ηξερα πως οτι ελεγε το πιστευε απο τα βαθη της ψυχης της και θα κρατουσε την υποσχεση της.Απολαυσα για μια στιγμη μονο την νεκρικη σιγη τοσο στο εσωτερικο του σπιτιου οσο και στο κεφαλι μου.Ειναι ωραιο να μην εχεις ξενες σκεψεις να σου τριβελιζουν το μυαλο μια τετοια νυχτα.Η Μπελλα ειχε δικιο....σημερα θα ηταν η ιδανικη ευκαιρια....Ομως οχι η σωστη.Οσο κι αν το ηθελα δεν θα ικανοποιουσα τον εγωιστικο ποθο που εκαιγε μεσα μου εκμεταλλευομενος τις εφηβικες ορμονες της.Προφανως την Μπελλα δεν θα την ενοχλουσε αλλα εγω θα το μετανιωνα για το υπολοιπο της αιωνιοτητας.....Ηθελα οσο τιποτα να γινει....αλλα να γινει σωστα.Οχι αποψε....μουρμουρισα ξανα....Δεν μου εχεις εμπιστισυνη...?Φυσικα και σου εχω....Το χερι της τοτε αναδευτηκε κατω απο τα χειλη μου,τραβωντας το προσωπο μου προς τα πανω,αναγκαζοντας με να την κοιταξω.Με κοιταξε για μια στιγμη μελετωντας την εκφραση μου.Τοτε που ειναι το προβλημα....?Δεν ειναι οτι δεν ηξερες πως θα κερδιζες στο τελος...κατσουφιασε με αυτα της λογια....Παντα κερδιζεις....Απλως προσπαθω να στοιχιματιζω συνετα....ειπα ηρεμα.Υπαρχει κατι αλλο τοτε....ειπε σοβαρα και τα ματια της ζαρωσαν...Με το βλεμμα εψαχνε βαθια μεσα στα ματια μου για κατι που δεν μπορουσα να προσδιορισω.Μηπως,εσυ σκοπευεις να αθετησεις τον λογο σου....?

Οχι....ειπα ειλικρινα.....Σου ορκιζομαι,αληθεια θα προσπαθησουμε....Τα ματια της εψαχναν ακομη εντονα μεσα στα δικα μου.Ελπιδα εκαιγε μεσα τους....αγαπη και προσμονη.Αφου με παντρευτεις....προσθεσα πνιγοντας ενα χαμογελο.Προς εκπληξη μου ηταν εκεινη που αρχισε να γελαει...Με κανεις να νιωθω σαν τον κακο ενος μελοδραματος-που στριβει το μουστακι του,ενω προσπαθει να κλεψει την αγνοτητα ενος κακομοιρου κοριτσιου.....Την κοιταξα ανησυχος,τα πραγματα δεν ηταν τοσο τραγικα.Την φιλησα απαλα στην βαση του λαιμου της.Σιγουρα αυτος ο αγγελος που κρατουσα στην αγκαλια μου δεν θυμιζε σε τιποτα την εικονα που μολις περιεγραψε.
Αυτο ειναι,ετσι..?ενα συντομο γελιο ξεφυγε απο τα χειλη της.Ο πιο γλυκος ηχος στον κοσμο μου.Προσπαθεις να προστατεψεις την αγνοτητα σου.Ποσο λαθος εκανε.....δεν φοβομουν μηπως μου κλεψει την αγνοτητα μου,ειδικα οταν ημουν τοσο προθυμος να την αφησω πισω μου.Οχι ανοητο κοριτσι....μουρμουρισα καθως τα χειλη μου ταξιδευαν πανω στο πορσελανινο δερμα της.Προσπαθω να προστατεψω την δικη σου.Κι εσυ το κανεις απιστευτα δυσκολο.....Περα απο τον αβασταχτο ποθο που ενιωθα να με κατακλειζει για το κορμι της,η ψυχη της θα ειναι παντα η προτεραιοτητα μου.Ηδη ηταν ετοιμη να την εγκαταλειψει για να περασει την αιωνιοτητα μαζι μου.Κι ενα μικρο κομματι του εαυτου μου χαιροτανε για αυτο.Με ανακουφιζε η σκεψη πως δεν θα την εχανα ποτε.Αυτο θα ηταν το πιο εγωιστικο πραγμα που θα κανω ποτε.Οχι...δεν μπορουσα να αμαυρωσω κι αλλο την ψυχη της.Απο ολα τα γελοια--....ξεκινησε να πει πριν την διακοψουν τα λογια μου.Να σε ρωτησω κατι...?