Forever Dawn by Niki & Geo

Όσοι δεν ξέρουν το βιβλίο διαβάζουν την περίληψη.

Η Στέφανι Μέγερ, μετά την επιτυχία "Λυκόφως", έγραψε το δεύτερο βιβλίο της σειράς: "Forever Dawn". Kαθώς το παρέδιδε στον εκδοτικό οίκο, ως το τελευταίο βιβλίο, εκείνοι της είπαν πως το θέλουν τετραλογία. Κι έτσι, απ'ότι είπε, το έκανε δώρο στα γενέθλια της αδερφής της χωρίς να εκδοθεί.
Έτσι έγραψες τα επόμενα τρία βιβλία της σειράς και, φυσικά, την μεγάλη επιτυχία "Το σώμα".
Το "Forever Dawn" δεν ξεχάστηκε. Αντίθετα συζητήθηκε πάρα πολύ. Πολύ εύχονταν να εκδοθεί κι αυτό για να δούμε τι είχε σκοπό να κάνει η συγγραφέας. Το μόνο που ξέρουμε είναι διάφορα κομμάτια.
Σήμερα, η Νίκη (συγγραφέας του A better moon) κι εγώ, επιλέξαμε να γράψουμε αυτό το βιβλίο, όπως εμείς νομίζουμε πως θα ήταν.

Απολαύστε το.

Υ.Γ. Όσοι το διαβάζετε - θερμή παράκληση - να αφήνετε τα σχόλια σας εδω (κάντε κλικ στη λέξη) για να ξέρουμε πως υπάρχουν άτομα πως το διαβάζουν και δεν το γράφουμε τσάμπα και βερεσέ.

1.ΚΕΦΑΛΑΙΟ «ΤΟ ΠΑΡΤΙ»

Πήρα το μικρό πακέτο στα χέρια μου στέλνοντας ένα θυμωμένο βλέμμα στον Έντουαρντ, ενώ έχωσα το δάχτυλο μου κάτω από την άκρη του χαρτιού και τράβηξα απότομα την κολλητική ταινία.

«Να πάρει!» μουρμούρισα καθώς δεν είχα καταφέρει ούτε καν να σκίσω το χαρτί γύρω από το δάχτυλο μου…

«Έντουαρντ μπορείς να με βοηθήσεις λίγο εδώ περά;» στράφηκα να τον δω να έρχεται προς το μέρος μου κουνώντας το κεφάλι του… Μου πήρε το δώρο από τα χεριά και φίλησε τις άκρες τον δακτύλων μου.

«Δεν πειράζει, νομίζω ότι έτσι και αλλιώς είναι καλυτέρα να το δεις μαζί μου στο σπίτι σου…» γύρισα μπερδεμένη το κεφάλι μου στην Άλις για απαντήσεις και αυτή μου έκλεισε συνωμοτικά το μάτι… κοκκίνισα αμέσως και κοίταξα ικετευτικά το πρόσωπο του Έντουαρντ… γελούσε αλλά κατάλαβε αμέσως την άβολη θέση στην όποια βρισκόμουν και άλλαξε αμέσως το κέντρο της προσοχής… ή μάλλον προσπάθησε… ο Εμέτ τον πρόλαβε…

« Ωωω… ελάτε πιτσουνάκια μου τώρα… ή θα πατέ πάνω σε κάνα δωμάτιο ή θα προχωρήσουμε στο επόμενο δώρο!!!» πετάχτηκε γεμάτος ανυπομονησία… και όλοι μας λυθήκαμε στα γέλια!
……………………………………………………..
Άνοιξα και τα υπόλοιπα δώρα ,όλα έκτος από αυτό του Έντουαρντ, χορέψαμε, γελάσαμε, έσβησα την πιο μεγάλη τούρτα που έχει σβήσει κανείς σε πάρτι γενεθλίων και την πιο νόστιμη φυσικά και γενικότερα περάσαμε πολύ καλυτέρα από ότι περίμενα σε αυτό το πάρτι….

Το άσχημο προαίσθημα που είχα στην αρχή εξαφανίστηκε λες και οι νύφες της μοίρας άλλαξαν γνώμη και αποφάσισαν να μου χαρίσουν τα καλυτέρα γενέθλια που είχα μέχρι στιγμής – φυσικά και τα καλυτέρα αφού ήμουν μαζί με τον Έντουαρντ! Όλη η κατάθλιψη που είχα για τα γενέθλια μου εξαφανίστηκε ως δια μαγείας!

Τώρα ήμουν στο δωμάτιο μου και απολάμβανα την πιο υπέροχη αίσθηση… τα χείλη του στα δικά μου! Και μου ήταν αρκετό! Επίσης ήμουν συγκινημένη, το δώρο του ήταν ότι ωραιότερο θα μπορούσε να μου χαρίσει, ήταν ένα κομμάτι του εαυτού του, ήταν η μουσική του γραμμένη μονό για μένα…
Τα όνειρα μου αυτήν την φορά ήταν όμορφα και κοιμήθηκα γαλήνια μέσα στην αγκαλιά του Έντουαρντ. Ακριβώς εκεί που ανήκα. Στην αγκαλιά του!

2. ΚΕΦΑΛΑΙΟ «ΕΚΠΛΗΞΕΙΣ»

Την επόμενη μέρα με ξύπνησε ο Έντουαρντ με ένα παγωμένα φιλί στο λαιμό. Το αγαπημένο του μέρος.
«Μπέλλα; Γλυκιά μου πρέπει να πάμε σχολείο»

Ανακλαδίστηκα
και σηκώθηκα. Έκανα ένα ντους γνωρίζοντας πως όταν βγω θα βρω τον
Έντουαρντ. Όταν βγήκα, ο Έντουαρντ φορούσε μία διπλή μπλούζα που απ' έξω
ήταν μακό και το μέσα μπλουζάκι μακρυμάνικο. Από κάτω φορούσε ένα τζιν
και τα χέρια στους γοφούς. Φορούσε μαύρα σπορ παπούτσια και μου
χαμογελούσε με το αγαπημένο μου στραβό χαμόγελο.

«Έφυγες» γκρίνιαξα.

«Δεν μπορούσα να πάω με το κοστούμι στο σχολείο» σήκωσε τους ώμους.

.............

Στο
σχολείο είδα τον Τζέικομπ να με περιμένει κι αυτή τη φορά αγριοκοίταζε
τον Έντουαρντ. Η μακριά μαύρη χαίτη των μαλλιών του ανέμιζε στο ελαφρό
αεράκι. Ο Έντουαρτν με άφησε να τον συναντήσω μονη μου περιμένοντας
διακριτικά λίγο πιο πίσω.

«Γεια σου Μπέλλα! Ήρθα να σε ρωτήσω αν
θες να πάμε στον καταυλισμό μετά το σχολείο-» είπε και έκανε μία παύση
«θα έρθω να σε πάρω εγώ.» υποσχέθηκε.

«Εντάξει» είπα χωρίς να
φοβηθώ τί θα πει ο Έντουαρντ «γιατί δεν συμπαθείς τον Έντουαρντ;» Ήταν
ξαφνικό. Και για τους δυο μας. Ίσως και για τον Έντουαρντ ο οποίος με
περίμενε, και σίγουρα άκουγε.

«Ίσως φταίει ι ιστορία για τους
παγωμένους. Ίσως με έχει επηρεάσει» χαμογέλασε «θα τα πούμε όταν
σχολάσεις.»Ο Έντουαρντ βρέθηκε ξαφνικά δίπλα μου. Ενώ περίμενα να
αγριοκοιτάξει τον Τζέικομπ, εκείνος του χαμογέλαγε.

«Αντίο,
Τζέικομπ. Θα τα πούμε.» Χωρίς να το περιμένω ούτε αυτό χαμογέλασε κι
εκείνος. Τον χαιρέτησε με μία φιλική σπρωξιά στον ώμο και απομακρύνθηκε.

«Είναι
ερωτευμένος μαζί σου. Παρ' όλα αυτά πιστεύει πως είμαι εντάξει τύπος
και θα σε προσέξω.» απάντησε ο Έντουαρντ στην ανύπαρκτη ερώτηση.

«Έχεις πει πως δεν μπορείς να διαβάζεις το μυαλό μου» ρώτησα με το υψωμένο το ένα φρύδι μου.

«Μόνο τα μάτια σου» χαμογέλασε παιχνιδιάρικα.

«Δε
σε πειράζει που θα πάω στο καταυλισμό» δήλωσα «έτσι δεν είναι;» ρώτησα
παραξενεμένη. Εκείνος απλώς κούνησε αρνητικά το κεφάλι του και μπήκαμε
στο μάθημα.
Ήταν μία μέρα όλο εκπλήξεις. Και είχα ένα προαίσθημα πως θα έχει κι άλλες.

3. ΚΕΦΑΛΑΙΟ «ΦΙΛΟΙ»

Φιλία… Τι υπέροχο συναίσθημα…; Σε απογειώνει. σε διασκεδάζει, σε κάνει να νιώθεις σαν τον βασιλιά όλου του κόσμου. Σε κάνει να αισθάνεσαι ασφαλής γιατί οι φίλοι είναι η οικογένεια που διαλέγεις και δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από την θαλπωρή της οικογένειας σου.
Με τον Τζεικ είχε τόση πλακά!!! Στην αρχή πήγαμε στο γκαράζ και κάτσαμε για λίγο. Τον παρακολουθούσα να συναρμολογεί ένα παλιό αυτοκίνητο ή κάτι τέτοιο. Στην αρχή ήμασταν μονοί μας μέχρι που ήρθαν τρεις φίλοι του, ο Εμπρι ο Κουιλ και ο Πολ και τότε άρχισε το πάρτι!!! Τα παιδία δεν υπήρχε καμιά περίπτωση να τον περιμένουν ή να τον βοηθήσουν με το φορτηγάκι.

Έτσι τα παρατήσαμε όλα και πήγαμε βόλτα με τις μηχανές τον παιδιών ο Τζεικ ανέβηκε στην μηχανή του Κουιλ και εμένα μα εμπιστεύτηκε στον Εμπρι. (Ήταν ο πιο προσεκτικός και έμπειρος οδηγός κατά τα λεγόμενα του Τζεικ). Και είχε δίκιο!!! Ο Εμπρι οδηγούσε τέλεια αλλά το καλύτερο??? Πολύ γρήγορα!!! Η αδρεναλίνη ήταν υπέροχη και την ένιωθα σε όλο μου το κορμί… Γελάγαμε, φωνάζαμε και κορνάραμε, τραγουδούσαμε καθώς νιώθαμε τέλεια την αίσθηση του άνεμου να μας χτυπάει το πρόσωπο… Ήταν κατά πολύ η αγαπημένη μου στιγμή της ημέρας!!!

Η υπόλοιπη μέρα κύλησε σαν νερό… Μόλις τελειώσαμε την βόλτα μας μαζευτήκαμε στην παράλια… εκεί ήταν πολύ ρομαντικά και κάποια στιγμή ευχήθηκα να μπορούσε να είναι και ο Έντουαρντ μαζί μου αλλά ο Τζεικομπ το κατάλαβε και προσπάθησε να με κάνει να ξεχαστώ… και το κατάφερε! Γρήγορα μαζευτήκαν πολλά παιδιά και ο Τζεικ με σύστησε σε όλα!!!
Πρώτα, πρώτα στην κολλητή του από το σχολειό την Μόνικα, τον Σεθ και την Λια, τα παιδία του Χάρι Κλιαργουοτερ και το αγόρι της Λια, τον Σαμ. Μου άρεσε εκείνη η παράλια, παρόλο που ακόμα θυμάμαι τη απογοήτευση που ένιωσα την πρώτη φορά όταν κάλεσα το Έντουαρντ αλλά αυτός δεν κατάφερε να έρθει… Αλλά τώρα τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Ήξερα ακριβώς τον λόγο που ο Έντουαρντ δεν μπορούσε να είναι μαζί μου αλλά δεν είχε σημασία γιατί ήμασταν μαζί και θα ήμασταν μαζί για πάντα!

Όταν άρχισε να σκοτεινιάζει τα αγόρια της παρέας άναψαν μια μεγάλη φωτιά και όλη μαζευτήκαμε γύρω της. Προς μεγάλη μου έκπληξη ο μικρός της παρέας ο Σεθ ήξερε να παίζει καταπληκτικά κιθάρα, το αγαπημένο μου μουσικό όργανο μετά το πιάνο!
Ήταν σκέτη μαγεία όταν άρχισε να παίζει παραδοσιακά τραγούδια της φυλής τους συνοδευόμενος από την βελούδινη φωνή της Μόνικας φυσικά! Στην αρχή όλη έκαναν ησυχία καθώς απολάμβαναν την μουσική αργότερα όμως οι συζητήσεις άνθισαν ξανά…
«Πέρασες ωραία σήμερα Μπελς?» με ρώτησε ο Τζεικ λίγο πριν η βραδιά φτάσει στο τέλος της.
«Φυσικά… κάθε φορά περνάω ωραία μαζί σου Τζεικ…»
«Χαίρομαι… πραγματικά αυτό είναι αρκετό για εμένα.. να με θυμάσαι Μπελς, θα είμαι πάντα εδώ για εσένα»
«Και βέβαια θα σε θυμάμαι Τζεικομπ… πως γίνεται να σε ξεχάσω; Ευχαριστώ.» και κάπως έτσι βρέθηκα σε μια ασφυκτικά σφιχτή αγκαλιά
«Μήπως ενοχλώ;» ακούστηκε μία παγερή φωνή.
Ήξερα πως ήταν ο Έντουαρντ. Δεν είχε θυμώσει. Η φωνή του ήταν απλα έτσι. Προσπαθούσε να δείχνει άνετος.
«Ε.. ήρθα να πάρω τη Μπέλλα» είπε χωρίς να περιμένει απάντηση για την προηγούμενη του ερώτηση.
Χαιρέτισα τα παιδιά - τους φίλους μου, τι ωραία και ζεστή λέξη! - και μπήκα στο αμάξι του Έντουαρντ ανυπομονώντας την επόμενη συνάντηση.

4. ΚΕΦΑΛΙΑΟ «ΤΗΛΕΦΩΝΗΜΑ»

Αφού είπα στον Έντουαρντ σε
όλη τη διαδρομή πόσο καλά πέρασα και τι κάναμε, φτάσαμε σπίτι. Εκείνος
χαμογελούσε. Είπαμε καληνύχτα κι ανέβηκα στο δωμάτιο. Ο Τσάρλι πρέπει να
είχε πέσει από νωρίς. Έβγαλα παπούτσια, κάλτσες και μπουφάν κι έπεσα
στο κρεβάτι. Ξεράθηκα!
Την επόμενη μέρα, νόμιζα πως η προηγούμενη
ήταν όνειρο. Όταν κοίταξα, όμως τριγύρω, τα θυμήθηκα όλα. Ντύθηκα και
πήγα στο σχολείο. Ο Έντουαρντ έλειπε. Δεν πτοήθηκα.. πολύ. Θα είχε λόγο,
μάλλον.
Η σχολική ημέρα τελείωσε γρήγορα κι εγώ πήγα σπίτι.
Προχωρούσα αφηρημένα όταν άκουσα από μέσα το τηλέφωνο του σπιτιού. Έχωσα
γρήγορα το κλειδί στην κλειδαριά και μπήκα μέσα τρέχοντας.
Το σήκωσα λαχανιάζοντας. «Ναι;»
«Εμμ… Μπελς, γεια, ενοχλώ;» ο Τζέικομπ.
«Όχι, όχι, κάθε άλλο! Μόλις μπήκα σπίτι» απάντησα αυτόματα.
Ύστερα από αυτά τα λόγια η φωνή του χρωματίστηκε.
«Εμ... Μπελς... Θα ήθελες να έρθεις για το Σαββατοκύριακο - εσύ κι ο Τσάρλι - να μείνετε σπίτι μου;»
«Κοίτα, Τζέικομπ, δεν ξέρω… Μπορεί ο Τσάρλι να δουλεύει.»
«Α..» ακούστηκε δυστυχισμένος. Δεν το ήθελα. «Λοιπόν θα ρωτήσεις και θα με πάρεις;»
Ξαφνικά εμφανίστηκε ο Έντουαρντ, από το πουθενά.
«Ε...ε, ναι. Θα σε πάρω. Τα λέμε, γεια.»
«Μπορείς να πας ο Τσάρλι έχει άδεια λίγες μέρες» είπε.
«Γεια σου κι εσένα Έντουαρντ» τον πείραξα «Και τότε πού είναι τώρα;»
«Για ψάρεμα, με τον Χάρι Κλίαργουοτερ» απάντησε και χάιδεψε απαλά το μάγουλό μου «Εμείς θα πάμε για κυνήγι» χαμογέλασε.
Αφού γύρισε ο πατέρας μου στο σπίτι, του έβαλα να φάει αυγά με πατάτες και του είπα για το τηλεφώνημα.
Το πρόσωπό του φωτίστηκε. «Με τον Τζέικομπ; Ναι, να πάμε! Τί του είπες;»
«Πώς δεν ήξερα αν δούλευες.»
Πήρα το τηλέφωνο και κάλεσα τον αριθμό του σπιτιού του Μπίλι.
«Ναι;» απάντησε στο τηλέφωνο ο Τζέικομπ.
«Ναι; Τζέικομπ...»
«Μπέλλα;!» πήρε ξανά χροιά η φωνή του.
«Έλα, Τζέικομπ.. Θα έρθουμε.. Σε μία ώρα περίπου θα είμαστε εκεί»
«Εντάξει.» είπε κι ακουγόταν υπερβολικά χαρούμενος. Η γραμμή κόπηκε και κίνησα για το δωμάτιό μου.
Πήρα
καθαρά εσώρουχα, 2 μπλούζες, ένα μπλουτζίν, δύο φόρμες, δύο ζευγάρια
κάλτσες, τα μποτίνια μου και τα κανονικά μου - τα οποία και φορούσα.
Κατέβηκα κι έβαλα το σακίδιο στο Πορτ-μπαγκάζ του περιπολικού.
«Πάμε;» ρώτησε ο Τσάρλι.
«Περίμενε! Ξέχασα την οδοντόβουρτσά μου».
Ανέβηκα στο ξανά πάνω, μπήκα στο δωμάτιο, άρπαξα την βούρτσα και ξαφνικά εμφανίστηκε ο Έντουαρντ μπροστά μου.
«Ήθελα να σε χαιρετήσω» μου είπε « θα μου λείψεις.»
«Κι
εμένα» είπα και με φίλησε για περισσότερη ώρα απ όση θα μπορούσε να
διαρκέσει ένα κανονικό φιλί. Ύστερα κατέβηκα κάτω. Μπήκα στο περιπολικό
του Τσάρλι - ευτυχώς δε φορούσε τη στολή του - και ξεκινήσαμε για τον
καταυλισμό.

Έντουαρντ POV

5. ΚΕΦΑΛΑΙΟ « ΣΚΕΨΕΙΣ »

Μάλλον θα έπρεπε να έπαιζα με την τύχη
μου αλλά τώρα ήταν πολύ αργά για να πάρω πίσω το οτιδήποτε… Στο κάτω
κάτω δεν μπορούσα να απαγορεύσω στην Μπέλλα να βλέπει τους φίλους της.
Αυτό θα ήταν παράλογο και αυταρχικό παρόλο που ήξερα ότι θα το έκανε αν
της το ζητούσα. Θα έκανε τα πάντα!
Ώρες τώρα αμφιταλαντευόμουν αν και
κατά βάθος ήξερα ότι δεν είχε κανένα νόημα. Εξάλλου είχα απόλυτη
εμπιστοσύνη στην Μπέλλα μου! Πέρα από αυτό ένιωθα ενοχές κάθε φορά που
την άφηνα μόνη της όταν έφευγα για αναζήτηση τροφής… φυσικά και της
άξιζε λίγη παρέα…
Συνέχισα τον εσωτερικό μονόλογο για αρκετή ακόμα
ώρα με μερικές στάσεις για να αναρωτηθώ αν τα βαμπίρ μπορούσαν να
παραληρούν έστω και σιωπηλά, για να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι ο έρωτας
χτυπάει το νευρικό σύστημα κάθε ατόμου ανεξαρτήτου είδους!
Την
κατάσταση βέβαια δεν βοηθούσε καθόλου ο Έμετ! «Έλα τώρα Έντουαρντ η
χιονάτη σου θα είναι μια χαρά μαζί με τον.. - πώς τον είπαμε; - Έλα έλα να
παλέψουμε λίγο!» Θεέ μου, γιατί διάλεγα πάντα το λάθος άτομο για να πάω
για κυνήγι;
«Ωωωω πες μου ειλικρινά που την βρίσκεις την όρεξη;» ειδικά αυτός θα έπρεπε να με καταλαβαίνει…
«Λύσεμου μια απορία, πραγματικά πως αντέχεις; Έχεις δίπλα σου την Ρόζαλι που
είναι αντικειμενικά μια πολύ όμορφη κοπέλα… Πως αντέχεις να ακούς τα
σχόλια, να κοιτάς τα βλέμματα θαυμασμού; Πως –;» δεν πρόλαβα να
ολοκληρώσω την φράση μου.
«Ηρέμισε αδελφέ, αν ήσουν άνθρωπος θα είχες
πάθει ανακοπή. Λοιπόν σε καταλαβαίνω, αν και εγώ βέβαια δεν μπορώ να
διαβάσω τις σκέψεις τους (πράγμα που φαντάζομαι ότι είναι άκρως
εκνευριστικό) αλλά και πάλι ξέρω τι περνάς. Το αίσθημα της ζήλιας θα
πρέπει να είναι πρωτόγνωρο για σένα αλλά το καλό που σου θέλω να το
συνηθίσεις γιατί αν το πάρει πρέφα η μικρή σου κοκκινοσκουφίτσα θα έχεις
μεγάλο πρόβλημα!» Γέλασε δυνατά. Τέλεια! Τώρα ας γελάσει μαζί μου!
«Ωωω Εμ, λες να μην το ξέρω;»
«Έλα τώρα σίγα… Καλά δεν την εμπιστεύεσαι καθόλου;»
«Την Μπέλλα; Πολύ! Του άλλους δεν εμπιστεύομαι καθόλου!»
«Θα
το συνηθίσεις μικρέ με τον καιρό. Έξαλλου αν κανείς έτσι τώρα τι θα
γίνει όταν την αλλάξεις και θα είναι τέλεια; Θα την κλείσεις στο σπίτι;»
κατσούφιασα ακόμα περισσότερο, δεν ήθελα να σκέφτομαι έτσι την Μπέλλα.
«Συγγνώμη
μικρέ αλλά πρέπει να το πάρεις απόφαση σιγά- σιγά, η Μπελά φαίνεται
αποφασισμένη, το ξέρεις ότι αργά ή γρήγορα θα γίνει.» Ναι… το ήξερα απλά
δεν μπορούσα να το χωνέψω.
Ουφ… από το ένα δύσκολο θέμα στο άλλο και έσπαγα και τα νεύρα του Εμέτ.
Αποφάσισα
να σταματήσω να τον πρήζω και να τον ευχαριστήσω λίγο που με ανεχόταν
όλο το διήμερο… Έψαξα λίγο με την όσφρηση μου για να βρω κάτι που θα
έκανε το λαιμό μου να καίει και το βρήκα!
«Το πιάνεις αυτό;» τον ρώτησα και σε ένα δεύτερο είχε πιάσει το νόημα της ερώτησης μου.
«Όποιος
προλάβει πρώτος οδηγάει στην επιστροφή!» για το είδος μας ήταν σχετικά
βασανιστικό να καθόμαστε αδρανείς στην θέση του συνοδηγού ακόμα και αν ο
οδηγός ξεπερνούσε κατά πολύ το όριο ταχύτητας.
«Έχεις χάσει και δεν το ξέρεις!» Ψιθύρισε ο Έμετ καθώς το βλέμμα του άστραψε.
Έλπιζα ότι αυτό θα μου αποσπούσε την προσοχή για αρκετή ώρα!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Μπέλλα POV

«Μπέλλα.. νυστάζεις;» ρώτησε για εκατοστή φορά ο Τζέικομπ.
Ήμασταν στρωματσάδα. Ο Μπίλι κι ο Τσάρλι καιόντουσαν στο μέσα δωμάτιο κι εμείς στο σαλόνι. Είχα πιαστεί τελείως και σκεφτόμουν τι να κάνει ο Έντουαρντ.
Σκέφτηκα να κάνω πως κοιμάμαι, αλλά τον λυπήθηκα.
«Όχι, Τζέικομπ»
«Θες να παίξουμε taboo;»
«Πραγματικά Τζέικομπ, θα ήθελα να κοιμηθώ. Θα είναι μία δύσκολη μέρα αύριο, και δε θέλω να κουτουλάω.» του είπα και του χάρισα ένα χαμόγελο καθώς του χάιδευα την κατάμαυρη χαίτη του.
Είχα έναν ανήσυχο ύπνο. Κατά έναν παράξενο τρόπο ήμουν χαρούμενη, Καθώς κοίταζα κάτω το πάτωμα, που όλο φούσκωνε, πρόσεξα πως είχα παχύνει πάρα πολύ. Και πάχαινα κι άλλο ανησυχούσα μην σκάσει η κοιλιά μου σαν μπαλόνι και ξαφνικά...ΜΠΑΜ!
«Μπέλλα, Μπέλλα...»
Πετάχτηκα από το σλίπινκγ μπανγκ και κοίταξα γύρω μου.
«Τζέικομπ;»
«Τί θα έλεγες να πάμε για ορειβασία. Οι πατεράδες μας, περιμένουν έξω!»
«Θα ετοιμαστώ και θα έρθω.» του είπα.
Αγνόησα το χαμόγελό του και κίνησα με ανησυχία προς το μπάνιο. Σκεφτόμουν αν ο Έντουαρντ είναι καλά. Το όνειρα φάνταζε υπερβολικά αληθινό.
Ανυπομονούσα να έρθει με αγωνία η επόμενη ημέρα, για να δω τον Έντουαρντ. Να δω αν είναι καλά. Κα με αυτή τη σκέψη - χωρίς, σχεδόν, να το καταλάβω - βρέθηκα έξω και άρχισα να περπατώ για ορειβασία.
Το βράδυ γυρίσαμε σπίτι, ανέβηκα στο δωμάτιό μου, έπλυνα τα δόντια μου, άλλαξα και έπεσα να κοιμηθώ. Χωρίς Έντουαρντ.

6. ΚΕΦΑΛΑΙΟ «ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΗ»

Το πρωί με βρήκε μόνη μέσα στο δωμάτιο μου… Ήμουν ακόμα πολύ κουρασμένη, για την ακρίβεια πονούσαν όλα μου τα κόκαλα, και το γεγονός ότι ο Έντουαρντ δεν ήταν κοντά μου επιβάρυνε πολύ την διάθεση μου. Αλλά και την περιέργεια μου, δεν περίμενα να λείψει τόσο πολύ. Μου έλειπε ακόμα πιο πολύ κάθε δευτερόλεπτο…
Έπρεπε να πάω σχολείο. Είχα την αίσθηση ότι ήταν αρκετά νωρίς αλλά είχα ανάγκη από κάτι για να μου αποσπάσει την προσοχή.
Σηκώθηκα, ντύθηκα, έφαγα πρωινό και πήγα στο σχολείο ένα τέταρτο νωρίτερα. Φυσικά ήταν άδειο οπότε αποφάσισα να κάτσω μέσα στο αμάξι και να διαβάσω για το πρώτο μάθημα. Μαθηματικά. Μπιαχ. Δεν μπορεί… κάποιος έπαιζε με τα νευρά μου σήμερα… πολύ άσχημα!

Η υπόλοιπη μέρα μου πέρασε σχεδόν αδιάφορα. Σερνόμουν από το ένα μάθημα στο άλλο μέχρι που χτύπησε και το τελευταίο κουδούνι και με έσωσε από το μαρτύριο… Πήγα σπίτι, μαγείρεψα στον Τσάρλι να φάει και μετά κλείστηκα στο δωμάτιο μου. Άνοιξα τον υπολογιστή για να τσεκάρω τα mail μου και βρήκα 1 από την μαμά μου.

Το διάβασα γρήγορα – γρήγορα και έγραψα μια σύντομη περίληψη των τελευταίων ημερών προσπαθώντας να μην επηρεαστώ από την πεσμένη διάθεση μου. Πρόσθεσα χαιρετίσματα από τον Έντουαρντ, πάτησα αποστολή και έκλεισα τον υπολογιστή.

Προσποιήθηκα πως διαβάζω για αρκετή ώρα καθώς και κατάφερα να γράψω και μια έκθεση για το μάθημα τον αγγλικών… Αφού τελείωσα και μετά μαθήματα της αυριανής μέρας, έκανα ένα μπάνιο, καληνύχτισα τον Τσάρλι και ξάπλωσα παρακαλώντας να με πάρει γρήγορα ο ύπνος …

Δεν πρόλαβαν να περάσουν πέντε λεπτά και άκουσα τον χαρακτηριστικό ήχο του παράθυρου μου που άνοιγε… Πετάχτηκα σαν ελατήριο και χώθηκα στην αγκαλιά του! Επιτέλους!!! Έψαξα τα χείλη του μέσα στο σκοτάδι μα με βρήκαν εκείνα πριν προλάβω να τα βρω εγώ… Φιληθήκαμε για παραπάνω ώρα από όση μπορεί να διαρκέσει ένα φιλί και μείναμε έτσι για αρκετή ώρα…
Πρώτος την σιωπή έσπασε ο Έντουαρντ...

«Μπέλλα μωρό μου, πρέπει να σου πω κάτι…. Η Βικτόρια-»

7. ΚΕΦΑΛΑΙΟ «ΛΥΚΑΝΘΡΩΠΟΙ»

«Μπέλλα;». Εμφανίστηκε το κεφάλι του Τσάρλι στη πόρτα.
Ήλπιζα να μην άκουγε την καρδιά μου. Χτύπαγε τόσο δυνατά που ικανό τον είχα.
«Ναι;» ρώτησα.
«Κοιμάσαι;».
Aμα κοιμόμουν θα του απαντούσα; Αλλά κάτι ήθελε! Δεν πιστεύω να ήταν…
«Χμμ..» ξερόβηξε «Έλεγα να καλέσουμε κι εμείς τον Τζέικομπ και τον πατέρα του, να τους ανταποδώσουμε τη φιλοξενία»
ΟΧΙ! ΟΧΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΟΧΙ!
«Ν-Ναι! Γιατί όχι;» Διότι δε θα μπορείς να δεις το Έντουαρντ ηλίθια, μάλωσα τον εαυτό μου.
«Α! Ωραία, καληνύχτα»
Πλησίασε, με φίλησε κι έφυγε. Ο Έντουαρντ βγήκε, σαν άνθρωπος, από την ντουλάπα. Μου θύμισε παιδί που παίζει κρυφτό.
«Λοιπόν, τι ήθελες να μου πεις;» ρώτησα σαν να μην είχε ποτέ ο Τσάρλι μέσα – σαν να μας είχε διακόψει ένα σύντομο τηλεφώνημα.
«Η Βικτόρια είναι νεκρή»
«Τι; Πώς;» ξαφνιάστηκα αν και πίστευα πως ήξερα την απάντηση. Τη σκότωσαν εκείνοι!
«Σκοτώθηκε από λύκους -» πρόσεξε πως πήγα να μιλήσω και ανασηκώνοντας τα φρύδια του με διέκοψε. «Από λυκάνθρωπους» διευκρίνισε.
«Υπάρχουν λυκάνθρωποι;» ρώτησα.
«Φυσικά. Πώς υπάρχουμε εμείς;» απάντησε. «Η Βικτόρια άρχισε να περιφέρετε μέσα στο δάσος και να καταπατάει τα λιβάδια τους. Έτσι, εκείνοι την κυνηγούσαν. Δεν μπορούσαν να την πιάσουν εξ αιτίας του χαρίσματός της ώσπου μας ζήτησαν βοήθεια.
»Η συνεργασία μας έδειξε επιτυχής! Εμείς την εμποδίζαμε να περνάει από τα σύνορα-»
«Σύνορα; Πια σύνορα;» τον διέκοψα.
«Θα φτάσω κι εκεί» απάντησε ρίχνοντάς μου ένα βλοσυρό βλέμμα. «Προσπαθούσε να σε βρει κι έτσι εφ όσον δεν την αφήναμε να περάσει είχε σκοπό να εγκαταλείψει αυτό το δρόμο. Οπότε δε θα είχαμε άλλη ευκαιρία. Φωνάξαμε στους λύκους πως ήταν η τελευταία ευκαιρία και καθώς ένας από αυτούς έσπασε τα πόδια του - στην κυριολεξία- κι αυτό ήταν αρκετό για να αποσπάσει την προσοχή της. Μην ανησυχείς μωρό μου…»
»Οι άλλοι λύκοι την κατέστρεψαν κι ο λύκος με το σπασμένο πόδι έγιανε λίγο αργότερα.
«Θες.. θες να πεις.. θες να πεις πω…» δεν μπορούσα να το πιστέψω!
«Θέλω να πω» είπε «πως τα προβλήματά μας λύθηκαν» είπε με χαμηλότερη φωνή.
Χαμογέλασα και δάκρυσα από την χαρά μου.
«Για πες τώρα τι εννοούσες για τα σύνορα;»
Καθώς ο Έντουαρντ εξηγούσε πως πριν χρόνια είχαν κάνει μία συνθήκη, να μην κυνηγάνε οι βρικόλακες στην περιοχή τους, εγώ σκεφτόμουν την υπόλοιπη ζωή μου. Τι θα έκανα τώρα που πέθανε η Βικτόρια;

8. ΚΕΦΑΛΑΙΟ «ΑΓΑΠΗ»

Όλο το βράδυ μιλούσαμε με τον Έντουαρντ… Κοιμήθηκα ελάχιστα και γι αυτό όταν ήρθε η ώρα να ξυπνήσω δεν ήμουν καθόλου πρόθυμη. Ευτυχώς που ήταν εκεί ο Έντουαρντ να με ξυπνήσει με δύο φιλιά στα μάτια και ένα τελευταίο στα χείλη μου. «Καλημέρα»
Τα παγωμένα του φιλιά με έκαναν να ξυπνήσω στο λεπτό καθώς είχαν –έτσι και αλλιώς, άμεσα αποτελέσματα στον οργανισμό μου!
Με άφησε να ετοιμαστώ και πήγε να φέρει το αμάξι του. Ήμουν πολύ χαρούμενη που τον είχα και πάλι κοντά μου και πως πλέων δεν θα υπήρχε τίποτα που να μπορούσε να μας χωρίσει.
Η Βικτώρια ήταν παρελθόν και ο Έντουαρντ δεν κινδύνευε. Ο τρόπος όμως που χάθηκε η εχθρός μου με προβλημάτιζε και μάλιστα πάρα πολύ.
Οι λυκάνθρωποι ήταν γεγονός - και όχι απλά ένας μύθος όπως νόμιζε ο Τζέικ όταν μου αφηγούταν την ιστορία τον προγόνων του – και αυτό εξηγούσε πολλά.
Το πρόβλημα όμως ήταν ένα και παρέμενε. Η Συνθήκη. Τι θα γινόταν όταν θα ερχόταν η στιγμή να με αλλάξει ο Έντουαρντ; Θα ανάγκαζα τους Κάλλεν να αλλάξουν περιοχή τόσο γρήγορα; Θα αναστάτωνα μια ολόκληρη φυλή σπάζοντας μία Συνθήκη που τους εξασφάλιζε ειρήνη όταν οι προστάτες είχαν σώσει την δική μου ζωή αλλά και του αγαπημένου μου;
Όλα αυτά τα ερωτήματα με ενοχλούσαν και βασάνιζαν το μυαλό μου αλλά αποφάσισα ότι είχα χρόνο να ασχοληθώ μαζί τους και να τα συζητήσω με τον Έντουαρντ φυσικά.
Τώρα που η σκιά της Βικτώριας ήταν μόνο μια ανατριχιαστική ανάμνηση ήμασταν ελεύθεροι να γιορτάσουμε την προσωπική μας νίκη!
Κατέβηκα γρήγορα τα σκαλιά και έκλεισα με δύναμη την πόρτα πίσω μου. Μπήκα μέσα στο αυτοκίνητο και έδωσα ένα πεταχτό φιλί στον Έντουαρντ. Με έκπληξη διαπίστωσα ότι είχαμε και οι δύο το ίδιο χαμόγελο ικανοποίησης στα πρόσωπα μας!
Θα αντιμετωπίζαμε όλα τα θέματα μας αργότερα… μαζί! Γιατί ήταν γραφτό να είμαστε μαζί! Γιατί τον αγαπούσα και με αγαπούσε!

9. KEΦΑΛΑΙΟ «ΔΕΙΠΝΟ»

Η ημέρα στο σχολείο κύλησε ξέγνοιαστα. Χωρίςιστορίες και προβλήματα. Μόνο με Έντουαρντ. Ο Έντουαρντ, ομυστικοπαθείς Έντουαρντ. Ο οποίος είχε κανονίσει να βγούμε γιαρομαντικό δείπνο το Σάββατο. Έξω. Όπου ήθελα εγώ.
Επέλεξα το μαγαζίόπου είχαμε πάει όταν είχα πρωτοέρθει στο Φορκς. Τότε που με είχε σώσειαπό εκείνους τους ανθρώπους. Τότε που δεν ήξερα τι είναι ο Έντουαρντ!
Ήλπιζανα μην ήταν πάλι εκείνη η σερβιτόρα που του τριβόταν. Θυμήθηκα τονΈντουαρντ να προσπαθεί ευγενικά να ην απορρίψει αλλά εκείνη νασυνεχίζει. Ζήλεια άρχισε να κυλάει μέσα στις φλέβες μου καθώς τοσκεφτόμουν στο κρεβάτι.
Ο Τσάρλι μπήκε στο δωμάτιό μου.
«Δεν πιστεύω να κοιμάσαι» είπε.
«Όχι, μπαμπά» απάντησα. Ξαφνικά μου ήρθε όρεξη να μιλήσω μαζί του «αφού ξέρεις ποτέ δεν κοιμάμαι τα μεσημέρια.»
Ομπαμπάς μου πήγες στις κλειστές κουρτίνες να τις ανοίξει. Τις είχακλείσει για να μην μπαίνει ο ήλιος στο δωμάτιό μου, αλλά τώρα είχεηρεμίσει.
«Πήρε τηλέφωνο ο Μπίλι, το Σάββατο το απόγευμα θα έρθει»
Ηδιάθεσή μου χάλασε. Και δεν ήταν επειδή δε θα είχα χώρο στο στομάχι μουγα δεύτερο δείπνο στη σειρά, αλλά γιατί το απόγευμα θα έβγαινα με τονΈντουαρντ.
«Ε- εντάξει» ψέλλισα. Ξερόβηξα «θα μπορούσες να βγεις γιανα διαβάσω;» χαμογέλασα. Δε μ’ άρεσε που τον έδιωξα αλλά δεν είχα όρεξηπια.

Το βράδυ ο Έντουαρντ ήρθε ξανά στο δωμάτιό μου και τους εξήγησα.
Χαμογέλασε. «Το ξέρεις πως κι ο Τζέικομπ ήταν να γίνει λυκάνθρωπος;»
Οι ερωτήσεις μου ήταν αμέτρητες: Πώς γίνετε αυτό; Γιατί; Γιατί δεν έγινε τελικά κτλ.
Ήταν τόσες πολλές που μπουρδουκλώθηκε η γλώσσα μου και βγήκε από το στόμα μου κάτι σαν «μπλιαχ».
Χαμογέλασεξανά. «Όταν εμφανίζονται βρικόλακες στην περιοχή τους, δημιουργούν κιάλλους. Ο πατέρας του Τζέικομπ ήταν λυκάνθρωπος. Γι αυτό ποτέ του δε μεσυμπάθησε. Ξέρει τι είμαι! Μπορεί να το μυριστεί.
»Έτσι αποφάσισαννα δημιουργήσουν.. αγέλη. Ο επόμενος στη λίστα ήταν εκείνος. Είμαστετυχεροί. Δε φαντάζεσαι τι θα γινόταν αν γινόταν ο Τζέικομπ λύκος. Θα μεμισούσε και ίσως… σε διεκδικήσει.. δεν μπορείς να φανταστεί πόσοελκυστικός μπορεί να γίνει.
»Αν ξαναεμφανιστεί βρικόλακας στην περιοχή τους..» σταμάτησε.
«Κατάλαβα» είπα.
«Για το άλλο θέμα, μπορούμε να πάμε την Κυριακή»
«Έρχεται ο Τσάρλι» είπε. Κοίταξα την πόρτα κι όταν ξαναγύρισα δεν ήταν εκεί. Χτύπησε την πόρτα.
«Περάστε» είπα.
«Μπέλλα, ήρθα να σου πω πως ο Μπίλι το ακύρωσε. Θα πάει για ψάρεμα με τον Χάρι, και θα πάω κι εγώ.. Δε σε πειράζει»
Κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου, χαμογέλασε και έκλεισε την πόρτα. Τελικά θα πηγαίναμε το Σάββατο.

Τηνημέρα του δείπνου ο Έντουαρντ φορούσε σμόκιν. Με μαύρα, καθαρά,δερμάτινα, παπούτσια. Άνοιξε την πόρτα του αμαξιού και μπήκα μέσα.
Στηδιαδρομή κανείς δε μίλαγε. Αλλά όπως κατάλαβα ο Έντουαρντ χαμογελούσεσυχνά. Αρχικά νόμιζα πως το φαντάστηκα, μα μετά, όταν είδα το στραβότου χαμόγελο το κατάλαβα.
Το αμάξι σταμάτησε αμέσως. Βγήκε από το αμάξι και άνοιξε την δική μου πόρτα. Μόλις κατέβηκα με πρόσεξε για πρώτη φορά.
Φορούσα ένα θαλασσί φόρεμα και τσόκαρα. Δεν μπορούσα με τακούνια κι έτσι φόρεσα τα παλιά τσόκαρα της μαμάς.
Χαμογέλασε (ξανά), και με ανεβήκαμε στα σκαλιά χέρι – χέρι.
Αφού έφαγα καλά-καλά, πήραν τα πιάτα και μας έφεραν το κρασί. Τότε μίλησε επιτέλους για πρώτη φορά: «Στους λύκους»
Χωρίςνα μιλήσω τσούγκρισα το ποτήρι κι ήπια. Ήταν τόσο γλυκό, τόσομεθυστικό, ακόμη και το άρωμα του μου φάνηκε για μία στιγμή καλύτεροτου Έντουαρντ. Διέκρινα στη γεύση κάτι περίεργο…
«Ζάχαρη;» ρώτησα άναυδη.
Ένευσε.
«Μα.. ζάχαρη;» ρώτησα.
«Είναι περίεργο, Κι όμως όταν ήμουν ακόμη άνθρωπος βάζανε ζάχαρη.»

Περάσαμεμία σπουδαία νύχτα, μιλήσαμε για το μέλλον μας -πάντα για ανώδυναθέματα, γελάσαμε… Κατάφερε ακόμα και να με πέσει να χορέψουμε… Ένασταθερό, ρυθμικό μπλουζ –ή και παραπάνω… και εγώ μακάριζα την τύχη μουκαθώς χόρευα κολλημένη πάνω του… όσο πιο κοντά του γινόταν…! Φιληθήκαμε ξανά και ξανά μέχρι που η ώρα πέρασε και έπρεπε να πάω σπίτι. Ανμπορούσα, θα έμενα εκεί. Όλη νύχτα χωμένη μέσα στη αγκαλιά του.
Με πήγε σπίτι, ανέβηκα στο δωμάτιο, γδύθηκα, έκανα μπάνιο και μόλις μπήκαστο δωμάτιο βρήκα τον Έντουαρντ ξαπλωμένο πάνω στο κρεβάτι μου.
Φορούσεμία ελαφριά βαμβακερή μπλούζα και μία μαύρη φόρμα. Ξαναμπήκα στομπάνιο, έβαλα πιτζάμες στέγνωσα τα μαλλιά μου κι αποκοιμήθηκα στηναγκαλιά του ακούγοντας το νανούρισμά μου από τα παγωμένα χείλη του.

Και παιδιά σας εκλειπαρώ.. Κάντε σχόλιο... Θέλουμε να ξέρουμε πως έχουμε αρκετό κοινό!

Σπόιλερ:

10.ΚΕΦΑΛΑΙΟ «ΝΕΑ ΣΕΛΗΝΗ»

O χρόνος πέρνα, γρήγορα… ανελέητα… και ακόμα και όταν σου φαίνονται όλα ιδία, τα πάντα αλλάζουν, μεταβάλλονται. Τα συναισθήματα μεγαλώνουν. Το δέσιμο, ο σεβασμός.

Μα πάνω απ όλα το μέλλον αλλάζει. Από κάθε απόφαση, από κάθε λεπτομέρεια. Όλα αλλάζουν από δευτερόλεπτο σε δευτερόλεπτο…!

Και να μια εγώ εκεί. Στην μέση μιας θύελλας χωρίς καν να το έχω καταλάβει, να στέκομαι μπροστά στην πιο καθοριστική στιγμή της ζωής μου.
Μόνη πάνω στο χρυσαφένιο κρεβάτι, με τον Έντουαρντ γονατισμένο μπροστά μου έτοιμη να ξεσπάσω σε λυγμούς.

« Ιζαμπέλλα Σουάν; » Κοίταξε προς τα πάνω μέσα από τις απίστευτα μακριές του βλεφαρίδες, με τα χρυσαφί του μάτια τρυφερά, αλλά και πάλι, με κάποιο τρόπο φλογερά. «Υπόσχομαι να σε αγαπάω για πάντα –κάθε μέρα του πάντα. Θα με παντρευτείς;»

«Ναι».

«Σ΄ Ευχαριστώ», είπε απλά. Έπιασε το αριστερό μου χέρι και φίλησε μια – μια τις άκρες των δακτύλων μου πριν φιλήσει το δαχτυλίδι που τώρα μου ανήκε.

*~*~*~*

«Είσαι πολύ όμορφη Μπέλλα!» είπε ο Τσάρλι που περίμενε ακριβώς στο τέλος της σκάλας του σπιτιού μου με τον θαυμασμό ευδιάκριτο στην φωνή του αλλά και στα ματιά του τα οποία είχαν γουρλώσει.

Φαντάζομαι ότι κάπως έτσι θα έπρεπε να φαινόμουν. Η Άλις είχε ξοδέψει την μισή της μέρα στο δωμάτιο μου αρά ήξερα ότι ούτε τρίχα δεν πετούσε. Το βυσσινί μου φόρεμα ερχόταν σε τέλειο συνδυασμό με το χρώμα των μαλλιών μου, ενώ κολάκευε το σώμα μου καθώς τόνιζε την λεπτή μέση μου… μπλα μπλα μπλα… η Άλις παίνευε τις επιλογές της μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο που πήδηξε από παράθυρο μου.

«Ευχαριστώ». Είπα απλά και άλλαξα νευρικά την κίτρινη τήβεννο της αποφοίτησης από το ένα χέρι στο άλλο.

» Πάμε;» ρώτησα ανυπομονώντας να φτάσει επιτέλους η στιγμή της αποφοίτησης. Κατά βάθος ήξερα ότι θα ένιωθα νοσταλγία που δεν θα ξαναπήγαινα σχολείο και που δεν θα ξανάβλεπα σύντομα τους αγαπημένους μου συμμαθητές.

Όμως προς το παρόν η αποφοίτηση θα σηματοδοτούσε μια νέα αρχή, μια νέα ζωή…! Απλά δεν μπορούσα να περιμένω για να την ζήσω… Πάντα μαζί με τον αγαπημένο μου, τον Έντουαρντ!

11. ΚΕΦΑΛΑΙΟ «ΤΑΡΑΧΗ»

Δεν το πίστευα. Θαπαντρευόμουν.. Ήμουν τόσο.. νέα! Αλλά δεν με ενδιέφερε. Όχι, όχι καθόλου! ΗΆλις με ετοίμαζε ενώ εγώ της έλεγα πως φανταζόμουν τον γάμο.
«Με κοροϊδεύεις;» μόρφασε «Θες να είναι μόνο οι γονείς σουκαι οι οικογένειά μου; Αυτός δεν είναι κλειστός γάμος… αυτός είναι τσιμπούσι»
Γέλασα.
«Μα ποιόν άλλον να καλέσουμ…;» τη φωνή μου διέκοψε έναςκρότος. Κοίταξα έξω από το παράθυρο και ίσα που πρόλαβα να κάνω παρά πέρα γιανα μπει μέσα ο Έντουαρντ.
Τον φίλησα και.. όπωςεδώ και αρκετό καιρό, περισσότερο απ’ όσο κρατούσα ένα πραγματικό φιλί.
«Αγάπη μου.. ο γάμος αναβάλλεται για λίγο»
Ότανάκουσα αυτές τις λέξεις το χαμόγελό μου πάγωσε και σιγά-σιγά έσβησε. Είδα τονπόνο να ζωγραφίζεται στο πρόσωπο του κι ένιωσα ένα κόμπο στην καρδιά. Τονπόναγε η ιδέα και μόνο!
«Τι έγινε;» είπα και καθάρισα τον λαιμό μου.
«Η Βικτόρια» είπε κοιτάζοντας με για πρώτη φορά εκείνη τηνημέρα. Κοίταξα τα χρυσαφιά του μάτια και βυθίστηκα σ’ αυτά «είναι ζωντανή»ψέλλισε και μετά κοίταξε πάλι κάτω.
Εγώ δε μίλησα. Δενήθελα να ρωτήσω τίποτα. Ήθελα να τον ακούσω χωρίς να τον διακόψω.
«Ο αρχηγός τον λυκανθρώπων περνούσε από τη Λουιζιάνα και τηνείδε. Την κυνήγησε, μα εκείνη ξέφυγε. Χωρίς να πολεμήσει. Ίσως φταίει που δεντην είχαμε κάψει κι έτσι ξαναενώθηκε. Σκεφτήκαμε πως ίσως σταμάτησε να θέλει νασε σκοτώσει αλλά δεν ήμασταν σίγουροι… Έτσι» η φωνή του ράγισε «έτσιαποφασίσαμε να την ψάξουμε σ’ εκείνα τα μέρη και όπου αλλού μπορούμε..» έκανεμια παύση λίγες στιγμές «Λυπάμαι»
Η Άλις όλη αυτή τηνώρα είχε μείνει αμίλητη. Ανέκφραστη. Ο Έντουαρντ την κοίταξε την αγκάλιασε κιεκείνη ανταποκρίθηκε. Ύστερα με φίλησε κι έφυγε απ’ το δωμάτιο.

Σπόιλερ:

12. ΚΕΦΑΛΑΙΟ «ΣΥΝΕΧΕΙΑ»

Ο γάμος πηρέ αναβολή και την θέση των ετοιμασιών πήραν οι σκοπιές για την προφύλαξη την δική μου και του Τσάρλι και τα μακριά ταξίδια των μελών της οικογενείας Κάλλεν προς αναζήτησης της Βικτορίας.

Οι αγέλη βεβαία δεν θα μπορούσαν να μείνουν αμέτοχοι σε αυτό! Πρώτη φορά στην ζωή μου είδα δυο τεραστίους λύκους έξω από το παράθυρο μου και πραγματικά συγκλονίστηκα. Δεν ένοιωσα καθόλου φόβο αλλά αντίθετα δέος με κυρίευσε στην θεά αυτών των πλασμάτων.

Από την άλλη πλευρά το μόνο που με παρηγορούσε ήταν το ότι ο Τζέικ δεν είχε μεταμορφωθεί ακόμα. Ήταν ακόμα το παιδί που ήταν πάντα. Δεν μπορούσα και ούτε ήθελα να τον φανταστώ έτσι. Και το κυριότερο δεν έπρεπε με τίποτα να μάθει για την ύπαρξη των παγωμένων. Για αυτόν ήταν απλά και μόνο ένας μύθος και έτσι ήθελα να πιστεύω ότι θα παρέμενε.

Όλα άλλαξαν σε ένα πρωί.

Μία γλυκιά καλημέρα ήταν το πρώτο πράγμα που άκουσα και τα πιο όμορφα μάτια στο σύμπαν ήταν τα πρώτα που είδα. Η καρδιά μου έχασε έναν χτύπο.

«Έντουαρντ; Τι κάνεις εδώ;» χωρίς να περιμένω την απάντηση του τον έσφιξα όσο πιο δυνατά μπορούσα στην αγκαλιά μου.
» Ποτέ γυρίσατε; Την βρήκατε; Έγινε κάτι κακό; -»

«Μωρό μου οι ερωτήσεις σου είναι πολλές ακόμα και για έναν βρικόλακα! Λοιπόν δεν βρήκαμε απολύτως τίποτα. Ο λόγος προαποφασίσαμε να γυρίσουμε είμαι εγώ! Βαρέθηκα πια να περιμένω την επιστροφή της Βικτορίας. Ένα μηνά τώρα δεν έχει δώσει κανένα σημάδι. Η Άλις δεν έχει δει κανένα όραμα που να την αφορά και η ημερομηνία του γάμου μας πλησιάζει.-»

« Έντουαρντ δεν χρειάζεται να βιαστούμε.» είπα μαλακά. Ήθελα να τον παντρευτώ η Βικτόρια δεν ήταν δικαιολογία για το αντίθετο. Αλλά ο ίδιος ο Έντουαρντ σήμαινε πολλά περισσότερα για μένα.

«Χρειάζεται! Αυτή είναι μια ημερομηνία που όρισες εσύ και δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξει! Δεν θα κάνω αυτή την χάρη στην Βικτόρια εξάλλου αγάπη μου δεν βλέπω την ώρα να σε κάνω γυναίκα μου, να σε κάνω δίκη μου με κάθε δυνατό τρόπο!»

«Είμαι δική σου με κάθε δυνατό τρόπο.» του είπα απλά και για ακόμα μια φορά δεν του έδωσα την ευκαιρία να μου απαντήσει. Τα χείλη μου έψαξαν τα δικά του και όταν τα βρήκαν έμειναν κολλημένα πάνω τους για αρκετή ώρα…! Μου είχε λείψει τόσο μα τόσο πολύ...

13. ΚΕΦΑΛΑΙΟ «ΤΕΛΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ»

Πέρασαν κι άλλες
μέρες χωρίς αποτέλεσμα. Σκεφτόμουν κάθε μέρα την πιθανότητα να τα έχει
παρατήσει. Ώσπου μια μέρα ο Έντουαρντ ήρθε σπίτι και μου ανήγγειλε τα
δυσάρεστα.

«Τη βρήκαμε!» είπε.

«Έκανε εμφάνιση;» ρώτησα «πού;»

«Δεν έκανε εκείνη αλλά εμείς! Τη βρήκαμε πάλι.. Στο ίδιο
ακριβώς μέρος με την προηγούμενη…!»

Η φωνή του έσπασε.
Όχι όμως από ντροπή ή νευρικότητα. Αλλά για εφέ!

«Μπορούμε να παντρευτούμε τώρα!»

Ούρλιαξα!
Επιτέλους η Βικτόρια νεκρή! Τον αγκάλιασα και τον φίλησα.

«Επιτέλους.. Τα προβλήματα λύθηκαν..»

«Τα ποια; Μπέλλα δεν πέθανε! Απλώς ξέφυγε. Και χωρίς να
προσπαθήσει να μας επιτεθεί. Τα παράτησε»

Τότε έκανα ένα
νεύμα που έμοιαζε ως «ας είναι» και γύρισα στο πάτωμα.

Έτσι καθίσαμε και
καταστρώσαμε τα σχέδια για τον γάμο. Χωρίς να το περιμένω καταλήξαμε για κουμπάρο
τον.. Τζέικομπ Μπλακ! Και το πιο περίεργο είναι πως το πρότεινε ο Έντουαρντ. Η
Άλις σκέφτηκε να κάνουμε το γάμο στο σπίτι και για δώρο την διακόσμηση. Η Έσμι
τον μήνα του μέλιτος. Δεν ήξερα καν που αλλά… τι με νοιάζει! Ο Κάρλαϊλ είπε να
μου κάνει δώρο ένα κολιέ. Ένα με πολλές χάντρες. Μεγάλο!

«Κάρλαϊλ, δε μπορώ να το δεχτώ είναι πολύ ακριβό»

«Κράτα το!» χαμογέλασε «αλλά είστε σίγουροι γι’ αυτό που
πάτε να κάνετε;» με κοίταξε συνοφρυωμένα και πριν προλάβω να απαντήσω μπήκα στο
δωμάτιο ο Έντουαρντ.

«Ναι, είμαστε» είπε αποφασίστηκα «αυτή είναι η τελική μας
απόφαση»

Ενώ η Άλις είχε
αντιρρήσεις για τον Τζέικομπ, ο Έμετ κι η Ρόζαλι είχαν ένα καβγαδάκι. Δεν μου
έλεγε ο Έντουαρντ τι ήταν. Αλλά ήμουν σίγουρη πως έφταιγα εγώ. Και μου το
επιβεβαίωσε ο Τζασπερ λέγοντας μου πως ο Έμετ ήθελα να μου κάνει δώρο κάτι
ακριβό – δεν ήξερε γιατί δεν διάβαζε σκέψεις όπως ο Έντουαρντ – κι η Ρόζαλι
ζήλευε! Υπέθετε επειδή δεν είχε κάνει ποτέ κάτι τέτοιο σ’ εκείνη. Ο Έντουαρντ όπως
ήταν σίγουρο δε μου είπε, μα εγώ του είπα τι ήξερα!

14. ΚΕΦΑΛΑΙΟ «ΗΡΩΕΙΑ»

Η αλήθεια ήταν ότι δεν μπορούσα να σκεφτώ καλύτερο άνθρωπο για κουμπάρο. Ο Τζέικομπ Μπλακ ήταν αναμφισβήτητα ο πρώτος και ο καλύτερος φίλος που κατάφερα να έχω από τότε που ήρθα στο Φορκς. Αυτό τον έβαζε πρώτο στην λίστα με τους υποψήφιους κουμπάρους αλλά… αλλά αλλά αλλά … ήταν 2 το βραδύ αν δεν κοιμόμουν αμέσως ίσως έχανα το αυριανό μας ραντεβού πριν καν προλάβω να του το προτείνω…!

Ξύπνησα ενώ ήταν ακόμα νύχτα βουτηγμένη στον ιδρώτα…
Κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά μαζί μου. Σίγουρα πράγματα. Πρώτα η διαίσθηση, μετά τα όνειρα… πήγα στο μπάνιο και έριξα κρύο νερό στο πρόσωπο μου…

Έβλεπα τις τρεις μοίρες να την Άτροπο την Λάχεσις και την Κλωθώ να γελάνε κοιτάζοντας μέσα από έναν καθρέφτη. Η Λάχεσις η πιο μικτή από όλες γύρισε προς τις ξαδέρφες τις και είπε «Τι ειρωνεία, δεν συμφωνείται;» και τα γέλια συνεχίστηκαν… τότε η Κλωθώ διάλεξε μια κλώστη που κρεμόταν παράλληλα με χιλιάδες άλλες σαν τις χορδές μιας άρπας και την έδωσε στην Άτροπο…

Ησυχία επικράτησε και η Άτροπος με το βλέμμα κενό και χωρίς ίχνος δισταγμού πήρε ένα μεγάλο ψαλίδι, τοποθέτησε την κλωστή ανάμεσα στην κόχη του και…
Και τότε συμβαίνει κάτι αναπάντεχο. Η κλώστη από μάλλινη γίνεται χρυσή και φυσικά δεν κόβεται κάνοντας τις μοίρες να γουρλώσουν τα μάτια τους και να αφήσουν ταυτόχρονα ένα επιφώνημα να ξεφύγει από τα χείλη τους…

Επέστρεψα στο δωμάτιο μου και άνοιξα τον παλιό μου υπολογιστή. Το ήξερα ότι ήταν ανόητο αυτό που έκανα αλλά αν δεν το έκανα μπορεί και να τρελαινόμουν. Πέρασα νευρικά το χέρι μου μέσα από τα μαλλιά μου καθώς πληκτρολογούσα γρήγορα τις λέξεις την μία μετά την άλλη google, ονειροκρίτης , μοίρες…

Ένιωθα σαν την όποια τυχαία high tech γυναικούλα που προσπαθούσε να μαντέψει το μέλλον της μέσα από τυχαία όνειρα αλλά προς το παρόν δεν με ένοιαζε..
Μπιγκο! Η νέα γυναίκα που θα δει στον ύπνο της ότι μπορεί να ξεγελάσει τις μοίρες προβλέπεται πως θα επιβληθεί σε αφοσιωμένους φίλους και εραστές….

Η ερμηνεία αυτή με καθησύχασε αλλά δεν με ικανοποίησε… τι γίνεται στην περίπτωση που το νήμα εκείνο δεν αφορούσε την δίκη μου ζωή…;

15. ΚΕΦΑΛΑΙΟ «ΑΡΡΑΒΩΝΑΣ»

Κανένας δε σε κοιτάζει, υποσχέθηκα στον εαυτό μου. Κανένας δε σε κοιτάζει. Κανένας δε σε κοιτάζει.

Αλλά επειδή δεν μπορούσα να πω ψέματα πειστικά ούτε και στον ίδιο μου τον εαυτό, έπρεπε να ελέγξω.

Καθώς
καθόμουν περιμένοντας ένα από τα τρία φανάρια της πόλης να ανάψει
πράσινο, έριξα μια κλεφτή ματιά στα δεξιά - μέσα στο βανάκι της, η
κυρία Ουέμπερ είχε γυρίσει ολόκληρο τον κορμό της προς της μεριά μου.
Τα μάτια της τρυπούσαν τα δικά μου, και τραβήχτηκα απότομα πίσω,
αναρωτώμενη γιατί δε σταμάτησε να με κοιτάζει επίμονο ή γιατί δεν
έδειχνε να ντρέπεται. Είχε
σταματήσει να θεωρείται αγένεια το να καρφώνεις το βλέμμα σου στους ανθρώπους;

Ή μήπως αυτό δεν ίσχυε για μένα πια;

Τότε
θυμήθηκα ότι αυτά τα παράθυρα ήταν τόσο σκούρα που πιθανόν δεν είχε την
παραμικρή ιδέα ότι ήμουν εγώ εδώ μέσα, πόσο μάλλον ότι τη είχα τσακώσει
να με καρφώνει. Προσπάθησα
να παρηγορηθώ από το γεγονός ότι δεν κοίταζε εμένα στην πραγματικότητα, αλλά μόνο το αυτοκίνητο.

Το δικό μου αυτοκίνητο. Αναστεναγμός

Κοίταξα
αριστερά και αναστέναξα. Δύο πεζοί είχαν κοκαλώσει στο πεζοδρόμιο,
χάνοντας την ευκαιρία τους να περάσουν απέναντι, έτσι όπως κοίταζαν.
Πίσω τους, ο κύριος Μάρσαλ κοίταζε σαν χαζός, μέσα από το τζάμι της
βιτρίνας του μικρού καταστήματος του που πουλούσε σουβενίρ. Τουλάχιστον
δεν είχε τη μύτη του κολλημένη στο γυαλί. Ακόμα.

Το φανάρι
άναψε πράσινο και μέσα στη βιασύνη μου να φύγω, πάτησα με δύναμη το
γκάζι χωρίς να σκεφτώ – με το φυσιολογικό τρόπο που θα το είχε πατήσει
για να κάνω την αρχαία μου Σεβρολέτ να κουνηθεί.

Με τη
μηχανή να γρυλίζει σαν πάνθηρας την ώρα του κυνηγιού, το αμάξι
τινάχτηκε απότομα μπροστά τόσο γρήγορα που το σώμα μου κοπάνησε με
δύναμη πάνω στο μαύρα δερμάτινο κάθισμα και το στομάχι μου έγινε ένα με
τη σπονδυλική μου στήλη.

Έφτασα σπίτι μετά από χίλια ζόρια.
Δεν άντεχα τους περαστικούς που τρυπούσαν με τα μάτια τους το μέτωπό
μου ή το στήθος μου ή τα πόδια μου χωρίς να το ξέρουν. Ιδιαίτερα όταν
κοίταζαν στα επίμαχα σημεία, ήθελα να ανοίξω το παράθυρο και να τον
κοιτάξω.
Αλλά δεν το έκανα γιατί θα ένιωθα ακόμη πιο άσχημα.

Ένιωσα άσχημα όταν κάποια στιγμή οργίστηκα με τον Έντουαρντ που μου πήρε αυτό το αμάξι. Άντε να το συνηθίσω τώρα!

Την
επομένη ήμουν αποφασισμένη να πω στον Τζέικομπ για το θέμα του
κουμπάρου. Όταν έφτασα στον καταυλισμό ο Τζέικομπ έμεινε άναυδος με το
νέο μου αμάξι. Εγώ απλά του ένευσα
και του είπα:
«Θέλω να σου μιλήσω για.. το γάμο». Εκείνος χαμογέλασε και μου είπε:
«Θα σε στηρίξω σε ο,τι θες». Ήταν το μόνο που δεν περίμενα να ακούσω από εκείνον.

«Θέλω να γίνεις κουμπάρος» του είπα μιας και πήρα αέρα.

Εκείνος χαμογέλασε και είπε: «Δέχομαι»

Την ημέρα του αρραβώνα είχα πολύ άγχος. Η Άλις με στόλιζε
και με ξεστόλιζε όλη την ώρα! Το μισούσα αυτό. Έκανε πολύ κρύο κι όταν έμενα με τα εσώρουχα κρύωνα.

«Είσαι.. κούκλα» είπε η Άλις προσέχοντας με κάθε μέρος του ματιού της το κίτρινο, απλό φόρεμά μου.

Κάγχασα. Με αγριοκοίταξε, και πήγε να πει κάτι αλλά μετά κοίταξε το ρολόι της και είπε:

«Ήρθε
η ώρα, ήρθε η ώρα». Είχε ένα χαμόγελο ως τα αυτιά και δεν μπόρεσα να μη
χωθώ στην αγκαλιά της. Ύστερα με πήρε από το χέρι και με κατεύθυνε προς
το σπίτι των Κάλεν…

Όταν έφθασα το άγχος έφυγε. Όπως παθαίνει πάντα σε μένα.
Αγχώνομαι για κάτι κι όταν έρχεται η ώρα απλά απολαμβάνω την στιγμή.

Δεν
ήταν αρραβώνας με βέρες και τα λοιπά, απλά με φίλους και συγγενείς που
θα γιόρταζαν για το γάμο μας.. που θα γινόταν σύντομα…

16. ΚΕΦΑΛΑΙΟ «ΤΟ ΠΑΡΤΥ»

Η Αγάπη είναι σαν ένας ψίθυρος... Όσο πιο πολύ σε ανατριχιάζει τόσο πιο πολύ σου αρέσει...!
-by Joanna

Ο αρραβώνας μας εξελίχτηκε σε ένα πολύ πετυχημένο πάρτι. Από παντού άκουγες γέλια, φωνές και συζητήσεις. Οι καλεσμένοι μας, παρά το γεγονός ότι ο αρραβώνας γινόταν ουσιαστικά για τις πρώτες γνωριμίες, είχαν χωριστεί σε μικρά πηγαδάκια.

Ο Τζέικομπ με τον Μπίλι, ο Σαμ με την Έμυλι, Άντζελα με τον Μπεν… Ο χώρος ξεχείλιζε από γνωστούς και εγώ -πάντα κολλημένη στο πλευρό του Έντουαρντ- έπρεπε να είμαι εκεί για όλους. Και τα κατάφερα.

Και όχι μόνο αυτό… κατάφερα και να διασκεδάσω. Τα ψηλά, ασημένια μου γοβάκια ήταν κίνδυνος θάνατος αλλά με τον Έντουαρντ δίπλα μου δεν κινδύνευα. Όπως κάθε καλά διοργανωμένο γκαλά ο αρραβώνας μας είχε υπέροχο φαγητό και μια υπερυψωμένη πίστα χορού, την οποία και τίμησα.

Μετά από τον χορό της αποφοίτησης, στο λυκόφως της ζωής μου, εκτιμούσα πολύ τον χορό και ιδιαίτερα με έναν συγκεκριμένο καβαλιέρο!

«Σοβαρά τώρα, δεν μπορώ να χορέψω.» του είπα ξαναγυρίζοντας για λίγο στης πρώτες μας στιγμές.

«Δεν πειράζει χαζούλα! Μπορώ εγώ!» μου είπε και με σήκωσε έτσι ώστε τα πόδια μου να
πατάνε πάνω στα δικά του. Το φόρεμα μου ήταν μακρύ και έκρυβε την μικρή μας αταξία.

«Είσαι πανέμορφη! Όλοι σε αυτό το δωμάτιο σε θαυμάζουν απόψε.» με κοιταξε με βλέμμα λάγνο, αισθησιακό, γεμάτο υποσχέσεις... του χαμογέλασα.

«Εμένα με ενδιαφέρει να με θαυμάζει μόνο ένας.» του είπα με νόημα και του έριξα ένα πεταχτό φιλί.

«Τότε θα πρέπει να είσαι ευχαριστημένη καθώς το αποτέλεσμα, μάλλον, έχει ξεπεράσει κατά πολύ τις προσδοκίες σου. Είμαι πραγματικά έκθαμβος!»μου απάντησε, μου έκλεισε το μάτι και μετακίνησε ελαφριά το χέρι του στην πλάτη που. Η αίσθηση ήταν απερίγραπτα ωραία καθώς με χάιδευε πάνω στο απαλό ύφασμα του φορέματός μου. Αναρίγησα ολόκληρη.

« Είχα ξεχάσει πόσο όμορφα περνάω στα πάρτι όταν είμαι μαζί σου, όμορφα μου μάτια.» γέλασε με το αγαπημένο μου στραβό χαμόγελο και με έκανε μία μισή στροφή. Την κατάλληλη στιγμή αιχμαλώτισε το ελεύθερο μου χέρι έτσι ώστε η πλάτη μου να ακουμπάει στο στέρνο του. Ύστερα έγειρε και μου ψιθύρισε στο αυτί:

«Είσαι απίστευτη αλλά σε λατρεύω!» χαχάνισα σαν χαζή καθώς ανατρίχιασα, αλλά γύρισα και σηκώθηκα στις μύτες μου για να του χαρίσω ένα φιλί στο μάγουλο!

Έκλεισε τα μάτια του μόνο για ένα δεύτερο αλλά μετά τα άνοιξε απότομα και κοίταξε προς τα αριστερά από όπου ακούστηκε αμέσως μετά ένα διακριτικότατο "γκού-χου ~ γκού-χου".

«Ο κουμπάρος δεν δικαιούται ένα χορό;» ρώτησε ένας Τζέικομπ από το πουθενά, ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη. Εγώ αφού άλλαξα 30 χρώματα από την ντροπή μου, γύρισα να τον κοιτάξω και χαμογελούσε και εκείνος. Δεν ήμουν σίγουρη αν ήμουν έτοιμη τον αποχωριστώ.

«Ναι φυσικά! Μπέλλα;»με ρώτησε ο Έντουαρντ ξαφνιάζοντας με.
Έπειτα από νένα σύντομο νεύμα μου και αφού φίλησε το χέρι μου του το έτεινε και ξάφνου, βρέθηκα στην πιο ζεστή αγκαλιά του κόσμου.

Ο Έντουαρντ εξαφανίστηκε από την μία στιγμή στην άλλη αφήνοντας μας μόνους.

Δύο χορούς και μια ελαφριά συζήτηση με τον Τζέικ αργότερα ο Έντουαρντ πήρε τον λόγο, χτυπώντας ένα ποτήρι γεμάτο σαμπάνια με το πίσω μέρος ενός πιρουνιού. Όλο το θέαμα έμοιαζε πολύ γραφικό αλλά ταυτόχρονα και τρελά χαριτωμένο αφού το έκανε εκείνος.

Μισό λεπτό πιο μετά είχε δημιουργήσει ένα ημικύκλιο κόσμου γύρω του ακριβώς μπροστά από την πίστα.

Ο Τζέικομπ άφησε το ένα μου χέρι. Με μετέφερε από τα πλαϊνά σκαλάκια δίπλα στον Έντουαρντ και αμέσως μετά έκανε ένα βήμα πίσω.

Ήταν η ιδέα μου ή του έκλεισε το μάτι; Όχι δεν ήταν! Μπορούσα να δω το καλά οργανωμένο σχέδιο από την εξοχότητα Άλις.κΕίμαι σίγουρη ότι αν μπορούσε να πείσει τον Τσάρλι να χορέψει θα με πήγαινε εκείνος δίπλα του! Στέτη Μαφία.

«Μαζευτήκαμε όλοι εδώ, για να μοιραστούμε μαζί σας το ευτυχές γεγονός του γάμου μας.» είπε και μου έπιασε το χέρι.

»Ελπίζουμε ότι αυτή θα είναι η αρχή μίας ευτυχισμένης ζωής κοντά σας.» μισή αλήθεια.

»Σας ευχαριστούμε που είστε κοντά μας, φίλοι, γονείς… είστε πολύ σημαντικοί για εμάς.» ένα δυνατό χειροκρότημα ήχησε από παντού και προς μεγάλη μου έκπληξη είδα τον Κάραλαιλ την Εσμέ και τον Τσάρλι να μας πλησιάζουν.

Η Εσμέ πρώτη εμφάνισε ένα μεγάλο μαύρο βελούδινο κουτί. Το άνοιξε και ένα υπέροχο κολιέ προβλήθηκε αφήνοντας με άναυδη!

«Ήταν της μητέρας μου.» είπε και με συνοπτικές διαδικασίες μου το πέρασε στο λαιμό. Την αγκάλιασα σφιχτά.

«Ευχαριστώ πολύ.» απάντησα.
Έπειτα ο Τσάρλι άνοιξε άλλο ένα παρόμοιο κουτάκι και το έτεινε προς τον Έντουαρντ. Δύο ασημένια, φινετσάτα μανικετόκουμπα. Έσφιξαν τα χέρια.

«Το καλύτερο μου κόσμημα στο έχω ήδη δώσει.» είπε φανερά συγκινημένος.
Όλοι χειροκρότησαν ξανά και ο Κάραλαιλ πλησίασε τον Τζέικομπ. Έβγαλε το δερμάτινο ρολόι του και του το πέρασε στον καρπό του.

«Από εμάς για εσάς!» είπε με νόημα και έσφιξε με νόημα το χέρι του. ‘‘Σύσφιξη σχέσεων’’ με μια φράση. Ένα τέλος εποχής… μία καινούρια αρχή!

Σπόιλερ:

17.
«Η Αλήθεια»

«Έντουαρντ;»

«Ναι»
είπε με σφιγμένο το σαγόνι.

«Πρέπει
να το κάνουμε…»

«Το
ξέρω» απάντησε απότομα.

«Έντουαρντ»
έσπευσα να του εξηγήσω «είναι ο καλύτερός μου φίλος! Δε θέλω να του κρατάω
μυστικά. Δεθήκαμε πολύ μαζί, δεν στο κρύβω, απλά σε παρακαλώ κατάλαβέ με».

Προς μεγάλη μου έκπληξη δεν με διέκοψε κι
έκανε ένα νεύμα κατανόησης. Τότε, ανακουφισμένη, έβγαλα μια μεγάλη ανάσα, την
οποία ποτέ δεν ολοκλήρωσα…

«Πότε
θα τελειώσουν όλα Έντουαρντ… πότε;» τον ρώτησα.

Ήξερε για τι μιλούσα. Για τη Βικτόρια.

Εκείνος γι’ απάντηση με έφερε κοντά του και με
αγκάλιασε. Κοιμήθηκα σαν πουλάκι… Εκείνη τη νύχτα.. εκείνη την πρώτη νύχτα του
αρραβώνα μας. Εγώ τον είχα στενοχωρήσει λέγοντάς του πως θέλω να πούμε τα πάντα
στον Τζέικομπ κι εκείνος χωρίς να με πληγώσει με κατάλαβε.

*~*~*~*~*

«ΤΙ
ΕΝΝΟΕΙΣ ΒΡΙΚΟΛΑΚΕΣ;» ούρλιαξε ο Τζέικομπ, ενώ ο άνεμος ανακάτεψε τα μακριά
μαλλιά του.

«Τζέικομπ…
σε παρακαλώ… πρέπει να καταλάβεις…»

«ΝΑ
ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΤΙ;» ρώτησε – αν κι ήξερα πως είναι ρητορική ερώτηση «ΠΩΣ ΠΑΝΤΡΕΥΕΣΑΙ
ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝ ΖΩΝΤΑΝΟΣ;» μιλούσε σαν να μην ήταν ο Έντουαρντ
εκεί.

Ανησύχησα πως θα ξεκινούσε να σπάει
αντικείμενα μέσα στο σπίτι. Μόλις του είχα πει για τον Έντουαρντ – κάτι το
οποίο δεν το πίστεψε. Το πίστεψε μοναχά όταν τον είδε να λάμπει στον ήλιο ή
όταν δάγκωσε κι έφαγε ένα περιστέρι – κάτι που δε με χαροποίησε, να τον βλέπω
με αίματα στο στόμα.

Η αλήθεια είναι πως ανησύχησα, γιατί θυμήθηκα
όταν του είχα ζητήσει να τον δω να κυνηγάει. Μου είχε πει πως γίνονται άλλοι
«άνθρωποι», κι έτσι όταν τον είδα να το κάνει αυτό η καρδιά χτύπησε τόσο
δυνατά, που ήμουν σίγουρη πως την άκουγε.

«Τζέικ..
τον αγαπώ..»

«Δεν
ξέρω» με διέκοψε ξανά – πιο ήρεμα, «πρέπει να το σκεφτώ».

Και με αυτά τα λόγια – που τα άφησαν να
αιωρούνται και να μπαινοβγαίνουν μέσα στο μυαλό μου – κίνησε προς το ράμπιτ του
του, κι έφυγε.

Κοίταξα τον Έντουαρντ – σίγουρη πως θα
διέκρινα θυμό στην έκφρασή του. Αντιθέτως, ήταν γεμάτα συμπόνια και κατανόηση.
Δεν άντεξα να μη χωθώ στην αγκαλιά του. Πήγαμε στο δωμάτιό μου, ξαπλώσαμε στο
κρεβάτι και κούρνιασα μέσα στα κρύα και ψυχρά – αλλά ταυτόχρονα ζεστά και γλυκά
– χέρια του.

Σπόιλερ:

» Forever After