Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.
Η συνέχεια της διάσημης σειράς βιβλίων έρχεται στα βιβλιοπωλεία στις 4 Αυγούστου με τίτλο «Midnight Sun» και αφηγείται την ιστορία του «Λυκόφωτος» από την πλευρά του Edward Cullen.
"Bella is with Edward. She's a part of this family, and we protect our family."
Carlisle Cullen, Twilight
Character of the Week
Rosalie Lillian Hale
(born 1915 in Rochester, New York) is a member of the Olympic coven.
She is the wife of Emmett Cullen and the adoptive daughter of Carlisle and Esme Cullen, as well as the adoptive sister of Jasper Hale (in Forks, she and Jasper pretend to be twins), Alice, and Edward Cullen.
Rosalie is the adoptive sister-in-law of Bella Swan and adoptive aunt of Renesmee Cullen, as well as the ex-fiancée of Royce King II.
Στο κατώφλι µιας νέας εποχής για τη Ροδεσία, η Μάντριγκαλ, έχοντας χάσει τον άντρα της λίγες µονάχα ώρες µετά τον γάµο τους, θρήνησε βαθιά την απώλειά του και αποφάσισε να ζήσει µε τη θύµησή του. Όµως δεν φαντάστηκε ποτέ πως θα της ζητούσαν να πάρει τη θέση της συζύγου του βασιλιά.
Ο βασιλιάς Έντουαρντ, αφού γνώρισε την απόλυτη ευτυχία δίπλα στη γυναίκα που λάτρεψε όσο καµία, την Άµπερλιν, δέχτηκε το σκληρότερο χτύπηµα της µοίρας όταν εκείνη πέθανε πριν προλάβει να φέρει στον κόσµο το παιδί τους. Ωστόσο, προκειµένου ν' ανταποκριθεί στα βασιλικά του καθήκοντα και να χαρίσει έναν διάδοχο στη Ροδεσία, είναι υποχρεωµένος να παντρευτεί ξανά και απ' όλες τις υποψήφιες επιλέγει τη Μάντριγκαλ.
Μήπως όµως το όνοµα της νέας του συζύγου κουβαλά µια σκοτεινή µοίρα; Άραγε υπάρχει ελπίδα να αλλάξει το πεπρωµένο; Θα καταφέρει η Μάντριγκαλ να ξυπνήσει την αγάπη στην καρδιά του άντρα και βασιλιά της; Κι εκείνος θα είναι σε θέση να αναγνωρίσει και να αποδεχτεί τα αισθήµατά του πριν χάσει τα πάντα για άλλη µια φορά;
Καθως περπατουσα στον γεματο με λασπες δρομο,που ειχε αφησει η πρωινη βροχη,κοιταζα νοχελικα τα κιτρινισμενα φυλλα των δεντρων που επεφταν αργα στο εδαφος. Εκανε πολυ κρυο για Οκτωβρη μηνα,αν και ειχα ντυθει αρκετα καλα κρυωνα πολυ. Εκλεισα και το τελευταιο κουμπι απο το παλτο μου,εφτιαξα περισσοτερο το κασκολ μου και το σκουφακι μου.
Η αποσταση απο το Πανεπιστημιο μεχρι το σπιτι μου δεν ηταν παραπανω απο 15 λεπτα,οποτε πιστευα οτι ειχα ντυθει αρκετα καλα για να αντιμετωπισω τον κρυο καιρο:δυο μπλουζες,κολαν,το χοντρο τζην παντελονι,μποτες με γουνα για να ζεσταινουν τα ποδια,το παλτο,το κασκολ και το σκουφι μου,αλλα απο οτι φαινεται εκανα λαθος.
Παρα τον κρυο καιρο που επικρατουσε τις τελευταιες δυο μερες η διαδρομη μεσα απο αυτο το σκηνικο ηταν μεγευτικη.Το μονοπατι που οδηγουσε στο Πανεπιστημιο ηταν τελειο για περιπατους και βολτες με τα ποδηλατα,αφου βρισκοταν αναμεσα σε δεντρα και φυτα.Και προς τη μεση υπηρχε ενα ρυακι,πανω απο το οποιο βρισκοταν η γεφυρα,η οποια ηταν χτισμενη πανω σε τεσσερα πετρινα δεντρα,που κανεις δεν ηξερε πως εγιναν ετσι.
Το φθινοπωρο ειχε ντυσει το τοπιο με τα χρωματα του και οπου και να γυρνουσες εβλεπες καφε και πορτοκαλι αρμονιες που σε ταξιδευαν σε μερη περα απο την πραγματικοτητα.
Μου αρεσε να καθομαι πανω στη γεφυρα και να κοιταζω το ρυακι που περνουσε και να χανεται μεσα στη μαγεια των δεντρων,σου εδινε την εντυπωση πως βρισκοσουν σε ενα παραλληλο κοσμο.
Καθως καθομουν πανω στη γεφυρα παρατηρουσα το ειδωλο μου στο νερο...μια σχετικα ψηλη κοπελα 20 χρονων,με καστανα ανοιχτα,σπαστα μαλλια που επεφταν μεχρι τους ωμους,βαθυ γαλαζια ματια και ενα γλυκο χαμογελο.
Μετα απο λιγη ωρα και ενω κοιτουσα εμενα στο νερο ξαφνικα αντι για το ειδωλο μου βλεπω κατι αλλο,για την ακριβεια καποιον αλλον.Γυριζω να δω ποιος ηταν πισω μου αλλα δεν υπηρχε κανεις παρα μονο ενα ζευγαρι που τωρα διεσχιζε τη γεφυρα.
Εχω παραισθησεις απο την κουραση σκεφτηκα και ξαναγυρισα.
Τοτε συνεβη παλι,μονο που αυτη τη φορα το προσωπο του αντρα φαινοταν ξεκαθαρα.
Ηταν μελαχροινος με κοντα μαλλια και ανοιχτο μελι ματια,που σε καθηλωναν με ενα βλεμμα.Με κοιτουσε λες και με ηξερε καιρο και το περιεργο ειναι το ιδιο εκανα και εγω.Δεν ξερω ποση ωρα ειχαμε μεινει ετσι οταν σε μια στιγμη μου χαμογελαει,εκει εχασα τη γη κατω απο τα ποδια μου.
Συνελθε,ειπα στον εαυτο μου χωρις αποτελεσμα.
Ηθελα να τον αγγιξω,να δω αν ειναι αληθινος,ετσι ασυναισθητα απλωσα το χερι μου για τον αγγιξω και αυτος εκανε το ιδιο...ηταν σαν η γεφυρα να μην υπηρχε.Ημασταν τοσο κοντα που εκλεισα τα ματια μου για να νιωσω το αγγιγμα του,αλλα αυτο που ενιωσα δεν το περιμενα.
Ξαφνιαστηκα.
Ανοιξα αμεσως τα ματια μου και αυτο που αντικρυσα ηταν περα απο τα ορια της λογικης.
Το νερο οπου βρισκοταν αυτος ειχε ανεβει μεχρι το προσωπο μου,αλλα δεν υπηρχε καποιος μηχανισμος ή κατι αλλο για να εξηγησω αυτο που εβλεπα.
Το προσωπο του μυστηριου αντρα ειχε εξαφανιστει και εγω ειχα μεινει να αγγιζω το νερο.Βγαζω το χερι μου απο εκει και αυτο πεφτει παλι στο ρυακι.
Με το εγινε αυτο τα εχασα,δεν ηξερα τι να κανω,πως να αντιδραασω ή πως να νιωσω.Ετρεξα οσο πιο γρηγορα μπορουσα στο σπιτι,κλειδωσα πορτες και παραθυρα και σηκωσα το τηλεφωνο να τον παρω.
Zafrina Midnight Sun Vampire
Ηλικία : 37 Τόπος : Πατρα Αριθμός μηνυμάτων : 2311 Registration date : 05/05/2009
Πως ενω καθομουν στη γεφυρα ξαφνικα ειδα το προσωπο ενος αλλου ανδρα?Θ'αρχισει να γελαει....και συνεχισα τη σκεψη μου...ηθελα να τον αγγιξω και απλωσα το χερι μου και αντι για αυτον ακουμπουσα το νερο που ειχε φτασει ο υψος του προσωπου μου?Σιγουρα θα με περασει για τρελη.