Εχουμε κανει ξανα αυτη την κουβεντα,αλλα κανε μου τη χαρη.Ποσοι ανθρωποι σε αυτο το δωματιο εχουν ψυχη.?Μια ευκαιρια να πανε στον παραδεισο η οτι κι αν ειναι αυτο που υπαρχει μετα απο αυτη τη ζωη...?Δυο....απαντησε θυμωμενη.Ξεφυσηξα νευριασμενος.Περισσοτερο για το γεγονος οτι δεν ειχα βασιμα επιχειρηματα για να της υποδειξω.Περα απο τις προσωπικες μου αποψεις και τα πιστευω δεν ηξερα κατι παραπανω επι του θεματος απο εκεινη.Ενταξει.Μπορει να ειναι αληθεια...ειπα τελικα....Βεβαια υπαρχει μια τεραστια διχογνωμια σχετικα με αυτο,αλλα η συντριπτικη πλειοψηφια των ανθρωπων πιστευουν οτι υπαρχουν καποιοι κανονες που πρεπει να ακολουθει κανεις....Ηλπιζα με αυτα μου τα λογια να καταφερνα να την λογικεψω,οσο φτωχα κι αν ηταν τα επιχειρηματα μου στην εποχη μας.Κι ομως,σε καποια αλλη εποχη πριν απο δεκαετιες αυτοι αποτελουσαν απαραβιαστοι κανονες για το αγορι που υπηρξα.Η κοινωνια ειχε αλλαξει ριζικα απο την εποχη που γεννηθηκα ομως αυτη η αρχη ειχε ριζωσει τοσο βαθια μεσα μου που δεν ηθελα να την πατησω.....Δεν επρεπε να ξεπερασω αυτη την λεπτη γραμμη....για εκεινη.Οι κανονες των βρικολακων δεν σου αρκουν?Θελεις να ανησυχεις και για τους ανθρωπινους...?ειπε η Μπελλα μισοαστεια.Δεν βλαπτει σε τιποτα....ειπα και ανασηκωσα τους ωμους.Στο κατω κατω παντοτε με εξεπλειτε το ποσο ανθρωπινος αισθανομουν ωρες ωρες μαζι της.Ο τροπος που μου ξυπνουσε ανθρωπινα ενστικτα που ειχα απο καιρο ξεχασει η που δεν ειχα νιωσει ποτε.Για καλο και για κακο....?ειπα και χαμογελασα αχνα.Με αγριοκοιταξε...η ματια της ειχε μια σκοτεινια που δεν μου αρεσε καθολου.Τωρα βεβαια μπορει να ειναι πολυ αργα για εμενα,ακομη κι αν εχεις δικιο για την ψυχη μου.Οχι δεν ειναι......ειπε με ενταση.Το ου φονευσεις ειναι γενικα αποδεκτο απο τα περισσοτερα θρησκευτικα συστηματα.Κι εγω εχω σκοτωσει πολλους ανθρωπους Μπελλα.....Με κοιταζε εντονα στα ματια.Εβλεπα το ποσο αντιθετη ηταν στην αποψη μου.Το ποσο πολυ πιστευε σε μενα.....Μονο τους κακους....ειπε χαμηλοφωνα.Ανασηκωσα τους ωμους.Μπορει αυτο να μετραει,μπορει και οχι.Αλλα εσυ δεν εχεις σκοτωσει κανενα-....Απο οσο γνωριζεις εσυ....μουρμουρισε θυμωμενα.Δεν μπορεσα να μην χαμογελασω.Ηταν η πιο σκεψη που θα μπορουσε να περασει ποτε απο το μυαλο μου.Και θα κανω οτι μπορω για να σε κρατησω μακρια απο το δρομο του πειρασμου.....συνεχισα.Ενταξει.Αλλα δεν τσακωνομασταν σχετικα με το αν πρπει να διαπραττει κανεις φωνους....μου υπενθυμισε.Η ιδια αρχη ισχυει-η μονη διαφορα ειναι οτι αυτος ειναι ο μονος τομεας στον οποιο ειμαι εξισου αψογος οσο κι εσυ.Δεν μπορω να αφησω ενα κανονα που να μην τον εχω σπασει....>?Ενα....?ειπε και με κοιταξε εξεταστικα.Ξερεις οτι εχω κλεψει,εχω πει ψεματα ,εχω ποθησει κατι που δεν μου ανηκε.....η αγνοτητα μου ειναι το μονο που μου εχει απομεινει...της χαμογελασα γλυκα.Εγω λεω ψεματα ολη την ωρα....ειπε.Ναι,αλλα εισαι τοσο κακη ψευτρα που δεν μετραει.