Ράμματα (Edward)

Ο Καρλαιλ ήταν ο μοναδικός που δεν ενιωθε «έλξη» για το τοσο ελκυστικό αιμα της Μπέλλα που ήταν εκτεθημένο.

«Εμμετ, Ρόουζ, βγάλτε εξω τον Τζασπερ»

Εντουαρντ ηρέμησε σκεφτηκε ο Καρλάιλ αλλά εγω τίποτα. Είχα αμυντική στάση αφού άκουγα και τις σκέψεις του Τζασπερ. Φαντασιωνότανε την γεύση…

Δεν πρόκειται να τον αφήσω να ξεφύγει προσπαθουσε να με καθυσηχάσει ο Εμμετ ενώ κουνούσε το κεφάλι του ως απάντηση στην διαταγη του Καρλάιλ.

Αλλά ο Τζάσπερ δεν τα παρατούσε ευκολα. Πάλευε να ξεφύγει από τον Εμμετ και να ορμήσει στην Μπέλλα.

Βλέποντας ότι δεν είχε σκοπό να τα παρατήσει, γρύλισα χωρίς να το θέλω. Από ένστικτο. Ηθελα να τον απειλήσω, να του πω να σταματήσει αλλά θα έπρεπε να πάρω αναπνοη και δεν μπορουσε. Όχι με μια ανοιχτή πληγη στο σώμα της Μπέλλα να αναβλύζει φρέσκο μυρωδάτο αίμα…Σταμάτα αμέσως Εντουαρντ!! Αν ήθελα να κρατήσω την Μπάλλα ζωντανη θα πρέπει να αρκεστω στο να την προστατευσω με άμυνα και όχι επίθεση και φυσικά να μην σκέφτομαι καθόλου το αίμα της.

Στα 'λεγα εγω, δεν στα λεγα; Θα βρεθεί σε κίνδυνο. Και αν δεν σκέφτεσαι εμάς εάν κατι πάθαινε, σκέψου ότι θα πάθαινε κάτι: Θα Πεθαινε. Είναι λάθος επίλογη για σένα. Και μπλέκεις και εμάς σ’ αυτό. Ο Τσάρλι θα μας κατηγορούσε και θα κινδυνεύαμε να αποκαλυφθούμε και μετα οι Βολτούρι…

Ποιος άλλος;;; Η Ρόζαλι, φυσικά.

Τουλάχιστον όμως μπήκε ανάμεσα σε εκείνον και σε εμένα αρα για να φτάσει ο Τζασπερ στην Μπέλλα θα έπρεπε να περάσει πρώτα από εκείνην, μετά από εμένα και λογικά και από τον Καρλάιλ με τον Εμμετ να τον κρατάει. Ακατόρθωτο. Ετσι ηρέμησα λίγο. Πολύ λίγο.

Τον πήγαν με το ζόρι ως την πόρτα. Εκεί βρίσκόταν η Εσμι.

Συγνωμη Εντουαρντ. Όλα θα πάνε καλά! Θα το δεις!

Ακόμα και αυτή όμως κρατούσε την μύτη της και το στόμα της με το ένα της χέρι ώστε να μην παιρνει θάρρος το τέρας μέσα της. Το τέρας που είχαμε όλοι μεσα μας… Το άψυχο.

«Λυπάμαι πολύ, Μπέλλα» είπε καθως εβγαινε και γινοταν σιγα-σιγα και πάλι ο εαυτός της. Η γλυκιά μαμά που όλοι ξεραμε και αγαπούσαμε.


«Ασε με να περάσω, Εντουαρντ.» είπε ο Καρλάιλ. Αλλά εγώ δεν κουνιόμουν γιάτι ο Τζασπερ δεν είχε «επιστρέψει» ακόμα. Ακουγα τις σκέψεις του και σ’ αυτές κυριαρχούσε το τέρας που ήθελε να ξε-διψάσει. Δεν υπήρχε περίπτωση να ηρεμήσω!

Η Εσμι αποφασισε να επέμβει. «Ανέπνευσε καθαρό αέρα Τζάσπερ, θα βοηθησει». Η φωνή της τόσο γλυκιά και μητρική που ο Τζάσπερ δεν μπορούσε να κάνει κάτι άλλο από το να ηρέμησει.

Ανεπνευσε.

Ηρέμησε ο Τζασπερ.

Ηρέμησε και ο Εντουαρντ.

