Eclipse_A Different Ending

Bella's POV

Τα λεπτά κυλούσαν όλο και πιο αργά .Το βλέμμα μου ήταν καρφωμένο στο σημείο που είχε εξαφανιστεί ο Έντουαρντ μέσα στα δέντρα...είχε πάει να φέρει πίσω τον Τζέικομπ . Όσο πιο αργά κυλούσε ο χρόνος τόσο πιο πολύ δενόταν ο κόμπος γύρω απο την καρδιά μου . Έπρεπε να του μιλήσω...αν και ήξερα πως όλες οι λέξεις του κοσμου δεν θα μπορουσαν να ελαφρυνουν την κατασταση του οφειλα μια εξηγηση....ενα τελευταιο αντιο....Σιχαινομουν τον εαυτο μου για το οτι πληγωνα τον Τζεικ...μα ακομη περισσοτερο γιατι πληγωνα τον Εντουαρντ...σχεδόν ένιωθα μέσα μου το μαχαίρι μου είχα καρφώσει τόσες φορές στην καρδιά του τον τελευταίο καιρο.Ολα ηταν πιο απλα για τους υπολοιπους φιλους μου...ηταν εύκολο να γυρισω απλως και να φυγω...για χαρη του Εντουαρντ και για οσα με εκανε εκεινος να νιωθω.Ομως με τον Τζεικομπ δεν ηταν το ιδιο...ηταν αναποσπαστο κομματι του εαυτου μου.Ενα κομματι που φοβομουν να βουτηξω στο σκοταδι.

Ο Σεθ περπατούσε πάνω κατώ δίχως σταματημό.Ακομη δεν μπορούσα να πιστέψω οτι ο τεράστιος λύκος μπροστά μου ηταν μόνο ενα αγόρι δεκαπέντε χρόνων.Η ανάσα του διαγραφόταν στον παγωμένο αερα καθώς συνέχισε να βηματίζει νευρικά.Δεν ήξερα αν ηταν λόγω της ανυπομονησίας του για να ξεκινήσει η μαχή η ηταν νευριασμένος επειδη θα αναγκαζόταν να μην παρεί μέρος καθηλωμένος εδω....μάζι μου.Σκέφτηκα να τον ρωτήσω τι τον απασχολούσε αλλά χωρίς τον Εντουαρντ εδω για να μεταφράζει θα ηταν μαλλον μάταιο.
Αναστέναξα βαθιά και εκατσά στην είσοδο της σκήνης.Ετριψα τα χέρια μου μεταξύ τους επειδή ειχαν μουδιάσει απο το κρύο.Αν και ο πρωινός ήλιος έλαμπε ψήλα στον ουρανό το κρύο της χθέσινης νύχτας παλλόταν ακόμη στην ατμόσφαιρα.Η βουνοπλαγιά ηταν ακόμη καλλυμενη από χιόνι.

Γύρισα απότομα το κεφάλι καθώς ο Εντουαρντ παραμέριζε τις βρέγμενες ακομη φτέρες.Τι έγινε...?ρώτησα δίχως να μπορώ να κρύφω την ένταση απο την φωνή μου.Ο Έντουαρντ μου έδειξε με ένα νεύμα τον δρόμο απο τον οποίο ήρθε και κατάλαβα πως ο καλύτερος μου φίλος με περίμενε εκεί.Ο 'Εντουαρντ περασέ γρήγορα απο διπλά μου διχώς να με κοιτάξει προσπάθωντας να κρύψει την θλίψη στα μάτια του.Το στομάχι μου σφίχτηκε.Αν και ο ίδιος δεν θα το παραδεχόταν ποτέ ηξερά πως τον πλήγωνα άλλη μια φορα...το μόνο που ήθελα ηταν να τον αγκαλιάσω και να του πω πόσο πολύ τον αγαπούσα.Όμως πρώτα επρεπε να μιλήσω με τον Τζέικ...Κράτησα την ανάσα μου για μια στίγμη και πίεσα τον εαυτό μου να προχωρήσει μπρόστα...αφού πρώτα του υπόσχεθηκα πως θα αφιέρωνα όλη την αιωνιότητα προσπαθώντας να μην ξανα δω αυτο το βλέμμα στα ματια του.

Περπάτησα μεσα απο τις πυκνές φυλλωσιές μέχρι που βρέθηκα μπροστά σε εναν κατσουφιασμένο Τζεικομπ.Ητάν γυμνός απο την μέση και πάνω....και μόνο στην θέα του γυμνού κορμιού του ένιωθα να κρυώνω.Τον κοίταξα για μερίκες στίγμες δίχως να μιλάω.Είχε σταύρωσει τα μακριά του χέρια στο στήθος του,τα χείλη του σχιμάτιζαν μια άκαμπτη γραμμή,Ήθελα τόσο πόλυ να του ζητήσω να με συγχώρέσει,να πάρω μακρία αυτο το ξένο βλέμμα απο τα μάτια του.Το αγόρι μπρόστα μου δεν είχε καμια σχέση με τον δίκο μου Τζέικομπ....τον καλύτερο μου φίλο που πάντα κατάφερνε να πάρει τον πόνο μακρια....

Άπλως πες οτι είναι να πεις να τελειώνουμε Μπέλλα...Δεν έχω ολη την μέρα μπροστά μου...ειπέ άτονα μεταφέροντας το βάρος του απο το ένα πόδι στο άλλο.

Συγγνώμη....μουρμούρισα απλα αποστρέφοντας το βλέμμα μου απο το δίκο του.Εγω φταίω για ολα....

Τι είναι αυτα που λες....ειπε πιο μαλακά τώρα.Εκανε ένα βήμα προς το μερος μου άλλα σύντομα το μετάνιωσε και επέστρεψε στην αρχίκη του θέση.

Δέν μου αρέσει που σε πλήγώνω Τζέικ...και πραγμάτικα θα έκανα τα πάντα για να σταματήσει όλο αυτο..Μάκαρι να μπορούσα να πάρω πίσω όλο τον πόνο που σου προκάλεσα...Σηκωσα το βλεμμα μου για να συναντήσω τα μάτια του.Είχε ψήλωσει ακόμη περισσότερο το τελευταίο διάστημα.Τα κάστανα του μάτια ηταν σκοτείνα σχεδον μαύρα.Κοιτούσαν εξέταστικά μέσα στα δικά μου δίχως να ξέρω τι έψαχναν η τι ήταν αύτο που έβλεπαν.

Μέτα από μέρικα ατέλειωτα λεπτά σιωπής αναστέναξε και άφησε το ψύχρο του πρόσωπειο να χάθει απο τα χαράκτηριστικα του πρόσωπου του.Το ξέρω Μπέλλα...είπε με σιγάνη φώνη...Ομως τώρα δεν μπόρει νά αλλάξει τίποτα.Δεν είναι μόνο δική σου η ευθύνη.Φταίω κι εγω,το ίδιο αν όχι περισσότερο.Επρέπε να κάνω πίσω απο μόνος μου απο την αρχή.Πρώτου γίνουν τόσο περίπλοκα τα πράγματα....

Είχα κάρφωσει το βλέμμα μου στο πρόσωπο του θέλοντας τόσο πολύ να κλείσω αυτή την μικρή απόσταση μετάξυ μας.Ηθελα να τύλιξω τα χέρια μου γυρώ απο την μέση του και να τον κράτησω εκεί κοντά μου.Να του πω ποσο πολύ θα μου έλειπε....π'οσο πολύ τον αγαπούσα και τον χρειαζόμουν....ομώς αυτο δεν θα βοηθούσε.Το μόνο που μπορούσα να κάνω ειναι να μείνει εδώ κατα την διάρκεία της μάχης......να τον προστάτεψω με τον μοναδίκο τρόπο που μπορουσα.

Μόλις είδε πως δεν αντιδρούσα ηταν εκείνος που εσβήσε την απόσταση μεταξύ μας κλείνοντας με σε μια ασφικτική αγκαλιά.Η ζεστάσια του ηταν ακαταμάχητη παροτρίνοτανς με να σφίξω τα χέρια μου γύρω απο την μέση του.Ακούμπησα στο στήθος του αναπνέοντας βάθια....αφηνοντας την μύρωδιά του να με ζάλισει...σαν το δάσος μετά απο την βρόχη.

Τζεικ δεν θέλω να πας στην μάχη....ψέλλισα μετα απο μερικά ατέλειωτα λέπτα σιγής.Απομακρύνθηκε απο την αγκαλιά μου ελάχιστα ωστε τα μάτια του να συναντήσουν τα δικά μου.Δεν μπορώ να το κάνω αυτο Μπέλλα...ψιθυρισε.

Το ξέρω οτι είμαι απαίσιος ανθρώπος αλλα δεν μπόρω να σε χάσω....ειπα πιο δύνατα τώρα και σφίχτηκα περισσότερο πάνω του.Τότε δεν εχεις παρά να μου το ζητήσεις...ψιθύρισε στο αφτί μου.Ενιώσα την ανάσα του ζέστη στα μάλλια μου.

Μα μολίς το έκανα Τζεικομπ....ειπα ξέψυχισμένα.Δεν μου φτάνει αυτο...μουρμούρισε χαμηλόφωνα.Αποτράβηχτηκα μέσα απο τα χέρια του κοιτώντας τον μπερδέμενη.Τα μάτια του με κοιτούσαν παρακλείτικα και τα χέρια του δεν έφυγαν απο την μέση μου.Μου πήρε μερίκες στιγμές να καταλάβω τι εννούσε...

Δέν μπόρω να το κάνω αυτό Τζέικ....ειπα κάνοντας ενα βήμα μάκρια του και αφήνοντας τα χέρια του να γλιστρήσουν απο το σώμα μου.Τότε δεν σήμαινω και τόσα πολλά τελίκα....Τα ματια του ειχαν σκοτεινιασει ξάνα.Αύτη την φόρα όχι μόνο από θλίψη αλλά και απο θύμο.

Με μια γρήγορη κίνηση γύρισε να φύγει.Το χέρι μου τέντωθηκε με δίκη του βούληση και έπιασε το δίκο του.Μεινε....ψιθύρισα δίχως ίχνος ελπίδας στην φώνη μου.Η εκφρασή του ήταν σκλήρη καθώς γύρισε να με κοίταξει.Για ποιο λόγο Μπελλα....?Δεν βλέπω καποιό λόγο που να με κράταει εδω....Επειδη σ'αγαπάω Τζεικομπ...είπα προσπάθωντας να διώξω μακρία τα δάκρυα που απείλουσαν να ξέφυγουν απο τα μάτια μου.Δεν καταλάβαινε ποσο με πλήγωναν αυτές οι λέξεις...?Φύσικα και ήταν σημαντικος....και κάτι παράπανω....ηταν σχέδον τα πάντα.

Απόδειξε το τότε...ειπε με ένταση.Θα το ήθελες αυτο...?Να σου ζητήσω να με φιλήσεις ενω είμαι ερώτευμένη με κάποιον αλλό...?Τότε φιλήσε με Τζεικ...αν πρότιμας να ζεις σε ενα ψέμα.Φίλησε με και γύρνα πίσω...η φώνη μου ΄έσπασε.

Η θλίψη ξεχείλιζε τώρα από τα ματια του που ητάν υγρα.Σ'αγαπάω Μπελλά....ψιθυρισε απλα κλείνοντας τα χέρια μου μέσα στα δικά του.Κι εγώ σ'αγαπάω Τζεικ...Μα αγαπάς εκείνον περισσότερο....ψιθυρισε θλίμμενα.Εκείνος πάντα ερχέται πρωτος...το παράπονο εκαίγε στην φωνη του.