Κανενας δεν σε πιστευει....ειπα και γελασα.Πραγματικα ελπιζω να κανεις λαθος-γιατι αλλιως ο Τσαρλι οπου να ναι θα ορμησει απο την πορτα με γεματο οπλο.....Χαμογελασε πλατια.Ηξερε ποσο γελοιο θα ηταν αυτο το σκηνικο.Ισως να ηταν και η μονη κοπελα που δεν χρειαζοταν να ανησυχει για την σωματικη ακαιρεοτητα του φιλου της.Ο Τσαρλι ειναι πιο χαρουμενος οταν κανει πως χαβει τα παραμυθια σου.Προτιμα να λεει ψεματα στον εαυτο του παρα να κοιταξει την αληθεια καταματα....Της χαμογελασα.Αυτο ηταν το κομματι που κανεις δεν μπορουσε να μου κρυφτει....κανεις εκτος απο εκεινη.....Μα τι ποθησες και δεν σου ανηκε....?ρωτησε με δυσπιστια.Εχεις τα παντα.....Το προσωπο μου σκοτεινιασε.Ειχε δικιο εν μερει....Τωρα ειχα τα παντα.....τωρα που ειχα εκεινη.Ποθησα εσενα....ειπα ζοφερα.Δεν ειχα κανενα δικαιωμα να σε ποθησω-αλλα απλωσα το χερι μου και σε παρα,ετσι κι αλλιως.Και τωρα κοιτα πως καταντησες...?της χαμογελασα.Προσπαθεις να αποπλανησεις ενα βρικολακα....ειπα με προσποιητη φρικη.Δεν ειναι κακο να ποθεις αυτο που ειναι ηδη δικο σου.....ψιθυρισε κι ενιωσα την καρδια μου να λιωνει.Εξαλλου νομιζα οτι ανησυχουσες για την δικη μου αγνοτητα....

Μα βεβαια.Μπορει να ειναι πολυ αργα για μενα....αλλα θα με παρει ο διαολος αν τους αφησω να σε κρατησουν και εσενα εξω....της χαμογελασα παιχνιδιαρικα αλλα εννοουσα την καθε μου λεξη.Δεν μπορεις να με αναγκασεις να παω καπου οπου δεν θα εισαι και εσυ....πηρε μια βαθια ανασα....Αυτος ειναι ο δικος μου ορισμος της κολασης....στα ματια της ελαμπε μια περιεργη λαμψη,σαν κρυφος φοβος.Οπως και να χει....ειπε και με κοιταξε με τα ζεστα της ματια πιο ηρεμα τωρα...εχω μια ευκολη λυση για ολα αυτα....Ας μην πεθανουμε ποτε ενταξει...?Της χαρισα το πιο φωτεινο μου χαμογελο.Ακουγεται αρκετα απλο.Γιατι δεν το σκεφτηκα....?Η Μπελλα με κοιτουσε σοβαρα στα ματια ψαχνοντας για την παραμικρη ενδειξη πως θα της εκανα την χαρη αποψε....η πριν τον γαμο τουλαχιστον.Μετα απο μερικα δευτερολεπτα τα παρατησε με εναν αναστεναγμο.Παει και τελειωσε λοιπον.Δεν θα κοιμηθεις μαζι μου μεχρι να παντρευτουμε....Στην κυριολεξια δεν μπορω να κοιμηθω μαζι σου ποτε....ειπα και χαμογελασα παιχνιδιαρικα.Στριφογυρισε τα ματια της.Πολυ ωριμο,Εντουαρντ.Αλλα,εκτος απο αυτη την λεπτομερεια ναι σωστα το καταλαβες.Τωρα κυριολεκτικα ζουσα για εκεινη την μερα.Ηταν η δευτερη φορα καθ'ολη την διαρκεια της υπαρξης μου που ανυπομονουσα για κατι{αν εξαιρεσουμε φυσικα την καθε στιγμη που ειμαι μακρια της και το μονο που νιωθω ειναι η αναγκη να την ξανα δω και να την κλεισω στην αγκαλια μου}.Η πρωτη ηταν μερικους μηνες πριν,οταν ποθουσα οσο τιποτα αλλο το τελος.Ο πονος της απωλειας της ηταν τοσο μεγαλος που το μονο που ηθελα ηταν να παψω ν υπαρχω,να παψω να αισθανομαι.Τωρα ομως περιμενα το ακριβως αντιθετο.Την μερα που θα με δεσμευε μαζι της για παντα....και στο σωμα και στην ψυχη.