Νέα Αρχή

ελπίζώ να σας αρέσει αμα σας αρέσει θέλω σχόλια

Μια νέα αρχή

Κεφάλαιο 1

Η Μπέλλα είναι ένα κορίτσι 17 ετών που ζει με την μητέρα της στο Φοίνιξ. Εκεί πηγαίνει σχολείο από μικρή και εδώ και 2 χρόνια τα έχει με τον καλύτερο της φίλο αλλά κάτι έγινε και χωρίσανε.

Βγαίνω στην αυλή του σχολείου και εκεί είδα τον Τζέικ να φιλάει την Τζέιν . Για λίγο δεν ήξερα τι έπρεπε να πω πώς να το πω τι να κάνω. Ήθελα να τρέξω μακριά του να φύγω να μην τον βλέπω αλλά τα πόδια μου είχαν μείνει εκεί ριζωμένα στο έδαφος.
<Μπέλλα αγάπη μου δεν είναι αυτό που νομίζεις εγώ και η Τζέιν δεν κάναμε-> είπε αλλά εγώ τον διέκοψα δεν τον άκουγα δεν ήθελα να τον ακούσω καλά τι νόμιζε ότι δεν είχα μάτια να δω τι έκανε?
<Τι Τζέικ? τι δεν κάνατε? Τίποτα? τι νομίζεις ότι δεν βλέπω και νόμιζα ότι αυτά τα 2 χρόνια με αγαπάς> του τα είπα όλα αυτά ενώ άρχιζα να κλαίω.
<Μπέλλα πραγματικά σε αγαπούσα και σε αγαπώ αλήθεια> προσπάθησε να μου εξηγήσει ενώ ερχόταν προς το μέρος μου για να με αγκαλιάσει.
<Όχι Τζέικ δεν θέλω να ακούσω άλλα ψέματα> του είπα και άρχισα να τρέχω.
<Μπέλλα περίμενε να σου εξηγήσω> ήταν το τελευταίο πράγμα που άκουσα από πίσω μου.

Γύρισα σπίτι γρήγορα και πήγα στο δωμάτιό μου η Ρενέ προσπάθησε να μάθει τι έχω αλλά μάταια δεν ήθελα να της πω τίποτα. Οι μέρες περνούσαν δεν πήγαινα στο σχολείο δεν ήθελα να τον δω με έπαιρνε τηλέφωνο αλλά δεν του απαντούσα. Δεν ήθελα να ακούσω κανένα είχα κλειστεί στον εαυτό μου. Μετά από πολλές μέρες αποφάσισα ότι έπρεπε να κάνω μια νέα αρχή κάπου αλλού μακριά του έτσι αποφάσισα να πάω να μείνω με τον Τσάρλι ίσως αυτό με βοηθούσε. Ίσως να τον ξέχναγα θα προσπαθούσα τουλάχιστον αν ήμουν μακριά του μάλλον θα τον ξεχνούσα.

Κεφάλαιο 2

Τις επόμενες μέρες μάζεψα τα πράγματά μου και εξήγησα στην Ρενέ ότι θα ήταν καλύτερα αν έφευγα. Δεν προσπάθησε να με αποτρέψει, ευτυχώς. Μάζεψα τα πράγματά μου τα μόνα που άφησα ήταν ότι μου θύμιζε εκείνον. Το ταξίδι για το Φορκς ήταν βαρετό ο Τσάρλι ήρθε και με πήρε με το περιπολικό πράγμα που δεν μου άρεσε αλλά δεν του το είπα μου είπε ότι μου έχει μια έκπληξη. Η έκπληξη ήταν ένα αυτοκίνητο η μάλλον καλύτερα να πω μια παλιοσακαράκα.
Σήμερα θα ήταν η πρώτη μέρα στο σχολείο και ανησυχούσα. Μόλις έφτασα στο σχολείο δεν έλειψαν τα σχόλια για το αυτοκίνητο μου. Περπατούσα στο διάδρομο καθώς κοίταζα το πρόγραμμα μου, τότε κάτι με ακούμπησε, τρόμαξα και παραλίγο να πέσω.
< Γεια με λένε Έρικ και εσύ πρέπει να είσαι η Ιζαμπέλλα Σουάν> από πού ήρθε αυτός και πώς ξέρει το όνομα μου?
<Σκέτο Μπέλλα χάρηκα. Πως ξέρεις το όνομα μου?>
< Είσαι το θέμα κουτσομπολιών των τελευταίο καιρό, ξέρεις η κόρη του διοικητή που γυρίζει μετά από χρόνια στο σπίτι και επίσης είσαι και το θέμα μου για την εφημερίδα> τώρα άρχισα να κοκκινίζω για δύο λόγους ο πρώτος το ότι εγώ είμαι τα κουτσομπολιά τώρα τελευταία και επειδή θα γινόμουν και πρωτοσέλιδο στην εφημερίδα στο σχολειό.
<Έρικ εγώ δεν δεν νομίζω θέλω να πω δεν θέλω να γίνω->με διέκοψε.
<Κανένα πρόβλημα αν δεν θέλεις δεν γίνετε τίποτα>.
<Ωραία> είπα με ανακούφιση.
<Πού έχεις την μάθημα τώρα?> με ρώτησε πραγματικά περίεργος.
<Ισπανικά νομίζω> είπα αβέβαιη κοιτώντας το πρόγραμμά μου.
< Ωραία και εγώ ισπανικά έχω> είπε με πολύ ενθουσιασμό γιατί άραγε. Και έτσι με πήγε στα ισπανικά.