Εμεινα σιώπηλη.Ποιος ο λόγος να το αρνήθω....Εκείνος ηταν ο λόγος της ύπαρξης μου, η ανάσα μου,ολοκληρο το είναι μου πάντα τον ζήτουσε και πάντα θα τον ζήταει.Ητάν η αδέρφη ψύχη μου.Το φάντασμα της τρύπας ακόμη υπήρχε κάπου μέσα μου.Ξύπνουσε κάθε φορά που βρισκόταν μακριά μου,οσο λίγο κι αν διαρκούσε αυτός ο χωρισμός.Τον αγαπούσα τόσο πολύ που η ανθρώπινη ζωή δεν ήταν αρκέτη για να χωρέσει αυτη την αγάπη.Ο Τζέικομπ ηταν απλώς το τελεύταιο κομμάτι εαυτού μου με κρατούσε πισώ...ενα δύνατο συναίσθημα που δεν έλεγε να σωπασεί.Σ'αγαπάω...ειπα ξάνα....αλλά με διαφορετικό τρόπο.

Πρέπει να φύγω....ειπε μετα από λίγο.Υπόσχέθηκες.....τον κατήγορησα σχεδον φωνάζοντας.Το ξέρω....ειπε και με αγκάλιασε.Ύποσχεθηκα να ειμαι καλός φίλος και θα το κανω.Ομως με χρειάζονται στη μάχη...και πράγματικά δεν έχεις κανένα λόγο να ανησυχείς.Ξέρω να φροντίζω τον εαυτό μου.Θα γύρισω...προτείμω να σε εχώ στην ζωή μου ετσι παρά να μην σε έχω καθόλου...και ποιος ξερει...ισως κάποια στίγμη να αλλάξεις γνώμη.Με φίλησε απαλά στο μαγούλο και χαθήκε στα αστραπή μεσα στα δεντρα.

Προχώρησα μουδιάσμενα μέχρι την κατασκήνωση.Ο Σεθ ηταν στην ίδια θέση οπού τον αφήσα.Ομώς δεν έβλεπα πουθενά τον Εντουαρντ.Μπήκα μέσα στην σκήνη τοσο για να δω αν ήταν εκεί οσο και για να προστατευτώ απο το κρύο που μέτα απο την επάφη με τον Τζεικομπ φάνταζε ακόμη πιο τσουχτερό.Οπως υποψιαζόμουν ο Εντουαρντ ήταν έκει,καθισμένος στο πάτωμα της σκήνης.Μόλις μπήκα μέσα τα μάτια του καρφώθηκαν επάνω μου.Πως πήγε...?ψιθύρισε και η βέλούδινη φώνη του εστείλε ένα κύμα ζέστασιας και αναγνώρισης σε ολο μου το σώμα.Τα χρύσαφι σαν τόπάζι μάτια του εψάχναν μέσα στα δίκα μου για μια απάντηση.Δεν μίλησα...Απλως τον έκλεισα στην αγκαλιά μου και κολλήσα το στόμα μου πάνω στο δίκο του.Τον φίλησα εντόνα ξεχνώντας για μια στιγμή την μάχη που ετοιμαζόταν να ξεσπάσει...και οτι όλοι όσοι αγαπούσα θα βρίσκονταν σε κίνδυνο....που δεν τον προκάλεσε κανένας αλλος παρα εγώ....Ομώς έκεινη την στίγμη δεν είχε σημασία καθώς τα χέρια του Εντουαρντ αγκάλιαζαν το κορμι μου και τα χείλη του ακουμπούσαν απαλά τα δικά μου....Εκεινη την στιγμή ήμουν εκει οπού ανήκα......


Jacob's POV

Μόλις απομακρύνθηκα αρκετά απο κοντά της μεταμορφώθηκα κατευθείαν και ξεκίνησα για το σημείο συνάντησης.Ενα κυμα αδρεναλυνης διαπέρασε αμέσως το κορμί μου.Η γνώριμη φωτια αρχισε να κυλαει μεσα στις φλεβες μου....η φλογα της προσμονης λιγο πριν ξεσπασει η μαχη.Παρ'ολα αυτα ενιωθα την ψυχη μου θρυμματισμενη,μουδιασμενη απο την προηγουμενη συζητηση με την Μπελλα.Και η τελευταία μου προσπαθεια έπεσε στο κένο...για ακόμη μια φορά είχε διαλέξει την αιμορουφήχτρα αντι για έμενα.Επαιξά τις προημούμενες σκήνες ξανα και ξανά μεσα στο μυαλο μου προσπαθωντας να βρω που ειχα κανει λαθος....τις πιθανοτητες αν τα πραγματα ηταν διαφορετικα.....

Τιποτα αλλο δεν εχεις να ασχοληθεις...?ακουστηκε πεντακαθαρη η φωνη του Πωλ μεσα στο κεφαλι μου διακοπτοντας τον συλλογσμο μου.Ξεφυσηξα νευριασμενα.Ηταν πραγματικα υπεροχο να εχεις την ικανοτητα να ερχεσαι σε επαφη με τα αδερφια σου με αυτο τον τροπο αλλα μερικες φορες ηταν απλα ενοχλητικο....Αυτη ηταν μια απο τις ωρες που θα προτειμουσα να κρατησω τις σκεψεις μου για τον εαυτο μου....Σκασε Πωλ....ειπα κι ενα γρυλισμα ξεφυγε απο το στηθος μου.Ομως οσο εκνευριστικος κι αν ηταν ο Πωλ μερικες φορες , σε αυτη την περιπτωση ειχε δικιο.Επρεπε να παψω να ασχολουμαι μονο με την Μπελλα και τον βρικολακα της.Οσο κι αν τον μισουσα μπορουσα πλεον να τον δικαιολογησω....εν μερει.....Την αγαπουσε πραγματικα....με τον δικο του τροπο.

Ενας θορυβος ακουστηκε διπλα μου καθως διεσχιζα το δασος.Ο Κουιλ και ο Εμπρι εμφανιστηκαν διπλα μου.Τα μεγαλα ματια του Κουιλ βρηκαν τα δικα μου μονο για μια στιγμη...δεν θα ελεγαν τιποτα,ημουν σιγουρος.Ουτε τωρα ουτε ποτε αν δεν το ηθελα εγω.Αρκεστηκαν σε ενα βλεμμα γεματο κατανοηση....

Διασχισαμε γρήγορα οση απόσταση μας είχα απομείνει μέχρι το λίβαδι.Η γλυκερή μυρώδια των Κάλεν έφτασε στα ρουθούνια μου κάνοντας τις τρίχες στο σβέρκο μου να σηκωθούν.Αγνόησα αυτό το γεγόνος....δεν ήταν αυτοί ο εχθρός....παρ'οτι είχαν κερδίσει ότι αγαπούσα περισσότερο στον κόσμο δεν ήταν αυτοί οι υπέυθυνοι για ότι θα συνέβαινε σε λίγο.

Σταμάτησα να τρέχω κοιτώντας τριγύρω.Το χορτάρι αναδευόταν στο πρωινό αεράκι.Εκτός απο τους γνώριμους ήχους του δάσους δεν ακουγόταν τίποτα....προς το παρόν.Ο μαύρος λύκος εμφανίστηκε μέσα απο τα δέντα και ηρθέ να σταθεί δίπλα μου.Ο Σαμ ακούμπησε την μουσούδα του στον ώμο μου λέγοντας μου δίχως λόγια πως όλα θα πάνε καλα.Εγνεψα θετικά χαρίζοντας του ένα χαμόγελο.Αν και το αίμα του αρχηγού κυλούσε στις δικές μου φλέβες δεν θα μπορούσα να σκεφτώ κάποιον πιο κατάλληλο απο τον Σαμ για αυτή τη θέση.Ίσως να είχε δίκιο και όλα να πήγαιναν καλά....Σίγουρα δεν καταλάβαινε ακριβώς τι περνούσα μιας και αυτός ειχε την Έμιλυ....ειχε ήδη αποτυπώσει στην αδερφή ψύχη του.Κάτι που τον έκανε ευτυχισμένο και ολοκληρωμένο απο την μια μεριά αλλα τον γέμιζε και ενοχές για αυτό που είχε κάνει στην Λια...Την κοπέλα που στεκόταν τώρα ελάχιστα μέτρα μακριά μας....την κοπέλα που δεν μπορούσε να της κρύψει ούτε τα αισθήματα του αλλα ούτε και τις ενοχές του.Πράγματα που δεν θα πάψει πότε να μοιράζεται μαζί της....ούτε και μαζί μας.Μέχρι τουλάχιστον να αποτυπώσει και εκείνη....ίσως τότε να καταφέρουν να ξανα κοιτάξουν ο ενας τον άλλο στα μάτια.Άλλη μια απόδειξη ότι οι σχέσεις των ανθρώπων ειναι δύσκολες.άδικες.....Αγαπούσα την Μπέλλα περισσότερο απο οποιονδήποτε στον κόσμο κι όμως έκεινη έκανε την λάθος επιλογή....Ίσως να υπάρχει ακόμη χρόνος...οσο χτυπάει η καρδιά της....

Οταν τελειώσουν όλα αυτά τα πράγματα να αλλάξουν....μα προς το παρόν πρέπει να την κρατήσουμε ζωντανή.Γιατι το κορίτσι που αγαπώ δεν έχει μόνο το ταλέντο να μπλέκεται σε ότι μυθικό κόσμο υπάρχει....αλλα να τραβάει και τα προβλήματα σαν μαγνήτης.


Alice's POV

Ησυχία επικρατούσε παντού.Οι υπόλοιποι ήταν γύρω μου και περίμεναν με ανυπομονησία να ξεκινήσει η μάχη.Οι λύκοι ηταν ήδη στις θέσεις τους όπως είχε κανονιστεί.Το μόνο που έμενε τώρα ήταν να εμφανιστούν.....Εικόνες πετάγονταν μέσα στο μυαλό μου.΄Αλλες πεντακάθαρες σαν κρυστάλλινο γυαλί και άλλες θόλες,βουτηγμένες στο σκοτάδι.Άκουγα τον Έμετ και τον Κάρλαιλ να σύζητούν για την στρατηγίκη που θα ακολουθούσαν.Η ανυπομονησία και ο ενθουσιασμός του Εμετ δύσκολα κρύβονταν απο την φωνή του.Χαμογέλασα αφηρημένα....ο αδερφός μου ποτέ δεν θα μπορέσει να αντισταθεί σε μια μάχη....ειδίκα μια μάχη τέτοιου μεγέθους.Έχει περάσει πολύς καιρός απο τότε που διασκέδασε τόσο.....Η φώνη της Ρόζαλι έφτασε στα αυτιά μου όμως ήμουν πολύ ποροφημένη για να δώσω σημασία.

Είχα τα μάτια μου κλειστά εστιάζοντας τόσο στον Εντουαρντ οσο και στην Μπέλλα.Ημουν σίγουρη πως όλα θα πήγαιναν καλά αλλα δεν μπορούσα να πάψω να ανησυχώ για την μέλλουσα αδερφή μου.Εκτός απο το φόβο για το τι θα σήμαινε η απώλεια της για μένα την ίδια έτρεμα για τα αποτελέσματα που θα είχε στον αδερφό μου.Όταν είσαι αθάνατος ο φόβος του θανάτου ειναι κάτι που δεν μπορεί να σε αγγίξει....κι εγώ το είχα βιώσει ήδη δυο φορές...μία οταν είδα την Μπέλλα να πηδάει απο εκείνο τον καταραμένο βραχό και την άλλη όταν ο αδερφός μου έτρεξε στους Βολτούρι ΄θέλοντας να δώσει ένα τέλος.Μπορούσα να τον καταλάβω τότε όπως τον καταλάβαινα και τώρα....δεν θα μπορούσα ποτε να χάσω τον Τζασπερ....θα προτειμούσα να σβήσω κι εγώ εκείνη την στιγμή.Ευτυχώς είχε δεχτεί επιτέλους να την κάνει μια απο μας΄...Κάτι που έπρεπε να είχε γίνει εδώ και καιρό.Ηταν τόσο ανθρώπινη,τόσο αδύναμη....αν και κάποιοι άλλοι είχαν την ίδια γνώμη για μένα.