Απο εκεινη την μερα και μετα θα μπορω να την εχω διπλα μου συνεχεια.....για παντα......Νομιζω πως εχεις καποιο απωτερο κινητρο....ειπε η Μπελλα και με κοιταξε εξεαστικα.Κι αλλο...?ειπα αθωα.....Ξερεις οτι αυτο θα επιταχυνει τις εξελιξεις....με κατηγορησε.Προσπαθησα να συγκρατησω ενα χαμογελο.Υπαρχει ενα μονο πραγμα που θελω να γινει πιο γρηγορα ,κι ολα τα υπολοιπα μπορουν να περιμενουν για παντα....αλλα ειναι αληθεια,οι ανυπομονες ανθρωπινες ορμονες σου ειναι ο πιο δυνατος μου συμμαχος σε αυτο το θεμα....

Δεν μπορω να το πιστεψω οτι συμφωνησα με αυτο.Οταν σκεφτομαι τον Τσαρλι...και την Ρενε!....εκανε ενα μορφασμο τρομου καθως ελεγε το ονομα της μητερας της.Φανταζεσαι τι θα σκεφτει η Αντζελα?Η η Τζεσικα?Πω πω!Ακουω απο τωρα τα κουτσομπολια.Την κοιταξα σοβαρα.Δεν μπορουσα να καταλαβω αυτη της την αντιδραση.Ενταξει τον φοβο για την αντιδραση των γονιων της μπορουσα να την καταλαβω.Αλλα τι την ενοιαζε τι θα ελεγε ο κοσμος....?Ετσι κι αλλιως συντομα θα εφευγε...και δεν θα γυρνουσε ποτε.Μια επιλογη που ηταν καθαρα δικη της και εγω δεν συμφωνουσα καθολου εξ'αρχης.Απο το μυαλο μου περασε η εικονα της Τζεσικα να καρφωνει με πλαγια βλεμματα την Μπελλα.Κατηγοροντας την για την καλη της τυχη αν και δεν θα καταλαβαινε απολυτα αυτη την σταση....γιατι τοσο νωρις.Σιγουρα θα σκεφτοταν τον δικο της εαυτο διπλα μου,το πως θα ηταν.Οπως και καθε φορα που με βλεπει μαζι με την Μπελλα.Ενα κυμα αηδειας με κατεκλυσε για αυτη την κοπελα.Ακομη και ο Μαικ Νιουτον της επεφτε πολυς.Η Αντζελα αναμφιβολα θα χαιροταν για μας.Χαιρομουν που η Μπελλα ειχε εστω και μια αληθινη φιλη.Εκτος απο την αδερφη μου βεβαια.Επνιξα ενα χαμογελο στην σκεψη του ενθουσιασμου που θα την επιανε με τον γαμο.Ο χειροτερος εφιαλτης της αγαπημενης μου θα γινοταν πραγματικοτητα.Τιποτα δεν μπορει να ξεφυγει απο τον τιφωνα Αλις.Ωχ....της ξεφυγε ενα βογγητο.Θα παντρευτουμε αυτο το καλοκαιρι....ειπε και ανατριχιασε.Δεν ειναι αναγκη να ειναι καμια μεγαλη παραγωγη...ειπα προσπαθωντας να την ηρεμησω.Δεν χρειαζονται φανφαρες.Δεν ειναι αναγκη να το πεις σε ολους η να κανεις καμια αλλαγη.Θα παμε στο Βεγκας-μπορεις να φορεσεις ενα παλιο τζιν,και να παμε σε εκεινο το παρεκκλησι που ειναι ντραιβ-ιν.{Ηδη μπορουσα να φανταστω την Αλις να με κυνηγαει με το αλυσοπριονο μολις θα την ανακοινωναμε αυτη την ιδεα.Παλι καλα που ειμαι ο πιο γρηγορος στην οικογενεια....]Απλως θελω να το επισημοποιησουμε-οτι ανηκεις σε εμενα και σε κανεναν αλλο.Το προσωπο του Τζεικομπ Μπλακ περασε αστραπιαια απο το μυαλο μου.Εδιωξα γρηγορα μακρια αυτη την σκεψη και επικεντρωθηκα στην Μπελλα.Ακομη και με ενα απλο τζιν για μενα θα ηταν εκθαμβωτικη.....δεν ηθελα τιποτα αλλο.Μονο αυτη....για παντα.Δεν θα μπορουσε να γινει πιο επισημο απο οτι ειναι ηδη.....διαμαρτυρηθηκε αλλα τα σημαδια της εντασης ειχαν αρχισει να υποχωρουν απο τα χαρακτηριστικα του προσωπου της.
