Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.
Η συνέχεια της διάσημης σειράς βιβλίων έρχεται στα βιβλιοπωλεία στις 4 Αυγούστου με τίτλο «Midnight Sun» και αφηγείται την ιστορία του «Λυκόφωτος» από την πλευρά του Edward Cullen.
"Bella is with Edward. She's a part of this family, and we protect our family."
Carlisle Cullen, Twilight
Character of the Week
Rosalie Lillian Hale
(born 1915 in Rochester, New York) is a member of the Olympic coven.
She is the wife of Emmett Cullen and the adoptive daughter of Carlisle and Esme Cullen, as well as the adoptive sister of Jasper Hale (in Forks, she and Jasper pretend to be twins), Alice, and Edward Cullen.
Rosalie is the adoptive sister-in-law of Bella Swan and adoptive aunt of Renesmee Cullen, as well as the ex-fiancée of Royce King II.
Στο κατώφλι µιας νέας εποχής για τη Ροδεσία, η Μάντριγκαλ, έχοντας χάσει τον άντρα της λίγες µονάχα ώρες µετά τον γάµο τους, θρήνησε βαθιά την απώλειά του και αποφάσισε να ζήσει µε τη θύµησή του. Όµως δεν φαντάστηκε ποτέ πως θα της ζητούσαν να πάρει τη θέση της συζύγου του βασιλιά.
Ο βασιλιάς Έντουαρντ, αφού γνώρισε την απόλυτη ευτυχία δίπλα στη γυναίκα που λάτρεψε όσο καµία, την Άµπερλιν, δέχτηκε το σκληρότερο χτύπηµα της µοίρας όταν εκείνη πέθανε πριν προλάβει να φέρει στον κόσµο το παιδί τους. Ωστόσο, προκειµένου ν' ανταποκριθεί στα βασιλικά του καθήκοντα και να χαρίσει έναν διάδοχο στη Ροδεσία, είναι υποχρεωµένος να παντρευτεί ξανά και απ' όλες τις υποψήφιες επιλέγει τη Μάντριγκαλ.
Μήπως όµως το όνοµα της νέας του συζύγου κουβαλά µια σκοτεινή µοίρα; Άραγε υπάρχει ελπίδα να αλλάξει το πεπρωµένο; Θα καταφέρει η Μάντριγκαλ να ξυπνήσει την αγάπη στην καρδιά του άντρα και βασιλιά της; Κι εκείνος θα είναι σε θέση να αναγνωρίσει και να αποδεχτεί τα αισθήµατά του πριν χάσει τα πάντα για άλλη µια φορά;
αποφασησα να γραψω κι εγω ενα fanficion... ειναι οι σκεψεις της αλις μια μερακαθως βρισκεται στο λυκιο... ελπιζω να σας αρεσει...
αυτες ειναι οι ωρες της ημερας που ευχομουν να μην υπηρχαν στη ζωη ενος βρικολακα... Οχι, δεν αναφερομαι στην πληξή και την αφορητη βαρεμαρα του να παρακολουθεις τους καθηγητες να παραδιδουν το -ιδη γνωστο για εμενα- μαθημα, ουτε το να ειμαι αναγγασμενη να περναω τοσες ωρες στο σχολειο προσπαθοντας να διχνω φυσιολογικη... αναφερομαι στον πονο που νιωθω εγω η ιδια βλεποντας τον τζασπερ να υποφερει και εγω να μην μπορω να του προσφαιρω καμια βοηθεια. και το χειροτερο ειναι το οτι η αποφαση να συνεχισουμε το σχολειο ηταν αποκλιστηκα δικη μου. ειναι φρικτο να βλεπεις καποιον -και ιδιως οταν αυτος ο καποιος ειναι το αλλο σου μισο- να ποναει τοσο και να υποφερει προσπαθοντας να σε υκανοποιησει και να σε κανει χαρουμενη. Ξερω πως εαν δεν ημουν εγω στη μεση δεν υπηρχε περιπτωση να αντεχε τοσο πολυ... επιδη δεν εχω ζησει οπως αυτος δεν μπορω να καταλαβω ποσο δυσκολο του ειναι να αντεξει. Κι εγω δυσκολευομαι σιχνα, οταν καποιος ειναι πολυ κοντα μου ή οταν εχω αρκετο καιρο να κυνηγησω, αλλα ο τζασπερ ειναι ετσι συνεχεια... εαν δεν ημουν εγω δεν νομιζω να ειχε παρει ποτε αυτη την αποφαση... δεν θα εκανε ποτε την επιλογη να γινει "χορτοφαγος". προσπαθω να δω το μελλον του και αντιλαμβανομαι πως δεν θα χρειαζοταν παρα μονο μια λαθος κινηση εκεινου του κοριτσιου στο απεναντι τραπεζι, αλλο ενα βημα και ο τζασπερ δεν θα αντεχε αλλο... ευτυχως ο εμμετ τον κρατουσε στη θεση του... ηξερα πως δεν μπορουσα να κανω τιποτα παραπανω. επρεπε να αποκτησει την αυτοκιριαρχια του απο μονος του, και εγω δεν θα μπορουσα να τον βοηθησω να συγκρατηθει καπως αλλιως. παρα μονο με την παρουσια μου εκει, που απο οτι μου ειπε ο εντουαρντ τον βοηθουσε και τον συγκεντρωνε στον στοχο του... να ανταπεξελθει αλλη μια μερα και να νηκισει τη δηψα του... Καταλαβα πως δεν θα αντεχε για πολυ ωραακομα, και ουτε εγω αντεχα να τον βλεπω να υποφερει. συκωθηκα, τον πηρα απο το χερι και κατευθηνθηκαμε μαζι προς την πισω πορτα, αφου ηταν η πιο κοντινη εξοδος και δεν υπηχαν ατομα στην διαδρομη προς αυτη... ηθλα να μηνουμε μονοι. να τον δω λιγο πιο ηρεμοκαι να του ξαναζητισω συγνωμη γι΄αυτη μου την αποφαση να ξαναρχισουμε το σχολειο για μια ακομα φορα. αυτη θα ηταν και η τελευταια. το ειχα υποσχεδη στον εαυτο μου οτι δεν θα τον ξαναεβαζα σε αυτη τη δοκιμασια. κι ας ξαναγελουσε με αυτα που ελεγα και ας προσπαθουσε να με πισει οτι δεν ηταν ετσι,οτι αντεχε και πως το ηθελε και ο ιδιος...
ΤΕΛΟΣ
di1996 Midnight Sun Vampire
Ηλικία : 28 Τόπος : άνω ροδωνιά κι όποιος κατάλαβε ;) Αριθμός μηνυμάτων : 1253 Registration date : 09/02/2010
Κι επιδη σημερα εχω εμπνευση, θα σας γραψω και τις σκεψεις της ροζαλι γυρω απο την μπελλα και τις αποφασεις της... ελπιζω να σας αρεσει ή τουλαχιατων να αντεξεται και να το διαβασεται μεχρι τελους...
οταν εμαθα πως ενα κοριτσι θα ερθει στο λυκιο του φορκς, η αληθεια ειναι πως ψιλοενοχληθικα. ποτε δε μου αρεσαν οι αλλαγες στη ζωη μου. ποσο μαλλον στην υπαρξη μου. ναι, εννοω ολες τις αλλαγες. απο τις μικροτερες εως και τις μεγαλητερες. αλλαγες ζωης που σου στερουν το πιο πολυποθητο πραγμα, οτι και να ειναι αυτο για τον καθενα μας. Οταν πρωτοηδα τη νεα μαθητρια του σχολειου μας πιστεψα πως η αναταραχηθα κρατουσε το πολυ μια εβδομαδα. πως θα επρεπε να ξερω οτι αυτο το ατσαλο, ντροπαλο κοριτσι θα γερνε τα πανω κατω στη ζωη της οικογενιας μου και τη δικη μου? ολα ηταν σχετικα καλα μεχρι εκεινη τη μερα, οταν η αλις ειδε το πρωτο της οραμα σε σχεση με την Ιζαμπελλα Σουαν δεν ταραχτηκα. στην αρχη. οταν δεν ειχα ακομα συνηδιτοποιησει τι εβλεπε. τι θα γινοταν. μα τι νομιζε πως εκανε ο εντουαρντ?? τρελαθηκε?? ηθελε να τα καταστρεψει ολα? οσα εχτισε για μας ο καρλαιλ και ολα οσο προσπαθουσαμε να πραγματοποιησουμε και να αντεξουμε εμεις? ηθελε να μαςαποτελειωσει? δεν καταλαβενα πως του κατεβικε να κανει κατι τοσο επιπιλεο. Ιδη ηξερα πως η νεοφερμενη με μεταγραφη στο λυκιο μας, ειχε την μοναδικη ικανοτητα να κραταει τις σκεψεις της για τον εαυτο της. αυτο και μονο ηταν πολυ επικηνδυνο για εμας. στη συνεχεια ο εντουαρντ, στον οποιο το αρωμα της μπελλα ειχε μια ιδιετερη επιρροη και με δισκολεια μπορουσε να αντισταθει, την εσωσε απο ενα αυτοκινητιστικο ατυχιμα! αυτο απο μονο του ηταν αδιανοητο! και τωρα τι νομιζε πως εκανε? αποκαλιπτε σε μια υπερπαρατηριτικη με απροσβατο μυαλο, αγνωστη, σε εναν απλο -και πολυ επικυνδηνο- ανθρωπο το τι ειμαστε! Αυτές ηταν οι σκεψεις μου όταν εμαθα για τις πραξεις του εντουαρντ. Μα το χειροτερο δεν ηταν αυτό. Αυτές ηταν οι αρχικεςμου σκεψεις. Τα αρχικα μου συναισθηματα. Στην συνεχεια όταν τα πραγματα μεταξυ τους εξελιχθηκαν περισσοτερο και δεν υπηρχε επιστροφη γι αυτό που θα συνεβαινε, τοτε ηταν που ένα άλλο αισθημα κατι πρωτογνωρο βηκε από μεσα μου. Αυτό του οποιου τον πονο προσπαθουσα να κρατησω κρυφο από την αρχη της δευτερης ζωης μου, αυτό που θα εδινα τα παντα για να μην μου συμβει, τωρα καποια άλλη το επιλεγε και το προσμενε με χαρα, παρακαλουσε για να της συμβει. μα ποσο τρελαμενοι μπορουν να είναι ολοι τους? Δεν το πιστευα. Εγω θα εδινα τα παντα για να μπορω να ειμαι ανθρωπος. Μια απλη γυναικα. Μια μητερα που θα περιμενε στο σπιτι την οικογενια της να γυρισει από τις υποχρεοσεις που θα ειχε κάθε μελος της. Ξαφνηκα, η ιζαμπελλα σουαν αποφασιζει ότι δεν της ταιριαζει αυτή η ζωη του ανθρωπου και θελει να γινει ένα παγωμενο ων. Μια μορφη χωρις ψυχη και μελλον. Πιστεψα πως ποτε δεν θα μπορουσα να της το συγκχωρισω οσα χρονια κι αν περνουσαν. Μα γιατι να κανει αυτή την επιλογη? Δεν εβλεπε ότι ηταν λαθος? Και όταν της ειπα την δικη μου ιστορια με σκοπο να την μεταπησω αυτή εκανε σαν να μην την ακουσε. Σαν να μην καταλαβε το κακο που θα εκανε στον εαυτο της και πος θα το μετανιονε, μα τοτε δεν θα υπηρχε γυρισμος. Ηταν φρικτο. Ποτε δεν πιστευα ότι καποιος θα θυσιαζε τη ζωη του γιατι ηταν ερωτευμενος. Ερωτευμενη με έναν βρικολακα. Έναν ηλιθιο βρικολακα που στο τελος συμφωνησ σε αυτό το τραγικο λαθος! Δεν μπορουσα να το δω από μια άλλη οπτικη γωνια. επιδη εάν ηταν δικη μου αποφαση δε θα διαλεγα αυτό το μελλον. Δεν θα μπορουσα να ειμαι τοσο σκληρη με τον εαυτο μου, μια και δεν υπηρχε λογος. Μπορει να εφταιγε η εποχη στην οποια εζησα, τροπος με τον οποιο μεγαλωσα και τα ιδανικα εκεινης της εποχης. Μα ακομη, δεν μπορουσα να συμβαδισω με το σκεπτικο του εντουαρντ. Ηταν τοσο περιεργος. Παντοτε. Από την πρωτη στιγμη που τον γνωρισα δεν μπορουσα να τον καταλαβω. Μου προσφαιρε αυτό που προσφαιρα εγω στους αλλους. Απορρυψη. Αυτό επρεπε να ηταν το κοινο στιχειο του εντουαρντ και της μπελλα. Ηαν και οι δυο το ιδιο δυσνοητοι και περιεργοι χαρακτηρες. Δεν θα μπορουσα ποτε να ακπλαγω περισσοτερο από τις επιλογες αλλον ατομον, παρα μονο αυτων των δυο. Ισως μονο μια φορα να μπορεσα να συμβαδισω με την λογικη της μπελλα. Όταν μου τηλεφωνησε από το νησι εσμι. Μονο τοτε. Κι εκεινη ηταν η φορα που κανενας άλλος δε συμφονουσε μαζι μας. Ουτε ο εντουαρντ φυσικα…
di1996 Midnight Sun Vampire
Ηλικία : 28 Τόπος : άνω ροδωνιά κι όποιος κατάλαβε ;) Αριθμός μηνυμάτων : 1253 Registration date : 09/02/2010
Να και οι σκεψεις τις εσμι (λεμε τωρα…) ελπιζω να σας αρεσουν και να μπορεσεται να την δειτε οπος την βλεπω κι εγω…
προφανως δεν υπαρχει δικαιοσινη για καποιους ανθρωπους- ή οτι τελοσπαντων κι αν ειμαστε- για καποιους σαν τον γιο μου τον εντουαρντ. παντα ηξερα πως προσπαθουσε να εχει μια μονοτονη ζωη σαν μια ευθεια γραμμα χωρις διακυμανσεις, με σκοπο να προστατε4ψει εμας και τους υπολειπους ανθρωπους απο αυτο που ειναι απο αυτο που ειμαστε. απο εμας και αυτους που ειναι σαν εμας. ομως ποτε δεν καταφερε να εχει αυτο το τροπο ζωης. ισως με αυτον το τροπο να προσπαθουσε να εξιλεωσει τον εαυτο του απο αυτο που ο ιδιος ονομαζε φονο. απο τους φονους που πιστευε πως ειχε διαπραξει. αλλα εγω δεν τους ονομαζα φονους. δεν ξερω πια θα ηταν η καλητερη ονομασια αλλο σιγουρα οχι φονοι. γιατι φονος ειναι να σκοτωνεις καποιον ανθρωπο και αυτοι δεν ηταν ακριβος ανθρωποι. ηταν εγγληματιες και μαλιστα απο τους χειροτερους. και γι αυτο, εαν δεν δικαιονοταν στο τελος, θα ηταν μια πολυ μεγαλη αδικια για καποιον σαν τον εντουαρντ. μα δεν ηθελα η δικαιοσει να ειναι αυτο που ο ιδιος φανταζοταν: μια πληκτικη υπαρξη χωρις λογο και σκοπο. οταν πρωτοπροσπαθησε να αποκτησει αυτο τον τροπο ζωης, οταν πλησιαζε για πρωτη φορα στον σκοπο του, ο καρλαιλ δημιουργισε την ροζαλι. και προφανως τα δυο μου παιδια δεν ανεπτυξαν τη σχεση την οποια φανταζοταν ο καρλαιλ οτι θα ανεπτυαν οταν την μεταμορφωσε. αντιθετα, η σχεση τους ηταν παντοτε πολυ παγωμενη και τιπικη. λιγα χρονια με την ροουζ, και οταν αυτη καταφερε να συγκρατητε και ο εντουαρντ μπορεσε να βαλει τη ζωη του ξανα, σε αυτη τη νοητη γραμμα που πιστευε πως ηταν ο καλητερος τροπος διαφηγης απο το παρελθον, η ροουζ βρηκε τον εμμετ και αποφασισα να τον μεταμορφωσει. φυσηκα και ο καρλαιλ δεν θα μπορουσε να της το αρνηθει. ετσι η ζωη ξαναλλαξε με ενα ακομη μελος στη οικογενια. πιστευω πως εαν εξερεσουμε τη φασαρια που εκαναν ο εμμετ με την ροουζ και πραγματηκα εκνευριζαν τον εντουαρντ, ο εμμετ ηταν η καλητερη μεχρη τοτε παρουσια στην υπαρξη του παλαιοτερου γιου μου. οπως μας ειχε πει καποτε, με τον εμμετ μπορουσε να χαλαρωνει απο τις κουραστικες σκεψεις των υπολειπων αφου δεν ηταν αναγκη να διαβαζει τις σκεψεις του αδερφου του, μιας και δεν κρατουσε τιποτα για πολυ ωρα στο μυαλο του και ελεγε ο,τι σκεφτοταν χωρις δισταγμο, οπως η ροζαλι. Και όταν μπορεσε να συγκρατει και ο εμμετ τη διψα του, και ο εντουαρντ προσπαθησε για μια ακομη φορα να μπει σε μια σειρα, εμφανηστηκαν από το πουθενα αλλα δυο μελη για την οικογενιαμας, αυτό, ιδη αρκετα προπονημενα (τουλαχιατων το ένα) στο δικο μας χορτοφαγικο διαιτολογιο . ο τζασπερ με την αλις, τα δυο τελευταια ως αυτή τη προηγουμενη δεκαετια παιδια μου. Και παλι από την αρχη, εμφανιστηκε το ανχος του εντουαρντ και ξαναγενηθικε εκεινο το αισθημα που τον εκανε να πιστευει πως αυτος πρεπει να φροντιζει για όλα, ο εντουαρντ προσπαθουσε συνεχως να συγκρατει τον τζασπερ που από ότι φανηκε δεν ηταν και τοσο καλα προπονημενος με τον δικο μας τροπο να χαληναγογουμε τη διψα μας. Για πολλα χρονια προσπαθουσε να προστατευει –με επιτυχια- τους θνητους ανθρωπους από τις ορεξεις του τζασπερ που οσο και να προσπαθουσε, λογο της εκπαιδευσεις του, δεν μπορεουσε και ακομα δεν εχει μπορεσει να τελειοπιησει την αυτοσυγκρατηση του. Ευτυχως μαζι με αυτά τα αισθηματα που του προκαλουσε ο ‘χειριστης συναισθηματων’, ηρθε και η αλις, η οποια, οσο περιεργο κι αν μας φανικε, τεριαξε καλιτερα από ολους, ακομα και από τον εμμετ, με τον εντουαρντ. Στην αλις μπορεσε να βρει μια πραγματικη αδερφη με την οποιθα μοιραζοταν και ακομα μοιραζεται τα βαθητερα συναισθηματα του και τις πιο περιεργες σκεψεις του. Και για μια ακομα φορα, όταν καταλαβε πως ο τζασπερ δεν μπορουσε να καταφερει παραπανω από αυτό που ιση εκανε και μπορεσε να μηνει ησειχος ότι ολοι ηταν ασφαλοις, προσπαθησε να βαλει για μια ακομα φορα, την υπαρξη του σε μια σειρα. Και παλι χωρις αποτελεσμα. Όμως αυτή τη φορα ηρθε η καλητερη αλλαγε. Ένα κοριτσι από το φινειξ που πηρε μεταγραφη στην πολη μας… τωρα που το σκεφτομαι είναι τεραστια συμπτωση: ένα κοριτσι από το φεινιξ που είναι απιδα και εχει μεθηστικο αρωμα, περνει μεταγραφη στο λυκιο του φορκς και εχει μαθημα μαζι με έναν βρικολακα που διαβαζει τα μυαλα ολων των υπολειπων εκτως –φυσικα- από το δικο της, και ερωτευονται παραφορα… Οντως, αυτή πρεπει να ηταν η δικαιωσει του εντουαρντ. Παντα θα χρωστουσα στη μπελλα κατι μεγαλο. Κατι μεγαλητερο και από το σπιτι που τους χαρισαμε, κατι μεγαλητερο και από το νησι που τους φιλοξενησαμε, κατι που μαλον δεν μετριεται με υλικα αγαθα… Γιατι όταν τη γνωρισε κατι αλλαξε. Και όχι μονο γι αυτόν, αλλα και για ολους του υπολειπους. Ένα νέο μελος στη οικογενια, ένα μελος που μπορεσε να φερει στη ζωη ένα ακομα μελος, μια εγγονη μια ανιψια και μια κορη βρικολακων. Ναι είναι οντος πολύ περιεργο. Μα χερομαι μονο και μονο που ο εντουαρντ βρηκε ένα λογο για να υπαρχει. Γιατι μαζι με τον εντουαρντ αλλαξε και κατι μεσα μου. Αυτό το κατι, αυτό το αισθημα της μητροτητας που ειχε δημιουργηθει μετα από τοσα χρονια με την οικογενια μου. Αυτό που νιοθει μια μητερα όταν βλεπει το καταθκηπτικο παιδι της να γελαει. Τοτε η μητερα ευχαριστει οσους ειχαν λογο γι αυτή την κυνηση του παιδιου της. τοτε αρχιζει να ξαναζει κι αυτή μεσα από αυτό το αισθημα…
di1996 Midnight Sun Vampire
Ηλικία : 28 Τόπος : άνω ροδωνιά κι όποιος κατάλαβε ;) Αριθμός μηνυμάτων : 1253 Registration date : 09/02/2010
λοιπον, σημερα θα γραψω τις σκεψεις του τσαρλι για τον εντουαρντ. ευχαριστω πολυ evaki!!!!!!