Ο Τζαζ με πλησίασε αθόρυβα απο πίσω.Ο γνώριμος ήχος των βημάτων του μόνο να με καθησυχάσει μπορούσε.Ένιωσα τα χέρια του να τυλίγονται γύρω απο την μέση μου κάνοντας με να ανατριχιάσω απο το παγωμένο του άγγιγμα....αν και τόσο ζέστό στην αίσθηση.Πάντοτε με αντιμετώπιζε σαν να ήμουν το πιο ευαίσθητο πλάσμα πάνω στον πλανήτη,παρ'οτι ήμουν σαν ζωντανη πέτρα.Για μια στιγμή αντιστάθηκα στον πειρασμό να γυρίσω και να αντικρίσω το πρόσωπο του κρατώντας τις σκέψεις μου εστιασμένες προς στο μέλλον που σε λίγο θα ξετυλιγόταν μπροστά μας.....μόνο για μια στιγμή.

Η δροσερή ανάσα του έσκασε στο λαιμό μου κάνοντας με να ανοίξω τα μάτια και να γυρίσω προς το μέρος του.Ένα κύμα οικειότητας κατέκλυσε τις αισθήσεις μου μόλις το βλέμμα μου βρήκε τα χρυσαφί του μάτια...τοσο όμοια με τα δικά μου.Αυτό ήταν ένα απο τα χαρακτηριστικά που με έκανε να νιώθω τόσο ενωμένη με την οικογένεια μου.Σε αντίθεση από τους περισσότερους του είδους μας ήθελα να πιστεύω πως εμείς είχαμε κρατήσει κάτι απο την ανθρώπινη πλευρά μας....την ψυχή μας που τοσο πεισματικά αρνούταν να πιστέψει οτι κατεχαμε ακόμη ο Έντουαρντ.

Όλα καλα...?είπε με χαμηλή φωνή ώστε να μπορώ να τον ακούσω μόνο εγώ.Η ματιά μου πλανήθηκε στο σημαδεμένο απο τις δαγκωματιές πρόσωπο του,σημαδεμένο απο τις περιπέτειες μιας διαφορετίκης ζωής βουτηγμένης μέσα στο σκοτάδι,στο θάνατο και το ανθρώπινο αίμα....μιας ζωής που εγκατέλειψε απο τότε που με γνώρισε.Μια χαρά....είπα και του χάρισα ένα αστραφτερό χαμόγελο χαιδεύοντας απαλά το μάγουλο του.Δεν θα μπορούσαν να ήταν διαφορετικά τα πράγματα εφ'όσων αυτός ήταν που οργάνωσε την στρατηγική μας....Θα ήταν επικίνδυνη η σημερινή μάχη,αλλα ήμουν σίγουρη πως κανένας Κάλεν δεν θα χανόταν σήμερα....ούτε κανένας λύκος..Οσο εύθραυστες κι αν ηταν οι σχέσεις μεταξύ των βρικολάκων και των λυκανθρώπων όποιος κι αν ήταν τελικά αυτός που αντιμετωπίζαμε σήμερα μας ειχε δώσει εναν κοινό εχθρό κάνοντας μας συμμάχους....

O Tζάσπερ δεν είπε τίποτα άλλο...αρκέστηκε απλώς στο να με κρατάει μέσα στην αγκαλιά του.Παρ'ολο που το χάρισμα του ήταν ο έλεγχος των συναισθημάτων σπάνια εκδήλωνε τα δικά του εν παρουσία άλλων,κάτι που δεν με ενοχλούσε ιδιαίτερα.Είχαμε αναπτύξει έναν δικό μας σιωπηλο κώδικα επικοινωνίας.Έκεινη την στιγμή πετάχτηκε ακόμη μια εικόνα μέσα στο μυαλό μου σβήνοντας τα πάντα γύρω μου.Μια ομάδα περίπου δέκα βρικολάκων περπατούσε προς το μέρος μας διασχίζοντας το ξέφωτο....θα έφταναν σε λιγότερο απο πέντε λεπτά.

Έφτασαν....ψιθύρισα με χαμηλή φωνή.Σε πόση ώρα...?ρώτησε ο Τζάσπερ στον ίδιο τόνο.Πέντε λεπτά...Μπορεί και λιγότερο.Τον ένιωσα να με σφίγγει πιο σφιχτά πάνω στο στήθος του μόνο για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου κι έπειτα χάθηκε απο δίπλα μου.Οταν τον ξανα είδα έκανε νόημα στην Έσμι και την Ρόζαλι να ανάψουν την φωτίά για να κάψουμε ότι θα ειχε απομείνει απο τους νεογέννητους που όσο περνούσε η ώρα έφταναν όλο και πιο κοντά μας....

Οι φλόγες άρχισαν να τριβελίζουν,στα ρουθούνια μου έφτασε η μυρωδιά καμμένου ξύλου.Βλεφάρισα γρήγορα καθώς ο παγωμένος αέρας συνέχιζε να χτυπάει το πρόσωπο μου.Πήρα μια βαθια ανάσα και πήγα κοντά στους υπόλοιπους που τώρα κοιτούσαν στην άλλη άκρη του ξέφωτου....Το χέρι μου βρήκε τα δάχτυλα του Τζαζ σφίγγοντας τα σφιχτά.Μην κάνεις καμία ανοησία....είπα κοιτώντας τον με νόημα.Το μόνο που χρειαζόταν απο αυτό το χάος ηταν η υπερπροστατευτικότητα του.Μου χαμογέλασε γλυκά και κόλλησε τα χείλη του απαλά πάνω στα δικά μου.Ει,αργότερα αυτά...είπε ο Έμετ γελώντας.Γυρίσαμε κι οι δυο συγχρόνως κοιτώντας τον ειρωνικά.Εκεινος μας χάρισε το πιο αστραφτερό του χαμόγελο καθώς ετριβε παιχνιαδιάρικα τα χέρια του....It's party time.....ήταν τα τελευταία λόγια του καθώς εστρεψε το βλέμμα στην ομάδα των βρικολάκων απέναντι μας.....


Τα επόμενα λεπτά πέρασαν θολά....Επιβίωση....αυτό ηταν το ένστικτο που είχε καταβάλλει οποιοδήποτε ΄άλλο συναίσθημα.Ηταν αυτοί και εμείς....μια οικογένεια θα χανόταν....και δεν θα ήταν η δική μας.....

Ένα γρύλισμα ξέφυγε απο τα χείλη μου καθώς μια θηλυκιά βρικόλακας ορμούσε κατα πάνω μου.Την απέφυγα κάνοντας έναν ελιγμό προς τα αριστερά προβλέποντας την κίνηση της.Έπιασα το χέρι της καθώς περνούσε απο δίπλα μου αποκόβοντας το απο το υπόλοιπο σώμα της.Ένα ουρλιαχτό πόνου ξέφυγε από τα χείλη της καθώς με κοιτούσε άγρια με τα κόκκινα σαν το αίμα μάτια της.Πήγε να κάνει ένα βήμα πρός το μέρος μου αλλά την επόμενη στιγμή το κεφάλι της βρέθηκε στο έδαφος καθώς ο Τζάσπερ έφτασε σαν σκιά απο πίσω της,λίγο πριν βρεθεί δεκάδες μέτρα πιο πέρα....

΄Τρέχοντας παράλληλα με τον Εμετ είχαν πιάσει ακόμη έναν κοκκινομάλλη βρικόλακα απο τα χέρια κάνοντας τον κομμάτια.Ένα γρύλισμα τόσο δυνατό ξέφυγε απο το στόμα του Έμετ που θα έκανε και την μεγλύτερη αρκούδα γκρίζλι να πεθάνει απο τον φόβο της.Ουρλιαχτά ακούγονταν απο παντού τριγύρω....μα ακούγονταν καθαρά και μερικά χιλιόμετρα πιο πέρα.Από ότι φαίνεται και οι λύκοι έκαναν πολύ καλή δουλειά.

Συνέχισα να διαλύω οποιοδήποτε ξένο σώμα έκανε το λάθος να πλησιάσει αρκετά διασχίζοντας σαν βέλος το ξέφωτο απο την μία άκρη στην άλλη.Μπορεί να ήμουν μικρόσωμη αλλα ήμουν και υπερβολικά πιο γρήγορη απο τους άλλους.Ο μόνος που θα μπορούσε να με συναγώνιστει θα ήταν ο Εντουαρντ.Ένα ουρλιαχτό ακούστηκε βαθιά απο το στήθος της Έσμι καθώς τεμάχιζε ακόμη έναν νεογέννητο με την βοήθεια του Κάρλαιλ,πετώντας τα διαμελυσμένα κομμάτια στην φωτιά.Τα χείλη της είχαν κυρτώσει πάνω από τα δόντια της δίνοντας της μια τρομακρική,εξωπραγματική όψη.Η θέα της Έσμι να πολεμάει ήταν πραγματικά σπάνια...αλλα δεν υπήρχε τίποτα πιο επικίνδυνο απο μια μητέρα που προστατεύει την οικογένεια της.

Μέσα σε δεύτερόλεπτα βρέθηκα στο πλευρό του Τζάσπερ βοηθώντας τον να καταστρέψει ακόμη έναν βρικόλακα απο τους λίγους που είχαν απομείνει.Εκείνος με έκανε απαλά στην άκρη καθώς έπιανε το χέρι που κατευθύνθηκε προς το μέρος του ξεριζόνοντας το και πετώντας το στην φωτια κάνοντας πιο έντονη την γλυκερή μυρωδιά του καπνού που έφτανε στον ούρανο δημιουργώντας έντονα μωβ σύννεφα.Τα χείλη μου κύρτωσαν αποκαλύπτοντας απειλητικά τα δόντια μου.Έκανε ότι μπορούσε για να μου χαλάσει την διασκέδαση.Έκεινος μου χαμογέλασε και έτρεξε προς τον Κάρλαιλ και την Έσμι που είχαν απομακρυνθεί αισθητά...

Έμεινα ακίνητη για μερικά δευτερόλεπτα.Οι κραυγές και τα ουρλιαχτά ειχαν κατευνάσει σχετικά.Είχα αρχίσει να μετράω τις απώλειες της αντίπαλης ομάδας απαρτίζοντας τα μέλη που κοίτονταν ακόμη στο έδαφος και στην φωτιά όταν άκουσε την φωνή της Ρόζαλι.Ένας νεογέννητος είχε πεταχτεί απο τα δέντρα ρίχνοντας την στο έδαφος.Έκανα να πάω προς το μέρος της όταν ο Έμετ πετάχτηκε πίσω απο το αγόρι.Τα χείλη του έφτασαν στο λαιμό του και κλάσματα του δευτερολέπτου αργότερα το κεφάλι του κυλούσε στο γρασίδι.Ο Έμετ χαμογέλασε στην Ρόζαλι τείνοντας της το χερι του για να την βοηθησει να σηκωθεί.Εκείνη διχως να το χρειάζεται πραγματικά το έσφιξε μέσα στο δικό της και σηκώθηκε με χάρη αφήνωντας ένα φιλί στο μαγουλο του συντρόφου της και ψιθυρίζοντας ευχαριστώ.

Πήγα και στάθηκα δίπλα τους ψάχνοντας με το βλέμμα τους υπόλοιπους.Βρίσκονταν στην άλλη άκρη του λιβαδιού και ακούγονταν φωνές.Τρέξαμε κατα κει.

Η Έσμι στεκόταν προστατευτικα μπροστά απο μια νεογέννητη όχι μεγαλύτερη απο 16 χρονών που απο ότι φαίνεται είχε παραδοθεί.Δεν θα το επιτρέψω...είπε η Εσμι με την ένταση να χρωματίζει την φωνή της.Είναι μονο ένα παιδί.Κι αφού διάλεξε να παραδοθεί δεν υπάρχει λόγος να την καταστρέψουμε....Τα μάτια του κοριτσιου ήταν κόκκινα σαν το χρώμα ολάνθιστων τριαντάφυλλων.