Ξαναβαζω το ακουστικο στη θεση του.Δεν προκειται να του πω τιποτα.Αποφασισα να κανω ενα ζεστο μπανιο για να χαλαρωσω,να σκεφτω τι εγινε σημερα.
Εριξα αρωματικα αλατα στην μπανιερα και αφησα το ζεστο νερο να τρεχει.Μεσα σε λιγα λεπτα το μπανιο ειχε πλημμυρισει απο αρωματα βανιλιας,σοκολατας και καρυδας.
Εβγαλα τα ρουχα μου και μπηκα στη μπανιερα για να το απολαυσω.Ηταν ονειρο.Μετα απο αρκετη ωρα το νερο αρχισε να παγωνει.
Τι κριμα,μακαρι να ειχα περισσοτερο ζεστο νερο μουρμουρισα και κουνουσα τα χερια μου μεσα στο νερο.
Για εναν ανεξηγητο λογο το νερο ζεστανε παλι και εγινε οπως μου αρεσε.Πολυ περιεργο.
Βγηκα εξω γρηγορα,στεγνωξα το σωμα με μια πετσετα,ντυθηκα και πηγα στην κουζινα να φτιαξω ζεστη σοκολατα.Καθισα στον καναπε κρατωντας μια κουπα ζεστης σοκολατας και την αγαπημενη μου μουσικη στον υπολογιστη.
Αναλογιστηκα πως το σημερινο συμβαν ειχε ξανασυμβει και στο παρελθον,περισσοτερες απο μια φορες.
Zafrina Midnight Sun Vampire
Ηλικία : 37 Τόπος : Πατρα Αριθμός μηνυμάτων : 2311 Registration date : 05/05/2009
Την πρωτη φορα που συνεβη ημου ακομη στο λυκειο.Ηταν την περιοδο των τελικων εξετασεων και δεδομενου τον καλο καιρο αποφασισαμε να παμε στην παραλια με τα παιδια το ερχομενο σαββατοκυριακο.Και τελικα ετσι και εγινε.
Εκεινο το σαββατοκυριακο ο καιρος ηταν απλα υπεροχος και η θαλασσα μαγευτικη.Ειχε μια μετρια θερμοκρασια που αρεσε σε ολους.Περναγαμε υπεροχα οταν μια τεραστια δινη εμφανιστηκε απο το πουθενα και παρεσερνε τα παντα προς το κεντρο της.Δεν γλιτωνουμε,σκεφτηκα,καθως εβλεπα να τραβαει τους φιλους μου στο εσωτερικο της.Κινουμαι και εγω μαζι με τους υπολοιπους.Βλεπω κατω το σκοταδι,ετοιμο να κατασπαραξει οτι εφερνε η δινη και ουρλιαζω απο τρομο.
Σελεστα,τι επαθες?Γιατι φωναζεις?,ηταν η φωνη του Σεντρικ.
Ανοιγω τα ματια μου και τους βλεπω ολους να με κοτανε γεματη απορια.και μπροστα απο ολους τον Σεντρικ τρομαγμενο απο την αντιδραση μου
.Δεν πιστευαμε οτι θα σε πειραζε που θελαμε να βουτηξουμε την Ελενα στο νερο.
Κοκκαλωσα.Με δουλευετε??Την δινη που εμφανιστηκε δεν την ειδατε?Ποσο αναισθητοι μπορει να ειστε?Δεν τρομαξατε καθολου?,τους ειπα με εντονη φωνη.
Ολοι ειχαν εινει με το στομα ανοιχτο και με κοιτουσαν λες και ειχα κατεβει απο αλλο πλανητη.
Τελικα μιλησε ο Σεντρικ...Σελεστα,για τι πραγμα μιλας?Δεν εμφανιστηκε καμια δινη,για την ακριβεια ουτε ενα μικρο κυμα δεν εχει εμφανιστει οση ωρα ειμαστε μεσα.Μου φαινεται εμεινες πολυ ωρα κατω απο το νερο και εχεις ελλειψη οξυγονου,ειπε πειραζοντας με.
Μαλλον εχεις δικιο,του απαντησα.μου χαμογελαει και μου δινει ενα φιλι.
Ελα παμε,τα παιδια ειναι εξω και εχουν παραγγειλει να φαμε.ειπε και μ'επιασε απο το χερι.Γυριζω μια τελευταια φορα να δω το σημειο της δινης για να σιγουρευτω οτι το φανταστηκα και την βλεπω ξανα.Τελικα εμεινα πολυ ωρα κατω απο το νερο,σκεφτηκα και προχωρησα πιο κοντα στο Σεντρικ.
Μ'αγαπουσε και με προστατευε απο ολους και ολα,ποτε δεν μου χαλαγε χατηρι.θυμωσε πολυ οατνα τα παιδια αεχισαν να σχολιαζουν το περιστατικο στη θαλασσα,ωσπου κατεληξαν οτι τα εχω χασει και το καλυτερο ειναι να με κλεισουν στο τρελοκομειο.Εκει σηκωθηκε τους ειπε να κοιτανε τα δικα τους χαλια,πηρε τα πραγματα μας και φυγαμε.
Σ'ολη τη διαδρομη του γυρισμου ηταν αμιλητος.Ηξερα πολυ καλα τι σκεφτοταν.Κατα βαθος πιστευε οτι τα παιδια ειχαν δικιο,αλλα δεν θα ελεγε τιποτα για να μην με πληγωσει.Φτασαμε εξω απο το σπιτι,με χαιρετησε και μου εδωσε ενα φιλι στην ακρη των χειλιων μου.Συνηθως περιμενε μεχρι να μπω στο σπιτι,αλλα οχι αυτη τη φορα.
Σ'ολη τη διαρκεια των εξετασεων ποτε δεν βρεθηκαμε οι δυο μας,παντα με παρεα.Ειχε σταματησει να με κραταει αγκαλια ή να με φιλαει και οποτε πηγαινα να το κανω εγω ελεγε οτι ηταν τα παιδια μπροστα και δεν ηθελε να δινει διακιωματα.Απο ολες τις δικαιολογιες που μπορουσε να βρει αυτη ηταν η χειροτερη.Ειχε αλλαξει πολυ απο εκεινο το περιστατικo.Ολοι το ειχαν ξεχασει και η μονη αναμνηση που ειχαν ηταν μια καλη πλακα.
Αυτος γιατι το πηρε στα σοβαρα?Τι ειχε αλλαξει?Δεν με ηθελε πια?Αν ηθελε να χωρισουμε ας μου το ελεγε,και οχι να γινει ψυχρος μαζι μου,να κανει οτι δεν νιωθει τιποτα οταν τον αγγιζω ή οταν τον φιλαω.Οποτε αρχιζα τη συζητηση ελεγε οτι δεν συμβαινει τιποτα.
Σημερα ειχαμε κανονισει να παμε ολοι μαζι για καφε,μιας και ειχαν τελειωσει οι εξετασεις ηταν μια καλη ευκαιρια να τα πουμε σαν παρεα.Εδω και μερες συζτητουσαμε το ενδεχομενο να πηγαιναμε καπου το σαββατοκυριακο.Ετσι για αλλαγη.
Περιμενα στο σαλονι μεχρι να ερθει να με παρει.Θα μου εξηγουσε ακομα και με το ζορι.Ακουσα τη κορνα του αυτοκινητου του,κοιταχτηκα μια τελευταια φορα στον καθρεφτη,εβαλα το πιο γλυκο μου χαμογελο και βγηκα.Μπαινω στο αμαξι και πριν προλαβω να μιλησω με φιλαει με τοσο παθος και τοση ενταση,που ειχα καιρο να νιωσω.Ανταποδιδω και εγω και συνεχιζει με πιοπολυ παθος.Ηταν υπεροχο,οπως την πρωτη φορα που φιληθηκαμε.Οταν τελικα με αφησε,περιμενω 2 λεπτα να ερθω σε επαφη με το περιβαλλον και τον ρωταω.
Αυτο τι ηταν?
Τι εννοεις?,μου λεει με ενα χαμογελο.
Τοσο καιρο ησουν ψυχρος μαζι μου και τωρα αυτο?Μηπως θα ηθελες να μου εξηγησεις?
Δεν εχω να εξηγησω τιποτα,απανταει θυμωμενα.
Εκανα κατι?Εξηγησε μου να καταλαβω που φταιω?,και ημουν ετοιμη να βαλω τα κλαμματα.
