A Summer Dream Come True

"A Summer Dream Come True"

Preface

Ξαφνικα πεταχτηκα απο το κρεβατι. Ημουν ζαλισμενη,δεν ηξερα τι γινοταν γυρω μου... Αρχισα σιγα σιγα να καταλαβαινω που βρισκομαι και στο μυαλο μου ηρθαν αμεσως εικονες, πολλες εικονες, συνομιλιες με αυτον... Δεν μπορουσα να καταλαβω αν ολα αυτα ειχαν γινει στη πραγματικοτητα ή απλως ηταν παλι ενα ονειρο, ή μαλλον οχι ενα απλο ονειρο... το ωραιοτερο ονειρο που ειχα δει ποτε μου!!! Ετρεξα αμεσως στο μπανιο και εριξα νερο στο προσωπο μου. Δεν μπορω να πω οτι με βοηθησε πολυ... ημουν ακομα ζαλισμενη. Γυριζοντας στο δωματιο μου πηρα το κινητο μου και τοτε ειδα την ημερομηνια και τα καταλαβα ολα! Πριν καν προλαβω να πιστεψω οτι ολα αυτα εγιναν ηρθε ενα μηνυμα... Δεν πιστευα πραγματικα στα ματια μου....

Κεφάλαιο 1ο

Ημουν στο αυτοκινητο με τους δικους μου και κοιταζα εξω απο το παραθυρο. Ήμουν τοσο ενθουσιασμενη που επιτελους θα πηγαινα στο χωριο και θα εβλεπα της φιλες μου και τα ξαδερφια μου, θα περνουσα αλλο ενα υπεροχο καλοκαιρι παιζοντας και γελώντας! Πριν καν το καταλαβω ειχαμε φτασει στο χωριο. Η γιαγια και ο παππους μας περιμεναν στην αυλη ετοιμαζοντας το αγαπημενο μου φαγητο, κοτοπουλο στη σχαρα (μιαμ,μιαμ..) Έτρεξα αμεσως στην αγκαλια τους, χαρηκαν πολυ που μας ειδαν. Το βραδυ περασε ευχαριστα, εμαθα και οτι ολες οι φιλες μου ηταν εδω Ειχα κανονισει ηδη το επομενο πρωι να παω στη ξαδερφη μου τη Μαρια, και ετσι επεσα για υπνο. Το πρωι με ξυπνησε ενα απο πολλα μηχανακια αλλα δεν εκνευρηστηκα, πηγα γρηγορα και ετοιμαστηκα για να παμε στη Μαρια. Οταν εφτασα στο σπιτι της Μαριας την ειδα που εκανε κουνια κατω απο την καρυδια. Μολις με ειδε ετρεξε και αγκαλιαστηκαμε, πεσαμε με τοση δυναμη η μια πανω στην αλλη που πονεσαμε και τοτε αρχισαμε να γελαμε. Μετα απο λιγο ειδα και τη γιαγια μου να φτανει - εγω ειχα φτασει πρωτη γιατι ημουν με το ποδηλατο μου και ετρεχα οπως παντα. Μας χαιρετησε και πηγε στη γιαγια της Μαριας. Εμεις τοτε φτασαμε στο τρυφυλλι, ξαπλωσαμε και αρχισαμε να μιλαμε.
<Λοιπον... ακουω! Πες μου ολα τα νεα σου. Θελω αναλυτικη αναφορα!!! > της ειπα.
<Δεν εχω και τιποτα να σου πω... τα ιδια. Σχολειο,διαβασμα...ολα βαρετα! Για πες μου ομως εσυ τι κανεις?> μου ειπε.
<Και εγω μια απο τα ιδια... Εχει ερθει εδω κανενα καινουργιο παιδι ή τα χαζα παιδια ειναι και φετος?> την ρωτησα και αρχισαμε να γελαμε.
<Εχουν ερθει κατι καινουργια παιδια αλλα δεν εχω προλαβει ακομα να μαθω περισσοτερα. Ο ενας μαλιστα ειναι και στην ηλικια του αδερφου σου και ο αδερφος του ειναι ενα χρονο μικροτερος απο εσενα....> μου απαντησε γυριζοντας το κεφαλι της για να κοιταξει αλλου.
<Αααα... μαλιστα... Δηλαδη ισα με εσενα...>
Της εκλεισα το ματι πονηρα, μετα επικρατησε μια στιγμη σιωπης και τοτε σκασαμε στα γελια. Ειμαι σχεδον σιγουρη οτι το γελιο μας ακουστηκε σε ολο το χωριο! Συνεχισαμε μετα να μιλαμε και να παιζουμε διαφορα παιχνιδια μεχρι που ηρθε η ωρα που επρεπε να φυγω.
<Πρεπει να φυγω, εχει περασει η ωρα.>
<Γιατι... κατσε λιγο ακομα...>
<Δεν γινεται, αλλα θα τα πουμε το απογευμα! Και το βραδυ θα κανουμε την πρωτη μας εμφανιση στην πλατεια...> της ειπα γελώντας.
<Οκ τοτε... θα τα πουμε το απογευμα!>
Την χαιρέτησα και εφυγα. Το μεσημερι δεν συνέβη τιποτα το ενδιαφερον, ο αδερφος μου ελειπε, μαλλον ειχε γινει φιλος με αυτα τα καινουργια παιδια, υπεθεσα. Νωρις το απογευμα πηγα για μπανιο ωστε να προλαβω να ετοιμαστω για το βραδυ. Σε καποια στιγμη ακουσα φωνες απεξω. Καποιες φωνες τις αναγνωρησα, ηταν του αδερφου μου και απο καποια ξαδερφια μου αλλα ηταν και μια φωνη που δεν αναγνωριζα. Μου κινησε την περιεργια αλλα χαλαρωνα τοσο ωραια μεσα στη μπανιερα που αρνηθηκα να ασχοληθω περισσοτερο. Μεχρι να τελειωσω το μπανιο τα παιδια ειχαν φυγει. Ρωτησα τη γιαγια ποιοι ειχαν ερθει.
<Ο Γιωργος ηταν με τα παιδια και ηταν και ο Μιχαλης> μου απαντησε.
Θυμηθηκα αμεσως οτι Μιχαλη λενε το καινουργιο το παιδι για το οποιο συζητουσαμε το πρωί με την Μαρια. Ωστε ειχα δικιο τελικα, ο Γιωργος γνωρησε το Μιχαλη. Μμμμ.... μαλιστα... Ενδιαφερον... σκεφτηκα. Χτυπησε το ρολοι της εκκλησιας και καταλαβα οτι ειχα αργησει. Ετρεξα αμεσως να ετοιμαστω και μετα ξεκινησα για το σπιτι της Μαριας.
Με περιμενε απεξω απο το σπιτι της και ετσι ξεκινησαμε αμεσως τις βολτες. Αρχικα πηγαμε στη μεγαλυτερη ξαδερφη μας την Μαριαννα, εκει ηταν και οι υπολοιπες μεγαλυτερες ξαδερφες μας η Χριστινα, η Ελενη και η Κατερινα. Καθησαμε εκει για αρκετη ωρα μεχρι που διαλυθηκε η παρεα ωστε να ετοιμαστουν και τα κοριτσια για να βγουν το βραδυ στη πλατεια. Εγω με τη Μαρια μιας και ειμασταν ηδη ετοιμες ξεκινησαμε για την πλατεια.
<Α... ξεχασα να σου πω... ο αδερφος μου εφερε τον Μιχαλη στο σπιτι το απογευμα.> της ειπα στο δρομο προς την πλατεια.
<Τον ειδες? Πως ηταν?> με ρωτησε με περιεργια.
<Δεν ξερω. Εκανα μπανιο οταν ηρθαν και μεχρι να τελειωσω ειχαν ηδη φυγει> της απαντησα με ενα απολογιτικο υφος.
<Δεν πειραζει. Λογικα θα τον δουμε τωρα στην πλατεια> μου ειπε οταν ειχαμε φτασει στην πλατεια και πηγαιναμε να κατσουμε στα παγκακια.
Σε λιγο ηρθαν και τα κοριτσια. Αρχισαν να συζητανε για το ειδηλιο που υπηρχε αναμεσα στη Μαριαννα και ενα παιδι στο χωριο, τον Κωστα. Δεν με ενδιεφερε πολυ ιστορια αλλα συμετείχα οσο μπορουσα - ετσι και αλλιως εγω δεν μπορουσα να προσφέρω και πολλα αφου δεν ειχα ιδεα απο αγορια. Καποια στιγμη χτυπησε το κινητο μου, ηταν η κολλητη μου η Στελλα αλλα ειχε πολυ φασαρια εδω και δεν θα μπορουσα να της μιλησω. Ετσι σηκωθηκα και κατευθυνθηκα προς τα σκαλακια, ωστε να βγω εξω απο την πλατεια.