Ακόμη μια εικόνα με τραβηξε εκείνη την στιγμή θολώνοντας τα πρόσωπα γύρω μου.Οι τέσσερεις μαυροφορεμένες φιγούρες διαγράφονταν πεντακάθαρα.Σχεδόν μπορούσα να δω το ψυχρό χαμόγελο της Τζέιν να διαγράφεται στα τέλεια χείλη της.Σύντομα θα είναι εδώ....ψέλλισα δίχως να αναφερθώ σε ποιον.Ήξεραν πολυ καλά όλοι τους οτι οι Βολτούρι έρχονταν για μας....και το μόνο που χρειάζονταν ήταν ένα αρκετά μεγάλο λάθος....Δεν είναι καλή ιδέα....αντέτεινε ο Τζάσπερ...μπορει να μας βάλει σε μπελάδες....

Ο Κάρλαιλ κοίταξε στα μάτια την Έσμι η οποία φαινόταν αμετάπιστη..Ενας αναστεναγμός ξέφυγε απο τα χείλη του.Άπο ότι φαίνεται θα πρέπει να πάρουμε αυτό το ρίσκο....είπε και κοίταξε προς το μέρος το δικό μου της Ρόζαλι και του Έμετ ζητώντας σιωπηλά μιαν άποψη.Μείναμε όλοι σιωπηλοί.Οταν γύρισα να κοιτάξω τα αδέρφια μου έγνεφαν καταφατικά,αλλα η Ρόζαλι εσφιξε περισσότερο τα δάχτυλα του Έμετ,υπέθεσα προσπαθώντας να πάρει κουράγιο.Ηταν πολύ περήφανη για να το παραδεχτεί δυνατά αλλά ήταν φανερό απο την στάση του σώματος της.Και φυσικά δεν την αδικούσα...

Το βλέμμα του Κάρλαιλ τελικά κατέλειξε στον Τζαζ ο οποίος ξεφύσηξε ηττημένα.Πολύ καλά...είπε και πρόσταξε το κορίτσι να κλείσει τα μάτια και να τον ακολουθήσει καθώς πηγαίναμε πιο κοντά στην φωτιά που έκαιγε ακόμη με την γλυκερή μυρωδια του καμμένου βρικόλακα να φέρνει ρίγη σε όλο μου το σώμα.Το κορίτσι έκατσε κάτω σιωπήλα ακολουθώντας πιστά της εντολές του Τζάσπερ.Η ματιά μου σταμάτησε στο λεπτοκαμωμένο σώμα της...Αν και προφανώς ήταν πολύ πιο δυνατή απο όλους μας....ακόμη και απο την Έμετ....φαινόταν τόσο ανυπεράσπιστη σε αυτη την θέση...τόσο αδύναμη.

Οι λύκοι δεν είχαν εμφανιστεί ακόμη και αυτό με έκανε απο την μία να νιώθω ανακούφιση αλλα και να ανησυχώ.Οι Βολτούρι δεν έπρεπε να τους βρουν εδω και σίγουρα δεν έπρεπε να μάθουν για την συμμαχιά μας.Αυτά τα μυθικά πλάσματα για τα οποία αγνοούσαν την ύπαρξη τους δεν θα χρειάζονταν παρα μόνο μια αφορμή για να τα καταστείσουν επικίνδυνα[όχι πως δεν ήταν] και να αναζητήσουν τρόπους για την καταστροφή τους...και αυτό όσο πονοκέφαλο κι αν μου έφερναν ήταν κάτι που δεν το ήθελα....πόσο μάλλον η Μπέλλα.

Μερικές στιγμές αργότερα εμφανίστηκε ο Έντουαρντ κρατώντας στην αγκαλιά του την Μπέλλα.Το κορίτσι που τόση ώρα έμενε σιωπηλό σάλεψε με το που μύρισε το ανθρώπινο αίμα αφήνοντας να της ξεφύγει ένα ουρλιαχτό πόνου.Ο Τζάσπερ γρυλισε κρατώντας την στο έδαφος.Μπρι,πρέπει να προσπαθήσεις να ελέγξεις την δίψα σου....ψιθύρισε ο Κάρλαιλ κοιτώντας με συμπόνια την κοπέλα.Δεν μπορώ....ειπε το κορίτσι κάνοντας έναν μορφασμό και καρφώνοντας την Μπέλλα με το βλέμμα...Πως το αντέχεται...?Την θέλω......

Πρέπει να εξασκήσεις τον αυτοέλεγχο σου....είπε με σταθερή φωνή ο Κάρλαιλ....Ειναι το μόνο που μπορεί να σε σώσει τωρα.....

Edward's POV

Τα σοκολατένια μάτια της Μπέλλα κοίταξαν με απορία μέσα στα δικά μου.Παραδόθηκε...της εξήγησα κοιτώντας επιφυλακτικα την μελαχροινή νεογέννητη.Μπορούσα να διαβάσω ξεκάθαρα το μαρτύριο της δίψας και το κάψιμο της φωτιάς στις σκέψεις της.Την αγριοκοίταξα ασυναίσθητα.Την καταλάβαινα.....αλλά δεν μπορούσα να την αφήσω να πλησιάσει την Μπέλλα.Την έκλεισα προστατευτικά μέσα στην αγκαλιά μου,με τα χέρια της να ακουμπούν στο στήθος μου.Άφησα ένα απαλό φιλί στο λαιμό της προσπαθώντας να την ηρεμήσω....Αυτό ήταν το τελευταίο μεγάλο εμπόδιο....

Η Βικτόρια ήταν ήδη νεκρή...το ίδιο και τα πιόνια της.Ακόμα έκαιγε την μύτη μου το φλογισμένο σώμα της καθώς καιγόταν λίγα χιλιόμετρα πιο πάνω στο βουνό.Η ανακου΄φιση που ένιωσα δεν θα μπορούσε να περιγραφεί με λόγια....και η ανεπαίσθητη φιλία του Σεθ Κλίαργουοτερ ηταν ακόμη ένα ανέλπιστο δώρο.Η Μπέλλα μου ήταν τώρα ασφαλής...κανείς άλλος δεν θα ξανα απειλούσε την ζωή της.Η ημερομηνία της μεταμόρφωσης της πλησίαζε....οπότε οι Βολτούρι δεν αποτελούσαν απειλή για εμάς....Δεν θα άφηνα τίποτα να της συμβεί ούτε να την πληγώσει ..Μόλις αυτή η μέρα θα έφτανε στο τέλος της θα έπαιρνε μαζί της και όλα αυτά....Θα έφτανε το τέλος μιας εποχής....και η αρχή μιας άλλης...οπου θα είμαστε μαζι...για πάντα....

Οι ανακατεμένες σκέψεις του κοριτσιού τράβηξαν για ακόμη μια φορά την προσοχή μου.Δεν μας αντιμετώπιζε ως εχθρούς της...ήταν επιφυλακτική για το ποιά θα ήταν η επόμενη κίνηση μας....αλλα διαίκρινα και ένα άλλο συναίσθημα....Εμπιστοσύνη....?

Δεν θα έπρεπε να φύγουμε μακριά της...?ψιθύρισε η Μπέλλα τραβώντας απαλά το χέρι μου.Χαμηλόφωνες κραυγές ξέφευγαν απο την κοπέλα που ήταν ακόμη καρφωμένη στο έδαφος απο το επίμωνο κράτημα του Τζάσπερ καθώς και η ίδια κατέβαλλε μεγάλη προσπάθεια να διατηρίσει την αυτοκυριαρχία της σκάβωντας βαθιά το χώμα με τα δάχτυλα της ψάχνοντας απο κάτι να κρατηθεί....ήταν ένα ταλαιπωρημένο πλάσμα...Μέσα απο τις θολές σελίδες του μυαλού της ξεπετάγοταν η εικόνα ενός αγοριού που απο οτι καταλάβαινα είχε πεθάνει πρωτού φτάσουν εδώ.

Πρέπει να μείνουμε εδώ...μουρμούρισα κοιτώντας την βαθιά στα μάτια....Οι καστανές τις ίριδες έλαμσαν στο λιγοστό φως κάνοντας τα μάτια της να φαίνονται ακόμη πιο βαθιά...Η καρδιά της άρχισε να φτερουγίζει μέσα στο στηθος της και το μόνο που ήθελα ήταν να την πάρω μακριά απο εδω....
Ερχονται αυτοι στο βόρειο άκρο του ξέφωτου τώρα....δηλητήριο ένιωσα να γεμίζει το στόμα μου και μόνο στην σκέψη ότι θα ήταν ξανά τόσο κοντά της.....

Οι υπόλοιποι συγκροτήθηκαν γύρω μας με την Αλις πιο κόντα μας φτιάχνοντας ένα ασφαλές μέτωπο με έμας στον πειρήνα.Οι τέσσερεις φιγούρες πλησίαζαν όλο και περισσότερο γλιστρώντας μέσα στην ομίχλη σαν φαντάσματα...Δυστυχώς όμως δεν ήταν παρασκευάσματα κάπιου εφιάλτη αλλα μία επικίνδυνη πραγματικότητα που έπρεπε μα αντιμετωπίσουμε.Μπροστά μπροστά προχωρούσε η πιο κοντή φιγούρα με τον πιο σκούρο μανδύα...Απο πίσω ακολουθούσαν και οι υπόλοιποι που δέν δυσκολευόμουν να αναγνωρίσω αλλά σιγουρα δεν χαιρόμουν που τους έβλεπα....

Καλως ήρθες Τζέιν....είπα φορώντας το πιο ευγενικό μου προσωπείο δίχως όμως να καταφέρω να κρύψω την ψυχρότητα απο την φωνή μου.Το βλέμμα της Τζέιν περιπλανήθηκε στα πρόσωπα της οικογένειας μου...Τα αγγελικά χαρακτηριστικά του προσώπου της είχαν αιχμαλωτίσει κάτι απο τα πιο σκοτεινά μπουντρούμια της κολάσεως...ένιωσα ένα ρίγος να διαπερνάει την ραχοκοκκαλιά μου όταν η ματιά της περιπλανήθηκε στο πρόσωπο της Μπέλλα κάνοντας με να την σφίξω πιο δυνατά πάνω στο στήθος μου όμως εκείνη κάρφωσε την νεαρή νεογέννητη που καθόταν ακόμη δίπλα στην φωτια....

Δεν καταλαβαίνω....είπε η Τζέιν με νεκρή φώνη κοιτώντας το κορίτσι....
Παραδόθηκε....εξήγησα ανασηκώνοντας τους ώμους απλά....
Τα σκοτεινά κόκκινα μάτια της τότε εστίασαν στο πρόσωπο μου....Παραδόθηκε...?
Ο Κάρλαιλ της έδωσε την επιλογή...είπε κοιτώντας τον πατέρα μου.
Δεν υπάρχουν επιλογές για όσους παραβαίνουν τους νόμους....είπε η Τζέιν με την φωνή της ακόμη σαν να προέρχεται απο τάφο,ανταλλάσοντας ματιες με τις σκοτεινές φιγούρες πίσω της...
Αυτό ειναι στα δικά σας χέρια....είπε ο Κάρλαιλ ήρεμα...Εφόσον ήταν πρόθυμη να σταματήσει την επίθεση εναντίον μας δεν το θεώρησα απαραίτητο να την καταστρέψω.Δεν την δίδαξαν ποτε....

Αυτό ειναι άσχετο....είπε εκείνη σκληρα....Έπειτα τα χαρακτηριστικά του προσώπου της μαλάκωσαν ξανά ανακτώντας το ήρεμο προσωπείο της μιας ακλόνιστης ψυχραιμίας.Ο Άρο ήλπιζε οτι θα φτάναμε αρκετά δυτικά ώστε να σας δούμε Καρλαιλ,στέλνει τους χαιρετισμούς του...

Θα το εκτιμούσα αν του επιστρέφατε και τους δικούς μου...ειπε ο πατέρας μου με ειλικρίνεια αλλα και επιφυκαλτικότητα....
Φυσικα....ειπε και χαμογέλασε.Ένα χαμόγελο που δεν ταίριαζε στον ψυχρό αέρα που πάντα την ακολουθούσε...Φαίνεται πως κάνατε εσείς την δουλειά για μας σήμερα,,,,ως επι το πλείστον...Τα μάτια της κάρφωσαν με το βλέμμα την νεογέννητη.Απλώς απο επγγελματική περιέργια,πόσοι ήταν...?Αφησαν πίσω τους μεγάλη καταστροφή στο Σιατλ...