είναι μικρό το ξέρω αλλα άμα γράψω 2 κεφάλαια σήμερα θα ανεβασω αλλο ένα συγγνομή που είναι τόσο μικρό τα επόμενα είναι μεγαλιτερα το υπόσχομαι

Κεφάλαιο 3

Μετά τα ισπανικά και την γυμναστική πήγαμε στην τραπεζαρία εκεί συναντήσαμε και άλλα παιδιά.

<Γεια με λένε Μάικ και εσύ πρέπει να είσαι η Ιζαμπέλλα Σουάν> είπε ένα αγόρι.

<Σκέτο Μπέλλα> είπα και άρχιζα να κοκκινίζω που με ξέρουν όλοι

<Γεια εγώ είμαι Άτσελα> μου είπε μία ψηλή μαυρομάλλα.

<Εγώ είμαι η Τζέσικα> μου είπε μία μελαχρινή κοπέλα.

<Γεια εγώ είμαι η Μπέλλα χάρηκα>.

Καθίσαμε να φάμε. Μετά από λίγο ένιωσα σαν κάποιος να με κοιτούσε. Γύρισα να κοιτάξω αν υπήρχε κάποιος. Με κοίταζε ένας κούκλος που έμοιαζε με αρχαίο Έλληνα θεό.

<Ποιοί είναι αυτοί?> ρώτησα με πολύ περιέργεια.

<Λοιπόν αυτός εκεί ο σωματώδης ψηλός είναι ο Έμμετ και η κοπέλα που κάθεται από δίπλα του η ξανθιά είναι η κοπέλα του και την λένε Ρόζαλι. Ο ψηλός και σοβαρός δίπλα είναι ο Τζάσπερ και η μικρή κοκκινομάλλα με τα καρφάκια είναι η Άλις. Και ο κούκλος είναι ο Έντουαρντ.>

Τον κοίταζα έντονα ήταν πολύ όμορφος. Ξαφνικά άρχιζα να νιώθω παράξενα συναισθήματα, πρωτόγνωρα.

< Αλλά μην ασχοληθείς μαζί του είναι απόμακρος και δεν μιλάει σχεδόν με κανένα>

<Δεν θα ασχοληθώ> είπα αυτόματα ψέματα και τότε χτύπησε το κουδούνι.

Ο καθηγητής της βιολογίας με έβαλε στην μοναδική θέση που υπήρχε δηλαδή δίπλα στα ζεστά χρυσά μάτια που σιγόκαιγαν τα δικά μου δηλαδή τον Έντουαρντ.

<Γεια είμαι ο Έντουαρντ Κάλλεν. Εσύ είσαι η Ιζαμπέλλα Σουάν σωστά?> με ρώτησε με την βελούδινη φωνή. Ήταν τόσο γλυκιά που με είχε μαγέψει. Στην αρχή δεν μπόρεσα να απαντήσω μετά από λίγο όμως τα κατάφερα.

<Σκέτο Μπέλλα>

<Ωραία Μπέλλα. Τι σε φέρνει στο Φορκς?> αυτό ήταν ένα θέμα πολύ δύσκολο για μένα ως θέμα συζήτησης. <Αν δεν θες μην μου πεις δεν είναι ανάγκη> τόσο πολύ φαινόταν ότι με ενοχλούσε αυτό το θέμα?

<Ίσως μια άλλη μέρα σου πω> του είπα δεν ξέρω αλλά είχα ένα προαίσθημα ότι μπορούσα να τον εμπιστευτώ.

<Ίσως άλλη μέρα> συμφώνησε μαζί μου.

Η ώρα της βιολογίας τελείωσε και θα έπρεπε να τον χαιρετίσω, αλλά αυτό δεν μου άρεσε.

Κεφάλαιο 4

<Μήπως θες να φάμε μαζί μεσημεριανό?> με ρώτησε καθώς βγαίναμε.

<Μμμμμ δεν ξέρω τους υπόλοιπους από την οικογένειά σου και θα νιώθω λίγο άβολα> του είπα την αλήθεια.

<Ποιος σου είπε ότι θα φάμε μαζί με την οικογένειά μου?> και μου χαμογέλασε με ένα πολύ ωραίο χαμόγελο.

<Τότε δεν θα έλεγα όχι.> Γιατί άραγε μου είπε η Τζέσικα να μην ασχοληθώ μαζί του και ότι δεν κάνει παρέα με κανέναν?
Κάτσαμε και φάγαμε συζητήσαμε για διάφορα πράγματα δεν με πίεσε να του πω για το τι με έκανε να έρθω στο Φορκς.