οι καλεν ηταν μια οικογενια που ποτε δεν ειχε δημιουργησει κανενα προβλημα στην περιοχη μας. απο τοτε που πρωτοηρθαν, ειχαν μινει απομακροι απο τους υπολειπους ανθρωπους. ισως σε αυτο να οφειλοταν και η σταση των κλιαργουοτερ και του φιλου μου μπιλι. σπανια τους βλεπαμε να βγενουν απο το σπιτι τους και προσπαθουσαν να κρατουν χαμιλο προφιλ. ποτε δεν ειχα ασχοληθει ιδιετερα με την οικογενια των καλλεν και τα παιδια τους. ξεραμε πως δεν ειναι δικα τους παιδια, αλλα τα ειχαν υοθετησει στο παρελθον. φενοταν να ειναι πολυ καλοι ανθρωποι και παντα πιστευα πως θα επρεπε να ειμαστε ευγνωμονες στον δοκτορα καρλαιλ και να τον εχουμε ως υποδειγμα. αρχησα να ασχολουμε με τους καλλεν οταν η ιζαμπελα αποφασισε να μου γνωρισει 'επισειμα' τον εντουαρντ. μεχρι τοτε νομιζα πως ολοι τους ηταν αρκετα μεγαλητεροι απο την κoρη μου. Ο εντουαρντ –στην αρχη- μου φανηκε αρκετα καταληλος για την μπελλα, αφου από την καταλαβα πως είναι ένα πολύ ορειμο και υπευθυνο για την ηλικια του παιδι και τα αισθηματα το για την ιζαμπελα είναι πολύ αγαθα ενώ θελει να την προστατευει και να την βοηθα. Στη συνεχεια όμως, το βραδυ μετα την ‘γνωριμια’ μας η ιζαμπελλα επεστρεψε σπιτι τοσο –θυμωμενη; ισως, δεν ξερω πως ακριβως να περιγραψω εκεινη τη κατασταση στην οποια βρησκοταν- καταλαβα πως αυτό το παιδι θα μας προκαλουσε κι αλλα προβληματα στο μελον. Ποτε δεν πιστεψα πως δεν ηταν ο εντουαρντ η αιτια που η μπελλα εφυγε –η καλητα το σκασε- τοσο υπερβοληκα φορτισμενη αισθηματικα, κι ας ελεγε πως ηταν αποκληστικα δικη της η αποφαση να φυγει από αυτην τη πολη που θα την κρατουσε πισω. Ηξερα πολύ καλα πως κατι ειχε συμβει μεταξυ τους. Και όταν η μπελλα επεστρεψε , μαλον θα ηταν πιο σωστο το την εφεραν πισω ο εντουαρντ με την οικογενια του, αφου δεν ηταν σε κατασταση για να επιστρεψει μονη της μια και εσπασε το ποδι της, τοτε αρχισα να εχω καποιες αμφηβολιες σχετικα με τον φιλο της κορης μου. Η χειροτερη περιοδος όμως, και τοτε που τα αισθηματα μου αλλαξαν ολοκληροτηκα για τον εντουαρντ, ηταν όταν εφυγε με την οικογενια του χωρις καποια συγγεκρημενη -τουλαχιστων για εμας- αφορμη και παρατησε την ιζαμπελλα μεσα στο δασος. Όχι αυτό δεν θα του το συνχορουσα ΠΟΤΕ!! Γιατι δεν σκεφτηκε τος συνεπειες των πραξεων του και δεν νιαστηκε καθολου για τα συντετριμενα αισθηματα της κορης μου, που αφησε πισω χωρις να εξηγισει ουτε στην ιδια τον πραγματικο λογο αυτης της τοσο ξαφνικης εξαφανισεις. Και μια μερα, όταν η μπελλα αρχησε μετα από τρεις μηνες να συνερχεται και να αντηλαμβανεται ότι η ζωη συνεχιζεται και δεν πρεπει να μενουμε και να κοιταζουμε ο,τι εχει ηδη εξαφανιστει, όταν αρχησε να χαμογελαει εστω και λιγο και να περναει την ωρα της με τον τζεικομπ, τοτε ηταν , που επεστρεψε η αλις. Όχι, την αλις ποτε δεν επαψα να την συμπαθω. Ισως επιδη με ειχε βοηθισει τοσο πολύ εκεινο το δυσκολο καλοκαιριμε την μπελλα να μην μπορει να περπτισει, μαλον από τοτ την συμπαθησα ιδιαιτερα. Και ο χαρακτηρας της ηταν τοσο αναλαφρος που μου θυμιζε την ρενε και την κορη μου. Όταν λυπον ηρθε η αλις για εναβραδυ και μεταεξαφανιστηκε μαζι με την μπελλα αφηνοντας πισω τους μονο ένα συμιωμα, τοτε ηταν που αντηλιφθηκα πως δεν επροκιτο να ξεχασει ποτε την οικογελια των καλλεν η κορη μου και πως ουτε αυτοι την ειχαν ξαχασει. Δεν μου εξηγισε ποτε καθαρα για ποιον λογο εφυγε από το σπιτι για τοσες μερες χωρις να δωσει κανενα σημειο ζωης και μετα επεστρεψε ή μαλον την ξαναεφερε για μια ακομα φορα στο σπιτι ο εντουαρντ καλεν, ευτυχως αυτή τη φορα ηταν υγιεστατη και δεν ειχε παθει τιποτα. Και η ιζαμπελλα όχι απλα του επετρεψε να την ξαναπλησιασει αλλα τοβν ηθελε και κοντα της, μη αφηνοντας τον ναφυγει όταν του φωναζα εγω. Και εκτως από αυτό, μετα την δυημερη αποσια της μπελλα από το σπιτι, η οικογενια των καλλεν επεστρεψε στο φορκς. Θα ειχα παρει πολλυ δραστηκοτατα μετρα εάν δεν ηξερα πως ηταν τοσο απαρετητος για την ζωη της και χαρη σε αυτόν επεστρεψε το κεφι της ιζαμπελλα και το χαμογελο της. πιστεψα πως οσο τους απομακρινα τα αισθηματα τους θα αλιονοταν. Όμως τιποτα δε φενοταν να αλλαζει. Τις λιγες ωρες που ηταν μαζι στο σπιτι, ηταν και οι δυο τους απολυτως φρονειμοι και καθως πρεπει. Αυτό ου δημιουργουσε περισοτερες υποψειες και ανασφαλιες για το τι γινοταν τις ωρες που δεν ημουν εγω μπρωστα, πχ όταν βρισκονταν στο λυκιο. Και τελος, όταν μια μερα, καθως επεστρεφα από το αστυνομικο τμημα και μπηκα μεσα στο σπιτι τους ειδα καθησμενους μαζι στον καναπε…. Τοτε ηταν που σκεφτηκα κάθε ενδεχομενο και πως θα επρεπε να αντηδρασω σε αυτό που θα ακουγα… όλα περασαν από το μυαλο μου, αυτό το μυαλο το οποιο ο εντουαρντ ηταν σαν να μπορει να διαβαζει αφου λιγα δευτερολεπτα πριν πω κατι αυτος το επρατε. Και τοτε μου ειπαν πως … θα παντρευτουν!?!;!?!?!?!? Μα τι νομιζαν ότι είναι ο γαμος? Παιχνιδι? Δεν εβλεπαν τι ειχε γινει με εμενα και την ρενε? Όμως, μεσα μου ηξερα πως γι αυτους τους δυο τα πραγματα ηταν διαφορετικα. Ηταν πολύ πιο ορειμοι από εμας. Και επισεις γνωριζα πολύ καλα την κορη μου, που ηταν το ιδιο πισματαρα με εμενα. Δεν υπηρχε περιπτωση να της αλλαξω γνωμη κι ετσι επαιξα το τελευταιο μου χαρτι… και απετυχα…. Και μετα τον γαμο, όταν μου ειπαν πως η μπελλα επεστρεψε –αρωστη!- και ηταν σε -καραντινα!!!!!- τοτε ηταν που εφριξα. Δεν πιστευα ποτε ότι θα συνεβανε κατι τετειο σε εμενα… και που να ηξερα και την συνεχεια… όταν ο γιος του καλητερου μου φιλου -μεταμορφωθηκε!- μπροστα μου σε έναν υπερμεγεθη λυκο… αφου εζησα κι αυτό και αντεξα θα μπορουσα να περασω και πολλα περισσοτερα… και μετα ηταν η μπελλα… μια τοσο διαφορετικη μπελλα…. Μια μπελλα σαν πορσελανι με ένα υπεροχο κοριτσακι στην αγκαλια της… ηταν τοσο εξοπραγματικη αυτή η εικονα! Τοσο θαυμαστη και… επικηνδυνη! Η ρενεσμι… ποτε δε ζητισα να μαθω τι ηταν αυτή η αλλαγη. Από πού προκληθικε και για ποιο λογο. Ηξερα πως δεν επεπε να μαθω και πως αφου η ιζαμπελλα ηταν ευτυχισμενη, αυτό θα ηταν το σωστο. Δεν ηθελα να μπλεκτω σε έναν άλλο κοσμο, γιατι σιγουρα δεν ανοικαν στον δικο μας κοσμο… περνουσα καλα με την κορη μου την καινουρια της οικογενια και την ρενεσμι. Την εγγονη μου που μεγαλωνε με τοσο ταχυς ρυθμους!
di1996 Midnight Sun Vampire
Ηλικία : 28 Τόπος : άνω ροδωνιά κι όποιος κατάλαβε ;) Αριθμός μηνυμάτων : 1253 Registration date : 09/02/2010
Να και οι σκεψεις του εντουαρντ την πρωτη νυχτα τους στο νησι εσμι, πριν και μετα…
Δεν ημουν σιγουρος για το τι πηγενα να κανω. Ουτε για το ποιο ηταν το σωστο, ποιο το πρεπον και ποιο το λογικο. Να τιρησω την υποσχεση μου στην συζηγο μου, ή να κανω αυτό που πιστευα- όμως στην πραγματικοτητα δεν ηθελα με τιποτα να συμβει- να αθετισω την υποσχεση μου και να μην κανω αυτό που τοσο ηθελα- αυτό που τοσο θελαμε-. Δεν ειχα ιδεα για το πώς θα μπορουσαν να εξελιχθουν τα πραγματα και πως θα ηταν η επομενη μερα. Ημουν μεσα στο ζεστο νερο και την περιμενα με ανιπομονισια. Ένα μερος μου ηθελε να παει μεσα στο σπιτι και να τηνν βρει, ένα άλλο ηθελε να κολυμπισει μακριά και να φυγει, αποφευγοντας τα αναποφευκτα. Πριν προλαβω να ξεκαθαρισω τις σκεψεις την ακουσα να βγενει από το σπιτι και να με πλησιαζει. Μπηκε στο νερο και ηρθε κοντα μου. Ειπε κατι για το φεγγαρι, για το ποσο ομορφο ηταν ή κατι παρομιο. Εκεινη την ωρα δεν μπορουσα να ακουσω τιποτε άλλο εκτως από τον ηχο της καρδιας τις. Δυο ατομα, μια καρδια. Της απαντησα αυτόματα, χωρις να το πολυσκεφτω, χωρις να ξερω καν τι λεω. Όλα εγιναν τοσο αυτοματα. Τοσο ομαλα. Ηταν τοσο μαγικο. Και μετα, απλα παρασιρθηκα. Τιποτα παραπανω τιποτα λιγοτερο. Μα τι λεω? Τι παραπανω? Δεν μπορουσα να σκεφτω κατι χειροτερο. Δεν ηθελα να σκεφτω κατι χειροτερο. Φενοταν να της αρεσει. Δεν μπορουσα ναφανταστω ποση προσπαθεια επρεπε να καταβαλει μια τοσο κακη ψευτρα σαν την μπελλα για να παραστησει τοσο καλα την ευτυχισμενη. Δεν επρεπε ποτε να συμφωνησω για να γινει αυτό. Αλλα τωρα πια τιποτα δεν θα εκανε τον χρονο να γυρισει πισω. Τιποτα δεν θα μπορουσε να αλλαξει. Δεν ηξερα ακριβως ποση μεγαλη ηταν η ζημια που της εκανα. Δεν προσπαθησα καν να με δηκαιολογισω. Δικαιολογιες όπως το ότι ηταν κατι πρωτογνορο και πως τα πραγματα θα μπορουσαν να ειχαν εξελιχθει ΠΟΛΥ χειροτερα. Όχι, υποχρεωση μου ηταν να την πρωστατευω και όχι να βρισκω φθηνες δικαιολογιες για να ελευρινω τις κατηγοριες που με βαραιναν. Όμως η ωρα ειχε πλεον περασει και η μπελλα ηταν πηθανο να ξυπνησει από στιγμη σε στιγμη. Επρεπε να παω μεσα στο σπιτι και να αναλαβω τις ευθυνες μου. Να της ζητησω συγνωμη και να την βοηθησω. Δεν ηξερα πως θα μπορουσε να αντιδρασει. Το πιο πιθανο ηταν να προσπαθησει να με πισει ότι η κατασταση δεν ηταν ετσι. Ότι δεν εφτεγα εγω και πως δεν ειχε παθει τιποτα. Μα ηξερα ακριβως πως ειχε η κατασταση. Ημουν ένα τερας που συμφωνισα να γινει αυτό! Δεν επρεπε ποτε να της κανω κατι τετειο! Να επιτρεψω να συμβει κατι τοσο αποτροπαιο! Δεν μπορουσα να σκεφτω πως δεν ηταν αποκληστικα δικη μου η επιλογη. Σκεφτομουν μονο αυτό που ειχα κανει λιγες ωρες πριν. Μπηκα αθορυβα μεσα στο λευκο δωματιο και ξαπλωσα στο κρεβατι. Διπλα μου, κοιμισμενη, ηταν μια πονεμενη νεραηδα, μια νεραηδα που περασε τοσα πολα κι όμως αντεξε. Ποσο ομορφη ηταν! Φαινοταν ευτυχισμενη. Μα ποσο ασχημα ηταν χτυπημενη? Δεν ηταν λογικο να είναι χαρουμενη… επρεπε να πονουσε πολύ! Δεν αντεχα να την βλεπω, μα επρεπε να μηνω εκει. Να της εξηγισω το ποσο λυπομουν. Μπορουσα να διακρινω τις μελανιες που ακομα μεγαλωναν κατω από τα ξεραμενα πουπουλα που προερχονταν από τα μαξιλαρια που ειχα δαγκωσει. Και τοτε, η μπελλα ξυπνησε, ακουσα τονρυθμο της ανασας της αλλα και της καρδιας της που αλλαξε. Φυσικα, και η ιδια καταλαβε πως καταλαβα ότι ειχε ξυπνησει. Όμως δεν κουνιθηκε. Περιμενα το ξεσπασμα της. Νομιζα πως ημουν προετημασμενος για κάθε ενδεχομενο. Κι όμως, όταν τυλιχτηκε γυρω από τον λεμο μου τα εχασα. Δεν ηξερα τι επρεπε να κανω. Δεν μπρουσα να την κοιταζω… και μετα… αρχισε να γελαει! Μα τη γινοταν? Δεν καταλαβενα απολυτως τιποτα! Ακομα δεν μπορουσα να συνηθισω το ότι δεν ειχα την δυνατοτητα να διαβασω το μυαλο της. πριν ένα λεπτο ευχομουν να μπορουσα να το κανω. Τωρα δεν ημουν εντελως σιγουρος για το τι ηθελα. Και μετα όλα εγιναν και παλι τοσο γρηγορα. Οπωςτο φανταστικα, προσπαθουσε να με δικαιολογισει. Μα πως ηταν δινατον? Για πρτη φορα ηταν σχετικα πετυχιμενο?!?!?!?! Μα πως θα ηταν η αποτυχια!?!?!? Και για πρωτη φορα?!?!?! Πιστευε πως μετα από αυτό θα υπηρχε και δευτερη!?!?!? Αχ, ποτε δεν θα την καταλαβενα… ποτε…
(συνεχιζεται…)
di1996 Midnight Sun Vampire
Ηλικία : 28 Τόπος : άνω ροδωνιά κι όποιος κατάλαβε ;) Αριθμός μηνυμάτων : 1253 Registration date : 09/02/2010
Δεν θα μπορουσε να καταλαβει ποσο πονουσα εγω όταν καταλαβενα ότι της εκανα κακο, όταν συνηδητοποιουσα τις πιπτωσεις των πραξεων μου. Όταν καταλαβενα πως της εκανα κακο, αλλα δεν μπορουσα να σταματησω τον εαυτο μου από αυτό που εκανα. Ακομα την κοιτουσα με δυσκολια. Δεν μπορουσα να αντικρυσω το βλεμα της. την φανταζομουν να με κοιταει με ταβαθια της ματια πληγομενα. Και μετα, ξανα, αρχισε να κατιγορει τον εαυτο της! ακομα δεν μπορουσε να αντηλιφθει τον λογο για τον οποιο ημουν σε αυτή τη κατασταση… πιστευε πως αυτή εκανε κατι λαθος… δεν μπορω να θυμηθω την ακριβης σειρα των γεγονοτον. Ηταν δυνατον να μπερδεβοντε οι βρυκολακες? Ηταν δυνατον να μπερδευονται τα τερατα? Μαλον ηταν. Όταν αντηλιφθηκε το προβλημα μου, και μετα από μια συζητιση περιεργη για ένα συνηθισμενο ζευγαρι που μολις ειχε παντρευτει (εάν κι εμεις –δυστιχως- δεν ημασταν ένα συνηθισμενο ζευγαρι) συκωθηκαμε… κι αυτή, ανχωθηκε με το πώς θα βγαλει τα πουπουλα από τα μαλλια της! αχ, η γνωστη μπελλα! Κατά βαθος, οσο περιεργο και να ηταν για την ψυχικη κατασταση στην οποια βρισκομουν εκεινη τη στιγμη, χαιρομουν που η μπελλα δεν ηταν τοσο ασχυμα οσο πιστευα στην αρχη. Αν και τα συμαδια στο σωμα της ακομη μεγαλωναν, μπορουσα να καταλαβω πως ειχα φανταστει πολύ χειροτερα από ότι ηταν στην πραγματικοτητα… όμως φυσηκα δεν θα αλλαζα την αποφαση μου να μην τη ξανα ακουμπισω κατά αυτόν το τροπο οσο ειχε αυτή την –τοσο ευθραυστη- σωματικη υποσταση. Ακομα κι αν με παρακαλουσε. Ημουν πεπισμενος πως αυτό ηταν το καλητερο για εκεινη. Κι εκεινη μου ζιτησε να την βοηθισω να την ΄ξεπουπουλιασω΄ οσο εκανε –οσο καναμε μαζι- μπανιο. Όχι. Δεν θα το αντεχα αυτό. Οσο δυνατος κι αν ημουν δεν θα αντεχα άλλο ένα πληγμα στην ασπιδα μου. Δεν μπορουσα καν ναφανταζομαι τι θα ημουν ηκανος να της κανω. Θα προσπαθουσα να βγαλω ένα πουπουλο και ισως να τις εβγαζα μια τουφα από τα μαλλια της. όχι, με τιποτα! Αποφασησα να της μαγηρεψω, και να σκεφτω πως θα μπορουσαμε να μερασουμε τις άλλες μερες μας σε αυτό το νησι… οταν βγηκε της προσπαθησα να της τα εξηγισω ολα... αλλα ημουν συγουρος πως θα προσπαθουσε να με πισει να της ξανακανω το ιδιο κακο, αυτο το κακο που οπως ελεγε, γι αυτην ηταν απολαυση... οπως ηταν ,ενοεοται, και για εμενα.... αλλα δεν μπορουσα να την ξαναπληγωσω, κι ετσι μαλον την αφησα με τις ελπιδες
di1996 Midnight Sun Vampire
Ηλικία : 28 Τόπος : άνω ροδωνιά κι όποιος κατάλαβε ;) Αριθμός μηνυμάτων : 1253 Registration date : 09/02/2010
Εδώ είναι οι σκεψεις του τζασπερ αφου αποπυραθηκε να δαγκωσει την μπελλα την ημερα των γεννεθλιων της. Sorry εάν τα εχω μπερδεψει λιγο με τους χρονους… αλλου γραφω με ενεστωτα και αλλου με αοριστο… sorry!!!!!! Υποτυθεται πως είναι live… οι σκεψεις γινονται την στιγμη που βρισκεται στο ποταμι, λιγο μετα το «ατυχημα»… Καλο διαβασμα!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Μα τι εκανα? Δεν μπορουσα να σκεφτω πριν πραξω το οτιδιποτε? Δεν μπορουσα να δικαιολογο πλεον τον εαυτο μου με το ότι ειμαι νεος ακομα! Ειμαι σχεδον το ιδιο νεος χορτοφαγος οσο και η αλις! Και αυτή μπορει και στεκεται με τοση ευκολια διπλα στην μπελλα! Δεν θα επρεπε να γινοταν ετσι. Επρεπε να μπορω να κρατηθω, όπως εκαναν και ολοι οι αλλοι! Εζησα ένα μεγαλο μερος της ζωης μου πιστευοντας πως δεν ειχα άλλη επιλογη και σκοτωνοντας ανεξελεγκτα. Και αφου συναντησα την αλις, για αρκετο καιρο, δεν προσπαθουσα σχεδον καθολου να συγγεντωθω στο να μην σκοτωσω ανθρωπους, εάν και ηξερα πως επρεπε να προσπαθω πιο σκληρα. Όμως τοτε δεν ειχα σχεδον καμια σχεση με τους ανθρωπους, εκτος από το οπτι βρισκομασταν στο ιδια σχολειο. Πλεον όμως, τα πραγματα εχουν αλλαξει. Ακομα και στο σπιτι, που άλλες φορες μπορουσα να ειμαι και τελειοςχαλαρος, τωρα επρεπε να προσεχω για να μην επιτεθω στη μπελλα. Θυσικα και δεν παραπονιομουν, αν και ο εντουαρντ ηξερε ακριβως τι σκεφτομουν οποτε την εφερνε στο σπιτι μας: άλλη μια μερα προπονισης… ακομα και όταν δενηταν αυτή στο σπιτι την μυριζα, στα επιπλα, στον εντουαρντ… στην αρχη δεν μπορουσα να πλισιαζω ουτε και τον εντ! Τοτε καταλαβα πως επρεπε να προσπαθησω στ΄ αληθεια να κρατιεμαι… να συγκρατω τις ορμες μου. Πολλες φορες η αλις με ειχε συγγρατησει την τελευταια στιγμη, λιγο πριν να επιτεθω. Και μοο μια λεξη της μπορουσε να με συνεφερει με τους συννηθισμενους ανθρωπους. Όμως η μπελλα ηταν κατι διαφορετηκο. Μυριζε τοσο ομορφα! Όλα κιλουσαν σχετικα ομαλα. Ημουν σιγουρος πως θα μπορουσα νακρατηθω και να βρεθω ακομα πιο κοντα της από ότι συνηθως. Και εάν πηγενα να κανω κατι που δεν επρεπε, η αλις θα το εβλεπε… δεν ειχε περασει πολυς καιρος από τοτε που το πιρα στα σοβαρα, κι όμως ενιοθα πως αντεχα ολο και πιο πολυ. Κανεις μας δεν μπορουσε να φανταστει αυτή τη τροπη των πραγματων. Όλα συνεβησαν ταχυτατα, ακομη και για έναν βρυκολακα σαν εμενα. Η μπελλα πηγε να ανοιξει ένα δωρο που γυρω γυρω ειχε χαρτι περιτυλιγματος. Και μετα, κοπικε. Ηξερα τι συνεβενε. Ηξερα τι πηγενα να κανω, και πως αυτό, δεν επρεπε να γινει με τιποτα. Ηξερα τι εκανα, όμως δεν μπορουσα να ελνξω τον εαυτο μου. Ηταν σαν το σωμα μου να μην υπακουε το μυαλο μου. Μπορουσα να αντιλιφθω τις αλλαγες που γινοταν γυρω μου. Ισως να ηταν και η πρωτη –κι αν όχι πρωτη, σιγουρα το πολύ τεταρτη- φορα που ευχαριστουσα τον θεο ή ότι κι αν είναι αυτή η μεγαλη δυναμη για την οποια μιλανε, για το ότι ο εντουαρντ μπορουσε να διαβασει το μυαλο μου. Ευτυχως με προλαβε πριν κανω κατι ανεπανορθοτο και προκαλεσω τοσο πονο, σε έναν ανθρωπο και στην οικογενια μου. Ο εντουαρντ εσπροξε την μπελλα πανω σε ένα επιπλο, και συγγρουστικαμε, ο εμμετ , όταν αντιλιφθηκε τι πηγα να κανω, με κρατησε, η αλις ειχε παγωσει στη θεση της, και μετα από καποια κλασματα με πλισιασε. Η ροουζ βγηκε εξω αμεσως, προφανως γιατι καταλαβε πως δεν θα αντεχε την μυροδια του αιμματος