<Λυδια> ακουσα τα κοριτσια να με φωναζουν και γυρισα να τις κοιταξω, αλλα συνεχιζοντας να προχοραω με πισω βηματα, και τοτε επεσα πανω σε καποιον και το κινητο μου επεσε απο τα χερια.
Γυρισα αμεσως και εσκυψα να το μαζεψω, το ιδιο ειχε κανει και το αγορι πανω στο οποιο ειχα πεσει. Ειδα οτι ειχε σχεδον ενωσει τα κομματια απο το κινητο και ετσι σηκωθηκαμε ξανα ορθιοι ταυτοχρονα. Τοτε ειδα το προσωπο του. Ειχε το πιο υπεροχο προσωπο που ειχα δει ποτε στη ζωη μου. Τα χαρακτηριστηκα του προσωπου του εδεναν υπεροχα μεταξυ τους, τα ματια του ηταν τα πιο ωραια ματια που ειχα δει ποτε μου, σχεδον με υπνοτισαν, τα ματια του ηταν μεγαλα και πρασινα , ειχαν το πιο ωραιο πρασινο που μπορουσαν να εχουν ποτε ματια. Τα μαλλια του ηταν καστανοξανθα και ηταν ελεφρος ατημελητα.
<Ωστε εσυ εισαι η Λυδια...> μου ειπε.
<Ναι> απαντησα.
<Οριστε το κινητο σου.> Μου ειπε δινοντας μου το κινητο.
<Ευχαριστω> ειπα ακομα υπνοτισμενη <και συγνωμη που επεσα πανω σου.>
<Δεν πειραζει> μου απαντησε χαμογελοντας μου. Ειχε υπεροχο χαμογελο!
<Βλεπω γνωρησες το Μιχαλη> ειπε ο αδερφος μου, που μολις ειχε φτασει κοντα μας.
<Ναι> του απαντησα. Δεν μπορουσα ομως να κατσω αλλο εκει. Ημουν ζαλισμενη, επρεπε να φυγω γρηγορα πριν πεταξω καμια κοτσανα και γινω ρεζιλι μπροστα στο Μιχαλη, και ετσι ειπα <πρεπει να φυγω> και βγηκα γρηγορα εξω απο την πλατεια. Ανοιξα το κινητο με τα τρεμαμενα χερια μου και πηρα αμεσως τηλεφωνο τη Στελλα. Ηταν η μονη που θα μπορουσε να με συνεφερει! Ευτυχως δεν περιμενα πολυ μεχρι να σηκωσει το τηλεφωνο.
<Ελα αγαπη! Τι κανεις? Πως τα περνας στο χωριο?>
<Καλα> της ειπα προσπαθοντας να ακουγομαι ηρεμη <ηθελες κατι να μου πεις?> οτι και να μου συνεβαινε επρεπε να της δωσω την ευκαιρια να μιλησει πρωτη και να μου πει αμα ειχε γινει τιποτα.
<Οχι, απλως πηρα να δω τι κανεις και πως τα περνας στο χωριο... αλλα δεν σε ακουω καλα... συμβαινει κατι?> με ηξερε πολυ καλα και δεν μπορουσα να της κρυφτω αλλο.
<Ναι συμβαινει! Μολις επεσα πανω σε ενα παιδι, το Μιχαλη και νομιζω, ή μαλλον οχι δεν νομιζω ειμαι σιγουρη, ή μαλλον δεν ειμαι απλα σιγουρη ειμαι παραπανω απο σιγουρη οτι ειμαι τρελα, τρελα ερωτευνη μαζι του!!!> οι λεξεις ετρεχαν σαν χειμμαρος απο το στομα μου και δεν μπορουσα να σταματησω <ειναι τελειος, ειναι υπεροχος, ειναι καταπληκτικος, ειναι γοητευτικος, ειναι πανεμορφος, ειναι ευγενικος! Εχει τα πιο ωραια ματια που εχω δει ποτε μου, ειναι καταπρασινα! Καταλαβαινεις για τι πραγμα σου μιλαω...? Εχει τελεια πρασινα ματια!!!> και τοτε σταματησα γιατι επρεπε να ανασανω.
Η Στελλα βρηκε ευκαιρια που σταματησα για να μιλησει <Καταρχας ηρεμησε... καλα ειναι αληθεια τοσο ομορφος?> μου ειπε.
<Ειναι ο ομορφορτερος σε ολο τον κοσμο> της ειπα ενθουσιασμενη.
<Ωραια ολα αυτα, αλλα ο χαρακτηρας του πως ειναι?>
<Δεν προλαβα να τον γνωρισω ακομα... Πριν απο λιγο επεσα απανω του και βγηκα σχεδον τρεχοντας απο την πλατεια για να σε παρω τηλεφωνο.>
<Και τι καθεσαι και μου μιλας ακομα?? Πηγαινε αμεσως πισω στην πλατεια και γνωρησε τον!> μου ειπε αυστηρα <αντε και το βραδυ περιμενω τηλεφωνο ή μυνημα!>
<Οκ τοτε. Θα τα πουμε το βραδυ. Φιλακια!> της ειπα και μετα εκλεισα το τηλεφωνο.
Πηρα μια μεγαλη ανασα και πηγα πισω στην πλατεια. Μολις μπηκα ειδα το Γιωργο με το Μιχαλη και αλλα παιδια να καθονται στη παρεα μας. Τα πραγματα ηταν πιο ευκολα απο οτι το περιμενα, τωρα θα μπορουσα αμεσως να του μιλησω.
<Γεια> ειπα φτανοντας κοντα στα παιδια.
<Βρε καλως τη Λυδια> μου ειπε χαμογελοντας μου.
Πραματικα παραξενευτηκα αλλα προσπαθησα να μην το δειξω <Μιχαλης ειπαμε,ε?>
<Ναι, Μιχαλης ειπαμε.> Mου απαντησε ακομα χαμογελοντας μου.
<Χαιρω πολυ.> Tου ειπα χαμογελοντας του και εγω τωρα
<Επισης.> Mου ειπε.
<Καλα μην εισαι τοσο σιγουρος!!!> Eιπα γελοντας.
<Ασε με να ειμαι...> Mου ειπε.
<Με τη σιγουρια θα μεινεις!!!>
Το σκεφτηκε λιγο και μου απαντησε απλα ενα <Θα δειξει...>
Δεν μπορουσα να τον κοιταζω αλλο γιατι θα φαινομουν σαν χαζη, ετσι γυρισα προσ τα παιδια <Λοιπον τι κανουν τα καλα μας τα παιδια...?> τους ειπα χαμογελοντας τους ειρωνικα.
<Καλα> μου ειπαν ο Γιαννης και ο Νικος.
<Εσυ Κωστα πως τα πας?> Ρωτησα.
<Εδω στον αγωνα...>
<Συνεχισε ετσι...> του ειπα κλεινοντας του το ματι συμπονετηκα
<Βλεπω τα γνωριζεις τα γνωριζεις καλα τα παιδια εδω στο χωριο...> ειπε ο Μιχαλης
<Βλεπεις....τοσα χρονια εδω στο χωριο λογικο ειναι να τα γνωριζω ...>
<Εμενα δεν με γνωριζεις ομως...>
<Γιατι πρεπει να σε μαθω και δεν το ξερω...?>
<Να πρεπει, οχι...αλλα δεν θελεις?>
<Οχι ιδιεταιρα> αυτο μαλλον ηταν το μεγαλυτερο ψεμα που ειπα στη ζωη μου. Τιποτα δεν ηθελα περισσοτερο αυτη τη στιγμη απο το να τον μαθω! Να μαθω τα παντα για αυτον!!! Και ημουν τοσο χαρουμενη που σχεδον αγνοουσε τους αλλους και μιλουσε σε εμενα! Γελασε μολις ακουσε την απαντηση μου.
<Παμε καμια βολτα?> ειπε η Μαριαννα. Προφανως κατι ειχε γινει με τον Κωστα και ηθελε να το συζητησουμε ολες μαζι μακρια απο τη φασαρια της πλατειας και τον Κωστα. Ετσι σηκωθκαμε ολες μαζι και αρχισαμε να απομακρινομαστε απο τη πλατεια. Στη διαδρομη επιβαιβεωθηκα, οντως κατι ειχε γινει με τον Κωστα και τη Μαριαννα αλλα δεν μπορουσα να προσεξω αλλο τη συζητηση τους. Ημουν τελειως αλλου, ετσι αφησα τις σκεψεις μου ελευθερες....
Οταν πια πλησιαζαμε παλι προς την πλατεια με πλησιασε η Μαρια.
<Λοιπον πως σου φανηκε ο Μιχαλης? > Μου ειπε.
<Δεν ξερω...καλο παιδακι...>
<Και κουκλος ετσι?>
<Συμπαθητικος...> Η λεξη συμπαθητικος δεν τον περιεγραφε καθολου αλλα δεν μπορουσα να φανει το οτι με ειχε εντυπωσιασει και επειδη εβλεπα προς τα που πηγαινε την κουβεντα η Μαρια προσπαθησα να αλλαξω θεμα <τον αδερφο του ομως δεν τον ειδα...ηταν στην πλατεια?>
<Οχι, δεν αισθανοταν πολυ καλα για αυτο δεν μπορεσε να ερθει.>
<Ειχε τιποτα σοβαρο?>
<Οχι,τιποτα.Απλα ειχε πονοκεφαλο.>
<Περαστηκα του. Πως ειπαμε οτι τον λενε?>
<Ηλια>
<Ωραιο ονομα.> Ειπα. Ευτυχως καταφερα να κρατησω τη συζητηση μακρια απο εμενα μεχρι που φτασαμε ξανα στη πλατεια. Εγω προφασιστηκα οτι επρεπε να παρω ενα τηλεφωνο και ετσι εμεινα απεξω. Τοτε ξεκινησα να στελνω μηνυματα στη Στελλα λεγοντας της οτι εγινε αναλυτικα. Οταν τελειωσα αποφασισα οτι ηταν η ωρα να μπω μεσα ελπιζοντας η Μαρια να ειχε ξεχασει το μερος της συζητησης που αφορουσε εμενα. Αλλα πριν προλαβω να ξεκινησω ειδα το Μιχαλη να ερχεται προς το μερος μου.
<Επ, τι γινεται? Φευγεις?> του ειπα οσο πιο γλυκα μπορουσα ωστε να εξασφαλισω μια απαντηση.
<Ναι, κατι ετυχε και πρεπει να παω σπιτι.> Μου απαντησε ελαφρως παραξενεμενος απο τον τροπο που του μιλησα.
<Θα ξαναρθεις?> δεν επρεπε να το ρωτησω αυτο, το ηξερα καλα οτι δεν επρεπε να το ρωτησω, αλλα δεν μπορουσα να ζω με την αμφιβολια για το υπολοιπο βραδυ.
<Θελεις να ξαναρθω?> μου ειπε χαμογελοντας μου, νομιζω με ευχαριστηση... Του αρεσε που τον ρωτησα αν θα ξαναρθει? Δεν μπορουσα να καταλαβω γιατι μου χαμογελουσε ετσι... με υπνοτιζε...!
<Εγω φταιω που σε ρωτησα> ειπα βγαζοντας του τη γλωσσα.
Γελασε για λιγο και μετα ειπε <Δυστυχως σημερα δεν μπορω αλλα και αυριο μερα ειναι... Ετσι και αλλιως θα κατσω καιρο ακομα στο χωριο.> Επικρατησε για λιγο σιωπη. Εγω δεν μπορουσα να μιλησω, μολις ειχα μαθει οτι θα ειναι διπλα μου για αρκετες μερες ακομα, ειχα σαστισει!
<Θα τα πουμε αυριο τοτε> ειπα μετα απο λιγο.
<Να εισαι σιγουρη για αυτο!> μου ειπε και μου εκλεισε το ματι.
Τον παρακολουθησα μεχρι που εστριψε στο δρομακι για να παει σπιτι του, μετα γυρισα απροθυμη και κατευθυνθηκα προς την Μαρια, που ειχε απομακρυνθει απο τα παιδια και κατι εκανε στο κινητο της.
<Δεν αισθανομαι που καλα και θα φυγω. Πες εκ μερους μου καληνυχτα στα παιδια και κουραγιο στη Μαριαννα!> Ειπα.
<Εγινε κατι?> με ρωτησε.
<Οχι απλως ζαλιστηκα λιγο και λεω να παω σπιτι. Ασε που εχει και το αγαπημενο μου επεισοδιο στους “Σταυλους Της Εριεττας Ζαϊμη” και δεν θελω να το χασω!> της απαντησα.
<Καλα. Θα ερθεις αυριο το πρωι στο σπιτι μου?>
<Μαλλον. Θα σου στειλω μηνυμα το πρωι.>
<Ενταξει. Καληνυχτα και περαστικα!>
<Ευχαριστω πολυ. Και εσεις καλα να περασετε.>
Στη διαδρομη για το σπιτι αναρωτιομουν γιατι επεσε ετσι αποτομα η διαθεση μου... Οταν τελικα εφτασα συνειδητοποιησα οτι απο τη στιγμη που ο Μιχαλης δεν θα ξαναγυρνουσε δεν με ενδιεφερε να κατσω αλλο στη πλατεια Να και για αυτο πηγα στο σπιτι, για να μπορω να βαλω της σκεψεις μου σε μια σειρα με την ησυχια μου.
Αφου αλλαξα πηγα στο κρεβατι, ξαπλωσα και αρχισα να φερνω ξανα τα γεγονοτα στη μνημη μου προσπαθοντας να τα δω καθαρα και να τα κρινω. Με προβληματησε πολυ η συμπεριφορα μου και τα αισθηματα που ενιωσα οταν ειδα το Μιχαλη. Ηταν πολυ πρωτογνωρα για εμενα ολα αυτα!Σχεδον παντοτε ειχα κατι να πω. Αμεσως αναρωτηθηκα, αυτο ειναι αραγε που λενε “κεραυνοβολος ερωτας”? Γελασα με τις σκεψεις μου και ετσι αποφασησα πως ειχε ερθει η ωρα να κοιμηθω. Ετσι και αλλιως θα μπορουσα να τα κρινω ολα καλυτερα αυριο, με καθαρο μυαλο.
Την επομενη μερα αργησα να ξυπνησω. Οταν σηκωθηκα κοιταξα το κινητο μου, η Μαρια μου ειχε στειλει δυο μηνυματα. Της απαντησα γρηγορα - γρηγορα και μετα ξεκινησα να ετοιμαζομαι για να παω καμια βολτα με το ποδηλατο. Μπορει να περνουσα και για λιγο απο τη Μαριαννα να δω τι εγινε τελικα χτες με τον Κωστα. Ημουν πολυ καλα, ειχε περασει η μελαγχολια που ειχα χτες το βραδυ και αισθανομουν υπεροχα! Λογικα χτες ηταν το πρωτο σοκ και απο σημερα αρχιζει το καλο της υποθεσης σκεφτηκα. Ετσι πηρα το ποδηλατο και ξεκινησα για το σπιτι της Μαριαννας, εβαλα το ipod μου να παιζει τα αγαπημενα μου τραγουδια και αισθομουν υπεροχα που το αερακι χτυπουσε πανω στο προσωπο μου και με δροσιζε. Οταν εφτασα στο σπιτι της Μαριαννας την ειδα να ποτιζει τα λουλουδια και να εχει ενα μεγαλο χαμογελο που την φωτιζε ολοκληρη.
<Μην μου πεις....?> της λεω <ολα πηγαν μια χαρα χτες!>
<Ναιαιαια.....!> μου απαντησε ενθουσιασμενη.
<Λοιπον ειμαι ολη αυτια....πες μου!>
Και ετσι ξεκινησε να μου μιλαει για το τι συνεβει σε εκεινη χτες το βραδυ. Ολα ειχαν παει τοσο καλα. Επιτελους τα βρηκαν με τον Κωστα και απο οτι καταλαβα θα ηταν για πολυ καιρο ακομα μαζι! Χαρηκα τοσο πολυ για εκεινη. Ειναι τοσο καλη και της αξιζει να ειναι ευτυχισμενη. Οταν τελικα ειχε ερθει η ωρα να φυγω κοιταξα στο διπλα σπιτι του Νικου, που ηταν ακριβως διπλα απο το σπιτι της Μαριαννας, αν ηταν ο Γιωργος μαζι με τον Μιχαλη και τον Νικο αλλα δεν ηταν κανενας. Μπορει να ειναι στη πλατεια ειπα, ετσι αλλαξε η διαδρομη μου και θα εκανα μια σταση στην πλατεια αλλα τελικα ουτε στην πλατεια ηταν. Εφτασα σπιτι απογοητευμενη πηγα προς το καθιστικο σκεπτομενη να παιξω playstasion. Οταν ανοιξα την πορτα ειδα να με περιμενει μια μεγαλη εκπληξη, ο Μιχαλης, ο Γιωργος και ο Ηλιας καθοντουσαν στον καναπε και επαιζαν με το playstasion μου.
<Γεια σου Λιαααα.....>μου ειπαν ο αδερφος μου και ο Μιχαλης και μετα εσκασαν στο γελιο. Αρχισα να τρεμω απο τα νευρα μου. <Πως τολμησες και του το ειπες????> φωναξα στο Γιωργο <Και εσυ.....πως τολμας και με φωναζεις ετσι???> ειπα στο Μιχαλη. Εκεινη συνεχιζαν να γελανε, ηταν σαν να μην τους ειχα μιλησει καν.

Δεν αντεχα αλλο να τους βλεπω να γελανε, ετσι πηρα δυο περιοδικα που ηταν πανω στο τραπεζι και τους τα πεταξα! Γαμωτο... δεν ειχα καλο σημαδι. Το Γιωργο τον πετυχε στο ποδι και τον Μιχαλη στο χερι, δεν επαθαν τιποτα, και συνεχιζαν να γελανε.
<Μμμ... Το Free... Μπραβο, και ηθελα να το διαβασω!> ειπε ο Μιχαλης καπου αναμεσα στα γελια.
Πλεον αισθανομουν ηττημενη, δεν μπορουσα να κανω τιποτα αλλο, ετσι πηγα και εκατσα στον αλλο καναπε μουτρωμενη. Σκεφτομουν πως μποπουσα να παρω εκδηκηση. Η λυση ηταν μπροστα στα ματια μου... επαιζαν FIFA Street! Xα!!! Τωρα θα δουμε ποσα απιδια πιανει ο σακος...!!!!! Πρωτα θα επαιζα με τον αδερφο μου για να γινει ρεζιλι μπροστα στους φιλους του, που εχασε απο τη μικρη αδερφη του, και μετα θα ηταν η σειρα του Μιχαλη!
<Γιωργο, παιζουμε?> ρωτησα ευγενικα κανοντας τον να πιστεψει οτι ειχε περασει ο θυμος.
<Μπα...βαριεμαι!>ειπε. Φυσικα και θα ξεφευγε.... αλλα δεν πειραζει... ετσι θα ειχα το πλεονεκτημα του εφνιδιασμου με το Μιχαλη, δεν θα ηξερε τι τον περιμενε, θα ημουν για εκεινον ενα ασχετο απο ποδοσφαιρο κοριτσι.
<Μιχαλη εσυ τι λες?>
<Μεσα!>απαντησε ενθουσιασμενος.
Καλα δεν υπαρχει, το τι βρισιες ακουστηκαν απο το στομα του, τι γελια απο τον αδερφο μου και τον αδερφο του κατα τη διαρκεια του παιχνιδιου! Το τελικο αποτελεσμα.... 10 – 1 !!!!!!!!
<Εισαι ευχαριστημενος με την αποδοση σου???> τον ρωτησα χαμογελοντας. Εκεινος μου εβγαλε τη γλωσσα. Ηταν τοσο γλυκος.... ειχε το υφος που εχουν τα μικρα παιδακια οταν δεν τους εχεις κανει ενα χατηρι. Του εδωσα μια ελαφρια μπουνια στο χερι. <Ελα μωρε......> του ειπα.
Εκεινος αρχισε να γελαει: <Χαχαχα!!! Παντως ειχε πολυ φαση!!!!!!!>, και μετα αρχισαμε να αλληλοπειραζομαστε. Γελουσαμε παρα πολυ.....!!!! Μεχρι που μας διεκοψε το κινητο του.
<Μικρε ελα φευγουμε!> ειπε στον Ηλια μολις εκλεισε το κινητο, μαλλον θα ηταν οι δικοι του...
<Μισο, να τελειωσει ο αγωνας> ειπε ο Ηλιας που επαιζε με τον Γιωργο.
<Θα βγεις το απογευμα?> με ρωτησε ο Μχαλης. <Ε... ολο και καπου θα παω... δεν το βλεπω να καθομαι μεσα!> του απαντησα <εσυ τι θα κανεις?>
<Εμεις μαλλον θα παμε να κατσουμε στο σπιτι του Νικου το απογευμα και το βραδυ θα ειμαστε στην πλατεια... > ειπε. Μολις ακουσα την απαντηση του καθοριστηκε που θα περασω το απογευμα. Θα πηγαινα στην Μαριαννα ωστε να ειμαι διπλα απο το σπιτι του Νικου!
<Γιατι γελας?> με ρωτησε ο Μιχαλης. Οταν με ρωτησε καταλαβα οτι ειχα αφησει το μυαλο μου να ξεφυγει και χαμογελουσα.
<Κατι σκεφτηκα...> του ειπα. Δεν φανηκε να τον ικανοποιει η απαντηση αλλα ηξερε οτι δεν προκειται να επαιρνε αλλη. Τοτε τελειωσε ο αγωνας και σηκωθηκε ο Ηλιας για να φυγουνε. Ο Ηλιας ηταν πολυ ευγενικο παιδακι και νομιζω οτι ηταν και λιγο ντροπαλος... καμια σχεση με το Μιχαλη δηλαδη...!!! Ο Ηλιας μας χαιρετησε και εφυγε γρηγορα, ο Μιχαλης ειπε στον Γιωργο <τα λεμε το απογευμα στο Νικο> και μετα γυρησε και ειπε σε εμενα <γεια σου Λιααα...>. Ε δεν μπορεσα να κρατηθω... πηρα ενα μαξιλαρι του καναπε και του το πεταξα! Εκεινος το επιασε, εσκασε στο γελιο και μετα το αφησε σε μια καρεκλα και εφυγε.
Αχ... ειμαι τοσο ευτυχισμενη σκεφτηκα... ειναι τελειος! Πηρα την ηλεκτρικη κιθαρα και αρχισα να την γρατζουναω καθως τον σκεφτομουν... Δεν ηξερα να παιζω κιθαρα αλλα ειχα μεγαλο κολλημα με τις κιθαρες για αυτο και ειχα 7 ηλεκτρικες και 3 κλασικες. Μετα ομως μπηκε ο Γιωργος στο δωματιο και με διεκοψε για να μου πει οτι ειναι μεσημερι και πρεπει να κανω ησυχια, ετσι αφησα την κιθαρα και ξαπλωσα στο κρεβατι και αρχισα να ονειροπολω...

Επιτελους ειχα φτασει στο σπιτι της Μαριαννας, δυστυχως ηταν η Μαρια και τα αλλα κοριτσια εκει, οποτε δεν θα μπορουσα να αφησω τον ενθουσιασμο μου να φανει. Την Μαριαννα την εμπιστευομουν, ηταν απο τα καλυτερα ατομα που ειχα γνωρισει στη ζωη μου. Σκεφτομουν οτι καποια στιγμη θα της ελεγα για το Μιχαλη αλλα κατι τοσο δικο μου δεν μπορουσα να το πω σε ολες τις φιλες μου απο το χωριο γιατι φοβομουν μην φτασει τιποτα στα αυτια του Μιχαλη. Ετσι αρκεστηκα στο να στελνω μηνυματα στη Στελλα και να τις μιλαω για εκεινον. Καποια στιγμη για καλη μου τυχη με πηρε η Στελλα τηλεφωνο και ετσι βρηκα την ευκαιρια κ εφυγα απο την παρεα των κοριτσιων που καθονταν στο μπροστινο μπαλκονι και πηγα στο πισω μπαλκονι για να της μιλησω ανετα. Το πισω μπαλκονι ηταν ακριβως διπλα απο το σπιτι του Κωστα ετσι μπορουσα ανετα να δω ό,τι γινοταν εκει. Εκει που μιλουσα με την Στελλα ακουσα μια μηχανη να πλησιαζει και ξαφνικα βλεπω το Μιχαλη και τον Ηλια να σταματουν μπροστα απο το σπιτι του Νικου και να κατεβαινουν απο τη μηχανη.
<Στελλς, Στελλς ειναι εδω!!!> ειπα στη Στελλα οσο πιο σιγα μπορουσα και με τρεμαμενη φωνη, ενω ειχα αρχισει να πηγαινω περα δωθε στο μπαλκονι <τι να κανω, να παω να τον χαιρετησω, τι να κανω???>
<Ηρεμησε παιδι μου> μου ειπε η Στελλα. Τοτε γυρισα και ειδα το Μιχαλη να μου χαμογελαει και να σηκωνει το χερι του για να με χαιρετησει.
<Στελλς με χαιρετησε! τι να κανω?> της ειπα ενω προσπαθουσα να κρατησω το ηρεμο προσοπειο μου με το οποιο χαμογελουσα στο Μιχαλη
<Κλεισε και τραβα χαιρετα τον απο κοντα!> μου ειπε η Στελλα
<Οκ. Τα λεμε μετα> της ειπα και εκλεισα αμεσως το τηλεφωνο.
Αρχισα να κατεβαινω τα σκαλια στην ακρη του μπαλκονιου ωστε να παω στο δρομο, και ταυτοχρονα ειδα το Μιχαλη να πλησιαζει. Μεχρι να φτασω κοντα του ειχα κατεφερει να δειχνω εντελως ηρεμη.
<Μμμ... οδηγας μηχανη... δεν το ηξερα...>
<Ειναι πολλα πραγματα που δεν ξερεις για μενα Λια...> ειπε χαμογελοντας μου ειρωνικα.
<Ξερεις... ουτε εσυ ξερεισ πολλα πραγματα για εμενα αλλα επειδη ειμαι στις καλες μου θα σου δωσω μια πληροφορια... Οποιος τα βαζει μαζι μου το μετανιωνει!!! Για αυτο σταματα το Λια οσο ειναι καιρος γιατι αλλιως θα σου βρω και εγω ενα nickname και πιστεψε με, δεν θα σου αρεσει καθοοοολου!!!>
Γελασε... <ειμαι περιεργος να το ακουσω...>
<Προκαλεις την τυχη σου!!!>
<Δεν πειραζει... Λοιπον... θα ερθεις μεσα? Ειναι και ο Γιωργος.>
<Μπα... με περιμενουν τα κοριτσια> γυρισα και κοιταξα την μπροστινη βεραντα και ειδα τα κοριτσια να προσπαθουν να κοιταξουν διακριτικα προς το μερος μας.
<Ας περιμενουν λιγο ακομα... ελα μεσα!> σχεδον απαιτησε <παιζουν στο Playstasion. Ελα γιατι σου χρωσταω και μια ηττα!>
Οσο και αν ηθελα να παω δεν θα επετρεπα στον εαυτο μου να παει γιατι δεν ηθελα να κανω ο,τι θελει εκεινος. Επρεπε να του δωσω να καταλαβει οτι δεν ηταν τοσο ευκολο να με πεισει για κατι.
<Αστο καλυτερα... δεν θελω να σε κερδισω δυο φορες την ιδια μερα!!!> γυρισα να φυγω αλλα αυτος με κρατησε απο τον αγκωνα. Αισθανθηκα τοσο ωραια στο αγγιγμα του αλλα ταυτοχρονα τσατιστηκα. Πως τολμουσε...? Αμα δεν τον ειχα ερωτευτει σιγουρα θα τον εβριζα! Ολοι οσοι με γνωριζαν ηξεραν οτι ειχα πολυ “δυναμικο” χαρακτηρα, κανεις δεν τα εβαζε μαζι μου, ημουν ας πουμε η ατιθαση επαναστατρια του χωριου. Αλλα ο Μιχαλης μαλλον δεν ειχε πληροφορηθει ακομα για αυτα. Ετσι απλα γυρισα και κοιταξα εντονα το χερι του που κρατουσε το δικο μου. Πηρε το χερι του και μετα σηκωσα και ειδα το προσωπο του... ειχε μια περιεργη εκφραση... σαν να τον ειχε εκπληξη ευχαριστα η αντιδραση μου...
<Θελεις κατι?> τον ρωτησα.
<Δεν μου ειπες.... θα εισαι στην πλατεια το βραδυ?>
<Ισως ναι... Ισως οχι... θα δειξει!> ειπα κοροιδευτικα
Εκεινος εκλεισε στιγμιαια τα ματια του μπερδεμένος και γελασε... <Δεν μπορεις να μου δωσεις μια πιο συγκεκριμενη απαντηση?>
<Μmm... let me think... nope!!!> του χαμογελασα και αρχισα να πηγαινω προς τα σκαλοπατια ενω ακουγα εκεινον να γελαει... Ηθελα τοσο πολυ να γυρισω και να τον κοιταξω... Εφτασα στα κοριτσια στο μπροστινο μπαλκονι.
<Τι σου ελεγε ο Μιχαλης?> ρωτησε η Μαρια περιεργη.
<Τιποτα... κατι βλακειες> ειπα βαριεστημενα και γυρισα και ειδα οτι ειχε ηδη διασχισει την μπροστινη αυλη του σπιτιου του Νικου και εκεινη την στιγμη ανοιγε την πορτα για να μπει στο εσωτερικο του σπιτιου.
<Ξερετε... εχει πολλες κατακτησεις! Ειναι δυο κοριτσι απο το χωριο τσιμπημενα μαζι του και προσπαθουν να τον πλησιασουν αλλα αυτος δεν ενδιαφερεται. Επισης εχει ενα ξαδερφο το Γιαννη απο το διπλα χωριο ο οποιος μου ειπε οτι εχει μεγαλη περαση και εκει αλλα καμια δεν φαινεται να του εχει τραβηξει την προσοχη...> ειπε η Ελενη. Και ακουγοντας αυτα τα λογια χαρηκα επειδη δεν του ειχα τονωσει τον εγωισμο πριν λιγο κανοντας αυτο που ηθελε, αλλα ταυτοχρονα με τρομαξε και η ιδεα μην καταλαβει κανενας τα αισθηματα μου για εκεινον και μπω στη “λιστα” του.
<Εγω εμαθα παντως απο τον Ηλια οτι κατι τον απασχολει γιατι απο χτες το βραδυ ολο πηγαινε πανω κατω στο δωματιο και δεν τον αφησε να κοιμηθει και σημερα το πρωι ηταν ολο γκρινια. Ο καημενος ο Ηλιας, στελναμε μηνυματα και μου ελεγε ποσο του ειχε σπασει τα νευρα ο Μιχαλης απο εχτες> Γελασαν ολες μαζι, αλλα εγω δεν μπορεσα να γελασω γιατι σκεφτομουν τι μπορει να του ειχε συμβει χτες και να τον ειχε κανει ανω κατω. Αυτο επρεπε να του συνεβη χτες, τη μερα που με γνωρισε, μηπως αυτον τον εκανε να θελει να ξεχασει τη χθεσινη μερα? Ημουν τοσο λυπημενη και αφεθηκα στις σκεψεις μου κοιταζοντας τη θεα του χωριου απο το μπαλκονι.
Το κινητο χτυπησε και σηκωθηκα χωρις ορεξη απο το κρεβατι για να απαντησω. Ηταν η Μαρια, αρχικα με ρωτησε αν τελειωσα με τις δουλειες που ειχα προφασιστει οτι εχω ωστε να ερθω σπιτι και μετα μου ειπε οτι θα περνουσαν σε λιγο να με παρουν να παμε στην πλατεια. Δεχτηκα μονο να παω στην πλατεια για να αποφυγω τις ερωτησεις για το “τι εχω και απο εκει που εβγαινα εξω τωρα ειμαι στο σπιτι” και τετοια πραγματα. Επρεπε να ετοιμαστω γρηγορα ετσι πηρα και φορεσα την κιτρινη pepe jeans μπλουζα, το miss60 jean σορτσακι μου και τα μαυρα all star μου. Μεχρι να ετοιμαστω τα κοριτσια ηδη φτασει και ετσι ξεκινησαμε για την πλατεια.Οταν φτασαμε το μετανιωσα που πηγα, δεν μπορουσα καθολου την φασαρια και τις φωνες που ακουγονταν. Ετσι πηγα και εκατσα μονη μου στα καγκελα στο μπροστινο μερος της πλατειας οπου ηταν πιο σκοτεινα και επειδη ηταν η εκκλησια μπροστα δεν ακουγοταν η φασαρια. Εστελνα μηνυματα στη Στελλα και της ελεγα αναλυτικα τι ειχαμε πει με τον Μιχαλη και για αυτα που ειχα μαθει απο τα κοριτσια. Ενω περιμενα την απαντηση της ακουσα καποιον να περπαταει και γυρισα και ειδα το Μιχαλη να ερχεται προς το μερος μου, να αναιβαινει τα καγκελα και να καθεται διπλα μου. Μου χαμογελασε και αμεσως αισθανθηκα να εξαφανιζεται ολη η θλιψη μου. Αφου τελικα ηταν και αυτος καλα ημουν και εγω καλα. Ξαφνικα φυσηξε ενα δροσερο αερακι που εφερε τα μαλλια μου μπροστα στο προσωπο μου, περασα το χερι μου μεσα απο τα μαλλια μου και τα μετακινησα προς τα πισω.
<Λατρευω τα μαλλια σου> ψυθιρισε στο αυτι μου... Ενα ριγος διαπερασε ολο μου το κορμι στην αισθηση οτι ηταν τοσο κοντα μου. <Ειναι τοσο μακρια, λαμπερα και μυριζουν υπεροχα> ειπε παιρνοντας μια βαθια ανασα. Εγω ειχα παγωσει. Μετα απο λιγα δευτερολεπτα καταφερα και γυρισα προς το μερος του και ειπα <Και εγω λατρευω τα δικα σου, ειναι τοσο ατιθασα...> Πηγα το χερι μου απο το καγκελο για να ακουμπησω τα μαλλια του, εκεινος πλησιασε τοτε πιο κοντα στο προσωπο μου, τοσο που αισθανομουν την αναπνοη του να γαργαλαει το δερμα μου... Και με κοιταξε στα ματια,αχ... ειχε τοσο ωραια ματια... Για 3 δευτερολεπτα κοιταζομασταν μεχρι που ευτυχως χτυπησε το κινητο μου. Ετσι γυρισα και κοιταξα το κινητο μου και ενα γελακι ξεφυγε απο το στομα του.
<Θα μου δωσεις τον αριθμο σου?> ρωτησε.Τιιι? Ηθελε τον αριθμο μου? Γιατι τον ηθελε? Και εγω τι να εκανα? Να του τον εδινα ετσι απλα? Μα αμα του τον εδινα θα κρεμομουν ολη τη μερα απο το κινητο και δεν θα εκανα τιποτα αλλο... δεν το ηθελα αυτο... τι επρεπε λοιπον να κανω?
<Ααα... δεν μπορω να στον δωσω ετσι απλα... πρεπει να τον κερδισεις!> του απαντησα
<Ξερεις οτι πολυ απλα μπορω να τον παρω απο το Γιωργο...>
<Το ξερω αλλα ετσι δεν θα εχει κανενα νοημα γιατι δεν θα τον εχεις κερδισει!>
<Και τι πρεπει να κανω για να τον κερδισω?> ρωτησε
<Ααα... δεν ξερω... εσυ πρεπει να το βρεις!>
<Και πως θα ξερω οτι τον κερδισα?>
<Κοιτα... οταν τον κερδισεις θα στον δωσω εγω!>
<Υπαρχει τροπος να σε μεταπεισω?> ειπε κοιταζοντας με στα ματια. Αχ...δεν μπορουσα να πω οχι σε αυτο το βλεμα για αυτο γυρισα γρηγορα το κεφαλι μου μπροστα.
<Οχι> του απαντησα.
<Καλα. Για πες μου....τι αλλο εκτος απο τα μαλλια μου σου αρεσει Λια?>
<Γιατι το συνεχιζεις με το Λια? Το ονομα μου ειναι Λ υ δ ι α!> του ειπα δυνατα
Εκεινος γελασε <Μην περιμενεις να το σταματησω...>
<Τοτε να εισαι ετοιμος να υποστεις τις συνεπειες>
<Θα ειμαι πανετοιμος. Δεν μου απαντησες ομως... τι σου αρεσει?>
Ημουν ψιλοτσατισμενη μαζι του αλλα και παλι δεν του κρατουσα κακια <Οι κιθαρες>
<Ξερεις να παιζεις?>
<Οχι, ειχα ξεκινησει αλλα μετα λογω του σχολειου σταματησα. Εχω 7 ηλεκτικες και 3 κλασικες. Εσενα τι σου αρεσει?> τον ρωτησα σιγανα, ντρεπομουν, δεν ηθελα να καταλαβει το ενδιαφερον μου για εκεινον.
<Θα μαθεις αυριο.>
<Αυριο?> γυρισα και τον κοιταξα με περιεργια
<Ναι... αυριο το απογευμα σπιτι σου. Συμφωνοι?> ειπε απλωνοντας το χερι του
<Συμφωνοι!> ειπα ακουμποντας το χερι μου πανω στο δικο του.
Περασε λιγη ωρα μεχρι να ξαναμιλησουμε, υπηρχε σιωπη αναμεσα μας, το μονο που ακουγονταν ηταν οι φωνες απο την πλατεια πισω μας.<Εχει πολλα αστερια σημερα> ειπε σπαζοντας την σιωπη.
<Ναι... αυτη εκει ειναι η Πουλια> ειπα δειχνοντας του το πιο λαμπερο αστερι.
<Οοο...ξερεις και την Πουλια. Φανταζομαι ξερεις και το παραμυθι... Θα μου το πεις??> ειπε πειραζοντας με.
<Οχι!> του ειπα και του εβγαλα τη γλωσσα.
<Ελα πες μου...> συνεχισε <ξερεις και αλλα αστερια??>
<Μηπως ηρθε η ωρα να πας πισω στους αλλους? Θα σε ψαχνουν!> ειπα αλλα μεσα μου ευχομουν να μην με ακουσει και να κατσει εδω μαζι μου.
<Μπα... περναω καλυτερα εδω! Και ειναι πιο ησυχα...> ειπε. Τιιι? Περνουσε καλυτερα μαζι μου??Η καρδια μου χτυπουσε τοσο δυνατα ευτυχως που ειχε φασαρια στην πλατεια και ετσι δεν θα μπορουσε να την ακουσει.
<Ε τοτε κατσε ησυχα...> και το εκανε για αρκετη ωρα.
Μεχρι που με ρωτησε <Θα έρθεις καμιά βόλτα με τη μηχανή?>
<Εγώ. Μαζί σου. Σε μηχανή. No way!!!!!>
Ξέσπασε σε γέλια. <Δε με εμπιστεύεασαι, Λία? Ή μήπως φοβάσαι κάτι?>
<Οτί δε σε εμπιστεύομαι είναι δεδομένο. Αλλά για το δεύτερο... Έχεις κάτι να φοβηθώ και δεν το ξέρω?>
<Αν είσαι περίεργη να το ανακαλύψεις...> είπε και ανασήκωσε πονηρά τα φρύδια του <δεν έχεις παρά να το ρισκάρεις και να έρθεις μαζί μου.>
<Ααα, και είσαι τόσο επικίνδυνος που το να ειμαι μαζι σου θεωρείται ρίσκο?>
<΄Ετσι λένε...> απάντησε με υφάκι. Αααα, δε μας τα έλεγε καλά ο Μιχαλάκης...
<Παραπληροφόρηση που επικρατεί στην Ελλάδα, όμως!>
<Δεν καταλαβαίνω σε τι αναφέρεσαι!> Μου είπε με αφ' υψηλού ύφος.
<Λογικό μου φαίνεται!> Τον νίκησα για μια ακόμα φορά.
Ευτυχώς δεν πειράχτηκε, αντίθετα άρχισε να γελά... Εκείνη τη στιγμή πέρασαν η Μαριάννα με τον Κώστα και χαιρετηθήκαμε. Γύρισα και τον κοίταξα. <Τι ωραίο ζευγάρι που είναι η Μαριάννα και ο Κώστας... Και πολύ καλά παιδιά κι οι δυο τους... Μακάρι να κρατήσουν.>
<Ναι είναι φοβερό παιδί ο Κώστας, και φαίνεται ότι την αγαπάει τη Μαριάννα...> Είχε γυρίσει και 'κείνος και με κοίταζε. Ξαφνικά η ατμόσφαιρα είχε φορτιστεί ανάμεσά μας και 'γω συνειδητοποιησα πως κρατούσα την αναπνοή μου και τον κοίταζα ακόμη στα μάτια. Τι έγινε ξαφνικα? Έτσι όπως κοιταζόμασταν φύσηξε ένας δυνατός αέρας, που σήκωσε τα μαλλιά μου και τα έκανε να αγγίξουν το πρόσωπό του. Εκείνος κοιτάζοντάς με ακόμα άπλωσε το χέρι του και πέρασε αργά τις ατίθασες τούφες μου πίσω από το αφτί μου. Αν ονειρεύομαι τώρα, σκεφτόμουν, μην τολμήσει κανείς να με ξυπνήσει!!! Και πάνω που νόμιζα ότι θα πετάξω από τη χαρά μου, χτύπησε το ελεεινό κινητό μου. Τι το ήθελα πια το κινητό?! Και το χειρότερο: Είχα μήνυμα από τη Μαρία.
<Έλεος αυτό το κινητό σου, δε σταματάει να χτυπάει ποτε?> δυσανασχέτησε. “Πες το ψέμματα” ήμουν έτοιμη να του απαντήσω, αλλά δεν ήθελα να του δώσω θάρρος.Τον κοίταξα ειρωνικά και του είπα <Εσένα το δικό σου γιατί δε χτυπάει ποτέ, τόσο στα αζήτητα είσαι?>
<Θα 'θελες! Απλά τώρα το έχω στο αθόρυβο γιατί δε θέλω να μου διακόπτουν τις σημαντικές στιγμές.>
Ενθουσιάστηκα. Εννοούσε αυτό που νόμιζα πως εννοούσε? Προσπάθησα να επανέλθω στην πραγματικότητα. <Εμ... Καλά, εγώ πρέπει να φύγω...>
Γύρισε και κατέβηκε από τα κάγκελα. Μετά στράφηκε σε μένα και μου πρόσφερε χαμογελαστός το χέρι του.
<Ευχαριστώ> του είπα πηδώντας κάτω <αλλά μπορώ και μόνη μου.>
<Καληνύχτα!> Μου είπε. <Και μην ξεχνάς την υπόσχεσή σου!>
<Δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος εγώ! Α, και...>
<Ναι?> Ρώτησε με απορία.
<Όνειρα γλυκά, Μιχαλάκη!>

Την επόμενη μερα αργησα να ξυπνησω επειδη ολο το βραδυ τον σκεφτομουν, πως μου μιλουσε, πως με κοιταζε στα ματια, πως ειχε πλησιασει το προσωπο του τοσο κοντα στο δικο μου... Kαι ετσι αποφασησα οτι δεν θα εκανα τιποτα, απλα θα περιμενα να ερθει το απογευμα για να ερθει και να μαθω τι του αρεσει. Γυρω στις 5 ο Γιωργος αρχισει να ετοιμαζεται για να φυγει. <Δεν θα κατσεις εδω?> τον ρωτησα.
<Οχι, θα παω στου Νικου και μετα θα παμε σε ενα χωριο εδω διπλα να κατσουμε οποτε θα γυρισω το βραδυ.> μου απαντησε. Αισθανθηκα τοσο ασχημα οταν τον ακουσα να μου λεει αυτα τα λογια... αφου δεν θα ηταν αυτος εδω αποκλειεται να ερχοταν ο Μιχαλης μονο για μενα, αρα η μονη πιθανοτητα να δω τον Μιχαλη σημερα θα ηταν το βραδυ στην πλατεια αμα γυριζαν νωρις απο το διπλανο χωριο.
<Ωραια. Καλα να περασεις.> ειπα προσπαθώντας να κρυψω την απογοητευση μου και πηγα και κλειστηκα στο δωματιο μου. Τον ακουσα να φευγει και μετα απο μιση ωρα ακουσα να φευγουν και ο παππους και η γιαγια για να πανε σε κατι γιαγιαδες που ειχαν ερθει ή κατι τετοιο... “Ωραια... μονη στο σπιτι χωρις τον Μιχαλη και χωρις να εχω τιποτα να κανω. Ουαου” ειπα στεναχωρημενη. “Οχι... δεν θα το αφησω να με παρει απο κατω. Θα ντυθω θα στολιστω και θα παω βολτα με το ποδηλατο στο δασος και μετα μπορει να περασω και απο τη Μαριαννα...” ετσι αρχισα να ετοιμαζομαι. Οταν λοιπον ημουν ετοιμη ακουσα την αυλοπορτα να ανοιγει, κοιταξα απο το παραθυρο και ηταν ο Μιχαλης μονος του. Εγω αμεσως αρχισα να τρεμω απο τη χαρα και το πανικο μου. Ηταν εδω, ειχε τηρησει την υποσχεση του και ειχε ερθει και τωρα ειμασταν οι δυο μας.
<Λία...> φωναξε οταν μπηκε στο σπιτι. Πηγα να ανοιξω την πορτα απο το καθιστικο αλλα ταυτοχρονα την ανοιγε και αυτος και πεσαμε ο ενας πανω στον αλλο.Τα χειλη μας απειχαν μολις μερικα εκατοστα, κοιταζομασταν στα ματια και επικρατουσε ησυχια.
<Α... ηρθες> ειπα καθως απομακρυνομουν απο κοντα του.
<Αφου στο υποσχεθηκα> πηγε και εκατσε χαλαρα στον καναπε.
<Λοιπον?> τον ρωτησα
<Τι λοιπον?>
<Γιατι ηρθες εδω Μιχάλη?>
<Α... ναι... που ειναι η κιθαρα σου?>
<Οι κιθαρες μου> τον διορθωσα <ειναι μεσα.> εδειξα προς το υπνοδωματιο.
<Φερε μου μια...>
<Πηγαινε παρε...> πηγα και εκατσα απο την αλλη πλευρα του καναπε σταυροποδι <Ημουν σιγουρη οτι ξερεις να παιζεις κιθαρα και για αυτο ηρθες...> προσθεσα <θα μπορουσες απλα να μου το πεις... Προσπαθεις να με εντυπωσιασεις?> τον ειρωνευτηκα.
<Γιατι μπορω?> ρωτησε πλησιαζοντας το κεφαλι του προς το μερος μου.
<Μμμ....> εκανα πως σκεφτομουν <εσυ?> πλησιασα κι εγω το κεφαλι μου κοντα του κοιταζοντας στα πρασινα του ματια <Δυσκολα!!!> ψυθηρισα.

Και τότε απομακρύνθηκα... Εκείνος σηκώθηκε και πήγε στο δωμάτιο, τον άκουγα να ανοίγει τις θήκες από τις κιθάρες. Άν υπολόγισα σωστά πρέπει να τις είδε όλες και μετά από λίγο βγήκε κρατώντας την αγαπημένη μου κιθάρα. Έμεινα έκπληκτη όταν είδα ότι είχε επιλέξει αυτήν. Ήταν η Ζakk Wyld Gibson η κίτρινη.
<Έχω την άσπρη.> μου είπε.
<Προτιμώ αυτή...> είπα παίζοντας την αδιάφορη.
Ήρθε και έκατσε δίπλα μου. <Λοιπόν... Τι μουσική ακούς?> με ρώτησε.
<Σχεδόν τα πάντα.>
<Και ποιό είναι το αγαπημένο σου κομμάτι?>
<Μμ... Let me think.... Έχω πολλά αγαπημένα τραγούδια. Αλλά ας ξεκινήσουμε από το Stairway To Heaven.>
Είχε μείνει έκπληκτος. <Ακούς Led Zeppelin???>
<Όχι δεν ακούω, έτσι το είπα!> τον ειρωνεύτηκα. <Φυσικά και ακούω!!! Είναι από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα!!!>
<Μάλιστα...> Είπε χαμογελώντας <Είναι κι εμένα το αγαπημένο μου συγκρότημα. Ειδικά το Stairway Τo Ηeaven το ξέρω απέξω κι ανακατωτά.>
Ήμουν τόσο χαρούμενη που είχαμε μερικά κοινά! <Ωραία. Τότε δεν θα με απογοητεύσεις. Ξεκίνα!> είπα σκουντώντας τον.
Μια ώρα αργότερα είχε παίξει στην κιθάρα τα περισσότερα αγαπημένα μου τραγούδια όπως το Since Ι've Βeen Loving You, Smells Like Teen Spirit και αρκετά άλλα... Όταν τελείωσε το Every You Every Me του ειπα. <Το ψιλοσκότωσες αυτό...>
Εκείνος γέλασε <Σε απογοήτευσα...?>
“Με τίποτα... Σε λατρεύω!!!” είπα από μέσα μου. <Όχι, αλλά έκανες μερικά λάθη.>
<Ωωωω, μάλιστα δεσποινίς Λία!> με ειρωνεύτηκε. <Και πώς μπορώ να διορθώσω για τα λάθη που έκανα?> είπε γελώντας και κοιτάζοντάς με στα μάτια...
“Καταρχάς μην με κοιτάς έτσι γιατί με αποσυντονίζεις!” <Να το μάθεις καλύτερα και να έρθεις να το ξαναπαίξεις??? Έτσι και αλλιώς έχουμε καιρό ακόμα μπροστά μας...>
Το πρόσωπό του άλλαξε αμέσως έκφραση. <Βασικά...> είπε καπως μελαγχολικά <Δεν έχουμε χρόνο. Φεύγω στις 17...>
Έμεινα! <Μα σήμερα έχει 14...> είπα σαστισμένη.