Ολη αυτή την ώρα οι σκέψεις της Μπρι στριφογύριζαν μέσα στο κεφάλι μου...όμως κι απο τον προσεκτικό τρόπο που χειριζόταν η Τζέιν την όλη κατάσταση καταλάβαινα πως κάτι προσπαθούσε να κρύψει απο το ιδιαίτερο ταλέντο μου..Κάτι μου έλεγε πως η όλη κατάσταση που επικρατούσε δεν της ήταν τελείως άγνωστη.

Δεκαοχτω...είπε ήπια ο Κάρλαιλ...συμπεριλαμβανομένου και αυτής εδώ....Με το βλέμμα έδειξε την κοπέλα που ακόμη είχε το κεφάλι της μέσα στα χέρια της.
Δεκαοχτώ....επανέλαβε τον αριθμό με την αβεβαιότητα να χρωματίζει για πρώτη φορά την φωνή της.

Όλοι εντελώς καινούριοι ακούστηκε πάλι η φωνή του πατέρα μου...Δεν είχαν καμία επιδεξιότητα.
Ολοι...?ρωτησε ζωηρά..Τότε ποιος ήταν ο δημιουργός τους....?
Το όνομα της ήταν Βικτόρια...είπα ξερά δίχως κανένα συναίσθημα.Ένιωσα την Μπέλλα να αναριγεί μέσα στην αγκαλιά μου με την αναφορά αυτου του ονόματος.

Ήταν..?ρώτησε η Τζέιν κοιτώντας εμένα.Με το βλέμμα μου έδειξα προς τα ανατολικά και η ματιά της ακολούθησε την δική μου.Ο μωβ καπνός απο την φωτιά συνέχιζε να ανεβαίνει στον γκρίζο ουρανό.

Αυτή η Βικτόρια-ήταν επιπλέον εκτός απο τους δεκαοχτώ εδώ....?είπε με το βλέμμα στραμμένο στα κομμάτια των βρικολάκων που συνέχισαν να καίνε δίπλα στο νεογέννητο κορίτσι.

Ναι.Είχε άλλον ένα μόνο μαζί της.΄Δεν ήταν τόσο νέος όσο αυτή εδω...είπα δείχνοντας την Μπρι με ένα νεύμα...αλλα όχι μεγαλύτερος απο ενός έτους.

Είκοσι....ψιθύρισε επιδοκιμαστικά η Τζέιν...Ποιος κανόνισε την δημιουργό τους...?

Εγώ...είπα δίχως να καταφέρω να κρύψω τελείως την ειρωνία στην φωνή μου.Της έκανε εντύπωση που μια τόσο μικρή ομάδα βρικολάκων κατάφερε να βγει αλώβιτη απο μια ομάδα με τέτοιους αριθμούς.Αλλα μήπως αυτός ήταν ο στόχος απο την αρχή...?Να υπάρξουν απώλειες ώστε να μας προσεγγίσουν στην δική τους οικογένεια πιο εύκολα.?Ευτυχώς δεν ήξεραν τίποτα για την βοήθεια που είχαμε....Οι λύκοι δεν είχαν εμφανιστεί ακόμη και δεν θα το έκαναν αν ήταν αρκετά έξυπνοι.

Η Τζέιν βλεφάρισε μια φορά γρήγορα επεξεργάζοντας όλες τις νέες πληροφορίες.Έπειτα κόκκινα σαν το αίμα μάτια της καρφώθηκαν στο κορίτσι δίπλα στην φωτιά.Εσύ εκει πέρα...είπε δίχως το παραμικρό συναίσθημα στην φωνή της.Το ονομά σου...?

Η νεαρή βρικόλακας την αγριοκοίταξε με σφιγμένα χείλη.Η Τζέιν της χάρισε ένα αγγελικό χαμόγελο.Το ουρλιαχτό που ξέφυγε απο το στόμα του κοριτσιού ήταν διαπεραστίκο,είχε κουλουριαστεί στο χώμα σε μια αφύσικη στάση προσπαθώντας να ξεφύγει απο όλο αυτό που την συνεβαινε.Εκείνη την στιγμή το μόνο που ήθελα ήταν να ορμήσω στην Τζέιν και να την κάνω χίλια κομμάτια.Η Μπέλλα απέστρεψε το βλέμμα εστιάζοντας στην 'Αλις δίπλα μας.Όλη η οικογένεια μου πάλευε να κρατήσει το αδιάφορο προσωπείο της.Μέσα σε μια στιγμή είχαμε μεταμορφωθεί σε άκαμπτα σώματα που περισσότερο θύμιζαν αγάλματα παρά ζωντανά όντα.

Το όνομα σου...είπε ξανά η Τζέιν όταν επικράτησε επιτέλους ησυχία.Με πολύ κόπο συγκράτησα έναν βριχυθμό...ήξερε πολύ καλά πως όλο αυτό δεν ήταν αναγκαίο.

Μπρι...είπε το κορίτσι με ένα αγκομαχητό.Έκεινη την στιγμή ο αέρας άλλαξε φυσώντας προς την κατέυθυνση μας φέρνοντας μία νέα μυρωδιά αλλα και ένα νέο κύμα σκέψεων.Η μυρωδιά των λυκάνθρωπων μου έκαψε τα ρουθούνια προκαλώντας μου στιγμιαίο πανικό.Ευτυχώς η μυρωδιά του καπνού επισκίαζε τον αέρα στην πλευρά των Βολτούρι και δεν τους είχαν αντιληφθεί ακόμη.Όμως τι θα γινόταν άμα ξανα άλλαζε ο άνεμος...?

Οι σκέψεις του Τζέικομπ αντηχούσαν μέσα στο μυαλό μου,πλησίαζε όλο και περισσότερο.Γιατί το έκανε αυτό...?Ήξερε πως άμα εμφανιζόταν μόνο σε μπελάδες θα έβαζε την Μπέλλα.όμως οι σκέψεις του δεν ήταν εστιασμένες πλέον στην κοπέλα μέσα στην αγκαλιά μου...αλλα στο κορίτσι δίπλα στην φωτιά...ήταν δυνατόν...?

Η Τζέιν χάρισε στην Μπρι ακόμη ένα αστραφτερό χαμόγελο και το κορίτσι ούρλιαξέ ξανά.
΄Θα σου πει ότι θες να μάθεις.....σφύριξα μέσα απο τα δόντια μου προσπαθώντας τόσο να προστατέψω το κορίτσι όσο και να αποφύγω την καταστροφή που ερχόταν...Δεν είναι ανάγκη να το κάνεις αυτό....

Ω το ξέρω...είπε η Τζέιν με τα χαρακτηριστικά του προσώπου της να λάμπουν απο ικανοποίηση.Πως μπορούσε να αντλεί τόση ευχαρίστηση απο τον πόνο που προκαλούσε....

Έκεινη την στιγμή το βλέμμα της στράφηκε ξανά προς την φωτιά.Λίγο πριν ξεφύγει ακόμη ένα σπαρακτικό ουρλιαχτό απο τα χείλη της κοπέλας ένα άλλο γρύλισμα ακούστηκε ελάχιστα μέτρα πιο μακριά,μέσα απο την πυκνή βλάστηση.Ολοι έστρεψαν το βλέμμα τους κατά κει προσπαθώντας να καταλάβουν τι συναίβει...Εκλείσα την Μπέλλα πιο σφιχτά μέσα στην αγκαλιά μου και κυριολεκτικά πέταξα δίπλα στους υπόλοιπους λίγα δευτερόλεπτα πριν ξεπετάχτει ο τεράστιος καστανοκόκκινος λύκος μέσα απο τα δέντρα.

Jacob's POV

Ολοι ήταν πια νεκροί.Ο Σάμ και ο Πώλ πέταξαν στην φωτιά τα τελευταία κομμάτια των βρικολάκων που είχαν απομείνει.Ηταν όλοι νεαροί στην ηλικία οταν μεταμορφώθηκαν,μερικοι ίσως και μικρότεροι απο μένα.Βρισκόμασταν λίγα μέτρα από το μονοπάτι που είχα ακολουθήσει χθες το βράδυ με την Μπέλλα για την κατασκήνωση.Τελικά όλα είχαν γίνει όπως είχε προβλέψει ο ξανθός βρικόλακας.Αυτό του το αναγνώριζα....

Κάποια στιγμή πετάχτηκε και ο Σεθ μέσα απο τα δέντρα.Η Λία τον κοίταξε προστατεύτικα,περήφανη για τον αδερφό της.Νομίζω πως ο μικρός ήταν και ο μόνος που αποσπούσε θετικά σχόλια απο την Λία.Ο Σεθ ήταν κατα ενθουσιασμένος επαναλαμβάνοντας ξανά και ξανά την μάχη μέσα στο μυαλό του,το πως κατάφερε να νικήσει τους δυο βρικόλακες παρέα με την βδέλλα της Μπέλλα.Θα σκάσεις επιτέλους...του είπα καποια στιγμή νευριασμένα....Λες και δεν το ζήσαμε σαν να ήμασταν εκεί....

Ο Σέθ με αγνόησε και συνέχισε να ονειροπολεί.Ξεφύσηξα και στράφηκα προς το Σαμ...Τι θα κάνουμε τώρα....?ρώτησα.Δεν ήταν και ότι καλύτερο για μένα να ξανα δω τις αιμορρουφήχτες αλλα ήθελα να σιγουρευτώ πως η Μπέλλα ήταν καλά.

O Σαμ θεωρησε΄περίεργο οτι οι Κάλεν δεν είχαν έρθει να μας βρουν η ότι έστω δεν έστειλαν κάποιον να μας ειδοποιήσει για την εξέλιξη της μάχης στο δικό τους μέτωπο.Ο Σαμ συνέστησε να πλησιάσουμε αλλά απο απόσταση για να ελέγξουμε αν όλα ήταν καλά.Πάντως η κοκκινομάλλα βδέλλα ήταν πια νεκρή οπως και ο αρχηγός των νεογέννητων οπότε η Μπέλλα δύσκολο να βρισκόταν σε μεγάλο κίνδυνο.Ειδικά με εφτά βρικόλακες να την προστατεύουν.....

Κινηθήκαμε αθόρυβα μέσα στο δασος παράλληλα προς το ξέφωτο,με μια ησυχία αξιοπερίεργη για τα κυβικά μας.΄Λιγα χιλιόμετρα δυτικά ήταν όταν έπιασα την ξένη μυρωδιά...υπήρχε το γλυκερό άρωμα των Κάλεν,μια μυρωδιά που με έκαιγε αλλά την είχα πλέον συνηθίσει και μπορούσα να την αναγνωρίσω ανάμεσα σε εκαοντάδες....συν του ότι η Μπέλλα σχεδόν πάντα βρωμοκοπούσε έτσι.Ο καπνός είχε ξεχυθεί στο δάσος κι από εκείνη την πλευρά του ξέφωτου μπερδεύοντας τις αισθήσεις μου.Πλησίασα περισσόερο... υπήρχαν και πέντε ξένες μυρωδιές,διαφορετικές απο απο αυτές των Κάλεν η των ξεροψημμένων βρικολάκων....

Τελικά η Μπέλλα μπορει και να κινδύνευε.Έκανα νόημα προς τον Σαμ πως θα πήγαινα κατα κει.Μου έγνεψε αρνητικά.Είναι επικίνδυνο να πάμε όλοι μαζί...είμαστε πάρα πολύ...είπε ο μαύρος λύκος δείχοντας την αγέλη γύρω μας.

Τότε θα πάω μόνος μου...είπα σοβαρά.Ημούν σίγουρος αν δεν μπορούσε να διαβάσει την αγωνία στις σκέψεις μου θα μπορούσε να την αντιληφθεί και μόνο απο τα μάτια μου.Ο Σαμ με κοίταξε για μερικές στιγμές διχασμένος.Πολύ καλά...μουρμούρισε τέλος.Λία,Εμπρι....πηγαίνεται μαζί του....