που τωρα ερρεε αφθονο από το μπρατσο της μπελλα, το ιδιο και η εσμη. Φυσικα, ακολουθισα κι εγω, για την ακριβια με εβγαλαν εξω ο εμμετ με την αλις. Δεν μπορουσα να καταλαβω πως εκανα κατι τετειο. Ημουν τοσο σιγουρος για τον εαυτο μου. Αρχισα να τρεχω μεσα στο δασος. Ηξερα πως το να γυρναω την πλατη στο προβλημα δεν ηταν λυση, αλλα ηθελα να μηνω μονος. Να αντιληφθω τις συνεποιες των πραξεων μου. Ενιοθα τοσο ντροπιασμενος! Ντροπη αναμηοιγμενη με φρικη και αγανακτιση για τον εαυτο μου, και αλλα πολλα αισθηματα που μου παιρνουσαν απαρατηριτα όταν ταενιοθα μεσω αλλον. Ηταν τοσο αισχρο αυτό που εκανα! Δεν ηξερα σε τι κατασταση βρισκοταν αυτή τη στιγμη η μπελλα. Φανταζομαι πως ο καρλαιλ θα τις προσφεραι τις πρωτες βοηθειες. Ειμαι σιγουρος πως εκεινος θα αντεχε χωρις μεγαλη δυσκολια… σκεφτομουν τον εντουαρντ, πως θα ενιωθε τωρα. Στην πραγματικοτητα δεν ηθελα να ξερω τα συναισθηματα του αυτή τη στιγμη. Θα επρεπε να ηταν φρικτο και γι αυτόν. Φανταζομαι πως δεν είναι ευκολο να ξερει πως πρεπει να προστατευει την μπελλα ακομη και από τον αδερφο του. Εμενα. Εμενα, που επιτιθεται στον μονο ανθρωπο που αγαπα κατ΄ αυτό τον τροπο. Δεν αξιζα να βρισκομαι στην οικογενια τους. Ακουγα την αλις να πλησιαζει προς το μερος του ποταμιου το οποιο βρισκομουν. Ενιωσα την αγωνια και το ανχος της και προσπαθησα να ηρεμησω. Δεν ηθελα να με δει σε αυτή την κατασταση! Δεν ηθελα να κανω και την αλις να ποναει όπως πονουσα εγω αυτη τη στιγμη. Ηδη ηξερα μως την ειχα απογοητευσει… αυτό δεν μπορουσα να το διωρθωσω πλεον. Επρεπε να βρω τον εντουαρντ και να του ζητησω συγνωμη. Και μετα την μπελλα… πως θα μπορουσα να την αντικρησω ξανα? Η αλις πλησιαζει ολο και περισσοτερο. Νιωθω και τα δικα της αισθηματα μπερδεμενα. Αγωνία, ανχος, πόνο, φοβο… όμως δεν πονουσε για την μπελλα, δεν ειχε αγωνια για τις συνεπειες των πραξεων μου. Πονουσε για… εμενα. Ειχε ανχος για το πώς θα ένιωθα εγω… φοβοταν για το πώς θα μπορουσα να αντηδρασω αυτή τη στιγμή… ποσο περιεργο πλασμα ηταν η αλις μου… αμεσως επεστρεψα στον σκοπο μου, να κρύψω τα αισθήματά μου… ημουν καλος σε αυτό. Εβαλα ένα προσωπιο λιγοτερο τρομακτικο και προσπαθησα να δειχνω απλα λυπιμενος με τον εαυτο μου, και όχι συντετριμενος. Τωρα την βλεπω μπροστα μου. Κατευθηνεται προς το μερος μου, ακομη με την γνωστη της χαρη. Με εκανε να νιοθω αρκετα καλητερα! Προσπαθησα να χαμογελάσω. Το ιδιο προσπαθουσε να κανει κι εκεινη. Την πηρα στην αγκαλια μου και την φιλησα. Τωρα, με πηρε από το χερι και προσπαθησε να με συκωσει… Εννοητε πως δεν μπορεσε… την τραβηξα κατω και συνεχισα να την φιλαω. Τυλιξε τα χερια της γυρω μου και αναστεναξε βγαζοντας συνχρονος κι ένα απαλο γελακι. Και τοτε… ακουσαμε τον εντουαρντ να πλισιαζει… επιστρεψαμε στην πραγματικοτητα και οι δυο μαζι, και συκωθηκαμε από το κλαδι του δεντρου στο οποιο μισοκαθομασταν- μισοξαπλωναμε. Πηρα δυο βαθιες ανασες για να ηρεμισω. Δεν τα καταφερα και τοσο καλα. Η αλις, που το καταλαβε αμεσως, τυλιξε τα χερια της γυρω μου και μου ειπε «χαλαρωσε…» ευκολο να το λεει με μια τοσο φορτησμενη ατμοσφερα γυρω μου…
di1996 Midnight Sun Vampire
Ηλικία : 28 Τόπος : άνω ροδωνιά κι όποιος κατάλαβε ;) Αριθμός μηνυμάτων : 1253 Registration date : 09/02/2010
Τωρα, θα διαβασεται (οσοι από εσας θελεται) τι σκεψεις του εντουαρντ στο νησι εσμι, όταν η μπελλα βγηκε από το επενδυμενο μπανιο με το μαυρο δαντελενιο νυχτικο… εάν εχω παραληψει καποια συμεια είναι επιδη δεν τα θυμαμαι πολύ καλα και εχω δανησει σε μια φιλη τη χαραυγη οποτε δεν μπορω να τα ξαναδιαβασω… σορι…
Ειχε περασει μεριπου μια εβδομαδα από τοτε που ειχαμε φτασει στο νησι εσμι. Περιπου μια εβδομαδα από τοτε που εκανα πραξη το μεγαλυτερο λαθος της υπαρξης μου. Αρκετες φορες μετα από εκεινη τη βραδια, ημπελλα προσπαθουσε να φερει τη συζητιση στο θεμα του σεξ. Φυσικα και δεν καταφερε να φτασει στο στοχο της. παντα ηταν υπερβολικα κουρασμενη για να τα καταφερει, ιδιως με εμενα. Παντα ηταν υπερβολικα εξαντλημενη για να φερει τη συζητιση μεχρι το τελος. Πλεων κοιμομαστε στο μλε δωματιο. Τωρα, ειμαι ξαπλωμενος στο –όχι και τοσο μεγαλο συγκριτικα με αυτό που βρισκεται στο λευκο δωματιο- κρεβατι και περιμενω την μπελλα να βγει από το μπανιο, για να ερθει και να κοιμυθουμε- κοιμηθει. Ευτυχως, πλεον οι μελανιες που της ειχα κανει, αρχησαν να υποχορουν. Μπορουσα πλεον να την κοιταζωπιο ευκολα. Ηταν τοσο δυσκολο στην αρχη, όταν επρεπε να αντυκριζω συνεχεια αυτό που ειχα κανει. Τωρα, βγαινει από το μπανιο. Ουαου! Ειναι τοσο ομορφη! Φοραει ένα από τα πιο εξτριμ κομματια που ειχε βαλει η αλις στην βαλιτσα της! είναι ένα μαυρο, δαντελενιο… το νυχτυκο δεν ηταν ακριβως σωστη λεξη, καλητερος χαρακτηρισμος θα ηταν το εσωρουχο. Ενιωσα το βλεμμα μου να την τυληγει και ειμαι συγουρος πως το ενοωσε κι εκεινη. Καταλαβα πως αυτή τη φορά είναι αποφασησμενη να μην κανει πισω γρηγορα… εκανε μια πηρουετα και με ρωταει,τι γνωμη εχω. Αληθεια ποια είναι η σωστη απαντηση? Μαλον δεν μπορουσε να περιγραφει με λογια. Δειχνεις πανεμορφη. ‘Παντα δειχνεις πανεμορφη’. Με πλησιαζει. Και σε λιγο αργοτερα αρχιζει να μου λεει για μια συμφωνια. ‘δεν κανω συμφωνιες μαζι σου’ της απαντω. Και μετα αρχισε να μου εξηγει τη θελει. Να μηνει κι άλλο ανθρωπος. Αχ μπελλα! Παντα τοσο αναποδη! Αρχησα να της αναφερω τα αρνητικα του να συνεχισει να είναι ανθρωπος. Και μετα, λεει αυτό για τον υπνο της. ότι δηλαδι, βλελει ασχημα ονειρα. Πραγματικα ταραχτηκα! Μεχρι αυτή τη στιγμη ημουν συγουρος ότι κοιμοταν πολύ καλα. Πραγματηκα, η μπελλα στον υπνο της ηταν εκνευριστηκα ησυχη. Ειχα την εντύπωση πως δεν ειχε καθολου ονειρα. Και μετα, αρχιζει να μου εξηγει τα ονειρα της, για τους βολτουρι και το παιδι… της ειπα να κοιμηθει.αρχησα να της τραγουδαω. Δεν χρειαστηκε πολύ ωρα για να κοιμηθει. Κατά καποιο τροπο ανακουφιστηκα που η ζυσητιση που ειχε αρχισει η μπελλα ειχε σταματησει τοσο γρηγορα. Το βραδυ θα μπορουσα να επεξεργαστω τη προταση που εκανε πιο ευκολα. Δεν ηθελα να της αρνηθω τιποτα, οσο δυσκολο και να ηταν για μενα να πραγματοποιησω αυτό που μου ζητουσε. Και τοτε, ξυπνησε! Δεν ηξερα πως θα επρεπε να αντηδρασω. Φαινόταν πραγματικα σοκαρισμενη. Την αγγαλιασα σφυκτα και αρχησα να της μιλαω προσπαθοντας να την ηρεμισω και λεγοντας της πως ηταν απλα ένα ονειρο. Ταυτοχρονα, προσπαθουσα να ηρεμησω και τον εαυτο μου που καταανχοθηκα με την αντυδραση της μπελλα. Και τωρα, τι μου ελεγε? Πως το ονειρο δεν επρεπε να είναι ονειρο? Πως κλαίει γεπιδη δεν ηθελε να ξυπνήσει? Αχ μπελλα, δεν θα σε καταλαβω ποτε! Τι ειχε δει? Τι θα μπορουσενα της φερει αυτή την αντιδραση? Προσπαθησε να μου εξηγισει τι ειχε δει… και προσπαθησε να με φιλισει! Ειχα παθει ένα ολοκληροτικο σοκ! Δεν ηξερα τι εκανε, τι προσπαθουσε να κανει. Την απομακρινα προσπαθοντας να την τη κανω να νιωσει ασχημα. Όμως δεν τα καταφερα. Την πληγωσα. Την πληγωνα συνεχεια! Τωρα θεωρουσε τον εαυτο της υπευθυνο. Δεν αντεχα άλλο να τη στεναχορω! Δεν αντεχα άλλο μακριά της! και αυτό το σε παρακαλω της, μου πληγωνε την καρδια και ότι ειχα στη θεση της ψυχης! Μα πως μπορουσα να της αρνηθω κατι? Ηταν τοσο προκλητικη σημερα! Παντα ηταν! Αλλα σήμερα εχει αυτή τη ραγισμενη οψη… ποτε δεν μπορουσα να της αρνηθω τιποτα –τιποτα άλλο εκτος από αυτό που μου ζητουσε τωρα-. Επρεπε να το αρνηθω, οσο και αν ηθελα να πω ναι. Δεν μπορουσα να συγκρατουμε άλλο. Την τραβηξα κοντα μου και αρχησα να τη φιλαω. Δεν αντεχα άλλο μακριά της, πληγονοντας την. Δεν ηταν απλα θεληση, ηταν αναγκη! Αρχησε να ξυμερωνει. Ημουν πολύ ηκανοποιημενος με τον εαυτο μου. Τελικα, οντως, οι εξασκηση τελειοποιη! Η μπελλα ξυπνησε. Προσπαθουσε να μην το καταλαβω. Ηξερα πως ηξερε ότι ηξερα. Την εσφυξα πιο κοντα μου. Προσπαθουσα να φανταστω τι σκεφτοταν. ‘εκανες πληρη απογραφη?’ τη ρωτησα ψιλοκοροηδευοντας τη. Κι αυτή ειπε πως τα μαξιλαρια ηταν όλα ενταξη. Καταλαβα πως δεν ειχε ιδεα για τη κατασταση στην οποια βρησκοταν το κρεβατι... ημουν λιγο αποροφημενη, παραδεχτηκε όταν το ανεφερα, και αμεσως κοκκινισε ολοκληρη. Ηταν τοσο γλυκια όταν ντρεποταν!... τη πηρα από το χερι, και την οδηγισα στη κουζηνα για να φαει κατι…
di1996 Midnight Sun Vampire
Ηλικία : 28 Τόπος : άνω ροδωνιά κι όποιος κατάλαβε ;) Αριθμός μηνυμάτων : 1253 Registration date : 09/02/2010
Να λοιπόν και το επομενο φανφικ μου με τις σκεψεις του εμμετ oσο αναφορά την Μπέλλα και τον Εντουαρντ. Ελπ’ιζω να σας αρέσει, σε αυτό, εχω προσέξει λίγο περισσότερο την ορθογραφία και τον τρόπο γραφής, οπότε νομίζω πως θα είναι πιο ευανάγνωστο!!!
Χα χα χα… Όχι, ποτέ δε θα πίστευα ότι κάτι τέτειο μπορούσε να είναι πραγματικό. ΄ηταν παράλογο! Και γελείο! Εάν και μου λενε πως έχω μεγάλη φαντασία, ποτε δεν θα μπορούσα να σκεφτώ κάτι τέτειο! Ένα κορίτσι που μπορούσε να μένει εξω από το μυαλό του εντουαρντ. Η πρωτη μου σκεψη, όταν ο έντουαρντ μας ειπε πως δεν μπορυσε να διαβάσει τις σκεψεις της Μπέλλα, εκείνη τη μερα στη καφετερια του λυκείου, τώρα αντιλαμβάνομαι πως ήταν εντελώς ανώριμες. Σκεφτόμουν πως, επιτέλους, βρέθηκε καποιος ατρωτος στο χάρισμα του εντ! Οποιοσδήποτε κοινώς ανθρωπος, ακομα και χωρίς το χάρισμα του τζάσπερ, θα μπορούσε να αντηληφθεί την συνχηση που επικρατούσε στο απροσητο τραπέζι των υοθετημένων παιδιών του δρ. Καρλαιλ καλλεν. Ολοι μας –ολοι τους- βρισκοντουσαν εξω από τα νερά τους. ‘όμως τα λογια του εντουαρντ ήταν μπερδεμενα κι εγω έπρεπε να σκεφτώ πως θα έκανα τον τζαζ να δεκτεί την επαναληψη του χθεσινοβραδινού αγώνα. Το κουδούνι συμανε την συνέχιση του μαθήματος. ‘Εφυγα με την με την ροζαλι για τη δεύτερη πτέριγα του σχολείου. Είχαμε λογοτεχνία. Ο τζασπερ φιλσησε την αλις και νας ακολούθησε καθηστεριμένα. Η ‘Αλις κατευθηνθηκε μαζι με τον εντουαρντ προς την πρώτη πτέρυγα στην οποία είχαν έκθεση και βιολογία αντίστοιχα. Αυτή και άλλη μία δηδακτηκή ώρα. Στη συνέχεια, όταν σχολάσαμε, φύγαμε από το σχολείο μόνο οι τεσσερεις μας. Ο έντουαρντ ςλυπς, και κατάλαβα πως η ιζαμπέλλα σουάν επρόειτο να μας δημιουργήσει μεγαλήτερα προβλήματα από ο,το φανταζόμασταν –ή τπυλαχιστων πιστευα εγώ ότι θα μπορούσε να δημιουργήσει μια ντροπαλή έφηβη. Στο σπίτι, εμαθα πως ο εντουαρντ έφυγε από το σχολείο την προηγούμενη ώρα και πέρασε από τον καρλαιλ, από οπου και πήρε το αυτοκίνητο του και να αφήσεο το δικό του Βόλβο. Δεν ξέραμε τι ακριβώς έπαθε, ούτε και που είχε σκοπό να πάει. Η Έσμι ηταν υπερβολικά ανχομένη για τον μεγαλήτερο γιό της, και οκαρλαιλ δεν ειχε καταλάβει σχεδόν τίποτα από τα ασυνάρτιτα λεγόμενα του εντ. Πηγενε «όπου» και για «όσο».. Όχι, κάτι δεν πήγαινε καλα. Αποκλείεται ένα απαραβίαστο μυαλό να τον έφερε σε αυτή τη κατάσταση. Οσο περιεργος χαρακτηρας κι αν ηταν ο εντουαρντ, μπορουσε να εχει ένα μετρο και από ότι μας ειπέ και ο τζάσπερ, η ρόζαλι είχε ταραχτεί περισσότερο από τον ίδιο τον εντουαρντ με το περιστατικό στο λύκειο. Ολοι αναροτιόμασταν τι θα μπορούσε να είχε συμβεί κατά τη διάρκεια εκείνης της μιας ώρας. Φυσηκά, κανεις μας δεν θα μπορούσε να σκεφτεί κάτι τόσο υπερβολικό. Για εμένα,το μεγαλήτερο πρόβλημα ήταν το ότι ο Τζασπερ δεν ειχε δώσει ακόμα μια σαφής απάντηση στην πρόταση μου για επανάληψη του αγώνα… μόνο όταν η Ρόζαλι δεν ήρθε στο δωμάτιο μου το βράδυ κατάλαβα πως υπήρχε πραγματικό πρόβλημα. Πέρασε μια εβδομάδα μέχρι να ξαναπάμε στο λύκειο. Στο σπίτι επικρατούσε μια αναστάτωση και ένα αίσθημα που φανέρωνε πως χωρίς τον εντουαρντ και με μια μοσχομυρωδάτη κοπελα, που τρέλενε τον εντουαρντ –του οποιου η υκανότητα να διαβάζει τα μυαλά μας δεν λειτουργούσε- τα ανοιχτά μέτωπα πληθύνονταν… και τότε επέστρεψε ο εντουαρντ. Τα πράγματα ηρέμισαν λίγο αφού σηγουρευτίκαμε πως ήταν καλά και η ‘Εσμι χαλάρωσε και άρχισε να σκέφτεται πιο λογικα –κάτι που δε με βόλευε, αφού ημουν και πάλι ο μόνος αυθόρμητος και δεν είχα τη συμπαράστασα της ανχομένης ‘Εσμι- . στην πραγματηκότητα όμως, η απουσία του έντουαρντ είχε και θετικές επιπτώσεις σε ένα μέλος της οικογένιας: την ρόζαλι, που μπορούσε και πάλι να κάνει τις σκέψεις τις ελεύθερα, χωρίς τον εντουαρντ στο σπίτι. Αυτό την έκανε πιο αυθόρμητη και πραγματικα μου άρεσε αυτή η πιο ελεύθερη και χαλαρή πλευρά της Ρόουζ μεσα στη τόση συνχηση. Στη συνέχεια, άρχισαν οι τσακωμοί και οι φωνές των εντουαρντ- Τζασπερ- εντουαρντ, στους οποίους κυρίαρχο θέμα ήταν η Μπέλλα, τα πόσα γνωρίζει αλλά και το πόσα θα έπρεπε να γνωρίζει για εμάς και το είδος μας. Και στο τέλος, όταν όλα μπήκαν σε μια τάξη, αποφασίσαμε να παίξουμε μπέισμπολ. Δεν ήταν και η καλύτερη εμπειρία, η Ρόζαλι να είναι εκτός ορείων, να φωνάζει σε όλους πως αυτή ήξερε από την αρχή πως η αποκάλυψη μας στη Μπέλλα θα μας έβαζε σε προβλήματα και πως έπρεπε να τη σταματήσουμε από την αρχή, ο κάρλαιλ και η ‘Εσμι να κάνουν τεράστιες προσπάθιες να μας οργανώσουν, η άλις να προσπαθεί να δει το μέλλον του Τζέιμς και της Μπέλλα, ο τζάσπερ να κάνει φιλότιμες προσπάθειες προσπαθόντας να ηρεμίσει εμάς, αλλά πρώτα να πρέπει να ηρεμίσει ο ίδιος, ο Εντ σε κατάσταση σοκ να βρίζει τον εαυτό του για τις επιπόλαιες αποφάσεις που πήρε και –στη συνέχεια- να ανχόνεται για το εάν ο τζασπερ αντέξει τόσο κοντά στη μπέλλα. Ευτυχώς τότε ο Τζάσπερ άντεξε. Δυστηχώς ο Τζάσπερ άντεξε μόνο τότε και όχι και στα γενέθλια της Μπέλλας. Άλλη μια τραγική ιστορία με προταγωνιστή τον εντουαρντ και τα πείσματα του! Δεν ήταν κάθόλου εύκολο να πρέπει να μετακομίζουμε ακόμα μια φορά, και μάλιστα για το πείσμα του έντ! Τότε ήταν, που δεν είχε εκφράσει μόνο η ρόζαλι την δυσαρέσκεια της γι’ αυτή την απόφαση του καρλαιλ. Κι εγώ έκανα φασαρία γι’ αυτό το λόγο. Όλοι μας είχαμε συνηθίσει στο Forks και κανείς μας-ουτε καν η ‘Εσμι, ακομη κι αν δεν το παραδεχόταν- δεν ήθενα να φύγουμε από αυτή τη τόσο βολική πόλη. Μόνο ο ‘Εντουαρντ,. Και μαζλι του φύγαμε όλοι. Στο τέλος ο εντουαρντ, εβριζε και πάλι τον εαυτό του για τις επιπόλαιες αποφάσεις που έπαιρνε. Μα το χειρότερο για εμένα, ήταν να βλέπω την Ρόουζ να πονάει και να προσπαθεί να διορθώσει τα αδιόρθωτα. Εάν και ήξερα πως η ίδια κατείχε ένα μεγάλο μερύδιο ευθυνών, δεν άντεχα να τη βλέπω να πονάει, να κατηγορεί τον εαυτό της. Είχαμε περάσει και αυτή τη πίστα –μπορεί όχι με τη μορφή των νικητών, αλλά σίγουρα όχι με τη μορφή των χαμένων- και αυτό ήταν ένα καλό σημάδι. Μα, η δυσκολότερες πίστες ήταν οι δύο τελευταίες, στις οποίες το επιπεδο ανέβηκε και οι αντίπαλοι έγιναν περισσότεροι και πιο δυνατοί. Ευτυχώς, κι εμείς γίναμε κι εμείς πιο δυνατοί, αλλά και περισσότεροι. Στην μάχη με τους νεογένητους είχαμε κυριολεκτικα έναν- άσσο- στο-μανίκι, τον τζάσπερ. Η βοήθεια του ήταν πολύτιμη, ισώς περισσότερο από τη βοήθεια των σκυλιών. Και μετά, ήρθε ο γάμος. Και ύστερα, έρθε η έγκυος- Μπέλλα. Ίσως η χειρότερη περίοδος της οικογένειας Κάλλεν. Η μπέλλα στο νεκροκρέβατο της, με την Ρόζαλι από πάνω της –πάντα ήξερα πως η ρόουζ ήθελε παιδιά και πως δεν ετρεφε και ιδιέτερη αδυναμία στην μπέλλα, αλλά ποτέ δε πίστευα πως θα ήταν ηκανή να καταστρέψει την μπέλλα για να αποκτήσει ένα παιδί, να μοιάζει με προστάτηδα- δολοφόνο που ρίχνει προιδοποιητικά βλέματατα στα επόμενα θύματά της, δηλ. τον καταρακομένο εντουαρντ- να κρατάει με το δεξί της χέρι την προστάτιδα- Ρόουζ, και με το άλλο της χέρι την αφύσικα υπερφουσκωμένη κοιλιά της, και το βλέμμα της, ταλεπορημένο, στραμένο προς τον σύζηγό της, τον μόνο αληθινό πατέρα της οικίας Κάλλεν. Κι όμως, και η Μπέλλα και η Ρένεσμι άντεξαν και σε αυτή τη μάχη. Πατέρας και κόρη με αντίθετες δυνάμεις και μητέρα ασπίδα με τρομερή αυτοκυριαρχία! Απλά ουάου! Μα η δυσκολότερη μάχη, είχε μόλις αρχίσει! Κάλλεν- λύκοι- μάρτυρες- ρένεσμι από το ένα στρατόπεδο, βολτούρι- μάρτυρες από το αντίπαλο στρατό. Η μάχη θα ήταν άνιση, εάν δεν ειχαμε την Μπελλα- ασπίδα, που κυριολεκτικά ακύρωσε και όχι απλά ανέβαλλε τη μάχη! Ή κάνω λάθος? Τι μπορεί να επιφυλάσσει η μοίρα για την οικογένια μας στη συνέχεια της ύπαρξης μας? Τι περισσότερο θα μπορούσε να συμβεί? Ολοι πιστεύουμε πως έχουμε περάσει αρκετά και πως θα έπρεπε να έχει φτάσει η ώρα της ηρεμίας και της χαράς. Όμως δεν περιμέναμε τίποτα από τα προηγούμενα, ποιος μας λέει πως δεν θα εκπλαγούμε γι’ άλλη μια φορά από κάτι πρωτόγνωρο?
di1996 Midnight Sun Vampire
Ηλικία : 28 Τόπος : άνω ροδωνιά κι όποιος κατάλαβε ;) Αριθμός μηνυμάτων : 1253 Registration date : 09/02/2010
Και χάρη στην υπερφανταστική (λεμε τωρα ) ξα μου, που μου δανησε το notebook της, μεσα σε μία μέρα έχετε τις σκέψεις του Έμμετ και του Καρλαιλ, για τον εντουαρντ και την μπέλλα!!!