<Αλήθεια μήπως τώρα θες να μου πεις τι σε φέρνει εδώ?>

<Μμμμμμ, έπιασα τον φίλο μου να φιλάει μια άλλη κοπέλα τα είχαμε 2 χρόνια εεε μετά από μέρες αποφάσισα ότι ίσως άμα ερχόμουνα εδώ να τον ξεπερνούσα ποιο εύκολα.> είπα και έτρεξε ένα δάκρυ από το πρόσωπο μου.

<Συγγνώμη δεν ήθελα να σε στεναχωρήσω> και σκούπισε το δάκρυ που έφυγε.

<Δεν φταις εσύ δεν ήξερες> και τον κοίταξα στα μάτια του είχε ένα ύφος θλίψης. Ήθελα να πάρω αυτή την έκφραση από το πρόσωπο αλλά δεν ήξερα πως.

<Μάλλον πρέπει να πάμε για μάθημα> μου είπε με την βελούδινη φωνή του.

<Ναι μάλλον θα πρέπει που έχεις μετά?>

<Έχω λογοτεχνία>

<Αααα δεν πειράζει, δεν έχουμε το ίδιο μάθημα, αλλά θα σε πάω στο μάθημά σου> μου είπε.

<Μμμμ ωραία> ήθελε να με πάει στο μάθημά μου τέλεια.

<Μάλλον τώρα θα πρέπει να σε αφήσω πρέπει να πάω στο μάθημά μου> μου είπε με μια θλίψη στην φωνή του, αλλά γιατί?

<Ναι θα πρέπει να φύγεις > είπα και εγώ αλλά αυτό δεν μου άρεσε καθόλου.

<Μμμμ ναι μάλλον θα πρέπει να πηγαίνω λοιπόν θα τα πούμε πάλι ελπίζω αν θες και εσύ φυσικά>

<Ναι θα ήθελα να τα ξαναπούμε> ελπίζω να μην φάνηκε τόσο πολύ η χαρά στην φωνή μου.

<Ωραία τότε θα τα πούμε ξανά, τα λέμε αύριο αν δεν σε δω σήμερα> είπε και κατέπνιξε ένα γέλιο.

<Εντάξει τα λέμε αύριο γεια> του είπα.

< Γεια> είπε και γύρισε να φύγει. Καθώς έφευγε τον παρατηρούσα, ξαφνικά γύρισε και με κοίταξε στα μάτια και μετά εξαφανίστηκε. Τα μάτια του με έλιωναν πιο γρήγορα και από ένα κερί.

Στα υπόλοιπα μαθήματα τον σκεφτόμουνα συνέχεια δεν μπορούσα να τον βγάλω από το μυαλό μου. Και στο σπίτι αυτόν σκεφτόμουνα. Επίσης σκεφτόμουν ότι για πρώτη φορά ένιωθα τόσο έντονα συναισθήματα. Τόσο έντονα που στην αρχή με φόβισαν, αλλά τώρα σκεφτόμουνα ότι άμα είμαι μαζί του δεν φοβάμαι τίποτα. Έπεσα στο κρεβάτι να κοιμηθώ ήθελα να περάσει γρήγορα η μέρα. Ήθελα πως κ πώς να έρθει το πρωί για να τον δω. Να δω αυτά τα μελί μάτια να σιγοκαίνε τα δικά μου, να με λιώνουν πιο γρήγορα και από ένα κερί.

Κεφάλαιο 5

Επιτέλους ήρθε το σήμερα. Ευτυχώς ο Τσάρλι είχε φύγει πριν κατεβώ. Έτσι έφαγα και έφυγα γρήγορα. Ήθελα να πάω όσο πιο γρήγορα γινόταν στο σχολείο για να τον δω.

Μετά από τα μαθήματα επιτέλους ήρθε η ώρα για το μεσημεριανό. Ο Έντουαρντ με περίμενε έξω από το μάθημα για να πάμε μαζί στο μεσημεριανό.

<Δεν πεινάς?> με ρώτησε κάπως ανήσυχος.

<Όχι είμαι μια χαρά>

Με κοίταξε με ένα ανήσυχο βλέμμα. Σαν να μην με πίστευε.

<Σίγουρα δεν χρειάζεσαι τίποτα?> με ρώτησε.

<Όχι σίγουρα δεν χρειάζομαι τίποτα>.

<Λοιπόν τι θα κάνεις το Σάββατο βράδυ?> με ρώτησε μόλις κάτσαμε να φάμε, αλλά εγώ δεν είχα όρεξη να φάω και έτσι πήρα μια πορτοκαλάδα.

<Μμμμ, δυστυχώς έχω κανονίσει με τα κορίτσια να πάμε στο Πορτ Άντζελες, αλήθεια γιατί?> ρώτησα με πραγματική περιέργεια.

