Life Sucks, Then You Die: A Renesmee Story - translation

This is a fanmade story about Renesmee. It is been made by a member from the site www.thetwilightforums.com with the nickname edwardndbella.
Because it’s a very interesting story, I have tried to translate it in Greek so that other people can read it.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ

Ήταν εκείνη η ώρα την ημέρας, που με έκανε να κλαίω. Λυκόφως. Ήταν λυκόφως όταν είπα «αντίο Τζέικομπ». Ήταν λυκόφως όταν η μητέρα μου, μου είπε τις πέντε λέξεις που μου φάνηκαν σαν μια θανατική ποινή.
Θυμήθηκα τις πέντε αυτές λέξεις που μου είπε και δάκρυα άρχισαν να κυλάνε στα μάγουλά μου. Οι πέντε λέξεις αυτές ήταν: «Φεύγουμε Νεσσι, ήρθε η ώρα».
Σκέφτηκα τον τρόπο που τα δάκρυά μου ζούσαν μαζί με τα μάτια μου, μέχρι να τα αφήσω να κυλήσουν μακριά τους. Αισθάνονται το ίδιο όπως εγώ; Να αποχωρίζονται το σημαντικότερο γι’ αυτά αντικείμενο στον κόσμο. Ένα σιγανό χτύπημα στην πόρτα διέκοψε τις σκέψεις μου. Σκούπισα τα δάκρυά μου, διώχνοντας όλες τις αποδείξεις.
«Περάστε» είπα πνιχτά.
Η φωνή μου ήταν νεκρή, χωρίς ζωή. Ήταν ο πατέρας μου αυτός που μπήκε. Χωρίς αμφιβολία είχε ακούσει τις σκέψεις μου. Κούνησε το κεφάλι του καθώς καθόταν σε μια καρέκλα δίπλα μου.
«Νεσσι, σε παρακαλώ μην κλαις άλλο. Δεν μας αρέσει να σε βλέπουμε σ’ αυτή την κατάσταση» με παρακάλεσε ο πατέρας μου.
«Μπορώ… να… είμαι… ευτυχισμένη… μόνο… με τον… Τζέικομπ» κατόρθωσα να πω, με τα δάκρυα να πνίγουν τα χείλια μου.
Ο Έντουαρντ έδιωξε τα δάκρυα απ’ τα μάγουλά μου με ένα απαλό φιλί.
«Γλυκιά μου, ξέρεις ότι έπρεπε να φύγουμε. Εξάλλου και ο Τζέικομπ έπρεπε να φύγει. Έπρεπε να υπερασπιστεί την αγέλη του».
Ο Έντουαρντ φαινόταν άνετος. Πώς μπορούσε να είναι άνετος ενώ ο Τζέικόμπ μου μπορούσε να σκοτωθεί. Αυτό έφερε άλλο ένα κύμα δακρύων. Ο Έντουαρντ με αγκάλιασε και εγώ του ανταπέδωσα την αγκαλιά. Τραβήχτηκα μετά από λίγο και μουρμούρισα, «Συγγνώμη που κατέστρεψα το πουκάμισό σου μπαμπά.»
Εκείνος κάγχασε.
«Όταν η μητέρα σου ήταν άνθρωπος και έκλαιγε αυτό ήταν συχνό φαινόμενο».
Ένα χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπό μου. Θα ήταν πραγματικά ενδιαφέρον να δω τη μητέρα μου να κλαίει. Ο Έντουαρντ έφυγε από το δωμάτιό μου και πήγε σε κάποιο άλλο δωμάτιο του σπιτιού. Παρέμεινα ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου μην μπορώντας να σκεφτώ τίποτα συγκεκριμένο. Μετά από μερικά λεπτά σηκώθηκα από το κρεβάτι μου, διέσχισα το διάδρομο και κατέβηκα της σκάλες για να βλεθώ στο κάτω πάτωμα. Όλοι τους ήταν εκεί, όλοι εκτός από τον μπαμπά μου. Χαιρέτησα και κάθισα δίπλα στην Άλις. Η Άλις τύλιξε τα χέρια της γύρω μου και μου χαμογέλασε.
«Λοιπόν, τι θέλεις να κάνεις Νέσσι;»
Έκλεισα τα μάτια μου.
«Τίποτα, όπως και η ζωή μου».
Όλοι στο δωμάτιο σταμάτησαν να αναπνέουν.
«Νεσσι, είμαι σίγουρη ότι θα κάνεις κάτι στη ζωή σου», ψιθύρισε η Ρόζαλι καθώς καθόταν δίπλα μου.
«Σίγουρα, σίγουρα»
Άνοιξα τα μάτια μου και παρατήρησα ότι όλοι ήταν στεναχωρημένοι. Δεν ήθελα να τους βλέπω και σηκώθηκα και φόρεσα το παλτό μου.
«Πηγαίνεις κάπου;» με ρώτησε ο Τζάσπερ.
Η Μπέλλα με κοίταξε και κούνησε το κεφάλι της σε μια έκφραση που δεν συμφωνούσε με αυτό που σκόπευα να κάνω.
«Θα σκοτεινιάσει σε λίγο. Δεν συμφωνώ Ρένεσμι».
Συνοφρυώθηκα, δεν ήταν και η πρώτη φορά που δεν συμφωνούσε με τις πράξεις μου.
«Θα πάω μαζί της» προθυμοποιήθηκε ο μπαμπάς μου στη βάση της σκάλας.

ΤΕΛΟΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2Ο

«Όχι μπαμπά, όλα είναι εντάξει, θα πάω μόνη μου».
Αλλά ποιο το νόημα; Είχε ήδη βγει έξω και είχε αφήσει την πόρτα ανοιχτή για μένα. Περπάτησα έξω - στο σκοτάδι- διασχίζοντας την αυλή του καινούργιου μας σπιτιού. Ο πατέρας μου με περίμενε στις παρυφές του δάσους που ήταν εκεί κοντά.
«Που πάμε λοιπόν; » μου είπε ο μπαμπάς μου όταν έφτασα κοντά του.
«Για την ακρίβεια δεν θέλω να πάω πουθενά, θέλω μόνο να ανέβω και να κάτσω πάνω σε ένα δέντρο. Έφερα και το I-pod μου για να με κάνει να χαλαρώσω» του είπα.
Επιταχύναμε μέσα στα δέντρα. Μετά από κάμποση ώρα τρεξίματος, σκαρφάλωσα στο ψηλότερο δέντρο και κάθισα πάνω σε ένα κλαδί. Ο Έντουαρντ είχε μείνει κάτω για να κυνηγήσει. Σκέφτηκα ότι θα ήταν καλύτερο αν τους φώναζα με τα πραγματικά τους ονόματα, αντί για θείος, θεία, μαμά, μπαμπάς, παππούς, γιαγιά. Εξάσκηση για το μέλλον. Αύξησα στο μέγιστο την ένταση του ήχου στο I-pod μου, νεκρώνοντας με αυτό τον τρόπο όλες μου τις σκέψεις. Δεν ξέρω πόσα τραγούδια προσπέρασα μέχρι να ακούσω ένα συγκεκριμένο τραγούδι. Ήταν το τραγούδι που μου είχε αφιερώσει ο Τζέικομπ.
Άφησα τη μουσική να με παρασύρει στο παρελθόν. Σε ένα παρελθόν όπου ήμουν με τον Τζέικομπ και ήμασταν ευτυχισμένη στο Φορκς. Έσπασα πάλι. Αυτή τη φορά δεν εμπόδισα τα δάκρια και τις κραυγές μου να βγουν. Η οικογένειά μου δεν ήταν εδώ κοντά για να με ακούει να υποφέρω, εκτός βέβαια από τον πατέρα μου. Έκλαιγα για ατελείωτες ώρες μέχρι που πρόσεξα τον ήλιο να ανατέλλει. Σηκώθηκα και πήδηξα από το κλαδί. Δεν με ενδιέφερε αν η πτώση από το δέντρο προκαλούσε το θάνατό μου. Αλλά ο απρόσκλητος ήρωας με έπιασε μερικά εκατοστά πριν πέσω στο έδαφος. Ο Έντουαρντ με κουβάλησε μέχρι το σπίτι και με άφησε στον καναπέ του σαλονιού.. Ξάπλωσα στον καναπέ χωρίς να με νοιάζει αν θα τον λερώσω με τα παπούτσια μου. Υποθέτω ότι οι άνθρωποι θα με χαρακτήριζαν ως emo. Αλλά δεν μισούσα τη ζωή, απλά μισούσα τη μοίρα μου. Και με αυτές τις σκέψεις αποκοιμήθηκα.

Ονειρεύτηκα ότι βρισκόμουν στο Λα Πους, κάνοντας κλιφ νταϊβινγκ. Τον άνεμο στο πρόσωπο μου, το κρύο - αλλά παράλληλα δροσιστικό - νερό. Την αγέλη, που γελούσε όταν δυσκολευόμουν να ανέβω τα δύσβατα βραχώδη σημεία. Το πρόσωπό του. Το πρόσωπο που ήταν για μένα ένας προσωπικός ήλιος. Τον Τζέικομπ, να με αγκαλιάζει και να με φιλάει. Την αγέλη να γιουχάρει καθώς εγώ κοκκίνιζα. Τότε ξαφνικά ένιωσα ένα κρύο χέρι να χαϊδεύει το πρόσωπό μου. Άνοιξα τα μάτια μου και είδα το αγγελικό πρόσωπο της Μπέλλα να μου χαμογελάει.
«Έι, γλυκιά μου!» ψιθύρισε.
Αποφάσισα ότι χθες βράδυ φέρθηκα πολύ επαναστατικά, γι’ αυτό προσπάθησα να είμαι αστεία σήμερα.
«Κάποιος είναι κοιμισμένος;» ψιθύρισα με ένα γελάκι.
Η Μπέλλα γέλασε και αυτή. Άκουσα συγκρατημένα γέλια από τον πάνω και τον κάτω όροφο του σπιτιού.
«Χα! Τα όνειρα κάνουν το μυαλό σου να περιπλανιέται όταν η ζωή δείχνει το σκληρό της πρόσωπο. Ευτυχώς για μένα, δεν έχω καθόλου επιθυμίες για όνειρα αυτή τη στιγμή.» πρόσθεσε.
Αναστέναξα. Το να ονειρεύομαι με βοηθούσε πάρα πολύ. Σηκώθηκα και τεντώθηκα.
«Έλα!! Το σχολείο αρχίζει αύριο και τα ρούχα δεν εμφανίζονται μόνα τους από το πουθενά!» είπε η Άλις ορμώντας έξω.
«Πρέπει να αλλάξω» βόγκηξα.
«Θα σε περιμένουμε» υποσχέθηκε η Ρόζαλι.
Ανέβηκα τις σκάλες και έτρεξα στο δωμάτιό μου. Φόρεσα ότι ρούχο βρήκα πρόχειρο. Όταν κατέβηκα τις σκάλες βρήκα τον Καρλάιλ και την Έσμι να κάθονται στην εξώπορτα.
«Να περάσετε καλά» μας ευχήθηκαν και οι δύο καθώς έμπαινα μέσα στο Βόλβο.
Κάθισα ήσυχα πάνω στο κάθισμα και ξεκινήσαμε για τα μαγαζιά. Εδώ στην Αγγλία, υπήρχε τεράστια ποικιλία ρούχων και μαγαζιών. Μέναμε στην πιο δασική περιοχή της Αγγλίας, επομένως οι άνθρωποι δεν μας ήξεραν. Μας πήρε κάμποση ώρα μέχρι να φτάσουμε στα μαγαζιά. Κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο και η Άλις μας κατεύθυνε για το που πρέπει να πάμε. Ψάχναμε στα μαγαζιά με την Άλις να μας διαλέγει τα ρούχα. Αφού τελείωσαν όλοι, ήρθε η στιγμή να διαλέξει και για τον εαυτό της. Μετά από μερικές ώρες κατευθυνθήκαμε στο αυτοκίνητο κρατώντας στα χέρια μας μια ντουζίνα σακούλες καταστημάτων. Κανείς μας δεν μίλησε κατά τη διάρκεια της επιστροφής μας. Κοιτούσα έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου όταν παρατήρησα ένα μεγάλο ζώο μέσα στο δάσος.

ΤΕΛΟΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ

Τοπικ για σχολια

https://bellandedward.forumgreek.com/forum-f36/topic-t947.htm

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ

Πήδηξα έξω από το αυτοκίνητο και έτρεξα καταπάνω του. Άκουσα το αυτοκίνητο να φρενάρει απότομα από πίσω μου, ενώ εγώ συνέχιζα να τρέχω προς το ζώο που με κοίταζε από το δάσος. Μου φαινόταν τόσο γνωστό. Αγνόησα τις φωνές και τα ποδοβολητά της Ρόζαλι και της Άλις, καθώς έτρεχαν για να με προλάβουν.
«Δεν είναι αυτό που νομίζεις!» φώναξε η Άλις.
Έφτασα κοντά στο ζώο - το οποίο μου είχε γυρίζει την πλάτη - και ψιθύρισα. «Τζέικ, εσύ είσαι;»
Το ζώο γύρισε να με κοιτάξει και βρυχήθηκε. Ήταν μια αρκούδα, μια αρκούδα-μητέρα για την ακρίβεια. Καθόταν μπροστά και προστάτευε το μωρό της . Η αρκούδα-μητέρα άρχισε να γρυλίζει ασταμάτητα, σαν κάτι να απειλούσε και αυτήν και το μωρό της. Ήμουν τόσο φοβισμένη που δεν πρόσεξα εξαρχής ότι η οικογένειά μου κυνηγούσε εκεί κοντά. Μόλις άκουσα τα βήματά τους γύρισα απότομα και τους κοίταξα. Αλλά αυτή η απότομη κίνησή μου ήταν λάθος. Η αρκούδα, με πέταξε πάνω σε ένα δέντρο με την παλάμη της. Θα μπορούσα να την αποφύγω πολύ εύκολα, αλλά η προσοχή μου είχε αποσπαστεί βλέποντας την οικογένειά μου να έρχεται. Είχα μείνει έκπληκτη. Όλα έγιναν μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου. Η Άλις, η Ρόζαλι, η Μπέλλα και ο Τζάσπερ ήρθαν να με προστατέψουν, ενώ ο Έντουαρντ και ο Έμετ επιτέθηκαν στη μητέρα-αρκούδα και το μικρό της.
«Νέσι, είσαι καλά;» είπε με ταραγμένη φωνή η Μπέλλα.
Πολλά ζευγάρια χεριών άρχιζαν να με ψάχνουν για να βεβαιωθούν ότι δεν είχα χτυπήσει πουθενά. Άνοιξα το στόμα μου αλλά δεν μπόρεσα να μιλήσω. Η Άλις κούνησε τα χέρια της μπροστά στα μάτια μου. Δεν βλεφάρισα καθόλου. Ήμουν σοκαρισμένη, τρομοκρατημένη, θυμωμένη και απογοητευμένη.
«Ήταν μια Γκρίζλι. Ο Έντουαρντ ανέλαβε το μικρό της.» είπε ο Έμετ, καθώς ερχόταν προς το μέρος μας. Ο Έντουαρντ βρισκόταν μερικά βήματα πιο πίσω μας. Όλοι με κοιτούσαν ανήσυχα καθώς δεν μπορούσα να μιλήσω για μερικά λεπτά. Ο Τζάσπερ με κοίταξε έντονα στα μάτια και αμέσως ένιωσα καλύτερα.
«Αυτό δεν ήταν ο Τζέικ, είμαι πιο χαζή απ’ ότι ήμουν όταν πίστεψα το ψέμα σας.» κατάφερα να πω.
«Ποιο ψέμα;» η τέλεια φωνή της Ρόζαλι ακούστηκε μπερδεμένη.
«Ποιο ψέμα;» ρουθούνισα. «Το ηλίθιο ψέμα που μου είπατε, ότι ο Τζέικομπ έπρεπε να φύγει για να προστατέψει την αγέλη του. Ναι σίγουρα! Αν ισχύει όντως αυτό τότε εγώ θα φάω το γρασίδι».
Η οικογένειά μου με κοίταξε τρομοκρατημένη, αλλά δεν με ένοιαζε. Με κοίταξαν λες και ήμουν μια ξένη σ’ αυτούς, αλλά το περίεργο ήταν ότι ακόμα και εγώ ένιωθα ξένο τον εαυτό μου.
«Ρένεσμι Κάρλι Κάλεν, αυτός είναι ένας άσχημος τρόπος σκέψης.» μου είπε ο Έντουαρντ.
Ο τόνος που πρόφερε το όνομά μου, με άφησε αδιάφορη.
«Πες με όπως θέλεις, ξέρω τι είπα και δεν το μετανιώνω».
Με κοίταξαν με δυσπιστία.
«Έι! το ότι συμπεριφέρομαι έτσι, ευθύνεται μόνο ένας.» τους έδειξα όλους με το δείκτη του χεριού μου.
«Εμάς;» είπαν ομόφωνα.
Ένευσα βαριεστημένα.
«Γιατί;» είπαν πάλι ομόφωνα.
Πήρα μια βαθιά ανάσα για να ηρεμήσω. «Αν εσείς δεν με είχατε χωρίσει από τον Τζέικομπ, θα ήμουν η Ρένεσμι που όλοι γνωρίζετε και αγαπάτε. Φανταστείτε έναν κόσμο, όπου δεν θα έχετε το άτομο που είναι στο πλευρό σας.» τους προκάλεσα.
Όλοι γύρισαν και κοίταξαν το άτομο που κάθονταν δίπλα τους - Η Άλις τον Τζάσπερ, η Ρόζαλι τον Έμετ, ο Έντουαρντ την Μπέλλα - και χαμογέλασαν στο πρόσωπο που αντίκρισαν.
«Ο σύντροφός σας, το άλλο σας μισό.» τους είπα.

ΤΕΛΟΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ



Τοπικ για σχολια

https://bellandedward.forumgreek.com/forum-f36/topic-t947.htm

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΕΤΑΡΤΟ

Όταν φτάσαμε στο σπίτι, ανέβηκα πάνω. Πήγα στο δωμάτιο της Έσμι και του Καρλάιλ. Από την ανοιχτή πόρτα διέκρινα ότι μέσα βρισκόταν η Έσμι, καθισμένη στην καρέκλα του γραφείου της - το οποίο ήταν γεμάτο με σχεδιαγράμματα σπιτιών. Χτύπησα απαλά την πόρτα.
«Πέρασε μέσα γλυκιά μου, χρειάζεσαι κάτι;»
Η φωνή της Έσμι ήταν γλυκιά σαν ζάχαρη.
«Εε… Για την ακρίβεια θέλω να σου κάνω μια πολύ λεπτή ερώτηση»
Αναστέναξα. Το να μιλάς για τις σχέσεις είναι πολύ φοβιστικό. Η Έσμι σηκώθηκε, ήρθε προς το μέρος μου και μου έπιασε το χέρι.
«Κάτσε σε μια καρέκλα. Λοιπόν, ποια είναι η ΄΄πολύ λεπτή΄΄ σου ερώτηση;»
« Αναρωτιόμουν, πώς θα ήταν η ζωή σου άμα δεν ήσουν πλέον με τον Καρλάιλ;»
Το γλυκό χαμόγελο της Έσμι, αργά - αλλά σταθερά - άρχισε να απομακρύνεται από το πρόσωπό της. Την κοίταξα, ήμουν πολύ περίεργη για την απάντησή της. Έμοιαζε πολύ σκεφτική. Μάλλον προσπαθούσε να σχηματίσει την κατάλληλη πρόταση. Μετά από δύο λεπτά άρχισα να γίνομαι ανυπόμονη. «Έσμι» είπα κουνώντας το χέρι μου στο πρόσωπό της.
«Ωραία λοιπόν, ο Καρλάιλ είναι τα πάντα για μένα. Το άλλο μου μισό, το ταίρι της ψυχής μου. Κατάλαβα που θες να καταλήξεις Νέσι. Ο Τζέικομπ θα είναι μια χαρά, μην αμφιβάλλεις ποτέ για αυτόν. Μην στενοχωριέσαι άλλο για αυτό το θέμα. Ο Τζέικ θα μας βρει και θα σε πάρει πίσω. Πιο πολύ γιατί, σε αγαπάει τρελά και γιατί είσαι η μόνη που τον κρατάει ζωντανό σε αυτό τον κόσμο».
Ένευσα. Ήταν το μόνο πράγμα που μπορούσα να κάνω αυτή τη στιγμή. Την αγκάλιασα και έφυγα. Σύρθηκα πίσω στο δωμάτιό μου και βούλιαξα μέσα στο κρεβάτι μου. Έκλεισα τα μάτια μου και σκέφτηκα ήσυχα. Η Έσμι είχε δίκιο. Ο Τζέικομπ και εγώ κρατούσαμε ο ένας τον άλλον σ’ αυτό τον κόσμο. Τίποτα δεν μπορούσε να μας χωρίσει. Ήμασταν και είμαστε αδιάσπαστοι. Μια ξαφνική σκέψη πέρασε από το μυαλό μου και φώτισε την προοπτική των πραγμάτων. Πήδησα από το κρεβάτι και πήγα στο δωμάτιο μελέτης του Καρλάιλ.

ΤΕΛΟΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΕΤΑΡΤΟ


Τοπικ για σχολια

https://bellandedward.forumgreek.com/forum-f36/topic-t947.htm

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΕΝΤΕ

Χτύπησα απαλά την πόρτα.
«Περάστε», είπε ο Καρλάιλ.
Μπήκα μέσα στο δωμάτιο θαυμάζοντας τους πίνακες στους τοίχους του δωματίου.
«Καρλάιλ, θέλω να σε ρωτήσω κάτι»
Εξέτασε την έκφρασή μου καθώς καθόμουν σε μια καρέκλα κοντά στο γραφείο του.
«Νέσι, μπορείς να με ρωτήσεις ότι θέλεις»
Η φωνή του ήταν ήρεμη, αλλά τα μάτια του καιγόντουσαν από κάποιο είδος βασανιστηρίου. Ποιος ξέρει τι τον προβλημάτιζε. «Πιστεύεις ότι είναι υγιεινό να μένω κολλημένη με τον Τζέικομπ; Ή να προχωρήσω μπροστά, ξεχνώντας μια για πάντα το παρελθόν;»
Αυτές οι δύο ερωτήσεις ήταν τελείως ευδιάκριτες. Όπως και της Έσμι, το πρόσωπό του και τα μάτια του φάνηκαν σκεπτικά. Καθάρισε το λαιμό του πριν μιλήσει.
«Νέσι, αυτές είναι πολύ δύσκολες ερωτήσεις. Η δικιά μου συμβουλή είναι απλά να κάνεις αυτό που σου λέει η καρδιά σου. Άσε τα κομμάτια στο πάζλ της ζωής να ταιριάξουν όπως αυτά θέλουν. Αν κάτι δεν είναι σωστό, τότε το κομμάτι δεν ταιριάζει και αυτό σημαίνει ότι δεν είχε κανένα νόημα στη ζωή σου.»
Έβγαζαν νόημα αυτά που έλεγε. Κάνε ότι θέλεις, αν αυτό δεν λειτουργήσει σωστά, τότε δεν ήταν γραφτό να γίνει. «Ευχαριστώ πολύ Καρλάιλ, μου έδωσες μερικά πράγματα για να σκεφτώ.» είπα και κίνησα να φύγω.
Λίγο πριν βγω από το δωμάτιο ο Καρλάιλ μου είπε «Καλή τύχη Ρένεσμι».
Μπήκα μέσα στο δωμάτιό μου και έκλεισα την πόρτα. Κάθισα στο γραφείο μου και έβγαλα ένα τετράδιο. Έπρεπε να σκεφτώ. Αλλά εκείνη η ανάμνηση του αποχωρισμού θα με στοίχειωνε για πάντα. Σκέφτηκα ότι αν καταγράψω αυτό το περιστατικό, θα μπορούσα να καταλάβω το ψέμα που όλοι μου είχαν πει. Θα μπορούσε ο Τζέικομπ πραγματικά να είχε φύγει για να προστατέψει την αγέλη του από τους εισβολείς; Ή ήταν ένα ψέμα, μόνο και μόνο για να με πάρουν μακριά του; Επιπλέον, ο Τζέικομπ είχε συμφωνήσει σε αυτό το ψέμα. Ήταν και αυτός στο σχέδιο; θυμήθηκα τα γεγονότα που είχαν γίνει καθώς τα έγραφα πάνω στο χαρτί.