Θα το δουμε αυτο...ειπα και χαμογελασα..Υποθετω οτι δεν θελεις τωρα το δαχτυλιδι σου...?ειπα και ετοιμαστηκα για την επομενη κριση πανικου.Ξεροκαταπιε.Υποθετεις σωστα....Γελασα με την εκφραση πανικου και ανατριχιλας που ζωγραφιστηκε στο προσωπο της.Δεν πειραζει...Θα το περασω στο δαχτυλο σου πολυ συντομα.Με αγριοκοιταξε....Μιλας σαν να εχεις ηδη δαχτυλιδι....

Εχω...ειπα διχως ιχνος ντροπης στην φωνη μου.Ειμαι ετοιμος να σου το φορεσω με την βια στο πρωτο σημαδι αδυναμιας....Δεν μπορεσα παρα να χαμογελασω σε αυτη τη σκεψη.Εισαι απιστευτος.....γκρινιαξε ξεφυσοντας δυνατα.Θελεις να το δεις...?ρωτησα γεματος ενθουσιασμο.Οχι!ειπε φωναζοντας ξαφνιασμενη.Μια τοσο μικρη λεξη που ποναει τοσο πολυ.Ενιωσα ενα φως να σβηνει μεσα μου....οσο κι αν δεν ηθελα να το παραδεχτω με πληγωνε η αρνητικοτητα της.Την αγαπουσα περισσοτερο απο οτιδηποτε,και αυτος ηταν ο μονος τροπος να της το αποδειξω κι επισημα.....κατι που προφανως η Μπελλα δεν θα το καταλαβαινε ποτε.Εκτος κι αν θελεις πολυ να μου το δειξεις.....ειπε με χαμηλη φωνη.Το σαγονι της ηταν σφιγμενο και τα δοντια της ετριξαν..Εκανε ενα μορφασμο.Ηθελα σαν τρελος να της το δειξω μιας και αυτο το δαχτυλιδι σημαινε πολλα για μενα.Ενα απο τα λιγα πραγματα που μου θυμιζε την ανθρωπινη οικογενεια μου.Δεν πειραζει....ειπα και ανασηκωσα τους ωμους.Καταλαβαινα και συμμεριζομουν τον φοβο της.Μπορει να μην μπορουσα να μπω μεσα στο μυαλο της αλλα την ηξερα πολυ καλα πλεον.Με μια βαθια ανασα εδιωξα μακρια τον πονο που μου ειχε προκαλεσει η αντιδραση της μιας και καταλαβαινα οτι δεν την τρομαζε το γεγονος το να δεσμευτει μαζι μου για παντα....αυτο ηθελε απο την αρχη.Αλλα η αντιδραση των κοινωνικου μας περιγυρου και το νεαρο της ηλικιας της.Δεν αντιλαμβανοταν οτι μετα την μεταμορφωση της τιποτα απο αυτα δεν θα επαιζε σημασια.Μπορει να περιμενει....συμπληρωσα με απαλη φωνη.Ενας αναστεναγμος ξεφυγε απο τα χειλη της.Δειξε μου το δαχτυλιδι Εντουαρντ....Κουνησα αρνητικα το κεφαλι μου....Οχι.....Μπορουσα να δω πως οτι εκανε το εκανε επειδη οσο κι αν προσπαθησα να την κρυψω ειχε δει την πληγωμενη μου εκφραση μερικες στιγμες πριν....Δεν ηθελα να κανει τιποτα οσο δεν ηταν ετοιμη.Δεν την περιμενα οσο ηθελε.....ειχα μια αιωνιοτητα να της διαθεσω,οσο κι αν καθε κυτταρο μου διψουσε να την κανει δικη μου.