<Ήθελα να σε καλέσω για φαγητό, αλλά αφού έχεις να κανείς κάτι άλλο δεν πειράζει> μου είπε με ένα μελαγχολικό βλέμμα.

<Ναι δυστυχώς> είπα και χαμήλωσα το βλέμμα μου.

<Δεν πειράζει θα κανονίσουμε μια άλλη μέρα> μου είπε και μου σήκωσε το πιγούνι μου για να μπορεί να με κοιτάει στα μάτια. Και μου χάρισε το αγαπημένο μου χαμόγελο.

<Ναι μία άλλη μέρα σίγουρα> του είπα και του χαμογέλασα κι εγώ.

<Πρέπει να πάμε στην βιολογία> μου είπε.

<Ναι πάμε>.

Και έτσι συζητούσαμε για διάφορα πράγματα καθώς πηγαίναμε στην βιολογία. Δυστυχώς σήμερα θα κάναμε εξετάσεις αίματος για να δούμε τι ομάδα αίματος είμαστε. Εγώ είχα ένα πρόβλημα με το αίμα κάθε φορά που το μύριζα μου ερχόταν να κάνω εμετό.

Στο μάθημα έλεγα από μέσα μου δεν θα κάνω έμετο δεν θα κάνω εμετό. Το έλεγα για να πείσω τον εαυτό μου περισσότερο.

<Είσαι καλά?> με ρώτησε λίγο ανήσυχος.

<Ναι, δεν έχω τίποτα> του απάντησα αμέσως ψέματα.

Δεν τον έπεισα όμως <Φαίνεσαι χλωμή, μήπως πρέπει να πας στο ιατρείο?>

<Όχι, όχι είμαι μια χαρά> συνέχισα να λέω ψέματα αλλά δεν με πίστευε.

<Μπέλλα δεν χρειάζεται να κάνεις τον ήρωα αν δεν είσαι καλά πες το μου>

<Δεν χρει… χρειάζεται> τότε όλα σκοτείνιασαν. Το μόνο που άκουσα ήταν κάποιος να με φωνάζει και μετά τίποτα.

Κεφάλαιο 6

Όταν ξύπνησα κάποιος με χάιδευε στο μέτωπο και τα μαλλιά. Προφανώς ο ίδιος άνθρωπος μου κρατούσε το χέρι. Δεν μπορούσα ακόμα να ανοίξω τα μάτια μου έτσι το μόνο που έκανα ήταν να κουνήσω το χέρι μου.

<Μπέλλα, Μπέλλα είσαι καλά? Σε παρακαλώ μίλησε μου> άκουσα την βελούδινη φωνή του, ήταν πολύ αναστατωμένος. Τότε κατάφερα να ανοίξω τα μάτια μου.

<Έντουαρντ τι κάνεις εδώ? Που είμαι?> πήγα να σηκωθώ απότομα αλλά ζαλίστηκα και σιγά σιγά με απαλές κινήσεις με έβαλε πάλι πίσω.

<Μην ανησυχείς, χρειάζεσαι ξεκουράσει σε παρακαλώ μην κάνεις απότομες κινήσεις> μου είπε παρακλητικά.

<Πρώτον τι έχω γιατί είμαι στο νοσοκομείο και δεύτερον αποφεύγεις την ερώτηση μου?> αλήθεια γιατί ήμουν εδώ τι είχε γίνει?

<Ηρέμησε στην βιολογία εκεί που μιλούσαμε ξαφνικά λιποθύμησες σε πήγα στο ιατρείο γρήγορα, αλλά δεν ξυπνούσες έτσι αποφάσισα να σε φέρω στο νοσοκομείο και είπα στον πατέρα μου να αναλάβει αυτός ιδικά εκείνος μου είπε ότι είχες εξοντωθεί ο οργανισμό σου και μάλλον δεν έτρωγες καλά>

<Καλά πόσο καιρό είμαι έτσι?>

<Δεν είσαι πολύ μόνο μία μέρα> μου είπε αμέσως για να με καθησυχάσει.

<Μία μέρα?> είπα και γούρλωσα τα μάτια μου.

<Ναι μία μέρα και εγώ δεν έφυγα από δίπλα σου ούτε λεπτό> αυτό μου θύμισε.

<Γιατί έμεινες εδώ με έφερες οκ θα μπορούσες να φύγεις και αν ποια ήθελες να μάθεις τόσο πολύ ποια τι κάνω θα μπορούσες να ρωτήσεις τον πατέρα σου ή να περάσει μία φορά να με δεις δεν ήταν ανάγκη να μείνεις.>

<Μπέλλα δεν ξέρω πώς να στο πω, πώς να στο εξηγήσω> για πρώτη φόρα δυσκολευόταν να μιλήσει και γύρισε αλλού το βλέμμα.

<Έντουαρντ,> μόλις τον φώναξα γύρισε να με κοιτάξει <εξήγησε μου θα καταλάβω έτσι πιστεύω τουλάχιστον> του μίλησα ειλικρινά.