Δεν εκανες κατι,απαμταει με ηρεμο τονο.Απλα προσπαθουσα να βαλω σε ταξη καποια πραγματα,μαζι και τη σχεση μας.Ηταν πολυ δυσκολο να προσποιουμαι τον αδιαφορο,να μην νιωθω τιποτα οταν με αγκαλιαζες ή οταν με φιλουσες.Πεθαινα να μην μπορω να αντιδρασω.Ηθελα να μεινω μονος μου και δεν εβρισκα το σωστο τροπο για να στο πω.Φοβομουν μην βγαλεις βιαστικα συμπερασματα.Συγγνωμη,αγαπημ μου.
Τον φιλαω παλι.Διστασε λιγο στην αρχη αλλα ανταποκριθηκε με το ιδιο παθος οπως πριν.Ηταν μαγικα.Καθε φορα που με φιλουσε νομιζα πως η γη δεν υπαρχει απο κατω μας.Εκεινη τη στιγμη χτυπησε το κινητο του.
Οχι ρε γαμωτο,ειπε.
Ελα ρε Τζοναθαν,τι θες?
Που ειστε βρε?Μιση ωρα περιμενουμε....ειπε εξαλλος απο την αλλη μερια του τηλεφωνου.
Τωρα ερχομαστε,απαντησα.
Αντε,μην το ξημερωσουμε.,και κλεινει το τηλεφωνο.
Μαλλον πρεπει να φυγουμε,ειπα λυπημενα.
Μην στεναχωριεσαι,συνεχιζουμε μετα...απαντησε και μου κλεινει το ματι.Ενα πεταχτο φιλι στα χειλη και βαζει μπρος το αυτοκινητο.
Φτασαμε στα παιδια,χαιρετιομαστε και καθομαστε επιτελους για καφε.Πειραγματα και αστεια εδιναν και επαιρναν ολο το απογευμα και νωρις το βραδακι κατω στην αμμουδια.Η δυση του ηλιου ειχε αφησει ενα μικρο μερος του ουρανου με σκουρου μωβ που τον ενωνε με τη θαλασσακαι το υπολοιπο ειχε καλυφθει με το μπλε της νυχτας.Τα αστερια φωτιζαν ουρανο και θαλασσα που με τη σειρα τους σε ταξιδευαν σε μερη μαγικα σε μερη ονειρεμενα.
Με τον Σεντρικ καθομασταν πιο περα απο τους υπολοιπους,αγκαλια να κοιταμε τη θαλασσα.Ηταν τοσο ρομαντικα.
Εχουμε αφησει μια εκκρεμοτητα στη μεση,ειπε χαμογελωντας πονηρα.
Τι εννοεις?απανταω αδιαφορα.
Μην μου κανεις την αδιαφορη,ξερεις πολυ καλα.Αλλα αφου επιμενεις θα σου δειξω τι εννοω....
Αρχιζει να με φιλαει οπως το μεσημερι και σιγα σιγα να κατεβαινει προς το λαιμο μου.Το φιλι του ηταν απαλο και βασανιστικο,εκανε το κορμι μου να θελει και αλλο.Αρχισε να ξεκουμπωνει σιγα σιγα τα κουμπια του φορεματος και το κορμι του να ερχεται ολο και πιο κοντα στο δικο μου.Στο τελευταιο κουμπι κατι ενιωσα και ηθελα να σταματησουμε.
Δεν μπορω,του ειπα,συγγνωμη.
Δεν πειραζει αγαπη μου την αλλη φορα,μου λεει μ'ενα γλυκο χαμογελο και με σφιγγει πιο πολυ στην αγκαλια του.
Λιγο πολυ ετσι περασε το καλοκαιρι,με εξαιρεση τη τελευταια μερα του που χωρισαμε με τον Σεντρικ.Ηταν κοινη η αποφαση,αφου και οι δυο βλεπαμε οτι δεν πηγαινε αλλο.
Ο χωρισμος δεν μου στοιχισε οσο πιστευα,το αντιθετο μαλιστα.Δεν μπορουσα να ειμαι σε μια σχεση μονο και μονο για να μην πληγωθει ο αλλος και να συμβιβαζομαι σε καθε κατασταση.Το ιδιο ενιωθε και ο Σεντρικ.Οι δρομοι μας ειχαν χωρισει απο καιρο,αλλα δεν θελαμε να το δουμε και ο δρομος που ηδη ειχε διαλεξει,εγω δεν μπορουσα να τον ακολουθησω.
Αχ....τι να κανει αραγε?σκεφτηκα βαζοντας λιγη ακομα ζεστη σοκολατα στη κουπα μου.
Τωρα αν θυμαμαι σωστα η δευτερη φορα που μου συνεβη κατι παρομοιο ηταν τον πρωτοκαιρο που ηρθα σ'αυτη την πολη.Ηταν πριν μετακομισω σπτιτ του,οταν εμενα ακομα στην εστια του Πανεπιστημιου.
Εκεινο το βραδυ ημουν μονη μου στο δωματιο και γενικα στον οροφο,αφου ολοι ειχαν παει στο παρτυ γνωριμας.Ενιωθα λιγο αδιαθετη και δεν ηθελα να εχω κανενα απροοπτο.
Επλενα τα πιατα οταν χτυπησε το τηλεφωνο.
Εμπρος?
Σελεστα μου,τι κανεις?Τακτοποιηθηκες?Θελεις να ερθω να σε βοηθησω?Τα μαθηματα πως πανε?Εκανες φιλους?Ποτε θα ερθεις?Μας λειπεις πολυ...Εφαγες αυτα που σου μαγειρεψα?Θελεις να σου στειλω και αλλα?
Μαμα,ηρεμησε.Τοσες ερωτησεις ουτε εσ ανακριση τριτου βαθμου δεν κανουν.Καλα ειμαι,στο δωματιο πλενω κατι πιατα.Μια χαρα τακτοποιηθηκα,δεν χρειαζεται να ερθεις.Τα μαθηματα τωρα ξεκινησαν,καλα πανε.Ναι μαμα,εκανα φιλους,μην ανησυχεις.Ειναι πολυ καλα παιδια,θα ερθουμε κανενα σαββατοκυριακο να τους γνωρισεις.Εσεις τι κανετε?Η Εστεα πως ειναι?
Μια χαρα ειμαστε.Και η αδερφη σου καλα ειναι.Σημερα βγηκε απο το μαιευτηριο μαζι με την ανιψουλα σου.
Ααααααααααααα................!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!Γιατι δεν με πηρατε να ερθω?Ηθελα να ειμαι διπλα της.
Προχτες την επιασαν κατι πονοι και την πηγαμε.Συυμφωνησαμε οτι αν γεννουσε το βραδυ,θα περιμεναμε μεχρι να βγουν για να παρουμε τηλεφωνο.Δεν θελαμε να αφησεις τα μαθηματα σου.
Καλα καλα....το κραταω αυτο,ειπα πειραζοντας την.
Λοιπον,Σελεστα μου πρεπει να σε αφησω,φωναζει η μικρη.Να προσεχεις εκει που εισαι και να ερθεις οσο πιο γρηγορα γινεται.Φιλακια.Σ'αγαπαμε.
Και εγω σας αγαπω.Δωσε αγκαλιτσες και πολλα φιλακια και στις δυο.Φιλακια.
Αχχ...ημουν πολυ χαρουμενη.Εχω ανιψουλα,ειπα και αρχισα να χοροπηδω σσε ολο το δωματιο.
Πρεπει αυριο να παω να τους ψωνισω.Εγινα θεια!!!!...ωχ τα πιατα ξεχασα
...και τρεχω γρηγορα στη μικρη κουζινουλα.Βλεπω το νεροχυτη να εχει σχεδον πλημμυρισει,κλεινω γρηγορα τη βρυση και περιμενω να φυγει το νερο.
Βαζω ενα τοστ να γινεται και πηγαινω στο κρεβατι μου να δω τηλεοραση.Ξαφνικα ακουω ενα δυνατο θορυβο.
Τρεχω γρηγορα και βλεπω νερο να τρεχει απο παντου.Μα τι γινεται εδω??
Κοιταω αν βουλωσε ο νεροχυτης αλλα οχι.Το νερο αρχισε να εξαπλωνεται σε ολη την κουζινα.Ειχε πλημμυρισει και η σταθμη ανεβαινε με γρηγορο ρυθμο,Αρχισα να πανικοβαλλομαι,δεν ηξερα τι να κανω.Ειχα σαστισει.Εβλεπα το νερο να τρεχει απο τα ντουλαπια με μια μικρη λεπτομερεια.Το νερο δεν κατεβαινε αλλα ανεβαινε.