Με κοιταξε βαθια στα ματια.Σε παρακαλω....?ρωτησε χαμηλοφωνα.Τα δαχτυλα της σταματησαν να σφιγγουν το χρυσο παπλωμα απο κατω μας και ακουμπησαν δειλα στο προσωπο μου.Το ζεστο της αγγιγμα εστελνε κυμματα ηλεκτρισμου σε ολο μου το σωμα.Ανεπνευσα βαθια απολαμβανοντας την ξαφνικη επαφη.Σε παρακαλω μπορω να το δω...?η φωνη της ενας χαμηλοφωνος ψιθυρος.Τα ματια μου ζαρωσαν....το μονο που ηθελα εκεινη την στιγμη ειναι να την φιλησω.Να νιωσω την βελουδινη φωτια των χειλιων της να καιει πανω στα δικα μου.Ομως κατι αλλο ειχε προταιρεοτητα.Εισαι το πιο επικινδυνο πλασμα που εχω γνωρισει ποτε....μουρμουρισα καθως κινηθηκα γρηγορα προς το μικρο κομοδινο διπλα στο κρεβατι.Γυρισα στο κρεβατι με την ιδια ταχυτητα και καθισα διπλα της.Την αγκαλιασα απο τους ωμους ανικανος να αφησω την παραμικρη αποσταση να μας χωρισει...Η αναγκη για επαφη με εκαιγε σαν φλογισμενη λεπιδα.Προσπαθησα να δειχνω χαλαρος....να μην αφησω τον φοβο μου για την αντιδραση της να βγει στην επιφανεια.Την τραβηξα πιο κοντα μου κι αφησα το μαυρο κουτακι να ισσοροπισει πανω στο γονατο της.Οριστε,ριξε μια ματια....ειπα.
Τα χερια της κινηθηκαν προς το μικρο κουτι τρεμοντας ελαφρα.Απο την εκφραση του προσωπου της καταλαβα πως κατελαβε μεγαλη προσπαθεια για να το κρυψει απο μενα.Τα χειλη μου σουφρωσαν.Τα δαχτυλα της ακουμπησαν την μικρη επιφανεια χαιδευοντας το απαλο σατεν.Δεν ξοδεψες πολλα χρηματα ετσι.Πες μου ψεματα αν το εκανες.Ενα ζεστο χαμογελο ζωγραφιστηκε στα χειλη μου διχως να καταφερω να το εμποδισω.Ηταν παντα τοσο ιδια....τοσο πεισματαρα,τοσο γλυκεια...τοσο Μπελλα.Η δικη μου Μπελλα.....
Δεν ξοδεψα τιποτα....την διαβεβαιωσα...Ειναι και αυτο κατι απο τα παλια.Αυτο ειναι το δαχτυλιδι που εδωσε ο πατερας μου στην μητερα μου.Η σκεψη μου ετρεξε ανεπαισθητα στις θολες ανθρωπινες μνημες μου.Μπορουσα να δω τους γονεις μου μπροστα μου,σαν ξεθωριασμενο ονειρο.Τα ζεστα πρασινα ματια της μητερας μου με κοιτουσαν τρυφερα....καπου στο παρελθον.Τα δικα μου ματια...ετσι οπως ηταν καποτε.Ω....ειπε με το αισθημα της εκπληξης ορατο στην φωνη της.Τα δαχτυλα της επιασαν το καπακι διχως ομως να το ανοιξουν.Εκεινη την στιγμη συνειδητοποιησα το ποσο γελοιο μπορει να φαινοταν ολο αυτο στην Μπελλα,για μενα σημαινε πολλα αλλα για εκεινη δεν ηταν το ιδιο.Απο εκεινη την εποχη δεν την χωριζε μονο το οτι δεν ειχαμε γνωριστει....αλλα κοντα ενας αιωνας.