<Μπέλλα από την στιγμή που σε γνώρισα ένιωσα συναισθήματα πρωτόγνωρα, συναισθήματα που δεν έχω νιώσει ποτέ για καμία. Μπέλλα νιώθω ότι είσαι η γυναίκα της ζωής μου νομίζω ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να σε εγκαταλείψω ή να βρω μία άλλη κοπέλα που να με κάνει να νιώσω αυτά που νιώθω για ‘σένα. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα δεν μπορώ> μου τα είπε αυτά ενώ το βλέμμα του ήταν καρφωμένο στα μάτια μου και το ύφος του ήταν πολύ σοβαρό.

Έβαλα το άλλο χέρι μου στο μάγουλο του, είχε έρθει η ώρα της αλήθειας, έπρεπε να του πω ότι ένιωθα ακριβώς τα ίδια συναισθήματα. <Έντουαρντ δεν ξέρω τι να πω. Το μόνο που θα σου πω είναι ότι νιώθω ακριβώς τα ίδια συναισθήματα. Μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι νιώθω πολλά ακόμα συναισθήματα τα οποία δεν μπορώ να τα περιγράψω σε αγαπώ με τον ίδιο τρόπο που με αγαπάς κι εσύ> ενώ έλεγα όλα αυτά το πρόσωπό του φωτίστηκε.

<Μπέλλα σε αγαπώ περισσότερο και από την ίδια μου την ζωή>

<Έντουαρντ το ξέρω ότι λες αλήθεια το βλέπω στα μάτια σου και δεν ξέρω κάτι μέσα μου, μου λέει ότι μπορώ να σε εμπιστευτώ, αλλά μετά από αυτό με τον Τζέικομπ δεν-> ξαφνικά άρχισα να κλαίω. Θυμήθηκα όλα αυτά που μου έκανε ο Τζέικομπ και δεν άντεξα δεν τον είχα ξεπεράσει τελείως. Ο Έντουαρντ αμέσως με πήρε αγκαλιά. Εγώ έχωσα το κεφάλι μου στο στήθος του.

<Σσσς, ηρέμησε> με κούναγε για να ησυχάσω.

<Έντουαρντ, το ξέρω ότι με αγαπάς, αλλά για μένα θα είναι δύσκολα στην αρχή. Θα είναι δύσκολα να όχι να σε εμπιστευτώ, αλλά θα είμαι διστακτική θα σκέφτομαι την κάθε κίνηση πριν την κάνω. Και συγγνώμη για αυτό> κατάφερα να του πω μέσα από τα δάκρυά μου.

Με έσφιξε πιο πολύ στην αγκαλιά του. <Ηρέμισε, και γιατί μου ζητάς συγγνώμη επειδή αυτός ο Τζέικομπ δεν μπόρεσε να εκτιμήσει τι είχε στα χέρια του? Όσο αναφορά για το ότι θα είσαι διστακτική δεν με πειράζει. Το μόνο που θέλω είναι να είμαστε μαζί και το καταλαβαίνω ότι θα σου είναι δύσκολο> μου είπε με ειλικρίνεια.

<Έντουαρντ εγώ…> δεν ήξερα τι να πω.

<Σσσς, ηρέμησε και πρέπει να κοιμηθείς καλύτερα να σε αφήσω να κοιμηθείς δεν κάνει η τόσο πολύ συναισθηματική φόρτωση> πήγε να με αφήσει από την αγκαλιά του και να φύγει όμως έτρεμα μόνο στην ιδέα ότι μπορεί να φύγει.

<Έντουαρντ σε παρακαλώ μείνε, σε παρακαλώ> μάλλον θα είδε το ότι με στεναχωρούσε πολύ και ότι με έκανε να είμαι άσχημα μόνο και μόνο η ιδέα ότι θα έφευγε.

<Εντάξει θα μείνω> μου είπε και με πήρε αγκαλιά. Μείναμε έτσι αγκαλιασμένοι χωρίς να μιλάμε που και που με φιλούσε στο μέτωπο. Έτσι μετά από λίγο αποκοιμήθηκα.

Σπόιλερ:

Κεφάλαιο 7

Μόλις χθες βγήκα από το νοσοκομείο. Ο Έντουαρντ κάθισε μαζί μου όλη μέρα. Μιλούσαμε όλη μέρα για τις οικογένειές μας.

Άκουσα ένα κορνάρισμα και πήγα να δω στο παράθυρο τι γινόταν. Είδα το αυτοκίνητο του Έντουαρντ αυτός ήταν απέξω και μου έκανε νόημα να κατέβω. Ευτυχώς ο Τσάρλι έλειπε και έτσι δεν θα του έδινα εξηγήσεις.

<Καλημέρα, τι κάνεις?> με ρώτησε καθώς μου άνοιγε την πόρτα για να μπω μέσα.

<Καλά, ποιο καλά από ποτέ μπορώ να πω, εσύ?> του είπα καθώς μπήκε μέσα στο αυτοκίνητο.