Εντουαρντ, όλα είναι εντάξει.

Ειχαν περάσει μόνο μερικά δευτερόλεπτα από τότε που μίλησε ο Καρλάιλ τελευταία φορά. Η Μπέλλα δεν θα είχε παρατηρησει τι είχε γίνει.

Κούνησα το κεφάλι μου και χαλάρωσα ακόμα περισσότερο ξέροντας ότι ο Τζάσπερ είναι μερικά χιλιόμετρα μακρια, εκνευρισμένος με τον εαυτό του.

Τωρα που ο... "Εντουαρντ" δεν έπρεπε να προστατέψει την Μπέλλα άρχισε να κυριαρχει το τέρας.

Προσπάθησα να το αποθήσω.

Ο Καρλάιλ ήταν ήδη σκυμμένος για να δει την ζημιά. Ηρεμος και ψύχραιμος όπως ήταν πάντα σαν να εξέταζε το χέρι οποιουδήποτε ασθενη. Με επαγγελματισμό που εγω δεν θα αποκτήσω ποτε ασχέτως των δύο πτυχίων ιατρικής που έχω. Βέβαια Ποτε μην λες ποτέ αλλά και πάλι... ξέρω τον εαυτό μου: τον Εντουαρντ και το τέρας.

Η Μπέλλα φαινόταν πόσο πολύ προσπαθούσε να αντικαταστησει το σοκ στα μάτια της σε κατι πιο χαλαρό.

Θα την φροντίσουμε εμείς. Φύγε εσύ, σκέφτηκε η Άλις καθώς έδινε μια πετσέτα στον Καρλάιλ

"Ορίστε Καρλάιλ", του είπε.

"Υπάρχουν πάρα πολλά γυαλιά στο τραύμα." Έσκισε ένα μακρόστενο κομμάτι από το τραπεζομάντηλο και το έδεσε πάνω από τον αγκώνα της Μπέλλα αντί για επίδεσμο.

"Μπέλλα, θες να σε πάω στο νοσοκομείο ή να σε φροντίσω εδώ;" Αναρωτιέμαι τι θα πούμε στο νοσοκομείο αν αποφασίσει να πάει εκεί.

Δεν το νομίζω. Ξέρω αρκετά καλά την Μπέλλα ώστε να ξέρω ότι θα προτιμήσει να την περιποιηθεί ένας βρικόλακας γιατρός, ενώ υπάρχουν άλλοι δύο βρικόλακες στο σπίτι και τρείς στην αυλή.

"Εδώ, σε παρακαλώ" Χα! Είχα δίκιο! Μάντεψα την απάντηση της Μπέλλα. Σε κάποια άλλη περίπτωση αν δεν γελούσα, θα χαμογελούσα. Αλλά όχι εδώ, όχι έτσι, όχι υπό αυτές τις συνθήκες.

"Θα σου φέρω την τσάντα σου", είπε η Άλις.

"Ας πάμε στο τραπέζι της κουζίνας", είπε ο Καρλάιλ απευθυνόμενος σ’ εμένα.

Μην ανησυχείς. Όλα είναι εντάξει. Ο Τζασπερ κυριάρχησε τον εαυτό του και οι υπόλοιποι είναι εξω. Εσύ και η Άλις την αγαπάτε τόσο που θα προτιμούσατε να πεθάνετε παρά να πάθει κάτι. Θα την φροντίσω μην ανησυχείς, σκεφτόταν ο Καρλαιλ καθως προχωρουσε δίπλα μου ασκώντας πίεση στο χέρι της Μπέλλα.

Η Άλις ήταν ήδη στη κουζίνα.

"Πώς τα πάς, Μπέλλα;", ρώτησε ο Καρλάιλ.

"Καλά είμαι", απάντησε με σταθερή φωνή.

Μα παραλίγο να την κατασπαράξει ένας βρικόλακας και μέχρι πριν λίγα λεπτά βρισκόταν σε ένα δωμάτιο με 7 βρικόλακες μέσα με μια ανοιχτή πληγή. Εντάξει, ο ένας είναι γιατρός με τεραστια αυτοσυγκράτηση ο οποίος μπορεί να την φροντίσει. Αλλά οι υπόλοιποι 6 βρικόλακες;;;;;;

Τότε με κοίταξε και είδα μέσα στα μάτια της το προσωπο μου όπως το έβλεπε εκείνη.

Ανέκφραστο.

Πέτρινο.

Νεκρό.

Θα προτιμούσα δηλαδη να πεθάνω με τον πιο επώδυνο τροπο παρά να δω την Μπέλλα να υποφέρει..

Φτάσαμε στην κουζίνα και την έβαλα να καθίσει σε μία καρέκλα.
Έκατσε και ο Καρλάιλ και άρχισε να σκαλίζει το χέρι της για να βρει τα θραύσματα του γυαλιού

"Φύγε Έντουαρντ", με πρόσταξε ψιθυριστά

Μα πως μπορεί να νομίζει ότι θα την αφήσω μόνη της;

"Φύγε Εντουαρντ, αφού στο λέει"

"Αντέχω" απάντησα και στους δύο

Η μυρωδιά του αίματος ήταν πάνω στην γλώσσα μου και το "τέρας" ήθελε να σκύψω και έτσι απλά και τόσο γρηγορα που δεν θα καταλάβαινε, θα ήταν νεκρή.

Oχι.

Δεν μπορώ να ζησω σε έναν κόσμο όπου δεν υπάρχει αυτή. Δεν μπορώ να ζήσω σε έναν κόσμο στον οποίο δεν υπάρχει η Μπέλλα. Και ακόμα χειρότερα ο λόγος που δεν υπάρχει να είμαι εγώ.

Άντεχα, προς μεγάλη μου έκπληξη! Απωθούσα το τέρας και κυριαρχούσα στον εαυτό μου.

"Δεν είναι ανάγκη να κάνεις τον ήρωα", μου ανταπάντησε. "Ο Καρλάιλ θα με φροντίσει χωρις την βοηθεια σου. Πήγαινε να πάρεις λίγο καθαρό αέρα."

Ο Καρλάιλ τότε της έβαλε αναισθησία και το πρόσωπο της πήρε μία έκφραση πόνου. Τώρα δεν υπήρχε περίπτωση να φύγω. Άρα αν σκόπευα να μείνω θα πρέπει να σκεφτώ κάτι για να αποσπάσω την προσοχή μου από την δίψα που νιώθω για την Μπέλλα. Μπορεί να είναι δύο ειδών αλλά αυτή την στιγμή –Ωπ! Ορίστε το θέμα που έψαχνα.

Το άλλο είδος δίψας που νιώθω για την Μπέλλα. Προσπάθησα να φέρω στο μυαλό μου το μπλε μπλουζάκι που φορούσε εκείνη την βραδιά στο Πορτ-Άτζελες. Προσπάθησα να μην θυμηθώ τι είχε προηγηθεί εκείνη την βραδιά αλλά επικεντρώθηκα στο μετά. Η Μπέλλα ήξερε την αλήθεια εδώ και μέρες και όμως έκλεισε το μάτι στις φίλες της εννοώντας ότι ήθελε να μείνει μόνη μαζί μου. Μετά όταν έμαθα ότι ήξερε, έμαθα και ότι δεν την ένοιαζε. Αν είναι δυνατόν!

Δυστυχώς το μυαλό μου σκέφτεται γρήγορα και δεν είχαν περάσει ούτε πέντε δευτερόλεπτα από την τελευταία φορά που μίλησε η Μπέλλα.

"Θα μείνω", είπα για να της απαντήσω

"Γιατί είσαι τόσο μαζοχιστής;", με ρώτησε

Είχε δίκιο. Ήμουν.

Τώρα που ξέμεινα από θέμα θα ήταν πιο δύσκολο να συγκεντρωθώ στο να μην την σκοτώσω.

Θα την φροντίσω εγώ, φύγε Έντουαρντ , προσπάθησε ο Καρλάιλ αλλά εγώ δεν έφευγα.

"Εντουαρντ, θα μπορούσες να πας να βρεις τον Τζάσπερ πριν απομακρυνθεί πολύ. Είμαι σίγουρος ότι είναι θυμωμένος με τον εαυτο του και αμφιβάλω αν θα ακούσει κανέναν άλλο από εσένα αυτήν την στιγμή"

Θα μπορούσα να το κάνω αλλά μην ξέροντας ότι η Μπέλλα είναι καλά δεν θα μπορούσα ούτε καν να σκεφτω λογικά.

"Ναι. Πήγαινε να βρεις τον Τζάσπερ", συμφώνησε η Μπέλλα

Εντουαρντ δεν χρειάζεται να πας. Απλώς σου βρήκα μια δικαιολογία. Μπορείς απλώς να βγεις στην αυλή.

"Ναι, καλύτερα να κάνεις κάτι χρήσιμο", συμφώνησε και η Άλις έχοντας ήδη "δει" ότι θα έφευγα.

Βγες έξω. Θα την βλέπεις από το παράθυρο της κουζίνας και θα ακούς και τις σκέψεις μου και του Καρλάιλ, σκέφτηκε η Αλις. Κάνε το για χάρη της. Αφού το βλέπεις ότι δεν θελει να βασανίζεσαι, πρόσθεσε.

Χτύπησε το αδύνατο σημείο μου και το ήξερε. Σε άλλες περιπτώσεις θα ήθελε και χειροκρότημα.
Κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά και βγήκα έξω. Πήγα σε σημείο όπου θα μπορούσα μέσω του παραθύρου να έχω οπτική επαφή με την Μπέλλα. Μολις την είδα που ήταν πιο χαλαρή δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο εκτός από το να ηρεμήσω και εγώ.

Η Μπέλλα είχε καρφωμένο το βλέμμα στο πρόσωπο του Καρλάιλ καθως εκείνος δούλευε στην πληγή.

Αυτό ήταν παραπάνω από την αυτοσυγκράτηση της Άλις και σκεφτόταν να αποχωρήσει οικιοθελώς.

"Καλύτερα, Αλις. Φύγε. Θα μισείς τον εαυτό σου αν κάνεις κάτι" της ψιθύρισα και φυσικά εκείνη άκουσε. Έτσι τα παράτησε χαμογελώντας απολογητικά στην Μπέλλα.

Ήρθε δίπλα μου.

"Συγνώμη", απολογήθηκε χωρίς λόγο.

"Γιατί ζητάς συγνώμη, Άλις;" την ρώτησα.

"Γιατί δεν το είδα"

"Άλις, δεν έφταιγες εσύ. Δεν θα μπορούσες να το είχες δει. Ήταν κάτι στιγμιαίο". Δεν φταίει αυτή, φταίω εγώ. "Ισως θα έπρεπε για την ασφάλεια της να…"

"Όχι, όχι, Όχι"

"Τι; Γιατί αντιδράς έτσι; Εάν είναι για το καλό της ίσως και να μπορώ να το κάνω."

Αλλά δεν μπορουσα να κάνω τον εαυτο μου να σκεφτεί να την αφήσει. Να κάνω τον εαυτό μου να ζήσει χωρίς αυτήν. Θα ήταν σαν να περνάω από την 4ημερη αργή μου μεταμόρφωση. Μπορεί να πονουσα και περισσότερο ξεροντας ότι πλήγωσα εκείνη που αγαπώ.

Αν είναι όμως για το καλό της, δεν θα έπρεπε να αναγκάσω τον εαυτό μου να το κάνει;

"Εντουαρντ! Μην τολμήσεις! Θα "σκοτωθείτε" και οι δύο."

"Όχι, εάν την κάνω να πιστεύει ότι…" Πάλι δεν μπορούσα να σκεφτω τον εαυτό μου να το κάνει αυτό. Να την πληγώνει μ’ αυτόν τον τρόπο.

"Δεν μπορείς να το κάνεις." Κοίταξε στο μέλλον μου αλλά ήταν όπως και εκείνη την μέρα που έσωσα την Μπέλλα από το φορτηγάκι του Ταιλερ. Η ζωη μου είναι σε σταυροδρόμι. Πάλι.

"Ω!" αναφώνησε γεμάτη εκπλήξη στην φωνή της "Δεν περίμενα να είσαι αρκετά δυνατός για να το βλέπεις σαν δίλημμα." συμπλήρωσε. "Εντουαρντ, μην το σκεφτεσαι!", ειπε αυστηρα. Τότε είχε ένα όραμα με τον Τζάσπερ να θέλει να πάει κυνήγι. Παω, σκέφτηκε.

"Καλά εντάξει", συμφωνησα μόνο με το τελευταίο μέρος.

Έφυγε και εστίασα την προσοχή μου και πάλι στον Καρλάιλ και την Μπέλλα.

"Μα πως τα καταφέρνεις;", τον ρώτησε η Μπέλλα πραγματικά περίεργη. "Ακόμα και η Άλις με την Εσμε…" και κούνησε το κεφάλι της με θαυμασμό.

"Χρόνια και χρόνια εξάσκησης." Στην πραγματικότητα αιώνες και αιώνες εξάσκησης "Τώρα πια ούτε που προσέχω την μυρωδιά."

"Πιστεύεις ότι θα ήταν πιο δύσκολο αν έπαιρνες άδεια και δεν πήγαινες στο νοσοκομείο για πολύ καιρό; Και δεν βρισκόσουν καθόλου κοντά σε αίμα;"

"Ισως." Ανασήκωσε τους ώμους του. "Δεν εχω νοιώσει ποτέ την ανάγκη για μακροχρόνιες διακοπές", χαμογέλασε. "Μου αρέσει η δουλεια μου υπερβολικά."

Είχε ακόμα γυαλιά; Πώς είναι δυνατον; Αλλά με την Μπέλλα όλα είναι δυνατά αν και σε αυτην την περίπτωση δεν εφταιγε ουτε η Μπέλλα, ούτε ο Τζάσπερ. Μόνο εγώ.

"Τι είναι αυτό που σου αρέσει;" εμοιαζε να μην καταλαβαίνει τον Καρλάιλ. Αλλά μάλλον ούτε εγω θα τον καταλάβαινα αν δεν ακουγα τις σκέψεις του.

Έφερε στον νου του πόσες φορές υπήρχε κάποια πληγή που αν δεν ήταν βρικόλακας για να μυρίσει το αίμα οι ασθενής μπορεί και να είχαν πεθάνει. Και επίσης θυμήθηκε ότι έχει σωσει εμένα, την Εσμι, την Ρόζαλι και τον Εμμετ. Όλοι μας θα είχαμε πεθάνει αν δεν ήταν ο Καρλαιλ και το δηλητήριο του

Πώς να το πω όμως χωρις να την τρομαξω ή προσβάλλω;

"Χμμ... Αυτό που μου αρέσει πιο πολύ είναι όταν οι… ενισχυμένες μου ικανότητες μου επιτρέπουν να σωζω κάποιον που διαφορετικά θα ήταν χαμένος. Είναι ευχάριστω το να γνωρίζω ότι, χάρη σε αυτά που μπορώ να κάνω οι ζωές ορισμένων ανθρώπων είναι καλύτερες, επειδή υπάρχω εγώ. Ακόμα και η αίσθηση της όσφρησης είναι πολλές φορές χρήσιμο διαγνωστικό εργαλείο.", μισοχαμογέλασε.

Η Μπέλλα δεν απάντησε αλλά από την έκφραση της φαινοταν ότι δεν ειχε παρατήσει το θέμα.

"Προσπαθείς πολύ σκληρά να για κάτι για το οποίο δεν έφταιξες ποτέ", είπε τελικά. "Θέλω να πω ότι δεν το επιδίωξες. Δεν διάλεξες αυτό το είδος ζωής, και όμως πρέπει να πασχίζεις τοσο σκληρά για να είσαι καλός."

Μα τωρα δεν προσπαθω, ουτε και επανορθωνω. "Δεν νιώθω ότι επανορθωνω για τίποτα. Όπως γίνεται με όλα τα πράγματα στην ζωή, απλώς έπρεπε να αποφασίσω τι να κάνω με αυτά που μου είχαν δοθεί"

Δεν ήταν η πρώτη φορά που άκουγα τον Καρλάιλ να μιλάει έτσι αλλά για μία ακόμα φορά θαύμασα τον πατέρα μου. Ξέροντας ότι εγω δεν θα μπορουσα να του μοιάσω ποτέ απόλυτα.

"Αυτό που λες το κάνει να ακουγεται πολύ ευκολο", ειπε η Μπέλλα

"Μην πεις τίποτα σε παρακαλώ. Άλλαξε θέμα", τον παρακάλεσα.

Άκουσε.

Εντάξει, θα προσπαθήσω, μου απάντησε.

Έκανε ότι επανεξέταζε το χέρι της ενώ ήξερε ήδη ότι είναι καθαρό. "Ορίστε, έτοιμη" και είχε κόψει και την τελευταία κλωστή.

Ισως τώρα θα έπρεπε να αρχίσω να ετοιμάζομαι για να μπω στο δωμάτιο και-

"Στην αρχή, όμως, πως σου ήρθε η ιδέα να δοκιμάσεις έναν διαφορετικό τρόπο από τον προφανή;", πίεσε η Μπέλλα διακόπτοντας τις σκέψεις μου.

Θα πρέπει να της απαντησω; Τι της είπες;, με ρώτησε μέσω των σκέψεων του.

"Τα βασικά", του είπα και φυσικά ήταν ο μόνος που άκουσε.

Χαμογέλασε στον εαυτό του αλλά αυτό το χαμογελάκι προοριζόταν για εμένα επειδη σκεφτοταν ότι ποτε δεν λεω στην Μπέλλα πράγματα για την οικογενεια μας και γενικά για τους βρικόλακες αν δεν είναι απαραιτητα.

"Δεν σου είπε ο Εντουαρντ την ιστορία;"

Αφού της τα είχα πει όλα τι άλλο ήθελε να μάθει;

"Ναι, αλλά προσπαθώ να καταλαβω τι σκεφτόσουν εσύ…"

Σοβάρεψε και της απάντησε

"Ξέρεις ότι ο πατέρας μου ήταν κληρικός."

Εκανε μια παύση καθώς καθάριζε το τραπέζι με καθαρο οινόπνευμα, ο μόνος τρόπος για να φύγει η μυρωδιά.

"Είχε μια κάπως αυστηρή κοσμοθεώρηση, που ήδη είχα αρχίσει να αμφισβητώ πριν να έρθει η ώρα της μεταμόρφωσης μου."

Εβαλε οτιδήποτε χρησιμοποιήσε και ήταν λερωμένο με αίμα σε ένα μπολ, άναψε ένα σπίρτο και το πέταξε μέσα. Η φλόγα ξάφνιασε την Μπέλλα. Πετάχτηκε. Ειρωνεία;

Α. Τρόμαξε από την φλόγα. Μάλλον δεν περίμενε να κάνω κάτι τέτοιο.

"Με συγχωρείς. Λογικά αυτό αρκει… Δεν συμφωνούσα, λοιπόν με το είδος της πίστης του πατέρα μου." είπε επιστρέφονατας στην ιστορία. "Αλλά ποτέ μέσα στα τετρακόσια σχεδόν χρόνια από τότε που γεννηθηκα δεν έχω δει τίποτε που να με κάνει να αμφισβητήσω το γεγονός ότι ο Θεός υπάρχει, είτε με την μια μορφή, είτε με την άλλη. Ούτε καν το είδωλο στον καθρέφτη."

Η Μπέλλα τότε κοίταξε στον επίδεσμο της φανερά ξαφνιασμένη που μόλις άκουσε έναν βρικόλακα να μιλάει για την ύπαρξη Θεού και την πίστη του σ’ αυτήν την ύπαρξη.

Και ο Καρλάιλ το παρατήρησε αυτό.

"Είμαι σίγουρος ότι όλο αυτό ακούγεται λιγάκι παράξενο, ειδικά όταν προέρχεται από έναν βρικόλακα." Σοκαρισμένη έκφραση λόγο της λέξης; Α! να τη!

Χαμογέλασε ο Καρλαιλ για να μην την φέρει σε δύσκολη θέση.

"Αλλά ελπίζω ότι η ζωή αυτή έχει νόημα, ακόμα και για μας." Ήμουν έτοιμος να γρυλίσω γιατί έμοιαζε να προσπαθει να την στρέψει με το μέρος του έτσι το μάζεψε στο τέλος.

"Είναι μόνο μια εικασία, το παραδέχομαι. Όπως και να το δεις, βέβαια, είμαστε καταραμένοι, έτσι και αλλιώς. Αλλά ελπίζω, ίσως ανόητα, ότι θα μας αναγνωριστεί τουλάχιστον το ότι προσπαθήσαμε."

"Δεν το θεωρώ ανόητο. Και ούτε νομίζω ότι κανείς άλλος θα το θεωρούσε."

Υπέροχα, τώρα είναι με το μέρος του!

"Στην πραγματικότητα, είσαι το πρώτο άτομο που συμφωνεί μαζί μου."

"Αυτό δεν θα έπρεπε να της το πεις από την αρχή, πριν πάρει την απόφαση της;", σχεδόν γρύλιζα αλλά όλα αυτά ήταν πολύ σιγανά για τα αυτιά της.

"Οι υπόλοιποι δεν συμμερίζονται την αποψη σου;"

Προφανως δεν την νοιαζουν ολοι. Ας της πω μόνο για τον Έντουαρντ και αν πιέσει -που δεν νομίζω- θα προσθέσω και τους υπόλοιπους.

"Ο Έντουαρντ συμφωνεί μαζί μου μέχρις ενός σημείου. Ο Θεός και ο Παράδεισος υπάρχουν… το ίδιο και η Κόλαση. Αλλά δεν πιστεύει ότι υπάρχει μεταθανάτια ζωή για το είδος μας." Γύρισε και με κοίταξε αλλά η Μπέλλα δεν φάνηκε να καταλαβαίνει ότι κοιτούσε εμένα "Βλέπεις αυτός πιστεύει ότι έχουμε χάσει την ψυχή μας."

Έμπνευση φώτισε το προσωπο της αμέσως μόλις κατάλαβε και την έκανε να δείχνει πιο όμορφη και από άγγελο.

"Αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα, έτσι δεν είναι;", ρώτησε αν και είμαι σίγουρος ότι ήξερε ήδη ότι είναι αλήθεια. "Γι’ αυτό είναι τόσο δύσκολος όσον αφορά εμένα."

Είδες μάντεψε σωστά. Κατάλαβε. Τώρα θα είναι πιο εύκολο και για τους δυο σας.

"Κοιτάζω τον… γιο μου. Την δύναμη του, την καλοσύνη του, την λάμψη που εκπέμπει –κι όλα αυτά απλώς τροφοδοτούν εκείνη την ελπίδα, εκείνη την πίστη περισσότερο από ποτέ. Πως είναι δυνατόν να μην υπάρχει κάτι περισσότερο για κάποιον σαν τον Έντουαρντ;"

"Καρλάιλ…" είπα με χαμηλό τονο αλλά που έδειχνε ότι διαφωνούσα.

Με βλέπουνε με έναν τρόπο που δεν αξίζω. Είμαι ένα τέρας. Δεν αξίζω την Μπέλλα. Εγώ έχω χάσει την ψυχή μου ενώ εκείνη έχει την πιο αγνή και όμορφη ψυχή στον πλανήτη. Το χειρότερο απ’ όλα; Η Μπέλλα κούνησε το κεφάλι της συναινώντας σ’ αυτά που έλεγε ο Καρλάιλ.

"Αλλά αν πίστευα όπως πιστεύει αυτός…" ίσως καλύτερα να μην χρησιμοποιήσω άλλους, αλλά αυτούς τους δύο αντίστροφα. "Αν εσύ πίστευες αυτό που πιστεύει αυτός. Θα μπορούσες να αφαιρέσεις την δική του ψυχή;"

Ωραία. Ίσως έτσι να καταλάβει πόσο επικίνδυνο είναι να βρίσκεται μαζί μου. Με έναν δολοφόνο ανθρώπων. Θα καταλάβει; Δεν είναι όμως αυτή η σωστή ερώτηση που θα πρέπει να απαντήσω. Θέλω να καταλάβει και να φύγει μακριά από εμένα;

Ο εγωιστής Έντουαρντ, φυσικά και δεν το θέλει αλλά κάπου βαθιά μέσα μου το ξέρω ότι έτσι είναι καλύτερα. Θα πρέπει να φύγω. Φταίω. Θα είμαι μακριά της… δεν θα βλέπω τα όμορφα σοκολατένια μάτια της. ΟΧΙ. Πόνος…

Η Μπέλλα δεν είχε απαντήσει ακόμα και έτσι μίλησε ο Καρλάιλ

"Βλέπεις ποιο είναι το πρόβλημα."

Κούνησε το κεφάλι της με μία τρομερά πεισματάρικη έκφραση.
Αναστεναγμός από τον Καρλάιλ.
Δεν έλεγε να ‘παραδοθεί’

"Είναι δική μου επιλογή."

"Και δική του επίσης." Είναι έτοιμη να διαφωνήσει. Ισως πρέπει να διευκρινήσω.

Σήκωσε το χέρι του για να την αποτρέψει από το να μιλήσει και πρόσθεσε "Αν θα αναλάβει την ευθύνη να σου το κάνει αυτό."

"Δεν είναι ο μόνος που μπορεί να το κάνει."

Γρύλισα χαμηλόφωνα για ακόμα μία φορά σήμερα και άκουσε