Υποθετω οτι ειναι λιγο παρωχημενο....ειπα απολογητικα αν και αναλαφρα...Παλιομοδητικο σαν κι εμενα.Μπορω να σου παρω κατι πιο μοντερνο.Κατι απο τα Τιφανις.?Μου αρεσουν τα παλιομοδιτικα πραγματα....ειπε χαμηλοφωνα και σηκωσε διστακτικα το καπακι.Το βλεμμα της επεσε πανω στο δαχτυλιδι της μητερας μου το οποιο ελαμπε στο αχνο φως.Τα διαμαντια και τα πετραδια λαμποκοπουσαν γυρω απο το λεπτοδουλεμενο χρυσο δακτυλιο.Η Μπελλα χαιδεψε με τα δαχτυλα της τους πολυτιμους λιθους αντικριζοντας τους με δεος.
Ειναι τοσο ομορφο.....ψιθυρισε περισσοτερο στον εαυτο της παρα σε μενα.Δεν μπορουσα να παρω τα ματια μου απο πανω της.Δεν θα μπορουσα ποτε να περιγραψω το ποσο ευτυχισμενο με εκανε αυτη την στιγμη.Τα ζυγωματικα της ειχαν ενα απαλο κοκκινο χρωμα και τα ζεστα καστανα της ματια ελαμπαν.Ποτε δεν ηταν πιο ομορφη.....Σου αρεσει...?ψιθυρισα
Ειναι πανεμορφο....σηκωσε τους ωμους της προσπαθωντας να κρυψει το συναισθημα που την ειχε καταλαβει πισω απο προσποιητη αδιαφορια.Υπαρχει κατι επανω του που θα μπορουσε να μην μου αρεσει...?Γελασα πνιχτα με την αντιδραση της.Πραγματικα η καθε της προσπαθεια να κρυφτει ηταν τραγικη.Δες αν σου κανει...?ειπα με απαλη φωνη.
Το αριστερο της χερι σφιχτηκε σε γροθια.Μπελλα....αναστεναξα....Δεν προκειται να σου το κολλησω πανω στο δαχτυλο.Απλως δοκιμασε το για να δω αν χρειαζεται να το μικρυνουμε η να το μεγαλωσουμε.Και μετα μπορεις να το βγαλεις αμεσως.....αφησα την φτηνη δικαιολογια να γλιστρησει απο το στομα μου.Η αληθεια ηταν πως πεθαινα{αν αυτο ηταν δυνατον}να το δω επανω στο δαχτυλο της εστω και για μια στογμη.....μονο αυτο ζητουσα......
Με μια αργη κινηση απλωσε το χερι της προς το δαχτυλιδι ομως την σταματησα.Το πηρα αναμεσα στα δαχτυλα μου και επιασα το αριστερο χερι της μεσα στο αλλο δικο μου.Εσπρωξα το δαχτυλιδι στο δαχτυλο της και το αφησα εκει....εκει οπου ανηκε.Η Μπελλα τεντωσε το χερι της και το δαχτυλιδι αστραψε μεσα στο σκοταδι σε απολυτη αρμονια με το λευκο της δερμα.Ταιριαζει τελεια....ειπα οσο πιο αδιαφορα μπορουσα.Ωραια-με γλιτωνει απο τον κοπο να παω στο κοσμηματοπωλειο.Κατελαβα μεγαλη προσπαθεια να κρυψω την συγκινηση που ενιωθα.Αμα ειχε τρομαξει με την ολη κατασταση μεχρι τωρα αν εβλεπε ακριβως πως ενιωθα θα εφευγε τρεχοντας.Διατηρησα την εκφραση του προσωπου μου αδεια,κρυβοντας οσο καλυτερα μπορουσα τα σημαδια των συναισθηματων μου.
Μαλλον οι προσπαθεις μου επεσαν στο κενο γιατι το βλεμμα της Μπελλα ειχε καρφωθει επανω μου κοιτωντας με εξεταστικα.Σου αρεσει,ετσι δεν ειναι...?ρωτησε καχυποπτα κουνωντας εναλλαξ τα δαχτυλα της.Ανασηκωσα τους ωμους....Βεβαια...ειπα διατηρωντας την μασκα της αδιαφοριας....Δειχνει πολυ ωραιο πανω σου.Τα ματια της δεν αφησαν τα δικα μου.Της ανταπεδωσα το βλεμμα.Το ηξερα πως δεν με πιστευε.Και τοτε καταλαβα πως δεν υπηρχε λογος να της κρυβομαι....δεν το ηθελα καν.Αφησα το συναισθημα της ζεστασιας να καταλαβει το κορμι μου.Ημουν πιο χαρουμενος απο ποτε.Αισθανομουν νικητης....οχι γιατι την ειχα πεισει να με παντρευτει....αλλα επειδη ενιωθα πως με αγαπουσε.Πρωτη φορα ενιωθα τοσο εντονα στην ζωη μου.Το καστανο χρωμα τον ματιων της με εκανε να ριγησω,κι ηξερα πως αυτο το βλεμμα ηταν αρκετο για να παρει οσες απαντησεις χρειαζονταν.Δεν την αφησα να μιλησει.Εγυρα προς το μερος της και τα χειλη μου βρηκαν τα δικα της.