Ο Εντουαρντ ήταν το πρώτο μέλος που δημιούργησα από τη τωρινής μας οικογένια. Τα πρώτα του χρόνια, εάν και δεν είχα καμία ιδέα για το πώς θα έπρεπε να είναι, μπορούσα να καταλάβω πως περνούσαν χωρίς πολλά ατυχήματα. Χάρη στο χάρισμα του ‘Εντουαρντ να μπορεί να διαβάσει το μυαλό μου, μπορούσε να με εμπιστευθεί και να καταλάβει πως πιστεύω ό,τι λέω το εννοώ και το πιστεύω. Ο Έντουαρντ πάντα ακολουθούσε τα πρέπει του και όχι τα θέλω του. Ήταν ενας μοναχικός χαρακτήρας, κλεισμένος στον εαυτό του. Δεν ήθελε να ανοιχτεί σε κανέναν, ίσως γιατί αυτός ήξερε τα πάντα για τους άλλους και το να μας μιλάει τον έκανε να κομπλάρει, αφού ήξερε πως θα άκουγε ο,τι κι αν σκεφτόμασταν γι’ αυτόν, και τα καλά και τα κακά. Όταν μια μέρα ήρθε από το νοσοκομείο και απαίτησε να μου μιλήσει, ταράχτηκα. Δεν μπορούσα να σκεφτώ τι θα έκανε τον πάντα σοβαρό Έντουαρντ τόσο ανχομένο. Στην πραγματικότητα δεν είχα αντιληφθεί και πολλά πράγματα από τα ασυνάρτητα λόγια του. Κατάλαβα πως ήθελε να φύγει, αλλά δεν κατάλαβα που θα πήγαινε και ποια ήταν η αιτία που θα έφευγε. Αμέσως, τηλεφώνησα στην Άλις, γιατί φαντάστηκα πως θα μπορούσε να δει κάτι που θα μας βοηθούσε. Όμως ο Έντουαρντ ήταν μπερδεμένος και τα οράματα της Άλις άλλαζαν συνέχεια. Όμως όλοι μας καταλάβαμε πως αυτή η νέα μαθήτρια του λυκείου κατείχε συμαντηκό ρόλο σε αυτή τη παράξενη συμπεριφορά του Έντουαρντ. Ήταν ο γιός μου και παρ’ όλη την εμπιστοσύνη που του είχα, ανησυχούσα για τις αποφάσεις που θα μπορούσε να πάρει. Ήδη, το να φύγει μου φαινόταν παρατραβηγμένο. Άκομα και στο νοσοκομείο, έκανα τη δουλειά μου μηχανικά, με το μυαλό μου να βρίσκετε συνέχεια στον Έντουαρντ. Όταν γύρισε πίσω, η κατάσταση διαλευκάνθηκε. Η ιζαμπέλλα Σουάν, η κόρη του διοικητή της αστυνομίας, είχε το περίεργο χάρισμα να κρατάει τις σκέψεις της για την ίδια και να αναδύει ένα άρωμα που έλκυε τον Εντουαρντ. Όσο περνούσε ο καιρός, ο «παλαιότερος» γιός μας, ήταν όλο και πιο χαρούμενος. Στη Μπέλλα, βρήκε την ηρεμία που έψαχνε, την συντροφιά που όλοι οι κάτοικοι αυτού του σπιτιού είχαμε, εκτός από τον Έντουαρντ. Νομίζω πως η χειρότερη περίοδος στην ύπαρξη του Έντουαρντ ήταν όταν μεδική του πρωτοβουλία, φύγαμε από το forks. Τότε, έπρεπε να ζήσει μακριά από την Μπέλλα για πολύ καιρό. Και το χειρότερο, ηταν πως ήξερε ότι ουτε η μπέλλα δεν ήταν καλα. Και οι δύο πονούσαν και η μόνη θεραπεία ήταν να ξαναβρεθούν. Όμως ο εντουαρντ δεν δεχόταν αυτή τη λύση. Ήθελε να προστατεύσει τη Μπέλλα και δε καταλάβαινε πως αυτή του η πράξη θα είχε αρνητικά απότελέσματα και στου δύο. Στο σπίτι, αρκετοί ήταν οι δυσαρεστημένοι και αυτό έκανε την κατάσταση χειρότεροι. Όλοι μας είχαμε συνηθίσει πλεον αυτή τη περιοχή –μαζί κι εγώ- και δεν θέλαμε να ξαναμετακομίσουμε. Εγώ απλά συμφώνησα με τον εντουαρντ, όμως ιδίως η Ρόζαλι και ο Εμμετ, ήταν κατααυτής μας της απόφασης για πολλές μερες. Τελικα, οσο το σκέφτομαι, αυτή ηταν όντος η χειρότερη απόφαση του έντουαρντ. Η απόφαση που τον έφερε τόσο κοντά στον θάνατο, ή οποιο είναι το τέλος για τους βρικόλακες. Το ίδιο υσχίει και για τη μπέλλα. Αυτή η απόφαση του εντουαρντ που είχε ως σκοπό να προστατέψει την Μπέλλα από το προβλήματα και από το είδος μας, είχε τα αντίθετα αποτελέσματα στη Μπέλλα. Την οδήγησε λίγα βήματα πριν τον θάνατο. Η κίνηση το Τζέικομπ να σώσει τη μπέλλα από τον πνιγμό, στον οποίο μερίδιο είχε και η βικτόρια, ήταν μια ενέργεια για την οποία οεντουαρντ θα του είναι πάντα ευγνώμον. Εάν και πέρασαν πολλά μαζί αλλά και χώρια, συνέχισαν να έχουν πίστη ο ένας στον άλλο και αυτό τους κράτησε δεμένους. Μια πρωτόγνωρη σχέση με ένα πρωτόγνωρο αποτέλεσμα: την Ρένεσμι. Με την Ρένεσμι, ενώθηκαν τρεις διαφορετικές περιπτώσεις, εμείς, ο βρικόλακες- εκείνοι, οι λύκοι- οι άλλοι, οι απλοί άνθρωποι, όπως ο τσάρλι. Τρείς διαφορετικά νοήμον όντα. Τρίς διαφορετικές περιπτώσεις, που ποτέ δε πιστεύαμε πως θα μπορούσαν να έχουν αυτή τη κοινή πορεία προς την επιβίωση. Μπορέσαμε να συνυπάρξουμε όλοι μαζί, με ένα και μοναδικό σκοπό, να προστατεύσουμε αυτά που αγαπάμε.
di1996 Midnight Sun Vampire
Ηλικία : 28 Τόπος : άνω ροδωνιά κι όποιος κατάλαβε ;) Αριθμός μηνυμάτων : 1253 Registration date : 09/02/2010
Παρακάτω, είναι οι σκέψεις της Ρενε για τη κόρη της και τις αποφάσεις που παίρνει για τη ζωή της.
Η Μπέλλα μου, ποτέ δεν ήταν έφηβη. Προσπέρασε την ηλικία της εφηβείας και από πολύ νωρίς έγινε πιο ώριμη από εμένα. Ίσως αυτό να συνέβη εξαιτίας του ότι πίστευε πως εγώ δεν ήμουν αρκετά ώριμη για να φροντίζω και τι δυο μας. Μάλλον είχε την εντύπωση πως έπρεπε να φροντίζει κι εμένα. Μα δεν ήταν εντελώς ψέμα, και αυτό είναι κάτι που μετανιώνω. Η μπέλλα έχασε εξαιτίας μου μια σημαντική περίοδο της ζωής της. Επίσης, η κόρη μου είχε μεγαλώσει ακούγοντας με να μιλάω για τα κατά του γάμου, ιδίως σε μικρή ηλικία. Πάντα είχε την εντύπωση πως η εφηβεία ήταν η περίοδος των σφαλμάτων , αφού σπάνια της έλεγα για τα θετικά αυτής της περιόδου και τις εμπειρίες που σου προσφέρονται μέσα από αυτή. Λόγω της ωριμότητάς της -αλλά και των γονιδίων από τον κλειστό στον εαυτό του Τσάρλι- ποτέ δεν μπόρεσε να συμβαδίσει με τα παιδιά της ηλικίας της. Οι καλύτεροι της φίλοι, ήμασταν εγώ και τα βιβλία, μέσα από τα οποία μπορούσε να ζήσει σε όποια εποχή ήθελε, χωρίς περιορισμούς και εμπόδια. Όταν μόνη της αποφάσισε να φύγει στο Forks, κατάλαβα πως το έκανε για εμένα. Ποτέ δεν της άρεσε εκεί, και τώρα νόμιζε πως έπρεπε να μετακομίσει για να μας αφήσει ελεύθερους. Παρά τα παρακάλια μου, η μπέλλα ήταν ανένδοτη. Το είχε αποφασίσει και δεν θα άλλαζε γνώμη με τίποτα –άλλο ένα χαρακτηριστικό του πατέρα της-. Ήξερε πως καταλάβαινα πως δεν το κάνει επειδή θέλει η ίδια και συνεχώς προσπαθούσε να μου αλλάξει την οπτική γωνία από την οποία κοιτούσα, κάνοντας με να δω τα θετικά. Όμως μια τόσο κακή ψεύτρα όπως η μπέλλα δεν θα μπορούσε να σε μεταπείσει με ψεύτικες δικαιολογίες. Την άφησα να φύγει κι ένιωθα σαν να την έδιωχνα από το σπίτι της, σαν να την εξόριζα. Πώς θα μπορούσε να συμβαδίσει στα μέσα της σχολικής χρονιάς σε μία κλειστή κοινωνία, στην οποία γνώριζε μόνο τον πατέρα της , με το ρυθμό της ζωής τους εκεί? Εγώ δεν το είχα καταφέρει και εάν και ήξερα πόσο διαφορετική ήταν από εμένα η μπέλλα δεν μπορούσα να πιστέψω πως θα το άντεχε… της ξεκαθάρισα πως θα ήμουν πάντα εδώ και θα μπορούσε να επιστρέψει όποτε το ήθελε. Και μετά έφυγε. Μιλούσαμε συχνά από το τηλέφωνο. Είχα καταλάβει πως περνούσε καλά και –όσο περίεργο κι αν ακουγόταν- είχε φίλες, φίλους και φίλο! Ήμουν πραγματικά χαρούμενη για την κόρη μου, ήξερα πως δεν θα έκανε τα δικά μου λάθη, πως μπορούσε να φροντίσει τον εαυτό της καλύτερα από όλους μας. Όταν ο τσάρλι μου τηλεφώνησε και μου είπε πως η μπέλλα έφυγε από το σπίτι και τώρα ήταν στο νοσοκομείο σοκαρίστηκα. Δεν φανταζόμουν πως θα μπορούσε να κάνει κάτι τόσο επιπόλαιο αλλά δεν τη κατηγορούσα. Η μπέλλα ήταν μία καταπιεσμένη κοπέλα. Κι εγώ έφταιγα γι’ αυτό. Τώρα που θα επέστρεφε στο Φίνικς και θα ήταν μαζί μου, θα γινόμουν μια υπεύθυνη μητέρα. Όμως η μπέλλα δεν ήθελε να φύγει. Ήθελε να συνεχίσει να μένει μαζί με τον πατέρα της –και τον εντουαρντ, μου φώναζε δυνατά μια φωνή στο πίσω μέρος του μυαλού μου- στο Forks. Έβλεπα πως κοιτούσε ο έντουαρντ τη μπέλλα και πώς η μπέλλα τον έντουαρντ. Υπήρχε κάτι πολύ δυνατό μεταξύ τους. Δεν ήταν ένας εφηβικός έρωτας, ήταν πραγματική αγάπη και από τους δύο. Η μπέλλα δεν έκανε τα δικά μου λάθη. Είχα την εντύπωση πως η μπέλλα μου ήταν σε καλά χέρια. Όταν ο τσάρλι μου ζήτησε να πάω επειγόντως και να πάρω την μπέλλα σπίτι μου ταράχτηκα. Ήξερα πως η οικογένεια του έντουαρντ είχαν μετακομίσει και η μπέλλα δεν είχε διατηρήσει επαφή μαζί τους. Γνώριζα επίσης ότι ήταν απόφαση του έντουαρντ να τερματίσουν τη σχέση τους τόσο απότομα. Αλλά δεν φανταζόμουν πως η μπέλλα θα βρισκόταν σε αυτή τη κατάσταση. Σίγουρα δεν ήταν καλά. Και όταν, μαζί με τον τσάρλι, της ζητήσαμε να με ακολουθήσει, άρχισε να φωνάζει, να μας λέει πως δεν επρόκειτο να φύγει. Ήταν παράλογο. Όλα ήταν παράλογα με την μπέλλα. Πάντα αντιδρούσε παράλογα. Και μετά έμαθα πως οι οικογένεια του δρ. Κάρλαιλ Κάλλεν επέστρεψε, φυσικά μαζί και με τον έντουαρντ. Δεν ήξερα πως θα έπρεπε να αντιδράσω. Τον συμπαθούσα ακόμα τον έντουαρντ. Ήταν και ο ίδιος σοβαρός, όπως και η μπέλλα και είχαν αρκετά κοινά ενδιαφέροντα. Όταν επισκέφθηκαν εμένα και τον Φιλ, αντιλήφθηκα πως η κατάσταση μεταξύ τους είχε πάρει ένα δρόμο, το δρόμο που είχε και η σχέση μου με τον τσάρλι όταν ήμασταν στην ηλικία τους, κατάλαβα πως δεν θα έκαναν τα ίδια λάθη με εμάς. Αυτοί ήξεραν τι πραγματικά ήθελαν o ένας από τον άλλο και από τη παράλληλη ζωή τους. Όταν η Μπέλλα μου τηλεφώνησε για να μου ανακοινώσει τον γάμο τους, δεν εξεπλάγην καθόλου. Ήξερα πως θα γινόταν ευτυχισμένη, πως αυτή η ζωή της άξιζε και πως με τον Έντουαρντ θα ήταν χαρούμενη και θα ζούσε σε ένα γαλήνιο περιβάλλον που θα άρμοζε στη ψυχική κατάσταση και των δυο τους. Ο Έντουαρντ είχε μια εξαίσια οικογένεια, που ταίριαζε στην Μπέλλα. Έβλεπα στα μάτια και τον δυο τους πόσο εξαρτημένοι ήταν ο ένας από τον άλλο. Καθώς η Μπέλλα κατέβαινε της σκάλες της οικίας των Κάλλεν, φορώντας το νυφικό της, έβλεπα στο εκφραστικό της βλέμμα το πόσο αδημονούσε να βρεθεί μόνη της με τον αγαπημένο της. Τώρα άρχιζε να μαθαίνει πώς να ζει!
di1996 Midnight Sun Vampire
Ηλικία : 28 Τόπος : άνω ροδωνιά κι όποιος κατάλαβε ;) Αριθμός μηνυμάτων : 1253 Registration date : 09/02/2010
Οι σκέψεις της Ρένεσμι μια μέρα, καθώς περιμένει τον Τζέικομπ για να την πάρει από το σπίτι της και να πάνε στο Λα Πους. Σκέφτεται για την οικογένειά της και το που βασίζεται η σχέση ανάμεσα σε καθένα μέλος της και το ταίρι του. Η Ρένεσμι έχει την ανάπτυξη των δεκαέξι χρόνων και μπορεί να κρίνει αρκετά καλά.
Ρόζαλι- Έμμετ: Η θεία Ρόζαλι είναι ένας κλειστός χαρακτήρας που, όσο εκτυφλωτικά όμορφη κι αν είναι, η ψυχή της είναι πάντα σκοτεινή. Θα την επισκιάζει πάντα η απόκτηση ενός απογόνου. Από τη γέννηση μου και μετά, από ότι μου έχουν πει, συμπεριφέρεται πολύ καλύτερα και αυτό το βάρος έχει φύγει από πάνω της. Όμως εγώ μπορώ ακόμα να καταλάβω πως δεν θα διάλεγε ποτέ να γίνει ένας βρικόλακας. Ποτέ δεν ήθελε να μοιράζεται τις σκέψεις της με τους άλλους. Αντιθέτως, ήθελε να τις κρατάει μόνο για τον εαυτό της κι αυτό την απομάκρυνε περισσότερο από τον μπαμπά. Είχε μεγάλη αδυναμία στα υλικά αγαθά και της άρεσε να τραβά την προσοχή των γύρω της. Από την άλλη πλευρά, ο θείος Έμμετ δεν μπορεί να κρατήσει ποτέ και τίποτα για τον εαυτό του. Εάν η μαμά είναι ανοικτό βιβλίο, ο θείος Έμμετ είναι ένα βιβλίο που σου ανοίγετε και πρέπει να το διαβάσεις θέλοντας και μη. Δεν ενδιαφέρεται για τα αποτελέσματα που θα έχουν οι πράξεις του. Είναι σχετικά επιπόλαιος και αρκετά επιδειξίας. Σε αυτό ταίριαξαν με τη θεία, και είναι το κυριότερο κοινό τους χαρακτηριστικό. Δεν ψάχνουν κάτι μακροπρόθεσμα και τους αρέσει να επιδεικνύουν τις ικανότητές τους.
Άλις- Τζάσπερ: Η θεία Άλις είναι ο πιο χαρούμενος χαρακτήρας που έχω γνωρίσει ποτέ μου. πάντα είναι γελαστή και μπορεί να σου αλλάξει τη διάθεση σχεδόν τόσο γρήγορα όσο και ο θείος Τζάσπερ. Μπορεί να σε κάνει να γελάσεις στις πιο δύσκολες στιγμές. Έχει απίστευτη χάρη στις κινήσεις της και τον τρόπο του μιλάει. Δεν έχει πρόβλημα να τραβά τα βλέμματα πάνω της και νιώθει άνετα όταν βρίσκετε στο κέντρο της προσοχής. Ίσως να έχει αυτή τη συμπεριφορά διότι δεν έχει καμία ανθρώπινη ανάμνηση που να την τραβά στη παλιά της ζωή, δεν έχει κάτι με το οποίο θα μπορούσε να συγκρίνει τις δύο ζωές της, σε αντίθεση με τη θεία Ρόζαλι. Από την άλλη, ο θείος Τζάσπερ είχε ζήσει μεγάλο μέρος της ζωής του στην καρδιά του πολέμου των βρικολάκων και εάν σκεφτούμε ότι είχε και το χάρισμα να νιώθει τα συναισθήματα των γύρω του, είχε ζήσει ένα τεράστιο κομμάτι της ζωής του μέσα στον πόνο, τη θλίψη και τον θάνατο –ανθρώπων και βρικολάκων-. Έχει μείνει κλεισμένος στον εαυτό του και αποφεύγει το να βρίσκετε στο κέντρο της συζήτησης. Μπορεί να είναι παντού, και να κάνει τα πάντα, μόνο και μόνο επειδή η θεία του το έχει ζητήσει. Όταν γνωρίστηκαν, νομίζω πως ο θείος μπόρεσε να αντιλυφθεί και την χαρούμενη πλευρά της ζωής. Μέσα από τα αισθήματα της θείας, μπόρεσε να γνωρίσει και τα δικά του αισθήματα, κάποια από τα οποία δεν είχε φανταστεί πως θα μπορούσε να νιώσει ποτέ του: την αγάπη, την χαρά, την ανάγκη για συντροφιά. Όπως μου είχε πει κάποια μέρα, μπορεί να επηρεάσει τα αισθήματα των άλλων, αλλά παράλληλα, επηρεάζεται κι αυτός από τα δικά μας. Με την πάντα ευδιάθετη θεία δίπλα του, γίνεται κι αυτός χαρούμενος και βλέπει τη ζωή από μια πιο αισιόδοξη σκοπιά.
Μαμά- Μπαμπάς: Τη μαμά, ενώ εγώ μπορώ να τη καταλάβω τόσο εύκολα και από τα μάτια της μπορώ να καταλάβω τις σκέψεις της, ξέρω ότι ο μπαμπάς πέρασε δύο χρόνια μένοντας στη σιωπή. Δεν μπορούσε να διαβάσει τις σκέψεις της και την καταλάβαινε μόνο μέσα από τα μάτια της. Ενώ τόσα χρόνια ευχόταν να μην μπορεί να διαβάσει τις σκέψεις των υπολοίπων, όταν δεν κατάφερε να διαβάσει τις σκέψεις της μαμάς, απογοητεύτηκε. Πολλά χρόνια παλιότερα, θεωρούσε κακό το να μην μπορούν να έχουν μυστικά οι γύρω του και του ήταν άσχημο να είναι αναγκασμένος να γνωρίζει ό,τι σκεφτόταν ο καθένας, το κάθε του πρόβλημα. Όταν βρίσκετε με την μαμά, μπορεί να μετατρέπετε σε έναν απλό βρικόλακα, χωρίς χαρίσματα και ικανότητες. Μπορεί να μένει μόνο με τις δικές του σκέψεις και με τη πραγματική φωνή της μαμάς. Η μαμά είναι ο άνθρωπος του οποίου τα μυστικά θα μείνουν πάντα για τον εαυτό της και αυτό κάνει τον μπαμπά να μην νομίζει πως καταπατά τις σκέψεις της.
di1996 Midnight Sun Vampire
Ηλικία : 28 Τόπος : άνω ροδωνιά κι όποιος κατάλαβε ;) Αριθμός μηνυμάτων : 1253 Registration date : 09/02/2010
Εάν και είναι αρκετά εκτός από το θέμα (= σκέψεις πρωταγωνιστών), θα σας γράψω την συνάντηση των δύο πιο αγαπημένων μου χαρακτήρων (=Τζάσπερ & Άλις) όπως την φαντάζομαι (και με λίγη σάλτσα…). ΠΡΟΣΟΧΗ!! Κάθε σημείο περιγράφεται από την πλευρά και των δύο, εναλλάξ.