Η Λία γρύλισε άγρια.Δεν συμπαθούσε τους βρικόλακες παρα πάνω απο μένα αλλά το να βάλει την ζωή της σε κίνδυνο για ένα δικό μου καπρίτσιο της πήγαινε πολύ.Δεν ειναί ανάγκη....είπα σφίγγοντας τα δόντια μου.Μπορώ και μόνος μου....

Δεν πρόκειται να σε στείλω μόνο σου εκεί κάτω Τζέικομπ.Τελεία και παύλα....είπε ο Σαμ και χάθηκε μέσα στα δέντρα με τους υπόλοιπους να τον ακολουθούν.Η Λία έμεινε ακούνητη στην θέση της αγριοκοιτάζοντας με.Μπορώ να πάω εγώ μαζί του....προσφέρθηκε ο Σεθ.Η Λία του γρυλισε και ήρθε και στάθηκε δίπλα σε μένα και τον Έμπρι κάνοντανς νόημα στον αδερφό της να συνεχίσει να περπατάει.Ο ξανθός λύκος ακολούθησε παρετημένα τον Σαμ που θεώρησε περιττό να αναμειχθεί.Ήξερε πως η Λία δεν θα άφηνε ποτέ τον μικρό της αδερφό να πάρει μέρος σε κίνδυνο.

Άρχισα να τρέχω προς το ξέφωτο με την ΄Λία και τον Έμπρι να με ακολουθουν.Εκτός απο τα καθόλου κολακευτικά σχόλια της μοναδικής θηλυκής λυκανθρώπου για το άτομο μου δεν μιλούσε κανείς....μόνο που και που ξεπηδούσαν οι σκέψεις των αδερφών μας που όσο πήγαινε και απομακρύνονταν.

Όταν φτάσαμε σε μικρή απόσταση από το ξέφωτο επιβράδυνα το βήμα μου.Οι ξένες μυρωδιές ήταν πιο καθαρές τώρα.Έκανα νόημα στον Εμπρι και την Λία να μείνουν πίσω καθώς πλησίασα προς το σημείο όπου στέκονταν η Κάλεν.Ημουν σίγουρος πως σε λίγο η παρουσία μου θα αποκαλύπτονταν αφού ο Έντουαρντ θα μπορούσε να διαβάσει την σκέψη μου....ομώς δεν με ένοιαζε.Στο κάτω κάτω δεν ήταν αυτός απο τον οποίο έπρεπε να κρυφτώ...

Αθόρυβα πλησίασα αρκετά κοντά ώστε να μπορώ να δω τι συναίβεναι.Ολοι η ΄Κάλεν ήταν συγκροτημένοι γύρω απο την φωτιά που προερχόταν ο μωβ καπνός και η έντονη γλυκερή μυρωδιά.Απέναντι τους υπήρχαν ακόμη τέσσερεις μαυροφορεμένες φιγούρες που δεν γνώριζα.Η μόνη που είχε κατεβάσει την κουκούλα του μανδύα ήταν μια μικροσκοπική ξανθιά θηλυκή βρικόλακας.Ηταν υπερβολικά μικροσκοπική...περισσότερο κι απο την Άλις και πολύ νεαρή στην ηλικία.Απο το βλέμμα της όμως μόνο ανυπεράσπιστη δεν φαινόταν.Αναρωτήθηκα πως ένα τόσο μικρό πλάσμα μπορούσε να προκαλέσει τόσο φόβο σε μια οικογένεια βρικολάκων τόσο ισχυρότερης αριθμητικά.Παρακολούθησα με ενδιαφέρον και πλησίασα ακομη μερικά βήματα.Η βδέλλα τώρα σίγουρα ήξερε πως ήμουν εδώ όμως δεν έκανε την παραμικρή κίνηση να με προδώσει.

Η αιμορουφήχτρα κρατούσε την Μπέλλα σφιχτα μέσα σε μία αγκαλιά κάτι που έκανε το αίμα να τρέξει πιο γρήγορα μ΄σα στις φλέβες μου και τα δόντια μου να ξεγυμνωθούν.Άκομη και απο αυτή την απόσταση όμως δεν μπορούσα να ακούσω τι έλεγαν....

Σήκωσα το κέφαλι μου και κοίταξα τριγύρω.Ο άνεμος φυσούσε αντίθετα οπότε αν κρατούσα την κατάλληλη απόσταση δεν θα με πρόδισε η μυρωδια μου.Καθώς πλησίαζα το βλέμμα μου σταμάτησε και σε μία ακόμη παρουσία που δεν είχα αντιληφθεί μέχρι τωρά...μια μικροσκοπικη φιγούρα καθόταν δίπλα στην φωτιά.Ήταν καθισμένη στο έδαφος και ο σύντροφος της Άλις καθόταν σε μικρη απόσταση δίπλα της έτοιμος να την σταματήσει.

Υπέθεσα πως ήταν κάποια νεογέννητη γιατί δεν φαινόταν να είναι μέλος της παρέας των μαυροφορεμένων.Δεν ξέρω γιατί αλλά κάτι με ώθησε να πάω πιο κοντά στο μελαχροινό κορίτσι...μια ανάγκη που δεν μπορούσα να ερμηνεύσω.Οι φωνές του Έμπρι και της Λία αντήχησαν μεσα στο κεφαλί μου ρωτόντας τι συμβαίνει.Τις αγνόησα και συνέχισα μέχρι που βρισκόμουν σε απόσταση αναπνόης απο τους βρικόλακες μπροστά μου.

Ένα ουρλιαχτό ξέφυγε τότε απο την κοπέλα και με έκανε να ανατριχιάσω....ένιωσα σχεδόν πόνο.Σαν να προερχόταν απο τα δικά μου σπλάχνα αυτή η κραυγή.Τότε το κορίτσι γύρισε κα έριξε μια εχθρική ματιά στην ξανθιά βρικόλακα.Την στιγμή που αντίκρισα το βλέμμα της κάτι πάγωσε μέσα μου.Η καρδιά μου χτύπησε πιο δυνατά χάνοντας ένα χτύπο.Τα μάτια της ήταν κατακόκκινα σαν το αίμα.Είχε καστανά μαλλιά στο ύψος του πιγουνιού και όμορφα σαρκώδη χείλη.Μόλις τα μάτια μου συνάντησαν τα δίκα της όλος ο κόσμος χάθηκε γύρω μου και ακόμη και η Μπέλλα πέρασε σε δεύτερη μοίρα.Ενιωσα την ανάγκη να την προστατέψω να με καίει σαν δυνατή φωτιά...μόνο αγάπη μπορούσε να χαρακτηριστεί το συναίσθημα που με κατέκλυσε. Δεν με ένοιαζε που ήταν βρικόλακας...δεν με ένοιαζε πως ήταν εχθρός μου.Το μόνο που ήξερα ήταν πως την αγαπούσα και πως θα έδινα την ζωή μου για να την σώσω κι ας μην της είχα μιλήσει ποτε.

Το όνομα σου...?είπε η ξανθιά βρικόλακας με φωνή μικρού κοριτσιου....Απο το σημείο που είχα σταματήσει άκουγα πλέον πεντακάθαρα..κι ο άνεμος έκανε καλά την δουλειά του κρατώντας την παρουσία μου μυστική.Ένα ρίγος διαπέρασε την ραχοκοκκαλιά μου στον ήχο της φωνης της..Η σκέψη μου έτρεξε πίσω σε μια συζητηση που είχα κάνει με την Μπέλλα μετα την επιστροφή της απο την Ιταλία.Είχε πει οτι έκει υπήρχε μια βασηλική οικογένεια.Με χαρίσματα όπως αυτά των Κάλεν..και πιο επικίνδυνα.Θα μπορούσαν αυτοί οι τέσσερεις βρικόλακες να είναι μέλη τους...?
Μπρι....είπε το κορίτσι με ένα αγκομαχητό και η μελωδική φωνή της ακούστηκε σαν θεία μελωδία στα αυτια μου.
Η ξανθιά χαμογέλασε και η κοπέλα ούρλιαξε ξανά.Κάτι που επιβαιβέωσε τις υποθέσεις μου.Ωστε αυτή η πιτσιρίκα ήταν χαρισματική...λογικά προκαλούσε πόνο με την σκέψη΄.Για αυτό μια τόσο χαρισματική οικογένεια όπως η Κάλεν στέκονταν μπροστά της με τόσο φόβο.Με κόπο συγκράτησα την ανάγκη να την πιάσω και να την ξεσκίσω,να σκορπίσω τα κομμάτια της σε όλο το λιβάδι.Αραγε και οι άλλοι τρείς είχαν παρόμοια ταλέντα..?Δεν είναι ανάγκη να το κάνεις αυτό...είπε ο Εντουαρντ με σφιγμένα δόντια.

Ω το ξέρω....είπε η πιτσιρίκα με ένα χαμόγελο ικανοποίησης να απλώνεται σε όλο της το πρόσωπο.Το βλέμμα της στράφηκε πάλι στην Μπρι που καθόταν ακόμη κοκκαλωμένη δίπλα στην φωτιά.Κράτησα την ανάσα μου σίγουρος πως αυτή την φορά δεν θα ήμουν ικανός να κρατηθώ.Άλλη μια πονεμένη κραυγή ξέφυγε απο τα χείλη της.Ένα άργιο γρύλισμα βγήκε απο το στόμα μου πριν να προλάβω να το εμποδίσω και το μυαλό μου θόλωσε....δεν υπήρχε τίποτα ΄άλλο στον κόσμο...μόνο εκείνη και η ανάγκη μου να την προστατέψω.

Τα πόδια μου κατευθύνθηκαν με δική τους πρωτοβουλεία προς το ξέφωτο.Τα μάτια όλων των βρικολάκων ήταν στραμμένα με περιέργια προς το μέρος μου.Αυτα τα πλάσματα θα μπορούσαν να με καταστρέψουν σε δευτερόλεπτα όμως δεν με ένοιαζε καθώς παραμέριζα τις τελευταίες φτέρες και βάζοντας το σώμα μου ανάμεσα στο κορίτσι και την ξανθιά.Τζέικομπ..?αναφώνησε η Μπέλλα καθως ο βρικόλακας της την πήρε απο τον δρομο μου.Δεν της έδωσα σημασία.Είχα μάτια μόνο για την θηλυκή μπροστά μου.Την κοίταξα με μίσος.Τα κόκκινα μάτια της πλανήθηκαν στο πρόσωπο μου με έκπληξη.Το επίμονο της βλέμμα με έκανε να ξεγυμνώσω τα δόντια μου....δεν με ένοιαζε αν πέθαινα....όμως δεν θα την ξανα άφηνα να της προκαλέσει πόνο ακόμη κι αν ήταν το τελευταίο πράγμα που θα έκανα.

΄Ηταν μια απο αυτές τις μέρες που είναι προτειμότερο να μην σηκώνεσαι απο το κρεβάτι.Πριν απο μισή ώρα κατασπάραζα νεογέννητους και τώρα έπαιζα την ζωή μου κορώνα γράμματα για να προστατέχω μία απο αυτόυς....όμως δεν είχα άλλη επιλογή.Οσο περίεργο και αν φαίνεται είχα αποτυπώσει σε μία βρικόλακα.

Βella's POV


To βλέμμα της Τζειν όπως όλων των υπόλοιπων ήταν καρφωμένο πάνω στον τεράστιο λύκο που μόλις είχε πεταχτεί μέσα από τα δέντρα.Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει πιο δυνατά φυλακισμένη μέσα στο στήθος μου στην θέα του Τζέικομπ ανάμεσα σε έμας και στους μαυροφορεμένους Βολτούρι.

Απίστευτο.....μουρμούρισε η Τζέιν με τα μάτια της καρφωμένα στον καλύτερο μου φίλο.Το προσεκτικά σχεδιασμένο προσωπείο της ψυχραιμίας της ράγισε για μία στιγμη.Νόμιζα πως οι λυκάνθρποι είχαν εξαφανιστεί εδώ και αιώνες.....ακούστηκε ένας ψίθυρος απο τις σκιές πίσω της...μου φάνηκε πως άνηκε στον Ντιμίτρι.