Πως μπορει να ανεβαινει??
Το αγγιζω,τυλιγει το χερι μου χωρις να βρεχομαι ομως..στη συνεχεια φευγει και σχηματιζει διαφορα γραμματα και στο τελος τη μορφη της αδερφης μου και της ανιψιας μου.Τα'χασα.Δεν ειναι δυνατον!
Οταν ξυπνησα βρισκομουν στο κρεβατι μου.Η συγκατοικος μου ηταν διπλα μου στη καρεκλα και με κοιτουσε ανησυχη.
Τι εγινε?Γιατι βρισκομαι στο κρεβατι?,εκανα να σηκωθα.
Ο γιατρος ειπε να μεινεις μια δυο μερες για να γινεις καλα.Τι επαθες?
Δεν ξερω,αποκριθηκα.Τα νερα τα μαζεψες?
Τα ποια?,ρωτησα απορημενη.
Τα νερα απο την κουζινα που ειχε πλημμυρισει,τα μαζεψες?
Η κουζινα ηταν μια χαρα οταν ηρθα και σε βρηκα λιποθυμη στο πατωμα.Νομιζω οτι χτυπησες πεφτωντας.
O γιατρος που σε εξετασε ειπε πως ο οργανισμος σου ηταν πολυ αδυναμος και κουραστηκες πολυ.Μαλλον επρεππε να μεινω μαζι σου,αντι να παω στο παρτυ.
Οχι Κιμ,μην λες βλακειες.Ηταν το παρτυ γνωριμιας και δεν επρεπε να το χασεις.Λοιπον για πες μου πως τα περασες?Υπηρχε τιποτα ενδιαφερον?Πες τα μου ολα με καθε λεπτομερεια.
Το μερος ηταν ενα παλιο μεσσαιωνικο σπιτι,με χτισμενες ζωγραφιες γυρω απ'όλες τις κεντρικες πορτες.Στην αιθουσα χορου υπηρχε ενας ελαφρυς φωτισμος που μαζι με τις μπλε και πρασινες κορδελες αφηνε διαφορες γαλαζοπρασινες αποχρωσεις στους τοιχους της αιθουσας και πανω στους καλεσμενους.Η πλατφορμα οπου ηταν τοποθετημενος ο Dj ηταν περιτριγυρισμενη απο κολωνες με σκαλιστα αγαλματα.Ηταν πανεμορφα.Ολα σε ταξιδευαν πισω στην εποχη του Μεσσαιωνα.
Και ολοι ηταν πολυ ευγενικοι.Γνωρισα πολυ κοσμο και τα περισσοτερα παιδια ειναι απο τη σχολη μας.Θα στους γνωρισω ολους οταν νιωσεις καλυτερα.Μου ειπαν κατι κοπελες να παμε για ψωνια αυριο,αλλα αρνηθηκα γιατι δεν ηθελα να παω χωρις εσενα.Ετσι συμφωνησαμε να παμε σε κανα δυο μερες ολες μαζι.
Ποσο θα'θελα να ημουν και εγω εκει,ειπα λυπημενα.
Δεν πειραζει Σελεστα μου,την αλλη φορα.
Λοιπον,δεν εγινε τιποτα αλλο??Κανενα ωραιο αγορι?Ελα πες...με το ζορι θα στα βγαλω??
Περιμενε,τωρα θα στα ελεγα.Ειχε παρα πολλα ωραια αγορια στο παρτυ,τα περισσοτερα ομως ειχαν τα μυαλα πανω απο το κεφαλι τους.
Αλλα ενα αγορι ξεχωριζε αναμεσα τους.Ολες τον κοιτουσαν,μερικες του την επεφταν κιολας,αλλα αυτος εκει βραχος.Λες και εψαχνε για καποια συγκεκριμενη.
Οταν η Κιμ ειπε οτι του την επεφταν θυμωσα πολυ,αν και δεν τον ηξερα.Για συνεχισε,πως ηταν αυτο το αγορι?
Μπα,γιατι τοσο ενδιαφερον?
Ποιο ενδιαφερον,μωρε...Εσυ δεν ειπες οτι ξεχωριζε..εεε μιλα τοτε.
Καλα καλα,μην φωναζεις.
Ηταν ψηλος,με ωραιο σωμα,μπρονζε μαλλια,ελαφρια πρασινα ματια και ενα εκτυφλωτικο χαμογελο.Αχ,ο τελειος ανδρας!!!Μονο να μπορουσες να τον πλησιασεις,θα ηταν ονειρο που γινεται πραγματικοτητα.
Σελεστα μ'ακους?Τι σκεφτεσαι?
Ελα,τι ειπες?Α..ναι σ'ακουω.
Ναι,το βλεπω.Τελος παντων.Ξεκουρασου τωρα και τα λεμε το πρωι.Καληνυχτα.
Καληνυχτα,Κιμ.Επεσα για υπνο και ονειρευτηκα το μυστηριωδες αγορι.
Αφηνω το κινητο στο τραπεζι.Προσπαθω να χαλαρωσω ακουγοντας μουσικη,χωρις αποτελεσμα.Αποφασισα,λοιπον,να εξασκηθω στο πιανο με το αγαπημενο μου κομματι,πολυ το ειχα αμελησει τελευταια.Ηθελα οταν γυρισει σπιτι να το ειχα τελιοποιησει.
Αρκετη ωρα μετα και επειτα απο πολλες προσπαθειες το κομματι ακουγοταν καπως ετσι.
Τελειωνει το κομματι και ειμαι πολυ ευχαριστημενη με το εαυτο μου.
Εκεινη τη στιγμη χτυπαει το τηλεφωνο.
Ναι?
Μωρο μου,που εισαι?
Σπιτι ειμαι,εσυ που βρισκεσαι?
Στο δρομο ερχομαι.Εχεις ετοιμασει τιποτα για βραδυ ή να φερω κατι απο εξω?
Εεεε...δεν εχω ετοιμασει κατι,αλλα μπορω να κανω κατι στα γρηγορα.
Οχι,δεν πειραζει θα φερω εγω.Σε κανενα 10 λεπτο θα ειμαι εκει.Φιλακια,μωρο μου.
Φιλακια.
Σηκωθηκα απο τον καναπε και εκανα βολτες στο σαλονι.Ειχαν περασει 45 λεπτα και ακομα να ερθει.Ηξερα οτι θα εφερνε φαγητο απο εξω αλλα δεν θα αργουσε τοσο πολυ.Το μαγαζι ηταν στη γωνια.
Σιγα σιγα αρχισα να ανησυχω,αλλα οι ανησυχιες μου εφυγαν οταν ακουσα τα κλειδια στη πορτα.Τρεχω και ανοιγω.
Μα καλα πισω απο την πορτα με περιμενες?ειπα και της δινω ενα φιλι.
Μετα το φαγητο και αφου καθαρισαμε,κατσαμε αγκαλια στον καναπε.Καθως μου χαιδευε απαλα τα μαλλια μου ειπε.
Θα μου πεις τι εγινε τελικα σημερα στη γεφυρα?
Εεεε.......τωρα που το σκεφτομαι καλυτερα οχι.
Γιατι ετσι,αγαπη μου?
Γιατι δεν το βρισκω και τοσο καλη ιδεα και φοβαμαι μηπως με περασεις για τρελη.
Οχι,μωρο μου δεν υπαρχει τετοια περιπτωση.Λοιπον,θα μου πεις?
Ενταξει,μωρο μου θα σου πω.
Ωραια,σ'ακουω.
Σημερα δεν ειχα πολλες ωρες μαθημα,ηταν πολύ νωρις όταν τελειωσα και ειχε σταματησει να βρεχει,ετσι αποφασισα να παω μια βολτα και να περασω λιγη ωρα στη γεφυρα.Το τοπιιο ηταν μαγευτικο.Ηταν ντυμενο με τα χρωματα του φθινοπωρου και οπου και να γυρνουσα εβλεπα καφε και πορτοκαλι αρμονιες,που σε ταξιδευαν σε μερη περα από τη πραγματικοτητα.
Τον κοιταξα και μου χαμογελουσε.Τι συμβαινει?
Τιποτα,απλα μου αρεσει να σ’ακουω να μιλας.η φωνη σου είναι τοσο απαλη και ταξιδευτικη,που φανταζομαι ότι ημουν εκει μαζι σου.
