με αγγιξε πολυ η ιστορια σου!!!
ξερεις οταν ημουν 14χρονων εχασα την καλητερη μου φιλη απο καρκινο στα οστα...δεν το ηξερε καν η ιδια οτι επασχε απο αυτο!!!
πηγε για μια απλη ρουτινας εγχειρηση για κρεατακια και δεν ξυπνησε ποτε!!! τοτε ανακαλυψαν οτι ηταν στο τελικο σταδιο του καρκινου!!
παντα ηταν χλωμο φιλασθενο κοριτσι με αγαπη για ζωη, αλλα ο Θεος και η αγγελοι την αγαπησαν περισσοτερο και την ηθελαν κοντα τους!!!!
2χρονια μετα εχασα εναν φιλο μου σε ατυχημα επεσε με μηχανακι και πεθανε ακαριαια!!!!
αυτοι που υποφερουν ειναι αυτοι μενουν παντα πισω με τις αναμνησεις...αυτο ειναι ομως ενα μαθημα για εμας οτι η ζωη ειναι μικρη και ειναι κριμα να την αναλωνουμε με καταχρησεις!!! πρεπει να την απολαμβανουμε και να λεμε και ενα ευχαριστω για την υγεια μας!!!!
by the way...πολυ ωραια η ιστορια της αδελφης σου, πολυ συγκινητικη!!!!