Τί συμβαίνει....?ρώτησα το μοναδικό άτομο που θα μπορόύσε να ξέρει την απάντηση.Τα βλέμματα όλων στράφηκαν προς τον Εντουαρντ έχοντας την ίδια απορία,όμως αυτός κοιταξε μόνο μέσα στα δικά μου ματια.Νομίζω...πως ο Τζέικομπ μόλις αποτύπωσε στην φίλη μας από δω....ψέλλισε δείχνοντας το κορίτσι δίπλα στην φωτιά που αυτή την στιγμή κοιτούσε τον Τζεικομπ με ενδιαφέρον...και ανησυχία...?

Ήξερες για αυτό Κάρλαιλ...?ρώτησε η Τζέιν με ασυνήθιστα τραχιά φωνή.
Προφανώς....είπε ο Καρλάιλ ηρεμα.Η Τζέιν έμεινε σιωπηλή για μερικές στιγμές επεξεργάζοντας με το βλέμμα τον Τζέικ ο οποίος δεν την άφηνε στιγμή απο τα μάτια του.΄Δεν είχα συνειδητοποιήσει πως εδώ και ώρα κρατούσα την ανάσα μου περιμένοντας την στιγμή που ο γιγαντιος λύκος μπροστά μου θα έπεφτε στο έδαφος σφαδάζοντας απο τους πόνους.Τους πόνους μιας ψευδαίσθησης.

Αναρωτιέμαι τι γνώμη θα έχε για αυτό ο Αρο....είπε ρίχνοντας στον Κάρλαιλ ένα αυστηρο βλέμμα.Θα βρει πολλοί ενδιαφέρον το γεγονός πως ήξερες για την ύπαρξη λυκανθρώπων και δεν τον ενημέρωσες...

Ένα χαμηλο γρύλισμα ακούστηκε απο το στήθος του Τζεικ.Τα πέλματα του πατούσαν γερά στο έδαφος,καταβάλοντας μεγάλη προσπάθεια να μην επιτεθεί.

Για την ακρίβεια δεν είναι λυκάνθρωποι....είπε ο Έντουαρντ κάνοντας με να τον κοιτάξω με έκπληξη.Σε αντίθεση με τους λυκάνθρωπους ο ΄Τζεικομπ και η υπόλοιπη αγέλη αλλάζουν μορφή όποτε θέλουν.Και είναι κάτι κληρονομικό....η ύπαρξη τους οφείλεται μόνο και μόνο στην δική μας διαμονή εδώ....

Ενδιαφέρον...είπε η Τζέιν....Παρ'ολα αυτά βλέπω πως έχεται μια πάρα πολυ΄καλή σχέση....Η ματιά της πλανήθηκε σε όλους μας ξεχωριστά...Μπορεις να το πεις και έτσι...είπε ο Εντουαρντ ψυχρά.

Νομίζω οτι ο Άρο θα το βρει πολύ ενδιαφέρον αυτό....μουρμούρισε και πάλι...
Ισως...είπε χαμηλόφωνα ο Κάρλαιλ.Αλλα δεν νομίζω πως είναι αυτός ο λόγος που βρίσκεσται εδώ σήμερα....

Μπρι...είπε η Τζέιν με ψυχρή φωνή.Είναι αλήθεια η ιστορία που προαναφέρθηκε.Ήσασταν είκοσι...?
Η κοπέλα καθόταν ακόμη στην ίδια θέση παίρνοντας βαθιές ανασες.Οι λέξεις γλίστρησαν γρήγορα απο τα χείλη της αποστρέφοντας μετά απο όλη αυτή την ώρα το βλέμμα της απο τον ΄Τζέικομπ και κοιτώντας την Τζέιν.Δεκαεννιά η είκοσι,ίσως και παραπάνω.Δεν ξερω...τραβήχτηκε πίσω καθώς τα κόκκινα μάτια της Τζέιν βρήκαν και πάλι το πρόσωπο της φοβούμενη μήπως ξανα ξεσπάσει ο πόνος.Η Σαρα κι εκείνος πως τον λένε τσακώθηκαν στον δρόμο...

Κι αυτή η Βικτόρια-εκεινη σε δημιούργησε...?ρώτησε πάλι με ενδιαφέρον.
Δεν ξέρω...επανέλαβε το κορίτσι με τρεμάμενη φωνή.Ο Ράιλι δεν έλεγε ποτέ το όνομα της.Δεν έβλεπα εκείνη την νύχτα...ήταν τόσο σκοτεινά και πονούσα....Στα λόγια της αυτά αναρίγησα μέσα στην αγκαλιά του Έντουαρντ στην ιδέα του τι με περίμενε...Δεν ήθελε να μπορούμε να την σκεφτόμαστε.....συνέχισε η Μπρι....Έλεγε οτι οι σκέψεις μας δεν ήταν ασφαλείς....
Τα μάτα της Τζέιν πετάρισαν στο πρόσωπο του Έντουαρντ και μετά πίσω στην κοπέλα.

Πες μου για τον Ράιλι....είπε..γιατι σας έφερε εδώ....?
Ο Ράιλι είπε ότι έπρεπε να καταστρέψουμε τα παράξενα κίτρινα μάτια εδώ.συνέχισε πρόθυμα.Είπε οτι θα ήταν εύκολο.Είπε ότι η πόλη ήταν δίκη τους κι ότι έρχονταν για να μας επιτεθούν.Είπε ότι μόλις χανόντουσαν εκείνοι το αίμα θα ήταν όλο δικό μας.Μας έδωσε την μυρωδιά της...μουρμούρισε
δείχνοντας με το δάχτυλο προς την κατέυθυνση μου.Είπε πως θα καταλαβαίμαμε πως βρήκαμε την σωστή ομάδα επειδή εκείνη θα ήταν μαζί τους.Είπε οτι όποιος την έβρισκε πρώτος θα ήταν δική του....Τα δόντια του Εντουαρντ έτριξαν σε αυτά της τα λόγια.

Φαίνεται οτι ο Ράιλι έκανε λάθος όταν σας είπε πως θα ήταν έυκολο...είπε ειρωνικά η Τζέιν.Η Μπρι έγνεψε πιο ήρεμη τώρα και ανακάθισε.Δεν ξέρω τι έγινε.Χωριστήκαμε όμωε οι άλλοι δεν επέστρεψαν ποτέ.Κι ο Ράιλι μας άφησε και δεν γύρισε να βοηθήσει όπως είχε υποσχεθεί.Και μετά ήταν όλα τόσο μπερδεμένα,κι όλοι έγιναν κομμάτια....το βλέμμα της σταμάτησε στην φωτιά δίπλα της.Αναρίγησε ξανα.Φοβόμουν.Ηθελα μα το βάλω στα πόδια.Εκείνος είπε οτι δεν θα μου έκανε κακό άμα σταματούσα να πολεμάω....είπε δείχνοντας τον Καρλαιλ.

Α,μα αυτο δεν ήταν δικό του δώρο για να το προσφέρει νεαρή μου...είπε με παράδοξα ζεστή φωνή.Οι κανόνες όταν καταπατούνται απαιτούν συνέπειες.Η Μπρι την κοίταξε χωρίς να καταλαβαίνει.Ο Τζεικομπ έσφιξε το σαγόνι του.

Εισαι σίγουρος ότι τους καταστρέψατε όλους?Τους άλλους μισούς που χωρίστηκαν...?ρωτησε τον Κάρλαιλ.Έγνεψε θετικά.Κι εμεις χωριστήκαμε....

Ενα μισο χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο της.Δεν μπορώ να αρνηθώ πως είμαι εντυπωσιασμένη.Δεν έχω δει ποτέ μια ομάδα να γλιτώνει από μια επίθεση τέτοιου μεγέθους και να βγαίνει αλωβιτη.Τι κρύβεται πίσω απο αυτή...?ρωτησε κοιτώντας τον Τζέικ απο πάνω ως κάτω.Μου φαίνεται ακραία συμπεριφορά δεδομένου του τρόπου που ζείτε εσέις εδω...Και γιατι το κορίτσι ήταν το κλειδι...?

Η Βικτόρια είχε προηγούμενα με την Μπέλλα....είπε ο Έντουαρντ με απάθεια.Χαμογέλασε...ένα γέλιο που πρόδιδε το νεαρό της ηλικίας της...γελιο μιρκού παιδιού.Τουτη εδώ φαίνεται να προκαλει έντονες αντιδράσεις στο έιδος μας....παρατήρησε χαμογελόντας μου μακάρια.

Ενιωσα τους μυς στα χέρια του Εντουαρντ να τσιτώνονται ξαφνικα.Θα μπορούσες σε παρακαλώ να μην το κάνεις αυτό...?Ενα γρύλισμα ακούστηκε απο τον Τζέικομπ όταν κατάλαβε τι εννοούσε. Η Τζέιν ξανα γέλασε ανάλαφρα.Απλώς έκανα μια δοκιμή,προφανώς δεν έγινε τίποτα κακό.

Τα χέρια του Εντουαρντ εγιναν πιο σφιχτά γύρω απο το σώμα μου πέρνοντας μακρια ακόμη ενα ριγος.Αναστέναξα ανακουφισμένη που η παράξενη ανωμαλία μου με προστάτευε ακόμη.

Λοιπόν φαίνεται πως δεν υπάρχουν και πολλά να κάνουμε εμέις.Παράξενο...είπε η Τζέιν με την απάθεια να επιστρέφει στην φωνή της.Δεν είμαστε συνηθισμένοι στο να μας καθιστούν αχρείαστους.Κρίμα που χάσαμε την μάχη.Φαίνεται πως θα ήταν διασκεδαστίκο να την παρακολουθήσουμε.....

Ναι...απάντησε ο Έντουαρντ κοφτά.Και ήσασταν τόσο κοντά.Κρίμα που δεν φτάσατε μισή ώρα νωρίτερα.Ίσως τότε να μπορούσατε να εκπληρώσεται τον σκοπό σας εδώ...αν και οχι έντονη η ειρωνία ήταν αισθήτη στην φωνή του.

Ναι κρίμα που κατέληξαν έτσι τα πράγματα έτσι δεν έιναι...?είπε η Τζέιν συναντόντας το βλέμμα του Έντουαρντ.Εκείνος έγνεψε μια φορά θετικά.
Η Τζέιν γύρισε και κοιτάξε ακόμη μια φορά την Μπρί βαριεστημένα.Φέλιξ...είπε απλά και γύρισε αλλού το βλέμμα.Η μαύρη φιγούρα κινήθηκε σαν σκιά προς το μέρος της κοπέλας.Με μια κίνηση τόσο γρήγορη που ήταν αδύνατον να γίνει αντιληπτή απο το ανθρώπινο μάτι ο Τζέικομπ πετάχτηκε σαν βέλος απο την θέση του πετόντας τον τεράστιο βρικόλακα μακριά.Ο Φέλιξ προσγειώθηκε στα πόδια του χαρίζοντας στον Τζέικ ένα ειρωνικό χαμόγελο.Εκείνος ούρλιαξε άγρια ΄λίγο πριν πέσει κάτω σφαδάζοντας απο τον πόνο.Σταμάτα....φώναξα κι ο Έντουαρντ με ακινητοποίησε πάνω στο στήθος του λίγο πριν πεταχτούν άλλοι δύο λύκοι μέσα απο τα δέντρα γρυλίζοντας δυνατά...προειδοποιητικά.Το κλαψούρισμα του Τζέικ σταμάτησε και σηκώθηκε απο το έδαφος με μια γρήγορη κίνηση.

Είναι και οι υπόλοιποι έδω κοντά....ψιθύρισε ο Έντουαρντ.
Κάρλαιλ νομίζω πως πρέπει να μαζεύεται περισσότερο τα κατοικίδια σας...είπε η Τζέιν κοιτώντας αδιάφορα τους τεράστιους λύκους μπροστά της.Ο λύκος που αναγνώρισα ως την ΄Λια άφησε ενα άγριο γρύλισμα μέσα απο τα δόντια της.