Άλις
Ήμουν σίγουρη πως αυτή τη φορά θα ερχόταν! Το όραμα ήταν σαφέστατο και δεν υπήρχε καμία αμφιβολία! Σήμερα το απόγευμα, κατά τις επτά και μισή ίσως επτά και τέταρτο, στο καφέ που ήταν κοντά στο ξενοδοχείο στο οποίο διέμενα την τελευταία εβδομάδα. Ήταν μόνο πέντε και τέταρτο κι άρχισα να ετοιμάζομαι για την συνάντηση που μόνη μου είχα δημιουργήσει. Τον τελευταίο μήνα είχα αγοράσει περισσότερα από δεκατρία σύνολα και αρκετά ακόμα ρούχα από παλιότερες εξορμήσεις μου στα μαγαζιά. Κι όμως, τίποτα δε μου φαινόταν κατάλληλο γι’ αυτή την συνάντηση. Κατέληξα πως είχα αρκετό χρόνο για να προλάβω να αγοράσω ένα καταλληλότερο ένδυμα γι’ αυτή την περίσταση. Εξάλλου, πιθανόν να καρφονώμουν εάν έμενα σχεδόν δύο ώρες, μόνη μου, σε ένα σχεδόν άδειο καφέ. Βγήκα από το δωμάτιο φορώντας ένα τζιν και μια μπεζ, κοντομάνικη μπλούζα, αλλά μετά από απόσταση λίγων μέτρων από τη πόρτα του δωματίου, αντιλήφθηκα πως δεν θα ήταν λογικό να βγαίνω στη βροχή με το κοντομάνικο και αποφάσισα να πάρω και μία καφέ ζακέτα, ένα ακόμη αξεσουάρ. Έφυγα βιαστική, αφήνοντας τα κλειδιά στη ρεσεψιονίστ, στην είσοδο του ξενοδοχείου. Είχα μπει στα περισσότερα μαγαζιά του πιο εμπορικού δρόμου της Φιλαδέλφεια, όμως δεν είχα βρει τίποτα που να μου τραβούσε το ενδιαφέρον. Το μυαλό μου ήταν σε αυτόν. Και τότε ήταν που είδα σε μια βυτρίνα εκείνο το φουστάνι που είχα παραγγείλει πριν δύο εβδομάδες από ένα κατάστημα, αλλά ποτέ δεν παρέλαβα αφού έφυγα πριν μου το φέρουν. Ήταν ένα μπεζ-καφέ στράπλες φόρεμα, που άρχιζε με σφηκοφωλιά και στη συνέχεια έπεφτε αέρινο μέχρι την πάνω πλευρά του γόνατου, καθώς είχε ελαφρές διακυμάνσεις στο χρώμα του, οριζόντιες ρίγες από καφέ χρώμα, κάτι το οποίο δεν ήμουν σίγουρη εάν το αντιλαμβανόμουν μόνο εγώ ή και οι άνθρωποι γύρω μου. μπήκα μέσα στο κατάστημα και πήρα από μόνη μου το φόρεμα από την κρεμάστρα. Σίγουρα θα μου έκανε, μπορούσα με να με δω μέσα στο καφέ να τον περιμένω, φορώντας αυτό το φουστάνι με ένα καφέ κολλάν, τις καφέ μπαλαρίνες και τα καφέ μανίκια να εφαρμόζουν τέλεια κάτω από το φόρεμα, ενώ έχω μια μικρή μπεζ τσάντα ώμου δίπλα μου. κατευθύνθηκα προς το σταντ με τα κολλάν και διάλεξα το κατάλληλο. Προχώρησα προς το ταμείο το οποίο –για καλή μου τύχη- ήταν άδειο. Γύρισα γρήγορα στο ξενοδοχείο και ετοιμάστηκα με το άγχος να με κυριεύει. Στις έξι και είκοσι, ήμουν μέσα στο καφέ και τον περίμενα. Πέρασε ένα δεκάλεπτο και το όραμα άρχισε να αλλάζει! Εκείνος θα ερχόταν πιο νωρίς, γιατί ήθελε να προστατευθεί από την βροχή που εμπόδιζε τους ανθρώπους από το να κάνουν τη βόλτα τους. Θα ερχόταν περίπου μισή ώρα νωρίτερα! Το άγχος μου κορυφώθηκε, παρόλο το ότι γνώριζα πως η εξέλιξη θα ήταν αυτή που ήθελα. Η ώρα, πρώτη φορά από τότε που με θυμάμαι, πέρασε γρήγορα και ξαφνικά, άκουσα την ξύλινη πόρτα να ανοίγει και το κουδουνάκι που βρισκόταν πάνω της για να ειδοποιεί όταν κάποιος μπαίνει στο κατάστημα. Πετάχτηκα από την καρέκλα και κατευθύνθηκα προς το μέρος του, έχοντας ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπό μου, κάτι αυθόρμητο αλλά ταυτόχρονα και μια κίνηση για να του φανερώσω τις φιλικές μου προθέσεις. Φυσικά και είχε σοκαριστεί. Πολύ πιθανόν να πίστευε πως ήθελα να του επιτεθώ, εάν και η συμπεριφορά μου δεν πίστευα πως άφηνε τέτοια περιθώρια λάθους. Ήθελα να τον αγκαλιάσω και να τον φιλήσω, να τον κάνω να καταλάβει πως αισθανόμουν. Στη συνέχεια έμαθα πως ήξερε τα ακριβοί μου αισθήματα. Άφησα να περάσουν τρία δευτερόλεπτα μέχρι να καταλάβω πως ηρέμισε και τότε του μίλησα «Με έκανες να περιμένω πολύ καιρό» του είπα μισο-αστεία, μισο-σοβαρά. «Συγνώμη, κυρία» απάντησε με το ίδιο ύφος στη φωνή του, και μου έριξε ένα ερωτηματικό χαμόγελο που σχεδόν έκανε την καρδιά μου να χτυπήσει ξανά, σε έναν τρελό ρυθμό. Του άπλωσα το χέρι μου, ενστικτωδώς, κι εκείνος το έσφιξε μέσα στο δικό του χέρι, χωρίς να το σκεφτεί. Επιτέλους τον είχα μπροστά μου και όχι στη φαντασία μου. ήθελα να μάθω τη συνέχεια, το πώς θα εξελισσόταν η κατάσταση, όμως δεν είχα τη δύναμη να συγκεντρωθώ. Αυτή τη στιγμή πετούσα στα σύννεφα και ο μόνος που μπορούσε να με κατεβάσει από εκεί ήταν ο Τζάσπερ. Ή κάνω λάθος? Εκείνη τη στιγμή, ένας γκριζομάλλης κύριος με έσπρωξε βίαια στην άκρη, για να περάσει από την είσοδο, την οποία κλείναμε. Απότομα, κατέβηκα από τα σύννεφα στα οποία πετούσα εδώ και κάποια δευτερόλεπτα και ο γκριζομάλλης κύριος περνώντας ανάμεσα μας, μου έκοψε τη θέα των μελιών ματιών του για κάποια κλάσματα. Αυτά τα κλάσματα του δευτερολέπτου, ήταν αρκετά για να μετατρέψουν το χρώμα των ματιών του Τζάσπερ από μελιά σε σκούρα καφέ. Κι όμως, συνέχισαν να με μαγεύουν. Ήταν τόσο εκφραστικά και μπορούσες μέσα τους να δεις τα συναισθήματα που άφησαν πίσω τους τα σκληρά χρόνια στα οποία έζησε ο Τζάσπερ. Γρήγορα, αναγκάστηκα να επιστρέψω στην πραγματικότητα «Με λένε Άλις.» του είπα και η φωνή μου ήταν μια οκτάβα ψιλότερη από τη χαρά και την έξαψη. Κατάλαβα πως κι αυτός ήταν το ίδιο συνεπαρμένος όσο κι εγώ, μόνο που στο πρόσωπό του διαγραφόταν και η απορία μαζί με μια μικρή δόση θυμού, για εκείνον τον κύριο υπέθεσα. Μου χαμογέλασε και μου ξανακράτησε το χέρι τραβώντας με και πάλι κοντά του. «Δεν νομίζεις πως θα έπρεπε να μιλήσουμε κάπου πιο ήσυχα?» η φωνή του, παραδόξος ήρεμη, κατέληξε να γίνει ένας ψύθηρος τον οποίο μόνο εγώ μπορούσα να ακούσω. «Το ξενοδοχείο στο οποίο μένω βρίσκεται αρκετά κοντά.» του απάντησα και του χαμογέλασα «Θα είναι πολύ ήσυχα εκεί.» συνέχισα, μετατοπίζοντας το βάρος μου από το δεξί στο αριστερό μου πόδι. «Τότε νομίζω πως είναι το καταλληλότερο μέρος!» είπε και με γρήγορες, ρευστές κινήσεις διέσχισε την απόσταση από τη πόρτα στην οποία βρισκόμασταν ακόμα μέχρι την θέση στην οποία καθόμουν πριν να έρθει, μάζεψε τα πράγματά μου και, ταυτόχρονα, πλήρωσε και τον λογαριασμό από τη ζεστή σοκολάτα την οποία υποτίθεται πως είχα πιει. Είχα μείνει ακίνητη και τον… θαύμαζα! Πριν προλάβω να κάνω οτιδήποτε, μου άνοιγε την πόρτα για να βγω έξω και να τον οδηγήσω στο ξενοδοχείο στο οποίο διέμενα. Αχ…
___________________________________
Τζάσπερ
Ήταν μια κρύα μέρα του Φεβρουαρίου. Ήμουν στη Φιλαδέλφεια, περιπλανώμενος με τα λίγα μου υπάρχοντα, προσπαθώντας να βρω κάτι που θα με κρατούσανε απασχολημένο για το υπόλοιπο άλλη μιας ανιαρής ημέρας. Ο καιρός ήταν συννεφιασμένος και αυτό με συνέφερε, αφού μου επέτρεπε να περπατάω στους δρόμους της πόλης χωρίς να γίνομαι αντιληπτός από κανένα. Ο κακός καιρός απέτρεπε τους ανθρώπους από το να κυκλοφορούν στα κρύα σοκάκια της πόλης. Και τότε άρχισε να βρέχει. Σίγουρα θα κινούσα υποψίες εάν περιπλανιόμουν μες στη βροχή χωρίς ομπρέλα και μπουφάν. Με κατεβασμένο το κεφάλι, κατευθύνθηκα προς ένα μισοάδειο καφέ, προσπαθώντας να κρυφτώ από τους ανθρώπους και να μην τους μυρίζω. Έφτασα στην είσοδο και άνοιξα την πόρτα. Και τότε, μια μικρόσωμη, υπερευδιάθετη κοπέλα πετάχτηκε από την θέση στην οποία καθόταν και με ανάλαφρα βήματα, που έμοιαζαν με προσεγμένη χορογραφία, έφτασε μπροστά μου. Ενώ μπορούσα να καταλάβω τα αισθήματα της, χαρά, ενθουσιασμός και πολύ άγχος, δεν είχα συνηθίσει σε αυτή την αντίδραση και πραγματικά κατατρόμαξα! Δεν τρόμαξα για τον εαυτό μου όμως. Φοβήθηκα για τους ανθρώπους που θα ήταν μάρτυρες εάν μου επιτιθόταν και φοβήθηκα… γι’ αυτή! Γιατί εάν αναγκαζόμουν να της επιτεθώ και να την πληγώσω, δε θα άντεχα. Είχα κάνει κακό σε πολλά άτομα, είχα σκοτώσει πολλούς βρικόλακες στο παρελθόν αλλά με αυτή ήταν διαφορετικά. Δεν ήθελα να τη πληγώσω. Ήθελα να την προστατεύσω από ό,τι θα μπορούσε να της κάνει κακό. Ήρθε μπροστά μου και μου είπε «Με έκανες να περιμένω πολύ καιρό» ω, είχε την πιο μελωδική φωνή που είχα ακούσει μέχρι τώρα. Προσπάθησα να σταθεροποιήσω τη δική μου φωνή και της απάντησα «Συγνώμη, κυρία» με ένα τόνο παρόμοιο με τον δικό της, μισο-αστείο μισο-σοβαρό και της χαμογέλασα αμήχανα, ένα χαμόγελο γεμάτο ερωτηματικά. Μου άπλωσε το χέρι και το έπιασα γεμάτος άγχος. Έκλεισε τα μάτια κι έκανα κι εγώ το ίδιο, προσπαθώντας να χαλαρώσω και να αντιληφθώ τα δικά της αισθήματα. Ήταν χαρούμενη κι αυτό με έκανε κι εμένα χαρούμενο. Και τότε, ένα γκριζομάλλης, παχουλός κύριος έσπρωξε την κοπέλα στην άκρη, μακριά μου για να περάσει από τη μικρή πόρτα. Το αίσθημα της δίψας μου κορυφώθηκε ενώ παράλληλα ήθελα να του επιτεθώ που μας διέκοψε από αυτή την τόσο ιδιαίτερη κατάσταση και ανάγκασε την κοπέλα να απομακρυνθεί από εμένα και έκανε το μυαλό μου να επιστρέψει στην πραγματικότητα. Τότε, συνειδητοποίησα ότι δεν ήξερα ούτε καν το όνομα της. Κι αυτή, λες και κατάλαβε τι σκεφτόμουν μου μίλησε και ξανάκουσα την μελωδική της φωνή, αυτή τη φορά αρκετά ψιλότερη «Με λένε Άλις» μου είπε. Της χαμογέλασα και της έπιασα και πάλι το χέρι. Ήθελα να τη νιώθω κοντά μου, να καταλαβαίνω πως δε βρίσκετε στη φαντασία μου. «Δεν νομίζεις πως θα έπρεπε να μιλήσουμε κάπου πιο ήσυχα?» της είπα και η φωνή μου, παραδόξως ήρεμη, κατέληξε να γίνει ένας ψίθυρος. Είχα πολλές ερωτήσεις για να της κάνω. «Το ξενοδοχείο στο οποίο μένω βρίσκεται αρκετά κοντά.» μου απάντησε και συνέχισε χαμογελώντας «Θα είναι πολύ ήσυχα εκεί.» μετατόπισε το βάρος της από το δεξί στο αριστερό της πόδι και το σώμα της ανέδυσε μια γλυκιά μυρωδιά που κάλυψε αυτές των υπόλοιπων ατόμων που βρίσκονταν μέσα στο καφέ. Ήταν μια μυρωδιά που με έλκυε, χωρίς όμως να με κάνει να διψάω. «Τότε νομίζω πως είναι το καταλληλότερο μέρος!» της είπα και, αφήνοντας το χέρι της που κρατούσα ακόμα, κατευθύνθηκα προς το μέρος στο οποίο καθόταν πριν να με δει. Με το ένα μου χέρι πήρα τα πράγματά της, ενώ με το άλλο έβγαλα τα χρήματα και πλήρωσα τη σοκολάτα την οποία έπινε. Δεν απόρησα που δεν την είχε αγγίξει. Συνέχιζε να είναι χαρούμενη και τώρα ήταν και ενθουσιασμένη, κάτι που μπορώ να πω πως με κολάκευε, αφού ήθελα να πιστεύω πως ενθουσιάστηκε με εμένα. Πολύ γρήγορα για τους ανθρώπινους ρυθμούς, κατευθύνθηκα προς τη πόρτα στην οποία η Άλις βρισκόταν ακόμα ακίνητη και την άνοιξα για να περάσει πρώτη. Στην πραγματικότητα, ήθελα να… την αγκαλιάσω. Μα τι μου συνέβαινε? Μετά από τόσα χρόνια μαχών και μοναξιάς ένιωθα ένα καινούριο συναίσθημα… ήταν άβολο αλλά ευχάριστο. Την ακολούθησα καθώς με οδηγούσε στο ξενοδοχείο στο οποίο έμενε. Ήμουν ενθουσιασμένος και αναρωτιόμουν τι θα σκεφτόταν για εμένα αυτή τη στιγμή. Και τι εννοούσε λέγοντας πως την έκανα να περιμένει πολύ καιρό? Άρχισαν να δημιουργούνται πολλές απορίες που ήθελα να μου λύσει. Πιθανόν να είχε κι αυτή αρκετές…
__________________________
Άλις
Εγώ προχωρούσα μπροστά και ο Τζάσπερ με ακολουθούσε από πίσω μου. Ήξερα ότι είχαμε να μάθουμε πολλά ο ένας για τον άλλο, οπότε δεν έχασα χρόνο. Φτάσαμε στο ξενοδοχείο και πήρα βιαστικά το κλειδί που είχα αφήσει στη ρεσεψιονίστ καθώς έφευγα πριν από λίγες ώρες. Κατευθύνθηκα σχεδόν τρέχοντας στον τέταρτο όροφο, στον οποίο βρισκόταν και το δωμάτιο μου. Ξεκλείδωσα με απότομες κινήσεις την πόρτα και μπήκα μέσα. Εκείνος με ακολουθούσε σκεφτικός. Αυτός μπήκε και με αργές κινήσεις έκλεισε τη πόρτα πίσω του. Καθώς καθόμουν στη μία από τις δύο πολυθρόνες που υπήρχαν στο μικρό σαλονάκι, έβγαλα τα μανίκια που φορούσα και με το άλλο χέρι του έδειξα την καρέκλα προτρέποντας τον να κάτσει. Έκατσε χωρίς να το πολυσκεφτεί, αλλά δεν έβγαλε τη λεπτή ζακέτα που φορούσε. Άρχισα να μιλάω «Λοιπόν Τζάσπερ, πρέπει να αναρωτιέσαι πώς ξέρω το όνομά σου και τι εννοούσα λέγοντας πως με έκανες να περιμένω πολύ καιρό, έτσι?» του είπα και γέλασα αμήχανα. «Χμ, όντος…» είπε και ακουγόταν πιο αμήχανος από μένα. «Ξέρεις, μπορώ να βλέπω οράματα» συνέχισα παρατηρώντας τις αντιδράσεις του. «Το 1920 ξύπνησα με τη μορφή του βρικόλακα. Θυμάμαι ελάχιστα πράγματα από την πρώην ζωή μου. Ονομάζομαι Μαίρη Άλις Μπράντον και όταν ξύπνησα βρισκόμουν στο Μισισιπι. Όποιος κι αν με μεταμόρφωσε με άφησε μόνη μου. Μετά από λίγο καιρό, άρχισα να σε βλέπω στα οράματά μου κι αποφάσισα να σε ψάξω. Σε ακολουθούσα για πολύ καιρό αλλά ποτέ δεν έπαιρνες σταθερές αποφάσεις και τα οράματα που βλέπω είναι υποκειμενικά. Μπορούν να αλλάξουν ανάλογα με τις αποφάσεις που παίρνει ο καθένας. Κι επιτέλους, μπόρεσα να σε βρω.» τα είπα όλα με μια ανάσα. Ενώ ήμουν πολύ αγχωμένη, ξαφνικά ηρέμισα και κατάφερα να τον κοιτάξω στα μάτια. Είχα κάνει πολλές πρόβες για το πώς θα του διηγηθώ την ιστορία μου, αλλά τελικά τα λόγια βγήκαν από μόνα τους και δεν ήξερα εάν κατάλαβε τι του είπα, γιατί φαινόταν χαμένος και ακόμα μπερδεμένος. «Και προφανώς, λατρεύεις τα ψώνια.» είπε και γέλασε, κοιτώντας το δωμάτιο στο οποίο ήταν πεταμένα τα ρούχα που δοκίμαζα το απόγευμα και δεν είχα συμμαζέψει ακόμα. Ω, για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια ένιωσα να γίνομαι ρεζίλι. Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου και γύρισα αλλού το βλέμμα μου, προσπαθώντας να κρύψω την ντροπή μου. Δεν περίμενα να έχει αυτή την αντίδραση στα όσα του είπα. Στην πραγματικότητα δεν ήξερα τι να περιμένω. Και το ίδιο ξαφνικά όπως και πριν χαλάρωσα και πάλι. «Εγώ, όπως λογικά θα ξέρεις, λέγομαι Τζάσπερ Ουίτλοκ. Το 1863, στην ηλικία των 20, ήμουν ταγματάρχης στον στρατό του Τέξας...» συνέχισε να μιλάει, να μου περιγράφει την ιστορία του, κι εγώ τον άκουγα, θαμπωμένη από την ομορφιά του, ακόμη και από τις ουλές που κάλυπταν το πρόσωπό του. Μου εξήγησε το πώς μεταμορφώθηκε και το πώς έφτασε σε αυτή την κατάσταση, με τις τόσες ουλές. Κατάλαβα γιατί δεν είχε βγάλει τη ζακέτα του πιο πριν: προφανώς, νόμιζε πως εάν έβλεπα τα σημάδια που είχε σε όλο του το σώμα, θα τρόμαζα. «Σε όλα τα χρόνια που περιπλανιόμουν μόνος μου, κατάλαβα πως έχω την δυνατότητα να αντιλαμβάνομαι και να ελέγχω τα συναισθήματα των ανθρώπων που βρίσκονται κοντά μου.» είπε τελειώνοντας την ιστορία του. Ήταν σειρά μου να του απαντήσω με κάτι που δεν περίμενε να ακούσει «Ω, το έχεις κάνει ήδη δύο φορές σε εμένα, έτσι?» Ένιωσα πραγματικά αμήχανα. Μπορούσε να καταλάβει τον τρόπο με τον οποίο τον έβλεπα αυτή τη στιγμή? Μπορούσε να καταλάβει ότι είχα θαμπωθεί από τον τρόπο με τον οποίο μιλούσε και από κάθε του κίνηση? «Έτσι» είπε και μου χαμογέλασε. Όχι, δε νομίζω να τον ενοχλούσε ο τρόπος με τον οποίο τον έβλεπα. Εάν τον καταλάβαινε πραγματικά.
_____________________________
Τζάσπερ
Προχωρήσαμε μέχρι το ξενοδοχείο στο οποίο έμενε. Η Άλις, όπως μου είχε πει πως λεγόταν, πήρε τα κλειδιά από την ρεσεψιόν και ανέβηκε βιαστικά της σκάλες. Ξεκλείδωσε την πόρτα του δωματίου του οποίου είχε νοικιάσει και μπήκε μέσα. Την ακολούθησα και με αργές κινήσεις έκλεισα την πόρτα πίσω μου, προσπαθώντας να σκεφτώ τι θα έπρεπε να κάνω τώρα. Κάθισε στη μία από της δύο πολυθρόνες του δωματίου κι έβγαλε το ζακετάκι της, δείχνοντας μου την άλλη πολυθρόνα υποδεικνύοντας μου πού να καθίσω. Βολεύτηκα στη μικρή πολυθρόνα αλλά δεν έβγαλα τη ζακέτα μου. Πολύ πιθανόν να τρόμαζε εάν έβλεπε τα ρημαγμένα χέρια μου. Και τότε, άρχισε να μου διηγήτε την ιστορία της. μου είπε πως εννοούσε το ότι την έκανα να περιμένει πολύ καιρό. Άκουγα με προσοχή την ιστορία της και αναρωτιόμουν εάν θα μπορούσε να δει πως θα εξελισσόταν αυτή η νύχτα… Μα τι σκεφτόμουν? Μάλωσα τον εαυτό μου για τις σκέψεις που έκανα. «…Κι επιτέλους, μπόρεσα να σε βρω.» κατάλαβα πως ήταν πραγματικά πολύ αγχωμένη και προσπάθησα να την ηρεμίσω. Φυσικά και τα κατάφερα. Σήκωσε το κεφάλι της και με κοίταξε στα μάτια. Φαινόταν να βρίσκεται ακόμη σε δύσκολη κατάσταση, αλλά ήταν ανακουφισμένη που την άκουσα. «Και προφανώς, λατρεύεις τα ψώνια.» είπα και της χαμογέλασα κοιτάζοντας γύρω μου, στο δωμάτιο στο οποίο ήταν σκορπισμένα πολλά ρούχα. Μάλλον ήταν κι αυτή το ίδιο ακατάστατη με εμένα. Είχα την πρόθεση να κάνω την ατμόσφαιρα λίγο πιο ανάλαφρη, αλλά με λύπη συνειδητοποίησα πως είχα φέρει το αντίθετο αποτέλεσμα. Χαμήλωσε το βλέμμα της από τα μάτια μου στο πάτωμα και έμοιαζε ντροπιασμένη. Έκανα ήδη το δεύτερο λάθος. Ένιωσα να μου στερούν κάτι πολύτιμο και έσπευσα να βοηθήσω χαλαρώνοντάς την και πάλι. Άρχισα να της μιλάω για τη δική μου ιστορία, τσεκάροντας παράλληλα και το πώς ένιωθε κάθε φορά που περιέγραφα κάτι άσχημο. Και τα άσχημα ήταν πολλά. Παρέλειψα κάποια αποτρόπαια σημεία. Μέχρι να φτάσω στο τέλος της αφήγησης, ήταν ήρεμη και φαινόταν να ενδιαφέρεται. Και όταν της είπα πως μπορώ να ελέγχω τα συναισθήματα των γύρω μου, ήταν σειρά της να απαντήσει με τον ποιο παράλογο τρόπο. «Ω, το έχεις κάνει ήδη δύο φορές σε εμένα, έτσι?» τώρα ήταν σαστισμένη, ντρεπόταν και προσπαθούσε να κρύψει τον… θαυμασμό της? Ναι, τον θαυμασμό της. Η ματαιόδοξη πλευρά του εαυτού μου, που είχε επιβιώσει μέσα από τόσο χρόνια κακουχιών, ήθελε οι υποθέσεις μου να αληθεύουν. Ήθελα να είναι αλήθεια το ότι θαύμαζε εμένα. «Έτσι» της απάντησα και της χαμογέλασα. Νομίζω πως έκανα φανερό τον πιο ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίο την έβλεπα εκείνη τη στιγμή. Και, δεν φαινόταν να ενοχλείτε, αντιθέτως!
__________________________
Άλις
Η σιωπή που επικράτησε για μια στιγμή ήταν αφόρητη. Ήθελα να τον ακούω να μιλάει, αλλά δεν ήθελα να τον κάνω να αισθανθεί άβολα. Και προπαντός, δεν ήθελα να φύγει! Τώρα που τον βρήκα, δεν θα τον άφηνα τόσο εύκολα. Και τότε, σαν από μηχανής θεός, που μας έβγαλε από αυτή την άβολη σιωπή, το κουδούνι της πόρτας χτύπησε. Πετάχτηκα όρθια και έτρεξα προς την πόρτα. Άνοιξα και πριν προλάβω να πάρω το πακέτο με το βραδινό από τα χέρια του ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου που έκανε την βραδινή διανομή γευμάτων στα δωμάτια, ο Τζάσπερ βρέθηκε δίπλα μου, προφανώς έτοιμος να φύγει. Πήγα βιαστικά το πακετάκι με το γεύμα και ήμουν έτοιμη να κλείσω την πόρτα, όταν ο κύριος που βρισκόταν από έξω μίλησε απευθυνόμενος και στους δυο μας «Ο κύριος θα μείνει εδώ σήμερα?» Κοίταξα τον Τζάσπερ παρακλητικά, προσπαθώντας να του περάσω την λέξη: ΝΑΙ!! Με κοίταξε στα μάτια και απάντησε στον κύριο, χωρίς όμως να γυρίσει το βλέμμα του σε αυτόν «Έναν δεν έχει πρόβλημα η Άλις.» «Ναι,» είπα κοιτάζοντας ακόμα τον Τζάσπερ «θα μείνει εδώ.» «Ένταξη» απάντησε ο κύριος και μας γύρισε την πλάτη για να φύγει. Ο Τζάσπερ χαμογέλασε πλατιά και έκλεισε την πόρτα καθώς στηρίχτηκε πάνω σε αυτή. Χαμογέλασε συγκρατημένα, και άρχισε να μιλάει «Ώστε δεν έχεις πρόβλημα που θα μείνεις ένα ολόκληρο βράδυ με κάποιον που γνωρίζεις μόνο λίγες ώρες?» Φαινόταν πως ήθελε να με κάνει να αισθανθώ πιο άνετα και δεν ήταν πραγματική απορία, αλλά ένας τρόπος για να σπάσει ο πάγος. «Ω, προσπαθώ να σε γνωρίσω εδώ και χρόνια! Φυσικά και δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα να μείνω μαζί σου για όσο εσύ επιλέξεις!» προσπάθησα να το κάνω να φανεί σαν αστείο, αλλά μου βγήκε πολύ σοβαρό, σαν να το εννοούσα. Όχι ότι δεν το εννοούσα, αλλά δεν ήθελα να γίνω πιεστική. Τότε γέλασε χαμηλόφωνα και άρχισε να προχωράει προς το μέρος μου «Όταν σε είδα το απόγευμα, κατατρόμαξα! Αρχικά, νόμιζα πως θα μου επιτειθόσουν.» Η φωνή του, σαγηνευτική και γαλήνια, με ταξίδεψε ως τα σύννεφα για δεύτερη φορά μέσα στην ίδια ημέρα. Συνέχισε να προχωρά, μέχρι να φτάσει μπροστά μου. Ήθελα να πετάξω το κουτί με τα άχρηστα φαγώσιμα από το παράθυρο και να τον αγκαλιάσω, να τον φιλήσω, να του δείξω έμπρακτα πως αισθανόμουν, σαν να μην μπορούσε να το καταλάβει από μόνος του με τη δυνατότητα που είχε. Συνέχισε να μιλά «Πραγματικά επιτέθηκες στην καρδιά μου!» Πάγωσα στη θέση στην οποία βρισκόμουν και δεν ήξερα τι θα έπρεπε να κάνω. Είχα παραλύσει. Και τότε, πήρε από τα χέρια μου τη λευκή με το λογότυπο του ξενοδοχείου σακούλα και την άφησε πάνω στη πολυθρόνα στην οποία καθόταν λίγα λεπτά πριν. Αυτόματα, χωρίς να μπορώ να ελέγξω τον εαυτό μου, έπεσα πάνω του και άρχισα να τον φιλάω στο στόμα, τυλίγοντας τα χέρια μου γύρω του. Ήταν σαν μαγνήτης που με έλκυε όχι απλά κοντά του, αλλά πάνω του, μια δύναμη στην οποία δεν μπορούσα –και δεν ήθελα- να αντισταθώ. Εκείνος, έχασε την ισορροπία του και έπεσε στο πάτωμα με εμένα κολλημένη πάνω του.
___________________________________
Τζάσπερ
Η σύντομη συζήτηση για τη δυνατότητά μου να αντιλαμβάνομαι το συναισθήματα είχε τελειώσει και τώρα στο δωμάτιο επικρατούσε σιωπή, μια άβολη σιωπή που έκανε την Άλις να κομπλάρει κι εμένα το ίδιο. Και τότε –τύχη ή ατυχία- κάποιος χτύπησε το κουδούνι της πόρτας. Η Άλις κατευθύνθηκε προς την πόρτα ανοίγοντας τη. Εγώ πίστεψα πως έφτασε η στιγμή να φύγω, όσο κι αν δεν ήθελα. Εκείνη πήρε τη σακούλα με το βραδινό, όπως συνειδητοποίησα μόλις μύρισα την αποκρουστική οσμή που αναδυόταν από εκεί μέσα, και ήταν έτοιμη να κλείσει την πόρτα, όταν ο άνδρας που μέχρι πριν από λίγα δευτερόλεπτα κρατούσε το πακετάκι ρώτησε «Ο κύριος θα μείνει εδώ σήμερα?» αναφερόμενος και στους δυο μας. Η Άλις με κοίταξε παρακλητικά. Εστιάζοντας στα μάτια της, σήκωσα ελαφρά τους ώμους και απάντησα στον κύριο όσο πιο διπλωματικά μπορούσα δίνοντας την ευκαιρία να αποφασίσει η Άλις, κάνοντας όμως φανερό το τι ήθελα «Έναν δεν έχει πρόβλημα η Άλις.» Ήμουν σίγουρος πως δεν είχε κανένα απολύτως πρόβλημα, αντιθέτως, θα έκανε ό,τι περνούσε από τα χέρια της για να μην φύγω. «Ναι,» είπε, συνεχίζοντας να με κοιτά «θα μείνει εδώ.» Ήταν ενθουσιασμένη και αυτό με έκανε να ελπίζω πως τα αισθήματα μας ήταν παρόμοια. «Ένταξη» απάντησε ο κύριος και μας την πλάτη για να φύγει. Είχε σχεδόν παρεξηγηθεί και δεν μπορούσα να αντιληφθώ τον λόγο γι’ αυτή του τη συμπεριφορά. Όμως δεν έδωσα περισσότερη προσοχή σε αυτό. Χαμογέλασα πλατιά και έκλεισα την πόρτα που είχε ανοίξει η Άλις, στηρίζοντας τον σώμα μου πάνω σε αυτή. Συνέχισα να χαμογελώ τώρα λίγο λιγότερο, καθώς σκεφτόμουν τι έπρεπε να κάνω τώρα, ποια θα έπρεπε να είναι η επόμενη μου κίνηση. Ήθελα να κάνω την ατμόσφαιρα λιγότερο βαριά, αν και την προηγούμενη φορά δεν το πέτυχα, αντιθέτως έκανα την Άλις να νιώσει άβολα. «Ώστε δεν έχεις πρόβλημα που θα μείνεις ένα ολόκληρο βράδυ με κάποιον που γνωρίζεις μόνο λίγες ώρες?» ήλπιζα να την έκανα να χαλαρώσει. Ήταν αρκετά αγχωμένη και παρέμενε έκπληκτη, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ τον λόγο «Ω, προσπαθώ να σε γνωρίσω εδώ και χρόνια! Φυσικά και δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα να μείνω μαζί σου για όσο εσύ επιλέξεις!» Όσο εγώ επιλέξω? η παρουσία μου σίγουρα δεν της ήταν καθόλου δυσάρεστη! Αυτό δεν ήταν καθόλου μα καθόλου κακό! Αποφάσισα να της μιλήσω για το πώς ένιωθα. Ήθελα να της μιλήσω για κάθε πρωτόγνωρο συναίσθημα που ένιωσα από τη στιγμή που την συνάντησα. Ήξερα πως ήταν πολύ νωρίς για κάτι τέτοιο και το πιο πιθανό ήταν να ακουγόμουν γελοίος. Έφυγα από την πόρτα στην οποία στεκόμουν και άρχισα να την πλησιάζω. «Όταν σε είδα το απόγευμα, κατατρόμαξα! Αρχικά, νόμιζα πως θα μου επιτειθόσουν.» κατάλαβα πως είχε αποπροσανατολιστεί και την πλησίασα ακόμη περισσότερο. Εάν μπορούσε, ήμουν σίγουρος πως θα είχε γίνει κατακόκκινη. Συνέχισα να μιλάω, πιστεύοντας ότι θα μπορούσε να καταλάβει το πώς ένιωθα γι’ αυτή. «Πραγματικά επιτέθηκες στην καρδιά μου!» Σίγουρα ήταν πολύ νωρίς γι’ αυτή τη κουβέντα. Είχε παραλύσει. Πίστεψα πως δεν ήθελε να έχω αυτά τα αισθήματα για την ίδια. Προσπάθησα να την ηρεμήσω , χωρίς όμως να επέμβω ξανά στα συναισθήματα της, παίρνοντας από τα χέρια της την σακούλα με το φαγητό, την οποία ακόμα κρατούσε και αφήνοντας τη πάνω στην πολυθρόνα στην οποία καθόμουν λίγο πιο πριν. Ήθελα να την αγκαλιάσω και να την σφίξω πάνω μου, να την αισθανθώ στο σώμα μου και να μυρίσω το μεθυστικό της άρωμα. Και τότε, χωρίς καμία προειδοποίηση, έπεσε πάνω μου και άρχισε να με φιλάει στο στόμα, καθώς τύλιγε τα λεπτεπίλεπτα χέρια της γύρω μου. Καθώς ξαφνιάστηκα, έχασα εκτός από το μυαλό μου και την ισορροπία μου και έπεσα στο πάτωμα με εκείνη ακριβώς από πάνω μου, με τα χέρια της ακόμα γύρω από το λαιμό μου και τα χείλη της να πιέζουν τα δικά μου. Η μικρόσωμη Άλις φαινόταν να έχει βολευτεί ξαπλωμένη πάνω μου, ενώ κόλλησε το σώμα της πάνω στο δικό μου και βυθίστηκε στην αγκαλιά μου.
_____________________________
Άλις
«Επ, επ, περίμενε λίγο...» μου ψιθύρισε με τη βελούδινη φωνή του πάνω στα χείλη μου και με απομάκρυνε από κοντά του προσπαθώντας να με σταματήσει. Μα γιατί? Δεν υπήρχε καμία αμφιβολία ότι κι ο ίδιος το ήθελε. Μπορούσα να το καταλάβω από το πώς με κοιτούσε λίγο πριν. Και δεν λες σε κάποιον που δε σε ενδιαφέρει ότι επιτέθηκε στην καρδιά σου! Ούτε μένεις μαζί του από το πρώτο βράδυ που τον γνωρίζεις! Τον κοίταξα ερωτηματικά, καθώς προσπαθούσε να με σηκώσει από πάνω του. Πίεσα το σώμα μου πιο κοντά του κι αυτός προσπάθησε να τραβηχτεί μακριά μου «δεν νομίζεις πως προτρέχεις λίγο?» μου είπε και ξαφνικά ήθελα να κλάψω. Όχι, δεν προέτρεχα καθόλου, τον παρακολουθούσα εδώ και πολύ καιρό και τώρα τον είχα μπροστά μου και ήθελα να του εκφράσω έμπρακτα τα αισθήματά μου γι’ αυτόν. Μάλλον κατάλαβε το ότι έπεσα κυριολεκτικά από τα σύννεφα και προσπάθησε να διορθώσει τα όσα είπε «Εννοώ, δεν έχεις πρόβλημα που με γνωρίζεις μόνο λίγες ώρες?» Προηγουμένως, δεν είχα σκεφτεί ούτε δευτερόλεπτο το πώς θα ένιωθε αυτός. Νόμιζα πως δεν είχε πρόβλημα αλλά μήπως τελικά είχε? «Όχι. Σε αναζητούσα πολύ καιρό και νομίζω πως σε γνωρίζω χρόνια.» η φωνή μου βγήκε πνιχτή αλλά με ένα ελάχιστο τόνο ειρωνείας, κάτι που δε σχεδίαζα και δεν μου άρεσε καθόλου το πώς ακουγόταν τα λόγια μου. «Α, εντάξει τότε.» είπε γελώντας με τη βαθιά του φωνή να ηχεί σαν μελωδία παιγμένη από έμπειρο βιολιστή και με τράβηξε και πάλι κοντά του, αγκαλιάζοντας με, περνώντας και κλείνοντας τα χέρια του χαμηλά, γύρω από την μέση μου. Αυτή ήταν ίσως και η μοναδική αντίδραση που δεν περίμενα με τίποτα. Φυσικά και δεν δυσαρεστήθηκα, αντιθέτως, βολεύτηκα στη μεγάλη του αγκαλιά και συνέχισα να τον φιλάω. Έτσι, πεσμένοι στο πάτωμα, μιλώντας για τους εαυτούς μας, περάσαμε την υπόλοιπη νύχτα. Σίγουρα ήταν το καλύτερο βράδυ που είχα περάσει εδώ και πάρα πολλά χρόνια!
___________________________________
Τζάσπερ
Μα δεν μπορούσα να την κρατήσω εκεί. Ένιωθα σαν να κρατούσα κάτι που δεν μου άξιζε, κάτι που δε μου ανοίκε. έπρεπε να τη σταματήσω πριν το μετανιώσει «Επ, επ, περίμενε λίγο...» τις είπα όσο πιο γλυκά μπορούσα και η φωνή μου ακούστηκε σαν ψύθηρος που απορρόφησαν τα απαλά χείλη. Προσπάθησα να την απομακρύνω από πάνω μου και ήξερα πως καταλάβαινε ότι ούτε κι εγώ ήθελα να σταματήσει. Με κοίταξε ερωτηματικά και ξαφνικά μελαγχόλησε και απογοητεύτηκε. «δεν νομίζεις πως προτρέχεις λίγο?» Δεν μπορούσα να τη βλέπω έτσι. Προφανώς, είχε παρεξηγήσει την αντίδραση μου. Μάλλον δεν κατάλαβε για πιο λόγο την σταμάτησα. Προσπάθησα να επανορθώσω. Είχα ως σκοπό να τη σηκώσω από πάνω μου, αλλά όταν πίεσε το σώμα της πάνω στο δικό μου, ήταν σαν να έσβησε αυτή τη σκέψη από το μυαλό μου, σαν να μου πέρασε την άποψη της «Εννοώ, δεν έχεις πρόβλημα που με γνωρίζεις μόνο λίγες ώρες?» άλλαξα τα λόγια μου, αποφεύγοντας να τη σηκώσω από το πάτωμα στο οποίο ήμαστε ξαπλωμένοι. Τότε μίλησε, και η φωνή της ακούστηκε πνιχτή αλλά μου φάνηκε και λίγο –πολύ λίγο- ειρωνική, κάτι που δεν ταίριαζε με το πώς αισθανόταν «Όχι. Σε αναζητούσα πολύ καιρό και νομίζω πως σε γνωρίζω χρόνια.» Δεν ήθελα να μην τη πιστέψω. Μετάνιωσα που τη σταμάτησα πιο πριν «Α, εντάξει τότε.» της είπα και γέλασα, θέλοντας να σταματήσουμε εδώ τη συζήτηση, για να συνεχίσουμε αυτό που άρχισε η Άλις πριν λίγο. Την τράβηξα και πάλι κοντά μου και τη φίλησα, αγκαλιάζοντας τη. Αυτή, συνέχισε από εκεί που είχε μείνει πιο πριν. Το βράδυ πέρασε υπερβολικά ευχάριστα αλλά δυστυχώς γρήγορα. Δεν θυμόμουν πιο ήταν το πιο ευχάριστο βράδυ της ύπαρξης μου, αλλά ήμουν σίγουρος πως αυτό ξεπερνούσε όλα τα προηγούμενα. Καθώς την κρατούσα στην αγκαλιά μου, μιλούσαμε για οτιδήποτε σκεφτόμασταν και ανακαλύπταμε τα κοινά μας σημεία.
_____________________________
Άλις
Όμως η νύχτα πέρασε πολύ γρήγορα και ήμασταν αναγκασμένοι να επιστρέψουμε στον κόσμο των ανθρώπων, να σηκωθούμε από το πάτωμα και να φύγουμε από το δωμάτιο, το οποίο είχα νοικιάσει μόνο για μία εβδομάδα, δηλαδή μέχρι σήμερα το πρωί. Ήταν περίπου δέκα και τέταρτο το πρωί, όταν προσπάθησε να με κάνει να σηκωθώ από πάνω του κι εγώ τον αγκάλιασα σφιχτά και πίεσα το σώμα μου πάνω στο δικό του. Χαμογέλασε και έβγαλε ένα πνιχτό γέλιο, καθώς σηκώθηκε από το πάτωμα και, χωρίς να σταματήσει να με κρατά ούτε στιγμή, με σήκωσε στην αγκαλιά του και με κουβάλησε μέχρι το κρεβάτι, στο οποίο υπήρχαν ακόμα πεταμένα ρούχα και με άφησε στη μέση του κρεβατιού. Μου χάιδεψε το μάγουλο και προσπάθησε να απομακρυνθεί. «Επ, που πας?» του είπα γελώντας και σηκώθηκα στα γόνατα φιλώντας τον. «Δεν νομίζεις πως κάποιος πρέπει να συμμαζέψει αυτό το χάλι που δημιούργησες? Κι εγώ είμαι ακατάστατος, αλλά εσύ το παρακάνεις.» μου είπε χαμογελώντας μου και πάλι και μου τσίμπησε το αριστερό μου μάγουλο «Χμ, μάλλον έχεις δίκιο. Πάω να φέρω τη βαλίτσα μου.» είπα και κατσούφιασα επιδεικτικά. «Τρέχα!» μου απάντησε Έτρεξα και μετά από λίγα δευτερόλεπτα ήμουν πίσω και άνοιγα τις δύο βαλίτσες μου. Έριξα τα ρούχα μέσα στις βαλίτσες ανακατεμένα και καθώς ο Τζάσπερ έκλεινε την δεύτερη, τη μικρότερη βαλίτσα, συνειδητοποίησα πως ήμουν ακόμα με τα χθεσινά μου ρούχα. Του έπιασα το χέρι, αποτρέποντας τον να τη κλείσει εντελώς. Με κοίταξε ερωτηματικά «Κοίτα πως είμαι!» του είπα και είχα την ψευδαίσθηση ότι είχε καταλάβει σε τι αναφερόμουν. Ήταν ήρεμος και αναρωτήθηκα εάν θα άλλαζα μπροστά του ή θα ήταν καλύτερα να πάω στο μικρό μπάνιο. Και μόνο όταν άνοιξα την βαλίτσα για να πάρω άλλα ρούχα αντιλήφθηκα ότι δεν είχε καταλάβει σε τι αναφερόμουν. Σηκώθηκε απότομα από το κρεβάτι στο οποίο καθόταν και κατευθύνθηκε προς την πόρτα παίρνοντας τη μεγαλύτερη, την κλειστή βαλίτσα στο δεξί του χέρι «Θα σε περιμένω κάτω. Θα μπορούσες να κουβαλήσεις αυτή τη βαλίτσα μόνη σου?» μου είπε κοιτώντας την ανοιχτή βαλίτσα και ήξερε την απάντηση πριν ρωτήσει. «Οκ! Μην τολμήσεις να φύγεις χωρίς εμένα!» του είπα και χαμογέλασα –ήλπιζα- παιχνιδιάρικα. «Δεν πρόκειται!» μου απάντησε και μου επέστρεψε ένα κοροϊδευτικό χαμόγελο. Άλλαξα βιαστικά τα ρούχα μου, για πρώτη φορά χωρίς να κοιταχτώ στον καθρέφτη και κατέβηκα γρήγορα τις σκάλες κρατώντας τα κλειδιά στο δεξί και τη βαλίτσα στο αριστερό χέρι. Εκείνος είχε ήδη βρει ταξί – θα πηγαίναμε στο δικό του ξενοδοχείο- και με περίμενε για να βάλει την βαλίτσα στο πίσω μέρος του ταξί. Αφού τακτοποίησε τις αποσκευές μου, μου άνοιξε την πίσω αριστερή πόρτα για να μπω μέσα στο αυτοκίνητο. Πέρασα μέσα, όπως μου υπέδειξε και αυτός με ακολούθησε. Κάθισε δίπλα μου και μου έπιασα το χέρι, ενώ εγώ τον πλησίασα ακουμπώντας το κεφάλι μου στον ώμο του.
___________________________________
Τζάσπερ
Η νύχτα πέρασε βασανιστικά γρήγορα και ήμασταν αναγκασμένοι να επιστρέψουμε στον πραγματικό κόσμο, όσο κι αν δεν το θέλαμε. Ήταν δέκα και δεκαεπτά το πρωί, όταν προσπάθησα να τη σηκώσω από πάνω μου, γιατί θα έπρεπε να μαζέψουμε τα πράγματα της Άλις και να φύγουμε από το δωμάτιο. Εκείνη, αντί να απομακρυνθεί από εμένα, πίεσε το λεπτοκαμωμένο σώμα της πάνω μου, και τυλίγοντας τα χέρια της γύρω μου κάνοντας φανερό που είχε βολευτεί αρκετά καλά πάνω μου. Γέλασα με την αντίδραση της και αποφάσισα να σηκωθώ εγώ, αναγκάζοντας τη να ξεβολευτεί, αλλά καθώς σηκωνόμουν, άλλαξα γνώμη και την πήρα στην αγκαλιά μου, κουβαλώντας τη μέχρι το διπλό κρεβάτι στο οποίο υπήρχαν πολλά πεταμένα ρούχα από χθες. Την άφησα ξαπλωμένη στη μέση του κρεβατιού και δεν μπόρεσα να αντισταθώ από το να τη χαϊδέψω στο μάγουλο. Στην πραγματικότητα ήθελα να κάνω πολύ περισσότερα από αυτό… Αλλά ήταν πολύ νωρίς για τέτοιες σκέψεις! Γύρισα την πλάτη στην Άλις για να φύγω, αλλά εκείνη μου έπιασε το χέρι και είπε πειραχτικά «Επ, που πας?» ενώ σηκώθηκε στα γόνατα και με φίλησε. Μήπως δεν έκανα μόνο εγώ αυτές τις σκέψεις? «Δεν νομίζεις πως κάποιος πρέπει να συμμαζέψει αυτό το χάλι που δημιούργησες? Κι εγώ είμαι ακατάστατος, αλλά εσύ το παρακάνεις.» της απάντησα και της τσίμπησα το μάγουλο. «Χμ, μάλλον έχεις δίκιο. Πάω να φέρω τη βαλίτσα μου.» είπε και κατσούφιασε επιδεικτικά, με ένα πολύ σέξι ύφος. «Τρέχα!» της είπα με τη σειρά μου και πραγματικά έτρεξε. Σε ελάχιστο χρόνο, είχε επιστρέψει και άνοιγε τις δύο βαλίτσες, ρίχνοντας μέσα τα πράγματα που ήταν σκορπισμένα σε όλο το δωμάτιο. Έκλεινα τη μικρότερη από τις δύο βαλίτσες, όταν ξαφνικά αγχώθηκε για κάτι που δεν μπορούσα να αντιληφθώ και μου έπιασε το χέρι, αποτρέποντας με να κλείσω εντελώς τη βαλίτσα. Μάλλον η έκφραση που είχε το πρόσωπό μου την έκανε να καταλάβει πως δεν ήξερα για πιο πράγμα μιλούσε. «Κοίτα πως είμαι!» είπε αλλά και πάλι δεν καταλάβαινα απολύτως τίποτα. Δεν μπορούσα να φανταστώ για πιο πράγμα έλεγε και συνέχισα να κλείνω τη βαλίτσα. Μόνο όταν με σταμάτησε για δεύτερη φορά και άνοιξε τη βαλίτσα βγάζοντας από μέσα κάποια ρούχα της κατάλαβα σε τι αναφερόταν προηγουμένως. Δεν πίστευα ότι θα άλλαζε μπροστά μου, αλλά για να μην τη φέρω σε δύσκολη θέση, αποφάσισα να φύγω από το δωμάτιο. Σηκώθηκα απότομα από το κρεβάτι και κατευθύνθηκα προς τη πόρτα, κρατώντας τη μεγαλύτερη βαλίτσα στο δεξί μου χέρι «Θα σε περιμένω κάτω. Θα μπορούσες να κουβαλήσεις αυτή τη βαλίτσα μόνη σου?» της είπα και κοίταξα την μικρότερη, ανοιχτή βαλίτσα. Ήξερα πως είχε τη δύναμη να κουβαλήσει ως κι εμένα. «Οκ! Μην τολμήσεις να φύγεις χωρίς εμένα!» μου απάντησε και χαμογέλασε γλυκά. «Δεν πρόκειται!» της είπα με τη σειρά μου και της επέστρεψα ένα μεγάλο χαμόγελο. Κατέβηκα γρήγορα τις σκάλες και έφτασα στη ρεσεψιόν όπου πλήρωσα τις διανυκτερεύσεις. Βγήκα στο δρόμο και σταμάτησα το πρώτο άδειο ταξί που είδα. Ζήτησα από τον οδηγό να μου ανοίξει το πίσω μέρος του ταξί για να βάλω μέσα τη μεγάλη μπεζ βαλίτσα. Την είχα μόλις τακτοποιήσει όταν είδα την Άλις να βγαίνει από το ξενοδοχείο. Πήρα την βαλίτσα που κρατούσε και την τακτοποίησα δίπλα στην άλλη. Μόλις τελείωσα, της άνοιξα την πίσω αριστερή πόρτα του ταξί για να μπει πρώτη. Την ακολούθησα και καθώς κάθισα δίπλα της, της έπιασα το χέρι κι εκείνη ήρθε και κάθισε πιο κοντά μου. την κράτησα από τη μέση και αυτή ακούμπησε το κεφάλι της πάνω στον αριστερό μου ώμο.
_________________________________ (θα υπάρχει και συνέχια... όποτε προλάβω να γράψω κάτι ακόμα... )
di1996 Midnight Sun Vampire
Ηλικία : 28 Τόπος : άνω ροδωνιά κι όποιος κατάλαβε ;) Αριθμός μηνυμάτων : 1253 Registration date : 09/02/2010
και συνεχίζουμε με την ιστορία του Τζάσπερ και της Άλις:
Άλις
Μετά από περίπου τριάντα λεπτά, φτάσαμε στο ξενοδοχείο στο οποίο διέμενε ο Τζάσπερ και ο οδηγός του ταξί σταμάτησε μπροστά στην μικρή καγκελόπορτα που χώριζε το ξενοδοχείο από τον δρόμο. Ο Τζάσπερ με απομάκρυνε από κοντά του και άνοιξε την πόρτα από την οποία είχαμε πει στο ταξί πριν από λίγη ώρα. Κατέβηκε πρώτος και στη συνέχεια με βοήθησε να βγω. Καθώς κατευθυνόμουν προς το πίσω μέρος του ταξί για να πάρω τις αποσκευές μου, εκείνος πλήρωσε το ταξί -πόσα λεφτά κουβαλούσε μαζί του αυτός ο βρικόλακας;- και κατευθύνθηκε προς το μέρος μου «Άσ’ τα, θα τα πάρω εγώ» μου πρότεινε και σήκωσε την πρώτη βαλίτσα «Νομίζω πως μπορώ να το κάνω και μόνη μου.» του είπα και χαμογέλασα χαρούμενα. «Εσύ απλά δείξε μου το δρόμο για το δωμάτιό σου!» συνέχισα μα αυτός δεν άφησε τη βαλίτσα από το χέρι του. «Ειλικρινά, μπορώ να κάνω πολλά πράγματα ταυτόχρονα, δεν είναι πρόβλημα να σε βοηθήσω» απάντησε και πήρε από τα χέρια μου και την μικρότερη βαλίτσα που κρατούσα «Ω, είσαι υπερβολικά εξυπηρετικός!» ανακοίνωσα, και ήξερα πως με άκουγε παρόλο που είχε φτάσει ήδη στην είσοδο του ξενοδοχείου. Περπάτησα γρήγορα για να τον προλάβω. Όταν έφτασα δίπλα του, εκείνος είχε ήδη πάρει το κλειδί του δωματίου του και ανέβαινε τα πρώτα σκαλοπάτια της σκάλας. Φοβήθηκα πως είχε παρεξηγηθεί με την λιγουλάκι απότομη συμπεριφορά μου, αλλά όταν ανέβηκα δίπλα του το τέταρτο σκαλοπάτι κι εκείνος με έπιασε από το δεξί χέρι κρατώντας και τις δύο βαλίτσες με το αριστερό κατάλαβα πως μάλλον βρήκε το ‘υπερβολικά εξυπηρετικός’ ως κομπλιμέντο. Φτάσαμε πολύ γρήγορα μπροστά στην πόρτα του Τζάσπερ κι αυτός άνοιξε με το κλειδί που κρατούσε. Το δωμάτιο του έμοιαζε με ένα μικρό σπιτάκι. Ήταν περίπου το διπλάσιο από το δωμάτιο στο ξενοδοχείο που μείναμε χθες και αρκετά πιο σκοτεινό. «Μπορούμε να μείνουμε εδώ μέχρι την επόμενη Τρίτη» μου είπε και η φωνή του κόμπιασε όταν έλεγε ‘μείνουμε’. Υπήρχε περίπτωση να πιστεύει ότι δεν θα ήθελα να μείνω μαζί του; «Είναι τέλεια!» του απάντησα και ήλπιζα να καταλάβει πως αν περνούσε από το χέρι μου, δεν υπήρχε περίπτωση να έβγαινα από εδώ παρά μόνο εάν με έδιωχνε ο ίδιος. «Είναι λίγο ακατάστατα… ελπίζω να μη σε πειράζει…» Δύο μπλούζες ήταν πεταμένες πάνω σε μια δύο καρέκλες στο τραπέζι της μικρής κουζινούλας κι άλλο ένα τζιν παντελόνι στη μέση του ξέστρωτου κρεβατιού. Ήξερε πως δεν με πείραζε καθόλου. Σήκωσα τους ώμους μου κάνοντας τον να καταλάβει πως δεν έχω κανένα πρόβλημα με την ακαταστασία και προχώρησα προς το μέρος του. Εκείνος έκανε απότομα δύο βήματα προς τα πίσω και πλησίασε τη ξύλινη ντουλάπα που ήταν δίπλα στο διπλό κρεβάτι. Φάνηκε να ξαφνιάζεται. «Θα αφήσω τα πράγματά σου εδώ…» είπε κι άνοιξε την ντουλάπα. «Οκ…» συνέχισα να τον πλησιάζω. Ήμουν λίγα βήματα μακριά του όταν ξαφνικά χαμογέλασε πλατιά και έπιασε το χέρι μου κάνοντας μου μια στροφή γύρω από τον εαυτό μου. Σταμάτησα μπροστά από την ανοικτή ντουλάπα και συνειδητοποίησα ότι ήταν εντελώς άδεια «Νομίζω πως πρέπει να σου αγοράσω μερικά ρούχα!» του είπα σαν να τον μάλωνα που παραμελούσε τον εαυτό του. «Νομίζω πως μου φτάνουν…» τον αγριοκοίταξα «…αλλά δεν θα σου πω και όχι!» συνέχισε την πρόταση του και μου έκλεισε κοροϊδευτικά το ένα μάτι. Τον πλησίασα και σηκώθηκα στις μύτες των ποδιών μου για να τον φιλήσω, αλλά θυμήθηκα πως με ξέρει μόλις ένα βράδυ και γύρισα το κεφάλι μου στα πλάγια, ακουμπώντας ελαφρά τα χείλη μου πάνω στο λευκό του μάγουλο. «Μπορώ να κάνω κάτι αυθόρμητο;» μου είπε και απόρησα που μου ζητούσε την άδεια για να κάνει κάτι «Από τη στιγμή που ρωτάς, δεν είναι αυθόρμητο…» του απάντησα και του χαμογέλασα λίγο ειρωνικά «Όπως θες!» είπε και πλησίασε το πρόσωπο του στο δικό μου φιλώντας με με πάθος καθώς με έσφιγγε στην αγκαλιά του. Τεντώθηκα για να τον φτάσω και τύλιξα τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του. Με σήκωσε στον αέρα και με γύρισε από την πλευρά που βρισκόταν αυτός, στηρίζοντας με πάνω στη ντουλάπα. Νομίζω πως προσπάθησε να κρατήσει κάποια απόσταση από το σώμα μου, αλλά τον τράβηξα –ήλπιζα απαλά- από το λαιμό, καλύπτοντας κάθε απόσταση που υπήρχε ανάμεσά μας.
___________________________________
Τζάσπερ
Φτάσαμε στο ξενοδοχείο υπερβολικά γρήγορα. Ήθελα να πω στον οδηγό ‘μπορείς να κάνεις καμία βόλτα εάν θες, εμείς έχουμε βολευτεί εδώ πίσω’. Με βαριά καρδιά, την απομάκρυνα από το σώμα μου και άνοιξα την πόρτα για να κατέβουμε. Καθώς εγώ πλήρωνα το ταξί, η Άλις προσπαθούσε να πάρει τις αποσκευές της σιγά μη την άφηνα να κουβαλήσει δύο βαλίτσες μόνη της μέχρι τον τέταρτο όροφο «Άσ’ τα, θα τα πάρω εγώ» της είπα και νόμιζα πως η φωνή μου δεν σήκωνε αντίρρηση. Σήκωσα την πρώτη βαλίτσα όμως αυτή χαμογέλασε χαρούμενα, καθώς μου απαντούσε «Νομίζω πως μπορώ να το κάνω και μόνη μου. Εσύ απλά δείξε μου το δρόμο για το δωμάτιό σου!» δεν επρόκειτο να την άφηνα να τα κουβαλήσει μόνη της, ακόμα κι αν ήξερα πως μπορούσε με μεγάλη ευκολία «Ειλικρινά, μπορώ να κάνω πολλά πράγματα ταυτόχρονα, δεν είναι πρόβλημα να σε βοηθήσω» της είπα και πήρα και την μικρότερη βαλίτσα από τα χέρια της, ενώ άρχισα να περπατάω προς την είσοδο του ξενοδοχείου «Ω, είσαι υπερβολικά εξυπηρετικός!» μου είπε όταν είχα φτάσει ήδη στην είσοδο. Άρχισε να περπατάει για να με προλάβει. Όταν με έφτασε, ήμουν ήδη στα πρώτα σκαλοπάτια της σκάλας και κρατούσα το κλειδί για το δωμάτιο μου, που το είχα πάρει από τη ρεσεψιόν. Βιαζόμουν. Ήθελα να πάμε πάνω, μόνοι μας. Και ξαφνικά εκείνη ένιωσε άβολα. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί, κι έτσι την κράτησα με το δεξί μου χέρι, θέλοντας να τη κάνω να αισθανθεί πιο άνετα. Εάν μας έβλεπε κανείς να ανεβαίνουμε χέρι- χέρι τις σκάλες ως τον τέταρτο όροφο και εμένα να κρατώ δυο βαλίτσες στο ένα χέρι, σίγουρα θα μας περνούσε για τρελούς-υπεράνθρωπους. Σχεδόν τρέχαμε στις σκάλες και βρεθήκαμε αμέσως μπροστά στη πόρτα. Χωρίς να χάσω χρόνο, τη ξεκλείδωσα με το κλειδί που κρατούσα στο χέρι μου και πέρασα μέσα, κάνοντας της χώρο για να περάσει. Φαινόταν εντυπωσιασμένη. Με ακολούθησε και έμεινε στη μέση του μικρού χολ. «Μπορούμε να μείνουμε εδώ μέχρι την επόμενη Τρίτη» της είπα, αφού σκέφτηκα αρκετά και κατέληξα πως έπρεπε να μιλήσω στο β’ πληθυντικό πρόσωπο. «Είναι τέλεια!» μου απάντησε και έμοιαζε να το εννοεί, αν και σίγουρα είχε καταλάβει το δισταγμό μου. Παρατήρησα τα ρούχα που ήταν πεταμένα στο τραπέζι της κουζίνας και στο ξέστρωτο κρεβάτι «Είναι λίγο ακατάστατα… ελπίζω να μη σε πειράζει…» Ανασήκωσε τους λεπτούς της ώμους και κατευθύνθηκε προς το μέρος μου. αντιδρώντας σαν να έβλεπα κάποιο τρομακτικό πλάσμα, μια απρόσμενη αντίδραση που μετάνιωσα αμέσως, οπισθοχώρησα πλησιάζοντας και ανοίγοντας τη δίφυλλη ντουλάπα «Θα αφήσω τα πράγματά σου εδώ…» της είπα. «Οκ…» μου απάντησε χωρίς να σταματήσει να κατευθύνεται προς το μέρος μου. όλο το άγχος που με κατέβαλε πριν λίγο, ξαφνικά εξαφανίστηκε και τη θέση του πήρε ένα πλατύ χαμόγελο που ήλπιζα να μην με κάνει να φαίνομαι χαζοχαρούμενος. Ήταν λίγα βήματα μακριά μου και της έπιασα το χέρι, προτρέποντας τη να κάνει μια στροφή γύρω από τον εαυτό της. όταν σταμάτησε, έκανε το πιο αναπάντεχο σχόλιο που θα μπορούσα να σκεφτώ πως θα έκανε εκείνη τη στιγμή «Νομίζω πως πρέπει να σου αγοράσω μερικά ρούχα!» είπε σαν να με μαλώνει, αλλά η χαρά δεν μπορούσε να εξαφανιστεί από το πρόσωπό της. «Νομίζω πως μου φτάνουν…» προσπάθησα να τη πειράξω αλλά το ύφος της δεν σήκωνε αντίρρηση «…αλλά δεν θα σου πω και όχι!» συνέχισα την πρόταση μου κλείνοντας της το μάτι κοροϊδευτικά. Με πλησίασε κι άλλο και όταν έφτασε ακριβώς μπροστά μου σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών της πλησίασε το πρόσωπό της στο δικό μου κοιτώντας με στα μάτια. Ήθελα να φωνάξω, να την πάρω αγκαλιά και να τρέξω, να τη φιλήσω και να μη σταματήσω ποτέ, να την έχω συνέχεια στην αγκαλιά μου και να της προσφέρω τα πάντα. Αλλά ξαφνικά, λύγησε το λαιμό της κι έστρεψε το πρόσωπο της στο πλάι του δικού μου, φιλώντας με απαλά στο μάγουλο. Γιατί το έκανε αυτό; Δεν μπορούσα να φανταστώ κάποιο λόγο που να βασιζόταν στις προηγούμενες κουβέντες μας. «Μπορώ να κάνω κάτι αυθόρμητο;» τη ρώτησα κι ήλπιζα να καταλάβαινε τι είχα στο μυαλό μου φέρνοντας με σε μια λιγότερο δύσκολη θέση. «Από τη στιγμή που ρωτάς, δεν είναι αυθόρμητο…» μου απάντησε και μου χαμογέλασε με ένα ίχνος μιας γλυκιάς, αξιολάτρευτης ειρωνείας «Όπως θες!» είπα και την τράβηξα ακόμα πιο κοντά μου, αγκαλιάζοντας τη και φιλώντας τη όσο πιο απαλά μπορούσα εκείνη τη στιγμή. Τεντώθηκε και πάλι αλλά αυτή τη φορά πέρασε τα χέρια της γύρω από το λαιμό μου, ενθαρρύνοντας με να συνεχίσω. Τη σήκωσα στο ύψος μου, κρατώντας τη σφιχτά από τη μέση. Γύρισα από την άλλη, ακουμπώντας τη πάνω στη ντουλάπα. Προσπάθησα να κρατήσω λίγη απόσταση μεταξύ μας , αλλά αυτή με τράβηξε πάνω της χωρίς να απομακρύνει ούτε στιγμή τα χείλη της από τα δικά μου.
Ήταν απλά κάτι φανταστικό: ο Τζάσπερ να με κρατάει στην αγκαλιά του και να με φιλάει. Ήταν τόσο έντονο συναίσθημα, κάτι που δεν θα μπορούσα να νιώσω, όσα οράματα κι αν έβλεπα. Κι όμως, εγώ ήθελα περισσότερα, και προσπάθησα να βοηθήσω πατώντας στο μέσα μέρος της ντουλάπας για να ελευθερώσω τα χέρια του, αφού όλη αυτή την ώρα με κρατούσε στον αέρα. Η ντουλάπα ήταν ανοιχτή κι εγώ απλά πάτησα με το δεξί μου πόδι πάνω στο οριζόντιο ξύλο το οποίο προοριζόταν για τα ρούχα. Ο Τζάσπερ κατέβασε το ένα χέρι του, από τη μέση μου στον αριστερό μου γοφό κι εγώ τον έσφιξα πιο κοντά μου. Ήμουν τόσο απορροφημένη που προσπάθησα να πατήσω και με τα δύο μου πόδια πάνω στη ντουλάπα, χωρίς να σκεφτώ πως δεν θα άντεχε το βάρος μου. Το οριζόντιο ξύλο έφυγε από τη θέση του κι έπεσε στο πάτωμα κάνοντας έναν εκκωφαντικό ήχο που ξάφνιασε ακόμα κι εμένα. Ο Τζάσπερ απομακρύνθηκε από την ετοιμόρροπη ντουλάπα τραβώντας με μαζί του. Ξαφνικά βρέθηκε από τον παραμυθένιο μας κόσμο στη πραγματικότητα και οι συνέπειες της επιστροφής του στην πραγματικότητα ήταν να με αφήσει στο πάτωμα και να πάρει τα χέρια του από πάνω μου. Δυστυχώς! Άρχισε να κατευθύνεται προς το πεσμένο ξύλο. «Άσ’ το κι έλα εδώ!» του είπα και η φωνή μου ήταν επιτακτική, αλλά εγώ προσπαθούσα να την κάνω να ακουστεί όσο πιο ελκυστική γινόταν, ήθελα να τα παρατήσει όλα και να έρθει σε εμένα. «Θα το ήθελα, αλλά δεν είμαστε μόνοι μας στο ξενοδοχείο.» μου είπε χαμογελώντας μου και κλείνοντας μου το ένα του μάτι. Μόνο τότε συνειδητοποίησα ότι ήταν έντεκα και πέντε το πρωί και πολύ πιθανόν να προκαλούσαμε πανικό στο ξενοδοχείο εάν συνεχίζαμε με αυτό τον ρυθμό. «Ουπς» είπα και χαμογέλασα σκύβοντας το κεφάλι μου προς το πάτωμα, όχι τόσο γιατί ντρεπόμουν, αλλά επειδή δεν ήθελα να κάνω φανερό το πόσο πολύ ήθελα κι εγώ να συνεχίσουμε αυτό που εξαιτίας μου σταματήσαμε. Γύρισε από την άλλη και προσπάθησε να σταθεροποιήσει το αποκομμένο ξύλο της ντουλάπας. Ήταν πολύ, πάρα πολύ γλυκούλης, καθώς, σκυμμένος πάνω από τη ντουλάπα προσπαθούσε να βιδώσει το ράφι στη θέση του. Εγώ κατευθύνθηκα προς ένα από τα κλειστά παράθυρα και το άνοιξα, θέλοντας να φωτίσω λίγο τον σκοτεινό χώρο. Όταν τελείωσε, γύρισε προς το μέρος μου- μου φάνηκε ότι κινούταν υπερβολικά αργά, τόσο πολύ ήθελα να τον δω;- και μου χαμογέλασε. Έμεινα άφωνη με το θέαμα που αντίκρισα: τα μαλλιά του ήταν ανακατεμένα και το τζιν παντελόνι του είχε κάποια θρύψαλα από το ξύλο, αλλά όλα αυτά ήρθαν δεύτερα για να ολοκληρώσουν το όνειρο, το πρόσωπό του, που είχε λερωθεί στην προσπάθειά του να επισκευάσει την ντουλάπα, τώρα άστραφτε, καθώς ανακλούσε το φως που έμπαινε μέσα από το ανοικτό παράθυρο. Οι ουλές στο σώμα του, πιο έντονες από κάθε άλλη φορά (στα οράματά μου τουλάχιστον) έκαναν το πρόσωπό του να μοιάζει ανάγλυφο και ακόμα πιο ελκυστικό από πριν. «Λοιπόν, » είπε, «τι θα έλεγες να πάμε μια βόλτα στους δρόμους της Φλόριντα?» Ουάου! Μόλις μου πρότεινε! Βρες μια καλή δικαιολογία γρήγορα Άλις! «Θα μπορούσες να με ξεναγήσεις, αφού εσύ είσαι εδώ μια εβδομάδα κι εγώ ήρθα μόλις χθες…» Εάν μείνω λίγο ακόμα σιωπηλή θα με περάσει για ηλίθια. _____________________________
di1996 Midnight Sun Vampire
Ηλικία : 28 Τόπος : άνω ροδωνιά κι όποιος κατάλαβε ;) Αριθμός μηνυμάτων : 1253 Registration date : 09/02/2010
Το διαβολάκι στον εγκέφαλο μου, μου φώναζε να τη τραβήξω από την ντουλάπα, ως το κρεβάτι, αλλά το αγγελουδάκι μου ψιθύριζε πως την εκμεταλλευόμουν. Οκ, το καλύτερο που θα μπορούσα να κάνω ήταν να συνεχίζω, σύμφωνα με τους δικούς της κανόνες. Η Άλις έβαλε το δεξί της πόδι μέσα στην ντουλάπα και πάτησε κάπου, σταθεροποιώντας το σώμα της. Σίγουρα δεν την εκμεταλλευόμουν! Έσυρα το αριστερό μου χέρι, από τη μέση της, οπού την κρατούσα μέχρι τώρα, έως το γοφό της , ενώ αυτή με κρατούσε όλο και πιο σφιχτά. Ω, Θεέ μου, αυτή η κοπέλα θα μπορούσε να με τρελάνει με μία της κίνηση! Έβαλε και το αριστερό της πόδι σε ένα ράφι της παλιάς ντουλάπας και τα συναισθήματα της ήταν ολόιδια με τα δικά μου. και τότε… Το οριζόντιο ξύλο στο οποίο μόλις πάτησε η Άλις έπεσε στο πάτωμα, και ένας δυνατός θόρυβος μας ξάφνιασε και τους δύο. Πετάχτηκα μακριά από την ντουλάπα τραβώντας τη μαζί μου. Όχι ότι υπήρχε καμία περίπτωση να χτυπήσουμε από το ξύλο αλλά μάλλον θα μας έδιωχναν εάν καταστρέφαμε την ντουλάπα του δωματίου… την άφησα στο πάτωμα και γύρισα προς το πεσμένο ξύλο, όταν εκείνη μου μίλησε «Άσ’ το κι έλα εδώ!». Σε κάποια διαφορετική περίσταση, θα έβαζα τα γέλια με το πώς ακούστηκε: ήταν γλυκιά και παιχνιδιάρικη, αλλά έμοιαζε σαν να προσπαθούσε να με υποβάλλει, για να κάνω αυτό που θέλει. Λες κι εγώ προτιμούσα να κάνω τον ξυλουργό από το να την φιλάω, ή να την… Ας βάλω ένα στοπ σε αυτές τις σκέψεις επιτέλους! «Θα το ήθελα, αλλά δεν είμαστε μόνοι μας στο ξενοδοχείο.» της είπα και της έκλεισα το μάτι. Αυτό ήταν το ποιο πετυχημένο που μπορούσα να πω; Πρέπει να με έχει περάσει για έναν ηλίθιο… της χαμογέλασα και ένιωθα την αμηχανία μου να με κατακλύζει και σε συνδυασμό με τα δικά της συναισθήματα, εάν ήμουν άνθρωπος, μάλλον θα είχα κοκκινίσει σε όλο μου το πρόσωπο. Τότε χαμογέλασε και κοίταξε το πάτωμα, λέγοντας μόνο ένα χαμηλόφωνο «Ουπς» το οποίο ακούστηκε λες και ντρεπόταν, αλλά τα συναισθήματα της την πρόδωσαν γι’ ακόμα μια φορά. Στην πραγματικότητα δεν νοιαζόταν καθόλου, μα καθόλου, για το εάν θα ακουγόμασταν ή όχι… ίσως και να ήθελε να ακουστεί… κάποιος θα έπρεπε να ε σταματήσει από το να κάνω τέτοιες τις σκέψεις γι’ αυτό το κορίτσι! Μα αυτή δεν θέλει να σταματήσεις αυτές τις σκέψεις! Φώναξε το διαβολάκι στο μυαλό μου… Γύρισα, για δεύτερη φορά, προς τη ντουλάπα και έσκυψα πάνω από το πεσμένο ράφι, προσπαθώντας να το σταθεροποιήσω –κάτι όχι και πολύ δύσκολο για έναν βρικόλακα- και ένιωσα τον θαυμασμό της. έκανα μηχανικά τις κινήσεις, ενώ την παρακολουθούσα με την περιφερειακή μου όραση, να πηγαίνει σε ένα από τα κλειστά παράθυρα και να το ανοίγει. Γκαντεμιά! Όλο το φως θα έπεφτε πάνω μου, στο πρόσωπο μου και στα σημάδια μου! Αφού τελείωσα με τη ντουλάπα –ίσως την έκανα σταθερότερη από ότι ήταν πριν την μικρή της καταστροφή- γύρισα προς το μέρος της, φοβούμενος μην τη τρομάξω στη θέα μου, ήμουν πραγματικά αξιολύπητος, με τις σκόνες και τα πριονίδια από το ξύλο πάνω μου και γύρω μου. Την είδα και έμοιαζε με μια μικρή πριγκίπισσα ή μάλλον μια μικρή θεά, απόκοσμη, μαγευτική, αλλά και τόσο εύθραυστη. Το φως γέμισε ένα μεγάλο μέρος του χώρου, κι αυτή ήταν ακριβώς στη γραμμή, εκεί που το φως μεταμορφωνόταν σε σκιά, σε θλίψη, μια θλίψη που έφευγε μακριά της, μαζί με όλα τα άσχημα αισθήματα μου. Ήθελα να την αγκαλιάσω. Κι αν την πλήγωνα; Όχι, δεν θα επέτρεπα στον εαυτό μου να την πληγώσω, θα την προστάτευα από τον κόσμο και από τον εαυτό μου. Άλλο ένα κύμα από μια ανάμειξη συναισθημάτων σταλμένων από την Άλις με διαπέρασε, χαρά, έκπληξη, και γι’ ακόμα μια φορά θαυμασμός. «Λοιπόν, » της είπα, σπάζοντας τη σιωπή, μια σιωπή που δεν ήταν καθόλου άβολη, αντιθέτως ήταν ευχάριστη, «τι θα έλεγες να πάμε μια βόλτα στους δρόμους της Φλόριντα?» δεν ήξερα πόσο θα μπορούσα να κρατάω τις σκέψεις μου χωρίς να τις κάνω πράξη και δεν θα ήθελα να δει κάποιο ανάρμοστο από πλευράς μου όραμα, που θα την έφερνε σε δύσκολη θέση. Προτιμούσα το να βρίσκομαι ανάμεσα στους ανθρώπους, από την πιθανότητα να τη βλάψω. Ήταν σιωπηλή για πολύ ώρα –ή ίσως έτσι να μου φάνηκε- και συνέχισα την πρόταση μου για να της δώσω λίγο χρόνο «Θα μπορούσες να με ξεναγήσεις, αφού εσύ είσαι εδώ μια εβδομάδα κι εγώ ήρθα μόλις χθες…» Προσπαθούσα να σκεφτώ τι θα μπορούσε να σκέφτεται… Μήπως δεν ήθελε να βρει έξω μαζί μου; όχι δεν ήταν αυτό, ήταν κάτι άλλο, το ένιωθα, απλά δεν καταλάβαινα ποιος ήταν ο λόγος της σιωπής της.