Την φιλησα εντονα,παθιασμενα νιωθοντας ολο μου το σωμα να φλεγεται απο το ζεστο της δερμα.Ανταποκριθηκε στο φιλι μου προθυμα,κατι που με ικανοποιησε βαθια.Απομακρυνθηκα απο τα χειλη της αφηνοντας την να αναπνευσει μονο για να ψιθυρισω στο αυτι της.Η ανασα της ηταν ακανονιστη,οπως και η δικη μου.Ναι,μου αρεσει.Δεν μπορεις να φανταστεις ποσο.Γελασε πνιχτα,η ανασα της εβγαινε ακομη κοφτη απο το στηθος της.Σε πιστευω....ειπε ξεπνοα.
Σε πειραζει να κανω κατι....?ειπα και την εσφιξα πιο δυνατα μεσα στην αγκαλια μου.Οτι θες....ψιθυρισε.Την ελευθερωσα καθως σηκωνομουν για να σταθω διπλα στο κρεβατι.Οτιδηποτε εκτος απο αυτο....παραπονεθηκε.Χαμογελασα διχως να της δωσω σημασια.Της επιασα το χερι τραβωντας την ωστε να σηκωθει.Σταθηκα μπροστα της σοβαρος,Ακουμπωντας τα χερια μου στους ωμους της,Την κοιταξα σοβαρα.Τωρα θελω να το κανω σωστα....ειπε προσπαθωντας να διατηρησω την φωνη μου σταθερη.Σε παρακαλω,σε παρακαλω να θυμασαι πως ηδη εχεις συμφωνησει και μην μου το χαλασεις.Ωχ οχι....ξεφωνισε καθως γλιστρουσα κατω στο ενα μο γονατο.Να εισαι ευγενικη....μουρμουρισα κοιτωντας την βαθια στα ματια.Ειχε ερθει η ωρα να κανω αυτο που ηθελα απο την πρωτη στιγμη που την κοιταξα.Απο την πρωτη στιγμη που την κρατησα μεσα στα χερια μου,απο την πρωτη στιγμη που τα χειλη μου γευτηκαν τα δικα της.Πηρα μια βαθια ανασα.
Ηταν καιρος να αφησω τον δεκαεφταχρονο εφηβο μεσα μου να κανει το ονειρο του πραγματικοτητα λιγο πριν το αφησω να ξανα βυθιστει στις μνημες μιας αλλης,περασμενης εποχης.Ιζαμπελλα Σουαν...ψιθυρισα και το ονομα της σαν να με εκαψε καθως το βλεμμα μου συναντουσε την ματια της.Υποσχομαι να σε αγαπω για παντα-καθε μερα του παντα.....Θα με παντρευτεις....?
Με αντικρισε με μια μπερδεμενη εκφραση.Στην αρχη ενας μορφασμος περασε αστραπιαια απο τα χαρακτηριστικα του προσωπου της μα μετα το βλεμμα της μαλακωσε και με κοιταξε τρυφερα....μπορουσα να νιωσω ολη την φλογα της αγαπης της να καιει μεσα μου.Ναι....ψιθυρισε και η καρδια μου ξεκλεψε εναν τελευταιο χτυπο απο τον παγωμενο θανατο που την κρατουσε αιχμαλωτη εδω και δεκαετιες.Σε ευχαριστω....ψιθυρισα απλα.Φιλησα τις ακρες των δαχτυλων και επειτα το δαχτυλιδι που πλεον της ανηκε.Το βλεμμα μου συναντηθηκε με το δικο της και της χαμογελασα αχνα.Τα χειλη μου βρηκαν τα δικα της και τα χερια μας ενωθηκαν γυρω απο το δαχτυλιδι......συμβολο μιας αγαπης που δεν μπορουσε να σβησει και δεν θα χανοταν ποτε....ουτε καν στις σκιες των αιωνων......