Κριτικές Remember me

Ακόμα κι αν δε σας αρέσουν οι δακρύβρεχτες μελοδραματικές - αισθηματικού τύπου - ιστορίες, η ταινία του Άλεν Κούλτερ, στέκεται αποστασιοποιημένα από αυτές και σε κερδίζει από τον τρόπο που αναπτύσσει την καλογραμμένη και αρκετά ενδιαφέρουσα ιστορία του Γουίλ Φέτερς. Εξαιρετικό, συγκλονιστικό κι απρόβλεπτο, το επίκαιρο φινάλε. Μια τραγωδία, που σόκαρε τον κόσμο, κορυφώνεται σταδιακά μέσα από μια καλοκεντημένη ιστορία που με ακρίβεια ελβετικού ρολογιού. εξερευνά τις επιπτώσεις της στον άνθρωπο, την οικογένεια, την κοινωνία. Θέματα πίστης κι αλληλεγγύης στον ερωτικό στίβο πολύ σοφά αντιπαραβάλλονται στον κοινωνικό όπου ο αντίκτυπος είναι μεγαλύτερος και βαρύτερος τουλάχιστον ψυχολογικά.

Παρ' ότι διαφορετική από τις συνηθισμένες maistream ντραμεντί, χαμηλών, ήπιων τόνων στη σκηνοθεσία, δεν αποφεύγει κάποια σεναριακά στερεότυπα, για να εξελιχθεί η ίντριγκα, όπως οι τυποποιημένοι χαρακτήρες των πατεράδων που υποδύονται οι Κρις Κούπερ και Πιρς Μπρόσναν. Η φύση και το αντικείμενο των επαγγελμάτων τους, προσδιορίζει και την ατελή τραγικότητα του περιβάλλοντος στο οποίο ζουν. Η σχέση της μικρής κόρης του Μπρόσναν με τον πατέρα της, σε συμβολικό επίπεδο οδηγεί σε συνειδησιακά συμπλέγματα που κατατρέχουν Κούπερ και Ντε Ραβέν. Αυτα τα προφανή, όμως θα σπρώξουν τον μέσο θεατή να τη δει και να ταυτισθεί με τις καταστάσεις που περιγράφονται.

Το ζευγάρι Πάτινσον - Ντε Ραβέν διαθέτει μια γοητευτικά μυστήρια χημεία. Ο Ρόμπερτ περίπου προβάλλει ως το σημερινό πρότυπο "Τζέιμς Ντιν".

Γενικά η ιστορία διαθέτει, συγκίνηση, ένταση, δραματικές συγκρούσεις, πάθη, όλα φιλτραρισμένα από την οπτική της σιωπηλής πλειοψηφίας. Το περιβάλλον των δύο νέων, οι ταξικές αντιθέσεις και οι κοινωνικές διαφορές συγκλίνουν στην υπερδραματοποίηση ενός απροσδόκητου πολιτικού μηνύματος. Η κραυγή του δια ταύτα δεν είναι ΝΑ ΜΕΘΥΜΑΣΑΙ αλλά ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΣ και τι άλλο, φυσικά εκτός της 11-09-2001. Γιατί "παίζοντας" με τις απώλειες - του νεκρού μεγαλύτερου αδερφού για τον αυτοκαταστροφικό Τάιλερ και της μητέρας της ωριμότερης Άλι - έρχεται στο τέλος η μεγαλύτερη και πιο καταστροφική για τις ζωές όλων. Για την αμερικάνικη οικογένεια και την κοινωνία γενικότερα, η λύτρωση έρχεται μέσα από τις τραυματικές εμπειρίες του παρελθόντος - τις συνέπειες των οποίων όλοι πληρώνουν - δηλαδή μέσα από ένα βαρύ ψυχολογικό προφίλ του οποίου το "σκίτσο" πολύ πετυχημένα σκιαγραφεί - κυριολεκτικά και μεταφορικά - η μικρή αδερφή του Τάιλερ. Τα προβλήματα και οι δυσκολίες της ζωής, όμως φέρνουν πιο κοντά τους ανθρώπους και η ταινία με αρκετό ρεαλισμό περιστρέφεται γύρω από το πως γεννιέται η αληθινή αγάπη χωρίς να εκβιάζει τη συγκίνηση. Η τόλμη των δημιουργών και η εμπνευσμένη επιλογή να τοποθετήσουν την πλοκή στο μεταίχμιο της σύγχρονης ιστορίας μας, είναι εύστοχη και απόλυτα δικαιολογημένη. Δείχνει πως το τέλος μιας τραγωδίας, τελειώνει με την αρχή μιας άλλης! Μπορεί κάποιοι να το αμφισβητούν εκ του πονηρού και να το θεωρήσουν αμφιλεγόμενο, μα ομολογουμένως είναι τρομακτικά ευφυές

του Δημήτρη Παπαμίχου

http://www.myfilm.gr/6155.html