Ο Φέλιξ έκανε ακόμη ένα βήμα προς τον Τζέικονπ όμως τον σταμάτησε η φωνή του Έντουαρντ.
Περίμενε...είπε μαλακάΔεν υπάρχει άλλος τρόπος...?ρώτησε κοιτώντας τον Κάρλαιλ και μιλώντας όσο πιο ήπια μπορούσε.Θα μπορούσαμε να εξηγήσουμε τους κανόνες στην νεαρή.Φαίνεται πρόθυμη να μάθει.Δεν ήξερε τι έκανε.

Δεν κάνουμε εξαιρέσεις...είπε ψυχρά.Και δεν δίνουμε δεύτερες ευκαιρίες.Ειναι κακό για την φήμη μας.Πράγμα που μου θυμίζει...άφησε τις λέξεις να σβήσουν καθως κοίταξε για άλλη μια φορά προς το μέρος μου. Ο Κάιος θα το βρει πολύ ενδιαφέρον όταν μάθει πως είσαι ακομή άνθρωπος Μπέλλα.ίσως αποφασίσει να σας κάνει μια επίσκεψη.

Η ημερομηνία έχει οριστεί....της είπε η Άλις μιλόντας για πρώτη φορα.Ισως να έρθουμε να σας επισκευτούμε εμείς σε μερικούς μήνες.Το χαμόγελο έσβησε από τα χείλη της και ανασήκωσε τους ώμους αδιάφορα.

Οσο αφορά το τωρινό μας πρόβημα....είπε ο Κάρλαιλ σπάζοντας την σύντομη σιωπή.Πάντως εμείς θα ήμασταν πρόθυμοι να αναλάβουμε την ευθύνη για την Μπρι.

Το βλέμμα της Τζέιν πλανήιθηκε απο το πρόσωπο του Κάρλαιλ σε όλα τα μέλη των Κάλεν και των λύκων.Ας είναι....είπε τέλος η Τζέιν...Για μία και μοναδική φορα.Χάρηκα που σε γνώρισα Κάρλαιλ-νόμιζα πως ο Άρο υπερέβαλλε.Λοιπον,μέχρι να συναντηθούμε ξανα.....
Ο Κάρλαιλ έγνεψε με έκραση γεμάτη ανακούφιση.
Απο ότι φαίνεται δεν θα χρειαστούμε τις υπηρεσιές σου σήμερα Φέλιξ....είπε στον τεράστιο βρικόλακα κάνοντας νοημα να την ακολουθήσει λίγο πριν χαθουν μέσα στην ομίχλη.

Γύρισα το πρόσωπο μου στο στήθος του Έντουαρντ και τον αγκάλιασα εξουθενωμένη.Εκεινο φίλησε τα μαλλιά μου και με κράτησε σφιχτά μέσα στα χέρια του.Τα πρόσωπα γύρω μας σαν να απέκτησαν ξανά ζωή άρχισαν να κινούνται νευρικά.

Ο Κάρλαιλ έτεινε το χέρι στην Μπρι βοηθώντας την να σηκωθεί.Είσαι καλά...?την ρώτησε με απαλή φωνή.Ετσί νομιζω....είπε η κοπέλα ακόμη μπερδεμένη απο το όλο σκηνικό.Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι τα μάτια της συνέχισαν να μένουν κολλημένα στον Τζέικομπ.Ακόμη και ο πειρασμός του ανθρώπινου αίματος που κυλούσε στις φλέβες μου φαινόταν να έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα.

Οι τρεις λύκοι χάθηκαν μέσα στα δέντρα .Ο Εμετ η Ρόζαλι και ο Τζάσπερ συζητούσαν χαμηλόφωνα ενώ η Έσμι και ο Κάρλαιλ εξησούσαν στην Μπρι τους κανόνες των βρικολάκων,τον τρόπο ζωής που είχαν διαλέξει και γιατί τα μάτια τους διέφεραν απο τα δίκα της.Η Άλις ήρθε για μια σύντομη αγκαλιά λίγο πριν πάει δίπλα στον Τζάσπερ.Ομως εγώ δεν είχα μάτια για τίποτα απο αυτά...το μόνο που με ένοιαζε ήταν το πρόσωπο του Έντουαρντ που μου χαμογελούσε....Τελείωσε...έλεγε ξανά και ξανά δίχως να σταματήσει να φιλάει το πρόσωπο και τα χείλη μου.

Μερικές στιγμες αργοτερα ο Έμπρι και η Λια επέστρεψαν με ολόκληρη την αγέλη και τον Τζέικομπ....με την ανθρώπινη μορφή του.Το βλέμμα του βρήκε το δικό μου΄...και δεν μπόρεσα να μην χαμογελάσω.Τα μάτια του ήταν φωτεινά,και μετά απο πάρα πολύ καιρό με αντίκριζαν δίχως πόνο μέσα τους.Χαίρομαι που είσαι καλά Μπελς....είπε και με έκλεισε μέσα στην τεράστια ζεστή του αγκαλιά δίχως να ενοχλείτε απο το χέρι του Έντουαρντ που δεν είχε αφήσει το δικό μου.

Τι σου συναίβει...?Πως έγινε αυτό...ρώτησα δείχνοντας με ένα νεύμα την Μπρι που ακόμη μιλούσε με την Έσμι και τον Κάρλαιλ.Ανασήκωσε τους ώμους.Θυμάσαι που μου είχες πει πως όλα θα λύνονταν με την αποτύπωση.Λοιπόν νομίζω πως αυτό έγινε.Το να την κοιτάξω ήταν αρκετό...και απλά το ΄ήξερα...Δεν νομίζεις πως θα είναι δύσκολα τα πράγματα...είπε ο Εντουαρντ μιλόντας μετά απο όλα αυτή την ώρα...Ναι μάλλον....είπε κοιτώντας και πάλι το κορίτσι.Αλλα δεν νομίζω πως έχω επιλογή.....

Έιναι πολύ μπερδεμένη....είπε ο Έντουαρντ ακολουθώντας το βλέμμα του Τζέικομπ.Κι έγω δεν πάω πίσω..ψιθύρισε σοβαρά.Αυτό συμβαίνει πρώτη φορά....Δεν θα είναι εύκολο για την αγέλη....είπε με μια σπάνιο για αυτόν σοβαρότητα...όμως ότι έγινε έγινε....είπε ξανα βρισκοντας το χαμογελό του.
Νομίζω πως θα κάνω καλά να πάω να της μιλήσω τώρα....μουρμούρισε περισσότερο στον εαυτό του παρά σε εμάς...Θα της είναι δύσκολο....?ρώτησε κοιτώντας τον Έντουαρντ.Οχι....του απάντησε ο Έντουαρντ....Είναι διαφορετικά με εσάς.Ο Τζεικομπ του χαμογέλασε ανακουφισμένος...Δεν ξέρω όμως ποια θα είναι η αντίδραση της για την βρώμα...είπε ανταποδίδοντας του το χαμόγελο.
Το γέλιο του Τζέικομπ αντήχησε ζεστό και χτύπησε τον ΄΄Εντουαρντ φιλικά στον ώμο,κάτι που με άφησε άφωνη....Που να δείς η δικια σου...είπε ανάλαφρα στρέφοντας το βλέμμα του πάλι σε μένα.Τα λέμε αργότερα Μπέλλα....είπε και με ξανα αγκάλιασε.Σ'αγαπάω Τζέικομπ....είπα με τα δάκρυα να κυλάν στα μαγουλά μου,δάκρυα ανακούφισης που για πρώτη φορά αυτη η αληθεια δεν τον πλήγωνε.

Ο Έντουαρντ με φίλησε απαλά τραβώντας με προς τους υπόλοιπους.Είδες στο είπα πως όλα θα πάνε καλά.Αν και τα χειρότερα θα πρέπει να τα υποφέρεις τώρα....είπε και γέλασε ανάλαφρα.Τι εννοείς...?.ρώτησα ανήσυχα.Θα πρέπει να υποστείς τις προετοιμασίες ενός ολόκληρου γάμου.Αναστέναξα βαθιά...Λες η Αλις να είναι πολύ σκληρη μαζί μου.

Για αυτό να σαι σίγουρη....είπε η μέλλουσα αδερφή μου και μου έκλεισε το μάτι.Παμε σπίτι...είπε ο ΄΄Εντουαρντ και με τράβηξε μαλακά.Έγνεψα θετικά...

Με τον Τζέικ και την Μπρι τι θα γίνει...ρώτησα ανήσυχα τον Έντουαρντ.Η Μπρι συμφωνησε να δοκιμάσει τον δικό μας τρόπο ζωής.Θα φύγει με τον ΄Τζέικομπ σε λίγο και μάλλον θα λείψουν για λίγο καιρό.Ο Σαμ του έδωσε όσο χρόνο χρειάζεται Α...είπα απλά δίχως να μπορέσω να κρύψω την θλίψη μου.

Τι έγινε...?ψιθύρισε στο αυτί μου.Θα μου λείψει ο Τζέικομπ.Αλλα ήθελα να γνωρίσω καλύτερα και την Μπρι.Θα έχεις όλο το χρόνο...μου υποσχέθηκε...Εξαλλου τώρα δεν θα ήταν και η καλύτερη ιδέα....είπε και έφερε τα ακροδάχτυλα μου στα χείλη του.Μάλλον έχεις δίκιο...μουρμούρισα καθως γύρισα το κεφάλι μου προς το μέρος τους.Η αγέλη είχε φύγει αφήνοντας τους μόνους.Ο Τζέικ κρατούσε απαλά το δεξί της χέρι ενώ το άλλο το κρατούσε σφιχτά πάνω στο πρόσωπο του.Τα μάτια του ήταν κλειστα και έμοιαζε....ευτυχισμένος.Χαμογέλασα χαρούμενη...δεν του άξιζε τίποτα λιγότερο.

Οι πρώτες σταγόνες της βροχής είχαν κάνει την εμφάνιση τους όταν φτάσαμε στο σπίτι του Τσάρλι.Παρότι θα χρειάζονταν πολλές ακόμη ώρες μέχρι να φτάσει η νύχτα το μόνο που ήθελα τώρα ήταν να κλείσω τα μάτια μου.Προσπάθησα να αντισταθώ στα βαριά μου βλέφαρα μην θέλοντας να σπαταλήσω ούτε μια στιγμή μου με τον Έντουαρντ.

Ήμαστε ξαπλωμένοι στο κρεβάτι μου με τα χρυσά σαν τοπάζι μάτια του να μην αφήνουν στιγμή τα δικά μου....Τα μάτια του έλαμπαν.Σ'αγαπάω...ψιθύρισε και έσκυψε ώστε τα χείλη του να βρουν τα δικά μου.Ηταν ένα έντονο γλυκό φιλι,που έκρυβε μέσα του πολλά περισσοτερα απο ότι θα μπορούσαν να εκφράσουν ποτέ όλες οι λέξεις του κοσμου.Κι εγώ σ'αγαπάω....είπα και χαμογέλασα πάνω στα χείλη του λίγο πριν μου κοπεί η ανάσα.Κοιμήσου τώρα μικρέ μου αγγέλε...μουρμούρισε και χάιδεψε τα μαλλιά μου.Δεν θέλω....κλαψούρισα σαν μικρό παιδί.΄Θέλω να μείνω μαζι σου...Θα μαι εδώ όταν ξυπνήσεις...ψιθύρισε και ένα χασμουρητό ξέφυγε απο τα χείλη μου...Πάντα είμαι εδώ...Χαμογέλασα αφηρημένα και στριμώχτηκα πιο κοντά στο στήθος του.Εκείνη την στιγμή άρχισε να σιγοψιθυρίζει το νανούρισμα μου και ήξερα πως δεν είχα καμία ελπίδα καθως ο ύπνος με παρέσαιρνε στα ονειρικά τους μονοπάτια...Ονειρα γλυκά και ήρεμα...που δεν είχαν να κάνουν με μάγισσες και ηρωικους πρίγκιπες πάνω σε λευκά άλογα...Μα με ξεροκέφαλους λυκάνθρωπους και εναν βρικόλακα με ζεστά μάτια και ασημένιο βόλβο.

Σπόιλερ: