Midnight Sun Continuation-Preview

Λοιπόν, επειδή δεν είμαι 100% σίγουρη για αυτό που ξεκίνησα να γραφω, σας το βάζω εδω και αν αξίζει θα το δουλέψω για να το συνεχίσω!
Nasiatheslayer

13.(δεν εχει ακόμα τίτλο)

Όταν μπήκα στο σπίτι ήμουν τόσο χαμένος στις σκέψεις μου, που δεν πρόσεξα την Ρόζαλι που στεκόταν στην μέση της εισόδου φορώντας μια δολοφονική έκφραση. Ο μόνος λόγος που δεν μου όρμησε μόλις μπήκα ήταν ότι την κρατούσε γερά ο Έμετ από την μέση.
«Ήρεμα Ρόουζ.» της ψιθύρισε στο αυτί. «Θυμάσαι τι λέγαμε πριν λίγο?» Εκείνη απλά γρύλισε.
Α, ο Έμετ είχε προσπαθήσει να την λογικέψει. Για μια στιγμή φαινόταν πως είχε καταφέρει κάτι, αλλά η παρουσία μου δεν βοήθησε και πολύ. Ξέχασε όσα της είπε για να ηρεμήσει. Ίσως δεν έπρεπε να γυρίσω τόσο γρήγορα… να την άφηνα να ξεθυμάνει… χρειαζόμουν κι εγώ λίγο χρόνο να σκεφτώ. Έπρεπε να μου έλεγε ο Έμετ ότι θα προσπαθούσε να σώσει την κατάσταση… Τώρα όμως δεν μπορούσα παρά να αντιμετωπίσω την Ρόζαλι. Θα έπρεπε να το κάνω κάποια στιγμή έτσι κι αλλιώς.
«Ηλίθιε!» γρύλισε.
«Έχεις ιδέα του τι πήγες και έκανες? Αν αυτή… αυτή η… θνητή, ανοίξει το στόμα της… θα το μετανιώσεις πικρά. Και πάνω που αρχίζαμε να συνηθίζουμε την ζωή εδώ! Εσύ έπρεπε να πας και να τα καταστρέψεις όλα! Δεν σκέφτεσαι κι εμάς? Είσαι τόσο εγωιστής που δεν σκέφτηκες καν ότι οι συνέπειες των πράξεων σου επηρεάζουν κι εμάς!»
Δεν είπα τίποτα. Ο Έμετ με κοίταξε απορημένος που δεν την είχα διακόψει ακόμη. Θα περίμενα όμως μέχρι να πει ότι είχε να πει. Η Ρόζαλι συνέχισε.
«Και είχε μείνει τόσος λίγος καιρός για να φύγω επιτέλους από το Λύκειο! Αν μετακομίσουμε εξαιτίας σου θα πρέπει να κάνουμε την τάξη από την αρχή…»
Ο τόνος της άρχισε να αλλάζει σιγά-σιγά, από θυμό σε απελπισία. Ήξερα ότι θα ήταν ασφαλές να μιλήσω σύντομα. Ακόμα και η Ρόζαλι άρχισε να αναρωτιέται στις σκέψεις της γιατί δεν έλεγα τίποτα. Βασιζόταν στις απαντήσεις που πίστευε πως θα της έδινα για να βρει επιχειρήματα.
«Έχω βαρεθεί να επαναλαμβάνω το Λύκειο… αλλά το δέχομαι… όμως δεν θα κάνω παραπάνω χρονιές επειδή εσένα σου κάπνισε να ασχοληθείς με μια ασήμαντη μαθήτρια. Είναι παιδί Έντουαρντ! Δεν μπορώ να καταλάβω τι σε έχει πιάσει… φέρεσαι περίεργα. Και όταν το συνειδητοποιήσεις θα είναι πολύ αργά! Είναι άνθρωπος! Ξέρει τι είμαστε! Ξέρει για όλους μας! Ακόμη και αν νοιάζεται έστω και λίγο για εσένα, οι υπόλοιποι τι την ενδιαφέρουμε? Είναι αναπόφευκτο ότι θα μιλήσει!»
Ζύγισα τα πράγματα πριν αποφασίσω να μιλήσω. Η καταιγίδα είχε περάσει. Η κατάσταση όλο και θα ηρεμούσε, δεν θα χειροτέρευε. Ήμουν σχεδόν σίγουρος για αυτό. Ακόμα και η Ρόζαλι γνώριζε πριν καν αρχίσει να μου φωνάζει ότι η μάχη ήταν χαμένη. Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Ήθελε απλά να ξεσπάσει.
«Την εμπιστεύομαι.» απάντησα απλά.
«Μα πως μπορείς να εμπιστεύεσαι έναν άνθρωπο? Και πόσο περισσότερο μάλλον, αυτήν? Που δεν μπορείς να ξέρεις καν τι σκέφτεται! Είναι ακόμη πιο επικίνδυνη, για εμάς, από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Αν σχεδιάζει να μας αποκαλύψει δεν θα το γνώριζες… Θα είναι χειρότερο από τις άλλες φορές που μας έχουν καταλάβει, γιατί θα είμαστε τυφλοί!»
Είχε δίκιο σε αυτά που έλεγε. Θα ήταν χειρότερο αν αυτήν τη φορά αποκαλυπτόμασταν. Μόνο που δεν είχα την παραμικρή ανησυχία. Αυτά που έλεγε η Ρόζαλι ήταν πιθανότητες σε σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Δεν υπήρχε πιθανότητα να έκανε κάτι τέτοιο η Μπέλλα. Χωρίς να μπορώ να διαβάζω τις σκέψεις της αυτό ήταν κάτι που ήξερα με σιγουριά. Δεν με εμπιστευόταν μόνο εκείνη, την εμπιστευόμουν κι εγώ. Κι ας ήταν κρυφές οι σκέψεις της Μπέλλα από εμένα, την γνώριζα καλά. Καλύτερα από ότι θα πίστευα ποτέ δυνατόν. Το μόνο που η ίδια μου έκρυβε, ήταν το βάθος των συναισθημάτων της για εμένα… αναστέναξα στην σκέψη.
Μέχρι πρόσφατα πίστευα ότι μόνο εγώ νοιαζόμουν τόσο για εκείνη. Δεν είχα φανταστεί ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα ότι τα συναισθήματα θα μπορούσαν να ήταν αμοιβαία. Μέχρι πρόσφατα φοβόμουν μην την τρόμαζα με κάτι που θα έλεγα. Κάτι που θα ήταν υπερβολικό για εκείνη. Όλοι είχαμε κάποια όρια. Η Μπέλλα πότε θα έφτανε το δικό της? Πόσες αλήθειες για εμένα θα άντεχε ακόμη? Με κάθε τι όμως που της αποκάλυπτα αντί να την απομακρύνει φαινόταν να την φέρνει πιο κοντά σε εμένα. Αντίστροφα από αυτό που θα περίμενε κανείς.
Από την άλλη όμως θα έπρεπε να το περιμένω… τα πάντα που είχαν να κάνουν με την Μπέλλα ήταν αντίστροφα, ανάποδα. Οι αντιδράσεις της, τα συναισθήματα της, οι κρυφές της σκέψεις…
Και σήμερα η Μπέλλα μου είχε δείξει λίγο ακόμα, πόσο δεν την ένοιαζε το τι… ήμουν. Της είχα εξηγήσει τον λόγο που δεν μπορούσε να με δει να κυνηγάω. Κάτι που έλπιζα να μην χρειαζόταν ποτέ να κάνω. Της είχα πει πόσο πιο τέρας γίνομαι εκείνες τις στιγμές. Πιο τέρας από ότι ήμουν ήδη. Κι εκείνη δεν την ένοιαζε…. Σίγουρα τα πάντα ήταν ανάποδα με εκείνη την κοπέλα…
Γιατί όμως αυτό δεν με πείραζε και ιδιαίτερα? Ήμουν τόσο εγωιστής? Αν αυτό θα σήμαινε ότι η Μπέλλα θα δεχόταν την παρέα μου για περισσότερο καιρό από ότι θα με άφηναν οι δικαιολογίες μου… Ένιωσα μια περίεργη ευτυχία στην σκέψη…
Η Ρόζαλι και ο Έμετ με κοιτούσαν απορημένοι. Καθώς περίμεναν την απάντηση μου, είχα αλλάξει πολλές εκφράσεις. Με τόσα διαφορετικά συναισθήματα που έρχονταν το ένα μετά το άλλο… Σε λίγα δευτερόλεπτο ένιωσα θυμό, απελπισία, ανησυχία, αγάπη, χαρά… Ήταν όλα πρόσφατα συναισθήματα για εμένα. Δεν μπορούσα ακόμα να τα ελέγξω. Θα μπορούσα να είμαι χαμένος στις σκέψεις μου για ώρες. Αλλά οι σκέψεις του Έμετ και της Ρόζαλι με συνέφεραν.
Δεν ήθελα να μαλώσω με την Ρόζαλι. Θα άφηνα έτσι τα πράγματα με την ελπίδα ότι δεν θα χειροτέρευαν.
«Ρόζαλι, ότι και να πεις δεν θα αλλάξει τίποτα. Η Μπέλλα γνωρίζει για εμάς. Είναι άνθρωπος. Την εμπιστεύομαι και την αγαπάω. Συμβιβάσου.»
Ενώ το ήξεραν ότι ήμουν ερωτευμένος μαζί της από την τελευταία μας οικογενειακή συνάντηση, ξαφνιάστηκαν που άκουσαν από εμένα με τόση σιγουριά ότι την αγαπούσα.
Δεν το είχαν για κάτι σίγουρο. Πίστευαν ότι ήταν κάτι προσωρινό και ότι θα το ξεπερνούσα επειδή η Μπέλλα ήταν άνθρωπος. Δεν είχαν συνειδητοποιήσει πόσο είχαν βαθύνει τα συναισθήματα μου από τότε. Μου φαινόταν πως κάθε φορά που έβλεπα την Μπέλλα την αγαπούσα ακόμη περισσότερο-αν ήταν δυνατόν αυτό. Κάθε τι που έλεγε… Με συνέπαιρναν τα πάντα σε εκείνη.
Ο Έμετ πίστευε πως δεν ήταν σωστό. Ανησυχούσε πιο πολύ για εμένα. Πως θα πληγωνόμουν. Δεν είχε ιδιαίτερο πρόβλημα με την Μπέλλα. Ήταν αδιάφορος σε αυτό. Δεν πίστευε ότι κινδυνεύαμε από εκείνη.
Η Ρόζαλι από την άλλη προσπαθούσε να καλύψει τον λόγο που ήταν θυμωμένη, με δικαιολογίες για να προστατέψουμε το μυστικό μας. Κατά βάθος όμως γνώριζε πως η Μπέλλα δεν ήταν κίνδυνος. Αλλά δεν ήθελε να το πιστέψει. Κρατιόταν από ότι μπορούσε για να μην παραδεχτεί τον πραγματικό λόγο.
Ζήλευε.
Όχι σε ομορφιά. Όχι. Δεν πίστευε ότι υπήρχε άτομο πιο όμορφο από εκείνη. Αυτό ήταν το πιο σίγουρο πράγμα που πίστευε.
Όχι. Ζήλευε την Μπέλλα επειδή την διάλεξα. Θα την ζήλευε οποιαδήποτε κι αν ήταν. Είτε άνθρωπος είτε βρικόλακας. Αν και είχε έναν παραπάνω λόγο να την ζηλεύει επειδή και η Ρόζαλι ευχόταν να ήταν άνθρωπος.
Μετά από τόσες δεκαετίες μόνος μου, χωρίς σύντροφο, η Ρόζαλι άρχισε με συγχωρεί που την αρνήθηκα. Την είχα προσβάλει. Το γεγονός, όμως, ότι δεν είχα ενδιαφερθεί για καμία, την έκανε να νιώθει καλύτερα. Ένιωθε ότι δεν έφταιγε αυτή, ότι ο λόγος που την αρνήθηκα δεν ήταν κάποιο ελάττωμα της, απλά ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με εμένα. Μετά βρήκε τον Έμετ και το όλο θέμα είχε σχεδόν ξεχαστεί. Μέχρι πρόσφατα. Από τότε που μπήκε η Μπέλλα στην ζωή μου συνειδητοποίησα ότι η Ρόζαλι δεν το είχε ξεπεράσει καθόλου. Απλά σταμάτησε να το σκέφτεται. Το ενδιαφέρον μου για την Μπέλλα ήταν που την έκανε τόσο εχθρική απέναντί της. Δεν ήξερε-και ούτε την ένοιαζε- τι περισσότερο είχε η Μπέλλα που δεν είχε εκείνη. Τι παραπάνω είχε που με έκανε να την ξεχωρίσω, να την διαλέξω, μετά από έναν αιώνα μοναξιάς.
Ούτε εγώ ήξερα ακριβώς την απάντηση σε αυτό. Δεν ήξερα τι ήταν αυτό που με τραβούσε στην Μπέλλα. Τα πάντα μάλλον. Τα μάτια της, τα χείλη της, το δέρμα της, το ότι ήταν αδέξια, η τρυφερότητα της, η ανιδιοτέλεια της… δεν υπήρχε κάτι πάνω της που να σκεφτόμουν χωρίς να χαμογελάσω, που να μην με κάνει να την αγαπάω με όλη μου την καρδιά.
Κάτι τέτοιο δεν μπορούσα να το εξηγήσω στην Ρόζαλι, και ούτε σκόπευα.
Είχα μόλις αποχωριστεί από την Μπέλλα κι ήδη άρχισα να νιώθω το κενό που ένιωθα όταν ήμουν μακριά της. Έπρεπε να ξεφύγω λίγο… να σκεφτώ πριν πάω στο σπίτι της Μπέλλα το βράδυ-κάτι το οποίο είχε γίνει ρουτίνα για εμένα.

» Midnight Sun vs Twilight