Τοπικ για σχολια

https://bellandedward.forumgreek.com/forum-f36/topic-t947.htm

Έπρεπε να σταματήσω εδώ. Όλο αυτό το γράψιμο μου ξύπνησε πολλές αναμνήσεις. Ένιωθα πολύ άσχημα τώρα. Η τελευταία μου στιγμή με τον Τζέικομπ. Τον δικό μου Τζέικομπ. Συνέχιζα να κάθομαι στην καρέκλα του γραφείου μου και κοίταζα επίμονα το χαρτί. Ένας μικρός χτύπος στην πόρτα διέκοψε τα δάκρυα που ετοιμάζονταν να βγουν.
«Μπορούμε να μπούμε Νέσι;» ρώτησαν ο Έντουαρντ και η Μπέλλα.
«Βεβαίως και μπορείτε να μπείτε. Κανείς δεν είναι μέσα στο δωμάτιο. Εγώ είμαι τελείως άδεια» μουρμούρισα.
«Δεν είσαι άδεια, έχεις πολλά ακόμα μέσα σου αλλά δεν τα έχεις ανακαλύψει ακόμα» απάντησε η Μπέλλα.
«Ναι, ναι σίγουρα» γκρίνιαξα.
Ο Έντουαρντ γέλασε. Τον κοίταξα ελαφρώς ενοχλημένη.
«Ακούγεσαι τόσο πολύ σαν τον Τζέικομπ όταν το κάνεις αυτό» του χαμογέλασα.
Τουλάχιστον υπήρχε κάτι που μου τον θύμιζε ακόμα. Πήγα στο κρεβάτι μου και οι γονείς μου με ακολούθησαν.
«Μπορούμε να μιλήσουμε;» με ρώτησε η μητέρα μου.
«Σίγουρα»
«Νέσι φαίνεσαι τελείως δυστυχισμένη, κανείς μας δεν θέλει να σε βλέπει έτσι. Γι΄αυτό λοιπόν, υποθέσαμε ότι ίσως αν αύριο στο σχολείο γνώριζες κάποιον να σου έκανε καλό. Αυτός ή αυτή θα μπορούσε να γίνει ο καλύτερός σου φίλος μέχρι να γυρίσει ο Τζέικομπ».
Αν και ήξερα που το πήγαινε, συνέχιζα να κρατάω τις προφυλάξεις μου.
«Δηλαδή μου λες να βρω κάποιον, σαν αυτόν που σου είχε πει ο Τζέικομπ να βρεις όταν σε εγκατέλειψε ο μπαμπάς;» υπέθεσα.
Ο Έντουαρντ αναστέναξε βαθιά.
«Ναι ακριβώς όπως αυτόν».
«Εντάξει, θα το σκεφτώ, αλλά για την ώρα θέλω να κοιμηθώ, αισθάνομαι πολύ κουρασμένη.»
Φίλησαν και οι δύο το μέτωπό μου και έφυγαν. Σκεφτόμουν ότι το σχολείο αρχίζει αύριο και αναστέναξα. Έσβησα τα φώτα και κοιμήθηκα βαθιά.


ΤΕΛΟΣ ΚΕΦΑΙΛΑΙΟ ΠΕΝΤΕ

Τοπικ για σχολια

https://bellandedward.forumgreek.com/forum-f36/topic-t947.htm

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΞΙ

Όταν ξύπνησα, ένιωθα πολύ άσχημα.
«Επιτέλους ξύπνησες, νόμιζα ότι ήσουν νεκρή» είπε χασκογελώντας ο Έμετ.
Καθόταν στην καρέκλα του γραφείου μου και με κοιτούσε.
«Τι ώρα είναι;»
Η φωνή μου ήταν τελείως λάθος.
«Είναι 6:30 το πρωί και το σχολείο αρχίζει στις 7:30, γι’ αυτό ετοιμάσου γρήγορα»
Σηκώθηκα από το κρεβάτι και αμέσως ένιωσα μια ζαλάδα. Ο Έμετ πρόλαβε να με πιάσει προτού το σώμα μου συναντήσει το πάτωμα.
«Κάποιος μέθυσε εχτές;» αστειεύτηκε.
Τίναξα το κεφάλι μου, αισθανόμουν μια μικρή πίεση. Με κράτησε από το χέρι και κατεβήκαμε κάτω.
«Η Νέσι έχει μεθύσει ή κάτι παρόμοιο» ανακοίνωσε στους υπόλοιπους ο Έμετ.
Ο Καρλάιλ ήρθε αμέσως κοντά μας και έβαλε το χέρι του στο μέτωπό μου.
«Έχεις πυρετό. Όχι πολύ υψηλό αλλά μάλλον θα έχεις κάποια συμπτώματα» μου εξήγησε.
Ένιωσα ξανά αυτή την πίεση στο κεφάλι μου. «Τι είδους συμπτώματα;»
«Για αρχή θα έχεις πονοκέφαλο, στομαχόπονο και γενικώς θα αισθάνεσαι πόνο. Δεν είμαι απόλυτα σίγουρος για άλλα συμπτώματα».
Αναστέναξα. Τουλάχιστον υπήρχε ένα καλό στην όλη κατάσταση. Δεν θα πήγαινα στο σχολείο.
«Όχι! Θα πας στο σχολείο μόλις ο Καρλάιλ σε φροντίσει» είπε ο Έντουαρντ απαντώντας στη σκέψη μου. Βρυχήθηκα. Ο Καρλάιλ με οδήγησε στο δωμάτιο μελέτης του και μου έδωσε μερικά φάρμακα.
«Γιατί μου συνέβη αυτό Καρλάιλ;»

«Δεν είμαι ακόμα σίγουρος Νες, αλλά θα μάθω σύντομα» μου είπε ανήσυχα ο Καρλάιλ.
Πήγα να αλλάξω καθώς το σχολείο άρχιζε σε μισή ώρα. Η Άλις μου είχε διαλέξει ένα άσπρο κολλάν και μια μπλε εφαρμοστή μπλούζα. Ντύθηκα γρήγορα και κατέβηκα κάτω. Ο πόνος είχε σταματήσει κάπως και ένιωθα πολύ καλύτερα.
«Πάμε!!» είπε χαρούμενα η Άλις. Μόνο η Άλις μπορούσε να είναι τόσο ενθουσιασμένη.

*******

Όταν φτάσαμε στο σχολείο, οι μαθητές άρχισαν να μας παρατηρούν. Τα φρικιά - χωρίς αμφιβολία. Κατεβήκαμε όλοι απ’ τα αυτοκίνητά μας και αρχίσαμε να προχωράμε συγχρονισμένα. Ο Έντουαρντ και η Μπέλλα περπατούσαν σιωπηλά πίσω μου. Όλοι μάς κοιτούσαν με γουρλωμένα μάτια. Κάθε άτομο στην οικογένειά μου περπατούσε σε ζευγάρια – ο καθένας είχε το ταίρι του δίπλα του. Ήμασταν καινούργιοι μαθητές γι’ αυτό έπρεπε να περάσουμε πρώτα από την γραμματεία για να πάρουμε τα σχολικά μας προγράμματα.
«Καλημέρα σας» μας υποδέχτηκε θερμά η γραμματέας, μια κοντόχοντρη αλλά καλόκαρδη γυναίκα.
«Έχω εδώ τα προγράμματα για τον Έμετ, τον Έντουαρντ, την Άλις και την Ρένεσμι Κάλεν καθώς και τα προγράμματα της Ρόζαλι, της Μπέλλα και του Τζάσπερ Χέιλ».
Πήρα σιωπηλά το πρόγραμμα των μαθημάτων μου και έφυγα χωρίς να μιλήσω σε κανέναν. Το πρώτο μου μάθημα ήταν η Λογοτεχνία. Μπήκα στην τάξη και διαπίστωσα ότι είχα το ίδιο μάθημα με τον Έντουαρντ, τον Έμετ και τον Τζάσπερ. Τέλεια, οι θορυβώδεις της οικογενείας. Μπήκα μέσα και η καθηγήτρια μου έριξε ένα σοβαρό βλέμμα.
«Εσύ θα πρέπει να είσαι η Ρένεσμι Κάλεν, σωστά;»
Κοίταξα γύρω μου και όλοι, εκτός από την οικογένειά μου, είχαν μείνει με το στόμα ανοιχτό. Ο Έμετ μου σήκωσε τον αντίχειρά του, ο μπαμπάς μου χαμογέλασε και ο Τζάσπερ μου έκλεισε το μάτι. Κοκκίνισα.
«Ναι», είπα απαλά.
«Πολύ καλά, κάτσε σε μια θέση, βγάλε το βιβλίο σου και άνοιξέ το στη σελίδα 451».
Κοίταξα την αίθουσα, ακόμα με κοιτούσαν σαν αποσβολωμένοι. Υπήρχε μόνο μια άδεια θέση. Δίπλα σε μένα καθόταν ένα αγόρι, για κάποιο λόγο είχε κρύψει το πρόσωπό του και δεν μπορούσα να τον δω. Ο Έντουαρντ και ο Έμετ κάθονταν ακριβώς πίσω μου, ενώ ο Τζάσπερ είχε καθίσει μπροστά μου.
«Γεια» είπε μια ντροπαλή φωνή.
Γύρισα το κεφάλι μου και είδα το αγόρι που καθόταν δίπλα μου. Είχε κατεβάσει τα χέρια του από το πρόσωπό του και με κοιτούσε.
«Το όνομά μου είναι Ντάνιελ. Ντάνιελ Μπλακ.»
Τα δάκρυά μου έκαναν επικίνδυνα την εμφάνισή τους όταν το αγόρι είπε το επίθετό του. Πάλεψα ώστε να μην βγουν στην επιφάνεια. Με κοιτούσε με μια πολύ προστατευτική - θα έλεγα - έκφραση, περιμένοντας να μιλήσω.
«Εεε… το όνομά μου είναι Ρένεσμι, αλλά μπορείς να με φωνάζεις Νέσι ή Νες. Το επίθετό μου είναι Κάλεν. Χάρηκα για την γνωριμία Ντάνιελ».
Ένιωσα ένα χτύπημα στο πίσω μέρος της καρέκλας μου. Γύρισα πίσω και είδα τον Έμετ να έχει ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ χαμόγελο στο πρόσωπό του.


Τοπικ για σχολια

https://bellandedward.forumgreek.com/forum-f36/topic-t947.htm

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΦΤΑ

«Δεσποινίς Κάλεν, γυρίστε σας παρακαλώ μπροστά σας. Όσο για σας κύριε Κάλεν, σταματήστε να την ενοχλείται» φώναξε η κυρία Λούμπερ.
«Ναι κυρία» είπε ο Έμετ.«Λοιπόν, δεσποινίς Κάλεν, αφού σας αρέσει τόσο πολύ να μιλάτε, σηκωθείτε και πείτε μας ένα ποίημα από τον Ρόμπερτ Φρόστ. Διαλέγω το Δύο μονοπάτια χώριζαν ένα κίτρινο δάσος».
Σηκώθηκα χωρίς αντίρρηση. Παρά την αναστάτωσή μου θυμήθηκα σχετικά εύκολα αυτό το ποίημα, το θυμόμουν γιατί μου το διάβαζε η μητέρα μου πολλές φορές πριν κοιμηθώ όταν ήμουν μικρή.

«Δυο μονοπάτια χώριζαν ένα κίτρινο δάσος
Δεν γινόταν να ακολουθήσω και τα δύο
Μοναχικός ταξιδιώτης ήμουν, για πολύ ώρα κοιτούσα
το ένα απ’ αυτά όσο πιο μακριά μπορούσα
και είχε μια κλίση μικρή και χαμόκλαδα πολλά.

Μετά πήρα το άλλο μονοπάτι, που τόσο δίκαια,
με προκαλούσε ίσως να το διαβώ
επειδή ήταν πράσινο και γύρευε να το πατήσω
Και όμως διάλεξα αυτό για να περάσω
παρόλο που με την πρώτη ματιά φαίνονταν ίδια.

Εκείνο το πρωί και τα δύο, τα κάλυπταν φύλλα
Εξίσου ανέγγιχτα από ανθρώπινο βήμα
Ω, άφησα το πρώτο για μία άλλη μέρα!
Και όμως γνωρίζοντας από πού άρχιζε,
αμφέβαλλα για το αν θα ήθελα ποτέ να γυρίσω πίσω

Θα έπρεπε να το λέω αυτό με ένα νεύμα
Κάποτε πριν από πολλά χρόνια:
Δυο δρόμοι χώριζαν ένα κίτρινο δάσος και εγώ ---
πήρα το δρόμο τον λιγότερο ταξιδεμένο,
και αυτό είναι που έκανε όλη τη διαφορά.»

Τελείωσα και όλοι – πλην την οικογένειά μου – με κοιτούσαν αποσβολωμένοι. Ενοχλήθηκα πολύ από το βλέμμα τους. Καθώς καθόμουν πάλι στην καρέκλα μου ο Ντάνιελ μου έκανε ένα κομπλιμέντο.
«Μπράβο σου Νέσι, ήσουν απίστευτη!»
Του χαμογέλασα και αυτός σταμάτησε να ανασαίνει.

Το μάθημα τελείωσε γρήγορα και εγώ σηκώθηκα για να φύγω. Έβλεπα τον Ντάνιελ να διστάζει για μια στιγμή και εντελώς «τυχαία» του έπεσαν τα βιβλία στο πάτωμα. Έσκυψα για να τον βοηθήσω.
«Ορίστε» του είπα, δίνοντάς του μια στοίβα βιβλία που είχα μαζέψει.
«Ευχαριστώ. Δεν χρειαζόταν να με βοηθήσεις» απάντησε ο Ντάνιελ.
Δεν το είχα προσέξει προηγουμένως αλλά ο Ντάνιελ είχε το ίδιο σοκολατί χρώμα ματιών με το δικό μου. Το δέρμα του ήταν χλωμό, όπως και το δικό μου. Είχε έντονα φρύδια που τόνιζαν τα μάτια του. Το κοντοκουρεμένο του μαλλί μου θύμιζε τον Τζέικομπ.
«Έχεις καφέ μάτια, δεν το είχα προσέξει νωρίτερα»
«Ναι, το ίδιο και εσύ» του είπα καλοσυνάτα. «Πρέπει να φύγω όμως Ντάνιελ, χάρηκα που σε γνώρισα».
Έφυγα γρήγορα από την τάξη. Οι τρεις θορυβώδεις της οικογενείας με περίμεναν έξω.
«Πέρασες ωραία Ρένεσμι;» είπε πονηρά ο Τζάσπερ.
«Ειλικρινά είστε απίστευτοι εσείς οι τρεις» είπα αγανακτισμένη και έφυγα σχεδόν τρέχοντας για το μάθημα της Χημείας. Το χειρότερο κομμάτι: ο Έμετ, η Μπέλλα και ο Ντάνιελ είχαν και αυτοί Χημεία. Μπορούσαμε να κάτσουμε όπου θέλαμε, οπότε εμείς οι τρείς κάτσαμε μαζί. Ένας όχλος από νευρικά αγόρια και κορίτσια κάθισαν κοντά μας.
«Έχεις αγόρι;» ρώτησε ένας απ’ αυτούς τη μαμά μου.
Εκείνη κάγχασε και τον κοίταξε ελαφρώς ενοχλημένη.
«Ναι, έχω!»
Τα κορίτσια είχαν κολλήσει γύρω από τον Έμετ. Αυτός μόλις που τις κοιτούσε, χωρίς κανένα απολύτως ενδιαφέρον. Του άστραψα ένα χαμόγελο καθώς όλες οι κοπέλες έδειχναν εκνευρισμένες που τις είχε απορρίψει. Κάγχασε και μου έκανε μια αστεία γκριμάτσα. Πήρα το χέρι του και του έδειξα μια εικόνα με την Ρόζαλι να κόβει τα κεφάλια όλων αυτών των κοριτσιών που, παρά την απόρριψη, συνέχιζαν να τον γλυκοκοιτάζουν.
«Ναι το ξέρω. Αλλά την αγαπώ τόσο πολύ» απάντησε.
Κάποιος μου πέταξε ένα σημείωμα, διπλωμένο στα τέσσερα, αλλά μόλις πήγα να το ανοίξω, ο καθηγητής μου μού το άρπαξε μέσα από τα χέρια.
«Ρένεσμι δεν επιτρέπονται τα μηνύματα μέσα στην τάξη. Τώρα σήκω όρθια και διάβασέ το μας δυνατά έτσι ώστε να το ακούσουμε όλοι μας».
Αχχ! Αυτό ήταν. Ο κύριος Ρίντουλς είχε γίνει εχθρός μου. Σηκώθηκα από την καρέκλα μου κοκκινισμένη από την ντροπή. Όλες οι συζητήσεις μέσα στην τάξη σταμάτησαν καθώς άνοιγα το σημείωμα. Καθάρισα το λαιμό μου πριν μιλήσω.
«Έι Νες! Θέλεις να βγούμε το απόγευμα για καμιά βόλτα; Κύκλωσε ΝΑΙ ή ΟΧΙ» έλεγε το σημείωμα.
Αναστέναξα πριν μιλήσω.
«Αυτό είναι ανώριμο, ηλίθιο και παιδαριώδες. Αν κάποιος ήθελε να βγει μαζί μου θα μπορούσε να μου το ζητήσει στα ίσια, όχι να μου στέλνει μηνύματα σαν να είμαστε στο Δημοτικό».
Τα αγόρια είχαν μείνει αποσβολωμένα καθώς εγώ καθόμουν πάλι στην καρέκλα μου.
«Αυτό ήταν αναμφίβολα πολύ χαριτωμένο» είπε η Μπέλλα.
Ένιωσα ένα ξαφνικό επικίνδυνο ανακάτεμα αλλά δεν ήταν από το κομπλιμέντο της. Έτρεξα έξω από την τάξη χωρίς να με νοιάζει που δεν πήρα άδεια. Ένα βήμα πριν μπω μέσα στην τουαλέτα με σταμάτησαν ο Έντουαρντ και η Άλις.
«Πηγαίνεις κάπου;» με ρώτησε ο Έντουαρντ.
«Πρέπει να…»
Η Άλις κατάλαβε και με οδήγησε γρήγορα προς την τουαλέτα. Έκανα εμετό, ξανά και ξανά.
«Νέσι, αν δεν σε ήξερα καλύτερα θα νόμιζα ότι είσαι έγκυος» είπε η Άλις όταν ξέπλυνα το στόμα μου με νερό. Βόγκηξα ενώ παράλληλα κάποιος σύριξε έξω στο άκουσμα των λέξεων της Άλις. Έφυγα από την τουαλέτα και πήγα να ελέγξω αυτή την θεωρία με την Άλις να με ακολουθεί πίσω μου.


ΤΕΛΟΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΦΤΑ

Για την ολοκλήρωση αυτού του κεφαλαίου, ευχαριστώ πολύ την πολύ καλή μου φίλη Lizzy Cullen που με βοήθησε στη μετάφραση του ποιήματος.

Περιμένω τα σχόλιά σας

Τοπικ για σχολια

https://bellandedward.forumgreek.com/forum-f36/topic-t947.htm

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΟΧΤΩ

«Άλις μείνε εδώ» πρόσταξα καθώς φεύγαμε από το σχολείο.
Δεν με άκουσε και έτσι κατευθυνθήκαμε προς το δάσος που ήταν πολύ κοντά στο σχολείο μας, με τον Έντουαρντ να μας ακολουθεί. Μόλις φτάσαμε στο δάσος αρχίσαμε να τρέχουμε για το σπίτι. Ο μόνος που μπορούσε να δώσει απαντήσεις σ’ αυτές τις υποψίες ήταν ο Καρλάιλ. Η Άλις φαινόταν συνοφρυωμένη, σίγουρα προσπαθούσε να δει το μέλλον, δυσκολευόταν όμως καθώς εγώ ήμουν ένα σκοτεινό σημείο στα οράματά της. Άρχιζα να κουράζομαι. Εντελώς ξαφνικά ο Έντουαρντ με πήρε στη αγκαλιά του. Παρά την αγωνία μου δεν μπορούσα να μην προσέξω ότι είχαμε καιρό να έρθουμε τόσο κοντά. Μέσα στην αγκαλιά του αισθάνθηκα ασφαλής – πράγμα που είχε να μου συμβεί πολύ καιρό. Ο Έντουαρντ έσκυψε και με κοίταξε. Διέκρινα ένα βλέμμα ανησυχίας στο βλέμμα του. Παρόλα αυτά, αυτός έσκυψε και με φίλησε στο μέτωπό μου σαν να μου έλεγε ότι όλα θα πάνε καλά.
Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα φτάσαμε στο σπίτι μας. Εκεί βρήκαμε τον Καρλάιλ να μιλάει με κάποιον, έξω στην αυλή. Έμοιαζε γνωστός αλλά και πάλι δεν μπορούσες να μην προσέξεις το γεγονός ότι ήταν τρομακτικός. Είχε μεγαλώσει πάρα πολύ για να μοιάζει με έφηβο, κοντά μαλλιά και το δέρμα του ήταν πολύ χλωμό. Τα μάτια του έπιασαν την άφιξή μας, εστίασαν πάνω μου και χαμογέλασε. Ήξερα ποιος ήταν. Η Άλις και ο Έντουαρντ σύριξαν όταν ήρθε κοντά μας.
«Ξέρεις την κόρη μου;»
Ο άντρας κοίταξε τον πατέρα μου και ένευσε.
Ο Έντουαρντ με κοίταξε με βλέμμα γεμάτο απορία.
«Μπαμπά, αυτός είναι ο Νάχουελ. Θυμάσαι;»
«Νέσι, αυτός δεν είναι το μικρό αγόρι που γνωρίσαμε πριν χρόνια. Αυτός είναι ένας αιμοσταγείς βρικόλακας».
Ο Νάχουελ τον κοίταξε θυμωμένα.
«Ήρθα μόνο για να σας προειδοποιήσω για την Ρένεσμι. Στην αρχή είχα πάει στο Φόρκς αλλά δεν σας βρήκα. Έτσι έβαλα έναν φίλο μου που δουλεύει στο αεροδρόμιο να κοιτάξει αν φύγατε με κάποιο αεροπλάνο. Σας βρήκε και μου είπε ότι πήγατε στην Αγγλία, μόλις έφτασα εδώ, ήταν πολύ εύκολο να ακολουθήσω την μυρωδιά σας. Αλλά αν δεν θέλετε τη βοήθειά μου τότε καλύτερα να πηγαίνω» είπε ο Νάχουελ.
Ήμουν μπερδεμένη. Τίποτα το ανησυχητικό δεν συνέβαινε με μένα, εκτός βέβαια από αυτά τα ανόητα συμπτώματα.
«Τι είδους βοήθεια;» ρώτησε η Άλις, ελαφρώς ύποπτη με όλα αυτά.

Η Άλις είχε πάει στο σχολείο να δικαιολογήσει την ξαφνική απουσία μας και να ειδοποιήσει και τους άλλους. Ο Έντουαρντ είχε πάει να βρει την Έσμι που είχε πάει για κυνήγι. Εγώ καθόμουν στο σαλόνι μαζί με τον Καρλάιλ και τον Νάχουελ. Είχε αλλάξει πάρα πολύ. Τόσο πολύ που σχεδόν τίποτα πάνω του δεν θύμιζε αυτό το καλοσυνάτο αγόρι που πρωτογνώρισα στο ξέφωτο.
Ένιωσα έναν ξαφνικό πόνο στην καρδιά καθώς περιμέναμε να έρθουν και οι άλλοι. Όλοι κατέφθασαν την ίδια στιγμή και βρέθηκαν στο πλευρό μου μέσα σε δευτερόλεπτα. Ο Νάχουελ έκλεισε τα μάτια του προσπαθώντας να ηρεμήσει.
Η καρδιά μου για μερικά δευτερόλεπτα έχασε πάλι τον ρυθμό της. Ο Νάχουελ σηκώθηκε από τη θέση του, κάθισε δίπλα μου και με έφερε στην αγκαλιά του. Τα χέρια του βρέθηκαν γύρω από την μέση μου. Τα αισθανόμουν σφιχτά αλλά δεν ένιωθα πόνο.
Όλοι στο σπίτι αισθάνθηκαν άβολα με τα χέρια του Νάχουελ γύρω από μένα. Ο Έντουαρντ ήθελε να παρέμβει, αλλά η Μπέλλα τον συγκράτησε.
«Ποιος είναι αυτός;» είπε η Έσμι, η φωνή της ήταν ταραγμένη.
Έσπρωξα τα χέρια του Νάχουελ μακριά μου και σηκώθηκα για να απομακρυνθώ από αυτόν, αφού έφερνε μεγάλη αναστάτωση στην οικογένειά μου το γεγονός ότι καθόμουν δίπλα σε έναν – όπως τον αποκάλεσε ο Έντουαρντ – αιμοσταγή βρικόλακα.
«Τι στο…»
Ο Νάχουελ με είχε πιάσει και με ανάγκασε να ξανακαθίσω δίπλα του και αυτή τη φορά μου έπιασε το χέρι, νιώθοντας το σφυγμό μου.
«Νέσι, σε παρακαλώ κάθισε κάτω» πρόσθεσε.
Όλοι ήμασταν μπερδεμένοι με αυτήν του την συμπεριφορά.
«Μήπως εσείς οι δύο ετοιμάζεστε να παντρευτείτε ή κάτι παρόμοιο;» ρώτησε ο Έμετ, σχολιάζοντας με κάποιο τρόπο την περίεργη συμπεριφορά του Νάχουελ.
«Όχι, έχω άσχημα νέα» απάντησε ο Νάχουελ.
«Πόσο άσχημα;» ρώτησε η Έσμι ανήσυχα.
«Αφήστε με να αρχίσω» είπε παρακλητικά.
»Πήγα να βρω τους Βολτούρι όταν είχα κάποια παράξενα συμπτώματα. Ήταν παρόμοια με αυτά που έχει τώρα η Νέσι. Με εξέτασαν και μελέτησαν κάθε μου κίνηση. Ήταν πολύ δύσκολο για αυτούς να καταλάβουν τι ακριβώς μου συνέβαινε, για αυτό έβαλαν την Τζέιν και τον Άλεκ να με εξετάσουν. Είχα ανοσία σε όλες τις δυνάμεις των Βολτούρι. Τελικά, κατάλαβαν ότι είμαι κάτι τελείως διαφορετικό απ’ ότι είχαν υπολογίσει στην αρχή και όλοι κατάλαβαν τι ακριβώς τρέχει με μένα. Δυστυχώς, η Νέσι έχει ότι είχα και εγώ. Και αυτό δεν είναι καθόλου ωραίο».

ΤΕΛΟΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΟΧΤΩ





Τοπικ για σχολια

https://bellandedward.forumgreek.com/forum-f36/topic-t947.htm