<Θα μπορούσα να πω το ίδιο, αφού είσαι εσύ καλά είμαι και εγώ> μου είπε και μου έδωσε το αγαπημένο μου χαμόγελο.

<Αλήθεια πως και είσαι εσύ σήμερα εδώ?> όχι, ότι δεν ήθελα.

<Μήπως δεν ήθελες να έρθω, μήπως να μην ξαναέρθω?> μου είπε με ανησυχία.

<Όχι και φυσικά να έρχεσαι απλώς απορώ που είσαι εδώ πάλι σήμερα δεν με βαρέθηκες?> του είπα με ειλικρίνεια και περιέργεια.

<Πρώτον ήθελα να βεβαιωθώ ότι είσαι μια χαρά και δεύτερον Μπέλλα δεν μπορείς να καταλάβεις το πόσο σε αγαπώ, δεν θα μπορούσα ποτέ να σε βαρεθώ> μου είπε και φαινόταν να το εννοούσε.

<Μα είμαι τόσο βαρετή και δεν έχω κανένα ενδιαφέρον> του είπα και χαμήλωσα το κεφάλι μου.

<Για μένα Μπέλλα είσαι τα πάντα και έχεις μεγάλο ενδιαφέρον τουλάχιστον για μένα> ενώ λέγαμε όλα αυτά είχαμε φτάσει στο σχολείο και είχε παρκάρει στην αυλή. <Ωραία πρέπει να πάμε για μάθημα>.

<Ναι δυστυχώς πρέπει να πάμε> του είπα με δυστυχισμένη φωνή και κατέβασα το κεφάλι μου.

Με πήρε αγκαλιά και μου σήκωσε το κεφάλι ώστε να μπορώ να κοιτάω τα μάτια του. < Εεεε, θα σε δω στο μεσημεριανό μην στενοχωριέσαι σε παρακαλώ δεν μπορώ να σε βλέπω στενοχωρημένη>

<Εντάξει θα προσπαθήσω>

<Σου φαίνετε και εσένα πολύς ο χρόνος μέχρι τότε σωστά?>

Αναστέναξα <Ναι δεν μπορώ να περιμένω τόσο πολύ>

<Υπομονή> μου είπε και φύγαμε για τα μαθήματα.

Πρώτη ώρα είχα γυμναστική <Ωχχ, πρώτη ώρα γυμναστική κρίμα να μην έχουμε μαζί> του είπα και με πήρε αμέσως αγκαλιά.

<Ναι κρίμα, αλλά γιατί κάνεις έτσι δεν ήρθε και η συντέλεια του κόσμου>

<Ναι το λες αυτό γιατί δεν με έχεις δει στην γυμναστική> του είπα παραπονιάρικα.

<Γιατί τι χάνω?>

<Αυτό που χάνεις είναι εμένα να μην μπορώ να περπατήσω σταθερά σε μία επίπεδη επιφάνια χωρίς να σκοντάψω στα πόδια μου, μην με βλέπεις τώρα που περπατάω και δεν σκοντάφτω είναι επειδή με κρατάς εσύ>

Γέλασε λίγο και μετά σταμάτησε <Δεν θα σε αφήσω εγώ ποτέ μα ποτέ να πέσεις>

<Λοιπόν καλύτερα να φύγω τώρα πρέπει να πάω στην γυμναστική>

<Οκ θα τα πούμε στο μεσημεριανό γεια>

<Γεια> για μια στιγμή με έσφιξε πιο δυνατά στην αγκαλιά του, μετά με άφησε και έφυγε.

Σπόιλερ:

Κεφάλαιο 8
Τα μαθήματα ευτυχώς τα μαθήματα τελείωσα γρήγορα. Αλλά από την γυμναστική είχα πολλές μελανιές και χτύπησα το κεφάλι μου με την ρακέτα. Ο Έντουαρντ με περίμενε απ’ έξω και πήγαμε μαζί στο μεσημεριανό. Γέμισε δύο δίσκους και ο ένας ήταν παραγεμισμένος. Καθίσαμε και μου έδωσε τον δίσκο με το περισσότερο φαγητό.

<Είσαι τρελός? Εγώ δεν πρόκειται να τα φάω όλα αυτά>

<Εντολή γιατρού να τρως καλά και δεν θα φύγουμε αν δεν φας κάτι>

<Για να πω την αλήθεια Έντουαρντ δεν πεινάω καθόλου> του είπα πράγμα που ήταν αλήθεια δεν είχα καμία όρεξη.

<Μπέλλα πρέπει να φας είσαι ακόμα στην ανάρρωση σε παρακαλώ> με παρακάλεσε.

<Έντουαρντ αλήθεια δεν έχω όρεξη σε παρακαλώ?> του είπα και την παρακάλεσα.

<Έχε χάρη που όταν με παρακαλάς δεν μπορώ να σου αρνηθώ τίποτα>

<Αααα, ωραία τώρα ξέρω πως άμα θέλω κάτι ή άμα δεν θέλω πώς να στο ζητήσω>.