di1996 Midnight Sun Vampire
Ηλικία : 28 Τόπος : άνω ροδωνιά κι όποιος κατάλαβε ;) Αριθμός μηνυμάτων : 1253 Registration date : 09/02/2010
ορίστε και κάτι ακόμη που έγραψα πριν μέρες, μια στιγμή που είχα υπερβολικά νεύρα... δεν νομίζω να το συνεχίσω, αλλά δεν πειράζει να είναι εδώ... θέλω απλά να νομίζω οτι κάποιος τα διαβάζει...
Alice Πριν από ακριβώς επτά ημέρες, τέτοια ώρα, ίσως και λίγο αργότερα, ετοιμαζόμουν με όλες τις κολλητές μου γύρω μου, για το πάρτι της χρονιάς, το πάρτι ενός από τα πιο δημοφιλή κορίτσια του λυκείου, το πάρτι ενός κοριτσιού που είχε ένα αγόρι που όλες οι άλλες ήθελαν για τον εαυτό τους, το πάρτι ενός κοριτσιού που είχε μία αδερφή- κολλητή, το πάρτι ενός κοριτσιού που έχει έναν παιδικό φίλο με τον οποίο ήταν λίγο τσιμπημένη από τα οκτώ της, το πάρτι ενός κοριτσιού που είχε μία όμορφη οικογένεια με καλύτερο όνομα από τις περισσότερες της περιοχής. Tο δικό μου πάρτι. Και τώρα, λίγες ώρες λιγότερο από μία εβδομάδα μετά, ήμουν κλειδωμένη εδώ και ώρα στο δωμάτιο μου και έκλαιγα πάνω σε ένα από τα λούτρινα αρκουδάκια που είχα στο κρεβάτι μου, ένα από τα δώρα του καλύτερου μου φίλου, Τζάσπερ. Δεν υπήρχε κάποιος λόγος για να σταματήσω να κλαίω. Μέσα σε λιγότερο από μία εβδομάδα, μέσα σε πέντε ημέρες έγιναν τα παρακάτω παράδοξα, με την εξής σειρά 1. πριν από πέντε μέρες χώρισα με τον φίλο μου, καλά, πρώην μου γιατί έκανε φάση με κάποια άλλη. 2. πριν από τέσσερεις μέρες έμαθα πως αυτή η άλλη είναι η Μπέλλα, η ψηλή, ξανθιά, μεγάλη μου αδερφή. 3. πριν από τρεις μέρες έγινα το θέμα και το θέαμα του σχολείου γιατί κάποιος διέδωσε πως περιμένω το παιδί του Τζέιμς (ναι, εκείνου που απέβαλλαν από το σχολείο πριν από μια εβδομάδα και κάτι, για άγνωστη –μέχρι στιγμής- αιτία, αλλά φημολογείται ότι τον βρήκαν με κάτι ‘παράνομο’, στις γυναικείες τουαλέτες του σχολείου), και γι’ αυτό με χώρισε ο Έντουαρντ. 4. πριν από δύο ημέρες οι γονείς μου ανακοίνωσαν στην Μπέλλα, τον Έντουαρντ κι εμένα ότι δεν θέλουν να ζήσουν την «υπόλοιπη ζωή τους κάτω από την ίδια στέγη», και πως «ο καλύτερος τρόπος για να επιτύχουν μια ευχάριστη υπόλοιπη ζωή είναι το διαζύγιο» 5. πριν από τεσσεράμισι ώρες οι κολλητούλες μου –οκ, πρώην κολλητούλες μου- μου ανακοίνωσαν στη μέση της γεμάτης καφετερίας του σχολείου ότι δεν μπορώ να είμαι μέλος την ‘παρέας’ τους, μετά από όλες τις φήμες που έχουν βγει γύρω από το όνομα μου. Και τώρα έχω όλο το χρόνο να κλαίω τη μοίρα μου, χωρίς κανέναν να με παρηγορήσει ή να μου προτείνει να πάμε μια βόλτα για ψώνια ή έστω για καφέ. Ένα χτύπημα στην πόρτα με έβγαλε από τις σκέψεις μου και με ανάγκασε να σηκωθώ για να την ανοίξω. Ανοίγοντας την πόρτα αντιλήφθηκα τον Τζάσπερ. «Hi Άλις» ψιθύρισε και πέρασε το ελεύθερο χέρι του γύρω από τον ώμο μου, τραβώντας σε μια σφιχτή αγκαλιά. «Εσύ δεν το έβαλες στα πόδια. Ακόμα.» του είπα, και ήμουν σίγουρη πως καταλάβαινε για τι ακριβώς μιλούσα. Δεν θα ήταν πολλά άτομα που θα συνέχιζαν να με υποστηρίζουν μετά από όλα αυτά… «Και ούτε πρόκειται.» μου απάντησε κατηγορηματικά, ενώ με πήγαινε προς το κρεβάτι μου. Μόλις καθίσαμε, με πήρε στην αγκαλιά του και εγώ τύλιξα τα χέρια μου γύρω από το λαιμό του. «Όλα θα γίνουν καλύτερα στο εξής.» μου ψιθύρισε και με τράβηξε απαλά, πολύ απαλά, προς το γεμάτο με αντικείμενα κρεβάτι μου. Μαξιλάρια με ραμμένες αφιερώσεις πάνω τους, αρκουδάκια στα οποία υπάρχουν γραμμένα με ανεξίτηλο μαρκαδόρο τα αρχικά της πρώην παρέας μου, το πάπλωμα που χρησιμοποιούσαμε στα πιτζάμα πάρτι μας, και σε μία γωνία, πεταμένο εκείνο το μουσικό κουτί που τόσο μου είχε αρέσει και μου το αγόρασε ο Έντουαρντ για τα… γενέθλια του, αντικείμενα από μια άλλη ζωή, μια ζωή που τώρα θα έπρεπε να ξεχάσω, αναμνήσεις που πρέπει να σβήσουν για να μη με πληγώνουν περισσότερο. Είμαι πολύ δειλή για να αντιμετωπίσω όλα αυτά τα χτυπήματα. Κάποιες φορές είναι πιο εύκολο να γυρνάς τη πλάτη στο πρόβλημα και απλά να περνάς τον εγκέφαλο στο off, ή έστω να απομακρύνεσαι από αυτούς που σχολιάζουν εσένα, τον πρώην σου ή την καινούργια του σχέση με την οποία ‘τυχαίνει’ να είστε αδέρφια. Αυτή τη φορά δεν είναι εύκολο, αλλά δεν τολμάω να αλλάξω την τακτική μου, προτιμώ να μείνω μέσα μέχρι να σταματήσουν τα σχόλια και να μπορέσω να βγω έξω με τον Τζάσπερ, χωρίς να ακουστεί από κανέναν ότι παντρευόμαστε, για να έχει έναν πατέρα το παιδί που περιμένω. Και τότε, ο θυμός πήρε τη θέση κάθε άλλου συναισθήματος, της ντροπής, της θλίψης, του φόβου. Όλα γύρω μου ήταν κόκκινα κι εγώ έπρεπε να φωνάξω, να ξεσπάσω, να ακουστώ, τουλάχιστον σε δύο αυτιά, αυτά του καλύτερου –και πλέον μόνου- φίλου μου. «Αυτό είναι το πρόβλημα, Τζάσπερ! Όλα θα γίνουν καλύτερα, μόνο και μόνο επειδή δεν μπορούν να γίνουν χειρότερα! Τι παραπάνω θα μπορούσε να έχει συμβεί λοιπόν; Να καεί το σπίτι μου; αυτό θα ήταν μια λύτρωση: μαζί του θα καταστρέφονταν και όλα τα σημάδια της ζωής μου, της παλιάς μου ζωής! Μιας ζωής που δεν θα αποκτήσω ποτέ, ποτέ ξανά, γαμώτο! Ίσως τότε να σταματούσαν να με βλέπουν ως ένα τσουλάκι, καλύτερα να με λυπούνται! Έχω γίνει θέαμα, Τζάσπερ! και μαζί μου παίρνω και όλους τους άλλους, την μάνα μου τον μπαμπά, στους οποίους ίσως και αξίζει μια τέτοια κόρη, τον Έντουαρντ, ο οποίος δεν έφταιξε σε τίποτα και πάνω από όλους, εσένα! Δεν θα έπρεπε να είσαι εδώ!» Τώρα ήμουν όρθια, στη μέση του δωματίου μου, κουνώντας τα χέρια μου στον αέρα και χτυπώντας τα κρεμαστά που υπήρχαν γύρω μου, με τον κατά πολύ ψηλότερό μου Τζάσπερ να μοιάζει μικρός μπροστά στην οργή μου, να φωνάζω σε κάποιον που δεν μου έφταιγε και προσπαθούσε να με βοηθήσει. Τα αισθήματά μου άλλαζαν καθώς μιλούσα, από οργή και θυμό, σε πόνο και ντροπή για τον εαυτό μου. Τα δάκρυα ανέβλυζαν από τα μάτια μου και η δύναμη με την αντοχή μου με παρατούσαν μαζί με όλους τους υπόλοιπους –εκτός από τον Τζάσπερ- που έφυγαν μακριά μου. Έπεσα στη μέση του δωματίου, πάνω στο κρύο μαρμάρινο πάτωμα –η επιδαπέδια θέρμανση ήταν μόνο για τον χειμώνα- κρύο, όπως και η ψυχή μου. «Όχι Άλις… Εγώ θα είμαι πάντα εδώ, δίπλα σου, μαζί σου, αρκεί να είσαι χαρούμενη, κι ας λένε οι υπόλοιποι, όλα μπορούν να γίνουν καλύτερα και θα γίνουν γιατί σου αξίζει.» Η φωνή του ήταν τόσο γαλήνια, ένας ψύθηρος που με ταξίδευε όχι στο παρελθόν, αλλά σε διάφορες εκδοχές του μέλλοντος, πάντα με εκείνον να με στηρίζει. Ήρθε δίπλα μου, γονατιστός, και τύλιξε τα χέρια του γύρω μου, μια ασπίδα προστασίας μέσα σε μια άνιση μάχη, με εμένα στο πλευρό του ηττημένου. «Συγνώμη… Είμαι... Απλά… Συγνώμη γι’ αυτό.» εάν ήταν κάποιος άλλος σίγουρα θα με περνούσε για τρελή. Ίσως και να είμαι, λίγο. «Άλις… Απλά ηρέμησε…» τώρα εγώ ήμουν αυτή που έμοιαζε μικρή, μέσα στην αγκαλιά του Τζάσπερ, σε ένα κρύο δωμάτιο που κάποτε φιλοξενούσε τη ζωή μου. Τα λεπτά περνούσαν κι εγώ δεν μπορούσα να πω τίποτα. Ήθελα να πιστέψω πως μπορούσα να μείνουμε έτσι για πάντα, σε ένα ήσυχο μέρος, μόνοι μας, χωρίς παρεμβάσεις από τον έξω κόσμο. Όμως αυτό δεν μπορούσε να γίνει. Και το ήξερα.
το χορίζω σε πολλά ποστ για να φαίνεται χωρισμένο σε κάτι σαν ενότητες....
Μπορεί να κοιμήθηκα σε αυτή τη στάση, στην αγκαλιά του Τζάσπερ, γιατί όταν άκουσα την πόρτα του σπιτιού να ανοίγει ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου και έξω είχε σκοτεινιάσει. Ο Τζάσπερ, μου πείραζε μια τούφα από τα μαλλιά μου, ενώ όταν μίλησα ξαφνιάστηκε τόσο, που σχεδόν πετάχτηκε όρθιος. Πραγματικά, προτιμούσα να μείνουμε έτσι, αλλά έπρεπε να μάθω αμέσως τι ώρα πήγε «Τζαζ;… Τι ώρα είναι;» «Χμ, έξι και είκοσι. Περίπου.» Θεέ μου, κοιμήθηκα για σχεδόν δύο ώρες! Στις πέντε παρά δέκα θα έπρεπε να ήμουν στο φροντιστήριο, όπως και ο Τζάσπερ! «Τζάσπερ! Σήκω! Τώρα! Καταλαβαίνεις τι λες! Αυτή τη στιγμή θα έπρεπε να κάνουμε λατινικά με την κα. Τάουσερ!» σχεδόν τσίριζα, και εκείνος έδειχνε τόσο άνετος όσο συνήθως. Το ότι η ζωή μου καταστράφηκε δεν σήμαινε ότι θα έμενα πίσω στα λατινικά! «Άλις, ακύρωσα το μάθημα. Ίσως ο ύπνος να σε χαλάρωσε, αλλά σίγουρα δεν ήσουν σε κατάσταση για να συναντήσεις άλλους ανθρώπους, πριν από δύο ώρες!» Οκ, αυτό ήταν σίγουρα αλήθεια. «Οκ, Τζαζ,» του απάντησα, «μάλλον έχεις δίκιο.» σηκώθηκα από το κρεβάτι στο οποίο ήμουν ξαπλωμένη και κάθισα στην άκρη από το κομοδίνο μου. «Λοιπόν, τι σκέφτεσαι να κάνουμε τώρα, αφού ακύρωσες το μάθημα;» τον ρώτησα και η πρόταση μου διακόπηκε στο τώρα, από ένα χασμουρητό. «Πώς θα σου φαινόταν εάν πηγαίναμε ως το σαλόνι, για να πάρουμε κάποιο d.v.d. και να το δούμε στο μικρό σου δωματιάκι;» ο Τζάσπερ με κάθε ευκαιρία σχολίαζε το μέγεθος του δωματίου μου. ήταν παράξενο, όμως ήθελα να βγω έξω, να κάνω μια μεγάλη βόλτα, να περπατήσω και να γελάσω. Όλα όσα έγιναν εδώ και πέντε μέρες ήταν σαν ένα όνειρο και μετά από τον ύπνο, ένιωθα ανανεωμένη και γεμάτη ενέργεια. Όλη η θλίψη που με είχε κυριέψει προηγουμένως μου φαινόταν υπερβολική. Δεν είχε έρθει και η καταστροφή, έτσι δεν είναι; Θα μπορούσε να ήταν πολύ χειρότερα... στο κάτω- κάτω, εάν είχα πραγματικές φίλες, θα ήταν εδώ, δίπλα μου, να με στηρίζουν και δεν θα με ‘έδιωχναν’ με αυτόν τον τρόπο. Και, που είναι τώρα όλοι εκείνοι οι υποτιθέμενοι φίλοι που είχα καλέσει στο πάρτι μου; Μάλλον στο σπίτι του Μάικ, ή της Λίας, και θα σχολιάζουν όσους κολλητούς τους δεν είναι μαζί τους αυτή τη στιγμή. Μήπως τελικά, η ζωή μου δεν τελείωνε με αυτά τα γεγονότα, αλλά άρχιζε από αυτά; Μήπως ποτέ δεν είχα τη ζωή που πίστευα ότι είχα; Ίσως, στην πραγματικότητα, να μου δίνεται η ευκαιρία για να αρχίσω μια ζωή βασισμένη στην πραγματικότητα και όχι στο φαίνεσθε. Ίσως να έπρεπε να ευχαριστήσω την αδερφή μου για… οκ, δεν θα την ευχαριστήσω κιόλας! Αλλά σίγουρα έχω ακόμη ελπίδες για μια πραγματική ζωή, πιο αληθινή από την προηγούμενη, μια ζωή με πραγματικούς φίλους-σίγουρα λιγότερους, όμως αληθινούς- μια ζωή με δύο χαρούμενες οικογένειες, αυτή της μαμάς και αυτή του μπαμπά. Μέχρι πότε θα είχα αυτή τη ζωή εάν τα πράγματα δεν είχαν αυτή την εξέλιξη; Πώς θα ήμουν τώρα εάν δεν είχε βγει η φήμη ότι είμαι έγκυος; Μήπως θα ήμουν απλά μία ακόμη έφηβη που είχε καβαλήσει το καλάμι; Γιατί να ήμουν εγώ αυτή που έμεινε έγκυος από τον Τζέιμς και όχι κάποια άλλη; Γιατί να ήταν η Μπέλλα και όχι κάποια άλλη η αφορμή να χωρίσω με τον Έντουαρντ; Τι θα γινόταν εάν… «Hello; Τζάσπερ από Γη καλεί Άλις από Αφροδίτη;!» η φωνή του Τζάσπερ με επανάφερε στην πραγματικότητα «Γιατί από Αφροδίτη;» τον ρώτησα βγαίνοντας από ένα ψυχικό παραλήρημα-μήπως ο σωστός όρος είναι εσωτερικός μονόλογος;- «Ορίστε;» ο Τζαζ με κοίταξε με ένα βλέμμα τύπου ‘δεν κατάλαβα τίποτα, παρ’ το πάλι’ και τότε συνειδητοποίησα ότι πρέπει να μάθω να είμαι σαφέστερη «Είπες: Τζάσπερ από Γη καλεί Άλις από Αφροδίτη. Γιατί από Αφροδίτη και όχι από… Κρόνο, ή Δία, ή ίσως από Άρη; γιατί διάλεξες αυτόν τον πλανήτη;» οκ, μάλλον δεν υπάρχει κάποια λογική απάντηση στο ερώτημά μου «Θεέ μου, Άλις, είσαι το μόνο άτομο που θα μπορούσε να σκεφτεί κάτι τέτοιο! Τώρα με αποστόμωσες!» ούτε κι εγώ δεν θα μπορούσα να απαντήσω σε μία τέτοια ερώτηση «Αλλά μήπως προσπαθείς να τη γλυτώσεις από το δίλλημα: ταινία στο δωμάτιο ή ταινία στο σαλόνι;» έκανε τη φωνή του να μοιάζει παιδική και μου χάρισε ένα μεγάλο χαμόγελο. «Το δίλλημα είναι μεγάλο, αλλά εγώ προτιμώ να κάνω κάτι άλλο» είπα και του επέστρεψα ένα σατανικό χαμόγελο «Τι θα έλεγες για βόλτα στην παραλιακή;» φάνηκε να ξαφνιάζεται με την πρόταση μου και κατάλαβα πως όταν είχε έρθει να με βρει ήμουν για λύπηση «Γιατί όχι;» είπε «Αρκεί να μην κάνεις τρία τέταρτα για να ετοιμαστείς!» μου έκλεισε το μάτι «Όχι, όχι, απλά περίμενε πέντε λεπτά να αλλάξω και κατεβαίνουμε μαζί!» του απάντησα και κατευθύνθηκα προς τη ντουλάπα μου. δεν επρόκειτο να ασχολούμουν για πολύ ώρα με την εμφάνισή μου, ήθελα απλά να βρω και να περάσω καλά. Μπορεί ο Τζάσπερ να είπε κάτι ακόμα αλλά εγώ δεν άκουσα τίποτα. Μετά από πέντε λεπτά, φορώντας ένα σκουρόχρωμο τζιν με ένα καρό πουκάμισο, μπαλαρίνες και μια τσάντα ταχυδρόμου, ήμουν έτοιμη να φύγουμε.
ελπίζω να σας αρέσει...
Σκεψεις...
Σελίδα 1 από 1
Παρόμοια θέματα
Παρόμοια θέματα
Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτή
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Παρ 17 Μαρ 2023 - 15:11 από Marzaki Cullen
Ημερολόγιο
Θέμα: Σκεψεις... 
) ξα μου, που μου δανησε το notebook της, μεσα σε μία μέρα έχετε τις σκέψεις του Έμμετ και του Καρλαιλ, για τον εντουαρντ και την μπέλλα!!!
)