Α…μαλιστα.Μπορω να συνεχισω ή θα συνεχιζεις να με διακοπτεις?
Ναι,μπορεις,λεω και της δινω ένα φιλακι.
Καθως χαζευα το νερο πανω από τη γεφυρα,ξαφνικα βλεπω το προσωπο ενός αγνωστου αντρα.Γυριχω πισω να δω ποιος ηταν,αλλα δεν υπηρψε κανεις εκει.παρα μονο ένα ζευγαρι που περνουσε τη γεφυρα.Ξαναγυριζω και τον βλεπω παλι να μου χαμογελαει.Ασυναισθητα του χαμογελαω και εγω.Με κοιταει τοσο εντονα,σαν να με ηξερε από παλια και να περιμενε να κανω κατι.
Σταματησα.
Τι επαθες?Γιατι σταματησες?Δεν θα το συνεχισεις?
Νιωθω ασχημα,γιατι δεν ησουν εσυ στο νερο.
Αυτο το καταλαβα.Δεν με πειραζει,μωρο μου.Ελα συνεχισε,θελω να μαθω τι εγινε μετα.
Ενταξει.
Συνεχιζουμε να κοιταμε ο ενας τον αλλον,μεχρι που σε μια στιγμη ειχα την επιθυμια να τον αγγιξω.Απλωσα το χερι μου και τοτε συνεβη πολύ παραξενο.
Ααα…!!Τοτε συνεβη το παραξενο?Και το προσωπο του αγνωστου αντρα,τι ηταν?Κατι πολύ φυσιολογικο φανταζομαι.
Με κοροϊδεύεις?Δεν σου λεω τιποτα άλλο.
Ελα μωρο μου,μην θυμωνεις.Σε πειραζω.Ελα χαλαρωσε λιγο και πες μου τη συνεχεια.
Πηρα μια βαθια ανασα και συνεχισα.
Απλωνω το χερι ν’αγγιξω το πρόσωπό του και αντι για αυτό αγγιζω το σημειο του νερου οπου βρισκοταν το προσωπο του.Εν τω μεταξυ εγω δεν ειχα φυγει από τη θεση μου.
Τι εννοεις δεν ειχες φυγει από τη θεση σου?Δεν ειχες κατεβει κατω στο ρυακι να τον αγγιξεις?
Οχι,δεν ειχα κατεβει.Ημουν πανω στη γεφυρα.
Για να δω αν καταλαβα καλα,εσυ ησουν πανω στη γεφυρα και αγγιζες το νερο που βρισκοταν στο ρυακι?
Εν μερει,καλα καταλαβες.
Τι εν μερει καλα καταλαβα?Υπαρχει κατι που δεν μου λες?
Βασικα υπαρχει μια μικρη λεπτομερεια που παρελειψα να σου πω.
Σ’ακουω λοιπον.
Αγγιζα το νερο αλλα όχι κατω στο ρυακι,αλλα πανω στη γεφυρα.Το μερος του νερου που βρισκοταν το προσωπο του ειχε ανεβει και ειχε φτασει στο υψος της γεφυρας.Τοτε τρομαξα και ηρθα σπιτι.
Τελειωσα την ιστορια και σιωπη πλημμυρισε το δωματιο.Κοιταζομασταν στα ματια και εγω δεν ξερω ποση ωρα,ωσπου δεν αντεξα άλλο.
Λοιπον,τι εχεις να πεις για όλα αυτα?Σε παρακαλω,πες μου τι σκεφτεσαι?
Oλη την διαρκεια που μου ελεγε τι ειχε συμβει σκεφτομουν όταν τελειωνε τι θα της ελεγα. Οι δυναμεις της ειχαν αρχισει να εξελισσονται και ειχε αρχισει να παρατηρει πως κατι δεν πηγαινε καλα. Σκεφτομουν διαφορους τροπους για να της το πω, όπως:
Μωρο μου, μην ανησυχεις απλα οι δυναμεις σου εξελισσονται
ή Αγαπη μου,δεν είναι τιποτα απλα εισαι μαγισσα
ή Μωρο μου, καιρος ηταν να χρησιμοποιησεις εστω και κατά λαθος τις δυναμεις σου, τοσο καιρο που σε παρακολουθω δεν ειχες κανει τιποτα.
Και διαφορα αλλα τετοια. Μετα όμως σκεφτηκα πως επρεπε να της εξηγησω πως ηξερα τι ηταν, και εκει να δω τι θα της ελεγα. Θα μπορουσα να της πω ότι την ψαχνω από την ημερα που γεννηθηκε, ότι όταν την βρηκα την παρακολουθουσα και πως ο αρχικος μου σκοπος ηταν να την εχω από κοντα και να της εξηγησω τι ηταν και σε τι μας ηταν χρησιμες οι δυναμεις της. Ότι ηταν μια αποστολη που επρεπε να ολοκληρωσω και ότι τοσο καιρο που ειμαστε μαζι δεν ενιωθα τιποτα.
Βασικα, αυτή η τελευταια σκεψη δεν ηταν αληθεια. Ομολογω πως ειχα πεισει τον εαυτο μου πως ηταν μια αποστολη σαν ολες τις άλλες. Το ειχα πιστεψει τοσο πολύ που νομιζα ότι ισχυε. Στην πραγματικοτητα αυτή η αποστολη με ειχε καταστρεψει. Όχι επειδη δεν ειχα ακομα καταφερει να της αποκαλυψω ποιος ειμαι, ποια είναι αυτή, τι μπορει να κανει αλλα επειδη με το που την αντικρυσα ολος μου ο κοσμος χαθηκε κατω από τα ποδια μου. Αυτή η κοπελα με εκανε να νιωσω πραγματα που καμια άλλη κοπελα δεν ειχε καταφερει μεχρι τωρα. Με εκανε να την ερωτευθω με ένα μονο κοιταγμα της, με μια λεξη της και ηξερα πως δεν ηταν οι δυναμεις της που το εκαναν αυτό. Για αυτό το λογο ηταν τοσο δυσκολο να της εξηγησω. Ηξερα πολύ καλα τι αντιδραση θα ειχε, τι θα ελεγε και προπαντων τι θα πιστευε. Σταματησε να μιλαει. Κοιταζομασταν στα ματια για αρκετη ωρα ωσπου μιλησε.
Λοιπον,τι εχεις να πεις για όλα αυτά? Σε παρακαλω πες μου τι σκεφτεσαι?, ηταν τα λογια της.
Ακομα δεν ειχα αποφασισει αν θα της τα ελεγα την αληθεια ή θα με περιμενα να ξανσυμβει. Ηξερα πως αν της ελεγα την αληθεια θα την τσακιζε. Δεν θα το αντεχε και θα την εχανα για παντα. Τωρα πια δεν με ενοιαζε αν η αποστολη θα ολοκληρωνοταν ή όχι. Το μονο που με ενοιαζε ηταν αυτή. Αρα, η μονη λυση ηταν να μην της αποκαλυψω τιποτα, για την ωρα και να περιμενω μια πιο καταλληλη στιγμη. Και ετσι της ειπα…
Είναι μια πολύ ενδιαφεουσα ιστορια. Μηπως να τη γραψεις στο χαρτι???χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα…..
Δεν είναι αστειο,ειπα θυμωμενη. Αληθεια λεω.
Δεν είναι ότι δεν σε πιστευω,απλα νομιζω ότι επειδη δεν ειχες τι να κανεις φανταστηκες ένα απιθανο συμβαν για να περασει η ωρα σου. Σε παρακαλω μην μου θυμωνεις,αλλα για σκεψου λιγο το ποσο λογικο είναι αυτό που λες.
Δεν μιλησα. Ηξερα ότι ειχε δικιο. Εχεις δικιο,απαντησα. Τελος παντων, μαλλον ημουν κουρασμενη και το φανταστηκα. Ας το ξεχασουμε τωρα. Εκανα εξασκηση στο πιανο. Θες να σου παιξω να μ’ ακουσεις?
Εννοειται μωρο μου. Για παμε να δω ποσο βελτιωθηκες.
Κατσαμε στο πιανο και επαιξα παλι το κομματι. Όταν το τελειωσα περιμενα. Ηταν πολύ αυστηρος με την κριτικη του ωρες ωρες οποτε δεν ηξερα τι να περιμενω. Αλλα αυτή τη φορα ημουν προετοιμασμενη ακομα και για τα χειροτερα.