<Πω, πω τώρα θα πρέπει να προσέχω αλλά και πάλι δεν μπορώ να σου αρνηθώ τίποτα, μάλλον είσαι το ποιο επικίνδυνο πλάσμα στον κόσμο> μου είπε και μου ανακάτεψε τα μαλλιά αυτό μου θύμισε ότι είχα χτυπήσει και πετάχτηκα λίγο από τον πόνο.

<Τι έχεις?> με ρώτησε ανήσυχος.

<Τίποτα, τίποτα> του είπα γρήγορα ψέματα, αλλά με κατάλαβε. Με κοίταξε και περίμενε.

<Εντάξει χτύπησα στην γυμναστική>

<Είσαι καλά? Μήπως ζαλίζεσαι?>

<Όχι είμαι μια χαρά>

<Τόσο καλά όσο ήσουν στην βιολογία?>

<Μπορώ να σου εγγυηθώ καλύτερα>

<Αλήθεια?> με κοίταξε στα μάτια λες και εκεί θα έβρισκε την απάντηση.

<Ναι δεν είναι τίποτα μέχρι τώρα το είχα ξεχάσει>

<Εντάξει σε πιστεύω, αλλά σε παρακαλώ φάε κάτι> με παρακάλεσε πολύ και είπα να του κάνω την χάρη.

<Εντάξει, αλλά μόνο λίγο> του είπα παραπονιάρικα.

<Οκ μου αρκεί που θα φας έστω και λίγο.

Έπιασα ένα μήλο για να φάω μόλις το τελείωσα όμως.

<Τι μόνο ένα μήλο?>

<Έντουαρντ και αυτό το έφαγα με το ζόρι σε παρακαλώ πηγαίνουμε στην βιολογία?>

<Εντάξει πάμε αλλά πρώτα να σε ρωτήσω κάτι?>

<Ρώτα>

<Αύριο έχεις ακόμα να πας σε αυτό με τα κορίτσια?>

<Δυστυχώς ναι, τους το έχω υποσχεθεί>

<Εντάξει πάμε τώρα>

Ήρθε και με πήρε αγκαλιά για να πάμε. Κάποια στιγμή καθώς πηγαίναμε ζαλίστηκα και πήγα να πέσω.

<Μπέλλα είσαι καλά?>

<Ναι, δεν ήταν τίποτα απλώς μια ζαλάδα>

<Μπέλλα κανονικά δεν θα έπρεπε να έρθεις σήμερα σχολείο μήπως να πάμε στην γραμματεία και να βρω έναν τρόπο να πας σπίτι να ξεκουραστείς?>

<Ναι, πιστεύω πως χρειάζομαι λίγη ξεκούραση>

<Επιτέλους συμφωνείς μαζί μου δεν το πιστεύω>

<Έτσι φαίνεται>

Αλλάξαμε κατεύθυνση και πήγαμε προς την γραμματεία. Έντουαρντ βρήκε τον τρόπο και φύγαμε από το σχολείο πιο γρήγορα. Με ρώτησε αν θα μπορούσε να μείνει μαζί μου μέχρι το απόγευμα και φυσικά του είπα ναι. Και έτσι έμεινε μαζί μου ως το απόγευμα προσπάθησα να πείσω να μείνει ως το βράδυ, αλλά είπε ότι είχε δουλειά.

που κανουμε σχολια...? Embarassed

Σπόιλερ:

Κεφάλαιο 9

Την επόμενη μέρα ήρθε σπίτι να με πάρει πάλι για το σχολειό. Ήταν κάπως διαφορετικός σαν να ήθελε να μου πάει κάτι αλλά δεν μου το έλεγε.

<Έντουαρντ έχει αλλάξει κάτι?> αποφάσισα να πάρω τον λόγο.

<Εμμμ με μας όχι, όχι ακριβώς>

<Τη έχει γίνει μήπως άλλαξες γνώμη δεν θα είσαι ο πρώτος απλά πες το μου και θα είναι όλα εντάξει>

<Μπέλα έχει όρεξη να κάνουμε κοπάνα σήμερα?> γύρισε και μου είπε.

<Και άλλες απουσίες?> όχι ότι με ένοιαζαν αλλά λέμε τώρα.

<Κοίτα αν δεν θες καταλαβαίνω>.

<Όχι εντάξει πάμε όπου θες, αλλά αλήθεια που θα πάμε?>

<Θα πάμε σπίτι μου>.

<Σπίτι σου? Οι γονείς σου δεν είμαι έτοιμη να τους γνωρίσω>.

<Ηρέμησε έχω δικό μου σπίτι αλλά μην πεις τίποτα σε κανέναν θα σου εξηγήσω άλλη ώρα γιατί και πως έχω δικό μου σπίτι>

<Εντάξει σε εμπιστεύομαι πάμε όπου θες>

Πήγαμε λοιπόν σπίτι του. Όταν φτάσαμε αυτό που αντίκρισα ήταν τέλειο. Ήταν σαν τα σπίτια που βγαίνουν από παραμύθι. Ήταν μικρό αλλά τόσο όμορφο δίπλα σε μια λίμνη. Και μέσα ήταν τόσο όμορφο.