<Ναι, το ξέρω...> είπε αμήχανα.
Τότε άνοιξε η πόρτα και μπήκε ο Γιώργος με τον Νίκο. <Τι κάνετε εδώ?> Ρώτησε ο Γιώργος <Τίποτα. Εδώ ο Μιχάλης έπαιζε κιθάρα. Εσείς πώς γυρίσατε τόσο νωρίς από το άλλο χωριό?> ρώτησα.
<Α, δεν πήγαμε τελικά...> απάντησε ο Γιώργος και έκατσε στον καναπέ.
<Καλά, δεν ξέρεις ποιά ήρθε.> είπε ο Νίκος καθώς καθόταν σε μια καρέκλα <Η Βίβιαν...>
<Ποιά είναι αυτή?> ρώτησα αυθόρμητα.
<Η κοπέλα του.> απάντησε ο Νίκος.
<Αααα... Έχεις κοπέλα!!!! Μπράβο!!!!> Έπαιξα την ενθουσιασμένη, που μόνο αυτό δεν ήμουν, πραγματικά ώρες ώρες απορούσα με τον εαυτό μου...
<Πρώην.> απάντησε ο Μιχάλης.
<Κρίμα...> είπα.
<Πότε χωρίσατε?> ρώτησε ο Νίκος.
<Προχτές.> απάντησε χωρίς όρεξη ο Μιχάλης.
Αυτό ήταν... Δεν θα άντεχα για πολύ ακόμα αυτή την συζήτηση... Έπρεπε να βρω τρόπο να φύγω. <Ξέχασα το κινητό μου μέσα...> είπα και πήγα στο υπνοδωμάτιό μου. Έκλεισα την πόρτα πίσω μου, ξάπλωσα στο κρεβάτι μου και κοίταζα το ταβάνι για κάμποση ώρα μέχρι που ήρθε ο Γιώργος και μου είπε να πάω να παιξω PlayStation. Αρνήθηκα λέγοντάς του ότι έχω πονοκέφαλο. Λίγο πριν φύγουν ήρθαν για να με χαιρετήσουν αλλά έπαιξα την κοιμισμένη και τους απέφυγα. Και τότε πλέον ήμουν ελεύθερη να κλάψω και να φύγει αυτό το κάψιμο που είχα στο λαιμό μου προσπαθώντας να συγκρατήσω τα δάκρυά μου...
Το βράδυ αποφάσισα ότι δεν θα πάω στην πλατεία, έστειλα μήνυμα στην Μαριάννα για να της πω ότι δεν αισθάνομαι καλά και δεν θα πάω για να μην με ψάχνουν. Εκείνο το βράδυ είχε ψύχρα οπότε φόρεσα το Wesc φούτερ μου και ακολούθησα την αγαπημένη μου συνήθεια... Βγήκα στην αυλή και χάζευα τα αστέρια, πάντα στο χωριό μου φαίνονταν όλα τα αστέρια και οι αστερισμοί. Επίσης περνούσαν συνέχεια αεροπλάνα οπότε έβλεπα και τα αεροπλάνα να προχωράνε αλλάζοντας χρώμα... Πέρασα μια νύχτα κάνοντας κούνια, βλέποντας τα αστέρια, ακούγοντας μουσική και κλαίγοντας...
Το επόμενο πρωί ξύπνησα με πρησμένα μάτια από το κλάμα, δεν μπορούσα να το πιστέψω όταν είδα το είδωλό μου στον καθρέφτη “Ωχ Θεέ μου... Δεν είμαι εγώ αυτή... Πώς αντέδρασα έτσι...? Πώς το πήρα τόσο βαριά? Εγώ είμαι δυνατή! Κανείς δεν με έχει κάνει να κλάψω τόσο... Πόσο μάλλον κάποιος που ξέρω τόσο λίγο καιρό... Πόσο μάλλον ο Μιχάλης!!! Ξύπνα Λυδια!!! Ξύπνα!!!! Έλα στα συγκαλά σου!!!!” Αφού πέρασα όλο το πρωί κάνοντας κούνια και σκεπτόμενη το πώς αντέδρασα έτσι χτες, πήρα την απόφαση να γυρίσω στον παλιό μου εαυτό χωρίς όμως να καταπιέζω τα συναισθήματά μου. Ήταν πλέον απόγευμα όταν είδα τον Γιώργο, τον Μιχάλη, τον Νίκο κ τον Ηλία να μπαίνουν στον κήπο. <Βρε καλώς τα τα καλά τα παιδια....> είπα χαμογελώντας όσο έκανα κούνια.
Με χαιρέτησαν κι εκείνοι και τελευταίος ο Μιχάλης πλησίασε μπροστά στην κούνια και είπε <Γειά σου Λία!!!> Για άλλη μια φορά παρατήρησα τα καταπράσινα μάτια του που με το φώς του ήλιου ήταν ακόμα πιό όμορφα...
<Κάνε στην άκρη...> του είπα. Εκείνος με άκουσε και απομακρύνθηκε και με μια κίνηση πήδηξα από την κούνια και βρέθηκα σχεδόν δίπλα του. Εκείνος γέλασε, εγώ του έβγαλα την γλώσσα. <Ξέρεις, κάτι πρέπει να κάνουμε για αυτό...> του είπα καθώς απομακρυνόμουν και πήγαινα προς τα παιδιά.
<Για ποιό?>με ρώτησε εκείνος γεμάτος απορία.
<Για το όνομα φυσικά! Δεν γίνεται εσύ να με φωνάζεις Λία κι εγώ εσένα απλά Μιχάλη.... Πρέπει να σου βγάλω ένα παρατσούκλι. Και να είσαι σίγουρος ότι θα είναι πολύ πετυχημένο!>
<Περιμένω με ανυπομονησία να δω τι θα βρεις.> είπε γελώντας.
<Για σένα?! Φυσικά το καλύτερο!!!> γέλασα.
<Θα παίξουμε Ποκερ. Θα παίξεις?> με ρώτησε ο Νίκος.
<Φυσικά.> απάντησα. <Γιώργο πήγαινε να πάρεις τις μάρκες από μέσα, είναι στο δεύτερο συρτάρι, στο σύνθετο στο σαλόνι.>
<Μπα!!> είπε ο Μιχάλης κι εγώ γύρισα και τον κοίταξα νευριασμένη. <Θα μας κάνεις αυτή την τιμή? Δεν έχεις να πας πουθενά?>
Ώρες ώρες πραγματικά ήθελα να τον χτυπήσω αλλά απλά πήρα το ειρωνικό μου χαμόγελο και του απάντησα <Για 'σένα γλυκέ μου θα το ακυρώσω...>
Ήταν έτοιμος να μου απαντήσει όταν ήρθε ο Γιώργος και τον διέκοψε <Καθήστε...> είπε.
Τότε ήταν που γύρισα και είδα το τραπέζι. Fuck!!! Είχαν μείνει μόνο δυο θέσεις που ήταν δίπλα-δίπλα. Άκουσα να ξεφεύγει ένα γελάκι από τον Μιχάλη όταν καθήσαμε... Πραγματικά ήθελα να τον σκοτώσω!!! Ηταν φανερό οτι το ευχαριστιότανε!!!!
Το παιχνίδι αρχικά ήταν ήρεμο, προσπαθούσα να μην παίρνω μέρος στις παρτίδες που έπαιζε ο Μιχάλης γιατί όποτε παίζαμε και οι δυο δημιουργείτο μεγάλη ένταση, με αποτέλεσμα κάποιος από τους δυο μας να χάνει πολλές μάρκες - που τις κέρδιζε ξανά στον επόμενο γύρο. Έπρεπε να το παραδεχτώ... Ο Μιχάλης ήταν δυνατός αντίπαλος, έτσι μείναμε οι δυο μας στο τέλος...
<Νομίζω ότι κατέληξα στο πώς θα σε φωνάζω...> Όταν έπεσε το 4ο φύλλο στο τραπέζι ειπα <Αll in...> και μετα συνέχισα. <Και νομίζω οτι θα σου αρέσει παααρααα πολύ!!!> τον ειρωνεύτηκα.
<Τα βλέπω...> είπε και ανοίξαμε και οι δυο τα φύλλα μας. Είχαμε και οι δυο καλό φύλλο. <Είμαι όλος αυτιά!!!> συνέχισε.

» The twilight and true blood forum!