Λοιπον,αυτό ηταν….απλα απιστευτο.Μπραβο μωρο μου βελτιωθηκες εκπληκτικα από την τελευταια φορα. Δεν εχασες ουτε μια νοτα. Ειχα την εντυπωση πως θα σου επαιρνε πιο πολύ καιρο για να τελειοποιησεις το κομματι, αλλα σημερα με αφησες αφωνο.
Σε ευχαριστω,ειπα διστακτικα και του δινω ένα φιλι.Σε κάθε του αγγιγμα,σε κάθε του φιλι ελιωνα όπως την πρωτη φορα.Ηταν σαν μην ειχε περασει μια μερα από εκεινο το πρωτο φιλι στη βροχη κατω από το δεντρο.Οταν ελευθερωθηκα από το φιλι ενιωθα εξαντλημενη.
Μωρο μου,νιωθω λιγακι κουρασμενη και λεω να παω για υπνο.Θα ερθεις?
Ναι μωρο μου θα ερθω αλλα σε λιγο,ενταξει?Θελω να ακουσω παλι το κομματι σου.
Ναι ενταξει μωρο μου.
Καληνυχτα αγαπη μου.Ονειρα γλυκα.Με φιλησε απαλα στο μαγουλο.
Καληνυχτα μωρο μου,ειπα και πηγα στο δωματιο κλεινοντας απαλα την πορτα πισω μου.
Την παρατηρησα καθως πηγαινε στο δωματιο.Φαινοταν εξαντλημενη.Η σημερινη εμπειρια την ειχε εξουθενωσει αρκετα.Πρεπει να ηταν πολύ δυνατο αυτό που εγινε σημερα.Οι δυναμεις της αρχισαν να εξελισσονται και να συνδεονται ολο και πιο πολύ με μαζι της. Αλλα αυτό δεν με απασχολουσε τωρα,γιατι ηξερα πως αν εβαζε κατι στο μυαλο της θα το πετυχαινε.
Αυτο που με απασχολουσε ηταν ο αγνωστος ανδρας που ειδε στο νερο.Η περιγραφη δεν μου θυμιζε καποιον.Τουλαχιστον ετσι πιστευα.Βαζω το κομματι να ξαναπαιξει.Καθως το ακουω ξαφνικα μου ηρθε.
Μα και βεβαια πως δεν το σκεφτηκα νωριτερα.Αυτος πρεπει να είναι,δεν υπαρχει αμφιβολια.Του ειχα,όμως,πει να μην κανει τιποτα,και σε περιπτωση που κανει να μην τον αντιληφθει και τρομαξει αλλα μαλλον δεν με ακουσε.Μου φαινεται πως εχω να πω δυο λογακια με τον Ντειμον.Ουτως ή αλλως δεν μπορει να μου κανει κακο,αφου με χρειαζεται και περα από αυτό τον ηξερα εδώ και πολλα χρονια και πιστευω ότι ειχαμε γινει φιλοι,αν μπορει να υπαρξει φιλια μεταξυ ενός ανθρωπου με έναν βρυκολακα.
Με όλα αυτά ξεχασα ότι ειχα βαλει το κομματι να παιζει.Ειχε παιξει πανω από 4 φορες.Ηταν πραγματικα απιστευτο το ποσο μπορει να βελτιωθηκε.Νομιζα ότι θα μας επαιρνε αρκετο καιρο μεχρι να μαθει να παιζει καπως ικανοποιητικα,αλλα δεν με πειραζε.Αντιθετως,με ευχαριστουσε πολύ να τη βλεπω να κανει πραγματα που την εκαναν ευτυχισμενη και της αρεσαν,και το να μαθει να παιζει πιανο ηταν κατι που αρεσε και σε μενα.Κοιταξα το ρολοι και ηταν περασμενες 3,οποτε εκλεισα τον υπολογιστη,τα φωτα κλειδωσα,την πορτα και αφησα αναμμενα μονο τα κερακια που ηταν μεσα σε νερο στο τραπεζακι στο σαλονι και πηγα να ξαπλωσω.
Μπηκα σιγα σιγα στο δωματιο για να μην την ξυπνησω.Αφησα λιγο ανοιχτη την πορτα για να φωτιζει καπως το δωματιο.Εβγαλα τα ρουχα μου,εβαλα ένα φανελακι και ξαπλωσα.Την παρατηρουσα καθως κοιμοταν.Ηταν τοσο γλυκια και ηρεμη,ιδιος αγγελος.Της εδωσα ένα απαλο φιλι στα χειλη και εκεινη χαμογελασε.Εφτιαξα καλυτερα το μαξιλαρι μου,την πηρα απαλα αγκαλια και κοιμηθηκα.
Νομιζα πως ότι ζουσα ηταν πραγματικοτητα. Ημουν με τον Ρομπερτ στο παρκο κοντα στο Πανεπιστημιο.Ηταν αργα το απογευμα και καθομασταν κατω από ένα δεντρο. Ειχαμε αναψει κερακια,καθομασταν αγκαλια και κοιτουσαμε το ρυακι που περνουσε. Ηταν τοσο ρομαντικα.Αν αυτό ηταν ονειρο δεν ηθελα με τιποτα να ξυπνησω.
Ολα ηταν τοσο ομορφα,ωσπου σε μια στιγμη όλα σκοτεινιασαν.Το σκουρο μωβ χρωμα που υπηρχε στον ουρανο μετατραπηκε σε μαυρο και τα αστερια χαθηκαν.Τα δεντρα θαφτηκαν στη γη και τη θεση τους πηραν νεκρα,αποξηραμενα δεντρα καθως επισης και μεγαλα επιβλητικα πετρινα δεντρα. Η γη ξεραθηκε και όλα γυρω μας πεθαναν.
Όλο το σκηνικο από ένα ρομαντικο και μαγευτικο τοπιο μεταμορφωθηκε σε ένα σκηνικο φρικης. Διαφορα παραξενα,γλυωδης πραγματα αρχισαν να εμφανιζονται σε πετρες και δεντρα.Ενας περιεργος ηχος εβγαινε από τα δεντρα που μαζι με τον αερα,που ξαφνικα αρχισε να φυσαει, εμοιαζε με ψιθυρους.
Ειχα μια περιεργη αισθηση ότι δεν ειμασταν μονοι μας.Ενιωθαν να με παρακολουθουν πολλα ματια λες και οι πετρες και τα δεντρα ηταν ζωντανα,μας κοιτουσαν και μιλουσαν μεταξυ τους.Για έναν περιεργο λογο καταλαμβανομαι από ένα κυμα φοβου και πανικου.
Ο Ρομπερτ με ειχε παρει αγκαλια και προχωρουσαμε μαζι προς την εξοδο του παρκου όταν ξαφνικα ενας ανδρας πεταχτηκε μπροστα μας.Ηταν μεγαλοσωμος,μελαχροινος με λευκο δερμα.Τα ματια του,όμως δεν ηταν συνηθισμενα,αντιθετα ηταν κοκκινα σαν το αιμα και μας κοιτουσε λες και ημασταν το γευμα του.
Σφιχτηκα πιο πολύ στον Ρομπερτ.Αυτος μπηκε μπροστα μου για να με προστατευσει,αν και κανενας μας δεν θα γλιτωνε από τα χερια του.
Μεσα σε λιγα δευτερολεπτα εμφανιστηκαν και αλλοι.Ο ενας που επισης ξεχωριζε ηταν μετριου αναστηματος,ξανθος με κατσαρα μαλλια,λευκο δερμα και κοκκινα ματια.Οι υπολοιποι ηταν περιπου ιδιοι.Δεν ειχαν κατι το ξεχωριστο.Λευκο δερμα,κοντο μαλλι και κοκκινα ματια.Πρεπει να ηταν γυρω στους 15.Δεν υπηρχε περιπτωση να βγαιναμε ζωντανοι από εδώ.Ακομα και αν καταφερνε τον έναν ή εστω δυο δεν αντεχε με τους υπολοιπους.
Και σαν να μην εφταναν αυτοι ως δια μαγειας εμφανιστηκαν και αλλοι τοσοι.Αλλα υπηρχε κατι το διαφορετικο επανω τους.Ναι μεν ειχαν το ιδιο λευκο δερμα με τους αλλους,ηταν τεραστιοι,εμφανιστηκαν και αυτοι αθορυβα από πισω μας, μας κοιτουσαν περιεργα.Και τοτε το παρατηρησα.Τα ματια τους δεν ηταν κοκκινα,αλλα ειχαν ένα απαλο χρυσαφι χρωμα.Κοιταζοντας τους ενιωθα μια ζεστασια και μια ασφαλεια.