<Ορίστε λοιπόν ελπίζω να σου αρέσει> μου αποκρίθηκε.

<Γίνετε να μην μου αρέσει? Αφού είναι παραμυθένιο>

<Χαχαχαχα ναι ήθελα να το κάνω να μοιάζει έτσι και μάλλον τα κατάφερα μιας και το λες εσύ. Μην ξεχάσω όμως άμα γίνει το οτιδήποτε και θέλεις κάπου να μείνεις ακόμα και αν με μισείς μετά το σημερινό αυτό το σπίτι θα είναι πάντα ανοιχτό για σένα>

Τον κοίταξα λίγο μπερδεμενα. Τι ήθελε να πει με αυτό? Γιατί να τον μισώ? Μα όλα είναι κάπως παράλογα ή μόνο εγώ τα βλέπω έτσι?

<Εντάξει Έντουαρντ αλλά θα ήθελες να μου πεις τι συμβαίνει γιατί πραγματικά δεν καταλαβαίνω τίποτα?>

<Το ξέρω ότι θα σου είναι δύσκολο ιδιαιτέρα μετά από αυτό που σου έκανε ο Τζέικομπ>

<Έντουαρντ με τρομάζεις πες μου> του το είπα και μου έφυγε ένα δάκρυ δεν ξέρω γιατι.

<Όχι αγάπη μου μην κλαις σε παρακαλώ> μου είπε με απόγνωση <Θα σου πω κάποια
πράγματα αλλά θέλω να με ακούσεις μέχρι το τέλος>.

<Εντάξει Έντουαρντ θα σε ακούσω>

<Λοιπόν δεν είμαι άνθρωπος είμαι βρικόλακας. Είμαστε εδώ γιατί πρέπει να σε προστατέψω
από το είδος μου. Όποιος θέλει να μου κάνει κακό θα μου κάνει μέσω εσένα. Σ’ αγαπάω και δεν θέλω να σε χάσω. Θα σε προστατέψω ακόμα και αν δεν με θέλεις πια ή φύγεις από εδώ μέσα ουρλιάζοντας. Θέλω να ξέρεις επίσης ότι είμαι βρικόλακας που πίνει αίμα ζώων. Θέλω να είσαι σίγουρη ότι δεν θα σε εγκαταλείψω για κανέναν λόγο. Τώρα μπορείς να κάνεις ότι θέλεις να μείνεις να φύγεις οτιδήποτε>.

Έμεινα εκεί να ακούω αυτά που μου έλεγε. Μα καλά τι μου έλεγε ότι αυτός ο άνθρωπος που μου φέρθηκε με τον καλύτερο τρόπο είναι βρικόλακας? Αρνούμαι, αρνούμαι κατηγορηματικά να το πιστέψω.

<Μπέλα σε παρακαλώ πες κάτι μίλα μου αντέδρασε, δεν ξέρω κάνε οτιδήποτε>.

<Χαχαχαχα> έβαλα νευρικά τα γέλια. <Και θες να το πιστέψω αλήθεια τώρα Έντουαρντ για ποιο πράγμα θες να μιλήσουμε?>

<Μπέλα δεν σου κάνω πλάκα είναι η απόλυτη αλήθεια>

<Εντάξει δώσε μου μισό λεπτό>

<Όσα θες έτσι και αλλιώς έτσι μένω για πάντα, πάντα έτσι παγωμένος να βλέπω τους άλλου
να προοράνε και εγώ να μη μπορώ. >

Όσο μιλούσε εγώ επεξεργαζόμουνα τα πάντα προσπαθούσα να καταλάβω, αλλά το μόνο που κατάφερνα είναι να ακούω την καρδιά μου.

<Έντουαρντ δεν με νοιάζει θέλω να είμαι μαζί σου με οποιοδήποτε κόστος. Φοβόμουν να κάνω μια καινούργια σχέση και να ξανά εμπιστευτώ τον οποιοδήποτε αλλά μετά από αυτό μετά από εσένα…. Ίσως σου φανεί παράξενο αλλά δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα έτσι νιώθω τουλάχιστον.>

<Αχχχχ αγάπη μου και εγώ δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα. Ορκίζομαι ότι άμα πάθεις κάτι εγώ θα βρω έναν τρόπο και θα αυτοκτονήσω το εννοώ. Σε αγαπάω με όλη την δύναμη της καρδιάς μου αν και είναι παγωμένη. Μπέλα μετά από πολύ καιρό νιώθω πάλι χάρις εσένα>

<Έντουαρντ σε παρακαλώ μην ακούω ότι θα πάθεις το οτιδήποτε δεν μπορώ να το ακούω>

Και μείναμε εκεί στον καναπέ αγκαλιά να φιλάμε ο ένας τον άλλον.

Μπορείτε πάντα να σχολιάζετε εδώ: http://www.bellandedward.org/t810p105-topic