Πρεπει να ηταν καποιο ειδος συμμοριας και αυτό με τα ματια να ηταν το χαρακτηριστικο της κάθε μιας.Λογικα κατι πρεπει να ειχε γινει και εμεις να βρεθηκαμε εκει τη λαθος στιγμη στο λαθος μερος ή εμας ηθελαν.
Αλλα αυτό που μου εκανε περισσοτερη εντυπωση ηταν πως δεν ειχαν αρχηγους,δηλαδη κανενας από αυτους δεν εμοιαζε με αρχηγο,τουλαχιστον ετσι πιστευα.Δεν προλαβαινω να ολοκληρωσω τη σκεψη μου και εμφανιζονται δυο τυποι.Ο ενας απο την μια μερια και ο άλλος από την άλλη.
Για μια στιγμη,τον έναν τον ηξερα.
Ηταν ο αγνωστος ανδρας από το περιστατικο της γεφυρας με τη διαφορα ότι και τα δικα του ματια ηταν χρυσαφι.Μας χαμογελαει και γυριζει και κοιταζει τον αλλον.
Αφησε τους ησυχους,ειπε στον αλλον.
Ο άλλος λες και ειχε βγει από την ελληνικη μυθολογια.Ψηλος,με μπρονζε μαλλια,καταπληκτικο σμιλεμενο σωμα,λευκο δερμα και κοκκινα ματια,που για καποιο λογο ταιριαζαν απολυτα.Δεν μπορουσα να ξεκολλησω από πανω τους.Με κοιταζει και κατι ειπε αλλα ηταν πολύ γρηγορο για να το καταλαβω. Μετα λεει στον αλλον…
Ενταξει θα τους αφησουμε αλλα η κοπελα θα ερθει μαζι μας.
Με αυτό το πλευρο να κοιμασαι,αν μπορεσεις φυσικα.
Δεν εχει να παει πουθενα.
Θα ‘θελες…την ρωτησες αν θελει να ερθει με καποιον σαν και εσενα?Δεν την βλεπεις εχει φρικαρει,σιγα μην ερθει.
Δεν πειραζει θα την παρουμε με το ζορι,εκει κολλησες.
Αυτό πανω από το πτωμα μου.
Δεν θα είναι και πολύ δυσκολο τελικα.
Οσο για αυτό να εισαι σιγουρος.
Ένα χαμηλοφωνο ψιθυρισμα ακουστηκε από ολους και ολοι ειχαν παρει θεσεις μαχης.Η μαχη ξεκινησε.Ολα γινοντουσαν πολύ γρηγορα.Σε κάθε χτυπημα τους ακουγοταν και κατι σαν κεραυνος ή τουλαχιστον ετσι μου φαινοταν.Δεν αντεχα άλλο και ετσι εκλεισα τα ματια μου.
Ο θορυβος όμως ηταν τρομακτικος,φωνες,ουρλιαχτα ακουγονταν από παντου.Κρυφοκοιταω για να δω τι γινεται και αυτό που αντικρυσα ηταν βαρβαρο.
Ο μελαχροινος μεγαλοσωμος ειχε πιασει έναν από τους αλλους και τον τραβουσε ωσπου τον εσκισε στα δυο.Ηταν απαισιο,φρικτο,πρωτογονο.Δεν ηθελα να βρεθω στα χερια του αλλα ουτε και ο Ρομπερτ.Η μαχη εξελιχθηκε σε λουτρο αιματος και εμεις επρεπε να φυγουμε από εκει οσο πιο γρηγορα γινοταν.
Ο Ρομπερτ θελωντας να με προστατεψει με ειχε βαλει αναμεσα σε αυτόν και ένα δεντρο.Ειχα τρομοκρατηθει,δεν μπορουσα να κουνηθω αλλα ουτε και να φωναξω για βοηθεια.Δεν ηξερα αν θα καταφερναμε να φυγουμε ζωντανοι από εκει.
Σε μια στιγμη ο Ρομπερτ μου κανει νοημα να προχωρησουμε αργα αργα.Καθως προχωρουσαμε μας βλεπει ο ενας και ερχεται καταπανω μας.Ομως ενας από τους αλλους,που ακομα δεν ειχα καταλαβει τι ηταν μπαινει στη μεση.
Βλεπουμε να παλευουν και εχουμε μεινει εντρομοι και οι δυο.Ο Ρομπερτ όμως συνερχεται γρηγορα και εχει ετοιμαστει να βοηθησει τον ξενο,και αυτό με φοβιζε ακομη περισσοτερο.
Τελικα, ο αγνωστος ανδρας χανει τη μαχη και ο άλλος οργισμενος και διψασμενος για αιμα ερχεται καταπανω μας.Το προσωπο του εχει παραμορφωθει και εχει γινει ένα τερας.Χιμαει να χτυπησει τον Ρομπερτ.
Ουτε εγω καταλαβαινω.Ειχα την αισθηση πως όλα αυτά που συνεβαιναν ηταν στην πραγματικοτητα,ενιωθα πως βρισκομουν εκει την ωρα που γινοντουσαν όλα αυτά.Αλλα από ότι φαινεται ηταν ο χειροτερος εφιαλτης.
Και τι ειδες?
Ειδα ότι καθομασταν αγκαλια κατω από ένα δεντρο με αναμενα κερακια και κοιτουσαμε το ρυακι.
Και τοσο τρομερο είναι αυτό που σε εκανε να τρομαξεις?
Οχι,δεν ειπα αυτό.Μην το παιρνεις στραβα δεν το εννοουσα ετσι.
Το ξερω μωρο μου απλα προσπαθω να σε χαλαρωσω.Θελεις να μου πεις τι ειδες ή να το αφησουμε για το πρωι?
Α θες να πας για υπνο?
Εεεε…όχι ακριβως.
Ε?
Αφου ξυπνησαμε και οι δυο,καλως ή κακως, εχω μια καλυτερη ιδεα.
Δεν προλαβαίνω να μιλήσω και τα χείλη του βρέθηκαν πάνω στα δικά μουκαι τα χέρια του στη μέση μου. Τα χέρια μου βυθίστηκαν μέσα στα μαλλιά του και τον έσπρωξα πιο κοντά στο σώμα μου. Το φιλί βάθυνε όλο και πιο περισσότερο και τα σώματα μας ερχόντουσαν όλο και πιο κοντά. Τα χέρια του έβγαλαν σιγά σιγά το μεταξένιο φανελάκι μου, ενώ τα δικά μου έβγαζαν το μαύρο του φανελάκι. Ένιωθα τα χέρια του να τρέχουν σε όλο μου το σώμα και να ανατριχιάζω σε κάθε σημείο. Τα χέρια μου ερευνούσαν κάθε γωνία του προσώπου του και κατέβαιναν προς τη μέση του. Κάθε φορά τα ίδια συναισθήματα με κατέκλυαν και με παρέσερναν σε μέρη μαγικά.Τα φιλία βάθυναν όλο και περισσότερο, ενώ η γλώσσα του γλίστρησε μέσα στο στόμα μου ψάχνοντας τη δική μου. Τύλιξα τα χέρια μου πιο σφιχτά γύρω από το λαιμό του παροτρύνοντάς τον να συνεχίσει. Προχώρησε αργά προς το λαιμό μου αφήνοντας μικρά φιλιά σε όλη τη διαδρομή. Ένιωθα τη γλώσσα του να κατηφορίζει προς τα στήθη μου και εκέι ένας αναστεναγμός ξεφεύγει. Τα χέρια του κάλυψαν το στήθος μου, ενώ μια απρόσμενη ζεστασιά γέμισε ολόκληρο το σώμα μου. Τα χέρια μου άγγιζαν απαλά την πλάτη του φτάνοντας στη μέση του. Χαμήλωσε και αλλο φέρνοντας τα χέρια του χαμηλάς την κοιλιά μου και αγκαλιάζοντας τα πόδια μου. Έφερα το πρόσωπο του κοντά στο δικό μου, τον τράβηξα πιο κοντά ανασηκώνοντας τημέση μου. Τα κορμιά μας κόλλησαν το ένα με το άλλο και ένα αδιαπέραστο κύμα ζεστασιάς και επιθυμίας με κατέκλυσε. Το κορμί του κάλυψε το δικό μου και τύλιξα τα πόδια του γύρω από τη μέση του και τα κλείδωσα εκεί , δίνοντας του πλήρη πρόσβαση. Τα χέρια του με κράτησαν γερά από τη μέση,ενώ άρχισε να κινείται ρυθμικά μέσα έξω, στέλνοντας αισθησιακές δονήσεις σε όλο μου το σώμα. Συνέχιζε να βυθίζει το σώμα του μέσα στο δικό μου και αναστεναγμοί να βγαίνουν από το στόμα του, μη μπορώντας να το ελέγξει. Έφερε το ένα του χέρι του πάνω από τον ώμο μου και εκείνη τη στιγμή οι δονήσεις άχισαν να γίνονται πιο έντονες και πιο γρήγορες. Όλο μου το σώμα είχε κατεκλυστεί από αυτή την ηδονή και αναστεναγμοί έβγαιναν από τα χείλη μου. Με μια τελευταία κίνηση μπήκε πιο γρήγορα μέσα μου και πρωτόγνωρα συναισθήματα μας παρέσυραν. Άφησε το βάρος του σώματος του να πέσει ελαφρά πάνω στο δικό μου, ενώ οι αναπνοές μας προσπαθούσαν να επανέλθουν στο φυσιολογικό τους ρυθμό. Ήξερα πως όλα είχαν τελειώσει και προσπαθούσα να καταλάβω πως γίνεται κάθε φορά να νιώθω τα συναισθήματα της πρώτης μας επαφής. Δεν μπορούσα να το εξηγήσω, λες και ο Ρόμπερτ ήταν αυτός που με ολοκλήρωνε.
«τι σκέφτεσαι?», με ρώτησε.
«Ότι ήταν υπέροχο.»,απάντησα.
« Καλά, ας το πιστέψω...» είπε και χαμογέλασε πειραχτικά.
«Λέω να πάω να κάνω ένα ντουζ.»
«εντάξει, θα πάω να φτιάξω κάτι να τσιμπήσουμε»,απάντησε.
«Μα είναι 4 το πρωί...»
«Δεν φταίω εγώ,πείνασα. Το ίδιο και εσύ, αν λάβω υπόψην το γουργουρητό της κοιλιάς σου.»είπε με ένα χαμόγελο.
«πφφφ...καλά εντάξει,πήγαινε να φτιάξεις κάτι να φάμε ,ενώ εγώ θα κάνω ντους.»είπα και κατευθύνθηκα προς το μπάνιο.
Άφησα το ζεστό νερό να τρέξει επάνω μου. Αφού έλουσα τα μαλλιά μου και έπλυνα το σώμα μου, έκλεισα τις βρύσες,τύλιξα την πετσέτα γύρω μου και βγήκα από το ντους. Έβαλα μια άλλη πετσέτα γύρω από τα μαλλιά μου και μάζεψα λίγο τα πράγματα. Εκείνη τη στιγμή κάτι υπέροχομύρισε και ήξερα ακριβώς τι ήταν..βάφλες με σοκολάτα...βγήκα από το μπάνιο, ντύθηκα και προχώρησα προς το σαλόνι που με περίμενε ο Ρόμπερτ με τις βάφλες στο καναπέ και μια ταινία στο dvd.
Η ταινία είχε φτάσει κάπου στη μέση, όταν ξαφνικά άκουσα κάτι από το μπάνιο. «Άκουσες κάτι?»ρώτησα.
«Σαν τι?» απάντησε.
«Δεν ξέρω,σαν να τρέχει νερό. Άφησες καμία βρύση ανοιχτή?» ξαναρώτησα.
«Όχι,»απάντησε. «άλλα νομίζω ότι έρχεται από το μπάνιο.»ξαναείπε.
«Αποκλείεται,αφού τις έκλεισα τις βρύσες.»απάντησα.
Σηκωθήκαμε και οι δυο και προχωρήσαμε προς το υπνοδωμάτιο. Ανοίξαμε την πόρτα και όταν μπήκαμε αυτό που είδαμε ήταν αδιανόητο.
Η πόρτα του μπάνιου ήταν ορθάνοιχτη και νερό έβγαινε και είχε πλημμυρίσει όλο το υπνοδωμάτιο. Νερό έβγαινε από τα κουφώματα της πόρτας του μπάνιου και ανέβαινε προς το ταβάνι και έπειτα προς όλες τις γωνίες παίρνοντας το σχήμα του ταβανιού. Νόμιζα πως ήμουν σε όνειρο,μαζί με τον Ρόμπερτ. Σχημάτιζε διάφορα σχήματα πέφτοντας από το ταβάνι και μέσα σε αυτά τα σχήματα εμφανιζόντουσαν διάφορα πρόσωπα, γνωστά και άγνωστα. Ένα από αυτά τα πρόσωπα ήταν του άγνωστου άνδρα από την γέφυρα.
Στο παράθυρο είχε σχηματιστεί κάτι σαν βιβλίο και έδειχνε εμένα και τα περίεργα συμβάντα που είχαν γίνει το τελευταίο διάστημα. Στην άλλη γωνία του δωματίου έδειχνε τον άγνωστο άνδρα, με φόρμες και ένα αθλητικό φανελάκι να με κρατάει αγκαλιά και να προσπαθεί να μου δείξει κάτι, αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω τι ήταν. Όμως κάτι επάνω του ήταν διαφορετικό. Τα μάτια του δεν ήταν μελί αλλά μπλε.
«Τι στο καλό συμβαίνει?» ρώτησα και μπήκα πιο μέσα, αφήνοντας τον Ρόμπερτ λίγο μετά την είσοδο. Περπατούσα μέσα στο νερό αλλά δεν βρεχόμουν. Μπήκα στο μπάνιο αλλά καμία βρύση δεν ήταν ανοιχτή. Γύρισα να το πω στον Ρόμπερτ και τον είδα στη μέση του δωματίου να κοιτάει έναν σταλαχτίτη από νερό, που μέσα στον οποίο καθρεφτιζόταν ο άγνωστος άνδρας και δίπλα του μια κοπέλα. Πλησίασα να δω καλύτερα και αυτή η κοπέλα ήμουν εγώ. Δεν το πίστευα. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι σήμαινε αυτό, ούτε να εξηγήσω πως γινόταν όλο αυτό.
Εκείνη τη στιγμή ο σταλαχτίτης άλλαξε μορφή και στη θέση του εμφανίστηκε ένας βράχος καλυμμένος με βρύα και μούχλα. Άπλωσα το χέρι μου να πιάσω τον βράχο αλλα αυτός άρχισε να τρέμει οπότε δεν συνέχισα. Κοίταξα τον Ρομπερτ και ήμουν έτοιμη να τον ρωτήσω,όταν ξαφνικά ο βράχος έσπασε και το νερό μας πέταξε με ορμή πίσω στο σαλόνι. Αφού σηκωθήκαμε γύρισα και τον ρώτησα.
«Είδες ότι είδα?»
«Ναι, είδα ότι είδες και δεν έχω καμία λογική εξήγηση.»
«Τότε τι ήταν αυτό? Πως θα το εξηγήσουμε?»
«Μμμ...δεν έχω ιδέα, αλλά το πιο πιθανό είναι να μας πείραξαν οι βάφλες.» είπε μ’ένα χαμόγελο.
«Πας καλα?!»
«Φυσικά πάω καλά. Ήμασταν και οι δυο πολυ εξαντλημένοι, φάγαμε πολλές βάφλες και μας επηρέασε και η ταινία.» απάντησε «Πάμε πάλι μέσα να δούμε αν είναι ακόμα εκεί» είπε και με πήρε από το χέρι και πήγαμε προς το υπνοδωμάτιο. Όταν άνοιξε την πόρτα όλα ήταν φυσιολογικά, το ίδιο και το μπάνιο.
«Είδες στο είπα εγώ. Όλα είναι φυσιολογικά. Ας κοιμηθούμε και μέχρι αύριο θα το έχουμε ξεεχάσει.» είπε και με φίλησε απαλά στα χείλη.
«Εντάξει» απάντησα και δίνοντας του ένα φιλί τον καληνύχτισα και πέσαμε για ύπνο.
Παρ 17 Μαρ 2023 - 15:11 από Marzaki Cullen
Ημερολόγιο
Θέμα: Το Κλειδι (by Zafrina) 
